Πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως: Ἑβρ. ια΄ 9-10, 32-40

Ἀδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλο­τρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς. ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαν­το δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ­ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀνα­­­­στάσεως τύχωσιν· ­ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μα­­­χαί­ρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι,­ θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις­ πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάν­­τες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶ­σι.

1. Πίστη καὶ ὑπακοὴ

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ποὺ προηγεῖται τῶν Χριστουγέννων ὀνομάζεται «πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως» καὶ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη «πάν­των τῶν ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων», ὅλων δηλαδὴ ὅσοι εὐαρέστησαν στὸ Θεὸ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι καὶ τὸν Ἰωσήφ, τὸν μνήστορα τῆς Ὑπερ­αγίας Θεοτόκου. Εἶναι πρά­γματι ἀξιοθαύμαστοι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ἔζησαν πρὶν τὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐντυπωσιακὴ πίστη καὶ δικαιώθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό.
Στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ ἡ ὁποία ἀναγινώσκεται σήμερα καὶ ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, ἐξυμνοῦνται οἱ ἀρετὲς καὶ τὰ κατορθώματά τους, ποὺ εἶναι καρπὸς τῆς πίστεώς τους.
Πρῶτο ἀπ᾽ ὅλα ­ἀναφέρεται τὸ κορυφαῖο παράδειγμα τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος «πίστει παρῴκησεν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν»· χάρη στὴν πίστη του ἔμεινε ὡς ξένος στὴ γῆ ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς καὶ τὴ θεωροῦσε ξένη χώρα καὶ ὄχι δική του. Ὁ δίκαιος Ἀβραὰμ ὑπάκουσε στὸ Θεό, ὁ Ὁποῖος τὸν καλοῦσε νὰ φύγει ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ νὰ πάει σὲ μακρινὴ καὶ ἄγνωστη χώρα ποὺ θὰ κληρονομοῦσε. Κι ἔφυγε χωρὶς νὰ ξέρει ποῦ πηγαίνει. Κι ἐκεῖ ποὺ πῆγε δὲν ἔκτισε σπίτια, ἀλλὰ ἔμενε σὲ σκηνές· διότι ἡ καρδιά του δὲν ἦταν κολλημένη στὴ γῆ, ἀλλὰ προσδοκοῦσε νὰ κατοικήσει στὴν οὐράνια πόλη, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ πιστὸς Ἀβραὰμ ἔκανε πλήρη ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Πράγματι, ἡ πίστη γεννᾶ τὴν ὑπακοή. Πιστεύω στὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι Τὸν ἐμπιστεύομαι ἀπόλυτα καὶ εἶμαι πρόθυμος νὰ ὑπακούσω στὶς ἐντολές Του. Ἔτσι ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι προϊὸν φόβου ἀλλὰ καρπὸς ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης.

2. Πίστη καὶ ὑπομονὴ

Καρπὸς τῆς πίστεως εἶναι καὶ μία ἄλ­λη ἀξιοθαύμαστη ἀρετή, ἡ ὑπομονή. Πόσες δοκιμασίες καὶ μαρτύρια ὑπέμειναν καρτερικὰ οἱ Ἅγιοι! Γράφει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος ὅτι οἱ δίκαιοι αὐτοὶ ἄνθρωποι «ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθη­σαν, ἐπειράσθη­σαν, ἐν φό­νῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερού­μενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι... ἐν ­ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς»· δηλαδή, δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, δεσμὰ καὶ φυλακίσεις, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλοὺς πειρασμούς, θανατώθηκαν μὲ ­μαχαίρι, περιφέρονταν σὰν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Φοροῦσαν γιὰ ροῦχα προβιὲς καὶ γιδοδέρματα, ζώντας μέσα σὲ στερήσεις, θλίψεις καὶ κακοπάθειες... καὶ περιπλανιόντουσαν σὲ ἐρημιὲς καὶ σὲ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.
Εἶναι ἀξιομίμητη ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ καρτερία ποὺ ἔδειξαν οἱ Ἅγιοι μπροστὰ σὲ κάθε δυσκολία καὶ κίνδυνο, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸ θάνατο! Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ποὺ ἔχει γαλουχηθεῖ μὲ τὸ πνεῦμα τῶν ἀνέσεων καὶ τῶν εὔκολων λύσεων δὲν εἶναι ἀνθεκτικὸς στὶς δοκιμασίες καὶ εὔκολα ἀπογοητεύεται. Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐνισχύσουμε τὴν πίστη μας στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ὑπομονή, μάλιστα στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ ζοῦμε, ὥστε νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐλπίδα μας.

3. Ἀσύγκριτο μεγαλεῖο πίστεως

Εἶναι πραγματικὰ «μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα» ποὺ πέτυχαν οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος», ὅπως λέγει τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα. Ὁλόκληρος ὁ κό­­σμος δὲν ἄξιζε ὅσο οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἄν­­θρωποι, κι οὔτε μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μ’ αὐτούς. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μαζὶ δὲν ἔφθαναν τὴν ἀξία ἔστω ἑνὸς Ἁγίου! Ἐκπληκτικὸ μεγαλεῖο!
Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι οἱ Ἅγιοι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔφθασαν σὲ τόσο ὑψηλὰ μέτρα πίστεως, ἔζησαν στὴν προχριστιανικὴ ἐποχή. Τί νὰ ποῦμε ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος καὶ μᾶς ἔχει ἀποκαλυφθεῖ ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο!... Ἐμεῖς ποὺ γνωρίσαμε τὸν Χριστό, ὄχι ὡς ἀναμενόμενο Μεσσία ἀλλὰ ὡς ἱστορικὸ πρόσωπο καὶ ὡς τὸν προσωπικό μας Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, τί λόγο θὰ δώσουμε, ἂν δὲν Τὸν ἀκολουθήσουμε ­πιστά;... Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας· λαμβάνουμε πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων. Ἔχοντας λοιπὸν αὐτὰ τὰ ἀσύλληπτα προνόμια καὶ πλεονεκτήματα σὲ σύγκριση μὲ τοὺς Ἁγίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε στὴν πίστη, τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ὑπομονή τους.
Καθὼς μάλιστα τὶς προσεχεῖς ἡμέρες θὰ προσκυνήσουμε τὸν ­σαρκωθέν­τα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὡς ­νεογέννητο Βρέφος, ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ ζοῦμε ­σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Ἔτσι θὰ ἑλκύουμε τὸ ἔλεός Του καὶ θὰ προοδεύουμε στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν τελειότητα, μιμούμενοι τὸ παράδειγμα τῶν ἀναρίθμητων Ἁ­­γίων ποὺ εὐαρέστησαν σ᾽ Αὐτὸν μὲ τὴ ζωή τους.

Πηγή: Ο Σωτήρ