Ἡ Ἐκκλησία στὸ κέντρο τῶν ναῶν, στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς μας προβάλλει καὶ θέλει νὰ προβάλλει τὸν Χριστὸ ἐσταυρωμένο. Αὐτὲς τὶς μέρες προσφέρει ὅλους τοὺς χυμοὺς τῆς θεολογίας της καὶ τοῦ λειτουργικοῦ πλούτου της γιὰ νὰ μᾶς δείξει τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν θεολογικὴ ἀλήθεια ἡ ὁποία κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ ἐσταυρωμένου Θεοῦ.
Συχνὰ ἔρχεται ἡ ἐρώτηση στὸν καθένα μας: ἄραγε τὸ πάθος τοῦ Κυρίου, ὁ σταυρός, τί εἶναι; Εἶναι οἱ κολαφισμοί, εἶναι τὰ ραπίσματα, εἶναι οἱ ἐμπαιγμοί, εἶναι ὁ ἀκάνθινος στέφανος, εἶναι ἡ χλαμύδα, εἶναι ὁ κάλαμος, εἶναι τὰ καρφιά; Ὄχι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Αὐτὰ ὅλα καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι ἴσως τὰ πέρασαν. Αὐτὰ ἀποτελοῦν τὸ ἐγκόσμιο πλαίσιο, τὴν εἰκόνα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πάθος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ἀληθινὸς ὅμως σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἔχει τρία σκέλη. Τὸ πρῶτο εἶναι ὁ σταυρὸς τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας, τῆς ἁμαρτίας τοῦ Ἀδάμ, αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας τὴν ὁποία ὅλοι μας τὴν νοιώθουμε ὡς ροπή, ὡς στροφή, ὡς εὐκολία πρὸς τὸ κακό. Ὁ Κύριος λοιπὸν δέχεται πάνω στὸν σταυρὸ αὐτὸ τὸ βάρος τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας καὶ τάσεως ποὺ ὅλοι μας ἔχουμε κληρονομήσει.
Τὸ δεύτερο εἶναι ὁ τρόπος τῆς σωτηρίας μας. Αὐτὸς ὁ φοβερὸς τρόπος ποὺ περιγράφεται στὶς εὐαγγελικὲς περικοπές. Τί ἀσύλληπτο πρᾶγμα! Νὰ πρέπει ὁ Θεὸς ὁ ὁποῖος ἐνδύθηκε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, πολιτεύθηκε καὶ ἔζησε μαζί μας, αὐτὸς ὁ Θεὸς νὰ ραπισθεῖ, μὲ ποιό χέρι; Νὰ δεχθεῖ εἰρωνίες, μὲ ποιά γλῶσσα; Νὰ προδοθεῖ, ἀπὸ ποιὰ καρδιά; Νὰ ὑπομείνει ὅλες αὐτὲς τὶς ἀτιμώσεις, ἀπὸ ποιὰ παραγωγικὰ ἀνθρώπινα μυαλά; Ὁ ξεπεσμὸς τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ποὺ ἀποκορυφώνεται μὲ τὸν τρόπο τῆς σταυρικῆς θυσίας καὶ τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τὴν δεύτερη οὐσιαστικὴ αἰτία τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου, τὴν δεύτερη ἔκφραση τοῦ σταυροῦ Του.
Ὑπάρχει καὶ μία τρίτη καὶ αὐτὴ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν κραυγὴ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Κυρίου «Θεέ μου, Θεέ μου ἱνατί μὲ ἐγκατέλιπες;» (Ματθ. κζ΄ 46). Ἀπίστευτος λόγος! Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς νὰ ἀποκαλεῖ τὸν Θεὸ πατέρα «Θεέ μου, Θεέ μου»; Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ μιλάει γιὰ ἐγκατάλειψη ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν Θεό; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση ἀνάγκης καὶ ἀγωνίας; Αὐτὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη δοκιμασία τῆς Τριαδικῆς θεότητος. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρόκληση τῆς Τριαδικῆς θεότητος καὶ τῆς Τριαδικῆς ἑνότητος τῶν προσώπων.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸ γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας τὸ ζοῦμε κι ἐμεῖς. Τὸ γεγονὸς τῆς προσωπικῆς ἁμαρτίας ἐπίσης τὸ ζοῦμε κι ἐμεῖς. Καὶ τὸ γεγονὸς ἐπίσης τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ Θεοῦ κι ἐμεῖς μποροῦμε καὶ εἶμαι σίγουρος πὼς καθημερινὰ τὸ διακρίνουμε στὴ ζωή μας. Οἱ μέρες αὐτὲς ἀποτελοῦν γιὰ τὸν καθένα μας μία ἀφορμὴ νὰ ξεπεράσουμε αὐτὲς τὶς ζυμωμένες μὲ τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν βαθύτερη ὑπόστασή μας καταστάσεις. Καὶ αὐτὸ θὰ γίνει ἂν σηκώσουμε κι ἐμεῖς τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἂν μπορέσουμε, νὰ ζήσουμε κι ἐμεῖς αὐτὴν τὴν ἁγιότητα στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία τὰ ἔθιμα. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία οἱ τύποι καὶ τὰ σύμβολα. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία οἱ ἀναμνήσεις τῶν ἀγίων. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία οἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων στοὺς ναούς μας. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία τὰ κτίρια τῶν ναῶν. Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἐξαγιασμένη ζωή μας. Εἶναι τὸ ξεπέρασμα τῆς ἁμαρτίας μέσα μας. Εἶναι ὁ ἀγώνας νὰ ζήσουμε κι ἐμεῖς τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ ὅπως τὴν ἔχουν ζήσει 2000 χρόνια τώρα οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
Αὐτὸ θὰ μᾶς ἀξιώσει ὄχι μόνον νὰ εἴμαστε συμμέτοχοι στὰ παθήματα τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ θὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς μεγάλης χαρᾶς καὶ τῆς μεγάλης εὐλογίας νὰ εἴμαστε συμμέτοχοι καὶ στὴ δική Του ἀνάσταση, ἀρχῆς γενομένης -γιατί ὄχι;- ἀπὸ φέτος. Σᾶς εὔχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, μᾶς εὔχεται ἡ Ἐκκλησία σὲ ὅλους,
Καλὴ Ἀνάσταση!
