πηγή: Ο.Ο.Δ.Ε - blog
http://www.zoiforos.gr
18.08.08
του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη, Θεολόγου
Αυτές τις μέρες είμαι πολύ χαρούμενος. Ακούω τις ειδήσεις και συνειδητοποιώ ότι το ελληνικό κράτος έκανε ακόμη ένα βήμα προς τον ολοκληρωτικό εκσυγχρονισμό και εξευρωπαϊσμό του, αν όχι και τον εκπολιτισμό του. Επιτέλους, σέβεται τα προσωπικά δικαιώματα κάθε μαθητή, του παρέχει κάθε ευκολία (μάλλον την παρέχει στον κηδεμόνα του) να απαλλαγεί από το μάθημα των Θρησκευτικών –που τόσο άκαρδα και καταπιεστικά τον προσηλυτίζει στη χριστιανική πίστη– και μάλιστα διαφημίζει αυτή την ευκολία με ανακοινώσεις και εκτενείς αναφορές στα δελτία ειδήσεων.
Με δυο λόγια, το ελληνικό κράτος μας τη φέρνει για μια ακόμα φορά. Παρέχει τη δυνατότητα σε κάθε ιδεολογικά προκατειλημμένο ιδιώτη, που αγνοεί εντελώς όχι μόνο το ίδιο το μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά πολύ περισσότερο τον ίδιο το χριστιανισμό (αν και ο ίδιος θα τρέφει την ψευδαίσθηση ότι τον γνωρίζει και τον κατανοεί, καλύτερα μάλιστα από τους «παπάδες»), να στερήσει από τα παιδιά του τη γνώση της ύψιστης πνευματικής τους κληρονομιάς.
Παρέχει τη δυνατότητα σε κάθε ιδιώτη, που αντιπαθεί τον παπά της ενορίας του ή που του φούσκωσαν τα μυαλά ο μαρξισμός ή ο ουμανισμός ή ο νεότερος αθεϊσμός, να επιλέγει αν το παιδί του θα παρακολουθήσει ένα από τα μαθήματα που του προσφέρει το σχολείο του.
Αγνοεί όμως το κράτος ότι ανάλογες αξιώσεις μπορούν να εγερθούν και για πλείστα άλλα μαθήματα. Γιατί π.χ. τα παιδιά των αλλοδαπών υποχρεώνονται να διδαχθούν την ελληνική ιστορία ή την ελληνική γλώσσα; Και ακόμη, γιατί τα δικά μου παιδιά υποχρεώνονται να διδαχθούν την ιστορία του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, ενώ είμαι (εγώ, ο κηδεμόνας τους) χριστιανός ορθόδοξος και ξέρω ότι ο Διαφωτισμός –που απολυτοποιείται με καθαρή θρησκευτικότητα από τους Ευρωπαίους και τους εξευρωπαϊσμένους συμπατριώτες μας– δεν είναι άλλο από μια χριστιανική αίρεση, ένας σπασμός του καταπιεσμένου Ευρωπαίου που επιθυμούσε να τινάξει στον αέρα τη μεσαιωνική ψυχοπαθολογία, και εμείς, με την ορθόδοξη παράδοση στον πολιτισμό μας, δεν χρειαζόμαστε τα δικά του δόγματα («δεν έχει δόγματα» θα πει ο εξευρωπαϊσμένος διανοητής – μπορώ να του εξηγήσω ποια είναι τα δόγματα αυτά, αν θέλει). Φυσικά το νεοελληνικό κράτος (και πολύ περισσότερο οι Ευρωπαίοι εταίροι –ή μάλλον κηδεμόνες– μας) αγνοεί ολοκληρωτικά την ορθόδοξη παράδοση, γι’ αυτό και ελαφρά τη καρδία απλώνει το χέρι να τη στερήσει από τα παιδιά του.
Ειλικρινά, ξέραμε ότι τα πράγματα θα φτάσουν εκεί –και είναι μόνον η αρχή– αλλά νιώθω πίκρα για τα παιδιά των αδελφών μου. Βρίσκομαι στο σχολείο, Θεού θέλοντος, για να τα βοηθήσω να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι, και μου κλείνουν το δρόμο. Και αφήνουν τα παιδιά τους ανυπεράσπιστα στα χέρια των πολυεθνικών που κυβερνούν τον κόσμο –αυτός είναι και ο σκοπός του σπουδαίου αυτού εκπαιδευτικού βήματος. Δε θα έχουμε αγίους μάρτυρες να θυσιάζονται για την αλήθεια, αν αποκόψουμε τα παιδιά μας από τη διδασκαλία της Εκκλησιαστικής Ιστορίας.
Εμείς οι θεολόγοι δεν κινδυνεύουμε επαγγελματικά, ούτε ανησυχούμε για κάποια υποτιθέμενα εργασιακά «κεκτημένα». Πολύ περισσότερο δεν ανησυχούμε για κάποια υποτιθέμενα εκκλησιαστικά «κεκτημένα» –ποτέ δεν υπήρξαν τέτοια, η Εκκλησία βρίσκεται πάντοτε στο περιθώριο. Και ο υποτιθέμενος «εναγκαλισμός» της με το κράτος δεν είναι παρά μια απάτη, για να την έχει του χεριού του το κράτος. Ή μήπως έχω άδικο;
Αυτός που κινδυνεύει είναι το παιδί σου. Διότι δεν έχει πια γιαγιά και μάνα να του διδάξει έστω με απλότητα τη χριστιανική πίστη. Δεν έχει πια χρόνο να πάει στην Προηγιασμένη ή στους Χαιρετισμούς τη Σαρακοστή –μήπως θυμάσαι τι είναι αυτά;– δεν ξέρει πια να νηστεύει, δεν ξέρει να προσεύχεται, δεν μπορείς ή δεν ξέρεις ή δεν έχεις χρόνο να του μεταδώσεις την πνευματική κληρονομιά των αγίων της δικής σου πίστης. Έχει πνιγεί στα μαθήματα, στην τεχνολογία και στην αγωνία της επαγγελματικής αποκατάστασης και η προσευχή του έχει αντικατασταθεί (στην καλύτερη περίπτωση) με μουσική και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Στο σχολείο είμαι υποχρεωμένος να μαθαίνω στους μαθητές μου πράγματα, που τα είχα μάθει από τη γιαγιά ή τη μητέρα μου. Τώρα ποιος θα τους τα μάθει, αν ασκηθεί το «δικαίωμά τους» στην αμάθεια;
Αυτό το παιδί σου το παίρνεις από την εξομολόγηση, για να το στείλεις μεθαύριο στον ψυχοθεραπευτή. Άφησέ το «ελεύθερο» να «επιλέξει» αν θέλει να γίνει χριστιανός (άλλωστε εσύ είσαι χριστιανός; ή μήπως ξέρεις τι ακριβώς είσαι; ) και να είσαι σίγουρος πως θα το προσηλυτίσουν «κάποιοι άλλοι» και μαζί τους δεν θα περάσει καλά. Αλλά τότε δεν θα ξέρει τι είναι ο χριστιανισμός, ώστε να επιστρέψει, γιατί την τελευταία του ελπίδα να έχει μάθει θα την έχει φάει το «δικαίωμα στην απαλλαγή».
Εννοείται ότι η ορθοδοξία δεν είναι ο καθολικισμός ή ο προτεσταντισμός της Δύσης, που διαστρέβλωσε το χριστιανισμό και τον μετέτρεψε σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας! Όμως ακριβώς τα αθεράπευτα απωθημένα των Ευρωπαίων από το μεσαίωνα πληρώνουμε, υπακούοντας πειθήνια στα «φωτισμένα» προστάγματά τους. Στην παράδοσή μας υπάρχει η έκφραση «χαρά Θεού». Αυτή η έκφραση σημαίνει ότι η προσέγγιση με το Θεό είναι χαρά. Αυτή η χαρά δεν έχει σχέση με τον ηθικιστικό χριστιανισμό του φόβου προς έναν ατελείωτο κατάλογο αμαρτιών, που έχεις στη φαντασία σου. Έχει όμως μεγάλη σχέση με τη μεταφορά της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς στο παιδί σου, που καλώς ή κακώς αυτή τη στιγμή το ταλαίπωρο νεοελληνικό σχολείο –το τελευταίο προπύργιο– προσπαθεί να πραγματοποιήσει.
Έτσι, το κράτος σε πιάνει στον ύπνο: δεν έχεις ιδέα για το χριστιανισμό, επομένως δε σου καίγεται καρφάκι για το μάθημα των Θρησκευτικών. Πιάνει στον ύπνο και τους μαθητές: γιατί να κάνουν ένα μάθημα επιπλέον, αν μπορούν να το γλιτώσουν; Πιάνει στον ύπνο και την επίσημη Εκκλησία, εκτός αν τη δούμε να αγωνίζεται μέχρι αυτοθυσίας για σένα και τα παιδιά σου (μα ήδη εκείνη έχει βαρύτατες ευθύνες για το θρησκευτικό αναλφαβητισμό σου).
Αυτό είναι όλο το κόλπο, αυτό είναι όλο το παιχνίδι… Οι θρησκείες χωρίζουν τον κόσμο, αλλά η ορθοδοξία τον ενώνει. Αυτό έχω να πω εγώ. Αφήστε με να κάνω ένα και μοναδικό μάθημα στους μαθητές, μια και μοναδική εισήγηση στους γονείς –με μια απλή εισαγωγή στην ορθοδοξία– και τότε θα δούμε πόσοι θα θέλουν ν’ απαλλαγούν από το μάθημα.
Αυτά είχα να πω. Τα λέω για την τιμή των όπλων, γιατί η καταδίκη μας έχει ήδη υπογραφτεί. Όμως εδώ θα είμαστε, και θα είμαστε για σένα, αγαπητέ κηδεμόνα και αγαπημένε μαθητή. Όταν μας χρειαστείς, να το θυμάσαι: είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, κάτι που δεν ξέρεις ακριβώς τι είναι, αλλά, πίστεψέ με, σε ενδιαφέρει ν’ ανακαλύψεις.
