Τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου μεταδόθηκε σταδιακά σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς. Ἀπό τούς πρώτους μαθητές, τούς δώδεκα, τούς ἑβδομήκοντα καί τούς διαδόχους τους πέρασε καί ἄλλαξε ὅλον τόν κόσμο. Τό καλό μήνυμα βρῆκε μέν κλειστές πόρτες ἀλλά συχνά ἀνοιχτές καρδιές. Φυσικά ἡ ἀξία εἶναι μεγάλη, μοναδική καί σημαντική γιά κάθε ψυχή, πού ἐγκολπώθηκε τό καινούργιο μήνυμα. Ὅμως ὑπῆρξαν περιπτώσεις πού πραγματικά θαυμάζεις τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν τρόπο ἕλκυσης, σαγήνευσης κάποιων προσώπων. Τρανό παράδειγμα ὁ Σαούλ. Ὁ μεγάλος αὐτός διώκτης τῶν χριστιανῶν γίνεται Παῦλος, κορυφαῖος ἀπόστολος, κήρυκας τῶν Ἐθνῶν καί διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης. Ἐκτός αὐτοῦ τόσοι ἄλλοι, ὅπως βλέπουμε στήν Ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἀπό ἔχθροι τῆς Πίστης γίνονται ὁμολογητές καί μάρτυρες. Τόσα θαύματα, τόσες προσωπικές ἀποκαλύψεις, πού σέ στρέφουν γιά ἕνα ἀκόμα λόγο δοξολογικά πρός τό Θεό.
Ἡ μεταστροφή ἑνός ἀνθρώπου ἀπό μιά κοινή, καθημερινή ζωή σέ μία νέα πορεία μέ αἰώνια προοπτική δέν ἔπαυσε ποτέ νά ὑφίσταται. Ἀπό τότε πού ὁ Χριστός σαρκώνεται, ἀλλά καί πιό πρίν, τό θαῦμα τῆς θείας ἀλλοίωσης τελεσιουργεῖται ἱεροκρυφίως καί ἀκατάπαυστα μέσα στίς καρδιές ἀμέτρητων ἀνθρώπων. Ἀλλά, ἄς σταθοῦμε σέ μιά κατηγορία ἀνθρώπων, αὐτῶν πού μέ ἐπιχειρήματα ἰδεολογικά, φιλοσοφικά καί ἄλλα ἀρνοῦνταν τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, πολλῷ δέ μᾶλλον τήν παρουσία Του στήν ζωή τους. Εἶναι συνήθως ἄνθρωποι μορφωμένοι, μέ πτυχία καί τίτλους ἐπιστημονικούς. Διπλωματούχοι θετικῶν ἐπιστημῶν. Ἄλλοι μέ περιουσία καί χρήματα καί ἄλλοι πάμπτωχοι γιά τά πιστεύω τους.
Τί γίνεται ὅμως ὅταν ὁ Χριστός κρούσει τήν πόρτα τῆς δικῆς τους καρδιᾶς; Δέν ὑπάρχουν γενικές ἀπαντήσεις. Ὑπάρχει ἐξατομικευμένη προσέγγιση γιά τήν περίπτωση κάθε ἀνθρώπου. Θά ἀναφέρω μία ἐξ αὐτῶν. Στά νειάτα του βρίσκεται πρῶτος σέ καταλήψεις καί κοινωνικούς ἀγῶνες. Στό πανεπιστήμιο πρωτοστατεῖ σέ συλλαλητήρια. Τόν πονᾶ, καί ὄχι ἄδικα, ἡ κοινωνική ἀνισότητα. Ζητᾶ ἰσονομία καί ὑπερμαχεῖ γιά τήν ἀλληλεγύη. Προασπίζεται μέ τήν διαμαρτυρία του τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἰδιαίτερα ὡς φοιτητής. Εἶναι ἰδεολόγος. Τά χρόνια ὅμως περνοῦν καί ὅσα ζεῖ ναί μέν ὑπάρχουν ἀκόμα μέσα του καί διαμορφώνουν τήν συμπεριφορά του, ἀλλά δέν τόν γεμίζουν πλέον ὑπαρξιακά, δέν τόν ξεκουράζουν ψυχικά. Εἶναι ὅλα καλά, ἀλλά ἀπρόσωπα. Ἰδέες, ἀξίες πού δέν κοινωνοῦν μέ τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Τότε ψάχνει τό Πρόσωπο. Ψάχνει νά βρεῖ κάτι πού τοῦ λείπει. Ὁ Χριστός τοῦ δείχνει πιό ἔντονα τήν παρουσία Του καί τότε ἐκεῖνος τό ἀντιλαμβάνεται. Ἀντιλαμβάνεται κάτι πού ὑπῆρχε καί πρίν, ἀλλά ἁπλά δέν τό ἔβλεπε. Ἀρχίζει τήν καλή ἀναζήτηση. Καί ἐπειδή τώρα ἡ διάθεση εἶναι ἀγαθή, ἀρχίζει καί «βλέπει», αἰσθάνεται. Τό «χάδι» τοῦ Θεοῦ γίνεται τώρα πιό αἰσθητό καί ἡ καρδιά δέν ἀργεῖ νά ἑλκυσθεῖ. Νιώθει ποιά εἶναι πλέον ἡ ἀλήθεια, ὅπως καί ὅτι πέρασε πολλά χρόνια «χαμένα» γιά νά τήν βρεῖ. Ὁ ἐγωισμός ἀντιστέκεται μέ προφάσεις σχολίων φίλων καί γνωστῶν. «Δέν σέ ἀναγνωρίζουμε» τοῦ λένε. «Πῶς νά πετάξω τόσα χρόνια»; λέει αὐτός. Πῶς νά ἀπαρνηθεῖς ἕνα ἐγώ πού πάντα εὕρισκε λόγους καί ἐπιχειρήματα γιά τήν «ἀποδεδειγμένη ἀθεΐα». Σέ αὐτό τό κρίσιμο καί κομβικό γιά τήν ὕπαρξη σημεῖο μήν γυρίσεις πίσω. Μείνε σέ αὐτό πού ζεῖς καί προχώρησε. Ὅλα τά προηγούμενα εἰπώθηκαν γιά νά λεχθεῖ αὐτό. Προχώρησε στό δρόμο πού ἀνοίχτηκε μπροστά σου. Μήν ἀκούσεις τίς σειρήνες γιατί τόν ἦχο τους τόν ἄκουσες τόσα χρόνια καί δέν σέ ὁδήγησε σέ αὐτό πού ποθοῦσες πραγματικά. Θυμήσου αὐτόν τόν Ζακχαῖο τοῦ Εὐαγγελίου, πού δέν δίστασε νά καταπατήσει τήν «ἀξιοπρέπειά του» γιά νά συναντήσει τήν ἴδια του τήν ζωή, τήν σωτηρία του. Αὐτός ὁ ἐπιφανής καί τόσοι ἄλλοι ἔζησαν τήν στιγμή καί ἄλλαξαν τήν ζωή τους. Καί ἄν δέν μπορεῖς ἀκόμα νά γίνεις φανερός γίνε «νυκτερινός μαθητής Του», καί κουβέντιασέ Τον μέχρι τό πρωΐ. Καί ὅταν ἔρθει ἡ κρίσιμη στιγμή ὁμολόγησέ τον καί ζήτησε τό « Σῶμα Του». Καί ὅταν τό λάβεις «θάψε το» μέσα σου καί τότε αὐτό θά σέ ἀναστήσει. Καί μήν ξεχάσεις ὅτι δέν ὑπάρχει προσωπική ἀνάσταση. Κάνε ὅτι μπορεῖς καί γιά τόν διπλανό σου. Κοινή ἀνάσταση καί καινή χαρά.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
