Η βεβαιότητα της ευλογίας, που έλαβαν οι πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης, υπάρχει διά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος· το αγαθό της πνευματικής νομοθεσίας κατορθώνεται διά της ελπίδος προς τον Άγιο Θεό· τα υπέρ φύση προφητικά λόγια των Προφητών ευαγγελίζονται και όλα αυτά είναι οι καρποί της χάριτος της παρούσης ημέρας, της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Διά του Σαββάτου της πρώτης κοσμογενείας σημαίνεται αυτό τούτο το ευλογημένο Σάββατο, «την της καταπαύσεως ημέραν», την οποίαν ευλόγησε ο Θεός περισσότερο απ’ όλες τις άλλες ημέρες. Διότι, πράγματι κατ’ αυτήν κατέπευσε απ’ όλα τα έργα του ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, διά της κατά τον θάνατο οικονομίας «τη σαρκί σαββατίσας»· και επανελθών εκεί όπου ήταν εξ αρχής, διά της αναστάσεως συνανέστησε όλο το ανθρώπινο γένος γενόμενος γι’ αυτούς ζωή, ανάσταση, ανατολή και ημέρα για όλους εκείνους που ήσαν βυθισμένοι μέσα στο σκοτάδι και ζούσαν κάτω από τη σκιά και την τυραννία του θανάτου.
Ας δούμε όμως μερικά γεγονότα που προμήνυσαν την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Αβραάμ, ο πατέρας του Ισαάκ, δεν δίστασε να προσφέρει τον μονογενή αυτού υιό προσφορά και θυσία, και αντί αυτού αμνός σφαγιάζεται κρεμάμενος από το ξύλο (Γεν. 22:1-14). Ο Ισαάκ βαστάζει το φορτίο των ξύλων της ολοκάρπωσης και ο Υιός του Θεού φέρει το φορτίο των δικών μας αμαρτιών υπό του ξύλου του Σταυρού βαστάζων ως Θεός και ως Αμνός βασταζόμενος. Μέσα από την θυσία του προβάτου φανερώνεται το μυστήριο του θανάτου, μέσα από τον μονογενή φανερώνεται η ζωή, που δεν διακόπτεται από τον θάνατο. Ο Μωϋσής με την έκταση των χειρών διέγραφε τον τύπο του Σταυρού και διά του σχήματος αυτού κατέστρεψε την δύναμη του Αμαλήκ (Εξ. 17:11-12). Ο Προφήτης Ησαϊας αναφωνεί λέγοντας: «Παιδίον εγεννήθη ημίν, και υιός εδόθη ημίν· ου η αρχή εγενήθη επί του ώμου αυτού, μεγάλης βουλής Άγγελος» (Ησ. 9:6). Αυτό το παιδί, «ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτό άφωνος» (Ησ. 53:7)· και ως λέγει ο Προφήτης Ιερεμίας αυτό είναι «το αρνίον το άκακον, το αγόμενον του θύεσθαι» (Ιερ. 11:19). Ο Προφήτης Ιωνάς προδιαγράφει σαφώς το μυστήριο της τριημέρου ταφής και της αναστάσεως. Διότι, απαθώς καταδύεται υπό του κήτους, και χωρίς πάθος αναδύεται, παρ’ όλο που έμεινε στην κοιλία του κήτους τρεις μέρες και τρεις νύκτες, προδιαγράφοντας μ’ αυτό τον τρόπο την τριήμερο ταφή και ανάσταση του Κυρίου (Ιωνάς 2:1. Ματθ. 12:40).
Με την Ανάσταση του Κυρίου λαμβάνει τέλος η σκιά των προδιαγραφομένων και γίνεται η απαρχή των νέων αγαθών. Διότι, ήλθε η Βασιλεία της ζωής και καταλύθηκε το κράτος του θανάτου. Στην ανθρωπότητα δημιουργήθηκε άλλη γέννηση, που δεν προξενείται «εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, αλλ’ εκ Θεού» (Ιωάν. 1:13) γενομένη· και άλλος τρόπος ζωής δόθηκε. Έτσι, πραγματοποιήθηκε η μεταστοιχείωσης της φύσεώς μας. Αυτός ο τόκος κυοφορείται διά της πίστεως· οδηγείται στο φως διά της αναγεννήσεως. Η Εκκλησία γίνεται η τροφός μητέρα· το προσφερόμενο γάλα είναι τα θεία διδάγματα· η τροφή, ο άρτος ο εξ ουρανού καταβάς· ο γάμος, η συμβίωση με την σοφία· παιδιά, οι ελπίδες· σπίτι, η Βασιλεία του Θεού· τέλος, αντί του θανάτου, προσφέρεται η αϊδιος ζωή και η μακαριότητα των αγίων.
«Αύτη εστίν ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος» (Ψαλμ. 117:24). Κατ’ αυτήν ο Θεός εποίησε «καινόν ουρανόν και καινήν γην» (Ησ. 65:17). Ο ουρανός είναι το στερέωμα της πίστεως στον Χριστό· η γη είναι η αγαθή καρδιά. Μέσα σ’ αυτή τη νέα κτίση, ο ήλιος είναι ο καθαρός βίος· τα αστέρια είναι οι αρετές· ο αέρας είναι η διαφανής πολιτεία· η θάλασσα είναι το βάθος του πλούτου της σοφίας και της γνώσεως· τα βλαστήματα είναι η αγαθή διδασκαλία και τα θεία διδάγματα, τα οποία η ποίμνη του Θεού τρεφομένη απολαμβάνει· τα καρποφόρα δένδρα είναι η εργασία των εντολών. Μέσα σ’ αυτή την νέα κτίση οικοδομείται ο αληθινός άνθρωπος, που πλάστηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. 1:26) του Θεού.
Η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου έλυσε τον πόνο του θανάτου. Αυτή εμαιεύετο τον πρωτότοκο των νεκρών. Κατ’ αυτήν συνετρίβησαν οι πύλες του θανάτου. Κατ’ αυτή οι μοχλοί του Άδη συνεθλάσθησαν. Τώρα ανοίγεται το δεσμωτήριο του θανάτου. Τώρα κηρύσσεται η άφεση στους αιχμαλώτους. Τώρα γίνεται η ανάβλεψη στους τυφλούς. Τώρα πραγματοποιείται η εξ ύψους ανατολή επίσκεψη σ’ εκείνους που ήσαν καθήμενοι μέσα στο σκοτάδι και κάτω από την σκιά του θανάτου.
Το σώμα του Κυρίου κατήλθε κάτω στην καρδιά της γης, ώστε να μωράνει τον νουν του αρχεκάκου εχθρού. Διότι, επειδή ήταν αδύνατο ο άρχων του σκότους να προσμίξει την παρουσία του φωτός της Θεότητος με το δικό του σκότος, γι’ αυτό, μόλις είδε το θεοφόρο σώμα και επειδή είδε τα θαύματα που τέλεσε η Θεότητα δι’ αυτού, ήλπισε, ότι, εάν κρατήσει αυτό διά του θανάτου, θα κρατούσε και όλη την δύναμη που ευρίσκετο μέσα σ’ αυτό. Και χάρη στο δόλωμα της σαρκός αγκιστρώθηκε ο διάβολος πάνω στο αγκίστρι της Θεότητος (Ιώβ 40:24). Μ’ αυτή την ελπίδα δέχεται ο Άδης μέσα του Εκείνον, που επεδήμησε κάτω στους ανθρώπους από φιλανθρωπία.
Η αληθινή Σοφία του Θεού, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, κατέρχεται στη καρδιά της γης, για να εξαφανίσει απ’ αυτή τον μέγα της κακίας άρχοντα του σκότους, να φωτίσει το σκοτάδι, να νικηθεί η φθορά από την ζωή, να μεταχωρήσει το κακό στην ανυπαρξία και να καταργηθεί ο έσχατος εχθρός, που είναι ο θάνατος. Διότι, «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρεώθησαν» (Ψαλμ. 13:3), και τίποτε το καλό δεν ευρίσκετο, παρά μόνον το όργανο της κακίας. Αυτή την σωρεία του κακού, που συγκεντρώθηκε από την καταβολή του κόσμου μέχρι της θείας οικονομίας, που πραγματοποιήθηκε στο πάθος του Κυρίου, διέλυσε ο Κύριος επιδεικνύοντας με την ανάστασή Του την θεία δύναμή Του, διά της οποίας αφάνισε την τόση κακία.
Το κακό επινοήθηκε από τον Διάβολο· η γυναίκα απατήθηκε από τον δράκοντα· και ο άνδρας απατήθηκε μέσον της γυναικός. Επειδή μέσα σ’ αυτά τα τρία κακά πλημμύρησε η κακία, γι’ αυτό χρειάσθηκε τρεις μέρες ο Κύριος για να εξαφανίσει τη αρρώστια. Την πρώτη ημέρα οι άνδρες καθαρίζονται· τη δεύτερη θεραπεύεται το γένος των γυναικών· τέλος, έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος και οι περί αυτόν αντικείμενες δυνάμεις.
Η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι το σημαντικότερο γεγονός μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητος. Όταν, λοιπόν, πλησιάσουμε την Θεία Ευχαριστία και λάβουμε ως αναστάσιμο δώρο εκείνο το θείο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Σωτήρος, ας μη το λάβουμε με λερωμένη την συνείδησή μας, μήτε το μνήμα της καρδιάς μας να μυρίζει από την δυσωδία των νεκρών έργων, όπως τα κόκαλα των νεκρών. Αλλά, ας τρέξουμε και εμείς για να δούμε το παράδοξο θαύμα, διότι ο Χριστός αναστήθηκε. Ας έχομε εμείς μέσα στα χέρια μας αντί τα αρώματα, την πολύτιμη πίστη. Ας μη αναζητούμε πλέον τον Ζώντα ανάμεσα στους νεκρούς, διότι «ουκ έστιν ώδε· ηγέρθη γαρ καθώς είπε. Δεύτε ίδετε τον τόπον όπου έκειτο ο Κύριος» (Ματθ. 28:6). Γι’ αυτό ας αναφωνήσουμε με πίστη και μ’ όλη μας την καρδιά το:
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
Πηγή: Αναβάσεις
