Μόλις πριν λίγα χρόνια συμπληρώθηκαν 500 χρόνια, μισή χιλιετηρίδα, ἀπὸ τὴν ἀνακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου τῆς ἄγνωστης στοὺς Εὐρωπαίους ἠπείρου, τῆς  Ἀμερικῆς (1492-1504).

Ὁ ἴδιος βέβαια θεωροῦσε ὅτι ἡ ἤπειρος ποὺ ἔφθασε ταξιδεύοντας πρὸς τὴν δύση ἦταν ἡ Ἀσία, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν σκοπό του ποὺ προσπαθοῦσε νὰ πετύχει μὲ τὰ ταξίδια του, ἀλλὰ τὸ 1507, ὁ Ἀμέρικο Βεσπούτσι πρώτος σωστὰ ἐκτίμησε ὅτι ἡ ἤπειρος ποὺ ἔφτασαν ἦταν μιὰ ἄγνωστη τους μέχρι τότε νὲα ἤπειρος. Μιὰ νὲα σελίδα ἄνοιγε στὴν ἱστορία κατακτήσεων καὶ ἀποικιοκρατίας, ποὺ θὰ στοίχιζε τὴν ζωὴ ἑκατομμυρίων αὐτοχθόνων κατοίκων τῆς νέας ἠπείρου ποὺ κατοικοῦσαν σὲ αὐτὴ ἀπὸ πρὶν τουλάχιστον δυόμιση χιλιάδες χρόνια καὶ θὰ σήμαινε τὴν καταστροφὴ καὶ τὸ τέλος τῶν θαυμαστῶν πολιτισμῶν τους.

Οἱ σημαντικότεροι προκολομβιανοὶ πολιτισμοὶ τῆς Ἀμερικῆς ἦταν αὐτοὶ τῶν Μάγιας, τῶν Ἀζτέκων καὶ τῶν Ἴνκας. Ἀπὸ αὐτοὺς κατάφεραν κάπως καὶ ἐπιβίωσαν ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ σπαθὶ  τῶν Ἰσπανῶν κατακτητῶν, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀρρώστιες ποὺ τοὺς μετάφεραν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη (ἡ πανούκλα κυριολεκτικὰ ἀποδεκάτισε τοὺς Ἀζτέκους) μόνο οἱ Μάγια, ποὺ κάποιοι ὑπολογίζουν τὸν ἀριθμό τους στὰ δύο ἑκατομμύρια στὴν Κεντρικὴ Ἀμερική.

Βέβαια δὲν ἦταν μόνο στὴν νέα ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἄλλοι στὴν γηραιὰ ἤπειρο ποὺ πλήρωναν μὲ τὶς ζωὲς τους, τὶς περιουσίες τους καὶ τὴν πολιτισμικὴ κληρονομιά τους τοὺς ἀδηφάγους κατακτητὲς ποὺ εἶχαν τὶς εὐλογίες τοῦ φράγκου Πάπα καὶ ἔφεραν τὴν σημαία μὲ τὸ σταυρό.  Καὶ αὐτοὶ δὲν ἤταν ἄλλοι ἀπὸ τοὺς Ρωμιοὺς («Βυζαντινούς») ποὺ εἶδαν τοὺς σταυροφόρους νὰ ἀφήνουν τὸ κυνήγι τῶν ὀπαδῶν τοῦ Μωάμεθ καὶ νὰ στρέφονται ἐναντίων τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο ὑποτίθεται πίστευαν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ σταυροφόροι.

Καὶ ἀφοῦ αὐτοὶ ἀπεγύμνωσαν ὁλοκληρωτικὰ τὴν πρωτεύουσα τῆς ρωμιοσύνης μετὰ τὴν τετραήμερη ἀνελέητη λεηλασία της καὶ ἑξηντάχρονη  ἀφαίμαξή της τὸν 13ο αἰ., ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς οὐσιαστικῆς ἀποδυνάμωσής της ἦρθε καὶ ἡ ὁριστικὴ πτώση της ἀπὸ τοὺς ἐξ ἀνατολῆς κατακτητές στὸ ὄνομα τοῦ Μωάμεθ πλέον, δύο αἰῶνες ἀργότερα, τὸν 15ο αἰ.,  καὶ λίγο πρὶν οἱ λαοὶ ποὺ ζοῦσαν στὴν νέα ἤπειρο ἀντικρύσουν τὸν σταυρὸ γιὰ πρώτη φορὰ καὶ ὁ ἐφιάλτης τους ἀπὸ τοὺς φέροντες αὐτὸν εἰσβολεῖς ἀρχίσει.

Ἔτσι οἱ φέροντες τὸ ὄνομα Χριστιανοὶ Εὐρωπαίοι παπικοί, ἀντὶ ἔχοντας λάβαρο τὸν σταυρὸ νὰ ὑπερασπίσουν τοὺς ἀνυπεράσπιστους ἔναντι τῶν  ὀρμητικῶν καὶ ἀδίστακτων ἐξ ἀνατολῆς εἰσβολέων τοῦ Μωάμεθ, ἀντίθετα ἔκαναν τὰ ἴδια ἀκριβῶς καὶ χειρότερα ἀπὸ ὅτι ἐκεῖνοι. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἄλωσαν καὶ λεηλάτησαν ἀγρίως πρώτοι τὴν Κωνσταντινούπολη ὅπου δέσποζε παντοῦ ὁ σταυρός, ὁπότε ἔγιναν ἔτσι οὐσιαστικὰ καὶ σύμμαχοί τῶν μουσουλμάνων συμβάλλοντας ἀποφασιστικὰ ὥστε ἀργότερα νὰ τὴν κατακτήσουν καὶ ἐκεῖνοι, καὶ μαζὶ καὶ ὅλη τὴν Ρωμανία ( τὸ «Βυζάντιο»), καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, μὲ σκοπὸ τὴν ἴδρυση ἀποικιῶν καὶ τὸν πλουτισμό τους,  δίωξαν, κατέκτησαν, λεηλάτησαν καὶ δουλοποίησαν αὐτόχθονες λαοὺς πολλῶν χωρῶν, γινόμενοι αἴτιοι σὲ πολλὲς περιπτώσεις γιὰ τὴν ἐξαφάνιση αὐτῶν καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους, χωρὶς αὐτοὶ οἱ λαοὶ νὰ τοὺς ἔβλαψαν ἤ νὰ τοὺς ἀπείλησαν σὲ τίποτε (βλ. Παράρτημα α).

Να ποῦμε ὅτι οἱ παπικοὶ κατακτητὲς ἁπλὰ προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς διδάξουν τὸν «ἀνώτερο πολιτισμό» τους καὶ τὴν «χριστιανική» τους πίστη μὲ «λίγο» λάθος τρόπο – ἐξολοθρεύοντας τὸν διδασκόμενο, καταστρέφοντας την ζωή του, καταργώντας κάθε τι στὸν τρόπο αὐτῆς (βλ. Παρ. β); Ἦταν τελικὰ τυχεροὶ οἱ Ρωμιοὶ ποὺ τοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν ἔμειναν ὑποδουλωμένοι στὰ χέρια Μουσουλμάνων καὶ ὄχι παπικῶν, καὶ ἔτσι κατάφεραν ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ ἀμέτρητα βάσανα νὰ ἐπιβιώσουν, διατηρώντας τὴν πολιτισμική τους ταυτότητα, καὶ δὲν ἀφομοιώθηκαν καὶ ἐξαφανίστηκαν ὅπως ἄλλοι λαοί ποὺ βρέθηκαν ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τοῦ Φράγκου Πάπα.

Ὡστόσο μὲ κάποιο θαυμαστὸ τρόπο, ὅπως θέλησε ὁ Θεὸς, προστάτεψε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ καὶ τοὺς Μάγια, οἰκονομῶντας στὰ χρόνια μας, πρὶν περίπου τρεῖς δεκαετίες, νὰ ἔρθουν σὲ διαμάχη μὲ τὴν διοίκηση τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ἔχοντας στὸ πλευρό τους τὸν τότε παπικό ἱερέα π. Ἀνδρέα Giron, ὁπότε καὶ τελικὰ ἡ παπικὴ «ἐκκλησία», λόγω κάποιων προτεσταντικῶν ἀποκλίσεων καὶ  καθῶς ἡ κατάσταση ἦταν κρίσιμη λόγω ἐμφύλιου πολέμου, ἔπαψε νὰ τοὺς δέχεται ὡς μέλη της.

Μαζί μὲ αὐτοὺς ὅμως ἀποχώρησε ἀπὸ αὐτὴ καὶ ὁ π. Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος συνέχισε νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ τοὺς βοηθάει, νὰ τοὺς ὑποστηρίζει καὶ νὰ τοὺς ἑνώνει. Ἡ νέα πίστη ποὺ ἀποφάσισε νὰ ἀκολουθήσει ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἄρχισε νὰ διδάσκει ὅσα ἤξερε γι᾿ αὐτὴ καὶ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν μαζί του, στοὺς ὁποίους καὶ προσφερόταν. Μετὰ ἀπὸ κάποια  χρόνια, καὶ ἐνῶ ὅλο καὶ περισσότεροι ἀπὸ τὸν λαὸ τῶν Μάγια ἀγάπησαν τὴν Ὀρθοδοξία, περισσότεροι ἀπὸ 350 χιλιάδες, χωρὶς ὅμως ἀκόμα οὔτε ὁ π. Ἀνδρέας, οὔτε αὐτοὶ, νὰ ἔχουν γίνει κανονικὰ μέλη της, ἦρθε ἡ ὥρα καὶ κατέληξαν μὲ τὴν φώτιση τοῦ Θεοῦ στὴν πόρτα τῆς Ἱερῆς Μητροπόλεως τοῦ Μεξικοῦ (ποὺ εἶχε ἰδρυθεῖ πρὶν λίγο καιρό κατὰ θεῖα πρόνοια) γιὰ νὰ ζητήσουν ἀπὸ μόνοι τους νὰ γίνουν μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καὶ φυσικὰ τὴν βρήκαν ἀνοικτή.

Καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ μεγάλο θαῦμα καὶ ὁ παραλληλισμὸς μὲ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ὅτι οἱ Μάγια κατάφεραν νὰ ἐπιβιώσουν ὄχι ἁπλὰ φυσικὰ ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς, ἀλλὰ καὶ πνευματικὰ, διατήρησαν τὴν ἰδιοπροσωπεία τους ὡς λαός, ἔχουν τὰ δικά τους πολιτισμικά στοιχεῖα, ποὺ μάλιστα -καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαιότερο- ὅταν προέκυψαν οἱ κατάλληλες περιστάσεις, συνεργοῦντος τοῦ Θεοῦ, παρουσιάστηκαν ἕτοιμοι ἀκούοντας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὄχι μόνο νὰ τὴν δεχθοῦν, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνουν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιά. Μπορεῖ νὰ μὴν ἐπιβίωσαν τόσους αἰῶνες ἔχοντας τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως συνέβη στοὺς Ἕλληνες, ὡστόσο ὅμως τὸ ἔκαναν ἔχοντας τὴν πρόθεση καὶ τὴν δίψα ὅταν ἔρθει ἡ κατάλληλη ὥρα νὰ τὴν δεχθοῦν καὶ νὰ τὴν ζήσουν. Τὰ κατάφεραν περιμένοντας ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν ὥρα. Τὸ ἔκαναν γι᾿ αὐτήν καὶ δικαιώθηκαν.

Τώρα ἦρθε ἡ ὥρα οἱ Ὀρθόδοξοι ἱεραπόστολοι πατέρες καὶ λαϊκοὶ νὰ μεταφέρουν στοὺς ἀδελφοὺς τῆς ἀμερικανικῆς ἠπείρου ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά, δώρα καὶ ἐφόδια, ἀντὶ τῶν λεηλασιῶν καὶ τῆς παπικῆς πλάνης ὡς διαστροφῆς καὶ ἀλλοίωσης τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ τοὺς «πρόσφεραν» οἱ δυτικοευρωπαίοι κατακτητές. Ἦρθε ἡ ὥρα σήμερα νὰ γνωρίσουμε στοὺς πέρα ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸ ἀδελφοὺς τὴν ἐν Χριστῶ χαρά καὶ σωτηρία, ἀντὶ τῆς ὀδύνης καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ Πάπα ποὺ τοὺς ἔφεραν πρὶν πέντε αἰῶνες οἱ ἀπεσταλμένοι αὐτοῦ ἀποικιοκράτες. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἐξουσία καὶ δὲν σκορπὰ τρόμο, ἀλλὰ εἶναι διακονία καὶ μοιράζει ἀγάπη.

Παράρτημα.

α. Βέβαια οἱ λαοὶ τῆς Ἀμερικῆς, Ἀζτέκοι, Ἴνκας καὶ Μάγιας εἶχαν ἁμαρτήσει πολὺ λόγω τῶν ἀνθρωποθυσιῶν, καὶ μάλιστα μαζικῶν ἄνευ προηγουμένου, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαῖνει ὅτι οἱ δυτικοευρωπαίοι μποροῦν νὰ γίνονται δικαστές καὶ μάλιστα νὰ καταδικάζουν μὲ ἐξολόθρευση τοὺς ἄλλους, πολὺ περισσότερο μάλιστα ὅταν τελικὰ εἶναι ἱκανοὶ ἄν καὶ «πολιτισμένοι» νὰ πράξουν χειρότερα ἀπὸ ἐκείνους, ὅπως γράφουμε στὴν παρακάτω παράγραφο.  Ἄν θέλει ὁ Θεὸς νὰ τιμωρήσει καὶ νὰ σταματήσει τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει μὲ πολλοὺς τρόπους, χωρὶς νὰ χρειάζεται βοηθούς,  ὅπως μὲ μιὰ ἀσθένεια (γιὰ παράδειγμα τοὺς Ἀζτέκους τοὺς βρήκε ἡ πανούκλα, ὅπου σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα αὐτοὶ εἶχαν τὸ προβάδισμα στὶς θυσίες μὲ 20000/έτος καὶ μὲ πρακτικὴ κανιβαλισμού).

β. Ὁ «ἀνώτερος πολιτισμός» καὶ ἡ «χριστιανική» πίστη τῶν Εὐρωπαίων (συμπεριλαμβάνοντας καὶ τὸ ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ ἔστω καὶ ἅν δὲν τὸ δέχονται οἱ ὈρθόδοξοιἝλληνες ποὺ ζοῦν σὲ αὐτὸ, ἔχοντας αὐτὸ δυτικοποιηθεῖ ἀκολουθεῖ καὶ αὐτὸ τὰ ἄλλα μὴ Ὀρθόδοξα εὐρωπαϊκὰ κράτη στὸ πνεῦμα καὶ στὸ προσανατολισμό τους) ἀποδεικνύεται ποιὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα, μὲ τὴν πρακτικὴ τους ποὺ εἶναι τῆς ἴδιας καὶ χειρότερης ἀγριότητας καὶ φρικαλεότητας μὲ αὐτὴν τῶν μαζικῶν ἀνθρωποθυσιῶν τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς τοῦ 15ο αἰ., καὶ ποὺ ἐφαρμόζουν σὲ εὐρεία κλίμακα στὶς ἡμέρες μας, αὐτὴ τῶν ἐκτρώσεων, ποὺ φτάνουν στὴν Εὐρώπη τὰ πολλὰ ἑκατομμύρια ἀνὰ ἔτος, ὅπως καὶ τῶν εὐγονικῶν πειραματισμῶν καὶ παρεμβάσεων στὰ ἔμβρυα (σὲ ἀνάλογο ὅμως ἔγκλημα ὁδηγεῖ καὶ ἡ προώθηση τῶν μεταμοσχεύσεων ζωτικῶν ὀργάνων, ὅπου ὁ δότης πεθαίνει ἀναπόφευκτα κατὰ τὴν διάρκειά τους, καὶ τῶν ὁποίων ἀποτέλεσμα εἶναι τὸ παράνομο ἐμπόριο ὀργάνων αἰχμάλωτων πολέμου ἤ ἀπαχθέντων, ποὺ ἐξαφανίζονται ἀφοῦ γίνονται δότες μὲ τὴν δολοφονία τους σύμφωνα μὲ πολλὲς μαρτυρίες, στὸ μέτρο ποὺ ἀληθεύουν).

Ὅπως τοὺς λαοὺς τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς τοὺς  βάραιναν τὰ δικά τους μεγάλα ἐγκλήματά μέχρι ποὺ καταστράφηκαν πρὶν πέντε αἰῶνες, ἔτσι καὶ τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης τοὺς βαραίνουν ἴδια καὶ μεγαλύτερα ἐγκλήματα στὴν ἐποχή μας σήμερα, ἐκτὸς ὅλα τὰ ὑπόλοιπα τοῦ παρελθόντος. Καὶ εἶναι φοβερὴ ἀπερισκεψία, ἄν ὄχι ὑποκρισία, τὸ νὰ βλέπουμε καὶ νὰ φρίττουμε μὲ τὰ ἐγκλήματα τῶν ἄλλων στὸ παρελθὸν, χωρὶς ὅμως νὰ βλέπουμε αὐτὰ τοῦ σύγχρονου κόσμου στὸν ὁποῖο ζοῦμε, ποὺ εἶναι πράγματι πιὸ σοβαρά.<

Πηγές μὲ σχετικὸ ὑλικό.
1. http://ierapostoli.wordpress.com
2. http://o-nekros.blogspot.gr
3. http://ierapostoles.gr/diocese/μεξικού
4. http://aktines.blogspot.gr
5. http://www.vimaorthodoxias.gr

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, Αβέρωφ

Έ­να χρέ­ος τι­μής εκ­πλή­ρω­σε την πε­ρα­σμέ­νη Κυ­ρι­α­κή (13 Αυγούστου 2017) ο Σύλ­λο­γος Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής «Ο Πρω­τό­κλη­τος» της Πά­τρας. Τί­μη­σε την α­οί­δι­μη Α­δελ­φή Όλ­γα Πα­πα­σα­ράν­του, την πρώ­τη σύγ­χρο­νη ελ­λη­νί­δα Ι­ε­ρα­πό­στο­λο στην Α­φρι­κή, που α­νά­λω­σε με­γά­λο μέ­ρος της ζω­ής της στην υ­πη­ρε­σία και δι­α­κο­νία των κα­τοί­κων της Κα­νάγ­κα στο ση­με­ρι­νό Κον­γκό, με τα α­πο­κα­λυ­πτή­ρια της προ­το­μής της στην γε­νέ­τει­ρά της, το Ρο­ει­νό Αρ­κα­δί­ας .

Η τε­λε­τή των α­πο­κα­λυ­πτη­ρί­ων έ­γι­νε με­ρι­κές η­μέ­ρες πριν την συμ­πλή­ρω­ση 21 ε­τών α­πό την ο­σι­α­κή κοί­μη­σή της στις 19 Αυ­γού­στου 1996. 

Το πρωί της Κυ­ρι­α­κής τε­λέ­στη­κε στον ναό του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου Ρο­ει­νού πο­λυ­αρ­χι­ε­ρα­τι­κή Θεία Λει­τουρ­γία στην ο­ποία προ­ε­ξήρ­χε ο Μη­τρο­πο­λί­της Μαν­τι­νεί­ας και Κυ­νου­ρί­ας κ. Α­λέ­ξαν­δρος, συμ­πα­ρα­στα­τού­με­νος α­πό τον Μη­τρο­πο­λί­τη Πα­τρών κ. Χρυ­σό­στο­μο, και τον Μη­τρο­πο­λί­τη Ι­λί­ου κ. Α­θη­να­γό­ρα, και ι­ε­ρείς της πε­ρι­ο­χής. Στην δι­άρ­κεια της τε­λέ­στη­κε ε­πι­μνη­μό­συ­νη δέ­η­ση για τον Α­δελ­φή Όλ­γα, αλ­λά και τον θείο της Μη­τρο­πο­λί­τη Αρ­γο­λί­δος κυ­ρό Ι­ω­άν­νη Πα­πα­σα­ράν­το, και τον α­εί­μνη­στο αρ­χι­μαν­δρί­τη Χρυ­σό­στο­μο Πα­πα­σα­ραν­τό­που­λο που υ­πήρ­ξε ο πρώ­τος σύγ­χρο­νος Ι­ε­ρα­πό­στο­λος στην Α­φρι­κή.

Για την α­οί­δι­μη Α­δελ­φή Όλ­γα μί­λη­σαν ο Μη­τρο­πο­λί­της κ. Α­λέ­ξαν­δρος , ο συγ­γρα­φέ­ας Α­θα­νά­σι­ος Κυ­ρι­α­ζό­που­λος, ο Πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής Νί­κος Σί­μος , και ο Γι­άν­νης Δι­α­βο­λίτ­σης εκ μέ­ρους του Εκ­κλη­σι­α­στι­κού Συμ­βου­λί­ου του να­ού του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου Ρο­ει­νού .

Ο Μη­τρο­πο­λί­της κ. Α­λέ­ξαν­δρος α­φού α­να­φέρ­θη­κε στην ση­μα­σία της Ι­ε­ρα­πο­στο­λής στον σύγ­χρο­νο κό­σμο ε­παί­νε­σε τον Σύλ­λο­γο Ι­ε­ρα­πο­στο­λής «Ο Πρω­τό­κλη­τος» για την πρω­το­βου­λία του να τι­μή­σει την Α­δελ­φή Όλ­γα, με την κα­τα­σκευή της μαρ­μά­ρι­νης προ­το­μής της.

Ο συγ­γρα­φέ­ας Α­θα­νά­σι­ος Κυ­ρι­α­ζό­που­λος μί­λη­σε για τα δύ­σκο­λα νε­α­νι­κά της χρό­νια κα­τά τα ο­ποία δι­α­μορ­φώ­θη­κε ο χα­ρα­κτή­ρας της και κυ­ρί­ως η δι­ά­θε­ση για προ­σφο­ρά στον πά­σχον­τα άν­θρω­πο. Μί­λη­σε για την ορ­φά­νια της α­πό μη­τέ­ρα στην τρυ­φε­ρή η­λι­κία των τεσ­σά­ρων χρό­νων, γε­γο­νός που την α­νάγ­κα­σε να α­να­λά­βει ευ­θύ­νες πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρες α­πό ό­σες οι παι­δι­κοί της ώ­μοι μπο­ρού­σαν να ση­κώ­σουν. Α­κό­μα για την προ­σφο­ρά α­γά­πης δί­πλα στον θείο της α­οί­δι­μο Μη­τρο­πο­λί­τη Αρ­γο­λί­δος κυ­ρό Ι­ω­άν­νη, α­πό τον ο­ποίο δι­δά­χθη­κε την πνευ­μα­τι­κή ζωή και την φρον­τί­δα ό­σων εί­χαν α­νάγ­κη. Η δι­α­κο­νία της στο πλευ­ρό του θεί­ου της την ο­δή­γη­σε στην α­πό­φα­σή της να γί­νει νο­σο­κό­μα ώ­στε να συμ­πα­ρα­στέ­κε­ται στους α­σθε­νείς και τις οι­κο­γέ­νει­ες τους. Κα­τόρ­θω­σε να γί­νει δε­κτή στο νο­σο­κο­μείο «ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» της Α­θή­νας, ό­που και α­να­δεί­χθη­κε σε προ­ϊ­τα­μέ­νη των χει­ρουρ­γεί­ων .

Στο με­γά­λο έρ­γο της Α­δελ­φής Όλ­γας τό­σο στο νο­σο­κο­μείο του Α­γί­ου Σάβ­βα, ό­σο και στην Κα­νάγ­κα της Α­φρι­κής α­να­φέρ­θη­κε με λε­πτο­μέ­ρει­ες ο Πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής Νί­κος Σί­μος. Α­νέ­δει­ξε με πλή­ρη γνώ­ση ό­λα ό­σα η Α­δελ­φή Όλ­γα προ­σέ­φε­ρε τό­σο στους α­σθε­νείς του Α­γί­ου Σάβ­βα, αλ­λά και στην σι­γου­ριά που έ­δι­νε η πα­ρου­σία της στους γι­α­τρούς χει­ρουρ­γούς κα­τά την δι­άρ­κεια των πο­λύ­ω­ρων ε­πεμ­βά­σε­ων τους.

Ε­στί­α­σε στον ρό­λο της Α­δελ­φής Όλ­γας στην Ι­ε­ρα­πο­στο­λή του Ζα­ῒρ, του ση­με­ρι­νού Κον­γκό, κα­θώς υ­πήρ­ξε αυ­τή που κα­τόρ­θω­σε με την φλό­γα της ψυ­χής της να πεί­σει τον α­εί­μνη­στο π. Χα­ρί­τω­να Πνευ­μα­τι­κά­κι , να α­να­λά­βει αυ­τός την σκυ­τά­λη της Ι­ε­ρα­πο­στο­λής ό­ταν πέ­θα­νε ξα­φνι­κά ο π. Χρυ­σό­στο­μος Πᾳ­πα­σα­ραν­τό­που­λος , και ό­λα έ­δει­χναν πως το έρ­γο που εί­χε ως ε­κεί­νη την στι­γμή θα έ­σβη­νε αν δεν βρι­σκό­ταν έ­νας ά­ξι­ος και φλο­γε­ρός ι­ε­ρα­πό­στο­λος συ­νε­χι­στής για τη σπο­ρά του Ευ­αγ­γε­λι­κού Λό­γου.

Τελειώνοντας την ο­μι­λία του είπε και τα ε­ξής χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά λό­για:

«Αυ­τό το γλυ­πτό ό­μως, με την α­δελ­φή Όλ­γα, που κρα­τά στην αγ­κα­λιά της δύο μαυ­ρά­κια, θα μι­λά­ει για το σή­με­ρα και θα βρον­το­φω­νεί προς όλους μας, τί μπο­ρεί να ε­πι­τύ­χει μία τα­πει­νή, απλή και α­νε­πι­τή­δευ­τη κό­ρη, ό­ταν έχει δο­θεί στον Θεό, αγα­πά καί τη­ρεί το θέ­λη­μά Του. Α­λή­θεια πό­σα α­φρι­κα­νό­που­λα θα ω­δή­γη­σε στην εν Χρι­στώ ελευ­θε­ρία!»  

Στην συ­νέ­χεια ο Γι­άν­νης Δι­α­βο­λίτ­σης ευ­χα­ρί­στη­σε εκ μέ­ρους του Εκ­κλη­σι­α­στι­κού Συμ­βου­λί­ου του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου τον πρό­ε­δρο και τα μέ­λη του Συλ­λό­γου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής «Ο Πρω­τό­κλη­τος» για την πρω­το­βου­λία τους να χρη­μα­το­δο­τή­σουν την κα­τα­σκευή της προ­το­μής της Α­δελ­φής Όλ­γας, της ο­ποί­ας η με­γά­λη δρά­ση δεν ή­ταν ευ­ρύ­τε­ρα γνω­στή στους κα­τοί­κους του Ρο­ει­νού και να χα­ρί­σουν έτ­σι στο χω­ριό τους έ­να έρ­γο που θα μεί­νει στο δι­η­νε­κές να μαρ­τυ­ρά για τα έρ­γα αυ­τής της με­γά­λης προ­σω­πι­κό­τη­τας της Α­γά­πης.

Α­κό­μη προ­σέ­φε­ρε εκ μέ­ρους του Εκ­κλη­σι­α­στι­κού Συμ­βου­λί­ου στον Πρό­ε­δρο Νί­κο Σί­μο μία α­να­μνη­στι­κή ει­κό­να του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου.

Τέ­λος α­κο­λού­θη­σε η τε­λε­τή των α­πο­κα­λυ­πτη­ρί­ων που έ­γι­νε α­πό τους τρεις Μη­τρο­πο­λί­τες την ώ­ρα που παι­δά­κια του Ρο­ει­νού έ­ψα­λαν ύ­μνους.

Στην εκ­δή­λω­ση πα­ρα­βρέ­θη­καν α­κό­μα ο βου­λευ­τής Α­χα­ϊ­ας Νί­κος Νι­κο­λό­που­λος, ο πρώ­ην Βου­λευ­τής Δη­μή­τρης Κω­στό­που­λος , το Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο και πολ­λά μέ­λη του Συλ­λό­γου Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής α­πό την Πά­τρα , συγ­γε­νείς της τι­μω­μέ­νης Ι­ε­ρα­πο­στό­λου α­πό την Πά­τρα, την Α­θή­να, την Αρ­γο­λί­δα και τις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες και σύσ­σω­μοι οι κά­τοι­κοι του Ρο­ει­νού. 

Πηγή: Αναστάσιος

''Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι εκκλησία χωρίς αποστολή''. Ο π. Δαμασκηνός ανατρέχει στην αρχή της ιεραποστολής στην Αφρική, στους πρώτους ιεραποστόλους, αναφέρει  την σημαντικότατη σύντομη ζωή καθώς και την προσφορά  του πατρός Κοσμά του Γρηγοριάτου και φτάνει μέχρι την σημερινή εποχή με τα προβλήματα της....

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

Είναι πολύ δύσκολο να οδηγήσεις ανθρώπους στα δάση στον δρόμο του αληθινού Θεού. Ο π. Δαμασκηνος εξηγεί τις διαφορές μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας και σκιαγραφεί την ζοφερή εξάρτηση των ιθαγενών από τα δαιμονικά πνεύματα, μακριά από την Αλήθεια.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

«Είχαμε πολλά παιδιά που είχε διαγνωστεί ελονοσία πριν 1 χρόνο και ήταν χωρίς θεραπεία όλους αυτούς τους μήνες γιατί δεν μπορούσαν να αγοράσουν φάρμακα».

Πηγή: Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

Το σύμβολο της πίστεώς μας, το απαύγασμα των δογματικών αποφάσεων της πρώτης εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου και της δευτέρας εν Κωνσταντινουπόλει, εύστοχα συνοψίζει τις αρχές του Χριστιανισμού. Στο στίχο που αφιερώνει στην Εκκλησία παροτρύνει όλους εμάς τους ορθοδόξους πολλαπλές φορές να ομολογήσουμε: «Πιστεύω… Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ἐκκλησίαν». Ο όρος «ἀποστολικὴν» έχει διπλή έννοια. Σημαίνει, αφενός, ότι η Εκκλησία μας είναι η Εκκλησία των Αποστόλων, των μαθητών του Χριστού, οι οποίοι για τρία ολόκληρα χρόνια πορεύτηκαν μαζί Του, ακολούθησαν τον τρόπο της ζωής Του, ψηλάφισαν το θεϊκό Του μεγαλείο μέσα από τα σημεία που επετέλεσε, άκουσαν τη διδασκαλία Του, ελέχθησαν από τις επιπλήξεις Του, βίωσαν το ταπεινωτικό δράμα της Σταύρωσης, την υπέρλογη δόξα της Ανάστασης, τα άρρητα συναισθήματα της Ανάληψής Του και δέχτηκαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Αφετέρου, το νόημα του επιθέτου «ἀποστολικὴν» σφραγίζει τον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας και τον σκοπό της ύπαρξής Της. Είναι η Εκκλησία που «αποστέλλεται», η Εκκλησία που «οδεύει» προς τα Έθνη, για να τα διδάξει, να τα φωτίσει και, τέλος, να τα σώσει… Είναι η Εκκλησία των Αποστόλων που χάραξαν ανεξίτηλα στις καρδιές τους το «καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε ῾Ιερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ ᾿Ιουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πραξ. 1,8). Είναι η Εκκλησία των Αποστόλων οι οποίοι, όπως τονίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «αφού διδάχθηκαν και φωτίσθηκαν, απεστάλησαν γι’ αυτό, για να διδάξουν όπως διδάχθηκαν και να φωτίσουν όπως φωτίσθηκαν, για να κηρύξουν δημόσια όσα συνέβη να ακούσουν στο αυτί, δηλαδή όχι σε επήκοο όλων, για να πουν στο φως, δηλαδή φανερά σε όλους, όσα τους λέχθηκαν στο σκοτάδι» (Βενεδίκτου Ιερομονάχου, Παλαμικόν Ταμείον, εκδ.«Συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου», Νέα Σκήτη Άγιον Όρος 2007, σ. 157).

«Αποστολική» … και «Ιεραποστολική».
«Απόστολος» … και «Ιεραπόστολος».
Ποια, λοιπόν, η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτές τις θεσπέσιες έννοιες;

Καμία!!! Απόστολοι ήταν οι μαθητές του Χριστού, οι άνθρωποι που επέλεξαν -αφού πρώτα εκλήθησαν- να ταυτίσουν τη ζωή τους με τη δική Του βιωτή. Κατά τον Μέγα Βασίλειο, ήταν τα παιδιά Του με τους «Ωραίους Πόδας» ∙ «Παρὰ τούτων τῶν παιδίων, τῶν ἀναγεννηθέντων ὑπὸ Χριστοῦ, δυνατὰ σημεία καὶ τέρατα ἐν τῷ οἰκῳ τοῦ Ἰακώβ ἐπιτελέσθήσεται. Παιδία ἦσαν οἱ Ἀπόστολοι τῇ κακίᾳ νηπιάζοντες» (Βενεδίκτου Ιερομονάχου, Βασιλειανόν Ταμείον, εκδ.«Συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου», Νέα Σκήτη Άγιον Όρος 1998, σ. 95), που απεστάλησαν να κηρύξουν όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τα έργα τους, όπως χαρακτηριστικά συνεχίζει: «Να εννοήσεις ακόμη ως ακονισμένα βέλη τούς αποστόλους, οι οποίοι στέλλονται δια να σπείρουν το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη, οι οποίοι, επειδή είχαν ακονισθεί, έλαμπαν με τα έργα της δικαιοσύνης, και με λεπτότητα εισέρχονταν στις ψυχές των μαθητών τους∙ αυτά τα βέλη, σταλμένα παντού, προετοίμαζαν τους λαούς να υποταχθούν στο Χριστό» (Μ.Βασιλείου, Εις τον ΜΔ΄ Ψαλμόν, εκδ.«Ε.Π.Ε.», τ. 5, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 279).

Ιεραπόστολοι είναι οι εργάτες της Εκκλησίας που στις μέρες μας ακολουθούν το ευλογημένο και θεοχάρακτο διάβα των Αποστόλων, την τεθλιμμένη οδό που βάδισε ο Κύριος και με ακρίβεια περιέγραψε ο κορυφαίος Παύλος: «δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Κορ Α΄. 4, 9-13).

Ω, Απόστολοι! Ω, κι εσείς Ιεραπόστολοι, πυρφόροι διάδοχοι και συνεργάτες στο έργο του Θεού, της Θείας Πρόνοιας και της Θείας Οικονομίας! Ω, εσείς οι φωτισμένοι από το Πνεύμα το Άγιο, οι δίαυλοι της μεταδόσεως Του! « Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5,14), που εφαρμόζετε τους προτρεπτικούς λόγους του Ιησού «Πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 10,7)! Ναι, εσείς που μεταφέρετε τη Βασιλεία των Ουρανών στις εσχατιές της γης, «οι αγράμματοι, οι ιδιώτες και ψαράδες, κλείσατε τα στόματα των φιλοσόφων, σαν να είχατε φτερά, διασχίσατε ολόκληρη την οικουμένη σπέρνοντας το λόγο της ευσεβείας, κάμπτοντας τα εμπόδια, εκριζώνοντας τις παλιές συνήθειες και φυτεύοντας παντού τους νόμους του Χριστού» (Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν ΚΗ΄, εκδ.«Ε.Π.Ε», τ. 5, Θεσσαλονίκη 1980, σ. 207)! «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,13), που «ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε» (Ματθ. 10,8)∙ με τα σημεία οι Απόστολοι∙ με τα έργα αγάπης οι Ιεραπόστολοι, σε νοσοκομεία και κλινικές τις νόσους του σώματος, δια μέσου των Μυστηρίων τις ασθένειες των παθών. Εσείς οι Απόστολοι, που «νεκροὺς ἐγείρετε» – όπως ο Πέτρος την Ταβιθά – κι εσείς οι ιεραπόστολοι, που τους κατά Χριστόν νεκρούς μέσα στην πίστη ανασταίνετε. Εσείς οι Απόστολοι, που «δαιμόνια ἐκβάλλετε» (Ματθ. 10,8) -όπως ο Πέτρος στις Πράξεις (5, 15-16)– αλλά κι εσείς οι Ιεραπόστολοι, που αγωνίζεστε να απαλλάξετε από το ζυγό της μαγείας την αφρικανική ήπειρο. Απόστολοι και Ιεραπόστολοι, που ενστερνίζεστε τη συμπόνια του Ιησού για τον κόσμο! Πόσο ταιριάζει σε σας το «᾿Ιδὼν δὲ τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα. τότε λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι. δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τὸν θερισμόν αὐτοῦ» (Ματθ. 9, 36-38). Απόστολοι και Ιεραπόστολοι, σεις οι στιγματισθέντες από του «πᾶς γὰρ ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται. πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι;»! Σύσσωμη η ορθοδοξία στέκει ευγνώμονα ενώπιον της διακονίας σας, αναφωνώντας μαζί με τον Παύλο «καθὼς γέγραπται· ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά» (Ρωμ. 10,13-15)!

Η Σύναξη των Αγίων Αποστόλων τιμάται 30 Ιουνίου εκάστου έτους.

(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

Ἕνα ἀπό τά πολλά μέτωπα στά ὁποῖα πρέπει νά δώσει μία πραγματική μάχη ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, εἶναι ἡ μαγεία καί οἱ αἱρέσεις. Παλαιότερα ὑπῆρχε μόνον ἡ μαγεία, πού ἦταν καί εἶναι βαθιά ριζωμένη στήν ψυχή τῶν Ἀφρικανῶν. Ὁ φύλαρχος κάθε φυλῆς, εἶναι συνήθως καί μάγος καί ἔχει γενικές ἐξουσίες σέ ὅλους. Διοικητικές, δικαστικές, πνευματικές κ.λπ.

Μέ τόν ἐκχριστιανισμό τῶν Ἀφρικανῶν ἀπό τίς Ἱεραποστολές, σιγά-σιγά εἰσῆλθε καί ἕνα νέο μέτωπο, πού διεδέχθη τή μαγεία, ἤ καί συμβαδίζει μαζί της. Εἶναι οἱ αἱρέσεις. Μόνο στήν πόλη τοῦ Κολουέζι  (μέ 350.000 κατοίκους περίπου) ὑπάρχουν περί τίς 500 αἱρέσεις. Πρετεστάντες μέ τίς πολλές παραφυάδες τους, Tabernakl, Γκαραγκάζι, “ἐκκλησία” κάρμεν, Πεντηκοστιανοί, Μεθοδισταί, Νεοαπόστολοι, Συναγωγή τῆς Σιών, Συναγωγή τῆς Ἱερουσαλήμ, Dieu merci, “ἐκκλησία” Μπεθίλ, Ἀντβεντισταί τῆς 7ης ἡμέρας, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Μορμόνοι, Ρωμαιοκαθολικοί, ἐκκλησία ρόκ τοῦ Χριστοῦ καί πάμπολλες ἀκόμη. Ὁ πειρασμός βλέποντας ὅτι ἡ μαγεία καί ἡ εἰδωλολατρία μέ τήν ἔλευση τῶν χριστιανικῶν ἱεραποστολῶν ἀρχίζει νά χάνει ἔδαφος, ἐφεῦρε τίς αἱρέσεις, σάν ὑποκατάστατο τῆς μαγείας, ὥστε εἴτε μέ τόν ἕνα εἴτε μέ τόν ἄλλον τρόπο νά κρατᾶ τούς ἀφρικανούς ἀδελφούς στό σκοτάδι.

Ἀναφερθήκαμε ἀνωτέρω στόν εὐαγγελισμό πού ἀπευθύνεται στά ἔθνη. Τώρα, ἐρχόμαστε στόν εὐαγγελισμό πού πραγματοποιεῖται στόν δικό μας χῶρο, στό κράτος μας, στήν κοινωνία μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Εἶναι ὁ εὐαγγελισμός ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Συνίσταται στήν εὐεργετική ἐπίδραση πού ἔχει στούς συνανθρώπους μας, στό περιβάλλον μας, ὁ κάθε λόγος μας, ἡ συμπεριφορά μας, τό παράδειγμά μας, ἡ ψυχική μας διάθεση, ἡ ἀνεκτικότητα πρός τίς ἰδιομορφίες τῶν ἄλλων, οἱ ἀρετές μας. Αὐτός εἶναι ὁ εὐαγγελισμός πού μᾶς καθιστᾶ ὅλους, τόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς, Ἱεραποστόλους, ὥστε ἡ λέξη χριστιανός νά εἶναι στόν αὐτό ὁμόκεντρο κύκλο, μέ τήν τοῦ Ἱεραποστόλου.

Στή σημερινή ἐποχή πού ἔχουν ἀρχίσει νά καταρρέουν οἱ ἀξίες καί οἱ πνευματικές ἀρχές, πού βάλλεται ἡ πίστη μας, ἡ γνήσια ἑλληνική παράδοσή μας, προβάλλεται δέ ἡ ἀθεΐα καί ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ ἀποτέλεσμα ν' ἀπομακρύνουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐπικρατεῖ μία δυσπιστία στίς σχέσεις, αὐξάνονται οἱ ψυχικές παθήσεις, οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν μία παρηγοριά, μία τόνωση τοῦ ἠθικοῦ τους. Αὐτό μπορεῖ νά ἔλθει ἀπό ἕνα καλό λόγο ἤ μία φιλάδελφο ἐνέργεια ἤ καί ἀπό ἕνα μόνο χαμόγελο τοῦ συνανθρώπου μας, συμπεριφορά δηλαδή πού ἔχουν οἱ χαριτωμένοι ἀπό τόν Κύριο ἄνθρωποι.

Ὅταν λοιπόν αὐτή ἡ χαριτωμένη κατάσταση εἶναι μόνιμη συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, πού πάντοτε ἔχουν τό χαμόγελο στό πρόσωπο καί ἕνα καλό λόγο στά χείλη, πού δέν κατακρίνουν, ἀλλά μέ ταπείνωση ἀντιμετωπίζουν ὅλες τίς καταστάσεις, ἔχει σάν ἀποτέλεσμα νά κατακτοῦν τούς ἄλλους. Νά κερδίζουν τήν ἐμπιστοσύνη τους καί ὅταν ἔλθει κάποτε ἡ ὥρα νά εὐαγγελισθοῦν ὅπου πρέπει, ὁ εὐαγγελισμός νά γίνεται ἀβίαστα καί ἀμέσως ἀποδεκτός. Νά μή χρειάζεται δηλαδή νά ταξιδεύσουν στήν Ἀφρική ἤ ὅπου ἀλλοῦ, γιά νά κηρύξουν ἐκεῖ ἱεραποστολικά τό εὐαγγέλιο, ἀλλά νά κάνουν τήν Ἱεραποστολή στόν τόπο πού ἐργάζονται, ζοῦν καί κινοῦνται.

Εἶναι καί αὐτός ἕνας «εὐαγγελισμός» πού γίνεται χωρίς λόγια, χωρίς προσπάθεια, πού στηρίζεται στήν ἁγιότητα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, καί τούς συγχρόνους Ἁγίους Γέροντες, Ἅγιο Πορφύριο, παπα-Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο, πού δέν ἐξήρχοντο στόν κόσμο γιά νά κάνουν Ἱεραποστολή, ἀλλά πλῆθος κόσμου συνέρρεε στό ταπεινό κελλί τους ν' ἀκούσουν τίς σοφές συμβουλές τους, καί ὠφελοῦντο.

Προηγουμένως ἀναφέραμε καί μία μορφή εὐαγγελισμοῦ, πού ἴσως φανεῖ λίγο παράξενη, πού τήν κάνουμε ἐμεῖς στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας· ξεκινάει ἀπό ἐμᾶς καί καταλήγει σέ μᾶς. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε εὐαγγελίζοντες καί εὐαγγελιζόμενοι. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὅταν κάνουμε τόν ἀγώνα γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς μας ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό τήν κοπρία τῶν παθῶν, καί ν' ἀνακαλύψουμε ἐκεῖ τήν ἀπωλεσθεῖσα δραχμή, τόν πολύτιμο μαργαρίτη, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κατά τούς ἀψευδεῖς λόγους τοῦ Κυρίου, «ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 21), κι' ἔτσι νά γίνουμε ἄνθρωποι θεωμένοι. Δηλαδή ἄνθρωποι πού μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπέτυχαν τό καθ' ὁμοίωσιν, καί ἔγιναν Θεοί κατά Χάριν.

Γιά σκεφθεῖτε ἀλήθεια, ἐάν ὁ καθένας μας ἔκανε αὐτόν τόν ἀγώνα, καί ἐπετύγχανε αὐτό τό μεγάλο ἀποτέλεσμα, τήν Θέωση. Τότε δέν θά εἴχαμε ἀνάγκη νά γίνεται Ἱεραποστολή στούς ἄλλους, ἀφοῦ καί οἱ ἄλλοι θά εἶχαν φθάσει στό ἐπιθυμητό αὐτό ἀποτέλεσμα.

Κατ' αὐτήν τήν ἔννοιαν λοιπόν ὀφείλουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά γίνουμε Ἱεραπόστολοι. Ἱεραπόστολοι πρῶτα τοῦ ἐαυτοῦ μας, καί νά εἴμαστε “ἅμα Χριστιανοί, ἅμα Ἱεραπόστολοι”.

Αὐτή δέ ἡ μορφή τοῦ εὐαγγελισμοῦ, πού ἀναφέραμε τελευταῖα, εἶναι μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὑπάρξεως ἀπό αὐτούς πού εὐαγγελίζονται τά ἔθνη.

Δέν μπορεῖ ὁ Ἱεραπόστολος νά ξεκινήσει τόν εὐαγγελισμό πρός τρίτους ὅταν προηγουμένως δέν ἔχει ἀγωνισθεῖ γιά τόν προσωπικό του εὐαγγελισμό, τόν προσωπικό του ἁγιασμό. Ἄν δέ κατορθώσει νά ἐπιτύχει, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τό νά πράττει ὅσα διδάσκει, μέγας θά κληθεῖ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἐπειδή ὅμως αὐτό ἀπαιτεῖ μία τέχνη, μία πνευματική τέχνη, κατά τήν ὁποία ἔχει ἀντίπαλο ἄϋλα πνεύματα, ὅλες τίς σκοτεινές δυνάμεις πού προσπαθοῦν ν' ἀποτρέψουν νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό συνήθως οἱ ἱεραποστολικές προσπάθειες ἀρχίζουν ἀπό τά μοναστήρια, ἀπό τούς μοναχούς. Αὐτοί ἀκολουθοῦν τήν πνευματική πορεία πού ἔχει χαραχθεῖ ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες καί ἡ ὁποία διέρχεται ἀπό τρία στάδια: τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό καί τέλος τή θέωση.

Κατά τόν π. Σοφρώνιο Σαχάρωφ, ὁ μοναχισμός ἀποτελεῖ μία πνευματική καλλιέργεια, πού ἐφάμιλλη μέ αὐτήν, δέν ὑπάρχει σ' αὐτόν τόν κόσμο.

Γεννιόμαστε ὄχι ὡς ἤδη τέλεια ὄντα, ἱκανά νά γνωρίσουν τόν Θεό, ἀλλά ὡς δυνατότητες, ὡς φύλλα λευκοῦ χαρτιοῦ ὅπου θά χαραχθεῖ μέ τό χέρι τοῦ Θεοῦ ἡ γνώση γι' Αὐτόν. Τό μοναστήρι καί ἡ μοναστική ζωή εἶναι ἀκριβῶς ἡ Σχολή τῆς γνώσης αὐτῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνεχής δέ πάλη πού κάνει ὁ μοναχός κατά τῶν παθῶν καί ὁ διαρκής ἀγώνας του γιά τήν κάθαρση ἀπ' αὐτά, λεπτύνει τόν νοῦ. Φωτίζει, ἁγιάζει, δέν τόν φέρνει σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά τήν ὑπερβαίνει, νικᾶ τόν κοσμικό νόμο, καί τότε γίνεται ὑπερκόσμιος. Γι' αὐτό ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφέρει ὅτι ὁ μοναχικός τρόπος ζωῆς, ἀποτελεῖ τήν ἔσχατη καί ὕψιστη Χάρη.

Τονίζουμε ὅτι ὁ προαναφερθείς τρόπος πνευματικῆς ἀνόδου καί τελειώσεως εἶναι κοινός γιά ὅλους, μοναχούς καί λαϊκούς. Μποροῦν δηλαδή καί οἱ λαϊκοί ἀδελφοί, ἐφ' ὅσον ἀγωνισθοῦν, νά ἀνέλθουν ὅλες τίς βαθμίδες καί νά ἐπιτύχουν τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τελειώσεως. Κατά δέ τόν Ἅγ. Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, οἱ μοναχοί εἶναι φῶς στούς ἀνθρώπους, στούς μοναχούς δέ οἱ ἄγγελοι.

Ὅλες αὐτές οἱ σκέψεις πρέπει νά μᾶς εὐαισθητοποιήσουν ἔτι πλέον στό θέμα τῆς Ἱεραποστολῆς, ὥστε νά ἔχουμε μία μεγαλύτερη προσέγγιση στόν εὐλογημένο χῶρο της.

Ἄς πάρουμε ἀπόφαση, ὅσοι δέν τό πράττουμε, νά προσφέρουμε λίγα λεπτά προσευχῆς κάθε ἡμέρα, γιά ὅλους ὅσους ἀναλίσκονται καθημερινά γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν “ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένων”.

Ἄς προσευχόμαστε γιά τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρο πού ἀγκαλιάζει μέ τήν πατρική του ἀγάπη ὅλες τίς Ἱεραποστολές τῆς Ἀφρικῆς, ὁ Κύριος νά τοῦ δίνει ὑγεία καί μακρότητα ἡμερῶν.

Ἄς προσευχόμαστε καί γιά τούς δεχομένους τόν εὐαγγελισμόν αὐτόν, ὁ Κύριος νά τούς στερεώνει στήν ἁγία Πίστη μας, νά τούς χαριτώνει καί ἁγιάζει, ὄχι πρός τιμήν καί ἔπαινον ἡμῶν, ἀλλά πρός δόξαν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή