Τί θὰ ἔλεγε, ἄραγε, σήμερα ὁ ἅγιός μας, ὁ Πατροκοσμᾶς, ἂν τὸν εἴχαμε μπροστά μας –καὶ μποροῦμε βέβαια νὰ τὸν ἔχουμε πάντοτε πνευματικὰ μπροστά μας– τί θὰ ἔλεγε στὴ σημερινὴ δύσκολη ἀπὸ κάθε ἄποψη συγκυρία μας, ἐθνική, κοινωνική, ἐκκλησιαστική;Τί θὰ ἔλεγε αὐτός, ποὺ κατάφερε –μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ μας– νὰ μεταμορφώσει τόσους καὶ τόσους ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν ἀγριέψει ἀπὸ τὴν ἀμάθεια, καὶ νὰ βγάλει παλληκάρια καὶ ἥρωες, ποὺ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια θὰ πότιζαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς λευτεριᾶς κατὰ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία;

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιερατικὲ Ἐπίτροπε Θέρμου πάτερ Θεόκλητε, ἐκπρόσωπε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ, Ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μυρτιᾶς, πάτερ Ἰωσήφ, Σεβαστοὶ Πατέρες, Κύριε Δήμαρχε Θέρμου, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές,

Κατ᾽ ἀρχὴν θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὸν Σεβασμιώτατο καὶ τοὺς διοργανωτὲς γιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκληση καὶ νὰ εὐχηθῶ καλὴ ἐπιτυχία στὶς ἐκδηλώσεις πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἐδῶ στὴν πατρίδα του.

Εἶσθε ἀξιέπαινοι, οἱ διοργανωτές, διότι τὸ Πνεῦμα τοῦ Πατροκοσμᾶ, ποὺ προβάλλετε, μᾶς χρειάζεται ἰδιαιτέρως σήμερα.

Καὶ γιὰ νὰ εἰσέλθω στὸ θέμα μου.

Τί θὰ ἔλεγε, ἄραγε, σήμερα ὁ ἅγιός μας, ὁ Πατροκοσμᾶς, ἂν τὸν εἴχαμε μπροστά μας –καὶ μποροῦμε βέβαια νὰ τὸν ἔχουμε πάντοτε πνευματικὰ μπροστά μας– τί θὰ ἔλεγε στὴ σημερινὴ δύσκολη ἀπὸ κάθε ἄποψη συγκυρία μας, ἐθνική, κοινωνική, ἐκκλησιαστική;

Τί θὰ ἔλεγε αὐτός, ποὺ κατάφερε –μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ μας– νὰ μεταμορφώσει τόσους καὶ τόσους ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν ἀγριέψει ἀπὸ τὴν ἀμάθεια, καὶ νὰ βγάλει παλληκάρια καὶ ἥρωες, ποὺ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια θὰ πότιζαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς λευτεριᾶς κατὰ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία;

Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τί θὰ τοῦ λέγαμε ἐμεῖς μὲ πόνο ψυχῆς σὰν σὲ πατέρα καὶ ἀδελφό;

Νὰ μερικὰ ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ νομίζω ὅτι θὰ τοῦ λέγαμε:

Ἔλα, ἅγιέ μας, μὲ τὸ τριμμένο ράσο, τὸν σταυρὸ καὶ τὸ κομποσχοίνι στὰ τίμια ροζιασμένα χέρια σου, μὲ τὴν εὐωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ καὶ τὸν βουνίσιο ἀέρα, ποὺ ἀνέπνεες καθὼς ὄργωνες ἀκούραστα τὴν ἀγαπημένη σου καὶ ἀγαπημένη μας Ἑλλάδα, νὰ μᾶς μιλήσεις καὶ πάλι ἥσυχα καὶ ἀποφασιστι-κὰ γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τὰ τίμια τοῦ Γένους μας, ποὺ σὰν νὰ τ᾽ ἀπολησμο-νήσαμε.

Ἔλα εὐθὺς κι ἀσυμβίβαστος, μὲ γλῶσσα ἀληθινή, μακριὰ ἀπὸ τὰ ψέματα –ἔστω καὶ τά «κατὰ συνθήκην»– τοὺς καθωσπρεπισμοὺς καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία.

Ἔλα νὰ μᾶς διδάξεις πρῶτα-πρῶτα τὴν σωστὴ ἀξιολόγηση τῶν πραγμάτων. Νὰ βροντοφωνάξεις καὶ πάλι: «Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμί σας ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δέν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε»[1] .

Ἔλα, γιατὶ σήμερα τρεφόμαστε μὲ τηλεοπτικὰ σκουπίδια, μ᾽ αὐτὰ ταΐ-ζουμε τὸν λαό μας καὶ τὴν νεολαία μας. Αὐτὴ μάλιστα τὴ δηλητηριάζουμε κυρίως μὲ τὰ σχολικὰ βιβλία καὶ ἰδιαίτερα τὰ λεγόμενα βιβλία γλώσσας. Ἔλα νὰ τὰ πετάξεις στὰ σκουπίδια καὶ νὰ φτιάξεις ἀληθινὰ σχολεῖα, ὅπως τότε, ὅπου θὰ διδάσκεται Χριστὸς καὶ Ἑλλάδα.

Ἔλα νὰ μᾶς βγάλεις ἀπὸ τὴν εἰκονικὴ πραγματικότητα, στὴν ὁποία ἔχει βυθισθεῖ κυρίως ἡ νεολαία μας. Ἀντὶ νὰ ἐπικοινωνοῦμε προσωπικά, κάνουν τὰ παιδιά μας ἀπρόσωπες φιλίες μέσῳ διαδικτύου καὶ ἔχουμε φί-λους, ὑποτίθεται, στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς, ἐνῶ πολλὲς φορὲς ἀγνοοῦμε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ποὺ μένει στὸ ἀπέναντί μας διαμέρισμα στὴν πολυκατοικία.

Ἐδῶ ἔχουν ἐφαρμογὴ τὰ λόγια σου: «Μέ λέγει ὁ Χριστός μου νὰ ζητήσω, θέλω, μὲ λέγει, νὰ ζητήσης πράγματα ἀληθινά, νὰ ζητήσης ἕνα πρᾶγμα, ὁ-ποὺ νὰ εἶναι τιμιώτερον ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον καὶ ὄχι νὰ ζητήσης σκούμ-πουρα, ἀράχνη, κουρνιακτόν. Ποῖον εἶναι τὸ πρᾶγμα τὸ ἀληθινόν, ὁποὺ εἶ-ναι τιμιώτερον ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον; Μὲ λέγει ὁ Χριστὸς μου: νὰ ζητήσης τοὺς ἀδελφούς σου καὶ τὲς ἀδελφές σου νὰ δεθῆτε μὲ τὴν ἀγάπην, νὰ σᾶς βάλω εἰς τὸν Παράδεισον νὰ χαίρεσθε πάντοτε καὶ νὰ μὴ σᾶς βάλω εἰς τὴν Κόλασιν νὰ καίεσθε πάντοτε»[2] . Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο στὴν ἴδια διδαχή: «Καὶ τώρα μὲ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ Θεοῦ, δὲν ἔχω μήτε σακκούλα, μήτε κασέλα, μήτε σπίτι, μήτε ἄλλο ράσο ἀπὸ αὐτὸ ὁποὺ φορῶ. Ἀλλὰ ἀκόμη παρακαλῶ τὸν Κύριόν μου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου νὰ μὲ ἀξιώση νὰ μὴν ἀποκτήσω σακκούλα, διατί, ὡσὰν κάμω ἀρχὴν νὰ παίρνω ἄσπρα [χρήματα], εὐθὺς ἔχασα τοὺς ἀδελφούς μου καὶ δὲν ἠμπορῶ καὶ τὰ δύο· ἢ τὸν Θεὸν ἢ τὸν Διάβολον»[3] .

Ἔλα νὰ μᾶς διδάξεις ὅτι δὲν εἶναι γιὰ μᾶς τὸ μοντέλο τῶν δῆθεν πολυπολιτισμικῶν (multy culti), πολυεθνικῶν, πολυθρησκευτικῶν κοινωνιῶν, ποὺ πονηρὰ προωθεῖ σήμερα παγκοσμίως, καὶ στὴν πατρίδα μας, ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχὴ μέσῳ τῆς διαβόητης Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ τῆς Παγκοσμιοποίησης.

Ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει ἄριζος καὶ ἀνέστιος σὲ μιὰ ἀπρόσωπη καὶ διαλυμένη κοινωνία. Τρέφεται ἀπὸ τὸ κοινοτικὸ πνεῦμα, τό «ἐμεῖς» τοῦ Μακρυγιάννη.

Ἔλα νὰ μᾶς διδάξεις ὅτι ὁ Τριαδικὸς Θεὸς μᾶς ἔκανε ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους ἀνθρώπους καὶ ὄχι ἕνα «ζαλισμένο κοπάδι» ἀγχωμένων καταναλωτῶν, ποὺ συνεχῶς εἶναι στὸ τρέξιμο, χωρὶς ποτὲ νὰ προλαβαίνουν. Μᾶς ἔκανε γιὰ νὰ ἀναπνέουμε τὸν καθαρὸν ἀέρα τῶν βουνῶν καὶ ὄχι νὰ φυτοζωοῦμε μέσα σὲ πολυκατοικίες – κλουβιά.

Μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀφύσικη ἀλλὰ καί –κυρίως– ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία ζωή, λόγῳ τῆς ἀτομοκεντρικότητός μας, χάσαμε καὶ τὴν φυσιολογικὴ αἴσθηση τῶν πραγμάτων, ποὺ εἶχαν οἱ ἄνθρωποι παλαιότερα. Χάθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν τόπο. Ποῦ εἶναι ἡ αἴσθηση ποὺ ἐξέφραζε παλαιότερα ὁ λαός μας μέσα ἀπὸ τὰ δημοτικά μας τραγούδια γιά «τὰ ἔρημα τὰ ξένα»; Προσπαθοῦν οἱ ἐθνομηδενιστὲς καὶ διεθνιστούληδες νὰ μᾶς κάνουν ἀπάτρηδες σὰν κι αὐτούς.

Ἔλα νὰ μᾶς ταρακουνήσεις, νὰ ξυπνήσουμε καὶ νὰ πάρουμε σήμερα (ἢ μᾶλλον «ἐχθές», κατὰ τὴν προσφυῆ ἔκφραση), νὰ πάρουμε ριζικὰ μέτρα γιὰ νὰ σταματήσει ἡ ἐθνολογικὴ ἀλλοίωση καὶ ἡ προϊοῦσα ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδος τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ἡρώων, μέσῳ τῆς ἀθρόας καὶ σχεδιασμένης λαθρομετανάστευσης. Ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ νὰ σταματήσεις τοὺς τότε βίαιους ἐξισλαμισμοὺς καὶ σήμερα τὸ Ψευτορωμέϊκο χτίζει τζαμιὰ στοὺς ἀπρόσκλητους λαθροεισβολεῖς, δῆθεν «πρόσφυγες»!

Ἔλα νὰ μᾶς θυμίσεις τὸν τίμιο γάμο, τὴν ὑπευθυνότητα καὶ χριστιανικὴ ἀγάπη τῶν συζύγων, ποὺ δὲν θὰ διαλύσουν στὴν πρώτη δυσκολία τὸ σπιτικό τους –ὅπως καταντήσαμε σήμερα– μὲ τοὺς μισοὺς καὶ περισσότερους γάμους νὰ καταλήγουν στὸ διαζύγιο!

Ἔλα νὰ συνεφέρεις τὸν σαρκολάτρη, ἀτομιστὴ καὶ φυγόπονο ἄνθρωπο τοῦ σήμερα –ἰδιαίτερα τὶς γυναῖκες– ποὺ σκοτώνουν τὰ ἴδια τους τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἐκτρώσεις, γιὰ νὰ μὴν τοὺς χαλάσουν τὰ παιδιὰ τὴν καλοπέραση...

Ἡ Ἑλλάδα τῶν ἡρώων καὶ τῶν ἁγίων εἶναι δυστυχῶς σήμερα στὴν Εὐρώπη πρώτη στὶς ἐκτρώσεις! Οἱ Ἕλληνες σήμερα δὲν κάνουν παιδιά. Αὐτὰ τὰ λίγα, ποὺ θὰ ἔκαναν, τὰ σκοτώνουν μὲ τὶς ἐκτρώσεις, πρὶν γεννηθοῦν. Οἱ νέοι μας, λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ξενητεύονται, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα γεμίζει ἀπὸ ἀπρόσκλητους ἀλλόφυλους καὶ ἀλλόθρησκους λαθραίους μετανάστες. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία κινδυνεύει ἡ ἴδια ἡ δυνατότητα βιολογικῆς συνέχειας τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς!

Ἔλα, ἅγιε, νὰ μᾶς ὁρμηνέψεις νὰ διώξουμε τὴν ξεδιαντροπιὰ καὶ νὰ βάλουμε καὶ πάλι στὴ ζωή μας τὴ σεμνότητα, τὸν σεβασμό, τὴν αἴσθηση τοῦ καθήκοντος καὶ τὴν ὑπομονή.

Ἐμεῖς, οἱ μεγαλύτεροι κυρίως, χαλάσαμε μὲ τὴν ἀδιάκριτη δῆθεν ἀγάπη μας καὶ τὰ ταλαίπωρα παιδιά μας. Τοὺς διδάξαμε ἐμπράκτως νὰ ἀπαιτοῦν τὰ πάντα, «ἐδῶ καὶ τώρα», εὔκολα, γρήγορα, χωρὶς κόπο καὶ μὲ περίσσεια θρασύτητα.

Τὰ χαμένα παιδιά μας, ἡ «γενιὰ τῆς ἀδιαφορίας» εἶναι ἀπόδειξη καὶ τῆς δικῆς μας ἀστοχίας καὶ ἀποτυχίας. Ἀλλὰ ἡ κατάσταση δὲν θὰ διορθωθεῖ ὅσο τοὺς χαϊδεύουμε τὰ αὐτιά, δῆθεν ἀπὸ ἀγάπη...

Ἂς δοῦμε πῶς παιδαγωγοῦσαν τὰ παιδιά τους οἱ ἅγιες καὶ ἡρωΐδες μητέρες τοῦ παρελθόντος (ὄχι πρὶν ἀπὸ πεντακόσια χρόνια, ἀλλὰ πρὶν ἀπὸ δύο μόλις γενιές).

Ἂς θυμηθοῦμε τὴ μάνα τοῦ Ἁγίου νεομάρτυρος Κωνσταντίνου τοῦ Ὑδραίου, ποὺ ὅταν γύρισε στὸ πατρικό του σπίτι τουρκεμένος, τοῦ ἔκλεισε ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνίδα μάνα του τὴν πόρτα καὶ τοῦ εἶπε αὐστηρά (λόγῳ ἀκριβῶς τῆς ἀγάπης!): ἐγὼ δὲν ἐγέννησα προδότη!

Ἂς δοῦμε, πῶς παιδαγωγοῦσε τὸν λαοφιλέστατο ἅγιό μας Παΐσιο, τὸν Ἁγιορείτη, ἡ ἁγιασμένη μητέρα του Εὐλογία. «Παιδί μου», τοῦ ἔλεγε, «μήπως ἔφταιξες ἐσὺ καὶ δὲν σὲ παίζουν τὰ παιδιά;».

Ἂς ἀκούσουμε, τὶ ἔχει νὰ μᾶς πεῖ ὁ ἄλλος μεγάλος ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «Τά παιδιά», γράφει, «μέ τούς συνεχεῖς ἐπαίνους δέν οἰκοδομοῦνται. Γίνoνται ἐγωιστές καί κενόδοξοι. Θά θέλουν σ᾽ ὅλη τους τή ζωή νά τούς ἐπαινοῦν ὅλοι διαρκῶς, ἔστω κι ἄν τούς λένε ψέ-ματα. Δυστυχῶς, σήμερα μάθανε ὅλοι νά λένε καί ψέματα καί τά δέχονται οἱ κενόδοξοι. Εἶναι ἡ τροφή τους. “Πές το, κι ἄς εἶναι ψέμα, κι ἄς εἶναι εἰρω-νεία”, λένε. Ὁ Θεός αὐτό δέν τό θέλει. Ὁ Θεός θέλει τήν ἀλήθεια. Δυστυ-χῶς, αὐτό δέν τό καταλαβαίνουν ὅλοι καί κάνουν τό ἐντελῶς ἀντίθετο.

» Τά παιδιά, ὅταν τά ἐπαινεῖς συνεχῶς, χωρίς διάκριση, τά πειράζει ὁ ἀντίθετος [ὁ διάβολος]. Τούς ξεσηκώνει τό μύλο τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί, συνηθισμένα ἀπό μικρά στούς ἐπαίνους ἀπό γονεῖς καί δασκάλους, προχωροῦν ἴσως στά γράμματα, ἀλλά τί τό ὄφελος; Στή ζωή θά βγοῦν ἐγωιστές καί ὄχι χριστιανοί. Οἱ ἐγωιστές δέν μποροῦν νά εἶναι ποτέ χριστιανοί. Οἱ ἐγωιστές θέλουν διαρκῶς ὅλοι νά τούς ἐπαινοῦν, ὅλοι νά τούς ἀγαπᾶνε, ὅλοι νά λένε καλά γι᾽ αὐτούς, πράγμα πού ὁ Θεός μας, ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ Χριστός μας δέν τό θέλει.

»Ἡ θρησκεία μας δέν θέλει αὐτό τόν τρόπο, αὐτή τήν ἀγωγή. Ἀντίθετα, θέλει τά παιδιά ἀπό μικρά νά μαθαίνουν στήν ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χρι-στοῦ τονίζει ὅτι, ἅμα ἐπαινεῖς ἕναν ἄνθρωπο, τόν κάνεις ἐγωιστή. Ὁ ἐγωι-στής εἶναι ὁ μπερδεμένος, ὁ ὁδηγούμενος ὑπό τοῦ διαβόλου καί τοῦ κακοῦ πνεύματος. Ἔτσι μεγαλώνοντας μέσα τόν ἐγωισμό, ἡ πρώτη του δουλειά εἶναι ν᾽ ἀρνεῖται τόν Θεό καί νά εἶναι ἕνας ἐγωιστής ἀπροσάρμοστος μέσα στήν κοινωνία»[4] .

Ποῦ εἶναι ὁ μεγάλος μας Μακρυγιάννης, ποὺ γράφει ὅτι ἡ μητέρα του τοῦ ἔλεγε, γιὰ νὰ τὸν διδάξει: «Παιδί μου, ἐγὼ δὲν ἔχω ψωμὶ νὰ σοῦ δώσω. Κάνε τρεῖς μετάνοιες στὸν ἅγιό σου, νὰ σοῦ δώσει!».

Γιατί μετὰ ἀποροῦμε, ποὺ μὲ τὴν ἐσφαλμένη ἀγωγή μας συντελέσαμε ὥστε τὰ παιδιὰ νὰ τὰ σιχαθοῦν ὅλα καὶ νὰ πάσχουν ἤδη στὸ Δημοτικὸ ἀπὸ κατάθλιψη;

Ἔλα, ἅγιε, νὰ μᾶς βοηθήσεις νά «ξεβολευτοῦμε». Νὰ ἀφήσουμε τήν «ἡσυχία τοῦ καναπέ», τὴν λογικὴ τοῦ «ἔλα μωρὲ τώρα! Ἐγὼ θὰ διορθώσω τὴν κατάσταση; Ἐγὼ θὰ βγάλω τὸ φίδι ἀπ᾽ τὴν τρύπα;»

Ἔλα νὰ μᾶς διδάξεις ἀγωνιστικότητα καὶ πνεῦμα θυσίας. Ὅπως ἐσύ, ποὺ ἄφησες τὴν ἡσυχία τοῦ κελλιοῦ σου, γιατὶ σ᾽ ἔτρωγε –καθὼς τὸ ὁμολογεῖς– σὰν τὸ σαράκι τὸ ξύλο ὁ γλυκύτατος ἐκεῖνος λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος»[5] . Μὲ ἄλλα λόγια, ὅποιος ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὸν ἑαυτούλη του, δὲν εἶναι χριστιανός. Ὁ Χριστός μας, ὅταν δεῖ σ᾽ ἐμᾶς πνεῦμα θυσίας, αὐταπάρνηση, φιλότιμο, «συγκινεῖται», καθὼς γράφει καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος, καὶ μᾶς δίνει πλούσια τὴν χάρη του.

Μὴν ποῦμε «ἡ ὑπόθεση εἶναι χαμένη, δὲν γίνεται τίποτε». Ὄχι! Ὅλα μποροῦμε νὰ τὰ πετύχουμε καὶ ὅλα τὰ στραβὰ νὰ τὰ ἀλλάξουμε μὲ τὴ χάρη ὅμως τοῦ Χριστοῦ μας, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ»[6] .

Καὶ γιὰ νὰ πᾶμε καὶ σὲ ἄλλα κρίσιμα θέματα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, ὅπου ἡ ἐπικρατοῦσα σύγχυση μᾶς ἀποπροσανατολίζει.

Ἔλα, ἅγιε,  νὰ μᾶς διδάξεις τὴν πραγματική, τὴν κατὰ Θεόν, ἀγάπη, ἡ ὁποία πηγαίνει μαζὶ μὲ τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας καὶ γι᾽ αὐτό, κατὰ τὸν οὐρανοβάμονα ἀπόστολο Παῦλο, «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς»[7] .

Ἔλα νὰ μᾶς βοηθήσεις νὰ ξεχωρίσουμε τὴν πραγματικὴ ἀγάπη (δῶρο καὶ καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος) ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὴν ψεύτικη, τήν «ξύκικη», ὅπως τὴν ἔλεγες. Ἰδιαίτερα στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀληθείας, στὰ θέματα τῶν σχέσεων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἑτεροθρήσκους.

Ἔλα νὰ διαλύσεις τὶς ψεύτικες καὶ κούφιες «ἀγαπολογίες τῶν σαλονιῶν», ποὺ προσπαθοῦν νὰ διαχωρίσουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ χαϊδεύουν τὰ αὐτιὰ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ εὑρίσκονται σὲ λάθος δρόμο, λέγοντάς τους ὅτι, τάχα, βαδίζουν σωστὰ καὶ ὅτι, δῆθεν, εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο (Ὀρθόδοξοι, παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες, μωαμεθανοί, ἰνδουιστές, βουδδιστές) καὶ ὅτι, τάχα, ὅλοι στὸν ἴδιο Θεὸ πιστεύομε!

Ἔλα νὰ πεῖς στοὺς ἀγαπολόγους ἐκκλησιαστικούς μας ταγοὺς καὶ ἀλλοιωμένους στὸ φρόνημα καθηγητάδες: «Ἐγὼ ἀδελφοί μου, ἐπαιδεύθηκα εἰς τὴν σπουδὴν σαράντα καὶ πενῆντα χρόνους, ἐδιάβασα πολλὰ καὶ διάφορα βιβλία καὶ περὶ Ἑβραίων καὶ περὶ Ἑλλήνων [ἐννοεῖ εἰδωλολατρῶν] καὶ περὶ ἄλλων ἀσεβῶν καὶ αἱρετικῶν, ἐρεύνησα τὰ βάθη τῆς σοφίας καὶ ηὗρα ὅτι οἱ ἄλλες πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, μόνον ἡ ἐδική μας, ἡ χριστιανικὴ εἶναι ὀρθόδοξος, ἀληθινὴ καὶ ἁγία. Διὰ τοῦτο σᾶς λέγω, ἀδελφοί μου χριστιανοί, νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ εὐφραίνεσθε, ὁποὺ εὑρέθητε χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι καὶ νὰ κλαίετε καὶ νὰ θρηνῆτε τοὺς ἀπίστους καὶ αἱρετικοὺς ὁποὺ εὑρίσκονται εἰς τὸ σκότος. Διὰ αὐτοὺς ἔγινεν ἡ Κόλασις, αὐτὴ εἶναι ἡ καθολικὴ πατρίδα τους. Χιλιάδες καλὰ νὰ κάμουν, χωρὶς τὸ ἅγιον βάπτισμα τίποτες δὲν ὠφελοῦνται. Ἐτούτην τὴν ζωὴν ἂς τὴν χαροῦν μὲ ὅλα τὰ ἀγαθά τους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην τὴν οὐράνιον, ἂς μὴν ἐλπίζουν τίποτες. Ἡ ἄλλη εἶναι ἐμᾶς τῶν χριστιανῶν, τῶν βαπτισμένων, τῶν μυρω-μένων, τῶν ἐξομολογουμένων, τῶν μεταλαβημένων, ἐμᾶς τῶν ταλαιπωρη-μένων, τῶν πεινασμένων, τῶν διψασμένων, τῶν στενοχωρημένων, τῶν ὑβρισμένων, τῶν δαρμένων, τῶν φυλακωμένων καὶ ὅσοι τὰ παθαίνουν αὐτὰ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἐκείνων εἶναι βέβαια ἡ ἄλλη ζωή, ὁ Παράδεισος καὶ καλότυχοι ἐκεῖνοι ὁποὺ τραβοῦν ἐδῶ θλῖψες καὶ βάσανα καὶ ταλαίπωροι ἐκεῖνοι ὁποὺ ἔχουν ὅλα τὰ χουζούρια καὶ τὲς ἀνάπαυσες καὶ τρῶν καὶ πίνουν ξέγνοιαστοι»[8] .

Ἔλα νὰ πεῖς σ᾽ αὐτοὺς ποὺ κάνουν τεμενάδες στὸν πάπα. «Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία». Καὶ ὅτι ὁ Φράγκος –τοὐλάχιστον σὲ ἐπίπεδο ἡγεσίας– δὲν ἀλλάζει. Μακάρι νὰ ἄλλαζε!

Πολὺ μᾶς λείπει σήμερα ἡ εὐθύτητα καὶ ἡ ντομπροσύνη τῶν παλαιῶν ἐκείνων ἁγίων καὶ σοφῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, πού, γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ τὸ ὀρθόδοξο λογικὸ ποίμνιο καὶ τοὺς πλανωμένους ἀδελφούς μας, ἔλεγαν τὸ ναὶ ναὶ καὶ τὸ οὒ οὔ, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόδειξη τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου μας[9] .

Σήμερα ἡ γλῶσσα τῆς ἀλήθειας συκοφαντεῖται ἀπὸ τὸν νέο φασισμό, ποὺ λέγεται «πολιτικὴ ὀρθότητα». Συκοφαντεῖται ὡς φανατισμὸς καί «ρητορικὴ μίσους»!

Χρειαζόμαστε λοιπὸν θαρραλέους ἡγέτες καὶ ὄχι μουδιασμένους καὶ ψοφοδεεῖς νενέκους, οἱ ὁποῖοι ἡγέτες, ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκονται, εἴτε στὸν ἐκκλησιαστικό, εἴτε στὸν πολιτικό, κοινωνικὸ ἢ ὅποιον ἄλλο χῶρο εὐθύνης, θὰ θέλουν καὶ θὰ μποροῦν –μὲ τὴ βοήθεια πάντοτε τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς κυρίας μας Θεοτόκου, προμάχου καὶ ὑπερμάχου στρατηγοῦ τοῦ εὐσεβοῦς μας Γένους, καὶ τῶν ἁγίων– νὰ ὑψώνουν τὸ ἀνάστημά τους καὶ νὰ λένε:

Ὄχι κύριοι, δὲν θὰ σᾶς ἀφήσουμε νὰ καταργήσετε τὴν Κυριακὴ ἀργία, ἕνα θεσμὸ ἡλικίας 17 αἰώνων, ἀπὸ τὰ χρόνια ἤδη τοῦ ἁγίου μας αὐτοκράτορος Μεγάλου Κωνσταντίνου! Πόσους ἀγῶνες δὲν ἔδωσε ὁ ἅγιός μας γιὰ τὴν τήρηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, λέγοντας ὅτι τὸ κέρδος, ὅπου γίνεται τὴν Κυριακήν, εἶναι κατηραμένον. Αὐτὸς ὁ ἀγῶνας του γιὰ τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς ἐξώργισε τοὺς Ἑβραίους, ποὺ ζημιώνονταν οἰκονομικὰ ἀπὸ τὴν μετακίνηση τοῦ παζαριοῦ τὸ Σάββατο καὶ δωροδόκησαν τὸν Κοὺρτ πασᾶ νὰ κρεμάσει τὸν ἅγιο.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ἡγέτες ποὺ νὰ ὑψώνουν τὸ ἀνάστημά τους καὶ νὰ λένε: Ὄχι, δὲν θὰ σᾶς ἀφήσουμε νὰ τὰ ξεπουλήσετε καὶ νὰ τὰ ξεθεμελιώσετε ὅλα πρὸς χάριν τῶν ξένων καὶ ντόπιων ἀφεντικῶν σας!

Ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα, χώρα ἡρώων καὶ μαρτύρων, ἡ ὁποία ἐμεγαλύνθη στὴν Ἱστορία της χάρη στὰ ΟΧΙ τῶν ἡγετῶν καὶ τοῦ λαοῦ της καὶ ὄχι χάρη στὶς κωλοτοῦμπες καὶ ὀσφυοκαμψίες, οἱ ὁποῖες κατήντησαν τὸ ἀγαπημένο σπὸρ αὐτῶν ποὺ μᾶς κυβερνοῦν.

Ἔλα, ἅγιέ μας, καθὼς ἡ σημερινὴ κρίση προτύπων, ἀξιῶν, ἡγετῶν καὶ προσανατολισμοῦ συνεχῶς ἐντείνεται, ἔλα νὰ παρηγορήσεις καὶ νὰ ἐμψυχώσεις τὸν λαό μας.

Ἔλα νὰ μᾶς διδάξεις τὴν λεβεντιά, τὴν παλληκαριὰ καὶ τὴν ἀφοβία, ὅπως ἐδίδασκες τότε τὴν ἀγαπημένη σου κλεφτουριὰ τῆς ἡρωικῆς ἀντίστα-σης στὸν κατακτητή. Σ᾽ αὐτὰ τὰ παλληκάρια, ποὺ ἔπιναν νερὸ στὸ ὄνομά σου καὶ ἔδιναν τὴ ζωή τους γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν πατρίδα μὲ τὸ ὄνομά σου στὰ χείλη τους. «Τὰ παλληκάρια τὰ καλὰ μόν᾽ τὸν Θεὸ φοβοῦνται [σέβονται]», λέγει ἕνα κλέφτικο τραγούδι. Σήμερα γίναμε ψοφοδεεῖς δοῦλοι ἀνθρώπων καὶ παθῶν, ἐπειδὴ πάψαμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας.

Μήπως, ὅμως, σὲ κουράσαμε, ἅγιέ μας, μὲ τὰ συνεχῆ παρακάλια μας;

Ὅμως, εἴμαστε σίγουροι, ὅτι ἡ πατρικὴ καὶ ἀδελφική σου καρδιά, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, ἐὰν τότε δὲν κουραζόταν μιὰ φορά, τώρα χίλιες φορὲς δὲν κουράζεται, καθὼς (χωρὶς νὰ περιορίζεσαι πλέον ἀπὸ τὸ ὑλικὸ αὐτὸ σῶμα, τὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο), τρέχεις παντοῦ καὶ βοηθᾶς μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ μας ὅσους μὲ πίστη σὲ ἐπικαλοῦνται.

Πρέσβευε, λοιπόν, καὶ γιὰ μᾶς ἅγιε ἰσαπόστολε καὶ ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ σὲ ἀγαποῦμε μὲ τὴν καρδιά μας. Γιὰ τὴν πατρίδα μας, ποὺ καὶ σήμερα κινδυνεύει καὶ ἴσως περισσότερο ἀπὸ τότε. Σίγουρα ὁ Χριστός μας μὲ τὶς δικές σου πρεσβεῖες, τῆς Παναγίας μας καὶ ὅλων τῶν ἁγίων, ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ ἀλλάξει μὲ τὴν παντοδυναμία του, καὶ σίγουρα θὰ τὸ κάνει, ὅπως λέγεις καὶ σὺ καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἅγιοι στὶς προφητεῖες σας γιὰ τὴν Πόλη, τὴν Κωνσταντινούπολη. Περιμένει, ὅμως, ὁ Χριστός μας νὰ δεῖ καὶ τὴ δική μας διόρθωση, ἀλλαγὴ καὶ μετάνοια. Νὰ γίνουμε πιὸ συνειδητοὶ Χριστιανοὶ καὶ καλύτεροι Ἕλληνες πατριῶτες.

Γι᾽ αὐτὴν τὴν καλὴ ἀλλαγὴ καὶ διόρθωση ἂς ἀγωνισθοῦμε καὶ μεῖς μὲ φιλότιμο καὶ αἰσιοδοξία (αἰσιοδοξία, ἀφοῦ ἡ τελικὴ νίκη εἶναι τοῦ Χριστοῦ καὶ συνεπῶς καὶ ὅλων ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν) καὶ τότε σίγουρα τὸ ποθούμενο –ὅπως ἔλεγες καὶ σύ, ἅγιέ μας– θὰ ἔλθει. Τὸ ποθούμενο σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα: Καὶ γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικά, ὡς πνευματικὴ ἀναγέννηση καὶ γιὰ τὴν κοινωνία, νὰ σταθεῖ καὶ πάλι στὰ πόδια της καὶ γιὰ τὴν ἀγαπημένη μας πατρίδα! Ἀμήν. Γένοιτο!

[1] . Ἰωάννου Μενούνου (ἐπιμέλεια), Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές (καὶ Βιογραφία), ἐκδ. «Τῆνος», Ἀθήνα, χ.χρ., Διδαχὴ Γ´, σ. 240.

[2] . Μενούνου, ἔνθ᾽ ἀνωτ., Διδαχὴ Α1, σσ. 118-119.

[3] . Μενούνου, ἔνθ᾽ ἀνωτ., Διδαχὴ Α1, σ. 118

[4] . Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι, ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2015, ΙΓ´ ἔκδοση ἐπαυξημένη, σσ. 479-480.

[5] . Α´ Κορ. 10, 24.

[6] . Φιλιπ. 4, 13.

[7] . Α´ Κορ. 13, 5

[8] . Μενούνου, ἔνθ᾽ ἀνωτ., Διδαχὴ Α2, σσ. 175-176.

[9] . Πρβλ. Ματθ. 5, 37.

Πηγή: (Ὁμιλία στὸ πλαίσιο τῶν ἑορτῶν πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ ὀργανώνει ὁ Δῆμος Θέρμου, Θέρμον Αἰτωλίας, Κυριακὴ 21 Αὐγούστου 2016), Ακτίνες

Μέσα στά θεόπνευστα κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Στουδίτη, ἀνάμεσα στίς ἄλλες θαυμάσιες διδαχές του, βρέθηκε γραμμένο καί τοῦτο: «Ἀδελφέ, νά μήν κοινωνήσεις ποτέ σου τά Ἄχραντα Μυστήρια χωρίς δάκρυα». Αὐτό τό φύλαξε ὁ ἴδιος σ᾿ ὅλη του τή ζωή, γι᾿ αὐτό τό δίδαξε καί σέ μᾶς. Ἀλλά μόλις τ᾿ ἄκουσαν μερικοί, ὄχι μόνο λαϊκοί ἀλλά καί μοναχοί ὀνομαστοί στήν ἀρετή, παραξενεύτηκαν καί εἶπαν: “Ἐμεῖς λοιπόν πρέπει νά μένουμε σχεδόν πάντα ἀκοινώνητοι, γιατί εἶν᾿ ἀδύνατο νά κοινωνοῦμε κάθε φορά μέ δάκρυα”.

Ἀκούγοντας τους ἐγώ ὁ ἄθλιος, ἀποτραβήχθηκα κι ἔκλαψα πικρά. Ἀλλοίμονο στή τύφλωση καί τήν ἀναισθησία τους! Ἄν φρόντιζαν νά ἔχουν ἀδιάλειπτη μετάνοια, δέν θά τό ἔλεγαν ἀδύνατο. Ἄν εἶχαν καρπούς πνευματικούς, δέν θά ἦταν ἀμέτοχοι σ᾿ αὐτό τό θεῖο χάρισμα. Ἄν ἀποκτοῦσαν γνήσιο φόβο Θεοῦ, θά παραδέχονταν πώς μπορεῖ κανείς νά κλαίει ὄχι μόνο ὅταν κοινωνεῖ, ἀλλά πάντα.

“Καί ὅμως”, λένε ἐκεῖνοι, “δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὐκολοκατάνυκτοι. Ὑπάρχουν πολλοί, πού ἔχουν μιά φυσική σκληρότητα. Αὐτοί δέν κλαῖνε οὔτε ὅταν τούς δέρνουν. Πῶς λοιπόν μποροῦν νά μεταλαβαίνουν πάντα μέ δάκρυα;”.

Ἀλλά, ρωτάω κι ἐγώ, πῶς συμβαίνει νά εἶναι ἄλλος δυσκολοκατάνυκτος καί ἄλλος εὐκολοκατάνυκτος; Πῶς ἔγινε ἔτσι ὁ πρῶτος καί ἀλλιῶς ὁ δεύτερος; Ἀκοῦστε: Ὁ δυσκολοκατάνυκτος ἔγινε τέτοιος ἀπό προαίρεση κακή, ἀπό λογισμούς πονηρούς καί ἀπό ἔργα ἁμαρτωλά. Ὁ Εὐκολοκατάνυκτος, ἀντίθετα, ἀπό προαίρεση καλή, ἀπό λογισμούς ἀγαθούς καί ἀπό ἔργα ἀρετῆς. Σκέψου καί θά δεῖς, ὅτι πολλοί ἄνθρωποι πού ἦταν καλοί, ἔγιναν κακοί διαμέσου αὐτῶν τῶν τριῶν: τῆς προαιρέσεως, τῶν λογισμῶν καί τῶν ἔργων. Καί ἄλλοι, πού ἦταν κακοί, ἔγιναν καλοί πάλι μ᾿ αὐτά. Ὁ Ἑωσφόρος ἀπό ποῦ ἔπεσε; Δέν ἔπεσε ἀπό προαίρεση καί λογισμό πονηρό; Ὁ Καίν ἀπό ποῦ ἔγινε ἀδελφοκτόνος, ἄν ὄχι ἀπό κακή προαίρεση καί πονηρούς λογισμούς φθόνου κατά τοῦ Ἄβελ; Καί ὁ Σαούλ ἀπό ποῦ παρακινήθηκε νά σκοτώσει τό Δαβίδ, πού τιμοῦσε καί ἀγαποῦσε πρωτύτερα; Ἀπό τή φύση του ἤ ἀπό τήν κακή του προαίρεση; Ἀσφαλῶς ἀπό τή δεύτερη, γιατί κανένας δέν ἔγινε ἀπό τό Θεό πονηρός. Ἀλλά τί θά ποῦμε καί γιά τούς ληστές, πού σταυρώθηκαν μαζί μέ τό Χριστό; Ὁ ἕνας, πού εἶχε ἀγαθή προαίρεση, πίστεψε καί παρακαλοῦσε μετανοημένος τόν Κύριο νά τόν πάρει μαζί Του στή βασιλεία Του. Καί ὁ ἄλλος, πού εἶχε πονηρή προαίρεση, ἀπιστοῦσε καί Τόν ὀνείδιζε.

Ἑπομένως ὁ καθένας γίνεται εἴτε εὐκολοκατάνυκτος καί ταπεινός εἴτε δυσκολοκατάνυκτος καί ὑπερήφανος ἀπό τήν αὐτεξουσιότητα τῆς προαιρέσεώς του. Γιά νά τό καταλάβετε ὅμως καλύτερα, ἀκοῦστε καί τό παρακάτω παράδειγμα.

Δύο ἄνθρωποι, ἴσως καί σαρκικοί ἀδελφοί, εἶναι συνομήλικοι, ὁμότεχνοι, ὁμόγνωμοι, ὅμοιοι σέ ὅλα. Συμβαίνει μάλιστα νά εἶναι καί οἱ δύο κακοί, ἄσπλαχνοι, φιλάργυροι, ἀκόλαστοι – μέ δυό λόγια, βουτηγμένοι μέσα στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Αὐτοί λοιπόν οἱ δύο ἀδελφοί πᾶνε σέ μοναστήρι καί γίνονται μοναχοί. Ὁ ἕνας ἀπέχει ἀπ᾿ ὅλα τά κακά, καί μέ πολύ κόπο κατορθώνει νά γίνει ἐνάρετος. Ὁ ἄλλος, ἀντίθετα, δέν κάνει τίποτα γιά νά βελτιωθεῖ. Γίνεται μάλιστα χειρότερος ἀπό πρίν. Γιατί λοιπόν δέν κατόρθωσαν καί οἱ δύο τήν ἀρετή ἤ δέν κυλίστηκαν καί οἱ δύο ὅμοια στήν κακία; Ἐπειδή ὁ πρῶτος, μόλις μπῆκε στό μοναστήρι, ἄρχισε νά μιμεῖται τούς ἐναρέτους Πατέρες, νά προσέχει τήν ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν καί νά συναγωνίζεται τούς ἄλλους στή νηστεία, στίς προσευχές, στή σιωπή, στήν κατάνυξη, στήν πραότητα. Ὑπέμεινε ἀκόμα μέ προθυμία καί καρτερία τίς ταπεινώσεις, τίς θλίψεις καί τούς κόπους τῆς ἀσκήσεως χωρίς γογγυσμό, ἔκανε ὅ,τι τόν πρόσταζαν χωρίς ἀντιλογία κι ἔτρεχε πρῶτος στίς πιό εὐτελεῖς ἐργασίες. Κοντολογῆς, ἔκανε μ᾿ ἐπίγνωση ὅλα ὅσα μᾶς διδάσκουν οἱ ἱερές Γραφές, γιά νά βρεῖ ἔλεος ἀπό τό Θεό καί νά συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Ὁ ἄλλος ὅμως δέν ἔκανε τίποτε ἀπ᾿ αὐτά, καί ἔμεινε ἀδιόρθωτος, ὅπως ἦταν καί πρίν γίνει μοναχός, γιά νά μήν πῶ πώς ἔγινε καί χειρότερος. Πῶς λοιπόν αὐτοί οἱ δυό τόσο ὅμοιοι ἄνθρωποι ἀκολούθησαν τόσο διαφορετικό δρόμο; Ἀσφαλῶς ἀπό τήν καλή του προαίρεση ὁ ἕνας καί ἀπό τήν κακή ὁ ἄλλος.

Ἔτσι καί κάθε ἄνθρωπος δέν γίνεται εὐκολοκατάνυκτος ἤ σκληρόκαρδος παρά ἀπό τήν προαίρεσή του, καθώς καί ἀπό τήν ἐσωτερική τοποθέτηση καί τήν πολιτεία του. Γιατί πῶς εἶναι δυνατό νά ἔχει δάκρυα κατανύξεως, ἐκεῖνος πού συνεχῶς διασπᾶται σέ χίλιες δυό μάταιες μέριμνες, καί δέν ἔχει νοῦ γιά προσευχή, γιά σιωπή, γιά ἡσυχία, γιά ἀνάγνωση τῶν ἱερῶν βιβλίων; Πῶς μπορεῖ ν᾿ ἀποκτήσει κατάνυξη, ἐκεῖνος πού περιεργάζεται «τούς πάντας καί τά πάντα», καί θέλει νά μαθαίνει τό καθετί καί ν᾿ ἀνακατεύεται στίς ὑποθέσεις τῶν ἄλλων; Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος πότε θά βρεῖ χρόνο ν᾿ ἀναλογισθεῖ τίς ἁμαρτίες του, νά συντριβεῖ καί νά κλαψεῖ γιά τίς πτώσεις του, νά σκεφτεῖ καί νά μελετήσει τά σφάλματά του;

Ὅποιος δέν κλείνει τό στόμα του γιά νά μήν πεῖ ἄπρεπες ἤ περιττές κουβέντες, ὅποιος δέν κλείνει τ᾿ αὐτιά του γιά νά μήν ἀκούει μάταια κι ἀνώφελα λόγια, αὐτός δέν θυμᾶται τή φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Δέν σκέφτεται ὅτι θά σταθεῖ μπροστά στό φοβερό κριτήριο τοῦ Χριστοῦ γυμνός κι ἀνυπεράσπιστος, καί θά δώσει ἀπολογία γιά κεῖνα πού ἔκανε στή ζωή του. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι δυνατό ν᾿ ἀποκτήσει δάκρυα καί νά κλάψει ἀπό μετάνοια καί κατάνυξη, ἔστω κι ἄν ζήσει ἑκατό χρόνια. Καί μπορεῖ νά πηγαίνει στήν ἐκκλησία καί νά συμμετέχει στίς ἱερές ἀκολουθίες μαζί μέ τούς εὐσεβεῖς πιστούς, ἀλλά τό κάνει ἀπό συνήθεια, σάν μιά ρουτίνα, μέ ἀμέλεια καί ὀκνηρία. Γι᾿ αὐτό βγαίνει ἀπό τό ναό τοῦ Θεοῦ χωρίς ὠφέλεια, καί δέν αἰσθάνεται καμιά ἀλλοίωση πρός τό καλύτερο στήν ψυχή του.

Ἄν λοιπόν θέλουμε δάκρυα, πρέπει νά βιάσουμε τόν ἑαυτό μας καί νά ὑπομένουμε τίς θλίψεις, τίς ταπεινώσεις καί τούς πειρασμούς, θεωρώντας τόν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἄν θέλουμε κατάνυξη, πρέπει νά δουλέψουμε πρῶτα σ᾿ ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κατάνυξη εἶναι μιά θεία φωτιά, πού διαλύει τά πάθη. Τά δάκρυά της πλένουν καί καθαρίζουν τή λερωμένη ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχή μας. Κανένας ἄνθρωπος δέν ἁγιάσθηκε, δέν ἔλαβε Πνεῦμα Ἅγιο καί δέν ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά καθαριστεῖ πρῶτα μέσα στά δάκρυα τῆς κατανύξεως, τῆς μετάνοιας καί τῆς συντριβῆς.

Ἐκεῖνοι μάλιστα πού ἰσχυρίζονται ὅτι δέν μπορεῖ νά κλαίει κανείς κάθε μέρα, φανερώνουν ἔτσι πώς εἶναι γυμνοί ἀπό ἀρετή. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς τό λένε καθαρά: Ἐκεῖνος πού θέλει νά κόψει τά πάθη του, μόνο μέ τά δάκρυα θά τά κόψει. Κι ἐκεῖνος πού θέλει ν᾿ ἀποκτήσει ἀρετές, μόνο μέ πένθος θά τό κατορθώσει. Ἀλήθεια, σέ τί χρησιμεύουν τά ἐργαλεῖα μιᾶς τέχνης, ὅταν λείπει ὁ τεχνίτης, πού γνωρίζει νά τά μεταχειριστεῖ καί νά φτιάξει ὅ,τι θέλει; Δέν χρησιμεύουν σέ τίποτα. Σέ τί ὠφελεῖ τόν κηπουρό νά σκάψει ὅλο του τόν κῆπο καί νά φυτέψει κάθε λογῆς λαχανικά, ἄν δέν κατεβεῖ βροχή νά τά ποτίσει; Δέν τόν ὠφελεῖ σέ τίποτα. Ἔτσι κι ἐκεῖνος πού μεταχειρίζεται τίς ἄλλες ἀρετές καί κοπιάζει νά τίς ἀποκτήσει, δέν ὠφελεῖται καθόλου χωρίς τήν ἁγία κατάνυξη, τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅλων τῶν ἀρετῶν.

Λοιπόν, ἀδελφοί μου, πρίν καί πάνω ἀπ᾿ ὅλες τίς ἀρετές εἶναι ἡ μετάνοια, τό πένθος καί τά δάκρυα, πού ἀκολουθοῦν τό πένθος. Οὔτε πένθος γίνεται χωρίς μετάνοια, οὔτε δάκρυα χωρίς πένθος. Καί τά τρία εἶναι ἀλληλένδετα, καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει τό ἕνα χωρίς τά ἄλλα. Ἄς μή λέμε λοιπόν ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά κλαῖμε κάθε μέρα, γιατί ἐρχόμαστε σέ ἀντίθεση μέ τόν Κύριο, πού μακάρισε ὅσους κλαῖνε, καί ὑποσχέθηκε ὅτι θά γελάσουν ἀπό χαρά καί ἀγαλλίαση στήν οὐράνια βασιλεία Του: «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε».

Γιά νά ἔρθει ὅμως καί σέ μᾶς ἡ χάρη τῶν δακρύων, πρέπει, ὅπως εἴπαμε, νά διαβάζουμε ἀδιάκοπα τά ἱερά βιβλία, νά ὑπομένουμε καρτερικά τίς θλίψεις, τούς ἐμπαιγμούς, τίς κατηγορίες καί τίς διαβολές, νά προσευχόμαστε στό Θεό γι᾿ αὐτούς πού μᾶς κάνουν κακό, νά ταπεινώνουμε τόν ἑαυτό μας σέ κάθε εὐκαιρία, ν᾿ ἀποφεύγουμε τή φλυαρία καί νά μήν ἀσχολούμαστε μέ τούς ἄλλους, ἀλλά νά σκεφτόμαστε μόνο τίς δικές μας ἁμαρτίες καί νά μετανοοῦμε βαθιά γι᾿ αὐτές. Κι ἄν δέν ἔχουμε δάκρυα, τουλάχιστο νά τά ζητᾶμε ἀπό τό Θεό. Ἡ αὐτομεμψία καί τό πένθος, πάντως, βοηθοῦν τήν ψυχή νά βρεῖ τήν κατάνυξη. Πρῶτος καρπός τοῦ πένθους γιά τίς ἁμαρτίες μας εἶναι τά δάκρυα, πού προσφέρονται στό Θεό σάν θυσία εὐπρόσδεκτη καί καθαρίζουν τό ρύπο τῆς ψυχῆς. Κι ὅταν ἡ ψυχή ἔρθει σέ κατάσταση μετάνοιας κι ἀληθινοῦ πένθους, δέν περνάει οὔτε μιά μέρα δίχως δάκρυα, ὅπως ὁ προφήτης Δαβίδ, πού ἔλεγε: «Λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τήν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω».

Ἄς ἀγωνιστοῦμε λοιπόν κι ἐμεῖς νά μετανοήσουμε ἀληθινά, ν᾿ ἀποκτήσουμε ἐπίγνωση τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἁμαρτημάτων μας καί νά καθαριστοῦμε ἀπ᾿ αὐτά, ἀκούγοντας τήν προτροπή τοῦ ἁγίου ἀδελφοθέου Ἰακώβου: «Καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοί καί ἁγνίσατε καί κλαύσατε· ὁ γέλως ὑμῶν εἰς πένθος μεταστραφήτω καί ἡ χαρά εἰς κατήφειαν. Ταπεινώθητε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καί ὑψώσει ὑμᾶς».

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ”, Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττική), Η άλλη όψη

Με μεγάλη έκπληξη ακούσαμε τις ανακοινώσεις του κ. Ν. Φίλη που αφορούν στο μάθημα των Θρησκευτικών. Η έκπληξή μας οφείλεται στο γεγονός ότι ένας Υπουργός Παιδείας, αντί να στοιχειοθετεί τις πολιτικές αποφάσεις του με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, προχωρεί σε συνθηματολογικές ανακοινώσεις που αποκαλύπτουν ένα σαφές επιστημονικό έλλειμμα και μια  διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

Αθήνα, 1 Σεπτεμβρίου 2016

Αριθμ. Πρωτ. 108  

Δελτίου τύπου

Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις του κ. Ν. Φίλη

διαλύουν  την Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή στην Ελλάδα

Με μεγάλη έκπληξη ακούσαμε τις ανακοινώσεις του κ. Ν. Φίλη που αφορούν στο μάθημα των Θρησκευτικών. Η έκπληξή μας οφείλεται στο γεγονός ότι ένας Υπουργός Παιδείας, αντί να στοιχειοθετεί τις πολιτικές αποφάσεις του με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, προχωρεί σε συνθηματολογικές ανακοινώσεις που αποκαλύπτουν ένα σαφές επιστημονικό έλλειμμα και μια  διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

Οι θέσεις της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ) είναι ξεκάθαρες:

1) Ζητήσαμε και ζητάμε ουσιαστικό και υπεύθυνο διάλογο, με όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ενός τέτοιου διαλόγου. Τέτοιος διάλογος για το μάθημα των Θρησκευτικών, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Αν ο κ. Φίλης είχε στοιχειώδεις γνώσεις για τις αλλαγές Αναλυτικών Προγραμμάτων, θα ήξερε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις ο διάλογος προηγείται, δεν έπεται.

2) Ο Υπουργός Παιδείας, προφανώς ιδεολογικά προκατειλημμένος, συνθηματολογεί και δεν κυριολεκτεί όταν μιλάει για το μάθημα των Θρησκευτικών. Είναι εσφαλμένη, παραπλανητική και δεν έχει καμία σχέση με τη σχολική πραγματικότητα, η αφοριστική διατύπωση του κ. Φίλη, ότι το παρόν μάθημα των Θρησκευτικών είναι «κατηχητικό» και «ομολογιακό». Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται, κατά βάση, για Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή με διδακτικές ενότητες και στοιχεία από τις χριστιανικές ομολογίες και τις θρησκείες (στη Β΄ Λυκείου το μάθημα είναι καθαρά θρησκειολογικό).

3) Τα νέα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών που επιθυμεί ο Υπουργός Παιδείας να εφαρμόσει έχουν αποδομηθεί και αποδοκιμασθεί πλήρως από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, από σύμπασα την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, από υψηλού επιπέδου διεθνή και πανελλήνια επιστημονικά συνέδρια και από έγκριτους και ειδικούς επιστήμονες(παιδαγωγούς, νομικούς, κοινωνιολόγους, πολιτειολόγους, κ.ά.). Αν ο κ. Φίλης γνώριζε τις αξιολογήσεις που έχουν γίνει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για  το μοντέλο διδασκαλίας που προωθεί, θα αντιλαμβανόταν γιατί δεν το έχουν υιοθετήσει τα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν θρησκειολογικό μάθημα. Επίσης, θα γνώριζε ότι προωθείται από οικονομικά συστήματα αγγλοσαξωνικού τύπου, που δεν συνάδουν με την ιδεολογία ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό.

4) Αν πράγματι εφαρμοσθούν τα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, θα αλλάξει άρδην ο χαρακτήρας του μαθήματος στη χώρα μας, και αυτή η αλλαγή αυτόματα θα μετατρέψει το μάθημα σε μια κοινωνικο-πολιτικο-φιλοσοφικο-ψυχολογικού περιεχομένου πολυθρησκειακή φλυαρία, όπου, ενδεχομένως, ακόμη και η αναφορά στο όνομα του Χριστού να θεωρείται μη πολιτικά και διδακτικά ορθή ή, ακόμη, και μη νόμιμη, δυσκολεύοντας έτσι το έργο του διδάσκοντος και οδηγώντας τους μαθητές στη θρησκευτική σύγχυση και ουσιαστικά στην άρνηση της πίστης τους, στον μηδενισμό και στην ατομική θρησκεία.

5) Η εξαγγελία στην αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, για βεβιασμένη εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών μόνον! για το μάθημα των Θρησκευτικών(γιατί άραγε, δεν εφαρμόζονται τα νέα Προγράμματα Σπουδών και στα υπόλοιπα μαθήματα;), θα δημιουργήσει τεράστια, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά προβλήματα στη σχολική ζωή, διδασκομένων και διδασκόντων.

Δηλώνουμε ότι τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις του κ. Φίλη για το μάθημα, που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τη βούληση της συντριπτικής πλειονοψηφίας του θεολογικού και εκκλησιαστικού κόσμου αλλά και του συνόλου του ελληνικού λαού, καθώς επίσης και του Ελληνικού Συντάγματος, του Εκπαιδευτικού Νόμου 1566/1985, του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας και των διοικητικών Δικαστηρίων, θα τις αντιπαλέψουμε με κάθε νόμιμο τρόπο.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Όταν ο Κύριος Ιησούς άφηνε την τελευταία Του πνοή στο σταυρό, ακόμα και τη στιγμή αυτή της επιθανάτιας αγωνίας Του, προσπαθούσε να κάνει καλό στους ανθρώπους. Δε σκεφτόταν τον εαυτό Του. Στους ανθρώπους ήταν ο νους Του, γι’ αυτό και παράδωσε ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που έδωσε ποτέ στο ανθρώπινο γένος. Κι αυτό είναι η διδασκαλία Του για τη συγχώρηση. «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ’ 34).

Ποτέ ως τότε δεν είχαν ακουστεί τέτοια λόγια στους τόπους εκτέλεσης. Αντίθετα μάλιστα, εκείνοι που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο με τον ίδιο τρόπο, είτε αθώοι ήταν είτε ένοχοι, συνήθως επικαλούνταν θεούς και ανθρώπους για εκδίκηση. «Εκδικηθείτε», ήταν ο λόγος που ακουγόταν συχνά μπροστά στο ικρίωμα και δυστυχώς ακούγεται ως τις μέρες μας από τους μελλοθάνατους, ακόμα κι από εκείνους που προτού θανατωθούν κάνουν το σταυρό τους.

Ο Χριστός, προτού παραδώσει την τελευταία Του πνοή, συγχώρεσε όλους εκείνους που τον βασάνισαν, τον μυκτήρισαν και τον θανάτωσαν. Προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα Του να τους συγχωρέσει, αλλά προχώρησε ακόμα παραπέρα. Τους δικαιολόγησε, βρήκε ελαφρυντικό γι’ αυτούς. Είπε, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.

Γιατί επανέλαβε ιδιαίτερα o Κύριος τη διδαχή Του για τη συχώρεση, την ώρα που βρισκόταν πάνω στο σταυρό; Από το τεράστιο πλήθος των διδαχών που έκανε ενόσω ζούσε, γιατί διάλεξε αυτήν κι όχι κάποια άλλη να προφέρουν τα άγια χείλη Του, στο τέλος ακριβώς της επίγειας ζωής Του; Αναμφίβολα επειδή ήθελε η διδασκαλία Του αυτή να παραμείνει στη μνήμη όλων, να λειτουργήσει σαν παράδειγμα προς μίμηση. Στο πάθος Του πάνω στό σταυρό, σ’ αυτό το μεγαλειώδες πάθος που ξεπερνά κάθε μεγαλείο, που υψώνεται πάνω από τους βασιλιάδες και τους κριτές της γης, πάνω από σοφούς και διδασκάλους, από πλούσιους και φτωχούς, από κοινωνικούς αναμορφωτές κι επαναστάτες, ο Κύριος Ιησούς με το παράδειγμα της συχώρεσης έβαλε τη σφραγίδα στο ευαγγέλιό Του. Έδειξε μ’ αυτόν τον τρόπο πως χωρίς συχώρεση ούτε οι βασιλιάδες μπορούν να κυβερνούν, ούτε οι δικαστές να κρίνουν, οι σοφοί δεν μπορούν να είναι σοφοί, ούτε οι διδάσκαλοι να διδάσκουν. Δεν μπορούν οι πλούσιοι κι οι φτωχοί να ζουν ως άνθρωποι κι όχι σαν άλογα ζώα, δε γίνεται ο πυρετός των επανασταστών κι αναμορφωτών να είναι χρήσιμος. Πάνω απ’ όλα ο Χριστός ήθελε με τη διδαχή Του αυτή να δείξει πως, χωρίς συγχωρητικότητα, οι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να κατανοήσουν το ευαγγέλιό Του, ούτε πολύ περισσότερο να το εφαρμόσουν.

Ο Κύριος ξεκίνησε τη διδασκαλία Του με λόγια για τη μετάνοια και την τέλειωσε με λόγια για τη συχώρεση. Η μετάνοια είναι ο σπόρος, η συχώρεση είναι ο καρπός. Ο σπόρος δεν έχει καμιά αξία αν δεν καρποφορήσει. Καμιά μετάνοια δεν έχει αξία χωρίς συχώρεση. Τι θα ήταν η κοινωνία των ανθρώπων χωρίς συχώρεση; Ένα θηριοτροφείο, τοποθετημένο στη μέση του θηριοτροφείου της φύσης. Τι άλλο θα ήταν όλοι οι νόμοι των ανθρώπων στη γη παρά αλυσίδες αφόρητες, αν δεν υπήρχε η συχώρεση να τις μαλακώσει;

Θα μπορούσε μια γυναίκα ν’ αποκαλείται μητέρα αν δεν είχε συχώρεση, ή ένας αδερφός να ονομάζεται αδερφός, ο φίλος φίλος, ή ο χριστιανός χριστιανός; Όχι! Η συχώρεση είναι η καρδιά κι η ρίζα όλων αυτών των τίτλων. Αν δεν υπήρχαν οι λέξεις «συχώρεσέ με» και «νά ‘σαι συχωρεμένος», η ζωή των ανθρώπων θα ήταν αβάσταχτη, ανυπόφορη. Δεν υπάρχει σοφία στον κόσμο ικανή να δημιουργήσει τάξη και να επιβάλει την ειρήνη, χωρίς την εφαρμογή της συχώρεσης. Ούτε υπάρχουν σχολεία ή άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα ικανά να μεταδώσουν στους ανθρώπους τη μεγαλοψυχία και την ευγένεια, χωρίς να εφαρμόσουν την πρακτική της συχώρεσης.

Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο η κοσμική γνώση αν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγχωρέσει τον πλησίον του, να του πει ένα καλό λόγο ή να του ρίξει μια γλυκιά ματιά; Τίποτα απολύτως. Τι θα χρησιμεύσουν στον άνθρωπο εκατοντάδες μπουκάλια λάδι μπροστά στο καντήλι, αν κανένα απ’ αυτά δεν έχει να μαρτυρήσει τη συχώρεση μιας τουλάχιστο ταπεινωτικής προσβολής; Τίποτα απολύτως.

Αν γνωρίζαμε πόσα μας συγχωρούνται σιωπηρά κάθε μέρα και κάθε ώρα, όχι μόνο από το Θεό αλλά κι από ανθρώπους, θα τρέχαμε με ντροπή να συγχωρέσουμε τους άλλους. Πόσα απρόσεχτα αλλά και προσβλητικά λόγια βγαίνουν από το στόμα μας, στα οποία η απάντηση που δεχτήκαμε είναι η σιωπή; Πόσα άγρια βλέμματα ρίχνουμε από δω κι από κει; Πόσες ανάρμοστες πράξεις κάνουμε, σε πόσες απαράδεκτες ενέργειες προβαίνουμε; Κι οι άνθρωποι τα προσπερνούν όλ’ αυτά, δεν εφαρμόζουν το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Και τι να πούμε για τη συχώρεση του Θεού; Δεν υπάρχουν επαρκή λόγια να την εκφράσουν. Για να περιγράψει κανείς τα αμέτρητα βάθη της αγάπης και της συγχωρητικότητας του Θεού, χρειάζεται λόγος θεϊκός. Και τέτοιος είναι ο λόγος που μας δίνει το σημερινό ευαγγέλιο. Ποιος θα μπορούσε στον ουρανό ή στη γη να μας εξηγήσει καλύτερα και να μας περιγράψει τα πράγματα του Θεού, αν όχι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο προαιώνιος Υιός του Θεού; «Ουδείς επιγινώσκει… τον πατέρα ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι» (Ματθ. ια’ 27).

Ο Κύριος Ιησούς φανέρωσε την αμέτρητη συγχωρητικότητα του Θεού στην παραβολή του δούλου εκείνου που είχε μεγάλο χρέος. Πήρε αφορμή γι’ αυτό από τον απόστολο Πέτρο, όταν τον ρώτησε πόσες φορές θά ‘πρεπε να συγχωρεί τις προσβολές του αδελφού του: «έως επτάκις;» Στην ερώτηση αυτή ο Κύριος απάντησε μ’ αυτά τα πολύ σημαντικά λόγια: «ου λέγω σοι έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. ιη’ 22). Προσπάθησε να συγκρίνεις τις δυο αυτές προτάσεις και θα διαπιστώσεις τη διαφορά ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Ο Πέτρος, όταν ρώτησε το Διδάσκαλό Του «έως επτάκις;», νόμιζε πως είχε φτάσει στα ανώτατα όρια της συγχωρητικότητας. Η απάντηση του Κυρίου όμως ήταν: έως εβδομηκοντάκις επτά! Και σα να μη του φάνηκε αρκετό ακόμα κι αυτό το μέτρο, πρόσθεσε μετά και την ακόλουθη παραβολή, για να ξεκαθαρίσει καλύτερα τα πράγματα.

***

«Διά τούτο ωμοιώθη η βασίλεια των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, ος ηθέλησε συνάραι λόγον μετά των δούλων αυτού» (Ματθ. ιη’ 23). Η βασιλεία των ουρανών δεν προσφέρεται για περιγραφή, ούτε με λόγια ούτε με χρώματα. Η ομοιότητά της μπορεί ν’ απεικονιστεί μόνο μέσα σε περιορισμένη έκταση, με όρους αυτού του κόσμου. Ο Κύριος χρησιμοποιεί παραβολές, επειδή είναι ουσιαστικά αδύνατο να εκφράσει με άλλα μέσα πράγματα που δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Τον κόσμο αυτόν τον έχει παραμορφώσει και αμαυρώσει η αμαρτία. Δεν έχασε εντελώς όμως την ομοιότητά του με τον άλλο κόσμο, τον αληθινό. Ο κόσμος αυτός δεν είναι αντίγραφο του άλλου, σε καμιά περίπτωση. Είναι απλά μια χλωμή εικόνα και σκιά του. Επομένως ανάμεσα στους δυο κόσμους μπορούμε να κάνουμε σύγκριση όπως ανάμεσα σε κάτι αληθινό και στη σκιά του.

Κάποιος βασιλιάς αποφάσισε να κανονίσει τους λογαριασμούς του με τους δούλους του, που ήταν οφειλέτες του. Ένας βασιλιάς δεν είναι ποτέ οφειλέτης στους δούλους του, εκείνοι του χρωστάνε. «Αρξαμένου δε αυτού συναίρειν προσηνέχθη αυτώ εις οφειλέτης μυρίων ταλάντων» (Ματθ. ιη’ 24). Ένα τάλαντο ισοδυναμεί με διακόσιες σαράντα χρυσές λίρες. Δέκα χιλιάδες τάλαντα ανέρχονται σε περίπου δυόμισυ εκατομμύρια χρυσές λίρες. Αυτό ήταν ένα τεράστιο ποσό ακόμα και για μια χώρα, όχι για ένα δούλο. Τι σημασία έχει αυτό όμως; Το πλήθος των αμαρτιών μας ενώπιον του Θεού, των οφειλών μας προς Αυτόν, είναι πολύ μεγαλύτερο. Όταν ο Κύριος μιλάει για την οφειλή του δούλου προς το βασιλιά, εννοεί τις οφειλές μας στο Θεό, γι’ αυτό και επισημαίνει πόσο μεγάλο είναι το οφειλόμενο ποσό, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι μεγαλύτερο από τις αμαρτίες των ανθρώπων.

«Μη έχοντος δε αυτού αποδούναι εκέλευσεν αυτόν ο κύριος αυτού πραθήναι και την γυναίκα αυτού και τα τέκνα και πάντα όσα είχε, και αποδοθήναι» (Ματθ. ιη’ 25). Την εποχή εκείνη τόσο ο ρωμαϊκός όσο κι ο ιουδαϊκός νόμος (Έξ. κα’ 2, Λευϊτ. κε’ 39), προέβλεπαν να πουλιούνται σκλάβοι οι πτωχευμένοι οφειλέτες, μαζί με τις οικογένειές τους. Αναφέρεται στην Αγία Γραφή πως μια χήρα έκραζε στον προφήτη Ελισαίο: «Ο δούλος σου ανήρ μου απέθανε… και ο δανειστής ήλθε λαβείν τους δύο υιούς μου εαυτώ εις δούλους» (Δ’ Βασ. δ’ 1). Αυτό έκανε κι ο βασιλιάς της παραβολής κι ήταν τόσο δίκαιο όσο και νόμιμο.

Το βαθύτερο νόημα της εντολής του βασιλιά ήταν πως, όταν οι αμαρτίες ξεπερνούν τα όρια, ο Θεός μας στερεί όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος που καταξιώνουν τον άνθρωπο. Η πώληση του οφειλέτη σημαίνει πως ο αμαρτωλός στερείται το πρόσωπο που του έδωσε ο Θεός. Η πώληση της γυναίκας του σημαίνει τη στέρηση των δώρων της αγάπης και του ελέους. Η πώληση των παιδιών του υποδηλώνει πως στερείται τη δυνατότητα δημιουργίας και ενός έστω αγαθού. Και πάντα όσα είχε, σημαίνει πως αποξενώνεται από κάθε χαρά πνευματικής ευλογίας. Και αποδοθήναι, σημαίνει πως όλα τα θεόσδοτα χαρίσματα επιστρέφουν από τον αμαρτωλό άνθρωπο στο Θεό, την Πηγή και τον Κύριο «παντός αγαθού». «Η ειρήνη υμών προς υμάς επιστραφήτω» από ένα σπίτι που δεν αξίζει, είπε ο Κύριος στους μαθητές Του (Ματθ. ι’ 13).

«Πεσών ουν ο δούλος προσεκύνει αυτώ λέγων· κύριε, μακροθύμησον επ’ εμοί και πάντα σοι αποδώσω. σπλαγχνισθείς δε ο κύριος του δούλου εκείνου άπέλυσεν αυτόν και το δάνειον αφήκεν αυτώ» (Ματθ. ιη’ 26, 27). Τι ξαφνική, τι απρόσμενη μεταβολή! Πόσο φτηνό αντίλυτρο του δανείου, πόσο αμέτρητο έλεος! Ο κακός δούλος, που είχε σωρεύσει ένα τεράστιο χρέος, δεν είχε που να καταφύγει, ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Δεν μπορούσε κανένας άλλος στον κόσμο να τον βοηθήσει, εκτός από το δανειστή του. Από τη μιά μεριά ήταν ο κύριός του κι από την άλλη οι σύνδουλοί του. Οι άλλοι δούλοι δεν τολμούσαν να τον βοηθήσουν, ενάντια στη θέληση του κυρίου τους. Ο μόνος που θα μπορούσε να τον βοηθήσει, ήταν ο κύριός του, ο κριτής του. Έτσι κι εκείνος έκανε το μοναδικό πράγμα που του ήταν δυνατό και λογικό: Έπεσε στα πόδια του κυρίου του κι επαιτούσε το έλεός του. Δε του ζήτησε να του χαρίσει το χρέος – ούτε να το σκεφτεί αυτό δεν τολμούσε. Του ζήτησε μόνο παράταση του χρόνου εξόφλησης. Μακροθύμησον επ’ εμοί και πάντα σοι αποδώσω, του είπε. Κι ο βασιλιάς, που ήταν αληθινός άνθρωπος και σωστός κριτής, απέλυσεν αυτόν και το δάνειον αφήκεν αυτώ. Του χάρισε μια διπλή ελευθερία: τόσο από τη σκλαβιά όσο κι από το χρέος.

Δεν είναι αυτό ένα πραγματικά βασιλικό δώρο; Αυτός όμως δεν είναι ο τρόπος που συμπεριφέρονται πολλές φορές οι επίγειοι βασιλιάδες. Τέτοιο έλεος και μάλιστα μη απαιτητό, μόνο από τον ουράνιο Βασιλιά μπορεί να έρθει. Εκείνος το κάνει αυτό και μάλιστα συχνά. Όταν κάποιος αμαρτωλός συνέρχεται και μετανοεί, ο ουράνιος Βασιλιάς είναι έτοιμος να του συγχωρέσει μύριες αμαρτίες, να επιστρέψει στον αμαρτωλό όλες τις δωρεές που αποστερήθηκε.

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει το μέτρο της ευεργεσίας του Θεού. Κανένας δεν μπορεί ούτε καν να την περιγράφει. «Ιδού γαρ απήλειψα ως νεφέλην τας ανομίας σου και ως γνόφον τας αμαρτίας σου· επιστράφηθι πρός με και λυτρώσομαί σε» (Ησ. μδ’ 22), είπε ο Κύριος. Εκείνος που επιστρέφει στο Θεό με ειλικρινή μετάνοια, δέχεται τη συγχώρηση του Θεού για όλες τις αμαρτίες του. Ο Θεός του χαρίζει περισσότερο χρόνο δοκιμασίας, για να δει κατά πόσο ο αμαρτωλός αυτός θα μείνει μαζί Του ή θα τον προδώσει.

Όταν ο βασιλιάς Εζεκίας βρισκόταν στο νεκρικό κρεβάτι, γύρισε προς τον τοίχο και προσευχήθηκε στον Κύριο θρηνώντας και ζητώντας Του να επιμηκύνει τη ζωή του. Ο Θεός εισάκουσε την προσευχή του και του χάρισε άλλα δεκαπέντε χρόνια ζωής. Μετά απ’ αυτό ο Εζεκίας ευχαρίστησε και δοξολόγησε το Θεό με τούτα δω τα λόγια: «Είλου γάρ μου την ψυχήν, ίνα μη απόληται, και απέρριψας οπίσω μου πάσας τας αμαρτίας» (Ησ. λη’ 17). Ευδόκησες στην ψυχή μου και την προφύλαξες από το λάκκο της φθοράς, είπε. Με λύτρωσες απ’ όλες τις αμαρτίες μου.

Κάτι ανάλογο έγινε με το δούλο που ήταν καταχρεωμένος. Ζήτησε από τον Κύριο να μακροθυμήσει, να του χαρίσει λίγο χρόνο για να μπορέσει να εξοφλήσει το χρέος του. Κι ο Κύριος του χάρισε ολόκληρο το χρέος, αλλά του έδωσε και την ελευθερία του. Περίμενε μόνο να δει όχι πώς θα κατορθώσει ο δούλος εκείνος ν’ αποπληρώσει το παλιό του χρέος, αλλά τι θα του ανταποδώσει για τη νέα ευεργεσία του. Ας παρακολουθήσουμε τι έκανε στη συνέχεια ο δούλος:

«Εξελθών δε ο δούλος εκείνος εύρεν ένα των συνδούλων αυτού, ος όφειλεν αυτώ εκατόν δηνάρια, και κρατήσας αυτόν έπνιγε λέγων· απόδος μοι ει τι οφείλεις» (Ματθ. ιη’ 28). Αφού ο κύριός του τον συγχώρεσε, του χάρισε το χρέος και τον ελευθέρωσε, ο δούλος βρήκε κάποιον σύνδουλό του που του είχε δανείσει χρήματα. Τώρα ο δούλος φέρθηκε σαν κύριος στο σύνδουλό του. Τότε όμως έγινε ένας φοβερός κύριος, δυνάστης. Ενώ ο βασιλιάς είχε φερθεί στον οφειλέτη του μ’ έναν ανθρώπινο και βασιλικό τρόπο, ο ίδιος οφειλέτης, που η ευσπλαχνία του κυρίου του τον είχε σώσει από τον όλεθρο, στο σύνδουλό του φέρθηκε σαν άγριο θηρίο. Και για τι χρέος; Μόλις για εκατό δηνάρια! Ο βασιλιάς του χάρισε το χρέος του, που ήταν δέκα χιλιάδες τάλαντα. Κι ο αχάριστος δούλος για ένα ελάχιστο ποσό άρπαξε το σύνδουλό του από το λαιμό και τον πέταξε στη φυλακή, ωσότου του πληρώσει το χρέος.

Αυτός δεν ήταν ο τρόπος που διευθετούσε ο βασιλιάς τους λογαριασμούς με τους δούλους του, αλλά εκείνος που χρησιμοποιούσαν οι δούλοι μεταξύ τους. Ο δανειστής-δούλος άρπαξε από το λαιμό το χρεώστη-σύνδουλό του και απαιτούσε την άμεση αποπληρωμή του χρέους του.

«Πεσών ουν ο σύνδουλος αυτού εις τους πόδας αυτού παρεκάλει αυτόν λέγων· μακροθύμησον επ’ εμοί και αποδώσω σοι» (Ματθ. ιη’ 29). Επαναλήφθηκε το ίδιο σενάριο που είχε εκτυλιχτεί λίγο νωρίτερα, όταν ο κακός αυτός δούλος είχε γονατίσει μπροστά στα πόδια του κυρίου του. Είχε ζητήσει κι αυτός από τον κύριό του να μακροθυμήσει, να του χαρίσει λίγο χρόνο, κι αυτός θα πλήρωνε το χρέος του. Κι ο κύριός του ένιωσε συμπάθεια και του χάρισε τα μύρια τάλαντα. Ο ίδιος όμως, όταν ήρθε η σειρά του, δεν ένιωσε καμιά συμπάθεια για το σύνδουλό του, που του χρωστούσε μόλις εκατό δηνάρια. Δεν έδειξε ούτε έλεος ούτε συγχωρητικότητα, αλλά «έβαλεν αυτόν εις φυλακήν έως ου αποδώ αυτώ το οφειλόμενον» (Ματθ. ιη’ 30).

Έτσι συμπεριφέρθηκε ο δανειστής δούλος στο χρεώστη σύνδουλό του. Έτσι συμπεριφέρεται άνθρωπος σε άνθρωπο. Και τέτοια συμπεριφορά μετατρέπει το έλεος του Θεού σε δικαιοσύνη. Όταν ο άνθρωπος παίζει με την ευσπλαχνία του Θεού, πέφτει ο ίδιος στη δικαιοσύνη Του. Κι η κρίση αυτής της δικαιοσύνης, που ακολουθεί μια περιφρονημένη ευσπλαχνία, είναι φοβερή: «Μη πλανάσθε, Θεός ου μυκτηρίζεται· ο γαρ εάν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θερίσει» (Γαλ. στ’ 7), βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος. Όταν γονατίζουμε μπροστά στο Θεό και ζητούμε το έλεός Του για τις δυσεξαρίθμητες αμαρτίες μας κι έπειτα πετάμε τον αδελφό μας στη φυλακή για μια μοναδική αμαρτία που έκανε και μας πρόσβαλε, τότε μυκτηρίζουμε το Θεό. Ας μην ξεγελιόμαστε. Ο Θεός δεν επιτρέπει να τον εμπαίζουμε, να τον μυκτηρίζουμε, να παίζουμε μαζί Του. Τα χέρια Του δεν είναι μακριά μας, και τα δυό Του χέρια. Τόσο εκείνο που μας χαϊδεύει όσο κι εκείνο που τιμωρεί. «Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. ι’ 31). Πόσο φοβερό είναι, φαίνεται καθαρά από τη συνέχεια της παραβολής του Χριστού:

«Ιδόντες δε οι σύνδουλοι αυτού τα γενόμενα ελυπήθησαν σφόδρα, και ελθόντες διεσάφησαν τω κυρίω εαυτών πάντα τα γενόμενα» (Ματθ. ιη’ 31). Ποιοι είναι αυτοί οι σύνδουλοι που είδαν τα γενόμενα και ελυπήθησαν σφόδρα; Είναι άνθρωποι σπλαχνικοί που διαθέτουν πνευματική αντίληψη και γνωρίζουν τι θα κάνει ο Θεός στον πονηρό δούλο, εκείνοι που βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια την ανείπωτη κακία του πονηρού δούλου και κραυγάζουν στο Θεό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό αναφέρεται και στους αγγέλους, που θα μπορούσαν να ονομαστούν κι αυτοί σύνδουλοι των ανθρώπων, αφού κι οι δυο βρίσκονται στην υπηρεσία του Θεού ή κι επειδή, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, όσοι είναι άξιοι για τον άλλο κόσμο, είναι «ισάγγελοι» (Λουκ. κ’ 36).

Περιττεύει να πούμε πως ούτε οι σπλαχνικοί άνθρωποι ούτε κι οι άγγελοι πρέπει να πληροφορήσουν το Θεό για ό,τι γίνεται στον κόσμο, για να το μάθει κι ο Θεός μ’ αυτόν τον τρόπο. Ο Ύψιστος Θεός είναι παντογνώστης και παντεπόπτης. Όλα όσα βλέπουν κι αντιλαμβάνονται άγγελοι και άνθρωποι, γίνονται με τη βοήθεια του Θεού. Γιατί αναφέρει τότε πως οι σύνδουλοι είδαν αυτό που έκανε ο άσπλαχνος δούλος και το ανέφεραν στον κύριό τους; Γιά νά δείξει τη συμπάθεια που δείχνουν οι καλοί άνθρωποι κι οι άγγελοι. Είναι θέλημα του ίδιου του Θεού ώστε όλοι οι πιστοί δούλοι Του να χαίρονται με το καλό και να θλίβονται με την αμαρτία. Οι λυπημένοι δούλοι τότε ήρθαν και πληροφόρησαν τον κύριό τους για όσα έγιναν.

«Τότε προσκαλεσάμενος αυτόν ο κύριος αυτού λέγει αυτώ· δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκα σοι, επεί παρεκάλεσάς με. ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα;» (Ματθ. ιη’ 32, 33). Ο βασιλιάς δε θα τιμωρήσει τον πονηρό δούλο προτού καταγγείλει μπροστά του την κακία του. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα ενεργήσει ο Κύριος και στην Τελική Κρίση. Θα στραφεί σ’ εκείνους που στέκονται στα δεξιά Του, θα τους καλέσει στην αιώνια μακαριότητα και θα τους εξηγήσει γιατί κρίθηκαν άξιοι. Μετά θα στραφεί σ’ εκείνους που στέκονται αριστερά Του, θα τους οδηγήσει στην αιώνια κόλαση και θα τους εξηγήσει επίσης γιατί καταδικάστηκαν να πάνε εκεί. Ο Κύριος θέλει να γνωρίζουν όλοι γιατί κρίθηκαν άξιοι για ανταπόδοση ή για τιμωρία, ώστε κανένας να μη σκεφτεί πως ο Θεός τους μεταχειρίστηκε άδικα.

Ο Θεός καλεί πρώτα τον πονηρό δούλο και τον απομακρύνει για πάντα από κοντά Του. Το πονηρό δεν μπορεί να έχει κάτι κοινό με το καλό. Αμέσως μετά αποδείχνεται γιατί ο Θεός αποκάλεσε τον δούλο αυτόν πονηρό: πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκα σοι. Ο Θεός δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες. Δε λέει: «σου χάρισα το δάνειο δέκα χιλιάδων ταλάντων και συ δε χάρισες στο σύνδουλό σου το δικό του χρέος, τα εκατό δηνάρια». Λέει απλά: πάσαν την οφειλήν. Ελπίζει έτσι να διεγείρει στον αμαρτωλό τη συναίσθηση του μεγάλου χρέους του. Επεί παρεκάλεσάς με.

Ο Κύριος δεν μπαίνει και δω σε λεπτομέρειες. Αποσιωπά όσα προηγήθηκαν της παράκλησης του δούλου, το ότι έπεσε στα πόδια Του γονατιστός και τον παρακάλεσε. Οι δυο αυτές πράξεις σημαίνουν μετάνοια. Και της μετάνοιας προηγήθηκε η προσευχή. Η προσευχή χωρίς μετάνοια είναι χωρίς νόημα, ανενεργή. Από τη στιγμή όμως που η προσευχή θα συνδεθεί με τη μετάνοια, ο Θεός την εισακούει. Ο δούλος με το υπέρογκο χρέος στην αρχή έδειξε πραγματική μετάνοια κι έτσι ζήτησε από τον κύριό του να μακροθυμήσει. Η προσευχή του εισακούστηκε αμέσως κι ο κύριος του έδωσε περισσότερα απ’ όσα ζητούσε. Του χάρισε ολόκληρο το χρέος. Ο κύριος συνέχισε χαρακτηρίζοντας την κακία του δούλου αυτού προς το σύνδουλό του κι αυτό το έκανε με ερώτηση. Για ποιο λόγο; Γιατί δεν του είπε: «Εγώ σου έδειξα έλεος, εσύ όμως φέρθηκες άσπλαχνα στο σύνδουλό σου», αλλά ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα; Τό ‘κανε αυτό ώστε ο πονηρός δούλος να συνειδητοποιήσει πως δεν είχε τι ν’ απαντήσει, ώστε ο κύριος να τον φέρει σε αμηχανία, ανίκανο να μιλήσει και να πει κάτι. Του έδωσε την ευκαιρία να μιλήσει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αν είχε κάτι να πει. Όταν ο υπηρέτης του αρχιερέα χτύπησε τον Κύριο στο μάγουλο και τον ρώτησε: «Ούτως συ αποκρίνη τω αρχιερεί;», ο Κύριος Ιησούς του απάντησε: «Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού· ει δε καλώς, τι με δέρεις;» (Ιωάν. ιη’ 22-23). Παρόμοια απάντηση με του Χριστού έπρεπε να δώσει κι ο δούλος, αντί της ένοχης σιωπής του. Τέτοια απάντηση όμως θα ήταν σα νά ‘ρίχνε κάρβουνα αναμμένα στο κεφάλι του και κάτω από τα πόδια του. Ο τρόπος αυτός του να εκθέτει κανείς την ενοχή του άλλου χρησιμοποιείται κι από το βασιλιά της σημερινής ευαγγελικής περικοπής: ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου;

Στην αρχή είχαμε τον τρόμο της σιωπής κι ύστερα ακολούθησε ο τρόμος της καταδίκης: «Και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδώ παν το οφειλόμενον αυτώ» (Ματθ. ιη’ 34). Όταν το έλεος αντιστρέφεται και γίνεται δίκαιη καταδίκη, τότε ο Θεός γίνεται φοβερός. Ο μακάριος Δαβίδ λέει στο Θεό: «Συ φοβερός ει, και τις αντιστήσεταί σοι; από τότε η οργή σου» (Ψαλμ. οε’ 8). Κι ο προφήτης Ησαΐας: «Ιδού το όνομα Κυρίου έρχεται διά χρόνου πολλού, καιόμενος ο θυμός» (λ’ 27).

Ο βασιλιάς τότε οργίστηκε πολύ εναντίον του άσπλαχνου δούλου και τον παράδωσε στους βασανιστές – στα πονηρά πνεύματα, αφού εκείνα είναι που βασανίζουν πραγματικά το ανθρώπινο γένος. Σε ποιον θα μπορούσε να παραδοθεί εκείνος που είχε απομακρυνθεί από το Θεό για την ασπλαχνία του, αυτός που ο Θεός τον αποκαλεί πονηρό δούλο, αν όχι σ’ εκείνον που προκαλεί το μεγαλύτερο κακό, στο διάβολο; Γιατί λέει: έως ου αποδώ παν το οφειλόμενον αυτώ; Για να δείξει πως είχε ήδη καταδικαστεί στα αιώνια βάσανα. Πρώτα πρώτα είναι εντελώς απίθανο για έναν άνθρωπο με τέτοιο χρέος να μπορέσει ποτέ να το εξοφλήσει. Και δεύτερο, επειδή ο Θεός δεν απαγγέλει ποτέ τέτοια τελική καταδίκη στον άνθρωπο σ’ αυτή τη ζωή, παρά μόνο μετά το θάνατο, οπότε δεν υπάρχει πια δυνατότητα για μετάνοια, ούτε και για την εξόφληση του χρέους των αμαρτιών που έκανε σ’ αυτή τη ζωή.

«Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού από των καρδιών υμών τα παραπτώματα αυτών» (Ματθ. ιη’ 35). Αυτό είναι το τέλος της παραβολής κι αυτή είναι η ουσία του θέματος. Δεν υπάρχει επιφύλαξη ή κάποιο διφορούμενο στα λόγια αυτά. Ο Θεός θα συμπεριφερθεί απέναντί μας με τον τρόπο που εμείς συμπεριφερόμαστε στον αδελφό μας. Ο Κύριος Ιησούς μας το ξεκαθάρισε αυτό και μαζί Του δεν υπάρχει πιθανότητα λάθους ή έλλειψη γνώσης. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο Χριστός δεν είπε ο Πατέρας σου, αλλά ο πατήρ μου ο επουράνιος. Ήθελε μ’ αυτόν τον τρόπο να δείξει πως αν δε συγχωρήσουμε τον αδελφό μας για τις αμαρτίες του, χάνουμε το δικαίωμα να ονομάσουμε Πατέρα μας το Θεό. Ο Κύριος επισημαίνει επίσης με ποιόν τρόπο πρέπει να γίνει η συχώρεση: από των καρδιών υμών. Ο βασιλιάς συγχώρεσε το χρέος του δούλου του με την καρδιά του, γι’ αυτό και λέει, σπλαγχνισθείς δε ο κύριος… Κι η ευσπλαχνία, το έλεος, προέρχεται από την καρδιά.

Αν δε συγχωρήσουμε τον αδελφό μας κι αν δεν το κάνουμε αυτό από την καρδιά μας, με συμπάθεια κι αγάπη, τότε κι ο Θεός, ο κοινός Δημιουργός μας, θα φερθεί σ’ εμάς όπως κι ο βασιλιάς εκείνος της παραβολής στον ανελεήμονα δούλο. Θα παραδοθούμε στους βασανιστές – στα πονηρά πνεύματα – που θα μας βασανίζουν αιώνια στο βασίλειο του σκότους, εκεί όπου ο κλαυθμός κι ο βρυγμός των οδόντων είναι ατελεύτητος. Αν δεν ήταν έτσι, δε θα μας το είχε πει ο Κύριος. Δεν το είπε μόνο στο κείμενο της παραβολής του άσπλαχνου δούλου αυτό, αλλά και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις: «Εν ω γάρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματθ. ζ’ 2).

***

Η διδαχή αυτή είναι ακριβώς ίδια μ’ εκείνην της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, χωρίς κανένα διφορούμενο, χωρίς καμιά επιφύλαξη. Την ίδια ακριβώς διδαχή μας έκανε ο Κύριος και με τη μεγαλύτερη προσευχή που μας παρέδωσε, την Κυριακή προσευχή: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. στ’ 12); Όταν λέμε από τότε το Πάτερ ημών, ανανεώνουμε τη συμφωνία μας με το Θεό. Του λέμε να μας φερθεί όπως φερόμαστε κι εμείς στους δικούς μας ανθρώπους. Να μας ελεήσει, όπως ελεούμε κι εμείς, να μας συγχωρήσει, όπως συγχωρούμε κι εμείς αυτούς που μας προσβάλλουν.

Πόσο εύκολα δίνουμε εντολές στο Θεό, τι φοβερή ευθύνη αναλαμβάνουμε για τον εαυτό μας! Στο Θεό είναι εύκολο να μας συγχωρέσει, στο μέτρο που συγχωρούμε κι εμείς τους άλλους. Του είναι εύκολο να συγχωρέσει σε όλους μας κάποιο χρέος από δέκα χιλιάδες τάλαντα. Εμείς είμαστε έτοιμοι να συγχωρέσουμε με τέτοια θεϊκή ευκολία χρέος εκατό δηναρίων που μας οφείλει ο άδελφός μας; Πιστέψτε με, όσο μεγάλο κι αν είναι το χρέος κάποιου ανθρώπου προς το συνάνθρωπό του, όσο κι να αμάρτησε ένας άνθρωπος στον αδελφό ή το φίλο του, το χρέος αυτό δε θα ξεπερνά τα εκατό δηνάρια, σε σύγκριση με το τεράστιο χρέος που οφείλει ο καθένας μας στο Θεό. Όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, είμαστε καταχρεωμένοι στο Θεό. Οποτεδήποτε σκεφτούμε να οδηγήσουμε τους συνανθρώπους μας στο δικαστήριο για τα χρέη του, πρέπει να σκεφτούμε πως εμείς χρωστάμε στο Θεό απείρως περισσότερα. Εκείνος όμως μακροθυμεί, περιμένει, υπομένει και μας συγχωρεί. Πρέπει να θυμόμαστε πως με όποιο μέτρο μετράμε τους άλλους, θα μετρηθούμε κι εμείς. Πάνω απ’ όλα πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Χριστός πάνω στο σταυρό: «Πάτερ, άφες αυτοίς!» (Λουκ. κγ’ 24). Όποιος έχει έστω και λίγη συνείδηση, θα ντραπεί όταν τα θυμηθεί αυτά και θα τραβήξει το χέρι του, δε θα συνεχίσει να καταδιώκει εκείνους που του οφείλουν κάποιο μικρό χρέος.

Αδελφοί μου! Ας βιαστούμε να συγχωρήσουμε όλες τις αμαρτίες και τις προσβολές που μας κάνουν, ώστε κι ο Θεός να συγχωρέσει όλες τις δικές μας αμαρτίες και προσβολές. Ας κάνουμε γρήγορα, προτού μας κρούσει την πόρτα ο θάνατος και μας πει: «Είναι πολύ αργά!» Πίσω από την πόρτα του θανάτου δε θα μπορέσουμε ούτε να συγχωρέσουμε ούτε να συγχωρεθούμε. Δόξα στο έλεος του Θεού και στη δικαιοσύνη Του. Δόξα και ύμνος στο θείο μας Διδάσκαλο και Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Πηγή: (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο, Εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012), Η άλλη όψη

Ψηφίστηκε χθες βράδυ η περίφημη τροπολογία (άρθρο 60) , που ούτε λέξη διαμαρτυρίας δεν ακούστηκε από κανένα βουλευτή, για την αδικία σε βάρος των πολυτέκνων!.. Έτσι,  ενώ πριν 2 χρόνια καταργήθηκαν οι Μετεγγραφές των Μουσουλμάνων, καθώς εισάγονται αυτοί με ειδικό ποσοστό και σε ποσοστό θέσεων καθ υπέρβαση του αριθμού εισακτέων, τώρα τις επανέφεραν και μάλιστα ΕΛΕΥΘΕΡΑ, χωρίς ποσόστωση, χωρίς εισοδηματικά κριτήρια... τη στιγμή που από τον πολύτεκνο των 8 παιδιών βάζουνε πλήθος κριτηρίων και εισοδηματικών (δίνοντας μόλις 2 μόρια..) και που μπορεί στο τέλος  να μην πάρει αυτός μετεγγραφή!

 ΑΝΩΤΑΤΗ  ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ  ΕΛΛΑΔΟΣ

Αξιότιμο  

Κύριο Νίκο Φίλη                                                                           

Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων

Α. Παπανδρέου 37, Τ.Κ. 151 80 Μαρούσι

ΘΕΜΑ: Σχέδιο Νόμου «Ρυθμίσεις για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση, τη διαπολιτισμική εκπαίδευση και άλλες διατάξεις»

Κύριε Υπουργέ. 

Στο Σ/Ν  του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων  «Ρυθμίσεις για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση, τη διαπολιτισμική εκπαίδευση και άλλες διατάξεις» που συζητείται στην Ολομέλεια της Βουλής και ψηφίζεται σήμερα, εισήχθη χθες το βράδυ τροπολογία από εσάς,  όπου προστίθενται νέες κατηγορίες φοιτητών στις προβλεπόμενες  του άρθρο 21 του ν.4332/2015, εξαιρέσεις  από τους περιορισμούς που ισχύουν  ως προς τον αριθμό των μετεγγραφόμενων φοιτητών.

Κύριε Υπουργέ, σάς παρακαλούμε όπως για λόγους δικαιοσύνης και υλοποιήσεως της Συνταγματικής επιταγής της παρ. 2 του άρθρου 21 του Συντάγματος, με βάση την οποία οι πολύτεκνες οικογένειες δικαιούνται της ειδικής φροντίδας του κράτους, για τους πολύτεκνους φοιτητές,  να προστεθεί στην παρούσα τροπολογία και η περίπτωση των πολυτέκνων φοιτητών σε νέα παράγραφο, ώστε στην παρ. 8 του άρθρου 21 του Ν. 4332/2015, μετά το τέλος της περ. β’ να προστεθεί η παρακάτω περίπτωση με την αρίθμηση γ’ (ή ε΄, με την προτεινόμενη τροπολογία σας):

«Πολύτεκνοι και τέκνα πολυτέκνων, που επέτυχαν ή φοιτούν σε Σχολές ή Τμήματα ΑΕΙ ή ΤΕΙ, μετεγγράφονται στην αντίστοιχη Σχολή ή Τμήμα ΑΕΙ ή ΤΕΙ, που είναι πλησιέστερη στον τόπο κατοικίας τους ή εκεί όπου φοιτά ο (η) αδελφός (η) τους και στο αντίστοιχο έτος, ενώ καταργείται η παρ. 7 περ. ε του ιδίου άρθρου». 

Με ιδιαίτερη εκτίμηση

Για την ΑΣΠΕ

     Ο Πρόεδρος                                                                 Ο Γεν. Γραμματέας 

Βασίλειος Θεοτοκάτος                                                    Εμμανουήλ Χρυσόγελος 

- 

Ψηφίστηκε χθες βράδυ η περίφημη τροπολογία (άρθρο 60), που ούτε λέξη διαμαρτυρίας δεν ακούστηκε από κανένα βουλευτή, για την αδικία σε βάρος των πολυτέκνων!.. Έτσι,  ενώ πριν 2 χρόνια καταργήθηκαν οι Μετεγγραφές των Μουσουλμάνων, καθώς εισάγονται αυτοί με ειδικό ποσοστό και σε ποσοστό θέσεων καθ υπέρβαση του αριθμού εισακτέων, τώρα τις επανέφεραν και μάλιστα ΕΛΕΥΘΕΡΑ, χωρίς ποσόστωση, χωρίς εισοδηματικά κριτήρια... τη στιγμή που από τον πολύτεκνο των 8 παιδιών βάζουνε πλήθος κριτηρίων και εισοδηματικών (δίνοντας μόλις 2 μόρια..) και που μπορεί στο τέλος  να μην πάρει αυτός μετεγγραφή!  Άραγε το ΣτΕ συμφωνεί με όλα αυτά;... αυτά είναι τα περίφημα ακαδημαϊκά κριτήρια που έλεγε πέρυσι και έγινε η αφορμή για να μας πάρουν τις Μετεγγραφές;;; Έλεος πια με το ρατσισμό τους!

Που είναι και οι περίφημοι δημοσιογράφοι που έγραφαν για το χάος των μονάδων που επικρατεί στα αντίστοιχα τμήματα και έριχναν ευθύνες στους πολυτέκνους;... τώρα ούτε λέξη!

===========   

Ιστορικό υπόθεσης(30/8):

Σήμερα το πρωί έβγαζε ανακοίνωση το υπουργείο , ότι δεν θα γίνουν αλλαγές φέτος στις Μετεγγραφές και το βράδυ στέλνει επειγόντως στη βουλή τροπολογία... όπου δίνουν ελεύθερη μετεγγραφή χωρίς μοριοδότηση σε κρατούμενους φοιτητές(άρα και εσύ νέε κάνε καμιά μικροκλοπή, αν θες σίγουρα να πάρεις μετεγγραφή...) και σε Μουσουλμάνους φοιτητές!!!

Το θέμα ήταν δυστυχώς...  να τις πάρουμε από τους πολύτεκνους τις μετεγγραφές, το κατόρθωσαν- με τη βοήθεια του ΣτΕ,  τώρα τις δίνουν όπου να είναι...  ΝΤΡΟΠΗ.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:http://www.esos.gr/arthra/45811/mini-shedio-nomoy-gia-ta-aei-simera-sti-voyli   και ΕΔΩ.. (σχόλια)

 -----

Με τροπολογία που κατέθεσε ο υπουργός Παιδείας  Ν. Φίλης,  ψηφίζεται σήμερα Τετάρτη (πρωί) και θεσμοθετούνται οι ελεύθερες μετεγγραφές για τους: 

Α. Φοιτητές κρατούμενους σε σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας

Β. Οι κυπριακής καταγωγής φοιτητές και οι Ελληνες πολίτες της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης  που εισήχθησαν σε ποσοστό θέσεων καθ υπέρβαση του αριθμού εισακτέων.

 Η ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

Η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ

ΠΗΓΗ: esos (σχόλιο)

Πηγή: Α.Σ.Π.Ε.

Ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής σέ ἀπαντητική του ἐπιστολή (1), σχολιάζοντας τό πάθος τοῦ θυμοῦ, γράφει: ‘‘…Ὅταν σοί ἔλθῃ θυμός, κλεῖσε τό στόμα δυνατά καί μή ὁμιλήσῃς εἰς τόν ὑβρίζοντα ἤ ἀτιμάζοντα ἤ ἐλἐγχοντα ἤ πολυειδῶς σε πειράζοντα ἄνευ λόγου’’.

Αὐτά συμβουλεύει σέ δόκιμο μοναχό, δηλαδή, αὐτοσυγκράτηση, γιά τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, πού ἡ καρδιά του κινδυνεύει νά καταληφθεῖ ἀπό θυμό ἐξ αἰτίας προσβολῶν, ὕβρεων και γενικῶς ἀπρεποῦς συμπεριφορᾶς ἄλλων μοναχῶν ἀπέναντί του.

Γιά τόν θυμό, ὅμως, πού εἶναι δυνατόν νά γεννηθεῖ μέσα μας σέ περιπτώσεις δαιμονικῶν ἐπιθέσεων ἤ σέ ἀπόπειρες αἱρετικῶν νά ἀλλοιώσουν τήν Πίστη μας, ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής προτείνει ἐντελῶς ἀλλιώτικη τακτική. Στήν ἴδια ἐπιστολή γράφει ἐπί λέξει τά ἑξῆς: ‘’Ὁ θυμός καθ’ ἑαυτόν εἶναι φυσικός. Ὅπως τά νεῦρα στό σῶμα. Εἶναι καί αὐτός νεῦρον ψυχῆς. Καί ὀφείλει νά τόν μεταχειρίζεται ὁ καθείς ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἀνθρώπων αἱρετικῶν, καί παντός κωλύοντος ἀπό τήν ὁδόν τοῦ Θεοῦ’’.

Ὅταν, δηλαδή, ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἐμποδίζεται στόν ἁγιαστικό του ἀγῶνα ἀπό τούς δαίμονες ἥ ἀπό ἀνθρώπους αἱρετικούς, τότε ὁ θυμός ὀφείλει νά γίνει μέσον προστασίας καί ἀντίστασης πνευματικῆς στά χέρια τοῦ Πιστοῦ.

Ἀξίζει να παρατηρήσουμε, ὅτι ὁ ὅσιος γέροντας βάζει τούς δαίμονες καί τούς αἱρετικούς στήν ἴδια σειρά. Διότι τήν ἴδια λύσσα ἔχουν ἐναντίον μας, τόν ἴδιο κίνδυνο διατρέχουμε καί ἀπό τίς δυό πλευρές!

Ἐδῶ εἶναι, πού ἐφαρμόζεται τό ἁγιογραφικό ‘’ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε’’ (Ἐφεσ. 4, 26). Ὁ ἅγιος γέροντας εἶναι σαφής: Στόν ἀδελφό, πού τυχόν μᾶς πικραίνει, μᾶς ὑβρίζει καί μᾶς περιφρονεῖ, ἀπαντᾶμε πάντοτε μέ ἀγάπη καί τρόπο ἥμερο. Στίς ἐπιθέσεις, ὅμως, τῶν δαιμόνων, ἀλλά καί σέ ἀνθρώπους αἱρετικούς χρειάζεται νά δουλέψει τό νεῦρο τῆς ψυχῆς. Δηλαδή ὁ θυμός.

Ὁ μεγάλος αὐτός δάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς δέν λέει λόγια δικά του. Ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, ἐπαναλαμβάνει στήν οὐσία τόν Μέγα Βασίλειο, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκει: ’’Νεῦρον γάρ ἐστι τῆς ψυχῆς ὁ θυμός. Δεῖν γάρ οἶμαι τήν ἴσην σπουδήν ἔχειν περί τε τήν ἀγάπην τῆς ἀρετῆς, καί περί τό μῖσος τῆς ἁμαρτίας’’. (2)

Τώρα λοιπόν πού, ἐπισήμως πλέον, τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς τούς ὀνομάσαμε ‘’ἐκκλησία’’, πού ἀναγνωρίσαμε ἱερωσύνη καί μυστήρια στούς ψευτοχριστιανούς τῆς Δύσης, πού ἀνώτατοι ρασοφόροι μας καταργοῦν μέ τήν ζωή τους ὁλόκληρα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, πού οἱ περισσότεροι Ἐπίσκοποί μας κρατᾶνε τό στόμα τους κλειστό, λές καί δέν συμβαίνει τίποτε, τί δέον γενέσθαι ἀπό τήν πλευρά τοῦ κατώτερου κλήρου καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἀπό τήν μιά μεριά τό συνέδριο Ἐπισκόπων τοῦ Κολυμβαρίου μέ τίς ἀποφάσεις του μᾶς καλεῖ, νά ἑνωθοῦμε ἀπροϋπόθετα μέ τούς αἱρετικούς (3) καί νά πέσουμε ἔτσι ἐθελουσίως στήν δαιμονική παγίδα τῆς ἀπιστίας. (4)

Ἄρα: α) Νά άρνηθοῦμε τήν μοναδικότητα τῆς πολυτίμητης Ὀρθοδοξίας μας καί νά γίνουμε ἕνα μέ τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν,τήν ‘’κουρελοῦ τοῦ διαβόλου’’, ὅπως ἔλεγε καί ὁ ἀγαπημένος μας ἅγιος Παΐσιος, και

β) νά γυρίσουμε τήν πλάτη στούς ἁγίους Πατέρες μας καί νά συνταχθοῦμε μέ τούς λεγόμενους μεταπατερικούς, μέ τήν πανθρησκεία καί τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. (5)

Ἀπό τήν ἄλλη, ὅμως, ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, στίς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων καί τῶν αἱρετικῶν, μᾶς καλοῦν νά ἀπαντήσουμε μέ τό νεῦρο τῆς ψυχῆς μας, πού εἶναι ὁ θυμός.

Πάντως, γιά ἐμᾶς τούς Όρθοδόξους, ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρόνια, ἡ Πίστη εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη καί οἱ Ἄγιοι ὁδοδεῖκτες μας.

______________________________________________________________________

(1). Ἀπό το βιβλίο Γέροντος Ἰωσήφ ‘’Ἔκφρασις μοναχικῆς ἐμπειρίας’’, ἐκδόσεως Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, σελ. 61.

(2). Ἑρμηνεία εἰς τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολήν, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἐκδόσεις ‘’Ὀρθόδοξος κυψέλη’’, σελ. 446. (Λόγ. κατά ὁργιζομέν.).

(3). ‘’Οἱ παπικοί καί οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί, ἀποτελοῦν μία κοινότητα, μία δική τους συναγωγή, ἀλλά δέν εἶναι Ἐκκλησία. Οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες θά εἶναι καί θά γίνουν πάλι Ἐκκλησία, ὅταν μετανοήσουν γιά τίς πλάνες τους καί ἔτσι μετανοημένοι ζητήσουν νά ξαναγυρίσουν στήν Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἀποκόπηκαν’’. (Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας)

(4). Σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, μία ἀπό τίς τρεῖς μορφές ἀπιστίας καί ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπή ἀπέναντι στήν αἵρεση καί στούς αἱρετικούς.

(5). ‘’Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις’’ (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ‘’Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός’’, σελ. 224.).

1/9/2016

Ενας 25χρονος άνδρας, που βρισκόταν σε κώμα λόγω σοβαρού τραυματισμού στον εγκέφαλο, ανέκτησε τις αισθήσεις του μετά τη χρήση πρωτοποριακής συσκευής υπερήχων, η οποία φαίνεται ότι βοήθησε την «επανεκκίνηση» του εγκεφάλου του. Την επαναστατική μέθοδο ανακάλυψαν επιστήμονες του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες -του φημισμένου UCLA- και ενδέχεται να βοηθήσει ασθενείς που βρίσκονται σε κώμα, εξαιτίας σοβαρών εγκεφαλικών τραυματισμών, να ανακτήσουν τις αισθήσεις τους, σύμφωνα με τους Αμερικανούς ερευνητές.

Στο παρελθόν ο μόνος τρόπος για να επιχειρηθεί κάτι ανάλογο απαιτούσε την τοποθέτηση ηλεκτροδίων απευθείας στον εγκέφαλο του ασθενούς, διαδικασία που χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς «επικίνδυνη». Ωστόσο η χρήση υπερήχων επέτρεψε στους επιστήμονες να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς την ανάγκη χειρουργικής επέμβασης, σε μια διαδικασία που θεωρείται η πρώτη παγκοσμίως.

Το επόμενο βήμα των ερευνητών είναι η δοκιμή της νέας τεχνικής και σε άλλους ασθενείς που βρίσκονται σε ελάχιστη συνειδητή κατάσταση. Σε περίπτωση που οι δοκιμές στεφθούν με επιτυχία, θα ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία μιας φορητής συσκευής που θα «ξυπνά» όσους βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση.
Οι γιατροί προειδοποίησαν πάντως ότι ο 25χρονος ασθενής μπορεί να ξύπνησε συμπτωματικά την ώρα της διαδικασίας και όχι ως αποτέλεσμα αυτής. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο ανέκτησε τις αισθήσεις του ο νεαρός άνδρας, οι ερευνητές περιέγραψαν τις αλλαγές στην κατάστασή του ως «αξιοσημείωτες».

Σύμφωνα με τους γιατρούς, πριν από τη χρήση της μεθόδου με τους υπερήχους ο ασθενής είχε ελάχιστες αισθήσεις, ανεπαρκή κατανόηση του λόγου ενώ μπορούσε να εκτελέσει μόνο μικρές και περιορισμένες κινήσεις. Μία ημέρα μετά τη θεραπεία οι απαντήσεις του παρουσίαζαν σημαντική βελτίωση και τρεις ημέρες αργότερα ο ασθενής είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του, είχε πλήρη κατανόηση της γλώσσας και μπορούσε να επικοινωνήσει με αξιοπιστία κουνώντας το κεφάλι του για «ναι» ή για «όχι». Είχε μάλιστα τη δυνατότητα να κουνήσει το χέρι του, χαιρετώντας τους γιατρούς!

Πηγη: Δημοκρατία

Παλαιότερα στα ορυχεία έπαιρναν καναρίνια για να προειδοποιούν τους μεταλλωρύχους για διαρροή επικίνδυνων αερίων. Μόλις το πουλί έδειχνε σημάδια ταραχής όλοι γνώριζαν πως κάτι δεν πάει καλά. Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται η ίδια εντός ορυχείου, μέσα στη δίνη της οικονομικής και μεταναστευτικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό, για πρώτη φορά, ζητήθηκε η εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου που είχε ψηφισθεί το 2014 κατά ενός Έλληνα πολίτη, που έχει μάλιστα θεσμική θέση.

Η κυβέρνηση συνασπισμού Τσίπρα – Καμμένου ζήτησε από τον εισαγγελέα Χίου την άσκηση δίωξης κατά του μητροπολίτη Χίου, Μάρκου Βασιλάκη, ο οποίος τόλμησε να πει πως οι μετανάστες που πλημμυρίζουν το νησί είναι λαθρομετανάτες και όχι πρόσφυγες από την Συρία.

Η Χίος είναι το πέμπτο μεγαλύτερο ελληνικό νησί και απέχει μόλις 3,5 ν.μ. από την Τουρκία. Έτσι είναι πολύ εύκολη η πρόσβαση σε αυτό προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία. Η Χίος έχει επίσης δεχτεί μεγάλο βάρος από τις μεταναστευτικές ροές. Ήδη υπάρχουν στο νησί πάνω από 3.000 μετανάστες και αναμένονται και άλλοι.

Φαίνεται πως η κυβέρνηση πιστεύει πως η λύση στο μεταναστευτικό πρόβλημα είναι η άσκηση δίωξης στον μητροπολίτη Χίου, για «ρατσιστικό μίσος», παραβιάζοντας το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Ο γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κώστας Παπαϊωάννου ζήτησε την άσκηση δίωξης στο μητροπολίτη.

Είναι όμως ο μητροπολίτης Μάρκος φανατικός χριστιανός ή μήπως νεοναζί; Μήπως επέλεξε να κλείσει τις πόρτες των εκκλησιών σε πρόσφυγες και μετανάστες; Προσπάθησε μήπως να στρέψει τους κατοίκους του νησιού εναντίων αυτών; Κάθε άλλο. Ο μητροπολίτης Μάρκος είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου. Από την αρχή δεν της μεταναστευτικής κρίσης άνοιξε όλες τις εκκλησίες του νησιού για να φιλοξενηθούν πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Κάθε διαθέσιμος χώρος διατέθηκε για τη φροντίδα αυτών.

Ο ίδιος αγωνίστηκε για την συγκέντρωση τροφίμων, ενδυμάτων και υποδημάτων διαθέτοντάς τα σε πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες. Το έργο του μιλά μόνο του για αυτόν. Αν δε ο μητροπολίτης ήταν τόσο άθλιος γιατί ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε μαζί του τον Νοέμβριο του 2015 για να συζητήσει το μεταναστευτικό και δεν εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του;

Τότε γιατί ο επίσκοπος Μάρκος προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης ώστε αυτή να του επιτεθεί με τέτοιον τρόπο; Ο Μάρκος είπε την αλήθεια. Είπε ότι όσοι έρχονται στην Ελλάδα είναι παράνομοι μετανάστες και όχι πρόσφυγες. Είναι ψέμα αυτό;

Όπως αναφέρει το Λιμενικό Σώμα, στην περίοδο Ιουλίου Αυγούστου 2016, από τα 1.950 άτομα που εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα από την Τουρκία, μόλις 500 ήταν πρόσφυγες από την Συρία και όλα τα υπόλοιπα ήταν λαθρομετανάστες. Το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής επίσης παραδέχεται ότι το 50-70% των εισερχομένων στην Ελλάδα ατόμων είναι παράνομοι μετανάστες προερχόμενοι από 77 χώρες!

Αν είναι «ρατσιστικό έγκλημα» ένας πολίτης να εκφράζει με ακρίβεια τα ποσοστά προσφύγων και μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα, τι άλλο θα επακολουθήσει; Μήπως η «Αστυνομία της Σκέψης»; Ο πραγματικός λόγος για τη δίωξη του μητροπολίτη Μάρκου φαίνεται πως είναι ο φόβος της κυβέρνησης για κατάρρευση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το μεταναστευτικό και η συνεπακόλουθη «πλημμύρα» ανθρώπων τους επόμενους μήνες.

Η κυβέρνηση, σύμφωνα με στελέχη της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να ελέγξει τη λαθρομετανάστευση και έτσι προτιμά να επιβάλει απαγορεύσεις και να περιορίζει την ελευθερία του λόγου σε όποιον αντιδρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αριστερή και η επίσημη ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει τα ανοιχτά σύνορα.

Εκκλησιαστικοί κύκλοι πιστεύουν επίσης, πως η κυβέρνηση στοχοποιεί την Εκκλησία σε μια προσπάθεια υπονόμευσης των χριστιανικών θεμελίων της ελληνικής κοινωνίας και το πέρασμα σε μια «μη χριστιανική εποχή». Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα χριστιανοφοβικό.

Όταν λοιπόν ένας ιεράρχης με προσφορά στους πρόσφυγες και τους μετανάστες διώκεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία θα πρέπει να αναρωτιέται για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό. Αν ο μητροπολίτης Μάρκος είναι το καναρίνι της ελευθερίας του λόγου, τότε οι διώξεις ανθρώπων που έχουν άποψη διαφορετική του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό θα συνεχιστούν.

Αν όμως η κυβέρνηση θεωρεί πως με τις διώξεις θα τρομοκρατήσει όποιον αντιτίθεται σφάλει. Η κυβέρνηση μπορεί να τρομοκρατήσει τον μητροπολίτη Χίου στιγματίζοντάς τον ως ρατσιστή. Υποχρεώθηκε μάλιστα να διευκρινίσει πως για αυτόν όλοι οι άνθρωποι αποτελούν εικόνα του Θεού και πως το μόνο που εξέφρασε ήταν η νομική διαφορά μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη.

Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τρομάξει την οργισμένη πλειοψηφία των Ελλήνων. Σε μια χώρα που υποφέρει επτά χρόνια από την οικονομική κρίση και που κάθε δήμος οφείλει να φροντίσει 1.000 μετανάστες, είτε το θέλει είτε όχι, σε μια χώρα που βλέπει τους μετανάστες να συγκρούονται μεταξύ τους, με τους Έλληνες πολίτες και την αστυνομία, σε μια χώρα που παρουσιάστηκαν 61 κρούσματα ελονοσίας και 12 Δήμοι τέθηκαν σε καραντίνα λόγω του μεταναστευτικού και όπου οι πωλήσεις όπλων αυξάνονται καθημερινά, το τελευταίο που χρειάζεται είναι η κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Η βία και η κοινωνική αναταραχή θα είναι το επόμενο στάδιο του ελληνικού δράματος το οποίο θα έχει κακό τέλος. Στην Ελλάδα, το «ορυχείο» της ευρωζώνης, το καναρίνι φαίνεται πως πέθανε.

Εάν αυτό σηματοδοτεί την απαρχή της κατάργησης θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων όπως η ελευθερία του λόγου θα είχε ως συνέπεια την εγκαθίδρυση στην Ελλάδα μιας «τουρκικού τύπου δημοκρατίας», όπως αυτής του Ερντογάν, ο οποίος μετατρέπει τη χώρα του σε ισλαμικό χαλιφάτο.

Αυτό θα ήταν πολύ θλιβερό να συμβεί στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.

Πηγή: Defence-point.gr

Μια εν κρυπτώ ενέργεια «κοινωνίας» με τους ουνίτες του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προβληματίζει έντονα. Με επίσημη προσωπική επιστολή του ευχαρίστησε τον επικεφαλής των ουνιτών της Ουκρανίας Σβιάτοσλαβ (Σέβτσουκ) «για την υποστήριξη του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την διοργάνωση της Συνόδου στην Κρήτη»! Η επιστολή δεν δόθηκε στη δημοσιότητα από το Φανάρι. 

Αποκαλύφθηκε από τους ουνίτες της Ουκρανίας και δόθηκε στα διεθνή ΜΜΕ από την κρατική  Υπηρεσία  Θρησκευτικών Ειδήσεων της Ουκρανίας (RISU). Πρέπει να είναι η πρώτη φορά, που επισήμως από Ορθόδοξο Πρωθιεράρχη αναγνωρίζεται η οντότητα της ουνίας.

Η Εκκλησία της Ελλάδος έως και σήμερα δεν αναγνωρίζει την εκκλησιαστική  οντότητα των ουνιτών. Επίσης  έως τώρα στους διαλόγους δεν γίνονται δεκτοί οι ουνίτες, με το ισχυρό επιχείρημα ότι η παρουσία τους δεν συμβάλλει στην επιτυχία του διαλόγου με τους ρωμαιοκαθολικούς....Πρόκειται για πολύ σοβαρό κανονικό ολίσθημα του κ. Βαρθολομαίου. Ευγένειες και εγκάρδιες ευχαριστίες στον επικεφαλής του «δουρείου ίππου» του Βατικανού στην Ουκρανία και  σε άλλες χώρες και γενικά σχέσεις με τους ουνίτες - διώκτες της Ορθοδοξίας δεν επιτρέπονται. Η επιστολή υποστήριξης του κ. Σβιάτοσλαβ στη Σύνοδο της Κρήτης θάπρεπε να σταλεί πίσω από τον κ. Βαρθολομαίο, ως απαράδεκτη. Τουλάχιστον να θεωρηθεί ως μηδέποτε ληφθείσα. Αυτή θα ήταν μια σύμφωνη με την Ορθόδοξη Παράδοση  και αξιοπρεπής στάση Ορθοδόξου πρωθιεράρχου...

Δυστυχώς το Φανάρι, ερήμην του πιστού λαού, ενεργεί βήματα προς την ένωση  – διάβαζε υποταγή –  με τους παπικούς. Είναι χαρακτηριστικό της φαναριώτικης άποψης για την «ένωση» το κείμενο του Βορειοαμερικανικού Ορθοδόξου – Καθολικού Συμβουλίου, με τίτλο «Βήματα προς την κατεύθυνση μιας επανενωμένης Εκκλησίας: Σχέδιο για μια Ορθόδοξη – Καθολική θεώρηση περί του μέλλοντος». Το Συμβούλιο συνεδρίασε στο Georgetown University, Washington DC, στις 2 Οκτωβρίου 2010, και το κείμενο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του USCCB (Συμβούλιο των Καθολικών Επισκόπων των Ηνωμένων Πολιτειών). Στο κείμενο και στο 7^α σημείο αναφέρεται ότι ο Επίσκοπος της Ρώμης, μετά την «ένωση», θα είναι «από αρχαίο έθιμο» ο «πρώτος» των επισκόπων όλου του κόσμου και των περιφερειακών πατριαρχών και τα «πρεσβεία τιμής» του δεν θα είναι τιμητικό προβάδισμα, αλλά πραγματική εξουσία, δια της οποίας θα μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις καθοριστικές για την Εκκλησία. Προφανώς  όλα αυτά σύμφωνα με τις αποφάσεις της Α΄ Βατικανής Συνόδου, το 1870, μετά την οποία τα περί «αλαθήτου» του Πάπα αποτελούν δόγμα των Λατίνων...

Και εδώ το Βατικανό ρίπτει στους Ορθοδόξους το δέλεαρ, που έριψε παλαιότερα και έπιασε στους μονοφυσίτες της Μέσης Ανατολής. Λέγει ότι αν οι Ορθόδοξοι επίσκοποι αναγνωρίσουν το Πρωτείο του Πάπα και την απόλυτη εξάρτησή τους από το Βατικανό θα μπορούν να αναφέρονται σ’ αυτόν όπως σήμερα στους Πατριάρχες και στους Προκαθημένους των τοπικών τους Ορθοδόξων Εκκλησιών... Η Ιστορία αποδεικνύει πως με τη ριζωμένη επί αιώνες στο Βατικανό αιρετική κοσμική συνείδηση, όταν οι Ορθόδοξοι επίσκοποι αποδεχθούν την υποταγή τους στον Πάπα, τότε θα τους επιβάλει τη θέλησή του και θα τους μετατρέψει από υπεύθυνους για το ποίμνιο τους και για όλη την Εκκλησία Επισκόπους, σε βικαρίους του, σε άβουλα και πειθήνια δηλαδή όργανά του.

Αυτά βεβαίως δεν θα συμβούν, γιατί χάρη στον πιστό κλήρο και λαό δεν θα επιτύχουν οι μεθοδεύσεις του Βατικανού, όπως δεν επέτυχαν όλες οι προηγούμενες, που άρχισαν τον 13^ο αιώνα, με τη Σύνοδο της Λιόν το 1274, και συνεχίστηκαν έκτοτε με αδιάλειπτο και έντονα επιθετικό τρόπο όλους αυτούς τους αιώνες, έως και σήμερα, με τη συνδρομή, δυστυχώς, Ελλήνων Ορθοδόξων Αυτοκρατόρων, Πατριαρχών και άλλων υψηλοβάθμων κληρικών και λαϊκών. 

Εκτός από τους Λατίνους επισκόπους των ΗΠΑ το παπικό μοναστήρι του Bose έχει αναλάβει την ευθύνη της προώθησης της «κοινωνίας» με τους Ορθοδόξους. Φέτος και από τις 7 έως και τις 10 Σεπτεμβρίου διοργανώνει συνέδριο με θέμα «Μαρτύριο και κοινωνία». Πρόκειται για το 24^ο Συνέδριο της εν λόγω Μονής για την «Ορθόδοξη Πνευματικότητα». Όπως παρουσιάζεται στο φετινό πρόγραμμα το συνέδριο διεξάγεται «σε συνεργασία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες».  Στο συνέδριο φέτος συμμετέχει ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης. Θα μιλήσει με θέμα «Μαρτύρων αίμα, σπόρος κοινωνίας». Θα ακολουθήσει η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Τελμησσού Ιώβ, με θέμα «Η μαρτυρία και η διακονία κοινωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου» και άλλων Ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών.

Το κέρδος για τους ρωμαιοκαθολικούς από τα συνέδρια του Bose είναι αφενός μεν οι οικουμενιστές Ορθόδοξοι να αισθάνονται οικεία, αφετέρου δε οι μη οικουμενιστές να γνωρίσουν μια «με κατανόηση και χωρίς αυταρχισμό και απολυτότητα» όψη ανθρώπων του Βατικανού... Φυσικά κανένα κέρδος δεν έχει η Ορθοδοξία. Ουδείς ρωμαιοκαθολικός όλα αυτά τα χρόνια έχει εμφανώς επηρεαστεί, ακόμη και από σημαντικές εισηγήσεις σημαντικών ορθοδόξων θεολόγων. Αντίθετα, ο οικουμενισμός προωθήθηκε στους ορθοδόξους...

Σημειώνεται ότι κλειδί για την ένωση – υποταγή των Ορθοδόξων είναι η «κοινωνία» με τους παπικούς, που είναι το θέμα του συνεδρίου. Η πορεία αυτής της κοινωνίας  φτάνει έως και το κοινό ποτήριο της Θείας Κοινωνίας... Η στρατηγική επιδίωξη του Βατικανού είναι παράλληλα με την προώθηση του Πρωτείου του Πάπα, να πείσει τους Ορθοδόξους πιστούς ότι τίποτε δεν τους χωρίζει από τους ρωμαιοκαθολικούς και επομένως είναι σε πορεία πλήρους κοινωνίας.... Αυτή η μεθοδευμένη πορεία είναι προφανής στα μηνύματα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη των Παπών Βενεδίκτου και Φραγκίσκου. Με την ευκαιρία της θρονικής εορτής του Φαναρίου ο πρώτος σημειώνει  «την αυξανόμενη κοινωνία και την πνευματική προσέγγιση των δύο Εκκλησιών» (26/11/2008) και ο δεύτερος την μεταξύ των δύο Εκκλησιών «βαθιά κοινωνία πίστεως και χάριτος» (30/11/2015)... Ο Κύριος να μας λυπηθεί, να μας ελεήσει και να μας προφυλάξει από την κυριαρχία της κακοδοξίας...

Πηγή: Θρησκευτικά

Ερώτηση: Για την Κύπρο τι είπε ο Άγιος Παΐσιος;

Είσαι φανατική Κυπραία. (γέλιο στο ακροατήριο) Μια ερώτηση αναμενόμενη από Κυπριακό ακροατήριο.

Μου ‘κανε εντύπωση στον Λίβανο, δεν με ρώτησε ούτε ένας. Με συγχωρείς που το λέω τούτο. Δεν με ρώτησε ένας, τι θα γίνει ο Λίβανος; Τί σου είπε ο γέρων Πορφύριος, ο γερων Παΐσιος, ο Ιάκωβος; Και έτρεμα. Λέω, αν με ρωτήσουν να πω ψέματα; Τι θα τους πεις;

Με ρωτούσαν όμως κάποια ωραία. Ποιά είναι η διαφορά του διαλογισμού από την προσευχή; Πως θα ζήσω την μετάνοιά μου; Εάν έρθει ένας τζιχαντιστής πως θα τον αντιμετωπίσω για να πεθάνω Ορθόδοξος;

Πρόσεξε, οι άνθρωποι ετοιμάζονται για μαρτύριο και ‘μεις ετοιμάζουμε τα ψυγεία μας. Αυτή είναι η διαφορά μας. Πρέπει να καταλάβουμε δηλαδή πόσο μεταλλαγμένοι έχουμε γίνει.

...

Ξέρεις, οι Κύπριοι, πήγαιναν πάρα πολλοί στον Γέροντα Παίσιο. Εμείς ήμασταν παιδιά τότε που πηγαίναμε. Μετά μεγαλώσαμε βέβαια. Εγώ τον γνώρισα όταν ήμουν 20 χρονών την πρώτη φορά και την τελευταία φορά που πήγα ήμουν ήδη 30. .. Οι πιο πολλοί Κύπριοι -εγώ δεν το ‘κανα προσωπικά παρόλο που είμαι πρόσφυγας και πονεμένος από τον πόλεμο- η μόνη τους ερώτηση ήταν, Γέροντα τι θα γίνει με την Κύπρο; Δεν εβάζαν ερωτήσεις οι Κύπριοι πιο πολύ πνευματικές. Έβαζαν πολιτικές. Αντιμετώπιζαν τον Άγιο σαν μαντείο των Δελφών.

Αποτέλεσμα;
Έχασαν οι ίδιοι μία ευκαιρία να διδαχτούν πνευματική ζωή.

...

Και ένα τελευταίο παράδειγμα.
Τέλη Αυγούστου φέτος. Στο Χαλέπι. Ξέρετε είναι μεγάλη πόλη της Συρίας. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Η μισή τώρα είναι κατεχόμενη από τζιχαντιστές και η άλλη μισή από χριστιανούς, κυβερνητικές μάλλον δυνάμεις της Συρίας. Και έχει πολλούς εκεί χριστιανούς, και στην πόλη και γύρω στα χωριά.

Ένα από τα χωριά το κατέλαβαν οι φανατικοί τζιχαντιστές. Πήγαν σε μία οικογένεια όπου ήταν χριστιανός και ο άντρας και η γυναίκα και τα τρία παιδιά, δύο μεγάλες κόρες και ένας μικρός γιος 12 χρονών. Μόλις αυτοί είδαν την οικογένεια των χριστιανών τους επιτέθηκαν και τους είπαν, για να γλιτώσετε να γίνεται μωαμεθανοί. Ο πατέρας είπε, όχι προτιμούμε να μας σκοτώσετε. Άρχισαν να δέρνουν τον πατέρα και ο πατέρας ήταν ανένδοτος. Είπε, σκοτώστε με αλλά εγώ δεν γίνομαι μουσουλμάνος, δεν πουλώ την πίστη μου.

Οπότε, αυτοί κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με έναν στέρεο στην πίστη χριστιανό και είδαν ότι είχε έναν γιο μικρό 12 χρονών. Παράτησαν τον πατέρα και έπιασαν το γιο, 12 χρονών, και άρχισαν να τον δέρνουν. Και ξύπνησε στον πατέρα που ηθελε να μαρτυρήσει πριν δύο λεπτά το πατρικό φίλτρο. Πατέρας. Και τους λέει, μόλις είδε ότι θα σκότωναν τον γιο του αυτοί οι βάρβαροι, σταματάτε, θα γίνω μουσουλμάνος αλλά να αφήσετε τα παιδιά μου να ζήσουν. Και αυτοί χάρηκαν γιατί πέτυχαν τον σκοπό τους.

Μόλις άκουσε ο μικρός γιος που έτρωγε το ξύλο ότι ο πατέρας του θα γίνει μουσουλμάνος για να ζήσει αυτός .. 70-80 χρόνια, του λέει,
Πατέρα αυτά μας έμαθες τόσα χρόνια; Για να ζήσω εγώ ακόμα 50-60 χρόνια θα πουλήσεις την πίστη σου; Θα προδώσεις τον Isa; (τον Ιησού)
Όχι, ... να μας σκοτώσουν όλους αλλά τον Ιησού να μην τον προδώσουμε.

Μόλις ο πατέρας είδε τι γιο έκαμε λέει, συγνώμη γιε μου, ο Θεός να με συγχωρέσει που είπα προηγουμένως έτσι. .. Πρώτα .. τις κόρες μου και τη γυναίκα μου να τις σκοτώσετε και ύστερα εμάς.
Εκνευρίστηκαν οι βάρβαροι και είπαν, πρώτα θα σκοτώσουμε εσάς για να φοβηθούν οι γυναίκες.
Βλέπετε; Όλα τα αισθήματα τα αξιοποιούν.

Σκότωσαν το γιο πρώτα, μετά τον πατέρα, εβίασαν τη μάνα και τις κόρες και μετά όταν ήρθε η σειρά τους να τις σφαγιάσουν είπε η μάνα, αφήστε μας να κάνουμε μια προσευχή πριν πεθάνουμε. Και είπε μαζί με τις κόρες της εκφώνως το Πάτερ ἡμῶν. Και όταν εφτάσαν εκεί που εμείς ζητούμε να συγχωρέσει ο Θεός αυτούς που μας έβλαψαν [να συγχωρέσει εμάς θέλει να πει] ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, έλαμψε το πρόσωπο και των τριών τόσο πολύ και το έλεγαν συνεχώς .. ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν. Τους συγχωρούσαν και ήταν χαρούμενες, αυτές, που είχαν βιαστεί πριν 5 λεπτά και είχαν δει τον άντρα τους, τον πατέρα τους, το γιο τους να σκοτώνεται. Και είπε ο ένας, αυτές τώρα βλέπουν τον Isa (τον Ιησού). Δεν εξηγείται αλλιώς να ‘χουν τέτοιο φως και τέτοια χαρά πάνω τους.

Σκεφτείτε λοιπόν, εμείς οι χριστιανοί του θερμοκηπίου. Δίπλα, υπάρχουν άνθρωποι που αγιάζουν δια του μαρτυρίου.

Πηγή: Αβέρωφ

Ολόκληρη η ομιλία στο: Μητροπολίτης Μόρφου κ.κ. Νεόφυτος: Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί...; [19 Νοεμβρίου 2015]

Η πρώην «λαοπρόβλητη» συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΑΝ.ΕΛ. πολιτικά πνέει τα λοίσθια. Η ευρηματικότητά της έχει φτάσει σε αδιέξοδο και τα ίδια τα μέλη της έχουν καταπονηθεί από την ατέρμονη προσπάθεια εξεύρεσης λύσεων σε ζητήματα που εν πολλοίς τα ίδια δημιούργησαν. Η επτάμηνη δήθεν ηρωική διαπραγμάτευση που κατέληξε σε ήττα για την Ελλάδα οδήγησε εξαναγκαστικά την κυβέρνηση να αυξήσει τον Φ.Π.Α., να μην καταργήσει, αλλά αντιθέτως να διευρύνει τους οφειλέτες του ΕΝ.Φ.Ι.Α., να κόψει δραστικά και δραματικά -για τους δικαιούχους- τις συντάξεις, να επιβαρύνει φορολογικά σε σημείο εξόντωσης τους ελεύθερους επαγγελματίες και εν γένει, να λάβει περιοριστικά μέτρα εξουθενώνοντας τον πληγωμένο ελληνικό λαό. Η ώρα του λογαριασμού δεν έχει έρθει ακόμη. Πλησιάζει, αλλά δεν έχει φτάσει.

Στο πλαίσιο άσκησης αλλοπρόσαλλης πολιτικής προστέθηκε το εθνικά καταστροφικό άνοιγμα των συνόρων μας. Οι ιδεοληψίες που μετέτρεψαν σε εφαρμοσμένη πολιτική εθνικά υπανάπτυκτοι και ανθρωπιστικά εγκληματικοί νόες σε ένα υπαρκτό κράτος θα είχαν καταδικασθεί και θα αποτελούσαν παράδειγμα προς αποφυγή. Όχι όμως στην Ελλάδα της κρίσης και των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - ΑΝ.ΕΛ. Οι 800 και πλέον χιλιάδες μετανάστες που έφτασαν στην Ελλάδα το 2015 ήταν μέρος ενός σχεδίου. Το σχέδιο ολόκληρο μπορούμε με αδρές γραμμές να το περιγράψουμε. Η συρρίκνωση του πληθυσμού των δυτικών χωρών είναι από μόνη της ένα διευρυμένο φαινόμενο κοινωνικής παρακμής και απώλειας παραγωγικών γενεών. Αυτή η παραγωγική απώλεια έχει αντίκτυπο στις μονάδες εξαγώγιμων προϊόντων των ισχυρών χωρών της ευρωζώνης και όχι μόνο. Με τη σειρά τους οι μειωμένες εξαγωγές μειώνουν το Α.Ε.Π. θέτοντας τις βάσεις για έναν μελλοντικό οικονομικό μαρασμό. Οι ισχυρές χώρες, λοιπόν, έχουν ανάγκη για έναν πολλαπλασιαστή εργατικής ισχύος. Είναι σαφές, ότι λιγότεροι εργάτες δεν μπορούν να παράγουν περισσότερο. Δεν είναι δυνατό να ανταποκριθούν σε παραγωγή διπλάσιων συναδέλφων τους για παράδειγμα. Αυτό το κρίσιμο για τις μεγάλες οικονομίες κενό κρίθηκε σκόπιμο να το καλύψουν εργατικά χέρια μεταναστών που κοστίζουν λιγότερο και θα αποδίδουν όσο οι οικονομίες αυτές χρειάζονται.  

Το μόνο που έμενε ήταν να δοκιμαστεί το σχέδιο στην πράξη. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει αν δεν βρισκόταν ο τρόπος της γιγάντιας μετακίνησης πληθυσμών από εμπόλεμες και άλλες φτωχές περιοχές του πλανήτη. Ήταν προφανώς δύσκολο να δεχτούν οι δυτικοί λαοί την ωμή αλήθεια αυτού του εγχειρήματος. Έτσι, προκρίθηκε η εξής λύση: οι τεράστιες μεταναστευτικές ροές που θα γίνονταν τμήμα και μάλιστα σημαντικό του παραγωγικού ιστού των δυτικών χωρών θα ονομάζονταν προσφυγικές ροές, διότι στο άκουσμα της λέξης «πρόσφυγας» οι εκπολιτισμένες δυτικές κοινωνίες θα άνοιγαν τις αγκάλες τους, όπως πράγματι συνέβη και μάλιστα με συγκινητικό τρόπο.

Στο σχέδιο αυτό που εφαρμόστηκε απολύτως υπήρχαν και άλλες παράμετροι. Η εκβιαστική ισχύς της Τουρκίας αυξήθηκε και αναβαθμίστηκαν τα Σκόπια στον ευρωπαϊκό χάρτη, ως φύλακας των νοτιοανατολικών συνόρων της Γηραιάς Ηπείρου! Πρωτίστως, η απώλεια 2.000 περίπου ζωών στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου στοιχειώνει τον πολιτισμένο κόσμο.

Η ολέθρια συνέπεια για την Ελλάδα ήταν η πρόκληση ανθρωπιστικής κρίσης και η διόγκωση των κινδύνων που ελλοχεύουν σε ευαίσθητες εθνικά περιφέρειες της πατρίδας μας. Όλοι θυμόμαστε την εν μιά νυκτί μετακίνηση 10.000 μεταναστών από τα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου πέρυσι τέτοιες ημέρες, αφού υπήρχε άμεσος κίνδυνος από το γεγονός ότι οι μετανάστες ήταν υπερδιπλάσιοι των κατοίκων των νησιών και υπερπολλαπλάσιοι των δυνάμεων ασφαλείας.

Η επόμενη ημέρα της εφαρμογής του προπεριγραφέντος σχεδίου και η εξαγγελθείσα, από τους κυβερνώντες, πολιτική, σχετικά με τους μετανάστες σήμερα, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω με ιδιαίτερα φανερό τρόπο. Την αρχή έκανε ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Κουρουμπλής, ο οποίος προανήγγειλε από την πολύπαθη Λέσβο τη δημιουργία καταυλισμών μεταναστών σε όλη την ελληνική επικράτεια. Ακολούθησε ο ανάξιος για το βουλευτικό αξίωμα, όπως και πολλοί άλλοι, Γ. Κυρίτσης, ο οποίος ως εκπρόσωπος του Συντονιστικού Οργάνου για το Προσφυγικό είπε, ότι στόχος της κυβέρνησης είναι «η δημιουργία δομών φιλοξενίας προσφύγων σε όλη τη χώρα, με εξαίρεση τους ακριτικούς νομούς, δηλαδή Έβρο και μικρά νησιά»! Υπόψιν, ότι ο ανάξιος για βουλευτής Κυρίτσης εξαιρεί από τις υπό προστασία εθνικές περιοχές μεταξύ άλλων και τον Νομό Ροδόπης, στον οποίο ευρίσκεται το πολύ ενεργητικό τουρκικό προξενείο Κομοτηνής. Την ψευδοφιλοπροσφυγική τριλογία συμπληρώνει ο αρμόδιος Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, κ. Μουζάλας, σύμφωνα με τον οποίον οι «εγκλωβισμένοι μετανάστες» θα αποκτήσουν δικαιώματα εργασίας, παιδείας και υγείας.

Για να συνδέσουμε τα γεγονότα και να εξάγουμε συμπεράσματα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι οι ισχύοντες νόμοι του ελληνικού κράτους επιτάσσουν την απέλαση οιουδήποτε πολίτη τρίτης χώρας εισέλθει παράνομα στο έδαφος της Ελλάδας. Συνεπώς, ο όρος «εγκλωβισμένοι μετανάστες» είναι άστοχος και ύποπτος. Εάν τυγχάνουν μετανάστες και όχι πρόσφυγες, τότε οι αρχές της χώρας μας πρέπει να τους απελάσουν στις χώρες καταγωγής τους. Εάν, από την άλλη, οι άνθρωποι αυτοί χαρακτηριστούν ύστερα από τη νόμιμη διαδικασία πρόσφυγες, τότε πρέπει να εφοδιαστούν με το Δελτίο Ταυτότητας Πρόσφυγα, κατά τα οριζόμενα στη Σύμβαση της Γενεύης, και να τους επιτραπεί να χαράξουν την πορεία τους προς άλλα κράτη, τα οποία ακριβώς αν είναι πρόσφυγες είναι υποχρεωμένα να τους δεχτούν. Όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει εν προκειμένω. Γιατί; Διότι η κυβέρνηση στο μεταναστευτικό ζήτημα πολιτεύεται σαν ένα άψυχο σώμα, άγεται και φέρεται και καθώς τα διαρρεύσαντα έγγραφα αποδεικνύουν επαφές με μεγάλους «παίκτες» του παγκόσμιου στερεώματος, δεν αποκλείεται η συνεργασία με τους μεγάλους «παίκτες» να επεκτείνεται και στο πεδίο του μεταναστευτικού. Εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι η πολιτική της κυβέρνησης στοχεύει στην αντικατάσταση των ελληνικών εργατικών χεριών με αυτά των μεταναστών. Αυτός είναι και ο λόγος που θα τους κατανείμουν σε όλη την επικράτεια. Συγχρόνως, η Ελλάδα θα λειτουργεί και σαν εφεδρεία μεταναστών για την περίπτωση που οι ισχυρές δυτικές χώρες θα χρειάζονται ανεφοδιασμό. Η μετατροπή της πατρίδας μας σε αποθήκη ψυχών, με ακόμη πιο χυδαίο σκοπό την φύλαξη των απαραίτητων σε ξένες χώρες «εν δυνάμει εργατών», παρά τις προβλέψεις των ελληνικών νόμων, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή από την ελληνική κοινωνία εν συνόλω, αλλά και από τις τοπικές κοινωνίες.

Οι σχεδιασμοί των ισχυρών και της κυβέρνησης των ολετήρων πρέπει να λάβουν τέλος. Και το τέλος θα το θέσουν οι Έλληνες πολίτες. Είναι η ώρα να οργανωθούν οι τοπικές κοινωνίες, στις οποίες σκοπεύουν να στήσουν καταυλισμούς μεταναστών. Να διενεργήσουν μικρά τοπικά δημοψηφίσματα και να διασφαλίσουν το αδιάβλητο αυτών. Εφόσον οι θεσμοί στην πατρίδα μας δείχνουν να μη λειτουργούν, μόνον οι αποφάσεις των τοπικών κοινωνιών που θα ληφθούν με αυτόν τον δημοκρατικό τρόπο θα αναγκάσουν την κυβέρνηση να συμμορφωθεί στην αρχή της δημοκρατίας, στην οποία κάποτε όμνυε και τώρα έχει καταπατήσει.

*Ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Χουλουσί Ακάρ, στις 22 Αυγούστου 2016, αναφερόμενος στο θέμα του ελέγχο των συνόρων της Τουκρίας με τη Συρία είπε: "Για μας, τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, τα σύνορα είναι η τιμή μας"

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Ορθόδοξη Χριστιανική ομιλία από τον Σεβασμιώτατο Πενταπόλεως κ.κ. Ιγνάτιο Μαδενλίδη από σειρά ομιλιών με γενικό θέμα «Ο Γάμος».

Στην πολιτικο-οικονομική διελκυστίνδα των τελευταίων ημερών σχετικά με εκκρεμή στη Δικαιοσύνη υπόθεση (ΕΛΣΤΑΤ) σειρά εξωθεσμικής παρέμβασης είχε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία μεταξύ άλλων απαίτησε, κατά τρόπο ανεπίτρεπτο, «από τις ελληνικές αρχές να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση» της παραποίησης των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, αλλά και «να προστατεύσουν την ΕΛΣΤΑΤ και το προσωπικό της από παρόμοιους αβάσιμους ισχυρισμούς».

ΕΝΩΣΗ
ΔΙΚΑΣΤΩΝ  &  ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ
ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΚΤΙΡΙΟ 6 –ΓΡΑΦΕΙΟ 210
ΤΗΛ: 210 88 27 380-  FAX 210 88 41 529
Τ.Κ. 101. 71
e- mail: endikeis@otenet.gr

Αθήνα, 30/08/2016

Αρ. Πρωτ.: 307

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ

Στην πολιτικο-οικονομική διελκυστίνδα των τελευταίων ημερών σχετικά με εκκρεμή στη Δικαιοσύνη υπόθεση (ΕΛΣΤΑΤ) σειρά εξωθεσμικής παρέμβασης είχε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία μεταξύ άλλων απαίτησε, κατά τρόπο ανεπίτρεπτο, «από τις ελληνικές αρχές να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση» της παραποίησης των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, αλλά και «να προστατεύσουν την ΕΛΣΤΑΤ και το προσωπικό της από παρόμοιους αβάσιμους ισχυρισμούς».

Οι ως άνω τοποθετήσεις δεν θα επηρεάσουν, όπως είναι φυσικό, τους Δικαστικούς Λειτουργούς, που θα επιληφθούν της προαναφερόμενης υπόθεσης, οι οποίοι με αμεροληψία και νηφαλιότητα θα αποφασίσουν έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το Σύνταγμα, τους νόμους και προπαντός τη συνείδησή τους.

Η επίκληση ωστόσο της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των Λειτουργών της από πολιτικούς-πολιτικά κόμματα δεν μπορεί να γίνεται κατά περίπτωση. Θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό ότι οι αναίτιοι και πολλαπλοί τραυματισμοί του κύρους της Δικαιοσύνης από αλλοδαπά και ημεδαπά κέντρα εξουσίας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη συστηματική αμφισβήτησή της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ένα κράτος δικαίου.

Από το Γραφείο Τύπου

Πηγή: Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων

Ἡ ὀνομαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδοξίας συνεκλήθη καὶ συνεδρίασε στὴν Κρήτη τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς (18-26 Ἰουνίου 2016).

Δύο μῆνες μετά, κρίνοντας μὲ νηφαλιότητα τὸ ὅλο ἐγχείρημα, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὶς ἑξῆς παρατηρήσεις γιὰ τὴν ἀμφιλεγόμενη «Σύνοδο»:

1. ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ;

Ἕνα πρῶτο ἐρώτημα ἀφορᾶ στὴν ἴ­δια τὴ φύση τῆς Συνόδου: Ἦταν πράγματι Σύνοδος; Τὸ ἐρώτημα εἶναι καίριο. Διότι κατὰ τὴ σύγκλησή της καὶ τὶς ἐργασίες της, μὲ τὴν καθιέρωση νὰ ψηφίζουν μόνο οἱ Προκαθήμενοι καταλύθηκε οὐσιαστικὰ ἡ ἔννοια τῆς συνοδικότητας. Ἦταν περισσότερο, ὅπως παρετήρησε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐπισκοπῆς Μπάτσκας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς), μιὰ «Σύναξις Προκαθημένων», ἡ ὁποία μάλιστα «ἐνεργεῖ ἐμπράκτως ὡς συλλογικός τις πάπας».

Τὴν προβληματικότητα τὴν ἀναγνώρισαν καὶ ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῆς «Συνόδου». Ἔτσι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας στὴν ὁμιλία του κατὰ τὴν ἐναρκτήρια συνεδρίαση τῆς «Συνόδου», ἀπαντώντας στοὺς ἐπικριτές της, εἶπε ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ «ἰδιαιτερότητα... δὲν εἶναι ἕνα ἀκριβὲς ἀντίγραφο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων... εἶναι κάτι ἰδιαίτερο».

Πιὸ ξεκάθαρα ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης κ. Χρυ­σόστομος Σταμούλης, ἀναφερόμενος στὶς καινοτομίες της, τὴ λεγόμενη «ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας» καὶ τὴν καθιέρωση τῆς «μίας ψήφου ἀνὰ Ἐκκλησία», εἶπε πρὶν τὴ σύγκλησή της τὰ ἑξῆς: «Ὄντως, ἡ συγκεκριμένη διαδικασία εἶναι ἀμάρτυρη ἐντὸς τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀγνοεῖται τὸ ἱστορικὸ κεκτημένο ποὺ θέλει τὸν κάθε ἐπίσκοπο νὰ ἔχει μία ψῆφο. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀντικαθίσταται ὁ ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν πρῶτο καὶ νὰ ὑποχωρεῖ ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ προσώπου γιὰ χάρη τοῦ καθόλου τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας. Νὰ χάνεται στ᾿ ἀλήθεια ‘‘ἡ ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ’’. Ἢ, ἀκόμη πιὸ σκληρά, ἡ υἱοθέτηση τῆς μίας ψήφου νὰ ἀποτελεῖ τὸν "θρίαμβο τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ τύπου τῶν ‘‘συμβάσεων’’". Καὶ δὲν χωράει καμία ἀμφιβολία πὼς σὲ ὅ­λα τὰ παραπάνω θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλα. Νὰ ποῦμε γιὰ παράδειγμα ὅτι μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὁμοφωνίας, ἀλλὰ καὶ τῆς μίας ψήφου ἡτ­τᾶται ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, βιάζεται ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖται ἡ ἴδια ἡ ζωή».

Ὁ κ. Σταμούλης ὅμως σωστὰ ἐπισημαίνει καὶ ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἐξίσου προβληματικό: Τὸ ὅτι ἡ «Σύνοδος», ἔτσι ὅπως προετοιμάστηκε, ἦταν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν λαό. Εἶπε: «Ἐὰν διαπιστώνεται, λοιπόν, ἕνα ἔλλειμμα, αὐτὸ βρίσκεται στὴν ἐνημέρωση τῆς βάσης, στὴν ἐνημέρωση τῶν λαϊκῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν κληρικῶν, τόσο τῶν δύο πρώτων βαθμίδων, ὅσο καὶ τῶν ἐπισκόπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Φαίνεται ἔτσι νὰ λησμονεῖται ἢ νὰ παραθεωρεῖται πὼς ‘‘ἡ Σύνοδος δὲν συνέρχεται γιὰ τὸν ἑαυτό της· συνέρχεται γιὰ ὅλο τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο’’, καθὼς "“εἶναι ἐκ τοῦ σώματος”, “ἐν τῷ σώματι”, “διὰ τὸ σῶμα”". Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἐνστάσεις οἱ ὁποῖες καὶ ἐδῶ διατυπώθηκαν ἀπὸ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν εἶναι χωρὶς ἔρεισμα». [Βλ. Χρυσόστομου Σταμούλη, «Ἡ λειτουργία τῆς ὁμοφωνίας καὶ ἡ ποιητικὴ τῆς ἑνότητας». Εἰσήγηση στὸ Συνέδριο «Πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» (3-5 Δεκεμβρίου 2015)].

Ἂν λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ἀποτελεῖ ἁπλὴ σύμβαση ἀτομοκεντρικοῦ τύπου, ἂν καταστρέφει τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, ἂν βιάζει τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖ τὴ ζωή, μποροῦμε νὰ τὴ θεωροῦμε πραγματικὴ Σύνοδο;

2. ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ;

Ἂς ἔρθουμε σὲ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ἡ «Σύνοδος» ὀνομάστηκε Μεγάλη. Ἦ­ταν ὅμως; Βέβαια ἔτσι συγκλήθηκε, ἀλλὰ δὲν κατάφερε νὰ γίνει πραγματικὰ Μεγάλη, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἡ Ὀρθοδοξία ἐμφανίστηκε διχασμένη. Ὁ διχασμὸς ἔγινε φανερὸς πρωτίστως κατὰ τὴ σύγ­κλησή της, ὁπότε τέσσερις ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις Ἐκκλησίες ἀρνήθηκαν νὰ μετάσχουν. Ἔγινε ὅμως φανερὸς καὶ κατὰ τὶς συνεδριάσεις της, ὅπου καὶ σὲ ἄλλα, κυρίως ὅμως στὸ σημαντικότερο θέμα της, αὐτὸ τῆς σχέσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο, ἐκδηλώθηκαν ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ ὑπογράψουν τὸ τελικὸ κείμενο.

Ἡ ἀδυναμία τῆς Συνόδου νὰ παρουσιάσει ἑνωμένη τὴν Ὀρθοδοξία ἑρμηνεύεται ἀπὸ πολλοὺς ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὰ εἰς βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐξυφαινόμενα σχέδια ἐπεκτάσεως τῆς ἐξουσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κατατρύχεται, ὡς γνωστό, ἀπὸ τὸ ἀντιπαραδοσιακὸ σύνδρομο τῆς «Τρίτης Ρώμης», ὅπως ἀρέσκεται νὰ αὐτοαποκαλεῖται.

Ἀκόμη ὅμως κι ἂν γίνει δεκτὸ ὅτι σκοπιμότητες γεωπολιτικῶν παιχνιδιῶν ἐξουσίας ὤθησαν τὶς τέσσερις Ἐκκλησίες νὰ ἀπόσχουν – κάτι ποὺ οἱ ἴδιες ἀρνοῦνται κατηγορηματικά –, αὐτὴ ἡ ἀπουσία στερεῖ ἀπὸ τὴ «Σύνοδο» τὴν προσωνυμία «Μεγάλη» καὶ τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα. Μάλιστα πολὺ περισσότερο ποὺ οἱ ἀποῦσες Ἐκκλησίες ποιμαίνουν πάνω ἀπὸ τὸ μισὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο τῆς γῆς.

Τοὺς πραγματικοὺς βέβαια λόγους τῆς ἀπουσίας τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν τοὺς γνωρίζει καὶ θὰ τοὺς κρίνει ὁ Θεός. Θεολογικῶς ὅμως ὀφείλουμε κάτω ἀπὸ τὰ ἐπιφαινόμενα νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια.

Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» δὲν εἶχε πανορθόδοξο χαρακτήρα, κι αὐτὸ καθιστᾶ τὶς ὅποιες ἀποφάσεις της περιορισμένης ἐμβέλειας καὶ σημασίας.

3. ΗΤΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ;

Τὸ σημαντικότερο βέβαια ἐρώτημα εἶναι τὸ ἂν ἡ «Σύνοδος» ἦταν Ὀρθόδοξη. Καίριο πράγματι ἐρώτημα, δεδομένου ὅτι κεντρικότατη ἐπιδίωξη σ᾿ αὐτὴ τὴ «Σύνοδο» ὑπῆρξε ἡ προσπάθεια κάποιων νὰ περιορίσουν τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ περιορισμὸς αὐτὸς θὰ γινόταν μὲ τὴν ἔγκριση τῆς προτάσεως νὰ ἀναγνωριστοῦν ὡς Ἐκκλησίες οἱ ἑτερόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες, δηλαδὴ οἱ μονοφυσιτίζουσες ὁμάδες τῆς Ἀνατολῆς καὶ οἱ αἱρετικὲς ἐκτροπὲς τῆς Δύσεως: ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταν­τισμός.

Ἡ ἀναγνώριση ἀπορρίφθηκε, χάρη κυ­­ρίως στὴ σθεναρὴ ἀντίσταση τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση μὲ τροπολογία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλ­λάδος, προϊὸν συμβιβασμοῦ τῶν ἀν­τίθετων ἀντιλήψεων, δὲν δέχεται ὕ­παρξη ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ μόνο «ἀ­ποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν».

Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀ­θηνῶν κ. Ἱερώνυμος, παρουσιάζοντας τὴ συμβιβαστικὴ πρόταση δήλωσε τὰ ἑξῆς: «Μὲ τὴν τροπολογία αὐτὴ πετυχαίνουμε μία Συνοδικὴ ἀπόφαση, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία περιορίζει τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ὄχι στὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ μόνο στὴν ἱστορικὴ ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκ­­κλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν. Οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς εἶναι αὐτονόητες. Ὄχι μόνο δὲν ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς μὲ ὁποιονδήποτε τρό­πο τὴ μακραίωνη Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλ’ ἀντιθέτως προστατεύεται μὲ πολὺ σαφὴ τρόπο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλη­σιολογία».

Ἂν καὶ ἀπὸ πολλοὺς θεωρεῖται ἀπαράδεκτη ἀκόμη καὶ ἡ συμβιβαστικὴ αὐτὴ ἀπόφαση, ἐντούτοις παραμένει ἀναμφίβολο ὅτι ἡ σκληρὴ οἰκουμενιστικὴ πρόθεση νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ ἑτερόδοξες ὁμάδες ὡς ἐκκλησίες ἀποφεύχθηκε.

Βέβαια τὸ ὅλο κείμενο γιὰ τὴ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο στὶς ἑπόμενες παραγράφους του εἶναι ὀρθοδόξως ἀπαράδεκτο. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς ἐκτροπῆς του εἶναι τὸ ὅτι γιὰ τοὺς διεξαγόμενους διαλόγους προβλέπει ὅτι «ἐν περιπτώσει ἀδυναμίας ὑπερβάσεως συγκεκριμένης τινὸς θεολογικῆς διαφορᾶς, ὁ θεολογικὸς διάλογος δύναται νὰ συνεχίζηται».

Ἔχουμε καὶ ἄλλοτε τονίσει ὅτι αὐτὸ εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο, διότι ὁδηγεῖ σὲ ἀτέλειωτο διάλογο καὶ συνεπῶς σὲ ἕνωση στὴν πράξη, ὅπως καθόριζε ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «νὰ κλείσουμε τοὺς θεο­λόγους σὲ ἕνα νησὶ γιὰ νὰ συζητοῦν συνεχῶς καὶ ἐμεῖς νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν ἀγάπη».

Τὸ κείμενο ἀναμειγνύει τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια μὲ οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ ἐγκωμιαστικὲς ἀναφορὲς στὴ λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» καὶ τὸ «Παγ­κόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν». «Εἶναι ἄμικτον μεῖγμα τῶν καθαρῶς Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ τῶν ‘‘οἰκουμενικοῦ’’ ἤθους καὶ ὕφους ὡραιολογιῶν» καὶ «εἶναι ἡ πρώτη καὶ κυρία αἰτία τῆς ἀρνήσεως τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν Σύνοδον» (Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος).

Τὰ ἴδια τόνισε σὲ σχετικὴ κριτική του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος: «Τὸ ὅλο κείμενο εἶναι ἐλλειμματικὸ καὶ ἀντιφατικὸ ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησιολογία του, γιατὶ δὲν προσδιορίζει ποιὸς μετέχει καὶ ποιὸς δὲν μετέχει στὴν Ἐκκλησία, τί εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ὅρια μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ αἱρέσεως». Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ ἴδιος ἀρνήθηκε νὰ τὸ ὑπογράψει.

Τὸ διάτρητο θεολογικῶς αὐτὸ κείμενο καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ τὸ ὑπογράψουν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ὑποτιμητικὸ τοῦ ἐπισκοπικοῦ κύρους ἀτόπημα νὰ ὑπογράφουν ἀ.α. (ἀντ᾿ αὐτῶν) οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν τους, ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἦταν παρόντες καὶ ἠρνοῦντο νὰ ὑπογράψουν. Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ θλιβερὲς στιγμὲς τῆς «Συνόδου».

Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς προετοιμασίας καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς «Συνόδου» ἐπικράτησε ἀπίστευτη σύγχυση. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ σύγχυση ἔνδειξη ἀπουσίας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος;

4. Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Ἀπὸ τὴν ὅλη αὐτὴ ἱστορία προῆλθε καὶ μιὰ ἐπιτυχία: Ἡ ἀποτυχία πανορθόδοξης ἐπιβολῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς τακτικῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Πρὶν τὴ «Σύνοδο», ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελοῦσε καίρια ἐπιδίωξη πολλῶν ἦταν αὐτὴ ἡ ἐπιβολή. Οἱ οἰκουμενιστὲς λογάριαζαν πὼς θὰ πετύχαιναν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ὀρθοδοξία τὴν Ἀθηναγόρεια ἐκτροπὴ μὲ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση. Τὸ εἶχαν βέβαιο καὶ μάλιστα ἀπειλοῦσαν μὲ ἀποβολὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀντιτιθέμενους σ᾿ αὐτὸ πιστούς (Βλ. π.χ. ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Πέτρου Βασιλειάδη στὸ «ΑΜΕΝ» μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»).

Ὅμως ἡ ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Ἐκ­κλησιῶν νὰ μὴ μετάσχουν στὴ «Σύνοδο», ἡ ἀντίσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ ἄρνηση τόσων ἐπισκόπων νὰ ὑπογράψουν τὸ ἀπαράδεκτο ἄρθρο 6 κλόνισαν τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ματαίωσαν τὴν ἐπιχείρηση πανορθόδοξης ἐπιβολῆς του στὴν Ἐκκλησία.

Ἡ δεινὴ αὐτὴ ἦττα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο κέρδος πού, ἂν καὶ ἀθέλητα, ἄφησε πίσω της ἡ «Σύνοδος».

5. ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἂν ἦταν Σύνοδος πραγματικὰ Ὀρθόδοξη, θὰ εἶχε ἀναπαύσει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Ἄλλα περιμέναμε οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴ «Μεγάλη Σύνοδο». Περιμέναμε νὰ ὁμολογήσει μὲ κρυστάλλινη διαύγεια τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Χωρὶς μισόλογα, ἀμφιλεγόμενες διατυπώσεις καὶ προσπάθεια πλάγιας νομιμοποιήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης.

Περιμέναμε νὰ ὑποδείξει μὲ ἀληθι­νὴ «ἐν Χριστῷ» ἀγάπη στοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας πλανεμένους «Χριστιανοὺς» ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς δρόμος σωτηρίας εἶναι ἡ ἐπιστροφή τους στὴν Ὀρθοδοξία, τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Περιμέναμε νὰ καταδικάσει τὶς φρικτὲς ἐκτροπὲς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Νὰ χρησιμοποιήσει καὶ πάλι τὴν ἀτρόμητη καὶ ἀληθινὴ γλώσσα τῆς ἀπαντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1848 πρὸς τὸν Πάπα Πίο τὸν Θ΄. Νὰ ἐπαναλάβει τὴ λέξη: «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ!», ποὺ ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι μὲ πόνο καὶ γνήσια ἀγάπη εἶπαν γιὰ τὸ ἀντιχριστιανικὸ παπικὸ σύστημα.

Ἐμεῖς εὐγνωμονοῦμε τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ κυβερνάει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέτρεψε τὴν ἐπιδιωκόμενη ἐπιβολὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ στηριχτοῦμε οἱ πιστοὶ στὴν πατροπαράδοτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ μένουμε ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν μέχρι θανάτου!

Πηγή: Ὁ Σωτήρ

«τούτ’ ἡ χώρα ποὺ ἀνεμίζει τοὺς ἀμέτρητους γραικύλους», Νίκος Καρούζος

Ὁ τελευταῖος γραικυλισμὸς ὡς νόσημα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης ἀπορρέει ἀπὸ ἕνα παλαιὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἀπέναντι στὴ Δύση, συνοδευόμενο μὲ αἴσθημα προκατάληψης κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἕνεκα παντελοῦς ἀγνοίας τῆς ἑλληνορθόδοξης θέασης τοῦ κόσμου. Τὸ νόσημα παρουσιάζει συγκεκριμένα παθολογικὰ φαινόμενα, ποὺ τὰ ἀποτυπώνει ὁλοκάθαρα ὁ Παπαδιαμάντης στὸ ἀτελὲς μυθιστόρημά του «Τὸ λάβαρον», καὶ προσβάλλει κυρίως τοὺς νεοέλληνες λογίους, διανοουμένους καὶ πολιτικούς. Ὡς ἰδεολογικὸ σύνδρομο ἐμφανίζεται γενικῶς ὡς κρίση ταυτότητας, ὡς ἀπόρριψη τῶν ἡμετέρων καὶ θαυμασμὸς τῶν ἀλλοτρίων, ἤγουν ὡς πλέγμα ἐθνικοῦ αἰσθήματος κατωτερότητας. Ὁ γραικυλισμὸς ἐμφανίζεται καὶ ὡς ὀξεῖα μορφὴ τῆς χρονίου νόσου τοῦ μιμητισμοῦ καὶ τῆς ξενομανίας, ἀκυρώνει τὸν πατριωτισμό, παραλύει τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, καταργεῖ κάθε ἐθνικὴ θεωρία, συχνὰ ὁδηγεῖ τὰ θύματά του νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἄτυπους ἐξωμότες. Ἐν ἄλλοις λόγοις βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ σωβινισμοῦ.

Στὸ παπαδιαμαντικὸ κείμενο, πέρα ἀπὸ τὴν ἀπερίφραστη, γνωστὴ ρήση ποὺ περιέχεται στὸ προοίμιο τοῦ διηγήματος «Λαμπριάτικος ψάλτης» γιὰ τοὺς «γραικύλους τῆς σήμερον», εἶναι διάσπαρτες οἱ ἀντιδυτικές του ἀπόψεις, ὅπως θὰ δοῦμε, ὅμως, μόνον στὸ Κεφάλαιον Η΄ τοῦ «Λαβάρου» ἔχουμε μία ὁλοκληρωμένη περιγραφὴ ἑνὸς γραικύλου.

papadiamantis-1Δὲν εἴχανε κλείσει ἕξι χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Παπαδιαμάντης πρωτοδημοσίευσε διήγημα, τὸ ἑορταστικὸ χριστουγεννιάτικο «Τὸ Χριστόψωμο» στὴν ἐφημ. «Ἐφημερίς», 26 Δεκ. 1887, ἴσαμε τὴ δημοσίευση τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» στὴν ἐφημ. «Ἀκρόπολις», 27-31 Μαρτίου 1893. Εἰκοσιεφτὰ διηγήματα σὲ πεντέμισυ χρόνια, τὰ περισσότερα στὶς δύο παραπάνω ἐφημερίδες καὶ στὸ περιοδικὸ «Ἑστία», στὸ μεγαλύτερο μέρος τους μὲ ὑπόθεση συνδεδεμένη μὲ τὸ δωδεκαήμερο τῶν Χριστουγέννων ἢ τὸ Πάσχα, καὶ δημοσιευμένο τὶς μέρες τῶν γιορτῶν. Τὸ ἑορταστικὸ- θρησκευτικὸ-περιεχόμενο τῶν διηγημάτων ὡς ἐξωτερικὸ αἴτιο, κι ἡ ζήλια ὡς ἀφανὴς λόγος ἐπίκρισης, εἶχαν κάνει κάποιους κριτικοὺς νὰ δηλώσουν τὴ δυσφορία τους ἔναντι τοῦ Παπαδιαμάντη. Σ’ αὐτοὺς ἀπαντᾶ στὸν πρόλογό του ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος, ἤπια, ἀλλὰ καὶ εἰρωνικά, καὶ μὲ ἀρκετὸ θυμὸ πρὸς τὸ τέλος. Μνημονεύει τὴ συγγραφική του πρόθεση, τὶς πηγὲς τῆς ἔμπνευσής του, τὸ ἀναγνωστικὸ ἐνδιαφέρον ποὺ παρουσιάζουν τὰ διηγήματά του, τὴν ἔλλειψη ἐπιζητημένης καὶ βεβιασμένης ὑπόθεσης ἢ πλοκῆς, τὴν ἄντληση τῆς θεματικῆς ἀπὸ τὴν πραγματικότητα χωρὶς κάτι τὸ ἀπίθανο, καί, τέλος, πὼς ἐργάζεται ὁ ἴδιος ὡς δημιουργός.

Ὁ Παπαδιαμάντης συνεχίζει ὑπογραμμίζοντας τὰ σημεῖα ποὺ ἐνοχλοῦν τοὺς ἐπικριτές του: ἡ θρησκευτικὴ ὑπόθεση τῶν ἔργων του, ἡ ἄποψή του περὶ συνεχείας τοῦ ἑλληνισμοῦ διὰ μέσου τοῦ ἑλληνικοῦ μεσαίωνα, ἡ ἀδιαφορία του γιὰ τὸν κακῶς νοούμενο ἐκπολιτισμὸ καὶ τὴν πρόοδο. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἐπιτίθεται λαῦρος ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι στὰ συμπτώματα τοῦ γραικυλισμοῦ, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν μιμητισμὸ καὶ τὴν ξενομανία.

Συχνὰ παρατηροῦμε στὸ παπαδιαμαντικὸ κείμενο ὅτι ὁ συγγραφέας ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ εἰσέρχεται στὴ νοοτροπία τοῦ ἄλλου ἢ τῶν ἄλλων καὶ νὰ ὁμιλεῖ μὲ τοὺς δικούς τους ὅρους. Αὐτὸ προσδίδει τὴ χαρακτηριστικὴ καὶ μὴ καταπιεστικὴ ἀντιρρητικὴ ἄνεση στὸ κείμενο καὶ ἐπιτρέπει στὸν Παπαδιαμάντη νὰ ἀποδεικνύει ἐνίοτε στοὺς ἄλλους ἀκόμη καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι «συνεπεῖς πρὸς ἑαυτούς».

Τί μιμοῦνται μετὰ μανίας οἱ γραικύλοι τῆς ἐποχῆς του; Τὴν ἀθεΐα καὶ τὸν κοσμοπολιτισμό. «Μὴ θρησκευτικὰ πρὸς Θεοῦ! Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος δὲν εἶναι Βυζαντινοί, ἐννοήσατε; Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες εἶναι κατ’εὐθεῖαν διάδοχοι τῶν ἀρχαίων. Ἔπειτα ἐπολιτίσθησαν, ἐπροώδευσαν καὶ αὐτοὶ συμβαδίζουν μὲ ἄλλα ἔθνη». Ἡ εἰρωνικὴ αὐτὴ δήλωση τοῦ Παπαδιαμάντη στρέφεται γενικῶς κατὰ τοῦ πνεύματος τῶν καιρῶν, τὴν παραγνώριση καὶ περιφρόνηση τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς ὀρθόδοξης ἀντίληψης, πνεῦμα ἀκόμα κυρίαρχο παρὰ τὸ ὅτι εἶχε πρὸ ἐτῶν ἐκδοθεῖ ἡ «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» τοῦ Παπαρηγόπουλου. Ἀλλὰ τὸ 1866 εἶχε ἐκδοθεῖ «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα» τοῦ Ροΐδη καὶ τὸ 1877 «Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης» τοῦ Κλέωνος Ραγκαβῆ καὶ ἐνῷ ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι τὸν δεύτερο ὑπονοεῖ ὁ Παπαδιαμάντης, φρονῶ ὅτι κατὰ συμφυρμὸ καὶ τοὺς δύο ἔχει κατὰ νοῦν στὸ προοίμιο τοῦ διηγήματος «Λαμπριάτικος ψάλτης», ὅταν ἀναφέρει τὰ σχετικὰ πρὸς τὸν Ἰουλιανό, γράφοντας: «ὅταν συγγραφεὺς ἄλλος, καὶ ἄλλης περιωπῆς, δημοσιεύσας πρὸ ἐτῶν ἱστορικο – φανταστικὸν δράμα, ὅπου προέτασσε χυδαῖα ἀληθῶς προλεγόμενα, δὶ’ ὧν ὕβριζε βαναύσως τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων του». Μόνον, ἐξάλλου, ὁ Ροΐδης, διακριτικὰ καὶ ἀσχολίαστα, εἰρωνεύτηκε καὶ τὸ αἴσθημα «εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴν λυτρώσασαν ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ ξένου ζυγοῦ Ἐκκλησίαν, δι’ ἧς ἠλπίζομεν τάχιον ἢ βράδιον καὶ τὴν πραγματοποίησιν τῆς μεγάλης ἰδέας, τὴν ἀπελευθέρωσιν δηλαδὴ τῆς Ἠπείρου καὶ Θεσσαλίας».

Ὁ Παπαδιαμάντης, στὸ προοίμιό του, ἀπαντᾶ: «Δία νὰ δώσωμεν πέρας εἰς τὸ προοίμιον αὐτό, θὰ εἴπωμεν μὲ δύο λέξεις ὅτι: Τὸ σημερινὸν ἔθνος δὲν ἐπῆγε, δυστυχῶς, τόσον ἐμπρός, ὅσον λέγουν αὐτοί. Τὸ ἔθνος τὸ ἑλληνικόν, τὸ δοῦλον τουλάχιστον, εἶναι ἀκόμη πολὺ ὀπίσω, καὶ τὸ ἐλεύθερον δὲν δύναται νὰ τρέξη ἀρκετὰ ἐμπρός, χωρὶς τὸ ὅλον νὰ διασπαραχθῆ ὡς διασπαράσσεται, φεῦ! ἤδη. Ὁ τρέχων πρέ- πει νὰ περιμένη καὶ τὸν ἑπόμενον, ἐὰν θέλη νὰ τρέχη, ὁ ἐλεύθερος πρέπει νὰ βοηθῆ τὸν δεσμώτην ἢ νὰ τὸν ἀνακουφίζη. Ὅσον παρέρχεται ὁ χρόνος, τόσον τὸ ἐλεύθερον ἔθνος καθίσταται, οἶμοι! Ἀνικανώτερον, ὅπως δώση χεῖρα βοηθείας εἰς τὸ δοῦλον ἔθνος. Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον ὅστις θέλη νὰ κάμη δημοσία τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάση εἰς τὸ ὕψος καὶ φανῆ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον ἔχη καὶ θὰ ἔχη διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του».

Συμπεράσματα: ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀπόρριψη τῶν θρησκευτικῶν, συνεπιφέρει τὴν ἀπόρριψη τοῦ Βυζαντίου καὶ ἀνάγει τὴν διαδοχὴ τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων κατ’ εὐθεῖαν στοὺς ἀρχαίους. Δὲν εἶναι τυχαία καθόλου ἡ χρήση τῶν ὅρων, ἂν καὶ δὲν ἔχη καθόλου προσεχθεῖ, στὸν Παπαδιαμάντη: «τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος», οἱ «Βυζαντινοί», οἱ «ἀρχαῖοι», ἡ προσπάθεια καθορισμοῦ δηλαδὴ ἐθνικῆς ταυτότητας, κάτι τὸ ὁποῖο δὲν ἴσχυε καὶ δὲν ἐνδιέφερε τοὺς μεσαιωνικοὺς καὶ ἀρχαίους μας προγόνους. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ κοσμοπολιτισμός, ὅτι δὲν ζοῦμε πιὰ στὶς μικρές μας πατρίδες ἀλλὰ στὸν κόσμο ὁλάκερο. Στὴν «Ἀπάντησιν εἰς τὸν Ζ. τῆς «Ἐφημερίδος» τὸ 1891 φαίνεται σαφῶς τί ἐννοεῖ λέγοντας «κοσμοπολίτης» ὁ Παπαδιαμάντης: «ἐννόει ἁπλῶς, καθὼς ἐγὼ τὸ ἡρμήνευσα, ὅτι φεύγω ἐνίοτε ἀπὸ τὸν τόπο τῆς γεννήσεώς μου καὶ δὲν προσκολλῶμαι ἀποκλειστικῶς εἰς τὰς ἀναμνήσεις τῆς παιδικῆς ἡλικίας μου. Ἔγραψεν Ἀμερικανός, ἀντὶ νὰ γράψη κοσμοπολίτης». Ἑπομένως, κοσμοπολιτισμὸς γιὰ τὸν Ἕλληνα σημαίνει καὶ ἀδιαφορία περὶ τὰ πάτρια, δὲν εἶναι μόνον ἐγκατάλειψη τῆς ἐμμονῆς στὴν ἐντοπιότητα, εἶναι ἄρνηση ἐπιτέλεσης τοῦ πατριωτικοῦ χρέους νὰ κτίσει μεγάλη πατρίδα. Ἀντιθέτως, γιὰ τοὺς Εὐρωπαίους, Ἄγγλους, Γερμανούς, Γάλλους, ἡ ἀθεΐα, ὁ ἀναρχισμός, ὁ κοσμοπολιτισμὸς εἶναι πολυτέλεια τὴν ὁποία ἔχουν τὴν ἐλευθερία νὰ ἐπαγγέλονται, ἐνῷ τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος θὰ ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκη τῆς θρησκείας του.

Πρὸς ἄρσιν πάσης παρεξηγήσεως πρέπει νὰ λεχθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἦταν κανενὸς εἴδους ἐμμανὴς σωβινιστής, ἀποκλειστικός, ξενοφοβικός. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος γράφει στὸ προοίμιο τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» ὅτι «ἐν πρώτοις, καλὸν θὰ ἦτο νὰ διακρίνωμεν ὅ,τι πράγματι εἶναι ξενισμὸς ἀπὸ ὅ,τι δύναται νὰ εἶναι, ἐκ τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, κοινὸν εἰς πάντα τὰ ἔθνη». Οὔτε, ἂς ποῦμε στὰ λογοτεχνικά του χρέη, ἔπαυσε νὰ διαβάζει καὶ νὰ παραπέμπει στὸν Βύρωνα, τὸν Μίλτωνα, τὸν Σέξπηρ, τὸν Θερβάντες, οὔτε φυσικὰ ἀγνοοῦσε τὴν εὐρωπαϊκὴ λογοτεχνία ἢ εἰδησεογραφία, αὐτὸς ὁ ἐργαζόμενος ὡς μεταφραστὴς εὐρωπαϊκῶν ἐφημερίδων, περιοδικῶν καὶ ἄλλων ἐντύπων. Καὶ αὐτὴ ἡ ἔλλειψη προγραφῶν στὸν Παπαδιαμάντη δὲν ἀφορᾶ μόνον στὴν εἰκόνα τῶν Εὐρωπαίων, ἀλλὰ καὶ στὴν εἰκόνα τῶν Τούρκων, ἂς θυμηθοῦμε τὸν «Ξεπεσμένο δερβίση» καὶ τὸ ἄρθρο του «Αἱ Ἀθῆναι ὡς ἀνατολικὴ πόλις». Μ’ ἄλλα λόγια, τὸ καλὸ δὲν ἀνθεῖ μόνο στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ κακὸ στὰ ξένα, οὔτε ὅμως καὶ ἀντίστροφα, δὲν εἶναι ὄμορφο καὶ καλὸ ὅ,τι ἔρχεται ἀπὸ τὴν προηγμένη Δύση, καὶ ἄσχημο καὶ κακὸ ὅ,τι ἔχουμε στὴν Ἑλλάδα! Σὲ καμμιὰ ἀπὸ τὶς δύο θέσεις δὲν βρίσκεται ὁ Παπαδιαμάντης, ἐνῷ στὴν πρώτη βρίσκονται οἱ πατριδοκάπηλοι σωβινιστὲς καὶ στὴ δεύτερη οἱ συμπλεγματικοὶ γραικύλοι.

Ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἐξεγείρεται ἀπὸ τὴν παρατήρηση ὅτι ὑπάρχει ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν δόλο καὶ τὴν ὑποκρισία. Ἂς ποῦμε, ἡ Χριστίνα ἡ δασκάλα στὸ «Χωρὶς στεφάνι» εἶναι μία ἁμαρτωλὴ ἀστεφάνωτη, ἀλλὰ σώζεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδειχνε, παρὰ τὸν δακτυλοδεικτούμενο βίο της δίπλα σ’ ἕναν ἄθλιο πολιτικάντη ποὺ ἔχει μάθει νὰ ἐκμεταλλεύεται τοὺς πάντες. Βλέπει λοιπὸν καὶ τὰ δικά μας ἐλαττώματα καὶ τὴν ἁμαρτία στὴ δική μας κοινωνία, ὅμως γνωρίζει ὅτι τὸ πολιτικὸ πρόβλημά μας εἶναι ὅτι εἴμαστε ἀνάμεσα στὸν λατινικὸ δόλο καὶ στὴν τουρκικὴ βία, ποὺ μᾶς καταδυναστεύουν· ἔτσι γράφει στὸ ἄρθρο τοῦ «ὁ Μπάυρων» λίγα χρόνια ἀργότερα, τὸ 1896, δανειζόμενος ἕνα στίχο τοῦ βρετανοῦ ποιητῆ: «Ἡ τουρκικὴ βία καὶ ὁ λατινικὸς δόλος!» Αἱ λέξεις αὗται δὲν εἶναι ἱστορικὸν σύμβολον, παραστατικὸν τοῦ πολυπαθοῦς Ἑλληνισμοῦ;

Πόσον ἐνδομύχως ἠσθάνετο καὶ κατενόει ὁ μέγας Βρετανὸς τὴν θέσιν τῆς Ἑλλάδος, τὴν τότε καὶ τὴν διαρκῆ καὶ τὴν παντοτινήν! Καὶ πόσον ἀπέχομεν ἡμεῖς νὰ τὴν ἐνοήσωμεν καὶ νὰ τὴν αἰσθανθῶμεν!» Αὐτὴ ἡ θέση του, ἡ σαφῶς, ἀλλὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ ἀντιδυτική, μένει ὣς τὸ τέλος, ὅπως γιὰ παράδειγμα γράφει τὸ 1907, στὸ σπουδαῖο ἄρθρο του «Γλῶσσα καὶ Κοινωνία»: «Δὲν ἔπαυσαν τ’ ἄχυρα καὶ τὰ σκύβαλα τοῦ πολιτισμοῦ νὰ μᾶς ἔρχονται διαρκῶς μὲ τὴν πνοὴν τῶν ἀνέμων. Ὅλοι οἱ ἀργέσται καὶ οἱ ζέφυροι καὶ οἱ ἰάπυγες μᾶς φέρνουν τ’ ἀπορρίμματα, τὰ καθάρματα τῶν δογμάτων καὶ τῶν θεωριῶν, τῶν μεθόδων καὶ τῶν τρόπων, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἕξεων ἀπὸ τὴν Ἑσπερίαν». Οὔτε, στὸ ἴδιο ἄρθρο, ἔχει ξεχάσει τὸν Ροΐδη: «Δὲν ἠξεύρω γιατί, πρὸ χρόνων, ὅταν ἐσκεπτόμην ἂν ἔπρεπε νὰ γράψω τὴν παροῦσαν μελέτην, ἐσχεδίαζα νὰ τὴν ἐπιγράψω «Τὰ ξόανα». Διατὶ ἄρα; Μήπως ἐσκόπουν ν’ ἀπαντήσω εἰς «Τὰ εἴδωλα» τοῦ μακαρίτου Ροΐδου;». Καὶ σ’ ἕνα ἄλλο, θρησκευτικό, αὐτὴ τὴ φορὰ ἄρθρο γιὰ τὸ Μεγάλο Σάββατο, στὰ ἴδια χρόνια, τὸ 1892, περιλαβαίνει τὸν Ροΐδη καὶ τὴν Πάπισσα, ἀλλὰ καὶ τὸν νεαρὸ λογογράφο, ἀνώνυμα, ποὺ εἶναι ὁ Ξενοπουλος. Πολλὰ θὰ εἶχε κανεὶς νὰ ἀποδελτιώσει ἀπὸ τὰ ἄρθρα τοῦ Παπαδιαμάντη. Θὰ ἀρκεσθῶ νὰ παραθέσω ὅμως ἀπὸ ἕνα ἄρθρο τοῦ 1900, «Ἡ διορθωσιομανία καὶ τὰ θύματά της», τὰ ἀκόλουθα: «Τὸ μεταλλεῖον τῆς ποιήσεως τῆς ἀνατολικῆς εἶναι ἄλλο, καὶ οἱ τρόποι, αἱ μεταφοραὶ καὶ εἰκόνες τῆς γλώσσης τῶν Ἱερῶν Γραφῶν δὲν θὰ γίνωσι ποτὲ νεωτερικαὶ οὔτε δυτικαί».

Ἀλλὰ τί γίνεται μὲ τὸν νεαρὸ Παπαδιαμάντη τῶν μυθιστορημάτων; Στὴ «Μετανάστιν» τὸ μόνο ποὺ δείχνει μία ἐπιφύλαξη πρὸς τὸ δυτικὸ πνεῦμα εἶναι στὴν ἀρχή, μία φράση τοῦ γέρου ναυτικοῦ στὸν γιὸ τοῦ Ζέννα: «νομίζεις ὅτι αἱ νέαι ὅσαι ἀνετράφησαν εἰς τὴν Εὐρώπην, λαμβάνουν ὑπὸ σπουδαίαν σκέψιν τὴν γνώμην τῶν γονέων τῶν προκειμένου περὶ γάμου; Εἶσαι πολὺ μακράν».

Ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ἡ ἀντιδυτικὴ στάση τοῦ Παπαδιαμάντη γίνεται ὁλοφάνερη στὰ δύο του ἑπόμενα ἔργα, στοὺς «Ἐμπόρους τῶν ἐθνῶν» καὶ στὴ «Γυφτοπούλα». Οἱ δύο σελίδες ποὺ δείχνουν τὸν ἑνετικὸ κυνισμό, πολιτικό, οἰκονομικό, θρησκευτικό, εἶναι χαρακτηριστικές: «ὁ λέων τοῦ Ἁγίου Μάρκου βουλιμιᾶ. – Ἀκονᾶ τοὺς ὀδόντας του – Χρυσόν, χρυσόν! Ἡ Βενετία μόνη εὗρε τὴν φιλοσοφικὴν λίθον. – Τὰ ἔντομα πετῶσι διὰ τὰ στρουθία, τὰ στρουθία διὰ τὸν ἱέρακα. – Καὶ τὰ ἔθνη διὰ τὴν Βενετίαν. – Ἀλλὰ τὰ ἔθνη δὲν πετῶσι. – Διότι ἡ Βενετία ἔκοψε τὰ φτερά των. – Ἡ Βενετία πωλεῖ τὸν Χριστὸν καὶ ἀγοράζει τὸν Μωάμεθ. – Θὰ κάμη καλὰ νὰ τοὺς πωλήση καὶ τοὺς δύο. – Ἀρκεῖ νὰ εὕρη συμφέρουσαν τιμήν». Καὶ ἀκόμη, ἀπὸ τὴν καταδίκη της Βενετίας, στὴν καταδίκη της πολιτικῆς καὶ τῶν πολιτικῶν:

«Τί ἐζήτει ἡ Βενετία πέμπουσα τοὺς στόλους τούτους εἰς τὸ Αἰγαῖον; Ὅ,τι ζητεῖ ὁ σφαγεὺς παρὰ τοῦ θύματος, τὰς σάρκας αὐτοῦ, ἵνα κορέση τὴν πεῖναν του. Διατὶ αἱ ἰδιωτικαὶ αὖται καὶ κεκυρωμέναι μὲ τὰ σήματα τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐπιχειρήσεις; Διατὶ οἱ τοσοῦτοι ἐργολάβοι τῶν κατακτήσεων, τῶν ὡς διὰ δημοπρασίας ἐκτελουμένων; Ἡ Βενετία προσηγόρευεν ἑαυτὴν Πολιτείαν, καὶ εἶχεν υἱοὺς τυράννους. Τοῖς ἔδιδε τὸ χρῖσμα της καὶ τοὺς ἔπεμπεν ἵνα κατακυριεύσωσιν τῆς γῆς. Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνησία κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πεῖναν. Ἡ πεῖνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτική. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καὶ τώρα, πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου… καὶ διὰ τῆς βίας. Πάντες ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβᾶται οὗτοι, οἱ Ἀγίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δὲ οὕτως τοὺς λεγομένους πολιτικούς). Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τοὺς λαοὺς ἐν τῇ βαθυζόφῳ σκοτίᾳ τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίου των…».

Στὴ «Γυφτοπούλα» ὑπάρχει ὁλόκληρο κεφάλαιο, τὸ Α΄ τοῦ Δευτέρου Μέρους, μὲ τίτλο «Ἱστορικὴ Παρέκβασις». Ἐκεῖ, συνοπτικὰ μνημονεύω, ἀναφέρεται ὁ Πλήθων ὡς «ὁ μετὰ τὸν Παραβάτην [Ἰουλιανὸν] δεύτερος Παραβάτης», ἡ ἐποχὴ τοῦ Παπαδιαμάντη ὡς «ἀπροσδιόριστος ἐποχὴ» ὅπου ἡ μόνη θρησκεία εἶναι «ἡ ἔλλειψις πάσης θρησκείας», ἡ ἱστορικὴ κριτική, εἰς ἣν οὐδεμίαν ἔχομεν [=ὁ Παπαδιαμάντης] ἐμπιστοσύνην». «Μόνον μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς βασιλευούσης ἔπεσον οἱ πλεῖστοι τῶν λογίων τὸ ἔσχατον τοῦτον οἰκτρὸν πτῶμα [=ἢ ἐγίνονταν ἀρχαιολάτραι ὡς ὁ Πλήθων ἢ ἐνεκολποῦντο τὰ δόγματα τῆς Ρώμης]», καταδικάζεται τὸ «αἶσχος τοῦ αὐτομόλου καὶ δραπέτου» Βησσαρίωνος, ὑμνεῖται ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ δίδεται παραπομπὴ στὸ «σύγγραμα τοῦ Ἀθανασίου τοῦ Παρίου τὸ ἐπιγραφόμενον «Ὁ Ἀντίπαπας»». Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι κανεὶς δὲν ἔλαβε τὸν κόπο νὰ παραβάλει τὸ σύγγραμμα αὐτὸ μὲ τὸ κείμενο τοῦ Παπαδιαμάντη. Ὅπως καὶ κανείς, πλὴν τοῦ γράφοντος, δὲν προσπάθησε νὰ ἐντοπίσει τὶς ἱστορικὲς πηγὲς τῶν μυθιστορημάτων τοῦ Παπαδιαμάντη. Στὸ βιβλίο ὅπου κατέγραψα τὸ Ἀρχεῖο Ἀποστόλου Γ. Παπαδιαμάντη ἀφιέρωσα κάποιες σελίδες, στὶς ὁποῖες ἀπέδειξα ὅτι πηγὴ γιὰ τοὺς «Ἐμπόρους» ὑπῆρξε ἡ Ἱστορία τοῦ Παπαρρηγόπουλου καὶ γιὰ τὴ «Γυφτοπούλα» ἡ «Νεοελληνικὴ Φιλολογία» τοῦ Σάθα, καὶ προσέθεσα ὅτι σὲ ἄγνωστο ὡς τότε θρησκευτικὸ ἄρθρο τοῦ Παπαδιαμάντη, τὸ 1876 κιόλας, μνημονεύεται ὁ Νικόλαος Πολίτης καὶ ὁ Παπαρηγόπουλος. Ἂν θυμηθοῦμε καὶ τὴν ἀνακοίνωση τῆς Καίτης Πολυμέρου-Καμηλάκη ὅτι στὸ ἀρχεῖο Πολίτη σώζονται δύο ἀνέκδοτα γράμματα τοῦ Παπαδιαμάντη στὸν Πολίτη, συμπεραίνουμε, πρᾶγμα ὅλως ἐνδιαφέρον, ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης γνώριζε τὸ ἔργο τους καὶ συμμεριζόταν τὶς ἑλληνοκεντρικές τους θέσεις. Δὲν θὰ πρέπει, ἐπίσης, νὰ ἀποσιωπήσουμε κάτι ποὺ ἔχει κι αὐτὸ μείνει ἀσχολίαστο, στὸ ἴδιο κεφάλαιο: «Ὁ Γεώργιος Γεμιστός, πρὸς τοῖς ἄλλοις αὐτοῦ ἐ λ α τ τ ώ μ α σ ι , εἶχε καὶ ἕν ἐλάττωμα ἄγνωστον καὶ ἀνήκουστον κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον. Ἦτο εἷς ἐκ τῶν ὀλιγίστων, οἵτινες εἶχον συνείδησιν τοῦ ἐθνισμοῦ, καὶ ἡ καρδία του ἐφλέγετο ὑπὸ φιλοπατρίας». Τὸ νὰ γράφει ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ «συνείδηση τοῦ ἐθνισμοῦ» ἐκεῖνα τὰ χρόνια ὡς «ἄγνωστον καὶ ἀνήκουστον» καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν ὅρο αὐτό, ἀμφίσημα, τὴ λέξη «ἐλάττωμα» εἶναι κάτι ποὺ ἐξεικονίζει τὴν ὀξυδέρκεια καὶ λεπτότητα τῶν παρατηρήσεών του καὶ σὲ ἱστορικὰ ζητήματα.

Ἐντάσσοντας τὴν ἀπέχθεια τοῦ Παπαδιαμάντη κατὰ τῶν γραικύλων στὸ εὐρύτερο ἀντιδυτικὸ αἴσθημά του, θὰ παραθέσουμε ὁρισμένα χωρία ἀπὸ τὸ ἔργο του, πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν λεγομένων:

«Ἀλλὰ τί θὰ ἐχρειάζετο ἡ Θεολογικὴ Σχολή, ἂν ἔμελλε ν’ ἀσχολῆται ἀποκλειστικῶς εἰς «τετριμμένα» θέματα, καὶ νὰ ἐμπνέεται ἀπολύτως ἀπὸ τὰ συναξάρια; Τόσοι σοφοὶ ἄνδρες, φωστῆρες ἐκ τῆς Ἑσπερίας ἀνατείλαντες, μὲ τόσον παχεῖς μισθούς, καὶ νὰ μὴ μεταγγίσουν ὀλίγον ἀθεϊστικὸν πνεῦμα εἰς τὴν Ἑλλάδα!».

» Ὁ ἰατρὸς ἦτο καλὸς νέος, πλησιάζων εἰς τὸ τεσσαρακοστόν, ὑψηλός, λιγνός, πρόθυμος, ὄχι πολὺ σκληρὸς οὔτε πλεονέκτης. Ἦτο ἀπόφοιτός του ἐν Ἀθήναις πανεπιστημίου, καὶ δὲν τὸν εἶχε κολλήσει μανία, ἂν καὶ εἶχε τὰ μέσα, νὰ μεταβῆ εἰς τὴν Ἑσπερίαν, ὅπως ἀγοράση σοφίαν. […]

» τῶν τριῶν νεαρῶν ἡρώων τῶν προμάχων τῆς πίστεως καὶ τῶν ἐθνικῶν παραδόσεών των […]

» εἰσάγων εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς κοινὰ καὶ ξενότροπα, νόθα καὶ ἀπαγορευμένα […]

» Ἀλλὰ τότε δὲν ὑπῆρχεν ἰδέα φυλετισμοῦ μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, ὑπῆρχε μόνον κοινὸς σύνδεσμος μεταξὺ ὁμοπαθῶν καὶ ὁμοδούλων, ἐνῷ τώρα; […]

» ἡ νοθεία ἡ ἐπιγενομένη εἰς τὸν θρησκευτικὸν βίον ὑπὸ καλλιτεχνικὴν μάλιστα ἔποψιν. Ὁ ἀπὸ τοῦ Βορρᾶ κατελθὼν χείμαρρος ἔφερεν ἐκτὸς τῶν ρουβλίων καὶ τῶν πολιτικῶν σκοπῶν, ἔθιμα τινὰ καὶ ἰδέας ἀπαδούσας εἰς γνησίας βυζαντινᾶς παραδόσεις […] Οὕτως εἶναι ἐλπίς, ἐνόσῳ τὰ εὐαγῆ ταῦτα ἱδρύματα ὑπάρχουν (καὶ θὰ ὑπάρχωσιν ἐνόσῳ ὁ ἔξω Ἑλληνισμὸς δὲν συνδιαφθαρῆ φεῦ! θρησκευτικῶς τέλεον μετὰ τῆς ἐλευθέρας γωνίας), εἶναι ἐλπὶς νὰ ἀντισταθῆ ἐκεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς εἰς τὴν ἐπιδρομὴν τῶν ξένων. Διότι ἐκ τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος οὐδεμίαν ἐλπίδα συνδρομῆς βλέπομεν. Ἡ σημερινὴ δυνατὸν νὰ ὑπηρετῆ τὴν Ἑλλάδα ὡς κράτος, δὲν τὴν ὑπηρετεῖ ὅμως ὡς Ἔθνος, τοῦτο νομίζομεν ἡμεῖς.

Αὐτὸ τὸ μειονέκτημα ἡμῶν, ἂν εἶναι μειονέκτημα, ἓν ἀποδεικνύει, ὅτι ἡμεῖς ἐξωκειώθημεν ἄρα μὲ τὰ πάτρια, καὶ τὰ πονοῦμεν, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν τὰ ἐγνώρισαν καὶ δὲν τὰ στέργουσι. Διότι ἂν ἀνετρέφοντο μ’ αὐτά, θὰ ἦσαν εὐχαριστημένοι, καὶ δὲν θὰ ἐζήτουν τὴν μεταβολήν.

» Καὶ ὅμως εὑρίσκονται ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἐκ τῶν ἡμετέρων τινές, τόσον ἐκφυλισμένοι, ὥστε νὰ θαυμάζωσι τὰ τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας!.

» Τώρα ἀναγκάζεταί τις νὰ ἀναγνωρίση ὅτι οἱ Οὐνῖται ἐκεῖνοι, καίτοι δογματικῶς ἐκπεσόντες, καλῶς ἔπραττον τηροῦντες τὰ πάτρια ὡς πρὸς τοὺς τύπους τουλάχιστον, καὶ μὴ ἐκφυλιζόμενοι, μὴ ἀπορροφώμενοι ἀπὸ τὴν Λατινικὴν Ἐκκλησίαν.

Αἱ εὐλαβεῖς κυρίαι ἀκρατῶς εὐρωπαΐζουσι, ἐγκαταλειποῦσαι ἀπὸ δεκάδων ἐτῶν ἤδη τοὺς ὀχληροὺς γυναικονίτας, διεχύθησαν ἐφ’ ἑκάτερα τοῦ ναοῦ […].

» Νὰ παύση π.χ. ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἂν θέλη νὰ ἐγκλιματισθῆ ἐδῶ. Νὰ γίνη προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρα. Νὰ ἀσπασθῆ καὶ νὰ ἐγκολπωθῆ τὰς ἐθνικᾶς παραδόσεις.

» Νὰ μὴ περιφρονῆ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῆ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύονται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῆ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν.

» Νὰ μὴ μιμώμεθα πότε τοὺς Παπικοὺς καὶ πότε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια.

» Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια, καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. Ἂς σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην.

» Νὰ ἐμφυσηθῆ ζωὴ χωρὶς νὰ ὑπάρχη, νὰ δοθῆ ἔμπνευσις ἐκεῖ ὅπου λείπει ἡ ψυχή!… Καὶ ποῦ εἶναι οἱ δόκιμοι ποιηταί μας;… Καὶ ἐὰν τοιοῦτοι ὑπάρχουν, αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται περισσότερον διὰ τὸν Νὶτς καὶ τὸν Ἴψεν παρὰ διὰ τὰ κατ’ αὐτοὺς σκουριασμένα ντόπια πράγματα.

» Μόνον παρ’ Ἀσιανοῖς […] ταῦτα εἶναι τὸ ἕν ἄκρον. Τὸ ἄλλο ἄκρον ἀπαντᾶ εἰς τὰ ἤθη τῶν Ἑσπερίων […] ὁποῖον φ ρ α γ κ ι κ ὸ ν ἄρωμα […] Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὅπως καὶ ὁ Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ς Χριστιανισμὸς καὶ αὐτὸ τὸ προϊὸν καὶ ὁ ὀρθὸς λόγος, θέλουσι τὴν ἐν μέτρῳ προσπέλασιν καὶ παρρησίαν τῶν δύο φύλων […].

» Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἐμεῖς ὅλοι πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι οἱ χωριανοί μας, πού γιά κάποιο λόγο δέν ἦλθαν, εἴμαστε «ἀδελφοί» καί ἀποτελοῦμε μία οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά μας αὐτή λέγεται «Ἐκκλησία».

Δημητσάνα - Μεγαλόπολις, Κυριακή 28 Αὐγούστου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Χριστιανοί μου,

1. Ἐμεῖς ὅλοι πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι οἱ χωριανοί μας, πού γιά κάποιο λόγο δέν ἦλθαν, εἴμαστε «ἀδελφοί» καί ἀποτελοῦμε μία οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά μας αὐτή λέγεται «Ἐκκλησία».

Ναί! Ἐκκλησία εἶναι ἡ οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά τό πῶ πιό ἁπλᾶ, Ἐκκλησία εἶναι «ἡ Ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ», στήν ὁποία χωρᾶμε ὅλοι. Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἅγιο καί πανάγιο πράγμα, γιατί εἶναι θεῖο κατασκεύασμα. Δέν τήν ἔφτιαξαν οἱ παπάδες, ὅπως λένε μερικοί ἀκατήχητοι καί ἀσεβεῖς, ἀλλά τήν Ἐκκλησία τήν δημιούργησε ὁ Χριστός, γι᾽ αὐτό δέν πρόκειται ποτέ νά καταλυθεῖ. Πολλοί πολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μένει καί θά μένει αἰώνια, γιατί ἔχει Ἱδρυτή τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό!

2. Ἡ θύρα, ἡ πόρτα, ἀπό τήν ὁποία περνᾶμε γιά νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία εἶναι τό βάπτισμα. Ὅλοι ἐμεῖς λοιπόν ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, γιατί εἴμαστε βαπτισμένοι ἀπό κανονικό, ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα καί γεννηθήκαμε χριστιανοί, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τήν Ἐκκλησία μας αὐτή ξέφυγαν μερικοί, ἀποκόπηκαν ἀπ᾽ αὐτήν, γιατί ἔκαναν ἄλλο «πιστεύω» καί φαντάστηκαν ἄλλες διδασκαλίες, διαφορετικές ἀπ᾽ αὐτές πού διατύπωσαν οἱ θεόπνευστοι ἅγιοι Πατέρες. Αὐτοί εἶναι οἱ Παπικοί πρῶτα καί οἱ Προτεστάντες ἔπειτα.

3. Αὐτοί, λοιπόν, οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες, ἀφοῦ ἀποκόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού ἔχει τήν σωστή διδασκαλία, δέν μποροῦν νά λένε ὅτι ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Αὐτοί βέβαια ἔτσι τό λένε, ἀλλά καί ἡ κοινή λογική δέν μπορεῖ νά τό δεχθεῖ αὐτό. ᾽Αφοῦ διαφοροποιήθηκαν ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Οἱ Παπικοί καί Προτεστάντες θά εἶναι καί θά γίνουν πάλι Ἐκκλησία, ὅταν μετανοήσουν γιά τίς πλάνες τους καί ἔτσι μετανοημένοι ζητήσουν νά ξαναγυρίσουν στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία ἀποκόπηκαν. Καί αὐτό βέβαια, τό νά μετανοήσουν, δηλαδή, οἱ Παπικοί (τούς λένε καί «Καθολικούς») καί οἱ Προτεστάντες καί νά ἐπανέλθουν πάλι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία κόπηκαν, αὐτό, λέω, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πολύ τό θέλουμε καί τό ἐπιθυμοῦμε καί προσευχόμαστε ὁλόθερμα γι᾽ αὐτό. Τώρα ὅμως, ἀμετανόητοι ὅπως εἶναι αὐτοί μέ τίς πλάνες τους, εἶναι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία.

4. Τό κακό ὅμως, χριστιανοί μου, εἶναι ὅτι ὑπάρχουν μερικοί δικοί μας, καί μάλιστα ρασοφόροι καί μάλιστα ὑψηλοί ρασοφόροι, πού λέγουν τόν ἐντελῶς ἀθεολόγητο λόγο ὅτι καί οἱ Παπικοί εἶναι «Ἐκκλησία». Μή χειρότερα Χριστέ καί Παναγιά!... Ὄχι, δέν εἶναι οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες καί γενικά ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ὄχι δέν εἶναι Ἐκκλησία. Σεῖς, χριστιανοί μου, πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, σεῖς λέγω, ἀντίθετα ἀπό αὐτούς τούς φιλοπαπικούς καί μεταπατερικούς κληρικούς, ἐπιθυμῶ νά πιστεύετε σταθερά αὐτό πού βλέπω καί ἀκούω ὅτι πιστεύετε. Ὅτι, δηλαδή, ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Αὐτή εἶναι ἡ «ΜΙΑ, Ἁγία καί Καθολική Ἐκκλησία», γιά τήν Ὁποία μιλᾶμε στό «Πιστεύω» μας. Οἱ Καθολικοί καί οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί, ἀποτελοῦν μία κοινότητα, μία δική τους συναγωγή, ἀλλά δέν εἶναι Ἐκκλησία, μέ τήν ἔννοια πού τό ζήσαμε σήμερα ἐμεῖς ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία. Γιατί τό τί εἶναι Ἐκκλησία τό γευόμαστε στήν θεία Λειτουργία. Ὅτι δέ αὐτό εἶναι ἀλήθεια φαίνεται ἀπό τό 11ο κεφάλ. τῆς Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του ὅπου μιλάει γιά τήν σύναξη, τήν συγκέντρωση τῶν πιστῶν γιά τήν Θεία Εὐχαριστία. Καί γιά τήν σύναξη αὐτή λέει «συνερχομένων ὑμῶν ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (στίχ. 18). Ἀφοῦ μέ τούς Παπικούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε μαζί τήν Θεία Λειτουργία, ἄρα αὐτοί δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία.

Μέ πολλές ε ὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Θρησκευτικά

Η Ρουάντα και το Μπουρούντι  βρίσκονται στην κεντρο-ανατολική Αφρική. Ανήκουν  στην ομάδα των φτωχών τριτοκοσμικών χωρών με μεγάλη γεννητικότητα και ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού.   Εχουν  και οι 2 σήμερα , περίπου  23.000.000 περίπου πληθυσμό Το 55% είναι ρωμαιοκαθολικοί, 22% ανήκουν σε διάφορα ανιμιστικά θρησκεύματα και οι υπόλοιποι είναι προτεστάντες ή μουσουλμάνοι

Στα κράτη αυτά η λέξη Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ταυτισθεί στην αντίληψη των αφρικανών μόνο με τον λευκό Ευρωπαίο. Όταν άκουσαν ότι είναι παγκόσμια η Εκκλησία του Χριστού, χάρηκαν και αρκετοί άρχισαν να έρχονται στις Ακολουθίες μας. Μετά από τέσσερις μήνες κατηχήσεων ξεκίνησαν και  οι πρώτες βαπτίσεις. Οι νεοβάπτιστοι, αρκετοί από αυτούς άνθρωποι με διανοητική ανάπτυξη και εκκλησιαστική παιδεία που είχαν λάβει από τον ρωμαιοκαθολικισμό, ομολόγησαν την αίσθηση της Θείας Χάριτος στο βάπτισμά τους και υποσχέθηκαν ότι θα μείνουν για πάντα Ορθόδοξοι.

Αρχικά η παρουσία εκπροσώπων της Ορθοδοξίας εδώ υπήρξε προβληματική εκ μέρους του λαού. Μας θεωρούσαν εβραίους ή το πλέον σίγουρο μουσουλμάνους και μάλιστα μουφτήδες. Γι’ αυτό τους πιο εγκάρδιους χαιρετισμούς είχαμε από τους μονοχίτωνες λευκοφόρους μουσουλμάνους. Όσες φορές τους ρωτούσαμε αν γνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι περισσότεροι μας έλεγαν ότι δεν έχουν ακούσει αυτή την ονομασία. Άλλοι κάπως μορφωμένοι την γνώριζαν από την ιστορία που διδάσκονταν στα σχολεία τους και ότι είναι μία αιρετική Εκκλησία που αποκόπηκε από τη Ρωμαιοκαθολική.

 Ο πρώτος ορθόδοξος ρασοφόρος ήλθε στο Μπουρούντι της Αφρικής τον Νοέμβριο τού 2003. Οι πρώτοι φίλοι που τον χαιρετούσαν εγκάρδια ήταν οι μουσουλμάνοι, λέγοντάς του: «Σαλάμ αλέκομ», που σημαίνει «ειρήνη σε σένα».

Τα αυτοκίνητα σταματούσαν να δουν τον παράξενο επισκέπτη. Τα παιδιά γελούσαν, τον κοίταζαν περίεργα, οι μεγαλύτεροι νέοι τον φώναζαν: «Οσάμα μπιν Λάντεν». Όπου στεκόταν ο παράξενος ταξιδιώτης, τον κύκλωναν πολλοί και με πολλή περιέργεια τον ρωτούσαν να μάθουν τι άνθρωπος είναι, ποια θρησκεία ακολουθεί.

Αφότου ο παράξενος ρασοφόρος έβαλε επιστήθιο Σταυρό για να γλυτώσει από τις ενοχλήσεις του κόσμου και τους χαιρετισμούς των μουσουλμάνων, ησύχασε κάπως ο κόσμος. Γρήγορα έμαθαν ότι είναι εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ότι ήλθε να διδάξει τους ανθρώπους την αληθινή και αρχαία Πίστη του Χριστού μας.

Τους είπε πού είναι η εκκλησία του και άφησε τον Θεό να κανονίσει το πρόγραμμά Του.

Η καμπάνα κτυπούσε, αλλά κανείς δεν έμπαινε μέσα. Όπως έμαθα αργότερα, οι ιθαγενείς σκέφτονταν κι έλεγαν ότι αυτή η εκκλησία είναι των λευκών και απαγορεύεται να μπαίνουν μέσα οι ιθαγενείς.

Μετά από 40 ημέρες αφότου είχαμε έλθει, στις 11 Δεκεμβρίου 2003, ημέρα Κυριακή, μετά την Λειτουργία, ήλθαν στην είσοδο της εκκλησίας μας δύο νέοι. Μας ρώτησαν αν αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους απαντήσαμε καταφατικά και ζήτησαν να μάθουν τι διαφορές υπάρχουν με την ρωμαιοκαθολική «εκκλησία».

Τους καταρτίσαμε πρόγραμμα ότι κάθε απόγευμα θα τους διδάσκαμε το σχετικό μάθημα. Ερχόταν πρόθυμα και οι δύο τους. Ο ένας ήταν απόφοιτος της εκκλησιαστικής σχολής της παπικής εκκλησίας και εκείνο τον καιρό φοιτητής της δημοσιογραφίας και ο δεύτερος καθηγητής των γαλλικών σε γυμνάσιο.

Παράλληλα με αυτούς ερχόταν κι ένας άλλος νεαρός. Ονομαζόταν Χασάν. Ήταν στο θρήσκευμα μουσουλμάνος και απόφοιτος σχολής μηχανικών αυτοκινήτων. Τον ρώτησα πώς έρχεται στην εκκλησία μας και δεν πάει στο τζαμί του και μου είπε:

– Πάτερ, εδώ τριγυρίζω επί δύο χρόνια και ερωτώ να μάθω πότε θα ανοίξει αυτή η εκκλησία και κανείς δεν υπάρχει να με πληροφορήσει κάτι σχετικό. Τώρα που άνοιξε από εσάς, είμαι χαρούμενος. Θέλω να αλλάξω θρησκεία και να ακολουθήσω αυτήν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ έχει σταματήσει ο νους και η καρδιά μου.

Και στους τρεις διαπιστώσαμε την πίστη τους και την αμετάθετη απόφασή τους να ενταχθούν στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Βαπτίσθηκαν και, όπως μου ομολόγησαν, αισθάνθηκαν την εσωτερική αλλαγή μέσα τους, κατά την επίσκεψη της θείας Χάριτος στην ώρα του Βαπτίσματος και ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την Πίστη μας.

Ο Βασίλειος, δάσκαλος στο επάγγελμα και ψάλτης της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπουζιουμπούρα είχε βαπτισθεί τον Μάιο του 2004. Από την πρώτη στιγμή επέδειξε ασυνήθιστο ζήλο για την εκκλησία μας. Ουδέποτε τις Κυριακές απουσίασε από τις Ακολουθίες μας. Ερχόταν μάλιστα μία ώρα νωρίτερα για να ανάψει τα καντήλια, να σκουπίσει τα προπύλαια της εκκλησίας και να σφουγγαρίσει, αν κάπου υπάρχουν σκουπιδάκια, να ετοιμάσει τα αναγκαία για τον ιερέα. Όποτε δεν είχε μαθήματα, ερχόταν μαζί μας να διαβάσουμε και να ψάλλουμε τον Εσπερινό. Τον έστελνα σε διάφορες δουλειές και πάντοτε μου έφερνε τις αποδείξεις και τα ρέστα.

Τον ρωτούσα: «Τι σκέπτεσαι να κάνεις στην ζωή σου;» «Θέλω να γίνω μοναχός», μου απαντούσε.

Σήμερα είναι μοναχός και υπηρετεί την εκκλησία μας με αγάπη, θυσιαστικό φρόνημα και αυταπάρνηση.

 
Διάφορα θαυμαστά γεγονότα μας συνέβαιναν τις μέρες των πρώτων κατηχήσεων και βαπτίσεων στο Μπουρούντι.

Χαρακτηριστικά, την παραμονή της εορτής του αγίου Σπυρίδωνος τελέσαμε τον εσπερινό. Μετά το τέλος έσβησα όλα τα καντήλια (το τέμπλο έχει 12) και άφησα μόνο ένα του Χριστού και ένα στην εικόνα του Αγίου του ναού. Φεύγοντας από τον ναό βλέπω με έκπληξή μου το καντήλι της ενθρόνου Παναγίας μας αναμμένο. Είπα με τον λογισμό μου, ότι δεν το έσβησα καλά κι άναψε πάλι. Πήγα και το έσβησα. Το βράδυ 7:30 μ.μ. πήγα να κάνω το Απόδειπνο και είδα το καντήλι της Παναγίας να καίει. Συγκινήθηκα, χάρηκα και σκέφθηκα ότι η Παναγία θέλει το καντήλι της αναμμένο και μετά την κάθε ακολουθία. Έκτοτε άφηνα τρία καντήλια αναμμένα.

Μετά τη Λειτουργία της Κυριακής της 14ης Δεκεμβρίου άφησα ως συνήθως τώρα τρία καντήλια να καίνε. Αφού έκανα μία βόλτα και έσβησα όλα τα άλλα, ήμουν έτοιμος να φύγω. Κοιτάζω πάλι και βλέπω να είναι αναμμένο το καντήλι του αγίου Νικολάου! Πήγα γοργά και το έσβησα. Μέχρι να στρέψω τα νώτα μου και να ρίξω μια τελευταία ματιά, το καντήλι είχε ανάψει μόνο του. Έκτοτε τα ακοίμητα καντήλια έγιναν τέσσερα…

Ανήμερα των Θεοφανείων βαπτίσθηκαν 14 άτομα. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν το ζεύγος Χριστοφόρου και Ακυλίνας με το μωρό τους, τον Κωνσταντίνο. Μετά τις βαπτίσεις τους έγινε και ο γάμος αυτού του μοναδικού ζεύγους. Η μορφή και η συμπεριφορά του Χριστοφόρου με ενέπνεαν. Μετά από λίγο διάστημα του έδωσα ευλογία να είναι βοηθός του κατηχητού μας Βασιλείου. Ο πόθος του Χριστοφόρου ήταν τι πρέπει να κάνουμε για να εξαπλωθεί η Ορθοδοξία μας στη χώρα του, το Μπουρούντι. Από τότε που βαπτίσθηκαν συμμετείχαν σχεδόν ανελλιπώς τις Κυριακές αλλά και τις καθημερινές στις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Ο Χριστόφορος μαζί με άλλα παιδιά ήταν στο αναλόγιο της εκκλησίας μας και ποθούσε να μάθει τη βυζαντινή μουσική, η οποία και τον χαροποιούσε και τον κατένυσσε. Αρκεί να πω ότι στον κατανυκτικό και ευχαριστιακό ύμνο «Σε υμνούμεν…» παραμέριζε από εμάς και γονατιστός σκούπιζε τα δάκρυά του…

Στην γιορτή της αναστάσεως του Λαζάρου του έτους 2005 βαπτίσθηκαν στην εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου 15 Μπουρουντέζοι αδελφοί μας. Ανάμεσά τους και ο τελειόφοιτος της νομικής Δαμασκηνός Μπ. Δεν του ζήτησα να μου περιγράψει τι αισθάνθηκε στη βάπτισή του, όμως μόνος του μου είπε ότι, όταν πήγε το απόγευμα στο σπίτι του, μετά την βάπτισή του, κρέμασε τον ξύλινο μεγάλο Σταυρό που του έδωσα στον τοίχο του δωματίου του. Το βράδυ, μετά την προσευχή του, πριν κοιμηθεί, είδε ένα θαυμαστό φαινόμενο. Από τον Σταυρό έβγαιναν ακτίνες φωτός που ξεχύνονταν μέσα στο δωμάτιό του. Ταυτόχρονα άκουσε και μία ωραία ψαλμωδία, που έλεγε στα σουαχίλι: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

Πολλοί νεοφώτιστοι ορθόδοξοι χριστιανοί κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους μετά το βάπτισμά τους.

Ο νεοφώτιστος Σίμων Κ. που βαπτίσθηκε τον Ιανουάριο του 2007 στη λίμνη Τανγκανίκα, κοντά στην πόλη Ουβίρα του Ανατολικού Κονγκό: «Αισθάνθηκα μετά την έξοδό μου από το νερό μία αλλαγή μέσα μου, η οποία δεν προήλθε από μένα. Πριν βαπτισθώ αγαπούσα το ποτό, αλλά μετά τη βάπτισή μου δεν πίνω πια μέχρι σήμερα. Δοξασμένο να είναι το όνομα του Θεού.»

Ο Αντώνιος Μ. που βαπτίσθηκε στο ίδιο μέρος στις 26 Μαΐου 2007 αναφέρει: «Όταν μπήκα στο νερό και ο π. Σίλβεστρος με βύθισε με το χέρι του τρεις φορές μέσα λέγοντας και την επίκληση της Αγίας Τριάδος, αισθάνθηκα ότι ένα πράγμα βγήκε από πάνω μου και αισθανόμουν κνησμό στα μάτια μου. Τότε αισθάνθηκα μεγάλη χαρά μέσα στην καρδιά μου. Και μέχρι σήμερα δεν έχω όρεξη για φαγητό, διότι η χαρά έχει γεμίσει την καρδιά μου. Η προσευχή του Χριστού επίσης λέγεται μόνη της μέσα  μου. Κάθε απόγευμα που γίνεται Εσπερινός, μπαίνω στην εκκλησία και αφοσιώνεται ο νους και η καρδιά μου στις ψαλμωδίες. Ακόμη πριν και μετά από τον ύπνο επιθυμώ πολύ να προσεύχομαι, διότι μου δίνει πολλή χαρά στη ζωή μου και στην οικογένειά μου.»

Η σύζυγος του επίσης νεοφώτιστου Εμμανουήλ έγραψε τα εξής λόγια: «Βαπτίσθηκα και πήρα το όνομα Φωτεινή. Ευχαριστώ τον Θεό μας διότι μου έδωσε τη σωτηρία μου δωρεάν. Μετά τη βάπτισή μου κατάλαβα εμπειρικά ότι αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία του Θεού. Η Χάρη που έλαβα με βοηθά να ζω αρμονικά με τον άνδρα μου και το παιδί μας.»

Ένα άλλο ευχάριστο και προς δόξα Θεού γεγονός ήταν η είσοδος στην Εκκλησία μας μιας οικογένειας μουσουλμάνων. Ο άντρας πριν δέκα χρόνια ήταν χριστιανός καθολικός και κατόπιν ασπάσθηκε τον ισλαμισμό. Η γυναίκα του δεν αναπαυόταν στη θρησκεία του Μωάμεθ και τα παιδιά του δεν πήγαιναν στο τζαμί. Έψαχνε για την αρχαία Εκκλησία. Του έδωσα αρκετά βιβλία και διάβασε. Ερχόταν στην Εκκλησία μας κάθε Κυριακή. Με επίμονες παρακλήσεις του ίδιου βαπτίσθηκε ολόκληρη η επταμελής οικογένειά του στις 10 Ιουνίου 2007 και έκτοτε έγιναν ένα με την Εκκλησία μας.

Όλα αυτά τα συγκινητικά περιστατικά μας έδιναν φτερά και ο πανάγαθος Θεός μάς πληροφορούσε ότι και σ’ αυτό το μέρος της γης υπάρχει ακόμη πολύς κόσμος που ζητάει το Φώς Του και την σωτηρία του μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας μας.

Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

«Πάνω από 25.000 κεραυνοί »έπεσαν» σε διάστημα 12 ωρών, πρόσφατα, στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα 17.000 από αυτούς έπληξαν την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία! Η Βόρεια Ελλάδα ένιωσε για τα καλά την απότομη αλλαγή του καιρού, μέσα στο καλοκαίρι…», είπαν τα δελτία καιρού.
Αυτό δεν είναι τίποτε όμως μπροστά στις «25 χιλιάδες» νομοσχέδια, νόμους, παλαιές και ερχόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, ισχύουσες φορολογικές επιβαρύνσεις, περικοπές συντάξεων, επιδόματα για κλάματα…
Μερικοί βέβαια στις αστραπές γελάνε κιόλας, νομίζοντας ότι τους βγάζουν φωτογραφία. Άλλοι θαυμάζουν το εκπληκτικό θέαμα του σχιζομένου ουρανού…
Κανένας όμως δε χαίρεται για την οικονομική πορεία της ελληνικής οικογένειας, της νεολαίας, της κοινωνίας και της πατρίδας…
Μαύρισαν οι ψυχές, οι αυλές, οι γειτονιές, τα σπίτια…
«Γιατί μαυρίζει ο ουρανός, κι ας είναι καλοκαίρι;..», λέει ένα κυπριακό τραγούδι, για τον Αττίλα και την επιδρομή των Τούρκων στο νησί μας το 1974…
Στην περίπτωσή μας όμως έχουμε άλλου είδους επιδρομή… Λαίλαπα μειώσεων… Φοροεπιδρομή, Καταιγίδα περικοπών…
Μόλις ανοίξει ο παραμικρός διάλογος για τα οικονομικά, όλοι εκφράζουν την απελπισία τους, την πικρή γεύση του ψέματος, τη δυσάρεστη έκπληξη της απρόοπτης περικοπής, τον απαράδεκτο σχολιασμό που συνοδεύει τη μετάβαση από τα 751 στο 384 €, την αδιόρθωτη ανεργία και τη συναφή απόγνωση…
Κυρίως αυτό γίνεται χειροπιαστό… μόλις αρχίσουν και μιλάνε οι νέοι…:
«Μια δουλειά δεν υπάρχει, τι να κάνω, πως θα ανοίξω οικογένεια, πότε θα γίνω μάνα; (Όταν είναι η νέα, που μιλάει, και η ηλικία προχωράει απελπισμένα, μετράει απειλητικά και ο χρόνος)… Έχω βουλιάξει, είμαι 32 με πτυχίο και δεν έχω φύγει ακόμη από το σπίτι… Πάει, έτσι θα μείνω… Ευτυχώς που υπάρχει και η σύνταξη του πατέρα… Μου δίνει κάτι ψηλά που και που, για να βγαίνω έξω… Όπου και να ρώτησα για δουλειά, <μηδέν εις το πηλίκον>… Έχω στείλει το βιογραφικό μου παντού… Μόνο με «βύσμα» μπορεί να γίνει κάτι… Αυτοί γνωρίζονται μεταξύ τους… Πρέπει να βρούμε να μιλήσουμε σε κάποιον. Δε θέλω να φύγω από την Ελλάδα…»
«Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά, πικρής αναδουλειάς χειροπιαστό σκοτάδι, και μέσα στην οικογενειακή φωλιά (ας μας συγχωρέσει ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης για την παραλλαγή) το φοβισμένο χέρι του γονιού τρεμάμενο το άδειο πορτοφόλι αναδεύει και ελάχιστα ευρώπουλα μαζεύει».
Και συνεχίζεται «ο δωδεκάλογος του φτωχού και του ανέργου:
«Μου κόψαν απροειδοποίητα το επίδομα σίτισης… Έστω 130 €… Έπαιρνα τα βασικά από το Super Market… Χρωστώ και το ρεύμα… Είπαν θα κάνει black out η ΔΕΗ στους κακοπληρωτές… Πήγα και στο Νοσοκομείο για φάρμακα, με το νόμο Σαμαρά για τους ανασφάλιστους, δεν μου έδωσαν… Τα παιδιά μου έχουν μπουχτίσει στα μακαρόνια και στα όσπρια που μας δίνουν από την Εκκλησία με ελάχιστο λάδι… Στερούνται βασικών βιταμινών και τροφών. Φρούτα δεν παίρνουμε. Κρέας έχουμε πολύ καιρό να φάμε. Δεν βγαίνουμε από το σπίτι. Δεν έχουμε χρήματα να πάμε πουθενά. Τώρα θα αρχίσουν και τα σχολεία… Πως θα τα ξεκινήσω; Η κυρία των Αγγλικών μας είπε να πάρουμε αυτά τα βιβλία… Με τι λεφτά; Ο μεγαλύτερος θέλει φροντιστήριο τώρα… Όλο με τα πόδια κυκλοφορούμε, για οικονομία… Οι παππούδες δεν έχουν για να γυρίσουν οι ίδιοι καλά καλά… Ντρέπομαι κιόλας να τους ζητάω συνεχώς… Παρακαλώ το Θεό να μη πεθάνουν τώρα… Από την άλλη μεριά ακούω για κάτι μισθούς και συντάξεις επωνύμων, ανθρώπων της νυχτερινής ζωής, πολιτικών και παρατρεχάμενων, υψηλόβαθμων στελεχών εταιρειών… και κυριολεκτικά συγχύζομαι και αγανακτώ… Εκείνο δε που με λιώνει και με σβήνει κυριολεκτικά, είναι που δεν μιλάει κανένας. Δεν ξεσηκώνεται κανένας. Τα λέμε μεταξύ μας και δεν κάνουμε τίποτε…»
Αξίζει εδώ να θυμηθούμε και τον Κωστή Παλαμά στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» (Μόνο η ποίηση μας έμεινε, για να εκφραστούμε και να μιλήσουμε για τη ζοφερότητα της καταστάσεως):

«Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάϊσσες φυτρωμένα με γητειές•…
θα σε κλαίν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
……………………………

Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός…»

Δηλαδή, τώρα μόνο ο Θεός! Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια… Η κοινωνιολογία και η ψυχολογία αδυνατούν να δώσουν λύση… Τα παρηγορητικά λόγια των ποιμένων και τα συσσίτια της Εκκλησίας αρχίζουν να λιγοστεύουν κι αυτά…
Είναι πολύ παράξενο το φαινόμενο… Διότι με τόσα πολιτικά και οικονομικά ψέματα και ανακολουθίες στα προγράμματα και αντιφάσεις και υποσχέσεις αυτοανατρεπόμενες και μέτρα απάνθρωπα και πολυετή μνημόνια, ένας τόσο έξυπνος και ηρωϊκός λαός, ο ελληνικός, να μένει απαθής και ηττοπαθής, «να τον τηγανίζουν κι αυτός να σφυρίζει ανέμελα», όντως είναι ακατανόητο… Κάτι δεν πάει καλά…
Κάτι δεν κάνουμε καλά και κάποιο κρίμα μας βαραίνει…
Δεν εξηγείται αλλιώς…

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται... Δεν το σηκώνει η ψυχή μας. Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα.

(Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, γύρω στα χίλια μέτρα υψόμετρο, πάνω απο την σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στο βάθος η κορυφή του Άθωνα...)  

 Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται... 

δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 

H Αγιορείτικη λειτουργία στήν Σκήτη των Δανιηλαίων είναι κάτι άλλο, είναι μια ζώσα εμπειρία, μια μυσταγωγία, βγαλμένη μέσα απο μια παράδοση που βαστά αιώνες...

Ελάβαμε το αντίδωρο, και βγήκαμε εξω στήν αυλή με τον π. Μιχαήλ και τον Χρήστο. Πιο πέρα λίγοι επισκέπτες, Σέρβοι αν κατάλαβα καλά, μερικοί απο αυτούς γνώριζαν και Ελληνικά...

- Καθήστε για καφεδάκι είπε ένας μοναχός, και η παρέα μαζεύτηκε στο τραπεζάκι, όπου ηδη βρισκόταν ο γέροντας Δανιήλ, με την θαυμάσια ''βροντερή'' φωνή, που έδεινε έναν άλλο τόνο, υπερκόσμιο θαρείς την ώρα της ψαλμωδίας...

Φωνή βιβλική, σαν κάποιου Προφήτη.

(Τέτια φωνή, σαν κεραυνό, πρέπει να είχε και ο Μωυσής, συλλογιζόμουν...)

Καθόμουν απέναντι απο τον γέροντα, και χάζευα τις κουβέντες που γυρόφερναν γύρω απο διάφορα θέμματα, κοιτούσα την ασκητική μορφή βαθιά μέσα στα μάτια...

λές και ήθελα να αποτυπώσω την μορφή του, να ''κλέψω'' την στιγμή, και να την χαράξω στήν μνήμη μου, ως κάτι πολύτιμο...

Ώσπου μια ερώτιση έσκασε με πάταγο, ξυπνώντας με απότομα απο τις ονειροπαρμένες σκέψεις μου περί Βιβλικών Προφητών, και με επανέφερε με βια στήν σκληρή πραγματικότητα...

- Γέροντα, του λέει ο Χρήστος, (ο πιο χύμα της παρέας) τι λέτε για την σύνοδο; Τι είναι αυτά που κάνει ο πατριάρχης; Τις συμπροσευχές; Οι αλλόδοξοι είναι ''εκκλησία'';

Για να λάβει χύμα και την απάντηση απο τον γέροντα...

- Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται...

Δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα. (...)

Αυτήν την αλήθεια είπε ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 
 

Απο μικρό παιδί, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Το έσκασε 15 χρονών απο το σπίτι, πήγε ο πατέρας του να τον πάρει πίσω, ''δεν έρχομαι...'' του λέει....

Βλέπεις ο Ησυχασμός, υπήρξε πάντοτε το ακριβέστερο μέλος της Εκκλησίας. Μέσα στήν ησυχία, ο ασκητής αποκτά την εμπειρική, όντως γνώση Του Θεού, της νοεράς προσευχής, των θείων εκλάμψεων, και οδηγείται στο Θεολογείν Απλανώς...

Ίσως για αυτό τον λόγο, ολη η πανέρημος των ασκητών του Αγίου Όρους, τα φρικτά Καρούλια και τα Κατουνάκια, πλην δυο ασκητών και της σκήτης των Δανηλαίων, που κάνουν ακόμη με νύχια και με δόντια, οικονομία στίς ανορθόδοξες παραβάσεις του οικουμενικού πατριαρχίου...

Έχουν όλοι κομμένο το μνημόσυνο, στόν οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο. (...)

Aλλά αυτοί δεν λογίζουν ανθρωπαρέσκιες, Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, και ''τυφλές υπακοές'', υπηρετούν την Αλήθεια Του Θεού μέχρι αίματος...

'Ενας απο αυτούς, ο Γέροντας Μερκούριος, έφυγε για το ουράνιο ταξίδη προ καιρού.

Συνομιλώντας για αυτόν με τον Γέροντα Αυγουστίνο ... (χαρισματική, οσιακή μορφή ο πατέρας Αυγουστίνος, απο τούς τελευταίους του είδους, που ελάχιστοι γνωρίζουν τι εστί αυτός ο άνθρωπος, ίσως αν με αξιώσει ο Θεός να γράψω κάποτε για αυτόν) ανέφερε τα εξείς:

''Eδω αποκάτω έχει μια σπηλιά... κάθε Σαρακοστή, ο πατέρας Μερκούριος έφευγε απο το καλύβι του, και ερχόταν εδω. Πολλές φορές, ολο το 40ήμερο, όλες αυτές τι μέρες της νηστείας, του πνευματικού αγώνα, τις περνούσε εκεί, στήν σπηλιά..."

Βρισκόμασταν στα περί τα χίλια μέτρα υψόμετρο, στίς ερημιές του Άθωνα...

Ο πολύς ο κόσμος βέβαια, ούτε καν γνωρίζει την υπάρξη αυτών των ανθρώπων.

Το σύστημα του πλασάρει βλέπεις άλλα πρότυπα πιο ''λάιτ'' σε κάθε επίπεδο της ζωής, θες πολιτικό, θες κοινωνικό, θες θρησκευτικό...

Είναι η μοντέρνα γενιά του ''Ναι σε όλα...''

Ξέρεις, το Οχι είναι μια πάρα πολύ μικρή λέξη, αλλά χρειάζεται γιγάντιο ανάστημα για να την προφέρεις.

Και αυτοί οι Αγιορείτες Ασκητές, των φρικτών Καρουλίων, εκεί στα ερημικά Κατουνάκια, στίς σκληροτράχηλες πλαγιές του 'Αθωνα, έχουν αυτό το Ανάστημα... τον Θείο ζήλο.

Ζούν την Αγιότητα της ανυπαρξίας, και με τις προσευχές τούς βαστούν ολο τον κόσμο...

Ας έχουμε την ευχή τούς.

Πηγή: Πνεύματος κοινωνία

Η Αστυνομία Σκέψης (thought police), δεν αποτελεί πλέον κάποιο μακρινό σενάριο οργουελικής φαντασίας αλλά πρόκειται για την νέα μονάδα της περιβόητης Scotland Yard!

Μάλιστα, το νέο αμφιλεγόμενο τμήμα, χρηματοδοτείται σύμφωνα με τα βρετανικά ΜΜΕ , με 2 εκ. λίρες και έχει σαν στόχο να ερευνά ύποπτα σχόλια στο διαδίκτυο!

Θα υποστηρίζεται απο έναν στρατό εθελοντών, ειδικά εκπαιδευμένων για να αναζητούν οτιδήποτε ανάρμοστο δημοσιεύεται στα κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook και το Twitter.

Αφού εντοπιστεί κάτι ύποπτο, θα αναφέρεται στους υπεύθυνους αξιωματικούς ώστε αυτοί με την σειρά τους, να εντοπίζουν τους ύποπτους χρήστες και να τους διώκουν!

Μόνο για την παρακολούθηση του Twitter, η Scotland Yard ξοδεύει 1.7 εκ λίρες ετησίως και 5 ντετέκτιβ!

Οι Βρετανικές οργανώσεις για τις κοινωνικές ελευθερίες εκφράζουν την σφοδρή αντίδραση τους στην νέα αυτή μονάδα, ισχυριζόμενοι ότι το αποτέλεσμα θα είναι οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων, να σταματήσουν να δημοσιοποιούν τις απόψεις του λόγο του φόβου σύλληψης τους!

Μάλιστα ο ηγέτης των Δημοκρατικών Tim Farron σχετικά με το θέμα ήλωσε: «Θέλουμε περισσότερη αστυνομία στους δρόμους και όχι στην σκέψη μας!» 

Φυσικά ελάχιστα ΜΜΕ παγκόσμιας εμβέλειας αναμετάδωσαν την εν λόγο είδηση - Μόλις 4 (και αυτά Βρετανικά) απο τα περίπου 40 που υπάρχουν!

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Πόσο προφητικό μπορεί να είναιένα μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1948 ;

Όσοι το έχουν διαβάσει άλλωστε μπορούν να αναγνωρίσουν στην λογοτεχνική τους απόδοση λεπτομέρειες της ζωής που ζούμε 68 ολόκληρα χρόνια μετά.

Τώρα, η τηλεοθόνη του μυθιστορήματος έχει πολλαπλασιαστεί στις οικείες των ανθρώπων, και που ξέρεις, ίσως το ματάκι της ενσωματωμένης κάμερας στην οθόνη του υπολογιστή σου να παρακολουθεί τις καθημερινές σου δραστηριότητες, παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες στο δίκτυο εκείνων που λειτουργούν για να ολοκληρώσουν το σχέδιο που έχει δύο σημαντικές φάσεις:

Πρώτον την Στέρηση της κυριολεκτικής Ελευθερίας του ατόμου, και δεύτερον, την πλήρη στέρηση της Πνευματικής ελευθερίας, κάτι που θα σημάνει και την πλήρη υποδούλωση του Ανθρώπινου είδους, την Αρχή του Μεταμοντέρνου Σκοταδισμού.

Οι κοινωνικές και πνευματικές προεκτάσεις του σχεδίου συνδέονται σχεδόν άρρηκτα.

Και για να διαπιστώσεις το βαθύτερο πλαίσιο που θέλει το μυαλό σου πειθήνιο και δίχως δυνατότητα έμπνευσης, πνευματικής υπέρβασης, και εξέλιξης οποιασδήποτε εκδήλωσης μπορεί να σε πάει ένα βήμα κοντύτερα σε μία ανώτερη πνευματικά κατάσταση, θα πρέπει να αναγνωρίσεις το κοινωνικό πλαίσιο του «σχεδίου» που συνοψίζεται στο τρίπτυχο που εισήγαγεο Όργουελ στο διάσημο μυθιστόρημά του: 

Μέσα σε αυτές τις τρεις φράσεις κρύβονται όλες οι κινήσεις που πραγματοποιούνται σε πλήρη έκταση τον τελευταίο καιρό!

Πηγή:Λόγιος Ερμής