* Ο Θεός έκανε σκανδαλωδώς έλεος σε μένα, διαφορετικά θα είχα ταρταρωθεί εδώ και καιρό. Έπρεπε στα χρόνια της κατοχής και στο Αλβανικό μέτωπο, να είχα πεθάνει 7 φορές. Εντούτοις, ακόμα ζω, όχι εξαιτίας της δικής μου δικαιοσύνης, αλλά εξαιτίας του ελέους του Θεού, γιατί γνώριζε, ότι θα επιστρέψω και θα μετανοήσω και με προστάτευε, για να μπορέσω έτσι να σωθώ και να μην πάει χαμένο το ποσοστό αίματος που έχυσε ο Χριστός και για την δική μου ψυχή.
* Είχα ένα μεγάλο πάθος στα νεότερα χρόνια μου, το πάθος της χαρτοπαιξίας. Καθόμουνα από το Σάββατο το βράδυ στο τραπέζι να παίξω χαρτί και σηκωνόμουνα την Τετάρτη το βράδυ. 4 μερόνυχτα, συνεχόμενα, έπαιζα τράπουλα, τέτοιο πάθος είχα! Καθόμουνα να κερδίσω, με κάθε μέσο, έστω και με κομπίνα, δεν πάει να ήτανε και ο Ωνάσσης στο τραπέζι! Ήμουν ένας λωποδύτης. Έμενα νηστικός για το χαρτί. Πού ένας τέτοιος άνθρωπος, να πάει στην Εκκλησία!
* Άμα επιτρέψει ο Θεός και γράψω ένα βιβλίο για την μετάνοιά μου και το πώς επέστρεψα στο Χριστό, πιστεύω, ότι τέτοια περίπτωση παγκοσμίως δεν θα υπάρχει. Ένα μόνο θα σας πω, (αν και μου είναι δύσκολο) για να σας ωφελήσω και να σας ενδυναμώσω την πίστη σας. Μου παρουσιάστηκε ο Άγιος Δημήτριος και μου είπε: Δεν έχεις δικαίωμα, να διατηρείς το όπλο σου στο οπλοστάσιο και να μην το χρησιμοποιείς! Όπλο, εννοούσε ο Άγιος, το λόγο μου. Και εγώ τον λόγο μου, τον χρησιμοποιούσα για κουβέντες και για αστεία. Η αποκάλυψη αυτή του Αγίου Δημητρίου, με έκανε κατά 70% να επιστρέψω στην Ορθοδοξία και να είμαι σήμερα αυτός που είμαι.
* Στη νεαρή μου ηλικία, όταν ερχόμουνα τα ξημερώματα στο σπίτι από τις ατασθαλίες μου, με έλεγε η μητέρα μου: Μα φτερό σαν τα μυρμήγκια έκανες; Πού να την καταλάβω! Αυτά με έλεγε ο κόσμος και οι άνθρωποι γύρω μου, οι «καλοθελητές», αυτά με έλεγε η σάρκα μου, αυτά με έλεγε ο εγωισμός μου και αυτά έκανα. Και έτσι της έκλεινα την πόρτα κατάμουτρα. Έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά από τη μάνα μου. Είχα παχύ σκοτάδι. Δεν βρέθηκαν άνθρωποι να μου μιλήσουν, να με πουν μία κουβέντα, στον κόσμο που βρισκόμουν. Όλοι με οδηγούσαν στο κακό. Τώρα το πώς γύρισα και επέστρεψα στο δρόμο του Θεού, μόνο ο Θεός το ξέρει. Δεν μπορεί να βρεθεί έστω και ένας, που να έρθει και να μου πει: Δημήτρη εγώ ήρθα να σε μιλήσω, εγώ σε βοήθησα και σε είπα μία καλή κουβέντα για το καλό σου! Κανένας δεν βρέθηκε, αλλά πώς τα οικονόμησε ο Θεός! Άμα υπάρχει καλή προαίρεση μέσα στον άνθρωπο, δεν δυσκολεύεται ο Θεός να τον βγάλει με τον τρόπο Του από το σκοτάδι στο Φως. Δεν δυσκολεύεται ο Θεός από τις αμαρτίες μας, απλά ζητάει να του επιτρέψουμε να μας λύσει τα χέρια. Μεγάλη υπόθεση να διαφωτίσεις το σκοτάδι κάποιου συνανθρώπου σου! Οι άνθρωποι που βοηθούν το έργο του Θεού, με το να φέρνουν διαφωτίζοντας-νουθετώντας ανθρώπους στο δρόμο του Θεού, ο Θεός θα τους κατατάξει σε ειδική θέση μέσα στον παράδεισο. Έχω προσωπικά δεδομένα σε αυτό το θέμα, αλλά παραπάνω δεν μπορώ να σας πω.
* Εργαζόμουνα στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιά. Μια μέρα, βγήκα έξω από τα γραφεία για να πάρω αέρα και βρήκα έναν τυφλό, ο οποίος πουλούσε λαχεία. Κρατούσε τα λαχεία στο χέρι και φώναζε: Λαχεία! Λαχεία! Δεν φώναζε τυχερά λαχεία, όπως φωνάζουν κάποιοι άλλοι (αφού είναι τυχερά, γιατί πουλάς την τύχη σου, τους λένε πολλοί). Πλησίασα τον μπάρμπα Διονύση και του λέω: Να πάρω ένα τυχερό λαχείο; Αμέσως μόλις άκουσε αυτά τα λόγια μου, τραβήχτηκε προς τα πίσω και έκρυψε τα λαχεία του. Και μου λέει: Τύχη δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο πίστη και ελπίδα στο Θεό! Αυτά ήταν τα λόγια του. Εγώ τότε ήμουν άνθρωπος του γλυκού νερού και όχι πραγματικός Χριστιανός. Όταν όμως γύρισα το 1950 στην Εκκλησία, τότε θυμήθηκα τα λόγια του μπάρμπα Διονύση, πόσο δίκαιο είχε. Και το βλέπω μέχρι σήμερα, ότι το χέρι του Θεού είναι εκείνο που οδηγεί τους ανθρώπους, αυτό που πολλοί σήμερα ονομάζουν τύχη.
* Γνώρισα κάποτε μια καλόγρια, η οποία είχε θείο έρωτα. Αυτή η καλόγρια με βοήθησε με τον τρόπο της, ώστε το 1951 να επιστρέψω στο δρόμο του Θεού. Η καλόγρια αυτή, όταν έλεγε τη λέξη Χριστός, έτρεχαν ουρές δακρύων από τα μάτια της, σαν να άνοιγε κάποιος από μέσα της μια βρύση. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα σε άλλον άνθρωπο (το είδα και στον γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας). Η καλόγρια αυτή με έλεγε χαρακτηριστικά: Να ‘ξεραν οι άνθρωποι, Δημήτρη μου, πόσο πολύ μας αγαπάει ο Χριστός!!! Και τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα!!! Εμείς δεν έχουμε τέτοια πράγματα και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι, αν χτύπησε η τρίτη καμπάνα για να πάμε τελευταία στιγμή στην Εκκλησία.
* Όταν πήγα να εφαρμόσω, το «αγαπήστε τον εχθρό σας», ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να το εφαρμόσω. Μου ήταν αδύνατο και ας έλεγε το Ευαγγέλιο αυτήν την εντολή. Βέβαια το Ευαγγέλιο δεν λέει ψέματα και δεν δίνει προτροπές, που δεν είναι πραγματοποιήσιμες. Είναι βλασφημία να λέμε, ότι ο Χριστός είπε πράγματα, που δεν είναι κατορθωτά. Βέβαια δεν είναι κατορθωτά, αν ο άνθρωπος τα εφαρμόσει με τις δικές του δυνάμεις, αλλά γίνονται κατορθωτά με τη βοήθεια του Χριστού. Εξάλλου μας είπε ο Χριστός: Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν, δηλ. χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Και έλεγα στο Θεό: Θεέ μου, δεν μπορώ να εφαρμόσω αυτήν την εντολή και ξέρετε τι απάντηση με έδωσε ο Θεός; Εσύ θέλεις; Αυτό με ρώτησε ο Θεός, και η απάντησή Του, ομολογώ, ότι με κόλλησε στον τοίχο. Διότι το θέμα, δεν ήταν μόνο ότι δεν μπορούσα, αλλά και το ότι δεν ήθελα να αγαπήσω. Αισθανόμουν μίσος, αυτό ήταν το μυστικό. Και ο Χριστός δεν μας ρωτάει αν μπορούμε, αλλά αν θέλουμε. Άρα η ευθύνη μας έγκειται, στο ότι δεν θέλουμε να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας και όχι ότι δεν μπορούμε να τους αγαπήσουμε. Το να μπορέσουμε ο Θεός θα μας βοηθήσει, το να θέλουμε, εμείς θα συμβάλλουμε. Και όταν εμείς θελήσουμε, ο Χριστός θα μας δώσει τρόπο τινά τέτοια φώτιση, που θα βλέπουμε τον άνθρωπο, που μας έκανε κακό, και αντί να τον μισούμε, θα τον λυπούμαστε και θα αισθανόμαστε οίκτο γι’ αυτόν. Θα μας φορέσει ο Χριστός ειδικά γυαλιά δικά του, από το «κατάστημά» Του και θα μπορέσουμε έτσι να έχουμε σπλάχνα οικτιρμών για τους εχθρούς μας.
* Κάποτε ρώτησα κάποιον που γνώριζα εξ όψεως, πώς κατόρθωσε να βρεθεί σε ένα πολύ σπάνιο κοσμοπολίτικο γεγονός. Α, ήταν εύκολο, ήταν πολύ εύκολο, μου απάντησε εκείνος. Και μου βγάζει μία μασονική διαπίστευση, μου τη δείχνει και μου λέει: Αυτός είναι ο τρόπος. Με αυτήν, είναι ανοιχτές όλες οι πόρτες. Πλην του ουρανού, συμπλήρωσα εγώ. Και εκεί θα τα καταφέρομε, είπε διαφωνώντας μαζί μου. Σε λίγες μέρες αυτοκτόνησε στο Κολωνάκι! Έπεσε από τον 3ο όροφο κάτω, από του κοριτσιού του το διαμέρισμα. Και εκεί θα τα καταφέρουμε…, ήταν η απάντησή του, έτσι πίστευε. Έτσι ξεγελά ο διάβολος πολλούς και τους κάνει να νομίζουν, ότι θα σωθούν με τον τρόπο τους. Τον συγκεκριμένο μάλιστα άνθρωπο, μέχρι και στην αυτοκτονία τον έσυρε.
* Έχω έναν φίλο, που είναι πολιτικός μηχανικός. Πολύ ευκατάστατος άνθρωπος μόνο από τα ενοίκια το 1960, εισέπραττε 300.000 δραχμές. Βέβαια έκανε και αγαθοεργίες, αφού για παράδειγμα δώρισε ένα ολόκληρο συγκρότημα με διαμερίσματα στην Εκκλησία, για να στεγάζονται εκεί οι φυματικοί που γινόντουσαν καλά από τα σανατόρια, επειδή δεν τους δέχονταν οι συγγενείς τους στα σπίτια τους. Αυτόν λοιπόν τον φίλο μου, τον συνάντησα μία μέρα, πρώτη Κυριακή των νηστειών, στην Εκκλησία. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας μου λέει: Πάμε από το σπίτι μου, να πιούμε έναν καφέ. Δέχτηκα και πήγα. Μόλις μπήκα μέσα, λέει αυτός στην γυναίκα του: Νίτσα, ξέρεις ε; Κατάλαβα εγώ, ότι κάποια πονηριά ετοιμάζει, ότι θα φέρει κάτι να φάμε για πρωινό. Του λέω, δεν ξέρω τι ξέρει η Νίτσα, θα σου πω τι ξέρω εγώ… Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την φράση μου και μου λέει: Εσύ θα καθίσεις στην άκρη, μην μιλάς. Βλέπω σε λίγο, να έρχονται 2 σαγανάκια, με συκωτάκια, ωραία όμορφα κομμένα κι αβγουλάκια και εγώ δεν ξέρω τι άλλο έφερε η Νίτσα. Το πιάτο μου το έσπρωξα προς τα μέσα και πήρα μόνο τον καφέ. Μου λέει, θα τα χαλάσουμε αν δεν φας! Καλύτερα να τα χαλάσω μαζί σου, παρά να τα χαλάσω με το Θεό. Αλλά αυτός επέμενε λέγοντάς μου: Μα, άλλα είναι τα χοντρά, θα φάμε, δεν θα κάνουμε τίποτα κακό! Και το κακό με αυτόν ήταν, ότι θρήσκευε ο φίλος μου αυτός και έκανε και ελεημοσύνες, όπως σας είπα προηγουμένως. Όμως το θέμα δεν είναι τι κάνεις για τους άλλους, αλλά τι κάνεις πρώτα εσύ για τον εαυτόν σου. Μπροστά λοιπόν σε αυτές τις πιέσεις του, του φίλου, του λέω: Ένα έχω μόνο να σου πω: Πρόσεξε, Μανώλη μου, μήπως σε έρθει καμμία αρρώστια και είναι αλληλοσυγκρουόμενη. Σου έρθει, για παράδειγμα, να έχεις λέυκωμα και πρέπει να τρως μόνο κολοκύθια και να έχεις και ένα σάκχαρο και θα πρέπει να τρως μόνο κρέας. Άντε μετά αυτά να τα συμβιβάσεις! Δεν συμβιβάζονται και αναγκαστείς να τα βλέπεις τα φαγητά από μακριά. και έρχονται τα πράγματα έτσι, αγαπητοί μου, ώστε σε λίγες μέρες παθαίνει σάκχαρο ο φίλος μου και άλλες 6-7 αρρώστιες και άμα τον δείτε σήμερα, είναι σαν μακαρόνι και λιώνει και θυμάται, αυτά που του έλεγα κάποτε…
* Πήγα το Μέγα Σάββατο να ψωνίσω κρέας, όπως ήταν φυσικό για το Πάσχα. Επάνω στον πάγκο, είχε ο κρεοπώλης ταραμά, χαλβά και ψωμί. Και έτρωγε, λόγω της ημέρας, από εκείνα και έκανε την δουλειά του. Και μου πούλησε γελάδα για μοσχάρι. Ταυτόχρονα έτρωγε χαλβά. Εμένα τότε με πήρε μια διαφορά 55 δραχμές (το έτος 1960). Τι να σε κάνω άνθρωπε, να τρως χαλβά και ταραμά και με τρως εμένα ολόκληρο, ζωντανό; Εκεί τρως νηστίσιμο και εδώ τρως αρτύσιμο!
* Είχα έναν θείο, ο οποίος έχει πεθάνει τώρα, που ήταν μεγάλος άθεος. Αυτός με έλεγε: Γιατί δεν κατέβηκε ο Χριστός από τον σταυρό; Άμα ήταν Θεός, θα μπορούσε να κατέβει και να ξεφύγει. Τον πιάσανε τον κατεργάρη και τον σταυρώσανε οι Εβραίοι! Δεν μπορούσε να ξεφύγει; Εγώ τότε του λέω: Τότε, πώς ξέφυγε ο Χριστός, όταν κάποτε θέλησαν να Τον ρίξουν στον γκρεμό; Ξέφυγε ανάμεσά τους. Πώς έγινε αυτό; Πού το αναφέρει αυτό, με ρώτησε. Άνοιξα το Ευαγγέλιο και του το έδειξα (Λουκάς κεφάλαιο 4, στίχοι 29-30). Είναι πολλών γνώμη αυτή, ότι ο Χριστός δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, τον πιάσανε οι Εβραίοι και τον Σταύρωσαν. Όχι δεν είναι έτσι. Ο Χριστός από αγάπη προς τον άνθρωπο, οδηγήθηκε προς το εκούσιο πάθος, θεληματικά Σταυρώθηκε. Και να Του χρωστάμε υποχρέωση και ευγνωμοσύνη. Αυτό να το βάλουν καλά στο μυαλό τους!
* Ο αδερφός μου, με είπε τρελό όταν πέθανε η μάνα μας. Μπροστά στο λείψανο της μάνας μας και μπροστά σε όλον τον κόσμο με είπε τρελό, γιατί δεν μπορούσε να ερμηνεύσει, πώς εγώ δεν έκλαιγα, πώς εγώ δεν μαυροφορέθηκα, πώς εγώ δεν μαλλιοτραβιόμουνα, όπως έκανε αυτός και όλοι οι υπόλοιποι. Δεν μου λες, εμείς όλοι εδώ μέσα είμαστε τρελοί και εσύ είσαι ο λογικός; Τέτοια επίθεση με έκανε ο αδερφός μου, αλλά επειδή ήξερα ότι υποκινείται από άλλον, απλά τον είπα: Δεν ξέρω, εγώ δεν σας βλέπω για τρελούς και έτσι δεν έδωσα συνέχεια στο θέμα. Μα εγώ πίστευα, ότι η μάνα μου ησύχασε και άμα πάω και εγώ εκεί που πήγε, θα την βρω και θα ζούμε αιώνια μαζί. Ο αδερφός όμως, ο στρατηγός, δεν πίστευε στην άλλη ζωή, ήταν άπιστος, δεν πίστευε στην Ανάσταση των νεκρών και γι’ αυτό αντέδρασε έτσι. Βέβαια μετά από 7 χρόνια, χώνεψε ο αδερφός μου την όλη συμπεριφορά μου και με κατάλαβε. Εμένα η μάνα μου ήταν για 14 χρόνια σε καρότσι και με αυτό τη μεταφέραμε από Εκκλησία σε Εκκλησία, μιας γυναίκας που είχε προβλέψει το θάνατό της. Ξέρω ότι η μάνα μου σώθηκε και πήγε στον παράδεισο.
* Έχω έναν αδερφό, ο οποίος στην πίστη του κλονιζόταν. Άκουγε την υπόθεση περί του μύρου της Παναγίας της Μαλεβής και αμφισβητούσε με τη λογική του, ότι από την εικόνα της Παναγίας, έρεε μύρο. Κάποτε όμως, κόπηκε λίγο ο εγωισμός του και ήθελε να έρθει μαζί μας στη μονή της Μαλεβής. Πήγαμε στο μοναστήρι και μετά την παράκληση, καθίσαμε για να φάμε. Ο αδερφός μου δεν κάθισε να φάει, αλλά πήγε στο ναό και κοίταζε την εικόνα, για να δει, πώς έχουν τα πράγματα. Και καθώς την παρακολουθούσε, βλέπει ξαφνικά να ρέει μύρο η εικόνα της Παναγίας! Συγκλονίστηκε ο αδερφός μου και τρέχει στην τραπεζαρία να μας βρει. Έρχεται στην γυναίκα μου και την σηκώνει από το τραπέζι και της λέει: Έλα, Κική να δεις, ρέει από την εικόνα μύρο! Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια! Του λέει τότε η γυναίκα μου: Αμφέβαλλες γι’ αυτό το θαύμα και εξανίστασαι με αυτόν τον τρόπο; Και τότε παραδέχθηκε ο αδερφός μου, ότι είχε τις αμφιβολίες του, γι’ αυτό το θέμα. Τώρα αυτό που είδε ο αδερφός μου, άντε να του το βγάλεις από το κεφάλι του. Απέκτησε γνώση επί του θέματος. Όμως ο Χριστός δεν την αρνείται τη γνώση, αλλά δεν την αμοίβει κιόλας και θέλει ο άνθρωπος να πιστέψει χωρίς να δει. Την πίστη αμοίβει Χριστός, αλλά για να πιστέψει ο άνθρωπος πρέπει να ταπεινωθεί.
* Έχω ένα φίλο που είναι ταξιτζής. Αυτός τις Κυριακές το πρωί δούλευε και δεν πήγαινε στην Εκκλησία. Μια μέρα τον πλησίασα και τον ρώτησα, πόσα βγάζεις την ημέρα και μου είπε, περίπου 1700 δραχμές. Τότε του πρότεινα, την ερχόμενη Κυριακή το πρωί, να πήγαινε στην Εκκλησία και μετά να πήγαινε στην δουλειά και όσα λιγότερα θα έβγαζε από τις 1700 δραχμές, την διαφορά θα του την έδινα εγώ. Ο φίλος μου το σκέφτηκε και τελικά δέχτηκε την πρότασή μου. Πήγε την Κυριακή στην Εκκλησία και μετά μέχρι το βράδυ δούλεψε το ταξί. Το βράδυ με πήρε τηλέφωνο και μου λέει: Δημήτριε, έγινε κάτι φοβερό! Είχα φουλ δουλειά και δεν προλάβαινα τους πελάτες! Έβγαλα 2000 δραχμές! Από τότε ο φίλος μου, κάθε πρωί πηγαίνει στην Εκκλησία. Οι άνθρωποι που δουλεύουν τις Κυριακές και δεν πάνε στην Εκκλησία, τα λεφτά που βγάζουν δεν είναι ευλογημένα και κάποια μέρα θα τα χάσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γιατί όποιος συλλέγει χρήματα μακριά από το Θεό, τα διασκορπίζει. Γι’ αυτό και βλέπουμε πολλές οικογένειες που εργάζονται από το πρωί έως το βράδυ, αλλά να μην μπορούν να βάλουν μερικά χρήματα στην άκρη. Φωτιά είναι τα λεφτά της Κυριακής, έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.
* Με πλησίασε κάποτε ένας κύριος και μου λέει: Εντάξει κύριε Παναγόπουλε, εγώ δεν ενδιαφέρομαι για το Χριστό, το παραδέχομαι. Ναι όμως, ο Χριστός ήρθε για όλους τους ανθρώπους και γιατί δεν έρχεται και σε μένα για να με βρει και να με σώσει; Να έρθει και για μένα, το απωλολό πρόβατο να με σώσει. Εξάλλου δεν είμαι και εγώ το παιδί του; Κάτι τέτοια με έλεγε ο άνθρωπος αυτός και όταν τελείωσε του είπα: Ο Χριστός δεν έρχεται να σε βρει, γιατί δεν βελάζεις! Όπως όταν χαθεί ένα πρόβατο το οποίο δεν βελάζει, δεν μπορεί ο βοσκός να το βρει, έτσι και εσύ δεν βελάζεις, δεν ζητάς το Θεό και δεν μπορεί ο Χριστός να σε βρει. Εδώ ο εκ γενετής τυφλός φώναζε δυνατά το όνομα του Χριστού και μάλιστα έβγαλε και τα ρούχα του, για να φτάσει πιο γρήγορα στο Χριστό! Δεν πήγε ο Χριστός στον τυφλό, πήγε ο τυφλός στον Χριστό και εμείς έχουμε την απαίτηση, να έρθει ο Χριστός σε εμάς! Αυτά του είπα και δεν ξέρω αν μπόρεσα να τον κατατοπίσω. Εάν δεν ζητήσουμε από αυτόν τον κόσμο να συναντήσουμε το Χριστό, για να μας βοηθήσει, δεν πρόκειται ούτε και στην άλλη ζωή να Τον συναντήσουμε. Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν άνθρωπο αβοήθητο, που επικαλείται την βοήθειά Του. Ο Θεός άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο να κάνει τις επιλογές στη ζωή του, και αν περιμένει ο Θεός να τον βοηθήσει, χωρίς ο ίδιος να Του ζητήσει βοήθεια, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα υποστεί τα επώδυνα αποτελέσματα της κολάσεως…..
* Έχει επικρατήσει στον κόσμο η άποψη, ότι οι κουτοί άνθρωποι νηστεύουν. Είχα έναν φίλο-συγγενή ο οποίος έχει κοιμηθεί και μου έλεγε: Άκου Δημήτρη μου. Εσύ τρως τα χόρτα ε; Εγώ τρώω εκείνο, που τρώει τα χόρτα. Έτρωγε το μοσχάρι αυτός και το βόδι. Και εγώ επειδή έτρωγα τα χόρτα, ήμουν από μόνος μου βόδι. Καταλάβατε; Μισή ώρα ήταν ο θάνατός του, τέζα! Κορόιδευε την νηστεία…. Πέραν της πνευματικής ωφέλειας, είναι προς το συμφέρον της φυσιολογίας του οργανισμού του, ο άνθρωπος να νηστεύει. Ακούς τον ένα να λέει: Έχω ζαλάδες, έχω άλατα. Εμ, αφού έφαγες όλα τα βόδια του κόσμου, τι θέλεις να έχεις; Τι θα έχεις;
* Έγραφα κάποτε ένα βιβλίο με τίτλο: «Θανάσιμο αμάρτημα η αποφυγή της τεκνογονίας». Μια μέρα, με συνάντησε μια κυρία στο δρόμο, που ήταν κόρη νεωκόρου και είχε 12 παιδιά! Και με λέει: Κύριε Παναγόπουλε, έμαθα ότι γράφετε ένα βιβλίο για την τεκνογονία. Μην ξεχάσετε να γράψετε στο βιβλίο σας, ότι αν κανείς θέλει να δει το Θεό, να πάει στο σπίτι ενός πολυτέκνου. Εκεί υπάρχει πάντοτε ο Θεός. Στα άλλα σπίτια, πηγαίνει και βγαίνει ο Θεός, από τα σπίτια όμως των πολυτέκνων, δεν φεύγει ποτέ!
* Κάποτε πήγα να ομιλήσω στην ορεινή Κυπαρισσία. Το βράδυ, την παραμονή της ομιλίας μου, ρώτησα τον ιερέα της περιοχής εκείνης, ποια αμαρτία ήταν εκείνη που πλεόναζε στην περιοχή τους. Ξαφνιάστηκα από την απάντησή του: Αυτό που μαστίζει την περιοχή κ. Παναγόπουλε, είναι η αποφυγή τεκνογονίας. Και πώς έφτασε η μόδα αυτή στην περιοχή σας, τον ρώτησα. Και με απαντάει ο ιερέας: Μια Αθηναία, είχε έρθει πέρσυ στο χωριό μας, η οποία έφερε τη μόδα αυτή. Σε μία παρέα γυναικών μίλησε για τον τρόπο που θα απέφευγαν οι γυναίκες να μείνουν έγκυες. Και αυτό, όπως ήταν φυσικό διαδόθηκε σε όλο το χωριό. Το αποτέλεσμα είναι, να μην υπάρχει μωρό στο χωριό μας. Την άλλη μέρα, ανάμεσα στα άλλα που είπα στην ομιλία μου, ήταν να διαφωτίσω εκεί τους χωρικούς, πώς έχει το θέμα της τεκνογονίας και το πόσο βαριά αμαρτία είναι. Την άλλη χρονιά, ξαναπήγα στο χωριό εκείνο και είχαν γεννηθεί 21 παιδιά! Είχαν καταλάβει οι χωρικοί, τι έγκλημα έφτιαχναν, με το να μην τεκνογονούν και έτσι πολλά αντρόγυνα απόκτησαν και από ένα παιδί. Και όλα αυτά για μία Αθηναία, η οποία, αυτά είχε στο μυαλό και στην καρδιά της και αυτά διέδιδε. Δεν ήξερε κάτι άλλο να πει! Ξέρετε τι λόγο θα δώσει η κυρία εν ημέρα κρίσεως; Αλίμονό της, αν δεν μετανοήσει και δεν εξομολογηθεί!
* Κάποτε που ομιλούσα στην έδρα, παρουσιάστηκε μια κυρία και με ρώτησε: κ. Παναγόπουλε, γιατί δεν με ακούει ο Θεός; Προσεύχομαι τόσα χρόνια, να με δώσει έναν άνθρωπο Χριστιανό και δεν με τον έδωσε μέχρι σήμερα. Πού οφείλεται αυτό; Επειδή δεν πιστεύω; Εγώ όμως πιστεύω. Αυτά με είπε. Και της είπα: Και ποιος σε λέει εσένα, ότι αυτός ο λεγόμενος Χριστιανός, θα σου κάνει τη ζωή Χριστιανική; Και ποιος σου είπε ότι πρέπει να πάρεις Χριστιανό και δεν πρέπει να πάρεις έναν άλλον, για να τον αφομοιώσεις εσύ στον Χριστιανισμό; Και ποιος σε είπε, ότι πρέπει να ενωθούν τα καλά για να κάνουν ένα τρίτο καλό και πρέπει να ενωθούν τα κακά και να καταστραφούν και τα δύο; Και υπάρχει Χριστιανός στα μέτρα σου; Και πρέπει να παντρευτείς; Και τα παιδιά που θα βγάλεις, θα μπορέσεις να τα διαπαιδαγωγήσεις σωστά στον Χριστιανισμό; Πόσα χριστιανικά αντρόγυνα, βγάλανε διαβόλους παιδιά! Και αν σε φυλάει ο Θεός; Λέμε στο Πάτερ ημών, γενηθήτω το θέλημά Σου, αλλά εμείς δεν έχουμε του Θεού εμπιστοσύνη. Για να επιτρέπει μία κατάσταση ο Θεός, σημαίνει ότι υπάρχει λόγος.
* Μιλούσα κάποτε στον άμβωνα και μπροστά υπήρχε μια μάνα που είχε ένα μωρό, που άρχισε να κλαίει και να φωνάζει, δημιουργώντας μια κατάσταση. Οι γύρω της, την παρακινούσαν να βγει έξω. Εγώ θα κατέβω από τον άμβωνα τους είπα, αν βγει το μωρό έξω και πάνω σας θα είναι η αμαρτία. Ξέρετε, ότι ο σατανάς τσιμπάει το παιδί για να κλάψει και να βγάλει η μάνα έξω το μωρό της; Το ξέρετε ή δεν το ξέρετε; Και απευθυνόμενος στο παιδί, λέω: Εν ονόματι Ιησού Χριστού, ο σατανάς να αφήσει το παιδί. Το παιδί τότε σταμάτησε αμέσως να κλαίει και τους φάνηκε αυτό περίεργο στους πιστούς. Δεν είχα άλλο κήρυγμα να κάνω καλύτερο από αυτό. Αλλά εμείς εν πλήρη άγνοια, δεν γνωρίζουμε ότι ο διάβολος πειράζει κάθε πιστό μέσα στην Εκκλησία, με διάφορους τρόπους.
* Κάποτε για να πάω σε ένα συγκεκριμένο μέρος της Αθήνας, χρησιμοποίησα για την μετακίνησή μου, το αστικό. Εκεί μέσα στο αστικό, είχε γίνει μία παρεξήγηση, μεταξύ ενός επιβάτη και του εισπράκτορα. Ο επιβάτης όμως ήταν προκλητικός και επίμονα ρωτούσε τον εισπράκτορα: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ο εισπράκτορας όμως δεν του απάντησε, βλέποντας ότι προσπαθούσε να δημιουργήσει επεισόδιο από το πουθενά και να τον αναγκάσει να συγχυστεί και να παρεκτραπεί. Ο εισπράκτορας ήταν ένας σοβαρός και νηφάλιος κύριος. Εφόσον ο επιβάτης τον ξαναρώτησε άλλες 5-6 φορές· ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Στη συνέχεια με μεγάλη ηρεμία του λέει: Νεκροταφείο είμαι εγώ κύριε, για να ξέρω ποιος είσαι; Κόκκαλο ο επιβάτης! Είναι σαν να του έλεγε ο εισπράκτορας, ότι στο νεκροταφείο σε περιμένουν τα σκουλήκια, θα δούμε ποιος είσαι εσύ, και Άλλος θα αποφανθεί γι’ αυτό που με ρωτάς! Είμαστε λοιπόν όλοι ένα τίποτα και δεν χρειάζεται να ματαιοδοξούμε.
* Κάποτε σε μια συζήτηση που είχαμε περί μνημοσύνων, παρουσιάστηκε μια φοιτήτρια και είπε τα εξής: Εγώ έχω τη γνώμη, ό,τι μπορώ να βοηθήσω τον πεθαμένο μου και χωρίς την Εκκλησία. Και της λέω: Πρώτα-πρώτα ποια είσαι εσύ, να έχεις γνώμη διαφορετική από την Εκκλησία; Και ποιος σε κάλεσε, να έχεις γνώμη διαφορετική από την Εκκλησία; Και απευθυνόμενη, χαμηλόφωνα, στις εκεί φίλες της, τις λέει: Πολύ πληρωμένος πρέπει να είναι αυτός από τους παππάδες. Ήμουν πληρωμένος εγώ σύμφωνα με τα λεγόμενά της, αλλά βέβαια δεν ήξερε ποιος είμαι και από πού προέρχομαι. Τέλος πάντων. Και συνεχίζει να μιλάει σε μένα: Δεν βλέπετε; Ξύπνησε ο κόσμος. Δεν κάνει ο κόσμος μνημόσυνα με παππάδες, αλλά καθημερινώς γράφουν στις εφημερίδες, αντί μνημοσύνου δραχμές τόσες, σε ένα γηροκομείο ή κάνοντας τραπέζι σε ορφανά και γενικότερα σε όσους έχουν ανάγκη. Και είναι αλήθεια αυτό που έλεγε, ότι πράγματι πολλοί άνθρωποι έτσι πολιτεύονται και κάνουν μνημόσυνα χωρίς την Εκκλησία. Πώς ερμηνεύεται αυτό; Έξω Ναζωραίε! Έξω η Εκκλησία Σου! Έξω οι παππάδες Σου! Είναι λάθος αυτό που κάνουν πολλοί και αλίμονο στους γονείς που άφησαν τέτοια παιδιά ακατήχητα πίσω τους, να κάνουν τέτοια πράγματα. Γιατί βοήθεια με αυτόν τον τρόπο, δεν πρόκειται να πάρουν. Δώσε εκατομμύρια στο γηροκομείο, μια δεκάρα βοήθειας δεν φτάνει στο πρόσωπο που κάνεις το μνημόσυνο, εφόσον δεν πήγες πρώτα στο Χριστό. Θα πας πρώτα στο Χριστό και στην Εκκλησία, θα πας το χαρτάκι, το λαδάκι, τα κόλλυβα και θα βγάλει ο ιερέας μερίδα για τον άνθρωπό σου και μετά δώσε, αν θέλεις, ελεημοσύνη στα ευαγή ιδρύματα, για την ψυχή του κεκοιμημένου. Αυτή είναι η σωστή σειρά.
* Κάποτε έκανα μια πρωινή ομιλία σε μια επαρχιακή πόλη. Ανάμεσα στα άτομα, που βρέθηκαν στην ομιλία αυτή, ήταν και μια νεαρή κοπέλα, η οποία από το ντύσιμό της και την όψη της, καταλάβαινε κανείς, ότι δεν έπρεπε να είχε και πολύ σχέση με την Εκκλησία. Όταν τελείωσα την ομιλία μου στις 12 και μισή το μεσημέρι, μου ήρθε ο λογισμός να πάω, να της πω, να εξομολογηθεί στον πάτερ της ενορίας εκείνης. Αυτή μου είπε, ότι θα ερχότανε και στην απογευματινή μου ομιλία, στις 5 και μισή και εκεί θα το ξανασυζητούσαμε. Όχι της είπα, τώρα αμέσως να πας! Αυτή όμως επέμενε για το απόγευμα και έτσι δεν μπορούσα εγώ να κάνω κάτι περισσότερο. Στην απογευματινή ομιλία μου, τελικά δεν ήρθε, όπως σκόπευε να έρθει. Είχε πάει με άλλα 2 άτομα, στις 3 το απόγευμα για βαρκάδα στη θάλασσα. Όμως ο καιρός απότομα χάλασε και πνίγηκαν και οι τρεις!!! Κανείς δεν μας εγγυάται για το μέλλον, για το αν θα ζούμε την επόμενη στιγμή. Γι’ αυτό και πρέπει την εξομολόγηση να μην την αναβάλλουμε. Ο διάβολος είναι τεχνίτης σε αυτό το θέμα. Έχεις καιρό, ψιθυρίζει στο αυτί του ανθρώπου και ο άνθρωπος επαναπαύεται και συνεχώς αναβάλλει την μετάνοιά του.
* Ομιλούσα στην Παναγία του Χαϊδαρίου στην Αθήνα. Ο επίτροπος εκεί της Εκκλησίας 40 χρόνια, δεν είχε εξομολογηθεί, αλλά και ούτε κοινωνήσει. Μίλησα 7 φορές εκεί. Στην έβδομη ομιλία που έκανα και την άκουσε ο επίτροπος, αναζήτησε πνευματικό για να εξομολογηθεί, σαν τρελός. Έτσι εξομολογήθηκε και κοινώνησε και μετά από 10 μέρες κοιμήθηκε!
Να σας πω και ένα άλλο συνταρακτικό; Ομιλούσα στην Αγία Βαρβάρα στην Αθήνα. Ήταν περίοδος σαρακοστής και πήγαινα τα απογεύματα στους Χαιρετισμούς της Παναγίας και ομιλούσα. Ένας εκ των επιτρόπων της Εκκλησίας, που ήταν λεπρός, από την Κέρκυρα, είχε 37 χρόνια εκεί μέσα και ουδέποτε εξομολογήθηκε και ουδέποτε κοινώνησε. Έπειτα από τις ομιλίες που άκουσε, εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Και όταν βρέθηκε το φάρμακο κατά της λέπρας, ήταν ο πρώτος που έγινε καλά και έφυγε για την πατρίδα του, την Κέρκυρα. Ήταν χαρακτηριστικό αυτό το γεγονός, ότι ο Θεός τον ελέησε, έπειτα από την μετάνοια και την εξομολόγησή του.
* Ήταν να κάνω ένα ταξίδι από την Αθήνα για την Πάτρα με τα ΚΤΕΛ. Ήταν μεγάλη Τεσσαρακοστή και περίμενα το υπεραστικό λεωφορείο για να αναχωρήσουμε. Εκεί στη στάση, παρατήρησα έναν νεαρό, γύρω στα 35, που με παρακολουθούσε και με κοιτούσε από πλάγια. Προσωπικά δεν τον γνώριζα και υπέθεσα, ότι ήταν αστυνομικός και ίσως να με μπέρδεψε με κάποιον καταζητούμενο. Έφτασε το λεωφορείο, επιβιβαστήκαμε και κάθισα στις πίσω θέσεις. Όσο για τον νεαρό, δεν γνώριζα αν επιβιβάστηκε. Στο Ξυλόκαστρο, το λεωφορείο έκανε μία στάση για 15 λεπτά, για να φάμε κάτι πρόχειρο. Εγώ πέρασα μέσα από το κυλικείο, πήγα στην τουαλέτα και στη συνέχεια βγήκα έξω, είχε ένα υπόστεγο και εκεί έβγαλα από τη σακκούλα που είχα μαζί μου, κάτι να φάω (2 μπανάνες). Πήγα πέρα σε ένα διάδρομο γύρω στα 50 μέτρα και όταν πήγα να γυρίσω πίσω, βλέπω ακριβώς από πίσω μου, στο ένα μέτρο, αυτόν τον νεαρό που με παρακολουθούσε. Και με λέει: κ. Παναγόπουλε, είσαι έξυπνος άνθρωπος, σε παρακολουθώ και τώρα είναι η τελική αναμέτρηση.
Εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσε και του λέω: Παρακάτω, συνέχισε δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να με πεις. Και με λέει: Ήθελα να δω, τι θα φας σήμερα! Πίστευα ότι αυτά που κηρύττεις, δεν τα εφαρμόζεις και θα σε έβλεπα την περίοδο αυτή, να μην νηστεύεις. Μα τώρα βλέπω, ότι πράττεις αυτά που κηρύττεις. Είσαι συνεπής για αυτά που διδάσκεις και από εδώ και πέρα, θα προσπαθήσω και εγώ να εφαρμόσω αυτά που κηρύττεις στις ομιλίες σου. Αυτά με είπε ο νεαρός και επιβιβάστηκε στο λεωφορείο. Μετά από αυτό το περιστατικό, μέσα μου άρχισα να κάνω τον εξής συλλογισμό: Επειδή πάσχω από 6 ασθένειες, έχω την άδεια από τον πνευματικό μου, να τρώω ό,τι θέλω και να μην νηστεύω. Όμως εγώ προαιρετικά, νηστεύω κανονικά.
Αν όμως δεν νήστευα και με έβλεπε ο νεαρός αυτός με την τυρόπιτα στο χέρι, που βέβαια δεν ξέρει, ότι με επιτρέπει ο πνευματικός να τρώω, θα σκανδαλιζότανε και άντε μετά αυτόν να τον φέρεις στην Εκκλησία. Μπορεί κάποιος να εφαρμόζει 999 πράγματα σωστά και ο άλλος από το ένα που δεν κάνεις, να σκανδαλιστεί και να βρει αφορμή να σε κατηγορήσει εσένα και την πίστη σου, αναπαυόμενος ο ίδιος στην πλάνη του. Οι χλιαροί άνθρωποι γίνονται αιτία σκανδαλισμού, γιατί άλλα πιστεύουν και άλλα πράττουν, σκανδαλίζοντας και δηλητηριάζοντας με τη ζωή τους, τους άλλους που θέλουν να πιστέψουν.
* Κάποτε σε κάποια πολύ όμορφη γυναίκα, που ήταν προκλητικά ντυμένη, της είπα με διάκριση, ότι γίνεται αιτία, λόγω του ντυσίματός της, να σκανδαλίζονται οι άνδρες. Να μην σκανδαλίζονται, με απάντησε, να κλείσουν τα μάτια τους, αν σκανδαλίζονται. Και την ρωτάω: Αν εσύ με δώσεις ένα ποτήρι δηλητήριο και εγώ το πιω, ποιος θα δικαστεί; Εγώ που το ήπια ή εσύ που με το έδωσες; Δεν καταλαβαίνω τι με λες, με είπε. Άμα δεν καταλαβαίνεις και εγώ δεν μπορώ να στο πω διαφορετικά, να σε βοηθήσω και εκεί έκλεισε η συζήτηση μαζί της… Για πόσες και για πόσους γίναμε αίτιοι να σκανδαλιστούν οι άλλοι; Έχουμε πάει ποτέ στον εξομολόγο, να του πούμε: Πάτερ έγινα αιτία να σκανδαλιστεί ο άλλος; Γιατί είναι αλήθεια, ότι πολλές αμαρτίες των άλλων οφείλονται στο ότι εμείς με έναν λόγο ή με μία πράξη μας τους σκανδαλίσαμε συνειδητά ή ασυνείδητα.
* Είχα πάει κάποτε στη Βοστώνη για κάποιες ομιλίες. Μια μέρα, μια σύζυγος, έκανε μια παράκληση για τον άνδρα της, ο οποίος έκανε μεταμόσχευση νεφρού και οι ιατροί λέγανε, ότι η πορεία της υγείας του, δεν εξελισσόταν καλά. Η σύζυγος ήταν μια πολύ ευσεβής γυναίκα, αλλά δεν ήξερα αν και ο άνδρας της ήταν πιστός. Έτσι την πλησίασα και τη ρώτησα, αν ο άνδρας της, είχε σχέση με την Εκκλησία. Πιστός είναι και κοινωνεί κιόλας, μου απάντησε. Εξομολογείται πριν κοινωνήσει, την ρώτησα. Ακόμα να με απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση που της έκανα. Ο άνδρας της, ήταν με τον τρόπο του Χριστιανός. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι καλοί άνθρωποι. Ρωτάς τους συγγενείς ενός τέτοιου ανθρώπου, ρωτάς τον κόσμο που τον ξέρει και όλοι σου δίνουν αυτό το πιστοποιητικό, του καλού ανθρώπου. Μάλιστα τον μακαρίζουν λέγοντας: Μακάρι να ήταν όλοι σαν και αυτόν! Αυτά τα πιστοποιητικά που δίνει ο κόσμος δεν τα λαμβάνει υπόψη Του ο Θεός. Δεν συγκινείται ο Θεός από αυτούς τους ανθρώπους, όσο καλοί και να είναι, γιατί θρησκεύουν με τον τρόπο τους. Να ξέρετε, ότι η κόλαση γέμισε από τέτοιους καλούς ανθρώπους!…
* Μια πνευματική γυναίκα, μου φανέρωσε μια μέρα την αποκάλυψή της. Είχε πάει Μεγάλη Πέμπτη στην Εκκλησία και την ώρα που το πλήθος του κόσμου ετοιμαζόταν να κοινωνήσει, συλλογίστηκε το εξής: Άραγε, ποιοι από αυτούς τους ανθρώπους προετοιμάστηκαν καταλλήλως για το Μυστήριο αυτό; Μάλιστα για αυτούς, που δεν προετοιμάστηκαν καταλλήλως, προσευχήθηκε λέγοντας: Θεέ μου, συγχώρησέ τους! Τότε, όπως λέει η ίδια, βλέπει τον παππά με την Ιερή Λαβίδα να κοινωνεί τους πιστούς. Και συνέβαινε κάτι παράδοξο. Σε πολλούς την ώρα που κοινωνούσαν, ένας άγγελος Κυρίου, έπαιρνε τη Θεία Μετάληψη από την Ιερή Λαβίδα και την επέστρεφε στο Ιερό Ποτήριο και οι άνθρωποι αυτοί λάμβαναν απλά άρτο και οίνο και όχι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Παρατήρησε, ότι από τους 100 που πήγαιναν να κοινωνήσουν, στους 95 συνέβαινε αυτό το πράγμα. Προφανώς αυτοί προσέρχονταν στο Μυστήριο απροετοίμαστοι και ουσιαστικά δεν κοινωνούσαν, αν και στην πράξη φαίνονταν ότι συμμετείχαν στο Μυστήριο αυτό.
* Συναντήσαμε κάποτε μια μαυροφορεμένη γυναίκα απαρηγόρητη που έκλαιγε συνεχώς. Την πλησιάσαμε για να μάθουμε γιατί έκλαιγε έτσι, αλλά και για να την παρηγορήσουμε. Και τι μάθαμε λέτε; Ότι είχε πεθάνει η αδελφή της και ετάφη χωρίς ιερέα. Επειδή ήταν χειμώνας και χιόνιζε, δεν μπόρεσαν οι ιερείς να φτάσουν εγκαίρως στο χωριό. Ιερέας δεν υπήρχε στο χωριό. Την κράτησαν τρεις μέρες και τελικά την θάψανε, χωρίς παπά και ψάλτη. Και αποδείχθηκε στη συνέχεια, ότι η εκλιπούσα σε όλη της τη ζωή κατηγορούσε τους παππάδες. Δίκαιος είναι ο Θεός! Γιατί ο άνθρωπος ό,τι σπείρει, αυτό θερίζει.
* Μια μέρα καθώς έπαιρνα έξω από το μαγαζί μου την αλληλογραφία μου, με πλησίασε μια χήρα, γνωστή από άλλοτε και άρχισε να με λέει ότι έχει ανάγκη και με ζήτησε χρήματα. Τότε της έδωσα όσα είχα πάνω μου, νομίζω ήταν 3.100 δραχμές και ξαναμπήκα μέσα στο μαγαζί. Είναι αλήθεια, ότι της έδωσα τα χρήματα μουρμουρίζοντας, για να μην έχω επιβαρυμένη την συνείδησή μου. Μέσα στο μαγαζί είδα την αλληλογραφία και ανάμεσα στα άλλα υπήρχε και ένας φάκελλος που είχε μέσα 2.000 δραχμές και έγραφε: κ. Παναγόπουλε, αυτές οι 2.000 δραχμές στη διάθεσή σας, να διατεθούν όπως νομίζετε. Μετά από λίγη ώρα, έρχεται μια κυρία για να ψωνίσει και με δίνει ένα φάκελλο λέγοντάς μου: Αυτό είναι για σας. Τον ανοίγω τον φάκελλο και είχε μέσα 1.000 δραχμές. Οι 2 φάκελλοι, περιείχαν συνολικά 3.000 δραχμές. Ήταν σαν να με έλεγε ο Χριστός, παλιάνθρωπε, εγώ είχα κανονίσει για σένα, πριν ακόμα εσύ δώσεις τα λεφτά στη χήρα!
* Μιλούσα κάποτε σε ένα ακροατήριο και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Ήταν και πολύς κόσμος πίσω μου, όρθιοι. Κάποια στιγμή της ομιλίας μου, άκουσα πίσω μου μια γυναικεία φωνή που έλεγε: Αχ, να ‘χανε φτερά, αυτά τα λόγια. Εγώ δεν γύρισα πίσω να δω, ποιος είπε αυτό το πράγμα. Όμως στο τέλος το κράτησα αυτό σαν κρατούμενο και γύρισα πίσω μου και ρώτησα: Ποιος είπε κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου, αυτά τα λόγια; Και μια γνωστή σε μένα, πλουσιοτάτη κυρία, μου λέει: Εγώ τα είπα τα λόγια αυτά, κ. Παναγόπουλε. Μπορείς να τα επαναλάβεις, την ρώτησα. Και με λέει: Αχ, να ‘χανε φτερά τα λόγια σου, να πηγαίνανε σε όλο τον κόσμο, για να τα ακούσουνε και άλλοι. Δεν έχουνε φτερά, της λέγω. Μου λέει, όχι δεν έχουν. Δεν έχουν της απάντησα, διότι εσύ τα έχεις μέσα στο πορτοφόλι σου. Στην τσάντα σου τα έχεις. Όπως βλέπεις, γράφονται τα λόγια μου σε μια κασέτα και εάν εσύ ήθελες να ανοίξεις την τσάντα σου, για να πάρεις 5000 κασέτες και να τις μοίραζες στον κόσμο, τότε θα είχανε φτερά. Να όμως που τώρα κάθονται στην τσάντα σου!
* Ρίξε σε έναν κόκκορα χρυσά φλουριά και καλαμπόκια. Ο κόκκορας θα αγνοήσει τα χρυσά φλουριά και θα ενδιαφερθεί μόνο για τα καλαμπόκια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Όσα λεφτά και να έχει ο άνθρωπος, δεν θα του ικανοποιήσουν την ψυχή, δεν θα τον κάνουν ευτυχισμένο. Γιατί η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη μόνο για το Χριστό. Ο Χριστός είναι η μοναδική του ανάγκη και μόνο Αυτός, τον κάνει ευτυχισμένο.
* Μιλούσα κάποτε με μια κυρία, που είχε κάνει 13 εκτρώσεις! Καλά, της λέω, τόσο αθεόφοβη είσαι; Και ακούστε απάντηση που με έδωσε: Εγώ σε σχέση με την τάδε, περιστερά είμαι. Εκείνη έκανε 24 εκτρώσεις! Και το έλεγε με τέτοιο τρόπο, λες και είχε περιθώριο να κάνει, άλλες 11 εκτρώσεις. Μάθαμε να συγκρίνουμε τον εαυτόν μας, με έναν χειρότερό μας και όχι με έναν καλύτερο από εμάς. Γι’ αυτό και έχουμε αυτά τα χάλια.
* Αυτός που οδηγεί ανθρώπους, έστω και έναν, στο δρόμο του Θεού, καλύπτει πλήθος αμαρτιών. Έλεγε ο σοφός Σολομώντας: Σοφός είναι εκείνος που σώζει ψυχές ανθρώπων, εφόσον πρώτα τακτοποίησε τη δική του ψυχή. Τους ανθρώπους αυτούς, που επιτελούν αυτό το διακόνημα ο Θεός θα τους τοποθετήσει σε ειδική-τιμητική θέση στον παράδεισο, γιατί κατά κάποιο τρόπο βοηθούν το Θεό στο έργο Του, ώστε να σωθούν, όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Έχω προσωπικά περιστατικά επί του θέματος, αλλά δεν μου επιτρέπεται να σας πω γι’ αυτά.
* Δεν είμαστε κάτοικοι της γης, αλλά ένοικοι. Κάποια στιγμή είτε το θέλουμε, είτε όχι θα μας γίνει έξωση. Τίποτα δεν μας ανήκει πάνω στη γη και είμαστε απλώς διαχειριστές των αγαθών, που μας παραχώρησε ο Θεός.
* Αν όλα τα πράγματα τα μάθει ο άνθρωπος πάνω στη γη, εκτός από ένα, ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί αντιμέτωπος με το Θεό, που θα τον ζητήσει λογαριασμό για τη ζωή του, απέτυχε στον κόσμο. Αντίθετα αν γνωρίζει μόνο αυτό και τίποτα άλλο, τότε θα είναι επιτυχημένος. Δεν μετράει η ποσοτική γνώση, αλλά η ποιοτική.
* Εγώ είμαι υποχρεωμένος να σας πω, πόσο ύψος έχει ο Όλυμπος. Τώρα εσείς πόσο ψηλά θα τον ανεβείτε, είναι δικό σας θέμα.
* ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΪΔΩΘΟΥΜΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Αμήν.
Εις αγαθή ανάμνηση
Εμπειρικές αλήθειες από την κηρυκτική διακονία του πιστού εργάτου Κυρίου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
(1916-1982)
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Αβέρωφ
