Ἀπὸ τὸν Φάρο τοῦ Ταινάρου καὶ τὴν ἀδούλωτη Μάνη ὁ ἐκπαιδευτικὸς στὰ Ἄλικα τῆς Μάνης κ. Νικ. Ἀντωνόπουλος, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὑπάρχουν ἀληθινοὶ δάσκαλοι μὲ ζωντανὴ πίστη καὶ γνήσια ἀγάπη, ἔστειλε ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν καθηγήτρια καὶ ἤδη βουλευτὴ τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς κ. Μαρία Ρεπούση, γνωστὴ ἀπὸ τὸ προδοτικὸ βιβλίο ἱστορίας τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ. Ἀφορμὴ τὰ ἑξῆς, ποὺ ἔγραψε ἐκείνη στὴ σελίδα της στὸ Τουΐτερ τὴν Κυριακὴ 22 Ἀπριλίου:
«Ἀνοίγουν αὔριο τὰ σχολεῖα μετὰ τὶς διακοπὲς τοῦ Πάσχα. Τὰ παιδιὰ μαζὶ μὲ τοὺς δασκάλους ἢ τοὺς καθηγητές τους θὰ ὑποχρεωθοῦν καὶ πάλι… νὰ στηθοῦν στὸ προαύλιο γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ἀλήθεια σὲ ποιὸ ἄλλο εὐρωπαϊκὸ σχολεῖο γίνεται αὐτό;… Νομίζω σὲ κανένα. Γνωρίζετε ἐσεῖς κανένα σχολεῖο ποὺ νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ πρωινὴ προσευχή;… νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸς ὁ ἐκκλησιασμός; Καὶ νὰ ὑπάρχουν εἰκόνες ἁγίων στοὺς τοίχους; Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα σήμερα στὴν Παιδεία μας; Ὄχι οἱ μισθοὶ ἐξαθλίωσης τῶν ἐκπαιδευτικῶν;».
Καὶ ὁ κ. Ἀντωνόπουλος τῆς ἀπαντάει: «...Αὐτὸ ποὺ μπορῶ νὰ καταθέσω εἶναι ἡ προσήλωση, ἡ χαρά, ἡ ἐνεργὴς συμμετοχὴ τῶν παιδιῶν - μαθητῶν μου κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πρωινῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Καὶ τὸ ἴδιο θὰ σᾶς βεβαιώσουν καλόπιστα χιλιάδες ἄλλοι ἐκπαιδευτικοὶ τῆς πατρίδας μας ποὺ μπαίνουν σὲ σχολικὲς αἴθουσες.
...Τὴν ἡμέρα ποὺ διατυπώσατε τὰ παραπάνω ‘‘βαθυστόχαστα’’ ἦταν ἡ Κυριακὴ τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ. Σᾶς καλεῖ λοιπὸν ἡ ἡμέρα, σὰν ἄλλος ΑΠΙΣΤΟΣ Θωμᾶς, νὰ βάλετε τὸ δάκτυλό σας ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ τότε νὰ εἶστε βέβαιη ὅτι θὰ τρέξετε κι ἐσεῖς νὰ πεῖτε τὴν ἴδια προσευχὴ τῶν ἡμερῶν αὐτῶν μὲ τοὺς μαθητές μας, δηλαδὴ τὸ ‘‘Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι’’.
Παράλληλα... διακρίνω ἕνα μίσος γιὰ τὶς ἱερὲς εἰκόνες ἀπὸ μέρους σας... ἡ ἡμέρα ποὺ ἄνοιξαν τὰ σχολεῖα σᾶς διδάσκει. Ἦταν ἡ Δευτέρα 23 Ἀπριλίου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου... Κι αὐτὸ διότι κι ὅλες τὶς εἰκόνες νὰ ξεκρεμάσετε ἀπὸ τοὺς τοίχους, οἱ μυριάδες ναοὶ τοῦ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ στὴν ὕπαιθρο καὶ στὶς πόλεις θὰ μαρτυροῦν καὶ θὰ θυμίζουν τὴν ἀκλόνητη πίστη τῶν Ἑλλήνων στὸν Χριστό. Κι ἐὰν ἀκόμη κι αὐτὲς τὶς γκρεμίσετε, ὅπως συνέβη παλαιότερα σὲ Ρωσία, Μ. Ἀσία, Β. Ἤπειρο καὶ Κύπρο, καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας (ὅταν κατ’ ἐσᾶς ‘‘περνούσαμε καλά’’), πάντοτε θὰ ὑπάρχουν πάλλουσες ψυχὲς ἀνθρώπων οἱ ὁποῖες θὰ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ Σπήλαια τῆς Βηθλεὲμ καὶ σὲ Πανάγιους Τάφους...».
Καὶ τελειώνει τὸ ὁμολογιακὸ κείμενό του ὁ ἀξιέπαινος ἐκπαιδευτικὸς μὲ τὴ διαβεβαίωση ὅτι:
«–Δὲν θὰ πάψουμε νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ἐκκλησιαζόμαστε μὲ τοὺς μαθητές μας.
–Δὲν θὰ σταματήσουμε νὰ διδάσκουμε τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
–Δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ χυδαῖα ὄνειρα τῶν ὀλίγων ἔναντι τῶν εὐσεβῶν ἐπιθυμιῶν τῶν πολλῶν.
Σταματῶ ἐδῶ! Σᾶς χαιρετῶ ἐνημερώνοντάς σας: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Ὑπὸ τὴν σκιὰ τοῦ Φάρου τοῦ Ταινάρου…
Νικόλαος Παν. Ἀντωνόπουλος, Προϊστάμενος Δημοτικῶν Σχολείων Ἀλίκων Μάνης».
Ὁ ἀκρίτας δάσκαλος τῆς ἀνδρειωμένης Μάνης σκόρπισε ἀπὸ τὸν Φάρο τοῦ Ταινάρου φῶς, δύναμη, χαρὰ καὶ ἐλπίδα! Ἐλπίδα πὼς ἡ Ἑλλάδα, ἔχοντας τέτοιους φλογεροὺς ἐκπαιδευτικούς, εἶναι καὶ θὰ δίνει φῶς σὲ ὅλο τὸν κόσμο!
Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ»
