Μετά από 183 χρόνια ελεύθερου βίου θα λειτουργήσει στην Αθήνα τζαμί, με βάση την πρόσφατη απόφαση της Βουλής Η Αθήνα επισήμως απελευθερώθηκε στις 31 Μαρτίου του 1833.

Σε εφαρμογή της απόφασης του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου ο βαυαρός υπολοχογαγός Χριστόφορος Νέζερ (παππούς του μεγάλου μας ηθοποιού, ο οποίος έφερε το όνομα και το επώνυμο του παππού του), επικεφαλής αγήματος έφτασε στον Ελαιώνα, θαύμασε την κοντά ευρισκόμενη Ακρόπολη και ανέμενε να του παραδοθεί η πόλη από τον οθωμανό φρούραρχο. Αυτός όμως είχε ήδη αποχωρήσει, μαζί με τους οθωμανούς κατοίκους της...

Τότε για πρώτη φορά κτύπησε η καμπάνα του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, στην Πλάκα. Φυλασσόταν σε κρύπτη, αφού δεν επιτρεπόταν το κτύπημά της. Στους αιώνες της σκλαβιάς μόνο ο μουεζίνης ακουγόταν... Στην ελεύθερη Αθήνα έκτοτε δεν υπήρχε σε λειτουργία τζαμί...

Να κατασκευασθεί τζαμί στην Αθήνα ήταν παλαιά επιδίωξη των μουσουλμανικών κρατών. Μεταξύ αυτών η πολύ επιθετική στην εξάπλωση του ισλαμισμού Σαουδική Αραβία και η πάντοτε με επεκτατικές βλέψεις γειτονική Τουρκία. Έως τη δεκαετία του 1990 η Ελλάδα ανεχόταν ο τελευταίος όροφος κεντρικού ξενοδοχείου να έχει μετατραπεί σε τζαμί, προς χρήση των μελών των διπλωματικών αποστολών των μουσουλμανικών χωρών.

Κατά τη δεκαετία του 1990 περνούν παράνομα στην Ελλάδα μουσουλμάνοι οικονομικοί μετανάστες από Πακιστάν, Αίγυπτο, Μπαγκλαντές. Η Τουρκία ευνοεί τη μετανάστευση τους και η χώρα μας δεν έχει την οργάνωση για να αντιμετωπίσει το ρεύμα. Τότε, επί κυβερνήσεων Σημίτη, προωθείται η άποψη ότι η χώρα μας κατέστη «πολυπολιτισμική». Η ιδεολοψία υποστηρίζεται από τους «εκσυγχονιστές» και τους «νεοκομμουνιστές». Τότε από τη Σαουδική Αραβία γίνεται ανεπιτυχής απόπειρα να κτιστεί μεγάλο ισλαμικό κέντρο σε κτήμα 40 στρεμμάτων στην Παιανία, δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Από την Τουρκία γίνεται άλλη ανεπιτυχής προσπάθεια να λειτουργήσουν στην Αθήνα το Φετιχιέ τζαμί (Το τζαμί του πορθητή) και αυτό του Τζισδαράκη, που βρίσκονται στην πλατεία Μοναστηρακίου. Προφανώς για να θυμίζει στους γκιαούρηδες Έλληνες, ότι ήσαν κάποτε ραγιάδες στους προγόνους του Προέδρου Ερντογκάν. Σημειώνεται ότι το «μοναστηράκι» της Παναγίας της Αθηνιώτισσας είναι σκαλοπάτια κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, ενώ τα δύο τζαμιά υπερυψωμένα, για να δείχνουν την υπεροχή του Οθωμανού δυνάστη επί του γκιαούρη Έλληνα.

Οι πιέσεις για το τζαμί αυξήθηκαν μαζί με το χρέος... Έγιναν αφόρητες. Τώρα οι μουσουλμάνοι αποκτούν το τζαμί τους στον Ελαιώνα, κοντά στην Ακρόπολη. Στην αρχαιότητα ήταν τόπος ιερός των Αθηναίων, εκεί ήταν και η ελιά του Πλάτωνα. Στους μεσαιωνικούς χρόνους η περιοχή ήταν γεμάτη από Ορθόδοξους Χριστιανικούς Ναούς...Με την απελευθέρωση από τους Τούρκους αναπτύχθηκε, αλλά η χωρίς μελέτη εγκατάσταση εργοστασίων και άλλων παραγωγικών μονάδων υποβάθμισε την περιοχή... 190 χρόνια από τότε που ο Κιουταχής έκαψε 150.000 ελαιόδενδρα, κατά την πολιορκία των Αθηνών, ο Ελαιώνας, πάλιν, εάλω...

Πηγή: Θρησκευτικά

Τό σχολικό βιβλίο τοῦ ὁποίου τό περιεχόμενο θά ἀναλύσουμε ἐδῶ[1] , μαζί καί τά βιβλία Α΄ καί Β΄ γυμνασίου, μέ τά ὁποῖα εἶχαν τεθεῖ ταυτοχρόνως σέ ἰσχύ, εἶναι γεγονός ὅτι, εἶχαν ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς παραδόσεώς τους σέ ἐκπαιδευτικούς και μαθητές προξενήσει ἀλλεπάλληλα δυσμενή σχόλια. Παρ΄ ὅλα αὐτά ἐπίσης ἰσχύουν δύο γεγονότα:
Πρῶτον, τό βιβλίο αὐτό ἐξακολουθεῖ νά διδάσκεται μέχρι καί τό τρέχον σχολικό ἔτος (2015-16). Δεύτερον, μέχρι σήμερα κανένας δέν ἔχει προβεῖ σέ ἀναλυτική δημοσίευση τῶν πολλῶν καί ποικίλων προβλημάτων, τά ὁποῖα τό χαρακτηρίζουν.         

Τό βιβλίο αὐτό δέν ἔχει θεματική πληρότητα, οὔτε ἀπόλυτη θεολογική εὐστοχία, οὔτε ἱστορική ἀκρίβεια, οὔτε γλωσσική ἐπάρκεια, οὔτε εἰκονογραφική ἐπάρκεια. Χωλαίνει σέ ὅλους αὐτούς τούς τομεῖς. Ὅλα αὐτά τά διαπίστωσε ὁ γράφων διδάσκοντάς το ἐπί σειρά ἐτῶν σέ πολλά σχολικά τμήματα. Ἄς δοῦμε ὅμως ἀναλυτικά τά προβλήματικά σημεῖα τοῦ ὑπό ἐξέταση βιβλίου.

Α΄. Θεολογικά σφάλματα

Στόν τίτλο τοῦ μαθήματος 3 ἡ Πεντηκοστή χαρακτηρίζεται ὡς τό «τό ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ τίτλος ὀφείλεται στό πρόγραμμα σπουδῶν[2] . Ὁ χαρακτηρισμός ὅμως «τό ξεκίνημα» δέν εἶναι σωστός. Ὁ παραδοσιακός χαρακτηρισμός γιά τήν Πεντηκοστή εἶναι «ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας». Αὐτό πρέπει νά καθίσταται σαφές στά σχολικά βιβλία καί νά τό μαθαίνουν τά παιδιά.

Στό γ΄ μέρος τοῦ μαθήματος 11 «Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος» ἀναφέρεται ὡς πιθανή ἐξήγηση γιά τήν προσωνυμία «θεοφόρος», ὅτι μπορεῖ νά εἶδαν οἱ χριστιανοί μετά τό μαρτύριό του χαραγμένο στό στῆθος του τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ἀφοῦ ὅμως  τά θηρία εἶχαν κατασπαράξει τόν μάρτυρα, τό στῆθος του δέν θά εἶχε μείνει ἀνέπαφο. Ἐπίσης εἶναι ἀπίθανο καί ἐτυμολογικά καί χρονολογικά νά ἦταν τό παιδί τό ὁποῖο κράτησε καί ἔδειξε ὁ Χριστός ὡς ὑπόδειγμα ἀθωότητος[3] . Τό πιό πιθανό, μέ βάση ὅσα ἀναφέρει τό κείμενο τοῦ μαρτυρίου του, εἶναι ὅτι συνήθιζε νά ἀποκαλεῖ ἔτσι τούς χριστιανούς, ἀκόμη καί τόν ἑαυτό του, ὅπως βλέπουμε στίς ἐπιστολές του. Σύμφωνα μέ τό μαρτύριο, ὅταν τόν ἐρώτησε ὁ αὐτοκράτωρ Τραϊανός «τίς ἐστι Θεοφόρος», ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ὁ Χριστόν ἔχων ἐν στέρνοις»[4] . Σήμαινε δηλαδή ὁ χαρακτηρισμός αὐτός τόν πιστό στόν Χριστό.

Ὁ ὁρισμός τόν ὁποῖον δίνει τό ὑπό ἐξέταση βιβλίο γιά τίς αἱρέσεις στήν εἰσαγωγική παράγραφο τοῦ μαθήματος 14 «Αἰρέσεις: ἐσωτερική πληγή τῆς Ἐκκλησίας» δέν εἶναι σωστός. Ἀναφέρει ὅτι: «αἵρεση ὀνομάζεται ἡ ἐπιλογή ἑνός μέρους ἀπό τό σύνολο τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί ἡ ἐμμονή σέ αὐτό»[5] . Μέ αὐτόν τόν παράδοξο ὁρισμό δίνεται ἡ ἐντύπωση, ὅτι οὐσιαστικά ἡ αἵρεση δέν ἀποκλίνει ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῷ στήν πραγματικότητα κάθε αἵρεση συνιστᾶ ἀπόκλιση ἀπό αὐτήν καί στρέβλωση αὐτῆς. Ἐξ ἄλλου, καί αὐτό πρέπει νά προσεχθεῖ ἰδιαίτερα, κάθε στρεβλωτικό ἰσχυρισμό τους οἱ αἱρέσεις δέν τόν ἀντλοῦν μόνο μέσα ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἐπινοοῦν καί καθαρά δικές τους θεωρίες, τίς ὁποῖες δέν τίς βλέπουμε κατά κανένα τρόπο στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.

Στό μάθημα 17 «Χριστιανική ἄσκηση – μοναχισμός» δέν ἀναφέρεται ρητά ὁ τρίπτυχος κανόνας τῆς μοναχικῆς ζωῆς: πενία (ἀκτημοσύνη), παρθενία (ἀγαμία), ὑπακοή, πράγμα τό ὁποῖο, πιστεύουμε ὅτι εἶναι σημαντικό θεολογικό σφάλμα. Σέ αὐτό μάλιστα τό μάθημα φαίνεται τό σχολικό βιβλίο κατώτερο ἀπό τό πρόγραμμα σπουδῶν, τό ὁποῖο ἀναφέρει καί τήν ἔννοια τοῦ ἠσυχασμοῦ, τήν ὁποία λησμόνησε τό σχολικό βιβλίο.

Πρέπει νά ἐπισημάνουμε, ὅτι δύο φορές τό σχολικό βιβλίο περιλαμβάνει τό ἴδιο σοβαρό ἀτόπημα στό μάθημα 19 «Εἰκονομαχία: μία τραγωδία πού συγκλόνισε τήν Ἐκκλησία». Στήν εἰσαγωγική παράγραφο: «Οἱ εἰκονολάτρες ἤ εἰκονόφιλοι, ἀντίθετα, ὑπερασπίζονταν τήν παρουσία τῶν εἰκόνων στούς ναούς μέ ὑπερβολικές πολλές φορές ἐκδηλώσεις λατρείας»[6]  καί στό β μέρος τοῦ μαθήματος: «Ὁ Κωνσταντῖνος Ε΄ (741-775), ἀργότερα, σκλήρυνε τόν ἀγώνα κατά τῶν εἰκόνων.  Ἔκλεισε τά μοναστήρια καί κατεδίωξε τούς μοναχούς πού ὑποστήριζαν τή λατρεία τῶν εἰκόνων»[7] . Εἶναι ἀσύλληπτο, τό πῶς ὑπέπεσαν ὀρθόδοξοι θεολόγοι σέ τέτοιου εἴδους σφάλμα καί μάλιστα δύο φορές. Καί εἶναι ἐπίσης ἀσύλληπτο τό πῶς δέν ὑπέπεσε τό σφάλμα αὐτό στήν ἀντίληψη τῶν κριτῶν - ἀξιολογητῶν τοῦ βιβλίου. Ὡς γνωστόν, ὁ χαρακτηρισμός «εἰκονολάτρες» ἦταν ὕβρις, τήν ὁποίαν ἀπηύθυναν οἱ εἰκονομάχοι πρός τούς εἰκονοφίλους καί δέν ἐπιτρέπεται νά τή χρησιμοποιοῦμε. Οἱ δέ μοναχοί δέν ὑποστήριζαν λατρεία τῶν εἰκόνων, ἀλλά τιμή πρός αὐτές, ἀλλιῶς θά ἦταν εἰδωλολάτρες.

Ὁ τίτλος τοῦ μαθήματος 21 «Ἐκκλησιαστική τέχνη Β΄: Ὑμνολογία» εἶναι ἀπολύτως ἐσφαλμένος, ὀφείλεται δέ στό πρόγραμμα σπουδῶν. Ἀντί «ὑμνολογία» ἔπρεπε νά ἀναφέρει «ὑμνογραφία». Ἐνῷ στήν εἰσαγωγική παράγραφο, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ τόν τίτλο, ἀναφέρεται σωστά τί εἶναι ὑμνολογία καί τί ὑμνογραφία, στόν τίτλο ἀναφέρεται λάθος. Θά ἦταν δυνατόν, πιστεύουμε, νά μή ἀκολουθεῖται δουλικά τό πρόγραμμα ἀπό τούς συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου, ἀλλά νά διορθώνεται ὅπου αὐτό σφάλλει.

Στό ἴδιο ἐπίσης μάθημα δέν εἶναι ἀκριβής ἡ ἑξῆς περιγραφή ἡ ὁποία ἐξηγεῖ γιατί τό ἐκκλησιαστικό ποιητικό εἶδος τοῦ «κανόνος» λέγεται ἔτσι: «ὀνομάζεται ἔτσι, ἐπειδή ὁ μελωδός χρησιμοποιοῦσε ὡς κανόνα – χάρακα κάποια συγκεκριμένα γεγονότα ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ὅπως τό θαῦμα τῆς σωτηρίας τοῦ Ἰωνᾶ μέσα στήν κοιλιά τοῦ θαλασσίου κήτους, τόν ὕμνο τῆς Θεοτόκου πρός τό Θεό κ.ἄ.»[8] . Κατ΄ ἀρχήν οἱ μαθητές δέν κατανοοῦν ἐδῶ τί σημαίνει κανόνας – χάρακας καί πρέπει νά τούς ἐξηγήσουμε, ὅτι τούς χρησίμευαν ὡς πρότυπο, ὡς παράδειγμα, βάσει τοῦ ὁποίου θά δημιουργοῦσαν τό δικό τους ποιητικό ἔργο. Ἔπειτα πρέπει νά γνωρίζουμε, ὅτι δέν ἦταν ἁπλῶς γεγονότα, ἀλλά ὠδές τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δηλαδή ἔρρυθμα ἀποσπάσματα, ὀκτώ τῆς Παλαιᾶς καί ἕνα τῆς Καινῆς.

Στό α μέρος τοῦ μαθήματος 26 «Τό σχίσμα τοῦ 1054: γεγονός μεγάλης ὀδύνης» ἐξιστορεῖται ἕνα ἀπό τά αἴτια τοῦ σχίσματος τελείως ἐσφαλμένα: «Οἱ κάτοικοι τῆς νότιας Ἰταλίας καί τῆς Σικελίας θαύμαζαν τίς παραδόσεις καί τή λαμπρότητα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί Αὐτοκρατορίας. Ὁ Πάπας Λέων Θ΄ (1049-1054) προσπάθησε νά εἰσαγάγει τά λατινικά ἔθιμα στή λατρεία, στήν ἐκκλησιαστική καί στήν κοινωνική ζωή τῶν περιοχῶν αὐτῶν.»[9]

Ἡ ἱστορική ἀλήθεια εἶναι τελείως διαφορετική, δέν ἐθαύμαζαν ἁπλῶς οἱ κάτοικοι τίς παραδόσεις καί τή λαμπρότητα τῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας καί αὐτοκρατορίας. Αὐτοί οἱ ἰσχυρισμοί καταντοῦν ἀστεῖοι. Οἱ περιοχές Ἀπουλίας, Καλαβρίας καί Σικελίας ὑπάγονταν ἐκκλησιαστικῶς στό πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί πολιτικά στήν αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ Ρώμη ἀποφάσισε νά τίς ἀποσπάσει. Σέ αὐτό τό ἐγχείρημα τή βοηθοῦσε τό γεγονός, ὅτι Νορμανδοί καί Σαρακηνοί ἐπιδρομεῖς ἀπέσπασαν διάφορα τμήματα αὐτῶν τῶν περιοχῶν ἀπό τήν πολιτική διοίκηση τοῦ Βυζαντίου.

Στό μάθημα 30 «Ἡ ἀνατολική Ἐκκλησία κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας». ὁ χαρακτηρισμός «ἀνατολική»[10]  στόν τίτλο, δέν εἶναι ἐπιτυχής. Ἡ Ἐκκλησία μας δέν προσδιορίζεται ἀπό γεωγραφικούς ὅρους, ἀλλά ἀπό τήν πίστη της. Εἶναι λοιπόν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί δέν χρειάζεται κανέναν ἄλλο προσδιορισμό. Βεβαίως ὁ ὡς ἄνω ἐσφαλμένος χαρακτηρισμός ὀφείλεται στό πρόγραμμα σπουδῶν. Τό γεγονός ὅμως αὐτό δέν ἀπαλλάσσει τούς συγγραφεῖς τοῦ σχολικοῦ βιβλίου ἀπό κάθε εὐθύνη, ἐφ΄ ὅσον συμβιβάσθηκαν καί δέχθηκαν κάτι ἐσφαλμένο.

Β΄. Ἱστορικά σφάλματα

Στό μάθημα 4 «Ἱεροσόλυμα: πρότυπο χριστιανικῶν κοινοτήτων». Τό γεγονός ὅτι οἱ ἑπτά διάκονοι ἔφεραν ὅλοι ὀνόματα ἑλληνικά, θεωρεῖται ἀπό τούς συγγραφεῖς τοῦ σχολικοῦ βιβλίου ὡς ἀπόδειξη τῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ[11] . Δέν γνωρίζουμε ποῦ φαίνεται ἐδῶ ὁ ρωμαϊκός πολιτισμός, ἀφοῦ κανένας ἀπό τούς διακόνους δέν ἔφερε ὄνομα λατινικό, ὁπωσδήποτε ὅμως φαίνεται ὁ ἑλληνικός πολιτισμός!

Στό γ μέρος τοῦ μαθήματος 5 «Ὁ πρῶτος διωγμός τῶν χριστιανῶν» ἀναφέρεται, ὅτι «μετά ἀπό μερικά χρόνια, τό 70 μ.Χ., οἱ Ρωμαῖοι κατέστρεψαν τελείως τήν πόλη καί κατέλυσαν τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ.»[12]  Δέν ἀναφέρει, ὅτι τό ὑποτιθέμενο «κράτος» τοῦ Ἰσραήλ δέν ἦταν ἀνεξάρτητο, ἀλλά ἀποτελεῖτο ἀπό μερικά ἀπολύτως ὑποτελή, δηλαδή ἀπολύτως ἐξαρτημένα ἀπό τούς Ρωμαίους κρατίδια καί πρίν ἀπό τήν καταστροφή προηγήθηκε ἐπανάσταση, διότι ἔτσι ὅπως τό λέγει, εἶναι σάν νά ξεκίνησαν οἱ Ρωμαῖοι ἀπρόκλητα τόν πόλεμο. Ἐπίσης δέν ἀναφέρει, ὅτι ἀκολούθησε καί μία ἀκόμη ἐπανάσταση, ἡ ὁποία διήρκεσε ἀπό τό 122 ἕως τό 135 μ.Χ. καί ἐπίσης ἀπέτυχε.

Ἀναφέρει τό σχολικό βιβλίο στό μάθημα 9 «Οἱ μεγάλοι διωγμοί τῶν χριστιανῶν» ὡς ἑξῆς τά λόγια τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται νά βλασφημήσει τόν Χριστό: «ὁ Πολύκαρπος τοῦ ἐξήγησε ὅτι εἶναι χριστιανός καί ὅτι δέ θά μποροῦσε νά βλασφημήσει τό Χριστό πού ὑπηρετεῖ ὀγδόντα χρόνια.»[13]  Μᾶλλον κάποιος τά ἔγραψε αὐτά ἀπό μνήμης, ἀλλά ἡ μνήμη του τόν πρόδοσε. Ὁ ἅγιος Πολύκαρπος εἶπε τά ἑξῆς στόν Ἀνθύπατο: «ὀγδοήκοντα καί ἕξ ἔτη δουλεύω αὐτῷ καί οὐδέν μέ ἠδίκησεν· πῶς δύναμαι βλασφημῆσαι τόν βασιλέα μου, τόν σώσαντά με;» [14] . Δηλαδή «ὀγδονταέξι ἔτη εἶμαι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ καί ποτέ δέν μέ ἀδίκησε· πῶς λοιπόν θά μποροῦσα νά βλασφημήσω τόν βασιλέα μου, ὁ ὁποῖος μέ ἔσωσε;».

Ὁ τίτλος τοῦ μαθήματος 12 «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων: ἕνας νέος δρόμος ἀνοίγεται γιά τούς χριστιανούς» παρουσιάζει πρόβλημα. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεδιολάνων δέν πρόλαβαν νά δημοσιευθοῦν ὡς νόμος, δέν ἔγιναν ποτέ διάταγμα. Ἡ οὐσία ὅμως εἶναι, ὅτι κατέπαυσαν οἱ διωγμοί καί ἀφέθηκε ἐλεύθερη ἡ πίστη καί ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας.

Στό ἴδιο μάθημα ἀναφέρεται ὅτι «Οἱ διωγμοί τῶν χριστιανῶν καί τά δεινά πού γιά τρεῖς αἰῶνες ὑπέστησαν ἔδωσαν τήν ἀφορμή γιά τήν καθιέρωση τῆς ἀνεξιθρησκίας.»[15]  Ἐάν λόγῳ τῶν σφοδρῶν διωγμῶν εἶχε ἐξαλειφθεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποιός θά θυμόταν νά παραχωρήσει ἀνεξιθρησκία ἐξ αἰτίας της; Ὀρθή διαπίστωση ἑπομένως σχετική μέ τό θέμα εἶναι, ὅτι ἡ ἐπιβίωση τῆς χριστιανικῆς πίστεως παρ΄ ὅλους τούς διωγμούς καί τά δεινά τά ὁποῖα ὑπέστησαν οἱ χριστιανοί γιά τρεῖς αἰῶνες, ἔδωσε τήν ἀφορμή γιά τήν καθιέρωση τῆς ἀνεξιθρησκίας.

Στό α μέρος τοῦ μαθήματος 13 «Χριστιανισμός - Ἑλληνισμός: μία ἰδιότυπη συνάντηση» ἀναφέρεται: «Ἡ προετοιμασία γιά τή γνωριμία τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ μέ τόν Χριστιανισμό ξεκίνησε τόν 3ο π.Χ. αἰ. ἀπό τόν Μ. Ἀλέξανδρο καί τούς διαδόχους του. Ὁλόκληρος ὁ τότε κόσμος ἦταν ἑνωμένος μέ βάση ἕναν πολιτισμό: τόν ἑλληνικό. Στό πλαίσιο αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τό ἰουδαϊκό κράτος ἄρχισε νά ἐπηρεάζεται ἀπό τό ἑλληνικό πνεῦμα στήν πολιτική καί στήν κοινωνική του ζωή, στά γράμματα καί στήν παιδεία του.»[16]  Δέν γνωρίζουμε ποιό ἰουδαϊκό κράτος ἀναφέρει κατά τόν τρίτο αἰώνα π.Χ. Προφανῶς ἐννοεῖ τήν ἰουδαϊκή κοινωνία, διότι ἰουδαϊκό κράτος δέν ὑπῆρχε ἀπό τόν 6ο αἰ. π.Χ. Ὅσον ἀφορᾶ δέ τόν ἀναφερόμενο τρίτο αἰώνα, μᾶλλον ἐννοεῖ τόν τέταρτο αἰώνα, ἀφοῦ ἀναφέρει τόν μέγα Ἀλέξανδρο, ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν κατά τόν τέταρτο αἰώνα ἔζησε (356-323 π.Χ.).

Στό β μέρος τοῦ μαθήματος 19 «Εἰκονομαχία: μία τραγωδία πού συγκλόνισε τήν Ἐκκλησία» ἀναφέρεται: «Τό 754 συγκαλεῖται Σύνοδος στό ἀνάκτορο πού βρίσκεται στήν ἀσιατική ἀκτή τῆς Κωνσταντινούπολης, στήν περιοχή Ἱέρεια, ἡ ὁποία θεσμοθετεῖ τίς εἰκονομαχικές ἀντιλήψεις.»[17]  Ἔπρεπε νά ἀναφέρεται «ἀσιατική ἀκτή τοῦ Βοσπόρου», διότι ἡ Κωνσταντινούπολη δέν ἔχει ἀσιατικη ἀκτή, εἶναι καθαρά εὐρωπαϊκή πόλη.

Ὁ ὅρος «ρυθμοί» τῶν ναῶν εἶναι ἐσφαλμένος καί κακῶς χρησιμοποιεῖται στό μάθημα 20 «Ἐκκλησιαστική τέχνη Α΄: Ναοδομία καί ἁγιογραφία»[18] . Τόν ἴδιο ὅρο χρησιμοποιεῖ καί τό πρόγραμμα σπουδῶν. Ὁ σωστός ὅρος εἶναι «τύποι» ναῶν. Ὁ ὅρος «ρυθμοί» χρησιμοποιεῖται μόνο γιά τούς ἀρχαίους ναούς, οἱ ὁποῖοι διακρίνονται βάσει τῶν κιονοκράνων τους.

Στό τέλος τοῦ μαθήματος 21 «Ἐκκλησιαστική τέχνη Β΄: Ὑμνολογία» ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «ἐνῷ κατά τούς ὀκτώ πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες ἡ ἐξέλιξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑμνωδίας (ποίηση καί μέλος) ἦταν ραγδαία, σήμερα παραμένει ἡ ὑμνωδία αὐτή χωρίς ποιοτική ἐξέλιξη γιά περίπου χίλια διακόσια χρόνια. Εἶναι καιρός, ὅμως, νά συνεχισθεῖ ἡ πορεία μέ μία προσπάθεια ἀπόδοσης τῶν ὕμνων σέ πιό κατανοητή γλώσσα, ὥστε νά γίνει ἐμφανές ὅτι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἀφορᾶ ὅλο τόν κόσμο, ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ὅτι δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μουσειακό θησαυρό.»[19]

Πρέπει ἐδῶ νά γίνει κατανοητό, ὅτι κάθε καλλιτεχνική, συχνά μάλιστα καί ἁπλῶς τεχνική, δραστηριότητα τοῦ ἀνθρώπου φθάνει σέ ἕνα ὕψιστο σημεῖο τελειότητας, πέρα ἀπό τό ὁποῖο δέν ὑπάρχει δυνατότητα ἀναπτύξεως, διότι ἐλλοχεύει πλέον ὁ κίνδυνος καταστροφῆς του. Αὐτό συνέβη τουλάχιστον μέ τή βυζαντινή μουσική. Πέραν τούτου, ὅσον ἀφορᾶ τήν ὑμνογραφία, κανένας δέν ἐμποδίζει τούς ὑμνογράφους νά ἐπινοήσουν νέα εἴδη ὕμνων, χρειάζεται βέβαια ταλέντο καί τόλμη γιά νά γίνει κάτι τέτοιο.

Ἀπορία προξενεῖ ἡ παντελῶς ἀναιτιολόγητη ἀπόπειρα τοῦ σχολικοῦ βιβλίου νά συνδέσει τήν πρόοδο στήν ὀρθόδοξη ὑμνογραφία μέ προσπάθεια ἀπόδοσης τῶν ὕμνων σέ πιό κατανοητή γλώσσα. Πιστεύουμε κατ΄ ἀρχήν ἀκράδαντα, ὅτι ἡ ἀπόδοση τῶν ἤδη ὑπαρχόντων ἱστορικῶν ὕμνων στήν καθομιλουμένη σύγχρονη ἑλληνική δέν θά ἀποτελοῦσε πρόοδο στήν ὑμνογραφία.

Ἀνεξάρτητα ἀπό αὐτό, πιστεύουμε ὅτι, ἄν ἐν τέλει ἐκπονηθοῦν τέτοιες ἀποδόσεις δέν θά πρέπει καί νά ψάλλονται καί ἐπίσης δέν θά πρέπει νά ἀντικαταστήσουν τούς πρωτότυπους ὕμνους, ἀλλά νά τυπωθοῦν  σέ βιβλία, τά ὁποῖα θά ἔχουν σέ παράλληλες στῆλες πρωτότυπο καί νεοελληνική ἀπόδοση[20] . Τά βιβλία αὐτά θά συμβουλεύεται, κατά τή διάρκεια τῶν ἀκολουθιῶν ἤ στό σπίτι του, ὅποιος πιστός δυσκολεύεται νά κατανοήσει τήν πρωτότυπη γλώσσα τῶν ὕμνων.

Κατά τά ἄλλα, θά μποροῦσαν, ὅταν θά ὑπάρξουν περιπτώσεις νέων ἁγίων, νά συντεθοῦν οἱ ἀσματικές τους ἀκολουθίες στή νέα ἑλληνική, ὄχι ὅμως ἡ μετάφραση τῶν παλαιῶν ἀριστουργημάτων νά τά ἀντικαταστήσει, οὔτε νά συντεθοῦν ἐξ ὑπαρχῆς νέοι ὕμνοι γιά νά ἀντικαταστήσουν τούς παλαιούς. Τέτοια ἀπόπειρα θά ἦταν μέγα ἀνοσιούργημα καί τερατούργημα!

Γ΄. Γλωσσικά σφάλματα

Στό μάθημα 9 «Οἱ μεγάλοι διωγμοί τῶν χριστιανῶν» ἀναφέρεται: «γίνεται διάλογος μέ τούς ἐθνικούς στή βάση τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καί τοῦ πολιτισμοῦ»[21] . Τό ἴδιο ἀναφέρεται καί στό μάθημα 26 «Τό σχίσμα τοῦ 1054: γεγονός μεγάλης ὀδύνης»: «ἀκυρώνει τήν κοινωνία τους στή βάση τῆς ἰσότητας καί τῆς διαφορᾶς»[22] . Προσπαθούσαμε μέ πολύ κόπο νά καταλάβουμε, τί νά σημαίνουν αὐτές οἱ ἀκατανόητες φράσεις. Καί ἄν ἕνας ἐκπαιδευτικός μέ δεκαετίες ὁλόκληρες διδακτικῆς ὑπηρεσίας καί συγγραφικῆς δράσεως δέν καταλαβαίνει τούς γλωσσικούς ἀκροβατισμούς ἑνός σχολικοῦ βιβλίου, εἶναι εὔκολο νά φαντασθοῦμε, ἄν τούς καταλαβαίνει ἕνας δεκατετράχρονος μαθητής. Μετά ἀπό πολλή σκέψη καταλήξαμε στό συμπέρασμα, ὅτι μᾶλλον εἶναι ἀτυχής μεταφορά στή δημοτική τῆς φράσεως «γίνεται διάλογος μέ τούς ἐθνικούς βάσει τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καί τοῦ πολιτισμοῦ». Ἄν λοιπόν θέλουμε νά γράφουμε σωστή δημοτική καί νά μή κακοποιοῦμε τήν ἑλληνική γλώσσα, θά πρέπει ἐδῶ νά γράψουμε: «γίνεται διάλογος μέ βάση τήν ἑλληνική φιλοσοφία καί τόν πολιτισμό», ὅπως καί τήν ἄλλη φράση πρέπει νά τή γράψουμε ὡς ἑξῆς: «ἀκυρώνει τήν μέ βάση τήν ἰσότητα καί τή διαφορά κοινωνία τους».

Τό γ΄ μέρος τοῦ μαθήματος 16 «Μέγας Βασίλειος: ἕνας κορυφαῖος ἱεράρχης» τιτλοφορεῖται «Οἱ ἐπιστολές τοῦ Μ. Βασιλείου: εἰκόνα ἑνός Μεγάλου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας»[23] , ἀλλά ὁμιλεῖ γιά ὅλο τό συγγραφικό ἔργο τοῦ μεγάλου Βασιλείου. Καί δέν κατανοοῦμε γιατί θά ἔπρεπε νά ὁμιλήσει μόνο γιά τίς ἐπιστολές του, ἀφοῦ ὅλο τό συγγραφικό ἔργο του εἶναι ἀνεκτίμητο.

Ἄλλο ἕνα σημεῖο στό ὁποῖο φαίνεται ἡ γλωσσική ἀνεπάρκεια τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου εἶναι τό ἑξῆς. Στό μάθημα 27 «Μαρτίνος Λούθηρος. Ἡ Μεταρρύθμιση στή δυτική χριστιανοσύνη» ἀναφέρεται: «Ἀπό τό 14ο αἰώνα ἡ παπική δύναμη ἄρχισε νά δέχεται πλήγματα στό κύρος της (ὑπῆρξε ἐποχή, τό 1378-1415, ὅταν ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία εἶχε δύο Πάπες, ἕναν μέ ἕδρα τή Ρώμη καί ἄλλον μέ ἕδρα τήν Ἀβινιόν τῆς Γαλλίας, δηλαδή εἴχαμε παπικό σχίσμα).»[24]  Καί γεννᾶται τό ἐρώτημα: Τό σχίσμα τοῦ 1054 τί ἦταν, δέν ἦταν παπικό σχίσμα; Προφανῶς ἀντί «παπικό σχίσμα» ἔπρεπε νά γραφεῖ «σχίσμα ἐντός τῆς παπικῆς ἐκκλησίας».

Δ΄. Ἐλλιπής ἀνάλυση καί ἐσφαλμένη ὁρολογία

Στό μάθημα 3 «Πεντηκοστή: τό ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας» Ἀναφέρεται καί στίχος τοῦ ἀποστόλου Παύλου[25] . Ὀρθῶς βεβαίως, διότι ἡ ὅλη πορεία του ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν ἦταν πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ὅμως πρέπει νά κατανοήσουν οἱ μαθητές, ὅτι στήν Πεντηκοστή ὁ Παῦλος δέν ἦταν παρών. Τό ξεκαθαρίζουμε αὐτό, διότι οἱ νεαροί μαθητές μένουν μέ τήν ἐντύπωση, πώς ἐφ΄ ὅσον ἀναφέρεται στό μάθημα, ἦταν παρών ὡς ἀπόστολος σέ ὅλα αὐτά τά γεγονότα.

            Τό οἰκονομικό σύστημα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων τό γνωρίζαμε ἀνέκαθεν ὡς «κοινοκτημοσύνη». Τόν ὅρο «κοινοκτημοσύνη» ἀποδίδει τό σχολικό βιβλίο στό μάθημα 4 «Ἱεροσόλυμα: πρότυπο χριστιανικῶν κοινοτήτων» μόνο στό οἰκονομικό σύστημα τῶν μοναστηριῶν. Τό γιατί ἀναφέρεται τό σύστημα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ὡς «κοινοχρησία»[26]  καί σέ τί διαφέρει αὐτό ἀπό τήν «κοινοκτημοσύνη» τῶν μοναστηριῶν δέν μᾶς εἶναι γνωστό. Πιστεύουμε ὅτι δέν διαφέρει σέ τίποτε. Παρ΄ ὅλα αὐτά ὅμως προτιμήθηκε ἐδῶ ὁ ὡς ἄνω θεολογικός νεολογισμός καί κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο δίνεται στούς μαθητές ἡ ἐσφαλμένη ἐντύπωση, ὅτι τά δύο αὐτά κατ΄ οὐσίαν διαφέρουν.

Ἀπό τό μάθημα 12 «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων: ἕνας νέος δρόμος ἀνοίγεται γιά τούς χριστιανούς» οἱ μαθητές δέν καταλαβαίνουν τί εἶναι «ὁ στιγματισμός στό πρόσωπο» [27] . Εἶναι λοιπόν τό σημάδεμα τοῦ προσώπου μέ πυρακτωμένο σίδερο. Αὐτή ἡ τιμωρία ἐπιβαλλόταν στούς φυγάδες δούλους, οἱ ὁποῖοι συλλαμβάνονταν.

Ἀπό τό μάθημα 17 «Χριστιανική ἄσκηση – μοναχισμός» οἱ μαθητές δέν καταλαβαίνουν τί σημαίνει «ἔκπτωση τῆς πνευματικότητας»[28] . Καλύτερα καταλαβαίνουν τόν ὅρο «κατάπτωση».

Στό γ μέρος τοῦ μαθήματος 19 «Εἰκονομαχία: μία τραγωδία πού συγκλόνισε τήν Ἐκκλησία» δέν καταλαβαίνουν τί σημαίνει «σάρκωση». Ἔπρεπε λοιπόν τό σχολικό βιβλίο νά ἐξηγεῖ, ἔστω στό γλωσσάριο, ὅτι σημαίνει πώς ὁ Χριστός εἶναι καί τέλειος ἄνθρωπος[29] .

Στό γ μέρος τοῦ ἰδίου μαθήματος δέν καταλαβαίνουν τί σημαίνει «νά ἀνάγονται εὐκολότερα πρός τό Θεό». Μποροῦμε νά ποῦμε «νά ὁδηγοῦνται πνευματικά»[30] .

Στό μάθημα 24 «Οἱ ἅγιοι Εἰρηναῖος Λυῶνος καί Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων» δέν ἔχει προσεχθεῖ μία λεπτομέρεια καί γι΄ αὐτό προξενεῖ παρεξηγήσεις: ἀναφέρει τό βιβλίο γιά τόν Εἰρηναῖο, «ὅτι ἦταν πρεσβύτερος στό Λούγδουνο τῆς Νότιας Γαλλίας». Γιά τόν Ἀμβρόσιο ἀναφέρει ὅτι «γεννήθηκε περί τό 340 μ.Χ. στά Τρέβιρα τῆς Γαλατίας»[31] . Οἱ μαθητές δέν γνωρίζουν, ὅτι Γαλατία καί Γαλλία ταυτίζονται καί κακῶς τό βιβλίο δέν τό ἀποσαφηνίζει, ἀλλά ἁπλῶς τό ἀναφέρει μέ δύο διαφορετικούς τρόπους.

Ε΄. Παραλείψεις σημαντικῶν θεμάτων καί λοιπές ἐλλείψεις

            Κατ΄ ἀρχήν δέν ἀποσαφηνίζει τό βιβλίο αὐτό, τί ἀκριβῶς διδάσκει ἡ  ἐκκλησιαστική ἱστορία. Τό δέ ὄνομα ἁπλῶς δέν εἶναι πάντοτε προφανές γιά τούς δεκατετράχρονους μαθητές. Πρέπει λοιπόν νά τονίσουμε, ὅτι ἀπό τήν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία μαθαίνουμε πῶς ἐφαρμόσθηκε τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν πάροδο τῶν αἰώνων.

Ἐπίσης δέν ἀποσαφηνίζει, ποιά εἶναι ἡ σχέση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας μέ τήν πολιτική καί στρατιωτική ἱστορία. Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι ὁ ἀντίποδας τῆς πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς ἱστορίας. Στίς μέν βλέπουμε νά κυριαρχοῦν φιλοδοξία, φιλαρχία, φιλαργυρία, ὑποκρισία, ραδιουργίες, πόλεμοι, σφαγές, καταστροφές. Ἡ δέ ἔχει ὡς σκοπό νά διορθώσει ἤ ἔστω νά ἀπαλύνει ὅλα τά ἀνωτέρω, διότι οἱ πρωταγωνιστές της διακρίνονται ἀπό αὐταπάρνηση, αὐτοθυσία, φιλανθρωπία, εὐθύτητα, φιλειρηνικότητα, πραότητα, ἀρετές τίς ὁποῖες θέλουν νά καταστήσουν κανόνα τοῦ κόσμου[32] . Μέ ὅλα αὐτά ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία ἐπέφερε βαθειά τομή στήν παγκόσμια ἱστορία.

Στό μάθημα 3 «Πεντηκοστή: τό ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας» ἀναφέρει τό σχολικό βιβλίο τό καινοδιαθηκικό βιβλίο τῶν Πράξεων Ἀποστόλων, ὅμως δέν ἀναφέρει ποιός εἶναι ὁ συγγραφέας του, πράγμα τό ὁποῖο οἱ μαθητές δέν θυμοῦνται ἀπό τή δευτέρα γυμνασίου, γι΄ αὐτό καλό θά ἦταν νά ἐπαναλαμβάνεται τό ἱστορικό αὐτό στοιχεῖο.

Στό ἴδιο μάθημα καλό εἶναι, πιστεύουμε, νά δίνονται στό γλωσσάριο καί κάποιες πληροφορίες γιά τό τί ἦταν ἡ ἑβραϊκή γιορτή τῆς πεντηκοστῆς: Ἦταν καθαρά ἀγροτική γιορτή καί ὀνομαζόταν ἀλλιῶς «γιορτή τοῦ θερισμοῦ τῶν πρωτογεννημάτων». Γιορταζόταν τήν πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τό Πάσχα. Κατά τήν ἑβραϊκή παράδοση αὐτή τήν ἡμέρα δόθηκε ὁ δεκάλογος ἀπό τόν Θεό στόν Μωυσή. Διαρκοῦσε μία ἡμέρα καί κατά τή διάρκειά της πρόσφεραν σιταρένια ψωμιά καί θυσίαζαν ζῶα. Μέ αὐτή βέβαια τήν ἑβραϊκή πεντηκοστή, δέν ἔχει καμμία σχέση ἡ χριστιανική Πεντηκοστή.

Στό μάθημα 4 «Ἱεροσόλυμα: πρότυπο χριστιανικῶν κοινοτήτων», δέν ἀναφέρεται ἡ σημασία τῆς λέξεως «διάκονος», ἡ ὁποία σημαίνει «ὑπηρέτης». Λέξη σημαδιακή γιά τό ἦθος τό ὁποῖο πρέπει νά ἔχει ὅποιος ζῆ μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ φράση τοῦ Χριστοῦ: «εἰ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος», ἡ ὁποία ἀναφέρεται μέ διάφορες διατυπώσεις δύο φορές στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο[33]  καί δύο φορές στό κατά Μάρκον[34]  καί αὐτό φανερώνει τή σημασία της. Καί τό ρῆμα «διακονῶ», τ.ἔ. «ὑπηρετῶ» εἶναι σημαντικό γιά τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί πρέπει νά χαρακτηρίζει ὅποιον ἀναλαμβάνει τό ὁποιοδήποτε ἐκκλησιαστικό ἀξίωμα[35] .

Στό μάθημα 5 «Ὁ πρῶτος διωγμός τῶν χριστιανῶν» μολονότι τό σχολικό βιβλίο ἔχει ἀστερίσκο στό ὄνομα «Σαδδουκαῖοι»[36] , τό γλωσσάριο δέν ἐξηγεῖ τί ἦταν αὐτοί. Ἡ δέ παράγραφος, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται στό βιβλίο τῆς Β΄ γυμνασίου εἶναι ἐλλιπής. Δέν ἀναφέρει, τί πίστευε αὐτή ἡ ἰουδαϊκή θρησκευτική παράταξη. Δέν πίστευαν στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, οὔτε στή θεία πρόνοια, διότι δέχονταν ἀπεριόριστη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπίσης δέν δέχονταν τήν παράδοση, ἀλλά μόνο τόν μωσαϊκό νόμο, ὅπως δέν δέχονταν καί τήν ὕπαρξη τῶν ἀγγέλων καί πνευμάτων γενικά.

Ἐπίσης στό ἴδιο μάθημα ἔχει ἀστερίσκο στή λέξη «Συνέδριο», ἀλλά ἐπίσης δέν ἀναφέρει τίποτε στό γλωσσάριο. Πρόκειται γιά τό ἰουδαϊκό «μεγάλο συνέδριο», τό ὁποῖο εἶχε 71 μέλη προερχόμενα ἀπό ὅλες τίς τάξεις καί ἀπό τό ἱερατεῖο, καί μάλιστα ὀνομαζόταν «σανχεντρίν», λέξη προερχόμενη ἀπ΄ εὐθείας ἀπό τήν ἑλληνική λέξη «συνέδριον». Πρόεδρός του ἦταν ὁ ἀρχιερεύς. Ἦταν ἡ ἀνώτατη διοικητική καί δικαστική ἀρχή τῶν Ἑβραίων. Ἐννοεῖται, σέ ὅσα ζητήματα δέν ἐνέπιπταν στή δικαιοδοσία τῆς ρωμαϊκῆς ἀρχῆς.

Πρέπει ἀκόμη νά τονισθεῖ, διότι στό βιβλίο δέν ἀποσαφηνίζεται, ὅτι ἐνῷ ἡ δίκη τοῦ Χριστοῦ ἦταν στημένη δίκη, δηλαδή δίκη μέ προαποφασισμένο ἀποτέλεσμα, ἡ δίκη τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου, μολονότι μποροῦμε δίκαια νά ὑποθέσουμε ὅτι ὁμοίως ἦταν δίκη μέ προαποφασισμένο ἀποτέλεσμα, δέν τελείωσε ποτέ τυπικά. Ποτέ δέν ἐκδόθηκε καταδικαστική ἀπόφαση. Τόν Στέφανο δολοφόνησαν οἱ ἴδιοι οἱ ψευδομάρτυρες[37] , ὅπως βλέπουμε στό βιβλίο τῶν Πράξεων Ἀποστόλων, ἀμέσως μετά τήν ἀπολογία του.

Καί ἐνῷ στή δίκη τοῦ Χριστοῦ ζητεῖται ἡ ἐπανάληψή της καί ἐπικύρωσή της ἀπό τή ρωμαϊκή ἀρχή, τήν ὁποία ἐκπροσωπεῖ ὁ Ρωμαῖος διοικητής Πόντιος Πιλάτος, διότι οἱ Ἑβραῖοι δέν εἶχαν σύμφωνα μέ τούς ρωμαϊκούς νόμους δικαίωμα νά καταδικάσουν καί νά ἐκτελέσουν κανέναν, στή δίκη τοῦ Στεφάνου δέν τίθεται κἄν τέτοιος προβληματισμός, ἔχουν πέσει πιά τά προσχήματα. Προφανῶς οἱ κατήγοροι καί οἱ δικαστές θεώρησαν πώς ἐφ΄ ὅσον δέν θίγονται τά συμφέροντα τῆς ρωμαϊκῆς ἀρχῆς, δέν θά ἐνδιαφερθεῖ αὐτή νά ἐπιβάλει κυρώσεις γι΄ αὐτή τήν παράνομη θανάτωση. Καί μᾶλλον εἶχαν δίκαιο τελικά, διότι ἡ ρωμαϊκή ἀρχή δέν ἀντέδρασε διόλου, κάτι τέτοιο δέν ἔμεινε στήν ἱστορία.

Γεννᾶται βέβαια καί τό ἐρώτημα, γιατί ἀφοῦ δέν νοιάζονταν γιά τή νομιμότητα, δέν δολοφόνησαν τόν Στέφανο ἐνῷ περπατοῦσε στόν δρόμο. Προφανῶς ἤθελαν μέ αὐτή τήν παρωδία δίκης νά δοθεῖ μεγάλη δημοσιότητα στό γεγονός, ὥστε νά τρομοκρατηθοῦν ὅσο τό δυνατόν περισσότερο οἱ χριστιανοί.

Στό μάθημα 7 «Ἡ Ἀποστολική Σύνοδος: συλλογική λήψη ἀποφάσεων» θά ἔπρεπε νά ἐπισημαίνεται, πώς ὅταν φάνηκε, ὅτι μέ τούς διωγμούς δέν κατέστη δυνατή ἡ διάλυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιχειρήθηκε ἡ ἐνσωμάτωσή της στόν ἰουδαϊσμό διά τῆς πλήρους εἰσαγωγῆς καί ἐπιβολῆς τῶν ἰουδαϊκῶν ἐθίμων. Ἡ ἀποστολική ὅμως σύνοδος ξεκαθάρισε μιά γιά πάντα τό θέμα: οἱ χριστιανοί δέν ὄφειλαν νά τηροῦν τά ἰουδαϊκά ἔθιμα καί ὁμοίως ὄφειλαν νά ἀπέχουν ἀπό τήν εἰδωλολατρία καί τά ἔθιμά της.  

Γιά τούς ἁγίους Δημήτριο καί Γεώργιο ἀναφέρει τό μάθημα 9 «Οἱ μεγάλοι διωγμοί τῶν χριστιανῶν» μόνο τά ὀνόματά τους καί ὅτι μαρτύρησαν ἐπί Διοκλητιανοῦ[38] , καλό θά ἦταν νά ἀναφερόταν κάτι παραπάνω, τοὐλάχιστον γιά τόν ἅγιο Δημήτριο, διότι γιά τόν ἅγιο Γεώργιο δέν σώζονται πολλά βιογραφικά ἤ ἀκόμη δέν θά ἔβλαπτε νά ἀναφερόταν καί κανένα ἀπολυτίκιο, ἀφοῦ πολλά ἀπό τά παιδιά μας ἔχουν αὐτά τά ὀνόματα.

            Γιά τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, ὁ ὁποῖος σύμφωνα μέ ὅλες τίς μαρτυρίες ἦταν ὁ δεύτερος ἐπίσκοπος Σμύρνης, ἀναφέρει τό σχολικό βιβλίο στό ἴδιο μάθημα, ὅμως τό παραθέτει πρίν ἀπό τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, μολονότι ἐκεῖνο προηγήθηκε χρονικά. Ὀρθῶς ἀναφέρεται, ὅτι ὁ ἅγιος Πολύκαρπος ὑπῆρξε μαθητής τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὅμως δέν ἀναφέρεται στό οἰκεῖο μάθημα τό ἴδιο καί γιά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο.

Ἀπολύτως τίποτε δέν ἀναφέρεται γιά τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ τελευταῖος ἐπίσκοπος τῆς πόλεως αὐτῆς. Παράλειψη ἡ ὁποία βαρύνει κατ΄ ἀρχήν τούς δημιουργούς τοῦ προγράμματος σπουδῶν.

Στό μάθημα 10 «Οἱ κατακόμβες: τόπος καταφυγῆς καί μνήμης» δέν περιλαμβάνεται ἐτυμολογία τῆς λέξεως «κατακόμβη», ἡ ὁποία εἶναι ἑλληνική καί ὄχι λατινική, ὅπως νομίζουν μερικοί. Προέρχεται ἀπό τήν πρόθεση «κατά» καί τό οὐσιαστικό «τύμβος».

Στό ἴδιο μάθημα δέν ἀναφέρεται, γιατί κατέφευγαν στίς κατακόμβες κατά τίς δύσκολες ὧρες τῶν διωγμῶν[39] : διότι τά νεκροταφεῖα ἐθεωροῦντο ἀπό τή ρωμαϊκή νομοθεσία ἱεροί τόποι καί δέν γίνονταν ἔφοδοι καί ἔρευνες ἐκεῖ.

Ἕνα ἄλλο θέμα, συγγενικό μέ τά ἀμέσως προηγούμενα, τό ὁποῖο δέν ἀναφέρεται διόλου στό σχολικό βιβλίο, εἶναι οἱ διωγμοί τούς ὁποίους ὑπέστη, παντελῶς ἀναίτια[40]  ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά κομμουνιστικά καθεστώτα. Βεβαίως ἡ εὐθύνη γι΄ αὐτή τήν παράλειψη βαρύνει πρωταρχικῶς τούς συντάκτες τοῦ προγράμματος, ἀφοῦ αὐτό δέν περιλαμβάνει τό ἐν λόγῳ θέμα. Νά ρωτήσουμε, γιατί συνέβη αὐτό; Μήπως ἐπειδή κάποιοι φοβοῦνται, ὅτι παρά τήν πάροδο ἑνός τετάρτου τοῦ αἰῶνος ἀπό τήν κατάρρευση τῶν δικτατορικῶν αὐτῶν καθεστώτων ὑπάρχουν ἀκόμη ὑποστηρικτές τους;

Κάποτε λοιπόν θά πρέπει τά παιδιά μας νά μάθουν, ὅτι οἱ κληρικοί, οἱ οἰκογένειές τους καί οἱ μοναχοί χαρακτηρίζονταν ἀπό τό καθεστώς τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως «ἐχθροί τοῦ λαοῦ» καί δέν ἐλάμβαναν δελτία τροφίμων, ἀπαραίτητα γιά τήν ἐπιβίωση ὅποιου κατοικοῦσε ἐκεῖ τότε, καί ἔτσι ὁδηγοῦνταν ἄκοντες στήν ἐπαιτεία[41] καί μάλιστα ὅποιος τούς ἐλεοῦσε ἔθετε ἑαυτόν σέ κίνδυνο. Δέν θά ἔβλαπτε ἐπίσης νά μάθουν, ὅτι μόνο τό 1922 τό σοβιετικό καθεστώς ἐκτέλεσε 8.100 κληρικούς καί μοναχούς[42]  καί ὅτι στόν τόπο ἐκτελέσεων Μπούτοβο ὑπάρχει ὁμαδικός τάφος 25.000 ἀνθρώπων ἐπισκόπων, ἱερέων, διακόνων, μοναχῶν, λαϊκῶν πιστῶν «πού τό ἔγκλημά τους ἦταν ὅτι πίστευαν στό Θεό.»[43] . Ἐπίσης καλό θά ἦταν κάποτε νά γίνει γνωστό καί στά ἑλληνικά σχολεῖα, ὅτι ὁ πρόεδρος τῆς Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν ἐπισκεπτόμενος τόν τόπο αὐτό δήλωσε «Τέτοιου εἴδους τραγωδίες συμβαίνουν ὅταν κάποια ἀδιαμφισβήτητα ἐλκυστικά ἀλλά κενά ἰδεώδη τίθενται πάνω ἀπό τίς βασικότερες ἀξίες, ὅπως αὐτή τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων καί τῆς ἐλευθερίας. Ἑκατοντάδες χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σκοτώθηκαν ἤ αἰχμαλωτίσθηκαν σέ στρατόπεδα συγκέντρωσης, ὅπου βασανίστηκαν καί τελικά ἐκτελέστηκαν. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού χάθηκαν εἶχαν τίς δικές τους ἰδέες καί ἀπόψεις καί ἦταν αὐτοί πού δέν φοβήθηκαν νά μιλήσουν. Ἦταν ὅ,τι καλύτερο εἶχε νά δείξει τό ἔθνος μας.»[44]

Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἑλληνική γλώσσα ἀναφέρει τό μάθημα 13 «Χριστιανισμός - Ἑλληνισμός: μία ἰδιότυπη συνάντηση»: «ἡ ἑλληνική γλώσσα στάθηκε τό κατ΄ ἐξοχήν μέσο χάρη στό ὁποῖο οἱ Πατέρες καί οἱ ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς μπόρεσαν νά μεταγγίσουν τά μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Καινή Διαθήκη, τά περισσότερα ἀπό τά ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καταγράφηκαν στήν ἑλληνική γλώσσα»[45] . Πρέπει νά τονίσουμε, ὅτι οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δέν κάμουν ἁπλῶς χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἀλλά χρήση μέ πρότυπο τρόπο. Καλλιεργοῦν τή γλώσσα, τόσο στά καθ΄ αὐτό θεολογικά τους ἔργα, ὅσο καί σέ καθ΄ αὐτό φιλολογικά, ὅπως ὁ Φώτιος Κωνσταντινουπόλεως ὁ μέγας, ὁ ὁποῖος συνέθεσε καί λεξικό καί ὁ Εὐστάθιος Θεσσαλονίκης ὁ ὁποῖος συνέγραψε τά περίφημα σχόλια στόν Ὅμηρο, τά ὁποῖα εἶναι ταυτόχρονα καί πρότυπο ἔργο λαογραφίας. Δέν κακοποιοῦν τήν ἑλληνική γλώσσα, ὅπως μερικοί σύγχρονοί μας, οἱ ὁποῖοι ἀνακάλυψαν κάπως καθυστερημένα ὅτι εἶναι Ἕλληνες καί γιά νά τό ἀποδείξουν, ὑβρίζουν τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα τήν ἱστορική ἀλήθεια.

Ἀπό τή φιλοσοφία οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δέν υἱοθέτησαν μόνον ὁρολογία, ρητορικές τεχνικές καί συλλογιστικές μεθόδους, ὅπως ἐσφαλμένως ἀναφέρει τό ὑπό ἐξέταση σχολικό βιβλίο[46] , ἀλλά καί πλεῖστες ὅσες ἰδέες χρήσιμες στή χριστιανική ζωή, ἀκόμη καί ἰδέες μέ τίς ὁποῖες καταπολέμησαν τήν εἰδωλολατρία!

Στό ἴδιο μάθημα δέν ἀναφέρονται οἱ ἀρχαῖες ἑλληνικές ἀρετές: φρόνηση, σωφροσύνη, ἀνδρεία, δικαιοσύνη, τίς ὁποῖες ἐνσωμάτωσε ὁ χριστιανισμός καί μάλιστα ὁ μέγας Βασίλειος ἐπιχειρεῖ νά τίς ἀνιχνεύσει καί μέσα στήν Παλαιά Διαθήκη. Οὔτε τίς χριστιανικές βασικές ἀρετές, ὅπως τίς ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφέρει σωστά. Αὐτές εἶναι: πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη. Ἡ ἑπτάδα λοιπόν αὐτή μᾶς δίνει τόν τέλειο ἄνθρωπο καί δέν ἔχει ξεπερασθεῖ ἀπό κανένα θρησκευτικό, φιλοσοφικό ἤ πολιτικό σύστημα μέχρι σήμερα.

Ὅσον ἀφορᾶ τίς ἐπιπτώσεις τῶν αἱρέσεων, καλό εἶναι νά τονίζουμε, ὅτι καταστρέφουν ἀνθρώπους. Κάποιες φορές, ἀφοῦ τούς ἔχουν ἤδη ὁδηγήσει στόν πνευματικό θάνατο, τούς ὁδηγοῦν καί στόν σωματικό θάνατο, ὅπως συνέβη σέ ἀρκετούς χιλιαστές, οἱ ὁποῖοι ἀρνήθηκαν νά ὑποστοῦν μετάγγιση αἵματος. Ἐπίσης κάποια μέλη τῆς Σαϊεντόλοτζυ πέθαναν, διότι ἡ ὀργάνωση δέν τούς ἐπέτρεπε νά ἀπευθυνθοῦν σέ γιατρούς παρά μόνον σέ καθοδηγητικά μέλη τῆς ὀργανώσεως, τά ὁποῖα δέν ἦταν γιατροί. Πολύ συχνότερη εἶναι ἡ οἰκονομική ἐκμετάλλευση τῶν θυμάτων τους, γι΄ αὐτό καμμία αἵρεση δέν χαρακτηρίζεται ἀπό φτώχεια[47] . Ἡ Σαϊεντόλοτζυ εἶναι μάλιστα καί πλοιοκτήτρια καί ἀναγκάζει τούς ἐργαζόμενους στά πλοῖα της νά ἐργάζονται ὑπό ἀπάνθρωπες συνθῆκες[48] .

Ἡ ἀπάλειψη τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπό τήν ὕλη τῆς Γ΄ γυμνασίου, ἀπαράδεκτη πράξη ἡ ὁποία βαρύνει πρωταρχικῶς τούς δημιουργούς τοῦ προγράμματος, προκάλεσε θλίψη σέ πολύ κόσμο, καί μάλιστα ὄχι μόνο σέ θεολόγους. Ἡ δικαιολογία τῶν ὑπευθύνων γι΄ αὐτή τήν κατά τή γνώμη μας ἀσυγχώρητη ἀπάλειψη ἦταν, ἐπειδή περιλαμβάνεται στήν ὕλη τοῦ δημοτικοῦ σχολείου! Ἐπ΄ αὐτοῦ ἀπαντήσαμε, ὅτι ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, τότε θά ἔπρεπε νά ἀπαλειφθεῖ καί ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τή διδάσκονται στό δημοτικό. Τήν παρατήρηση αὐτή κάποιοι μᾶλλον τήν ἐξέλαβαν ὡς αἴτημα καί γι΄ αὐτό δέν περιέλαβαν τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ στό πιλοτικό πρόγραμμα τοῦ γυμνασίου τοῦ 2011!

Κατά παράδοξο τρόπο οἱ Β΄, Ε΄, καί Στ΄ σύνοδοι δέν ἀναφέρονται πουθενά στό βιβλίο. Ἡ Β΄ ἀναφέρεται μόνο σέ μία εἰκόνα[49] . Ἡ δέ Α΄ ἀναφέρεται μόνο στό μάθημα γιά τόν Μέγα Ἀθανάσιο. Γιατί περιθωριοποιοῦνται αὐτά τά τόσο σημαντικά γεγονότα, στά ὁποῖα ὀφείλει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἐπιβίωσή της; Ὁπωσδήποτε θά ἔπρεπε νά ἀναφέρεται, ὅτι ἡ Β΄ οἰκουμενική σύνοδος πρόσθεσε τά πέντε τελευταία ἄρθρα τοῦ συμβόλου τῆς πίστεως.

Στό μάθημα 21 «Ἐκκλησιαστική τέχνη Β΄: Ὑμνολογία» θά ἔπρεπε νά ἀναφέρεται, ὅτι ὁ κανόνας χωρίζεται σέ ἑννέα ὠδές, ἀπό τίς ὁποῖες ἡ δεύτερη συνηθιζόταν νά παραλείπεται ὡς πένθιμη. Κάθε ὠδή χωρίζεται σέ τροπάρια καί τό πρῶτο τροπάριο κάθε ὠδῆς λέγεται εἰρμός. Σύμφωνα μέ τόν εἰρμό ψάλλονται καί τά ὑπόλοιπα τροπάρια τῆς ὡδῆς. Τελικά σχηματίσθηκαν καί κανόνες μέ ἀκόμη λιγότερες ὠδές, μέχρι καί μέ τρεῖς καί σχηματίσθηκε τό γνωστό μας λειτουργικό βιβλίο Τριώδιο.

Στό ἴδιο μάθημα ἀναφέρονται οἱ βυζαντινές νότες[50] , ἀλλά δέν ἀναφέρεται, ὅτι οἱ νότες αὐτές εἶναι στήν πραγματικότητα ἁρχαῖες ἑλληνικές καί τίς εἶχε ἐπινοήσει ὁ Πυθαγόρας, ἀντιστοιχοῦν δέ στά ἑπτά πρῶτα γράμματα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου.

Γιά τό μάθημα 22 «Ὁ ἐκχριστιανισμός τῶν σλαβικῶν λαῶν» πρέπει νά ἀναφερθεῖ, ὅτι στή μεγάλη Μοραβία κάλεσε τούς Ἕλληνες ἀδελφούς Κύριλλο καί Μεθόδιο ὁ ἡγεμόνας Ραστισλάβος. Ἐκεῖ δέν ἦταν ἄγνωστη ἡ χριστιανική πίστη. Πρέπει νά καταστεῖ σαφές, πράγμα τό ὁποῖο δέν φαίνεται στό σχολικό βιβλίο, ὅτι ἀρκετοί Μοραβοί ἦταν ἤδη χριστιανοί. Ὅμως ἡ σημαντική προσφορά τῶν δύο Ἑλλήνων[51]  ἀδελφῶν ἦταν, ὅτι ὁ Κύριλλος ἐπινόησε ἀλφάβητο, τό λεγόμενο γλαγολιτικό μέ βάση τό ἑλληνικό καί ἐπίσης ἐκπόνησαν γραπτές μεταφράσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν λειτουργικῶν βιβλίων στή γλώσσα τοῦ τόπου. Ἔτσι βοήθησαν τόν πληθυσμό νά καταλάβει τήν πίστη καί νά γίνει πιό συνειδητός χριστιανός.

Μετά τήν κοίμηση τοῦ Κυρίλλου στή Ρώμη, ὁ Μεθόδιος χειροτονήθηκε ἀπό τόν πάπα ἀρχιεπίσκοπος Σιρμίου καί συνέχισε τό ἔργο πού εἶχαν ἀρχίσει μαζί μέ τόν ἀδελφό του, ὅμως ἐπειδή εἶχε ἐπέλεθει πολιτική μεταβολή στή Μοραβία, (ὁ Σβατοπλόκος ἀνηψιός τοῦ Ραστισλάβου σκότωσε τόν θεῖο του καί συμμάχησε μέ τούς Φράγκους), συνελήφθη ὁ Μεθόδιος καί φυλακίσθηκε ἀπό τόν Φράγκο ἐπίσκοπο τοῦ Πασάου Ἔρμανριχ, διότι οἱ Φράγκοι δέν ἤθελαν ἡ λειτουργία νά γίνεται στά σλαβικά, ἐπειδή ἤθελαν νά ἔχουν τίς περιοχές ἐκεῖνες ὑπό τή δική τους ἐπιρροή. Ὁ πύργος τῆς Βαυαρίας ὅπου φυλακίσθηκε ὁ Μεθόδιος ἐπί διόμισυ χρόνια, ἀπό τό 870 ἕως τό 873 ὑπάρχει ἀκόμη καί εἶναι ἐπισκέψιμος, βρίσκεται στό Ellwangen, ὅπου ὑπάρχει καί μοναστήρι. Ἀπελευθερώθηκε μέ μεσολάβηση τοῦ πάπα Ἰωάννου τοῦ Η΄, ὅμως τοῦ ἀπαγορεύθηκε ἡ χρήση τῆς Σλαβονικῆς στή λειτουργία. Ὁ Κύριλλος ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 42 ἐτῶν καί ὁ Μεθόδιος σέ ἡλικία περίπου 70. Τό ἔργο τους, μολονότι γρήγορα ὑπονομεύθηκε στή Μοραβία, δέν ἐξαφανίσθηκε, ἀλλά συνεχίσθηκε σέ ἄλλες περιοχές ἀπό μαθητές τους. Ὁ Κύριλλος καί ὁ Μεθόδιος ποτέ δέν ἔφθασαν στή Ρωσία, καί ὅμως ἡ Ρωσία χρησιμοποιεῖ τό Κυριλλικό ἀλφάβητο.

Ὅπως τά ἀναφέρει τό βιβλίο καί τά σημειώνει ὁ χάρτης τοῦ βιβλίου, δέν γίνεται ἀντιληπτό ποῦ ἀκριβῶς δίδαξαν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ οἱ ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος. Οἱ τότε περιοχές Μοραβίας καί Παννονίας ἀντιστοιχοῦν στίς ἑξῆς σημερινές: Τσεχία, Σλοβακία, μέρος τῆς νοτιοδυτικῆς Πολωνίας, ἡ δυτική Οὐγγαρία, μέρος τῆς ἀνατολικῆς Αὐστρίας καί τό νοτιοανατολικό τμῆμα τῆς Γερμανίας. Κάποτε θά πρέπει νά περιληφθεῖ στά σχολικά βιβλία χάρτης, ὁ ὁποῖος νά περιλαμβάνει τίς τότε περιοχές καί ὀνομασίες σέ συνδυασμό μέ τίς σημερινές, ὅπως καί τά τότε ὅρια κρατῶν σέ συνδυασμό μέ τά σημερινά.

Στό μάθημα 24 «Οἱ ἅγιοι Εἰρηναῖος Λυῶνος καί Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων» δέν ἀναφέρεται, ὅτι οἱ δύο αὐτοί ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἦταν κάτοχοι σημαντικῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἡ ὁποία γίνεται ἀντιληπτή καί ἀπό τά συγγράμματά τους, τά ὁποῖα ὁ μέν Εἰρηναῖος συνέγραψε στήν ἑλληνική, ὁ δέ Ἀμβρόσιος στή λατινική. Ἔχει δέ παρατηρηθεῖ γιά τόν Εἰρηναῖο, ὅτι ἀξιοποιεῖ τήν ποιητική, τή φιλοσοφική, ἀλλά καί τή ρητορική ἑλληνική παράδοση τῆς ὁποίας ἐπανειλημμένως χρησιμοποιεῖ τεχνικές.

Δέν γνωρίζουμε τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ἀπαλείφθηκε ὁλόκληρη περίοδος τετρακοσίων χρόνων ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δηλαδή ἡ περίοδος ἀπό τό σχίσμα μέχρι καί τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πράξη ἡ ὁποία ὀφείλεται κατ΄ ἀρχήν στούς δημιουργούς τοῦ προγράμματος. Καί γιά νά μή ἀδικήσουμε κανέναν, ἀναφέρουμε ὅτι τά μόνα γεγονότα, τά ὁποῖα ἀναφέρονται ἀπό αὐτή τήν περίοδο, εἶναι δύο σύνοδοι (Λυών 1274, Φερράρα -Φλωρεντία 1438-39) μέ σκοπό τήν ἐπανένωση τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπ΄ εὐκαιρίᾳ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται καί ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός.

Ἡ τακτική μάλιστα αὐτή τῆς ἀπαλείψεως τῶν ἐν λόγῳ αἰώνων ἀπό τό πρόγραμμα σπουδῶν τηρήθηκε μέ εὐλάβεια καί στό πιλοτικό πρόγραμμα τοῦ ἔτους 2011. Ἄραγε θεωρήθηκε ξαφνικά ἀπολύτως ἀσήμαντη ἡ περίοδος αὐτή καί οἱ προσωπικότητες οἱ ὁποῖες ἔδρασαν τότε;

Μολονότι τό σχολικό βιβλίο ἐπιμένει ἀρκετά στόν Λούθηρο, ἐνῷ ἔχει μόλις μιάμιση γραμμή γιά τόν μέγα Φώτιο καί ἀπαξιώνει νά ἀναφέρει Συμεών νέο Θεολόγο, Γρηγόριο Σιναΐτη, Γρηγόριο Παλαμᾶ, δέν ἀναφέρει στό μάθημα 27 «Μαρτίνος Λούθηρος. Ἡ Μεταρρύθμιση στή δυτική χριστιανοσύνη» ποιός ἦταν ὁ ἀληθινός λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Λούθηρος βρῆκε προστασία καί δέν ἐκτελέσθηκε στήν πυρά, ὅπως ἄλλοι πρίν ἀπό αὐτόν. Ὁ λόγος ἦταν, ὅτι οἱ ἡγεμόνες ἔβλεπαν ὅτι μέ τήν πώληση συγχωροχαρτιῶν (indulgentiae), ἔφευγαν ἀπό τίς περιοχές τῆς ἐξουσίας τους, κυριολεκτικά μέσα ἀπό τά χέρια τους, μεγάλα ποσά χρημάτων, τά ὁποῖα πήγαιναν στή Ρώμη. Αὐτό ἄρχισαν πλέον νά μή τό ἀνέχονται, ἀφοῦ ἡ τακτική αὐτή τῆς Ρώμης ἀφαιροῦσε ἀπό τά ταμεῖα τους πολύτιμους φόρους καί ἀπό τίς ἀγορές τῆς ἐπικράτειάς τους πολύτιμα κεφάλαια κινήσεως, γι΄ αὐτό καί ὁ ἐκλέκτορας τῆς Σαξονίας Φρειδερίκος πρόσφερε καταφύγιο στόν Λούθηρο.

Στό ἴδιο μάθημα ἀναφέρει τό σχολικό βιβλίο καί στοιχεῖα ἀπό τίς δοξασίες τῶν προτεσταντῶν, παραλείποντας ὅμως καί νά τά κρίνει βάσει τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀναφέρει γιά τίς δοξασίες τοῦ Λουθήρου: «Ἡ σωτηρία, κατά τήν ἑρμηνεία τοῦ Λουθήρου, ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό τήν πίστη στόν Χριστό καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς καλές πράξεις τοῦ ἀνθρώπου.»[52]  Πρέπει νά τονίσουμε, ὅτι ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει τί νόημα θά εἶχε τό 25ο κεφάλαιο τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου, ὅπου ὁ Χριστός ἀπευθυνόμενος στούς ἀνθρώπους στούς ὁποίους ἔχει ἤδη πεῖ τό «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἠτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου»[53]  λέγει τό γνωστό «ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν»[54]  καί ὅλα τά συναφή; Καί μάλιστα μέ αὐτόν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ κλείνει ἡ διδασκαλία του στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, πράγμα τό ὁποῖο δηλώνει τήν ἰδιαίτερα μεγάλη σημασία του.

Ὀρθόδοξη κριτική ἀπαιτεῖται καί γιά τή δοξασία τοῦ Ζβιγκλίου, ὅτι δεχόταν τή Βίβλο ὡς μόνη πηγή ἀληθείας καί ἀπέρριπτε τήν ἱερή παράδοση[55] . Διότι ἄν δέν ἔχουμε ἱερή παράδοση, παύει ἡ συνέχεια τῆς πίστεως στήν Ἐκκλησία, παύει ἡ διδασκαλία, παύει ἡ ἀποστολική διαδοχή καί ἐν τέλει παύει νά εἶναι πηγή θείας ἀποκαλύψεως καί ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία βάσει τῆς ἐμπειρίας τῆς ἱερᾶς παραδόσεως καθιερώθηκε ὡς τέτοια καί ἐξακολουθεῖ νά ἀναγνωρίζεται ὡς τέτοια. Ἀλλιῶς πῶς θά τή δεχόματε ὡς Ἁγία Γραφή, ἐπειδή τό γράφει ἐπάνω; Ὁ καθένας μπορεῖ νά γράψει ἐπάνω σέ ἕνα βιβλίο ὁτιδήποτε. Καί μόνο τό ὅτι δεχόμαστε ἕνα κάποιο βιβλίο ὡς «Ἁγία Γραφή», εἶναι ἱερή παράδοση. Ἄρα χωρίς ἱερή παράδοση δέν ὑπάρχει Ἁγία Γραφή.

Γιά τόν Καλβίνο ἀναφέρει, ὅτι δίδασκε πώς «ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε μόνο γιά τούς προορισμένους ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κόσμου ἐκλεκτούς, πού ἔτσι ἔλαβαν τή θεία χάρη νά σωθοῦν.»[56]  Θά ἔπρεπε νά ἀναφέρει, πώς ἡ δοξασία αὐτή ἀντιτίθεται στή διδασκαλία τοῦ ἀπόστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει σαφῶς στήν Α΄ πρός Τιμόθεον[57]  ἐπιστολή του, ὅτι ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

Κατά παράδοξο τρόπο τό σχολικό βιβλίο στό μάθημα 29 «Προσπάθειες ἀνασυγκρότησης τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας» δέν ἀναφέρει διόλου τήν Ἱερά Ἐξέταση (Inquisitio), τό παπικό δικαστήριο, τό ὁποῖο εἶχε μέν ἱδρυθεῖ κατά τόν μεσαίωνα μετά τό σχίσμα, ἀλλά ἀναδιοργανώθηκε καί ἐπεκτάθηκε ὡς ἕνα ἀπό τά πλέον δραστικά μέτρα, ἴσως τό δραστικότερο, τῆς ἀντιμεταρρυθμίσεως καί μέ τρομερά ἀπάνθρωπα βασανιστήρια δολοφόνησε πολλές χιλιάδες ἀθώους, καταργήθηκε δέ μόλις τό 1821.

            Ἀφοῦ λοιπόν οἱ πάπες τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ζήτησαν εἰκοσιοκτώ φορές συγγνώμη γιά τά ἐγκλήματα τά ὁποῖα προξένησαν στήν ἀνθρωπότητα οἱ προκάτοχοί τους τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσαίωνα καί τῆς ἐποχῆς τῆς ἀντιμεταρρυθμίσεως, ἐμεῖς γιατί νά διστάζουμε νά ἀναφέρουμε στούς μαθητές μας κάποια ἀπό τά ἐγκλήματα αὐτά;

            Γιά τήν ἱερά ἐξέταση πρέπει νά τονίσουμε, ὅτι δήμευε τίς περιουσίες τῶν ὑποδίκων, πρίν ἀκόμη αὐτοί καταδικασθοῦν. Ἦταν δηλαδή ἀπολύτως βέβαιο, πρίν διεξαχθεῖ ἡ δίκη, ὅτι θά καταδικασθοῦν. Καί μάλιστα ὁ καταδότης, αὐτός ὁ ὁποῖος εἶχε καταγγείλει τό θῦμα στήν ἱερά ἐξέταση, συχνά ἐλάμβανε ἕνα μέρος τῆς περιουσίας τοῦ καταδίκου[58] . Ἀκόμη, οἱ ἱεροεξεταστές συνήθιζαν νά λέγουν στόν ὑπόδικο, ὅτι «ἀπό τά βασανιστήρια θά λεπτύνεις τόσο πολύ, ὥστε ὁ ἥλιος θά λάμπει ἀπό μέσα σου»[59] , θά γινόταν δηλαδή διαφανής ἀπό τά βασανιστήρια. Καί αὐτός τελικά ὁμολογοῦσε ὁτιδήποτε τοῦ ζητοῦσαν, ὥστε νά παύσουν πιά τά φρικτά βασανιστήρια, τά ὁποῖα ξεπερνοῦσαν κάθε ὅριο ἀπανθρωπιᾶς, καί νά ἔχει τό εὐεργέτημα ἑνός γρήγορου θανάτου.

Στό ἴδιο μάθημα δέν ἀναφέρει ἐπίσης τό σχολικό βιβλίο, ὅτι σκοπός τῆς τεχνοτροπίας «Μπαρόκ» ἦταν νά ἐντυπωσιάσει τόν πιστό καί νά τόν φέρει στή ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία, ὄχι νά τόν διδάξει. Νά τόν ἀποσπάσει ἀπό τούς γυμνούς προτεσταντικούς ναούς ἐντυπωσιάζοντάς τον[60] .

Πολύ σημαντική περίοδος εἶναι ἐκείνη τῆς ἱστορίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατά τήν τουρκοκρατία, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται στό μάθημα 30 «Ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας», γιά τήν ὁποία θά ἔπρεπε νά ἀφιερώνει, τόσο τό πρόγραμμα, ὅσο καί τό βιβλίο τοὐλάχιστον δύο μαθήματα, οἱ δέ διδάσκοντες, πιστεύουμε ὅτι, θά πρέπει νά ἀφιερώνουν τοὐλάχιστον τρεῖς διδακτικές ὧρες. Καί ἄν ἐρωτήσει κανεῖς, τί θά διδάσκουν σέ τρεῖς ὧρες, ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὅτι ἐκτός ἀπό κάποια γενικά, τά ὁποῖα περιλαμβάνονται στό ὑπό ἐξέταση βιβλίο, θά μποροῦσαν νά διδάσκουν στοιχεῖα ἀπό τούς βίους τῶν μεγάλων ἁγίων τῆς περιόδου αὐτῆς, τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι κράτησαν ζωντανή τήν πίστη στόν Χριστό ὅσο καί τήν ἑλληνική φυλή. Θά μποροῦσαν λοιπόν νά διδάσκονται τά παιδιά μας στοιχεῖα ἀπό τούς βίους τοῦ ὁσίου Δαβίδ καί τῆς ὁσίας Φιλοθέης καί στοιχεῖα ἀπό τόν βίο καί τίς διδαχές τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, διότι ὡς γνωστόν εἶναι ὅλοι ἅγιοι αὐτῆς τῆς περιόδου καί οἱ μέν δύο πρῶτοι εἶναι ὁμολογητές, διότι βασανίσθηκαν ἀπό τούς ἀπίστους βαρβάρους, ὁ δέ τρίτος εἶναι ἱερομάρτυρας.

Καλό θά ἦταν νά τονισθεῖ ἡ μοναδική μορφή τῆς ἁγίας Φιλοθέης (1522-1589). Δέν ἦταν φεμινίστρια μέ τά λόγια, ἀλλά μέ ἔργα. Ἔδινε στό μοναστήρι της ἐργασία καί στέγη σέ ὅσες γυναῖκες εἶχαν ἀνάγκη, ἀκόμη καί σέ Τούρκισσες, καί μάλιστα δέν δίστασε νά φυγαδεύσει τρεῖς ἑλληνοποῦλες, οἱ ὁποῖες εἶχαν δραπετεύσει ἀπό τήν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου τίς κρατοῦσαν οἱ Τοῦρκοι οἱ ὁποῖοι τίς εἶχαν ἀπαγάγει. Γι΄ αὐτή της τήν πράξη κτυπήθηκε ἀνηλεῶς ἀπό τούς Τούρκους.

Πλήν ὅμως τό σχολικό βιβλίο δέν ἔχει τήν εὐαισθησία νά προσφέρει στά παιδιά κάτι ἀπό τή ζωή καί τό ἔργο τῶν θαυμάσιων αὐτῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι κράτησαν τήν πίστη καί τήν πατρίδα ζωντανή.

Στό ἴδιο μάθημα ἀναφέρεται ὅτι: «Ὁ Σουλτάνος[61]  Μωάμεθ Β΄  ἀναγνώρισε στόν Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινούπολης (Οἰκουμενικό Πατριάρχη) δικαιώματα πού εἶχε καί στό Βυζάντιο.»[62]  Δέν ἀναφέρει ὅμως ποιόν κατέστησε ὁ Μωάμεθ πατριάρχη. Δέν πιστεύουμε νά εἶναι τόσο ἀσήμαντο τό ὄνομα τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου.

Ὅσον ἀφορᾶ δέ στόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων, τά ὁποῖα εἶχε ὁ πατριάρχης καί στό Βυζάντιο, ἀναφέρει ὁ μεγάλος ἱστορικός Κωνσταντίνος Ἄμαντος: «ἡ παραχώρηση τῶν προνομίων ἀπό τό Μεχμέτ[63]  Β΄ δέν καθόρισε κατά σταθερό καί ἀπαράβατο τρόπο τίς σχέσεις τοῦ Πατριαρχείου καί τῶν Τούρκων. Ὁ ἴδιος ὁ Γεννάδιος ἀναγκάσθηκε νά παραιτηθεῖ μετά ἀπό κάποια χρόνια (διετέλεσε πατριάρχης 1454-1456 καί 1462-1464). Ἐνῷ ἄλλοτε εἶχε ἀναφέρει τή φιλανθρωπία τοῦ Μεχμέτ Β΄, ἔπειτα ἔγραψε, ἴσως μετά τήν πρώτη του παραίτηση: «φύγαμε, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ… ἀπό τό δυστυχισμένο αὐτό θρόνο καί ὅλα τά κακά πού αὐτός συνεπάγεται, τά ὁποῖα κανένας ἄνθρωπος μέ ἐλεύθερη ψυχή δέν θά τά ἀνεχόταν μέ τή θέλησή του.» Ἀφοῦ λοιπόν ὁ πατριάρχης Γεννάδιος, πού τόσο εἶχε εὐνοηθεῖ καί τιμηθεῖ ἀπό τό Μεχμέτ Β΄, θεώρησε εὐτύχημα τήν παραίτησή του ἀπό τόν πατριαρχικό θρόνο, μποροῦμε νά φαντασθοῦμε τί ὑπέφεραν οἱ ἄλλοι πατριάρχες, πού συχνά τούς συκοφαντοῦσαν στό σουλτάνο, ὁ ὁποῖος ἐξ  αἰτίας τῶν συχνῶν πολέμων γινόταν ὅλο καί πιό σκληρός.»[64]

Γιά τήν ἴδια περίοδο ἔπρεπε νά τονίζεται, ὅτι μεγάλο μέρος τοῦ ἑλληνισμοῦ ἐξισλαμίσθηκε καί ταυτοχρόνως ἐκτουρκίσθηκε. Ἡ ἑλληνική ταυτότητα ἐπιβίωσε, ἐπειδή ἕνα ἄλλο μεγάλο μέρος τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀρνήθηκε νά ἐξισλαμισθεῖ καί παρέμεινε πιστό στήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη παρ΄ ὅλες τίς δυσβάστακτες συνθῆκες ζωῆς. Ἄν δέν εἶχε γίνει αὐτό, σήμερα θά μιλούσαμε ὅλοι τουρκικά καί δέν θά λεγόμαστε Ἕλληνες. Γι΄ αὐτό ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη εἶναι πολύτιμη γιά τόν ἑλληνισμό.

 Μολονότι δέ στά κείμενα μετά τό τέλος τοῦ μαθήματος ἀναφέρεται σχετικό περιστατικό, δέν ἐξηγεῖται ἡ λεγόμενη «ἀβανία», ἡ ὁποία συνηθίζεται ἀκόμη καί σήμερα στίς χῶρες ὅπου οἱ μουσουλμάνοι ἀποτελοῦν πλειοψηφία καί οἱ χριστιανοί μειονότητα. Τί εἶναι αὐτή: Ὁ ὁποιοσδήποτε μουσουλμάνος συκοφαντοῦσε στίς ἀρχές τόν ὁποιοδήποτε χριστιανό μέ διάφορα κίνητρα. Συχνά γιά νά τοῦ πάρει τήν περιουσία, ἄλλοτε γιά νά φέρει στό χαρέμι του κάποια χριστιανή γυναίκα, ἄλλοτε διότι πίστευε ὅτι κάποιος συγκεκριμένος χριστιανός, ὁ ὁποῖος φαινόταν ἰδιαίτερα προικισμένος θά ἔπρεπε νά ἀλλαξοπιστήσει ὥστε νά κοσμήσει τόν χῶρο τῶν πιστῶν τοῦ ἰσλάμ, καί ἄλλοτε μόνο ἀπό φθόνο. Ἡ ψευδής καταγγελία περιλάμβανε κατά κανόνα συκοφαντικές κατηγορίες, ὅτι ὁ χριστιανός ἐξύβρισε τάχα τήν ἰσλαμική πίστη ἤ τόν «προφήτη» τοῦ ἰσλαμισμοῦ[65] . Αὐτό γίνεται μέχρι καί σήμερα μέ ἴδιο καί ἀπαράλλακτο τρόπο σέ χῶρες ὅπου ὄχι μόνον ὑπερτεροῦν ἀριθμητικά οἱ μουσουλμάνοι, ἀλλά ταυτοχρόνως ἰσχύει καί ὁ ἰσλαμικός ἱερός νόμος σαρία.

Στό γ΄ μέρος τοῦ ἰδίου μαθήματος ἀναφέρεται, ὅτι «τούς φόρους πρός τό τουρκικό κράτος πλήρωνε ἡ κοινότητα καί ὄχι ὁ κάθε ὑπόδουλος ἀτομικά. Ἔτσι οἱ εἰσφορές τῶν πλουσιοτέρων ἦταν δυνατόν νά ἐξισορροποῦν ἐκεῖνες τῶν φτωχότερων, ἀφοῦ ὅλοι ἀνῆκαν στό ἴδιο σῶμα.»[66]  Ἐδῶ παρατηροῦμε δύο παραλείψεις: Πρῶτον, δέν ἀναφέρεται, ὅτι τό σύστημα αὐτό εἶναι ἐπανεισαγωγή τοῦ βυζαντινοῦ «ἀλληλεγγύου». Δεύτερον, δίνεται ἡ ἐντύπωση ὅτι τελικά ὑπῆρχε δικαιοσύνη στή φορολογία τῶν ὑποδούλων, ὅμως κάτι τέτοιο δέν ἴσχυε, διότι οἱ ὑπόδουλοι ἦταν ὑποχρεωμένοι νά πληρώνουν πολλές ἔκτακτες εἰσφορές, τά λεγόμενα «δοσίματα», τό εἶδος καί τό μέγεθος τῶν ὁποίων ρυθμιζόταν κάθε φορά ἀπό τήν αὐθαιρεσία, τήν ἀπληστία καί τήν ἀπανθρωπιά τοῦ κάθε τοπικοῦ διοικητῆ[67] .

Τό κρυφό σχολεῖο εἶναι ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική πραγματικότητα[68] , παρ΄ ὅλο ὅτι κάποιοι ἀνιστόρητοι ἐπιμένουν νά ἰσχυρίζονται τό ἀντίθετο, ὅμως δέν τονίζεται ὡς τέτοια ἀπό τό ἐν λόγῳ βιβλίο, τό ὁποῖο ἀναφέρει σχετικά: «Γιά τή μεγάλη μάζα τοῦ λαοῦ πού δέν εἶχε πρόσβαση στίς σχολές αὐτές, ἱερεῖς καί μοναχοί δίδασκαν περιστασιακά, ἰδίως σέ ταραγμένες περιόδους, ἀνάγνωση καί γραφή χρησιμοποιώντας τά λειτουργικά ἐκκλησιαστικά βιβλία καί κυρίως τό Ψαλτήρι. Στή λαϊκή μνήμη ἡ δράση αὐτή τῶν ἱερωμένων-διδασκάλων ἔμεινε γνωστή ὡς «κρυφό σχολειό».[69]  Ὡς πρός τό ἄν αὐτό τό ὁποῖο ἀποτύπωσε ἡ λαϊκή μνήμη κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο, ἀνταποκρίνεται στήν ἱστορική πραγματικότητα, ἀποφεύγει τό βιβλίο νά λάβει θέση.

Μία ἱστορική περίοδος στήν ὁποία τό σχολικό βιβλίο δέν ἀναφέρεται διόλου, εἶναι ἡ ἑλληνική ἐπανάσταση, ἡ ἀρχική ὅμως εὐθύνη γιά τό ἀτόπημα αὐτό βαρύνει τούς συντάκτες τοῦ προγράμματος σπουδῶν. Δέν ἀναφέρεται λοιπόν, ὅτι ὁ ἀγώνας διεξήχθη «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος», δέν ἀναφέρεται πόσο σημαντική ὑπῆρξε ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἀγῶνος. Δέν ἀναφέρεται ἡ κήρυξη τῆς ἐπαναστάσεως στήν ἁγία Λαύρα, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα ἀκόμη ἀδιαμφισβήτητο ἱστορικό γεγονός, τό ὁποῖο τό πολεμοῦν μέ ἀπίστευτη μανία ἐλάχιστοι ἀνιστόρητοι πλήν ὅμως ἀστείρευτα θρασεῖς καί ἀναιδεῖς[70] .

Καί ἐπειδή οἱ ἴδιοι ὀλιγάριθμοι ἀντιστόρητοι ἐπιμένουν νά συκοφαντοῦν τόν ἱερομάρτυρα πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ γιά τόν ἀφορισμό κατά τῆς ἐπαναστάσεως, τόν ὁποῖο ἐξέδωκε γιά νά ἀποτρέψει τίς σφαγές τῶν ἀμάχων, ἄς ἔχουμε ὑπ΄ ὄψη τή μυστική εὐλογία τοῦ πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄γιά τήν ἐπανάσταση, τήν ὁποία ἀπηύθυνε πρός τόν Ρήγα Παλαμήδη γιά νά τήν διαβιβάσει στούς ἀρχιερεῖς τῆς Πελοποννήσου: «Ἐξεδώκαμεν ἀφορισμόν κατά τοῦ ἐνόπλου Γένους φοβούμενοι τήν σφαγήν τοῦ ἀόπλου γένους. Πορεύεσθε πρός τήν Πελοπόννησον καί ἀναγγείλατε εἰς τόν Παλαιῶν Πατρῶν καί τούς ἄλλους Ἱεράρχας ὅτι ἡ εὐλογία ἐμοῦ ἐπί τά ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πολεμεῖτε τόν Ἀγαρηνόν»[71] .

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυρας Γρηγόριος Ε΄ Κωνσταντινουπόλεως δέν ἦταν ὅμως ὁ μοναδικός κληρικός ὁ ὁποῖος θυσιάσθηκε κατά τή διάρκεια τοῦ ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνος. Θά ἔπρεπε στό σχολικό βιβλίο νά ἐξαίρεται ἡ συμμετοχή τῶν κληρικῶν καί τῶν μοναχῶν μας στόν ἀγώνα καί ἡ θυσία ἀρκετῶν ἀπό αὐτούς.

Ἐπειδή καί σέ αὐτήν τήν περίπτωση τό πρόγραμμα σπουδῶν δέν τό ἀπαιτεῖ, οὐδεμία ἀναφορά γίνεται στή γενοκτονία τοῦ μικρασιατικοῦ χριστιανισμοῦ καί στούς ἁγίους ἱεράρχες τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ἐνῷ ἡ ἄρνηση τῆς γενοκτονίας αὐτῆς εἶναι πλέον ποινικό ἀδίκημα. Οἱ ἱερομάρτυρες τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς ἐκτός ἀπό τόν Χρυσόστομο Σμύρνης εἶναι λοιπόν ὁ Κυδωνιῶν Γρηγόριος, ὁ Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος, ὁ Ζήλων Εὐθύμιος, καί ὁ Ἰκονίου Προκόπιος[72] , οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν μέ φρικτότατα βασανιστήρια.

Τό ἔγκλημα εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας δέν ἔληξε ὅμως μέ τή σφαγή τους. Συνεχίσθηκε καί μετά τόν θάνατό τους. Διότι τό κεμαλικό καθεστώς ἐμπορεύθηκε τά ὀστά τους καί οἱ Εὐρωπαῖοι τά ἀγόρασαν. Τό ἀγγλικό πλοῖο «Ζάν» παρέλαβε τό 1924 τετρακόσιους τόνους ὀστῶν χριστιανῶν ἀπό τή Μικρά Ἀσία. Περνώντας ἀπό τή Θεσσαλονίκη ἐμποδίσθηκε ἀπό τόν ἑλληνικό λαό νά ἀποπλεύσει, ὅμως τελικά ἀφέθηκε ἐλεύθερο κατόπιν παρεμβάσεως τοῦ Ἄγγλου προξένου. Τά ὀστά τῶν χριστιανῶν τά πῆγε στή Μασσαλία[73] , ὅπου χρησιμοποιήθηκαν στή σαπωνοποιία. Τελικά ὁ Χίτλερ δέν ἦταν διόλου πρωτότυπος.

Στό μάθημα 31 «Ἡ Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας» μολονότι τό σχολικό βιβλίο ἀναφέρει ὅλες τίς αὐθαιρεσίες τῆς βαυαροκρατίας, οἱ ὁποῖες ὁδήγησαν στήν μονομερή ἀνακήρυξη τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς ἑλλαδικῆς ἐκκλησίας, δέν ἀποσαφηνίζει ὅτι αὐτή ὑπῆρξε σχισματική ἐπί δεκαεπτά χρόνια. Καί ἐπειδή τό πρόγραμμα σπουδῶν ἀναφέρει, ὅτι στόχος τοῦ μαθήματος αὐτοῦ εἶναι «Νά ἐπισημάνουν [οἱ μαθητές] τά αἴτια καί τήν ἀναγκαιότητα σύστασης τοῦ αὐτοκεφάλου στήν Ἀνατολική Ἐκκλησία καί τά χαρακτηριστικά γνωρίσματά του στήν Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος», ἐρωτοῦμε: ποιό ἄλλο αἴτιο ὑπῆρξε γιά τό αὐτοκέφαλο ἐκτός ἀπό τήν πολιτική αὐθαιρεσία; Ἄλλωστε καί ἀπό τήν ἀνάλυση στήν ὁποία προβαίνει τό σχολικό βιβλίο αὐτό συνάγεται!

Στό γ΄ μέρος τοῦ ἰδίου μαθήματος ἀναφέρεται ὅτι: «τά ἑπόμενα χρόνια οἱ ἐξελίξεις ἦταν ραγδαῖες: μεγάλος ἀριθμός μοναστηριῶν ἔκλεισε καί ὁ ἀριθμός τῶν ἐπισκόπων περιορίσθηκε»[74] . Δέν ἀποσαφηνίζεται ὅμως, ὅτι αὐτά τά ἐπέβαλαν οἱ Βαυαροί μέ τή βία. Ἔτσι ἔκλεισαν μέ τή βία 412 μοναστήρια, μεταξύ αὐτῶν καί τή μονή τῆς ἁγίας Φιλοθέης στήν Ἀθήνα καί ἀρκετοί καλόγεροι κατάντησαν νά ζητιανεύουν, ὅπως ἀναφέρει καί ὁ Μακρυγιάννης στά ἀπομνημονεύματά του.

Παρ΄ ὅλα αὐτά τό σχολικό βιβλίο δίνει κατά τήν ἀνάλυση διαφόρων μαθημάτων καί ἀφορμές γιά ἐργασίες κρίσεως καί ἐποικοδομητική συζήτηση, τίς ὁποῖες ὅμως συχνά δέν τίς ἐπισημαίνει καί δέν τίς ἀξιοποιεῖ. Δηλαδή προσφέρει συχνά ὡραῖα θέματα πρός ἐπεξεργασία καί συζήτηση κατά τήν ἀνάπτυξη τοῦ μαθήματος, ἀλλά κατόπιν, στίς ἐρωτήσεις καί δραστηριότητες στό τέλος τοῦ μαθήματος, δέν προτείνει σχετικές μέ αὐτά ἐργασίες. Ἄς δοῦμε μερικά σχετικά παραδείγματα.

Στό β΄ μέρος μαθήματος 11 «Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος» τό σχολικό βιβλίο δίνει ἀρκετά ὡραία ἀφορμή γιά νά ἀναθέσουμε ἐργασία γιά τήν κακή συνήθεια τής συκοφαντίας: «Ὅταν αὐτοί [Ἰουδαῖοι καί ἐθνικοί] βλέπουν τούς χριστιανούς νά διαιροῦνται καί νά ἀλληλοσυκοφαντοῦνται, τότε δέν ἔχουν κανένα λόγο νά δεχτοῦν τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ καί αὐτή ἔχει ὅλα τά ἐλαττώματα πού καταδικάζει στούς ἄλλους.»[75]  Ὅμως αὐτή τήν ὡραία ἀφορμή δέν τήν ἀξιοποιεῖ προτείνοντας στο τέλος τοῦ μαθήματος κάποια ἀνάλογη ἐργασία.

Στό μάθημα 14 «Αἰρέσεις: ἐσωτερική πληγή τῆς Ἐκκλησίας»[76]  ἀναφέρει σημαντικές ἔννοιες, ἀλλά δέν τίς ἀξιοποιεῖ. Αὐτές εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἡ ἀλαζονεία καί ἡ ὑπερτίμηση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Καλό θά ἦταν λοιπόν νά δίνεται ἀφορμή νά συζητοῦνται μέσα στή σχολική τάξη οἱ ἐπιπτώσεις τῶν συνηθειῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων αὐτῶν σέ πρόσωπα, διαπροσωπικές σχέσεις καί στίς κοινωνίες γενικότερα.

Στό β΄ μέρος τοῦ μαθήματος 16 «Μέγας Βασίλειος: Ἕνας κορυφαῖος ἱεράρχης» δίνονται θαυμάσιες εὐκαιρίες γιά ἐργασίες καί συζητήσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως καί πάλι δέν ἀξιοποιοῦνται. Ἀναφέρονται ἡ ἀκόρεστη ἐπιθυμία γιά πλουτισμό καί οἱ διακρίσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων[77] . Ἀκόμη θά μποροῦσε, μέ ἀφορμή τήν ἀδελφική φιλία τοῦ μεγάλου Βασιλείου μέ τόν Γρηγόριο τόν Θεολόγο, νά ἀναθέτει ἐργασία γιά τή φιλία. Πῶς ὅμως θά ἦταν δυνατόν κάτι τέτοιο, ἀφοῦ ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔχει, γιά πρώτη φορά στά χρονικά τοῦ ἐλεύθερου ἑλληνικοῦ κράτους, ἀπαλειφθεῖ ἀπό σχολικό βιβλίο θρησκευτικῶν γυμνασίου;!

Στ΄. Εἰκονογραφικά ἀτοπήματα

Σέ πλεῖστα ὅσα μαθήματα οἱ περιλαμβανόμενες εἰκόνες εἶναι πολύ μικρές, καί ἔτσι ὑπάρχουν ἁπλῶς καί μόνο γιά νά ὑπάρχουν, ἀφοῦ λόγῳ τοῦ μικροῦ τους μεγέθους δέν εἶναι σέ θέση νά βοηθήσουν στήν κατανόηση τοῦ μαθήματος.

Εἰδικά γιά τό μάθημα 20 «Ἐκκλησιαστική τέχνη Α΄: Ναοδομία καί ἁγιογραφία», ὅπου οἱ εἰκόνες εἶναι ζωτικῆς σημασίας περισσότερο ἀπ΄ ὅ,τι σέ κάθε ἄλλο μάθημα, πρέπει νά ἐπισημάνουμε, ὅτι ἀτυχῶς ἔχει κατόψεις μήκους ἀπό 1-3 ἑκατοστά[78] , πράγμα τό ὁποῖο δέν βοηθεῖ τούς διδάσκοντες νά διδάξουν τό μάθημα, ὅπως δέν βοηθεῖ καί τούς μαθητές νά τό κατανοήσουν.

Στό μάθημα 30 «Ἡ ἀνατολική Ἐκκλησία κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας» δέν ἔχει εἰκόνες τοῦ ὁσίου Δαβίδ, τῆς ἁγίας Φιλοθέης, τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Ε΄ Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῷ ἔχει τέσσερεις ἀπεικονίσεις τοῦ Λουθήρου καί δέν παραλείπει ἐπίσης καί ἀπεικονίσεις τοῦ Ζβιγγλίου καί τοῦ Καλβίνου.

Στό μάθημα 31 «Ἡ Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας» τό βιβλίο περιλαμβάνει ἀπεικόνιση τοῦ Βαυαροῦ ἀντιβασιλιά Μάουρερ καί τοῦ Θεόκλητου Φαρμακίδη, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἡ μαριονέτα τῆς βαυαρικῆς ἀντιβασιλείας, ὅμως δέν ἔχει ἀπεικόνιση τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἀπό τίς σημαντικότερες προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, πολυίστωρ, ὀρθόδοξος καί ὑπέρμαχος τῆς κανονικῆς τάξεως τῆς Ἐκκλησίας. Μεταξύ ἄλλων ἔγραψε μάλιστα καί τό περίφημο πολυσέλιδο σύγγραμμα «περί τῆς γνησίας προφορᾶς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης», ὅπου ὑπεραμύνεται τῆς προφορᾶς τήν ὁποίαν ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες γνωρίζουμε καί ἀνασκευάζει τή λεγόμενη «ἐρασμιακή προφορά», ἡ ὁποία εἶναι σωστός ἐξευτελισμός τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.

Ἐν γένει πρέπει νά παρατηρήσουμε, ὅτι τό ὑπό ἐξέταση βιβλίο ἀπέτυχε ὡς πρός τήν εἰκονογράφηση νά ἀνταποκριθεῖ στούς στόχους τούς ὁποίους θέτει τό πρόγραμμα: «οἱ εἰκόνες, φωτογραφίες, διαγράμματα, σκίτσα, χάρτες πού συνοδεύουν τό κείμενο, θά πρέπει νά τό ὑποστηρίζουν ἀποτελεσματικά ὥστε νά αὐξάνουν τό βαθμό κατανόησής του.»

Συμπέρασμα

            Ὅλες οἱ ὡς ἄνω ἐπισημάνσεις καταδεικνύουν τό ἐν λόγῳ βιβλίο ἀκατάλληλο γιά τή διδασκαλία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τόσο σέ τέκνα ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ὅσο καί στόν ὁποιονδήποτε ἄλλο ὁ ὁποῖος θά ἤθελε νά πληροφορηθεῖ γι΄ αὐτήν σωστά καί ὑπεύθυνα. Τό γεγονός αὐτό συνεπάγεται περισσότερο κόπο γιά τούς σχολικούς συμβούλους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀναγκασμένοι σέ εἰδικά σεμινάρια νά ὑποδεικνύουν στούς ἐκπαιδευτικούς τά προβλήματα τοῦ ὑπό ἐξέταση βιβλίου[79] , ὅπως καί γιά τούς ἐκπαιδευτικούς οἱ ὁποῖοι πρέπει κατά τή διδασκαλία νά ὑπερβαίνουν τά προβλήματα αὐτά κατά τόν πλέον ἐνδεδειγμένο παιδαγωγικό τρόπο.

Γιά τό κάτω τοῦ μετρίου ἀποτέλεσμα τό ὁποῖο μόλις περιγράψαμε, ἡ εὐθύνη βαρύνει κατ΄ ἀρχήν τούς δημιουργούς τοῦ προγράμματος σπουδῶν γιά ὅσες παραλείψεις ἤ σφάλματα ὀφείλονται στό πρόγραμμα. Μεγάλο μέρος τῆς εὐθύνης ἔχουν οἱ συγγραφεῖς τοῦ σχολικοῦ βιβλίου, διότι πολλά σφάλματα, θεολογικά, ἱστορικά, παιδαγωγικά, ἀλλά καί πολλές παραλείψεις ὀφείλονται ἀποκλειστικῶς σέ αὐτούς. Ἀλλά καί οἱ γιά τίς παραλείψεις θεμάτων οἱ ὁποῖες ὀφείλονται στό πρόγραμμα, ἡ εὐθύνη δέν παύει νά βαρύνει καί τούς συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου. Διότι, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος συμβιβάζεται μέ κάτι ἀπαράδεκτο, ἡ πράξη του αὐτή σημαίνει πώς τό ἐγκρίνει. Τό γεγονός ἐν τέλει ὅτι ἕνα ἀκατάλληλο βιβλίο ἐγκρίθηκε, ἐκτυπώθηκε καί ἐπί σειρά ἐτῶν χρησιμοποιήθηκε ὡς σχολικό ἐγχειρίδιο καταλογίζει εὐθύνες καί στούς κριτές - ἀξιολογητές, τοῦ ὑπό ἐξέταση βιβλίου.

Καί ἀπομένει τό καυτό ἐρώτημα: πῶς δέν θά ἐπαναληφθοῦν φαινόμενα σάν αὐτό τό ὁποῖο μόλις ἀναλύσαμε; Ἡ ἀπάντηση δύναται νά εἶναι εἶναι μία καί μοναδική: Ἐάν συγγραφοῦν ὄχι προχείρως καί κατά τό κοινῶς λεγόμενο «στό γόνατο», ἀλλά μέ προσοχή καί ὑπευθυνότητα ἀπό εἰδικούς ἐπιστήμονες καί ὄχι ἀπό τόν ὁποιονδήποτε καί ἐγκριθοῦν ἐπίσης ἀπό εἰδικούς βιβλία τά ὁποῖα θά ἔχουν ὡς μοναδικό γνώμονα τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη μας καί τήν εὐθύνη μας ἔναντι τῶν παιδιῶν τά ὁποῖα καλούμαστε νά διαπαιδαγωγήσουμε.

Ὅμως, λαμβανομένης ὑπ΄ ὄψη τῆς συντάξεως τῶν νέων προγραμμάτων σπουδῶν δημοτικοῦ καί γυμνασίου τῶν ἐτῶν 2011/14, ὅπως καί τοῦ νέου προγράμματος λυκείου τοῦ ἔτους 2015, τά ὁποῖα προγράμματα παρουσιάζουν ἀσυγκρίτως περισσότερα καί σοβαρότερα προβλήματα ἀπό τά προγράμματα σπουδῶν καί τά σχολικά βιβλία τά ὁποῖα φιλοδοξοῦν νά ἀντικαταστήσουν, τό μέλλον προβλέπεται ζοφερό.

Γι΄ αὐτό ἀπαιτοῦνται ἀδιάκοπες ἀγωνιστικές κινητοποιήσεις ἀπό μέρους τῶν θεολόγων καθηγητῶν, τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν κληρικῶν καθώς καί ἀπό μέρους τῶν λαϊκῶν πιστῶν, ὅπως καί ἀπό μέρους τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας μας προκειμένου νά μή περιέλθει τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν σέ θανάσιμη κατάπτωση στήν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου χριστιανικοῦ αἰῶνος, πράγμα τό ὁποῖο θά συντελέσει στήν κατάπτωση αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς πατρίδας[80]  μας.

[1] Στέφανος Καραχάλιας, Πηνελόπη Μπράτη, Δημήτριος Πασσάκος, Γεώργιος Φίλιας,  Θρησκευτικά Γ΄ Γυμνασίου, Θέματα ἀπό τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, Ὀργανισμός Ἐκδόσεων Διδακτικῶν Βιβλίων, Ἀθήνα 2006. Βεβαίως λίγα δευτερεύοντα σφάλματα τά ὁποῖα περιλαμβάνονταν στήν πρώτη ἔκδοση τοῦ βιβλίου καί κατόπιν διορθώθηκαν δέν τά ἀναφέρουμε ἐδῶ. Ἐδῶ ἀναφέρουμε τή σωρεία σφαλμάτων καί παραλείψεων, ἡ ὁποία παρέμεινε ἀμετάβλητη.

[2] Τό ὁποῖο φέρει τήν ὀνομασία Διαθεματικό Ἑνιαῖο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδῶν (Δ.Ε.Π.Π.Σ.).

[3] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 44.

[4] Μαρτύριον τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, Β.Ε.Π.Ε.Σ. τ. 2, Ἀθῆναι 1955, σ. 338.

[5] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 53.

[6] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 73.

[7] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 74.

[8] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 83.

[9] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 103.

[10] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 119.

[11] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 19.

[12] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 23.

[13] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 37.

[14] Μαρτύριον τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου, ΙΧ, Β.Ε.Π.Ε.Σ. τ. 3, σ. 23.

[15] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 45.

[16] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 49.

[17] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 74.

[18] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 77.

[19] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 84.

[20] Ἕνα τέτοιο βοήθημα εἶναι τό ἑξῆς: Ἡ θεία λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Μεταφραστικό βοήθημα ὑπό ἀρχιμ. Μαξίμου Παναγιώτου, ἐκδ. Ἱερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας, Ρόδος 1997.

[21] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 37.

[22] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 102.

[23] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 63.

[24] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 106.

[25]  Ὁ στίχος Β΄ Κορ. 3, 17, ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 16.

[26] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 18-19 καί μάλιστα γιά τόν χαρακτηρισμό αὐτό δέν εὐθύνεται τό πρόγραμμα σπουδῶν.

[27] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 47.

[28] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 65.

[29] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 74.

[30] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 75.

[31] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 94 ἀμφότερα τά παραθέματα.

[32] Ἐάν τυχόν συναντήσουμε στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία κάτι ἀντίθετο ἀπό αὐτά συνιστᾶ ἐκτροπή ἀπό τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί ἐκκοσμίκευση.

[33] Μτ 20,26 καί 23,11.

[34] Μρ 9,35 καί 10,43.

[35] Τό πῶς σέ κάποιες περιπτώσεις ἡ διακονία κατέληξε δεσποτισμός, εἶναι μία ἄλλη ἱστορία. Προφανῶς ὀφείλεται στή φιλαυτία καί φιλαρχία ὁρισμένων, οἱ ὁποῖοι τοποθετοῦν αὐτά τά πάθη πολύ πιό πάνω ἀπό τήν πίστη, τήν ἀγάπη καί τήν αὐτοθυσία, ἀρετές οἱ ὁποῖες πρέπει νά χαρακτηρίζουν κάθε ἐκκλησιαστικό ἡγέτη. Εἶναι ἕνα καλό θέμα γιά συζήτηση μέ τούς μαθητές, ἀλλά πρέπει ἐπίσης, ὅποιος τό θίγει, νά προσέχει νά στιγματίζει μέν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά πάθη, ὄχι ὅμως καί νά καταντᾶ ὁ ἴδιος στό ἁμάρτημα τῆς κατακρίσεως.

[36] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 21.

[37]  Πρ. 7,58.

[38] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 37.

[39] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 39.

[40] Ἡ μόνη αἰτία ἦταν ἡ ἐμμονή τῆς Ἐκκλησίας στήν πίστη στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί στή διδασκαλία Του τοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

[41] Γεώργιος Π. Ἀνσίμωφ, «Ἐχθρός τοῦ λαοῦ», Ἡ σταυρική πορεία τοῦ ἁγίου νεομάρτυρα π. Παύλου Ἀνσίμωφ (1891-1937), μετάφρ. Ναταλία Νικολάου, Γ΄ ἔκδ. ἒκδ. Ἀρχονταρίκι, Ἀθήνα 2010, σ. 113.

[42] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 39.

[43] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 262.

[44] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 278-9.

[45] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 49-50.

[46] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 50.

[47] Εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ ἱδρυτής τῆς αἱρέσεως αὐτῆς Λαφαγιέτ Ρόν Χάμπαρντ εἶχε διακηρύξει: «Θέλεις νά γίνεις πάμπλουτος; Ἵδρυσε μία θρησκεία». Λέγοντας βεβαίως θρησκεία ὁ ἄνθρωπος ἐννοοῦσε τίς αἱρετικές του ἀπάτες, διότι ὡς γνωστόν κατά τήν Καινή Διαθήκη: «θρησκεία καθαρά καί ἀμίαντος παρά τῷ Θεῷ καί πατρί αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καί χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτόν τηρεῖν ἀπό τοῦ κόσμου.» Ἰακ. 1,27.

[48] βλ. Daniel Domscheit – Berg, Ἡ ἱστορία καί τά μυστικά τοῦ WikiLeaks, Ἡ θητεία μου στήν πιό ἐπικίνδυνη ἰστοσελίδα τοῦ κόσμου, μετάφρ. Γρηγόρης Ἀποστολίδης, ἐκδ. Κέδρος, Ἀθήνα 2011, σ. 50-59.

[49] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 69.

[50] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 83.

[51] Καί αὐτό πρέπει ἐπίσης νά τονίζεται, ὅτι οἱ δύο μεγάλοι ἅγιοι ἦταν Ἕλληνες τό γένος, διότι ὡς γνωστόν, κάποιοι ἐπιχείρησαν νά τούς παραστήσουν ὡς καταγομένους ἀπό παντελῶς ἀνύπαρκτη ἐθνότητα!

[52] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 107.

[53] Μτ 25,34.

[54] Μτ 25,35.

[55] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 108.

[56] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 108.

[57] 2,4.

[58] Simon Whitechapel, Ἡ κόλαση τῆς σάρκας, Οἱ κτηνωδίες τοῦ Τορκεμάδα καί τῆς ἰσπανικῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, ἐκδ.Lector, Ἀθήνα 2002, σ. 102, 106.

[59] Hans Dollinger, Schwarzbuch der Weltgeschichte, 5.000 Jahre der Mensch des Menschen Feind, Komet, Frechen 1999,σ. 281.

[60] Γι΄ αὐτό συχνά συνιστῶ σέ συναδέλφους: «μή χρησιμοποιοῦμε στό μάθημα ὑπερβολικά τήν ὀθόνη εἰς βάρος τοῦδιαλόγου καί τῆς οὐσιαστικῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν μαθητή καί κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο κάνουμε μάθημα μπαρόκ, δηλαδήμάθημα ἐντυπωσιασμοῦ, τό ὁποῖο ἀπό κάποια στιγμή καί ἔπειτα τούς προξενεῖ κορεσμό, κοινῶς τό βαριοῦνται, καίπαύουν νά τό ἐκτιμοῦν.»

[61] Καί μάλιστα κατά παράδοξο τρόπο ἀναγράφεται ἡ λέξη «σουλτάνος» μέ κεφαλαῖο «Σ».

[62] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 119.

[63] Ἀναφέρει τόν σουλτάνο ὡς «Μεχμέτ», διότι οἱ Τοῦρκοι πιστεύουν, ὅτι κανένας ἄνθρωπος δέν πρέπει νά φέρει τό ὄνομα τοῦ «προφήτη», γι΄ αὐτό τό χρησιμοποιοῦν σέ αὐτή τήν παραλλαγή.

[64] Κωνσταντίνος Ἰ. Ἄμαντος, Σχέσεις Ἑλλήνων καί Τούρκων ἀπό τόν ἑνδέκατο αἰώνα μέχρι τό 1821, τόμ. Α΄, ἐκδ. Ἀρχιπέλαγος, Ἀθήνα 2008, σ. 126.

[65] Περί αὐτῶν βλ. Στυλιανός Παπαδόπουλος, Οἱ νεομάρτυρες καί τό δοῦλον γένος, ἀκδ. Ἀποστολική Διακονία, Ἀθῆναι 1991.

[66] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 120.

[67] Γιά νά μή ὑπάρχει ἀμφιβολία γιά ὅλα αὐτά παραθέτουμε τήν ἑξῆς διαφωτιστική περιγραφή: «Τό φορολογικό τουρκικό σύστημα ἐπί τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν ἦταν ὁ κεφαλικός φόρος ἤ χαράτς, ὅπως τό ὀνόμαζαν, καθώς καί ὁ ἔγγειος φόρος, ἡ δεκάτη δηλαδή, ἤ «μιρί» ὅπως τήν ὀνόμαζαν. Ὁ φόρος τῆς δεκάτης ἦταν ὁ πλέον ληστρικός γιά ὅλους τούς ὑπηκόους τῆς αὐτοκρατορίας καί αὐτός εἰσπραττόταν ἀπό τούς χαρατζῆδες (ἔτσι τούς ἀποκαλοῦσε ὁ λαός) ὕστερα ἀπό ἐκμίσθωσή του (μουκατάς) μέ πλειστηριασμό γιά διάρκεια ἑνός χρόνου. Αὐτοί οἱ ἄπληστοι χαρατζῆδες ἀνέβαζαν αὐθαίρετα τό ποσό τοῦ φόρου γιά μία προσδιορισμένη τοπική περιοχή καί καταπίεζαν τό ραγιά στή συνέχεια γιά τήν εἰσπραξή του. Ἐκτός ἀπό αὐτούς τούς τακτικούς φόρους οἱ Τοῦρκοι ἔβαζαν κατά τή βούλησή τους καί αὐθαίρετους φόρους τά λεγόμενα δοσίματα. Σέ καιρό πολεμου ἔβαζαν τρεῖς φόρους ἐκστρατείας: γιά τίς δαπάνες τῶν ἀνακτόρων, γιά τή συντήρηση τοῦ στόλου καί γιά τή συντήρηση τοῦ ἱππικοῦ. […] Πέρα ἀπό τούς φόρους ἐκστρατείας καί φιλοξενείας ἦταν τά δοσίματα, τά μπαξίσια καί τά μπαγιραμλίκια γιά τούς ἀξιωματικούς Τούρκους, τά ἀγιλίκια (γιά τόν καδή καί τόν μπουλούκμπαση – σωματάρχη), τά σπαηλίκια, ὁ φόρος τῶν φρουρῶν ἤ τό λεγόμενο «πανιάτικο» πού ἦταν μία εἰσφορά πού πλήρωναν οἱ ραγιάδες στό βοεβόδα «γιά τά ἔξοδα τῶν καραβόπανων» καί γιά τά πουκάμισα τῶν σκλάβων πληρωμάτων στίς γαλέρες (κάτεργα). Ἡ αὐθαιρεσία τῶν Τούρκων δέν εἶχε ὅρια. Φόρους ἔβαζαν παντοῦ: Στά προϊόντα τῶν κατοίκων, κρασιά («βαρελιάτικο») στάρια, βαμβάκια, μετάξια, καπνά, ὑφάσματα, παπούτσια, τά κεριά, τό ἁλάτι («ἁλατιάτικο»), τά ζῶα (μικρά καί μεγάλα), τίς οἰκοδομές καί ὅ,τι ἄλλο ἐρχόταν στήν ἔμπνευση τῶν αὐθαιρετούντων ἀξιωματούχων.» Γιάννης Β. Καρύτσας, Οἱ Αἰτωλοί Διδάσκαλοι Εὐγένιος Γιαννούλης Ἀναστάσιος Γόρδιος, Χρύσανθος ὁ Αἰτωλός, ἡ ἐποχή τους καί τό ἔργο τους, Ἀθήνα 2002, σ. 53-54.

[68] Γιά πλήρη ἐπιστημονική τεκμηρίωση τῆς ἐν λόγῳ ἱστορικῆς ἀληθείας βλ. ἀπό τήν ἰστοσελίδα www.antibaro.gr , τήν ἑξῆς πρότυπη ἐπιστημονική ἐργασία: Γιώργος Κεκαυμένος, Κρυφό Σχολειό. Τό Χρονικό μιᾶς Ἱστορίας.

[69] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 121.

[70] Γιά πλήρη ἐπιστημονική τεκμηρίωση τοῦ ἐν λόγῳ ἱστορικοῦ γεγονότος βλ. ἀπό τήν ἰστοσελίδα www.antibaro.gr , τήν ἐπίσης προτυπη ἐπιστημονική ἐργασία: Χρῆστος Κορκόβελος, Περί τῶν ἱστορικῶν συμβάντων στήν Ἁγία Λαύρα τό Μάρτιο τοῦ 1821.

[71] Παναγ. Θεοδ. Παπαθεοδώρου, Ὁ Γρηγόριος Ε΄ καί ἡ ἐπανάσταση τοῦ ΄21, ἐκδ. «Τῆνος», Ἀθήνα 1986, σ. 70-71.

[72] Ἕνα ὡραῖο βιβλιαράκι, γιά τό θέμα αὐτό, εἶναι τοῦ π. Νικολάου Πρωτοπαπά, Οἱ ἅγιοι τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς, Ἀθήνα 1992.

[73] Σοφία Λουκᾶ, Μνῆμες ἀπό τή Μικρά Ἀσία, ἐκδ. Μύρτος, Ἀθήνα 2012, σ. 62.

[74] Στέφανος Καραχάλιας κ.λπ. ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 125.

[75] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 43.

[76] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 53.

[77] Ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 63.

[78] Κατόψεις,  τομές καί φωτογραφίες ναῶν μπορεῖ νά βρεῖ κανείς στό πολύ χρήσιμο βιβλίο τοῦ Richard Κrautheimer, Παλαιοχριστιανική καί βυζαντινή ἀρχιτεκτονική, ἐκδόσεις ΜΙΕΤ, Ἀθήνα 1991.

[79] Γιά τό ζήτημα αὐτό ὁ γράφων διοργάνωσε σεμινάριο γιά τούς θεολόγους καθηγητές τῆς Διευθύνσεως Δευτεροβάθμιας Ἐκπαιδεύσεως Δ΄ Ἀθηνῶν στίς 20/11/2015 καί γιά τούς θεολόγους καθηγητές τῆς Διευθύνσεως Δευτεροβάθμιας Ἐκπαιδεύσεως Πειραιῶς στίς 27/11/2015. Καί στίς δύο συναντήσεις τό διατιθέμενο ἀπό τήν προϊσταμένη ἀρχή διδακτικό δίωρο ἐπήρκεσε μόλις καί μετά βίας.

[80] Καί σέ ὅσους ἐπιχειροῦν νά μᾶς ἀπαγορεύσουν τή λέξη αὐτή, ἁπλῶς θά τονίσουμε τό ρητό τοῦ Σωκράτους: «πατρός τε καί μητρός καί τῶν ἄλλων προγόνων, ἁπάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ πατρίς».

Πηγή: Θρησκευτικά

H ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ἀξίων κληρικῶν εἶναι τὸ δυσκολότερο πρόβληµα ἑνὸς Ἐπισκόπου, ἐνῶ ἡ χειροτονία ἀναξίων κληρικῶν εἶναι τὸ πιὸ εὔκολο ποὺ µπορεῖ νὰ κάνει.

∆υστυχῶς, ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τὴ δεύτερη περίπτωση, γιὰ νὰ καλύψουν τὰ ἐφηµεριακὰ κενὰ καὶ νὰ ἔχουν τὸ µυαλό τους ἥσυχο, ἀφοῦ δὲν θὰ τοὺς ἐνοχλοῦν οἱ ἄνθρωποι, χωρὶς νὰ σκέφτονται τί πρόκειται νὰ ἀντιµετωπίσουν, ὅταν οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ θὰ εἶναι πρωταγωνιστὲς πολλῶν σκανδάλων καὶ ὡς ἀνάξιοι θὰ ἀποµακρύνουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ εὐθύνη σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις δὲν εἶναι µόνο στοὺς κληρικούς, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι µὲ ἐπιπολαιότητα τοὺς χειροτόνησαν.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀπευθυνόµενος στὸ µαθητή του Τιµόθεο, τὸν συµβουλεύει νὰ εἶναι προσεκτικὸς στὸ θέµα τῶν χειροτονιῶν, γιατὶ ἡ εὐθύνη του εἶναι µεγάλη: «Χεῖρας ταχέως µηδενὶ ἐπιτίθει, µηδὲ κοινώνει ἁµαρτίαις ἀλλοτρίαις• σεαυτὸν ἁγνὸν τήρει» (Α΄ Τιµ. ε΄ 22). Ὄχι λοιπὸν βιαστικὲς χειροτονίες, ὄχι συµµετοχὴ σὲ ξένες ἁµαρτίες. Ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νὰ διατηρεῖ τὸν ἑαυτὸ καθαρό. Ὅταν χειροτονεῖ ἀνάξιους, χάνει τὴν καθαρότητά του καὶ ἄς πιστεύει ὁ ἴδιος ὅτι ὡς ἐπίσκοπος µένει ἀπρόσβλητος καὶ ἁγνός, ὅ,τι καὶ νὰ ἐπιλέξει, ὅ,τι καὶ νὰ πράξει!

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπίσης ἐπισηµαίνει καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ εἶναι χρήσιµο καὶ πρέπει πάντα νὰ τὸ θυµᾶται ὁ Ἐπίσκοπος, ὅταν πρόκειται νὰ χειροτονήσει κάποιον: «Τινῶν ἀνθρώπων αἱ ἁµαρτίαι πρόδηλοί εἰσι, προάγουσαι εἰς κρίσιν, τισί δὲ καὶ ἐπακολουθοῦσιν• ὡσαύτως καὶ τὰ καλὰ ἔργα πρόδηλά ἐστι, καὶ τὰ ἄλλως ἔχοντα κρυβῆναι οὐ δύνανται» (Α΄ Τιµ. ε΄ 24-25). ∆ηλαδή, «οἱ ἁµαρτίες µερικῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁλοφάνερες καὶ ξεπροβάλλουν• κι ἔτσι διευκολύνουν τὴν κρίση τῶν ἄλλων γι’ αὐτές. Σὲ µερικοὺς ὅµως φανερώνονται ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὸ χρόνο. Τὸ ἴδιο καὶ τὰ καλὰ ἔργα εἶναι ὁλοφάνερα. Ἀλλὰ κι αὐτὰ ποὺ δὲν εἶναι ὁλοφάνερα δὲν µποροῦν νὰ κρυφτοῦν», ὅπως ἑρµηνεύει ὁ π. Ν. Τρεµπέλας.

Οἱ ὑποψήφιοι κληρικοὶ συχνὰ µᾶς ἐνθουσιάζουν µὲ τὴν ἐµφάνισή τους καὶ τὰ λίγα λόγια τους. Ὅµως πρέπει νὰ εἴµαστε προσεκτικοί. Τὰ φαινόµενα πολλὲς φορὲς ἀπατοῦν καὶ τὰ λεγόµενα παραπληροφοροῦν. Ὅπως καὶ οἱ κρίσεις ἄλλων προσώπων, ποὺ εἶναι πιὸ ἔξω καὶ ἔχουν ἐλλιπῆ πληροφόρηση ἀλλὰ καὶ ἰδιοτέλεια, δὲν εἶναι ἀξιόπιστες.

Οἱ ἀδυναµίες καὶ τὸ ἁµαρτωλὸ παρελθὸν τῶν ὑποψηφίων εἶναι κλειδωµένα στὴν ψυχή τους. Οἱ ὑπεύθυνοι, ἐπίσκοπος καὶ πνευµατικός, δὲν τὰ γνωρίζουν. Μετὰ τὴ χειροτονία ὅµως ἀποκαλύπτονται ὅλα τὰ κρυµµένα κουσούρια, τὸ ἕνα µετὰ τὸ ἄλλο καὶ βλέπει κανεὶς τὸν πραγµατικὸ χαρακτήρα τους καὶ τὶς ἐπιδιώξεις τους. Ἡ εἰκόνα τους εἶναι ζοφερή. ∆ὲν ἔχουν ἱερὸ ζῆλο. Οὔτε καὶ συναίσθηση τί θὰ πεῖ ἱερωσύνη καὶ τί βάρος ἔχουν ἐπωµισθεῖ. Καλοῦνται νὰ ὑπηρετήσουν ἐκεῖνο ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ δὲν ἐπιθυµοῦν. Εἶναι ἀνειδίκευτοι σὲ ὅλα. ∆υστυχῶς, δὲν θὰ ἀλλάξουν σὲ τίποτα. Τυπικὰ θὰ ἐκτελοῦν µερικὰ καθήκοντα καὶ θὰ ζοῦσαν ὅπως ζοῦσαν καὶ προτοῦ νὰ χειροτονηθοῦν.

Μερικοὶ ὑποψήφιοι κληρικοὶ συχνάζουν σὲ µοναστήρια γιὰ καλύτερη πνευµατικὴ προετοιµασία. Οἱ ἐπίσκοποι συνήθως εἶναι εὐάλωτοι στὶς κρίσεις καὶ ὑποδείξεις µοναχῶν, οἱ ὁποῖοι πολλὲς φορὲς συµπεραίνουν ἐσφαλµένα, γιατὶ µιλοῦν µὲ βάση τὶς ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις τῶν ὑποψηφίων καὶ ὄχι µὲ τὶς κρυφὲς ἐπιθυµίες καὶ προθέσεις. ∆ὲν τοὺς κατηγορῶ ὅτι ἐνεργοῦν µὲ δόλο, ἀλλὰ θέλω νὰ ἐπισηµάνω ὅτι παρασύρονται ἀπὸ τὴν ὑποκρισία τῶν ὑποψηφίων καὶ καθὼς εἶναι καλοκάγαθοι, δὲν ὑποψιάζονται τὴν ἁµαρτωλὴ πραγµατικότητα.

Κλείνοντας τοῦτο τὸ κείµενο θὰ θυµίσω τί ἔλεγε ὁ Ἅγιος Κοσµᾶς ὁ Αἰτωλὸς γιὰ τοὺς ἱερεῖς, ἀπευθυνόµενος στοὺς χριστιανούς: «Νὰ ἐξεύρετε ὅτι ἕνας ἱερεὺς εἶναι µεγαλύτερος ἀπὸ ἕναν βασιλέα καὶ τὸ περισσότερον εἶναι ἀνώτερος καὶ ἀπὸ ἕναν ἄγγελον, ἐπειδὴ εἶναι µεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων καὶ ἀξιώνεται νὰ ἐπιτελεῖ τὰ ἅγια µυστήρια, µάλιστα τὸ µέγα καὶ φρικτὸν µυστήριον τῆς θείας λειτουργίας, ὁποὺ τὸ βλέπουν οἱ ἄγγελοι καὶ τρέµουν». Καὶ ἄλλοτε ἐξωτερίκευε τὸ βαθύ του σεβασµὸ πρὸς τοὺς ἱερεῖς µὲ τοῦτα τὰ λόγια: «Ἐγώ, ἀδελφοί µου, ἐὰν ἀπαντήσω ἕναν παπὰ καὶ ἕναν βασιλέα, µὲ φαίνεται εὔλογον, ὅπως τὸν παπὰ νὰ βάλω νὰ καθίσει ἀνώτερα ἀπὸ τὸν βασιλέα. Καὶ ἐὰν ἀπαντήσω ἕναν παπὰ καὶ ἕναν ἄγγελον, πρωτύτερα θὲ νὰ χαιρετήσω τὸν παπὰ παρὰ τὸν ἄγγελον, διατί, ἀδελφοί µου, εἶναι ἀνώτερος εἰς τὸ ἀξίωµα».

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 29/7/2016), Θρησκευτικά

Εμείς μάθαμε δυο πράγματα από την Πίστη και την Παράδοσή μας. Πως υπάρχει ο θάνατος και η αθανασία. Τώρα ακούμε συχνά περί νέου επινενοημένου τρόπου θανάτου, της ευθανασίας. Καινούριο «επεισόδιο», που μπήκε στη ζωή μας. Θέλουν, λέει κάποιοι, φιλανθρωπότεροι του Θεού, από υπερβολική αγάπη στους δικούς τους, αλλά και στους εαυτούς τους, να προσφέρουν ευ-θάνατο. Δηλαδή, όλο κι όλο, να μην πονέσει και να μην υποφέρει αυτός που αγαπούν, την ώρα που πεθαίνει. Κι έτσι συμβάλλουν στην απομείωση της από Θεού ορισμένης επίγειας ζωής του. Παρεμβαίνουν στο μέγα μυστήριο και γίνονται δολοφόνοι ή αυτόχειρες: «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον». Και φοβερότατο αλλά και μυστήριο ο θάνατος κατά την ιερή υμνολογία μας . Αυτό βέβαια, είναι εφεύρημα της απιστίας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι λογικοί και σοβαροί, που να σκέφτονται ούτε καν να περνάει από το μυαλό τους κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό και στην αιωνιότητα!

Δεν θα ασχοληθούμε με την παρέμβαση της επιστήμης, όταν αυτή σέβεται το Θεό και το δημιούργημά του. Αυτή ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και μέχρι πού να το κάνει.

Τι σημασία έχει όμως ο τρόπος του θανάτου, όταν είναι το τέλος των πάντων για την ψυχή και το σώμα; Τόσες δυσκολίες που περνάει ο άνθρωπος στη ζωή του, τόσον πόνο που δοκιμάζει, τόσα μαρτύρια που υποφέρει, αξίζει τον κόπο να νοιάζεται και για τον τρόπο που θα πεθάνει; Λέω, γι` αυτόν που δεν αναγνωρίζει τίποτε, πέρα από αυτήν την πραγματικότητα. Τελειώνεις για πάντα και σε νοιάζει το γεγονός του θανάτου; Είτε έτσι πεθάνεις είτε αλλιώς, αυτός ο θάνατος θα έχει τελειώσει τα πάντα, χωρίς να προσθέσει ή να αφαιρέσει τίποτε στο είναι σου. Όλα τέλος. Λοιπόν, η απιστία οδηγεί στο αδιέξοδο και η δειλία, η οποία γεννάται απ` αυτήν και διακατέχει τον άνθρωπο, τον καθιστά γελοίο και αξιολύπητο.

Ω, πόσο ταπεινή επιλογή! Ω, πόσο φτηνό ξεπούλημα μιας ύπαρξης, που την αγκάλιασε ο Θεός από γεννησιμιού της, την φρόντισε, τη συντήρησε, την αγάπησε με άπειρη αγάπη, της έδωσε το μεγάλο δώρο της ζωής, ποιος ξέρει και πόσα άλλα κι αυτή «του την πετάει στα μούτρα». Και μάλιστα με καμάρι εωσφορικό. Τον αποστρέφεται. Μαζί δε και το σώμα. Αυτό που τον διακόνησε σε όλη του τη ζωή και τον υπάκουσε, τον υπηρέτησε στις χαρές, στις λύπες, στις επιθυμίες και στα θελήματά του να το κάνουν στάχτη. Του προσφέρθηκε ως όργανο απόλυτα υπό την εξουσία του και τώρα θέλει, μαζί μ` αυτόν να το εξαφανίσει.

Και μαζί με τον Πατέρα και Δημιουργό του, σίγουρα αποστρέφεται και την αγάπη των δικών του ανθρώπων. Ναι. Αυτός είναι νόμος πνευματικός. Αποστρέφεσαι την αγάπη του Θεού, άρα η αγάπη που επικαλείσαι για τα δικά σου πρόσωπα είναι απάτη. Είναι ψευδής. Είναι κενή. Πώς να τα καταλάβει αυτά ο άνθρωπος, όταν τυφλώνεται από υπερηφάνεια;

Αν δεν υπάρχει αιώνια ζωή μετά θάνατον, δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών και κρίση. Άρα ο θάνατος, ως επισφραγιστικό γεγονός της επίγειας ζωής και όσο διαρκεί η προθανάτια και επιθανάτια κατάσταση, είναι χρόνος άνευ νοήματος. Κι όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο θάνατος, αφού είναι μυστήριο, είναι καθοριστικός από μέρους της θείας δικαιοσύνης. Ο χρόνος αυτός μετατρέπεται, με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού και με την πίστη και την υπομονή του ανθρώπου, σε «καιρό ευπρόσδεκτο», σε «ημέρα σωτηρίας». Μπορεί να λειτουργήσει ως τελείως ανατρεπτικό γεγονός μιας ολόκληρης ζωής. Ανακεφαλαιώνεται, κατά κάποιον τρόπο η όλη βιωτή του ανθρώπου, συγκεφαλαιώνεται, και με τα ανάλογο μαρτύριο, την εμπειρία του θανάτου ή ξεπλένονται αμαρτίες, για τις οποίες δεν μετανόησε η ψυχή ή της προσφέρονται  περισσότερα στεφάνια, για «καλύτερη θέση» στις ουράνιες μονές. Αυτά μας λένε οι άγιοι της Εκκλησίας, αυτά λέει και η Αγία Γραφή. Ο ληστής στο σταυρό δεν είχε καμιά σχέση με το Θεό. Η ώρα του θανάτου του ήταν αρκετή, για να τον περάσει απευθείας στον Παράδεισο.

Διότι αναλύοντας και ερμηνεύοντας τη λέξη, μέσα και κάτω από τις προϋποθέσεις της πίστεως, το μόνο συμπέρασμα είναι αυτό: «Καλός τρόπος θανάτου». Γεννάται όμως το ερώτημα, τουλάχιστον γι` αυτούς που έχει απομείνει λίγη πίστη στην καρδιά: Είναι δυνατόν να επιτρέψει ο Θεός της αγάπης για τον καθένα από μας, τα παιδιά του, κακό θάνατο; Εμείς βλέπουμε γύρω μας τους ανθρώπους να πεθαίνουν με διάφορους τρόπους, πολλοί από τους οποίους είναι όντως τρομακτικοί και νομίζουμε πως είμαστε «άξιοι» για τον οποιοδήποτε θάνατο και τρέμουμε μη συμβεί και σε μας. Όμως, ο καλός Θεός έχει στο νου του για τον καθένα το θάνατο που θα του ταιριάξει, για να του δώσει την τελευταία ευκαιρία, για να μην έχει και την τελευταία ακόμη στιγμή της επίγειας ζωής του το παράπονο πως δεν τον άφησε τον ανάλογο χρόνο και την ανάλογη ψυχική κατάσταση, για να δείξει μετάνοια. Αλλά και να έχει η δικαιοσύνη του Θεού το αντίστοιχο «δικαίωμα», να ενεργήσει κατά τον τέλειο τρόπο.

Μη φοβάστε, αδέλφια. Ο αρχαίος Έλληνας ειδωλολάτρης έλεγε: «Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι». Μεταξύ των άλλων ερμηνειών, το ρητό αυτό, επιδέχεται και την εν Χριστώ ερμηνεία: Αυτόν που θέλει να χάσει την ψυχή του (από τις αμαρτίες του), ο Κύριος τον μωραίνει (μόνο και μόνο να σωθεί). Βλέπουμε μέχρι πού φτάνει η αγάπη του, για το ποθούμενο σωτήριο τέλος! Πόσο καλύτερος θάνατος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε θάνατος, στον οποίο παρεμβάλλεται ανθρώπινο χέρι και χαλάει το σχέδιό του Θεού; Και καλός θάνατος εν τέλει, για κάθε άνθρωπο, είναι αυτός που έχει τις «προϋποθέσεις» για να οδηγήσει την ψυχή στο αιώνιο φως του Χριστού.

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή δυο επιλογές έχει ο άνθρωπος στη ζωή του. Με την ελευθερία που του χάρισε ο Θεός, έχει να περάσει στην αιωνιότητα με πορεία προς το «αεί είναι». Υπάρχουν δυο πόρτες. Η μια είναι η πόρτα του «αεί ευ είναι» και η άλλη του «αεί φευ είναι». Ένα «φ» κάνει τη φοβερή διαφορά.

Τι πράμα είναι η ευθανασία και πώς και από πού χαρακτηρίζεται όπως χαρακτηρίζεται και πώς γίνεται και από ποιους γίνεται, δεν έχουμε ιδέα εμείς. Και δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε, πέρα από την εν Χριστώ ευθανασία. Διότι, το μόνο θάνατο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ευθανασία είναι ο θάνατος εν μετανοία, ο θάνατος που επέρχεται με το θέλημα του Θεού, εν τω Θεώ και για το όνομα του Χριστού. Δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά από τα λίγα που ξέρουμε, κατά την πίστη μας, είναι έγκλημα. Όταν δε γίνεται οικεία βουλήσει, είναι αυτοκτονία, αυτοχειρία, που εκφράζει άκρα δειλία και έχει μητέρα την δαιμονική υπερηφάνεια. Συνυπεύθυνοι δε είναι και όσοι συμφωνούν και συμβάλλουν στο να οδηγηθεί ο άνθρωπος σ` αυτήν την ενέργεια.

Ευθανασία: Όμορφη και εύηχη λέξη, αλλά με δαιμονικό περιεχόμενο, που οδηγεί, χωρίς κανένα εμπόδιο, στο θάνατο της ψυχής. Ή αλλιώς στην απώλεια της αθανασίας.

Ο Θεός της αγάπης να φωτίσει όλους μας, ώστε να μην τον προδώσουμε με τέτοια όντως θανατηφόρα ατοπήματα. Ας προσέξουμε, αδέλφια μου, ας προσέξουμε. Οι σειρήνες σήμερα προβάλλουν πολύ δελεαστικά την άρνηση του Θεού. Μηχανεύονται, αλλά διαθέτουν και μηχανές, για να παρουσιάσουν στα μάτια μας τα δαιμονικά μηχανεύματα ως αγγελικές πράξεις, το έγκλημα ως ευεργεσία, την αμαρτία ως κατά φύση κατάσταση.

Οι μέρες είναι πολύ πονηρές και εκτός από την πίστη, το ζητούμενο και μη ευκόλως ευρισκόμενο, είναι Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Όταν υπάρχει προαίρεση, πόθος  και δίψα για το «τέλειο», ο Θεός δεν θα αφήσει.

Πηγή: Ακτίνες

Τα δυτικά παιδιά κατηχούνται με μια φιλοσοφία που τροφοδοτείται στα νεαρά μυαλά τους μέσω των μέσων ενημέρωσης και της εκπαίδευσης, μια φιλοσοφία στην οποία οι συνήθεις απαιτήσεις για «συμπόνια» και «μη αποκλεισμό» χρησιμοποιούνται ως κάλυψη.

Το φύλο είναι θεμελιώδες. Θέτει τις βάσεις για το ποιός είσαι και το ρόλο σου στη φυλή. Για το λόγο αυτό – πρέπει κανείς να υποθέσει – είναι υπό επίθεση από τους Πολιτιστικούς Μαρξιστές, βοηθούμενοι και υποκινούμενοι από τους point-of-sale διανομείς τους, τους φιλελεύθερους "προοδευτικούς".

Στο Μπράιτον της Αγγλίας, σύμφωνα με την Guardian , χιλιάδες γονείς πρόσφατα κλήθηκαν να δηλώσουν με ποιό φύλο τα τετράχρονα παιδιά τους “ταυτίζονται περισσότερο” σε μια επιστολή που τους απεστάλη από το τοπικό συμβούλιο.

Η επιστολή έγραφε: «Αναγνωρίζουμε ότι όλα τα παιδιά και οι νέοι δεν ταυτίζονται με το φύλο που τους είχε ανατεθεί κατά τη γέννηση ή μπορεί να προσδιορίζονται με ένα φύλο εκτός από αρσενικό ή θηλυκό, ωστόσο τα τρέχοντα συστήματα (σε εθνικό επίπεδο) καταγράφουν τα φύλα μόνο ως αρσενικό ή θηλυκό.

«Παρακαλώ να υποστηρίξετε το παιδί σας για να επιλέξει το φύλο με το οποίο ταυτίζεται περισσότερο.

Ή εάν έχει μια άλλη ταυτότητα φύλου παρακαλώ αφήστε κενό και να το συζητήσετε με το σχολείο του παιδιού σας».

Στο ίδιο κομμάτι, η Guardian αναφέρει ότι η Cllr Emma Daniel, επικεφαλής της επιτροπής ισότητας του Μπράιτον, είπε ότι γνώριζε τις «ανησυχίες» για το γράμμα. Είπε στη Sun: «Έχουμε τοποθετήσει το πρόσθετο κείμενο σχετικά με την ταυτότητα του φύλου ως απάντηση στις εκκλήσεις από τις οικογένειες, τους νέους και τα σχολεία για να δείξουμε μια περιεκτική προσέγγιση με το φύλο.

«Υπάρχουν αυξημένοι αριθμοί παιδιών και νέων σε εθνικό επίπεδο που αναγνωρίζονται ως τρανς».

Η Daniel πρόσθεσε: «Θα το εξετάσουμε αυτό για να δούμε αν μπορούμε να καταστήσουμε σαφέστερο ότι θεωρούμε τις συζητήσεις γύρω από την ταυτότητα του φύλου να είναι μια επιλογή για τους γονείς και όχι μια υποχρέωση».

Έτσι, στο Μπράιτον, τουλάχιστον, το λεπτό άκρο της σφήνας είναι σταθερά στη θέση του. Θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες ενημέρωσης χρησιμοποιώντας την ίδια μέθοδο που ο Πολιτιστικός Μαρξισμός χρησιμοποιεί πάντα: φανερή συμπόνια για ένα μικρό ή φανταστικό αριθμό ατόμων που χρησιμοποιούνται για να μολύνουν τα μυαλά και το περιβάλλον της συντριπτικής πλειοψηφίας με την επιβολή σ' αυτήν κάποιου νέου λόγου για να είναι αδύναμη, αλλόκοτη, ανόητη, αφύσικη ή διεστραμμένη – εν τω μεταξύ, κρατώντας την απειλή των κατηγοριών της μισαλλοδοξίας και της έλλειψης συμπόνιας πάνω από το κεφάλι της, τόσο πολύ ώστε να μην ανοιγοκλείσει τα μάτια πριν ολοκληρωθεί το έργο κοινωνικής μηχανικής, γίνεται το νέο στάτους κβο.

Ουδέτερο Φύλο

Η Guardian επίσης πρόσφατα έτερψε τους αναγνώστες της με ένα άρθρο με τον χωρίς ανάσα τίτλο, "Παιδιά ουδέτερου φύλου: συναντήστε τη νέα γενιά γονέων με μια ουδέτερη προσέγγιση φύλου στην παιδική ηλικία".

Σε αυτό το άρθρο, ένα μόνο παράδειγμα δύο γονέων που επιτρέπουν στα δίδυμα αγόρια τους να ντύνονται με κοριτσίστικα ρούχα λαμβάνεται ως ενδεικτικό μιας «νέας γενιάς» γονέων.

Το κομμάτι αναφέρει ότι «οι γονείς Gabriella και Joe Haughton-Malik περιγράφουν τα παιδιά τους ως αγόρια και χρησιμοποιούν αρσενικές αντωνυμίες, αλλά δεν θέλουν η ζωή τους ή ο χρόνος ψυχαγωγίας τους να περιορίζεται από τις παραδοσιακές έννοιες του φύλου».

«Τα δίδυμα είναι εξίσου πιθανό να φορέσουν ένα φόρεμα πριγκίπισσας όπως τη στολή ενός πειρατή. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σε βίντεο με την οικογένεια, μπορεί να δει κανείς τα δίδυμα να επιδεικνύουν περήφανα λαμπερό μανικιούρ και να χοροπηδούν γύρω με τα Ντίσνεϋ φορέματά τους».

Το θέμα δεν είναι ότι τα παιδιά – αφημένα στην τύχη τους – ίσως κατά καιρούς βάλουν όλα τα είδη των ρούχων, αλλά μάλλον ότι υπάρχει, δήθεν, ένα κίνημα γονέων που διευθύνουν το παιχνίδι των παιδιών τους κατά μήκος τέτοιων γραμμών για πολιτικούς σκοπούς.

Ο σολιψισμός (εγωμονισμός, βλ. εδώ ) – όπως πάντα – δεν είναι ποτέ μακριά. Ο πατέρας των αγοριών, λέει: “Τα αφήνουμε να κάνουν ό, τι θέλουν, σε ένα βαθμό, εφ ‘όσον είναι ασφαλές”.

Και – όπως πάντα – αν δεν «το πιάνετε», τότε εσείς είστε το πρόβλημα. Η Gabriella εξηγεί ότι οι αντιδράσεις στην ουδέτερου φύλου προσέγγισή τους ήταν ανάμεικτες: «Πήγαμε στο ΙΚΕΑ και φτάσαμε εκεί και απλά λειτούργησαν αρκετά υποσυνείδητα όταν περάσαμε από την πόρτα. Νομίζω ότι έχει περισσότερο να κάνει με άλλους ανθρώπους, άλλα παιδιά, από ό, τι έχει να κάνει με το πώς αισθάνονται γι ‘αυτό οι ίδιοι. Στο δικό τους χώρο που είναι απολύτως άνετα με αυτό, δεν τους ενοχλεί».

Καθαρά, αυτό είναι ψυχολογική κακοποίηση: το να ντύνεις τα νεαρά σου αγόρια ως κορίτσια και να τα κάνεις παρέλαση σε δημόσιους χώρους και στο YouTube, προκειμένου να επιτευχθούν τα αποτελέσματα της κοινωνικής μηχανικής.

Παίρνω παρηγοριά στη σκέψη ότι αυτοί οι δύο εργαστηριακοί αρουραίοι είναι πιθανό να πάνε στην πυγμαχία και την πάλη ως μέσο για να βγάλουν την παραφροσύνη των γονιών τους έξω από τα συστήματά τους, από τη στιγμή που θα μπει η εφηβεία.

Παιχνίδια για αγόρια

Η Independent είναι κι αυτή πάνω στο ίδιο πλοίο – προβλέψιμα – με τη φρίκη όλων : Τα παιδικά παιχνίδια έχουν σχεδιαστεί για κορίτσια ή αγόρια.

Το κομμάτι της έχει την ίδια καλά φορεμένη τροπή. Η έμφαση δίνεται στην «ασφάλεια» και τα «συναισθήματα» – και τα δύο χρησιμοποιούνται ως μαγική νεραιδόσκονη να περάσουν ένα καλά διαμορφωμένο σχέδιο για να αχρηστεύσουν τα παιδιά σας: Η ακτιβίστρια Jess Day του γκρουπ “Αφήστε τα παιχνίδια να είναι παιχνίδια”, είπε ότι η ομάδα πιστεύει ότι «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα “αγορίστικο παιχνίδι ή ένα “κοριτσίστικο παιχνίδι”, αλλά οι τηλεοπτικές διαφημίσεις δίνουν στα παιδιά “στενές και περιοριστικές ιδέες για το πώς τα αγόρια και τα κορίτσια συμπεριφέρονται, και πώς αναμένεται να παίξουν».

“Το παιχνίδι είναι ζωτικής σημασίας για τη μάθηση και την ανάπτυξη των παιδιών. Ένα παιδί πρέπει να αισθάνεται ελεύθερο να πάρει και να παίξει με οποιοδήποτε παιχνίδι που του αρέσει, υπό την προϋπόθεση ότι είναι ασφαλές και κατάλληλο για την ηλικία.

“Τα παιδιά αξίζουν κάτι καλύτερο. Καλούμε τις εταιρείες παιχνιδιών να δρουν πιο υπεύθυνα, και να χρησιμοποιούν τη δημιουργικότητα και την καινοτομία τους στην αγορά παιχνιδιών χωρίς την προώθηση του επιβλαβούς και περιορίζοντας τα στερεότυπα”.

Η «ειδικός» που αναφέρεται στο κομμάτι είναι η Dame Athene Donald. Ισχυρίζεται ότι «κορυφαίοι Βρετανοί επιστήμονες» (που παραμένουν ανώνυμοι) προειδοποιούν ότι «τα στερεότυπα των φύλων ξεκινούν από πολύ νωρίς με τα είδη των παιχνιδιών που παίζουν τα παιδιά, και επηρεάζουν το αν τα κορίτσια πιστεύουν ότι μπορούν να διαπρέψουν στον τομέα της επιστήμης».

Λέει: «Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τα αγόρια και τα κορίτσια και τι είναι κατάλληλο γι ‘αυτά από πολύ μικρή ηλικία. Μήπως η επιλογή των παιχνιδιών έχει σημασία; Πιστεύω ότι έχει».

Ανδρόγυνο

Η μηχανή δημιουργίας πολιτισμού προωθεί το ανδρόγυνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η πρώτη πλήρης επίθεση ήρθε με το κίνημα της Γκλαμ Ροκ από ανθρώπους όπως ο Marc Bolan και ο David Bowie, αλλά έχει διατηρήσει ένα μπαράζ έκτοτε μέσω των ομοίων της Annie Lennox, του Michael Jackson, και του Boy George.

Τώρα που το ανδρόγυνο έχει επιδειχθεί στους θνητούς από τους θεούς – εννοώ τα διάσημα αστέρια – τώρα ξεδιπλώνεται για τους πληβείους. Αυτό είναι το πώς λειτουργεί η δημιουργία κουλτούρας. Ο πολυδιαφημισμένος ηδονισμός της δεκαετίας του ’60, για παράδειγμα, φιλτραρίστηκε μόνο κάτω προς τις μάζες στη δεκαετία του ’70.

Αυτό που η μαϊμού βλέπει, αυτό η μαϊμού κάνει.

Για να επιτραπούν περαιτέρω να ανέβουν, τα αστέρια πρέπει τώρα να εμφανίζονται να υποστηρίζουν σκοπούς. Ένα από τα assets σε αυτό το πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής μεταμφιεσμένο ως ψυχαγωγία είναι η ηθοποιός Emma Watson – αλλιώς γνωστή ως το μόνο παιδί στην απωθητική σειρά Χάρι Πότερ το οποίο θα μπορούσε να υποκριθεί στη σκηνή. Ένας από τους “σκοπούς” της Watson είναι το κοινωνικό σαράκι που προωθείται από τα πανεπιστήμια και το Χόλιγουντ γνωστό ως φεμινισμός.

Το βρίσκω ενδιαφέρον ότι η Watson έχει διατεθεί σε αυτό το ρόλο δεδομένου ότι – απογυμνωμένη από τα μαλλιά και το make-up – το πρόσωπό της είναι απόλυτα άφυλο.

Όπως πολλά assets στο πρόγραμμα «ρευστότητας φύλου», η Watson έχει προωθήσει την ιδέα ότι το φύλο δεν πρέπει να θεωρείται με όρους δυαδικών, πολωμένων αντίθετων, λέγοντας: “Είναι ώρα να δούμε όλοι το φύλο ως φάσμα αντί για δύο σύνολα αντίθετων ιδεωδών”.

Το φύλο ως Χεγκελιανή διαλεκτική

Και αυτό είναι το θέμα. Τα φύλα δεν είναι ένα φάσμα, είναι μια πολικότητα.

Εάν τα «ιδεώδη» τους αντιτίθενται, αυτό είναι μέρος του σκοπού τους. Έχουν σχεδιαστεί για να συμπληρώνουν και να τελειοποιούν το ένα το άλλο – ενώ παραμένουν σαφώς διαφορετικά.

Κάθε κοινωνία που χάνει τον έλεγχό της σχετικά με αυτή την προφανή πραγματικότητα δεν έχει μέλλον – ένα σημείο που για μένα είναι διδακτικό.

Μπορεί κάποιοι μικροί αριθμοί κοριτσιών να προορίζονται να είναι μεγάλοι επιστήμονες – και να φοβερίζονται. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών δεν πρόκειται να βρεθεί να κλαίει στις κούπες τους στα ξεμωράματα τους επειδή έχασαν το κάλεσμα να γίνουν πυρηνικοί φυσικοί. Ενώ ο αριθμός που επέβαλλε τις επώδυνες νευρώσεις τους στους υπόλοιπους από εμάς, επειδή είχαν εξαπατηθεί να αγοράσουν φεμινισμό και να διαλύσουν τη θηλυκότητα, και έτσι να βρεθούν χωρίς σύζυγο ή παιδιά, είναι τόσο κοινός που έχει γίνει ένα σύγχρονο στερεότυπο.

Έχω εντοπίσει μια πολωτική ατζέντα που τρέχει στα μέσα ενημέρωσης. Έχει την παραφροσύνη του Πολιτιστικού Μαρξισμού από τη μία πλευρά, και την παραφροσύνη του λεγόμενου νόμου της Σαρία από την άλλη. Αυτά τα δύο θέματα της ατζέντας, φυσικά, θα πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση.

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Χεγκελιανή διαλεκτική θα αναγνωρίσουν τα γνωστά συστατικά – θέση και αντίθεση – καθώς και την ετοιμασία για την αναπόφευκτη σύνθεση. Το τι θα είναι αυτή η σύνθεση, δεν μπορώ να πω, εκτός από το ότι δεν θα έχει καμία σχέση με ό, τι οι κανονικοί άνδρες και γυναίκες συνήθως θέλουν.

Αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι και οι προοδευτικοί και οι ισλαμιστές της Σαρία- είναι ανυποψίαστα πιόνια στην επίτευξη αυτού του στόχου – και ότι και οι δύο θα εξακολουθήσουν να είναι χρήσιμοι σε αυτην την μικρή κλίκα που αποφασίζει κοινωνική πολιτική και κηρύσσει τον πόλεμο σε όσους επιθυμούν να έχουν υγιείς, παραγωγικές, ανθεκτικές οικογένειες.

* Άρθρο του Russia Today που μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε από το offtherecord   

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Επιστολή  του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον συνταξιούχο Π.Ν. για ένα όραμα

Είχατε ένα ασυνήθιστο όραμα στην Εκκλησία κατά τη διάρκεια της προσευχής. Είδατε πως ο Χριστός βγήκε απ' το ιερό και στάθηκε. Ύστερα βγήκε κάποιος σαν Εβραίος ραβίνος, και στάθηκε εξ αριστερών του Χριστού. Τελικά βγήκε πάλι κάποιος με τη μαντήλα στο κεφάλι, και στάθηκε εκ δεξιών του Χριστού. Τότε και οι δυο τους από τις πλευρές έδωσαν τα χέρια στον Χριστό και έκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο όραμα είχατε. Ενώ σαν ερμηνεία του δήθεν ερμηνευτή ανακοινώνετε το εξής: ο Θεός θέλει να συμφιλιωθούν όλες οι θρησκείες και να δημιουργηθεί μία πίστη στον κόσμο!

Ο καθένας που είναι μυημένος στα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού μπορεί να σάς πεί ότι και το όραμα είναι ψευδές και η ερμηνεία είναι ψευδής.

Το φάντασμα που είδατε μπροστά σας δεν είναι από τον Θεό ...αλλά από εκείνον που πάντα σηκώνει τα κέρατά του εναντίον της πίστης του Χριστού. 
Το Πάτερ ημών τελειώνει με την προσευχή στον Θεό να μας απαλλάξει από αυτόν, «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Άνθρωπε του Θεού, ποιος μπορεί να κάνει χειραψία με τον Χριστό; Ποιος μπορεί να σταθεί δίπλα στον Θεό; Μά δεν έχει πεί ο Χριστός στους Εβραίους: «Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος ημών έρημος» (Ματθ. 23, 38; Η προφητεία εκπληρώθηκε. Οι Εβραίοι δεν έχουν ούτε θυσίες ούτε ιερωσύνη. Και τα δύο πέρασαν στους βαπτισμένους εκείνη τη στιγμή, όταν το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε «από άνωθεν έως κάτω». Ούτε οι μουσουλμάνοι έχουν θυσίες η ιερωσύνη. Μήπως δεν έχει πεί στους Εβραίους ο Εβραίος Παύλος, απόστολος του Θεού: «Τέλος γαρ νόμου Χριστός » (Ρωμ. 10,4); Και ακόμα : «Αναιρεί (ο Χριστός) το πρώτον ίνα το δεύτερον στήση» (Εβρ. 10,9); Πως, λοιπόν, εκείνο που έχει ερημώσει, που είναι τετελεσμένο, που είναι πεταμένο και έχει αντικατασταθεί με άλλο, καινούργιο, μπορεί να εξισώνεται, και να κάνει χειραψία με τη ζωντανή πίστη του Χριστού; Αλλά και ο ίδιος ο Μωάμεθ, παρόλο που δεν υποφέρει τους χριστιανούς, αναγνωρίζει και βάζει στο Κοράνι, ότι ο Ιησούς, υιος της Μαρίας θα κρίνει τον κόσμο, αναλόγως του ιδίου του Μωάμεθ. Τι εξίσωση και ισοπέδωση τότε!

Από που τέτοιο όραμα, ρωτάτε. Από εκείνον που βάζει σε πειρασμούς. Επιθεωρήστε τη ζωή σας και θα καταλάβετε. Στις μέρες μας πολύ ακούγεται -από τους ολιγόπιστους, βέβαια- περί της συμφιλίωσης και εξίσωσης όλων των θρησκειών.

Και εσείς παραδοθήκατε σε τούτες τις σκέψεις και τις επιθυμίες. Σάς δόθηκε, το δικό σας υποκειμενικό όραμα να το δείτε σαν να είναι αντικειμενικό. Κι εσείς το χαίρεστε, σαν έλεος του Θεού. Εγώ δεν θα έλεγα ότι τούτο είναι έλεος, πιθανότερα είναι η προειδοποίηση. Μπερδέψατε τις έννοιες. Άλλο πράγμα είναι η κοινωνική και πολιτική ειρήνη και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών.Και άλλο πράγμα είναι η εξίσωση στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών και άλλο η ισοπέδωση των θρησκειών. 

Στους χριστιανούς έχει αυστηρά διαταχθεί η ελεημοσύνη προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς διαφορά στην πίστη, αλλά ταυτόχρονα και η αυστηρή τήρηση της αλήθειας του Χριστού.Ως χριστιανός εσείς μπορείτε να θυσιάσετε για τους αλλοθρήσκους και την περιουσία και τη ζωή σας, αλλά με τίποτα την αλήθεια του Χριστού, αφού εκείνο είναι, ενώ αυτό όχι, δική σας ιδιοκτησία.

Εδώ βρίσκεται ο λίθος προσκόμματός σας, σε τούτη τη μη διαφοροποίηση. Από τούτη την μη διαφοροποίηση ήρθε και η σύγχυση στην ψυχή. Στην πραγματικότητα εσείς δεν είδατε ούτε τον Χριστό ούτε τον Μωάμεθ είδατε μόνο την δική σας ψυχή.
Ο Θεός ας σπεύσει σε βοήθειά σας

Πηγή: (Από το βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...» - ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, εκδόσεις «Εν πλώ», Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Προσκυνητής 

- Γέροντα πώς τα βλέπετε τα πράγματα;

- Εσείς πώς τα βλέπετε;

- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.

- Η ησυχία που επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει, πολύ δύσκολη κατάσταση! Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ο Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια.

Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλωνία. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων, να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν και τον 82ο Ψαλμό: «Ο Θεός, τις ομοιωθήσεταί σοι, μη σιγήσεις…». Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει Θεϊκή επέμβαση.

Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης που μένει στην Αγγλία: «Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς». Βλέπεις εκεί ο πατέρας να παίρνει την κόρη, η μάνα το γιο. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα…, ντρέπομαι να τα πω. Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο που περιμένουμε και να υψώνουμε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά του κακού. Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέει κανείς το ψαλμικό: «Θου τους άρχοντας αυτών ως τον Ωρήβ και Ζηβ και Ζεβεέ και Σαλμανά…, οίτινες είπαν κληρονομήσωμεν εαυτοίς το αγιαστήριον του Θεού».

Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται, είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου…» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο που θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει… «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξει νέα βλαστάρια. Υπάρχει μια μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μάς ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μάς δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μία μπόρα θα είναι.

Δεν σας τα λέω αυτά, για να φοβηθείτε, αλλά για να ξέρετε που βρισκόμαστε. Για μας είναι μια μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις εντολές Του και να προσεύχεστε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει η θεία Χάρις. *Αυτό που θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας η καλή ανησυχία: πού βρισκόμαστε, τι θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλοσύνη. Να προσευχόμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.

Πηγή: (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτη, Λόγοι Β’Πνευματική αφύπνιση, Εισαγωγή από λόγους του Γέροντα Σελ. 17-19), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
 

Το μεταναστευτικό ή προσφυγικό αντιμετωπίζεται για κάποιους περίεργους -και μη ξεκάθαρους- λόγους ως κάτι πολιτικό και ανθρωπιστικό και όχι σαν κάτι που εκφράζει ανθρώπινες ανάγκες από την αυγή της ύπαρξης της ανθρωπότητας. Είναι καταπληκτικό το πως σκόπιμα ή αθέλητα, η ανθρωπότητα σήμερα αγνοεί η διαστρέφει την ιστορία της και τις καταβολές της.

Χωρίς εξαίρεση, όλοι μας είμαστε μετανάστες ή πρόσφυγες, ή απόγονοι τέτοιων. Η εννοιολογική διαφορά της μετανάστευσης από την προσφυγιά είναι απλή σχετικά. Οι άνθρωποι μεταναστεύουν οικειοθελώς, ενώ οι πρόσφυγες μεταναστεύουν παρά τη θέλησή τους, συνήθως για λόγους ασφαλείας. Και οι δύο μορφές μετανάστευσης είναι συνδεδεμένες άρρηκτα με όποια μορφή ζωής υπάρχει στη γη.

Γιατί δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που μεταναστεύουν ή γίνονται πρόσφυγες, αλλά και τα ζώα και τα φυτά που μεταναστεύουν για τους ίδιους ακριβώς λόγους με εμάς. Ιστορικά, η μετανάστευση όταν λάμβανε χώρα σε εποχές που οι ανθρώπινοι πληθυσμοί ήταν μικροί και η γινόταν σε ακατοίκητες ή αραιοκατοικημένες περιοχές, δεν επέφερε συγκρούσεις και πολέμους. Αν όμως υπήρχαν ήδη εγκατεστημένοι πληθυσμοί, τότε ξεσπούσε πόλεμος ή συγκρούσεις για την κυριαρχία επί της περιοχής.

Ο πόλεμος και οι συγκρούσεις έχουν πάντα τη ρίζα τους στον πλούτο, γιατί η εύφορη γη, τα φυσικά προϊόντα και η τροφή είναι βασικός πλούτος για όλους αδιακρίτως. Επομένως, με βάση αυτό τον ορισμό, εν αντιθέσει με τον μετανάστη, ο λαθρομετανάστης είναι στην ουσία ένας κλέφτης ή άρπαγας!

Κάποιος πρέπει να πει επιτέλους τα πράγματα με το όνομα τους, οι λέξεις και οι νομικές έννοιες για αυθαίρετες πράξεις και ενέργειες δεν μπορεί να ενοχοποιούνται. Δεν μπορεί να ενοχοποιείται το θύμα της εισβολής και να αθωώνεται ο εισβολέας στο όνομα της φτώχειας.

Η διαφορά του μετανάστη από τον λαθρομετανάστη, είναι ως προς την νομιμότητα ή μη του καθενός. Ο μετανάστης είναι ευπρόσδεκτος ενώ ο λαθρομετανάστης είναι ένας απρόσκλητος εισβολέας που με «ειρηνικά μέσα» προσπαθεί να με υποχρεώσει να μοιραστώ μαζί του τον πλούτο μου.

Οι δήθεν συναισθηματισμοί και ο δήθεν ανθρωπισμός, δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε τα γεγονότα ούτε τον νόμο. Για παράδειγμα, κάποιος πολύ φτωχός Έλληνας, Γάλλος η Ισπανός μπαίνει λαθραία στο κτήμα ή αγρόκτημα κάποιου, χωρίς την συγκατάθεση του και αρχίζει να ζει από την παραγωγή του ξένου κτήματος ή αγροκτήματος. Απαντήστε μόνοι σας τί είναι αυτός ο άνθρωπος έναντι του νόμου και της κοινωνίας.

Το επιχείρημα ή δικαιολογητικό της ανέχειας του λαθρομετανάστη δεν στέκει, γιατί υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που είναι εξίσου ή και περισσότερο φτωχοί και δυστυχείς με τους λαθρομετανάστες, αλλά δεν κάνουν το ίδιο με αυτούς.

Δεν μπαίνουν απρόσκλητοι στα σπίτι σας με το δικαιολογητικό ότι εσείς έχετε, ενώ αυτός δεν έχει. Απλά προσπαθούν ακόμη και οι άστεγοι στις χώρες μας να επιβιώσουν μέσα στο θεσπισμένο σύστημα, γιατί το σύστημα υπάρχει (έστω ατελές) για να διασφαλίζει την κοινωνική ισορροπία.

Πολλές φορές νιώθω έκπληξη με όλους αυτούς τους ονομαζόμενους συμπαθούντες και αλληλέγγυους που κάνουν τα πάντα για τους μετανάστες αλλά τίποτα για τους αναξιοπαθούντες συμπατριώτες τους! Τα ίδια ισχύουν και για περιώνυμες μη κυβερνητικές οργανώσεις με πλούσια χρηματοδότηση που έχουν κάνει μεγάλη «μπίζνα» την υποστήριξη… Η ιδεολογία όλων αυτών και η καλή τους καρδιά εξαντλούνται όμως στην εισαγόμενη δυστυχία. Η ντόπια δεν τους εμπνέει.

Κυρίες και κύριοι, οι χώρες που καλοδέχονται μετανάστες και πρόσφυγες αδιακρίτως δεν είναι ούτε από αλτρουισμό ούτε από ανθρωπισμό.

Η Γερμανία έχει τη μετανάστευση κάθε μορφής ως θεμέλιο του οικονομικού της μοντέλου και της ανάπτυξης. Η δε Γαλλία, Αγγλία και άλλες πρώην αποικιακές ευρωπαϊκές χώρες έχουν ειδικό καθεστώς μετανάστευσης για τους κατοίκους των τέως αποικιών τους, για πολιτικούς κυρίως λόγους.

Η λαθρομετανάστευση και η μαζική εισροή προσφύγων, έχει και την σημαντικότατη παράμετρο της ασφάλειας… Με τον όρο «ασφάλεια» δεν αναφέρομαι μόνο στο θέμα της τρομοκρατίας αλλά και σε θέματα παραβατικότητας, του κοινού ποινικού δικαίου, της δημόσιας υγείας, αλλά και στην κοινωνική συμβίωση. Υπάρχουν αρκετά μείζονα θέματα ασφαλείας με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

Κανένας στην Ευρώπη δεν γνωρίζει το παρελθόν αυτών των ανθρώπων, καθώς ορισμένοι από αυτούς σίγουρα πρέπει να έχουν ποινικό παρελθόν, κάτι που είναι αδύνατον να διαπιστωθεί είτε λόγω έλλειψης συνεργασίας των Ευρωπαϊκών Υπηρεσιών με τις χώρες καταγωγής τους, είτε λόγω πολεμικών συγκρούσεων στις χώρες τους.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι όσο μικρό ποσοστό και να αντιπροσωπεύουν, θα προστεθούν στο υπάρχον εγκληματικό δυναμικό της χώρας φιλοξενίας τους. Όλες οι Αστυνομίες της Ευρώπης είναι είδη κορεσμένες και υπερκερασμένες από τη ντόπια και διευρωπαϊκή εγκληματικότητα και το τελευταίο που χρειάζονται είναι η προσθήκη νέων εγκληματικών στοιχείων για τα οποία έχουν ελάχιστη ή και καμία πληροφόρηση.

Θα πρέπει να θυμόμαστε, ότι οι εγκληματικές συμπεριφορές ενθαρρύνονται από δύο ακόμη γεγονότα, την ατιμωρησία που χαίρουν οι μετανάστες/πρόσφυγες για τα περισσότερα εγκλήματα λόγω του ιδιάζοντος καθεστώτος που τους διέπει, αλλά και την ελαστικότητα των Ευρωπαϊκών νόμων σε σχέση με τους νόμους της χώρας καταγωγής τους.

Ένα άλλο στοιχείο ασφαλείας είναι η επιθετική συμπεριφορά και η ψυχική υγεία πολλών προσφύγων. Έχοντας ζήση σε ακραία βίαιες συνθήκες επί πολύ καιρό και έχοντας πιθανώς υποστεί αυτοί η το άμεσο περιβάλλον τους αδικαιολόγητη και ακραία βία που τους επιβλήθηκε από τον ισχυρότερο, έχουν διαμορφώσει μία ψυχολογία και ανάλογες συμπεριφορές, οι οποίες τους κάνουν να μοιάζουν με ωρολογιακές βόμβες που μπορούν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή.

Αν σε αυτά προσθέστε και τις θεμελιώδης θρησκευτικές και κοινωνικές διαφορές των προσφύγων/μεταναστών, το πρόβλημα του ISIS μοιάζει δευτερεύον. Η κ. Μέρκελ λοιπόν και η γερμανική οικονομική ελίτ που δημιούργησαν το πρόβλημα στο όνομα ενός δήθεν ανθρωπισμού, δεν δίστασαν να φυτέψουν μία βόμβα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ο λόγος είναι γιατί η ίδια και αυτοί για τους οποίους συνέλαβε και εξετέλεσε αυτό το ανήθικο σχέδιο των ανοιχτών θυρών, είναι γιατί όλοι αυτοί ζουν σε περιοχές απόλυτα ασφαλείς και το πρόβλημα δεν τους αγγίζει. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν φτηνά χέρια για τις χαμαλοδουλειές και να κρατάνε χαμηλό το κόστος της βιομηχανικής τους παραγωγής και ξεδιάντροπα να ρισκάρουν την ασφάλεια όλης της Ευρώπης για τον σκοπό αυτό.

Πηγή: Defence-point.gr

Στο Λουξεμβούργο η εταιρεία που προμήθευσε τα τερματικά συναλλαγών, σε Βουλγαρία και Μάλτα πήγαιναν οι εισπράξεις

Τα τεράστια κενά που υπάρχουν στην ελληνική νομοθεσία για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να προλάβει και να αποτρέψει την καταστρατήγηση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων από επιτήδειους που δρουν εις βάρος της εθνικής οικονομίας και του εγχώριου τραπεζικού συστήματος αναδεικνύουν οι χθεσινές ανακοινώσεις από τους επικεφαλής της Οικονομικής Αστυνομίας και της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ), Ε. Πλουμή και Γ. Πιτσιλή, για τη δράση ενός πολύ μεγάλου κυκλώματος διακίνησης παράνομων μηχανημάτων ηλεκτρονικών συναλλαγών POS.

Οι ελεγκτές των δύο υπηρεσιών εντόπισαν τρεις επιχειρήσεις που διέθεταν στην ελληνική αγορά ξένα μηχανήματα ηλεκτρονικών συναλλαγών POS, τα οποία επέτρεπαν σε όσους επιχειρηματίες τα προμηθεύονταν να διακινούν τις εισπράξεις τους μέσω τράπεζας του εξωτερικού χωρίς κανέναν περιορισμό σε μεταφορές και αναλήψεις και χωρίς έλεγχο από τις ελληνικές φορολογικές αρχές!

Ουσιαστικά, οι επιχειρήσεις που προμηθεύονταν τα συγκεκριμένα POS τα χρησιμοποιούσαν για να παρακάμπτουν τους περιορισμούς στις κινήσεις κεφαλαίων (capital controls) που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας. Ταυτόχρονα είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν στο εξωτερικό αφορολόγητες τις περισσότερες από τις εισπράξεις που πραγματοποιούσαν στην Ελλάδα!

Ο γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων Γ. Πιτσιλής, μιλώντας για την υπόθεση αυτή, παραδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ότι υπάρχουν τεράστια νομοθετικά κενά που δεν διευκολύνουν το έργο των ελέγχων για τον εντοπισμό των διαφυγόντων ποσών στο εξωτερικό.

Άφησε μάλιστα ανοικτό το ενδεχόμενο να αλλάξουν πολλά από δω και πέρα στις διαδικασίες συλλογής πληροφοριών από το τραπεζικό σύστημα, κατά τη διενέργεια φορολογικών ελέγχων, αλλά και να απαιτηθούν αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο ώστε να διευκολυνθούν οι φορολογικοί έλεγχοι για τον εντοπισμό των αδήλωτων εσόδων που φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό.

Σύμφωνα, ειδικότερα, με τα όσα ανακοινώθηκαν σε χθεσινή κοινή συνέντευξη Τύπου του προϊσταμένου της Οικονομικής Αστυνομίας Υποστρατήγου Ε. Πλουμή και του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Γ. Πιτσιλή, κατόπιν κοινής επιχειρησιακής δράσης της Οικονομικής Αστυνομίας, της ΓΓΔΕ και της Τράπεζας της Ελλάδος, εξαρθρώθηκε κύκλωμα το οποίο μέσω τριών επιχειρήσεών του στην Ελλάδα είχε καταφέρει να διαθέσει 1.195 POS σε 1.031 ελληνικές επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται κυρίως στους κλάδους του τουρισμού, της διασκέδασης και της μαζικής εστίασης (τουριστικά καταλύματα, εστιατόρια, ταβέρνες, καταστήματα ενοικίασης οχημάτων, κέντρα διασκέδασης κ.λπ.). Από την Οικονομική Αστυνομία συνελήφθησαν συνολικά 24 άτομα και κατασχέθηκαν 164 τερματικά ηλεκτρονικών συναλλαγών.

Πώς στήθηκε η απάτη

Όπως διαπιστώθηκε από την έρευνα, η εταιρεία που προμήθευε τα POS έχει έδρα στο Λουξεμβούργο. Τα POS διακινούνταν από κέντρο διανομής στη Βουλγαρία και ήταν ασύρματα.

Μέσω των μηχανημάτων αυτών, που ήταν «συνδεδεμένα» με αλλοδαπή τράπεζα, οι ελληνικές επιχειρήσεις «περνούσαν» τις εισπράξεις τους από ξένους τουρίστες-πελάτες τους, οι οποίοι βρίσκονταν στην Ελλάδα και χρησιμοποιούσαν στις πληρωμές τους κάρτες ξένων τραπεζών μη υποκείμενες σε capital controls. Έτσι, τα χρήματα που πλήρωναν οι ξένοι τουρίστες στις ελληνικές επιχειρήσεις μέσω των συγκεκριμένων POS δεν κατατίθεντο σε ελληνικές τράπεζες, αλλά μεταφέρονταν στην τράπεζα του εξωτερικού! Οι συναλλαγές εκκαθαρίζονταν συγκεκριμένα από μαλτέζικη τράπεζα.

Ουσιαστικά, με το «κόλπο» αυτό οι συναλλαγές ήταν σαν να πραγματοποιούνταν εκτός Ελλάδος οπότε δεν υπόκειντο σε κανένα περιορισμό από αυτούς που ισχύουν στη χώρα μας βάσει της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου του Ιουλίου του 2015 για τα capital controls.

Επιπλέον, επειδή τα μηχανήματα αυτά δεν είναι συνδεδεμένα με τράπεζες που λειτουργούν στην Ελλάδα, οι κάτοχοί τους έχουν τη δυνατότητα φοροδιαφυγής, καθώς καθίσταται αδύνατος ή δυσχερέστατος ο έλεγχος μέσω διασταυρώσεων τραπεζικών λογαριασμών από τις ελληνικές φορολογικές αρχές.

Οι επιχειρηματίες που χρησιμοποιούσαν τα συγκεκριμένα POS είχαν στη συνέχεια τη δυνατότητα να πραγματοποιούν, με τις κάρτες που είχαν στη διάθεσή τους, αναλήψεις χρηματικών ποσών ακόμη και μέσω ATM ελληνικών τραπεζών χωρίς τους περιορισμούς των capital controls! Τα ποσά που «τραβούσαν» κυμαίνονταν από 2.000 έως και 15.000 ευρώ μηνιαίως.

«Τυφλό σύστημα» και τα νομοσχέδια καθυστερούν

Ουσιαστικά, από τα όσα ανακοίνωσαν χθες οι κ.κ. Ε. Πλουμής και Γ. Πιτσιλής προκύπτει ότι οι συνεχείς αναβολές στη νομοθέτηση και την εφαρμογή σημαντικών και πολλάκις εξαγγελθέντων μέτρων για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής επιτρέπουν στα κυκλώματα των επιτήδειων φοροφυγάδων να δρουν ανεξέλεγκτα και να αποστερούν από τα δημόσια ταμεία πολύτιμα έσοδα ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως.

Οι αναβολές στην εφαρμογή των μέτρων αυτών επιτρέπουν επίσης ακόμη και την παράκαμψη των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας εδώ και 13 μήνες!

Μέτρα όπως (α) η διασύνδεση των ταμειακών μηχανών και των λοιπών ηλεκτρονικών φορολογικών μηχανισμών των επιχειρήσεων με τον server της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών και τις πληροφοριακές υποδομές των υπηρεσιών της ΓΓΔΕ, (β) η επιβολή της υποχρέωσης σε κάθε επιχείρηση να χρησιμοποιεί έναν επαγγελματικό τραπεζικό λογαριασμό για τη διενέργεια των συναλλαγών της και (γ) οι ρυθμίσεις με τα κίνητρα για την επέκταση της χρήσης «πλαστικού χρήματος» και των υπηρεσιών ηλεκτρονικής τραπεζικής (e-banking) σε όσο το δυνατόν περισσότερες συναλλαγές, αν και είναι έτοιμα να νομοθετηθούν παραμένουν «παγωμένα» από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών.

Έτσι, σε μια εποχή που η τεχνολογία εξελίσσεται με ταχύτητα φωτός οι ελληνικές φορολογικές αρχές δεν έχουν ακόμη στη διάθεσή τους ηλεκτρονικά μέσα για άμεσες διασταυρώσεις και αυτόματο έλεγχο των συναλλαγών των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση ακόμη να γνωρίζουν εγκαίρως στοιχειώδεις πληροφορίες όπως:

• Το εάν οι εισπράξεις των επιχειρήσεων για τις οποίες εκδίδονται τιμολόγια και αποδείξεις δηλώνονται εν συνεχεία στην εφορία!
• Ποιες είναι οι εισπράξεις των επιχειρήσεων για τις οποίες δεν εκδίδονται τιμολόγια και αποδείξεις, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες πραγματοποιούνται πλέον μέσω του τραπεζικού συστήματος, με τη χρήση πιστωτικών ή χρεωστικών καρτών ή ηλεκτρονικής τραπεζικής.

Τέτοιες πληροφορίες δεν είναι αυτή τη στιγμή διαθέσιμες στις ελληνικές φορολογικές αρχές, καθώς το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει ακόμη θεσπίσει το αναγκαίο νομοθετικό πλαίσιο ώστε οι φοροελεγκτικές υπηρεσίες να είναι on line συνδεδεμένες με τους ηλεκτρονικούς φορολογικούς μηχανισμούς, τα μηχανήματα POS και τους επαγγελματικούς τραπεζικούς λογαριασμούς των επιχειρήσεων και να μπορούν να παρακολουθούν και να ελέγχουν σε πραγματικό χρόνο τις εισπράξεις τους!

Τέτοιες πληροφορίες μπορούν αυτή τη στιγμή να αποκτηθούν από τις φοροελεγκτικές υπηρεσίες μόνο για περιορισμένο αριθμό επιχειρήσεων που επιλέγονται για έλεγχο κάθε χρόνο και μόνο εκ των υστέρων, αφού οι ελεγκτές αναγκαστούν να διεκπεραιώσουν πλήθος χρονοβόρων ελεγκτικών επαληθεύσεων και διασταυρώσεων.

Λίστα με 971 εταιρείες

Οι υπηρεσίες της ΓΓΔΕ έλαβαν από την Οικονομική Αστυνομία τον κατάλογο με τα στοιχεία των 971 ελληνικών επιχειρήσεων που προμηθεύτηκαν και χρησιμοποίησαν τα συγκεκριμένα POS και θα προχωρήσουν στη διενέργεια φορολογικών ελέγχων για να διαπιστώσουν το ακριβές ύψος του τζίρου που πραγματοποιήθηκε με το «κόλπο» αυτό εκτός ελληνικού τραπεζικού συστήματος και τι ποσοστό αυτού δηλώθηκε τελικά στην Ελλάδα. Οι αρχές εικάζουν ότι το μεγαλύτερο μέρος των ποσών αυτών έμεινε αδήλωτο και δεν αποδόθηκε ο αναλογούν ΦΠΑ.

Όμως θεωρείται πολύ δύσκολο να εντοπιστούν τα ποσά που φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό και έμειναν αδήλωτα, καθώς για να γίνει αυτό θα χρειαστεί αμοιβαία διοικητική συνδρομή με τη Βουλγαρία και τη Μάλτα και στη συνέχεια θα πρέπει να διενεργηθούν εξαιρετικά δύσκολες ελεγκτικές επαληθεύσεις. Όλα αυτά απαιτούν διαδικασίες χρονοβόρες και πολύπλοκες και θεωρείται απίθανο οι έλεγχοι αυτοί να ολοκληρωθούν εύκολα και άμεσα. Οι αρμόδιες υπηρεσίες της ΓΓΔΕ θα πρέπει ουσιαστικά να διασταυρώσουν τις κινήσεις των τραπεζικών λογαριασμών στη… Μάλτα, με τους οποίους ήταν συνδεδεμένα τα POS, με τις εισπράξεις των επιχειρήσεων για τις οποίες εκδόθηκαν αποδείξεις, καθώς και με τις εισπράξεις των ίδιων επιχειρήσεων οι οποίες δηλώθηκαν τελικά στις ελληνικές φορολογικές αρχές!

Πηγή: Ναυτεμπορική

Μέσα στα χρόνια, η Αγία μας Εκκλησία δέχεται επιθέσεις και διωγμούς. Από τις κατακόμβες ακόμη… Στην Τουρκοκρατία μετά. Στη Ρωσία, στην Αλβανία… Στη Συρία σήμερα… Στην Ελλάδα τώρα… Μικροί ναοί, χαλασμένοι, ασβεστωμένοι, πυροβολημένοι, άγιοι με βγαλμένα μάτια, σπασμένοι σταυροί, εκκλησίες που έγιναν τζαμιά, κινηματογράφοι, αποθήκες, στρατώνες και λέσχες, ναοί που χάθηκαν από προσώπου γης….

Βέβηλοι άνθρωποι, μουσουλμάνοι, μαρξιστές, αναρχικοί, αιρετικοί, σατανιστές, φανατικοί ή αιρετικοί - ποιός ξέρει ακριβώς ποιοί; - βγάζουν ένα μένος κατά του οικήματος, κατά του κτηρίου, της ιερής οικοδομής… Βέβαια δεν φταίνε σε τίποτε τα υλικά από τα οποία έχει απαρτισθεί ένας ναός…

Τον Ένοικο και τους ενοίκους θέλουν να χτυπήσουν. Τον Χριστό δεν αποδέχονται ως «Κύριο και Θεό τους» και δεν ανέχονται να βλέπουν άλλους και μάλιστα τόσο πολλούς να έχουν ζωντανή σχέση διαρκείας με αυτό το Πρόσωπο. Αυτό δεν μπορούν να το ανεχτούν. Από πείσμα; από εγωϊσμό; από συνειδησιακή κρίση;

Ναι αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατικό. Πώς να το κάνουμε;

Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι την Ορθοδοξία επιλέγουν και στοχοποιούν. «Τυχαίο; Δεν νομίζω». Και τούτο διότι μπορεί οι ίδιοι να μη το ξέρουν, αλλά ο διάβολος το ξέρει καλά, η Ορθοδοξία έχει την Αλήθεια και τη Χάρη, έχει ζωντανό και αναστημένο το Χριστό στα σπλάγχνα της.

Τι θα μπορούσαμε εμείς οι ορθόδοξοι πιστοί να κάνουμε εν προκειμένω;

Ασφαλώς να προσευχόμαστε και γι΄ αυτούς, να τους φωτίσει ο Θεός, όπως τον διώκτη Παύλο. Να τους πούμε επίσης ότι δεν καταφέρνουν τίποτε. Πού είναι οι διώκτες που πολέμησαν την Εκκλησία; Χάθηκαν. Ναοί και μοναστήρια ξανακτίζονται παντού και περισσότερα και καλύτερα. Και το τρίτο: Νάμαστε εμείς και η οικογένειά μας κάθε Κυριακή εκεί! Στο Ναό μας!! Όλοι εκεί! Με όλο μας το είναι εκεί!!!

Δεν φοβόμαστε!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

«Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση. πολλοί γαρ ελεύσονται επί τω ονόματί μου λέγοντες, εγώ ειμι ο Χριστός, και πολλούς πλανήσουσι… και πολλοί ψευδοπροφήται εγερθήσονται και πλανήσουσι πολλούς» (Ματθ. κδ 4, 5 και 11). Δηλαδή: Προσέχετε μήπως τυχόν σας πλανήση κανείς. Διότι πολλοί θα έλθουν με το δικό μου όνομα και θα λέγουν· εγώ είμαι ο Χριστός και θα παρασύρουν πολλούς στο δρόμο της πλάνης. Ακόμη πολλοί ψευδοπροφήτες θα εμφανισθούν και θα πλανήσουν πολλούς.

«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. Δ, 10) τον αιρετικό άνθρωπο μετά από την πρώτη και δεύτερη συμβουλή, παράτησέ τον. Και συνεχίζει ο Απόστολος: Διότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαστραφή και αμαρτάνουν και ελέγχονται από την συνείδησή τους.

Έχουν κάνει μεγάλη ζημιά στο ποίμνιο της Εκκλησίας. Είναι «λύκοι βαρείς». Λέγουν συνεχώς ψέμματα. Είναι ψευδομάρτυρες. Είναι επίορκοι.

Το 325 μ.Χ. όταν η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος κατεδίκασε τον αιρετικό Άρειο αυτός προσποιήθηκε ότι απέπτυσε τις αιρετικές διδασκαλίες του και ότι είναι Ορθόδοξος και μάλιστα ζητούσε να γίνει δεκτός στην Εκκλησία. Πράγματι παρουσιάσθηκε στον Αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο και του είπε ότι θέλει να επιστρέψη στην Εκκλησία.

Ο Μ. Κωνσταντίνος τον ρώτησε: «Ορκίζεσαι ενώπιον του Θεού, ότι απέπτυσες κάθε βλασφημία κατά του Κυρίου ημών;». Ο Άρειος δέχθηκε τον όρκο και είπε στον Αυτοκράτορα ότι απέπτυσε τις δοξασίες του και ότι τώρα είναι Ορθόδοξος. Τότε του λέγει ο Μ. Κωνσταντίνος:

«Ει η πίστις σου ασεβής εστιν, ο Θεός τιμωρήσει τον επίορκον».

Τότε ο Μ. Κωνσταντίνος κάλεσε τον γέροντα Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρο και τον διέταξε να δεχθή τον Άρειο να συλλειτουργήσουν. Αυτό στενοχώρησε βαθύτατα τον Αρχιεπίσκοπο. Προσευχήθηκε όλη την νύκτα με δάκρυα, διότι γνώριζε ότι εψεύδετο ο Άρειος. Όμως η θεία Δίκη έκαμε το έργον της. Όταν ο Άρειος πήγαινε να συλλειτουργήση, περνώντας από τα δημόσια αποχωρητήρια πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους. Διότι έρρευσαν μαζί και τα σωθικά του. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα λέγουν την κατάρα: «Να ρέψης σαν τον Άρειο». Τέτοιο φρικτό βάσανο δοκίμασε ο επίορκος.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» τονίζει: «Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, διατυπωθείσα υπό των αγίων Αποστόλων, υπό των αγίων Πατέρων, υπό των αγίων Συνόδων, περί των αιρετικών είναι η εξής: αι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε δύνανται να είναι Εκκλησία. Δια τούτο δεν δύνανται αύται να έχουν άγια Μυστήρια».

«Ένεκα τούτου, συμφώνως προς το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και συμφώνως προς ολόκληρον την ορθόδοξον Παράδοσιν, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξιν άλλων μυστηρίων έξω απ᾽αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, έως ότου προσέλθη τις δια της μετανοίας εκ της αιρετικής “εκκλησίας”, δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού. Μέχρις ότου δε μένει τις έξω από την Εκκλησίαν, μη ηνωμένος μετ᾽αυτής δια της μετανοίας, μέχρι τότε είναι ούτος δια την Εκκλησίαν αιρετικός και αναποφεύκτως ευρίσκεται εκτός της σωτηριώδους Κοινωνίας =Communio. Διότι “τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος” (Β´ Κορ. στ. 14)».

Κάποτε έστειλε ένα υποτακτικό του ο Μέγας Παΐσιος για δουλειά στην πόλη. Στο δρόμο ο υποτακτικός βρήκε ένα Εβραίο. Αυτός βλέποντας ότι ο μοναχός είναι απλοϊκός του λέγει: «Αγαπητέ μου, πιστεύεις σ᾽ ένα απλό, σταυρωμένο άνθρωπο, ενώ Αυτός δεν ήταν καθόλου ο αναμενόμενος Μεσσίας; Κάποιος άλλος πρόκειται να έρθη, όχι Αυτός. Δεν γεννήθηκε ακόμη, τον περιμένουμε». Και ο υποτακτικός είπε: «Ίσως αυτά που λες, να είναι σωστά».

Όταν επέστρεψε στην έρημο, ο όσιος Παΐσιος δεν του έλεγε κουβέντα. Τελικά, μετά από πολλές παρακλήσεις του υποτακτικού, ο άγιος του είπε:

«Ποιός είσαι συ; Δεν σε ξέρω. Ο υποτακτικός μου ήταν Χριστιανός και είχε επάνω του τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, αλλ᾽εσύ δεν είσαι έτσι. Αν είσαι πραγματικά ο υποτακτικός μου, τότε η χάρη του βαπτίσματος σ᾽ έχει εγκαταλείψει και η εικόνα του Χριστιανού έχει α­φαιρεθή».

Ο υποτακτι­κος διηγήθηκε με δάκρυα τη συζήτησή του με τον Εβραίο, κι ο άγιος απάντησε:

«Δυστυχισμένε! Τι μπορεί να ήταν χειρότερο και πιο ανόητο από τέτοια λόγια, με τα οποία απαρνήθηκες το Χριστό και το θείο Του Βάπτισμα; Τώρα πήγαινε και θρήνησε για τον εαυτό σου όπως θέλεις, γιατί δεν έχεις θέση μαζί μου. Το όνομά σου γράφτηκε μ᾽εκείνους που έχουν αρνηθή το Χριστό, και μαζί μ᾽ αυτούς θα κριθής και θα βασανιστής».

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Θρησκευτικά

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένες λανθασμένες ερμηνείες και παρερμηνείες που υπάρχουν γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών.

1. Είναι απόλυτα λάθος η αφοριστική διατύπωση ότι το παρόν μάθημα των Θρησκευτικών είναι «κατηχητικό».

Η αλήθεια είναι ότι είναι κατά βάση Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή με επιπρόσθετες ενότητες και στοιχεία από τις χριστιανικές ομολογίες και τις θρησκείες σε κάθε βιβλίο κάθε σχολικής τάξης (στη Β΄ Λυκείου το μάθημα είναι καθαρά θρησκειολογικό).

2. Είναι απόλυτα λάθος η συμπερασματική διαπίστωση ότι το μάθημα των Θρησκευτικών που διδάσκεται τόσα χρόνια σε όλες σχεδόν τις τάξεις του ελληνικού σχολείου, δεν έχει αποτελέσματα επειδή δεν πετυχαίνει να κάνει τους μαθητές χριστιανούς, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Ο στόχος του μαθήματος είναι να προσφέρει πνευματικούς προβληματισμούς ως προς τις δυνατότητες που έχει η χριστιανική πίστη να ανακαινίζει και να εντάσσει τη ζωή στο πλαίσιο της αγάπης και δι΄ αυτής στην προοπτική της αιωνιότητας. Αν κάποιοι (πολλοί ή λίγοι) μαθητές/τριες υιοθετήσουν την εν Χριστώ ζωή, τώρα ή αργότερα, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και όχι μόνον από τη διδασκαλία του μαθήματος.

β) Ακριβώς, επειδή δεν είναι «κατηχητικό» μάθημα και δεν έχει στόχο να επιβάλλει σε κανέναν τίποτε,  απευθύνεται στην ελευθερία του μαθητή/τριας και δεν είναι δυνατό, όπως και σε κάθε άλλο μάθημα, να υπολογίζει ή να μετρά κανείς τα αποτελέσματα, εξετάζοντας με εντελώς εξωτερικά και ηθικιστικά κριτήρια το αν και κατά πόσον γίνονται οι μαθητές χριστιανοί. Το μάθημα έχει πνευματικό χαρακτήρα, το δε θέμα της οντολογικής βελτίωσης του/της μαθητή/τριας είναι εντελώς πνευματικό και ποιοτικό και επομένως δεν χωράνε ποσοτικές μεζούρες και επιφανειακά κριτήρια αποτελεσματικότητας, όπως αυτά που χρησιμοποιούν όσοι επικαλούνται αυτήν την αιτιολογία για να δυσφημίσουν το μάθημα.

γ) Ως  ένα  μάθημα του ελληνικού σχολείου, το μάθημα των Θρησκευτικών πετυχαίνει ό, τι… και τα άλλα μαθήματα (τα Αρχαία, η Γλωσσική διδασκαλία, η Κοινωνιολογία, η Αγωγή του Πολίτη, η Ιστορία, η Γεωγραφία, κ.ά.)! Αυτό, επομένως, είναι ένα γενικότερο πρόβλημα που αφορά τον τρόπο και τη φιλοσοφία που μαθαίνουν στο σχολείο τα παιδιά. Μήπως, αν δεν μαθαίνουν οι μαθητές/τριες ορθογραφία ή συντακτικό ή ιστορία δεν ευθύνεται το περιεχόμενο των μαθημάτων αυτών, όσο μάλλον η παιδαγωγική και διδακτική μεθοδολογία τους και οι διδάσκοντές τους και μήπως σε αυτήν την κατεύθυνση θα έπρεπε να εστιάσουμε την προσοχή μας και στο μάθημα των Θρησκευτικών και όχι στο περιεχόμενό του;

3.  Είναι απόλυτα λάθος η τοποθέτηση ότι το παρόν μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να αλλάξει, διότι η ελληνική κοινωνία είναι πλέον κατά βάση πολυπολιτισμική.

Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία δεν έχει γίνει ούτε θα γίνει πολυπολιτισμική επειδή υπάρχουν εντός της κάποιοι μετανάστες. Αυτός ο λανθασμένος ορισμός της πολυπολιτισμικότητας απέτυχε. Είναι επίσης, αλήθεια ότι μέχρι στιγμής ένας και μοναδικός και κυρίαρχος πολιτισμός υπάρχει στην Ελλάδα, ο ελληνορθόδοξος (ας μας υποδείξουν όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, ποιους άλλους πολιτισμούς συναντούν εκείνοι στον ελλαδικό χώρο). Είναι αλήθεια ακόμη, ότι σχεδόν όλοι οι μετανάστες – λαθρομετανάστες – πρόσφυγες και λοιποί αλλοεθνείς και αλλόδοξοι μαθητές που ζουν στη χώρα μας, δέχονται και επιζητούν, με χαρά και πραγματική δίψα, να σπουδάσουν τον πολιτισμός μας. Δεν θα επέλεγαν εξάλλου τη χώρα μας με το συγκεκριμένο πολιτισμικό της επίπεδο, αν είχαν κάτι καλύτερο να διαλέξουν. Επέλεξαν να έρθουν στην Ελλάδα και όχι να εγκατασταθούν για παράδειγμα στις ομόδοξές τους πλούσιες μάλιστα χώρες της Αραβικής χερσονήσου.

4. Είναι απόλυτα λάθος η συλλογιστική ότι η ελληνική κοινωνία έχει παγκοσμιοποιηθεί και, συνεπώς, έχει γίνει άθρησκη, λαϊκή, κοσμική και άθεη, οπότε, κατ΄ επέκταση, και το μάθημα των Θρησκευτικών δεν έχει χώρο στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Ενώ πράγματι η ελληνική κοινωνία και η νεολαία της ειδικότερα, έχει δεχθεί και δέχεται μια αρκετά μεγάλης έκτασης επίδραση από τον εξαμερικανοποιημένο -  παγκοσμιοποιημένο τρόπο ζωής (εξαιτίας του διαδικτύου, των πολυμέσων, των ΜΜΕ και γενικότερα της ευμάρειας που προσφέρει η εποχή μας και της διευκόλυνσης των επικοινωνιών μεταξύ ανθρώπων και λαών), τελικά, όμως η επίδραση αυτή δεν έχει καταφέρει να αλλοιώσει και να αλλάξει το DNA, τον υπαρκτικό πυρήνα του Έλληνα, ούτε τον ελληνικό τρόπο ζωής, στοιχεία που συνεχίζουν να  είναι άρρηκτα δεμένα με αυτό που καλούμε ελληνορθόδοξη παράδοση, την οποία το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο, έρχεται για να την αναδείξει και να τονίσει την ιδιαιτερότητα και το νόημά της για μια αληθινή ανθρώπινη και θεανθρώπινη ζωή. 

β) Υπάρχουν, βέβαια, όπως προαναφέραμε και αλλόδοξοι και άθεοι στη χώρα μας οι οποίοι όμως, οφείλουν να συμβιώσουν δημοκρατικά με τη βούληση της πλειονοψηφίας των πολιτών της χώρας όπου επέλεξαν να ζουν και τελικά να σέβονται τις συνταγματικές επιταγές της ελληνικής πολιτείας, οι οποίες υπάρχουν ακριβώς για να ορίζουν τις συντεταγμένες διαβίωσης μιας ευνομούμενης κοινωνίας  - πολιτείας και όχι να προσπαθούν να επιβάλλουν αυταρχικά, με διάφορα αντιδημοκρατικά μέσα τις αρχές τους στη συντριπτική πλειονοψηφία των ορθοδόξων.

5. Είναι απόλυτα λάθος η άποψη ότι δεν είναι δυνατόν με το νόμο να υποχρεώσουμε τα παιδιά να μάθουν την Ορθόδοξη Πίστη, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Όλοι οφείλουν να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους, διαφορετικά, όταν ο καθένας ενεργεί κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον του ή την ιδεολογία του, η ευνομούμενη πολιτεία μετατρέπεται σε αναρχική και εμπόλεμη ακολασία, με αποτέλεσμα ο βίος των πολιτών να γίνεται επισφαλής, ταραγμένος και ανήσυχος, με ότι αυτό, τελικά, μπορεί να συνεπάγεται γι΄ αυτή την πολιτεία και τους πολίτες της.

β) Είναι επίσης, αλήθεια ότι με την επίκληση των συνταγματικών επιταγών δεν υποχρεώνουμε τα παιδιά να αποδεχθούν με τη βία μια πίστη, αλλά πρώτιστα απευθυνόμαστε στους αρμόδιους κυβερνητικούς πολιτικούς και απαιτούμε από αυτούς να εφαρμόσουν πολιτικές στο χώρο της Παιδείας, που να απορρέουν όχι από τις προσωπικές ή τις κομματικές τους ιδεοληψίες, αλλά από την πιστή τήρηση των συνταγματικών υποχρεώσεων και της θελήσεως του ελληνικού λαού.

6. Είναι απόλυτα λάθος η θέση ότι δεν είναι δυνατόν επ΄ άπειρον με την επίκληση των νόμων να υποχρεώνουμε πολιτικούς, που δεν εμφορούνται από τα χριστιανικά ιδεώδη να εφαρμόσουν πολιτικές χριστιανικές, τη στιγμή, μάλιστα, που και πολλοί χριστιανοί  συμπολίτες μας αδιαφορούν ή και δεν δέχονται να συμπορευθούν με τις χριστιανικές αξίες διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Όντως, πολλοί πολιτικοί μας, από όλο το πολιτικό - κομματικό φάσμα και πολλοί χριστιανοί, επίσης, είναι άγευστοι της χριστιανικής αλήθειας και ζωής και ζουν πελαγοδρομώντας μέσα στους κοσμοπολίτικους ωκεανούς της εκκοσμίκευσης. Όμως, είναι εξ  ίσου αλήθεια ότι οφείλουμε όσοι πιστοί, και δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί στην ελληνική επικράτεια, να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα και να διακηρύττουμε και να ομολογούμε παντού, με δύναμη και παρρησία, την αλήθεια της πίστεως και τη δύναμη του Ευαγγελίου. Ο Χριστός είπε στους μαθητές του: «ό εις το ους ακούετε, κηρύξατε επί των δωμάτων» (Αυτό που ακούτε μυστικά στο αυτί, διαλαλήστε το σε όλους από τις ταράτσες) (Ματθ. 10, 27).

β) Είναι αλήθεια ότι αγωνιζόμαστε και οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ακόμα και όταν, οι αδελφοί μας, κληρικοί και λαϊκοί, δεν αγωνίζονται, διότι προσωρινά μπορεί να είναι ολιγόπιστοι, ράθυμοι, κουρασμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, αποτραβηγμένοι στα ίδια, συμφεροντολόγοι που δεν τολμούν να αντισταθούν στην πλημμυρίδα της αδιαφορίας και της αθεΐας ή πάλι, διότι κοιμίζουν τη συνείδησή τους ότι έπραξαν το καθήκον τους, εκφωνώντας έναν λόγο ή γράφοντας κάποια κείμενα, χωρίς, όμως, να έχουν ουσιαστικά διάθεση για ομόνοια, συναδέλφωση, αλληλεγγύη και συστράτευση σε έναν αγώνα διαρκείας με συγκεκριμένους στόχους, στρατηγική και τακτική.

γ) Είναι αλήθεια επίσης, ότι αγωνιζόμαστε και θα αγωνιζόμαστε με στρατηγική και τακτική και μάλιστα, με κάθε νόμιμο μέσο, με στόχο πάντα να είμαστε αποτελεσματικοί, έως ότου επιτρέψει ο Θεός, διότι, τελικά, το θέλημα Εκείνου θα τελεσθεί.

7. Είναι ακόμη, απόλυτα λάθος η πρόταση ότι τα νέα πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών είναι η πεμπτουσία της ορθής διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Αν πράγματι εφαρμοσθούν τα νέα Προγράμματα Σπουδών, θα αλλάξει άρδην ο χαρακτήρας του μαθήματος στη χώρα μας, και αυτή η αλλαγή αυτόματα θα μετατρέψει το μάθημα σε μια κοινωνικο-πολιτικο-φιλοσοφικο-ανθρωπιστικού περιεχομένου πολυθρησκειακή φλυαρία, όπου ενδεχόμενα, ακόμη και η αναφορά στο όνομα του Χριστού να θεωρείται μη πολιτικά και διδακτικά ορθή ή, ακόμη, και μη νόμιμη, δυσκολεύοντας έτσι το έργο του διδάσκοντος και οδηγώντας τους μαθητές στη θρησκευτική σύγχυση και ουσιαστικά στην άρνηση της πίστης τους, στο μηδενισμό και στην αθεΐα.

Τελικά και οι υπέρμαχοι και οι πολέμιοι του μαθήματος των Θρησκευτικών, όλοι, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι νέοι ζητούν την αλήθεια, την οποία φαινομενικά, μέσα στην επαναστατικότητα της εφηβείας τους, μπορεί και να την απορρίψουν. Όμως είναι αλήθεια ότι διψούν και θέλουν την αλήθεια και πρέπει να ακούσουν την αλήθεια και οφείλουμε να τους δώσουμε αυτήν αλήθεια και ας την απορρίψουν προσωρινά. Εμείς θα έχουμε κάνει το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας. Θα έχουμε πραγματοποιήσει τη σπορά του ζωντανού και αγαπητικού λόγου της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παιδείας στις ψυχές των παιδιών και θα τους έχουμε προσφέρει μια ασφαλή παρακαταθήκη γεμάτη με πνευματικά και υπαρξιακά νοήματα για τη ζωή τους.

Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι τελικά, η Λυδία λίθος της επιβίωσής μας ως έθνους και οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε πριν ζήσουμε, ως λαός, λόγω της μη καλλιέργειας της πνευματικής μας ταυτότητας και ιδιοπροσωπίας ανεπανόρθωτες απώλειες και τελικά, την ταπείνωση των δικών μας Καυδιανών δικράνων.

Παναγιώτη Τσαγκάρη

Γενικού Γραμματέα της ΠΕΘ

Πηγή: (Από την εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 5 Αυγούστου 2016), Ακτίνες

Τα κάτωθι ερωτήματα απευθύνονται σε όσους δεν διαθέτουν οποιαδήποτε εξειδικευμένη γνώση επί του θέματος, αλλά γνωρίζουν έστω κάποια βασικά μέρη της όλης υπόθεσης. Δίδονται σε ορισμένα σημεία και απαντήσεις.

>Ποιών τις θρησκευτικές ανάγκες θα εξυπηρετεί το “Τέμενος”; Σουνιτών, Σιιτών, Σουφιστών, Ισμαηλιτών, Αλαουιτών, Αλεβιτών, κ.ο.κ.; Όλων μαζί ταυτοχρόνως ;

Απάντηση

Σύμφωνα με τους συντάκτες του Νόμου, όλων των παραπάνω!

>Με ποιον τρόπο θα κλείσουν τα παράτυπα τζαμιά; Τι εμποδίζει τους πιστούς αυτών των τζαμιών να τα ξανανοίξουν ένα τετράγωνο παρακάτω από εκεί που είναι; Θα ιδρυθεί ειδικό τμήμα της Αστυνομίας που θα ασχολείται με το κυνήγι των «παράτυπων»;

Απάντηση

Δεν υπάρχει

>Το ότι θα υπάρχει «ΑΦΜ και ονοματεπώνυμο» και άρα θα καταπολεμάται η «διεθνής τρομοκρατία» -δεν αντικρούεται από το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι όπως το «Χαβάλα» για την ικανοποίηση σχετικών αναγκών; Άλλωστε αρκετά «παράτυπα» τζαμιά ανήκουν σε νόμιμους συλλόγους που έχουν ανοιχτή λίστα μελών και ΑΦΜ και όλα τα απαραίτητα έγγραφα.

Απάντηση

Εκ των πραγμάτων δεν υφίσταται

>Για ποιον λόγο η ύπαρξη «επίσημου» τεμένους θα μειώσει το κίνδυνο τρομοκρατικής ενέργειας; Καθόσον ακριβώς στις χώρες που υπάρχουν επίσημα τεμένη συμβαίνουν οι πλείστες τρομοκρατικές ενέργειες και σε κάθε περίπτωση η ύπαρξη ή όχι τζαμιών-τεμενών αυτή καθεαυτή δεν παίζει ρόλο, αλλά η ύπαρξη ή όχι φονταμεταλιστών Μουσουλμάνων που καθοδηγούνται ή και με δική τους πρωτοβουλία, πράττουν τρομοκρατικές ενέργειες.

Απάντηση

Ουδέν σχόλιο

>Υπάρχει η πιθανότητα να γίνουν διορισμοί δημοσίων υπαλλήλων στον οργανισμό που θα υπάγεται το Τέμενος ;

Απάντηση

Σαφέστατα

>Υπάρχει η πιθανότητα να υπάρχουν συμμετοχές του Τεμένους (ως οργανισμού) σε προγράμματα της Ε.Ε., ΜΚΟ και διεθνών αναπτυξιακών οργανισμών ;

Απάντηση

Βεβαίως

-Υπάρχει έντονη και μακροχρόνια πίεση εκ μέρους της Τουρκίας σε σχέση με το Τέμενος;

Απάντηση

Ναι

-Γιατί;

Απάντηση

Γιατί από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή (Αθήνα) για να συνεχιστεί και ενδότερα. Η Τουρκία δεν είναι πλέον «Δυτικόστροφη-Κεμαλική» χώρα, αλλά προσδοκά με την ηγεσία του Ερντογάν να επανιδρύσει το Χαλιφάτο από το Δούναβη έως τη Μέση Ανατολή. Συνεπώς, έχει ως βασικό δόγμα της πολιτικής της με όλα τα γειτονικά κράτη να ιδρύονται επίσημα «τεμένη» τα οποία εν συνεχεία η Άγκυρα προσδοκά να ελέγξει με ποικιλία μεθόδων (Ευρώ, Δολάρια, Λίρες, ενίοτε και Φράγκα).

>Σε κάθε περίπτωση τι αντάλλαγμα παίρνει η Ελλάδα για αυτή της την στάση ως προς τη Τουρκία;

Απάντηση

Τα θερμά συγχαρητήρια του Ερντογάν

Πηγή: Radical Islam Monitor in Southeast Europe, Defence-point.gr

Τα γεγονότα της Τουρκίας «παρέσυραν» (και δικαίως) την επικαιρότητα στο μείζον αυτό ζήτημα… Τούτη όμως η «κατάσταση» δεν επιτρέπει να αγνοούνται και άλλες μείζονος σημασίας εξελίξεις που αφορούν ζωτικά (και δίκαια) συμφέροντα της χώρας, όπως είναι η πρόσφατη απόφαση του Μόνιμου Διαιτητικού Δικαστηρίου με έδρα τις Κάτω Χώρες (Permanent Court of Arbitration – PCA) επί της από 22 Ιανουαρίου 2013 προσφυγής των Φιλιππίνων κατά της Κίνας που αφορά στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (στο εξής: Δίκαιο της Θάλασσας).

Αναφέρομαι στην υπόθεση «The Republic of Philippines v. The People’s Republic of China», με Case Number: 2013-9 και Πρόεδρο τον Thomas A. Mensah. Η απόφαση δε αυτή που δημοσιεύθηκε στις 12/7/2016 αν και «δεν άπτεται» αμέσως των ελληνοτουρκικών διαφορών, εν τούτοις επιβάλλει το «σχολιασμό» της. Άλλωστε η αξιοποίηση των παραδοχών που προκύπτουν, από την πρόσφατη αυτή απόφαση συνηγορεί υπέρ των ελληνικών θέσεων.

Για πρώτη φορά ένα ad hoc Δικαστήριο ερμήνευσε το άρθρο 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του Montego Bay της Ιαμαϊκής που υπογράφηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1982. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, ένα νησί έχει χωρικά ύδατα, συνορεύουσα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Εξαιρούνται, όμως, οι βράχοι εφόσον δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δεν μπορούν να έχουν αυτοτελώς οικονομική ζωή. Το Δικαστήριο εκείνο δέχθηκε ως απόλυτο κανόνα του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου ότι όλοι οι γεωγραφικοί σχηματισμοί (ασχέτως του εάν χαρακτηρισθούν νησιά ή βράχοι και ασχέτως του μεγέθους αυτών), έχουν υποχρεωτικώς χωρικά ύδατα έκτασης 12 μιλίων.

Αυτό επιβεβαιώνει ότι το ζήτημα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο πέραν των 6 μιλίων στα 12 μίλια, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας. Με χωρικά ύδατα 12 μιλίων, το 72% των θαλασσίων περιοχών του Αιγαίου περιέρχεται κυριαρχικώς στην Ελλάδα και το 8,5% στην Τουρκία. Το 19,5% δε που απομένει προς οριοθέτηση, μπορεί να διευθετηθεί.

Η παραδοχή δε αυτή του PCA εκθέτει στην παγκόσμια κοινή γνώμη και ενώπιον του διεθνούς νομικού πολιτισμού την Τουρκία με το «περίφημο» Casus belli, εάν η Ελλάδα αποφασίσει να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο!.. Σε κάθε περίπτωση όμως και στο Αιγαίο ισχύσει η Αρχή της Αβλαβούς Διέλευσης και θα πρέπει να λεχθούν τα εξής:

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΒΛΑΒΟΥΣ ΔΙΕΛΕΥΣΗΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΙΚΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ (ΙΝΝΟCENT PASSAGE)

Η Αρχή της Αβλαβούς Διέλευσης έχει μακρά εθιμική παράδοση και καθιερώθηκε προς το συμφέρον της ναυσιπλοΐας. Αποτελεί δε τη μόνη εξαίρεση της κυριαρχίας του παράκτιου παράκτιου κράτους στη χωρική του θάλασσα. Σύμφωνα με την Αρχή αυτή, κάθε ξένο πλοίο, εμπορικό ή πολεμικό, έχει το δικαίωμα να διέρχεται «αβλαβώς» από τα χωρικά ύδατα άλλου κράτους. Αυτή είναι η παγίως κρατούσα άποψη.

Πρέπει, όμως, να καταστεί σαφές ότι η αβλαβής διέλευση προϋποθέτει και σεβασμό στην Αρχή της Αμοιβαιότητας. Επίσης, για τη διέλευση μέσα από τη χωρική θάλασσα άλλης χώρας πρέπει να ακολουθείται η συντομότερη οδός, χωρίς διακοπές ή περιπλανήσεις.

Το διερχόμενο πλοίο έχει την υποχρέωση να αποφεύγει κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να προσβάλλει τα συμφέροντα του παράκτιου κράτους, ενώ τα πολεμικά πλοία επιφάνειας πρέπει να φέρουν τη σημαία τους κατά τρόπο εμφανή, τα υποβρύχια δε υποχρεούνται να διέρχονται εν αναδύσει.

ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΗΜΙΚΛΕΙΣΤΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Ενταύθα πρέπει να επισημειωθεί ότι η νέα Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας καθιέρωσε ορισμένες νέες διατάξεις για τις κλειστές και ημίκλειστες θάλασσες (άρθρα 122 και 123). Ενόψει των ρυθμίσεων αυτών, ιδιαίτερες «παρεμβάσεις» άσκησε η Τουρκία, της οποίας απώτερος σκοπός ήταν να επιτύχει αναίρεση των γενικών και κλασικών λύσεων του Δικαίου της Θάλασσας, ώστε προκειμένου για κλειστές και ημίκλειστες θάλασσες, όλες οι ρυθμίσεις να αποφασίζονται κατόπιν «συμφωνίας» των ενδιαφερομένων μερών. Τελικώς, η τουρκική άποψη κρίθηκε αβάσιμη και δεν επικράτησε.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΙΕΝΕΞΗ ΚΙΝΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΙΝΩΝ, ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ ΤΟΥ PCA

Η απόφαση του PCA που προβλέπεται ως μηχανισμός επίλυσης διαφορών αναφορικώς με το Δίκαιο της Θάλασσας, αφορούσε την εξέταση της νομιμότητας των αξιώσεων και δραστηριοτήτων της Κίνας στη Νότια Σινική Θάλασσα επί των πόρων των νησιωτικών σχηματισμών που περικλείονται από τη γραμμή των εννέα σημείων (nine-dash line). Η προσφυγή υπεβλήθη μονομερώς από τις Φιλιππίνες.

Για τις παραδοχές του PCA αναφορικώς με τις αξιώσεις της Κίνας ως προς την περικλειόμενη περιοχή (nine-dash line) εντός της ΑΟΖ των Φιλιππίνων (και όσο το παρόν περίγραμμα επιτρέπει), υπ’ όψιν τα εξής:

1) Κρίθηκε ότι δεν υφίστανται ιστορικά δικαιώματα αλιείας και εξόρυξης υδρογονανθράκων που επικαλέσθηκε η Κίνα, εφόσον δεν ήταν αποκλειστικά, ούτε είχαν τη συναίνεση άλλων κρατών, ενώ οι διεκδικήσεις νησιωτικών σχηματισμών που βρίσκονται κάτω από τη στάθμη της θάλασσας (π.χ. ύφαλοι, σκόπελοι) δεν συνεπάγονται κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά ούτε και είναι δυνατόν μέσω αυτών να διεκδικούνται θαλάσσιες ζώνες. (Εξαιρούνται όμως φυσικοί σκόπελοι οι οποίοι εντός των χωρικών υδάτων αποτελούν σημεία βάσης μέτρησης των ζωνών.)

2) Προσδιορίστηκε η έκταση των δικαιωμάτων της Κίνας σε θαλάσσιες ζώνες έως το προβλεπόμενο από το Δίκαιο Θάλασσας όριο από τις ακτές της, στα 200 ν.μ. (υφαλοκρηπίδα /ορθότερα βλ. ΑΟΖ), ενώ αποφασίσθηκε ότι οι κατασκευές τεχνητών νησιών δεν νομιμοποιούνται. Διαπιστώθηκε δε ότι οι κατασκευές αυτές προκαλούν σοβαρή βλάβη στο περιβάλλον των κοραλλιογενών υφάλων με συνέπεια την προσβολή του οικοσυστήματος. Επίσης διαπιστώθηκε ότι η Κίνα δεν ενήργησε με με καλή πίστη ενόψει της διαδικασίας επίλυσης της διαφοράς.

3) Ερμηνεύθηκε για πρώτη φορά η «διάταξη περί βράχων» με βάση τις πρόνοιες του Δικαίου της Θάλασσας με θετικά μάλιστα συμπεράσματα ως προς τα νόμιμα δικαιώματα της Ελλάδας για τα μικρά νησιά-βράχους (βραχονησίδες). Για να αναγνωρίζονται δε σ’ ένα βράχο-νησί δικαιώματα υφαλοκρηπίδας -ΑΟΖ, απαιτείται αντικειμενική δυνατότητα μόνιμης ανθρώπινης διαβίωσης ή οικονομικής ζωής, ενώ είναι ανεπίτρεπτη η ύπαρξη εντεταλμένου προσωπικού, ώστε να γίνεται επίκληση ύπαρξης μόνιμης ανθρώπινης διαβίωσης.

Επίσης, ένας νησιωτικός σχηματισμός που δεν κατοικείται, κρίθηκε ότι εξ αυτού του λόγου δεν αναιρείται η δυνατότητα κατοίκησης, όταν αντικειμενικώς ο σχηματισμός αυτός μπορεί να κατοικηθεί. Επίσης κάτοικοι γειτονικών νησιών με οικονομική δραστηριότητα σε βράχο δεν απαιτείται να κατοικούν εκεί οπωσδήποτε, ώστε να εκπληρώνεται η προϋπόθεση της δυνατότητας οικονομικής ζωής επί του βράχου. Στην περίπτωση αυτή αρκεί η διαβίωση επί του βράχου να μην εξαρτάται από εξωτερική υποστήριξη. Επέμβαση δε με τεχνητά μέσα, ώστε ένας βράχος να γίνει κατοικήσιμος, αφορά εξωνομική ενέργεια που δεν παράγει έννομα αποτελέσματα. Τέλος:

4) Καταδικάστηκαν δραστηριότητες της Κίνας που αφορούσαν στη συστηματική παρενόχληση πλοίων που διεξήγαγαν έρευνες για υδρογονάνθρακες εντός της ΑΟΖ των Φιλιππίνων. Τα προαναφερόμενα αφορούν καταλυτικές απαντήσεις για τις «γνωστές» συμπεριφορές της Τουρκίας καθώς και αποφασιστική ενίσχυση των βάσιμων θέσεων της Ελλάδας.

H ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΜΙΚΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Με την ευκαιρία των προηγουμένων επισημάνσεων, χρήσιμο είναι να λεχθούν τα εξής: Η έννοια του Αρχιπελάγους καθιερώθηκε για πρώτη φορά στο Montego Bay της Ιαμαϊκής και αυτό εισάγει οπωσδήποτε θετικό πρόκριμα για την Ελλάδα, γιατί οφείλουμε να διεκδικούμε με ενεργητικές παρεμβάσεις να επεκταθεί η έννοια αυτή, με όλα βεβαίως τα επιμέρους αποτελέσματά της, και στα μικτά Αρχιπελαγικά κράτη, όπως είναι η χώρα μας. Η νέα Σύμβαση προσφέρει μια επαρκή βάση για το σκοπό αυτό. Άλλωστε η αρχιπελαγική δομή καθεαυτή απαιτεί εκ των πραγμάτων για όλα τα αρχιπελαγικά κράτη, (αμιγή ή μικτά) την ειδική πρόνοια της μη «διάσπασης» του ενιαίου της αρχιπελαγικής δομής.

Αυτή η πρόνοια πρέπει να καθορίζει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας – ΑΟΖ και όλα τα εκ του Δικαίου της Θάλασσας απορρέονται δικαιώματα. Συνεπώς, επιβάλλεται επαναπροσδιορισμός της όλης «τακτικής» της Αθήνας, με βάση το ό,τι η Ελλάδα αφορά Μικτό Αρχπελαγικό Κράτος του οποίου η δομή είναι αδιάσπαστη!

*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).

Πηγή: Λόγιος Ερμής, Defence-point.gr

Ὡς Ὀρθόδοξοι Κρῆτες, ἐπληροφορήθημεν καὶ παρακολουθοῦμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὰ τεκταινόμενα ἀναφορικά μὲ τὸν Γέροντα Σάββα Λαυριώτη. Μὲ μεγάλη λύπη διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἱστορικὴ καὶ ἀρχαιότερη Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὄχι μόνον δὲν πρωτοστατεῖ στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δίνοντας τὸ παράδειγμα στοὺς ὑπόλοιπους Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐλάχιστους σωστὰ φρονοῦντες καὶ πράττοντες στὰ θέματα Πίστεως, ὅπως τὸν Γέροντα Σάββα, τοὺς ἐκδιώκει. Ἀντὶ νὰ τὸν ἐπαινέσετε καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ παράδειγμά του, ἐσεῖς συντάσσεστε μὲ τὰ φρονήματα τοῦ παναιρετικοῦ (ὅπως ἀποδεικνύεται) Πατριάρχου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη καὶ δέχεσθε ὡς Ὀρθόδοξη τὴν ληστρικὴ καὶ αἱρετικὴ ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης.

Χανιὰ τῇ 31-7-2016

Κυριακὴ ΣΤ’ Ματθαίου, Εὐδοκίμου δικαίου, Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας.

Πρὸς τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας

Κοινοποίησις:
Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους
Πολιτικὴ Διοίκηση Ἁγίου Ὄρους
Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν

Ὡς Ὀρθόδοξοι Κρῆτες, ἐπληροφορήθημεν καὶ παρακολουθοῦμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὰ τεκταινόμενα ἀναφορικά μὲ τὸν Γέροντα Σάββα Λαυριώτη. Μὲ μεγάλη λύπη διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἱστορικὴ καὶ ἀρχαιότερη Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὄχι μόνον δὲν πρωτοστατεῖ στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δίνοντας τὸ παράδειγμα στοὺς ὑπόλοιπους Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐλάχιστους σωστὰ φρονοῦντες καὶ πράττοντες στὰ θέματα Πίστεως, ὅπως τὸν Γέροντα Σάββα, τοὺς ἐκδιώκει. Ἀντὶ νὰ τὸν ἐπαινέσετε καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ παράδειγμά του, ἐσεῖς συντάσσεστε μὲ τὰ φρονήματα τοῦ παναιρετικοῦ (ὅπως ἀποδεικνύεται) Πατριάρχου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη καὶ δέχεσθε ὡς Ὀρθόδοξη τὴν ληστρικὴ καὶ αἱρετικὴ ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης.

Νὰ ξέρετε πώς οἱ Ὀρθόδοξοι ὀρθά φρονοῦντες Κρῆτες, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀπογοητευμένοι καὶ λυπημένοι ἀπὸ τὴν στάση σας γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως, ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι ὁμολογιακὴ - μαρτυρικὴ, εἶναι μᾶλλον δουλικὴ καὶ ὑποταγμένη στὶς ἐπιταγές καὶ ἐντολές τοῦ ἡγέτου τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει ἀναδείξει πλῆθος ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων τῆς Πίστεως, κατὰ τῶν κακοδοξιῶν τοῦ παπισμοῦ καὶ τῶν ὑπολοίπων αἱρέσεων καὶ, ἄν μὴ τὶ ἄλλο, περίμεναμε ἀπὸ ἐσᾶς νὰ τοὺς μιμηθῆτε ὡς ἐπόμενοι αὐτῶν καὶ μὲ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά σας, νὰ καθοδηγήσετε τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα στὴν ἀσφαλὴ ὁδό τῆς σωτηρίας, ποὺ εἶναι ἡ ἀνόθευτη Ὀρθόδοξη Πίστη πού παρελάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας.

Ἐσεῖς ὅμως πράττετε τὸ ἀντίθετο. Διώκετε αὐτούς ποὺ τολμοῦν νὰ ὑψώσουν τὴν φωνὴ τους ἐνάντια στὴν ὑποκρισία καὶ στὸ ψεῦδος τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔτσι μὲ τὴν συμπεριφορὰ σας, τάσσεστε μὲ τὸ μέρος τῶν διωκτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Νὰ γνωρίζετε ὅτι τό Ὀρθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα ἀποδοκιμάζει αὐτὴν τὴν προδοτικὴ συμπεριφορὰ σας καὶ σᾶς καλοῦμε νὰ ἀνανήψετε τὸ συντομώτερο καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ ὁμολογιακὸ παράδειγμα τοῦ Γέροντος Σάββα, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποδείξετε καὶ σὲ μᾶς, ἀλλὰ κυρίως στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ στὴν Ἀφέντρα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους Ὑπεραγία Θεοτόκο, πώς πραγματικὰ δὲν σᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ θέσεις σας καὶ τὰ εὐρωπαϊκὰ κονδύλια, ἀλλὰ ἡ σωτηρία σας, καθὼς καὶ ἡ σωτηρία τῶν ὑπολοίπων ὀρθοδόξων. Κυρίως ὅμως, ὅτι σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ διαφύλαξις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ οἱ Ἅγιοί μας μὲ τὸ αἷμα τους διαφύλαξαν μέχρι τὴν σήμερον, παραδίδοντάς την σὲ μᾶς ἀκεραία καὶ ἀνόθευτη.

Μετὰ τιμῆς,

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνάξεως τῶν Ὀρθοδόξων Κρητῶν.

Γεώργιος Βλαμάκης, Ἀρχιτέκτων Μηχανικὸς

Τ.Θ. 26, 73014 ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ ΧΑΝΙΑ

e-mail: orthodoxoi.krites@yahoo.gr

Οἱ πάντες ἐνδιαφέρονται γιὰ μωαμεθανικὸ τέμενος ἀντὶ γιὰ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους, ἐνῷ δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ εἶναι διατεθειμένοι νὰ κηρύξουν ἀκόμη καὶ ἐμφυλίους πολέμους καὶ νὰ τὰ κάνουν «γυαλιὰ καρφιά», καὶ σὲ ὁ,τιδήποτε ἀνήθικο καὶ ἀντιχριστιανικὸ εἶναι ὅλοι ἑνωμένοι ἐπὶ τῷ αὐτῷ καὶ παντοιοτρόπως στρέφονται λίαν ἐπιτυχῶς πρὸς κάθε ἀντιχριστιανικὴ καὶ ἀντεθνικὴ δρᾶσι.

«ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΗΧΡΕΙΩΘΗΣΑΝ ΑΧΡΙ ΕΝΟΣ»
(Δηλαδὴ ὅλοι ἐκμαυλίσθησαν καὶ ἐξωμότησαν, ἐκτὸς ἐλαχίστων)

4.8.2016

1. Οἱ πάντες ἐνδιαφέρονται γιὰ μωαμεθανικὸ τέμενος ἀντὶ γιὰ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους, ἐνῷ δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ εἶναι διατεθειμένοι νὰ κηρύξουν ἀκόμη καὶ ἐμφυλίους πολέμους καὶ νὰ τὰ κάνουν «γυαλιὰ καρφιά», καὶ σὲ ὁ,τιδήποτε ἀνήθικο καὶ ἀντιχριστιανικὸ εἶναι ὅλοι ἑνωμένοι ἐπὶ τῷ αὐτῷ καὶ παντοιοτρόπως στρέφονται λίαν ἐπιτυχῶς πρὸς κάθε ἀντιχριστιανικὴ καὶ ἀντεθνικὴ δρᾶσι.

2. Ὁ Henry Kissinger  καὶ λοιποὶ τῶν illuminati, τῶν μασωνικῶν στοῶν, τῶν σιωνιστῶν καὶ ἐν γένει τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων ἔχουν σὰν δόγμα τους :
«Θέλεις νὰ ἐξουθενώσῃς ἕνα ἔθνος ; Διέφθειρέ του ριζικῶς τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, τὴν οἰκογένεια καὶ τὰ πιστεύω του», ὁπότε πάει στὸ διάβολο τὸ κάθε ἔθνος, ὅπως τὰ γεγονότα βοοῦν.

3. Ἐνῷ εἴμασταν κάτω ἀπὸ τὸν δυσβάστακτο καὶ ἀφόρητο μωαμεθανικὸ ζυγὸ τῶν Τούρκων γιὰ ἄνω τῶν 400 ἐτῶν, ἐν τούτοις χάριν τῶν αἰωνίων ἀξιῶν τῆς φυλῆς μας, ποὺ εἶναι ἡ ἀλώβητος Ὀρθοδοξία, ἡ ἀδιάφθορος Οἰκογένεια, ἡ Πίστι γιὰ μία ἐλευθέρα καὶ ἀκεραία Ἑλλάδα, συνέβαλλαν σὰν συνδετικοὶ κρίκοι ἀνὰ τὶς χιλιετίες νὰ διατηρήσουμε τοὺς πυλῶνες τῆς φυλῆς μας, ποῦ εἶναι τὸ ὁμόγλωσσο, τὸ ὁμότροπο, τὸ ὅμαιμο, τὸ ὁμόθρησκο...

4. Οἱ ἥρωες τῆς ἐθνικῆς μας παλλιγενεσίας μὲ ὑπωτυπόδη ἐξοπλισμὸ καὶ μὲ βαρὺ πυροβολικὸ τὴν βαθειὰ πίστι τους πρὸς τὸν Ἐλευθερωτὴ Σωτῆρα Χριστὸ ξεσηκώθηκαν ἐναντίον τοῦ ἀπαίσιου μωαμεθανικοῦ ζυγοῦ τῶν Τούρκων τραγουδώντας τὸν θούριό τους  «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστι τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν ἐλευθερία, γι᾿ αὐτὰ τὰ δύο πολεμῶ, καὶ ἂν δὲν τὰ ἀποκτήσω, τὶ μὲ ὠφελεῖ κὶ ἂν ζήσω ; ».

5. Μὲ ποταμοὺς δακρύων καὶ θερμῶν προσευχῶν ἀλλὰ καὶ ὑποσχέσεων ἔδωσαν τὸν λόγον τους μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσι νὰ κτίσουν Ναὸ στὸ ὄνομα τοῦ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

6. Ὅμως δὲν προλάβαμε νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὸν μωαμεθανικὸ ζυγὸ καὶ ἐσκλαβωθήκαμε στὸν καισαροπαπισμό.

7. Οἱ καταχθόνιες σκοτεινὲς δυνάμεις στρατολογοῦν καὶ παντοιοτρόπως προβάλλουν πρόσωπα, ποὺ εἶναι διατεθειμένα νὰ ἐξωμοτήσουν καὶ νὰ γίνουν πειθήνια ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων.

8. Οἱ Τούρκοι εἶχαν ἐφαρμόσει τὸ ἀπάνθρωπο παιδομάζωμα τῶν παιδιῶν ἀπὸ χριστιανικὲς οἰκογένειες καὶ τὰ γαλουχοῦσαν μὲ σκληρὴ καὶ ἀδίστακτη ἀνατροφὴ καὶ ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τους εἶναι ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ τοιουτοτρόπως οἱ περιβόητοι γενίτσαροι ἦσαν ἀδίστακτοι γιὰ τὰ πάντα.

9. Ὁ καισαροπαπισμὸς καὶ ὁ προτεσταντισμὸς ἔχουν δημιουργήσει τοὺς γενίτσαρους τοῦ πνεύματος, οἱ ὁποῖοι εἶναι χιλιάδες φορὲς πιὸ ἀδίστακτοι καὶ πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς γενίτσαρους τῆς ξιφολόγχης. Διότι οἱ γενίτσαροι τῆς ξιφολόγχης μπορεῖ νὰ ξεκοιλιάσουν ἑκατοντάδες καὶ χιλιάδες Χριστιανούς-δυστυχισμένους ἀνθρώπους, νὰ κουρασθοῦν, νὰ ἀηδιάσουν καὶ νὰ σταματήσουν. Ἀντιθέτως οἱ γενίτσαροι τοῦ πνεύματος «μεθᾶνε» καὶ ἐπιφέρουν ἑκατομμυριαπλάσιες συμφορὲς ἀπ᾿ ὅτι οἱ γενίτσαροι τῆς ξιφολόγχης, ὡς τὰ γεγονότα βοοῦν.

10. Quo Vadis ? ? ?

Ὁδηγούμεθα στὴν ἐποχὴ Πομπηίας. Ἐκεῖ, ἂν ἀνακαλοῦσαν μερικοὶ εὐλαβεῖς καὶ ἠθικοὶ ἄνθρωποι τοὺς ἀσχημονοῦντες σὲ πλατεῖες καὶ πολυσύχναστους ὁδοὺς καὶ τοὺς συνιστοῦσαν νὰ πάνε πιὸ πέρα νὰ εὐφραίνονται καὶ νὰ μὴ ἀσχημονοὺν δημοσίως, τότε ἡ ἀστυνομία ἐφορμοῦσε ἐναντίον αὐτῶν, ποῦ συνιστοῦσαν στοὺς ἀσχημονοῦντες νὰ συνετισθοῦν καὶ τοὺς «ἔσπαγε στὸ ξύλο», τονίζοντάς τους : «γιατὶ ὀχλεῖτε τοὺς ἐφραινομένους; ».

11. Τώρα λοιπὸν μήπως τὸ ἴδιο δὲν συμβαίνει, μὲ ὑπερψήφισι τοῦ «καμουφλαρισμένου» καὶ καλοστολισμένου ἀντιχριστιανικοῦ νόμου, τοῦ κατ᾿ εὐφημισμὸ «ἀντιρατσιστικοῦ» νόμου, ἀπὸ τοὺς βουλευτές, ποὺ ἐξωμότησαν ἐναντίον τῶν αἰωνίων ἀξιῶν τῆς φυλῆς μας ;

12. Ποῖος τολμάει νὰ καταφερθῇ ἐναντίον ἑνὸς κιναίδου, ἑνὸς μαρξιστοῦ, ἑνὸς μασώνου, ἑνὸς ἐκμαυλιστοῦ καὶ ἐν γένει ἐνὸς ἀντιχρίστου ;;;

13. Πολλοὶ συνασπίζονται ἐπὶ τῷ αὐτῷ γιὰ νὰ ἐξουθενώσουν τὸν ἔχοντα θάρρος καὶ παρρησία καὶ τὸν ὑπεραμυνόμενο τῶν αἰωνίων ἀξιῶν τῆς φυλῆς μας …

14. Ὁ ἐθνικὸς μας ποιητὴς λέγει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, γιὰ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ «γιατὶ τα᾿ σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά…»!!!...

Μήπως τὸ ἴδιο δὲν συμβαίνει καὶ μὲ τὴν σκλαβιὰ τοῦ καισαροπαπισμοῦ-τοῦ προτεσταντισμοῦ, τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς νέας ἐποχῆς καὶ ἐν γένει τοῦ συνονθυλεύματος τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ;

15. Μέχρι τοῦδε συνήρχοντο μεγάλες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι  καὶ μικρὲς νὰ καταδικάζουν τὶς αἱρέσεις. Σήμερα συνέρχονται γιὰ νὰ ἐξωραΐσουν καὶ νὰ ἁγιοποιοῦν τὶς αἱρέσεις, κατατρέχοντες τοὺς στυλοβάτες της Ὀρθοδοξίας ὡς φανατικούς, μισαλλόδοξους, ὀπισθοδρομικούς, φονταμενταλιστὲς καὶ τὰ τοιαῦτα σατανικὰ φληναφήματα …

16. Ἐπ΄εὐκαιρίᾳ ταύτῃ ὀφείλουμε νὰ ἐπαινέσουμε καὶ νὰ βραβεύσουμε τὸν πρώην Πρόεδρο τῆς Τσεχίας κ. Βatslab Klaus, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψῃ παρόμοιο «ἀντιρατσιστικό» νόμο καὶ νὰ νομιμοποιήσῃ τοὺς ἄρρωστους ἀνώμαλους ὁμοφυλόφιλους.

17. Ἐνῷ  συντηρητικὰ κόμματα τῆς Γερμανίας, Οὐγγαρίας, Πολωνίας κ.λπ. εἴχαν συντάξει κείμενο ἐναντίον τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων, οἱ δικοὶ μας «λεβέντες βολευτές» τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου πρόδωσαν τὴν παραταξί τους καὶ ὑπερψήφισαν τὸν νόμον τῶν σοσιαλιστῶν ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας !!!

Ὁποῖον αἶσχος καὶ ντροπή !!!

18. Πρὸς τούτο 187 ἔτη δὲν πραγματοποίησαν τὸ Η΄ ψήφισμα τῆς Δ’ Ἐθνοσυνελεύσεως ἀπὸ 31.7.1829, τὸ ὁποῖο ὑπέγραψε καὶ ὁ ἀνεπανάληπτος ἐθνάρχης καὶ κυβερνήτης Ἰωάννης Καποδίστριας, ὑπὲρ τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ μνημείου δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας στὸν Ἐλευθερωτὴ Σωτῆρα Χριστό. Δηλαδὴ τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, τὸ ὁποῖο νομοθετήθηκε καὶ διὰ τῶν Βασιλικῶν Διαταγμάτων ἀπὸ 1834 καὶ 1838 καὶ ἀκόμη ἐξωμότες κυβερνῆτες δὲν θέλησαν νὰ τὸ πραγματοποιήσουν, διότι δὲν τοὺς τὸ ἐπιτρέπουν τὰ ἀφεντικὰ τους Ρότσιλντ, Georg Soros καὶ λοιποὶ σιωνιστὲς καὶ πειθήνια ὄργανα τοῦ καισαροπαπισμοῦ…

19. Τὸ ἁμαρτωλὸ καὶ ἀντίχριστο κατεστημένο ἔχει κατασπαταλήσει ἄπειρα δισεκατομμύρια,  τρισεκατομμύρια εὐρὼ γιὰ εὐτελέστατα ἔργα, ὅπου ὑπάρχουν «χοντρότατες μίζες» καὶ «παχυλότατα λαδώματα» καὶ γιὰ τὸ τάμα τοῦ Θρυλικοῦ Γεροῦ τοῦ Μοριᾶ καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας παλλιγενεσίας δὲν εἶναι διατεθειμένοι, οὔτε μιὰ πιθαμὴ γῆς νὰ παραχωρήσουν!!!…

20. Ὅμως γιὰ τὸ μωαμεθανικὸ τέμενος, ἀκόμη καὶ στὴν μεγίστη κρίσι, ποὺ διερχόμεθα καὶ παρὰ πολλοὶ ἀδυνατοῦντες νὰ ἀντέξουν περαιτέρω ὁδηγοῦνται στὶς αὐτοκτονίες, βρίσκουν χρήματα…

21. Ἡ κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ἡ ὁποία πάσχιζε γιὰ τοὺς ἁμαρτωλότατους καὶ λίαν καταστρεπτικοὺς Ὁλυμπιακοὺς Ἀγῶνες (ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν γνωρίζομε πόσα δισεκατομμύρια εὐρὼ σπαταλίσθηκαν γιὰ αὐτα τὰ ἄστοχα καὶ λίαν καταστρεπτικὰ Ὁλυμπιακὰ ἔργα) νὰ φέρῃ 10.000 πόρνες ἀπὸ τὶς πρώην κομμουνιστικὲς χῶρες γιὰ νὰ εὐφραίνονται οἱ «ἀθάνατοι» καὶ νὰ μὴ μείνουν ἄνευ ἱκανοποιήσεως τοῦ ὑπογαστρίου, εἶχε εἰσηγηθῆ προϋπολογισμὸ 80.000.000€ γιὰ τὸ μωαμεθανικὸ τέμενος.

22. Τώρα γιὰ «στάχτη» στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων μᾶς λέγουν οἱ ἀναίσχυντοι ὅτι θὰ κοστίσῃ μόνον 960.000€ ἢ 1.100.000€, ποὺ δὲν φτάνει οὔτε γιὰ «πασατέμπο» γιὰ τὰ διαπλεκόμενα συμφέροντα!!!…

23. Ἔχει γραφτεῖ ἐπανειλημμένως ὅτι σύμφωνα μὲ ἀπόρρητο ἔγγραφο τοῦ Ναυτικοῦ Ἐπιτελείου, τὸ μωαμεθωνικὸ τέμενος θὰ κοστίσῃ 130 ἑκατομμύρια εὐρώ. Ἐπισήμως διαδίδουν τώρα ὅτι δῆθεν θὰ κοστίσῃ 960.000€ καὶ τὰ ἀλλὰ θὰ τὰ δώσουν πιθανῶς ἀπὸ ἐμβάσματα τῶν Ἐμιράτων τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας καὶ ἄλλων σκοτεινῶν κύκλων ἢ ἀπὸ μυστικὰ κονδύλια τῶν Ὑπουργείων Ἐξωτερικῶν, Ἐθνικῆς Ἀμύνης κλπ..

24. Ἐνῷ ἐμᾶς οἱ πάντες μᾶς ἐμπαίζουν ἀναισχύντως καὶ ἀνερυθριάστως, γιὰ τὸ μωαμεθανικὸ τέμενος σπεύδουν οἱ πάντες, μὲ τὴν διαδικασία τοῦ κατεπείγοντος νὰ ὑπερψηφίσουν γιὰ τὸ μωαμεθανικὸ τέμενος.

25. Ἐνῷ ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάνης προβλέπει μουσουλμανικὴ μειονότητα μόνο γιὰ τὴν Θράκη, οἱ ἐξωμότες ἀνατρέπουν και αὐτὴν τὴν  Συνθήκη τῆς Λωζάνης καὶ de facto ἀναγνωρίζουν μουσουλμανικὴ μειονότητα σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.

26. «Χαϊδεύουν» τοὺς «φίλους» μας Τούρκους, γιὰ νὰ συνεχίσουν νὰ μᾶς φορτώνουν μονίμως λαθρομετανάστες τζιχαντιστές, νομιμοποιοῦντες αὐτοὺς καὶ βαπτίζοντάς τους ὡς δῆθεν Σύριους πρόσφυγες καὶ κάτω ἀπὸ αὐτοὺς πιθανότατα εἶναι καὶ χιλιάδες ἄριστα ἐκπαιδευμένοι τῶν στρατιωτικῶν καὶ μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς γείτονος χώρας, γιὰ νὰ προκαλοῦν δολιοφθορὲς καὶ νὰ ἐπιφέρουν τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν συμφορά, τὴν ὁποία δὲν θὰ πετύχαιναν, ἀκόμη καὶ ἐὰν ἔστελναν ἑκατοντάδες στρατιές.  Ἤδη ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως  Ἀμπντουλὰχ Γκιοὺλ ὁμολογοῦσε δημοσίως ὅτι ἔκαιγαν τὴν Ἑλλάδα καὶ οἱ ἀναίσχυντοι ἰθύνοντες τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶχαν τὴν παλικαροσύνη νὰ καταγγείλουν τοὺς «φίλους» καὶ «συμμάχους» μας σὲ ὅλους τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς καὶ σὲ ὅλα τὰ κράτη τῆς ὑφηλίου, νὰ καταδικασθῇ ἡ Τουρκία καὶ νὰ μᾶς καταβάλῃ ἑκατοντάδες δισεκατομμύρια εὐρὼ ἀποζημιώσεις γιὰ τὶς ζημίες ποὺ μᾶς προκαλοῦσαν.

27. Μὲ τὸ κλείσιμο τῶν βορείων συνόρων μας, ποὺ ἔκαναν τὰ «κολοβά» φίδια, βόρειοι «φίλοι» μας, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐξτρεμιστὲς μουσουλμάνοι, ποὺ καθημερινῶς θὰ πολλαπλασιάζωνται, εἴτε διὰ τῆς ἀκωλύτου εἰσόδου, εἴτε διὰ τῶν γεννήσεων, θὰ ἀποτελέσουν τὴν πλειοψηφία καὶ θὰ ἐπιβάλλουν μέχρι καὶ τὸν νόμο σαρία. Καὶ τότε ἀλλοίμονον ὄχι μόνον στοὺς ἄρρωστους ὁμοφυλόφιλους, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἁπλοϊκοὺς εὐλαβεῖς Χριστιανούς. Τὰ Χριστιανόπουλα, ποὺ θὰ ἀναγκάζωνται νὰ διεξαγάγουν ὁδομαχίες μὲ τοὺς Ὁθωμανούς, θὰ ἀναφωνοῦν: «ἀνάθεμα στοὺς ἰθύνοντες τῆς πατρίδος μας, ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στοὺς ὄνυχες τῶν λεόντων καὶ τῶν λύκων».

28. Αὐτὰ τὰ ἀφιονισμένα πλάσματα τῶν μωαμεθανῶν θὰ «βγάζουν τὰ μάτια τους» καὶ μεταξύ τους, διότι οἱ σιίτες καὶ οἱ σουνίτες ἀλληλομισοῦνται μέχρι πλήρους ἐξολοθρεύσεως. Γιὰ ποιοὺς, κύριοι ἰθύνοντες, φτιάχνετε τὸ μωαμεθανικὸ τέμενος, γιὰ τοὺς σιίτες ἢ τοὺς σουνίτες ;

29. Ὁποία ἀνηθικότης εἶναι, ὁ βαρύτατα φορολογούμενος πτωχὸς ἑλληνικὸς λαὸς νὰ στερεῖται καὶ νὰ πληρώνῃ λίαν δυσβαστάκτους φόρους νὰ ἐπιμορφώνωνται τὰ Ἑλληνόπουλα καὶ ἐπειδὴ τὸ αἴσχιστο κατεστημένον τὰ ἔχει βάλει ὅλα στὸ «σφυρί» - ὅσο κὶ ὅσο, ἀρκεῖ κάτω ἀπὸ τὸ τραπέζι νὰ πέσῃ ἡ «μερίδα τοῦ λέοντος» γιὰ ἐμᾶς καὶ τὰ τετρασέγγονά μας, ἑκατοντάδες χιλιάδες λαμπεροὶ ἐπιστήμονες νὰ «παίρνουν τὰ μάτια τους» καὶ νὰ φεύγουν στὴν Γερμανία, Ἀγγλία καὶ λοιπὲς ἀναπτυγμένες χῶρες, γιὰ νὰ φάγουν τὸ ψωμί τους, νὰ δημιουργήσουν οἰκογένειες μὲ τοὺς ξένους, νὰ συμβάλλουν στὴν ἀνάπτυξι τῶν ἐν λόγῳ χωρῶν μὲ ἑκατοντάδες δισεκατομμύρια καὶ νὰ συμβάλλουν στὴν αὔξησι τῶν φόρων τῶν ἐν λόγῳ χωρῶν μὲ τὴν βοήθεια τῶν λαμπρῶν Ἑλλήνων ἐπιστημόνων, γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ ξένες χῶρες δὲν ἔχουν δώσει μία «τρύπια» δεκάρα.

30. Ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσῃ κανένας καὶ ποὺ νὰ καταλήξει, ἀναφερόμενος στὶς χιλιάδες σατανικὲς ἀντιξοότητες, ποὺ ὑφίσταται ὁ τόπος μας - ἡ Ἑλλάδα μας καὶ τὸ Ἔθνος μας καθημερινῶς καὶ πηγαίνουμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο.

31. Ἀλλὰ «ὅπως στρώνουμε κοιμόμαστε καὶ ὅ,τι σπέρνουμε, θερίζουμε». Ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει ἐμεῖς ἐκλέγουμε τὸν δήμιό μας καὶ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ μᾶς μεταχειρίζωνται, ὅπως αὐτοὶ θέλουν, μιμούμενοι τὴν στρουθοκάμηλο, ἡ ὁποία βλέπουσα τὴν ἀγέλη τῶν λεόντων καὶ τῶν λύκων, χώνει τὸ κεφάλι της στὴν ἄμμο καὶ πιστεύει ὅτι κίνδυνος μηδὲν καὶ σὲ λιγάκι αἰσθάνεται τὰ δόντια καὶ τὰ νύχια τῶν λεόντων καὶ τῶν λύκων στὸν σβέρκο της.

32. Ἂς βάλουμε μυαλό, ἂς ἐπιστρέψουμε στὶς ρίζες μας καὶ ἂς προσευχηθοῦμε μὲ ὅλη τὴν δύναμι τῆς ψυχῆς μας καὶ μὲ ποταμοὺς δακρύων νὰ ἐπικαλεσθοῦμε τὸ θεῖο ἔλεος καὶ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὸ βάραθρο τῆς ἀβύσσου, ὅπου μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει οἱ ἀνάλγητοι πατρωλοὶ τοῦ Ἔθνους μας. Στῶμεν καλῶς προτοὺ αὔριο εἶναι ἀργά.

33. Παρακαλοῦμε τοὺς φίλους ἐγκύρων καὶ σοβαρῶν ἱστοσελίδων, facebook, twitter, web t.v.  νὰ ἀναμεταδόσουν ἀνὰ τὴν ὑφήλιο αὐτὲς τὶς πτωχὲς γραμμές μας.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν θερμότατα.


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

ΤΗΛ. 210-3254321

Πηγή:

Πηγή: Φωτεινή Γραμμή

ΠΟΛΛΟΙ χριστιανοὶ βρίσκονται µακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Πρόκειται γιὰ κατ’ ὄνοµα µόνο χριστιανοὺς καὶ ἡ ζωή τους δὲν διαφέρει σὲ τίποτα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν κοσµικῶν καὶ µὴ χριστιανῶν.

Ἔχουν ὅµως τὸ θάρρος νὰ µιλοῦν γιὰ µιὰ σύγχρονη καὶ νεωτερικὴ Ἐκκλησία, ποὺ νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς ἐπιθυµίες καὶ ἀνάγκες τῶν σηµερινῶν ἀνθρώπων. Ζητοῦν µιὰ Ἐκκλησία κοµµένη καὶ ραµµένη στὰ µέτρα τους ποὺ θὰ ἀµνηστεύει τὴν ἁµαρτωλὴ ζωή τους - χωρὶς φυσικὰ τὴ µετάνοιά τους καὶ τὴ διόρθωσή τους - καὶ θὰ προσφέρει κοινωνικὲς ὑπηρεσίες στὸ λαό. Μιὰ Ἐκκλησία ποὺ θὰ θέσει σὲ δεύτερη µοῖρα τὶς ἐντολὲς καὶ θὰ διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους πῶς θὰ εἶναι χαρούµενοι καὶ εὐτυχισµένοι, χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ ἠθικοὺς φραγµοὺς καὶ χωρὶς ἀναφορὰ στὸν δίκαιο Κριτή, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποδώσει στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴν ἀµοιβὴ ἤ τὴν τιµωρία, ἀνάλογα µὲ τὸν τρόπο ζωῆς του.

Βέβαια, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ ἀποκαλύπτουν ὅτι οἱ συγκεκριµένοι ἄνθρωποι µόνο χριστιανοὶ δὲν εἶναι καὶ ἄς µὴ ἔχουν δηλώσει δηµοσίως κάτι τέτοιο. Ἔχουν πλήρη ἄγνοια γιὰ τὸ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Πρέπει ὅµως νὰ τοὺς τὸ ποῦµε. Ἡ Ἐκκλησία στεγάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς προστατεύει καὶ τοὺς προσφέρει τὰ µέσα, γιὰ νὰ ζήσουν κατὰ Θεόν. Ἡ παράδοσή της εἶναι ἱερὴ καὶ διατηρεῖ τὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως. Ὅποιος ἀρνεῖται τὴν παράδοση δὲν πρόκειται νὰ µείνει ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θὰ µπορέσει νὰ γευθεῖ τὴν γλυκύτητα τῆς πνευµατικῆς ζωῆς, τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἔµπρακτης ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον καὶ νὰ ζήσει τὴν παρηγορητικὴ ἐλπίδα τῆς µακαριότητας τοῦ παραδείσου.

Ὁ ἀγωνιζόµενος χριστιανὸς κινεῖται µέσα στὸ πνεῦµα τῆς µετάνοιας, εἶναι ἀπελευθερωµένος πνευµατικά, ἔχει καθαροὺς ὁρίζοντες, ἡ ζωή του ἔχει νόηµα καὶ µπορεῖ εὔκολα νὰ ξεπερνάει τὰ ἀδιέξοδα καὶ τοὺς ποικίλους πειρασµούς.

Ἕνας θεολόγος ἔλεγε ὅτι «στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία αἰσθάνοµαι νὰ µὲ περιβάλει ἀπὸ παντοῦ ἡ µυστικὴ ἀτµόσφαιρα τῆς ἱερῆς παράδοσης καὶ ζώντας µέσα σ’ αὐτὴ ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται γλυκύτατη ἀνάπαυση καὶ πνευµατικὴ ἀσφάλεια. Πιστεύω ὅτι µέσα στὴν παράδοση διαφυλάσσεται ἀµόλυντη καὶ ἀκέραιη ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦρθε στοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ Χριστό, ἡ πίστη διδάσκεται καὶ βιώνεται ὀρθῶς, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς µου εἶναι κάτι ἀντικειµενικῶς ἀσφαλὲς καὶ βέβαιο, ἐὰν συντρέξουν σχετικὰ οἱ ἀπαραίτητοι γι’ αὐτὸ ὑποκειµενικοὶ παράγοντες καὶ ὅροι» (Ἀνδρέου Θεοδώρου, Ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας, 1961, σελ. 7-8).

Μακάριος εἶναι ὁ χριστιανὸς ποὺ βρίσκεται µέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀρνεῖται κάθε νεωτερισµὸ καὶ κάθε ἀλλαγή. Τὴν παράδοση τὴ δέχεται χωρὶς ἀλλοιώσεις καὶ τὸ κοσµικὸ φρόνηµα τὸ ἀποβάλλει εὔκολα. Γι’ αὐτὸν ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ µοναδικὴ καὶ ἀσφαλὴς κιβωτὸς σωτηρίας.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 15/7/2016), Θρησκευτικά

Από τους ιθύνοντες και κυβερνώντες προτείνονται εδώ και λίγο καιρό κάποιες αλλαγές στη μορφή και τον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος. Άλλες ουσιώδεις και άλλες επουσιώδεις. Και στα οικονομικά επίσης και στα κοινωνικά θέματα της ζωής γίνονται διάφορες εισηγήσεις για μετατροπές. Μάλιστα όλα αυτά που εισηγούνται ακούστηκε ότι θέλουν να τα περάσουν μέσα από δημοψήφισμα.

Όμως για να πετύχει μια προσπάθεια αυτού του είδους με προσφυγή στο λαό δηλαδή, πρέπει τα ερωτήματα που θα υποβληθούν στον κυρίαρχο λαό να είναι βαθιά, ουσιαστικά και ριζικά. Να ληφθεί μάλιστα υπόψη και η όποια διαβούλευση θα προηγηθεί και να μη πεταχθεί στα σκουπίδια, όπως συνέβη με τη σχετική για το Σύμφωνο Συμβίωσης, που είχε δυσμενή για την κυβέρνηση αποτελέσματα.

Μπορεί ένας λαός να μη βρίσκεται πάντοτε στην κορυφή της αυτοσυνειδησίας του ή της αυτοεκτίμησής του, αλλά δεν είναι πάντοτε τόσο επιπόλαιος και ανεγκέφαλος ώστε να μη καταλαβαίνει τι του γίνεται και ποιες σκοπιμότητες μπορεί να κρύβονται πίσω από σχέδια και προτάσεις αυτού του είδους.

Βέβαια το καλύτερο θα ήταν να λυνόντουσαν τα υφιστάμενα καθημερινά προβλήματα των πολιτών και των νέων, να εφαρμοζόταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος να παρέμεινε ΟΧΙ κ. α.

Και τούτο διότι το μεγάλο θέμα επί παραδείγματι της επιδιωκόμενης περαιτέρω εκκοσμικεύσεως του ελληνικού κράτους και της επιβολής ουδετεροθρησκείας στην κατά πλειοψηφεία ελληνορθόδοξη κοινωνία, που θέλει η κυβερνώσα παράταξη να πετύχει, με τον επί πλέον και μεγαλύτερο χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, ουσιαστικά είναι άνευ περιεχομένου και δε θα τελεσφορήσει ποτέ γι αυτούς άνευ της γνώμης του λαού.

Δυστυχώς θα φανεί γι άλλη μια φορά πάνω στα πράγματα πόσο μεροληπτικά και σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας κινείται η παρούσα εξουσία, αφήνοντας μάλιστα απείραχτες τις μειονότητες των μουσουλμάνων, εβραίων και καθολικών, όπως υπογραμμίζουν νομικοί και επαϊοντες, πόσο αχάριστα φέρεται στη Μάνα Εκκλησία που στήριξε το λαό μας και τους μετανάστες όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων και αποφεύχθηκε έτσι κοινωνική έκρηξη και πόσο μακράν της ιστορίας και της ψυχής του λαού μας είναι οι με ισχνή πλειοψηφεία κυβερνώντες και νομοθετούντες.

Επίσης δεν θα αποφέρει κανένα όφελος η παρούσα κυβερνητική προσπάθεια για βαθύτερο δήθεν χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, πρώτον μέν διότι ήδη η πολιτεία νομοθετεί ερήμην της Εκκλησίας, αντίθετα με την παράδοση και το ήθος του θρησκεύοντος λαού και δεύτερον είναι ελάχιστα τα εναπομείναντα στοιχεία επαφής Εκκλησίας και κράτους καθότι είναι απολύτως διακριτοί οι ρόλοι τους ... και με το νόμο.

Μάλλον θόρυβος θα γίνει, πιθανόν θα επέλθει ένας διχασμός στο λαό, ένταση και πόλωση, είτε τον ρωτήσουν είτε όχι, θα παραμείνουν άλυτα τα πραγματικά προβλήματα και θα αποδειχθεί κυρίως πάνω στα πράγματα εμφανέστατα η εκκλησιόμαχη διάθεση της Αριστεράς. Θα βαθύνει ενδεχομένως το χάσμα στις ψυχές κάποιων ανθρώπων με τη ζώσα πραγματικότητα της πίστεως και της Εκκλησίας.

Όλα αυτά που επικαλούνται οι πολιτικοί ότι χρήζουν συνταγματικής αναθεώρησης, δεν είναι τόσο τρομακτικά και οδυνηρά προβλήματα - ομιλούμε κυρίως για τις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους - που πρέπει άμεσα να λυθούν κι αν δεν λυθούν θα καταρρεύσει η χώρα. Απλούστατα φαίνεται η ανάγκη αυτοεπιβεβαιώσεως των κυβερνώντων που νομίζουν ότι θα επαναφέρουν στο προσκήνιο τα ήδη αποτυχημένα πειράματα της Αριστεράς ανά τον κόσμο και ότι αυτό επείγει κι αν δεν γίνει δεν είναι πραγματικοί μαρξιστές.

Αυτή η προσπάθεια τι θα αποφέρει πάνω στα πράγματα; Θα πάρουν πίσω την ανύπαρκτη περιουσία της Εκκλησίας; Δε θα πληρώνουν τους ιερείς; Δεν θα πηγαίνουν οι άνθρωποι στην Εκκλησία; Δε θάχουμε αργία το Πάσχα; Ή μήπως θα φύγει η επίκληση της Αγίας Τριάδος από το Σύνταγμα, πράγμα το οποίο σεβάστηκαν οι αιώνες και οι γενεές των Ελλήνων; Δηλαδή θα αποφασίσουν κάποιοι ώστε ο ορθόδοξος λαός να μη είναι αυτό που είναι δεκαετίες τώρα και μάλιστα χωρίς να τον ρωτήσουν; Αυτό δεν γίνεται και είναι τελείως αφύσικο για τον Έλληνα.

Ακόμη και οι ομοφυλόφιλοι που πέτυχαν και αναγνωρίστηκε νομικά η άκρως αντιευαγγελική στάση ζωής τους, έγραφαν προσφάτως σε πανώ, είτε το πίστευαν είτε όχι, ότι ο Χριστός «σταυρώθηκε και για μας»! Μπορεί αυτό να μη σημαίνει τίποτε, αλλά, αλήθεια πιστεύει η κυβερνητική συμμαχία ότι θα δεχτεί ο λαός μας, παρά την όποια αμαρτωλότητά του και πλημμελή εκτέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων, να αρνηθεί την πίστη του και τη σχέση του με την Εκκλησία; Ασφαλώς όχι και το αποδεικνύει αυτό μέσα στα χρόνια, κάθε χρόνο, στις μεγάλες γιορτές με μαζική συμμετοχή και το απέδειξε και επί μακαριστού Χριστοδούλου με τη συλλογή υπογραφών υπέρ της προαιρετικής έστω αναγραφής του θρησκεύματος.

Γιατί γίνονται όλα αυτά τότε; Άλλοι λένε από ιδεοληψία, άλλοι από εμπάθεια ενός πυρήνα φανατικών αθέων, άλλοι για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από την επαπειλούμενη οικτρή αποτυχία των σχεδίων οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης, άλλοι ομιλούν για σταδιακό προσεταιρισμό των ελληνοποιημένων μεταναστών, άλλοι υποψιάζονται για εξευμενισμό των μειονοτήτων και των ισχυρών λεσχών και συνδέσμων τους, άλλοι θεωρούν ότι εξαργυρώνονται επιταγές υποχρεώσεων για εξακολουθητική νομή της εξουσίας σε βάθος χρόνων κατ΄ εντολήν της διεθνούς των ασεβών προκειμένου να «χαλάσουν» τον θρησκευόμενο και φιλόπατρι λαό μας…

Όπως και νάχει το πράγμα από δημοψήφισμα πρέπει να περάσουν όλα τα μεγάλα θέματα. Κυρίως αυτά που έχουν σχέση με την ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας. Διότι ακούμε περί δημοψηφίσματος για τη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, για τον εκλογικό νόμο, για το θέμα της ενέργειας, κ. α., αλλά δεν ακούμε δημοψήφισμα για τις σχέσεις κράτους και Εκκλησίας. Αυτό ασφαλώς δεν πρέπει να περάσει στα κρυφά, με νομοθετικές ρυθμίσεις, προεδρικά διατάγματα και αδιάβαστα κατεπείγοντα.

Επικαλούμαστε προς τούτο τις δημόσιες διακηρύξεις των πρώτων μετεπαναστατικών Εθνοσυνελεύσεων, τις ομολογιακές διακηρύξεις των Αγωνιστών προγόνων μας του 1821, τα κείμενα του Αγώνα, το αίμα των Ηρώων και των Μαρτύρων, που όλοι και όλα μιλούν «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»…

Πως θα τολμήσουν τώρα κάποιοι προσωρινοί και περαστικοί κυβερνήτες, χωρίς μάλιστα να ρωτήσουν το λαό μας, στα 200 χρόνια από την Ελληνορθόδοξη Επανάσταση και Παλιγγενεσία αντί να κάνουν το υπεσχημένο Τάμα του Έθνους, αυτοί να διαγράψουν τη συμπόρευση 2000 χρόνων Ελληνισμού και Χριστιανισμού; Γιατί δεν διδάσκονται από τα παθήματα των άλλων που ζήλεψαν οι καϋμένοι τη δόξα του Ηρόστρατου και τελικά κάηκαν οι ίδιοι; Κρίμα!

Πάντως χρήσιμο και διδακτικό είναι όλοι να θυμηθούμε εκείνη την επεισοδιακή παμμέγιστη συγκέντρωση – αγρυπνία στον άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών για την Εκκλησιαστική Περιουσία, όπου είχε ορισθεί ομιλητής ο Μακάριος Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Τότε, κατέληξε το λόγο του, ο άγιος εκείνος άνθρωπος, απευθυνόμενος προς τον τότε υπουργό Παιδείας, μακαρίτη κι αυτόν τώρα, λέγοντάς του: «Πρόσεξε, είναι τριφασικό ρεύμα η Εκκλησία, μη την αγγίζεις… Θα καείς».

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

 Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου
Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον
Τόμος Δεύτερος
Ἀθῆναι 1969
σελ.185-203