Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, στὶς 8 Ἰουνίου, ὅπως ταίριαζε στὴν πνευματέμφορη βιοτή του, μετετέθη στὴ χώρα τῶν ζώντων μία σπάνια μορφὴ τοῦ ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ, ὁ ἐπὶ τέσσερις δεκαετίες καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος (Καψάνης).
Ὅσοι εὐτύχησαν νὰ τὸν γνωρίσουν εἶναι σὲ θέση νὰ βεβαιώσουν πὼς ἦταν πράγματι μεγάλος, ἀρχοντικὸς καὶ ἁπλός, εὐγενικὸς καὶ ἀληθινός, παραδοσιακὸς καὶ πρωτοπόρος. Στὴν ἀναστροφή του ταπεινός, στὰ θέματα τῆς πίστεως ἀσυμβίβαστος. Οὔτε ἡ ὀλιγωρία τῶν πολλῶν, οὔτε ὁ φόβος τῶν συνεπειῶν, οὔτε οἱ πολυχρόνιες βασανιστικές του ἀσθένειες μείωσαν τὴν ἀγωνιστικότητά του ἢ ἔκαμψαν ἔστω καὶ ἐλάχιστα τὸ ἀσυμβίβαστο φρόνημά του.
Ὁ καθηγούμενος Γεώργιος ὑπῆρξε ἀληθινὸς θεολόγος, μὲ τὴν πατερικὴ ἔννοια τῆς λέξεως. Στὴν ἀρχὴ τῆς πανεπιστημιακῆς του σταδιοδρομίας, ὄντας βοηθὸς καὶ συνεργάτης τοῦ μεγάλου ὁμολογητοῦ τῆς πίστεως καθηγητοῦ Κωνσταντίνου Μουρατίδου, ἐγκατέλειψε τὴν ἐγκόσμια προοπτική του καὶ ἐπέλεξε τὸ πανεπιστήμιο τῆς ἁγιορείτικης ἐρήμου. Ἔτσι ἀναδείχθηκε πραγματικὸς καθηγητὴς τοῦ ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ. Στοὺς ἀφάνταστα δυσχερεῖς καιροὺς ποὺ διερχόμαστε, καὶ ἐνῶ ἡ νοοτροπία τοῦ συμβιβασμοῦ μὲ τὶς ποικίλες πλάνες ἐξαπλώνεται ραγδαῖα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦμε πὼς ἡ ἀπουσία τοῦ καθηγουμένου Γεωργίου θὰ ἐπιφέρει πλῆγμα μεγάλο στὴν ἀγωνιζόμενη Ὀρθοδοξία. Ἀλλὰ δὲν θὰ τὸ ποῦμε. Διότι ὁ ἐμπνευσμένος γέροντας ἀνέδειξε ὡς συνεχιστὲς τῆς θεολογικῆς του μαρτυρίας λαμπροὺς μοναχοὺς τῆς μονῆς του.
Εἶναι γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο διπλὰ εὐλογημένος, καταυγαζόμενος τώρα ἀπὸ τὸ ἔκπαγλο φῶς τῆς ὑπερφώτου Τριάδος, τὴν ὁποία ἐκ ψυχῆς ἐλάτρευε καὶ μὲ τὴν βιοτή του ἐδόξαζε.
Πηγή: Περιοδικό «Σωτήρ», τευχ. 2093, 15 Ιουλίου 2014
