Στη βαθιά  και παρατεταμένη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, όχι μόνο οικονομική, αλλά και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής και δημιουργίας, έρχεται η μελετώμενη αλλαγή στην παιδεία να βυθίσει ακόμη πιο πολύ σε απύθμενο πνευματικό και οικονομικό χάος την Ελληνική κοινωνία. Ενώ στην Ελλάδα ανέκαθεν δινόταν πρώτιστη σημασία στην παιδεία, αν όχι πάντοτε από την πολιτική, πάντως από το σύνολο της πνευματικής ηγεσίας και των πραγματικά πεπαιδευμένων ελλήνων,  για την ποιοτική άνοδο της ζωής, την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου του λαού, την ανάδειξη αξίων ηγετών, την οικονομική πρόοδο και ευημερία, την πολιτιστική άνθηση,  την επιστημονική εξέλιξη και την ανάπτυξη  των γραμμάτων, σήμερα βρισκόμαστε σε μια πραγματική, από κάθε πλευρά, κατάρρευση. Γιατί, βελτίωση της παιδείας σημαίνει ελπίδα και βεβαιότητα για πρόοδο σε όλους τους τομείς. Αντίθετα, οπισθοδρόμηση της παιδείας χάνεται κάθε ελπίδα και δυνατότητα. Ψηφίζονται νόμοι, με τους οποίους οι λίγες, πάντως σημαντικές, θετικές αλλαγές που θεσπίστηκαν  τις τελευταίες δεκαετίες στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, καταργούνται και  επαναφέρονται παθογένειες που είχαν κάπως  θεραπευθεί.

Αλλά «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Οι σημερινοί υπεύθυνοι για την παιδεία,  φαίνεται να μην έχουν γευθεί ουσιαστική  παιδεία και να μην γνωρίζουν ή να μην θέλουν να γνωρίζουν τη μεγάλη σημασία της για μία χώρα, για να είναι ελεύθεροι να κρίνουν και να αποφασίζουν για τα εκπαιδευτικά πράγματα, όχι με κριτήρια επιστημονικά και δεοντολογικά, δηλαδή αντικειμενικά και δίκαια,  αλλά με μόνο το κομματικό συμφέρον που συνδυάζεται και με τις απαιτήσεις των συνδικαλιστικών μειοψηφιών. Μια κακοδαιμονία που ταλανίζει την παιδεία μας και τον τόπο μας επί δεκαετίες τώρα, που όμως και η νέα ηγεσία φαίνεται να μην έχει κανένα δισταγμό  να την συνεχίσει ή και να την επιδεινώσει, αγνοώντας τις οδυνηρές συνέπειες για την λειτουργία της πολιτείας, το μέλλον της νέας γενεάς  και την προκοπή του τόπου. Είναι πολύ δικαιολογημένη η αγανάκτηση και η αντίδραση που εκδηλώνεται  τις ημέρες αυτές από μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, Πανεπιστημιακούς Καθηγητές και μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας από όλες τις βαθμίδες. Η Κυβέρνηση οφείλει να ακούσει τους ειδικούς και τη φωνή ασφαλώς ολόκληρου του λαού, ώστε οι αλλαγές που επιφέρει στην παιδεία να είναι προς την κατεύθυνση  της προόδου και της εξόδου από τη γενική κρίση και όχι οπισθοδρόμηση.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τά προβλήματα τῆς  Ἑλλάδας σήμερα, εἶναι καί διαχειριστικά, ἀλλά εἶναι κυρίως ζητήματα οὐσίας:
Ποιά εἶναι καί ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ  Ἑλλάδα μας; Ποιό τό γεωστρατηγικό της μέγεθος; Μαζί σέ ὅλα μέ τήν Κύπρο; Ἤ διαφοροποιούμενες τεχνητῶς; -ἤ ἐντέχνως;  Ἔτσι ὥστε νά συμπορευόμεθα  ἐπ' ὠφελείᾳ καί Ἐλλάδος καί Κύπρου;  Καί μέ ποιόν ρόλο ὡς κράτη καί ὡς λαοί, ἐντός τοῦ διεθνοῦς γίγνεσθαι;
Πῶς πρέπει νά ζοῦμε ὡς  Ἕλληνες;  Μέ ποιές ἀξίες καί μέ ποιά σχέδια γιά τό συλλογικό μέλλον μας; Τούς μετανάστες,  χρειάζεται πράγματι νά τούς ἑλληνοποιήσουμε νομικῶς, προτοῦ νά ἐξελληνισθοῦν πραγματικῶς σέ διάστημα τριῶν περίπου γενεῶν πού ἀπαιτεῖται πρός τοῦτο;
Ὁ ἐλιτισμός  καί  ὁ κοσμοπολιτισμός τῆς φιλο-Εὐρωπαϊκῆς «πολιτικῆς τάξεως»,  εἴτε στήν δεξιά εἴτε στήν ἀριστερή ἐκδοχή τους , ἀποτελοῦν λύση;  Ἤ πηγή ἀδιεξόδων; Καί, ἐν τέλει, πηγή εἰκονικῶν διλημμάτων;
Ὁ ἐκσυγχρονισμός τῶν μηχανημάτων, μπορεῖ νά μεταφέρεται στήν κοινωνία καί νά γίνεται ἐκσυγχρονισμός τῆς....κοινωνίας; Μέ ποιά κριτήρια καί σύμφωνα μέ τί, πρέπει  νά αὐτο-ἐκσυγχρονισθοῦμε;  Ἤ θά πρέπει νά μᾶς ἐκσυγχρονίσουν ἄλλοι; Ποιοί καί γιατί καί πρός τί;  Ἤ καλλίτερα, νά μήν (αὐτο-)ἐκσυγχρονισθοῦμε, ἀλλά ἁπλῶς νά  βελτιωθοῦμε καί νά ἀγωνισθοῦμε;
Πῶς θά διατηρήσουμε τό ἰδιαίτερο ἀγωνιστικό φρόνημα, πού μᾶς χαρακτήριζε ἀνέκαθεν ὡς  Ἕλληνες,   σέ ἕναν κόσμο πού θέλει «ποιότητα ζωῆς» , μέ τήν ἕννοια ὅτι θεωρεῖ δικαίωμα τό νά ἀπολαμβάνῃ τό κάθε τί;
Ὑπάρχει πραγματικά Ἑλληνισμός καί Ἐλλάδα, χωρίς τήν ἀρχαία Ἑλληνική γραμματεία καί χωρίς τήν  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;
Ὑπάρχει  κανένας λόγος χωρισμοῦ τοῦ Ἔλληνα ἀπό τήν  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Χωρίς Χριστό, ἔχει νόημα νά μιλᾶμε γιά Ἐλλάδα; Ἤ θά ξαναχτίσουμε ἀνιστόρητα Ἀκαδημίες Πλάτωνος καί Περιπατητικές σχολές Ἀριστοτέλους προσπαθώντας νά ξαναποῦμε τά ἴδια ἤ παρόμοια; Πρός τί ἄλλωστε; Δέν θά ὑπάρχῃ τότε κίνδυνος, νά «μηδίσουμε» (νά «ἀμερικανίσουμε») μέσα στήν γενική βαρβαρική φιληδονία καί πλεονεξία τοῦ συγχρόνου κόσμου;
Ἄν πάλι καταλάβουμε ὅτι μόνο μέσα στήν Ὀρθοδοξία ἔχουμε ἐλπίδα, καί ὡς πρόσωπα καί ὡς λαός, τότε, συμβιβάζεται μέ αὐτό, τό νά ἀποκοπτόμαστε ἀπό τούς ἄλλους Ὀρθοδόξους, εἴτε λαούς εἴτε ἄτομα;  Ἄλλοτε γιατί ἔτσι τό θέλουν οἱ φίλοι μας οἱ ὑπερατλάντιοι,  ἄλλοτε γιατί μᾶς χωρίζουνε ἐθνικές καί γλωσσικές διαφοροποιήσεις;  Καί π.χ. νά μήν ταυτιζόμεθα μέ τούς Ἀραβόφωνους Ὀρθοδόξους τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καί νά ἀφίνουμε νά κάνουν θανατηφόρα παιχνίδια σέ βάρος τους, κυκλώματα τῶν ὑπερατλαντίων φίλων μας, ἤ ὁ Ρετζέπ Νταγίπ  Ἐρντογκάν μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ;
Ἐπιτρέπεται νά μᾶς χωρίζει ἡ δεξιά καί ἡ ἀριστερά; Δέν ἔχουμε δικαιοκρισία ὁ καθένας μας;
Προέχει ἡ προώθηση ἀπό τούς ταγούς μας, μιᾶς προσειλημμένης ἔξωθεν παγκόσμιας ἰδεολογίας διεθνισμοῦ, δεξιᾶς ἤ ἀριστερᾶς, ἤ ἡ ὑπεράσπιση τῶν διαχρονικῶν δικῶν μας κοινωνικῶν ἀξιῶν τοῦ  κοινοτισμοῦ καί  τοῦ πολιτικῶς δημοσίου συμφέροντος;
Πῶς αὐτές οἱ ἀξίες μποροῦν νά ἐπιβιώσουν, παρά τίς ἀντιξοότητες, μέσα σέ ἕνα διεθνές περιβάλλον μεγάλων ἐπιχειρηματικῶν συμφερόντων; Μήπως εἶναι δυνατή ἡ μίξη γιά λόγους τακτικῆς, στοιχείων δεξιᾶς καί ἀριστερᾶς ἰδεολογίας, πού ὅμως θά πρέπῃ νά ἀνανεώνεται, ὥστε νά μήν  καταστῆ ἀρτηριοσκληρωτική; Καί εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθῆ μία καλή τέτοια μίξη, σέ ἰδεολογικό, πολιτικό  καί γεωστρατηγικό ἐπίπεδο,  τυχαῖα; Μέ μόνη τήν συγκυρία καί τά γυρίσματα τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων, καί μέσα  ἀπό συγκυβερνήσεις εἰδικοῦ ἤ γενικοῦ σκοποῦ;  Ἤ χρειάζεται ἐθνικός σχεδιασμός μέ ἀπαγκίστρωση κατά τό δυνατόν ἀπό προσωπικές φιλοδοξίες τῶν ἡγετῶν;
Πῶς θά μπορέσῃ νά μήν ἐπαναληφθῆ τό φαινόμενο τῶν κυβερνήσεων τῶν ἀπαρτιζομένων, κυρίως,  ἀπό πολιτικούς μέ δεσμεύσεις;  Καί πῶς οἱ κατόπιν ἐκλογῆς στήν κυβέρνηση ἀνακύπτουσες δυσκολίες καί σχετικές προσωπικές δεσμεύσεις εἶναι δυνατόν νά μήν μετατρέπονται σέ μονιμώτερες ἐξαρτήσεις;
Μπορεῖ νά γίνῃ κάτι σχετικῶς, ἤδη σέ ἐπίπεδο θεσμῶν; Ἤ θά συνεχίσῃ τό ἴδιο πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο νά στοιχειώνῃ τό κράτος μας; Καί νά διαιωνίζῃ  τήν ἀσυνέπεια λόγων καί ἔργων χάριν παλαιῶν (πρό ἐκλογῶν) καί νέων (μετά τίς ἐκλογές) «ἐργολαβιῶν»;
Πῳς θά εἶναι ἐξασφαλισμένος ὁ λαός ὅτι θά λάμβάνῃ τά ὑπεσχημένα ἀπό τούς πολιτικούς, περισσότερο ἀπό ὅ,τι οἱ δανειστές τους; Καί πῶς θά γίνῃ στούς δανειστές τῶν πολιτικῶν, νά μήν ὀφείλῃ ὁ λαός;
Νοεῖται  πραγματικά πολιτική δημοκρατία μέ ἔλεγχο τῆς ποσότητας καί τῶν τομέων διαθέσεως τοῦ χρήματος ἀπό ἰδιῶτες; Οἱ business leaders πῶς θά γίνῃ νά ὑπηρετοῦν τόν λαό, καί ὄχι τό ἀντίστροφο;
Ἐπιτρέπεται  νά μήν ὑπάρχῃ συνεχής δημόσιος ἔλεγχος, ἀκόμη καί μετά ἀπό λαϊκή ἀγωγή-καταγγελία,  τῶν χρηματοδοτήσεων τῶν πολιτικῶν προσώπων καί τῶν μελῶν τῶν οἰκογενειῶν τους ἤ τῶν φίλων τους, ἀπό Τράπεζες καί  Ἐπιχειρήσεις;
Ποιά ἀρχή θά πρέπει μόνιμα νά ἐλέγχῃ ἄν πράγματι ὀφείλεται ὅ,τι ἐμφανίζεται ὡς ὀφειλόμενο λόγῳ δημοσίου χρέους; Μέ ποιές ἀνακριτικές καί διωκτικές ἁρμοδιότητες;
Πῶς ἀντιμετωπίζεται ἡ οἰκογενειοκρατία στήν πολιτική; Στίς μεγάλες ἐπιχειρήσεις;  Στούς συνδικαλιστικούς φορεῖς; Πῶς ἀντικαθίσταται ἀπό τήν ἀξιοκρατία τῶν μή αὐτο-προωθουμένων;  Στούς Ρωμαίους πού δέν εἶχαν ἄρρενα τέκνα, ἐχρησιμοποιεῖτο ὁ θεσμός τῆς υἱοθεσίας ἐνηλίκου, γιά τόν νέο διαχειριστή τῆς μεγάλης περιουσίας, ἀλλά σήμερα πού αὐτό δέν προσφέρεται γιά μερική ἀνανέωση τῶν ἡγετικῶν στελεχῶν τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως ἀξιοκρατικῶς, τί δέον γενέσθαι;  Ὥστε νά μήν δημιουργοῦνται  παγιωμένα «συντεχνιακά» καθεστῶτα....
Εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξῃ ΣΩΣΤΗ παιδεία σέ αὐτόν τόν τόπο; Τό μοντέλο μαθήσεως πού ἔχουμε, ὑπηρετεῖ τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς καί τοῦ νοῦ, μέ ἀγωνιστική ἄσκηση γιά τήν σωστή σωματική διάπλαση, ἤ, ἀντιθέτως, τήν σκοταδιστική ὑπερπληροφόρηση καί συνακόλουθα  τίς ἐξαρτήσεις ἀπό πνευματικῶς ἀκαλλιέργητες ἐπιθυμίες πού ἀπαιτοῦν ἱκανοποίηση; Τόν ὑλιστικό καί οἰκονομιστικό ἐκμαυλισμό,  πού ἐξευγενισμένα μάθαμε, ἀπό τήν δεκαετία τοῦβ1980 καί μετά, νά ἀποκαλοῦμε «ποιότητα ζωῆς»;
Ἡ παρεχόμενη ἐκπαίδευση μέχρι σήμερα, δέν αὐτο-ἀπαξιωνόταν ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐξυπηρετοῦσε μόνο ἤ κυρίως τόν διεθνῆ καταμερισμό ἐργασίας καί ὄχι τόν ἐθνικά ἀναγκαῖο καταμερισμό ἐργασίας, οὔτε τίς ἀνάγκες τοῦ Ἕλληνος πού θέλει ἁπλῶς νά ζήσῃ καλλίτερα στόν τόπο του;
Πῶς θά συνενοούμεθα καλλίτερα, ἀνιδιοτελέστερα καί ἀποτελεσματικώτερα στόν δημόσιο χῶρο; Μέ κομματικά ΜΜΕ, καί μέ κερδοσκοπικές καί διαπλεκόμενες ἐπιχειρήσεις τῶν ΜΜΕ; Καί πῶς θά προλάβουμε τήν καταστροφή τοῦ δημοσίου φόρουμ στίς ψυχές τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων,  αὐριανῶν καί νέων ψηφοφόρων, ἀπό τίς παγίδες συλλήψεως, συλήσεως καί ἐξανδραποδισμοῦ τῆς φυσικῆς προσοχῆς, πού ἐλλοχεύουν στούς ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές καί στίς διαφημίσεις;
Νά ἡγοῦνται ἡμῶν «χαρισματικοί» ἤ ἄχαροι πολιτικοί, μέ μονοκομματικές ἤ πολυκομματικές διακυβερνήσεις, κάνοντας ὅ,τι θέλουν (γιά νά διατηροῦνται στήν ἐξουσία) καί διαιωνίζοντας καταστροφικές καταστάσεις;   Ἤ  ὑπερκομματικές κυβερνήσεις ὑπό γενικό δημοκρατικό καί εἰδικό γεω-στρατηγικό ἔλεγχο (ἀπό ὑπηρεσιακούς γνῶστες, στρατιωτικούς και διπλωμάτες)  γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ πραγματικοῦ ἐθνικοῦ καί δημοσίου συμφέροντος;
Θά μᾶς λύσῃ τά προβλήματα αὐτά, ἡ ὅποια συμφωνία ἤ ἀσυμφωνία στά Γιούρογκρουπ;  Ἤ εἶναι δυνατόν νά ληφθοῦν ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν Γιούρογκρουπ, σοβαρές ἀποφάσεις γιά τήν πορεία τῆς Ἑλλάδας, χωρίς προηγούμενη νηφάλια καί φωτισμένη στάθμιση τῶν προαναφερθέντων;
Εἴτε στά Γιούρογκρουπ ἐπιτευχθῆ συμφωνία εἴτε προκύψει ἀσυμφωνία , εἶναι κατά βάθος δευτερεῦον. Τό πρωτεῦον εἶναι νά δοῦμε τά προαναφερθέντα προβλήματα καί νά ἀποφασίσουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΣ (ὅχι μόνο διά τῆς Βουλῆς)  πρῶτα ὡς ἔθνος καί ὕστερα ὡς λαός, πῶς θά πορευθοῦμε.
Γι' αὐτό, δέν χρειαζόμαστε ἐκλογές, παρά μόνο ἀφοῦ προηγηθῆ ἀναδιάταξη καί ἀνασυγκρότηση, σέ ὑγιεῖς βάσεις, ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν πολιτικῶν χώρων.  Μέ ἀνθρώπους τοῦ πραγματικοῦ μόχθου καί τῆς ἐργασίας, ὄχι μέ πρόσωπα τῶν ΜΜΕ. Πρόσωπα κατά τό δυνατόν ἀνιδιοτελῆ καί καθόλου φιλόδοξα, μέ πολύτιμη ὅμως πείρα ζωῆς. Καί πρό παντός, μέ βαθεία ὀρθόδοξη χριστιανική πνευματική ζωή,  μέ σεβασμό στήν παράδοσή μας ὡς ἔθνους καί ὡς λαοῦ, μέ ταπείνωση καί μέ ἱκανότητα νά ἀκοῦνε προσεκτικά καί νά καταλαβαίνουν μέ ἀκρίβεια καί σέ βάθος.
Ὄχι νά τά προσποιοῦνται ὅλα αὐτά.  Οὔτε νά τά φαντάζονται γιά τόν ἑαυτό τους.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Στήν σειρά τῆς ἑρμηνείας τοῦ ἱεροῦ Ψαλτηρίου, σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 5ο ψαλμό. Ὁ ψαλμός αὐτός εἶναι θρηνώδης. Ὁ ψαλμωδός θρηνεῖ στήν προσευχή του πρός τόν Θεό γιά τήν πολεμική πού τοῦ ἐξασκοῦν κακοί ἄνθρωποι καί Τοῦ λέγει: «Σύνες τῆς κραυγῆς μου» (στίχ. 2), «πρόσεχε τόν στεναγμό μου», ὅπως τό λέει τό Ἑβραϊκό κείμενο. Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ κακοί ἄνθρωποι πού στρέφονταν ἐναντίον τοῦ ποιητοῦ τοῦ ψαλμοῦ μας δέν γνωρίζουμε, οὔτε πάλι φαίνεται ἀπό τόν ψαλμό τί ἀκριβῶς τοῦ ἔλεγαν.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 24 Μαΐου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Ὁ 4ος Ψαλμός

ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

1. Σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 4ο ψαλμό. Παρακαλῶ, προσέξτε τήν ἑρμηνεία του, γιατί ἔχει νά μᾶς δώσει ἕνα σπουδαῖο νόημα. Ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ, πού εἶναι ἕνας πολύ πνευματικός ἄνθρωπος, εἶχε κάποια διαφωνία καί διένεξη μέ μερικούς, τούς ὁποίους ὀνομάζει «υἱούς ἀνθρώπων» (στίχ. 3). 

Ἡ διαφωνία του μέ αὐτούς, σέ κάποιο σοβαρό θέμα, γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε παρακάτω, ἔκανε αὐτούς τούς ἀνθρώπους νά γίνονται σκληροί στόν ποιητή μας, «βαρυκάρδιοι», ὅπως τούς λέγει ὁ ψαλμός μας (στίχ. 3). Μιλοῦσαν δηλαδή μέ σκληρότητα πρός τόν ποιητή καί ἔλεγαν εἰς βάρος του «μάταια», δηλαδή, ἀσύστατα πράγματα (στίχ. 3). Ἔλεγαν ψευδεῖς κατηγορίες ἐναντίον του. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ποιητής μας τούς λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (στίχ. 3). Οἱ συκοφαντίες αὐτές τῶν κακῶν ἀνθρώπων ἐναντίον τοῦ ποιητοῦ μας τόν ἔθλιβαν πολύ. Ἀλλά, σάν πνευματικός ἄνθρωπος αὐτός, κατέφευγε στόν Θεό, γιά νά λάβει ἐνίσχυση καί προστασία. Μάλιστα ὁ ψαλμωδός θυμᾶται ὅτι καί σέ προηγούμενα χρόνια δοκίμαζε θλίψεις, ἀλλά κατέφευγε στόν Θεό καί ἔβρισκε πάντοτε ἀνακούφιση. Γι᾽ αὐτό καί λέγει ἐδῶ στόν ψαλμό μας: «Ἐν τῷ ἐπικαλεῖσθέ με», ὁσάκις, δηλαδή, ἔκανα τήν προσευχή μου, «εἰσήκουσάς μου ὁ Θεός τῆς δικαιοσύνης» (στίχ. 2). Ἔτσι ὁ ποιητής μας ἔχει καί τώρα τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Θεός θά τόν βοηθήσει καί θά τοῦ πάρει τήν θλίψη πού δοκιμάζει. «Οἰκτείρησόν με», λέγει στόν Θεό, «καί εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου» (στίχ. 2). Καί καλεῖ τούς συκοφάντες του νά μάθουν ὅτι ὁ Θεός πάντοτε τόν σώζει καί πάντοτε τόν προστατεύει. Πάντοτε ἀκούει τίς προσευχές του. «Γνῶτε – τούς λέγει – ὅτι ἐθαυμάστωσε Κύριος τόν ὅσιον αὐτοῦ. Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρός αὐτόν» (στίχ. 4).

2. Ὁ ποιητής μας ἐπιτρέπει στούς κατηγόρους του νά ὀργίζονται ἐναντίον του. Ἀλλά, ἄς συγκρατοῦνται καί ἄς μή προχωροῦν σέ ἔργα ὀργῆς. «Ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε» τούς λέγει (στίχ. 4). Πάλι ὁ ποιητής μας ἐπιτρέπει στούς ἀντιπάλους του νά θυμώνουν μέσα τους καί μέσα στούς κοιτῶνες τους ἐναντίον του (στίχ. 5), ἀλλά νά σιωποῦν καί νά μή λέγουν στούς ἄλλους τά ὅσα σκέπτονται. Αὐτό σημαίνει τό «λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν καί ἐπί ταῖς κοίταις ὑμῶν κατανύγητε» (στίχ. 5).

2. Ἀλλά δέν εἴπαμε ἀκόμη τό θέμα, τό ὁποῖο δημιούργησε τήν στροφή πολλῶν ἀνθρώπων ἐναντίον τοῦ ποιητοῦ μας, τόν ὁποῖον εἰρωνεύονταν καί συκοφαντοῦσαν. Τό θέμα εἶναι μιά οἰκονομική κρίση πού συνέβηκε ἐκεῖνο τόν καιρό στό Ἰσραήλ καί ὁ ποιητής μας ἔδινε ἄλλη λύση, διαφορετική ἀπό αὐτήν πού ἔδιναν οἱ πολλοί. Γι᾽ αὐτό καί αὐτοί στρέφονταν ἐναντίον του. Οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν συμβᾶσα κρίση στεροῦνταν τά ὑλικά ἀγαθά τους καί πολλοί, ὅπως λέγει ὁ ψαλμός μας, ἔλεγαν: «Τίς δείξει ὑμῖν τά ἀγαθά;» (στίχ. 7). Ὁ ψαλμωδός μας, σάν πνευματικός ἄνθρωπος, ὡς αἰτία τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ἔβλεπε τό ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀποστατήσει ἀπό τόν Θεό καί ὅτι παραμελοῦσαν τίς θυσίες τους σ᾽ Αὐτόν. Γι᾽ αὐτό καί ὡς λύση τοῦ προβλήματος, ἔλεγε τήν ἐπιστροφή στόν Θεό, τήν ἐλπίδα σ᾽ Αὐτόν καί τήν προσφορά σωστῆς θυσίας στόν Θεό. «Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης – ἔλεγε – καί ἐλπίσατε ἐπί Κύριον» (στίχ. 6). Αὐτή ἡ ἐλπίδα στόν Θεό πιστεύει ὁ ποιητής μας ὅτι θά τονώσει τόν ἐσωτερικά πεσμένο ἀπό τήν κρίση ἄνθρωπο, θά διώξει τήν μεμψιμοιρία καί θά φέρει τήν χαρά. Θέλει δηλαδή ὁ ποιητής μας κατά πρῶτον νά ἀνορθώσει μέ τό ἀκούμπημα στόν Θεό τόν πεσμένο ἐσωτερικά ἄνθρωπο καί ἔπειτα θά βρεθοῦν τρόποι γιά τήν ἐξοικονόμηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.

3. Ἀκόμη ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ λέγει καί ἕνα ἄλλο, πολύ σπουδαῖο, ὡς λύση καί αὐτό γιά τό θέμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Αὐτό τό ἄλλο πού λέγει εἶναι ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά, ὅσα πολλά καί νά εἶναι αὐτά, δέν δίνουν τήν πραγματική εὐτυχία στόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος νοιώθει χαρούμενος καί εὐτυχισμένος ὅταν ἔχει καλή κοινωνία καί σχέση μέ τόν Θεό καί ὄχι ὅταν ἔχει ἀφθονία ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τό «φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου» αὐτό γλυκαίνει τήν δόλια καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι λέγει ὁ ποιητής μας: «Ἐσημειώθη ἐφ᾽ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε. Ἔδωκας εὐφροσύνην εἰς τήν καρδίαν μου» (στίχ. 7). Εἶναι αὐτό πού λέγει ἄλλος ψαλμωδός «κρεῖσσον τό ἔλεός σου ὑπέρ ζωάς» (62,4)! Τό «ἔλεος» τοῦ Θεοῦ, τό νά γεύεται δηλαδή κανείς τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, αὐτό εἶναι ἀνώτερο ἀπό κάθε ἄλλο ἀγαθό, ἀνώτερο ἀπό κάθε ζωή. Ἔτσι καί ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ μας λέγει ὅτι καί νά λυθεῖ ἀκόμη τό οἰκονομικό πρόβλημα ἀποκτώντας ὅλοι ὅλα τά ἐπίγεια ἀγαθά, δέν θά φέρει αὐτό εὐτυχία στούς ἀνθρώπους. Ἡ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται μέ τήν σωστή καί στενή κοινωνία του μέ τόν Θεό.

Αὐτήν τήν θέση τοῦ ποιητοῦ μας, ὡς λύση στό οἰκονομικό θέμα, οἱ πολλοί, οἱ «βαρυκάρδιοι» «υἱοί τῶν ἀνθρώπων», τήν εἰρωνεύονταν. Καί ἐπετίθεντο λοιπόν ἐναντίον τοῦ ποιητοῦ μας λαλοῦντες ματαιότητα καί ψεύδη κατ᾽ αὐτοῦ, γιά τά ὁποῖα μίλησε παραπάνω αὐτός (στίχ. 3). Αὐτοί ὅμως, ὑλικοί ὄντες, ἤθελαν μόνο νά εἶναι χορτασμένοι ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά, ἀπό σιτάρι, ἀπό κρασί καί ἀπό λάδι: «Ἀπό καρποῦ, σίτου, οἴνου καί ἐλαίου αὐτῶν ἐπληθύνθησαν» (στίχ. 8)! Μέ τήν ἐλπίδα στόν Θεό ὁ ὑπέροχος  ποιητής μας πηγαίνει τώρα νά κοιμηθεῖ ἥσυχος καί ἀτάραχος ἀπό τίς διαβολές τῶν ἀντιπάλων του. «Ἐν εἰρήνῃ ἐπί τό αὐτό κοιμηθήσομαι καί ὑπνώσω», λέγει (στίχ. 9). Καί τέλος τονίζει ὅτι μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά τόν κάνει νά «κατοικεῖ», δηλαδή νά διάγει, μέ «ἐλπίδα», μέ ἀσφάλεια, ὅπως λέγει τό Ἑβραϊκό κείμενο. «Σύ, Κύριε, κατά μόνας ἐπ᾽ ἐλπίδι κατῴκισάς με» (στίχ. 9)!

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

Την Κυριακή προ της Πεντηκοστής, η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη των 318 θεοφόρων Πατέρων που συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 στην Νίκαια της Βιθυνίας.

Ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς, ο συγγραφέας τού Βιβλίου των Πράξεων, καταγράφει επακριβώς και με δέος τούς τελευταίους αυτούς λόγους του Απ. Παύλου, οι οποίοι είναι και προφητικοί, αφού αναφέρεται στην έλευση των λύκων, «λύκοι βαρείς» μετά την άφιξή μου.

Επισημαίνει πως οφείλουν και ότι πρέπει να παραμένουν άγρυπνοι οι ποιμένες τής Εκκλησίας, ώστε να προστατεύουν το ποίμνιο.

Αυτό λοιπόν το δυναμικό από κάθε άποψη κείμενο, καλεί τον κάθε πιστό χριστιανό, αφ' ενός να γνωρίσει σωστά την Αποστολική μας πίστη, αφ' ετέρου να προσέχει ώστε να μη βαδίζει αμέριμνος στην πνευματική του στράτα. Η αμεριμνησία στα πνευματικά αποτελεί μεγάλο κακό και τούτο διότι καιροφυλακτούν οι «βαρείς λύκοι» για να αποσπάσουν την ψυχή από το λογικό ποίμνιο και φυσικά να την κατασπαράξουν.

Όμως, είπαμε στην αρχή ότι, αυτό το Αποστολικό μας ανάγνωσμα είναι αφιερωμένο στην τιμή των Αγίων Πατέρων τής Α΄ Οικουμενικής Συνόδου που επιβάλλεται να θυμόμαστε και κυρίως να διδασκόμαστε από τους ιερούς τους αγώνες.

Μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία να υπογραμμίσουμε κάποιες αλήθειες και για την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αλλά και γενικώτερα να δούμε τον Ιερό θεσμό των Οικουμενικών Συνόδων.

Ομολογουμένως, η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος αποτελεί μέγιστο σταθμό στην Εκκλησιαστική αλλά και στην Εθνική μας  Ιστορία. Υπήρξε η αρχή και η καθιέρωσις του κορυφαίου θεσμού τής Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής μας ζωής. Του θεσμού των Οικουμενικών Συνόδων, που αποτελούν αδιαμφισβήτητη και απόλυτη ερμηνευτική έκφραση της Αποστολικής πίστεως και παραδόσεως.

Και ναι μεν η Σύνοδος αυτή συνήλθε για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη και μανιώδη αίρεση του αρειανισμού, που όντως είχε συγκλονίσει την Εκκλησία.

Αλλά και οι άλλες Οικουμενικές Σύνοδοι, σκοπό είχαν να αντιμετωπίσουν συγκεκριμένες πλάνες και αιρέσεις, που τις εξέφραζαν συγκεκριμένα πρόσωπα.

Είναι όμως ανάγκη στο σημείο αυτό που βρισκόμαστε, να διευκρινιστεί και να τονιστεί μια μεγάλη και βασική αλήθεια. Ότι η Οικουμενική Σύνοδος, δεν φέρει μια «νέα αλήθεια» η οποία δεν υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή στην ζωή τής Εκκλησίας. Όχι, αυτή είναι μια πλάνη τού παπισμού που πρεσβεύει ότι η αλήθεια, προϊόντος τού χρόνου, βελτιώνεται.

Ουδέποτε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας εκήρυξε τέτοια πράγματα και τέτοιες πλάνες.

Η αλήθεια υπήρχε εξ' αρχής και βιώνεται μόνο εντός τού Σώματος της Εκκλησίας (Ιούδα 3).

Επομένως η υπάρχουσα αλήθεια, δεν βελτιώνεται αλλά ερμηνεύεται διά των αγίων Οικουμενικών Συνόδων.

Αλλ' ας δούμε και μια άλλη βασική πτυχή τού όλου θέματος.

Δεν είναι όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, η απόφαση της Οικ. Συνόδου θέμα αριθμητικής πλειοψηφίας των μελών. Το πρώτο και βασικό είναι, τα μέλη που την απαρτίζουν να εμφορούνται από την αυθεντική Εκκλησιαστική ζωή. Εάν ναι, τότε τα αποτελέσματα είναι θετικά.

Στην αντίθετη περίπτωση,  τα αποτελέσματα είναι αρνητικά και απαράδεκτα από το σύνολο του Εκκλησιαστικού Σώματος.

Αξίζει όμως στο σημείο αυτό να δούμε τι γράφει επί του θέματος ο αείμνηστος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ένας εκ των μεγαλυτέρων θεολόγων τού προηγουμένου αιώνος: «Την αυθεντία των Οικουμενικών Συνόδων, όπως και των άλλων Συνόδων, προσδίδουν κυρίως οι θεούμενοι και θεοφόροι άγιοι πατέρες». Και συνεχίζει: «Η υπερτάτη αυθεντία - και η ικανότης προς διάκρισιν της αληθείας εις την πίστιν – είναι εμπιστευμένη εις την Εκκλησίαν, που είναι πράγματι «θείος θεσμός» κατά την ορθήν και στενήν έννοιαν της λέξεως. Ενώ ουδεμία Σύνοδος ή Συνοδικός θεσμός είναι de jure divino, παρά μόνο όταν αποτελεί αληθή εικόνα ή φανέρωση της ίδιας τής Εκκλησίας». Και καταλήγει: «αι αποφάσεις των συνόδων εγένοντο δεκταί ή απερρίπτοντο από τας Εκκλησίας όχι διά λόγους τυπικούς ή ''κανονικούς'', η δε ετυμηγορία τής Εκκλησίας υπήρξεν άκρως εκλεκτική. Η Σύνοδος δεν ευρίσκεται υπεράνω τής Εκκλησίας. Αυτή ήταν η άποψις της αρχαίας Εκκλησίας».

Όντως, έτσι είναι τα πράγματα.

Και δίδεται στο σημείο αυτό η ευκαιρία να επαναλάβουμε αυτό που τόνιζε τόσο ο μεγάλος δογματολόγος, ο όσιος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, όσο και αρκετοί ημέτεροι, διακρινόμενοι τόσο για την αγιότητα βίου όσο και την αρίστη θεολογική τους κατάρτιση, πρωτοστατούντος τού αειμνήστου θεοφόρου γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου, ότι η μέλλουσα πανορθόδοξος Σύνοδος, εάν όντως είναι αυθεντική, θα αποδειχθεί με το να κηρύξει ως Οικουμενικές, ως Η΄ αυτή του Μ. Φωτίου 879-880 και ως Θ΄ του κήρυκος της χάριτος, αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά 1341, δοθέντος ότι ουδεμία σύνοδος ανεκήρυξε  εαυτόν ως οικουμενική.

Αδελφοί μου. Την Κυριακή εορτάζουμε και τιμούμε τους 318 θεοφόρους πατέρες τής Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Ως ποιμένες και ως ποίμνιον, ως μέλη δηλ. του Σώματος τού Χριστού, δεν έχουμε παρά να μελετήσουμε τον βίο και την πολιτεία, τους αγώνες αλλά και τα μαρτύρια αυτών των ανδρών που βίωναν την Αποστολική παράδοση με τον χαρακτηριστικό τους ζήλο.

Και ας είμαστε βέβαιοι ότι την Εκκλησία του Χριστού δεν την κατευθύνει η πολιτική σκοπιμότητα, ούτε την δυναμική εν αληθεία πορεία της τη σηματοδοτούν τα ποικίλα παραρτήματα του Π.Σ.Ε. με τις τεχνητές πλειοψηφίες, τα ποικίλα marketing και τα δογματικά lifting.

Την πορεία τής Εκκλησίας Του, σε κάθε εποχή την κατευθύνει ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μέσω των αυθεντικών και Αγίων ποιμένων, των οποίων είθε η ευχή να μας συνοδεύει πάντοτε. Αμήν.

Πηγή: Θρησκευτικά

῞Oσοι παρακολουθοῦν τίς ἐξελίξεις γνωρίζουν ὅτι μετά τό συντριπτικό ποσοστό (98%) ἀρνητικῶν σχολίων για τήν «Κάρτα τοῦ Πολίτη» στή διαβούλευση, πού ἔγινε τόν Μάρτιο 2015, ἡ κυβέρνηση ἀνακοίνωσε ὅτι ἀποσύρει τό ἐπίμαχο ἄρθρο 16 γιά τήν «Κάρτα τοῦ Πολίτη» καί ὅτι θα τό ἐπαναφέρει ἀφοῦ τό μελετήσει ἐκ νέου.

Σ᾽ αὐτόν τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς «κάρτας» ἔδωσε τό παρόν καί ἡ Παρακαταθήκη μαζί μέ...
ἄλλα 24 Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης, καθώς ἀποστείλαμε τά Σωματεῖα ἀπό κοινοῦ ἐπιστολή πρός ὅλους τούς ἀρχιερεῖς και ὅλους τούς βουλευτές.

Δέν γνωρίζουμε ἐάν ἐκτός ἀπό την παρέμβαση τῶν 25 Σωματείων μέ τήν ἐπιστολή τους, πού προανεφέρθη, καί την ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ὁποία προηγήθηκε ὑπῆρξε κάτι ἄλλο σέ συλλογικό ἐπίπεδο ὡς ἀντίδραση – παρέμβαση στό θέμα τῆς «κάρτας». Ἐπαινετή ἐπίσης καί στόν κατάλληλο χρόνο ἦταν ἡ ἐπιστολή τῆς «Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν», πού ἀπέστειλε γιά το ἴδιο θέμα ὁ ἀρχιμ. π. Σαράντης Σαράντος.

Εἴπαμε λοιπόν «δόξα τῷ Θεῷ», πού ἀπομακρύνθηκε πάλι ὁ κίνδυνος αὐτός. Ὅμως δέν χαρήκαμε γιά πολύ. Διαπιστώσαμε –ὄχι χωρίς ἔκπληξη– ὅτι αὐτό, πού ἡ κυβέρνηση ἔβγαλε ἀπό τήν πόρτα (το ἄρθρο 16 στό πολυνομοσχέδιο τοῦ ἀναπληρωτῆ Ὑπουργοῦ Διοικητικῆς Μεταρρύθμισης κ. Γ. Κατρούγκαλου «Γιά την ἀντιμετώπιση τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσης»),τό ἔβαλε ἀπό τό παράθυρο ὡς ἄρθρο 10 στό ἴδιο νομοσχέδιο, πού εἶναι πλέον ὁ νόμος 4325 τῆς 11.5.2015. Οὐσιαστικά τό νέο ἄρθρο 10 εἶναι τό πρῶτο μισό τοῦ προηγουμένου ἄρθρου 16, τό ὁποῖο πλέον δημιουργεῖ τίς προϋποθέσεις για νά προχωρήσει ἡ «Κάρτα τοῦ Πολίτη».

Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς νέας καταστάσεως, πού αἰφνιδιαστικά δημιούργησε ἡ κυβέρνηση, χρήζει μελέτης γιά τή σωστή ἀντιμετώπισή της. Πάντως σύμφωνα με τήν πρώτη γνώμη ἐγκρίτου νομικοῦ, το θέμα πλέον τῆς διαβόητης «κάρτας» μπορεῖ νά προωθηθεῖ μέ μία ἁπλή ὑπουργική ἀπόφαση καί δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἔλθει ξανά ὡς νομοσχέδιο στή Βουλή!

Ὁ κ. Κατρούγκαλος ἀνακοίνωσε ἐπίσης ὅτι προχωρεῖ ἡ «κάρτα σίτισης», την ὁποία ὁ ἴδιος χαρακτήρισε ὡς πιλοτική ἐφαρμογή τῆς «Κάρτας τοῦ Πολίτη». Ἤδη ὑπεγράφη συμφωνία μέ τήν Ἐθνική Τράπεζα γιά νά δοθοῦν ἠλεκτρονικές κάρτες σέ 150 χιλιάδες φτωχοποιημένους Ἕλληνες. Οἱ κάρτες αὐτές θά πιστώνονται με 70 € ἀνά δικαιοῦχο τόν μῆνα (δηλ. 2,30 € ἡμερησίως!), ἐνῷ γιά κάθε προστατευόμενο μέλος θά προστίθενται 30 €. Πάντως, ἡ ἐνίσχυση δέν θά ὑπερβαίνει τό ὕψος τῶν 200€ μηνιαίως.

Τό ἄλλο πολύ σημαντικό μέτρο πού προωθεῖται γιά τήν οἰκοδόμηση μιᾶς Big Brother κοινωνίας εἶναι ἡ κατάργηση τῶν μετρητῶν μέ πρόσχημα τήν πάταξη τῆς φοροδιαφυγῆς!

Ἤδη ἡ κυβέρνηση μελετᾶ ἀπό αὐτό τό καλοκαίρι στά τουριστικά ἑλληνικά νησιά ἡ ἐξόφληση λογαριασμῶν ἄνω τῶν 70€ νά γίνεται μόνο μέ ἠλεκτρονική κάρτα συναλλαγῶν!

Παράλληλα μέ αὐτά, πού μεθοδεύονται καί ἐπιταχύνονται ὡς ἐξελίξεις σε πολιτικοοικονομικό ἐπίπεδο, ἐξ ἴσου σημαντικές ἐξελίξεις δρομολογοῦνται σε θρησκευτικό ἐπίπεδο. Καθώς μαθαίνουμε ἀπό σοβαρούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μετέχουν στόν διάλογο Ὀρθοδόξων και παπικῶν, χωρίς ὅμως νά συνευδοκοῦν στίς ὑποχωρήσεις σέ θέματα πίστεως, ὁ βασικός σκοπός γιά τόν ὁποῖο βιάζονται νά κάνουν τήν «Μεγάλη Σύνοδο» τοῦ 2016, εἶναι νά προωθηθεῖ σ᾽ αὐτήν τό θέμα τῆς πλήρους κοινωνίας μέ τούς παπικούς, δηλαδή τό κοινό ποτήριο.

Ὁ «ἐγκέφαλος» τῆς προωθουμένης (ψευδοῦς) ἑνώσεως Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας θεωρεῖ ὅτι τό θέμα τῆς ἑνώσεως δέν ἔχει σχέση μέ τά δόγματα (!), δηλαδή μέ τήν πίστη, ἀλλ᾽ εἶναι ἁπλῶς ἕνα θέμα διευθέτησης τοῦ πρωτείου. Ἐφ᾽ ὅσον λοιπόν δημιουργήσουν ἕναν Πρῶτο (μέ πρωτεῖο ὅμως ἐξουσίας) στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή (στήν παπική Δύση ὑπάρχει ὁ πάπας), ὁ δρόμος προς τό κοινό ποτήριο εἶναι εὔκολος. Ἔτσι σκέπτονται, βλέποντας βέβαια τά πράγματα μόνον κοσμικά, ὅπως, ἄλλωστε, το συνηθίζουν.

Ἀφοῦ λοιπόν γίνει ἡ (ψευδής) ἕνωση, μετά συζητοῦμε τά «θεολογούμενα». Ὡς θεολογούμενα νοοῦνται οἱ διαφορές, οἱ ὁποῖες θεωροῦνται ὡς νόμιμες ποικιλίες στήν ἐν τόπῳ καί χρόνῳ πραγμάτωση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γι᾽ αὐτό μιλοῦν για «ἑνότητα μέσα στήν ποικιλία». Μή λησμονοῦμε ὅτι οἱ οἰκουμενιστές ἀναγνωρίζουν τόν πάπα ὡς ἐπίσκοπο Ρώμης, τον προσφωνοῦν ἁγιώτατο ἀδελφό καί την «Ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία» ἀναγνωρίζουν ὡς ἐκκλησία μέ ἀποστολική διαδοχή, ἱερωσύνη καί ἁγιαστικά μυστήρια. Ἄρα λοιπόν τί μᾶς χωρίζει; Μόνον ἡ διευθέτηση τοῦ πρωτείου.

Τά πράγματα φαίνεται νά εἶναι πιο σοβαρά καί δύσκολα ἀπ᾽ ὅσο συνήθως τά θεωροῦμε. Ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ, πού ἐκοιμήθη ὁσιακά στίς ΗΠΑ τό 1982, συνήθιζε νά λέγει —προκειμένου νά ἀφυπνίσει πνευματικά τούς ἀκροατές του— ὅτι «εἶναι πιό ἀργά ἀπ᾽ ὅσο νομίζετε». Καιρός λοιπόν ἡμᾶς «ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι... ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. 13, 11-12). Αὐτό ὅμως εἶναι τό ἐλπιδοφόρο: ὅτι «ἡ ἡμέρα ἤγγικεν». Καί, ὡς γνωστόν, λίγο πρίν ξημερώσει, τό σκοτάδι γίνεται πιό πηχτό. Ὅμως εἶναι σίγουρο ὅτι ἡ ἡμέρα θά ἀνατείλει. Ἡ νίκη εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μήν τό ξεχνοῦμε ποτέ!

Ὅπως λέγει σέ ὁμιλίες του τόν τελευταῖο καιρό καί ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου τῆς Κύπρου κ. Νεόφυτος «ἔχουν δρομολογηθεῖ προφητευμένα γεγονότα». «Ἔστωσαν [οὖν] ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καί οἱ λύχνοι καιόμενοι…» (Λουκ. 12, 35). Δηλαδή: Καλούμεθα να αὐξήσουμε τό ἐπίπεδο ἑτοιμότητος και ἀγωνιστικότητος, προθυμίας πνευματικῆς, φιλοτιμίας καί θερμῆς προσοχῆς γιά να φωτίσει ὁ Θεός.

Ἀμήν. Γένοιτο.

Πηγή: Περιοδικό «Παρακαταθήκη», Μαρτίου-Ἀπριλίου 2015

Στὶς 2 Μαΐου 2015, ἡμέρα Σάββατο καὶ ὥρα 7.00΄ τὸ ἀπόγευμα στὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο τῆς Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε μιὰ ἰδιαίτερη ἐκδήλωση –τελετή.

Ὡς «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη», τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο καὶ ἡ κριτικὴ ἐπιτροπή,  καλέσαμε στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν ἕδρα τοῦ Σωματείου, γιὰ νὰ τοὺς τιμήσουμε, ὅλους ὅσοι συμμετεῖχαν στὸν λογοτεχνικὸ διαγωνισμὸ ποὺ εἴχαμε προκηρύξει τὸ 2014 ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Σύλλογο Φίλων τῶν Ἁπανταχοῦ Κρυπτοχριστιανῶν μὲ τίτλο «Στὸν καιρὸ τοῦ Παλαιολόγου».  Ὀργανώσαμε μιὰ γιορτή, προκειμένου νὰ προβληθεῖ ἡ κατάθεση ψυχῆς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ποὺ μετὰ ἀπὸ μελέτη κατέθεσαν σὲ ἕνα διήγημα τὸν προβληματισμὸ καὶ τὴν εὐαισθησία τους γιὰ τὸν τελευταῖο αὐτοκράτορα τῆς Ρωμηοσύνης, τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, καὶ τὶς τελευταῖες μέρες τῆς Βασιλεύουσας.

Ἡ συμμετοχὴ στὸν διαγωνισμὸ ἦταν ἱκανοποιητική, τόσο ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό (Κύπρο καὶ Γερμανία).

Στὸ κάλεσμά μας ἀνταποκρίθηκαν κάποιοι ἀπὸ τοὺς διακριθέντες καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντες. Μᾶς χαροποίησε ἰδιαίτερα ὅτι ἦταν παρόντες ἄνθρωποι ποὺ ταξίδεψαν ἀπὸ μακριὰ εἰδικὰ γιὰ τὴν ἐκδήλωση αὐτή, ὅπως ἀπὸ τὴν Κύπρο ὁ κ. Κώστας Πραξιτέλους,  ποὺ πρώτευσε στὴν κατηγορία τῶν ἐνηλίκων, ὁ κ. Ντελῆς Εὐάγγελος ἀπὸ τὴν Καρδίτσα, ἡ κ. Ἀναστασία Χατζαντωνίου ἀπὸ τὴ Ρόδο, καθὼς καὶ ὁ μαθητὴς τῆς Γ΄ Τάξης Λυκείου Χρῆστος Τσαγκάρης ἀπὸ τὴν Ἀθήνα,  ποὺ πρώτευσε στὴν κατηγορία τῶν ἀνηλίκων.

Ἦταν μιὰ πολὺ ἐνδιαφέρουσα βραδιὰ δύο ὡρῶν, κατὰ τὴν ὁποία ἀκούστηκε καὶ ὁ λογοτεχνικὸς καὶ ὁ μουσικὸς καὶ ὁ ἱστορικὸς λόγος γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ θελήσαμε μὲ τὸν διαγωνισμὸ νὰ προβάλουμε.

Στὴν ἀρχή, τὸ «Ἐργαστήρι Παρασημαντικῆς», ποὺ δημιουργήθηκε τὸ 2015 ἀπὸ ὁμάδα Ἱεροψαλτῶν στὴ Θεσσαλονίκη,  ἀπέδωσε τροπάρια -ὕμνους τῆς ἅλωσης, ποὺ ἀκούστηκαν γιὰ πρώτη φορὰ στὴ Θεσσαλονίκη, ὑπὸ τὴ διεύθυνση τοῦ κ. Δεσπότη Σωτηρίου, καταξιωμένου ψάλτη, μουσικοῦ καὶ χοράρχη.

Ἡ κ. Ἀναστασία Χατζαντωνίου ἀπήγγειλε  τὸ «Ἀνακάλημα τῆς Κωνσταντινούπολης», τὸν συγκλονιστικὸ θρῆνο γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς ἅλωσης.

Ἀκολούθησαν οἱ χαιρετισμοὶ: 1. Τοῦ ἐκπροσώπου τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης» κ. Χρυσόστομου Χατζηαποστόλου ποὺ παρουσίασε τοὺς σκοποὺς καὶ τοὺς στόχους τοῦ Σωματείου. 2. Ἐκ μέρους τῆς κριτικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ διαγωνισμοῦ ὁ κ. Σαρρῆς Βασίλειος, καθηγητής φιλόλογος, παρουσίασε τὴν ἐμπειρία ποὺ ἀπεκόμισαν τὰ μέλη της ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τῶν ὐποβληθέντων ἔργων.  3. Τέλος, ἀναγνώσθηκε ὁ χαιρετισμὸς ποὺ μᾶς ἔστειλε εἰδικὰ γιὰ τὴν ἐκδήλωση ὁ κ. Γυπάκης Γιῶργος ἐκ μέρους τοῦ συνδιοργανωτῆ  Συλλόγου,  Φίλων τῶν Ἁπανταχοῦ Κρυπτοχριστιανῶν.

Στη συνέχεια, ἡ χορωδία τοῦ Συλλόγου Μικρασιατῶν Ἰωνίας μὲ ἕδρα τὴ Νέα Μαγνησία καὶ χοράρχη τὸν κ. Δεσπότη Σωτήριο ἀπέδωσε τραγούδια σχετικὰ μὲ τὸ ὅλο πνεῦμα τῆς ἐκδήλωσης (Σὰν τὰ μάρμαρα τῆς πόλης, Πασχαλινό, Ἅι Γιώργης, Στερνὸ καράβι, Ἀθανασία).

Ἀκολούθησε ὁμιλία μὲ τίτλο «Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος: Ὁ ἁγνός, τίμιος καὶ ἡρωικὸς ἡγέτης», διανθισμένη μὲ πλῆθος διαφανειῶν, ἀπὸ τὸν θεολόγο καθηγητή κ. Χατζηαθανασίου Εὐστράτιο, ὁ ὁποῖος μὲ στιβαρὸ λόγο καὶ γλαφυρὸ τρόπο παρουσίασε τὰ γεγονότα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἅλωση καθὼς καὶ τὴ συμβολὴ καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Τὸ τελευταῖο μέρος τῆς τελετῆς ἦταν ἀφιερωμένο στοὺς συμμετέχοντες καὶ βραβευθέντες. Σὲ ὅσους ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντες παρευρέθηκαν  ἀπονεμήθηκαν οἱ τιμητικοὶ ἔπαινοι καὶ τὰ δῶρα τους. Οἱ βραβευθέντες, ἀφοῦ πῆραν τὶς ἀναμνηστικὲς πλακέτες καὶ τὰ δῶρα τους, διάβασαν ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ἔργα τους, τὰ ὁποῖα ἐντυπωσίασαν  καὶ συγκίνησαν τοὺς παρευρισκόμενους. Ἡ ὅλη τελετὴ ὁλοκληρώθηκε μὲ τοὺς πρώτους ἀπὸ τὶς δύο κατηγορίες τοῦ διαγωνισμοῦ, τὸν κ. Χρῆστο Τσαγκάρη ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ τὸν κ. Κώστα Πραξιτέλους ἀπὸ τὴν Κύπρο ποὺ μᾶς συγκίνησε, καθὼς ἐπέλεξε νὰ μᾶς κάνει κοινωνοὺς ἄγνωστων ἱστοριῶν ἀπὸ τὸν ἡρωικὸ ἀγῶνα τῶν Κυπρίων ἐναντίον τῶν Ἄγγλων, μὲ πρωταγωνιστὲς κυρίως ἀμούστακα παιδιὰ ποὺ φλέγονταν ἀπὸ τὰ ἰδανικὰ τῆς πίστης καὶ τῆς πατρίδας.

Ἦταν τὸ καλύτερο τέλος, ἀφοῦ ἀναδείχθηκαν οἱ ὑπέρτατες ἀξίες τὶς ὁποῖες ὑπηρετεῖ διαχρονικὰ ὁ ἑλληνισμός, ἡ ρωμηοσύνη καὶ στὶς ὁποῖες εἶναι σταθερὰ προσανατολισμένη ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη».

Ἡ ἐκδήλωση ὁλοκληρώθηκε μὲ τὸν ὕμνο τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου, τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἐν Πειραιεῖ 16-6-2013

Όπως ακούσαμε από τους θαυμασίους ύμνους, ιδιαίτερα από τα δοξαστικά του Εσπερινού «Τάς μυστικάς σήμερον του Πνεύματος σάλπιγγας...» και του Όρθρου «Των Αγίων Πατέρων ο χορός...», η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα Ζ΄ Κυριακή από του Πάσχα τους Αγίους και Θεοφόρους 318 Πατέρες, που συνεκρότησαν την Α΄ αγία και Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. επί της βασιλείας του αγίου ενδόξου θεοστέπτου βασιλέως και Ισαποστόλου Κωνσταντίνου του Μεγάλου.

Στη Σύνοδο αυτή συμμετείχαν πολύ μεγάλα ονόματα σοφών αγίων της Εκκλησίας μας, πολύ γνωστών σέ όλους μας, όπως ο εν αγίοις πατήρ ημών Αθανάσιος πατριάρχης Αλεξανδρείας ο Μέγας, που τότε ήταν διάκονος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Αλεξάνδρου, ο εν αγίοις πατήρ ημών Νικόλαος Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας ο Θαυματουργός, ο οποίος ράπισε, χαστούκησε τον Άρειο για τις βλασφημίες, που εξεστόμισε, ο εν αγίοις πατήρ ημών Σπυρίδων Επίσκοπος Τριμυθούντος της Κύπρου ο Θαυματουργός, που έκανε το θαύμα με το κεραμίδι, ο εν αγίοις πατήρ ημών Αχίλλιος Επίσκοπος Λαρίσης, που έκανε το θαύμα με την πέτρα, που ανέβλυσε λάδι, ο εν αγίοις πατήρ ημών Αλέξανδρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο οποίος, όταν λειτουργούσε, είδε τον Χριστό ως βρέφος πάνω στο άγιο Δισκάριο να έχει σχισμένο τον χιτώνα, εξαιτίας του Αρείου, ο εν αγίοις πατήρ ημών Όσιος Επίσκοπος Κορδούης και πλήθος άλλων κληρικών, ηγουμένων, πρεσβυτέρων, διακόνων και μοναχών.

Η Σύνοδος συνήχθη κατά του αιρετικού Αρείου, ο οποίος βλασφημούσε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν είναι ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα και ακολούθως δεν είναι Θεός αληθινός, αλλά κτίσμα και ποίημα. Η Σύνοδος, η οποία διήρκησε τρεισήμισι χρόνια, μάς παρέδωσε το κοινό και γνωστό απ’ όλους και ιερό Σύμβολο της Ορθοδόξου πίστεώς μας, με το οποίο ανεκήρυξε τόν Υιό και Λόγο του Θεού, Θεό αληθινό και ομοούσιο με τον Θεό Πατέρα, έχοντας δηλ. την ίδια ουσία και φύση με τον Θεό Πατέρα και επομένως την ίδια δόξα, εξουσία, κυριότητα και αϊδιότητα και όλα τα υπόλοιπα θεοπρεπή ιδιώματα της θείας φύσεως. Η ίδια Σύνοδος μάς παρέδωσε και τον καθορισμό του Πάσχα και εξέδωσε είκοσι ιερούς κανόνες.

Εξέχουσα θέση ανάμεσα στον υμνογραφικό πλούτο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας κατέχει, εκτός των άλλων, και το απολυτίκιο της εορτής των Αγίων Πατέρων : «Υπερδεδοξασμένος ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο φωστήρας επί γης τούς Πατέρας ημών θεμελιώσας καί δι’αυτών πρός τήν αληθινήν πίστιν πάντας ημάς οδηγήσας, πολυεύσπλαγχνε δόξα σοι». Είναι αμφίβολο, αν έχουμε συλλάβει το βαθύτερο νόημα, την σημασία και την βαρύτητα αυτού του τροπαρίου, το οποίο εκφράζει μια πρώτιστη θεολογική πτυχή της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. 
Η πτυχή αυτή, πού μαρτυρείται από το ανωτέρω τροπάριο, είναι ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, εκτός από Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, είναι κατεξοχήν και Πατερική. Θα μπορούσαμε κάλλιστα οι Ορθόδοξοι, δίπλα από τα τέσσερα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά της Εκκλησίας, να προσθέταμε και την Πατερικότητα και να ομολογούσαμε στο Σύμβολο της Πίστεως την πίστη μας «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν, Αποστολικήν καί Πατερικήν Εκκλησίαν». Η προσθήκη, όμως, αυτή, όπως και κάθε άλλη προσθήκη ή αφαίρεση στο Σύμβολο της Πίστεως, απαγορεύεται ρητώς από τον 7^ο Ιερό Κανόνα της Γ΄ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου εν Εφέσω (431). 
Για τον λόγο αυτό απαγορεύθηκε και η προσθήκη, την οποία έβαλαν οι αιρετικοί Παπικοί, οι Λατίνοι, στο Σύμβολο της Πίστεως, σύμφωνα με την οποία το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται όχι εκ μόνου του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού, η περίφημη αίρεση του Filioque. Για τον ίδιο λόγο απαγορεύθηκε ακόμη να βάλλουμε εμείς οι Ορθόδοξοι στο Σύμβολο της Πίστεως και τον όρο «Θεοτόκος» για την Παναγία μας, μολονότι είναι δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Από σεβασμό και υπακοή στα θεσπισμένα υπό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων. Εντούτοις, η Ορθόδοξος Εκκλησία μας είναι Εκκλησία Αποστολική και Πατερική. 

Το ακούσαμε αυτό στο κοντάκιο της σημερινής εορτής : «Των Αποστόλων τό κήρυγμα καί των Πατέρων τά δόγματα τη Εκκλησία μίαν τήν πίστιν εκράτυνεν». Το κήρυγμα των Αποστόλων, αλλά και η ανάπτυξη αυτής της διδασκαλίας εκ μέρους των Αγίων Πατέρων έκαναν μία την διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, λοιπόν, είναι συγχρόνως Αποστολική και Πατερική, και ακολουθεί τούς Αγίους Πατέρες σε κάθε Οικουμενική Σύνοδο. Κι εμείς πρέπει να είμαστε «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν˙ μή μεταίρειν όρια, α έθεντο οι πατέρες ημών». Να είμαστε επόμενοι, να ακολουθούμε τους Αγίους Πατέρες, να μη μετακινούμε όρια, τα οποία έθεσαν οι Άγιοι Πατέρες μας. Διότι, οι Άγιοι Πατέρες δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να συνεχίζουν το έργο του Κυρίου και των Αποστόλων. Αυτό έκαναν και στην A΄ εν Νικαία Αγία και Οικουμενική Σύνοδο, την οποία η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, παραμένει κατεξοχήν Πατερική κι ας μην το ενστερνίζονται, ας το αρνούνται αυτό οι Οικουμενιστές, οι προοδευτικοί, οι εκσυγχρονιστές πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, αρχιερείς, ιερείς, κληρικοί και πανεπιστημιακοί-ακαδημαϊκοί θεολόγοι, οι οποίοι, για να μπορούν να υιοθετούν και να διδάσκουν καινούργιες διδασκαλίες, που δεν στηρίζονται στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Αποστόλων, αρνούνται, ακόμη, και το ότι η Εκκλησία μας είναι Πατερική. Ανεφύη, δυστυχώς, στις ημέρες μας μια καινούργια αίρεση, η αίρεση της πατρομαχίας. 

Μάχονται αυτοί οι πατρομάχοι και πολεμούν τους Αγίους Πατέρες. «Η Εκκλησία μας», ισχυρίζονται οι πατρομάχοι, «δεν είναι πατερική, αλλά είναι μία ευχαριστιακή σύναξη, όπου μπορούμε να λέμε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε και, μη δεσμευόμενοι από τούς Αγίους Πατέρες, να υιοθετούμε και να κηρύττουμε του κόσμου τις διδασκαλίες και να δεχόμαστε ακόμη και την «ιερωσύνη των γυναικών». 
Θεωρούν οι οικουμενιστές πατρομάχοι ότι οι Άγιοι Πατέρες μάς κληροδότησαν το σχίσμα Ανατολής και Δύσεως, επειδή έπεσαν θύματα του αρχεκάκου όφεως, του Διαβόλου. Και τώρα τελευταία, ανέπτυξαν αυτοί οι πατρομάχοι μία καινοφανή αίρεση, την αίρεση της λεγομένης «μεταπατερικής ή νεοπατερικής ή συναφειακής θεολογίας», η οποία εκφράζεται κυρίως από τους οικουμενιστές του Φαναρίου και από την λεγομένη «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών» Βόλου ή καλύτερα «Επιδημία Θεολογικής Διαστρεβλώσεως». 
Τί λέει αυτή η αιρετική «μεταπατερική θεολογία» ή καλύτερα επιδημία; Πρεσβεύει ότι οι Άγιοι Πατέρες είναι πλέον ξεπερασμένοι. Ήταν καλοί για την εποχή τους, αλλά τώρα μας είναι άχρηστοι. Τώρα εμείς, θεωρούν οι πατρομάχοι, είμαστε οι «νέοι πατέρες», ανώτεροι από τους παλαιούς Αγίους Πατέρες και θα πρέπει να αναπτύξουμε μια νέα θεολογία ανεξάρτητη και πέρα από τους Αγίους Πατέρες, μία «μεταπατερική θεολογία», προσαρμοσμένη στα σύγχρονα προβλήματα του κόσμου. 

Δεν είναι, όμως, αυτό φοβερός εωσφορικός εγωισμός, το να λέει κάποιος ότι είναι ανώτερος από τους Αγίους Πατέρες; Η υπέρβαση και η απεξάρτηση των πατρομάχων από την διδασκαλία και την θεολογία των Αγίων Πατέρων, θα τους αποδεσμεύσει και θα τους αφήσει ελεύθερους και ανεξέλεγκτους να πραγματοποιούν τα απαράδεκτα οικουμενιστικά τους ανοίγματα με τους αιρετικούς και τους ετεροδόξους, με σκοπό την ψευδοένωση των δήθεν «Εκκλησιών» και την εγκατάσταση της αντίχριστης Πανθρησκείας. Οι Άγιοι Πατέρες πρέπει να ξεπερασθούν, τονίζουν εμφαντικά οι πατρομάχοι. Το διανοούμαστε αυτό το πράγμα; Δηλ. οι άγιοι Πατέρες της Α΄ Αγίας και Οικουμενκής Συνόδου, ο Μέγας Αθανάσιος, ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Σπυρίδων, ο άγιος Αχίλλιος και όλοι οι άγιοι Πατέρες των άλλων Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων και όλων των εποχών είναι ξεπερασμένοι. Καταλαβαίνουμε όλοι μας σε ποιά κατάντια και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος έχουν φθάσει!

Πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ ότι «γνήσιο τέκνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καί ἡ ἐσχάτως ἀναφυεῖσα μεταπατερική ἤ νεοπατερική ἤ συναφειακή αἵρεση. Ἡ μεταπατερική ἤ νεοπατερική αἵρεση κάνει λόγο γιά τήν ὑπέρβαση, τό ξεπέρασμα, τήν περιθωριοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τούς σημερινούς, συγχρόνους δῆθεν «νέους πατέρες», τούς μεταπατερικούς οἰκουμενιστές. Στόχος αὐτῆς τῆς πατρομαχίας εἶναι ἡ προλείανση τῆς ὁδοῦ πρός τήν ψευδοένωση μέ τούς αἱρετικούς καί τοῦ ἑτεροδόξους, ἐφόσον πλέον μεταίρονται τά ὅρια, «ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὅπως ἐπιτυχῶς ἀποδείχθηκε στό μεγάλο ἐπιστημονικό καί θεολογικό συνέδριο, πού διοργάνωσε πέρισυ τόν Φεβρουάριο τοῦ 2012 ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ θέμα : «Μεταπατερική αἵρεση καί πατερική θεολογία». 
Ἡ συναφειακή αἵρεση ἀφορᾶ τήν Ἱεραποστολή καί τόν Εὐαγγελισμό καί νοεῖται ὡς ἡ ἀποφυγή τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν νά ἐμφανισθοῦν, ἐνώπιον τῶν μή χριστιανῶν, ὡς διχασμένες λόγω τῶν δογματικῶν διαφορῶν τους. Γι’αὐτό καί καλοῦνται νά δείξουν ἑνότητα, θέτοντας σέ προτεραιότητα θέματα κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί καταπιέσεως τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Αὐτό, ὅμως, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ἱεραποστολή καί τό κήρυγμα νά στραφοῦν στή διατύπωση τρόπων ἀποκαταστάσεως τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί ὄχι στή μετάδοση τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου[1][1]»[2][2].

Το τραγελαφικό, όμως, για τους Οικουμενιστές είναι ότι ενώ αποδέχονται την μεταπατερική αίρεση δεν τολμούν, συνεπείς προς τις διακηρύξεις τους, να μην χρησιμοποιούν καθόλου τους αγίους Πατέρες είτε στις ομιλίες, είτε στα κηρύγματα, είτε στη Θεία Λειτουργία, διότι γνωρίζουν ότι από εκείνη την στιγμή θα χάσουν αμέσως το όποιο έρεισμα έχουν στον κλήρο και τον λαό και ίσως και την εκκλησιαστική τους ιδιότητα.
Αλήθεια, πώς μπορούν οι Οικουμενιστές και εισέρχονται στους Ορθοδόξους Ιερούς Ναούς, οι οποίοι είναι αγιογραφημένοι με αγίους Πατέρες; Πώς μπορούν και λένε το «Δι’ευχών των αγίων Πατέρων ημών…»; Πώς τελούν τη Θεία Λειτουργία των αγίων Πατέρων, του ιερού Χρυσοστόμου, του Μεγάλου Βασιλείου κ.ά; Πώς εορτάζουν τις Κυριακές των Αγίων Πατέρων με την τόσο πλούσια πατερική και δογματική υμνογραφία; Αυτό δεν αποτελεί την πλέον κραυγαλέα απόδειξη της κακοδοξίας της μεταπατερικής αιρέσεως; Αν πράγματι πιστεύουν τις απαράδεκτες και προκλητικές τους διακηρύξεις, ας παύσουν, λοιπόν, να χρησιμοποιούν τελείως τους αγίους πατέρες, ας σταματήσουν να εισέρχονται στους Ιερούς Ναούς, να λένε το «Δι’ευχών των αγίων Πατέρων ημών…», να τελούν τη Θεία Λειτουργία και να εορτάζουν τις Κυριακές των Αγίων Πατέρων, διότι αλλιώς αποδεικνύουν την αντιφατικότητα, την διπροσωπία και την υποκρισία τους και το φρούδο της κακοδοξίας τους.

Η αναφορά μας στην λεγομένη «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών» Βόλου κρίνεται ιδιαιτέρως επιτακτική, διότι οι ιθύνοντες αυτής επιμένουν και συνεχίζουν αμετανόητοι, παρά τις όποιες δηλώσεις και εκδηλώσεις «μετανοίας», συμπεριφερόμενοι όπως ακριβώς ο Άρειος, την οικουμενιστική διαβρωτική για την Εκκλησία τακτική τους. Εσχάτως, η λεγομένη «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών» διοργάνωσε από τις 23 έως τις 26 Μαΐου 2013 διεθνές συνέδριο στο Cluj-Napoca της Ρουμανίας με θέμα :  
«Ορθοδοξία και συναφειακή θεολογία. Εναύσματα από την εκκλησιαστική Παράδοση»[3][3], το οποίο θεωρείται ως η συνέχεια του διεθνούς συνεδρίου, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2010 πραγματοποιήθηκε στο Βόλο με θέμα : «“Νεο-πατερική” σύνθεση ή “Μετα-πατερική” Θεολογία; Το αίτημα της θεολογίας της συνάφειας στην Ορθοδοξία».

Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται γι’ακόμη μία φορά ο Ἄπ. Παῦλος, ο οποίος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα λέει : «ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι ἐλεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου. Καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητᾶς ὀπίσω αὐτῶν»[4][4].

Σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας είναι ο καρπός της λειτουργίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία. Οι Άγιοι Πατέρες για τον λόγο αυτό αποκαλούνται Θεοφόροι, επειδή είναι τα δοχεία και τα όργανα του Αγίου Πνεύματος. Με επίμονη και επίπονη άσκηση και νηπτικούς αγώνες υπέταξαν το φρόνημα της σαρκός στο θέλημα του Θεού. Στην Ορθοδοξία δεν δύναται να υπάρχει Θεολογία χωρίς άσκηση και χωρίς Αγίους Πατέρες. 
Οι Άγιοι Πατέρες δεν λένε τίποτε νεοφανές, δεν γράφουν νέες φιλοσοφικές θεωρίες, αλλά, επειδή είναι πνευματοφόροι και ζουν μέσα στο φως του Θεού, ερμηνεύουν φωταγωγικώς τις αλήθειες, πού ο Χριστός άπαξ απεκάλυψε στους ανθρώπους. Ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγεί τούς Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας «εις πάσαν τήν αλήθειαν». Αυτό σημαίνει πως δεν δύναται να υπάρξει περίοδος της ζωής της Εκκλησίας, πού δεν υπάρχουν Άγιοι Πατέρες. 
Αυτό θα σήμαινε πώς σταμάτησε ο Παράκλητος να «συγκροτεί όλον τόν θεσμόν της Εκκλησίας». Δεν είναι, όμως, αυτό ασυγχώρητη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος; Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα του ανυποστάτου του όρου «μεταπατερική θεολογία», ο οποίος πέρα από καινοφανής, είναι αντιβιβλικός καί ανορθόδοξος, επειδή αναιρεί το βασικό κύτταρο της Πατερικής Θεολογίας της Εκκλησίας. Είναι αδύνατη η ύπαρξη περιόδου μετά τούς Πατέρες, αφού πάντοτε η Εκκλησία θα αυξάνεται θεολογικά με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος διά των Θεοφόρων Πατέρων. 
Απορρίπτουμε τον όρο «μεταπατερική θεολογία», επειδή μας οδηγεί κατ’ευθείαν στην αίρεση του Προτεσταντισμού. Η Εκκλησία χωρίς Αγίους Πατέρες θα ήταν ένα «ψευδεπίγραφο χριστιανικό προτεσταντικό μόρφωμα», που δεν θα είχε καμμία σχέση με την «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Όμως, «ας είσαι υπερδεδοξασμένος, Χριστέ ο Θεός μας», λέει ο υμνογράφος, «επειδή θεμελίωσες στη γη τους Αγίους και Θεοφόρους Πατέρες ως φωστήρες και διά μέσου αυτών μάς οδήγησες όλους στην αληθινή πίστη». Αυτή η φράση «δι’αυτών» είναι μεγίστης σημασίας, γιατί μας δείχνει ότι μόνο μέσω των Αγίων Πατέρων οδηγούμαστε στην αληθινή πίστη. 
Έχουμε, βέβαια, σε πρώτη θέση την Αγία Γραφή, αλλά, επειδή αυτή σε αρκετά σημεία είναι ασαφής και δυσνόητη, χρησιμοποιούμε τους Αγίους Πατέρες, με τα συγγράμματα και τους λόγους των οποίων ερμηνεύουμε την Αγία Γραφή σωστά και ορθόδοξα. Αυτή, άλλωστε είναι και μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της αιρέσεως του Προτεσταντισμού, ότι δηλαδή, εμείς, οι Ορθόδοξοι, στηριζόμαστε στην Ιερά Παράδοση, την Αγία Γραφή, τους Αγίους Πατέρες και τις Οικουμενικές Συνόδους, ενώ οι Προτεστάντες, στηρίζονται μόνο στην Αγία Γραφή (sola scriptura), απορρίπτοντας την Ιερά Παράδοση, τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες, αποδεικνυόμενοι εν τοις πράγμασι ότι είναι νέοι πατρομάχοι και εικονομάχοι, με τους οποίους όμως οι Οικουμενιστές κάκιστα παρακάθονται μαζί τους, συναγελάζονται και διαλέγονται επί ίσοις όροις στο παμπροτεσταντικό Π.Σ.Ε. ή καλύτερα Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αιρέσων και ΠΣΕύδους, προδίδοντας τους Αγίους Πατέρες.
 

Επικαιροποιώντας τον λόγο μας, οφείλουμε να χτυπήσουμε το καμπανάκι του μεγάλου κινδύνου, πού διατρέχει η Ορθόδοξος Εκκλησία από τις αιρέσεις, ιδίως από τις αιρέσεις του Παπισμού, του Προτεσταντισμού και την παναίρεση του Οικουμενισμού. Συγκεκριμένα η χώρα μας, η αγιοτόκος και ηρωοτόκος Ελλάδα έχει γίνει ξέφραγκο αμπέλι των αιρέσεων. Πάνω από τετρακόσιες (400) αιρέσεις δρουν στον τόπο μας (Ιεχωβάδες, οι οποίοι είναι το κατάλοιπο, η συνέχεια του Αρειανισμού στην εποχή μας, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, Χιλιαστές, Παπικοί, Ουνίτες, Μονοφυσίτες Νεοειδωλολάτρες, Νέα Εποχή, Νέα Τάξη πραγμάτων, Μασονία, Τεκτονισμός, Σιωνισμός κ.ά.). Κάθε καλοκαίρι κάνουν απόβαση στην Ελλάδα χιλιάδες Ιεχωβάδες, Πεντηκοστιανοί και Χιλιαστές με προσυλητιστικούς σκοπούς.

Επίσης, πόσες φορές η Αγία μας Εκκλησία ήλεγξε τον Παπισμό; Από τον 11^ο αιώνα, πού οι Παπικοί αποσχίσθηκαν και αποκόπηκαν από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία, πέρασαν 1000 χρόνια και παραμένουν αμετανόητοι, αταπείνωτοι, εγωιστές, αλαζόνες και οιηματίες. Και υπάρχουν Άγιοι Πατέρες, οι οποίοι όχι μόνο ήλεγξαν τον πάπα, αλλά υπέφεραν, εκδιώχθηκαν και μαρτύρησαν εξαιτίας αυτών, όπως είναι τόσοι οσιομάρτυρες στο Άγιον Όρος, στην Ι. Μ. Ζωγράφου, στην Ι. Μ. Βατοπαιδίου, στις Καρυές και στην Κύπρο, στην Ι. Μ. Παναγίας Καντάρας, πού μαρτύρησαν, επειδή ήλεγξαν τον πάπα, όπως επίσης και στη μαρτυρική Σερβία.

Παραλλήλως, υπάρχει στις ημέρες μας ο μέγας κίνδυνος και απειλή για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας από τον Οικουμενισμό. Ο Οικουμενισμός, σύμφωνα με τον σύγχρονο Άγιο Γέροντα της Σερβικής Εκκλησίας, αλλά και ολοκλήρου της Ορθοδοξίας, Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς, είναι όχι απλά αίρεση, αλλά παναίρεση. Όπως η παγκοσμιοποίηση σε πολιτικό επίπεδο θέλει να ενώσει τον κόσμο και να κάνει ένα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια κυβέρνηση, ένα παγκόσμιο νόμισμα, έτσι και ο Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο θέλει να ενώσει όλες τις θρησκείες (διαθρησκειακός οικουμενισμός) και όλες τις αιρέσεις (διαχριστιανικός οικουμενισμός) σε μία παγκόσμια θρησκεία, αψηφώντας και περιθωριοποιώντας τις τεράστιες, γιγαντιαίες και χαώδεις δογματικές διαφορές και ξεθεμελιώνοντας εκ βάθρων τα δόγματα και την πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όπως ο Αρειανισμός ταλαιπώρησε πολλά χρόνια την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έτσι και ο Οικουμενισμός ταλαιπωρεί κι αυτός επί ένα και πλέον αιώνα την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού εμφανίσθηκε από τις αρχές του 20^ου αιώνα (1902-1904-1920).
Όπως για τον Αρειανισμό συνεκλήθη ολόκληρη Οικουμενική Σύνοδος, που τον καταδίκασε και καθαίρεσε τους αρχηγούς της, δεν πρέπει επιτέλους και για τον Οικουμενισμό να συγκληθεί μια νέα Οικουμενική ή Πανορθόδοξος ή Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, χωρίς βεβαίως προκαθορισμένη οικουμενιστική σύνθεση, αλλά με την ενεργό συμμετοχή παντός του κλήρου και του λαού, η οποία θα τον καταδικάσει και θα καθαιρέσει τους αρχηγούς της, για να γαληνέψει έτσι το πολυτάραχο και θαλασσοδαρμένο σκάφος της Αγίας μας Εκκλησίας;  

Να, λοιπόν, σήμερα οι άγιοι Πατέρες. Προς την αιώνια ζωή προχωρώντας, ας ακολουθήσουμε κι εμείς το παράδειγμα της ομολογίας της Ορθοδόξου πίστεως, που μάς παρέδωσαν ως παρακαταθήκη οι Άγιοι Πατέρες, ιδιαιτέρως οι σήμερον εορτάζοντες Άγιοι Πατέρες της Α΄ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, για να κληρονομήσουμε κι εμείς τα αιώνια αγαθά της ατελευτήτου Βασιλείας των Ουρανών.

[1] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, « «Συναφειακές», «Μεταπατερικές» καί ἄλλες θεολογικές ἀναζητήσεις σέ συνέδριο τῆς θεολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου», Θεοδρομία ΙΒ⁴ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2010) 496.

[2] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική εγκύκλιος περί Οικουμενισμού Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013

[3] http://paterikiparadosi.blogspot.gr/23052013, http://www.amen.gr/article14045 .

[4] Πράξ. 20, 29-30.

Πηγή: Αναβάσεις

Λάβαμε γνώση ότι συντάχθηκε προτεινόμενο νομοσχέδιο για αλλαγή του κώδικα ελληνικής ιθαγένειας και αναρτήθηκε σε δημόσια διαβούλευση στο opengov.gr  [1] έως τις 25 Μαίου. Θεωρούμε το νομοσχέδιο στην παρούσα μορφή του ανήθικο, διαστροφικό και παράλογο, που θα αποτελέσει πυρηνικής εμβέλειας χτύπημα στην κοινωνική συνοχή, ειρήνη και δημοκρατία στην Χώρα μας.

Με τραγικά ελλιπείς, κατά την γνώμη μας αλλά και την διεθνή εμπειρία, προϋποθέσεις η παρούσα κυβέρνηση θα επιχειρήσει να δώσει την ιδιότητα του “έλληνα ιθαγενή” σε αλλοδαπούς ωσάν η ιθαγένεια να είναι ένα κουστούμι που σε ρόλο μόδιστρου η κάθε κυβέρνηση, μπορεί να το προσαρμόζει στα γούστα της.

Ο ιθαγενής (indigenous στην Αγγλική, βλ. σχ. Διακήρυξη του ΟΗΕ), έχει σαφή και διακριτά χαρακτηριστικά όπως γλώσσα, πολιτισμό, ιδιαίτερα ήθη και έθιμα, ιστορική συνέχεια στο πέρασμα των αιώνων και άρρηκτη σχέση με τον ιδιαίτερο γεωγραφικό χώρο που ονομάζει πατρίδα του.

Η παραμονή γονέα αλλοδαπού επί 5 χρόνια στην Ελλάδα, πώς τεκμηριώνεται ότι μεταλαμπαδεύει όλα τα παραπάνω σε ένα παιδί 5-6 χρονών, απλώς και μόνο με την εγγραφή του στην Ά τάξη του δημοτικού?  Πώς τεκμηριώνεται ο εκούσιος και γνήσιος δεσμός του αλλοδαπού προς την ελληνική κοινωνία δηλαδή το ψυχικό δέσιμο και η αρμονική ενσωμάτωση του σε αυτήν;

Δεν τεκμηριώνεται με τίποτα. Απλώς καταδεικνύει την ψυχονευρωτική εμμονή μέρους της παρούσας κυβέρνησης να μεταλλάξει μια κοινωνία πολιτών με ξεκάθαρα εθνικά γνωρίσματα (άρα και κοινού κώδικα επικοινωνίας) σε ένα πολυπολιτισμικό καζάνι που το μόνο που θα κοινωνεί θα είναι καχυποψία, κλίμα φόβου και αύξηση της απομόνωσης, όπως έχει βιωθεί από όλους μας τις τελευταίες δεκαετίες των μεταναστευτικών εισροών.

Η κυρία υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου ξεχνά, επίσης, να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την διεθνή εμπειρία που έχουμε από τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες ιδιαίτερα στις ημέρες μας που η έκφραση του φονταμενταλιστικού μουσουλμανικού στοιχείου στις δυτικές κοινωνίες συνιστά καθημερινή απειλή.

Σύμφωνα με δημοσκοπική έρευνα (Mirza, Λονδίνο 2007 [2] ) σε βρετανούς μουσουλμάνους  β΄γενιάς ηλικίας 16-24 ετών, σχεδόντο 40% των ερωτηθέντων νεαρών δήλωσε πως θα προτιμούσε να στείλει τα παιδιά του σε Ισλαμικό σχολείο, θα προτιμούσε να ζει υπό τον Ισλαμικό νόμο και πιστεύει ότι θα πρέπει να τιμωρούνται με θάνατο όσοι Μουσουλμάνοι προσηλυτισθούν σε άλλη θρησκεία. Έρευνες με ανάλογα ευρήματα πάμπολλες, γνωστές στην κυρία υπουργό.

Να μας απαντήσει η κυρία υπουργός, πώς θα διασφαλίσει την ενσωμάτωση των Μουσουλμάνων στην ελληνική κοινωνία μας, όταν είναι παντού γνωστό ότι οι πράξεις των Μουσουλμάνων καθορίζονται από το Κοράνι και τον Ισλαμικό νόμο που θεωρείται ανώτερος από κάθε κοσμικό νόμο. Πώς θα διασφαλίσει ότι σε λίγα χρόνια μέσω του υψηλού ρυθμού γεννήσεων και την καταγεγραμμένη υπογεννητικότητα των ελλήνων, το αυξανόμενο ποσοστό των Μουσουλμάνων δεν θα απαιτήσει – με την ψήφο του “έλληνα ιθαγενή” – να εφαρμοστεί ο Ισλαμικός νόμος και στην Ελλάδα; Πώς θα αρνηθεί την επιβολή προστίμου σε όποια κοπέλα δεν φοράει μαντίλα; Πώς θα αποτραπεί ο ξυλοδαρμός νέων γυναικών που θα φορέσουν μπικίνι στην παραλία και το μαστίγωμα των γυναικών συζύγων αν βρεθούν σε δημόσιο χώρο με άλλον άντρα πέραν του συζύγου τους;

Πριν μας απαντήσει τεκμηριωμένα στα παραπάνω ερωτήματα και την ώρα που ο ισλαμικός φονταμενταλισμός απλώνει σύννεφα βίας και φόβου σε όλον τον πλανήτη και την Ευρώπη (βλ. Charlie Hebdo), το νομοσχέδιο θα πρέπει να αποσυρθεί και αυτό θα το απαιτήσουμε οι Έλληνες Πολίτες.

ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΚΦΡΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΑΣ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ (στους παρακάτω συνδέσμους)

ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

 * * *

[1]: http://www.opengov.gr/ypes/?p=2634,  http://www.opengov.gr/ypes/?p=2633&cpage=5#comments διορία έως 25 Μαίου.

[2]: http://www.policyexchange.org.uk/images/publications/living%20apart%20together%20-%20jan%2007.pdf

«Πρωτοβουλία Πολιτών της Πάτρας»

Πηγή: Τρικλοποδιά

Γεμάτη δόξα καὶ θεϊκὸ μεγαλεῖο προβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἡ μεγάλη καὶ δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Σαράντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος, ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τὸ ἔργο Του ἐπὶ τῆς γῆς, ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό.
«Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐ­ρανίοις ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θε­ός», ­ψάλλει πανηγυρικὰ ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία στὸ Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς.
Οἱ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ, παρατηροῦσαν μὲ θαυμα­σμὸ καὶ μὲ ἀπορία τὸ ἐξαίσιο αὐτὸ θέαμα.
Ξαφνικὰ δύο ἄγγελοι ἐμφανίζονται καὶ τοὺς ἀποσποῦν ἀπὸ τὴν ἐκστατική τους ἐνατένιση: «Τί ἑστήκατε ἐμβλέπον­τες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ' ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν» (Πράξ. α΄ 11). Γιατί στέκεσθε καὶ παρατηρεῖτε μὲ βλέμμα ἀκίνητο τὸν οὐρανό; Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ποὺ ἀναλήφθηκε ἀπὸ ἀνάμεσά σας στὸν οὐρανό, θὰ ἔλθει καὶ πάλι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὅπως καὶ τώρα Τὸν εἴδατε νὰ πηγαίνει στὸν οὐρανό.
Τὰ λόγια αὐτὰ δίνουν δύναμη, παρηγοριὰ στοὺς Μαθητὲς ποὺ ζοῦσαν ἔντονα τὸν πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ τοῦ ἀγαπημένου Διδασκάλου τους. Γι' αὐτὸ καὶ μὲ τὴν παρήγορη αὐτὴ ὑπόσχεση ἐπιστρέφουν στὴν Ἱερουσαλὴμ «μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. κδ΄ 52).
Θὰ ἔλθει καὶ πάλι!
Ἡ ἄνοδος τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν Ἀνάληψή Του συνδέεται ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους μὲ τὴν ἐπάνοδό Του κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Ἄνοδος ἔνδοξη καὶ ἐπάνοδος ἔνδοξη. Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ μέσα στὴ νεφέλη καὶ θὰ ἐπανέλθει «ἐν νεφέλαις μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς». Μὲ τὸ ἀν­θρώπινο τεθεωμένο σῶμα Του ποὺ θὰ φέρει πάν­τοτε τὰ σημάδια τοῦ Πάθους, τῆς λυτρωτικῆς θυσίας ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὸ ἴδιο δοξασμένο σῶμα θὰ ἐπανέλθει γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο.
Κατὰ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψη ἄγγελοι συν­οδεύουν τὸν Κύριο, τὸν ποιητὴ τοῦ οὐ­ρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Καὶ τὴν ­ἐπάνοδό Του φωνὴ ἀρχαγγέλου καὶ σάλπιγγα Θεοῦ θὰ τὴν ἀναγγείλει, καὶ τότε ὄχι λίγοι ἀλλὰ μύριες μυριάδες ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων θὰ Τὸν συνοδεύουν. Αὐτὴ τὴ σπουδαία ἀλήθεια ἡ ἁγία μας ­Ἐκκλησία δὲν παύει νὰ μᾶς τὴν ὑπενθυμίζει.
Ὁ Κύριος ἀνελήφθη ἀλλὰ δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο. Εἶναι μαζί μας, μᾶς ἐνισχύει, κυβερνάει τὶς τύχες τοῦ κόσμου ἀ­οράτως. Ὅμως κάποια μέρα θὰ ἐπανέλθει.
Θὰ ἔλθει καὶ πάλι! Εἶναι ἀλήθεια, τὸ γνωρίζουμε, τὸ ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας «πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς». Τὸ περιμένουμε;
Τί χαρά, τί εὐλογία! Ἀγαλλίαση γιὰ τοὺς πιστούς, γιὰ τοὺς δικαίους, τοὺς Ἁγίους ποὺ Τὸν περιμένουν!
Θὰ σταματήσουν τὰ δάκρυα, τὰ βάσανα, οἱ θλίψεις. Θὰ πάρουν τέλος οἱ ἀδικίες καὶ οἱ πόνοι αὐτῆς τῆς ζωῆς.
Δὲν εἴμαστε παρόντες στὴν Ἀνάληψή Του, θὰ βρεθοῦμε στὴν ἐπάνοδό Του, θὰ Τὸν δοῦμε, θὰ Τὸν ἀκούσουμε. ­Μακάρι νὰ μᾶς κρίνει καὶ ἀξίους τῆς Βασιλείας Του, ὥστε νὰ εἴμαστε «πάντοτε σὺν Κυρίῳ» (Α΄ Θεσ. δ΄ 17)· νὰ εἴμαστε γιὰ ­πάντα μαζί Του στὴν αἰώνια Βασιλεία Του.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Μια πραγματικά εξαιρετική έκδοση της Εστίας Πατερικών Μελετών. Πλήρως διαφωτιστική, άκρως επίκαιρη και με άριστη εικονογράφηση. Μπορείτε να κατεβάστε το φυλλάδο αυτό, σε μορφή pdf (πατώντας το βελάκι που δείχνει προς τα κάτω, στο πάνω δεξιό μέρος του φυλλαδίου) και να το διανείμετε με όποιον τρόπο μπορείτε (e-mail, εκτύπωση κλπ). Πρέπει να ενημερωθούν όλοι.

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ΤΙ, ΠΩΣ, ΓΙΑΤΙ;
10+1 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ & ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ
ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ!

Σχόλιο ID-ont: Μια πραγματικά εξαιρετική έκδοση της Εστίας Πατερικών Μελετών. Πλήρως διαφωτιστική, άκρως επίκαιρη και με άριστη εικονογράφηση. Μπορείτε να κατεβάστε το φυλλάδο αυτό, σε μορφή pdf (πατώντας το βελάκι που δείχνει προς τα κάτω, στο πάνω δεξιό μέρος του φυλλαδίου) και να το διανείμετε με όποιον τρόπο μπορείτε (e-mail, εκτύπωση κλπ). Πρέπει να ενημερωθούν όλοι.

H έκδοση ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf 

Πηγή: ID-on't renounce my freedom

Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με το υπερφυσικό. Δεν πιστεύει πως υπάρχει τίποτα πέρα από τα φυσικά φαινόμενα, και πολύ περισσότερο δεν πιστεύει πως μπορεί να γίνει τίποτα έξω από τους φυσικούς νόμους. Όχι μοναχά ο άθρησκος άνθρωπος, μα κι αυτός που λέγει πως είναι Χριστιανός, κι αυτός δεν πιστεύει στα υπερφυσικά. Ο Χριστιανισμός έχει γίνει για πολλούς ένα σύστημα λογικό και ηθικό, ώστε να μην έρχεται σε αντίθεση με τη λογική τους. Ενώ η βάση της θρησκείας αυτής είναι το υπερφυσικό, οι σημερινοί Χριστιανοί κρατήσανε απ’ αυτή ό,τι δεν χρειάζεται την πίστη για να το παραδεχθούνε, κι ό,τι είναι αποκαλυπτικό το πετάνε ή το παρασιωπούνε.

Πηγή: (Από το βιβλίο, Ανέστη Χριστός, η δοκιμασία του Λογικού, Φώτη Κόντογλου, Εκδόσεις Αρμός, επιμέλεια: enoriaka.gr), Η άλλη όψη

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, λαέ και άρχοντες του τόπου αυτού· λαέ που υπάρχεις για να κυριαρχείς και να άρχεις των παθών σου· άρχοντες που υπάρχετε για να άρχετε και του λαού και των παθών σας.

Πριν από τέσσερις-πέντε αιώνες πριν το Χριστό, ο δικός μας μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας είχε πει μια ιδέα, γράφοντας τα δικά του πλατωνικά ιδεολογήματα στην ιδεατή πολιτεία του. Σκέφθηκε πως θα ήταν πολύ καλό - θα ήθελε πάρα πολύ - οι άνθρωποι ενός τόπου να είναι φιλόσοφοι. Θα ήταν καλύτερη, σίγουρα, η διοίκηση. Τέσσερις αιώνες μετά το Χριστό, ο Πλάτωνας διαψεύστηκε και ξεπεράστηκε. Ένας αυτοκράτορας δεν έγινε φιλόσοφος, έγινε άγιος.

Γιορτάζοντας σήμερα τη μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου μπορούμε να δούμε αυτή την προοπτική και να κάνουμε τη σύγκριση, με το πώς και γιατί ένας αυτοκράτορας έγινε άγιος, ποιες ήταν οι διεργασίες οι οποίες έγιναν πάνω του και, ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιώντας το λόγο του και τα δικά του λεγόμενα, ποιο ήταν -να το πω με τη μοντέρνα λέξη- το δικό του πολιτικό μανιφέστο. Ας το αναφέρω σήμερα, για να καταλάβουμε όσο μπορούμε πιο ενδελεχώς ποια διεργασία συντελέστηκε πάνω του για να γίνει άγιος.

Το βασικό του αξίωμα μέσα από αυτό -όπως το είπα- το πολιτικό του μανιφέστο είναι το εξής· το λέει ο ίδιος: ποιος μπορεί να πετύχει το καλό αν δεν γνωρίζει την αιτία των καλών που είναι ο Θεός; Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το ερώτημα. Πώς θα κάνεις καλό για το λαό σου αν δεν ξέρεις την αιτία του καλού και φυσικά καίρια θέση σ’ αυτό το δικό του μανιφέστο κατέχει η έννοια της ενότητας, έννοια που όλοι οι άρχοντες τη θέλουν και την επιθυμούν. Ποιο είναι το μοντέλο του Αγίου Κωνσταντίνου για την ενότητα; Λέει εκείνος «η ενότητα της Εκκλησίας είναι προϋπόθεση ευημερίας του κράτους». Αυτό είναι συγκλονιστικό, γιατί ένας φορέας ενότητας μόνο υπάρχει· είναι ο τριαδολογικός φορέας ενότητας που βιώνεται μέσα στην Εκκλησία, μέσα από το γεγονός του ένα και του τρία της Αγίας Τριάδας, όπου υπάρχει περιχώρηση, αγάπη και ταπείνωση. Χωρίς λοιπόν Εκκλησία και χωρίς ενότητα της Εκκλησίας, κράτος που έχει ενότητα δεν μπορεί να υπάρχει.

Κι αυτό το μανιφέστο του Αγίου Κωνσταντίνου αγγίζει τον πολιτικό τον λόγο. «Δεν είναι ούτε πρέπον ούτε θεμιτό να φιλονικείτε για μικρά και ασήμαντα πράγματα, ενώ έχετε την ευθύνη της καθοδήγησης του λαού, με συνέπεια να διχογνωμούν τόσοι άνθρωποι». Πολιτικός λόγος λοιπόν δε σημαίνει φιλονικία για τα ασήμαντα. Και ταυτόχρονα, αναφερόμενος στις προϋποθέσεις και το ήθος του λόγου, ξεπερνάει αυτό που λέμε εμείς σήμερα «ξύλινο» πολιτικό λόγο. Τέτοιες συζητήσεις προκαλούνται από την ανώφελη φλυαρία της αργίας. «Υπάρχει ο κίνδυνος ο λαός να περιέλθει σε κατάσταση βλασφημίας ή σχίσματος αν ο λόγος είναι περιττός» και όπως το λέμε εμείς σήμερα «ξύλινος». Και μπαίνει στην προοπτική και την ουσία της ποιότητας της διοικήσεως. Αναιρεί τη δικτατορική συμπεριφορά και ακόμη, όπως θα τη λέγαμε εμείς, τη δικτατορική «δημοκρατία». Λέει «διαφωνώ με την αλαζονική δύναμη, με την υβριστική συμπεριφορά των υπερηφάνων, με αυτούς που έχουν έπαρση, ανταποδίδω όμως τα δέοντα στους αγαθούς, στους ανεξίκακους, στους ταπεινούς». Και κάνει ένα άγγιγμα, θα τολμούσα να πω, στο ανύπαρκτο της πολιτικής ζωής -προσέξτε, στο ανύπαρκτο. «Ο καθένας από εσάς να συγχωρεί τον άλλο». Πόσο σπουδαίο θα ήταν μες στο χώρο του λόγου του πολιτικού και της πολιτικής διεργασίας να υπήρχε η λέξη συγχώρεση. Άγγιγμα λοιπόν στο ανύπαρκτο, κατά τα δεδομένα που βλέπουμε μπροστά μας.

Και ταυτόχρονα ανατρέπει τις προοπτικές και την πίστη των πολιτικών. Υπό ποια έννοια; Οι πολιτικοί πάντοτε πιστεύουν στο αύριο, εκείνος, ο Κωνσταντίνος ο Άγιος, πιστεύει στο Θεό. Γι’ αυτό τονίζει και λέει «περί της πίστεως σπουδάζομεν». Και πάλι επανέρχεται στην ενότητα. «Προσπαθώ να ενώσω την προς τα θεία διάθεση όλων των εθνών». Το εργαλείο μέσα από το οποίο θα επιτύχει την ενότητα των εθνών των οποίων άρχει -και είναι αυτοκράτορας πρώτα των παθών του και έπειτα του λαού- είναι ακριβώς το στοιχείο αυτό: η ενότητα μέσα στη θεία διάθεση. Ο άνθρωπος του πολιτικού μάρκετινγκ -θα λέγαμε- ή ο άνθρωπος του μυστικού οφθαλμού; Μια αναμέτρηση την οποία προβάλλει ο μέγας Κωνσταντίνος και άγιος. «Επιδιώκω να πραγματοποιήσω τη διοίκηση αυτού του τόπου με τον απόρρητο οφθαλμό της διανοίας», λέει. Ένα πολύ σπουδαίο στοιχείο. Όχι με πολιτικά διαγράμματα, όχι με πολιτικές ιδεολογίες, όχι με τη θεωρία των πολιτικών συστημάτων, αλλά με αυτή τη χάρη που του έδωσε ο Θεός μέσα του -σε κάθε άνθρωπο την έδωσε- για να λειτουργεί τα του Θεού. Αυτός ο μυστικός οφθαλμός.

Και θέτει μπροστά του και την έννοια της ενότητας· ποια είναι η προϋπόθεση της ενότητας. «Επανέλθετε λοιπόν προς τη μεταξύ σας φιλία και χάρη, αγκαλιάστε όλο το λαό και γνωριστείτε μεταξύ σας, αφού προηγουμένως καθαρίσετε την ψυχή σας». Βλέπετε; Η προϋπόθεση της ενότητας στο χώρο της οποιασδήποτε κοινωνικής ή πολιτικής διεργασίας είναι η κάθαρση των ψυχών - κι αυτό το γεγονός [είναι] τελείως απρόσιτο στα σημερινά δεδομένα. Κι αναφέρεται ο Άγιος Κωνσταντίνος στα κλειδιά του διαλόγου· τόσο απαραίτητος ο διάλογος σε τόπους δημοκρατικής διεργασίας. «Ας ζητήσει συγχώρεση όποιος κάνει βιαστικές ερωτήσεις ή δίνει βιαστικές απαντήσεις». Αλήθεια, πόσο σπουδαίο θα ήταν αυτό το στοιχείο για το χώρο και την έκφραση του σημερινού πολιτικού διαλόγου. Κι αγγίζει το μεγάλο· το πώς ένας άρχοντας αγγίζει το πρόσωπο του λαού. Την εποχή εκείνη υπήρχε η έννοια της χαράξεως του προσώπου, αν κάποιος καταδικαζόταν για κάποιο μεγάλο έγκλημα, ήταν εγγεγραμμένος, ήταν χαραγμένος. Όλοι καταλάβαιναν ότι αυτός ήταν καταδικασμένος, είχε το ποινικό του μητρώο αποτυπωμένο πάνω στο μέτωπό του. Με ένα νόμο του ο Μέγας Κωνσταντίνος απαγορεύει την παραμόρφωση του προσώπου των καταδίκων. Γιατί, όπως λέει εκείνος, το πρόσωπο του ανθρώπου δε στιγματίζεται ποτέ, αφού είναι εικόνα του ουρανίου κάλλους.

Όταν κινείται σε χώρους, διεργασίες κοινωνικές και στέλνει εκπροσώπους, ειδικά στα θέματα τα εκκλησιαστικά, συνηθίζει να στέλνει εκπρόσωπό του όχι οποιονδήποτε πολιτικό που έχει καριέρα, αλλά έναν άγιο, τον Όσιο -έτσι λεγόταν, το όνομά του ήταν Όσιος· Όσιος, επίσκοπος Κορδούης- της σημερινής Κόρδοβα της Ισπανίας. Ένας άγιος, ο οποίος αναγνωρίστηκε αργότερα άγιος, ο Όσιος Κορδούης, εκπροσωπεί αυτόν. Γι΄ αυτό λοιπόν, για τον κατευνασμό των παθών δεν χρησιμοποιεί πολιτικά πρόσωπα, αλλά πρόσωπα πνευματικά και αγίους. Και έρχεται, με τις κινήσεις που κάνει, η συντριβή της εννοίας της μονοκρατορίας. Η Ρώμη ολόκληρη ήταν μονοκρατορική. Ποτέ η Ρώμη -για πεντακόσια και χρόνια- δεν συγκάλεσε μια ευρύτερη σύνοδο που ξεπερνούσε τη μονοκρατορία. Όταν εκείνος συγκαλεί την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, υπόσχεται να είναι θεατής και ακροατής, όχι κυρίαρχος. Συντρίβει έτσι αυτό το μοντέλο που έχει την έννοια της μονοκρατορίας της Ρώμης. Καταργεί τη μονοκρατορία και ο δικός μας ιστορικός, ο Παπαρρηγόπουλος, τονίζει «η Ρώμη ουδέποτε συνεκάλεσε κοινή, πόλεων και εθνών, Σύνοδον». Και σ΄ αυτή τη Σύνοδο καλεί επισκόπους που δεν ανήκουν στο ρωμαϊκό κράτος· δέχεται την Εκκλησία που εκφράζει την οικουμενικότητα και παγκοσμιότητα, όχι το κράτος. Έτσι λειτουργεί μια αγαπητική παγκοσμιότητα, μέσα από το χώρο των ενωτικών δεσμών, των πνευματικών, που λειτουργεί η Εκκλησία. Και έρχεται ενάντιος στη σημερινή κερδοσκοπική παγκοσμιότητα· σήμερα το κέρδος είναι το στοιχείο της παγκοσμιότητας.

Καταργεί τους τύπους. Όταν εισέρχεται ως αυτοκράτορας στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, εισέρχεται χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς τιμητικές υποδοχές, χωρίς συνοδεία οπλιτών. Κάθισε στο ορισμένο κάθισμα, όταν του εδόθη και άδεια μάλιστα του εδόθη από τον πρόεδρο της Συνόδου. Κάνει έκκληση στο λαό του «χαρίστε μου λοιπόν ήσυχες μέρες και γαλήνιες νύχτες, ώστε στο εξής να μπορώ και εγώ να απολαύσω την ευχαρίστηση του καθαρού φωτός και την ευφροσύνη μιας ήσυχης ζωής».

Το πολιτικό του αύριο . Είναι σύνηθες το πολιτικό αύριο στους πολιτικούς και είναι συνηθισμένες οι προγραμματικές δηλώσεις. Είναι κάτι συγκλονιστικό. «Θα σταματήσω μέχρις ότου σταματήσει αυτός που προχωράει μπροστά μου και αυτός είναι ο Χριστός». Η ζωή του τελειώνει με μια προσευχή. Λέει στο Χριστό «σε παρακαλώ να είσαι πράος και ευμενής προς τους λαούς σου. Σε σένα αφιέρωσα την ψυχή μου μ’ άγιο έρωτα κι αγνό και σεβασμό. Επιθυμώ να ειρηνεύσει ο λαός σου [προσέξτε: ο λαός σου, όχι ο λαός μου] και να είναι αδιατάρακτος προς χάριν της κοινής ωφελείας όλων των ανθρώπων. Και αν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχιστεί η επίγεια ζωή μου και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στο Θεό».

Ο άγιος Κωνσταντίνος. Ο Μέγας Κωνσταντίνος. Το πολιτικό του -όπως είπα- μανιφέστο. Μια άλλη προοπτική στο χώρο της πολιτικής. Είναι μήπως η μοναδική προοπτική, η προοπτική της οποιασδήποτε πολιτικής διεργασίας στα μεγάλα σχήματα των κρατικών μεγεθών αλλά και στα μικρά σχήματα των ομάδων που διοικούμε και κυβερνούμε; Από ό,τι γνωρίζω, ο χώρος της πολιτικής δεν έχει προστάτη άγιο. Μήπως ήρθε η ώρα να αποκτήσει; Μήπως εκείνος είναι εκείνος που μπορεί μέσα από αυτά τα διδάγματα που τα έκανε βιώματα της ζωής του να λειτουργήσει την προστασία του παλινδρομούντος πολιτικού λόγου;

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία  που πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Καθεδρικό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Γλυφάδος, στις 20/5/2008.

Πηγή: Η Άλλη Όψη

Ὁ Ρῶσος πρωθυπουργὸς Βλαντιμὶρ Πού­­τιν κατὰ τὴν πρόσφατη ­συνάντησή του μὲ τὸν Ἕλληνα πρωθυπουργὸ κ. ­Ἀλέξη Τσίπρα προέβη σὲ μιὰ κίνηση μὲ ἰδιαίτερη συμβολικὴ σημασία, ποὺ δὲν ἔχει προσεχθεῖ ὅσο πρέπει, ἀφοῦ ὁ ἑλληνικὸς τύπος δὲν τὴν προέβαλε κἄν! Ὁ κ. Πούτιν δώρισε στὸν κ. Τσίπρα τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικολάου καὶ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶχε κλαπεῖ στὰ χρόνια τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς ἀπὸ τὸν ἀξιωματικὸ τῶν Ναζὶ Φρίντριχ - Βίλχελμ Μίλερ ἀπὸ Μοναστήρι τῆς Σπάρτης. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ Μίλερ ἔμεινε γνωστὸς στὴν ἱστορία ὡς ὁ «χασάπης τῆς Κρήτης», ἐπειδὴ διέταξε τὴ μεγάλη σφαγὴ στὴ Βιάννο. Ἡ διαταγή του ἔλεγε: «Καταστρέψατε τὴν ἐπαρχία Βιάννου. Ἐκτελέσατε πάραυτα, χωρὶς διαδικασία, τοὺς ἄρρενες ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ 16 ἐτῶν, καθὼς καὶ ὅλους ὅσοι συλλαμβά­νονται στὴν ὕπαιθρο, ἀνεξαρτήτως φύλου καὶ ἡλικίας» (Ἡράκλειο, Σεπτέμβριος 1943). Ὁ Μίλερ καταδικάσθηκε τελικῶς σὲ θάνατο ὡς ἐγκληματίας πολέμου καὶ ἐκτελέσθηκε μὲ τυφεκισμὸ τὸν Μάιο τοῦ 1947.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ δίνει ἰδιαίτερη σπουδαιότητα στὴν κίνηση αὐτὴ τοῦ κ. Πούτιν, εἶναι ὅτι τὴν εἰκόνα αὐτή, τὸ ματωμένο αὐτὸ κειμήλιο, ἡ Ρωσικὴ κυβέρνηση τὴν ἀγόρασε ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοῦ ἐγκληματία Μίλερ μὲ σκοπὸ νὰ τὴν δωρίσει στὸ ἑλληνικὸ κράτος. Πράγμα ποὺ ἔγινε. Ἦταν ἑπομένως μιὰ διπλωματικὴ κίνηση μὲ βαθὺ καὶ πολυσήμαντο νόημα. Ἐλπίζουμε ὅτι ὁ κ. πρωθυπουργὸς πῆρε τὸ μήνυμα· μήνυμα πίστεως στὸν ἅγιο Θεό, ἀγάπης πρὸς τὴν πατρίδα καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὴν ἱστορία μας. Σημειώνουμε ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος τιμᾶται ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὸν Ρωσικὸ λαό.
Ἐλπίζουμε ἐπίσης ὅτι ὁ κ. Τσίπρας ἔδωσε τὴν δέουσα προσοχὴ καὶ στὰ ὅσα εἶπε στὴν διάρκειας 21 λεπτῶν προσφώνηση πρὸς αὐτὸν ὁ πατριάρχης Ρωσίας κ. Κύριλλος. ­Μετα­ξὺ ἄλλων τοῦ τόνισε, ὑπογραμμίζοντάς του ὄτι εἶναι ἱστορικὸ βίωμα τοῦ Ρωσικοῦ λα­οῦ, ὅτι κοινωνικὴ δικαιοσύνη μόνο μὲ πολιτικὴ προσπάθεια δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ. Αὐτὸ τὸ πείραμα, τοῦ εἶπε, ἔγινε ἀπὸ τὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ ἀπέτυχε. Καὶ αὐτὸ τὸ σφάλμα δὲν πρέπει νὰ ἐπαναληφθεῖ. Δὲν πρέπει κατ' οὐδένα τρόπον νὰ ἀγνοηθοῦν οἱ χριστιανικὲς ἀρχές, τοῦ εἶπε ὁ Πατριάρχης, ἐπισημαίνοντας ὅτι γνωρίζει τὸ «πιστεύω» τοῦ κ. πρωθυπουργοῦ. 
Ὑπῆρξε λοιπὸν πολλαπλῶς ­ὠφέλιμο τὸ ταξίδι τοῦ κ. Τσίπρα στὴ Μόσχα. Ἐλ­πίζουμε ὅτι τόσο αὐτός, ὅσο καὶ ἡ συν­οδεία του, προβληματίσθηκαν θετικῶς καὶ ἀπὸ τὶς κινήσεις αὐτὲς τῶν δύο Ρώσων ἡγετῶν. Οἱ παρουσιαζόμενοι σήμερα ὡς ἄθεοι στὴν Ἑλλάδα, δέχονται μαθήματα ἀπὸ τοὺς ἄλλοτε ἄθεους καὶ σήμερα πιστοὺς Ὀρθοδόξους Ρώσους.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Αγαπητά μου παιδιά, Μια ξεχωριστή –και φυσικά κάπως δύσκολη– περίοδος στη σχολική ζωή σας είναι τώρα μπροστά σας: οι εξετάσεις! Επειδή έχω δώσει πολλές φορές εξετάσεις στη ζωή μου, μπορώ να σας διαβεβαιώσω με κάθε ειλικρίνεια ότι το αποτέλεσμά τους είναι μονάχα ένας σταθμός, ο οποίος είναι σημαντικός αλλά όχι και καθοριστικός.

Μ Η Ν Υ Μ Α
ΤΟΥ ΜΑΚΑΡ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

Αγαπητά μου παιδιά,
Μια ξεχωριστή –και φυσικά κάπως δύσκολη– περίοδος στη σχολική ζωή σας είναι τώρα μπροστά σας: οι εξετάσεις! Επειδή έχω δώσει πολλές φορές εξετάσεις στη ζωή μου, μπορώ να σας διαβεβαιώσω με κάθε ειλικρίνεια ότι το αποτέλεσμά τους είναι μονάχα ένας σταθμός, ο οποίος είναι σημαντικός αλλά όχι και καθοριστικός.

Η διαδικασία αυτή θα είναι μια πολύ χρήσιμη εμπειρία για το μέλλον σας, απαιτεί λίγη περισσότερη μελέτη με πρόγραμμα και μέθοδο, ψυχραιμία, προσήλωση στο στόχο σας, ετοιμότητα και καλή προετοιμασία, ψυχική και πνευματική εγρήγορση, ειρήνευση καρδιάς, που μπορεί με τρόπο μοναδικό να σας χαρίσει η προσευχή στον Ιησού Χριστό. Το σημαντικό είναι να κρατήσετε γερά στην καρδιά σας τις αξίες και τα οράματα, τη δίψα για νόημα ζωής, για ένα μέλλον με νόημα με περιεχόμενο, για έναν κόσμο με κατανόηση, ανθρωπιά και αλληλεγγύη.
Προσεύχομαι για όλους σας παιδιά μου, και ιδιαιτέρως για τα παιδιά που διαγωνίζονται στις πανελλαδικές εξετάσεις, να έχετε πάντοτε τη δύναμη και το φωτισμό του Θεού, να ολοκληρώσετε με επιτυχία την προσπάθειά σας και να αποδώσουν καρπούς οι κόποι σας. Παρακαλώ και πάλι φέτος τους γονείς σας να σάς στηρίζουν στις επιλογές σας χωρίς πίεση, και τους καλούς εκπαιδευτικούς μας να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να αντεπεξέλθουν με συνέπεια στο καθήκον τους. Ο Χριστός μας, ο αληθινός Φίλος και Συνοδοιπόρος στο ταξίδι κάθε νέου ανθρώπου, να σας χαρίζει ευλογία και προκοπή.

Με πατρικές ευχές και αγάπη
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄

Πηγή: Πεμπτουσία

Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅσοι ἀξιωθοῦμε, θά βλέπωμε τό ἄρρητο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Λέγει ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής «ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστί», διότι καί ἐμεῖς θά εἴμεθα τότε ὅπως εἶναι Ἐκεῖνος. Μόνο τά ὅμοια βλέπουν τά ὅμοιά τους.

Τότε, μέ τά νέα μας ''μάτια'', θά βλέπωμε τόν ἀναληφθέντα Θεόν Λόγον καί μέ τήν νέα αἴσθησι τῆς ''ἀκοῆς'' θά ἀκοῦμε τά ἄρρητα-ἄκτιστα ρήματα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἀναστάς Χριστός μᾶς διαβεβαίωσε, ὅτι μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων θά εὑρίσκεται ἀνάμεσά μας. Ὅμως ἐπειδή ἡ θέα Του εἶναι ἄρρητος, γι᾽ αὐτό, ἐνῷ εἶναι ἀναμεσά μας, δέν θεᾶται.

Παρά ταῦτα κάποιες φορές οἱ ἄξιοι ἐπιτρέπεται νά ''βλέπουν'', ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τό ἀθέατο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ σέ διαφορετική μορφή καθώς καί τό θεῖο Φῶς.

Κάθε πιστός πρέπει πρῶτα νά ἀκούση-ἐνστερνισθῆ τά κτιστά λόγια τοῦ Χριστοῦ τά κατατεθειμένα στό Εὐαγγέλιο καί μετά θά ἀκούση τά ἄρρητα-ἄκτιστα λόγια Του μέ τήν νέα αἴσθηση τῆς ''ἀκοῆς''. Αὐτό θά αὐξάνη ἀχρόνως στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πρέπει νά ξεκινάει ἀπό ἐδῶ καί τώρα (π.χ. ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἄκουσε ἄρρητα ρήματα).

Για νά μπορέση ὁ ἄνθρωπος νά ἰδῆ καί νά ἀκούση τόν δεδοξασμένο Χριστό, πρέπει προηγουμένως νά δεχθῆ τήν ἄκτιστο θεία ἐνέργεια («ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς»). Στήν ἔνδοξη Βασιλεία Του, αὐτό εἶναι δεδομένο. 

Ὅλα αὐτά καθίστανται δυνατά μόνο μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπου ἡ μεθεκτή Χάρις εἶναι δρῶσα καί ἄκτιστος, καί ἔτσι δύναται νά ἑνωθῆ ὁ κτιστός ἄνθρωπος μέ τόν ἄκτιστο Θεό.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν λέγει ''ἀνάστασιν Χριστοῦ πιστεύσαντες ἤ ἐρευνήσαντες'', ἀλλά ''ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι'' καί θεωρεῖ δεδομένο, ὅτι κανένα μέλος της δέν δικαιολογεῖται νά μήν ἔχη τήν ἐμπειρία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ.

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀντλοῦμε καί διεπόμεθα ἀπό τά Ἔσχατα, τά ὁποῖα δέν δικαιολογούμεθα νά μή τά ζοῦμε ἀπό τώρα. Ἐνῷ οἱ αἱρετικοί Λατῖνοι, ἐπειδή δέν ἔχουν ἐμπειρία Χάριτος, ἀντλοῦν μόνο ἀπό τό παρελθόν.  

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Πηγή: Θρησκευτικά 

Ἁμνοί τοῦ Σοῦ Ποιμνίου Κύριε

σφάγια γεγονότες

προσεκομίσαντο

μυστικῷ θυσιαστηρίῳ

ὑπέρ τῆς τοῦ Κόσμου ζωῆς.

Ὑπό παθῶν ἐλαυνόμενοι βροτοί

ἁμαυρώσαντες  τήν ἑαυτῶν θεοείδειαν

ἐσκοτισμένον τε νοῦν ἒχοντες,

περιχορεύουσι τρόμον σπείροντες

βαρβαρικῷ τῷ τρόπῳ

καί φίλους Χριστοῦ

αἱροῦσιν,

γενόμενοι δυσσεβεῖς καί μισόθεοι.

Ἳλεως γενοῦ ἡμῖν Σῶτερ Ἰησοῦ,

ἀπωλέσαντες γάρ σωφροσύνην

καί ἀπεκδυθέντες αἰδοῦς,

εὑρέθημεν μανικῶς

λατρείαν προσενέγοντες

Μολώχ τε καί μόσχον χρυσόν

ὡσεί Ἰσραηλῖται τό πάλαι

ἐν ἐρήμῳ ἐπολιτεύσαντο.

Οὓτω, τόν κατά πάντα καλόν ποιήσας Κόσμον,

ἡμεῖς, ἁμαρτήμασι καί κακά ἐργαζόμενοι

ἠλλοιώσαμεν.

Τῷ αἳματι τῶν ἁγίων Μαρτύρων Σου

τά διεστῶτα συνευρέθησαν ἐπί τῷ αὐτῷ,

ἐλύθησαν δέ τά ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σου Ἐκκλησίᾳ

σχίσματα.

Μέμνησο ἒτι Κύριε,

 τῆς ξυνορίδος

τῶν τοῦ ἁγίου Σου θυσιαστηρίου λειτουργῶν,

τῶν σεπτῶν Ἱεραρχῶν Παύλου καί Μάρ Γρηγορίου Γιουχάννα  Ἰμπραήμ,

τῆς κατά Χαλέπιον τῆς Συρίας Ἐκκλησίας Σου,

ἀπαχθέντων ἀπό καιροῦ καί ὂντων ἐν κινδύνῳ.  

Μνήσθητι Κύριε  ἡμῶν καί παντός τοῦ Κόσμου Σου,

ἐλεηθῆναι,

 πρεσβείαις ἁγίων Σου Μαρτύρων

βίᾳ καί μαχαίρᾳ τελειωθέντων

ἁπανταχοῦ τῆς δεσποτείας Σου,

εἲτε δέ ἐν Μεσοποταμίᾳ καί  Συρίᾳ,

εἲτε δέ ἐν Λιβύῃ, Αἰγύπτῳ καί Νιγηρίᾳ,

ὧν τά ὀνόματα γέγραπται ἐν Βίβλῳ Ζωῆς.

Γεώργιος Ἀναγνώστης ἐποίησεν.

—————————————————————————————-

Μηνός Ἀπριλίου γ΄, ἒτους σωτηρίου  ̗αιε΄,

παραμονή τοῦ Ἁγίου καί Δικαίου Λαζάρου

Πηγή: Γ.ΔΟΥΔΟΣ, ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

Ο λόγος, για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, που, δυστυχώς, εξακολουθεί να παραμένη άλυτο. Αν και η Ελληνική Πολιτεία (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση) δείχνει να κωφεύη και να αδιαφορή, εν τούτοις η ακριτική Μητρόπολή μας, για άλλη μια φορά, έφερε στην επιφάνεια το φλέγον αυτό Εθνικό Ζήτημα.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ. Πρωτ.: 32                                            

Εν Δελβινακίω τη 17η Μαΐου 2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο λόγος, για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, που, δυστυχώς, εξακολουθεί να παραμένη άλυτο. Αν και η Ελληνική Πολιτεία (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση) δείχνει να κωφεύη και να αδιαφορή, εν τούτοις η ακριτική Μητρόπολή μας, για άλλη μια φορά, έφερε στην επιφάνεια το φλέγον αυτό Εθνικό Ζήτημα.

Έτσι, την Κυριακή, 17 Μαΐου 2015, στο ακριτικό και ηρωϊκό Δελβινάκι πραγματοποιήθηκαν οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις, ως εξής : Το πρωί τελέσθηκε αρχιερατική Θεία Λειτουργία και Μνημόσυνο για τους πρωταγωνιστές και τους πεσόντες, γνωστούς και αγνώστους, κατά τον Αυτονομιακό Αγώνα. Στη συνέχεια εψάλη τρισάγιο στον τάφο του Δρυϊνουπόλεως ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ενώ ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ εκφώνησε επίκαιρη ομιλία. Τέλος, έγινε ειρηνική πορεία μέχρι το Ηρώον της κωμοπόλεως, όπου εψάλη τρισάγιο και κατατέθηκε στεφάνι από τον Μητροπολίτη, όπως πρωτύτερα είχε κατατεθή και στον τάφο του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. Η όλη εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο.

Εντυπωσιακή ήταν η συμμετοχή Ελλαδιτών και Βορειοηπειρωτών, καθώς και διαφόρων Οργανώσεων με επί κεφαλής την Σ.Φ.Ε.Β.Α. Όλοι οι συμμετασχόντες ενέκριναν, δια βοής, το  ακόλουθο

Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α

1) Παρακαλούμε την Κυβέρνηση και την Αντιπολίτευση να ασχοληθούν, επί τέλους, και με τα εθνικά θέματα, μάλιστα δε με το Βορειοηπειρωτικό.

2) Χαιρετίζουμε με χρηστές ελπίδες την εκλογή του κ. Λεωνίδα Παππά, ως νέου Προέδρου της Εθνικής Βορειοηπειρωτικής Οργανώσεως «ΟΜΟΝΟΙΑ».

3) Ζητούμε να σταματήση η Αλβανία την αρπαγή, με διάφορα προσχήματα της περιουσίας των Βορειοηπειρωτών. Όπως επίσης, να σταματήση την νόθευση του εθνικού φρονήματος της Ελληνικής Μειονότητας με την αλλοίωση του εκλογικού σώματος. Ας καταλάβουν, επί τέλους, οι γείτονες, ότι η Χειμάρρα είναι πέρα για πέρα Ελληνική.

4) Συμμεριζόμαστε την αγωνία των χριστιανών της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, για τα απάνθρωπα εγκλήματα των τζιχαντιστών, και καλούμε τους ισχυρούς της γης να δραστηριοποιηθούν για να σταματήση η περαιτέρω αιματοχυσία, προτού να είναι αργά.

5) Συμμετέχουμε στον πόνο των κατοίκων, κυρίως του μακρυνού Νεπάλ, που επλήγησαν από τον τρομακτικό σεισμό του περασμένου μήνα.    Τέλος,

6) Απευθύνουμε θερμότατη έκκληση προς ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο και τον λαό μας για ενότητα και ομοψυχία, ώστε να μπορέση η Πατρίδα μας να βγη, με την βοήθεια του Θεού, από τις πολύ δύσκολες σημερινές περιστάσεις».

(Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως).

Πηγή: ΣΦΕΒΑ

Οἱ οἰκουμενιστικὲς ­ἐκδηλώσεις ποὺ σκανδαλίζουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξαν καὶ κατὰ τὸ ἐφετινὸ Πάσχα πολλές. Ὅμως ὁ μέγιστος σκανδαλισμός του εἶναι ­ἐκεῖ­νος τοῦ περασμένου Νοεμβρίου. Ὁ λαὸς δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι «ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθο­δοξίας», κατὰ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρ­θοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πῖο Θ΄ (6 Μαΐου 1848), διερωτᾶται: Πῶς ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀν­τήλλαξε ἀσπασμὸ μὲ τὸν Πάπα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ὀρθοδόξου Θείας Λειτουργίας στὴν Κωνσταντινούπολη τὴν 30ὴ Νοεμβρίου 2014; Τὸ ἐρώτημά του ἔχει ἤδη μεταβληθεῖ σὲ μέγιστο σκανδαλισμό. Ὁ ἀσπασμὸς αὐτὸς δὲν ἦταν ὁ πρῶ­τος. Προηγήθηκε δυστυχῶς καὶ ἄλ­­­λος ὅμοιος μὲ αὐτὸν κατὰ τὴν ἀντίστοιχη ἐπίσκεψη στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ προηγούμενου πάπα Βενε­δί­­κτου. Ἔχει ὅμως δίκιο ὁ λαὸς νὰ αἰ­­­­­­­σθάνεται σκανδαλισμένος; Ἂς δοῦμε τὸ θέμα μέσα στὸ λειτουργικὸ πλαίσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Πότε δίδεται ὁ λειτουργικὸς ἀσπα­σμὸς τῆς ἀγάπης κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία; Δίδεται πρὶν ­ἀκολουθήσει ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, τὸ ­«Πιστεύω...». Ἔπειτα ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν ἐκ­φώνηση ἀ­­­­­πὸ τὸν διάκονο ἢ τὸν ἱερέα ­«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ­ὁμονοίᾳ ὁμολογήσω­μεν». ­Προκειμένου δηλαδὴ νὰ ὁμο­λογήσουμε τὴν ­Ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀπαραίτητος ὅρος εἶναι νὰ ­ἀγαποῦμε ἀληθινὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Γι’ αὐ­τὸ καὶ στὴ συνέχεια ὅλοι οἱ ­πιστοὶ μὲ ἕνα στόμα, μὲ μιὰ καρδιὰ καὶ μὲ μιὰ ψυ­­χὴ ὁμολογοῦμε μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πί­στεως τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, τὴν ἀ­­­λή­θεια γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκ­κλησία Του. ­Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη βα­σί­­ζεται, ἢ καλύτερα προϋ­­­ποθέτει τὴν ἀλήθεια. Ἡ δὲ θυσία, ἡ ὁ­­­ποία πρόκειται νὰ προσφερθεῖ στὴ συ­νέχεια, εἶναι κατ’ ἐξοχὴν θυσία ἀγάπης. Ὁ ἀνα­μάρτητος Κύριός μας ­σταυρώθηκε ἀπὸ ἄμετρη ἀγάπη πρὸς τὸν ­ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο. Συγκαταβαίνει δὲ νὰ θυσιάζεται καὶ ὑπὸ τὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου ταπεινούμενος σὲ κάθε Θεία Λειτουργία μπροστὰ στὰ μάτια μας ἕνεκα τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς. Πῶς λοιπὸν θὰ τολμήσουμε νὰ Τὸν ἀτενίσουμε πάνω στὴν ἁγία καὶ θαυμαστὴ Τράπεζα τῆς ἀγάπης Του χωρὶς ὁμόνοια καὶ ἀγάπη μεταξύ μας;
Παλαιότερα ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης γινόταν μεταξὺ ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος. Στὸ Ἅγιο Βῆμα οἱ­ ­κληρι­κοὶ ἀσπάζονταν τὸν ἐπίσκοπο καὶ ἀ­­­πὸ ἐκεῖ μετέδιδαν τὸν ἀσπασμὸ στοὺς ἔξ­­­ω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα πιστούς, ὁ­­­­­­­­πό­­τε ἀκολουθοῦσε ὁ ἀσπασμὸς ὅλων τῶν πιστῶν. Ἀσπάζονταν ­χωριστὰ οἱ ἄν­δρες τοὺς ἄνδρες καὶ χωριστὰ οἱ γυναῖκες τὶς γυναῖκες. Ὁ καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας στὸ περισπού­δαστο ἔργο του Αἱ Τρεῖς Λειτουργίαι κατὰ τοὺς ἐν Ἀθήναις Κώδικας σημειώνει καὶ τοῦτο: «Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ἀσπασμοῦ καὶ κατὰ τὸ πέρας αὐτοῦ τὰ μὲν παιδία, κατὰ τὰς Ἀποστολικὰς Διαταγὰς» στέκονταν κοντὰ στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ δίπλα τους βρισκόταν ἕνας διάκονος γιὰ νὰ μὴν ἀτακτοῦν, ἄλλοι δὲ διάκονοι περιφέρονταν καὶ πρόσεχαν «τοὺς ἄνδρας καὶ τὰς γυναῖκας, ὅπως μὴ θόρυβός τις γένηται καὶ μή τις νεύσῃ ἢ ψιθυρίσῃ ἢ νυστάξῃ». Ἄλλοι ­διάκονοι ἐπίσης στέκονταν στὶς θύρες τῶν ἀν­δρῶν, καὶ ὑποδιάκονοι στὶς θύρες τῶν γυναικῶν, προσέχοντας νὰ μὴν ἀνοιχθεῖ ἡ θύρα καὶ βγεῖ ἔξω κατὰ τὴν ὥ­­ρα τῆς Ἀναφορᾶς κάποιος πιστός. ­Ἀκολουθοῦσε τότε νέα ­πρόσκληση τοῦ διακόνου ποὺ ἔλεγε: «Μή τις τῶν ­κατηχουμένων. Μή τις τῶν ­ἀκροωμέ­νων. Μή τις τῶν ἀπίστων. Μή τις τῶν ἑ­­τεροδόξων. Μή τις ἐν ὑποκρίσει. Ὀρ­θοὶ πρὸς ­Κύριον με­τὰ φόβου καὶ τρόμου ἑστῶτες ὦμεν προσφέρειν». Ἄς εἴμαστε ὄρθιοι γιὰ νὰ προσφέρουμε τὴ θυσία. Μετὰ τὴν πρό­σκληση αὐτὴ γινόταν «νέα ἐκκαθάρισις τοῦ ἐκκλησιάσματος». Ἀπὸ αὐ­­­­­­τά, γράφει ὁ Παν. Τρεμπέλας, ἀν­τι­­λαμ­βάνεται κανεὶς τὴν ἔννοιαν τῶν προτροπῶν τοῦ διακόνου ποὺ ἀκοῦμε καὶ σήμερα: ‘‘Τὰς θύρας, τὰς θύρας...’’ καὶ ‘‘Στῶμεν καλῶς’’»¹.
Σημειώνουμε ὅτι τὸ φίλημα τῆς εἰρήνης, ἢ ὁ ἀσπασμὸς τῆς ­ἀγάπης, συν­αντᾶται σ’ ὅλες τὶς ἀρχαῖες ­Λειτουργίες. Τὴν ἀρχαιότερη ­μαρτυρία τὴ συν­αν­τοῦμε στὸν ἅγιο Ἰουστῖνο τὸν φιλόσο­φο καὶ μάρτυρα (110-167 μ.Χ.). Ὁ δὲ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων ἀν­­­­­τὶ τοῦ ­«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», ἀνα­­­­γράφει τὸ «Ἀλλήλους ­ἀπολάβετε καὶ ἀλλήλους ἀσπαζώμεθα». Καὶ εἰς μὲν τὴν Ἀνατολὴ ὁ ἀσπασμὸς τῆς ­ἀγά­πης προηγεῖται τοῦ ­καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων, στὴ Δύση ὅμως ὁ ἀσπασμὸς ἀκολουθεῖ μετὰ τὸν ­κα­­­­­θαγιασμό. Ὡστόσο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκ­­­­­κλησία διατηρών­τας τὸν ἀσπασμὸ πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγια­σμὸ τῶν ­Τιμίων Δώ­ρων συμμορφώνε­ται πλήρως πρὸς τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος εἶ­­­πε: Ἐὰν προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ ­θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου γιὰ κάποια ἀδικία ποὺ τοῦ ἔκανες, ἄ­­­φη­σε ἐκεῖ τὸ δῶρο σου μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο καὶ πήγαινε πρῶτα καὶ συμφιλιώσου μὲ τὸν ἀδελφό σου, καὶ τό­τε, ἀφοῦ συνδιαλλαγεῖς μαζί του, ἔ­­­λα καὶ πρόσφερε τὸ δῶρο σου,­ ­διότι μό­νο τότε αὐτὸ θὰ γίνει δεκτὸ ἀπὸ τὸν Θεό (Ματθ. ε΄ 23-24)².
Σήμερα ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης γίνεται μόνο μεταξὺ τῶν κληρικῶν ποὺ συμμετέχουν στὴ Θεία Λειτουργία, μέ­­σα στὸ Ἅγιο Βῆμα. Ὁ ἀσπασμὸς δὲ αὐτὸς εἶναι ἀπολύτως ­ἀπαραίτητος καὶ ἀναγκαῖος, ὥστε ἂν δὲν προηγη­θεῖ, εἶναι ἀδύνατο νὰ ­ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς «ἁγίας Ἀναφο­ρᾶς». Ἄλλωστε γιὰ τὸ φίλημα αὐτὸ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης προπαρα­σκευ­αζόμαστε καὶ μὲ τὴν πατρικὴ εὐ­λογία ἢ τὸν χαιρετισμὸ τοῦ λειτουργοῦ πρὸς τοὺς ἐκκλησιαζομένους, δηλαδὴ μὲ τὸ «Εἰρήνη πᾶσι».
Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ γίνεται φανερὸ ὅτι ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης δὲν εἶναι μιὰ ἁπλή, ἐξωτερική, τυπική, ­ὑποκριτικὴ κίνηση ἀγάπης, ἀλλὰ ­ἔκφραση μιᾶς δυναμικῆς, ζωντανῆς, εἰλικρινοῦς, πραγματικῆς ἀγάπης τῆς ψυχῆς. Ἐ­­ξ­άλλου ἡ ὁμολογία τῆς ­πίστεως, ποὺ θὰ ἀκολουθήσει, δηλαδὴ ἡ ἀπαγγελία τοῦ «Πιστεύω...», ­πρέπει νὰ γίνει «ἐν ὁμονοίᾳ». Δηλαδὴ μὲ καρδιὰ ὄχι μόνο ἐλεύθερη ἀπὸ μίσος, ἀλλὰ μὲ καρδιὰ γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Ἐὰν λείπει ἡ ἀγάπη αὐτή, ὅ­­­σες φορὲς καὶ ἂν ἐπαναλάβουμε τὸ «Πι­στεύω...», δὲν ἔχουμε καμιὰ ὠφέλεια. Διότι «πίστις χωρὶς ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β΄ 26), ἡ δὲ πίστη ἀποδεικνύεται ζωντανὴ καὶ ἐνεργητικὴ μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης (βλ. Γαλ. ε΄ 6).
Ἔχουμε ὅμως καὶ μερικὰ ἄλλα νὰ προσθέσουμε στὸ ὅλο θέμα.

1. Π. Ν. Τρεμπέλα, Αἱ Τρεῖς Λειτουργίαι κα­τὰ τοὺς ἐν Ἀθήναις Κώδικας, ἔκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἰούλιος 19822, ὑποσημ. 22, σελ. 90-91.
2. Π. Ν. Τρεμπέλα, ὅ.π., σελ. 88, 89.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Ὁ ἅγιος Πορφύριος (1906-1991) φανέρωσε στὴν ἐποχή μας μὲ πολὺ δυναμικὸ τρόπο τὴ γνήσια μορφὴ τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου. Δίδαξε μὲ ἔργο καὶ λόγο. Μὲ τὴ διακριτική του συμπεριφορά, τήν ἤρεμη διδασκαλία καὶ τὰ ἀναρίθμητα θαύματά του ἔγινε ὁδηγὸς πολύτιμος στὰ δύσκολα μονοπάτια τῆς ἐποχῆς μας.

Συνέβη κάποτε νὰ ταξιδεύει ἀπὸ Θεσσαλονίκη γιὰ Ἅγιον Ὄρος. Ἔφτασε ὅμως στὸν σταθμὸ λεωφορείων καθυστερημένα. Δὲ βρῆκε εἰσιτήριο καὶ ἀναγκάστηκε νὰ ταξιδέψει ὄρθιος. Δίπλα του καθόντουσαν κάποιοι νεαροὶ ποὺ ἀστεϊζόντουσαν μεταξύ τους καὶ γελοῦσαν. Ἡ συμπεριφορά τους ἐξόργισε ἕναν ἐπιβάτη, ποὺ δὲν κρατήθηκε καὶ ἐπέπληξε τοὺς νεαρούς, ἐπειδὴ ἔβλεπαν ὄρθιο μπροστά τους ἕνα γέροντα ἱερέα καὶ ἐν τούτοις συνέχιζαν νὰ κάθονται ἀδιάφοροι. Παρὰ τὴν ἐπίπληξη ὅμως οἱ νεαροὶ παρέμειναν ἀσυγκίνητοι καὶ κανένας δὲν σηκώθηκε νὰ δώσει τὴ θέση του.

Τότε ὁ ὀργισμένος ἐπιβάτης σηκώθηκε καὶ παραχώρησε τὴ δική του θέση στὸν γέροντα Πορφύριο. Ἐκεῖνος τὸν εὐχαρίστησε, ἀλλὰ δὲν δέχτηκε νὰ καθίσει. Ταξίδεψε ὄρθιος μέχρι τὴν Ἱερισσό (δύο ὧρες περίπου). Ὅταν κατέβηκαν, ὁ ἐπιβάτης τὸν ρώτησε γιατί δὲν δέχτηκε τὴ θέση ποὺ τοῦ πρόσφερε.

- Ἔκαμα μιὰ θυσία γιὰ τὰ παιδιά, ἀπάντησε ὁ γέροντας.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν κατάλαβε τὰ αἰνιγματικά του λόγια. Ὁ ἅγιος τότε τοῦ ἐξήγησε:

- Δὲν ἔκανες καλὰ ποὺ μάλωσες τὰ παιδιά. Ἔκαμαν βέβαια μιὰ κακὴ πράξη: Ἄφησαν ὄρθιο ἕναν ἡλικιωμένο καὶ δὲν τοῦ παραχώρησαν ἀπὸ μόνα τους τὴ θέση, ὅπως θά ’πρεπε. Ἂν λοιπὸν σηκώνονταν ὅταν τὰ κατσάδιασες καὶ καθόμουν ἐγὼ στὴ θέση τους, ἢ ἂν δεχόμουν τὴ θέση ποὺ μοῦ πρόσφερες ἐσύ, τὰ παιδιὰ δὲν θὰ καταλάβαιναν τὴν κακὴ πράξη τους. Ἀντίθετα θὰ ἔνοιωθαν δικαιωμένα, ἀφοῦ, εἴτε ἔτσι εἴτε ἀλλιῶς, θὰ εἶχε τακτοποιηθεῖ τὸ θέμα. Τώρα ὅμως ποὺ ἔμεινα ὄρθιος καὶ μ’ ἔβλεπαν μπροστά τους τόσες ὧρες, σηκώθηκε ἡ ἴδια ἡ συνείδησή τους ἀπὸ μέσα τους καὶ σιωπηλὰ τὰ κατηγόρησε γιὰ τὴν πράξη τους. Μόνο ἔτσι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ: ὅταν διορθώνεται, ἐπειδὴ τὸν κατηγορεῖ, ὄχι ὁ ἄλλος ἀπ’ ἔξω, ἀλλὰ ἡ συνείδησή του ἀπὸ μέσα.

Ὁ καλύτερος ὁδηγὸς δηλαδὴ εἶναι ἡ συνείδηση. Ἕνας δάσκαλος ποὺ τὸν ἔβαλε στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός.

Ἂς ἔλθουμε τώρα καὶ σὲ σένα…

Βρίσκεσαι πρὸ τῶν ἐξετάσεων. Διάβασες, καταρτίστηκες, ἑτοιμάστηκες. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ δὲν κάνεις ἄλλη δουλειά, ἀπ’ τὸ νὰ τρέχεις ἀπὸ δάσκαλο σὲ δάσκαλο γιὰ νὰ διδαχτεῖς. Πέρασες ἀπὸ πολλοὺς δασκάλους. Πῆρες μαθήματα πολλά.

Ἀνάμεσα στοὺς τόσους δασκάλους ποὺ ἐπέλεξες νὰ σὲ μορφώσουν, συγκαταλέγεται ἄραγε καὶ ὁ δάσκαλος ποὺ ἔβαλε μέσα σου ὁ Θεός; Τί μαθήματα σοῦ ἔδωσαν οἱ δάσκαλοί σου ἀπ’ τὸ νηπιαγωγεῖο μέχρι τώρα; Σίγουρα πῆρες γνώσεις πολλές. Ἔλαβες ὅμως καὶ μαθήματα ἀνθρωπιᾶς;

Καλὲς οἱ γνώσεις. Ἀπαραίτητες. Μὰ πιὸ ἀπαραίτητα εἶναι τὰ μαθήματα ἀνθρωπιᾶς. Ποὺ σὲ κάνουν ὄντως ἄνθρωπο. Οἱ γνώσεις μόνο, χωρὶς μαθήματα ἀνθρωπιᾶς, μπορεῖ νὰ σὲ κάνουν ἀκόμα καὶ ἀπάνθρωπο. Μηχανή. Ρομπότ. Ὀλοθρευτή.

Γι’ αὐτὸ χρειάζεται καὶ ὁ δάσκαλος ποὺ διορίζεται ἀπ’ τὸν Θεὸ στὸ σχολεῖο τῆς ψυχῆς σου. Ἡ συνείδηση. Γιὰ νὰ σὲ διδάξει καὶ καλὰ μαθήματα. Νὰ σοῦ δώσει καὶ μιὰ ἄλλη παιδεία. Νὰ σὲ ὁδηγήσει σταδιακά καὶ στοὺς ἄλλους δασκάλους ποὺ ἄφησε στὸ πόδι του ὁ Χριστός: «Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας», τοὺς σοφοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ κάθε ἐποχῆς, ποὺ ἐμφορούμενοι ἀπὸ θεϊκὸ πνεῦμα, ἀλήθεια καὶ ἀγάπη, μεταφέρουν μέχρι ἐσένα καὶ μένα τὰ «γράμματα» καὶ τὰ «πράγματα» τοῦ Θεοῦ, τὸν τρόπο δηλαδὴ γιὰ νὰ γίνουμε οἱ ἀληθινοὶ ἄνθρωποι ποὺ ὀνειρευόταν ὁ Θεός, ὅταν μᾶς ἔπλαθε. Σὰν τὸν ἅγιο Πορφύριο. Καὶ ἀφοῦ ὁ Θεὸς διορίζει δασκάλους, ὁρίζει καὶ ἐξετάσεις.

Κάποτε λοιπὸν θὰ μᾶς ἐξετάσει καὶ ὁ Θεός. Δὲν θά ’θελες νὰ περάσεις καὶ τότε; Οἱ τωρινές σου ἐξετάσεις, μπροστὰ σ’ ἐκεῖνες τοῦ Θεοῦ, εἶναι μιὰ λεπτομέρεια. Δὲν ἀξίζει νὰ ἐπικεντρώνεσαι μόνο σ’ αὐτές. Κινδυνεύεις γιὰ ἕνα δέντρο νὰ χάσεις τὸ δάσος. Δὲν θά ’ναι κρίμα;

Στὶς ἐξετάσεις τοῦ Θεοῦ, μὰ καὶ σὲ τοῦτες τώρα τὶς ἐξετάσεις σου καὶ σὲ κάθε καλὸ ἐγχείρημα στὴ ζωή σου, εὔχομαι νά ’χεις πάντα μιὰ πολὺ μεγάλη καὶ

Κ Α Λ Η   Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α !

Πηγή: Θρησκευτικά

Οι συγκρούσεις σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής έχουν καταστρέψει τη ζωή σε αυτές τις περιοχές και έχουν κάνει την επιβίωση αβέβαιη. Ενώ η υφήλιος έχει γίνει μάρτυρας τρομερών αποκεφαλισμών και καύσεων ζωντανών ανθρώπων, γεγονότα μεγάλης κλίμακας, τα οποία μπορούν να αλλάξουν την ιστορία και τη μοίρα των χωρών που πλήττονται αλλά και του κόσμου, λαμβάνουν χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, τρέπονται σε φυγή από τις εμπόλεμες ζώνες με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν· οικογένειες ολόκληρες πηδούν σε βάρκες με την ελπίδα να φτάσουν στην Ευρώπη, εάν δεν πνιγούν στην πορεία. Η Νότια Ευρώπη είναι η πλέον προσβάσιμη, και ειδικότερα η Ελλάδα και η Ιταλία. Τραγωδίες στη Μεσόγειο, με απεγνωσμένους ανθρώπους να πνίγονται στην πορεία προς την Ευρώπη, λαμβάνουν χώρα εδώ και κάποια λίγα χρόνια. Αλλά μόνο πρόσφατα έφτασαν αυτά τα νέα στις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ) και σε κάθε μέρος του κόσμου, λόγω των εκτεταμένων ανθρώπινων απωλειών, ενώ δεν αποτελεί καν είδηση ότι η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν μείνει ουσιαστικά αβοήθητες στην αντιμετώπιση αυτών των τραγωδιών.

Προς: Τους Ηγέτες όλων των Ευρωπαϊκών Χωρών

Όλα τα Μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Τον Πρόεδρο Ομπάμα και Όλα τα Μέλη του Κονγκρέσου των ΗΠΑ

Απρίλιος, 2015

Οι συγκρούσεις σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής έχουν καταστρέψει τη ζωή σε αυτές τις περιοχές και έχουν κάνει την επιβίωση αβέβαιη. Ενώ η υφήλιος έχει γίνει μάρτυρας τρομερών αποκεφαλισμών και καύσεων ζωντανών ανθρώπων, γεγονότα μεγάλης κλίμακας, τα οποία μπορούν να αλλάξουν την ιστορία και τη μοίρα των χωρών που πλήττονται αλλά και του κόσμου, λαμβάνουν χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, τρέπονται σε φυγή από τις εμπόλεμες ζώνες με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν· οικογένειες ολόκληρες πηδούν σε βάρκες με την ελπίδα να φτάσουν στην Ευρώπη, εάν δεν πνιγούν στην πορεία. Η Νότια Ευρώπη είναι η πλέον προσβάσιμη, και ειδικότερα η Ελλάδα και η Ιταλία. Τραγωδίες στη Μεσόγειο, με απεγνωσμένους ανθρώπους να πνίγονται στην πορεία προς την Ευρώπη, λαμβάνουν χώρα εδώ και κάποια λίγα χρόνια. Αλλά μόνο πρόσφατα έφτασαν αυτά τα νέα στις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ) και σε κάθε μέρος του κόσμου, λόγω των εκτεταμένων ανθρώπινων απωλειών, ενώ δεν αποτελεί καν είδηση ότι η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν μείνει ουσιαστικά αβοήθητες στην αντιμετώπιση αυτών των τραγωδιών.

Η Ελλάδα έχει τώρα κοντά στο 27% ανεργία και παλεύει να πείσει τους δανειστές της για το προφανές: το ότι η οικονομία δεν θα ανακάμψει με επιπλέον περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, περισσότερες μαζικές απολύσεις, και το ξεπούλημα της περιουσίας του δημοσίου. Τα σημάδια της κρίσης είναι παντού. Ένας αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων σιτίζονται από τις τοπικές ενορίες. Οι παράνομοι μετανάστες ήδη γεμίζουν τους δρόμους της Αθήνας και παλεύουν να επιβιώσουν ψάχνοντας στα σκουπίδια ή στρεφόμενοι σε εγκληματικές ενέργειες. Τα νοσοκομεία παλεύουν να παρέχουν φροντίδα σε όλους τους κατοίκους της Ελλάδας. Σε αυτό το υπόβαθρο, τα κύματα της πείνας και των ασθενών που καταφθάνουν από τις εμπόλεμες ζώνες στα ελληνικά λιμάνια και τα νησιά μεγαλώνουν. Άλλοι καταφθάνουν διασχίζοντας τα σύνορα με την Τουρκία, της οποίας η κυβέρνηση φαίνεται πως κλείνει τα μάτια σε αυτή την κατάσταση, αφήνοντας τους δουλεμπόρους ανεξέλεγκτους. Η Ελλάδα, μια μικρή χώρα με πληθυσμό μόλις περίπου 10 εκατομμυρίων, έχει ήδη έναν εκτιμώμενο αριθμό ενάμιση εκατομμυρίου μεταναστών (νόμιμων και παράνομων), και ο αριθμός των προσφύγων αυξάνεται δραματικά τους τελευταίους μήνες. Ακόμη και οι φιλόξενοι Έλληνες δεν μπορούν να φροντίσουν τους πρόσφυγες. Απλά δεν μπορούν να τους ταΐσουν και να τους παρέχουν καταφύγιο βραχυπρόθεσμα, ή εργασία μακροπρόθεσμα. Η Ελλάδα μοιάζει με ένα καράβι το οποίο οι επιβαίνοντες προσπαθούν απεγνωσμένα να το αποτρέψουν να βυθιστεί, ενώ απελπισμένοι άνθρωποι προκειμένου να μην πνιγούν εμφανίζονται ολόγυρα από το καράβι και προσπαθούν να πηδήξουν μέσα. Η μοίρα αυτής της βάρκας και όλων των επιβαινόντων είναι δυστυχώς προβλέψιμη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μείνουν παρατηρητές σε αυτό το εξωγενές Ελληνικό δράμα. Τα βήματα που πρέπει να γίνουν άμεσα περιλαμβάνουν:

1) Οι προσπάθειες για επίλυση των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική πρέπει να ενταθούν. Η επιτυχία δεν θα έρθει εάν δεν μάθουμε από τα σφάλματα του παρελθόντος. Οι λέξεις “δικτάτορας” και “δικτατορία” δεν ηχούν καλά στα “δημοκρατικά μας αυτιά”, αλλά εάν κάποιος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο να υποστηρίξει από τη μια μία δικτατορία υπό την οποία Χριστιανοί και όλοι οι Μουσουλμάνοι ζουν ειρηνικά δίπλα δίπλα, και από την άλλη το ολοκληρωτικό χάος και τον όλεθρο, η επιλογή είναι προφανής.

2) Η Συνθήκη του Δουβλίνου, σύμφωνα με την οποία σε όποιο από τα Κράτη Μέλη εισέρχεται πρώτα ο αιτούμενος ασύλου αυτό είναι και υπεύθυνο για την φροντίδα του πρόσφυγα-ο οποίος και πρέπει να μεταφερθεί στο “Κράτος Μέλος υποδοχής” εάν συλληφθεί σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα! ‒ πρέπει να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί. Ανάμεσα σε άλλα σοβαρά ελαττώματα, προσδίδει εξαιρετική πίεση στη Νότια Ευρώπη, ιδιαιτέρως στην Ελλάδα και την Ιταλία. Ποιος μπορεί να πει με ειλικρίνεια ότι μια τέτοια νομοθεσία συμβαδίζει με το πνεύμα του δίκαιου διαμοιρασμού ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ; Η συνθήκη του Δουβλίνου έχει επικριθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Προσφύγων και Εξόριστων, καθώς και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Είναι καιρός για αλλαγές σε αυτή τη νομοθεσία, οι οποίες θα είναι ωφέλιμες για όλους τους ενδιαφερόμενους.

3) Ένας αριθμός καλών προτάσεων έχει κατατεθεί από την Κα. Φεντερίκα Μογκερίνι (Ανώτατη Αντιπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας) και ο Κος Δημήτρης Αβραμόπουλος, Επίτροπος για θέματα Μετανάστευσης, Εσωτερικών και Υπηκοότητας. Τέτοιες προτάσεις είναι η μεταφορά των Σύριων Μεταναστών στην Βόρεια Ευρώπη και τη δημιουργία ασφαλών ζωνών εντός των εμπόλεμων περιοχών, όπου τα θέματα ασύλου και άλλα θέματα προσφύγων μπορούν να επιλυθούν. Αυτές οι προτάσεις πρέπει να μετακινηθούν από τη φάση των συζητήσεων σε αυτή της υλοποίησης άμεσα. Επιπλέον, οι ΗΠΑ πρέπει να δεχθεί το δίκαιο ποσοστό που της αναλογεί από αυτούς τους πρόσφυγες.

Η ΕΕ και οι ΗΠΑ πρέπει να ακούσουν τις εκκλήσεις που έρχονται από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, καθώς και αυτές των προσφύγων. Η ανθρωπιστική καταστροφή έχει φτάσει σε μεγάλη κλίμακα, με προφανείς και μη αναστρέψιμες συνέπειες. Η Ελλάδα πληρώνει ένα δυσανάλογα υψηλό τίμημα, παρά το ότι η Ελλάδα δεν έχει παίξει κανένα ρόλο στην πρόκληση αυτής της καταστροφής. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ έχουν την ηθική υποχρέωση – η οποία ταυτίζεται και με το συμφέρον τους μακροπρόθεσμα – να κάνουν τα απαραίτητα βήματα στο να θέσουν ένα τέλος στην δοκιμασία όσων βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες, ενώ παράλληλα να αποτρέψουν την κατάρρευση της Ελλάδος υπό το προστιθέμενου βάρους των προσφύγων.

Υπογραφές:

1 Αναγνωστόπουλος Σταύρος Α., Επίτιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, Αρχισυντάκτης (Ευρώπη), Σεισμοί και Κτίσματα ΕΛΛΑΔΑ.

2 Αναστασοπούλου Τζέιν, PhD, Privatdozent, Καθηγήτρια, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών, ΕΛΛΑΔΑ

3 Ανδρεάτος Σ. Αντώνιος, Καθηγητής Η/Υ, Ακαδημία Ελληνικής Αεροπορίας, ΕΛΛΑΔΑ.

4 Αγγελίδης Δήμος, Ph.D., P.E., Επίτιμος Καθηγητής Ναυτικών Κατασκευών, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 54124, ΕΛΛΑΔΑ

5 Αγγελίδης Χρ. Οδυσσέας, DIC, Πολιτικός Μηχανικός, MIET, Μηχανικός Χαρτογράφησης, ΚΥΠΡΟΣ

6 Αργυρόπουλος, Ιωάννης, Ph.D., Διευθύνων Μέλος Τεχνικού Προσωπικού, Εργαστήρια AT&T, ΗΠΑ.

7 Αρκάς Ευάγγελος Ph.D. Physics & Th.D. CEO. PHOS Solar Technologies Ltd London, UK.

8 Αρωνιάδου-Anderjaska, Βασιλική, Ph.D., Ερευνήτρια Επίκουρος Καθηγήτρια, Μέριλαντ, ΗΠΑ.

9 Μπαλόγλου Γεώργιος, Συνταξιούχος SUNY Καθηγητής Μαθηματικών, ΕΛΛΑΔΑ .

10 Μπλύτας, Γεώργιος Χ. Ph.D. Φυσική Χημεία και Χημική Μηχανική. Σύμβουλος Έρευνας, Royal Dutch-Shell; Πρόεδρος, GCB Τεχνολογία Διαχωρισμού, Ιδρυτής και Μαέστρος: The Houston Sinfonietta. Συγγραφέας, Η Πρώτη Νίκη, Η Ελλάδα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 2009. ΗΠΑ.

11 Χριστάκης Χριστοφής, Στρατηγός του Κυπριακού Στρατού (εν αποστρατεία), ΚΥΠΡΟΣ.

12 Κεφαλάς Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος, Διευθυντής Ερευνητικού Τμήματος, Ελληνικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας, ΕΛΛΑΔΑ.

13 Χρήστου Θεοδώρα, PhD στη Νομική από το Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου, Ηνωμένο Βασίλειο

14 Δόκος Σωκράτης, PhD, Επίκουρος Καθηγητής, Σχολή Αποφοίτων Βιοϊατρικής Μηχανικής, Πανεπιστήμιο Νέας Νότιας Ουαλίας, Σίδνεϊ, UNSW, 2052, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

15 Ελευθεριάδης Γεώργιος Σάββα, OAM, GCSCG, CETr, JP, Συνταξιούχος Ακαδημαϊκός, Αυστραλία.

16 Ελευθεριάδου Ευγενία, CLETr, CSH, Συνταξιούχος Ακαδημαϊκός, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.

17 Ελευθερίου Πανίκος, Τραπεζικός υπάλληλος εξυπηρέτησης πελατών, ΕΛΛΑΔΑ

18 Ευθυμίου Παύλος N., Επίτιμος Καθηγητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΔΑ

19 Ευαγγελίου, Χρίστος Χ., Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Τάουσον, Μέριλαντ, ΗΠΑ.

20 Φουτσίτζης Γεώργιος, PhD. Ανώτατη Σχολή Robert De Sorbon, ΓΑΛΛΙΑ.

21 Φυτρολάκης Νικόλαος, Επίτιμος Καθηγητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών, ΕΛΛΑΔΑ.

22 Γατζούλη, Νίνα, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο του New Hampshire, ΗΠΑ.

23 Γεωργιάδης Γεώργιος, Υποστράτηγος (εν αποστρατεία), ΕΛΛΑΔΑ.

24 Γιαννούκος Σταμάτιος, Ph.D., Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, Ηνωμένο Βασίλειο.

25 Ιωαννίδης Πάνος, Δικηγόρος-Βιομήχανος, Λευκωσία, ΚΥΠΡΟΣ.

26 Ιωάννου Πέτρος, Καθηγητής, Συστήματα Ηλεκτρικής Μηχανολογίας, Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, Διευθυντής Κέντρου για Προηγμένες Τεχνολογίες Μεταφοράς, Βοηθός Διευθυντή στην Research METRANS, Διευθυντής Προγράμματος Μάστερ Οικονομικής Μηχανικής, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

27 Κακούλη-Duarte, Θωμαΐς, PhD., Ομιλήτρια, Τεχνολογικό Ινστιτούτο Carlow, Πρώην Πρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας της Ιρλανδίας, Σύνδικος Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Δουβλίνο, Ευεργέτης και Διευθυντής του Phoenix Project Ireland, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.

28 Καλού, Δρ. Νικόλαος, Ph.D.(Φιλοσοφία), Γενεύη, ΕΛΒΕΤΙΑ.

29 Κατσιφαράκης Κώστας, Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΔΑ.

30 Κώστας/Κωνσταντάτος Δημοσθένης Ph.D,MSc, MBA, Γκρίνουϊτς Κονέκτικατ ΗΠΑ

31 Κωστοπούλου K. Δήμητρα, LLB.,LLM (Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας), ΕΛΛΑΔΑ.

32 Κωστόπουλος Σ. Κωνσταντίνος, B.A., M.Sc. (Οικονομικά Μεταφορών), ΕΛΛΑΔΑ.

33 Κουμάκης Λεωνίδας, Νομικός, Συγγραφέας, ΕΛΛΑΔΑ.

34 Κυριακού Γεώργιος, Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΔΑ.

35 Κυρατζόπουλος Σ Βασίλειος, Αναλυτής Συστημάτων, Βούλα, Αττική, ΕΛΛΑΔΑ.

36 Λαζαρίδης Αναστάσιος, PhD, Επίτιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Widener, Τσέστερ, Πενσυλβάνια, ΗΠΑ.

37 Μέρμυγκας Λευτέρης, Παθολογία SUNYAB, ΗΠΑ.

38 Μωραΐτης Λ. Νικόλαος, Ph.D., Διεθνής Σχέσεις – Συγκριτική πολιτική. Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια, ΗΠΑ.

39 Νεγρεπόντη-Δεληβάνη, Μαρία, Πρώην Εφημέριος και Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Πρόεδρος του Ιδρύματος Δεληβάνη, ΕΛΛΑΔΑ.

40 Παπαγιάννης Γρηγόριος, Dr. Phil., Επίκουρος Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΔΑ.

41 Παπαδοπούλου Μαρία, Πολιτικός Μηχανικός, Υποψήφια Ph.D., Συγγραφέας, Διευθύντρια του Ινστιτούτου για την Διατήρηση του Ελληνικού Πολιτισμού, ΕΛΛΑΔΑ.

42 Παπαδόπουλος Νικόλαος, Th., Ph.D., FEBO Επίτιμος Καθηγητής Φαρμακευτικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΔΑ.

43 Παπαδόπουλος A.P. Θωμάς, Ανώτερος Ερευνητικός Επιστήμονας και Καθηγητής Παραρτήματος, Windsor, Οντάριο, ΚΑΝΑΔΑΣ

44 Παπακώστας Στέφανος, MBA (Πανεπιστήμιο του Τέξας στο El Paso), Πρώην Καθηγητής Αμερικάνικων Κολεγίων Αθηνών, Νοτιοανατολικό Κολέγιο, Κολέγιο Deree, Πανεπιστήμιο Ινδιανάπολις, ΕΛΛΑΔΑ.

45 Παύλος Γεώργιος, Επίκουρος Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΔΑ.

46 Φούφα-Τζουσμά Ελένη, Καθηγήτρια, SUNY ERIE, Μπάφαλο Νέα Υόρκη ΗΠΑ.

47 Ρίγος, Καπετάνιος Ευάγγελος, Πλοίαρχος, BBA Πανεπιστημίου Pace της Νέας Υόρκης, ΕΛΛΑΔΑ.

48 Σαλέμη Χριστίνα, MSc, Μηχανικός Μηχανολόγος, ΕΛΛΑΔΑ.

49 Σταμπολιάδης, Ηλίας, Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΕΛΛΑΔΑ.

50 Τιμοπούλου Φρύνη, Χημικός, Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΔΑ.

51 Βαλλιανάτος Ευάγγελος, Φοιτητής Ph.D. και Συγγραφέας, ΗΠΑ.

52 Γιαννόπουλος Παναγιώτης, Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΔΑ.

Πρωτότυπο: OPEN LETTER – Greece can no longer withstand the waves of desperate people arriving from war zones: your immediate action is imperative

Μετάφραση: Δ. Μ.

Πηγή: Justice For Greece