Στην όμορφη γη της Γαλιλαίας, ζούσαν δύο άνθρωποι με πίστη βαθιά. Ο Ιωακείμ και η Άννα. Άνθρωποι απλοί, με καλή καρδιά. Είχαν όμως μια μεγάλη στενοχώρια: δεν είχαν παιδί. Και δεν έφτανε ο πόνος, που σαν μαχαίρι σουβλερό μάτωνε τα σπλάχνα τους, ήταν και ο κόσμος που είχε για ντροπή μεγάλη το σπιτικό, που δεν είχε παιδί. Ο καιρός τους περνούσε πικραμένα.

Έγιναν γέροντες κι άσπρισαν τα μαλλιά τους, κι όμως, μέρα νύχτα με χέρια υψωμένα στο Θεό, τον Πλάστη του κόσμου, παρακαλούσαν και του ζητούσαν να τους δώσει ένα παιδί, ευλογία στο σπίτι τους. Μόνον ο Θεός καταλάβαινε τη στενοχώρια τους και μόνον ο Θεός μπορούσε να τους βοηθήσει. Ήξεραν πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και ακατόρθωτο για τον Θεό. Ό,τι ο Θεός θέλει, μπορεί να το κάνει, στον καιρό που πρέπει. Κι ο Κύριος του ουρανού και της γης άκουσε την πονεμένη προσευχή τους.

Γέροντας ο Ιωακείμ και γριούλα η Άννα. Μα, κάποια ημέρα, μια χαρούμενη είδηση πλημμύρισε τη χώρα όλη κι από στόμα σε στόμα διαδόθηκε το χαρούμενο νέο: η γερόντισσα Άννα περίμενε παιδί!

Η χαρά έπαιρνε τη θέση της θλίψης. Δάκρυα δοξολογίας και ευχαριστίας κυλούσαν από τα μάτια τους για τον Κύριο, που τόσο τους αγαπούσε. Η Άννα και ο Ιωακείμ με πολλή προσευχή περίμεναν το παιδί που τους έστειλε ο Θεός.

Και οι εννιά μήνες πέρασαν... Το μικρό σπιτικό, με τη χάρη του Θεού έγινε παλάτι. Τα πρόσωπα ήταν γεμάτα φως και χαρά. Η γερόντισσα Άννα έφερε στον κόσμο ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι. Είχε έρθει κόσμος. Η μικρή αυλή γέμισε από χαρούμενους ανθρώπους που έρχονταν για να ευχηθούν τους ευτυχισμένους γονείς. Αφού πέρασαν λίγες μέρες, οι γονείς έδωσαν όνομα στο παιδί τους. Και το όνομά της ήταν Μαρία, που πάει να πει φωτισμός και κατ’ άλλους Κυρία, ελπίδα, δώρο του Θεού.

Η μικρή Μαρία σκορπούσε τη χαρά παντού και η γερόντισσα Άννα της μιλούσε συνεχώς για την αγάπη του Θεού. Αυτό το μικρό κορίτσι το είχε διαλέξει ο Θεός για να γίνει μητέρα του Υιού Του.

Ο καιρός περνούσε... Όταν συμπληρώθηκαν τρία χρόνια, ο γερο-Ιωακείμ και η Άννα πήραν την απόφαση να κάνουν αυτό που είχαν υποσχεθεί στο Θεό, πριν γεννηθεί η μικρή Μαρία. Την ετοίμασαν να την πάνε στο Ναό. Εκεί την υποδέχτηκαν οι ιερείς, που είχαν φωτιστεί από το Θεό κι έβλεπαν ότι η Μαρία θα είναι η Παναγία μας.

Στο Ναό, ζούσε μέσα στην παρουσία του Θεού, με ύμνους και προσευχές. Μακριά από την κακία των ανθρώπων, ετοιμαζόταν για να δεχτεί μέσα στα σπλάχνα της τον ίδιο τον Χριστό.

Μελετούσε μέρα νύχτα τις Γραφές και σαν διάβαζε για κάτι καλό αγωνιζόταν να το πετύχει και η ίδια στη ζωή της. Η Παναγία μας ζούσε μόνο για το Θεό. Προσευχόταν και μελετούσε, διάβαζε παρ’ ότι ήταν μικρό παιδί. Δώδεκα χρόνια περίπου έμεινε στο Ναό. Δώδεκα χρόνια προσευχής και αγάπης στο Θεό. Το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων είχε αρχίσει να ξετυλίγεται...

Η εκκλησία μας, κάθε χρόνο, στις 21 Νοεμβρίου, γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου, δηλαδή την είσοδο της Παναγίας μας στο Ναό.

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Συντροφιά με το Χριστό)

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Θα σας πω σήμερα μια πολύ όμορφη ιστορία που την είπε ο ίδιος ο Χριστός πριν από πολλά χρόνια, όταν Του έκαναν μία ερώτηση: Τον ρώτησαν λοιπόν, ποιός είναι ο πλησίον μας, δηλαδή ο κοντινός μας άνθρωπος, αυτός που θα μας βοηθήσει ή που θα τον βοηθήσουμε σε μια δύσκολη στιγμή; Ο Ιησούς τότε τους είπε:

Ήταν κάποτε ένας Ισραηλίτης και ξεκίνησε ένα μικρό ταξίδι για να πάει σε μία πόλη. Όμως, στο δρόμο έπεσε πάνω σε κάποιους ληστές. Αυτοί τον χτύπησαν και του πήραν ό,τι είχε, ακόμα και τα ρούχα του. Μετά τον παράτησαν μισοπεθαμένο στην ερημιά. Από εκείνον το δρόμο έτυχε να περάσει κάποιος Ισραηλίτης ιερέας. Όταν τον είδε, τον προσπέρασε και έφυγε χωρίς να τον βοηθήσει. Ίσως φοβήθηκε μήπως τον πιάσουν κι αυτόν οι ληστές, ή ίσως βιαζότανε να πάει στη δουλειά του. Μετά από λίγο πέρασε και ένας άλλος Ισραηλίτης που δούλευε στο Ναό. Παρόλο όμως που είδε κι αυτός τον συμπατριώτη του να είναι μέσα στα αίματα, δεν του έδωσε σημασία και έφυγε. Αργότερα πέρασε από εκείνο το σημείο και ένας Σαμαρείτης που ταξίδευε. Ήρθε προς το μέρος του, τον είδε και τον λυπήθηκε. Πήγε κοντά του, περιποιήθηκε τις πληγές του και τις έδεσε καλά. Τον ανέβασε στο γαϊδουράκι του και τον πήγε σε ένα ξενοδοχείο για να τον φροντίσει καλύτερα. Την άλλη μέρα φεύγοντας έδωσε λεφτά στον ξενοδόχο και του είπε: "φρόντισέ τον και αν ξοδέψεις κάτι παραπάνω σε φάρμακα ή σε τρόφιμα εγώ θα ξαναπεράσω και θα σε πληρώσω".

Στη συνέχεια ο Χριστός ρώτησε τους ανθρώπους: "Ποιός λοιπόν ήτανε ο πλησίον εκείνου του Ισραηλίτη που έπεσε στους ληστές;" Και απαντήσανε: "Αυτός που τον λυπήθηκε, δηλαδή ο Σαμαρείτης". Τότε ο Ιησούς τους είπε: "Πηγαίνετε κι εσείς να κάνετε το ίδιο".

Η ιστορία αυτή παιδιά έχει κάτι το περίεργο: Οι Σαμαρείτες και οι Ιουδαίοι ήταν τσακωμένοι. Έτσι θα περίμενε κανείς ο Σαμαρείτης να φύγει και να μην βοηθήσει τον πληγωμένο Ιουδαίο.

- Γιατί όμως νομίζετε ότι τον βοήθησε;

Διότι τον λυπήθηκε, ήταν καλός άνθρωπος και βοηθούσε όλους, ανεξάρτητα από το αν είναι φίλοι του ή όχι, ή διότι μπορεί να σκέφτηκε ότι μπορεί και του ίδιου να του συμβεί κάτι παρόμοιο. Έτσι ο καλός Σαμαρείτης, όταν είδε τον πληγωμένο δεν είπε, "α, αυτός δεν είναι φίλος μου, άρα δεν τον βοηθάω". Ήταν πραγματικός "πλησίον" του Ισραηλίτη, ο διπλανός του, ο φίλος του, ο δικός του άνθρωπος.

- Εμείς πώς μπορούμε να βοηθάμε τους άλλους;

Μπορούμε να βοηθήσουμε τους γονείς μας με το να ταχτοποιήσουμε τα παιχνίδια μας, να μαζέψουμε ή να στρώσουμε το τραπέζι, μπορούμε να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας ή τους συμμαθητές μας με το να μην τσακωνόμαστε, να μοιραζόμαστε κάποιο παιχνίδι ή κάποιο γλυκό, μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που είναι άρρωστος με το να του κάνουμε λίγη συντροφιά ή να του φτιάξουμε μια όμορφη ζωγραφιά, μπορούμε κάποιον στενοχωρημένο ή χτυπημένο να τον κάνουμε να γελάσει ή να του πούμε μια ιστορία για να ξεχαστεί...

Όλα αυτά όμως παιδιά, έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν τα κάνουμε σε κάποιον που ίσως δεν συμπαθούμε πολύ ή σε κάποιον που είναι διαφορετικός από εμάς (έχει άλλο χρώμα δέρματος, είναι από άλλη χώρα κλπ).

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Συντροφιά με το Χριστό)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Κάθε χρόνο παιδιά, στις 8 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας γιορτάζει τους Αγγέλους.

Οι Άγγελοι έχουν φτερά για να μας «σκεπάζουν», αλλά και για να μπορούν να έρχονται γρήγορα όταν χρειαζόμαστε την βοήθεια τους. Τίποτα υλικό δεν μπορεί να σταματήσει το έργο τους (οι τοίχοι, οι αποστάσεις, η πείνα, η κούραση κλπ) όπως τους ανθρώπους. Κινούνται με απίστευτη ταχύτητα για να κάνουν το θέλημα του Θεού. Είναι πολύ πιστοί στον Θεό, γι’ αυτό κάνουν ότι τους προστάξει.

Δημιουργήθηκαν από τον Θεό, πριν από την δημιουργία του υλικού κόσμου.

Όταν είχαμε βαπτιστεί εμείς, όταν βαπτίζεται ένας άνθρωπος, ο Θεός βάζει δίπλα του έναν Φύλακα Άγγελο για να τον καθοδηγεί στο σωστό. Όλοι μας δηλαδή έχουμε τον Φύλακα Άγγελό μας!

Ο Άγγελος μας αγαπά με αγνή και βαθιά αγάπη, μια αγάπη που πηγή της έχει την άπειρη αγάπη του Θεού. Είναι αφοσιωμένος σε μας πιο πολύ απ’ ότι οι πιο καλοί μας φίλοι. Είναι δίπλα μας στις θλίψεις μας και μας απαλύνει τον πόνο μας. Χαίρεται με τις χαρές μας και παρακολουθεί την πνευματική μας ζωή.

Μέσα στο Ευαγγέλιο παιδιά, διαβάζουμε για κάποιες περιπτώσεις που είχαν εμφανιστεί Άγγελοι:

• Εμφανίστηκε ένας Άγγελος στην Παναγία και της είπε πως θα γεννήσει το Χριστό.

• Ένας Άγγελος είπε στις μαθήτριες του Χριστού ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί.

• Γύρω από το μέρος που γεννήθηκε ο Χριστός, άγγελοι έψαλλαν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…». Εμφανίστηκαν στους βοσκούς, στον Ιωσήφ και στους Μάγους.

Εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε να προσευχόμαστε στον Άγγελό μας και να του λέμε: «Άγιε Άγγελε μου, φύλαξε την ψυχή και το σώμα μου από κάθε κακό».

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Ι.Μ.Πειραιώς)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Ο Άγιος Δημήτριος έζησε σε πολύ παλιά χρόνια, τότε που την Θεσσαλονίκη αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα την είχαν κατακτήσει οι Ρωμαίοι. Έζησε 300 περίπου χρόνια μετά τον Χριστό. Ήταν πολύ μικρός όταν κατατάχτηκε στον Ρωμαϊκό στρατό. Ο Δημήτριος ήταν χριστιανός. Στα χρόνια του, αυτοκράτορες ήταν ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμίνος. Αυτοί οι άνθρωποι κυνηγούσαν και σκοτώνανε τους χριστιανούς νομίζοντας ότι έτσι θα τους εξαφάνιζαν. Ο Δημήτριος μόλις τελείωνε την δουλειά του γύριζε στην πόλη για να μιλήσει για τον Χριστό. Σκοπός του ήταν κάθε μέρα να κάνει και έναν χριστιανό. . Όταν το έμαθε ο ρωμαίος άρχοντας, τον κάλεσε και τον ρώτησε:

-Δημήτριε, εγώ σε τίμησα με μεγάλο αξίωμα και εσύ φάνηκες ανάξιος της τιμής αυτής λατρεύοντας τον Χριστό.

-Βασιλιά μου, του απάντησε ο Δημήτριος, σ’ ευχαριστώ για την τιμή που μου έχεις κάνει, μα πρέπει να ξέρεις ότι πάνω από σένα υπάρχει ένας άλλος βασιλιάς και αυτός είναι ο Θεός.

Θύμωσε ο αυτοκράτορας από την απάντηση του Δημήτριου και διέταξε να τον ρίξουν στην φυλακή.

Ένα πρωινό επισκέφτηκε το κελί του ένας μαθητής του, ο Νέστορας.

- Δάσκαλε, ήρθα να πάρω την ευχή σου γιατί θα πάω να πολεμήσω με ένα γίγαντα. Τον λένε Λυαίο. Είμαι μικρός αλλά έχω τον Χριστό κοντά μου και δεν φοβάμαι τίποτα. Θέλω να τον νικήσω για να δοξαστεί ο Θεός.

-Παιδί μου, του είπε συγκινημένος ο Δημήτριος, πήγαινε με την ευχή του Θεού.

Ο αγώνας άρχισε. Ο νεαρός έκανε τον σταυρό του και ψέλλισε: «Θεέ του Δημητρίου βοήθησε με » και αμέσως ορμά. Με μια έξυπνη κίνηση καταφέρνει με το μικρό του ξίφος να τον αφήσει νεκρό. Κάποιοι είπαν στον βασιλιά τα λόγια που είχε ψελλίσει ο Νέστορας και κατάλαβε ότι ήταν και αυτός χριστιανός. Δίνει αμέσως διαταγή στους στρατιώτες να σκοτώσουν τον Νέστορα και αμέσως μετά τον Δημήτριο.

Η εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγ. Δημητρίου στις 26 Οκτωβρίου και του Αγ. Νέστορα στις 27 Οκτωβρίου.

- Ποιος ήταν ο σκοπός και ο μεγάλος πόθος του Αγ. Δημήτριου;

- Να οδηγήσει όλους τους συμπολίτες του στον δρόμο του Ιησού Χριστού.

- Τι σύνθημα είχε βάλει στην ζωή του;

- Να μην περάσει μία μέρα που να μην κάνει έστω και έναν χριστιανό.

- Ποιο κατηχητόπουλο του γνωρίσαμε;

- Τον Νέστορα. Τον έκανε τόσο πολύ να αγαπήσει τον Χριστό ώστε στο όνομα Του να κάνει μια μεγάλη νίκη και για το όνομα Του να χύσει το νεανικό του αίμα.

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Ι.Μ.Πειραιώς)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

O Άγιος Τρύφωνας καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε περίπου 1800 χρόνια πριν από εμάς. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει. Αγαπούσε πολύ τη φύση, τα ζώα και τα φυτά και τα φρόντιζε. Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφωνας με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί και να θεραπεύει ασθένειες.

Εκείνον τον καιρό αυτοκράτορας ήταν ο Γορδιανός, ο οποίος μόλις έμαθε για τον Τρύφωνα τον παρακάλεσε να θεραπεύσει και την άρρωστη κόρη του. Η κόρη του έγινε καλά, κι έτσι ο αυτοκράτορας προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας στον Άγιο αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Τρύφων ευγενικά αρνήθηκε.

Μετά από λίγο καιρό, αυτοκράτορας έγινε ο Δέκιος και κύρηξε διωγμό κατά των Χριστιανών. Ο Τρύφωνας με θάρρος ομολόγησε την πίστη του. Ο αυτοκράτορας προσπάθησε να τον κάνει να θυσιάσει στους ψεύτικους θεούς, όμως εκείνος δεν λύγισε, αλλά αντίθετα προσευχόταν κι έλεγε για αυτούς που τον βασάνιζαν: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία».

Αξιώθηκε να δώσει τη ζωή του για τον Χριστό, να γίνει όπως λέμε, "μάρτυρας Χριστού". Η Εκκλησία μας γιορτάζει τον Άγιο Τρύφωνα την 1η Φεβρουαρίου.

-Τι σας έκανε εντύπωση παιδιά από τη ζωή του Αγίου; (...)

-Πολύ ωραίες οι σκέψεις σας! Προσέξατε, παιδιά, πως ο Άγιος από μικρός διάβαζε την Αγία Γραφή; Μέσα από την Αγία Γραφή μάθαινε το θέλημα του Θεού.

-Εμείς παιδιά, πώς μπορούμε να μαθαίνουμε το θέλημα του Θεού; τι μπορούμε να διαβάζουμε και να ακούμε; (...)

-Όταν ερχόμαστε στην Εκκλησία και ακούμε το Ευαγγέλιο, ακούμε τον ίδιο τον Χριστό να μας μιλάει. Εδώ στις συναντήσεις μας στο Κατηχητικό, θα ακούμε ιστορίες από τη ζωή του Χριστού μας, της Παναγίας, των Αγίων. Υπάρχουν επίσης, και πολλά βιβλία, γραμμένα ειδικά για παιδιά της δικής σας ηλικίας, τα οποία έχουν βίους Αγίων, διηγούνται δηλαδή τη ζωή των Αγίων μας ώστε κι εμείς να παίρνουμε παράδειγμα και να τους μιμούμαστε!

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Ι.Μ.Λευκάδος και Ιθάκης, Ορθόδοξος Συναξαριστής)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Ο Χριστός είχε πει μια ιστορία για τους γεωργούς - σποριάδες:

Μια μέρα ήταν ένας σποριάς και πήγε στο χωράφι του για να σπείρει. Καθώς έριχνε τους σπόρους, μερικοί έπεσαν στο δρόμο. Όταν όμως πέρασαν κάποιοι άνθρωποι, τους πάτησαν και μετά από λίγο ήρθαν και τα πουλιά και έφαγαν τους σπόρους. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα στις πέτρες, όπου δεν είχε πολύ χώμα. Αυτοί μετά από λίγο φύτρωσαν, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να απλώσουν τις ρίζες τους μέσα στις πέτρες και επειδή δεν έβρισκαν νερό για να ποτιστούν, μόλις βγήκε ο ζεστός ήλιος αμέσως ξεράθηκαν. Κάποιοι άλλοι σπόροι έπεσαν μέσα στα αγκάθια. Προσπάθησαν να φυτρώσουν αλλά τα αγκάθια ήταν πυκνά και τους έπνιξαν και ξεράθηκαν κι αυτοί. Αλλά όμως, όσοι σπόροι έπεσαν μέσα στο χωράφι, μέσα στο αφράτο και καλό χώμα, φύτρωσαν, μεγάλωσαν και έβγαλαν πολύ καρπό για τον σποριά.

Αυτή παιδιά η ιστορία, η παραβολή όπως την λέμε, έχει ένα μυστικό νόημα. Θέλει δηλαδή να μας πει ότι ο σπόρος είναι τα λόγια του Θεού και το χωράφι είναι οι άνθρωποι.

Όμως οι σπόροι δεν έπεσαν μόνο στο χωράφι... Θυμάστε και που αλλού έπεσαν;

-Στο δρόμο: Μερικοί άνθρωποι, όταν ακούνε τα λόγια του Χριστού (ότι δηλαδή πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους ακόμα και αυτούς που δεν μας φέρονται πολύ καλά ή μας στενοχωρούν, ότι πρέπει να αγαπάμε τον Θεό, και όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που μας λέει) αδιαφορούν και λένε: Ε σιγά τώρα, εγώ θα κάνω τα δικά μου. Ή μπορεί και να κοροϊδεύουν: Α! εγώ δεν πάω στην Εκκλησία κτλ. Αυτοί λοιπόν είναι σαν το δρόμο, που έπεσε ο σπόρος, ο λόγος του Χριστού, και δεν φύτρωσε γιατί τον πάτησαν οι διαβάτες και τον φάγανε τα πουλιά.

- Στα βράχια: Οι άνθρωποι που είναι σαν τα βράχια είναι αυτοί που τους άρεσαν μεν τα λόγια του Χριστού, αλλά δεν τα εφαρμόζουν και σιγά σιγά ξεχνάνε το Θεό... Άλλοι πάλι μπορεί και να βαριούνται: Ε ας κοιμηθώ τώρα και κάνω αύριο την προσευχή μου.

- Στα αγκάθια: Αυτοί που μοιάζουν με τα αγκάθια είναι αυτοί που όλο λένε ότι θέλουν πρώτα να κάνουν κάτι άλλο (να παίξουν, να κάνουν άλλη δουλειά...) και μετά να πάνε στην Εκκλησία. Έτσι όμως δεν γίνονται καλύτεροι και ξεχνάνε κι αυτοί τον Χριστό.

Πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε πως τα λόγια του Χριστού και η ζωή στην Εκκλησία είναι τα πιο σημαντικά από όλα τα άλλα πράγματα γιατί χάρη σε αυτά γινόμαστε καλύτεροι, γινόμαστε Άγιοι και μπαίνουμε στον Παράδεισο, δηλαδή ζούμε πολύ ευτυχισμένοι για πάντα μαζί με τον Χριστό!

Πηγή: (από το βιβλίο της Κυριακής Μπαθρέλλου-Τριανταφυλλίδου: Συντροφιά με τον Χριστό)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Μια μέρα ο Χριστός μιλούσε με τους ανθρώπους. Κάποιοι, λοιπόν φέρανε τα παιδάκια τους κοντά Του για να τα ευλογήσει. Οι μαθητές του νόμιζαν ότι θα τον ενοχλούσαν. Τους μάλωσαν και τους εξήγησαν ότι έτσι Τον κουράζουν. Θεώρησαν λοιπόν σωστό να απομακρύνουν τα παιδιά.

Αυτός όμως τους είπε:

«Αφήστε τα παιδιά να έρχονται σε εμένα. Μην τα εμποδίζετε, γιατί η Βασιλεία του Θεού ανήκει σε όσους είναι σαν κι αυτά…»

Τότε, πήρε τα παιδιά στην αγκαλιά Του και τα ευλόγησε.

Τι ωραία παιδιά που θα ήταν να ήμασταν κι εμείς εκεί τότε!... Να μας έπαιρνε ο Χριστός στην αγκαλιά του και να μας ευλογούσε! Όλοι δεν θα το θέλαμε;...

Όμως παρόλο που δεν ζούμε την εποχή που ζούσε ο Χριστός, μπορούμε να Τον γνωρίσουμε!

- Ποιος είναι; (...) Είναι Αυτός που έφτιαξε τον κόσμο: τον ουρανό, την γη, τα βουνά, τον ήλιο, τ’ αστέρια, τα ζώα και εμάς τους ανθρώπους. Είναι Αυτός που όλα τα μπορεί, όλα τα ξέρει και όλους μας αγαπάει.

- Πού μπορούμε να βρούμε τον Χριστό; (...) Παντού. Υπάρχει όμως και ένα ιδιαίτερο μέρος που Τον συναντάμε, στο σπίτι Του, στην Εκκλησία.

- Τι ακούμε μέσα από το Ευαγγέλιο; (...) Τη ζωή και τα λόγια του Χριστού.

Να προσπαθούμε λοιπόν παιδιά, να ερχόμαστε με την οικογένειά μας κάθε Κυριακή στην Εκκλησία και να στεκόμαστε φρόνιμα και σοβαροί γιατί θα θυμόμαστε πως εκεί είναι ο Χριστός και μας μιλάει!

(Αν μπορούμε ας έχουμε μια εικόνα σε μέγεθος Α4 με τον Χριστό να ευλογεί τα παιδιά, για να την δείξουμε στα παιδιά μας ξεκινώντας τη διήγησή μας.)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα