Mετά τό πέρας τῆς ἐκκοσμικευμένης συναθροίσεως στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, πού ὀνομάσθηκε ἀστόχως «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» τά αἰσθήματα τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν εἶναι ἀνάμικτα. Ἀφ᾽ ἑνός βαθειά  ντροπή γιά τόν ὑποβιβασμό τῆς πάντιμης  Ὀρθοδοξίας τῶν ὁμολογητῶν καί ἁγίων Πατέρων τῶν Συνόδων τοῦ παρελθόντος σέ ὁμοτράπεζη τῶν ἀλλοιωμένων ἐκδοχῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ στή Δύση (κυρίως παπισμοῦ καί προτεσταντισμοῦ).

Ἀποροῦν πολλοί πιστοί καί διερω-τῶνται: «Γιατί τελικά πετάχτηκαν τόσα ἑκατομμύρια, γιά νά γίνει αὐτή ἡ “Σύνοδος”; Ἦταν ἕνα ἐκκλησιαστικό γεγονός ἤ μία γεωπολιτική στόχευση ὑπαγορευμένη ἀπό ξένα πρός τήν Ὀρθοδοξία Κέντρα;»Μά, ἀκριβῶς, γι᾽ αὐτό ἔγινε ἡ «Σύνοδος»: Γιά νά ὑποβιβάσει ἀφ᾽ ἑνός τήν  Ἐκκλησία σέ ἕνα, τρόπον τινά, «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», τό ὁποῖον −ὅπως εὐστόχως ἐγράφη− θά συνέρχεται σέ τακτά χρονικά διαστήμα-τα, καί ἀφ᾽ ἑτέρου νά ἀνυψώσει τίς κα-τεγνωσμένες αἱρέσεις καί νά προσδώσει σ᾽ αὐτές ἐκκλησιαστικότητα.

Εἶναι θλιβερή «ἐπιτυχία» τῶν οἰκουμενιστῶν τό γεγονός ὅτι, μέ πράξεις καί παραλείψεις των ἐδίχασαν τήν Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία. Ὅπως ἐγράφαμε στό Σημείωμα τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ προηγουμένου τεύχους τῆς «Π»: «Ἀγκαλιάζουν τούς αἱρετικούς καί διχάζουν τούς Ὀρθοδόξους»! Καί −πραγματικά με- γάλο τό «κατόρθωμά» τους− χρειάσθηκαν πάνω ἀπό πενῆντα χρόνια προετοιμα-σίας, γιά νά παρουσιάσουν τήν εἰκόνα μιᾶς παγκοσμίως διηρημένης Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ ἀπό τίς 14 Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀπεῖχαν οἱ 4, οἱ ὁποῖες ὅμως ἐκπροσωποῦν τήν πλειονοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων παγκοσμίως!

Μάλιστα τά 4 Πατριαρχεῖα, πού ἀπεῖ- χαν (Ρωσσίας, Ἀντιοχείας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας), δηλώνουν ὅτι τό πολύ-πολύ θά μποροῦσαν νά δεχθοῦν τή «Σύνοδο» τῆς Κρήτης ὡς μία Προσυνοδική Διάσκεψη ἐν ὄψει τῆς μελλούσης νά συνέλθει «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», μέ τή συμμετοχή − τότε− ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν. Τά κείμενα τῆς «Συνόδου» στό Κολυμπάρι δέν τά θεωροῦν ὁριστικά οὔτε δεσμευτικά.

Αὐτή εἶναι ἡ ἄλλη πλευρά τῶν ἀνάμικτων αἰσθημάτων, γιά τά ὁποῖα μιλήσαμε στήν ἀρχή. Ντροπή ἀπό τή μία πλευρά, ἀλλά καί ἐλπίδα ἀπό τήν ἄλλη!

Φαντάζεσθε νά εἶχαν πάει καί τά 4 αὐτά Πατριαρχεῖα καί νά εἶχαν προσυπογράψει τά κείμενα (ἰδιαίτερα αὐτό γιά τίς «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»);

Τώρα, ὅσοι ἀσκοῦμε ἐμπόνως κριτική σέ ὅσα ἄθεσμα καί παράνομα λέγονται καί πράττονται στίς σχέσεις μας μέ τούς ἑτεροδόξους, ἔχουμε καλές ἐλπίδες ὅτι −τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος− ἡ κατάσταση μπορεῖ νά ἀλλάξει· νά ἀντιστραφεῖ.

Μακάρι ἡ μέλλουσα Σύνοδος, γιά τήν ὁποία κάνουν λόγο οἱ 4 ἀποῦσες Ἐκκλη-σίες, νά εἶναι ὄντως Ἁγία καί Μεγάλη. Καί θά εἶναι Ἁγία καί Μεγάλη, ἐάν ἐκφράσει ξεκάθαρα τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, διακηρύσσοντας τή μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ὁριοθετώντας τόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν αἱρέσεων καί πλανῶν καί καταδικάζοντας συνοδικά ὡς παναίρεση τόν συγκρητιστικό οἰκουμενισμό, πού λέγει ὅτι, τάχα, ὅλα τά δόγματα εἶναι τό  ἴδιο καί ὅλα εἶναι καλά.

Αὐτά τά δεδομένα, νομίζουμε, ὅτι φωτίζουν καί τή δέουσα στάση καί ἀντίδρασή μας ἀπέναντι στά στραβά τῆς Συνάξεως Προκαθημένων τοῦ Κολυμπαρίου. Τό «Ἀποτείχιση τώρα», πού εἰσηγοῦνται κάποιοι  Ὀρθόδοξοι μέ βάση τόν 15ο κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, καί μάλιστα μέ τή λογική τῶν «συγκοινωνούντων δοχείων», φρονοῦμε ταπεινά ὅτι εἶναι λάθος καί θά πρέπει νά ἐπανεξετασθεῖ. Τί σημαίνει λογική τῶν «συγκοινωνούντων δοχείων»;  Ὑποστηρίζουν κάποιοι κληρικοί, ἀπό ὀρθόδοξο ζῆλο, ὅτι θά πρέπει νά διακοπεῖ τό μνημόσυνο ἀκόμη καί τῶν καλῶν καί παραδοσιακῶν ἐπισκόπων, ἐπειδή καί αὐτοί «μολύνονται» συγκοινωνώντας μέ τόν ἀποκλίνοντα ἀπό τήν Ὀρθόδοξο πίστη Οἰκ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καί τούς ὁμόφρονές του. Αὐτό, νομίζουμε, εἶναι λάθος, τοὐλάχιστον σέ αὐτή τή  χρονική στιγμή.

Μέ αὐτή τή λογική καί οἱ Ρῶσσοι, Ἀντιοχειανοί, Γεωργιανοί καί Βούλγαροι (καί κυρίως οἱ δύο τελευταῖοι, πού εἶναι πιό παραδοσιακοί καί στήν εὐαισθητοποίηση τῶν ὁποίων πρέπει νά προσβλέπουμε γιά τήν ἀνατροπή τῶν ἐσφαλμένων ἀποφά-σεων τῆς Συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου), «μολύνονται» καί αὐτοί, ἐφ᾽ ὅσον δέν διακόπτουν τήν κοινωνία μέ τό Φανάρι καί ὅσους ἄλλους ἀποδέχονται τίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου. Ὅπερ ἄτοπον.

Ἐμεῖς ἕνα ἔχουμε ταπεινά καί ἀδελφικά νά προτείνουμε σέ ὅσους ἀπό ἔνθεο ζῆλο (ὁ ὁποῖος ὅμως πρέπει νά εἶναι καί κατ᾽ ἐπίγνωση) σκέφτονται «Ἀποτείχιση τώρα»: Ὅ,τι γίνει νά γίνει χωρίς βιασύνη, μετά ἀπό πολλή προσευχή, προσεκτική ἐξέταση ὅλων τῶν παραμέτρων τοῦ θέματος, ἄνωθεν πληροφορία μέσῳ θεοφωτίστων καί χαρισματικῶν γερόντων καί σέ συνεννόηση μέ ἄλλους ὁμόφρονες καί παραδοσιακούς ἐπισκόπους, ἡγουμένους (ἰδιαίτερα Ἁγιορεῖτες, διότι αὐτοί μνημονεύουν τόν Οἰκ. Πατριάρχη) καί κληρικούς. Ὅπως τότε, πού οἱ μητροπολίτες Φλωρίνης Αὐγουστῖνος (Καντιώτης),  Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καί Παραμυθίας Παῦλος καί τά Μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὡς ἔνδειξη ἐντόνου διαμαρ-τυρίας, εἶχαν διακόψει τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, χωρίς ὅμως νά φτιάξουν καμμία δική τους «ἐκκλησία».

«Τί στό καλό», μᾶς ἔλεγε φίλος κληρικός, «θά ἀποτειχισθοῦμε γιά μιά ψευδο-Σύνοδο, τήν ὁποία ἡ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων δέν ἀναγνωρίζει, καί, συνεπῶς, εἶναι σάν νά μήν ἔγινε;»
Ἄς εὐχηθοῦμε καλές ἀποφάσεις μέ θεία φώτιση καί χωρίς βιασύνη.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πηγή: (Περιοδικό «Παρακαταθήκη», Ιούλιος - Αύγουστος 2016)