Αν κάποιος μιλήσει για την ανάγκη εύρεση θεραπείας του καρκίνου ή της αρτηριοσκλήρυνσης, ή της παράνοιας, ή της κατάθλιψης, υπάρχει περίπτωση να βρεθούν άνθρωποι που θα τον υβρίσουν, θα τον απομονώσουν, θα του πουν ότι λέει αδιανόητα πράγματα; Όχι, φυσικά!
Και όμως, ειδικά για μία ψυχοσωματική διαταραχή αυτό το ‘όχι, φυσικά’ δεν ισχύει. Αν κάποιος τολμήσει μόνο να ψελλίσει ότι η ομοφυλοφιλία ή ο τρανσεξουαλισμός μπορεί να θεραπευτούν ή ότι υπάρχει η δυνατότητα έρευνας για την εύρεση μιας θεραπείας, θα ανοίξει η γη να τον καταπιεί ή αν τα καταφέρει και δεν τον καταπιεί η άβυσσος, τότε θα δεχθεί τον επιστημονικό αφορισμό! Αφορισμένε, βλαστήμησες διότι χρησιμοποίησες τη λέξη: ΘΕΡΑΠΕΙΑ.
Βλέπετε, η σεξουαλική παραβατικότητα έχει πλέον ιδεολογικοποιηθεί: από το ‘κομμουνιστικό μανιφέστο’ πήγαμε στο ‘γκέι μανιφέστο’, από την ‘ταξική πάλη’ στην ‘γκέι πάλη’ και από την ‘κομμουνιστική διεθνή’ στην ‘γκέι διεθνή’.
Επειδή λοιπόν η λέξη ‘θεραπεία’ είναι απαγορευμένη λέξη, εμείς βρήκαμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αφορά αυτή τη δυνατότητα και το μεταφράσαμε.
Οι θεραπευτές που θέλουν να εμφανίσουν την ομοφυλοφιλία ως ένα άλλο είδος ‘κανονικότητας’, υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατον να αλλάξει ο σεξουαλικός προσανατολισμός και ότι η προσπάθεια αλλαγής (δηλαδή θεραπείας) είναι εγγενώς βλαπτική. Ωστόσο, τα τελικά αποτελέσματα μιας μακράς μελέτης που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Sex and Marital Therapy έδειξαν, όπως πολλές άλλες έρευνες, ότι η θεραπεία αλλαγής είναι δυνατή, λειτουργική και χωρίς κινδύνους. Οι ψυχολόγοι Stanton L. Jones του Wheaton College και Mark A. Yarhouse του Regent University είναι οι ερευνητές που πραγματοποίησαν μία μελέτη η οποία παρακολούθησε τα άτομα που αναζήτησαν την αλλαγή σεξουαλικού προσανατολισμού σε εξειδικευμένα κέντρα. Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι η μελέτη ξεπερνά την τυπική κριτική σχετικά με τα δεδομένα των θεραπειών για τη same-sex attraction (SSA), σύμφωνα με την οποία τα αποτελέσματα δεν θα ήταν επαρκώς τεκμηριωμένα για μία σωστή χρονική περίοδο. Αντίθετα, αυτή η μελέτη παρακολούθησε 98 υποψήφιους για μία περίοδο 6-7 ετών μετά το τέλος της λεγόμενης ‘θεραπείας αποκατάστασης’. Τα αποτελέσματα δείχνουν με σαφήνεια πως το μεγαλύτερο μέρος των υποψηφίων είχε επιτυχία στο στόχο να αλλάξει σεξουαλικό προσανατολισμό και ότι αυτή η απόπειρα δεν ήταν καθόλου βλαπτική.
Η ομοφυλοφιλία αποχαρακτηρίστηκε ως μία ψυχική διαταραχή το 1973 από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM), μετά από ισχυρές πιέσεις από τους γκέι ακτιβιστές και μία πολύ αμφισβητούμενη ψηφοφορία. Αυτό προκάλεσε μία πολιτική αλλαγή άλλων επαγγελματικών ενώσεων, που σήμερα εναντιώνονται με ομοιόμορφο τρόπο στη Θεραπεία Αλλαγής. Ο Nicholas Cummings, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδας επιβεβαίωσε την πολιτικοποίηση της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης πάνω στα ‘καυτά θέματα’ γράφοντας το εξής: «Θεωρώντας την έλξη προς το ίδιο φύλο ως αμετάβλητη -όπως γίνεται με μία ομάδα αφρο-αμερικάνων για παράδειγμα- διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα. Η προσπάθεια να περάσει ως ανήθικη η θεραπεία του σεξουαλικού προσανατολισμού παραβιάζει την επιλογή του ασθενή και καθιστά την Ένωση Ψυχολόγων τον καθοριστικό παράγοντα των θεραπευτικών στόχων. Η Ε.Ψ επέτρεψε η πολιτική ορθότητα να θριαμβεύσει επί της επιστήμης, επί της κλινικής γνώσης και επί της επαγγελματικής ακεραιότητας».
Να θυμίσουμε επίσης ότι ο δρ. Robert Spitzer, ο τότε υπεύθυνος για την αλλαγή του DSM, μετέβαλε, μετά από 30 χρόνια, τη θέση του πάνω στην θεραπεία των ομοφυλοφίλων, επιλέγοντας να την υποστηρίξει .
Ο δρ. Paul R. McHugh, διευθυντής του Ψυχιατρικού Τμήματος στο John Hopkins Hospital, και σήμερα επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής, δήλωσε ότι ο τρανσεξουαλισμός είναι μία ψυχική διαταραχή που αξίζει θεραπεία, ότι η αλλαγή φύλου είναι βιολογικά αδύνατη και ότι οι άνθρωποι που προωθούν την εγχείρηση αλλαγής φύλου διευκολύνουν μία ψυχική διαταραχή.
Ο δρ. McHugh, συγγραφέας έξι βιβλίων και τουλάχιστον 125 ιατρικών άρθρων υψηλού επιστημονικού επιπέδου, επισημαίνει επίσης ότι «οι μελέτες του Vanderbilt University και της London Portman Clinic, όσον αφορά τα παιδιά που είχαν εμφανίσει τρανς συναισθήματα, έδειξαν ότι κατά την πάροδο του χρόνου έχασαν αυθόρμητα αυτά τα συναισθήματα σε ένα ποσοστό του 70% -80%. Ενώ η κυβέρνηση Obama, το Hollywood, και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης όπως το περιοδικό Time, προωθούν τον τρανσεξουαλισμό, αυτοί οι ανεύθυνοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν ευνοούν καθόλου ούτε το κοινό ούτε τους τρανσέξουαλ, αντιμετωπίζοντας τη σύγχυση τους ως ένα δικαίωμα προς υπεράσπιση και όχι ως μία ψυχική διαταραχή που αξίζει κατανόηση, θεραπεία και πρόληψη.»
«Η διαταραχή του ατόμου τρανς» συνέχσε ο δρ. McHugh, «μοιάζει με εκείνη ενός προσώπου που πάσχει από νευρική ανορεξία, και ενώ είναι επικίνδυνα αδύνατος, κοιτάζεται στον καθρέφτη και πιστεύει ότι είναι παχύς.»
Εγώ θα προσθέσω μόνον τέσσερα πράγματα συνοπτικά:
Α) Δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο, ενώ κάποιος που γεννιέται τυφλός ή με καταθλιπτική προδιάθεση, δεν έχει κανένα πρόβλημα να δεχτεί ότι γεννήθηκε με μία αναπηρία, όσοι έχουν μία μη φυσιολογική σεξουαλικότητα δεν θέλουν να δεχτούν ότι υποφέρουν από μία διαταραχή. Αυτό από μόνο του είναι μία πνευματοπαθολογία.
Το εκπληκτικό δε είναι πως αυτού του είδους η αντίληψη έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως για παράδειγμα τους κωφούς, με αρκετούς ακτιβιστές της κοινωνικής ομάδας αυτής να εναντιώνονται σε θεραπείες αποκατάστασης της ακοής και να χαρακτηρίζουν ως ‘ρατσιστές ακούοντες’ όσους τις προωθούν. Σας ακούγεται γελοίο; Κι όμως τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν.
Β) Το βασικό πρόβλημα με την σεξουαλική παραβατικότητα βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι αποδέχονται την ιδιαιτερότητα τους και δεν την αντιμετωπίζουν ως ανεπιθύμητη, υπαρκτή μεν, αλλά ανεπιθύμητη. Για παράδειγμα εγώ που γράφω αυτές τις φράσεις καπνίζω, αλλά αυτή τη συνήθεια μου δεν τη θεωρώ καλή και επιθυμητή.
Γ) Για να μπορέσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος να μην αποδεχθεί ως επιθυμητή αυτή την ιδιαιτερότητα, πρέπει από μικρός να ζει μέσα σε ένα οικογενειακό κλίμα που του προσφέρει οντολογική-θρησκευτική νοηματοδότηση. Διαφορετικά, δεν θα έχει κανένα λόγο να αντισταθεί στις όποιες επιθυμίες του.
Δ) Η θεσμική αποδοχή της δήλωσης αλλαγής φύλου ισοδυναμεί με τη θεσμική αποδοχή του ‘ό,τι δηλώσεις είσαι’. Έτσι, εάν μία ξανθιά κοπέλα έχει ακούσει ότι οι ‘ξανθιές είναι χαζές’ και εξαιτίας αυτού έχει κόμπλεξ, οπότε νοιώθει ότι είναι μελαχρινή, οι αστυνομικές αρχές θα πρέπει να γράψουν στην ταυτότητα της ότι είναι μελαχρινή, διότι έτσι νοιώθει. Εάν κάποιος έχει νευρική ανορεξία διότι πιστεύει ότι είναι παχύς, ενώ ζυγίζει μόλις 50 κιλά, στην ταυτότητα του θα πρέπει να γράψουν ότι ζυγίζει 100 κιλά, επειδή έτσι νοιώθει. Δηλαδή οδηγούμαστε στην κοινωνική τρέλα.
Εν κατακλείδι…
Η Νέα Αριστερά τάσσεται υπέρ της σεξουαλικής παραβατικότητας όχι για λόγους ‘ανθρωπιστικής ευαισθησίας’, αλλά διότι έλκεται από την ιδέα του παραβατικού, την εκλαμβάνει ως ‘οντολογική επανάσταση’. Οι Φιλελεύθεροι τάσσονται υπέρ της αλλαγής φύλου και λοιπών παρεκτροπών, διότι έχουν ως βασική αρχή τους την ατομική ηδονή, όποια και εάν είναι αυτή. Η Σταλινική Αριστερά απορρίπτει τη νομική κατοχύρωση των σεξουαλικών εκτροπών διότι τις θεωρεί ‘παράγωγα των καπιταλιστικών κοινωνικών δομών’. Δηλαδή γενικά, άρες μάρες κουκουνάρες! Όλα τα παραπάνω αποτελούν το παράδειγμα της αντι-Παραδοσιακής εκτροπής, ένα από τα επακόλουθα της οποίας είναι και η αδυναμία κατανόησης των βαθύτερων αιτιών των ανθρωπίνων φαινομένων.
Πηγή: Θεόδοτος
