Κοιτούσα τα βιβλία της ιατρικής μου βιβλιοθήκης προχθές. Αρκετές δεκάδες αν όχι εκατοντάδες.

Δείτε όλη η οικογένεια την εκπληκτική ταινία των Ρώσσων Κοσμοναυτών, την θερμή πίστη τους στο Θεό και την Ορθόδοξη βιωματική προσέγγιση του Διαστήματος, όχι μόνο τώρα, αλλά ήδη από τα χρόνια της αθεϊάς !

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

Σχόλιο Τ.Ι.: Ο Άντον Νικολάγεβιτς Σκάπλεροφ είναι Ρώσος Κοσμοναύτης (γεννήθηκε την 20η Φεβρουαρίου, 1972, στη Σεβαστούπολη της Ουκρανίας). Έχει λάβει μέρος σε 3 διαστημικές αποστολές και είναι πρώην Διοικητής του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Οι σταυροί στους τρούλους των εκκλησιών μας, η ευλογία των αγίων, η χάρη της απαρασάλευτης πίστεως των μαρτύρων, η γαλήνη της προσευχής και η ανάταση που επιτυγχάνεται με την σκέψη του Χριστού μας και την επίκληση του ονόματος της Παναγίας κυριαρχούν στη Γη, την ξεπερνούν και φτάνουν μέχρι τα πέρατα του σύμπαντος.

Οι πιστοί έχουν στον νου τους την Ορθοδοξία, αλλά και τους ιερούς τόπους της Ελλάδας, ακόμα και όταν βρίσκονται στο Διάστημα! Αυτό έκανε κι ο Αντόν Σκάπλεροφ, ο 46χρονος κοσμοναύτης της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας, ο οποίος φέρει τον ανώτατο τίτλο τιμής «Ηρωας της Ρωσίας». Ο γνωστός Ρώσος ταξιδιώτης του Διαστήματος επισκέφτηκε πριν από μερικές ημέρες με την οικογένειά του τον τάφο του αγίου Παϊσίου, στο ιερό ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Η επίσκεψη έγινε κατά τη διάρκεια της παραμονής του κ. Σκάπλεροφ στην Ελλάδα, όπου ήρθε για το πρόγραμμα αποκατάστασης και ανάπαυσής του μετά το εξάμηνο διαστημικό ταξίδι του, από το οποίο επέστρεψε στις αρχές Ιουνίου.

Η Ορθοδοξία, που σκέπει το έθνος των Ελλήνων επί δύο χιλιετίες, είναι ένα πολύτιμο κομμάτι της ύπαρξής μας, το οποίο μας συνδέει με τον Θεό και μας προσφέρει νόημα ζωής και δύναμη για τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Τούτη, λοιπόν, η κληρονομιά, αντί να εκτιμάται από εκείνους που διαχειρίζονται την κρατική εξουσία, υποτιμάται συστηματικά, χλευάζεται, πολεμάται, αλλά, φυσικά, παραμένει αήττητη. Οσοι νομίζουν ότι μπορούν να γκρεμίσουν κάτι που θεμελίωσε ο Χριστός πλανώνται πλάνην οικτράν.

Το ζήτημα και το στοίχημα για τη χώρα δεν είναι να «χωριστεί» ο Χριστός από τους Ελληνες, αλλά να ξαναβρούμε τον δρόμο μας προς Εκείνον. Να επιστρέψουμε στον τρόπο ζωής που ορίζει ο θείος λόγος και το κράτος μας να αναδείξει την πνευματική κληρονομιά της Ορθοδοξίας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.

Η πίστη μας είναι το ισχυρότερο δυνατό όπλο για να νικήσουμε το σκοτάδι του μηδενισμού που μας πολιορκεί.

dimokratianews 07.07.2018  

Επέστρεψε από το Διάστημα και προσκύνησε τον άγιο Παΐσιο

Ο Αντόν Σκάπλεροφ ξεναγήθηκε στη Μονή του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης και εξέφρασε τον θαυμασμό του.

Ρεπορτάζ Μαρία Μαθιοπούλου 
dimokratianews 06.07.2018  

Τον τάφο του αγίου Παϊσίου στο ιερό ησυχαστήριο του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης επισκέφτηκε πριν από μερικές ημέρες με την οικογένειά του ο γνωστός Ρώσος κοσμοναύτης Αντόν Σκάπλεροφ, ο οποίος έφτασε στις 24 Ιουνίου στη Χαλκιδική για το πρόγραμμα αποκατάστασής του μετά την επιστροφή του από το Διάστημα.

Μάλιστα, ο 46χρονος κοσμοναύτης της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας, ο οποίος φέρει τον ανώτατο τίτλο τιμής Ηρωας της Ρωσίας, εντυπωσιάστηκε από την εξαιρετική κατάσταση του μοναστηριού και εξέφρασε τον θαυμασμό του στις μοναχές που τον ξενάγησαν. Πήρε δε μαζί του λίγο βασιλικό από εκεί, για να θυμάται την επίσκεψή του στον χώρο που κάθε χρόνο προσελκύει χιλιάδες πιστούς. Ο γυμναστής του Σκάπλεροφ, ο γηραιότερος της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας, ήταν αυτός που ενημέρωσε τον Ρώσο κοσμοναύτη για τη μονή και τον τάφο, προκαλώντας το έντονο ενδιαφέρον του. Μάλιστα, οι μοναχές υποδέχθηκαν τον υψηλό επισκέπτη εκτός ωραρίου λειτουργίας του ησυχαστηρίου και κέρασαν αυτόν και την οικογένειά του γλυκό του κουταλιού σύκο.

Στη Χαλκιδική

Ο Σκάπλεροφ επέλεξε το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, τη Σιθωνία, για το πρόγραμμα αποκατάστασης και ανάπαυσής του μετά το εξάμηνο διαστημικό ταξίδι του, από το οποίο επέστρεψε στις αρχές Ιουνίου. Μαζί με την οικογένειά του και ένα επιτελείο 14 ατόμων, μεταξύ των οποίων γιατροί, φυσικοθεραπευτές και άνθρωποι της ασφάλειάς του, ο κοσμοναύτης κατέλυσε στο συγκρότημα «Πόρτο Καρράς» επί 12 ημέρες και ακολούθησε πρόγραμμα που περιλάμβανε φυσικοθεραπείες, ασκήσεις, πεζοπορίες, κολύμπι, τένις και άλλες αθλητικές δραστηριότητες, αφού είχε ήδη προηγηθεί σκληρότερη αποκατάσταση στη Ρωσία.

Οπως λέει στη «δημοκρατία» ο συντονιστής του προγράμματος αποκατάστασης Ρώσων κοσμοναυτών Θανάσης Αυγερινός, η επιλογή της Χαλκιδικής δεν ήταν τυχαία. Ο Σκάπλεροφ μελέτησε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα, όπως η Κρήτη και η Αττική, ωστόσο η επιθυμία του να επισκεφθεί το Αγιον Ορος επικράτησε. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να υλοποιήσει αυτήν την επιθυμία του, καθώς ο αιφνίδιος θάνατος της μητέρας του διέκοψε τη διαμονή του στη Χαλκιδική, η οποία θα ήταν κανονικά 20ήμερη.

Πάντως, πρόλαβε να επισκεφτεί άλλα μέρη και αξιοθέατα της βόρειας Ελλάδας, φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις. Συγκεκριμένα, εκτός από τη μονή στη Σουρωτή, γνώρισε τον Ολυμπο, πήγε στο Σπήλαιο των Πετραλώνων, ενώ έκανε και τις βόλτες του στη Θεσσαλονίκη. Οσο για τη Χαλκιδική, την οποία επισκεπτόταν για πρώτη φορά, τον μάγεψε, αφού, όπως έλεγε σε φίλους του, βρήκε τον συνδυασμό της θάλασσας και της βλάστησης μαγικό.

Πηγή: Ακτίνες

Παρακολούθησα σήμερα τη συνέντευξη του π. Βασιλείου Θερμού σχετικά με την ομοφυλοφιλία στην εκπομπή της ΕΤ2 «Στα άκρα» της Βίκυς Φλέσσα στις 14 Οκτωβρίου 2017 και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα. 

Σχόλιο Τ.Ι.: Ἄρθρο τῆς Ἀδελφότητας Θεολόγων "Ὁ Σωτὴρ" σχετικὸ μὲ τὴν ἐκδήλωση στὴν Πάτρα, στὶς 10 Νοεμβρίου 2017, στὴν ὁποία κεντρικὸς ὁμιλιτὴς ἦταν ὁ π. Βασίλειος Θερμός.

Τὸ νὰ νομοθετεῖ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία ἀντίθεους νόμους εἶναι μὲν πρόβλημα μεγάλο, δὲν εἶναι ὅμως ἀκατανόητο, δεδομένης τῆς ἐξαρτήσεώς της ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα.

Ὅμως «τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα». Κι ἐμεῖς μὲ θλίψη πολλὴ παρακολουθήσαμε διαδικτυακῶς τὴν παρουσίαση σὲ εἰδικὴ ἐκδήλωση στὴν Πάτρα, στὶς 10 τοῦ περασμένου Νοεμβρίου, ἑνὸς βιβλίου κληρικοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία. Στὴν ἐκδήλωση αὐτὴ ὑποστηρίχθηκε ὅτι «ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἐντάσσεται στὰ πάθη μὲ τὴν κλασσικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου στὴ χριστιανικὴ θεολογία». Θεωρήθηκε αὐτή, μὲ βάση σημερινὲς «ἐπιστημονικὲς» ἀντιλήψεις, ὡς μιὰ ἰδιαιτερότητα. Καμία ὑποψία γιὰ τὸν δαιμονικὸ πειρασμὸ ποὺ πλήττει μανιωδῶς σήμερα τὸν πλανήτη.

Ἡ παρουσίαση μᾶς ἐξέπληξε πρωτίστως γιὰ τὸ χαμηλὸ ἐπίπεδό της. Ἕνα ἀπίστευτο ὑβρεολόγιο κατὰ τῶν διαφωνούντων μὲ τὸν συγγραφέα. Αὐτοὶ εἶναι, ὅπως εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, «ἀνώνυμοι ἀρουραῖοι τοῦ διαδικτύου», βρίσκονται στὸ «σκότος τῶν ὀχετῶν», εἶναι «ἀλυχτῶντα ὄντα τοῦ ταλιμπανισμοῦ» καὶ ἄλλα...

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ἀποσκοποῦσε νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ συγγραφέας ἀδίκως ἐπικρίνεται ἀπὸ πολλοὺς γιὰ τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου του. Ὡστόσο τὰ λεχθέντα ἐκεῖ, ἀπέδειξαν τὸ ἀντίθετο. Διότι ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἰσχυρίσθηκε ὅτι τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς, στὸ ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος καταδικάζει μὲ βαρύτατες ἐκφράσεις τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ διαστροφή, δὲν περιέχει θεόπνευστη ἀλήθεια ἀλλὰ μεταφέρει ἁπλῶς τὶς τότε «ἱστορικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὶς ἐπιστημονικὲς ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες ἀλλάζουν μὲ τὸν καιρό». Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἂν ὁ κληρικὸς συγγραφέας βρεῖ χρόνο νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ ἥσυχο μέρος καὶ ἐπιχειρήσει αὐτοεξέταση, θὰ διαπιστώσει ὁ ἴδιος τὸ πρωτοφανὲς μέγεθος τοῦ ἀτοπήματός του, τὴν ἄρνηση ἐν προκειμένῳ τῆς θεοπνευστίας τῆς Γραφῆς.

Ἄλλο ἀτόπημα τοῦ συγγραφέα ὑπῆρξε ἡ γνώμη του ὅτι, ὅπως εἶπε, «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν καὶ χρειάζεται ἀποκάθαρση ἀρκετή». Καὶ θὰ τὴν ἀποκαθάρει ὁ ἴδιος; Δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἔτσι ὁδηγεῖται στὰ χωρικὰ ὕδατα τοῦ ἐπαναστατημένου Προτεσταντισμοῦ;

Ἰσχυρίσθηκε ἀκόμη ὅτι τὰ Σόδομα δὲν καταστράφηκαν ἐξαιτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας τῶν κατοίκων τους. Διότι, καθὼς εἶπε, «ὁ Θεὸς εἶχε ἀποφασίσει τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων, πρὶν οἱ κάτοικοί τους ἐπιτεθοῦν ἀνήθικα σὲ κείνους τοὺς φιλοξενούμενους ποὺ πῆγαν». Καὶ δὲν καταλαβαίνει ὁ τόσο μορφωμένος κληρικὸς ὅτι τὸ συγκεκριμένο αὐτὸ περιστατικὸ ἦταν τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς τῶν κατοίκων, γιὰ τὴν ὁποία πράγματι ἀπὸ πρὶν εἶχε ἀποφασίσει ὁ Θεὸς τὴν καταστροφή τους;

Θλίψη πολλὴ προκαλεῖ σὲ κάθε Ὀρθόδοξο πιστὸ αὐτὸ τὸ ὀλίσθημα. Θλίψη, πόνο καὶ θρῆνο. Διότι ἄλλο εἶναι ἡ συμπάθεια πρὸς τὸν ἁμαρτωλό, ποὺ εἶναι χρέος ὅλων μας, καὶ ἄλλο ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὅλους.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Απαντώ συνοπτικά στο 16ο σχόλιο του π. Βασιλείου Θερμού (αν και δηλώνει ανώνυμος, η γραφίδα του σε πρώτο πρόσωπο πχ, «Προσπάθησα λοιπόν να δαμάσω..» ή «εισήγηση που ανέπτυξα το Νοέμβριο…» υποδηλώνει τον ίδιο ως αποστολέα). συνοπτικό σχόλιο γιατί, όπως τεκμαίρεται από την “πληθωρική” επιχειρηματολογία του θεωρώ ότι δεν απαντά ουσιωδώς στα σαφή επιστημονικά ερωτήματα που του έθεσα. περιορίζεται πιθανόν σε style βερμπαλιστική χρήση πομπωδών λέξεων και εκφράσεων χωρίς ουσιώδες νόημα μάλλον προς εντυπωσιασμό του μέσου αποδέκτη, ενώ στερείται σοβαρότητας επιστημονικής κατοχύρωσης. Σε τέτοιες περιπτώσεις κατά κανόνα δεν δευτερολογώ. Μακάρι να υπήρχε σχετικός διαθέσιμος χρόνος.

Προσωπική προκαταβολική παρένθεση: παρακαλώ να μην επαναλάβει τέτοια φρασεολογία γιατί, φευ!, εκτίθεται σε κάθε στοιχειώδη σοβαρό επιστήμονα που ανήκει στο χώρο της ψυχιατρικής ή και άλλων ειδικοτήτων.

Το συνοπτικό μου σχόλιο:

Στον ακαδημαϊκό χώρο των ΗΠΑ, ο visiting scholar (επισκέπτης επιστήμων) είναι κάποιος που επισκέπτεται ένα πανεπιστήμιο και εκπονεί μια έρευνα. Η θέση αυτή συνήθως δεν είναι έμμισθη, επειδή ο υπότροφος είναι μισθωτός από το ίδρυμα προέλευσης. Το επιστημονικό κύρος μιας τέτοιας συνεργασίας κρίνεται από τον αριθμό των ακολουθούμενων δημοσιευμένων μελετών (όπου συνήθως ηγείται ως first ή corresponder author)σεέγκριτα περιοδικά και από τον αριθμό των αναφορών (citations) που έχουν λάβει οι μελέτες που έχει δημοσιεύσει. Η σχετική μου συνοπτική έρευνα και τα επιπολής επιχειρήματά του με “ντύμα επιστημονικό” δείχνουν ότι στερείται του αναφερόμενου επιστημονικού κύρους, η δε σοβαρή επιστημονική κοινότητα έχει γνώση του θέματος, ασφαλώς το έχει υπόψη του και θεωρώ ότι δεν είναι κομψό να εκτίθεται.ειλικρινά (τονίζω τη λέξη αυτή!) θα ευχόμουνα να έχει σχετικό ντοκουμενταρισμένο επιστημονικό έργο για να μην εκτίθεται,επιπλέον,δυνητικά και στον πνευματικό τομέα όπου ανήκει με τίτλο επ. Καθηγητή.

Η συγγραφή βιβλίων και η συμμετοχή σε βιβλία δεν αποδεικνύουν την εγκυρότητα του έργου ενός ερευνητή, επειδή δεν περνούν κατά κανόνα απόκρίση. Ωσαύτως,οι επιστημονικές μελέτες ενός ερευνητή δεν εστιάζονται σε κάποια εργασία ανασκόπησης ή προσωπικής γνώμης ή εισηγήσεις ή παραμονές σε Institutes του εξωτερικού (κοινό χαρακτηριστικό μιας εκτιμητής μερίδας «ταξιδιωτών επιστημόνων») ή εκδόσεις περιοδικών ή μεταπτυχιακών μελετών (χωρίς δημοσιευμένη επιστημονική κατοχύρωσή τους στα αναφερόμενα έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και όχι απλώς σε εκδοτικούς οίκους στους οποίους κατά κανόνα δεν προηγείται σχετικός επιστημονικός έλεγχος για την εγκυρότητα της μελέτης του συγγραφέα), ή....,αλλά σε καταγραφές επιστημονικής δημοσιευμένης έρευνας με σκοπό, μεθοδολογία, αποτελέσματα και κριτική συζήτηση σε αντιπαραβολή με τις υπόλοιπες δημοσιευμένες μελέτες πάντα σε έγκριτα διεθνή περιοδικά που ακροθιγώς ανέφερα.

Περιληπτικά (in conclusion),θα προσδοκούσα ναμου αναφέρει πόσεςερευνητικέςδημοσιευμένες μελέτες έχει, ποιος είναι ο Impact Factor των περιοδικών όπου έχει δημοσιεύσεικαι ποιος ο h-index των αναφορών που έχει λάβει. Η σχετική αυτή παρουσία (ευελπιστούσα έστω δυνητικά να ίσχυε!) ή η διαπιστούμενη έλλειψη στοιχειοθετεί de facto την εγκυρότητα ή την απόρριψη (rejection!, λυπάμαι) μιας τέτοιας περσόνας που, εντούτοις, σέβομαι γιατί έχει αιώνια αξία ως «εικόνα Θεού».

Πηγή: Ακτίνες

Σχολιο Τ.Ι.: Ας τρέξουμε μετανοούντες στους πόδας των Αγίων Πατέρων και δι' αυτών να λάβουμε την άφεσιν των παραπτωμάτων μας.

Έλαβα από οικείους φίλους το κείμενο που αφορά στο αναφερόμενο υβριστικό χαρακτηρισμό εκ μέρους του ψυχιάτρου και κληρικού π. Βασιλείου Θερμού. Με την ευκαιρία αυτή ανέτρεξα και σε μια συνέντευξη που έδωσε σχετικά με την ομοφυλοφιλία και με την ιδιότητα ψυχιάτρου (επ. Καθηγητή Ανώτατης Εκλησιαστικής Σχολής Αθηνών) σε εκπομπή της ΕΡΤ (Στα Άκρα).

Στη συνέντευξή του τόνισε για σχετική βιβλιογραφία, διεθνή έρευνα, πόλωση, γενετική προδιάθεση και άλλους συναφείς επιστημονικούς όρους. Ακολούθως, ανέτρεξα να δω τα επιστημονικά διαπιστευτήρια της επιστημονικής του ταυτότητας .

Μια απαραίτητη εισαγωγική παρένθεση: Όπως αναφέρω ως εισαγωγικό πρελούδιο στο πρόσφατο κείμενό μου με τίτλο «Η conflict θεώρηση αλλαγής φύλου:  Abnormal condition με βάση τον διεθνή επιστημονικό όρο» (καταχωρήθηκε πρόσφατα  στα sites Ακτίνες και Τράπεζα Ιδεών), ονομάζομαι Ιωάννης Κουντουράς και είμαι ομότιμος καθηγητής του Α.Π.Θ. με γνωστικό αντικείμενο Παθολογία – Γαστρεντερολογία. Φυσικά και δεν ανήκω στη «rétro» κατηγορία. Η πνευματική ζωή και η ζωή της επιστημονικής έρευνας με κύριο σκοπό την πλέον αποτελεσματική προσέγγιση του ασθενούς δεν έχουν συντάξιμα χρόνια. Στον αποδέκτη που θα αμφισβητήσει το τελευταίο (και ορθώς πράττει,  γιατί ό,τι δηλώνει κανείς δεν ισχύει απαραίτητα) υφίσταται ένας ψυχρός, άτεγκτος αλλά αντικειμενικός διεθνής δείκτης που αποκαλύπτει το επιστημονικό διαχρονικό ποιόν του καθενός είτε είναι σοβαρό, είτε επιπολής και ασήμαντο.

Στον ιατρικό χώρο υφίσταται στο διαδίκτυο το έγκριτο site που λέγεται PubMed (ανάλογα sites υφίστανται για τους άλλους επιστημονικούς χώρους) που ως ψυχρός-κύριος αντικειμενικός δείκτης αποκαλύπτει την επάρκεια ή ανεπάρκεια του καθενός. Εισέρχεσαι στο PubMed, γράφεις με λατινικούς χαρακτήρες το όνομα του ερευνητή (π.χ., Kountouras J) και σε κλάσματα δευτερολέπτου αποκαλύπτεται το επίπεδο της διαχρονικής ή μη επιστημονικής του καταξίωσης ή απουσίας κατεξοχήν στον διεθνή αντικειμενικό χώρο.

Αυτό που λέει η Αγία Γραφή «οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται » έχει σχεδόν πλήρη εφαρμογή, «πέφτει διάνα» στη συγκεκριμένη περίπτωση: πόσες αριθμητικά επιστημονικές μελέτες δημοσιεύονται μετά από ενδελεχή κρίση· σε ποια έγκριτα περιοδικά του εξωτερικού αναφέρονται· ποιος είναι ο δείκτης εμβέλειας των περιοδικών· πόσες αναφορές (citations) λαμβάνουν οι μελέτες του ερευνητή από άλλους συγγραφείς επιστήμονες πάντα του εξωτερικού· πόσες είναι οι αναφορές του, που καταγράφονται στις δημοσιευμένες μελέτες του και οι κριτές επέτρεψαν να καταχωρηθούν κ.ο.κ. (λόγω περιορισμού χώρου δες επιπλέον συναφή στοιχεία στο βιβλίο μου: «Διαμορφούμενα Α, Στο χθες, στο σήμερα, για πάντα. Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη).

Συνεπώς, χρησιμοποιώντας τις λέξεις κλειδιά Thermos B ή Thermos V, εισήλθα  στο PubMed και δεν βρήκα ούτε μία επιστημονική δημοσιευμένη μελέτη του. Επειδή δεν θέλω να τον αδικήσω (θα ήταν ανεπίτρεπτό μου drawback), θα επιθυμούσα να με ενημερώσει ποια είναι τα επιστημονικά του διαπιστευτήρια [ως δυνητική grata persona (το εύχομαι!)]. Σε ποια διεθνή περιοδικά της ειδικότητάς του π.χ.,  Am J Psychiatry, Psychol Med, BJPsych, Psychophysiol, Psychoendocrinol ή Psychoneuroendocrinol ή…, δημοσίευσε μετά από κρίση τις δυνητικές μελέτες του ώστε να κατοχυρώνει επιστημονικά αυτά που υποστηρίζει. Αυτά που αποκόμισα από μερικά δεδομένα της συνέντευξής  του και ωσαύτως από την conflict επιχειρηματολογία του ώστε να ισχυρίζεται ότι είναι «ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας», εφόσον ισχύουν, πιθανόν  υποδηλώνουν, επιεικώς επιπολής επιστημονικό background. Εντούτοις, ειλικρινά θα αισθανθώ ικανοποίηση αν μου επισημάνει το σοβαρό επιστημονικό έργο του με βάση τον objective PubMeD index. Άνευ αυτού, το περιεχόμενο των δεδομένων του μένει μετέωρο και οδεύει προς απόρριψη (rejection!), ανεξάρτητα ή όχι από την αναφορά και καταγραφή λοιπών επιστημονικών δεδομένων που, μεταξύ άλλων παραμέτρων, πιθανόν να ενέχουν και προσωπικό ψυχιατρικό bias.

Σχόλια: στο άρθρο (από Ακτίνες):

16. Ανώνυμος είπε... [του π. Βασιλείου Θερμού (αν και δηλώνει ανώνυμος, η γραφίδα του σε πρώτο πρόσωπο πχ, «Προσπάθησα λοιπόν να δαμάσω..» ή «εισήγηση που ανέπτυξα το Νοέμβριο…» υποδηλώνει τον ίδιο ως αποστολέα)]

"Όσον ἀφορᾶ στήν ὕπαρξη ἀνεγνωρισμένου ἐπιστημονικοῦ ἔργου τοῦ προαναφερόμενου κληρικοῦ", ας πληροφορηθούν οι αξιότιμοι κ.κ. ομότιμοι, καθώς και οι αναγνώστες του ιστολογίου σας τα εξής:

Ο παιδοψυχίατρος και πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Θερμός είναι διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επίκουρος καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών. Έχει μετεκπαιδευθή ως "επισκέπτης επιστήμων" (Visiting Scholar) στο Πανεπιστήμιο Harvard, στο Boston University, στο Boston College και στο Andover Newton. Βιβλία του έχουν μεταφραστή στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά και Ισπανικά. Είναι ο διευθυντής έκδοσης του περιοδικού "Ψυχής Δρόμοι". Για το σύνολο του έργου του έχει εκπονηθή μεταπτυχιακή εργασία (master thesis)στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Balamand στο Λίβανο, η οποία κυκλοφόρησε στα Αγγλικά, στη σειρά European University Studies, από τον εκδοτικό οίκο Peter Lang. Το 2014 εργάστηκε επί τρίμηνο ως επισκέπτης ερευνητής (Visiting Research Scholar) στο Institute for Medical Humanities, του Πανεπιστημίου του Τέξας. Δίδαξε για 12 χρόνια στη Θεολογική Ακαδημία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας. Έχει δημοσιεύσει 28 βιβλία, 5 ποιητικές συλλογές, ενώ είχε και συμμετοχή σε 11 βιβλία.

Στον πρόλογο του 650 σελίδων (!) βιβλίου του "Έλξη και Πάθος: μια διεπιστημονική προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας" (Εκδόσεις Εν Πλω, Α΄ Έκδοση:Φεβρουάριος 2016), ο συγγραφέας γράφει, μεταξύ άλλων: "Αν σας τρομάζει ο όγκος του βιβλίου χρειάζεται να δώσω ορισμένες εξηγήσεις. Η αρχική πρόθεση, όταν ακόμη αγνοούσα το τοπίο, ήταν για κάτι μικρότερο. Μόλις άρχισα την εξερεύνηση, όμως, ανακάλυψα πως έπρεπε να πλοηγηθώ σε ωκεανό. Όχι μόνο η βιβλιογραφία ήταν αχανής, αλλά και οι τομείς του επιστητού, τους οποίους κάλυπτε, αναρίθμητοι. Πρόκειται για ένα ζήτημα που εμπίπτει στην ιατρική και στη φιλοσοφία, που διερευνάται από την κοινωνιολογία και τη στατιστική, που προσεγγίζεται από τη θεολογία και από την πολιτισμική θεωρία. Πώς να τα βγάζεις πέρα με αυτό το εύρος, χωρίς να προδώσεις τη συνθετότητά του;

Γρήγορα διαπίστωσα ότι βρισκόμουν μπροστά σε ένα επίμοχθο και υπεύθυνο έργο, να ξεχωρίσω το ουσιώδες από μια βιβλιογραφία που περιλαμβάνει εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα. Πράγματι, συναντά κανείς άρθρα για την ομοφυλοφιλία σε επιστημονικά περιοδικά, τα οποία εκτείνονται σε απίστευτα ευρύ φάσμα κλάδων της γνώσης, από τη γενετική ώς τη βιβλική ερμηνευτική και από την οικογενειακή θεωρία ώς την κριτική του πολιτισμού. Ίσως αν γνώριζα από την αρχή τον όγκο της δουλειάς, να μην είχα τολμήσει να την αποπειραθώ. (Αλλά κάπως έτσι δεν συμβαίνει και με όλα τα επιτεύγματα της ζωής;) Προσπάθησα λοιπόν να δαμάσω το υλικό αυτό με έναν τρόπο που να παράγει νόημα, πρώτα για μένα και κατόπιν για τον αναγνώστη, αφού αν δεν αφομοίωνα εγώ τη γνώση, δεν θα ήμουν σε θέση να την μεταδώσω. Αν πέτυχα θα το κρίνει ο ίδιος. Αλλά καλό είναι να γνωρίζει ότι το μέγεθος αυτού του τόμου, προέκυψε μετά από αυστηρότατη επιλογή των πηγών!

Πρόκειται για μια προσπάθεια που άρχισε το Δεκέμβρη του 2010 και παραδίδεται πέντε χρόνια μετά. Το πλήθος των παράλληλων ασχολιών επέβαλε άνισο ρυθμό στη δουλειά, αλλά υπήρξαν και περίοδοι εντατικής εργασίας. Μια από αυτές ήταν το καλοκαίρι του 2014, όταν η τρίμηνη παραμονή μου στο Institute for the Medical Humanities (της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας) επέτρεψε τη συλλογή άφθονου υλικού, κυρίως ως προς το γ' μέρος του βιβλίου. Μια περίληψη του μέρους αυτού παρουσιάστηκε τότε στους καθηγητές και στους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Ινστιτούτου. Επίσης βασικές θέσεις του βιβλίου παρουσιάστηκαν σε εισήγηση που ανέπτυξα το Νοέμβριο του 2015 στο συνέδριο της Αμερικανικής Ορθόδοξης Εταιρίας Ιατρικής, Ψυχολογίας και Θρησκείας (OCAMPR) στη Βοστώνη".

Σχετικά Άρθρα:

1. Ιωάννης Κουντουράς: Η conflict θεώρηση αλλαγής φύλου- Abnormal condition με βάση τον διεθνή επιστημονικό όρο

2. Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς: Πρωτοφανές- Ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας!

Σχόλιο Αβέρωφ: Άκουσον, άκουσον. Ο «ειδικός» στην «ψυχολογία και ψυχοπαθολογία του θρησκευτικού βιώματος και της θρησκευτικής συμπεριφοράς» π. Θερμός ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΡΕΛΛΟΧΑΡΤΑ σε όσους διαμαρτύρονται ενάντια στην παναίρεση του οικουμενισμού και προτείνει ως ‘λύση’ την εκπαίδευση του ποιμνίου για να γίνει η Εκκλησία πιο «ανοιχτή» και «ευέλικτη» στις αλλαγές!! 

***

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Νοεμβρίου 2017

Είναι πλέον γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, την οποία χαρακτηρίζει κατ’ εξοχήν η πνευματική σύγχυση και η διαστροφή των εννοιών. Η λεγόμενη «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή» και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του η παναίρεση του Οικουμενισμού,» εισάγει και επαγγέλλεται στην ανθρωπότητα, ένα νέο τρόπο σκέψεως του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να βγει από τα στεγανά της «παλιάς εποχής». Καλείται να αποβάλλει τα δόγματα και τις δοξασίες της, τα οποία «κρατούσαν την ανθρωπότητα δέσμια» σε «κλειστά συστήματα» και «δημιουργούσαν στεγανά ανάμεσα σε πρόσωπα και ομάδες». Να αποδεχτεί τον «άλλον», μαζί με τις δοξασίες του, τις οποίες η παλιά εποχή χαρακτήριζε ως πλάνες και αιρέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά διαφορετικές «οπτικές της αλήθειας»! Οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμη και οι άλλες θρησκείες εκφράζουν, σύμφωνα με την νέα κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής», διαφορετικές πλευρές και οπτικές της απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει σε καμιά θρησκεία, αλλά προκύπτει μόνο με τον συγκερασμό όλων των θρησκειών σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα, την πανθρησκεία.

Όμως η εμφάνιση και ανάπτυξη του οικουμενιστικού τέρατος καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνος και μέχρι σήμερα, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δυναμικές αντιδράσεις στο υγιές εκκλησιαστικό σώμα, αφού η νέα αυτή αίρεση ακυρώνει την εν Χριστώ σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται μόνον δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές οι αντιδράσεις, που βαθμηδόν έχουν πάρει την μορφή αντιαιρετικού αγώνος, ενοχλούν τους θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, επιτίθενται με σφοδρότητα εναντίων όσων αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού στον άνισο, (κατ’ άνθρωπον), αυτόν αγώνα με το θηρίο της αιρέσεως. Επειδή δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με θεολογικά επιχειρήματα, επιτίθενται συχνά με βαρείς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Τους κατηγορούν ότι κυριαρχούνται από πνεύμα αναχρονισμού, ελλείψεως αγάπης, μίσους και φονταμενταλισμού.

Με έκπληξη αλλά και οδύνη ψυχής διαπιστώσαμε στο γνωστό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), που δημιούργησε ο μακαριστός Παναγιώτης Νέλλας, ένα νέο είδος ύβρεως εναντίον εκείνων, που αγωνίζονται στον καλόν αγώνα της ομολογίας της πίστεως, ένα νέο βαρύ χαρακτηρισμό, αυτόν του ψυχασθενούς, που έρχεται να προστεθεί στους προηγουμένους. Πρωταγωνιστής στο νέο αυτόν υβριστικό χαρακτηρισμό ο γνωστός κληρικός και ψυχίατρος της Ι. Μητροπόλεως Θηβών π. Βασίλειος Θερμός. Ο εν λόγω κληρικός σε άρθρο του στο εν λόγω περιοδικό, με τίτλο: «Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: Αγχολυτικό ευρέως φάσματος και παντός καιρού», κάνει λόγο γι’ αυτούς που μάχονται εναντίον των αιρέσεων, τους οποίους θεωρεί ως ψυχοπαθείς, ως πάσχοντες από ένα είδος ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, την οποία μάλιστα ονομάζει «ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου. Προσπαθεί δε να αποδείξει τον ισχυρισμό του αυτόν, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ψυχιάτρου και χρησιμοποιώντας ψυχιατρική ορολογία. Προκειμένου να προσδώσει επιστημονικό κύρος στα γραφόμενά του, γράφει: «Σε προ εικοσαετίας κείμενό μου ασχολήθηκα με τα ψυχολογικά αίτια της παθολογικής συμπεριφοράς εκείνων των πιστών, οι οποίοι αναζητούν παντού κακοδοξίες και αιρέσεις και, όταν νομίζουν ότι τις ανακαλύπτουν, γίνονται επιθετικοί με τους φορείς τους». Οι αιρέσεις για τον συγγραφέα είναι κάτι το δυσεύρετο, αφού για να τις ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται να ψάξει. Είναι τραγικό για έναν ερευνητή επιστήμονα, να αγνοεί αυτή την φρικτή όντως πραγματικότητα, που βιώνει ο πιστός λαός του Θεού, το γεγονός δηλαδή, ότι σήμερα η Εκκλησία μας πολεμείται από ένα πλήθος αιρέσεων, σεκτών και παραθρησκευτικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Μάλιστα η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος πριν από αρκετά χρόνια είχε ασχοληθεί με την ταξινόμηση και δημιουργία καταλόγου όλων των γνωστών αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, οι οποίες δρουν στον ελληνικό χώρο και διαπιστώθηκε ότι είναι πολλές εκατοντάδες. Ενώ λοιπόν η κοινωνία μας έχει πλημυρίσει κυριολεκτικά από αιρέσεις και ο κίνδυνος να παρασυρθεί κανείς και να πέσει στα δίχτυα αυτών είναι ορατός και διά γυμνού οφθαλμού και ενώ η Εκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, ο αγαπητός π. Βασίλειος δεν βλέπει πουθενά αιρέσεις. Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η αδυναμία του να διακρίνει τις αιρέσεις, αφού και η ψευδοσύνοδος της Κρήτης δεν «είδε» πουθενά αιρέσεις, γι’ αυτό και δεν θεώρησε χρέος της να καταδικάσει καμία αίρεση.

Θεωρεί επίσης, ότι παρουσιάζουν ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, όσοι αναζητούν παντού αιρέσεις και αιρετικούς και στη συνέχεια γίνονται «επιθετικοί» απέναντί τους. Κανείς δεν αμφιβάλλει, ότι υπάρχουν σπάνιες εξαιρέσεις ανθρώπων, που είναι ψυχικά άρρωστοι. Πάσχουν δηλαδή από ένα είδος νευρώσεως, που χαρακτηρίζεται από μια παθολογική φοβία και προκατάληψη απέναντι στους αιρετικούς, τους οποίους θεωρούν ως τους πιο επικίνδυνους εχθρούς των. Η θέα του αιρετικού προκαλεί μέσα τους άγχος, το οποίο δεν φεύγει, δεν εκτονώνεται με άλλο τρόπο, παρά μόνο με κατά μέτωπο επίθεση, με επιθετική συμπεριφορά εναντίον του αιρετικού. Ωστόσο μεταξύ των σπανίων αυτών εξαιρέσεων και εκείνων, οι οποίοι, με υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων και όχι των αιρετικών, υπάρχει χαώδης απόσταση. Είναι τραγικό λάθος, με έναν τρόπο ισοπεδωτικό, να θεωρούνται όλοι συλήβδην οι αγωνιζόμενοι κατά των αιρέσεων, ως ψυχασθενείς. Τουλάχιστον ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεται ο αγαπητός π. Βασίλειος, αυτό ακριβώς αφήνει να εννοηθεί. Θα έπρεπε λοιπόν να κάνει μια στοιχειώδη διάκριση των μεν από τους δε. Αν όλοι, όσοι αγωνίζονται με αγνό ζήλο, με ταπείνωση, αγάπη, αλλά και πόνο ψυχής για τους αιρετικούς, θεωρούνται ως ψυχασθενείς, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε και όλους τους αγίους, που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ως ψυχασθενείς! Και μάλιστα πολύ περισσότερο από μας θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς, αφού αυτοί είχαν πολύ περισσότερο ζήλο από μας στην καταπολέμηση των αιρέσεων.

Ο αντιαιρετικός αγώνας της Εκκλησίας μας είναι σύμφυτος με τη ζωή της ήδη από τα πρώτα βήματα της ιστορικής πορείας της. Όλοι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, από τον απόστολο Παύλο μέχρι τον ιερό συγγραφέα της Αποκαλύψεως, στηλιτεύουν τις αιρέσεις και τους αιρετικούς με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι Αποστολικοί Πατέρες και όλοι σχεδόν οι μετέπειτα άγιοι Πατέρες μέχρι των ημερών μας, έχουν να παρουσιάσουν μια καταπληκτική αντιαιρετική δράση. Πολλοί από αυτούς έλαβαν μέρος σε άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, στις οποίες καταδικάστηκαν με σφοδρότητα οι αιρέσεις και αναθεματίστηκαν οι αιρετικοί. Όλοι λοιπόν αυτοί θα πρέπει να θεωρηθούν ως ψυχασθενείς με «παθολογική συμπεριφορά», η οποία εκδηλώνονταν στην «παθολογική αναζήτηση αιρετικών»; Πέραν αυτών ρωτάμε τον αγαπητό π. Βασίλειο: Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων και οι Ιερές Μητροπόλεις Αντιαιρετικά Γραφεία, για την αντιμετώπιση των συγχρόνων αιρέσεων και κακοδοξιών. Άραγε, τα μέλη της Συνοδικής Επιτροπής, οι εργαζόμενοι στα Αντιαιρετικά Γραφεία, καθώς και εκατοντάδες κληρικοί και λαϊκοί συνεργάτες τους, είναι ψυχασθενείς, επειδή καταπολεμούν τις αιρέσεις;

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος προσπαθεί να κάνει «ψυχανάλυση», να προσδιορίσει δηλαδή τα αίτια της «παθολογικής συμπεριφοράς» των «αιρεσιομάχων». Γράφει: «Ο αιρεσιομάχος είναι αβέβαιος για την πίστη του και διχασμένος στην επιθυμία του. Κατά κανόνα, (υπάρχουν και εξαιρέσεις), έχει θεμελιώσει την θρησκευτικότητά του πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη. Έτσι τα ευγενέστερα στοιχεία της πίστης του δεν έχουν εσωτερικευθεί επαρκώς και δεν έχουν επηρεάσει τη βαθιά ακατέργαστη επιθετικότητα του ψυχισμού. Αυτή θα βρει ισχυρό άλλοθι στην προάσπιση της «παράδοσης», η οποία δεν πηγάζει από αυτοπεποίθηση, αλλά από αληθινό φόβο για την επιβίωση. Έναν φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια, μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»! Και εδώ ο αγαπητός π. Βασίλειος επαναλαμβάνει το ίδιο σφάλμα. Αδυνατεί, δηλαδή, να κάνει μια άλλη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ των όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, από εκείνους που συμπεριφέρονται με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν». Πολέμιοι των αιρέσεων, με αγνό ζήλο, ήταν όλοι οι άγιοι, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως. Αντίθετα αιρεσιομάχοι με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», δηλαδή με τυφλό φανατισμό, είναι πρόσωπα τα οποία, δεν είναι μεν ψυχασθενείς με την ψυχιατρική έννοια του όρου, δεν πάσχουν δηλαδή από ψυχαναγκαστική νεύρωση, αλλά δεν έχουν υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα. Γι’ αυτούς κάνει λόγο ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «μαρτυρώ γαρ αυτοίς ότι ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ ου κατ’ επίγνωσιν. αγνοούντες γαρ την του Θεού δικαιοσύνην, και την ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες στήσαι, τη δικαιοσύνη του Θεού ουχυπετάγησαν», (Ρωμ.10,2). Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, προτού να επιστρέψει στο Χριστό, ήταν φανατικός διώκτης των χριστιανών, είχε ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν», χωρίς βέβαια να πάσχει από ψυχαναγκαστική νεύρωση. Απλώς δεν είχε καταυγάσει ακόμη την ψυχή του το αληθινό φως του Χριστού, πράγμα το οποίο έγινε στο όραμα της Δαμασκού.

Μπορούμε τώρα να δεχθούμε, ότι ο απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων ήταν «αβέβαιοι για την πίστη τους», ότι «έχουν θεμελιώσει την θρησκευτικότητά τους πάνω στον φόβο και όχι στην αγάπη», ότι έχουν «φόβο που μπορεί να φθάσει μέχρι αληθινή παράνοια, μια νοσηρή καχυποψία απέναντι σε ανύπαρκτους εχθρούς»; Δυστυχώς σε τέτοια συμπεράσματα καταλήγουμε, όταν ομιλούμε και γράφουμε με ανεπίτρεπτες γενικεύσεις και απλουστεύσεις, χωρίς να κάνουμε στοιχειώδεις διακρίσεις και διασαφήσεις.

Παρά κάτω το υβρεολόγιο εναντίον όσων αγωνίζονται κατά των αιρέσεων συνεχίζεται. Γράφει: «Δυστυχώς οι επαγγελματίες αιρεσιομάχοι δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν (εκκλησιαστικό) αντίγραφο του (κοσμικού) πρωτοτύπου, είτε στραφούμε προς τους διώκτες των μαγισσών του απώτερου παρελθόντος είτε προς τους κομμουνιστοφάγους των τελευταίων δεκαετιών»! Πιο κάτω ισχυρίζεται ότι οι «αιρεσιομάχοι» είναι πρόσωπα, τα οποία η «θεολογική τους υποδομή είναι σαθρή». Εδώ το αντιαιρετικό έργο της Εκκλησίας κυριολεκτικά ισοπεδώνεται και εξισώνεται με τους διώκτες των μαγισσών και των κομμουνιστών! Προφανώς, με την απλούστευση αυτή και τον χαρακτηρισμό «διώκτες των μαγισσών», δεν εξαιρούνται και οι άγιοι ομολογητές της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είχαν προφανώς και αυτοί «σαθρή θεολογική υποδομή», αφού ήταν «αιρεσιομάχοι»!

Κλείνοντας ο π. Βασίλειος μας δίνει και τη συνταγή για την θεραπεία του φαινομένου «των επαγγελματιών αιρεσιομάχων», όπως χαρακτηρίζει όσους αγωνίζονται εναντίον των κακοδοξιών, το οποίο μαστίζει, κατ’ αυτόν, την Εκκλησία. Προτείνει να εκπαιδευτεί το ποίμνιο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η Εκκλησία να γίνει «πιο ανοιχτή στις αλλαγές» και «περισσότερο ευέλικτη». Αλλά, αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως: Να γίνουμε πιο «ανοιχτοί» και «ευέλικτοι» απέναντι στους αιρετικούς. Να γίνουμε, δηλαδή, πιο συγκαταβατικοί στις αιρετικές τους διδασκαλίες, να πάψουμε να τους χαρακτηρίζουμε αιρετικούς, αλλά ετερόδοξους, έτοιμοι να δεχθούμε τις πλάνες τους, ως διαφορετικές διατυπώσεις της ιδικής μας πίστεως. Έτοιμοι να συνεργασθούμε μαζί τους πάνω σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Και όλα αυτά πάντοτε με βάση «την αγάπη και την ευρύτητα του Χριστού», όπως τονίζει παρά κάτω.

Κλείνοντας, λυπούμαστε ειλικρινά για όσους βαρείς χαρακτηρισμούς έγραψε ο αγαπητός π. Βασίλειος εναντίον όσων αγωνίζονται, με την Χάρη του Θεού, να διαφυλάξουν ανόθευτο τον θησαυρό της πίστεως και κατ’ επέκταση εναντίον των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είναι τιμή και χαρά για μας, να αξιωθούμε να υβρισθούμε και να χαρακτηρισθούμε ως ψυχασθενείς και παρανοϊκοί για την αγάπη του Χριστού, και για την ομολογία της πίστεώς μας, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς», (Ματθ.5,11-12). Θα παρακαλούσαμε μόνον τον αγαπητό π. Βασίλειο, να μας γνωρίσει, με βάση τις ψυχιατρικές του γνώσεις, (πιθανόν σε ένα επόμενο άρθρο του), από πια ψυχοπαθολογικά σύνδρομα διακατέχονται, όσοι επιτίθενται με βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον εκείνων, που με αγνό ζήλο και υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων. Να μας εξηγήσει δηλαδή, ποιοι νοσηροί ψυχοπαθολογικοί μηχανισμοί κρύβονται πίσω από την μανία, με την οποία καταδιώκουν οι θιασώτες της Οικουμενικής Κινήσεως, όλους αυτούς τους αγωνιστές, έτσι ώστε άλλοι από αυτούς να διώκονται από τις Ιερές Μονές της μετανοίας των, άλλοι να απειλούνται με καθαιρέσεις και άλλοι να στερούνται την μισθοδοσία τους. Θα θέλαμε ακόμη να μας προτείνει, ποιο αγχολυτικό, ή άλλο φάρμακο, (ευρέως, ή στενού φάσματος, αναλόγως της περιπτώσεως), θεωρεί αναγκαίο, ότι πρέπει να πάρουν, για να παύσει η καταδιωκτική μανία τους. Περιμένουμε με ενδιαφέρον!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου