Ὁ θεοδόχος Συμεών, ὁ πολιός, βιβλικὸς καὶ ἅγιος ἐκεῖνος ἄνδρας, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νὰ κρατήσει στὰ γεροντικά του χέρια τὸν Θεάνθρωπο Λυτρωτὴ μας Χριστό, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, προεφήτευσε γιὰ τὸ Θεῖο Πρόσωπο τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι «οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λούκ.2,34). Δηλαδὴ τὸ θεανδρικὸ Του Πρόσωπο θὰ γίνει αἰτία πνευματικῆς πτώσεως καὶ ἀναστάσεως πολλῶν μεταξὺ τῶν ἰσραηλιτῶν, ἀλλὰ καὶ ἀντικείμενο διαφωνίας καὶ διαμάχης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Τὴν ἴδια αὐτὴ ἀλήθεια ἐκφράζουν καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ Καθολική του ἐπιστολή, (2,7), καθὼς καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του, (9,33), ὅπου χαρακτηρίζουν τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας ὡς «λίθο προσκόμματος καὶ πέτρα σκανδάλου». Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος - Χριστός, ποὺ βαστάζει ὅλο τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται ὁ «λίθος» πάνω στὸν ὁποῖο σκοντάφτουν οἱ ἄπιστοι καὶ γκρεμίζονται στὴν ἀπώλεια. Καὶ τοῦτο διότι ἡ πεπερασμένη ἀνθρώπινη φύση δὲν μπορεῖ, μὲ τὶς δικές της μόνο δυνάμεις νὰ εἰσχωρήσει στὸ βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ἡ ἱστορία εἶναι ὁ ἀψευδὴς μάρτυρας. Κανένα ἄλλο πρόσωπο τῆς ἀνθρώπινης...
ἱστορίας δὲν ἀγαπήθηκε μὲ τόσο ἀπόλυτο καὶ ὁλοκληρωτικὸ τρόπο, ὅσο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ κανένα ἄλλο πρόσωπο δὲν πολεμήθηκε καὶ δὲν μισήθηκε μὲ τόση λύσσα καὶ μὲ τόση μανία, ὅπως αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ κανένα ἄλλο πρόσωπο δὲν γράφηκαν τόσα πολλὰ καὶ ἀντιφατικὰ μεταξύ τους, ὅσα γιὰ Κεῖνον!
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σχόλιό μας πήραμε ἀπὸ μία βιβλιοκρισία τῆς ἐφημερίδος «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» (φ.23-1-2106), τοῦ κ. Γ. Βαϊλάκη, μὲ τίτλο: «Ἰησοῦς: Φιλειρηνικὸς δάσκαλος ἢ πολιτικὰ συνειδητὸς ἐπαναστάτης;». Πρόκειται γιὰ βιβλιοκριτικὴ στὸ βιβλίο κάποιου ξένου συγγραφέα ὀνόματι Ρέζα Ἀσλᾶν, μὲ τίτλο: «Ὁ Ζηλωτής, ὁ βίος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», τὸ ὁποῖο μεταφράστηκε στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὴν κ. Ἄννα Παπασταύρου καὶ κυκλοφόρησε ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πατάκη». Σύμφωνα μὲ τὸν σχολιαστή: τὸ «πολύκροτο» αὐτὸ βιβλίο εἶναι «μία καινούργια θεώρηση» γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸ ὁποῖο ἀποκαλύπτει τὴν δῆθεν μοναδικὴ ἰδιότητά του, ὡς ἐπαναστάτου!
Κατὰ τὸν ἀρθρογράφο: «Δύο χιλιάδες χρόνια πρίν, ἕνας περιπλανώμενος Ἰουδαῖος, ἱεροκήρυκας καὶ θαυματοποιός, διέσχισε ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴ Γαλιλαία, προσελκύοντας ὀπαδούς, γιὰ νὰ ἱδρύσει αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνος ὀνόμαζε «βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Τὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα ποὺ προκάλεσε ἦταν τόσο ἀπειλητικὸ γιὰ τὴν καθεστηκυία τάξη, ὥστε συνελήφθη, βασανίστηκε καὶ ἐκτελέστηκε ὡς κοινὸς ἐγκληματίας. Λίγες δεκαετίες μετὰ τὸν ταπεινωτικὸ θάνατό του, οἱ ἀκόλουθοί του ἔμελλε νὰ τὸν ὀνομάσουν Θεό»!
Ἡ ἄγνοια, ἡ διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, ἡ παραποίηση τῆς ἱστορίας, καὶ ἡ ἀπαξίωση στὸ πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας συναντῶνται καὶ ἀλληλοπεριχωροῦνται στὶς παρὰ πάνω γραμμές, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν ἕνα ὑβριστικὸ καὶ ἐξοργιστικὸ σύνολο. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἐπαναστάτη Χριστοῦ τοῦ ὁποίου τὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα εἶχε ἕνα ἄδοξο καὶ οἰκτρὸ τέλος, δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ τὰ βιβλικὰ κείμενα. Ἀντίθετα, ἡ εἰκόνα ποὺ μᾶς δίδουν τόσο τὰ βιβλικὰ κείμενα, ὅσο καὶ ἐξωβιβλικὲς πηγές, (Σουητώνιος, Ἰώσηπος κ.α.), γιὰ τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀληθινὰ θεοπρεπῆς καὶ μεγαλειώδης.
Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς μοναδικοῦ προσώπου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2,22). Τοῦ ὁποίου ἡ διδασκαλία προκαλοῦσε τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν κατάπληξη ὅλων, ἀκόμη καὶ τῶν ἐχθρῶν του: «ἢν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων καὶ οὒχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Μάτθ.7,29). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς μοναδικοῦ Νομοθέτου μὲ αὐθεντία καὶ κύρος ἀνυπέρβλητο, ποὺ ἔρχεται νὰ συμπληρώσει τὸν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις… ἐγὼ δὲ λέγω ὑμὶν» (Μάτθ.5,21-22). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς προσώπου, τὸν ὁποῖον ὅταν ὁ ὄχλος θέλησε νὰ ἀνακηρύξει βασιλέα,
Αὐτὸς ἀρνήθηκε: «Ἰησοῦς οὒν γνοὺς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτὸν ἴνα ποιήσωσιν αὐτὸν βασιλέα, ἀνεχώρησε πάλιν εἰς τὸ ὅρος αὐτὸς μόνος» (Ἰω.6,15). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς προσώπου, ὁ ὁποῖος «ἐν ἐξουσία καὶ δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καὶ ἐξέρχονται» (Λούκ.4,36). Εἰς τὸν ὁποῖον «ἐδόθη μοι πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. 28,18). Ὁ ὁποῖος θαυματουργεῖ ὄχι σὰν ἕνας φακίρης, ποὺ παίζει τὸν καραγκιόζη καὶ προσπαθεῖ μὲ μαγικὲς τέχνες νὰ ἐξαπατᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς ἐκμεταλλεύεται, ἀλλ’ ὡς Θεὸς ποὺ ἐξουσιάζει τὰ πάντα καὶ στὸν ὁποῖον ὑπακούουν τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ θάνατος: «διεγερθεῖς ἐπετίμησε τῷ ἀνέμω καὶ εἶπε τῇ θαλάσση· Σιώπα, πεφίμωσο. καὶ ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη» (Μάρκ.4,39), «νεανίσκε σοὶ λέγω ἐγέρθητι» (Λούκ.7,14), «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» (Ἰω.11,43)., κ.λ.π.
Περιέργως ὁ ἀρθρογράφος δὲν λέγει τίποτε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ σταματᾶ στὸν θάνατό του, τὸν ὁποῖο μάλιστα ὀνομάζει «ταπεινωτικό». Προφανῶς βρίσκεται σὲ ἀμηχανία καὶ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζει πὼς νὰ παρακάμψει τὴν ἀνάσταση, ποὺ εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν τεκμήριο τῆς Θεότητός του, τὸ θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ πίστη μας, ἁπλῶς τὴν ἀποσιωπᾶ. Ἐπίσης δὲν λέει τίποτε γιὰ τὴν ἔνδοξη ἀνάληψή του, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὴ ἄλλο μεγάλο τεκμήριο τῆς Θεότητός του. Ἁπλῶς περιορίζεται νὰ δηλώσει ὅτι «Λίγες δεκαετίες μετὰ τὸν ταπεινωτικὸ θάνατό του, οἱ ἀκόλουθοί του ἔμελλε νὰ τὸν ὀνομάσουν Θεό»! Διερωτώμεθα νὰ ἄνοιξε ποτὲ ὁ ἀρθρογράφος τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἂν διάβασε ποτὲ τὰ βιβλικὰ κείμενα. Διότι ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἤδη κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στὴν πρώτη του ὁμιλία πρὸς τὸν λαό, ἀνεκήρυξε τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου: «Ἀσφαλῶς οὒν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐποίησε, τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὂν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε» (Πράξ. 2,36).
Συνεχίζοντας ὁ σχολιογράφος ἀναφέρει πὼς «Ὁ Ρέζα Ἀσλᾶν ὑπογράφει μία προκλητική, συναρπαστικὴ καὶ ἀπόλυτα ἐμπεριστατωμένη βιογραφία ποὺ θέτει σὲ ἀμφισβήτηση παλιὲς καὶ βαθιὰ ριζωμένες ἀντιλήψεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ γνωρίζουμε ὡς Ἰησοῦ τὸν Ναζωραῖο. Συγκρίνοντας καὶ φωτίζοντας τὸν Ἰησοῦ τῶν Εὐαγγελίων μὲ τὶς ἱστορικὲς πηγές, ὁ Ἀσλᾶν σκιαγραφεῖ τὸ πορτρέτο ἑνὸς ἄνδρα γεμάτου πίστη καὶ πάθος, ὁ ὁποῖος ὡστόσο σπαράσσεται ἀπὸ ἀντιθέσεις: ἕνας ἄνδρας φιλειρηνικὸς ὁ ὁποῖος παρακινοῦσε τοὺς ὀπαδούς του νὰ ὁπλιστοῦν μὲ σπαθιά. Ἕνας ἐξορκιστὴς ὁ ὁποῖος θεράπευε διὰ τῆς πίστης καὶ προέτρεπε τοὺς μαθητές του νὰ κρατοῦν μυστικὴ τὴν ταυτότητά του, καὶ τέλος ὁ ἀνατρεπτικὸς «Βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων», τοῦ ὁποίου ἡ ὑπόσχεση νὰ τοὺς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ Ρώμη δὲν ὑλοποιήθηκε στὴ διάρκεια τῆς σύντομης ζωῆς του»!
Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ὁ ἀρθρογράφος, παρουσιάζοντας τὴν βιογραφία τοῦ Ἀσλᾶν ὡς «ἀπόλυτα ἐμπεριστατωμένη», μὲ τεκμήρια καὶ ἀποδείξεις ποὺ ἀνακάλυψε στὶς «ἱστορικὲς πηγές» του, ἔρχεται νὰ κλονίσει τὴν ἱστορικὴ ἀξιοπιστία τῶν εὐαγγελίων καὶ νὰ θέσει ἔτσι σὲ «ἀμφισβήτηση παλιὲς καὶ βαθιὰ ριζωμένες ἀντιλήψεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ γνωρίζουμε ὡς Ἰησοῦ τὸν Ναζωραῖο», ἀντιλήψεις ποὺ βασίζονται στὰ εὐαγγελικὰ κείμενα. Δηλαδὴ ἐπὶ 2000 χρόνια ἡ ἀνθρωπότης ἐπλανάτο καὶ εἶχε σχηματίσει μία ἐσφαλμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μὲ βάση τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα. Καὶ εὐτυχῶς ποὺ ἦρθε σήμερα ὁ Ἀσλᾶν νὰ λυτρώσει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν φοβερὴ αὐτὴ πλάνη, ποὺ τὴν μάστιζε τόσους αἰῶνες ἀπὸ τὴν φρικτὴ αὐτὴ παραποίηση τῆς ἱστορίας! Τo γεγονὸς ὅτι τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα πέρασαν ἀπὸ ἀμέτρητα κόσκινα ἱστορικῶν, ἀρχαιολόγων, κριτικῶν τοῦ κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἄλλων ἐρευνητῶν, δὲν μετράει γιὰ τὸν Ἀσλᾶν. Τo γεγονὸς ὅτι κανεὶς ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς δὲν μπόρεσε νὰ ἀποδείξει ὅτι οἱ εὐαγγελικὲς διηγήσεις εἶναι ἱστορικὰ ἀναξιόπιστες, δὲν τὸν προβληματίζει, νὰ βάλει ἕνα ἐρωτηματικὸ μήπως πέφτει ἔξω στὰ συμπεράσματά του.
Ἂς γνωρίζει ὅμως ὁ κ. Ἀσλᾶν καὶ οἱ ὁμόφρονές του ὅτι ἡ δῆθεν «ἐμπεριστατωμένη βιογραφία» του γιὰ τὸν Ἰησοῦ δὲν εἶναι δική του «ἔμπνευση», ἀλλὰ παμπάλαια προσπάθεια τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸν δοῦν ἀπογυμνωμένο ἀπὸ τὴν Θεότητά Του! Δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα νὰ δοῦν τὸ Χριστὸ ὡς μία «ξεχωριστὴ» προσωπικότητα τῆς ἱστορίας. Τὸ πρόβλημά τους εἶναι ἡ Θεότητά Του! Γι’ αὐτὴν ὁ ἀρχιερέας δικαστὴς του «διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του» (Μάρκ. 14,63), ὅταν ὁ Χριστὸς ὁμολόγησε τὴν ἰδιότητά Του ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξέδωσε τὴν ἀπόφαση τῆς θανάτωσής Του! Τὸ ἀξιοπερίεργο εἶναι ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀρνητὲς τῆς Θεότητας τοῦ Χριστοῦ, ἀντλοῦν τὶς ἰδεοληψίες τους ἀπὸ τὸ «στρατόπεδο» τῆς «καθεστηκυίας τάξης», ἡ ὁποία καὶ Τὸν θανάτωσε! Ἡ ἄθλια τότε «καθεστηκυία τάξη» εἶναι περισσότερο ἀξιόπιστη γιὰ τοὺς διαχρονικοὺς ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τοὺς πιστούς Του, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὴν πίστη τοὺς σ’ Αὐτόν, ὡς Θεό!
Συνεχίζοντας ὁ σχολιογράφος τονίζει πώς: «Ὁ Ἀσλᾶν διερευνᾶ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ πρωτοχριστιανικὴ ἐκκλησία προτίμησε νὰ διαδώσει μία εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ ὡς ἑνὸς φιλειρηνικοῦ πνευματικοῦ δασκάλου καὶ ὄχι ὡς ἑνὸς πολιτικὰ συνειδητοῦ ἐπαναστάτη». Μὲ ἄλλα λόγια, χαρακτηρίζει ὡς πλαστογράφους καὶ ἀπατεῶνες τοὺς πρώτους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὸν συγγραφέα, διέδωσαν μία ψεύτικη εἰκόνα γιὰ τὸ Χριστό! Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὅτι oι Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸν συγγραφέα, «κατασκεύασαν τὴν ψεύτικη εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ», καταθέτουν τὴ προσωπική τους ἐμπειρία περὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι μία φῆμες, καὶ εἰδήσεις ἀπὸ τρίτα πρόσωπα: «ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἐωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἠμῶν, ὃ ἐθεσάμεθα καὶ αἳ χεῖρες ἠμῶν ἐψηλάφησαν» (Α Ἰωάν.1,1). Δὲν τὸν προβληματίζει τὸ γεγονὸς ὅτι γι’ αὐτὴ τὴν «ψεύτικη εἰκόνα» οἱ «ἀπατεῶνες» ἐκεῖνοι ἔδωσαν τὴ ζωή τους. Γνωρίζει πολλοὺς στὴν ἱστορία νὰ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ ἕναν κατασκευασμένο ἀπὸ αὐτοὺς ψέμα; Δὲν εἶναι αὐτὴ μία «καραμπινάτη» ἀντίφαση στοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ συγγραφέα;
Περαίνοντας τὸ σχόλιό μας αὐτό, διαβάζοντας τὰ παλιὰ καὶ τὰ σύγχρονα ἀντιχριστιανικὰ λιβελογραφήματα, διαπιστώνουμε τὴν τραγικότητα, τόσο τῶν συγγραφέων τους, ὅσο καὶ τῶν ἀναγνωστῶν τους. Ἐνῶ βλέπουν τὸ ἄσκοπο καὶ τὸ ἀτελέσφορο τῶν τιτάνιων προσπαθειῶν τους νὰ σπιλώσουν τὸ Πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ καὶ νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία Του, πασχίζουν καὶ ἀναλώνονται σὲ αὐτὸν τὸν σισύφειο ἀγώνα, χωρὶς ἀποτέλεσμα! Ἀσφαλῶς καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Ρέζα Ἀσλᾶν, εἶναι μία θλιβερὴ πτυχὴ τῆς δικῆς του σισύφειας τραγωδίας, χωρὶς ἀποτέλεσμα! Διότι ἂν νομίζει ὅτι μὲ αὐτὸ θὰ γκρεμίσει τὴν Ἐκκλησία, εἶναι τουλάχιστον ἀφελής!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
