Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι η λύση στην Παιδεία. Τα παιδιά μας πρώτα πρέπει να μάθουν για τις ρίζες τους, να μάθουν να έχουν Πίστη και να αγαπούν την οικογένειά τους και την Πατρίδα τους. Μετά μπορούν άφοβα για την ψυχή τους και τη ζωή τους να πληροφορηθούν για τον κοσμοπολιτισμό και για τη λογική που τους επιβάλλεται από τους ισχυρούς οικονομικά και τεχνολογικά λαούς. Στην εκπαίδευσή μας σήμερα τείνουμε να ανατρέψουμε τη λογική αυτή.
Καθηκόντως παρακολούθησα την εορτή για τη λήξη του σχολικού έτους στην Τρίτη Τάξη του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Αρσακείου Ψυχικού. Θέμα της «Τα παιδικά δικαιώματα» και υποθέματα «Μαθαίνω-Προστατεύομαι-Βοηθώ». Οι «σκέψεις» που είπαν τα παιδιά ήσαν: «Επιβίωση», «Ανάπτυξη», «Προστασία» και «Συμμετοχή». Στο βοήθημα που διδάχθηκαν τα 9χρονα παιδιά σημειώνεται:
«Στο πλαίσιο της Κοινωνικής και Πολιτικής Αρωγής των μαθητών εντάσσεται και η εκπαίδευση για τα ανθρώπινα παιδικά δικαιώματα. Ειδικότερα η διδασκαλία μαθητών ηλικίας 4-11 ετών για το πώς να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους στοχεύει στο να τους βοηθήσει να αναπτυχθούν ως το σημείο που να αντιλαμβάνονται την αξία τους, να μπορούν να προσαρμόζουν τη χρήση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών τους στις απλές καθημερινές αντιδράσεις και πρακτικές συμπεριφοράς και να αισθάνονται και να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους, τόσο μεταξύ των συνομηλίκων τους, όσο και στις επαφές τους με τον κόσμο των ενηλίκων».
Η πρώτη αντίδραση είναι ότι πάει, τρελαθήκαμε… Ότι ισχύει ο λόγος του Σοφοκλή, πως «εκεί που τους γονείς τους κυβερνάνε τα παιδιά τους εκεί οι άνθρωποι έχουν χαμένα τα μυαλά τους». Όμως το θέμα δεν είναι για ανέκδοτα, ούτε σηκώνει αδιαφορία. Η συγγραφέας του βιβλίου χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις κλειδιά, που δείχνουν τη λογική της, που είναι η λογική του αλήστου μνήμης Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, όπως φαίνεται και από την αναγραφόμενη βιβλιογραφία. Πρώτον γράφει ότι πρόκειται για τα «σύγχρονα» προγράμματα σπουδών. Το σύγχρονο, κατά τη γνώμη εκείνων που το προωθούν, έχει κάτι το φρέσκο, που ξεφεύγει από τα «τετριμμένα». Αλλά το «σύγχρονο» δεν είναι πάντα καλό και ωφέλιμο. Δεύτερον η διδασκαλία των «παιδικών δικαιωμάτων» είναι στο πλαίσιο της «κοινωνικής και πολιτικής αρωγής των παιδιών». Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια γενικότερη γενική πολιτική να μάθουν τα παιδιά τα δικαιώματά τους από τεσσάρων ετών και να βοηθηθούν «να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους» και «να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους και στον κόσμο των ενηλίκων». Τα παιδιά 4-11 ετών κοντά τους έχουν κυρίως τους γονείς τους και τους δασκάλους τους και επομένως σ’ αυτούς πρέπει να διδάξουν τη σπουδαιότητα των παιδικών δικαιωμάτων… Το δικαίωμα βεβαίως έχει διεκδίκηση, έχει αντιπαράθεση και όταν τα παιδιά, από τα τέσσερα τους, διεκδικούν δικαιώματα η οικογένεια παύει να είναι η φυσική εστία αγάπης, ειρήνης, στοργής και ψυχικής ηρεμίας και ισορροπίας και μετατρέπεται σε ομάδα ατόμων με κοινά συμφέροντα, στην οποία η βουτηγμένη στη συμβατικότητα ζωή τους είναι πεδίο αντιπαράθεσης πατέρα – μητέρας – παιδιών, και έτσι έχει ανάγκη παγκοσμίων διακηρύξεων και κρατικών νόμων...
Ως προς την αισθητική του βοηθήματος. Η συγγραφέας βιάστηκε να μάθει στα 4χρονα έως 11χρονα παιδιά την Γκουέρνικα του Πικάσο και το παχουλό ζευγάρι του Μποτέρο, την ώρα που οι πινακοθήκες παγκοσμίως είναι γεμάτες με έργα με οικογενειακές εικόνες, πιο κοντά στην παιδαγωγική των παιδιών.
Ένα ζήτημα είναι αν στις ηλικίες αυτές υπάρχει η δυνατότητα σωστής αφομοίωσης των δικαιωμάτων, που τα παιδιά πρέπει να διεκδικούν από τους γονείς τους, και ένα ακόμη ο τρόπος καλλιέργειας της αισθητικής των παιδιών χωρίς αυτή να είναι δοτή, ανάλογα με τον προσανατολισμό του ιδεολογικού εποικοδομήματος της χώρας. Ένα άλλο ζήτημα είναι αν ωφελεί ή ζημιώνει τις παιδικές ψυχές η κατάργηση της αυθεντίας των γονέων και η «συμμετοχική» λήψη των αποφάσεων. Από τα 15μελή στα σχολεία, της δεκαετίας του 1980, περάσαμε τώρα στα «παιδικά δικαιώματα» που διεκδικούν τα παιδιά των 4-11 ετών... Αυτή η κατάργηση της αυθεντίας συντελεί στη μείωση έως εξάλειψη της εκ μέρους των γονέων μετάδοσης της Παράδοσης και των Αξιών και Αρχών που αυτή περιέχει και κάνει τα παιδιά έρμαια σε κάθε είδους νεωτερισμό.
Το βιβλίο και η εορτή είχαν θέμα κυρίως τα παιδιά της Αφρικής, στα οποία δεν εφαρμόζονται τα παιδικά δικαιώματα, αφού δεν έχουν φαγητό να φάνε, καθαρό νερό να πιούνε και δεν πάνε σχολείο. Η ευαισθητοποίηση για τα παιδιά αυτά είναι κάτι καλό, όμως ανώδυνο και χωρίς επιπτώσεις για τη Δύση, που έχει την ευθύνη για την κατάστασή τους. Μπορεί ο δυτικός άνθρωπος να πει «τα κακόμοιρα», να δώσει και κάποια ελεημοσύνη και μετά να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, ότι έκανε το καθήκον του... Είναι ο φαρισαϊσμός των ευκατάστατων, που έχει περάσει και στον ΟΗΕ και στις «οικουμενικές διακηρύξεις» του. Γι’ αυτό και είναι 65 χρόνια όλο αποτυχίες…
Η εορτή για τα δικαιώματα του παιδιού θα έπρεπε να υπάρχει, για τους γονείς όμως και όχι για τα παιδιά, αυτά τα αθώα πλάσματα που επιδιώκεται από τα σύγχρονα προγράμματα σπουδών να αποκτήσουν διεκδικητική αντίληψη και αντιπαλότητα προς τους γονείς τους, ως εργαζόμενοι προς εργοδότες. Στην εορτή αυτή μόνο ένα συναίσθημα θάπρεπε να διδάσκονταν οι γονείς, που είναι και το μόνο απαραίτητο για τη ζωή των παιδιών τους, την αληθινή αγάπη, που όμως είναι επώδυνη κι έχει απαιτήσεις. Οι γονείς θα εκαλούντο να σκεφθούν και να διερωτηθούν αν η αγάπη τους στα παιδιά προσφέρεται ως προϊόν προσωπικής θυσίας και πνευματικού αγώνα, ή νοθευμένη από τον εγωισμό και τα πάθη τους.
Να μιλήσουν στα σχολεία για τα παιδικά δικαιώματα, αν θέλουν οι διδάσκοντες να φανούν «σύγχρονοι», όμως μέσα από την Παράδοσή μας, μέσα από τη διδασκαλία των συγγραφέων μας, αρχαίων και βυζαντινών, μέσα από την μακρά εμπειρία μας ως λαού. Αλλά ποιος δάσκαλος θα τολμούσε στην εποχή μας να μιλήσει για την αξία των παιδιών και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα δίδαξε Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μέσα από την Επί του Όρους Ομιλία; Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για την αγάπη προς τον ξένο μέσα από την Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη και το λόγο του Απ. Παύλου; Ποιος θα ήθελε να αναλύσει τον ύμνο της αγάπης, που υπάρχει στο ιγ’ κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου; Ποιος θα είχε το κουράγιο να αναφέρει στα παιδιά τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και την αγωγή των περασμένων γενιών, κύριο στοιχείο της επιβίωσης του Ελληνισμού έως τις ημέρες μας; Ποιός θα ήθελε να μιλήσει για την Αφρική, μέσα από την Ορθόδοξη Ιεραποστολή και την παρουσία στη Μαύρη Ήπειρο εκλεκτών ψυχών, που προσφέρουν τα πάντα στη βοήθεια και στη σωτηρία των αφρικανών αδελφών μας;...
Ως Έλληνες έχουμε μπει σε μια ηθική και πνευματική γλιστερή κάθοδο. Ξεχάσαμε την κληρονομιά μας, χάσαμε την αξιοπρέπεια μας και επόμενο είναι, ως μωρά, να μιμούμεθα αυτόματα το κάθε τί που έρχεται από τη Δύση, καλό ή κακό, σοβαρό ή γελοίο.
Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_18.html
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών εκφράζει την έντονη ανησυχία των διοικητικών δικαστών για τη σταθερή άρνηση της Εκτελεστικής Εξουσίας να συμμορφώνεται σε δικαστικές αποφάσεις που παρεκκλίνουν από την πολιτική της. Στο ίδιο κλίμα, οι διοικητικοί δικαστές αποδοκιμάζουμε τον κοινωνικό εκβιασμό που επιχειρείται δια μέσω των ευρείας δημοσιότητας πρόσφατων διαρροών του Υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με τις οποίες σε περίπτωση που τα δικαστήρια κρίνουν αντισυνταγματικές περικοπές αποδοχών επαγγελματικών ομάδων ή περικοπές συντάξεων, τότε το προκύπτον δημοσιονομικό κόστος θα καλύπτεται με νέα μέτρα που θα θίγουν τις ίδιες επαγγελματικές ομάδες στις οποίες αφορούν οι συγκεκριμένες αποφάσεις. Η Εκτελεστική Εξουσία οφείλει να σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις σε κάθε περίπτωση και όχι να επικαλείται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης μόνο όταν αυτές είναι αρεστές.
Αθήνα 11-6-2014
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Πηγή: http://www.edd.gr/index.php/component/content/article/23-news/announcements/127-press-release-non-compliance
Έφυγε στις 4 Ιουνίου από ανάμεσά μας και κηδεύτηκε την επόμενη στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος Αγ. Όρους ο μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης, μια καθαρή και γνήσια ελληνορθόδοξη ψυχή, που αφιέρωσε τον εαυτό της στην υπηρεσία των πολύτεκνων οικογενειών. Θεολόγος και φιλόλογος ο π. Νικόδημος συνέγραψε πολλά θεολογικά συγγράμματα, μερικά από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν και ως σχολικά εγχειρίδια στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Συμμετείχε σε θεολογικά και δημογραφικά συνέδρια με εισηγήσεις που εντυπωσίαζαν το πυκνό ακροατήριο. Συγκαταλέγεται στους πιο λόγιους μοναχούς του Αγ. Όρους. Πέθανε λίγες μόνο ημέρες μετά τον επίσης λόγιο μοναχό Μωυσή, γνωστό στο πανελλήνιο από σειρά βιβλίων και άρθρων που κατά καιρούς δημοσίευε. Πέθανε μάλιστα κατά τον ίδιο τρόπο με τον από Τραπεζούντος ορμώμενο Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, τον θεμελιωτή του μοναχισμού στο Άγιο Όρος, τη βιογραφία του οποίου συνέγραψε.
Αγνός άνθρωπος ο π. Νικόδημος διατηρούσε ακμαίες τις σωματικές του δυνάμεις και παρά τα 85 του χρόνια αποτόλμησε να ανέβει με μια σκάλα στη στέγη του κελιού του στην Καψάλα του Αγίου Όρους. Έπεσε όμως στο κενό και άφησε την τελευταία του πνοή, όπως ακριβώς και ο απ’ αυτόν βιογραφηθείς Άγιος.
Πολλά οφείλει η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και η Ελλάδα στον π. Νικόδημο. Γόνος ο ίδιος υπερπολύτεκνης οικογένειας και γνώστης εξ ιδίας εμπειρίας των πλεονεκτημάτων και των αρετών που καλλιεργούνται με τον πλέον φυσιολογικό τρόπο μέσα στις πολύτεκνες οικογένειες έκανε σκοπό της ζωής του την προβολή της ελληνορθόδοξης πολύτεκνης οικογένειας. Δεν τον εμπόδισε το μοναχικό σχήμα που περιβλήθηκε να ασχοληθεί πολύ σοβαρά με την πολύτεκνη οικογένεια. Ζήτησε ευλογία από τον γέροντα Παΐσιο, και εκείνος όχι μόνο του την έδωσε, αλλά και τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τους ευλογημένους πολύτεκνους της πατρίδας μας. Επί 36 χρόνια εξέδιδε το περιοδικό «ελληνορθόδοξη πολύτεκνη οικογένεια», το οποίο μοιραζόταν από τα παγκάρια των ναών. Τα τεύχη του μέχρι την κοίμησή του ανήλθαν σε 141. Έφτασε να κυκλοφορεί μέχρι 500.000 αντίτυπα. Κολοσσιαία είναι η προσφορά του περιοδικού. Από την επιταγή ταχυπληρωμής, που ως ένθετο κυκλοφορούσε σε κάθε περιοδικό, συγκεντρώνονταν σεβαστά ποσά με τα οποία ενισχύθηκαν χιλιάδες πολυμελείς οικογένειες, που αντιμετώπιζαν οξύ οικονομικό πρόβλημα. Ορισμένες ήσαν αντιμέτωπες με τον κίνδυνο πλειστηριασμού του σπιτιού τους από αδυναμία εξόφλησης δανείου ή έξωσης από αδυναμία καταβολής του ενοικίου. Στις περιπτώσεις αυτές πυροσβεστικά επενέβαινε ο π. Νικόδημος και αποφεύγονταν τα δυσάρεστα να βρεθούν στο δρόμο υπερπολύτεκνες οικογένειες. Υπήρχαν οικογένειες που ενισχύονταν μονίμως και άλλες που ενισχύονταν εκτάκτως. Το πιο συγκινητικό είναι ότι μεταξύ των δωρητών συγκαταλέγονταν και οικογένειες πολυτέκνων, που τα οικονομικά τους ήσαν πενιχρά. Διαβάζει κανείς συγκινητικά γράμματα στις σελίδες του περιοδικού, αλλά βλέπει και υπέροχες οικογενειακές φωτογραφίες με όλα τα μέλη τους, παππούδες, γονείς, εγγόνια, δισέγγονα, χάρμα οφθαλμών.
Βλέποντας ο π. Νικόδημος τις τεράστιες διαστάσεις που έλαβαν οι εκτρώσεις στην Ελλάδα (τριπλάσιες εκτρώσεις από γεννήσεις) έδωσε πραγματικό αγώνα ενημέρωσης για την αποφυγή της σύγχρονης αυτής μάστιγας. Πολλοί είναι εκείνοι που επηρεάστηκαν από την αρθρογραφία του και έφεραν στον κόσμο όσα παιδιά τους έδωσε ο Θεός, άλλοι απέφυγαν εκτρώσεις που προγραμμάτιζαν, άλλοι διόρθωσαν με τη μετάνοιά τους και τη γέννηση και άλλων παιδιών ύστερα από κάποια έκτρωση και άλλοι έγιναν συνεργάτες στην προστασία του αγέννητου παιδιού. Αλλά και η προβολή εθνικών θεμάτων και ηρωικών γεγονότων δεν διέφευγαν της προσοχής του π. Νικοδήμου.
Όλα αυτά αποτελούν τεράστια προσφορά στην Εκκλησία και στο γένος των Ελλήνων, για την οποία αξίζει κάθε δίκαιος έπαινος στον μεταστάντα. Ο θάνατός του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Οι πολυποίκιλα ενισχυόμενες πολύτεκνες οικογένειες είναι φυσικό να νοιώθουν απορφανισμένες. Είθε ο Κύριος να στείλει αντάξιο αντικαταστάτη του και να κατατάξει τον ίδιο μετά των εκλεκτών του.
Στο άρθρο μας της Παρασκευής υποσχεθήκαμε ότι θα εξηγήσουμε στους αναγνώστες μας τι σημαίνει για τις ισορροπίες στη Μεσοποταμία, τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο ο πλήρης έλεγχος του Κιρκούκ από τους Κούρδους.
Όταν ψηφίστηκε στο νέο σύνταγμα του Ιράκ, το 2005, το οποίο αναγνώριζε αυτονομία στους Κούρδους που κατοικούσαν στις Περιφέρειες Ντόχουκ, Ερμπίλ και Σουλεϊμανίγια καθώς και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο, το Κιρκούκ, αν και αποτελεί παραδοσιακή πόλη του Κουρδιστάν, δεν συμπεριελήφθη στα όρια του αυτόνομου κουρδικού κράτους. Το άρθρο 140 του νέου συντάγματος προέβλεπε καταμέτρηση του πληθυσμού και διεξαγωγή δημοψηφίσματος μέχρι τις 31.12.2007, για να αποφασίσουν οι πολίτες της πλούσιας σε πετρέλαιο περιφέρειας αν αυτή θα ανήκε στην επικράτεια του Κουρδιστάν ή της κεντρικής κυβέρνησης της Βαγδάτης.
Τα χρόνια που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Βαγδάτης που προέκυπταν από ελεύθερες εκλογές, έδιναν τη δυνατότητα στους σιίτες να συγκροτούν κυβερνήσεις, μοιράζοντας μέρος της πολιτικής και οικονομικής πίτας κυρίως στους Κούρδους και δίνοντας στην κυριολεξία ψίχουλα στους σουνίτες. Η κατάσταση αυτή από τη μια πλευρά δεν έδωσε τη δυνατότητα στους Κούρδους να διεξάγουν το δημοψήφισμα, που θα τους επέτρεπε να ενσωματώσουν στην αυτόνομη κουρδική επικράτεια το χρυσοφόρο Κιρκούκ, και από την άλλη οδηγούσε στην πλήρη περιθωριοποίηση των σουνιτών, που πλέον περίμεναν την ευκαιρία να εκδικηθούν και για την ανατροπή του Σαντάμ και του Μπαάθ και για την ακολουθήσασα περιθωριοποίησή τους.
Όταν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία και στο βάθος οι ΗΠΑ-Αγγλία άρχισαν να βοηθούν ανοικτά τους ισλαμιστές για να πετύχουν την ανατροπή του Άσαντ στη Συρία, οι μπααθιστές του Ιράκ άρπαξαν την ευκαιρία που περίμεναν και σε συνεργασία με τους τζιχανστιστές έφθασαν μέχρι το σημείο να καταλάβουν τη Μοσούλη και να απειλούν ακόμα και την πρωτεύουσα Βαγδάτη.
Όμως, το ‘περίεργο’ της όλης υπόθεσης είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ΚΑΙ για τους Κούρδους, οι οποίοι έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την κατάρρευση του ιρακινού στρατού, στην κορυφή της διοίκησης του οποίου οι Κούρδοι έχουν το μερίδιο του λέοντος, για να καλύψουν χωρίς καμία καθυστέρηση το δημιουργηθέν κενό και να καταλάβουν με τους πεσμεργκά μια σειρά από πόλεις της Περιφέρειας Μοσούλης και του Κιρκούκ, που κατοικούνται από Κούρδους και φυσικά την εμβληματική πόλη του Κιρκούκ, την "Ιερουσαλήμ των Κούρδων", όπως την απεκάλεσε ο ηγέτης τους Τζελάλ Ταλαμπανί, με τα χρυσοφόρα κοιτάσματα πετρελαίου και όλες τις σχετικές εγκαταστάσεις.
Κύκλοι των Τουκρομάνων του Ιράκ αναφέρουν και καταγγέλουν ότι τα γεγονότα εξελίχθηκαν με τέτοιο τρόπο, που παραπέμπει σε συνεννόηση των Κούρδων με τους τζιχανιστές και τους Μπααθιστές του Ισλαμικού Κόμματος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ), αφού οι πεσμεργκά ήταν έτοιμοι και κατέλαβαν όλες τις πόλεις που είχαν προσυνεννοηθεί, αφού εν τω μεταξύ είχαν διαλυθεί οι μονάδες του ιρακινού στρατού και οι ένοπλοι του ΙΚΙΛ απέφυγαν κάθε συμπλοκή με τους πεαμεργκά.
Τελικώς, οι Κούρδοι, πέραν του ότι επεξέτειναν την επικράτειά τους και απέδειξαν ότι είναι δύναμη σταθερότητας στην περιοχή, κατέλαβαν την πιο πλούσια σε πετρέλαια περιοχή, αποκόπτοντας τη ροή του πετρελαίου από τον αγωγό που περνούσε από τη Μοσούλη και συνδέοντάς την με τον νεοκατασκευασθέντα κουρδικό αγωγό, ο οποίος μεταφέρει το κουρδικό πλεόν πετρέλαιο στο Τζεϋχάν των Αδάνων.
Τι σημαίνουν όμως εν κατακλείδι όλα αυτά;
Πρώτον , ότι οι Κούρδοι έκαναν ίσως το πιο σημαντικό βήμα που θα τους οδηγήσει σταδιακά στην πλήρη ανεξαρτησία, αφού ο τεράστιος πλούτος που θα εισρεύσει στα ταμεία του κουρδικού κράτους από τα πετρέλαια του Κιρκούκ και την αυτόνομη εξαγωγή της στις διεθνείς αγορές, θα αποτελέσει κινητήρια δύναμη γι’ αυτό.
Δεύτερον , η κατάσταση αυτή υποχρεώνει τους Κούρδους της Ερμπίλ να συσφίξουν ακόμα περισσότερα τις σχέσεις τους με την Τουρκία, η οποία αποτελεί τη μόνη και στρατηγικής σημασίας πύλη εξόδου του κουρδικού πετρελαίου στις διεθνείς αγορές.
Τρίτον , η Τουρκία έχασε ένα -κατ' αυτήν- τεράστιας σημασίας έρεισμα στην περιοχή, αυτό των Τουρκομάνων, οι οποίοι κονιορτοποιήθηκαν ανάμεσα σε Κούρδους και σουντίτες του ΙΚΙΛ, κι αυτή εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται να αναπτύξει καλές σχέσεις με το αυτόνομο Κουρδιστάν, από τη μια πλευρά για να εξασφαλίσει σοβαρά οικονομικά οφέλη και από την άλλη για να προστατέψει τα σύνορά της από τους τζιχαντιστές και το ριζοσπαστικό Ισλάμ, αφού το Κουρδιστάν θα αποτελεί μια ενδιάμεση ασφαλή περιοχή. Μετά απ' όλα αυτά, η Άγκυρα θα υποχρεωθεί να αναθεωρήσει την πολιτική της απέναντι ΚΑΙ στο «δικό» της Κουρδικό, φθάνοντας μέχρι το σημείο να αφήσει ελέυθερο τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, ισως και μέσα στον επόμενο χρόνο. Η απελευθέρωση πριν από λίγες ημέρες των 230 καταδίκων για το σχέδιο «Βαριοπούλα», στην πλειονότητά τους αξιωματικών, είναι ίσως ο προάγγελος της απελευθέρωσης του Άπο.
Η περιοχή μας βρίσκεται πλέον μπροστά σε μια εντελώς νέα γεωπολιτική κατάσταση, με τους Κούρδους να αποτελούν τον κρισιμότερο παράγοντα για τη σταθερότητα στην Μεσοποταμία - Μέση Ανατολή – Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο, και σοβαρό ρυθμιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ασφάλεια στο εσωτερικό της ίδιας της Τουρκίας.
Το σημαντικότερο δε ίσως ζήτημα για τον Ελληνισμό γενοκτότερα, την Κύπρο και την Ελλάδα ειδικώτερα, είναι να προσδιοριστεί και προβλεφθεί το πώς θα προχωρήσει η οικονομική συνεργασία Τουρκίας-Κούρδων και ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος που θα έχουν οι Κούρδοι του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, σε μια Τουρκία που θα αναγνωρίσει όλα τα διακιώματα των Κούρδων, οι οποίοι θα είναι πλέον οι συνδιαχειριστές της τύχης και των πολιτικών πραγμάτων, μεταξύ αυτών η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη, αυτής της νέας Τουρκίας!!!
Φυσικά θα ήταν περίπου μωρία να περίμενε κανείς από πολιτικούς που βύθισαν τη χώρα στη διεθνή ανυπολυψία και κατέστρεψαν το κράτος και την κοινωνία λόγω της ανευθυνότητας, του ηθικού νανισμού και της πολιτικής τους μυωπίας, να «δουν» μακρυά, να διαφυλάξουν την τεράστια εθνική περιουσία που συνιστούσε το ιστορικό των ελληνοκουρδικών σχέσεων και να αποφύγουν την παράδοση του Άπο στους Τούρκους.
Όμως, θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα εμείς οι Έλληνες ότι εκτός από τη μυωπία, υπάρχει και η παρακαταθήκη των δοσιλόγων, που την κληρονόμησαν στα παιδιά τους. Για όποιους απορούν για την αναφορά αυτή, ας εξετάσουν τη στάση που τήρησαν επί Κατοχής οι γονείς των βασικών χειριστών σε πολιτικό επίπεδο της υπόθεσης Οτζαλάν, με πρώτο και καλύτερο τον πατέρα Σημίτη.
*Φράση-δικαιολογία του Κώστα Σημίτη για την παράδοση του Άπο
Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/06/blog-post_3898.html
«Γιά τήν Ἐκκλησιά ἡ καμπάνα, ἡ «καμπάνα». Τί ὡραῖα πού σημαίνει, πού «σημαίνει». Ντίν ντάν, «ντίν ντάν»…»
ΕΙΝΑΙ μερικές φορές πού ὅταν δέν ἔχουμε κατανοήσει το βαθύτερο νόημα προσώπων, καταστάσεων, ἀντικειμένων καί λέξεων, εὔκολα, ἀζύγιστα, ἐπιπόλαια καί ἐπιδερμικά τά πολεμοῦμε. Και πρωτίστως μιλῶ γιά τόν ἑαυτό μου.
Γιʼαὐτό καί ταπεινά καταθέτω τά ἑξῆς, γιά τά ὁποῖα ἄν ἔχω λάθος διορθῶστε με. Καί γιά νά γίνουμε σαφέστεροι τό θέμα εἶναι περί καμπανῶν.
Ἄς δοῦμε πρῶτα σύντομα την ἱστορική τους προέλευση καί σημασία, ἀντλώντας στοιχεῖα α) ἀπό τήν «Ἀργολική ἀρχειακή βιβλιοθήκη ἱστορίας καί πολιτισμοῦ», και συγκεκριμένα ἀπό τό ἄρθρο μέ τίτλο ¨Καμπαναριά¨τοῦ πρωτοπρ. Γεωργίου Σελλῆ καί β) ἀπό τόν ἱστότοπο «Συν-οδοιπορία» καί συγκεκριμένα τό ἄρθρο μέ τίτλο ¨Τό σήμαντρο-Σύμβολο μοναχισμοῦ¨.
Πῶς καθιέρωσαν τὰ σήμαντρα
Ἀρχικά εἴχαμε τό σήμαντρο. Τὸ κάλεσμα μὲ σήμαντρα εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Γιὰ τὴν πρόσκληση τοῦ λαοῦ σὲ τελετὲς καὶ συναθροίσεις χρησιμοποιοῦνταν μεγάλα τεμάχια μετάλλου, κρεμασμένα σὲ σχοινιὰ ποὺ τὰ ἔκρουαν μὲ μεταλλικὲς ἢ ξύλινες ράβδους. Ἡ χρήση ἐπίσης μικρῶν κωδώνων ἀναφέρεται καὶ στὴ λατρεία τῶν ἀρχαίων λαῶν: Σύρων, Αἰγυπτίων, Ρωμαίων κ.ἄ.
Στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου ἀναφέρεται ἡ ὕπαρξη χρυσῶν κωδωνίσκων στὶς ἀρχιερατικὲς στολές. Ἀντιθέτως, γιὰ τὸ κάλεσμα τῶν Ἰσραηλιτῶν στὶς θρησκευτικὲς συγκεντρώσεις χρησιμοποιοῦνταν σάλπιγγες, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἱερεῖς γνωστοποιοῦσαν στὸ λαὸ τὶς νουμηνίες καὶ τὰ Ἰωβηλαῖα. Εἶχε θεσπιστεῖ ἡ Ἑορτὴ τῶν Σαλπίγγων τὴν πρώτη τοῦ ἑβδόμου μηνός.
Εἶναι ἄγνωστο πότε ἔγινε ἡ χρήση κωδώνων στὴ χριστιανικὴ λατρεία γιὰ πρώτη φορά. Κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν οἱ πιστοὶ καλοῦνταν εἴτε μὲ ἐνημέρωση στὴν ἀπόλυση τῆς προηγούμενης σύναξης εἴτε μὲ τοὺς «Θεοδρόμους» ἢ «Λαοσυνάκτες», οἱ ὁποῖοι, μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους εἰδοποιοῦσαν ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα γιὰ τὸν τόπο καὶ τὸ χρόνο τῆς ἑπομένης. Κατὰ τὴν Τουρκοκρατία, τὴν εἰδοποίηση ἀνελάμβανε ὁ λεγόμενος ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες «κράκτης», ἀπὸ δὲ τοὺς Τούρκους «τσεχενδεμὶν νταβετσί» (δηλ. κλητήρας τοῦ Ἅδη).
Μετὰ τοὺς διωγμοὺς εἰσήχθησαν στοὺς ναοὺς καὶ στὰ μοναστήρια τὰ λεγόμενα «ἁγιοσίδερα», δηλ. σιδερένια ἢ ξύλινα σήμαντρα, ποὺ ὑπάρχουν μέχρι σήμερα.
Τί συμβολίζει ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων
Ἀρχικῶς ἡ κρούση τοῦ σημάντρου εἶναι συμβολική. Τό μέν μικρό σήμαντρο πού χρησιμοποιεῖται στόν Ὄρθρο συμβολίζει ὅσα διδάσκει ἡ Παλαιά Διαθήκη, ἐνῶ τό μεγάλο σήμαντρο τονίζει τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ κρούση τοῦ σιδηροῦ σημάντρου θυμίζει τή σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου, τήν ὁποία θά ἀκούσουν μέ ἀγαλλίαση οἱ ἐκλεκτοί κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Παράλληλα, ἡ κρούση τοῦ ξυλίνου σημάντρου ἤ ταλάντου θυμίζει τήν κρούση τοῦ ξύλου ἀπό τό Νῶε πρίν ἀπό τόν κατακλυσμό καί ἔτσι κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες στά μοναστήρια, τό σήμαντρο συμβολίζει τόν ἐρχομό τῶν πιστῶν ἐντός τῆς Νέας Κιβωτοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά σωθοῦν ἀπό τόν κατακλυσμό τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ καμπάνα, βεβαίως καί κυριάρχησε στίς πολυπληθεῖς πλέον πόλεις ὡς τό δυνατότερο σέ ἐμβέλεια μέσο κλήσεως κυρίως τῶν πιστῶν στοὺς ἱεροὺς ναούς. Τὸ σήμαντρο ἐπανῆλθε στοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς κατὰ τὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, κυρίως λόγω τῆς ἀνάγκης τῶν πιστῶν νὰ συγκεντρώνονται καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται κρυφά, χωρὶς κωδωνοκρουσίες.
Γνωρίζοντας μάλιστα ὅτι πολλὰ μοναστήρια λειτούργησαν καὶ ὡς «κρυφὰ σχολειά» τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, γίνεται σαφὲς ὅτι ἡ κρούση τοῦ σημάντρου ἐξυπηρετοῦσε καὶ ἐκπαιδευτικοὺς σκοπούς, χωρὶς νὰ γίνονται ἀντιληπτοὶ οἱ συμμετέχοντες ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατακτητές.
Σήμερα, τὰ ξύλινα καὶ τὰ σιδηρά σήμαντρα παραμένουν ἐν χρήσει μαζὶ μὲ τοὺς κώδωνες μόνο στὶς ἱερὲς μονές, ἐνῶ καθένα ἀπὸ αὐτὰ κρούεται σὲ ὁρισμένο χρόνο ποὺ ὁρίζει ἡ τάξη τοῦ μοναστηριοῦ.
Μπορεῖ μάλιστα νὰ εἰπωθεῖ ὅτι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο κρούεται τὸ σήμαντρο σὲ κάθε μονὴ ὑποδηλώνει καὶ τὸν ἰδιαίτερο χαρακτήρα αὐτῆς, τόν χαρμόσυνο ἤ πένθιμο, εἴτε πρόκειται γιὰ ἀνδρικὸ εἴτε γιὰ γυναικεῖο μοναστήρι.
Πάντως εἶναι γεγονός τό εὖρος τῶν συναισθημάτων πού προκαλεῖ ὁ ἦχος τῆς καμπάνας καὶ τῶν σημάντρων ποὺ κοσμοῦν τὶς ἐκκλησίες καὶ τὰ μοναστήρια τῆς πατρίδας μας: ἀπὸ τὸ κάλεσμα στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ τὴν ἐπισήμανση τῶν ἱερῶν στιγμῶν τῆς λατρείας ἕως τὴν εἰδοποίηση γιὰ χαρμόσυνα ἢ δυσάρεστα γεγονότα.
Οἱ μεγάλες καμπάνες γιὰ τὴν πρόσκληση τοῦ λαοῦ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ἐμφανίζονται ἀρχικὰ στὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία. Ἔχουν πάρει τὴν ὀνομασία τους ἀπὸ τὴν Καμπανία, περιοχὴ τῆς Ἰταλίας, στὴν ὁποία πρωτοκατασκευάστηκαν. Συμβολίζουν τὶς σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων, πού ἀφυπνίζουν γιὰ ἐγρήγορση.
Στὴν Ἀνατολὴ κάποιος Βυζαντινὸς χρονογράφος ἀναφέρει ὅτι τὸν Θ΄ αἰ. ὁ δούκας τῆς Ἑνετίας Οὖρσος χάρισε στὸν αὐτοκράτορα Μιχαὴλ δώδεκα μεγάλες καμπάνες, τὶς ὁποῖες κρέμασε σὲ ἰδιαίτερο πύργο στὴν αὐλὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Πρώτη φορά τὶς ἔβλεπαν οἱ Βυζαντινοί, ὅμως τοὺς ἄρεσαν τόσο, ὥστε γενικεύτηκε ἡ χρήση τους.
Οἱ Τοῦρκοι ἀπαγόρευσαν τὴ χρήση τους κατὰ τὴ δουλεία, μὲ ἐξαίρεση τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὰ Ἰωάννινα καὶ μερικὰ νησιά, γιὰ νὰ μὴ ταράσσεται ὁ ὕπνος τῶν νεκρῶν Μουσουλμάνων, γιατί «ὁ κώδων εἶναι τὸ μυστικὸν ὄργανον τοῦ διαβόλου». Ἀντίθετα, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανὸς γράφει: «τὸ σήμαντρο αἰνίττεται (ὑμνεῖ καί δοξάζει) τάς τῶν ἀγγέλων σάλπιγγας· διεγείρει δὲ καὶ τοὺς ἀγωνιστάς πρὸς τὸν τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν πόλεμον».
Οἱ πιὸ παλιὲς γνωστὲς καμπάνες συναντῶνται τὸν ὄγδοο αἰώνα. Ἡ κατασκευὴ τους εἶναι χονδροειδὴς καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ μεταλλικὲς πλάκες, συναρμολογημένες μὲ σφυρηλατημένα καρφιά, ὅπως οἱ κατοπινοὶ λέβητες. Ἀργότερα ἐπικράτησε ἡ κατασκευή τους ἀπὸ χυτὸ ὀρείχαλκο ἄριστης ποιότητας. Ἡ χρήση χρυσοῦ ἢ ἀσημιοῦ γιὰ καλύτερη ἠχητικὴ ἀπόδοση ἐλέγχεται. Τὸ καμπαναριὸ εἶναι ἡ θέση ἀπὸ ὅπου ἀντηχεῖ ἡ καμπάνα μὲ τὴ γλυκιὰ φωνή της.
Ἕνα τρανό παράδειγμα πρὸς μίμησιν
Ὅπως μαθαίνουμε α) ἀπό τον ἱστότοπο agiosnikolaoskozanis και συγκεκριμένα ἀπό τήν εἰδικότερη ἀναφορά περί τοῦ κωδωνωστασίου τοῦ ἐν λόγῳ Ναοῦ καί β) ἀπό το ἄρθρο τῆς Κατερίνας Μάτσου ὅπου ἀναφέρεται ἐπίσης στό καμ- παναριό τής Ἐκκλησίας, γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς Κοζάνης ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Νικολάου δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ χωρὶς τὸ καμπαναριό.
Ἀξίζει, λοιπόν, μικρὸς λόγος νὰ γίνει καὶ γιὰ τὸ κτίσμα αὐτό. Μέχρι τὰ 1728 ὁ ναὸς δὲν εἶχε οὔτε καμ- πάνες οὔτε σήμαντρα. Ὁ δυνάστης θεωροῦσε πρόκληση καὶ ἀπαράδεκτη ἐνόχληση τὴν ὕπαρξή τους καὶ αὐστηρὰ ἀπαγόρευε τὴ χρήση τους.
Χρειάστηκαν καὶ πάλι παρεμβάσεις ἐπισήμων καὶ μεσιτεῖες διάφο- ρες γιὰ νὰ δοθεῖ στὰ 1728 στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὸ δικαίωμα νὰ ἔχει σήμαντρα σιδερένια καὶ ξύλινα, ὄχι ὅμως καὶ καμπάνες. Τὸ γεγονὸς χαιρετίστηκε ἀπὸ τοὺς Κοζανίτες μὲ πολλὴ χαρά, ἔκφραση δὲ τῆς χαρᾶς τους ἀποτελεῖ καὶ ἡ σημείωση στὴν πίσω πλευρὰ τοῦ σχετικοῦ φιρμανιοῦ ποὺ φυλάγεται στὴ δημοτικὴ βιβλιοθήκη· «Τό φερμάνι τοῦ Σουλτάνου Μεϊμὲτ ἀπό ὅπου ἔλεος τοῦ ἔκαμεν σεφέρι διά νά ἔχωμεν στην ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Νικολάου σήμαντρα σιδερένια καί ξύλινα». Πότε δόθηκε ἄδεια νὰ ἠχοῦν καὶ καμπάνες δὲν εἶναι γνωστό. Ὁπωσδήποτε αὐτὸ συνέβη πρὶν ἀπὸ τὰ 1855 ποὺ στήθηκε τὸ κωδωνοστάσι καὶ τοποθετήθηκαν σ᾿ αὐτὸ καὶ σήμαντρα καὶ καμπάνες.
Τὸ φιρμάνι τοῦ 1728 διὰ τὴν χρῆσιν σημάντρων
Μέ τὴν ἀνέγερση τοῦ κωδωνοστασίου οἱ Κοζανίτες «ἔβγαλαν τὸ ἄχτι τους». Καθὼς δὲν μποροῦσαν νὰ χτίσουν ψηλὲς καὶ ἐπιβλητικὲς ἐκκλησίες, ἔχτισαν ψηλὸ καὶ ἐπιβλητικὸ καμπαναριό. Δὲν τοὺς ἐνδιέφερε ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση καὶ ἡ λεπτὴ τέχνη, ὅσο τοὺς ἐνδιέφερε ὁ ὄγκος καὶ προπαντὸς τὸ ὕψος του. Καὶ ἔγινε γιὰ τὴν ἐποχὴ του πραγματικὰ ψηλὸ -ἔφτανε στὰ εἴκοσι ἕξι μέτρα, μὲ ἕξι ὀρόφους καὶ τροῦλο. Καὶ κατασκευάστηκε τετράγωνο καὶ ἀπὸ πελεκητὴ πέτρα, ἔργο τοῦ κάλφα Ἀνδρέα ἀπὸ τὴ Σέλιτσα (σημ. Ἐράτυρα Βοΐου). Ἡ δαπάνη, 62.152 γρόσια καὶ 37 παράδες, καλύφτηκε ἀπὸ τὸ εἰδικὸ ταμεῖο ποὺ προοριζόταν γιὰ τὴ βελτίωση τῆς λειτουργίας τῆς σχολῆς. Μὲ δωρεὰ δὲ τοῦ Ἠλία Κουτσιμάνη στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοποθετήθηκε ὡρολόγι, χρήσιμο πολὺ γιὰ τὴν ἐποχή του.
Τέλος, στὰ 1939 μὲ δωρεὰ τοῦ Κωνσταντίνου Μαμάτσιου προστέθηκε ὁ ἕβδομος ὄροφος καὶ τοποθετήθηκε σύγχρονο ὡρολόγι μὲ δεῖκτες καὶ στὶς τέσσερις πλευρὲς καὶ στὰ 1954 ἐπανεγκαταστάθηκε ὁ τροῦλος, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἐντοιχισμένη ἀναμνηστικὴ πλάκα.
Τὸ κωδωνοστάσι δὲν ἔχει ἰδιαίτερη ἀρχιτεκτονικὴ ἀξία οὔτε στὴ συνολική του μορφὴ οὔτε σὲ λεπτομέρειες, μέ ἐξαίρεση δυὸ γλυπτὲς παραστάσεις στοὺς τρίτο καὶ τέταρτο ὀρόφους τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς. Εἶναι ὅμως μεγάλη ἡ ἱστορική του σημασία καὶ ἡ συναισθηματική του ἀξία. Καθὼς οἱ Κοζανίτες «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» περιβάλλονταν ἀπὸ πολλὰ ἀμιγῆ τουρκοχώρια, μὲ τὴν καμπάνα τὴ μεγάλη τοῦ Ἅι-Νικόλα διατράνωναν τὰ χριστιανικὰ καὶ ἐθνικὰ τους αἰσθήματα κι ἔστελναν μηνύματα ὑπομονῆς καὶ ἐλπίδων ἀλλὰ καὶ μηνύματα ὑπεροχῆς τῆς διδασκαλίας τοῦ «Ναζωραίου» ἀπέναντι στὰ μουσουλμανικὰ κηρύγματα τῶν χοτζάδων τῆς περιοχῆς.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ Τοῦρκοι τῶν γειτονικῶν χωριῶν ζήτησαν νʼ ἀπαγορευθεῖ ἡ χρήση τῆς μεγάλης καμπάνας. Ἀλλὰ οἱ Κοζανίτες κατάφεραν νὰ διατηρήσουν τὸ δικαίωμα νὰ τὴ χρησιμοποιοῦν καὶ μὲ τὸ γλυκό της τὸν ἦχο καὶ τοὺς συμβολισμούς του νὰ γιορτάζουν ὅλα τὰ μεγάλα ἐθνικὰ γεγονότα καὶ νὰ καταστεῖ ἔτσι τὸ καμπαναριὸ φορέας τῶν παραδόσεων τῆς πόλης καὶ τὸ «ἐμφανὲς σύμβολόν» της.
Σχόλιο τοῦ συντάκτη: Ἐκεῖ πρέπει νά φθάσουμε;…νά αἰσθανόμαστε καί σήμερα, μέσα στό σπίτι μαςκιόλας, ὅτι κρατᾶμε Θερμοπῦλες; ἔ καί μή χειρότερα…Ἀκόμη καί σήμερα στήν Ἰορδανία καί στά Ἱεροσόλυμα, παρά τήν παρουσία μουσουλμανικοῦ καί ἑβραϊκοῦ πληθυσμοῦ, ἠχοῦν διάτρανα καί ἀνεμπόδιστα οἱ καμπάνες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Εἴχαμε τὴν Τρόϊκα, τώρα ἔχομεν καὶ τὸν Μουφτή
Ἐν κατακλεῖδι, καί ἀπό μία ἄλλη σκοπιά, οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἦχοι γίνονται μιά βιολογική συνήθεια για τόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Μετά ἀπό μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δέν ἀκούει ὁ ἄνθρωπος τούς τακτικούς καθιερωμένους ἤχους τοῦ γύρωθεν περιβάλλοντός του ὅταν π. χ. μένει μόνιμα σε κάποια περιοχή. Οἱ κάτοικοι δηλ. πού διαβιοῦν κοντά σέ ἀεροδρόμια ἤ σέ κομβικά σημεῖα σιδηροδρομικῶν ραγῶν, μετά ἀπό ἕνα χρονικό διάστημα δέν ἐνοχλοῦνται στούς ἐκκωφαντικούς ἤχους τῶν ἀεροπλάνων καί τῶν τραίνων ἀντιστοίχως, κατά τό συχνότατο πέρα- σμά τους, καθ᾿ ὅτι ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός ἔχει προσαρμοσθεῖ στό ἄκουσμά τους. Πῶς ἐξηγεῖται λοιπόν νά ἐνοχλοῦν κάποιους μόνο οἱ καμπάνες;
Εὔλογες βεβαίως εἶναι καί οἱ ὑποψίες περί μουσουλμανικοῦ δακτύλου, ὅπως ἐνημερωνόμαστε ἀπό ἄλλα σάϊτ. Πραγματικά ὅμως ἀναρωτιέται κανείς, γιατί τώρα να ἐνοχληθοῦν κάποιοι καί νά βγεῖ σχετικό ἐγκύκλιο σημείωμα; Μέχρι τώρα ἀπό τότε πού ὑπάρχουν καμπάνες, δέν ἠνοχλεῖτο κανείς!! Οὔτε μωρά οὔτε γέροι οὔτε ὑγιεῖς οὔτε ἀσθενεῖς. Τώρα τάχα ὅλοι ταυτό- χρονα διαμαρτυρήθηκαν; Δεν εἴμαστε τόσο ἀφελεῖς. Εἴχαμε την Τρόϊκα, τώρα καί τόν Μουφτή;
Δέν εἶναι ὑπερβολικά παράδοξο γιά τό ἕνα λεπτό καί ἄν, πού χτυπᾶ ἡ καμπάνα τρεῖς φορές τήν Κυριακή, καί σέ κάποιες γιορτές τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Παναγίας μας και τῶν ἁγίων μας μέσα στήν ἑβδομάδα, νά ἔχουν ἐνοχληθεῖ οἱ πάσχοντες ἀπό ὑπερευαισθησία ὠτίων;
Ὑπερβολικό!
Προσκαλεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἀπίστους εἰς τὸν Παράδεισον
Ἡ καμπάνα ἔχει δυναμικό ρόλο στή λατρευτική μας παράδοση. Προσκαλεῖ τούς πιστούς καί τους ἀπίστους στόν Παράδεισο.Ὅπως ὁ Νῶε τότε προσκαλοῦσε τούς πάντες στήν Κιβωτό γιά νά σωθοῦν. Ὑπάρχει δηλαδή θεολογική σημασία στήν καμπάνα.Τό νά γίνεται ἠπιότερη καί συντομότερη κρούση τῶν καμπανῶν στήν ἤδη ἤπια και σύντομη κρούση τους, σημαίνει κατάργηση τοῦ χτυπήματος.
Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί μάλιστα μέσα στό λίκνο τῆς ὀρθοδοξίας, τήν Ἑλλάδα, θα πρέπει νά συνεχίσει νά χτυπᾶ ὄχι ὅπως πάντα ἀλλά καί ἀκόμη δυνατότερα καί περισσότερο τίς καμπάνες της, στίς δύσκολες ἡμέρες τῆς πολύπλευρης ἐξαθλιωτικῆς καί θανατηφόρου κρίσεως. Νά βοήσουν καί νά κραυγάσουν στόν Θεό ὡς σεμνή παράκληση γιά τό ἔλεός Του. Εἶναι ἡ μόνη μας ἐλπίδα! Δεν ἐννοοῦμε βεβαίως νά σημαίνουν εὐκαίρως ἀκαίρως, γιά νά σπᾶνε τά νεῦρα τῶν γύρωθεν κατοίκων, ἀλλά στίς προβλεπόμενες διατεταγμένες στιγμές. Ἄν σιγήσουν οἱ καμπάνες, θά κράξουν οἱ λίθοι. Με τίς καμπάνες ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία διάτρανα τό πανηγῦρι της, ἔτσι ὁμολογεῖ τήν πίστη της. Σέ ὅποιον ἀρέσει. Ἄς πᾶνε ἀλλοῦ σέ ἄλλες γειτονιές ἤ χῶρες ὅσοι ἐνοχλοῦνται καί προτιμοῦν νά ἀκοῦν ἄλλους ἤχους καί κραυγές μουφτήδων, χεβιμεταλλάδων, δαιμονι- σμένων ἤ δαιμονίων. Ἔχουν το ἐλεύθερο ἐπιλογῆς. Ἄς μή μᾶς ἐπιβάλλουν ὅμως τίς δικές τους προτιμήσεις. Ἡ ἱστορία ἔχει δείξει πώς ἡ στέρηση τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ πάντοτε σέ ἀπρόσμενες καταστάσεις…
Ταπεινά φρονοῦμε πώς ἡ βασική αἰτία πού ἐνοχλοῦνται κάποιοι ἀπό τίς καμπάνες, εἶναι τό ὅτι δέν ἀγαποῦν ὅσο θά ᾿πρεπε τόν ἴδιο τον Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του και ὄχι ὁ ἀνυπόφορος ἦχος. Ἀκόμη και στίς ἠλεκτρικές καμπάνες ὑπάρχουν συνδυασμοί πλήκτρων πού παράγουν γλυκεῖς εὐχάριστους ἤχους.
Ἐπιτέλους: Ἂς ποῦμε τώρα καὶ ἕνα ὄχι Ἄς ἀναλογισθοῦμε τί λόγο θάδώσουμε ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ; Μήπως καί αὐτό τό Βῆμα νά τό ἐξαφανίσουμε, ἐπειδή ἐνδεχομένως μᾶς κατηγορήσουν γιά ρατσισμό; Μήπως ἐν τέλει κάποιους, ὅλα τους ἐνοχλοῦν;
Μά ἐπιτέλους ἄς ποῦμε καί ἕνα «ΟΧΙ» τώρα μάλιστα πού καί στον τόπο μας ἔχουν λυσσάξει α) γιά να φτιάξουν τζαμιά, β) νά καταργήσουν τήν εὐλογημένη γιά πολλούς λόγους ἀργία τῆς Κυριακῆς, ὡς Ἡμέρας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς θεσμοθετημένης ἀπό Μεγάλου Κωνσταντίνου και διατηρουμένης ἕως σήμερα, ἀλλά καί πού σφάζουν πλέον στή Συρία συστηματικά καί ἀνελέητα Χρι- στιανούς. Τυχαῖος αὐτός ὁ ἰσλαμικός συνδυασμός; Γιατί ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἔρχεται ἄσχημος καιρός, ὅταν ἀπό μακριά βλέπουμε τά μαῦρα σύννεφα, καί λαμβάνουμε τά μέτρα μας, ἐνῶ τώρα προφασιζόμαστε πώς ἡ κοινωνία μας ἔχει γίνει πλέον πολυπολιτισμική, ἄρα πρέπει νά ὑποταγοῦμε στά ἄλλης μορφῆς μαῦρα σύννεφα;
Οἱ καμπάνες τούς πειράζουν;
Και ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι «Ναί, οἱ καμπάνες», γιατί νά μή ὀργανωθεῖ μια ἄλλου εἴδους καμπάνια κατηχήσεως, πού νά ἑρμηνεύει ὄχι μόνο το βαθύτερο νόημα τῆς ὑπάρξεώς τους, ἀλλά καί τή μοναδική ἀληθινή πίστη τῶν Χριστιανῶν σέ σύγκριση μέ αὐτήν τήν ψεύτικη, αἱμοδιψῆ καί δαιμονιώδη τοῦ Ἰσλάμ. Θα προτείναμε στούς ἀναγνῶστες να μελετήσουν τούς σχετικούς ἐν προκειμένῳ καταπληκτικούς διαλόγους τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ πρός τούς Χιόνες.
Oρθόδοξος Τύπος,13/09/ 2013
Πηγή: http://tokandylaki.blogspot.gr/2014/06/blog-post_7761.html
Εκ μέρους της ΚΙΝΗΣΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.) ελάβαμε το πιο κάτω μήνυμα:
ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ!
«Εδώ πως πηγαίνετε, χριστιανοί μου;
Την φυλάγετε την Κυριακήν;
Εγώ σας συμβουλεύω να φυλάγετε την
Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη
εις τον Θεόν».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος.
Δημόκριτος
Τούτος ο τόπος κακοπάθησε αρκετές φορές στο διάβα της ιστορίας του, είτε από χέρια εισβολέων, είτε από χέρια ανάξιων κυβερνητών. Στις μέρες μας, η επιβολή των μνημονίων δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να προχωρήσουν τέτοιες αλλαγές στον τρόπο του βίου μας. Οι αλλαγές αυτές τελικά περισσότερο διαρ-
ρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος μικρής ομάδας μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, παρά την «αναπτύσσουν» με σωστά και ορθολογικά μέτρα, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες.
Ένα τέτοιο κραυγαλέο παράδειγμα βίαιης μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας είναι η σταδιακή κατάργηση της Κυριακής ως αργίας, μιας ημέρας όχι μόνον ξεχωριστής για τους πιστούς χριστιανούς της πατρίδας μας, αλλά και
για το σύνολο των εργαζομένων της χώρας, με τον Νόμο 4177/13.
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΣ είναι, για όλους μας και για τον καθέναν ξεχωριστά:
Ημέρα θείας λατρείας και Ευχαριστίας, γιορτή για τον άνθρωπο.
Ημέρα ψυχαγωγίας και αγαλλίασης.
Ημέρα αγαθοεργίας, στροφής μας προς τον συνάνθρωπο.
Ημέρα μετάνοιας και αναγεννητικού στοχασμού.
Ημέρα ανάπαυσης για όλους τους εργαζόμενους από τον εβδομαδιαίο μόχθο, πού την κατοχύρωσαν με τους αγώνες τους.
Ημέρα ριζοσπαστικής ισοτιμίας όλων, αλληλοσεβασμού και ενότητας, που ξεκινά και καταξιώνεται από την πρωινή Θεία Λειτουργία
μας. Ισοτιμίας πλουσίων και φτωχών, αρχόντων και λαού, ομοεθνών και αλλοεθνών, λευκών και εγχρώμων και κατάργησης άλλων
διακρίσεων που υποβαθμίζουν το ανθρώπινο Πρόσωπο.
Είναι η ημέρα που η παράδοσή μας αναβαθμίζει και τον πιο ταλαίπωρο, βασανισμένο και καταφρονημένο άνθρωπο στο βάθρο του Υιού
του Θεού και συγκληρονόμου της Βασιλείας Του, και άρα υπέρτατης αξίας αδερφό μας.
Η Κυριακή γιορτή και αργία είναι αναφορά και θεμέλιο της οικογενειακής και κοινωνικής συνοχής.
Η Κυριακή γιορτή και αργία είναι θεμέλιο της παράδοσής μας και του τρόπου ζωής μας.
Είναι αδιαπραγμάτευτος θεσμός αιώνων. Τη θεσμοθέτησε ο Μέγας και άγιος Κωνσταντίνος το 321 μ.Χ., την υπερασπίστηκε και έχυσε το αίμα του –και για αυτήν– ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στα μαύρα χρόνια της
σκλαβιάς.
Να θυμηθούμε τι μας δίδαξε:
«Πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, να χαιρόμεθα πάντοτε, μα περισσότερο την Κυριακήν, οπού είναι η Ανάστασις του Χριστού
μας. Διότι Κυριακήν ημέραν έγινε ο Ευαγγελισμός της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Την Κυριακήν ημέραν
μέλλει ο Κύριος να αναστήσει όλον τον κόσμον. Πρέπει και ημείς να εργαζόμεθα τας εξ ημέρας δια ταύτα τα μάταια, γήινα και ψεύ-
τικα πράγματα, και την Κυριακήν να πηγαίνομε εις την εκκλησίαν και να στοχαζόμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν,
τον παράδεισον, την ψυχήν μας οπού είναι τιμιωτέρα από όλον τον κόσμον, και όχι να πολυτρώγομεν, να πολυπίνωμεν και να κά-
μνωμεν αμαρτίας. Ούτε να εργαζόμεθα και να πραγματευόμεθα την Κυριακήν. Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφο-
ρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν».
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η κατάργηση της γιορτής και αργίας της Κυριακής είναι πράξη που δυναμιτίζει τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η Νέα Εποχή έρχεται να αποδομήσει τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η ορθόδοξη
πίστη μας, η παράδοσή μας και ο ελληνικός πολιτισμός.
Οι εκφραστές αυτών των αντιλήψεων και επιλογών στην Ελλάδα, προσπαθούν να βρουν αφορμές για να περάσουν στην πολιτικοκοινω-
νική ζωή μας τα σχέδιά τους. Στην περίπτωση της Κυριακής επικαλούνται τον μαρασμό της αγοράς και το συμφέρον των μικρών επιχειρήσεων.
Όμως, πώς θα τονωθεί η αγορά, όταν τα εισοδήματα έχουν καταβαραθρωθεί με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους και μάλιστα στοχεύουν να συμπιέσουν ακόμα περισσότερο, όπως καθαρά
φαίνεται; Πώς θα προστεθεί τζίρος στα μικρά καταστήματα, δουλεύοντας μια μέρα παραπάνω, αφού τις έξι μέρες που δουλεύουν ο τζίρος τους
έχει εκμηδενιστεί από την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει η αγορά; Πώς θα επιβιώσουν οι μικρές επιχειρήσεις, όταν τα κόστη τους τις πνί-
γουν; Πώς θα ανταπεξέλθουν στην αύξηση του εργατικού κόστους κατά 75% (λόγω Εορτής και Αργίας); Πώς θα τα βγάλουν πέρα οι οικογενει-
ακές επιχειρήσεις, μην παίρνοντας ανάσα 30 μέρες το μήνα, (καθώς και τον άλλο και τον παράλλο μήνα); Μας λένε είναι προαιρετικό. Πώς
θα κρατήσεις το μαγαζί σου κλειστό, όταν ανοίγει ο διπλανός σου;
Στόχος τους λοιπόν είναι να εξοντώσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να μεταφέρουν ακόμα μεγαλύτερα μερίδια αγοράς και πλούτου
στις μεγάλες επιχειρήσεις και στις πολυεθνικές.
Παραμερίζουν ό,τι δημιουργεί φραγμούς στην αδήριτη ανάγκη του συστήματος για συσσώρευση κεφαλαίου. Είναι παραπάνω από βέβαιο
(και για νομικούς λόγους περί αθέμιτου ανταγωνισμού), ότι αν η κατάργηση της Κυριακής καθιερωθεί στα μικρά καταστήματα, θα επεκταθεί και στα μεγάλα και παντού. Είναι σίγουρο ότι σε λίγο
θα καταργήσουν και το 75% της επιβάρυνσης της εργασιακής αμοιβής για κυριακάτικη απασχόληση και θα την εξομοιώσουν με τα τυπικά
ρεπό σε 25%, εκμηδενίζοντας έτσι την αξία της Κυριακής ως ιδιαίτερης μικρής Λαμπρής. Δηλαδή θα εξοβελίσουν την Ανάσταση από την
ζωή μας, γιατί θέλουν να μην βιώνουμε την Ανάσταση του Χριστού και Θεού μας, γιατί αυτή μας αναγεννά και κάθε βδομάδα βάζουμε νέα αρχή. Αυτό επιτάσσει η νεοειδωλολατρική και συγκρητιστική Νέα Εποχή!
Επικαλούνται επίσης ότι εξυπηρετείται ο τουρισμός και οι τουριστικές ανάγκες της χώρας.
Είναι στάχτη στα μάτια μας, το επιχείρημα. Στην παράδοσή και τον πολιτισμό μας, μεγάλες αρχές είναι η φιλοξενία και η ψυχαγωγική
εξυπηρέτηση. Νιώθουμε υποχρέωσή μας να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο οι συνάνθρωποί μας, που μας τιμούν, επισκέπτονται
τη χώρα μας και δαπανούν τα χρήματά τους εδώ. Γι’ αυτό και υπήρχε πάντα μέριμνα, τα καταστήματα μαζικής εστίασης (καφέ, εστιατόρια,
μπαρ, ψυχαγωγικά κέντρα, κλπ.) να είναι πάντα ανοιχτά και τις Κυριακές, για φιλοξενία και ψυχαγωγία, καθώς επίσης και οι συναφείς δραστηριότητες που εξυπηρετούν τους τουρίστες μας. Αν χρειάζονται βελτιώσεις να τις κάνουμε, δεν μας φταίει όμως η Κυριακή. Ξέρουμε όλοι, πώς χειρίστηκαν τον τουρισμό μας, πώς εκπαίδευσαν μια κοινωνία ολόκληρη να βλέπει σαν αρπακτικό τους τουρίστες. Όλοι ξέρουμε την «ευαισθησία, την συνέπεια και την ποιότητα» της τουριστικής
στρατηγικής αυτών που κυβέρνησαν ως τα σήμερα, γι’ αυτό και καταλήξαμε έρμαιοι και αδύναμοι στα διεθνή τουριστικά μεγαθήρια των
«κλειστών πακέτων τουρισμού», όπου επίσης τους παρέχουμε τη χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών σίτισης και διαμονής γιατί ανταγωνιζόμαστε μόνο με την τιμή και συνεπώς, η τιμή μας
τιμή δεν έχει. Άλλες παρεμβάσεις και στρατηγικές χρειάζεται ο τουρισμός μας. Δεν θα μετατρέψουμε όλη την Ελλάδα σε shopping center για να είμαστε ανταγωνιστικοί στο shopping therapy,
αλλού είναι τα πλεονεκτήματά μας.
Ξέρουμε επίσης ότι ο καταναλωτισμός είναι βασική αξία του συστήματος και του πολιτισμού που θέλουν να μας επιβάλουν. Να είμαστε ό,τι τρώμε, ό,τι πίνουμε, ό,τι ντυνόμαστε, ό,τι οδηγούμε, σε τι και όπου διαμένουμε κλπ. Να παίρνουμε αξία απ’ αυτά και όχι να δίνουμε αξία εμείς σ’ αυτά. Να μην είμαστε, αλλά να έχουμε!
Να καταναλώνουμε σαν στατιστικά νούμερα καταναλωτικών προτύπων που τα καθορίζουν τα οικονομικά συμφέροντα των αγορών, των τρα-
πεζών, και του κεφαλαίου. Να μην πηγαίνουμε τις Κυριακές στην Εκκλησία, αλλά στους νέους «ναούς» της κατανάλωσης στα υπερκαταστήματα ή στις υπεραγορές. Κι αν έχουμε προβλήματα, ανησυχίες και προβληματισμούς; Υπάρχει λύση! Κατανάλωσε και θα σου περάσει! Καλοπέρασε (δηλαδή κατανάλωσε) και θα σου περά-
σει! Τι νοιάζεσαι; Εσύ να περνάς καλά! Ο ριζοσπαστικός ανταγωνισμός και το «αόρατο χέρι της αγοράς» θα τα λύσει όλα! (Μόνο που κατά πώς φαίνεται περίτρανα στην εποχή που ζούμε, είναι αόρατο το χέρι της αγοράς γιατί δενυπάρχει!)
Αυτά πιστεύουν σήμερα οι κυβερνώντες και προσπαθούν να τα εφαρμόσουν τη στιγμή που οι παρατάξεις τους εμφανίζονται ως «θεματοφύλακες των παραδόσεων του έθνους» και μάλιστα κάποιοι υπουργοί προέρχονται από «χριστιανικούς κύκλους». Είναι εμφανές ότι το σύστημα χρησιμοποιεί αυτές τις πολιτικές παρατάξεις και τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα για να περάσει αυτά τα μέτρα όσο το δυνατόν χωρίς πραγματική και σε βάθος αντιδράση από την κοινωνία.
Επειδή
Ο νόμος της κατάργησης της Κυριακής γιορτής και αργίας προσβάλλει βλάσφημα το πρόσωπο του Κυρίου μας και Θεού μας Ιησού Χριστού και βεβαίως την Λαμπρή Του Ανάσταση, που τιμούμε και γιορτάζουμε κάθε Κυριακή.
Ο νόμος της κατάργησης της Κυριακής γιορτής και αργίας προσβάλλει όχι μόνο όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς αυτής της χώρας
αλλά και τους Ορθόδοξους όλης της Οικουμένης.
Η κατάργηση της Κυριακής
Γιορτής και Αργίας δεν πρέπει
να περάσει!
Είναι ώρα που πρέπει να αντιδράσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για τη μοίρα αυτού του τόπου και του λαού μας. Η δύναμη που
έχουμε ως καταναλωτές, ψηφοφόροι και κοινωνικοπολιτικά ευαισθητοποιημένοι πολίτες είναι τεράστια.
Ως καταναλωτές να μηδενίσουμε τα ψώνια μας κάθε Κυριακή και να μποϋκοτάρουμε όποια καταστήματα ανοίγουν τις Κυριακές σύμφωνα με αυτόν το νόμο. Να συνεργαστούμε με τα συνδικάτα, τους συλλόγους των μικρομεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων, τις ομοσπονδίες των εμποροϋπαλλήλων και των άλλων εργαζομένων. Όλοι οι φορείς των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχουν διαφωνήσει με αυτόν το νόμο, γιατί δεν τους λύνει, αλλά τους δημιουργεί προβλήματα. Αλλά αυτοί χωρίς διάλογο, ακάθεκτοι υλοποιούν τα σχέδια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής με πρόσχημα την κρίση, στην οποία αυτοί μας έριξαν μέσα.
Ως εκλογείς να καταψηφίσουμε στην κάλπη εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις και τους βουλευτές που ψήφισαν αυτό το Νόμο στη Βουλή
και τον προωθούν στην πράξη.
Ως ευαισθητοποιημένοι πολίτες να δραστηριοποιηθούμε, να πείσουμε και κινητοποιήσουμε όσους μπορούμε περισσότερους σ’ αυτό τον αγώνα.
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ
ΚΑΙ ΑΡΓΙΑ
ΟΧΙ
ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
ΟΧΙ
ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΤΗΣ “ΨΩΝΙΟ – ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ”
ΟΧΙ
ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ
Το ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε. είναι μια ανοιχτή πρωτοβουλία.
Μπορείς κι εσύ να μετέχεις και να συμβάλλεις
στην κοινή μας προσπάθεια.
ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.
Κίνηση Χριστιανών Εργαζομένων και Μικρομεσαίων Επιχειρηματιών.
ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 78Δ – ΑΘΗΝΑ 10678
ΤΗΛ./ΦΑΞ. 210 38 11 302 Email:kixreme@gmail.com
Ur l : ht tp://kixreme.wordpres s . com/
Μπορείς να στηρίξεις ενισχύοντας οικονομικά την πρωτοβουλία του ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Αριθμός Λογαριασμού: 5126 070693 099
υΙΒΑΝ: GR 71 0172 1260 0051 2607 0693 099
Τό σύγχρονο ποδόσφαιρο ουδεμία σχέσει έχει μ΄ εκείνο τό αγνό άθλημα πού οί παλαιότεροι γνωρίσαμε. Τότε πού παίζανε οι ομάδες ποδόσφαιρο γιά μιά μπύρα, γιά ένα λουκούμι, καί γιά την τιμή τής φανέλας.
Τότε, οί περισσότεροι από εκείνους πού το παρακολουθούσαν δικαίως λεγόσαντε φίλαθλοι. Σήμερα, μέ τίς καταστροφές, τίς μαχαιριές, τίς φωτιές, τίς αισχρολογίες, καί τα πονηρά στοιχήματα μόνο "φίλαθλοι" δέν μπορούν νά λέγονται.
Από την άλλη πλευρά τώρα, οί εκάστοτε κυβερνήτες, είτε πολιτικοί είτε χουντικοί, συνήθεια έχουνε να κρατούνε τίς μάζες τού λαού αποχαυνωμένες σε ποδόσφαιρα καί "αγώνες" ώστε να μή σκέπτονται τήν καθημερινότητα καί να μή καταφεύγουν σε ξεσηκωμούς καί επαναστάσεις!
Είναι λοιπόν, ή δέν είναι, το ποδόσφαιρο "όπιο τού λαού" ;
Καί τί σχέσει έχουν οί Εθνικές ομάδες όταν οί παίκτες όλων αυτών είναι ξένοι; Γιά ποιά "Εθνική Ελλάδος" μιλάμε όταν οί περισσότεροι ανήκουν σε άλλες χώρες ;
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα ( ; ) συναρπαστικό. Επαληθεύεται αυτό από το πλήθος που παρακολουθεί τους αγώνες εθνικούς και διεθνείς. Ως ομαδικό άθλημα σαφώς υπερτερεί από την αντισφαίριση επί εδάφους, άθλημα που επιχειρούν να καθιερώσουν ευρύτερα οι οικονομικά ισχυροί χωρίς όμως επιτυχία.
Μεγάλωσα απέναντι από ποδοσφαιρικό γήπεδο επαρχιακής πόλης. Εκείνα τα πρώτα μετεμφυλιοπολεμικά έτη όλα ήταν δύσκολα αλλά συνάμα συναρπαστικά. Παιδιά εμείς μοιραζόμασταν το ίδιο γήπεδο, στο οποίο κατά Κυριακή αγωνιζόταν η τοπική ομάδα. Παρακολουθούσαμε τις προπονήσεις της με προπονητή κάποιον που προσφερόταν εθελοντικά να εξασκεί τους παίκτες. Κι εκείνοι φορούσαν τις στολές τους αφήνοντας κατά γης τα ρούχα τους.
Μην είχαν τάχα κάτι στις τσέπες τους, για να το κλέψουν; Κι όταν νικούσαν τους αντιπάλους ένα πιάτο φαγητού ή ένα γλύκισμα ήταν η αμοιβή τους. Γι’ αυτό όμως κατέβαλλαν όλες τους τις δυνάμεις, όπως και εμείς οι μικροί αντιμετωπίζοντας, στην έδρα μας πάντοτε, τους συνομηλίκους μας των άλλων γειτονιών.
Υπήρχε όμως κάτι που δεν μου άρεσε στην όλη ατμόσφαιρα...
Ήταν ο φανατισμός. Αυτός μετέτρεπε τάχιστα τους φιλάθλους σε τυφλωμένους οπαδούς. Ποια ή διάκριση; Ο φίλαθλος απολαμβάνει το θέαμα, χειροκροτεί κάθε καλή ενέργεια και, στο τέλος, εκείνον που στέφεται νικητής του αγώνα.
Ο οπαδός υποφέρει, καθώς διακαής πόθος του είναι να νικήσει η ομάδα του και μόνο. Τί κι αν είναι κατώτερη; Πρέπει να νικήσει. Πώς;
Με αντιαθλητικό παιχνίδι, με ψυχολογικό επηρεασμό των αντιπάλων και των διαιτητών, με δωροδοκία τέλος, αν ο αγώνας είναι βαθμολογικά κρίσιμος.
Αυτά τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου σε συνδυασμό με την προϊούσα εμπορευματοποίηση των πάντων μετέτρεψαν το ποδόσφαιρο από ερασιτεχνικό σε επαγγελματικό!
Όμως σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα, η οποία οργανώνεται από ιδιώτες, εμφιλοχωρεί το πάθος του κέρδους. Ίσως κατά καιρούς να εμφανίστηκαν «Μαικήνες» του ποδοσφαίρου, οι οποίοι φάνηκαν να στηρίζουν οικονομικά κάποιες ομάδες.
Ας μην αμφιβάλλουμε για το ότι τα κέρδη τους υπήρξαν πολλαπλάσια της προσφοράς τους, έμμεσα πλην σαφώς κέρδη.
Ο διοικών μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα αποκτά πολιτική δύναμη, δύναμη που απορρέει από το πλήθος των τυφλωμένων οπαδών της, αυτών που θεοποιούν την ομάδα τους και αναγράφουν επιβεβαιωτικά συνθήματα στους τοίχους, που τη συνοδεύουν σε κάθε εκτός έδρας αναμέτρηση, που αγοράζουν, ακόμη και με στερήσεις, τα εισιτήρια όλων των αγώνων της χρονιάς προκαταβολικά!
Αυτοί είναι που δημιουργούν πολεμική ατμόσφαιρα στο στάδιο ώρες πριν από την έναρξη τους αγώνα, που μεθούν και προκαλούν τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, που συμπλέκονται μαζί τους, παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, που καταστρέφουν τα πάντα σε περίπτωση ατυχούς αποτελέσματος του αγώνα εντός και εκτός γηπέδου.
Αυτοί αποτελούν τα τάγματα εφόδου, για τα οποία ουδείς πολιτικός τολμά να εκφέρει κρίση! Τι κρίση να εκφέρει, αφού οι ψήφοι των εμπαθών είναι πολύτιμες!
Πώς να εναντιωθεί στη δύναμή τους και να ψηφίσει κατά της παραγραφής χρεών της ομάδας – λατρείας πλήθους οπαδών. Της ομάδας εμπορικής επιχείρησης, η οποία δαπανά υπέρογκα ποσά για την αγορά ποδοσφαιριστών διεθνούς κλάσεως και ικανότατου χρυσοπληρωμένου προπονητού.
Ο οπαδός δεν θέτει στον εαυτό του το ερώτημα: Θα βγάλει ο πατέρας μου εργαζόμενος όλη του τη ζωή, όσα το είδωλό μου απολαμβάνει σε ένα μήνα; Πώς να πάψει το Κράτος να προστατεύει με άνδρες των σωμάτων ασφαλείας ιδιωτικές συναθροίσεις; Πώς να υπολογίσει επακριβώς τις φθορές σε δημόσια περιουσία; Μπορεί να μη συμφωνούν ούτε και στα αμυντικά ζητήματα στη Βουλή, στα ποδοσφαιρικά κατά κανόνα ομονοούν. Και ενώ έντονη είναι η επιχείρηση εθνικού αποχρωματισμού των λαών, εντείνονται όμως περιέργως οι διεθνείς αναμετρήσεις μεταξύ χωρών.
Σ’ εκείνες των ομάδων έχουμε αναμετρήσεις χρυσοπληρωμένων μισθοφόρων, στις άλλες όμως των εθνικών ομάδων διακυβεύεται, όπως πιστεύεται, το εθνικό γόητρο. Άλλωστε οι οπαδοί είναι πλέον σχεδόν οι μόνοι που ξεχύνονται με το εθνικό μας σύμβολο στους δρόμους μετά από κάθε επιτυχία της ομάδας μας!
Τότε και μόνον τότε κάποιοι δηλητηριασμένοι και δηλητηριώδεις διεθνιστές βρίσκουν αφορμή να χλευάσουν και να ειρωνευτούν αυτούς και τη σημαία μας!
Κατά την περίοδο της πλαστής ευμάρειάς μας διαθέσαμε και εμείς σημαντικά ποσά για την ανάδειξη του αθλήματος. Καταφέραμε μάλιστα να κατακτήσουμε και ευρωπαϊκό τίτλο! Κατακτήσαμε και άλλους τίτλους όπως σε διεθνείς διαγωνισμούς μαθηματικών, φυσικής και αστρονομίας. Αυτοί όμως ουδόλως προβλήθηκαν! Ήταν χωρίς νόημα για την εθνική μας υπερηφάνεια!
Το ποδόσφαιρο και η καλαθοσφαίριση αντιπροσωπεύουν τον νέο ελληνισμό. Για μικρό διάστημα επεκταθήκαμε και σε άλλα αθλήματα, όπως στίβου και άρσης βαρών, καθώς μας επέτρεπε ο αλόγιστος δανεισμός να σπαταλούμε για ειδικά σκευάσματα, ως τότε κτήμα μόνο των οικονομικά ισχυρών χωρών.
Έσβησαν τα φώτα των αγώνων και απομείναμε τώρα άνεργοι και πεινασμένοι, γι’ αυτό και αποστέλλουμε στα πέρατα της γης τους επιστήμονές μας, που μόχθησαν για τις σπουδές τους οι γονείς και δαπάνησε το Κράτος μας.
Το άκρως θλιβερό πάντως είναι η συμμετοχή στον άνισο ανταγωνισμό, που μόνο ευγενής άμιλλα δεν είναι, χωρών που οι λαοί τους πεινούν.
Πόσο έχασε ο Μαντέλα, που είχε καταστεί παγκόσμιο ίνδαλμα αγωνιστού για τα δίκαια του λαού του, όταν, ως πρόεδρος πλέον της χώρας του, εισήλθε στον πειρασμό να διοργανώσει και στη χώρα του διεθνείς αγώνες. Και ο κατήφορος συνεχίζεται.
Ήρθε και η σειρά της Βραζιλίας, χώρας που η γη ανήκει σε πολύ λίγους μεγαλοκτηματίες και οι πολλοί εξαναγκάζονται σε εσωτερική μετανάστευση για ένα μεροκάματο. Χώρας, όπου οι άπληστοι του κεφαλαίου πειραματίζονται σε αχανείς εκτάσεις με καλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων φυτών, με τα οποία, ισχυρίζονται, ότι θα λύσουν το πρόβλημα της πείνας!
Χώρας, όπου το ποδόσφαιρο έχει θεοποιηθεί με την ανάδειξη από τις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων σπουδαίων ποδοσφαριστών, που διέπρεψαν ως μισθοφόροι σε ομάδες όχι και τόσο πλουσίων χωρών, όπως η Ισπανία. Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: Και ποιο άλλο όνειρο μπορεί να έχει ο σύγχρονος Βραζιλιάνος από του να δει τον γυιό του διάσημο ποδοσφαιριστή και την κόρη του βασίλισσα στο καρναβάλι του Ρίο;
Ο Μαρξ είχε τονίσει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Από τότε που οι κοινωνικές εξελίξεις επέφεραν τον μετριασμό της επιρροής της θρησκευτικής πίστης στις δυτικές κοινωνίες, ανεπτυγμένες και υπανάπτυκτες οικονομικά, υπερεπλεόνασαν τα πάσης φύσεως ναρκωτικά και όχι μόνο εκείνα, που συνήθως έτσι αποκαλούνται, φυτικά ή χημικά σκευάσματα.
Το ποδόσφαιρο κατέχει κυρίαρχη θέση μεταξύ αυτών. Και συμβαίνουν αυτά, επειδή οι θρησκευτικοί ηγέτες «μοχθούν» καθημερινά να μη διαψευσθεί ο Μαρξ!
Απόστολος Παπαδημητρίου
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Γιὰ ποιό λόγο ἀναχωρεῖ; Ἐπειδὴ θέλει νὰ μᾶς διδάξη πάλι νὰ μὴν συμπλεκώμαστε μὲ τὸν Έχω facebook, άρα υπάρχω. Με ένα κλικ, ανεβάζω σε μία οθόνη την ανασφάλειά μου, τη μοναξιά μου, την ανάγκη για αναγνώριση, την αδυναμία μου στο «σχετίζεσθαι», τις ιδεολογικές μου εμμονές, το θεολογικό μου παραλήρημα…
Γι’ αυτό θα ποστάρω ότι «έχω νεύρα», ότι «το διάβασμα δεν βγαίνει», ότι «το φαΐ κάηκε», ότι «καλά έκαναν και τους απέλυσαν τους χαραμοφάηδες», ότι «όποιος δεν έχει τι να κάνει ας στείλει», ότι «οι παπάδες φταίνε», ότι «πίνω καφέ στο μαγαζί τάδε». Γι’ αυτό θα ανεβάσω τις φωτογραφίες που έβγαλα για το προφίλ. Γιατί με νοιάζει πάνω απ’ όλα το προφίλ. Άλλωστε μπορώ να μπαίνω και να βγαίνω, φανερά ή κρυφά, ρίχνοντας μια ματιά πρώτα «ποιος είναι μέσα». Γιατί στον τοίχο μου κάνω πολιτικές αναλύσεις, οικονομικές προβλέψεις, κοινωνικά μανιφέστα. Γιατί, μ’ ένα μόνο κλικ και το προφίλ μου μαρτυρά την ενεργό πολιτική μου συνείδηση, την πίστη και την θεολογική μου κατάρτιση και τις απόψεις μου για την κοινωνική επικαιρότητα. Φυσικά πάντα με τρόπο απόλυτο και αφοριστικό. Απλά και ανέξοδα. Εξάλλου, αν κάποιος θέλει κάτι παραπάνω, του ποστάρω κι ένα λινκ «να μη λέει»… Εξάλλου η εταιρία μού το λέει καθαρά κι εγώ το φχαριστιέμαι: είμαι χρήστης!
Έχω facebook, άρα υπάρχω. Και είμαι παντοδύναμος! Γιατί δεν έχω απέναντί μου να κοιτάξω ανθρώπινα μάτια, αλλά μια λευκή οθόνη. Παρόλ’ αυτά μπορώ να βυθομετρώ στις ψυχές και τα μυαλά των άλλων και να δίνω πάντα τις κατάλληλες απαντήσεις. Ένα τσιτάτο κάποιου φιλοσόφου που βρήκα στο διαδίκτυο, πάντα αποστομώνει και μου προσφέρει ικανοποιητικά like! Συχνά νιώθω την αυτοπεποίθησή μου να υφίσταται πλήγμα, αισθάνομαι ότι δεν αξίζω πια. Είναι όταν δεν έχω πολλά like… Τότε πραγματικά ταπεινώνομαι και ψάχνω κάτι καλύτερο για να επανέλθω δριμύτερος. Όσα πιο πολλά like, τόσο το κύρος μου ανεβαίνει. Κι αν μου κάνουν και κοινοποίηση το σχόλιο, τότε γίνομαι σοφός. Μέσα στον κόσμο του fb, το δικό μου εικονικό κόσμο, αυτοπραγματώνομαι. Ικανοποιώ εικονικά τις πραγματικές ανάγκες μου ή πραγματικά τις εικονικές μου επιθυμίες; Ποιος νοιάζεται! Εξάλλου ο αριθμός των φίλων μου (και των ακολούθων μου!) αυξάνεται συνεχώς στο προφίλ μου. Κι αν με τους περισσότερους δε γνωρίζομαι, δεν έχει σημασία αφού δε με νοιάζει το πρόσωπο, αλλά το νούμερο. Είπαμε, όλα είναι θέμα προφίλ!
Μ’ αρέσει αυτός ο κόσμος! Βλέπω από αυτόν, αναπνέω από τα like που θα πάρω και μιλάω πλέον όχι από το στόμα αλλά από το πληκτρολόγιο. Ο κόσμος αυτός είναι πολύ βολικός! Γιατί δεν έχει τις απαιτήσεις της προσωπικής συνύπαρξης. Δεν έχει ευθύνες, έγνοιες, ρίσκα. Είναι ασφαλής! Γράφω και διαγράφω τα λεγόμενα, κάνω ή μπλοκάρω φίλους, μεταφέρομαι από το ένα μέρος στο άλλο με μία επισήμανση, στέλνω ένα σκούντημα ή μια ηλεκτρονική αγκαλιά (hug), γελάω με lol, κερνάω ηλεκτρονικό καφέ, συμφιλιώνομαι με ένα emoticon με όποιον είχα μαλώσει, χωρίς τον κόπο της συγχώρεσης, κερδίζω την αναγνώριση που δε βρήκα στο σπίτι, στη σχολή ή στο γραφείο και μία ασφαλή τρύπα για να χώσω το κεφάλι μου και να κρυφτώ από τον έξω κόσμο.
ΥΓ: Ζητείται Θεός να με κάνει add.
Απόσπασμα από το Περιοδικό “Παρεμβολή”, Τεύχος Απριλίου-Μαΐου-Ιουνίου 2013
Τέσσερα χρόνια περιμένει στο «ακουστικό» της η Λευκωσία, την ανταπόκριση της Αθήνας στην πρόσκληση για έναρξη συνομιλιών για το θέμα των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο και την προετοιμασία του εδάφους για μελλοντική οριοθέτηση μεταξύ των δυο χώρων σε συνεργασία και με την Αίγυπτο στην κρίσιμη αυτή ,γεωστρατηγικα και οικονομικά περιοχή.Οι πρώτες κρούσεις είχαν γίνει ήδη από το 2004 αλλά από το 2010 είχαν υπάρξει μάλιστα και συμφωνίες μεταξύ των δυο κυβερνήσεων για συντονισμό των Υπουργείων εξωτερικών και έναρξη συνομιλιών ώστε να προχωρήσει τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο η διαμόρφωση μιας οριοθετικής γραμμής που θα αποτελούσε βάση των διαπραγματεύσεων και με τρίτες χώρες.
Αν και είχε προαναγγελθεί ακόμη και η επίκυψη στην Ελλάδα του κυπριού πρέσβη Τασου Τζιωνη ο οποίος διαπραγματεύτηκε την συμφωνία της Κύπρου με το Ισραήλ και χειρίσθηκε επί προεδρίας Τ.Παπαδοπουλου αλλά και μετα ,το διπλωματικό σκέλος της οριοθέτησης και εκμετάλλευσης της κυπριακής ΑΟΖ, η Αθήνα φρόντιζε να αναβάλλει αυτές τις συνομιλίες .
Όπως πληροφορούμαστε μάλιστα σε πρόσφατη επίσκεψη του στην Αθήνα ο κύπριος υπουργός ενέργειας Γ.Λακκοτρυπης επεχείρησε να βολιδοσκοπήσει και πάλι την ελληνική κυβέρνηση για την έναρξη αυτών των συνομιλιών ,αλλά δεν πήρε σαφή απάντηση.
Η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο στην περιοχή μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου -Κύπρου και Τουρκίας ,είναι προφανές ότι δεν αποτελεί ένα απλό τεχνικό θέμα ,αλλά έχει κυρίως πολιτικά χαρακτηριστικά. Όμως η προετοιμασία σε τεχνικό επίπεδο ώστε όταν παρουσιασθεί η ευκαιρία για μια τέτοια οριοθέτηση , να μην πάει χαμένη , είναι ζωτικής σημασίας. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η Κυπρος και το πώς σε ανύποπτο χρόνο έκανε την προετοιμασία οριοθέτησης με το Ισραήλ και με την κρίση που προκάλεσε στις τουρκοισραηλινες σχέσεις το επεισόδιο του Μαβή Μαρμαρά ,βρέθηκε η ευκαιρία για υπογραφή της συμφωνίας μέσα σε μερικούς μήνες και με τρόπο ιδιαίτερα επωφελή για τα κυπριακά συμφέροντα.
Για την Ελλάδα είναι ζωτικής σημασίας η ρύθμιση των εκκρεμοτήτων των θαλασσίων ζωνών της ,αλλά μετα το «δυναμικό» ξεκίνημα που υπήρξε από τον υπουργό εξωτερικών Β.Βενιζελο με παρεμβάσεις προς τα Τίρανα και το Κάιρο, δεν φαίνεται να έχει υπάρξει κανένα ουσιαστικό βήμα.
Το διακύβευμα για την Ελλάδα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και δεν περιορίζεται μόνον στην οικονομική σημασία της εκμετάλλευσης πιθανόν νέων κοιτασμάτων φυσικού αερίου .
Η Ελλάδα έχει την μοναδική ευκαιρία να προσφέρει στο Ισραήλ από κοινού με την Κύπρο ,έναν διάδρομο ασφάλειας προς την Ευρώπη και συγχρόνως να εξασφαλίσει στην Αίγυπτο μια buffer zone στην Μεσόγειο.
Το Ισραήλ και η Αίγυπτος αποτελούν τους δυο σημαντικότερους πυλώνες της περιφερειακής σταθερότητας σε μια περιοχή που επηρεάζει όμως την παγκόσμια ασφάλεια και η δυνατότητα της Ελλάδας να διεκδικήσει ρόλο σε αυτό το σύστημα ασφαλείας αναβαθμίζει σημαντικά τον γεωστρατηγικο ρόλο της χώρας.
Η συγκυρία δείχνει να είναι ευνοϊκή αυτή την περίοδο ,καθώς παρά τις πιέσεις των αμερικανών οι τουρκοισραηλινες σχέσεις δεν έχουν αποκατασταθεί ενώ είναι σαφές ότι η καχυποψία προς την Τουρκία του Τ.Ερντογαν ποτέ δεν θα διαλυθεί πλήρως στο πολιτικό προσωπικό του Ισραήλ. Εξάλλου και στο θέμα της εξαγωγής του φυσικού αερίου ,όπου η Κοινοπραξία του Λεβιάθαν δεν αποκλείει την εξαγωγή μέσω αγωγού προς την Τουρκία, το Τελ Αβίβ δεν προτίθεται να παραδώσει το «όπλο» του φυσικού αερίου σε μια απρόβλεπτη και ολοένα και πιο εθνικιστική και φιλοισλαμικη Τουρκία.
Στην Αίγυπτο ,όπου η Αθήνα και η Κύπρος ορθά από την πρώτη στιγμή προσέφεραν στήριξη στο μεταβατικό στρατιωτικό καθεστώς και τώρα στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Σισι,θα πρέπει να εκμεταλλευθούν τόσο την δηλωμένη εχθρότητα του Τ.Ερντογάν (που στήριξε σθεναρά από την πρώτη στιγμή το καθεστώς των Αδελφών Μουσουλμάνων ) προς το νέο αιγυπτιακό καθεστώς , όσο και την ανάγκη διεθνούς νομιμοποίησης που έχει ο πρόεδρος Σισι , στην οποία συμβάλει σημαντικά η σχέση με τις δυο ευρωπαϊκές χώρες της περιοχής την Ελλάδα και την Κύπρο.
Με την Αίγυπτο οι συνομιλίες για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών διαρκούν χρόνια και έχουν παγώσει ουσιαστικά λόγω της μέχρι τώρα διστακτικότητας των Αιγυπτίων , να ρισκάρουν την ρήξη με την Τουρκία η οποία αυθαιρέτως και αφαιρώντας από τον χάρτη το Καστελόριζο διεκδικεί θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο ,αφαιρώντας κυρίως από την Ελλάδα ένα πολύ σημαντικό τμήμα της υφαλοκρηπίδας της ,ενώ συγχρόνως διακόπτει την «συνέχεια» του διαδρόμου Ισραήλ-Κύπρος –Ελλάδα- Ευρώπη …
Κατά περιόδους (όπως αναλυτικά έχουν παρουσιάσει τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ) οι Αιγύπτιοι είτε απροκάλυπτα είτε με έμμεσο τρόπο έδειχναν να αποδέχονται εν μέρει την τουρκική θέση μπλοκάροντας έτσι τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα.
Μια τελευταία κίνηση τον περασμένο Δεκέμβριο όπου παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις ,δόθηκε σε διεθνή διαγωνισμό το Οικόπεδο 12 της Αιγυπτιακής ΑΟΖ (του οποίου η χάραξη είναι προβληματική για την Ελλάδα και υπερκαλύπτει μικρό τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και συγχρόνως δείχνει να υιοθετεί την διεκδίκηση της Τουρκίας ) προκάλεσε προβληματισμό στην Αθήνα ,αλλά δεν θα πρέπει να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα για την επιδίωξη προώθησης Συμφωνίας με τους Αιγύπτιους, καθώς το διακύβευμα για την Ελλάδα είναι πολύ σημαντικότερο.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως έχουν τα όσα πρόσφατα δήλωσε ο νέος σύμβουλος του πρωθυπουργού Α.Σαμαρα για θέματα ενεργειακής πολιτικής Σόλων Κασινης ο οποίος θεωρείται και η «ψυχή» του κυπριακού προγράμματος για οριοθέτηση των ΑΟΖ και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ.
Ο κ. Κασίνης τόνισε ότι βασικό χαρακτηριστικό της κυπριακής προσπάθειας όσον αφορά την χάραξη ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες κατά την προηγούμενη δεκαετία ήταν η αποφασιστικότητα, καθώς η Λευκωσία αψήφησε τις τουρκικές αντιδράσεις και κατάφερε να διατηρήσει την ίδια ενεργειακή πολιτική παρά την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Αποκαλύπτει μάλιστα ότι τόσο ο ίδιος όσο και το υπουργείο Εμπορίου της Κύπρου δέχτηκαν πιέσεις από την ελληνική πρεσβεία την περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη ώστε να μην προβληθεί από την Λευκωσία μια ΑΟΖ η οποία να εφάπτεται με την ελληνική στην Ανατολική Μεσόγειο. Παρόλα αυτά και παρά τις αντιδράσεις της Άγκυρας, οι προσπάθειες χάραξης ΑΟΖ με τις γειτονικές χώρες προχώρησαν ομαλά και είχαν ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός πλαισίου ικανού να στηρίξει τις έρευνες υδρογονανθράκων που ακολούθησαν.
Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης για την αντιμετώπιση της Τουρκίας εντάσσεται ίσως και η επιλογή της Αθήνας να μην καταθέσει και την δική της απάντηση στον ΟΗΕ ,όπως έπραξε η Λευκωσία στην προκλητικότατη ρηματική διακοίνωση της Τουρκίας με την οποία ζητούσε να αναγνωρισθεί η «οριοθέτηση» που είχε συνάψει με το ψευδοκράτος. Αν και η οριοθέτηση δεν επηρέαζε άμεσα την Ελλάδα η αναφορά ότι για τις περιοχές δυτικά της γραμμής 32ο 16΄ 18” ισχύει η ρηματική διακοίνωση της 12Μαρτιου 2013 δεν μπορεί να μένει αναπάντητη. Στην ρηματική αυτή διακοίνωση της η Τουρκία υποστηρίζει εκτός των άλλων ότι δυτικά της γραμμής αυτής ισχύει η οριοθέτηση στην βάση της μέσης γραμμής μεταξύ των ακτών της Τουρκίας και της Αιγύπτου και ως απώτατο δυτικό σημείο εκεί που θα καταλήξει η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγίου και η οροθέτηση των ζωνών με άλλες χώρες (δηλ της Ελλάδας με την Αίγυπτο).Μια διατύπωση η οποία ουσιαστικά αφαιρει κάθε επήρεια από το Καστελόριζο αλλά και από την Ρόδο και την Κάρπαθο...
Επίκαιρα
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/06/blog-post_8397.html
Μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 18/6/2014 ώρα 19.00 στην Έδεσσα και συγκεκριμένα στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης.
Συγκεκριμένα, η ''Ενωμένη Ρωμηοσύνη'', διοργάνωσε ομιλία με θέμα "Είναι σημαντικός ο πατέρας για την οικογένεια;". Στην εκδήλωση την οποία παρακολούθησαν αρκετοί γονείς και παιδιά, μίλησε αρχικά η ψυχολόγος Λαζαρίδου Μαρία, η οποία εκτός των άλλων τόνισε ότι ο πατέρας είναι ο συνδετικός κρίκος των παιδιών με τον έξω κόσμο. Και συνέχισε λέγοντας ότι τα παιδιά από κάθε γονέα λαμβάνουν διαφορετικά εφόδια, ενώ και το αγόρι και το κορίτσι έχουν σαν πρότυπο τον πατέρα, τον οποίο... αντιγράφουν όταν ενηλικιωθούν σαν σύζυγοι και γονείς.
Επίσης ότι οι σχέσεις μεταξύ του ζευγαριού αποτελούν παράδειγμα για τα παιδιά, ενώ είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα όταν βλέπουν τους γονείς τους αγαπημένους. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε, πριν την εκδήλωση, ζήτησαν από τα παιδιά του νηπιαγωγείου να ζωγραφίσουν κάτι σχετικά με το θέμα, και το συμπέρασμα που βγήκε ήταν το αυτονόητο, δηλαδή ότι τα παιδιά θέλουν και τους δύο γονείς και ότι θέλουν πιο πολύ χρόνο και με τους δύο. Στην συνέχεια τον λόγο έλαβε ο Αρχιμ. Καραλάζος Παντελεήμων ο οποίος μίλησε για την πατρότητα κατά την Αγία Γραφή και αμέσως μετά ο π. Γεώργιος Σμπιλής ανέλυσε τον ρόλο του Πατέρα στην οικογένεια. Η εκδήλωση έκλεισε με ερωτοαπαντήσεις και συζήτηση για το θέμα του πατέρα στην οικογένεια.
Ἡ ἀτελείωτη φρίκη ἀπό τήν ἀποτρόπαια καί εἰδεχθεστάτη δολοφονία τῆς ἀστέγου στή Γλυφάδα ἀπό τόν 20χρονο πού ἀπό τήν ἐφηβεία του εἶχε «προσηλυτιστεῖ» στόν σατανισμό μέσῳ τοῦ διαδικτύου, ἐνοχοποιεῖ μέ απόλυτο καί τραγικό τρόπο τήν Πολιτεία, τούς κοινωνικούς φορεῖς ἐν γένει, τά Μ.Μ.Ε. τούς θολοκουλτουριάρηδες πού προπαγανδίζουν τήν ἄρνηση τῆς πνευματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, τούς ψευτοδημοκράτες καί περίπαθους ἐραστές τοῦ Ροβεσπιέρου, τοῦ Μάρξ, τοῦ Μάο, τοῦ Τρότσκι, τοῦ Μπακούνιν καί δυστυχῶς καί τήν Ἐκκλησία μας, διότι παραμένουμε ἀπαθεῖς θεατές ἑνός κηρυγμένου πολέμου κατά τῆς ἀληθείας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους πού ἀφελῶς καί ἀνοήτως οἱ δῆθεν εὐφυεῖς καί μοντέρνοι ὀπαδοί τῆς μετανεωτερικῆς ἐποχῆς καί τῆς θεοποιημένης τεχνολογίας εὐτελίζουν καί ἀρνοῦνται ὡς δῆθεν σκοταδισμό τοῦ Μεσαίωνα.
Ἡ μεγαλύτερη βέβαια ἐπιτυχία τοῦ δαιμονικοῦ περιπαίγματος εἶναι ἡ ἐπικράτησι τῆς ἀπόψεως ὅτι δέν ὑπάρχει καί ὅτι ἡ ἐνασχόληση μέ τήν ὀντότητά του εἶναι κωμικό παίγνιο. Ἡ τραγική ὅμως δολοφονία τῆς ἀστέγου γυναίκας στή Γλυφάδα πού ἀνέσυρε στή μνήμη μας τά ὁμοειδῆ, εἰδεχθῆ ἐγκλήματα τῆς Παλλήνης καί ὅσα κατά καιρούς ἡ παγκόσμια μνήμη ἔχει καταγράψει, ἀποδεικνύει μέ τρομακτικό τρόπο καί ἐπώδυνο τήν ὕπαρξη καί παρουσία τοῦ ἐνυποστάτου Κακοῦ πού ὀντοποιεῖται σέ ἄθεο, ἀναίσχυντο, χυδαῖο, ἐγκληματικό τρόπο ὑπάρξεως. Ἡ ἀνατροπή τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί ἡ καταδολίευση καί ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης μεταφυσικῆς καί ὁ ἐγκλεισμός τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου στά ὅρια τῆς ἐνδοκοσμικότητας ἔχουν περιβληθεῖ τό στεφάνι τῆς μοντέρνας ἀντίληψης ὅπως ξανασυνέβη πρόσφατα στήν Ἀθήνα καί τήν Θεσσαλονίκη μέ τή βορβορώδη διαφήμηση τῆς ψυχοσωματικῆς ἐκτροπῆς καί τοῦ εὐτελισμοῦ τῆς ἀνθρώπινης σεξουαλικότητας, ἐνῶ ἡ ὑπεράσπισι τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας καί τοῦ ἀνθρωπίνου ἤθους ὑβρίζονται σάν συντηρητισμός, ὀπισθοδρόμιση, φονταμενταλισμός, ρατσισμός, γραφικότης καί ἄλλα «ἐδώδιμα ἀποικιακά» πού παράγουν οἱ «χρήσιμοι ἠλίθιοι» τοῦ συστήματος ὅπως τούς ἀποκαλοῦν χυδαῖα τά ἀφεντικά τους.
Μία ἁπλή περιήγηση στό διαδίκτυο ἀρκεῖ γιά νά ξυπνήσει τήν ὑπνώττουσα συνείδηση ὅλων μας καί νά ταρακουνήσει τά λιμνάζοντα ὕδατα καί τήν πνευματική μας ὑποθερμία καί νά κινητοποιήσει ἐπί τέλους τίς ὑγιεῖς πνευματικές δυνάμεις τῆς Πολιτείας, τοῦ πνευματικοῦ κόσμου καί τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά παταχθεῖ αὐτή ἡ δυσώδης πραγματικότητα τοῦ Σατανισμοῦ πού δυστυχῶς εἶναι παρούσα καί στόν σύγχρονο τρόπο ὑπάρξεως.
Στίς 17/7/2009 μἐ ἀριθμ. Πρωτ. 926 ἀπευθυνθήκαμε στή Δ/νση δίωξης Ἡλεκτρονικοῦ ἐγκλήματος καί στόν Εἰσαγγελέα Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν γιά τίς ἱστοσελίδες σατανιστικοῦ περιεχομένου πού προπαγανδίζουν τόν Σατανισμό, τήν Μαύρη Μαγεία, τίς ἐπικλήσεις δαιμόνων καί τίς ἀνθρωποθυσίες ὑποβάλλοντας καί σχετική ἔγκλιση γιά τίς αὐτεπαγγέλτως διωκόμενες κατά τίς οἰκεῖες διατάξεις τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος προπαγανδιζόμενες ἐγκληματικές πράξεις. Δυστυχῶς ὡς ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος προκύπτει καί ὡς ἐκ τῆς περιηγήσεως στό διαδίκτυο ἀποδεικνύεται δέν εἰσηκούσθημεν.
Μέ ἀφορμή τό τραγικό αὐτό συμβάν καλοῦμε καί πάλι τούς ἁρμοδίους νά ἐφαρμόσουν ἐπί τέλους τούς νόμους τῆς Πολιτείας καί τό Σύνταγμα τῆς χώρας πού ἀπαγορεύουν γιά τήν ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν θρησκευτικές παραδοχές πού ἀντίκεινται στή δημόσια τάξη καί τά χρηστά ἤθη νά παρέμβουν ἄμεσα γιά νά παύσει ὁ χυδαῖος προσηλυτισμός νέων ἀνθρώπων ἀπό τίς ἱστοσελίδες τοῦ αἴσχους καί τοῦ ψεύδους τοῦ Σατανισμοῦ πού ἐξυβρίζουν τόν Πανάγιο Τρισυπόστατο Θεό καί πού τούς μεταβάλλουν σέ ψυχοπαθεῖς ἐγκληματίες καί σέ ἑτεροκίνητα νευρόσπαστα.
Ἀντιγράφω ἀπό μία τέτοια βρωμερή ἱστοσελίδα σατανιστικοῦ μίσους:
«Ο Σατανάς μας δίνει επίσης γνώση. “Οδηγώ στο σωστό δρόμο χωρίς κάποιο βιβλίο”. Καθως μεταμορφωνόμαστε και αναπτυσσόμαστε, οι ζωές μας αλλάζουν προς το καλύτερο και γινόμαστε πολύ πιο ευτυχισμένοι. Μαθαίνουμε μέσω του Σατανά πως να πάρουμε τον έλεγχο της ζωής και της μοίρας μας, αντί να είμαστε υπό το έλεος του πεπρωμένου. Μαθαίνουμε να θεραπεύουμε τον εαυτό μας και να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες μας, χρησημοποιώντας τις δυνάμεις του μυαλού και της ψυχής μας. Για να κάνουμε την αφοσίωση, πραγματοποιούμε μια επίσημη τελετή. Αυτό γίνεται με την ελεύθερη βούλησή μας. Κάνουμε μια επιλογή, σε αντίθεση με το να μας κουβαλήσουν σε μια Χριστιανική εκκλησία και να απαγγέλλουμε κονσερβοποιημένες προσευχές (κλεμένες και διαστρεβλωμένες από μάντρα της Ανατολής) μπροστα σε ένα μάτσο ηλίθιους. Με γνώση και έρευνα, μπορούμε να αποδείξουμε χωρίς αμφιβολία ότι ο ναζωραίος, “ιεχωβάς” και οι όμοιοί τους, είναι όλοι πλασματικοί χαρακτήρες, κλεμμένοι και προερχόμενοι απο διαστρεβλωμένες έννοιες, με σκοπό την αφαίρεση κάθε πνευματικής γνώσης έτσι ωστε μόνο καποιοι “επίλεκτοι” να μπορούν να κυριαρχήσουν στο κόσμο χρησημοποιώντας τις δυνάμεις του μυαλού… Επειδή πάρα πολλοί έχουν κατηχηθεί βίαια με αυτούς τους χαρακτήρες και ότι αντιπροσωπεύουν (τους Εχθρούς του Σατανά), τους αποκηρύσσουμε οριστικά στη τελετή αφοσίωσης. Αυτό αποδεικνύεται ότι είναι ψυχολογικά υγιές και απελευθερωτικό. Το τελετουργικό μύησης είναι πολύ προσωπικό, εκτός και αν αποφασίσετε να συμμετέχουν και οι φίλοι σας, ή αν τη πραγματοποιήσετε πολλά άτομα μαζί».
Δέν χρειάζονται περισσότερες ἀναφορές στήν παράνοια τῆς σατανιστικῆς δυσωδίας, αὐτό πού χρειάζεται εἶναι ἄμεση ἐπέμβαση καί πνευματική ἐγρήγορση ὅλων μας καί βέβαια χριστοποίηση καί ἁγιασμός τοῦ κόσμου μας καί κυρίως τῶν παιδιῶν μας.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, ὡς κεντρικός ὁμιλητής τῆς ἐκδήλωσης διαμαρτυρίας κατά τῆς παρέλασης ὁμοφυλικῆς "ὑπερηφάνειας", ἔκανε ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ σὲ συγκεκριμένα γεγονότα τῶν τελευταίων χρόνων ποὺ μαρτυροῦν τὴν προπαγάνδα ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καθὼς καὶ στὶς μεθόδους ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Νέα Τάξη γιὰ τὴν ἐπιβολῆς ὡς φυσιολογικῆς καὶ κοινωνικὰ ἀποδεκτῆς τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς συμπεριφορᾶς ποὺ καταδικάζεται ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ βαριὰ πάθη ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr/2014/06/gay-pride-2014_9436.html
Σήμερα οἱ νέοι ἄνθρωποι ζητοῦν ἐμπειρίες. Δὲν ἀρκοῦνται σὲ μία ὑλιστικὴ ζωή, σὲ μία ὀρθολογιστικὴ κοινωνία, ὅπως τοὺς τὴν παραδίδουμε οἱ μεγαλύτεροι. Τὰ παιδιά μας, ποὺ εἶναι εἰκόνες Θεοῦ, "κεκελευσμένοι θεοί", ζητοῦν κάτι πέρα ἀπὸ τὰ λογικὰ σχήματα μιᾶς ὑλιστικῆς φιλοσοφίας καὶ ἀθέου παιδείας ποὺ τοὺς προσφέρουμε. Ζητοῦν ἐμπειρίες ἀληθινῆς ζωῆς. Δὲν τοὺς ἀρκεῖ μάλιστα νὰ ἀκοῦν γιὰ τὸν Θεό. Ἐπιθυμοῦν τὴν ἐμπειρία Του, τὸ φῶς Του, τὴν Χάρι Του. Κι ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουν πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτούς, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ τοὺς ἀναπαύσει, ἔχει τὴν ἐμπειρία ποὺ διψοῦν, μάταια ἀναζητοῦν καὶ καταφεύγουν σὲ διάφορα ἄλλα φθηνὰ ὑποκατάστατα, προκειμένου νὰ εὕρουν κάτι τὸ ἐξωλογικό, τὸ ὑπέρλογο.
Καὶ ἄλλοι μὲν ὁδηγοῦνται σὲ ἀνατολικοὺς μυστικισμούς, τύπου γιόγκα. Ἄλλοι στὸν ἀποκρυφισμὸ ἢ στὸν γνωστικισμό, τελευταία δὲ δυστυχῶς καὶ σὲ ἀπροκάλυπτο σατανισμό.
Ἀλλὰ καὶ στὴν ἠθικὴ δὲν γνωρίζουν κανένα φραγμό, ἀφοῦ αὐτὴ χωρισμένη καὶ στερημένη ἀπὸ τὴν οὐσία καὶ τὸν σκοπό της, νὰ τοὺς ἑνώσει μὲ τὸν ἅγιο Θεό, καταντᾶ χωρὶς κανένα ἀπολύτως νόημα.
Ἔτσι πλεονάζουν τραγικὰ φαινόμενα ὅπως ὁ ἀναρχισμὸς καὶ ἡ τρομοκρατία, μὲ τὰ ὁποῖα πολλοὶ νέοι ἄνθρωποι ποὺ κατὰ βάθος θέλουν νὰ ἱκανοποιήσουν ἕνα δυναμισμὸ ποὺ ἔχουν μέσα τους, - καὶ ποὺ δὲν ἐκπληρώνεται βαθειὰ αὐτὸς ὁ πόθος τους, γιατὶ δὲν ἔτυχαν αὐτὴ τῆς ἀγωγῆς τῆς θεώσεως - καὶ βιαιότητες κατὰ τῶν συνανθρώπων τους.
Ἡ πλειονότης τῶν νέων, καὶ ὄχι μόνο, τὸν πολύτιμο χρόνο τῆς ζωῆς τους καὶ τὶς δυνάμεις τους, ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἐπιτυχία στὸν σκοπὸ τῆς θεώσεως, τὰ κατασπαταλοῦν στὴν ἠδονοθηρία καὶ σαρκολατρεία, πού, μὲ τὴν ἀνοχὴ δυστυχῶς καὶ τῆς πολιτείας μερικὲς φορές, γίνονται τὰ σύγχρονα εἴδωλα, οἱ σύγχρονοι "θεοί", προκαλώντας ἔτσι μεγάλη φθορὰ στὰ σώματα καὶ τὶς ψυχές τους.
Ἄλλοι ζώντας χωρὶς καθόλου ἰδανικὰ κατατρίβονται σὲ διάφορες ἄσκοπες, ἀνούσιες καὶ βλαβερὲς ἀσχολίες, ἄλλοι αἰσθάνονται ἀπόλαυση τρέχοντας ὑπέρμετρα στοὺς δρόμους - μὲ τραγικὲς πολλὲς φορὲς καταλήξεις τοὺς τραυματισμοὺς καὶ τὸν θάνατο -, κι ἄλλοι πάλι μετὰ ἀπὸ περιπλανήσεις παραδίδονται ἄνευ ὅρων στὴν δαιμονικὴ ἐξάρτηση τῶν ναρκωτικῶν, τὴν νέα αὐτὴ μάστιγα τοῦ αἰῶνος μας.
Καὶ τέλος ἀρκετοί, μετὰ ἀπὸ μία σχετικὰ σύντομη ζωή, γεμάτη ἀπὸ ἀποτυχίες καὶ ἀπογοητεύσεις, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα δίδουν τέλος στὸ μαρτύριο τῆς μάταιης ἀναζητήσεώς τους καταφεύγοντας δυστυχῶς στὴν ἔσχατη μορφὴ ἀπελπισίας, τὴν αὐτοκτονία.
Δὲν εἶναι ἀλῆτες ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιὰ ποὺ καταφεύγουν σ᾿ αὐτὰ τὰ παράλογα καὶ τραγικά. Εἶναι νέοι, παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ παιδιά μας, ποὺ ἀπογοητευμένα ἀπὸ τὴν ὑλιστική, αὐτάρκη κοινωνία ποὺ τοὺς παραδίδουμε, δὲν βρίσκουν αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουν πλασθεῖ, τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο, ποὺ δὲν τοὺς τὸ δώσαμε καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ἀγνοοῦν. Ἀγνοοῦν τὸν μεγάλο σκοπὸ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τὴν θέωση. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὴ βρίσκοντας ἀνάπαυση σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο καταφεύγουν στὴν ἀπελπισία μὲ τὶς μορφὲς ποὺ ἀναφέρθηκαν.
Σήμερα ἀρκετοὶ Ποιμένες τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, πνευματικοί, ἀλλὰ καὶ λαϊκοὶ ἀδελφοί, ἀπὸ ἀγάπη ἀνιδιοτελῆ ἀναλώνονται καθημερινῶς στὴν καθοδήγηση τῶν νέων μας μὲ σκοπὸ τὴν θέωσή τους. Τοὺς εἴμαστε εὐγνώμονες γιὰ τὴν θυσία καὶ προσφορά τους, γιὰ τὸ θεάρεστο αὐτὸ ἔργο τους, μὲ τὸ ὁποῖο διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ σώζονται καὶ ἁγιάζονται ψυχὲς ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε.
Ταπεινὰ βοηθεῖ καὶ συμπαραστέκεται στὸν μεγάλο αὐτὸν πόνο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας μας ὄντας ἕνας ἰδιαίτερος χῶρος ἁγιασμοῦ καὶ κατὰ Θεὸν ἡσυχίας, ἀπολαμβάνει τὴν εὐλογία τῆς θεώσεως, ζεῖ τὴν κοινωνία τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔντονη καὶ ἐναργῆ τὴν ἐμπειρία τῆς Χάριτός Του, τοῦ Φωτός Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ πολλοὶ συνάνθρωποί μας, στὴν πλειοψηφία τους νέοι, ὠφελοῦνται, ἐνισχύονται, ἀναγεννῶνται ἐν Χριστῷ μὲ κάποιο προσκύνημά τους στὸν Ἄθωνα ἢ καὶ διατηρώντας πιὸ ἰδιαίτερους δεσμοὺς μαζί του. Κι ἔτσι χαίρονται τὸν Θεὸ στὴν ζωή τους καὶ ἀρχίζουν νὰ καταλαβαίνουν τί εἶναι Ὀρθοδοξία, Χριστιανικὴ ζωή, ἀγώνας πνευματικός, καὶ τί χαρὰ καὶ μεγάλο νόημα δίδουν αὐτὰ στὴν ὕπαρξή τους. Γεύονται δηλαδὴ κάτι ἀπὸ τὸ μεγάλο δῶρο αὐτὸ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, τὴν θέωση.
Ἂς μὴ ξεχνοῦμε λοιπὸν ὅλοι οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ θεολόγοι, οἱ κατηχηταί, τὴν ἀγωγὴ τῆς θεώσεως διὰ τῆς ὁποίας οἱ νέοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἐμεῖς οἱ ταπεινοί, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ μέσα στὸν καθημερινό μας ἀγώνα, τὸν ἀγώνα τῆς μετανοίας καὶ τῆς τηρήσεως τῶν ἁγίων ἐντολῶν Του, ἀποκτοῦμε τὴν δυνατότητα νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὴ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τὴν ἕνωση μαζί Του, νὰ χαροῦμε πολὺ δυνατὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωή, ἀλλὰ καὶ νὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνιο εὐτυχία καὶ μακαριότητα.
Ἂς εὐχαριστήσουμε συνεχῶς τὸν ἅγιο Κύριο γιὰ τὸ δῶρο τῆς ἀγάπης Του. Στὴν δική Του ἀγάπη ἂς ἀνταποκριθοῦμε μὲ τὴν δική μας ἀγάπη. Ὁ Κύριος θέλει καὶ ποθεῖ νὰ θεωθοῦμε. Γι᾿ αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἄλλωστε ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀπέθανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Γιὰ νὰ λάμπει ὡς ἥλιος ἐν μέσῳ ἡλίων, ὡς Θεὸς ἐν μέσῳ θεῶν.
(Τὸ βιβλίον «Ἡ θέωσις ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου» τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱ.Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, τυπώθηκε τὸν Μάιο τοῦ 2005 σὲ 5.000 ἀντίτυπα ἀπὸ τὶς γραφικὲς τέχνες - ἐκδόσεις «Μυγδονία» (Δαβάκη 18 ΤΚ 570 09 Καλοχώρι Θεσσαλονίκης, τηλ: 2310 754 254) ὡς ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους - Ἄθω.)
Πηγή: http://orthodoxfathers.com/Consequence-of-guidance-not-leading-to-deification
Σε μια στιγμή τον πλησίασε (τον Άγιο Ανδρέα τον δια Χριστόν σαλό) κι ένας νεαρός ευνούχος, δούλος κάποιου πλούσιου άρχοντα. Το πρόσωπό του ήταν ροδαλό και το δέρμα του λευκό. Όμορφος, ξανθός και λεπτεπίλεπτος, φορούσε ρούχα πολυτελή και μύριζε από μακριά αρώματα. Ήταν συνομήλικος, γείτονας και φίλος του Επιφανίου (φίλου και μαθητή του Αγίου). Στο χέρι του κρατούσε μια αρμαθιά χουρμάδες. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος τον Επιφάνιο:
- Ποιός είναι αυτός φίλε μου; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στο κρύο και κάθεται κάτω σαν θαλασσοδαρμένος;
- Τι να σου πω, δεν ξέρω. Φαίνεται πως τον νου του τον έχει αιχμαλωτίσει ο πονηρός, γι’ αυτό γυρίζει εδώ κι εκεί σαν τρελός (ο Επιφάνιος γνώριζε ότι ο όσιος παριστάνει τον σαλό, αλλά δεν είχε ευλογία από τον Άγιο να τον φανερώσει στον κόσμο). Όλοι οι δαιμονισμένοι έτσι κάνουν, ξεσκίζουν τα ρούχα τους και κυκλοφορούν γυμνοί, χωρίς να αισθάνονται το κρύο ή τη ζέστη.
Ο ευνούχος συμπόνεσε τον όσιο και του έδωσε τους χουρμάδες.
- Πάρε αυτά για την ώρα, του είπε, δεν έχω τίποτ’ άλλο μαζί μου.
Ο όσιος, όμως, που με τα νοερά μάτια έβλεπε την κατάσταση της ψυχής του, τον κοίταξε βλοσυρά και του είπε:
- Οι σαλοί δεν δέχονται δώρα από κωλοφονίους (εννοώντας τους ομοφυλόφιλους, κάνοντας λογοπαίγνιο με την λέξη κολοφώνιο που είναι είδος λάχανου).
Εκείνος δεν κατάλαβε το υπονοούμενο και είπε:
- Είσαι πραγματικά τρελός. Χουρμάδες βλέπεις και για κολοφώνια τους περνάς;
- Πήγαινε, δόλιε, στο δωμάτιο του κυρίου σου, του αποκρίθηκε ο μακάριος, και κάνε μαζί του την βδελυρή αμαρτία των Σοδομιτών, για να σου δώσει κι άλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Ούτε το φως της Βασιλείας των Ουρανών βλέπεις, ούτε την αγριότητα της γέεννας γνωρίζεις, ούτε τον άγγελό σου, που σε ακολουθεί καταλυπημένος, ντρέπεσαι. Τι θα γίνει μ’ εσένα, βρωμερέ, που συχνάζεις στις γωνιές μαζί με άλλους και κάνεις πράξεις αφύσικες, πράξεις που ούτε τα σκυλιά τις ξέρουν, ούτε οι χοίροι, ούτε τα φίδια; Από που τα έμαθες αυτά, ακάθαρτε; Κρίμα στα νιάτα σου, που τα πλήγωσε ο σατανάς και τα γκρέμισε εύκολα στα τρίσβαθα του άδη. Πρόσεξε, μη συνεχίσεις έτσι, για να μη ρίξει φωτιά ο Θεός και σε κάψει, κι έτσι από τη μια φωτιά πέσεις πρόωρα στην άλλη, την αιώνια!
Η ταραχή του ευνούχου ήταν φανερή. Είχε κατακοκκινίσει από την ντροπή του.
- Αλίμονό μου! μπόρεσε μόνο να ψελλίσει.
- Τι έπαθες φίλε μου; τον ρώτησε ο Επιφάνιος. Γιατί κοκκίνισες έτσι; Ωστόσο μην περιφρονήσεις τα λόγια του. Αν η συνείδησή σου σε ελέγχει για κάτι απ’ αυτά που σου είπε, φρόντισε να διορθωθείς. Είσαι νέος κάι εύκολα ξεγελιέσαι από τον σατανά. αυτός είναι φοβερός, είναι πανούργος και μοχθηρός συνάμα. Μας σπρώχνει στην αμαρτία, για να έχει κι εμάς μαζί του στη φωτιά της γέεννας και να παρηγοριέται.
Ο ευνούχος έφυγε με το κεφάλι κατεβασμένο, δίχως να πει τίποτα.
Ο Επιφάνιος σήκωσε τον όσιο και μπήκαν στο σπίτι του. Βρήκαν το τραπέζι στρωμένο. Κάθησαν κι έφαγαν. Όταν τελείωσαν, ο Επιφάνιος ρώτησε τον όσιο:
- Γιατί, κύριέ μου, μίλησες τόσο σκληρά στον φίλο μου;
- Επειδή ακριβώς είναι φίλος σου, γι’ αυτό του μίλησα έτσι. Αν δεν ήταν φίλος σου, δεν θα του έλεγα ούτε μια λέξη. Σκοπός μου δεν είναι να ελέγχω τους αμαρτωλούς, αλλά να βαδίζω στον ίσιο δρόμο, που οδηγεί στον ουρανό.
- Αφού, όμως, είναι δούλος και βιάζεται από τον αφέντη του, τι μπορεί να κάνει ο καημένος;
- Το ξέρω πως είναι δούλος, είπε ο όσιος, πρέπει να υπηρετεί τον αφέντη του μόνο στις υλικές του ανάγκες, όχι στα έργα του διαβόλου και στις άνομες πράξεις, και μάλιστα σ’ αυτό το σιχαμερό, σ’ αυτό το καταραμένο αμάρτημα, που ούτε στα άλογα ζώα το συναντάμε! Τι άνθρωπος είναι, αφού δεν αισθάνεται τη δυσοσμία της κοπριάς και δεν φεύγει μακριά της;
- Αν, όμως, ο αφέντης του, ξαναείπε ο Επιφάνιος, τον προστάξει να κάνει κάποια υπηρεσία, ακόμα και αμαρτωλή, και ως δούλος δεν υπακούσει, ξέρεις τι τον περιμένουν-και βρισιές και ξύλο και τόσα άλλα βάσανα.
- Αυτό, παιδί μου, είναι το μαρτύριο του Χριστού. Αυτό εννοούσε ο Κύριος, όταν έλεγε: «Μακάριοι είναι όσοι διώκονται για την αρετή, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία του Θεού” (Ματθ. 5, 10). Αν οι δούλοι δεν υποκύπτουν στη βδελυρή σοδομιτική επιθυμία των κυρίων τους, είναι μακάριοι και τρισμακάριοι, γιατί με τα βάσανα που θα υποφέρουν, θα στεφανωθούν από τον Κύριο σαν μάρτυρες.
Από το βιβλίο: ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο δια Χριστόν σαλός. Ιερά Μονή Παρακλήτου.
Να σημειώσουμε βέβαια, πως όλοι σχεδόν οι ομοφυλόφιλοι των ημερών μας, δεν είναι δούλοι σε κάποιο αφεντικό όπως ο ευνούχος στο περιστατικό με τον Άγιο Ανδρέα τον δια Χριστόν σαλό. Αντίθετα, είναι ελεύθεροι και δυστυχώς δούλοι μόνο στα πάθη τους. Παρόλ’ αυτά, υπάρχει πάντα η μετάνοια όσο υπάρχει καιρός ζωής, που είναι άγνωστον πόσος είναι για τον καθένα μας, γι’ αυτό δεν σηκώνει καθυστέρηση κι αναβολή…
Πληκτρολόγηση του κειμένου: ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
Ο Μάρκος ο Ευγενικός πάλεψε με το μεγάλο θηρίο, τον πάπα, που τόσα χρόνια βασανίζει τον κόσμο. Και τώρα στα χρόνια μας- τι θα δούνε τα ματάκια μας…, προτιμότερο να μας πάρει ο Θεός από τον κόσμο τούτο, παρά να δούμε τις κακές ημέρες που έρχονται- κακά σημάδια έχομε. Ας γλεντάνε ας διασκεδάζουν, ας βγάζουν τα μάτια τους έρχεται η οργή του Θεού. Χειρότερη από κείνη που ζήσαμε το 1940. Θυμάστε την πείνα, θυμάστε τη δυστυχία, θυμάστε τη σκλαβιά; Θυμάστε τις κρεμάλες; Θυμάστε όλα αυτά που ζήσαμε όλοι όσοι μείναμε πιστοί στην πατρίδα και την Εκκλησία; Έρχονται πάλι τέτοιες ημέρες.
Θεολόγοι, παπάδες, δεσποτάδες, πατριάρχες μας λένε να πάμε να προσκυνήσουμε τον πάπα. Πέφτουμε από το θρόνο μα τον πάπα δεν τον προσκυνάμε. Και τρεις μητροπόλεις, της Ελευθερουπόλεως, της Φλωρίνης και της Παραμυθιάς παύσαμε το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα. Γιατί; Θέλει με το ζόρι να μας κάνει Φράγκους. Δεν θα γίνουμε Φράγκοι. Το γράψαμε στον Αθηναγόρα είμεθα έτοιμοι και το θρόνο και τη ζωή μας να χάσουμε, παρά να προσκυνήσουμε τον πάπα. Έρχονται τέτοιες κακές ημέρες όλοι θέλουν να πάμε στον πάπα.
Εγώ νομίζω, ότι πρέπει να μείνουμε Ορθόδοξοι. Ορθόδοξοι όπως και οι πατέρες μας, ορθόδοξοι όπως γενεαί γενεών όπως φωνάζει ολόκληρος η Ιστορία. Είμαστε παιδιά των προμάχων της Ορθοδοξίας, του Μάρκου του Ευγενικού και του Μεγάλου Αθανασίου, είμεθα παιδιά του αγίου Νικολάου, είμεθα παιδιά του αγίου Δημητρίου, είμεθα παιδιά της Ορθοδοξίας και κανείς μας με τη βοήθεια του Θεού δεν θα την αρνηθεί.
Ας παρακαλέσουμε τον Θεό, να μας κρατήσει όλους ενωμένους, πιστούς εις την αγία μας Ορθοδοξία, της οποίας το κάλλος είναι αμήχανον και η δόξα είναι απερίγραπτος.
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς»
Πηγή: http://xristianos.gr
Πραγματοποιήθηκε τὴν Παρασκευὴ 20 Ἰουνίου 2014 ἡ προγραμματισμένη σύναξη διαμαρτυρίας στὸν προαύλιο χῶρο τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Θεσσαλονίκη. Στὸ κάλεσμα ὀρθοδόξων καὶ πατριωτικῶν συλλόγων τῆς συμπρωτεύουσας ἀνταποκρίθηκε πλῆθος πιστοῦ λαοῦ ποὺ συναθροίστηκε εἰρηνικὰ γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν ἀντίθεσή του στὴν ἠθικὴ ἔκπτωση καὶ τὴν πνευματικὴ μόλυνση τῆς πόλης ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας.
Ἀρχικὰ, τὸν λόγο ἔλαβε ὁ πρόεδρος τοῦ συλλόγου πολυτέκνων Θεσσαλονίκης "Ἅγιοι Πάντες" κ. Θεοτοκάτος Ἐρωτόκριτος, ὁ ὁποῖος τόνισε τὸ μέγεθος τοῦ πολέμου ποὺ δέχεται σήμερα ἡ ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη οἰκογένεια, ἔκφανση τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ ἡ προπαγάνδα καὶ ὑπερπροβολὴ τῶν ἐκδηλώσεων ὁμοφυλοφιλίας ἐνῶ ἐπεσήμανε τὴν πνευματικὴ εὐθύνη ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν σημερινὴ κατάσταση σήψης στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει ὁ τόπος. Ἀκολούθως, μίλησε ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Ὀρθοδόξων Πολιτῶν Θεσσαλονίκης κ. Καρακατσάνης Πολύκαρπος, ποὺ ἐν συντομία ἀναφέρθηκε στὶς ἐκδηλώσεις ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας ὡς ἀπότοκο καὶ ἐκδήλωση τῆς γενικότερης πνευματικῆς κρίσης ποὺ βιώνουμε σήμερα καὶ τόνισε πὼς ὡς χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ἐπιδεικνύουμε ἀγάπη στὸ πρόσωπο τοῦ ὁμοφυλόφιλου ἀλλὰ νὰ καταδικάζουμε μὲ παρρησία τὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Στὴν συνέχεια στὸ βῆμα ἀνέβηκε ἡ κ. Στεφανίδου Δέσποινα, ἡ ὁποία ὡς πολύτεκνη μητέρα πέντε παιδιῶν ἐξέφρασε τὶς ἔντονες ἀνησυχίες της γιὰ φαινόμενα τῶν καιρῶν μας, ὅπως τὸ gay pride, ποὺ τορπιλίζουν τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ κάλεσε τούς πιστοὺς καί μη σὲ καθολικὴ μετάνοια, ὥστε νὰ εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποὺ διοργανώνεται ἐκδήλωση διαμαρτυρίας.
Τέλος, τὸν λόγο πῆρε ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, ὁ ὁποῖος ὡς κεντρικός ὁμιλητῆς τῆς ἐκδήλωσης διαμαρτυρίας ἔκανε ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ σὲ συγκεκριμένα γεγονότα τῶν τελευταίων χρόνων ποὺ μαρτυροῦν τὴν προπαγάνδα ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καθὼς καὶ στὶς μεθόδους ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Νέα Τάξη γιὰ τὴν ἐπιβολῆς ὡς φυσιολογικῆς καὶ κοινωνικὰ ἀποδεκτῆς τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς συμπεριφορᾶς ποὺ καταδικάζεται ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ βαριὰ πάθη ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Φωτογραφίες:
Video:
Οι δηλώσεις του πατρός Αρσενίου Βλιακόφτη, πριν από την Ομιλία του για την Ομοφυλοφιλία
Ἐρωτόκριτος Θεοτοκάτος: Η πνευματικὴ εὐθύνη ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν σημερινὴ κατάσταση σήψης στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει ὁ τόπος.
Πολύκαρπος Καρακατσάνης: Οι ἐκδηλώσεις ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας ὡς ἀπότοκο καὶ ἐκδήλωση τῆς γενικότερης πνευματικῆς κρίσης
Δέσποινα Στεφανίδου: Φαινόμενα τῶν καιρῶν μας, ὅπως τὸ gay pride, τορπιλίζουν τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας
Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης: Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας ώς στρατηγικὸς στόχος της Νέας Τάξης Πραγμάτων
Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/06/gay-pride_21.html
Άρθρα σχετικά με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας:
Οἱ πρῶτες δηλ. οἱ παρελάσεις τῆς ὑπερηφάνειας ἔγιναν καὶ γίνονται ὑπὲρ "τοῦ δικαιώματος στὴν ἰσότητα καὶ τοῦ σεβασμοῦ τῆς διαφορετικότητας". Οἱ πρῶτες γίνονται μὲ χαμόγελα… οἱ δεύτερες δηλ. οἱ Λιτανεῖες- παρελάσεις τῆς ταπείνωσης θὰ γίνονται μὲ δάκρυα σὰν ἔκτακτη πνευματικὴ ἀνάγκη ἐπιβίωσης τοῦ Ἔθνους ποὺ θὰ πρέπει νὰ διαχειριστεῖ ἀποκαλυπτικὰ καὶ ἐπικίνδυνα γεγονότα ποὺ μαύρισαν ἤδη τὸν ὁρίζοντά του. Μήπως τὰ προηγούμενα χρόνια τῶν "παχέων ἀγελάδων" ἀλλὰ καὶ σήμερα ἀκόμα ἡ καθημερινότητα δεν "παρελαύνει" περήφανα καὶ μὲ κομπασμὸ στὶς φαρδιὲς λεωφόρους τῆς ἀσυδοσίας καὶ τῆς τρυφῆς; Νὰ τί ἕπεται…
"Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν"!
Τί εἶναι λοιπὸν ἡ ὑπερηφάνεια πού σήμερα ὅπως εἴπαμε παραπάνω "παρελαύνει"; Η ὑπερηφάνεια ειναι ἄρνησις τοῦ Θεοῦ, ἐφεύρεσις τῶν δαιμόνων, ἐξουδένωσις τῶν ἀνθρώπων, μητέρα τῆς κατακρίσεως, ἀπόγονός τῶν ἐπαίνων, ἀπόδειξις ἀκαρπίας, φυγαδευτήριο τῆς βοηθείας τοῦ....
Θεοῦ, πρόδρομος τῆς παραφροσύνης, πρόξενος πτώσεων, αἰτία τῆς ἐπιληψίας, πηγὴ τοῦ θυμοῦ, θύρα τῆς ὑποκρίσεως, στήριγμα τῶν δαιμόνων, φύλαξ τῶν ἁμαρτημάτων, δημιουργός τῆς ἀσπλαχνίας, ἄγνοια τῆς συμπαθείας, πικρὸς κριτής, ἀπάνθρωπος δικαστής, ἀντίπαλος τοῦ Θεοῦ, ρίζα τῆς βλασφημίας. (ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ, Διὰ τὴν «ἀκέφαλον» ὑπερηφάνειαν, Κλίμαξ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου)
Ἀφοῦ λοιπὸν ζήσαμε τὶς παρελάσεις ὑπερηφάνειας μήπως ἦρθε ὁ καιρὸς ἐκ τῶν πραγμάτων, τῶν ἀναγκῶν καὶ τῶν στερήσεων νὰ δοκιμάσουμε "τὶς παρελάσεις ταπείνωσης καὶ προσευχής" πού δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὶς γνωστὲς σὲ ὅλους μας Λιτανεῖες;
Τί εἶναι ὅμως ἡ Λιτανεία;
Προέρχεται δέ, ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «Λιτὴ» = δέηση, παράκληση καὶ δηλώνει τὴν ἐνέργεια τοῦ «λιτανεύει», δηλαδή, τὴν πάνδημο παράκληση πρὸς ἐπέμβαση Θεοῦ, σὲ περιόδους ἐπιδημίας, ἀνομβρίας , πολεμικῆς ἐπιβουλῆς βλ. Βυζάντιο μὲ τὴν τακτικὴ καὶ ἔκτακτη λιτάνευση τῶν ΘΕΙΩΝ Σεβασμάτων, τῶν Ἁγίων Εἴκονων, Ἱερῶν Λειψάνων καὶ τὴν περιφορὰ τοῦ ΤΙΜΙΟΥ καὶ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
"Σού ἦρθε ἀπὸ κάπου ἡ κακὴ σκέψη ὅτι μὲ τὶς λιτανεῖες «τὰ ἅγια χάνουν τὴν ἁγιοσύνη τους καὶ ἐκτίθενται στὸν χλευασμό». Ὄχι μόνον κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τὰ ἅγια δὲν χάνουν τὴν ἁγιοσύνη τους, ἀλλὰ ἀκριβῶς μὲ τὰ ἅγια, ἁγιάζεται ἐκεῖνο ποὺ μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων ἔχασε τὴν ἁγιότητά του. Ἡ λιτανεία ἀποτελεῖ τὴν πνευματικὴ στρατιωτικὴ ἐκστρατεία ἐνάντια στὶς κακὲς δαιμονικὲς δυνάμεις, ἐνῶ ὁ λαὸς κατὰ τὴν λιτανεία, μοιάζει σὰν στρατὸς τοῦ Θεοῦ. Ἂν τώρα κάποιος χλευάζει τὶς λιτανεῖες, σημαίνει κάτι; Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι κενὸς ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, χλευάζει μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ τοὺς ναούς, καὶ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται μέσα σ’ αὐτοὺς τοὺς ναούς, καθὼς καὶ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχὴ γενικά. Σημαίνει κάτι αὐτό; Μήπως αὐτὸ μπορεῖ νὰ φοβίσει τοὺς «σταυροφόρους», οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν ἐνάντια στὶς ἀόρατες δυνάμεις, ποῦ εἶναι φοβερότερες ἀπὸ τοὺς ἄθλιους χλευαστές; Ἀντιθέτως, ἐκεῖνοι ποὺ χλευάζουν τὰ ἅγια, χλευάζουν τὴν ἴδια τοὺς τὴν εὐτυχία¨ (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δὲν φτάνει μόνον ἡ πίστη…». Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολὲς Β’, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῶ», 2008)
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1822-1956) εἶναι ἐπίκαιρος καὶ προτείνει ἕνα πνευματικὸ ἀντίδοτο… γιὰ τὶς δύσκολες ἡμέρες μας…
"Οἱ παλλαϊκὲς προσευχὲς ποτὲ δὲν γίνονται χωρὶς νὰ ἔχουν εὐεργετικὲς συνέπειες, ἰδιαίτερα ὅταν συνδέονται μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν παράδοση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαὸς αἰσθάνθηκε τὴ χρησιμότητα τῶν λιτανειῶν, γι’ αὐτὸ καὶ ἀγαπᾶ τὶς λιτανεῖες. Ἐὰν δὲν εἶχαν ἀμέτρητες φορὲς οἱ λιτανεῖες φέρει τὴ βροχὴ σὲ περιόδους ξηρασίας, καὶ δὲν ἄμβλυναν τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου σὲ περιόδους μαζικῶν θανάτων, καὶ δὲν ἐπέστρεφαν τὴν εἰρήνη σὲ ταραγμένες ἐποχές, τότε θὰ ἀγαποῦσε τόσο πολὺ ὁ λαὸς τὶς λιτανεῖες, καὶ θὰ βαστοῦσε μὲ τέτοιο ζῆλο τοὺς ΣΤΑΥΡΟΥΣ, στὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις;"
Ἦρθε ὁ Καιρὸς γιὰ Παρελάσεις Ταπείνωσης;
Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/06/blog-post_9441.html#more
Η αλλοτρίωση ενός λαού ξεκινάει από την Παιδεία. Γι’ αυτό η Νέα Τάξη πραγμάτων προκειμένου να εξαφανίσει τον ελληνισμό ως πολιτισμό, (ο οποίος εμποδίζει τα σχέδια της Παγκοσμιοποίησης και του Οικουμενισμού), ξεκίνησε από την Παιδεία. Το πρώτο πράγμα που χρεοκόπησε στην χώρα μας ήταν η Παιδεία. Όλα τα άλλα ήρθαν από μόνα τους.
Εδώ και πολλά χρόνια, το «Σχολείο» ταΐζει τα παιδιά μας δηλητήριο με τα άθλια κείμενα που περιλαμβάνονται στα βιβλία, που υποτίθεται ότι διδάσκουν την γλώσσα, αλλά στην ουσία, αλλοιώνουν την γλώσσα, διδάσκουν την ανηθικότητα, τον αφελληνισμό, τον αποχρωματισμό της Ορθόδοξης πίστης, την αποδοχή της πολυπολιτισμικής κοινωνίας της νέας εποχής. Προφητικός ο Γεώργιος Σεφέρης γράφει το 1946: « ...σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας». ΝΑΙ, υποβαθμίζεται, λόγο πληθώρας διδακτικών αντικειμένων, το μάθημα της γλώσσας, το σημαντικό και σπουδαιότερο γι᾿ αυτήν την ηλικία. Και καταργείται η ευλογημένη σχέση δασκάλου και μαθητή. Αυτός ο όμορφος δεσμός χτίζεται καθημερινά μέσα στην τάξη και προϋποθέτει ήθος, ελευθερία και σοφία από τη μία, άσκηση, υπακοή, σεβασμό και αγάπη από την άλλη. Ο δάσκαλος και το αναγνωστικό - όπως το λέγαμε παλιά - αποτελούν για το μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί. Τι προωθούν όμως τα σχολικά βιβλία σήμερα;
Εκπορνεύουν το εθνικό μας όνομα:
Π.χ. «Ήταν η Ελλάδα μία γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ.. ..απελπισμένα..» (Νεοελληνική Λογοτεχνία Α΄ γυμνασίου, σελ.123)
Βλασφημούν τον ΧΡΙΣΤΟ!
Π.χ. «Τα μάτια του γατιού ήταν γλυκά. Τα μάτια του Χριστού ήταν γλυκά..» Σύγκριση! (Ανθολόγιο Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού, σελ. 164). Γράφουν οι Αγιορείτες Πατέρες. «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια διαρκώς αυξανόμενη να πολεμηθεί η πίστη.
Βάλλονται ανελέητα οι μητέρες. Εμφανίζονται ως νευρωτικά πλάσματα και όχι ως πρόσωπα στοργής και αγάπης:
Π.χ. «…η μητέρα με τον χαρακτήρα της και τα ελαττώματα της μου πλακώνει την καρδιά… Αγαπώ τρελά τον Πιμ (τον πατέρα της). Είναι το μεγάλο μου ιδεώδες…» («Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄ γυμν. σελ.48)
Τα ελληνικά σχολεία είναι χώροι, όπου τα παιδιά ελεύθερα και ασύδοτα μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μία απλή ματιά του μαθητόκοσμου εν ώρᾳ διαλείμματος, δίνει την εικόνα μιας ομάδας παιδιών πού εν εξάλλῳ... περιβολή και καταστάσει, περιφέρονται σε κάποιο χώρο διασκέδασης. Παράλληλα, με τα δεκαπενταμελή συμβούλια και τις καταλήψεις «εκπαιδεύονται» για να στελεχώσουν στη συνέχεια τα φοιτητικά «τάγματα εφόδου».
Τα σχολεία έχουν γίνει ο τόπος όπου «σαρώνει» η χρήση ναρκωτικών από έφηβους μαθητές, με τους διακινητές να κάνουν «πάρτι» έξω από τα Γυμνάσια και τα Λύκεια. 20.000 εκτρώσεις γίνονται το χρόνο από έφηβες 16-18 ετών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το καρναβάλι ο αριθμός των εκτρώσεων αυξάνεται δραματικά. Οι εφηβικές εγκυμοσύνες πολ/ζονται και από την έλλειψη ενημέρωσης και την αδιαφορία της Πολιτείας. Τα Κέντρα Οικογ. Προγρ/σμού έχουν κλείσει πανελλαδικά!!! Τόσος πνευματικός υποσιτισμός, τόσες ακαθαρσίες ξεβράζονται στα σχολειά μας. Χρόνο με το χρόνο η κατάσταση διολισθαίνει στο χειρότερο και δεν ξέρει κανείς ποιος και πως θα μπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση.
Όσο για τα Παν/μια, αλώθηκαν από τις πολιτικές σκοπιμότητες. Σύμφωνα με ομολογία του υπ. Παιδείας Κωνστ. Αρβανιτόπουλου πέντε υπουργοί τα τελευταία είκοσι χρόνια ίδρυσαν πέντε πανεπιστήμια, 89 τμήματα ΑΕΙ και 111 τμήματα ΤΕΙ (!!!) χωρίς όμως αντίκρισμα για τους ίδιους τους φοιτητές και την αναβάθμιση των σπουδών τους. Αντί παιδεία έχουμε στρατιές αμόρφωτων και ανιστόρητων. 50 χρόνια Πανεπιστήμιο Πατρών. Τι προσέφερε στην ανάπτυξη της Αχαΐας; Την εσωστρέφειά του!!! Η ιδιαίτερη επίδοσή του ήταν στην παραγωγή «γενίτσαρων» με ικανότητες εναντίον του Έθνους, εναντίον της Παράδοσης, εναντίον της Οικογένειας. Τα τάγματα εφόδου που αποτελούν την εμπροσθοφυλακή των κουκουλοφόρων εξυπηρετούν ουσιαστικά την νέα τάξη πραγμάτων αφού καλλιεργούν και διαιωνίζουν ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα μέσα στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας. Και μάλιστα σε μια περίοδο που απαιτείται ισχυρή ενότητα του λαού εν όψη των αυξανόμενων κινδύνων που αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Η σήψη και η παρακμή αφήνει μία διάχυτη δυσοσμία θανάτου που έρπει πάνω στο ανυπεράσπιστο σώμα της Ελλάδας. Η υπερηφάνεια που νοιώθαμε, για τον πολιτισμό που εξέπεμψε σ’ όλο τον κόσμο η πατρίδα μας, υποχώρησε για να δώσει τη θέση της στην ...υπερηφάνεια των ομοφυλόφιλων(!!!) που τη στηρίζουν ακόμα και αυτοί που μας κυβερνούν, ...τέτοια κατάπτωση. Και η Διοικούσα Εκκλησία «κουρνιάζει» στην εσωστρέφειά της. Που είναι ο σύγχρονος παιδαγωγικός της ρόλος που θα αναδείξει όλο το φως του Ευαγγελίου; Που θα απελευθερώσει την εγκλωβισμένη νεολαία από τα δεσμά του εγωκεντρισμού και τις σειρήνες της παγκοσμιοποίησης. Μήπως δεν βλέπει την αλλοτρίωση του ποιμνίου της; Την εκκοσμίκευση και την αλλοίωση όλων των εκκλησιαστικών μυστηρίων; (Υπάρχει βαθύ σκότος περί γάμου, βαπτίσεως, θείας λειτουργίας κ.ά). Γιατί δεν αφήνει τα νέα στελέχη να πάρουν πρωτοβουλίες. Να υψώσουν ένα σύγχρονο Χριστοκεντρικό λόγο και να αξιοποιήσουν τα μέσα της εποχής μας. Να γίνουν οι γέφυρες με εκείνους που είναι «έξω» από το σώμα της εκκλησίας και οι φορείς – πολλαπλασιαστές για τη διάδοση του ορθόδοξου λόγου.
Π.χ. όταν γίνεται μια βάπτιση, οι νέοι δεν έχουν στα χέρια τους ένα κατάλληλο DVD για να το μοιράσουν στους προσκεκλημένους, φτιαγμένο από έμπειρα και ευσεβή στελέχη της εκκλησίας, δηλ. ένα μέσο που μπορεί να παρουσιάζει με σύγχρονο τρόπο την αξία αυτού του μυστηρίου, να αποκωδικοποιεί κάθε συμβολισμό και κάθε μήνυμα που κρύβεται στην όλη διαδικασία. Τέλος να αναλύει τους παιδαγωγικούς τρόπους που θα βοηθήσουν γονείς και νεολαία στην ορθόδοξη αγωγή και την ολόπλευρη ψυχοσωματική ανάπτυξη.
Στη σημερινή κοινωνία οι πνευματικές ανάγκες είναι κυρίαρχες σε σχέση με τις βιολογικές. Η εκκλησία δεν μπορεί να εξαντλεί τους πόρους της στην «οικονομική φιλανθρωπία». Θα πρέπει να διαθέσει ένα σημαντικό μέρος για την «πνευματική φιλανθρωπία», αξιοποιώντας τη σύγχρονη τεχνολογία. Οι νέοι συνωστίζονται σήμερα στα περίπτερα σαν τις μύγες για να βρούνε έντυπα με DVD και να «καλύψουν» τις πνευματικές τους ανάγκες. Δεν βρίσκουν όμως εκεί ένα DVD της εκκλησίας για να τους αποκαλύψει εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης των σημερινών αδιεξόδων, μέσα από τις αστείρευτες πηγές της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας.
Ανδρέας Γαλάνης
Δημοτικό σχολείο στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης (1930)…καμιά 50αριά παιδιά με μόνο μία δασκάλα!!! Ένα ζωντανό ...μελίσσι και στη μέση η ...βασίλισσά τους, η ηρωΐδα δασκάλα που ήταν τότε το θεμέλιο και η ψυχή του σχολείου.
Βάσει της όλης πρακτικής και παράδοσης της Εκκλησίας, οπωσδήποτε η Κυριακή λογίζεται ως ημέρα «σχόλης». Ειδικότερα, για τους Χριστιανούς, είναι ημέρα, που κατά κανόνα μπορούν να εργαστούν, αλλά όχι βιοποριστικά, δηλαδή εργάζονται βασικά με σκοπό την «ευποιΐα». Είναι ημέρα όπου μπορούν να προσευχηθούν και να περάσουν κοντά στην αγάπη του Θεού.
Για το λόγο αυτό και ο Μέγας, κατά τους ιστορικούς, αλλά και άγιος για την Εκκλησία, αυτοκράτορας Κωνσταντίνος (272-337), μέσα στα άλλα μέτρα βελτίωσης της ζωής και της θέσης της γυναίκας, των παιδιών, των φτωχών, των φυλακισμένων κ.λπ., θέσπισε, όπως είναι γνωστό, την Κυριακή αργία.
Η Κυριακή, ως ημέρα αργίας (σχόλης) για τους Χριστιανούς, καθορίστηκε στο Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας από την τοπική (όχι Οικουμενική) Σύνοδο της Λαοδικείας (357-368). Ο κανόνας αυτός ουσιαστικά φαίνεται γραμμένος με ένα τρόπο, ως συνήθως, επικαιρικό έχοντας κατά νου να προφυλαχθεί η Εκκλησία από τους «ιουδαϊστές», που προτιμούσαν το Σάββατο ως ημέρα σχόλης αντί της Κυριακής[1]. Η διατύπωση της τοπικής Συνόδου είναι μάλλον, θα μπορούσαμε να πούμε, όχι ιδιαίτερα εμφατική: «Τὴν Κυριακήν, εἴ γε δύναιντο, σχολάζειν ὡς Χριστιανοί». Περιέχει άλλωστε ευκτική έγκλιση.
Να πούμε ακόμη πως το Σάββατο σε ορισμένα σημαντικά, αν και ψευδεπίγραφα ή μεταγενέστερα, κείμενα των πρώτων αιώνων, όπως η «Διδαχή» και οι «Διαταγές των Αποστόλων», αναφέρεται επίσης ως ημέρα γιορτής μαζί με την Κυριακή, ημέρα της δημιουργίας και της Ανάστασης αντίστοιχα συγκεκριμένα. Αυτό μας θυμίζει οπωσδήποτε την σημερινή κατάσταση, όπου το Σάββατο δεν υπάρχει επισήμως και εκτός σπιτιού, στις υπηρεσίες εκάστου, εργασία για ορισμένες επαγγελματικές ομάδες, λ.χ. ορισμένες του δημόσιου τομέα.
Πιο εμφατικοί όμως γίνονται άλλοι Άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο άγ. Κοσμάς ο Αιτωλός (+1779) στις διδαχές του. Στη λαϊκή, απλοϊκή γλώσσα που μιλούσε, έλεγε:
“…Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν…”
Έχει σημασία αυτό το κατάρα και όχι ευλογίαν, διότι φυσικά η κατάρα είναι στην πραγματικότητα η (εξ υποκειμένου) έλλειψη ευλογίας. Ο Θεός δεν «καταριέται», όπως οι άνθρωποι, και εξ άλλου μιλάμε για ανθρώπους θεληματικά μέλη της Εκκλησίας. Αλλά η διατύπωση αυτή έχει τεράστια σημασία και δίνεται με ένα τρόπο απόλυτο και πολύ δυνατό υφολογικά.
Εξ άλλου, είναι γνωστή η ιστορία με την βίαιη θανάτωση του αγ. Κοσμά, που είχε ως αφορμή την αντίθεσή του στις ιουδαϊκές αγορές που λάμβαναν χώρα κατά τις Κυριακές. Ο Κουρτ-Πασάς, σύμφωνα με το συναξάρι, δωροδοκήθηκε από ανθρώπους ιουδαϊκής καταγωγής, συνέλαβε και κατόπιν θανάτωσε τον άγιο δι’απαγχονισμού γι’ αυτόν τον λόγο[2].
Επίσης, ο γνωστός σε όλους μας π. Παΐσιος είχε πει κάποτε βάσει κάποιας μαρτυρίας πως είναι σημαντικό να αργεί κανείς κατά τις Κυριακές και μεγάλες γιορτές. Η κατάργηση αυτών των αργιών κατά παράβαση της υποτιθέμενης χριστιανικής ιδιότητας του πιστού προκαλεί την εξ αγάπης παιδαγωγία του Θεού προς τον άνθρωπο που επανειλημμένως κάνει αυτό. Ειδικότερα, αυτός ο άνθρωπος ενδέχεται να ασθενήσει.
Βεβαίως, θα πει κανείς, αυτή είναι η θεολογική μεριά του ζητήματος, διότι υπάρχει και η αμιγώς πολιτική και κοινωνικοοικονομική. Στην Γαλλία, προς της κρίσης, λ.χ., υπήρχε θεσπισμένο το 35ωρο, μέτρο που αφενός μεν ελάττωνε και ελάφρυνε τις υποχρεωτικές ώρες εργασίας, και αφ’ετέρου καταπολεμούσε την ανεργία.
Παρόμοια θεώρηση για τη μείωση της εργασίας εμφανίζεται και στην εκκλησιαστική γραμματεία. Στα ασκητικά συγγράμματα αναφέρεται χαρακτηριστικά πως το εργόχειρο δεν είναι για τον «τέλειο». Επίσης η κατεύθυνση ενός πιστού ανθρώπου προς την τελειότητα την χριστιανική μπορεί να περνά, σύμφωνα και με τον όσ. Νείλο («Περί ακτημοσύνης»), μέσα από την ταυτόχρονη ολιγοδεΐα και την λιγότερη εν γένει εργασία. Δηλαδή, με άλλα λόγια, την κατά το δυνατόν μείωση των («τεχνητών») αναγκών και μείωση των «βιοτικών μεριμνών», κατά τον σχετικό λόγο του Χριστού. Μειώνοντας κανείς έτσι τον χρόνο που αφιερώνει ειδικά στον βιοπορισμό, μπορεί να τον διαθέσει για ουσιωδέστερες ασχολίες και εργασίες.
Αυτό θα μπορούσε κανείς να το σκεφτεί σαν μια κάποια ραχοκοκαλιά που λειτουργεί σαν πυξίδα μας ως κατ’ επίγνωση Χριστιανών πάνω στο ζήτημα αυτό. Βέβαια, το πρώτιστο που μετρά είναι το βίωμα.
Βάσει λοιπόν της χριστιανικής μας ιδιότητας, δηλαδή για λόγους που αφορούν εμάς τους ίδιους ως ανθρώπους που θέλουμε να ζήσουμε χριστιανικά, αλλά και βάσει της φιλανθρωπίας και της προάσπισης στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών όλων των συνανθρώπων μας που πρέπει να έχουμε ως «έκδικοι των αδικουμένων», είμαστε εναντίον της κατάργησης της αργίας της Κυριακής και την λειτουργία των καταστημάτων κατ’ αυτήν.
[1] Αντίστοιχα, μπορούμε να σκεφτούμε και άλλα τέτοια παραδείγματα: λόγου χάρη, υπάρχει αλλού προτροπή εναντίον της νηστείας της Δευτέρας και της Πέμπτης, διότι ορισμένοι «υποκριτές» συνήθιζαν να νηστεύουν κατ’ αυτές τις ημέρες. Βέβαια σήμερα, όπως γνωρίζουμε, η Δευτέρα τηρείται ως ημέρα νηστείας κατά ένα ορισμένο μοναστηριακό τυπικό, ενώ ο άγ. Νικοδημος Αγιορείτης το στηρίζει αυτό με το επιχείρημα πως εφόσον και οι Φαρισαίοι (=ζηλωτές Ιουδαίοι) νήστευαν δύο μέρες την εβδομάδα, εμείς, ως Χριστιανοί, μετά Χριστόν πλέον, πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω.
Με κατανυκτική αγρυπνία (9μμ – 1:30 πμ), πάνω από 2500 Θεσσαλονικείς -στην πλειοψηφία τους νέοι-ες, κατέκλυσαν έναν από τους μεγαλύτερους ναούς, αυτόν της Αχειροποίητου και δήλωσαν την αντίθεσή τους στο gay pride.
Μεγάλη έκπληξη και χαρά σε όλους προκάλεσε η απρόοπτη εμφάνιση του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.Άνθιμου ο οποίος συμπροσευχήθηκε για 1 περίπου ώρα και μίλησε για το θέμα.
Στο τέλος της αγρυπνίας, μίλησε και ο πατήρ Θεόδωρος Ζήσης. Είπε ότι τα Ορθόδοξα σωματεία ενώθηκαν με μια ξεχωριστή σύμπνοια για να δηλώσουν ότι η πόλη ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ. Τόνισε ότι ακόμη και τα χειρότερα αμαρτήματα όπως η μοιχεία και η πορνεία είναι αμαρτήματα σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση, σε αντίθεση με την ομοφυλοφιλία που αποτελεί μεγάλη διαστροφή. Αναφέρθηκε στην προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας ακόμη και στα Δημοτικά σχολεία. Επαίνεσε τις χώρες που αντέδρασαν και δεν επέτρεψαν την πραγματοποίηση των gay pride, όπως Σερβία, Γεωργία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία, την στάση του Προέδρου της Ρωσίας κ. Πούτιν και την Ιερά Σύνοδο της Κύπρου που επίσης τοποθετήθηκε-αντέδρασε ξεκάθαρα στο θέμα.
Οι παρευρισκόμενοι ανανέωσαν το ραντεβού τους για αύριο Παρασκευή, στις 8μμ, στο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου, στην εκδήλωση όπου αναμένεται να παραβρεθούν για να εκφράσουν την διαμαρτυρία- αντίστασή τους ΠΟΛΛΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ Θεσσαλονικέων.
Πηγή: http://www.hellasforce.com/blog/i-thessaloniki-antistekete-pano-apo-2500-thessalonikis-chthes-vradi-stin-agripnia-1i-sinaxi-diamartirias-enantia-sto-gay-pride/
Φωτογραφίες:
Πηγή: http://www.katanixis.blogspot.gr/2014/06/h-gay-pride.html#more
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...