Σήμερον ἡ ἀόρατος φύσις,
τοῖς βροτοῖς ἐκ Παρθένου συνάπτεται.
Σήμερον ἡ ἄπειρος οὐσία,
ἐν Βηθλεέμ σπαργάνοις ἐνειλίσσεται.
Σήμερον ὁ Θεός δι’ἀστέρος,
Μάγους εἰς προσκύνησιν ἄγει,
Προμηνύοντας αὐτοῦ τήν τριήμερον ταφήν,
ὡς ἐν χρυσῷ καί σμύρνῃ καί λιβάνῳ·
διό ψάλλομεν· Ὁ σαρκωθείς ἐκ Παρθένου,
Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν.
( Δοξαστικό, 26ης Δεκεμβρίου)
ΚΛΙΜΑΞ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Το κλαρί του δένδρου ήταν μια κόρη. Άνθρωπος όπως όλοι. Δηλαδή μια μεγάλη ποσότητα ύλης και σύγχρονα το όνομα. Ονομαζόταν Μαρία. Είχε πατέρα. Μητέρα, πήρε και άντρα. Όμως ήταν τόσο αμόλυντη, αδιάφθορη, άχραντη, αγνή, που τα πάντα αποτέλεσαν μέσα της ένα, οι δύο ποσότητες, πιο καθαρές απ’ ό,τι στα βρέφη, όταν ακόμα δεν ξέρουν να προφέρουν το όνομα που έλαβαν, να το κάμουν δικό τους. Έτσι πάντοτε έμεινε αειπάρθενη, και σ’ όλες τις γυναίκες ανάμεσα, η μονάκριβη στάθηκε Ευλογημένη. Αυτήν ο Θεός διάλεξε, για να σώσει απ΄ το κομμάτιασμα τον άνθρωπο, απ΄το διχασμό το πλάσμα του, από τον αφανισμό.
Η Μαρία ασπόρως, με τον άνεμο του Κυρίου, χώρεσε Εκείνον που σε τίποτα δε χωρά, ενσάρκωσε τον των Αγίων Αγιότατο Λόγο. Ο άνθρωπος δε θα ‘βρισκε ποτέ την αλήθεια του, αν δεν γινόταν κλίμακα η Κόρη επουράνια, να κατεβεί ο Θεός, οι άνθρωποι να μεταφερθούν, σα με γέφυρα πέρα από τα γήινα.
Για μας που εν ονόματί Του βαπτιστήκαμε, ψηλά δεν παύει να πρεσβεύει υπέρ ημών. Βάζει σε τάξη την ταραχή των λογισμών, θεραπεύει τις αναπηρίες, και τα πάθη των σωμάτων μας. Αδελφοί, διατρέξτε την Πόλη όπου χαρμόσυνα οι καμπάνες ηχούν, ώστε να λάβετε θάρρος. Δεν πρόκειται να πεθάνουμε, θα ζήσουμε. Αμοιβαία συγχωρεθείτε και αγκαλιστείτε. Επειδή πολύς ειν’ ο καημός, η Μητέρα μας, απ’ τον ουρανό έρχεται και υποδεικνύει. Καταδέχεται των Αγίων η Μεγαλύτερη, στο φτωχό παράθυρο, για τη σωτηρία μας, τη διέλευσή της να βεβαιώνει μυστικά, για να ξέρουμε, απ΄ το σκότος όπου βρισκόμαστε, ποιά μορφή πρέπει ν’ ατενίζουμε.
(Από το βιβλίο «Χριστού Γέννα», Αθήνα 2006, εκδ. «Ακρίτας»)
