Τα όνειρα του Asbury και οι Ορθόδοξες πραγματικότητες

Όταν σαν ένας θεολογικά συντηρητικός λαϊκός στην «Ενωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία» άρχισα για πρώτη φορά να νοιώθω την κλήση τού Θεού για την ιερωσύνη, το Σεμινάριο Asbury στο Wilmore του Κεντάκυ ήταν το μόνο σχολείο που υπολόγισα σοβαρά. Το Asbury είναι ένα μη ομολογιακό και συντηρητικό σχολείο των οπαδών τού Wesley, το οποίο τραβά μεγάλους αριθμούς πιο παραδοσιακών και Ευαγγελικών Ενωμένων Μεθοδιστών υποψηφίων για την Ιερωσύνη. Τα περισσότερα Σεμινάρια των Ενωμένων Μεθοδιστών, από την άλλη, είναι γνωστά σαν εστίες της ετεροδοξίας.

Επομένως ξεκίνησα για το Asbury και το Κεντάκυ γι’ αυτό που τώρα αναπολώ σαν τρία καλά χρόνια σχολείου με πολλά πολύτιμα μαθήματα Το Asbury έδινε μεγάλη έμφαση στην εμμονή στα παραδοσιακά πιστεύω τού Χριστιανισμού. Αυτή η έμφαση ήταν διπλά σημαντική, αφού οι περισσότεροι από μας προορίζονταν για την ιερωσύνη σε μια ομολογία όπου το να είσαι παραδοσιακός σήμαινε σχεδόν αποκοπή.

Το Asbury προσπαθούσε να διατηρήσει τη διδασκαλία του John Wesley, του Ιδρυτή των Μεθοδιστών στην Αγγλία τον δέκατο όγδοο αιώνα. Στην έρευνά μου άρχισα να ανακαλύπτω ότι ο Wesley πίστευε πολλά πράγματα, που οι σύγχρονοι οπαδοί του, είτε δυσπιστούν ή προσπαθούν να αγνοούν  όπως την αληθινή παρουσία του Χριστού στη θεία Ευχαριστία, την αναγέννηση του βαπτίσματος, και ακόμα το αειπάρθενο της Παναγίας. Επίσης ανακάλυψα ότι ο Wesley μελέτησε σοβαρά τα συγγράμματα των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας.

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Αυτή η ανακάλυψη με οδήγησε στο να εμβαθύνω ο ίδιος στους Πατέρες της Εκκλησίας και ιδιαίτερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η φοιτητική μου εργασία στη ρωσική ιστορία με είχε ήδη κάμει ενήμερο για την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Όμως για διάφορους λόγους, ποτέ δεν το είχα υπολογίσει σοβαρά για τον εαυτό μου. Τώρα, προσέγγισα το θέμα πολύ πιο σοβαρά.

Αναμφίβολα η Ορθόδοξη Εκκλησία είχε αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου -σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια, για την ακρίβεια. Ο Προτεσταντισμός από την άλλη, είχε κομματιαστεί σε θεολογική αναρχία και εκκλησιαστικό χάος μετά από μόνο λίγους αιώνες. Ακόμη και το Ευαγγελικό κίνημα συμβιβάστηκε σε πολλά που είχε πρωτοστατήσει, κάτω από την πίεση της αυξανόμενης κοσμικής κουλτούρας. Και οι σύγχρονοι οπαδοί του Wesley φαινόντουσαν να θέλουν να αγνοήσουν μεγάλους παράγοντες στον παραδοσιακό Χριστιανισμό (όπως τα μυστήρια) που υπήρξαν υψίστης σημασίας στον ίδιο τον Wesley.

Έτσι πήρα μερικά μαθήματα στην εκκλησιαστική ιστορία και τους πρώτους Πατέρες και έκαμα επίσης λίγη ανεξάρτητη μελέτη. Πείσθηκα όλο και περισσότερο ότι οι αρχαίες παραδόσεις της Εκκλησίας περιείχαν πολλά, που ο σύγχρονος Προτεσταντισμός παραθεώρησε. Κι όμως δεν ήμουν εντελώς πεπεισμένος. Η μετάβαση θα ήταν αργή και σταδιακή διαδικασία. Με την αποφοίτησή μου από το Asbury δεν ήμουν ακόμη στο σημείο να μεταπηδήσω στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Ειλικρινά, ο στόχος μου τότε ήταν να εργαστώ μέσα στον Προτεσταντικό κόσμο, για να τον φέρω στην γραμμή των διδασκαλιών και συνηθειών τού αρχαίου Χριστιανισμού. Όπως πολλοί άλλοι στο Asbury, σκεπτόμουν και έλπιζα ότι ο Μεθοδισμός θα ξαναζωντάνευε από τις δυνάμεις τού εκμοντερνισμού. Έτσι η γυναίκα μου, το πρώτο μου παιδί και εγώ προχωρήσαμε στην ενοριακή ιερωσύνη γεμάτοι ζήλο, έτοιμοι να κάμουμε μάχη με τους ετερόδοξους και να σώσουμε ψυχές για το Χριστό. Και εγώ, λόγω της νεώτερής μου αγάπης για τους Πατέρες και την Ορθοδοξία, έλπιζα να οδηγήσω τα πράγματα σε μια πιο παραδοσιακή, πατερική κατεύθυνση.

Το Σεμινάριο ξεκίνησε θετικά στο δρόμο της Ορθοδοξίας. Από την άλλη, η ομολογία μου θα έδινε την τελική ώθηση.

Η ΜΕΘΟΔΙΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

Τα τρία μου χρόνια σαν Μεθοδιστής πάστορας ήσαν συναρπαστικά, πληρέστατα και ξεκάθαρα διασκεδαστικά. Ήταν σπουδαία εργασία. Όμως υπηρετώντας μια ενορία σε μια κυρίως Προτεσταντική ομολογία μπορεί επίσης να είναι μια τρομακτικά απογοητευτική εμπειρία. Η δομή της εξουσίας ασκούσε συνεχή πίεση σε μας για να συμμορφωθούμε με τις οποιεσδήποτε επαναστατικές τάσεις που υπήρχαν στην ομολογία. Η εκπαίδευση στο Asbury εθεωρείτο καλή εν όσω συνεισέφερε στην εκκλησιαστική ανάπτυξη και επιτυχία  όχι όμως αν έθετε σε προβληματισμό ή αντιστεκόταν σε πλανεμένες διδασκαλίες μέσα στην ομολογία.

Δυο παράγοντες ιδιαιτέρως με έπεισαν σύντομα ότι τα όνειρα που έκανα στο Asbury για αλλαγή και αναζωογόνηση του Μεθοδισμού ήσαν μόνο ψευδαισθήσεις. Πρώτον, έγινα ενήμερος για το πόσοι απόφοιτοι τού Asbury είχαν υποκύψει σε πιέσεις και συμβιβάστηκαν στα πιστεύω τους. Πολλοί απ’ αυτούς ήσαν σε διάφορα στάδια μεταπηδήσεως σε δογματική αποστασία. Αυτό με φόβισε. Πώς μπορούσα να ξέρω ότι τελικά δεν θα έκανα το ίδιο;

Θυμούμαι μια επίσκεψη στο σπίτι μου από ένα φίλο και απόφοιτο επίσης του Σεμιναρίου, ο οποίος, όπως κι εγώ, είχε περίπου δυο χρόνια σαν πάστορας. Δεν είχαμε ειδωθεί από τον καιρό του Σεμιναρίου κι έτσι μοιραζόμασταν τις εμπειρίες μας σαν πάστορες. Ο φίλος μου υπήρξε πολύ πειθαρχημένος και θεολογικά έξυπνος φοιτητής στο Σεμινάριο  κάποιος που ήξερε τι πίστευε και δεν είχε καθόλου προθέσεις να υποταχθεί σε πιέσεις, να αλλάξει τις πεποιθήσεις του.

Δυο χρόνια σαν πάστορας, τον είχαν αλλάξει αποφασιστικά. Τώρα νόμιζε ότι εκείνοι που είχαν έγκαταλείψει την πίστη τη βασισμένη στη Βίβλο ήσαν εντάξει. Δεν συμφωνούσε σ’ όλα, αλλά μπορούσε εύκολα να συνεργασθεί μαζί τους και τους θεωρούσε καλούς Χριστιανούς. Αυτό για μένα ήταν ένας πραγματικός κλονισμός. Θυμούμαι ότι σκέφτηκα: «αυτός ίσως να είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μιλώ κι εγώ!» Τέλος πάντων, ποιος ήμουν εγώ που θα ήμουν αρκετά δυνατός για να μείνω σταθερός στα πιστεύω μου, αν άλλοι αμφιταλαντεύονταν; Αυτό με βοήθησε ώστε να πεισθώ ότι χρειαζόταν να κάμω μια αποφασιστική αλλαγή.

Ένας δεύτερος παράγοντας βοήθησε να πεισθώ ότι τα όνειρα που έκανα στο Asbury ήσαν πράγματι ψευδαισθήσεις. Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα για τους Ευαγγελικούς που μένουν και υπηρετούν σε φιλελεύθερες ομολογίες είναι η ελπίδα ότι τέτοιο πρόσωπο μπορεί πάντοτε να δώσει μια μαρτυρία για το Χριστό, και να οδηγήσει άτομα στη σωστή κατεύθυνση σε μια τοπική ενορία κι αν ακόμη η ομολογία είναι γεμάτη από αιρετικά στοιχεία.

Παρόλο που αυτό το επιχείρημα περιέχει δόση αληθείας, μια μεγάλη τρύπα έγινε σύντομα φανερή στον ιδιαίτερό μου τόπο. Ήμουν πάστορας σε μια ενορία σε μια ακμάζουσα πόλη ανθρακωρύχων στο δυτικό τμήμα της Βόρειας Ντακότας. Η φύση της περισσότερης δουλειάς εκεί (κατασκευή εργοστασίου ηλεκτρικού ρεύματος) γινόταν για ένα πολύ παροδικό πληθυσμό, αφού οι άνθρωποι μετακινούνταν προς και από την πόλη για νέες εργασίες.

Ο Θεός ευλόγησε το έργο μας, αφού μπορέσαμε να οδηγήσουμε μερικά άτομα στο Χριστό για πρώτη φορά και βοηθήσαμε άλλους να ενδυναμώσουν τις χριστιανικές τους υποχρεώσεις. Με αγάπη και ορθόδοξη αγιογραφική διδασκαλία αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να αυξάνουν στην πνευματική τους ζωή. Δυστυχώς, λόγω της παροδικής φύσης της πόλης, πολλοί απ’ αυτούς θα έφευγαν σύντομα για κάπου αλλού. Εκείνοι που ερχόντουσαν προς το Χριστό στη Μεθοδιστική εκκλησία φυσικά θα παρευρίσκονταν στην Μεθοδιστική εκκλησία στην νέα τους περιοχή. Ποιο είδος Θεολογίας θα τους δίδασκε αυτή η νέα εκκλησία; Μεγάλη ποσότητα καλής εργασίας μπορούσε να χαλάσει πολύ γρήγορα και αυτά τα νέα πρόβατα να χαθούν για πάντα.

Έτσι, παρατήρησα τον εαυτό μου να προειδοποιεί άτομα που θα μετακινούνταν να είναι πολύ επιφυλακτικά για την Μεθοδιστική εκκλησία στη νέα τους πόλη. Μερικές φορές, έφθασα να τούς πιέσω να ψάξουν για άλλες ομολογιακές Εκκλησίες.

Αυτό σύντομα μου φάνηκε σαν μια παράλογη κατάσταση. Πόση αναζωογόνηση της ομολογίας θα πετύχαινα με το να οδηγώ νέους προσήλυτους μακριά από τις δικές μας εκκλησίες; Όμως, τι άλλο μπορούσα να κάνω για να προστατέψω αυτά τα πνευματικά νεογέννητα παιδιά; Έγινε φανερό ότι αν δεν μπορούσα ούτε να συστήσω σε κάποιον να παρευρίσκεται σε μια άλλη ενορία στην ομολογία μου, το πρόβλημα ήταν και για μένα. Είχε έρθει η ώρα να αναθεωρήσω την όλη πορεία της ιερωσύνης μου.

Η επαναφορά του κυρίου σώματος του Προτεσταντισμού από τη σύγχρονη απιστία φαινόταν χωρίς ελπίδα. Η προώθηση Προτεσταντων προς πιο ορθόδοξα πιστεύω φαινόταν ακόμη περισσότερο απελπιστική. Τέλος πάντων, πόση επιτυχία θα μπορούσα να προσδοκώ, προσπαθώντας να πείσω κάποιον για την κοινωνία των αγίων, όταν οι μισοί πάστορες δεν πίστευαν καν στην Ανάσταση του Χριστού;

Κατά τα χρόνια της ιερατείας μου σαν Μεθοδιστής η γυναίκα μου και εγώ μελετούσαμε περισσότερο για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και πεισθήκαμε όλο και περισσότερο ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν αυτό που μας χρειαζόταν. Αφού τα όνειρα που έκανα στο Asbury έμειναν ολοένα και πιο ανεκπλήρωτα, η πραγματικότητα της Ορθοδοξίας γινόταν όλο και πιο ελκυστική.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ

Το 1982, αφήσαμε την «Ενωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία» για να γίνουμε μέλη της «Ευαγγελικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», μιας ομάδας ανθρώπων με παρελθόν όμοιο με το δικό μας, οι οποίοι είχαν επίσης ελκυσθεί από την Ορθόδοξη πίστη. Το 1987, η «Ευαγγελική Ορθόδοξη Εκκλησία» έγινε δεκτή στην Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Αντιόχειας (Βορείου Αμερικής) και χειροτονήθηκα ιερέας.

Τα χρόνια μετά από το 1982 και μετά είχαν οπωσδήποτε το μερίδιο των δυσκολιών  επανατοποθέτηση, ψάξιμο για εργασία  αλλά το άξιζαν με το παραπάνω. Η βοήθεια και η αγάπη που δεχτήκαμε όταν εισήλθαμε στην Εκκλησία ήταν εξαιρετική. Ιδιαίτερα υποβοηθητικοί ήταν ο πάτερ Ιωσήφ Olas και ο υπέροχος λαός της εκκλησίας τού Αγίου Γεωργίου στην Ινδιανάπολη. Ο πάτερ Ιωσήφ με πήρε κάτω από την προστασία του και με δίδαξε με καταδεκτικότητα πώς να είμαι Ορθόδοξος Ιερέας  διότι τέλος πάντων πόση εκπαίδευση στη Λειτουργική παίρνεις από ένα Μεθοδιστικό Σεμινάριο;

Μετά από μια προσωρινή αποστολή ενός χρόνου, όπου βοηθούσα στην οργάνωση της Ιεραποστολής των Αγίων Πάντων στο Bloomington, στην Ινδιάνα, διορίστηκα εφημέριος της Ιεραποστολής του Αγίου Ματθαίου στα προάστεια του Cleveland. Ο Θεός ευλόγησε πλούσια την εργασία στον Άγιο Ματθαίο. Είχαμε καλή ανάπτυξη, τώρα έχουμε δικό μας κτίριο, και πριν περάσει πολύς καιρός ελπίζουμε να αυξηθούμε από την κατάσταση «Ιεραποστολής» σε μια πλήρη ενορία. Είναι θαυμάσιο να είμαι ξανά με πλήρες ωράριο Ιερατικής διακονίας μετά από αρκετά χρόνια κοσμικής εργασίας. Και τι υπέροχη ομάδα πιστών ατόμων είναι το εκκλησίασμα του Αγίου Ματθαίου!

Κι αν ακόμη τα πράγματα δεν εξελίσσονταν τόσο καλά, όσον αφορά την ιερωσύνη  κι αν ακόμη δεν θα μπορούσα να χειροτονηθώ ιερέας  ακόμη και τότε θα γινόμουν ξανά Ορθόδοξος. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία είναι ο «πολύτιμος μαργαρίτης» και είναι πολύ πιο καλά να είσαι σ’ αυτήν ανεξαρτήτως περιστάσεων παρά να είσαι υπό θαυμάσιες συνθήκες οπουδήποτε άλλου. Όπως λέει ο Ψαλμός πγ' 11, «εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του θεού μου μάλλον η οικείν με εν σκηνώμασι αμαρτωλών». Η πραγματικότητα της Ορθοδοξίας είναι πολύ καλύτερη από τις αυταπάτες της ζωής εκτός Ορθοδοξίας.

Ευχαριστούμε το Θεό που μας έφερε από τα απλά όνειρα στην πραγματικότητα!

Πηγή: (Από το περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», Έκδοση του Παγκύπριου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως "Οι Φίλοι του Αγίου Όρους", Τεύχος 49 – 1996), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου