Ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐποχή μας καί ἡ νέα τάξη πραγμάτων ἐνῶ ὅλο καί πιό πολύ καθιερώνει παγκόσμιες ἡμέρες καί γιορτάζει γενέθλια, ἐκτοπίζοντας τήν ὀνομαστική ἑορτή, δυσκολεύεται νά ἀποδεχτεῖ καί νά γιορτάσει τόν παγκόσμιο καί σωτήριο σταθμό τῆς ἱστορίας, τά γενέθλια τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι γνωστό βέβαια ὅτι καί στὸ παρελθόν πολλὲς φορὲς ἐπιχειρήθηκε ἡ κατάργηση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Τὸ 1644 στὴ Βρεττανία ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα. Ἐπίσης στὴν κομμουνιστικὴ Ρωσία εἶχαν ἀπαγορευθεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990, ὁπότε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς καί ἐξῆλθε νικητής τό θεῖο βρέφος. Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ κατά τῶν Χριστουγέννων εἶναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμίκευσης, ἡ ὁποία ὑποβαθμίζει τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ τό ἐγκλωβίζει μέσα σέ στενά ὑλιστικά πλαίσια. Φθάσαμε ἔτσι, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ στὴν κοινωνία μας καί τό ὅλο σκηνικό νά συμβάλει στή «μαγεία τῶν Χριστουγέννων».
Στὶς Η.Π.Α. καί σέ πολλές εὐρωπαϊκές χῶρες (πρβλ. καί τούς ἐν Ἑλλάδι κουλτουριάρηδες) γιά νά μή προσβληθοῦν τάχα οἱ ἀλλόθρησκοι ἐπιδίδονται σέ μία προσπάθεια ἀπάλειψης κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Καὶ ἐπειδή ὁ νεοέλληνας τά ἐκλαμβάνει μόνον ὡς ἁπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς, δύσκολα βρίσκεις πιά στήν ἀγορά εὐχετήριες κάρτες ποὺ νά ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα». Συντονισμένες στό ἴδιο μῆκος κύματος καί οἱ μεγάλες ὁδικές ἀρτηρίες ἐκπέμπουν μέσω φωτεινῶν ἐπιγραφῶν τό μήνυμα «Καλὲς Γιορτὲς».
Στά σχολεῖα, ἐπίσης, τά ἐγχειρίδια καθόλου δέν βοηθοῦν τούς μαθητές μέσα ἀπό τό ὑλικό τους νά προσεγγίσουν τό μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Οἱ χριστουγεννιάτικες γιορτές τους κι αὐτές ἐν πολλοῖς ἀλλοιωμένες παρουσιάζουν –πλήν ἐξαιρέσεων- καλικαντζάρους καί ξωτικά! Τί κρίμα! Ὁ Χριστός ἦρθε νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν πολυαρχία τῶν εἰδώλων κι ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά τά ἀναστήσουμε διά τῆς βίας.
Ἐπιπλέον ἡ παγκοσμιοποίηση κατάφερε δυστυχῶς νὰ μᾶς κάνει νά πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς χριστουγεννιάτικο δένδρο δὲν ὑφίστανται! Κατέληξε μάλιστα νὰ γίνει τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων, ἐνῶ παράλληλα πέτυχε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο τῆς ἑορτῆς, ἀποσπώντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ ἀκόμη τὸ Θεῖο Βρέφος.
Κι ὅπως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ἔτσι δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἅη Βασίλη». Ὁ «Σάντα Κλάους», ὅπως τὸν λένε οἱ Δυτικοί -ὄνομα πού παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο-, δέν ἔρχεται πιά ἀπό τήν Καισάρεια ἀλλά ἀπό τόν Βόρειο Πόλο, χορηγίαις τῆς Coca-Cola Ἑλλάδος καί πάσης ὑφηλίου. Βεβαίως καμία σχέση δέν ἔχει μέ τίς σεπτές ἀσκητικές μορφές τῶν ἁγίων Νικολάου καί Βασιλείου.
Τὸ πιό ἀπογοητευτικό εἶναι ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴ χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ ὁ 50ός τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα!
Ἀκόμη πολλοί συν-Ελληνες ἀπό τήν Ἑλλάδα τῆς κρίσης καί τῆς φτωχολογειᾶς ὀργανώνουν κατά μόνας ἤ συλλογικά ἀποδράσεις ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος. Μεταξύ τῶν ἄλλων προσφιλής προορισμός ἐσχάτως ἀποδείχθηκε ὁ «Μύλος τῶν Ξωτικῶν» στά Τρίκαλα. Πέρυσι ὀκτακόσιες χιλιάδες Ἕλληνες «ὀρθόδοξοι» τίμησαν δεόντως «τὸ μεγαλύτερο ἐργοστάσιο παραγωγῆς παιχνιδιῶν, χαρᾶς, δημιουργίας, ἐλπίδας», ὅπως μέσῳ διαφημίσεων αὐτοχαρακτηριζόταν. Μεγαλεπήβολοι οἱ στόχοι του: «Νὰ σκορπίσουν καὶ πάλι τὰ χαμόγελα, ποὺ τόσο μὰ τόσο μᾶς ἔχουν λείψει. (...) Ὁ Ἁι-Βασίλης καὶ τὰ ξωτικὰ γιὰ πρώτη φορὰ μοιράζονται μαζί μας τὰ πολὺ καλὰ κρυμμένα μαγικὰ μυστικὰ τῆς ἐπιτυχημένης ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀποστολῆς τους».
Γιά ὅλη αὐτή τήν ἀντι-χριστουγεννιάτικη περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα καί τή βεβήλωση τῆς Χριστοῦ-Γέννας ὅποιος σέβεται τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα αἰσθάνεται ἱερὴ ἀγανάκτηση. Μήπως ἐντέλει ζοῦμε σὲ κοινωνία νέο-εἰδωλολατρική, ποὺ ὅλο καί περισσότερο ἀποϊεροποιεῖ τά Χριστούγεννα καί ἀντικαθιστᾶ τὴν ἀναφορά στό σωτήριο ἐπέκεινα μὲ νέα εἴδωλα, ξόανα καί ὑλικά ἀγαθά; Μὲ θρασύτητα παρατηροῦμε νά γκρεμίζεται ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ἀκόμη ὄρθιο ἀπὸ τὰ ἁγνὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τοῦ ὀδυνωμένου λαοῦ μας καί νά ἰσοπεδώνονται τὰ αἰώνια ἰδανικὰ τῆς Φυλῆς μας. Πῶς ἡ ψυχή πού διψᾶ γιά Ἀλήθεια καί Ἀγάπη νά ξεδιψάσει πραγματικά μέ τέτοια ὑποκατάστατα; Πῶς νά γεμίσει μέ χαρά καί πληρότητα, ὅταν ἀπό τά Χριστούγεννα λείπει αὐτός ὀ ἴδιος ὁ Χριστός; Ἀποτέλεσμα: Γευόμαστε «τά Χριστούγεννα τῆς μοναξιᾶς, τῆς μελαγχολίας, τῆς κατάθλιψης». Νά οἱ καρποί τῆς ἄσωτης γιορτῆς!
Θά πρέπει νά τό καταλάβουμε ὅτι σήμερα προπαντός ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό αὐτήν τή ζωοδότρα πηγή, γιά νά παραμυθήσει τόν πόνο μας καί νά φωτίσει τά σκοτάδια μας. Ἡ πολλαπλὴ κρίση ποὺ βιώνουμε δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἀποτελεσματικά, ἂν δὲν χρησιμοποιήσουμε ἰσχυρά καί δοκιμασμένα πνευματικά ἀντίδοτα τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὸν παντοδύναμο Κύριό μας καί τήν προσκύνηση τοῦ νηπιάζοντος Θεοῦ.
Καί, καθώς ὅσοι ἐπιμένουν νά γιορτάζουν ρωμαίικα Χριστούγεννα βρίσκουν τήν εὐκαιρία αὐτές τίς ἡμέρες νά ξεφυλλίσουν λίγο Παπαδιαμάντη ἤ Κόντογλου, κλείνουμε μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τόν δεύτερο, ἀφοῦ φέτος συμπληρώνονται πενήντα χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του: «Ἀδέλφια μου, φυλάξτε τά ἑλληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε ὅπως γιορτάζανε οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα πυροτεχνήματα. Οἱ δικές μας οἱ γιορτές ἀδελφώνουν τούς ἀνθρώπους, τούς ἑνώνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μήν κάνετε ἐπιδείξεις. «Εὐφράνθητε ἑορτάζοντες».
Ἀκοῦστε τί λένε τά παιδάκια πού λένε τά κάλαντα: «Καί βάλετε τά ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθῆτε, στήν ἐκκλησίαν τρέξετε, μέ προθυμίαν μπῆτε, ν’ ἀκούσετε μέ προσοχήν ὅλην τήν ὑμνωδίαν, καί μέ πολλήν εὐλάβειαν τήν θείαν λειτουργίαν. Καί πάλιν σάν γυρίσετε εἰς τό ἀρχοντικόν σας, εὐθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τό φαγητόν σας. Καί τόν σταυρόν σας κάνετε, γευθῆτε, εὐφρανθῆτε. Δῶστε καί κανενός φτωχοῦ ὅστις τό ὑστερεῖται».
Πηγή: Άκτίνες
