Μετά από όσα τόσο εμπεριστατωμένα είπε ο Θεόδωρος Ζήσης, θεωρώ ότι μας εξέφρασε όλους εδώ ως Ελληνική αντιπροσωπεία, οπότε για να μην παίρνω από το χρόνο σας, ελάχιστα μόνο θα ήθελα να μείνω σε τρεις τοποθετήσεις μου ώστε να μείνει χρόνος στη συνέχεια για προσωπικές σας ερωτήσεις.

Απ’ όσα ακούστηκαν ως τώρα, εκείνο το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία, για λογικούς ανθρώπους και πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι ότι λογικώς, θεολογικώς και εκκλησιολογικώς είναι άκρως αντιφατικά τα κείμενα της λεγομένης Συνόδου στην Κρήτη.

Παρά το γεγονός ότι η αντιπροσώπευση ήταν ελάχιστη, άρα ήταν άκυρη και είναι άκυρη αυτή η Σύνοδος ως προς την σύνθεσή της.

Παρά το γεγονός ότι, όπως λέχθηκε, για πρώτη φορά στην εκκλησιαστική μας ιστορία εψήφισαν μόνο οι προκαθήμενοι κατά παπικό τρόπο.

Παρά τον κανονισμό λειτουργίας αυτής της Συνόδου που έθετε ως προϋπόθεση την ομοφωνία όλων των συνερχομένων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών είναι άκυρη και για αυτόν τον πρόσθετο λόγο η εν λόγω Σύνοδος, αφού τέσσερα Πατριαρχεία με τη μη παρουσία τους και μόνο στη Σύνοδο αυτή, έδειξαν ότι η ομοφωνία εξ υπαρχής δεν υπήρχε.

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς υψηλό δείκτη νοημοσύνης για να βγάλει το συμπέρασμα ότι και για έναν μόνον λόγο από τους λόγους που αναφέραμε οι αποφάσεις αυτής της λεγομένης Συνόδου είναι άκυρες εντελώς.

Παρά ταύτα φάνηκε στο τέλος η επιμονή των διοργανωτών και σχεδιαστών αυτής της λεγομένης Συνόδου, παρά την όποια λογική και εκκλησιολογική τοποθέτηση της Ορθοδοξίας, έχει την αποφασιστικότητα να εκπροσωπείται αυτή η Σύνοδος στις συνειδήσεις του πληρώματος της Εκκλησίας και έχει την ψευδή αίσθηση, την ψευδαίσθηση δηλαδή, ότι θα πάρει με τον άλφα ή βήτα τρόπο την υπογραφή από τα τέσσερα Πατριαρχεία που δεν εκπροσωπήθηκαν σε αυτήν τη Σύνοδο.

Γι’ αυτό είναι φανερό ότι θα υφέρπουν αυτές οι αποφάσεις στο εκκλησιαστικό σώμα αν δεν καταδικαστεί στη συνείδηση αυτού του εκκλησιαστικού πληρώματος, πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο μετά από σοβαρή ενημέρωση αυτού του πληρώματος για την αλήθεια αυτής της Συνόδου. Τότε μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα ότι αυτή η Σύνοδος θα καταδικαστεί και Συνοδικά από τους Επισκόπους, οι οποίοι, όπως και οι κοσμικοί άρχοντες σήμερα, εμφανίζονται πολλές φορές να είναι αντί για ηγέτες, ουραγοί στις αποφάσεις τους, δηλαδή να ακολουθούν την βούληση, την επιθυμία .. του λαού. Κατά συνέπεια, αν εμείς έχουμε γρηγορούσα τη δογματική συνείδηση στο πλήρωμα της Εκκλησίας, αυτό θα διασφαλίσει όχι απλώς εμάς σωστά σε αυτό το σώμα αλλά και όλους τους άλλους οι οποίοι ως αδύνατοι και απληροφόρητοι εν πολλοίς θα ενισχυθούν και θα αναγκάσουν κατά κάποιον τρόπο τους Επισκόπους να κάνουν το αυτονόητο.

Και η τρίτη θέση την οποία θα ήθελα ξεκάθαρα να πω. Εμείς θα μείνουμε έως θανάτου πιστοί στην Εκκλησία, «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι», δηλαδή ακόλουθοι της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων. Αυτό μας δίνει ρεαλιστική αισιοδοξία, επειδή θα παραμένουμε με τον Νικητή, τον Εσχατολογικό Νικητή της ιστορίας, τον Χριστό. Έκθετοι και μετέωροι θα παραμένουν εκείνοι όλοι οι οποίοι δεν είναι ακόλουθοι των Αγίων Πατέρων, ανεξάρτητα από το βαθμό του εκκλησιαστικού αξιώματός τους.

Αυτό δεν μας γεμίζει από έπαρση, επειδή βρισκόμαστε δηλαδή στη σωστή διαδικασία, αλλά μας οδηγεί στην αγάπη του Χριστού που έχουμε μέσα μας μετέχοντας ζωντανά σ’ αυτό το Σώμα της Εκκλησίας, το Σώμα του Χριστού, ώστε όλο το πλήρωμα να βρεθεί σ’ αυτήν την συμφωνία των Πατέρων του παρελθόντος, και όλοι να βρεθούμε στη Βασιλεία του Θεού χωρίς κανέναν απ’ αυτούς οι οποίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή απέναντί μας, χωρίς να ευχόμαστε κανείς από αυτούς λοιπόν να βρεθεί έξω από τη Βασιλεία του Θεού.
Αμήν.

Πηγή: Αβέρωφ