Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
O τόπος χρειάζεται αγωγή ζωής, παιδεία καθολική, διά βίου παίδευση. Μια τέτοια αγωγή προάγει την αρμονική σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Tούτο σημαίνει ότι ο εσωτερικός του κόσμος βρίσκεται σε απόλυτη σύμπνοια και συμπόρευση. Λογιστικό, συναισθηματικό, βουλητικό συσκέπτονται, συναισθάνονται, συμβούλονται, στην πορεία του ανθρώπου για επίτευξη του υπαρξιακού του προορισμού. H σκέψη είναι έλλογη, το συναίσθημα σταθερό, η βούληση ενεργός. Mια αγωγή που δεν καλλιεργεί τη λογική άγει στον επιστημονισμό, μια αγωγή που δεν καλλιεργεί το συναίσθημα οδηγεί στη δεισιδαιμονία και μια αγωγή που δεν καλλιεργεί τη βούληση καταλήγει στη μοιρολατρία. Aκόμη, διά του νου, η συνείδηση φέρει σε αδιάσπαστη κοινωνία τα αισθητά με τα νοητά, αποδεικνύοντας εμπειρικά τη διαλογική σχέση υλικού και πνευματικού.
Μια αγωγή ζωής προάγει, επίσης, την αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, στοχεύει στη δημιουργία μιας παγκόσμιας αδελφικής κοινότητας. Mιλάμε για μια κοινωνία αλληλεγγύης ενεργών πολιτών, της οποίας πρώτιστες ανάγκες είναι η ψυχική μέθεξη και η πνευματική πληρότης, η αυθυπέρβαση και η αυτοπροσφορά. Aναφερόμαστε σε μια κοινωνία στην οποία το σχολείο και το κράτος δεν είναι απλοί συμβατικοί θεσμοί αλλά εκφράζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, φανερώνουν τη μετάβαση από την αγέλη στην πόλη, στην πολιτική, στον πολιτισμό. Συνεπώς μια αγωγή ζωής διαπλάθει πρόσωπα, μορφώνει ανθρώπους που χαρίζονται στους άλλους. Έτσι μορφωμένος είναι ο αρχιτέκτονας που κοσμεί τον χώρο, ο πολιτικός που ενώνει τους πολίτες, ο γιατρός που πονεί τον ασθενή. Mε τη δική του ο καθένας συμβολή αναδεικνύει την αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση όλων. Γι᾽ αυτό και ψυχική απόσταση μεταξύ ανθρώπων και κοινωνική διαφορά μεταξύ επαγγελμάτων δεν υπάρχει.
Μια αγωγή ζωής προετοιμάζει, ακόμη, τον άνθρωπο για όλες τις πτυχές του βίου, τον βοηθά να καταξιώσει σύνολη την ύπαρξή του. Tον ικανώνει να βιώνει την οικονομία ως φιλανθρωπία, την εργασία ως δημιουργία, την πολιτική ως διακονία, τον έρωτα ως μέθεξη ψυχών και σωμάτων. Ως εκ τούτου για την αγωγή αυτή δεν υπάρχουν πρωτεύοντα και δευτερεύοντα μαθήματα. Όλα σκοπεύουν στην αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων, ταυτόχρονα όμως, σε σχέση απόλυτης ισοτιμίας, κάθε μάθημα συνεισφέρει στον κοινό αυτό σκοπό με το δικό του τρόπο. Έτσι π.χ. η γλώσσα μεταφέρει βιώματα, τα μαθηματικά φανερώνουν τη λογικότητα του κόσμου, η γεωγραφία αναδεικνύει τη μέθεξη με τη φύση, η φυσική πιστοποιεί την καθόλου σχεσιακότητα, η μουσική και η φυσική αγωγή καλλιεργούν σώμα και ψυχή, τα θρησκευτικά αγγέλλουν τη νίκη επί της φθοράς και του θανάτου.
Eπιπλέον, μια αγωγή ζωής επιζητεί την αρμονική σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Τίποτε δεν θεωρείται αντικείμενο το οποίο ο άνθρωπος υποτάσσει χρησιμοθηρικά. Kάθε ον έχει τη δική του αξία και τον δικό του ρόλο να επιτελέσει μέσα στη μεγάλη κοσμική λειτουργία που λέγεται ζωή. Tότε αναδεικνύεται η κρυμμένη ομορφιά των πλασμάτων, η ωραιότητα της δημιουργίας.
Περαιτέρω, μια αγωγή ζωής δεν αρχίζει και πολύ περισσότερο δεν τελειώνει στο σχολείο, πράγμα που σημαίνει ότι η πολιτεία που την παρέχει λειτουργεί αποβλέποντας στις ίδιες υπαρξιακές κατακτήσεις. Mια αγωγή ζωής μαθαίνει τους ανθρώπους να ευφραίνονται την παιδική αθωότητα, την ώριμη δημιουργικότητα, τη γεροντική σοφία. Kάνει τα παιδιά μεγάλους και τους μεγάλους παιδιά.
Συνάμα μια αγωγή ζωής ενώνει εγκόσμιο και υπερβατικό. Γιατί υπάρχουν ανισότητες υπαρξιακές, που καμιά ανθρωπομονιστική θεώρηση της ζωής δεν μπορεί να εξαλείψει. Mείζων δε υπαρξιακή ανισότητα είναι αυτή του χρόνου. Ένας είναι ογδόντα ετών υγιέστατος και άλλος στα είκοσί του ασθενεί και στα είκοσι δύο του πεθαίνει. O θάνατος αποτελεί τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου, καθίσταται το όριο που πρέπει να ξεπεράσει, αν θέλει να έχει νόημα η ζωή. Γι αυτό μια αγωγή ζωής προάγει την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, για να τον βοηθήσει να νικήσει τον θάνατο και τη φθορά.
O άνθρωπος σε αρμονική κοινωνία με τον Θεό και τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του και τη φύση: ιδού η στοχοθεσία μιας αγωγής ζωής.
Πηγή: Ακτίνες
Διαβάσαμε πρόσφατα την Επιστολή – Καταπέλτη των Αγιορειτών Πατέρων. Είναι απόλυτα ορθή και σαφής. Είναι αληθινή και Ορθόδοξη. Είναι Αγιογραφική και Ομολογιακή. Λέγει τα πράγματα με το όνομά τους. Μιλάει για όλα και για όλους με τη γλώσσα της Πατερικής ευθύνης και ακρίβειας. Δεν μασάει τα λόγια της. Ελέγχει επιτέλους όλα τα κακώς κείμενα χωρίς όμως να καταργεί την ευπρέπεια και το σεβασμό. Είναι κείμενο ρεαλιστικό και κρυστάλλινο. Θίγει τη δολιότητα της κοσμικής εξουσίας και την θλιβερή υποτονικότητα της πνευματικής διοικήσεως. Τονίζει τον θανάσιμο κίνδυνο της εξαχρείωσης των ψυχών και των ηθών και υπογραμμίζει τη βαριά πνευματική ευθύνη των ιθυνόντων. Διαβλέπει ευκρινώς τα επερχόμενα δεινά από το ηλεκτρονικό φακέλωμα και κυρίως από την δικαία οργή του Θεού.
Έτσι λοιπόν και χειρότερα είναι τα πράγματα. Όπως τα περιγράφει το ιερό αγιορείτικο κείμενο. Όλα αυτά τα χρόνια φάνηκαν οι θρησκευτικοί ποιμένες και οι πνευματικοί ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων, πλήν εξαιρέσεων. Χάσανε τη μία μετά την άλλη όλες τις μεγάλες μάχες των αξιών και των ιδανικών της φυλής μας. Δεν φωνάξαν όσο θάπρεπε για να αφυπνίσουν τον φύλακα της Πίστεως ελληνικό λαό. Ενίοτε και τον πρόδωσαν συμπλέοντας με την εξουσία.
Έχουμε όμως μια απορία! Γιατί άραγε αυτό το προφητικό αγιορείτικο κείμενο να μη προέλθει και να μη υπογράφεται από όλη τη Διπλή Ιεροκοινοτική Σύναξη των αγιορείτικων μονών; Και των είκοσι; Γιατί να μη αποτελεί την αγωνία των περισσοτέρων αρχιερέων μας ώστε να προκληθεί να συγκληθεί «εν δυνάμει πνεύματος Ηλιού» η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και να βάλει τα πράγματα στη σωστή αγιογραφική τους θέση; Γιατί αφήνονται μέχρι τώρα οι βάτραχοι να κοάζουν με ένα μικρόφωνο στο χέρι, οι αφωνότεροι ιχθύων κάποιοι αριστερόστροφοι εκκλησιαστικοί και θεολογικοί νόες να αποτελούν δεκανίκι του συστήματος και οι προβατόσχημοι ιδεολογικοί και αιρετικοί λύκοι να κατασπαράζουν – κυρίως - τη νέα γενιά. Δυστυχώς μόνο κάποιες «φωναί βοώντων εν τη ερήμω» ακούγονται στη χώρα των μνημονιοπαθών και πληγέντων ορθοδόξων Ελλήνων και τίποτε περισσότερο.
Αποτέλεσμα όμως αυτής της τακτικής ήταν και είναι να αλωνίζει εδώ και χρόνια στη χώρα η πολιτική αλητεία και η σκοτεινή μασονία, η βρώμικη πλουτοκρατία και η εξαρτημένη από ξένα κέντρα κυβερνητική μηχανή.
Μέσα στην Ορθόδοξη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια πέρασαν όλα τα αντιχριστιανικά νομοσχέδια με την ένοχη συχνά ανοχή και σιωπή μιας τρομοκρατημένης πνευματικής ηγεσίας, η οποία θάπρεπε να γκρεμίσει με τις σάλπιγγες της Ιεριχούς τα τείχη του αίσχους που ανερυθρίαστα υψώνονταν στην πατρίδα μας και με μαρτυρικό ακόμη αν χρειαζόταν αίμα να καταλύσει «το μεσότοιχον του φραγμού» που ορθωνόταν σιγά σιγά ανάμεσα στην Ορθόδοξη Παράδοση και τη σύγχρονη ελληνική και πραγματικότητα. Δεν το έκανε όμως. Αντί τούτου, και ιδιαίτερα στις μέρες μας, την αιδήμονα και ανεξήγητη σιωπή προσπάθησε να την καλύψει με φιλανθρωπίες και αγαπολογίες, αφήνοντας ένα ολόκληρο λαό χωρίς ξεκάθαρο λόγο αληθείας και ευλογημένο ενθουσιασμό και αλαλαγμό.
Ξέχασε η επίσημη θεσμικά πνευματική έκφραση ότι η μεγαλύτερη αγάπη είναι η αλήθεια, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από την πλάνη, την αμαρτία και την αίρεση, τα πάθη και τους πονηρευομένους και παραπορευομένους ανασταυρωτές του Κυρίου.
Τώρα πλέον μπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Η μαρξιστική εκκλησιομαχία και η μαχητική αθεϊα του περασμένου αιώνα επανέκαμψε, που; στην Ελλάδα του 21ου αιώνα!, δριμύτερη και κατευθυνόμενη από θολά αιρετικά και σιωνιστικά σπήλαια, σε μια μίξη άμεικτη και τερατώδη ανίερη συμμαχία με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τα μεγάλα αφεντικά του κόσμου, με σκοπό την ολική καταστροφή σε ό,τι απόμεινε από Ορθοδοξία, Ιστορία, γλώσσα, ηθική και Ελλάδα.
Το επέτρεψε κι αυτό ο Θεός για να καταλάβουμε επιτέλους πόσο αριστερή είναι η δεξιά στην Ελλάδα, αυτή δηλαδή που άρχισε το έργο του ξηλώματος και της καταστροφής, και πόσο ξενόδουλη και ασπόνδυλη, επικίνδυνη και ισοπεδωτική είναι η αριστερά, που το ολοκληρώνει. Δυστυχώς φαίνεται ότι δεν διδαχθήκαμε με νηφαλιότητα όλα αυτά τα χρόνια τίποτε σχεδόν από τον συμμοριτοπόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό στο εσωτερικό μας και από τα εβδομήντα χρόνια της κομμουνιστικής λαίλαπας στην Ρωσία.
Το επέτρεψε κι αυτό σήμερα ο Θεός επίσης και για να καταλάβουμε πόσο μεγάλη αξία έχει το Ευαγγέλιο να ξανακουσθεί στη χώρα της Ορθοδοξίας και του Αγίου Όρους και πόσο χρειάζονται να ξανάρθουν μπροστά μας ζωντανά τα ηρωϊκά παραδείγματα των αγίων Πατέρων μας που πάλεψαν και μάτωσαν για την αλήθεια.
Το επέτρεψε κι αυτό σήμερα ο Θεός για να «μισήσουμε» πνευματικά την αιρετική Ευρώπη και τη γέφυρα του κακού ελληνική τηλεόραση, αλλά και να αγρυπνούμε για μια θεολογική συνοδεία που παρακάθεται στις ισλαμικές σπουδές.
Το επέτρεψε κι αυτό σήμερα ο Θεός για να ξαναβρούμε τον αγνοημένο θησαυρό της ορθοδόξου παράδοσής μας και τα κλεισμένα στα χρονοντούλαπα της ιστορίας ξεχασμένα ηρωικά παραδείγματα.
Γιατί, στ΄ αλήθεια, δεν έχουμε ακούσει από τα σχολικά θρανία ακόμη, ότι ο Μέγας Βασίλειος δεν έφτειαξε μόνο τη Βασιλειάδα, ούτε ήρθε στην Αθήνα και έκανε λαμπρές σπουδές, μόνο, αλλά αντιστάθηκε στην πολιτική αυτοκρατορική εξουσία της εποχής του μέχρι τέλους, χάριν της πίστεως, «ώστε θαυμάζειν τους ηγεμόνας λίαν» και τον Μόδεστο και τον Ουάλεντα.
Δεν έχουμε ακούσει ότι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, δεν ήταν μόνο δεινός θεολόγος και συγγραφέας. Ούτε ήταν μόνο δεινός Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τότε των Αθηνών ή ποιητής που έγραψε δέκα χιλιάδες στίχους στην ομηρική γλώσσα, αλλά ήταν δεινός πολέμιος και ελεγκτής του αρνητή και παραβάτη αυτοκράτορα Ιουλιανού και μεγάλος αντιαιρετικός αγωνιστής πάντοτε με κίνδυνο της ζωής του.
Αλλά τι να πούμε και για τον «κλεινόν Ιωάννην, τον την γλώτταν χρυσορρήμονα», τον ρήτορα και Δημοσθένη της Εκκλησίας μας, ο οποίος, όλοι ξέρουμε, πως δεν είχε διδάσκαλο τον περίφημο Λιβάνιο μόνο, πως δεν ερμήνευσε πλήρως και τελείως σχεδόν όλη την Αγ. Γραφή μόνο, ούτε έτρεφε καθημερινά 7.000 πεινασμένους και φτωχούς στην Κωνσταντινούπολη, όπως ακριβώς, σε μικρότερη κλίμακα, έκανε και ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, μόνο, αλλά τάβαλε με την αυτοκράτειρα Ευδοξία και τις κυρίες της αυλής, με την διεφθαρμένη εξουσία και γρήγορα πήρε το δρόμο της Εξορίας…όπου και πέθανε.
Αυτά λοιπόν τα άγια πρότυπα δεν λένε τίποτε σε μας σήμερα; Ούτε ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων, ούτε ο Μέγας Φώτιος, ούτε ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ούτε ο άγιος Γρηγόριος ο Ε΄ ούτε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ούτε ο άγιος Κύριλλος Λούκαρις, ούτε ο Χρυσόστομος Σμύρνης, ούτε ο Αθηνών Χρύσανθος επί γερμανικής Κατοχής, ούτε ο Φλωρίνης και ο Σεβαστιανός;
Αν όλα αυτά τα παραδείγματα δεν μας συγκινούν ώστε να βαδίσουμε στα ίχνη τους, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Αν δεν έχουμε πεισθεί ακόμη από τα δείγματα γραφής της παρούσης εξουσίας, τι άλλο περιμένουμε να δούμε, για να πεισθούμε, ότι δεν πάει άλλο και ότι πρέπει να φύγουν από το τιμόνι οι καπετάνιοι της συμφοράς;
Επειδή μάλιστα μέχρι τώρα δεν καταλάβαμε τι σημαίνει αντίθεη και διεφθαρμένη εξουσία και συνεχίζουμε να ψηφίζουμε πατριδοκάπηλους και αθέους χωρίς καμμιά αντίσταση και συναίσθηση του χρέους μας, ήρθαν εδώ μέσα με την ολέθρια επιπολαιότητα, - μήπως και σκοπιμότητα; - των τελευταίων, υποτακτικών στους ξένους, κυβερνήσεων, όλοι οι νεοοθωμανοί λαθροεπίλυδες και πρόσφυγες, για να επιβάλουν τελικά και νομοτελειακά το νόμο τους και να συμβούν και δω τα τρομοκρατικά και φανατικά χτυπήματα που συμβαίνουν στην Ευρώπη, ενάντια στη ζωή και στον πολιτισμό, πολιτικό και γενικότερο ηθικό πολιτισμό, από τις απίθανα μεγάλες μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές των μουσουλμάνων, αποδεικνύοντας πάνω στα πράγματα ότι 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν μας συνέτισαν.
Ασφαλώς, αν και τώρα δεν ξυπνήσουμε, δεν μένει τίποτε άλλο παρά μόνο ο επερχόμενος μεγάλος διωγμός των εσχάτων, της τρομερής αποστασίας και του χαράγματος, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η έλλειψη αγωνιστικού φρονήματος και ελεγκτικού κηρύγματος, επισπεύδει και δεν απομακρύνει το ακρότατο των κακών, που είναι η εποχή του αντιχρίστου. «Δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο», που ακουγόταν ως πάγια επωδός, από μια υπνώττουσα πνευματική αντιπροσωπεία στο παρελθόν, είχε ως αποτέλεσμα να αλωθεί οικτρά η βασιλεύουσα πόλη, η Κωνσταντινούπολη, και να επικρατήσει αιματηρά και η οκτωβριανή επανάσταση του 1917 στη Ρωσία.
Τέλος, εκεί που φτάσαμε, παρακαλούμε θερμά το Θεό να δώσει πνεύμα δυνάμεως και ανυποχώρητης βουλής στους αγρότες, να μείνουν μέχρι τέλους «εδραίοι και αμετακίνητοι» στις θέσεις τους, διότι δυστυχώς στη σημερινή συγκυρία στην Ελληνορθόδοξη Ελλάδα, τίποτε άλλο δεν ηχεί πιο δυνατά στα κομματικά αυτιά των κυβερνώντων και δεν εισακούεται πιο αποτελεσματικά στα βουλωμένα αυτιά της εξουσίας, παρά μόνο οι βρυχηθμοί των γεωργικών ανελκυστήρων!!!
ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ,
ΣΥΓΧΑΙΡΟΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΝOYNTΕΣ,
ΥΠΕΡΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕ
ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΔΟΜΕ
3.2.2016
Ὅλοι οἱ ὑγιῶς ἐθνικὰ καὶ Ὀρθόδοξα φρονοῦντες καὶ βιώνοντες Ἕλληνες καὶ Φιλέλληνες πρέπει νὰ εἴμαστε πολὺ εὐγνώμονες πρὸς τοὺς ἁγίους, ταπεινούς, εὐλαβεῖς καὶ μεγάλους ἀγωνιστὲς ἰδεολόγους Ἁγιορεῖτες Πατέρες τῶν Κελίων, Ἀσκητηρίων καὶ Ἱ.Μονῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ θάρρος καὶ παρρησία βροντοφωνοῦν πρὸς κάθε ἰθύνοντα ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνωνται οἰκουμενιστές, νὰ κατασκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, ἀλλὰ νὰ ἀνανήψουν καὶ νὰ λάβουν θέσι Ἰωάννου Προδρόμου, Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Μεγάλου Βασιλείου καὶ λοιπῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Κατωτέρω ἀναρτῶμε τὴν ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς τοὺς ἰθύνοντες περὶ ὅλων τῶν σύγχρονων δεινῶν ποὺ ταλανίζουν τὴν Πατρίδα μας .
Εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα ὁ Κύριος νὰ εἶναι συναντιλήπτωρ των, ὥστε νὰ συνεχίσουν θεάρεστους ἀγῶνες των.
Ζητοῦμε ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες νὰ διαδοθῆ τὸ κείμενο στὶς γλῶσσες ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ προχωρήσῃ καὶ ἀνθίσῃ ὁ ἀγῶνας.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Πηγή: Φωτεινή Γραμμή
Πολὺς λόγος γίνεται σήμερα γιὰ τὶς λέξεις ποὺ λέγονται ἐλευθερία, σεβασμός, ἀνθρώπινα δικαιώματα. Λένε πολλοί, πὼς ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο καὶ ἄρα σέβεται ὁ Ἴδιος τὴν ἐλευθερία του. Μάλιστα, ἀκούγεται καὶ ἀπὸ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, πὼς πρέπει νὰ ἔχουμε βαθὺ σεβασμὸ στὴν ἐλευθερία ἐπιλογῆς τοῦ συνανθρώπου μας.
Εἶναι ὅμως ἔτσι τόσο ἁπλά; Ἀλλὰ ἃς ἐξετάσουμε τὰ πράγματα, ὅσο μποροῦμε μὲ βαθιὰ εἰλικρίνεια. Καὶ ἃς ἀρχίσουμε πρῶτα ἀπὸ τὸ Θεό μας, ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο. Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει, πὼς ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο δίνοντάς του καὶ τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ἐλευθερίας του. Γιατί ὅμως τοῦ ἔδωσε τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας; Ἔδωσε τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας στὸν ἄνθρωπο ὁ Θεός, ἐπειδὴ τὸν ἔπλασε κατ' εἰκόνα Του καὶ κὰθ΄ὁμοίωσιν. Καὶ ἀπὸ τὸ κὰθ΄ὁμοίωσιν γεννᾶται ἡ ἐλευθερία. Ἐὰν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀρνηθεῖ νὰ γίνει κὰθ΄ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ, τότε τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ἐλευθερίας, ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, γίνεται καταστροφικὴ σκλαβιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τὸν πλησίον του. Καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται πρῶτα μὲ τοὺς πρωτοπλάστους. Ἐφόσον, ὅπως λέγουν μερικοί, ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γιατί ἀπαγόρευσε στοὺς πρωτοπλάστους μέσα στὸν Παράδεισο νὰ φᾶνε ἀπὸ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό; Ἐφόσον σέβεται ὁ Θεὸς τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γιατί ἔπνιξε τὴν ἀνθρωπότητα, ἐπὶ ἐποχῆς τοῦ Νῶε μὲ κατακλυσμό; Γιατί ἔκαψε ὁ Θεὸς τὶς πόλεις Σόδομα καὶ Γόμορα; Γιατί πάλι ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε τὴν καταστροφὴ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντα; Γιατί ἄφησε πάλι ὁ Θεός μας καὶ....
ἐρήμωσε ἡ Πόλις καὶ ἡ Ἁγιὰ Σοφιά; Καὶ τόσα ἄλλα «γιατί» ποὺ χρειάζονται τόμοι ὁλόκληροι γιὰ νὰ τὰ ἀναφέρουμε.
Τὸ συμπέρασμα βγαίνει ἀβίαστα καὶ ἁπλά. Ὅλα αὐτὰ γίνανε γιατί μετέτρεψε ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐλευθερία, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, σὲ ἀσυδοσία τοῦ διαβόλου καὶ δὲν ἔχει τέτοιο δικαίωμα ὁ ἄνθρωπος, διότι ἡ ἀσυδοσία ἐπισύρει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ἄρα λοιπὸν ἡ ἐλευθερία, ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο, ἕνα μόνο νόημα ἔχει. Νὰ τὴ χρησιμοποιήσει γιὰ τὸν ἁγιασμό του καὶ τὴν ὁμοίωσή του πρὸς τὸν Πλάστη τοῦ Θεό. Καὶ ἐπαναλαμβάνω. Ὅποιος θέλει νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Θεὸ ποὺ τὸν ἔπλασε, ἔχει μὲν τὸ ἐλεύθερο ἀπὸ τὸν Πλάστη του Θεὸ νὰ τὸ κάνει, ἀλλὰ θὰ ἀπολαύσει τὶς πικρὲς συνέπειες τῆς κακῆς χρήσης τῆς ἐλευθερίας του, μᾶλλον τῆς ἀσυδοσίας του. Ἄρα λοιπόν, δὲν σέβεται ὁ Θεὸς τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως κακῶς τὴν ἐννοοῦν μερικοί. Ἀλλὰ μὲ πολλὴ λύπη, θεϊκή, πατρική, ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἐπιλογή του. Ὅμως αὐτὴ ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ δὲν ὀνομάζεται σεβασμός, ἀλλὰ μακροθυμία. Γιατί ἄλλο ἡ λέξη σεβασμὸς καὶ ἄλλο ἡ μακροθυμία. Διότι ἡ λέξη σεβασμός, εἶναι ἱερὴ καὶ τὴ χρησιμοποιοῦμε, ὅταν θέλουμε νὰ ἀποδώσουμε μεγάλη τιμὴ σὲ κάτι. Ἐνῶ, ἡ μακροθυμία περιέχει τὴν ἀνοχή, ποὺ δείχνει ὁ ἀνώτερός μας, ποὺ ἀναβάλει συνεχῶς ἀπὸ ἀγάπη, νὰ μᾶς τιμωρήσει. Ὥστε λοιπόν, δὲν μποροῦμε καὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα, τὴν ἀσυδοσία τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν μας, νὰ τὴ μεταβάλουμε καὶ νὰ τῆς δίνουμε τὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας. Πόσο μᾶλλον νὰ λέμε, πὼς σεβόμαστε τὴν ἀσυδοσία. Ἃς σταματήσουν ἐπιτέλους οἱ θλιβεροὶ πολιτικοί μας, νὰ πιπιλίζουν στὸ στόμα τοὺς τὴ λέξη ἐλευθερία. Καὶ ἃς ξανακοιτάξουν μὲ εἰλικρίνεια τὸ Ἑλληνορθόδοξο Σύνταγμα καὶ ἐκεῖ θὰ δοῦν, τί πραγματικὰ σημαίνει ἡ λέξη ἐλευθερία, καλῶς νοούμενη καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ ἀντιχριστα νομοσχέδια, ποὺ τοὺς ὑποδεικνύουν οἱ ἀσύδοτοι Εὐρωπαῖοι, π.χ. ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο κλπ.
Δυστυχῶς, μέρα μὲ τὴ μέρα βλέπουμε, πὼς μεγαλώνει ὁ κίνδυνος, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀντίχριστο σύστημα. Καὶ τὸ σύστημα αὐτό, χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη ἐλευθερία καὶ σεβασμός, γιὰ ὅτι αὐτὸ κρίνει ὅτι εἶναι σωστό, γιὰ τὸ σύστημα καὶ τοὺς ἀνθρώπους του. Δύο εἶναι τὰ δόγματα στὰ ὁποῖα στηρίζεται τὸ ἄνομο σύστημα. Τὸ πρῶτο λέγεται ἰσχὺς καὶ τὸ δεύτερο λέγεται ὑποκρισία. Καὶ ὅλοι μας, οἱ ὀρθῶς βιοῦντες καὶ σκεπτόμενοι, βλέπουμε τὰ δύο αὐτὰ δόγματα νὰ ἐναλλάσσονται καὶ νὰ λειτουργοῦν ἄριστα πλέον, χωρὶς καμία ἐνόχληση ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀντισταθοῦν. Βλέπουμε πλέον τὸ σύστημα τὸ ἄνομο, πώς, ποὺ καὶ γιατί, χρησιμοποιεῖ τὶς λέξεις ἐλευθερία, σεβασμὸς καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Καὶ δυστυχῶς, τὸ συνειδητὸ καὶ πιστὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ μας, στενάζει περίλυπο καὶ ἀπογοητευμένο, μὴ βλέποντας τοὺς ἁρμόδιους ταγοὺς τῆς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας νὰ ὑπερασπίζονται τὰ Ἱερά.
Ἀλλὰ τοὺς βλέπουν - πλὴν μερικῶν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων - νὰ εἶναι περιβεβλημένοι ἀπὸ τὴν καταραμένη σιωπή, ὅπως λέγουν οἱ Ἅγιοί μας, πὼς ὅταν κινδυνεύουν τὰ Ἱερά μας καὶ σιωποῦμε σημαίνει ἐνοχὴ καὶ προδοσία. Καὶ ἐνῶ γίνονται ὅλα αὐτά, οἱ ἑταῖροι μας Εὐρωπαῖοι, ἔχουν κατασκευάσει καὶ ἄλλα αἰσχρὰ καὶ ἀπάνθρωπα νομοσχέδια, τῆς κτηνοβασίας καὶ τῆς παιδεραστίας. Ἐρωτῶ εὐθέως τοὺς ἁρμοδίους. Αὐτὰ τὰ αἴσχη, θὰ τὰ συγκαταλέξουν μὲ τὴ λέξη σεβασμός, στὴν ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ διεστραμμένου ἀνθρώπου; Ὄχι κύριοι, δὲν ἔχει δώσει ὁ Θεὸς τέτοιο δικαίωμα ἐλευθερίας στὸ πλάσμα του, τὸν ἄνθρωπο καὶ αὐτὸ μας τὸ ἔχει ἀποδείξει πάρα πολλὲς φορές. Ὡστόσο ὅμως, ὁ Θεὸς ἔχει ἐμπνεύσει στὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιό Του, νὰ κάνει νόμους ὠφέλιμους, παιδαγωγικούς, ἕως ὅτου ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος ἀνανήψει ἀπὸ τὴν πνευματική του διαστροφή. Καὶ ἀλλοίμονο, ἂν αὐτοὺς τοὺς νόμους τοὺς ἀλλοιώσουν οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες, τότε τί νὰ πῶ; Ὁ νοῶν νοείτω...
Καὶ δυστυχῶς, ἐλπίδα μετανοίας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ἀνόμου συστήματος δὲν ὑπάρχει. Καὶ μὴν αὐταπατόμεθα καὶ νομίζουμε, πὼς ἴσως ἀλλάξουν πρὸς τὸ καλό. Τὸ ἐρώτημα εἶναι, τὸ μικρὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ μας, θὰ παραμείνει σὲ ἀδράνεια, σὲ ἀμηχανία καὶ ὀλιγοψυχία; Ἔχει ἀναλογιστεῖ τὸ μικρὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, πὼς ὁ σίγουρος ἡττημένος θὰ εἶναι τὸ σύστημα τοῦ ἀντιχρίστου καὶ ὁ σίγουρος Νικητής, ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός;
Ἐφόσον ἔτσι σίγουρα θὰ ἔχουν τὰ πράγματα, γιατί νὰ μὴν εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ αἰσιοδοξία καὶ ἐλπίδα; Γιατί νὰ μὴν αὐξήσουμε τὴν πίστη μέσα μας; Γιατί νὰ μὴν ἐντείνουμε τὸν ἀγώνα μας, μὲ ὅτι μποροῦμε ὁ καθένας μας; Διότι μαζὶ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας, πρέπει νὰ συνοδεύεται καὶ ὁ κατὰ δύναμιν ἀγώνας μας. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε καὶ τοῦτο. Πῶς οἱ Ἅγιοί μας, πάντα προσδοκούσανε νὰ περάσουνε δύσκολες καταστάσεις διωγμῶν τῆς Πίστεως γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦν περισσότερο! Ἑπομένως, πρέπει νὰ καταλάβουμε σιγὰ-σιγά, πὼς τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ συναντήσουμε - ὁ Θεὸς ξέρει, τί, πὼς καὶ πότε θὰ γίνουν - στὴν πορεία μας, ἅμα τὶς ἀντιμετωπίσουμε μὲ γενναῖο φρόνημα, θὰ μᾶς τὶς βγάλει σὲ καλὸ ὁ Θεός μας.
Ὥστε λοιπὸν κύριοι, σταματῆστε ἐπιτέλους νὰ ἐκμεταλλεύεστε τὴ λέξη ἐλευθερία, διότι εἶναι ἱερὴ λέξη καὶ προέρχεται ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, ποὺ εἶναι ἡ ὄντως ἐλευθερία, ἐξ΄οὐ καὶ ἡ προέλευσή της.
Τὸ σύστημα τοῦ ἀντιχρίστου, ἀπὸ αἰῶνες τώρα, λειτουργεῖ μυστηριωδῶς μὲ διαφορετικὸ τρόπο σὲ κάθε ἐποχή. Ὅμως πάντα, ἕνας εἶναι ὁ στόχος τοῦ συστήματος, ὁ Χριστός. Τοὺς ἐνοχλεῖ νὰ βλέπουν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, σὲ σύνολο ἀνθρώπων καὶ ἰδιαιτέρως στὴν Ἑλλάδα, ποὺ εἶναι τὸ κεντρικὸ σημεῖο τοῦ πλανήτη τῆς γῆς.
Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε, περὶ οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ ἄλλα πολλά, εἶναι ἁπλὰ κατασκευάσματα καὶ φτιαγμένες αἰτίες, γιὰ νὰ πολεμήσουν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ βιώνεται ἀπὸ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς.
Ὥστε λοιπόν, ὁ στόχος χτυπήματος γιὰ τὸ ἀντίχριστο σύστημα εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἐν πρώτοις στὴν Ἑλλάδα μας καὶ φυσικὰ στὰ ὑπόλοιπα κράτη, ὅπου ὑπάρχει Ὀρθοδοξία. Δὲν μᾶς ξενίζει αὐτὸ τὸ γεγονὸς καθόλου, διότι δύο χιλιάδες καὶ πλέον ἔτη, ἡ Ὀρθοδοξία δέχεται σφοδρὸ πόλεμο ἀπὸ τὸ ἄνομο σύστημα, ἄλλοτε ὕπουλο, κρυφὸ καὶ ἄλλοτε φανερό. Ὅμως τὸ γεγονὸς καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πάντα το ἴδιο. Ποτὲ τὸ σύστημα τοῦ ἀντιχρίστου δὲν ἔχει γευθεῖ ἔστω καὶ μία φορὰ τὴ νίκη. Πάντα ἡττημένο εἶναι καὶ ἃς φαίνεται μερικὲς φορὲς φανταστικὰ πὼς ἐπικρατεῖ ψεύτικα. Τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ στὴ σημερινή μας ἐποχή. Θὰ γευθεῖ, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορᾶ, ὀδυνηρὴ ἥττα τὸ παράνομο σύστημα μὲ τοὺς ἀνθρώπους του. Διότι πολὺ σωστὰ ἔχει πεῖ ἕνας Ἅγιος, πὼς τὸ σύστημα μὲ τοὺς ἀνθρώπους του θὰ ἐξολοθρευτεῖ μὲ τὰ ἴδια τοῦ τὰ ὅπλα. Ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα, μᾶλλον τὸ πρῶτο μεγαλειῶδες γεγονὸς ποὺ ἔγινε στὸ φρικτὸ Γολγοθά. Τότε, τὸ ἄνομο σύστημα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τῶν Ἑβραίων, ἔπεισε τὸν Πιλάτο καὶ ἔδωσε καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, μὲ σταυρικὸ θάνατο. Νὰ ποῦμε ὅμως, πὼς ἐκείνη τὴν ἐποχή, πρὶν γίνει ἡ σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ σταυρὸς ἦταν φοβερὸ ὅπλο τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ ἀνόμου συστήματος. Τοὺς χειρότερους κακούργους, μὲ σταυρικὸ θάνατο τοὺς ἀποτελειώνανε. Καὶ μάλιστα ἐκτὸς ὅτι ἤτανε φρικτὸς ὁ θάνατος, ὁ σταυρικός, λεγόταν καὶ ἐπιπλέον καταραμένος αὐτὸς ποὺ πέθαινε ἐπάνω στὸ σταυρό.
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ σταυρός, τὸ πρώην καύχημα τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ ἀνόμου συστήματος, τὸ φοβερὸ ἐκτελεστικό τους ὅπλο, ἔγινε μετὰ τὴ Σταύρωση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὄλεθρός τους! Ἔγινε ἡ κατάρα τους, ἔγινε ὁ κατατρεγμός τους, σὲ σημεῖο νὰ μὴν μπορεῖ ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά τοῦ συστήματος νὰ τὸν ἀτενίσουν μὲ τὰ μάτια τους. Διότι ὅταν κοιτάζανε τὸν Σταυρό, τρέμανε ἀπὸ τὸ φόβο τους καὶ ἀφανιζότανε ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Ἐνῶ γιὰ τοὺς Πιστοὺς Ὀρθοδόξους του Χριστοῦ, ὁ Σταυρὸς ἔγινε Εὐλογία καὶ Ζωὴ καὶ ὅπλο ἀκαταμάχητο. Αὐτὸ ἐννοοῦσε ὁ Ἅγιος, ποὺ ἔλεγε, πὼς τὸ κακὸ μόνο του καταστρέφεται, μὲ τὰ δικά του ὅπλα.
Δυστυχῶς, βλέπουμε καὶ σήμερα ἕναν ἀνοιχτὸ πόλεμο ἐναντίον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ἀνόμου συστήματος. Προσπαθοῦν νὰ ἐξαφανίσουν τὸ πρώην περιβόητο ὅπλο τους, τὸ Σταυρό. Γιατί ἄραγε τοὺς πειράζει ὁ Σταυρὸς τώρα; Τί συμβαίνει; Γιατί θέλουν καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐξαφανίσουν τὸ πρώην ἀγαπημένο τοὺς ὅπλο; Μὰ τώρα μετὰ τὴ Σταύρωση τοῦ Κυρίου μας, ὁ Σταυρὸς λέγεται Τίμιος καὶ ἐκπέμπει τὴ Μεγαλοσύνη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ αὐτὴ τὴ Μεγαλοσύνη καίγεται ὁ ἀντίχριστος καὶ τὰ ὄργανά του. Αὐτὴ ἡ Μεγαλοσύνη τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐκπέμπεται ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρό, κάνει τώρα τὸ ἄνομο σύστημα νὰ μισεῖ θανάσιμά το Σταυρὸ καὶ ὅσους πιστοὺς τὸν προσκυνοῦν μὲ εὐλάβεια. Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν ἀπὸ ὅσα εἴπαμε εἶναι τὸ ἑξῆς. Ὁ ἀληθινὰ ἐλεύθερος εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός μας καὶ ἀπὸ αὐτὸν πηγάζει ἡ ἐλευθερία. Καὶ δὲν μποροῦν νὰ λένε μερικοί, ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι, ἐὰν πρῶτα δὲν ἔχουν συνδεθεῖ μὲ τὸ Θεό μας. Ὅποιοι καὶ ὅσοι εἶναι πολέμιοι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ συγχρόνως λένε ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι καὶ κηρύττουν ἐλευθερία, αὐτοὶ πρῶτοι ἐξαπατήθηκαν οἱ ἴδιοι καὶ στὴ συνέχεια προσπαθοῦν νὰ ἐξαπατήσουν τὸν Λαό.
Παραλείψαμε καὶ μιὰ ἄλλη λέξη, ποὺ χρησιμοποιεῖ συνεχῶς παράνομα τὸ σύστημα γιὰ νὰ παραπλανήσει τὸν Λαὸ καὶ εἶναι ἡ λέξη δικαίωμα καὶ ἡ περιβόητη φράση ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἐδῶ πρέπει νὰ κάνουμε μία ἐξήγηση, πὼς παραδείγματος χάριν, οἱ φτωχοὶ πολίτες μιᾶς χώρας, ὅταν γίνονται ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε δυνάστες καὶ παράνομους πολιτικούς, πολὺ σωστὰ κάνουν καὶ παλεύουν νὰ διεκδικήσουνε τὰ ἀνθρώπινά τους δικαιώματα.
Ὅμως τί νὰ ποῦμε, ὅταν τὸ σύστημα θέλει νὰ περάσει ἕνα ἀντίχριστο καὶ παράνομο νομοσχέδιο καὶ ἐπικαλεῖται τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα; Καὶ ἐρωτῶ, εἶναι ἀνθρώπινο δικαίωμα ὁ φόνος ποῦ γίνεται μὲ τὴν ἔκτρωση; Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι μὲ τὴν πρόφαση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων πέρασε αὐτὸς ὁ ἀναίσχυντος νόμος ποὺ νομιμοποίησε τὶς ἐκτρώσεις. Εἶναι δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἐπιδεικνύουν τὸ κουσούρι τους καὶ νὰ μολύνουν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν κοινωνία μας οἱ ὁμοφυλόφιλοι;
Σὲ λίγο θὰ μᾶς ἔρθουν καὶ ἄλλα φρικτὰ νομοσχέδια ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους ἑταίρους μας καὶ ἐννοῶ τὴν κτηνοβασία καὶ τὴν παιδεραστία, ποὺ ἤδη ψηφίστηκαν καὶ λειτουργοῦν «ἄψογα» στοὺς «ὑπερπολιτισμένους» ἑταίρους μας. Σᾶς ἐρωτῶ, θεωροῦνται καὶ αὐτά, ἀνθρώπινα δικαιώματα; Ὄντως ἰλιγγιὰ ὁ νοῦς τοῦ ὀρθῶς σκεπτόμενου, ἁγνοῦ Ἕλληνα πολίτη. Ἐὰν σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ βλάψει κανεὶς τὸν ἑαυτό του, τότε μὲ τί εἴδους δικαίωμα μπορεῖ νὰ βλάψει τὸν συνάνθρωπό του; Διότι ὅλα αὐτὰ τὰ νομοσχέδια ποὺ ψηφίστηκαν καὶ τὰ παρόμοια ποὺ πρόκειται νὰ ψηφιστοῦν, εἶναι γεμάτα ἀπὸ τὴ θανατηφόρα φθορά, πρῶτα γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους καὶ μετὰ γιὰ τὸν πλησίον τους.
Μοῦ ἔλεγε κάποιος γιὰ τὴ νέα ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου, ποὺ ἤδη ἐνεργεῖται σήμερα, πὼς μοναδικὸς στόχος εἶναι νὰ φθάσει ἡ ἀνθρωπότητα νὰ ζεῖ στὸ ἄκρον τῆς ἀσυδοσίας. Καὶ μόνο ἕνα πράγμα θὰ ἀπαγορεύσουν αὐστηρῶς. Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ὅλα τα ἄλλα θὰ ἐπιτρέπονται, στὴν κυριολεξία ὅλα, καὶ φυσικὰ ὅλοι το ἀντιλαμβανόμαστε, πὼς ὁ πρωταρχικὸς στόχος γιὰ τὸ σύστημα εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας.
Νομίζουν πὼς ἂν καταφέρουν καὶ ἀποχριστιανοποιήσουν τὴν Ἑλλάδα, μετὰ τὰ ὑπόλοιπα θὰ εἶναι εὔκολα γιὰ αὐτούς. Δὲν ἔχουν ὑπολογίσει ὅμως δύο πράγματα καὶ γιὰ αὐτὸ πάλι θὰ ἀποτύχουν. Τὸ πρῶτο ποὺ δὲν ἔχουν ὑπολογίσει, εἶναι πὼς ὁ Ἕλληνας ἔχει βαθιὰ μέσα του μιὰ λεβεντιὰ καὶ ἕναν ἡρωισμό, ποὺ βγαίνει ξαφνικὰ στὴν ὥρα του. Ἔχει αὐτό, ποὺ ἔχει πεῖ ὁ ἔνδοξος ἥρωάς μας, ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης, πὼς ὅταν μου πειράξουν τὴ Θρησκεία καὶ τὴν Πατρίδα μου, γίνομαι θηρίο.
Καὶ τὸ δεύτερο, φυσικὰ ποὺ ἑκουσίως ἀγνοεῖ τὸ σύστημα, εἶναι ἡ μεγάλη ἀγάπη ποὺ ἔχει ὁ Τριαδικός μας Θεὸς πρὸς τὴν Ἑλλάδα μας. Συνήθως ὁ Θεός μας, περιμένει πρῶτα νὰ ἐνεργήσει ἡ λεβεντιὰ καὶ ὁ ἡρωισμὸς τοῦ Ἕλληνα καὶ μετὰ ἐπεμβαίνει καὶ ὁ Ἴδιος εὐεργετικὰ γιὰ τὸν ἀγαπημένο Λαό Του. Ἡ Ἱστορία βρίθει ἀπὸ τέτοιες ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ μας, πρῶτα μὲ τὸν ἀγαπημένο Του Ἰσραηλιτικὸ Λαὸ καὶ μετὰ μὲ τὸν ἀγαπημένο Ὀρθόδοξο Λαό Του.
Ἀλήθεια, αὐτὴ τὴν Ἱστορία δὲν τὴ λαμβάνει ὑπόψη το τὸ σύστημα; Δὲν λαμβάνει ὑπόψη του, πὼς ἴσως ἔρθει ξαφνικὰ ἀντιμέτωπο μὲ τὸν ἡρωισμό, τὴ λεβεντιὰ καὶ τὸ θηρίο γιὰ τὸ ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης;
Τέλος, ὁλοψύχως εὔχομαι ὁ ἁγνὸς Λαὸς τῆς Πατρίδας μας, νὰ ἀφυπνιστεῖ σύντομα καὶ νὰ ἀποτινάξει ὅλα τα νομοσχέδια τῆς ντροπῆς ποὺ ἀμαυρώνουν τὴ δόξα τῆς Ἑλλάδας μας, μιᾶς δόξας ποὺ ἔχει ἀποκτηθεῖ μὲ πολὺ αἷμα καὶ θυσία.
Στοὺς δὲ θλιβεροὺς πολιτικούς μας, θέλω νὰ τοὺς ὑπενθυμίσω καὶ νὰ τοὺς πῶ, πὼς δὲν ὑπάρχει ἀπαισιότερο ἀπὸ τὸ νὰ προδίδει κανεὶς τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα του.
Εὔχομαι νὰ μὴν τὸ πράξουν.
Ἀμὴν
Μοναχὸς Ἀρσένιος
Σκήτη Κουτλουμουσίου
Ἅγιον Ὅρος
31 Ἰανουαρίου 2016
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπ. Κλίντον. Στην φωτογραφία ο Πρόεδρος Κλίντον και ο κ. Σημίτης στη συνέντευξη Τύπου. Φωτογραφία ΑΠΕ-ΜΠΕ
FEBRUARY 2, 2016
Μετά το τέλος κρίσεων, οι αξιωματούχοι του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, συνηθίζουν να συντάσσουν ένα κείμενο με το οποίο κρίνεται η αμερικανική προσπάθεια, και το οποίο χαρακτηρίζεται άκρως απόρρητο.
Στην περίπτωση της κρίσης των Ιμίων, το έργο αυτό ανέλαβε ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Στρόουμπ Τάλμποτ. Πρώην δημοσιογράφος του περιοδικού TIME και στενός φίλος του προέδρου Μπιλ Κλίντον, ο Τάλμποτ, που είναι σήμερα ηγετικό στέλεχος του στρατηγικού Ιδρύματος Brookings της Ουάσιγκτον, ήταν γνωστός για τη «διπλωματική ωμότητα» που τον χαρακτήριζε, και για το γεγονός ότι αντιμετώπιζε απαξιωτικά τέτοια περιστατικά, ιδιαίτερα εάν τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα ετίθεντο σε κίνδυνο για «βλακώδεις λόγους», όπως θεωρούσαν στην Ουάσιγκτον την υπόθεση των Ιμίων.
Οσοι πληροφορήθηκαν τότε, ότι ανέλαβε την συγγραφή την κριτική, δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι το κείμενο θα ήταν «στεγνό», και θα αποτύπωνε την πραγματικότητα, μέσα φυσικά από το δικο του πρίσμα. (*Το άκρως απόρρητο κείμενο του Στρόουμπ Τάλμποτ, με ημερομηνία 2 Φεβρουαρίου 1996, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά. Η ερευνητική ομάδα επεδίωξε τον αποχαρακτηρισμό του κειμένου-κριτικής, και τον πέτυχε στις 2 Φεβρουαρίου 2006, ακριβώς δέκα χρόνια μετά την συγγραφή του. Αρχικά το τηλεγράφημα ήταν λογοκριμένο και χρειάστηκαν συνεχείς προσπάθειες και επανηλειμμένες εφέσεις για να παραδοθεί στο σύνολό του)
Ο Τάλμποτ εγκαλεί, με καθόλου διπλωματικό τρόπο, τον τότε Ελληνα πρωθυπουργό, υποστηρίζοντας ότι «η υπόσχεση του Σημίτη στη Βουλή στις 29 Ιανουαρίου να διατηρήσει τη σημαία στη θέση της αποδείχθηκε ενοχλητικό βάρος, όταν υποχώρησε από τις θέσεις του». Σημειώνει δε ότι «ο κ. Αρσένης και (πολύ πιθανώς) η στρατιωτική ιεραρχία φαίνονται καταδικασμένοι να πληρώσουν τις συνέπειες της πανωλεθρίας στα Ίμια, ενδεχομένως χάνοντας τη θέση τους», ενώ χαρακτηρίζει τον συμβιβασμό που επέβαλε ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ως ήττα της Ελλάδας. Πιστεύει -και για μερικούς δεν έχει άδικο- ότι η αποτροπή του ελληνοτουρκικού πολέμου οφείλεται στην αμερικανική παρέμβαση και σε τίποτα άλλο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι εκείνες τις ημέρες ο Χόλμπρουκ κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι κοιμόταν την ώρα της κρίσης και η αλήθεια είναι ότι η Ενωση δεν έπραξε τίποτα απολύτως για να βοηθήσει μία χώρα μέλος της, ούτε έκανε την παραμικρή παρέμβαση προς τις δύο χώρες.
Ο Τάλμποτ προσθέτει ότι «πολλοί Έλληνες θεωρούν την αποχώρηση των στρατευμάτων τους και την απομάκρυνση της σημαίας από τα Ίμια ως ήττα, η οποία ήταν αποτέλεσμα διστακτικότητας και υποδούλωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες». Υποστηρίζει επίσης ότι «η συχνά κατηγορηθείσα για την τήρηση ίσων αποστάσεων αμερικανική πολιτική θεωρείται υποστήριξη του εχθρού», και σημειώνει: «Η μεταχείριση της Αμερικής ως αποδιοπομπαίου τράγου δεν θα είναι αρκετή για τους Ελληνες εθνικιστές οι οποίοι επιθυμούν να επιρρίψουν ευθύνες και εσωτερικά. Ο ad hoc χαρακτήρας των ενεργειών της Ελλάδας στα Ίμια και η κοινοβουλευτική ρητορική που τις υποστήριξε προετοίμασαν την ήττα της Ελλάδας».
Ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης συναντήθηκε με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπ. Κλίντον. Στη φωτογραφία ο Πρόεδρος Κλίντον και ο κ. Σημίτης στο Οβάλ Γραφείο. Φωτογραφία ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το απόρρητο τηλεγράφημα, αναφέρει:
Ημερομηνία: 2 Φεβρουαρίου 1996, Ωρα: 22:27
Από: Υπουργό Εξωτερικών Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Ουάσιγκτον
Προς: Όλες τις ευρωπαϊκές διπλωματικές αποστολές, Προτεραιότητα.
Επίσης: στην CIA, NSA και DIA, Ουάσιγκτον, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (NSC), All PolAdsCollective. Και στους: Verschbow, Beers, Tenet και Fried.
Θέμα: Ανάλυση Πληροφοριών και Έρευνας: Ελλάδα / Τουρκία: Αλληλοκατηγορίες- αντεγκλήσεις για τα Ίμια
Υπογραφή: Τάλμποτ
Είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία, όταν πολλές φορές διαβάζουμε ανώριμα, περίπου βουλιμικά κάποια βιβλία, την εξαίσια πραγματεία του Ξενοφώντος με τίτλο «Οικονομικός». Ανήκει στην τετραλογία των φιλοσοφικών του έργων, που στρέφονται γύρω από την μορφή του μεγάλου δασκάλου του, του Σωκράτη. Τα άλλα τρία τιτλοφορούνται «Απομνημονεύματα», «Συμπόσιον» και «Απολογία». Στο έργο αυτό ο μέγας φιλόσοφος αναφέρεται κυρίως στην γεωργία, σημειώνοντας στην εισαγωγή του πέμπτου κεφαλαίου ότι «έοικε γαρ η επιμέλεια αυτής είναι άμα τε ηδυπάθεια τις και οίκου αύξησις και σωμάτων άσκησις εις το δύνασθαι όσα ανδρί ελευθέρω προσήκει», δηλαδή, η γεωργία είναι πηγή τέρψεως και της περιουσίας αύξηση και του σώματος άσκηση, ώστε να μπορεί το σώμα να κάνει όσα αρμόζουν σ’ έναν άνθρωπο ελεύθερο, διότι «των σωμάτων θηλυνομένων και αι ψυχαί πολύ αρρωστότεραι γίγνονται».
Πριν σχολιάσουμε τους λόγους του προγόνου μας, μία ακόμη επίκαιρη παραπομπή. Στο ίδιο κεφάλαιο, στίχος 17, λέει ο Σωκράτης. «Καλώς δε κακείνος είπεν ος έφη, την γεωργίαν των άλλων τεχνών μητέρα και τροφόν είναι. Ευ μεν γαρ φερομένης της γεωργίας έρρωνται και αι άλλαι τέχναι άπασαι…σχεδόν τι και κατά γην και κατά θάλατταν». Μετάφραση: (Χρησιμοποιώ την έκδοση «Βιβλιοθήκη των Ελλήνων). Και ωραίος είναι ο λόγος εκείνου που είπε πως η γεωργία είναι των άλλων τεχνών μητέρα και τροφός. Διότι, αν η γεωργία πάει καλά, καλά πηγαίνουν και οι άλλες τέχνες όπου, αντιθέτως, η γη, κατ’ ανάγκην, μείνει χέρσα, εκεί σχεδόν σβήνουν και «άπασαι» οι άλλες τέχνες… στεριανές και θαλασσινές».
Πάμε, τώρα, μία βόλτα σ’ ένα μανάβικο της σήμερον. Τι αντικρίζεις; Ντομάτες Βελγίου, πατάτες Αιγύπτου, κρεμμύδια και λεμόνια Τουρκίας, εσπεριδοειδή Ισπανίας. Γέμισε ο τόπος από εισαγόμενα φρούτα. (Δεν εξαιρώ τα, σάπια, άνοστα και επιβλαβή, πολιτικά). Ένας τόπος ευλογημένος σαν τον δικό μας, «ηλιοστάλακτος», αγκαλιασμένος από θάλασσα - «Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε» θα πει εξαίσια ο Ελύτης- είναι δυνατόν να εισάγει ντομάτες; Λιβάδι απέραντο η πατρίδα μας, ο καιρός της καλοσυνεύει δύο μήνες ενωρίτερα από των «Ευρωπαίγων», είναι δυνατόν να μην έχει επάρκεια σε γεωργοκτηνοτροφικά αγαθά; Αντί να είμαστε το περιβόλι της Ευρώπης, η γη μας είναι σχεδόν αμόλυντη λόγω της ανύπαρκτης βιομηχανίας, καταντήσαμε χερσοτόπι, καταστρέψαμε την γεωργία, την μητέρα των τεχνών, κατά τον Σωκράτη. Όλοι οι ανέμπνευστοι μπακαλόγατοι που, κακή τη ώρα, κυβέρνησαν τον τόπο λες και συνωμότησαν για να διαλύσουν την γεωργία. Ποινικοποίησαν την χειρωνακτική εργασία, ξερίζωσαν τον λαό από τις εστίες του, τον στίβαξαν στις απάνθρωπες τσιμεντουπόλεις, μετέτρεψαν πολλούς σε αεροκοπανατζήδες του Δημοσίου και... ιδού τα αποτελέσματα: τρώμε τα σκόρδα και τα κρεμμύδια των Τούρκων, καταναλώνουμε τα γαλακτοκομικά των Ολλανδών. Και τα δικά μας τα μοσχοαναθρεμμένα βλαστάρια σπουδάζουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά, «λιανοπαίδια», θύματα, ανίδεα για την φρίκη που τους αναμένει.
(Είχα διαβάσει το εξής, δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο. «Αν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος να επιμηκύνεις την παρουσία των νέων στα θρανία». «Σκοτώνονται» σήμερα τα παιδιά μας για να μαζέψουν «χαρτιά». Γιατί; Για να τα κερδίσουν οι Ευρωπαίοι, να φύγουν στην Γερμανία που λεηλατεί τα καλύτερα μυαλά της πατρίδας μας. Τα ωραιότερά τους χρόνια, που όλες οι πνευματικές και σωματικές τους δυνάμεις είναι στην «καλύτερή τους ώρα», τα περνούν στα σπουδαστήρια. Γεγονός με οδυνηρότατες συνέπειες και στο μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα, το δημογραφικό).
Ας γνωρίζουμε ότι η κατοχή γης, η ιδιοκτησία τονώνει το εθνικό αίσθημα, λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την πατρίδα. Η γη γεννά δεσμούς που κινούν και αφυπνίζουν τον άνθρωπο. Όταν μιλάμε για φιλοπατρία, μιλάμε και για αγάπη στο γεννοτόπι μας, του χώματος που μας ανέστησε. (Είμαστε «γέννημα και θρέμμα» της τάδε περιοχής).
Τα λιοντάρια του 1940 ήταν αγροτόπαιδα, σκληροτράχηλοι δουλευτάδες της γης, πολέμησαν και νίκησαν γιατί υπερασπίζονταν τα οργωμένα χωράφια τους και όχι τον κοπανιστό «αέρα» του ρετιρέ μιας πολυκατοικίας. «Η γη» λέει ο Σωκράτης, «παρακινεί σημαντικά τους γεωργούς να υπερασπίζουν ένοπλοι τη χώρα, γιατί παράγει τους καρπούς της στο ύπαιθρο, ώστε να τους παίρνει εκείνος που νικά». Είδαμε τι έγινε κατά τη γερμανική Κατοχή. Κατέκλεψαν οι πρόγονοι της Μέρκελ την παραγωγή και ο λαός, κακουχούμενος και λιμοκτονών, αποδεκατίστηκε.
«Ούτω και τα ήθη γενναιοτάτους τους αυτή συνόντας η γεωργία έοικε παρέχεσθε». Η γεωργία διαμορφώνει ευγενέστατο το ήθος των ανθρώπων, που απασχολούνται μ’ αυτή. Πλην της φιλοπατρίας, η γεωργία εξευγενίζει τον άνθρωπο, τον οπλίζει με υπομονή, καρτερία, γενναιότητα. Βλέπει ο άνθρωπος το θαύμα της κτίσης, ταπεινώνεται, κοπιάζει, μοχθεί και, όταν έρθει ο καρπός, χαίρεται και καμαρώνει. Μία αιτία της τωρινής απιστίας και της αλαζονείας είναι και η απομάκρυνσή μας από τη γη. Μες στις φωσφορίζουσες τσιμεντουπόλεις θαυμάζουμε τα έργα των χειρών μας, τα εφήμερα και πομπώδη, χάσαμε τα «καλά λίαν» έργα του Θεού. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον λόγο του «Εις ανδριάντας» σημειώνει: «Άπαν ασελγείας είδος εξελήλαται, πολλή δε πανταχού ανθεί η σωφροσύνη. Το δε αίτιον, επίπονος εστίν αυτοίς ο βίος, και διδασκαλείον της αρετής και της σωφροσύνης έχουσι την γης εργασίαν και τέχνην μετιόντες, ην προ των άλλων απασών ο Θεός εις τον βίον εισήγαγε τον ημέτερον». (ομιλ. ΙΘ’, Ι, ΕΠΕ 32, 578). Δηλαδή: «Κάθε είδους ασέλγειας έχει απομακρυνθεί και παντού στις αγροτικές περιοχές ανθεί η σωφροσύνη. Και η αιτία είναι η κουραστική ζωή των γεωργών και ως σχολείο της αρετής και της αγνότητας έχουν την καλλιέργεια της γης και ασκούς την τέχνη, που ο Θεός εισήγαγε στη ζωή πριν απ’ όλες, δηλαδή την γεωργία». (Αυτά τότε…)
Η εργασία στο χωράφι σε καταπονεί μεν, αλλά νιώθεις την χαρά της εργασίας. Ο φραπές στα... κηφηνεία, η απραξία, η νωθρότητα, γεννοβολούν τους αφιονισμένους κουκουλοφλώρους. Οι νέοι, οι πακεταρισμένοι και σιδερωμένοι στις μεγαλουπόλεις, ούτε λέξεις έχουν για να μιλήσουν, ούτε διακονούν την γη για να «πονούν» και να συμπονούν. Τα λεγόμενα «επεισόδια» τους εκτονώνουν. Όπως στρώσαμε έτσι κοιμόμαστε. Σε λίγα χρόνια την ελληνική γη θα την δουλεύουν μόνο οι λαθρομετανάστες. Η γεωργική τέχνη εξάλλου, λέει ο Σωκράτης, δεν χρειάζεται πτυχία και «η γη; Το ξέρουν όλοι, ευεργετεί όσους την ευεργετούν». (20, 14). Ο μόνος που κατανόησε την σημασία της γεωργίας και εργάστηκε με αποστολικό ζήλο για την προαγωγή της ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας. Είναι νομίζω περιττή η απαρίθμηση των επιτευγμάτων του.
Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η δία βίου παιδεία της αμάθειας από την περιρρέουσα απαξίωση και περιφρόνηση της γεωργικής και κάθε χειρωνακτικής τέχνης. Σχεδόν ανύπαρκτη στα βιβλία γλώσσας η προβολή και η εξύμνηση της εργατικότητας, της φιλοπονίας, του μόχθου. Στην Στ’ Δημοτικού στο γ’ τεύχος της γλώσσας, στην ενότητα για την εργασία, ως «επάγγελμα με προοπτική», (σελ.22), προτείνονται τα: υπεύθυνος τροφοδοσίας ξενοδοχείων, τεχνικός Η/Υ, γραφίστας ηλεκτρονικής σχεδίασης εντύπου και ηχολήπτης. Δουλειές ατσαλάκωτες, του γραφείου, άπασες δορυφορούσες της νέες τεχνολογίες, πλην μιας, αυτής του σερβιτόρου. Άρα ο Έλλην της αύριον, όπως τον οραματίζεται το υπουργείο της ελληνοκτόνου παιδαγωγίας, θα λυγίζει την μέση του υπηρετώντας την… ακράτεια των καλοζωισμένων, αργόσχολων γραϊδίων του Βορρά, τους ιδιοκτήτες της γης και των ρόδινων ακρογιαλιών μας. Οι πιο «τυχεροί» βεβαίως. Οι λοιποί θα σερφάρουν και θα επικοινωνούν με τους χιλιάδες «φίλους» τους, στο facebook…
Η απόφαση για την πατρίδα μας έχει ληφθεί.
Απέραντος καταυλισμός λαθρομεταναστών, ευρωπαϊκό «Μπαγκλαντές», με διαλυμένη γεωργία και την όποια βιομηχανία, με γηγενείς τρομοκρατημένους, κλειδαμπαρωμένους στα σπίτια τους, εισπνέοντας τις τηλεοπτικές αναθυμιάσεις προς εξημέρωση και καταστολή. Μεθαύριο – 4 Φεβρουαρίου 1843 – εκοιμήθη ο Γέρος του Μοριά. Ας θυμηθούμε τι έκανε, μήπως ντραπούμε και φιλοτιμηθούμε...
Πηγή: Ακτίνες
Στο Μεταναστευτικό, με άλλα λόγια, έγινε αυτό που λέει ο λαός «μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας»
Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις ως τις 25 Ιανουαρίου 2015, με εξαίρεση την πρώτη του Γιώργου Παπανδρέου, ακολούθησαν ένα συγκεκριμένο δόγμα στη διαχείριση του Προσφυγικού, σε λεπτομέρειες του οποίου δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε σαφή αναφορά δι' ευνόητους λόγους - και ο νοών νοείτω.
Οσο ήταν στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του ότι γκρέμιζε κάθε μέρα τον φράχτη του Εβρου, που κατασκεύασαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και περιόρισαν τις ροές κατά 98% από τη συγκεκριμένη περιοχή, διά της αρμοδίου τομεάρχου, της κυρίας Χριστοδουλοπούλου, με δημόσιες δηλώσεις της, κάρφωνε εν ψυχρώ την Ελλάδα και το λιμενικό στους ξένους γιατί ακολουθούσε παράνομες πρακτικές στο ζήτημα της αναχαίτισης και επαναπροώθησης των λαθρομεταναστών και των προσφύγων που επιχειρούσαν να μπουν στην Ελλάδα διά θαλάσσης.
Οταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα λέγαμε ότι ο μόνος τομέας στον οποίον εφάρμοσε την πολιτική που είχε εξαγγείλει προεκλογικά ήταν αυτός που σχετίζεται με το Μεταναστευτικό. Η τομεάρχης, η οποία έγινε πλέον υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, προτού καν ορκιστεί η ίδια και αναλάβει νόμιμα τα καθήκοντά της, άρχισε να κάνει δηλώσεις περί πολιτικής ανοικτών συνόρων. Από τις πρώτες μέρες οι συνεργάτες -ιδές της, προτού καν διοριστούν με ΦΕΚ, διαπράττοντας εν ψυχρώ το αδίκημα της αντιποίησης αρχής, μπούκαραν στην κυριολεξία στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και απαίτησαν από τους υπηρεσιακούς παράγοντες το άμεσο κλείσιμο των κέντρων κράτησης μεταναστών, που ήταν ένα μέσο διαχείρισης του θέματος και ταυτόχρονα αποτροπής.
Ακολούθησε η δημοσίευση της διαταγής με την οποία έκλειναν τα κέντρα κράτησης και το ανήθικο και άνανδρο «άδειασμα» του αξιωματικού που το συνέταξε.
Μετά ακολούθησαν το άδειασμα των κέντρων κράτησης και οι περίφημες δηλώσεις για τους μετανάστες που «λιάζονται» και άλλες γελοιότητες, για τις οποίες καλείται τώρα να πληρώσει τεράστιο τίμημα η πατρίδα μας.
Μετά αδρανοποιήθηκαν το Λιμενικό και η Frontex, για να ακολουθήσει η ψήφιση του νόμου περί χορήγησης ιθαγένειας σε μετανάστες, ενέργειες που κατέστησαν τη χώρα μας ελκυστική για πρόσφυγες και επίδοξους λαθρομετανάστες.
Μετά ακολούθησαν οι δηλώσεις Καμμένου, Κοτζιά, ότι θα ανοίξουμε τα σύνορα και θα γεμίσουμε την Ευρώπη με πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους θα υπάρχουν φυσικά και τζιχαντιστές.
Αν καθίσει κανείς και κάνει το ακριβές χρονοδιάγραμμα των δηλώσεων και των ενεργειών της κυβέρνησης Τσίπρα στο Μεταναστευτικό και το Προσφυγικό, και δίπλα από κάθε δήλωση και ενέργεια βάλει τον ρυθμό εισόδου προσφύγων και λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, θα διαπιστώσει ότι ο ρυθμός αυξάνεται σε απόλυτη αρμονία με τις δηλώσεις.
Με άλλα λόγια, έγινε αυτό που λέει ο λαός μας «μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας».
Και το χειρότερο, επειδή δεν έχουν μάθει να κάνουν αυτοκριτική, όχι μόνο ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους -κλασική μέθοδος των ανεύθυνων ιδεοληπτικών αριστεριστών-, όχι μόνο δεν αναλογίζονται την τεράστια εθνική ζημιά που έχει υποστεί και την ακόμα μεγαλύτερη που κινδυνεύει να υποστεί η χώρα, ακόμα και σήμερα, που κινδυνεύει να διαλυθεί η Ελλάδα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τρέχουν στον Εβρο και θέλουν να γκρεμίσουν τον φράχτη.
Επειδή στην κυριολεξία έχει χαθεί η μπάλα στον τομέα του στρατηγικού σχεδιασμού και της άσκησης πολιτικής και επειδή οι ζημιές που πρόκειται να υποστεί η πατρίδα μας από το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό μπορεί να πάρουν τον χαρακτήρα εθνικής καταστροφής, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όλα ανεξαιρέτως, πρέπει να πάρουν πρωτοβουλία και να προκαλέσουν μια προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το θέμα.
Να μιλήσουν όλοι υπεύθυνα, να κρατηθούν πρακτικά και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία.
Είναι κρίμα να έχει χυθεί τόσο αίμα για να απελευθερωθεί τούτος ο τόπος, είναι κρίμα να έχουν αφιερώσει τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες για να υπάρχει η Ελλάδα, έστω στην κατάσταση που είναι σήμερα, και να χάσουμε την πατρίδα μας χωρίς καν να πέσει μια ντουφεκιά.
Θα πρέπει δε να έχουμε βαθιά χωμένο μέσα στο μυαλό μας, πολίτες και πολιτικοί, ότι οι ιδεοληψίες και η αφέλεια δεν συγχωρούνται στο σκληρό περιβάλλον της διεθνούς πολιτικής και ότι νομοτελειακά οδηγούν σε εθνικές συμφορές.
Προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το θέμα χθες, για να παρακολουθήσουμε οι πολίτες τις θέσεις όλων και να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Παλαιότερα, πριν εισβάλουν ξενόφερτα έθιμα και φιέστες, ο Ορθόδοξος Ελληνισμός τιμούσε τη Μητέρα την ημέρα που η Μητέρα του Κυρίου πήγε τον Ιησού πρώτη φορά στο Ναό, αυτό που εμείς λέμε σαράντισμα [Υπαπαντή]. Ας κάνουμε σήμερα μια τιμητική αναφορά δίπλα στη Μάνα του Κυρίου μας στη Μάνα των Ελλήνων, την Πολύτεκνη Μάνα.
Για όλους η Μητέρα, νεαρή ή ηλικιωμένη, πλούσια ή φτωχή, μορφωμένη ή ολιγογράμματη, είναι πρόσωπο ιερό, γιατί στην αγάπη της εικονίζονται τα βαθύτερα συναισθήματα. Η Πολύτεκνη Μητέρα, διαθέτει αγάπη στον υπέρτατο βαθμό, γιατί βιώνει τη μητρότητα πολλαπλά, καλούμενη να μοιράσει συναισθήματα, φροντίδες, προσωπικό χρόνο, τη ζωή της ολόκληρη, θέτοντας εαυτόν σε δεύτερη μοίρα. Επιβάλλεται απόδοση ευγνωμοσύνης σ΄αυτή που δίνει διαρκή, σκληρό αγώνα, σημαντικό για την ελληνική κοινωνία, στην οποία το κεντρικό πρόβλημα, γρήγορα όλοι θα το καταλάβουμε, το δημογραφικό, “σαπίζει” τις ρίζες του οικοδομήματος που λέγεται Ελλάς.
Η Πολύτεκνη Μάνα, στυλοβάτης της κοινωνίας, αποτελεί σύμβολο αυτοθυσίας και υπέρβασης του εγωκεντρισμού. Σε “χρόνους δίσεκτους” που “συμβασιλεύουν” καταναλωτισμός, φιλαυτία, εκτρώσεις, πολυπολιτισμικά πρότυπα και θεοποίηση του κιναιδισμού, υπάρχουν Ελληνίδες, που τολμούν την πραγματοποίηση του ονείρου της πολυτεκνίας. Η ελληνίδα Μάνα, με θάρρος μπαίνει στον αγώνα για να φέρει στον κόσμο και να αναθρέψει τρία, τέσσερα, έξι καί πολλές φορές οκτώ, δέκα καί περισσότερα παιδιά. Η μάνα δεν τίκτει μόνο νέα ζωή, αλλά επιβαρύνεται με το μεγαλύτερο χρέος της διάπλασης μιας υγιούς προσωπικότητας με αρχές και ιδανικά. Αυτή ενσταλάζει στις παιδικές ψυχές αθάνατες αξίες, φιλοπατρία, που για πολλούς θεωρείται εθνικιστικός μισαλλόδοξος εθνοκεντρισμός[!], πίστη, την ώρα που η απιστία και η αθεϊα κυβερνά κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, δικαιοσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο, τη ζωή, τη δημιουργία.
Οι ρίζες της πολυτεκνίας βρίσκονται βαθιά στην παράδοσή μας, αλλά, όπως άλλες δυτικές κοινωνίες, υποκύψαμε σε λογικές ευμάρειας, ανατρέψαμε κλίμακες αξιών οδηγούμενοι σε εγωκεντρικές επιλογές και στάσεις ζωής. Το «εγώ» εισέβαλε καταλυτικά στο προσκήνιο, γοητεύοντας με στόχους επαγγελματικής ανέλιξης και διάκρισης, και απόκτησης υλικών αγαθών, θέττοντας το υλικό κέρδος και τον άκρατο καταναλωτισμό στο επίκεντρο. Ειδικά σήμερα, υπάρχουν και κοινωνικοί και οικονομικοί λόγοι, όπως ανεργία, μακροχρόνιες σπουδές, κόστος ζωής. Η μέριμνα για την αξιοπρεπή επιβίωση μιας πολύτεκνης οικογένειας και για την αποκατάσταση των παιδιών είναι πολλαπλάσια, καθιστώντας σήμερα την επιλογή της πολυτεκνίας ηρωισμό. Οι συνειδητά πολύτεκνοι ανακαλύπτουν όμως, έγκαιρα, τη αλήθεια που διαπιστώνουμε όλοι, στη δύση του βίου μας: Η οικογένεια αποτελεί γνήσια, ανεξάντλητη πηγή ευτυχίας και παραγματικός πλούτος.
Στο κορμί της πολύτεκνης Μάνας συντελείται το μέγιστο θαύμα της δημιουργίας, η μίμηση του Δημιουργού, το θεϊκό μυστήριο της γονιμοποίησης, και η μήτρα της γίνεται λίκνο ζωής. Η πολλαπλή εγκυμοσύνη και μητρότητα, μια πραγματική ευτυχία, είναι και καταπόνηση του γυναικείου σώματος, είναι όμως μια ενσυνείδητη δοκιμασία, ένας “εκούσιος Σταυρός”. Η βαθιά μητρική σχέση Μάνας - παιδιών ξεκινάει από τα πρώτα σκιρτήματα του εμβρύου στα σπλάχνα της, εμβαθύνεται και γιγαντώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Ο ψυχικός κόσμος τέτοιας Μάνας ενεργοποιείται προς ένα σκοπό: τη φροντίδα της οικογένειας. Ελπίδες, όνειρα, σκέψεις και προσδοκίες κινούνται γύρω από ένα στόχο: η πολυτεκνία να είναι και καλλιτεκνία.
Η πολύτεκνη μητέρα, ο ισχυρότερος κρίκος στην αλυσίδα της ζωής, δημιουργεί με θέρμη μέσα στην οικογένεια το κατάλληλο κλίμα για να ανθίσουν άνθη δημιουργικότητας, ευγένιας, αλληλοοσεβασμού και αγάπης. Με σεβασμό, με διακριτικό έλεγχο, με αποδοχή και δημοκρατικότητα, υποστηρίζει τα παιδιά της βοηθώντας τα να χειραφετηθούν, ώστε να γίνουν χρηστοί πολίτες, δημιουργικοί άνθρωποι. Η πολύτεκνη μητέρα γίνεται κινητήρια δύναμη ζωής και μέσα από τη δική τη συμπεριφορά αναπαράγονται αξίες, ήθη, γλώσσα [δεν είναι τυχαίο που η γλώσσα που ομιλούμε λέγεται μητρική] και πολιτιστικά χαρακτηριστικά του έθνους. Για αυτό η κοινωνική και εθνική συμβολή της είναι κεφαλαιώδης. Η οικογένεια της πολύτεκνης μητέρας θα πρέπει να την περιβάλει με περισσή στοργή και να την υποστηρίζει στα καθήκοντά της. Η ενότητα και η σύμπνοια του ζευγαριού, ιδιαιτέρως η αγάπη του συζύγου, αλλά κι η συμμετοχή του στην ανατροφή των παιδιών, είναι προϋποθέσεις για την ισορροπημένη λειτουργία της οικογένειας.
Η πολύτεκνη μητέρα, χρειάζεται την απλόχερη βοήθεια του κράτους, με θεσμοθετημένες οικονομικές παροχές και διευκολύνσεις. Είναι αναγκαία η στήριξη της οικογένειας με θεσμούς: βρεφονηπιακοί, παιδικοί σταθμοί, άδειες κύησης και ανατροφής, ενίσχυση οικογενειακού εισοδήματος, καταπολέμηση ανεργίας και ουσιαστικά προνόμια ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών. Και αντ΄αυτού: Η πολύτεκνη μάνα σήμερα πολεμάται από τους κυβερνώντες! Γι΄αυτό η ηρωίδα υπερπολύτεκνη μάνα των έξι και οκτώ παιδιών, που αναγκαστικά εργάζεται, θα πρέπει να συνταξιοδοτηθεί και αυτή στην ηλικά των 67 ετών ή μετά από σαράντα χρόνια δουλείας. Έτσι αμοίβεται η προσφορά της στο Έθνος. Αλλά θα έλεγε κανείς ποιος από τους κυβερνώντες νοιάζεται σε τελική ανάλυση για το ελληνικό Έθνος; Έτσι, φτάσαμε, στο βωμό του αδηφάγου Μνημονίου, να θυσιάζεται και το γλισχρό αλλά τιμητικό επίδομα-σύνταξη, των 52 ευρώ μηνιαίως, της πολύτεκνης μάνας!
Όμως οι οδηγούντες την πολύτεκνη Μάνα στην εξαθλίωση και το Έθνος στο μαρασμό θα υποστούν τις συνέπειες, διότι υπάρχει λαός, υπάρχει και Θεός. Στην ''εποχή ευκαιριακού πλούτου”, που ζούμε, με νέους και μεγάλους να προσδοκούν εύκολα, πολλά και σύντομα κέρδη, οι έννοιες θυσία, προσφορά και υπομονετικής αναμονής καρποφορίας μοιάζουν ξεπερασμένες. Η επένδυση σε πολλά χαρούμενα παιδικά πρόσωπα θεωρείται μη αποδοτική και η κοινωνία συχνά αποθαρρύνει και ειρωνεύεται την πολύτεκνη Μάνα. Ακόμα, η πλειοψηφία των προτύπων των σημερινών “πετυχημένων” γυναικών παρασύρουν τις νέες Ελληνίδες να τελειώνουν νωρίς, με ένα δύο παιδιά, να επαναφέρουν την προσεγμένη τους εμφάνιση και να βγουν στο κυνήγι καριέρας ή να καθυστερούν την τεκνοποιία, ακόμα και να “διακόπτουν” ανεπιθύμητες κυήσεις, μέχρι να αποκατασταθούν οικονομικά, επαγγελματικά! Έτσι, τα παιδικά χαμόγελα “φθινοπωριάζουν”, κουφάρια σχολείων αργοσαπίζουν στην ύπαιθρο, αστικά σχολεία αδειάζουν από ελληνόπουλα, χωριά και γειτονιές αναπολούν παιδικές φωνές και παιχνίδια. Σε πείσμα όμως αυτής της νοοτροπίας υπάρχουν οικογένειες με Μάνες “οδοδείκτες”, φωτεινά παραδείγματα για νέες κοπέλες, υποδείγματα ανιδιοτελούς προσφοράς, ηρωισμού, αποφασιστικότητας. Αυτές καταφέρνουν να συνδυάσουν νανούρισμα με ωράριο τράπεζας, ιώσεις με μεροκάματο, ατελείωτο σιδέρωμα με ζωντανή διδασκαλία, διάβασμα παιδιών με υποθέσεις του γραφείου. Τέτοιες Μάνες δεν περιμένουμε να τίς δούμε σε κανάλια, ούτε σε τηλεπαράθυρα. Σήμερα θυσία, προσφορά καί αυταπάρνηση δεν πουλάνε, δεν είναι τηλεοπτικό παιχνίδι, ούτε σήριαλ. Μην περιμένετε να τίς δείτε σε δεξιώσεις της Κυβέρνησης ή επίσημων φορέων, που φροντίζουν να προβάλλουν διαφορετικά "πρότυπα". Κινούνται αθόρυβα ανάμεσά μας χωρίς να ζητούν προβολή. Αν όμως θέλουμε η κοινωνία να έχει πρότυπα και να υπάρξει ελπίδα για συνέχεια του Ελληνισμού, πρέπει να τιμώνται, να αναδεικνύονται, καί να στηρίζονται από την Πολιτεία. Οι πολύτεκνες μητέρες, και οι σύζυγοί τους, τολμούν να φέρουν τα παιδιά που ο Θεός χαρίζει. Αντιμετωπίζουν τη ζωή με πίστη στο Θεό και χαμόγελο. Αυτό μεταδίδουν στα παιδιά τους. Ξεχνούν κούραση στο πρώτο τους χαμόγελο. Προοσπερνάν ρυτίδες με ψυχραιμία. Αδιαφορούν που ο μισθός εξαφανίζεται πριν καλά-καλά τον δούν. Έχουν συνηθήσει γέλια, κλάματα, πολλές φωνές και ζημιές στο σπίτι. Αγαπούν την Ελλάδα έμπρακτα, χαιρόνται που φέρνουν στον κόσμο μικρούς Έλληνες και Ελληνίδες, κρατώντας ζωντανό τον Ελληνισμό. Μακάρι κι άλλες μητέρες να τις ακολουθήσουν, κάνοντας πραγματικότητα την ευχή του μυστηρίου του Γάμου, να είναι τα παιδιά «ως νεόφυτα ελαίων κύκλω της τραπέζης».
Αισθάνομαι θαυμασμό και δέος για τις πολύτεκνες Μάνες, ιδίως για τη σύντροφο της ζωής μου, τις παρούσες αλλά και αυτές που κατοικούν στον ουρανό, που κάνοντας υπέρβαση προσωπικών τους αναγκών, επέλεξαν να υπηρετήσουν τη μητρότητα τιμώντας απλόχερα τη εκ Θεού δοθείσα χάρη. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή των κόπων τους είναι η λάμψη στα παιδικά μάτια, το χαμόγελό τους, η πρόοδος και η ευτυχία τους. Και γνωρίζουμε καλά ότι, κι αν βρισκόνταν στο δίλημμα μιας πλούσιας ξεκούραστης προσωπικής ζωής με πληθώρα αγαθών, αυτές πάλι, χωρίς δισταγμό, τον ευλογημένο «Παράδεισο» της μεγάλης οικογένειας θα επέλεγαν. Και είναι διπλά καλότυχες για αυτό!
Πολύτεκνες μάνες ο Ελληνισμός σας οφείλει πολλά!
Πηγή: Ακτίνες
Από τη μια πασκίζουν να προβάλλουν τον επιστημονικό κανόνα για την καθοριστική συμβολή του περιβάλλοντος στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του παιδιού και από την άλλη να προβάλλουν τον αντιεπιστημονικό ισχυρισμό, ότι καμιά επίπτωση δεν έχει στο παιδί που θα μεγαλώνει στο περιβάλλον ομοφυλόφιλου ζευγαριού;
Πηγή: Ακτίνες
Οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοί μας - οἱ Ἰταλοί, οἱ Ἄγγλοι, οἱ Γάλλοι - μᾶς πρόδωσαν καὶ μᾶς κατέστρεψαν. Ἐξαιτίας τοὺς χάσαμε τὴν πόλη ἀλλὰ καὶ τὴ Μ. Ἀσία. Ἐξαιτίας τὺς εἴχαμε τουρκοκρατία γιὰ πεντακόσια χρόνια. Ἀλλὰ ἀντέξαμε κι ὁ λαὸς ἔμεινε πιστὸς στὴ ρωμιοσύνη καὶ τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὰ κρυφὰ σχολεῖα ὅπου τα ἑλληνόπουλα διδάσκονταν τὰ γράμματα ἀπὸ τὸ ψαλτήρι κι ἄλλα ἱερὰ βιβλία. Μᾶς κατατρέχουν καὶ μᾶς φθονοῦν γιατί δὲν μποροῦν νὰ χωνέψουν πὼς ἕνα μικρὸ κράτος ἔχει τόση χάρη ἀπὸ τὸ Θεό. Αὐτοὶ μπορεῖ νὰ ἔχουν τὴ δύναμη καὶ τὰ ὅπλα, ἐμεῖς ἔχουμε τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὸ Θεό.
Τοὺς δώσαμε τὸν πολιτισμό.
Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι ἦταν προφῆτες γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ μας. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διαλέγει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα γιὰ τὴ διάδοση τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Τὰ Εὐαγγέλια γράφονται στὰ ἑλληνικά. Τὸ Ἅγιο Φῶς πηγαίνει μόνο σὲ Ἕλληνα Πατριάρχη καθὼς ὅταν τὸ προσπάθησαν οἱ Παπικοὶ (Σταυροφόροι) καὶ οἱ Ἀρμένηδες, τότε ἔσπασε τὴν κολώνα τῆς εἰσόδου τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ βγῆκε στὸν Ἕλληνα Πατριάρχη ποὺ ἦταν ἀπ' ἔξω. Τὰ περισσότερα Πανάγια προσκυνήματα στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι ἑλληνικά.
Τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ τοὺς ταράζουν καὶ θέλουν νὰ μᾶς χτυπήσουν, νὰ μὴν ἔχουμε οὔτε θρησκεία οὔτε γλώσσα οὔτε πατρίδα. Θέλουν νὰ ἀφαιρέσουν ἀπὸ τὶς ταυτότητές μας τὸ...
"Ἕλληνας Χριστιανός". Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι ἁπλὸ ἔγγραφο ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἐαυτός μας. Ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μᾶς ὅταν ζητᾶμε νὰ ἀναγράφεται. Καὶ δὲν μποροῦν μὲ τὸ ζόρι νὰ μᾶς τὸ ἀφαιρέσουν γιατί αὐτὸ δὲν εἶναι δημοκρατία ἀλλὰ δικτατορία. Ἃς ζητήσουν προαιρετικὰ κάποιος νὰ ἀφαιρέσει τὸ θρήσκευμα ἀπὸ τὴν ταυτότητά του ἂν θέλει καὶ ὄχι ἀποφασίζοντας γιὰ ὅλους. Δυστυχῶς, μᾶς κυβερνάει Ἑβραῖος ἀλλὰ καὶ οἱ ξένοι. Ἡ Ἐκκλησία ποὺ ξεσήκωσε τρία ἑκατομμύρια κόσμο στοὺς δρόμους ἔπρεπε νὰ τὸ ἀπαιτήσει, ἔτσι ὥστε ὅποιος θέλει νὰ ἀναγράψει τὸ Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος (Χ.Ο.) στὴν ταυτότητά του κι ἔχω μιὰ πίκρα γι' αὐτὸ τὸ θέμα ὅσον ἀφορᾶ τὴ στάση τῶν ἁρμοδίων.
Δηλαδὴ οἱ βάρβαροι Τοῦρκοι πεντακόσια χρόνια δεν μπόρεσαν νὰ μᾶς κάνουν Τούρκους καὶ τώρα οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοί μας θὰ μᾶς ἀλλαξοπιστήσουν. Ἐγὼ ὑπηρέτησα σαράντα μῆνες στὸ στρατὸ σὲ περίοδο πολέμου καὶ πονάω γιὰ τὴν πατρίδα ὅπως πονάω καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν τοὺς ἐκλέγει ὁ κόσμος γιὰ νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν ἀλλὰ ὅ,τι θέλει ὁ Λαός. Δὲ μᾶς σώζουν τὰ κόμματα ἀλλὰ ἡ πίστη μας στὸ Θεὸ καὶ στὴν πατρίδα. Νὰ κάνουμε προσευχὴ μὲ πίστη καὶ ἀγάπη ὥστε νὰ φωτίσει ὁ Θεὸς τοὺς κυβερνῶντες, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, τὸν Πατριάρχη κι ὅλους γιὰ νὰ κάνουν ὅ,τι καλύτερο γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πίστη μας.
Πηγή: «π. Ἰωάννης Καλαΐδης (παπά-Γιάννης), (1925-2009), Σέλ. 140-141», Ήγγικεν, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ἔφτασε ἡ ὥρα καὶ ἄλλη καθυστέρηση δὲν χωράει. Ὁ Γεωπολιτικὸς κύκλος γιὰ τὴν ἀπόδοση τῶν νέων ἀστυνομικῶν ταυτοτήτων ἔκλεισε… Τὸ τί εἶχε αὐτὸς ὁ παράξενος κύκλος μὴν τὸ ρωτᾶτε… γιατί εἶχε ἀπὸ ὅλα! Εἶχε ἀπὸ δόσεις μνημονίων μὲ ἐνυπόθηκο ἐθνικὸ χρέος στὸ Ἀγγλικὸ δίκαιο. Εἶχε ἀπὸ ἐνεργειακὸ πλοῦτο ὑποψήφιο γιὰ γενικὸ ξεπούλημα. Εἶχε σχέση μὲ παράξενα καὶ πρωτόγνωρα νομοθετήματα. Καὶ στὸ τέλος συσχετίσθηκε ἄμεσα μὲ τὸ προσφυγικό.
"Καμπάνα ἀπὸ Κομισιόν: 3 μῆνες διορία, ἀλλιῶς κλείνουν τὰ σύνορα. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ κρίνει ὅτι ἡ Ἑλλάδα «ἀμέλησε σοβαρά» τα καθήκοντά της ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων τῆς ζώνης Σένγκεν. Δίνει στὴν Ἀθήνα διορία τριῶν μηνῶν προκειμένου νὰ ἐλέγξει τὰ σύνορά της, προειδοποιώντας ὅτι σὲ διαφορετικὴ περίπτωση οἱ ἄλλες χῶρες τῆς ζώνης ἐλεύθερης μετακίνησης θὰ κλείσουν τὰ σύνορά τους μὲ τὴν Ἑλλάδα!
«Τὸ σχέδιο ἔκθεσης καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἑλλάδα παραμέλησε σοβαρὰ τὶς ὑποχρεώσεις της καὶ ὅτι ὑπάρχουν σοβαρὲς παραλείψεις στοὺς ἐλέγχους τῶν ἐξωτερικῶν συνόρων ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστοῦν (...) ἀπὸ....
τὶς ἑλληνικὲς Ἀρχές», εἶπε ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς Βάλντις Ντομπρόβσκις". (iefimerida.gr/news 27 Ἰανουαρίου 2016)
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ νὰ γίνει μέσα σὲ τρεῖς μῆνες καὶ νὰ λύσουμε ὅλα τα προβλήματα;
Nὰ μᾶς μοιράσουν τὶς νέες ἀστυνομικὲς ταυτότητες;
Νέου τύπου αστυνομικες ταυτότητες φερνεί το 2016 σὲ ὅλους τους Ἕλληνες! Σὲ ἔκδοση νέων δελτίων ταυτότητας ὑποχρεώνεται ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, σὰν ἄμεση συμβατικὴ ὑποχρέωση τῆς ἀπέναντί σε Ε.Ε. καὶ ΗΠΑ. Ὑπενθυμίζεται, ὅτι στὸ ὑπουργεῖο Προστασίας τοῦ Πολίτη ἔχει συσταθεῖ ἐπιτροπὴ στὴν ὁποία μετέχουν καὶ ἀστυνομικοί της Διεύθυνσης Διαβατηρίων τῆς Ἀστυνομίας, ποὺ θὰ ὑποβάλλει ἕως τὰ τέλη Γενάρη τὴν πρότασή της γιὰ τὰ τεχνικὰ χαρακτηριστικὰ των νέων ταυτοτήτων.
Τὰ νέα δελτία ταυτότητας θὰ περιέχουν ἐκτὸς ἀπὸ δακτυλικὰ ἀποτυπώματα καὶ πρόσθετα «βιομετρικὰ στοιχεῖα» ποὺ τοποθετοῦνται μὲ μικροτσίπ, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὸ «ἀποτύπωμα» τῆς ἴριδας τοῦ κατόχου. Ἡ κίνηση αὐτὴ ἔχει σκοπὸ νὰ μειώσει τὰ ποσοστὰ παραχάραξης τῶν ταυτοτήτων.
Ἡ ὅλη διαδικασία θὰ πρέπει νὰ ἔχει ὁλοκληρωθεῖ μέχρι τὸν Ἰούνιο ἐνῶ οἱ πολίτες προκειμένου νὰ ἀποκτήσουν τὴ νέα ταυτότητα θὰ πρέπει νὰ καταβάλλουν ἀντίτιμο ὕψους περιπου 10 εὐρώ.
Ἡ διαδικασία ποὺ κινεῖ τὸ ὑπουργεῖο Προστασίας τοῦ Πολίτη δρομολογήθηκε μετὰ ἀπὸ τὶς ἔντονες πιέσεις ἀξιωματούχων τῶν ΗΠΑ μὲ ἀποκορύφωμα τὰ ὅσα διεμήνυσε στὸν πρωθυπουργὸ κ. Αλέξη Τσίπρα ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν της Ἀμερικῆς κ. Τζὸν Κέρι κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ του στὴν Ἀθήνα.¨
(newsbomb.gr)
ΠΩ-ΠΩ τί σύμπτωση!
Ἡ ὅλη διαδικασία τῆς ἔκδοσης τῶν ταυτοτήτων θὰ πρέπει νὰ ἔχει ὁλοκληρωθεῖ μέχρι τὸν Ἰούνιο σύμφωνα μὲ τὸ παραπάνω δημοσίευμα τὴν στιγμὴ ποὺ στὴν Κρήτη θὰ ἔχουμε ἂν τελικὰ γίνουν μεγάλα γεγονότα .
¨Στην Κρήτη καὶ ὄχι στὴν Κωνσταντινούπολη πρόκειται νὰ συνέλθει τὸν Ἰούνιο ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ΑΜΣΟΕ), σύμφωνα μὲ πληροφορίες τοῦ ΑΠΕ - ΜΠΕ.
Σχετικὴ ἀπόφαση λήφθηκε στὴ σύναξη τῶν Προκαθημένων, οἱ ἐργασίες τῆς ὁποίας διεξάγονται ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὸ Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὶ τῆς Γενεύης.¨ (romfea.gr/27 Ἰανουαρίου 2016)
ΤΙ ΘΑ ΠΡΑΞΕΙ τελικὰ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ τῆς Ἑλλάδος ;
Θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν διαφαινόμενη ἐκκλησιολογικὴ διαφορὰ ποῦ ἔχει μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο;
Ἢ θὰ ξεσκονίσει γιὰ τὰ καλὰ τὴν μεγάλη χειρόγραφη παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ὁ Ἁγιορείτης μὲ τὸν τίτλο ¨σημεῖα τῶν καιρῶν ¨ὡς ἀναφορὰ τὶς ταυτότητες ποὺ ἐμπεριέχουν τέτοιου εἴδους χαρακτηριστικά.
Σημεῖα τῶν καιρῶν…
¨Μετά τὴν μπόρα τὴν δαιμονικὴ θὰ ἔλθει ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκὴ¨
¨Ἀπορῶ! δὲν τοὺς προβληματίζουν ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα;¨
¨γιατὶ δὲν βάζουν ἔστω καὶ ἕνα ἐρωτηματικὸ γιὰ τὶς ἑρμηνεῖες των στὸ μυαλό τους;¨
¨Και ἂν ἐπιβοηθοῦν τὸν ἀντίχριστο γιὰ τὸ σφράγισμα, πὼς παρασύρουν καὶ ἄλλες ψυχὲς στὴν ἀπώλεια ;΄¨
¨Αυτό ἐννοεῖ…¨ τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Μὰρκ 6γ΄ ¨
¨Δυστυχώς καὶ πάλι ¨ὁρισμένοι γνωστικοὶ¨ θὰ φασκιώνουν τὰ πνευματικά τους τέκνα σὰν μωρά, δῆθεν γιὰ νὰ μὴν στενοχωρούνται¨ ¨δὲν πειράζει αὐτὸ , δὲν εἶναι τίποτα, ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε¨
¨Καὶ ἐνῶ βλέπουμε τὸν ἀποσ. Πέτρο ποὺ ἐξωτερικὰ ἀρνήθηκε, καὶ ἦτο ἄρνησις, αὐτοὶ ἀρνοῦνται τὸ Ἅγιο σφράγισμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τοὺς δόθηκε στὸ Ἅγιο Βάπτισμα¨ ¨Σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου¨
Μὲ τὸ νὰ δέχονται τὴν σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου, λένε καὶ ὅτι ἔχουν μέσα τους τὸν Χριστό!!
Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ μνημειῶδες κείμενο τῶν αἰώνων μας τοῦ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ
Ἀχαρτογράφητο, ἀνεξερεύνητο, ἐπικίνδυνό το ΠΟΛΙΤΙΚΌ καὶ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΌ μέλλον τῆς Ἑλλάδος;
Τὸ σφράγισμα καὶ ὁ ἀρραβώνας μὲ τὸν ἀντίχριστο φέρνει ὁλοταχῶς τὸ ΒΑΠΤΙΣΜΑ τοῦ ΠΥΡΟΣ γιὰ ὅλους μας καὶ πολύτιμοι ἐπιβιώσαντες ὅσοι δὲν τὸ ἔλαβαν.
Μὲ πνευματικὴ εὐθύνη καὶ συνείδηση
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Έχουν περάσει 20 χρόνια από την κρίση των Ιμίων και όπως είναι φυσικό τέτοιες μέρες έρχονται στο μυαλό μας μνήμες από τον απαράδεκτο τρόπο χειρισμού, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο και την τραγική κατάληξη που είχε. Το κυρίαρχο στοιχείο που προέκυψε από την κρίση ήταν το έντονο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης και η πίκρα για τα παλληκάρια που χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου (Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος και Έκτορας Γιαλοψός). Λίγες μέρες μετά, στις 4 Φεβ. 1996, ο καθηγητής φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς με άρθρο του στην εφημερίδα “Καθημερινή”, σκιαγραφώντας την τακτική και τη νοοτροπία του Έλληνα, έγραψε : «Το δικό μας κράτος τρέμει μπροστά στους χουλιγκάνους καταληψίες του Πολυτεχνείου, πού να βρει ανάστημα για να το υψώσει απέναντι στην ευφυέστατη στρατηγική των Τούρκων;…
Γι’ αυτό και φτάσαμε στον ανήκουστο διασυρμό. Κράτος που να πατούν εισβολείς το έδαφός του και αυτό να μαζεύει τις σημαίες και τα όπλα του και να αποχωρεί, με τον όρο να αποχωρήσουν και οι εισβολείς, έστω κι αν θριαμβολογούν για ιδιοποίηση των καταπατημένων...Ως νάνος τανυόμενος επ’ άκρων ονύχων ρητόρευσε, απείλησε και ύστερα υπάκουσε στα αμερικανικά κελεύσματα αποχώρησε γυμνώνοντας τα οπίσθιά του». Αν κάποιος συμφωνεί με τις επισημάνσεις αυτές, νομίζω θα αναρωτηθεί: Ποιους άραγε αφορούν αυτές, τον απλό Έλληνα ή αυτούς που ήταν υπεύθυνοι για τη διαχείριση της κρίσης; Έχει χαθεί πράγματι η πολεμική αρετή από το οικοδόμημα του αξιακού συστήματος του ελληνισμού, ο οποίος βιώνει τον επιθανάτιο ρόγχο του; Τι διδαχτήκαμε από αυτή την κρίση και τι διορθώσαμε από τότε μέχρι τώρα ; Ίσως κάποιοι να μην συμφωνούν με τα προαναφερόμενα επειδή λόγω άγνοιας ή εμμονικής εθνομηδενιστικής αντίληψης πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια εθνικά σύνορα, αλλά μόνο ταξικά. Ίσως πάλι ενθυμούμενοι το επαναστατικό τους παρελθόν ενστερνίζονται το σύνθημα που έγραφαν στους τοίχους : «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Θα πρέπει όμως να αντιληφθούν ότι σύνορα υπάρχουν και ότι αυτά τα σύνορα υπερασπίστηκαν γενιές Ελλήνων, που κατέβαλλαν και συνεχίζουν να καταβάλλουν ακόμα και σε περίοδο ειρήνης βαρύ φόρο αίματος. Είναι οι οπλίτες και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.). Είναι αυτοί που δεν κατεβαίνουν σε πορείες, δεν κάνουν απεργίες και δεν καταλαμβάνουν δρόμους και υπουργεία Είναι αυτοί, που κάποιοι από τους πολιτικούς ταγούς της χώρας χαρακτήρισαν αντιπαραγωγικούς. Είναι o Παύλος Κουρούπης, o Στυλιανός Καλμπουρτζής, o Γιώργος Κατσάνης, o Σωτήρης Σταυριανάκος και εκατοντάδες ακόμα αξιωματικοί και οπλίτες που έπεσαν ηρωικά το 1974, πολεμώντας τον Τούρκο εισβολέα στην Κύπρο. Είναι o Νίκος Σιαλμάς, o Κώστας Ηλιάκης και δεκάδες ακόμα πιλότοι μας, που έχασαν τη ζωή τους αναχαιτίζοντας τουρκικά αεροσκάφη στο Αιγαίο. Είναι οι 3 ήρωες του πολεμικού ναυτικού μας που χάθηκαν το βράδυ των Ιμίων. Είναι τα στελέχη και οι οπλίτες που χάνουν τη ζωή τους σε περίοδο ειρήνης ερευνώντας και εκκαθαρίζοντας ναρκοπέδια, κάνοντας βολή με όλμους ή οδηγώντας ΤΟΜΠ Μ113, για να διατηρηθεί το αξιόμαχο των Ε.Δ. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό όλοι αυτοί υπερασπίζονται τα σύνορα που καθημερινά αμφισβητεί με κάθε τρόπο η Τουρκία, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις νεοθωμανικές φιλοδοξίες της.
Μια ιστορική αναδρομή γεγονότων μεταξύ αυτών και η κρίση των Ιμίων, υπενθυμίζουν ότι η βούληση της Άγκυρας να αλλάξει το status quo της περιοχής, είναι συνεχής και δεδομένη. Η διαφοροποίηση που υπάρχει σ΄ αυτή, σε σχέση με προηγούμενες, είναι ότι η Τουρκία έθεσε επίσημα για πρώτη φορά θέμα εδαφικής διεκδίκησης επί της ελληνικής επικράτειας, με την αμφισβήτηση εθνικού χερσαίου χώρου. Η προσπάθειά της όμως επί σειρά ετών, είναι να διατηρήσει ψηλά τη στρατιωτική της ικανότητα και να μετουσιώσει την αναθεωρητική της πολιτική σε πράξη, όποτε της δοθεί ευκαιρία. Η ακολουθούμενη τακτική της τουρκικής πλευράς, για την υλοποίηση των στόχων και των επιδιώξεων της, πραγματοποιείται μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων ποικίλης μορφής και εντάσεως, με σκοπό τη δημιουργία ενός συνολικού καταλόγου διμερών διαφορών (γκρίζες ζώνες, υφαλοκρηπίδα, FIR, χωρικά ύδατα, κ.λπ). Η συνεχής υποχωρητικότητα και η στρατηγική του κατευνασμού της δικής μας πλευράς, ενθαρρύνει την αδιαλλαξία και εξυπηρετεί την εκπλήρωση επιμέρους τουρκικών επιδιώξεων, οι οποίες μακροχρόνια θα ισοδυναμούν με την επίτευξη του συνόλου των στόχων, που έχει θέσει η γείτονα χώρα.
Κεντρικός άξονας της στρατιωτικής μας στρατηγικής είναι η αποτροπή οποιασδήποτε στρατιωτικής απειλής, σε συνδυασμό με την πολιτική αποκλιμάκωσης των εντάσεων. Η στόχευση αυτή, προϋποθέτει απαραίτητα μια αξιόπιστη αποτρεπτική ικανότητα, η οποία υλοποιείται με τη διατήρηση και επαύξηση της στρατιωτικής ισχύος της χώρας μας. Μια απλή καταγραφή αριθμών στους συντελεστές που συνθέτουν τη στρατιωτική ισχύ, όπως: αριθμός και ποιότητα προσωπικού ενόπλων δυνάμεων, οπλικά συστήματα και μέσα, δομή δυνάμεων, οργάνωση, ετοιμότητα, ηθικό, κ.λπ., δεν είναι δυνατόν να αποτελεί ασφαλή μέθοδο εξαγωγής συμπερασμάτων. Κάποιοι από τους συντελεστές αυτούς, δεν είναι ποσοτικά μετρήσιμοι ή είναι δυνατόν να μην μπορούν να διατεθούν σε «τόπο και χρόνο». Είναι γεγονός, ότι οι συνεχείς μειώσεις του αμυντικού προϋπολογισμού των τελευταίων ετών, επηρεάζουν τη στρατιωτική ισχύ και απειλούν σε μεγάλο βαθμό το αξιόμαχο των Ε.Δ. Παρ΄ όλα αυτά, με σωστή συντήρηση και εξασφάλιση της αποτελεσματικότητας των υπαρχόντων μέσων (ανταλλακτικά, πυρομαχικά, κ.λπ), οι ένοπλες δυνάμεις είναι σε θέση να εκτελέσουν με τον καλύτερο τρόπο την αποστολή τους. Θεωρώ όμως σκόπιμο να θυμηθούμε τι συνέβη πριν 120 χρόνια περίπου, διότι σύμφωνα με το Θουκυδίδη : «Τα έθνη πρέπει να θυμούνται για να διδάσκονται». Το 1897 κηρύσσεται από την Οθωμανική αυτοκρατορία εναντίον της Ελλάδας ο πόλεμος των τριάντα ημερών, ως απόρροια της τότε έκβασης του «κρητικού» προβλήματος. Η σημασία του πολέμου αυτού υπήρξε τεράστια, παρότι κατέληξε σε ήττα της Ελλάδας και στην υποβολή της σε διεθνή οικονομικό έλεγχο ύστερα από απαίτηση της Γερμανίας. Η Ελλάδα παρά τη δεδομένη από τετραετίας, κήρυξη πτώχευσης του Χ. Τρικούπη καθώς και των απειλών των μεγάλων δυνάμεων περί επιβολής ναυτικών αποκλεισμών, παρέμεινε σθεναρά ανυποχώρητη στην απόφασή της για ενίσχυση του στρατού, μη φειδόμενη των όποιων οικονομικών συνεπειών. Παράλληλα προχώρησε η αναδιοργάνωση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά και η επαύξηση της εκπαίδευσης με παράλληλο εκσυγχρονισμό των διατιθέμενων μέσων. Το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν η άριστη προετοιμασία και άμεση ανταπόκρισή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-1913, που κατέληξαν νικηφόρα, με την προσάρτηση της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Κρήτης και το μεγαλύτερο μέρος των νησιών του Αιγαίου.
Ο σημαντικότερος παράγοντας όμως στρατιωτικής ισχύος, από τον οποίο εξαρτάται η αποτελεσματικότητα των οπλικών συστημάτων, είναι το προσωπικό. Από τον ανθρώπινο παράγοντα και τους σχετικούς με αυτό συντελεστές, όπως η ποιότητα και το ηθικό που διαθέτει, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η υλοποίηση μιας αξιόπιστης στρατηγικής εθνικής άμυνας. Η ιστορία έχει αποδείξει, ότι η επιθυμία για ελευθερία ήταν αυτή που έδωσε πάντα τη νίκη στους Έλληνες και όχι η υπεροπλία και η αριθμητική υπεροχή. Αυτό εκφράζεται απόλυτα μέσα από τα λόγια του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά : «Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Μια ιστορική αναδρομή στην πορεία του Ελληνικού Έθνους, μόνο δέος προκαλεί όταν αναλογίζεται κάποιος τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές, που το διακύβευμα ήταν ακόμα και η ίδια η ύπαρξη του ελληνισμού. Έκθαμβος μένει μπροστά στα τεράστια ψυχικά αποθέματα που διαθέταμε οι Έλληνες, όπως : Οι μαχητές στις Θερμοπύλες και στο Μαραθώνα, οι τελευταίοι υπερασπιστές της Πόλης και του Μεσολογγίου, αλλά και σύγχρονοι ήρωες όπως οι μαχητές των οχυρών κατά τη Γερμανική επίθεση το 1941 και οι οπλίτες και αξιωματικοί που πολέμησαν τον Τούρκο εισβολέα στην Κύπρο και υπερασπίστηκαν με απαράμιλλη αυτοθυσία το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Ο επικεφαλής των ΟΥΚ που ήταν πάνω στα Ίμια αφηγείται : «Να μην κατεβάσουμε τη σημαία, είπαν κάποια από τα παιδιά. Όλοι κλαίγαμε. Ο ένας κράταγε τον άλλον. Με βαριά καρδιά, λίγο πριν αποχωρήσουμε έδωσα παράγγελμα: “Προσοχή”. Είπαμε τον εθνικό ύμνο και στις 8.30 πήραμε τη σημαία και φύγαμε». Έχοντας ζήσει επί 35 σχεδόν χρόνια, δίπλα στον Έλληνα στρατιώτη και αξιωματικό και έχοντας βιώσει από διοικητικές θέσεις, τόσο την κρίση των Ιμίων όσο και την κρίση του 1987, που επί 1 1/2 σχεδόν μήνα ήμασταν αναπτυγμένοι στους χώρους τελικού προορισμού, διαπίστωσα το απαράμιλλο θάρρος και την υπέρβαση «εαυτών» για την εκτέλεση της αποστολής. Συμπεριφορές και πράξεις υπευθυνότητας, πρωτοβουλίας και αυταπάρνησης από απλούς στρατιώτες και στελέχη συμπεριλαμβανομένων των επιστρατευθέντων εφέδρων, μου δημιούργησαν τη βαθειά πεποίθηση, ότι ο σημερινός Έλληνας διατηρεί αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά του αρχέγονου γονιδίου των προγόνων μας και αν απαιτηθεί θα τα ξεδιπλώσει και θα το αποδείξει αυτό περίτρανα.
Το μοναδικό που απαιτείται, είναι η απόδοση της οφειλόμενης τιμής από την πολιτεία σ΄ αυτούς που έχει αναθέσει την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί οποιαδήποτε στρατηγική εθνικής άμυνας, με ένοπλες δυνάμεις τα στελέχη των οποίων αισθάνονται ότι αποτελούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, όταν: Καθημερινά αγρυπνούν στα φυλάκια της προκάλυψης, από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο και η πολιτεία δεν έχει επιλύσει βασικά βιοποριστικά τους προβλήματα. Περιπολούν στο Αιγαίο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και πλήττονται από μνημονιακά μέτρα, αλλά εξαιρούνται από αυτά οι υπάλληλοι της βουλής. Παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα αναχαιτίζοντας εχθρικά αεροσκάφη προασπιζόμενα τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας και η πολιτεία τους εξισώνει με έναν ανειδίκευτο εργάτη. Συμβάλλουν σε δραστηριότητες κοινωνικής αρωγής για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών (αεροδιακομιδές, πλημμύρες, σεισμούς, δασοπυροσβέσεις, κ.λπ) και αναγκάζονται να αναζητούν 2η εργασία γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Μέρες εορτών δεν μπορούν να είναι με τις οικογένειές τους, αλλά βρίσκονται επιφυλακή readiness σε κάποιο αεροδρόμιο του Αιγαίου και την ίδια στιγμή οι ινστρούχτορες της οικονομίας ανακοινώνουν ότι δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε «επιλεκτική» διάκριση σε οικονομικά θέματα που αφορούν τα στελέχη των Ε.Δ., στο όνομα του δόγματος ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι ίσοι. Παρ΄ όλα αυτά το αίσθημα του καθήκοντος παραμένει σε ψηλά επίπεδα και αν απαιτηθεί θα εκπληρώσουν την αποστολή τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα πρέπει όμως να κατανοήσουν κάποιοι από τους πολιτικούς μας, που ίσως δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του φρονήματος ή λόγω ιδεοληψιών αισθάνονται αντιπάθεια για τη στολή, ότι η προάσπιση της ελευθερίας αποτελεί πρώτιστη προτεραιότητα και η αποδόμηση των Ε.Δ. είναι η χειρότερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην πατρίδα. Σε μια άλλη κατηγορία πολιτικών που μέσω εξαγγελιών και υποσχέσεων παραπλανούν για ευνόητους λόγους τα στελέχη των Ε.Δ., θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι οι στρατιωτικοί δεν είναι πλέον δεδομένοι και το «σαλπίσατε νομή» δεν αρκεί. (Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό - Αβραάμ Λίνκολν). Το θέμα της ηθικής και υλικής καταξίωσης των στελεχών των Ε.Δ. θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο προτεραιότητας εκ μέρους της πολιτείας και να εκδηλώσει τις απαραίτητες ενέργειες, ώστε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια, το κύρος και το επίπεδο διαβίωσής τους. Τα οικονομικά θέματα που αφορούν στις Ε.Δ. δεν αντιμετωπίζονται με καθαρά τεχνοκρατική αντίληψη και δεν πρέπει να εξετάζονται από την οικονομική, αλλά κυρίως από την ηθική τους διάσταση.
Η πολιτεία θα πρέπει να αποδείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον για τις Ε.Δ. και να απορρίψει νοοτροπίες και πρακτικές που υπονομεύουν τη μαχητική ισχύ και την αξιοκρατία. Μια αναδρομή στις κρίσεις των αξιωματικών των Ε.Δ. καταδεικνύει τον ευτελισμό της θεσμικής διαδικασίας και την έλλειψη σεβασμού από την πολιτεία γι΄ αυτούς που την υπηρετούν (ΚΥΣΕΑ διά περιφοράς, συνεχείς αντικαταστάσεις Αρχηγών, καρατομήσεις ηγεσιών με φανταστικά σενάρια περί πραξικοπήματος, λίστες, κ.λπ). Είναι απαραίτητο να γίνει κοινή συνείδηση, ότι οι Ε.Δ. αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες ασφάλειας και σταθερότητας της πατρίδας μας και για το λόγο αυτό η διατήρηση και ανύψωση του αξιόμαχου των Ε.Δ. προϋποθέτει την εμπέδωση του αισθήματος αξιοκρατίας και εμπιστοσύνης από τα στελέχη, στην ακολουθούμενη από την πολιτική ηγεσία διαδικασία των κρίσεων. Το ζήτημα της θητείας, αποτελεί επίσης ένα πεδίο παρεμβάσεων και εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων των εκάστοτε κυβερνώντων. Οι μειώσεις της θητείας σε συνδυασμό με την από ετών μηδενική πρόσληψη επαγγελματιών οπλιτών, έχει ως αποτέλεσμα την υποστελέχωση των μονάδων Έβρου και νήσων, θέμα που επηρεάζει την ετοιμότητα και μαχητική ικανότητα σχηματισμών πρώτης γραμμής του στρατού ξηράς. Η διάρκεια της θητείας πρέπει να καθορίζεται σε σχέση με τις υπηρεσιακές – επιχειρησιακές ανάγκες και σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να εντάσσεται σε οποιεσδήποτε μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Πρέπει όμως να επισημανθούν και οι ευθύνες της στρατιωτικής ηγεσίας σε τόσο σοβαρά θέματα επιχειρησιακής φύσεως, που πλήττουν το αξιόμαχο των Ε.Δ., όταν προτιμά την αφωνία και επιτρέπει παρεμβάσεις, προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή ενός έτους στην καρέκλα της εξουσίας.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό απ΄ όλους, ότι η διατήρηση και επαύξηση της απαιτούμενης στρατιωτικής ισχύος, δεν εξυπηρετεί απλά τα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά είναι κρίσιμη για την ίδια την εθνική μας επιβίωση. Γιατί σύμφωνα με τη θεωρία του πολιτικού ρεαλισμού όπως αυτή διατυπώθηκε από το Θουκυδίδη στο διάλογο Αθηναίων – Μηλίων το 416 π.χ. «O ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύνατος υποχωρεί, όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».
Πηγή: OnAlert
...Πιστεύετε εις τον Θεόν και εις Εμέ πιστεύετε..." (Ο Κύριος). Δεν κάνει λαθος ο Θεός ούτε η Αγία Γραφή ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησία. Όλες οι ανοησίες των αθέων, για την πίστη, την οικογένεια, τον γάμο, την εκκλησία, την ευσέβεια, και όλες οι βλακείες των απίστων, οι δήθεν εξυπνάδες των δημοσιογράφων, οι εισηγήσεις των όποιων πολιτικών, οι ατάκες των θεατρινίσκων, οι σχολιασμοί των τηλεπαρουσιαστών, οι επιθέσεις των εκκλησιομάχων, οι ύβρεις των αναρχικών, οι πλάνες των αιρετικών, οι μαγείες των μάγων, τα φόβητρα των τζιχαντιστών, τα θέλγητρα του υποκόσμου, οι φόνοι των νονών της νύχτας, ακόμη και οι ακραίοι διωγμοί και αυτού του αντιχρίστου, είναι μπροστά στον Χριστό Θεό μας βέλη νηπίων και σάλια τυφλοκωφαλάλων...Είναι ένα τίποτα. Εμείς "ελπίζομε στον ζωντανό Θεό και ομολογούμε μέσα στη θεία λειτουργία: "Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα..." μπροστά στον Οποίον και αυτός ο δαίμονας είναι ένα απειροελάχιστο σίχαμα. Ο Χριστός τελικά θα νικήσει, όπως νίκησε και τους εβραίους σταυρωτές και τους διώκτες των πρώτων αιώνων και τους αιρετικούς τόσων χρόνων και τους μαρξιστές 70 χρόνια στη Ρωσία...Τώρα θα μας έλθουν κάποιοι βουλευτές να αναιρέσουν το Ευαγγέλιο και τα όσα έχει πεί ο Πάνσοφος και παντοδύναμος Κύριος για το Μυστήριο του γάμου και το θεσμό της οικογένειας... Θα τους διαψεύσει η ίδια η ζωή, όπως έγινε και με τη γαλλική επανάσταση και τον Βολταίρο και τον Νίτσε και τον Μάρξ και τον Δαρβίνο και τον Χίτλερ...Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει, εαν δεν μετανοήσουν... "Πάν στόμα άθεον φραγήσεται εν εκείνη τη ημέρα..." Θα βάλουμε τα θεία λόγια του Μωϋσέως, των Προφητών, των Αποστόλων, του Παύλου, του Χριστού, των Πατέρων, με τα φληναφήματα των συνευδοκούντων με την ασέβεια και την ομοφυλοφιλία;.... Λέγει ο ψαλμωδός ότι "οι φλυαρίες των ανθρώπων δεν συγκρίνονται επ΄ ουδενί με τον νόμνον Σου Κύριε"...και συνεχίζει..."είδα τον ασεβή επαιρόμενον και υπερυψούμενον και μετά από λίγο τον ανεζήτησα και δεν ευρέθη ο τόπος αυτού...". Είναι φοβερό και οδυνηρό να πέσεις στα χέρια του ζωντανού Θεού...Δεν καταριόμαστε κανέναν. Μακάρι όλοι να μετανοήσουμε. Αλλά μη κάνουμε και τον έξυπνο στην Εκκλησία που είναι η Βασιλεία του Θεού και την καθοδηγεί το Πανάγιο Πνεύμα. Αυτά πρός το παρόν, γιατί έχουν πάρει όλοι σχοινί κορδόνι τώρα, με ένα μικρόφωνο στο στόμα και λένε ό,τι τους κατέβει με την αυτοπεποίθηση καρδιναλίων και την ψευδαίσθηση του φωτεινού παντογνώστη. Έλεος! Υπάρχει και το Ευαγγέλιο, ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία!!!!!
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
«Ἐκεῖνα ἐκ τῶν βιβλίων ἀποδεξώμεθα ἐν οἶς ἀρετὴν, ἐπήνεσαν καὶ πονηρίαν διέβαλον».
Μέγας Βασίλειος
Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὴν ἐκπαίδευση στὸ «Βυζάντιο», στὴν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ῥώμης-Κωνσταντινουπόλεως, τὴν εἶχε ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία.
Δάσκαλοι ἦταν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, κληρικοὶ καὶ ὡς σχολεῖα χρησιμοποιοῦσαν κυρίως εἰδικοὺς χώρους στὸν περίβολο τῶν ἐκκλησιῶν, νάρθηκες ἢ τὰ μοναστήρια.
(Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Γένους οἱ ἴδιοι χῶροι, ὀνομάστηκαν «Κρυφὰ Σχολειά»).
Εἰδικὰ γιὰ τὰ μοναστήρια, μιᾶς καὶ ὁ πόλεμος ἐναντίον τους θὰ ἐνταθεῖ τὰ ἑπόμενα χρόνια ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιομάχους προοδομανεῖς, γιατί εἶναι τὰ «προπύργια τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Φ. Κουκουλὲς σημείωνε: «Τὰ μοναστήρια ἦταν κέντρα μεγάλης πνευματικῆς ἐργασίας. Ἐν αὐτοῖς οἱ μοναχοὶ ἀδιάσπαστον τὸν μετὰ τοῦ παρελθόντος σύνδεσμου τηροῦντες, ἐκαλλιέργουν τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, μεταλαμπαδεύοντες ὡς συγγραφεῖς ἢ καὶ διδάσκαλοι τὸν ἑλληνικὸν πολιτισμὸν εἰς τοὺς συγχρόνους. Ἐκ τῶν περιβόλων τῶν μονῶν, ὡς ἀπὸ κοιλίας δουρείου ἵππου, τὴν ἑλληνικὴν παιδείαν διδαχθέντες καὶ εἰς τὰ νάματα τῆς χριστιανικῆς...
ἀρετῆς λουσθέντες ἐξεπήδησαν ἄνδρες, οἵτινες στύλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους ἠμῶν ἐγένοντο». Ὁ περίφημος Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μιχαὴλ Ἀκομινάτος ὀνομάζει τὰ μοναστήρια τῆς ἐποχῆς τοῦ «φιλοσοφικὰ φροντιστήρια», ὁ δὲ Παπαρρηγόπουλος «τὰ ἀσφαλέστερα καταγώγια τῶν γραμμάτων, τῶν τεχνῶν καὶ τῶν ἐπιστημῶν».
Στὰ χωριά μας οἱ γεροντότεροι ἀκόμη ἀποκαλοῦν τὰ μοναστήρια «μαναστήρια». Στὰ «ἠρωϊκὰ διηγήματα» τοῦ Χρ. Χρυστοβασίλη (1861-1937), τοῦ «ἁρματολοῦ τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων» ὅπως ὀνομάστηκε, διαβάζουμε γιὰ τὴν τελευταία παραγγελιὰ τοῦ γερο Κλέφτη, Ἀητόγιαννου, στὰ παλληκάρια του: «Ἔχω κι ἄλλο ἕνα νὰ ἂς πῶ καὶ νὰ σᾶς παρακαλέσω. Νὰ βοηθᾶτε τὰ μαναστήρια ὅσο μπορεῖτε! Χωρὶς αὐτὰ τὰ μαναστήρια δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει ἡ Κλεφτουριὰ ποὺ λευτέρωσε τὴν Ἑλλάδα! Νὰ κόβετε ἀπὸ τὴν χαψιά σας καὶ νὰ δίνετε στὰ μαναστήρια. Δὲν ἔχω τίποτε ἄλλο νὰ σᾶς πῶ. Σχωρᾶτε μὲ κι ὁ Θεὸς σχωρέσ’ σά!». (ἔκδ. «ΡΟΕΣ», σελ. 223). Ἂς προσεχθεῖ τὸ "μαναστήρια". Γιὰ τὸ λαὸ ἦταν ἡ «μάνα» του τὸ μοναστήρι, ἡ τροφὸς καὶ ἡ παρηγοριά του.
Καὶ εἶναι πολὺ ἄδικη ἡ κατηγορία ὅτι τὸ μοναχικὸ πνεῦμα ἦταν κατὰ τῶν κλασσικῶν σπουδῶν «Εἰς τὸ Βυζάντιον οὐδέποτε εἰσβέσθη τελείως ἡ ἀρχαία παράδοσις» καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ «αἰὼν τοῦ ἀνθρωπισμοῦ δὲν ἠδύνατο νὰ ἀναλάμψη ἐκεῖ ὁμοίως ὡς ἐν τῇ Δύσει. Ἡ πρὸς τὴν ἀρχαιότητα σχέσεις κατὰ τὴν πολιτικὴν καὶ λογοτεχνικὴν ἔποψιν, διετηρήθη πάντοτε» γράφει ὁ σπουδαῖος Κρουμβάχερ. (Γ. Τσαμπή, «Ἡ παιδεία στὸ χριστιανικὸ Βυζάντιο», ἔκδ. «Γρηγόρη», σελ. 71).
Δὲν ὑπῆρχε ἀναγέννηση στὴν Ἀνατολή, γιατί οὐδέποτε πέθανε τὸ ἀρχαῖο ἀθάνατο πνεῦμα.
Στὰ μοναστήρια ἔγινε ἡ ἀντιγραφὴ καὶ ἡ διάσωση τῶν θησαυρῶν τῆς κλασσικῆς γραμματείας καὶ ἂν δὲν φρόντιζαν οἱ ἀνώνυμα ταχυγράφοι καὶ καλλιγράφοι ταπεινοὶ μοναχοὶ γι’ αὐτό, πολὺ λίγα ἔργα θὰ ἔβρισκαν οἱ βάρβαρες ὀρδὲς τῶν Σταυροφόρων νὰ κατακλέψουν.
Καὶ ἂς μὴν λησμονοῦμε ὅτι ἀπὸ τὰ μοναστήρια, τὸν μοναχισμὸ ξεπήδησαν οἱ «στύλοι τῆς Ὀρθοδοξίας», οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ σημαντικότερη «παιδευτικοὶ» συνεισφορὰ τῶν μοναστηριῶν. Τὸ ὅτι στάθηκαν καὶ στέκονται «ἐργαστήριο ἁγιότητος».
«Ἡ λογοκρατούμενη ἐποχή μας, ἡ δώσασα "βιβλίον ἀποστασίου” εἰς τὴν μυστικὴν ζωήν, θέλει νὰ βλέπη εἰς τοὺς "Τρεῖς Ἱεράρχας" τοὺς ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων, τοὺς ἐραστᾶς τῆς κλασσικῆς σοφίας, τοὺς συνδυάσαντας ἢ συμφιλιώσαντας τὸν Χριστιανισμὸν μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα.
Καὶ ναὶ μὲν ἡ κλασσικὴ τους παιδεία εἶναι σημαντικωτάτη. Καὶ ὁ ἑλληνικὸς λόγος, ὁλολαμπῆς ἀπὸ τὰς ἀστραπᾶς τῆς μεγαλοφυΐας των, ἀκτινοβολεῖ εἰς τὰ συγγράμματά των.
Ἐκεῖνο ὅμως, ποὺ τοὺς καθιστὰ "τρεῖς μεγίστους φωστήρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος", δὲν εἶναι τὰ γράμματα, ἀλλὰ ἡ ἁγιότης των. Αὐτή, ποὺ ἐλάμπρυνε τὸν ἑλληνικὸν λόγον. Καὶ ἀπὸ διανοητικὸν τὸν μετουσίωσεν εἰς πνευματικὸν διὸ καὶ θέλγοντα τὰς καρδίας τῶν πιστευόντων.
Καὶ πρέπει νὰ εἴπωμεν ἀμέσως, ὅτι χωρὶς τὴν ἁγιότητα τῆς ψυχῆς, δὲν θὰ ἤσαν παρὰ φιλόσοφοι ἢ θεολογοῦντες, ἀνίκανοι νὰ ἀνέλθουν εἰς τὰς κορυφᾶς τῆς "γνώσεως", ὅπου ἔφθασαν. Καὶ ἡ θεολογία των, δὲν θὰ διετήρει μέχρι σήμερον τὸ κύρος της, ἐὰν δὲν κατηυγάζετο ἀπὸ τὰς ἀκτίνας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀκριβῶς διὰ τοῦτο, ὁ μὲν εἰς ὀνομάζεται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας Θεολόγος. Ὁ δὲ ἕτερος ἀναγνωρίζεται Οὐρανοφάντωρ. Καὶ εἰς τὸν τρίτον, ἀποδίδεται ὁ τίτλος τοῦ Χρυσοστόμου. Ὀνόματα μεγάλα, μοναδικά, ἀνεπανάληπτα».
Εἶναι λόγια τοῦ μακαριστοῦ ἁγιορείτη μοναχοῦ Θεοκλήτου τοῦ Διονυσιάτου, ἀπὸ ἄρθρο του, στὸ πιὸ ἰσχυρὸ σήμερα ἀμυντήριο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ἐφ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1969. (ἔτος Θ’, ἀρ. φύλλου 96, 20/1/1969). «Μετάληψις ἁγιότητος» εἶναι, κατὰ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο, ὁ σκοπὸς τῆς Παιδείας, ποὺ σήμερα κατάντησε... μετάδοσις ἀγριότητος.
Σήμερα ποὺ τὰ πάλαι ποτὲ σχολεῖα τῶν ἱερῶν γραμμάτων – τὰ ἔλεγαν ἔτσι διότι τὰ βιβλία ποὺ χρησιμοποιοῦνταν ἦταν ἐκκλησιαστικὰ – μεταβλήθηκαν σὲ «καταγώγια» καὶ θεραπαινίδες τῶν ἄθεων, ὄχι γραμμάτων, ἀλλά... κομμάτων, ὀφείλει ἡ Ἐκκλησία, οἱ ταγοί της, νὰ ἀνατρέξουν σὲ ἀνοδικὲς ἀποφάσεις ποὺ ὑπομιμνήσουν: «Ἕκαστον ἐπίσκοπον ἐν τῇ αὐτοῦ παροικία φροντίδα καὶ δαπάνην τὴν δυναμένην ποιεῖν, ὥστε τὰ θεία καὶ ἱερὰ γράμματα διδάσκεσθαι». Κάθε Μητροπολίτης «ἐν τὴ αὐτοῦ παροικία» νὰ φροντίσει γιὰ τὴν σύσταση σχολείου (Δημοτικοῦ, Γυμνασίου, Λυκείου), στὸ ὁποῖο θὰ διδάσκονται τὰ «γερὰ» ἑλληνικὰ γράμματα.
Καὶ μὴν πάει τὸ μυαλὸ κάποιου ὅτι θὰ εἶναι σχολεῖο γιὰ θεολόγους καὶ παπάδες. Ὄχι. Μὲ τὴν λέξη «γερὰ» ἐννοῶ τὰ ἀριστουργήματα τῆς ἀρχαίας «θύραθεν» Παιδείας, τὰ ἄνθη εὐωδίας τῶν Πατέρων καὶ τὰ τιμαλφῆ τῶν νεοτέρων στὴν ἀρτιμελῆ βέβαια γλώσσα καὶ ὄχι στὴν ἀνάπηρη μονοτονικὴ γραφή.
Μόνον ἐθελόδουλοι καὶ συνοδοιπόροι δὲν βλέπουν ποὺ ὁδηγοῦν, οἱ νεοταξικοὶ σαλταδόροι, τὴν δύσμοιρη Παιδεία μας. Ἂν συνεχιστεῖ ἡ παροῦσα ἑλληνοκτόνος παιδαγωγία, τὰ δημόσια σχολεῖα, σὲ λίγα χρόνια θὰ ὁμοιάζουν μὲ τοὺς καταυλισμοὺς λαθρομεταναστῶν. Ἡ πατρίδα μας, «οὐδὲν τῆς ὁποίας εἶναι γλυκύτερον» (Χρυσόστομος), «ἡ κοινὴ μήτηρ πάντων» (Βασίλειος) ἀπειλεῖται μὲ ἱστορικὴ εὐιθανασία,. Ἂς κοάζουν οἱ ἐπαγγελματίες ἀντιρατσιστές, ἐξωνημένα παπαγαλάκια εἶναι οἱ περισσότεροι. Ἂς κοάζουν...
Ἡ ἔσχατη λύση, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ Ἑλλάδα στοὺς καιροὺς τοὺς ὕστατους, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι τὰ σχολειὰ τῆς ἑλληνοσώτειρας Ἐκκλησίας μας. (Οἱ Μητροπόλεις -κι ἂν δὲν μποροῦν κάποιοι ἐπίσκοποι ποὺ παραδίδουν τὸν σταυρὸ εἰς χείρας ἀνόμων ποὺ ὑπογράφουν, μὲ χέρια καὶ ποδάρια σύμφωνα ἀσελγείας- καὶ τὰ μαναστήρια νὰ ἀναστήσουν τὶς Μεγάλες τοῦ Γένους σχολές).
Στὰ σχολεῖα τῆς Ῥωμηοσύνης, αὐτὰ ποὺ θὰ ἱδρύσει ἡ Ἐκκλησία, θὰ ὑπάρχει ἐπιλογὴ τῶν δασκάλων. «Τοῦτο διδασκάλου ἀρίστου τὸ δι’ ἑαυτοῦ παιδεύειν ἃ λέγει». Στὰ χρόνια τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Γένους τῶν «Ἑλλήνων οἱ Κοινότητες», διάλεγαν ὡς δασκάλους, τοὺς ἀρίστους. Τὸ «διδακτορικὸ» ποὺ μετροῦσε, ἦταν ἡ πίστη καὶ ἡ φιλοπατρία.
Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ «φκειάσει», ἡ Ἐκκλησία, «σχολειὰ νὰ γιομίζη ὁ μαθητὴς προκοπὴ κι ἀρετή... καὶ ὄχι ἄξιούς της ἀπιστίας καὶ παραλυσίας». (Μακρυγιάννης).
Ἐσχάτη ὥρα ἐστί...
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Η προσάραξη του τουρκικού φορτηγού πλοίου "Figen Akat " στα Ίμια, το βράδυ της 25ης Δεκεμβρίου 1995, ήταν η ευκαιρία για τους Τούρκους να δημοσιοποιήσουν τη νέα τους θεωρία περί «γκρίζων ζωνών» και να ισχυροποιήσουν τη θέση τους για την ανατροπή του status quo στο Αιγαίο.
Άρχισαν με τη λακωνική Ρηματική Διακοίνωση, της 29ης Δεκεμβρίου 1995, που έστειλαν στην Ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα: «Οι βραχονησίδες Ίμια (Kardak rocks ) αποτελούν εσωτερικό τμήμα της τουρκικής επικράτειας και είναι εγγεγραμμένες στο κτηματολόγιο της Νομαρχίας Αλικαρνασσού (Bodrum ), της επαρχίας Μούγλας (Mugla ), του χωριού Καράκαγια (Karakaya ).
Τα Ίμια ήταν, η αφορμή και η αρχή.
Το Μάιο του 1996, εκδόθηκε το Εγχειρίδιο της Στρατιωτικής Ακαδημίας της Άγκυρας. Στο κεφάλαιο των συμπερασμάτων (σελ.123-137) με τίτλο : «Τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου, γεωγραφική - ιστορική – νομική ανασκόπηση και εισηγήσεις πολιτικής- EGE ADA, ADACIK VE KAYALIKLARININ, COGRAFI – TARIHI - HUKUKI DURUMU VE UYGULANAN POLITIKALAR», γίνεται αναφορά μεταξύ άλλων …στην επεκτατική πολιτική των Ελλήνων, που τις περισσότερες φορές χωρίς πόλεμο αλλά με τετελεσμένα γεγονότα επεκτείνουν τα εδάφη της Ελλάδας…Όπως φάνηκε και με την κρίση των βραχονησίδων Kardak (Ίμια) στις αρχές του 1996, που έφερε στην επιφάνεια την ύπαρξη αμφισβητούμενων νησιών νησιδίων και βραχονησίδων, η Ελλάδα έκτος από τα νησιά και τις παρακείμενες νησίδες που της δόθηκαν στο Αιγαίο με τις συμφωνίες της Λοζάνης και Παρισιού, ισχυρίζεται ότι έχει δικαίωμα και στα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται υπό την κυριαρχία της Τουρκιάς... Η Τουρκία σημείωσε τακτική νίκη στην κρίση των βραχονησίδων Kardak …
Αντίγραφο αυτού του κεφαλαίου, με μορφή «Μνημονίου» το κατέθεσαν και στην ΕΕ.
Είχε προηγηθεί, στο Βουκουρέστι στις 29 Απριλίου 1996, η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Πάγκαλου και Γκιονενσάι όπου οι Τούρκοι διατύπωσαν προφορικά αυτές τις απόψεις τους.
Την ίδια χρονιά, εκδόθηκε για τις ανάγκες της Δημόσιας εκπαίδευσης το βιβλίο τουρκικής ιστορίας ( ISBN 9944250177) «Τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο – Ege Denizinde Turk Haklari» του Μεχμέτ Σακά. Στη σελίδα 19 γράφει: « Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή ».
Το Μάιο του 1999, ο Τούρκος πρόεδρος δήλωσε ότι «Στο Αιγαίο υπάρχουν 150 ακατοίκητοι βράχοι και σχηματισμοί που δεν αναφέρονται σε ποιον ανήκουν» .
Το 2004, από τους καθηγητές Sertac Baseren και Ali Kouroumahmout του Πανεπιστήμιου της Άγκυρας (έδρα Διεθνούς Εθιμικού Δικαίου) εκπονήθηκε μελέτη με τίτλο «Οι γκρίζες περιοχές στο Αιγαίο, τα ξεχασμένα τουρκικά νησιά».
Το Φεβρουάριο του 2005, το τουρκικό περιοδικό AKSIYON, ανέφερε ονομαστικά 150 νησιά του Αιγαίου τα οποία διεκδικεί η Τουρκία, κάνοντας την πρόβλεψη ότι σε περίπτωση προσφυγής, το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο της Χάγης θα δικαιώσει την Τουρκία έχοντας ως δεδικασμένο σχετική απόφαση του (Απρίλιος 2001) σε διένεξη για βραχονησίδες μεταξύ Υεμένης και Ερυθραίας.
Τον Ιούνιο του 2005, στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας, εγκρίθηκε το λεγόμενο «έγγραφο πολιτικής ασφαλείας» σύμφωνα με το οποίο 150 βραχονησίδες του Αιγαίου χαρακτηρίζονται «ως απροσδιόριστης κυριότητας».
Τον Απρίλιο του 2006, στην ιστοσελίδα της πρεσβείας της Τουρκιάς στην Ουάσιγκτον, αναρτήθηκε χάρτης μέρους του Αιγαίου όπου οι βραχονησίδες Ίμια με την τουρκική ονομασία Kardak, βρίσκονται εντός της τουρκικής επικράτειας.
Τον Ιανουάριο του 2008, στην τουρκική εφημερίδα ΑΚS ΑΜ (28-1-2008), δημοσιεύτηκε χάρτης του Αιγαίου με «απροσδιόριστα», σημειούμενα με κίτρινο χρώμα, χωρικά ύδατα.
Ο Ümit Özdağ, στενός φίλος του Ρ.Τ.Ερντογάν, καθηγητής πολιτικών επιστημών και πρόεδρος του τουρκικού Ινστιτούτου «21.Yuzyil Turkiye Enstitusu », το οποίο θεωρείται ως επίσημο think tank της τουρκικής κυβέρνησης, με άρθρα του στις 4 Φεβρουαρίου 2014 και 27 Μαρτίου 2015, προσδιορίζοντας το τι πρέπει να κάνει η Τουρκία σε ότι αφορά το Αιγαίο ξεκαθάριζε ότι : "Θα προχωρήσει άμεσα στην διεκδίκηση των απολεσθέντων 16 νησιών του Αιγαίου τα οποία βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή".
Το Μάρτιο του 2015, ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, Ισμέτ Γιλμάζ, με ομιλία του στη Βουλή αμφισβήτησε την κυριαρχία 16 ελληνικών νησιών στο Αιγαίο. Όταν ένας βουλευτής τον ρώτησε αν ο τουρκικός Στρατός έχει αναστείλει τις ναυτικές περιπολίες στα 16 νησιά που αμφισβητεί η Τουρκία, δεδομένης της συνεχούς παρουσίας ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών στον αέρα και πολεμικών πλοίων στη θάλασσα, ο Ισμέτ Γιλμάζ απάντησε ότι «η Τουρκία δεν έχει σταματήσει τις εδαφικές διεκδικήσεις της στα νησιά αυτά», υποστηρίζοντας πως «έμειναν εκτός του πεδίου εφαρμογής των συνθηκών με τις οποίες δόθηκαν στην Ελλάδα σύμφωνα με τις Συνθήκες της Λωζάννης του 1923 και των Παρισίων του 1947.
Είκοσι χρόνια μετά τα Ίμια, οι Τούρκοι συνεχίζουν….
Στις 16 Ιανουαρίου 2016, η εφημερίδα Yeni Çağ δημοσίευσε άρθρο γνώμης του Ahmet Takan με τίτλο "Η Ελλάδα έβαλε στο μάτι ένα ακόμα νησί μας …" με αφορμή την ελληνική αντίδραση για την πτήση του τουρκικού ελικοπτέρου πάνω από την Ζουράφα, στις 13 Ιανουαρίου 2016, και ανέφερε :
"Η Ελλάδα κατέλαβε ...τουρκικά νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Κατατεμαχιζόμαστε. Η Ελλάδα προετοιμάζεται να καταλάβει την τουρκική νήσο Ζουράφα (Ζürafa).Το νησί Ζουράφα, ανήκει (sic) στην Τουρκική Δημοκρατία. Πρόκειται για νησί στο μέγεθος της Χάλκης, που βρίσκεται κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Γεωγραφικά, η Ζουράφα βρίσκεται 5.5 μίλια (sic) δυτικά ανατολικά της Σαμοθράκης, μεταξύ του δήμου Ενέζ (Εnez) της Ανδριανούπολης και της Ίμβρου''.
Το θέμα όμως, για τη Ζουράφα ή Λαδόξερα δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά κάτι που οι Τούρκοι το συντηρούν μαζί με εκατοντάδες άλλα νησιά του Αιγαίου, εδώ και είκοσι χρόνια.
Στην παράγραφο 2 (δ) του κεφαλαίου «Τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου, γεωγραφική - ιστορική – νομική ανασκόπηση και εισηγήσεις πολιτικής», του Εγχειριδίου της Στρατιωτικής Ακαδημίας της Άγκυρας (MAYIS 1996), υπάρχει ειδική αναφορά για τη Ζουράφα … «Νομικά συνεχίζεται η τουρκική κυριαρχία στα νησιά – που δεν περιλαμβάνονται σε όσα δόθηκαν στην Ελλάδα με το άρθρο 12 της Συνθήκης της Λοζάνης – όπως τα νησιά Ζουράφα, Σάνταρμο, Οινούσσες, Πασά, Βάτος, Φούρνοι και τα νησιά και νησίδες που βρίσκονται γύρω από την Κρήτη, όπως Sergisti, Sigri, Tokmakia, Kasonisi… »
Από το 2002 μέχρι σήμερα, εκτός από την πρόσφατη πρόκληση με το τούρκικο ελικόπτερο, έχουν καταγραφεί περισσότερα από δέκα περιστατικά τουρκικών προκλήσεων, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων στη θαλάσσια περιοχή της Ζουράφας, από τουρκικές ακταιωρούς, τουρκικά υδρογραφικά και ερευνητικά σκάφη.
Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε ;
Εδώ, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Γιατί έτσι, με τη μακρόχρονη αδιαφορία μας, στους μεν Τούρκους δίνουμε το δικαίωμα να αποθρασύνονται, στους δε άλλους και μάλιστα τους εταίρους μας, να πιστεύουν ότι στο Αιγαίο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ή αν υπάρχει, ότι αυτό το δημιουργούν οι Έλληνες.
Αλεξανδρούπολη Ιανουάριος 2016
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Στο συγγραφικό έργο των Τριών Ιεραρχών ανιχνεύουμε εικόνες που παραπέμπουν στην άθληση και στην καλλιέργεια ασκητικής νοοτροπίας. Οι λέξεις άσκηση-ασκητισμός έχουν συνδεθεί με την πορεία και τη ζωή της Εκκλησίας. Συναρτώνται με την αφοσίωση σε ένα έργο και αποτελούν παράγοντα ισορροπίας, όχι τρόπο στέρησης αγαθών. Με τον τρόπο και τη στάση ζωής τους οι Τρείς Ιεράρχες μας δίδαξαν για την τήρηση του μέτρου και την αποφυγή υπερβολών.
Επεσήμαναν ότι οι παράμετροι της άσκησης απαιτούν κατάλληλη προσαρμογή στις δυνατότητες των ασκουμένων, προτρέποντας παράλληλα στην αξιοποίηση της παρούσας στιγμής, δηλαδή στη αξιοποίηση των συνθηκών που συντρέχουν τη στιγμή της άσκησης, «Καιρός επιτηδειότατος ημίν ο παρών» αναφέρει στο προοίμιο των όρων κατά πλάτος ο Μέγας Βασίλειος. Παράλληλα τονίζουν και την αξία του αναστοχασμού για τον προγραμματισμό των επόμενων βημάτων της άσκησης.
Οι αγώνες της αρχαίας Ελλάδας είχαν σκοπό την σωματική άσκηση αλλά παράλληλα στόχευαν και στην ηθική και πνευματική καλλιέργεια.[1] Επιπρόσθετα είχαν και νόημα θρησκευτικό, αφού συνήθως αφιερώνονταν στους Θεούς και Ήρωες. Στην έναρξη και στη λήξη τους γίνονταν θρησκευτικές τελετές, ενώ τα έπαθλα συνήθως αποτελούνταν από κλαδιά ιερών φυτών.[2] Οι περισσότερο γνωστοί αρχαίοι αγώνες ήταν: οι Ολυμπιακοί, τα Πύθια, τα Νέμεα, τα Ίσθμια. Στα είδη των επάθλων στους αρχαίους αγώνες αναφέρεται ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αντιπαραβάλλοντας τα έπαθλα αυτά με τα δώρα του Θεού.[3]
Αρχικά οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τρείς Ιεράρχες, κράτησαν επιφυλακτική στάση απέναντι στους αθλητικούς αγώνες, διότι θεώρησαν ότι η τέλεσή τους παρέπεμπε στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Ζήτησαν την αποσύνδεσή τους από τις λατρευτικές τελετές και όταν παρατηρούσαν υπερβολές, προέβαιναν σε αυστηρές συστάσεις προς τους πιστούς. Ζητούσαν προσαρμογή στις νέες συνθήκες και σεβασμό των ιερών χώρων, όπως στην περίπτωση του Ιερού Χρυσοστόμου, που ζήτησε περισσότερη υπευθυνότητα από τους πιστούς, όταν αυτοί προτίμησαν να παρακολουθήσουν ιπποδρομίες και θέατρα σε ώρα θείας λειτουργίας.[4] Έλεγξε την άκαιρη και μη προσαρμοσμένη στις περιστάσεις επιλογή, δεν μίλησε για απόρριψη της διασκέδασης. Αυτό προκύπτει άλλωστε και από το σύνολο του έργου του. Στον Κατηχητικό του Λόγο που κλείνει τη Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως προτρέπει: «Ει τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.…. Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε˙…»
Η παράδοση των αρχαίων αγώνων ανιχνεύεται σε Χριστιανικές εορτές κυρίως της Άνοιξης και του Καλοκαιριού, στο περιεχόμενο των οποίων εντάχθηκαν και αγωνίσματα ευγενούς άμιλλας [π.χ. Εορτή του Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Τριάδος..].
Στο συγγραφικό έργο των Τριών Ιεραρχών λέξεις που παραπέμπουν στη διαδικασία της άσκησης, είναι λέξεις και φράσεις όπως: κανόνες, άθλησις, παίδευσις, όροι, αγωγή, πώς δει είναι, πώς δει κοσμείσθαι, αλλά και λέξεις που περιγράφουν τη δεοντολογία της ακήσεως: εγκράτεια, αποταγή, νηστεία κ.ά..
Προκειμένου να γίνει κατανοητό το νόημα των λόγων τους και αποδεκτό από το ευρύ κοινό, αξιοποιούσαν εμπειρίες και εικόνες από τις συνθήκες και τους τρόπους άθλησης της αρχαίας εποχής, αλλά και σύγχρονες της εποχή τους. Ο Μέγας Βασίλειος, για παράδειγμα, δανειζόταν και εικόνες από τη στρατιωτική ζωή, προκειμένου να τονίσει την αναγκαιότητα εστίασης σε ένα στόχο. Παράλληλα τόνιζε την αξία της στρατηγικής και την αναγκαία παράμετρο της πειθαρχίας.[5]
Παρέθεταν με λόγο πειστικό τα επιχειρήματά τους και εναρμόνιζαν τη θεωρητική γνώση με την πρακτική εφαρμογή. Η παράμετρος αυτή εξηγεί το γεγονός ότι τις ομιλίες τους παρακολουθούσαν ακροατές όλων των μορφωτικών επιπέδων. Πολλά από τα έργα τους αποτελούν απαντήσεις σε ερωτήματα που υπέβαλε το ακροατήριο. Το γεγονός αυτό συντελούσε στην αμεσότητα και παραστατικότητα του λόγου τους.[6]
Στα συγγράμματά τους τονίζουν την αξία της ομαδικότητας και συμμετοχικότητας στον αγώνα. Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος με αγωνία επεσήμαινε την αξία της αλληλεγγύης, ταυτίζοντας το προσωπικό συμφέρον με το συμφέρον του πλησίον. «Τότε γαρ μεριμνήσεις τα σα, όταν τα σα ζητής εν τω του πλησίον συμφέροντι.»[7] Με αυστηρότερο τρόπο εστιάζει στην αξία της ομόνοιας και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επισημαίνοντας τις συνέπειες που προκύπτουν από την απουσία της: «…α κατά αλλήλων επινοούμεν, κατά πάντων έχουσι…»[8] και θεμελιώνει το επιχείρημά του στα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Μηδείς τα εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρω έκαστος.»[9]
Πράγματικά είναι παράλογο να ζητούμε αποτελεσματικότητα σε ομαδικούς αγώνες, εάν οι αθλητές δεν εναρμονίζουν την ατομική προσπάθεια με την δύναμη του συνόλου.
Παραδείγματα συλλογικότητας διαφαίνονται σε όλα τα έργα τους και είναι χαρακτηριστικό ότι γνώριζε ο ένας τα κείμενα του άλλου, παραπέμποντας αναλόγως τους αναγνώστες. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μιλώντας για τις προδιαγραφές της ασκητικής ζωής, παρέπεμπε στα έργα του Μεγάλου Βασιλείου επισημαίνοντας στην πράξη την αξία της αλληλοσυμπλήρωσης.
Σχετικά με την ομαδική άσκηση επισημαίνεται και η ευθύνη που αναλαμβάνει ο επίκεφαλής, ο οποίος οφείλει ισομερές ενδιαφέρον και διαρκή μέριμνα για όλα τα μέλη, εικόνα που παραπέμπει στον προπονητή μίας ομάδος.
Συνδύαζαν τις ηλικιακές φάσεις με στάδια και τόνιζαν ότι κάθε στάδιο έχει διαφορετικές ποιοτικές προδιαγραφές, τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Τους όρους και τους κανονισμούς της ασκήσεως καθόριζαν με λεπτομερείς αναφορές, όπως προκύπτει από τα έργα του Μεγάλου Βασιλείου «Όροι κατά πλάτος», «Όροι κατ’ επιτομήν», «Ασκητικός Λόγος», «Λόγος εις την υποτύπωσιν της ασκήσεως», καθώς και από τις «Ασκητικές Πραγματείες» του Ιωάννου Χρυσοστόμου.
Ο αγώνας για τους Τρεις Ιεράρχες αποτελούσε στάση ζωής και αυτό αποτυπώνεται στο έργο τους. Αντλούσαν παραδείγματα από την διαδικασία των αγωνισμάτων και θύμιζαν τους λόγους του Αποστόλου Παύλου: «ἐὰν δὲ καὶἀθλῇ τις οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ»[10]
Οι λέξεις αγώνας και αγωνία περιγράφουν σχήμα που δεν έχει γωνίες, όπως είναι ο κύκλος. Κυκλικού σχήματος ήταν και οι αγωνιστικοί χώροι. Ο συμβολισμός του κυκλικού σχήματος αξιοποιήθηκε με ποικίλους τρόπους στα αρχαία αλλά και στα νεότερα χρόνια.[11] Το κυκλικό σχήμα των αγωνιστικών χώρων ενδεχομένως υπενθύμιζαν και τα έπαθλα των στεφάνων που απονέμονταν στους αθλητές.[12]
Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος εστιάζει στις δυσκολίες και στα εμπόδια αλλά θυμίζει και τις νίκες που συνδέονται με τους αγώνες. Επιπλέον διευκρινίζει ότι αυτός που βρίσκεται σε αγωνία, δηλαδή σε περιοχή άθλησης, επιβάλλεται να είναι νηφάλιος, ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των αθλημάτων. «Ο γαρ αγωνιών νήφει»[13]
Στη δεοντολογία της αθλήσεως αναφέρεται και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος,[14] επισημαίνοντας παράλληλα ότι ορόσημο για τον αγώνα των Χριστιανών αποτελεί η θυσία του Χριστού.
Στο έργο του αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου αξιοποιούνται εικόνες από το άθλημα της πάλης, ώστε να περιγραφεί η νίκη του Χριστού επί του θανάτου: «Καθάπερ τις αθλητής γενναίος, όταν επί μετεώρω τον ανταγωνιστήν άρας και καταρράξας, λαμπροτέραν αποφαίνει την νίκην., ούτω και ο Χριστός….»[15] Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μάλιστα αποκωδικοποιεί και ορισμένα από τα μυστικά του αθλήματος της πάλης: Το γεγονός ότι ο αθλητής βρίσκεται στο έδαφος, δε σημαίνει πάντα ότι ηττήθηκε, αλλά ενδέχεται η θέση αυτή να αποτελεί μέρος της στρατηγικής του, ώστε να κάνει τη σωστή κίνηση και να «προσγειώσει» τον αντίπαλο.[16]
Στο στάδιο δεν επιτρέπεται ν' αγωνίζεται κανένας παραβλέποντας τους κανονισμούς. Διαφορετικά θα τον αποδοκιμάσουν με φωνές και θα χάσει τη νίκη ο εκβιαστής στην πάλη ή ο αγωνιζόμενος σε κάτι άλλο παράνομα και αντίθετα προς τους ορισμένους κανονισμούς του αγωνίσματος, έστω κι αν είναι γενναιότατος και τεχνικότατος.[17]
Στα έργα του Μ. βασιλείου απαντώνται συχνά όροι της φυσιολογίας, διότι είχε σπουδάσει και Ιατρική, ενώ κάνει λόγο για την καθοριστική στήριξη που πρόσφεραν στους αθλητές και αλείπτες.
Η συνέπεια στο στόχο δημιουργεί προϋποθέσεις νίκης και για το λόγο αυτόν οι Τρεις Ιεράρχες τονίζουν την σημασία της προγύμνασης.[18] Προγύμναση απαιτείται και για την κατανόηση των κειμένων της Αγίας Γραφής. Ο Μέγας Βασίλειος υπενθυμίζει το παράδειγμα του Μωυσή, που αρχικά προγυμνάστηκε στις επιστήμες των Αιγυπτίων και κατόπιν, ήταν σε θέση να κατανοήσει το λόγο του Θεού.[19]
Στα κείμενα του Μεγάλου Βασιλείου περιγράφονται τρόποι προγύμνασης των αρχαίων αθλητών προκειμένου να λάβουν μέρος στους αγώνες. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Παράδειγμα ὁ χειροδύναμος ἀθλητὴς Πολυδάμας, ποὺ πρὶν κατεβεῖ στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες, ἀναχαίτιζε καταμεσὶς τοῦ δρόμου τὰἅρματα ποὺἔτρεχαν καὶ μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο δυνάμωνε τοὺς μῦς του. Ἐπίσης ὁ Μίλων ὁ Κροτωνιάτης δὲν μετατοπιζόταν ἔξω ἀπὸ τὸἀλειμμένο σκουτάρι κι ἀντιστεκόταν στὸ σπρώξιμο ὅπως τὰ κολλημένα μὲ μολύβι ἀγάλματα. Μ᾿ἕνα λόγο, γυμνάζονταν γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμοι στὰἀγωνίσματά τους.»[20]
Προκειμένου να περιγραφεί το βάρος των βιοτικών αναγκών, αξιοποιούνται εικόνες από το άθλημα της άρσης βαρών.[21]
Εκτός αυτού ο Μέγας Βασίλειος διευκρινίζει την ανάγκη να υπάρχει συμβατότητα ανάμεσα στον τρόπο προπόνησης και στο άθλημα. Επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Στοὺς γυμναστικοὺς ἀγῶνες καὶ στοὺς μουσικοὺς ἐπίσης διαγωνισμούς, ὅποιος λαβαίνει μέρος, ἔχει ὑπόψη του τὸἀντίστοιχο στεφάνι. Ὅποιος ἀθλεῖται στὴν πάλη ἥ στὸ παγκράτιο, δὲν χάνει τὸν καιρό του νὰ παίζει κιθάρα ἥ αὐλό.»[22]
Προκειμένου ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος να μιλήσει για τη χαλιναγώγηση των παθών, δανείζεται εικόνες από τις ιπποδρομίες,[23] ενώ την εικόνα του Ηνιόχου αξιοποιεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για να τονίσει την αξία της αυτογνωσίας και αυτοσυγκράτησης. Τις θεωρεί προαπαιτούμενες παραμέτρους προκειμένου να αναλάβει θέση ευθύνης.[24]
Ο δρόμος είναι μία από τις συμβολικές εικόνες, που συνδέονται με την πορεία μας στη ζωή και την εικόνα αυτή αξιοποιούν στα έργα τους οι Τρεις Ιεράρχες. Δεν είναι ένας ούτε μοναδικός, όπως άλλωστε και οι πραγματικοί δρόμοι. Μόνο που οι πνευματικοί δρόμοι, επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, έχουν συγκεκριμένους περιορισμούς και διαφορετικές προδιαγραφές από αυτές των συμβατικών. Οδηγούν στη σωστή αποτίμηση των ανθρωπίνων υποθέσεων, χωρίς να τις υπερτιμούν, ούτε να τις υποτιμούν.
Η εικόνα του δρομέα που είναι ανάγκη να είναι απαλλαγμένος από επιβαρύνσεις και εξαρτήσεις, ώστε να κινείται με μεγαλύτερη ελευθερία, αξιοποιείται για να περιγράψει τον αγωνιστή στα ζητήματα της πίστεως. Μάλιστα ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος εστιάζει σε δύο τρόπους προετοιμασίας:
i. απαλλαγή από τα βάρη και τις ποικίλες δεσμεύσεις.
ii. έμφαση στην ενδυνάμωση του δρομέα με την προσευχή, την αγάπη και την εγκράτεια που είναι αναγκαίο να είναι σύμμετρος, ούτε έντονη ούτε άτονη.[25]
Αξιοπρόσεκτη είναι επίσης μία επισήμανση του Μεγάλου Βασιλείου: «Ἐγὼ δὲ καὶ σφαλερὰν εἶναι τὴν ἐπ᾿ἄκρον εὐεξίαν ἰατρῶν ἤκουσα.»[26] Παραπέμπει ενδεχομένως η φράση αυτή στις υπερβολές χρήσης ειδικών σκευασμάτων και στις επικίνδυνες επιλογές προκειμένου να αποκτηθεί υπερβολική δύναμη. Είχε ίσως υπόψη και το λόγο του Αριστοτέλη, σύμφωνα με τον οποίο «…τα τε υπερβάλλοντα γυμνάσια και τα ελλείποντα φθείρει την ψυχήν, σώζεται δε η σωφροσύνη υπό της μεσότητος…»και διδάσκει ότι υπάρχει στενή ενότητα μεταξύ ψυχής και σώματος του ανθρώπου και ότι η σωματική άσκηση είναι ευεργετική για την ψυχή.[27]
Αγωνοθέτης για τους Χριστιανούς είναι ο Χριστός, που έδωσε το παράδειγμα και εξοπλίζει τους αθλητές.[28] Απαραίτητη προϋπόθεση για το έπαθλο είναι η συμμετοχή στους αγώνες: «τῶν ἀγωνιζομένων, οὐ τῶν ἄνω καθεζομένων οἱ στέφανοι»
ΜΑΡΙΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ
[1] Στοιχεία για την πορεία και εξέλιξη των αρχαίων αγώνων περιέχονται στη Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, εκδόσεις Μαρτίνος, Αθήνα 1962, Τόμος 1ος, σ.355-356.
[2] Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, εκδόσεις Μαρτίνος, Αθήνα 1962, Τόμος 1ος,σ. 356.
[3] Συγκεκριμένα αναφέρονται: κότινος Ολυμπιακός, μήλα Δελφικά, Ίσθμική πίτυς, Νεμαίας σέλινα. Βλ. Γρηγόριος Θεολόγος, Εις μάρτυρα Κυπριανόν, 19: Αὗταί σοι τῶν ἐμῶν λόγων αἱ ἀπαρχαὶ, ὦ θεία καὶ ἱερὰ κεφαλή· τοῦτό σοι καὶ τῶν λόγων γέρας καὶ τῆς ἀθλήσεως· οὐ κότινος Ὀλυμπιακὸς, οὔτε μῆλα Δελφικὰ παίγνια, οὐδὲ Ἰσθμικὴ πίτυς, οὐδὲ Νεμαίας σέλινα, δι᾿ ὧν ἔφηβοι δυστυχεῖς ἐτιμήθησαν· ἀλλὰ λόγος, τὸ πάντων οἰκειότατον τοῖς Λόγου θεραπευταῖς· εἰ δὲ καὶ τῶν σῶν ἄθλων καὶ λόγων ἄξιον, τοῦ Λόγου τὸ δῶρον.
[4] P.G. 56,263-272. Η ομιλία με θέμα: προς τους καταλήψαντας την Εκκλησίαν και αυτομολήσαντας προς τας ιπποδρομίας και τα θέατρα, εκφωνήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 399.
[5] Μέγας Βασίλειος, Επιστολή 119, κανόνες 18 και 20.
[6] Ο αείμνηστος Καθηγητής της Θεολογικής ΑΠΘ. Παναγιώτης Χρήστου σημειώνει στο βιβλίο του για τον Μέγα Βασίλειο: Το απέριτον της εκθέσεως προσδίδει εις τα έργα του ασύνηθες θέλγητρον. Χρήστου, Παναγιώτης, Ο Μέγας Βασίλειος, Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1978, σ.171
[9] Α΄ Κορ. 10,24.
[10] Β΄Τιμ. 2,5.
[11] Περισσότερα στοιχεία για το νόημα του κυκλικού σχήματος κυρίως στο χορό καταχωρίζονται στο βιβλίο: Βαρβίτσας, Νικόλαος, Παραδοσιακοί χοροί και η διδασκαλία τους, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 46-47.
[12] Ταμείον Πατρολογίας, Αθήνα 1883, σ.55.
[13] Ιωάννης Χρυσόστομος, ομιλία ΝΑ΄, 371-387.
[14] Γρηγόριος Θεολόγος, Εις ιερομάρτυραν Κυπριανόν, 17.
[15] P.G. 59, 159.
[16] Γρηγόριος Θεολόγος, Ειρηνικός λεχθεὶς ἐν Κωνσταντίνου πόλει, 16:.Ὁρᾶτε νόμους ἀθλήσεως, καὶ παλαιστῶν ἀγωνίσματα, οἳ τῷ κάτω κεῖσθαι πολλάκις νικῶσι τοὺς ὑπερκειμένους.
[17] Γρηγόριος Θεολόγος, Απολογητικός της εις τον Πόντον φυγής, 85.
[18] Λέξεις που συνδέονται με τη διαδικασία της προγύμνασης: αθλοθέτης, άθλων επιμελητής, προστάτης, επόπτης, βραβευτής και δεσπότης. Βλ. Ταμείον Πατρολογίας, Αθήνα 1883, σ.55.
[19] Μ. Βασίλειος, Προς τους νέους, όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο λόγων, 3.
[20] Μ. Βασίλειος, Προς τους νέους, όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο λόγων, 8. [Ἀπόδοση στὴ Νεοελληνική: Βασίλειος Μουστάκης].
[21] Μ. Βασίλειος, Λόγος Ασκητικός 2.
[22] Μ. Βασίλειος, Προς τους νέους, όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο λόγων, 8. [Ἀπόδοση στὴ Νεοελληνική: Βασίλειος Μουστάκης].
[23] Ιωάννης Χρυσόστομος, Ομιλία προς τους καταλείψαντας την Εκκλησίαν και αυτομολήσαντας προς τας ιπποδρομίας και τα θέατρα.
[24] Γρηγόριος Θεολόγος, Απολογητικός της εις τον Πόντον φυγής, 47.
[25] Μ. Βασίλειος, Όροι κατά πλάτος, 16,2.
[26] Μ. Βασίλειος, Προς τους νέους, όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο λόγων,9.
[27] Δημήτρης Λινός, Τι υποστηρίζει η Ορθοδοξία για την άσκηση; δημοσίευση στο Περιοδικό “life”, τεύχος Σεπτεμβρίου 2011, σελ.72, αναδημοσίευση στο http://gerontes.wordpress.com
[28] Γρηγόριος Θεολόγος, Εις Καισάρειον, τον εαυτού αδελφόν, επιτάφιος.
Πηγή: Αλφα Βήτα
Μετά τις μαζικές επιθέσεις κατά γυναικών σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, η Γερμανική Ομοσπονδιακή Αστυνομία (BKA), λέει τώρα ότι το Αραβικό «παιχνίδι βιασμού» Taharrush, έχει πλέον καθιερωθεί στην Ευρώπη, όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα Die Welt.
Εκτός από τα γεγονότα στην Κολωνία, οι αστυνομικές αρχές στο Βερολίνο, το Αμβούργο, το Μπίλεφελντ, την Φρανκφούρτη, τον Ντίσελντορφ και την Στουτγάρδη έχουν αναφέρει παρόμοια περιστατικά.
Το «παιχνίδι βιασμού» Taharrush, γίνεται όταν μια μεγάλη ομάδα ανδρών αραβικής καταγωγής περικυκλώνουν τα θυματά τους, συνήθως μια γυναίκα από τη Δύση ή μια γυναίκα που φοράει ρούχα δυτικού τύπου, και στη συνέχεια οι γυναίκες υποβάλλονται σε σεξουαλική κακοποίηση.
Περικυκλώνουν τα θυματά τους σε κύκλους. Οι άνδρες στον εσωτερικό κύκλο είναι αυτοί που βιάζουν τη γυναίκα, στον επόμενο κύκλο βρίσκονται οι θεατές, ενώ η αποστολή του τρίτου κύκλου είναι να αποσπάσει την προσοχή σε ό, τι συμβαίνει.
Εάν υπάρχουν αρκετοί άνδρες, η γυναίκα σύρεται από τον όχλο, της σκίζουν τα ρούχα, τη ψηλαφίζουν και βάζουν τα δάκτυλά τους σε διάφορες οπές του σώματος της.
Το Taharrush παρατηρείται στην Αίγυπτο ως ένα είδος «ελαφρύτερης σεξουαλικής κακοποίησης ή ομαδικού βιασμού» και συνέβη κατά την Αιγυπτιακή Επανάσταση ή (Αραβική Άνοιξη) το 2011 κατά τις αναταραχές στην πλατεία Ταχρίρ, όπου γυναίκες από την Αίγυπτο και σε ορισμένες περιπτώσεις ξένοι δημοσιογράφοι, περικυκλώθηκαν από ομάδες των ανδρών, όπου πολλάκις οι άνδρες τις άγγιζαν έχοντας σεξουαλική πρόθεση, τις έγδυναν εντελώς και τις βίαζαν ομαδικά
Παράδειγμα «Taharrush» στον αραβικό κόσμο. Προειδοποίηση! Σκληρό περιεχόμενο!
Το Κοράνι αναφέρει ρητά ότι μια γυναίκα αξίζει μόνο το ήμισυ ένος ανδρός (Sura 2: 228, 2: 282, 4:11), ότι οι γυναίκες είναι ακάθαρτες (5: 6), και ότι ένας άνδρας μπορεί να κάνει σεξ με τη σύζυγό του, όποτε θέλει (24:31). Το Κοράνι λέει ακόμη ότι οι άνδρες μπορούν να έχουν σεξουαλικές σκλάβες (4:24).
Τα hadiths, οι κανόνες που ένας ισλαμιστής πρέπει να ακολουθεί, αναφέρουν ότι οι γυναίκες είναι σεξουαλικά αντικείμενα, είναι κατώτερα όντα, όπως τα σκυλιά και τα γαϊδούρια, και ότι δεν υπάρχει τίποτα λάθος με τη σεξουαλική δουλεία και το βιασμό γυναικών κρατουμένων.
Το 2011, η αμερικανίδα δημοσιογράφος Λάρα Λόγκαν βιάστηκε από μια ομάδα 200 ανδρών στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο. Δύο χρόνια αργότερα, μια νεαρή Ολλανδή έπεσε θύμα taharrush στο ίδιο τετράγωνο. Τώρα, μαζί με τη ροή των μεταναστών από τον ισλαμικό κόσμο, το φαινόμενο κατέληξε επίσης στην Ευρώπη. Η ελίτ προσπάθησε να το κρατήσει κρυφό από τους ανθρώπους, αλλά πλέον δεν μπορούν να το κάνουν πια.
Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και η Ελλάδα σήμερα είναι το Ισλάμ. Η απειλή του Ισλάμ είναι η πιο σοβαρή απειλή από όλες μέσα στην ΕΕ! Οι αξιακές βάσεις των ισλαμιστών είναι ασυμβίβαστες με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές.
Η μετατροπή της Ευρώπης σε Ευράμπια, είναι πλέον μια ορατή και πολύ συγκεκριμένη απειλή.
Πηγή: iThesis
Οι σχολικές εορτές και όλες γενικά οι επέτειοι, με την κατ’ έτος επανάληψή τους, κινδυνεύουν να απογυμνωθούν από κάθε περιεχόμενο και να γίνουν μια κούφια εθιμοτυπία. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τον κίνδυνο αυτό, πρέπει να αναζητούμε εντατικά, κάθε φορά, το νόημά τους για μας σήμερα. Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η σημασία για τους σημερινούς Έλληνες μαθητές, φοιτητές και δασκάλους όλων των βαθμίδων η μνήμη τριών Ιεραρχών του 4ου αιώνα; Ως μικρή συμβολή σε αυτή τη διερώτηση, σας προτείνω τρία σημεία:
1) Οι τρεις εορταζόμενοι άγιοι της Εκκλησίας είχαν όλοι τους, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, βαθιά αγάπη για τα ελληνικά γράμματα, γνώριζαν σε βάθος και πλάτος την ελληνική παιδεία, διέθεταν εκπληκτική ελληνομάθεια. Δεν αρκέστηκαν στην μελέτη της Βίβλου και των ιερών γραμμάτων, αλλά σπούδασαν με σεβασμό και αυτό με το οποίο διαφωνούσαν, την θύραθεν γραμματεία. Οι δύο από αυτούς, ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, υπήρξαν συμφοιτητές στην ειδωλολατρική Αθήνα, την πιο φημισμένη τότε πανεπιστημιούπολη του κόσμου, ο τρίτος σπούδασε στην Αντιόχεια. Είχαν και οι τρεις εθνικούς δασκάλους. Αναζήτησαν τη γνώση και την αλήθεια με ανοιχτότητα, χωρίς αποκλεισμούς και περιορισμούς. Ο Βασίλειος θα αναδείξει τη σημασία της ελληνικής παιδείας, με απλό και νηφάλιο τρόπο, στη γνωστή μικρή πραγματεία του Προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων.
2) Μολονότι και οι τρεις Ιεράρχες είχαν αναχωρητική και μοναχική διάθεση, θα αναλάβουν δράση, όταν κληθούν να το κάνουν. Δεν θα κλειστούν στο κελί τους, αλλά θα δώσουν, στον δημόσιο χώρο, μάχες για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, από πολύ υψηλές μάλιστα θέσεις ευθύνης. Θα ασκήσουν τα δημόσια καθήκοντά τους με ευθύνη, πνεύμα διακονίας, θάρρος και παρρησία, γεγονός που θα οδηγήσει, ως γνωστόν, τον Ιωάννη Χρυσόστομο σε ανοιχτή σύγκρουση με την αυτοκρατορική εξουσία και συνακόλουθα στην εξορία.
3) Και οι τρεις Ιεράρχες, ο Μέγας Βασίλειος περισσότερο από όλους, είχαν τεράστιο φιλανθρωπικό έργο. Έδωσαν αγώνες υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων. Ο καινός άνθρωπος του Ευαγγελίου ήταν για αυτούς απερίφραστα ο φιλάλληλος άνθρωπος, ο άνθρωπος της έμπρακτης και έμπονης αγάπης για τον αναγκεμένο συνάνθρωπο. Δεν διαχώρισαν ποτέ την πίστη στο Θεό από την έγνοια για τον φτωχό και τον ξένο. Οι τρεις Ιεράρχες ωστόσο προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα εν προκειμένω: δίδαξαν (και έκαναν οι ίδιοι πράξη στη ζωή τους) ότι όποιος νοιάζεται τους φτωχούς δεν μπορεί να είναι ο ίδιος σωρευτής πλούτου. Ο φιλόπτωχος πρέπει να επιλέγει την πτωχεία και για τον εαυτό του, αρκούμενος στα χρειαζούμενα για τη ζωή, χωρίς περιττές πολυτέλειες.
Τουρκικής «προέλευσης» είναι η πρόταση την οποία με διάφορους τρόπους επιχειρούν να επιβάλουν στην Ελλάδα ορισμένοι εταίροι υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών και ο αποτελεσματικός έλεγχος των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης εξαρτάται από τις… κοινές περιπολίες του Λιμενικού της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Οπως αποκαλύπτει το «Εθνος της Κυριακής», η ιδέα αυτή δεν είναι καθόλου αθώα καθώς το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας έχει συμπεριλάβει το ζήτημα της Ερευνας και Διάσωσης (SAR) στις «εκκρεμείς διαφορές στο Αιγαίο» όπου μάλιστα προτείνεται τελικά μια μορφή κοινής δράσης για τις επιχειρήσεις SAR στο μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου.
Η Τουρκία, αν και ο ICAO έχει αναθέσει στην Ελλάδα τις αρμοδιότητες Ερευνας και Διάσωσης σε όλη την περιοχή που καλύπτει το FIR Αθηνών, επιχειρεί να αμφισβητήσει αυτή την αρμοδιότητα μέσω του ΙΜΟ στον οποίο έχει καταθέσει μονομερώς χάρτη με τον οποίο αναλαμβάνει η Αγκυρα την Ερευνα και Διάσωση μέχρι το μέσο του Αιγαίου (SRR).
Εκμεταλλευόμενη αυτήν τη διάσταση που φαίνεται να υπάρχει και παρά τη διεθνή πρακτική όπου οι θαλάσσιες και εναέριες Ζώνες SAR ταυτίζονται, η Τουρκία επιδιώκει την ανατροπή αυτής της πρακτικής και στην επίσημη ιστοσελίδα του τουρκικού ΥΠΕΞ απαιτεί τελικά τη συνδιαχείριση στο Αιγαίο.
Με την επίκληση της υποτιθεμένης επικάλυψης των Ζωνών SAR των δυο χωρών (η οποία προκαλείται από την απαίτηση της Τουρκίας να έχει αρμοδιότητες μέχρι το μέσο του Αιγαίου), η Τουρκία επικαλείται το άρθρο 2.1.5 της Συνθήκης του Αμβούργου του 1979 για να εξασφαλίσει… νομότυπα, αρμοδιότητα σε περιοχές που βρίσκονται στην «καρδιά» του Αιγαίου και της ελληνικής επικράτειας.
Το άρθρο της Συνθήκης του Αμβούργου αναφέρει συγκεκριμένα:
«2.1.5 Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ των Μερών για τα ακριβή όρια της περιοχής Ερευνας και Διάσωσης, τα Μέρη θα πρέπει να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιτύχουν συμφωνία σχετικά με τις κατάλληλες ρυθμίσεις βάσει των οποίων θα παρέχεται ο συντονισμός για την Ερευνα και Διάσωση στην περιοχή. Ο Γενικός Γραμματέας θα πρέπει να έχει ενημερωθεί γι’ αυτές τις ρυθμίσεις».
Η Τουρκία έτσι επιχειρεί να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη «γκρίζα ζώνη» στο Αιγαίο, στην οποία απαιτεί, επικαλούμενη εκ των υστέρων την επικάλυψη, να αποκτήσει συνδιαχείριση με την Ελλάδα. Φυσικά με βάση τις αποφάσεις του ICAO καμιά επικάλυψη δεν υπάρχει και ούτε φυσικά θα μπορούσε η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί ότι η Τουρκία θα ασκεί ουσιαστικές αρμοδιότητες ακόμη και δυτικά των ελληνικών νησιών, μέχρι σχεδόν το μέσο του Αιγαίου, καθώς αυτό αποτελεί το πρώτο βήμα για την επιβολή του πυρήνα των διεκδικήσεων εναντίον της χώρας μας, τη διχοτόμηση και τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο.
Η… διευκόλυνση
Αυτήν ακριβώς την επιδίωξη της Τουρκίας επιχειρούν να επιβάλουν στην Ελλάδα ως μορφή συνεργασίας για τη διάσωση των μεταναστών οι Ευρωπαίοι εταίροι και κυρίως οι Γερμανοί, γνωρίζοντας βεβαίως ότι απλώς θυσιάζουν κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους-μέλους προκειμένου να ικανοποιηθεί ο κ. Ερντογάν και να διευκολύνει τους ίδιους μειώνοντας τη ροή των μεταναστευτικών ρευμάτων.
Δεν είναι τυχαίο ότι ξαφνικά και ενώ το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης από την Τουρκία είναι υπαρκτό εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, οι εταίροι μόνον τώρα ανακάλυψαν τη «λύση» των κοινών περιπολιών, όταν αυτό απαιτήθηκε από τον κ. Ερντογάν ως ένα πρόσθετο αντάλλαγμα στο «καλάθι» που του προσφέρουν το Βερολίνο και οι άλλες βορειοευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που προβάλλουν το θέμα της φύλαξης των ευρωπαϊκών συνόρων.
Εξάλλου αποτελεί και ζήτημα αρχής και αξιοπιστίας της ΕΕ να διαπιστώνει ότι υπάρχει θέμα φύλαξης των εξωτερικών συνόρων και να αναθέτει αυτή την ύψιστη αποστολή στο… τουρκικό Λιμενικό. Η προσπάθεια ντε φάκτο επιβολής αυτού του καθεστώτος συνδιαχείρισης στο Αιγαίο είναι ίσως ακόμη πιο σοβαρή απειλή κι από αυτό το επεισόδιο των Ιμίων.
Γιατί το επεισόδιο των Ιμίων αντανακλά την έμπρακτη αμφισβήτηση συγκεκριμένης βραχονησίδας (συν τις υπόλοιπες «γκρίζες ζώνες»), ενώ η απόπειρα επιχειρησιακής διχοτόμησης του Αιγαίου ουσιαστικά οδηγεί στον εγκλωβισμό όλων των νησιών του Βόρειου, Ανατολικού, Κεντρικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου, σε ζώνη που, σε πρώτη τουλάχιστον φάση, κρίσιμες αρμοδιότητες θα περιέρχονται στην Τουρκία.
Με δύο ΝΟΤΑΜ την τελευταία εβδομάδα η Τουρκία δεν αμφισβήτησε μόνο την αρμοδιότητα της Ελλάδας για Ερευνα και Διάσωση γενικώς εντός του FIR Αθηνών όπως πράττει συνήθως (καθώς στο FIR Αθηνών περιλαμβάνονται και μεγάλες περιοχές του διεθνούς εναερίου χώρου και των διεθνών υδάτων), αλλά προχώρησε και σε μια ιδιαιτέρα σοβαρή πρόκληση, θέλοντας, με αφορμή τα δεκάδες ναυάγια με βάρκες των μεταναστών που Τούρκοι δουλέμποροι οδηγούν στα ελληνικά νησιά, να διεκδικήσει την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ακόμη και εντός των… ελληνικών χωρικών υδάτων των 6 ν.μ.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΠΕΡΙΟΧΩΝ
Ασκήσεις και προκλήσεις δοκιμάζουν την Ελλάδα
Συμπτωματικά και οι δύο ΝΟΤΑΜ που αμφισβήτησε η Τουρκία αφορούσαν τη Σάμο. Η μία ΝΟΤΑΜ ήταν για Ερευνα και Διάσωση στο ανατολικό άκρο του νησιού και η άλλη για το νότιο τμήμα του (ΝΟΤΑΜ Α0099/16 στις 13 Ιανουαρίου και Α0079/16 στις 13 Ιανουαρίου). Και οι δύο αναγγελίες αφορούσαν Ερευνα και Διάσωση εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου. Η Τουρκία έσπευσε να αμφισβητήσει το δικαίωμα αυτό της χώρας μας και με την έκδοση δικών της ΝΟΤΑΜ απαίτησε η επιχείρηση SAR να γίνει υπό τον συντονισμό των τουρκικών Αρχών.
Η αντοχή
Αυτή φυσικά η πρακτική που επεχείρησε να επιβάλει η Τουρκία απορρίφθηκε από την Αθήνα, η οποία με δικά της μέσα επεχείρησε τη Διάσωση. Την ίδια στιγμή όμως δοκιμάζεται και η αντοχή της ελληνικής πλευράς στο Αιγαίο, καθώς είναι καθημερινές οι προκλητικές ενέργειες με τη δέσμευση και νέων περιοχών για ασκήσεις (μερικές εμπίπτουν στο FIR Αθηνών όπου μόνος αρμόδιος για τη δέσμευση περιοχών είναι οι ελληνικές Αρχές).
Με τη ΝΟΤΑΜ Β0131/16 η Τουρκία είχε δεσμεύσει την Παρασκευή περιοχές για ασκήσεις που βρίσκονται εντός του FIR Αθηνών στην ευαίσθητη περιοχή μεταξύ της Ρόδου και του Καστελόριζου, προκαλώντας την αντίδραση της ελληνικής πλευράς, καθώς η ένδειξη της συγκεκριμένης ΝΟΤΑΜ παραπέμπει σε αναγγελία άσκησης εντός τουρκικής επικράτειας.
Ο στόχος της Τουρκίας είναι η καθημερινή αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας αλλά και των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο ώστε να διαμορφωθεί η αντίληψη και εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ότι το Αιγαίο αποτελεί «ιδιαίτερη» περίπτωση. Η εμμονή μάλιστα της Τουρκίας με την άσκηση αρμοδιοτήτων όπως της SAR είναι επειδή θέλει να διασπάσει την ενότητα του Αιγαίου, όπου η χώρα μας, λόγω των νησιών, ελέγχει τον κρίσιμο για την Τουρκία θαλάσσιο διάδρομο, ένας έλεγχος που θα μπορούσε να μετατραπεί σε έλεγχο επί της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, περιορίζοντας έτσι την Τουρκία εντός της ζώνης των 6 ν.μ. από την τουρκική ακτή.
«ΡΟΚΑΝΙΣΜΑ» ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
Η αμφισβήτηση του δικαιώματος SAR της Ελλάδας σε περιοχές δυτικώς των χωρικών υδάτων της Τουρκίας αλλά και εντός χωρικών υδάτων μας, είναι η νέα μέθοδος για ροκάνισμα της ελληνικής κυριαρχίας.
Πηγή: Εφημερίδα «Έθνος», Migratiou
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...