Εἶναι θλιβερὰ ὅσα συμβαίνουν στὰ σχολεῖα τῆς Πατρίδος μας, στὰ ὁποῖα προεξάρχοντες εἶναι δυστυχῶς Ἕλληνες ἐκπαιδευτικοί, στοὺς ὁποίους ἐμπιστευόμαστε τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας. Ἀναφέρουμε τέσσερα τέτοια περιστατικά, ὅπως μᾶς τὰ κατήγγειλαν ἀναγνῶστες μας.
α) Φιλόλογος καθηγήτρια ἀπευθυνόμενη σὲ πιστὴ μαθήτρια, τέκνο εὐσεβοῦς οἰκογενείας, εἶπε μέσα στὴν τάξη μπροστὰ σ’ ὅλους τοὺς συμμαθητὲς καὶ τὶς συμμαθήτριές της: «Πρέπει νὰ αἰσθάνεσαι ἐνοχὲς γιατὶ εἶσαι χριστιανή»! Ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς τάξεως ἔμειναν ἄφωνα...
β) Ἔξω ἔβρεχε καὶ δὲν μποροῦσε νὰ γίνει κοινὴ προσευχή. Καὶ ὁ καθηγητὴς ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία. «Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ προσευχόμαστε στὸ σχολεῖο», εἶπε στὴν αἴθουσα διδασκαλίας. Ὁ μαθητὴς Λυκείου ὅμως τοῦ ἀντέτεινε μὲ εὐγένεια: «Ὄχι, κ. καθηγητά, ἡ προσευχὴ πρέπει νὰ γίνει ὁπωσδήποτε μέσα στὴν τάξη». Ὁ καθηγητὴς ὅμως ἀρνήθηκε ἐπίμονα!
γ) Σὲ μαθητικὴ ἐκδρομὴ στὴ Ζάκυνθο οἱ μαθητὲς τῆς Α΄ Λυκείου βρέθηκαν μπροστὰ στὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ θαυματουργοῦ ἁγίου Διονυσίου (Ζακύνθου). Ἐλάχιστα ὅμως παιδιὰ πλησίασαν καὶ μὲ εὐλάβεια ἀσπάστηκαν τὸ ἱερὸ Λείψανο. Τὰ ὑπόλοιπα ἀρνήθηκαν νὰ πλησιάσουν καὶ νὰ τὸ ἀσπασθοῦν. Ἔνιωσαν ἐντελῶς ἀμήχανα, ἀφοῦ κανένας δὲν τὰ δίδαξε τί δύναμη ἔχουν τὰ ἱερὰ Λείψανα τῶν ἁγίων μας.
δ) Καθηγητὴς θεολόγος σὲ Γυμνάσιο τοῦ Πειραιᾶ ἐκφράζοντας τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζει στὸ ἔργο του ἀπὸ συναδέλφους τοῦ σχολείου του ἀνέφερε καὶ τοῦτο: Στὸ σχολεῖο του ὑπάρχει ἤδη ἀπὸ κατασκευῆς τοῦ κτηρίου ἰδιαίτερο διαμέρισμα ποὺ διαμορφώθηκε ἀπὸ ἐτῶν καὶ διακοσμήθηκε μὲ εἰκόνες γιὰ νὰ λειτουργεῖ ὡς χῶρος ἠρεμίας καὶ προσευχῆς, γιὰ ὅσα παιδιὰ θὰ ἤθελαν νὰ καταφεύγουν σ’ αὐτόν. Ὁ χῶρος αὐτὸς ἔδινε παρηγοριὰ καὶ στήριγμα, καὶ ὅσα παιδιὰ κατέφευγαν ἐκεῖ γιὰ ὀλιγόλεπτη προσευχὴ ἀντλοῦσαν δύναμη. Ὅμως ὁ χῶρος αὐτὸς «ἐνοχλοῦσε» κάποιους συναδέλφους τοῦ θεολόγου. Καὶ τί ἔκαναν, νομίζετε; Τὴν «ἐνόχλησή» τους ἐξέφρασαν καταθέτοντας μηνυτήρια ἀναφορὰ κατὰ τοῦ θεολόγου!
Τέτοια συμβαίνουν στὰ σχολεῖα μας. Ἀσφαλῶς δὲ καὶ ἄλλα παρόμοια. Δὲν χρειάζεται βέβαια νὰ ρωτήσουμε τί κάνει τὸ ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο. Διότι αὐτὸ μεριμνᾶ γιὰ τὴν ἐπιβολὴ ἑνὸς ἑρμαφρόδιτου θρησκειολογικοῦ μαθήματος, στὸ ὁποῖο ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐξισώνεται μὲ τὶς πλάνες τοῦ Ἰσλὰμ καὶ ὅλες τὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες, δηλαδὴ τὸν σατανισμὸ μὲ ποικίλες μορφές, διότι, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, «οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια». Εἶναι ὅμως καιρὸς νὰ ξεσηκωθοῦν οἱ γονεῖς καὶ ὅσοι πονοῦν αὐτὴ τὴ χώρα, ποὺ σήμερα προσφέρει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ μὲ τὶς ἱεραποστολές της στὴν Ἀφρικὴ καὶ στὴν Ἀσία.
Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ»
