Η αμφισβήτηση της ταυτότητας του φύλου και η θεραπευτική της Εκκλησίας
Μου θυμίζει αυτό που κάνουν μερικοί, κι από εμάς δηλαδή, που θεωρούν ότι θα ήσαν καλύτεροι ενδεχομένως και πιο ηθικοί και πιο ενάρετοι αν είχαν ένα χάρισμα, όχι αυτό που έχουν εκείνοι, το χάρισμα του άλλου. Αυτό όμως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι απιστία στην Πρόνοια του Θεού. Αυτό το χάρισμα έχεις, μ’ αυτό σώζεσαι. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει σύγκριση χαρισμάτων.
Άρα λοιπόν αυτές είναι κατασκευές της κοινωνίας και πρέπει αυτά να τα περιμένουμε ότι θα συμβούνε έτσι. Δηλαδή, όλη η προσπάθεια σήμερα και όλη η αποτυχία του πολιτισμού είναι, κατά τη δική μου άποψη, το πέρασμα από το φυσικό στο τεχνητό. .. Και αυτό μας αναγκάζει λιγάκι και σαν Εκκλησία και σαν θεολογία να επανέλθουμε λιγάκι στο φυσικό δίκαιο, διότι ενδεχομένως το Ευαγγέλιο να μην το ακούνε πλέον αλλά το φυσικό δίκαιο είναι γραμμένο μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου. Πρέπει να επανέλθουμε σ’ αυτήν την φυσικότητα του πράγματος και για μένα αυτή είναι η αμαρτία του ανθρώπου, είναι η άρνηση να είναι αυτό που τον έκανε ο Δημιουργός και να θέλει να είναι κάτι άλλο. Αυτό είναι σήμερα η νέα ύβρις που λέγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Είναι η εωσφορική συμπεριφορά απέναντι στην Δημιουργία. Σ’ αυτό λοιπόν υπάρχει αυτή η τάση, άλλοι έτσι, αλλού έτσι και αλλού αλλιώς.
Μετά την πτώση και οι φυσικοί νόμοι έχουν διασαλευθεί και μολονότι έχουμε κατά κανόνα την κανονική λειτουργία των νόμων, έχουμε και ανώμαλες καταστάσεις. Μπορεί να οφείλονται σε ανθρώπινες παρεμβάσεις του παρελθόντος, είτε σε θέματα που έχουνε σχέση με το περιβάλλον και λοιπά. Έχουμε τέτοιες δυσαρμονικές, ανώμαλες ας πούμε [καταστάσεις]. Ανωμαλία και στο φυσικό, και αυτό είναι ένα επιχείρημα που έχουνε αυτοί που θέλουνε το αφύσικο να το περάσουνε ως φυσικό, με την έννοια ότι εφόσον στη φύση μου υπάρχει, και αυτό δεν είναι φυσικό; Αλλά ξέρουμε όλοι τι είναι φυσικό πλέον και τι είναι προβληματικό.
Όμως όπως σας είπα και προηγουμένως, εάν κάτι είναι οντολογικά έτσι και όχι φτιαγμένο ή επίκτητο, τότε θα πρέπει κανείς να σκεφθεί ό,τι σκεφτόμαστε για μια ασθένεια. Προσπαθείς να αποκαταστήσεις το φυσικό, το φυσιολογικό, και να απομακρύνεις το ασθενές. Αυτό όμως δεν ανήκει στο ‘κοινωνικό φύλο’, δεν λέγεται με τη γλώσσα του ‘κοινωνικού φύλου’ αλλά με του βιολογικού φύλου. …
Η Εκκλησία, καθόσον γνωρίζω εγώ και λέει και η Παράδοσή μας απ’ ό,τι μπορώ επίσης να επιβεβαιώσω, έχει δύο σκοπούς, δύο αποστολές στον κόσμο. Το ένα είναι να διδάξει την αλήθεια και το δεύτερο είναι, αφού δώσει τα περιθώρια της ελευθερίας στον άνθρωπο, να μπορεί να του παρέχει ιατρικές υπηρεσίες. Δηλαδή είναι, διδασκαλία και ίαση.
Η Εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο. Δεν είναι παράγοντας πολιτικός, οικονομικός και λοιπά όπως τον φτιάξανε τον Χριστιανισμό καθ’ οδόν, γι’ αυτό κι έχουμε την κρίση και την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού. Άρα λοιπόν η Εκκλησία πρέπει να διδάσκει την αλήθεια και με βάση αυτήν την αλήθεια να γιατρεύει αυτούς που επανέρχονται. Όλη η ποιμαντική της Εκκλησίας είναι, όχι πως θα τιμωρήσει κάποιον ή πως θα του επιβάλει κάτι και λοιπά για να μπορεί να έχει τον έλεγχο όπως συμβαίνει συνήθως σε όλα τα θρησκευτικά περιβάλλοντα, αλλά πώς μπορεί αυτός να ξαναγυρίσει πίσω και να γιατρευτεί. Εκεί είναι ο αγώνας.
Αυτή η επάνοδος του ανθρώπου και αυτή η καθοδήγηση είναι ένας συνεχής αγώνας. Ας πούμε να σας πω ένα παράδειγμα. Έχουμε έναν ο οποίος δεν είναι ετερόφυλος, είναι ομόφυλος παραδείγματος χάριν, και κάνει τεράστιο αγώνα και είναι κάτω από την καθοδήγηση ενός πνευματικού. Δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Τι μπορείς να κάνεις όμως; Μπορείς να τον κάνεις να παλέψει, όπως παλεύει ένας θυμώδης να γίνει πράος, να γίνει λιγότερο θυμώδης ουσιαστικά. Το ίδιο γίνεται κι εδώ πέρα, είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνει κάποιος. Όπως εκείνος που έχει τη μανία να κλέβει. Δεν μπορεί να πει, ξέρετε από τη φύση μου έχω την τάση αυτή άρα δεν έχω ευθύνη. Πρέπει να κλέβεις λιγότερο εν πάση περιπτώσει ή να πάψεις να κλέβεις.
Αυτός είναι ο αγώνας του ανθρώπου γιατί ο καθένας κάτι έχει παρορμητικό από μέσα του .. μεγαλύτερες ροπές προς κάτι. Θα πρέπει όμως να κάνει τον αγώνα του και αγώνας δεν σημαίνει μία διαδικασία που θα τη φέρεις σε πέρας και θα κάνεις και μία επιμέτρηση και θα πεις επιτέλους νίκησα.
Είναι η προαίρεση του ανθρώπου και ο αγώνας που δίνει να μπορεί να σταθεί υποτακτικά απέναντι στον ποιμένα και τελικά απέναντι στον Θεό.
