Ἐν τῷ παρόντι ποήματι, ἐν ἠρωϊκοῖς στίχοις 733, συζητεῖ ὁ ἱερὸς ποιητὴς περὶ τοῦ ποῖος ἀπὸ τοὺς δύο βίους ἐν τῷ κόσμω τούτω εἶναι ἀνώτερος, ὁ γάμος ἢ ἡ ἀγαμία· ὁ ἔγγαμος βίος ἢ ὁ μοναχικός. Πρὸς ζωηροτέραν δὲ παράστασιν, μετὰ τὸ μεγαλοπρεπὲς ποοίμιον καὶ τὴν λυρικωτάτην εἰσαγωγήν, ἕως οὐ φθάση ὁ ποιητὴς εἰς τοὺς χρόνους καθ’ οὕς ἤρχισε νὰ λάμπη εἰς τὴν γῆν ἡ παρθενία, εἰσάγει εἰς τὸ ἀγωνιστικὸν στάδιον αὐτοὺς τοὺς δύο βίους, ἀνταγωνιζόμενους ἀναμεταξύ των ἐν δραματικῶ διαλόγῳ, τὸν Γάμον καὶ τὴν Παρθενίαν, ὑπὸ τὸ πρόσωπον δύο γυναικών, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ ἀντιπροσωπεύουσα τὸν γάμον παρίσταται ὡς μήτηρ τῆς ἄλλης, τῆς ἀντιπροσωπευούσης τὴν παρθενίαν. Ἤδη τὰ πάντα ἔξοχως προπαρεσκευάσθησαν καὶ λίαν ἀριστοτεχνικῶς. Οἱ δικασταί, ὅλοι οἱ ἀκροαταὶ τοῦ ποιήματος, εἶνε εἰς τὰς θέσεις των, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀθλοθέτης καὶ στεφοδότης, παρίσταται ἀοράτως νὰ ἀπονείμη τὸ γέρας.