ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

« Άλλο η συμφιλίωση των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Ο Χριστιανισμός επιβάλλει ν’ αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν ! Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της. Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεούμε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους! Ακόμη και τη ζωή μας να δώσουμε γι αυτούς. 
Αλλά τις αλήθειες Του Χριστού δεν έχομε το δικαίωμα να τις θίξομε. Γιατί δεν είναι δικές μας. Η πίστη Του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνομε ο,τι θέλομε ! »

ΓΙΑ ΤΗΝ   ΕΥΡΩΠΗ

« Η Ευρώπη αποποιήθηκε την πίστη στο Χριστό εξαιτίας της προσήλωσης στον υλικό πολιτισμό. Μόνο οι Ευρωπαίοι δεν είναι περήφανοι για το Χριστό, για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι υπερήφανοι για τα επικίνδυνα μηχανήματά τους, για τα δικά τους ευτελή προϊόντα των εργοστασίων. Το αποτέλεσμα αυτού του ευρωπαϊκού εγωκεντρισμού και του φορτικού πολιτισμού της Ευρώπης, είναι η αιτία να αποστραφούν όλοι οι μη χριστιανικοί λαοί το Χριστό και το χριστιανισμό. Μισώντας αυτό που είναι μικρό, αποστράφηκαν και αυτό που είναι μεγάλο »

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗΣ

Χριστός : Ευρώπη βαπτίστηκες στο Όνομά μου, και πρέπει να μείνεις πιστή σ’ Αυτό.

Ευρώπη (κατηγορουμένη) : Όλες οι θρησκείες είναι ίσες - αυτό είπαν οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές - κανένας δεν πρέπει να πιέζεται να πιστεύει αυτό ή εκείνο. Ανέχομαι όλες τις θρησκείες σαν λαϊκές δεισιδαιμονίες λόγω των δικών μου ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Όταν θα καταφέρω να πετύχω τους πολιτικούς μου στόχους, τότε γρήγορα θα κάνω μία εκκαθάριση όλων των λαϊκών δεισιδαιμονιών.

Χριστός (λυπημένος) : Πως μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε με ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, με κτηνώδη επιθυμία μόνο για σωματική τροφή; Εγώ ήθελα να σας κάνω θεούς και γιους του Θεού και εσείς αντιστέκεστε και σπεύδετε να γίνετε ίδιοι με τα κτήνη ;

Ευρώπη : Εσύ είσαι ξεπερασμένος, αντί για το δικό Σου Ευαγγέλιο εμείς βρήκαμε τη ζωολογία και τη βιολογία. Τώρα ξέρουμε πως είμαστε απόγονοι όχι δικοί Σου και του ουράνιου Πατέρα Σου, αλλά των ουρακοτάγκων, των γοριλών, των μαϊμούδων. Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί, επειδή δεν αναγνωρίζουμε άλλους θεούς εκτός από εμάς.

Χριστός : Είστε πιο ξεροκέφαλοι από τους παλιούς Εβραίους, Εγώ σας έβγαλα από το βαρβαρικό σκοτάδι, σας έφερα το ουράνιο φως, εσείς όμως θέλετε πάλι το σκοτάδι, όπως το βουβάλι τη λάσπη. Εγώ έχυσα για σας το αίμα μου, σας αγάπησα, ακόμη και όταν όλοι οι άγγελοι απέστρεψαν το πρόσωπο τους από εσάς, επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν τη δική σας άδικη ρυπαρότητα. Όταν εσείς βρισκόσασταν στο σκοτάδι και στην αμαρτία, ήμουν ο μοναδικός που πάλεψε για σας, για να σας φωτίσω θέλοντας να σας εξαγνίσω. Μην είστε τώρα άπιστοι, επειδή θα ξαναγυρίσετε σε εκείνο το ανυπόφορο σκοτάδι και την ανυπόφορη δυσωδία.

Ευρώπη (με ειρωνικό χαμόγελο) : Φύγε από εμάς, δεν σε γνωρίζουμε. Εμείς κρατούμε την ελληνική φιλοσοφία και τη ρωμαϊκή κουλτούρα. Εμείς θέλουμε την ελευθερία. Έχουμε πανεπιστήμια, η επιστήμη είναι το αστέρι και ο οδηγός μας. Το σύνθημα μας είναι: Ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα. Ο νους μας είναι ο θεός των θεών. Εσύ είσαι Ασιάτης. Απαρνιόμαστε εσένα. Είσαι ένας παλιός μύθος των παππούδων και των γιαγιάδων μας.

Χριστός (με δακρυσμένα μάτια) : Εγώ θα φύγω αλλά και εσείς θα δείτε. Βγήκατε από τον δρόμο του Θεού και πήγατε στο δρόμο του σατανά. Η ευλογία χάθηκε από εσάς. Στο χέρι μου είναι η ζωή σας και ο θάνατος σας, επειδή εγώ σταυρώθηκα για σας. Παρ’ όλα αυτά δεν θα σας καταδικάσω εγώ, αλλά οι αμαρτίες σας και η άρνησή σας στον Σωτήρα. Έδειξα πατρική αγάπη για όλους τους ανθρώπους και ήθελα με αγάπη όλους να σας σώσω.

Ευρώπη : Ποιά αγάπη; Εμείς νιώθουμε υγιές και δυνατό μίσος για όλους όσους δεν συμφωνούν με μας. Αυτό είναι το πρόγραμμά μας. Η αγάπη Σου δεν είναι παρά μόνο ένα παραμύθι. Αντί του παραμυθιού αυτού, εμείς δημιουργήσαμε εθνικισμό, διεθνισμό, προοδευτισμό, επιστημονισμό. Σ’ αυτά είναι η σωτηρία μας και εσύ φύγε από εμάς!

… Αδελφοί μου, συνεχίζει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, η λογομαχία αυτή στον καιρό μας τελείωσε. Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά γύρισε στην Ευρώπη, ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη. Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά. Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε. Με τη σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη ή με τον Χριστό ; …

Αλεξανδρούπολη 17 Μαρτίου 2016

Για την αντιγραφή των κειμένων

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 στο χωριό Λέλιτς της κεντροδυτικής Σερβίας. Ήταν το πρώτο από τα εννέα παιδιά των ευσεβών αγροτών Δραγομίρου και Αικατερίνης. Ασθενικός στην σωματική του διάπλαση και κράση, επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του, τη μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία και την κλίση προς τον μοναχικό βίο. Σπούδασε, παρά τη μεγάλη φτώχεια της οικογένειάς του, στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη, στην Οξφόρδη και το Χάλλε της Γερμανίας. Γνώριζε επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων και την ελληνική. Εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη μονή Ρακόβιτσα, κοντά στο Βελιγράδι, τον Δεκέμβριο του έτους 1909.
Την περίοδο 1915 - 1919 απεστάλη στην Αμερική και στην Αγγλία, για να συντρέξει και να ενισχύσει τον πολύπαθο Σερβικό λαό. Το 1919 εξελέγη Επίσκοπος Ζίτσης και 1920 μεταφέρθηκε στην Αχρίδα, όπου ανέπτυξε ένα τεράστιο ιεραποστολικό, ποιμαντικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Ανήκει στις επιφανέστερες και με οικουμενικό κύρος θεολογικές μορφές της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας.

Το 1941 οι αρχές κατοχής της χώρας του, οι Γερμανοί, τον συνέλαβαν, τον περιόρισαν και το 1944 τον έστειλαν στο Νταχάου, όπου υπέστη πάνδεινα βασανιστήρια.

Μετά την απελευθέρωσή του, το Μάιο του 1945, δεν επέστρεψε στην πατρίδα του καθώς το τότε καθεστώς τον θεωρούσε ανεπιθύμητο πρόσωπο. Πήγε στην Αμερική και συνέχισε το φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό του έργο. Δίδαξε στην Ιερατική Σχολή της μονής του Αγίου Σάββα στο Ιλλινόις και από το 1951 εγκαταστάθηκε στη Ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια, όπου καθοδηγούσε τους μοναχούς. Προσευχόμενος στο κελί του, το πρωί της Κυριακής 17 Μαρτίου 1956, προετοιμαζόμενος να λειτουργήσει, κοιμήθηκε εν ειρήνη. Το ιερό του σκήνωμα επέστρεψε στην Σερβία, στις 3 Μαΐου 1991, με την κατάρρευση του κομουνισμού και του καθεστώτος Τίτο.

Ανακηρύχτηκε Άγιος από την Ιερά Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας το 2003, εορταζόμενος στις 5 Μαρτίου ημερομηνία μεταφοράς τως λειψάνων του από την Αμερική στο Λέλιτς.