Ο κ. Αθανάσιος Ρακοβάλης περιγράφει ένα πολύ μεγάλο πνευματικό δώρο που του έκανε ο Άγιος Παΐσιος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους από το Άγιον Όρος στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Θα σας πω τώρα ένα πολύ μεγάλο πνευματικό δώρο που μου ‘κανε λίγο πριν πεθάνει.

Τον έβγαζα από το Άγιο Όρος και πηγαίναμε στη Σουρωτή με το αυτοκίνητό μου. Είναι μία απόσταση περίπου δύο – τρεις ώρες με το αυτοκίνητο, εξαρτάται πόσο τρέχεις. Στο δρόμο συζητούσαμε εκεί πέρα, λέγαμε διάφορα και κάποια στιγμή τον ρώτησα, του λέω, βρε Γέροντα πώς είναι ο Θεός; Πες μου λίγο για τον Θεό. Πώς είναι ο Θεός;

Τι του ζήτησα εγώ τώρα. Του ζήτησα να μου πει λίγα λόγια. Ότι ο Θεός είναι έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα.

Αυτός δεν απάντησε. Έσκυψε λίγο το κεφάλι του και προσευχήθηκε. Λίγο. Λιγότερο από ένα λεπτό.

Και τότε ξαφνικά άνοιξε ο ουρανός, άνοιξε η ψυχή μου. Οδηγούσα και ήμασταν μάλιστα πάνω σε ένα σημείο με στροφές και ξαφνικά άρχισα να νοιώθω το Θεό. Μέσα στο αυτοκίνητο, έξω στους λόφους, πάνω στα αστέρια, στο γαλαξία, ένοιωθα παντού το Θεό.

Γιατί εγώ είχα μια αγωνία με τα πράγματα του κόσμου .. αλλά κατάλαβα ότι όλα είναι στα χέρια του Θεού. Τίποτα δεν κουνιέται, ούτε το παραμικρό φύλλο, χωρίς τη θέληση του Θεού.

Τι να πρωτοθαυμάσω από αυτό το γεγονός! Έχουν περάσει τόσα χρόνια και λέω: μα ποιος ήταν ο Γέροντας! τι παρρησία είχε στο Θεό! Με μία μικρή προσευχή να μπορεί να δίνει τέτοια δώρα!

Είναι δύσκολο να μιλάς για έναν Άγιο. Πρέπει λένε να είσαι Άγιος για να μιλήσεις για έναν άλλον Άγιο. Δηλαδή, πρέπει κάποιος άνθρωπος να έχει μια εμπειρία από τη χάρη του Θεού. Αν δεν υπάρχει αυτή η εμπειρία καταντάνε απίστευτα αυτά τα πράγματα. Ακούγονται στα αυτιά των ανθρώπων υπερβολικά.

Στα δικά μου τα αυτιά αυτά που σας λέω είναι πολύ λίγα.

Πηγή: («Ο οικουμενικός αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος» παραγωγή: ΕΠΕ Παραγωγικό Κέντρο «POKROV», 2012), Αβέρωφ