Ισότητα των δύο φύλων στην κοινωνία και στην Εκκλησία

Καταρχήν για μένα ο όρος ‘ισότητα’, όταν αναφερόμαστε σε προσωπικότητες, είναι ένας όρος ο οποίος δεν έχει κανένα περιεχόμενο. Για ισότητα μιλάμε μεταξύ μόνο τούβλων που βγαίνουν από το ίδιο καλούπι. Άρα αυτά περί ‘ισότητας’ και λοιπά δεν ισχύουνε, ισχύουν μόνο όσον αφορά την δυνατότητα όλων να μετέχουν με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο βαθμό στο γίγνεσθαι. Μόνο εκεί καταλαβαίνω την ισότητα. Άρα και οι Πατέρες της Εκκλησίας μιλάνε για ισοτιμία των φύλων.

Τώρα όσο για το φεμινιστικό κίνημα που είπατε, η δική μου πάλι άποψη από την δική μου εμπειρία, επιστημονική εμπειρία, είναι ότι η κοινωνία συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι πατριαρχική. Όλους τους αιώνες οι άντρες προσπαθούσαν να βρούνε τρόπους να έχουν υποταγμένη τη γυναίκα. Το δε φεμινιστικό κίνημα ήταν ανδρικό κατασκεύασμα και όχι των γυναικών. Ήταν μία προσπάθεια να χειραγωγήσουν την γυναίκα, να την βγάλουν από το σπίτι δηλαδή, προσφέροντας το δόλωμα της χειραφέτησης και των υπολοίπων πραγμάτων. Θεωρώ ότι ήταν μία πεπονόφλουδα που έριξε το σύστημα το πατριαρχικό με τη βοήθεια του καπιταλιστικού συστήματος, έτσι ώστε εκεί που εκμεταλλεύονταν τον άντρα να εκμεταλλευθούν και τη γυναίκα, πρώτον, και δεύτερον, μια καλή ευκαιρία με τη συμμετοχή της ίδιας της γυναίκας και του ανδρός να διαλυθεί η οικογένεια.

Τώρα ως προς την ισότητα. Κοιτάξτε. Δεν το λέμε μόνο εμείς πλέον οι θεολόγοι αλλά και οι κοινωνιολόγοι το λένε όταν μιλάνε για καταμερισμό εργασίας. Αυτό στη δική μας γλώσσα λέγεται καταμερισμός χαρισμάτων. Άρα πρέπει σε μία κοινωνία λοιπόν ή στη ζωή εν πάση περιπτώσει να λειτουργήσουν τα χαρίσματα όπως αυτά έχουνε. Άρα δε μιλάμε ποτέ σε ένα σώμα. Κανένα μέλος δεν είναι ίσο με το άλλο. Είναι άνισο. Αυτή η διαφορετικότητα των μελών εξυπηρετεί την πολύ-λειτουργικότητα του σώματος και εν τέλει την ενότητα του σώματος. Λέει ο Χρυσόστομος: σκεφθείτε τι θα γινότανε αν είχαμε όλο χέρια ή αν είχαμε όλο κεφάλια. .. Και ούτε σύγκριση γίνεται μεταξύ των μελών. Δηλαδή, δεν μπορούμε να πούμε ότι ξέρετε το κεφάλι είναι πιο σπουδαίο από το νύχι. Το νύχι κρίνεται αν κάνει σωστά τη δουλειά για την οποία ο Δημιουργός το έβαλε εκεί και το κεφάλι βεβαίως κρίνεται για το δικό του ρόλο που παίζει και τη δική του θέση που έχει σε όλο το σύστημα.

Άρα λοιπόν η ανισότητα θα έλεγα ότι υπάρχει οντολογικά και θα έπρεπε να το καταλάβουμε λιγάκι και ηθικά. Θα σας κάνει εντύπωση ότι έχουνε περάσει δισεκατομμύρια ανθρώπων, και θα περάσουν και άλλα τόσα, και κανείς δεν ταυτίζεται με κανέναν. Που σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Αυτήν την μοναδικότητα δεν μπορείς με ισοπεδωτικές μεθόδους .. του «κοινωνικού φύλου» .. να την αλλάξεις, να την καταστρέψεις. .. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και θα πρέπει να την θέτει στην υπηρεσία των άλλων. Έτσι καταλαβαίνω εγώ αυτό το παιχνίδι της ισότητας και ανισότητας. Η ανισότητα υπάρχει σε όλα και πρέπει να υπάρχει γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Σε μια οικογένεια, σε μια συζυγία για να μπορεί να υπάρξει, θα πρέπει ο καθένας να υποτάσσει το δικό του θέλημα και το δικό του χάρισμα στον άλλον. Αν ο καθένας διεκδικεί το δικό του το διαλύουνε. Άρα λοιπόν θα πρέπει να διατηρεί ο καθένας και την αρχή της ετερότητας, ότι είναι δύο διαφορετικοί και δεν έχει δικαίωμα κανείς να αλλάξει και να τον φέρει [τον άλλον] στα μέτρα του, αλλά και την αρχή της συμπληρωματικότητας με την έννοια ότι εγώ υπάρχω εδώ για σένα.

Σε ένα σπίτι ας πούμε που προσπαθούν να αλλάξουν τα κοινωνικά στερεότυπα, γιατί ο άντρας να μην πλύνει τα πιάτα; Καταργείται αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος, ότι παύει να είναι η κεφαλή; Αυτή ή ιεράρχηση της εξουσίας σε όλες τις ομάδες έχει στο δικό μας σκεπτικό διακονικό χαρακτήρα. Δηλαδή τι σημαίνει; Ότι ο από κάτω πιέζει τον από πάνω και ο από πάνω τον από πάνω, οπότε ο τελευταίος έχει όλη την ευθύνη όλων. Ενώ η εξουσία η πολιτική πως ενεργεί ή στις καθημερινές μας σχέσεις; Ο καθένας προσπαθεί να επιβάλει τη δική του κυριαρχία στον από κάτω, στον από κάτω και λοιπά. Σε μια κοινωνία που θέλει να πάει μπροστά και να υπάρχει κοινωνική συνοχή, θα πρέπει να ισχύει αυτό το διακονικό ιεραρχικό μοντέλο. Δηλαδή, όποιος έχει ένα χάρισμα να το προσφέρει για τον άλλον και όχι να το κατακρατεί για τον εαυτόν του, και αυτό αποτελεί μία θεμελιώδη αρχή Χριστιανικής ηθικής. Ότι ό,τι έχουμε και ό,τι είμαστε είναι για τον άλλον και δεν είναι τίποτε δικό μας, γιατί ό,τι είμαστε και ό,τι έχουμε είναι χάρισμα και το χάρισμα ποτέ δεν κατακρατείται.

Θέλω να σας πω ότι η γυναικεία φύση είναι η ισχυρή φύση. Δεν είναι ο άντρας η ισχυρή φύση και γι’ αυτό έχω πάρα πολλές αποδείξεις αλλά δεν είναι της ώρας να σας πω. Σε όλες δε τις θρησκείες του κόσμου είναι ισχυρή θρησκευτική φύση. Θα σας πω ένα παράδειγμα και δεν θέλω να το παρεξηγήσετε. Στην σκέψη του νεοέλληνα χριστιανού νομίζετε ότι ο Χριστός έχει μεγαλύτερη σημασία και αξία απ’ ό,τι έχει η Παναγία; Άσχετα πως πρέπει να ισχύει το πράγμα. Δείτε πως λειτουργεί η σκέψη.

Έχουμε διαπιστώσει λοιπόν σε όλες τις θρησκείες του κόσμου ότι η γυναικεία φύση είναι πάρα πολύ ισχυρή. Η συμπεριφορά δε του Χριστού απέναντι στις γυναίκες, θα το δείτε ότι ισχύει αυτό που σας λέω, παραδείγματος χάριν, τις μεγαλύτερες θεολογικές αλήθειες δεν τις είπε στις μαθήτριες που είχε γύρω-γύρω ή στους μαθητές εν πάση περιπτώσει, τις είπε στη Σαμαρείτισσα, σε μία γυναίκα η οποία ήτανε και αμαρτωλή καθώς διεπιστώθη. ..

Καλό θα είναι ο καθένας μέσα στην Εκκλησία να διατηρεί τον δικό του ρόλο και το δικό του χάρισμα να λειτουργεί. Όμως εάν τα πράγματα δεν είναι έτσι και υπάρχει η ίδια νοοτροπία, να κυριαρχεί το ανδρικό φύλο στην Εκκλησία σε βάρος της γυναικός ενταγμένο στο παίγνιο εξουσίας, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση, Αβέρωφ