Εμφανώς συγκρατημένος για τη σύγκληση της ονομαζόμενης Μεγάλης Συνόδου εμφανίζεται πλέον και ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Σε Χαιρετισμό του για την πρώτη του έτους αναφέρθηκε στην προετοιμασία για τη σύγκληση της Συνόδου, δεν λησμόνησε όμως να επαναλάβει την αναφορά που υπάρχει στο κείμενο της Σύναξης των Προκαθημένων των ορθοδόξων εκκλησιών το 2014, ότι η Σύνοδος θα γίνει «ἄνευ τινὸς ἀπροόπτου» δηλ. εκτός απροόπτου. Εξάλλου σε συνέντευξή του ο επί των εξωτερικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την ίδια διευκρίνιση κάνοντας περαιτέρω λόγο για αμφιβολίες ως προς το ενδεχόμενο σύγκλησης της Συνόδου. Τέλος πολλοί από τους επισκόπους της εκκλησίας της Ελλάδος και άλλων ορθοδόξων εκκλησιών εκφράζουν σοβαρές αμφιβολίες για το τι τελικά θα συμβεί. Όλα τούτα γιατί παραμένουν ανοιχτά πολλά ζητήματα όχι μόνο από αυτά που αρχικά είχε σχεδιαστεί να επιλυθούν από τη Μεγάλη Σύνοδο αλλά και άλλα που αφορούν σε διαφορές μεταξύ ορθοδόξων εκκλησιών με σημαντικότερες ίσως τη διαφορά μεταξύ των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων για το Κατάρ και το ζήτημα της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ζητήματα που φαντάζει μάλλον αδύνατο να επιλυθούν μέχρι τον εορτασμό της φετινής Πεντηκοστής οπότε σχεδιάζεται η σύγκληση της Συνόδου. Οπωσδήποτε η εντός του Ιανουαρίου Σύναξη των Ορθοδόξων Προκαθημένων, πιθανότατα τελικά στη Γενεύη, θα αποδείξει εάν και κατά πόσο είναι εφικτή η σύγκληση Μεγάλης Συνόδου.
Επειδή πολλοί Φαναριώτες και φίλοι του Φαναρίου άρχισαν να διαβλέπουν ότι οι σχεδιασμοί του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είναι πιθανόν να ματαιωθούν ήδη προσπαθούν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις μιας τέτοιας ματαίωσης και να μετακυλήσουν το βάρος μιας αποτυχίας σύγκλησης σε άλλους. Σε κάθε περίπτωση τα θέματα επί των οποίων έχει υπάρξει ήδη συμφωνία και τα οποία μόνο αυτά μπορούν να εγκριθούν από μια Μεγάλη Σύνοδο είναι τέτοια ώστε, σε πρώτη μεν ανάγνωση, να θεωρείται τουλάχιστον υπερβολική η σύγκληση μιας Μεγάλης Συνόδου για την επίλυσή τέτοιου είδους ζητημάτων. Ακόμη χειρότερα διαφαίνεται ότι οι οικουμενιστές μέσω της Μεγάλης Σύνοδου επιδιώκουν άμβλυνση και επανακαθορισμό πατερικών και κανονικών προβλέψεων για ζητήματα όπως η νηστεία και κυριότερα οι σχέσεις των ορθοδόξων με τους ετερόδοξους, ώστε τελικά η ματαίωση της να θεωρείται από τον πιστό κλήρο και λαό πραγματικό θείο δώρο. Εάν για κάποιους οικουμενιστές και άλλους εκκοσμικευμένους κληρικούς και πιστούς η σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου από μόνη της αποτελεί μέγιστο γεγονός, για όσους γνωρίζουν ποιοι πρωταγωνιστούν στην προετοιμασία της, ποιοι επεξεργάστηκαν τα κείμενά τους, γιατί ακολουθήθηκε η οδός της μυστικοπάθειας κατά τις προσυνοδικές εργασίες, κυρίως δε επειδή η λαίλαπα του οικουμενισμού κατατρέχει πλείστα όσα μέλη των Συνόδων των εκκλησιών, είδηση σημαντική θα πρέπει να θεωρείται η ματαίωση της Συνόδου και όχι η σύγκλησή της. Μπορεί κάποιοι κινούμενοι από φιλοδοξία να επιδιώκουν την εγγραφή του ονόματός τους στις σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας επειδή εκείνοι συγκάλεσαν ή συμμετείχαν στη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας. Ξεχνούν όμως ότι « εὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλ. 126,1).
Είναι βέβαιο ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης μέχρι την τελευταία στιγμή θα προσπαθήσει να ξεπεράσει όλα τα προσκόμματα που εμποδίζουν τη σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου. Δεν έχει ετοιμάσει λύσεις για τα προβλήματα που υπάρχουν ούτε πολύ περισσότερο διαθέτει πειστικούς τρόπους για να τις επιβάλλει στις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες. Ακόμη κι αν υιοθετήσει την τακτική της αποσιώπησης των ζητημάτων προκειμένου φαινομενικά να διατρανωθεί προς όλους η ενότητα της Ορθοδοξίας μέσω της Συνόδου είναι αμφίβολο ότι θα πετύχει τον πολυπόθητο στόχο του. Η εκκλησιαστική ιστορία διδάσκει ότι το απρόοπτο που μπορεί να ματαιώσει τη σύγκληση της Συνόδου μπορεί να προκύψει οποιαδήποτε στιγμή και από οποιαδήποτε πλευρά. Πολύ δε περισσότερο στις μέρες μας που οι ισορροπίες μεταξύ των κατά τόπους εκκλησιών είναι πολύ λεπτές αφού εν πολλοίς επικράτησε αντί της πατερικής σοφίας και αγιότητας η εκκοσμικευμένη νοοτροπία, η φιλοπρωτία, η φιλοδοξία, η οικουμενιστική σύγχυση, η «εκκλησιαστική διπλωματία», ο ανθρώπινος εγωισμός και η κενοδοξία.
Μεγάλες Σύνοδοι συγκαλούνται από μεγάλους επισκόπους, όπως οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Υπάρχουν όμως σήμερα αληθινά μεγάλοι επίσκοποι; Κι αν ναι, βρίσκονται στα χέρια τους τα ηνία της διοίκησης των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών ή τον πρώτο λόγο έχουν επίσκοποι που παραπατούν βηματίζοντας έξω από την οδό των αγίων Πατέρων;
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 15/1/2016), Θρησκευτικά
