Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία, ἀδελφοί μου, ἀπό τό νά ἀνυμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, γιά τίς τόσες εὐλογίες πού μᾶς χαρίζει, ἀλλά ἰδίως διότι μέ τόση ἀγάπη καί συγκατάβαση μᾶς ἀποκάλυψε τούς θεμελιώδεις ὅρους, μέ τήν ἐφαρμογή τῶν ὁποίων, μποροῦμε νά ἀναδειχθοῦμε γνήσιοι μαθητές του. Οἱ δέ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, πού μέ τόν ἀγώνα τούς ἀποδείχθηκαν φίλοι του Θεοῦ, ἀκριβῶς τούς ὅρους αὐτούς ἀγωνίστηκαν καί ἐκπλήρωσαν στή ζωή τους. Γι’ αὐτό λοιπόν, ἄξια καί δίκαια, ἡ Ἁγία μας Ὀρθοδοξία τούς τιμᾶ καί τούς ἑορτάζει, καί τόν καθένα ξεχωριστά, βεβαίως, ἀλλά καί ὅλους μαζί, ὅπως συμβαίνει τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων.

Ἀλλά πρίν προχωρήσουμε, νά ἐξηγήσουμε γιά ποιόν λόγο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζει τήν Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή ὅλους τους Ἁγίους;

Ὑπάρχουν σημαντικοί διδακτικοί λόγοι γιά τούς ὁποίους γίνεται αὐτό. Καί πρῶτα ἀπ’ ὅλα, διότι οἱ Ἅγιοι εἶναι αὐτοί πού μέ τόν βίο καί τήν πολιτεία τους, φανερώνουν στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων τά δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς βαπτισμένους καί ἀγωνιζομένους πιστούς Χριστιανούς. Τήν περασμένη Κυριακή, ἑορτάσαμε τήν γενέθλιον ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν Πεντηκοστή. Μέ τήν ἐπιφοίτηση στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ Ἁγία Τριάδα, χαρίζει τίς θεῖες δωρεές καί ὅσοι ἀποδέχονται αὐτή τή ζωή τοῦ Πνεύματος, ἀνέρχονται τίς πνευματικές βαθμίδες διά τῶν....

ἱερῶν μυστηρίων καί τῆς ἀσκήσεως καί ἔτσι μέ τήν κάθαρση καί τόν φωτισμό, καταρτίζονται καί γίνονται ναοί τοῦ Θεοῦ. (Ἅ΄ Κορ.γ΄ 16).

Αὐτή λοιπόν, τήν εὐλογημένη πραγματικότητα τῶν Ἁγίων, μᾶς ἀποδεικνύει διά τῆς ἑορτῆς αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία μας. Μᾶς κηρύττει πιό ἁπλά ὅτι ἐάν θέλουμε, ὅλοι μας, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά πραγματοποιήσουμε τόν ὑψηλό σκοπό μας πού δέν εἶναι ἄλλος, παρά ἡ ὁμοίωσίς μας μέ τόν Θεό. Ἄλλωστε δέν θά πρέπει νά λησμονοῦμε ποτέ ὅτι ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι : «Ἅγιοι γίνεσθε..» (Ἅ΄ Πετρ. Ἅ΄ 16).

Δεύτερος λόγος γιά τόν ὁποῖο ἑορτάζονται πάντες οἱ Ἅγιοι αὐτή τήν Κυριακή, εἶναι διότι αὐτῶν τῶν ὁποίων τά ὀνόματα καί ἡ ζωή τούς μᾶς εἶναι γνωστά, εἶναι πολύ λιγότεροι σέ σχέση μέ ὅλους αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν καί μᾶς εἶναι ἄγνωστοι. Ἀρκεῖ νά τονίσουμε ὅτι τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες, ἔχουμε κοντά δέκα ἑκατομμύρια μάρτυρες, πού ἔδωσαν τό αἷμα τους γιά τήν ἀγάπη καί τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ! Ἐάν τώρα, στούς ἁγίους αὐτούς πού τελειώθηκαν μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, προσθέσουμε καί τό πλῆθος τῶν ὁσίων οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν μέ τό λευκό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως, προσφέροντας τή ζωή τούς θυσία στήν ὑπακοή, στήν ἄσκηση καί στίς ἐρήμους «σταυρώνοντας τήν σάρκα...» (Γαλ.Ἐ΄24), καί ἄν κοντά σ’ αὐτούς δοῦμε τούς ὁμολογητές, τούς ἱεραποστόλους, καί γενικῶς ὅλες αὐτές τίς ψυχές πού ἀγάπησαν τόν Χριστό καί τελειώθηκαν στόν εὐλογημένο ἀγώνα τῆς σωτηρίας, τότε μποροῦμε πράγματι νά αἰσθανθοῦμε ἔστω καί γιά λίγο ὅτι βρισκόμαστε μέσα σέ εὐλογημένο καί οὐράνιο «νέφος μαρτύρων καί ἁγίων»!

Ἐπειδή λοιπόν εἶναι φύσει ἀδύνατον νά γνωρίζουμε τά ὀνόματα ὅλων αὐτῶν τῶν ἑκατομμυρίων οὐρανοπολιτῶν, καί νά τιμοῦμε ξεχωριστά τήν μνήμη τους, γι’ αὐτό τήν Κυριακή αὐτή, ἑορτάζει ὁλόκληρο τό πλῆθος, τόσο τῶν γνωστῶν, ὅσο καί τῶν ἀγνώστων ἁγίων της Ἐκκλησίας μας!

Οἱ ὅσιοι δέ πατέρες πού κάνουν λόγο γιά τήν ἑορτή αὐτή, μᾶς λένε ὅτι καθώς ὅταν ἐπαινοῦνται οἱ στρατιῶτες, ἐπαινεῖται καί αὐτός ὁ βασιλεύς, ὅπου τους ἔχει, ὁμοίως καί στήν μεγάλη αὐτή ἑορτή ὅπου ἐπαινοῦνται οἱ Ἅγιοι, πολλῶ μᾶλλον δοξάζεται καί τιμᾶται ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός, ὁ ὁποῖο δέχθηκε τήν μαρτυρία τους, τούς ἐτίμησε, τούς ἐνδυνάμωσε καί νίκησαν τόν διάβολο μέ τά ἀπαίσια ὄργανά του καί ἀκόμα τήν κακία τοῦ μακράν του Θεοῦ κόσμου, ἀφοῦ βεβαίως πρῶτα εἶχαν νικήσει καί ὑποτάξει οἱ ἅγιοι τόν ἴδιο τόν ἑαυτόν τους.

Ἀλλ’ ὅπως εἴδαμε, οἱ Ἅγιοι δέν εἶναι κάτι τό αὐτόνομο. Δέν εἶναι δηλαδή προσωπικότητες ξεκομμένες ἀπό τήν στρατευομένη ἐκκλησία μας, ἔστω κι ἄν ἀγωνίζονται «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καί ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γής.» (Ἑβρ. ΙΑ΄38), ἔστω καί ἄν δέν τούς βλέπει μάτι ἀνθρώπου.

Εἶναι ἀπολύτως συνδεδεμένοι ὀργανικῶς μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπου καί ἄν βρίσκονται, καί μέ ὁποιονδήποτε τρόπο καί ἄν ἀγωνίζονται, εἴτε δηλ. μέσα στόν κόσμο, εἴτε στό κοινόβιο, εἴτε ἡσυχία καί στήν ἔρημο! Ἀνήκουν συνειδητά στήν Ὀρθοδοξία μας καί βιώνουν αὐτή τήν ζωή τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως ἀκριβῶς βιώθηκε καί μᾶς παραδόθηκε ἀπό τούς προηγουμένους ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι ἤδη βρίσκονται στήν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία καί μᾶς ἀναμένουν «ἰνά μή χωρίς ἠμῶν τελειωθῶσιν» (Ἑβρ. ΙΑ¨40)

Ἀπό τήν ἀντικειμενική αὐτή λοιπόν σκοπιά βλέποντας τά πράγματα, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νά ὑπάρξει καί ἄρα νά παραδεχθοῦμε ἁγιότητα ἐκτός του χώρου τῆς Ἐκκλησίας.

Βεβαίως, «καλούς ἀνθρώπους» μποροῦμε νά βροῦμε καί σέ ἄλλες ὁμάδες (ἀλήθεια, ποιός εἶναι ὁ προσδιορισμός τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου;). Ὅπως ἐπίσης «ἠθικοί ἄνθρωποι» μποροῦν νά ὑπάρξουν καί ἐκτός χριστιανισμοῦ. Ἀνθρώπους πού καυχῶνται «ὅτι προσφέρουν» μπορεῖ νά βρεῖ κανείς ἀκόμα καί σέ σκοτεινές ὀργανώσεις (ἴσασιν οἱ μεμυημένοι), καί γενικῶς «καλοδιάθετες ψυχές» ὑφίστανται παντοῦ καί πάντοτε. Τό ζητούμενο ὅμως δέν εἶναι αὐτό ἀγαπητοί μου. Τό ζητούμενο εἶναι ἡ καθαυτή ἁγιότητα.

Ἀλλ’ ἄς μήν ψάχνουμε, φίλοι μου, νά βροῦμε σέ ἄλλους χώρους, μακράν της ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, τό εὔοσμο αὐτό ἄνθος τοῦ παραδείσου. Ὅπως εἶναι ἀδύνατο νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος φυσιολογικά ἔξω ἀπό τήν ἀτμόσφαιρα, ἔτσι εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νά βρεθεῖ ἁγιότητα ἔξω ἀπό τήν πεπνυμένη καί φωτεινή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅσο καί ἄν προσπαθήσουν ὁρισμένοι νά ὑποστηρίξουν τό ἀντίθετο, τό μόνο πού θά κατορθώσουν εἶναι τό νά γίνουν καταγέλαστοι καί νά ἀποδείξουν ὅτι οὐδέ γεύση ζωῆς πνευματικῆς ἔχουν αἰσθανθεῖ...

Νά μιλήσουμε τώρα καί γιά κάποιους, πού λόγω θέσεως, θά ἔπρεπε νά ὀρθοτομοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας, καί δυστυχῶς, κατάντησαν νά δέχονται «εὐλογίες» δηλ. Ἀλογίες καί ἀπό τούς αἱρετικούς παπικούς; Τί νά πεῖ κανείς; Φράγκεψαν συνειδητά ἤ ὑπάρχει πλέον τό ἀκαταλόγιστον; Διότι τί ἄλλο μπορεῖ νά πεῖ κανείς ὅταν βλέπει κληρικούς (;) νά σέρνουν τά ράσα τους σέ συναγωγές αἱρετικῶν καί νά ραντίζονται ἀπό τόν ψευτοαγιασμό τῶν «ἁλατισμένων» Λατίνων; Τοῦτο μόνο θά ἐπισημάνουμε. Τό σέ ποῖο κατάντημα μπορεῖ νά ξεπέσει κανείς ὅταν δέν ζεῖ τήν βιωματική καί ἡσυχαστική μας Ὀρθοδοξία ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ θεούμενοι ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας. Καί συνάμα ἄς ἀναφωνήσουμε ἐκ μέσης καρδίας καί μέ στεναγμό ὀδύνης τό «δόξα τή μακροθυμία σου, Κύριε δόξα σοί»!

Ἀδελφοί μου. Ἡ ἀνέκφραστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἔχει ἀξιώσει νά εἴμαστε τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἄρα συμπολίτες τῶν Ἁγίων Του. Δέν ἔχουμε παρά νά συνειδητοποιήσουμε τήν μεγάλη αὐτή δωρεά καί ταυτοχρόνως νά ξεκινήσουμε ἐπιτέλους συνειδητή ζωή μετανοίας. Ζωή ἀγωνιστική. Ζωή καθάρσεως καί φωτισμοῦ, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ ἐπίσημοι Ἅγιοι πού ἑορτάζουμε τήν μνήμη τους. Ὅλα τ’ ἄλλα, ὅταν λείπει αὐτή ἡ οὐσία, καταντοῦν φολκλόρ πού ἐπιφέρουν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀποδοκιμασία τῶν ἀνθρώπων «τοῖς νοῦν ἔχουσιν».

Καί μήν ξεχνοῦμε: «Ὅπως μέ τό νά θυμᾶσαι τήν φωτιά, δέν ζεσταίνεσαι, ἔτσι καί μέ τό νά πιστεύεις, χωρίς ὅμως νά ἐφαρμόζεις τή χριστιανική ζωή καί νά διδάσκεσαι ἀπό τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων, δέν σώζεσαι».