Σπάνια φωτογραφία του Αγίου Νικολάου του Πλανά.

Αγαπώ πολύ αυτή τη φωτογραφία.
 Μου αρέσει τούτος ο σκυφτός και ταπεινός παππούλης, σχεδόν στριμωγμένος στον τοίχο από την ίδια του την έγνοια, μην φανεί, μην τον δουν και τον δοξάσουν περισσότερο από τον Κύριο του, μήπως και γίνει αιτία να μην βλέπουν οι χριστιανοί τον Χριστό.....

Ο συνοδός του ευθυτενής, όχι απαραίτητα με αμαρτωλή προαίρεση, το πιθανότερο ανυποψίαστος ή περήφανος για την αγιότητα αυτού που συνοδεύει.
Στηρίζεται στη βακτηρία του ο Γέροντας και χαμογελάει ένα χαμόγελο-χελιδόνι "κρυμμένο πίσω απ' τ' άσπρα γένια του".
Αγαπώ αυτό το χαμόγελο, λίγο πριν πετάξουν τα περιστέρια των Χαριτωμένων και συναντήσουν τις θλίψεις του κόσμου.
Αγαπώ και τον τρόπο που κυρτώνουν τα κομποσχοίνια την πλάτη του, ώστε διάδημα να δείχνει το καλυμμαύχι του.
Αγαπώ το άλλο του χέρι που κουράστηκε από δοσίματα και αναπαύεται -προσωρινά- παράπλευρα της αγαπώσης καρδιάς ή φυλάγεται από παρσίματα (με τρόμο για οποιονδήποτε πλουτισμό εκτός από εκείνον της θείας Χάρης).
Μου πάει αυτός ο Παππούς. Έτσι τοσοδούλης και σκυφτός, ελέγχει τον εγωισμό μου, φιλοξενεί τις παιδικές μου καραμέλες-αθωότητες στις τσέπες του ράσου του, τα συρτά μικρά βηματάκια του με πάνε στις ιστορίες των θυμιατών, το χαμηλό του βλέμμα διασώζει Παναγίες στις δικές μου πτώσεις, η απαλή του περπατησιά κουράζει τους πειρασμούς που ελλοχεύουν στην χειροκροτημένη αλαζονεία των καιρών.
Τύπωσα την εικόνα.
 Δεν αποτύπωσα την αγιότητα, αλλά ελπίζω στα μουρμουρητά των προσευχών σου, καλέ μου παπά Νικόλα, και στις ευχές του γέροντά μου που σε επικαλείται,
έτσι ώστε να λευτερωθούν τα χελιδόνια πίσω από τα γένια σου και να σιγουρευτούμε πως δεν θα πάψουν να έρχονται οι άνοιξες....

Πηγή:anazhthseis-elena.blogspot.com