Πρίν ἀπό ἕνα μήνα μᾶς ἐπισκέφτηκε μία κοπέλα ὄχι Ταϊβανέζα. Στή χώρα της  ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανισμός. Ἔμεινε κοντά μας περίπου μία ἑβδομάδα καί μάλιστα εἶχε νοικιάσει ἕνα δωμάτιο στήν περιοχή μας λίγα τετράγωνα πιό κάτω. Εἶχε προετοιμάσει τήν παραμονή της χωρίς νά μᾶς ἐπιβαρύνει σέ τίποτα. Ἐρχόταν ἁπλά κάθε πρωί στήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς γνωρίσει καλύτερα.

Εἶναι τό μοναδικό παιδί μίας οἰκογένειας καί αὐτό διότι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόκτηση δεύτερου τέκνου. Δυστυχῶς  στήν πατρίδα της τιμωρεῖται τό ζευγάρι, ἄν τολμήσει καί φέρει στόν κόσμο δεύτερο παιδί. Κάποια στιγμή θά ἤθελα νά γράψω γιά τό τερατῶδες ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων στήν Ἄπω Ἀνατολή καί γιά τή σιωπηλή γενοκτονία ἑκατομμυρίων παιδιῶν. 

Ἐρευνώντας μόνη της μέσα ἀπό τό διαδίκτυο, γνώρισε τόν Χριστιανισμό. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ξενιτευτεῖ σέ ἄλλο κράτος, στό Λάος, γιά νά μπορεῖ ἐλεύθερα νά λατρεύει τόν Χριστό. Στήν Ταϊβάν δέν μποροῦσε νά ἔρθει ἐξ ἀρχῆς, διότι δέν τῆς χορηγεῖτο βίζα. Στό Λάος ξεκίνησε μία καινούργια ζωή ἀπό τό μηδέν. Σπούδασε καθηγήτρια ἀγγλικῶν, δουλεύοντας σκληρά, γιά νά βγάζει τό ψωμί της καί νά μπορεῖ νά εἶναι ἐλεύθερη.

Δέν ξέρω πόσοι ἀπό μᾶς θά μποροῦσαν νά κάνουν μία τέτοια θυσία. Στήν πατρίδα της εἶχε καί καλή δουλειά καί χρήματα ἀπό τούς γονεῖς. Θά μποροῦσε νά κάνει μία ὑπέροχη οἰκογένεια μέ κάποιον νέο ἀπό τούς πολλούς φίλους πού εἶχε. Ὅμως αὐτή τά ἐγκατέλειψε ὅλα γιά τόν Χριστό. Διάλεξε ἕναν διαφορετικό δρόμο. Ἡ πολλή ἀγάπη γιά τόν Χριστό εἶναι πού τήν ἱκανώνει νά κάνει τέτοια θυσία! Θυσία χωρίς καθοδήγηση καί κρατούμενα.

Στήν ἀρχή συνδέθηκε μέ προτεστάντες, σύντομα ὅμως ἀνακάλυψε τήν Ἐκκλησία μας, διαβάζοντας γενικά πράγματα καί ἱστορίες ἀπό τήν ἱστοσελίδα μας καί παρακολουθώντας τά περίπου 2.000 βίντεο, πού ἔχουμε ἀναρτήσει στό youtube. Κατάλαβε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός. Δέν ἦταν εὔκολο... Ἴσως νά ἀναρωτιέστε, γιατί δέν ρωτοῦσε. Μήν τά βλέπουμε ὅμως ὅλα ἀπό τή σκοπιά μας, ἀπό τήν ἀσφάλεια καί τή σιγουριά μας… Ποιόν νά ἐμπιστευτεῖ; Πόσα κύματα προβληματισμοῦ δέν πέρασε γιά νά γίνει Ὀρθόδοξη ἀπό μόνη της!!!

Ἔκλαψα ἀπό συγκίνηση, ὅταν κατάλαβα ὅτι εἶχε διαβάσει ὅλα τά κείμενα τῆς ἱστοσελίδας μας. Στήν πόλη πού ζοῦσε δέν ὑπῆρχε Ἱερός Ναός. Ὁδηγοῦσε καί πήγαινε σέ ἄλλη πόλη, δύο ὧρες μακριά, ὅπου κάποιοι Εὐρωπαῖοι εἶχαν ἕνα δωμάτιο καί τελοῦσαν τή Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ βαπτίστηκε πρόσφατα. 

Δυστυχῶς γρήγορα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ προβλήματα καί σκάνδαλα πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει ἐξ αἰτίας τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ. Οἱ διάφορες Ἐκκλησίες προσπαθοῦν νά γίνουν ἐθνικές καί δέν θέτουν ὡς πρῶτο στοιχεῖο τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἀντί νά διδάσκουν πρωτίστως τόν Χριστό, διδάσκουν τά ἤθη καί τά ἔθιμα τῶν ἐθνῶν τους (κυρίως οἱ Σλάβοι), τά ὁποία χρησιμοποιοῦνται καί πολιτικά ὡς μέσο ἐπιρροῆς. Ἐπιπλέον οἱ διάφορες κοινότητες Εὐρωπαίων ἔχουν τήν Ἐκκλησία ὡς σημεῖο ἐθνικῆς ἀναφορᾶς, ὄχι χριστιανικῆς.

Μέ λύπη μοῦ ἀνέφερε ὅτι τίς Κυριακές ἔρχονται κυρίως Ρουμάνοι καί κάθονται ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό. Μέσα πού τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία δέν μπαίνουν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα δωμάτιο, μέρος ἑνός πολυχώρου μέ καφετέριες, ἑστιατόρια κ.λπ. Ἔτσι ἐνῶ τρῶνε μαζί, στήν Ἐκκλησία μπαίνουν μόνο 4-5 ἄτομα. Καί ὅμως αὐτό τό γεγονός δέν τήν σκανδαλίζει.   

Ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας μας ἐδῶ στήν Ταϊπέι προσπαθοῦμε νά μήν ἀναφέρουμε τό Greek Orthodox Church (Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία) καί νά μήν εἰσάγουμε ἔθιμα ἑλληνικά, ἀλλά νά κηρύσσουμε μόνο τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια αὐτό μᾶς κόστισε καί τό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Ὅπως γνωρίζετε, οἱ Ρῶσοι δυστυχῶς διέσπασαν τήν Ἐκκλησία μας  μέ ἐπαίσχυντο τρόπο.

Ἡ κοπέλα λοιπόν αὐτή, δουλεύοντας σκληρά ἀπό τή μία πλευρά καί διαβάζοντας ἀπό τήν ἄλλη ἀπό τό διαδίκτυο καί ἀπό διάφορα βιβλία πού μπόρεσε νά παραγγείλει, εἶχε πολλές ἀπορίες. Γιά παράδειγμα, γιατί πρέπει νά ἔχει καλυμμένο μέ μαντήλα τό κεφάλι της, γιατί πρέπει νά γονατίζει τήν Κυριακή στό Εὐαγγέλιο, γιατί δέν μπορεῖ νά κοινωνάει συχνά καί πολλά ἄλλα ἀκόμη πιό σοβαρά ἐρωτήματα. Πρωτίστως ὅμως ἤθελε νά βιώσει τή λατρευτική ζωή καί τήν προσευχή, ὅπως τά ἔβλεπε ἀπό τά βίντεο πού εἴχαμε, ἀπό τίς διδασκαλίες γιά τή νοερά προσευχή, ἀπό τίς διδαχές καί ἀναμνήσεις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί ἀπό διάφορα φιλοκαλικά κείμενα πού εἴχαμε μεταφράσει.

Τή συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ Θεία Λειτουργία, πού παρακολουθοῦσε ζωντανά ἀπό τό διαδίκτυο, ὅταν λόγω τῆς δουλειᾶς της δέν μποροῦσε νά πάει Ἐκκλησία τήν Κυριακή. Παρακολουθοῦσε μέ ζῆλο τά τελούμενα ὑπό τοῦ Ἱερέως. Ὁ Χριστιανός λόγω τοῦ χρίσματος, ἔχει τήν εἰδική ἱεροσύνη καί ὀφείλει νά γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Δέν πηγαίνει σέ θέατρο οὔτε σέ γήπεδο, ἀλλά ὀφείλει νά συμμετέχει. Δέν ὑπάρχουν κρυφά καί μυστικά στή λατρεία μας. Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἀλλά ὑπάρχει ἄγνοια, σκοταδισμός καί κακῶς ἐννοούμενη εὐσέβεια. 

Θυμᾶμαι ὅτι ἤμουν παιδί, στό Γυμνάσιο στήν Πάτρα, ὅταν ἕνας καθηγητής μᾶς μοίρασε τό βιβλιαράκι μέ τό κείμενο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τοῦ εἴπαμε μετά: «Κύριε, τά περισσότερα τά παραλείπει ὁ παπάς, δέν τά λέει», καί ἐκεῖνος γελώντας μᾶς ἐξήγησε ὅτι τά λέει ἀπό μέσα του.

Ὅλη τήν ἑβδομάδα λειτουργούσαμε κάθε μέρα –ὅπως βέβαια κάνουμε πάντα ἐδῶ–, ἀλλά εἰδικά γι' αὐτήν. Εἶδε γιά πρώτη φορά ἀπό κοντά τήν προσκομιδή καί μέ δάκρυα στά μάτια μνημόνευσε ὀνόματα. Ἔκλαψε, ὅταν ἔλεγα «Θύεται  ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ…» καί  μου εἶπε ὅτι αἰσθάνθηκε κάτι, ὅταν ἔνυξα μέ τήν Ἁγία Λόγχη λέγοντας τό «Εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε…». Πολλά χρόνια πρίν, κάποιος ἄλλος, πού πρώτη φορά ἔβλεπε τήν προσκομιδή, μοῦ εἶπε ὅτι μόλις ἄκουσε αὐτό τό «ἔνυξε», φώναξε μέσα του: «Μή!», αἰσθανόμενος πόνο.

Ὅσο γιά τή συγκίνηση καί τά δάκρυά της κατά τή Θεία Λειτουργία, τί νά πῶ;  Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος γιά τέτοιους ἀνθρώπους. Μία βδομάδα τή δίδασκα ἐγώ καί ἡ Πελαγία, κάθε μέρα, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Πόσες ἐρωτήσεις, πόσες ἅγιες ἀπορίες, πόσες παιδικές ἐρωτήσεις. Ἐμεῖς νομίζουμε, μέσα στή μακαριότητα πού ζοῦμε, ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου καί ὅτι οἱ ἄλλοι πρέπει νά προσαρμόζονται στά δικά μας. Ὅμως, θά πρέπει νά σκύψουμε καί νά ἀκούσουμε ταπεινά τόν κόσμο. Αὐτούς πού δέν ἔχουν γεννηθεῖ μέσα ἀπό τίς δικές μας παραδόσεις, πού δέν ἦταν τυχεροί νά γεννηθοῦν Ὀρθόδοξοι καί νά γνωρίζουν ἀπό τό σχολεῖο ὅσα κουτσά-στραβά ξέρουμε ἐμεῖς. Ἡ κοπέλα αὐτή δέν μᾶς ζήτησε οὔτε μία φορά νά βγοῦμε ἔξω νά δεῖ τήν πόλη, μόνο μαγείρευε λίγο νηστήσιμο φαγάκι καί χαιρόταν πού ἀξιωνόταν νά κοινωνεῖ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα, διότι κωλύομαι ὡς πνευματικός.

Συνέχισε τό ταξίδι της καί μετά ἀπό ἐμᾶς γύρισε στήν πατρίδα της, νά δεῖ τούς δικούς της μετά ἀπό τρία χρόνια, γιατί εἶναι γέροι καί ἔχουν μεγάλο πρόβλημα ὑγείας. Ἐδῶ στήν Ἀνατολή, ὅπως ξέρετε, εἶναι βασικό τό παιδί νά ὑπηρετεῖ τούς γονεῖς ὅταν γεράσουν. Βέβαια εἶναι πλούσιοι καί ἔχουν λεφτά, ὅμως ἠθικά δημιουργεῖται τεράστιο πρόβλημα. Ὡστόσο, αὐτή διάλεξε, γιά νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ ἔστω καί σπάνια τόν Χριστό, νά ξενιτευτεῖ καί νά ἀφήσει τά πάντα σάν ἀληθινή μοναχή, χωρίς νά εἶναι μοναχή, γιά τήν ἀγάπη καί μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Θεός θά "σκεπάσει" τούς γονεῖς της.

Ἀπό τότε πού ἔφυγε, γιά μᾶς εἶναι σάν νά μήν ἔφυγε. Θά εἶναι πάντα ἀδερφή μας ἐδῶ. Τῆς εἴπαμε ὅτι θά τῆς μεταδίδουμε τή Θεία Λειτουργία ἐκεῖ πού εἶναι μέσω τοῦ διαδικτύου καί πέταξε ἀπό τή χαρά της. Καί πράγματι, μέσω τῆς τεχνολογίας πήγαινε στό δωμάτιό της καί μέσω τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου παρακολουθοῦσε τή Θεία Λειτουργία καί ἀκούγαμε τά δάκρυα καί τούς λυγμούς της. Μᾶς συγκίνησε ἀφάνταστα καί συνδεθήκαμε πολύ μαζί της. Τό εἶπε καί στούς γονεῖς της ὅτι προσεύχεται καί ἐκεῖνοι, ἄν καί ἄθεοι, ἀφοῦ ἀσχολοῦνται μέ δίαιτες καί ὑγιεινή διατροφή, τό δέχτηκαν. Ἄλλωστε δέν θά ἔμενε καί γιά πάντα ἐκεῖ. Τήν καλοπιάνανε.

Μετά ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες ξαναγύρισε στή δουλειά της στό Λάος καί παρακαλάει τόν Θεό νά τή φωτίσει, νά δεῖ τί θά κάνει, διότι ἀπό τή μία πλευρά πρέπει νά ἐκπληρώσει τό συμβόλαιό της μέ τήν ἑταιρεία πού ἐργάζεται, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά τό "σπάσει", καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πρέπει νά ὡριμάσει καί νά διαλέξει μόνη τόν δρόμο της. Γι' αὐτό σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γι' αὐτή, νά τή βοηθήσει ὁ Θεός καί νά τήν ὁδηγήσει στό καλύτερο. Προσεύχεστε, ἐπίσης, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἔχουν τή χαρά τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως τήν ἔχουμε ἐμεῖς δίπλα στό σπίτι μας, ἤ καί τήν πολυτέλεια νά πηγαίνουμε σέ ρομαντικά ξωκλήσια ἤ καί Μοναστήρια. Πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ὅπως στήν Ἑλλάδα. Ὅλοι μας ἔχουμε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας καί θά δώσουμε λόγο γιά ὅσα δέν κάναμε, γιά ὅσα ἁπλά μπορούσαμε νά κάνουμε καί δέν κάναμε γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀδελφῶν μας ἀνά τόν κόσμο.

Θυμᾶμαι πρίν ἀπό ἕξι χρόνια, κατά τήν τελευταία μου ἐπίσκεψη στήν Ἑλλάδα, ἐκεῖ στήν Ἀθήνα, στήν ὁδό Ἀθηνᾶς, ἐκεῖ πού πουλᾶνε τά ἐκκλησιαστικά εἴδη, πῆγα νά ἀγοράσω ἕνα δισκοπότηρο γιά νά τό ἔχω στήν Ἐκκλησία. Ἐνῶ παζάρευα ἕνα ἀσημένιο γιά νά μή σκουριάζει,  ἦρθε κάποιος ἡλικιωμένος καί ἤθελε νά ἀγοράσει ὁλόκληρο μαρμάρινο δεσποτικό θρόνο, διότι τόν εἶχε τάμα σέ μία Ἐκκλησία καί βέβαια τό κόστος ἦταν χιλιάδες εὐρώ. Τόν εἶδα καί πῆγα νά τοῦ ζητήσω νά μᾶς δώσει κάτι κι ἐμᾶς, πού δέν ἔχουμε τίποτα παρά ἕνα δωμάτιο, ἀλλά ἀπό τήν ἄσχημη  ἀντίδρασή του, μόλις πῆγα νά τοῦ μιλήσω, κατάλαβα καί ἔτσι σταμάτησα. Γι' αὐτό σᾶς ὑπενθυμίζω νά μήν ξεχνᾶτε ὅ,τι ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τά σκεύη καί τά τάματα πού στέλνει κανείς στίς Ἐκκλησίες, ὅτι εἶναι πολύτιμα καί ἄχρηστα πράγματα, ἐνῶ θά μποροῦσε νά τά στείλει γιά νά ἀξιοποιηθοῦν γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν γνωρίζουν τόν Χριστιανισμό.

Ἴσως μερικοί ἀναγνῶστες νά μήν ἀντιλαμβάνονται τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαδικτύου καί νά σκανδαλίζονται. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἐάν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ζοῦσε σήμερα θά εἶχε ραδιοφωνικό σταθμό καί φυσικά ἴντερνετ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πληρώνουμε πολλά γιά τή διαφήμιση τῶν βίντεο καί τῶν κειμένων, ἀλλά εἶναι κάτι ἀναγκαῖο, γιά νά μποροῦν νά βγαίνουν εὔκολα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅμως αὐτό εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε ἄλλη φορά. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν λαῶν δέν εἶναι μία ρομαντική ἱστορία ἀλλά ἀπαιτεῖ σκληρή δουλειά, τεχνολογία, ξενύχτι καί χρήματα καί πάνω ἀπ' ὅλα πολλή προσευχή καί ταπείνωση.

Εὔχεσθε, ἀδελφοί μου.

π. Ἰωνᾶς

Πηγή: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Μόλις πριν λίγα χρόνια συμπληρώθηκαν 500 χρόνια, μισή χιλιετηρίδα, ἀπὸ τὴν ἀνακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου τῆς ἄγνωστης στοὺς Εὐρωπαίους ἠπείρου, τῆς  Ἀμερικῆς (1492-1504).

Ὁ ἴδιος βέβαια θεωροῦσε ὅτι ἡ ἤπειρος ποὺ ἔφθασε ταξιδεύοντας πρὸς τὴν δύση ἦταν ἡ Ἀσία, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν σκοπό του ποὺ προσπαθοῦσε νὰ πετύχει μὲ τὰ ταξίδια του, ἀλλὰ τὸ 1507, ὁ Ἀμέρικο Βεσπούτσι πρώτος σωστὰ ἐκτίμησε ὅτι ἡ ἤπειρος ποὺ ἔφτασαν ἦταν μιὰ ἄγνωστη τους μέχρι τότε νὲα ἤπειρος. Μιὰ νὲα σελίδα ἄνοιγε στὴν ἱστορία κατακτήσεων καὶ ἀποικιοκρατίας, ποὺ θὰ στοίχιζε τὴν ζωὴ ἑκατομμυρίων αὐτοχθόνων κατοίκων τῆς νέας ἠπείρου ποὺ κατοικοῦσαν σὲ αὐτὴ ἀπὸ πρὶν τουλάχιστον δυόμιση χιλιάδες χρόνια καὶ θὰ σήμαινε τὴν καταστροφὴ καὶ τὸ τέλος τῶν θαυμαστῶν πολιτισμῶν τους.

Οἱ σημαντικότεροι προκολομβιανοὶ πολιτισμοὶ τῆς Ἀμερικῆς ἦταν αὐτοὶ τῶν Μάγιας, τῶν Ἀζτέκων καὶ τῶν Ἴνκας. Ἀπὸ αὐτοὺς κατάφεραν κάπως καὶ ἐπιβίωσαν ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ σπαθὶ  τῶν Ἰσπανῶν κατακτητῶν, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀρρώστιες ποὺ τοὺς μετάφεραν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη (ἡ πανούκλα κυριολεκτικὰ ἀποδεκάτισε τοὺς Ἀζτέκους) μόνο οἱ Μάγια, ποὺ κάποιοι ὑπολογίζουν τὸν ἀριθμό τους στὰ δύο ἑκατομμύρια στὴν Κεντρικὴ Ἀμερική.

Βέβαια δὲν ἦταν μόνο στὴν νέα ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἄλλοι στὴν γηραιὰ ἤπειρο ποὺ πλήρωναν μὲ τὶς ζωὲς τους, τὶς περιουσίες τους καὶ τὴν πολιτισμικὴ κληρονομιά τους τοὺς ἀδηφάγους κατακτητὲς ποὺ εἶχαν τὶς εὐλογίες τοῦ φράγκου Πάπα καὶ ἔφεραν τὴν σημαία μὲ τὸ σταυρό.  Καὶ αὐτοὶ δὲν ἤταν ἄλλοι ἀπὸ τοὺς Ρωμιοὺς («Βυζαντινούς») ποὺ εἶδαν τοὺς σταυροφόρους νὰ ἀφήνουν τὸ κυνήγι τῶν ὀπαδῶν τοῦ Μωάμεθ καὶ νὰ στρέφονται ἐναντίων τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο ὑποτίθεται πίστευαν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ σταυροφόροι.

Καὶ ἀφοῦ αὐτοὶ ἀπεγύμνωσαν ὁλοκληρωτικὰ τὴν πρωτεύουσα τῆς ρωμιοσύνης μετὰ τὴν τετραήμερη ἀνελέητη λεηλασία της καὶ ἑξηντάχρονη  ἀφαίμαξή της τὸν 13ο αἰ., ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς οὐσιαστικῆς ἀποδυνάμωσής της ἦρθε καὶ ἡ ὁριστικὴ πτώση της ἀπὸ τοὺς ἐξ ἀνατολῆς κατακτητές στὸ ὄνομα τοῦ Μωάμεθ πλέον, δύο αἰῶνες ἀργότερα, τὸν 15ο αἰ.,  καὶ λίγο πρὶν οἱ λαοὶ ποὺ ζοῦσαν στὴν νέα ἤπειρο ἀντικρύσουν τὸν σταυρὸ γιὰ πρώτη φορὰ καὶ ὁ ἐφιάλτης τους ἀπὸ τοὺς φέροντες αὐτὸν εἰσβολεῖς ἀρχίσει.

Ἔτσι οἱ φέροντες τὸ ὄνομα Χριστιανοὶ Εὐρωπαίοι παπικοί, ἀντὶ ἔχοντας λάβαρο τὸν σταυρὸ νὰ ὑπερασπίσουν τοὺς ἀνυπεράσπιστους ἔναντι τῶν  ὀρμητικῶν καὶ ἀδίστακτων ἐξ ἀνατολῆς εἰσβολέων τοῦ Μωάμεθ, ἀντίθετα ἔκαναν τὰ ἴδια ἀκριβῶς καὶ χειρότερα ἀπὸ ὅτι ἐκεῖνοι. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἄλωσαν καὶ λεηλάτησαν ἀγρίως πρώτοι τὴν Κωνσταντινούπολη ὅπου δέσποζε παντοῦ ὁ σταυρός, ὁπότε ἔγιναν ἔτσι οὐσιαστικὰ καὶ σύμμαχοί τῶν μουσουλμάνων συμβάλλοντας ἀποφασιστικὰ ὥστε ἀργότερα νὰ τὴν κατακτήσουν καὶ ἐκεῖνοι, καὶ μαζὶ καὶ ὅλη τὴν Ρωμανία ( τὸ «Βυζάντιο»), καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, μὲ σκοπὸ τὴν ἴδρυση ἀποικιῶν καὶ τὸν πλουτισμό τους,  δίωξαν, κατέκτησαν, λεηλάτησαν καὶ δουλοποίησαν αὐτόχθονες λαοὺς πολλῶν χωρῶν, γινόμενοι αἴτιοι σὲ πολλὲς περιπτώσεις γιὰ τὴν ἐξαφάνιση αὐτῶν καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους, χωρὶς αὐτοὶ οἱ λαοὶ νὰ τοὺς ἔβλαψαν ἤ νὰ τοὺς ἀπείλησαν σὲ τίποτε (βλ. Παράρτημα α).

Να ποῦμε ὅτι οἱ παπικοὶ κατακτητὲς ἁπλὰ προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς διδάξουν τὸν «ἀνώτερο πολιτισμό» τους καὶ τὴν «χριστιανική» τους πίστη μὲ «λίγο» λάθος τρόπο – ἐξολοθρεύοντας τὸν διδασκόμενο, καταστρέφοντας την ζωή του, καταργώντας κάθε τι στὸν τρόπο αὐτῆς (βλ. Παρ. β); Ἦταν τελικὰ τυχεροὶ οἱ Ρωμιοὶ ποὺ τοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν ἔμειναν ὑποδουλωμένοι στὰ χέρια Μουσουλμάνων καὶ ὄχι παπικῶν, καὶ ἔτσι κατάφεραν ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ ἀμέτρητα βάσανα νὰ ἐπιβιώσουν, διατηρώντας τὴν πολιτισμική τους ταυτότητα, καὶ δὲν ἀφομοιώθηκαν καὶ ἐξαφανίστηκαν ὅπως ἄλλοι λαοί ποὺ βρέθηκαν ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τοῦ Φράγκου Πάπα.

Ὡστόσο μὲ κάποιο θαυμαστὸ τρόπο, ὅπως θέλησε ὁ Θεὸς, προστάτεψε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ καὶ τοὺς Μάγια, οἰκονομῶντας στὰ χρόνια μας, πρὶν περίπου τρεῖς δεκαετίες, νὰ ἔρθουν σὲ διαμάχη μὲ τὴν διοίκηση τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ἔχοντας στὸ πλευρό τους τὸν τότε παπικό ἱερέα π. Ἀνδρέα Giron, ὁπότε καὶ τελικὰ ἡ παπικὴ «ἐκκλησία», λόγω κάποιων προτεσταντικῶν ἀποκλίσεων καὶ  καθῶς ἡ κατάσταση ἦταν κρίσιμη λόγω ἐμφύλιου πολέμου, ἔπαψε νὰ τοὺς δέχεται ὡς μέλη της.

Μαζί μὲ αὐτοὺς ὅμως ἀποχώρησε ἀπὸ αὐτὴ καὶ ὁ π. Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος συνέχισε νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ τοὺς βοηθάει, νὰ τοὺς ὑποστηρίζει καὶ νὰ τοὺς ἑνώνει. Ἡ νέα πίστη ποὺ ἀποφάσισε νὰ ἀκολουθήσει ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἄρχισε νὰ διδάσκει ὅσα ἤξερε γι᾿ αὐτὴ καὶ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν μαζί του, στοὺς ὁποίους καὶ προσφερόταν. Μετὰ ἀπὸ κάποια  χρόνια, καὶ ἐνῶ ὅλο καὶ περισσότεροι ἀπὸ τὸν λαὸ τῶν Μάγια ἀγάπησαν τὴν Ὀρθοδοξία, περισσότεροι ἀπὸ 350 χιλιάδες, χωρὶς ὅμως ἀκόμα οὔτε ὁ π. Ἀνδρέας, οὔτε αὐτοὶ, νὰ ἔχουν γίνει κανονικὰ μέλη της, ἦρθε ἡ ὥρα καὶ κατέληξαν μὲ τὴν φώτιση τοῦ Θεοῦ στὴν πόρτα τῆς Ἱερῆς Μητροπόλεως τοῦ Μεξικοῦ (ποὺ εἶχε ἰδρυθεῖ πρὶν λίγο καιρό κατὰ θεῖα πρόνοια) γιὰ νὰ ζητήσουν ἀπὸ μόνοι τους νὰ γίνουν μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καὶ φυσικὰ τὴν βρήκαν ἀνοικτή.

Καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ μεγάλο θαῦμα καὶ ὁ παραλληλισμὸς μὲ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ὅτι οἱ Μάγια κατάφεραν νὰ ἐπιβιώσουν ὄχι ἁπλὰ φυσικὰ ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς, ἀλλὰ καὶ πνευματικὰ, διατήρησαν τὴν ἰδιοπροσωπεία τους ὡς λαός, ἔχουν τὰ δικά τους πολιτισμικά στοιχεῖα, ποὺ μάλιστα -καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαιότερο- ὅταν προέκυψαν οἱ κατάλληλες περιστάσεις, συνεργοῦντος τοῦ Θεοῦ, παρουσιάστηκαν ἕτοιμοι ἀκούοντας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὄχι μόνο νὰ τὴν δεχθοῦν, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνουν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιά. Μπορεῖ νὰ μὴν ἐπιβίωσαν τόσους αἰῶνες ἔχοντας τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως συνέβη στοὺς Ἕλληνες, ὡστόσο ὅμως τὸ ἔκαναν ἔχοντας τὴν πρόθεση καὶ τὴν δίψα ὅταν ἔρθει ἡ κατάλληλη ὥρα νὰ τὴν δεχθοῦν καὶ νὰ τὴν ζήσουν. Τὰ κατάφεραν περιμένοντας ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν ὥρα. Τὸ ἔκαναν γι᾿ αὐτήν καὶ δικαιώθηκαν.

Τώρα ἦρθε ἡ ὥρα οἱ Ὀρθόδοξοι ἱεραπόστολοι πατέρες καὶ λαϊκοὶ νὰ μεταφέρουν στοὺς ἀδελφοὺς τῆς ἀμερικανικῆς ἠπείρου ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά, δώρα καὶ ἐφόδια, ἀντὶ τῶν λεηλασιῶν καὶ τῆς παπικῆς πλάνης ὡς διαστροφῆς καὶ ἀλλοίωσης τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ τοὺς «πρόσφεραν» οἱ δυτικοευρωπαίοι κατακτητές. Ἦρθε ἡ ὥρα σήμερα νὰ γνωρίσουμε στοὺς πέρα ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸ ἀδελφοὺς τὴν ἐν Χριστῶ χαρά καὶ σωτηρία, ἀντὶ τῆς ὀδύνης καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ Πάπα ποὺ τοὺς ἔφεραν πρὶν πέντε αἰῶνες οἱ ἀπεσταλμένοι αὐτοῦ ἀποικιοκράτες. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἐξουσία καὶ δὲν σκορπὰ τρόμο, ἀλλὰ εἶναι διακονία καὶ μοιράζει ἀγάπη.

Παράρτημα.

α. Βέβαια οἱ λαοὶ τῆς Ἀμερικῆς, Ἀζτέκοι, Ἴνκας καὶ Μάγιας εἶχαν ἁμαρτήσει πολὺ λόγω τῶν ἀνθρωποθυσιῶν, καὶ μάλιστα μαζικῶν ἄνευ προηγουμένου, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαῖνει ὅτι οἱ δυτικοευρωπαίοι μποροῦν νὰ γίνονται δικαστές καὶ μάλιστα νὰ καταδικάζουν μὲ ἐξολόθρευση τοὺς ἄλλους, πολὺ περισσότερο μάλιστα ὅταν τελικὰ εἶναι ἱκανοὶ ἄν καὶ «πολιτισμένοι» νὰ πράξουν χειρότερα ἀπὸ ἐκείνους, ὅπως γράφουμε στὴν παρακάτω παράγραφο.  Ἄν θέλει ὁ Θεὸς νὰ τιμωρήσει καὶ νὰ σταματήσει τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει μὲ πολλοὺς τρόπους, χωρὶς νὰ χρειάζεται βοηθούς,  ὅπως μὲ μιὰ ἀσθένεια (γιὰ παράδειγμα τοὺς Ἀζτέκους τοὺς βρήκε ἡ πανούκλα, ὅπου σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα αὐτοὶ εἶχαν τὸ προβάδισμα στὶς θυσίες μὲ 20000/έτος καὶ μὲ πρακτικὴ κανιβαλισμού).

β. Ὁ «ἀνώτερος πολιτισμός» καὶ ἡ «χριστιανική» πίστη τῶν Εὐρωπαίων (συμπεριλαμβάνοντας καὶ τὸ ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ ἔστω καὶ ἅν δὲν τὸ δέχονται οἱ ὈρθόδοξοιἝλληνες ποὺ ζοῦν σὲ αὐτὸ, ἔχοντας αὐτὸ δυτικοποιηθεῖ ἀκολουθεῖ καὶ αὐτὸ τὰ ἄλλα μὴ Ὀρθόδοξα εὐρωπαϊκὰ κράτη στὸ πνεῦμα καὶ στὸ προσανατολισμό τους) ἀποδεικνύεται ποιὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα, μὲ τὴν πρακτικὴ τους ποὺ εἶναι τῆς ἴδιας καὶ χειρότερης ἀγριότητας καὶ φρικαλεότητας μὲ αὐτὴν τῶν μαζικῶν ἀνθρωποθυσιῶν τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς τοῦ 15ο αἰ., καὶ ποὺ ἐφαρμόζουν σὲ εὐρεία κλίμακα στὶς ἡμέρες μας, αὐτὴ τῶν ἐκτρώσεων, ποὺ φτάνουν στὴν Εὐρώπη τὰ πολλὰ ἑκατομμύρια ἀνὰ ἔτος, ὅπως καὶ τῶν εὐγονικῶν πειραματισμῶν καὶ παρεμβάσεων στὰ ἔμβρυα (σὲ ἀνάλογο ὅμως ἔγκλημα ὁδηγεῖ καὶ ἡ προώθηση τῶν μεταμοσχεύσεων ζωτικῶν ὀργάνων, ὅπου ὁ δότης πεθαίνει ἀναπόφευκτα κατὰ τὴν διάρκειά τους, καὶ τῶν ὁποίων ἀποτέλεσμα εἶναι τὸ παράνομο ἐμπόριο ὀργάνων αἰχμάλωτων πολέμου ἤ ἀπαχθέντων, ποὺ ἐξαφανίζονται ἀφοῦ γίνονται δότες μὲ τὴν δολοφονία τους σύμφωνα μὲ πολλὲς μαρτυρίες, στὸ μέτρο ποὺ ἀληθεύουν).

Ὅπως τοὺς λαοὺς τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς τοὺς  βάραιναν τὰ δικά τους μεγάλα ἐγκλήματά μέχρι ποὺ καταστράφηκαν πρὶν πέντε αἰῶνες, ἔτσι καὶ τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης τοὺς βαραίνουν ἴδια καὶ μεγαλύτερα ἐγκλήματα στὴν ἐποχή μας σήμερα, ἐκτὸς ὅλα τὰ ὑπόλοιπα τοῦ παρελθόντος. Καὶ εἶναι φοβερὴ ἀπερισκεψία, ἄν ὄχι ὑποκρισία, τὸ νὰ βλέπουμε καὶ νὰ φρίττουμε μὲ τὰ ἐγκλήματα τῶν ἄλλων στὸ παρελθὸν, χωρὶς ὅμως νὰ βλέπουμε αὐτὰ τοῦ σύγχρονου κόσμου στὸν ὁποῖο ζοῦμε, ποὺ εἶναι πράγματι πιὸ σοβαρά.<

Πηγές μὲ σχετικὸ ὑλικό.
1. http://ierapostoli.wordpress.com
2. http://o-nekros.blogspot.gr
3. http://ierapostoles.gr/diocese/μεξικού
4. http://aktines.blogspot.gr
5. http://www.vimaorthodoxias.gr

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, Αβέρωφ

Έ­να χρέ­ος τι­μής εκ­πλή­ρω­σε την πε­ρα­σμέ­νη Κυ­ρι­α­κή (13 Αυγούστου 2017) ο Σύλ­λο­γος Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής «Ο Πρω­τό­κλη­τος» της Πά­τρας. Τί­μη­σε την α­οί­δι­μη Α­δελ­φή Όλ­γα Πα­πα­σα­ράν­του, την πρώ­τη σύγ­χρο­νη ελ­λη­νί­δα Ι­ε­ρα­πό­στο­λο στην Α­φρι­κή, που α­νά­λω­σε με­γά­λο μέ­ρος της ζω­ής της στην υ­πη­ρε­σία και δι­α­κο­νία των κα­τοί­κων της Κα­νάγ­κα στο ση­με­ρι­νό Κον­γκό, με τα α­πο­κα­λυ­πτή­ρια της προ­το­μής της στην γε­νέ­τει­ρά της, το Ρο­ει­νό Αρ­κα­δί­ας .

Η τε­λε­τή των α­πο­κα­λυ­πτη­ρί­ων έ­γι­νε με­ρι­κές η­μέ­ρες πριν την συμ­πλή­ρω­ση 21 ε­τών α­πό την ο­σι­α­κή κοί­μη­σή της στις 19 Αυ­γού­στου 1996. 

Το πρωί της Κυ­ρι­α­κής τε­λέ­στη­κε στον ναό του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου Ρο­ει­νού πο­λυ­αρ­χι­ε­ρα­τι­κή Θεία Λει­τουρ­γία στην ο­ποία προ­ε­ξήρ­χε ο Μη­τρο­πο­λί­της Μαν­τι­νεί­ας και Κυ­νου­ρί­ας κ. Α­λέ­ξαν­δρος, συμ­πα­ρα­στα­τού­με­νος α­πό τον Μη­τρο­πο­λί­τη Πα­τρών κ. Χρυ­σό­στο­μο, και τον Μη­τρο­πο­λί­τη Ι­λί­ου κ. Α­θη­να­γό­ρα, και ι­ε­ρείς της πε­ρι­ο­χής. Στην δι­άρ­κεια της τε­λέ­στη­κε ε­πι­μνη­μό­συ­νη δέ­η­ση για τον Α­δελ­φή Όλ­γα, αλ­λά και τον θείο της Μη­τρο­πο­λί­τη Αρ­γο­λί­δος κυ­ρό Ι­ω­άν­νη Πα­πα­σα­ράν­το, και τον α­εί­μνη­στο αρ­χι­μαν­δρί­τη Χρυ­σό­στο­μο Πα­πα­σα­ραν­τό­που­λο που υ­πήρ­ξε ο πρώ­τος σύγ­χρο­νος Ι­ε­ρα­πό­στο­λος στην Α­φρι­κή.

Για την α­οί­δι­μη Α­δελ­φή Όλ­γα μί­λη­σαν ο Μη­τρο­πο­λί­της κ. Α­λέ­ξαν­δρος , ο συγ­γρα­φέ­ας Α­θα­νά­σι­ος Κυ­ρι­α­ζό­που­λος, ο Πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής Νί­κος Σί­μος , και ο Γι­άν­νης Δι­α­βο­λίτ­σης εκ μέ­ρους του Εκ­κλη­σι­α­στι­κού Συμ­βου­λί­ου του να­ού του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου Ρο­ει­νού .

Ο Μη­τρο­πο­λί­της κ. Α­λέ­ξαν­δρος α­φού α­να­φέρ­θη­κε στην ση­μα­σία της Ι­ε­ρα­πο­στο­λής στον σύγ­χρο­νο κό­σμο ε­παί­νε­σε τον Σύλ­λο­γο Ι­ε­ρα­πο­στο­λής «Ο Πρω­τό­κλη­τος» για την πρω­το­βου­λία του να τι­μή­σει την Α­δελ­φή Όλ­γα, με την κα­τα­σκευή της μαρ­μά­ρι­νης προ­το­μής της.

Ο συγ­γρα­φέ­ας Α­θα­νά­σι­ος Κυ­ρι­α­ζό­που­λος μί­λη­σε για τα δύ­σκο­λα νε­α­νι­κά της χρό­νια κα­τά τα ο­ποία δι­α­μορ­φώ­θη­κε ο χα­ρα­κτή­ρας της και κυ­ρί­ως η δι­ά­θε­ση για προ­σφο­ρά στον πά­σχον­τα άν­θρω­πο. Μί­λη­σε για την ορ­φά­νια της α­πό μη­τέ­ρα στην τρυ­φε­ρή η­λι­κία των τεσ­σά­ρων χρό­νων, γε­γο­νός που την α­νάγ­κα­σε να α­να­λά­βει ευ­θύ­νες πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρες α­πό ό­σες οι παι­δι­κοί της ώ­μοι μπο­ρού­σαν να ση­κώ­σουν. Α­κό­μα για την προ­σφο­ρά α­γά­πης δί­πλα στον θείο της α­οί­δι­μο Μη­τρο­πο­λί­τη Αρ­γο­λί­δος κυ­ρό Ι­ω­άν­νη, α­πό τον ο­ποίο δι­δά­χθη­κε την πνευ­μα­τι­κή ζωή και την φρον­τί­δα ό­σων εί­χαν α­νάγ­κη. Η δι­α­κο­νία της στο πλευ­ρό του θεί­ου της την ο­δή­γη­σε στην α­πό­φα­σή της να γί­νει νο­σο­κό­μα ώ­στε να συμ­πα­ρα­στέ­κε­ται στους α­σθε­νείς και τις οι­κο­γέ­νει­ες τους. Κα­τόρ­θω­σε να γί­νει δε­κτή στο νο­σο­κο­μείο «ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» της Α­θή­νας, ό­που και α­να­δεί­χθη­κε σε προ­ϊ­τα­μέ­νη των χει­ρουρ­γεί­ων .

Στο με­γά­λο έρ­γο της Α­δελ­φής Όλ­γας τό­σο στο νο­σο­κο­μείο του Α­γί­ου Σάβ­βα, ό­σο και στην Κα­νάγ­κα της Α­φρι­κής α­να­φέρ­θη­κε με λε­πτο­μέ­ρει­ες ο Πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής Νί­κος Σί­μος. Α­νέ­δει­ξε με πλή­ρη γνώ­ση ό­λα ό­σα η Α­δελ­φή Όλ­γα προ­σέ­φε­ρε τό­σο στους α­σθε­νείς του Α­γί­ου Σάβ­βα, αλ­λά και στην σι­γου­ριά που έ­δι­νε η πα­ρου­σία της στους γι­α­τρούς χει­ρουρ­γούς κα­τά την δι­άρ­κεια των πο­λύ­ω­ρων ε­πεμ­βά­σε­ων τους.

Ε­στί­α­σε στον ρό­λο της Α­δελ­φής Όλ­γας στην Ι­ε­ρα­πο­στο­λή του Ζα­ῒρ, του ση­με­ρι­νού Κον­γκό, κα­θώς υ­πήρ­ξε αυ­τή που κα­τόρ­θω­σε με την φλό­γα της ψυ­χής της να πεί­σει τον α­εί­μνη­στο π. Χα­ρί­τω­να Πνευ­μα­τι­κά­κι , να α­να­λά­βει αυ­τός την σκυ­τά­λη της Ι­ε­ρα­πο­στο­λής ό­ταν πέ­θα­νε ξα­φνι­κά ο π. Χρυ­σό­στο­μος Πᾳ­πα­σα­ραν­τό­που­λος , και ό­λα έ­δει­χναν πως το έρ­γο που εί­χε ως ε­κεί­νη την στι­γμή θα έ­σβη­νε αν δεν βρι­σκό­ταν έ­νας ά­ξι­ος και φλο­γε­ρός ι­ε­ρα­πό­στο­λος συ­νε­χι­στής για τη σπο­ρά του Ευ­αγ­γε­λι­κού Λό­γου.

Τελειώνοντας την ο­μι­λία του είπε και τα ε­ξής χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά λό­για:

«Αυ­τό το γλυ­πτό ό­μως, με την α­δελ­φή Όλ­γα, που κρα­τά στην αγ­κα­λιά της δύο μαυ­ρά­κια, θα μι­λά­ει για το σή­με­ρα και θα βρον­το­φω­νεί προς όλους μας, τί μπο­ρεί να ε­πι­τύ­χει μία τα­πει­νή, απλή και α­νε­πι­τή­δευ­τη κό­ρη, ό­ταν έχει δο­θεί στον Θεό, αγα­πά καί τη­ρεί το θέ­λη­μά Του. Α­λή­θεια πό­σα α­φρι­κα­νό­που­λα θα ω­δή­γη­σε στην εν Χρι­στώ ελευ­θε­ρία!»  

Στην συ­νέ­χεια ο Γι­άν­νης Δι­α­βο­λίτ­σης ευ­χα­ρί­στη­σε εκ μέ­ρους του Εκ­κλη­σι­α­στι­κού Συμ­βου­λί­ου του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου τον πρό­ε­δρο και τα μέ­λη του Συλ­λό­γου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής «Ο Πρω­τό­κλη­τος» για την πρω­το­βου­λία τους να χρη­μα­το­δο­τή­σουν την κα­τα­σκευή της προ­το­μής της Α­δελ­φής Όλ­γας, της ο­ποί­ας η με­γά­λη δρά­ση δεν ή­ταν ευ­ρύ­τε­ρα γνω­στή στους κα­τοί­κους του Ρο­ει­νού και να χα­ρί­σουν έτ­σι στο χω­ριό τους έ­να έρ­γο που θα μεί­νει στο δι­η­νε­κές να μαρ­τυ­ρά για τα έρ­γα αυ­τής της με­γά­λης προ­σω­πι­κό­τη­τας της Α­γά­πης.

Α­κό­μη προ­σέ­φε­ρε εκ μέ­ρους του Εκ­κλη­σι­α­στι­κού Συμ­βου­λί­ου στον Πρό­ε­δρο Νί­κο Σί­μο μία α­να­μνη­στι­κή ει­κό­να του Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου.

Τέ­λος α­κο­λού­θη­σε η τε­λε­τή των α­πο­κα­λυ­πτη­ρί­ων που έ­γι­νε α­πό τους τρεις Μη­τρο­πο­λί­τες την ώ­ρα που παι­δά­κια του Ρο­ει­νού έ­ψα­λαν ύ­μνους.

Στην εκ­δή­λω­ση πα­ρα­βρέ­θη­καν α­κό­μα ο βου­λευ­τής Α­χα­ϊ­ας Νί­κος Νι­κο­λό­που­λος, ο πρώ­ην Βου­λευ­τής Δη­μή­τρης Κω­στό­που­λος , το Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο και πολ­λά μέ­λη του Συλ­λό­γου Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής α­πό την Πά­τρα , συγ­γε­νείς της τι­μω­μέ­νης Ι­ε­ρα­πο­στό­λου α­πό την Πά­τρα, την Α­θή­να, την Αρ­γο­λί­δα και τις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες και σύσ­σω­μοι οι κά­τοι­κοι του Ρο­ει­νού. 

Πηγή: Αναστάσιος

''Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι εκκλησία χωρίς αποστολή''. Ο π. Δαμασκηνός ανατρέχει στην αρχή της ιεραποστολής στην Αφρική, στους πρώτους ιεραποστόλους, αναφέρει  την σημαντικότατη σύντομη ζωή καθώς και την προσφορά  του πατρός Κοσμά του Γρηγοριάτου και φτάνει μέχρι την σημερινή εποχή με τα προβλήματα της....

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

Είναι πολύ δύσκολο να οδηγήσεις ανθρώπους στα δάση στον δρόμο του αληθινού Θεού. Ο π. Δαμασκηνος εξηγεί τις διαφορές μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας και σκιαγραφεί την ζοφερή εξάρτηση των ιθαγενών από τα δαιμονικά πνεύματα, μακριά από την Αλήθεια.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

«Είχαμε πολλά παιδιά που είχε διαγνωστεί ελονοσία πριν 1 χρόνο και ήταν χωρίς θεραπεία όλους αυτούς τους μήνες γιατί δεν μπορούσαν να αγοράσουν φάρμακα».

Πηγή: Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής