Μετὰ τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, γεμάτοι δυνάμεις πνευματικές, συνεχίζουμε τὸν ἀγώνα μέσα στὸ εὐλογημένο στάδιο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Στὴν λειτουργική μας σύναξη, ποὺ κάθε Κυριακὴ τὴν προσμένουμε ὡς τὸ πολυτιμότερο καὶ ἀκριβότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ μας, θὰ ἀκούσουμε τὴν θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Καπερναούμ.

Μιὰ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἡ ὁποία εἶναι γεμάτη μηνύματα καὶ περιγράφει καταστάσεις τόσο θετικὲς ὅσο καὶ ἀρνητικές. Φαίνεται ἡ ἀγάπη τῶν φίλων τοῦ Παραλυτικοῦ ποὺ ὑποβάλλονται στὸν κόπο γιὰ νὰ τὸν μεταφέρουν, περιγράφεται τὸ παράτολμό του σχεδίου ποὺ μᾶς τὸ περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος “ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἣν καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ' ὢ ὁ Παραλυτικὸς κατέκειτο”.

Κυρίως δὲ ἀποκαλύπτεται κατὰ τρόπο ἄμεσο αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας, δίνοντας τὴν....

θεραπεία πρῶτα στὴν ψυχὴ μὲ τὸ “ἀφέωνται σοὶ αι ἁμαρτίαι σου” καὶ στὴν συνέχεια χαρίζοντας τὴν ποθητὴ ὑγεία καὶ στὸ ἀνάπηρο σῶμα: “Ἴνα δὲ εἴδητε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας – λέγει τῷ παραλυτικῷ, σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἄρον τὸν κράββατόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου”!

Καὶ φυσικὰ ἀποδεικνύεται αὐτὴ ἡ Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ, ὅπως μὲ κακία παρατηροῦν οἱ γραμματεῖς, μόνο Θεὸς μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ νὰ θεραπεύει τὶς χρόνιες ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτὸς δὲ εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ἀμέσως μετὰ τὴν θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ καὶ τὴν συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν του ποὺ προηγήθηκε ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι δόξασαν τὸν Θεόν, “λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν”!

Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπή, εἶναι γεμάτη μηνύματα ποὺ πρέπει νὰ προσλάβουμε καὶ νὰ τὰ μελετήσουμε. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ εὐθὺς ἐξ' ἀρχῆς προξενεῖ ἐντύπωση στὸν πιστὸ Χριστιανό, εἶναι ἡ προθυμία τῶν κατοίκων τῆς Καπερναούμ, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς Παλαιστίνης καὶ τῶν γύρω περιοχῶν νὰ ἀκούσουν μὲ ἐνδιαφέρον τὸν λόγο τοῦ Κυρίου.

Αὐτὸς ὁ χαρακτηριστικὸς λόγος τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου στὴν ἀρχὴ τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς ὅτι “ἠκούσθη, ὅτι εἰς οἶκον ἐστί. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν• καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον”, ὁπωσδήποτε ἔχει νὰ πεῖ πολλὰ καὶ σὲ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς ἀνθρώπους τῆς κάθε ἐποχῆς.

Καὶ ἔχει νὰ πεῖ πολλά, διότι ἀναλόγως τῶν περιπτώσεων οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν εἴτε μὲ προθυμία, εἴτε μὲ περιφρόνηση τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὸς κηρύσσεται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑρμηνεύεται ὑπὸ τῶν φωτισμένων καὶ θεουμένων Ἁγίων μας.

Καὶ ἀφοῦ ἀναφερθήκαμε στοὺς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας μας, νὰ τονίσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι, Μεγάλοι Πατέρες καὶ σοφοὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς, ἐντρυφοῦσαν συνεχῶς στὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τόσο τῆς Παλαιᾶς ὅσο καὶ τῆς Καινῆς, καὶ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν διδασκαλία τῆς Γραπτῆς καὶ προφορικῆς Παραδόσεως, τὴν ἐκήρυσσαν ἀκαταπαύστως στὸ ποίμνιόν τους.

Χαρακτηριστικὸ μάλιστα στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, ἀλλὰ καὶ ἄλλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων οἱ ὁποῖοι ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως δίδασκαν αὐθεντικὰ τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο.

Εἶναι δὲ τόσο συγκινητικὴ ἡ βαθυστόχαστη ὁμολογία τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου, ὁ ὁποῖος παρὰ τὸ προχωρημένο τῆς ἡλικίας του καὶ παρὰ τὴν ἄμεση καὶ πολύπλευρη γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅταν ἔστρεφε τὸν λόγο του στὴν Εὐαγγελικὴ διδασκαλία, ἔλεγε “νῦν ἠρξάμην μαθητὴς γενέσθαι”. Καὶ ἐὰν τὸ ἔλεγε αὐτὸ ἕνας Ἅγιος Ἰγνάτιος ποὺ γνώριζε τὰ Εὐαγγελικὰ κείμενα καὶ ζοῦσε τὴν θεία ἀγάπη ὅσο ἐλάχιστοι, τί ἄραγε νὰ ποῦμε ἐμεῖς ποὺ τόσες ἐλλείψεις παρουσιάζουμε στὰ κείμενα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ γενικῶς δείχνουμε ἀπροθυμία στὴν ἀκρόαση καὶ στὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Ἔχει δυστυχῶς ἐπικρατήσει σὲ κάποιες περιπτώσεις ἡ ἄποψη ὅτι, τὸ νὰ μελετᾶ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς τόσο τὴν Παλαιά, ὅσο καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, αὐτὸ δῆθεν δὲν εἶναι καὶ τόσο Ὀρθόδοξο, διότι τὴν Βίβλο τὴν μελετοῦν καὶ τὴν παρερμηνεύουν οἱ Προτεστάντες καὶ γενικῶς οἱ αἱρετικοί.

Τὸ ὅτι οἱ αἱρετικοὶ διαστρέφουν τὰ Βιβλικὰ κείμενα, αὐτὸ βεβαίως εἶναι πραγματικότητα, καὶ τοῦτο διότι, ὅπως ἀρκετὲς φορὲς ἔχουμε τονίσει, ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκτός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλλὰ εἶναι δυνατὸν ἡ πραγματικότητα αὐτὴ τῶν Προτεσταντῶν καὶ ὅλων τῶν ἐκτός τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσχύει γιὰ ὅλους ἐμᾶς, ποῦ χάριτι Θεοῦ ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ;

Εἶναι δυνατὸν νὰ τίθεται καν θέμα γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, ὅταν ὑπάρχει ἡ Εὐλογία τῶν Ἁγίων Πατέρων ποῦ μὲ τὰ συγγράμματά τους μᾶς ἑρμηνεύουν κατὰ τρόπον μοναδικό τα Ἱερὰ κείμενα; Καὶ ἐπιτρέπεται νὰ διατυπώνονται τέτοιου εἴδους ἰσχυρισμοί, ὅταν οἱ φωτισμένοι ποιμένες γνωρίζουν νὰ καθοδηγοῦν τὸ ποίμνιο στὴν ὀρθὴ ἑρμηνευτικὴ ὁδὸ μέσω τῶν Πατέρων καὶ Διδασκάλων;

Φυσικὰ ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ξεκομμένα ἀπὸ ὅλες τὶς λειτουργικὲς ἐκφράσεις καὶ τὰ μυστήρια τοῦ βιώνει ἡ Ἐκκλησία μας, αὐτὸ εἶναι πραγματικότητα, τὴν ὁποία ὅμως οὐδεὶς ἔχων σώας τὰς πνευματικᾶς φρένας, ἀρνεῖται. Ὅπως πάλι ἡ συμμελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται αἴτια ὥστε νὰ ἀναπτύσσεται κάποια περίεργη καθοδηγητική των πιστῶν καὶ ν' ἀναπτύσσονται τάσεις ὀργανικῆς αὐτονομίας.

Ἄλλωστε οἱ ἴδιοι οἱ Πατέρες ποὺ ἀγωνίσθηκαν νὰ ἑρμηνεύσουν τὰ κείμενα τῶν Θεοπνεύστων Ἀποστόλων, ταυτοχρόνως καὶ ἀκόμα περισσότερο ἀγωνίζονται στὸ νὰ ἀναπτύξουν στὸ ποίμνιο ποὺ τοὺς εἶχε ἐμπιστευθεῖ ὁ Θεὸς τὴν αὐθεντικὴ ἐκκλησιολογικὴ συνείδηση.

Ἀλλὰ ἡ προθυμία τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἡ Εὐλογία τῆς σπορᾶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, δὲν περιορίζεται μόνο στὸν τρόπο ποὺ προαναφέραμε, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ σὲ τόσες ἄλλες εὐλογημένες εὐκαιρίες καὶ δυνατότητες ποὺ ἔχουμε.

Φυσικὰ τὸν πρῶτο λόγο τὸν ἔχει ὁ ἴδιος ὁ ἐνοριακός μας ναός, ὅπου κατὰ τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς ἑορτές, γίνεται, θὰ πρέπει νὰ γίνεται κήρυγμα τοῦ Θείου Λόγου. Καὶ πάλι θὰ μᾶς ποῦν οἱ Ἅγιοι ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα, καὶ ἔχουν ἐργασθεῖ στὸ θεῖο κήρυγμα καὶ ἰδίως μὲ τὴν ποιμαντική των ψυχῶν, ὅτι ἰδιαίτερη χάρη καὶ δύναμη ἀποκτοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ὅταν λέγονται καὶ ἀκούγονται ἐντός τοῦ πλαισίου τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων φυσικὰ μυστηρίων καὶ Ἱερῶν ἀκολουθιῶν. Γι' αὐτὸ δὲ τὸν λόγο, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως βλέπουμε ἀκόμα καὶ μέσα στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἄπ. Παύλου, ἀλλὰ καὶ ὅπως συνεχίζεται ἀπὸ τοὺς Ἀποστολικοὺς Πατέρες καὶ γενικῶς ἀπὸ τὴν λειτουργικὴ καὶ ποιμαντικὴ πραγματικότητα, τὸ κήρυγμα τὸ αὐθεντικὸ ἦταν ἀναπόσπαστα συνδεδεμένο μὲ τὴν θεία λατρεία. Ἦταν ἀδύνατον νὰ νοηθεῖ Ἱερὰ λειτουργία ἄνευ τοῦ κηρύγματος.

Ἐννοεῖται δὲ ὅτι ἡ προθυμία καὶ ἡ διάθεση γιὰ γνώση τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας καὶ γενικῶς τῶν δογμάτων τῆς πίστεώς μας, σὲ συνδυασμὸ βεβαίως μὲ τὸ ὀρθὸ βίωμα τῶν Ἁγίων μας, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐξαντλοῦνται μόνο κατὰ τὶς λατρευτικὲς ὧρες καὶ τὶς χρυσὲς εὐκαιρίες τῶν Ἱερῶν ἀκολουθιῶν, ἀλλὰ νὰ συνεχίζονται καὶ στὴν οἰκία.

Ἄλλωστε, παρὰ τὰ ἄλλα ἀρνητικά της ἐποχῆς μας, ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ κατέχουμε βιβλία, τόσο αὐτῶν τῶν Ἱερῶν ἀκολουθιῶν, ὅσο καὶ Πατερικὲς διδαχὲς καὶ ἑρμηνεῖες, μέσα στὰ σπίτια μας.

Καὶ ὁμολογουμένως, δὲν ὑπάρχει ὡραιότερο πράγμα ἀπὸ τὸ νὰ συγκεντρώνεται ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια, “ἡ κατ' οἶκον ἐκκλησία” τόσο γιὰ κοινὴ προσευχή, ὅσο καὶ γιὰ μελέτη τῆς πίστεώς μας.

Ἔλεγε ἕνας σύγχρονος Ἅγιος το ἑξῆς γιὰ τὸ θέμα ποὺ ἀναπτύξαμε. Ἡ εὐλογημένη οἰκογένεια, καὶ μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, θὰ συνεχίσει τὴν δική της λειτουργία καὶ μέσα στὸ σπίτι. Διὰ τῆς εὐχῆς, τῆς προσευχῆς ἀλλὰ καὶ τῆς μελέτης τῆς Γραφῆς μέσω τῶν Ἁγίων, ἡ χάρις θὰ ἐνεργεῖ καὶ θὰ κατευθύνει τὰ διαβήματα στὴν ὁδὸν τῆς καθάρσεως πρῶτα, τοῦ θείου φωτισμοῦ κατόπιν καὶ τέλος αὐτὸ ποὺ βίωσαν πολλοὶ ἐκ τῶν Ἁγίων, αὐτῆς τῆς θεώσεως.

Ἀδελφοί μου, ἐὰν οἱ κάτοικοι τῆς Καπερναοὺμ ἔχαιραν καὶ ἔσπευδαν, μὲ λαχτάρα νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ἃς σκεφθοῦμε πόσο ἐμεῖς σήμερα ποὺ κοινωνοῦμε αὐτὸ τὸ Δεσποτικὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ προστατευόμαστε ἀπὸ τὴν Πανάχραντο Μητέρα του καὶ ποὺ καθοδηγούμαστε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους του, πόση λαχτάρα καὶ δίψα καρδιακὴ πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε στὴν μελέτη, στὴν γνώση καὶ κυρίως στὴν ἐφαρμογὴ αὐτῶν τῶν λόγων τοῦ Θεανθρώπου ποὺ κατέχει, διασφαλίζει καὶ μᾶς μεταδίδει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία!

Ἀποτελεῖ δὲ μεγάλη εὐλογία το νὰ κλείσουμε μὲ ἕνα ἔξοχο ἀπόσπασμα ἐκ τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀκριβῶς γιὰ τὸ θέμα αὐτό.

“Μεγάλο τὸ κέρδος ποὺ προσφέρουν οἱ θεῖες Γραφὲς καὶ διαρκῆς ἡ ὠφέλεια ποὺ πηγάζει ἀπὸ αὐτές. Καὶ αὐτὸ ἔδειχνε ὁ Παῦλος ὅταν ἔλεγε• “Διότι ὅσα ἀπὸ ἐνωρίτερα ἔχουν γραφεῖ, ἔχουν γραφεῖ πρὸς νουθεσία δική μας, ποὺ φτάσαμε στοὺς τελευταίους τούτους καιρούς, γιὰ νὰ κρατοῦμε τὴν ἐλπίδα μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν παρηγορία τῶν Γραφών” (Ρωμ. 15, 4• Α' Κορινθ. 10, 11), Καὶ εἶναι πράγματι τὰ θεία λόγια θησαυροφυλάκιο φαρμάκων κάθε εἴδους• ὥστε, εἴτε χρειάζεται νὰ σβήσει κανεὶς τὴν ὑπερηφάνεια, εἴτε νὰ κοιμίσει τὴν ἐπιθυμία, εἴτε νὰ καταπατήσει τὸν ἔρωτα τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, εἴτε νὰ ξεπεράσει τὴν ὀδύνη, εἴτε νὰ ἐμπνεύσει εὐψυχία καὶ νὰ δημιουργήσει ὑπομονή, ἀπ' ἐδῶ νὰ βρεῖ πολύ το ὑλικὸ” (Εἰς τὸν Ἰωάννην, Ὁμιλία ΛΖ', α' P.G. 59,207). Ἀμήν.

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/03/blog-post_15.html#more