Σήμερα εἶναι ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης ποὺ ἦταν μιὰ πάνσοφη γυναίκα καὶ μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστό. Πολλοὶ μπορεῖ νὰ διαβάσατε τὸν βίο της, ὅμως σίγουρα λίγοι ξέρετε ὅτι ἀποστόμωσε 50 δεινοὺς ρήτορες τῆς ἐποχῆς.
Ἀπέδειξε τὴν ἄρρηκτη σχέση Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ. Τί τοὺς εἶπε ἡ Ἁγία γιὰ τὸ Χριστό; Ὅτι προφήτευσαν γὶ΄αὐτόν, τὴν ἔλευσή του καὶ τὴ σταύρωσή του ἀρχαῖοι φιλόσοφοι καὶ ποιητὲς καὶ μάλιστα ἡ Σίβυλλα καὶ ὁ Ἀπόλλωνας.
Ἃς δοῦμε ὅμως λίγα πράγματα ἀπὸ τὸ βίο τῆς Ἁγίας.
H Ἁγία Μεγαλομάρτης Αἰκατερίνη γεννήθηκε τὸ 294 μ.Χ. στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ἦταν κόρη τοῦ Ἕλληνα ἡγεμόνα τῆς πόλης Κόστου, ὁ ὁποῖος πρὶν ἀναλάβει τὴν διακυβέρνηση τῆς Αἰγύπτου μὲ ἐντολὴ τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ ἦταν βασιλιὰς τῆς Κύρπου.
Ἡ Ἁγία ἦταν γνωστὴ γιὰ τὴ σοφία της καὶ εἶχε σπουδάσει στὶς ἐθνικὲς σχολὲς τῆς Ἀλεξάνδρειας φιλοσοφία, ποίηση, ρητορική, ἰατρικὴ μουσική, φυσική, μαθηματικὰ καὶ ἀστρονομία. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. ὅταν βασίλευε στὸ Ρωμαϊκὸ κράτος ὁ αὐτοκράτορας Μαξέντιος ἡ Ἁγία ὁμολόγησε τὴν πίστη της στὸ Χριστὸ καὶ κατηγόρησε δημόσια το Ρωμαῖο αὐτοκράτορα γιὰ τὶς θυσίες του στὰ εἴδωλα.
Ὁ αὐτοκράτορας συγκέντρωσε 50 ρήτορες ἂπ΄ὅλη τὴν αὐτοκρατορία γιὰ νὰ τὴν πείσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Ἀντὶ ὅμως οἱ ρήτορες νὰ πείσουν τὴν Ἁγία πείστηκαν οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὰ ἐπιχειρήματά της διότι αὐτὰ ἦταν βασισμένα στὰ ρητὰ καὶ στὶς προφητεῖες τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.
Οἱ λόγοι τῆς Ἁγίας στάθηκαν ἀφορμὴ νὰ στραφοῦν οἱ 50 ρήτορες πρὸς τὸ Χριστιανισμό. Ἔξαλλος ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νὰ ριφθοῦν στὴν πυρὰ καὶ ἡ Ἁγία φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε.
Μὲ κόκκινα γράφει:”Ὁ χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος δοθεῖς ἐν Δελφοῖς περὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ πάθους αὐτοὺ”
Οἱ 50 ρήτορες παρουσιάζονται ἐνώπιόν της Ἁγίας καὶ ὁ σπουδαιότερος ἀπὸ αὐτοὺς ἀμφισβητεῖ τὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ ὑποστηρίζοντας ὅτι οὐδέποτε οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι ὀνόμασαν ἢ τίμησαν αὐτόν:«Λοιπόν, μὴ παρασυρόμενη ἀπὸ τὴν ἀπάτη ἐπιμένεις εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον ὡς Θεόν, τὸν ὁποῖον οὐδεὶς ἐκ τῶν παλαιῶν δὲν τὸν ὀνόμασε σοφό, οὔτε ἐγνώριζε ἂν ὀνομαζόταν Θεός». Στὴν ἀπάντησή της ἡ Ἁγία χρησιμοποιεῖ τὶς γραπτὲς προφητεῖες τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων, ὅπως τοῦ Διοδώρου, τοῦ Πλουτάρχου, τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Ὀρφέως, τοῦ Σοφοκλέους καὶ ὡς ἀποκορύφωμα δύο χρησμοὺς τῆς Σίβυλλας καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος, οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν κυριολεκτικὰ ἄναυδούς του 50 ρήτορες.
Οἱ δύο χρησμοὶ καταγράφονται στὴν Γ’ ἐκδοχὴ τοῦ Μαρτυρίου τῆς Ἁγίας (Μαρτυρολόγιον τοῦ Σινᾶ σέλ. 100- 133) ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα χειρόγραφο ἀπὸ περγαμηνὴ τοῦ 12ου αἰῶνος τὸ ὁποῖο φυλάσσεται στὴ Μονὴ Δοχειαρίου τοῦ Ἅγιου Ὅρους. Οἱ ρήτορες ἀναφέρουν στὴν Ἁγία ὅτι οὐδέποτε διάβασαν στὰ βιβλία τους γιὰ κάποιον Ἐσταυρωμένο Θεό.
Ἡ ἀπάντηση τῆς Ἁγίας εἶναι καταπέλτης:
«Τὸ ὅτι ὁ Ἐσταυρωμένος, εἶπε, δὲν ἔτυχε νὰ τιμηθεῖ ἀπὸ κανέναν ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ δαπανῶμεν τὸν χρόνο μας, οὔτε νὰ τὸ πολυεξετάζομεν, οὔτε νὰ κάνωμε ἐρεῦνας δὶ΄αὐτῶν μὲ ἀνθρωπίνους λογισμοὺς διότι εἶναι ὁ ἀληθινὸς θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῆς θαλάσσης, τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης, τῶν ἄστρων καὶ δημιουργὸς ὅλου του ἀνθρωπίνου γένους ἀκατάληπτος, ἀνεξερεύνητος, ἀπέραντος, ἀνεξιχνίαστος, ἄρρητος. Διὰ νὰ σοῦ ἀποδείξω τὰ σχετικὰ μ’ αὐτὸν μὲ τὴ βοήθεια τῶν δικῶν σου, διότι ἔτσι ἡ ἀπόδειξής μου θὰ εἶναι ἀπολύτως ἔγκυρη, πρόσεξε τί ἀποκαλύπτει ξεκάθαρα, ἡ πιὸ σοφὴ ἀπ’ ὄλας τὰς γυναίκας, Σίβυλλα, διὰ τὴν κατὰ σάρκα γέννησή του, διὰ τὴν πρόνοιάν του δὶ’ ἠμᾶς, καὶ διὰ τὴν ἀμέτρητόν του φροντίδα.
Ἂν θέλεις ἃς ἀκούσουμε τὰ ἴδια τῆς τὰ λόγια: «ὕστερα ἀπὸ πολὺν καιρὸ θὰ φτάσει κάποιον εἰς αὐτὴν τὴν πολυδιηρημένην γῆ καὶ θὰ γεννηθεῖ μὲ σάρκαν ἀμόλυντον. Μὲ ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς θεότητα θὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν φθορὰ τῶν ἀνιάτων παθῶν. Καὶ θὰ τὸν φθονήσει ἄπιστος λαὸς καὶ θὰ κρεμαστεῖ ὑψηλὰ ὡς κατάδικος εἰς θάνατον. Ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ ὑποφέρει μὲ πραότητα». Πρόσεξε καὶ τὸν ἀληθινὸ μάντη Ἀπόλλωνα, ποὺ ἔχει ξεχάσει τὴν συνηθισμένη τοῦ ἀσάφια καὶ τὰ ἀμφιλεγόμενά του καὶ φανερώνει γυμνὴ τὴν ἀλήθεια χωρὶς τὴ δικὴν τοῦ βούλησιν. Λέγει αὐτός: «Ἕνας οὐράνιος μὲ πιέζει ἰσχυρά, ὁ ὁποῖος εἶναι φῶς τριλαμπές. Αὐτὸς εἶναι ὁ παθῶν Θεός, χωρὶς νὰ πάθει τίποτε ἡ Θεότης του, διότι εἶναι συγχρόνως θνητὸς καὶ ἀθάνατος.
Αὐτὸς εἶναι συγχρόνως Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὅλα ὑποφέρων ἀπὸ τοὺς θνητούς, δηλαδὴ τὸν σταυρόν, τὴν ὕβριν, τὴν ταφήν. Αὐτὸς κάποτε ἀπὸ τὰ μάτια ἔχυσε δάκρυα θερμά. Αὐτὸς πέντε χιλιάδες χόρτασε μὲ πέντε ἄρτους, κάτι ποὺ ἤθελε δύναμιν θεϊκήν. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος ἐσταυρώθει εἰς τὸ ξύλον, ὁ ὁποῖος ἐξέπνευσε, ὁ ὁποῖος ἐκ τοῦ τάφου ἀνῆλθεν εἰς τὸν οὐρανόν».
Αὐτὰ διηγεῖται ὁ Θεός σου. Διότι εἶναι συνάναρχος μ΄αὐτὸν ποὺ τὸν ἐγέννησε καὶ αἰώνιος ἀρχὴ καὶ ρίζα καὶ πηγὴ ὅλων των ἀγαθῶν, ὅλα τα δημιούργησε χωρὶς νὰ ὑπάρχουν πρὶν καὶ ὅλα τα κοσμεῖ καὶ τὰ διακρατεῖ καὶ τὰ διαπερνᾶ καὶ μὲ τὸ δικό του χέρι ἐδημιούργησε ἠμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ πολλοὺς δρόμους ἤνοιξε διὰ τὴν σωτηρία μας».
