Όταν η Amy και ο James Fornshell, από το προάστιο της Μινεάπολις, Πλίμουθ, Μινεσότα, μάθαιναν το Μάρτιο του 2011 ότι περίμεναν δίδυμα, ήταν ενθουσιασμένοι. Φαντάστηκαν τη ζωή με διπλές πάνες, διπλά ταΐσματα, και διπλά τα χαρούμενα λογάκια των μωρών. Αλλά η χαρά τους έφυγε όταν ένα υπερηχογράφημα αποκάλυψε το αδιανόητο: Τα μωρά μοιράζονταν την ίδια καρδιά.

«Πώς μπορώ να κυοφορώ τα μωρά, γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν στη μήτρα ή λίγο μετά τη γέννηση;», αναρωτιόταν η Amy εκείνη την ημέρα, κλαίγοντας στην αγκαλιά του James. Ωστόσο, με θαυμαστό θάρρος και αγώνα, το έκαναν. Αυτό ήταν το ταξίδι της ψυχής τους μέσα από την κοιλάδα του επικείμενου θανάτου - και  έγινε για τα 53 λεπτά της ζωής που θα αγαπούν παντοτινά.

Όλα ήταν φυσιολογικά κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης της Amy στο γυναικολόγο, στις επτά εβδομάδες κύησης και η ίδια και ο James ήσαν πρόθυμοι να καλωσορίσουν το τέταρτο παιδί στην οικογένειά τους, έχοντας ήδη τρία κορίτσια. «Λόγω της προχωρημένης ηλικίας μου (εγκυμοσύνη μετά την ηλικία των 35 ετών), επέστρεψα στις εννέα εβδομάδες για να έχω κάποιο συχνότερο έλεγχο», εξήγησε η Amy, που ήταν τότε 39 ετών. Ένα νέο υπερηχογράφημα στο γραφείο του γιατρού αποκάλυψε ότι ήταν πιθανό να έφερε δίδυμα ενώ ένα επιπλέον υπερηχογράφημα πιο λεπτομερές- πρώτου επιπέδου - είχε προγραμματιστεί για την επόμενη Δευτέρα, προκειμένου να επιβεβαιώσει το εύρημα.

Η Amy πέρασε το Σαββατοκύριακο ερευνώντας το θέμα των διδύμων στο Διαδίκτυο. Επειδή εμφανίστηκαν τόσο κοντά στο υπερηχογράφημα, φοβόταν ότι τα δίδυμα θα μπορούσαν να είναι μονοαμνιοτικά (να μοιράζονται τον ίδιο αμνιακό σάκο), οπότε θα χρειαζόταν στενή παρακολούθηση, λόγω του υψηλού κινδύνου συμπίεσης ή δημιουργίας κόμβου στους ομφάλιους λώρους. Αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να προετοιμάσει την Amy, μια οικονομική  διευθύντρια, ή τον James, έναν 39χρονο διευθυντή τεχνολογίας και πληροφοριών ανθρωπίνων πόρων, για το τι θα επακολουθούσε.

Ενώ η Amy βρισκόταν ξαπλωμένη για το υπερηχογράφημα, ο τεχνικός μετακινούσε τη κεφαλή ξανά και ξανά πάνω στη κοιλιά της. «Γιατί παίρνει τόσο πολύ;», αναρωτήθηκε η Amy, και οι φόβοι της αυξάνονταν και γίνονταν τόσο σκοτεινοί όσο σκοτεινό ήταν το δωμάτιο της εξέτασης. «Μπόρεσες να βρεις δύο σάκους;», βρήκε το θάρρος να ρωτήσει. – «Όχι», απάντησε ο τεχνικός. «Μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι υπάρχουν δίδυμα;», ρώτησε η Amy περαιτέρω. «Ναι, αλλά διαπίστωσα κτύπους μόνο από μία καρδιά».

Αργότερα εκείνη την ημέρα, το γραφείο του γιατρού κάλεσε την Amy για να την ενημερώσει για τα δύσκολα νέα: Είχε όντως δίδυμα και ήταν πιθανότατα ενωμένα. Για την επόμενη ημέρα παραγγέλθηκε νέο υπερηχογράφημα δευτέρου επιπέδου (πιο λεπτομερές) και ραντεβού με μαιευτήρα ειδικευμένο σε εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου.

Συμβουλευτική του θανάτου

Με τον Τζέιμς στο πλευρό της, η Amy, παρακολούθησε την οθόνη που τρεμόπαιζε, καθώς ο τεχνικός υπερήχων έριχνε ακόμη  πιο προσεκτικές ματιές στην ανατομία των αναπτυσσόμενων μωρών τους, ηλικίας ήδη 10 εβδομάδων. «Τα δίδυμα είναι συνδεδεμένα στο στήθος και μοιράζονται μια καρδιά, δεν μπορούν να χωριστούν και πιθανώς θα γεννηθούν νεκρά», δήλωσε ο γιατρός με άκομψο τρόπο, σχεδιάζοντας την ανατομία των μωρών στο χαρτί. «Η κατάσταση είναι ασυμβίβαστη με τη ζωή και μπορείτε να τερματίσετε την εγκυμοσύνη».

Ο Τζέιμς και η Έμυ  έμειναν έκπληκτοι. Σύμφωνα με το «Heart», ένα καρδιολογικό περιοδικό, σιαμαία δίδυμα εμφανίζονται μία φορά σε 200.000 γεννήσεις ζώντων μωρών  (R.E. Andrews, et al., «Echocardiographic Assessment of Conjoined Twins», Μάρτιος 2006). Είχαν ήδη στο ιστορικό τους μιά πρώτη αποβολή τον προηγούμενο Νοέμβριο - και τώρα, τί είναι αυτό; Τί πρέπει να κάνουν; Να τερματίσουν την εγκυμοσύνη αυτή;

«Είμαστε Χριστιανοί και δεν εγκρίνουμε την άμβλωση», είπε η Amy, μετά τη συναισθηματική και πνευματική αγωνία που ακολούθησε. Ήταν ένας πειρασμός το να σκεφτεί την άμβλωση, αλλά αμφιταλαντεύτηκε, γιατί, όπως είπε, «Αυτή ήταν μια κατάσταση όπου το αποτέλεσμα δεν θα ήταν διαφορετικό αν τερματίζαμε την εγκυμοσύνη ή πέθαναν κατά τον τοκετό».

Η Amy συναντήθηκε με τον μαιευτήρα της για να συζητήσει το ενδεχόμενο της διακοπής κύησης. Ο  γιατρός «θα έβαζε τα μωρά να κοιμηθούν πριν από την αναρρόφηση;», ρώτησε η Amy, ανησυχώντας ότι τα μωρά της θα αισθανθούν πόνο. «Όχι», της απάντησε εκείνος, «τα μωρά θα είναι ζωντανά και η καρδιά τους θα χτυπά». Τότε η Amy κατάλαβε ότι ο «τερματισμός της κύησης»  ήταν ένας ευφημισμός, γιατί επρόκειτο στην πραγματικότητα για άμβλωση.

«Στο μυαλό μου, ο τερματισμός ήταν μια ιατρική διαδικασία που αφορούσε το μωρό, όχι μια έκτρωση», δήλωσε η Amy, ευγνώμων ,γιατί είχε για να αποφασίσει μια μέρα. Αυτό ήταν κάτι που την εμπόδισε να πάρει μια γρήγορη απόφαση για έκτρωση, κάτι για το οποίο αυτή και ο James θα μετάνιωναν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Το επόμενο υπερηχογράφημα της Amy έγινε στις 15 εβδομάδες από έναν νέο γυναικολόγο (έναν που η Amy ήλπιζε ότι θα ήταν πιο συμπονετικός). Έφερε ανάμικτα νέα. Ο James και η Amy έμαθαν ότι περίμεναν δίδυμα κορίτσια - ναι, περισσότερα κορίτσια! Δυστυχώς, παρόλο που ο καρδιακός παλμός τών μωρών ήταν ισχυρός, διαπιστώθηκαν ακόμη περισσότερες ανωμαλίες: υγρό στους εγκεφάλους τους, ομφάλιοι λώροι με δύο αιμοφόρα αγγεία αντί για τρία (με αποτέλεσμα τη μειωμένη σίτισή τους), ομφαλοκήλες (εσωτερικά όργανα της κοιλίας που προβάλλουν από τον ομφαλό) και δείκτες άλλων χρωμοσωμικών ανωμαλιών.

«Η διαγνώση δεν επιτρέπει ελπίδες για ίαση και μπορείτε να την τερματίσετε», δήλωσε ο γιατρός, σαν να ήταν η εγκυμοσύνη τους μια νόσος που έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Με αίσθηση μοναξιάς και χωρίς υποστήριξη, η Amy και ο James βυθίστηκαν σε μια προσωπική Γεθσημανή απελπισίας. «Τώρα τί, Κύριε;», ρώτησαν.

Άγγελοι ελπίδας και βοήθειας

Αλλά η Πρόνοια του Θεού δεν τους είχε εγκαταλείψει και η Amy συνάντησε έναν «άγγελο ελπίδας»: την Annette Klein, μια εκπαιδευμένη νοσηλεύτρια σε υποστήριξη εγκυμοσύνης υψηλού κινδύνου και ειδική εκπαιδεύτρια στον Άγιο Παύλο της Μινεσότα. Η Annette είχε βοηθήσει πολλούς γονείς μωρών με καταδικαστική διάγνωση και κανένας τους δεν είχε εκφράσει λύπη για τη συνέχιση της εγκυμοσύνης, έμαθε η Amy.

«Ανοιξαν οι ορίζοντές μας όταν μάθαμε ότι και άλλες οικογένειες βάδισαν σε αυτό το δύσκολο δρόμο και τον είχαν αγκαλιάσει», είπε η Amy. «Η νόσος των μωρών μας ήταν μοναδική, αλλά το ταξίδι μας δεν ήταν». Η Annette συνέστητε να διαβάσουμε κάποια σχετικά βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των βιβλίων: «Waiting with Gabriel» και «A Gift of Time», γραμμένα από μητέρες που είχαν φέρει εις πέρας τις εγκυμοσύνες τους γνωρίζοντας πως τα μωρά τους θα πεθάνουν, καθώς και να μπούμε σε ένα υποστηρικτικό πρόγραμμα που παρέχει στήριξη στις οικογένειες πριν και μετά το θάνατο των μωρών τους.

Η Κυριακή του Πάσχα έφερε περισσότερη ελπίδα. Κατά τη διάρκεια του δείπνου με όλη την οικογένεια, η Amy  και ο James έμαθαν για τους «Περιγεννητικούς Συνεργάτες για τη Ζωή» (Prenatal Partners for Life), μια ομάδα υποστήριξης με βάση την πόλη Maple Grove, της Μινεσότα, που συνδέει τους μέλλοντες γονείς με επαγγελματίες που υποστηρίζουν τη ζωή των αγέννητων παιδιών και με άλλους γονείς που έχουν εμπειρία με παρόμοιες δυσμενείς προγεννητικές διαγνώσεις.

Μέσα σε λίγες μέρες, η Amy είχε ένα ραντεβού με γιατρό μέλος αυτού του κινήματος για τη ζωή. «Θέλουμε να κυοφορήσουμε τα κορίτσια μας όσο περισσότερο μπορούμε, μέχρι ο Θεός να τα οδηγήσει στον ουρανό», δήλωσαν στον Dr. Steve Calvin στο πρώτο ραντεβού τους, εκλαμβάνοντας την συμπαθή  υποστήριξη του, ως μια απάντηση στην προσευχή τους.

Πολύτιμος  χρόνος για την οικογένεια

Το Σαββατοκύριακο της Ημέρας της Μητέρας, η η Amy και ο James είπαν στις άλλες κόρες τους - την Lauren, 9 ετών, την Shannon, 6, και την Natalie, 3 - για τις δίδυμες αδελφές τους στην κοιλιά της μαμάς και ότι ο Θεός μπορεί να τις πάρει στον ουρανό μόλις γεννηθούν ή λίγο αργότερα και πιθανότατα δεν θα έρθουν σπίτι. Οι μεγάλες αδελφές προσεύχονταν για τις μικρές αδερφές τους και η Amy και ο James ζήτησαν από τον Θεό την ευλογία Του να κρατηθούν τα μωρά τους ζωντανά

Εν τω μεταξύ, η οικογένεια αξιοποίησε το χρόνο που είχαν με τα δίδυμα, αν και ήταν μόνο στη μήτρα της Amy. Κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου στην κατασκήνωση, η οικογένεια πήγε για κολύμπι σε ένα σωλήνα στο ποτάμι (όταν η Amy ήταν 29 εβδομάδων έγκυος και όχι πολύ κινητική!). Μια ανάμνηση, που εξακολουθεί να τρελαίνει τις μεγάλες αδελφές. «Θυμάστε πότε τα δίδυμα έκαναν μπάνιο στο σωλήνα;», ρωτούν. Κάθε βράδυ, πριν από το βραδινό ύπνο, η Amy έπαιζε ένα αγαπημένο CD, το Sleep Sound in Jesus, για τα δίδυμα, ένα CD που είχε παίξει και για τα άλλα κορίτσια της όταν ήταν μωρά.

Το καλοκαίρι η Amy και ο James συναντήθηκαν με ένα διευθυντή γραφείου κηδειών και επέλεξαν ένα τάφο στο νεκροταφείο της ενορίας τους.

Μαζί η οικογένεια επέλεξε χριστιανικά ονόματα με ιδιαίτερο νόημα για τα μωρά: Julia Marie και Isabella Grace. Julia σημαίνει «κόρη του ουρανού», και Isabella, «αφιερωμένη στο Θεό».

Τα ραντεβού  με το γιατρού ήρθαν και πήγαν. Η Amy και ο James προετοίμασαν το σχέδιο γέννησης των μωρών τους (εκφράζοντας την επιθυμία τους για ό,τι ήθελαν κατά τη γέννηση, π.χ. προνοώντας για φροντίδα και άνεση για τα δίδυμα, καθώς και ένα ιδιωτικό δωμάτιο μακριά από άλλα νεογέννητα). Η ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου είχε οριστεί για την γέννηση των διδύμων, ηλικίας 35 εβδομάδων, με καισαρική τομή.

«Είχαμε ένα ραντεβού στις 26 Αυγούστου για να περιηγηθούμε στο νοσοκομείο και να κρατήσουμε δωμάτιο», είπε η Amy, σφίγγοντας με τα δάκτυλα ένα κολιέ με δύο μικροσκοπικά μενταγιόν αγγέλων, «αλλά ο Κύριος είχε τα σχέδιά Του και εμείς είχαμε τα δικά μας!» Τα νερά της Amy έσπασαν στις 3.30΄ το πρωί. Τα δίδυμα γεννήθηκαν στις 6.36΄ π.μ. και ζύγιζαν περίπου έξι κιλά συνολικά.

Καθώς ο James κράτησε στην αγκαλιά τα όμορφα κορίτσια του, ένας ιερέας της κλινικής βάφτισε τη Julia Marie και την Isabella Grace. Τότε, οι περήφανες μεγάλες αδελφές, η γιαγιά και ο παππούς, οι θείες και οι θείοι και οι ξαδέλφες, καθένας τους έσκυψε και  φίλησε τα μωρά. Η οικογένεια συγκέντρωσε αποτυπώματα από τα χεράκια, αποτυπώματα από τα ποδαράκια και μπούκλες από τα παχιά μαύρα μαλλάκια τους, και έβγαλε εκατοντάδες φωτογραφίες. Δεν ήταν η ημέρα που πέθαναν τα δίδυμα, αλλά ήταν η ημέρα που άρχισαν να ζουν τα δίδυμα!

Περίπου 53 λεπτά μετά τη γέννησή τους, η μικροσκοπική καρδιά της Julia και της Isabella δέν άντεξε άλλο! Ζουν τώρα για πάντα στην αιωνιότητα και στις καρδιές της Amy και του James, που επέλεξαν να τους δώσουν τη ζωή. «Το μόνο που γνώρισαν ήταν η αγάπη», είπε η Amy. «Τί είναι πιο όμορφο από αυτό;»!

Πηγή: clmagazine.org, Αφήστε με να ζήσω!

Το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί απεγνωσμένα να απαξιώσει το ξεκάθαρο μήνυμα που εκπέμπει η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων(ΠΕΘ), η οποία απαιτεί την άμεση απόσυρση από τα σχολεία, των αντισυνταγματικών, αντιπαιδαγωγικών και αντορθόδοξων Προγραμμάτων Σπουδών και «Φακέλων» του μαθήματος των Θρησκευτικών. Η προσπάθεια αυτή του Υπουργείου γίνεται με δύο τρόπους, α) κατηγορώντας την ΠΕΘ ότι παρανομεί, διότι υποτίθεται, καλεί τους Θεολόγους σε απείθεια εναντίον των αποφάσεων του και β) διασπείροντας ψευδή και παραπλανητικά στοιχεία, ισχυριζόμενο ότι η πλειονοψηφία των Θεολόγων συμφωνεί δήθεν με τα «νέα» Θρησκευτικά που το Υπουργείο εισήγαγε στα σχολεία.

Άμεσα, αποστομωτικά και εφυώς η ΠΕΘ, με ανακοινώσεις που εξέδωσε(1) απέκρουσε και τις δύο παραπάνω κατηγορίες που εκτόξευσε εναντίον της το Υπουργείο και ο Υπουργός Παιδείας. Στο παρόν σημείωμά μας, όμως, θα επιχειρήσουμε να μεταφέρουμε στο ευρύ κοινό κάποιες, κατά το δυνατόν, εκλαϊκευμένες απαντήσεις, καλύτερα θα λέγαμε πρόχειρες σκέψεις, καταδεικνύοντας και κατ΄ αυτόν τον τρόπο, το άτοπο των ισχυρισμών του Υπουργού και του Υπουργείου της Παιδείας.

Α) Το Υπουργείο και ο Υπουργός Παιδείας ισχυρίζονται σε όλους τους τόνους ότι παρανομούν η ΠΕΘ και οι Θεολόγοι. Στο άκουσμα αυτής της κατηγορίας, ασυναίσθητα, ένα μειδίαμα χαράζει στα χείλη μας, διότι:

1. Έρχεται στο νου μας το «Κοίτα ποιος μιλάει τώρα!» (τίτλος μιάς παλαιότερης πετυχημένης αμερικανικής κωμωδίας)(2), και, παράλληλα, η επωδός (το ρεφρέν), από το λαϊκό άσμα «Μια ζωή παρανομία»(3), το οποίο αναφέρει : «Μια ζωή παρανομία, μια ζωή δε δίνω μία σε λόγια κι υποσχέσεις, μια ζωή ψάχνω εμένα, με χωρίζουνε μ’ εσένα χιλιάδες αντιθέσεις»!..

2. Έχουμε ήδη μελετήσει επισταμένως τα Δελτία τύπου της ΠΕΘ, η οποία, προφανώς, κρίνει σκόπιμο, προτού προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια για να διασφαλίσει από άδικες συκοφαντικές και δυσφημιστικές κατηγορίες την τιμή και την υπόληψη των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της, των Θεολόγων καθηγητών αλλά και των αγώνων τους για την παροχή, σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας μας και τους νόμους της ελληνικής πολιτείας, ορθόδοξης χριστιανικής Παιδείας στα σχολεία της πατρίδας μας, να καλέσει το Υπουργείο Παιδείας και τον κ. Υπουργό να τεκμηριώσουν με νομική επιχειρηματολογία τις όποιες κατηγορίες της προσάπτουν. Η ΠΕΘ, όπως έχουμε επανειλημμένα διαπιστώσει, στα έγγραφά της πάντοτε, με απόλυτη σαφήνεια και ξεκάθαρα στηριζόμενη στο γράμμα και στο πνεύμα των νόμων, καλεί όλους και επιδιώκει από όλους, συμπεριλαμβανομένου του Υπουργού και του Υπουργείου της Παιδείας, την εφαρμογή της νομιμότητας.

3. Επίσης, πληροφορούμαστε από το διαδίκτυο, ότι ήδη διαβιβάστηκε από Εισαγγελέα διαμέσου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, στη βουλή δικογραφία κατά του Υπουργού Παιδείας κ. Κωνσταντίνου Γαβρόγλου από τον πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων σχολείου του Αγρινίου για τη διδασκαλία και το περιεχόμενο του βιβλίου των Θρησκευτικών, προφανώς επειδή ο κ. Εισαγγελέας έκρινε βάσιμες τις καταγγελίες του γονέα. Τον δρόμο της προσωπικής αγωγής εναντίον του Υπουργού Παιδείας που επέλεξε ο συγκεκριμένος γονέας, πιθανόν να ακολουθήσουν και άλλοι γονείς.

Άραγε, ο κ. Γαβρόγλου ο οποίος με τις αποφάσεις του δείχνει να περιφρονεί ακόμη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλά και τις αποφάσεις των δικαστηρίων της χώρας, είναι τώρα α) ευχαριστημένος από αυτόν τον κύκλο των αλληλομηνύσεων, στον οποίον, εξαιτίας του, μπαίνει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και η κοινωνία μας όλη και β) θεωρεί ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί να παραχθεί αξιόλογο και γόνιμο εκπαιδευτικό έργο και να κυλήσει ομαλά η εκπαιδευτική ζωή;

Β) Σύμφωνα με μία έρευνα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), η πλειονοψηφία των Θεολόγων συμφωνεί με τα «νέα» Θρησκευτικά, όπως διατείνεται το Υπουργείο Παιδείας!

Σύμφωνα με την ΠΕΘ, όμως, ο ισχυρισμός αυτός είναι ψευδής και παραπλανητικός, διότι, α) η διεξαχθείσα έρευνα αφορούσε την αξιολόγηση της 2μερης επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών (Δασκάλων και Θεολόγων), και όχι την αποδοχή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών αυτών καθ΄ αυτών, και β) πρόκειται για ένα μη έγκυρο, από επιστημονικής πλευράς, ερωτηματολόγιο, το οποίο οι εκπαιδευτικοί συμπλήρωσαν αναγκαστικά και επώνυμα, για να καταφέρουν να πάρουν τη βεβαίωση παρακολούθησης της επιμόρφωσης, χωρίς την οποία, όπως πληροφορηθήκαμε, διαδιδόταν η εκφοβιστική φήμη ότι δεν θα μπορούσαν να διδάξουν ξανά και γ) παρακολούθησαν την εν λόγω επιμόρφωση υπό καθεστώς ψυχολογικού εκβιασμού, ακόμα και τραμπουκισμών από μέρους στελεχών του Υπουργείου Παιδείας, όπως τότε, είχε δημόσια καταγγείλει η ΠΕΘ(4).

Αλλά, πέρα από αληθινές ή ψεύτικες έρευνες, εκφοβιστικά διλήμματα και πλασματικά ερωτηματολόγια, το Υπουργείο και ο Υπουργός Παιδείας θα έπρεπε να γνωρίζουν, ότι σε μια δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία, η εφαρμογή των νόμων και των αποφάσεων των δικαστηρίων και μάλιστα του Ανωτάτου δικαστικού θεσμού της χώρας, του Συμβουλίου της Επικρατείας, πρέπει να εφαρμόζονται άμεσα και χωρίς παρεκκλίσεις από τη διοίκηση, ανεξάρτητα από τις συγκυριακές ή τις κατασκευασμένες θετικές ή αρνητικές πλειοψηφικές απόψεις των πολιτών της χώρας. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει αποφανθεί με δύο πρόσφατες αποφάσεις του (660 & 926/ 2018) και έχει ακυρώσει τα νέα Προγράμματα Σπουδών και τους «Φακέλους» του μαθήματος των Θρησκευτικών και αυτή την απόφασή του, οφείλει το Υπουργείο και ο Υπουργός Παιδείας άμεσα να σεβασθούν και να εφαρμόσουν.

Γ) Τέλος, οφείλουμε να διατρανώσουμε προς όλους ότι οι ορθόδοξοι Θεολόγοι της πατρίδας μας δεν διαπραγματεύονται σε καμιά περίπτωση την έκφραση της συνείδησης και της ταυτότητάς τους μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία και τη διδασκαλία στην τάξη, για την ακεραιότητα της οποίας έχουν ορκιστεί ως εκπαιδευτικοί λειτουργοί. Οι αληθινοί Θεολόγοι, με άλλα λόγια, έπρατταν πάντοτε, πράττουν και θα συνεχίσουν να πράττουν τα αντίθετα από όσα έκαναν ή κάνουν, κατά καιρούς, και σύμφωνα με τους «καιρούς», οι διάφοροι μηδίσαντες και ριψάσπιδες της πίστης και του έθνους.

Υποσημειώσεις:

1. α) Δελτίο τύπου : Η ΠΕΘ προς τον Υπουργό Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου: Σύ εἶ νῦν ἀνόμως γαυριῶν..! Ἡμεῖς "ἡττώμενοι Νικῶμεν"…, Αθήνα, 4 Οκτωβρίου 2018, Αριθμ. Πρωτ. 115 και β) Δελτίο τύπου : Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) διαψεύδει τα παραπλανητικά στοιχεία που δημοσίευσε το Υπουργείο Παιδείας για το αν είναι θετικοί οι Θεολόγοι στο νέο μάθημα των Θρησκευτικών, Αθήνα, 7 Οκτωβρίου 2018, Αριθμ. Πρωτ. 118.

2. Look Who΄s Talking Νοw! Κομεντί αμερικανικής παραγωγής του 1993, σκηνοθεσία: Τομ Ροπελέβσκι, με τους : Τζον Τραβόλτα, Κίρστι Άλεϊ, Τζορτζ Σίγκαλ, Ολυμπία Δουκάκης.

3. Τραγουδιστής: Καραφώτης Κώστας, Στιχουργός: Φαλάρας Πάνος, έτος 2007.

4. Δελτίο τύπου : Καταγγελία της ΠΕΘ για προσπάθεια εκφοβισμού και παραπλάνησης συναδέλφων από Σύμβουλο του Υπουργείου Παιδείας,   Αθήνα, 9 Μαΐου 2017, Αριθμ. Πρωτ. 57.

Πηγή: Ακτίνες

Μία μονάδα του κινεζικού στρατού φέρεται να σχεδίασε μικροεπεξεργαστές μικρούς όσο η μύτι ενός μολυβιού και με αυτούς να έκλεψε σημαντικά εμπορικά μυστικά και τεχνολογία από τις ΗΠΑ. Η αποκάλυψη έρχεται από το Bloomberg, αν και αμφισβητείται από τις εταιρείες, που εμπλέκονται στην υπόθεση είτε ως «ένοχοι» είτε ως «θύματα».

Όπως αποκαλύπτει το δίκτυο οικονομικών ειδήσεων στο αποκλειστικό ρεπορτάζ του, ορισμένοι από τους μικροεπεξεργαστές είχαν μνήμη, ικανότητα δικτύωσης και επεξεργασίας ικανή για μία μεγάλη επίθεση. Τα μικρο-τσιπ ενσωματώθηκαν  στις μητρικές κάρτες (motherboards) της κινεζικής Supermicro, ενός εκ των κορυφαίων προμηθευτών motherboards για σέρβερς στον πλανήτη.

Οι «πειραγμένες» motherboards περιέχονταν σε σέρβερς, που συναρμολόγησε η Supermicro και οι σέρβερς του σαμποτάζ έφτασαν στα κέντρα δεδομένων δεκάδων εταιρειών. Όταν άνοιγε κανείς τον σέρβερ το μικροτσίπ άλλαζε τον πυρήνα του λειτουργικού συστήματος, ώστε να μπορεί να επιδέχεται τροποποιήσεις. Παράλληλα επικοινωνούσε με υπολογιστές ελεγχόμενους από τους χάκερς, που αναζητούσαν πληροφορίες και κωδικούς.

Με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με το Bloomberg, βρέθηκαν υπό παρακολούθηση κέντρα δεδομένων διαχειριζόμενα από τις Amazon Web Services και την Apple. Σύμφωνα με το δημοσίευμα οι αμερικανικές αρχές άνοιξαν μυστική έρευνα για την υπόθεση το 2015.

Στον απόηχο των πληροφιών η Supermicro είδε τη μετοχή της να κάνει «βουτιά» 40% στον Nasdaq. Yπό ισχυρή πίεση έχουν βρεθεί σήμερα στις ασιατικές αγορές κινεζικές τεχνολογικές, μεταξύ των οποίων και η Lenovo, με τη μετοχή της να υποχωρεί έως και 23% στο Χονγκ Κονγκ.

Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι οι Apple, Amazon Web Services και Supermicro απορρίπτουν κατηγορηματικά τις πληροφορίες.

Όλα αυτά έρχονται στο φως σε μία περίοδο, κατά την οποία κλιμακώνεται η κόντρα Κίνας- ΗΠΑ, με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο, Μάικ Πενς να κατηγορεί το Πεκίνο ότι θέλει άλλον πρόεδρο στις ΗΠΑ και την κινεζική κυβέρνηση να απαντά ότι οι κατηγορίες είναι γελοίες.

Πηγή: Ναυτεμπορίκη

Η υπογραφή συμφωνίας για την παροχή αερίου, ενέχει θέση διεθνούς συμφωνίας, με βαρύτατες κυρώσεις σε περίπτωση αθέτησης παράδοσης. Οι προβλεπόμενες κυρώσεις επισείουν πολύ υψηλά ασφάλιστρα κινδύνου, το κόστος των οποίων μετακυλίεται στην εμπορική τιμή πώλησης του προϊόντος. Ο τρόπος, με τον οποίο οι υδρογονάνθρακες θα αξιοποιηθούν επηρεάζει ποικιλοτρόπως την Ελλάδα και την Κύπρο.

Οι ισχύουσες σήμερα συμφωνίες προμήθειας αερίου της Τουρκίας έχουν ημερομηνία λήξης. Η μεν συμφωνία προμήθειας από το Ιράν από όπου προμηθεύεται το 25% των αναγκών της, λήγει το 2027. Η δε από την Ρωσία από την οποία προμηθεύεται το 55% των αναγκών της, λήγει το 2023. Η επικείμενη λήξη της Σύμβασης Τουρκίας-Ρωσίας εκτιμάται ότι είναι μία από τις αιτίες που οδήγησαν τη ρωσική εταιρεία Gazprom να πουλήσει πρόσφατα τα δικαιώματά της (μερίδια) στην αντίστοιχη τουρκική εταιρεία Bosphorus Gaz και να απαγκιστρωθεί από την τουρκική αγορά.

Πιθανόν η απομάκρυνση της ρωσικής εταιρείας είναι δείκτης ότι προβλέπονται αναταράξεις στην απρόσκοπτη συνέχιση της συνεργασίας Τουρκίας-Ρωσίας και της προμήθειας αερίου με την υπογραφή νέας συμφωνίας, πριν το 2023, όταν θα λήξει η ισχύουσα. Επιπλέον των ανωτέρω, η Ρωσία είναι προληπτικά προετοιμασμένη είτε να αντιμετωπίσει την κατάσταση διακοπής προμήθειας της Τουρκίας με ρώσικο φυσικό αέριο, είτε την διακοπή διέλευσης ρωσικού αερίου μέσω αγωγών που διέρχονται από την Τουρκία.

Ο διπλασιασμός παροχής ρωσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω του δεύτερου αγωγού που κατασκευάστηκε στον Βορρά (North Stream), είναι μία ένδειξη της ρωσικής προετοιμασίας για αντιμετώπιση της κατάστασης που περιγράφηκε. Επίσης, είναι μία επιπλέον ένδειξη της λυκοφιλίας και της έλλειψης εμπιστοσύνης της Ρωσίας προς την τουρκική ηγεσία.

Επισημαίνεται ότι η ετήσια ποσότητα ρώσικου αερίου που διέρχεται από αγωγούς στην Τουρκία υπολογίζεται σε 10 δισ. κυβικά μέτρα, ακριβώς όση υπολογίζεται ότι θα είναι η ετήσια παραγωγή της Αιγύπτου το 2018. Το 2019 υπολογίζεται ότι η παραγωγή φυσικού αερίου της Αιγύπτου, ως εναλλακτικός εξαγωγέας, θα διπλασιαστεί στα 20 δισ. κυβικά μέτρα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα υπεραποθέματα που πρόσφατα ανακαλύφθηκαν. Για την εμπορική εκμετάλλευση αυτών θα απαιτηθεί περίπου μία δεκαετία.

Σοκαριστική εξέλιξη

Μία πιθανή εξέλιξη αυτής της μορφής θα είναι σοκαριστική για την οικονομία της Τουρκίας, αφού για να καλύψει τις ανάγκες της, θα πρέπει άμεσα να εξεύρει νέο προμηθευτή, με νέες τρέχουσες εμπορικές τιμές προμήθειας του φυσικού αερίου. Αυτό επεξηγεί εν μέρει την αγωνία, με την οποία η Τουρκία επιθυμεί διακαώς να βάλει χέρι στα πιθανά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου, ιδίως στην ΑΟΖ της Κύπρου. Βέβαια, για να δοθεί μία ένδειξη της τάξης των μεγεθών, τα αποθέματα στην κυπριακή ΑΟΖ στα κοιτάσματα Αφροδίτη και Καλυψώ, όπως έχουν εκτιμηθεί μέχρι σήμερα, επαρκούν για να τροφοδοτήσουν τις ανάγκες της ΕΕ για ένα μόνο χρόνο.

Οι επικείμενες πιθανές γεωτρήσεις από το τουρκικό γεωτρύπανο Πορθητής στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι ένδειξη της αγχώδους πολιτικής της τουρκικής ηγεσίας να δημιουργήσει τετελεσμένα για μελλοντική αξιοποίηση στη μοιρασιά. Εκτιμάται ότι το μοίρασμα της πίτας στους υδρογονάνθρακες της κυπριακής ΑΟΖ θα επιχειρηθεί μέσω της νέας προσπάθειας εξεύρεσης λύσης στο Κυπριακό ζήτημα. Η Τουρκία ήδη απροκάλυπτα προβάλει τις εθνικές της επιδιώξεις στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, εις βάρος του συμφέροντος των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους χρησιμοποιεί απλώς ως αιχμή του δόρατος στις σχετικές επιδιώξεις της.

Σχετικά με τo Ισραήλ, θα απαιτηθούν 7 έως 10 χρόνια για την πλήρη εκμετάλλευση των αποθεμάτων στην δική του ΑΟΖ. Πληροφοριακά, το Ισραήλ μπορεί να παρέχει ετησίως 64 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου προς την Αίγυπτο μέσα στην επόμενη δεκαετία, μέχρι να αξιοποιηθούν τα πρόσφατα ανακαλυφθέντα μεγάλα αποθέματα αερίου στην αιγυπτιακή ΑΟΖ, καθώς και 3 δισ κυβικά μέτρα αερίου προς την Ιορδανία.

Ο κίνδυνος του ιρανικού πετρελαίου

Σχετικά με την επίλυση του Κυπριακού, που εν δυνάμει θα επιλύσει και το θέμα διαχείρισης της κυπριακής ΑΟΖ, Ισραηλινοί εμπειρογνώμονες έχουν εκφράσει την άποψη ότι το Κυπριακό ή θα μείνει στάσιμο, ή θα επιλυθεί με δύο ανεξάρτητα κράτη. Τούτο διότι προτιμούν να συνδιαλέγονται με μία ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, παρά να υποχρεωθούν έστω και περιοδικά να συνδιαλέγονται με μία τουρκοκυπριακή που θα ελέγχεται από την Τουρκία.

Η έρευνα και η εκμετάλλευση των όποιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων στις ΑΟΖ της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και της Συρίας, εκτιμάται ότι θα καθυστερήσει, μέχρις ότου επιλυθούν τα εκκρεμή θέματα εσωτερικής και περιφερειακής ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή.

Η αδειοδότηση εταιρειών για την έναρξη ερευνών σε στόχους στην Δυτική Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής-νοτιοδυτικής Κρήτης, εκτιμάται ότι είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο. Τούτο, διότι σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, θα απαιτηθούν περίπου οκτώ χρόνια για την ολοκλήρωση των ερευνών (exploration stage), πέντε χρόνια για την ανάπτυξη (development) και περίπου εικοσιπέντε χρόνια για την άντληση.

Επισημαίνεται ότι ο προγραμματισμός αυτός θα είναι βιώσιμος και υλοποιήσιμος, υπό την προϋπόθεση ότι οι περιορισμοί (embargo) εις βάρος του Ιράν, θα εξακολουθήσουν να είναι σε ισχύ για τα επόμενα 30 έως 40 χρόνια. Διότι σε περίπτωση ραγδαίας αλλαγής των ισορροπιών ασφάλειας στην Μέση Ανατολή, είναι δυνατόν να κατακλύσει την αγορά φτηνό ιρανικό αέριο, γεγονός που θα κάνει ασύμφορη οικονομικά την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ελλάδα ειδικά από μεγάλο βάθος.

Η πολιτική των αγωγών

Πριν ολοκληρωθούν οι προβλεπόμενες γεωτρήσεις για την επιβεβαίωση της ακριβούς ποσότητας αξιοποιήσιμων αποθεμάτων αερίου, ξεκίνησαν οι συζητήσεις για τους πιθανούς τρόπους μεταφοράς του προς τους καταναλωτές, που με προτεραιότητα είναι η διψασμένη για ενέργεια ευρωπαϊκή αγορά.

Η μελλοντική μεταφορά ισραηλινού αερίου μέσω Τουρκίας, είναι κατασκευαστικά ευκολότερη, οικονομικά εφικτή και υλοποιήσιμη, σε αντίθεση με τον θρυλούμενο αγωγό EastMed που έχει αποσπάσει την πολιτική βούληση των Ευρωπαίων. Προϋπόθεση για να είναι ανοικτό το παράθυρο ευκαιρίας για την κατασκευή του, είναι τα κοινά σύνορα στις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, δύο μελών της ΕΕ.

Το σχέδιο διέλευσης μέσω Τουρκίας δεν προχωράει, διότι είναι πολιτικά ριψοκίνδυνο. Συγκεκριμένα, όπως δήλωσαν Ισραηλινοί και Αμερικανοί εμπειρογνώμονες, τα ασφάλιστρα κινδύνου για την κατασκευή και λειτουργία ενός αγωγού από την ΑΟΖ του Ισραήλ μέσω Τουρκίας, είναι κατ’ ελάχιστον τριπλάσια από οποιαδήποτε άλλη δρομολόγηση θα ήταν δυνατόν να επιλεγεί.

Η εκτίμηση των υψηλών ασφαλίστρων βασίζεται αφενός στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς την σημερινή τουρκική κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την οικονομική κατάσταση, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την κακή εφαρμογή των νόμων, την καταπάτηση της ελευθερίας του Τύπου. Ένας επιπλέον ουσιαστικός παράγοντας που θεωρείται ότι θα επιδράσει αρνητικά, είναι η ισλαμικής ιδεολογίας διδασκαλία σε όλα τα στάδια εκπαίδευσης στην Τουρκία. Το γεγονός αυτό εκτιμάται ότι θα οδηγήσει στο μέλλον σε υπέρμετρο αντισημιτισμό και αρνητικό κλίμα για ισραηλινές ή και αμερικανικές επενδύσεις στην Τουρκία.

Ξεκαθαρίζοντας τις συμφωνίες

Για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι οι συμφωνίες για την κατασκευή αγωγών μεταφοράς υδρογονανθράκων, χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, που είναι οι ακόλουθες:

• Πρώτον, οι πολιτικές συμφωνίες, διμερείς και πολυμερείς. Οι συμφωνίες αυτής της κατηγορίας, επιβεβαιώνουν την πολιτική βούληση των συμβαλλομένων. Είναι δηλαδή πολιτικού και όχι ουσιαστικού περιεχομένου. Πρωταρχικός σκοπός τους είναι να προετοιμάσουν το έδαφος, εάν οι επενδυτικές εταιρείες επιδείξουν σχετικό ενδιαφέρον για την κατασκευή των αγωγών. Επίσης, σκοπεύουν να διατηρούν το θέμα σε υψηλή ετοιμότητα και επικαιρότητα, ώστε να δημιουργείται ένα αίσθημα ελπίδας και ευφορίας στους πολίτες, με ψηφοθηρικό επιζητούμενο από την κάθε προσυπογράφουσα κυβέρνηση.
• Δεύτερον, οι εμπορικές συμφωνίες που υπογράφονται από εταιρείες, οι οποίες αποφασίζουν να επενδύσουν για την κατασκευή, εκμετάλλευση και συντήρηση των αγωγών. Τις εμπορικές αυτές συμφωνίες είναι πιθανόν να προσυπογράφουν και κυβερνήσεις ενδιαφερομένων χωρών, ιδίως εάν περιλαμβάνονται στις εμπορικές συμφωνίες δεσμευτικοί όροι για τις χώρες, που συντελούν στην βιωσιμότητα των αγωγών, τόσο εμπορικά όσο και την εξασφάλιση θεμάτων ασφαλείας και φυσικής προστασίας. Επίσης, καθορίζονται τα «δικαιώματα» (royalties) και άλλα διαδικαστικά θέματα. Η πρακτική έχει αποδείξει ότι μόνο ένα 5 έως 10% των πολιτικών συμφωνιών ολοκληρώνονται με την υπογραφή των αντίστοιχων εμπορικών συμφωνιών και υλοποίηση των επενδύσεων.

Κατόπιν των ανωτέρω, καθίσταται σαφές ότι η Ελλάδα έχει πολύ δρόμο να διανύσει στο θέμα εντοπισμού και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να κουράσει και να εκτρέψει από την υπερκομματική εμμονή στον σκοπό για την τελική επιτυχία. Διότι όπως έγραψε ο Paulo Coelho στο έργο του Αλχημιστής, πριν από περίπου 25 χρόνια: «αν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις».

Πηγή: slpress.gr

Όπως είναι γνωστό ο Μοναχισμός, ως προφητικός, αποστολικός και μαρτυρικός βίος, ως αγγελομίμητος πολιτεία συνεχούς μετανοίας και αφιερώσεως, αποτελεί το καύχημα και τη δόξα της Εκκλησίας μας. Ανάγει την αρχή του σ’ αυτό τούτο το Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας, ο Οποίος έζησε ως παρθένος, ακτήμων και κατά πάντα υπήκοος στο θέλημα του ουρανίου Πατρός του, ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό Του τις τρείς βασικές και θεμελιώδεις αρετές του Μοναχισμού, την παρθενία, την ακτημοσύνη και την υπακοή και βρίσκει την πλήρη καταξίωσή του στο πρόσωπο της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Ο κύκλος των δώδεκα μαθητών του Κυρίου μας αποτελεί το πρώτο κοινόβιο στην ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας μας, οι δε μακαρισμοί και γενικότερα η επί του Όρους ομιλία αποτελούν τους πρώτους κανόνες του Μοναχισμού. Οι μοναχοί είναι οι «άγγελοι του Θεού» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η «διηνεκής βία της φύσεως» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, οι «μάρτυρες τη προαιρέσει» κατά τον Μέγα Αθανάσιο, οι «συνεχιστές της μαρτυρικής Εκκλησίας» κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, «η κόμη που κοσμεί την κεφαλή της Εκκλησίας» κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, «οι ευαγγελικώς ζώντες» κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Οκτωβρίου 2018 

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ;

Όπως είναι γνωστό ο Μοναχισμός, ως προφητικός, αποστολικός και μαρτυρικός βίος, ως αγγελομίμητος πολιτεία συνεχούς μετανοίας και αφιερώσεως, αποτελεί το καύχημα και τη δόξα της Εκκλησίας μας. Ανάγει την αρχή του σ’ αυτό τούτο το Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας, ο Οποίος έζησε ως παρθένος, ακτήμων και κατά πάντα υπήκοος στο θέλημα του ουρανίου Πατρός του, ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό Του τις τρείς βασικές και θεμελιώδεις αρετές του Μοναχισμού, την παρθενία, την ακτημοσύνη και την υπακοή και βρίσκει την πλήρη καταξίωσή του στο πρόσωπο της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Ο κύκλος των δώδεκα μαθητών του Κυρίου μας αποτελεί το πρώτο κοινόβιο στην ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας μας, οι δε μακαρισμοί και γενικότερα η επί του Όρους ομιλία αποτελούν τους πρώτους κανόνες του Μοναχισμού. Οι μοναχοί είναι οι «άγγελοι του Θεού» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η «διηνεκής βία της φύσεως» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, οι «μάρτυρες τη προαιρέσει» κατά τον Μέγα Αθανάσιο, οι «συνεχιστές της μαρτυρικής Εκκλησίας» κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, «η κόμη που κοσμεί την κεφαλή της Εκκλησίας» κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, «οι ευαγγελικώς ζώντες» κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό.

Ανεκτίμητη και ανυπολόγιστη η αξία και η προσφορά του και ο ρόλος του στην εκπλήρωση της αποστολής της Εκκλησίας, αφού από τις τάξεις των μοναχών προήλθαν στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, κορυφαίοι επίσκοποι, ποιμένες και διδάσκαλοι του εκκλησιαστικού σώματος, πολυγραφότατοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, φλογεροί ιεραπόστολοι, γενναίοι ομολογητές της πίστεως, που με τους αντιαιρετικούς των αγώνες και με το αίμα τους διεφύλαξαν ανόθευτη και απαραχάρακτη την αλήθεια της πίστεως από τον κίνδυνο των αιρέσεων, μουσουργοί, ποιητές και υμνογράφοι, που εισήγαγαν την βυζαντινή μουσική και τις ασματικές ακολουθίες στη λατρεία της Εκκλησίας και τέλος κορυφαίοι καλλιτέχνες της ιερής τέχνης της αγιογραφίας, που με τις απαράμιλλες εικονογραφικές τους παραστάσεις κοσμούν το εσωτερικό χώρο των ναών μας και μας ανυψώνουν προς τον Κύριο.

Τα τελευταία χρόνια με πολύ πόνο ψυχής διαπιστώνουμε από γνωστούς μοναστικούς, αλλά και οικουμενιστικούς κύκλους, μια προσπάθεια παραχαράξεως και κολοβώσεως του ρόλου και της αποστολής του Μοναχισμού . Παρατηρούμε να επιχειρείται μια προσπάθεια υπερτονισμού της ασκητικής του διαστάσεως και απομειώσεως, μέχρις αποσιωπήσεως, της ομολογιακής του διαστάσεως και εν γένει του πρωτεύοντος και κυρίαρχου ρόλου που έπαιξε ο Μοναχισμός στην καταπολέμηση των αιρέσεων. Σύμφωνα με την νοοτροπία αυτή,η αποστολή του Μοναχισμού είναι να οδηγήσει εκείνους που απαρνήθηκαν τον κόσμο και ακολούθησαν την αγγελομίμητη πολιτεία, στην κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Οι μοναχοί θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με την άσκηση, την νήψη και την προσευχή. Ποτέ να μην διακόπτουν την ησυχία τους, να είναι τέκνα τελείας υπακοής προς τους ποιμένας των, ηγουμένους, αρχιερείς, και πατριάρχες, έστω και αν αυτοί συμβαίνει κάποτε να μην ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας και να παρεκκλίνουν στην αίρεση. Ποτέ να μην ασχολούνται με θέματα αιρέσεων, για την αντιμετώπιση των οποίων είναι αρμόδιοι οι αρχιερείς και άλλα κατάλληλα πρόσωπα, που ορίζονται από αυτούς. Την αρρωστημένη αυτή νοοτροπία και αντίληψη διαπιστώνουμε σε λόγους και ομιλίες γεροντάδων και ηγουμένων, αγιορειτών και μη, αλλά και αρχιερέων σε Συνέδρια, Ημερίδες και άλλες συνάξεις, και το γεγονός αυτό μας έδωσε την αφορμή να δημοσιεύσουμε προ ετών σχετικό άρθρο με τίτλο: «Η ομολογιακή διάσταση του Ορθοδόξου μοναχισμού και η σύγχρονη πραγματικότητα», (25.1.2016).

Το ίδιο αυτό θλιβερό φαινόμενο, δυστυχώς, της αρρωστημένης αυτής νοοτροπίας με πολύ πόνο διαπιστώσαμεσε πρόσφατο Μοναστικό Συνέδριο και μάλιστα πανελληνίου εμβελείας, που πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Μονή Φανερωμένης Λευκάδος, στις 22-23 Σεπτεμβρίου, με γενικό θέμα: «Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός και οι σύγχρονες μορφές Μοναχικής Πολιτείας», αφιερωμένο στους αειμνήστους Μητροπολίτες Λευκάδος & Ιθάκης κυρόν Νικηφόρον και Κερκύρας & Παξών κυρόν Πολύκαρπον. Σύμφωνα με πληροφορίες από το διαδίκτυο, (ιστ. «Ακτίνες», κ.α.), στο Συνέδριο συμμετείχαν αρχιερείς,πολλοί ηγούμενοι, αγιορείτες και μη, ηγουμένισσες, αρχιμανδρίτες, ιερομόναχοι, μοναχοί και μοναχές εκ των μεγαλυτέρων και πλέον γνωστών Μονών της Ελλάδος, λοιποί κληρικοί, καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και άλλοι εκπαιδευτικοί. Αναγνώσθηκαν 19 εισηγήσεις, στις οποίες οι ομιλητές ανέπτυξαν πτυχές του μοναχικού βίου και σύγχρονες μορφές κληρικών και μοναχών, που παρουσιάσθηκαν ως πρότυπα μοναχικής ζωής και ως πρόσωπα, που βίωσαν αυθεντικά και υποδειγματικά την μοναχική ζωή στην εποχή μας. Από τις περιλήψεις των εισηγήσεων, υπό τύπον πορισμάτων, που δημοσιεύθηκαν πήραμε μια εικόνα γύρω από το περιεχόμενο των εισηγήσεων. Τα πορίσματα καταλήγουν, μεταξύ άλλων, στα εξής γενικά συμπεράσματα:

«Στις εργασίες του Συνεδρίου τονίστηκε ότι ο Ορθόδοξος Μοναχισμός με την μακραίωνη παράδοσή του καλλιέργησε και διατήρησε την ευαγγελική και αποστολική αλήθεια. Βασικά στοιχεία του μοναχικού βίου είναι το μαρτύριο της συνειδήσεως, αλλά και το μαρτυρικό φρόνημα. Η εξωτερική, αλλά κυρίως η εσωτερική ησυχία. Η ανάκληση του ασώτου νοός από την εξωστρέφεια και η επάνοδός του στην καρδιά και εν συνεχεία η ολοσχερής στροφή διά της νοεράς προσευχής στον τριαδικό Θεό.»

Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα – κριτική του θεολόγου κ. Δημ. Αναγνώστου:

«Είναι άξιο απορίας και προβληματισμού το γεγονός, ότι ενώ ζούμε σε εποχή γενικής αποστασίας, συγκρητισμού και πολεμικής κατά της Ορθοδόξου Πίστεως, έξωθεν και έσωθεν, ουδείς και ουδεμία εκ των ομιλητών και ομιλητριών στο εν λόγω Συνέδριο δεν αναφέρθηκε στην Πίστη, την αξία και τη σημασία της, αλλά και την αναγκαιότητα προασπίσεώς της. Πολλώ δε μάλλον, όταν, σύμφωνα με την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Ορθόδοξος Mοναχισμός υπήρξε διαχρονικώς όχι μόνον ακριβής φύλαξ, αλλά και υπερασπιστής αυτής, πρωτοπόρος δε στην αντιμετώπιση των αιρέσεων κατά τις περιόδους όταν η Πίστις ήταν το κινδυνευόμενον.»

Με βάση τα παρά πάνω,το πρώτο που μπορούμε να συμπεράνουμε, σχετικά με το Συνέδριο αυτό, είναι ότι η περί Μοναχισμού εικόνα που μας έδωσε, είναι κολοβωμένη, αφού προβλήθηκε μόνο η ασκητική του διάσταση, ενώ αποσιωπήθηκε η ομολογιακή. Όσο για τα πρόσωπα που προβλήθηκαν ως πρότυπα μοναχικής ζωής και ως παραδείγματα προς μίμηση, διερωτώμεθα, εάν και κατά πόσον ανταποκρίνονται στο βίο και στους αντιαιρετικούς αγώνες των αρχαίων μεγάλων οσίων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ως γνωστόν, παράλληλα με την άσκηση και την βίωση της μοναχικής τελειώσεως, αγωνίστηκαν με ζήλο και μαρτυρικό φρόνημα, (μερικοί μάλιστα εξ’ αυτών μέχρις αίματος), για την καταπολέμηση των αιρέσεων της εποχής των. Διερωτώμεθα εάν και κατά πόσον τα προβληθέντα πρόσωπα διέκριναν και επεσήμαναν τις σύγχρονες αιρέσεις της εποχής μας και μάλιστα την φοβερότερη από όλες, την παναίρεση του Οικουμενισμού.

Διερωτώμεθα,εάν και κατά πόσον τα πρόσωπα αυτά, παράλληλα με την άσκηση και την προσευχή στα μοναστικά περιβάλλοντα στα οποία έζησαν, θεώρησαν χρέος τους, να αγωνιστούν με όλες τις δυνάμεις τους και να κάνουν το παν για την καταπολέμησή του. Διερωτώμεθα εάν και κατά πόσον προσπάθησαν να προφυλάξουν το ποίμνιό τους από τον κίνδυνο της φοβερής αυτής αιρέσεως με συγγράμματα και αντιαιρετικά φυλλάδια, με ομιλίες, σε Συνέδρια και Ημερίδες, με δημοσιεύσεις στα ΜΜΕ και με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο. Εάν και κατά πόσον κατέφυγαν στη διοικούσα Εκκλησία και ζήτησαν τη συνοδική καταδίκη και εκείνων που αμετανοήτως την προωθούν. Εάν και κατά πόσον διακινδύνευσαν, ή θυσίασαν το αρχιερατικό, ή το ηγουμενικό τους αξίωμα, προκειμένου να στηλιτεύσουν αιρετικές διδασκαλίες και πλάνες επωνύμων οικουμενιστών. Αν εξαιρέσουμε τον πρώην καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Γρηγορίου κυρό Γεώργιο Καψάνη, είναι ζήτημα, αν τα άλλα από τα προβληθέντα πρόσωπα ως πρότυπα μοναχικής ζωής, υπήρξαν παράλληλα και σπουδαίοι αγωνιστές και ομολογητές της πίστεως και πολέμιοι του Οικουμενισμού.

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, μπορούν να συγκριθούν τα προβληθέντα στο εν λόγω Συνέδριο πρόσωπα, με τον Μέγα Αντώνιο, ο οποίος συχνά κατέβαινε στην Αλεξάνδρεια για να ενισχύσει τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας κατά της φοβερής αιρέσεως του Αρείου; Μπορούν να συγκριθούν με τους μοναχούς της εποχής που η εκκλησία μαστιζόταν από την αίρεση του Αρειανισμού, οι οποίοι είχαν τόσο θερμή πίστη και τόσο ακμαίο ομολογιακό φρόνημα, ώστε εάν:

«... παρουσιαζόταν ανάγκη, προτιμούσαν με προθυμία περισσότερο τον θάνατο, παρά να αποδεχθούν κάποια αλλοίωση σε έστω και ένα από τα Ορθόδοξα δόγματα της Συνόδου της Νικαίας.» (Νικηφόρου Καλλίστου Εκκλησιαστική ιστορία, P.G.146,653B-D);

Μπορούν να συγκριθούν με τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, ο οποίος αποδοκίμαζε τις αιρέσεις του Σαβελλίου και του Αρείου και κατεπολέμησε επίσης τόσο πολύ το παράλογο δόγμα του Απολλιναρίου, ώστε έκανε το παν για να το ξεριζώση από κάθε χριστιανική ψυχή; Σύμφωνα με τον βιογράφο του:

«... έφραξε ακόμη και τα απύλωτα στόματα των αιρετικών ανομοίων με πολλά επιχειρήματα και αγιογραφικά χωρία.» (Εγκώμιον εις τον όσιον πατέρα Εφραίμ, P.G. 46,825C-828A)

Μπορούν να συγκριθούν με τον όσιο Σάββα τον ηγιασμένο, οποίος κατά την εποχή που η Εκκλησία μαστιζόταν από την αίρεση του Μονοφυσιτισμού:

«... προσέτρεξε εσπευσμένως σύρων όπισθεν αυτού τους μοναχούς της ερήμου, [περίπου 10.000 τον αριθμό], ως ατρομήτους της Ορθοδοξίας προμάχους.» (Νικηφόρου Καλλίστου Εκκλησιαστική ιστορία, PG. 147,188);

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο βιογράφος του:

«... επί κεφαλής αυτών εισέρχεται εις Ιερουσαλήμ, εξεγείρει τον λαόν αυτής, αποδιώκει τους απεσταλμένους του Σεβήρου και αναθεματίζει αυτόν τε και τον υποστηρίζοντα αυτόν Αναστάσιον τον προστάτην της αιρέσεως τύραννον.» (Νικηφόρου Καλλίστου, ό.π. σελ.188)

Μπορούν να συγκριθούν με τον όσιο Στέφανο τον Νέο, ο οποίος έχυσε το αίμα του υπέρ των αγίων εικόνων, ή με τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη και με πλείστους άλλους αγίους ασκητές και οσίους, που εξορίστηκαν από τα Μοναστήρια τους και υπέμειναν τα πάνδεινα την περίοδο της εικονομαχίας; Μπορούν να συγκριθούν με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος επί τέσσερα χρόνια φυλακίστηκε από τον λατινόφρονα Πατριάρχη Καλέκα, ή με τους αγίους οσιομάρτυρες αγιορείτες Πατέρες τους επί του λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκου μαρτυρήσαντας, ή με τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό; Μπορούν τέλος να συγκριθούν με τον όσιο Υπάτιο, τον όσιο Δαλμάτιο, τον όσιο Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη, τον άγιο Μάρκο τον ασκητή, τον άγιο Κασσιανό τον Ρωμαίο, τον άγιο Νείλο τον σοφό,τον άγιο Σωφρόνιο, τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή και πολλούς άλλους, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής;

Εάν η εικόνα που μας έδωσαν οι εισηγητές στο εν λόγω Συνέδριο για τα παρά πάνω προβληθέντα πρόσωπα ως πρότυπα μοναχικής ζωής, είναι μια εικόνα μοναχών, ή κληρικών που καλλιέργησαν μονομερώς την άσκηση και την ποιμαντική, ενώ παρέμειναν ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι στις αιρέσεις της εποχής μας και μάλιστα στην πιο επικίνδυνη από όλες, την παναίρεση του Οικουμενισμού, τότε δεν αξίζει να αποτελούν πρότυπα μοναχικής ζωής. Εάν τα πρόσωπα αυτά από φόβο και δειλία, μήπως μπουν σε περιπέτειες και κινδύνους, εσιώπησαν ενόχως, τότε όχι μόνο δεν θα έπρεπε να προβάλλονται και να τιμώνται ως πρότυπα μοναχικής ζωής, αλλά να θεωρούνται και ως παραδείγματα προς αποφυγή. Να θεωρούνται ως πρόσωπα, που καλλιέργησαν ένα Μοναχισμό δικής τους εμπνεύσεως, ξένο προς τον Μοναχισμό της Ορθοδόξου μοναχικής μας Παραδόσεως. Ένα Μοναχισμό αλλοτριωμένο, κολοβωμένο, ασπόνδυλο, άνευρο, τύπου Γκουρουϊσμού, ξένο προς το θυσιαστικό ήθος των μοναχών, τον ηρωϊσμό και την αυτοθυσία τους, τα βασανιστήρια και τις εξορίες που υπέμειναν για την καταπολέμηση των αιρέσεων, ένα Μοναχισμό που αγνοεί το χρέος της ομολογίας μέχρι θανάτου, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας:

«Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς.» (Ματθ.10,32)

Πέραν αυτών τίθενται τα ερωτήματα: Γιατί άραγε οι διοργανωτές του Συνεδρίου δεν συμπεριέλαβαν στο πρόγραμμα του Συνεδρίου την παρουσίαση αληθινά μεγάλων συγχρόνων Γερόντων, όπως ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγιος Νικόλαος Αχρίδος (Βελιμίροβιτς), ο άγιος Γέροντας π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο Γέροντας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο Γέροντας π. Σεραφείμ Ρόουζ, κ. α., οι οποίοι παράλληλα με την υποδειγματική μοναστική τους ζωή υπήρξαν και σθεναροί ομολογητές της Ορθοδόξου πίστεως και πολέμιοι του Οικουμενισμού; Γιατί δεν ανετέθη σε ειδικό εισηγητή η παρουσίαση του Οικουμενισμού και η μέχρι σήμερα εξέλιξή του; Γιατί δεν τονίστηκε η υποχρέωση και το καθήκον των μοναχών να αγωνίζονται κατά της παναιρέσεως αυτής, η οποία «στρώνει το χαλί» του Αντιχρίστου και προετοιμάζει την μιαρή θρησκεία του; Γιατί δεν ανετέθη εισήγηση, η οποία θα αξιολογούσε από Ορθόδοξη σκοπιά την «Σύνοδο» της Κρήτης; Η απάντηση στα παρά πάνω ερώτημα είναι προφανής: Ο βίος και οι αγώνες των ως άνω οσιακών μορφών, αλλά και η παρουσίαση τέτοιου είδους εισηγήσεων θα αποτελούσαν δριμύτατο έλεγχο για την απραξία, τον φόβο και την δειλία πολλών.

Πέραν αυτών θα περιμέναμε από τους διοργανωτές του Συνεδρίου να αναθέσουν σε ειδικούς εισηγητές θέματα, τα οποία άπτονται των σημερινών μεγάλων προκλήσεων, όπως είναι το σύγχρονο αλγεινό φαινόμενο του εφησυχασμού και της εν πολλοίς εκκοσμικεύσεως του Μοναχισμού. Τα Μοναστήρια μας σήμερα δυστυχώς τείνουν να καταντήσουν τουριστικοί προορισμοί και τόποι συνάντησης προσκυνητών με κάποιους αξιοπερίεργους «Γέροντες», κάτι σαν τους ινδουιστές γκουρού, οι οποίοι προαναγγέλλουν τα μέλλοντα και τα έσχατα. Να αναθέσουν ακόμη εισήγηση για το μεγάλο καινοφανές πρόβλημα των μικτών μοναστικών κοινοτήτων, τα οποία μας ήρθαν από την αιρετική Δύση. Επίσης μια άλλη εισήγηση η οποία θα στηλίτευε την απόπειρα νόθευσης της γνησίας Ορθόδοξης πνευματικότητας με την ψεύτικη, οικουμενιστικής εμπνεύσεως, η οποία καλλιεργείται σε «Μονές» των αιρετικών παπικών, όπως αυτές του Μπόζε και του Ταϊζέ, στις οποίες συρρέει πλήθος Ορθοδόξων μοναχών και μοναζουσών, προκειμένου να συμμετάσχουν στα Συνέδριά τους, τα οποία υποτίθεται έχουν σκοπό να γνωρίσουν και να προάγουν την Ορθόδοξη πνευματικότητα.

Κλείνοντας εκφράζουμε με πολύ πόνο ψυχής την απογοήτευσή μας για το Συνέδριο της Λευκάδος, καθ’ όσον παραθεώρησε το σπουδαιότερο και ουσιαστικότερο γνώρισμα, που χαρακτηρίζει τον Ορθόδοξο Μοναχισμό, που τον διαφοροποιεί διαμετρικά από άλλους «Μοναχισμούς» αιρετικών και αλλοθρήσκων, που είναι ακριβώς η ομολογιακή και αγωνιστική του διάσταση. Δεν μπόρεσαν δυστυχώς οι διοργανωτές του Συνεδρίου να συνειδητοποιήσουν, ότι Μοναχισμός χωρίς αγώνες και θυσίες για την διαφύλαξη της πίστεως εν καιρώ αιρέσεων, όπως η δική μας, δεν είναι Ορθόδοξος Μοναχισμός, αλλά κάτι σαν Γκουρουϊσμός, ή βουδιστικός Μοναχισμός. Δεν μπόρεσαν δυστυχώς να συνειδητοποιήσουν, ότι η πίστη είναι πάνω από όλα, είναι το εν «ου έστι χρεία» (Λουκ.10,42). Αν χαθεί η πίστη, χάνονται όλα τα άλλα. Χωρίς την Ορθόδοξη πίστη, ως προϋπόθεση, δεν υπάρχει ούτε αληθινός Μοναχισμός, ούτε αληθινή Ιεραποστολή, ούτε αληθινή Ποιμαντική, ούτε αληθινή άσκηση, ούτε αληθινή λατρεία, ούτε αληθινά μυστήρια, ούτε αγιασμός, ούτε σωτηρία. Δεν υπάρχει τίποτε, απολύτως τίποτε!!!

Και αν ακόμη κάποιος νηστεύει κάθε μέρα, και αν ακόμη προσεύχεται από το πρωί ως το βράδυκαι από το βράδυ ως το πρωΐ, και αν ακόμη κοινωνεί κάθε μέρα, και αν ακόμη κάνει ελεημοσύνες μεγάλες και σπουδαίες, και αν ακόμη κάνει ιεραποστολή, οτιδήποτε και αν κάνει, χωρίς την Ορθόδοξη πίστη, δεν έχουν καμία αξία όλα αυτά ενώπιον του Θεού.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Τὰ ξημερώματα τῆς Παρασκευῆς 17ης Μαΐου ἐ.ἔ., ἀφίχθη στὴν Κένυα ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεόδωρος Β΄, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ἀθηνόδωρο Παπαευριπιάδη, Ἔξαρχο τοῦ Πατριαρχείου στὴν Κύπρο, προκειμένου νὰ πραγματοποιήση ποιμαντικὴ ἱεραποστολικὴ ἐπίσκεψι στὶς Ἐπαρχίες τοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὴ χώρα τῆς Κένυας.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Προηγούμενα Τεύχη:

1. Περιοδικό «Φως Εθνών» τ. 152

2. Περιοδικό «Φως Εθνών» τ. 153

3. Περιοδικό «Φως Εθνών» τ. 155

Ο πατήρ Γερμανός διατυπώνει την έκπληξή του πάνω στη θέση του Αββά, ότι δηλαδή η πτώση του διαβόλου είχε την αρχή της, τότε που ο Εωσφόρος θέλησε να πάρει τη θέση του Θεού. ΠΑΤΗΡ ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ως τώρα νομίζαμε ότι η αιτία και η αρχή της πτώσεως του διαβόλου, η οποία τον έκανε να ξεπέσει από την τάξη των Αγγέλων, ήταν ο φθόνος και η ζηλότυπη δολιότητά του. Αυτά ήταν που τον οδήγησαν να αποπλανήσει τον Αδάμ και την Εύα.

Για το πώς άρχισε η πτώση του διαβόλου.

ΑΒΒΑΣ ΣΕΡΗΝΟΣ: Όχι, η πηγή της πανουργίας και της πτώσεως του διαβόλου δεν βρίσκεται εδώ. Όπως το βλέπουμε καθαρά μέσα στο βιβλίο της Γένεσης, ήδη πριν ο διάβολος εξαπατήσει τους Πρωτόπλαστους, η Αγία Γραφή τον στιγματίζει και τον ονομάζει «όφι»: «Αλλά το φίδι ήταν το πιο φρόνιμο» λέει, ή όπως λέει το Εβραϊκό κείμενο, «απ’ όλα τα ζώα τού αγρού που είχε δημιουργήσει ο Κύριος ο Θεός, το φίδι ήταν το πιο πανούργο» (Γεν. 3,1).

Βλέπετε λοιπόν ότι πριν ακόμη εξαπατήσει τον πρώτο άνθρωπο, αυτός είχε ήδη απομακρυνθεί απ’ την Αγγελική αγιότητα.

Και όχι μόνο άξιζε να στιγματιστεί μ’ αυτό το δύσφημο όνομα του «όφεως», αλλά ακόμα και να φανερωθεί ανώτερος από όλα τα άλλα ζώα της γης, ως προς τη δόλια επιδεξιότητα και την πανουργία του. Ασφαλώς η Αγία Γραφή δεν θα χαρακτήριζε ποτέ έναν άγιο Άγγελο με ένα τέτοιο όνομα. Δεν θα έλεγε για τους Αγγέλους που έμειναν σταθεροί στην πρώτη τους μακαριότητα: «Αλλά το φίδι ήταν το πιο πανούργο απ’ όλα τα ζώα τού αγρού» (Γεν. 3,1). Αυτή η προσωνυμία, δεν θα μπορούσε να δοθεί βέβαια ούτε στον αρχάγγελο Γαβριήλ ούτε στον αρχάγγελο Μιχαήλ. Αλλά δεν θα ταίριαζε εξίσου ούτε και σ’ έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο.

Έτσι, είναι απόλυτα σαφές ότι η ονομασία τού «όφεως» και η σύγκρισή του με τα άλλα ζώα, δεν απηχούν τη σεμνότητα του Αγγέλου, άλλα σίγουρα την ατιμία του πλάνου. Και κάτι ακόμα. Ο φθόνος του δαίμονα, ο οποίος τον έσπρωξε να εξαπατήσει με τα τεχνάσματά του τον άνθρωπο, έχει την αιτία του στην πτώση του, η οποία ασφαλώς είχε προηγηθεί. Έβλεπε ότι ο άνθρωπος, που μόλις είχε πλασθεί από το χώμα της γης, δεχόταν την κλήση για μια δόξα που ήταν ίδια μ’ αυτή που εκείνος απολάμβανε πριν από την πτώση του. Εφόσον ήταν κι αυτός ένας από τους άρχοντες των Αγγέλων, θυμόταν ασφαλώς από πού είχε ξεπέσει. Το πρώτο του αμάρτημα λοιπόν ήταν αμάρτημα εγωισμού και αυτό του στοίχισε την πτώση και το όνομα του όφεως. Το αμάρτημα του φθόνου ήρθε δεύτερο. Αυτό το πάθος τον βρήκε όταν ακόμα είχε τη δυνατότητα να σηκωθεί και να ανοίξει διάλογο με τον άνθρωπο. Η δίκαιη όμως απόφαση του Θεού τον γκρέμισε οριστικά. Δεν θα μπορεί στο εξής να ορθοποδήσει, ούτε να στρέψει το βλέμμα προς τα πάνω, ούτε να πάρει την όρθια στάση.

Αλλά είναι καταδικασμένος να σέρνεται με την κοιλιά στο έδαφος, σ’ αυτή την ταπεινωτική κατάσταση. Και για τροφή θα έχει στο εξής τα χωμάτινα εδέσματα των έργων της αμαρτίας.

Εξάλλου, ως τώρα ήταν για τον άνθρωπο ένας κρυμμένος εχθρός. Ο Θεός, μετά την πτώση του ανθρώπου, τον αποκάλυψε και έβαλε ανάμεσα σ’ αυτόν και στον άνθρωπο μια ωφέλιμη εχθρότητα, μια σωτήρια διχόνοια. Θα φυλάγεται στο έξης ο άνθρωπος απ’ αυτόν, σαν από έναν επικίνδυνο εχθρό. Δεν θα μπορεί πια ο διάβολος να βλάψει τον άνθρωπο καμουφλαρισμένος κάτω από μια απατηλή φιλία.

Πηγή: (ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. “ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ”. ΤΟΜΟΣ Α Εκδόσεις “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”), apantaortodoxias.blogspot.gr, Η άλλη όψη

Διαβάζοντας αυτές τις ημέρες, με ερευνητική ματιά, τις θέσεις της Ένωσης Άθεων σκέπτεται κανείς: Τι επιδιώκουν με αυτά που κάνουν; Ποιο είναι το όραμά τους για την Ελλάδα. Επιθυμούν άραγε, ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτισμική ή θρησκευτική ανανέωση και πρόοδο της χώρας ή κάτι άλλο; Είναι φανερό ότι θέματα που έχουν διερευνηθεί και λυθεί από την Ιστορία και τον Πολιτισμό έρχεται να προβάλει η Ένωση Άθεων Ελλάδος.

Αν κοιτάξει κανείς την ταυτότητα αυτής της Ένωσης, από αυτά που οι ίδιοι δημοσιεύουν, θα διαπιστώσει ότι ιδρύθηκε το 2010 ως ΜΚΟ, δηλαδή χρηματοδοτούμενο Σωματείο και ότι στις μέχρι τώρα εκλογές της, για την ανάδειξη των στελεχών της διοίκησής της, ψήφισαν σε κάθε αρχαιρεσίες της, γύρω στα 15-20 άτομα.

Και όμως οι άθεοι, ως Σωματείο, παρεμβαίνουν στη ζωή της χώρας και ζητούν να καθορίζουν αυτοί τη θρησκευτική παιδεία όλων των ένθεων Ελλήνων. Υποστηρίζουν ως ά- θεοι την μη ύπαρξη Θεού, είναι κατά της λειτουργίας της Εκκλησίας και της μισθοδοσίας του Ιερού Κλήρου, υπέρ του κοσμικού κράτους, αλλά υπέρ της ανέγερσης ισλαμικών τεμενών, όπως εκείνο της Αθήνας, με έξοδα του κράτους.

Ταυτόχρονα, ενώ έχει ρυθμιστεί, κατά τρόπο σύμφωνο με το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο, να απαλλάσσονται οι άθεοι μαθητές από το μάθημα των Θρησκευτικών, βρίσκουν νομικά σημεία για να παρεμβαίνουν στη διαμόρφωση της θρησκευτικής αγωγής στην Ελλάδα, είτε με πλειάδα εγγράφων προς το Υπουργείο Παιδείας είτε με δημοσιεύσεις στον τύπο είτε με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του ανθρώπου (ΕΔΔΑ).

Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι η ασυνέπεια με τα πιστεύω τους και οι επιλεκτικές τους δράσεις. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθήσαμε όσα συνέβησαν στο ΣτΕ. Διαμαρτύρονται και προσφεύγουν στο ΣτΕ, επειδή θεωρούν ότι είναι παράνομη η δήλωση που ζητά το σχολείο να κάνουν οι άθεοι γονείς, προκειμένου να πάρουν απαλλαγή τα παιδιά τους από το Μάθημα των Θρησκευτικών και επικαλούνται την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων. Δεν είδαμε, όμως, να διαμαρτυρηθούν ποτέ, για παραβίαση των προσωπικών, όταν οι Έλληνες Μουσουλμάνοι μαθητές, νομίμως και δικαίως, καλούνται από το κράτος να δηλώνουν στο σχολείο ότι είναι Μουσουλμάνοι, προκειμένου να εισέλθουν με ευνοϊκούς όρους στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της χώρας ή όταν στον ελληνικό στρατό κάποιοι Έλληνες στρατιώτες δηλώνουν ότι είναι Χιλιαστές για να μην πάρουν όπλο!

Και, επιπλέον, ενώ χρησιμοποιούν δημοκρατικούς νόμους για να διεκδικήσουν τα δικά τους δικαιώματα, δεν σέβονται τα δημοκρατικά δικαιώματα της πλειοψηφίας των ορθοδόξων, να πιστεύουν για παράδειγμα στα ιερά τους σύμβολα, γεγονός που έχει πλέον επιλυθεί σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία και η Γερμανία και απαίτησαν στις 21-09-2018 να κατέβουν οι χριστιανικές Εικόνες από τη δικαστική αίθουσα του ΣτΕ, επειδή εκείνοι θεωρούν ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά τους, όταν βλέπουν τα χριστιανικά σύμβολα.

Είναι σαφές ότι η απαίτηση μιας τόσο ισχνής μειοψηφίας να ρυθμίζει εκείνη την πνευματική ζωή της πλειοψηφίας των Ελλήνων θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ενέργεια που σηματοδοτεί ασέβεια στις δημοκρατικές αξίες. Στις δημοκρατίες το ατομικό δικαίωμα είναι θεμιτό όταν δεν προσβάλλει και δεν αποκλείει τα δικαιώματα των άλλων. Το να επιλέγει μια μικρή ομάδα να είναι άθεη είναι δημοκρατικό της δικαίωμα. Αλλά το να επιμένει να αλλάξει τόσο τη λειτουργία και τον χαρακτήρα του κράτους όσο και τις αρχές και τα πρότυπα της παιδείας ολόκληρης της κοινωνίας θεωρούμε ότι είναι τουλάχιστον ασεβές έναντι των Ελλήνων και των δημοκρατικών αξιών τους.

Οι Έλληνες -και όχι μόνον- όπως φαίνεται μέσα από την Ιστορία, από τότε που έχουμε ενδείξεις πολιτισμικής ζωής, υπήρξαν πάντοτε ένθεοι (με εξαίρεση τους Επικούρειους που δήλωναν Άθεοι). Ο Πλούταρχος διατύπωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα: «Στις περιπλανήσεις σου μπορεί να συναντήσεις πόλεις ατείχιστες, χωρίς γραφή, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς ιδιοκτησίες, που δεν χρειάζονται νόμισμα, που δεν γνωρίζουν θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη όμως χωρίς ιερά και θεούς, που δεν καταφεύγει σε προσευχές, όρκους, μαντείες, θυσίες για την απόκτηση των αγαθών ούτε για την αποτροπή των κακών, δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να είδε, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Τούτο λοιπόν το βάθρο και έρεισμα, που συνέχει κάθε κοινωνία και νομοθεσία, ανατρέπουν (οι Επικούρειοι) (Πλουτάρχου, Προς κωλώτην 1125Ε, εκδ. Κάκτος).

Σύμφωνα επίσης με τις χριστιανικές παραδόσεις ακόμη και ο άψυχος και φυσικός κόσμος αποδέχεται τον Θεό και διηγείται σε κάθε λογικό άνθρωπο για τον Δημιουργό του, όπως ομολογεί ο Δα­βίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμ. ΙΗ’, 2).

Και η Σοφία του Σολομώντα, επίσης, τονίζει: «Εκ γαρ μεγέθους καλλονής κτισμάτων αναλόγως ο γενεσιουργός αυτών θεωρείται» (Σοφ. Σολ. ΙΓ’, 5).Αλλά και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος μαρτυρεί: «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους» [Ρωμ. Α’, 20:

Πώς, λοιπόν, όταν και τα άψυχα όντα ομολογούν τον Πλάστη τους, τον Σωτήρα και ευεργέτη τους, υπάρχουν άνθρωποι, που όχι μόνον αρνούνται, αλλά και πολεμούν με μανία εναντίον της υπάρξεως του Θεού- Δημιουργού, δικαιολογώντας έτσι τον Προφήτη Δαβίδ που γράφει: «Είπεν άφρων εν καρδία αυτού· ουκ έστι Θεός» (Ψαλμ. ΙΓ’, 1).

Παρ’ όλα αυτά, όπως με εκκλησιαστικό ήθος αναφέρει και ο Θεοδώρητος στο έργο του «Ελληνικών θεραπευτική παθημάτων», που γράφτηκε λίγο πριν από το 423 μ. Χ., «αν και έχουν απομείνει πολὺ λίγοι άπιστοι, πρέπει και αυτοὶ να τύχουν της ποιμαντικής φροντίδας της Εκκλησίας, ώστε να διαλυθεί η θολούρα, η ομίχλη που τους περιβάλλει, για να δουν τη λαμπρότητα του θεϊκού φωτός»

Τα μέλη της Ένωσης Άθεων, φαίνεται να επιδιώκουν με τις ενέργειές τους να εγκαταλείψουν οι ορθοδόξως χριστιανικώς ένθεοι τις αιώνιες παραδόσεις τους και να γίνουν μαζί τους ένα κοσμικό και άθεο κράτος.

Πέρα από το γεγονός ότι αυτό θα σήμαινε για τους ορθόδοξους άρνηση της πίστεώς τους και απόρριψη των σωτηριωδών ευεργεσιών της θείας Αποκαλύψεως, οι ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι έχουν Πατρίδα και συνειδητοποιούν σε ποια εποχή ζουν και ποια είναι τα διεθνή δεδομένα, σε σχέση με τα θέματα που αντιμετωπίζει, εδώ και τώρα, αυτή η Πατρίδα. Σε αυτήν τη φάση, επομένως, είναι πολύ σημαντικά αυτά που τονίζει σε πρόσφατο άρθρο του, επί του συγκεκριμένου θέματος της προσφυγής των Άθεων στο ΣτΕ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μάνης Χρυσόστομος:

«Στο βάθος της ελληνικής ψυχής κρύπτεται η ζύμη της Εκκλησίας και η επιδιωκόμενη αλλοίωση, μετατροπὴ του ελληνικού κράτους σε άθεο ή άθρησκο ή ουδέτερο ή étatlaïc ή άλλο τι, δεν τυγχάνει της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα… Είναι θλιβερό στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, με αρχέγονο ύψιστο πολιτισμό, να εμφανίζονται εκδηλώσεις και δηλώσεις κατακερματισμού αυτού του πολιτισμού. Δημιουργεί γενικότερα παραπικρασμό η συστηματική πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, η εναντίωση στην εκμάθηση της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας, η προσπάθεια παραμέλησης της εκφοράς της προσευχής στα σχολεία, η απαξίωση του εκκλησιασμού των μαθητών και η αλλοίωση των θρησκευτικών εορτών. Όσον αφορά στα ανθρώπινα ατομικά δικαιώματα, η Εκκλησία, πρώτη αυτή, τα υποστηρίζει, αφού, από το Ευαγγέλιο του Χριστού γεννήθηκαν και στον Χριστιανισμό ανεπτύχθησαν. Εν προκειμένω, αν καταστρατηγηθεί ο χριστιανισμός, τότε και τα ανθρώπινα δικαιώματα σαλεύονται και καταρρακώνονται. Ακόμη, λόγος περί ουδετεροθρησκείας δεν είναι πρόοδος. Είναι οπισθοδρόμηση στον 18ο αιώνα… Όταν ο Ηρόδοτος μιλούσε για το ομόαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον, μιλούσε για την αυτοσυνειδησία ενὸς λαού. Αν εμείς δεν κρατήσουμε αυτὰ και συνεχώς τα κτυπούμε ποικιλοτρόπως, τότε είμαστε κλέπτες του μέλλοντος των παιδιών μας και έχουμε μεγίστη ευθύνη γι᾿ αυτό».

Οι πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, φέρνουν στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά τα «Εκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεία», τα οποία λειτουργούν στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις υπό την εποπτεία της Αποστολικής Διακονίας.

Η μείωση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το κενό, που άλλωστε πάντοτε υπήρχε, στο θέμα της κατήχησης, δηλαδή της κατάρτισης των μαθητών στα δόγματα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.

Για πολλά χρόνια, το κενό αυτό το κάλυπταν κατά το δυνατόν τα Εκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεία. Με τα σημερινά δεδομένα, η ανάγκη αυτή καθίσταται επιτακτική καθώς το κενό που καλούνται να καλύψουν τα Κατηχητικά Σχολεία, είναι τεράστιο.

Ευγνωμονώ, για τη μεγάλη δωρεά - μέγιστη ευλογία του Θεού - που είχα καθώς φοίτησα σ τα Εκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεία της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, στα μαθητικά μου χρόνια και κυρίως τα γυμνασιακά, την περίοδο 1966-1972.

Στο «Κατηχητικό Σχολείο», μέσα από τα «μαθήματα ορθόδοξης κατήχησης», τις «λατρευτικές ευκαιρίες», το «παιχνίδι», τις «εκδρομές» τις «κατασκηνώσεις», τις «εορταστικές εκδηλώσεις» και πολλά άλλα, εφοδιάστηκα με ένα «άυλο πτυχίο», πριν καν ξεκινήσω τις ακαδημαϊκές μου σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με σκοπό τη λήψη ενός συμβατικού πτυχίου χρησίμου για την επαγγελματική μου αποκατάσταση.

Στο διάβα της ζωής μου φοίτησα σε αρκετά σχολεία : Ε’ Δημοτικό Σχολείο Καλαμάτας, Α’ Γυμνάσιο Καλαμάτας, Σχολεία ξένων γλωσσών, ΑΣΟΕΕ (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (Σχολή Δοκίμων Σημαιοφόρων Λιμενικού), Σχολείο Εκπαίδευσης χειριστών μονοκινητήριων αεροσκαφών στη Σχολή Ικάρων (Τατόι), Σχολείο ''Διαχείρισης Κρίσεων'' στη Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης της Ελληνικής Αστυνομίας κ.α.

Τα σχολεία αυτά, είναι γεγονός ότι μου έδωσαν χρήσιμα εφόδια αλλά «περιορισμένης ισχύος» και μόνο για το «εν ενεργεία» διάστημα. Όμως, το «εν ενεργεία» διάστημα έχει ημερομηνία λήξεως τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Έρχεται η στιγμή που όσα σχολεία κι αν έχεις περάσει είναι απλά μια ανάμνηση και τα πτυχία τους χωρίς καμία αξία.

Σήμερα, ομολογώ ότι το Κατηχητικό Σχολειό μου έδωσε ένα πτυχίο άυλο αλλά έμψυχο. Ένα πτυχίο, με ισχύ «εφ όρου ζωής» αλλά το σπουδαιότερο, με προοπτική κατάκτησης της «αιώνιας ζωής».

Σήμερα, που ομολογουμένως υπάρχει «ηθικό έλλειμμα», στην κοινωνία, στην παιδεία και στην οικογένεια, τα Κατηχητικά Σχολεία, με την εποπτεία και ευλογία των οικείων Μητροπολιτών, προσφέρουν την καλύτερη αγωγή που δυστυχώς σταματά και επίσημα να τη δίνει το Δημόσιο Σχολείο.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Άνοιξε η Κερκόπορτα για τον Ελληνισμό με την Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Οποιος διαβάσει την συμφωνία βήμα-βήμα και προσεχτικά, θα δει πως υπάρχουν ορισμένα σημεία τα οποία προκαλούν σοκ και δέος.

Αυτό διότι αντί να είναι με την πλάτη στον τοίχο τα Σκόπια, η Ελλάδα ανοίγει πλέον το κουτί της πανδώρας.

Ανοίγουμε από το πουθενά ζητήματα, τα οποία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέα τετελεσμένα στην περιοχή.

Βήμα-βήμα υλοποιείται η Συμφωνία των Πρεσπών σε Αθήνα και Σκόπια. Τη Δευτέρα το βράδυ το υπουργικό συμβούλιο της ΠΓΔΜ έδωσε το «πράσινο φως» στην πρόταση Ζάεφ για τις πρώτες αλλαγές του Συντάγματος και σήμερα διαβιβάστηκε στη Βουλή από τον Νίκο Κοτζιά η σύνθεση της Μεικτής Διεπιστημονικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Ελλάδας – ΠΓΔΜ, η οποία θα εξετάσει τα σχολικά βιβλία των δύο χωρών ώστε να αφαιρεθούν τυχόν εκφάνσεις αλυτρωτισμού.

Η εξέταση του σχολικού υλικού θα γίνει με βάση «αυθεντικές, στοιχειοθετημένες και επιστημονικά στέρεες ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα». Οι δύο χώρες είναι ισότιμες στην Επιτροπή και η κάθε μια αριθμεί επτά μέλη.

Το ελληνικό τμήμα αποτελείται από:

1. Μάρκο Μπόλαρη, Υφυπουργό Εξωτερικών, ως Πρόεδρο του Ελληνικού Τμήματος της Επιτροπής.
2. Σπυρίδωνα Σφέτα, Καθηγητή Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
3. Νικόλαο Ζάικο, Αναπληρωτή Καθηγητή Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
4. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Τμήματος Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
5. Ιάκωβο Μιχαηλίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
6. Ευθύμιο Χαρλαύτη, Σύμβουλο Πρεσβείας Α΄, Α3 Διεύθυνση Χωρών Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Υπουργείου Εξωτερικών.
7. Αθανάσιο Λούπα, Υποψήφιο Διδάκτορα Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Από πλευράς πΓΔΜ, όπως ανακοινώθηκε από την πλευρά των Σκοπίων, η Επιτροπή στελεχώνεται από τους:

1. Ambassador Victor Gaber, Head
2. Professor Dalibor Jovanovski, PhD, Member
3. Professor Nikos Chausidis, PhD, Member
4. Professor LjudmilSpasov, PhD, Member
5. Assistant Professor Ana Chupeska-Stanishkovska, PhD, Member
6. Professor FahriRamadani, PhD Member
7. Professor Kica Kolbe, PhD, Member.

Η εξέταση των σχολικών βιβλίων και του συνοδευτικού υλικού, όπως χάρτες και άτλαντες, θα γίνει με βάση «αυθεντικές, στοιχειοθετημένες και επιστημονικά στέρεες ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα».

Δηλαδή με λίγα λόγια, αν θεωρήσουν ως αλυτρωτισμό τον Μακεδονικό Αγώνα οι Σκοπιανοί, τότε θα αφαιρεθεί από το κεφάλαιο της Ιστορίας. Απλά πράγματα.

Σε περίπτωση που η συμφωνία δεν κυρωθεί από Σκόπια και Αθήνα οι εισηγήσεις της Επιτροπής δεν είναι δεσμευτικές.

Οι πρώτες αλλαγές για τη συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια

Το υπουργικό συμβούλιο στην ΠΓΔΜ ενέκρινε την πρόταση που πρόκειται να κατατεθεί στο Κοινοβούλιο και αφορά στις συνταγματικές αλλαγές, σύμφωνα με το Bloomberg. Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ θα αποστείλει την πρόταση για μετονομασία της χώρας σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» στο Κοινοβούλιο, δήλωσε ο εκπρόσωπος, Mile Boshnjakovski, σε δημοσιογράφους στα Σκόπια.

«Περιμένουμε από τους βουλευτές να αρχίσουν αύριο τις εργασίες και να διευκρινίσουν τις θέσεις τους», δήλωσε ο Boshjnakovski όταν ρωτήθηκε εάν η κυβέρνηση θα έχει την υποστήριξη των 2/3 των βουλευτών που απαιτούνται ώστε να προχωρήσει σε συνταγματικές αλλαγές

Τι προβλέπει το άρθρο 8 της Συμφωνίας των Πρεσπών:

«Εντός ενός μηνός από τη θέση σε ισχύ της παρούσης Συμφωνίας, τα Μέρη θα συγκροτήσουν με ανταλλαγή διπλωματικών διακοινώσεων, στη βάση της ισότητας, μια Κοινή Διεπιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων σε ιστορικά, αρχαιολογικά και εκπαιδευτικά θέματα, για να εξετάσει την αντικειμενική, επιστημονική ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων βασισμένη σε αυθεντικές, στοιχειοθετημένες και επιστημονικά στέρεες ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα.

Οι εργασίες της Επιτροπής θα τελούν υπό την επίβλεψη των υπουργείων Εξωτερικών και Μερών σε συνεργασία με άλλες αρμόδιες εθνικές αρχές. Η Επιτροπή θα εξετάσει και, εφόσον θεωρήσει κατάλληλο, θα αναθεωρήσει οιαδήποτε σχολικά εγχειρίδια και βοηθητικό σχολικό υλικό όπως χάρτες, ιστορικούς άτλαντες, οδηγούς διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται σε έκαστο από τα Μέρη, σύμφωνα με τις αρχές και τους σκοπούς της ΟΥΝΕΣΚΟ και του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Για τον σκοπό αυτό, η Επιτροπή θα θέσει συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα ώστε να διασφαλισθεί ότι σε έκαστο από τα Μέρη κανένα σχολικό εγχειρίδιο ή βοηθητικό σχολικό υλικό σε χρήση τη χρονιά μετά την υπογραφή της παρούσης Συμφωνίας δεν περιέχει αλυτρωτικές/αναθεωρητικές αναφορές. Η Επιτροπή επίσης θα εξετάσει οιασδήποτε νέες εκδόσεις σχολικών εγχειριδίων και βοηθητικού υλικού όπως προβλέπεται σε αυτό το άρθρο. Η Επιτροπή θα συνεδριάζει τακτικά, τουλάχιστον δύο φορές ετησίως, και θα υποβάλει μία ετήσια έκθεση για τις δραστηριότητες και τις συστάσεις της προκειμένου να εγκριθούν από το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, όπως αυτό θα συσταθεί κατ’ εφαρμογή του άρθρου 12».

Ο Στρατηγός αράχνη κονιορτοποιεί την Κυβέρνηση

Αυτή η αναιμική δυναμική του δημοψηφίσματος μπορεί να παραλληλιστεί όχι με την συμμετοχή, αλλά με την πίεση που δέχτηκαν οι Κύπριοι για το Σχέδιο Ανάν. Είναι αυταπόδεικτο, επίσης, ότι το σλαβικό και βουλγαρικό στοιχείο είναι παρά πολύ ισχυρά στη FYROM, σε μια γεωπολιτική σκακιέρα που δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν όσοι θεωρούσαν ότι οι Σκοπιανοί στο σύνολό τους αισθάνονται Μακεδόνες…

Ο Μακεδονισμός είναι βαθειά ριζωμένος στους πρώην Σλάβους κομμουνιστές της πΓΔΜ και, ατυχώς, στα τέκνα όσων εγκατέλειψαν την Ελλάδα μετά την ήττα τους τον Αύγουστο του 1949 σε Γράμμο – Βίτσι από τον Εθνικό Στρατό. Η πλειονότητα εξ αυτών κατείχαν και κατέχουν κυβερνητικές θέσεις, για παράδειγμα ο τέως πρόεδρος Γκλιγκόρωφ ήταν Γρηγορόπουλος, ο νυν ΥΠ.ΕΞ. Δημητρώφ είναι από την Αριδαία με επίθετο Παπαδημητρίου, κ.λπ.

Εξ άλλου, πλέον των 200.000 Σλάβων της FYROM έχουν πάρει βουλγαρική υπηκοότητα. Τελικά, ποιοι ψήφισαν; Το 28% του πληθυσμού που είναι Αλβανοί, όπως και το 5% οι Τούρκοι, μαζικά προσήλθαν για να ονομασθούν Μακεδόνες που κατοικούν στη Βόρεια Μακεδονία. Ατυχώς, η Συμφωνία των Πρεσπών είναι θνησιγενής για αυτούς που την εμπνεύσθηκαν ενδίδοντας σε πιέσεις για ίδια οφέλη ένθεν και ένθεν των ελληνοσκοπιανών συνόρων.

Ο Έλλην Μακεδόνας εν πλήρει αγανακτήσει παρακολουθεί την ενδοτικότητα των συντακτών της Συμφωνίας και αδυνατεί να αντιληφθεί τι τους εμπνέει και αν αντιλαμβάνονται τα ολέθρια αποτελέσματά της σε βάρος του Ελληνισμού, που ήδη προκύπτουν πριν ακόμη εγκριθεί. Στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ως ο κύριος ομιλητής προσπάθησα να γεμίσω την φαρέτρα του Έλληνα ΥΠ.ΕΞ. με επιχειρήματα, ομού με τις εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που δεν ήταν ούτε «εθνίκια» ούτε ετερόκλητος όχλος.

Εύχομαι στο μέλλον να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων η όποια πολιτική ηγεσία θα προέλθει από τις εκλογές και να μην τραυματίσει την ήδη τρωθείσα εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων από τα Μνημόνια.

Πηγή: Αβέρωφ

Στό οἰκουμενιστικό – οὐνιτικό μοναστήρι τοῦ Bose τοῦ αἱρετικοῦ παπικοῦ κ. Enzo Bianci, στήν Βόρεια Ἰταλία, διεξήχθη γιά μιά ἀκόμη χρονιά ἀπό 5 ἕως 8 Σεπτεμβρίου, τό 25ο Διεθνές Συνέδριο «Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος», μέ τό γενικό θέμα : «Διάκρισις καί χριστιανικός Βίος». Συμμετεῖχαν οἰκουμενιστές ἀπό πολλές Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅπως ὁ Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε κ.Σεραφείμ, ἡ καθηγήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ κ. Βασιλική Σταθοκώστα, ὁ Ἀρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος, κληρικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ.ἄ. Μήνυμα στό Συνέδριο ἀπηύθυνε, ὡς κατ’ ἔτος, ὁ οἰκουμενιστής Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος,τό ὁποῖο ἀνέγνωσε ὁ ἐκπρόσωπός του Ἀρχιμ. Ἀθηναγόρας Φασίολο, κληρικός τῆς Μητροπόλεως Ἰταλίας. Εἰσήγηση μέ θέμα «Ἐγρήγορση καί αὐθεντικότητα στήν Ἐκκλησία σήμερα», πραγματοποίησε στίς 8 Σεπτεμβρίου ὁ οἰκουμενιστής Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Ἰωάννης Χρυσαυγής[1].

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ – ΟΥΝΙΤΙΚΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΤΥΠΟΥ BOSE

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,  
Ἐν Πειραιεῖ 19-9-2018,  

Στό οἰκουμενιστικό – οὐνιτικό μοναστήρι τοῦ Bose τοῦ αἱρετικοῦ παπικοῦ κ. Enzo Bianci, στήν Βόρεια Ἰταλία, διεξήχθη γιά μιά ἀκόμη χρονιά ἀπό 5 ἕως 8 Σεπτεμβρίου, τό 25ο Διεθνές Συνέδριο «Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος», μέ τό γενικό θέμα: «Διάκρισις καί χριστιανικός Βίος».

Συμμετεῖχαν οἰκουμενιστές ἀπό πολλές Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅπως ὁ Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, ἡ καθηγήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ κ. Βασιλική Σταθοκώστα, ὁ Ἀρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος, κληρικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ.ἄ. Μήνυμα στό Συνέδριο ἀπηύθυνε, ὡς κατ’ ἔτος, ὁ οἰκουμενιστής Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, τό ὁποῖο ἀνέγνωσε ὁ ἐκπρόσωπός του Ἀρχιμ. Ἀθηναγόρας Φασίολο, κληρικός τῆς Μητροπόλεως Ἰταλίας. Εἰσήγηση μέ θέμα «Ἐγρήγορση καί αὐθεντικότητα στήν Ἐκκλησία σήμερα», πραγματοποίησε στίς 8 Σεπτεμβρίου ὁ οἰκουμενιστής Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Ἰωάννης Χρυσαυγής[1].

Καθηκόντως τονίζουμε τά ἑξῆς: Τόσο ὁ μοναχισμός, ὅσο καί ὁ ἐρημητισμός στή Δύση δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν ὀρθόδοξο ἀνατολικό μοναχισμό καί ἐρημητισμό. Ὁ Παπισμός εὐνόησε τήν διαμόρφωση τῶν μοναχικῶν ταγμάτων (Ἰησουϊτῶν, Καπουτσίνων, Δομινικανῶν, Φραγκισκανῶν κ.ἄ.), τά ὁποῖα εἶναι διασκορπισμένα σέ διάφορες περιοχές, ἀλλά ἔχουν ἑνιαία ὀργάνωση καί ὑπάγονται στήν κεντρική ἐξουσία τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα Ρώμης. Ἀκόμη, χαρακτηρίζονται συνήθως γιά τήν ἐξειδίκευσή τους σέ κάποια ἰδιαίτερη ἀποστολή (φιλανθρωπική δράση, κλπ) καί διακρίνονται ἐξωτερικά ἀπό τήν διαφορετική ἐνδυμασία τους. Τά μοναχικά τάγματα ἦταν καί παραμένουν ἄγνωστα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιατί ἡ ὅλη δομή τους προϋποθέτει διαφορετική θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας. Γενικά, ὁ μοναχισμός στή Δύση τοποθετεῖται στήν ὑπηρεσία κάποιου κοινωνικοῦ σκοποῦ, δηλ. εἶναι κυρίως ὀργανωτικός, ἐνῷ στήν Ἀνατολή εἶναι κυρίως ἡσυχαστικός καί ἔχει ὡς κύριο σκοπό τήν ἀένναη λατρεία τοῦ Θεοῦ, τήν ἀδιάλειπτη καρδιακή νοερά προσευχή, τήν ὑπακοή, τήν ἀκτημοσύνη, τήν παρθενία, τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τό φωτισμό καί τή θέωση. Στό ἴδιο ξένο πρός τήν Ἀνατολή πλαίσιο κινεῖται καί ὁ ἐρημητισμός στή Δύση, ὁ ὁποῖος ἔχει μεταλλαχθεῖ σέ κάποιο εἶδος κοινωνικοῦ ἐρημητισμοῦ. Οὐσιαστικά, ὁ ἐρημητισμός στή Δύση ἄν δέν ἔχει ἐκλείψει παντελῶς, ἔχει σημαντικά ἐξασθενήσει[2].

Μέ τόν «παντοδύναμο» Πάπα του ὁ Παπισμός σκοπεύει νά κατακτήσει τόν κόσμο. Ἡ παρά τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἁγία ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (16ος Κανών)[3] ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου καί τά ποικίλα «κοινωνικά» μοναχικά τάγματα ἔρχονται νά ὑπηρετήσουν τό σκοπό αὐτό. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιθέτως, σκοπεύουσα, ὄχι στήν κατάκτηση, ἀλλά στή μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, οὔτε τήν ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου ἐπέβαλε, οὔτε τό μοναχισμό ἀπό ἡσυχαστικό μετέβαλε σέ κοινωνικό καί τῆς δράσεως. Στή «θεοποιό» ἡσυχία ὁ μοναχός μεταμορφώνεται καί μυστικῶς μεταμορφώνει τόν κόσμο καί δι’αὐτοῦ:

«... ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔρχεται μετά παρατηρήσεως[4].»

Εἶναι γνωστός ὁ οἰκουμενιστικός, διαβρωτικός καί ἰσοπεδωτικός ρόλος τοῦ Bose. Ἐργαστήρι οἰκουμενιστικῆς θεολογίας ἀποτελεῖ ἡ μοναστική κοινότητα τοῦ Bose τῆς Βόρειας Ἰταλίας. Στό παπικό αὐτό μοναστήρι κάθε χρόνο διοργανώνονται διαχριστιανικά συνέδρια μέ ὁμιλητές, ὄχι μόνο παπικούς, προτεστάντες, μονοφυσῖτες, ἀλλά καί «ὀρθοδόξους» κληρικούς καί θεολόγους. Ἡ κοινότητα αὐτοπροβάλλεται ὡς φιλορθόδοξος καί τά μέλη της ὑποτίθεται ὅτι ἐντρυφοῦν στήν ὀρθόδοξη ἀσκητική παράδοση. Παρά, ὡστόσο, τή βαθειά γνώση τῆς διδασκαλίας τῶν ὀρθοδόξων ἀσκητῶν Πατέρων, παραμένουν ἀμετανόητοι καί σταθεροί στήν πίστη τῆς αἵρεσής τους! Ἡ συμμετοχή πολλῶν «ὀρθοδόξων» στά διαχριστιανικά συνέδρια τοῦ Bose δημιουργεῖ μεγάλη σύγχυση στούς ὀρθόδοξους πιστούς, ὄχι μόνο τῆς Ἰταλίας, ἀλλά ὁλόκληρης τῆς Εὐρώπης. Καί πῶς νά μήν μπερδευτεῖ ἕνας πιστός βλέποντας ὀρθόδοξες βυζαντινές εἰκόνες νά κοσμοῦν τά ἔντυπα τῆς ἀδελφότητας τοῦ Βοse ἤ εἰσηγήσεις μέ θέματα, ὅπως «Ἐγρήγορση καί αὐθεντικότητα στήν Ἐκκλησία σήμερα», μέ ἀναφορές σέ ἀποσπάσματα τῶν ἀσκητῶν Πατέρων τῆς Γάζας, Βαρσανουφίου καί Ἰωάννη, ὅπου παρουσιάζονται ὁρισμένα βασικά στοιχεῖα τῆς ἀρετῆς τῆς διακρίσεως καί ἡ πνευματική κατεύθυνσή της, ἡ ὁποία δέν πρέπει ποτέ νά βασίζεται στήν ἐξουσία τοῦ ἀτόμου, πού τήν ἀσκεῖ, ἀλλά στήν ἀνάπτυξή της, στήν ταπεινοφροσύνη, στόν σεβασμό πρός τόν ἄλλο, στή λεπτότητα, πού ἐκφράζεται συχνά περισσότερο μέ σιωπή, παρά μέ λόγια;

Ὁ προσεκτικότερος ὡστόσο μελετητής τῶν ὀνομάτων τῶν ὀρθοδόξων εἰσηγητῶν διαπιστώνει πώς οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς εἶναι πρωτεργάτες οἰκουμενιστικῶν δράσεων καί ἐντός τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀπό τίς ὁποῖες προέρχονται. Ἀποκαλυπτική τοῦ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα τῆς ἀδελφότητας τοῦ Bose εἶναι καί ἡ ἐπίσημη ἱστοσελίδα της[5]. Σέ αὐτή ρητά ἀναφέρεται ὅτι στή μονή Bose ἐγκαταβιώνουν «μοναχοί καί μοναχές» ἀπό ὅλες τίς χριστιανικές ὁμολογίες (παπικοί, προτεστάντες, μεθοδιστές κ.ἄ.), ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ παπικοῦ Enzo Bianchi. Δέν πρόκειται, παρά γιά ἐφαρμογή τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὄχι μόνο στή θεολογία, ἀλλά καί στή λειτουργική πράξη καί τή μοναχική ζωή, ὅπου συμπροσευχόμενοι παρίστανται ἀπό κοινοῦ κληρικοί καί πιστοί «ὀρθόδοξοι», παπικοί καί ἀπό κάθε χριστιανική αἵρεση. Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἡ κοινότητα τοῦ Bose ἀποτελεῖ ἕνα ἰσχυρό προπύργιο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ συμμετοχή στά συνέδριά της «ὀρθοδόξων» κληρικῶν καί θεολόγων ἀποτελεῖ πράξη θεολογικῆς καί ποιμαντικῆς ἀνευθυνότητας, ἀφοῦ, ἀφ’ἑνός ὁδηγεῖ σέ σύγχυση τούς ὀρθόδοξους πιστούς, ἀφ’ἑτέρου δέ κανέναν αἱρετικό δέν ὁδήγησε σέ ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία[6].

Εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ π. Ἰωάννης θά παρέλειψε σκόπιμα στήν εἰσήγησή του νά ἀναφερθεῖ σέ ὅσα οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες μας Βαρσανούφιος καί Ἰωάννης λέγουν περί τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν. Ἐμεῖς, ὅμως, ἄς τά ὑπενθυμίσουμε. Λέγει ὁ Μέγας Βαρσανούφιος στήν χ΄ (600ή) ἀπόκρισή του γιά τίς αἱρέσεις ὅτι εἶναι δόγματα τῶν Ἑλλήνων (δηλ. τῶν εἰδολωλατρῶν), ματαιολογίες ἀνθρώπων, πού νομίζουν ὅτι κάτι εἶναι, καί ρήματα ἀργῶν ἀνθρώπων. Τίς αἱρέσεις τίς γέννησε ἡ πλάνη. Μποροῦμε νά τίς ἀναγνωρίσουμε ἀπό τούς καρπούς τους, πού εἶναι ἡ φυσίωση, ἡ ἐξουδένωση, ἡ χαύνωση, ἡ ἀμέλεια, τό πρόσκομμα, ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ νόμου ἤ καλύτερα τοῦ νομοθέτου Θεοῦ. Εἶναι οἰκητήριο δαιμόνων καί τοῦ ἄρχοντός τους διαβόλου. Δέν φέρνουν στό φῶς, ἀλλά στό σκότος. Δέν προτρέπουν σέ φόβο Θεοῦ, ἀλλά στήν κατά διάβολον προκοπή. Δέν γλυτώνουν ἀπό τόν βόρβορο, ἀλλά καταποντίζουν σ’ αὐτόν. Αὐτές εἶναι τά ζιζάνια, πού ἔσπειρε ὁ ἐχθρός στόν ἀγρό τοῦ οἰκοδεσπότου. Αὐτές εἶναι τά ἀγκάθια, πού φύτρωσαν στήν καταραμένη ὑπό τοῦ Δεσπότου Θεοῦ γῆ. Εἶναι ψεῦδος, σκότος, πλάνη, ἀλλοτρίωση Θεοῦ[7]. Κατά τόν Μέγα Βαρσανούφιο, αἱρετικός εἶναι καθένας, πού δέν φυλάττει τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, παρ’ ὄλο πού πιστεύει στήν καρδιά του καί ὀμολογεῖ μέ τό στόμα του τόν Χριστό[8].

Ὁ Μέγας Βαρσανούφιος στήν χδ΄ (604η) ἀπόκρισή του μᾶς ἀποκαλύπτει πῶς φθάνουν μερικοί στό σημεῖο νά λαλοῦν καινά δόγματα. Ἐξηγεῖ ὅτι μερικοί, νομίζοντας πώς εἶναι διδάσκαλοι ἀφ’ἑαυτοῦ τους ἤ ἀναγκαζόμενοι ἀπό τούς ἀνθρώπους νά γίνουν διδάσκαλοι, πρόκοψαν πολύ καί περισσότερο ἀπό τούς διδασκάλους τους καί ἔφτιαξαν καινά δόγματα. Ταυτόχρονα, ὅμως, ἔμειναν πιστοί στίς παραδόσεις καί τά μαθήματα τῶν διδασκάλων τους, τά ὁποία, ὅμως, δέν ἦταν ὀρθά. Ἀφοῦ πρόκοψαν καί ἔγιναν πνευματικοί διδάσκαλοι, δέν παρακάλεσαν τόν Θεό γιά τούς διδασκάλους τους, ἄν δηλαδή αὐτά, πού εἶπαν, εἶναι ἐπικυρωμένα καί ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἀλλά, ἔχοντας τούς ἑαυτούς τους ὡς σοφούς καί γνωστικούς, δέν διέκριναν τούς λόγους τους. Ἔτσι, λοιπόν, ἀναμίχθηκαν οἱ διδασκαλίες τῶν διδασκάλων τους μέ τίς διδασκαλίες τους καί πότε δίδασκαν ἀπό τήν διδασκαλία, πού ἔμαθαν, πότε ἀπό τήν εὐφυΐα τοῦ μυαλοῦ τους. Ἔτσι, αὐτοί οἱ λόγοι γράφτηκαν στό ὄνομά τους. Ἀφοῦ πρόκοψαν καί βελτιώθηκαν περισσότερο, πῆραν καί ἀπό ἄλλους, ἀλλά καί ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα τούς ἀποκαλύφθηκε κάτι. Καί δίδαξαν ἀπό τά μαθήματα τῶν διδασκάλων τους, χωρίς νά διακρίνουν, ἄν οἱ λόγοι τους εἶναι ἀληθινοί, ὅπως ὄφειλαν νά πληροφορηθοῦν ἀπό τόν Θεό μέ τήν δέηση καί τήν προσευχή. Ἔτσι, ἀναμίχθηκαν οἱ διδασκαλίες καί, ἐπειδή εἰπώθηκαν ἀπ’ αὐτούς, γράφτηκαν στό ὄνομά τους. Ὅταν, λοιπόν, ἀκούσουμε κάποιον ἀπ’αὐτούς νά ἰσχυρίζεται ὅτι αὐτά, πού λέει, τά ἄκουσε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, αὐτό εἶναι πληροφορία καί ὀφείλουμε νά τόν πιστέψουμε. Ὅταν, ὅμως, διδάσκει τά λόγια του, δέν θά τόν ἀκούσουμε νά λέει αὐτό. Γιατί, αὐτά δέν προέρχονται ἀπό πληροφορία, ἀλλά ἀπό τά μαθήματα τῶν πρώτων διδασκάλων του. Ἔτσι, προσέχοντας στή γνώση καί τή σοφία τους, δέν ρώτησαν τόν Θεό γι’αὐτά, ἄν εἶναι ἀληθινά[9].

Ὁ Μέγας Βαρσανούφιος λέγει ὅτι, ἐάν προσμένεται νά κινηθεῖ σέ ἕνα τόπο αἵρεση, δέν πρέπει νά ἀναχωρεῖ κανείς ἀπό τόν τόπο αὐτό, προτοῦ νά φανερωθεῖ ἡ αἵρεση. Ἐπίσης, λέγει ὅτι, ἐάν σέ ἕνα τόπο κινεῖται μιά ὑπόθεση καί οἱ Πατέρες στόν τόπο αὐτό δέν μποροῦν νά διακρίνουν, ἄν εἶναι αἱρετική ἡ ὄχι, πρέπει νά πηγαίνει κάποιος καί νά ρωτᾶ τούς ἐμπείρους γι’αὐτό. Τέλος, ὁ ἴδιος συνιστᾶ:

«Φεῦγε αὐτά, ἀδελφέ, μή βεβαιωθῇ ὁ λόγος αὐτῶν ἐν τῇ καρδίᾳ σου˙ ξηραίνουσι δάκρυα, τυφλοῦσι τήν καρδίαν καί ἄπαξαπλῶς ἀπολλύουσι τούς προσέχοντας αὐτοῖς ἀνθρώπους˙ μή στῇς ἐν αὐτοῖς˙ μή μελετήσης αὐτά, πικρίας γέμουσι καί τελεσφορουσι καρπόν εἰς θάνατον… Ἀδελφέ, εἰ σωθῆναι θέλεις, μή βάλης σεαυτόν εἰς ταῦτα˙ ἐπεί μαρτύρομαί σοι ἐνώπιον Θεοῦ ὅτι εἰς βόθυνον ἐνέπεσας τοῦ διαβόλου καί εἰς τόν ἔσχατον θάνατον. Λοιπόν, ἀπόστα τούτων καί ἰχνηλάτησον τούς Πατέρας˙ κτῆσαι σεαυτῷ τήν ταπείνωσιν καί τήν ὑπακοήν, τόν κλαυθμόν, τήν ἄσκησιν, τήν ἀκτημοσύνην, τό ἀψήφιστον καί ὅσα τοιαῦτα εἰσί καί εὑρίσκεις εἰς τά ρήματα αὐτῶν καί τούς βίους. Ποίησον δέ καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας καί μή προσχῆς ἐμοί τῷ λέγοντι καί μή ποιουντι[10].»

Ἄν κάποιος ἔχει κάποιο ἀγαπητό πρόσωπο, πού εἶναι αἱρετικός, συμβουλεύει ὁ Ὅσιος Βαρσανούφιος ὅτι πρέπει νά τόν νουθετεῖ, ὄχι, ὅμως, καί νά ἀντιλέγει:

«Νουθέτησον αὐτόν τήν ὀρθήν ἐπιγνῶναι πίστιν˙ μή ἀντιβάλης δέ αὐτῷ, μηδέ θελήσης γνῶναι τί φρονεῖ, ἵνα μή ἐμβάλῃς εἰς σέ τόν ἰόν αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐάν θελήσῃ ὅλως ὠφεληθῆναι, καί ἄκουσαι τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως τοῦ Θεοῦ, λάβε αὐτόν πρός ἁγίους Πατέρας τούς δυναμένους ἐν Χριστῷ αὐτόν ὠφελῆσαι, καί οὕτως εὑρίσκη ἀβλαβῶς κατά Θεόν αὐτῷ συνερχόμενος. Ἐάν δέ μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν μή προσδέξηται τήν διόρθωσιν, τόν τοιοῦτον, κατά τόν Ἀπόστολον, παραιτοῦ[11].»

Εἶναι, βεβαίως, καλή ἡ ἀναφορά τοῦ π. Ἰωάννου σέ ἀποσπάσματα τῶν ἀσκητῶν Πατέρων τῆς Γάζας, Βαρσανουφίου καί Ἰωάννη, ὅπου παρουσιάζονται ὁρισμένα βασικά στοιχεῖα τῆς ἀρετῆς τῆς διακρίσεως καί ἡ πνευματική κατεύθυνσή της. Ἀλλά, ἐάν δέν ὑποδείξει στούς θαμῶνες τοῦ Bose τήν αἵρεσή τους καί τήν τραγική τους πλάνη, πῶς θά σωθοῦν καί σέ τί θά τούς ὠφελήσουν οἱ ἀσκητές Πατέρες;

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Ξεκίνησε τό 25ο διεθνές συνέδριο Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος στό μοναστήρι τοῦ BOSE, 5-9-2018, https://www.ekklisiaonline.gr/nea/xekinise-to-25o-diethnes-synedrio-orthodoxou-pnevmatikotitos-sto-monastiri-tou-bose/, καί, Ὁ Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Ἰωάννης Χρυσαυγῆς στό συνέδριο BOSE, 9-9-2018, (http://fanarion.blogspot.com/2018/09/bose.html).

[2] Γ. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Κοινωνιολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐκδ. Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη 1999, σσ. 111-112.

[3] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θες/κη 2003, σσ. 233-234.

[4] Λουκ. 17, 20. ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Οὐμανισμός. Ὀρθοδοξία καί παπισμός, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1998, σ. 94.

[5] https://www.monasterodibose.it/

[6] ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ, «Προπύργιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό Bose», Ὀρθόδοξος Τύπος (25-6-2010) (http://thriskeftika.blogspot.gr/2010/06/bose.html), ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, 27-6-2013, (https://www.imp.gr/images/Epikairothta_2013/ANAKOINOTHEN_EPISTOLH_OIKOYMENIKOS_OIKOYMENISMOS_DIALOGOI.pdf).

[7] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Βίβλος Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1997, σσ. 283-284.

[8] Ὀ. π., ἀπόκρισις φλς΄, σ. 256.

[9] Ὄ. π., σσ. 287.

[10] Ὄ.π., ἀπόκρισις φλζ΄, φλη΄καί χ΄, σσ. 256-257, 284.

[11] Ὄ. π., ἀπόκρισις ψλγ΄, σ. 327.

Πηγή: Ακτίνες

Σχόλιο Τ.Ι.: Αν γνώριζαν ιστορία θα ήταν πιο ταπεινοί. Σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν.

Ομάδα ατόμων γκρέμισε τη νύχτα της Κυριακής, 7 Οκτωβρίου 2018, τσιμεντένιο σταυρό, που άγνωστοι είχαν τοποθετήσει στη βραχώδη ακτή Απελή, κάτω από το κάστρο της Μυτιλήνης.

Ο σταυρός είχε τοποθετηθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου και είχε προκαλέσει τις αντιδράσεις πολιτών και οργανώσεων, καθώς στην ακτή αυτή συχνάζουν εκτός των Ελλήνων και πολλοί αιτούντες άσυλο που διαμένουν στη Λέσβο.

Οι αντιδράσεις αυτές προκάλεσαν με τη σειρά τους άλλες αντιδράσεις από μερίδα ντόπιων, που έφθασαν στα όρια επιθέσεων κατά της προέδρου της Κίνησης «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο», οργάνωση η οποία είχε καταθέσει αίτημα «να αποκατασταθεί η αυθαιρεσία και η ακαταλληλότητα ύπαρξης θρησκευτικού συμβόλου σε χώρο λουομένων και η μετατροπή του σε εργαλείο επίδοξων σταυροφόρων».

Το σημερινό γεγονός, από την ώρα που έγινε γνωστό, προκάλεσε έντονες διαμαρτυρίες από ομάδα Μυτιληνιών, κάποιοι εκ των οποίων δήλωσαν την πρόθεσή τους να ανακατασκευάσουν τον σταυρό.

Πηγή: ΑΜΠΕ, Ινφογνώμων Πολιτικά

Ἡ Παλαιστίνη στὸν 1ο μ.Χ. αἰῶνα, καὶ εἰδικότερα ἡ περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας, εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν ἐμφανῆ ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦταν εὐρέως διαδεδομένη καὶ ὁμιλουμένη (1). Γνωστὴ ἐπίσης καὶ ὡς «Γαλιλαία τῶν Ἐθνῶν» (Ματθαῖος 4:15) (2), ἡ Γαλιλαία ἀποτελοῦσε τὸ κέντρο τοῦ ἐμπορίου μεταξὺ Μεσογείου, τῆς Θάλασσας τῆς Γαλιλαίας καὶ τῶν περιοχῶν τῆς Δεκαπόλεως. Ἡ Γαλιλαία περιεβάλλετο ἀπὸ πόλεις κέντρα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, μὲ τὶς πόλεις τῆς Πτολεμαΐδος, Τύρου καὶ Σιδῶνος στὰ δυτικὰ καὶ βορειοδυτικά, τῆς Πανιάδος καὶ τῆς Καισάρειας Φιλίππου, τῆς Ἵππου καὶ τῶν Γαδάρων στὰ ἀνατολικά, τῆς Σκυθοπόλεως στὰ νότια.(3) Ὑπῆρχε ἕνα ἐκτεταμένο δίκτυο ὑδάτινων καὶ χερσαίων ὁδῶν ποὺ συνέδεαν τὴν Γαλιλαία μὲ τὶς ὅμορες περιοχές. Ὡς ἀποτέλεσμα, ἡ Γαλιλαία ἦταν κέντρον ἐμπορίου, ἐσωτερικοῦ καὶ ἐξωτερικοῦ, καὶ διεκρίνετο ἀπὸ μία κοσμοπολιτικὴ ἀτμόσφαιρα. H διάδοση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἦταν εὐρύτατη. Μία ἔνδειξη αὐτοῦ ἔχουμε στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (6:1 καὶ 9:29), ὅπου ἀναφέρεται ἡ διάκριση μεταξὺ Ἑλληνιστῶν καὶ Ἑβραίων, προφανῶς ἀναφερομένη στὴ γλωσσικὴ διάκριση μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων ποὺ ὡμιλοῦσαν κυρίως ἑλληνικὰ καὶ ἐκείνων ποὺ ὡμιλοῦσαν ἀραμαϊκά. Ἐπίσης, μὲ τὸν ἴδιο ὅρο χαρακτηρίζονταν καὶ οἱ ἐκτὸς Παλαιστίνης κάτοχοι ἑλληνικῆς παιδείας. Ἑπομένως, οἱ Ἑλληνιστὲς ἀποτελοῦσαν σημαντικὸ μέρος τοῦ πληθυσμοῦ τῆς πόλεως τῶν Ἰεροσολύμων, ὅπου ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ὡμιλεῖτο εὐρέως.(4)

Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἑπτὰ διάκονοι ποὺ ἀναφέρονται στὶς Πράξεις 6:5 γιὰ νὰ διακονοῦν τοὺς ἑλληνοφώνους χριστιανούς (τοὺς «ἑλληνιστές») ἔχουν ὅλοι τους ἑλληνικὰ ὀνόματα. Ὁ Ἰησοῦς, ὅπως καὶ οἱ μαθητές Του, ἦσαν Γαλιλαῖοι. Ὁ Ἰησοῦς μεγάλωσε στὴ Ναζαρέτ, καὶ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἐπιγείου Του διακονίας, κηρύγματος καὶ ἐπιτελέσεως θαυμάτων καὶ θεραπειῶν, ἔλαβε χώρα στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας πέριξ τῶν πόλεων Ναζαρέτ, Ναΐν, Κανᾶ καὶ Καπερναούμ. Παρ’ ὅ,τι ἡ Ναζαρὲτ ἦταν ἕνα μικρὸ χωριό, μόλις 2000 κατοίκων, καὶ ἐβασίζετο στὴ γεωργία (Ἰωάννης 1:46), εἶχε ἀναπτύξει γλωσσικές, πολιτισμικὲς καὶ οἰκονομικὲς σχέσεις μὲ τὴν εὐρύτερη περιοχή. Ἡ Ναζαρὲτ ἦταν κοντὰ στὸ δίκτυο μιᾶς ἀπὸ τὶς κυριότερες ἐμπορικὲς ὁδοὺς τῆς ἀρχαίας Παλαιστίνης, τὴν Via Maris, ποὺ συνέδεε τὴν Δαμασκὸ μὲ τὴν Μεσόγειο. Ἡ Καπερναοὺμ ἐξυπηρετοῦσε ὡς εἴσοδο στὴν Γαυλωνίτιδα χώρα (σημερινὰ ὑψίπεδα τοῦ Γκολάν) καὶ ἦταν ἕδρα τελωνείου ποὺ ἐπέβαλε φόρους καὶ τέλη σὲ ἐμπόρους καὶ ἐμπορεύματα (Μᾶρκος 28 2:14). Ἡ Καπερναούμ, μὲ ἕναν πληθυσμὸ μεταξὺ 12000 καὶ 15000 κατοίκων, ὅπως καὶ ἡ Τιβεριάς, πόλη ἱδρυθεῖσα ἀπὸ τὸν Ἡρώδη Ἀντύπα, ἀποτελοῦσαν ἐμπορικὰ κέντρα μὲ μεικτὸ πληθυσμὸ καὶ ἐν πολλοῖς δίγλωσσο.(5) Ὅλες οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀρχαιολογικὲς ἀποδείξεις συμφωνοῦν μὲ ὅσα γνωρίζουμε γιὰ τὸν βίο τοῦ Ίησοῦ καὶ τῶν Μαθητῶν Του. Ὁ Ματθαῖος (Ματθαῖος 9:9, Λουκᾶς 5:27-28), ἐπίσης γνωστὸς καὶ ὡς Λεβί (Μᾶρκος 2:13-14), ἦταν τελώνης, φοροεισπράκτορας στὴν Καπερναούμ, ὁπωσδήποτε λόγῳ ἐπαγγέλματος καὶ τῶν ἐπαφῶν του μὲ τὶς ἐπίσημες ἀρχές, γνώριζε καὶ ὡμιλοῦσε ἑλληνικά. Πολλοὶ ἐκ τῶν Μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἦσαν ἁλιεῖς (Πέτρος, Ἀνδρέας, Ἰάκωβος, Ἰωάννης), οἱ ὁποῖοι ἐμπορεύονταν τὰ ἁλιεύματά τους ἀπὸ τὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας. Θὰ γνώριζαν ἑλληνικὰ προκειμένου νὰ ἐξασκήσουν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἐμπόρου ἰχθύων.

Ἐπίσης εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους οἱ Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος εἶχαν ἑλληνικὰ ὀνόματα, καὶ τὰ ὀνόματα τοῦ Σίμωνος, Συμεών, Βαρθολομαίου καὶ Θαδδαίου ἦσαν ἐξ ἑλληνικῆς ρίζας ἢ ἐξελληνισμένα. Αὐτὸ ἔχει τὴν σημασία του, ὅταν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τὸ γεγονὸς ὅτι, ὅταν οἱ Ἕλληνες ἦλθαν στὸν Φίλιππο, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Βησθαϊδά, καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ δοῦν  τὸν Ἰησοῦ, ὁ Φίλιππος τοὺς παρέπεμψε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ ἐπίσης κατήγετο ἀπὸ τὴν Βησθαϊδά (Ἰωάννης 1:44, καὶ 12:20- 22). Προφανῶς, οἱ Φίλιππος καὶ Ἀνδρέας γνώριζαν τὰ ἑλληνικὰ καὶ μποροῦσαν νὰ συνομιλήσουν μὲ αὐτοὺς τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ συναντήσουν τὸν Ἰησοῦ. Ἄλλωστε, καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς γνώριζε καὶ ὡμιλοῦσε ἑλληνικά, οὕτως ὥστε νὰ συνδιαλέγεται καὶ νὰ κηρύττει στοὺς ἑλληνόφωνους καὶ Ἕλληνες κατοίκους τῆς περιοχῆς τῆς «Γαλιλαίας τῶν Ἐθνῶν», καὶ ἰδίως τῶν κατοίκων τῶν ἑλληνικῶν πόλεων τῆς Δεκαπόλεως καὶ τῆς Φοινίκης.

Ἐπίσης, ὁ Ἰησοῦς σὲ ποιὰ γλῶσσα μίλησε μὲ τὸν Πιλᾶτο; Ὄχι βεβαίως στὰ ἑβραϊκὰ ἢ ἀραμαϊκά, ποὺ ὁ Πιλᾶτος ἀσφαλῶς δὲν ἐγνώριζε, ἀλλὰ στὰ ἑλληνικά. Συχνό, ἐπίσης, ἦταν τὸ φαινόμενο οἱ Ἑβραῖοι τοῦ 1ου μ.Χ. αἰῶνος νὰ ἔχουν διπλά ὀνόματα, ἕνα ἑβραϊκὸ καὶ ἕνα ἑλληνικὸ ἢ ἐξελληνισμένο (πρβλ. Σίμων Πέτρος, Σαῦλος-Παῦλος). Δὲν μᾶς ἐκπλήσσει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Σίμων, ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ τὸ νέο του ὄνομα «Πέτρος», ἕνα καθαρὰ ἑλληνικὸ ὄνομα, ἔζησε καὶ ἐργάσθηκε σὲ μία ἐξελληνισμένη περιοχή, ὁπωσδήποτε γνώριζε καὶ ὡμιλοῦσε ἑλληνικά. Παρ’ ὅλο ποὺ χαρακτηρίζεται αὐτὸς καὶ ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου (Σανχεδριν) ὡς ἄνθρωποι ἰδιῶτες καὶ ἀμόρφωτοι (Πράξεις 4:13), αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἦσαν ὄντως ἀμόρφωτοι καὶ ἀγράμματοι. Ἀσφαλῶς, μὲ τὰ μέτρα τῶν Φαρισαίων ἐθεωροῦντο ἀμόρφωτοι, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν εἶχαν φοιτήσει σὲ κάποια ἀπὸ τὶς ραββινικὲς σχολές ἢ δὲν εἶχαν παρακολουθήσει ὡς ἀκροατὲς τὶς διδασκαλίες κάποιων διασήμων Ραββίνων διδασκάλων. Ὡστόσο, γνώριζαν πολὺ καλὰ νὰ διαβάζουν καὶ νὰ μελετοῦν τὶς Γραφὲς ποὺ ὡμιλοῦσαν προφητικῶς γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Καὶ μὲ τὰ ἑλληνικὰ μέτρα ἀσφαλῶς ἐθεωροῦντο ἀμόρφωτοι, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν γνώριζαν τὴν ἑλλληνικὴ φιλοσοφία. Ὡστόσο, ὡς ἔμποροι ἰχθύων καὶ διευθύνοντες μία ἑταιρεία ἁλιευτικῶν πλοίων, ὁ Πέτρος, ὁ ἀδελφός του Ἀνδρέας, οἱ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης ἀσφαλῶς γνώριζαν καὶ μποροῦσαν νὰ ἐπικοινωνοῦν στὰ ἑλληνικά.

Ἄλλωστε, ὑπάρχουν ἄφθονες ἀρχαιολογικὲς καὶ ἐπιγραφικὲς μαρτυρίες, νομίσματα ποὺ κυκλοφόρησαν ἀπὸ τὸν Ἡρώδη καὶ τὸν Ἡρώδη Ἀγρίπα, πάπυροι, ἐπιτύμβιες ἐπιγραφὲς καὶ χαράγματα, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἑλληνική γλῶσσα ἦταν εὐρέως διαδεδομένη, ὡμιλουμένη μεταξὺ τῶν κατοίκων τῆς Παλαιστίνης. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀποτελοῦσε τὸ κοινὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα ἐπικοι- νωνίας ὅλων τῶν λαῶν τῆς Μεσογείου τὴν εποχὴ τοῦ Χριστοῦ.(6)

1. Levine, L.I. (ed.), The Galilee in Late Antiquity, New York, Jewish Theological Seminary of America, 1992, pp. 70-71. Freyne, S., Galilee from Alexander the Great to Hadrian 323 B.C.E. to 135 B.C.E.: A Study of Second Temple Judaism, Notre Dame, University of Notre Dame, 1980].

2. Ἡ ἔκταση τῆς διείσδυσης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ πολιτισμοῦ στὴν Παλαιστίνη, ὄχι μόνον στὶς πόλεις ἀλλὰ καὶ στὴν ἀγροτικὴ ὕπαιθρο, ἐξετάζεται ἀναλυτικῶς στὰ ἔργα τῶν A.H.M. Jones, The Greek City: From Alexander to Justinian, Oxford, Clarendon Press, 1940, pp. 289-295. T. Tcherikover, Hellenistic Civilization and the Jews, Philadelphia, Jewish Publication Society of America, 1959, pp. 14-116. M. Hengel, Judaism and Hellenism: Studies in their Encounter during the Early Hellenistic Period, London, SCM, 1974, pp. 58-106.

3. Sevenster, J.N., Do you Know Greek? How Much Greek could the First Jewish Christians have known?, Leiden, Brill, 1968, pp. 96-97.

4. M. Hengel, op. cit., pp. 14-15.

5. Meyers, E.M. and Strange, J.F., Archaeology, the Rabbis and Early Christianity, London, SCM 1981, pp. 56-58.

6. Schurer, E., The History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ (3 vols), Edinburgh, 1973-86, vol. 2, pp. 53-54

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Το παρόν κείμενο αποτελεί μία ελαφρώς εκτενέστερη έκδοση του άρθρου μας με τίτλο «Κύριες αιτίες της ήττας της Στρατιάς Μ. Ασίας και της καταστροφής του Στρατού τον Αύγουστο του 1922» που δημοσιεύτηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2018 στο «Αφιέρωμα Μνήμης για τη Μικρασιατική Καταστροφή» της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ της Κυριακής.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της Κυριακής, την υπεύθυνη για την έκδοση του «Αφιερώματος Μνήμης στη Μικρασιατική Καταστροφή», δημοσιογράφο κυρία Μαρίνα Ζιώζιου και τον ιστορικό κύριο Βλάση Αγτζίδη που επιμελήθηκε την έκδοση του αφιερώματος, για τη τιμή που μας έκαναν να παρουσιάσουμε τη δική μας άποψη για το τραγικότερο γεγονός της σύγχρονης ιστορίας μας.

Επιχειρήσεις (Σχεδιάγραμμα 1)

Το πρωί της 13ης Αυγούστου 1922 (π.ημ.)² η 1η Τουρκική Στρατιά επιτέθηκε εναντίον των Ελληνικών μεραρχιών που κάλυπταν τη δεξιά πτέρυγα της εξέχουσας του Αφιόν Καραχισάρ. Η Ελληνική διοίκηση υπέστη στρατηγικό αιφνιδιασμό και εξ αιτίας της απουσίας εφεδρείας και άλλων αδυναμιών, η αντίδρασή της υπήρξε ατελέσφορη. Το πρωί της 14^ης η άμυνα κατέρρευσε και ο διοικητής του Α΄ Σώματος Στρατού υποστράτηγος Τρικούπης, διέταξε άμεση απαγκίστρωση. Την επομένη οι υποχωρούσες δυνάμεις διασπάστηκαν στην ομάδα Τρικούπη που συμπτυσσόταν βραδέως βόρεια της σιδηροδρομικής γραμμής και την ομάδα Φράγκου που τη νύκτα της 15^ης εγκαταστάθηκε στην οχυρωμένη τοποθεσία του Τουμλού Μπουνάρ. Στις 16/8 η Ομάδα Φράγκου εγκατέλειψε αμαχητί τη τοποθεσία του Τουμλού Μπουνάρ, μολονότι προ του μετώπου της η Ομάδα Τρικούπη μαχόταν σκληρά για να συνενωθεί μαζί της. Στις 17 Αυγούστου η Ομάδα Τρικούπη καταστράφηκε στη κοιλάδα του Αλή Βεράν, αιχμαλωτισθέντων και των διοικητών των Α’ και Β’ Σωμάτων Στρατού, ενώ η Ομάδα Φράγκου υποχώρησε «εν διαλύσει» προς το Αιγαίο.

Η αμυντική μάχη επί της τοποθεσίας της Εξέχουσας στις 13/8 και 14/8 και οι διαδοχικές τοποθεσίες που καταλήφθησαν από τις Ελληνικές δυνάμεις κατά τη σύμτπυξή τους προς το Τουμλού Μπουνάρ. Εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ ονομαζόταν η αμυντική γραμμή που κάλυπτε το Αφιόν και προεξείχε υπό μορφή σφήνας εκτός της υπόλοιπης Ελληνικής αμυντικής γραμμής.

Μέχρι και σήμερα, η γενική ιστοριογραφία δεν έχει δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τη ραγδαία ήττα και συντριβή της Μικρασιατικής Στρατιάς των 200.000 ανδρών και των 400 πυροβόλων, που μέχρι και τις 13 Αυγούστου 1922 συνέχιζε να είναι ισοδύναμη (αν όχι ισχυρότερη) του Τουρκικού στρατού. Οι συντάκτες του παρόντος θεωρούν ως σημαντικότερες αιτίες τις παρακάτω:

Επί της πολιτικής διεύθυνσης της εκστρατείας

Μετά την αποτυχία των επιχειρήσεων προς την Άγκυρα τον Αύγουστο του 1921, η κυβέρνηση διέταξε (στις 4 Σεπτεμβρίου 1921) τη συμπτυσσόμενη από τον Σαγγάριο Στρατιά να εγκατασταθεί σε μία γραμμή που θα απέκοπτε την Κωνσταντινούπολη από την υπόλοιπη Τουρκία και θα κάλυπτε μία έκταση μεγαλύτερη της διεκδικούμενης, προκειμένου η επιπλέον να χρησιμοποιηθεί ως αντάλλαγμα στις διαπραγματεύσεις! Είναι πρόδηλο ότι η κυβέρνηση αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι μετά την αποτυχία των θερινών επιχειρήσεων για την καταστροφή του Τουρκικού στρατού, η Κεμαλική Τουρκία θα ενισχυόταν πολιτικά και οι αντιλήψεις των «συμμάχων» για την επίλυση του Μικρασιατικού ζητήματος θα μετατοπίζονταν σε δυσμενέστερες θέσεις για τα Ελληνικά συμφέροντα.

Αν η κυβέρνηση συνεκτιμούσε με ρεαλισμό τις πολιτικοστρατιωτικές επιπτώσεις από την αποτυχία του Σαγγάριου και τη διακηρυγμένη απόφαση των Κεμαλικών να «διώξουν» τα ξένα στρατεύματα από την Μικρά Ασία —ως βασική προϋπόθεση για την συνομολόγηση συμφωνίας ειρήνης— θα αντιλαμβανόταν ότι το ζήτημα της παραμονής της Ελλάδας στη Μικρά Ασία θα λυνόταν αναπόφευκτα και πολύ σύντομα στο πεδίο της μάχης και όχι στις αίθουσες των διαπραγματεύσεων.

Κατόπιν τούτων, για να συνεχιστεί με ασφάλεια η παραμονή του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, επιβαλλόταν η γενική κινητοποίηση των απανταχού της γης δυνάμεων του έθνους, η ανασυγκρότηση και η ενίσχυση της Στρατιάς, η διατήρηση ακμαίου του ηθικού και του επιθετικού πνεύματος, η αξιοποίηση, τόσο στα σχέδια όσο και στην εκπαίδευση, των συμπερασμάτων από τις διεξαχθείσες επιθετικές επιχειρήσεις του θέρους του 1921, η εγκατάσταση των δυνάμεων σε μία ισχυρή αμυντική τοποθεσία που να επιτρέπει την οικονομία δυνάμεων και η τήρηση του μεγαλύτερου μέρους της δύναμης σε εφεδρεία, ώστε η Στρατιά, διατηρώντας ελευθερία ενεργείας, να αντιδρά άμεσα και αποφασιστικά σε οποιαδήποτε ενέργεια του αντιπάλου. Μολονότι στον Σαγγάριο δεν επετεύχθη η καταστροφή του Τουρκικού στρατού, η Στρατιά μπορούσε να κερδίσει την αμυντική μάχη και να αλλάξει τη πορεία των πραγμάτων θετικά για την Ελλάδα. Η «άλλη» λύση, ήταν η ταχεία αποχώρηση του Στρατού και του Ελληνικού πληθυσμού από τη Μικρά Ασία.

Παρά ταύτα η κυβέρνηση εναπόθεσε τις ελπίδες της για εξεύρεση λύσης στις διαπραγματεύσεις και ο πρωθυπουργός αναχώρησε στις 4 Οκτωβρίου για το εξωτερικό, όπου και παρέμεινε επί πεντάμηνο, κρούοντας ματαίως κλειστές πόρτες. Στο μεσοδιάστημα από την αποτυχία του Σαγγάριου μέχρι και τη τελική Τουρκική επίθεση, η κυβέρνηση αδιαφόρησε για την ενίσχυση της πολεμικής ικανότητας της Στρατιάς και αγνόησε τις αναφορές των ανωτάτων διοικητών για τα ζητήματα που επηρέαζαν δυσμενώς τη πειθαρχία και το ηθικό και ειδικότερα τη γενικευμένη ανυποταξία και λιποταξία, καθώς και την ανισότητα στο καταβαλλόμενο φόρο αίματος (νοσηρή, δυσώδης και άνομη πρακτική που διαιωνίζεται μέχρι και σήμερα).

Γενική κινητοποίηση των δυνάμεων του έθνους δεν επιχειρήθηκε και ούτε δημιουργήθηκε «Μικρασιατική ιδεολογία» στην Ελλάδα και τη Μικρά Ασία.

Ο τετράκις αποτυχών Αρχιστράτηγος Παπούλας διατηρήθηκε στη θέση του, αντικατασταθείς το Μάιο του 1922 από τον «ιδιόρρυθμο» και αυταρχικό αντιστράτηγο Χατζανέστη, που βρισκόταν εκτός στρατεύματος από το 1916.

Επί της στρατιωτικής διεύθυνσης της εκστρατείας (Σχεδιάγραμμα 2)

Μολονότι η κυβέρνηση συνιστούσε στη Στρατιά να διαρρυθμίσει τις αποφάσεις και τις ενέργειές της με βάση το στρατιωτικό συμφέρον, η διοίκηση της Στρατιάς (και η κυβέρνηση) ελκυόμενη από την κατοχή μεγάλων πόλεων, αποφάσισε να εγκατασταθεί σε μία αμυντική γραμμή που θα κάλυπτε τη σιδηροδρομική γραμμή της «Βαγδάτης – Σμύρνης», παρ’ όλο που παραδεχόταν ότι αυτή «ουδέν φυσικόν κώλυμα» διέθετε που να την καθιστά πλεονεκτική για άμυνα. Η περίπτωση εγκατάστασης στην ισχυρή τοποθεσία των ορέων Ακάρ – Μουράτ – Ακτσάλ – 1799 – Τουρκμέν – Τουτλουτζά – Μποζ (ή Ντουμανίτς – Όλυμπος), με παράλληλη ριζική καταστροφή της σιδηροδρομικής γραμμής της «Βαγδάτης – Σμύρνης» (εν απουσία της οποίας ο στερούμενος φορτηγών αυτοκινήτων Τουρκικός στρατός δεν θα ήταν σε θέση —για μεγάλο χρονικό διάστημα— να αναλάβει την εκτέλεση ευρέων επιθετικών επιχειρήσεων) ουδέποτε εξετάστηκε.

Στο σχεδιάγραμμα απεικονίζεται η αμυντική γραμμή που καταλήφθηκε από τη Στρατιά Μ. Ασίας μετά την αποχώρηση από τον Σαγγάριο, καθώς και η διάταξη των αντιπάλων Στρατιών στις 31 Ιουλίου 1922

Η επιλεγείσα αμυντική γραμμή ήταν μεγάλου αναπτύγματος, αντιοικονομική, στερούταν ισχυρών εδαφικών ερεισμάτων και απορρόφησε στη κάλυψή της το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων της Στρατιάς. Η διάταξη των δυνάμεων επί του μετώπου ήταν ανορθολογική, με περιοχές περιορισμένης επικινδυνότητας να απορροφούν δυσανάλογα μεγάλες δυνάμεις. Το πυροβολικό τάχθηκε εφ’ ολοκλήρου του μετώπου, και μετατράπηκε σε τοπομαχικό. Μολονότι η Στρατιά είχε εκτιμήσει ότι επιβαλλόταν η τήρηση «ολοκλήρων Μεραρχιών εν εφεδρεία, ων ο αριθμός κατ’ ελάχιστον δέον να υπολογισθή εις το ήμισυ των διατιθεμένων» —και τούτο επειδή δεν θα υπήρχε επαρκής χρόνος προειδοποίησης περί Τουρκικής επίθεσης— αυτό ουδέποτε επιτεύχθηκε. Το τελικό αποτέλεσμα των παραπάνω επιλογών ήταν η μετάλλαξη της Μικρασιατικής Στρατιάς από εμπειροπόλεμη στρατηγική δύναμη σε μία διοίκηση δυνάμεων προκαλύψεως, κατεσπαρμένων σε ένα μέτωπο 800 χιλιομέτρων, ανίκανη να αντιδράσει αποτελεσματικά σε μία μεγάλη Τουρκική επίθεση.

Η δεξιά πτέρυγα της εξέχουσας στοιχήθηκε σε έδαφος αμυντικά μειονεκτικό και υποκείμενο στο κατεχόμενο από τον εχθρό έδαφος, οχυρώθηκε πλημμελώς, στερούταν επαρκούς πυροβολικού και εφεδρείας, και οι εκεί αμυντικές δυνάμεις είχαν σοβαρά προβλήματα διοίκησης και αξιοπιστίας. Υποβληθείσα πρόταση από τον Υπαρχηγό του επιτελείου της Στρατιάς για τη μεταφορά της ΙΙας Μεραρχίας στη δεξιά πτέρυγα της εξέχουσας ως εφεδρεία, απορρίφθηκε από τον Χατζανέστη.

Τα συμπεράσματα των επιχειρήσεων του 1921 ουδόλως αξιοποιήθηκαν. Το Ιππικό παρέμεινε ο «φτωχός συγγενής» του Πεζικού, η Μεραρχία Ιππικού βρισκόταν μακριά από την εξέχουσα, τα αξιόλογα πυροβόλα Σκόντα των 105 χιλ. διατέθηκαν σε μη κρίσιμης σημασίας περιοχές, τα σύγχρονα βαρέα πυροβόλα Σκόντα μεταφέρθηκαν στην Αν. Θράκη, τα μικρών δυνατοτήτων διατιθέμενα αναγνωριστικά αεροσκάφη δεν αντικαταστάθηκαν από νεώτερα, τα κενά της μάχιμης δύναμης δεν συμπληρώθηκαν και οι διοικήσεις δεν «έμαθαν» από τις προηγηθείσες επιχειρήσεις το πώς ενεργούν οι Τούρκοι.

Η ευθύνη της άμυνας της εξέχουσας ανατέθηκε στον υποστράτηγο Τρικούπη, που αποδεδειγμένα ενεργούσε «συντηρητικά». Ο Τρικούπης είναι ο κύριος υπεύθυνος που η αμυντική μάχη, και κυρίως η υποχωρητική προς το Τουμλού Μπουνάρ, διεξήχθησαν υπό δυσμενείς συνθήκες για τα Ελληνικά όπλα. Πειθαρχώντας στις διαταγές του Χατζανέστη, δεν τόλμησε να αναπτύξει την επιβαλλόμενη εκ της ανάγκης των πραγμάτων πρωτοβουλία, κώφευσε στις εκκλήσεις των υφισταμένων του για ταχεία σύμπτυξη στο Τουμλού Μπουνάρ και καταδίκασε τις άθικτες δυνάμεις που τον ακολουθούσαν σε συντριβή και αιχμαλωσία.

Η πειθαρχία και το ηθικό του Στρατού δεν βρίσκονταν στο απαιτούμενο εκ των περιστάσεων επίπεδο. Η δεκαετής πολεμική προσπάθεια, η μακρά απουσία των στρατιωτών από τις εστίες τους, η αποτυχία των θερινών επιχειρήσεων που στέρησαν την ελπίδα επιτυχούς κατάληξης της εκστρατείας, το άφθονο αίμα που χύθηκε χωρίς αποτέλεσμα, καθώς και τα αναζωπυρωθέντα πάθη του διχασμού, άσκησαν δυσμενή επιρροή στη πειθαρχία και το ηθικό. Επιπλέον η στασιμότητα και η δεκάμηνη αδράνεια, χαλάρωσαν έτι τη πειθαρχία.

Παρά ταύτα, το μειωμένο ηθικό δεν αποτέλεσε τη κύρια αιτία της ήττας, όπως ισχυρίζονται πολλοί. «Το μειωμένον ηθικόν συνέτεινεν, αλλά δεν έκρινεν. Ο Έλλην στρατιώτης επολέμησεν … γενναίως …». Οι μονάδες που διέθεταν ικανές διοικήσεις, πολέμησαν με ηρωισμό και διατήρησαν τη συνοχή τους. Τα περιστατικά ανυπακοής, διαρροής και εγκατάλειψης θέσεων που παρουσιάστηκαν σε κάποιες μονάδες, ήταν αποτέλεσμα αφ’ ενός των ανίκανων διοικήσεων αυτών των μονάδων και αφ’ ετέρου της κακής διεύθυνσης της μάχης από τις ανώτερες διοικήσεις. Η επιβαλλόμενη απομάκρυνση των ανίκανων αξιωματικών από τη διοίκηση μονάδων, μολονότι ζητήθηκε, δεν εγκρίθηκε και δεν έγινε. [σ.σ.: «Δεν κάνουν όλοι οι αξιωματικοί για διοικητές μονάδων και πολύ λιγότεροι είναι οι ηγέτες». Το «αξίωμα» αυτό, δεν το έχει αποδεχθεί ακόμη ο Ελληνικός Στρατός.]

Παρά τα παραπάνω σοβαρότατα προβλήματα (για τα οποία η κυβέρνηση ήταν ενήμερη), η ανωτάτη στρατιωτική ηγεσία πίστευε ότι η διάταξη των δυνάμεων και η οχύρωση της αμυντικής τοποθεσίας εγγυόνταν την απόκρουση κάθε Τουρκικής επίθεσης και κατόπιν τούτου διαβεβαίωνε την κυβέρνηση ότι το μέτωπο ήταν ακλόνητο.

Ο Τουρκικός στρατός

Μετά τις επιχειρήσεις του Σαγγάριου, η Τουρκική ηγεσία μετέφερε τις δυνάμεις της νοτιοανατολικά του Αφιόν Καραχισάρ, τηρώντας τη προκάλυψη έναντι της Ελληνικής Στρατιάς με ασθενείς δυνάμεις. Παράλληλα ανέλαβε ένα ευρύ πρόγραμμα ανασυγκρότησης, ενίσχυσης, εξοπλισμού και εκπαίδευσης του Τουρκικού στρατού, προετοιμάζοντας μεθοδικά την τελική επίθεση της. Κύριος συμπαραστάτης στο έργο της ήταν το σώμα των αξιωματικών, που είχαν επιλεγεί με αυστηρά κριτήρια ικανότητας από τα πολυάριθμα στελέχη του πρώην Οθωμανικού στρατού. Διέθεταν συνείδηση της αποστολής τους και ήταν αυτοί που συγκρατούσαν σε συνοχή το Τουρκικό στρατό.

Η επιτυχία του Τουρκικού σχεδίου επιθέσεως στηρίχθηκε στους εξής τέσσερις πυλώνες: 1) Στη προσβολή του ασθενούς της Ελληνικής αμυντικής διάταξης δια δυνάμεων εξαιρετικά υπέρτερης ισχύος. 2) Στη μεταφορά με απόλυτη μυστικότητα του κύριου όγκου του Τουρκικού στρατού (12 μεραρχίες Πεζικού και 3 Ιππικού) νότια της Εξέχουσας του Αφιόν, προς επίτευξη στρατηγικού αιφνιδιασμού της Ελληνικής διοίκησης, όπως και τελικά συνέβη. 3) Στη συγκεντρωτική χρησιμοποίηση του διατιθέμενου βαρέως πυροβολικού κατά περιορισμένων στόχων, προκειμένου να διευκολυνθεί η δημιουργία ρήγματος στην Ελληνική άμυνα. 4) Στην τολμηρή διείσδυση του Τουρκικού Ιππικού στα νώτα των Ελληνικών δυνάμεων για την προσβολή των γραμμών συγκοινωνιών και επικοινωνιών των αμυνομένων με τη Σμύρνη και τη πρόκληση πανικού.

Επίλογος

Η ήττα και η συντριβή της Στρατιάς Μ. Ασίας δεν ήταν αυτονόητη, αλλά υπήρξε αποτέλεσμα της μη ρεαλιστικής ανάλυσης της γενικής πολιτικοστρατιωτικής κατάστασης που διαμορφώθηκε μετά την αποτυχία του Σαγγάριου, της μη ενίσχυσης των δυνατοτήτων στης Στρατιάς, της εγκατάστασης της Στρατιάς σε μία αντιοικονομική και μειονεκτική αμυντικά γραμμή, της ανορθολογικής διάταξης των δυνάμεων, της μη ύπαρξης ισχυρών εφεδρειών και ειδικότερα της απουσίας εφεδρείας στη δεξιά πτέρυγα της εξέχουσας, της κακής κατανομής και χρησιμοποίησης του πυροβολικού, της μη απομάκρυνσης των ανίκανων αξιωματικών από τη διοίκηση των μονάδων, της αδιαφορίας των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών για την πειθαρχία και το ηθικό του στρατού, της εκμηδένισης του επιθετικού πνεύματος εξ αιτίας της μακρόχρονης αδράνειας και της ισχυρά εδραιωμένης αντίληψης στις ανώτατες ηγεσίες ότι η παθητική άμυνα επί του τεράστιου μετώπου ήταν αδιάσπαστη, και τέλος της σφαλερής διεύθυνσης της αμυντικής και υποχωρητικής μάχης από τους ανώτατους διοικητές. Αποτελεί τραγική ειρωνεία ότι ο στρατός μας ηττήθηκε από τον Τουρκικό, του οποίου δεκάδες άνδρες αυτομολούσαν καθημερινά στις Ελληνικές γραμμές. (Το πρωί της 14ης Αυγούστου, 40 αυτόμολοι της 6ης Τουρκικής μεραρχίας παραδόθηκαν στο Κέντρο Αντιστάσεως Κίρκα).

Σημειώσεις

1. Το άρθρο αναφέρεται αποκλειστικά στα κύρια αίτια της ήττας του Ελληνικού Στρατού στις μάχες που διεξήχθησαν στο διάστημα 13-17 Αυγούστου 1922 και όχι στα αίτια της αποτυχίας της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
2. Οι ημερομηνίες που αναφέρονται στο κείμενο είναι με το παλαιό ημερολόγιο.

Πηγή: Βελισάριος

Ένα δημοτικό σχολείο στην Αγγλία βάζει παιδιά μόλις 6 ετών να γράφουν “ερωτικές επιστολές” εισάγοντάς τα σε ένα ομοφυλοφιλικό παραμύθι, σύμφωνα με πρόσφατο βίντεο από το BBC Radio Manchester.

Το Radio Manchester του BBC μοιράστηκε το βίντεο στη σελίδα Facebook του οργανισμού το Σεπτέμβριο κάνοντάς το viral. Το βίντεο δείχνει 6χρονα να γράφουν γράμματα από έναν ανδρικό χαρακτήρα σε έναν άλλο ανδρικό χαρακτήρα, παρακαλώντας τον να τον παντρευτεί.

Με τη συμμετοχή μαθητών από το δημοτικό σχολείο Bewsey Lodge – που βρίσκεται στο Warrington, στην περιοχή Cheshire της Αγγλίας – το βίντεο δείχνει ότι τα παιδιά γράφουν ένα σημείωμα από τον “Πρίγκιπα Χένρι” στον υπηρέτη του “Thomas”.

Η καθηγήτρια των μαθητών, η Sarah Hopson, είπε στο BBC τι συμβαίνει στο βίντεο – το οποίο έχει ήδη προβληθεί πάνω από 180.000 φορές.

“Αυτή η τάξη 6χρονων μαθαίνει για το γάμο ομοφυλόφιλων. Σε αυτό το παραμύθι, ο πρίγκιπας θέλει να παντρευτεί τον [αρσενικό] υπηρέτη του. Και τα παιδιά γράφουν ένα ερωτικό γράμμα”, δήλωσε η Hopson.
Σημείωσε ότι πιστεύει ότι είναι σημαντικό για τα παιδιά να μάθουν για το γάμο των ομοφυλόφιλων σε τόσο μικρή ηλικία επειδή τα ίδια παιδιά θα “βγουν σε αυτόν τον κόσμο και θα βρουν αυτή την διαφορετικότητα γύρω τους και θα το ανακαλύψουν και σε νεαρή ηλικία.”

“Όσα περισσότερα τα παιδιά μπορούν να αποδεχθούν σε αυτή την ηλικία, δεν πρόκειται να τα αντιμετωπίσετε περαιτέρω, επειδή τα παιδιά θα τα αποδεχθούν τώρα και θα αποδεχτούν αυτή την διαφορετικότητα γύρω τους”, πρόσθεσε.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Δημοτικού Σχολείου Bewsey Lodge, το σχολείο διδάσκει το “PSHE“, το οποίο σημαίνει “Προσωπική, Κοινωνική και Εκπαίδευση Υγείας”. Κάτω από την ομπρέλα του PSHE, συζητούνται θέματα όπως η τρανσεξουαλικότητα, η σεξουαλικότητα και οι σχέσεις. Το PSHE διδάσκεται από την ηλικία των βρεφών μέχρι 6 ετών. Επιπλέον, το σχολείο έχει στολές «μη συγκεκριμένου φύλου».

Τον Ιούνιο, το σχολείο έλαβε ένα βραβείο και έγινε το πρώτο σχολείο στην περιοχή που κέρδισε βραβείο LGBT +.

Σύμφωνα με την Warrington Guardian, το σχολείο έλαβε το χρυσό βραβείο καλύτερης πρακτικής “Εκπαιδεύστε και Γιορτάστε”.

Το βραβείο ήταν για την αντιμετώπιση του “ομοφοβικού, διφοβικού και τρανσφοβικού εκφοβισμού στα σχολεία”, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Πηγή: offtherecord, Ακτίνες

Σχόλιο Τ.Ι.: Ἡ οἰκουμενιστική Κοινότητα Taizé ἱδρύθηκε τό 1940 στην κεντρική Γαλλία. Προβάλλεται ὡς το ἀπόλυτο οἰκουμενιστικό πρότυπο εἰρηνικῆς συμβίωσης διαφορετικῶν πεποιθήσεων ἀνθρώπων καί σάν ἀξιοθέατο τουρισμοῦ, ὅπου πραγματοποιοῦνται οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις καί συνέδρια, πού σκοπό ἔχουν νά δώσουν στούς πολλούς τήν ψευδαίσθηση, ὅτι οἱ δογματικές ἀποκλίσεις τῶν αἱρετικῶν δέν εἶναι αἱρέσεις, ἀλλά ἁπλᾶ ἀποτελοῦν διαφορετικές παραδόσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ. Οἱ στόχοι τους εἶναι ταυτόσημοι μέ αὐτους τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιών: ἡ ἀναζήτηση μιᾶς ὁρατῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν μεταξύ τους σέ μία ὁρατή ἑνότητα, ἡ συμπροσευχές μέ ἀνθρώπους διαφόρων δογμάτων, και ἡ «ἀναζήτηση» τῆς ἀλήθειας μέσα ἀπό τό συγκρητισμό. Δέχεται ἐπισκέπτες ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου, πού τούς καλεῖ νά συμπροσευχηθοῦν καί νά μελετήσουν ἀπό κοινοῦ τήν Ἁγία Γραφή. Ἕλληνες φοιτητές Θεολογικῶν Σχολῶν ἐπισκέπτονται τήν κοινότητα, δυστυχῶς, μετά ἀπό προτροπές οικουμενιστών καθηγητών τους.

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΑΙΖΕ ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ

Του Β. Χαραλάμπους - Θεολόγου,

«Στο Taizé θα θέλαμε να συνδράμουμε να γίνει πιο αντιληπτή η κοινωνία που, εν Χριστώ, υπάρχει ήδη μεταξύ όλων των βαπτισμένων» - ο Παπικός «αδελφός» Αλοΐς.

Η Ορθόδοξη συμμετοχή για τα 75χρονα της οικουμενιστικής «Κοινότητας Taizé», συνέβαλε στις οικουμενιστικές προσπάθειες της Παπικής οικουμενιστικής αυτής κοινότητας. Η οικουμενιστική «Κοινότητα Taizé», έχει επεκτείνει τα οικουμενιστικά ολισθήματά της και σε διαθρησκειακό επίπεδο, όπως τούτο έγινε στη  διαθρησκειακή συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 16 Αυγούστου 2015 στο Taizé.

Η οικουμενιστική «Κοινότητα Taizé» ως γνωστό παρουσιάζεται σάν «μοναστική» κοινότητα. Έχει δολίως αποκληθεί «μοναστική». Είναι όμως μια από αυτές τις κοινότητες, που με βάση το Βατικάνειο «Κώδικα Κανονικού Δικαίου» (Codise di Diritto Canonico), θεωρούνται «Ιδιωτικές ενώσεις πιστών» (Associazones private di fedeli).

Η οικουμενιστική «Κοινότητα Taizé» βρίσκεται στην περιοχή της Γαλλικής Bourgogne (Βουργουνδίας), Saône et Loire. Η «Κοινότητα Taizé» αριθμεί πάνω από 100 άτομα. Είναι κατ’εξοχή οικουμενιστική κοινότητα. Δολίως καλείται οικουμενική και όχι οικουμενιστική κοινότητα. Τη κοινότητα αποτελούν άνθρωποι διαφόρων ομολογιών, από 30 χώρες. Τη συναποτελούν Παπικοί, Προτεστάντες και «Ορθόδοξοι». Το τι έχουν σοφισθεί είναι ολοφάνερο.

Η οικουμενιστική «Κοινότητα Taizé» ιδρύθηκε το έτος 1940 από το καλούμενο «αδελφό» Roger Schutz. Ο καλούμενος «αδελφός» Αλοΐς είναι ο σημερινός «ηγούμενος» της Κοινότητας Taizé. Ο παπικός Αλοΐς είναι Γερμανικής καταγωγής και Γαλλικής υπηκοότητας και παρουσιάζεται ως «ηγούμενος» της οικουμενιστικής αυτής κοινότητας.

Πάνω από 100,000 νέοι (διαφόρων δογμάτων) απ’όλο τον κόσμο την επισκέπτονται ετησίως. Η επίσκεψή τους είναι ολιγοήμερη και εκεί «ασχολούνται» με οικουμενιστικές προσευχές, την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, καθώς και με άλλες «συλλογικές» όπως τις καλούν εργασίες.

Για τις επισκέψεις αυτές αναφέρει σχετικά ο παρουσιαζόμενος ως «ηγούμενος» παπικός «αδελφός» Αλοΐς:

«Με αυτές τις επισκέψεις θα ήθελα να δείξω ότι με τους αδελφούς μου επιζητούμε με πάθος την κοινωνία μεταξύ των Χριστιανών. Στο Taizé θα θέλαμε να συνδράμουμε να γίνει πιο αντιληπτή η κοινωνία που, εν Χριστώ, υπάρχει ήδη μεταξύ όλων των βαπτισμένων.»

Τα των «ελασσόνων» δυστυχώς θα καραδοκούν για την επίπλαστη ενότητα. Δυστυχώς οι οικουμενιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην «Κοινότητα Taizé», σκοπό έχουν να καταδείξουν ότι οι δογματικές διαφορές αποτελούν απλά διαφορετικές παραδόσεις. Τούτο άλλωστε υπονοείται και από τα κατά καιρούς παπικά κελεύσματα, όπου οι δογματικές διαφορές καλούνται σκοπίμως εκκλησιαστικά έθιμα.

Καθίσταται η αλήθεια της Πίστης δευτερεύουσα, χάριν της ανθρωπάρεσκης αγάπης. Επακόλουθο λοιπόν και τούτο από το ανθρωπάρεσκο των ελασσόνων στα οικουμενιστικά διαλογικά παίγνια. Καθίστανται τοιουτοτρόπως η μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και η ομολογία της αλήθειας δευτερεύουσες. Είναι ξεκάθαρο δείγμα παπικής δολιότητας η «Κοινότητα Taizé» και συνεπώς είναι απαράδεκτη η συμμετοχή Ορθοδόξων σ΄αυτές τις οικουμενιστικές συνάξεις.

Πηγή: Ακτίνες

Οἱ Ἕλληνες ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ἀποδημοῦσαν (ἀπομακρύνονταν ἀπό τόν Δῆμο τους) γιά νά ἐγκατασταθοῦν σέ μία περιοχή, ὅπου οἱ συνθῆκες διαβιώσεως θά ἦταν καλύτερες, δηλαδή τό ἔδαφος θά ἦταν πιό εὔφορο ἤ οἱ ἀκτές καταλληλώτερες γιά ἁλιεία ἤ ἡ θέση τῆς ἀποικίας τους πέρασμα ἐμπορίου κ.λπ. Καί μία ἀπό τίς παλαιώτερες ἀποικίες τῶν Ἑλλήνων πρέπει νά ἦταν ἡ Τροία, διότι οἱ ἀνασκαφές τοῦ Ἑρρίκου Σλῆμαν ἀπέδειξαν ὅτι ἡ Τροία, τήν ὁποία πολιόρκησαν καί κατέλαβαν οἱ Ἕλληνες μέ ἀρχηγό τόν Ἀγαμέμνονα καί ἔγραψε τήν Ἰλιάδα ὁ ἐποποιός Κόρρινος (1) ὁ Ἰλιεύς, ὅταν γινόταν ὁ Τρωϊκός πόλεμος καί ἀπό αὐτόν τήν ἀντέγραψε ὁ Ὅμηρος, ἦταν ἡ ἑβδόμη πόλη πού εἶχε κτισθῆ σέ αὐτήν τήν θέση.

Ἑπομένως οἱ Ἕλληνες πρέπει νά εἶχαν κατοικήσει καί σέ παλαιώτερες πόλεις τῆς Τροίας, οἱ ὁποῖες θά καταστράφηκαν ἀπό ἐπιδρομεῖς ἤ σεισμούς ἤ κάτι ἄλλο, ἐπειδή ὁ Ἑλλήσποντος (ὁ πόντος τῆς Ἕλλης) ἦταν τό πέρασμα τοῦ ἐμπορίου σιτηρῶν, χρυσοῦ, ἀργύρου, σιδήρου ἀπό τίς χῶρες τοῦ Εὐξείνου Πόντου καί οἱ Τρῶες θά τούς ὑποχρέωναν νά πληρώνουν τοὐλάχιστον ὅταν περνοῦσαν ἐμπορεύματα, ἀλλά καί ἐπειδή οἱ πεδιάδες τῆς Μ. Ἀσίας ἦταν περισσότερο εὔφορες ἀπό τήν γεμάτη βουνά Ἑλλάδα, ἀλλά καί ἀπό τίς πεδιάδες αὐτῆς.

Ὅτι ἡ φύση τῆς Ἑλλάδος, ὡραιοτάτη, ἀλλά δύσκολη στήν καλλιέργεια μέ τά πενιχρά μέσα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀνάγκασε τούς πληθυνομένους Ἕλληνες νά μεταναστεύουν ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν Ἀργοναυτική ἐκστρατεία καί ἀπό τίς προγενέστερες ἐκστρατεῖες, οἱ ὁποῖες ἦταν οἱ πρῶτες ἐπιτυχεῖς ἐξερευνήσεις γιά μετανάστευση. Ἤδη ἀπό τήν 3η χιλιετία π.Χ. τοποθετοῦν τίς πρῶτες συγκροτημένες ἀποικίες στήν Μ. Ἀσία καί τόν Εὔξεινο Πόντο. Τό 700 π.Χ. ἡ Μ. Ἀσία βρίθει ἀπό ἑλληνικές πόλεις: Κνίδος, Ἁλικαρνασσός, Μίλητος, Πριήνη, Μαγνησία, Ἔφεσος, Κολοφών, Τέως, Ἐρυθραί, Κλαζομεναί, Σμύρνη, Μαγνησία, Φώκαια, Κύμη, Αἰγαί, Ἐλαία, Πιτάνη, Ἀδραμύττιον, Γάργαρα, Ἀσσός, Χρύση, Λάρισα, Κύζικος καί πολλές ἄλλες. Τόν 7ο αἰῶνα π.Χ. οἱ Μεγαρεῖς ἔκτισαν στήν Προποντίδα τήν Σηλύβρια καί τόν Ἀστακό καί στόν Βόσπορο πού ὁδηγεῖ στόν Εὔξεινο Πόντο, τήν Καλχηδόνα καί τό Βυζάντιο, τό ὁποῖο μετονομασθέν τό 330 μ.Χ. σέ Κωνσταντινούπολη, ἦταν ἡ πρωτεύουσα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας καί ἀργότερα τῆς μεσαιωνικῆς ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας (Βυζαντινῆς) ἕως τό 1453, δηλαδή 1123 ἔτη. Ἀλλά καί τά παράλια τοῦ Εὐξείνου Πόντου δέν ὑστεροῦσαν, ἀφοῦ τόν 5ο αἰῶνα π.Χ. ὑπῆρχαν τοὐλάχιστον σαράντα τρεῖς ἑλληνικές ἀποικίες.Καί οἱ δεσμοί τῆς Μητροπόλεως μέ τίς ἀποικίες ἦταν ἱεροί.

Ἡ Πατρίδα φρόντιζε ἰδιαιτέρως τά παιδιά της πού ἀναγκάζονταν νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό αὐτήν, γι᾿ αὐτό καί οἱ ἀπόδημοι Ἕλληνες φύλαγαν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ κάθε τί ἑλληνικό, γι᾿ αὐτό συμμετεῖχαν στίς ἑορτές στήν Δῆλο, στούς ἀγῶνες στήν Ὀλυμπία καί σέ ὅ,τι συντελοῦσε στήν συνειδητοποίηση τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς ἑνότητος. Ἀπό δέ τόν 6ο αἰῶνα π.Χ. ἡ Μ. Ἀσία δέν εἶναι μόνον μία ἄλλη Ἑλλάδα, ἀλλά ἐδῶ γεννιοῦνται ἡ φιλοσοφία καί οἱ ἐπιστῆμες. Ὁ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος (625 ― 546 π.Χ.) τό 585 π.Χ. προεῖπε τήν ἔκλειψη τοῦ ἡλίου πού ἔγινε κατά τό ἔτος ἐκεῖνο, γι᾿ αὐτό ὁ Ἡράκλειτος τόν θεωροῦσε τόν πρῶτο ἀστρονόμο καί ὁ Θαλῆς πρῶτος ἔθεσε τό φιλοσοφικό πρόβλημα τῆς ἀρχῆς τῶν ὄντων, ὡς δέ πρώτη αἰτία τῶν ὄντων θεωροῦσε τό ὕδωρ. Ὁ μαθητής του Ἀναξίμανδρος ὁ Μιλήσιος (610 ― 546 π.Χ.) ἦταν φιλόσοφος, ἀστρονόμος, μετεωρολόγος καί γεωγράφος, θεωροῦσε δέ ὡς ἀρχή τῶν ὄντων τό ἄπειρο, ἐνῶ ὁ τρίτος φιλόσοφος τῆς Σχολῆς τῆς Μιλήτου, ὁ Ἀναξιμένης (585 ― 525 π.Χ.) θεωροῦσε τόν ἀέρα.

Ὁ σημαντικώτερος φιλόσοφος τῆς Σχολῆς τῆς Ἐφέσου ἦταν ὁ Ἡράκλειτος (540 ― 480 π.Χ). Ὁ ἐπίσης σημαντικός φιλόσοφος Ἀναξαγόρας γεννήθηκε στίς Κλαζομενές τό 500 π.Χ. καί ἔφερε τήν φιλοσοφία στήν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἔμεινε πολλά ἔτη. Ἀλλά στήν Μ. Ἀσία γεννήθηκε τόν 5ο αἰῶνα π.Χ. καί ὁ Λεύκιππος ὁ ἱδρυτής τῆς ἀτομικῆς φιλοσοφίας καί διδάσκαλος τοῦ Δημοκρίτου (2) (470 ἤ 460 ― ;), ὁ ὁποῖος συνεισέφερε ἀκόμη περισσότερο στήν ἀνάπτυξη τῆς ἀτομικῆς φυσικῆς. Ἀλλά καί στήν Χαναάν ἐγκαταστάθηκαν Κρῆτες τόν 12ο αἰῶνα π.Χ. ἤ καί πολύ ἐνωρίτερα οἱ γνωστοί Φιλισταῖοι, οἱ ὁποῖοι ἀνέπτυξαν σπουδαῖο πολιτισμό γιά τόν ὁποῖο ἔχουμε νύξεις καί ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ἀπό αὐτούς ὀνομάσθηκε ἡ περιοχή Παλαιστίνη καί ἀπόγονοί τους εἶναι οἱ Παλαιστίνιοι. Ὅπως ἐγκαταστάθηκαν ἀπόδημοι Ἕλληνες καί στήν Β. Ἀφρική καί ὀνομαστές ἦταν οἱ πόλεις ― ἀποικίες Ναύκρατις στήν Αἴγυπτο καί Κυρήνη, Ἀπολλωνία, Βάρκη, Εὐεσπερίδες, Λιμήν Μενελάου, Ταύχειρα, στήν Κυρηναϊκή χερσόνησο τῆς Λιβύης.

Πολύ μεγάλη ὅμως εἶναι ἡ προσφορά τῶν ἀποδήμων Ἑλλήνων καί στήν Δ. Εὐρώπη, τήν ὁποίαν πρέπει νά ἐπισκέφθηκαν ὁ Ἡρακλῆς (3), ὁ Ὀδυσσεύς (4) καί ἄλλοι ἀπό παλαιωτέρους χρόνους, ἀλλά ἀποικίες ἔκαναν ἀπό τόν 8ο αἰῶνα π.Χ. Τήν πρώτη ἀποικία τήν ἵδρυσαν στό νησί Πιθηκοῦσαι καί μετά ἵδρυσαν ἀπέναντι, στήν Κάτω Ἰταλία, τήν Κύμη. Ἔκτοτε ἔκαναν πολλές ἀποικίες στήν Κάτω Ἰταλία, Σικελία, ἀλλά καί στά παράλια τῆς Ν. Γαλλίας καί ἀρκετές διατηροῦν τά ἑλληνικά ὀνόματά τους, ὅπως Μασσαλία, Νίκαια, Μονοίκου Λιμήν (Μονακό), Κατάνη, Συρακοῦσαι κ.λπ. Ἦταν δέ τόσο μεγάλη ἡ ἀνάπτυξη τῆς Σικελίας καί τῆς Κάτω Ἰταλίας, ὥστε τήν ὀνόμασαν Μεγάλη Ἑλλάδα.

Καί οἱ ἀπόδημοι Ἕλληνες τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἄρχισαν νά ἐκπολιτίζουν τούς ἡμιβαρβάρους ντόπιους κατοίκους. Ἀπό τήν Κύμη οἱ Ρωμαῖοι πῆραν τό ἀλφάβητο, τό ὁποῖο δυστυχῶς ὀνομάζουν λατινικό καί ὄχι Χαλκιδικό (5). Καί ἀφοῦ μελέτησαν δίκαια πόλεων τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἔκαναν τό ρωμαϊκό δίκαιο, τό ὁποῖο βελτίωσαν ὅταν κατέλαβαν τήν κυρίως Ἑλλάδα καί τό βασίλειο τῶν Πτολεμαίων καί μελέτησαν καί τά δίκαια αὐτῶν. Οἱ Ἕλληνες τούς δίδαξαν τίς τέχνες καί πολλοί Ρωμαῖοι ὄχι μόνον παρακολουθοῦσαν Ἕλληνες διδασκάλους στήν Ρώμη γιά νά μορφωθοῦν, ἀλλά ἔρχονταν στήν Ἑλλάδα γιά ἀνώτερες σπουδές, ὅπως ὁ Κικέρων, ὁ ὁποῖος τό 77 π.Χ. πῆγε στήν Ρόδο, ὅπου δίδασκε ὁ κορυφαῖος ρητοδιδάσκαλος τῆς ἐποχῆς Ἀπολλώνιος ὁ Μάλλων. Γοητευμένοι δέ ἀπό τό ἰδανικό τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καί ἐπειδή δέν εἶχαν νά ἀντιτάξουν ἀνάλογη παράδοση στήν πληρότητα τῶν παιδευτικῶν θεσμῶν τῆς Ἑλλάδος, φρόντιζαν νά ἐξελληνίσουν ὅλους τούς λαούς τῆς αὐτοκρατορίας τους.

Μέ τίς ἐπιδρομές ὅμως τῶν βαρβάρων, οἱ ὁποῖοι τό 476 μ.Χ. κατέλαβαν καί τήν Ρώμη, ἡ Δ. Εὐρώπη ἔπεσε σέ σκοταδισμό, ἐκβαρβαρίσθηκε. Ἀλλά καί πάλι οἱ ἀπόδημοι Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἐγκατέλειψαν τά πάτρια ἐδάφη πρίν ἤ μετά τήν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους τήν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453, τούς ἐκπολίτισαν. Ἀναφέρουμε μόνον ὅτι μόνο στήν Βενετία, ὅπου δώρισαν τήν βιβλιοθήκη του ὁ ἀπό τήν Τραπεζοῦντα τοῦ Πόντου Μητροπολίτης Νικαίας καί μετέπειτα καρδινάλιος Βησσαρίων (6) (1403 ― 1472) καί ἔτσι δημιουργήθηκε ἡ περίφημη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη, τόν 16ο αἰῶνα κατοικοῦσαν 15.000 Ἕλληνες.

Ἀναφέρουμε καί ὀλίγους ὀνομαστούς διδασκάλους, οἱ ὁποῖοι δίδαξαν στήν Πλατωνική Ἀκαδημία τῆς Φλωρεντίας καί σέ ἄλλες πόλεις τῆς Ἰταλίας καί ἄλλων χωρῶν τῆς Δ. Εὐρώπης: Θεόδωρος Γαζῆς (πρίν 1400 ― 1475), Ἰωάννης Ἀργυρόπουλος (; ― 1490), Δημήτριος Χαλκοκονδύλης (1423 ― 1511), Ἰωάννης Ἀνδρόνικος Κάλλιστος (; ― 1486), Μᾶρκος Μουσοῦρος (1470 ― 1517), Φραγκίσκος Πόρτος (1511 ― 1581). Αὐτοί οἱ διδάσκαλοι ― καθηγητές καί πολλοί ἄλλοι πού δέν ἀναφέραμε καί τά ἀθάνατα ἑλληνικά ἔργα πού μεταφέρθηκαν στήν Δύση καί ἀπό τούς Ἄραβες διά τῆς Ἱσπανίας καί εἶναι ὅ,τι πολυτιμώτερο διαθέτουν καί σήμερα οἱ βιβλιοθῆκες αὐτές, συνετέλεσαν στόν ἐκπολιτισμό πάλι τῆς Δ. Εὐρώπης, στήν Ἀναγέννηση.

Γι᾿ αὐτό ὁ Γουσταυρός Εὐχτάλος ἔγραφε: «Οἱ μετά τήν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως μετανάσται τῶν Ἑλλήνων προσήνεγκον εἰς τήν Δύσιν λαμπρόν εὐεργέτημα, μεταδώσαντες αὐτήν τήν γλῶσσαν, τά γράμματα, τάς ἐπιστήμας τῆς Ἑλλάδος, αἵτινες ἕως τότε ἀτελῶς παρ᾿ αὐτῆς κατείχοντο». Καί ὁ πρωτονοτάριος τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου Θεοδόσιος Ζυγομαλᾶς (1544 ― 1614), ἔγραφε στόν Γερμανό φιλέλληνα Μαρτῖνο Κρούσιο: «Ὁρῶ δέ νῦν μετοικήσαντα πάντα τἀγαθά ἀπό τῶν ἑλληνικῶν τόπων καί οἰκήσαντα ἐν ὑμῖν (τοῖς Εὐρωπαίοις), ἥ τε σοφία καί αἱ τῶν μαθημάτων ἐπιστῆμαι, αἱ τέχναι αἱ ἄρισται, ἡ εὐγένεια, ὁ πλοῦτος, ἡ παίδευσις καί ὁ λοιπός τῶν χαρίτων χορός».

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Λεξικό Σούδα.

2. Ὁ Δημόκριτος γεννήθηκε στά Ἄβδηρα τῆς Θράκης καί δίδασκε ὅτι τά ἄτομα (α ― τέμνω) τῆς ὕλης δέν δέχονται περαιτέρω τμήση, εἶναι ἀγέννητα, ἀναλλοίωτα, ἄφθαρτα, ἀνώλεθρα, ναστά (πυκνά).

3. Ἡράκλειαι Στῆλαι κ.λπ.

4. Σπηλιά τοῦ Ὀδυσσέως στήν Λιβύη, νησί Αἰαίη, ὅπου τόν κράτησε ἡ Κίρκη, Ὠγυγία, ὅπου τόν κράτησε 7 ἔτη ἡ Νύμφη Καλυψώ κ.λπ., δηλαδή νησιά ἤ περιοχές Ἰταλίας.

5. Τό πρωτοχρησιμοποίησαν οἱ Χαλκιδεῖς τῆς Εὐβοίας.

6. Ὁ Βησσαρίων δημιούργησε στήν ἔπαυλή του ἕνα εἶδος Ἀκαδημίας Ἑλληνικῶν σπουδῶν.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Μια έφηβη Γιεζίντι που είχε πιαστεί αιχμάλωτη από το Ισλαμικό Κράτος και ζήτησε άσυλο στη Γερμανία, επιστρέφει τώρα στο Ιράκ αφού ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον πρώην δεσμοφύλακα της ο οποίος είχε καταγραφεί ως πρόσφυγας στη Στουτγάρδη.

Η Ασουάκ Ταλό δήλωσε ότι την σταμάτησε ο Αμπού Χουμάμ – ένας φρουρός της ISIS στη Συρία που την αγόρασε για 100 δολάρια – ενώ περπατούσε για το σπίτι της στη Στουτγάρδη.

«Πάγωσα όταν κοίταξα προσεκτικά το πρόσωπό του», δήλωσε στο Bas News, ένα Κουρδικό πρακτορείο ειδήσεων. «Ήταν ο Αμπού Χουμάμ, με την ίδια τρομακτική γενειάδα και το άσχημο πρόσωπο».

Είπε ότι κατά την απροσδόκητη συνάντησή της με τον πρώην δεσμοφύλακα της, ο Χουμάμ της είπε: “Είμαι ο Αμπού Χουμάμ και ήσουν μαζί μου για λίγο στη Μοσούλη. Και ξέρω πού ζείς, με ποιόν ζείς, και τι κάνεις”.

Η κοπέλα κατέγραψε ένα βίντεο όπου περιγράφει λεπτομερώς τη συνάντηση:

Ashwaq a Yazidi girl, kidnapped by ISIS in 2014, she fled to Germany. And there she saw the ISIS man who bought her for 100$ walking free in Germany. He even confronted her After talking to German police, the officers told her that the man is an asylum seeker just like her pic.twitter.com/wGrEFkZHfN

— Rênas (@Rojavian) August 14, 2018

Η Ασουάκ είπε αμέσως στον αδελφό της το περιστατικό και ανέφερε τον Χουμάμ στη Γερμανική αστυνομία, που μπόρεσε να τον ταυτοποιήσει από το υλικό των καμερών ασφαλείας CCTV. Ωστόσο, οι Γερμανικές αρχές δήλωσαν ότι δεν είχαν λόγους για σύλληψη, καθώς ο Χουμάμ ήταν επίσης εγγεγραμμένος πρόσφυγας.

Η έφηβη Γιεζίντι αποφάσισε να φύγει από τη Γερμανία, πιστεύοντας ότι θα είναι πιο ασφαλής στο Κουρδιστάν, όπου ζει ο πατέρας της. «Δεν θα γυρίσω ποτέ», είπε.

Πηγές:

https://www.thetimes.co.uk

https://www.rt.com

http://www.offtherecord.net.gr

Πολύ συχνά σήμερα διατυπώνεται από πολλούς υψηλόβαθμους κληρικούς, πατριάρχες και αρχιερείς, αλλά και λαϊκούς και ακαδημαϊκούς θεολόγους, η αντίληψη ότι η αποστολή του Μοναχισμού είναι να οδηγήσει εκείνους που απαρνήθηκαν τον κόσμο και ακολούθησαν την αγγελομίμητη πολιτεία της μοναχικής ζωής, στην κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Ότι, οι μοναχοί θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με την νήψη και την προσευχή. Ποτέ να μην διακόπτουν την ησυχία τους, να είναι τέκνα τελείας υπακοής, (άλλωστε η αρετή της υπακοής είναι το θεμέλιο της μοναχικής ζωής), προς τους ποιμένας των, ηγουμένους, αρχιερείς, πατριάρχες, έστω και αν αυτοί συμβαίνει κάποτε να μην ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Ισχυρίζονται ακόμη ότι δεν θα πρέπει να ασχολούνται με; θέματα αιρέσεων, για την αντιμετώπιση των οποίων είναι αρμόδιοι οι αρχιερείς και άλλα κατάλληλα πρόσωπα, που ορίζονται από αυτούς.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 25η Ιανουαρίου 2016 

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πολύ συχνά σήμερα διατυπώνεται από πολλούς υψηλόβαθμους κληρικούς, πατριάρχες και αρχιερείς, αλλά και λαϊκούς και ακαδημαϊκούς θεολόγους, η αντίληψη ότι η αποστολή του Μοναχισμού είναι να οδηγήσει εκείνους που απαρνήθηκαν τον κόσμο και ακολούθησαν την αγγελομίμητη πολιτεία της μοναχικής ζωής, στην κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Ότι, οι μοναχοί θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με την νήψη και την προσευχή. Ποτέ να μην διακόπτουν την ησυχία τους, να είναι τέκνα τελείας υπακοής, (άλλωστε η αρετή της υπακοής είναι το θεμέλιο της μοναχικής ζωής), προς τους ποιμένας των, ηγουμένους, αρχιερείς, πατριάρχες, έστω και αν αυτοί συμβαίνει κάποτε να μην ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Ισχυρίζονται ακόμη ότι δεν θα πρέπει να ασχολούνται με θέματα αιρέσεων, για την αντιμετώπιση των οποίων είναι αρμόδιοι οι αρχιερείς και άλλα κατάλληλα πρόσωπα, που ορίζονται από αυτούς.

Τη νοοτροπία αυτή που θέλει τον μοναχό αυστηρά και αποκλειστικά προσηλωμένο στον προσωπικό του αγώνα για τον αγιασμό της ψυχής του εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ιδιαίτερα στην εποχή μας, σε ομιλίες πολλών πατριαρχών και αρχιερέων, όταν απευθύνονται σε μοναχούς και μοναχές της εκκλησιαστικής των δικαιοδοσίας, όπως για παράδειγμα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, όταν επισκέπτεται το Άγιον Όρος και απευθύνεται σε αγιορείτες πατέρες. Οι λόγοι του έχουν σχεδόν αποκλειστικά χαρακτήρα νουθεσίας και υπομνήσεως για το χρέος, που έχουν οι αγιορείτες μοναχοί, να φθάσουν δια της ασκήσεως στον αγιασμό και την θέωση.

Ωστόσο η αντίληψη αυτή, όσο και αν φαίνεται ευλογοφανής για όσους δεν γνωρίζουν τον πραγματικό χαρακτήρα του Μοναχισμού, δεν μπορεί να δικαιωθεί ούτε από τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων μας, ούτε από τους βίους των οσίων της Εκκλησίας μας, ούτε γενικότερα από την Εκκλησιαστική μας Ιστορία. Προ πάντων όμως δεν μπορεί να θεμελιωθεί ούτε στη διδασκαλία του Κυρίου μας, ο οποίος εζήτησε από όλους τους μαθητές του να ομολογούν με παρρησία το όνομά του. Οι μοναχοί οφείλουν βέβαια να είναι τέκνα υπακοής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άλογα πρόβατα και άβουλα όντα. Ως γνήσια τέκνα υπακοής στις ευαγγελικές εντολές, ποτέ δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν ποιμένα «μη εισερχόμενον διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνοντα αλλαχόθεν», δηλαδή αιρετικά φρονούντα, διότι τον θεωρούν «κλέπτην και ληστήν» (πρβλ. Ιω.10,1), αλλά και διότι έχουν προ οφθαλμών την σαφή εντολή του Χριστού: «αλλοτρίω δε, [δηλαδή αιρετικά φρονούντα], ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού» (Ιω.10,5).

Ένα απλό ξεφύλλισμα της εκκλησιαστικής μας ιστορίας και των βίων των αγίων, είναι αρκετό για να μας πείσει τον καθένα, ότι οι μοναχοί δεν αγωνίστηκαν μόνο για τον προσωπικό τους αγιασμό, αλλά παράλληλα θεώρησαν χρέος τους, να αγωνιστούν εναντίον των αιρέσεων της εποχής των και να θυσιαστούν υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις υπήρξαν οι κύριοι, ή και αποκλειστικοί υπέρμαχοί της. Και για να μιλήσουμε ακριβέστερα, οι μοναχοί, σε μεν περιόδους ειρήνης αγωνίζονταν τους ασκητικούς των αγώνες για να κατορθώσουν τις αρετές, σε περιόδους όμως που η εκκλησία επολεμείτο από αιρέσεις, αγωνίζονταν με διάκριση και ταπείνωση, με εκκλησιαστικό ήθος και φρόνημα, αλλά και με ζήλο και πνεύμα αυτοθυσίας, για να μην νοθευτεί αλλά να παραμείνει απαραχάρακτη η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιουδ.3). Ο όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, γνωστός για τους ασκητικούς, αλλά και για τους αντιαιρετικούς του αγώνες και τους διωγμούς, που υπέμεινε κατά την περίοδο της αιρέσεως της εικονομαχίας, εδίδασκε σχετικά με το ζήτημα αυτό:

«Είναι εντολή Κυρίου να μην σιωπούμε, όταν η πίστη κινδυνεύει από αιρέσεις. Διότι λέγει ‘να ομιλείς και να μην σιωπάς’ και ‘εάν υποστέλληται (υποχωρήσει), ουκ ευδοκεί, (δεν ευαρεστείται) σ’ αυτόν η ψυχή μου’ (Εβρ.10,38), και ‘εάν ούτοι σιωπήσωσι οι λίθοι κεκράξονται’, (Λουκ.19,40). Ώστε όταν ο λόγος είναι περί πίστεως, δεν μπορούμε να πούμε: Εγώ ποιος είμαι; Ιερεύς; Ουδέποτε. Άρχων; Ούτε και αυτό. Στρατιώτης; Από πού; Γεωργός; Αλλά ούτε και αυτό. Πτωχός προμηθευόμενος μόνο την εφήμερη τροφή. Δεν μου πέφτει λόγος ούτε φροντίδα για το προκείμενο ζήτημα. Αλίμονο οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνης σιωπηλός και αμέριμνος;… Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι εστερημένος από κάθε απολογία την ήμερα της κρίσεως επειδή τώρα δεν ομιλεί και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο.» (PG 99,1321A-C)

Όπως σημειώνει πολύ ωραία ο αείμνηστος αρχ. π. Γεώργιος Καψάνης, πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου αγίου Όρους, ο αγώνας των μοναχών δεν είναι απλά αντιαιρετικός:

«Είναι αγών να πραγματωθή στους εαυτούς τους και να φανερωθή το πλήρωμα της Αληθείας και της Ζωής που έχει η Εκκλησία… Να μη κενωθή ο λόγος του Σταυρού. Να μη νοθευθή το Ευαγγέλιο. Να μη θεολογούμε κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, αριστοτελικά (σχολαστικά), αλλά αλιευτικά (αποστολικά). Να μη χάσουμε την δυνατότητα της θεώσεως και του Ακτίστου Φωτός, δεχόμενοι κτιστή Χάρι. Να μη εκπέσει η Εκκλησία από σώμα Χριστού σε ανθρωποκεντρική οργάνωσι.» («Ορθόδοξος Μοναχισμός και Άγιον Όρος, σελ.45)

Την θυσιαστικό ήθος των μοναχών, τον ηρωϊσμό και την αυτοθυσία τους, τα βασανιστήρια και τις εξορίες που υπέμειναν για την καταπολέμηση των αιρέσεων και τέλος τους μαρτυρικούς των θανάτους, μπορούμε να αντιπαραβάλουμε με τα μαρτύρια των αρχαίων μεγάλων μαρτύρων της Εκκλησίας κατά τους τρείς πρώτους αιώνες των διωγμών. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τώρα οι διώκτες δεν είναι πλέον οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι αυτοκράτορες, αλλά «χριστιανοί». Είναι αιρετικοί αυτοκράτορες, στρατιωτικοί, κληρικοί, επίσκοποι, ακόμη και πατριάρχες! Ο αγώνας είναι εναντίον «χριστιανών».

Παρά κάτω αναφέρουμε μερικές μόνο περιπτώσεις, (από τις πάμπολλες), οσίων και πατέρων της Εκκλησίας μας που παράλληλα με τους ασκητικούς των αγώνες, αγωνίστηκαν με μεγάλο ζήλο και πνεύμα αυτοθυσίας εναντίον των αιρέσεων. Και τούτο για να φανεί και η άλλη διάσταση του Μοναχισμού, η ομολογιακή, η οποία επιμελώς αποσιωπάται από τους οικουμενιστικούς κύκλους, (προφανώς για λόγους ευνοήτους), ενώ προβάλλεται μονομερώς και κατά κόρον μόνον η ασκητική του διάσταση.

1. Αρχίζουμε με τον Μέγα Αντώνιο, (4ος αιώνας), ο οποίος συχνά κατέβαινε στην Αλεξάνδρεια για να ενισχύσει τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας κατά της φοβερής αιρέσεως του Αρείου. Θεωρούσε καθήκον του και υποχρέωσή του να αφήσει κατά μέρος την προσωπική του άσκηση και να ενώσει τις δυνάμεις του, με τις δυνάμεις των λαϊκών μελών της Εκκλησίας, για τη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας. Όπως μας πληροφορεί ο Μέγας Αθανάσιος, που έγραψε και τον βίο του:

«Όταν οι Αρειανοί διέδωσαν ψευδώς, ότι και αυτός έχει τα ίδια φρονήματα με αυτούς, αγανακτούσε και θύμωνε εναντίον τους. Κατόπιν κατά παράκληση των επισκόπων και όλων των αδελφών, κατέβηκε από το όρος. Αφού λοιπόν πήγε στην Αλεξάνδρεια, απεκήρυξε τους Αρειανούς λέγοντας, ότι η αίρεσις αυτή είναι η χειρίστη και πρόδρομος του Αντιχρίστου.» (Βίος και πολιτεία του οσίου πατρός ημών Αντωνίου, PG26,909Β-912Β)

Στην περίοδο που στον θρόνο της Αλεξανδρείας ήταν ο Αρειανός πατριάρχης Γρηγόριος ο Καππαδόκης, οι διωγμοί των Ορθοδόξων είχαν φθάσει στο αποκορύφωμά τους. Όπως μας πληροφορεί ο άγιος Αθανάσιος σε εγκύκλια επιστολή του:

«Άγιες και αγνές παρθένοι ξεγυμνώνονταν και υφίσταντο ανεπίτρεπτη μεταχείριση. Εάν μάλιστα προέβαλαν αντίσταση, έθεταν σε κίνδυνο και αυτή την ζωή τους. Μοναχοί κατεπατούντο και πέθαιναν και μερικοί ρίχνονταν εδώ και εκεί, άλλοι δε φονεύονταν με ξίφη και ρόπαλα και άλλοι πάλι τραυματίζονταν.» (ΒΕΠΕΣ, τομ. 30, σελ.196-197)

Στην περίοδο που στον θρόνο της Αλεξανδρείας ήταν ο Αρειανός πατριάρχης Λούκιος, πολλούς διωγμούς υπέφεραν οι μοναχοί που ζούσαν στα μοναστήρια και τις σκήτες που βρίσκονταν γύρω από την Αλεξάνδρεια. Όλοι εκείνοι οι μοναχοί είχαν τόσο θερμή πίστη και τόσο ακμαίο ομολογιακό φρόνημα, ώστε εάν:

«... παρουσιαζόταν ανάγκη, προτιμούσαν με προθυμία περισσότερο τον θάνατο, παρά να αποδεχθούν κάποια αλλοίωση σε έστω και ένα από τα Ορθόδοξα δόγματα της Συνόδου της Νικαίας.» (Νικηφόρου Καλλίστου Εκκλησιαστική ιστορία, PG146,653B-D)

Στην ίδια εκείνη περίοδο ηγέτης στην Καππαδοκία και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολής στον αντιαιρετικό αγώνα κατά του Αρειανισμού αναδείχθηκε ο Μέγας Βασίλειος με συνεργούς του τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον άγιο Γρηγόριο τον Νύσσης και τον άγιο Ευσέβιο Σαμοσάτων. Ο Μέγας Βασίλειος, έχοντας ο ίδιος την εμπειρία της ασκήσεως και της μοναχικής ζωής, έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση προς τους μοναχούς, τους οποίους σε διάφορες επιστολές του επαινούσε και προέτρεπε να υπομένουν με γενναιότητα τους διωγμούς και τις δοκιμασίες από τους Αρειανούς. Σε μια τέτοια επιστολή του προς τους μοναχούς της Βεροίας, έγραφε:

«Στέναξα όταν άκουσα πως ξεσηκώθηκε εναντίον σας ο άγριος εκείνος διωγμός και ότι οι ‘εις κρίσεις και μάχας νηστεύσαντες’ (Ησ.58,4), επιτέθηκαν αμέσως μετά το Πάσχα εναντίον των σκηνωμάτων σας και παρέδωσαν στις φλόγες τους κόπους σας.» (PG 32, 944Α)

Σε άλλους μοναχούς έγραφε:

«Σας παρακαλούμε πάνω από όλα να θυμάστε την πίστη των Πατέρων και να μην κλονίζεσθε, από όσους προσπαθούν να διαταράξουν την ησυχία σας. Γνωρίζετε καλά άλλωστε, ότι ούτε η ακριβής πολιτεία θα είναι ωφέλιμη μόνη της, εάν δεν είναι φωτισμένη από την ορθή πίστη στον Θεό, αλλά ούτε και η Ορθόδοξος ομολογία θα μπορέση να σας παρουσιάσει στον Κύριο, εάν στερήται από αγαθά έργα. Αντιθέτως πρέπει να συνυπάρχουν και τα δύο για να είναι άρτιος ο άνθρωπος του Θεού και να μη χωλαίνει η ζωή μας λόγω ελλείψεως.» (PG32,1040Α)

Ο αββάς Θεόδωρος της Φέρμης δίδασκε, ότι πρέπει να βοηθούμε αυτούς που πέφτουν σε αίρεση για να επιστρέψουν στην ορθή πίστη. Εάν όμως δεν τα καταφέρουμε, να μη έχουμε πλέον φιλία μαζί τους, για να μη μας συμπαρασύρουν στην πλάνη τους (Το Γεροντικόν σελ.39).

2. Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος αποδοκίμαζε τις αιρέσεις του Σαβελλίου και του Αρείου:

«... και κατεπολέμησε επίσης τόσο πολύ το παράλογο δόγμα του Απολλιναρίου, ώστε έκανε το παν για να το ξεριζώση από κάθε χριστιανκή ψυχή. Έφραξε ακόμη και τα απύλωτα στόματα των αιρετικών ανομοίων με πολλά επιχειρήματα και αγιογραφικά χωρία.» (Εγκώμιον εις τον όσιον πατέρα Εφραίμ, PG 46,825C-828A)

3. Aπό τους οσίους που αγωνίστηκαν εναντίον του Νεστοριανισμού μνημονεύουμε τον όσιο Υπάτιο, τον όσιο Δαλμάτιο, τον όσιο Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη, τον άγιο Μάρκο τον ασκητή, τον άγιο Κασσιανό τον Ρωμαίο, τον άγιο Νείλο τον σοφό κ.α.

4. Από τους αγώνες των μοναχών κατά την περίοδο του Μονοφυσιτισμού μνημονεύουμε τον όσιο Αυξέντιο, τον όσιο Ευθύμιο τον Μέγα, τον όσιο Σάββα, τον όσιο Γελάσιο, τον όσιο Συμεών τον Στυλίτη, τον όσιο Δανιήλ τον Στυλίτη κ.α.

5. Από τους αγώνες των μοναχών κατά την περίοδο του Μονοθελητισμού μνημονεύουμε τον άγιο Σωφρόνιο, τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή κ.α.

6. Από τους αγώνες των μοναχών κατά την περίοδο της Εικονομαχίας τον άγιο Γερμανό Πατριάρχη Κων/πόλεως, τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον άγιο οσιομάρτυρα Ανδρέα τον εν τη Κρίσει, τον άγιο οσιομάρτυρα Στέφανο τον Νέο, τον όσιο Θεοστήρικτο τον ομολογητή, την οσία Ανθούσα, τον όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, τον όσιο Θεοφάνη της Σιγγριανής, τους οσίους Θεόδωρο και Θεοφάνη τους Γραπτούς, κ.α.

7. Από τους αγώνες των μοναχών κατά του Παπισμού, μνημονεύουμε τους αγίους οσιομάρτυρες αγιορείτες Πατέρες τους επί του λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκου μαρτυρήσαντας. Το Άγιον Όρος την εποχή αυτή, (13ος αιών), γίνεται ο ισχυρός κυματοθραύστης της λαίλαπας του εκλατινισμού της Ορθοδοξίας. Λίγο αργότερα, (14ος αιών), ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, γίνεται ο μεγάλος πρόμαχος της Ορθοδοξίας κατά της επηρμένης δυτικής οφρύος του Παπισμού και ο ακατάβλητος υπερασπιστής; της Ορθοδόξου ησυχαστικής μας Παραδόσεως. Τον 15ον αιώνα εμφανίζεται ο Άγιος Μάρκος επίσκοπος Εφέσου ο Ευγενικός, ο οποίος και αυτός, προερχόμενος από τις τάξεις των μοναχών, έδωσε τη μεγάλη μάχη κατά του Παπισμού κατά την διάρκεια των εργασιών της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439) και αργότερα από τις Μονές, όπου ήταν εξόριστος, για την μη εφαρμογή των προδοτικών αποφάσεων της εν λόγω ψευδοσυνόδου.

8. Στους μαύρους χρόνους της τουρκοκρατίας, όπου αφ’ ενός μεν ο εξισλαμισμός και αφ’ ετέρου ο εκλατινισμός από τους πολυάριθμους «μισιοναρίους» του Παπισμού και του Προτεσταντισμού έκανε θραύση, τα Ορθόδοξα Μοναστήρια μας υπήρξαν οι ισχυρές αντιστάσεις για τη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας μας. Ο εθνομάρτυς και ισαπόστολος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, (1714-1779), άφησε την ησυχία του αγίου Όρους και βγήκε στον κόσμο για να βοηθήσει το δοκιμαζόμενο Γένος μας, το οποίο κινδύνευε από τον εξισλαμισμό και τον εκλατινισμό. Βγήκε να καταγγείλει, ότι όλες οι πίστεις είναι κάλπικες, εκτός της Ορθοδόξου. Μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό επακολούθησε μια γιγαντιαία επιχείρηση για τον εκδυτικισμό της Ορθόδοξης πατρίδας μας με πρωταγωνιστές τους ξενόφερτους Βαυαρούς ηγεμόνες, παπικούς και προτεστάντες, που ήρθαν από την Βαυαρία, (σημερινή νότια Γερμανία), στην καθημαγμένη από τους αγώνες για την λευτεριά πατρίδα μας για να την κυβερνήσουν. Και επειδή έβλεπαν ότι στην επιχείρησή τους αυτή το μεγάλο εμπόδιο ήταν τα Μοναστήρια, έδωσαν εντολή και έκλεισαν 450 Ιερές Μονές στην τότε ελευθερωμένη Ελλάδα!

9. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε, τον σπουδαιότατο ρόλο που έπαιξαν τα Ορθόδοξα Μοναστήρια στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και γενικότερα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου κυριάρχησε ένας από τους φοβερότερους διωγμούς, που γνώρισε η Εκκλησία στους τελευταίους αιώνες. Στα δύσκολα εκείνα χρόνια της μαρξιστικής λαίλαπας, τα Μοναστήρια υπήρξαν τα προπύργια της Εκκλησίας, τα καταφύγια των διωκόμενων πιστών από τους αιμοσταγείς αθέους μαρξιστές. Αναφέρουμε την περίπτωση του μεγάλου αγίου και Ομολογητού της Σερβικής Εκκλησίας, Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος, εξόριστος και απομονωμένος στην Μονή Τσέλιε της νοτίου Σερβίας, έδωσε τη μάχη κατά του αθεϊσμού και του Οικουμενισμού.

10. Τέλος στον αγώνα κατά της τελευταίας μεγάλης αιρέσεως που εμφανίστηκε κατά τον 20ον αιώνα και συνεχίζει να μαστίζει μέχρι σήμερα την Εκκλησία, της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, και πάλι οι μοναχοί ήταν οι κύριοι υπέρμαχοί της. Ήδη μνημονεύσαμε παρά πάνω τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος ισχυρός αντίπαλός της. Αναφέρουμε επίσης τον άγιο Παΐσιο τον αγιορείτη, τον όσιο Φιλόθεο τον Ζερβάκο, τον αείμνηστο π. Αθανάσιο τον Μητιληναίο, τον αείμνηστο αρχ. π. Γεώργιο Καψάνη κ.α. Ισχυρή επίσης υπήρξε η αντίσταση του αγιορείτικου Μοναχισμού κατά της εν λόγω αιρέσεως κατά την τριετία 1970-1973, κατά την οποία οκτώ αγιορείτικες Μονές, όλες οι σκήτες και τα περισσότερα κελιά, διέκοψαν την μνημόνευση των Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα, (και αργότερα του Δημητρίου), παίρνοντας αφορμή από την αντικανονική άρση των αναθεμάτων το 1965 και άλλα οικουμενιστικά ανοίγματά του προς τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό.

Με πόνο ψυχής διαπιστώνουμε, ότι δυστυχώς, η αγωνιστικότητα των μοναχών υποβαθμίστηκε σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα που η φοβερή αυτή αίρεση βρίσκεται στο αποκορύφωμά της και με πολλή λαχτάρα περιμένουν οι οικουμενιστές την συνοδική επικύρωση του Οικουμενισμού, (αντί της καταδίκης του), από την μέλλουσα να συνέλθει «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο», σήμερα που ο αγώνας θα έπρεπε να είχε ενταθεί και ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο, συμβαίνει δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο. Τώρα που τα βλέμματα του πιστού λαούτου Θεού είναι στραμμένα με αγωνία στο Άγιον Όρος, ως την ακρόπολη της Ορθοδοξίας, προσδοκώντας τον θρίαμβο κατά της αιρέσεως, με πολλή θλίψη και απογοήτευση διαπιστώνουν ότι οι αγιορείτες Πατέρες, (εκτός ολίγων επαινετών εξαιρέσεων), φαίνεται να έχουν καταθέσει τα όπλα. Δεν βλέπουμε οργανωμένο αγώνα από Ιερές Μονές του αγίου Όρους. Οι Ηγούμενοι των Μοναστηριών, φοβούμενοι προφανώς μήπως υποστούν διωγμούς και καθαιρέσεις, σιωπούν ενόχως. Αλλά και η Ιερά Κοινότητα του αγίου Όρους κρατά μια στάση δυστυχώς ανοχής, αν όχι συντάξεως με τον Οικουμενισμό, πιεζόμενη από τις απειλές και τις φοβέρες των πατριαρχικών. Το χειρότερο είναι ότι προχωρεί ακόμη και σε διώξεις αγιορειτών μοναχών, όπως του π. Σάββα του Λαυρεώτου κ.α., επειδή τολμούν να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους; στην ένοχη σιωπή των Ιερών Μονών και της Ιεράς Κοινότητος του αγίου Όρους. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στην πλειονότητα των Ιερών Μονών στον ελλαδικό χώρο. Βεβαίως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον αντιοικουμενιστικό αγώνα, που δίδει εδώ και πολλά χρόνια η άτυπη «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», στην οποία συμμετέχουν πολλοί μοναχοί και κληρικοί με ομολογιακό φρόνημα. Όπως επίσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους ελάχιστους ομολογητές ιεράρχες που αγωνίζονται κατά της αιρέσεως.

Κλείνοντας παρακαλούμε θερμά τους σεβαστούς μας μοναχούς και μοναχές να συνειδητοποιήσουν την επιτελική τους θέση μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και να αναλογισθούν τις ευθύνες τους. Να συνειδητοποιήσουν την ομολογιακή διάσταση του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Να εννοήσουν, ότι, όταν ο Μοναχισμός περιορίζεται μόνο στην ασκητική του διάσταση, δεν διαφέρει σε τίποτε από τον Γκουρουϊσμό, όπως πολύ ωραία τονίζει συνεχώς ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεώργιος Μεταλληνός. Τους παρακαλούμε να βαδίσουν πάνω στα χνάρια της πατερικής και μοναστικής μας παραδόσεως και να γίνουν οι συνεχιστές των ομολογητών μοναχών του παρελθόντος, διότι οι καιροί, που ζούμε είναι κάτι περισσότερο από πονηροί. Είναι τραγικοί!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἐκεῖνοι, ποὺ γνωρίζουν τὴν κακὴ ζωὴ ποὺ ζοῦν καὶ θέλουν νὰ τὴν ἀλλάξουν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μένουν πλανεμένοι καὶ νικημένοι ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα· μετὰ ἀπὸ αὐτά· αὔριο, αὔριο· ἂς τελειώσω πρῶτα αὐτὴ τὴν ὑπόθεσι καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ νὰ παραδοθῶ μὲ περισσότερη ἀνάπαυσι στὴ χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ πνευματικὴ ζωή· ἂς κάνω αὐτὸ σήμερα καὶ αὔριο μετανοῶ. Παγίδα τοῦ ἐχθροῦ εἶναι αὐτή, ἀδελφέ, ἡ ὁποία ἔπιασε πολλοὺς καὶ πιάνει ἀκόμη πιὸ πολὺ τὸν κόσμο. Αἰτία τῆς παγίδας αὐτῆς εἶναι ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ἄγνοιά μας. Ἐπειδὴ καὶ σὲ μιὰ τέτοια ὑπόθεσι, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποτελεῖται καὶ κρέμεται ὅλη ἡ σωτηρία τῆς δικῆς μας ψυχῆς καὶ ὅλη ἡ τιμὴ τοῦ Θεοῦ, δὲν πιάνουμε γρήγορα ἐκεῖνο τὸ τόσο δυνατὸ ὅπλο καὶ νὰ ποῦμε στὸν ἑαυτό μας· τώρα, τώρα νὰ ζήσω πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὄχι μετὰ ἀπὸ αὐτά· σήμερα, σήμερα νὰ μετανοήσω καὶ ὄχι αὔριο· τὸ τώρα καὶ τὸ σήμερα, εἶναι στὰ χέρια μου· τό, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ τὸ αὔριο εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἂν μοῦ εἶχε δοθῇ τό, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ τὸ αὔριο, ποιός δρόμος σωτηρίας καὶ νίκης θὰ εἶναι αὐτός, τὸ νὰ θέλω πρῶτα νὰ πληγωθῶ καὶ ὕστερα νὰ θεραπευθῶ, τὸ νὰ κάνω πρῶτα τὶς νέες ἀταξίες μου καὶ νὰ συμορφώνωμαι;

Ὁπότε, ἂν θέλῃς νὰ φύγεις, ἀδελφέ, ἀπὸ αὐτὴ τὴν πλάνη καὶ νὰ νικήσῃς τὸν ἐχθρό, ἡ θεραπεία εἶναι, τὸ νὰ ὑπακούσῃς γρήγορα μὲ τὴν πρᾶξι στοὺς καλοὺς λογισμοὺς καὶ τὶς θεῖες ἐμπνεύσεις, ποὺ σὲ καλοῦν σὲ μετάνοια καὶ νὰ μὴ δώσῃς καθόλου περιθώριο στὴ μέση, οὔτε νὰ πῇς, ὅτι ἐγὼ ἀποφάσισα ὁριστικὰ νὰ μετανοήσω μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ πιὰ δὲν μπορῶ νὰ ἀλλάξω· ὄχι γιατὶ οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς πολλὲς φορὲς εἶναι λανθασμένες καὶ πολλοὶ δείχνοντας ἐμπιστοσύνη σ᾿ αὐτές, ἐξαπατήθηκαν καὶ ἔμειναν ἀμετανόητοι γιὰ διάφορες αἰτίες.

Α´. Γιατὶ οἱ δικές μας ἀποφάσεις δὲν εἶναι θεμελιωμένες πάνω στὴν ἀπιστία τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ στὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ· καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ συμβαίνει τὸ νὰ μὴ μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν μεγάλη μας ὑπερηφάνεια, ἀπὸ τὴν ὁποία παρακινούμενοι, δίνουμε ἐμπιστοσύνη στὶς δικές μας ἀποφάσεις, πὼς εἶναι σταθερές. Ἀλλὰ τὸ φῶς γιὰ νὰ γνωρίσουμε αὐτὴ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ ἀσθένειά μας καὶ ἡ βοήθεια γιὰ νὰ θεραπευτοῦμε, προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος παραχωρεῖ, ὅπως εἴπαμε προηγουμένως, νὰ πέσουμε καὶ μὲ τὴν πτῶσι, μᾶς προσκαλεῖ ἀντὶ νὰ ἐλπίζουμε στὸ δικό μας θάρρος καὶ ἐλπίδα, νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ δίνουμε ἐμπιστοσύνη σὲ αὐτὸν μόνο· καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά μας, μᾶς προσκαλεῖ στὴ γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ μας. Θέλεις νὰ γνωρίζῃς, ἄνθρωπε, πότε εἶναι δυνατὲς καὶ στερεὲς οἱ ἀποφάσεις σου; Ὅταν δὲν ἔχῃς καμμία ἐμπιστοσύνη στὸ ἑαυτό σου καὶ ὅταν εἶναι ὅλες θεμελιωμένες μὲ ταπείνωσι στὴν ἐλπίδα καὶ τὸ θάρρος τοῦ Θεοῦ.

Β´. Ὅταν κινούμαστε ἐμεῖς νὰ πάρουμε καμμία ἀπόφασι, σκεφτόμαστε μόνο τὴν ὡραιότητα καὶ δύναμι τῆς ἀρετῆς, ἡ ὁποία παρασύρει μὲ τὸ μέρος της τὴν θέλησί μας, ὅσο καὶ ἂν εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατη· μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ὅμως, ὅταν παρουσιασθῇ ἡ δυσκολία καὶ ὁ κόπος, μὲ τὰ ὁποῖα ἀποκτᾶται ἡ ἀρετή, μὲ τὸ νὰ εἶναι ἀδύνατη καὶ νέα ἡ θέλησί μας, μικραίνει καὶ ἀποσύρεται πίσω καὶ στὴ συνέχεια μένουν ἄπρακτες οἱ ἀποφάσεις μας. Γι᾿ αὐτὸ ἐσὺ συνήθισε νὰ ἀγαπᾷς πολὺ περισσότερο τὶς δυσκολίες, ποὺ φέρνουν τὴν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν, παρὰ τὶς ἴδιες τὶς ἀρετές, καὶ ἀπὸ αὐτὲς τὶς δυσκολίες ἂς τρέφεται πάντα ἡ θέλησίς σου, πότε μὲ τὸ λίγο καὶ πότε μὲ τὸ πολύ, ἂν θέλῃς πραγματικὰ νὰ ἀποκτήσεις τὶς ἀρετές. Καὶ ἂς εἶσαι βέβαιος, ὅτι τόσο πιὸ γρήγορα καὶ πιὸ γενναῖα θὰ νικήσῃς τὸν ἑαυτό σου καὶ τοὺς ἐχθρούς σου, ὅσο πιὸ γενναῖα ἀγκαλιάσεις τὶς δυσκολίες καὶ ὅσο περισσότερο τὶς ἀγαπᾷς.

ω Γιατὶ οἱ ἀποφάσεις μας μερικὲς φορὲς δὲν σκέφτονται τὶς ἀρετὲς καὶ τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ δικό τους συμφέρον, τὸ ὁποῖο, συνήθως ἀκολουθεῖ τὶς ἀποφάσεις, ποὺ κάνουμε γιὰ τὶς πνευματικὲς τρυφὲς καὶ γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε θεῖα χαρίσατα. Ὁπότε ἐμεῖς, στὶς θλίψεις ποὺ μᾶς στενοχωροῦν πολύ, ἄλλη βοήθεια δὲν βρίσκουμε, παρὰ νὰ βάλουμε σκοπὸ καὶ νὰ ἀποφασίσουμε πῶς θὰ παραδοθοῦμε ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεὸ καὶ στὶς ἐξασκήσεις τῶν ἀρετῶν. Καὶ ἂν ἀγαπᾷς νὰ παραδοθῇς καὶ σύ, ἀδελφέ, σὲ αὐτό, ἂς εἶσαι στὸ καιρὸ τῶν πνευματικῶν τρυφῶν πολὺ ἐπιφυλακτικὸς καὶ ταπεινὸς στὶς ἀποφάσεις σου· ἰδιαίτερα ὅμως φυλάξου, νὰ μὴ δίνης ἐντολὲς στὸν ἑαυτό σου καὶ νὰ μὴν κάνῃς τάματα, γιὰ νὰ μὴν τὰ παραβῇς καὶ πέσῃς στὴν ἁμαρτία· καὶ ὅταν βρίσκεσαι λυπημένος, ἡ ἀπόφασι καὶ ἡ γνώμη σου ἂς εἶναι νὰ ὑποφέρῃς εὐχάριστα τὸν σταυρὸ καὶ τὴν θλῖψι, καθὼς θέλει ὁ Κύριος, ἀποστρεφόμενος κάθε γήινη βοήθεια καὶ καμιὰ φορὰ ἀκόμη καὶ τὴν οὐράνια· μιὰ ἂς εἶναι ἡ ἀναζήτησίς σου καὶ μία ἡ ἐπιθυμία σου, νὰ βοηθῆσαι ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ μπορῇς νὰ ὑποφέρῃς κάθε τί ἀντίθετο, χωρὶς νὰ μολύνῃς τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς καὶ χωρὶς νὰ κάνῃς τὸν Θεό σου νὰ δυσανασχετήσῃ.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες