Η Βουλγαρική Εξαρχία (βουλγαρικά: Българска екзархия, προφέρεται Bâlgarska ekzarkhia) συστάθηκε ως αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία με σουλτανικό φιρμάνι, κατά παράβαση των χριστιανικών διατάξεων και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις 28 Φεβρουαρίου (γρηγοριανό ημερολόγιο) / 12 Μαρτίου 1870, έχοντας ως έδρα την Κωνσταντινούπολη. Το φιρμάνι αυτό αναγνώριζε ουσιαστικά την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην περιοχή της μετέπειτα Βουλγαρίας μετά τη βαθμιαία αφύπνιση του βουλγαρικού εθνικισμού που είχε αρχίσει να εμφανίζεται περί το 1840 και την εκδίωξη αργότερα των Ελλήνων κληρικών από την περιοχή μετά την επάνδρωσή της με Βούλγαρους ιεράρχες.

Κατά τὴν σκοτεινὴ περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ἔλαμψαν μὲ τὴν ἄθλησή τους πολυάριθμοι νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ ἔνδοξο μαρτύριό τους εἰσῆλθαν στὸν Νυμφώνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ διδάσκουν στὴν σημερινὴ ἐγωκεντρικὴ ἐποχή μας μὲ τὸ ἀγωνιστικό τους φρόνημα καὶ τὴν ἀκλόνητη πίστη τους.

Ας ξεκαθαρίσουμε με απλή γλώσσα μερικά σημαντικά δεδομένα μέσα στην επιτήδεια θολούρα του λεγόμενου «δικαιωματισμού» και της δήθεν ομοφοβίας.

Προειδοποιήσαμε ότι υπήρχαν αποδείξεις ότι το εμβόλιο mRNA COVID της Pfizer BNT162b2 προκάλεσε καρδιακή βλάβη σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες, ήδη από τον Μάϊο του 2021.

1943. Χιλιάδες κόσμος διέσχιζε την γερμανοκρατούμενη Αθήνα, οδεύοντας προς το Α’ Νεκροταφείο.

Κανείς τους δεν νοιαζόταν για τους οπλισμένους γερμανούς που με ανησυχία και σε ετοιμότητα, παρακολουθούσαν όλο εκείνο το πλήθος να συγκεντρώνεται, αβέβαιοι ακόμη για τις προθέσεις του.

Κανείς τους δεν νοιαζόταν, γιατί πήγαιναν να αποχαιρετήσουν έναν ποιητή που για 50 σχεδόν χρόνια, μιλούσε με τον τρόπο του για την Ελλάδα και την Ελευθερία.

Δεν ήταν δυνατόν να πλησιάσουν όλοι τους κοντά στο φέρετρο, όμως η φωνή του Άγγελου Σικελιανού ξεχύθηκε δυνατή:

Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…

Βογκήστε τύμπανα πολέμου. Οι φοβερές σημαίες,

ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα !

Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός ενός ποιήτη σε έναν ομότεχνό του, ο αποχαιρετισμός του συγκεντρωμένου πλήθους ακούστηκε ακόμα πιο δυνατό: Σε γνωρίζω από την κόψη…

Σε λίγα λεπτά η κηδεία του Κωστή Παλαμά, είχε μεταβληθεί σε ύψιστη πράξη αντίστασης, σε συγκλονιστική εθνική εκδήλωση…

Πηγή: βίντεο στο youtube, (Αντιγραφή/ Απομαγνητοφώνηση Μέλια. για το Αβέρωφ)

Στις 27 Φεβρουαρίου 1943, πέθανε ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς σε ηλικία 84 ετών. Η κηδεία του έγινε την επόμενη ημέρα και μετατράπηκε σε ένα αντικατοχικό συλλαλητήριο. Οι χιλιάδες Αθηναίοι που τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, τον αποχαιρέτησαν τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο μπροστά στους Γερμανούς κατακτητές.

Ὁ παπά-Ἐφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε τὸ 1912 στὸ Ἀμπελοχώρι Θηβῶν. Ὁ πατέρας τοy ὀνομάζονταν Ἰωάννης Παπανικήτας καὶ ἡ μητέρα τοῦ Βικτορία. Ὁ Γέροντας εἶχε σὰν κοσμικός το ὄνομα Εὐάγγελος. Τελείωσε τὸ Γυμνάσιο ἀλλὰ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἔκλεινε στὸν Εὐάγγελο τὶς κοσμικὲς θύρες τῆς ἀποκατάστασης. Στὴν Θήβα, ὅπου εἶχε μετακομίσει ἡ οἰκογένειά του, ὁ Εὐάγγελος γνώρισε τοὺς γεροντάδες τοῦ τὸν Ἐφραὶμ καὶ τὸν Νικηφόρο. Ἡ ζωὴ τοῦ Εὐάγγελου ἦταν καλογερική. Ἀγωνίζονταν πνευματικὰ μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὶς μετάνοιες, τὴν νηστεία καὶ κυρίως μὲ τὴν ὑπακοή.

Ἡ μητέρα τοy ἀξιώθηκε νὰ λάβει πληροφορία ἀπὸ τὸν Ὅσιο Ἐφραὶμ τὸν Σύρο ὅτι τὸ θέλημα τοῦ υἱοῦ της νὰ γίνει μοναχὸς ἦταν καὶ θέλημα Θεοῦ καὶ πώς ὁ Εὐάγγελος θὰ τιμήσει τὴν μοναχικὴ ζωή. Τὴν 14η Σεπτεμβρίου 1933 ὁ Εὐάγγελος ἄφησε τὸν κόσμο ἦλθε στὴν ἔρημό τοῦ Ἁγίου Ὅρους στὰ Κατουνάκια, στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου καὶ ἔβαλε μετάνοια στὴν συνοδεία τῶν Γεροντάδων Ἐφραὶμ καὶ Νικηφόρου. Μετὰ τὴν δοκιμασία τοῦ ἐκάρη μικροσχημος μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Λογγίνος. Τὸ 1935 ἔγινε μεγαλόσχημος μοναχὸς ἀπὸ τὸν Γέροντα του Νικηφόρο καὶ ἔλαβε τὸ....

ὄνομα Ἐφραίμ. Τὸν ἑπόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ἱερέας.

Ὁ παπά-Ἐφραὶμ ἀξιώθηκε καὶ γνώρισε τὸν πρύτανη τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς τὸν διορατικό, προορατικὸ καὶ ἅγιο Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστὴ (1898 -1959) καὶ συνδέθηκε πνευματικὰ μαζί του μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντα τοῦ Νικηφόρου. Ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ μὲ τὴν σειρὰ τοῦ εἶχε διδαχθεῖ τὴν ἀπλανῆ πνευματικὴ ζωὴ ἀπὸ τοὺς περίφημους ἡσυχαστὲς μοναχὸ Καλλίνικο καὶ Ἱερομόναχο Δανιήλ. Ἑπομένως ὁ παπά-Ἐφραὶμ μᾶς διδάσκει τὴν ἐπίμονη ἀναζήτηση γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀνεύρεση ἀπλανοῦς πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, πού θὰ εἶναι «Ἐκδόσεις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως». Ὁ ἀπλανὴς πνευματικὸς βλέπει τὶς δαιμονικὲς πλάτες καὶ μὲ τὰ κατάλληλα πνευματικὰ φάρμακα ὁδηγεῖ τὰ πνευματικὰ παιδιά του στὸν Παράδεισο. Ὁ μακαριστὸς πάπα-Ἐφραὶμ διαχώρισε τὴν γνήσια ὑπακοὴ ἀπὸ τὴν ἀρρωστημένη ὅταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχὸ νὰ κάνει ὑπακοὴ στὸν Γέροντα τοῦ ὄχι σὰν ζῶο ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη καὶ ζῆλο Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς ἔδωσε ἕνα πρόγραμμα ἡσυχαστικῆς ζωῆς στὸν πάπα-Ἐφραίμ, γιὰ νὰ καλλιεργεῖ τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μέ», νὰ ἔχει φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων καὶ τὸν ὁδήγησε στὴν κάθαρση τῆς καρδίας καὶ τὸν θεῖο φωτισμό. Ὁ παπά-Ἐφραὶμ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ ἐντρύφησε στὴν «Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν» καὶ ἐλάμβανε τὶς συμβουλὲς τῶν Νηπτικῶν Πατέρων γιὰ τὸν ἀγώνα του. Δὲν διάβαζε οὔτε βιβλία ψυχιατρικῆς, οὔτε «κουλτουριάρικα» ἀναγνώσματα διὰ πνευματικὲς ἐπιδείξεις στὰ σαλόνια, οὔτε εἶχε τὸν φόβο μήπως τὸν ἀποκαλέσουν οἱ κοσμικοὶ κύκλοι «φονταμενταλιστή». Τὸ 1973 ἐκοιμήθη ὁ Ἱερομόναχος Νικηφόρος ὁ Γέροντας τοῦ πάπα-Ἐφραίμ.

Ὁ Γέροντας μετὰ τὸ 1980 εἶχε συγκροτήσει συνοδεία καὶ τήρησε τὴν ἐντολὴ τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ νὰ ἀποκτήσει συνοδεία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πάπα-Νικηφόρου. Ἑπομένως ὁ παπά-Ἐφραὶμ πρῶτα ἔφθασε στὴν κάθαρση καὶ κατόπιν ἔγινε ὁ ἴδιος Γέροντας. Ὁ παπά-Ἐφραὶμ πολέμησε τὸν μεγάλο ἐχθρό τῆς πνευματικῆς ζωῆς τὴν κενοδοξία. Οἱ θυσίες τοῦ γίνονταν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι γιὰ προσδοκώμενο ἔπαινο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἡ Λειτουργία γιὰ τὸν πάπα-Ἐφραὶμ ἦταν συγκλονιστικὸ καὶ βιωματικὸ γεγονός. Εἶχε ἐκμυστηρευθεῖ σὲ Ἱερομόναχο πνευματικὸ φίλο του ὅτι ἀπὸ τὴν πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, ἔβλεπε αἰσθητὰ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ μεταβάλλει τὰ θεία δῶρα. Μάλιστα, μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων, ἔβλεπε τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ μέσα στὸ δισκάριο καὶ ἦταν ἀδύνατον νὰ συγκρατήσει τὰ δάκρυά του, ὅταν ἔφθανε στὸ τεμαχισμὸ τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔβρεχε μὲ τὰ δάκρυα του τὸ ἀντιμήνσιο κατὰ τὴν θεία Λειτουργία καὶ ἔβλεπε δεξιὰ καὶ ἀριστερά τους ἀγγέλους νὰ συλλειτουργοῦν.

Ὅμως ὁ παπά-Ἐφραὶμ δὲν ἀναφέρθηκε ποτὲ σὲ «λειτουργικὴ ἀναγέννηση» καὶ μάλιστα ζητοῦσε σὲ κοινοβιάτες, ποῦ βρίσκονταν στὰ ἐξωτερικὰ διακονήματα νὰ μὴ παραλείπουν τὸ ψαλτήρι. Ὁ παπά-Ἐφραὶμ ἦταν κοσμημένος μὲ τὸ διορατικὸ χάρισμα καὶ ἔβλεπε τὴν πνευματικὴ κατάσταση κάθε κληρικοῦ ἢ μοναχοῦ καὶ ἔδιδε τὰ κατάλληλα πνευματικὰ φάρμακα γιὰ τὴν πρόοδο στὴν πνευματικὴ ζωή.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶχε κοσμήσει τὸν παπά- Ἐφραὶμ καὶ μὲ τὸ προορατικὸ χάρισμα, γι' αὐτὸ καὶ ἔβλεπε καταστάσεις ποῦ ἔρχονταν (ὅπως ὁ σεισμὸς τοῦ 1977 στὴν Θεσσαλονίκη), ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς εἶχε προσφωνήσει λαϊκοὺς ἀκόμα καὶ μικρὰ παιδιὰ μὲ τὰ ὀνόματα πού ἔλαβαν μετὰ ἀπὸ χρόνια στὴν μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητὴς ἔστειλε μία περιληπτικὴ καὶ χωρὶς λεπτομέρειες ἐπιστολὴ στὸν μακαριστὸ Γέροντα καὶ ἔλαβε ἀπάντηση ἀπὸ τὸν παπά-Ἐφραίμ, πού τοῦ περιέγραφε μὲ λεπτομέρειες τὴν πνευματική του κατάσταση ἀκόμα καὶ κατασταθεῖς στὸν χῶρο πού διέμενε ὁ φοιτητὴς χωρὶς αὐτὸς νὰ τὶς ἔχει προαναφέρει.

Κάποτε ἄγνωστοι μεταξύ τους κληρικοὶ συναντήθηκαν στὸν δρόμο γιὰ τὰ Κατουνάκια καὶ ὅταν ἔφτασαν στὸν παπά-Ἐφραίμ, ὁ μακαριστὸς ἅγιος Γέροντας ἄρχισε νὰ ἐπιπλήττει ἕναν ἀπὸ τοὺς κληρικούς, πώς δὲν εἶναι παπὰς ἀλλὰ μασόνος, πού ἔβαλε ράσο, γιὰ νὰ κατασκοπεύει τὸ Ἅγιον Ὅρος. Ὁ μασόνος παραδέχτηκε τὴν ραδιουργία του. Ὁ παπά-Ἐφραὶμ ἔζησε ἐμπειρίες, πού μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μποροῦν νὰ ζήσουν, μακριὰ ἀπὸ παπικὲς ἡ προτεσταντικὲς πλάνες. Κάποτε ἕνας ἡγούμενος, δύο θεολόγοι καὶ ἕνας φοιτητὴς ζήτησαν ἀπὸ τὸν παπά-Ἐφραὶμ νὰ τοὺς ἐξηγήσει τὴν εὐωδιὰ τῶν ἁγίων λειψάνων. Ὁ Γέροντας ἔσκυψε τὸ κεφάλι του στὸ μέρος τῆς καρδιᾶς καὶ προσεύχονταν. Ὁ τόπος γέμισε εὐωδιὰ καὶ ὁ παπά-Ἐφραὶμ τοὺς εἶπε πώς ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε ὁ ἴδιος νὰ τὸ ἐξηγήσει παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ ἀπαντήσει στοὺς συνομιλητές.

Ὁ παπά-Ἐφραὶμ αἰσθάνονταν τὶς ἁμαρτίες σὰν δυσοσμία. Κάποιος ἐπίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τὸν μακαριστὸ ἅγιο Γέροντα γιὰ τὸν οἰκουμενισμό. Ὁ Γέροντας ἔκανε προσευχή, γιὰ νὰ τὸν πληροφορήσει ὁ Θεὸς καὶ τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία μὲ γεύση ξινή, ἁλμυρὴ καὶ πικρή, πού τὸν γέμισε μὲ ἀποτροπιασμό. Ἡ παρακαταθήκη τοῦ μακαριστοῦ παπά-Ἐφραὶμ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων ἦταν σαφής «Το σχίσμα εὔκολα γίνεται, ἡ ἕνωση εἶναι δύσκολος». Ἄραγε, πόσο ἀπήχηση ἔχουν σήμερα τὰ λόγια ἑνὸς θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;

Ὁ πάπα-Ἐφραὶμ ἀναδείχθηκε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ πρακτικὸς ὁδηγὸς στὴν ποιμαντική του γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας, γιατί βοήθησε πολλοὺς νέους νὰ καταλήξουν στὸν γάμο χωρὶς νὰ τοὺς πιέσει γι' αὐτὸ ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπιστολές του, πού σώζονται, ἀποτελοῦν πνευματικὴ παρακαταθήκη καὶ «σχολὴ γονέων» χωρὶς ψυχολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς θεωρίες γιὰ τὶς ἀγωνιζόμενες πνευματικὰ οἰκογένειες. Τὸ 1996 ὁ παπά-Ἐφραὶμ ἔπαθε ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο καὶ ἔπεσε σὲ ἀκινησία. Δὲν γόγγυσε καθόλου ἀλλὰ δοξολογοῦσε τὸν Θεό. Μᾶς ἀφήνει τὸ ἅγιο παράδειγμά του γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενειῶν.

Στὶς 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ὁ παπά- Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους παρέδωσε τὴν ἁγιασμένη ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ του, πού ὑπηρέτησε ἀπὸ τὴν νεότητά του. Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε ἕναν ὑπερήλικα, πού ζοῦσε τὸν 19ο αἰώνα, νὰ πεῖ τὸ συγκλονιστικότερο γεγονὸς στὴν ζωή του. Ὁ ὑπερήλικας ἀπάντησε ὅτι ὅταν ἦταν μικρὸς εἶδε καὶ ἄκουσε τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Καὶ ἡ δική μας γενιὰ ἀξιώθηκε νὰ γνωρίσει τὰ εὔοσμα ἄνθη τοῦ Ἀθωνικοῦ Μοναχισμοῦ, τὸν Γέροντα Παίσιο καὶ τὸν παπά-Ἐφραὶμ τὸν Κατουνακιώτη, πού μᾶς καλοῦν νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ζωή τους.

Τὰ τέλη τοῦ Γέροντα Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη (14/27 Φεβρουαρίου 1998).

Τὸ Νοέμβριο τοῦ ’96 ἕνα ἰσχυρὸ ἐπεισόδιο τὸν ἔριξε μόνιμα στὸ κρεβάτι μὲ σχεδὸν τέλεια ἀκινησία, ἀφωνία, ἀδυναμία καταπόσεως. Φαινόταν νὰ μὴν ἔχει καμιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον. Δὲν προσπαθοῦσε νὰ πεῖ τίποτε, ἔστω καὶ μὲ χειρονομίες. Οὔτε φαινόταν νὰ ἀκούει ὅ,τι τὸν ρωτοῦσαν. Ἦταν ἕνα μυστήριο. Μόνο ὅταν πονοῦσε πολύ, βογκοῦσε. Οἱ ἀδελφοὶ ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν, τοῦ ἔγραφαν: «Καὶ ὅταν ἡ καθημερινότης μὲ παρασύρει πολλὲς φορές, βλέπω νοερῶς ἐντός μου τὸ δικό σας βλέμμα καὶ ἰλιγγιῶ ὁ ἄθλιος μπροστὰ στὴ δική σας ὑπομονὴ καὶ στὶς δικές σας δοκιμασίες»…

Παρ’ ὅλες τὶς δοκιμασίες ὅμως ἔβλεπε, ἔστω λίγο, καὶ ἄκουγε μιὰ χαρά. Καὶ ἡ ἀπόδειξη ἦταν ὅτι ἀνταποκρινόταν μὲ χαμόγελα ἢ καὶ γέλια ἀκόμη, ὅταν τοῦ διηγοῦνταν τὶς ἀγαπημένες τοῦ χαριτωμένες ἱστοριοῦλες ποὺ συνήθιζε καὶ ὁ ἴδιος νὰ χρησιμοποιεῖ παλαιότερα. Ἦταν ὁ μόνος τρόπος ἐπικοινωνίας μαζί του στὴν κατάσταση τετραπληγίας ποὺ βρισκόταν. Πάντοτε εὐχαριστιόταν νὰ χαριτολογεῖ λέγοντας διδακτικὲς ἱστορίες ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ἢ τὴν λαϊκὴ παράδοση, ἄλλοτε νὰ αὐτοσαρκάζεται ἢ νὰ πειράζει τοὺς ἄλλους μὲ εὐφυΐα καὶ ἀγαθότητα.

Ὅταν κάποιος δὲν ἔτρωγε τὸ φαγητό του ἀπὸ θεληματάρικη ἄσκηση, διηγεῖτο γιὰ τὸ γαϊδουράκι τοῦ Χότζα ποὺ δὲν τὸ τάισε μιά, δὲν τὸ τάισε δύο, καὶ χαιρόταν ποὺ δούλευε χωρὶς ἔξοδα. Κάποια στιγμὴ ὅμως ἡ πόρτα τοῦ στάβλου δὲν ἄνοιγε, γιατί τὸ γαϊδουράκι ψόφησε καὶ ἔπεσε κάτω φαρδὺ-πλατύ. Ἄλλοτε σχηματίζοντας σὰν παιδικὴ τὴ φωνὴ τοῦ προσποιούταν τὴ συνομιλία δύο μικρῶν παιδιῶν:- Ποῦ εἶναι τὰ σταφύλια; -Τί τὰ θέλεις; – Νὰ τὰ δῶ!» γιὰ νὰ στηλιτεύσει τὴν παιδικὴ πονηριὰ κάποιου.

Γιὰ ἄλλον ποὺ δὲν ἔλεγε νὰ μάθει στοιχειώδη τυπικά, θυμόταν τὴ φλάσκα τοῦ παπᾶ. Ἦταν ἀγράμματος καὶ μέτρησε κουκιὰ μέσα σὲ ἕνα σακούλι. Τρώγοντας ἕνα κάθε μέρα θὰ ἤξερε πότε νὰ κάνει Πάσχα. Ἡ παπαδιὰ τὸ ἀντιλήφθηκε καὶ πρόσθετε κουκιά, γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσει. Καὶ ὁ παπὰς ἀπαντοῦσε στοὺς παραπονούμενους χωρικούς: «Ὅπως πᾶνε τὰ κουκιὰ καὶ ὅπως δείχνει ἡ φλάσκα, οὔτε φέτος ἔχει Λαμπρὴ οὔτε τοῦ χρόνου Πάσχα». Ἂν κάποιος ἔκανε ὑπακοὴ γιὰ τὰ μάτια, κουνοῦσε χαμογελώντας τὸ κεφάλι, καὶ μὲ βαριὰ προσποιητὴ φωνὴ ἔλεγε: «Ἀντώνη, Ἀντώνη.,.», θυμίζοντας τὴν ἀποδοκιμαστικὴ φράση καὶ ἔκφραση ἑνὸς ἅγιου γέροντος ποὺ ὁ ὑποτακτικός του ἔκανε ὑπακοή, μόνο ὅταν ἦταν παρόντες ἄλλοι.

Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια, μικρότερα ἢ ἐκτενέστερα, ἦταν ποὺ τοῦ κρατοῦσαν εὔθυμη συντροφιὰ τοὺς δεκατρεῖς μῆνες τῆς συνεχοῦς κατακλίσεώς του στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου. Ὅταν ὁ πυρετὸς καὶ ἡ ἀσθένεια δυνάμωναν, τὸ χαμόγελο μαραινόταν στὰ γεροντικὰ χείλη του. Δὲν ἀναπαυόταν στὴν κατάκλιση. Προτιμοῦσε νὰ κάθεται στὸ κρεβάτι μὲ τὰ πόδια χαμηλὰ στὸ πάτωμα καὶ τὴν πλάτη στηριγμένη σὲ μαξιλάρια. Ὅπως πάντοτε πολὺ σκυφτός. Ἡ ἀγαπημένη τοῦ στάση προσευχῆς. Σ’ αὐτὴν τὴ στάση τὸν πῆρε ἥσυχα ὁ Θεὸς στὶς 14/27 Φεβρουαρίου 1998. Ἐπανειλημμένα εἶχε δώσει ἐντολὲς νὰ γίνει ἡ κηδεία του στὸν στενὸ κύκλο τῆς γειτονιᾶς. Ἀλλὰ τὸ μυστικὸ διέρρευσε καὶ ἀρκετοὶ πατέρες πρόλαβαν τὸν τελευταῖο ἀσπασμό του. Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς γράφει:

«Ὁ Γέροντας, ἄνθρωπος Ὅσιος, μὲ ἁγία ζωή, ἔμπλεως τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μὲ πληροφορίας δὶ ὅσα ὁ ἰδικὸς του κόσμος χωροῦσε, καὶ ὅμως ζοῦσε μὲ τὴν αἴσθηση τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ παρακαλοῦσε νὰ εὐχώμεθα δὶ΄ αὐτόν.

“Παιδί μοῦ, σὲ παρακαλῶ, ὅταν φύγω, νὰ μοῦ κάνεις ἕνα σαρανταλείτουργο καὶ πάντοτε νὰ μὲ μνημονεύεις”. Εἶχε δώσει ἐντολὴ στὴ θανή του νὰ παρευρεθοῦν οἱ γείτονες, μὲ τοὺς ὁποίους πέρασε τὴν παροῦσα ζωή. Δὶ’ ἐμὲ εἶχε δώσει εὐλογία νὰ μὲ καλέσουν. Τὸν εὐχαριστῶ. Τὴ νύκτα τῆς θανῆς του τὸν βλέπω στὸν ὕπνο μου ντυμένο λευκὴ ἱερατικὴ στολή, ἀστράπτοντα, χαριέστατον καὶ λέγοντα: “Παπαδάκο μου, ὑπάγω νὰ λειτουργήσω”

Παρευρέθην εἰς τὴν κηδεία του. Ἔβλεπα κοιμώμενον ἕναν ὅσιον ἀνήκοντα πλέον εἰς τὴν χορείαν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ ηὐχαρίστησα τὸν Θεὸν καὶ τὸν Γέροντα ποὺ μὲ ἀγάπησε καὶ χαρακτήρισε τὴν ζωήν μου μὲ τὴν ἰδικήν του. Τέλος, τὸ σῶμα του ἐδέχθη ἡ μητέρα γῆ, ἁγιαζομένη ὑπ’ αὐτοῦ, τὴν δὲ ἁγίαν του ψυχὴν ὑπεδέχθη χαίρουσα ἡ χορεία πάντων των Ὁσίων των ἐν ἀσκήσει διαλαμψάντων, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη τὴν ἥμερα ἐκείνη ἤρχιζε μὲ τὸν Ἑσπερινό, διὰ νὰ ἑορτάσει οὕτω ὁ Ὅσιος μετὰ τῶν Ὁσίων.

»Εἰς ἠμᾶς ἄφησε μνήμην καὶ ὑπόδειγμα ἐνάρετου ἡσυχαστικῆς ζωῆς, ζωῆς Ἁγιορείτου μονάχου καὶ νοσταλγικὴν ἀνάμνησιν τοῦ σεπτοῦ του προσώπου.

»Εἰς τὰ τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα δὲν ἠδυνήθην νὰ παρευρεθῶ, διότι εἴχομεν εἰς τὸ κελλίον μᾶς κουράν, καὶ ἐστενοχωρούμην ποὺ δὲν ἤμουν καὶ ἐγὼ ἐκεῖ. Εἰς τὴν Λειτουργίαν μετὰ τὸν καθαγιασμόν, εἰς τὴν μνημόνευσιν τῶν κεκοιμημένων, λέγων “Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ πατρὸς ἠμῶν Ἐφραίμ…” αἰσθάνομαι δύο χέρια νὰ μὲ ἀγκαλιάζουν στοργικὰ στοὺς ὤμους. Μὲ ἐπίασε ρίγος. Σταμάτησα. Γύρισα πίσω. Δὲν βλέπω τίποτε. Τὸν ηὐχαρίστησα καὶ συνέχισα τὴν Λειτουργίαν. Ἡ ἀγαπώσα καρδία του πιστεύω ὅτι μᾶς παρακολουθεῖ. Εὔχεται καὶ τὸ αἰσθανόμεθα».

(Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης, Εκδ. Ι. Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραὶμ» Κατουνάκια Ἁγίου Ὅρους).

ΠΗΓΗ: http://katanixis.blogspot.gr/2014/02/27-1998.html

Η νέα γυναίκα πέθανε φέτος, αρχές Ιανουαρίου στην Αυστραλία μετά από έκτρωση πρώτου τριμήνου.

Η πρώτη αποτυχία απελευθέρωσης της νήσου Τήλου οδήγησε τη συμμαχική διοίκηση στην απόφαση να επανέλθει με ισχυρές δυνάμεις. Η νέα επιχείρηση αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στις 27 Φεβρουαρίου 1945. Για την νέα επιχείρηση συγκεντρώθηκαν πράγματι ισχυρές δυνάμεις, με δύο αποσπάσματα του Ιερού Λόχου, τα οποία συγκρότησαν το «Απόσπασμα Σύμης», δύο λόχους της 5ης Ινδικής Ταξιαρχίας και τις δυνάμεις τριών περιπόλων (12 Ιερολοχίτες συνολικά) που ήδη ενεργούσαν στην Τήλο.

Εκπομπή με τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτη της Κυριακής 25 Φεβρουαρίου 2024.

«Είναι σε θέση να μετακινήσει ένα ποντίκι στην οθόνη μόνο με τη σκέψη», δήλωσε ο μεγιστάνας

Η επιστολή εστάλη τον Φεβρουάριο του 1943 , φυλάσσεται στα ιταλικά αρχεία και στην τελευταία της παράγραφο και άσχετα με τις μετέπειτα εξελίξεις ,ο Νορή Ντίνο Μπέης ζητά από τον Καβαλιέρε,όπως αποκαλεί τον Ντούτσε ,να περάσουν οι Τσάμηδες στην Αλβανία,προφανώς γιατί είχει αντιληφθεί τις ευθύνες τους για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει.

Η ψήφιση του νομοσχεδίου για «την ισότητα στον γάμο» αποτελεί για την πατρίδα μας τη μελανότερη στιγμή στην κοινοβουλευτική της ιστορία και στην άσκηση του νομοθετικού έργου.

Μέχρι πρότινος είχαμε το γνωστό φαινόμενο των λεγομένων "αρχαιοθρήσκων" οι οποίοι

Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, ἀνέκαθενεἶχε ἐχθροὺς ποὺ τὸν πολεμοῦσαν. Γιατὶ τὸ σκοτάδι μισεῖ τὸ φῶς, τὸ ψέμα τὴν ἀλήθεια, ἡ κακία τὴν ἀρετή. Καὶ σήμερα λοιπὸνἔ χει πολλοὺς ἐχθρούς, ποὺ κάτω ἀπὸ διάφορα προσωπεῖα πασχίζουν νὰ τὸν ἀφανίσουν.⃝ Πρῶτοι ἔρχονται οἱ ἄθεοι ὑλισταί.

Το Βασιλάδι είναι ένα ιστορικό νησάκι στον κόλπο του Μεσολογγίου που δοξάστηκε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Οχυρώθηκε για πρώτη φορά από τον Αλή Πασά το 1805 και το τείχος του διατηρήθηκε μέχρι το 1821, οπότε η οχύρωση συμπληρώθηκε με τρία κανόνια και η φρουρά με 50 Μεσολογγίτες ναύτες. Στις 20 Ιουλίου 1821 σημειώθηκε η πρώτη μάταιη απόπειρα κατάληψής του από τον εχθρικό στόλο. Κατά την τελευταία πολιορκία του Μεσολογγίου (1825-1826) το Βασιλάδι ήταν καλύτερα οχυρωμένο, με 14 κανόνια. Η φρουρά του επίσης είχε ενισχυθεί σημαντικά, με 60 πεζούς από τον Σπύρο Πεταλούδη, 20 πυροβολητές από τον Α. Παπαλουκά κ.ά.

Πολύς λόγος γίνεται κάθε χρόνο κατά τις ημέρες που ανοίγει το Τριώδιο, τόσο από τους λεγόμενους πιστούς, όσο και από τους άπιστους, τους αδιάφορους, και μάλιστα κυρίως από αυτούς.

Ο Άγιος Ταράσιος, γεννήθηκε από γονείς αξιωματούχους. Καταγόταν από σειρά Πατρικίων. Ο πατέρας του, ονόματι Γεώργιος. έφθασε να ανεβεί μέχρι των θρόνων του κριτηρίου. Δίκαζε όλους εξ ίσου, με δικαιοσύνη, χωρίς να δέχεται δώρα, ούτε να υπολογίζει, αν εκείνοι, που δικάζονταν ήσαν πλούσιοι ή πτωχοί, άσημοι ή άνθρωποι περιωπής. Το δίκαιον στην κρίση του έλαμπε. Η μητέρα του Ταρασίου, ονόματι Ευκρατία, ήταν πολύ ευσεβής. Ανάτρεφε το παιδί της με νουθεσία Κυρίου και μόρφωση και ανατροφή χριστιανική. Ο Ταράσιος έγινε άξιος. Άνεβηκε στο αξίωμα των υπάτων.

Ευγενής καταγωγή

Ο Άγιος Ταράσιος, γεννήθηκε από γονείς αξιωματούχους. Καταγόταν από σειρά Πατρικίων. Ο πατέρας του, ονόματι Γεώργιος. έφθασε να ανεβεί μέχρι των θρόνων του κριτηρίου. Δίκαζε όλους εξ ίσου, με δικαιοσύνη, χωρίς να δέχεται δώρα, ούτε να υπολογίζει, αν εκείνοι, που δικάζονταν ήσαν πλούσιοι ή πτωχοί, άσημοι ή άνθρωποι περιωπής. Το δίκαιον στην κρίση του έλαμπε. Η μητέρα του Ταρασίου, ονόματι Ευκρατία, ήταν πολύ ευσεβής. Ανάτρεφε το παιδί της με νουθεσία Κυρίου και μόρφωση και ανατροφή χριστιανική. Ο Ταράσιος έγινε άξιος. Άνεβηκε στο αξίωμα των υπάτων. Έγινε ύπατος και τον εξέλεξαν και πρώτον γραμματέα των μυστικών του βασιλέως.

Καταρτίζεται, πνευματικώς

Πρόκοψε με τα εσωτερικά και τα εξωτερικά μαθήματα, με την ευσέβεια και την καθαρή συνείδηση, αφιέρωσε όλον τον εαυτόν του στον Θεό. Αν και βρισκόταν ακόμη στην τάξη των κοσμικών, όμως με πολιτισμένο και έκτακτο τρόπο, απομάκραινε τον εαυτό του από τον κοσμικό περισπασμό. Στόλιζε την ψυχή του με κείνα, που άρεσαν στο Θεό. Έγινε και προ της ιερωσύνης σκεύος Ιερό και εκλεκτό του Θεού. Γι' αυτόν, που ήταν ακόμη μεταξύ των λαϊκών, όλοι προέβλεπαν, ότι θα γίνει ποιμένας λογικών προβάτων. Όλοι είχαν την ελπίδα, ότι μέλλει να αναδειχθεί Οικουμενικός Πατριάρχης και με την λαμπρότητα του να φωτίσει όλον τον κόσμον. Διασκορπίζοντας δε όλο το σκότος των αιρετικών, να επαναφέρει το φως της Ορθοδόξου Πίστεως στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Η ελπίδα αυτή των πολλών δεν διαψεύστηκε. Πολύ σύντομα έγινε αυτό, που ποθούσαν.

Γίνεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Οι εκκλησιαστικές περιστάσεις την εποχή εκείνη ήταν αρκετά σοβαρές. Υπήρχε ακόμα ο πόλεμος των εικονομάχων, η δε θέση των Ορθοδόξων έγινε ακόμη πιο δύσκολη διά του θανάτου του Πατριάρχου Παύλου Δ' του Κυπρίου. H βασίλισσα Ειρήνη η Αθηναία, η οποία επιτρόπευε τον ανήλικο υιό της Κωνσταντίνο ΣΤ΄ (780 - 798 μ.Χ.), κατανόησε, ότι χρειαζόταν εκκλησιαστικός ηγέτης με ευσέβεια, θεολογική κατάρτιση και διοικητική ικανότητα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και τα προβλήματα. Έτσι εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τους λαϊκούς ο Άγιος Ταράσιος παρά τις επίμονες αρνήσεις του, αφού έλαβε υπόσχεση από τους βασιλείς, ότι θα συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος που θα αντιμετωπίσει τα διάφορα θεολογικά ζητήματα και τα εκκλησιαστικά θέματα. Η χειροτονία του νέου Πατριάρχου έγινε στις 25 Δεκεμβρίου 784 μ.Χ. Αφού λοιπόν πήρε φως επάνω στο φως, πρόσθεσε και αρετές επάνω στις αρετές. Πολλαπλασίαζε με υπερβολική προκοπή το ιερώτατον τάλαντον, ήτοι το χάρισμα, το οποίον έλαβε.

Ο Ταράσιος ως Πατριάρχης

Από παιδικής ηλικίας ο Πατριάρχης Ταράσισς ήταν γυμνασμένος στην εγκράτεια. Έτρωγε τόση λίγη τροφή, όση χρειαζόταν, για να τον κρατεί στη ζωή. Απέφευγε τον χορτασμό, και όσο και αν προσπαθούσες, δεν τον έπειθες να φάγει κάτι για να ευχαριστηθεί. Την αγρυπνία την είχε συγκάτοικο, για να μελετά τις θείες Γραφές. Τον ύπνο τον έδιωχνε, σαν ένα άχρηστο και ελεεινό δούλο. Όταν το καλούσε η ανάγκη, τον καλούσε και τον έπαιρνε. Την ταπείνωση τόσο τη σεβάστηκε και την αγάπησε, ώστε όχι μόνον αυτός πρόκοψε σ' αυτήν, αλλά και άλλους πολλούς παρακίνησε να ταπεινωθούν με το δικό του παράδειγμα. Ο Άγιος, την ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη την μετέδιδε τόσο πλουσιοπάροχα στους πτωχούς και με τόση τρυφερότητα, ώστε ξεπέρασε όλους τούς ελεήμονες. Βοηθούσε κάθε μέρα τούς πεινασμένους και τούς ξένους.

Ο Ταράσιος κτίζει ασκητήριο

Την ησυχία δε, αν και βρισκόταν μέσα στις ταραχές, όχι μόνον την αγάπησε, αλλά και σε πολλούς την σύστησε. Πολλούς τράβηξε από τον κόσμον και τους ένωσε με τον Θεό. Αυτό το πιστοποιεί το ασκητήριο, το οποίο με πολλούς κόπους οικοδόμησε στο Βόσπορο, λίγο μακριά από την Πόλη, από την πατρική κληρονομιά που πήρε. Αυτό σώζεται μέχρις εσχάτως. Εκεί μέσα χρημάτισαν άνδρες θαυμάσιοι, στολισμένοι με κάθε είδους αρετήν.

Γίνεται Οικουμενική Σύνοδος και επαναφέρει τις εικόνες

Με την επιμέλεια λοιπόν και την φροντίδα του, δόθηκε προσταγή βασιλική και συγκροτήθηκε στη Μητρόπολη της Νίκαιας, υπό την προεδρία του Ταρασίου, η Αγία 7η Οικουμενική Σύνοδος των 367 Πατέρων, οι οποίοι συναθροίσθηκαν από την Οικουμένη το έτος (786). Αυτοί οι Άγιοι Πατέρες, κατά τις Άγιες Αποστολικές και Πατερικές παραδόσεις αποφάσισαν ομόφωνα την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων και στόλισαν πάλι με αυτές τις Εκκλησίες, τους δε εικονομάχους αναθεμάτισαν. Τοιουτοτρόπως με την συνεργασία του Αγίου, στερεώθηκε η Ορθοδοξία. Ύστερα από αυτά, αγωνιζόταν πάλι με κόπους πολλούς να οδηγήσει το ποίμνιον του Χριστού στο δρόμο της σωτηρίας και δεν έπαυε να διδάσκει από την Εκκλησία τους πιστούς και ιδιαιτέρως άλλους. Στερέωνε όλους σχεδόν κάθε μέρα με τις θεόπνευστες διδασκαλίες του εις τα ορθά δόγματα της Εκκλησίας. Συνιστούσε σ' αυτούς να φυλάττουν όλες τις εντολές του Κυρίου. Προ πάντων ενομοθέτησε να γίνονται όλες οι χειροτονίες όλου του ιερατικού καταλόγου χωρίς καμιά δόση χρημάτων, αλλά δωρεάν στους άξιους. Επειδή δε γνώριζε πολύ καλά τους εξωτερικούς νόμους, έκρινε ορθά και τις διαφορές και τις κρίσεις, που συνέβαιναν στον κόσμο. Και έτσι, ούτε τον φτωχό ελεούσε στην κρίση, ούτε στον πλούσιο έκανε χάρη. Φύλαττε σε όλους δικαιοσύνη και δεν έδινε τόπον σε κείνους, που ήθελαν να αδικούν τον πλησίον.

Φυλάττει απτόητος τους Κανόνες

Ο βασιλεύς ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος ο ΣΤ΄, ο υιός της Ειρήνης, που ήταν πολύ νέος, με το νεανικό του μυαλό, νόμισε, ότι εκείνο που ήταν εύλογο σ' αυτόν, ήταν νόμος πολύ δικαιότερος από τους γραμμένους νόμους. Επειδή είχε και την εξουσία στα χέρια του και τον βοηθούσε να παραβεί τον Ευαγγελικό Νόμο, μελετούσε να χωρίσει τη νόμιμη σύζυγο του και να παντρευθεί άλλη. Μηχανεύτηκε κιόλας ότι η σύζυγος επιχείρησε να τον δηλητηριάσει. Κανένας δεν το πίστευσε, παρά μόνο ένας, που ήθελε να κολακεύσει το βασιλέα, για να πάρει από αυτόν δόξα. Ζητήσουμε από τον Άγιο να του δώσει την άδεια να χωρίσει την σύζυγο του και να πάρει άλλη. Ο Άγιος τον ήλεγξε αυστηρά για αυτό που μηχανεύτηκε καθώς αυτό που ήθελε να κάνει ήταν ενάντια στον Ευαγγελικό Νόμο. Όμως ο βασιλιάς ήταν αποφασισμένος να κάνει αυτό που σκέφτηκε. Έτσι έδιωξε από τα ανάκτορα τη νόμιμη σύζυγο του. Συγχρόνως ζητούσε ιερέα για να τελέσει τον παράνομο εκείνο γάμο.

Το έτος 796 ο αξιοθρήνητος υιός της Ειρήνης παντρεύτηκε την καμαριέρα της μητέρας του την Θεοδότη. Την σύζυγό του Μαρία την έκαμε δια της βίας Μοναχή. Ο Ταράσιος θέλησε να εμποδίσει αυτό, αλλά δυστυχώς δεν ακούστηκε. Από τότε υπέβαλε τον Άγιο σε περιορισμό. Διόρισε φύλακες. ώστε να μη έχει κανείς δικαίωμα να δει και να μιλήσει απ' ευθείας με τον Πατριάρχη. Ο βασιλεύς πραγματοποίησε τον σκοπόν του με ένα ιερέα ονόματι Ιωσήφ, με την απειλή, αν αντιδράσει η Εκκλησία, να επαναφέρει όχι μόνο την Εικονομαχία, αλλά και αυτήν την ειδωλολατρεία. Και όμως, κλήρος και λαός ξεσηκώθηκαν και μάλιστα οι περιώνυμοι Στουδίτες, Πλάτων ο Ηγούμενος και Θεόδωρος ο Στουδίτης, οι οποίοι αν και ήσαν συγγενείς της Θεοδότης, εν τούτοις αυτοί περισσότερο από κάθε άλλον, έλεγξαν την παρανομία και μάλιστα αφώρισαν τους βασιλείς. Επιπλέον ο Πλάτων φυλακίστηκε, ο Θεόδωρος και οι γύρω του εξορίστηκαν.

Η τιμωρία του βασιλέως

Αλλά και τα τέλος του βασιλέως ήταν οικτρό. Το επόμενο έτος ο στρατός επαναστάτησε και ο Κωνσταντίνος τυφλώθηκε από τους στρατιώτες. Η Θεοδότη εξαφανίστηκε και ο υιός τους ο Λέων, άγνωστο είναι τι απέγινε και πως πέθανε. Τοιουτοτρόπως εξέλιπε η δυναστία των Ισαύρων. Μετά τον θάνατον του Κωνσταντίνου ο Άγιος έμεινε ελεύθερος. Πέρασε τόσες ταπεινώσεις από τον Κωνσταντίνο, τις οποίες δεχόταν με υπομονή και μακροθυμία, οπλισμένος με τον αδαμάντινο χαρακτήρα του Ιώβ. Μετά πέντε έτη πέθανε και η Ειρήνη. Τότε έγινε βασιλεύς ο από Γενικών Νικηφόρος ο Α΄, ο οποίος πολύ σεβόταν τον Πατριάρχη. Ο Άγιος όταν ελευθερώθηκε από τους πειρασμούς και έμεινε ελεύθερος, αγωνιζόταν και πάλι με τις συνηθισμένες του αρετές. Δεν έπαυε κάθε μέρα να διδάσκει το ποίμνιο του και να το οδηγεί θεάραστα, στερεώνοντας αυτούς στην Ορθοδοξία και διδάσκοντας να φυλάττουν τις εντολές του Θεού και να απέχουν από κάθε κακία.

Η ασθένεια και το τέλος του Ταρασίου

Αφού λοιπόν κυβέρνησε ο Άγιος με τέτοιο ζήλο την Εκκλησία επί είκοσι και δύο χρόνια, ασθένησε και αυτός σαν άνθρωπος από δεινή ασθένεια. Αλλά δεν φρόντιζε καθόλου για το σώμα του. Με τον ίδιο ζήλο εξακολουθούσε τα καθήκοντά του. Επειδή από την αδυναμία δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, είχε τοποθετημένο μπροστά στην Αγία Τράπεζαν ένα ξύλινο τετράποδο, και εκεί ακουμπώντας εκτελούσε με αφοσίωση τη Θεία Λειτουργία, και κάθε μέρα τα θεία Μυστήρια. Αλλά η ασθένειά του χειροτέρευσε και έπεσε στο κρεββάτι.

Τότε έγινε ένα παράδοξο και φοβερό θαύμα. Ο Άγιος ήλθε σε έκσταση και έδειχνε, ότι είχε πόλεμο με τους αόρατους εχθρούς του. Εναντιωνόταν με σφοδρότητα με λόγια, σε κείνα που του έλεγαν. Τους έλεγε ότι τον κατηγορούσαν άδικα. Η συνείδηση του δεν τον τύπτει για κανένα έγκλημα από κείνα που του λέγουν. Και αλήθεια είναι να θαυμάσει κανείς, πως φύλαξε α μακάριος καθαρή τη συνείδησή του, ώστε να μη μπορέσουν οι φθονεροί εκείνοι εχθροί να τον αποδείξουν ένοχο ούτε στο παραμικρό φταίξιμο. Όταν δε από την ασθένεια έπαυσε να ομιλεί η γλώσσα με λόγια, τους απαντούσε με τα χείλη, με το χέρι με νόημα και τους μάλωνε αυστηρά και τους έδιωχνε με οργή. Τότε το πρόσωπο του απέκτησε πραότητα και το βλέμμα, του ήσυχο και ατάραχο ολόκληρο ξέχυνε μια γαλήνη ουράνια. Κατά την στιγμήν δε κατά την οποίαν έψαλλαν στην Εκκλησία τον Εσπερινό ύμνο και έλεγαν το: «Κλίνον, Κύριε, το ούς σου και επάκουσόν μου» (Ψαλμ. πε΄ 1) εξεδύθηκε η μακαρία του ψυχή από το δερμάτινο ένδυμα και ανέβει φωτεινή στους ουρανούς. Οι κληρικοί και ο λαός θρηνούν για την απώλεια του Πατριάρχη. Την 25η του μηνός Φεβρουαρίου ενταφιάστηκε με τιμή και με ευλάβεια το ένδοξο λείψανο του Αγίου στο ιερό Μοναστήρι, που οικοδόμησε.

(Πηγή: xristianos.gr)

Τό κείμενο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Προφητεία Αγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως έν ετει ΨΠΕ (785)

«Εν ταις εσχάταις ημέραις, ο Μωάμεθ παροικήσει εν τη αυλή του Βύζαντος, και στήσει την βασιλείαν αυτού εν αυτή... Ιδού εγώ ενύσταξα και πορεύομαι εις την κλίνην μου, ίνα κοιμηθώ, συ δε είη η νυξ πανσέληνος ίνα αγρυπνής... Τούτων δε γενομένων, εγερθήσεται πόλεμος εμφύλιος, και απωλεσθήσεται πας ο λαός ο άπιστος. Και τότε εξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύς, ο εν αρχή μεν του ονόματος αυτού, κηρύττων αυτοίς το Α και το Ω, άπερ εν τω ονόματι αυτού έχει. Και στήσει την βασιλείαν αυτού εν νυχθήμερον και εν τέταρτον της ώρας.»

Η ελεύθερη απόδοση του κειμένου είναι:

«Κατά τους τελευταίους καιρούς, ο Μωάμεθ [ο αρχηγός των Τουρκομόγγολων] θα κυριεύσει την πόλη του Βύζαντος [την Κωνσταντινούπολη]. Εγώ δε [ο λαός-«σινάφι» των Τούρκων] αποκαμωμένος από τα πολλά δεινά και κακά, μεταβαίνω στην παλιά μου πατρίδα [στα βάθη της Άπω Ανατολής], για να κοιμηθώ [δηλ. να ησυχάσω]. Σε σένα όμως [στην Κωνσταντινούπολη] σου ευχόμαστε η νύχτα της ζωής σου να είναι πανσέληνος, για να αγρυπνείς. Και αφού γίνουνε όλα αυτά, θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, που θα καταστρέψει και εξαφανίσει όλους τους άπιστους ανθρώπους. Και τότε θα αναστηθεί ο Άγιος Βασιλιάς, για να βασιλεύσει στην Κωνσταντινούπολη [ενώ όσο καιρό την κατέχουνε οι Μογγόλοι και την βρομίζουνε με την παρουσία τους, αυτός απλά «κοιμάται»]. Και θα ελευθερώσει τον κόσμο από την αμαρτία, κηρύττοντας τον Λόγο του Ιησού, ο οποίος είπε: «Εγώ ειμί το Α και το Ω»! Η δε βασιλεία του θα διαρκέσει μόνο για μερικές δεκάδες χρόνια.»

(Πηγή: «Θα ξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύς Ιωάννης Βατάτζης», Σόνια Μαυρίδου, Volcano Times )

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Ταράσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Βίου ὀρθότητι, καλλωπιζόμενος, φωστὴρ ὑπέρλαμπρος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ τὴν Εἰκόνα τοῦ Χρίστου, Συνόδω ἐν τὴ Ἕβδομη, προσκυνεὶν ἐκήρυξας, ὀρθοδόξως μακάριε, στῦλος καὶ ἑδραίωμα, Ἐκκλησίας γενόμενος, διὸ τοὺς σοὺς ἀγῶνας γεραίρει, Πάτερ Ἱεράρχα Ταράσιε.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὥσπερ μέγας ἥλιος, ταῖς τῶν δογμάτων, καὶ θαυμάτων λάμψεσι, φωταγωγεῖς διαπαντός, τῆς οἰκουμένης τὸ πλήρωμα, οὐρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

Ἕτερον Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ὀρθοδόξοις δόγμασι, τήν Ἐκκλησίαν φαιδρύνας, καί Χριστοῦ μακάριε, τήν σεβασμίαν Εἰκόνα, σέβεσθαι, καί προσκυνεῖσθαι πᾶσι διδάξας, ἤλεγξας, Εἰκονομάχων ἄθεον δόγμα· διά τοῦτο σοι βοῶμεν, Ὦ Πάτερ χαίροις, σοφέ Ταράσιε.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’.Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Κατὰ παθῶν βασιλεύσας τῶν τῆς σαρκός, Ἱεράρχης ἐχρίσθης θεοπρεπῶς, καὶ τὴν βασιλεύουσαν, ὀρθοδόξως ἐποίμανας, ἀπελάσας θῆρας, αἱρέσεων θεόπνευστε, τὴν τῶν σεπτῶν εἰκόνων, τρανώσας προσκύνησιν· ὅθεν μετὰ τέλος, ἀτελεύτητον χάριν, ἀξίως κεκλήρωσαι, Ἱεράρχα Ταράσιε. Διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τὴν σκοτισθεῖσάν μου ψυχὴν τῷ σκότει τῶν πταισμάτων, φωτὶ τοῦ σοῦ ἐλέους καταύγασον Σωτήρ μου, καὶ λογισμὸν ἐπ' ἀγαθοῖς δώρησαί μοι Χριστέ μου, ἐκκαθάρας τὴν ἀχλὺν τῶν φαύλων ἐνθυμήσεων, ἵν' ὅπως κατ' ἀξίαν ἰσχύσω τὸν σὸν Ἱεράρχην ἀνυμνῆσαι, καὶ φθάσαι τὸν βίον, καὶ τὰς πράξεις τὰς λαμπράς, καὶ τὴν ἔνθεον πίστιν, καὶ τὸν ζῆλον, ὃν ὑπὲρ τῆς σῆς ἐκτήσατο, Ἐκκλησίας, ἥτις κατὰ χρέος αὐτὸν εὐφημοῦσα κραυγάζει· Οὐρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

Πηγή: Εργαστήριο Εκκλησιοποιημένης Εικονογραφίας, Volcano Times, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ἡ Χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν κατηύθυνε τά διαβήματά μας εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Ἱεροῦ Τριῳδίου.

Καληνύχτα γλυκιά μου πατρίδα . Καληνύχτα γλυκιά μου Ελλάδα. Θα αργήσει να ξημερώσει .