![ti_08_mobile.png](/images/template/ti_08_mobile.png)
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Προς: την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας
Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ Ιερώνυμο
Χαίρετε,
Με μεγάλη θλίψη και ανησυχία μαθαίνουμε για τα μαρτύρια αδελφών μας εν Χριστώ στη Συρία (π.χ. σφαγές και απαγωγές στη Μααλούλα, απαγωγή και εκτέλεση (;) των δύο μητροπολιτών, βάρβαρες εκτελέσεις και βασανισμοί χριστιανών κάθε ηλικίας και φύλου). Μας προκαλεί όμως πολύ μεγαλύτερο πόνο η αδιαφορία του Ελληνικού κράτους, το οποίο δεν προβαίνει ούτε στη φραστική καταδίκη των παραπάνω γεγονότων.
Σας παρακαλούμε με όλη μας την ψυχή να προβείτε στην ηχηρή καταδίκη των παραπάνω γεγονότων και να ασκήσετε ό,τι πολιτική επιρροή διαθέτετε ώστε να πειστεί η Ελληνική κυβέρνηση να πράξει τα δέοντα.
Εύχεσθε υπέρ των αδελφών ημών και ημών,
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Αναπληρωτής Καθηγητής ΕΜΠ
Αναστάσεως 50, 15669 Παπάγου Αττικής
«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!
οὐρανὸν τὸ Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν τὴν Παρθένον,
τὴν φάτνην χωρίον ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρnτος, Χριστὸς ὁ Θεός,
ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν»
Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Μὲ τὰ λόγια ποὺ μόλις διαβάσαμε, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διὰ τοῦ θεοφθόγγου στόματος τοῦ Ὑμνογράφου τῶν Χριστουγέννων ἀντικρύζει τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως καὶ τὸ ὁμολογεῖ ὡς παράξενο μυστήριο, ἀσύνηθες καὶ μοναδικὸ.
Καὶ πράγματι τὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ μεταμορφώνεται σὲ οὐρανό, ἡ ταπεινὴ φάτνη γίνεται τόπος φιλοξενίας τοῦ ἀχώρητου Θεοῦ, ἡ Παναγία Παρθένος ἀποδεικνύεται θρόνος ὑποβασταζόμενος ὑπὸ τῶν ἀγγελικῶν χερουβικῶν δυνάμεων. Τὸ ταπεινὸ Βρέφος ποὺ προσκυνοῦμε δὲν εἶναι ἕνα μικρὸ παιδάκι ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ παντέλειος Θεός. Τὸ γεγονὸς ποὺ ἑορτάζουμε δὲν εἶναι μία ἁπλῆ συνήθης γέννηση, ἀλλὰ ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Θεὸς ἐνδύεται τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἰσέρχεται στὴν ἱστορία καὶ ζεῖ ἀνάμεσά μας• «ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη».
Πραγματικὸ μυστήριο! Μέγα ὄντως καὶ παράδοξο! Τὸ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, τὸ ὁμολογεῖ ἡ θεολογία μας, τὸ μαρτυρεῖ ἡ πίστη μας• «ὁ ἀχώρητος παντὶ πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός;» Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄυλος Θεὸς νὰ λαμβάνει σάρκα, ὁ αἰώνιος Δημιουργὸς νὰ ἀποκτᾶ χρονικότητα, ὁ ἀχώρητος νὰ χωρεῖ μέσα στὰ περιορισμένα ὅρια τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ τῆς κοσμικῆς κτίσεως.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο μυστήριο. Δίπλα σ’ αὐτὸ λάμπει τὸ μυστήριο τῆς Θεοτόκου, τὸ σημεῖο τῆς ἐκ Παρθένου Γεννήσεως τοῦ Κυρίου. Ὁ Κύριος γεννᾶται μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ Παρθένο Μητέρα, ὄχι ἐκ σπέρματος ἀνδρός. Εἶναι «ἀπάτωρ ἐκ Μητρὸς καὶ ἀμήτωρ ἐκ Πατρός». Δηλαδή, δὲν ἔχει πατέρα ὡς ἄνθρωπος, ὅπως δὲν ἔχει καὶ μητέρα ὡς Θεός. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὑμνογράφος ἱστάμενος ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου ὁμολογεῖ ὅτι «ῥᾷον σιωπή», δηλαδὴ εἶναι προτιμότερη ἡ σιωπή, καθὼς ἡ γλῶσσα ἀδυνατεῖ νὰ περιγράψει τὸ ὄντως ἀπερίγραπτο μυστήριο.
Ἡ αἴσθηση ὅμως τοῦ μυστηρίου καὶ τῆς εὐλογημένης ἀπορίας δὲν σταματᾶ ἐδῶ. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θεολογικὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ σημεῖο τῆς ἐκ Παρθένου Γεννήσεως, τὸ μυστήριο ἐκφράζεται καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο, τὸν τόπο, τὶς συνθῆκες καὶ τοὺς ὅρους μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος ἐνδύεται τὴν ἀνθρώπινη σάρκα. Λέγει πάλι ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνoγράφος γιὰ τοὺς μάγους ὅτι αὐτὸ ποὺ τοὺς κατέπληξε δὲν εἶναι οἱ θρόνοι καὶ τὰ σκῆπτρα ἑνὸς ἐπιγείου βασιλέως, ἀλλὰ ἡ ἔσχατη πτωχεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ: «Τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων;». Καὶ ἐδῶ γεννᾶται ἡ νέα ἀπορία: Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ λανθάνει, νὰ κρύβεται, μέσα σὲ μιὰ τέτοια ὑπερβολὴ κενώσεως; Νὰ γεννᾶται κάτω ἀπὸ τὶς πλέον ταπεινὲς συνθῆκες ποὺ μπορεῖ νὰ γεννηθεῖ ἄνθρωπος; Γιατί κατὰ τὸν ἐρχομό Του, ἀντὶ νὰ φανερώνει, Αὐτὸς νὰ κρύβει τὴ δόξα Του;
«Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα τὸν Ἀδὰμ θεὸν ἀπεργάσηται», ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ καταστήσει κατὰ χάριν θεὸν τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως• τὸ νὰ γίνει ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὁ καθένας μας χριστόμορφος, θεόμορφος, δηλαδὴ μὲ χαρακτηριστικὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν τέταρτη αἰτία τοῦ μυστηρίου.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προσεγγίζοντας τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως ἀφ’ ἑνός, καὶ ρίχνοντας μιὰ ματιὰ στὸν πεπτωκότα κόσμο καὶ στὴν ἀλήθεια τῆς στιγματισμένης ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπινης φύσεως ἀφ’ ἑτέρου, διερωτᾶται κανεὶς τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ πραγματικότητά μας μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ; Πόσοι ἀπὸ μᾶς τοὺς βαπτισμένους χριστιανούς, τοὺς πιστοὺς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ζοῦμε τὸ πνεῦμα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων καὶ διατηροῦμε στὶς ψυχές μας τὸν πόθο μιᾶς τέτοιας θεϊκῆς προοπτικῆς ἢ ἔστω τὴν πίστη σὲ αὐτὸν τὸν προορισμό μας;
Καὶ ὅμως ἡ ἑορτὴ ἀνακυκλώνεται κατ’ ἔτος γιὰ νὰ μᾶς ἐμπνεύσει πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση. Εὐχή μου λοιπὸν καὶ φέτος εἶναι νὰ ἀναβαπτισθοῦμε στὸ φρόνημα καὶ τὸ πνεῦμα τῆς προοπτικῆς μιᾶς ζωῆς γεμάτης ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς χάριτος τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ καὶ Λόγου, ἐμπνευσμένης ἀπὸ τὸν ἱερὸ πόθο τῆς θεϊκῆς προοπτικῆς μας καὶ ἔτσι νὰ προσδοκοῦμε καὶ τὴν ἐπὶ γῆς εἰρήνη Του στὸν κατὰ τὰ ἄλλα ἀποστατημένο κόσμο μας.
Καιρὸς νὰ ξεκολλήσει ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου μας καὶ νὰ μετατεθεῖ πρὸς τὴν ἀληθινὴ ζωή μας. Μόνον ἔτσι ἡ ἀσφυξία τοῦ πτωτικοῦ μας κόσμου καὶ τὸ παραλήρημα τῆς ὑφισταμένης κρίσεως θὰ βροῦν τὴ θέση ποὺ τοὺς ἁρμόζει. Μόνον ἔτσι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θὰ καταλάβουμε ποιὰ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ποιὸ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ποιὸς ὁ προορισμὸς μας, ποιὰ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ποιὰ ἡ στέρεη ἐλπίδα.
Σᾶς εὔχομαι
«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΠΑΝΕΥΦΡΟΣΥΝΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ!»
«ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!»
Μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἐνανθρωπήσαντι ἀγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Η σημασία του βραχώδους σπηλαίου στην εικόνα της Γεννήσεως
Ησυχία απόλυτη… Είναι τέτοιες στιγμές που ο άνθρωπος έρχεται εις εαυτόν. Θέλησα κι εγώ να πάρω κάτι από το νόημα των Χριστουγέννων μετά από τον κυκεώνα των προκλήσεων και προσκλήσεων. Μια ευχητήρια κάρτα βρέθηκε αφημένη επάνω στο γραφείο μου. Ήταν η βυζαντινή εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού. Την πήρα στα χέρια μου κι άθελά μου άρχισα να αφαιρώ ό,τι κοσμούσε και τόνιζε τη χαρά του γεγονότος.
Χαμήλωσα από τα πνευματικά μου αυτιά τον ύμνο των αγγέλων, έσβησα από τον ουρανό της εικόνας το φως του αστεριού, έκρυψα τα δώρα των Μάγων, το θαυμασμό των ποιμένων… κι άρχισε η εικόνα να φτωχαίνει κι όσο φτώχαινε τόσο με βοηθούσε να πλησιάσω το μήνυμα των Χριστουγέννων.
Μπροστά μου υψωνόταν μόνο ένας άγονος , σκληρός και πετρώδης βράχος. Μοίρασα νοητά την εικόνα σταυροειδώς , μα σε όλες τις πλευρές κυριαρχούσε ο βράχος, σκοτεινός και άδειος εσωτερικά.
Προβληματίστηκα για τον τρόπο με τον οποίο οι αγιογράφοι εκφράζουν τέτοια γεγονότα. Γιατί άραγε; μήπως πέρα από την ιστορία του γεγονότος να θέλουν να μας δώσουν άλλες προεκτάσεις και αντί για φάτνη να ζωγραφίζουν τριγωνικό σπήλαιο; Ανακαλώ στο μυαλό μου την θεωρία της ψυχολογίας που παρομοιάζει την ψυχή με ένα παγόβουνο, όπου πάνω από την επιφάνια φαίνεται μόνο η συνείδηση ενώ κάτω κρύβεται όγκος από υποσυνείδητες και ασυνείδητες ενέργειες. Ένας ύμνος της Εκκλησίας μας καλεί τους πιστούς "Δεύτε ίδωμεν… πού εγεννήθει ο Χριστός…"
Πράγματι ο Χριστός γεννιέται ακριβώς στο κέντρο της εικόνας, εκεί που ενώνονται η οριζόντια και η κάθετη γραμμή. Άρα γεννιέται στον πυρήνα της ανθρώπινης ζωής, στη ψυχή του ανθρώπου για να σπάσει τον εγωισμό, την έχθρα που ύψωσε ο άνθρωπος προς το Θεό, για να μαλακώσει τη σκληροκαρδία, τη φιλαργυρία, τη φιληδονία μας, για να γεμίσει και να φωτίσει τη σκοτεινή και άδεια από νόημα και ουσία ζωή μας.
2010 χρόνια φέτος εορτάζουμε τα γενέθλια του ενανθρωπήσαντος Θεού που ήρθε όχι για να τον γράψει η ιστορία, αλλά για να ανακαινίσει και να μεταμορφώσει το νόημα της ιστορίας. Κι εμείς ακόμα τρέχουμε και κουραζόμαστε, ξοδεύουμε και αγχωνόμαστε πώς και πού και τι και πόσα θα δώσουμε για να περάσουμε καλύτερα τα Χριστούγεννα και πάντα μένουμε ξένοι από αυτό το μυστήριο θαύμα της γεννήσεως του Χριστού.
Δεν λέω τα δώρα, τα στολίδια, τα τραγούδια, οι εορταστικές εκδηλώσεις, δεξιώσεις και ό,τι άλλο απαιτείται είναι καλό, αλλά όλα αυτά να είναι το αποτέλεσμα της χαράς μας ότι γεννήθηκε μέσα μας σήμερα ο ίδιος ο Χριστός, ότι ανακαινιστήκαμε .Το ίδιο μήνυμα εξάλλου μας δίνει και η Βυζαντινή εικόνα. Αποτέλεσμα της γεννήσεως του Χριστού είναι όλες οι άλλες λεπτομέρειες που λαμπρύνουν την εικόνα.
Ας μην μείνουμε άλλο στο τύπο . Όχι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Ας ζήσουμε φέτος την ουσία . Χριστούγεννα με Χριστό στην καρδιά μας . Μόνο η προσωπική εν Χριστώ αναγέννησή μας θα βοηθήσει την οικογένεια μας να ζει με ειρήνη και αγάπη , την κοινωνία μας να προοδεύει και να ευημερεί και όλη "η γη συν τοις ανθρώποις θα ευφραίνονται".
ΠΗΓΗ: http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=1504
Τα δύο τρίτα των χριστιανών έχουν ήδη εγκαταλείψει τη Συρία. Αγνοείται ακόμα η τύχη των δύο μητροπολιτών και των δεκατριών μοναχών.
Το άστρο της Βηθλεέμ δεν θα λάμψει σήμερα στον ουρανό πάνω από τη Μέση Ανατολή για να αναγγείλει την έλευση του Θείου Βρέφους και να οδηγήσει τους Τρεις Μάγους στη φάτνη. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί εκεί δεν γιορτάζουν τη γέννηση του Θεανθρώπου, ζουν, με επίκεντρο τη Συρία, τη δική τους Σταύρωση για εκείνον...
Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν τον σύγχρονο μεγάλο διωγμό τους στην κορύφωσή του. Χιλιάδες είναι αυτοί που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν πατρογονικές εστίες, τόπους λατρείας, σπίτια και περιουσίες. Η φυγή εξακολουθεί με αμείωτη ένταση, καθώς η κρίση κλιμακώνεται με σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και των ποικιλόμορφων ενόπλων ομάδων της αντιπολίτευσης. Οι φονταμενταλιστικές τρομοκρατικές ομάδες εκκαθαρίζουν από τους «απίστους» τις περιοχές που καταλαμβάνουν, αναγκάζοντας όσους χριστιανούς δεν σκοτώνουν να τις εγκαταλείψουν και να καταφύγουν σε γειτονικές χώρες όπως η Τουρκία, ο Λίβανος, η Ιορδανία και από εκεί όσοι μπορούν, οι εύποροι συνήθως, να φύγουν για την Ευρώπη και την Αμερική.
Καθαρή εικόνα για την κατάσταση του χριστιανικού στοιχείου δεν υπάρχει, δεδομένου ότι ολόκληρες γεωγραφικές περιφέρειες αλλάζουν χέρια από τη μια στιγμή στην άλλη. Με βάση τις πληροφορίες που καταφθάνουν στη Βηρυτό και στο Αμάν κυρίως, αλλά και στην Τουρκία, τα δύο τρίτα των χριστιανών, πάνω από ένα εκατομμύριο δηλαδή, έχουν ήδη εγκαταλείψει τη Συρία.
Σχετικά ασφαλείς αισθάνονται μόνον όσοι βρίσκονται σε πόλεις, συνοικίες και χωριά που ελέγχονται από τον στρατό του Ασαντ, μεταξύ των οποίων το μεγαλύτερο τμήμα του κέντρου της Δαμασκού, κομμάτι από το κέντρο του Χαλεπίου και κάποιες περιοχές προς τα παράλια.
Και εκεί πολλοί εξ αυτών, νέοι κυρίως, πολεμούν στα οδοφράγματα στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων, όχι για να υπερασπιστούν τον δικτάτορα Ασαντ, αλλά για να αποτρέψουν την κυριαρχία των φονταμενταλιστών, που θα σημάνει και το ξεκλήρισμά τους.
Στα υπόλοιπα τμήματα της χώρας επικρατεί αναρχία, με τα περισσότερα να βρίσκονται στο έλεος των συμμοριών, που ληστεύουν, σκοτώνουν, πυρπολούν εκκλησίες και μοναστήρια, όπως έγινε πρόσφατα στην ιστορική για τους χριστιανούς πόλη Μαλούλα.
«Πώς θα γιορτάσετε τα φετινά Χριστούγεννα εκεί στη Συρία;», ρωτήσαμε τηλεφωνικά, εκπρόσωπο του Πατριαρχείου Αντιοχείας στη Δαμασκό. «Με προσευχή, αδερφέ μου. Οπου έχουν απομείνει εκκλησίες και το επιτρέπουν οι συνθήκες θα τις λειτουργήσουμε, οι άλλοι θα προσευχηθούμε όπου μπορούμε, στις σύγχρονες κατακόμβες μας...», απάντησε.
Η χριστιανική Δύση παρακολουθεί με αμηχανία τους διωγμούς των ομοθρήσκων, το ίδιο και η ορθόδοξη Ανατολή, η Ρωσία δηλαδή, υποβαθμίζοντας, στον βωμό των γεωστρατηγικών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων, τον διαγραφόμενο αφανισμό των χριστιανών από το Ιράκ πρώτα και τώρα από τη Συρία και αδιαφορώντας (;) εάν με τη φυγή των χριστιανών της Μέσης Ανατολής, χάνει και μια προαιώνια πολιτισμική ενδοχώρα.
Κάποιες εκκλήσεις, του Πάπα Φραγκίσκου και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, με αφορμή τις απαγωγές χριστιανών ιερωμένων, δεν δείχνουν να βρίσκουν ευήκοα ώτα σε εκείνους που υποκινούν και υποστηρίζουν τις ποικιλόμορφες ένοπλες εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες ούτε ενεργοποιούν δραστικότερα τους ανά την γη ισχυρούς για την προστασία των διωκόμενων χριστιανών.
Σε μια τελευταία εξέλιξη, δέκα ελληνορθόδοξοι βουλευτές του Λιβάνου ζητούν με επιστολή τους προς τον ΟΗΕ, αλλά και τις εμπλεκόμενες στον εμφύλιο της Συρίας χώρες, όπως το Ιράν που στηρίζει τον Ασαντ και τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Τουρκία, που ενισχύουν τις εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις, την απελευθέρωση των δύο μητροπολιτών και των δεκατριών γυναικών μοναχών που έχουν απαχθεί, καθώς επίσης και την προστασία των χριστιανών.
«Οι πρόσφατες απαγωγές, οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εναντίον χριστιανικών χώρων λατρείας επιδείνωσαν την κρίση, οδήγησαν στην αποχώρηση των Σύρων χριστιανών και κατά συνέπεια άδειασε σχεδόν ολόκληρη η Μέση Ανατολή από τους χριστιανούς», αναφέρουν οι βουλευτές Nidal Tohme, Atef Majdalani, Nikolas Ghosn, Fady Karam, Robert Fadel, Antoine Saad, Fadi Habre, Riad Rahhal, Ghassan Moukheiber και Fard Makari.
Υπογραμμίζουν «τη συνύπαρξη στην περιοχή μετριοπαθών μουσουλμάνων, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία, με τη χριστιανική παρουσία» και ζητούν από τον ΟΗΕ «να βοηθήσει στην προστασία των χριστιανών και των τόπων λατρείας τους στη Συρία».
Εν τω μεταξύ, οργιάζουν οι φήμες σύμφωνα με τις οποίες οι δύο απαχθέντες μητροπολίτες είναι εν ζωή και βρίσκονται κάπου στα σύνορα με την Τουρκία, ενώ δεν υπάρχουν πληροφορίες για την τύχη των 13 μοναχών που απήχθησαν από την ελληνορθόδοξη μονή της Αγίας Θέκλας στη Μαλούλα.
Πηγη: kathimerini.gr
Στην αρχή ήταν μια μικρή φάτνη. Κάπου - κάπου και ένα καραβάκι. Μετά ξεφύτρωσε έξω από τη φάτνη ένα δέντρο, που δεν συμβόλιζε την "ράβδο εκ της ρίζης Ιεσσαί"....Το στόλισαν οι άνθρωποι με...καρπούς και του πρόσθεσαν και πολλά φώτα!
Η φάτνη παρέμενε μικρή και ταπεινή. Οι άνθρωποι πρόσεχαν τώρα περισσότερο το δέντρο και λιγότερο τη φάτνη!
Και μετά προστέθηκε στη...συνοδεία και ένα ξωτικό, αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας, ο Santa Claus, ξεπεσμένο από τον Βορρά στην Αμερική! Καμία σχέση με τις σεπτές ασκητικές μορφές των Αγ. Νικολάου ή Βασιλείου.
Και εξαπάτησαν τα μικρά παιδιά μιλώντας τους για ταξιδιώτη με δώρα. Και το "Καλά Χριστούγεννα" το αντικατέστησε το "Καλές Γιορτές". Δηλ. Χριστούγεννα χωρίς...Χριστό!
Αλλά οι καρποί...του δέντρου, ήταν κούφιοι!..Τα "χίλια φώτα", δεν ήτανε το Φως, και τα δώρα του Santa Claus μας έδεσαν με δυσβάστακτους φόρους!.. Η Δύση, που καυχηθήκαμε ότι ανήκουμε, μας πρόδωσε για άλλη μια φορά.
Και τώρα;...Τώρα, φτωχοί και ανυπόληπτοι, είναι επιτακτική ανάγκη να επιστρέψουμε στη φάτνη, όπου "εν κρυφή", υπάρχει η πραγματική "τρυφή"...
Εκεί όπου "εν εσχάτη πτωχεία", "διαλάμπει" ανεξάντλητος "ο της Θεότητος...πλούτος". Ο πλούτος που θα μας βγάλει από την κρίση!
Εκεί που η λέξη "οικονομία", έχει βαθύ και υπέροχο νόημα.
Εκεί που κατά "σύμβασιν οικονομικήν"οι άνθρωποι έκαναν δικό τους τον Μονογενή! Και υπέγραψαν αυτή την "σύμβαση", ανήμερα Χριστούγεννα.
Σαφή μηνύματα υπέρ της προασπίσεως της παραδοσιακής μορφής της οικογένειας και κατά κάθε άλλου τρόπου συμβιώσεως περιλαμβάνει το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός πως η απόλυτη στήριξη Βαρθολομαίου στην χριστιανική οικογένεια έρχεται σε μια περίοδο που ο θεσμός δοκιμάζεται από κάθε είδους σύμφωνα συμβίωσης αλλόφυλων αλλά και ομόφυλων ζευγαριών. Η αναφορά του δε “ώρισεν ο Κύριος την συζυγίαν του άρρενος και του θήλεος εν τη ευλογημένη οικογενεία” ερμηνεύεται ως ξεκάθαρη απόρριψη των ομοφυλοφιλικών σχέσεων...
Ασφαλώς από το μήνυμα δεν απουσιάζουν οι αναφορές για τους διωγμούς των χριστιανών στη Μέση Ανατολή, με ειδική αναφορά στους απαχθέντες Μητροπολίτες αλλά και στις μοναχές της Μααλούλα.
Άκρως σημαντική και η αναφορά για τις εκτρώσεις...
Ολόκληρη η φετινή Πατριαρχική Απόδειξις επί τοις Χριστουγέννοις έχει ως εξής:
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Αδελφοί και Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
«Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν»!
(Ησ. θ΄ 5)
Ενθουσιωδώς και χαρμοσύνως ο Προφήτης μας γνωστοποιεί προορατικώς πρόαιώνων πολλών την εκτής Αειπαρθένου Γέννησιν του Παιδίου Ιησού. Βεβαίως, δεν ευρέθηκαί τότε, περίοδον απογραφής επί Καίσαρος Αυγούστου,
τόπος εν τω καταλύματι διά την στέγασιν της κυοφορούσης εκ Πνεύματος Αγίου Παρθένου και ούτως ην αγκάσθη ο μνήστωρ καίφύλαξ αυτής άγιος Ιωσήφ να την οδηγήση εις σπήλαιον, εις την φάτνην των αλόγων, «του τεκείντό Παιδίον».
Ο ουρανός και η γη υποδέχονται, προσφέροντες την ευχαριστίαν εις τον Δημιουργόν: «οι Άγγελοι τον ύμνον˙ οι ουρανοί τον αστέρα˙ οι Μάγοι τα δώρα˙ οι ποιμένες το θαύμα˙ η γη το σπήλαιον˙ η έρημος την φάτνην˙ ημείς δε Μητέρα Παρθένον»˙οι ποιμένες αγραυλούν επί «την ποίμνην αυτών» και φυλάσσουν «φυλακάς νυκτός», και άγγελοι θεωρούντες εκστατικοί το Μυστήριον υμνολογούν (Εσπέρια Εορτής Χριστουγέννων).
Η γλυκύτης της Αγίας Νυκτός των Χριστουγέννων περιβάλλει και πάλιν τον κόσμον. Καί εν μέσω των ανθρωπίνων καμάτων και πόνων, της κρίσεως και των κρίσεων, των παθών και των εχθροτήτων, των ανησυχιών και των απογοητεύσεων, προβάλλει πραγματικόν και επίκαιρον όσον ποτέ το μυστήριον της Ενανθρωπή-σεως του Θεού Λόγου, Όστις κατήλθεν ως υετός επί πόκον εις την κοιλίαν της αειπαρθένου Μαρίας ίνα ανατείλη δικαιοσύνην και πλήθος ειρήνης (πρβλ. Ψαλμ. Οα΄ 7).
Υπό την σιωπήν και την ειρήνην της ιεράς Νυκτός των Χριστουγέννων, Ιησούς Χριστός, ο άναρχος, ο αόρατος, ο ακατάληπτος, ο άϋλος, ο αεί ων, ο ωσαύτως ων, εισέρχεται σαρκοφόρος, άσημος, απλούς, πτωχός, άγνωστος, εις το δράμα της ιστορίας. Εισέρχεται συγχρόνως ως «μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, [...] εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος» (Ησ. θ΄ 6). Ναί, ερχεται ως άνθρωπος υπό Μητρός Παρθένου και λύει την περιπλοκήν της ανομίας και δίδει με την Χάριν και το Έλεός Του διέξοδον εις τας απορίας της ζωής, προορισμόν και αξίαν και περιεχόμενον και υποδειγματικόν ήθος και πρότυπον εις την ανθρωπίνην περιπέτειαν.
Ο Κύριος προσελάβετο άπασαν την ανθρωπίνην φύσιν και ηγίασεν αυτήν. Ο προαιώνιος Θεός κατεδέχθη να γίνη δι᾿ημάς έμβρυον και να κυοφορηθή εις την γαστέρα της Θεοτόκου. Ούτως ετίμησε και την ανθρωπίνην ζωήν εκ του πρωταρχικού σταδίου αυτής και εδίδαξε τον σεβασμόν εις τον άνθρωπον από της αρχής της κυήσεως αυτού. Ο τα πάντα Δημιουργήσας συγκατέβην άγεννηθή ως Βρέφος και να γαλακτοτροφηθή υπό της Παρθένου. Ούτως ετίμησε την παρθενίαν και την μητρότητα, την πνευματικήν και την φυσικήν. Διά τούτο ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος προτρέπει: «γυναίκες παρθενεύετε, ίνα Χριστού γένησθε μητέρες» (Λόγος ΛΗ', Εις τα Θεοφάνεια, PG 36, 313A).
Καί ώρισεν ο Κύριος την συζυγίαν του άρρενος και του θήλεος εν τη ευλογημένη οικογενεία. Αυτός ο θεσμός της χριστιανικής οικογενείας αποτελεί το κύτταρον της ζωής και την θερμοκοιτίδα της υγιούς ψυχικώς και σωματικώς αναπτύξεως των τέκνων. Ως εκ τούτου, αποτελεί οφειλήν της Εκκλησίας αλλά και καθήκον της ηγεσίας εκάστου λαού η διάποικίλων τρόπων ενίσχυσις του θεσμού της οικογενείας.
Διά να αναπτυχθή εν παιδίον υγιώς και ομαλώς απαιτείται μία οικογένεια όπου ο ανήρ και η γυνή ζούν αρμονικώς, ως εν σώμα, μία σαρξ, μία ψυχή, υποτασσόμενοι ο ένας προς τον άλλον.
Είμεθα βέβαιοι ότι πάντες οι πνευματικοί και εκκλησιαστικοί ηγέται, ως άλλοι αγραυλούντες ποιμένες, αλλά και οι ιθύνοντες τα του κόσμου, γνωρίζουν και αποδέχονται την θείαν αλήθειαν και πραγματικότητα ταύτην, την οποίαν διακηρύττομεν από του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κατά τα εφετεινά Χριστούγεννα.
Πάντες οφείλομεν να ενθαρρύνωμεν την δημιουργίαν και την λειτουργίαν των φυσιολογικών οικογενειών διά να αναπαράγουν υγιείς ψυχικώς και χαρούμενους πολίτας, πλήρεις αισθημάτων ασφαλείας, στηριζομένους εις το αίσθημα της προστασίας του ισχυρού και προστατεύοντος πατρός και της στοργικής και αγαπώσης μητρός. Οικογενείας, εις τας οποίας θα αναπαύεται ο Θεός.
Προσκαλούμεν και προτρεπόμεθα άπαν το πλήρωμα της Αγίας Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας όπως πολιτευόμενον αξίως της ης εκλήθη κλήσεως πράττη πάντό δυνατόν διά την στήριξιν του θεσμού της οικογενείας.
Αδελφοί, «η νυξ προέκοψεν, η δε ήμερα ήγγικεν» (Ρωμ. ιγ΄ 12). Ήδη οιποιμένες πορεύονται προς την Βηθλεέμ το θαύμα ανακηρύττοντες και προσκαλούν ημάς να τους ακολουθήσωμεν, ως άλλοι «αστεροσκόποι μάγοι χαράς πληρούμενοι» (τροπάριον δ΄ ωδήςΌρθρου Εορτής Χριστουγέννων), «δώρατί μια» προσάγοντες Αυτώ «χρυσόνδόκιμον, ως Βασιλεί των αιώνων, και λίβανον ως Θεώ των όλων, ως τριημέρω δε νεκρώ σμύρναν τω αθανάτω» (Ανατολίου, Στιχηρόνιδιόμελον Εσπερινού Εορτής Χριστουγέννων). Δηλαδή τα δώρα της αγάπης και της πίστεώς μας και της δοκιμής μας ως χριστιανών καί μάλιστα ορθοδόξων εις το ήθος και την παράδοσιν, την οικογενειακήν, την πατερικήν, την εκκλησιαστικήν, την ορθοπράττουσαν πάντοτε ανά τους αιώνας και συνέχουσαν μέχρι σήμερον την ευλογημένην κοινωνίαν μας, της οποίας κύτταρον κατά Θεόν βιο της και αυξήσεως είναι, επαναλαμβάνομεν, η οικογένεια.
Αδελφοί και τέκνα,
-2013 χρόνια συνεπληρώθησαν από της κατά σάρκα Γεννήσεως του Χριστού˙
-2013 χρόνια και ο Χριστός, όπως τότε, δεν παύει να καταδιώκεται εν τω προσώπω των αδυνάτων από τον Ηρώδην και τους παντοειδείς συγχρόνους Ηρώδας˙
-2013 χρόνια και ο Ιησούς διώκεται εις τα πρόσωπα των χριστιανών εν Συρία -και όχι μόνον˙
-2013 χρόνια και ο Χριστός φεύγει, ως πρόσφυξ μετ᾿ αυτών, όχι εις την Αίγυπτον, αλλά εις τον Λίβανον, εις την Ευρώπην, εις την Αμερικήν και αλλαχού δι᾿ ασφάλειαν εν τη ανασφαλεία του κόσμου˙
-2013 χρόνια και το Παιδίον Ιησούς είναι ακόμη φυλακισμένον με τους δύο Ιεράρχας της Συρίας Παύλον και Ιωάννην, με τας Ορθοδόξους μοναχάς και πολλούς ακόμη ανωνύμους και επωνύμους χριστιανούς˙
-2013 χρόνια και ο Χριστός σταυρώνεται μαζί με αυτούς που βασανίζονται και φονεύονται διά να μη προδώσουν την πίστιν των εις Αυτόν˙
-2013 χρόνια και ο Ιησούς φονεύεται καθ᾿ ημέραν εις το πρόσωπον των χιλιάδων εμβρύων, τα οποία οι γονείς των δεν αφήνουν να γεννηθούν˙
-2013 χρόνια και ο Χριστός εμπαίζεται και ονειδίζεται εις το πρόσωπον των δυστυχισμένων παιδίων, τα οποία ζούν υπό την κρίσιν της οικογενείας, της ανεχείας, της πτωχείας.
Τον πόνον, την θλίψιν και τα παθήματα των ανθρώπων ήλθε και έρχεται και κατά τα εφετεινά Χριστούγεννα να αναλάβη ο Κύριος, ο ειπών «εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40-41). Δι᾿ αυτούς ήλθεν εκ Παρθένου, δι᾿ αυτούς εγένετο άνθρωπος, δι᾿ αυτούς έπαθεν, εσταυρώθη, ανέστη. Δι᾿ ημάς όλους, δηλαδή. Ας άρωμεν, λοιπόν, έκαστος ημών τον προσωπικόν αυτού σταυρόν διά να εύρωμεν χάριν και έλεον εις εύκαιρον βοήθειαν˙ διά να είναι «μεθ᾿ ημών ο Θεός», ο τεχθείς Εμμανουήλ, Σωτήρ και Κύριος. Αμήν.
Χριστούγεννα ,βιγ΄
Ο Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών.
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/oikpa/35406-bartholomaios-u
Βλέπω παράξενο και παράδοξο μυστήριο, ποιμένες, αντί να παίζουν με τις φλογέρες τους κάποιο μελωδικό σκοπό, ψάλλουν ουράνιο ύμνο και γεμίζουν με τους ήχους τους τα αυτιά μου. Ψάλλουν άγγελοι και ανυμνούν αρχάγγελοι, υμνούν τα Χερουβίμ και δοξολογούν τα Σεραφίμ. Όλοι πανηγυρίζουν γιατί βλέπουν το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς. Βλέπουν Εκείνον που είναι πάνω στον ουρανό, να βρίσκεται κάτω στη γη λόγω της οικονομίας του για τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο που είναι στη γη, να βρίσκεται ψηλά στον ουρανό εξαιτίας της φιλανθρωπίας του Θεού. Σήμερα η Βηθλεέμ έγινε όμοια με τον ουρανό, αφού εμφανίστηκαν σ'; αυτήν αντί για αστέρια άγγελοι που ανυμνούν το Θεό, και δέχτηκε με τρόπο θαυμαστό στο χώρο της όχι το φυσικό ήλιο, αλλά τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις πως έγινε αυτό. Γιατί εκεί όπου εκδηλώνεται η θέληση του Θεού, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Θέλησε λοιπόν ο Θεός, μπόρεσε, κατέβηκε από τους ουρανούς και έσωσε τον άνθρωπο, γιατί τα πάντα υπακούουν στο Θεό. Σήμερα γεννιέται ο αιώνιος και γίνεται εκείνο που δεν ήταν. Ενώ δηλαδή ήταν Θεός, γίνεται άνθρωπος, χωρίς να παύσει να είναι Θεός. Δεν έχασε δηλαδή τις θεϊκές του ιδιότητες για να γίνει άνθρωπος, ούτε πάλι άλλαξε κι από άνθρωπος έγινε Θεός. Αλλά ενώ ήταν Θεός Λόγος, χωρίς να πάθει τίποτε, προσέλαβε την ανθρώπινη σάρκα, και η θεία φύση παρέμεινε αμετάβλητη. Και όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν παραδεχόντουσαν την παράδοξη γέννησή του και οι μεν Φαρισαίοι παρερμήνευαν τις θείες Γραφές, οι δε Γραμματείς δίδασκαν τα αντίθετα του μωσαϊκού νόμου. Ο Ηρώδης γύρευε το νεογέννητο, όχι για να του προσφέρει τιμές, μα για να το σκοτώσει. Γιατί έβλεπαν ότι σήμερα τα πράγματα ήρθαν αντίθετα προς τις προσδοκίες τους. Γιατί όπως λέγει ο Ψαλμωδός: «δεν έγιναν αυτά κρυφά από τα παιδιά τους και θα γίνουν γνωστά και στις επερχόμενες γενεές». Προσήλθαν λοιπόν βασιλείς να δουν με θαυμασμό το Βασιλιά των ουρανών και απορούσαν πως ήρθε στη γη χωρίς αγγέλους και αρχαγγέλους και θρόνους και κυριότητες και δυνάμεις και εξουσίες, και πέρασε από δρόμο παράξενο και απάτητο, δηλαδή από σπλάχνα παρθενικά, χωρίς να παύσει να επιστατεί τους αγγέλους Του και χωρίς να χάσει τις θεϊκές του ιδιότητες έγινε άνθρωπος και ήρθε κοντά μας. Βασιλείς λοιπόν ήρθαν να προσκυνήσουν τον ένδοξο Βασιλιά των ουρανών, στρατιώτες να υπηρετήσουν τον αρχιστράτηγο των ουρανίων δυνάμεων, γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που γεννήθηκε από γυναίκα, για να μετατρέψει σε χαρά τις λύπες της γυναίκας. Ήρθαν παρθένοι στον υιό της Παρθένου κι απορούσαν πως ο δημιουργός των μητρικών μαστών και του γάλακτος, Εκείνος που κάνει τους μαστούς να βγάζουν μόνοι τους άφθονο γάλα, πως έφαγε παιδική τροφή από μητέρα Παρθένο. Ήρθαν τα νήπια σ'; Εκείνον που έγινε νήπιο για να συντεθεί ύμνος στον Κύριο από νήπια που ακόμα θηλάζουν. Ήρθαν παιδιά προς το Παιδί που τα έκανε μάρτυρες Του εξαιτίας της θηριωδίας του Ηρώδη. Ήρθαν οι άνδρες σ'; Εκείνον που έγινε άνθρωπος και θεράπευσε τις ταλαιπωρίες των δούλων Του. Ήρθαν ποιμένες στον καλό Ποιμένα που θυσιάζεται για να σώσει τα πρόβατά Του. Ήρθαν ιερείς σ'; Εκείνον που έγινε Αρχιερέας κατά σειρά διαδοχής από τον Μελχισεδέκ. Ήρθαμε οι δούλοι σ'; Εκείνον που έλαβε δούλου μορφή, για να μετατρέψει σε ελευθερία τη δουλεία μας. Ήρθαν οι ψαράδες σ'; Εκείνον που τους μετέτρεψε από απλούς ψαράδες σε ψαράδες ανθρώπων. Ήρθαν τελώνες σ'; Εκείνον που ανέδειξε έναν από τους τελώνες σε ευαγγελιστή. Ήρθαν οι πόρνες σ'; Εκείνον που άφησε τα πόδια Του να τα βρέξει με τα δάκρυά της η πόρνη. Και για να μιλήσω με συντομία, όλοι οι αμαρτωλοί ήρθαν να δουν τον Αμνό του Θεού που σήκωσε πάνω Του την αμαρτία όλου του κόσμου, οι ταπεινοί μάγοι, οι ποιμένες που τον τίμησαν, οι τελώνες που κήρυξαν το Ευαγγέλιο, οι πόρνες που του πρόσφεραν μύρα, η Σαμαρείτιδα που επιθυμούσε να γευθεί νερό από την πηγή της ζωής, η Χαναναία που είχε ακλόνητη πίστη. Αφού λοιπόν όλοι πανηγυρίζουν χαρούμενοι, κι εγώ επιθυμώ να σκιρτήσω, και να χορέψω και να πανηγυρίσω. Χορεύω χωρίς να παίζω κιθάρα, χωρίς να κινώ κλάδους κισσού, χωρίς να κρατάω αυλό, χωρίς να κρατάω αναμμένες λαμπάδες, αλλά κρατώντας στα χέρια μου αντί για μουσικά όργανα, τα σπάργανα του Χριστού. Γιατί αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά είναι η ζωή, αυτά είναι η σωτηρία μου αυτά είναι για μένα αυλός και κιθάρα. Γι'; αυτό τα έχω μαζί μου, για να μου δώσουν με τη δική τους δύναμη την ικανότητα να πω μαζί με τους αγγέλους: «Δόξα στον ύψιστο Θεό», και μαζί με τους ποιμένες: «και ας επικρατήσει στη γη η ειρήνη και στους ανθρώπους η αγάπη».
Εις απόστασιν ενός μιλίου από την Βηθλεέμ, υπάρχει μικρά τις πεδιάς και εν αυτή δάσος ελαιών, όπου κείται η απέριττος και παραμελημένη εκκλησία η γνωστή υπό το όνομα «Ο Άγγελος εις τους Ποιμένας». Η εκκλησία αυτή ορθούται εν τω μέσω του καθαγιασμένου εκείνου τόπου, όπου, κατά την ωραίαν γλώσσαν του ευαγγελιστού Λουκά, την μελωδικωτέραν ειδυλλίου διά παν χριστιανικόν ους, — «ήσαν ποιμένες αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της νυκτός επί την ποίμνην αυτών· και ιδού άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς και δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αυτούς» — και εις τα μακάρια ώτα των απήχησε το χαρωπόν άγγελμα, ότι την ημέραν εκείνην ετέχθη εν τη πόλει Δαυίδ εις Σωτήρ, ο Χριστός ο Κύριος.
Άγγελος εις τους ΠομέναςΠαν ό,τι συνδέεται με την γέννησιν του Χριστού είναι ταπεινόν, και αυτό δε το μέρος όπου είδε το φως της ημέρας ανακαλεί αναμνήσεις πενίας και μόχθων. Εκείνην την νύκτα, εφαίνετο αληθώς, ότι οι ουρανοί έμελλον να ραγώσιν, όπως αποκαλύψωσιν όλην την θείαν αρμονίαν των, όλην την ακτινοβόλον χαράν των. Αλλ' από τους ολίγους κατανυκτικούς στίχους του Λουκά, διά των οποίων περιγράφεται η γέννησις, δεν πληροφορούμεθα αν το μήνυμα του αγγέλου ήκουσαν και άλλοι εκτός των αγραυλούντων ποιμένων ενός πτωχικού χωρίου.
Γέννησις Χριστού«Και εξαίφνης», προσθέτει ο μόνος Ευαγγελιστής, όστις αφηγείται τα περιστατικά της αξιομνημονεύτου εκείνης νυκτός καθ' ην εγεννήθη ο Χριστός, εν τω μέσω της αδιαφορίας ενός κόσμου μη υποπτεύοντος τον λυτρωτήν του. «Εγένετο συν τω αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου, αινούντων τον Θεόν και λεγόντων, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη· εν ανθρώποις ευδοκία».
Ηδύνατο να ελπίζη τις, ότι η ευσέβεια η χριστιανική θα εξωράιζε σήμερον το μέρος της γεννήσεως του Σωτήρος με υπέρλαμπρα μνημεία, και θα επλαισίου το άξεστον σπήλαιον των ποιμένων με τα πάλλευκα μάρμαρα και με τα περίκομψα μωσαϊκά μεγαλοπρεπούς τινος ναού. Αντί τούτου, η Εκκλησία του Αγγέλου, του ευαγγελισθέντος εις τους ποιμένας την χαράν την μεγάλην, είναι μία απλή κρύπτη πενιχρά· και ενώ ο προσκυνητής κατέρχεται τας ολίγας βαθμίδας τας τεθραυσμένας, αίτινες φέρουν από το δάσος των ελαιών κάτω εις το σπήλαιον, μετά κόπου πολλού κατορθόνει να πείση εαυτόν ότι ευρίσκεται εις ιερόν χώρον. Ίσως όμως να συνετέλεσεν εις την ατημελησίαν και εις την απλότητα της διασκευής η συναίσθησις, ότι η πενιχρότης του ναΐσκου αδελφόνεται αρμονικώς με το ταπεινόν επάγγελμα των ποιμένων, εις τα θαμβωμένα όμματα των οποίων επεφάνη το αστράπτον όραμα.
«Διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ, και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ό ο Κύριος εγνώρισεν ημίν», είπον οι ποιμένες, όταν οι αίνοι των αγγέλων έπαυσαν να ταράσσουν την σιγήν των άστρων. Και ανήλθον τον ομαλόν λόφον τον απέναντι, και διασχίσαντες τους σεληνόφωτους κήπους της Βηθλεέμ, έφθασαν εις την κορυφήν της φαιάς λοφοσειράς, επί της οποίας είνε κτισμένη η πόλις. Επί της κορυφής εκείνης ευρίσκετο το πανδοχείον του χωρίου. Την εποχήν εκείνην, το χάνι ενός χωρίου της Συρίας ήτο πιθανώς όμοιον, και ως προς την εξωτερικήν άποψιν και ως προς την εσωτερικήν διάταξιν, με τα υπάρχοντα και σήμερον εις την σύγχρονον Παλαιστίνην. Το χάνι είνε χαμηλή οικοδομή λιθόκτιστος, με έν μόνον πάτωμα συνήθως. Περιλαμβάνει δε ως επί το πλείστον μίαν τετράγωνον αυλήν περίφρακτον, εντός της οποίας προσδένονται τα ζώα και φυλάσσονται την νύκτα ασφαλώς, και έν χαμηλόν ισόγειον προς διαμονην των οδοιπόρων. Το λεβάν, ήτοι το σανιδόστρωτον έδαφος του ισογείου, είνε ανυψωμένον ένα πόδα υπέρ την επιφάνειαν της αυλής. Έν μεγάλον και ευρύχωρον χάνι δύναται να περιλαμβάνη πολλά τοιαύτα ισόγεια, τα οποία πράγματι ουδέν άλλο είνε ειμή χαμηλά δωμάτια άνευ τοίχου προς το μέρος της αυλής. Το χάνι συνεπώς είνε μέρος δημόσιον· παν ό,τι γίνεται εντός αυτού, περιπίπτει εις την αντίληψιν πάντων των ξενιζομένων. Εκτός τούτου στερείται εντελώς επίπλων. Ο οδοιπόρος δύναται να φέρη το στρώμα του αν θέλη, ημπορεί να καθήση σταυροπόδι να φάγη, και να κοιμηθή κατόπιν επ' αυτού. Κατά κανόνα, πρέπει να φέρη μαζύ του και την τροφήν του, να περιποιήται μόνος τα ζώα του, να τα ποτίζη μόνος του. Δεν ελπίζει, αλλ' ούτε και απαιτεί να τον υπηρετούν, και αντί ελαχίστης δαπάνης ευρίσκει ασφάλειαν, στέγην και χώρον να κοιμηθή.
Εν Παλαιστίνη συμβαίνει κάποτε ολόκληρον το χάνι, ή τουλάχιστον η αυλή η προωρισμένη διά τα ζώα, να είνε έν από τα απειράριθμα εκείνα σπήλαια, τα οποία αφθονούν εις τας πλευράς των αργιλλωδών λόφων της. Τοιούτο φαίνεται να ήτο και το χάνι της Βηθλεέμ, του μικρού χωρίου του περιλαμβανομένου εν τη περιοχή της φυλής του Ιούδα. Ο Ιουστίνος ο απολογητής, όστις εγνώριζε κάλλιστα την Παλαιστίνην, και όστις έζησεν ένα σχεδόν αιώνα μετά την εποχήν του Χριστού, τοποθετεί την σκηνήν της γεννήσεως εντός σπηλαίου. Και τοιαύτη πράγματι είνε η αρχαία και αναλλοίωτος παράδοσις της τε Ανατολικές και Δυτικές Εκκλησίας, είνε δε η μόνη εκ των ολίγων, εις τας οποίας, καίτοι σιωπά περί αυτών η ιστορία των Ευαγγελίων, δυνάμεθα να προσδώσωμεν λογικήν τινα πιθανότητα. Υπέρ το σπήλαιον τούτο ηγέρθη η Εκκλησία και η Μονή της Γεννήσεως, και εντός άλλου τινός σπηλαίου, παραπλεύρως τούτου, κατηνάλωσε τριάκοντα έτη του βίου του εις μελέτας και εις νηστείας και εις προσευχάς είς από τους μάλλον πεπαιδευμένους και τους μάλλον ευφυείς Πατέρας της Εκκλησίας, ο μέγας Άγιος Ιερώνυμος, εις τον οποίον οφείλεται η κοινώς παραδεδεγμένη μετάφρασις της Βίβλου εις την λατινικήν.
Από την βορεινήν κατοικίαν του εν Ναζαρέτ, ο Ιωσήφ, ο ξυλουργός του χωρίου, παρέλαβε την Μαρίαν, την μνηστήν του την έγκυον, και εξεκίνησε μαζύ της διά μέσου των αμπελοφύτων δρόμων προς το χωρίον, όπου είχε ζήσει ο μέγας πρόγονός των ο Δαυίδ, όταν ήτο ακόμη μικρός ποιμήν βόσκων τα πρόβατά του επί των λόφων. Σκοπός της κουραστικής ταύτης οδοιπορίας, ήτις δεν ηδύνατο παρά να είνε ενοχλητική διά τας καθιστικάς έξεις τας ηρέμους του ανατολικού βίου, ήτο να καταγράψουν τα ονόματά των, ως μελών της φυλής του Δαυίδ, εις μίαν απογραφήν διαταχθείσαν υπό του αυτοκράτορος Αυγούστου. Εν τη πολιτική υπεροχή του Ρωμαϊκού Κράτους, του οποίου απετέλει τότε μέρος και η Ιουδαία, μία μόνον λέξις του Αυτοκράτορος ήρκει, όπως εξασφαλίση την εκτέλεσιν των διαταγών του και εις αυτάς τας απωτέρας γωνίας του πεπολιτισμένου κόσμου. Όσον μεγάλαι και αν είνε αι ιστορικαί δυσκολίαι, αίτινες παρεντίθενται εις την ακριβή εξακρίβωσιν της απογραφής ταύτης, φαίνεται όμως, ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύωμεν, ότι διετάχθη αρχικώς υπό του Σεντίου Σατουρνίνου, ότι εγένετο έναρξις αυτής υπό του Ποπλίου Σουλπικίου Κυρηνίου, όταν διετέλεσε κατά πρώτην φοράν ύπατος της Συρίας, και ότι συνεπληρώθη κατά την δευτέραν περίοδον της υπατείας του. Εκ σεβασμού προς τας Ιουδαϊκάς προλήψεις, πάσα παράβασις των οποίων ηδύνατο να δώση αφορμήν εις σφοδράς ταραχάς και εις ανταρσίαν, η απογραφή αυτή δεν εξετελείτο κατά την συνήθη ρωμαϊκήν μέθοδον, δήλα δή εις τον τόπον της διαμονής εκάστου προσώπου, αλλά συμφώνως προς τα Εβραϊκά έθιμα, ήτοι εις την πόλιν, από την οποίαν αρχικώς κατήγετο πάσα οικογένεια. Οι Ιουδαίοι ήσαν ακόμη αφωσιωμένοι εις τας γενεαλογίας των και εις την ανάμνησιν των φυλετικών σχέσεων, των εκλειψασών προ πολλού· και μολονότι η οδοιπορία ήτο επίπονος και ενοχλητική, ο Ιωσήφ όμως ανεκουφίζετο από την ανάμνησιν της ηρωικής καταγωγής του, ήτις έμελλε μετ' ολίγον να του αναγνωρισθή επισήμως και αδιαμφισβήτητως, και από την λάμψιν των Μεσσιακών ελπίδων, με τας οποίας θα έβλεπε το φως της ημέρας το βρέφος το θείον, το περικλειόμενον τώρα εις τα σπλάγχνα της μνηστής του.
Η οδοιπορία εις την Ανατολήν είνε πάντοτε νωθρά και βραδεία, και θα ήτο βεβαίως περισσότερον τότε, αν, όπως είνε πιθανώτατον, η χώρα εταράσσετο κατ' εκείνην την εποχήν από πολιτικάς εχθροπαθείας. Ίσως η Ιερουσαλήμ, ήτις απέχει της Βηθλεέμ μόνον έξ μίλια, να υπήρξεν ο τελευταίος σταθμός του Ιωσήφ και της Μαρίας, προτού φθάσουν εις το τέρμα του ταξειδίου των. Αλλά της μητρός — παρθένου την πορείαν θα επεβράδυνον βεβαίως κατ' ανάγκην η βαρεία σωματική χαύνωσις, η προερχομένη εκ της εγκυμοσύνης, και αι αρχίζουσαι ίσως τώρα ωδίναι του τοκετού. Άλλοι οδοιπόροι, ταξειδεύοντες προς τον αυτόν σκοπόν, θα τους άφισαν πολύ οπίσω εις τον δρόμον τον ανωφερή, τον διερχόμενον από το φρέαρ του Δαυίδ, και άγοντα επάνω εις την κορυφήν της λοφοσειράς, όπου ήτο εκτισμένον το χάνι. Πιθανώς τούτο να έκειτο επί της τοποθεσίας του κατηρειπωμένου ήδη φρουρίου το οποίον είχε κτίσει ο Δαυίδ· και αν τούτο είνε αληθές, εκάλυπτε βεβαίως τον χώρον όπου έκειτο προ χιλίων ετών η κληρονομική οικία του Ωβήδ, του Ιεσσαί και του Δαυίδ. Κατά την άφιξίν των όλα τα χαμηλά ισόγεια δωμάτια ήσαν κατειλημμένα. Η απογραφή είχε προσελκύσει τόσους ξένους εις την πόλιν, ώστε «ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι». Εντός του κρυερού σπηλαίου του αργιλλώδους λόφου, το οποίον εχρησίμευεν ως σταύλος εις το πανδοχείον, εν τω μέσω του χόρτου και των αχύρων με τα οποία είχε στρωθή το έδαφος διά να τρώγουν τα ζώα, εν τη από της μακράς οδοιπορίας εξαντλήσει μακράν από το σπήτι των, εν τω μέσω ξένων, εν τη παγετώδει χειμερινή νυκτί, — υπό περιστάσεις καθ' ας έλειπε πάσα άνεσις και πάσα περιποίησις μέχρι τοιούτου βαθμού, ώστε είνε αδύνατον να φαντασθή τις ταπεινοτέραν γέννηση — ετέχθη ο Υιός του ανθρώπου!
Εις απόστασιν ολίγων μιλίων επί της ομαλής και επιπέδου κορυφής του δυσβάτου και απομεμονωμένου λόφου, όστις καλείται σήμερον εις την διάλεκτον των Συρίων «Το όρος του μικρού Παραδείσου», έκειτο το παλάτιον του Ηρώδου του Μεγάλου. Τα μέγαρα τα μεγαλοπρεπή των φίλων του και των αυλικών του περιεστοίχιζον το ανάκτορον πανταχόθεν, κτισμένα ολοτρόγυρα εις τους πρόποδας του υψώματος. Οι ταπεινοί οδοιπόροι, διερχόμενοι εκείθεν, ήκουον την ηδυπαθή μουσικήν και τα οργιώδη άσματα, με τα οποία εωρτάζοντο τα συμπόσια του Ηρώδου, ή τας βραχνάς φωνάς των αγροίκων μισθωτών, των οποίων τα όπλα επέβαλλον την υποταγήν εις τον δεσποτικόν αυθέντην. Αλλ' ο αληθής Βασιλεύς των Ιουδαίων, — ο γνήσιος Αυθέντης του Σύμπαντος, — δεν κατώκει εις παλάτιον κ' εις φρούριον. Οι σταύλοι του πενιχρού πανδοχείου ήσαν πολύ καταλληλότερον μέρος διά να γεννηθή Εκείνος, όστις ήλθε ν' αποκαλύψη εις τον κόσμον ότι η ψυχή του μεγαλειτέρου μονάρχου δεν είνε ούτε προσφιλεστέρα ούτε μεγαλειτέρα εις τα όμματα του Θεού από την ψυχήν του ταπεινοτέρου δούλου του. Εκείνος, όστις δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη. Εκείνος, όστις από του ξύλου της ατιμίας έμελλε να βασιλεύση του κόσμου.
Οδηγούμενοι από το φως της λυχνίας, ήτις συνήθως κρέμαται διά σχοινίου εν τω μέσω της εισόδου του πανδοχείου, οι ποιμένες εισήλθον εις το χάνι της Βηθλεέμ, και εύρον την Μαρίαν και τον Ιωσήφ, και το νεογέννητον κατακείμενον εν τη φάτνη των αλόγων. Η φαντασία των ποιητών και των ζωγράφων ενετρύφησεν αείποτε εις ποικίλας φανταστικάς αναπαραστάσεις της υπερόχου ταύτης σκηνής. Έψαλαν τους αιγλήεντας, τους ουρανίους αγγέλους, οίτινες επτερύγιζον περί την φάτνην, και τα άστρα τα επιβραδύναντα την περιστροφικήν κίνησίν των, διά να χύσουν το φέγγος των εις το μειδιών εκείνο βρέφος. Εζωγράφισαν την ακτινοβολίαν του φωτός το οποίον εξέπεμπεν η φάτνη, καταυγάζουσα τα πέριξ, του φωτός του εκθαμβωτικού, όπερ ηνάγκαζε τους παρισταμένους ν' αποστρέφουν τους οφθαλμούς από την ουρανίαν εκείνην λάμψιν. Όλα όμως αυτά απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Τα έκπαγλα εκείνα θεάματα, άτινα παριστάνουν ως ιδόντας τους μάγους, τα είδε μόνον ο οφθαλμός της πίστεως· και ό,τι εκείνοι είδον πραγματικώς, ήτο είς απλούς χωρικός από την Γαλιλαίαν, μεσήλιξ ήδη, ο Ιωσήφ, και μία νεαρά μήτηρ η Μαρία, η παρθένος σύζυγος η τεκούσα το θείον τέκνον και σπαργανώσασα αυτό διά των ιδίων χειρών της και «ανακλίνασα αυτό εν τη φάτνη», αφού ουδείς άλλος παρίστατο εις εκείνην την κατανυκτικήν σκηνήν του τοκετού διά να την βοηθήση. Το φως το αυγάζον εν τω σκότει δεν ήτο φυσικόν, ήτο ακτίς πνευματική· και δεν εχαμογέλασαν οι ουρανοί εις όλον το ανθρώπινον γένος, αλλά μόνον εις ολίγας πιστάς και ταπεινάς καρδίας.
Τα Ευαγγέλια, πάντοτε φιλαλήθη, με την θέλγουσαν εκείνην απλότητά των, ήτις είνε η σφραγίς της ειλικρινούς και απροσποίητου αφηγήσεως, αναφέρουν το γεγονός τούτο άνευ σχολίων. Δεν υπάρχει εις αυτά η υπερβολή του απιστεύτου και του μυστηριώδους και του θαύματος, ήτις παρατηρείται εις τας Ιουδαϊκάς φαντασιοκοπίας διά τον ερχόμενον Μεσσίαν, και εις τας αποκρύφους αφηγήσεις τας σχετιζομένας με το θείον τέκνον. Η τρανωτέρα απόδειξις της αξιοπιστίας των ευαγγελιστών είνε η άκρα αντίθεσις της εργασίας των προς τα ψευδοευαγγέλια των πρώτων αιώνων και προς όλας τας άλλας φανταστικάς παραδόσεις. Αν τα Ευαγγέλιά μας δεν ήσαν αυθεντικά, θα έβριθον και αυτά από τας υπερβολάς αίτινες χαρακτηρίζουν πάσαν παράδοσιν των πρώτων χρόνων, αναφερομένην εις τον βίον του Σωτήρος. Διά τους αμαθείς και δι' όσων το πνεύμα δεν αυγάζει το φως της αληθείας, φαίνεται απίστευτον το να συντελεσθή το καταπληκτικώτερον γεγονός εν τη ιστορία του κόσμου άνευ αναστατώσεων και άνευ καταστροφών. Εις το Ευαγγέλιον του Αγίου Ιακώβου, το κοινώς γνωστόν υπό τον τίτλον «Πρωτευαγγέλιον», υπάρχει έν αλλόκοτον πραγματικώς κεφάλαιον εξιστορούν το πώς κατά την τρομεράν στιγμήν της γεννήσεως ο άξων του ουρανού εσταμάτησεν ακίνητος, και εσίγησαν τα πτηνά, και τα ποίμνια εσκορπίσθησαν καθ' όλας τας διευθύνσεις και εστάθησαν απολιθωμένα, και ανύψωσε την χείρα του ο ποιμήν διά να κτυπήση και η χειρ έμεινεν ανυψωμένη και αδρανής. Αλλά διά την πάνδημον αυτήν και εξαφνικήν σιγήν της επτοημένης και περιτρόμου φύσεως, διά τας μυστηριώδεις φωταυγείας, αίτινες περιέλουσαν επί στιγμήν όλα τα μέρη του κόσμου, και διά τον βουν και διά τον όνον που εγονάτισαν εις άφωνον λατρείαν προ της φάτνης Εκείνου, και διά την φωνήν του νεογνού, την εξαγγείλασαν αμέσως μετά την γέννησίν του εις την Μαρίαν ότι ήτο ο Υιός του Θεού, και διά τόσα άλλα θαύματα τα οποία ερριζώθησαν εις τας αρχαιοτέρας παραδόσεις, δεν υπάρχει το παραμικρόν ίχνος εν τη Νέα Διαθήκη.
Πόσον χρόνον η Παρθένος Μήτηρ και το άγιον τέκνον της έμειναν εις εκείνο το σπήλαιον; δεν δυνάμεθα να εξακριβώσωμεν. Το πιθανώτερον όμως είνε ότι η διαμονή δεν υπήρξε μακρά. Η λέξις «φάτνη», την οποίαν αναφέρει ο Λουκάς, δεν έχει ωρισμένην σημασίαν, και εκείνο το οποίον δυνάμεθα να εξακριβώσωμεν περί αυτής, είνε ότι χρησιμεύει ως μέρος όπου τρώγουν τα ζώα. Πιθανώς τα πλήθη τα συρρεύσαντα εις το χάνι να έμειναν ολίγας μόνον ώρας· και η κοινή φιλανθρωπία απήτει να μεταφερθή η μήτηρ και το τέκνον της εις καταλληλότερον μέρος προς ανάπαυσιν. Οι Μάγοι, όπως βλέπομεν εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, επεσκέφθησαν την Μαρίαν «εις την οικίαν». Αλλά τα Ευαγγέλια δεν χρονοτριβούν και δεν επιμένουν εις τα ασήμαντα αυτά επεισόδια. Ο Λουκάς δίδει πληρεστέραν περιγραφήν από τους άλλους, και η μοναδική γλυκύτης της αφηγήσεώς του, και η χάρις του η ειδυλλιακή, και ο ήρεμος και ο απαλός τόνος, υποδεικνύουν σαφώς ότι ήκουσε την ιστορίαν της γεννήσεως από το στόμα αυτής της Μαρίας. Και πράγματι είνε δύσκολον να φαντασθώμεν ότι ηδύνατο να προέλθη η αφήγησις από άλλην τινά πηγήν, αφού αι μητέρες είνε οι φυσικοί ιστορικοί των πρώτων ετών των τέκνων των. Εξ άλλου, εις το ύφος του Ευαγγελιστού ευρίσκομεν, όπως λέγει και ο Λανζ, «όλο εκείνο το χρώμα της απερίττου αφηγήσεως μιας γυναικός και της αντιλήψεως μιας γυναικός». Διά τον τανύοντα τα πτέρυγας της φαντασίας του, και το πλέον άσημον γεγονός και το ελάχιστον, επεισόδιον πνίγονται εις τον χείμαρρον της περιγραφής· διά την Μαρίαν όμως τα μικρά αυτά επεισόδια εφαίνοντο κοινά και τετριμμένα και ανάξια λόγου. Επομένως και ο Λουκάς, αντιγράφων πιστώς τους λόγους της Παρθένου, δεν, προσέθεσε κάτι τι παραπάνω από ό,τι ήκουσεν.
Πηγή: http://orthodoxfathers.com/Vios-tou-Christou/01-Gennisis
Πολλαὶ μὲν καὶ ἀναρίθμητοι τῶν Χριστιανῶν αἱ θεοφιλεῖς πανηγύρεις·
τί δὲ τῆς παρούσης πανηγυρικώτερον, ὅτι ὁ δεσπότης Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ κόσμος ἀνεγεννήθη;
Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Ἀδὰμ ἀνεκλήθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ Εὕα τῆς λύπης ἐλυτρώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ δράκων ἠφανίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ παράδεισος ἀνεκαινίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ διάβολος κατεκρίθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ ᾅδης ἠλλοιώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ γῆ ἀνεκτίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ ἀὴρ ἐκαθάρθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ οὐρανὸς ηὐφράνθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Ἰουδαϊσμὸς ἐμειώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Χριστιανισμὸς ἐπυκνώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ συναγωγὴ ἐκαπνίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ ἐκκλησία εὐωδιάσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ τὸ φῶς προσετέθη.
Σήμερον γὰρ καὶ τοῦ σωματικοῦ φωτὸς αὔξησις καὶ τοῦ πνευματικοῦ ἔλλαμψις.
Τοῦ γὰρ ἡλίου τῆς δικαιοσύνης Χριστοῦ ἐκ τῆς παρθενικῆς ἀδιαφθάρτου παστάδος ἀνατείλαντος, τὸ σκότος τῆς ἀσεβείας ἀπελάθη καὶ τὸ φῶς τῆς εὐσεβείας διεδόθη, ὁ παγετὸς τῆς βλασφημίας διελύθη, ὁ δὲ καρπὸς τῆς θεογνωσίας ἐπιάνθη καὶ ὁ ἀστὴρ τῆς ἀληθείας εἰς πάντας ἀνέτειλεν.
Ὅθεν τοῦτο τὸ φῶς θεωρήσαντες οἱ προφῆται ἐκ πολλῶν τῶν χρόνων ἐβόων πρὸς αὐτὸν λέγοντες·
Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς.
Τί ἐστιν Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς;
Ἐν σοί φησι τὸν πατέρακατανοήσομεν·
φῶς γὰρ εἶ φωτὸς μηνυτικόν.
Πῶς οὖν πανηγυρίζομεν σήμερον,
τοῦ ἀΰλου φωτὸς Χριστοῦ ἀΰλως παρακύψαντος
ἐκ τῆς ἀτοιχωρύχου παρθενικῆς πηγῆς;
Οὐκέτι τὰ εἴδωλα ψηλαφῶμεν,
ἀλλὰ τὰ θυσιαστήρια κατανοοῦμεν·
οὐκέτι ἐγγαστριμύθους ἀξιοῦμεν,
ἀλλὰ προφήτας παρακαλοῦμεν·
οὐκέτι ἐπαοιδοὺς θεραπεύομεν,
ἀλλ' ἀποστόλους ἐγκωμιάζομεν·
οὐκέτι ὑπὸ δένδρον εἰδωλολατροῦμεν,
ἀλλ' ὑπὸ τὸν σταυρὸν κυριολογοῦμεν·
οὐκέτι τὰ τέκνα ἡμῶν τοῖς δαιμονίοις θύομεν,
ἀλλὰ τὰς καρδίας ἡμῶν ἀναγινώσκομεν,
ἀλλ' εὐαγγέλια τῷ Θεῷ θυμιῶμεν·
οὐκέτι μυθολογίας ἐπιγινώσκομεν·
οὐκέτι Πλάτωνα καὶ Ἀριστοτέλην σεμνύνομεν,
ἀλλὰ Πέτρον καὶΠαῦλον ἐκθειάζομεν·
οὐκέτι τὴν σάρκα περιτεμνόμεθα,
ἀλλὰ τὴν ψυχὴν σφραγιζόμεθα·
οὐκέτι πικρίδας Ἰουδαϊκὰς ἐσθίομεν,
ἀλλὰ τὸ μέλι τῆς χάριτος καταπίνομεν·
οὐκέτι ἐν Βαβυλῶνι αἰχμαλωτιζόμενοι λέγομεν·
Πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας;
ἀλλὰ πανταχοῦ τῆς γῆς εὐφραινόμενοι βοῶμεν·
Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς·
οὐκέτι μερικῶς πανηγυρίζοντες πενιχρῶς παρατρύζομεν λέγοντες·
Γνωστὸς μόνον ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ὁ Θεός,
ἀλλὰ καθολικῶς γενεθλιάζοντες πλουσίως ὑποψάλλομεν·
Πάντα τὰ ἔθνη, κροτήσατε χεῖρας,
ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως.
Μηκέτι τὸν Βάαλ προσκαλεῖσθε,
ἀλλὰ τὸν Θεὸν παρακαλεῖτε·
ἐκεῖνος ἀδολεσχεῖ,
οὗτος θαυματουργεῖ·
ἐκεῖνος καθεύδει,
οὗτος γρηγορεῖ.
Πάντα τὰ ἔθνη, κροτήσατε χεῖρας,
ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως.
Τί ἐστιν ἀλαλάξατε;
Ἀντὶ τοῦ εὐχαριστήσατε τῷ νικοποιῷ Χριστῷ·
ἀλαλαγμὸς γὰρ νίκης ἀναγνωρισμός.
Ἀλαλάξωμεν τοίνυν τῷ νικοποιῷ Χριστῷ,
καὶ μὴ τοῖς ψευδωνύμοις εἰδώλοις προσκυνήσωμεν,
διότι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια,
ὁ δὲ Κύριος τοὺς οὐρανοὺς ἐποίησεν.
Ἤκουες γοῦν ἀρτίως τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου λέγοντος·
Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου, ἰδοὺ μάγοι παρεγένοντο ἀπὸ ἀνατολῶν ἐν Ἱεροσολύμοις λέγοντες·
Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.
Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος, ὢ τοῦ φρικτοῦ ἱλαστηρίου,
ὢ τοῦ ἀκαταλήπτου μυστηρίου.
Ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ὁ δεσπότης Χριστὸς γεννᾶται,
καὶ πρὸ πάντων ὑπὸ μάγων ὁρᾶται·
ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου,
καὶ ἀρχὴν ἡμερῶν λαμβάνει ὁ ἄναρχος·
ἐν σπηλαίῳ τίκτεται,
καὶ τῇ χειρὶ τὰ πάντα βαστάζει·
ἐν φάτνῃ τίθεται,
καὶ τροφὴ πάντων γίνεται·
σπαργάνοις κατειλεῖται,
καὶ λύσιν ἁμαρτιῶν δωρεῖται·
ἐκ μήτρας προέρχεται,
καὶ τὴν μητέρα παρθένον τηρεῖ·
εἰς Αἴγυπτον φεύγει,
καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνάγει·
ὡς παιδίον βαστάζεται,
καὶ ὡς Θεὸς γνωρίζεται·
Ἀρχέλαον κάμπτει,
καὶ τὸν διάβολον τύπτει·
μάγους προσκαλεῖται,
καὶ Ἰουδαίους ἀπωθεῖται·
κύνας τρέφει,
καὶ τὰ τέκνα τύπτει.
Ἀλλὰ ταῦτα ἀκούων μὴ ἀσπλαγχνίαν τοῦ δεσπότου Χριστοῦ καταψηφίσῃ, ἀλλὰ ῥᾳθυμίαν τῶν Ἰουδαίων·
ἀντεστράφη γὰρ ἡ τάξις οὐ τῇ φύσει ἀλλὰ τῇ γνώμῃ,
καὶ γέγοναν οἱ κύνες τέκνα, τὰ δὲ τέκνα κύνες.
Ἠμείφθη γὰρ ἡ προσηγορία,
ἐπειδὴ καὶ ἠλλοιώθη ἡ πολιτεία·
οἵα κύων ἡ Χαναναία γυνὴ τοὺς εἰδωλικοὺς μακέλλους ἐκλείχουσα, καὶ οἵα θυγάτηρ γέγονε τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς μαρτυρικοὺς τύπους τῶν ἀποστόλων ἀγαπήσασα.
Ὅτε μὲν γὰρ τῷ Ἑλληνισμῷ προσεῖχεν, τότε ἔλεγε πρὸς αὐτὴν ὁ Κύριος ὀνειδιστικῶς·
Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ δοῦναι τοῖς κυναρίοις·
ὅτε δὲ τῷ Χριστιανισμῷ προσετέθη, τότε ἤκουσεν ἐγκωμιαστικῶς·
Θάρσει, θύγατερ, γενηθήτω σοι ὡς θέλεις.
Ὅτι δὲ καὶ Ἰουδαίων παῖδες ἀπὸ τέκνων κύνες προσηγορεύθησαν, μὴ παρ' ἐμοῦ δεηθήσῃ μαθεῖν, ἀλλὰ παρὰ τοῦ μακαρίου Παύλου τοῦ ἀπὸ κυνὸς γεγενημένου·
Βλέπετε τοὺς κύνας, βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας.
Ὅτι δὲ μᾶλλον τῶν Ἰουδαϊκῶν τέκνων οἱ Ἑλληνικοὶ κύνες καὶ ἐπέγνωσαν καὶ ἐπέδραμον τῷ δεσπότῃ Χριστῷ, ἐκ τῶν ἀρτίως ἀναγνωσθέντων λάμβανε τὴν ἀπόδειξιν.
Οἱ μάγοι ἐθνικοὶ ὑπῆρχον καὶ ἀκροθήνιοι τῶν κακῶν,
ἀλλ' ὅμως μόνον εἶδον τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ,
εὐθέως ἐν Ἱεροσολύμοις κατέδραμον καὶ κόπον ὑπέμειναν,
ἵνα θεάσωνται τὸν εἰρηκότα·
∆εῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι,
κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς.
Καὶ οὐ μόνον κόπους ὑπέμειναν,
ἀλλὰ καὶ δῶρα προσήνεγκαν τῷ δεσπότῃ Χριστῷ μηδέπω ἀνεγνωκότες τὸν εἰρηκότα·
Μὴ ὀφθῇς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου κενός.
Βλέπε μάγων πίστιν·
οὐκ ἐσκανδάλισεν αὐτοὺς ἡ φάτνη,
οὐκ ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς ἀπιστίαν τὸ σπήλαιον,
οὐκ εἶπον ἑαυτοῖς τῷ τῆς ἀμφιβολίας λόγῳ κλονούμενοι·
Οὗτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Πόθεν τοῦτο;
Ἀντὶ πορφύρας ῥάκκος περιβέβληται·
ἀντὶ χρυσοστρώτου κλίνης εἰς τοὔδαφος ἔρριπται·
ἀντὶ βασιλικῶν αὐλῶν σπήλαιον ὑαίνης κατέλαβεν.
Ποῦ τῶν δορυφόρων τὸ πλῆθος;
Ποῦ τῶν ὑπασπιστῶν ἡ θεραπεία;
Ποῦ τῆς χαρμοσύνης ἡ εὐωδία;
Οὐδεὶς αὐτῷ παρακαθέζεται, μία μόνη γυνὴ παρέπεται καὶ αὐτὴ δεδοίκουσα φαίνεται μὴ γνωσθῇ ὁ τεχθείς.
Οὐδὲν τῶν ἐπιτηδείων ἔχει·
οὐδὲν βασιλικὸν ὁρῶμεν ἐν αὐτῷ·
πτωχοῦ τινός ἐστι τοῦτο τὸ γέννημα.
Ἐξέλθωμεν, ὑποστρέψωμεν, τὸν ἀστέρα μετὰ ἀκριβείας ἴδωμεν, μὴ ἄλλον ἀντ' ἄλλου προσκυνήσωμεν καὶ τὸ κέρδος ἀπολέσωμεν.
Ἀλλ' οὐδὲν τούτων οἱ μάγοι οὔτε εἶπον οὔτε ἐνενόησαν·
μόνον δὲ εἶδον τὸν δεσπότην, εὐθέως καὶ ἐπέγνωσαν καὶ προσεκύνησαν καὶ δῶρα προσεκόμισαν.
Ἔπειθε γὰρ αὐτοὺς οὐχ ἡ πτωχότης τοῦ σπηλαίου,
ἀλλ' ἡ τοῦ ἀστέρος πλουσιότης·
οὐκ ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς ἀπιστίαν ἡ εὐτελὴς τοῦ Κυρίου τῆς ὁράσεως θέα,
ἀλλ' ἔπειθεν αὐτοὺς ἡ περιαστράπτουσα αὐτὸν τῆς θεότητος αἴγλη.
Ἐροῦσι δὲ πάντως τινές·
Τί οὖν;
Ἡ προφητεία αὕτη οὐκ ἠδύνατο ὑπὸ Ἰουδαίων γενέσθαι,
ἀλλ' ὑπὸ ἐθνικῶν μάγων;
∆ιὰ τί οὖν φησιν ὁ τῶν ὅλων Θεὸς διὰ μάγων τὴν προφητείαν ταύτην ἐποιήσατο;
∆ιὰ τί;
Ἄκουε συνετῶς.
Πρὸς κατάκρισιν τῶν Ἰουδαίων·
ἐπειδὴ γὰρ μόνον ἤκουον προφήτου περὶ τῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Κυρίου, εὐθέως ἐφονοκτόνουν, τούτου χάριν ὁ Κύριος εὐδόκησε δι' ἐθνικῶν μάγων τὴν προφητείαν ποιήσασθαι, ἵνα γνῶσιν ἐντεῦθεν Ἰουδαῖοι ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀβραὰμ εἰς τὰ ἔθνη μετηνέχθη.
Ὅθεν καὶ ὁ Κύριος τοῦτο μηνύων ἐκ πολλῶν τῶν χρόνων εὐλογῶν τὸν Ἀβραὰμ ἔλεγεν·
Πληθύνων πληθυνῶ τὸ σπέρμα σου ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς τὴν ἄμμον τὴν παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης.
Ψάμμον τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ ὀνομάζει διὰ τὸ ἄκαρπον τῆς ψυχῆς καὶ διὰ τὸ ἁλμυρὸν τῆς γνώσεως, ἀστέρας δὲ τὰ ἔθνη διὰ τὸ φέγγος τῆς γνώσεως.
Ὅθεν καὶ ὁ μακάριος Παῦλος τοῖς ἔθνεσι γράφων ἔλεγεν·
ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ.
Ἐλθόντες οὖν οἱ μάγοι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐπηρώτων τοὺς Ἰουδαίους λέγοντες·
Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.
Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Ἢ ἀναγγείλατε, ἢ ἀκούσατε.
Βασιλεὺς ὁ τεχθείς, οὐράνιον τὸ δῶρον, λογικὸς ὁ ἀστήρ, ἀνατολικὸν τὸ χάρισμα, καθολικὸν τὸ μήνυμα·
ἀνάλογος ὁ ἀστὴρ τοῦ γεννηθέντος.
Ὁ κήρυξ μάτην κρύπτεται τὸν σκεπασθῆναι μὴ δυνάμενον·
ὥσπερ δὲ οὗτος ὁ ἥλιος οὐ δύναται ὑπό τινος κρυβῆναι –πανταχοῦ γὰρ καθ' ἑκάστην ἐκλάμπει–, οὕτω καὶ ὁ δεσπότης Χριστὸς ὁ τῆς δικαιοσύνης ἥλιος, Θεὸς ὢν πανταχοῦ πιστευθήσεται.
Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἀμήν.
Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες
Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους, έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας – μπορούσαμε τυπικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση βρισκόταν στα χέρια των άλλων
«Όποιος περιμένει σωτήρες είναι άξιος τις δυστυχίας του. Η αναμονή να μας σώσουν άλλοι, είναι μια λανθασμένη αγωγή που μας δόθηκε κατά την παιδική μας ηλικία.
Στον πόλεμο οι Έλληνες πήγαιναν με άριστα οργανωμένες φάλαγγες – όχι κλαίγοντας ή μοιρολατρικά. Στην ιστορία ποτέ δεν ενδιέφερε τους Έλληνες εάν ο εχθρός ήταν πολυάριθμός ή ισχυρός – αλλά ποιος είναι και που βρίσκεται«.
Άρθρο
Ο πρόσφατα αποθανών ηγέτης της Ν. Αφρικής ήταν αναμφίβολα μία εξαιρετική φυσιογνωμία – κυρίως επειδή, μετά από δεκαετίες στη φυλακή, τοποθετήθηκε εναντίον της βίας και κατάφερε να ενώσει τις αντιμαχόμενες «φυλές» στη χώρα του: τους λευκούς και τους μαύρους, οδηγώντας στην πτώση το προηγούμενο καθεστώς (Apartheid).
Από οικονομικής πλευράς όμως θεωρείται πως δεν προσέφερε κάτι στη Ν. Αφρική – αφού, μετά τη ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους του, τη δεκαετία του 90, το βιοτικό επίπεδο του μαύρου πληθυσμού επιδεινώθηκε αισθητά. Ειδικότερα, μεταξύ των ετών 1995 και 2000, το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ έκτοτε η κατάσταση δεν έχει αλλάξει σημαντικά.
Η αιτία της φτώχειας θεωρείται πως είναι η διαφθορά – μία πολύ συνηθισμένη κατηγορία, όσον αφορά τα φτωχά κράτη του πλανήτη. Σύμφωνα με την Transparency International, τη γνωστή γερμανική οργάνωση με έδρα το Βερολίνο, το 65% του πληθυσμού αποδέχεται πως η διαφθορά αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας – το 83% θεωρεί διεφθαρμένη την αστυνομία, ενώ το 77% τα πολιτικά κόμματα.
Με βάση τις έρευνες της ίδιας οργάνωσης, η οποία εντελώς τυχαία εδρεύει στην πατρίδα των διαφθορέων, το 47% των κατοίκων ισχυρίζεται πως χρημάτισε κάποιον δημόσιο λειτουργό, εντός των τελευταίων δώδεκα μηνών – ενώ το 33% των ανδρών του Γιοχάνεσμπουργκ βίασε τουλάχιστον μία γυναίκα το 2010, με το 7% να δηλώνει πως συμμετείχε σε ομαδικό βιασμό.
Περαιτέρω, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε στα 50 μόλις έτη (μετά την είσοδο του ΔΝΤ), από 64 προηγουμένως – με τη CIA να «ενοχοποιεί» την πολιτική ιδεολογία του κυβερνώντος κόμματος, η οποία ήταν εναντίον της ιδιοκτησίας, με «βαθιές κομμουνιστικές αγκυλώσεις».
Σύμφωνα με την ίδια πηγή, όταν ο Mandela και το κόμμα του (ANC) ανέλαβαν την εξουσία, ανέτρεψαν όλη την οικονομική πολιτική της χώρας – δημεύοντας την περιουσία των χωρικών και κατάσχοντας τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη Ν. Αφρική πάνω από 1 εκ. λευκοί.
Συνεχίζοντας, το 2008 ο έμπιστος συνεργάτης του Mandela (Thabo Mbeki), ο οποίος είχε από πολλά χρόνια πριν αναλάβει τη λειτουργία της κυβέρνησης, χάνει τη θέση του και αντικαθίσταται από τον J.Zuma – ο οποίος κατηγορείται από μία επιτροπή της χώρας του για διαφθορά, από ευρωπαϊκές εταιρείες πολεμικού εξοπλισμού.
Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών εξοπλιστικών επιχειρήσεων ομολόγησαν ότι, το 1996 είχαν δωροδοκήσει υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα, για να μπορέσουν να κερδίσουν τους διαγωνισμούς που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση, όσον αφορά τον εξοπλισμό του ναυτικού και της αεροπορίας - με συνολικό προϋπολογισμό 4,4 δις φράγκα.
Ολοκληρώνοντας, σύμφωνα με τους παραπάνω «επικριτές» του, κυρίως την αμερικανική CIA και τη γερμανική Transparency International, ο Mandela αποτελεί ένα σύμβολο της απληστίας, του πελατειακού κράτους, της καταπίεσης των μαζών, καθώς επίσης της οικογενειοκρατίας – με μοναδική προσφορά του την ένωση του πληθυσμού της χώρας του, καθώς επίσης την αντιρατσιστική του συμπεριφορά.
Είναι όμως πράγματι έτσι, ισχύουν δηλαδή οι κατηγορίες εναντίον του Mandela και των υπολοίπων του κόμματος του ή μήπως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος; Ως μία από τις πολλές απαντήσεις στο ερώτημα, παραθέτουμε το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο έχει γραφεί πριν από αρκετό καιρό:
..
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΑΦΡΙΚΗΣ
Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός της κεντρικής τράπεζας μίας χώρας, θα αναφερθούμε στο παράδειγμα της Ν. Αφρικής, την εποχή που η νέα κυβέρνηση της (Nelson Mandela) διαπραγματεύθηκε την ανεξαρτησία της.
Ενώ λοιπόν διεξάγονταν θετικά για το κράτος οι διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ στο πολιτικό σκέλος, απαιτήθηκε από τους υπευθύνους για την οικονομική πολιτική της χώρας η μετατροπή της κεντρικής τράπεζας τους σε έναν ανεξάρτητο οργανισμό, ο οποίος θα λειτουργούσε με απόλυτη αυτονομία από την εκλεγμένη κυβέρνηση – σαν ένα κυρίαρχο «κράτος εν κράτει» ουσιαστικά, στο οποίο δεν θα παρέμβαιναν οι εκλεγμένοι νομοθέτες (όπως ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας).
Συνεχίζοντας, παρά το ότι διατυπώθηκε από τους πολιτικούς της χώρας η απορία, σε ποιόν θα «λογοδοτούσε» η ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα (στο ΔΝΤ, στο Χρηματιστήριο, στην BIS), οι έμπειροι διαπραγματευτές της «Δύσης» κατόρθωσαν να επιβάλλουν μονομερώς τη θέληση τους - ταυτόχρονα με την «άλωση» του Υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο τοποθέτησαν έναν δικό τους έμπιστο πολιτικό. Όπως είπαν χαρακτηριστικά κάποιοι διακεκριμένοι Πολίτες της Νοτίου Αφρικής, οι οποίοι τότε σχολίασαν τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν:
«Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους. Απλώς έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας….Οι μεγάλες επιχειρήσεις, μας δήλωσαν ουσιαστικά ότι θα κρατήσουν τα πάντα και εμείς θα κυβερνάμε μόνο κατ’ όνομα. Μπορούσαμε δηλαδή να έχουμε την πολιτική εξουσία μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μπορούσαμε φαινομενικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα χέρια των άλλων».
Περαιτέρω, αυτό που συνέβη στη συνέχεια των διαπραγματεύσεων ήταν το ότι η κυβέρνηση «παγιδεύτηκε», χωρίς δυστυχώς να το αντιληφθεί, σε ένα είδος ιστού της αράχνης – «υφασμένου» από μυστηριώδεις κανόνες και υπόγειες ρυθμίσεις, οι οποίες αποσκοπούσαν στο να «οριοθετήσουν», καθώς επίσης να περιορίσουν την εξουσία των δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών της χώρας. Όταν λοιπόν θέλησε η νέα κυβέρνηση να υλοποιήσει τα οράματα της, ανακάλυψε ότι η πραγματική εξουσία, η οικονομική, βρισκόταν στα χέρια άλλων.
Για παράδειγμα, δεν μπορούσε να αναδιανείμει τη γη, επειδή το νέο Σύνταγμα προστάτευε την ατομική ιδιοκτησία και καθιστούσε πρακτικά αδύνατη την όποια αγροτική μεταρρύθμιση. Εκτός αυτού, δεν ήταν δυνατόν να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, αφού εκατοντάδες εργοστάσια της χώρας ήταν έτοιμα να κλείσουν – επειδή η κυβέρνηση είχε υπογράψει τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (του μετέπειτα ΠΟΕ), η οποία απαγόρευε την αναγκαία επιδότηση των τοπικών επιχειρήσεων.
Ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ ότι, χωρίς κάποια προστασία και επιδοτήσεις, είναι σχεδόν αδύνατη η επαναβιομηχανοποίηση μίας χώρας - η αναβίωση δηλαδή του κατεστραμμένου παραγωγικού της ιστού (όπως απαιτείται σήμερα στην Ελλάδα, εάν θέλουμε πράγματι να επιλύσουμε το τεράστιο πρόβλημα του πάγια αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου μας, το οποίο ουσιαστικά ευθύνεται τα μέγιστα για το εξωτερικό τουλάχιστον χρέος μας).
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, η διανομή δωρεάν φαρμάκων για την καταπολέμηση του aids απαγορευόταν, αφού μία τέτοια απόφαση παραβίαζε τα πνευματικά δικαιώματα ιδιοκτησίας, τα οποία προστάτευε ο ελεγχόμενος από την υπερδύναμη Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου – στον οποίο είχε προσχωρήσει η Νότια Αφρική, κατ’ απαίτηση βέβαια των δανειστών της. Η διάθεση περισσότερου χρήματος προϋπέθετε φυσικά τη σύμφωνη γνώμη της ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας, η οποία δεν την παρείχε.
Η δωρεάν ύδρευση δεν ήταν επίσης εφικτή, αφού η Παγκόσμια Τράπεζα, μέσω της ομάδας οικονομολόγων που είχε στείλει στη χώρα, είχε μετατρέψει σε κανόνα, σε υποχρέωση δηλαδή, τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις κοινωφελείς επιχειρήσεις. Τέλος, εάν η κυβέρνηση ήθελε να αυξήσει τους μισθούς, δεν της επιτρεπόταν, λόγω του δανείου ύψους 850 εκ. $ με το ΔΝΤ, το οποίο επέβαλλε «συγκράτηση των μισθών».
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η οποιαδήποτε μη υποταγή στους κανόνες και στους περιορισμούς που επέβαλλαν το ΔΝΤ και όλοι οι υπόλοιποι «συνεργοί» του, θα θεωρούταν απόδειξη επικίνδυνης εθνικής αφερεγγυότητας, έλλειψη αφοσίωσης στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» και απουσία ενός βασισμένου σε κανόνες συστήματος – με αποτέλεσμα τη διακοπή της χορήγησης βοήθειας («δόσεων» από το ΔΝΤ) και τη φυγή των ξένων κεφαλαίων.
.
.Συνεχίζοντας, τόσο η δήθεν «ανεξάρτητη» κεντρική τράπεζα, όσο και το «υπό κηδεμονία» Υπουργείο Οικονομικών, επέβλεπαν άγρυπνα την πιστή τήρηση των εντολών - οπότε φυσικά επαναλήφθηκε η γνωστή ιστορία:
Η κυβέρνηση,«γονατισμένη» από το χρέος και υφιστάμενη διεθνείς πιέσεις, προκειμένου να ιδιωτικοποιήσει τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, άρχισε σύντομα να αυξάνει τις τιμές, να μειώνει τους μισθούς, να διασύρει τους αντιρρησίες και να «ξεπουλάει» δημόσια περιουσία - με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, εκατομμύρια άνθρωποι να εξαθλιωθούν, μη έχοντας πλέον ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς.
Όσο για τα πλούσια ορυχεία, τις τράπεζες και τις μονοπωλιακές βιομηχανίες, των οποίων την εθνικοποίηση ζητούσε ο Mandela, παρέμειναν στα χέρια τεσσάρων εταιρικών κολοσσών – οι οποίοι ελέγχουν πλέον το 80% του χρηματιστηρίου της χώρας.
Μεταξύ των ετών 1997 και 2004 η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής πούλησε δεκαοκτώ δημόσιες εταιρείες, συγκεντρώνοντας 4 δις $, τα οποία διατέθηκαν στην εξυπηρέτηση των δανείων των διεθνών τοκογλύφων.
Το «πικρό φάρμακο» λοιπόν του ΔΝΤ, το οποίο προβλέπει (με τη βοήθεια μίας εντελώς ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας και ενός σκιώδους Υπουργείου Οικονομικών) περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές στις κρατικές δαπάνες, ελαστικότητα στην εργασία, απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων, ενίσχυση του ελευθέρου εμπορίου, περιορισμένους ελέγχους στη ροή των κεφαλαίων κλπ., αποδείχθηκε στην κυριολεξία θανατηφόρο για την συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών της Ν. Αφρικής – όπως και για όλες σχεδόν τις χώρες, στις οποίες «εισέβαλλαν» οι σύνδικοι του διαβόλου.
.
ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ
Οι διεθνείς τοκογλύφοι, το «σύστημα», όπως αποκαλείται, χρησιμοποιούν σταθερά την ίδια μέθοδο: διαφθείρουν την πολιτική, αναλαμβάνουν τη σκιώδη εξουσία και στη συνέχεια λεηλατούν τόσο την ιδιωτική, όσο και τη δημόσια περιουσία εκείνων των δύστυχων χωρών, στις οποίες εισβάλουν (αφού προηγουμένως τις υπερχρεώσουν, υποχρεώνοντας τες να ζητήσουν τη «βοήθεια» τους). Στο σημείο αυτό είναι ίσως σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ξανά τα στάδια της λεηλασίας, με το κείμενο που ακολουθεί:
Η «απελευθέρωση των αγορών», την οποία επιβάλλει δικτατορικά το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει, σημαίνει απλά το εξής: «Ανοίξτε τα σύνορα σας στους εντολοδόχους μας, για να μπορέσουν να αρπάξουν και να λεηλατήσουν ότι βρουν – ιδιωτικά ακίνητα, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, επιχειρήσεις, μερίδια αγοράς κοκ.»
Αυτό γίνεται αφενός μεν με τη βοήθεια της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ, η οποία «φιλοδοξεί» να γίνει ο τοποτηρητής των εισβολέων στη χώρα της, αφετέρου με τη συνδρομή της πολιτικής εξουσίας – η οποία επιβάλλει «νομοθετικά διατάγματα» που δεν απαιτείται η έγκριση τους από τη Βουλή, ενώ διευκολύνει επικοινωνιακά την άλωση της εκάστοτε χώρας.
Η «διασπάθιση» της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), επιτυγχάνεται πολύ απλά, με τη βοήθεια της υπερβολικής φορολόγησης – επίσης με τη συνδρομή των τραπεζών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους τις υποθήκες.
Η μέθοδος επηρεασμού της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να μην αντιδράσει, είναι οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, για διαφθορά ή για οτιδήποτε άλλο ατόμων ή ομάδων του πληθυσμού – στα πλαίσια του «μαζί τα φάγαμε» ή της τοποθέτησης της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης.
Από την άλλη πλευρά, η αφανής ακίνητη περιουσία του δημοσίου εκποιείται με την ίδρυση εταιριών, στις οποίες μεταβιβάζονται κρυφά τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Στη συνέχεια, πωλούνται οι μετοχές των εταιρειών αυτών, οπότε δεν γίνεται αντιληπτό σχεδόν τίποτα από τους πολίτες. Όσον αφορά τις δημόσιες επιχειρήσεις, όπου τα «φιλέτα» είναι οι κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), οι κερδοφόρες μονοπωλιακές (ΟΠΑΠ) και οι στρατηγικές (ΟΤΕ κλπ.), ακολουθείται συνήθως η παρακάτω διαδικασία:
.
(α) Καταγγέλλεται η διαφθορά των συνδικαλιστών και του υπόλοιπου προσωπικού τους, μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ, έτσι ώστε να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη και να μην φέρει αντίρρηση στην εκποίηση τους.
(β) Απολύεται το δήθεν υπεράριθμο ή ακριβό προσωπικό τους – ιδίως αυτοί που αντιδρούν στην όλη διαδικασία. Προσλαμβάνονται είτε οι ίδιοι, είτε καινούργιοι, με τους νέους όμως βασικούς μισθούς «πείνας».
(γ) Εξυγιαίνονται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών και στη συνέχεια πωλούνται «καθαρές» στους εισβολείς – μισοτιμής προφανώς, αφού στην υπό κατάληψη χώρα οι τιμές έχουν καταρρεύσει.
.
Ότι δεν μπορούν να αγοράσουν οι εισβολείς σε τιμές ευκαιρίας, φροντίζουν να το κλείσουν – με τη μέθοδο του damping (σημαίνει ότι, κερδίζω στη δική μου χώρα, οπότε μπορώ να πουλάω κάτω από το κόστος σε μία άλλη, μέχρι να κλείσω τους ανταγωνιστές μου, αυξάνοντας μετά τις τιμές).
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μειώνουν τις τιμές πώλησης τους κάτω από το κόστος, με αποτέλεσμα οι τοπικές βιομηχανίες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τον ανταγωνισμό. Επομένως, είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές στους εντολοδόχους του ΔΝΤ (ή της Γερμανίας, στην περίπτωση της Ελλάδας).
Όσον αφορά ορισμένους ευαίσθητους και εξαιρετικά κερδοφόρους κλάδους, όπως τις τοπικές φαρμακοβιομηχανίες, η συνταγή είναι ελαφρά διαφορετική:
.
(α) Οι πολιτικοί επιβάλλουν θεσμικά τιμές πώλησης κάτω του κόστους στην τοπική βιομηχανία, η οποία παράγει συνήθως γενόσημα – υποχρεώνοντας ταυτόχρονα τους ασφαλισμένους πολίτες να επιλέγουν τα συγκεκριμένα φάρμακα.
Αυτό επιτυγχάνεται είτε αυξάνοντας τις τιμές των πρωτοτύπων, είτε μειώνοντας τη συμμετοχή του κράτους, όσον αφορά την αγορά των πρωτοτύπων φαρμάκων, είτε προσφέροντας ειδικά κίνητρα για την αγορά των γενοσήμων.
(β) Στη συνέχεια, οι πολιτικοί «δημαγωγούν», ισχυριζόμενοι ότι ωφελούν τους πολίτες, καταπολεμώντας θαρραλέα τα συμφέροντα – οπότε κερδίζουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη, η οποία νομίζει ανόητα πως ωφελείται από τις χαμηλές τιμές, ενώ χαίρεται με την τιμωρία του «εγχώριου κατεστημένου» (μισαλλοδοξία).
(γ) Οι τοπικές φαρμακοβιομηχανίες είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται μισοτιμής στους ξένους.
(δ) Αργότερα, σταδιακά, οι τιμές των γενοσήμων αυξάνονται, τα κίνητρα για την αγορά τους, η επιδότηση τους ουσιαστικά από το κράτος σταματάει και οι εισβολείς έχουν στη διάθεση τους μονοπωλιακά ολόκληρη την αγορά – κερδίζοντας πλουσιοπάροχα.
.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η μοναδική λύση των χωρών, ιδίως των πλουσίων, όπως η Ελλάδα, οι οποίες τοποθετούνται στο στόχαστρο, είναι η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας – με τη βοήθεια της οποίας οι πολίτες αναλαμβάνουν μόνοι τους τα ηνία της πατρίδας τους, αποφασίζοντας οι ίδιοι για το μέλλον τους.
Η αιτία είναι προφανώς το ότι οι Πολίτες, στο σύνολο τους, είναι φύσει αδύνατον να δωροδοκηθούν – οπότε οι εισβολείς δεν έχουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουν τη βρώμικη πολιτική τους. Εάν τυχόν δε υπάρξει κάποιος ηγέτης, ο οποίος να μπορεί να τους εμπνεύσει, τότε η έξοδος της χώρας τους από την κρίση, αποφεύγοντας τις παγίδες των εισβολέων, είναι κάτι περισσότερο από εύκολη.
Σημείωση Τράπεζας Ιδεών: Στο πρωτότύπο άρθρο (βλ. πηγή) μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει εξειδικευμένα στοιχεία και συνοδευτικές παραπομπές.
Πολλά, πάρα πολλά χρόνια περιπλανιόταν ο λαός του Ισραήλ στην έρημο μετά την έξοδό του από την γη της Αιγύπτου με επί κεφαλής τον θεόπτη προφήτη Μωυσή.
Κύριος ο Θεός έτρεφε τον λαό Του με το θεόσταλτο μάννα. Ήταν δύσκολος ο δρόμος αυτός μέσα στην έρημο. Με πολύ δυσκολία έβρισκαν νερό να πιούν. Και άρχισε ο λαός του Ισραήλ να γογγύζει στον Θεό και τον Μωυσή, γιατί τους ξεσήκωσε από την Αίγυπτο. Και άναψε η οργή του Θεού εναντίον του λαού του Ισραήλ εξ αιτίας του γογγυσμού τους και τους τιμώρησε σκληρά.
Με διαταγή Του ήλθε ένα μεγάλο πλήθος δηλητηριωδών φιδιών, τα οποία τους δάγκωναν με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να πεθαίνουν. Να το θυμόμαστε και εμείς αυτό, πόσο φοβερό και ολέθριο πράγμα είναι να γογγύζει κανείς στον Θεό.
Ο λαός, τρομοκρατημένος από τα φίδια, ικέτευε τον Μωυσή να προσευχηθεί στον Θεό να απαλλαγεί από την σκληρή αυτή τιμωρία. Ο Κύριος τους σπλαχνίστηκε και διέταξε τον Μωυσή να φτιάξει ένα μεγάλο χάλκινο φίδι και να το βάλει σ’ ένα κοντάρι που έμοιαζε με σταυρό, «Όποιος δαγκώνεται από κάποιο φίδι και κοιτάξει με ελπίδα αυτό το χάλκινο όφι δεν θα πεθάνει αλλά θα ζήσει», είπε ο Κύριος.
Ο Μωυσής κατασκεύασε από χαλκό ένα μεγάλο φίδι και το έβαλε πάνω σ’ ένα κοντάρι όμοιο με σταυρό. Αυτό αποτελούσε μία ολοκάθαρη προτύπωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος σώζει από το θάνατο της αμαρτίας όλους αυτούς, που με βαθειά πίστη στρέφονται σ’ Αυτόν και με δάκρυα προσκυνούν το σταυρό Του, με τον οποίο έσωσε τον κόσμο στον φοβερό Γολγοθά. Αυτός βάσταξε το υπερβολικά μεγάλο βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου επάνω στο σταυρό.
Σκεφθείτε ποιός, όχι μόνο από τους θνητούς ανθρώπους αλλά ακόμα και από τις επουράνιες ασώματες αγγελικές δυνάμεις, θα μπορούσε να βαστάξει τις αμαρτίες όλου του κόσμου και να μην ισοπεδωθεί από αυτές. Ποιός; παρά μόνος Εκείνος, τον οποίο ακαταπαύστως υμνούν όλες οι επουράνιες δυνάμεις, κράζοντας σ’ Αυτόν: Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος! Ποιός παρά μόνο εκείνος, τον οποίο στον πανηγυρικό εκείνο ύμνο «Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός», ονομάζει η Εκκλησία «Θεό ισχυρό, εξουσιαστή, άρχοντα ειρήνης». Ο όφις, τον οποίο έφτιαξε ο Μωυσής και έβαλε σε ξύλο όμοιο με σταυρό, κατασκευάστηκε από χαλκό, επειδή τα παλαιά εκείνα χρόνια ο χαλκός εθεωρείτο ο ισχυρότερος από όλα τα μέταλλα. Μήπως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο χάλκινος όφις υπήρξε η προτύπωση του κρεμασμένου επάνω στο σταυρό Σωτήρα του κόσμου;
Δεν ήταν μόνο μία η φορά που ο Θεός τιμώρησε τον λαό του Ισραήλ εξαιτίας του γογγυσμού. Και άλλες δύο φορές κατά την διάρκεια των σαράντα ετών, κατά την οποία ο λαός περιπλανιόταν στην έρημο, ξέσπασε ο Θεός οργισμένος εναντίον του σκληροτράχηλου και χοντροκέφαλου λαού. Ήταν τόσο μεγάλη η οργή του Θεού, ώστε ήθελε να εξολοθρέψει τελείως όλον αυτόν τον λαό και να δημιουργήσει από τον Μωυσή ένα άλλο πιστό λαό. Μόνο μετά τις ικεσίες του μεγάλου Μωυσή δεν πραγματοποίησε ο Θεός το σχέδιο Του.
Πρώτη φορά αυτό έγινε στο Όρος Σινά, όπου ο Μωυσής έλαβε από τον Θεό το θεόγραφο νόμο. Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες βρισκόταν ο Μωυσής πάνω στο όρος. Ο λαός έχασε την υπομονή του και είπε στον Ααρών, τον αδελφό του Μωυσή, να κατασκευάσει ένα χρυσό μοσχάρι. Αυτό το μοσχάρι το ονόμασαν θεό, ο οποίος τους έβγαλε από την Αίγυπτο και τον αληθινό Θεό τον αρνήθηκαν.
Δεύτερη φορά αιτία της οργής του Θεού ήταν η ανταρσία των Κορέ, Δαθάν και Αβιρών και της ομάδας τους, που επαναστάτησαν εναντίον του προφήτη Μωυσή και του αδελφού του Ααρών. Αυτή η ανταρσία ήταν ανταρσία εναντίον του ίδιου του Θεού, ο οποίος επέλεξε τον Μωυσή να εκτελέσει το θέλημά Του στο λαό του Ισραήλ. Αυτό το αμάρτημα είχε σχεδόν ίδιο βάρος με την προσκύνηση του χρυσού μόσχου στο όρος Σινά, επειδή δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από την εξέγερση εναντίον του Θεού και των εντολών Του.
Αν ο Μέγας Θεός διά των πρεσβειών του προφήτη Μωυσή τρεις φορές λυπήθηκε τον σκληροτράχηλο και χοντροκέφαλο λαό του Ισραήλ, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πρεσβείες των μεγάλων αγίων ενώπιον του Θεού μπορούν να μεταβάλλουν τα σχέδια και τις αποφάσεις Του. Αυτά είναι δυνατόν να αλλάζουν. Όμως ας μην τολμήσει κανένα τολμηρό και βλάσφημο στόμα να πει, ότι το θείο θέλημα είναι ασταθές.
Ο Θεός μας είναι η ζωντανή αγάπη, όπως μας το αποκάλυψε ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος στην πρώτη καθολική επιστολή του. Όμως Αυτός είναι και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Και αυτό, που στους αναιδείς ανθρώπους μπορεί να φανεί αστάθεια της θείας βουλήσεως, στην πραγματικότητα είναι, είτε ταυτόχρονη, είτε διαδοχική φανέρωση των δύο αυτών μεγάλων γνωρισμάτων του Θεού, της απέραντης αγάπης του και της ακριβούς δικαιοσύνης Του. Και το καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτήν την περίπτωση είναι η διήγηση για το χάλκινο φίδι.
Ο σκληροτράχηλος λαός, ο οποίος γόγγυσε ενώπιων του Θεού, τιμωρήθηκε σκληρά με τα φίδια, όπως το απαιτούσε η δικαιοσύνη του Θεού. Αμέσως όμως τον κάλυψε το τεράστιο κύμα της ασύλληπτης αγάπης Του, επειδή το χάλκινο φίδι αποτελούσε προτύπωση του ασύγκριτα μεγάλου γεγονότος, της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους από την εξουσία του διαβόλου και από τον αιώνιο θάνατο της αμαρτίας και της ανομίας, διά του Υιού του Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Ας αφήσουμε τώρα τον σκληροτράχηλο λαό του Ισραήλ σ’ αυτό τον φοβερό αλλά ταυτόχρονα και μακάριο τόπο, όπου υψώθηκε ο χάλκινος όφις. Για πολλά ακόμα χρόνια θα περιπλανάται αυτός ο λαός στην έρημο της Αραβίας. Ας τον αφήσουμε για άλλα χίλια χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ο λαός αυτός, αν και έφτασε στη Γη της Επαγγελίας, δεν έπαψε να παροργίζει τον Θεό, εγκαταλείποντάς Τον και λατρεύοντας θεούς των εθνών, τον Βάαλ και τήν Αστάρτη. Ας τον αφήσουμε και μέχρι την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, και από την σκοτεινή ιστορία αυτού του απίστου λαού, ας πάμε στη γεμάτη χάρη νέα εποχή, αρχή της οποίας υπήρξε το μεγάλο γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, το οποίο εορτάζουμε σήμερα.
Δεν λησμόνησε ο Θεός, ο οποίος ποτέ δεν ανακαλεί το λόγο Του, το χάλκινο φίδι, το οποίο ύψωσε μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και το οποίο αποτελούσε την προτύπωση της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον αιώνιο θάνατο διά της αμαρτίας.
Ας πάρουμε, αδελφοί μου, μία βαθιά ανάσα, διαβάζοντας στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο τα λόγια του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Και καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον. Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιω. 3, 14-17).
Μετά απ’ αυτή τη μεγάλη επαγγελία ας στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ ένα άλλο σημείο, στην πρώτη καθολική επιστολή του αποστόλου Ιωάννου, όπου διαβάζουμε τον χαρμόσυνο ευαγγελικό λόγο του:
«Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι’ αυτού. Εν τούτω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών» (Α’ Ιω. 4, 9-10).
Γι’ αυτή την μεγάλη και λαμπρότατη γιορτή των Χριστουγέννων προετοιμαστήκαμε με νηστεία σαράντα ημερών, κατά τη διάρκεια της οποίας ακούσαμε πολλές φορές τους ευλογημένους και χαρμόσυνους ειρμούς του κανόνα των Χριστουγέννων. Ας σταθούμε λίγο στον πρώτο και ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το νόημά του:
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε».
Γεννιέται ο Θεάνθρωπος Χριστός και κατεβαίνει στη γη, δοξαζόμενος από τους αγγέλους. Είναι έτοιμος να πατήσει στη γη… Ας τρέξουμε να Τον συναντήσουμε.
«Χριστός επί γης, υψώθητε».
Τώρα το θείο βρέφος βρίσκεται ήδη στη φάτνη σ’ ένα σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με μεγάλη χαρά και αγαλλίαση ας υψωθούμε με το πνεύμα και τον νου μας στους ουρανούς.
«Άσατε τω Κυρίω, πάσα η γη, και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε, λαοί, ότι δεδόξασται».
Πιστεύουμε ότι τη χαρά της Γεννήσεως του Χριστού με ένα τρόπο ακατανόητο για μας, την αισθάνεται και όλη η κτήση. Μαζί με τους βοσκούς και τους μάγους ας προσκυνήσουμε και εμείς το θείο βρέφος και ας Του προσφέρουμε ως δώρο τις γεμάτες πίστη και σεβασμό καρδιές μας. Με τα ίδια μας τα χέρια ας Του προσφέρουμε μετά φόβου και αγάπης τις καρδιές μας για να μας δοξάσει και Αυτός στη ζωή την αιώνια, της οποίας δεν θα υπάρχει τέλος. Αμήν.
(Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, «Λόγοι και ομιλίες», τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 46-52)
Πηγή: http://tokandylaki.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7085.html
Ὁ οὐρανὸς ἔβρεχε διαρκῶς λεπτὸν νερόχιονον, ὁ γραῖγος ἀδιάκοπος ἐφύσα καὶ ἦτο ψῦχος καὶ χειμὼν τὰς παραμονὰς τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους...
Ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος εἶχε νηστεύσει ἀνελλιπῶς ὁλόκληρον τὸ Σαρανταήμερον καὶ εἶχεν ἐξομολογηθεῖ τὰ κρίματά του (παπα-Δημήτρη τὸ χέρι σου φιλῶ!). Καὶ ἀφοῦ ἐγκαίρως παρέδωσε τὸ χριστουγεννιάτικον διήγημά του εἰς τὴν «Ἀκρόπολιν» καὶ διέθεσεν ὁλόκληρον τὴν γλίσχρον ἀντιμισθίαν του πρὸς πληρωμὴν τοῦ ἐνοικίου καὶ τῶν ὀλίγων χρεῶν του, γέρων ἤδη κεκμηκὼς ὑπὸ τῶν ἐτῶν καὶ τῆς νηστείας, ἀποφεύγων πάντοτε τὴν πολυάσχολον τύρβην, ἀλλὰ φιλακόλουθος πιστός, ἔψαλεν, ὡς συνήθως, μὲ τὴν βραχνὴν καὶ σπασμένην φωνήν του, πλήρη ὅμως ἐνθέου πάθους, ὡς δεξιὸς ψάλτης, εἰς τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου τὰς Μεγάλας Ὥρας, σχεδὸν ἀπὸ στήθους, καὶ ὄτε ἐπανῆλθεν εἰς τὸ πτωχικόν του δωμάτιον, δὲν εἶχεν ἀκόμη φέξει!
Ἤναψε τὸ κηρίον του καὶ τῇ βοηθείᾳ τοῦ κηρίου (καὶ τοῦ Κυρίου!) ἔβγαλε τὸ ὑπόδημά του τὸ ἀριστερόν, διότι τὸν ἠνώχλει ὁ κάλος, καὶ ἡμίκλιντος ἐπὶ τῆς πενιχρᾶς στρωμνῆς του, πολλὰ ῥεμβάζων καὶ οὐδὲν σκεπτόμενος, ἤκουε τὰς ὀρυγὰς τοῦ κραταιοῦ ἀνέμου καὶ τοὺς κρότους τῆς βροχῆς καὶ ἔβλεπε νοερῶς τὸν πορφυροῦν πόντον νὰ ῥήγνυται εἰς τοὺς σκληροὺς αἰχμηροὺς βράχους τοῦ νεφελοσκεποῦς καὶ χιονοστεφάνου Ἄθω.
Ἐκρύωνεν. Ἀλλὰ τὸ καφενεῖον τοῦ κυρ-Γιάννη τοῦ Ἀγκιστριώτη ἦτο κλειστόν. Ἀλλὰ καὶ ὀβολὸν δὲν εἶχε νὰ παραγγείλει:
- Πάτερ Ἀβραάμ, πέμψον Λάζαρον! (ἕνα ποτηράκι ῥακὴ ἢ ῥώμι).
Ἐκείνην τὴν χρονιὰν τὰ Χριστούγεννα ἔπεσαν Παρασκευήν. Τόσον τὸ καλύτερον. Θὰ νηστεύσει καὶ πάλιν, ὡς τὸ εἶχε τάμα νὰ νηστεύει διὰ βίου κάθε Παρασκευὴν διὰ νὰ ἐξαγνισθεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ μέγα κρῖμα τῆς νεότητός του, ποὺ εἶδε τυχαίως ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπαν τὴν νεαράν του ἐξαδέλφην νὰ γδύνεται.
Ἔκαμε τὸν σταυρόν του κι ἐσκεπάσθη μὲ τὴν διάτρητον βατανίαν του, ὅπως ἦτο ντυμένος καὶ μὲ τὰ ὑποδήματα - πλὴν τοῦ ἀριστεροῦ.
Καὶ τότε εὑρέθη εἰς τὴν προσφιλήν του νῆσον τῶν παιδικῶν του χρόνων μὲ τὰ ῥόδιν᾿ ἀκρογιάλια, τὰς ἁλκυονίδας ἡμέρας, τὰς χλοϊζούσας πλαγιάς, μὲ τὰ κρίταμα, τὴν κάππαριν καὶ τὰς ἁρμυρήθρας τῶν παραθαλασσίων βράχων καὶ μὲ τοὺς ἁπλοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους, θαλασσοδαρμένους ἢ ναυαγούς, ζωντανοὺς καὶ κεκοιμημένους.
Καὶ ἦλθεν ὁ Χριστὸς μὲ τὸ τεθλιμμένον πρόσωπον, ἡ Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα μὲ τὸ λευκὸν καὶ ἔνθεον Βρέφος της, ὁ Ἅγιος Στυλιανός, ὁ φίλος καὶ φρουρὸς τῶν νηπίων, ἡ Ἁγία Βαρβάρα καὶ ἡ Ἁγία Κυριακὴ μὲ τοὺς σταυροὺς καὶ τοὺς κλάδους τῶν φοινίκων εἰς τὰς χεῖρας, ὁ ὅσιος Ἀντώνιος καὶ Εὐθύμιος καὶ Σάββας μὲ τὰς γενειάδας καὶ τὰ κομβοσχοίνια των· καὶ ἦλθε καὶ ὁ ὅσιος Μωϋσῆς ὁ Αἰθίοψ, «ἄνθρωπος τὴν ὄψιν καὶ θεὸς τὴν καρδίαν», ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Φαρμακολύτρια κρατοῦσα εἰς τὰς χεῖρας τὸ μικρόν της ληκύθιον, τὸ περιέχον τὰ λυτήρια ὅλων τῶν μαγγανειῶν καὶ ἐπῳδῶν, ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος, ἡ Ἁγία Μαρίνα καὶ εἴτα ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ ὁ Ἅγιος Δημήτριος μὲ τὰ χαντζάριά των, μὲ τὰς ἀσπίδας καὶ τοὺς θώρακάς των - ὁλόκληρον τὸ Τέμπλον τοῦ παρεκκλησίου τῆς Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης ἐκεῖ ἐπάνω εἰς τὸν βράχον τὸν μαστιζόμενον ἀπὸ θυέλλας καὶ λαίλαπας καὶ λικνιζόμενον ἀπὸ τὸ πολυτάραχον καὶ πολυρροιβδον κῦμα...
Φέγγος ἐαρινὸν καὶ θαλπωρὴ διεχύθησαν ἐντὸς τοῦ ὑγροῦ δωματίου καὶ ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος λησμονήσας τὸν κάλον του ἀνεσηκώθη νὰ φορέσει καὶ τὸ ἀριστερόν του ὑπόδημα διὰ ν᾿ ἀσπασθεῖ εὐλαβῶς τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων.
Ἀλλ᾿ ἡ ὀπτασία ἐξηφανίσθη καὶ ἰδοὺ εὑρέθη εἰς τὸν Ἅη-Γιάννην τὸν Κρυφόν, ποὺ ἐγιάτρευε τοὺς κρυφοὺς πόνους κι ἐδέχετο τὴν ἐξαγόρευσιν τῶν κρυφῶν ἁμαρτιῶν. Πλῆθος πιστῶν εἶχεν ἀνέλθει ἀπὸ τὴν πολίχνην, ζωντανοὶ καὶ συγχωρεμένοι, νὰ παρακολουθήσουν τὴν Λειτουργίαν, τὴν ὁποία ἐτέλει ὁ παπα-Μπεφάνης βοηθούμενος ἀπὸ τὸν μπάρμπ᾿ Ἀναγνώστην τὸν Παρθένην.
Κατὰ περίεργον ἀντινομίαν τῶν στοιχείων, ἦτο καλοκαῖρι κι ἡ Λειτουργία εἶχε τελειώσει καὶ ἦτον δὲν ἦτον τρίτη πρωϊνή, ὅτε ἡ ἀμφιλύκη ἤρχισε νὰ ῥοδίζει εἰς τὸν ἀντικρυνὸν ζυγὸν τοῦ βουνοῦ.
Ὅλοι γείτονες, λάλοι καὶ φωνασκοί, ἐκάθηντο κατὰ γὴς πέριξ ἐστρωμένης καθαρᾶς ὀθόνης. Τέσσερ᾿ ἀρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, ἀστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστὰ τῆς λίμνης, αὐγοτάραχον καὶ ἐγχέλεις ἁλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια καὶ μῆλα - ὅλα τὰ καλούδια, προϊόντα της μικρῆς καὶ ὡραίας νήσου, περιέμενον τοὺς συνδαιτυμόνας.
- Καλῶς ὥρισες κυρ-Ἀλέξαντρε, κάτσε κ᾿ ἡ ἀφεντιά σου, τοῦ εἶπεν ἡ θεία ἡ Ἀμέρσα.
Ἀλλὰ τί βλέπει γύρω του; Ὅλους τους ἥρωας καὶ τὰς ἡρωίδας τῶν Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Ἐκεῖ ἦτον ἡ θεία-Ἀχτίτσα, φοροῦσα καινουργῆ μανδήλαν καὶ νέα πέδιλα, ἐπιδεικνύουσα μετ᾿ εὐγνωμοσύνης τὸ συνάλλαγμα τῶν δέκα λιρῶν, τὸ ὁποῖον μόλις ἔλαβε ἀπὸ τὸν ξενητευμένον εἰς τὴν Ἀμερικὴν υἱόν της. Δίπλα της ἐκάθητο κι ὁ Γιάννης ὁ Παλούκας, ὁ προσποιηθεὶς τὸν Καλλικάντζαρον τὴν Παραμονὴν τῶν Χριστουγέννων καὶ ληστεύσας τὸν Ἀγγελῆν, τὸν Νάσον, τὸν Τάσον - ὅλα τὰ παιδία τὰ ὁποῖα κατήρχοντο ἀπὸ τὴν Ἐπάνω ἐνορίαν, ἀφοῦ εἶχαν ψάλει τὰ Κάλανδα. Ἐσηκώθη καὶ παρέδωσεν εἰς τὸν κυρ-Ἀλέξανδρον τὰς κλεμμένας πεντάρας -δὲν εἶχε πῶς νὰ μεθύσῃ καὶ ἑορτάσῃ τὰ Χριστούγεννα ἐκείνην τὴν χρονιὰν (συχωρεμένος ἂς εἶναι!).
Ἰδοὺ κι ὁ Μπαρμπ᾿ Ἀλέξης, ὁ Καλοσκαιρῆς, ποὺ δὲν εἶχεν ἀνάγκην τοῦ πορθμείου τοῦ Χάροντος διὰ νὰ πηδήσει εἰς τὸν ἄλλον κόσμον· εἶχε τὸ ἰδικόν του, ὑπόσαθρον πλοιάριον, αὐτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ἦτον κι ὁ σύντροφός του ὁ Γιάννης ὁ Πανταρώτας ὁ ναυτολογημένος ὡς Ἰωαννίδης καὶ διατελῶν ἐν διαρκεῖ ἀπουσίᾳ κατὰ τὰς ὥρας τῆς ἐργασίας.
- Νὰ φροντίσῃς, τοῦ εἶπεν ὁ Πανταρώτας, νὰ πάρω τὴν σύνταξή μου!
Καὶ λησμονῶν τὴν ἱερότητα τῆς στιγμῆς ἐμούντζωσε τὸ κενὸν συνοδεύων τὴν ἄσεμνον χειρονομίαν μὲ τὴν ἀσεμνοτέραν βλασφημίαν:
- Ὅρσε, κουβέρνο!
Ἐκεῖ ἦτον κι ὁ Μπαρμπα-Διόμας, εὐτυχὴς διότι ἐγλύτωσεν ἀπὸ τὸ ναυάγιον καὶ ἐρρόφησεν ἀπνευστὶ ἐπὶ τοῦ διασώσαντος αὐτὸν τρεχαντηρίου ὁλόκληρον φιάλην πλήρη ἡδυγεύστου μαύρου οἴνου διὰ νὰ συνέλθει - ὢ πενιχρά, ἀλλ᾿ ὑπερτάτη εὐτυχία τοῦ πτωχοῦ!
Ἀλλ᾿ ἰδοὺ ἔτρεξε νὰ τοῦ σφίξη τὴν χεῖρα καὶ ὁ βοσκὸς ὁ Στάθ᾿ς τοῦ Μπόζα, τοῦ ὁποίου δύο αἶγες εἶχον βραχωθῆ εἰς τὸν κρημνὸν ὑπεράνω της ἀβύσσου, ὅπου ἔχαινεν ὁ πόντος καὶ ἦτο ἀδύνατον νὰ σωθοῦν, ἂν δὲν τὸν κατεβίβαζαν διὰ σχοινίου εἰς τὸν βράχον μὲ κίνδυνον τῆς ζωῆς του.
- Τὴν Ψαρὴ τὴν ἔχω τάξει ἀσημένια στὴν Παναγιά. Τὴ Στέρφα (τὴν ἄλλην αἶγα) θὰ τὴν σφάξω γιὰ σένα, νὰ τὴν φᾶμε.
Καὶ ἡ Ἀσημίνα τοῦ μαστρο-Στεφανῆ τοῦ βαρελᾶ, μὲ τὰς τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, τὴ Ῥοδαυγή, τὴν Ἑλένη, τὴ Μαργαρὼ καὶ τὴν Ἀφέντρα, ἡ Ἀσημίνα, ποὺ τὴν μίαν ἡμέραν ἑώρτασε τοὺς γάμους τῆς Ἀφέντρας μὲ τὸν Γρηγόρη τῆς Μονεβασᾶς καὶ τὴν ἄλλην ἡμέραν ἐπένθησεν τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ της τοῦ Θανάση.
Τέλος, ὤ! τῆς ἐκπλήξεως, ἐνεφανίσθη καὶ ὁ ἕτερος ἐαυτός του, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδημούλης, ὁ πτωχαλαζών, ὁ ἀσχολούμενος εἰς ἔργα μὴ κοινῶς παραδεδεγμένης χρησιμότητος!
Ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος ἠσθάνθη τύψεις, ὅτι ἔπλασεν ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ τόσον δυστυχεῖς καὶ ταπεινοὺς ἢ τόσον ἁμαρτωλοὺς (οὐδεὶς ἀναμάρτητος!) καὶ τὸν ἑαυτόν του τόσον ἐπηρμένον!...
Ἀλλὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην τὸν διέκοψεν ἡ ὀκταόκαδος τσότρα, ἡ περιφερομένη ἀπὸ χειρὸς εἰς χεῖρα. Δὲν ἐπρόλαβε νὰ τὴν ἐναγκαλισθῇ καὶ ἤχησαν τὰ λαλούμενα (βιολιτζῆδες ντόπιοι καὶ τουρκόγυφτοι μὲ κλαρινέτα) καὶ ... ἐξύπνησεν.
Ποτὲ ὁ κοσμοκαλόγηρος κυρ-Ἀλέξανδρος δὲν ἐξύπνησε τόσον χορτάτος, ὅσον ἐκείνην τὴν ἁγίαν ἡμέραν, ὁ νῆστις τοῦ Σαρανταημέρου καὶ ὁ νῆστις ὅλης της ζωῆς του! - ζωὴν νὰ ἔχει!
ΠΗΓΗ: http://orthodoxfathers.com/logos/Christougenna-tou-Papadiamanti-Kosta-Varnali
Σε τρείς τέσσερεις ημέρες αδελφοί μου, θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα. Έτσι το σημερινό μας κήρυγμα θα το αρχίσουμε με μερικές ερωτήσεις.
Ασφαλώς όλοι σας βάλατε στα σπίτια σας Χριστουγεννιάτικο δένδρο και το στολίσατε και καλώς κάματε. Τον Χριστό όμως Τον γνωρίσατε;
Πολλοί από σας στολίσατε και τα μπαλκόνια και τις ταράτσες, ακόμα και τα φυσικά δένδρα που πιθανόν να είχατε στις μικρές αυλές σας ή στις μεγάλες, τα στολίσατε με πλήθος από φώτα και λαμπάκια και καλώς κάνατε. Τον Χριστό όμως Τον γνωρίσατε;
Και δένδρα και δώρα ψωνίσατε και τρόφιμα πολλά, και με γαλοπούλα και με κοτόπουλο και με αρνάκι και γλυκά για ένα πλούσιο γιορταστικό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Καλώς κάνατε, και μείς στο σπίτι μας το ίδιο κάναμε. Τον Χριστό όμως Τον γνωρίσαμε;
Αγαπάμε τον Χριστό, την Παναγία μητέρα Του και τους Αγίους;
Είμεθα έτοιμοι να δώσουμε και το αίμα μας για την αγάπη του Ιησού Χριστού; Αυτό το πιστεύουμε, ναι ή όχι;
Λέμε ότι λατρεύουμε τον Χριστό, σαν αληθινό Θεό και Σωτήρα μας. Αν το πιστεύουμε αυτό το πράγμα, μπορούμε να το αποδείξουμε με έργα και πράξεις που ιδιαιτέρως έχουμε τονίσει επανειλημμένως και τα ζητάει ο Θεός ο ίδιος δια της Αγίας Γραφής;
Δηλαδή έρχεσαι στην εκκλησία κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή;
Μελετάς κάθε μέρα το Ευαγγέλιο και την Καινή Διαθήκη;
Έχεις αληθινή πίστη στην Τριαδικότητα του Αγίου Θεού και στην Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού;
Προσεύχεσαι το πρωί με την εωθινή προσευχή και το βράδυ με το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς;
Εξομολογείσαι με απόλυτη ειλικρίνεια στον πνευματικό σου και μόνον τις δικές σου αμαρτίες;
Προσέχεις τις αισθήσεις σου και ιδιαιτέρως τα μάτια σου και τη γλώσσα σου, που κόκαλα δεν έχει αλλά κόκαλα τσακίζεις;
Κάνεις στο κατά δύναμιν τον πνευματικόν σου αγώνα με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και εγκράτεια; Τον κάνεις αυτό τον αγώνα;
Συγχωρείς τους εχθρούς σου, τους συγγενείς σου, τους φίλους σου, τους γείτονάς σου που σου έκαμαν κακό; Σε πείραξαν;
Πολεμάς τα πάθη σου, ή τα τρέφεις με οποιοδήποτε τρόπο κάθε μέρα;
Θυμώνουμε ποτέ εναντίον των κακών, των πονηρών, των αισχρών, και των βλασφήμων λογισμών που σπέρνει ο διάβολος μέσα στο νου μας κάθε μέρα;
Στενοχωρούμεθα για τα λάθη μας, για τις πτώσεις μας και για τις αμαρτίες μας που διαπράττουμε κάθε στιγμή;
Κοινωνούμε των Αχράντων με προσοχή, με συστολή και φόβο, μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης;
Μήπως γογγύζουμε για τα βάσανα, τους πόνους, τις αρρώστιες και τις θλίψεις της ζωής;
Εξετάζεις κάθε βράδυ τη συνείδησή σου, είναι ήσυχη; Μήπως δεν τήρησες όπως έπρεπε τις άγιες εντολές του Θεού, γι’ αυτό και είσαι ανήσυχος, νευρικός και γκρινιάρης;
Μιλάς για το Χριστό, και την αλήθεια του Ευαγγελίου; Τον ομολογείς; Ή μήπως ντρέπεσαι στον οποιοδήποτε συνάνθρωπό σου μπροστά;
Σ’ αυτές τις είκοσι περίπου ερωτήσεις χριστιανοί μου, η φωνή της συνειδήσεώς μας, η φωνή της καρδιάς μας μπορεί να απαντήσει μ’ ένα ολοκάθαρο «ναι»; Αν απαντήσουμε «ναι μεν αλλά…», «και ναι και όχι», «και ίσως», «και πιθανόν», «και ξέρεις», «και αυτό μου συμβαίνει», «και το άλλο μου γίνεται», όλα αυτά είναι διάφορες δικαιολογίες και οι δικαιολογίες είναι ο δικηγόρος του διαβόλου.
Τα καλύτερα Χριστούγεννα είναι εκείνα τα Χριστούγεννα που τα κάνουμε με τον Χριστό μαζί. Τι θα πει Χριστούγεννα άλλωστε; Να ζήσουμε τον Χριστό εκείνην την ημέρα μέσα στην καρδιά μας. Να Τον κλείσουμε μέσα στην καρδιά μας, με τη Θεία Κοινωνία και την όλη Εκκλησιαστική ακολουθία, και ιερά υμνολογία, ολόκληρο το νεογέννητο Χριστό μέσα στην καρδιά μας. Να γίνει δηλαδή η καρδιά μας φάτνη και λίκνον αιώνιας ζωής.
Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι μαζί με τους κτύπους της δικής σου καρδιάς, και της δικής μου βέβαια, να νοιώσεις και να νοιώσω, να αισθανθείς και να αισθανθώ, να βιώσεις και να βιώσω, και τους κτύπους της Θεανθρώπινης καρδιάς του βρέφους Ιησού.
Να νοιώσεις δηλαδή τους νοερούς παλμούς της αιωνιότητος, τους παλμούς της Βασιλείας των Ουρανών, τους παλμούς της αθανασίας, τους παλμούς της Βασιλείας του Θεού. Και έτσι να καταστείς και συ και ’γω, όπως μας λέγει ο Απόστολος Πέτρος «κοινωνός θείας φύσεως».
Πρώτα πρώτα νοιώθεις ότι είσαι αληθινός άνθρωπος. Άνθρωπος πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού. Άνθρωπος πνευματικός. Άνθρωπος μεν με σάρκα και οστά, με σώμα και ύλη, αλλά ταυτόχρονα και άνθρωπος ουράνιος. Και αυτό διότι μετέχεις της Θεότητος. Αφθαρτοποιείσαι. Πνευματοφορείς το Βρέφος Ιησούς μέσα στην καρδιά σου, ειδικά εκείνη την ημέρα, όταν προσέρχεσαι στην Εκκλησία, και όταν κοινωνείς των Αχράντων Μυστηρίων.
Τότε γίνεσαι ουράνια φάτνη, πνευματικόν λίκνον, πνευματική Βηθλεέμ. Μέσα και έξω όλα λάμπουν, όλα λάμπουν. Εξ ανατολών ανατέλλει στον ουρανό της καρδιάς σου ολόκληρος ο Ήλιος Χριστός. «Ο αχώρητος παντί, πως εχωρήθη εν γαστρί»; Θα ψάλουμε εκείνο το πρωινό, με τα ωραιότατα εκείνα τα τρία καθίσματα του όρθρου των Χριστουγέννων. Ναι, «ο αχώρητος όμως παντί», πως εχωρήθη εν τη καρδία σου ως Θείος Μαργαρίτης; Το σκέφτηκες αυτό ποτέ; Πώς γίνεται η καρδιά σου χώρος για να χωρέσει «ο αχώρητος παντί» με τον Θείο Μαργαρίτη;
Και όταν δεις με τα μάτια της ψυχής σου τον Χριστό μέσα στην καρδιά σου, μετά την πρωινή Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία και Θεία Κοινωνία, ω τότε! ω τότε! θα το πω και θα το φωνάξω. Άγγελοι και Αρχάγγελοι θα ζητωκραυγάζουν πανηγυρικά μέσα σου όμως, μέσα στο είναι σου, μέσα στις αισθήσεις σου, μέσα στην ψυχή σου, μέσα στην καρδιά σου, το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».
Μη σας φαίνεται παράξενο, δεν είναι αυτά μόνο λόγια, δεν είναι ξεροί λόγοι, ουτοπία και χίμαιρα. Όταν σας λέω και σας βεβαιώνω ότι η καρδιά σας θα γίνει φάτνη, μπορεί να γίνει μία αγιοπνευματική κατοικία, εντός της οποίας θα ανακληθεί ο Ιησούς Χριστός, δια της Θείας Κοινωνίας, διότι όλα αυτά για μας είναι πίστις, είναι πίστις αληθινή, είναι πίστις ζωντανή, είναι πίστις πραγματική, και «δια της τοιαύτης πίστεως κατοικείσαι τον Χριστόν εν ταις καρδίαις ημών», μας βεβαιώνει η Αγία Γραφή με το στόμα του Αποστόλου Παύλου.
Θέλεις να ζήσεις αληθινά Χριστούγεννα; Και ποιος δε θέλει; Όμως πρώτα απ’ όλα πρέπει να πιστέψεις, και ν’ αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης καρδίας και ψυχής και διανοίας και ισχύος, και να έχεις ήδη εξομολογηθεί. Πρέπει να έχεις μισήσει και να μισείς την αμαρτία. Πρέπει να εκκλησιαστείς από τις πέντε ει δυνατόν το πρωί. Και τέλος να κοινωνήσεις των Αχράντων Μυστηρίων. Και αν για τον άλφα βήτα λόγο, δεν μπορέσεις ή δε σου επιτρέπεται να κοινωνήσεις, μπορείς να κοινωνήσεις τη Θεία Χάρη, το Άγιον Πνεύμα, τον Θείον πνευματικόν Μαργαρίτην. Αν ζήσουμε τα φετινά Χριστούγεννα μαζί με τον Χριστόν, τότε όλα γύρω μας και μέσα μας, θα πανηγυρίζουν, θα λαμπροφορούν, θα γιορτάζουν.
Οι περισσότεροι όμως δυστυχώς, από μας τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, θα γιορτάσουν, ή μάλλον θα περάσουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν. Θα ’ναι γι’ αυτούς μία κοινή ημέρα κοινής αργίας, ένα ευχάριστο πρωινό για ύπνο. Όταν όμως ξυπνήσουν, όλα γύρω τους και όλα μέσα τους θα είναι έρημα, θα είναι μαύρα, θα είναι σκοτεινά. Ήδη άρχισαν να ζούνε από τώρα την Κόλαση. Δεν τους σώζουν τα λαμπάκια και οι φωταψίες, το γλέντι και ο χορός, η κραιπάλη και η μέθη ή το τυχόν πλούσιο τραπέζι.
Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, δεν είναι Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε μόνον με τον Χριστόν, διότι ο Χριστός σώζει. Αυτός χαρίζει το φως, τη ζωή, τη χαρά, την ευτυχία, την ειρήνη, και την γαλήνη της ψυχής. Αυτός χαρίζει και τα αληθινά Χριστούγεννα.
Μαζί Του να τα ζήσουμε, μαζί Του,
Αμήν.
ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2010/12/blog-post_2020.html
«Χρειάζεται, λοιπόν, μία δυναμικὴ ἀναθεώρηση τῶν ἱστορικῶν μας δεδομένων. Χρειάζεται, θὰ ἔλεγα, μία ἐπανάσταση ποὺ πρέπει νὰ κάμει ὁ καθένας στὸν ἑαυτό του. Χρειάζεται ἀποτοξίνωση ἀπὸ τὰ πλέγματα τοῦ κακομοίρικου ἑλλαδίτικου πνεύματος. Καιρὸς νὰ ξαναζήσει τὸ Πνεῦμα τῆς Ῥωμιοσύνης. Τὸ πνεῦμα ποὺ μᾶς κληροδότησαν ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ προπάτορες τοῦ γένους μας ὡς ἀκαταμάχητο ὅπλο πνευματικῆς ἔνσαρκης σωτηρίας».
Τὰ παραπάνω λέγονται ἀπὸ χείλη πατριωτῶν ποὺ εἶναι γνῶστες τῆς Ἱστορίας μας ἀλλὰ παρ΄ ὅλη τὴν καλή τους προαίρεση, ἀποτελοῦν ἕνα εὐχολόγιο μᾶλλον θὰ ἔλεγα, γιατί καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά μας, ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας τῶν περισσοτέρων ἀπὸ τὴν Παράδοσή μας, ἀλλὰ καὶ τῶν Εὐρωπαίων, ποὺ εἶναι ἀντίθετοι...
πρὸς αὐτὴν (τὴν Παράδοση) δὲν εἶναι ἐφικτὴ ἡ ἀναβίωσή της. Ἡ Ῥωμαίϊκη Παράδοση, ὁ Ῥωμαίϊκος πολιτισμός, εὑρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ εὐρωπαίκου πολιτισμοῦ. Τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καλὰ οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ τὸν πολεμοῦν μὲ μανία, ἄλλωστε τὰ παραπάνω ποὺ παραθέσαμε αὐτὸ ἀποδεικνύουν. Ἡ ἱστορία μιλάει ξεκάθαρα, τὰ γεγονότα βοοῦν. Ἡ εἴσοδός μας στὴν Ε.Ε. ἀποτελεῖ μία καλὰ μεθοδευμένη καὶ καλοστημένη παγίδα ὅπου ἐπὶ τέλους μέσα σ΄ αὐτὴ τὴ χοάνη θὰ ἀπαορροφηθοῦμε καὶ ὡς Ἑλληνισμὸς καὶ ὡς Ὀρθοδοξία!... Τὰ εἴκοσι πέντε χρόνια εἰσόδου μας αὐτὸ μᾶς πιστοποιοῦν κάθε μέρα καὶ ἐντονώτερα. Συνεχῶς χάνουμε τὴν αὐτοπροσωπεῖα μας, τὸ κράτος χάνει τὴν ὀντότητά του, τὸ Κοινοβούλιο λειτουργεῖ μεταπρακτικὰ ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται στὸ Κοινοβούλιο τῶν Βρυξελλῶν καὶ τὸ δικό μας λαμβάνει ἐντολὲς πρὸς ἐκτέλεση. Ἡ εἴσοδός μας στὴν Ε.Ε. ἀποτελεῖ τὴν τελευταία πράξη μιᾶς μακραίωνης συνομωτικῆς διεργασίας γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ κατ΄ ἐπέκταση τοῦ Ῥωμαίϊκου πολιτισμοῦ ποὺ κέντρο ἔχει τὸν Θεάνθρωπο. Ἂς μὴ ἔχουμε αὐταπάτες· τὸ Γένος μᾶς βρίσκεται πλέον στὴν πιὸ ἐπικίνδυνη αἰχμαλωσία ὅλων τῶν αἰώνων. Μᾶς περιμένουν ἀκόμα μεγαλύτερες ἐκπλήξεις ἀπὸ αὐτὲς ποὺ γνωρίσαμε στὰ μέχρι σήμερα χρόνια τῆς ἔνταξής μας στὴν Ε.Ε. Βέβαια ὁ κίνδυνος ποὺ ἀναπτύσσεται στὰ πλαίσια τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων εἶναι παγκόσμιος.
Ναί, λοιπόν, νὰ ξαναζήσει τὸ πνεῦμα τῆς Ῥωμιοσύνης ποὺ ἀποτελεῖ τὴν αὐθεντικὴ Παράδοση τοῦ γένους μας, μόνο ποὺ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει σὲ προσωπικὸ καὶ οἰκογενειακὸ ἐπίπεδο καὶ φυσικὰ στὸν αὐθεντικὸ φορέα του τὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι θεοσύστατος ὀργανισμὸς καὶ στὰ συνειδητὰ μέλη της. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπικεντρώνεται ὅλη ἡ προσπάθεια καὶ ὁ ἀγώνας τῶν συνειδητῶν ἀνθρώπων τοῦ Γένους μας. Ὅλα τὰ ἄλλα ἀποτελοῦν μία οὐτοπία καὶ μία πλάνη. Ἡ Ἑλλάδα, ἀνήκει, ὅπως ξαναείπαμε, στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, καὶ στοὺς Ἕλληνες, ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ τὴν κατοικήσουμε ὡς προσωρινὸ τόπο. Οἱ δὲ λαοί, τόσο τῆς Εὐρώπης ὅσο καὶ τῶν ἄλλων κρατῶν, εἶναι τὰ θύματα τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτικῆς τους ἡγεσίας.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Ἀβραὰμ Ἁγιορείτου: «Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό», σελ. 580-582.
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/12/blog-post_5760.html
Ι. Η κατοικία ως χώρος επαρκούς στέγασης (ατομικά ή της οικογένειας) αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα και προστατεύεται ως αντικείμενο Ειδικής Φροντίδας από το Κράτος κατ΄άρθρο 21 παρ 4 Συντάγματος. Υπό την έννοια αυτή κάθε ενέργεια, κρατική ή ιδιωτική που κινείται προς την κατεύθυνση απώλειας της πρώτης κατοικίας ως επαρκούς χώρου στέγασης ατομικά ή της οικογένειας αποτελεί άμεση προσβολή του πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος προστασίας της πρώτης κατοικίας ως χώρου επαρκούς στέγασης και συμπεριφορά εκτός συνταγματικού περιβάλλοντος-τόξου.
ΙΙ. Σημειωτέον η απόκτηση και η διατήρηση πρώτης κατοικίας ως επαρκούς χώρου στέγασης αποτελεί στοιχείο της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και η προσβολή της με οιοδήποτε τρόπο, όπως ο αναγκαστικός πλειστηριασμός και η αναγκαστική έξωση του ιδιοκτήτη 1ης κατοικίας ως οφειλέτη, επιπλέον συνιστά συμπεριφορά εκτός συνταγματικού περιβάλλοντος-τόξου και άμεση προσβολή του πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος της αξιοπρέπειας του ανθρώπου κατά παράβαση του άρθρου 2 παρ 1 Συντ.
Μπροστά στα δύο αυτά συνταγματικά υπέρτερα απόλυτα δικαιώματα δεν μπορούν να υπερισχύουν οι ενοχικές χρηματικές απαιτήσεις του δανειστή (κράτους ή ΝΠΔΔ ή ιδιώτη-τράπεζας κλπ).
Για την αποτελεσματική νομική αντιμετώπιση της Αντίστασης και Άμυνας κατά πλειστηριασμού 1ης κατοικίας, σε νομικό περιβάλλον, θα πρέπει να εντοπιστούν οι αιτίες προέλευσης- δημιουργίας χρέους από τον οφειλέτη-ιδιοκτήτη 1ης κατοικίας.
Εντός του Ελληνικού νομικού πλαισίου, η διαδικασία πλειστηριασμού ως αναγκαστική εκτέλεση διακρίνεται ανάλογα με την μορφή του χρέους του οφειλέτη σε χρέος α) προς το Δημόσιο, β) προς ΝΠΔΔ-Κρατικό Ασφαλιστικό Φορέα και γ) προς ιδιώτη πχ τράπεζα ως πιστωτικό ίδρυμα.
Στις δύο περιπτώσεις α και β εφαρμόζεται αναγκαστική εκτέλεση και διαδικασία πλειστηριασμού σύμφωνα με τις διατάξεις του ΚΕΔΕ και Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, παρεκτός και η φύση της απαιτήσεως του χρέους είναι ιδιωτικού χαρακτήρα οπότε αρμόδια είναι τα Αστικά-Πολιτικά Δικαστήρια και στην γ περίπτωση αρμόδια είναι τα Αστικά-Πολιτικά Δικαστήρια με τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (ΚΠολΔ άρθρα 904 επ.)
Α) ΓΙΑ ΧΡΕΗ –ΟΦΕΙΛΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ-ΝΠΔΔ
1) Το καταλληλότερο χρονικό σημείο αντιμετώπισης και άμυνας κατά επερχόμενου πλειστηριασμού της 1ης κατοικίας είναι στο στάδιο δημιουργίας διοικητικής διαφοράς και άσκησης προσφυγής με το άρθρο 63 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (ΚΔΔ) με προσοχή στην τήρηση των προθεσμιών των 60 ή 30 ημερών (άρθρο 66 ΚΔΔ) όπου ως οφειλέτης αμφισβητείς το κατ΄ουσίαν βάσιμο της απαίτησης του Δημοσίου ή ΝΠΔΔ.
2) Διαφορετικά το επόμενο σημείο αντίστασης και άμυνας στην Βεβαιωμένη Οφειλή (Ταμειακή Βεβαίωση) είναι στο στάδιο ΑΝΑΚΟΠΗΣ κατά Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ) με τις διατάξεις του άρθρου 73 παρ 1 του ΚΕΔΕ κατά εκδοθείσας ατομικής ειδοποίησης και του νομίμου τίτλου (βεβαίωσης οφειλής), ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου της Διοικητικής Αρχής που τα εξέδωσε και ΑΝΑΚΟΠΗ άρθρου 217 παρ 1 περιπ α ΚΔΔ κατά της πράξης της ταμειακής βεβαίωσης οφειλής ως εσόδου (με προβολή λόγων –αντιρρήσεων ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου βλ για το ΚΕΑΟ άρθρο 101 Ν 4172/23-7-2013 και διαδικασία είσπραξης με ηλεκτρονική ειδοποίηση ΥΑ ΦΕΚ Β 2699/23-10-2013).
3) Άλλως προχωράς σε άμυνα με ΑΝΑΚΟΠΗ κατά της αρξάμενης αναγκαστικής εκτέλεσης με πρώτη πράξη την Κατασχετήρια Έκθεση σε βάρος της 1ης κατοικίας με τις διατάξεις του άρθρου 73 παρ 2 ΚΕΔΕ (προβάλλοντας τους λόγους α-ζ) ή με ΑΝΑΚΟΠΗ κατ άρθρο 217 παρ 1 περ β –ε ΚΔΔ ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου του Τόπου Εκτέλεσης για ποσά μέχρι 60.000 ευρώ, ενώ άνω αυτού του Ποσού στο Μονομελές Εφετείο (βλ άρθρο 218 ΚΔΔ αρμόδιο Δικαστήριο).
Προσοχή η Ανακοπή δεν αναστέλλει την εκτέλεση. Γι΄αυτό με Αίτηση Αναστολής Εκτέλεσης ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου (Διοικητικού ή Πολιτικού αν το είδος της απαίτησης είναι δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου) του τόπου εκτέλεσης της κατάσχεσης-πλειστηριασμού με τη διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων, ζητούμε την αναστολή της εκτελέσεως (από τον δικαστή ερευνάται η πιθανότητα ευδοκίμησης της ανακοπής ανάλογα-προσοχή-με τους λόγους που προβάλλεις γι΄αυτό ειδικά προσέχουμε τους λόγους της ανακοπής να είναι σαφείς και ειδικοί και να επικαλούμαστε τα αποδεικτικά μέσα). Με προφορική αίτηση στον πληρεξούσιο του ανακόπτοντος δύναται να χορηγηθεί από τον δικαστή σημείωμα προσωρινής αναστολής μέχρι την έκδοση απόφασης για την αίτηση αναστολής. Καλύτερα είναι να διατυπωθεί στο δικαστή γραπτό αίτημα για χορήγηση σημειώματος προσωρινής αναστολής.
Οι αυστηροί λόγοι ΑΝΑΚΟΠΗΣ αναφέρονται ρητά στο άρθρο 73 του ΚΕΔΕ. Η προσωρινή παροχή έννομης προστασίας προβλέπεται και στο Σύνταγμα στο άρθρο 20 του Συντάγματος μέσα στο πλέγμα της ολοκληρωμένης παροχής έννομης προστασίας (άρθρα 6 και 13 ΕΣΔΑ).
Ι ) ΕΣΤΙΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ επιπλέον λόγων ανακοπής στη νομολογία.
Πέραν των περιοριστικών λόγων της ΑΝΑΚΟΠΗΣ του άρθρο 73 παρ 2 ΚΕΔΕ, ως ΛΟΓΟΙ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΚΑΤΑ ΑΡΞΑΜΕΝΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ (πχ έκθεσης κατάσχεσης), Η ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΧΕΙ ΔΕΧΤΕΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΛΟΓΟΥΣ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ:
Έλλειψη αιτιολογίας, μη προηγουμένη ακρόαση και ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ-Δικαιώματος .
Εφόσον δεν αμφισβήτησες ως οφειλέτης το κατ΄ουσίαν βάσιμο της απαίτησης του Δημοσίου με προσφυγή του άρθρου 63 ΚΔΔ και έχεις φτάσει στο στάδιο ΑΝΑΚΟΠΗΣ κατά ΑΡΞΑΜΕΝΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΜΕ ΚΑΤΑΣΧΕΤΗΡΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ 1ης κατοικίας μπορούμε να προβάλουμε σύμφωνα με την νομολογία.
Ότι η εκτέλεση προχώρησε με βάση άκυρο τίτλο (ή χωρίς τίτλο). Η νομολογία (βλ αποφάσεις 4351/2011 ΕφΑθ Δ/ΝΗ 2012 σελ 203, ΝΟΜΟΣ ΤΝΠ, ΑΠ 1267/1985 ΝοΒ 34 σελ 861) δέχτηκε ότι στον λόγο αυτόν υπάγεται και η περίπτωση κατά την οποία αμφισβητείται η νομιμότητα και το δικαίωμα βεβαίωσης του εσόδου, δηλαδή προβαίνεις σε αμφισβήτηση της ύπαρξης της οφειλής Ότι έγινε συμψηφισμός (άρθρο 83 ΚΕΔΕ ) ή διαγραφή μέρους χρέους (άρθρο 82 ΚΕΔΕ) κλπ κλπ
- Ισχυρίζεσαι και αποδεικνύεις πχ ότι με εξώδικο ζήτησες να γίνει συμψηφισμός για επιστροφή φόρων από τη ΔΟΥ και αυτή αρνήθηκε και δεν σου κατέβαλε τα οφειλόμενά της πχ ΦΠΑ, ΦΜΥ κλπ με αποτέλεσμα υπαιτίως το Κράτος να σε μετατρέψει με δικό του δόλο σε οφειλέτη κατά παράβαση του άρθρο 41 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του άρθρου 28 παρ 1 Συντ. και της γενικής αρχής αμεροληψίας των διοικητικών οργάνων (άρθρο 7 παρ 1 Ν 2690/1999 ΦΕΚ 45 Α-Κύρωση Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας).
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΛΟΓΟΙ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ
-Η έλλειψη ακροάσεως του καθού η εκτέλεση, παρεκτός και σου επεδόθη η ατομική ειδοποίηση.
- Η έλλειψη αιτιολογίας υπό τις προϋποθέσεις του άρθρου 75 ΚΕΔΕ-παραλείψεις και ακυρότητες πράξεων εκτελέσεως –Πρέπει να τις προτείνετε με την ανακοπή, δεν ερευνώνται αυτεπαγγέλτως.
- Η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ- ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ (Θεμελιώνεται στο Σύνταγμα άρθρο 25 παρ 1 και 3 , ΑΚ 281)
Σύμφωνα με το άρθρο 25 του Συντ. , ορίζονται τα εξής
«1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους.
Ολα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστηκαι αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν (Αρχή της τριτενέργειας των συνταγματικών δικαιωμάτων-Είναι αποτέλεσμα Γερμανικής Συνταγματικής Θεωρίας). Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. 2….. 3. Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται….»
ΕΠΕΙΔΗ τα δικαιώματα επαρκούς στέγασης (άρθρο 21 παρ 4) και της αξιοπρέπειας (άρθρο 2 παρ 1 του Συντάγματος), δεν τελούν υπό περιορισμούς του ίδιου του Συντάγματος ή νόμου προβλεπομένου υπό του Συντάγματος.
Κατά Συνέπεια η προσβολή τους με την κατάσχεση και τον αναγκαστικό πλειστηριασμό είτε από το Κράτος ή ΝΠΔΔ ή από ιδιώτη, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις ανωτέρω συνταγματικές διατάξεις και ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΑ τυγχάνουν άκυρες όλες οι πράξεις ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΩΣ ΧΩΡΟΥ ΕΠΑΡΚΟΥΣ ΣΤΕΓΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, καθόσον προσβάλλουν τον πυρήνα αυτών των συνταγματικών δικαιωμάτων.
ΙΙ) ΕΣΤΙΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ επιπλέον λόγων ανακοπής σε διατάξεις διεθνών συμβάσεων δυνάμει του άρθρου 28 παρ 1 Συντ.
Στην Ανακοπή προβαίνεις σε επίκληση διατάξεων διεθνών συμβάσεων κυρωμένων από το Ελληνικό Κράτος για την προστασία του δικαιώματος των πολιτών στην επαρκή στέγασή τους και ειδικά όταν είναι πρόσωπα χωρίς επαρκείς πόρους.
– Πέραν των ανωτέρω λόγων Ανακοπής, δια μέσου του άρθρου 28 παρ 1 Συντάγματος έχουν αποκτήσει υπερνομοθετική ισχύ διατάξεις διεθνών συμβάσεων που υποχρεώνουν το Συμβαλλόμενο Κράτος και τους Κρατικούς Υπαλλήλους να σέβονται το δικαίωμα των πολιτών στην επαρκή στέγασή τους και ειδικά όταν είναι πρόσωπα χωρίς επαρκείς πόρους, και για το λόγο αυτό είναι άκυρη ως παράνομη (αντιβαίνουσα τις διεθνείς διατάξεις βλ παρακάτω) η κατάσχεση 1ηςκατοικίας ως επαρκής χώρος στέγασης ατομικά ή οικογενειακά από σένα ως πρόσωπο χωρίς επαρκείς πόρους διαβίωσης. Ειδικά:
α) Ο κατ΄άρθρο 28 παρ 1 του Συντάγματος υπερνομοθετικής ισχύος νόμος 1426 /1984 ΦΕΚ Α 32/21-3-1984), κύρωσε τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, όπου καθορίζει ευθέως υποχρεώσεις του Συμβαλλομένου Κράτους, όπως του Ελληνικού Κράτους στο άρθρο 16 που ορίζει :
`Αρθρο 16 Δικαίωμα της οικογένειας για κοινωνική, νομική και οικονομική προστασία
Για πραγματοποίηση των απαραίτητων συνθηκών διαβίωσης που απαιτούνται για την πλήρη ανάπτυξη της οικογένειας που είναι βασικό κύτταρο της κοινωνίας, τα Συμβαλλόμενα Μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να προωθούν την οικονομική, νομική και κοινωνική προστασία της οικογενειακής ζωής, ιδίως με κοινωνικές και οικογενειακές παροχές, με φορολογικές διατάξεις, με ενθάρρυνση για την κατασκευή κατοικιών που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της οικογένειας, με την ενίσχυση των νέων εστιών ή με κάθε άλλο κατάλληλο μέτρο.
Συνακόλουθα, θα επικαλείσαι ότι: Εκ της ερμηνείας αυτής της διάταξης δεν νοείται ως κατάλληλο μέτρο προς εκτέλεση της ως άνω κρατικής υποχρέωσης η κατάσχεση και η αναγκαστική αφαίρεση της 1ης κατοικίας ως επαρκής χώρος στέγασης στην περίπτωσή μου.
β) Κατ΄άρθρο 6 παρ 1 της ΣΕΕ ορίζεται ότι « Η Ερωπαϊκή Ένωση αναγνωρίζει τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις αρχές που περιέχονται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως προσαρμόστηκαν στις 12-12-2007 στο Στρασβούργο, ο οποίος έχει το ίδιο νομικό κύρος με τις Συνθήκες της ΕΕ» και συνεπώς εξ αυτής αναγκαστικά δεσμεύεται το Ελληνικό Κράτος και οι κρατικοί υπάλληλοι (υπουργοί, δικαστές, βουλευτές, όργανα κατάσχεσης κλπ).
Στον ανωτέρω Χάρτη στο άρθρο 34 παρ 3 ρητά ορίζεται ότι η Ένωση προκειμένου να καταπολεμηθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και η φτώχεια αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα της στεγαστικής βοήθειας προς εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για όσους δεν διαθέτουν επαρκείς πόρους. Περαιτέρω στο άρθρο 17 του ιδίου Χάρτη ότι κανείς δεν μπορεί να στερηθεί την ιδιοκτησία του παρά μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας και έναντι δίκαιης και έγκαιρης αποζημίωσης για την απώλειά της.
Συνεπώς και με τη διάταξη αυτή που υπερισχύει στο Ελληνικό Δίκαιο αποκλείεται η αφαίρεση της 1ης κατοικίας ως χώρου αξιοπρεπούς στεγαστικής διαβίωσης με την κατάσχεση και αναγκαστικό της πλειστηριασμό.
Από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων συνάγεται ότι ο καθού η κατάσχεση -οφειλέτης μπορεί να προβάλλει λόγο ανακοπής κατά της κατάσχεσης και πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας του ως μη έχων άλλο χώρο επαρκούς και αξιοπρεπούς στέγασης αυτού και της οικογενείας του και ως μη έχων επαρκείς πόρους και να ζητήσει να ακυρωθεί η κατ’ αυτού έκθεση κατάσχεσης και κάθε περαιτέρω ενέργεια αναγκαστικής εκτέλεσης ως αντίθετη στο αληθές νόημα των ανωτέρω διεθνών διατάξεων και κατά συνέπεια ως παράνομη πράξη.
Β) ΓΙΑ ΧΡΕΗ –ΟΦΕΙΛΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΙΔΙΩΤΩΝ –ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Για αποφυγή πράξης κατάσχεσης 1ης κατοικίας
1) Σε περίπτωση εξώδικης όχλησης από τράπεζα για εξόφληση υπολοίπου από Δανειακή Σύμβαση πάσης μορφής, ο δανειολήπτης πρέπει να αρνηθεί με ΕΞΩΔΙΚΟ το αιτούμενο υπόλοιπο ως μη βέβαιο και μη εκκαθαρισμένο για να μη νομιμοποιείται η τράπεζα να ζητήσει έκδοση Διαταγής Πληρωμής (εκτελεστό τίτλο) για κατάσχεση και αναγκαστικό πλειστηριασμό (πχ 1ης κατοικίας). Η άρνηση πρέπει να είναι σαφής και ειδικά να αναφέρονται οι Γενικοί Όροι Συναλλαγών (ΓΟΣ) που με βάσει τη Νομολογία ΑΠ 430/2005, ΟλΣτΕ 1210/2010 και άλλες αποφάσεις έχουν κριθεί παράνομοι και καταχρηστικοί. Θα πρέπει ο φερόμενος οφειλέτης στο ΕΞΩΔΙΚΟ να αναγράφει ότι στην υπάρχουσα σύμβαση δανείου που προσχώρησε χωρίς να μπορεί να διαπραγματευτεί του όρους, περιλαμβάνονται οι εξής καταχρηστικοί και παράνομοι όροι συναλλαγών σε βάρος του εν γνώσει της Τράπεζας που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα ποσά, όπως προερχόμενα από προσδιορισμό τόκου επί τη βάσει έτους 360 ημερών αντί 365 ημερών (προϊόν Απάτης 386 ΠΚ τρίτης μορφής –αθέμιτης παρασιώπησης αληθινών γεγονότων εν όψει της γνώσης της τράπεζας και της απόφασης 430/2005 του Αρείου Πάγου).
Πέραν δε αυτών να επικαλεστούν και να προσδιορίζουν ποσά τόκων δικαιοπρακτικούς ή και υπερημερίας που υπερβαίνουν τα ανώτερα ποσοστά από αυτά που ορίζονται στον ΠΙΝΑΚΑ ΕΞΩΤΡΑΠΕΖΙΚΏΝ ΤΟΚΩΝ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΜΕΡΙΑΣ (βλ τον πίνακα στοdsa.gr) ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΠΟΣΑ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΟΣΑ ΕΙΣΠΡΑΧΘΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΠΕΡΙ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ (ΑΡΘΡΟ 904 ΑΚ) επί 20 έτη η τράπεζα ενέχεται να τα επιστρέψει (βλ Νομολογία ΑΠ 1291/2001 Εφ Πειρ 469/2009, Ειρην Αθηνών 178/2009 και άρθρο 281 ΑΚ καταχρηστικότητα) καθώς και ότι τα ποσά που εισπράχθηκαν πέραν των ανωτέρων εξωτραπεζικών επιτοκίων αποτελούν τοκογλυφία (βλ περιπτώσεις άρθρου 404 ΠΚ πλημμελήματα -κακουργήματα) και να διατυπώνεται ένσταση αδικαιολογήτου πλουτισμού της τράπεζας εάν ο δανειολήπτης έχει καταβάλει αχρεωστήτως και αίτημα συμψηφισμού για το νόμιμο υπόλοιπο που τυχόν οφείλεται.
2) Εάν εκδόθηκε Διαταγή Πληρωμής
Τότε από την επίδοση Διαταγής Πληρωμής και εντός 3 ημερών ο δανειολήπτης ασκεί την ΑΝΑΚΟΠΗ κατ’ αυτής–Αίτηση Ασφασλιτικών Μέτρων και αιτείται Προσωρινή Διαταγή.
Ο Δανειολήπτης προβάλλει όλους τους παραπάνω λόγους με τα παράνομα ποσά που συμπεριελήφθησαν στο ποσό της Διαταγής και ζητά την ακύρωση του Εκτελεστού Τίτλου ήτοι της Διαταγής Πληρωμής (άρθρα 682 επομ ΚΠολΔ)
3) Εάν ο δανειολήπτης δεν πέτυχε να έχει επιδόσει Προσωρινή Διαταγή στην Τράπεζα και αυτή την 4ή ημέρα από την επίδοση της Διαταγής Πληρώμής (άρθρο 926 ΚΠολΔ) προβεί σε πράξη εκτέλεσης ήτοι σε ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ της ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ……….ΤΟΤΕ
Ο Δανειολήπτης ασκεί την ΑΝΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 933-934 και Αίτηση Ασφαλιστικών Μέτρων Άρθρου 938-939 ΚΠολΔ με αίτημα στο Δικαστή για έκδοση σημειώματος αναστολής εκτέλεσης ώσπου να εκδοθεί η απόφαση για την αίτηση αναστολής.
Στα δικόγραφα αυτά μεταξύ άλλων λόγων (βλ άρθρο 933 ΚΠολΔ) επειδή ελέγχεται η πιθανολόγηση ευδοκίμησης της ανακοπής, πρέπει να προβάλλεται επιπλέον ότι:
- ο τίτλος ΔΙΑΤΑΓΗΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ πάσχει ως προς την εγκυρότητά του ως προϊόν ΑΠΑΤΗΣ ΕΝΏΠΙΟΝ ΔΙΚΑΣΤΟΥ καθόσον με απατηλή ενέργεια της Τράπεζας παραπλανήθηκε ο Δικαστής και συμπεριέλαβε στο ποσόν της απαίτησης ποσά που ήσαν παράνομα (βλέπε παραπάνω πως προκύπτει και να προσδιόρίζονται σαφώς τα ποσά).
- Να επικαλεσθεί ο δανειολήπτης τα ανωτέρω συνταγματικά δικαιώματα για την προστασία της επαρκούς στέγασης αυτού και της οικογενείας του καθόσον τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται και μεταξύ ιδιωτών καθώς και τα απόλυτα συνταγματικά δικαιώματά του από τις ανωτέρω διεθνείς συμβάσεις (κατ΄ άρθρα 28 παρ 1 και 25 παρ 1 Συντ) και να ζητά την ακύρωση της έκθεσης κατάσχεσης της 1ης κατοικίας του ως πράξη αντίθετη σ’ αυτές τις διεθνείς διατάξεις.
Θέμα Νομικής Βοήθειας
Σύμφωνα με το άρθρο 95 παρ 1 Ν 4194/27-9-2013 Νέος Κώδικας Δικηγόρων, το Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου έχει αρμοδιότητα να αναθέσει σε δικηγόρο την παροχή δωρεάν δικηγορικών υπηρεσιών σε όσους στερούνται οικονομικής δυνατότητας να υπερασπισθούν τον εαυτό τους ενώπιον Δικαστηρίων ή οποιασδήποτε Αρχής. Επίσης ο δικαιούχος νομικής βοήθειας ορίζεται σύμφωνα με τον Ν 3226/2004 (ΦΕΚ Α 24) και για τα ευεργετήματα πενίας βλέπετε τα άρθρα 194 έως 204 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και 276 (τέλος δικαστικού ενσήμου) Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.
Αθήνα 18-12-2013
Σακκάς Ιωάννης, Πρώην Εισαγγελέας, νομικός και πολιτικός επιστήμονας.
http://sakkas-ioan.eu http://sakkasioannis.blogspot.com
Στην ιστορία των Σερρών ίσως να υπάρχουν πολλές σημαντικές ημερομηνίες, αλλά σημαντικότερες όλων είναι η 28η και η 29η Ιουνίου του 1913, γιατί στην πρώτη έγινε η πυρπόληση της πόλης από τον Βουλγαρικό στρατό κατά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 και στην άλλη η απελευθέρωσή της μετά από 530 χρόνια Οθωμανικής σκλαβιάς (1383-1913).
Με την συμπλήρωση 100 χρόνων από τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους, την απελευθέρωση των Σερρών και των Καλών Δένδρων, αλλά και της Μακεδονίας από την Οθωμανική σκλαβιά και την Βουλγαρική κατοχή, θα πραγματοποιηθούν ίσως διάφορες εκδηλώσεις. Με την ευκαιρία αυτή θεωρούμε ιερό καθήκον και σκόπιμο, μαζί με τους πανηγυρισμούς και τις σχετικές επετειακές τελετές, να αποτίσουμε ελάχιστο φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης στους προγόνους μας που αγωνίστηκαν ηρωικά τότε, να ξαναθυμίσουμε τα ιστορικά και άλλα τραγικά γεγονό¬τα (πυρπόληση, σφαγές, λεηλασίες) που διαδραματίστηκαν τόσο στην πόλη των Σερρών και την ευρύτερη περιοχή όσο και στην ιδιαίτερη πα¬τρίδα, την γενέτειρα του γράφοντος, τα Καλά Δένδρα, καθώς και να αντιπαραθέσουμε τις αντικρουόμενες απόψεις των αντιπάλων μερών.
Για να μεταφερθούμε νοερά στην εποχή εκείνη, παραθέτουμε την παρακάτω διαταγή του Στρατηγού Διοικητή της Στρατιάς, η οποία μεταξύ των άλλων έλεγε:
«...Κατόπιν τῆς ανωτέρω διαταγῆς τήν 26ην Ιουνίου ἡ VII Μεραρχία παραμένει άπό γεφύρας Μπουρσουκίου μέχρι Κουμάργιανης έπιβλέπουσα τόν Στρυμόνα. Αναφέρει τάς συλλεγείσας πληροφορίας, καθ’ ας εις τό Παγγαΐον δέν ευρίσκεται πλέον βουλγαρικός στρατός, άποσυρθείς πιθανώς εις Δεμίρ-Ισάρ. Επίσης ότι καί ἡ Καβάλλα έχει έκκενωθεΐ υπό τών Βουλγάρων, ότι εις Καλένδραν καί Καβακλί ό έχθρός υπε- χώρησε καί έλάχιστοι ίππεΐς περιτρέχουσι τήν άριστεράν όχθην τοῦ Στρυμόνος. Κατόπιν τών πληροφοριών τούτων ό άντισ/ρχης Κούτσης έζήτησεν πληροφορίας, έάν πρέπει να άποστείλη Τάγμα εις Σέρρας ώς σχετική διαταγή τοϋ Γενικοϋ Στρατηγείου τῆς προηγουμένης ἡμέρας. Συγχρόνως τό Γεν. Στρατηγεΐον διέταξε τό εις Τσάγεζι άπόσπασμα τῆς Μεραρχίας νά ένωθῆ μετ αύτῆς... ».
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα που περιγράφει με λίγα λόγια την στρατιωτική κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή των Σερρών κατά την περίοδο του Β΄ Βαλκανικού πολέμου και ειδικότερα στις 26 Ιουνίου του 1913, δηλαδή λίγες μέρες μετά τις νικηφόρες μάχες Κιλκίς και Λαχανά (19-21 Ιουνίου) και είναι μέρος σχετικής Διαταγής του Διοικητή της Στρατιάς του Ελληνικού Στρατού Στρατηγού Εμμ. Μανουσογιαννάκη προς τις Μεραρχίες I, VI και VII την προηγούμενη μέρα (25-6-1913).
Κόκκινος Γεώργιος
τ. Γυμνασιάρχης - Σέρρες
Αναδημοσίευση από τα "Σερραϊκά Σύμμεικτα"
τ. 2ος - 2013
Για να διαβάσετε το άρθρο (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .
Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:
1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας
2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας
Θά πρέπη νά διαθέτη κανείς μεγάλη δόση ἀναισθησίας, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζη ὅτι μεγάλες καί κραταιές χῶρες, πέραν τῆς Μεσογείου καί τοῦ Ἀτλαντικοῦ, διασφαλίζουν ἐν μέσῳ τῆς γῆς ὡς ἄλλος Ἄτλας τήν παγκόσμια εἰρήνη. Καί χρειάζεται νά εἶναι κανείς προκατειλημμένος καί νά τρέφη κακία στήν στενή του καρδιά, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζη τήν ἑτοιμότητα καί τό ἀστραπηβόλον τοῦ big brother. Τοῦ Μεγάλου τοὐτέστιν Ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος προλαμβάνει, ὡς παγκόσμιος χωροφύλαξ, ἀποκαθιστᾶ τήν ἀδικία καί περιφρουρεῖ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν μικρῶν καί ἀσήμων κατά κόσμον λαῶν καί μάλιστα τῶν Χριστιανικῶν καί δή αὐτῶν τῶν «ταλαιπώρων Ὀρθοδόξων».
Μία ματιά νά ρίξη κανείς στό πῶς διακυβεύονται οἱ τύχες τῶν λαῶν καί πῶς παίζεται τό «σκάκι στήν παγκόσμια σκακιέρα», πῶς διασφαλίζονται οἱ ἀξίες καί πῶς προστατεύεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο (κυρίως αὐτό), δέν μπορεῖ παρά ἐκ βάθους καρδίας νά ἀναφωνήση: «Ὄμορφος κόσμος ἠθικός, ἀγγελικά πλασμένος»!
Καί αὐτά μέν γιά ὅσους ἐθελοτυφλοῦν καί θέλουν νά πιστεύουν ὅτι ἡ παγκόσμια ἀσφάλεια λειτουργεῖ ἄψογα, ὅτι τό δίκαιο θριαμβεύει καί πώς τό κακό πατάσσεται ἐν τῇ γενέσει του.
Ἄς ἀφήσωμε ὅμως ὅσους ὑπνώττουν τόν «νήδυμον» καί ὅσους εὑρίσκονται «εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ Μορφέως» ἀπολαμβάνοντας τά εἰδησεογραφικά νανουρίσματα τῶν Μ.Μ.Ε. Ἄς φύγωμε ἀκροποδητί ἀπό τήν εἰκονική πραγματικότητα καί ἄς ἔλθωμε στήν φρικτή πραγματικότητα. Ἄς ἀφήσωμε τά καθ᾽ ἡμᾶς καί ἄς σύρωμε τά βήματά μας πρός τήν Συρία, τήν ταλαίπωρη καί μαρτυρική, πού «τό γε νῦν ἔχον» ἀποτυπώνει σκηνές «Ἀποκαλύψεως».
Ἄς κλείσωμε λοιπόν ἔστω καί δι’ ὀλίγον, ὄμματα, ὦτα καί αἰσθήσεις σέ ὅσα ἀπό τά ἀργυρώνητα κανάλια (τῶν Μ.Μ.Ε.) ἐξοργιστικῶς παρουσιάζονται, ἤ μᾶλλον, ἄς ἐπικεντρώσωμε τήν προσοχή μας σέ κάποιες λεπτομέρειες πού νομοτελειακῶς ξεφεύγουν ἀπό ὅσους νομίζουν πώς κατέχουν ἀκλόνητες καθέδρες στόν κυβερνοχῶρο, καί μέ συντροφιά τόν θρηνώδη Προφήτη Ἱερεμία, ἄς περιδιαβοῦμε, ἐν κώμαις καί ρύμαις, στίς ἀρχαῖες καί ὀνομαστές Συριακές περιοχές, μικρές τε καί μεγάλες. Καί, ἐάν μέσα στήν ὕπαρξί μας ἔχη ἀπομείνει λίγο δάκρυ ἤ κάποιος στεναγμός, ἐμπρός λοιπόν, ἄς μή διστάσωμε νά τά προσφέρωμε σπονδή στίς ἑκατόμβες τῶν ἀδελφῶν μας Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Ναί, τό φέρνει ὁ ἄνεμος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, «φωνή σπαρακτική ἠκούσθη, θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς. Συρία κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς τά Ὀρθόδοξα καί ἐκλεκτά καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν». Ὄντως, πρέπει νά εἶναι κανείς τελείως ἀνάλγητος, ἐάν μπροστά σέ αὐτή τήν πραγματικότητα δέν ἀγανακτῆ. Ἐάν δέν κινῆ «θυμόν τόν δικαιότατον» μπροστά στά ὅσα συμβαίνουν στίς ἡμέρες μας καί ὁπωσδήποτε, θά πρέπη νά ἔχη καταντήσει διεστραμμένη προσωπικότητα, ἐάν δέν ταράσσεται ἀπό τήν ἔνοχη σιωπή τῶν ἰθυνόντων ὅλου τοῦ «ὑπεροχικοῦ φάσματος», πολιτικοῦ καί πνευματικοῦ. Τῶν ἀνθρώπων δηλ. αὐτῶν πού, ἀντί νά ὑψώνουν φωνή διαμαρτυρίας, κατήντησαν νά ἐξευτελίζωνται διεθνῶς μέ τήν ἐκνευριστική «σιωπή τῶν ἀμνῶν» πού ἐπιδεικνύουν σέ ὅσους φοβοῦνται καί ἀνυπερθέτως ὑπολογίζουν (ποιούς ἄραγε;).
Πόσο, ἀλήθεια, τά ἴδια τά γεγονότα φανερώνουν ὅτι οἱ κατέχοντες τίς κορυφές τῆς πολιτικῆς καί πνευματικῆς - θρησκευτικῆς - «ἐκκλησιαστικῆς» ἐξουσίας ἀποδεικνύονται κατώτεροι τῶν περιστάσεων… Ὄχι ἁπλῶς κατώτεροι, ἀλλά καί ἐπιζήμιοι, ἀφοῦ παρουσιάζουν ἀνεπάρκεια στήν διαχείρισι τῶν ἐθνικοπολιτικῶν θεμάτων καί στήν ὑπεράσπισι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἤ τό ἀκόμη χειρότερο, ἀποδεικνύουν ὀλιγωρία ὅταν τά διεθνῆ γεγονότα ξεπερνοῦν τίς «φυσιολογικές ἐντάσεις» καί ὑπερκαλύπτουν «τά κόκκινα σημεῖα τοῦ κινδύνου καί τῆς καταστροφῆς».
Μήπως ὅμως εἶναι δυνατόν νά ἀπαλλαχθοῦν τῶν εὐθυνῶν τους ἐνώπιον τῆς ἱστορίας καί τῆς ἀδεκάστου δικαιοσύνης οἱ ἡγέτες τῶν μικρῶν λεγομένων λαῶν; Μήπως οἱ πολιτειακές καί πολιτικές κορυφές τῶν κρατῶν πού ἀκολουθοῦν ἤ σωστότερα θά λέγαμε, σύρονται σέ ἰδιαίτερες ζῶνες ἐπιρροῆς λόγῳ τῆς γεωπολιτικῆς τους θέσεως, ἀποσείουν ἀπό τούς ὤμους τους τό μερίδιον τῆς εὐθύνης πού τούς ἀναλογεῖ; Ὄχι δά.
Ἄς μή καταπίνωμε τά χαλασμένα ἐδέσματα τῶν «μαγείρων τῆς πολιτικῆς» καί ἄς μήν ἀφήνωμε τήν συνείδησί μας νά ὑπνώττη ὡς ἄλλος Ἰωνᾶς, ὁ ὁποῖος «κατέβη εἰς τήν κοίλην τοῦ πλοίου καί ἐκάθευδε καί ἔρρεγχε» (Ἰωνᾶς Α´ 5). Καί ἄς μήν ἐπιτρέπωμε νά γίνεται αὐτό, διότι τοῦτο «βολεύει» τούς λεγομένους «μεγάλους». Ἐάν τώρα φθάσαμε ἐδῶ πού φθάσαμε, ἀναμφιβόλως αὐτό ὀφείλεται στόν ἐπάρατο πολύπλευρο συμβιβασμό καί στά «συνειδησιακά μαξιλαράκια» πού προσέφεραν καί συνεχίζουν νά προσφέρουν οἱ ποικίλοι κοινωνικοί - πολιτικοί ἀνθρωπισμοί καί πάσης φύσεως «-ισμοί».
Ἔχουν λοιπόν τήν εὐθύνη τους καί οἱ χαρακτηριζόμενοι ὡς «μικροί ἡγέτες» πού στήν πρᾶξι ἀποτελοῦν τά δεκανίκια τῶν «μεγάλων». Ἀλλά τήν μεγαλυτέρα τῶν εὐθυνῶν στά ἐπίπεδα αὐτά, ὁμολογουμένως φέρουν τά μεγάλα ἔθνη καί τά ὀργανωμένα κράτη μέ ἰσχυρή πολιτική καί οἰκονομική δύναμι. Αὐτά δηλ. πού ἐλέγχουν, λόγῳ τῶν οἰκονομικῶν τους πρωτίστως συμφερόντων, τίς ἐν γένει παγκόσμιες ἐξελίξεις.
Ἔτσι λοιπόν ἐφθάσαμε νά βλέπωμε ἐκεῖνα πού εἶναι ἀδύνατον νά προσέξη κανείς, δίχως νά ταραχθῆ ἡ ὕπαρξίς του συθέμελα. Βλέπομε δηλ. τήν σφαγή τῶν Χριστιανῶν στήν Συρία καί στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καί ὄχι μόνο, δίχως νά «κινῆται φύλλο» διαμαρτυρίας καί ἀντιδράσεων ἀπό τόν λεγόμενο «Χριστιανικό, πολιτισμένο καί ἐλεύθερο κόσμο». Φθάσαμε στό σημεῖο, αὐτή ἡ πραγματικότητα, δηλ. ἀποκεφαλισμοί ἀνθρώπων, μαρτύρια κλπ. πού ἐμφανίζουν σέ βίντεο, τά ὁποῖα ἀνεβάζουν στούς διαδικτυακούς ἱστοτόπους, νά ξεπερνᾶ καί τίς πλέον σκληρές σκηνές ἀπό ταινίες βίας και θρίλερ.
Ἀλλά, ἄς μή σταθοῦμε στίς περιγραφές συγκλονιστικῶν σκηνῶν, πού τά σύγχρονα Μαρτυρολόγια θά περιγράψουν, ἀργά ἤ γρήγορα, μέ κάθε λεπτομέρεια, καί θά προβληματίζεται κανείς, ἐάν οἱ ἐκλεκτές αὐτές ὑπάρξεις πού πορφυρώνουν μέ τό τίμιο αἷμα τους τήν «καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν», εἶναι ἁπλοί Μάρτυρες ἤ Μεγαλομάρτυρες, ὅπως ἦσαν οἱ ἀρχαῖες μορφές τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἔτι πλέον. Ὄχι, δέν θά ἐπιμείνωμε στίς περιγραφές τῶν τελευταίων στιγμῶν τῶν Νεομαρτύρων, μεγάλων, μικρῶν, ἀκόμη καί βρεφῶν, πού οἱ ψυχές τους ἀπό τοῦ νῦν κράζουν «φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες ἕως πότε ὁ Δεσπότης, ὁ Ἅγιος καί Ἀληθινός, οὐ κρινεῖς καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» ( Ἀποκ. ΣΤ´ 10). Θά σταθοῦμε ὅμως στό πλαίσιο τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, ἐλέγχοντας τήν νοοτροπίαν καί τά ἐγκλήματα τῶν «μεγάλων καί τῶν τρανῶν», πού στήν πρᾶξι ἀποδεικνύονται μικροί, ρηχοί καί ἀπάνθρωποι.
Εἶναι δυνατόν, οἱ κύριοι αὐτοί, νά ἀπαιτοῦν ἐμπιστοσύνη ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο, ὅπου γῆς, ὅταν ἡ ὅλη τακτική τους ἀποδεικνύη τήν ἀνακολουθία τῶν ἰσχυρισμῶν τους περί δικαιοσύνης καί τήν ὑποκρισία τους μπροστά στό δρᾶμα τῶν Χριστιανῶν καί τοῦ κάθε ἀνθρώπου; Εἶναι δυνατόν νά μήν ἀποστρέφεται καί νά μήν ἀηδιάζη ὁ κάθε φυσιολογικός ἄνθρωπος τούς ψευδεῖς ὅρκους ἐνώπιον τοῦ Εὐαγγελίου, μεγαλοσχήμων Προέδρων, ὅταν αὐτοί οἱ ἴδιοι ἐπιτρέπουν γενοκτονίες καί ἀφανισμό τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, στά χώματα πού ἔδωσαν ἀναριθμήτους Ἁγίους καί αἰώνιο πολιτισμό; Καί εἶναι λογικό, μετά ἀπό ὅλα αὐτά, οἱ λαοί πού κινδυνεύουν ἄμεσα ἀπό τήν ἀλλοπρόσαλλη αὐτή τακτική, νά ἐπιδεικνύουν ἀγαθή διάθεσι σέ αὐτούς πού ἀνέχονται - ἐπιτρέπουν -«εὐλογοῦν» τούς ἀθέους καί ἀλλοπίστους στό νά μεθοῦν ἀπό τό ἀχνίζον αἷμα τό Χριστιανικό;
Κάπου, κάποτε, σέ μιά μεγάλη χώρα τῆς Δύσεως, πού ἀρέσκεται νά αὐτοαποκαλῆται «ὑπερδύναμις», καί «προστάτιδα τῶν μικρῶν», σέ κάποια ἑορτή, ὁ Πρόεδρος ἀπελευθέρωσε δύο γαλοποῦλες γιά νά τονίση τήν «ἡμέρα τῶν Εὐχαριστιῶν» (Thanksgiving day) καί νά δοξάση τόν Θεό γιά τά «ἀγαθά πού ἀπεκόμισε ὁ καθένας στό τέλος τῆς σοδειᾶς». Ἀλλά, ἐρωτοῦμε: Ποῦ ζεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Τόση καταχνιά καί μαυρίλα σκότισε τόν ὁρίζοντα τῶν ὀφθαλμῶν καί τῆς ψυχῆς του, ὥστε νά μή βλέπη πώς στήν Συρία οἱ Χριστιανοί, μέ τήν ἀνοχή τῶν «μεγάλων» καί πρωτίστως τῆς δικῆς του χώρας πού ἡγεῖται, κατήντησαν ὡς «πρόβατα ἐπί σφαγήν»;
Ἀλλά, καί σέ μιά ἄλλη χώρα ἀχανῆ, κάπου κάποτε, ἕνας Πρόεδρος, πού εὐκαίρως - ἀκαίρως καυχᾶται γιά τό Ὀρθόδοξο ἦθος τῆς μεγάλης του ἡγεμονίας καί γιά τήν ἐν γένει ἀναγέννησι καί ἀνάπτυξι τοῦ μοναχισμοῦ, - μετά ἀπό σκληρή περίοδο διωγμῶν, πού ὑπέστη αὐτός ὁ μοναχισμός - ἐδήλωσε ὅτι λόγῳ τῆς ἰσχυρᾶς καί παντοδυνάμου αὐτοκρατορίας του, θά προστατεύση τήν Ὀρθοδοξία, ἐάν ποτέ αὐτή κινδυνεύση, σέ ὁποιοδήποτε μέρος τῆς ὑφηλίου καί ἄν χρειασθῆ. Τί ἔγιναν ὅμως τώρα ὅλες αὐτές οἱ ὑποσχέσεις; Γιατί αὐτή ἡ παγερή σιωπή; Γιατί αὐτός ὁ πάγος, ἔστω καί σέ ἁπλές δηλώσεις συμπαραστάσεως; Μήπως ὁ βαρύς παγετός τῆς χώρας του ἔφθασε καί μέσα στίς καρδιές τους καί, λόγῳ τοῦ νεοπλουτισμοῦ, πραγματοποιήθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν»; (Ματθ. ΚΔ´ 12).
Ἄνευ ἀμφιβολίας, γιά ἄλλη μία φορά ἀποδεικνύεται ἀληθινός, τραγικά ἀληθινός, ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Γραφῆς: «Μή πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας ἐπί υἱούς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. ΡΜΕ´ 3). Σίγουρα, δέν θά μᾶς σώσουν οἱ ἄρχοντες καί τοσούτῳ μᾶλλον, καθ᾽ ὅσον ἀπό τήν ζωή τους καί ἀπό τά νομοθετήματά τους (τά ἔργα τῶν βεβήλων χειρῶν τους) ἐξοβελίζουν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί πέφτουν, καί οἱ ἴδιοι, καί τά δύσμοιρα ἔθνη τους στά γρανάζια τῶν ποικίλων λεσχῶν καί σκοτεινῶν παραγόντων. Αὐτό, τό γνωρίζομε καί προϊόντος τοῦ χρόνου ὁλοένα καί περισσότερο τραγικῶς τό διαπιστώνομε.
Ἄς μή τολμοῦν λοιπόν ὅλοι αὐτοί, οἱ ἐξωτερικῶς καί γιά τά μάτια τοῦ κόσμου διαφωνοῦντες, ἐσωτερικῶς δέ ὁμονοοῦντες ἐπί τῇ ἀνοχῇ καί μάλιστα ἐπί τῇ προωθήσει τοῦ κακοῦ, νά ἀπαιτοῦν τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ὑπακοή τῶν ἀνθρώπων. Γνωρίζομε τί ἀπεργάζονται. Γνωρίζομε πώς μετά τήν ὁλοκλήρωσι τοῦ αἱματοκυλίσματος καί ὅταν σταματήσουν οἱ ἐχθροπραξίες, στήν συνέχεια κάπου ἀλλοῦ θά μετατεθοῦν αὐτές. Καί ἤδη καταρτίζονται τά σχέδια, ὥστε ποικίλης μορφῆς «τσιπαρίσματα», νά περάσουν στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὅλα αὐτά, θά ὁδηγήσουν σέ μία παγκόσμια σκλαβιά. Σέ ἀνθρώπους, πού δέν θά εἶναι πλέον πρόσωπα, ἀλλά νούμερα. Σέ ἀνθρωπομάζες πού θά ἐλέγχωνται γιά τό ποιοί θά εἶναι γιά ἐπιβίωσι καί ποιοί θά περάσουν στό στάδιο τοῦ ἀφανισμοῦ.
Ὅμως, ἄς κάνουν οἱ «κοσμοκράτορες» λίγη ἀκόμη ὑπομονή. Καί γιατί αὐτό; Διότι, Αὐτός πού ἀνέχεται τό κακό, ἔρχεται κάποια στιγμή καί «ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψει αὐτούς» (Ψαλμ. Β´ 9). Αὐτός, ὁ ὁποῖος εἶναι Δίκαιος καί «δικαιοσύνας ἠγάπησε καί εὐθύτητα εἶδε τό πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλμ. Ι´ 7).
Ἀλλά, ἐκτός τῶν πολιτικῶν ἐξουσιῶν, πού εἶναι ἕτοιμες νά νομοθετήσουν γιά ποικίλα ἄλλα ἀπαράδεκτα θέματα, καί τούς πλέον ἀφύσικους νόμους, μέ τό πρόσχημα δῆθεν τῆς ἀγάπης, ἐλευθέρας ἐκφράσεως κλπ. ἀδιαφοροῦν ὅμως, γιά νά μήν ἰσχυρισθοῦμε ὅτι χαίρονται μέ τήν μαρτυρική κατάστασι τῶν ὁμοδόξων ἀδελφῶν μας τῆς Συρίας καί ἀλλοῦ. Ἐκτός λοιπόν ἀπό τόν κατάπτυστον αὐτόν τομέα, ὑπάρχει καί ἡ πνευματική - ἐκκλησιαστική ἐξουσία. Ἡ ἐξουσία τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία κατά τεκμήριον θά πρέπη καί ἐπιβάλλεται νά ὑψώση ἕως τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, φωνή διαμαρτυρίας.
Αὐτό, εἴπαμε πώς θά ἔπρεπε νά πραγματοποιῆται. Ὅμως, ἐπειδή δέν τό βλέπομε νά πραγματοποιῆται, ἐν προκειμένῳ, ἕνα ἐκ τῶν δύο πραγμάτων θά πρέπη νά συμβαίνη. Ἤ ἐμεῖς χάσαμε τήν ἀκοή μας καί δέν αἰσθανόμαστε τίς δραματικές διαμαρτυρίες καί ἐκκλήσεις τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἡγετῶν, ἤ «κάτι σάπιο ὑπάρχει στό Βασίλειο τῆς Δανιμαρκίας». Καί, ξεκάθαρα, ἡ σιωπή αὐτή τῶν Ποιμένων εἶναι τῷ ὄντι περισσότερο ἐξοργιστική ἀπό ἐκείνη τῶν ἡγετῶν τῆς πολιτείας.
Βεβαίως, ἔχουν καί τό δίκιο τους οἱ ἄνθρωποι. Πῶς εἶναι δυνατόν νά βροῦν χρόνο γιά τίς σφαγές καί τά μαρτύρια; Πῶς εἶναι δυνατόν νά δαπανήσουν ἔστω καί ἕνα λεπτό ἀπό τίς βυζαντινές καί μεγαλοπρεπεῖς τελετές καί τήν τήρησι τοῦ πρωτοκόλλου, πού κινδυνεύει νά λάβη «δογματική ἀξία»; Ἄλλωστε, ἡ ἀσκητική ζωή τῶν ἡγετῶν δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἔχουν τήν πολυτέλεια τῆς πληροφορήσεως σέ παγκόσμια κλίμακα. Δέν μποροῦν, φαίνεται, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί νά γνωρίζουν τί συμβαίνει στό ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς, οὔτε κἄν τό τί διαδραματίζεται στόν πολυπαθῆ χῶρο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.
Ἀλλά, ἴσως τώρα ρωτήσουν κάποια «τέκνα τῆς ὑπακοῆς». Ἐπί τέλους, μπορεῖ νά συγκριθῆ ἡ σφαγή τῶν Χριστιανῶν, καί μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, μέ τήν «μόλυνσι τῆς ἀτμοσφαίρας» καί μέ τήν τῆξι τῶν πάγων τῆς Ἀνταρκτικῆς; Μά, ἐδῶ, μέρα μέ τήν ἡμέρα, ἐπίκειται ἡ ἕνωσις τῶν ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἐδῶ, ὀρθώνεται ἐνώπιόν μας «κοσμογονικόν ἔργον», ἄν ὄχι «θεογονικόν». Εἶναι δυνατόν τώρα νά χαλᾶμε τίς καρδιές μας μέ κάποιες ἀκρότητες πού συμβαίνουν στήν Συρία καί ἀλλαχοῦ; Ὄχι βέβαια. Δέν ἐπιτρέπεται φωνή διαμαρτυρίας, ἀλλά «σιωπή καί προσευχή». «Τήν ἡσυχία μας πρό πάντων μέσα στό ἀδιατάρακτον καί στό ἀνέπαφον»…
Αὐτό λοιπόν δείχνει ἡ ἄχρι τοῦδε τακτική κάποιων ἐκ τῶν πνευματικῶν ἡγετῶν. Ὅσο δέ γιά τό Π.Σ.Ε., ὅπου τελευταίως φαίνεται νά δείχνη ἰδιαίτερη κατανόησι στίς χειροτονίες τῶν γυναικῶν καί ἰδιόμορφο σεβασμό στίς «σεξουαλικές ἰδιαιτερότητες», μέ τήν ἀπόλυτη σιωπή του, ἐπί τοῦ θέματος τοῦ Χριστιανικοῦ διωγμοῦ, ἀποδεικνύει ὅτι πράγματι εἶναι συνεπέστατο στό «δόγμα καί στό ἦθος» τῶν ἐπιλέκτων του μελῶν καί τῶν ποικίλων του ὀπαδῶν…
Καί θά ἔλεγε κανείς, καλά, ἀπό τό Π.Σ.Ε. οὐδείς ἀναμένει κάτι τό ἀξιόλογον. «Ἐκ κόρακος κρᾶ». Ἀπό τήν πλάνη, τίς κακοδοξίες, τίς αἱρέσεις καί τίς διαστροφές, τό μόνο πού ἀναμένεται εἶναι «λοιμική νόσος» καί ἐπιδρομή «λύκων ἐν δορᾷ προβάτου» στήν μάνδρα τοῦ ποιμνίου. Καλά λοιπόν ὅσοι ἀνήκουν στούς «κόλπους τῆς ποικίλης διαφθορᾶς» σιωποῦν.
Τί κάνουν ὅμως τόσα Πατριαρχεῖα, τόσες Ἀρχιεπισκοπές, τόσες Μητροπόλεις καί Ἐπισκοπές, τόσες Ἐνορίες, ἀλλά τόσοι καί τόσοι πού ἐργάζονται στόν χῶρο τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας; Γιατί ὅλοι αὐτοί σιωποῦν; Μήπως ἔπεσε ἐπιδημία ὁμαδικῆς ἀναισθησίας σέ ρασοφόρους καί λαϊκούς; Ἤ μήπως νομίζουν ὅτι ὅλα αὐτά τά φρικτά γεγονότα εἶναι ἀναληθῆ; Γιατί αὐτή ἡ πνευματική ἄπνοια ποιμένων καί ἀρχιποιμένων;
Φαντασθεῖτε τί θά εἶχε συμβῆ σέ παγκόσμια κλίμακα, ἐάν κάποια ἐπεισόδια εἶχαν λάβει χώρα σέ ἀλλοθρήσκους πληθυσμούς. Ἔστω καί μύτη νά εἶχε ματώσει κάποιου ἐξ αὐτῶν γιά λόγους θρησκευτικούς… Καί ἀντιλαμβανόμαστε τίς διαμαρτυρίες καί τήν ἀλληλεγγύη, ἀκόμη καί ἀρκετῶν ποιμένων, πού τώρα παρουσιάζονται «ἰχθύος ἀφωνότεροι». Ὅλοι τότε θά συμφωνοῦσαν πώς καταπατοῦνται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί πώς ἡ Μητέρα Ἐκκλησία, διά τῶν ποιμένων της, συμπαρίσταται στούς κοινωνικούς ἀγῶνες περί δικαιοσύνης καί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν πολιτῶν. Δέν ἀποκλείεται μάλιστα στήν φανταστική αὐτή περίπτωσι πού ἀναφέρομε, νά εἴχαμε καί ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων Ὀρθοδόξων ποιμένων καί ἀλλοθρήσκων κληρικῶν, καί μάλιστα νά ἐσημειώνετο συναγωνισμός στό ποιός θά ἐξέφραζε τήν μεγαλυτέρα συμπάθεια στούς χειμαζομένους ἀλλοθρήσκους ἀδελφούς.
Τώρα ὅμως, τί γίνεται; Καί πῶς μπορεῖ νά ἐξηγηθῆ ἡ ἀπαράδεκτη αὐτή τακτική τους;
Ἀλλά, μήπως ἀκούσαμε ἐπί τέλους καί κάποια φωνή ἐκ τῆς ἐρήμου τῆς σιωπῆς, ἐκ μέρους τοῦ μοναχισμοῦ; Καί πάλι, δυστυχῶς, «οὐκ ἦν φωνή, οὐκ ἦν ἀκρόασις». Θά ἀνέμενε κανείς, ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ἀπό τά ἄλλα μοναστικά κέντρα καί τόν ἁπανταχοῦ μοναχισμό, νά ἀκουσθῆ κάτι τι. Ἀναμένει ἀφουγκραζόμενος, μέρα μέ τήν ἡμέρα, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ νά ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες τῆς διαμαρτυρίας καί νά ἀκουσθοῦν τά κηρύγματα τῆς μετανοίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, καί ἐδῶ μία ἐν πολλοῖς ἔνοχη σιωπή ἁπλώνεται στόν ὁρίζοντα. Ἄς σφαγιάζωνται ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς. Ἄς ἐξαφανίζωνται ἱερομόναχοι καί μοναχοί, καί ἄς ἀπάγωνται Ὀρθόδοξες μοναχές καί ὁλόκληρες μοναστικές ἀδελφότητες, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά ὅσους γνωρίζουν ἀπό ἀλλόθρησκο φανατισμό.
Σιωπή καί πάλι σιωπή, πού κόβει τά γόνατα ψυχῆς τε καί σώματος, ὅταν αὐτή ἡ «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή» ἑρμηνευθῆ σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἄραγε, τί πραγματικά συμβαίνει; «Ἐνύσταξαν οἱ ποιμένες»; (Ναούμ Γ´ 18). Ἐξαφανίσθηκε κάθε μορφή συνειδήσεως ἀδελφικῆς ἀγάπης καί Ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς ἀλληλεγγύης; Δέν συνειδητοποιοῦμε ὅτι αὐτά πού γίνονται σήμερα στούς ἀδελφούς μας, αὔριο μπορεῖ νά συμβοῦν καί σέ ἐμᾶς τά ἴδια καί χειρότερα; Μήπως ἡ ποιμαντική καί μοναστική συνείδησις στένεψε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε τά ἐνδιαφέροντά μας νά ἐξαντλοῦνται τώρα «εἰς ἑαυτούς καί τούς περί ἡμᾶς», στήν προσκόλλησι τῶν πνευματικῶν τέκνων;… Καί μπορεῖ αὐτό νά εἶναι καί νά λέγεται Ὀρθοδοξία; Μποροῦμε νά ἀποκαλούμεθα διάδοχοι τῶν Ἁγίων καί ἀπόγονοι τῶν Ἡρώων; Ὄντως, θά τρίζουν τά ὀστᾶ τους... «Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν Κύριε καί μή στήσης τήν ἁμαρτίαν ἡμῶν».
Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά, τί ἄλλο περιμένομε νά συμβῆ; Ὅταν ἀποκεφαλίζουν Χριστιανούς, ὅταν ἀπάγουν ἐπισκόπους, μοναχές, μοναχούς, ἀλλά καί ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, μέ σκοπό νά τούς βασανίσουν, βιάσουν, δολοφονήσουν; Ὅταν χαιρεκακοῦντες, βιντεοσκοποῦν τίς ἀπάνθρωπες πράξεις των καί μάλιστα τίς ἐπιδεικνύουν ἀνά τήν ὑφήλιο ὡς κάποιο μεγάλο τους κατόρθωμα;
Τί περιμένομε λοιπόν; Καταντήσαμε θεατές τῶν ἐγκλημάτων, τῶν ἀδελφῶν μας καί τῶν συνανθρώπων μας. Καί σιωποῦμε; Τί περιμένομε ἀπό ἕνα «ἀνύπαρκτο» κράτος; Ἤ μᾶλλον, τί περιμένομε ἀπό ἕνα κράτος πού εἶναι ἀπασχολημένο μέ τόσους νόμους πού μελετᾶ καί καταρτίζει (ἀντιρατσιστικός, συμβίωσις ὁμοφυλοφίλων, πῶς θά ἀπαλείψη τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, πῶς θά ἀλλοιώση τήν Ἐθνική Ἱστορία, κλπ.), ὥστε νά νοθεύση καί νά ἀφελληνίση τήν κοινωνία; Ποῦ νά βρῆ χρόνο γιά τέτοιου εἴδους ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ;
Ἤ μή τυχόν περιμένομε λύσεις ἀπό τούς πνευματικούς ἡγέτες οἱ ὁποῖοι χωλαίνουν; « ἕως πότε ὑμεῖς χωλανεῖτε ἐπ᾽ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις; (Γ´ Βασιλ. ΙΗ´21). Καί μήν ἰσχυριζόμαστε ὅτι καθεύδουν. Ὄχι, δέν ἰσχύει τοῦτο, διότι σέ ἄλλες μέν περιπτώσεις τούς βλέπομε νηφάλιους, ἄλλοτε ὅμως ἀναλόγως τῶν περιπτώσεων, ἀπολύτως ἐν ἐγρηγόρσει…
Ἤ μήπως περιμένωμε κάτι ἀπό τίς «μεγάλες δυνάμεις» πού «βοηθοῦν», τοπικά καί χρονικά, ἀναλόγως τῶν συμφερόντων τους;
Μήν ἐλπίζομε καί μή περιμένομε τίποτε ἀπό αὐτούς. Τούς εἴδαμε, τούς γνωρίσαμε καί τούς «ἀπολαύσαμε» τόσους ἐνιαυτούς στόν τομέα καί «στό διακόνημά του ἕκαστον ἐξ αὐτῶν».
Τά ζωντανά ὅμως μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά λάβουν μέτρα καί νά δράσουν. Νά ἐνημερώσουν, νά βοηθήσουν, νά συνδράμουν νά ἀφυπνίσουν, νά μιλήσουν τέλος πάντων κάποτε. Δέν πάει ἄλλο.
Καί πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα, τό Μοναχικό Τάγμα, ἐπιβάλλεται νά ἐνεργήση καί νά δώση τό παρών. Γιατί πήραμε τό Σχῆμα; Μόνο γιά νά κάνωμε κομβοσχοίνια, κανόνα καί τυπικά; Βεβαίως πρῶτα αὐτά, ἀλλά ὄχι μόνο αὐτά. Ἀπαιτεῖται γενική πνευματική ἐνεργοποίησι.
Νά ἀντισταθοῦμε ἑνωμένοι καί νά μή χαρίζωμε τίποτε. Νά διεκδικοῦμε, νά ἀπαιτοῦμε, καί προπαντός, νά μήν ἐπιτρέπωμε ἀδικίες. Νά ἀγωνισθοῦμε. Νά μήν ἀπογοητευθοῦμε, οὔτε καί νά δειλιοῦμε. Νά εὐελπιστοῦμε, ὄχι σέ πρόσωπα, ἀλλά μέ τούς προσωπικούς μας πνευματικούς ἀγῶνες νά ἀποβλέπωμε μόνο στό ἔλεος, στήν ἀγάπη καί στήν κρίσι τοῦ Χριστοῦ μας. Νά προσευχηθοῦμε γιά τήν Συρία, ἀλλά καί γιά τούς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους καί μή. Γιά ὅλην τήν ἀνθρωπότητα, ἐλπίζοντας στήν φώτισι καί στό ἔλεος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Δέν μᾶς ἀπομένει τώρα ἄλλο, παρά ὁ ἕνας πιστός, νά παρακινῆ τόν ἄλλον. Δέν ἀπέμειναν, παρά νησῖδες ὀρθοπραξίας. Ἀλλοίμονο δέ ἐάν συνεχίσωμε μέσα σ᾽ αὐτόν τόν ὕπνο, μέσα σ᾽ αὐτήν τήν ἀποβλάκωσι.
Τό ὀλιγώτερον ἑπομένως πού ἔχομε νά κάνωμε εἶναι, νά ζητήσωμε συγγνώμη γιά τήν ὀλιγωρία μας καί τήν ἔνοχη ἀδιαφορία μας ἔναντι τῶν μαρτύρων καί ὁμολογητῶν ἀδελφῶν μας καί ταυτοχρόνως, νά παρακαλέσωμε τόν Θεό νά μᾶς ἀφυπνίση (ἡ ἀγάπη Του γνωρίζει μέ ποιόν τρόπο), ὥστε νά διαμαρτυρηθοῦμε καί νά ἀρθοῦμε εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων. «Οἱ καιροί οὐ μενετοί».
Ὁ Κύριος ἐγγύς.
Στῶμεν καλῶς.
Ἀμήν.
Γένοιτο.
τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Ἀρσενίου Κατερέλου
Ἡγουμένου Ι.Μ. Ἄγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
ἀπὸ ἑσπερινὴ ὁμιλία στὴν Ι.Μ. Ἄγ. Νικολάου Δίρβης 15-12-2013
Πηγή: http://opougis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_18.html#more
Ηταν Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου του 2011 και στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία στο Καρπενήσι επικρατούσε κλίμα μεγάλης συγκίνησης. Σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ο μητροπολίτης κ. Νικόλαος χειροτονούσε έναν πρεσβύτερο ιδιαίτερα αγαπητό στην τοπική κοινωνία. Επρόκειτο για τον παιδίατρο του γενικού νοσοκομείου της πόλης Κωνσταντίνο Μακράκη, έναν αγωνιστή της ιατρικής και της διακονίας στους θαλάμους του πόνου, που επέλεγε να γίνει παράλληλα «ιατρός των ψυχών» και λειτουργός του Θεού. Δεκαπέντε ιερείς και εκατοντάδες πιστοί είχαν σπεύσει να γεμίσουν ασφυκτικά τον ναό και να αναφωνήσουν «άξιος», ενώ ο π. Κωνσταντίνος υποσχέθηκε να διακονεί τον λόγο του Ευαγγελίου με ζήλο. Στα δύο και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα ο π. Κωνσταντίνος δίνει καθημερινά μαρτυρία αγάπης τόσο στον ναό όσο και στο νοσοκομείο. Αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα (λόγω της κρίσης) δεν το βάζει κάτω και παλεύει για τον κάθε μικρό ασθενή με όσα μέσα υπάρχουν. Ο ιερέας παιδίατρος μιλά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για την επιλογή της ιεροσύνης, την αντίδραση των γύρω του, όταν φόρεσε το ράσο, και για τη χαρά που νιώθει όταν ακούει παιδιά να λένε «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός».
Πάτερ Κωνσταντίνε, πόσα χρόνια είστε παιδίατρος;
Τελείωσα την ιατρική στο Αριστοτέλειο το 1997, ενώ απέκτησα την ειδικότητα του παιδιάτρου το 2006 στην πανεπιστημιακή παιδιατρική κλινική του ΠΓΝ Πατρών. Από το 2007 υπηρετώ στο Γενικό νοσοκομείο Καρπενησίου.
Πριν από δύο χρόνια χειροτονηθήκατε ιερέας. Πώς προέκυψε αυτό;
Ο πόθος της ιεροσύνης υπήρχε παιδιόθεν, οι συνθήκες όμως υπήρξαν κατάλληλες στο Καρπενήσι, αφού ο μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με αγκάλιασε και με δέχτηκε χωρίς προϋποθέσεις...
Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ιδιότητα του γιατρού με αυτή του ιερέα, κατά τη γνώμη σας;
Η ιδιότητα του παιδιάτρου δεν αποτελεί κώλυμα ιεροσύνης. Υπηρετώντας την Εκκλησία, υπηρετείς και τον πλησίον, ως συνοδοιπόρο σου, στον δρόμο για την αιωνία ζωή
(που είναι και ο σκοπός της Εκκλησίας). Με την ιδιότητα του ιατρού υπηρετείς πάλι τον συνάνθρωπο και μάλιστα στις πιο ευαίσθητες στιγμές του, κατά τη διάρκεια της ασθενείας. Νομίζω ο συνδυασμός είναι εμφανής. Εξάλλου, σύμφωνα με τον αβά Βαρσανούφιο, «η ιατρική τέχνη ου κωλύει τινά θεοσεβείν, αλλ' έχε αυτήν ως τα εργόχειρα των αδελφών. Μετά φόβου Θεού ποιεί ο ποιείς και φυλάττει ευχαίς αγίων».
Υπηρετείτε στο Νοσοκομείο Καρπενησίου. Οι άνθρωποι σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά, όταν σας βλέπουν με το ράσο;
Η τοπική κοινωνία με έχει μάθει πλέον και δεν ξαφνιάζεται. Οι επισκέπτες των διακοπών λίγο ξαφνιάζονται, αλλά τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει (περισσότερο απ' όλα) είναι η παροχή υπηρεσιών. Δεν τους νοιάζει το ράσο, αρκεί το παιδί τους να γίνει καλά.
Τα παιδιά πώς σας αντιμετωπίζουν;
Τα παιδιά έχουν πάντα την πιο γνήσια συμπεριφορά. Οταν λοιπόν ακούς φράσεις όπως «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός» ή «πάμε να μας κοινωνήσει ο γιατρός», τότε νιώθεις πληρέστερος με τις επιλογές σου.
Ο κοινωνικός σας περίγυρος πώς αντέδρασε, όταν έμαθε ότι θα γίνετε κληρικός;
Οφείλω να ομολογήσω ότι ο «λαϊκός περίγυρος» ήταν πιο ενθουσιώδης με την απόφασή μου, παρά οι κληρικοί, πλην εξαιρέσεων, οι δε συνάδελφοί μου είναι διακριτικότατοι. Εξάλλου η ζωή μου πριν σίγουρα δεν ήταν ξένη με την Εκκλησία.
Ποιες ανάγκες έχει το νοσοκομείο της περιοχής σας και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα λόγω της κρίσης;
Οι ανάγκες είναι σίγουρα πολλές σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε υλικό. Οι άνθρωποι προσπαθούν να λειτουργούν το νοσοκομείο καταβάλλοντας προσπάθειες περισσότερες από αυτές που τους αντιστοιχούν σε δυνάμεις - δυνατότητες που διαθέτουν. Νομίζω ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν στην πορεία.
Στο ποιμαντικό σας έργο ποιες είναι οι προτεραιότητες;
Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο αναφέρει: Ιδού ο δούλος μου... ο οποίος δεν θα φιλονικεί ούτε θα φωνάζει ούτε θα ακούει κανείς τη φωνή του στις πλατείες. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει... Αν σκεφτείτε πόσο ραγισμένος είναι ένας ασθενής, καταλαβαίνετε τις προτεραιότητες.
Θαύματα γίνονται στις μέρες μας κατά τη γνώμη σας; Εχετε ζήσει στο νοσοκομείο κάποιο περιστατικό που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την πίστη σας;
Ζούμε όλοι μας καθημερινά μέσα στο μεγάλο θαύμα της δημιουργίας, ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας μας, ζούμε το θαύμα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας - πόσο μάλλον ένας ιερέας. Δεν νομίζετε ότι είναι υπεραρκετά; Υπάρχουν, φυσικά, τα θαύματα που συμβαίνουν στην προσωπική ζωή του καθενός μας, εκεί όπου δεν αρκούν οι δυνάμεις μας, αλλά έρχεται η Θεία Χάρις και αναπληρώνει, μόνο που αυτά δεν διατυμπανίζονται. Η πίστη μου ενδυναμώνεται από όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους με τις σοβαρές ασθένειες που υπομένουν αγόγγυστα και δίνουν δόξα στον Κύριο που τους ενδυναμώνει.
«Πληγή η μοναξιά»
Υπηρετείτε και το γηροκομείο της περιοχής. Εκεί ποιες είναι οι ιδιαίτερες ανάγκες;
Η μεγαλύτερη πληγή για την τρίτη - τέταρτη ηλικία είναι η μοναξιά, η έλλειψη συνανθρώπου. Η δυνατότητα να ανταλλάξεις μια κουβέντα ή να σου δώσει μια παρηγοριά ο άλλος, να πεις κάπου τον πόνο σου. Αυτός είναι και ο λόγος που αρκεί να δώσεις ένα χαμόγελο, ένα χτύπημα στην πλάτη ή να πας επίσκεψη με τα παιδιά σου και ο παππούς ή η γιαγιά θα σ' έχουν πολύ ψηλά. Επίσης, η λειτουργική ζωή είναι σημαντικός τρόπος και τόπος επικοινωνίας.
ΠΗΓΗ: http://www.amen.gr/article16279#sthash.besoTfMi.dpuf
Ηταν Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου του 2011 και στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία στο Καρπενήσι επικρατούσε κλίμα μεγάλης συγκίνησης. Σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ο μητροπολίτης κ. Νικόλαος χειροτονούσε έναν πρεσβύτερο ιδιαίτερα αγαπητό στην τοπική κοινωνία. Επρόκειτο για τον παιδίατρο του γενικού νοσοκομείου της πόλης Κωνσταντίνο Μακράκη, έναν αγωνιστή της ιατρικής και της διακονίας στους θαλάμους του πόνου, που επέλεγε να γίνει παράλληλα «ιατρός των ψυχών» και λειτουργός του Θεού. Δεκαπέντε ιερείς και εκατοντάδες πιστοί είχαν σπεύσει να γεμίσουν ασφυκτικά τον ναό και να αναφωνήσουν «άξιος», ενώ ο π. Κωνσταντίνος υποσχέθηκε να διακονεί τον λόγο του Ευαγγελίου με ζήλο. Στα δύο και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα ο π. Κωνσταντίνος δίνει καθημερινά μαρτυρία αγάπης τόσο στον ναό όσο και στο νοσοκομείο. Αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα (λόγω της κρίσης) δεν το βάζει κάτω και παλεύει για τον κάθε μικρό ασθενή με όσα μέσα υπάρχουν. Ο ιερέας παιδίατρος μιλά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για την επιλογή της ιεροσύνης, την αντίδραση των γύρω του, όταν φόρεσε το ράσο, και για τη χαρά που νιώθει όταν ακούει παιδιά να λένε «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός».
Πάτερ Κωνσταντίνε, πόσα χρόνια είστε παιδίατρος;
Τελείωσα την ιατρική στο Αριστοτέλειο το 1997, ενώ απέκτησα την ειδικότητα του παιδιάτρου το 2006 στην πανεπιστημιακή παιδιατρική κλινική του ΠΓΝ Πατρών. Από το 2007 υπηρετώ στο Γενικό νοσοκομείο Καρπενησίου.
Πριν από δύο χρόνια χειροτονηθήκατε ιερέας. Πώς προέκυψε αυτό;
Ο πόθος της ιεροσύνης υπήρχε παιδιόθεν, οι συνθήκες όμως υπήρξαν κατάλληλες στο Καρπενήσι, αφού ο μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με αγκάλιασε και με δέχτηκε χωρίς προϋποθέσεις...
Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ιδιότητα του γιατρού με αυτή του ιερέα, κατά τη γνώμη σας;
Η ιδιότητα του παιδιάτρου δεν αποτελεί κώλυμα ιεροσύνης. Υπηρετώντας την Εκκλησία, υπηρετείς και τον πλησίον, ως συνοδοιπόρο σου, στον δρόμο για την αιωνία ζωή
(που είναι και ο σκοπός της Εκκλησίας). Με την ιδιότητα του ιατρού υπηρετείς πάλι τον συνάνθρωπο και μάλιστα στις πιο ευαίσθητες στιγμές του, κατά τη διάρκεια της ασθενείας. Νομίζω ο συνδυασμός είναι εμφανής. Εξάλλου, σύμφωνα με τον αβά Βαρσανούφιο, «η ιατρική τέχνη ου κωλύει τινά θεοσεβείν, αλλ' έχε αυτήν ως τα εργόχειρα των αδελφών. Μετά φόβου Θεού ποιεί ο ποιείς και φυλάττει ευχαίς αγίων».
Υπηρετείτε στο Νοσοκομείο Καρπενησίου. Οι άνθρωποι σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά, όταν σας βλέπουν με το ράσο;
Η τοπική κοινωνία με έχει μάθει πλέον και δεν ξαφνιάζεται. Οι επισκέπτες των διακοπών λίγο ξαφνιάζονται, αλλά τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει (περισσότερο απ' όλα) είναι η παροχή υπηρεσιών. Δεν τους νοιάζει το ράσο, αρκεί το παιδί τους να γίνει καλά.
Τα παιδιά πώς σας αντιμετωπίζουν;
Τα παιδιά έχουν πάντα την πιο γνήσια συμπεριφορά. Οταν λοιπόν ακούς φράσεις όπως «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός» ή «πάμε να μας κοινωνήσει ο γιατρός», τότε νιώθεις πληρέστερος με τις επιλογές σου.
Ο κοινωνικός σας περίγυρος πώς αντέδρασε, όταν έμαθε ότι θα γίνετε κληρικός;
Οφείλω να ομολογήσω ότι ο «λαϊκός περίγυρος» ήταν πιο ενθουσιώδης με την απόφασή μου, παρά οι κληρικοί, πλην εξαιρέσεων, οι δε συνάδελφοί μου είναι διακριτικότατοι. Εξάλλου η ζωή μου πριν σίγουρα δεν ήταν ξένη με την Εκκλησία.
Ποιες ανάγκες έχει το νοσοκομείο της περιοχής σας και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα λόγω της κρίσης;
Οι ανάγκες είναι σίγουρα πολλές σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε υλικό. Οι άνθρωποι προσπαθούν να λειτουργούν το νοσοκομείο καταβάλλοντας προσπάθειες περισσότερες από αυτές που τους αντιστοιχούν σε δυνάμεις - δυνατότητες που διαθέτουν. Νομίζω ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν στην πορεία.
Στο ποιμαντικό σας έργο ποιες είναι οι προτεραιότητες;
Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο αναφέρει: Ιδού ο δούλος μου... ο οποίος δεν θα φιλονικεί ούτε θα φωνάζει ούτε θα ακούει κανείς τη φωνή του στις πλατείες. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει... Αν σκεφτείτε πόσο ραγισμένος είναι ένας ασθενής, καταλαβαίνετε τις προτεραιότητες.
Θαύματα γίνονται στις μέρες μας κατά τη γνώμη σας; Εχετε ζήσει στο νοσοκομείο κάποιο περιστατικό που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την πίστη σας;
Ζούμε όλοι μας καθημερινά μέσα στο μεγάλο θαύμα της δημιουργίας, ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας μας, ζούμε το θαύμα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας - πόσο μάλλον ένας ιερέας. Δεν νομίζετε ότι είναι υπεραρκετά; Υπάρχουν, φυσικά, τα θαύματα που συμβαίνουν στην προσωπική ζωή του καθενός μας, εκεί όπου δεν αρκούν οι δυνάμεις μας, αλλά έρχεται η Θεία Χάρις και αναπληρώνει, μόνο που αυτά δεν διατυμπανίζονται. Η πίστη μου ενδυναμώνεται από όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους με τις σοβαρές ασθένειες που υπομένουν αγόγγυστα και δίνουν δόξα στον Κύριο που τους ενδυναμώνει.
«Πληγή η μοναξιά»
Υπηρετείτε και το γηροκομείο της περιοχής. Εκεί ποιες είναι οι ιδιαίτερες ανάγκες;
Η μεγαλύτερη πληγή για την τρίτη - τέταρτη ηλικία είναι η μοναξιά, η έλλειψη συνανθρώπου. Η δυνατότητα να ανταλλάξεις μια κουβέντα ή να σου δώσει μια παρηγοριά ο άλλος, να πεις κάπου τον πόνο σου. Αυτός είναι και ο λόγος που αρκεί να δώσεις ένα χαμόγελο, ένα χτύπημα στην πλάτη ή να πας επίσκεψη με τα παιδιά σου και ο παππούς ή η γιαγιά θα σ' έχουν πολύ ψηλά. Επίσης, η λειτουργική ζωή είναι σημαντικός τρόπος και τόπος επικοινωνίας.
- See more at: http://www.amen.gr/article16279#sthash.besoTfMi.dpufΗταν Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου του 2011 και στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία στο Καρπενήσι επικρατούσε κλίμα μεγάλης συγκίνησης. Σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ο μητροπολίτης κ. Νικόλαος χειροτονούσε έναν πρεσβύτερο ιδιαίτερα αγαπητό στην τοπική κοινωνία. Επρόκειτο για τον παιδίατρο του γενικού νοσοκομείου της πόλης Κωνσταντίνο Μακράκη, έναν αγωνιστή της ιατρικής και της διακονίας στους θαλάμους του πόνου, που επέλεγε να γίνει παράλληλα «ιατρός των ψυχών» και λειτουργός του Θεού. Δεκαπέντε ιερείς και εκατοντάδες πιστοί είχαν σπεύσει να γεμίσουν ασφυκτικά τον ναό και να αναφωνήσουν «άξιος», ενώ ο π. Κωνσταντίνος υποσχέθηκε να διακονεί τον λόγο του Ευαγγελίου με ζήλο. Στα δύο και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα ο π. Κωνσταντίνος δίνει καθημερινά μαρτυρία αγάπης τόσο στον ναό όσο και στο νοσοκομείο. Αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα (λόγω της κρίσης) δεν το βάζει κάτω και παλεύει για τον κάθε μικρό ασθενή με όσα μέσα υπάρχουν. Ο ιερέας παιδίατρος μιλά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για την επιλογή της ιεροσύνης, την αντίδραση των γύρω του, όταν φόρεσε το ράσο, και για τη χαρά που νιώθει όταν ακούει παιδιά να λένε «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός».
Πάτερ Κωνσταντίνε, πόσα χρόνια είστε παιδίατρος;
Τελείωσα την ιατρική στο Αριστοτέλειο το 1997, ενώ απέκτησα την ειδικότητα του παιδιάτρου το 2006 στην πανεπιστημιακή παιδιατρική κλινική του ΠΓΝ Πατρών. Από το 2007 υπηρετώ στο Γενικό νοσοκομείο Καρπενησίου.
Πριν από δύο χρόνια χειροτονηθήκατε ιερέας. Πώς προέκυψε αυτό;
Ο πόθος της ιεροσύνης υπήρχε παιδιόθεν, οι συνθήκες όμως υπήρξαν κατάλληλες στο Καρπενήσι, αφού ο μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με αγκάλιασε και με δέχτηκε χωρίς προϋποθέσεις...
Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ιδιότητα του γιατρού με αυτή του ιερέα, κατά τη γνώμη σας;
Η ιδιότητα του παιδιάτρου δεν αποτελεί κώλυμα ιεροσύνης. Υπηρετώντας την Εκκλησία, υπηρετείς και τον πλησίον, ως συνοδοιπόρο σου, στον δρόμο για την αιωνία ζωή
(που είναι και ο σκοπός της Εκκλησίας). Με την ιδιότητα του ιατρού υπηρετείς πάλι τον συνάνθρωπο και μάλιστα στις πιο ευαίσθητες στιγμές του, κατά τη διάρκεια της ασθενείας. Νομίζω ο συνδυασμός είναι εμφανής. Εξάλλου, σύμφωνα με τον αβά Βαρσανούφιο, «η ιατρική τέχνη ου κωλύει τινά θεοσεβείν, αλλ' έχε αυτήν ως τα εργόχειρα των αδελφών. Μετά φόβου Θεού ποιεί ο ποιείς και φυλάττει ευχαίς αγίων».
Υπηρετείτε στο Νοσοκομείο Καρπενησίου. Οι άνθρωποι σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά, όταν σας βλέπουν με το ράσο;
Η τοπική κοινωνία με έχει μάθει πλέον και δεν ξαφνιάζεται. Οι επισκέπτες των διακοπών λίγο ξαφνιάζονται, αλλά τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει (περισσότερο απ' όλα) είναι η παροχή υπηρεσιών. Δεν τους νοιάζει το ράσο, αρκεί το παιδί τους να γίνει καλά.
Τα παιδιά πώς σας αντιμετωπίζουν;
Τα παιδιά έχουν πάντα την πιο γνήσια συμπεριφορά. Οταν λοιπόν ακούς φράσεις όπως «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός» ή «πάμε να μας κοινωνήσει ο γιατρός», τότε νιώθεις πληρέστερος με τις επιλογές σου.
Ο κοινωνικός σας περίγυρος πώς αντέδρασε, όταν έμαθε ότι θα γίνετε κληρικός;
Οφείλω να ομολογήσω ότι ο «λαϊκός περίγυρος» ήταν πιο ενθουσιώδης με την απόφασή μου, παρά οι κληρικοί, πλην εξαιρέσεων, οι δε συνάδελφοί μου είναι διακριτικότατοι. Εξάλλου η ζωή μου πριν σίγουρα δεν ήταν ξένη με την Εκκλησία.
Ποιες ανάγκες έχει το νοσοκομείο της περιοχής σας και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα λόγω της κρίσης;
Οι ανάγκες είναι σίγουρα πολλές σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε υλικό. Οι άνθρωποι προσπαθούν να λειτουργούν το νοσοκομείο καταβάλλοντας προσπάθειες περισσότερες από αυτές που τους αντιστοιχούν σε δυνάμεις - δυνατότητες που διαθέτουν. Νομίζω ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν στην πορεία.
Στο ποιμαντικό σας έργο ποιες είναι οι προτεραιότητες;
Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο αναφέρει: Ιδού ο δούλος μου... ο οποίος δεν θα φιλονικεί ούτε θα φωνάζει ούτε θα ακούει κανείς τη φωνή του στις πλατείες. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει... Αν σκεφτείτε πόσο ραγισμένος είναι ένας ασθενής, καταλαβαίνετε τις προτεραιότητες.
Θαύματα γίνονται στις μέρες μας κατά τη γνώμη σας; Εχετε ζήσει στο νοσοκομείο κάποιο περιστατικό που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την πίστη σας;
Ζούμε όλοι μας καθημερινά μέσα στο μεγάλο θαύμα της δημιουργίας, ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας μας, ζούμε το θαύμα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας - πόσο μάλλον ένας ιερέας. Δεν νομίζετε ότι είναι υπεραρκετά; Υπάρχουν, φυσικά, τα θαύματα που συμβαίνουν στην προσωπική ζωή του καθενός μας, εκεί όπου δεν αρκούν οι δυνάμεις μας, αλλά έρχεται η Θεία Χάρις και αναπληρώνει, μόνο που αυτά δεν διατυμπανίζονται. Η πίστη μου ενδυναμώνεται από όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους με τις σοβαρές ασθένειες που υπομένουν αγόγγυστα και δίνουν δόξα στον Κύριο που τους ενδυναμώνει.
«Πληγή η μοναξιά»
Υπηρετείτε και το γηροκομείο της περιοχής. Εκεί ποιες είναι οι ιδιαίτερες ανάγκες;
Η μεγαλύτερη πληγή για την τρίτη - τέταρτη ηλικία είναι η μοναξιά, η έλλειψη συνανθρώπου. Η δυνατότητα να ανταλλάξεις μια κουβέντα ή να σου δώσει μια παρηγοριά ο άλλος, να πεις κάπου τον πόνο σου. Αυτός είναι και ο λόγος που αρκεί να δώσεις ένα χαμόγελο, ένα χτύπημα στην πλάτη ή να πας επίσκεψη με τα παιδιά σου και ο παππούς ή η γιαγιά θα σ' έχουν πολύ ψηλά. Επίσης, η λειτουργική ζωή είναι σημαντικός τρόπος και τόπος επικοινωνίας.
- See more at: http://www.amen.gr/article16279#sthash.besoTfMi.dpufΔέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού τά τελευταῖα ἔτη νά μήν ἔχη ἀκούσει περί τῆς «Νέας Ἐποχῆς», δηλ. γιά μία νέα ἐποχή («Ν.Ε.»), τήν ὁποία, ὅσοι τήν προβάλλουν, ἐπαγγέλλονται ὡς τήν λύσι ὅλων δῆθεν τῶν προβλημάτων, πού ἔχουν συσσωρευθῆ στόν κόσμο.
Πρόκειται δηλ. γιά μία νέα κατάστασι πού οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς θέλουν νά ἐπιβάλλουν, πού γιά νά ἐπικρατήση καί γιά νά ἐπιφέρη τίς λύσεις καί τά νέα δεδομένα πού ἐπιθυμοῦν, καί μάλιστα σέ παγκόσμια κλίμακα, θά πρέπη ὁ,τιδήποτε παλαιό, ἀλλά καί ὁ,τιδήποτε ἀναδεικνύει τίς τοπικές παραδόσεις τῶν λαῶν καί πηγάζει ἀπό αὐτές, νά καταργηθῆ. Καί εἰδικά τήν Ἑλληνική Παράδοσι (γλῶσσα, ἱστορία, πολιτισμό κλπ.) καί κυρίως τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Παράδοσι.
Ἀλλά, ποιά εἶναι αὐτά τά «δείγματα» γραφῆς, τά ὁποῖα τελικῶς ἀποδεικνύονται «δήγματα» τῆς νέας αὐτῆς «μεσσιανικῆς ἐποχῆς» (ἀντιχρίστου ἐποχῆς), πού κατά κόρον προβάλλεται ἀπό τά Μ.Μ.Ε. καί ταυτοχρόνως κηρύσσεται ἀπό τά κόμματα ὅλων τῶν πολιτικῶν ἀποχρώσεων μά καί ἀπό ἀνθρώπους πού δῆθεν ἔχουν μελετήσει τίς κοινωνιολογικές ἐξελίξεις καί τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες καί συμπεριφορές;
Ποιά εἶναι τά στάνταρ τῆς «Ν.Ε.» πού προβάλλονται ἀκόμη καί ἀπό ἀνθρώπους πού φαίνονται, ἐξωτερικῶς τοὐλάχιστον, ὅτι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία;
Καί γιά νά μνησθοῦμε τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποιοί εἶναι αὐτοί τελικῶς οἱ ἄνθρωποιπού ἐμφοροῦνται ἀπό τίς δῆθεν «νέες ἰδέες»; Ὁ Κύριός μας εἶπε «ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» (Ματθ. Ζ΄ 16). Καί ποιοί εἶναι οἱ καρποί, δηλ. τά «φροῦτα» τοῦ δένδρου τῆς «Ν.Ε.»;
Δέν χρειάζεται νά κουρασθοῦμε πολύ γιά νά βροῦμε τά πρόσωπα καί νά ἀνακαλύψωμε καί νά προβλέψωμε τίς καταστάσεις πού θά ἐπέλθουν, ἐάν ὅπως ἰσχυρίζωνται ἐπικρατήσουν, ἀφοῦ, ἐντελῶς ἀδιάντροπα, «Θεόν μή φοβούμενοι καί ἄνθρωπον μή ἐντρεπόμενοι», ἀποκαλύπτουν οἱ ἴδιοι τά πραγματικά τους πρόσωπα καί «urbi et orbi», δηλ. σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, διαφημίζουν τά «φροῦτα» καί τήν «πραμάτειά» τους στά «παζάρια» τῶν λαῶν.
Καί, πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα, ἡ «Ν.Ε.» στό καίριο καί καυτό θέμα τοῦ πανανθρωπίνου θρησκευτικοῦ πιστεύω, παρουσιάζει μία ἐξόφθαλμη ἀνακολουθία, ὅσον ἀφορᾶ στήν σχέσι τῶν ἄλλων θρησκειῶν μέ τόν Χριστιανισμό καί δή μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη - Ἐκκλησία μας. Ἀπό τήν μία μέν ἡ «Ν.Ε.» διακηρύσσει τήν ἀνοχή στό νά πιστεύη κανείς ὅ,τι θέλει καί νά ἐκφράζη ἐλεύθερα καί μέ τόν τρόπο πού θέλει τήν πίστη του, ἀπό τήν ἄλλη δέ, ἐπιχειρεῖ νά θέτη περιορισμούς στήν Ὀρθοδοξία, ὅσον ἀφορᾶ στό καθαρῶς ποιμαντικό καί ἱεραποστολικό Της ἔργο καί μάχεται τήν Ἐκκλησία.
Ἀπό τήν μία δηλ. παρέχεται ἡ δυνατότητα στόν κάθε ἕνα νά διαδίδη, ἀκόμη καί μέ θράσος «χιλίων πιθήκων», τά θρησκευτικά του πιστεύω, ἀκόμη καί αὐτά πού ἔρχονται σέ ἀντίθεσι μέ τά χρηστά ἤθη τῆς κοινωνίας μας, καί ἀπό τήν ἄλλη καταδικάζει τήν Ἐκκλησία γιά «στεῖρο φανατισμό», γιά φονταμενταλισμό καί γιά ἀνελευθερία ἐκφράσεως, ὅταν Αὐτή προστατεύη τό Ποιμνιό Της, ἀποκαλύπτοντας τά προσωπεῖα τῶν ποικίλων αἱρέσεων, τῶν καταστροφικῶν λατρειῶν, κλπ. Συνάμα, κατηγορεῖ τήν ποιμαντική μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν προσπάθεια μεταδόσεως τοῦ αὐθεντικοῦ κηρύγματος, ὡς δῆθεν «προσηλυτισμό».
Ἐπίσης, ψηφίζουν νόμους τούς ὁποίους βαπτίζουν μέ ὡραῖες ὀνομασίες, ὅπως π.χ. ὁ ἐπικείμενος «ἀντιρατσιστικός νόμος» κλπ. Ὅμως βάσει τοῦ νόμου αὐτοῦ, δέν θἀ ἐπιτρέπεται ὁ Χριστιανός νά ἐκφράζεται ἀληθῶς καί ἐλευθέρως. Δηλ., ὁ νόμος αὐτός θά ἀπαγορεύει τήν διακήρυξι τῆς ἀληθείας ἡ ὁποία καί θά τιμωρῆται. Ἄκουσον, ἄκουσον...! Ποιοί; Οἱ ψεῦτες θά δικάζουν καί θά τιμωροῦν τούς ἐκφράζοντες τήν ἀλήθεια.
Χρειάζονται, ἄρα, ἰδιαίτερες γνώσεις γιά νά ἐννοήση κανείς ὅτι, τελικῶς, ἡ «Ν.Ε.» αὐτό πού φοβᾶται δέν εἶναι τά ἀνθρώπινα θρησκευτικά κατασκευάσματα, πού, ὡς ἄλλα σαπιοκάραβα ναυαγοῦν καί θᾶττον ἤ βράδιον θά ναυαγήσουν ὅλα αὔτανδρα στόν ὠκεανό τοῦ πανδαμάτορος χρόνου, ἀλλά εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία; Ὅτι ἡ «Ν.Ε.» μισεῖ καί μέ φανατισμό ἐπιζητεῖ καί ἐπιδιώκει τόν ἀφανισμό τῆς Κιβωτοῦ τῆς Σωτηρίας, πού εἶναι καί ὀνομάζεται Ὀρθοδοξία; Καί εἶναι ἀνάγκη νά διαθέτη κανείς εἰδικές θεολογικές γνώσεις, γιά νά διαπιστώση ὅτι ὁ λεγόμενος Οἰκουμενισμός, πού ἀνοήτως καί ἐξοργιστικῶς τοποθετεῖ ἀλήθεια καί πλάνη στό ἴδιο βάθρο, ἀποτελεῖ μέρος τοῦ σχεδίου τῆς «Ν.Ε.» στό θέμα τῆς Πίστεως καί τοῦ γενικοῦ θρησκευτικοῦ πιστεύω;
Ἀρκεῖ καί μόνο μιά ματιά νά ρίξη κανείς στίς διαθρησκειακές συναντήσεις, στά συνέδρια, στίς συμπροσευχές μετά συμποσίων καί κροκοδειλίων ἐναγκαλισμῶν καί ἀνταλλαγῆς πνευματικῶν souvenir (σουβενίρ) - νέα «μόδα» (κοράνια κλπ. ἀντί γλυκισμάτων) - καί στά παγκόσμια συμβούλια τῶν ἐκκλησιῶν κλπ. ἀρκεῖ λοιπόν μόνο μιά ματιά νά ρίξη γιά νά καταλάβη τί σχεδιάζεται…
Διαφαίνεται πολύ καθαρά αὐτό, ἀρκεῖ κανείς νά μήν ἔχη ὑποστῆ «πνευματική ἀμβλυωπία». Φαίνεται δηλ., ὅτι οἱ θρησκευτικές συνισταμένες τῆς «Ν.Ε.», ὁδηγοῦν σέ μία παγκόσμια θρησκεία, ἡ ὁποία βεβαίως δέν πραγματώνει τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς Ποιμήν» (Ἰωαν. Ι' 16), ἀλλά μία παγκόσμια θρησκεία μέ στόχο τό ἰσοπέδωμα, τό ξερρίζωμα τῶν πάντων καί τήν λατρεία ἀνθρωπίνων προσώπων. Ὅπερ καί γενήσεται ἕνα συμβιβασμένο ἀντίχριστο κοπάδι μετά ἀπό διδασκαλίες, πλύσεις ἐγκεφάλου καί ἐξαναγκασμούς, κατόπιν μεθοδευμένων ἀντιξοοτήτων σέ ὅλους τούς τομεῖς ἀπό τούς ἑκάστοτε μπροστάρηδες πρό, ὑπό καί παρά-ἀντιχρίστους, ἕως τοῦ ἡτοιμασμένου γιά σφράγισμα κοπαδιοῦ ἀπό τόν κυρίως Ἀντίχριστο. Ὁ συμβιβασμός εἶναι προδοσία τῆς ἴδιας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἶναι ὁ αἰώνιος ὀλέθριος θάνατος. Οἱ τέτοιου εἴδους συμβιβασμοί σέ θέματα Πίστεως, Πατρίδος, Θεσμῶν, κλπ., εἶναι προσωπικές ὑπογραφές τοῦ καθενός μας πού θά ὁδηγήσουν καί θά καταλήξουν στήν τελική ὑπογραφή, ἡ ὁποία θά φέρει καί τήν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου.
Δέν ὑφίσταται ἐπίσης ἀμφιβολία, ὅτι στό πλαίσιο αὐτό τῆς παγκοσμίας θρησκευτικο-πολιτικο-κοινωνικῆς χοάνης ἐντάσσεται, τόσο ἡ δρομολογημένη καί ἐπιδιωκομένη κατάργησις τῶν βασικῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν καί, ἐνῶ μεθοδεύεται, στήν θέσι τους, ἡ ἀνάδειξις ἄλλων, ἀχρώμων καί ἀγεύστων ἑορτῶν ὅσο καί ἡ ὑποστήριξις τῶν ἑορτῶν ἄλλων θρησκειῶν, καί μάλιστα ἀκραίων καί φανατικῶν, πού στήν κορυφή τῆς κλίμακας ἔχουν θέσει τήν ἀφαίρεσι καί αὐτοῦ τοῦ δώρου τῆς ζωῆς (βλέπε Ἰσλάμ κλπ.).
Ὡς χαρακτηριστικό δεῖγμα τῆς πορείας τῶν πραγμάτων, ἀπό τά πολλά πού ὑπάρχουν, ἀναφέρομε καί τήν ὁλοένα καί περισσότερο αὐξανομένη τάσι, ἀλλά καί τό σχέδιο καί τήν μεθόδευσι στό νά καταργηθοῦν οἱ χριστιανικές ἀργίες, ὅπως αὐτή τῆς Κυριακῆς , ἀλλά καί νά σιωπήσουν οἱ κώδωνες τῶν ἐκκλησιῶν, διότι δῆθεν οἱ κωδωνοκρουσίες δημιουργοῦν «ἠχορύπανσι»! Ταυτοχρόνως δέ, βλέπομε, δυστυχῶς, τήν ὑποστήριξι στήν ἀνέγερσι τζαμιῶν, πού ἀπό τούς μιναρέδες τῶν ὁποίων, «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας» διά μεγαφώνων ἰσχυρῶν, θά ἀκούγεται θέλοντας καί μή ἡ κραυγή καί ὁ ἀλαλαγμός τοῦ ἰμάμη. Ἐδῶ δέν τίθεται κἄν θέμα ἰσλαμορύπανσης…
Καί ἐνῶ ἀνέκαθεν στίς κοινωνίες ὑφίστατο ἡ διάκρισις πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς ἐξουσίας, τό καλούπι τῆς «Ν.Ε.» παράγει καί ἀποκαλύπτει κάποιο νέο φορέα, ὁ ὁποῖος θά κατέχη συγχρόνως καί τούς δύο πυλῶνες τῶν ἐξουσιῶν αὐτῶν. Γιά τήν «Ν.Ε.», πλέον, δέν ἰσχύει ἡ ὑπόδειξις τοῦ Χριστοῦ: «Ἀπόδοτε τοίνυν τά Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Λουκ Κ΄ 25), ἡ ὁποία κατέστησε σαφῆ τήν διάκρισι τῶν ἐξουσιῶν, μά καί τίς ὑποχρεώσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἰσχύει τό «ὑποτάξου καί λάτρευε ἄνευ ἀντιρρήσεων τήν Ν.Ε. ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου».
Καί γιά νά εἴμαστε ἀκριβοδίκαιοι, θά πρέπη νά ἐπισημάνωμε, ὅτι ὁ πρῶτος διδάξας τήν συγχώνευσι τῶν δύο παραπάνω ἀναφερομένων διακριτῶν ἐξουσιῶν, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν «ἄρχοντα» τοῦ Βατικανοῦ, τόν Πάπα καί προκαθήμενο τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», τόν «δοῦλο τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἀρέσκεται νά αὐτοαποκαλῆται, καί πού γιά νά φθάνη ἡ «εὐλογία» του - ἀλογία του - στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, εἶναι ἀνάγκη νά διαθέτη τίς πρεσβεῖες καί τούς πρέσβεις τοῦ κοσμικοθρησκευτικοῦ κράτους του Βατικανοῦ σέ ὅλα τά κράτη τῆς γῆς...
Τώρα, ἴσως ρωτήση κανείς μέ δίκαιη ἀπορία: «Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Κωμικά, ἤ τραγικά; Σοβαρά ἤ γελοῖα;» Θά λέγαμε, ὅτι ἡ παγκόσμια κοινωνία μέ τά θέατρα αὐτά περνᾶ ἀπό τήν κωμωδία στό δρᾶμα, ἤ μᾶλλον ὁδηγεῖται πρός κατάντημα κωμικοτραγικό.
Ἑπόμενο τώρα, ὅπως ὅλοι βλέπωμε, ἦταν, νά μή διαφύγουν ἀπό τό στόχαστρο τῆς «Ν.Ε.» τά ἔθνη καί τά κράτη. Μέ τόν βαρύγδουπο ὅρο «παγκοσμιοποίησις», οἱ «δογματολόγοι» τοῦ νεόκοπου αὐτοῦ πολιτικοῦ καί κοινωνικοῦ «δόγματος» ἐπιχειροῦν τόν ἀφανισμό τῶν ἐπί μέρους κρατῶν μέσα στήν δίνη τῆς συγχωνεύσεως καί μαζοποιήσεως τῶν λαῶν.
Ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς δῆθεν ἰσότητας καί τῶν κοινῶν εὐκαιριῶν, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἰσοπέδωμα καί ἄρνησις τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἐπιχειρεῖ τόν ἀφανισμό τῶν ἐθνικῶν ἰδιαιτεροτήτων καί τῶν ἐπί μέρους ἐθνικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν λαῶν. Ἀλλά, γιά τήν τάξι καί τήν ἀσφάλεια τῆς παγκόσμιας κοινότητας, ὅπως οἱ ἰθύνοντες τῆς «Ν.Ε.» ἀποφαίνωνται, θά χρειασθῆ, βεβαίως – βεβαίως, ἕνα ἔθνος «ἱκανό» (ποιό ἄραγε; -"Φῶς φανάρι"…) ὥστε, νά εὑρίσκεται στήν κορυφή τῆς πυραμίδας γιά νά ἐλέγχη τήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τῆς μηχανῆς τοῦ «ἀνθρωποκιμᾶ» καθώς καί ἕνα ἠλεκτρονικό σύστημα καταγραφῆς καί παρακολουθήσεως τῶν πάντων, ὅπως γίνεται σήμερον, τῷ καιρῷ ἐτούτῳ ἤ καί ὅ,τι ἄλλο ἴσως ἤδη ἔχουν ἐφεύρει καί δέν τό ἔχουν κοινοποιήσει, ἤ θά ἐφεύρουν στό μέλλον τῶ καιρῷ ἐκείνῳ (καί οἱ νοοῦντες νοείτωσαν).
Φυσικά, ὅλα αὐτά, ὅσοι διδάσκόμεθα ἀπό τήν ἱστορία καί διαθέτομε τήν ζωντανή πίστι στόν Χριστό, δέν πτοούμεθα, δέν δειλιοῦμε, δέν συγκατατιθέμεθα στίς καλπάζουσες καί μεθοδευόμενες ἐνέργειές τους, τῶν ὁποίων ὁ νοσηρός καί δαιμονικός στόχος εἶναι ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων καί ἡ ὑποταγή μας στήν παγκόσμια ἐξουσία τους.
Οἱ δέ ἀλλοπρόσαλλες ἀπειλές πού ἀπευθύνονται σέ ὅσους ἀρνοῦνται ἤ θά ἀρνηθοῦν τήν ἔνταξί τους στό πρόγραμμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, δέν εἶναι παρά «βέλος νηπίων» (Ψαλμ. ΞΓ΄11), ἀφοῦ ξεκάθαρα ἡ Γραφή ἀποκαλύπτη ὅτι ὁ Θεός «ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν κατά ἀριθμόν ἀγγέλων Θεοῦ» (Δευτερον. ΛΒ΄ 8).
Εἶναι στό χέρι τοῦ καθενός μας ἡ στόχευσις, εἴτε τῆς Ζωῆς, εἴτε τοῦ θανάτου. Καί μάλιστα τοῦ θανάτου μέ τήν σύγχρονη «νεοεποχήτικη» διαδικασία τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ὁ ὁποῖος σήμερα ἔχει θεσμοθετηθῆ μέ νευροβιολογικά κλπ. κριτήρια καί τόν ὁποῖο ἔχουν ταυτίσει μέ τόν βιολογικό θάνατο, πού κάτι τέτοιο δέν ὑφίσταται. Ἤ, τοῦ θανάτου μέσῳ τῆς εὐθανασίας, (πού εἶναι χριστιανικῶς, ἠθικῶς κλπ. ἀπαράδεκτη),` ἡ ὁποία μέλει καί αὐτή νά θεσμοθετηθῆ.
Ἀλλά, ἄς περάσωμε τώρα στούς καρπούς καί στά «κοινωνικά φροῦτα» τῆς «Ν.Ε.». Ἐδῶ, ὄχι ἁπλῶς αἰσθανόμαστε τήν δυσοσμία τῆς σαπίλας, ἀλλά ἡ ἀηδία ἔχει κατακλύσει τήν ὅλη ἀτμόσφαιρα, ἀφοῦ ἕνα ἀπό τά «κοινωνικά ἐπιτεύγματα» πού ἐπαγγέλλονται οἱ θιασῶτες της εἶναι καί ἡ σεξουαλική ἀπελευθέρωσις μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται στό ὄνομα οἱασδήποτε ἰδιαιτερότητας καί ἡ ἀνερυθρίαστη ἔκφρασις τῆς διεστραμμένης σαρκικότητας. Τί ἀποτελέσματα θά ἐπιφέρη τώρα καί τοῦτο τό τσουνάμι τῆς διαστροφῆς;
Ἤδη, τά ἀποτελέσματα εἶναι ὁρατά στά ἄτομα, στίς οἰκογένειες, στήν ἐκπαίδευσι καί στήν ὅλη κοινωνία, πού ἀνέχεται - συμβιβάζεται – νομοθετεῖ καί τέλος ὑποστηρίζει τά «πάθη τῆς ἀτιμίας» (Ρωμ. Α΄ 26) ὡς δῆθεν κάτι τό φυσιολογικό. Καί μόνο τυχαῖο δέν εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ «Ν.Ε.», στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τοῦ ἐνδιαφέροντός της γιά τήν δῆθεν ἁπλότητα στήν ἀνθρωπίνη ἔκφρασι, ὠθεῖ τήν κοινωνία, καί ἰδίως τούς νέους, πρός τό τρίτο φύλο (unisex).
Σέ μία κοινωνία δηλ. ἀφύσικη, πού κατορθώνει νά ἀλλοιώνη καί νά ἀποχαρακτηρίζη τά φύλα τοῦ Ἀνδρός καί τῆς Γυναικός, ξεκινῶντας ἀπό τήν ἐνδυμασία πού λανσάρεται μέσῳ τῆς «θεότητας» τῆς μόδας, καί πού, σύν τοῖς ἄλλοις καταλήγει σέ ἕνα τρίτο φύλο ὡς πρότυπο ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς. Ἔτσι, ἐμφανίζεται καί ἐπιβάλλεται στίς κοινωνίες ἕνα ὄν, πού δέν εἶναι, οὔτε ἄνδρας, οὔτε γυναῖκα, ἤ μᾶλλον εἶναι καί τά δύο μαζί. Δηλ., ἕνα ἀλλόκοτο καί ἀποκρουστικό τέρας.
Λησμονοῦν, φαίνεται, οἱ παγιδευμένοι στά δόγματα τῆς «Ν.Ε.», ὄχι μόνο τό τί ἀκριβῶς διδάσκει ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Θεοῦ περί τοῦ σοδομισμοῦ καί ποιά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς τριτοφυλικῆς κοινωνίας, μέ τήν ζοφερῆ περίπτωσι τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρας, ἀλλά τούς διαφεύγει καί τό γεγονός ὅτι ἡ ἴδια ἡ φύσις ἀπορρίπτει, μέ τούς δικούς της μηχανισμούς, τό ἀφύσικο καί καταστρέφει τό διεστραμμένο καί μή παραγωγικό. Φαίνεται, πώς χάνουν, τά ἠθικά αὐτά τέρατα, ἀπό τήν ὀθόνη τῆς συνειδήσεώς τους τήν πραγματικότητα, ὅτι δηλ. τά «βιολογικά τέρατα» δέν ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐπιβιώσουν καί νά πολλαπλασιασθοῦν (βλέπε καί κλωνοποίησι).
Προφανῶς, γι᾽ αὐτόν τόν λόγο, οἱ διεστραμμένοι των νόες - «παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδοκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα» (Ρωμ. Α´28) - ἐπιζητοῦν νομικῶς καί τήν υἱοθεσία νηπίων μετά τήν εἰσήγησι τῆς νομοθετήσεως γάμων μεταξύ ὁμοφυλοφίλων, ὅπως καί σέ κάποιες περιπτώσεις αἱμομικτῶν, κλπ.) Λοιπόν, αὐτοί δέν κάνουν τίποτε ἄλλο παρά νά διακηρύσσουν καί νά ὑπογράφουν μέ τήν «βούλα» τῆς «Ν.Ε.» τό ἀφύσικο τῆς ἐπιλογῆς τους καί τήν ἀνοικτή τους κόντρα μέ τούς νόμους τῆς ἴδιας τῆς φύσεως, πού ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν τούς καθοδηγεῖ. Ἡ φύσις ὅμως, ὅπως ὅλοι γνωρίζομε, ἐκδικεῖται καί, μάλιστα, πολύ ἄσχημα ( aids κ.λ.π.)
Ἀλλά ἡ καρικατούρα τῆς «Ν.Ε.» καί τῆς «παγκοσμιοποιήσεως» - ἀπανθρωποποιήσεως - ἐνδύεται καί ἄλλα τραγικά προσωπεῖα γιά νά καλύψη τήν φρικτή της ὄψι. Αὐτά, ἔχουν νά κάνουν μέ τούς τομεῖς τῆς ἐκπαιδεύσεως, τῆς ἐφηρμοσμένης ἐπιστήμης (βλέπε «ἐγκεφαλικός θάνατος, ἐμπόριο ὀργάνων κλπ.»), μέ τίςἀρχές πού διέπουν τίς κοινωνίες, τά κράτη καί τούς λαούς καί μέ πλείστους ὅσους ἄλλους τομεῖς, πού, ἐάν κανείς μελετήση, διαπιστώνει, παρά τίς ἐλευθεροστομίες τῶν ἐκφραστῶν της, ὅτι ὁ σκοπός τοῦ σχεδιασμοῦ τῆς «Ν.Ε» εἶναι διπλός.
Πρῶτα, νά κτυπηθῆ ὁ,τιδήποτε ἀληθινό καί φυσιολογικό, καί τοῦτο γιά νά καμφθοῦν οἱ ἀντιδράσεις καί νά ἐπέλθη ὁ συμβιβασμός, καί στήν συνέχεια νά ἀναδειχθῆ μία παγκόσμια διοίκησις – κυβέρνησις μαζί μέ μία παγκόσμια πίστι – θρησκεία - ἐκκλησία, πού θά λατρεύη, ὄχι φυσικά τόν Θεάνθρωπο Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά ἕναν «ἰσχυρό» καί ἀπάνθρωπο ἄνθρωπο - ὁ νοῶν νοείτω -, πού θά ἐπαγγέλλεται δῆθεν εὐδαιμονία στό ὄνομά του καί θά ἀπαιτῆ ὑπακοή. Φυσικά, τέτοιου εἴδους σχέδια καί παρανοϊκές καταστάσεις δέν ὁδηγοῦν τίς διψασμένες ψυχές πού λαχταροῦν τήν Ζωή καί τήν Ἀλήθεια στό «ὕδωρ τό ζῶν» καί στήν «πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάννου Δ΄14), ἀλλά στό «φρέαρ τό συντετριμμένον» (Ἱερεμ. 2,13 – αἶνοι Μ. Πέμπτης ἑσπέρας)
Ὅμως, οἱ ἀναθυμιάσεις τοῦ βόθρου τῆς «Ν.Ε.», ἤδη προεξένησαν τήν ἀποστροφή τῶν ὅσων διαθέτουν ζωντανή τήν αἴσθησι τῆς πνευματικῆς ὀσφρήσεως καί δέν ἔπαυσαν νά συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἄνθρωποι μέ προορισμό τήν ἁγιότητα. Ἄς ἀσφυκτιοῦν, λοιπόν, ὅσοι θέλουν νά ἐπιλέγουν τά σαπισμένα καί σκουληκιασμένα «φροῦτα» τῆς «Ν.Ε.» μέ τήν «ὀσμή τοῦ θανάτου» καί ἄς τρέφωνται ἀπό τήν «κομποστοποίησι» τῆς κάθε εἴδους «ἀπελευθέρωσης».
Ὅσοι ὅμως συγκροτοῦν καί καταρτίζουν «νοῦν Χριστοῦ», ὅσοι ἀγαποῦν τήν Πατρίδα, τιμοῦν τήν Οἰκογένεια καί τίς αὐθεντικές μας παραδόσεις, ἄς χαίρωνται καί ἄς χαιρώμαστε τήν ἐν Χριστῷ ἀπελευθέρωσι καί τήν Χάρι πού μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς καταξιώνει, ὡς ἀνθρώπους, καί συνάμα μᾶς καταρτίζει στόν ἀγῶνα τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως, στήν πραγματική Διαχρονική Νέα Ἐποχή.
Ἡ Διαχρονική Νέα Ἐποχή ἔχει ξεκινήσει ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια καί εἶναι μόνο ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ὁποία διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῶν Οὐρανίων Ταγμάτων καί τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο στήν Ἄκτιστη Παγκοσμιοποιήσι –τήν ἐνυπόστατο ἐν Χριστῷ καινή κτίσιν. «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις˙ τά ἀρχαῖα, ἰδοὺ γέγονε καινά τὰ πάντα» (Β´ πρός Κορινθ. Ε´17).
Ἀμήν.
Γένοιτο.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
( Ἑσπερινή ὁμιλία στήν Ἱερά Μονή Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος 1-12-2013)
"Δεν μπορεί κανείς να υποβαθμίζει ή ακόμη και να υποκαθιστά την οικογένεια" αναφέρει μεταξύ άλλων σε εγκύκλιό της με τίτλο «Οικογένεια και κοινωνία σε κρίση σήμερα» η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Κάνει επίσης συγκεκριμένες αναφορές για τον πολιτικό γάμο, τη μονογονεική οικογένεια, την ελεύθερη συμβίωση και τον λεγόμενο γάμο των ομοφυλοφίλων.
Ολόκληρη η εγκύκλιος έχει ως εξής:
Αριθμ Πρωτ. 5225
Διεκπ. 2370
Αθήνα 12 Δεκεμβρίου 2013
Εγκύκλιος 2945
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας συνήλθε τον παρελθόντα Οκτώβριο εν μέσω και πάλι ποικίλων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, σε μία καμπή κρίσιμων ανακατατάξεων. Ως κοινωνία, καλούμαστε να υπερβούμε σύνθετα προσκόμματα και σοβαρές παθογένειες και στρεβλώσεις. Ως Εκκλησία, καταθέτουμε την κοινή μας αγωνία για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας και τις δυνατότητες εκπληρώσεως της αποστολής μας σε στιγμές φθοράς και ευτελισμού του ανθρωπίνου προσώπου, υποτιμήσεως του ιερού χαρακτήρα του και απαξιώσεως ουσιωδών πνευματικών αξόνων του κοινού μας βίου.
Καί ενώ η κοινωνία νοσεί βαθύτατα, το βασικό της κύτταρο, η οικογένεια, αργά αλλά σταθερά, αλλοιώνεται και διαλύεται. Δεν γίνεται όμως να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο θεσμός της οικογένειας αποτελεί διαχρονικά το πιο εγγυημένο και ασφαλέστερο κοινωνικό πλαίσιο για την ορθή διαπαιδαγώγηση και την αγωγή των νέων μελών της κοινωνίας μας. Η οικογένεια διαπλάθει τις παιδικές ψυχές «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και προετοιμάζει τα ενεργά μέλη της κοινωνίας, τους ανθρώπους όλων των επαγγελμάτων, τους κάθε είδους ηγέτες ενός τόπου.
Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι στις μέρες μας ο οικογενειακός θεσμός δοκιμάζεται δεινά και πλήττεται, καθημερινά και συχνά αθέατα, από πολλές εκπτώσεις και στρεβλώσεις. Κάθε εκτροπή από την υγιή πορεία της οικογένειας οδηγεί σε διάφορες αλλοιώσεις. Βεβαίως, ο κίνδυνος να εκπέσει η οικογενειακή συμβίωση σε γυμνή σύμβαση υπήρχε και σε παλαιότερες εποχές. Σήμερα όμως, όλοι αναφέρονται κυρίως και κατ’ εξοχήν στα ατομικά δικαιώματά τους και λησμονούν τις υποχρεώσεις τους. Η ίδια η έννοια του φύλου ήδη θεωρείται μεταβλητή και επαμφοτερίζουσα. Η ικανότητα να διακρίνει κανείς την ιερότητα της ενώσεως των δύο φύλων στον σύγχρονο κόσμο μοιάζει να χάνεται βαθμηδόν.
Γιά την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, βεβαίως, ο γάμος δεν εγκαθιδρύει μόνο μία κοινή και εμπειρική πορεία προς τη θέωση και τον μεταμορφωμένο κόσμο του Θεού• εγγυάται, με την γέννηση και την ανατροφή των τέκνων, όχι απλώς τη βιολογική επέκταση της ανθρωπότητας, αλλά κυρίως την πνευματική διαιώνιση του ανθρωπίνου προσώπου. Ο γάμος και η οικογένεια καθιστά, συνεπώς, τον άνθρωπο συνδημιουργό του Θεού και τον επιφορτίζει με τη μεγαλύτερη ευθύνη από όλες, την ευθύνη έναντι των παιδιών μας. Ο ιερός Χρυσόστομος προτρέπει τον ακροατή του με τα ακόλουθα λόγια: «Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν· και γαρ υπεύθυνος ει και της των παιδίων σωτηρίας»· δηλαδή: «Κάνε το σπίτι σου εκκλησία· γιατί είσαι υπεύθυνος και για τη σωτηρία των παιδιών σου». Με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου (Εφ 5, 32), το μυστήριο του Γάμου «μέγα εστίν», «εις Χριστόν και εις την εκκλησίαν». Κάθε οικογένεια διατηρεί μίαν ιερή, μοναδική και ανεπανάληπτη αξία, εφ’ όσον εικονίζει το μυστήριο που συνέχει και συγκροτεί την Εκκλησία του Χριστού.
Τούτο όμως σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να την υποβαθμίζει ή ακόμη και να την υποκαθιστά. Μπροστά στη σύγχρονη και πολυποίκιλη κρίση και αγωνία της ελληνικής κοινωνίας, «εν ημέραις πονηραίς, εν αίς η των πολλών αγάπη εψύγη», η χριστιανική ανασυγκρότηση του θεοίδρυτου θεσμού της οικογένειας μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο φάρμακο σε οποιαδήποτε διαβρωτική κατάσταση. Χρειάζεται όμως να μαρτυρήσουμε και να επαναδιατυπώσουμε τη βαρύτατη αλλά σώζουσα, ζωοποιούσα και λυτρωτική αλήθεια, η οποία προκύπτει από κάθε σωστά δομημένη οικογένεια, από κάθε κατ’ οίκον Εκκλησία.
Οι «εκτροπές του οικογενειακού θεσμού» ή οι αναδυόμενες «εναλλακτικές μορφές οικογένειας» στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα συνιστούν φαινόμενα που αποδεικνύουν την εκκοσμίκευση και τον αποχριστιανισμό των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών –κοινωνιών και λαών, εν τούτοις, με πλούσιο χριστιανικό παρελθόν. Αυτό, εν πολλοίς, ισχύει και για την ελληνική κοινωνία. Απαιτείται, συνεπώς, προβληματισμός και μελέτη σοβαρή για τη διαφύλαξη και την προκοπή του ιερού αυτού θεσμού, τον οποίον ορθά ονομάζουμε και «μικρή Εκκλησία». Άλλωστε, και αυτό που θεωρείται ως «κρίση» μπορεί τελικά, αν το θελήσουμε, να γίνει ευκαιρία για ανασυγκρότηση. Να σημάνει την κατάρρευση και το τέλος του παλαιού τρόπου ζωής και την αρχή μιάς νέας δημιουργίας εν Χριστώ, της αναπλάσεως του πεπτωκότος κόσμου.
Ο υλιστικός και μηδενιστικός τρόπος ζωής, η έκλειψη εκκλησιαστικού ήθους και αληθινής αγάπης, τα νέα εργασιακά και οικονομικά δεδομένα, οι αλλαγές των ρόλων και άλλοι ενδεχομένως παράγοντες, αλλοίωσαν και «σμίκρυναν» την οικογένεια. Ο μυστηριακός χαρακτήρας της, η υπερβατική της αναφορά «εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν», μοιάζει να ατονεί ή να μην υφίσταται για πολλούς συνανθρώπους μας. Όλοι αυτοί οι λόγοι, ίσως και άλλοι, συνετέλεσαν στην εμφάνιση μορφών γάμου και οργάνωσης του οικογενειακού βίου, οι οποίοι, υπό το φως της χριστιανικής διδασκαλίας, θεωρούνται εκτροπές της οικογένειας και, κατά τη σύγχρονη εκκοσμικευμένη αντίληψη, εναλλακτικές μορφές της. Πρόκειται για τον πολιτικό γάμο, τη μονογονεική οικογένεια, την ελεύθερη συμβίωση και τον λεγόμενο γάμο των ομοφυλοφίλων.
Κατά την πρόσφατη θέσπισή του, το λεγόμενο Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης αποτελεί καθεστώς διαφορετικό από τον γάμο: πρόκειται για εναλλακτική μορφή μόνιμης συμβίωσης και όχι για μορφή «χαλαρού» γάμου. Κατά τη νομική προσέγγιση, επιχειρείται να ρυθμιστεί νομοθετικά ένα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή η γέννηση παιδιών εκτός γάμου, οι μονογονεικές οικογένειες, που συνεχώς αυξάνονται, και οι απροστάτευτες γυναίκες από τη μακροχρόνια πολλές φορές ελεύθερη συμβίωση.
Αναμφίβολα, στην κατηγορία αυτή θα βρεθούν και πολίτες που είναι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι οποίοι όμως είτε δεν γνωρίζουν είτε εμφορούνται από ιδέες και αντιλήψεις ξένες και αντίθετες προς τη διδασκαλία, την παράδοση και το ήθος της Εκκλησίας. Ωστόσο, το συγκεκριμένο σχήμα συμβίωσης, νομοθετικά πλέον κατοχυρωμένο, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη χριστιανική αντίληψη περί γάμου και οικογένειας της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ορισμένα μέλη της Εκκλησίας, εκείνα που για διάφορους λόγους, επιπόλαια κι αβασάνιστα, θα επιλέξουν για κάποιο διάστημα ή και μονίμως τον συγκεκριμένο τρόπο ελεύθερης συμβίωσης, πρόκειται να αρνηθούν την εκκλησιαστική ιερολογία της συζυγίας τους.
Η Εκκλησία μελετά εις βάθος τα φαινόμενα αυτά και με τη συμβολή στελεχών της, κληρικών και λαικών, με εξειδικευμένες γνώσεις και θεολογική συγκρότηση, διαμορφώνει την εκκλησιαστική μαρτυρία της, καθώς και την ποιμαντική αντιμετώπιση όλων αυτών των νέων εναλλακτικών προς τη συμβατική οικογένεια σχημάτων οργάνωσης του ιδιωτικού βίου στην εποχή μας. Στην περίπτωση της ελεύθερης συμβίωσης, βιώνουμε πλέον τη βαθιά θεολογική και κοινωνική αλλοίωση του θεσμού της οικογένειας. Η οικογένεια δεν θεωρείται πλέον «μικρή Εκκλησία», αλλά απλή συμβίωση του ενός με τον άλλον. Η ιερολογία του Γάμου δίνει την εντύπωση βαρύτατης δέσμευσης και φαντάζει σαν αναχρονιστικό γεγονός, σαν πράξη που δεν έχει νόημα, εν τέλει απλώς σαν μία φολκλορική τελετή. Δεν εκφράζει για εκείνους τίποτε το υπαρξιακό ούτε ενέχει εσχατολογικές ή άλλες μεταφυσικές προσδοκίες.
Η αύξηση των διαζυγίων, αξιοπρόσεκτη στις μέρες μας, αποκαλύπτει την επιπολαιότητα των σημερινών ανθρώπων και τη ρηχότητα των αισθημάτων σε σχέση με τους παλαιοτέρους,
οι οποίοι, ασφαλώς δεν ήταν τέλειοι, όμως οι γάμοι τους διαρκούσαν μια ζωή. Παρατηρείται επίσης στην εποχή μας το φαινόμενο οι άνθρωποι δύσκολα να αποφασίζουν να προχωρήσουν σε γάμο, συνεπώς και στη δημιουργία οικογένειας, όχι μόνον εξ αιτίας αντικειμενικών δυσκολιών, της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της δυσκολίας να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, αλλά και για άλλους δευτερεύοντες λόγους.
Παρά την κρίση των μορφών του σύγχρονου κοινωνικού βίου, ο κόσμος πάντοτε θα προσδοκά από την οικογένεια καλούς και καλλιεργημένους ανθρώπους οι οποίοι θα του προσφέρουν την καλή και δημιουργική του «αλλοίωση». Σε αυτήν την αγωνιώδη προσδοκία της εποχής, η αγία μας Εκκλησία εκφράζει δημοσίως τη θεολογική της μαρτυρία και συγχρόνως την συχνά αθέατη και αθόρυβη ποιμαντική της διακονία και προσφορά. Σε αυτό το πλαίσιο, η επαναθεώρηση της οικογένειας, η οποία είναι απολύτως αναγκαία για την κατά Χριστόν ζύμωση της κοινωνίας και την επί τα βελτίω αλλαγή, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά τον εκ νέου «εκκλησιασμό» της και την επανασύνδεσή της με την ευχαριστιακή εμπειρία της τοπικής Εκκλησίας.
Η «μικρά Εκκλησία», όπως ονομάζει την οικογένεια ο ιερός Χρυσόστομος, καλείται να διευρυνθεί βιωματικά και υπαρξιακά στις διαστάσεις της μεγάλης Εκκλησίας. Απαραίτητες είναι ακόμη τόσο η πνευματική προετοιμασία των νέων ζευγών στην πορεία τους προς τον γάμο, όσο και η διαρκής στήριξή τους στην οικοδόμηση της μικρής τους Εκκλησίας, ώστε να μην αισθάνονται εγκαταλελειμμένα αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις.
Η αποστολή και η προσφορά της Εκκλησίας προς την κατεύθυνση αυτή είναι η δημόσια, μετά παρρησίας και προς κάθε κατεύθυνση κατάθεση της μαρτυρίας της για όλον τον κόσμο, χωρίς διακρίσεις φύλου, ηλικίας, κοινωνικής θέσης, εθνότητας ή πίστης, περί του νοήματος της εν Χριστώ ζωής και της υπερβάσεως της φθοράς και του θανάτου• περί της δυνάμεως της πίστεως στον Χριστό• περί της οικογενείας ως ευλογημένης μορφής κοινωνίας προσώπων, όχι ως αυτοαναφορικής ενώσεως ατόμων, και η παντοειδής στήριξη και υπεράσπισή της.
Κάθε οικογένεια είναι αληθινά μία «μικρή εκκλησία» και, επομένως, αποτελεί πρόγευση και δρόμο προς το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας (Μτ 9, 15· 25, 1 κ.ε· Μκ 2, 19-20· Λκ 5, 34-35· Ιω 3, 29) και ο Ίδιος αναφέρει στην παραβολή του γαμήλιου δείπνου ότι «ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησεν γάμους τω υιώ αυτού» (Μτ 22, 2). Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους άνδρες να αγαπούν τις γυναίκες τους «καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι, ίνα παραστήση αυτός εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλ’ ίνα η αγία και άμωμος» (Εφ 5, 25-27).
Η «κατ’ οίκον» μικρή αυτή εκκλησία υφίσταται στην πληρότητα και την αυθεντικότητά της ως οργανικό τμήμα της κατά τόπους Εκκλησίας και όχι ανεξάρτητα από αυτή. Στη χριστολογική και εκκλησιολογική της προοπτική η οικογένεια βρίσκει την πραγματική της αξία και γίνεται κοιτίδα για την ολοκλήρωση και τελείωση των μελών της. Έξω από αυτήν, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε εστία ανάπτυξης ομαδικού εγωισμού και ιδιοτέλειας. Μέσα στην ίδια προοπτική ενεργείται η ενότητα της χριστιανικής οικογένειας και η ιεράρχηση των μελών της. Ο λόγος του Χριστού «ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» (Μκ 9, 35) δεν ισχύει μόνο για την Εκκλησία, αλλά και για την οικογένεια.
Το πραγματικό πρόβλημα του Γάμου σήμερα δεν είναι τόσο η διάσπαση των σχέσεων, η ασυμφωνία ή η βαναυσότητα του ενός συζύγου προς τον άλλον, όσο η ειδωλοποίηση και η αυτονόμηση της οικογένειας, η έλλειψη πορείας, μαρτυρίας και προσανατολισμού του Γάμου προς τη Βασιλεία του Θεού. Στην περίπτωση αυτή, η οικογένεια έχει πάψει να υπάρχει για τη δόξα του Θεού και να αποτελεί μυστηριακή είσοδο στην παρουσία Του. Αυτό που διαλύει τόσο εύκολα τη σύγχρονη οικογένεια και κάνει το διαζύγιο σχεδόν φυσική σκιά της, δεν είναι η έλλειψη σεβασμού προς τον οικογενειακό θεσμό, αλλά η ειδωλοποίησή του, η άρνηση να αποδεχθούμε τον Σταυρό μέσα στον Γάμο.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται περισσότερο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Εκκλησίας μας για την κατάσταση της οικογένειας και τη στήριξή της. Σε Συνοδικό επίπεδο, στην πατρίδα μας λειτουργεί, ως γνωστόν, από το 1999, η Ειδική Επιτροπή Γάμου, Οικογενείας, προστασίας του παιδιού και του δημογραφικού προβλήματος, η οποία, με τη σοβαρή και εθελοντική εργασία των μελών της, προσφέρει ικανό και σπουδαίο έργο, με τη διοργάνωση πανελλαδικών συνεδρίων, την εφαρμογή πιλοτικών ποιμαντικών προγραμμάτων, την κατάρτιση στελεχών και άλλες δραστηριότητες. Παράλληλα και προς την ίδια κατεύθυνση εργάζεται και η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Γυναικείων ζητημάτων. Εκτός των άλλων, εξ ίσου σημαντικό είναι και το πιλοτικό πρόγραμμα της Ιεράς Συνόδου για την οικονομική ενίσχυση των τρίτεκνων οικογενειών της Θράκης, το οποίο αγόγγυστα ενισχύουν εδώ και 14 έτη όλες οι Ιερές Μητροπόλεις.
Ήδη πολλές από αυτές, με την πρόθυμη και αξιόλογη βοήθεια κληρικών και λαικών, έχουν δημιουργήσει νέες δομές για την κατάρτιση των γονέων και την παροχή συμβουλευτικής στην αγωγή των παιδιών. Σχολές προετοιμασίας των υποψηφίων για γάμο, Σχολές Γονέων, Συμβουλευτικοί Σταθμοί, Κέντρα Στηρίξεως της Οικογενείας (ΚΕ.Σ.Ο.), Βιωματικές Ομάδες, Συνέδρια, ομιλίες, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, εκδόσεις βιβλίων, κατασκηνώσεις, νεανικές συναντήσεις και κατηχητικές συντροφιές, προσωπική-ατομική συμβουλευτική στο ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως, στήριξη των πολυτέκνων, των άγαμων μητέρων και παροχή υλικής βοήθειας όπου χρειάζεται, σε χρήματα, τρόφιμα, ρουχισμό και φάρμακα. Η ενημέρωση των νέων και των μεγαλύτερων ζευγαριών και ο διάλογος μαζί τους κρίνονται ποιμαντικά απαραίτητες πρωτοβουλίες, ώστε να οδηγούνται προς την «τελείαν αγάπην» και να προλαμβάνονται παράνομες σχέσεις, διαζύγια και εκτρώσεις μεταξύ εκείνων που, ενώ δηλώνουν πιστοί και προτιμούν το εκκλησιαστικό μυστήριο, το βιώνουν όμως μάλλον επιφανειακά, ως πολιτιστικό αυτονόητο. Ακόμη, η διεκδίκηση δικαιωμάτων υπέρ των ευπαθών κυρίως ομάδων δεν μπορεί να είναι έξω από το στοργικό ενδιαφέρον των Ποιμένων.
Σε κάθε περίπτωση, η Εκκλησία μελετά νέες μορφές ποιμαντικής δράσης προκειμένου να αναζητήσει τους εγγύς και τους μακράν και να μην αφήσει καμία ευκαιρία επικοινωνίας με τις οικογένειες να χαθεί ανεκμετάλλευτη, αλλά να είναι ουσιαστικά και εποικοδομητικά παρούσα σε κάθε χαρά ή θλίψη των παιδιών της. Δίχως να εφησυχάζει από τη σπανιότητα των περιπτώσεων, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει ποιμαντικά τις προσωπικές και γαμικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ χριστιανών και αλλοπίστων στο πλαίσιο της θρυλούμενης αλλά υπαρκτής πλέον πολυπολιτισμικότητας και του σαγηνευτικά προβαλλόμενου πλουραλισμού.
Η Εκκλησία, στις σύγχρονες αυτές συνθήκες της ραγδαίας εκκοσμίκευσης, θα συνεχίσει να κατηχεί τόσο τους πιστούς, όσο κι εκείνους που επιθυμούν να ζούν εκτός των κόλπων της, προς το βαθύτερο νόημα και τη σημασία της χριστιανικής οικογένειας, σε μια προσπάθεια επανευαγγελισμού των ανθρώπων στην εποχή του άκρατου μηδενισμού και της γενικευμένης έκπτωσης κάθε νοήματος. Στην αποκατάσταση και την επανεύρεση της χριστιανικής συνείδησης σχετικά με το νόημα της προσωπικής πίστης και των διαπροσωπικών σχέσεων των ανθρώπων βρίσκεται και το νόημα της οικογένειας σήμερα.
Με άπειρες εν Κυρίω Ευχές
Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
† Ο Αθηνών Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
Ο Αρχιγραμματεύς
† Ο Διαυλείας Γαβριήλ
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/eklisia-elados/34872-egkuklios-tis-i
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...