1. Περιμένοντας τὴ φανέρωσή Του
Καθὼς προετοιμαζόμαστε νὰ ἑορτάσουμε τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ζήσουμε καὶ τὴ δική μας ἀναγέννηση ποὺ θὰ μᾶς χαρίσει αἰώνια δόξα στὸν οὐρανὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό.
Αὐτὴ τὴν ὁλόλαμπρη δόξα ὑπόσχεται πρὸς τοὺς πιστοὺς ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν «Πρὸς Κολασσαεῖς» ἐπιστολή: «ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ», γράφει. Ὅταν φανερωθεῖ ὁ Χριστός, ὁ αἴτιος καὶ χορηγὸς τῆς ζωῆς μας, τότε κι ἐσεῖς μαζὶ μ’ Αὐτὸν θὰ φανερωθεῖτε δοξασμένοι.
Καὶ πότε θὰ φανερωθεῖ ὁ Χριστός; Στὴ Δευτέρα Του Παρουσία, κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἔλθει ὡς ἔνδοξος Κριτὴς καὶ Βασιλεύς. Μέχρι τότε... ὁ Χριστὸς θὰ κρύβεται! Ὅπως καὶ τότε ποὺ κατέβηκε στὴ γῆ, ἀλλὰ ἔκρυψε τὸ θεϊκό Του μεγαλεῖο στὴν ταπεινὴ ἀνθρώπινη φύση. Ὅπως τότε ποὺ γεννήθηκε στὸ σπήλαιο μέσα σ’ ἕνα στάβλο ζώων, καὶ τίποτε τὸ ἐξωτερικὸ δὲν φανέρωνε τὴ βασιλική Του ἰδιότητα. Τότε ποὺ περπάτησε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς οἱ περισσότεροι νὰ ὑποψιάζονται τὴ θεϊκή Του καταγωγή.
Καὶ τώρα ἀκόμα ὁ Χριστός κρύβεται! Ὅπου εἴμαστε «δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι» στὸ ὄνομά Του, εἶναι κι Αὐτὸς μαζί μας ἀλλὰ ἀοράτως (βλ. Ματθ. ιη΄ 20). Αὐτὸς εἶναι ποὺ μᾶς συγχωρεῖ στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, κι ἂς μὴν Τὸν βλέπουμε μὲ τὰ σωματικά μας μάτια. Αὐτὸς κρύβεται κάτω ἀπὸ τὰ ταπεινὰ στοιχεῖα τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου ποὺ κοινωνοῦμε στὴ θεία Εὐχαριστία. Ἡ χάρις Του ἐνεργεῖ μυστικὰ στὴν καρδιά μας. Ἂν μάθουμε νὰ Τὸν διακρίνουμε μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως καὶ νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του, τότε κι Ἐκεῖνος θὰ μᾶς ἀναγνωρίσει ὡς δικούς Του, ὅταν θὰ φανερωθεῖ ἔνδοξος στὴ Δευτέρα Του Παρουσία, καὶ θὰ μᾶς παραλάβει κοντά Του γιὰ νὰ μᾶς καταστήσει κοινωνοὺς τῆς θεϊκῆς Του δόξης.
2. Θάνατος στὴν ἁμαρτία
Γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε ὅμως αὐτὴ τὴ δόξα καὶ τὴ μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ, ὀφείλουμε νὰ κόψουμε κάθε σχέση μὲ τὴν ἁμαρτία ἐδῶ στὴ γῆ. Μᾶς τὸ λέγει σαφῶς ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος: «Νεκρώσατε τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία»• νεκρῶστε τὰ μέλη σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καὶ ὑποδούλωση στὸ κακό, κάθε κακὴ ἐπιθυμία καὶ τὴν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στὸ εἴδωλο τοῦ χρήματος. Δὲν μᾶς συμβουλεύει ἁπλῶς νὰ ἀποφεύγουμε τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, ἀλλὰ μᾶς ζητᾶ νὰ τὰ νεκρώσουμε ὥστε νὰ μὴν ἐπανεμφανιστοῦν ποτέ. Καὶ συνεχίζει: «ἀπόθεσθε», δηλαδὴ βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας, σὰν ἀκάθαρτο ροῦχο, ὅλα τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, «ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν... μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους».
Καθὼς πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα, εἶναι εὐκαιρία νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας. Νὰ μετανοήσουμε βαθιὰ καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦμε εἰλικρινὰ στὸν Πνευματικὸ ὅλα τὰ πάθη ποὺ μᾶς τυραννοῦν, ὥστε νὰ λάβουμε τὴν ἄφεση καί, μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου, νὰ ζήσουμε τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση.
3. Ὅλα καινούργια μὲ τὸν Χριστό!
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νεκρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του, τότε ὁ Χριστὸς τοῦ χαρίζει καινούργια ζωή, γεμάτη ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὴ χάρη Του.
Τώρα πλέον, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔχετε γίνει καινούργιοι ἄνθρωποι, «ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ», ἀφοῦ πετάξατε ἀπὸ πάνω σας σὰν ρυπαρὸ ἔνδυμα τὸν παλαιὸ κακὸ ἑαυτό σας καὶ τὰ ἁμαρτωλὰ ἔργα του καὶ ἀφοῦ ντυθήκατε τὸ νέο ἄνθρωπο, «ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν»· ντυθήκατε τὸ νέο ἑαυτό σας, ὁ ὁποῖος συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ προοδεύει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται διαρκῶς καινούργιος, μὲ τὸ νὰ παίρνει τὴν ἴδια μορφὴ μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὸν δημιούργησε.
Ἡ ἁμαρτία εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀμαύρωσε τὴ θεϊκή εἰκόνα τὴν ὁποία διατηρεῖ κάθε ἄνθρωπος στὴν ὕπαρξή του. Κι αὐτὴ τὴν ἐξαχρειωμένη εἰκόνα μόνο ὁ Δημιουργός της μποροῦσε νὰ τὴν ἀναπλάσει. Γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση• γιὰ νὰ τὴν ἀνακαινίσει καὶ νὰ τῆς χαρίσει ἀσύγκριτα μεγαλύτερη τιμὴ καὶ δόξα. «Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα», ψάλλουμε τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων. Γεννιέται ὁ Χριστός, ποὺ ἦλθε στὴ γῆ γιὰ νὰ ἀναστήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε πέσει στὴν ἁμαρτία.
Ἂς δοξάσουμε τὸν Πλάστη μας κι ἂς Τὸν εὐχαριστήσουμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας γιὰ τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία Του, ἡ ὁποία φανερώνεται ἔκδηλη ἰδιαίτερα τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῶν Χριστουγέννων.
Πηγή: Ο Σωτήρ
