Θεωρώ καύχημα εν Κυρίω και τιμή το γεγονός ότι ένας από τους εσχάτους ιεραποστόλους της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού μας ήταν μοναχός Αγιορείτης. Ως γνωστόν, η Ιερά Μονή μας του Οσίου Γρηγορίου ευτύχησε να τον εγγράψει στους μοναχικούς καταλόγους της και να τον συγκαταριθμήσει στην Αδελφότητά της από το φθινόπωρο του 1977. Ο Γέροντάς του και Καθηγούμενος της Μονής μας Αρχιμανδρίτης Γεώργιος γνώριζε ότι το πρόγραμμα του νεαρού τότε Ιωάννη Ασλανίδη από τη Θεσσαλονίκη ήταν μοναχισμός και ιεραποστολή. Παρότι ο αγιορείτικος μοναχισμός είναι περισσότερο ησυχαστικός, για τον νεαρό Ιωάννη, μετά και από προτάσεις διακεκριμένων και φωτισμένων μακαριστών τώρα Αγιορειτών Πατέρων, έγινε δεκτή η επιθυμία του και η για κάποιο διάστημα παραμονή του στη Μονή.

Μετά από ένα χρόνο σχετικής πνευματικής προετοιμασίας έγινε κληρικός και αναχώρησε για την Αφρική, την οποία γνώριζε από παλαιότερα. Επί 15 μήνες ήταν ο αποκλειστικός συνεργάτης του τότε ιεραποστόλου ιερομονάχου π. Αμφιλοχίου Τσούκου (νυν Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας). Στο διάστημα αυτό που ξεκίνησε από τον Ιούλιο του 1975 ανήγειρε με το οικοδομικό του συνεργείο «Αστραπή» εννιά εκκλησίες και απέσπασε τον θαυμασμό και την έκπληξη των άλλων εντοπίων θρησκευτικών Κοινοτήτων.

Από τότε ερχόταν μια φορά στα δύο-τρία χρόνια στην Ελλάδα και στο Άγιον Όρος για περισυλλογή και αγορά αναγκαίων πραγμάτων, ενώ με τον Γέροντά μας διατηρούσε στενή επικοινωνία με αλληλογραφία και τον ενημέρωνε για την πορεία του έργου του.

Το καλοκαίρι του 1988 ήταν γι’ αυτόν, σύμφωνα με τις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού, και το τελευταίο της επίγειας ζωής του. Το ζωηρό ενδιαφέρον μου για τα κατορθώματά του μ’ έφερνε συχνά στο κελλί του. Ήθελα να τον βλέπω, να τον ακούω διηγούμενον, να τον ερωτώ και ν’ απολαμβάνω τις ωραίες εμπειρίες του, αλλά και να τρομάζω μπροστά στις επικίνδυνες περιπέτειές του.

Κάποια ημέρα μου είπε: «Πρέπει να γράψω κάτι για το έργο της Ιεραποστολής, διότι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τις δυσκολίες του έργου και τον τρόπο διεξαγωγής του». Καθημερινά έγραφε. Κάποτε τελείωσε τη συγγραφή. Άλλος αδελφός τη διόρθωσε και σε λίγο καιρό κυκλοφόρησε μικρό βιβλίο με τίτλο: «Σκέψεις για την Ιεραποστολή μέσα από την πράξη». Άλλοτε μου πρότεινε: «Πρέπει να γράψεις το ημερολόγιό μου. Με συνέχει ο πόθος διαδόσεως της ιεραποστολικής ιδέας».

Συχνά τον έβρισκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι να τραβά κομποσχοίνι. Μου έλεγε: «Υποφέρω από ισχυρούς πονοκεφάλους, λόγω ηλιάσεως. Το κλίμα της Αφρικής είναι βαρύ για τον ευρωπαίο. Η ελονοσία είναι μόνιμη κατάσταση σε υπολανθάνουσα μορφή. Οι δυνάμεις μου εξαντλήθηκαν. Δεν έχω κουράγιο να κατέβω ούτε στην παραλία. Κι όμως το έργο πρέπει να συνεχισθεί με όσες δυνάμεις ακόμη διαθέτω».

Μετά από αρκετές ημέρες, κι αφού εξομολογήθηκε στον Γέροντά μας, άρχισε να λειτουργεί σχεδόν καθημερινά. Μετά τις Ακολουθίες είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στην εκμάθηση των τυπικών των Ακολουθιών, ακόμη και στις λεπτομέρειές τους. Ήθελε να κατεβάσει το Άγιο Όρος στην Αφρική. Επιθυμούσε να μεταδώσει κάτι από την παράδοση, το πνεύμα, το ήθος και τη ζωή των Αγιορειτών πατέρων και στους αγαπημένους του ιθαγενείς αδελφούς. Δεν έχει τόση σημασία τι κατόρθωσε στην προσπάθειά του αυτή. Μετά την αδόκητη αναχώρησή του απ’ αυτόν τον κόσμο, ο διάδοχός του Αρχιμανδρίτης π. Μελέτιος μας έλεγε στα πρώτα χρόνια της εκεί διακονίας του: «Είναι μεγάλο το έργο του παπά-Κοσμά στην Αφρική. Όλα τα αγιορείτικα τυπικά τα βρήκα κάτω. Οι Χριστιανοί με τα κομποσχοίνια τους στο χέρι. Μέσα στην εκκλησία ψάλλουν όλοι μαζί με προεξάρχουσα τη χορωδία των αγοριών. Κανείς δεν θα κοινωνήσει εάν πρώτα δεν εξομολογηθεί. Κρατούν τις νηστείες Τετάρτης και Παρασκευής. Επιτελούν καθημερινά τις Ακολουθίες Όρθρου, Εσπερινού και Μικρού Αποδείπνου. Τις Κυριακές οι εκκλησιαζόμενοι ξεπερνούν τους 400.

Ο π. Κοσμάς ζούσε και ενεργούσε ως ένας αληθινός πνευματικός και σαρκικός τους πατέρας. Μεριμνούσε ακατάπαυστα για όλα τα έργα της ιεραποστολής. Συντηρούσε δύο οικοτροφεία αγοριών και κοριτσιών και παρείχε όλα τα απαραίτητα για τη διατροφή, διαμονή και σπουδή όλων αυτών των παιδιών. Ευελπιστούσε ότι μελλοντικά απ’ αυτά τα παιδιά θα βγάλει τους συνεργάτες του, ιερείς και κατηχητές, γεωπόνους και νοσοκόμους, δασκάλους και τεχνικούς.

Τους είχε βαπτίσει ο ίδιος και αγρυπνούσε για το λογικό του ποίμνιο. Την εποχή των βροχών από Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο όργωνε τα χωριά της περιοχής Κατάγκα για το ποιμαντικό του έργο. Ενώ την άλλη περίοδο των βροχών επισκεπτόταν συνήθως τις κωμοπόλεις, όπου υπήρχαν βαπτιστήρια για βαπτίσεις και τα άλλα Μυστήρια. Τις τελευταίες βαπτίσεις τις έκανε τα Θεοφάνεια του έτους 1989 στον Άγιο Γεώργιο του Κολουέζι. Τότε βάπτισε 300 ιθαγενείς και τέλεσε 24 γάμους.

Αψηφούσε τους κινδύνους και την πάσα ελπίδα του είχε εναποθέσει στην πρόνοια του Χριστού. Σε μια επιστολή του έγραφε: «Δεν με νοιάζει αν με σκοτώσουν, αλλά λυπούμαι γι’ αυτό το έργο που μόχθησα μήπως δεν βρεθούν άνθρωποι να το συνεχίσουν και καταστραφεί».

Είχε πάντοτε την αίσθηση ότι ήταν ένας ταπεινός Απόστολος του Χριστού όχι μόνο για τους ορθοδόξους, αλλά για τον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από φυλές και θρησκείες. Γι’ αυτό συχνά σταματούσε στους δρόμους να επισκευάσει άλλων αυτοκίνητα, να τραβήξει με το συρματόσχοινο τα καρότσια των χωρικών που τα τραβούσαν φορτωμένα κάρβουνα με τα χέρια πηγαίνοντας στην πόλη. Άλλοτε έβρισκε στους δρόμους πεσμένους από την πείνα ή τις αρρώστιες αδελφούς και τους πήγαινε στο ιατρείο της ιεραποστολής και μετά στο νοσοκομείο. Δεν έκανε οικονομία δυνάμεων.

Τι να πρωτοδιηγηθεί κανείς για την ανοικοδόμηση των εκκλησιών, την οργάνωση και εκμάθηση των συνεργείων του, τα οικοτροφεία, την ανεξάντλητη φιλανθρωπία του, την ίδρυση αγιογραφείου, ξυλουργείου, σιδηρουργείου, τις γεωργικές του καλλιέργειες, τις δενδροφυτείες του, το ζωοτροφείο και τόσα άλλα; Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον.

Ήλθε όμως η ώρα που είχε ορίσει ο Θεός, ο ακαταμάχητος και ακούραστος αυτός εργάτης του Ευαγγελίου να μεταβεί στα ουράνια σκηνώματα. Μόνο εκεί ήταν δυνατόν να ξεκουρασθεί. Την τελευταία ημέρα της ζωής του λειτούργησε το πρωί στον ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της Ελληνικής Κοινότητας Λουμπουμπάσι. Για πρώτη φορά μιλούσε στους Έλληνες Χριστιανούς μας περί μετανοίας με τα μάτια του βουρκωμένα. Τους υπενθύμισε το μυστήριο του θανάτου και ότι για όλους θα πρέπει από εδώ να ανατείλει η χαρά της ανεσπέρου ημέρας της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Κύριος είχε ήδη προετοιμάσει το σχέδιό Του για την αιώνια ανάπαυσή του εκείνη τη βραδιά της 27ης Ιανουαρίου 1989. Μετά την πλαγιομετωπική σύγκρουση με φορτηγό αυτοκίνητο διερχόμενο από την αντίθετη κατεύθυνση, έπεσε κάτω. Πρόλαβε και είπε μόνο τα εξής λόγια στον βοηθό του ιθαγενή Μωυσή: «Τα δύο μπουκάλια έχουν άγιο Μύρο. Τα χρήματα είναι κάτω από το κάθισμά μου. Να τα δώσετε στην Ιεραποστολή. Καλή αντάμωση». Χωρίς κάποιο εξωτερικό θανάσιμο τραύμα ο θάνατός του ήλθε ακαριαία από συγκοπή.

Ως άνθρωποι λυπούμαστε για τον πρόωρο θάνατο του παραδελφού μας παπά-Κοσμά που αντάλλαξε τα επίγεια με τα επουράνια στην ηλικία των 47 μόλις ετών. Στο βάθος όμως της ψυχής μας έχουμε μια πνευματική χαρά διότι ο μακαριστός αδελφός μας νίκησε τον κοσμοκράτορα και αναπαύθηκε στους κόλπους του Θεού.

Ευχαριστούμε τον Θεό διότι τον εξέλεξε και τον έστειλε για τον ευαγγελισμό των Εθνών. Ευχαριστούμε τους ευσεβείς γονείς του που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και με κάθε τρόπο τον βοήθησαν στο έργο του. Ευχαριστούμε και τον π. Κοσμά διότι με τους φλογερούς του αγώνες επεξέτεινε τα όρια της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας μας μέχρι την Κεντρική Αφρική. Με το εκκλησιαστικό, κοινωνικό, φιλανθρωπικό και ποιμαντικό του έργο τίμησε την Πατρίδα και την Εκκλησία μας. Είθε να φωτίσει ο Θεός κι άλλους αδελφούς στο θεάρεστο αυτό έργο της σωτηρίας ψυχών απανταχού της γης. Το θυσιαστικό και πρωτοποριακό έργο του π. Κοσμά θα πρέπει να ενεργοποιήσει όχι μόνο μέλη της Εκκλησίας μας, αλλά ολόκληρη την Εκκλησία και την Πολιτεία της Χώρας μας για να μεταφυτευθούν και αλλού οι ρίζες του Ελληνοχριστιανικού μας δένδρου, του οποίου την επικαρπία εμείς γευόμαστε εδώ και δύο περίπου χιλιάδες χρόνια.

Πηγη: (Ομιλία στο 40ήμερο μνημόσυνο του π. Κοσμά, στο Μετόχι της Αναλήψεως της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας Βύρωνος Αθηνών, τον Μάρτιο του 1989.), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Τον Νοέμβριο του  1978 ξεκίνησε από την Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, με ευλογία του Καθηγουμένου αυτής πατρός Γεωργίου, ο ιερομόναχος π. Κοσμάς Γρηγοριάτης (Ασλανίδης), ο οποίος και εργάσθηκε  στην ιεραποστολή στο Κολουέζι μέχρι τον Ιανουάριο του 1989. Στα έντεκα αυτά χρόνια βάπτισε περί τους 15.000 Αφρικανούς και ίδρυσε περί τις 55 ενορίες.

Όταν ξεκίνησε σε ηλικία 37 ετών για την Ιεραποστολή στα Έθνη, ποτέ δεν είχε φαντασθεί πόσα και ποια τεράστια εμπόδια και προβλήματα θα ορθώνονταν μπροστά του. Ο Θεός τού άναψε μόνο τον πόθο του ευαγγελισμού των ειδωλολατρών αδελφών του. Στην επιτέλεση όμως του ιεραποστολικού έργου είδε ότι χωρίς γλώσσα, εκκλησιαστικά βιβλία, σχολεία, φαρμακείο, εκκλησίες, δεν γίνεται τίποτε. Πήρε λοιπόν ένα σημειωματάριο και έγραψε τη φράση στα σουαχίλι: «Τι είναι αυτό;» Με τη φράση αυτή ξεκίνησε και ρωτώντας καθημερινά τους ιθαγενείς έμαθε τη γλώσσα τους. Έγραφε κάθε λέξη που άκουγε και σε λίγους μήνες μιλούσε αρκετά καλά. Προόδευσε στην εκμάθηση και κατόρθωσε με τη βοήθεια των δύο γραμματέων του να ασχοληθεί και με τη μετάφραση εκκλησιαστικών βιβλίων. Έτσι βοήθησε στη μετάφραση των καθημερινών Ακολουθιών, των θείων Λειτουργιών και των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας.

Ο μακαριστός π. Κοσμάς ίδρυσε και εξατάξιο Δημοτικό σχολείο, το οποίο αποπερατώθηκε από τον διάδοχό του και λειτούργησε για πρώτη φορά κατά τη σχολική περίοδο 1990-91 με 250 αγόρια. Προηγήθηκαν στις εγγραφές τα παιδιά των Ορθοδόξων και συμπληρώθηκαν οι θέσεις και από παιδιά άλλων ομολογιών.

Ανθρωπίνως ο πρόωρος και αιφνίδιος θάνατος του π. Κοσμά σε ηλικία 47 ετών (κατόπιν τραγικού αυτοκινητιστικού δυστυχήματος) άφησε μέγα κενό στον ιεραποστολικό τομέα.

Ο π. Κοσμάς πίστευε ότι ο Θεός τον έστειλε στην Αφρική όχι μόνο σαν ιεραπόστολο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και σαν άνθρωπο της αγάπης που θα θυσιάζεται για κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, εθνικότητος, φυλής και χρώματος. Έτσι, απ’ όπου περνούσε κι έβλεπε ανθρώπους να έχουν την ανάγκη του, τους εξυπηρετούσε χωρίς να εξετάζει τίποτε.

Ένα απόγευμα περνούσε από μια λίμνη κοντά στη φάρμα της ιεραποστολής Κολουέζι. Κοντά στη λίμνη είδε πολύ κόσμο να κλαίει. Ένα παιδάκι είχε πνιγεί και βρισκόταν στον βυθό. Τους καθησύχασε: «Μη κλαίτε. Θα πέσω εγώ μέσα να το βγάλω». Πήγε πιο πέρα. Έβγαλε τα ράσα του κι έμεινε με το παντελόνι. Του υπέδειξαν το σημείο στο οποίο το παιδί, τη στιγμή που ψάρευε, παραπάτησε κι έπεσε μέσα και πνίγηκε. Εκείνος έκαμε τρεις βουτιές σε βάθος περί τα 10 μέτρα. Την τρίτη φορά το ξεκόλλησε. Του έδωσε μία ώθηση προς τα πάνω και το παιδί βρέθηκε στην επιφάνεια. Είχε φθάσει στον βυθό, διότι είχε μπερδευτεί με την πετονιά του. Τα κλάματα των ανθρώπων μετατράπηκαν σε χορούς και τραγούδια. Οι ευχαριστίες τους, παρότι είχαν μπροστά τους ένα νεκρό παιδί, δεν περιγράφονταν.

Ο π. Κοσμάς σταματούσε τ’ αυτοκίνητό του και με το συρματόσχοινο, που έφερε πάντα μαζί του, έδενε τα καρότσια των φτωχών αφρικανών χωρικών και τα τραβούσε, ιδίως στις ανηφόρες, για να τους βοηθήσει. Αν έβλεπε σταματημένα στους δρόμους αυτοκίνητα, σταματούσε. Ρωτούσε για τη βλάβη. Φορούσε την φόρμα του κι έπεφτε ο ίδιος κάτω από το ξένο αυτοκίνητο για να το επισκευάσει. Αν είχε τελειώσει το πετρέλαιο, πήγαινε ο ίδιος με τ’ αυτοκίνητό του στην Ιεραποστολική Βάση, γέμιζε ένα μπιτόνι κι επέστρεφε για να βοηθήσει τ’ αυτοκίνητα των συνανθρώπων του.

Οσάκις δεν είχε φορτίο στ’ αυτοκίνητό του, μάζευε τον κόσμο από τους δρόμους, που οι καημένοι έρχονταν με τα πόδια από μακρινές αποστάσεις, φορτωμένοι με τα χόρτα τους να τα πουλήσουν στο Κολουέζι. Τους έλεγε συχνά να τραγουδούν κι εκείνος απολάμβανε χαρούμενος και ικανοποιημένος από τις ωραίες φωνές τους και τα τραγούδια τους.

Μια φορά τον σταμάτησαν δύο ψαράδες για να τους πάρει μαζί με τα ψάρια τους. Τους πήγε στο Κολουέζι κι εκείνοι του είπαν: «Πάτερ, μη μας αφήνεις εδώ, γιατί οι στρατιώτες θα μας πάρουν τα ψάρια. Πήγαινέ μας στο χωριό μας». Και εκείνος τους μετέφερε πράγματι στο χωριό τους, που απείχε από το Κολουέζι 30 χιλιόμετρα. Επιστρέφοντας έφερε άλλο κόσμο που βάδιζε για το Κολουέζι.

Στην γιορτή του Αγίου της κάθε ενορίας έδινε δύο τσουβάλια καλαμποκάλευρο για το μπουκάρι τους (βρασμένο πηκτό ζυμάρι που το τρώνε αντί ψωμιού) και ένα γουρούνι. Πήγαινε, όταν μπορούσε κι ο ίδιος στις πανηγύρεις τους. Ευλογούσε τα φαγητά τους. Έτρωγε κι ο ίδιος απ’ αυτά κι έδινε χαρά στους Αφρικανούς, διότι έβλεπαν ένα Ευρωπαίο να τρώει από τα δικά τους φαγητά.

Για την κοπή των ευκαλύπτων που βρίσκονται μέσα στον χώρο της Ιεραποστολής αναλάμβανε ο ίδιος όλη την διαδικασία. Ανέβαινε με ειδικά σανδάλια σχεδόν στην κορυφή του δένδρου, δηλαδή 20-30 μέτρα, έδενε απ’ εκεί μια τριχιά και κατέβαινε. Έπαιρνε το αλυσοπρίονο κι έκοβε το δένδρο, ενώ οι ιθαγενείς κρατούσαν την τριχιά, ώστε το δένδρο να πέσει στην πλευρά που ήθελαν.

Κάποιος από τους πρώτους Κατηχητές του, ο Νικόδημος, θυμήθηκε την παλιά του ζωή και πήγε στον μάγο να τον εξυπηρετήσει σε κάποιο πρόβλημά του. Αλλά ο πανάγαθος Θεός που ποθεί την σωτηρία του πλάσματός του, επέτρεψε και δαιμονίσθηκε ο Κατηχητής. Έμεινε έτσι δύο ημέρες διδάσκοντας στους άλλους, τι σημαίνει να επιστρέφει κανείς στα παλιά, αλλά και πόση είναι η δύναμη του Θεού επάνω στις δυνάμεις του σκότους. Ο π. Κοσμάς του διάβασε εξορκισμούς και έφυγε το δαιμόνιο, το οποίο κατά παραχώρηση του Θεού τον ταλαιπώρησε λίγες ημέρες.

Ο μακαριστός π. Κοσμάς ήταν ο μόνος ιεραπόστολος του Κολουέζι που αγκάλιασε όλους τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα συνδέθηκε και βοήθησε τους τοπικούς άρχοντες, στους οποίους κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα προσέφερε από ένα γουρουνάκι δώρο, απ’ αυτά που έτρεφε στο ζωοτροφείο της φάρμας του. Έτσι κι αυτοί γιόρταζαν λαμπρότερα τις ημέρες αυτές, αλλά και ο π. Κοσμάς κέρδιζε την αγάπη και συμπάθειά τους. Για κάθε λοιπόν θέμα που ανέκυπτε στην πορεία των εργασιών του και στους Χριστιανούς του, είχε τους «Φίλους» του, οι οποίοι πάντοτε έδιναν μια θετική λύση.

Επίσης, ιδιαίτερη ήταν η μέριμνά του για τους φυλακισμένους του Κολουέζι. Στις φυλακές «Ντιλάλα» σχεδόν πάντοτε διέμεναν πάνω από 200 άτομα. Η διαβίωσή τους ήταν κάθε άλλο παρά ανθρώπινη. Ο π. Κοσμάς τους έφτιαξε ξύλινα κρεβάτια, διότι μέχρι τότε κοιμόντουσαν κάτω στο τσιμεντένιο δάπεδο. Τους έφερε μεγάλα βαρέλια, τα έβαψε και τους έδωσε νερό να πίνουν. Τουλάχιστον μία φορά τον μήνα τους πήγαινε φαγητά: μπουκάρι (ζυμάρι από καλαμποκάλευρο), κρέας, χόρτα, φασόλια και ενίοτε τους έδινε και φάρμακα.

Αυτό το φιλανθρωπικό έργο επέκτεινε και στα νοσοκομεία και στ’ άλλα ιδρύματα, οίκων ευγηρίας και λεπρών. Ας σημειωθεί ότι το Κράτος δεν παρέχει φαγητό, παρά μόνο σπανίως μπουκάρι και αλάδωτα χόρτα. Την παρούσα περίοδο η προσφορά αυτή συνεχίζεται από τον διάδοχο του π. Κοσμά, τον επίσκοπο π. Μελέτιο.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

Γιά τήν Ἀλήθεια τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας, τήν ἀποκεκαλυμμένη καί φανερωμένη στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί στούς ἁγίους Πατέρες μας, ἡ Ἱεραποστολή μας ἐργάζεται ταπεινά σέ αὐτή τή χώρα. Εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, βέβαια, πάνω ἀπό ὅλα, πού ἐργάζεται μυστικά, μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά συγχρόνως εἶναι ἀπαραίτητες καί οἱ δικές μας μικρές, ἀνθρώπινες προσπάθειες.

Γιατί χτίζουμε Ναούς; Γιατί μεταφράζουμε τά Ἱερά κείμενα; Γιατί ταΐζουμε φτωχούς καί ἐπισκεπτόμαστε φυλακισμένους; Γιατί ἐκκλησιαζόμαστε καί συμμετέχουμε στά Ἱερά Μυστήρια; Γιατί νηστεύουμε, ἐξομολογούμαστε, κοινωνοῦμε, συγχωροῦμε ὅσους μᾶς πληγώνουν καί μᾶς στενοχωροῦν; Γιατί ἀγρυπνοῦμε καί προσευχόμαστε; Γιατί τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας;

Μά γιά ἕναν μοναδικό καί ἁπλό λόγο. Γιατί εἴμαστε μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί θέλουμε νά πορευόμαστε στή ζωή μας κατά τόν τρόπο πού Αὐτός μᾶς δίδαξε, ὅταν ἦρθε ἀνάμεσά μας. Γιατί θέλουμε νά Τόν ἀκολουθήσουμε, θέλουμε νά Τοῦ μοιάσουμε, θέλουμε νά γίνουμε σάν κι Αὐτόν. Θέλουμε νά ἁγιάσουμε!

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας δέν εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς τρόπους νά περνᾶμε καλά τόν χρόνο μας. Ἡ πίστη μας εἶναι πόνος, κόπος καί θυσία γιά νά εἰσέλθουμε στόν Παράδεισο, στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν!

Αὐτόν τόν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς, πού μέσα ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τόν γνωρίζουμε καί πολλοί ἀπό ἐμᾶς τόν ζοῦμε καί μετέχουμε θαυμαστῶν γεγονότων στή ζωή μας, αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς εἶναι καί πολλοί Μαλαουϊανοί ἀδελφοί μας πού τόν γνώρισαν καί τόν πίστεψαν. Τώρα προσπαθοῦν νά συντονίσουν τή ζωή τους μέ αὐτόν. Καί πλέον βλέπουν τό Θαῦμα, χειροπιαστό στή ζωή τους.

Δύο θαυμαστά γεγονότα θά μοιραστοῦμε μαζί σας, ἀπό τίς ὀρθόδοξες ἐμπειρίες τῶν Μαλαουϊανῶν ἀδελφῶν μας.

Στήν Ἐνορία τῆς Ἀναστάσεως, στήν περιοχή Μπαγιάνη, ὅπου διακονεῖ ὁ π. Νικόδημος, τό ποίμνιο εἶναι μικρό ἀλλά συνειδητό καί ἀγωνιζόμενο. Μέ πίστη στόν Θεό καί ἀγάπη στόν Ἱερέα τους, ἀκολουθοῦν ὅλοι μαζί τό λειτουργικό πρόγραμμα τῆς Ἐνορίας ἀνελλιπῶς καί ἀφιερώνουν μέ χαρά τόν χρόνο τους γιά κατηχητικά μαθήματα, τόσο οἱ ἐνήλικοι ὅσο καί τά παιδιά, καί γιά χορωδία οἱ γυναῖκες. Γενικά ζοῦν ὅλοι πολύ κοντά στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

Σέ αὐτήν τήν Ἐνορία, πρίν ἀπό λίγο καιρό, οἱ πιστοί ἔζησαν ἕνα θαυμαστό γεγονός. Βίωσαν τήν "ἐπίσκεψη" τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ ἰδιαίτερο τρόπο. Ἦταν ἕνα Σάββατο πού εἶχε προγραμματιστεῖ ἡ τέλεση ὁμαδικῆς βάπτισης κάπου εἴκοσι ἰθαγενῶν, ἐνηλίκων καί παιδιῶν. Τό Μυστήριο μόλις εἶχε γίνει καί ἐνῶ βρίσκονταν ἀκόμη ὅλοι μέσα στόν Ναό, ἕνα περιστέρι τούς ξάφνιασε εὐχάριστα. Μπῆκε στόν Ναό ἀπό τήν κύρια εἴσοδο, ἔκανε τρεῖς γύρους πετώντας πάνω ἀπό  τά κεφάλια τους καί ἀφοῦ βγῆκε ἀπό τόν Ναό, σταμάτησε ἐπάνω στό ψηλό καμπαναριό, πού βρίσκεται ἀκριβῶς δίπλα. Ὅλοι ὅσοι ἦταν ἐκεῖ, εἶδαν αὐτό τό περιστατικό καί χάρηκαν. Εἶχαν τή βεβαιότητα ὅτι ἡ βάπτιση πού μόλις εἶχε γίνει, εἶχε ἰδιαίτερη εὐλογία ἀπό τόν Θεό. Εὐχαριστοῦσαν καί δοξολογοῦσαν τόν Κύριο πού τούς ἀξίωσε νά τό ζήσουν.

Τό δεύτερο θαυμαστό γεγονός συνέβη στήν Ἐνορία τῶν Ἁγίων Ἀθανασίου καί Κυρίλλου στή Ζόμπα, τήν παλιά πρωτεύουσα τοῦ κράτους. Στήν Ἐνορία αὐτή ὑπηρετεῖ ἕνας ὑπέροχος κατηχητής, ὁ Γεώργιος, ἔγγαμος μέ τρία παιδιά. Τόν Γεώργιο τόν ἔστειλε ἡ Ἱεραποστολή μας γιά θεολογικές σπουδές στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική Σχολή τῆς Κένυας καί ἐπέστρεψε γεμάτος γνώσεις γιά τήν Ὀρθοδοξία καί ζῆλο νά προσφέρει ἀπό τό περίσσευμα τῆς καρδιᾶς του στούς συμπατριῶτες του, πού λαχταροῦν νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια.

Ὁ Γεώργιος κατοικεῖ δίπλα στόν Ναό καί περνάει τή μέρα του διακονώντας σέ αὐτόν. Ἐπίσης, μᾶς ζήτησε καί τοῦ ἀγοράσαμε ἕνα ποδήλατο, γιά νά πηγαίνει στίς γύρω περιοχές καί μέ κόπο καί θυσία νά διδάσκει στά χωριά. Ἔτσι σιγά-σιγά ὁ κόσμος, πού ἐνδιαφέρεται, καί μέσα στήν πόλη καί ἔξω στά χωριά, μαθαίνει τήν Ὀρθοδοξία.

Τά πρῶτα ἱεραποστολικά βήματα ἔγιναν σέ αὐτή τήν περιοχή ἀπό τόν Γεώργιο καί πολύ σύντομα, Θεοῦ θέλοντος, θά χειροτονηθεῖ Ἱερέας, γιά νά μπορεῖ καί μέσα ἀπό τό Ἱερό Θυσιαστήριο νά διακονεῖ τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ὁ ζῆλος τοῦ Γεωργίου στό θέμα τῶν κατηχήσεων εἶναι μεγάλος, ἀλλά μεγάλη ἐπίσης εἶναι καί ἡ ἀγάπη του γιά τίς ἀκολουθίες καί τίς προσευχές. Μᾶς ἔλεγε συχνά, καί τό πίστευε, ὅτι οἱ προσευχές τῶν Ὀρθοδόξων, θά φέρουν τόν κόσμο στήν Ἐκκλησία καί γι' αὐτό πρέπει ἐμεῖς οἱ κατηχητές καί οἱ Ἱερεῖς νά τελοῦμε μέ πολύ ζῆλο τίς Ἱερές Ἀκολουθίες, γιά νά "τραβήξει" τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἄλλους πιστούς στό λιμάνι τῆς Σωτηρίας.

Ὁ Γεώργιος, λοιπόν, συνηθίζει πρωί καί ἀπόγευμα νά προσεύχεται στόν Ναό τελώντας τόν Ὄρθρο, τόν Ἑσπερινό καί τό Ἀπόδειπνο καί τό βράδυ νά κάνει τόν προσωπικό του κανόνα σέ ἕνα δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ του, πού βρίσκεται δίπλα στόν Ναό. Κάθε βράδυ, 12:00 μέ 2:00, ξυπνᾶ καί ἀρχίζει τόν κανόνα του μέ ψαλμούς, μετάνοιες, κομποσχοίνι κ.λπ. Ἐδῶ θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι οὔτε ὁ Ναός οὔτε τό σπιτάκι διαθέτουν ἠλεκτρικό ρεῦμα.

Λίγες ἡμέρες πρίν τόν πλησίασε ἕνας γείτονάς του, πού δέν εἶχε καμία σχέση μέ τήν Ὀρθοδοξία, οὔτε γνώριζε μέχρι τότε τήν Ἐκκλησία μας. Πιάνει, λοιπόν, τόν Γεώργιο καί μέ σιγουριά καί χαρά τοῦ λέει: «Καί ἐγώ καί ἡ οἰκογένειά μου θέλουμε νά βαπτιστοῦμε σέ αὐτήν τήν Ἐκκλησία, γιατί ἐδῶ βρίσκεται ἡ Ἀλήθεια καί ἐσεῖς ἔχετε τήν ἀληθινή Πίστη».  «Μά πῶς ἔτσι ξαφνικά», τόν ρωτάει ὁ Γεώργιος; Καί ἐκεῖνος τοῦ διηγήθηκε τά παρακάτω: «Eἶμαι γείτονάς σου καί ἡ δουλειά μου εἶναι νά κάνω βραδινές περιπολίες καί νά ἐλέγχω τούς φρουρούς πού δουλεύουν γιά τήν ἑταιρία μας, ἄν βρίσκονται στίς θέσεις τους. Κάθε βράδυ στίς 12:00 πιάνω δουλειά καί μάλιστα σέ ἀκούω πού προσεύχεσαι λίγο πρίν ξεκινήσω. Ἔρχεται αὐτοκίνητο τῆς ἑταιρίας μας μέ ὁδηγό, μέ παίρνει καί φεύγουμε.

Τίς προάλλες τήν ὥρα αὐτή, πού ἐσύ προσευχόσουν, καί ἐγώ καί ὁ ὁδηγός μου εἴδαμε ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία καί τό σπίτι σου νά εἶναι λουσμένα μέσα στό φῶς! Μᾶς ἔκανε πολύ ἐντύπωση καί σταματήσαμε τό αὐτοκίνητο γιά νά δοῦμε καλύτερα, ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι δέν ἔχετε ἠλεκτρικό ρεῦμα σέ αὐτά τά κτίρια. Τό φῶς αὐτό ἦταν λαμπερό, ὄμορφο καί φυσικό! Τήν ἑπόμενη μέρα ἐπαναλήφθηκε ξανά τό ἴδιο θέαμα, ἀκριβῶς τήν ἴδια ὥρα. Αὐτό δέν μοῦ ἔχει ξανασυμβεῖ ποτέ. Θέλω νά γίνω Ὀρθόδοξος καί ἐγώ καί ἡ οἰκογένειά μου».

Τό θαυμαστό αὐτό γεγονός μᾶς θύμισε ὅτι, πρίν κάποια χρόνια ὅταν χτιζόταν αὐτός ὁ Ναός, ξαφνικά μία μέρα, ἀνάμεσα στούς ἀνυποψίαστους ἐργάτες, ἐμφανίστηκε κάποιος «ἰδιόρρυθμος τρελός ἰθαγενής», στάθηκε στό κέντρο τοῦ Ναοῦ καί ἄρχισε νά μιλᾶ δυνατά καί νά ἀνακοινώνει σέ ὅλους ὅτι «ἐδῶ βρίσκεται ἡ Ἀλήθεια, ἐδῶ βρίσκεται ἡ Σωτηρία!» καί κάποιες ἄγνωστες λεπτομέρειες πού ἐπρόκειτο νά συμβοῦν ὅπως: «Θά ἔρθει αὔριο καί ὁ Ἐπίσκοπός σας, ἀλλά δέν θά σᾶς ἐπισκεφθεῖ ἐδῶ αὐτήν τή φορά» καί ἄλλα τέτοια.  

Μέ αὐτά τά θαυμαστά γεγονότα,  ἀδελφοί, καί μέ ἄλλα παρόμοια οἱ μεγάλοι Ἅγιοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς φανερώνουν ὅτι εἶναι στό πλευρό μας καί μᾶς βοηθοῦν στά διάφορα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε σέ αὐτήν τή χώρα.

Οἱ Ἅγιοι μᾶς βοηθοῦν σκανδαλωδῶς. Σπεύδουν, δηλαδή, λύνουν τά προβλήματά μας, μᾶς σκεπάζουν, μᾶς προστατεύουν, εἶναι συνεχῶς δίπλα μας καί μεσιτεύουν στόν Τριαδικό Θεό γιά μᾶς, σεβόμενοι συγχρόνως καί τήν ἐλευθερία μας. Γι' αὐτό ἐμεῖς τό μόνο πού ἔχουμε νά κάνουμε εἶναι νά προσευχόμαστε σέ αὐτούς, ὥστε νά μεσιτεύουν γιά μᾶς. Νά τούς ἐμπιστευόμαστε τά παιδιά μας, τήν οἰκογένειά μας, τήν πατρίδα μας, τίς Ἱεραποστολές καί ἔτσι θά πετύχουμε νά βγοῦμε ἀπό τά ποικίλα ἀδιέξοδα. Θαυμαστά παραδείγματα σάν τά παραπάνω θά ἔρχονται πάντοτε μπροστά μας, γιά νά μᾶς δείχνουν ὅτι διά τῆς προσευχῆς, τῆς ταπείνωσης καί τῆς σωστῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ θά πετύχουμε τά ποθούμενα.

 
Μέ ἀγάπη Χριστοῦ

 
π. Ἑρμόλαος Ἰατροῦ

Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Ἡ χώρα τῆς Μαδαγασκάρης γενικά ἀλλά ἰδιαίτερα ἡ εὐρύτερη περιοχή τοῦ Τουλιάρ εἶναι μία περιοχή πού μαστίζεται ἀπό τήν φτώχεια, τήν ἔλλειψη ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης καί κατά συνέπεια πολλές ἀρρώστιες.

Ὅταν πηγαίνουμε στήν ὕπαιθρο προσπαθοῦμε νά γεμίζουμε τό αὐτοκίνητο μέ κάθε εἴδους βοήθεια, γιατί γνωρίζουμε ἐκ τῶν προτέρων ὅτι πρόκειται νά συναντήσουμε ἀνθρώπους πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό κάθε εἴδους βοήθεια. Ἄλλοτε μᾶς ἐκλιπαροῦν γιά λίγο ρύζι, ἄλλοτε γιά παρακεταμόλη, γιά νά ἀνακουφιστοῦν ἀπό τόν παρατεταμένο πυρετό τῆς ἑλονοσίας ἤ τοῦ τύφου, ἄλλοτε γιά ἀντιβίωση ἤ γιά ἀντισηπτικό, πού θά ἀνακουφίσει γιά λίγο ἔστω τίς πληγές ἀπό μικροτραυματισμούς πού λόγω τῆς ἔλλειψης βασικῆς φροντίδας ἔχουν ἐξελιχθεῖ σέ πυώδη συρίγγια, τά ὁποῖα πολλάκις ἐπιφέρουν μόλυνση καί τελικά ἀκρωτηριασμό ἤ θάνατο.

Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού μᾶς παρακαλοῦν νά μεταφέρουμε ἀνθρώπους στήν πόλη, γιατί δέν ὑπάρχει κανένα ἄλλο μέσον ἐκτός ἀπό τό αὐτοκίνητο τῆς Ἐκκλησίας γιά νά πάρει τόν ἄρρωστο ἀπό τό χωριό στό νοσοκομεῖο. Ἄρρωστοι πού εἶναι καταδικασμένοι σέ βέβαιο θάνατο πολλές φορές ἐξαιτίας μίας ἁπλῆς ἀσθένειας. Γυναῖκες ταλαιπωρημένες ἀπό τόν τοκετό, ἡλικιωμένοι ἀνήμποροι γιά ὁποιαδήποτε μετακίνηση, παιδιά πού βρίσκονται ἕνα βῆμα πρό τοῦ τέλους εἶναι οἱ συνεπιβάτες μας καί οἱ συνοδοί μας μέσα στό αὐτοκίνητο στά μακρά ταξίδια στήν ὕπαιθρο τοῦ Τουλιάρ, ὅπου ἡ σκόνη ἀνακατεύεται πάντα μέ τό φαγητό, καί τό νερό πού πίνεις εἶναι γλυφό καί ἀνακατωμένο μέ λάσπη καί ...καθόλου ἀκίνδυνο μέ πολλά μικρόβια καί παράσιτα.

Ὅταν πηγαίνουμε πρός τήν ὕπαιθρο μᾶς συνοδεύουν τά κάθε εἴδους ἐφόδια γιά τόν κόσμο. Ὅταν γυρίζουμε μᾶς συνοδεύει αὐτός ὁ ἴδιος ὁ κόσμος. Οἱ τέσσερις τροχοί βουλιάζουν στίς λάσπες, τό νερό πολλές φορές ἀνεβαίνει στό ὕψος τοῦ καπό τῆς μηχανῆς, καί ἀμέτρητες φορές κολλᾶμε σέ βούρκους ἀπό λάσπη, γιατί ἔτσι γίνονται οἱ χωματόδρομοι ἀπό τίς βροχές στήν περιοχή τοῦ Ambanihy. Μίας περιοχῆς πού λατρεύω ἀλλά καί πού φημίζεται γιά τούς ληστές της, οἱ ὁποῖοι ἄν καί φοβοῦνται γενικῶς τούς ἱερωμένους παρ’ ὅλα ταῦτα δέν παύουν νά εἶναι ἕνας διαρκής κίνδυνος, εἰδικά τήν νύχτα ὅπου δέν διακρίνονται πρόσωπα καί τό ἀλκοόλ πολλές φορές τούς θολώνει τό μυαλό.

Παρ’ ὅλα ταῦτα δέν χάνεις οὔτε τότε τήν ψυχραιμία σου, ἀλλά συνεχίζεις νά ἐλπίζεις στόν Θεό. Καί ὄντως τό θαῦμα ἔρχεται. Μία ὁμάδα χωρικῶν μέ ἀναμμένους τούς φακούς σέ πλησιάζει. Ἐσύ μέ κομμένη τήν ἀνάσα περιμένεις. Καί τότε ἀκοῦς κάποιον νά λέει: «Μήπως χρειάζεστε βοήθεια;». Αὐτό εἶναι. Τά φτυάρια ἀρχίζουν νά σκάβουν κάτω ἀπό τό σασί πού ἔχει βουλιάξει στή λάσπη. Ἀνοίγουν δρόμο μπρός καί πίσω ἀπό τούς τροχούς. Τά σώματα τῶν ἀνθρώπων βουλιάζουν μέσα στό λασπῶδες ἔδαφος καί σέ λίγο δέν διακρίνονται ἀπό αὐτό μέσα στή νύχτα.

Κάποιος τότε ρωτᾶ: «Ἀπό ποῦ εἶστε;». Καί ἀπαντᾶς μέ συγκίνηση ὅτι εἶσαι Ὀρθόδοξος κληρικός πού πηγαίνει νά φροντίσει γιά μία Ἐνορία τῆς περιοχῆς. Τό αὐτοκίνητο ἔχει πιά ἐλευθερωθεῖ. Οἱ χωρικοί σοῦ ζητοῦν κάποιο βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας καί παρακαλοῦν νά τούς βάλεις στό πρόγραμμα τῶν κατηχήσεων. Τούς ἀγκαλιάζεις καί τά μάτια δακρύζουν στόν ἀδελφικό πρῶτο αὐτόν ἀσπασμό. Ἔτσι ἀνοίγει μία ἀκόμα καινούργια σελίδα, ὅπως εὐδόκησε καί θέλησε ἡ Θεία πρόνοια.

Θαυμαστός ὄντως ὁ Κύριος καί ὁ τρόπος τόν ὁποῖο ἐπιλέγει γιά νά φέρνει κοντά Του τούς ἀνθρώπους Του.

Κάποιοι φιλότιμοι Ἕλληνες μᾶς ρωτοῦν συνέχεια τί ἔχετε ἀνάγκη περισσότερο στό Κλιμάκιο. Μά οἱ ἀνάγκες μας εἶναι ἀμέτρητες. Τρόφιμα, φάρμακα, ρουχισμός, λίγα παιχνίδια γιά νά παρηγορήσουμε τά παιδιά μας, ὅ,τι γενικά περισσεύει ἀπό τήν ἀγάπη καί πρῶτα ἀπ' ὅλα τήν προσευχή σας.

Μέσα σέ ὅλα κάνουμε ἔκκληση γιά τήν εὕρεση ὀχήματος κατάλληλου γιά τήν ἀσφαλή καί σίγουρη μετακίνηση τῶν ἐθελοντῶν γιά τήν διανομή βοήθειας καί κάλυψη τῶν ἱεραποστολικῶν δραστηριοτήτων στήν ὕπαιθρο. Ἄν καί εἶναι ἕνα σύγχρονο μέσο, παρ’ ὅλα ταῦτα κρίνεται ἀπαραίτητη ἡ ὕπαρξη ἑνός γεροῦ καί ἱκανοῦ μεταφορικοῦ μέσου, τό ὁποῖο θά μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά ἐξυπηρετήσουμε τόν κόσμο πού διακονοῦμε καί τίς τόσες πολλές ἀνάγκες του, ὅπως βλέπουμε.

Δέν θά παραλείψω βέβαια νά εὐχαριστήσω ὅλους ἐσᾶς πού μέ τόση ἀγάπη ἀγκαλιάζετε τό ἔργο μας. Ὁ ἀγώνας τῆς Ἱεραποστολῆς διεξάγεται σέ δύο ἐπίπεδα. Ἐκ τῶν ἐγγύς καί ἐκ τῶν μακράν. Καί τά δύο κρίνονται ἀπαραίτητα. Καί οἱ μέν καί οἱ δέ λαμβάνουν τόν μισθό πού τούς ἁρμόζει ἀπό τόν αἰώνιο καί ἀλάνθαστο μισθαποδότη Χριστό.

Ἱερομόναχος Πολύκαρπος

Ἁγιαννανίτης

Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Ὁ εὐαγγελισμός, δηλαδή τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου πρός ὅλους τούς λαούς, εἶναι στή φύση τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς ἀρχή καί κρηπίδα ἔχει τούς γνωστούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη΄ 19-20).

Ὁ εὐαγγελισμός λοιπόν, εἶναι μία ἀποστολή τήν ὁποία ἀναθέτει ὁ Κύριος στούς μαθητές του. 'Επειδή δέ τό ἀντικείμενό της εἶναι ἱερό, χαρακτηρίζεται ὡς μία ἱερά - ἀποστολή, ἐξ οὗ καί ὁ ὄρος «Ἱεραποστολή».

Ἱεραποστολή εἶναι μία λέξη μέ εὐρεία ἔννοια. Σημαίνει διδασκαλία, κατήχηση κ.λπ., πού μπορεῖ νά κάνουμε σέ ἄλλους ἀνθρώπους ἤ σέ ἄλλους λαούς ἤ ἄλλες φυλές, σέ ὅλα τά κράτη, ἤ ἠπείρους καί ὄχι μόνον ἐκεῖ, ἀλλά καί στόν δικό μας χῶρο, στό κράτος μας, στήν κοινωνία μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό.

Ἔτσι, ὥστε νά ταυτίζεται ἐν πολλοῖς ἡ ἔννοια τοῦ χριστιανοῦ μέ τήν τοῦ Ἱεραποστόλου· δηλαδή ὁ κάθε χριστιανός νά εἶναι ταυτόχρονα καί Ἱεραπόστολος, ὅπως καί κατωτέρω θά δείξουμε. Ἡ κλασική της βέβαια μορφή, εἶναι ἡ προσπάθειά μας, νά κηρύξουμε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο σέ ἄλλα ἔθνη καί νά συμπεριλάβουμε στούς κόλπους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας διά τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος ἀνθρώπους ἀπ' ὅλη τήν γῆ, ἀπό πάντα τά ἔθνη, διακονώντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν σωτηρία τους.

Ξεκινώντας ὅμως τήν προσπάθειά μας αὐτή, εἶναι ἀναγκαῖο νά γνωρίζουμε ὅτι αὐτή θά πρέπει νά κινεῖται μέσα σέ ὁρισμένα πλαίσια καί ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις. Στή συνέχεια θ᾿ ἀναπτύξουμε τίς πιό βασικές ἀπό αὐτές, ὥστε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ διακονία μας στήν Ἱεραποστολή γίνεται κατά Θεόν καί ὄχι κατά τήν προσωπική ἑκάστου ἀντίληψη.

Ὅταν λοιπόν ξεκινᾶμε τόν ἐπίπονο ἀλλά εὐλογημένο δρόμο τῆς Ἱεραποστολῆς, θά πρέπει πάντοτε νά ἔχουμε κατά νοῦν κάτι βασικό. Ὅσα κάνουμε καί ὅποιο ἀποτέλεσμα προκύψει ἀπό τίς ἐνέργειες καί προσπάθειές μας, ὅσες ψυχές κι ἄν σωθοῦν ἀπό τόν εὐαγγελισμό αὐτόν, θά εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος, τήν ὁποία πρέπει πάντοτε νά ἐπιζητοῦμε καί νά ἐπικαλούμεθα. Δέν πρέπει ποτέ νά δώσουμε τόπο στόν λογισμό ὅτι, ὅλα ἤ κάτι ἀπό αὐτά, ὀφείλονται στίς δικές μας ἱκανότητες. Κι ἄν παρατηροῦμε ὅτι οἱ ἀγῶνες μας εὐοδοῦνται, πάντοτε νά ἔχουμε κατά νοῦ τό ἁγιογραφικό: «Ὅταν ποιήσητε πάντα τά διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι, πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). Καί «...ὅτι χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. 15,5).

Μιά ἄλλη βασική ἀρχή, εἶναι ὅτι τό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς τίθεται πάντοτε ὑπό τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό Αὐτήν ξεκινάει, ἀπό Αὐτήν ἀντλεῖ δύναμη καί στό τέλος ὅ,τι κατορθωθεῖ σ' Αὐτήν ὀφείλεται. Ἰδιωτικές πρωτοβουλίες, ὅσο καλές κι ἄν φαίνονται, ὅταν κινοῦνται σέ ἀτομικά πλαίσια, ἔξω ἀπό τήν ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, εἶναι πνευματικά ἐπικίνδυνες.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγ. Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος ἄν καί εἶχε τόσες ἱκανότητες καί τόσο μεγάλο πόθο γιά τό θεάρεστο αὐτό ἔργο, δέν τό ἐπεχείρησε, παρά μόνον ἀφοῦ ἔλαβε εὐλογία ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη.

Μέσα σ' αὐτά τά πλαίσια ἐκινήθη καί ὁ π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης, ὁ γνωστός Ἱεραπόστολος τοῦ Ζαΐρ καί ἀδελφός τῆς Ἱ. Μονῆς μας, τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ βασικός θεμελιωτής τῆς Ἱεραποστολῆς μας στό Κολουέζι τοῦ Κονγκό. Αὐτός, ἔχοντας τό σχετικό χάρισμα καί τόν μεγάλο πόθο γιά τήν Ἱεραποστολή, δέν ξεκίνησε ἀκολουθώντας τόν λογισμό του, ἀλλά τόν ἔθεσε πρῶτα στήν κρίση διακριτικῶν πατέρων, συγκεκριμένα τοῦ Γέροντος, καί νῦν Ὁσίου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἐκεῖνος τόν συμβούλευσε νά συνδεθεῖ μέ τήν Ἱερά Μονή μας τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, καί κατόπιν ν᾿ ἀρχίσει τόν ἱεραποστολικό του ἀγώνα, κάνοντας ὑπακοή σ᾿ αὐτήν. Ἔτσι ἔπραξε ὁ παπα-Κοσμᾶς καί ξεκίνησε τό βαρύ αὐτό ἔργο τῆς προσφορᾶς, αὐταπαρνήσεως καί ἀγάπης.

Βλέπουμε δέ σήμερα, 38 περίπου χρόνια μετά τήν ἔναρξη τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου, πῶς ὁ Κύριος τό εὐλόγησε καί τό ἐπηύξησε, ὥστε σήμερα ἡ Ἱ. Μητρόπολη Κατάνγκα, πού εἶναι σέ ἔκταση δύο φορές περίπου μεγαλύτερη ἀπό τήν Ἑλλάδα ν' ἀριθμεῖ περί τούς 60.000 ὀρθοδόξους χριστιανούς μέ 145 ἑνορίες, 72 κληρικούς, 75 ἐκπαιδευτήρια μέ 25.000 μαθητές καί 605 διδασκάλους καί καθηγητές.

Ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε ἐδῶ ὅτι ἔργα, ὅπως τά ἀνωτέρω, καί οἱ ἐν γένει δραστηριότητες, εἶναι καλά καί ἀναγκαῖα, δέν ἀποτελοῦν ὅμως τόν κύριο σκοπό τῆς ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς, ἀλλά τό μέσον γιά τήν ἐπίτευξή της.

Ἄλλως θά κινδυνεύσουμε νά πέσουμε στόν κοινωνικό ἀκτιβισμό. Δηλαδή, νά δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στά ἔργα καί στήν κοινωνική προσφορά, τόν δέ εὐαγγελισμό καί τήν κατήχηση νά θέσουμε σέ δευτερεύουσα μοῖρα. Αὐτό ἀκριβῶς ἐκφράζει τό πνεῦμα τῆς Δύσεως, τό ὁποῖο ἀκολουθοῦν κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον ὅσες χριστιανικές ὁμολογίες δραστηριοποιοῦνται στήν Ἀφρική. Σ' αὐτές, ἡ ἀπουσία τῆς θείας Χάριτος ἀναπληρώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη ὑπερδραστηριότητα. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν σχολές Ἱεραποστολῆς, ὅπως στά δυτικά πρότυπα. Ἡ Ἱεραποστολή μας στό Κολουέζι δέν γίνεται μέ κάποιον ἰδιάζοντα καί ἐξειδικευμένο τρόπο. Ἁπλά, ὁ λαός ἐκεῖ διδάσκεται τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή, βιώνοντας τήν λειτουργική ζωή ὅπως τίς διδασκόμεθα καθημερινά ἀπό τό Συναξάρι, τίς ἀκολουθίες τῶν Ἁγίων, τά λοιπά ἱερά βιβλία (Παρακλητική, Τριώδιο, Πεντηκοστάριο, Μηναῖα), τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὅλη τήν ἀσκητική καί λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Κάθε ἡμέρα στίς ἐνορίες μας, τελοῦνται ὅλες οἱ ἱερές ἀκολουθίες, Ὄρθρου, Ἑσπερινοῦ καί Ἀποδείπνου. Σαββατοκύριακα καί τίς μεγάλες ἑορτές τελεῖται Θεία Λειτουργία.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς σχετικά μέ τό θέμα αὐτό λέγει: «Οἱ ἀσκητές εἶναι οἱ μοναδικοί Ἱεραπόστολοι τῆς Ἐκκλησίας, καί ὁ ἀσκητισμός εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολική σχολή μέσα στήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκηση καί ζωή, γι' αὐτό καί μονάχα διά τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ζωῆς ἐπιτελεῖται τό κήρυγμα καί ἡ Ἱεραποστολή». Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική δέ ἱστορία γνωρίζουμε ὅτι οἱ Ἅγ. Κύριλλος καί Μεθόδιος, οἱ μεγάλοι φωτιστές τῶν Σλαύων προήρχοντο καί αὐτοί ὅπως καί ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός,  ἀπό τήν μοναχική τάξη.

Καί ἄλλοι φορεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βέβαια προσφέρουν ἀξιόλογο ἔργο στήν Ἐξωτερική Ἱεραποστολή, ὅπως τό Ἱεραποστολικό Κλιμάκιο τῆς Κανάνγκα, πού ἐπιτελεῖ ἕνα θαυμάσιο καί σημαντικό ἔργο.

Ὁμιλοῦντες ἀνωτέρω περί τῶν ἱερῶν βιβλίων, Παρακλητικῆς κ.λπ. κάνουμε γνωστό ὅτι στίς καθημερινές ἀκολουθίες τῆς Ἱεραποστολῆς μας, οἱ ψάλτες μας, ἀφρικανόπουλα ἀπό 10-20 ἐτῶν παιδιά τοῦ Οἰκοτροφείου μας, ἤ τῶν Ἐνοριῶν μας, ψάλλουν ἀπ' αὐτά τά βιβλία στά ἑλληνικά, στά σουαχίλι καί στά γαλλικά, σέ ὅλους τούς ἤχους. Ἀπό τήν καθημερινή δέ ἀνάγνωση καί ψαλμωδία, σιγά-σιγά τά ἱερά λόγια τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων τυπώνονται μέσα τους, καί ἡ ἑλληνική γλώσσα πού μαθαίνουν νά ὁμιλοῦν, εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική. Τό παρακάτω χαριτωμένο παράδειγμα, ἐκφράζει ἀκριβῶς τά προλεχθέντα. Μιά ἡμέρα, ἕνας τρόφιμος τοῦ οἰκοτροφείου 13 ἐτῶν, ἔρχεται καί μᾶς λέει παρακλητικά: «Πάτερ, σᾶς παρακαλῶ, παράσχου μοι ἕνα μπίκ (BIC)». Δέν εἶχα διανοηθεῖ ποτέ ὅτι στήν Ἀφρική θά ἄκουγα αὐτή τήν ἔκφραση, δυσπιστώντας δέ τοῦ εἶπα: «Γιά ἐπανάλαβε, παιδί μου». «Παράσχου μοι ἕνα BIC», ἀπαντᾶ μέ ἁπλότητα ὁ μικρός καί μέ φανερή ἀπορία πῶς δέν τό καταλάβαμε ἀμέσως. Τότε πράγματι, κατάλαβα ὅτι ζητοῦσε ἕνα στυλό BIC καί χαμογέλασα ἐλαφρῶς μέ θαυμασμό καί ἔκπληξη γιά τίς λέξεις πού χρησιμοποίησε. Ὁ μικρός, βλέποντας τό χαμόγελο, μέ ἀπορία ρωτάει: «Μήπως δέν τό εἶπα σωστά;». «Ὄχι, ὄχι, πολύ καλά τό εἶπες καί ἔτσι νά συνεχίσεις νά μιλᾶς», τοῦ ἀπάντησα ἀπορώντας καί θαυμάζοντας, πῶς τήν αὐθεντική γλώσσα μας, πού ἐμεῖς ἐδῶ τήν βάλαμε στό περιθώριο, τήν χρησιμοποιοῦν τώρα οἱ μικροί ἀφρικανοί ἀδελφοί μας, πού μᾶς διδάσκουν μέ τό παράδειγμά τους.

Ἕνα ἄλλο πρώτιστο μέλημα τοῦ Ἱεραποστόλου  εἶναι νά μπεῖ στήν ψυχολογία τοῦ Ἀφρικανοῦ, νά τόν ἀγαπήσει καί νά θελήσει νά προσφερθεῖ ὁλοκληρωτικά στήν ὑπηρεσία του ἀψηφώντας καί τήν ἴδια του τήν ζωή. Ἱεραποστολή μέ κρατούμενα δέν νοεῖται. Ξεκινώντας τό ἔργο του, πρέπει νά εἶναι ἀποφασισμένος ν' ἀφήσει τά κόκκαλά του, ἄν χρειασθεῖ, στήν ἀφρικανική γῆ, ὅπως ἔλεγε καί ἔπραξε καί ὁ μακαριστός παπα-Κοσμᾶς. Τό «ἐγώ του», σιγά σιγά πρέπει νά σβήνει καί νά ἀφήσει νά εἰσέλθει ὁ ἀφρικανός ἀδελφός μέσα του. Νά τόν ἀγαπήσει μέ μιά ἀγάπη ὄχι συναισθηματική ἀλλά μακρόθυμη. Νά τόν ἀγκαλιάσει καί νά τόν ἀποδεχθεῖ ἔτσι ὅπως εἶναι, μέ τίς ἁμαρτίες του, τό βαρύ παρελθόν του, τήν ἐπιπολαιότητά του ἴσως, καί νά σκεπάζει τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες του. Θυμᾶμαι τόν μικρό Νικολά, 6 ἐτῶν, πού ἐνῶ μέ τό ἕνα χέρι μέ χαιρετοῦσε, κι ἐγώ τοῦ θώπευα τό κεφαλάκι, μέ τό ἄλλο ἔψαχνε ταχυδακτυλουργικά τήν τσέπη μου, γιά νά βρεῖ κάποια καραμέλα. Ἔ! πῶς ἐμεῖς πρέπει ν' ἀντιμετωπίσουμε τό γεγονός, παρά μόνον μέ τήν ἀγάπη καί τήν ἀνοχή. Ἔτσι, θά μπορεῖ καί ὁ Ἀφρικανός ἀντίστοιχα νά ξεθαρρεύσει. Νά μᾶς δεῖ μέ ἐμπιστοσύνη μετά ἀπό τίς πικρές ἐμπειρίες πού εἶχε στό παρελθόν ἀπό τούς ἀποικιοκράτες. Νά μᾶς πλησιάσει, νά ἀνοιχθεῖ, καί κατ' αὐτόν τόν τρόπο νά ἐπιτευχθεῖ μία οὐσιαστική καί ὄχι συμβατική συνάντηση μεταξύ εὐαγγελιζόντων καί εὐαγγελιζομένων. Νά γίνει δηλαδή μία ἀλληλοπεριχώρηση, πού μέ αὐτόν τόν τρόπο θά περάσει ἁπλά καί ἀβίαστα τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου.

Αὐτή ἡ ἀγάπη θά σέ κάνει νά ἀψηφᾶς τόν ὁποιοδήποτε κίνδυνο καί νά ἐνστερνιστεῖς αὐτό πού λέγει ὁ Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης «ὁ ἀδελφός μας εἶναι ἡ ζωή μας». Θυμᾶμαι τή μικρή διακονία μας στό Kazenze, τήν πόλη τῶν λεπρῶν, ὅπου συγκεντρώνουν ὅλους ὅσους πάσχουν ἀπό αὐτήν τήν ἀσθένεια. Ἄνθρωποι χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, μύτη ἤ αὐτιά, μέ παραμορφωμένο πρόσωπο πού ζητοῦν λίγα ψιχία ἀπό αὐτήν τήν ἀγάπη. Ἤ ἄλλους πού πάσχουν ἀπό ἔϊτζ, καί τό γνωρίζουν ὅτι εἶναι καταδικασμένοι σέ θάνατο, καί περιμένουν ἀπό σένα κάτι, ἔστω καί τό ἐλάχιστο, γιατί δέν ἔχουν κάπου ἀλλοῦ νά στραφοῦν καί νά ζητήσουν ἀνθρώπινη βοήθεια.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι δέν ἀρκεῖται μόνον στό κοινωνικό ἀνθρωπιστικό ἔργο, δηλαδή στήν προσφορά μιᾶς ἁπλῆς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας, καί κατόπιν νά σταματήσει ἐκεῖ, ἀλλά προχωρεῖ πιό βαθιά. Προσπαθεῖ νά βοηθήσει καί τήν ψυχή τοῦ προσώπου, στό ὁποῖο παρέχει τήν ἀνθρωπιστική βοήθεια. Ἄν διαπιστώσει καί πνευματική ἀσθένεια, προσπαθεῖ νά τήν θεραπεύσει μέ τόν τρόπο πού μᾶς ἔχουν διδάξει οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλον αὐτόν τόν πλοῦτο τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς, πού διαφυλάσσει ὡς πολύτιμο θησαυρό ἡ Ἐκκλησία μας, καί πού ἐμεῖς τήν ἔχουμε διδαχθεῖ καί ζήσει στίς Ἱ. Μονές μας, μποροῦμε νά τόν χρησιμοποιήσουμε καί ἀξιοποιήσουμε στήν Ἱεραποστολή, ὥστε ἡ παρεχόμενη βοήθεια νά εἶναι ὁλοκληρωμένη.

Ἔτσι, μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, πού προσπαθεῖ νά παράσχει ὄχι μόνον ὑλική, ἀλλά πνευματική κυρίως βοήθεια, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἀκολουθεῖ τήν ὀρθή ἱεραποστολική ὁδό, ἐπιτελώντας ταπεινά καί οὐσιαστικά τό ἱεραποστολικό Της ἔργο βοηθώντας, θεραπεύοντας καί σώζοντας ψυχές.

Αὐτήν τήν ὁδό προσπαθοῦμε νά ἀκολουθοῦμε κι' ἐμεῖς, στήν Ἱεραποστολή τοῦ Κολουέζι. Θά ἀναφέρουμε ἐν συνεχείᾳ ἕνα παράδειγμα, ἐξιστορώντας ἕνα περιστατικό, ὥστε τά προαναφερόμενα νά γίνουν κατανοητά. Συνέβη στό Κολουέζι πρό ὀλίγων ἐτῶν: Ἦταν μεσημέρι, ἡ ὥρα πού τελείωναν οἱ ἐργασίες τῆς ἡμέρας, καί οἱ ἐργάτες ἐρχόντουσαν καί μᾶς παρέδιδαν τά κλειδιά τῶν διακονημάτων τους. Ἐκείνη τήν ὥρα μᾶς τηλεφώνησαν ἀπό ἕνα κοντινό χωριό, τό Μουσονόϊ, ὅτι κάποιος ἐργάτης μας ἀρρώστησε καί θά πρέπει νά στείλουμε αὐτοκίνητο νά τόν μεταφέρει στό ἰατρεῖο μας, στό Κολουέζι.

Πράγματι ἔτσι ἔγινε, τόν πήραμε καί τόν ὁδηγήσαμε στό ἰατρεῖο μας, ὅπου ἄρχισαν οἱ ἐξετάσεις. Τήν ἑπομένη διαπιστώθηκε ὅτι ὁ ἀσθενής, 33 ἐτῶν πατέρας τεσσάρων παιδιῶν, ἔπασχε ἀπό ἔϊτζ καί θά ἔπρεπε νά τόν μεταφέρουμε στό κεντρικό δημοτικό Νοσοκομεῖο. Στείλαμε τό αὐτοκίνητό μας νά τόν μεταφέρει, μέ τήν ἐντολή στόν ὁδηγό νά περάσει πρῶτα ἀπό τήν Ἱεραποστολή μας, γιά νά τόν δοῦμε καί νά τοῦ μιλήσουμε. Τό θέαμα ἦταν οἰκτρό. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού φαινόταν ὅτι μετά βίας κρατιόταν στή ζωή.

Τό δέρμα του ἦταν κολλημένο στά κόκκαλά του, καί οἱ ἡμέρες του, ἄν ὄχι οἱ ὧρες του, ἦταν μετρημένες. Ρωτήσαμε ἄν ἦταν βαπτισμένος, ὥστε νά μπορέσει νά ἐξομολογηθεῖ καί νά κοινωνήσει. Δυστυχῶς δέν ἦταν. Ἀμέσως ἀναθέσαμε στόν ἰθαγενή ἱερέα μας π. Θεόφιλο, νά τόν ρωτήσει ἄν θέλει νά βαπτισθεῖ, χωρίς νά τόν πιέσει. Ἡ ἀναμονή ἕως ὅτου ἐπιστρέψει ὁ π. Θεόφιλος ἀπό τό αὐτοκίνητο, πού ἦταν σταθμευμένο ἔξω ἀπό τά γραφεῖα τῆς Ἱεραποστολῆς καί μέσα ἦταν ὁ ἀσθενής, ἦταν ἀγωνιώδης. Ἄραγε θά δεχόταν τό βάπτισμα, πού θά ἦταν καί ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας του; Ἡ ἀπάντηση δέν ἄργησε νά ἔλθει. Ὁ ἀσθενής εἶπε ἁπλά καί ἀβίαστα, ὅτι ἤθελε νά βαπτισθεῖ.

Ἀρχίσαμε τότε ἕναν ἀγώνα δρόμου νά προλάβουμε νά γίνει ἡ βάπτιση, μήπως ἐν τῷ μεταξύ ἐπέλθει ὁ θάνατος. Ὁ π. Θεόφιλος γρήγορα ἑτοίμασε τά ἀπαραίτητα, καί ξεκίνησαν μέ ὁρισμένα παιδιά τοῦ οἰκοτροφείου μας γιά τό πιό κοντινό ποτάμι. Πέρασε ἀρκετή ὥρα περιμένοντας μέ ἀνυπομονησία τήν ἐπιστροφή τους. Κάπως καθυστερημένα, ἀργά τό ἀπόγευμα ἐπέστρεψαν ἀστράπτοντες ὅλοι ἀπό χαρά. Ὁ π. Θεόφιλος μᾶς ἐνημέρωσε ὅτι τά δύο Μυστήρια τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος καί Χρίσματος ἔγιναν κανονικά, καί τοῦ δόθηκε τό ὄνομα τοῦ προστάτου τῆς Ἱεραποστολῆς μας, Ἁγίου Γεωργίου. Ἡ χαρά βέβαια ἦταν γενική σέ ὅλους μας, διότι τήν τελευταία στιγμή σώθηκε μία ψυχή, γεγονός πού σέ κάνει νά λησμονεῖς ὅλες τίς πίκρες, πού μπορεῖ νά σοῦ δημιουργοῦνται στήν ἱεραποστολή. Ἐκείνη τήν ὥρα ὅμως, μία δυσάρεστη σκέψη σκίασε σάν σύννεφο τήν γενική χαρά. Ρωτήσαμε τόν π. Θεόφιλο: «Μετά τό ἅγιο Βάπτισμα καί Χρίσμα, τόν κοινώνησες;». Δυστυχῶς τόν εἶχαν ξαναπάει στό νοσοκομεῖο, χωρίς νά περάσουν ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγ. Γεωργίου νά τόν κοινωνήσουν. Ὁπότε τώρα ἀρχίζει νέα ἀγωνιώδης προσπάθεια νά προλάβουμε νά κοινωνήσει, μήπως ἐν τῷ μεταξύ ἐπέλθει ὁ θάνατος. Ἤδη ἔχει πέσει τό σκοτάδι, καί ὅλοι προσευχόμαστε ὁ Κύριος νά τόν κρατήσει ὡς τά ξημερώματα πού θά πήγαινε ὁ π. Λάζαρος γιά νά τόν μεταλάβει. Ὁ π. Λάζαρος πρόθυμος ὅπως πάντοτε, κατά τά ξημερώματα μπῆκε στό Ἱερό Βῆμα τοῦ Ἁγ. Γεωργίου, πῆρε προηγιασμένο Ἄρτο, καί ξεκίνησε μέ τό αὐτοκίνητο γιά τό Νοσοκομεῖο. Σέ λίγο ἔρχονται στήν Ἱεραποστολή ὅλοι οἱ ἐργάτες μας, γιά νά τούς ὁρισθοῦν οἱ ἐργασίες τῆς ἡμέρας, ὅπως γίνεται καθημερινά. Ἡ σκέψη μας ὅμως εἶναι στόν νεοβαπτισθέντα Γεώργιο καί τόν π. Λάζαρο. Ἄραγε θά τόν προλάβει ζωντανό; Μετά ἀπό ἀναμονή ὁρισμένου χρόνου, φαίνεται τό αὐτοκίνητο νά ἐπιστρέφει μέ τόν π. Λάζαρο στή θέση τοῦ συνοδηγοῦ, σοβαρό, φορώντας τό πετραχήλι καί μέ τά Ἅγια Μυστήρια στά χέρια του. Τρέχουμε μέ ἀγωνία καί ἐλπίδα νά μάθουμε. Ὁ π. Λάζαρος τό ἀντιλήφθηκε καί κάνοντας ἕνα νεῦμα ἀπό μακρυά, μᾶς ἔδωσε νά καταλάβουμε ὅτι τόν βρῆκε ζωντανό καί τόν κοινώνησε, καί ὅτι ὅλα τελείωσαν καλά. Ἴσως δέ θά ὑπάρχουν λόγια νά περιγράψουμε κάπως τά συναισθήματα ἐκείνης τῆς στιγμῆς. Τό μόνο πού κατορθώσαμε καί ψελλίσαμε ἦταν: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλο σου, Δέσποτα...».

Τήν μεθεπομένη ἡμέρα, ὁ Γεώργιος ἐκοιμήθη. Ὅλοι τό περιμέναμε. Τώρα ὅμως δεχθήκαμε τό γεγονός χωρίς φόβο καί ἀγωνία, διότι εἶχε γίνει ἤδη μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἡ ψυχή του ἁγνή πλέον καί πεντακάθαρη πέταξε κοντά στόν Κύριο, ὅπου θά πρεσβεύει πάντοτε γιά ὅλους τούς Ἀφρικανούς ἀδελφούς του, ἀλλά καί γιά ὅλους μας.

Τό ἀνωτέρω περιστατικό ἦταν μιά μικρή μνεία, γιά τό πῶς ἐργάζεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, πού ἀντιμετωπίζει τό θέμα πνευματικά, μέ συναίσθηση καί πόνο. Μία ἐντελῶς ἀντίθετη δηλαδή ἀντιμετώπιση μέ τόν τρόπο δράσεως διαφόρων διεθνῶν ἀνθρωπιστικῶν ὀργανισμῶν, οἱ ὁποῖοι μέ μεγάλες καμπάνιες καί τεράστιες προβολές κατορθώνουν καί συγκεντρώνουν τεράστια χρηματικά ποσά, μέρος τῶν ὁποίων, ὅπως διαβάζουμε στόν τύπο, τά διαθέτουν γιά ἐκτρώσεις.

Ἐδῶ θά πρέπει νά ἐκφράσουμε θερμές εὐχαριστίες στούς Ἑλληνικούς Ἱεραποστολικούς Συλλόγους ὅπως ὁ ὑμέτερος, πού ἐνισχύουν οἰκονομικά τίς Ὀρθόδοξες Ἱεραποστολές, ἐκδηλώνοντας ἔτσι  ἔμπρακτα τήν ἐμπιστοσύνη τους πρός τούς ἀγωνιζομένους στίς πρῶτες γραμμές τοῦ μετώπου τῆς Ἱεραποστολῆς.

τοῦ μοναχοῦ Ν. Γ.

Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή

O Ιεραποστολικός Σύνδεσμός μας εν όψει της εορτής του προστάτου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού είχε την χαρά να φιλοξενήσει τον Ιεροδιάκονο της Κούβας π. Αθανάσιο Γιάνες Iντι. Είχαμε μαζί του μία πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία, για την Ορθοδοξία στην Κούβα, την οποία και παραθέτουμε.

– Πάτερ Αθανάσιε, θα θέλαμε να μας πείτε τι σας έκανε να αφήσετε τον καθολικισμό και να ασπαστείτε την Ορθοδοξία;

Παρ’ όλο πού μεγάλωσα σε μία οικογένεια με κομμουνιστικές αρχές και βιώματα, από τα φοιτητικά μου χρόνια (1993) είχα πολλές πνευματικές ανησυχίες για την ζωή, την ψυχή και τον προορισμό του ανθρώπου και θεώρησα σωστό να ψάξω τις απαντήσεις για όλα αυτά τα ερωτήματα μέσα στην Εκκλησία. Πριν πολλά χρόνια αισθανόμουν την κλήση του Κυρίου προς την Ιεροσύνη και, καθώς δεν υπήρχε στην Κούβα Ορθόδοξη Εκκλησία, πλησίασα τους ρωμαιοκαθολικούς και άρχισα να προετοιμάζομαι για την Ιεροσύνη. Πάρα πολύ νωρίς όμως ήρθα σε σοβαρή σύγκρουση με την ρωμαιοκαθολική παράδοση, παρά τίς ομοιότητες πού παρουσίαζε με την Ορθόδοξη.

Πρώτα θα αναφερθώ σε μία Ιδιωτική υπόθεση. Ενδιαφερόμουν να χειροτονηθώ, αλλά ταυτόχρονα και να παντρευτώ. Ήθελα, λοιπόν, να έχω μία σύζυγο και μία οικογένεια. Αυτό όμως ό ρωμαιοκαθολικισμός το αποκλείει• ένα λάθος σοβαρό πού έφερνε στον νου μου σύγχυση. Σκεφτόμουν, λοιπόν, πώς μπορεί να υπάρχει τόση αντίφαση μεταξύ δυο Ιερών Μυστηρίων; Πρέπει να έχει γίνει κάποιο θεολογικό λάθος. Έτσι άρχισα να ψάχνω κάτι διαφορετικό, ίσως πιο γνήσιο θεολογικά.

Κάποια φορά συναντήθηκα με έναν φίλο μου σε ένα θέατρο, o oποιος μου ανέφερε ότι εδώ στην Κούβα υπάρχει μία παρουσία, ένας Ιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Εγώ δεν είχα ιδέα περί αυτού. Την επόμενη μέρα το πρωί τηλεφώνησα στην Πρεσβεία της Ελλάδος, χωρίς πολλές ελπίδες ότι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν ουσιαστικά. Μιλώντας, λοιπόν, με την γραμματέα της Πρεσβείας πληροφορήθηκα ότι o κουβανικής καταγωγής Ιεραπόστολος της Κούβας π. Ισίδωρος δεν περνούσε συχνά από την Πρεσβεία. H υπάλληλος μου υποσχέθηκε πώς, αν τύχαινε και τον συναντούσε, θα τον ενημέρωνε για το ενδιαφέρον μου.

Το θαύμα δεν άργησε να γίνει. Χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο o π. Ισίδωρος την επόμενη ημέρα πέρασε από την Πρεσβεία και, αφού έμαθε για μένα, αμέσως μου τηλεφώνησε. Θα μπορούσε να είχε αδιαφορήσει και να προσπεράσει το γεγονός ότι ένας άγνωστος εκδήλωσε ίσως ένα παροδικό ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία. Αυτό ήταν μία αποκάλυψη για μένα. Το φως της Ορθοδόξου Παραδόσεως και της Χριστιανοσύνης έλαμψε τόσο δυνατά, ώστε να μην μπορώ να αρνηθώ την κλήση αυτή του Αγίου Πνεύματος, πού ήταν μπροστά στα μάτια μου. Το φως αυτό δεν ήταν μία απλή άρνηση έναντι μιας άλλης ομολογίας, αλλά η αποκάλυψη του θελήματος του Θεού για την ζωή μου. Ήταν το φως της Ορθόδοξου Παραδόσεως και της Πατερικής διδασκαλίας, μέσα στα όποια εγώ έβρισκα τίς απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα πού με βασάνιζαν. Έτσι αντιλήφθηκα ότι μέσα στην Ορθοδοξία θα πραγματοποιούνταν το θέλημα του Κυρίου και θα λάμβανα το αξίωμα του Κληρικού.

Εξέφρασα στον π.  Ισίδωρο την επιθυμία μου να γνωρίσω την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να μπορέσω συνειδητά να αποφασίσω ποια πορεία θα ακολουθούσα μέσα στους κόλπους της Χριστιανοσύνης. Επιθυμούσα να εμπλουτίσω τίς λιγοστές μου γνώσεις για την Ορθοδοξία. Ως σπουδαστής της Ιστορίας της Τέχνης διδάχθηκα και Βυζαντινή Τέχνη• αλλά επρόκειτο για κάτι τελείως διαφορετικό.

Τώρα αισθανόμουν την ανάγκη να γνωρίσω βαθύτερα την Εκκλησία μας.
Έτσι αρχίσαμε να συζητούμε με τον π. Ισίδωρο για διάφορα θέματα. Αυτό με βοήθησε να λάβω την απόφαση να πορευθώ στον δρόμο της Ορθοδοξίας, πραγματοποιώντας την κλήση μου να γίνω έγγαμος Ιερέας.

Ο προβληματισμός μου ήταν ποια κοπέλα θα μπορούσα να νυμφευθώ πού να έχει την ίδια αγάπη για την Ορθοδοξία, την στιγμή πού στην Κούβα δεν υπήρχε Ορθόδοξη παράδοση. Δεν ήταν τόσο εύκολο να βρεθεί μία κοπέλα πού να θέλει να ακολουθήσει έναν τόσο καινούργιο τρόπο ζωής. Τελικά ό Θεός μερίμνησε και για αυτό, στέλνοντας μου την πρεσβυτέρα, σήμερα, Σοφία, πού χωρίς αντίρρηση δέχθηκε την απόφαση μου να γίνω Κληρικός
Πώς δέχτηκε ή οικογένεια σας την Ιεροσύνη;

Από την οικογένεια μου δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα ή δυσκολία ή κάποια άλλη παρεμπόδιση. Αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν πάρα πολύ να γνωρίσουν την Ορθοδοξία και να εμβαθύνουν στο πνεύμα της. Εκκλησιάζονται κανονικά κάθε Κυριακή, αλλά ακόμη δεν έχουν βαπτισθεί. Έξαλλου κάτι τέτοιο χρειάζεται πολύ αγώνα και προετοιμασία. Επίσης είναι δύσκολο να εγκαταλείψουν την κομμουνιστική ιδεολογία.

Τώρα στην Κούβα επικρατεί πλήρης ελευθερία και δεν παρεμποδίζεται κανείς στα «πιστεύω» του. Μακάρι οι συμπατριώτες μου να δεχτούν την Ορθοδοξία στην ψυχή τους και να κατανοήσουν πλήρως την χριστιανική αλήθεια. Γίνεται πάντως αισθητό στην Κούβα ότι ή Ορθοδοξία είναι κάτι γνήσιο, ή αληθινή σωτηρία για την ψυχή.

– Ποιος ήταν ό λόγος πού σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με την ελληνική γλώσσα και γενικότερα με την ελληνική ιστορία;

Ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αβάνας, όπου σπούδασα Ιστορία της Τέχνης, είχα μεγάλο ενδιαφέρον για την ελληνική κουλτούρα και παράδοση. Όχι μόνο μέσα στα πλαίσια της Χριστιανοσύνης αλλά και για την αρχαιότητα. Γι’ αυτό αποφάσισα να ξεκινήσω την εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων. Μελετώντας την ελληνική γλώσσα για έναν χρόνο, συγχρόνως εμβάθυνα στην κουλτούρα της πνευματικής μου πατρίδας, της Ελλάδος.

Έτσι άρχισα ,σιγά, σιγά να ενδιαφέρομαι και για τα θέματα της Ορθόδοξου Παραδόσεως μας. Άρχισα να διαβάζω πρώτα για τους έλληνες φιλοσόφους με την βοήθεια πάντα του λεξικού και την καθοδήγηση μίας καθηγήτριας μου, διότι η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι πολύ δύσκολη. Άρχισε, λοιπόν, για μένα η πορεία μου μέσα στην Ορθοδοξία, η οποία και δεν θα τελειώσει ποτέ. Και βεβαίως σχετικά με την ζωή μου, αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για να γνωρίσω τον θησαυρό της Ορθόδοξου Πίστεως μας.

Αυτό πού με παρακίνησε να ασχοληθώ με την ελληνική γλώσσα ήταν το ενδιαφέρον μου για την αρχαία Ελλάδα, τους φιλοσόφους, το ελληνικό φως πού έχει φωτίσει όλη την οικουμένη. Στην Κούβα συγκεκριμένα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για όλα τα γεγονότα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος, τα όποια διδασκόμαστε στα σχολεία μας.

Για μας ή Ορθοδοξία ήταν άγνωστη. Στα σχολεία μας, όταν αναφερόμασταν στον ελληνικό πολιτισμό, ερχόταν στο μυαλό μας μόνον ή αρχαία Ελλάδα, χωρίς να λαμβάνουμε ύπ’ όψιν μας την Ορθόδοξη Παράδοση, πού είναι τόσο σημαντική και χωρίς την οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι είναι ελληνικός πολιτισμός.

Έτσι προσέγγισα τα ελληνικά γράμματα και διδάχθηκα για έναν χρόνο τα αρχαία ελληνικά και βάσει αυτών προχώρησα και στα νέα ελληνικά. Στην Κούβα μάλιστα έχω γνωρίσει και άλλους που γνωρίζουν τα αρχαία ελληνικά, αλλά όχι τα νεοελληνικά. Πιστεύω ότι με την Χάρη και την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος μπορούμε να επιτύχουμε την διάδοση της ελληνικής γλώσσας προς όφελος της Εκκλησίας και της Ιεραποστολής.

To άρθρο αυτό μας στάλθηκε από τον διαχειριστή του Ορθόδοξου φόρουμ Άνθος Ορθοδοξίας
(http://www.anthosorthodoxias.net) και αποτελεί είδηση από τον Ιεραποστολικό Σύνδεσμο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Θεσσαλονίκης.

Όποιος αδελφός επιθυμεί να βοηθήσει τη νεοσύστατη Ορθόδοξη Εκκλησία στη Κούβα , στην Αϊτή και στη Δομινικανή Δημοκρατία, ας στείλει την αγάπη του :
(http://www.iersyn.gr/support.html)  (http://www.iersyn.gr/magazine_subscribers.html)

 
Κούβα – Η χώρα που αγαπά την Ορθοδοξία

Κάθε φορά που επισκέπτεται την Κούβα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεξικού κ. Αθηναγόρας διαπιστώνει ολοένα και περισσότερο ότι η Κούβα θα αποτελέσει κέντρο σημαντικό για την προβολή και διάδοση της Ορθοδοξίας σε όλο τον ευρύτερο χώρο της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής.

Η τελευταία επίσκεψη προ μηνός απετέλεσε σταθμό για το μέλλον και την παρουσία της Εκκλησίας μας. Κατά την επίσκεψη αυτή, τελέστηκαν τρεις νέες χειροτονίες, δύο διακόνων σε πρεσβυτέρους και ενός νέου σε διάκονο.

Σημαντική ήταν η εις πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου Αθανασίου ίντες Φερνάντεζ. Αυτόν τον κληρικό προορίζει ο Σεβασμιώτατος να αναλάβει την θέση κοσμήτορα της υπό ίδρυση Θεολογικής Σχολής στην Αβάνα. Ο π. Αθανάσιος, έγγαμος και πατέρας νεογέννητης θυγατέρας, ήταν καθηγητής των Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Δεν «αναπαυόταν» όμως ως Ρωμαιοκαθολικός. Μέσω της μελέτης πατερικών κειμένων άρχισε να αναζητά την Ορθοδοξία. Σε μια προ ετών επίσκεψη στην χώρα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, o τότε καθηγητής τον αναζήτησε και συζήτησε μ’ αυτόν το ενδιαφέρον του για την Ορθοδοξία.

Το ενδιαφέρον του για την Εκκλησία μας αποκορυφώθηκε όταν προ τριών ετών επισκέφθηκε την Κούβα η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος για να τελέσει τα εγκαίνια του Ι. Καθεδρικού Ναού του Αγίου Νικολάου. Τότε αποφάσισε να γίνει Ορθόδοξος. Αλλά την ίδια περίοδο, το Πανεπιστήμιο όπου δίδασκε ο π. Αθανάσιος, ο οποίος μεταξύ άλλων γλωσσών έμαθε μόνος του απταίστως την Αρχαία και την Νέα Ελληνική γλώσσα, πρότεινε σ’ αυτόν να μεταβεί με έξοδα της χώρας στην Ιαπωνία, για να σπουδάσει για μια τριετία την Ισπανική γλώσσα και ιστορία, προκειμένου να επιστρέψει και να αναλάβει νέο πανεπιστημιακό Τμήμα Ιαπωνικών Σπουδών. Παρά όμως την τιμή αυτή και το μέλλον που του ανοιγόταν στον ακαδημαϊκό χώρο, απέρριψε την πρόταση του πανεπιστημίου, λέγοντας στους υπεύθυνους ότι αποφάσισε να παραιτηθεί της θέσης του καθηγητή για να ιερωθεί και να υπηρετήσει την Ορθοδοξία στη χώρα του.
Σήμερα ο π. Αθανάσιος σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να λάβει μετά από ένα ή δύο έτη το πτυχίο του Διδάκτορα της Θεολογίας. Ήδη στο Μεξικό, όπου ο π. Αθανάσιος υπηρετεί στα γραφεία της Ι. Μητροπόλεως μέχρι να ιδρυθεί η Θεολογική Σχολή, διδάσκει κατόπιν προσκλήσεως τα Αρχαία Ελληνικά τόσο στο κεντρικό Πανεπιστήμιο της πόλεως του Μεξικού όσο και στο Ινστιτούτο Κλασσικών Σπουδών της χώρας. Στο δε τηλεοπτικό κανάλι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι τακτικός ομιλητής, παρουσιάζοντας την θέση της Ορθοδοξίας για θέματα ηθικής και κοινωνικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας.

Ο π. Αθανάσιος είναι ένας μόνον μεταξύ των πολλών νέων της Κούβας, οι οποίοι έχουν ασπαστεί την Ορθοδοξία. Σήμερα στην Ελλάδα βρίσκονται άλλοι τέσσερις Κουβανοί, όλοι απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Κούβας, ο ένας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο άλλος στη Σχολή Φιλολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου, οι δε άλλοι δύο ετοιμάζονται σε μοναστήρια της χώρας για τον μοναχικό βίο.
 
Συγκινητική είναι η μορφή ενός άλλου Κουβανού, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και με ένα σπάνιο τάλαντο μουσικής τυγχάνει ο ιεροψάλτης του Ι. Ναού Αγίου Νικολάου Αβάνας. Όταν προ μηνός ο Σεβασμιώτατος επισκέφθηκε την Κούβα για να τελέσει τις ως άνω χειροτονίες, ο νέος αυτός ιεροψάλτης, λόγω σοβαρού προβλήματος συγκοινωνίας της χώρας, αναχώρησε τέσσερις ώρες νωρίτερα (5.30 πρωινή) περπατώντας πάνω από μια και πλέον ώρα για να φτάσει όπου θα μπορούσε να πάρει τη συγκοινωνία για να φτάσει έγκαιρα για να ψάλει τον Όρθρο.

Πράγματι μέσα σε μερικά ακόμη χρόνια και εφόσον τελεστούν τα εγκαίνια της υπό Θεολογικής Σχολής, η Κούβα θα αποτελέσει τον Φάρο που θα φωτίζει τον δρόμο για την Ορθοδοξία σε όλο τον ευρύτερο χώρο.

Να προσευχόμαστε, αδέλφια μου, να μην αργήσει αυτή η ώρα της έναρξης λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής Αβάνας. Να προσεύχομαστε να ιδρυθούν Ορθόδοξες Θεολογικές σχολές, ακαδημίες και σεμινάρια σε όλα τα κράτη του κόσμου, απ’όπου να φυτρώσουν οι νέοι Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι, ιερείς και κατηχητές των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αμήν.

Πηγή: Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Μέ τή χάρη τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ μας, τήν 1η Μαρτίου 1989, μετά τόν αἰφνίδιο θάνατο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεραποστόλου τοῦ Κονγκό π. Κοσμᾶ Γρηγοριάτου, βρέθηκα στό Κολουέζι μέ τίς εὐλογίες τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ Πατέρα μας π. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιά νά ἀναλάβω τό ἱεραποστολικό ἔργο, τό ὁποῖο εὐλογήθηκε ἁπλόχερα στά 27 χρόνια πού ἔχουν περάσει ἀπό τότε.

Τρεῖς περίπου δεκαετίες πέρασαν μέ πολύ κόπο, ἀγάπη, θυσία, αὐταπάρνηση καί ἀμέτρητες δυσκολίες, ἀλλά καί μέ ἀπροσμέτρητες ἐπεμβάσεις τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μας σέ ὅλες τίς δύσκολες περιστάσεις. Αὐτό μᾶς κάνει νά αἰσθανόμαστε ἰδιαίτερα εὐγνώμονες σέ Αὐτόν καί νά συνεχίζουμε ἀγόγγυστα τό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς. Πρόκειται γιά ἕνα ἔργο πού βοηθᾶ στή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, καθώς ἐπιτελεῖται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί μέσω τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Μετά, μάλιστα, ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Κατάνγκα καί τήν ἐκλογή μου ὡς Ἐπισκόπου γίνεται καλύτερος συντονισμός τοῦ ἔργου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, παρά τίς πολυποίκιλες δυσκολίες πού καθημερινά ἀντιμετωπίζουμε. Καί ἀναμφίβολα εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ αὐτή πού μᾶς ἐνισχύει στό πνευματικό ἔργο πού χρόνια τώρα ἐπιτελεῖται στήν Κατάνγκα τοῦ Κονγκό.

Σήμερα στήν Ἱ. Μητρόπολη λειτουργοῦν 145 Ἐνορίες μέ 60.000 πιστούς. Ὑπάρχουν 43 νεόκτιστοι Ἱ. Ναοί, 70 πλινθόκτιστοι καί 21 σέ χορτοκαλύβες, στούς ὁποίους διακονοῦν 65 Ἱερεῖς καί 7 διάκονοι.

Ὅταν πῆγα στό Κολουέζι βρῆκα μία βασική ἀλλά πολύ γερή ὑποδομή, τά θεμέλια τῆς ὁποίας εἶχαν τεθεῖ ἀπό τόν μακαριστό Ἱεραπόστολο π. Κοσμᾶ. Ὑπῆρχαν τότε 13 Ἱερεῖς, πού εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπό τόν μακαριστό προκάτοχό μου κυρό Τιμόθεο. Σήμερα πλέον ὁ ἀριθμός τῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἀνέρχεται στούς 72. Οἱ νέες Ἐνορίες, οἱ ὁποῖες ἱδρύονται κάθε χρόνο, προσπαθοῦμε νά λειτουργοῦν ἀνελλιπῶς. Οἱ νεοφώτιστοι νά προοδεύουν πνευματικά μέ τίς κατηχήσεις καί τίς συνεχεῖς ἐπισκέψεις τῶν Ἱερέων, οἱ ὁποῖοι ἀνά τακτά διαστήματα τούς ἐξομολογοῦν, τούς κοινωνοῦν καί ἐπιτελοῦν τά Ἱερά Μυστήρια.

Σέ ὅλη τήν Κατάνγκα λειτουργοῦν σήμερα, ὅπως προαναφέραμε, 145 Ἐνορίες καί μόνο στήν περιοχή τοῦ Μανόνο οἱ κατηχούμενοι ἀνέρχονται στούς 5000. Ἤδη στή Μαλέμπα-Νκούλα βαπτίσαμε πρόσφατα 300 κατηχούμενους. Σέ μία ἄλλη νεοπαγή Ἐνορία πρόκειται νά βαπτιστοῦν ἄλλοι 400 καί οὕτω καθεξῆς. Οἱ νέες αὐτές Ἐνορίες, πού ἀπέχουν ἀπό τό Κολουέζι περισσότερο ἀπό 450 χιλιόμετρα, εἶναι ἰδιαίτερα εὐλογημένες καί περιμένουν τή βοήθειά μας. Σκοπεύουμε μάλιστα νά ἀποσπάσουμε ἐκεῖ δύο Ἱερεῖς γιά νά καλύψουν τίς αὐξημένες ἀνάγκες τους καί νά στηρίξουν τούς πιστούς μας, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι μελλοντικά μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ θά αὐξηθοῦν. Εὐελπιστῶ ὅτι σύντομα θά μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νά πραγματοποιήσω στήν εὐρύτερη περιοχή μία ποιμαντική ἱεραποστολική περιοδεία.

Ὁ ἰθαγενής κληρικός π. Γαβριήλ, πού κατάγεται ἀπό τή Λουένα, εἶναι ἕνας νέος ἔγγαμος Ἱερέας τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος διακονεῖ στήν περιοχή. Ὁμιλεῖ τή γλώσσα τους καί τήν τοπική διάλεκτο Παλούμπα καί μέ τό πλεονέκτημα αὐτό εἶναι ἀγαπητός καί εὐπρόσδεκτος ἀπό τούς ἰθαγενεῖς. Ἐκεῖ κτίσαμε μία πρόχειρη μικρή Ἐκκλησία γιά νά καλύψουμε πρόσκαιρα τίς λατρευτικές τους ἀνάγκες, καί σ’ αὐτήν ἐκκλησιάζονται κάθε Κυριακή περισσότερα ἀπό 300 ἄτομα. Πρόθεσή μας εἶναι νά κτίσουμε καί ἄλλες Ἐκκλησίες καί σύν τῷ χρόνῳ νά ἀνεγείρουμε ἕναν περικαλλή Ἱερό Ναό μεγάλων διαστάσεων.

Τό μεγάλο μας παράπονο εἶναι ὅτι διαθέτουμε Ἱερεῖς καί πιστούς, ἀλλά δέν διαθέτουμε Ναούς. Ἀρκεῖ νά σκεφθεῖτε ὅτι περισσότεροι ἀπό δέκα Ἱερεῖς λειτουργοῦν σέ μικρές λασποκαλύβες, εἰδικά διαμορφωμένες σέ Ναούς. Προτεραιότητα, ὡστόσο, ἔχουν οἱ παλαιές Ἐνορίες καί ἐκεῖ φροντίζουμε νά ἀνεγείρουμε νέους Ἱερούς Ναούς. Ἄν, ὡστόσο, βρεθεῖ κάποιος δωρητής καί ἐπιθυμεῖ νά ἐνισχύσει τήν ἀνέγερση ἑνός νέου Ναοῦ σέ μία νεοσύστατη Ἐνορία, τότε ἀνταποκρινόμαστε στήν ἐπιθυμία του.

Φέτος εἴχαμε τή μεγάλη εὐλογία νά ἐγκαινιάσουμε στό Λουίλου τόν περικαλλή Ἱ. Ναό τῆς Ἁγίας Κυριακῆς. Ὁ Ναός θά ἀποτελέσει τό κέντρο τῆς ὁμώνυμης Ἐνορίας πού συστάθηκε στήν περιοχή, ὥστε νά καλύπτονται οἱ ἰδιαίτερα αὐξημένες ἀνάγκες τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Τσαμουτέντε. Δίπλα στόν Ναό ἀνοίξαμε καί ἕνα πηγάδι γιά τίς ἀνάγκες τους. Μελλοντικά ἐλπίζουμε νά ἀνεγερθεῖ ἐκεῖ καί ἕνα μεγάλο σχολεῖο.

Ἐπίσης, σέ ἕνα προάστιο τοῦ Κολουέζι κτίζεται ὁ Ἱ. Ναός Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί σύν Θεῷ τοῦ χρόνου θά πραγματοποιήσουμε τά ἐγκαίνια. Σύντομα ἐλπίζουμε ὅτι θά θεμελιώσουμε καί ἕναν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Σίμωνος στό Γκόλφ τοῦ Κολουέζι, ὅπου διαθέτουμε οἰκόπεδο. Ἔχουμε προνοήσει καί ἀγοράσαμε κάποια οἰκόπεδα στό Κολουέζι καί στά προάστια, ὥστε μέ τή σταδιακή ἐπέκταση τοῦ σχεδίου πόλεως νά ἀνεγερθοῦν νέοι Ἱ. Ναοί καί γύρω ἀπό αὐτούς νά ἱδρυθοῦν ὁμώνυμες Ἐνορίες. Σήμερα πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς μας ταλαιπωροῦνται γιά νά φτάσουν στόν Ναό μας, περπατώντας πολλές φορές μέχρι καί 10 χιλιόμετρα. Ὅταν μάλιστα ἔχουν μικρά παιδιά καί δέν ὑπάρχει συγκοινωνία στό προάστιο πού μένουν, δυσκολεύονται ἀκόμα περισσότερο.

Ὡς πρός τό κατηχητικό μας ἔργο, ὁμολογουμένως ἀγωνιζόμαστε πολύ καί νομίζουμε ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεός μας ἐπευλογεῖ τίς προσπάθειές μας. Στήν πρόσφατη Ἱερατική Σύναξη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας ἐνημέρωσα τούς κληρικούς ὅτι ὀφείλουμε νά δράσουμε ἄμεσα καί νά βοηθήσουμε τούς Χριστιανούς μας μέ κάθε τρόπο, γιατί οἱ αἱρέσεις στήν περιοχή πολλαπλασιάζονται. Οἱ αἱρετικοί ἐπωφελοῦνται ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἔλλειψη παιδείας τῶν κατοίκων καί πρωτίστως ἀπό τήν ἔλλειψη χριστιανικῆς παιδείας, πού καθιστοῦν τό ἔδαφος πρόσφορο γιά τήν ἀνάπτυξη τῶν αἱρέσεων. Οἱ Πεντηκοστιανοί μάλιστα κάνουν θραύση μέ τά ψευδοθαύματά τους. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ οἱ Χριστιανοί μας στό Κολουέζι «βαστοῦν» γερά στά πόδια τους. Παρακολουθοῦν ἀνελλιπῶς τά μαθήματα στούς Κύκλους Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καί συμμετέχουν σέ ὅλες τίς δραστηριότητες τῆς Ἱεραποστολῆς καί στίς Ἱερές Ἀκολουθίες πού τελοῦμε.

Προβλήματα ἀντιμετωπίζουμε μέ τίς ἀπομακρυσμένες Ἐνορίες, διότι καί χρήματα διαθέτουν οἱ Προτεστάντες καί ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς ἔχουν καί ἄλλα μέσα ἐφευρίσκουν γιά νά προσηλυτίζουν τούς ἀνθρώπους. Αὐτό βεβαίως δέν μᾶς φοβίζει, διότι «μείζων ὁ ἐν ἐμοί» Κύριος παρά ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου καί τῆς αἵρεσης.

Στήν ἐπαρχία μας ὑπάρχουν καί δύο Μοναστήρια, τά ὁποῖα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ λειτουργοῦν ἀπρόσκοπτα. Στήν ἀνδρώα Ἱερά Μονή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στήν Τσάμπουλα καθηγούμενος εἶναι ὁ Ἱερομόναχος π. Βαρνάβας Γρηγοριάτης καί ἔχει μαζί του τρεῖς δόκιμους μοναχούς. Ὅλο καί συχνότερα οἱ Χριστιανοί τοῦ Κολουέζι ἀνεβαίνουν ἐκεῖ γιά νά ἐξομολογηθοῦν καί νά συμβουλευτοῦν τόν π. Βαρνάβα ὡς πνευματικό. Nά πάρουν τήν εὐλογία του, νά λειτουργηθοῦν πολλές φορές καί νά συμμετάσχουν στίς ἀγρυπνίες πού τελοῦνται συχνά. Ὁ π. Βαρνάβας διαθέτει τήν πνευματική διάκριση καί προσελκύει τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς κρατάει κοντά του καί τούς ἀνανεώνει πνευματικά. Πέραν αὐτοῦ, ἐπειδή διαθέτει μεγάλη ἐμπειρία ὡς κηπουρός, ἔχει μεταβάλλει τόν περιβάλλοντα χῶρο τῆς Ἱ. Μονῆς σέ ἕναν τεράστιο χῶρο καλλιέργειας φυτῶν, δέντρων καί κηπευτικῶν. Ἔτσι, ἐκτός τῶν ἄλλων, δίνεται ἡ εὐκαιρία στούς ἐργαζομένους νά μαθητεύσουν στήν κηπουρική καί νά ἀποκτήσουν τή σχετική ἐμπειρία.

Ἡ γυναικεία Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἔχει σήμερα ἕξι μοναχές καί τέσσερεις δόκιμες. Πρόσφατα, δύο ἀπό αὐτές, πού προέρχονται ἀπό τό γειτονικό κράτος Μπουρούντι, τίς κείραμε μοναχές καί τούς δώσαμε τά ὀνόματα Δέσποινα καί Μαρία. Θέλουν νά παραμείνουν κοντά μας καί νά προσφέρουν ὅ,τι καλύτερο μποροῦν. Ἤδη κάποιες ἔρχονται στόν ραδιοφωνικό μας σταθμό καί γιά λίγες ὧρες διαβάζουν τό συναξάρι τῆς ἡμέρας καί ἀποσπάσματα ἀπό πνευματικά βιβλία. Μία ἄλλη ἐργάζεται γιά κάποιες ὧρες στό Νοσοκομεῖο μας καί στή συνέχεια ἐπιστρέφει στό Μοναστήρι. Ἡ ἀδελφή Μακρίνα ἦταν στήν Ἑλλάδα, στήν Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς (Κρήτη), δυόμιση χρόνια καί διαθέτει μία πνευματική καί ἰσχυρή προσωπικότητα, ὥστε καταφέρνει νά κρατᾶ ἑνωμένη τήν ἀδελφότητα. Ἡ προσφορά ὅλων τους εἶναι πολύ σημαντική.

Γιά τήν πρόοδο καί τήν καρποφορία τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου εἶναι ἀπαραίτητο νά «ἀνεφοδιάζουμε» συχνά τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τά διάφορα σεμινάρια, στά ὁποῖα τούς νουθετοῦμε, τούς διδάσκουμε καί τούς κατευθύνουμε στό ἱεραποστολικό ἔργο. Κατά τή διάρκεια τῶν σεμιναρίων αὐτῶν τελοῦνται καθημερινά Θεῖες Λειτουργίες καί ἡ λατρευτική ζωή εἶναι πολύ ἔντονη. Μέ μεγάλη μάλιστα ἱκανοποίηση διαπιστώνουμε ὅτι οἱ κληρικοί μας ἀγαποῦν καί δείχνουν μεγάλο ἐνδιαφέρον γιά τά σεμινάρια αὐτά. Ἀναμένουν μάλιστα τή διοργάνωσή τους γιά νά ἔρθουν στήν Ἱεραποστολή, νά συναντηθοῦν μαζί μας, νά συζητήσουν διάφορα ποιμαντικά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν καί νά διδαχθοῦν ἀνάλογα. Ἐκτός τῶν κληρικῶν, πού προαναφέραμε, ἡ Μητρόπολή μας ἔχει σήμερα 10 ὑποδιακόνους καί 160 κατηχητές, οἱ ὁποῖοι εἶναι διάσπαρτοι σέ ὁλόκληρη τήν Κατάνγκα καί διακονοῦν τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Σκεφθεῖτε ὅτι ἡ ἐπαρχία μας εἶναι δυόμιση φορές μεγαλύτερη ἀπό τήν Ἑλλάδα σέ ἔκταση καί μόλις στό ἕνα τρίτο αὐτῆς ἔχουμε πραγματοποιήσει ποιμαντικές περιοδεῖες.

Τά σεμινάρια αὐτά διαρκοῦν συνήθως 20-30 μέρες καί εἶναι πολύ σημαντικά γιά τούς κληρικούς μας. Ἡ ὠφέλεια πού ἀποκομίζουν εἶναι σπουδαία καί τό ἔργο πού ἐπιτελοῦν στή συνέχεια ἰδιαίτερα καρποφόρο. Αὐτό μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν συχνά οἱ ἴδιοι οἱ ἐνορίτες, ἀλλά τό διαπιστώνουμε καί ἀπό τίς ἀναφορές πού μᾶς στέλνουν γιά τό ἔργο τῶν κατά τόπους Ἐνοριῶν. Οἱ Ἱερεῖς μας, λοιπόν, ἐργάζονται ἀγόγγυστα. Ἰδιαίτερα οἱ νέοι Ἱερεῖς διαθέτουν μεγαλύτερο πόθο γιά τή διακονία αὐτή, καθώς εἶναι πλέον μορφωμένοι (διδάσκαλοι ἤ καθηγητές) καί πολλοί ἐξ αὐτῶν ἔχουν ἀποφοιτήσει ἀπό τή Θεολογική Σχολή τῆς Κινσάσα. Μετά ἀπό πολλά χρόνια εἶναι μεγάλη εὐλογία νά διαπιστώνεις ὅτι οἱ νέοι ἄνθρωποι ἔρχονται κοντά μας. Ἄλλοι ἐπιθυμοῦν νά γίνουν κληρικοί, ἐνῶ ἄλλοι μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν τους ἐπιθυμοῦν νά προσφέρουν τίς ὑπηρεσίες τους στήν Ἱεραποστολή μας. Κάποιους τούς βρήκαμε μικρά παιδιά καί σήμερα εἶναι οἰκογενειάρχες καί μαζί τους «κουβαλοῦν» ὅλη αὐτή τήν παράδοση, ὅσα δηλαδή τούς ἔχουμε διδάξει γιά τήν πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Πρόσφατα ὅλοι αὐτοί οἱ νέοι ἵδρυσαν ἕναν μεγάλο σύλλογο μέ τή μορφή μή κυβερνητικῆς ὀργάνωσης. Μεταξύ τῶν δραστηριοτήτων τους συμπεριλαμβάνουν τήν παροχή βοήθειας στούς Χριστιανούς μέσα ἀπό τό φιλανθρωπικό, τό ἐνοριακό καί τό πνευματικό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Βέβαια ἡ χώρα διέρχεται μεγάλη οἰκονομική κρίση, ὅπως καί ἡ πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα, καί τό ἔργο μᾶς ἔχει σχεδόν σταματήσει. Τό Ἱεραποστολικό μας Κλιμάκιο ἐνισχύεται ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπό τόν Ἱεραποστολικό σας Σύνδεσμο. Μέ τή βοήθειά σας καταφέραμε νά ἀναβαθμίσουμε τό Ἰατρεῖο τῆς Ἱεραποστολῆς ἀρχικά σέ μία μικρή Κλινική καί σήμερα σέ ἕνα σύγχρονο Νοσοκομεῖο, τό ὁποῖο προσφέρει πολλά στήν τοπική κοινωνία, παρέχοντας περίθαλψη ὑψηλοῦ ἐπιπέδου. Οἱ ἰατροί, οἱ νοσοκόμοι καί τό λοιπό βοηθητικό προσωπικό μέ μεγάλη κατανόηση καί ὑπομονή βρίσκονται διαρκῶς στό πλευρό τῶν ἀσθενῶν. Σπουδαία ὅμως εἶναι καί ἡ βοήθεια τῶν Ἱερέων μας, πού τούς ἐπισκέπτονται συχνά καί τελοῦν Παρακλήσεις. Μελλοντικά μάλιστα σκεφτόμαστε νά ἀνεγείρουμε στούς χώρους τοῦ Νοσοκομείου καί ἕναν μικρό Ἱερό Ναό. Σαφέστατα οἱ ἐλλείψεις, κυρίως σέ ἰατρικά μηχανήματα, εἶναι πολλές, ἀλλά εὐελπιστοῦμε ὅτι σύν τῷ χρόνῳ θά τά ἀποκτήσουμε, γιά νά ἐπιτύχουμε τήν εὔρυθμη λειτουργία του. Ἤδη γίνονται κάποιες προσπάθειες καί βρισκόμαστε σέ ἐπικοινωνία μέ κάποιες ἑταιρίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὑποσχεθεῖ νά μᾶς βοηθήσουν.

Καί στόν τομέα τῆς ἐκπαίδευσης γίνεται μία μεγάλη καί ἀξιόλογη προσπάθεια, ἡ ὁποία ἀποδίδει καρπούς. Ὅταν πῆγα στό Κολουέζι, βρῆκα ἡμιτελές ἕνα σχολικό κτήριο πού ἑτοίμαζε ὁ μακαριστός παπα-Κοσμᾶς. Τό κτήριο αὐτό λειτούργησε τήν ἑπόμενη χρονιά, τό 1990. Ἔκτοτε ἔχουν ἀνεγερθεῖ καί λειτουργοῦν 75 σχολεῖα, Γυμνάσια καί Λύκεια, στά ὁποῖα φοιτοῦν 25.000 μαθητές. Οἱ ἐπιδόσεις τους καθημερινά εἶναι ἐντυπωσιακές καί τό ποσοστό ἐπιτυχίας τους στίς ἐξετάσεις στά Πανεπιστήμια πολλές φορές ἀγγίζει τό 100%. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐλπίζουμε ὅτι ἀπό τά σχολεῖα αὐτά θά ἀναδειχθοῦν νέοι μορφωμένοι ἄνθρωποι, πού μελλοντικά θά στελεχώσουν τίς Ἐνορίες καί τά κατηχητικά καί θά συμμετάσχουν ἐνεργά στίς διάφορες ἐκδηλώσεις πού πραγματοποιοῦμε. Σήμερα στό Κολουέζι κτίζονται δύο νέα σχολεῖα καί ὁ συνολικός ἀριθμός τῶν Γυμνασίων καί τῶν Λυκείων θά ἀνέλθει στά τέσσερα.

Τά δύο μεγάλα ἀγροκτήματα πού διαθέτει σήμερα ἡ Ἱερά Μητρόπολη, μᾶς βοήθησαν πάρα πολύ στό ἱεραποστολικό ἔργο. Τό ἀγρόκτημα πού εἶχε δημιουργήσει ὁ παπα-Κοσμᾶς μᾶς βοήθησε σημαντικά στά πρῶτα βήματα. Στή συνέχεια ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Τιμόθεος, βλέποντας ὅτι ἡ Ἱεραποστολή ἔπρεπε νά γίνει αὐτάρκης, ἀγόρασε κι ἕνα ἄλλο μεγάλο ἀγρόκτημα, τό ὁποῖο ἀξιοποιήσαμε κατά τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας. Σέ αὐτό τό ἀγρόκτημα ἐκπαιδεύονται καί οἱ μαθητές τῆς Ἀγροτικῆς Σχολῆς, καθώς διαθέτει ὅλα τά ἀπαραίτητα μηχανήματα καλλιέργειας. Σέ αὐτόν τόν τομέα ὑπάρχει μεγάλο ἐνδιαφέρον καί ἀπό τούς Ἱερεῖς μας, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νά δημιουργήσουν κάποιες μικρές φάρμες γιά τίς Ἐνορίες τους, ὥστε σταδιακά νά καταστοῦν αὐτοσυντήρητες. Ὁ π. Βαρνάβας μέ τίς εἰδικές γνώσεις του ἔχει ἀναλάβει πλέον καί τή φάρμα τοῦ παπα-Κοσμᾶ, ἡ ὁποία ἀποδίδει περισσότερο πρός ὄφελος τῆς Ἱεραποστολῆς μας. Στή φάρμα αὐτή ὑπάρχουν κονικλοτροφεῖο, χοιροτροφεῖο, πτηνοτροφεῖο, πρόβατα, βόδια καί πρόσφατα ξεκίνησε καί ἰχθυοκαλλιέργεια.

Ὡς πρός τό κοινωνικό ἔργο, σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι μέσα στήν Ἱεραποστολή λειτουργεῖ ἕνα Οἰκοτροφεῖο μέ 25 νέους. Αὐτά τά παιδιά σπουδάζουν στά σχολεῖα μας καί συγκροτοῦν καί τόν χορό τῶν Ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως. Μάλιστα κατά τή διάρκεια τῶν σεμιναρίων, πού πραγματοποιοῦμε, ἔρχονται ἀπό ὅλες σχεδόν τίς Ἐνορίες τῆς Μητροπόλεώς μας καί διδάσκουν καί στούς ὑπόλοιπους, πού ἐνδιαφέρονται, τήν ψαλτική τέχνη. Τούς μαθαίνουμε τούς ἤχους, τήν ἱστορία τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Φροντίζουμε, λοιπόν, γιά τά παιδιά αὐτά, πληρώνοντας τά δίδακτρα τῶν σπουδῶν τους, τήν ἐνδυμασία τους, τή διατροφή τους κ.λπ., γνωρίζοντας ὅτι θά μᾶς ἀντιπροσφέρουν τή βοήθεια πού τούς παρέχουμε.

Ἕνας μεγάλος εὐεργέτης μας εἶναι ὁ π. Παντελεήμων Ποῦλος, Ἀρχιμανδρίτης τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἐτησίως μᾶς ἀποστέλλει 4-5 κοντέινερ μέ τρόφιμα καί ἐκκλησιαστικά εἴδη. Ἔτσι καταφέραμε νά ἐπανδρώσουμε ὅλους τούς Ἱερούς Ναούς μέ ἐκκλησιαστικά σκεύη καί ἄμφια. Ἐπίσης, μᾶς στέλνει ἀνά ἔτος 1.000 λίτρα νάμα γιά τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Μέ τά τρόφιμα αὐτά πραγματοποιοῦμε συχνά διανομές τροφίμων τόσο στήν Ἱερά Μητρόπολη ὅσο καί στίς Ἐνορίες σέ χιλιάδες Χριστιανούς μας. Στίς ποιμαντικές περιοδεῖες μας φροντίζουμε νά ἔχουμε πάντα μαζί μας καί τρόφιμα γιά τούς ἐνδεεῖς.

Ἐκεῖνο πού δίνει πνοή καί ζωή στό κοινωνικό μας ἔργο εἶναι ἡ καλλιέργεια μίας μεγάλης ἔκτασης 2.000 στρεμμάτων γῆς. Τό παραγόμενο καλαμπόκι χρησιμεύει γιά τίς ἀνάγκες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί μέρος αὐτοῦ πωλεῖται, ὥστε μέ τά ἔσοδα πού προκύπτουν νά συντηρούμαστε.

Μία ἀπό τίς ἄμεσες ἀνάγκες μας εἶναι ἡ ἔκδοση στά γαλλικά κάποιων λειτουργικῶν βιβλίων καί αὐτό πρέπει νά γίνει ἐδῶ στή Θεσσαλονίκη, γιατί σήμερα ἀναγκαζόμαστε νά ἀγοράζουμε τά βιβλία αὐτά ἀπό τή Γαλλία.

Ὅλο αὐτό τό ἔργο γίνεται μέ τήν εὐλογία καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Πιστεύουμε ὅτι ὁ Πανάγαθος θά συνεχίσει νά ἐπευλογεῖ τή διακονία αὐτή καί νά φωτίζει τούς ἀνθρώπους πού φιλότιμα ἐργάζονται ἀπό τά μετόπισθεν καί μᾶς βοηθοῦν ἠθικά καί οἰκονομικά. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστοῦμε καί εὐγνωμονοῦμε τόν Ἱεραποστολικό σας Σύνδεσμο, πού μέ τόση ἐγκαρδιότητα συνεχίζει νά συνδράμει τό ἱεραποστολικό μας ἔργο ἀπό τό ὑστέρημα τῶν εὐσεβῶν δωρητῶν καί εὐεργετῶν του.

Εὔχεσθε, ἀδελφοί.

† Ὁ Κατάνγκας Μελέτιος

Στηρίξτε την Ορθόδοξη ιεραποστολή στη Μητρόπολη Κατάνγκας- Κολουέζι μέσω του Ιεραποστολικού Συνδέσμου Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Θεσσαλονίκης !

1. ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
235/296004-49
ΙΒΑΝ: GR9401102350000023529600449
SWIFT (BIC): ETHNGRAA

2. ALPHA BANK
479-002101-029168

3. ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
5231-013724-415

http://ierapostolos.gr/support.php

Πηγή: Ιεραπόστολος, Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Η Ρουάντα και το Μπουρούντι  βρίσκονται στην κεντρο-ανατολική Αφρική. Ανήκουν  στην ομάδα των φτωχών τριτοκοσμικών χωρών με μεγάλη γεννητικότητα και ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού.   Εχουν  και οι 2 σήμερα , περίπου  23.000.000 περίπου πληθυσμό Το 55% είναι ρωμαιοκαθολικοί, 22% ανήκουν σε διάφορα ανιμιστικά θρησκεύματα και οι υπόλοιποι είναι προτεστάντες ή μουσουλμάνοι

Στα κράτη αυτά η λέξη Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ταυτισθεί στην αντίληψη των αφρικανών μόνο με τον λευκό Ευρωπαίο. Όταν άκουσαν ότι είναι παγκόσμια η Εκκλησία του Χριστού, χάρηκαν και αρκετοί άρχισαν να έρχονται στις Ακολουθίες μας. Μετά από τέσσερις μήνες κατηχήσεων ξεκίνησαν και  οι πρώτες βαπτίσεις. Οι νεοβάπτιστοι, αρκετοί από αυτούς άνθρωποι με διανοητική ανάπτυξη και εκκλησιαστική παιδεία που είχαν λάβει από τον ρωμαιοκαθολικισμό, ομολόγησαν την αίσθηση της Θείας Χάριτος στο βάπτισμά τους και υποσχέθηκαν ότι θα μείνουν για πάντα Ορθόδοξοι.

Αρχικά η παρουσία εκπροσώπων της Ορθοδοξίας εδώ υπήρξε προβληματική εκ μέρους του λαού. Μας θεωρούσαν εβραίους ή το πλέον σίγουρο μουσουλμάνους και μάλιστα μουφτήδες. Γι’ αυτό τους πιο εγκάρδιους χαιρετισμούς είχαμε από τους μονοχίτωνες λευκοφόρους μουσουλμάνους. Όσες φορές τους ρωτούσαμε αν γνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι περισσότεροι μας έλεγαν ότι δεν έχουν ακούσει αυτή την ονομασία. Άλλοι κάπως μορφωμένοι την γνώριζαν από την ιστορία που διδάσκονταν στα σχολεία τους και ότι είναι μία αιρετική Εκκλησία που αποκόπηκε από τη Ρωμαιοκαθολική.

 Ο πρώτος ορθόδοξος ρασοφόρος ήλθε στο Μπουρούντι της Αφρικής τον Νοέμβριο τού 2003. Οι πρώτοι φίλοι που τον χαιρετούσαν εγκάρδια ήταν οι μουσουλμάνοι, λέγοντάς του: «Σαλάμ αλέκομ», που σημαίνει «ειρήνη σε σένα».

Τα αυτοκίνητα σταματούσαν να δουν τον παράξενο επισκέπτη. Τα παιδιά γελούσαν, τον κοίταζαν περίεργα, οι μεγαλύτεροι νέοι τον φώναζαν: «Οσάμα μπιν Λάντεν». Όπου στεκόταν ο παράξενος ταξιδιώτης, τον κύκλωναν πολλοί και με πολλή περιέργεια τον ρωτούσαν να μάθουν τι άνθρωπος είναι, ποια θρησκεία ακολουθεί.

Αφότου ο παράξενος ρασοφόρος έβαλε επιστήθιο Σταυρό για να γλυτώσει από τις ενοχλήσεις του κόσμου και τους χαιρετισμούς των μουσουλμάνων, ησύχασε κάπως ο κόσμος. Γρήγορα έμαθαν ότι είναι εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ότι ήλθε να διδάξει τους ανθρώπους την αληθινή και αρχαία Πίστη του Χριστού μας.

Τους είπε πού είναι η εκκλησία του και άφησε τον Θεό να κανονίσει το πρόγραμμά Του.

Η καμπάνα κτυπούσε, αλλά κανείς δεν έμπαινε μέσα. Όπως έμαθα αργότερα, οι ιθαγενείς σκέφτονταν κι έλεγαν ότι αυτή η εκκλησία είναι των λευκών και απαγορεύεται να μπαίνουν μέσα οι ιθαγενείς.

Μετά από 40 ημέρες αφότου είχαμε έλθει, στις 11 Δεκεμβρίου 2003, ημέρα Κυριακή, μετά την Λειτουργία, ήλθαν στην είσοδο της εκκλησίας μας δύο νέοι. Μας ρώτησαν αν αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους απαντήσαμε καταφατικά και ζήτησαν να μάθουν τι διαφορές υπάρχουν με την ρωμαιοκαθολική «εκκλησία».

Τους καταρτίσαμε πρόγραμμα ότι κάθε απόγευμα θα τους διδάσκαμε το σχετικό μάθημα. Ερχόταν πρόθυμα και οι δύο τους. Ο ένας ήταν απόφοιτος της εκκλησιαστικής σχολής της παπικής εκκλησίας και εκείνο τον καιρό φοιτητής της δημοσιογραφίας και ο δεύτερος καθηγητής των γαλλικών σε γυμνάσιο.

Παράλληλα με αυτούς ερχόταν κι ένας άλλος νεαρός. Ονομαζόταν Χασάν. Ήταν στο θρήσκευμα μουσουλμάνος και απόφοιτος σχολής μηχανικών αυτοκινήτων. Τον ρώτησα πώς έρχεται στην εκκλησία μας και δεν πάει στο τζαμί του και μου είπε:

– Πάτερ, εδώ τριγυρίζω επί δύο χρόνια και ερωτώ να μάθω πότε θα ανοίξει αυτή η εκκλησία και κανείς δεν υπάρχει να με πληροφορήσει κάτι σχετικό. Τώρα που άνοιξε από εσάς, είμαι χαρούμενος. Θέλω να αλλάξω θρησκεία και να ακολουθήσω αυτήν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ έχει σταματήσει ο νους και η καρδιά μου.

Και στους τρεις διαπιστώσαμε την πίστη τους και την αμετάθετη απόφασή τους να ενταχθούν στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Βαπτίσθηκαν και, όπως μου ομολόγησαν, αισθάνθηκαν την εσωτερική αλλαγή μέσα τους, κατά την επίσκεψη της θείας Χάριτος στην ώρα του Βαπτίσματος και ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την Πίστη μας.

Ο Βασίλειος, δάσκαλος στο επάγγελμα και ψάλτης της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπουζιουμπούρα είχε βαπτισθεί τον Μάιο του 2004. Από την πρώτη στιγμή επέδειξε ασυνήθιστο ζήλο για την εκκλησία μας. Ουδέποτε τις Κυριακές απουσίασε από τις Ακολουθίες μας. Ερχόταν μάλιστα μία ώρα νωρίτερα για να ανάψει τα καντήλια, να σκουπίσει τα προπύλαια της εκκλησίας και να σφουγγαρίσει, αν κάπου υπάρχουν σκουπιδάκια, να ετοιμάσει τα αναγκαία για τον ιερέα. Όποτε δεν είχε μαθήματα, ερχόταν μαζί μας να διαβάσουμε και να ψάλλουμε τον Εσπερινό. Τον έστελνα σε διάφορες δουλειές και πάντοτε μου έφερνε τις αποδείξεις και τα ρέστα.

Τον ρωτούσα: «Τι σκέπτεσαι να κάνεις στην ζωή σου;» «Θέλω να γίνω μοναχός», μου απαντούσε.

Σήμερα είναι μοναχός και υπηρετεί την εκκλησία μας με αγάπη, θυσιαστικό φρόνημα και αυταπάρνηση.

 
Διάφορα θαυμαστά γεγονότα μας συνέβαιναν τις μέρες των πρώτων κατηχήσεων και βαπτίσεων στο Μπουρούντι.

Χαρακτηριστικά, την παραμονή της εορτής του αγίου Σπυρίδωνος τελέσαμε τον εσπερινό. Μετά το τέλος έσβησα όλα τα καντήλια (το τέμπλο έχει 12) και άφησα μόνο ένα του Χριστού και ένα στην εικόνα του Αγίου του ναού. Φεύγοντας από τον ναό βλέπω με έκπληξή μου το καντήλι της ενθρόνου Παναγίας μας αναμμένο. Είπα με τον λογισμό μου, ότι δεν το έσβησα καλά κι άναψε πάλι. Πήγα και το έσβησα. Το βράδυ 7:30 μ.μ. πήγα να κάνω το Απόδειπνο και είδα το καντήλι της Παναγίας να καίει. Συγκινήθηκα, χάρηκα και σκέφθηκα ότι η Παναγία θέλει το καντήλι της αναμμένο και μετά την κάθε ακολουθία. Έκτοτε άφηνα τρία καντήλια αναμμένα.

Μετά τη Λειτουργία της Κυριακής της 14ης Δεκεμβρίου άφησα ως συνήθως τώρα τρία καντήλια να καίνε. Αφού έκανα μία βόλτα και έσβησα όλα τα άλλα, ήμουν έτοιμος να φύγω. Κοιτάζω πάλι και βλέπω να είναι αναμμένο το καντήλι του αγίου Νικολάου! Πήγα γοργά και το έσβησα. Μέχρι να στρέψω τα νώτα μου και να ρίξω μια τελευταία ματιά, το καντήλι είχε ανάψει μόνο του. Έκτοτε τα ακοίμητα καντήλια έγιναν τέσσερα…

Ανήμερα των Θεοφανείων βαπτίσθηκαν 14 άτομα. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν το ζεύγος Χριστοφόρου και Ακυλίνας με το μωρό τους, τον Κωνσταντίνο. Μετά τις βαπτίσεις τους έγινε και ο γάμος αυτού του μοναδικού ζεύγους. Η μορφή και η συμπεριφορά του Χριστοφόρου με ενέπνεαν. Μετά από λίγο διάστημα του έδωσα ευλογία να είναι βοηθός του κατηχητού μας Βασιλείου. Ο πόθος του Χριστοφόρου ήταν τι πρέπει να κάνουμε για να εξαπλωθεί η Ορθοδοξία μας στη χώρα του, το Μπουρούντι. Από τότε που βαπτίσθηκαν συμμετείχαν σχεδόν ανελλιπώς τις Κυριακές αλλά και τις καθημερινές στις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Ο Χριστόφορος μαζί με άλλα παιδιά ήταν στο αναλόγιο της εκκλησίας μας και ποθούσε να μάθει τη βυζαντινή μουσική, η οποία και τον χαροποιούσε και τον κατένυσσε. Αρκεί να πω ότι στον κατανυκτικό και ευχαριστιακό ύμνο «Σε υμνούμεν…» παραμέριζε από εμάς και γονατιστός σκούπιζε τα δάκρυά του…

Στην γιορτή της αναστάσεως του Λαζάρου του έτους 2005 βαπτίσθηκαν στην εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου 15 Μπουρουντέζοι αδελφοί μας. Ανάμεσά τους και ο τελειόφοιτος της νομικής Δαμασκηνός Μπ. Δεν του ζήτησα να μου περιγράψει τι αισθάνθηκε στη βάπτισή του, όμως μόνος του μου είπε ότι, όταν πήγε το απόγευμα στο σπίτι του, μετά την βάπτισή του, κρέμασε τον ξύλινο μεγάλο Σταυρό που του έδωσα στον τοίχο του δωματίου του. Το βράδυ, μετά την προσευχή του, πριν κοιμηθεί, είδε ένα θαυμαστό φαινόμενο. Από τον Σταυρό έβγαιναν ακτίνες φωτός που ξεχύνονταν μέσα στο δωμάτιό του. Ταυτόχρονα άκουσε και μία ωραία ψαλμωδία, που έλεγε στα σουαχίλι: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

Πολλοί νεοφώτιστοι ορθόδοξοι χριστιανοί κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους μετά το βάπτισμά τους.

Ο νεοφώτιστος Σίμων Κ. που βαπτίσθηκε τον Ιανουάριο του 2007 στη λίμνη Τανγκανίκα, κοντά στην πόλη Ουβίρα του Ανατολικού Κονγκό: «Αισθάνθηκα μετά την έξοδό μου από το νερό μία αλλαγή μέσα μου, η οποία δεν προήλθε από μένα. Πριν βαπτισθώ αγαπούσα το ποτό, αλλά μετά τη βάπτισή μου δεν πίνω πια μέχρι σήμερα. Δοξασμένο να είναι το όνομα του Θεού.»

Ο Αντώνιος Μ. που βαπτίσθηκε στο ίδιο μέρος στις 26 Μαΐου 2007 αναφέρει: «Όταν μπήκα στο νερό και ο π. Σίλβεστρος με βύθισε με το χέρι του τρεις φορές μέσα λέγοντας και την επίκληση της Αγίας Τριάδος, αισθάνθηκα ότι ένα πράγμα βγήκε από πάνω μου και αισθανόμουν κνησμό στα μάτια μου. Τότε αισθάνθηκα μεγάλη χαρά μέσα στην καρδιά μου. Και μέχρι σήμερα δεν έχω όρεξη για φαγητό, διότι η χαρά έχει γεμίσει την καρδιά μου. Η προσευχή του Χριστού επίσης λέγεται μόνη της μέσα  μου. Κάθε απόγευμα που γίνεται Εσπερινός, μπαίνω στην εκκλησία και αφοσιώνεται ο νους και η καρδιά μου στις ψαλμωδίες. Ακόμη πριν και μετά από τον ύπνο επιθυμώ πολύ να προσεύχομαι, διότι μου δίνει πολλή χαρά στη ζωή μου και στην οικογένειά μου.»

Η σύζυγος του επίσης νεοφώτιστου Εμμανουήλ έγραψε τα εξής λόγια: «Βαπτίσθηκα και πήρα το όνομα Φωτεινή. Ευχαριστώ τον Θεό μας διότι μου έδωσε τη σωτηρία μου δωρεάν. Μετά τη βάπτισή μου κατάλαβα εμπειρικά ότι αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία του Θεού. Η Χάρη που έλαβα με βοηθά να ζω αρμονικά με τον άνδρα μου και το παιδί μας.»

Ένα άλλο ευχάριστο και προς δόξα Θεού γεγονός ήταν η είσοδος στην Εκκλησία μας μιας οικογένειας μουσουλμάνων. Ο άντρας πριν δέκα χρόνια ήταν χριστιανός καθολικός και κατόπιν ασπάσθηκε τον ισλαμισμό. Η γυναίκα του δεν αναπαυόταν στη θρησκεία του Μωάμεθ και τα παιδιά του δεν πήγαιναν στο τζαμί. Έψαχνε για την αρχαία Εκκλησία. Του έδωσα αρκετά βιβλία και διάβασε. Ερχόταν στην Εκκλησία μας κάθε Κυριακή. Με επίμονες παρακλήσεις του ίδιου βαπτίσθηκε ολόκληρη η επταμελής οικογένειά του στις 10 Ιουνίου 2007 και έκτοτε έγιναν ένα με την Εκκλησία μας.

Όλα αυτά τα συγκινητικά περιστατικά μας έδιναν φτερά και ο πανάγαθος Θεός μάς πληροφορούσε ότι και σ’ αυτό το μέρος της γης υπάρχει ακόμη πολύς κόσμος που ζητάει το Φώς Του και την σωτηρία του μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας μας.

Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας