Ένας παλαιός αείμνηστος Θεσπρωτός, χωρίς πολλά γράμματα, ήξερε απ’ έξω τη γραμματική και το συντακτικό της αρχαίας ελληνικής. Και μάλιστα στη δεκαετία του 70, όπως μαρτυρούν νεαροί της εποχής εκείνης, τους συγκέντρωνε και τους έκανε μαθήματα και τους μετέδωσε τη γνώση των αρχαίων ελληνικών.
Πρόκειται για τον Χρήστο Σπ. Ράπελλα, από το Πολύδροσο Σουλίου. Μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία συγχωριανού του και ακροατή των διδασκαλιών του αναφέρει σχετικά:
«Τον κυκλώναμε τον γέροντα κι αυτός άρχιζε να μας κλείνει σε όλες τις πτώσεις και τους χρόνους ουσιαστικά , επίθετα και ρήματα της Αρχαίας Ελληνικής πετώντας πότε –πότε και κανένα γνωμικό των προγόνων μας καταλήγοντας πάντα στο : « Ούι !…πούθε να μας ήκουγαν!,».
Φυσικά και δεν είχε πάει σε κανένα μεγάλο σχολείο πάρα μόνο κάποιες τάξεις στο σκολειό του χωριού πριν από την Απελευθέρωση της Ηπείρου. Πράγματι ήταν εντυπωσιακό πως θυμόταν τόσα πράγματα.
« Αχ! Ο μαύρος έχασα εκείνη τη Γραμματική στην Κατοχή, την είχα κρύψει στη Γράβα του Ρεπέλλα ….και πάει χάθ’κε! » Τόλεγε και το ξανάλεγε και σου έδινε εντύπωση σαν να επρόκειτο για μεγάλο θησαυρό! .
« – Ως γιγνώσκεις » , ήταν η παραγγελία του στο καφενείο του χωριού και ποιο ήταν το κοινό τους μυστικό , ο καφές πάντοτε περιείχε και ένα ποτηράκι κονιάκ! Απολάμβανε να διαβάζει τις Κυριακές πρωί- πρωί στην Εκκλησιά τον εξάψαλμο, με το δικό του χρώμα, συναισθανόμενος το νόημα της κάθε λέξης».
