Η Παναγία είναι το αποκούμπι μας, η παρηγοριά που δεν μας απογοητεύει ποτέ, η πνευματική μητέρα μας που δέεται και θαυματουργεί.
Κοίμηση της Θεοτόκου. Δεκαπέντε Αυγούστου. Στην καρδιά του καλοκαιριού, στην πιο φωτεινή, ζεστή και πυρωμένη περίοδο του έτους, η χριστιανοσύνη τιμά την Παναγία, την πάνσεπτη Μητέρα όλου του κόσμου. Ταίριασμα σοφό της εποχής με την εκτυφλωτική οντότητα της Μητέρας του Θεού.
Όπως φλογίζει ο καλοκαιρινός ήλιος την πλάση, έτσι και η πύρινη αγάπη της Θεοτόκου απλώνει τις θερμές αχτίνες της σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ήλιος υπέρλαμπρος, ζωοδότης και ευεργετικός για τις ανθισμένες ψυχές που αποζητούν να λουστούν με τη δόξα της. Όμως ακόμα και ο Αυγουστιάτικος ήλιος μοιάζει με χλωμό άστρο, μπροστά στην «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών».
Η Παναγία μας, κοιμήθηκε. Η Παναγία μας, ζει! Η πάναγνη ψυχή της βρέθηκε στην αγκαλιά του Χριστού, ανέβηκε στον θρόνο της για λίγο, και πάλι όμως ρίχτηκε στη μάχη για τη σωτηρία των ανθρώπων. Το πέρασμα στην αιωνιότητα όχι μόνο δεν σταμάτησε την έμφυτη ορμή της μάνας που αγωνιά κάθε ώρα και στιγμή για τα παιδιά της, άλλα ίσα – ίσα την κατέστησε ουράνια Μητέρα μας, που απλώνει τον μανδύα της προστατευτικά και σκεπάζει όλη την οικουμένη.
Πενθεί αλλά και γιορτάζει ολάκερη η πλάση που κλίνει το γόνυ μπροστά στο μεγαλείο της κεχαριτωμένης Μαρίας, της χρυσής πύλης από την οποία εισήλθε στον κόσμο ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού. Ο Αυγουστιάτικος αέρας μοσχοβολά λιβάνι και κουρνιάζει στις καρδιές μια σταυροαναστάσιμη χαρά που καθρεφτίζεται σε όλη την κτίση.
«Επί σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις, αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος, ηγιασμένε ναέ και παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, εξ ής Θεός εσαρκώθη και παιδίον γέγονεν ο πρό αιώνων υπάρχων Θεός ημών».
Η Παναγία μας πολιορκεί με την αγάπη της
Χιλιάδες κόσμου προστρέχουν με ελπίδα και κατάνυξη στα αμέτρητα προσκυνήματα για να ατενίσουν την πάνσεπτη μορφή της Παναγίας. Θωρούν με δέος την Κυρά τους, την Βασίλισσα τους, την Αρχόντισσα του πνευματικού στερεώματος, το μεγαλύτερο καύχημα της ανθρωπότητας. Η παρουσία μας στην εορτή της, ελάχιστος φόρος τιμής για το υπέρτατο καταφύγιο μας. Εκεί που ακουμπά κάθε πιστός τον πόνο του, την αγωνία του, το δάκρυ του, την ελπίδα του, το τάμα του και την ευχαριστία του.
Σε μια χάρτινη εικονίτσα στο πορτοφόλι, σε μια καπνισμένη ξύλινη εικόνα στο εικονοστάσι, στον νοτισμένο τοίχο ενός γαλήνιου ξωκλησιού, στο μεγαλοπρεπές τέμπλο ενός περικαλλούς ναού, παντού η Παναγία «εισβάλλει» στη ζωή μας και την πλημμυρίζει με ευλογία και παρηγοριά. Έτσι όπως άκουσε εκείνο το «μη φοβού Μαριάμ» από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, και η Θεοτόκος με τη σειρά της το μεταφέρει προς κάθε ανθρώπινη ψυχή που δοκιμάζεται και καταφεύγει στη βοήθεια της: «Μη φοβάσαι, εγώ σε προστατεύω»!
Όσο και αν λυσσομανάει η καταιγίδα της αθεΐας στην κοινωνία, ο κόσμος έχει βαθιά ριζωμένη μέσα του την πεποίθηση πως η Παναγία είναι το μοναδικό ακλόνητο στήριγμα του, η μόνη καταφυγή του και σκέπη και προστασία.
Να μην αφήνουμε την Παναγία ποτέ από το χέρι
Το μεγάλο λάθος που κάνουμε μερικές φορές είναι πως η μικροψυχία μας και η ολιγοπιστία μας, μας κάνει να μεταχειριζόμαστε την απέραντη αγάπη της Θεοτόκου σαν μια ομπρέλα, που την ανοίγουμε μόνο όταν μας σκεπάζουν τα βαριά και μαύρα σύννεφα της ζωής, και μετά την αφήνουμε σε μια άκρη ώσπου να την ξαναχρειαστούμε. Μέγα λάθος και θλιβερή απρέπεια.
Κι όμως, ακόμα κι έτσι η Παναγία δεν μας τιμωρεί για την αθλιότητα μας. Καρτερεί για να σώσει τα «αλητόπαιδα» της, προστρέχει στο «Παναγία μου σώσε με», ευωδιάζει τις ζωές μας, ξεπλένει τις λερωμένες ψυχές μας με τα δάκρυα της, δεν παύει να απευθύνεται στον Υιό της και να ζητά την μακροθυμία Του.
Είναι αφάνταστη τραγωδία να μην εκμεταλλευόμαστε αυτό το άφατο δώρο που μας παραχώρησε η θεία οικονομία, μια ακοίμητη και φιλόστοργη Μάνα που στέκει πάντα στο πλευρό μας και μας δίνει όλο το θάρρος να την φωνάζουμε, να της μιλούμε, να της τραβούμε το χέρι για να συμπαρασταθεί στις δοκιμασίες μας. Όχι μόνο όταν την έχουμε ανάγκη, άλλα κάθε ώρα και στιγμή με το θάρρος που έχει το παιδί προς την μητέρα του, να την «ενοχλούμε» με τον «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».
Εφόσον ζητούμε με ταπεινότητα τη βοήθεια της όπως θα έκανε και ένα απροστάτευτο παιδί, εκείνη δεν θα αγνοήσει το δάκρυ μας, δεν θα κλείσει το αυτί στον αναστεναγμό μας, δεν θα πάρει αψήφιστα τις προσδοκίες μας, δεν θα απομακρυνθεί από την αμαρτωλότητα μας.
Θα μας θεραπεύσει από ασθένειες του σώματος και της ψυχής, θα μας βρει λύση σε προβλήματα της ζωής μας, θα μας απαλλάξει από δοκιμασίες που φαντάζουν ανυπέρβλητες. Θα ενεργήσει έτσι όπως γνωρίζει εκείνη, πότε ολοφάνερα και πότε χωρίς να αντιληφθούμε τις ευεργεσίες της παρά όταν έρθει ο κατάλληλος καιρός.
Αυτές είναι αλήθειες και βιώματα που έχουν ριζώσει στη συνείδηση γενεών και γενεών, και απόδειξη είναι οι αμέτρητες εικόνες από άκρη σε άκρη της Ελλάδας που έχουν πλημμυρίσει με θαύματα τούτο τον τόπο.
Από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου, ως τα βαθιά γεράματα, η Παναγία πρέπει να είναι μόνιμος συνοδοιπόρος μας στο ταξίδι της ζωής, Μάνα μονάκριβη που στέκεται στα δύσκολα και στα εύκολα, στα λυπητερά και τα χαρούμενα, στα πρώτα και τα στερνά.
Πηγή: sportime.gr
