Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών αγρυπνώντας για το κρίσιμο ζήτημα της θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας στα ελληνικά σχολεία και βάσει των τελευταίων εξελίξεων ενημερώνουμε για τα εξής: Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους εκδόθηκαν οι αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας υπ΄ αριθμ. 660/2018 και 926/2018 αντίστοιχα,

Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους εκδόθηκαν οι αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας υπ΄ αριθμ. 660/2018 και 926/2018 αντίστοιχα, οι οποίες εδραζόμενες σε συνταγματικές και ευρωπαϊκού δικαίου διατάξεις λαμβάνουν θέση υπέρ του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία ακυρώνοντας τα Νέα Προγράμματα Σπουδών!

Δελτίο Τύπου

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών αγρυπνώντας για το κρίσιμο ζήτημα της θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας στα ελληνικά σχολεία και βάσει των τελευταίων εξελίξεων ενημερώνουμε για τα εξής:

Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους εκδόθηκαν οι αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας υπ΄ αριθμ. 660/2018 και 926/2018 αντίστοιχα, οι οποίες εδραζόμενες σε συνταγματικές και ευρωπαϊκού δικαίου διατάξεις λαμβάνουν θέση υπέρ του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία ακυρώνοντας τα Νέα Προγράμματα Σπουδών! Το Υπουργείο Παιδείας διαβλέποντας την ακύρωση της επίμαχης υπουργικής απόφασης, έσπευσε να εκδώσει νέα με σχεδόν ταυτόσημο περιεχόμενο για να αποφύγει με μη προσήκοντα τρόπο τη συμμόρφωση με την δικαστική ετυμηγορία. Και η νέα όμως υπουργική απόφαση προσεβλήθη και εκδικάσθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου στη μείζονα Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας και εκκρεμεί η έκδοση της απόφασης. Ήδη νομοταγείς Θεολόγοι και Δάσκαλοι, υποβάλλουν σχετικές Δηλώσεις τους προς τους Δ/ντες των Σχολείων ότι συμμορφώνονται στις αποφάσεις του ΣτΕ.  

Δεδομένων αυτών των γεγονότων διακινείται στο διαδίκτυο, αντίστοιχη με την περσινή, Επιστολή Γονέα για επιστροφή των βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών προσαρμοσμένη στο σήμερα καθώς οι δύο δικαστικές αποφάσεις δικαίωσαν γονείς και μαθητές που ζητούν ομολογιακό και όχι πολυθρησκειακό μάθημα.

Φρονούμε ότι οι Γονείς και οι Εκπαιδευτικοί οφείλουν να συμπληρώσουν τις συγκεκριμένες δηλώσεις διατρανώνοντας την βούλησή τους να τηρηθεί η νομιμότητα, όπως το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο προσδιόρισε, και πάνω από όλα να προστατευθούν οι ψυχές των παιδιών μας από το δηλητήριο του συγκρητιστικού και νεοεποχίτικου πνεύματος που ενσταλάζουν τα νέα Θρησκευτικά.

Δείτε σχετικά:

1. Δήλωση Θεολόγων και Δασκάλων για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΣτΕ

2. Νέο ὑπόδειγμα ἐπιστολῆς γονέα γιά ἐπιστροφή τῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

3. Γνωμοδότηση: Καμία πειθαρχική ή ποινική ευθύνη από την άρνηση διδασκαλίας των «νέων» Θρησκευτικών Φίλη - Γαβρόγλου μετά τις αποφάσεις του ΣτΕ

4. Προτάσεις της ΠΕΘ προς τα μέλη της για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών [2018-2019]

Αθήνα 3/10/2018

Τα Σωματεία:

Ενωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.)
Ένωση Επιστημόνων Γυναικών
Εστία Πατερικών Μελετών
Μητέρες Επιστήμονες Πολύτεκνες
Μουσική Συντροφιά
Πανελλήνια Ένωση Γυναικών
Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.)
Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.)
Πανελλήνιος Ένωσις Γονέων «Ἡ Χριστιανική Αγωγή» (ΓΕΧΑ)
Πανελλήνιος Ορθόδοξος Ένωση (Π.Ο.Ε.)
Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)
Σύλλογος «Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης»
Σύλλογος Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»
Σύνδεσμος Ορθοδόξων Γυναικών Ευρώπης
Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.) 
Χριστιανική Φοιτητική Δράση (Χ.Φ.Δ.)

Οι νόμοι για τα «εγκλήματα μίσους» ή αλλιώς οι «αντιρατσιστικοί νόμοι» έχουν τις ρίζες τους στην κομμουνιστικής έμπνευσης, λεγόμενη Σχολή της Φρανκφούρτης, (Frankfurter Schule) που ιδρύθηκε στη Φρανκφούρτη, από μπολσεβίκους, κατά κύριο λόγο εβραϊκής καταγωγής, το 1920. Ο στόχος της ήταν να εφαρμόσει τον κομμουνισμό στη Δύση ήσυχα με τη σταδιακή υπονόμευση του λαϊκού πολιτισμού - ένα κίνημα που είναι γνωστό ως Πολιτιστικός Μαρξισμός ή αλλιώς Πολιτική Ορθότητα (βλέπε: Η Ιστορία της ‘Πολιτικής Ορθότητας’). Ένα από τα κορυφαία ονόματά της, ο Herbert Marcuse, αποφάνθηκε ότι η επικρατούσα δυτική κοινωνική τάξη είναι «καταπιεστική» εξ ορισμού και κάνει «διακρίσεις» εναντίον των μειονοτήτων, απλά και μόνο επειδή υπάρχει.

Ὅταν ὁ διάβολος κρατᾷ κάποιον στὴν ὑπηρεσία τῆς ἁμαρτίας, δὲν φροντίζει γιὰ τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ τὸν τυφλώνῃ περισσότερο καὶ νὰ τὸν βγάζῃ ἀπὸ κάθε καλὸ λογισμό, ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν παρακινήσῃ στὸ νὰ γνωρίσῃ τὴν πολὺ δυστυχισμένη του ζωή· καὶ ὄχι μόνον τὸν βγάζει ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ τὸν καλοῦν στὴν ἐπιστροφὴ καὶ στὴν μετάνοια, βάζοντας στὸ νοῦ του ἄλλους λογισμοὺς κακοὺς καὶ ἀντίθετους, ἀλλὰ καὶ μὲ ἕτοιμες καὶ γρήγορες ἀφορμές, τὸν κάνει ὁ τρισκατάρατος νὰ πέφτῃ συχνὰ στὴν ἴδια ἁμαρτία ἢ σὲ ἄλλες μεγαλύτερες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες βγαίνει ὁ ταλαίπωρος ἁμαρτωλός, περισσότερο σκοτισμένος καὶ τυφλός, ὥστε μὲ τὴν τυφλότητά του φτάνει καὶ γκρεμίζεται στὴν συνήθεια τῆς ἁμαρτίας καὶ ἔτσι τρέχοντας ὁ ἄθλιος ἀπὸ τὴν πρᾶξι τῆς ἁμαρτίας σὲ μεγαλύτερη τυφλότητα καὶ πάλι ἀπὸ τὴν τυφλότητα σὲ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα, κυκλογυρίζει σχεδὸν ὅλη τὴν ταλαίπωρη ζωή του μέχρι θανάτου, ἂν ὁ Θεὸς δὲν οἰκονομήσῃ τὴν σωτηρία του μὲ τὴν χάρι του.

Λοιπόν, ὅποιος βρίσκεται σὲ αὐτὴ τὴν πολὺ δυστυχισμένη κατάστασι, ἂν ἀγαπᾷ νὰ θεραπευθῆ, πρέπει νὰ δεχθῆ ἀμέσως τὸ γρηγορώτερο τὸν λογισμὸ ἐκεῖνον καὶ τὴν ἔμπνευσι, ποὺ τὸν προσκαλεῖ ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴ μετάνοια καὶ πρέπει νὰ φωνάξη μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ στὸ Ποιητή του· «Κύριέ μου βοήθησέ με, βοήθησέ με γρήγορα καὶ μὴ μὲ ἀφήσῃς πλέον σὲ αὐτὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας»· ἂς μὴ σταματήσει νὰ ξαναλέῃ πολλὲς φορὲς τὸ ἴδιο καὶ νὰ φωνάζῃ μὲ αὐτὸ καὶ παρόμοιο τρόπο· καὶ ἀμέσως, ἀμέσως, ἂν εἶναι δυνατόν, ἂς ζητήσῃ βοήθεια καὶ συμβουλή, γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὸν ἐχθρό· ἐὰν ὅμως δὲν μπορῇ νὰ πάῃ ἀμέσως, ἂς προστρέξῃ γρήγορα στὸν σταυρωμένο Ἰησοῦ καὶ ἂς προσπέσῃ στὰ Ἁγιά του πόδια μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ καὶ στὴ Θεοτόκο Μαρία, ζητώντας εὐσπλαγχνία καὶ βοήθεια· καὶ ἡ νίκη στέκεται σὲ αὐτὴ τὴν γρηγοράδα.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Με το συντριπτικό ποσοστό του 65% της αποχής, δηλαδή με ένα βροντερό «όχι» στη συμφωνία των Πρεσπών, οι πολίτες των Σκοπίων έδωσαν 4 χαστούκια σε όσους επιχείρησαν να αποφασίσουν γι αυτούς χωρίς αυτούς και σε όσους, σαν την ελληνική κυβέρνηση, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι οι λύκοι έχουν γίνει πρόβατα.

Τα αβίαστα συμπεράσματα από το αποτέλεσμα του χτεσινού δημοψηφίσματος είναι τα παρακάτω:

Το πρώτο χαστούκι είναι στην ελληνική κυβέρνηση:

1. Η συντριπτική πλειονότητα Σλαβομακεδόνων, ακολούθησαν τη γραμμή του προέδρου Ιβανόφ και του εθνικιστικού VMRO, που αντιτίθενται ανοιχτά στη συμφωνία, και απέσχον από τις κάλπες. Απέδειξαν έτσι, ότι όχι απλά δεν είναι φίλοι των Ελλήνων, όπως θέλει να πουλήσει ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του, αλλά, αντίθετα είναι ποτισμένοι με τον Μακεδονισμό, στον οποίο γαλουχούνται εδώ και 75 χρόνια, διεκδικώντας τη «Μακεδονία του Αιγαίου» σε βάρος της Ελλάδας.

2. Το δημοψήφισμα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να τελειώσει το παραμύθι των Ελλήνων πολιτικών για έναν φιλικό λαό, και ένα φιλικό κράτος, που θέλει μόνο τη συμβίωση και την κοινή ευημερία. Πρόκειται για φανατικά ποτισμένους με μεγαλοϊδεατισμό σε βάρος της Ελλάδας, που θεωρούν ακόμα και τη συμφωνία των Πρεσπών, που τους δίνει εθνικότητα και γλώσσα, προδοτική! Γιατί τους στερεί το παραμύθι του ονόματος, της αρχαίας ιστορίας και των διεκδικήσεων στην ελληνική Μακεδονία. Τους στερεί όλα εκείνα τα παραμύθια, με τα οποία μεγάλωσαν.

3. Το δημοψήφισμα απέδειξε περίτρανα, ότι η μόνη αποδεκτή και συμφέρουσα για την Ελλάδα λύση είναι μια ονομασία, σαν τη Σλαβομακεδονία, που προσδιορίζει επακριβώς τη χώρα, με κατοίκους σλαβομακεδόνες, γλώσσα σλαβομακεδονική και προϊόντα σλαβομακεδονικά. Ονομασία, που δεν χρειάζεται και καμιά επεξήγηση για την ιστορία της χώρας. Τα λέει όλα. Τι θα κάνει αυτή η χώρα με την αλβανική μειονότητα, είναι δικό της πρόβλημα. Θα το λύσει εκείνη και όχι η Ελλάδα.

Το δεύτερο χαστούκι είναι για τη σκοπιανή κυβέρνηση.

1. Η στάση των Σλαβομακεδόνων και Αλβανών, που απέσχον, είναι η απόδειξη ότι η συμφωνία των Πρεσπών δεν ήταν μόνο για τους Έλληνες πολίτες μια λύση ερήμην τους, που επιβλήθηκε από έξω, σε πρόθυμους κυβερνήτες. Ήταν μια τέτοια και για τους σκοπιανούς. Ο οποίοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα απέδειξαν ότι όλα όσα έλεγε ο Ζάεφ για ολόθερμη υποστήριξη της συμφωνίας του από τους πολίτες της χώρας του και για απομόνωση του προέδρου Ιβανόφ, δεν ήταν παρά Τσίπρεια ψέματα, αντάξια της φιλίας και σύμπνοιας των δύο ηγετών.

2. Το 65% των πολιτών στα Σκόπια έχει βάλει από σήμερα τον πρωθυπουργό τους στη δεινή θέση να ολοκληρώσει μια συμφωνία, που η πλειονότητα δεν θέλει. Επομένως τον θεωρεί αντίπαλό της. Με αποτέλεσμα να απειλείται σοβαρά το πολιτικό του μέλλον. Το επόμενο βήμα, να ψηφίσει τη συμφωνία στη Βουλή, και το μεθεπόμενο και πιο προκλητικό, να αλλάξει το Σύνταγμα, απαλείφοντας τον Μακεδονισμό, είναι πλέον ακόμα πιο επικίνδυνα για το μέλλον του Ζάεφ. Οι ηγέτες εκλέγονται από το λαό τους. Όχι από τους «έξω». Όσο κι αν τους προωθούν οι «απ’ έξω». Και ο Ζάεφ το ξέρει αυτό.

Το τρίτο χαστούκι είναι στην ΕΕ και τις ΗΠΑ:

1. Οι «μεγάλες δυνάμεις» δεν συνετίστηκαν και δεν έμαθαν τίποτε από το πάθημά τους στην Κύπρο το 2004, οπότε επιχείρησαν να επιβάλουν με το ζόρι μια λύση ουσιαστικής διχοτόμησης της χώρας και υποβάθμισης των Ελληνοκυπρίων, με άπειρα εκατομμύρια δολ. και με απανωτές επισκέψεις. Εκτός τόπου και χρόνου, κλεισμένοι στα χρυσά γραφεία τους νομίζουν ότι οι λαοί μαγεύονται μόλις τους βλέπουν ή τρομοκρατούνται, όπως οι κυβερνήσεις τους.

Επιπλέον, καλομαθημένοι από την κωλοτούμπα του κ Τσίπρα, που μετέτρεψε το 62% εναντίον τους «όχι» σε «ναι» το 2015, πιστεύουν ότι τέτοιοι πειθήνιοι ηγέτες ευδοκιμούν στα τριτοκοσμικά Βαλκάνια. Οι ίδιοι οι υπηρέτες τους το επιβεβαιώνουν.

Άστοχοι σχολιαστές στα ελληνικά κανάλια υποτίμησαν τη στάση των σλαβομακεδόνων, που απέσχον παρά το μπαράζ των «ξένων επισκεπτών», με το επιχείρημα ότι αυτά δεν πιάνουν στους βαλκανικούς λαούς, υπονοώντας ότι οι βαλκανικοί λαοί είναι λιγότερο πολιτισμένοι και ατίθασοι! Ενώ ξέρουν πολύ καλά, ότι τέτοιες έξωθεν παρεμβάσεις είναι αδιανόητες στις «πολιτισμένες» χώρες.

Το τέταρτο χαστούκι είναι για τα ποικιλώνυμα επιχειρηματικά συμφέροντας σε Ελλάδα, Σκόπια, ΕΕ και ΗΠΑ.

1. Οι άνθρωποι- χρήμα και οι εταιρίες- χρήμα, που δεν έχουν πατρίδα, αλλά πατρίδα τους είναι απλώς η χώρα που τους αποδίδει, μα και χώρες που θέλουν να στηρίξουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντά, βρίσκονται ήδη σε δύσκολη θέση, έχοντας επενδύσει σε σχέδια δις, κυρίως στα Σκόπια. Είτε πρόκειται για νατοϊκά σχέδια εγκαταστάσεων και υποδομών, είτε για ενεργειακές εταιρίες, είτε για μεγάλες εταιρίες διαμετακομιστικές, εμπορικές, παροχής υπηρεσιών, μεταφορικές.

2. ‘Ηδη, ελληνικά συμφέροντα ξίνισαν τα μούτρα τους χτες, κυρίως σε μέσα ενημέρωσης, με ολοφάνερη δυσαρέσκεια για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το οποίο υποβάθμιζαν σαν είδηση!

3. Αντίθετα, πάνω από 4.000 ελληνικές επιχειρήσεις, που έχουν για «όπλο» τους την ένδειξη Μακεδονικός ή παράγωγό του, αναθάρρησαν, ελπίζοντας σε ματαίωση της συμφωνίας, που ευνοεί σκανδαλωδώς τις σκοπιανές εταιρίες και βλάπτει σοβαρά τις ελληνικές.

Η σκοπιανή κυβέρνηση και ο Ζάεφ κρύβονται πίσω από το σταλινικό 90%+, που ψήφισαν όσοι πήγαν χτες στις κάλπες, ενώ ακόμα και γι αυτό το ποσοστό θα έπρεπε να προβληματίζονται. Αφού όσοι πήγαν να ψηφίσουν ήταν ουσιαστικά μόνο όσοι αποδέχονται τη συμφωνία!

Το τραγελαφικό είναι ότι και η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται στη γραμμή Ζάεφ από χτες ! Η ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που αμφισβητεί ακόμα το αποτέλεσμα των εκλογών του 1946, φωνάζοντας ότι η πλειοψηφία του λαού απείχε (με εντολή του ΠΓ του ΚΚΕ), σήμερα υποβαθμίζει την αποχή των «συντρόφων» σκοπιανών του VMRO! Ιδεολογικές πιρουέτες καθαρών οπορτουνιστών.

Το 65% ουσιαστικό «όχι» των σκοπιανών, οδηγεί τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους αξιωματούχους σε ένα καθαρό πραξικόπημα. Ενώ παριστάνουν τους δημοκράτες, που θέλουν οι αποφάσεις να στηρίζονται στη βούληση των λαών, που πρέπει να αποφασίζουν ελεύθεροι και ανεπηρέαστοι, είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν την ψήφο μιας καθαρής μειοψηφίας, ενώ από την άλλη έχουν την εκκωφαντική αποχή της συντριπτικής πλειοψηφίας. Που, πέρα από κάθε αμφιβολία, δεν ήταν αποχή αδιαφορίας. Είναι ψήφος αποδοκιμασίας των Πρεσπών. Και μέσα στα χειροκροτήματα, να συνεχίσουν σαν να μην έγινε τίποτε, τα σχέδια για ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Οι λαοί είναι απλώς διακοσμητικά πιόνια στα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά σχέδια.

Ο κ. Καμμένος, για να δικαιώσει παλιότερες δηλώσεις του ότι οι σκοπιανοί θα καταψηφίσουν το σχέδιο, έσπευσε χτες να πανηγυρίσει για την αποχή, λέγοντας ότι καθιστά τη συμφωνία άκυρη! Τρίχες! Τίποτε στη συμφωνία δεν προβλέπει τέτοιο πράγμα. Με την ψήφο εμπιστοσύνης που δίνει στην κυβέρνηση έχει δέσει ο ίδιος χειροπόδαρα τη χώρα του στις Πρέσπες.

Και χρωστάει να μας πει, μαζί με τον κυβερνητικό εταίρο του, τι ακριβώς παίρνει η Ελλάδα με τη συμφωνία. Τι ακριβώς κερδίζει. Να μας πει έναντι ποιών κρυφών ανταλλαγμάτων η συγκυβέρνηση ξεπούλησε το όνομα και τα προϊόντα της Μακεδονίας, την ταυτότητα των Μακεδόνων και τον ήλιο της Βεργίνας στη σημαία των Σκοπίων. Γιατί, φανερά κέρδη και ανταλλάγματα δεν υπάρχουν.

Το τραγικό για τους Έλληνες και τους Μακεδόνες είναι ότι στηρίζουν πλέον την ιστορία τους και την αξιοπρέπειά τους στην ελπίδα να παραμείνουν οι σλαβομακεδόνες πολίτες και πολιτικοί, που αντιμάχονται τη συμφωνία, άκαμπτοι μέχρι τέλους. Και να ματαιώσουν έτσι τις Πρέσπες. Αφού οι ηγέτες της Ελλάδας έχουν αποδειχτεί υπηρέτες άλλων χωρών και συμφερόντων.

Πηγή: Liberal

Πέντε δικογραφίες για νυν και πρώην υπουργούς διαβιβάστηκαν σήμερα στη Βουλή από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Οι δικογραφίες αφορούν σε υποθέσεις των υπουργών Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου, Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου,

πρώην υπουργού Εσωτερικών Πάνου Σκουρλέτη, πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ Χρήστο Πάχτα.

Η δικογραφία που διαβιβάστηκε στη Βουλή κατά του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου αφορά σε μήνυση που κατέθεσε ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων σχολείου του Αγρινίου για τη διδασκαλία και το περιεχόμενο των Φακέλων Μαθήματος των Θρησκευτικών.

Με πληροφορίες από iefimerida.gr και star.gr

Πηγή: Θρησκευτικά

Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο του π. Δαμασκηνού από το Ιερόν Κελλίον του Φιλαδέλφου, Καρυών Αγίου Όρους.

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς

Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 6-9-2018

Τ.Θ. 73

63086 Καρυαὶ

Ἅγιον Ὄρος Ἄθω

Ἀριθμὸς πρωτ. 83

Τῷ Μακαριωτάτῳ

Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν

καὶ πάσης Ἑλλάδος

κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι

Ἀθήνας

Κοιν.: Τῇ Σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Θέμα: «Τὸ ὑπὸ ἀναθεώρησιν Σύνταγμα καὶ ἡ Ἐκκλησία»

Μακαριώτατε,

Βαθυσεβάστως, ἀλλὰ καὶ ἐπωδύνως, Σᾶς ἀπευθύνω τὴν παροῦσαν, ἐξ ἀφορμῆς τῆς φημολογουμένης ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τὰς σχέσεις τῆς Πολιτείας μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Εἶναι γνωστὸν τοῖς πᾶσιν, ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς συμπορεύεται μὲ τὸν Χριστιανισμόν, ἐπὶ δύο καὶ πλέον χιλιετίας.

Τὸ σύστημα τῆς συναλληλίας ἴσχυσε καθ΄ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας ἡ Ἐκκλησία ἔσωσε τὸ Γένος.

Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, ἐγένετο καὶ νόμος τοῦ κράτους καθ΄ ὅλην τὴν ζωὴν τῆς αὐτοκρατορίας.

Χάριν αὐτῆς τῆς συμπορεύσεως, διετηρήθη ὁ Ἑλληνισμὸς μέχρι σήμερον. Ἡ ταυτότης τοῦ Ἕλληνος χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸ Ἑλληνορθόδοξον πνεῦμα.

Τὸ νέον Ἐλληνικὸν κράτος, ὡς προέκτασις τοῦ Βυζαντίου, ᾠκοδομήθη εἰς τὰς αὐτὰς ἀξίας.

Τὴν σχέσιν ταύτην ἐσεβάσθησαν μέχρι σήμερον ἅπασαι αἱ ἀναθεωρητικαὶ Βουλαὶ τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ ἀλλοίωσις τῶν Ἑλληνορθοδόξων ἀξιῶν ἤρχισε μετὰ τὴν ἔνταξιν τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ ἡ νομοθεσία, ἥτις μέχρι τὴν ἔνταξιν, ἦτο διαποτισμένη μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν, προσηρμόσθη πρὸς τὰς πεπλανημένας ἀντορθοδόξους ἀξίας τοῦ Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ.

Ἐκ τῶν ἐξελίξεων ἀπεδείχθη, ὅτι ἡ ἔνταξις εἰς τὴν Εὐρώπην ἔβλαψε θανασίμως τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐπιβάλλεται ταχεῖα ἀποχώρησις.

Ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, οἱ δανεισταί, Εὐρώπη καὶ Δ.Ν.Τ., συνήθως ἄθεοι καὶ ὑποκινούμενοι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους - ἀντι -Χρίστους, καὶ ἀπὸ τὴν Μασσωνίαν (δυστυχῶς ὑπάρχουν ἀνόητοι καὶ μωροὶ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι μετέχουν εἰς τὰς στοὰς αὐτάς, τόσον Πολιτικοί, ὅσον καὶ Ἀρχιερεῖς), ἐξήσκησαν πιέσεις διὰ νὰ ἀλλάξῃ ἡ χριστιανικὴ νομοθεσία τῆς χώρας, προκειμένου νὰ καταστραφῇ ὁ συνεκτικὸς δεσμὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐκ τοῦ δεσμοῦ τούτου ὁ Ἑλληνισμὸς διετηρήθη εἰς τὴν ἱστορίαν.

Συνήθως σχεδὸν ἅπαντες οἱ Πολιτικοί μας εἶναι ἀδιάφοροι καὶ ἐνθυμοῦνται τὴν χριστιανικὴν των ἰδιότητα, μόνον προεκλογικῶς.

Ἔχω πληροφορίας ἀπὸ ὑπεύθυνα πρόσωπα τοῦ δημοσίου βίου τῆς χώρας, ὅτι οἱ δανεισταὶ δίδουν ὁδηγίας εἰς τὰ ἐνταῦθα ἀνδρείκελα, προδότας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πολιτικούς, νὰ καταστρέψουν τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ νὰ τὴν περιθωριοποιήσουν ἀπὸ τὸν δημόσιον βίον.

Δὲν θὰ ἦτο εὐχερὲς νὰ ἐπιτύχουν εἰς τὰς ἐπιδιώξεις των ταύτας, ἐὰν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἶχε τὸ σθένος καὶ τὴν ἀνδρείαν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν μαρτύρων, ὥστε νὰ ἀντισταθῇ μετὰ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, καὶ παραλλήλως νὰ ἀφυπνίσῃ τὴν ὑπνώττουσαν Ὀρθόδοξον καὶ Ἐθνικὴν συνείδησιν τῶν Ἑλλήνων.

Σήμερον ἐξέλιπε τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας, διὸ καὶ τὰ δημόσια πράγματα ἐξελίσσονται ἐπὶ τὰ χείρω.

Εἶμαι ἀπολύτως πεπεισμένος, ὅτι ἡ στάσις Σας ἔναντι τῆς ἄφρονος πολιτικῆς τῶν μνημονιακῶν Πρωθυπουργῶν, καὶ κατ΄ ἐξοχὴν ἔναντι τοῦ κ. Τσίπρα, εἶναι λανθασμένη καὶ ἀντίθετος, μὲ τὴν στάσιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ὁποίων ἕκαστος Ἀρχιερεὺς ἐναβρύνεται, ὅτι εἶναι «εἰς τῦπον καὶ εἰς τόπον Χριστοῦ» καὶ «διάδοχος τῶν Ἀποστόλων».

Οὐδέποτε ὁ Κύριος συνέφαγε μὲ ἀμετανοήτους Φαρισαίους καὶ ἁμαρτωλούς, τύπου Ἄννα καὶ Καϊάφα, ὡς καὶ τοῦ Ἡρώδου.

Εἶναι ἀνεξήγητος, πνευματικῶς, ἡ φιλία τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος μὲ τὸν ἐν ἁμαρτίαις ζῶντα κ. Πρωθυπουργὸν καὶ ἀρνητὴν τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐπισήμως διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μόνον ὁ Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης ὑπῆρξε ὅμοιός του.

Ὁ Παῦλος βοᾷ: παραδόσατε τὸν αἱμομίκτην τῷ Σατανᾷ, ἵνα μετανοήσῃ καὶ τὸ πνεῦμα του νὰ σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου. (Πρὸς Κορινθ. 6,5).

Ὡσαύτως κελεύει, «ἐάν τις ᾖ ἐξ ὑμῶν ἀδελφὸς πόρνος, τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν» (Κορινθ. Ε΄, 11). Ἰδέ ἐν προκειμένῳ τὴν στάσιν τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

Ὁ κ. Τσίπρας ἐπέβαλε, παρὰ τὸ Σύνταγμα, καὶ τὰς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, τὴν διδασκαλίαν εἰς τὰ Σχολεῖα δαιμονικῶν θρησκειῶν, ὁμοῦ μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, καταργήσας τὴν ὀρθόδοξον διαπαιδαγώγησιν. Ὁμοίως ἐψήφισε τοὺς ἀντισυνταγματικοὺς νόμους εἰς τὸν δημόσιον βίον, περὶ τοὺς ἔρωτας τῶν ὁμοφυλοφίλων, διὰ τοὺς ὁποίους βοᾷ ὁ Παῦλος, ὅτι οἱ τοιοῦτοι «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν». Παρὰ τὰς ὑποτονικὰς ἀντιδράσεις Σας, περὶ τὰ θέματα ταῦτα, μετ΄ ὀλίγας ἡμέρας συνεδοξολογήσατε ἐπὶ τῇ Ἐθνικῇ ἑορτῇ, εἰς τὸν Ἅγιον Εὐστράτιον, μὲ τὸν ἐκθεμελιωτὴν πρωθυπουργόν, καὶ εἰς ἑτέραν περίπτωσιν, μετά τινας ἡμέρας, καθ΄ ἃς ἐψηφίσθη ὁ νόμος ἀλλαγῆς τοῦ φύλου, ἐσπεύσατε εἰς Ἰωάννινα, καὶ συνεφάγατε μετ΄ αὐτοῦ, ἵνα δόσητε τὴν ἐντύπωσιν: «ὅτι δὲν συμβαίνει τίποτε».

Δίδετε τὴν ἐντύπωσιν εἰς τὸν λαὸν ὅτι τὸν ἐνισχύετε μυστικῶς εἰς τὰς ἐνεργείας του καὶ ἡ ἀντίδρασίς Σας εἶναι προσποιητὴ πρὸς κατασίγασιν τῶν διαφωνούντων Ἱεραρχῶν.

Διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ κράτους κατεπατήθη τὸν ἄρθρον 59 τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖον δὲν προβλέπει ὅρκον, δι΄ ἀθέους, καὶ μάλιστα οἱ περισσότεροι Βουλευταὶ εἶναι βαπτισμένοι ὀρθοδόξως. Ὁ κ. Τσίπρας διῆλθεν ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπισκοπικὸν Μέγαρον, διὰ νὰ ψυχολογήσῃ τὰς ἀντιδράσεις Σας, καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐπεσκέφθη τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας, διὰ νὰ ὁρκισθῇ εἰς τὴν συνείδησίν του, ὅτι θὰ τηρήσῃ τὸ Σύνταγμα. Τὸ πόσον ἐτήρησε τὸ Σύνταγμα καὶ τὸ ποίαν συνείδησιν ἔχει, τὸ ἀπέδειξε μὲ τὴν ἀπάτην τοῦ Δημοψηφίσματος, τὴν ἀθέτησιν τῶν προεκλογικῶν του δεσμεύσεων, δίκην κοινῶν ἀπατεώνων, καὶ μὲ τὴν προδοσίαν τῶν Πρεσπῶν.

Ἐάν, Μακαριώτατε, εἴχατε πρωτίστως ὑπεράνω πάντων τὰς ὀρθοδόξους καὶ ἐθνικὰς εὐαισθησίας, ἀλλὰ καὶ εἴχατε ὄντως φιλίαν μὲ τὸν Τσίπραν, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποδοκιμάσητε δημοσίως τὰς ἐνεργείας του, διὰ τὸ καλὸν τῆς χώρας καὶ τοῦ ἰδίου. Ἀπεδείξατε ὅμως μὲ τὴν στάσιν Σας, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλλὰς τίθενται εἰς δευτέραν μοῖραν μετὰ τὴν Πρωθυπουργικὴν φιλίαν.

Τί συνείδησιν, θὰ διαμορφώσουν τὰ Ἑλληνόπουλα, τί πολῖται θὰ γίνουν, καὶ τί ἦθος θὰ ἔχουν, ὅταν βλέπουν τὸν Πρωθυπουργὸν ἀστεφάνωτον μὲ τὴν συντρόφισσαν του, ἀβάπτιστα τέκνα, καὶ συμπεριφόρὰν κοινῶν ἀπατεώνων, οἵαν ἀπάτην ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ δόλιος Σατᾶν διέπραξε εἰς τὸ πρῶτον θεοκατασκεύαστον ζεῦγος τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας;

Κατὰ συνέπειαν πῶς νὰ μὴ προχωρήσῃ ὁ κ. Τσίπρας εἰς τὸ ἔσχατον τῶν κακῶν, τὴν ἀπάλειψιν ἀπὸ τὸ Σύνταγμα κάθε σχέσεως Χριστιανισμοῦ καὶ Ἑλληνισμοῦ, κράτους καὶ Ἐκκλησίας;

Γνωρίζω ἀπὸ Ἀρχιερατικὰ χείλη, ὅτι θέλετε τὸν χωρισμὸν Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας. Ἐὰν τοῦτο ἰσχύῃ, προσωπικῶς θεωρῶ πολὺ πιθανὸν μυστικῶς νὰ ἐνισχύετε τὸν Πρωθυπουργὸν εἰς τὴν διάπραξιν τοῦ ἐγκλήματος.

Ὑποδείξατε, Μακαριώτατε, εἰς τὸν Πρωθυπουργὸν νὰ ἀνέλθῃ εἰς τὴν στέγην τοῦ Μεγάρου Μαξίμου, ἢ εἰς τὸ Κοινοβούλιον, διὰ νὰ ἴδῃ τὸν Παρθενῶνα τοῦ Περικλέους, ὃν ᾠκοδόμησε, διὰ τὴν θεὰν Ἀθηνᾶν, τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ κόσμου.

Προτρέψατε τὸν Πρωθυπουργὸν νὰ μεταβῇ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, διὰ νὰ ἴδῃ τὸν ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ὃν ᾠκοδόμησε ὁ μέγας αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός, ὡς σύμβολον τοῦ μεταλλαγμένου διὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Εἴπατε τῷ Πρωθυπουργῷ νὰ μεταβῇ εἰς τὰς Νήσους τοῦ Αἰγαίου, διὰ νὰ ἴδῃ τὰς Ἐκκλησίας παραπλεύρως ἑκάστης οἰκίας τῶν Ἑλλήνων, καὶ ποῖον λαὸν θὰ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν.

Μακαριώτατε,

τὴν κρίσιν εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν ἐδημιούργησε ὁ χριστιανικὸς χαρακτὴρ τοῦ Συντάγματος, διὰ νὰ χρήζει ἐπ΄ αὐτοῦ ἀναθεώρησιν τὸ Σύνταγμα. Τοὐναντίον ἡ κρίσις εἶναι ἀποτέλεσμα φυγῆς ἀπὸ τὰς χριστιανικὰς ἀξίας.

Τὴν κρίσιν ἐδημιούργησαν οἱ πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι διεχειρίσθησαν κακῶς τὰ οἰκονομικά. Ἐὰν χρήζει τι ἀναθεωρήσεως χρήζει ὁ νόμος περὶ εὐθύνης Ὑπουργῶν καὶ νὰ ἀρθῇ ἡ Βουλευτικὴ ἀσυλία, προκειμένου νὰ τιμωρηθοῦν οἱ ὑπαίτιοι τῆς κρίσεως καὶ οἱ κλέπται.

Τὸ κράτος εἶναι ὁ λαός- καὶ ὁ λαὸς δὲν ἔδοσε ἐντολὴν εἰς τὸν Πρωθυπουργὸν νὰ μεταβάλλῃ τὴν Ἑλλάδα εἰς ὑλιστικὸν καὶ ἄθεον κράτος, ἔχον ὅραμα τὸν μηδενισμόν.

Ἔχομεν ἔτος 2017 +1=2018, οὐχὶ 1917.

Ἡ Ρωσσία εἶδε τὸ ἀδιέξοδον τῆς ἀθεΐας καὶ ἐπιστρέφει εἰς τὰς χριστιανικὰς ἀξίας. Ὁ Τσίπρας ὑπνοβατεῖ ἑκατὸν ἔτη ὄπισθεν.

Τὰ δικαιώματα τοῦ Τσίπρα εἶναι δικαιώματα τοῦ διαβόλου. Ἐὰν θέλει νὰ μεταβάλῃ τὸν δημόσιον βίον καὶ τὴν χώραν, εἰς χώραν τοῦ διαβόλου, εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ τώρα νὰ εὕρῃ μίαν ἄλλην χώραν τὴν ὁποίαν κυβερνᾷ ὁ διάβολος, διὰ νὰ κατοικήσῃ ἐκεῖ.

Κατήργησε τὴν Δημοκρατίαν˙ ἐπρόδωσε τὸν λαόν, τὴν Μακεδονίαν, τὸν Ἑλληνικὸν Πολιτισμὸν καὶ κυβερνᾷ ὡς δικτάτωρ καὶ τὰ προσωπικά του διεστραμμένα πιστεύω προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλῃ εἰς τοὺς Ἕλληνας, ὡς τρόπον ζωῆς, καθάπερ ἔπραξε ὁ ἐκπεσὼν Ἑωσφόρος.

Οἱ δανεισταὶ εἶναι ἀναρμόδιοι νὰ ἀπαιτοῦν νὰ ἀλλάξῃ πνευματικὴν ταυτότητα ὁ Ἑλληνικὸς λαός.

Ἆραγε πότε θὰ ξυπνήσῃ αὐτὸς ὁ λαὸς διὰ νὰ ἀποτινάξῃ ἀπὸ τὸν τράχηλόν του τοὺς προδότας τοῦ πολιτισμοῦ του, νὰ ἀποχωρήσῃ ἀπὸ τὴν Εὐρώπην καὶ τὸ Εὐρώ; Εὐρώπη καὶ εὐρὼ εἶναι μία ἀπάτη.

Διὰ ταῦτα, ἔχω ἀπορίαν, μὲ ποῖα κριτήρια ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία Σᾶς ἔδοσε τὸν Σταυρὸν παράσημον, τοῦ Ἀποστόλου Παύλου; Δεδομένου ὅτι εἰς τὴν διάρκειαν τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς Σας θητείας, κατηργήθη εἰς τὸν δημόσιον βίον ὅ,τι διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὰς ἐπιστολάς του, ἀναφορικῶς μὲ τὸ Χριστιανικὸν ἦθος.

Ὡσαύτως ἔχω ἀπορίαν, πῶς ἐτιμήθη μὲ τὸ αὐτὸ παράσημον ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὅστις ὑπέγραψε ὅλους τοὺς ἀντιχρίστους νόμους, διδασκαλία δαιμονικῶν θρησκειῶν εἰς τὰ Σχολεῖα, γάμοι ὁμοφυλοφίλων κ.λπ.;

Συνήθως οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι φρονοῦν, ὅτι ἐδῶ εἰς τὸν παρόντα βίον τελειώνει ὁ ἄνθρωπος, ἐπιζητοῦν τιμάς.

Σημασίαν ὅμως ἔχει, ποίους θὰ τιμήσῃ ὁ ἀπροσωπόληπτος Χριστός, ὅταν θὰ ἔλθῃ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμον, ἐν δικαιοσύνῃ. Αἱ τιμαὶ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἰδιοτελεῖς καὶ αἱ κρίσεις των πεπλανημέναι.

Διὰ ταῦτα εἰσηγοῦμαι ταπεινοφρόνως νὰ συγκαλέσητε ἐκτάκτως τὴν Ἱεραρχίαν, διὰ μίαν μόνον ὥραν, προκειμένου νὰ συντάξῃ ἓν ψήφισμα καὶ νὰ ἐξαγγείλῃ διὰ διαγγέλματος εἰς τὸν Ἑλληνικὸν λαόν, ὅτι Ἑλληνισμὸς καὶ Χριστιανισμός, Πολιτεία καὶ Ἐκκλησία εἶναι συζυγία ἀδιαχώριστος.

Τυχὸν διαζύγιον, σημαίνει τὸ ἱστορικὸν τέλος τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἔναρξις περιπετειῶν καὶ ἀθεραπεύτων κακῶν διὰ τὸν Ἑλληνικὸν λαόν.

Εἶσθε ἕτοιμος, Μακαριώτατε, νὰ συγκρουσθῆτε καὶ νὰ θυσιασθῆτε μὲ τὴν διεφθαρμένην Πολιτικὴν ἐξουσίαν; Ἐὰν ναί, παραμείνατε εἰς τὸν θρόνον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου˙ ἐὰν ὄχι, παραιτηθῆτε, διὰ νὰ ἔλθῃ πάραυτα διάδοχος ἕτοιμος διὰ θυσίαν.

Μιμηθῆτε τοὐλάχιστον, Μακαριώτατε, «τοὺς υἱοὺς τοῦ αἰῶνος τούτου, οἵτινες εἰσὶν φρονιμώτεροι τῶν υἱῶν τοῦ φωτός».

Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἐξώπλισε τὸν Ἑλληνικὸν στόλον, ἐν ὄψει τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων μὲ τὸ θωρηκτὸν ΑΒΕΡΩΦ καὶ ὁ δικτάτωρ Μεταξᾶς, διαβλέπων τὸν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον, ὠχύρωσε τὴν Ἑλλάδα μὲ τὰ ὀχυρὰ τοῦ Ροῦπελ, προκειμένου νὰ ἀποτρέψουν νίκην τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Προνοήσατε καὶ Ὑμεῖς ὁμοίως, διὰ νὰ νικήσητε τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Συνοψίζων τοὺς κινδύνους σημειώνω τὰ κάτωθι:

Μιὰ ἐνδεχομένη ἀπάλειψις τῶν ἄρθρων 3, 16 καὶ 21 σημαίνει ἀποχριστιανοποίησιν τοῦ δημοσίου βίου τῶν Ἑλλήνων. Διχασμὸς τῆς προσωπικότητος αὐτῶν, μεταξὺ εὐσεβείας καὶ ἀσεβείας.

Κατάργησις τῆς ὀρθοδόξου ἀγωγῆς εἰς τὰ σχολεῖα τῆς νεολαίας.

Κατάργησις τῶν ἀργιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κατάργησις τῶν διακοπῶν τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Πεντηκοστῆς.

Διαμόρφωσις μιᾶς μηδενιστικῆς συνειδήσεως τῶν ἑπομένων γενεῶν. Δὲν θὰ ἔχουν πλέον οἱ νέοι ὀρθὴν συνείδησιν περὶ τοῦ νοήματος τοῦ ἀνθρωπίνου βίου λόγῳ ἀγνοίας τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπιχειρεῖται βιαία ἀλλαξοπιστία τῶν Ἑλλήνων.

Δεδομένης τῆς προθέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ περιορίσῃ τὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰ σύνορα πρὸ τοῦ 1912, ἡ Ἑλλὰς θὰ διχασθῇ ἐσωτερικῶς καὶ τὸν διχασμὸν θὰ ἐπωφεληθοῦν οἱ διεθνεῖς ταραξίαι διὰ νὰ ἀκρωτηριάσουν τὴν Ἑλλάδα ἐδαφικῶς, ὡς ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν προγραμματίζουν.

Ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν γένει εἰς τὸ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων δὲν εἶναι μόνον περιουσία καὶ χωράφια διὰ τοὺς ἀκτήμονας, ἀλλὰ κυρίως ἠ ἀντίληψις περὶ Θεοῦ, κόσμου, ἀνθρώπου καὶ νοήματος τοῦ ἀνθρωπίνου βίου καὶ πρὸ παντὸς ἡ θεία χάρις, ἡ διὰ τῶν μυστηρίων διδομένη, εἰς τὸν ὀρθοδόξως καὶ συμφώνως πρὸς τὰς εὐαγγελικὰς ἐντολὰς ζῶντα καὶ πολιτευόμενον, μὲ ὅραμα τὴν ὑπέρβασιν τοῦ θανάτου, τὴν θέωσιν καὶ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει χρέος αὐτὰ νὰ διακηρύξῃ εἰς τὸν λαὸν καὶ νὰ τὸν καλέσῃ εἰς μετάνοιαν.Νὰ ζητήσῃ διεξαγωγὴν δημοψηφίσματος, καθὼς παλαιότερον ἐδηλώσατε εἰς τὴν Ναύπακτον.

Παρόμοια ἔγραψα καὶ εἰς τὴν Α.Θ. Παναγιότητα τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην. Δυστυχῶς ὁ Πατριάρχης, ἐνῷ δεικνύει τοσοῦτον ἐνδιαφέρον διὰ τὰ παγκόσμια προβλήματα, ὡς Πατριάρχης τοῦ Γένους τηρεῖ σιγὴν διὰ τὰ τραγικὰ ἐν Ἑλλάδι συμβαίνοντα.

Δὲν κατανοῶ τί νόημα ἔχουν αἱ διοικητικαὶ δικαιοδοσίαι καὶ διενέξεις, ὅταν καταργῆται τὸ κήρυγμα τῆς ἐν Χριστῷ Ἀληθείας, καὶ ἡ Ἐκκλησία μένει ἀδιάφορος, διὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσῃ τοὺς προωθοῦντας τὴν Νέαν τάξιν πραγμάτων. Ἤ, τὸ τρομερώτερον, χωρὶς νὰ σταθμίζῃ τοὺς κινδύνους διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀκουσίως γίνεται συνεργὸς εἰς τὰς ἐπιδιώξεις τῆς διεφθαρμένης Ἀμερικανικῆς Πολιτικῆς ἀνὰ τὴν ὑφήλιον.

Διατὶ οἱ Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι καὶ πᾶς ὁ κλῆρος ἀμνημονοῦν τὸ τῶν Ἀποστόλων: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις»;

Τὸ ὑπάρχον ἐκκλησιαστικὸν status quo, καλῶς ἐρυθμίσθη τῷ 1928, μὲ κοινὴν συμφωνίαν, κράτους, Πατριαρχείου καὶ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐπιβάλλεται νὰ διατηρηθῇ ὁπωσδήποτε. Ὡσαύτως καὶ ἡ ἡμιαυτονομία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης.

Δυστυχῶς προβλήματα ἀθεράπευτα ἀναφύονται, ὁσάκις δὲν λειτουργεῖ ὀρθῶς τὸ Συνοδικὸν σύστημα.

Ἡ παγκόσμιος ἑνότης τῆς Ὀρθοδοξίας κινδυνεύει. Ὅστις ἀγαπᾷ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὀφείλει νὰ εἴπῃ εἰς ὅλους τοὺς Πρώτους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅτι προεδρεύουν εἰς τὰς Συνόδους ὡς ἐπίσκοποι μεταξὺ ἴσων.

Δὲν χειραγωγοῦν τὰς ἀποφάσεις εἰς τὰ προσωπικά των θελήματα˙ σέβονται τὸ ἐπισκοπικὸν σῶμα, ἀφήνουν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον νὰ καθοδηγήσῃ τὴν Ἱ. Σύνοδον καὶ παραλλήλως ἀκούουν καὶ τὴν φωνὴν τοῦ λαοῦ, τὴν Ἐκκλησιαστικὴν συνείδησιν, δεδομένου, ὅτι οἱ ποιμένες διὰ τὸν λαὸν ὑπάρχουν.

Ἡ ὑπακοὴ τὴν ὁποίαν συνήθως ἀπαιτοῦν, ὡς διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ἔχει μίαν οὐσιαστικὴν διαφοράν: οἱ Ἀπόστολοι ἐθαυματούργουν καὶ ἀνίστων νεκρούς, ἦσαν προορατικοί, διορατικοὶ καὶ πανάγιοι.

Δυστυχῶς ὅμως σήμερον οὔτε οἱ Πατριάρχαι, οὔτε οἱ Ἀρχιεπίσκοποι, οὔτε οἱ Ἐπίσκοποι, οὔτε οἱ πρεσβύτεροι εἴμεθα ἅγιοι. Διὰ τοῦτο πρέπει ἐν ταπεινώσει νὰ ζητῶμεν καὶ τὴν γνώμην τῶν ἄλλων καὶ ὁλοκλήρου τοῦ ὑγιοῦς Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.

Τί ὡραῖον θὰ ἦτο, ἐὰν ὁ Πατριάρχης μας καὶ πάντες οἱ Πατριάρχαι, ἀντὶ νὰ ποιῇ Σύναξιν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς δικαιοδοσίας του Ἀρχιερέων, νὰ μετέβαλε τὴν Σύναξιν - ἄγνωστον εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας - εἰς Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας καὶ νὰ τοποθετηθῇ ἕκαστος Ἀρχιερεὺς ὑπευθύνως καὶ ἐλευθέρως εἰς ὅλα τὰ κρίσιμα τοπικὰ καὶ παγκόσμια θέματα.

Τότε αἱ ἀποφάσεις ὄντως θὰ ἦσαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ δὲν θὰ ἦσαν ἀπειλὴ διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, εἰς τί διαφέρομεν ἀπὸ τὸν Παπισμὸν καὶ τὴν Παπικὴν κουρίαν;

Εἶναι εὐκαιρίᾳ λόγῳ τῆς ἐπικαιρότητος, ἐὰν ἀγαπᾶτε τὸν Πατριάρχην, καὶ δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι τὸν ἀγαπᾶτε, νὰ ὑπενθυμίσητε ταῦτα Αὐτῷ καὶ τὰς εὐθῦνας Του, ἐὰν ἀγνοήσῃ τὴν γνώμην τῶν λοιπῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν εἰς τὰς προγραμματιζομένας αὐτοκεφαλίας.

Ἡ ταπεινότης μου, πάντως ὑπενθύμισε ταῦτα εὐλαβῶς εἰς τὴν Παναγιότητά Του.

Ἐπὶ δὲ τούτοις διατελῶ βαθυσεβάστως, ἐξαιτοῦμαι τὰς εὐχάς Σας, ἀσπάζομαι τὴν Ὑμετέραν Τιμίαν Δεξιὰν καὶ εὔχομαι ταπεινοφρόνως ὅλους νὰ μᾶς φωτίζῃ ὁ Θεός.

Ἱ. Δαμασκηνός, ὁ τοῦ Φιλαδέλφου

Πηγή: Ακτίνες

«Σέβομαι την ετυμηγορία όσων ψήφισαν. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είπε “ναι”» δήλωσε ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ περίπου μία ώρα αφού έκλεισαν οι κάλπες στο δημοψήφισμα – οπερέτα που διεξήχθη στην ΠΓΔΜ για να εγκρίνουν οι πολίτες τη συμφωνία των Πρεσπών, μεταξύ του ιδίου και του Τσίπρα,. Προσωπική συμφωνία, χωρίς τη συμφωνία των πολιτών που υποτίθεται εκπροσωπούν.

Με κυνισμό που κινείται στα όρια της φασιστικής νοοτροπίας, ο Ζάεφ επέλεξε να μη δώσει καμία σημασία στη συμμετοχή που κυμάνθηκε λίγο πάνω από το 34% και αυθαίρετα ερμήνευσε το συντριπτικό όπως φαίνεται υπέρ του «ΝΑΙ» αποτέλεσμα (περίπου το 90% [στο 20% των εκλογικών τμημάτων] αυτού του 34%…), δηλαδή το 30% των κατοίκων της ΠΓΔΜ, αν υποτεθεί ότι όσοι απείχαν θα τάσσονταν υπέρ του «ΟΧΙ».

Σε μια καινοφανή στάση για μια σύγχρονη Δημοκρατία, ο Ζάεφ απορρίπτει το ότι ένα δημοψήφισμα με τόσο χαμηλή συμμετοχή είναι σα να μην έγινε (ούτε το 40% δεν έφτασε που θεωρούταν «ψυχολογικό όριο») και δηλώνει, ότι «θα συνεχίσω να ηγούμαι της χώρας για να μπούμε σε ΝΑΤΟ και ΕΕ».

Μάλλον προσπαθεί να σώσει την «καρέκλα», καθώς θα αναζωπυρωθούν οι φωνές που θα ζητούν πρόωρες εκλογές. Με απλά λόγια, αυτό που πέτυχε η «διεθνής κοινότητα» με το να πιέζει τόσο ενεργά γι’ αυτό το δημοψήφισμα, ήταν να αποσταθεροποιήσει, αντί να σταθεροποιήσει την ΠΓΔΜ, με τις εξελίξεις να κρύβουν ενδεχομένως και πολύ δυσμενή σενάρια.

Εάν όντως έχει υποστήριξη για να προχωρήσει την πορεία της χώρας προς το ΝΑΤΟ, δεν θα πρέπει να εκπλήξει κανέναν εάν η χώρα αποσταθεροποιηθεί μέσω διαδηλώσεων και μεγάλης πολιτικής αναταραχής, κατάσταση στην οποία αρκεί μια σπίθα για να φέρει την καταστροφή και οι ψευδομακεδόνες να θυμηθούν το 2001.

Η Αθήνα θα πρέπει επιτέλους να λάβει τα σωστά μηνύματα και αφήνοντας κατά μέρος τα περί… «υψηλής πολιτικής» με φοβερά και τρομερά γεωπολιτικά σχέδια που όμως… σκοντάφτουν στο «πεζοδρόμιο», να κατανοήσει ότι οι γείτονές της δεν σκοπεύουν να απεμπολήσουν το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού».

Ο εθνικισμός τους δεν είναι «γιαλαντζί» όπως ο ελληνικός μετά από τόσες δεκαετίες σταθερότητας, αλλά αποτελεί τη συγκολλητική ουσία, απέναντι σε αυτόν που έχει επιλεγεί να παριστάνει τον εχθρό.

Αυτό ισχύει από την ανατολική Ευρώπη, που λόγω εμπειρίας ΕΣΣΔ έχει «μπαμπούλα τους Ρώσους», έτσι και οι δήθεν Μακεδόνες έχουν τους Έλληνες που αμφισβητούν ότι είναι απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου, παρότι στην περιοχή έφτασαν μια χιλιετία μετά και είναι απλώς Σλάβοι.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αν δεν παταχθεί θα γεννήσει πολέμους στα Βαλκάνια και βίαιες αλλαγές συνόρων. Όσο δεν το αντιλαμβανόμαστε, τόσο «θα πυροβολούμε τα πόδια μας». Η Δύση αδυνατεί να αντιληφθεί πως όταν το χάσμα ανάμεσα στις ελίτ και τον λαό είναι μεγάλο, η επιβολή διά της βίας, απλά δεν δουλεύει.

Πηγή: defence-point.gr

Η Cori Salchert μπήκε στο Ανατολικό νοσοκομείο του Ουισκόνσιν, όπου δούλεψε ως ειδική στην αντιμετώπιση του πένθους με οικογένειες των οποίων τα μωρά είχαν πεθάνει στο τοκετό ή λίγο μετά από αυτόν. Αλλά τώρα δεν ήταν εκεί για να βοηθήσει αυτές τις  οικογένειες. Ήταν εκεί για να αδειάσει το γραφείο της. Τα τελευταία χρόνια, η Cori  υπέφερε από κάποια αυτοάνοση ασθένεια που την έκαμε ανίκανη πλέον να εργαστεί.

«Μου άρεσε η δουλειά μου, αλλά ο Θεός έπρεπε να αδειάσει τα χέρια μου», είπε η Cori. «Γιατί είχε στο νου Του άλλη δουλειά για μένα».

Την ίδια ακριβώς ημέρα, τον Αύγουστο του 2012, η Cori εισήλθε στη Μονάδα Εντατικής Νεογνών ενός άλλου νοσοκομείου του Wisconsin. Εκεί γνώρισε ένα άγνωστο κοριτσάκι ηλικίας μόλις δύο εβδομάδων. Το μωρό είχε γεννηθεί μόνο με το στέλεχος του εγκεφάλου του. Έλειπαν αμφότερα τα εγκεφαλικά ημισφαίρια και αναμενόταν να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.

Η Cori ήθελε με όλη της την ψυχή να προσφέρει στο μωρό αυτό ένα σπίτι που να το αγαπά.

Λόγω του κρατικού νόμου για το λεγόμενο «ασφαλές καταφύγιο»,  ο οποίος επιτρέπει στους βιολογικούς γονείς να εγκαταλείψουν ένα μη κακοποιημένο βρέφος χωρίς φόβο τιμωρίας, αυτό το κοριτσάκι ήταν διαθέσιμο για υιοθεσία.

Η Cori, ο σύζυγός της, Mark, και τα οκτώ βιολογικά παιδιά τους άνοιξαν το σπίτι και τις καρδιές τους σε αυτό το κοριτσάκι, το οποίο ονόμασαν Emmalynn. Η Emmalynn υπέφερε από καθημερινές επιληπτικές κρίσεις, τις οποίες η Cori χαρακτήρισε απλά ως «μέρος του πακέτου» όταν φρόντιζε για το μωρό αυτό που θα έφευγε σύντομα από κοντά τους.

«Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς μπορούμε να πάρουμε ένα μωρό που γνωρίζουμε ότι θα πεθάνει», δήλωσε η Cori. «Αλλά ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο σενάριο. Το να μη ζήσεις καθόλου, είναι πολύ χειρότερο. Θέλαμε να δώσουμε στην Emmalynn μια ζωή».

Η Cori είχε δικό της σκεπτικό: «Να έχει πάντα διαθέσιμο ένα μπιμπερό και παροχή οξυγόνου. Το μωρό θα πήγαινε και ταξίδια». Η Emmalynn πήγε παντού, όπου πήγε η οικογένειά της. «Θέλαμε να της δώσουμε πολλές εμπειρίες στη ζωούλα της», είπε η  Cori.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 2012, η Emmalynn πήρε την τελευταία της αναπνοή και έφυγε ειρηνικά στα χέρια της Cori. Έζησε μόλις 50 ημέρες.

«Είχαμε υποσχεθεί στην Emmalynn ότι θα την αγαπήσουμε μέσα από τη ζωή  και το θάνατό της», είπε η Cori. «Δεν ήταν εύκολο, αλλά άξιζε κάθε δάκρυ που χύσαμ»".

Χάνοντας την Amie

Παρά το ότι ο θάνατος της Emmalynn ήταν εξαιρετικά δύσκολος για τη Cori και την οικογένειά της, η φροντίδα της για αυτήν επέτρεψε στη Cori να ξεπεράσει κάποια δύσκολη εμπειρία από την παιδική της ηλικία. Όταν η Cori ήταν τεσσάρων ετών, η αδερφή της, Amie, έπαθε μηνιγγίτιδα η οποία προσέβαλε τον νωτιαίο μυελό της. Οι υψηλοί πυρετοί άφησαν την Amie σωματικά και διανοητικά ανάπηρη. Όταν η Amie ήταν πέντε ετών, πήγε να ζήσει σε ένα παιδικό ίδρυμα για παιδιά με σοβαρές αναπηρίες.

«Στούς γονείς μου είπαν ότι θα ήταν καλύτερο για την Amie αν δεν την επισκεπτόμασταν», είπε η Cori. «Την είδα μόνο 5-6 φορές μετά την αναχώρησή της από το σπίτι μας. Ήταν σαν να εξαφανίστηκε από τη ζωή μας».

Μιά μέρα όταν η Amie ήταν 11 ετών, το ίδρυμα είχε ένα πικνίκ. Ένας από τους φροντιστές πήγε την Amie στην τουαλέτα και στη συνέχεια βγήκε έξω για λίγο για να ελέγξει τα άλλα παιδιά. Η Amie βρήκε μια ξεκλείδωτη πόρτα και ξέφυγε.

Εκείνη τη μέρα, η Amie βρέθηκε πνιγμένη μέσα σε μια λίμνη σε ένα κοντινό γήπεδο γκολφ.

«Πάντα ένιωθα ένα τεράστιο πόνο, ένα κενό στη ζωή μου, γιατί δεν γνώρισα πραγματικά την Amie και ούτε και εκείνη μπόρεσε να με γνωρίσει», είπε η Cori. «Λόγω της ηλικίας μου και της απειρίας μου εκείνη τη στιγμή, δεν ήμουν σε θέση να προσφέρω κάτι ουσιαστικό στη ζωή της αδερφής μου. Αλλά σήμερα μπορώ να το κάνω αυτό για τα άλλα παιδιά, γιατί αυτές οι δυσκολίες δεν υπάρχουν πια. Είμαι ενήλικας τώρα και επιλέγω συνειδητά να φροντίζω αυτά τα μωρά. Τώρα πια μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο γι' αυτά που δεν μπορούσα να το κάνω για την Amie».

Ένα σπίτι για τον Charlie

Τον Οκτώβριο του 2014, δύο χρόνια μετά το θάνατο της Emmalynn, η Cori και η οικογένειά της έλαβαν ένα τηλεφώνημα για ένα άλλο μωρό που αναζητούσε μια οικογένεια για να το αγαπήσει. Ο Charlie ήταν ηλικίας τεσσάρων μηνών και δεν είχε φύγει ακόμα από νοσοκομείο. «Πριν κιόλας τον δούμε, η οικογένειά μας αποφάσισε ότι θα καλωσορίζαμε τον Charlie στο σπίτι μας», δήλωσε η Cori. «Αλλά όταν τον γνώρισα, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή του ήταν περισσότερο δύσκολη από ό,τι νομίζαμε».

Ο Charlie χρησιμοποιούσε αναπνευστήρα για να αναπνεύσει, είχε τραχειοστομία και προφανή διανοητική καθυστέρηση. «Η κατάστασή του ήταν κάπως απελπιστική στην αρχή», είπε η Cori. «Ένιωσα εκτός παιγνιδιού με τις ιατρικές του ανάγκες, αλλά επιλέξαμε να εμπιστευθούμε τον Θεό και να πάρουμε στο σπίτι τον Charlie ούτως ή άλλως».

Όταν η Cori αισθάνεται απελπισμένη, σκέπτεται το εξής για να πάρει θάρρος:

«Θυμάμαι ότι το έλεος του Θεού ανανεώνεται κάθε πρωί», λέει. «Κάτι τέτοιο μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να εμπιστευόμαστε τον Θεό».

Το υπνοδωμάτιο του Charlie είναι σαν μια ΜΕΘ στο σπίτι τους. «Θα μπορούσε να φαίνεται σαν αποστειρωμένο, αλλά προσπαθήσαμε σκληρά για να το κάνουμε διασκεδαστικό και φιλόξενο», είπε η Cori. «Ο Charlie κοιμάται σε νοσοκομειακό κρεβάτι, αλλά  δημιουργήσαμε ένα φράχτη γύρω του, ώστε να μοιάζει με βαρκούλα. Τα ιατρικά του σύνεργα βρίσκονται σε κουβαδάκια με δεινοσαύρους πάνω τους. Θέλουμε να κάνουμε τη φροντίδα του όσο πιο ευχάριστη μπορούμε».

Τα παιδιά με το νόσημα του Charlie σπάνια ζουν πάνω από δύο χρόνια, αλλά ο Charlie είναι τώρα τρεισήμισι χρονών και, όπως χαίρεται να λέει η Cori, «έχει  ζωή και μια οικογένεια που τον αγαπάει».

Η Cori ξέρει ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τα παιδιά να πεθάνουν, εμπιστεύεται  όμως τη ζωή τους στα χέρια του Θεού. Η αδερφή της ήταν μόνη της όταν πνίγηκε στη λίμνη. Η Cori δεν μπορεί να αντέξει την ιδέα ενός άλλου παιδιού να πεθαίνει μόνο του. «Θέλω να τα αγαπήσω για όλη τους τη ζωή, ανεξάρτητα από το πόσο θα κρατήσει αυτή», μας είπε.

Θα σ' αγαπώ για πάντα

Η Cori μίλησε πρόσφατα σε εκδήλωση για την ιερότητα της ζωής- Sanctity of Life - στο Οχάιο. «Θέλω να ενθαρρύνω και άλλους να εξετάσουν την υιοθεσία», είπε. «Η ιατρική γνώση δεν αποτελεί προϋπόθεση. Η μόνη προϋπόθεση είναι να είσαι πρόθυμος να κάνεις αυτό που σου ζητά ο Θεός».

Τον Μάρτιο του 2018, η  Cori ανέλαβε ένα νέο ρόλο: της συγγραφέως. Έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο: «Θα σ’ αγαπώ για πάντα». Το βιβλίο είναι μια συγκλονιστική περιγραφή των εμπειριών τής Cori από την Emmalynn, τον Charlie, από τη ζωή και το θάνατο της αδελφής της Amie, καθώς  και το πρόβλημα της υγείας της, το οποίο την έκανε ανήμπορη για εργασία, αλλά διαθέσιμη για να υιοθετήσει παιδάκια.

Μέχρι σήμερα, οι Salcherts έχουν αναθρέψει ή υιοθετήσει συνολικά επτά ξένα παιδιά. «Η κλήση μου είναι να αγαπώ τον Θεό και να αγαπώ αυτούς που βάζει στο δρόμο μου», είπε η  Cori. «Θέλουμε να ανοίξουμε το σπίτι μας στα παιδιά που ο Θεός θέλει να έχουμε».

Σχόλιο: Η ιστορία αφιερώνεται σε όλους τους ανθρώπους που έχοντας αφήσει εξ ολοκλήρου  τον εαυτό τους στα χέρια του Θεού, βρίσκουν τη δύναμη όχι μόνο να αντέξουν αγόγγυστα τη δική τους προσωπική δοκιμασία, αλλά στηρίζουν και δίνουν ζωή σε άλλους που περιφρονούνται, θεωρούνται ανάξιοι να ζήσουν και εγκαταλείπονται αβοήθητοι.

Πηγή: clmagazine.org, Αφήστε με να ζήσω!

Πολιτική ορθότητα, είναι η χρήση λέξεων ή συμπεριφορών που δεν θεωρούνται «προσβλητικές» για καμία ομάδα ανθρώπων. (Ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε «ομάδες», συνήθως «ευαίσθητες», οι οποίες θα αγωνίζονται για τα «δικαιώματά τους», είναι ένα καλοδουλεμένο σχέδιο των οραματιστών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης). Έτσι, ορισμένες λέξεις ή εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για χρόνια πρέπει τώρα να καταργηθούν ως «προσβλητικές» για κάποια άτομα και θα πρέπει να αντικατασταθούν με άλλες που δεν είναι «προσβλητικές».

Βίντεο του Bill Lind "Η Ιστορία της πολιτικής ορθότητας"

Εισαγωγή ΚΟ: Η ‘Πολιτική Ορθότητα’ (‘Political Correctness’) είναι ένα νέο ‘φρούτο’, εισαγόμενο και αυτό, που θέλει με λίγα λόγια, να μας μάθει να μιλάμε «σωστά» ή μάλλον να μας μαλώνει και να μας βάζει «πιπέρι στο στόμα» όταν «δεν μιλάμε σωστά».

Πολιτική ορθότητα λοιπόν, είναι η χρήση λέξεων ή συμπεριφορών που δεν θεωρούνται «προσβλητικές» για καμία ομάδα ανθρώπων. (Ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε «ομάδες», συνήθως «ευαίσθητες», οι οποίες θα αγωνίζονται για τα «δικαιώματά τους», είναι ένα καλοδουλεμένο σχέδιο των οραματιστών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης). Έτσι, ορισμένες λέξεις ή εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για χρόνια πρέπει τώρα να καταργηθούν ως «προσβλητικές» για κάποια άτομα και θα πρέπει να αντικατασταθούν με άλλες που δεν είναι «προσβλητικές».

Έτσι, για παράδειγμα η λέξη «τυφλός» αντικαθίσταται με την πολιτικά ορθή λέξη «αυτός που έχει αδυναμία όρασης». Τον μαύρο δεν θα τον ξαναπείς «μαύρο», αλλά «Αφρο-αμερικάνο». (Το γιατί τον λευκό θα συνεχίσουμε να τον λέμε «λευκό», τον κίτρινο «κίτρινο» και το κόκκινο «κόκκινο», δεν μας το έχει εξηγήσει το ιερατείο της πολιτικής ορθότητας). Δεν πρόκειται όμως μόνο για μια «απλή» (;) αντικατάσταση λέξεων, ένα είδος ‘σαβουάρ βίβρ’. Ολόκληρες λέξεις είναι «μη πολιτικά ορθές» και πρέπει να απορριφθούν από τον λόγο (και ο όρος «λόγος μίσους» ή «ρητορική μίσους» είναι τέκνο της πολιτικής ορθότητας) όχι όταν δίνουν λάθος νόημα, αλλά απλά και μόνο όταν χρησιμοποιούνται σε «λάθος προτάσεις» που οδηγούν σε «λάθος συνειρμούς» και «λάθος συμπεράσματα». Ακόμα και αν οι λέξεις ή οι φράσεις βασίζονται στην αλήθεια και στην κοινή λογική. Έτσι, για παράδειγμα, στη Γαλλία ένας γνωστός δημοσιογράφος καταδικάστηκε, γιατί είπε ότι οι έμποροι ναρκωτικών είναι «κυρίως μαύροι και Άραβες». Εάν ο δημοσιογράφος χρησιμοποιούσε την φράση «μαύροι και Άραβες» στην πρόταση «οι καλύτεροι μάγειρες είναι κυρίως..» ή «οι καλύτεροι μπαλαδόροι είναι κυρίως..» ή «οι καλύτεροι εραστές είναι κυρίως..», (σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία) η ‘αστυνομία της πολιτικής ορθότητας’ δεν θα του ‘έκοβε κλήση. Εδώ όμως ακόμα και η αλήθεια των γεγονότων αποτελεί ‘βαρύτατο αδίκημα’ όταν ενδέχεται μη προσβλητικές λέξεις να στιγματίσουν μια «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα». (Παρένθεση: από ότι φαίνεται η πολιτική ορθότητα δεν έχει αγριέψει στην χώρα μας, καθώς «επετράπη» (!) στον αρχιφύλακα Αντώνη Αραβαντινό να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή οι φυλακές είναι γεμάτες από αλλοδαπούς [που φωνάζουν κάθε μέρα «γ… την Ελλάδα σας»] και κυρίως μουσουλμάνους, οι οποίοι αποτελούν το 70%).

Πάμε στην Αμερική. Ήταν το 1970, όταν οι πρωτοπόροι της Νέας Αριστεράς (New Left) στις ΗΠΑ υιοθέτησαν τον όρο ‘political correctness’. Στο κείμενο ‘The Black Woman’ (‘Η Μαύρη Γυναίκα’) η Αφρο-Αμερικάνα ακτιβίστρια Toni Cade Bambara λέει: ". . . ένας άντρας δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθός (‘politically correct’) και σωβινιστής ταυτόχρονα."

Το παρακάτω άρθρο ρίχνει φως στη γέννηση αυτού του ‘light’ μεταμοντέρνου φασισμού, πίσω στην προπολεμική Γερμανία και πως ήρθε και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ και από κει διαχύθηκε σε κάθε γωνιά του δυτικού σύγχρονου κόσμου. Είναι από την αμερικάνικη «συντηρητική» ιστοσελίδα World Net Daily (WND) / μετάφραση - μικρές προσθήκες : ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ :

Σημείωση του συντάκτη του WND: Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δρ Ted Baehr και του Pat Boone“The Culture-wise Family:Upholding Christian Values in a Mass Media World” ("Η Σοφή Πολιτιστικά Οικογένεια: Προασπίζοντας τις Χριστιανικές Αξίες σε ένα Κόσμο Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης"). Στο βιβλίο, ο αναλυτής του χώρου της ψυχαγωγίας Δρ Ted Baehr και ο βετεράνος μουσικός Pat Boone παροτρύνουν τους ανθρώπους να κάνουν σοφές επιλογές για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, ώστε να μπορούν να προστατέψουν τα παιδιά τους από τα τοξικά πολιτιστικά μηνύματα.

Το παρακάτω είναι το 10^ο κεφάλαιο, γραμμένο από τον ιστορικό Williams S. Lind.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του αιώνα, κάποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας. Ακριβώς πριν από 50 χρόνια, στη δεκαετία του 1950, η Αμερική ήταν ένας σπουδαίος τόπος. Ήταν ασφαλής. Ήταν αξιοπρεπής. Τα παιδιά είχαν καλή εκπαίδευση στα δημόσια σχολεία. Ακόμη και οι πατέρες με τα ‘μπλε κολάρα’ (εργατική τάξη) έφερναν στο σπίτι εισοδήματα μεσαίας τάξης, ώστε οι μητέρες μπορούσαν να μείνουν σπίτι με τα παιδιά. Οι εκπομπές στην τηλεόραση αντανακλούσαν τις παραδοσιακές αξίες.

Πού πήγαν όλα αυτά; Πώς έγινε η Αμερική αυτός ο αδύνατος, παρακμιακός τόπος στον οποίο ζούμε σήμερα - τόσο διαφορετικός ώστε εκείνοι που μεγάλωσαν πριν από τη δεκαετία του '60 αισθάνονται σαν να είναι μια ξένη χώρα; Μήπως αυτή η αλλαγή απλά "συνέβη";

Δεν "συνέβη" απλά. Στην πραγματικότητα, ακολουθήθηκε μια σκόπιμη ατζέντα για να κλέψει τον πολιτισμό μας και να αφήσει ένα «νέο» και πολύ διαφορετικό στη θέση του. Είναι η ιστορία για το πώς και γιατί έγινε αυτό, είναι ένα από τα πιο σημαντικά τμήματα της ιστορίας του έθνους μας - και είναι μια ιστορία σχεδόν κανείς δεν ξέρει. Οι άνθρωποι πίσω από αυτό ήθελαν να γίνει έτσι.

Αυτό που συνέβη, με λίγα λόγια, είναι ότι η παραδοσιακή κουλτούρα της Αμερικής, με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές που στηρίχθηκε πάνω στις δυτικές, χριστιανικές ρίζες μας, ακυρώθηκε από μια ιδεολογία. Η ιδεολογία αυτή είναι γνωστή καλύτερα ως «πολιτική ορθότητα» ή "πολυ-πολιτισμικότητα". Στην πραγματικότητα είναι ένας πολιτιστικός μαρξισμός, ένας μαρξισμός μεταφρασμένος από οικονομικούς σε πολιτισμικούς όρους, σε μια προσπάθεια που πηγαίνει όχι μόνο πίσω στην δεκαετία του 1960, αλλά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Όσο απίστευτο κι αν μπορεί να φαίνεται, καθώς ο παλιός οικονομικός μαρξισμός της Σοβιετικής Ένωσης ξεθώριαζε, ένας νέος πολιτιστικός μαρξισμός γινόταν η κυρίαρχη ιδεολογία της ελίτ της Αμερικής. Ο νούμερο 1 στόχος του πολιτιστικού μαρξισμού, από την ίδρυσή του, υπήρξε η καταστροφή του δυτικού πολιτισμού και της χριστιανικής θρησκείας.

Για να κατανοήσουμε κάτι, πρέπει να ξέρουμε την ιστορία του. Για να καταλάβουμε ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της "πολιτικής ορθότητας".

Πρώιμη μαρξιστική θεωρία

Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μαρξιστική θεωρία, διακήρυττε ότι εάν στην Ευρώπη ποτέ ξεσπάσει πόλεμος, η εργατική τάξη σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα θα εξεγερθεί, θα ανατρέψει την εθνική κυβέρνηση και θα δημιουργήσει μια νέα κομμουνιστική Ευρώπη. Αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος το καλοκαίρι του 1914, αυτό δεν συνέβη. Αντ 'αυτού, οι εργάτες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα που παρατάχθηκαν με τα εκατομμύρια των συμπατριωτών τους που πολεμούσαν τους εχθρούς της χώρας τους. Τέλος, το 1917, μια κομμουνιστική επανάσταση συνέβη στη Ρωσία. Αλλά οι προσπάθειες να εξαπλωθεί αυτή επανάσταση σε άλλες χώρες απέτυχαν, διότι οι εργάτες δεν την υποστήριξαν.

Μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, οι μαρξιστές θεωρητικοί έπρεπε να αναρωτηθούν: Τι πήγε στραβά; Ως καλοί μαρξιστές, θα μπορούσαν να μην παραδεχτούν ότι η μαρξιστική θεωρία ήταν λανθασμένη. Αντ 'αυτού, δύο κορυφαίοι μαρξιστές διανοούμενοι, ο Αντόνιο Γκράμσι στην Ιταλία και ο Georg Lukacs στην Ουγγαρία (ο Lukacs - φώτο - θεωρήθηκε ο πιο λαμπρός θεωρητικός του μαρξισμού από μετά τον Μαρξ - o Λούκατς ήταν εβραϊκής καταγωγής), οδηγήθηκαν στην ίδια απάντηση. Είπαν ότι η δυτική κουλτούρα και η χριστιανική θρησκεία είχαν τυφλώσει την εργατική τάξη στο να δουν την αλήθεια, δηλ. τα μαρξιστικά ταξικά συμφέροντα, ώστε μια κομμουνιστική επανάσταση θα ήταν αδύνατη στη Δύση, μέχρι και τα δύο αυτά να καταστραφούν. Ο στόχος αυτός, που ιδρύθηκε ως στόχος του πολιτιστικού μαρξισμού εξ αρχής, δεν έχει αλλάξει ποτέ.

Μια νέα στρατηγική

Ο Γκράμσι (φώτο) περίτεχνα ξεδίπλωσε μια στρατηγική για την καταστροφή του χριστιανισμού και του δυτικού πολιτισμού, που έχει αποδειχθεί πολύ επιτυχημένη. Αντί να κάνουν έκκληση για μια κομμουνιστική επανάσταση, όπως στη Ρωσία, είπε ότι οι μαρξιστές στη Δύση θα πρέπει να αναλάβουν την πολιτική εξουσία στο τέλος, μετά από μια «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα» - στα σχολεία, στα μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στις εκκλησίες, κάθε ίδρυμα που θα μπορούσε να επηρεάζει τον πολιτισμό. Αυτή η «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα» είναι ό, τι η Αμερική έχει βιώσει, ειδικά από τη δεκαετία του 1960. Ευτυχώς, ο Μουσολίνι αναγνώρισε τον κίνδυνο που έθετε ο Γκράμσι και τον φυλάκισε. Η επιρροή του παρέμεινε μικρή μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν τα έργα του, ιδιαίτερα τα «Τετράδια Φυλακής», ανακαλύφθηκαν.

Ο Georg Lukacs αποδείχθηκε να έχει μεγαλύτερη επιρροή. Το 1918, εξελέγη αναπληρωτής επίτροπος για τον πολιτισμό στο βραχύβιο μπολσεβίκικο καθεστώς του Bela Kun (φώτο) στην Ουγγαρία (o Κουν ήταν εβραϊκής καταγωγής). Εκεί, ρωτώντας, «Ποιος θα μας σώσει από το δυτικό πολιτισμό;» συνέστησε αυτό που αποκάλεσε «πολιτιστική τρομοκρατία». Ένα από τα κύρια συστατικά του ήταν η εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία της Ουγγαρίας. Ο Lukacs συνειδητοποίησε ότι αν μπορούσε να καταστρέψει τα παραδοσιακά σεξουαλικά ήθη της χώρας ήθος, θα είχε κάνει ένα τεράστιο βήμα προς την καταστροφή του παραδοσιακού πολιτισμού και της χριστιανικής πίστης.

Κρατώντας μεγάλες αποστάσεις από την εκστρατεία του Lukacs για την «πολιτιστική τρομοκρατία», η ουγγρική εργατική τάξη ήταν τόσο εξοργισμένη από αυτή, ώστε όταν η Ρουμανία εισέβαλε στην Ουγγαρία, οι εργάτες δεν πολέμησαν για την κυβέρνηση του Μπέλα Κουν, ο οποίος και έπεσε. Ο Lukacs εξαφανίστηκε, αλλά όχι για πολύ. Το 1923, επανεμφανίστηκε σε μια «Μαρξιστική Εβδομάδα Μελέτης» στη Γερμανία, ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτήθηκε από ένα νέο μαρξιστή με το όνομα Felix Weil (φώτο) που είχε κληρονομήσει εκατομμύρια (o Weil ήταν εβραϊκής καταγωγής). Ο Weil και οι άλλοι που παρακολούθησαν αυτή την εβδομάδα μελέτης ήταν γοητευμένοι από την πολιτιστική προοπτική του Λούκατς, για τον μαρξισμό.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Ο Weil απάντησε χρησιμοποιώντας κάποια από τα χρήματά του για να δημιουργήσει μια νέα ‘δεξαμενή σκέψης’ (think tank) στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Αρχικά προορίζονταν να ονομαστεί «Ινστιτούτο για τον Μαρξισμό». Αλλά οι πολιτιστικοί μαρξιστές συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αποτελεσματική αν κρύβονταν η πραγματική φύση και οι στόχοι τους. Έπεισαν τον Weil να δώσει στο νέο ινστιτούτο ένα ‘ουδέτερο’ όνομα, το «Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών». Σε σύντομο χρονικό διάστημα η γνωστή ως «Σχολή της Φρανκφούρτης», (Frankfurter Schule) το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών θα γίνει ο τόπος όπου η πολιτική ορθότητα, όπως την ξέρουμε σήμερα , θα αναπτυχθεί. Η βασική απάντηση στο ερώτημα «Ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας;» είναι : οι πολιτιστικοί μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Αρχικά, το Ινστιτούτο εργάστηκε κυρίως σε συμβατικά μαρξιστικά θέματα όπως το εργατικό κίνημα. Αλλά το 1930, αυτό άλλαξε δραματικά. Εκείνη τη χρονιά, το Ινστιτούτο καταλήφθηκε από ένα νέο σκηνοθέτη, ένα λαμπρό νεαρό μαρξιστή διανοούμενο με το όνομα Μαξ Χορκχάιμερ (Max Horkeimer - o Horkeimer ήταν εβραϊκής καταγωγής) . Ο Χορκχάιμερ (φώτο) είχε επηρεαστεί έντονα από τον Georg Lukacs. Αμέσως άρχισε να εργάζεται για να μετατρέψει τη Σχολή της Φρανκφούρτης στο χώρο όπου το πρωτοποριακό έργο του Λούκατς, για τον πολιτιστικό μαρξισμό θα μπορούσε να αναπτυχθεί περαιτέρω σε μια πλήρως ανεπτυγμένη ιδεολογία.

Για το σκοπό αυτό, έφερε κάποια νέα μέλη στην Σχολή της Φρανκφούρτης. Ίσως το πιο σημαντικό μέλος ήταν ο Theodor Adorno, (φώτο - ο πατέρας του Adorno ήταν Εβραίος), ο οποίος θα γίνει ο πιο δημιουργικός συνεργάτης του Χορκχάιμερ. Άλλα νέα μέλη ήταν δύο ψυχολόγοι, ο Eric Fromm και ο Βίλχελμ Ράιχ, (και ο Φρομ και ο Ράιχ ήταν εβραϊκής καταγωγής) που ήταν γνωστοί υποστηρικτές του φεμινισμού και της μητριαρχίας, και ένας νέος μεταπτυχιακός φοιτητής με το όνομα Herbert Marcuse(και ο Μαρκούζε ήταν εβραϊκής καταγωγής).

Πρόοδος στον πολιτιστικό μαρξισμό

Με τη βοήθεια αυτού του νέου αίματος, ο Χορκχάιμερ έκανε τρεις σημαντικές προόδους στην ανάπτυξη του πολιτιστικού μαρξισμού. Πρώτον, ήρθε σε σύγκρουση με την άποψη του Μαρξ ότι ο πολιτισμός ήταν απλώς μέρος του "εποικοδομήματος", της κοινωνίας η οποία καθορίζεται από οικονομικούς παράγοντες. Είπε ότι, αντίθετα, ο πολιτισμός ήταν ένας ανεξάρτητος και πολύ σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας.

Δεύτερον, και πάλι σε αντίθεση με τον Μαρξ, ανακοίνωσε ότι στο μέλλον, η εργατική τάξη δεν θα ήταν ο παράγοντας της επανάστασης. Άφησε ανοιχτό το ζήτημα του ποιος θα παίξει αυτό το ρόλο - μια ερώτηση που απαντιέται από τον Μαρκούζε στη δεκαετία του 1950.

Τρίτον, ο Χορκχάιμερ και τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης αποφάσισαν ότι το κλειδί για την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού ήταν να συνδυάσουν τον Μαρξ με τον Φρόιντ (και οι δύο εβραϊκής καταγωγής). Υποστήριξαν ότι ακριβώς όπως οι εργάτες ήταν καταπιεσμένοι κάτω από τον καπιταλισμό, έτσι κάτω από δυτικό πολιτισμό, ο καθένας ζει σε μια διαρκή κατάσταση ψυχολογικής καταπίεσης. "Η απελευθέρωση" του καθενός από την καταπίεση έγινε ένας από τους κύριους στόχους του πολιτιστικού Μαρξισμού. Ακόμη πιο σημαντικό, συνειδητοποίησαν ότι η ψυχολογία τους προσέφερε ένα πολύ πιο ισχυρό εργαλείο από τη φιλοσοφία για την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού: τους ψυχολογικούς όρους.

Σήμερα, όταν οι πολιτιστικοί μαρξιστές του Χόλιγουντ θέλουν να "ομαλοποιήσουν" (να το περάσουν ως ‘φυσιολογικό’) κάτι σαν την ομοφυλοφιλία (και έτσι να μας "απελευθερώσουν" από την "καταπίεση"), βάζουν απανωτές τηλεοπτικές εκπομπές, όπου ο μόνος ‘νορμάλ’ λευκός άντρας είναι ομοφυλόφιλος. Έτσι λειτουργεί το έργο στο ψυχολογικό επίπεδο. Οι άνθρωποι ‘τρώνε’ τα μαθήματα που οι πολιτιστικοί μαρξιστές θέλουν να τους μάθουν, χωρίς καν να γνωρίζουν αυτά που διδάσκονται.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης βρισκόταν στο δρόμο για τη δημιουργία της πολιτικής ορθότητας. Στη συνέχεια, ξαφνικά, η μοίρα παρενέβη. Το 1933, ο Αδόλφος Χίτλερ και το ναζιστικό Κόμμα ήρθε στην εξουσία στη Γερμανία, όπου η Σχολή της Φρανκφούρτης βρισκόταν. Δεδομένου ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν μαρξιστική, και οι Ναζί μισούσαν το μαρξισμό, και δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα μέλη του ήταν εβραϊκής καταγωγής, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Το 1934, η Σχολή της Φρανκφούρτης, συμπεριλαμβανομένων των ηγετικών στελεχών της από τη Γερμανία, επανιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη με τη βοήθεια του Πανεπιστημίου Columbia. Σύντομα, η εστίαση της μετατοπίστηκε από την καταστροφή του παραδοσιακού δυτικού πολιτισμού της Γερμανίας σε αυτού των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως αποδείχθηκε είχαν μεγάλη επιτυχία.

Νέες εξελίξεις

Εκμεταλλευόμενοι την αμερικανική φιλοξενία, η Σχολή της Φρανκφούρτης σύντομα επανέλαβε τη πνευματική εργασία του για τη δημιουργία πολιτιστικού μαρξισμού. Στα προηγούμενα επιτεύγματα της στη Γερμανία, πρόσθεσε αυτές τις νέες εξελίξεις.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Κριτική Θεωρία

Για να εξυπηρετήσει το σκοπό της "αναίρεσης" του δυτικού πολιτισμού, η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέπτυξε ένα ισχυρό εργαλείο που ονομάζεται "Κριτική Θεωρία." Ποια ήταν η θεωρία; Η θεωρία ήταν να επικρίνεις. Με το να κρίνεις κάθε παραδοσιακό θεσμό, αρχής γενομένης με την οικογένεια, με ατελείωτη, αδιάκοπη κριτική (η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν προσεκτική στο να μην ορίζουν σε τι ήταν υπέρ, παρά μόνο σε τι ήταν εναντίον), ήλπιζε να τους καταρρίψει. Η Κριτική Θεωρία είναι η βάση για τα τμήματα «μελέτης», που κατοικούσαν τώρα στα αμερικανικά κολλέγια και πανεπιστήμια. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι αυτά τα τμήματα είναι το φυτώριο της ακαδημαϊκής πολιτικής ορθότητας.

Μελέτες σε επιφύλαξη

Η Σχολή της Φρανκφούρτης προσπάθησε να καθορίσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις για κάθε θέμα ότι αποτελούν «προκαταλήψεις» σε μια σειρά από επιστημονικές μελέτες που κατέληξαν στο πάρα πολύ σημαντικό βιβλίο του Adorno, «Η αυταρχική προσωπικότητα», που δημοσιεύθηκε το 1950. Εφηύραν μια ψευδή "Κλίμακα F" (η «Κλίμακα Φ» είναι μια ψυχομετρική αξιολόγηση που προσπαθεί, κατά τον Adorno, να «ποσολογήσει τις αυταρχικός τάσεις». Το «Φ» προέρχεται από την λέξη φασισμός) που φιλοδοξούσε να συνδέσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με τη σεξουαλική ηθική, τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με την οικογένεια ότι υποστηρίζουν τον «φασισμό». Σήμερα, ο αγαπημένος όρος που η πολιτική ορθότητα χρησιμοποιεί για όποιον διαφωνεί μαζί της είναι «φασίστας».

Κυριαρχία

Η Σχολή της Φρανκφούρτης και πάλι απομακρύνθηκε από τον ορθόδοξο μαρξισμό, ο οποίος υποστήριξε ότι όλη η ιστορία καθορίζεται από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Αντ 'αυτού, είπε ότι η ιστορία καθορίζεται από το ποιες ομάδες, - άνδρες, γυναίκες, φυλές, θρησκείες, κλπ. - είχαν την εξουσία ή την «δεσπόζουσα θέση» σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Ορισμένες ομάδες, ειδικά οι λευκοί άντρες, ονομάστηκαν «καταπιεστές», ενώ άλλες ομάδες ορίστηκαν ως «θύματα». Τα «θύματα» ήταν αυτόματα οι «καλοί», και οι καταπιεστές οι «κακοί», μόνο και μόνο επειδή ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του κάθε ατόμου .

Αν και οι μαρξιστές, τα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης, επίσης, άντλησαν στοιχεία από τον Νίτσε (κάποιος άλλος που θαύμαζαν για την περιφρόνησή του προς τα παραδοσιακά ήθη ήταν ο Μαρκήσιος ντε Σαντ). Ενσωμάτωσαν στο πολιτιστικό μαρξισμό τους αυτό που ο Νίτσε ονόμαζε «επαναξιολόγηση όλων των αξιών». Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει είναι ότι όλες οι από παλιά θεωρούμενες αμαρτίες γίνονται αρετές, και όλες οι από παλιά θεωρούμενες αρετές γίνονται αμαρτίες. Η ομοφυλοφιλία είναι κάτι λεπτό και καλό, αλλά όποιος νομίζει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες πρέπει να έχουν διαφορετικούς κοινωνικούς ρόλους είναι ένας κακός "φασίστας". Αυτό είναι ό, τι διδάσκει η πολιτική ορθότητα τώρα στα παιδιά στα δημόσια σχολεία σε όλη την Αμερική. (Η Σχολή της Φρανκφούρτης έγραψε για την αμερικανική δημόσια εκπαίδευση. Είπε ότι δεν είχε σημασία αν τα παιδιά σχολείο μάθουν οποιεσδήποτε δεξιότητες ή ιστορικά γεγονότα. Το μόνο που μετρούσε ήταν να αποφοιτήσουν από τα σχολεία με τις σωστές "στάσεις" σε ορισμένα θέματα).

Media και ψυχαγωγία

Με επικεφαλής τον Αντόρνο, η Σχολή της Φρανκφούρτης αρχικά ήταν αντίθετη με τη βιομηχανία του πολιτισμού (θεάματος), που τον θεωρούσαν έναν "εμπορευματοποιημένο" πολιτισμό. Στη συνέχεια, άρχισαν να ακούνε στον Walter Benjamin (o Benjamin ήτανεβραϊκής καταγωγής) , ένα στενό φίλο του Χορκχάιμερ και του Αντόρνο, ο οποίος υποστήριξε ότι ο πολιτιστικός μαρξισμός θα μπορούσε να κάνει καλή χρήση των εργαλείων όπως, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος και αργότερα η τηλεόραση στην ψυχολογική κατάσταση των πολιτών. Η άποψη του Benjamin επικράτησε, και ο Χορκχάιμερ και ο Αντόρνο πέρασαν ατ χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Χόλιγουντ. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η βιομηχανία του θεάματος είναι τώρα το πιο ισχυρό όπλο του πολιτιστικού μαρξισμού.

Η ανάπτυξη του μαρξισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες

Μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Ναζί, ο Χορκχάιμερ, ο Αντόρνο και τα περισσότερα από τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης επέστρεψαν στη Γερμανία, όπου το Ινστιτούτο επανιδρύθηκε με έδρα τη Φρανκφούρτη με τη βοήθεια των αμερικανικών αρχών κατοχής. Σύντομα ο πολιτιστικός μαρξισμός έγινε η ανεπίσημη, αλλά παντού διάχυτη ιδεολογία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Αλλά η ‘κατάρα’ δεν είχε ξεχάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Herbert Marcuse παρέμεινε εδώ, και ξεκίνησε να μεταφράζει τα πολύ δύσκολα ακαδημαϊκά συγγράμματα των άλλων μελών της Σχολής της Φρανκφούρτης σε απλούς όρους οι Αμερικανοί θα μπορούσαν τώρα εύκολα να τα ‘χωνέψουν’. Το βιβλίο του «Έρως και Πολιτισμός» χρησιμοποίησε το ‘πάντρεμα’, από τη Σχολή της Φρανκφούρτης, του Μαρξ με τον Φρόιντ, για να υποστηρίξει ότι, αν εμείς μπορούσαμε να "απελευθερώσουμε τον μη-παραγωγικό έρωτα" μέσω μιας "πολύμορφης διαστροφής", θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο «παράδεισο», όπου θα υπάρχει μόνο το παιχνίδι και καθόλου εργασία. Το «Έρως και Πολιτισμός» έγινε ένα από τα βασικά κείμενα της Νέας Αριστεράς (για τη Νέα Αριστερά βλ. εδώ) στη δεκαετία του 1960.

Ο Marcuse (φώτο) διεύρυνε επίσης το πνευματικό έργο της Σχολής της Φρανκφούρτης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Χορκχάιμερ είχε αφήσει ανοιχτό το ερώτημα για το ποιος θα αντικαταστήσει την εργατική τάξη ως αντιπρόσωπο της μαρξιστικής επανάστασης. Στη δεκαετία του 1950, ο Μαρκούζε απαντά στην ερώτηση, λέγοντας ότι θα ήταν ένας συνασπισμός φοιτητών, μαύρων, φεμινιστριών και ομοφυλοφίλων - ο πυρήνας της εξέγερσης των φοιτητών της δεκαετίας του 1960, και οι ιερές "ομάδες θύματα" της πολιτικής ορθότητας σήμερα. Ο Marcuse πήρε ακόμη μια από τις αγαπημένες λέξεις της πολιτικής ορθότητας, την «ανοχή»(“tolerance”) και της έδωσε ένα νέο νόημα. Όρισε την «απελευθερωτική ανεκτικότητα» ως ανοχή για όλες τις ιδέες και τα κινήματα που προέρχονται από την αριστερά, και χαρακτήρισε «μισαλλοδοξία» όλες τις ιδέες και τα κινήματα που έρχονται από δεξιά. Όταν ακούτε τους πολιτιστικούς μαρξιστές σήμερα να κάνουν έκκληση για "ανοχή", εννοούν την «απελευθερωτική ανεκτικότητα» του Marcuse. Ακριβώς όπως όταν μιλούν για "ποικιλομορφία" (“persity” – βλ. σχετικό άρθρο ΚΟ εδώ) που σημαίνει την ομοιομορφία στην πίστη της δικής τους ιδεολογίας.

Η εξέγερση των φοιτητών της δεκαετίας του 1960, που οδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την αντίδραση στην στρατολόγηση για τον πόλεμο του Βιετνάμ, έδωσε στον Μαρκούζε μια ιστορική ευκαιρία. Ως ίσως ο πιο διάσημος «γκουρού» της, διοχέτευσε τον πολιτιστικό μαρξισμό της Σχολής της Φρανκφούρτης στη γενιά του baby boom. Φυσικά, εκείνοι δεν καταλάβαιναν τι πραγματικά ήταν. Πιστός στις αρχές της Σχολής, ο Marcuse και οι λίγοι άνθρωποι που "γνώριζαν" δεν διαφήμιζαν ότι η πολιτική ορθότητα και η πολυ-πολιτισμικότητα ήταν μια μορφή μαρξισμού. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών, ειδικά η πανεπιστημιακή ελίτ, απορρόφησε το πολιτιστικό μαρξισμό ως δικό τους, και αποδέχτηκε την δηλητηριώδη ιδεολογία που είχε σκοπό να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό της Αμερικής και τη χριστιανική πίστη. Αυτή η γενιά, που σήμερα διοικεί κάθε ελίτ ίδρυμα στην Αμερική, έχει τώρα κηρύξει έναν αδιάκοπο πόλεμο σε όλες τις παραδοσιακές αντιλήψεις και θεσμούς. Έχουν κερδίσει σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον πόλεμο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραδοσιακής κουλτούρας της είναι τώρα πια ερείπια.

Μια αντι-στρατηγική

Τώρα ξέρετε ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας. Το ερώτημα είναι, εμείς, ως χριστιανοί και ως πολιτιστικά συντηρητικοί, τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;

Μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο στρατηγικές. Η πρώτη είναι να προσπαθήσουμε να ξανακερδίσουμε τα υπάρχοντα ιδρύματα - τα δημόσια σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη βιομηχανία του θεάματος και τις περισσότερες από τις mainline εκκλησίες - από τους πολιτιστικούς μαρξιστές. Περιμένουν από εμάς να προσπαθήσουμε να το κάνουμε αυτό, είναι έτοιμοι γι 'αυτό, και εμείς βρίσκουμε τους εαυτούς μας, με μικρή φωνή και λίγους πόρους σε σύγκριση με τους δικούς τους, να κάνουμε μια μετωπική επίθεση εναντίον καλά προετοιμασμένων αμυντικών θέσεων. Κάθε στρατιώτης μπορεί να σας πει σε τι σχεδόν πάντα οδηγεί αυτό: ήττα.

Υπάρχει και μια άλλη, πιο ελπιδοφόρα στρατηγική. Μπορούμε να αποχωρίσουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας από τα θεσμικά όργανα που ελέγχουν οι πολιτιστικοί μαρξιστές και να δημιουργήσουμε νέους θεσμούς για τους εαυτούς μας, θεσμούς που θα αντανακλούν τις αξίες μας και θα μας βοηθούν να ανακτήσουμε τον παραδοσιακό δυτικό πολιτισμό μας.

Αρκετά χρόνια πριν, ο συνάδελφός μου, ο Paul Weyrich έγραψε μια ανοιχτή επιστολή προς το συντηρητικό κίνημα που υποδηλώνει τη στρατηγική αυτή. Ενώ οι περισσότεροι άλλοι συντηρητικοί (στην πραγματικότητα Δημοκρατικοί) έφεραν αντιρρήσεις, η επιστολή βρήκε μεγάλη απήχηση στους λαϊκούς συντηρητικούς. Πολλοί από αυτούς είναι ήδη μέρος ενός κινήματος που ζητά την απόσχιση από τη διεφθαρμένη, κυρίαρχη νοοτροπία και την δημιουργία παράλληλων θεσμών: το κίνημα του ‘homeschooling’ (κατ 'οίκον διδασκαλία). Παρόμοιες κινήσεις έχουν αρχίσει να προσφέρουν ηχηρές εναλλακτικές λύσεις σε άλλες πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της κίνησης για την προώθηση μικρών, συχνά βιολογικά οικογενειακών αγροκτημάτων και την ανάπτυξη κοινοτικών αγορών για τα προϊόντα από αυτές τις φάρμες». Αν το σύνθημα της Παγκοσμιοποίησης είναι «Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά», το δικό μας θα πρέπει να είναι «Σκέψου τοπικά, δράσε τοπικά».

Έτσι, η στρατηγική μας για την ανατροπή όλων αυτών που ο πολιτιστικός μαρξισμός έχει κάνει στην Αμερική, έχει μια ορισμένη παράλληλη πορεία με τη δική του στρατηγική, όπως αυτό που ο Γκράμσι από πολύ καιρό πριν είπε. Ο Γκράμσι ζήτησε από τους μαρξιστές να προβούν σε μια «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα». Η δική μας αντι-στρατηγική θα είναι μια μακρά πορεία για να δημιουργήσουμε τα δικά μας ιδρύματα. Αυτό δεν θα συμβεί γρήγορα, ή εύκολα. Θα είναι έργο ολόκληρων γενεών - όπως ήταν το δικό τους. Είχαν υπομονή, επειδή γνώριζαν ότι οι «αναπόφευκτες δυνάμεις της ιστορίας» ήταν με το μέρος τους. Δεν μπορούμε κι εμείς να έχουμε εξίσου υπομονή και επιμονή, γνωρίζοντας ότι ο Δημιουργός της ιστορίας είναι μαζί μας;

Το “The Culture-wise Family: Upholding Christian Values in a Mass Media World” είναι διαθέσιμο στο δικτυακό τόπο Movieguide.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Η συνεχιζόμενη κρίση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις ή ορθότερα, η καθυστερημένη αντίδραση των ΗΠΑ στην κακιά συμπεριφορά και αναξιοπιστία του συμμάχου τους, ενδέχεται να προκαλέσει πολλαπλές επιπλοκές σε διάφορα πεδία. Ένα από αυτά είναι και το ενεργειακό. Το κύριο ερώτημα έγκειται, στο τι μέλει γενέσθαι με τις τουρκικές φιλοδοξίες να καταστεί η χώρα περιφερειακός ενεργειακός κόμβος;

Η Τουρκία προτίθεται να υλοποιήσει τον παραπάνω στόχο, αρχής γενομένης μέσω του φυσικού αερίου και των διάφορων αγωγών που ευελπιστεί να διέλθουν του εδάφους της. Συγκεκριμένα, η τουρκική ενεργειακή στρατηγική έγκειται επί τριών δυνητικών αγωγών, οι οποίοι θα καταστήσουν τη χωρά ενεργειακό σταυροδρόμι μεταξυ δύσης και ανατολής. Σε γενικές γραμμές πρόκειται, για το τουρκικό κομμάτι του ευρωπαϊκού «νοτίου διαδρόμου» (ΤΑΝΑΡ), τον αγωγό Turkish Stream, καθώς και την επιδίωξη διέλευσης του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου μέσω Τουρκίας.

Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς, πως μια κατάρρευση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, ακολουθούμενη από πιθανές κυρώσεις θα περιέπλεκε ιδιαίτερα τα πράγματα στο ενεργειακό χάρτη. Σημειωτέον ότι, η τουρκική ενεργειακή στρατηγική εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα με, τις ευρωτουρκικές σχέσεις, τις ευρωατλαντικές, τη Ρωσία, το Ισραήλ καθώς και την επίλυση του Κυπριακού!

Ο ευρωπαϊκός νότιος διάδρομος

Όσο αναφορά την ΕΕ, το project του νοτίου διαδρόμου (Southern Gas Corridor, SGC) φιλοδοξεί να μειώσει την εξάρτηση, της κεντρικής και νοτιοανατολικής Ευρώπης, από τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου. Επί της ουσίας, αν και λίγο άκομψα, η στρατηγική του νοτίου διαδρόμου έγκειται στη μείωση της εξάρτησης εφοδιασμού από τη Ρωσία μέσω της δημιουργίας αντίστοιχης εξάρτησης από την Τουρκία.

Ύστερα από πολλές προτάσεις, ιδέες και παλινωδίες, κι αφου το Ιράν και το Τουρκμενιστάν αποκλείστηκαν από δυνητικοί τροφοδότες, ο SGC κατέληξε στο Αζερμπαϊτζάν και το κοίτασμα Sah Deniz 2. Ο νέος αγωγός, θα διέρχεται απ’ το Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία και θα συνεχίζει κατά μήκος της Τουρκίας. Ύστερα, θα διασχίζει τη Βόρεια Ελλάδα, θα χύνετε στην Αδριατική μέσω Αλβανίας (TAP) για να καταλήξει υποθαλάσσια στην Ιταλία. Παρά τα όποια προβλήματα, οι Ευρωπαίοι δείχνουν αποφασισμένοι να υλοποιήσουν το εν λόγω σχέδιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το ποσό των 4,5 δισ. ευρώ που υπολογίζεται το κόστος του SGC, τα 2 δισ. (1,5+0,5) καλύπτονται από κοινοτικά κονδύλια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόσφατη, ρωσικής έμπνευσης, συμφωνία για την Κασπία ανοίγει την πρόσβαση του Τουρκμενιστάν στον SGC, μέσω του καθορισμού των θαλασσίων συνόρων του με το Αζερμπαϊτζάν, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό. Υπό τις παρούσες συνθήκες ο SGC δεν εχει τη δυναμική να μειώσει δραστικά την εξάρτηση από το ρωσικό αέριο. Απ’ την άλλη, η προσθήκη του Τουρκμενιστάν θα συνείσφερε σεβαστές ποσότητες φυσικού αερίου, αναβαθμίζοντας τη δυναμική του SGC, καθώς και τη σημασία της Τουρκίας για την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια. Πάντως, η πιθανή διαθεσιμότητα του Τουρκμενιστάν, δεν έχει διαφύγει της προσοχής των Βρυξελλών, χαρακτηριστική είναι η επέκταση του SGC προς ανατολάς στον ακόλουθο χάρτη της Κομισιόν.

Τα ενεργειακά σχέδια της ΕΕ. Είναι εμφανής η σημασία της Τουρκίας για τον Νότιο Διάδρομο (Source: EU Commission).

Ήδη, οι νέες κυρώσεις κατά του Ιράν, έχουν δυσαρεστήσει την Ευρώπη. Μια ανάλογη κατάσταση με την Τουρκία θα προκαλούσε σοβαρές επιπλοκές στις ευρωατλαντικές σχέσεις. Πολύ απλά διότι μία επιβεβλημένη, από τις ΗΠΑ, ρήξη μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας δύναται να πλήξει ή ακόμα και να ακυρώσει, τον βασικό άξονα της ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής, και βασικό όχημα της Τουρκίας προς την επίτευξη των ενεργειακών της στόχων. Όσο αναφορά στον Turkish Stream, πρόκειται για έναν αγωγό ρωσικής έμπνευσης με επίσης ευρωπαϊκή στόχευση και ενδιαφέρον. Μια κατάρρευση του SGC ίσως να του έδινε παραπάνω δυναμική, εντείνοντας τον εναγκαλισμό Πούτιν-Ερντογάν, και την ευρωπαϊκή εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Το καζάνι της Ανατολικής Μεσογείου

Southern Gas Corridor (Source: EU Commission),

Στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσόγειου, η μεταφορά του ισραηλινού αερίου μέσω αγωγών προς την Τουρκία αποτελεί πολυετή στόχευση των γειτόνων. Επίσης, σχετικά με την Κύπρο, η Τουρκία επιδιώκει από τη μία τον ίσο καταμερισμό-συμμετοχή των δυο κοινοτήτων στα ενεργειακά δρώμενα, κι απ’ την άλλη τη μεταφορά του κυπριακού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, επίσης μέσω Τουρκίας.

Δεδομένων των κάκιστων σχέσεων με το Ισραήλ, την Κυπριακή Δημοκρατία και, προσφάτως, την Ουάσιγκτον τα παραπάνω ενδεχόμενα, προς το παρόν, απομακρύνονται. Ειδικά οι Ισραηλινοί, δεν εμπιστεύονται στην Τουρκία του Ερντογάν τα κλειδιά των, μελλοντικών, ενεργειακών εξαγωγών τους.

Όσο αναφορά το Κυπριακό Ζήτημα, οι ΗΠΑ μέχρι πρότινος διατηρούσαν την ετεροβαρή τους ουδετερότητα. Σε ένα περιβάλλον αμερικανοτουρκικής ρήξης ή «ψυχρότητάς», το Κυπριακό δύναται να καταστεί ένας εκ των βασικών μοχλών πίεσης της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα. Επιπλέον, η συμμετοχή της ΕΧΧΟΝ-Mobil στις έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ περιπλέκει περαιτέρω την κατάσταση.

Εν κατακλείδι, οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές επιπλοκές της αντιπαράθεσης Τραμπ-Ερντογάν, έχουν πολλαπλή δυναμική ελέω φυσικού αερίου. Από το να διαταράξουν την ευρωπαϊκή ενεργειακή στρατηγική μέχρι και να δημιουργήσουν νέα δεδομένα στο Κυπριακό και τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου.

Σίγουρα δεν είναι ασύνδετη η αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για τον EASTMED, ενός σχεδίου αγωγού με ιδιαίτερα υψηλό τεχνικό ρίσκο και κόστος, και έντονο ελληνικό ενδιαφέρον. Πάντως ένα είναι σίγουρο, πως όσο χειροτερεύουν οι σχέσεις του Ερντογάν με τις ΗΠΑ και το δυτικό στρατόπεδο γενικότερα, τόσο απομακρύνεται το ενδεχόμενο να καταστεί η Τουρκία περιφερειακός ενεργειακός κόμβος.

Πηγή: slpress.gr

Ἦταν ὑπόδουλοι, ἀλλὰ δὲν ἦταν δοῦλοι. Ἦταν σκλαβωμένοι, μὰ δὲν ἔγιναν σκλάβοι ποτέ.

Ἦταν ταπεινοὶ καὶ καταφρονεμένοι, εἶχαν ὅμως ὑπέροχο καὶ ὑψηλὸ φρόνημα καὶ ἀρχοντικὴ καρδιά. Ἦταν φτωχοί, μὰ πλούτιζαν τὸν κόσμο.
Δὲν εἶχαν πτυχία, διδακτορικὲς διατριβές, τίτλους καθηγεσίας· εἶχαν ὅμως τὴν ἀληθινὴ θεολογία. Ἦταν ζυμωμένοι μὲ τὴν Παράδοση. Ἦταν φορεῖς τῆς ἀλήθειας τῶν Πατέρων, τῶν Ἀποστόλων, τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἦταν ἀληθινοί.

Οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας. Τῆς σκοτεινῆς περιόδου τῆς δουλείας.

Κι ὅταν δέχθηκαν τὴ μεγάλη πρόκληση, δὲν δίστασαν!

Οἱ μικροί, οἱ φτωχοί, οἱ ἀδύναμοι, οἱ διωγμένοι καὶ περιφρονούμενοι καὶ καταπιεζόμενοι εἶπαν τὸ μεγάλο ΟΧΙ!

ΟΧΙ στὸν παποκράτορα, τὸν δίκερο γίγαντα τῆς Ρώμης, ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Δίκερο, διότι διεκδικεῖ διπλὴ ἐξουσία: πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστική. Ἀλλὰ δίκερο καὶ διότι ἐνσαρκώνει τὸ δίκερο θηρίο τῆς «Ἀποκαλύψεως», ποὺ ἐμφανίζεται μὲ προσωπεῖο ἀρνιοῦ, ἀλλὰ εἶναι δράκων, καὶ τὸ ὁποῖο πείθει τοὺς λαοὺς νὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο ὡς Χριστό (Ἀποκ. ιγ΄ [13] 11-18).

Σ᾿ αὐτὸ τὸν πανίσχυρο, ἐπίδοξο θρησκευτικὸ πλανητάρχη εἶπαν τὸ ΟΧΙ: στὸν πάπα Πίο τὸν Θ΄, ὁ ὁποῖος τὸ ἔτος 1848 ἐξέδωσε τὴν Ἐγκύκλιο «In Suprema Petri Apostoli Sede» (Ἐν τῇ Ὑπερτάτῃ Ἕδρᾳ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου), μιὰ ψευδοαγαπητικὴ ἐπιστολή, μὲ τὴν ὁποία τοὺς καλοῦσε – καλοῦσε ὅλους τοὺς Χριστιανούς – νὰ ὑποταγοῦν στὴν ἐξουσία του. Εἰδικὰ στοὺς Ὀρθοδόξους πρότεινε ὡς τρόπο ἑνώσεως αὐτὸν τῶν προβατόσχημων λύκων τῆς Οὐνίας: Νὰ κρατήσουν ὅλη τὴν παράδοσή τους, ἀρκεῖ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐξουσία του.

ΟΧΙ! τοῦ ἀπάντησαν.

Καὶ δὲν τοῦ εἶπαν μόνο ΟΧΙ!

Αὐτοὶ οἱ ἀδύναμοι στὸν πανίσχυρο εἶπαν: Τέλειωσες! Εἶσαι νεκρός! Τὸ σύστημά σου, ἡ ψευδοεκκλησία σου ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ! Συντρίφθηκε, διαλύθηκε, ἐξαφανίσθηκε. Τοῦ μίλησαν σὲ προφητικὸ Ἀόριστο, τὸν ἰσχυρότερο ὅλων τῶν χρόνων. Ὄχι σὲ Μέλλοντα: Θὰ καταβληθεῖ! Οὔτε κἂν σὲ Τετελεσμένο Μέλλοντα: Θὰ ἔχει καταβληθεῖ! Ἀλλὰ σὲ Ἀόριστο: ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ!

Δὲν γνώριζαν διπλωματικὴ γλώσσα οἱ μακάριοι. Ναί, μακάριοι. Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὴν κατὰ τὸ ἔτος 1848 ἀπάντησή τους. Δὲν γνώριζαν ἀπὸ ψευδοαγαπολογία. Δὲν τοὺς θάμπωναν ἰδέες σὰν αὐτὲς ποὺ κυκλοφοροῦν σήμερα περὶ «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», περὶ «δύο πνευμόνων», περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας».

Οἱ μικροὶ αὐτοὶ κατὰ κόσμον – μεγάλοι κατὰ Θεόν – μιὰ ἀλήθεια γνώριζαν, τὴν ἁπλὴ ἀλήθεια ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια! Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια κατέθεσαν στὴν ἀπάντησή τους πρὸς τὸν αὐθάδη πάπα Πίο τὸν Θ΄.

Συμπύκνωσαν στὶς ἐπιγραμματικές τους φράσεις τὴ θεολογία 19 αἰώνων, τὴ διαχρονικὴ μαρτυρία τοῦ Πνεύματος. Καὶ νὰ θέλαμε, τοῦ εἶπαν, δὲν μποροῦμε. Γιατί; Διότι τὴν πίστη τὴ δική μας τὴ διαφεντεύει ὁ λαός:

«Ἔπειτα παρ᾿ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ.»

Καὶ κατέληξαν, ἀσφαλίζοντας τὸ ποίμνιό τους, τὰ παιδιά τους:

«Ἦν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κἀκεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ” (Ἀποκ. ιβ΄ [12] 10).»

Μὴ φοβάστε, παιδιά μας! Τὸ παπικὸ κακόηθες μόρφωμα εἶναι ἤδη νεκρό. «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ»! Ὅπως διαλύθηκε τότε ὁ Ἀρειανισμός, ἔτσι θὰ ἀφανισθεῖ καὶ ὁ Παπισμός. Καὶ τὸ τέλος του θὰ τὸ ἀναγγείλει ἡ οὐράνια φωνή: «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ»!

Σήμερα ὁ ἡγέτης τοῦ Παπισμοῦ φαίνεται νὰ κυριαρχεῖ στὸν θρησκευτικὸ χῶρο. Θρησκευτικὸς πλανητάρχης. Κάθε κίνησή του καταγράφεται γιὰ νὰ προβληθεῖ. Κάθε λόγος του σχολιάζεται. Μοιάζει νὰ εἶναι ὁ πρῶτος καὶ μόνος. Ὡς πρόσωπο καὶ ὡς θεσμὸς διαχρονικός.

Μοιάζει, ἀλλὰ δὲν εἶναι.

Διότι ἤδη χάθηκε, «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ»!

Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ μόνη ἀλήθεια, μένει.

Ὅπως τὸ δήλωσε σὲ ὅλο τὸν κόσμο στὶς 14 Ἰουλίου τοῦ 2000 ὁ κορυφαῖος Βυζαντινολόγος – Προτεστάντης αὐτός – σὲρ Στῆβεν Ράνσιμαν:

«Χαίρομαι μὲ τὴ σκέψη ὅτι στὰ ἑπόμενα 100 χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία θὰ εἶναι ἡ μόνη ἱστορικὴ Ἐκκλησία ποὺ θὰ ὑφίσταται»!

Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ μένει ἀκατάβλητη γιὰ πάντα!

(Πηγή: «Κατεβλήθη!», Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Κουβαρά)

ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΑΝΑΤΟΛΗΣ 1848
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥ

Πᾶσι τοῖς ἁπανταχοῦ ἐν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητοῖς καὶ περισπουδάστοις ἡμῖν ἀδελφοῖς ἁγίοις ἀρχιερεῦσι, τῷ τε περί αὐτοὺς εὐλαβεστάτῳ Κλήρῳ καὶ πᾶσι τοῖς Ὀρθοδόξοις γνησίοις τέκνοις τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς ἐκκλησίας, τὸν ἐν Πνεύματι ἁγίῳ ἀδελφικὸν ἀσπασμὸν καὶ πᾶν ἀγαθὸν παρὰ Θεοῦ καὶ σωτήριον.

1. Ὤφειλε μὲν τὸ τῆς ἀπολυτρώσεως ἡμῶν εὐαγγελικὸν καὶ θεῖον κήρυγμα τοιοῦτον ἀκίβλδηλον κηρύττεσθαι παρὰ πάντων καὶ τοιοῦτον ἀγνὸν πιστεύεσθαι αἰωνίως, οἷον ὁ Σωτὴρ ἡμῶν ὁ ἐκ τῶν πατρικῶν καὶ θεϊκῶν κόλπων, ἀπεκάλυψεν εἰς τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς μαθητὰς αὐτοῦ, καὶ οἷον αὐτοί, μάρτυρες γενόμενοι αὐτήκοοί τε καὶ αὐτόπται, ὡς σάλπιγγες διαπρύσιοι, τορῶς ἤχησαν εἰς πᾶσαν τὴν ὑφήλιον· (ὁ γὰρ φθόγγος αὐτῶν εξῆλθεν εἰς πᾶσαν τὴν γῆν, καὶ τὰ ῥήματα αὐτῶν εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης (Ψαλμ. 18,5)· καὶ τέλος οἷον ἀνεπηρέαστον, τὰς αὐτὰς φωνὰς ἐπαναλαμβάνοντες, οἱ τοσοῦτοι θεοφόροι Πατέρες τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐκ περάτων γῆς μέχρι ἡμῶν συνοδικῶς τε καὶ ἰδίᾳ διδάσκοντες, πανδήμως παρέδωκαν. Ἀλλ’ ὁ ἀρχέκακος νοητὸς ἐχθρὸς τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας, ὡς πάλαι ἐν τῇ Ἐδὲμ, πρόσωπον ὠφελίμου δῆθεν συμβούλου δολίως ἀναλαβών, παραβάτην τῆς θείας ῥητῆς ἐντολῆς ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον, οὕτω καὶ ἐν αὐτῇ τῇ νοητῇ Ἐδέμ, τῇ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, πολλοὺς κατὰ καιρὸν ἀπατήσας καὶ πονηροῖς καὶ αντιθέοις λογισμοῖς ἐμβαλὼν καὶ ὀργάνοις αὐτοῖς χρώμενος, τὸ δηλητήριον τῆς αἱρέσεως εἰς τὰ διαυγῆ νάματα τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας συγκιρνῶν ἐν ποτηρίοις περικεχρυσωμένοις τῇ εὐαγγελικῇ δῆθεν χριστολογίᾳ ποτίζει πολλούς τινας, ἀθώους μέν, ἀπροφυλάκτως δε βιοῦντας, καὶ “μὴ προσέχοντας περισσότερως τοῖς ἀκουσθεῖσι” (Ἑβρ. 2,1) καὶ παρὰ τῶν πατέρων αὐτῶν ἀναγγελθεῖσι (Δευτερ. 32,7), συμφώνως τῷ εὐαγγελίω καὶ ὁμοειδῶς τοῖς προτέροις ἀεὶ διδασκάλοις, μηδὲ ἡγουμένους αὐτάρκη εἰς ψυχικὴν αὐτῶν σωτηρίαν τὸν ῥητὸν καὶ γραπτὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ τὸ κῦρος τῆς διηνεκοῦς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νεοχμὸν δυσσέβειαν καὶ καινοτομίας ὡς ἐπὶ ἱματίοις θηρεύοντας, καὶ παντοιοτρόπως τὴν εὐαγγελικὴν διδασκαλίαν κιβδηλευθεῖσαν περιπτυσσομένους.

2. Ἐντεῦθεν αἱ πολυσχιδεῖς καὶ τερατώδεις αἱρέσεις, ἃς ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἤδη ἐκ τῶν σπαργάνων αὐτῆς, ἀναλαβοῦσα τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ καὶ δραξαμένη “τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὃ ἐστι ῥῆμα τοῦ Θεοῦ” (Ἐφεσ. 6, 17), ἠνάγκασται ἵνα καταπολεμήσῃ, καὶ κατὰ πασῶν ἐθριάμβευσέ τε μέχρι τῆς σήμερον, καὶ θριαμβεύσει τροπαιοφόρος εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα, λαμπροτέρα ἀείποτε καὶ ἰσχυροτέρα ἀναφαινομένη μετὰ τὴν συμπλοκήν.

3. Ἀλλὰ τούτων τῶν αἱρέσεων, αἱ μὲν ἤδη καὶ πάντῃ ἐξέλιπον, αἱ δὲ φθίνουσιν, αἱ δὲ ἀπεμαράνθησαν, αἱ δὲ καὶ θάλλουσι κατά γε τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον, ἀκμαῖαι ἄχρι καιροῦ ἀποκαταστάσεως αὐτῶν, καὶ ἄλλαι πάλιν ἀναφύονται, ὅπως διατρέξωσι τὴν ἑαυτῶν περίοδον ἀπὸ γενέσεως μέχρι φθορᾶς· οὗσαι γὰρ δειλαίων ἀνθρώπων δείλαιοι διαλογισμοὶ καὶ ἐπίνοιαι, ὥσπερ κἀκεῖνοι, οὕτως καὶ αὗται ἐμβροντηθεῖσαι τῷ κεραυνῷ τοῦ ἀναθέματος τῶν ἑπτά οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐξίτηλοι γίνονται, κἄν χίλια ἔτη διατηρηθῶσι. Μόνη γὰρ ἡ Ὀρθοδοξία τῆς Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐμψυχουμένη παρὰ τοῦ ζῶντος Λόγου τοῦ Θεοῦ, διατελεῖ καὶ αὐτὴ αἰωνία, κατὰ τὴν ἀψεδῆ ἐπαγγελίαν τοῦ Κυρίου, “πῦλαι ᾅδου οὐ καταισχύνουσιν αὐτῆς” (Ματθ. 16, 18), ἤτοι στόματα ἀσεβῶν καὶ αἱρετικῶν (ὡς ἐξηγοῦνται ἡμῖν οἱ θεῖοι Πατέρες), ὅσον δεινά, ὅσον εὔλαλα καὶ πιθανά, ὅσον καταπληκτικὰ καὶ ἄν ὦσιν, οὐ κατισχύσουσι τῆς ἡσύχου καὶ σιγηλῆς ὁρθῆς διδασκαλίας. Ἀλλ’ ἆρά γε “τί ὅτι ὁδὸς ἁμαρτωλῶν εὐοδοῦται” (Ἱερ. 12,1) καὶ οἱ δυσσεβεῖς ἐπαίρονται καὶ ὑψοῦνται ὡς οἱ κέδροι τοῦ Λιβάνου (Ψαλμ. 36,35), πειράζοντες τὴν ἥσυχον λατρείαν τοῦ Θεοῦ; Ὁ λόγος τούτου ἄῤῥητός ἐστι καὶ ἡ Ἐκκλησία, καίτοι παρακαλοῦσα καθ’ ἑκάστην ἵνα ἀποστῇ ἀπ’ αὐτῆς οὗτος ὁ σκόλωψ, οὗτος ὁ ἄγγελος Σατᾶν, ἀκούει πάντοτε παρὰ τοῦ Κυρίου “ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται” (Β’ Κορ. 12,9). Διὸ “ἥδιστα μᾶλλον καυχᾶται ἐν ἀσθενείαις αὐτῆς, ἵνα ἐπισκηνώσῃ επ’ αὐτὴν ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ” καὶ “ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται” (Α’ Κορ. 11, 19).

4. Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κἀκεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλά διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ” (Ἀποκ. 12,10).

5. Ἡ καινοφανὴς δόξα, “ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Ὑιοῦ”, ἐναντίον τῆς ῥητῆς ἐρμηνείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐπ’ αὐτῷ ἐμπεριστάτως γενομένης, “ὃ παρὰ τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται” (Ἰωάν. 15,26), καὶ ἐναντίον τῆς ὁμολογίας συμπάσης τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καθ’ ἃ μαρτυρεῖται ὑπὸ τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν Συνόδων, “τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον”, α’ ὡς αναιροῦσα τὴν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ μαρτυρουμένην ἐκ μιᾶς αἰτίας ἑνικὴν μέν, ἑτεροειδῆ δὲ πρόοδον τῶν θείων προσώπων τῆς μακαρίας Τριάδος· β’ ὡς ἐπιφέρουσα ἑτεροτελεῖς καὶ ἀνίσους σχέσεις εἰς αὐτὰς τὰς ἰσοδυνάμους καὶ συμπροσκυνουμένας ὑποστάσεις καὶ σύγχυσιν αὐτῶν ἤ συνίζησιν· γ’ ὡς ἐλεγχουσα ἀτελῆ δῆθεν, ἢ γοῦν σκοτεινὴν καὶ δύσληπτον πρὸ αὐτῆς τῆν ὁμολογίαν τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας· δ’ ὡς καθαπτομένη τῶν ἐν Νικαίᾳ τῆς πρώτης οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει δευτέρας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἁγίων Πατέρων, θεολογησάντων δῆθεν ἀτελῶς τὰ περὶ τοῦ Ὑιοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος, ὡς σιγησάντων τηλικαύτην ἰδιότητα τῆς θεότητος ἑκατέρων τῶν προσώπων, καίτοι οὔσης ἀνάγκης ἵνα ἐρμηνευθῶσιν ἅπασαι αἱ θεϊκαὶ ἰδιότητες κατά τε τῶν Ἀρειανῶν καὶ τῶν Μακεδονιανῶν· ε’ ὡς ὑβρίζουσα τοὺς πατέρας τῆς Γ’, Δ’, Ε’, ΣΤ’, καὶ Ζ’ οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀνακηρύξαντας εἰς τὴν ὑφήλιον παντέλειον καὶ πάμπληρες τὸ θεῖον Σύμβολολον, ὥστε καὶ ἀραῖς φρικταῖς καὶ ἐπιτιμίοις ἀλύτοις ἀπειπεῖν πᾶσαν προσθήκην καὶ ἀφαίρεσιν ἢ ἀλλοίωσιν ἢ μετάθεσιν ἔτι καὶ κεραίας αὐτῆς καὶ εἰς ἑαυτοὺς καὶ εἰς οὑστινασοῦν ἄλλους· τὸ δὲ τάχα ἦν διορθωτέον καὶ αὔξιμον καὶ ἀκολούθως ἅπασα ἡ θεολογικὴ τῶν καθολικῶν Πατέρων διδασκαλία ἀλλοιωτέα, ὡς ἀνακαλυφθείσης δῆθεν νέας ἰδιότητος καὶ εἰς τὰ τρία πρόσωπα τῆς μακαρίας Τριάδος· ς’ ὡς παρεισδύσασα κατ’ ἀρχὰς ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις τῆς Δύσεως “λύκος ἐν δέρματι προβάτου”, τοὐτέστιν ὑπὸ τὴν σημασίαν οὐ τῆς “εκπορεύσεως” κατὰ τὴν ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ καὶ τὴν ἐν τῷ Συμβόλῳ ἑλληνικὴν ἐκδοχὴν, ἀλλ’ ὑπὸ τὴν σημασίαν τῆς “ἀποστολῆς” καθ’ ἃ ἀπελογεῖτο ὁ Πάπας Μαρτῖνος πρὸς τὸν Ὁμολογητὴν Μαξιμον, καὶ καθ’ ἃ ἐξηγεῖτο Ἀναστάσιος ὁ βιβλιοθηκάριος ἐπὶ Ἰωάννου τοῦ ὀγδόου· ζ’ ὡς βιάσασα ιδιωτικῶς τόλμῃ ἀνεικάστῳ καὶ παραχαράξασα αὐτὸ τὸ Σύμβολον, οὖσαν κοινὴν παρακαταθήκην τοῦ Χριστιανισμοῦ· η’ ὡς ἐπαγαγοῦσα τηλικαύτας ταραχὰς ἐν τῇ ἡσύχῳ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ καὶ σχίσασα τὰ ἔθνη· θ’ ὡς ἀποκηρυχθεῖσα πανδήμως κατ’ αὐτὴν τὴν πρώτην ἐμφάνισιν αὐτῆς ὑπὸ δύο ἀειμνήστων Παπῶν, Λέοντος τοῦ Γ’ καὶ Ἰωάννου του Η’, ὃς καὶ μετὰ τοῦ Ἰούδα συνέταξε πρώτους εἰσαγαγόντας αὐτὴν εἰς τὸ θεῖον Σύμβολον ἐν τῇ πρὸς τὸν ἱερὸν Φώτιον ἐπιστολῇ· ι’ ὡς καταδικασθεῖσα ὑπὸ πολλῶν ἱερῶν Συνόδων τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς ἑώας λήξεως· ια’ ὡς ἀναθέματι καθυποβληθεῖσα, οἷα νεωτερισμὸς καὶ ἐπαύξησις τοῦ Συμβόλου κατὰ τὴν Η’ οἰκουμενικὴν Σύνοδον, τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει συγκροτηθεῖσαν ἐπὶ εἰρήνην τῶν ἀνατολικῶν τε καὶ δυτικῶν ἐκκλησιῶν· ιβ’ ὡς ἅμα εἰσαχθεῖσα ἐν ταῖς κατὰ τὴν Δύσιν Ἐκκλησίαις, ἤτοι αὐτὴ ἐτεκνοποίησε αἴσχιστα γεννήματα ἤ συμπαρεισήγαγε κατὰ μικρὸν ἑτέρας καινοτομίας, τὰς πλείστας ἐναντιουμένας εἰς τὰς ῥητῶς γεγραμμένας ἐν τῷ εὐαγγελίω διαταγὰς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, διατηρηθείσας ἀκριβῶς μέχρι τῆς εἰσαγωγῆς αὐτῆς ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις, εἰς ἃς παρεισήχθη: οἷον ῥάντισμα ἀντὶ βαπτίσματος· ἀπάρνησιν τοῦ θείου ποτηρίου εἰς τοὺς λαϊκοὺς καὶ ἄρσιν μετὰ τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρτου κλωμένου, χρῆσιν δὲ φολιδίων· ἄζυμον ἀντὶ ἄρτου· ἀφαίρεσιν ἀπὸ τῶν λειτουργιῶν τῆς εὐλογίας, ἤτοι τῆς θείας ἐπικλήσεως τοῦ παναγίου καὶ τελεταρχικοῦ Πνεύματος· καὶ καταλυούσας τὰς ἀρχαίας ἀποστολικὰς τελετὰς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, οἷον τὰ βαπτιζόμενα βρέφη μήτε χρίεσθαι, μήτε μεταλαμβάνειν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, τοὺς ἐγγάμους μὴ ἱερᾶσθαι, τὸ ἀναμάρτητον καὶ τοποτηρητικὸν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Πάπα κ.τ.λ., παραγκωνίσασα οὕτως ἅπαντα τὸν ἀρχαῖον ἀποστολικὸν τύπον, μικροῦ δεῖν, ἁπάντων τῶν μυστηρίων καὶ ἁπάσης τῆς διδασκαλίας, ὃν κατεῖχε ἡ ἀρχαία, ἁγία καὶ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ῥώμης, οὖσα τότε μέλος τιμιώτατον τῆς ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας· ιγ’ ὡς παρωθήσασα τοὺς θεολόγους τῆς Δύσεως, ὑπερασπιστὰς αὐτῆς γενομένους, διὰ τὸ μὴ ἔχειν αὐτὴν χώραν μηδεμίαν μήτε ἐν τῇ Γραφῇ μήτε ἐν τοῖς Πατράσι, πρὸς εὐπροσωπισμὸν τῶν ἀπαριθμηθεισῶν ἑτεροδιδασκαλιῶν, οὐ μόνον εἰς τὰς τῶν Γραφῶν παρερμηνείας, οἵας οὐχ ὁρῶμεν εἰς οὐδένα τῶν Πατέρων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ εἰς παραχαράξεις ἱερῶν καὶ ἀθίκτων κειμένων τῶν ἀνατολικῶν τε καὶ δυτικῶν θείων Πατέρων· ιδ’ ὡς φανείσα ξένη, ἀνήκουστος καὶ βλάσφημος ἔτι καὶ εἰς τὰς δι’ ἑτέρους δικαίους λόγους πρὸ τῆς γενέσεως αὐτῆς δι’ αἰώνας ἀποκλεισθείσας ἀπὸ τῆς καθολικῆς μάνδρας ὑφισταμένας χριστιανικὰς κοινωνίας· ιε’ ὡς μὴ δυνηθεῖσα εἰσέτι ἀπολογηθῆναι ἐκ τῶν Γραφῶν κἂν πιθανῶς, ἢ τοὐλάχιστον ἐλλόγως ἐκ τῶν Πατέρων σὺν πάσῃ τῇ σπουδῇ καὶ τῷ ἀγῶνι τῶν ὑπερασπιστῶν αὐτῆς εἰς οὐδεμίαν τῶν καταλεχθεισῶν κατηγοριῶν, -ἡ τοιαύτη δόξα φέρει ἅπαντα τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἑτεροδιδασκαλίας, προϊόντας ἐκ τῆς φύσεως καὶ τῶν ἰδιωμάτων αὐτῆς. Καὶ ἐπειδὴ πᾶσα ἑτεροδιδασκαλία, ἁπτομένη αὐτοῦ τοῦ καθολικοῦ φρονήματος περὶ τῆς τε μακαρίας Τριάδος καὶ τῶν θείων προσόδων, καὶ δὴ καὶ αὐτῆς τῆς ὑπάρξεως τοῦ παναγίου Πνεύματος, ἔστι τε καὶ λέγεται αἵρεσις, καὶ οἱ οὕτω φρονοῦντες αἱρετικοί, κατὰ τὴν ἀπόφασιν τοῦ ἐν ἁγίοις Δαμάσου Πάπα Ῥώμης, “εἴ τις περὶ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Ὑιοῦ καλῶς φρονήσει, περὶ δὲ τοῦ ἁγίου Πνεύματος οὐκ ὀρθῶς ἔχει, αἱρετικός ἐστι” (Ὁμολ. καθ. πίστ., ἣν ὁ Πάπας Δάμασος απέστειλε πρὸς ἐπίσκοπον Παυλῖνον Θεσσαλονίκης, MPL. 13, 363), διὰ τοῦτο ἡ μία, ἁγία, καθολική καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἑπομένη τοῖς ἴχνεσι τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀνατολικῶν τε καὶ δυτικῶν, ἐκήρυξέ τε πάλαι ἐπὶ τῶν Πατέρων ἡμῶν, καὶ κηρύττει πάλιν σήμερον συνοδικῶς, αὐτὴν μὲν τὴν ῥηθεῖσαν καινοφανῆ δόξαν, ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Ὑιοῦ, εἶναι οὐσιωδῶς αἵρεσιν, καὶ τοὺς ὁπαδοὺς αὐτῆς, οἱοιδήποτε καὶ ἂν ὦσιν αἱρετικούς, κατὰ τὴν ῥηθεῖσαν ἀπόφασιν τοῦ ἁγιωτάτου Πάπα Δαμάσου, καὶ τὰς ἐξ αὐτῶν συγκροτουμένας συνάξεις αἱρετικάς, καὶ πᾶσαν κοινωνίαν πνευματικὴν καὶ θρησκευτικὴν τῶν Ὀρθοδόξων τέκνων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς τοιούτους ἄθεσμον, μάλιστα τῇ δυνάμει του ζ’ Κανόνος τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (ἀνωτέρω σελ. 150).

6. Αὕτη ἡ αἱρεσις, συνημμένους ἔχουσα ἑαυτῇ καὶ παμπόλλους νεωτερισμούς, ὡς εἴρηται, γνωρισθεῖσα περὶ τὸν ἕβδομον αἰῶνα μεσοῦντα, ἄγνωστος τὴν ἀρχὴ καὶ ἀνώνυμος, καὶ δὴ ὑπὸ διαφόρους σημασίας κατὰ τὰς δυτικὰς ἐπαρχίας τῆς Εὐρώπης ἠρέμα ὑφέρπουσα ἐν διαστήματι τεσσάρων ἤ πέντε αἰώνων, κατισχύσασα τῆς ἀρχαίας ὀρθοδοξίας ἐκείνων τῶν μερῶν, ἀκηδίᾳ τῶν ἐκεῖ τότε ποιμένων καὶ προστασίᾳ τῶν ἡγεμόνων, ἀπεπλάνησε κατὰ μικρὸν οὐ μόνον τὰς τότε ἔτι ὀρθοδοξούσας Ἐκκλησίας τῶν Ἰσπανιῶν, ἀλλὰ καὶ τὰς Γερμανικὰς καὶ τὰς Ἰταλικὰς αυτάς, ὧν η ὀρθοδοξία κατηγγέλετό ποτε εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον, καὶ πρὸς ἃς πολλάκις ἐκοινολογοῦντο οἱ θειότατοι Πατέρες ἡμῶν, οἷος ὁ μέγας Ἀθανάσιος καὶ ὁ οὐρανοφάντωρ Βασίλειος, καὶ ὧν ἡ μεθ’ ἡμῶν σύμπνοιά τε καὶ σύμπραξις μέχρι τῆς ἑβδόμης οἰκουμενικῆς Συνόδου διετήρησεν ἀλώβητον τὴν διδασκαλίαν τῆς Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ τέως φθόνῳ τοῦ μισοκάλου, οἱ νεωτερισμοὶ αὐτῆς περὶ τῆν ὑγιᾶ καὶ ὀρθόδοξον θεολογίαν τοῦ παναγίου Πνεύματος (οὗ “ἡ βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται (τοῖς ἀνθρώποις) οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι”, κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου ἀπόφασιν) Ματθ. 12,32), καὶ ἀλληλοδιαδόχως οἱ περὶ τὰ θεῖα μυστήρια, καὶ μάλιστα οἱ περὶ τὸ μυστήριον τοῦ τε κοσμοσωτηρίου βαπτίσματος καὶ τῆς θείας κοινωνίας καὶ τῆς ἱερωσύνης νεωτερισμοὶ οἷα γεννήματα τερατώδη, συμπαρακολουθήσαντες κατεκυρίευσαν καὶ αὐτὴν τὴν πρεβυτέραν Ῥώμην, ὁπόθεν ἐνδυθεῖσα ἐπισημότητα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρὸς διαστολὴν εἴληχε καὶ τὴν προσηγορίαν Παπισμός. Οἱ γὰρ Ἐπίσκοποι αὐτῆς, Πάπαι ἐπωνυμούμενοι, εἰ καὶ τὸ κατ’ ἀρχάς τινες αὐτῶν οἰκουμενικῶς ἐκηρύχθησαν κατὰ τοῦ νεωτερισμοῦ, οἷος ὁ Λέων ο Γ’ καὶ Ἰωάννης ὁ Η’, ὡς προείρηται, καὶ εἰς τὴν ὑφήλιον ἀπεκήρυξαν αὐτήν, ὁ μὲν διὰ τῶν ἀργυρῶν ἐκείνων ἀσπίδων, ὁ δὲ διὰ τῆς εἰς τὴν Η’, οἰκουμενικὴν Σύνοδον πρὸς τὸν ἱερὸν Φώτιον ἐπιστολῆς αὐτοῦ, καὶ διὰ τῆς πρὸς Σφενδόπουλχρον ὑπὲρ τοῦ Μεθοδίου ἐπισκόπου Μοραυΐας, οἱ πλείους μέντοι τῆς μετ’ αὐτοὺς διαδοχῆς, δελεασθέντες ἐκ τῶν ὑπὸ τῆς αἱρέσεως χορηγουμένων αὐτοῖς ἀντισυνοδικῶν προνομίων ἐπὶ καταδυναστείᾳ τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ εὑρόντες ἐν αὐτοῖς πολὺ τὸ κοσμικὸν ὄφελος “καὶ τὴν ἐργασίαν πολλὴν”, φαντασθέντες μονοκρατορίαν ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησία καὶ μονοπώλιον τῶν χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος, οὐ μόνον τὸ κατ’ αὐτοὺς ἠλλοίωσαν ἀρχαῖον θρήσκευμα, ἀποσχίσαντες ἑαυτοὺς τοῖς ρηθεῖσι νεωτερισμοῖς ἀπὸ τοῦ λοιποῦ ἀρχαίου τε καὶ ὑφισταμένου χριστιανικοῦ πολιτεύματος, ἀλλ’ ἐσπούδασαν, οὐκ ἄνευ ἀθεμίτων παραπραγματεύσεων, ὡς ἡ αληθὴς Ἱστορία παρέδωκεν ἡμῖν, ἵνα συναποσπάσωσι καὶ τὰς λοιπὰς τέσσαρας Πατριαρχείας εἰς τὴν ἑαυτῶν ἀποστασίαν ἀπὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ δουλώσωσιν οὕτω τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν εἰς θελήσεις καὶ διαταγὰς ἀνθρώπων.

7. Οἱ τότε ἀοίδιμοι προκάτοχοί τε καὶ Πατέρες ἡμῶν κοινῷ τῷ πόνῳ καὶ τῷ βουλεύματι, ἰδόντες λὰξ πατουμένην τὴν προγονικὴν εὐαγγελικὴν διδασκαλίαν, καὶ τὸν ἄνωθεν ὑφαντὸν χιτῶνα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν χερσὶν ἀνοσίοις διαῤῥηγνύμενον, πατρικῷ τε καὶ ἀδελφικῷ φίλτρῳ οἰστρούμενοι, ἔκλαυσαν μὲν τὴν ἀπώλειαν τοσούτων Χριστιανῶν, “ὑπὲρ ὧν ὁ Χριστὸς ἀπέθανε” (Ρωμ. 14,15, Β’ Κορ. 5,14,15), κατεβάλλοντο δὲ πολλὴν τὴν σπουδὴν καὶ φιλοτιμίαν, συνοδικῶς τε ἅμα καὶ ἰδίᾳ, ἵνα σῳσομένης τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τῆς Καθολικῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, συρράψωσιν, ὅπώσποτε δυνηθῶσι, τὸ διερρωγός, καὶ ὡς δόκιμοι ἰατροί συνεσκέφθησαν ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ πεπονθότος μέλους, πολλὰς ὑπενεγκότες καὶ θλίψεις καὶ περιφρονήσεις καὶ διωγμούς, μόνον ὅπως μὴ καταμελισθῇ το σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μόνον ὅπως μὴ καταπατηθῶσιν οἱ ὅροι τῶν θείων καὶ σεπτῶν Συνόδων. Ἀλλ’ ἡ ἀψευδὴς Ἱστορία παρέδωκεν εἰς ἡμᾶς τὸ ἄτεγκτον τῆς δυτικῆς ἐπιμονῆς εἰς τὴν πλάνην· οἱ ἀοίδιμοι οὗτοι ἄνδρες ἐπειράθησαν ἔργῳ καὶ εἰς ταύτην τὴν ὑπόθεσιν τὸ ἀληθὲς τῶν λόγων τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου τοῦ οὐρανοφάντορος, λέγοντος ἔτι καὶ τότε ἐκ πείρας περὶ τῶν ἐπισκόπων τῆς Δύσεως, καὶ ἰδίᾳ περὶ τοῦ κατ’ αὐτὸν Πάπα· “οἳ τό γε ἀληθὲς οὔτε ἴσασιν, οὔτε μαθεῖν ἀνέχονται, πρὸς μὲν τοὺς τὴν ἀλήθειαν αὐτοῖς ἀπαγγέλοντας φιλονικήσαντες, τὴν δὲ αἵρεσιν δι’ αυτῶν ἐπιβεβαιώσαντες” (προς Εὐσέβ. Σαμοσ., Ἐπιστ. 239 MPG. 32,893)· καὶ οὕτω μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν ἀδελφικήν, γνόντες τὸ ἀμετανόητον αὐτῶν, “ἀποσεισάμενοι” καὶ “παραιτηθέντες”, παρέδωκαν αὐτοὺς εἰς τὸν ἀδόκιμον αὐτῶν νοῦν” (Ρωμ. 1,28), (κρείττων γὰρ πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ”, ὡς εἶπε καὶ ὁ ἐν ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν Γρηγόριος περὶ τῶν Ἀρειανῶν). Ἔκτοτε οὐδεμία κοινωνία πνευματικὴ ἡμῖν τε καὶ αὐτοῖς· βαθὺ γὰρ ὤρυξαν τὸ χάσμα ἰδίαις χερσί, τὸ μεταξὺ αὐτῶν τε καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.

8. Ἀλλ’ οὐ διὰ τοῦτο ἔπαυσεν ὁ Παπισμὸς ἐπηρεάζων τὴν ἥσυχον Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ἀποστέλλων ἁπανταχοῦ μισσιοναρίους λεγομένους, ἄνδρας ψηχοκαπήλους, “περιάγει γῆν καὶ θάλασσαν, “ἵνα ποιήσῃ ἕνα προσήλυτον” (Ματθ. 23,15), ἀπατήσῃ ἕνα τῶν Ὀρθοδόξων, διαφθείρῃ τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν διδασκαλίαν, νοθεύσῃ διὰ προσθήκης τὸ θεῖον Σύμβολον τῆς ἱερᾶς ἡμῶν πίστεως, περιττὸν ἀναδείξῃ τὸ θεοπαράδοτον βάπτισμα, ἄχρηστον τὴν κοινωνίαν τοῦ ποτηρίου τῆς Διαθήκης καὶ μύρια ὅσα ἄλλα ὁ δαίμων τοῦ νεωτερισμοῦ ὑπηγόρευσεν εἰς τοὺς τότε τὰ πάντα τολμήσαντας σχολαστικοὺς τοῦ μεσαίωνος καὶ εἰς τοὺς τότε τὰ πάντα διὰ τὴν φιλαρχίαν θαρρήσαντας ἐπισκόπους τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης. Οἱ διὰ τὴν εὐσέβειαν μακαριστοὶ προκάτοχοι καὶ πατέρες ἡμῶν, καίτοι πολυμερῶς καὶ ποκιλοτρόπως ἐπηρεασθέντες καὶ καταδιωχθέντες ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν, ἀμέσως τε καὶ ἐμμέσως ὑπὸ τοῦ Παπισμοῦ, “πεποιθότες ἐπὶ Κύριον” ἴσχυσαν ἵνα διασώσωσι καὶ παραδώσωσι σώαν καὶ εἰς ἡμᾶς ταύτην τὴν ἀνεκτίμητον κληρονομίαν τῶν Πατέρων αὐτῶν, ἣν καὶ ἡμεῖς, Θεοῦ συνάρσει, μετοχεύσομεν ὡς θησαυρὸν πολύτιμον εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεὰς, μέχρι τῆς συντελείας τῶν αιώνων. Ἀλλ’ οὐ διὰ τοῦτο παύουσιν ἕως τῆς σήμερον ἣ παύσονται οἱ Παπισταὶ, κατὰ τὸ ἔθος αὐτῶν, ἐπιτιθέμενοι κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἣν ἔχουσιν ἔλεγχον ζῶντα καθημερινὸν ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, ὡς ἀποστατήσαντες ἐκ τῆς προγονικῆς αὐτῶν πίστεως. Εἴθε ἐποίουν τὰς ἐπιθέσεις ταύτας κατὰ τῆς ἐπιδραμούσης τὴν Ἑσπερίαν καὶ κατακυριευσάσης αἱρέσεως. Τίς γὰρ ἀμφιβάλλει ὅτι, εἴπως ἡ εἰς κατάλυσιν τῆς Ὀρθοδοξίας σπουδὴ αὐτῶν ἐνησχολεῖτο εἰς κατάλυσιν τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν νεωτερισμῶν, κατὰ τὰς θεοφιλεῖς συμβουλἀς Λέοντος τοῦ Γ’ καὶ Ἰωάννου τοῦ Η’, τῶν ἀοιδίμων ἐκείνων ἐσχάτων ὀρθοδόξων Παπῶν, πάλαι ἂν οὐδὲ ἴχνος ἐμεμενήκει αὐτῆς εἰς τὴν ὑφήλιον, καὶ ἦμεν ἂν νῦν λέγοντες “τὸ αὐτὸ” κατὰ τὴν ἀποστολικὴν παραγγελίαν. Ἀλλ’ ὁ τῶν διαδεξαμένων αὐτοὺς ζῆλος οὐκ ἦν ἐν προφυλακῇ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, κατὰ τὸν αξιομνημόνευτον ζῆλον τοῦ ἐν μακαρίοις Λέοντος τοῦ Γ’.

9. Καὶ ἄχρι μὲν καιροῦ αἱ ἐπιθέσεις τῶν προγενεστέρων Παπῶν, ὡς ἐκ προσώπου αὐτῶν, ἤδη ἦσαν πεπαυμέναι, καὶ μόναι αἱ τῶν κατὰ μέρος μισσιοναρίων ἐγένοντο. Ἀρτίως δὲ ὁ κατὰ τὸ 1846 ἀναλαβὼν τὴν ἐπισκοπὴν τῆς Ῥώμης καὶ ἀναγορευθεὶς Πάπας Πῖος ἔνατος, ἐξέδωσε κατὰ τὴν 6ην Ἰανουαρίου τοῦ ἐνεστῶτος ἔτους ἐγκύκλιον ἐπιγραφομένην “πρὸς τοὺς Ἀνατολικούς”, συνισταμένην εἰς δώδεκα σελίδας ἐν τῇ ἑλληνικῇ μεταφράσει, ἣν ὁ ἀπεσταλμένος αὐτοῦ διεσκόρπισεν, ὡς ἔξωθέν ποθεν ἐρχόμενον μίασμα, ἐντὸς τῆς ἡμετέρας ὀρθοδόξου ποίμνης. Ἐν ταύτῃ τῇ ἐγκυκλίῳ προσκαλεῖ μὲν τοὺς κατὰ διαφόρους καιροὺς ἐκ διαφόρων χριστιανικῶν κοινωνιῶν ἀποστατήσαντας καὶ αὐτομολήσαντας εἰς τὸν Παπισμόν, καὶ ἑπομένως οἰκείους αὐτῷ, ἀποτείνεται δ’ ἐκ προθέσεως καὶ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους, ἰδίᾳ μὲν ἢ ὀνομαστὶ οὐ, ἀναφέρων δὲ ὀνομαστὶ (σελ. 3. στίχ. 1418, σελ. 4 στίχ. 19 καὶ σελ. 9 στίχ. 5 καὶ 17 καὶ 23) τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς ἡμῶν Πατέρας, δῆλός ἐστι συκοφαντῶν αὐτούς τε καὶ ἡμᾶς τοὺς διαδόχους καὶ ἀπογόνους αὐτῶν, ἐκείνους ὡς τάχα πειθομένους εἰς τὰ παπικὰ ἐντάλματα καὶ ἀποφάσεις ἀνετάστως καὶ καθ’ ὃ προερχομένας ἀπὸ τῶν Παπῶν, ὡς τάχα διαιτητῶν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡμᾶς δὲ ὡς τάχα ἀπειθεῖς εἰς τὰ ἐκείνων παραδείγματα, καὶ ἑπομένως διαβάλλων ἡμᾶς εἰς τὸ θεόθεν ἡμῖν ἐπιτραπὲν ποίμνιον, ὡς ἀποσχιζομένους δῆθεν τῶν Πατέρων ἡμῶν αὐτῶν καὶ ὡς ἀμελοῦντας τῶν ἱερῶν ἡμῶν καθηκόντων καὶ τῆς ψυχικῆς σωτηρίας τῶν πνευματικῶν ἡμῶν τέκνων. Καὶ δὴ σφετεριζόμενος ὡς ἴδιον κτῆμα τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὸ κατέχειν, ὡς καυχᾶται, τὸν ἐπισκοπικὸν θρόνον τοῦ μακαρίου Πέτρου, ἀπατᾶν ἐθέλει οὕτω τοὺς ἀφελεστέρους εἰς ἀποστασίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπιλέγων τὰ εἰς πάντα τρόφιμον θεολογικῆς παιδείας παράδοξα ἐκεῖνα ῥήματα, “οὔτε ὑπάρχει λόγος δι’ οὗ νὰ προφασισθῆτε ἀπὸ τὴν ἐπάνοδον εἰς τὴν ἀληθινὴν Ἐκκλησίαν καὶ κοινωνίαν μὲ τὸν ἅγιον τοῦτον θρόνον” (σελ. 10, στίχ. 29).

10. Πάντως ἕκαστος τῶν εὐσεβῶς ἀνατεθραμμένων καὶ πεπαιδευμένων ἡμετέρων ἀδελφῶν καὶ τέκνων ἐν Χριστῷ, ἀναγιγνώσκομεν ἐπισταμένως καὶ τῇ θεόθεν αὐτῷ δοθείσῃ σοφίᾳ, διακρίνει ὅτι οἱ λόγοι καὶ τοῦ νῦν ἐπισκόπου τῆς Ῥώμης, ὡς καὶ οἱ ἀπὸ τοῦ σχίσματος προκατόχων αὐτοῦ, οὔκ εἰσι ῥήματα εἰρήνης, ὡς λέγει (σελ. 7, στίχ. 8), καὶ φιλοστοργίας, ἀλλά ῥήματα ἀπάτης καὶ παραλογισμοῦ, εἰς ἰδιοτέλειαν τείνοντα, κατὰ τὸ ἔθος τῶν ἀντισυνοδικῶν αὐτοῦ προκατόχων. Δι’ ὃ καὶ βέβαιοί ἐσμεν ὅτι, ὡς μέχρι τῆς σήμερον, οὕτω καὶ εἰς τὸ ἐξῆς οἱ Ὀρθόδοξοι οὐκ ἀπατηθήσονται· βέβαιος γὰρ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἡμῶν, “ἀλλοτρίῳ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν” (Ἰωάν. 10,5).

11. Σὺν πᾶσι τούτοις ἡμέτερον πατρικόν τε καὶ ἀδελφικὸν χρέος καὶ ἱερὸν καθῆκον ἡγησάμεθα, ἵνα καὶ διὰ τοῦ παρόντος ἡμῶν εὐχετικοῦ στηρίξωμεν ὑμᾶς εἰς ἣν κατέχετε ἐκ τῶν προγόνων Ὀρθοδοξίαν, ἅμα τε τὸ σαθρὸν τῶν συλλογισμῶν τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ῥώμης ἐν παρόδῳ σημάνομεν, ὅπερ καὶ αὐτὸς δῆλός ἐστι νοῶν. Οὐ γὰρ ἀπὸ τῆς ἀποστολικῆς αὐτοῦ ὁμολογίας ἐγκαλωπίζει τὸν θρόνον αὐτοῦ, καὶ ἐκ τοῦ ἀξιώματος τὴν ὁμολογίαν αὐτοῦ. Τὸ δ’ ἄρα ἔχει ἄλλως· μὴ γὰρ ὁ θρόνος τῆς Ῥώμης, ὃς ἐκ μιᾶς τινος ἁπλῆς παραδόσεως νομίζεται τιμηθεὶς παρὰ τοῦ μακαρίου Πέτρου, ἀλλ’ οὐδὲ ὁ ὑπὸ τῆς θείας Γραφῆς μαρτυρούμενος κύριος θρόνος τοῦ μακαρίου Πέτρου, ἥτις ἐστὶν ἡ Ἀντιόχεια, ἧς ἡ Ἐκκλησία διὰ τοῦτο μεμαρτύρηται ὑπὸ τοῦ ἁγίου Βασιλείου “ἁπασῶν τῶν κατὰ τὴν οἰκουμένην Ἐκκλησιῶν καιριωτάτη” (Ἐπιστ. 66, Ἀθαν. τῷ μεγ. MPG 32.415), καί, ὅπερ μέγιστον, ἡ δευτέρα οἰκουμενικὴ Σύνοδος, γράφουσα πρὸς τὴν Σύνοδον τῶν Δυτικῶν (τοῖς κυρίοις τιμιωτάτοις καὶ εὐλαβεστάτοις ἀδελφοῖς καὶ συλλειτουργοῖς Δαμάσῳ, Ἀμβροσίῳ, Βρίττωνι, Οὐαλεριανῷ κ.τ.λ.), μαρτυρεῖ λέγουσα· “τῆς δὲ πρεσβυτάτης καὶ ὄντως ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας, ἐν ᾗ πρώτη τὸ τίμιον τῶν Χριστιανῶν ἐχρημάτισεν ὄνομα” (MPL. 13,1202)· οὔτε αὐτή, φαμέν, ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἔσχε ποτὲ τὸ δικαίωμα, ἵνα μὴ κρίνηται πρός τε τὴν θείαν Γραφὴν καὶ πρὸς τὰς συνοδικὰς ἀποφάσεις, ὡς ἀληθῶς σεμνυομένη εἰς τὸν θρόνον τοῦ Πέτρου. Καὶ τί λέγομεν; αὐτὸ τὸ πρόσωπον τοῦ μακαρίου Πέτρου ἐκρίθη “κατ’ ἐνώπιον πάντων πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου” καί, ὅπερ γραφικὸν μαρτύριον, εὑρέθη εἶναι “κατεγνωσμένος καὶ οὐκ ὀρθοποδῶν” (Γαλ. 2,11 ἑξ.). Τί οὖν ὑποληπτέον περὶ τῶν ἐγκαυχωμένων καὶ γαυριώντων μόνον ἐπὶ τῇ κατοχῇ τοῦ καθ’ ὑπόληψιν θρόνου αὐτοῦ; Καὶ τῷ ὄντι αὐτὸς πάλιν ὁ οὐρανοφάντωρ μέγας Βασίλειος, ὁ οἰκουμενικὸς οὗτος διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδoξίας ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ, εἰς ὅνπερ ἀναγκάζονται καὶ οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ῥώμης ἵνα παραπέμπωσιν (σελ. η’, στίχ. 31) ἡμᾶς, τρανῶς καὶ καθαρῶς ἀνωτέρω ἐδήλωσεν ἡμῖν, τίνα ὑπόληψιν ὀφείλομεν ἔχειν περὶ τῶν κρίσεων τοῦ Οὐατικανοῦ ἀδύτου. “Οἳ τό γε ἀληθές οὔτε ἴσασιν, οὔτε μαθεῖν ἀνέχονται, πρὸς μὲν τοὺς τὴν ἀλήθειαν αὐτοῖς ἀπαγγέλλοντας φιλονικήσαντες, τὴν δὲ αἵρεσιν δι’ ἑαυτῶν ἐπιβεβαιοῦντες”. Ὥστε αὐτοὶ ἐκεῖνοι οἱ ἅγιοι Πατέρες ἡμῶν, οὓς θαυμάζουσα ἐπαξίως ὡς φωστῆρας καὶ διδασκάλους καὶ αὐτῆς τῆς Δύσεως ἀπαριθμεῖ ἡμῖν ἡ αὐτοῦ Μακαριότης καὶ συμβουλεύει ἵνα ἀκολουθῶμεν (Αὐτόθι), διδάσκουσιν ἡμᾶς, ἵνα μὴ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐκ τοῦ ἁγίου θρόνου, ἀλλὰ τὸν θρόνον αὐτὸν καὶ τὸν ἐπὶ τοῦ θρόνου κρίνωμεν πρὸς τὰς θείας Γραφάς, πρὸς τὰς συνοδικὰς ἀποφάσεις καὶ ὅρους καὶ πρὸς τὴν κεκηρυγμένην πίστιν, ἤτοι πρὸς τὴν ὀρθοδοξίαν τῆς διηνεκοῦς διδασκαλίας. Οὕτως ἔκριναν καὶ κατέκριναν συνοδικῶς οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ τὀν Ὀνώριον Πάπαν Ῥώμης καὶ τὸν Διόσκορον Πάπαν τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ τὸν Μακεδόνιον καὶ Νεστόριον Πατριάρχας Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν Πέτρον Κναφέαν Πατριάρχην τῆς Ἀντιοχείας κ.τ.λ. Εἴπερ γὰρ καὶ αὐτὸ τὸ “βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐν τόπῳ ἁγίῳ”, κατὰ τὴν μαρτυρίαν τῶν Γραφῶν (Δαν. 9,27) καὶ Ματθ. 24,15), διατί μὴ καὶ ἡ καινοτομία καὶ ἡ αἵρεσις ἐπὶ θρόνου ἁγίου; Κἀντεῦθεν πορίζεται ἐν συνόψει τὸ χαῦνον καὶ ἀβληχρὸν καὶ τῶν λοιπῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ῥώμης· εἰ μὴ γὰρ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐτεθεμελίωτο ἐπὶ τῇ ἀρραγεῖ πέτρᾳ τῆς ὁμολογίας τοῦ Πέτρου (ἥτις ἦν κοινὴ ἀπόκρισις ἐκ μέρους τῶν ἐρωτηθέντων Ἀποστόλων, “ὑμεῖς δὲ τίνα μὲ λέγετε”; (Ματθ. 16.16) τοῦ τῆς “σὺ εἰ ὁ Χριστὸς ὁ Ὑιὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος” (Αὐτόθι 16), ὡς ἐξηγοῦνται ἡμῖν οἱ θείοι Πατέρες ἀνατολικοὶ τε καὶ δυτικοὶ ἐπὶ σφαλερῷ ἄν ἐθεμελιοῦτο θεμελίῳ κἀπὶ τῷ Κηφᾷ αὐτῷ, μήτοι γε τῷ Πάπᾳ, ὅστις μετὰ τὸ ἰδιοποιηθῆναι καὶ τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ποίαν τινὰ διαχείρισιν αὐτῶν ἐποιήσατο, πρόδηλον ἐκ τῆς Ἱστορίας. Ἀλλὰ καὶ τὴν τοῦ τριττοῦ “ποίμενε τὰ πρόβατά μου” σημασίαν οἵ τε κοινοὶ θεῖοι Πατέρες ἡμῶν συμφώνως διδάσκουσιν, ὅτι οὐκ ἦν προνόμιόν τι ἐπὶ τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων τοῦ μακαρίου Πέτρου, ἥκιστα δὲ τῶν διαδόχων αὐτοῦ, ἀλλ’ ἁπλῆ τις ἀποκατάστασις αὐτοῦ εἰς τὴν ἀποστολήν, ἧς ἐκπεπτωκὼς ἦν διὰ το τριττὸν τῆς ἀρνήσεως· καὶ αὐτὸς δὴ ὁ θεῖος Πέτρος φαίνεται ἐκδεχόμενος οὕτω τὸν νοῦν τῆς τριττῆς τοῦ Κυρίου ἐρωτήσεως “ἀγαπᾶς με”, καὶ τοῦ “πλεῖον”, καὶ τοῦ “τούτων” (Ἰωάν. 21,16))· ἀναμνησθεὶς γὰρ τοῦ “εἰ καὶ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγὼ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι”, “ἐλυπήθη ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον φιλεῖς με”. Ἀλλ’ οἱ διάδοχοι αὐτοῦ σκοπίμωτάτως ἐκδέχονται τὴν ῥῆσιν λίαν ἐπὶ τὸ εὐθυμότερον.

12. Ἀλλὰ λέγει ἡ αὐτοῦ Μακαριότης (σελ. η’, στίχ. 12), ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν εἶπεν εἰς τὸν Πέτρον (Λουκ. 22,32) “ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου, καὶ σύ ποτε ἐπιστρέψας στήριξον τοῦς ἀδελφοὺς σου”. Ἡ δέησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐγένετο ἐπὶ λόγῳ, ὅτι ὁ μὲν σατανᾶς ἐξῃτήσατο (Αὐτόθι 31) ἵνα σκανδαλίσῃ τὴν πίστιν ἁπάντων τῶν μαθητῶν, ὁ δὲ Κύριος ἐπέτρεψε αὐτῷ μόνον τὸν Πέτρον, δι’ αὐτὸ τοῦτο μάλιστα διότι ἐφθέγγετο λόγους φιλαυτίας καὶ ἐδικαίου ἑαυτὸν ὑπὲρ τοῦς ἄλλους· “εἰ καὶ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγὼ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι” (Ματθ. 26,33). Ἀλλ’ ἡ ἐπίτρεψις αὕτη ἐγένετο πρόσκαιρος, “ἤρξατο καταναθεματίζειν καὶ ὀμνύειν, ὅτι οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον”· οὕτως ἀσθενὴς ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἐγκαταλιμπανομένη εἰς ἑαυτήν, “τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σάρξ ἀσθενής” (Ματθ. 26,41)· πρόσκαιρός φαμεν, ὅπως πάλιν ἐλθὼν εἰς ἑαυτὸν διὰ τῆς ἐπιστροφῆς αὐτοῦ ἐν δάκρυσι μετανοίας, στηρίξῃ ἔτι μᾶλλον τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, εἰς ὃν αὐτοὶ οὔτε ἐπιώρκησαν οὔτε ἠρνήθησαν. Ὦ τῶν σοφῶν κριμάτων τοῦ Κυρίου! ὡς θεία καὶ μυστηριώδης ἦν ἡ ἐπὶ γῆς ἐσχάτη νὺξ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν! Ὁ δεῖπνος ἐκεῖνος ὁ ἱερὸς, αὐτὸς οὗτος πιστεύεται τελεῖσθαι καὶ τὴν σήμερον καθ’ ἑκάστην· “τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν” (Λουκ. 22,20) καὶ “ὁσάκις ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ” (Παύλ. Α’ Κορ. 11,26). Ἡ οὕτως ἐπιμελῶς παραγγελλομένη ἡμῖν ὑπὸ τοῦ κοινοῦ Διδασκάλου ἀδελφικὴ ἀγάπη, – “ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἀλλήλοις” (Ἰωάν. 13,35) – ἧς τὸ χειρόγραφον καὶ τὰς συνθήκας οἱ Πάπαι πρῶτοι ἔσχισαν, ὑπερασπιζόμενοι καὶ δεχόμενοι καινοτομίας αἱρετικὰς, παρὰ τὰ εὐαγγελισθέντα ἡμῖν καὶ κανονονισθέντα ὑπὸ τῶν κοινῶν Διδασκάλων καὶ Πατέρων ἡμῶν, αὑτὴ αὕτη, φαμέν, ἡ ἀγάπη ἐνεργεῖ καὶ τὴν σήμερον εἰς τὰς ψυχὰς τῶν χριστεπωνύμων λαῶν καὶ ἰδίως τῶν ἡγουμένων αὐτῶν. Ὁμολογοῦμεν γὰρ παῤῥησίᾳ ἐνώπιον Θεοῦ τε καὶ ἀνθρώπων, ὅτι ἡ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν δέησις (σελ. ζ’, στίχ. 33) πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα αὐτοῦ ὑπὲρ τῆς κοινῆς τῶν χριστιανῶν ἀγάπης καὶ ἑνότητος εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, εἰς ἣν καὶ πιστεύομεν, ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς καὶ ἡμεῖς ἕν ἐσμεν” (Ἰωάν. 17,22), ἐνεργεῖ ἐν ἡμῖν, ὡς καὶ ἐν τῇ αὐτοῦ Μακαριότητι, κἀνταῦθα συναντᾷ ἡ ἀδελφική ἡμετέρα ἔφεσις καὶ σπουδὴ τὴν τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος· ταύτῃ μόνῃ τῇ διαφορᾷ, ὅτι ἐν ἡμῖν μὲν ἐνεργεῖ ἐπὶ συνθήκῃ τοῦ διατηρηθῆναι ἀκέραιον καὶ ἄθικτον τὸ θεῖον Σύμβολον τῆς τῶν χριστιανῶν πίστεως κατὰ τὴν εὐαγγελικὴν φωνὴν καὶ κατὰ τοὺς ὅρους τῶν ἑπτὰ ἁγίων οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τὴν διδασκαλίαν τῆς διηνεκοῦς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν δὲ τῇ αὐτοῦ Μακαριότητι ὑπὲρ τοῦ κραταιωθῆναι καὶ ὑπερισχύσαι τὸ κῦρος καὶ τὸ ἀξίωμα τῶν ἐπὶ τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου καθεζομένων καὶ τὸ τῆς κοινῆς διδασκαλίας αὐτῶν. Ἰδοὺ τὸ κεφάλαιον, ὡς τύπῳ εἰπεῖν, ἁπάσης τῆς ἐμπεσούσης διαφορᾶς καὶ διενέξεως μεταξὺ ἡμῶν τε καὶ ἐκείνων, καὶ τὸ μεσότειχον τοῦ φραγμοῦ, ὅπερ, Θεοῦ προλέγοντος ἡμῖν “καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὔκ ἐστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης, κἀκεῖνα με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσωσι” (Ἰωάν. 10,16), συμπράξει τῆς περιᾳδομένης φρονήσεως τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος, ἐλπίζομεν ἵνα ἀρθῇ ἐκ μέσου ὲπὶ τῶν ἡμερῶν αὐτῆς. Ἤδη οὐν εἰρήσθω καὶ τὸ τρίτον· ἂν γὰρ ὑποθῶμεν, κατὰ τοὺς λόγους τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος, καὶ αὐτὴν τὴν ὑπὲρ τοῦ μέλλοντος ἀρνηθῆναι καὶ ἐπιορκῆσαι Πέτρου δέησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὅτι προσκεκολλημένη καὶ συνημμένη διατελεῖ εἰς τὸν θρόνον τοῦ Πέτρου, καὶ ὅτι ἀναφέρεται ἐνεργείᾳ καὶ εἰς τοὺς κατὰ καιρὸν ἐπικαθημένους, εἰ καί, καθ’ ἃ προείρηται (&11) οὐδὲν συμβάλλει εἰς κύρωσιν γνώμης (ὡς ἐκ τοῦ παραδείγματος αὐτοῦ τοῦ μακαρίου Πέτρου γραφικῶς πληροφορούμεθα, ἔτι καὶ μετὰ τὴν κάθοδον τοῦ ἁγίου Πνεύματος), πιστοποιούμεθα ὅμως ἐκ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, ὅτι ἐλεύσεται καιρός, καθ’ ὃν ἡ θεία αὕτη, ἡ διὰ τὴν ἄρνησιν τοῦ Πέτρου, δέησις, ὅπως μὴ ἐκλείψῃ εἰς τέλος ἡ πίστις αὐτοῦ, ἐνεργήσει καὶ εἴς τινα τῶν διαδόχων αὐτοῦ, ὅστις κλαύσει ὡς ἐκεῖνος πικρῶς, καὶ ἐπιστρέψάς ποτε στηρίξει ἡμᾶς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἔτι μᾶλλον εἰς ἣν κατέχομεν ἐκ προγόνων ὀρθόδοξον ὁμολογίαν· καὶ εἴθε! εἴη ἡ αὐτοῦ Μακαριότης οὗτος ὁ ἀληθὴς διάδοχος τοῦ μακαρίου Πέτρου. Ἀλλ’ εἰς ταύτην τὴν ταπεινὴν ἡμῶν εὐχὴν μή τι κωλύει ἵνα προσθῶμεν καὶ τὴν εἰλικρινῆ ἐγκάρδιον ἡμῶν συμβουλὴν ἐν ὀνόματι τῆς Καθολικῆς ἁγίας Ἐκκλησίας; Πάντως ἡμεῖς οὐ τολμῶμεν μὲν εἰπεῖν , ὡς εἶπεν (σελ. ι’, στίχ. 22) ἡ αὐτοῦ Μακαριότης, “ἄνευ ἄλλης ἀναβολῆς”· λέγομεν δὲ ἄνευ ἐπισπεύσεως, μετὰ ὥριμον σκέψιν, ἔτι εἰ, δεήσει, καὶ σύσκεψιν μετὰ τῶν ἀπροληπτοτέρων ἐπισκόπων καὶ θεολόγων καὶ διδασκάλων, ὧν πᾶν ἔθνος τῆς Δύσεως κατὰ θεῖαν οἰκονομίαν τὴν σήμερον εὐμοιρεῖ.

13. Λέγει ἡ αὐτοῦ Μακαριότης, ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Λουγδούνων ἅγιος Εἰρηναῖος γράφει εἰς ἔπαινον τῆς Ῥωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, “δεῖ συνέρχεσθαι πᾶσαν τὴν Ἐκκλησίαν, δηλονότι τοῦς πανταχόθεν πιστούς, ἕνεκα τοῦ πρωτείου ἐν ταύτῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐν ᾗ πάντα ὑπὸ τῶν πανταχόθεν πιστῶν διετηρήθη ἡ παρὰ τῶν Ἀποστόλων δοθεῖσα παράδοσις”. Καίτοι τοῦ ἁγίου τούτου λέγοντος πάντῃ ἄλλο ἢ ὅ,τι στοχάζονται οἱ Οὐατικανοί, ἀλλ’ ἀφίεται μὲν ἤδη αὐτοῖς καὶ ἡ κατ’ ἀρέσκειαν αὐτῶν ἐκδοχὴ καὶ ἐρμηνεία, φαμέν δέ, τίς ἀρνεῖται ὄτι ἡ ἀρχαία Ῥωμαϊκὴ Ἐκκλησία ἦν ἀποστολικὴ καὶ ὀρθόδοξος; Καὶ οὐδεὶς ἡμῶν ὀκνήσει εἰπεῖν καὶ ὑπογραμμὸν Ὀρθοδοξίας. Μάλισθ’ ἡμεῖς εἰς μείζονα ἔπαινον αὐτῆς προσθήσομεν ἐκ τοῦ ἱστορικοῦ Σωζομένου (Ἱστορ. ἐκκλησ. Βιβλ. Γ’, κεφ. ιγ’, MPG. 67, 1065) καὶ τὸν τρόπον, δι’ οὗ ἄχρι καιροῦ ἐδυνήθη διατηρῆσαι τὴν ἣν ἐπαινοῦμεν αὐτῆς Ὀρθοδοξίαν, ὃν παρέδραμεν ἡ αὐτοῦ Μακαριότης· “ὡς ἐπίπαν γὰρ ἡ μὲν ἀνὰ πᾶσαν τὴν Δύσιν Ἐκκλησία καθαρῶς διὰ τῶν πατρίων ἰθυνομένη δογμάτων, ἔριδός τε καὶ τῆς περὶ ταῦτα τερθρείας ἀπήλλακτο”. Ἤ τις ἐκ τῶν Πατέρων, ἢ ἐξ ἡμῶν αὐτῶν ἠρνήθη τὰ κανονικὰ πρεσβεῖα αὐτῆς ἐν τῇ τάξει τῆς ἱεραρχίας, ἕως οὗ καθαρῶς ἰθύνετο διὰ τῶν πατρίων δογμάτων, στοιχοῦσα τῷ ἀλανθάστῳ κανόνι τῆς τε Γραφῆς καὶ τῶν Ἱερῶν Συνόδων; Ἀλλὰ τό γε νῦν ἡμεῖς οὐχ εὑρίσκομεν διατετηρημένον ἐν αὐτῇ οὔτε τὸ δόγμα τῆς μακαρίας Τριάδος κατὰ τὸ σύμβολον τῶν ἐν Νικαίᾳ τῆς Α’ καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει τῆς Β’ συναθροισθέντων θείων Πατέρων, ὅπερ ὡμολόγησαν καὶ ἐκύρωσαν καὶ εἰς τοσαύτας ἀρὰς τοὺς παραχαράττοντας αὐτὸ μέχρι κεραίας, ὡς καθῃρημένους, καθυπέβαλον αἱ λοιπαὶ πέντε οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, οὔτε τὸν ἀποστολικὸν τύπον τοῦ θείου βαπτίσματος, οὔτε τὴν ἐπίκλησιν τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἐπὶ τῶν ἅγίων, ἀλλ’ ὁρῶμεν ἐν αὐτῇ καὶ τὸ θεῖον ποτήριον περιττήν, ἄπαγε! πόσιν ὑπολαμβανόμενον, καὶ ἕτερα πάμπολλα, ἄγνωστα οὐ μόνον εἰς τοὺς ἡμετέρους ἁγίους Πατέρας οἵτινες ἀείποτε ἐχρημάτισαν ὁ καθολικὸς ἀλάνθαστος κανὼν καὶ γνώμων τῆς Ὀρθοδοξίας, καθ’ ἃ καὶ ἡ αὐτοῦ Μακαριότης τὴν ἀλήθειαν σεβομένη διδάσκει (σελ. β’), ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἱεροὺς ἀρχαίους Πατέρας τῆς Δύσεως· καὶ δὴ αὐτὸ τὸ πρωτεῖον, ὑπὲρ οὗ νῦν πυκτεύει καὶ ἡ αὐτοῦ Μακαριότης πάσαις δυνάμεσιν, ὡς καὶ οἱ προκάτοχοι αὐτοῦ, ἐξ ἀδελφικοῦ τύπου καὶ πρεσβείου ἱεραρχικοῦ εἰς κυριαρχικὸν μεταπεπτωκός. Τί οὖν ὑποληπτέον περὶ τῶν ἀγράφων παραδόσεων, εἲ τὰ γεγραμμένα τοσαύτην ὑπέστησαν καὶ ἀλλοίωσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον; Ἢ τίς ποτε οὕτω θαρσαλέος καὶ πίσυνος εἰς τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου, ὥστε τολμῆσαι εἰπεῖν, ὅτι εἴπως ἀνεβίου ὁ ἐν ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν Εἰρηναῖος, ὁρῶν σήμερον αὐτὴν εἰς τηλικαῦτα οὐσιωδέστατα καὶ καθολικὰ ἄρθρα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀποσχιζομένην τῆς ἀρχαίας καὶ πρωτογόνου ἀποστολικῆς διδασκαλίας, οὐκ ἔμελλεν ἀντιπαραταχθῆναι αὐτὸς πρῶτος εἰς τὰς καινοτομίας καὶ αὐτοδοκήτους διατάξεις αὐτῆς, τῆς τότε δικαίως ὑμνουμένης ὑπ’ αὐτοῦ Ῥωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, ὡς καθαρῶς ἰθυνομένης διὰ τῶν πατρίων δογμάτων; Παραδείγματος χάριν, ὁρῶν τὴν Ῥωμάναν Ἐκκλησίαν οὐ μόνον ἐκ τοῦ ἑαυτῆς λειτουργικοῦ κανόνος ἀποβαλοῦσαν, καθ’ ὑπαγόρευσιν τῶν σχολαστικῶν, τὴν παναρχαιοτάτην καὶ ἀποστολικὴν ἐπίκλησιν τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος, καὶ κολοβώσασαν οἰκτρῶς τὴν ἱερουργίαν εἰς τὸ οὐσιωδέστατον αὐτῆς μέρος, ἀλλὰ σπουδάζουσαν συντόνως ἵνα καὶ ἀπὸ τῶν λειτουργιῶν τῶν λοιπῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν ἀποξέσῃ αὐτήν, συκοφαντοῦσα οὕτως ἀναξίως τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου, εἰς ὃν ἐγκαυχᾶται, ὅτι “μετὰ τὴν διαίρεσιν παρεισέπεσε” (σελ. ια’, στίχ. 11), τί οὐκ ἂν περὶ τούτου τοῦ νεωτερισμοῦ οὗτος ὁ θεῖος Πατήρ, ὁ βεβαιῶν ἡμᾶς “ὅτι ὁ ἀπὸ γῆς ἄρτος, προσλαμβανόμενος τὴν ἔκκλησιν τοῦ Θεοῦ, οὐκ ἔτι κοινὸς ἄρτός ἐστι κ.τ.λ. (Εἰρην. βιβλ. Δ’, κεφ. λδ, ἔκδ. Massuet), ἔκκλησιν λέγων τὴν ἐπίκλησιν; Δι’ ἧς τελειοῦσθαι τὸ μυστήριον τῆς ἱερουργίας πιστεύειν τὸν Εἰρηναῖον, καὶ αὐτὸς ὁ ἐκ τοῦ τάγματος τῶν ἐλασσόνων λεγομένων παπικῶν μοναχῶν Φραγκῖσκος Φεῦ- Ἀρδέντιος, ὁ κατὰ τὸ 1639 ἐκδοὺς μετὰ σχολίων τὰ συγγράμματα αὐτοῦ τοῦ ἁγίου, ἐσημειώσατο ἰδίως ἐν τῷ κεφ. τοῦ Α’ βιβλ. σελ. 114): panem et calicem commixtum per invocationis verbo corpus et sanguinem Christi vere fieri, (τὸν Εἰρηναῖον διδάσκειν τὸν ἄρτον τῆς εὐχαριστίας καὶ τὸ κεκραμένον ποτήριον διὰ τῶν τῆς ἐπικλήσεως ῥημάτων γίγνεσθαι ἀληθῶς σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ); Ἀκούων δὲ τὸ τοποτηρητικὸν τοῦ Πάπα καὶ τὸ διαιτητικόν, τί οὖν ἂν εἴποι αὐτὸς, ὅς καὶ διὰ μικρὰν καὶ σχεδὸν ἀδιάφορον διένεξιν περὶ τῆς τελετῆς τοῦ Πάσχα (Εσεβ. Έκκλ. Ἱστρ. Ε’, 24. MPG 20,497 ἐξ) οὕτω γενναίως καὶ θριαμβευτικῶς ἀντιπαρακελεύων περιέστειλε τὴν τοῦ Πάπα Βίκτωρος βίαν ἐν τῇ ἐλευθέρᾳ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ; Οὕτως αὐτὸς ὁ ὑπὸ τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος προσκαλούμενος μάρτυς τοῦ πρωτείου τῆς Ῥωμάνας Ἐκκλησίας δείκνυσιν, ὅτι τὸ ἀξίωμα αὐτῆς οὐ κυριαρχικόν, οὔτε μὴν διαιτητικόν, ὅπερ οὐδ’ αὐτὸς ὁ μακάριος Πέτρος οὐδέποτε ἐκπληρώσατο, ἀλλ’ ἀδελφικὸν τυγχάνει πρεσβεῖον ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ γέρας ἀπονεμηθὲν τοῖς Πάπαις διὰ τὸ μεγαλώνυμον καὶ πρεσβεῖον τῆς πόλεως. Ὡς καὶ ἡ τετάρτη οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἐπὶ διατηρήσει τῆς ὑπὸ τῆς τρίτης οἰκουμενικῆς Συνόδου κανονισθείσης (καν. η’) ἀνεξαρτησίας τῶν Ἐκκλησιῶν, ἑπομένη τῇ δευτέρᾳ οἰκουμενικῇ (καν. γ’), καὶ αὐτὴ πάλιν τῇ πρώτῃ οἰκουμενικῇ ἀποκαλούσῃ, ἀπεφήνατο, “διὰ τὸ βασιλεύειν τῆν πόλιν ἐκείνην οἱ Πατέρες εἰκότως ἀποδεδώκασι τὰ πρεσβεῖα” (καν. κη’) (ἀνωτέρω σελ. 136, 166), μηδὲν εἰποῦσα περὶ τῆς ἐξιδιασμένης ἀποστολικῆς αὐτῶν ἀπορροίας ἐκ τοῦ Πέτρου, καὶ ἧττον πάντων περὶ τε τοῦ τοποτηρητικοῦ τῶν ἐπισκόπων αὐτῆς καὶ τῆς καθολικῆς ποιμαντορίας. Ἡ δὲ τοιαύτη βαθεῖα σιγή τῶν τηλικούτων προνομίων, οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ ἡ τῆς προτερεύσεως αὐτῶν αἰτολογία, οὐχὶ διὰ τὸ “ποίμαινε τὰ πρόβατά μου”, οὐδὲ διὰ τὸ “ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν”, ἀλλ’ ἁπλῶς διὰ τὸ “ἔθος” καὶ διὰ τὸ “βασιλεύειν τὴν πόλιν ἐκείνην”, καὶ ταῦτα οὐχ ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ἀλλ’ ὑπὸ τῶν Πατέρων, τοσοῦτον παράδοξος φανήσεται, πεπείσμεθα, εἰς τὴν αὐτοῦ Μακαριότητα, ἄλλως πως λογιζομένην τὰ πρεσβεῖα αὐτῆς (σελ. 8, στίχ. 16), ὅσον αὐτός τε, ὡς ὀψόμεθα (&15), μεγάλως ἐκτιμᾷ τὴν ἣν νομίζει εὑρηκέναι ὑπὲρ τοῦ θρόνου αὐτοῦ μαρτυρίαν τῆς ῥηθείσης οἰκουμενικῆς τετάρτης Συνόδου, καὶ ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Διάλογος, ὁ καὶ μέγας ἀκούων (βιβλ. Α’, 26 ἑπ.), εἴθιζε λέγειν τὰς τέσσαρας ταύτας οἰκουμενικὰς Συνόδους οἱονεὶ τέσσαρα εὐαγγέλια καὶ τετραγωνιαῖον λίθον, ἐφ’ οὗ ᾠκοδόμηται ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία.

14. Λέγει ἡ αὐτοῦ Μακαριότης (σελ. ι’, στίχ. 12). ὅτι οἱ Κορίνθιοι διενεχθέντες πρὸς ἀλλήλους, ἀναφορὰν ἐποιήσαντο εἰς τὸν Κλήμεντα τὸν Πάπαν Ῥώμης, ὃς κρίνας τὴν ὑπόθεσιν ἔγραψε πρὸς αὐτοὺς· οἱ δὲ οὕτως ἠσπάσαντο τὴν ἀπόφασιν αὐτοῦ, ὥστε καὶ ἐπ’ ἐκκλησίας ἀνεγίγνωσκον αὐτήν. Ἀλλὰ τοῦτο τὸ συμπεσὸν καὶ πολλὰ ἀσθενὲς ἐπιχείρημα τῆς παπικῆς ἐξουσίας ἐν τῷ οἰκῳ τοῦ Θεοῦ· τότε γὰρ οὔσης κέντρου τῆς διοικήσεως καὶ πρωτευούσης τῆς Ῥώμης, ἐν ῇ διῃτῶντο οἱ αὐτοκράτορες, ἔδει πᾶσαν ὑπόθεσιν ὁπωσοῦν ἐπίσημον, οἷα ἱστορεῖται ἡ τῶν Κορινθίων, ἐκεῖ διακρίνεσθαι, μάλιστα εἴπως ἓν τῶν διαφερομένων μερῶν προσέτρεχεν εἰς ἐξωτερικὴν σύμπραξιν. Οὕτω συμβαίνει καὶ μέχρι τῆς σήμερον· οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς Ἀντιοχείας, τῶν Ἱεροσολύμων, εἰς τὰ παραδόξως συμπεσόντα καὶ δυσδιευθέτητα γράφουσιν εἰς τὸν Κωνσταντινουπόλεως, διὰ τὸ εἶναι ἕδραν αὐτοκρατορικήν, ἔτι δὲ καὶ διὰ τὸ συνοδικὸν πρεσβεῖον· καὶ εἰ μὲν ἡ ἀδελφικὴ σύμπραξις διορθώσει τὸ διορθωτέον, εὖ ἔχει· εἰ δὲ μή, ἀναγγέλλεται τὸ πράγμα καὶ εἰς τὴν διοίκησιν κατὰ τὰ καθεστῶτα. Ἀλλ’ αὕτη ἡ ἀδελφικὴ συνδρομή, ἔν γε τῇ χριστιανικῇ πίστει, οὐ πωλεῖται διὰ τῆς ὑποδουλώσεως τῶν Ἑκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ. Ταῦτα εἰρήσθω καὶ εἰς τὰ ἐκ τῶν ἁγίων Ἀθανασίου τοῦ μεγάλου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀναφερόμενα (σελ. θ’, στίχ. 5,17), ὑπὸ τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος παραδείγματα προστασίας ἀδελφικῆς καὶ πρεπούσης εἰς τὰ πρεσβεῖα τῶν ἐπισκόπων Ῥώμης Ἰουλίου τε καὶ Ἰνοκκεντίου, ἧς τὴν ἀπότισιν ἀπαιτοῦσιν ἀφ’ ἡμῶν τὴν σήμερον οἱ διάδοχοι ἐκείνων διὰ τῆς νοθεύσεως τοῦ θείου Συμβόλου· καίτοι τοῦ Ἰουλίου αὐτοῦ ἐν τοῖς τότε ἀγανακτοῦντος κατά τινων, ὅτι “τὰς ἐκκλησίας ταράσσουσι τῷ μὴ ἐμμένειν τοῖς ἐν Νικαίᾳ δόξασι”, καὶ ἀπειλοῦντος “…ἢ τοῦ λοιποῦ οὐκ ἀνέξεσθαι, εἰ μὴ παύσοιντο νεωτερίζοντες” (Σωζόμ. Ἱστ. ἐκκλ. Βιβλ. Γ’, κεφ. 7). Ἔτι ἐν τῇ ὑποθέσει τῶν Κορινθίων σημειωτέον καὶ τοῦθ’ ὅτι, τότε ὄντων τριῶν μόνων τῶν πατριαρχικῶν θρόνων, ὁ πλησιέστερος τοῖς Κορινθίοις καὶ θεματικώτερος ἦν ὁ τῆς Ῥώμης, πρὸς ὃν καὶ ὤφειλον ἀνενεχθῆναι κανονικῶς. Οὐδὲν οὖν ἐν αὐτοῖς συνορῶμεν τὸ ἔκτακτον καὶ τὸ τὴν τοῦ Πάπα δεσποτείαν σημαῖνον ἐν τῇ ἐλευθέρᾳ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ.

15. Ἀλλά, τέλος, λέγει (σελ. τῇ αὐτ. στίχ. 20) ἡ αὐτοῦ Μακαριότης, ὅτι ἡ τετάρτη οἰκουμενικὴ Σύνοδος, (ἣν κατὰ παραδρομὴν πάντως μεταφέρει ἀπὸ Χαλκηδόνος εἰς Καρχηδόνα), ἀναγνωσθείσης τῆς ἐπιστολῆς Πάπα Λέοντος τοῦ Α’, ἐβόησεν· “ὁ Πέτρος διὰ τοῦ Λέοντος οὕτως ὡμίλησε”. Τὸ πράγμα ἀληθῶς οὕτως ἔχει· ἀλλ’ ὤφειλε μὲν ἡ αὐτοῦ Μακαριότης μὴ παραδραμεῖν καὶ τὸ πῶς καὶ μετὰ ποίαν ἐξεργασίαν οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐβόησαν τὸ ὅπερ ἐβόησαν εἰς ἔπαινον τοῦ Λέοντος. Ἐπειδὴ δὲ ἐκείνη ἴσως συντομίαν σπουδάζουσα, ἐλλιπὴς φαίνεται εἰς τὸ ἀναγκαιότατον τοῦτο, καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡλίκον ἀνώτερον εἶναι οὐ μόνο τοῦ Πάπα, ἀλλὰ καὶ τῆς περὶ αὐτὸν Συνόδου πασιδήλως ἐμφαῖνον, φέρε ἡμεῖς δηλώσωμεν εἰς τὸ κοινὸν τὸ γεγονός, ὡς ἀληθῶς ἐγένετο. Ἐκ τῶν πλέον ἢ ἑξακοσίων Πατέρων τῶν ἐν τῇ Συνόδῳ τῆς Χαλκηδόνος συναθροισθέντων, διακόσιοι περίπου, οἱ σοφότεροι αὐτῶν διετάχθησαν ὑπὸ τῆς Συνόδου, ἵνα ἐξετάσωσι καὶ κατὰ γράμμα καὶ κατὰ νόημα τὴν ῥηθείσαν ἐπιστολὴν τοῦ Λέοντος, οὐ μόνον δέ, ἀλλ’ ἵνα ἀναφέρωσι καὶ ἐγγράφως καὶ ἐνυπογράφως τὴν ἰδίαν αὐτῶν κρίσιν ἐπ’ αὐτῆς, ἐὰν ὑπάρχῃ ὀρθόδοξος ἢ μὴ· αἱ κατὰ μέρος διακόσιαι περίπου ἐπικρίσεις καὶ δοκιμασίαι τῆς ἐπιστολῆς εὑρίσκονται ἐν τῇ τετάρτῃ μάλιστα συνελεύσει τῆς ῥηθείσης ἱερᾶς Συνόδου τοιᾷδέ τινι περιοχῇ. Παρ. χάριν. “Μάξιμος Ἀντιοχείας Συρίας εἴπε· συνάδει ἡ ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου τῆς βασιλευούσης Ῥώμης Λέοντος τοῖς ἐκτεθεῖσι παρὰ τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτώ ἐν Νικαίᾳ ἁγίων Πατέρων, καὶ τῶν ἑκατόν πεντήκοντα τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει τῇ νέᾳ Ῥώμῃ, καὶ τῇ ἐν Ἐφέσῳ παρὰ τοῦ ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου Κυρίλλου ἐκτεθείσῃ πίστει· καὶ ὑπεσημηνάμην. Καὶ πάλιν “Θεοδώρητος ὁ εὐλαβέστατος Ἐπίσκοπος Κύρου· συνάδει ἡ ἐπιστολὴ τοῦ ἁγιωτάτου ἀρχιεπισκόπου τοῦ κυρίου Λέοντος τῇ ἐν Νικαίᾳ ἐκτεθείσῃ πίστει παρὰ τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων, καὶ τῷ ἐν Κωνσταντινουπόλει ὑπαγορευθέντι παρὰ τῶν ἑκατόν πεντήκοντα Συμβόλῳ τῆς πίστεως καὶ ταῖς ἐπιστολαῖς τοῦ μακαρίου Κυρίλλου· καὶ ὑποδεξάμενος τὴν προῤῥηθείσαν ἐπιστολὴν ὑπέγραψα”. Καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς ἅπαντες ὁμολογοῦσι· “συνάδει ἡ ἐπιστολή”, “σύμφωνός ἐστι ἡ ἐπιστολή”, “συμφωνεῖ ἡ ἐπιστολή, ὅσον κατ’ ἔννοιαν” κ.τ.λ. Μετὰ τοσαύτην καὶ τηλικαύτην ἀκριβῆ ἐξέτασιν ἐκ παραλλήλου πρὸς τὰς προτέρας ἱερὰς Συνόδους, καὶ πληροφορίαν πλήρη τῆς ὀρθότητος τῶν ἐννοιῶν, καὶ οὐχ ὅτι ἦν ἁπλῶς ἐπιστολῆ τοῦ Πάπα, ἐβόησαν, μηδαμῶς φθονοῦντες, τοῦτο δὴ τὸ περιβόητον, εἰς ὅ καυχωμένη νῦν σεμνύεται καὶ ἡ αὐτοῦ Μακαριότης. Ἀλλ’ εἴπερ καὶ ἡ αὐτοῦ Μακαριότης ἔπεμπεν ἡμῖν τὰ ταῖς προτέραις ἁγίαις ἑπτὰ οἰκουμενικαῖς Συνόδοις σύμφωνα καὶ συνάδοντα, ἀντὶ τοῦ καυχᾶσθαι εἰς τὴν τῶν προκατόχων αὐτῆς κηρυττομένην ὑπὸ τῶν προκατόχων καὶ Πατέρων ἡμῶν ἐπὶ τῆς οἰκουμενικῆς Συνόδου εὐσέβειαν, εἶχεν ἂν καυχᾶσθαι δικαίως ἐπὶ τῇ ἰδίᾳ αὐτῆς ὀρθοδοξίᾳ, ἀντὶ πατραγαθιῶν δηλαδὴ ἀνδραγαθίας κηρύττουσα· ὥστε ἐπὶ τῇ αὐτοῦ Μακαριότητι κεῖται καὶ νῦν, ἐὰν ἐπιστείλῃ τοιαῦτα οἷα οἱ διακόσιοι πατέρες ἐξετάσαντες καὶ συγκρίναντες εὕρωσι σύμφωνα καὶ συνάδοντα ταῖς ῥηθεῖσαις προτέραις Συνδοις, ἐπ’ αὐτῇ, φαμὲν, κεῖται, ἵνα ἀκούσῃ καὶ παρ’ ἡμῖν τῶν ἁμαρτωλῶν τὴν σήμερον οὐ μόνον τὸ “ὁ Πέτρος οὕτως ὡμίλησε”, καὶ εἴ τι ἕτερον σεμνόν, ἀλλὰ καὶ τὸ “ἀσπασθήτω ἡ ἁγία χεὶρ ἡ ἀπομάξασα τὰ δάκρυα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας”.

16. Καὶ πάντως ἐκ τῆς περινοίας τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος ἐξῆν ἀπεκδέχεσθαι τηλικοῦτον ἔργον ἄξιον τοῦ γνησίου διαδόχου τοῦ μακαρίου Πέτρου, τῶν Λέοντος τοῦ Α’ καὶ Λέοντος τοῦ Γ’, τοῦ ἐπὶ προφυλακῇ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως χαράξαντος τὸ θεῖον Σύμβολον ἀκαινοτόμηντον ἐπὶ ἀσπίδων ἀκαταμαχήτων, ἔργον, ὃ συνάψει τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως τῇ Καθολικῇ ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ, ἐν ᾗ καὶ ἡ κανονική πρωτοκαθεδρία τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος καὶ αἱ ἕδραι ἁπάντων τῶν ἐπισκόπων τῆς Δύσεως κεναὶ καὶ ἑτοῖμαι διατελοῦσιν· ἡ γὰρ Καθολική Ἐκκλησία, ἀπεκδεχόμενη πάντως τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἀποστατησάντων ποιμένων μετὰ τῶν ποιμνίων αὐτῶν, οὐ διορίζει ψιλῷ τῷ ὀνόματι ἐπὶ τῆς τῶν ἄλλων ἐνεργείᾳ κυριότητος παρεισάκτους, καπηλεύουσα τὴν ἱερωσύνην. Καὶ δὴ ἀπεξεδεχόμεθα “λόγον παρακλήσεως”καὶ ἠλπίζομεν αὐτόν, ὡς ἔγραφεν ὁ ἅγιος Βασίλειος πρὸς τὸν ἅγιον Ἀμβρόσιον ἐπίσκοπον Μεδιολάνων, “ἀνανεῶσαι τὰ ἀρχαῖα τῶν πατέρων ἴχνη” (Ἐπιστ. 197 MPG 32,712)· ὅτε οὐκ ἄνευ μεγάλης ἐκπλήξεως ἡμετέρας ἀνέγνωμεν τὴν ῥηθείσαν πρὸς τοὺς Ἀνατολικοὺς ἐγκύκλιον, ἐν ᾗ ὁρῶμεν πόνῳ ἀπαραμυθήτῳ ψυχῆς καὶ τὴν αὐτοῦ ἐπὶ συνέσει ἐπαινουμένην Μακαριότητα, ὡς καὶ τοὺς ἀπὸ τοῦ σχίσματος προκατόχους αὐτῆς, ῥήματα λαλοῦσαν νοθεύσεως: ἤτοι παρεγγραφὴν τοῦ ἀμωμήτου ἱεροῦ ἡμῶν Συμβόλου, σφραγισθέντος ἤδη ὑπὸ τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων· παραβίασιν τῶν ἱερῶν λειτουργιῶν, ὧν μόνον ἡ οὐρανία ὑφὴ καὶ τὰ τῶν συνταξαμένων ὀνόματα, καὶ ὁ πῖνος τῆς γεραρᾶς ἀρχαιότητος καὶ τὸ ἀποδοθὲν κῦρος ὑπὸ τῆς ἑβδόμης οἰκουμενικῆς Συνόδου (Πράξ. στ’) ἀπενάρκωσεν ἂν καὶ παλινδρομῆσαι ἐποίησε καὶ τὴν ῥαπίσασαν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἱερόσυλον καὶ πάντολμον χεῖρα. Ἐξ ὧν εἰκάσαμεν, εἰς ἡλίκον ἀδιεξίτητον λαβύρινθον βλάβης καὶ ἀδιόρθωτον ἁμαρτάδα ἀνακυκλήσεως ἐνέβαλεν ὁ Παπισμὸς ἔτι καὶ τοὺς συνετωτέρους καὶ εὐλαβεστέρους ἐπισκόπους τῆς Ῥωμαἱκῆς Ἐκκλησίας, ὥστε μὴ δύνασθαι ἄλλως ποιεῖν αὐτοὺς εἰς διατήρησιν τοῦ ἀναμαρτήτου, καὶ ἑπομένως τοῦ σπουδαζομένου τοποτηρητικοῦ ἀξιώματος καὶ τοῦ δεσποτικοῦ πρωτείου μετὰ τῶν ἐπακολούθων αὐτῷ, ἢ κατορχεῖσθαι μὲν καὶ τῶν θειοτάτων καὶ αθίκτων, τολμᾶν δὲ κατὰ πάντων ὁμόσαι, καὶ ταῦτα λόγῳ μὲν ἐπενδυομένους εὐλάβειαν “τῆς ἀξιοσεβάστου ἀρχαιότητος” (σελ. ια’, στίχ. 16), πράγματι δὲ μένειν ἔνδον ὁ νεωτερικὸς θυμὸς ἀμείλικτος κατὰ τῆς ἀγιότητος ἐν τῷ λέγειν, “ὀφείλουν νὰ ἀπορριφθῶσιν ἀπὸ ταύτας ὅσα μετὰ τὴν διαίρεσιν!!! παρείσπεσαν εἰς αὐτάς” κ.τ.λ. (Αὐτόθι στίχ. 11) μιγνύντας οὕτω καὶ μέχρι τοῦ δεσποτικού δείπνου τὸν ἰὸν τοῦ νεωτερισμοῦ. Καὶ δοκεῖ ἐκ τῶν λόγων τούτων, ὡς ἡ αὐτοῦ Μακαριότης ὑπολαμβάνει, ὅτι καὶ ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ συνέβη ὅ,τι σύνοιδε συμβὰν καὶ εἰς τὴν τῆς Ῥώμης μετὰ τὸν Παπισμον, ἤτοι ἀλλοίωσις καθάπαξ εἰς ἅπαντα τὰ μυστήρια καὶ διαφθορά ἐπὶ σχολαστικῇ τερθρείᾳ εἰς ἣν θαρρῶν ἀρκεῖται εἰς ὁμοιοπάθειαν καὶ τῶν ἡμετέρων ἱερῶν λειτουργιῶν καὶ μυστηρίων καὶ δογμάτων, πάντοτε ὅμως εὐλαβουμένη “τὴν ἀξιοσέβαστον ἡμῶν ἀρχαιότητα”! καὶ διὰ συγκατάβασιν πάντως ἀποστολικήν! χωρίς, ὡς λέγει (σελ. ια’, στίχ. 5) “νὰ θλίψῃ ἡμᾶς μὲ σκληράν τινα προγραφήν”! Ἐκ τοιαύτης ἀγνοίας τῶν καθ’ ἡμᾶς ἀποστολικῶν καὶ καθολικῶν διαιτημάτων προῆλθε πάντως καὶ ἡ ἑτέρα αὐτῆς ἀπόφανσις (σελ. ζ’, στίχ. 22)· “ἀλλ’ οὔτε μεταξύ ὑμῶν ἠδυνήθη νὰ διατηρηθῇ ἡ τῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ἱερᾶς ἐπιστασίας ἐνότης”, ἀποδιδούσης παραδόξως τὸ οἰκεῖον πάθημα εἰς ἡμᾶς, ὥς ποτε καὶ ὁ Πάπας Λέων ὁ ἕνατος ἔγραφε πρὸς τὸν ἐν μακαρίοις Μιχαὴλ τὸν Κηρουλάριον, ἐγκαλῶν τοὺς Γραικούς, ὡς μεταβαλόντας τὸ Σύμβολον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, μηδαμῶς αἰδούμενος μήτε τὸ ἀξίωμα αὐτοῦ μήτε τὴν Ἱστορίαν. Ἀλλὰ πεπείσμεθα ὅτι, ἂν ἡ αὐτοῦ Μακαριότης ἀνακαλέσῃ εἰς μνήμην τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἀρχαιολογίαν καὶ ἱστορίαν, τὴν διδασκαλίαν τῶν θείων Πατέρων καὶ τὰς ἀρχαίας λειτουργίας τῆς Γαλλίας, τῆς Ἰσπανίας καὶ τὸ Εὐχολόγιον τῆς ἀρχαίας Ῥωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, ἐν ἐκπλήξει γενήσεται, μανθάνουσα πόσας μὲν ἄλλας τερατώδεις θυγατέρας ἐγέννησεν ἐν τῇ Δύσει ὁ Παπισμός, ἔτι ζῶσας, ἐνῷ ἡ Ὀρθοδοξία ἐτήρησεν τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν ἄφθορον νύμφην τῷ νυμφίῳ αὐτῆς παρ’ ἡμῖν, καίτοι μηδεμίαν μὲν ἔχουσαν ἀστυνομίαν κοσμικήν, ἢ ὡς λέγει ἡ αὐτοῦ Μακαριότης “ἱερὰν ἐπιστασίαν” (σελ. ζ’, στίχ. 23) μόνῳ δὲ τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καὶ τῷ κοινῷ φίλτρῳ πρὸς τὴν κοινὴν μητέρα συνεχομένοις ἐν ἐνότητι πίστεως ἐσφραγισμένης ταῖς ἑπτὰ σφραγίσι τοῦ Πνεύματος (Ἀποκ. ε;, 1), ἤτοι ταῖς ἑπτὰ οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, καὶ ἐν ὑπακοῇ ἀληθείας· πόσα δὲ “ὀφείλουν ἀληθῶς νὰ ἀποῤῥιφθῶσιν ἀπὸ τὰ σημερινὰ παπικὰ δόγματά τε καὶ μυστήρια”, καθ’ ὃ “ἐντάλματα ἀνθρώπων”, ὅπως δυνηθῇ καταλλαγῆναι ἡ τὰ πάντα καινοτομήσασα τῆς Δύσεως Ἐκκλησία πρὸς τὴν ἀναλλοίωτον καθολικὴν ὀρθόδοξον πίστιν τῶν κοινῶν Πατέρων ἡμῶν εἰς ἥν, ὡς γνωρίζει, καθ’ ἃ λέγει (σελ. η’, στίχ. 30), τὴν ἡμετέραν κοινὴν σπουδήν, “τοῦ νὰ προσέχωμεν εἰς τὴν διατηρηθείσαν ὑπὸ τῶν προγόνων ἡμῶν διδασκαλίαν”, οὕτω καλῶς ποιεῖ διδάσκουσα (Αὐτ. στίχ. 31) ἡμᾶς, ἵνα “ἀκολουθῶμεν τοὺς ἀρχαίους ἱεράρχας καὶ πιστοὺς τῶν ἀνατολικῶν ἐπαρχιῶν”, οἵτινες πῶς ἐννόουν τὸ διδασκαλικὸν ἀξίωμα τῶν ἀρχιεπισκόπων τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης καὶ ποίαν τινὰ ἰδέαν αὐτῶν ὀφείλομεν ἔχειν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καὶ τίνι τρόπῳ δεῖ δέχεσθαι τὰς διδασκαλίας αὐτῶν, συνοδικῶς τε δεδώκασιν ἡμῖν ὑπογραμμόν (&15), καὶ ὁ οὐρανοφάντωρ Βασίλειος σαφῶς ἡρμήνευσε (&17)· πῶς δὲ καὶ τὸ κυριαρχικόν, ἐπειδὴ ἐνταῦθα οὐ πραγματείαν ἐκτιθέμεθα, αὐτὸς ὁ μέγας Βασίλειος πάλιν ὑποτυπωσάτω ἐν ὁλίγοις, “ἐβουλόμην αὐτῶν ἐπιστεῖλαι τῷ κορυφαίῳ” (Αυτόθι).

17. Ἐκ τούτων ἁπάντων συμπεραίνει καὶ πᾶς τρόφιμος τῆς ὑγιοῦς καθολικῆς διδασκαλίας, ἀλλ’ ἰδίως ἡ αὐτοῦ Μακαριότης πόσον ἀνόσιον μὲν καὶ ἀντισυνοδικὸν τὸ κατατολμᾶν ἀλλοίωσιν τῶν ἡμετέρων δογμάτων τε καὶ λειτουργιῶν καὶ λοιπῶν ἱερουργιῶν, γενομένων τε καὶ δὴ καὶ μαρτυρουμένων ὁμηλίκων τῷ χριστιανικῷ κηρύγματι, διὰ τὸ ἀπονεμηθὲν αὐτοῖς ἀείποτε σέβας, καὶ τὸ πιστεύεσθαι ἄθικτα καὶ ὑπ’ αὐτῶν τῶν ἀρχαίων ὀρθοδόξων Παπῶν οἷς ποτε ταῦτα καὶ ἡμῖν κοινὰ ἐχρημάτισαν. Πόσον δὲ εὐπρεπές τε καὶ ὅσιον ἡ βελτίωσις τῶν καινοτομιῶν, ὧν τὴν κεχρονολογημένην εἰσαγωγὴν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ῥώμης ἡμεῖς τε καθ’ ἕκαστον οἴδαμεν, καὶ οἱ ἀοίδιμοι Πατέρες ἡμῶν διεμαρτυρήθησαν ἐγκαίρως κατὰ τοῦ νεωτερισμοῦ. Εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι λόγοι εὐχερείας εἰς τὴν αὐτοῦ Μακαριότητα τῆς τοιαύτης μεταβολῆς. Πρῶτον, ὅτι τὰ μὲν ἡμέτερα ἦσάν ποτε σεβάσμια καὶ εἰς τοῦς Δυτικούς, ὡς τὰς αὐτὰς ἱερουργίας ἔχοντας καὶ τὸ αὐτὸ Σύμβολον ὁμολογοῦντας· τὰ δὲ νεωτερικὰ οὔτε γνωστὰ τοῖς Πατράσιν ἡμῶν, οὔτε δυνάμενα ἀποδειχθῆναι κἂν ἐκ τῶν συγγραμμάτων τῶν ὀρθοδόξων δυτικῶν Πατέρων, οὔτε μὴν σύστασιν φέροντα οὔτε ἐκ τῆς ἀρχαιότητος οὔτε ἐκ τῆς καθολικότητος. Ἔπειτα παρ’ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες, ἐνῷ ἐν τῇ Δυτικῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς οἱ κατὰ καιροὺς Πάπαι ἢ εὐκόλως ἢ βίᾳ ἐκανόνισαν τὰ νεολογούμενα δι’ οἰκονομίαν καθ’ ἃ ἀπελογοῦντο πρὸς τοὺς Πατέρας ἡμῶν, καίτοι καταμελίζοντες τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, οὕτω πάλιν Πάπας διὰ θείαν ὄντως καὶ δικαιοτάτην οἰκονομίαν δύναται, καταρτίζων οὐ δίκτυα, ἀλλ’ αὐτὸν τὸν διασχισθέντα χιτῶνα τοῦ Σωτῆρος, ἀντικαταστῆσαι τὰ σεβάσμια ἀρχαῖα, “ἱκανὰ νὰ τηρήσωσι τὴν εὐσέβειαν”, ὡς λέγει καὶ ἡ αὺτοῦ Μακαριότης (σελ. ια’, στίχ. 16), ἅπερ καὶ αὐτὸς τιμᾷ, ὡς λέγει (Αὐτ. στίχ. 14), καὶ οἱ προκάτοχοια αὐτοῦ, ἐπειπὼν τὸν ἀξιομνημόνευτον λόγον τῶν τινος μακαρίων προκατόχων αὐτοῦ (ἔστι δὲ οὗτος Κελεστῖνος ὁ ἐπὶ τῆς Γ’ οἰκουμενικῆς Συνόδου)· “desinat novitas incessere vetustatem”, (παυσάσθω ἡ καινοτομία μιαίνειν τὴν ἀρχαιότητα). Καὶ ἀπολαυέτω κἂν τοῦτο τὸ ὄφελος ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἐκ τοῦ μέχρι τοῦδε ἀναμαρτήτου τῶν ἀποφάνσεων τῶν Παπῶν. Πάντως ὁμολογητέον, ὅτι εἰς τοιαύτην ἐπιχείρησιν, καίτοι τηλικοῦτος ὢν Πῖος ὁ Θ’ καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν εὐλάβειαν καὶ τὸν τῆς χριστιανικῆς ἑνώσεως ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ζῆλον, ὡς λέγει, μέλλει ὅμως ἀπαντῆσαι ἔνδοθέν τε καὶ ἔξωθεν δυσχερείας καὶ κόπους. Ἀλλ’ ἐνταῦθα ἡμεῖς μὲν ὀφειλέται ἐσμὲν μάλισθ’ ὅπως ὑπενθυμίσομεν (καὶ ἀπέστω τόλμη!) τὴν αὐτοῦ Μακαριότητα αὐτὸ τοῦτο τὸ θέμα τῆς ἐπιστολῆς αὐτοῦ (σελ. η’, στίχ. 32), ὅτι εἰς τὰ ἀφορῶντα τὴν ὁμολογίαν τῆς θείας θρησκείας οὐδὲν δεινὀν ὑπάρχει, τὸ ὁποῖον καὶ διὰ τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τὴν ἀνταπόδωσιν ἐν τῇ αἰωνίᾳ ζωῇ νὰ μὴν ὀφείλῃ τις νὰ ὑπομένῃ”. Κεῖται δὲ εἰς τὴν αὐτοῦ Μακαριότητα, ἵνα δείξῃ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὅτι ὡς συμβουλῆς θεαρέστου ἔξαρχος, οὕτω καὶ διεκδικητὴς πρόθυμος τῆς ἀδικουμένης εὐαγγελικῆς καὶ συνοδικῆς ἀληθείας ἔτι καὶ τῇ τῶν ἰδίων αὐτοῦ συμφερόντων θυσίᾳ, ὥστε εἶναι κατὰ τὸν Προφήτην (Ἡσ. ξ’, 17), “ἄρχων ἐν εἰρήνῃ καὶ ἐπίσκοπος ἐν δικαιοσύνῃ”. Γένοιτο! Ἀλλ’ ἕως ἂν γένηται αὕτη ἡ ἐπιθυμητὴ τῶν ἀποστατησῶν Ἐκκλησιῶν ἐπιστροφὴ εἰς τὸ σῶμα τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἧς ὁ μὲν “Χριστὸς κεφαλή” (Παύλ. Ἐφ. δ’15), ἡμεῖς δὲ ἕκαστος “μέλη ἐκ μέρους”, πᾶσα συμβουλὴ γιγνομένη ὑπ’ αὐτῶν καὶ πᾶσα παραίνεσις αὐτεπάγγελτος, τείνουσα εἰς κατάλυσιν τῆς πατροπαραδότου ἡμετέρας ἁμωμήτου πίστεως, οὐ μόνον ὡς ὕποπτος καὶ φευκτέα, ἀλλὰ καὶ ὡς δυσεβὴς καὶ ψυχώλεθρος δικαίως κατακρίνεται συνοδικῶς· καὶ εἰς ταύτην τὴν κατηγορίαν ἀνάγεται ἐν πρώτοις καὶ ἡ ῥηθείσα “πρὸς τοὺς Ἀνατολικούς” ἐγκύκλιος τοῦ ἐπισκόπου τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης Πάπα Πίου του Θ’, καὶ τοιαύτην κηρύττομεν αὐτὴν ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ.

18. Διὰ τοῦτο, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ συλλειτουργοὶ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, ὡς ἀείποτε, οὕτω καὶ νῦν μάλιστα ἐν τῇ περιπτώσει ταύτῃ τῆς ἐκδόσεως τῆς ῥηθείσης Ἐγκυκλίου, χρέος ἀπαραίτητον νομίζομεν ἑαυτοῖς, κατὰ τὴν ἡμετέραν πατριαρχικὴν καὶ συνοδικὴν ἐνοχήν, ὅπως μὴ ἀπόλλυται μηδεὶς ἐκ τῆς θείας μάνδρας τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς ἁγιωτάτης μητρὸς ἁπάντων ἡμῶν, ἵνα ἡμᾶς τε αὐτοὺς καθ’ ἑκάστην ὑπενθυμίζωμεν καὶ ἡμᾶς προτρέπωμεν εἰς αὐτό, ὅπως, ὑπενθυμίζοντες ἀλλήλους τοὺς λόγους καὶ προτροπὰς τοῦ μακαρίου Παύλου πρὸς τοῦς ἱεροὺς προκατόχους ἡμῶν, οὓς αὐτὸς μετεκαλέσατο ἐν τῇ Ἐφέσῳ, ἐπαναλαμβάνομεν πρὸς ἀλλήλους. Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῷ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἣν περιποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε” (Πράξ. κ’, 28-30). Τότε οἱ προκάτοχοι καὶ πατέρες ἡμῶν, ἀκούσαντες τὰς θείας ταύτας παραγγελίας, κλαυθμὸν μέγαν ἐποιήσαντο, καὶ ἐπιπεσόντες εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ κατεφίλουν αὐτὸν. Δεῦτε οὐν καὶ ἡμεῖς ἀδελφοί, ἀκούοντες αὐτοῦ νουθετοῦντος ἡμᾶς μετὰ δακρύων, ἐπιπέσωμεν νοερῶς ὁλοφυρόμενοι ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ, καὶ καταφιλοῦντες παρηγορήσομεν αὐτὸν τῇ σταθερᾷ ἡμῶν ὑποσχέσει, ὅτι οὐδεὶς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, οὐδεὶς ἡμᾶς ἀποπλανήσει τῆς ἀσφαλοῦς ὁδηγίας τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὥσπερ κἀκείνους οὐδεὶς ἠδυνήθη πλανῆσαι σὺν πάσῃ τῇ σπουδῇ, ἣν κατέβαλλον κατὰ καιροὺς οἱ ἐπ’ αὐτῷ ἐπεγερθέντες ὑπὸ τοῦ πειράζοντος· ὅπως ἀκούσωμεν παρὰ τοῦ Δεσπότου τὸ “εὖ δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ”, κομιζόμενοι τὸ τέλος τῆς πίστεως, ἤτοι τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν τε καὶ τοῦ λογικοῦ ποιμνίου, εφ’ ὃ κατέστησεν ἡμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ποιμένας.

19. Ταύτην τὴν ἀποστολικὴν παραγγελίαν καὶ προτροπὴν δι’ ὑμῶν διαβιβάζομεν καὶ εἰς ἅπαν τὸ ὀρθόδοξον σύστημα, ὅπου ποτὲ γῆς εὑρίσκονται πολιτευόμενοι, εἰς τοὺς ἱερεῖς, καὶ εἰς τοὺς ἱερομονάχους, εἰς τοὺς ἱεροδιακόνους καὶ μοναχούς, ἑνὶ λόγῳ εἰς ἅπαντα τὸν Κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν, ἄρχοντάς τε καὶ ἀρχομένους, πλουσίους ἢ πένητας, εἰς τοὺς γονεῖς καὶ εἰς τὰ τέκνα, εἰς τοὺς διδασκάλους καὶ μαθητάς, εἰς τοὺς πεπαιδευμένους καὶ ἀπαιδεύτους, εἰς τοὺς κυρίους καὶ ὑπηρέτας, ὅπως ἅπαντες ἐνισχύσοντες καὶ συμβουλεύοντες ἀλλήλους “δυνηθῶμεν στῆναι πρὸς τὰς μεθοδίας τοῦ διαβόλου”. Οὕτω γὰρ προτρέπει ἡμᾶς ἅπαντας καὶ ὁ μακάριος Πέτρος ὁ ἀπόστολος. “Νήψατε, γρηγορήσατε, ὅτι ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ· ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει” (Α’ Πέτρ. ε’, 8).

20. Ἡ γὰρ πίστις ἡμῶν, ἀδελφοὶ, οὐκ ἐξ ἀνθρώπων οὐδὲ δι’ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἣν ἐκήρυξαν οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ἐκράτυναν αἱ ἱεραὶ οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, παρέδωκαν ἐκ διαδοχῆς οἱ μέγιστοι σοφοὶ Διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης καὶ ἐπεκύρωσαν τὰ ἐκχυθέντα αἵματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. "Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ’ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν ἡντιναοῦν, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεύσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἁρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων. Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ’ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτήρ ἡμῶν “ὃς ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι (Ματθ. ιβ‘, 32)· ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος (Γαλ. α’, 6-8)· “θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινες εἰσὶν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς. Καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ· ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω”· ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ἃπαντες οὖν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμῳδόν (Ψαλμ. ρη’, 18), “κατάραν ὡς ἱμάτιον”, κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι· “κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω”, εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζηται παρ’ ὃ παρελάβετε”. Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου· οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κἀκεῖνοι, ὡς καὶ ἡμεῖς, εὐπαρουσίαστοι καὶ ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων αὐτῶν πίστεως.

21. Ὅθεν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, “τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἡγνικότες ἐν ὑπακοῇ τῆς ἀληθείας”, κατὰ τὸν Ἀπόστολον (Α’ Πέτρ. 1,22), “προσέχωμεν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μήποτε παραῤῥυῶμεν” (Ἑβρ. 2,1). Ἡ πίστις καὶ ἡ ὁμολογίας ἣν κατέχομεν ἀκαταίσχυντός ἐστι, διδασκομένη ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἐκ στόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν, μεμαρτυρημένη ὑπὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὑπὸ τῶν ἱερῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν Συνόδων, κεκηρυγμένη εἰς τὴν ὑφήλιον, μαρτυρουμένη καὶ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν αὐτῆς, οἵτινες, πρὶν ἢ ἀποστήσωσιν ἀπὸ τῆς ὁρθοδοξίας εἰς τὰς αἱρέσεις, αὐτὴν τὴν πίστιν κατεῖχον καὶ αὐτοί, ἢ κἂν οἱ πατέρες ἢ οἱ προπάτορες αὐτῶν· μαρτυρεῖται ὑπὸ τῆς διηνεκοῦς Ἱστορίας ὡς θριαμβεύουσα κατὰ πασῶν τῶν αἱρέσεων, αἵτινες κατεδίωξαν καὶ καταδιώκουσιν αὐτήν, ὡς ὁρᾶτε, μέχρι τῆς σήμερον. Οἱ ἀλληλοδιάδοχοι ἱεροὶ θεῖοι Πατέρες καὶ προκάτοχοι ἡμῶν, ἀρχόμενοι ἀπὸ τῶν Ἀποστόλων, καὶ οὓς κατέστησαν οἱ Ἀπόστολοι διαδόχους μέχρι τῆς σήμερον, μίαν καὶ ἀδιάῤῥηκτον ἅλυσιν καταρτίζοντες, καὶ χειρὶ χεῖρα συνδέοντες συγκλείουσιν ἱερὸν περίβολον, οὗ “θύρα ὁ Χριστός”, ἐν ᾧ ἅπαν τὸ ὀρθόδοξον ποίμνιον ποιμαίνεται εἰς τὰς ζειδώρους νομὰς τῆς μυστικῆς Ἐδέμ, καὶ οὐχὶ εἰς ἄνοδα καὶ τραχέα”! ὡς ὑπολαμβάνει ἡ αὐτοῦ Μακαριότης (σελ. ζ’, στίχ. 12). Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν κατέχει αὐτὰ τὰ ἀδιάπτωτα καὶ ἀνόθευτα κείμενα τῶν θείων Γραφῶν, τῆς μὲν Παλαιᾶς Διαθήκης τὴν ἀληθῆ καὶ ἀρτίαν μετάφρασιν, τῆς δὲ Νέας αὐτὸ τὸ θεῖον πρωτότυπον. Αἱ τελεταὶ τῶν ἱερῶν μυστηρίων, καὶ ἰδίᾳ αἱ τῆς θείας λειτουργίας, εἰσὶν αὐταὶ ἑκεῖναι αἱ ἀποστολοπαράδοτοι λαμπραὶ καὶ κατανυκτικαὶ τελεταί. Οὐδὲν ἔθνος, οὐδεμία κοινωνία χριστιανικὴ δύναται καυχηθῆναι εἰς τὸν Ἰάκωβον, εἰς τὸν Βασίλειον, εἰς τὸν Χρυσόστομον· αἱ σεπταὶ οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, οὗτοι οἱ ἑπτὰ στῦλοι τοῦ οἴκου τῆς σοφίας, ἐν αὐτῇ καὶ παρ’ ἡμῖν συνεκροτήθησαν· αὐτὴ κατέχει τὰ πρωτότυπα τῶν ἱερῶν ὅρων αὐτῶν. Οἱ ἐν αυτῇ ποιμένες καὶ τὸ τίμιον πρεσβυτέριον καὶ τὸ μαναχικὸν τάγμα διατηρεῖ αὐτὴν τὴν ἀρχαιοτάτην εὐαγῆ σεμνότητα τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ εἰς τὰς ἀξιώσεις καὶ εἰς τὸ πολίτευμα, ἔτι καὶ εἰς τὴν ἁπλοϊκὴν ἀμφίεσιν αὐτῶν. Ναί! ἀληθῶς, εἰς ταύτην τὴν ἁγίαν μάνδραν διηνεκῶς ἐπέπεσόν τε καὶ ἐμπίπτουσιν, ὡς καὶ ἐφ’ ἡμῖν ὁρῶμεν, “λύκοι βαρεῖς”, κατὰ τὴν πρόῤῥησιν τοῦ Ἀποστόλου, ὅπερ δείκνυσιν, ὅτι τὰ ἀληθῆ ἀρνία τοῦ ἀρχιποίμενος ἐν αὐτῇ ἐπαυλίζονται· ἀλλ’ αὐτὴ καὶ ἔψαλλε καὶ ψαλλεῖ εἰς τὸν αἰῶνα, “κυκλώσαντες ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς” (Ψαλμ. 117,11). Προσθήσομεν δὲ καὶ ἀνάμνησιν λυπηρὰν μέν, χρήσιμον δὲ εἰς ἀπόδειξιν καὶ πίστωσιν τῆς ἀληθείας τῶν ἡμετέρων λόγων. Ἅπανθ’ ὅσα χριστιανικὰ γένη ὁρῶνται τὴν σήμερον σεμνυόμενα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, μὴ ἐξαιρουμένης μήτε αὐτῆς τῆς Δύσεως, μηδ’ αὐτῆς τῆς Ῥώμης ὡς καὶ ὑπὸ τοὺ καταλόγου τῶν πρώτων Παπῶν βεβαιούμεθα, ὑπὸ τῶν ἡμετέρων ἁγίων προκατόχων καὶ Πατέρων ἐδιδάχθησαν τὴν ἀληθῆ εἰς Χριστὸν πίστιν, κἂν ὕστερον ἄνδρες δολιότητος, ὧν πολλοὶ καὶ ποιμένες καὶ ἀρχιποίμενες ὄντες τῶν ῥηθέντων γενῶν, κατατολμήσαντες δειλαίοις λογισμοῖς καὶ γνώμαις αἱρετικαῖς, ἐμίαναν φεῦ! τὴν ὀρθοδοξίαν τῶν ἐθνῶν ἐκείνων, ὡς ἡ ἀψευδὴς Ἱστορία διδάσκει ἡμᾶς, ὡς προεῖπεν ὁ Παῦλος.

22. Διὰ τοῦτο ἐπιγνῶμεν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἡμῶν πνευματικά, ἡλίκη ἡ χάρις, ἣν ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν ἡμῶν καὶ εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, ἥτις οἷα μήτηρ ἀνύποπτος παρὰ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς, ἀνατρέφει ἡμᾶς ἀκαταισχύντους καὶ εὐαπολογήτους ἐν εὐγενεῖ παῤῥησίᾳ “περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος”. Ἀλλὰ τί ἀνταποδώσομεν ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ τῷ Κυρίῳ “περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν”; Ὁ ἀνενδεὴς Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν, ὁ τῷ οἰκείῳ αἵματι ἀνακτησάμενος ἡμᾶς, οὐδὲν ἕτερον ἀπαιτεῖ ἀφ’ ημῶν, εἰ μὴ τὴν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας ἡμῶν εἰς τὴν ἀμώμητον ἱερὰν πίστιν τῶν πατέρων ἡμῶν, τὴν ἀγάπην καὶ τὸ φίλτρον εἰς τὴν ἀναγεννήσασαν ἡμᾶς οὐ ῥαντίσματι νεωτερικῷ, ἀλλὰ θείῳ λουτρῷ τοῦ ἀποστολικοῦ βαπτίσματος Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὴν τρέφουσαν ἡμᾶς κατὰ τὴν αἰωνίαν Διαθήκην τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν τῷ ἰδίῳ αὐτοῦ τιμίῳ σώματι, καὶ ἀφθόνως, οἷα γνησία μήτηρ, ποτίζουσαν ἡμᾶς τῷ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας ἐκχυθέντι τιμίῳ αὐτοῦ αἵματι. Περικυκλώσωμεν οὖν αὐτὴν νοερῶς, “ὡς τὰ νοσία τὴν ὄρνιν”, ὅπου ποτὲ γῆς εὑρισκόμεθα, εἰς ἄρκτον ἢ εἰς μεσημβρίαν, εἰς ἀνατολὴ ἢ εἰς δύσιν· ἐξαρτήσωμεν τὰ ὄμματα καὶ τὰς διανοίας ἡμῶν αὐτῶν ἐκ τὴς θειοτάτης αὐτῆς καὶ λαμπροτάτης ὄψεώς τε καὶ καλλονῆς· ἐπιλαβώμεθα ἀμφοτέραις ταῖς χερσί τοῦ φωτεινοῦ χιτῶνος αὐτῆς, ὃν περιέβαλεν ἰδίαις ἀχράντοις αὐτοῦ χερσίν “ὁ νυμφίος ὁ ὡραῖος κάλλει”, ὅτε ἐλυτρώσατο αὐτὴν ἐκ τῆς δουλείας τοῦ πλάνου καὶ ἐστόλισεν αὐτὴν νύμφην ἑαυτῷ αἰωνίαν. Συναισθανθῶμεν εἰς τὰς ψυχὰς ἡμῶν αὐτῶν τὸ ἀμοιβαῖον ἀλγεινὸν αἴσθημα μητρὸς φιλοτέκνου καὶ τέκνων φιλομητόρων, ὅταν λυκόφρονες ἄνδρες καὶ ψυχοκάπηλοι σπουδάζουσι καὶ μεθοδεύονται, ἵνα ἢ ἑκείνην ἀπαγάγωσι δούλην, ἢ αυτὰ ὡς ἀρνία ἐκ τῶν μητέρων αὐτῶν ἀφαρπάσωσιν. Ἐντείνωμεν δὲ τοῦτο τὸ αἴσθημα κληρικοί τε καὶ λαϊκοὶ ἤδη μάλιστα, ὅταν ὁ νοητὸς τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἐχθρός, χορηγῶν (σελ. ια’, στίχ. 2-25) ἀπατηλῆς εὐκολίας τηλικαῦτα μεταχειρίζηται ὄργανα, καὶ περιπατῇ ἁπανταχοῦ, κατὰ τὸν μακάριον Πέτρον, “ζητῶν τίνα καταπίῃ”, καὶ ὅταν “ἐν ὁδῷ ταύτῃ, ᾗ προευόμεθα” εἰρηνικῶς τε καὶ ἀκάκως, ἱστᾷ τὰς δολερὰς παγίδας αὐτοῦ.

23. Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, “ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν”, “ὅς οὐ νυστάξει, οὐδὲ ὑπνώσει φυλάσσων τὸν Ἰσραήλ”, “φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ἡμῶν”, “καὶ κατευθύνει τὰς ὁδοὺς ὑμῶν εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν”. Ἔρρωσθε χαίροντες ἐν Κυρίῳ.

αωμή, κατὰ μῆνα Μάϊον Ἰνδικτιῶνος ς’

+Ἄνθιμος ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ῥώμης καὶ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ εὐχέτης.

+Ἱερόθεος ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀλεξάνδρείας καὶ πάσης γῆς Αἰγύπτου, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ εὐχέτης.

+Μεθόδιος ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς μεγάλης θεουπόλεως Ἀντιοχείας καὶ πάσης Ἀνατολῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ εὐχέτης.

+Κύριλλος ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καὶ πάσης Παλαιστίνης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ εὐχέτης.

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἱερὰ Σύνοδος.

Ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ ἱερὰ Σύνοδος.

Ἡ ἐν Ἱερουσαλήμ ἱερὰ Σύνοδος.

(Πηγή: «Απόφαση Συνόδου Πατριαρχών Ανατολής 1848», Σύνοδος Πατριαρχών Ανατολής 1848)

Πηγή: Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Κουβαρά, Σύνοδος Πατριαρχών Ανατολής 1848

σ.σ. Ακολουθεί απόσπασμα επιστολής του π. Σεραφείμ Ρόουζ σε κάποιον π. Νικήτα το 1970.

***

«Ο Χιτλερισμός είναι ο υπηρέτης του Κομμουνισμού, ο οποίος με την σειρά του οδηγεί στον Αντίχριστο.»

«…Διαβάζουμε με ενδιαφέρον τα σχόλιά σας για τους καιρούς. Δυστυχώς, φοβούμαι ότι εκείνη η ελεύθερη, η αθώα Αμερική της παιδικής μας ηλικίας έχει παρέλθει και ο αυξανόμενος αναρχισμός θα φέρει μία δικτατορία, δεξιά ή αριστερή, ανάλογα με το ποιος μπορεί να την αδράξει. Όποιος κι αν είναι απ’ τους δύο, εμείς οι Ορθόδοξοι δεν θα έχουμε λαμπρό μέλλον, με την κοσμική την έννοια, αλλά θα μας δοθεί η ευκαιρία να ομολογήσουμε πραγματικά την Ορθόδοξη πίστη μας μέσα σε δύσκολες συνθήκες.

Οι «επίσημες» ηγεσίες μπορεί να είναι σε θέση να συμφιλιωθούν με τη νέα κατάσταση και να «ευδοκιμήσουν», δες την Σοβιετική Εκκλησία ή την Εκκλησία της Ελλάδος, στην οποία περίπτωση, εμείς οι λιγότερο πολιτικά προσανατολισμένοι θα περιοριστούμε λίγο ή πολύ στη θέση των κατακομβών, ακόμη και με μια δεξιά δικτατορία, ενώ με τους αριστερούς μπορεί να μην μας επιτραπεί ούτε καν να ζήσουμε.

Παρόλο που εδώ δεν μαθαίνουμε πολλές ειδήσεις (συνήθως ένα παλαιό εβδομαδιαίο σχόλιο από τα νέα της Αμερικής) και δεν γνωρίζουμε πραγματικά προς τα που «πολώνουν» τα συναισθήματα, η εικασία μου είναι ότι θα εγκατασταθεί μία δεξιόστροφη κατάσταση που θα οδηγήσει σε μία τελευταία παγκόσμια ανάφλεξη, από την οποία μπορεί να προκύψει … το θηρίο των εσχάτων ημερών που τελικά θα τους συμφιλιώσει όλους.

Αλλά όλα αυτά είναι εικασίες. Για εμάς, αυτό που έχει σημασία είναι να παραμείνουμε στην Αγία μας Ορθοδοξία, που είναι η πραγματική μας μάχη, και να αντιμετωπίζουμε κάθε νέα ημέρα με πνεύμα ομολογίας.

Ο Χίτλερ, παρεμπιπτόντως, ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον αποκαλυπτικό φαινόμενο. Εκτός από την ψυχωτική ζήλια που είχε για τους Εβραίους, η οποία τον οδήγησε στο να τους εξοντώσει έτσι ώστε οι Γερμανοί να είναι ο «περιούσιος λαός» και αυτός να είναι ο Μεσσίας (θυμάμαι, αν και δεν μπορώ να βρω την πηγή, ότι κάποτε είπε ότι αν δεν μπορούσε να είναι αυτός ο Μεσσίας, τότε θα ήθελε να είναι ο Αντίχριστος!), ο ίδιος ήταν βασικά ένας Μπολσεβίκος που λάτρευε σαν είδωλο τον Λένιν και τις Κομμουνιστικές μεθόδους. Είδε την παγκόσμια ιστορία του 20ου αιώνα σαν μία μάχη μεταξύ του Εθνικού Μπολσεβικισμού και του Σοβιετικού Διεθνιστικού Μπολσεβικισμού. Kαι όταν είδε να εξατμίζονται οι ελπίδες του παρέδωσε την πολιτική του κληρονομιά στους Σοβιετικούς με τα εξής λόγια: ¨Το μέλλον ανήκει στην ισχυρότερη Ανατολική δύναμη [έθνος].¨

Προς το τέλος του πολέμου οι Ναζί οργάνωσαν την επιχείρηση «λυκάνθρωπος», εμπνευσμένη από τις «μυστηριώδεις» αναμεταδόσεις του Γκαίμπελς, με τη γενική ιδέα ότι αφού χάθηκε ο πόλεμος η Γερμανία και η Ευρώπη θα πρέπει να καταστραφούν ολοσχερώς, έτσι ώστε να μπορεί να χτιστεί η νέα τάξη του μέλλοντος πάνω στα ερείπια και τις στάχτες όλων όσων ο άνθρωπος είχε έως τότε δημιουργήσει και είχε ως αξία. Ο Χιτλερισμός με λίγα λόγια είναι απλά ο υπηρέτης του Κομμουνισμού, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί προς το «μυστηριώδες» αποκορύφωμα των σύγχρονων καιρών: τον Αντίχριστο. …»

***

Μετάφραση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ

Πηγή: thoughtsintrusive.wordpress.com [Επιστολή 49 – May 27/June 9,1970 Fr. Neketas Service to Bl. Herman, anarchy, Hitler], Αβέρωφ

Το έχουμε ξαναγράψει, όμως στη συγκεκριμένη συγκυρία, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από το δημοψήφισμα στα Σκόπια, κρίνεται σκόπιμο να το επαναφέρουμε στο προσκήνιο. Όταν ο Τίτο το 1944 αποφάσισε να δημιουργήσει την «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας, για να ακολουθήσει αμέσως μετά η δημιουργία της ανύπαρκτης μέχρι τότε «μακεδονικής γλώσσας» και η καλλιέργεια στους μέχρι τότε βουλγαρικής συνείδησης κατοίκους της επαρχίας Βαρντάρσκα της «μακεδονικής συνείδησης», η επίσημη θέση των ΗΠΑ ήταν η εξής:

«Η [αμερικανική] κυβέρνηση θεωρεί ότι αναφορές όπως μακεδονικό “έθνος”, μακεδονική “πατρίδα” ή μακεδονική “συνείδηση” συνιστούν αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντικατοπτρίζει καμία πολιτική πραγματικότητα και βλέπει σε αυτές την αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας».

Πρόκειται για τηλεγράφημα που έστειλε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Έντουαρντ Στετίνιους σε διάφορες πρεσβείες τον Δεκέμβριο του 1944, για να ενημερώσει τους Αμερικανούς διπλωμάτες για τις ενέργειες του Τίτο και των κύκλων της Τρίτης Διεθνούς εις βάρος της Ελλάδας, ένα τηλεγράφημα που είναι αναρτημένο μέχρι σήμερα στην ιστοσελίδα του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Όσον αφορά την ουσία του θέματος, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Οι στόχοι των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδος παραμένουν ακριβώς οι ίδιοι, όπως τους περιγράφει ο τότε Αμερικανός ΥΠΕΞ Στετίνιους, μόνο που άλλαξαν οι παρτενέρ των Σκοπίων. Τότε ήταν ο Τίτο και η Τρίτη Διεθνής, τώρα είναι η Γερμανία, η Αυστρία, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και όλος ο Δυτικός κόσμος που επηρεάζεται απ’ αυτούς.

Τις τελευταίες εβδομάδες παρέλασαν από τα Σκόπια δεκάδες αξιωματούχοι των προαναφερθεισών χωρών και θεσμών, στους οποίους σημειωτέον η Ελλάδα είναι πλήρες μέλος, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, οι οποίες δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατεβάσουν από την επίσημη ιστοσελίδα του δικού τους ΥΠΕΞ το τηλεγράφημα του Στετίνιους.

Δηλαδή, για να μην γίνονται παρανοήσεις, οι σύμμαχοι της Ελλάδας υποστηρίζουν αυτά που όπως αναφέρεται στο προαναφερθέν σήμα, δηλαδή την ύπαρξη κράτους με όνομα «Μακεδονία», «μακεδονικού έθνους» και «μακεδονικής ταυτότητας», τα οποία, σύμφωνα με τη θέση της Ουάσινγκτον, «αποτελούν αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντικατοπτρίζει καμία πολιτική πραγματικότητα και βλέπει σε αυτές την αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας».

Φυσικά πρέπει να ομολογήσουμε ότι η υποστήριξη αυτή καλύπτεται πλήρως από την υπογραφείσα «Συμφωνία των Πρεσπών» από τον Νίκο Κοτζιά, για την οποία δηλώνει όπου πάει κι όπου βρεθεί στο εξωτερικό υπερήφανος ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ δεν τολμά να εμφανιστεί χωρίς την προστασία των ΜΑΤ μπροστά στους Έλληνες οι οποίοι, σε συντριπτικά ποσοστά, την θεωρούν βλαπτική για τα συμφέροντα της χώρας, για να μην χρησιμοποιήσουμε κάποιον άλλον βαρύτερο χαρακτηρισμό, που ασφαλώς της αρμόζει.

Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η συμφωνία δεν θα είχε υπογραφεί αν δεν συμφωνούσε ο Πάνος Καμμένος και το κόμμα του, γιατί τις συμφωνίες μπορεί να τις υπογράφει ένας υπουργός, όμως αυτές σε κάθε περίπτωση τυγχάνουν της έγκρισης του συνόλου της κυβέρνησης. Η κύρωση από τη βουλή είναι κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ η στήριξη του συνόλου της κυβέρνησης στη συμφωνία, πολιτική.

Η κυβέρνηση προβάλλει διάφορες θεωρίες για να δικαιολογήσει την υπογραφή αυτής της συμφωνίας, όπως ότι «τη σύνθετη ονομασία την είχαν δεχτεί και οι άλλοι», ότι οι άλλοι αναγνώρισαν τη «μακεδονική γλώσσα» και ότι οι όροι της συμφωνίας δεν αναγνωρίζουν «μακεδονική ταυτότητα». Ψέμα πάνω στο ψέμα, ενώ ακόμα και αν δεχτούμε ότι οι άλλοι είχαν κάνει λάθη, αυτά δεν διορθώνονται με ένα μεγαλύτερο, που είναι η υπογραφή αυτής της συμφωνίας.

Επίσης, μια παιδαριώδης δικαιολογία είναι και ο ισχυρισμός ότι με την υπογραφή της συμφωνίας η Ελλάδα θα έχει τεράστια οικονομικά οφέλη και θα καταστεί υπερδύναμη στην περιοχή. Ξεχνούν να πουν ότι το ΑΕΠ των Σκοπίων, με τα 2 εκατ. κατοίκους, είναι αρκετά κάτω από 10 δισ. ευρώ, ενώ η Ελλάδα είναι ήδη από τις πρώτες χώρες σε επενδύσεις στη γειτονική χώρα. Όσο για το «υπερδύναμη», μια χώρα που έχει εγγράψει τα 10.119 πιο ακριβά ακίνητα του Δημοσίου στο Υπερταμείο, που ελέγχεται από τους ξένους δανειστές, λόγω της άθλιας διαπραγμάτευσης του διδύμου της συμφοράς Τσίπρα-Βαρουφάκη, δεν μπορεί να λέει τέτοιες ανοησίες. Δεν τις πιστεύουν ούτε τα μικρά παιδιά, εκτός από εκείνους που «βολεύονται» από την κυβέρνηση.

Μια άλλη δικαιολογία, που εκτός από τους κυβερνητικούς, μας τις σερβίρει και ο κ. Θεοδωράκης, από το Ποτάμι, είναι «να κλείσουμε τα θέματα με τα Σκόπια, για να αντιμετωπίσουμε απερίσπαστοι την τουρκική απειλή»! Ω του θαύματος, εκείνοι που μέχρι χθες μας έλεγαν «τουρκοφάγους», «πολεμοκάπηλους» και «υπερπατριώτες», όταν μιλούσαμε τεκμηριωμένα για την τουρκική απειλή, εκείνοι που έλεγαν ότι «θα το ρισκάρουμε» με την Τουρκία, εκείνοι που έλεγαν «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», τώρα μας κάνουν μαθήματα για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή. Δεν βλέπουν καν ότι η Αλβανία, αν και μπήκε στο ΝΑΤΟ με τη δική μας υπογραφή, ακύρωσε τη συμφωνία οροθέτησης των θαλάσσιων ζωνών που υπέγραψε η Ντόρα Μπακογιάνη με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, και ενίσχυσε τους στρατιωτικούς της δεσμούς με την Τουρκία. Αν τις ενισχύσουν και τα Σκόπια, όταν μπουν στο ΝΑΤΟ με τη δική μας υπογραφή, τα οποία έχουν και μια τουρκική μειονότητα του 4% στο σύνολο του πληθυσμού και πολύ καλά οργανωμένη πολιτικά, τότε η περικύκλωση της Ελλάδας από Βορρά θα επεκταθεί.

Επίσης, μας λένε ότι ο Δυτικός παράγοντας θέλει να βάλει τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και να τα ενσωματώσει στην ΕΕ, για να αποτρέψει την άσκηση επιρροής σ’ αυτά από τη Ρωσία.

Εντάξει, να γίνουν όλα αυτά, γιατί όμως πρέπει να γίνουν παίρνοντας τα Σκόπια ένα όνομα που δεν τους ανήκει; Ο επισπεύδων είναι τα Σκόπια, όχι η Ελλάδα, που κρατάει στα χέρια της τα κλειδιά και για το ΝΑΤΟ και για την ΕΕ.

Γιατί δεν τα χρησιμοποιήσαμε και ξεπουλήσαμε τη Μακεδονία;

Γιατί λοιπόν δεν πιέστηκαν τα Σκόπια και πιέστηκε η Ελλάδα;

Μήπως πίσω από την επιμονή της Δύσης και της Γερμανίας κρύβεται κάτι άλλο, που υπερακοντίζει το μέγεθος των Σκοπίων;

Την Κυριακή η συνέχεια επί του θέματος.

Πηγή: Pontos News, Ινφογνώμων Πολιτικά

Με τη χάρη του Θεού, είμαι ένας υπερπολύτεκνος πατέρας 10 παιδιών, εκ των οποίων τα 6 είναι μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, και έχουν παραλάβει τα βιβλία (τους φακέλους) μαθητή των θρησκευτικών. Μετά μεγάλης μου λύπης διαπίστωσα ότι περιφρονήσατε τους Ελληνορθόδοξους γονείς και μαθητές, περιφρομήσατε την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, περιφρονήσατε το Ελληνικό Σύνταγμα, περιφρονήσατε έως και το Ανώτατο Συμβούλιο της Επικράτειας, το οποίο έκρινε τον εν λόγω φάκελο άκυρο και παράνομο.

Θεσσαλονίκη 26/09/2018

Αγαπητέ κ. Υπουργέ,

Με τη χάρη του Θεού, είμαι ένας υπερπολύτεκνος πατέρας 10 παιδιών, εκ των οποίων τα 6 είναι μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, και έχουν παραλάβει τα βιβλία (τους φακέλους) μαθητή των θρησκευτικών.

Μετά μεγάλης μου λύπης διαπίστωσα ότι περιφρονήσατε τους Ελληνορθόδοξους γονείς και μαθητές, περιφρομήσατε την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, περιφρονήσατε το Ελληνικό Σύνταγμα, περιφρονήσατε έως και το Ανώτατο Συμβούλιο της Επικράτειας, το οποίο έκρινε τον εν λόγω φάκελο άκυρο και παράνομο.

Σεβαστήκατε δε την Μουσουλμανική κοινότητα και την Ιουδαϊκή κοινότητα.

Μήπως τελικά, κύριε Υπουργέ, έχετε ρατσιστική συμπεριφορά προς τους Ελληνορθόδοξους πολίτες;

Για τους παραπάνω λόγους, σας επιστρέφουμε για 2η συνεχή χρονιά ως απαράδεκτα τα βιβλία (τους φακέλους) μαθητή. Τα επιστρέφουμε σε ένα υπουργείο, στο οποίο προς το παρόν προΐστασθε, που συμβαδίζει με τις απαράδεκτες κινήσεις της παγκοσμιοποίησης, της πανθρησκείας, της πολυπολιτισμικότητας, καθώς και με τις κινήσεις καταξίωσης της -σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία- ομοφυλοφιλικής διαστροφής.

Ευχόμαστε ο Τριαδικός Θεός να σας φωτίσει, ώστε να μετανοήσετε εγκαίρως, πριν κλείσετε οριστικά τα μάτια σας στον μάταιο τούτο κόσμο.

Με σεβασμό
Τσακιρίδης Μιχαήλ

Κοινοποίηση

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων
Έντυπα και Ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε.
Διάφοροι φορείς κ.τ.λ.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

(Λουκ.στ΄, 31-36) Ὑπόμνημα εἰς τὸν Ἅγιον Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, ὁμιλία Η΄

Κι ἄν αὐτὸ νομίζης πὼς εἶναι μεγάλο, περίμενε· θὰ δῆς καθαρὰ ὅτι δὲ συνάντησες ἀκόμα τὸ τέλειο. Δὲ σταματᾶ σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο αὐτὸς ποὺ σοῦ ἔθεσε τοὺς νόμους γιὰ τὴν ἀνεξεκακία· προχωρεῖ περισσότερο· Ἄν κάποιος σὲ ἀγγαρέψη γιὰ ἕνα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο. Βλέπεις ὑπερβολὴ αὐταπαρνήσεως; Ἀφοῦ δώσης, λέει, τὸ χιτῶνα καὶ τὸ ἱμάτιό σου, μὴν ἐμποδίσης τὸν ἐχθρὸ νὰ χρησιμοποιήση ἔτσι γυμνὸ τὸ σῶμα σου σὲ ἐργασία ἐπίπονη καὶ κοπιαστική.

Ὅλα θέλη νὰ τὰ ἔχωμε στὴ διάθεση τῶν ἄλλων, καὶ τὴ σωματική μας δύναμη καὶ τὰ πράγματά μας γιὰ κείνους ποὺ μᾶς παρακαλοῦν καὶ γιὰ κείνους ποὺ μᾶς ἐξευτελίζουν· τὸ πρῶτο δείχνει φιλανθρωπία, τὸ δεύτερο γενναιότητα. Γι’ αὐτὸ ἔλεγε· Ἄν κάποιος σὲ ἀγγαρέψη γιὰ ἕνα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο-ἔτσι σ’ ἀνεβάζει ψηλότερα καὶ παρακινεῖ νὰ δείχνεις τὴν ἴδια φιλοδοξία. Καὶ ἄν αὐτὰ ποὺ ἔλεγε στὴν ἀρχή, τόσο μικρότερα ἀπὸ τοῦτα, ἔχουν τόσους μακαρισμούς, σκέψου τί τέλος περιμένει αὐτοὺς ποὺ κατορθώνουν ταῦτα καὶ τί λογῆς γίνονται, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀμοιβὴ τους κατορθώνοντας νὰ πραγματοποιήσουν ὅλη τὴν ἀπάθεια σὲ σῶμα ἀνθρώπινο ὑπόκεται στὸ πάθος; Ὅταν μήτε οἱ ἐξευτελισμοί, μήτε τὰ χτυπήματα, μήτε ἡ στέρηση τῶν χρημάτων δὲν τοὺς πειράζουν, μήτε σὲ κανένα ἄλλο παρόμοιο δειλιάζουν ἀλλὰ πιὸ πολὺ τὸ πάθος τοὺς πλουτῆ, πρόσεξε τί λογῆς γίνεται ἡ ψυχή τους. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς πρόσεξε κι ἐδῶ νὰ κάνωμε ὅ,τι καὶ στὶς περιπτώσεις τῶν χτυπημάτων καὶ τῶν χρημάτων. Τί ἀναφέρω, μᾶς λέει, τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ τὰ χρήματα; Ἀκόμα καὶ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα σου ἄν θέλη νὰ ὑποβάλη σ’ ἐπίπονη καὶ κοπιαστικὴ ἐργασία, καὶ μάλιστα ἄδικα, σὺ πάλι νίκησε καὶ ξεπέρασε τὴν ἄδικη ἐπιθυμία του. Γιατὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἀγγάρεμα, νὰ σὲ σύρη ἄδικα καὶ χωρὶς λόγο καὶ νὰ σὲ κακοποιῆ. Μὰ καὶ γιὰ τοῦτο νὰ εἶσαι ἕτοιμος· νὰ πάθης περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι θέλει ἐκεῖνος νὰ σοῦ κάμη. Δίνε σ’ αὐτὸν ποὺ σοῦ ζητᾶ καὶ μὴν ἀποφεύγης αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ σοῦ ζητήση δάνειο. Αὐτὰ εἶναι μικρότερα ἀπὸ κεῖνα ἀλλὰ μὴ θαυμάσης. Αὐτὸ συνηθίζει νὰ κάμη πάντα ἀναμειγνύοντας σὰ μεγάλα τὰ μικρά. Κι ἄν αὐτὰ εἶναι μικρὰ σὲ σχέση μ’ ἐκείνα, ἄς ἀκοῦνε ὅσοι παίρνουν τὰ πράγματα τῶν ἄλλων, ὅσοι σκορποῦν τὰ δικὰ τους στὶς πόρνες κι ἀνάβουν διπλῆ φωτιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό τους, καὶ μὲ τὸ ἄδικο κέρδος καὶ μὲ τὸ ὀλέθριο ξόδεμα. Λέγοντας δάνεισμα ἐδῶ δὲν ἐννοεῖ τὴ συμφωνία μὲ τόκο ἀλλὰ τὴν ἁπλῆ χρήση. Σὲ ἄλλο σημεῖο προχωρεῖ περισσότερο λέγοντας νὰ δίνωμε σ’ ἐκείνους, ἀπ’ ὅπου δὲν περιμένομε νὰ πάρωμε πίσω. Ἀκούσατε ὅτι σᾶς ἔχει ὁρισθῆ· Θ’ ἀγαπήσης τὸν διπλανό σου καὶ δέν θὰ μισήσης τὸν ἐχθρό σου. Ἐγὼ ὅμως σὰς λέγω· Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ προσεύχεσθε γι’ αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀδικοῦν· νὰ εὔχεσθε γιὰ ὅσους σᾶς καταριοῦνται καὶ νὰ εὐεργετῆτε ὅσους σᾶς μισοῦν. Ἔτσι θὰ γίνετε ὅμοιοι μὲ τὸν Πατέρα σας στὸν οὐρανό. Αὐτὸς βγάζει τὸν ἥλιο του γιὰ κακοὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ στέλνει τὴ βροχὴ του σὲ δίκαιους καὶ ἄδικους. Βλέπετε πῶς ἄφησε τελευταῖα τὸ στεφάνωμα τῶν ἀρετῶν; Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς διδάσκει ὄχι μόνο νὰ δεχώμαστε τὰ ραπίσματα ἀλλὰ νὰ δίνωμε καὶ τὴ δεξιὰ σιαγόνα· κι ὄχι μόνο νὰ δίνωμε μαζὶ μὲ τὸ χιτῶνα καὶ τὸ ἱμάτιο ἀλλὰ καὶ ν’ ἀκολουθοῦμε δυὸ μίλια ὅποιον μᾶς ἀγγαρεύει γιὰ ἕνα, γιὰ νὰ δεχτοῦμε τὸ περισσότερο ἀπ’ αὐτὰ μὲ ὅλη τὴν εὐκολία. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ περισσότερο ἀπ’ αὐτά; Τὸ νὰ μὴ θεωρῆς ἐχθρὸ σου ὅποιον σοῦ κάμει αὐτά· ἤ μᾶλλον κάτι παραπάνω ἀπὸ αὐτό. Γιατὶ δὲν εἶπε· Μὴ μισήσης ἀλλὰ ἀγάπησε. Δὲν εἶπε· Μὴν ἀδικήσης ἀλλὰ Εὐεργέτησε.

Κι ἄν ἐξετάση κανένας μὲ προσοχὴ θὰ βρῆ καὶ σ’ αὐτὰ τὰ ἴδια μιὰ προσθήκη πολὺ μεγαλύτερή τους. Γιατὶ δὲν εἶπε ἁπλᾶ ν’ ἀγαποῦμε ἀλλὰ καὶ νὰ εὐχώμαστε. Εἴδατε πόσα σκαλοπάτια ἀνέβηκε καὶ πῶς μᾶς ἔστησε στὴν ἴδια τὴν κορυφὴ τῆς ἀρετῆς; Πρόσεξε τώρα μετρῶντας πρὸς τὰ ἄνω. Πρῶτο σκαλί, νὰ μὴν κάμης ἀρχὴ στὴν ἀδικία· δεύτερο μετὰ τὴν ἀρχὴ νὰ μὴν ἀνταποδώσεις τὸ ἴδιο· τρίτο νὰ μὴν προξενήσης, ὅ,τι ἔπαθες ἀλλὰ νὰ μείνης ἥσυχος· τέταρτο νὰ προσφέρης τὸν ἑαυτὸ σου στὴν ἀδικία, πέμπτο νὰ προσφερθῆς γιὰ πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα θέλει ὁ ἀδικητής σου, ἕκτο νὰ μή μισήσης αὐτὸν ποὺ σ’ ἕβλαψε, ἕβδομο νὰ τὸν ἀγαπήσης κιόλας, ὄγδοο νὰ τὸν εὐεργετήσης, ἔνατο νὰ παρακαλῆς συνάμα γιὰ χάρη του τὸν Θεό. Βλέπετε ὕψος πνευματικότητας! Γι’ αὐτὸ κι ἔχει λαμπρὸ ἔπαθλο. Ἐπειδὴ ἡ ἐντολὴ ἦταν μεγάλη καὶ χρειαζόταν γενναία ψυχὴ καὶ πολλὴ σοβαρότητα, θέτει καὶ μισθὸ τέτοιο, ὅσο γιὰ κανένα ἀπὸ τὰ προηγούμενα. Γιατὶ οὔτε τὴ γῆ ἀναφέρει ἐδῶ, ὅπως ὅταν μιλάει γιὰ τοὺς πράους, οὔτε τὴν παρηγοριὰ κι εὐσπλαχνία, ὅπως στὴν περίπτωση ἐκείνων ποὺ πενθοῦν ἤ ἐκείνων ποὺ ἐλεοῦν, οὔτε τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἦταν τὸ φρικτότερο ἀπ’ ὅλα, νὰ γίνωμε ὅμοιοι μὲ τὸ Θεό, ὅπως εἶναι φυσικὸ νὰ γίνουν οἱ ἄνθρωποι. Γιὰ νὰ γίνετε, λέει, ὅμοιοι μὲ τὸν Πατέρα σας στὸν οὐρανό. Σεῖς προσέξετε πῶς μήτε ἐδῶ μήτε καὶ προηγούμενα δὲν τὸν ἀποκαλεῖ Πατέρα του· ἀλλὰ ἐκεῖ τὸν ὀνομάζει Θεὸ καὶ μεγάλο βασιλέα, ὅταν μιλοῦσε γιὰ τοὺς ὅρκους· ἐδῶ τὸν ἀποκαλεῖ δικό τους Πατέρα. Αὐτὸ τὸ κάνει φυλάγοντας τὴν ἐξήγηση γιὰ τὴν κατάλληλη ὥρα. Ἔπειτα ἀναφέροντας τὴν ὁμοιότητα λέει ὅτι βγάζει τὸν ἥλιο καὶ γιὰ τοὺς πονηροὺς καὶ τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ρίχνει τὴ βροχή του στοὺς δίκαιους καὶ τοὺς ἄδικους. Γιατὶ αὐτὸς ὄχι μόνο, λέει, δὲ μισεῖ, ἀλλὰ καὶ εὐεργετεῖ ὅσους τὸν ὑβρίζουν. Ἄν καὶ τὸ πρᾶγμα δὲν εἶναι καθόλου ὅμοιο καὶ γιὰ τὸ μέγεθος τῆς εὐεργεσίας καὶ γιὰ τὴ διαφορὰ τῆς ἀξίας· σὺ περιφρονεῖσαι ἀπὸ τὸν ὅμοιό σου, ἐνῶ ἐκεῖνος ἀπὸ τὸ δοῦλο του, ποὺ τὸν ἔχει ἄπειρα εὐεργετήσει. Καὶ σὺ ὅταν προσεύχεσαι γιὰ κάποιον, τοῦ χαρίζεις λόγους, ἐνῶ ἐκεῖνος πράγματα πολὺ μεγάλα καὶ θαυμαστά, ἀνάβει τὴ φλόγα τοῦ ἥλιου καὶ δίνει τὶς βροχὲς τῆς ἐποχῆς. Μόλα ταῦτα δέχομαι πὼς εἶσαι ἴσος του, ὅσο μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Μὴ μισῆς λοιπὸν ὅποιον σοῦ κάνει κακό, ἀφοῦ τόσα ἀγαθὰ σοῦ προξενεῖ καὶ σὲ ὁδηγεῖ σὲ τόση τιμή. Μὴν καταριέσαι αὐτὸν ποὺ σὲ βλάπτει γιατὶ καὶ τὴ βλάβη ὑποφέρεις καὶ τὸν καρπὸ δὲν κερδίζεις· δέχεσαι τὴ ζημία ἀλλὰ καὶ τὴν ἀμοιβή σου χάνεις. Αὐτὸ εἶναι τὸ κορύφωμα τῆς ἀνοησίας· νὰ ὑπομένωμε τὸ χειρότερο καὶ νὰ μὴν κερδίζωμε τὸ λιγώτερο. Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γίνη αὐτό; Ἀφοῦ εἶδες τὸ Θεὸ νὰ γίνεται ἄνθρωπος καὶ νὰ δείχνη τόση συγκατάβαση καὶ νὰ παθαίνη τόσα γιὰ σένα, ρωτᾶς ἀκόμα κι ἀμφιβάλλεις; Πῶς γίνεται νὰ μὴ λογαριάσης στοὺς ὁμοδούλους σου τὶς ἀδικίες ποὺ σοῦ κάνουν; Δὲν Τὸν ἀκοῦς ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ποὺ σοῦ παραγγέλει· Συγχώρεσέ τους· δὲ γνωρίζουν τί κάνουν; Δὲν ἀκοῦς τὸν Παῦλο ποὺ λέει, αὐτὸς ποὺ ἀνέβηκε στὸν Οὐρανὸ καὶ κάθεται στὰ δεξιὰ τοῦ μεσιτεύει γιὰ μᾶς. Δὲ βλέπεις ὅτι μετὰ τὴ σταύρωση καὶ τὴν ἀνάληψη ἔστειλε στοὺς Ἰουδαίους, ποὺ τὸν σκότωσαν, τοὺς ἀποστόλους γιὰ νὰ τοὺς φέρουν τ’ ἀμέτρητα ἀγαθὰ καὶ μάλιστα ἐνῶ τοὺς ἔμελλε νὰ πάθουν ἀπ’ αὐτοὺς μύρια δεινά; Ἀλλὰ μήπως ἐσένα σ’ ἀδίκησαν πολύ; Καὶ τὶ ὅμοιο ἔπαθες ἐσὺ μὲ ὅσα ὁ Δεσπότης σου; Ἐκεῖνος φυλακίστηκε, μαστιγώθηκε, δέχτηκε ραπίσματα καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες ἐμπτυσμούς, ὑπέμεινε θάνατο, καὶ μάλιστα τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλους, ὕστερ’ ἀπὸ τόσες εὐεργεσίες. Ἄν πάλι ἔχης πραγματικὰ πολὺ ἀδικηθῆ, γι’ αὐτὸ κάνε μεγαλύτερες εὐεργεσίες καὶ γιὰ νὰ καταστήσης ὡραιότερο τὸ στεφάνι σου καὶ ν’ ἀπαλλάξης τὸν ἀδελφό σου ἀπὸ τὴν ἔσχατη νόσο. Γιατὶ καὶ οἱ γιατροί, ὅταν δέχωνται τὰ λακτίσματα καὶ τὶς βρισιὲς ἀπὸ τοὺς τρελλούς, τότε περισσότερο τοὺς λυποῦνται κι’ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀποκατάστασή τῆς ὑγείας τους, ἐπειδὴ γνωρίζουν ὅτι ἡ ἄπρεπη συμπεριφὰ προέρχεται ἀπὸ τὸν παροξυσμὸ τῆς ἀρρώστιας. Ἔτσι νὰ σκέφτεσαι καὶ σὺ γι’ αὐτοὺς ποὺ σὲ καταδιώκουν κι’ ἔτσι νὰ μεταχειρίζεσαι ὅσους σ’ ἀδικοῦν· αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄρρωστοι κι’ αὐτοὶ δέχονται ὅλη τὴν δύναμη τῆς ἀρρώστιας τους. Ἐλευθέρωσε τὸν ἑαυτό σου λοιπὸν ἀπὸ τὴ βαρειὰ αὐτὴ ἐπίδραση κι ἄφησε τὴν ὀργὴ καὶ γλύτωσε ἀπὸ σκληρὸ δαίμονοα, τὸ θυμό. Γιατὶ ἄν δοῦμε δαιμονισμένους κλαῖμε, δὲν προσπαθοῦμε νὰ δαιμονισθοῦμε κι’ ἐμεῖς. Αὐτὸ ἄς κάνωμε τώρα καὶ στὴν περίπτωση αὐτῶν ποὺ θυμώνουν· γιατὶ μοιάζουν μὲ τοὺς δαιμονισμένους. Εἶναι χειρότεροι ἀπ’ αὐτούς, γιὰ νὰ πῶ καλύτερα, ἐπειδὴ παραφέρονται συνειδητά. Γι’ αὐτὸ ἡ παραφορά τους εἶναι ἀσυγχώρητη.

Μὴν ποδοπατῆς λοιπὸν αὐτὸν ποὺ ἔπεσε ἀλλὰ νὰ τὸν ἐλεῆς. Γιατὶ ἄν δοῦμε κάποιον ποὺ τὸν πειράζει ἡ χολή του, ἔχει σκοτοδίνη καὶ ἑτοιμάζεται νὰ κάμη ἐμετὸ αὐτὸ τὸ κακὸ ὑγρό, ἁπλώνομε τὸ χέρι μας καὶ τὸν κρατοῦμε μέσα στοὺς σπασμούς του, κι ἄν λερώνωμε τὸ ροῦχο μας, δὲν ἀπομακρυνόμαστε, ἀλλὰ ἐπιδιώκομε ἕνα μονάχα, μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν ἐλευθερώσωμε ἀπὸ τὴ δύσκολη θέση του. Τοῦτο ἄς κάνωμε καὶ σ’ αὐτοὺς κι ἄς τοὺς κρατοῦμε, ὅταν κάνουν ἐμετὸ ἤ ὅταν σπαράζουν. Ἄς μὴ τοὺς ἀφήσουμε, ὥσπου ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπ’ ὅλο τὸ κακό. Καὶ τότε θὰ σοῦ ἀναγνωρίση πολὺ μεγάλη εὐγνωμοσύνη, ὅταν τοῦ περάση, τότε θὰ καταλάβη ἀπὸ πόση ταραχὴ τὸν ἐλευθέρωσες. Καὶ γιατὶ ἀναφέρω τὴν εὐγνωμοσύνη ἀπὸ μέρους ἐκείνου; ὅταν ὁ Θεὸς εὐθὺς θὰ σὲ στεφανώση καὶ μὲ μύρια ἀγαθὰ θὰ σὲ ἀνταμείψη, ἐπειδὴ ἐλευθέρωσες τὸν ἀδελφό σου ἀπὸ βαρὺ νόσημα· κι ἐκεῖνος σὰν Κύριο θὰ σὲ τιμήση, λογαριάζοντας πάντα τὴν καλωσύνη σου. Δὲ βλέπεις τὶς γυναῖκες τὴν ὥρα τοῦ τοκετοῦ, πῶς δαγκάνουν αὐτὲς ποὺ τὶς παραστέκονται; κι’ αὐτὲς δὲ νιώθουν πόνο, ἤ καλύτερα πονᾶνε ἀλλὰ ὑποφέρουν μὲ γενναιότητα, καὶ συμπαθοῦν ἐκεῖνες ποὺ βασανίζονται καὶ ξεσχίζονται ἀπὸ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ. Αὐτὲς ζήλεψε κι ἐσὺ καὶ μὴ γίνης πιὸ λεπτεπίλεπτος ἀπὸ τὶς γυναῖκες. Ὅταν «γεννοῦν αὐτὲς οἱ γυναῖκες», γιατὶ αὐτοὶ εἶναι πιὸ μικρόψυχοι ἀπ’ τὶς γυναῖκες, τότε θὰ νιώσουν ἐσένα τὸν ἄνδρα κι ἄν εἶναι βαρειὲς οἱ ἐντολές, σκέψου ὅτι γι’ αὐτὸ ἦρθε ὁ Χριστός· νὰ τὶς φυτέψη μέσα στὴν ψυχή μας καὶ νὰ μᾶς κάμη χρήσιμους σ’ ἐχθροὺς καὶ φίλους. Γι’ αὐτὸ προτρέπει νὰ φροντίζωμε καὶ γιὰ τοὺς δύο· γιὰ τοὺς ἀδελφούς, ὅταν λέη «κι ἄν προσφέρης τὸ δῶρο σου· γιὰ τοὺς ἐχθρούς, ὅταν νομοθετῆ νὰ τοὺς ἀγαποῦμε καὶ νὰ προσευχώμαστε γι’ αὐτούς. Καὶ δὲ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ τοῦτο ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ δίκαιου μόνο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἀντίθετο. Ἄν ἀγαπήσετε, λέει, ὅσους σᾶς ἀγαποῦν, τί μισθὸ θὰ λάβετε; Τὸ ἴδιο δὲν κάνουν κι οἱ τελῶνες; Τοῦτο λέει κι ὁ Παῦλος· Δὲν ἀντισταθήκαμε στὴν ἁμαρτία μέχρις αἵματος. Ἄν λοιπὸν πράττης αὐτά, στέκεσαι κοντὰ στὸ Θεό, ἄν τὰ παραμελῆς, πηγαίνεις μὲ τοὺς τελῶνες. Εἶδες πῶς ἡ ἀπόσταση τῶν ἐντολῶν δὲν εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἡ διαφορὰ τῶν προσώπων; Ἄς μὴ σκεφτώμαστε λοιπὸν ὅτι εἶναι βαρειὰ ἡ ἐντολὴ ἀλλὰ ἄς λογαριάσωμε καὶ τὸ ἔπαθλο κι ἄς στοχαστοῦμε μὲ ποιὸν γινόμαστε ὅμοιοι, ὅταν ἐπιτύχωμε καὶ μὲ ποιόν ἐξισωνόμαστε, ὅταν ἀποτύχωμε. Μὲ τὸν ἀδελφό μας ὁρίζει νὰ συμφιλιωνώμαστε καὶ νὰ μὴν τὸν ἀφήνωμε, προτοῦ διαλύσωμε τὴν ἔχθρα μας. Ὅταν μιλᾶ γιὰ ὅλους, δὲ μᾶς δεσμεύει πιὰ μ’ αὐτὴ τὴν ὑποχρέωση ἀλλὰ τὰ ἀπὸ μέρους μας μόνο ζητᾶ καὶ ἐλαφρώνει τὸ νόμο καὶ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο. Ἐπειδὴ εἶπε ὅτι καταδίωξαν τοὺς προφῆτες τοὺς πρὶν ἀπὸ σᾶς, γιὰ νὰ μὴ νιώσουν δυσαρέσκεια ἀπέναντί τους γι’ αὐτό, προστάζει ὄχι μόνο νὰ τοὺς δείχνουν ἀνοχή, ὅταν φέρωνται ἔτσι, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ἀγαποῦν. Βλέπεις πῶς κόβει σύρριζα τὸ θυμό, τὴν ἐπιθυμία γιὰ τὰ σώματα, τὰ πράγματα, τὴ δόξα, τὴν παροῦσα ζωή; Αὐτὸ τὸ ἔκαμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀλλὰ πολὺ περισσότερο τώρα. Κι ὁ φτωχὸς κι ὁ εἰρηνικὸς κι ὁ λυπημένος ἀδειάζει ἀπ’ τὴν ψυχή του τὸ θυμό. Ὁ δίκαιος κι ὁ ἐλεητικὸς ἀδειάζει τὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τῶν πραγμάτων. Ὅποιος ἔχει καθαρὴ καρδιὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν πονηρὴ ἐπιθυμία. Ὅποιος καταδιώκεται καὶ ὑπομένει τὶς ὕβρεις καὶ κατηγορεῖται ἐπιτυγχάνει ἀκέραια τὴν περιφρόνηση τῶν πραγμάτων τῆς ζωῆς αὐτῆς κι εἶναι καθαρὸς ἀπὸ περηφάνεια καὶ κενοδοξία. Ἀφοῦ ἐλευθέρωσε λοιπὸν ἀπὸ τὰ δεσμὰ αὐτὰ τὸν ἀκροατή του καὶ τὸν προετοίμασε γιὰ τοὺς ἀγῶνες, ἀποσπᾶ μ’ ἄλλο τρόπο πάλι καὶ μεγαλύτερη προσοχὴ αὐτὰ τὰ πάθη. Ἄρχισε ἀπὸ τὴν ὀργὴ κι ἀφοῦ ἀπὸ παντοῦ ἔκοψε τὰ νεῦρα τοῦ πάθους αὐτοῦ, εἶπε· Ὅποιος θυμώνει μὲ τὸν ἀδελφό του καὶ ὅποιος τὸν ἀποκαλεῖ ἀνόητο καὶ βλάκα νὰ τιμωρῆται κι ὅποιος προσφέρει δῶρο, νὰ μὴ πλησιάζη τὴν Τράπεζα, προτοῦ διαλύση τὴν ἔχθρα. Κι ὅποιος ἔχει ἀντίδικο, πρὶν φτάσουν στὸ δικαστήριο, νὰ συμφιλιωθῆ μὲ τὸν ἐχθρό του. Περνᾶ ἀμέσως στὴ ἐπιθυμία καὶ λέει· Ὅποιος παρατηρεῖ μὲ ἀκόλαστο βλέμα, νὰ τιμωρεῖται γιὰ μοιχός· Ὅποιος σκανδαλίζεται ἀπὸ γυναῖκα ἀκόλαστη ἤ ἀπὸ ἄνδρα ἤ κάποιον ἀπὸ τοὺς φίλους του, ὅλους αὐτοὺς ἄς τοὺς ἀπομακρύνη. Ὅποιος ἔχει γυναὶκα μὲ τὸν νόμο τοῦ γάμου, ἄς μὴν τὴ διώχνη ποτὲ κι ἄς μὴ ρίχνη τὰ βλέμματά του σὲ ἄλλη. Μ’ αὐτὰ ἀποσπᾶ τὶς ρίζες τῆς πονηρῆς ἐπιθυμίας. Ἔπειτα περιορίζει τὴν ἐπιθυμία τῶν πραγμάτων προστάζοντας μήτε νὰ ὀρκιζώμαστε, μήτε νὰ ψευδώμαστε, μήτε νὰ κρατοῦμε τὸ ὑποκάμισο ποὺ φορᾶμε, ἀλλὰ καὶ τὸ ἱμάτιο νὰ παρέχωμε σ’ ὅποιον τὸ θέλει καθὼς καὶ τὴ σωματική μας δύναμη ἀναιρῶντας ἔτσι καθολικὰ τὸν πόθο τῶν πραγμάτων.

Ἔπειτ’ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ βάζει τὸ στεφάνωμα ὅλων αὐτῶν τῶν προσταγμάτων λέγοντας· προσεύχεσθε γιὰ ὅσους προσπαθοῦν νὰ σᾶς κάνουν κακό. Μᾶς ὁδηγεῖ ἔτσι στὴν ἴδια τὴν κορυφὴ τῆς πνευματικότητας. Ὅπως ἀνώτερος ἀπὸ τὸν πρᾶο εἶναι αὐτὸς ποὺ δέχεται ραπίσματα, κι ἀπὸ τὸν ἐλεητικὸ αὐτὸς ποὺ δίνει τὸ ἱμάτιο μαζὶ μὲ τὸ ὑποκάμισό του, κι ἀπὸ τὸ δίκαιο, ὅποιος ὑποφέρει νὰ τὸν ἀδικοῦν, κι ἀπὸ τὸν εἰρηνοποιὸ ὅποιος ὑποχωρεῖ, ὅταν τὸν ραπίζουν καὶ ἀκολουθεῖ, ὅταν τὸν ἀγγαρεύουν, ἔτσι εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ καταδιώκεται αὐτὸς που ἐνῶ τὸν καταδιώκουν εὐλογεῖ. Βλέπεις πῶς λίγο λίγο μᾶς ἀνεβάζει στοὺς ἴδιους θόλους του Οὐρανοῦ; Ποιὰ εἶναι λοιπὸν ἡ ἀξία μας, ἐμᾶς ποὺ ἐνῶ ἔχομε ἐντολὴ νὰ γίνωμε ὅμοιοι μὲ τὸ Θεὸ δὲν πλησιάζομε οὔτε τοὺς τελώνες; Ἡ ἀγάπη πρὸς ὅσους μᾶς ἀγαποῦν ἀποδίδεται στοὺς τελῶνες καὶ στοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ στοὺς ἐθνικούς. Ὅταν μήτε αὐτὸ δὲν τὸ πραγματοποιοῦμε (καὶ δὲν τὸ κάνωμε οὔτε αὐτό, γιατὶ ζηλεύομε τὴν εὐτυχία τῶν ἀδελφῶν μας) ποιά τιμωρία δὲ θὰ μᾶς ἀξίζη, ὅταν, μ’ ὅλη τὴν ἐντολὴ νὰ ξεπεράσουμε τοὺς γραμματεῖς, στεκώμαστε χαμηλότερα κι ἀπὸ τοὺς ἐθνικούς; Πέστε μου λοιπὸν πῶς θὰ δοῦμε βασιλεία; πῶς θὰ πατήσωμε τὰ ἱερὰ ἐκεῖνα πρόθυρα, ἀφοῦ δὲ γίναμε οὔτε ἀπὸ τοὺς τελῶνες καλύτεροι; Γιὰ τοῦτο κάμει ὑπαινιγμό, ὅταν λέη· κι οἱ τελῶνες τὸ ἴδιο δὲν κάνουν; Καὶ τοῦτο εἶναι τὸ πιὸ ἀξιοθαύμαστο σημεῖο τῆς διδασκαλίας του· παντοῦ θέτει ἔπαθλα μὲ μεγάλη γενναιοδωρία, ὅπως ἡ θέα τοῦ Θεοῦ, ἡ κληρονομία τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἡ υἱοθεσία μας ἀπὸ τὸν Θεό, ἡ ὁμοίωσή μας μὲ τὸ Θεό, ἡ δωρεὰ τοῦ ἐλέους καὶ τῆς παρακλήσεως, ἡ μεγάλη ἀμοιβή. Κι ὅπου ἦταν ἀνάγκη νὰ ἀναφερθοῦν καὶ τὰ λυπηρά, τοῦτο γίνεται πολὺ ἄτονα· μιὰ φορὰ μόνο σὲ τόσους λόγους ἀναφέρει τὸ ὄνομα τῆς γέενας. Καὶ σ’ ἅλλους πάλι λόγους δισταχτικά, καὶ περισσότερο μὲ προτρεπτικοὺς παρὰ ἀπειλητικοὺς λόγους, θέλει νὰ διορθώση τὸν ἀκροατὴ λέγοντας· Τὸ ἴδιο δὲν κάνουν κι οἱ τελῶνες; Καὶ ἄν χαλάση τὸ ἀλάτι· καὶ Ἀσήμαντος θὰ ὀνομασθῆ μέσα στὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Κάπου κάπου ἀναφέρει καὶ τὰ ἁμαρτήματα ἀντὶ τὴν τιμωρία τους, ἀφήνοντας τὸν ἀκροατὴ νὰ συλλάβη τὸ βάρος τῆς τιμωρίας. Αὐτὸ κάμει ὅταν λέη· Ἔκαμε τὴ μοιχεία μαζί της μέσα στὴν καρδιὰ του, καὶ ὅποιος ἀφήνει τὴ γυναῖκα του γίνεται αἴτιος μοιχείας της· καὶ τὸ περισσότερο ἀπ’ αὐτὰ προέρχεται ἀπὸ τὸν πονηρό. Γιατὶ ὅσους ἔχουν νοῦ φτάνει νὰ τοὺς σωφρονίση καὶ μόνο μὲ τὸ μέγεθος τῆς ἁμαρτίας, χωρὶς τὴν ἀπαγγελία τῆς τιμωρίας. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν περίπτωσή μας ἀναφέρει τοὺς ἐθνικούς καὶ τοὺς τελῶνες, θέλοντας μὲ τὴν ποιότητα τῶν προσώπων αὐτῶν νὰ προτρέψη τὸ μαθητή· τὸ ἴδιο ἔκαμε κι ὁ Παῦλος ὅταν ἔλεγε· Ὄχι σὰν τοὺς ἄλλους ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα· καὶ ὅπως τὰ ἔθνη ποὺ δὲν γνωρίζουν τὸ Θεό. Καὶ δείχνοντας ὅτι δὲν ζητεῖ τίποτε ὑπεβολικὸ ἀλλὰ λίγο περισσότερο ἀπὸ τὸ συνηθισμένο προσθέτει. Τὸ ἴδιο δὲν κάμουν κι οἱ ἐθνικοί; Δὲν κόβει ὅμως στὸ σημεῖο τὸ λόγο ἀλλὰ τὸν ὁλοκληρώνει μὲ τὰ ἔπαθλα καὶ τὶς ἀγαθὲς ἐλπίδες λέγοντας· Γίνεται λοιπὸν τέλειοι, ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρας σας. Καὶ σκορπίζει ἄφθονα στοὺς λόγους του τὴ λέξη οὐρανός, θέλοντας νὰ φτερώση τὸ φρόνημά τους καὶ μὲ τὴν ὑπόμνηση τοῦ τόπου. Ὡς τότε ἦσαν πιὸ ἀδύνατοι κἄπως, πιὸ προσκολλημένοι στὰ ὑλικά.

Ἄς ἐννοήσωμε ὅλα ὅσα εἴπαμε κι ἄς δείξωμε καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας. Ἄς ἀποβάλωμε τὴ γελοία ἐκείνη συνήθεια, ποὺ παιδεύει τους πιὸ ἀνοήτους· περιμένουν νὰ τοὺς χαιρετίσουν πρῶτοι οἱ ἄλλοι. Δὲ ζηλεύουν αὐτὸ ποὺ προξενεῖ πολὺ μακαρισμό, ἀλλὰ ἐπιδιώκουν αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁλότελα γελοῖο. Γιατὶ δὲ χαιρετᾶς πρῶτος; Ἐπειδὴ αὐτὸ περιμένει ὁ ἄλλος, ἀπαντᾶ. Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ τρέξῃς, γιὰ νὰ πάρῃς σὺ τὸ στέφανο. Ὄχι, λέει, ἐπειδὴ αὐτὸ ἐπιζητεῖ ἐκεῖνος. Ὑπάρχει χειρότερη ἀνοησία; Ἐπειδὴ ὁ ἄλλος ἐπιδιώκει νὰ μοῦ γίνη πρόξενος ἀμοιβῆς, γι’ αὐτὸ δὲν θέλω νὰ ἐπωφεληθῶ ἀπ’ αὐτή του τὴν ἐπιδίωξη. Ἄν ὅμως σὲ χαιρετήση αὐτὸς πρῶτος τίποτα δὲν κερδίζεις καὶ μ’ ὅλο τὸ χαιρετισμό. Ἄν προλάβης σὺ τὸ χαιρετισμό, ἐμπορεύτηκες τὴν περηφάνεια του κι ἄφθονο καρπὸ τρύγησες ἀπὸ τὴν ἀνοησία του. Δὲν εἶναι λοιπὸν τὸ κορύφωμα τῆς ἀνοησίας νὰ ἀφήνης τὸ κέρδος ποὺ θὰ πάρης καὶ μάλιστα ἀπὸ κούφιες λέξεις κι ἐνῶ καταδικάζομε αὐτὴ τὴ συμπεριφορά, νὰ πέφτωμε στὸ ἴδιο λάθος; Ἄν κατηγορῆς κἄποιον, ἐπειδὴ περιμένει νὰ τὸν χαιρετήσουν, γιὰ ποιόν λόγο ζηλεύεις αὐτὸ ποὺ κατηγορεῖς; Καὶ ἀφοῦ ἰσχυρίζεσαι ὅτι αὐτὸ εἶναι πονηρό, βιάζεσαι νὰ τὸ μιμηθῆς σὰ νὰ ἦταν καλό; Βλέπεις πὼς τίποτα δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀνόητο ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ ζῆ μέσα στὴν κακία; Γι’ αὐτὸ, παρακαλῶ, ἄς ἀποφύγωμε τὴν πονηρὴ καὶ γελοία αὐτὴ συνήθεια. Μύριες φιλίες διέσπασε ἡ ἀσθένεια αὐτὴ καὶ δημιούργησε πολλοὺς ἐχθρούς. Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς προλαβαίνουμε ἐκείνους-ἐμεῖς ποὺ μᾶς λένε οἱ ἐχθροί μας νὰ δεχθοῦμε ραπίσματα καὶ νὰ ἀνεχθοῦμε ἀγγαρεῖες καὶ νὰ ὑποστοῦμε γυμνώσεις καὶ τὰ δεχόμαστε, πῶς θὰ γινόμαστα ἄξιοι γιὰ συγνώμη, ἄν δείχνωμε τόση ἐριστικότητα γιὰ ἕνα κούφιο χαιρετισμό; Δεχόμαστε περιφρόνηση –εἶναι ἡ ἀπάντηση- καὶ γελοιοποιούμαστε, ὅταν τοῦ κάνουμε αὐτὴ τὴ χάρη. Καὶ γιὰ νὰ μὴ σὲ περιφρονήση ὁ ἄνθρωπος, προσκρούεις στὸ Θεό; Καὶ γιὰ νὰ μὴ σὲ περιφρονήση ὁ μανιακὸς ὁμόδουλός σου, περιφρονεῖς τὸν Κύριό σου, ποὺ τόσες εὐεργεσίες σοῦ ἔκαμε; Ἄν εἶναι ἀνεπίτρεπτο νὰ σὲ περιφρονῆ ὁ ὁμότιμός σου, πολὺ πιὸ ἀνεπίτρεπτο εἶναι νὰ καταφρονῆς σὺ τὸ δημιουργό σου Θεό. Πρόσθεσε καὶ τοῦτο· ὅταν σὲ περιφρονῆ κάποιος, τότε σοῦ γίνεται πρόξενος μεγαλύτρης ἀμοιβῆς. Δείχνεις ὑπομονὴ σ’ αὐτὰ γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ σέβεσαι τους νόμους του. Καὶ τοῦτο γιὰ ποιά τιμή δὲν εἶναι ἄξιο, γιὰ ποιούς στεφάνους; Μακάρι ἐγὼ καὶ ἐξευτελισμοὺς καὶ περιφρόνηση νὰ δεχόμουν γιὰ τὸ Θεὸ παρὰ νὰ δεχόμουν τιμὲς ἀπὸ ὅλους τοὺς βασιλιάδες· τίποτα δὲν εἶναι ἴσο μὲ τὴ δόξα αὐτή, τίποτα –Αὐτὴ λοιπὸν ἄς ἐπιδιώξωμε, ὅπως αὐτὸς πρόσταξε. Καμμιὰ σημασία ἄς μὴ δίνωμε σ’ ἀνθρώπους ἀλλὰ ἔχοντας ὀρθὴ πνευματικότητα σ’ ὅλες τὶς περιστάσεις σ’ αὐτὴν ἄς συμμορφώνωμε τὴ ζωή μας. Ἄς δοκιμάσωμε ἀπὸ δῶ τὴ χαρὰ τὼν οὐρανῶν καὶ τῶν οὐράνιων στεφάνων, βαδίζοντας σὰν ἄγγελοι ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Θὰ εἴμαστε στὴ γῆ αὐτὴ ἀγγελικὰ τάγματα, θὰ εἴμαστε μακρυὰ ἀπὸ κάθε ἐπιθυμία καὶ ταραχὴ καὶ θὰ κερδίσωμε μαζὶ μ’ αὐτὰ καὶ τὰ ἀνείπωτα ἀγαθά. Μακάρι νὰ τὰ ἐπιτύχωμε ὅλοι μας μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὸς ἄς ἔχη τὴ δόξα καὶ τὴ δύναμη καὶ τὴν προσκύνηση μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα καὶ τὸ ἅγιο καὶ ἀγαθὸ Πνεῦμα τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: (Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου, “Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον”, Τόμος Δεύτερος, Ἀθῆναι 1969, σελ.9-19), Η άλλη όψη

«Κινδυνεύουμε να μας λεηλατήσουν εχθροί και φίλοι τις επόμενες δεκαετίες» 

Συγκλονιστική ανάλυση για το τι πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα αν δώσουμε το όνομα «Μακεδονία» στην ΠΓΔΜ κάνει ο Σάββας Καλεντερίδης. «Θα μας επιστρέψουν να έχουμε μια περιφέρεια Μακεδονία. Αλλά όταν κάποιος βλέπει στο χάρτη από πάνω ένα κράτος Μακεδονία και κάτω μια περιφέρεια Μακεδονία, αυτομάτως θα σκεφτεί ότι αυτά πρέπει να ενωθούν. Και δεν θα πάει το κράτος στην περιφέρεια αλλά η περιφέρεια στο κράτος. Αρα το όνομα ανεξαρτήτως των δεσμεύσεων της ΠΓΔΜ, θα είναι πηγή αέναου αλυτρωτισμού για τους επόμενους αιώνες.

Αν οι πολιτικοί μας υπογράψουν κόντρα στη βούληση των πολιτών θα είναι σα να έχουμε υπογράψει με σφραγίδες… πάρτε την κυριότητα της Μακεδονίας και από δω και στο εξής, ότι αφορά τη Μακεδονική ιστορία και το Μακεδονικό έθνος, θα το σφραγίζουν και θα το υπογράφουν οι Σκοπιανοί γιατί θα είναι το Μακεδονικό κράτος. Αρα χάνουμε ιστορικό έρμα οι Ελληνες και δίνουμε μήνυμα ότι τα βγάλαμε όλα στο σφυρί, πάμε να πάρουμε και εμείς το Αιγαίο θα πουν οι Τούρκοι. Κινδυνεύουμε να μας λεηλατήσουν εχθροί και φίλοι τις επόμενες δεκαετίες», λέει μεταξύ άλλων ο κ. Καλεντερίδης.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Ἡ ἐργασία αὐτή εἶχε ὡς ἀφορμή: α) τό βιβλίο «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος» (ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ) τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ καί β) τήν τρίτομη ἔκδοση τῶν ψευδοϊσαακείων συγγραμμάτων ἀπό τήν Ἱ. Μονή Προφήτου Ἠλιού Θήρας μέ τόν τίτλο «Ἰσαάκ τοῦ Σύρου Ἀσκητικά. Μετάφραση ἀπό τά Συριακά». Μετά τήν ἐργασία ἀκολουθεῖ ἐπιστολή τοῦ συγγραφέως πρός τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Θήρας σχετικά μέ τήν ἔκδοση τῶν κακοδόξων συγγραμμάτων τοῦ ψευδο-Ἰσαάκ.

Ι) Εἰσαγωγικά - Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Ἡ πλήρης καί παντελής ἀπουσία τῆς ἀκτίστου Χάριτος στή Δύση καί ὁ συνακόλουθος ὀρθολογισμός τῶν θεολόγων της δημιούργησε ἕνα χάος, μιά σύγχυση στήν πίστη ὅλων τῶν «χριστιανῶν» τῆς Δύσεως. Πάρα πολλοί ἄνθρωποι ἐνδιαφερόμενοι σοβαρά γιά τήν πίστη καί τή χριστιανική ζωή μπολιάστηκαν μέ διαρκεῖς ἀμφιβολίες ἐν σχέσει πρός τό Εὐαγγέλιο, τήν ἀλήθεια καί τή γνησιότητά του, γιά τήν ὀρθή πίστη, γιά τή γνησιότητα τῶν πατερικῶν κειμένων ἀκόμη καί γιά τήν... ὕπαρξή κάποιων Ἁγίων!

Δυστυχῶς αὐτή ἡ φοβερή σύγχυση μεταφέρθηκε καί στόν ὀρθόδοξο χῶρο μέ βιβλία περιοδικά, ἐκπομπές, συνέδρια καί ἐπιτροπές δηλητηριάζουν μέ μικρές, προσεκτικές δόσεις τήν ὀρθόδοξη συνείδηση. Ἐνσπείρουν δισταγμό ὡς πρός τήν πλήρη καί ἀπόλυτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καί χρησιμοποιοῦν ἕνα δῆθεν διάλογο μέ σκοπό τήν συμφιλίωση ὀρθοδοξίας καί πλάνης, ὀρθοδοξίας καί θρησκειῶν, συμφώνως πάντοτε μέ τά κελεύσματα τῆς Ν. Ἐποχῆς.

Στήν οἰκουμενιστική αὐτή πρωτοπορία βρίσκεται καί τό προσφάτως ἐκδοθέν ἀπό τίς Ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ βιβλίο τοῦ Ρώσου ἐπισκόπου Βιέννης Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ, «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος».

Πρίν μιλήσουμε γιά τό βιβλίο του Ἀλφέγιεφ πρέπει νά ποῦμε ποιός εἶναι ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Γεννήθηκε στήν Νινευΐ ἤ κατ’ ἄλλους κοντά στήν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας. Ἔζησε τόν ΣΤ´ αἰῶνα. Ἐπειδή ὑπάρχει ἐπιστολή του πού τήν ἀπευθύνει στόν τότε νέο στήν ἡλικία Ἅγιο Συμεών τόν Θαυμαστορείτη (521-596μ.Χ.), γίνεται ἡ ὑπόθεση ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ «ἤκμαζεν» γύρω στά 530 μ.Χ. καί κατά πᾶσα πιθανότητα ἐκοιμήθη στό τέλος τοῦ ΣΤ´ αἰῶνος. Νέος ἔγινε μοναχός μαζί μέ τόν ἀδελφό του στή Μονή τοῦ Ἁγίου Ματθαίου καί ἀργότερα τόν κατέλαβε ὁ ἔρως τῆς ἡσυχίας καί ἀνεχώρησε στήν ἔρημο. Ὅταν ὁ ἀδελφός του ἔγινε ἡγούμενος στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ματθαίου τόν κάλεσε νά γυρίσει πίσω, ἀλλά ἐκεῖνος ἔχοντας τήν ἡσυχαστική ἐμπειρία ἀρνεῖται. Ἀργότερα ὅμως ὑπακούει σέ θεία ἀποκάλυψη καί δέχεται νά γίνει ἐπίσκοπος Νινευΐ. Ἀλλά γιά πολύ λίγο. Τήν ἴδια ἡμέρα πού χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος ἦλθαν στό ἐπισκοπεῖο δυό ἄνθρωποι γιά νά λύσουν μία διαφορά τους. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔθεσε σάν βάση γιά τή λύση τῶν προβλημάτων τους τό Εὐαγγέλιο, ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ἀρνήθηκε. Τότε σκέφθηκε ὁ Ἅγιος: «Ἄν αὐτοί ἐδῶ δέν ὑπακούουν στά εὐαγγελικά προστάγματα τοῦ Κυρίου τότε τί ἦρθα ἐγώ νά κάμω ἐδῶ;». Ἐγκατέλειψε τόν ἐπισκοπικό θρόνο καί γύρισε στήν ἀγαπημένη του σκήτη, ὅπου ἔζησε μέχρι τό θάνατό του ἀγωνιζόμενος.

Ὅμως ἄν ὁ λεπτομερής βίος τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ δέν εἶναι γνωστός, ὁ Ἅγιος εἶναι πασίγνωστος ἀπό τούς ἀσκητικούς Λόγους του. Τόν 8ο ἤ τό ἀργότερο τόν 9ο αἰῶνα δύο μοναχοί τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα τῆς Παλαιστίνης ὁ Ἀβράμιος καί ὁ Πατρίκιος ἀνακαλύπτουν τόν οὐράνιο αὐτό θησαυρό τῶν Λόγων τοῦ Ἁγίου καί τούς μετέφρασαν ἀπό τά συριακά στήν ἀρχαία ἑλληνική. Ὁ θησαυρός αὐτός διαδόθηκε παντοῦ διά μεταφράσεων στήν ἀραβική, σλαβωνική καί λατινική γλῶσσα καί στή συνέχεια σέ ὅλες τίς εὐρωπαϊκές γλῶσσες.

Ἔτσι τά ἔργα τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ γίνονται ἐντρύφημα, τροφή πνευματική καί παρηγορία στούς ἡσυχαστές, τούς μοναχούς καί ὅλους τούς πιστούς. Ἀνεδείχθη οἰκουμενικός διδάσκαλος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἀλλά καί οἱ ἑτερόδοξοι μέ τίς μεταφράσεις στή γλῶσσα τους ἐθέλχθησαν ἀπό τή διδασκαλία του καί τόν μελετοῦν μέ δίψα.

Παρά ταῦτα μόνο τά τελευταῖα, σχετικῶς, χρόνια καθιερώνεται ἡ ἑορτή τῆς μνήμης του. Παλαιότερα στό Ἅγιο Ὄρος τόν τιμοῦσαν στίς 28 Ἰανουαρίου μαζί μέ τόν Ἅγιο Ἐφραίμ ἐνῷ τώρα τελευταῖα στίς 28 Σεπτεμβρίου. Ἀλλά μήπως αὐτή ἡ καθυστέρηση τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης του, λυμαίνεται καθόλου τήν ἁγιότητα του καί τή δόξα του; Μήπως ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ δέν εἶναι Ἅγιος; Κατ’ ἀρχάς πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν πολλοί Ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ἀναφερόμενοι ὡς Ἅγιοι σέ βιβλία Πατερικά δέν ἔχουν καθιερωμένη μνήμη ἤ ὅπως συμβαίνει μέ τόν Ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σύρο, καθιερώθηκε ἡ μνήμη τους τά τελευταῖα χρόνια. Ἔτσι ματαίως θά ἀναζητήσει κάποιος ἡμέρα μνήμης γιά τόν Ὅσιο Θεόγνωστο τῆς Φιλοκαλίας ἐνῷ ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Διαδόχου Φωτικῆς, τοῦ Ἡσυχίου τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καρπαθίου, τοῦ συγγραφέως τῶν Παραμυθητικῶν κεφαλαίων πρός τούς ἐν Ἰνδίᾳ μοναχούς, τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα καί τοῦ Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης ἡ μνήμη καθιερώθηκε τά τελευταῖα χρόνια.

ΙΙ) Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ

Παρά ὅμως τήν ἔλλειψη ἡμερομηνίας μνήμης αὐτῶν τῶν Ἁγίων καί πολλῶν ἄλλων ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὡς αὐθεντικό ἐν Χριστῷ, δηλαδή ὡς ἁγιοπνευματικό τό Βίο τους, τίς δέ διδαχές τους ὡς ἀπόσταγμα τῆς ὑπ’ αὐτῶν ἐμπειρίας τῆς θεώσεως, τῆς ὑπ’ αὐτῶν «αἰσθήσεως ἐν Θεῷ», ὅπως γράφει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ.

Ὅλα αὐτά κατ’ ἐξοχήν ἰσχύουν σέ ὕψιστο βαθμό γιά τόν Ἅγιο Ἰσαάκ. Ὅλοι οἱ μετά ἀπ’ αὐτόν ἀσκητικοί Πατέρες παραπέμπουν σ’ αὐτόν, ὡς Ἅγιον Ἰσαάκ, ὡς γνήσιο διδάσκαλο τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς, ὡς ἔμπειρο ἀγωνιστή καί ἐκπαιδευτή στόν πόλεμο κατά τοῦ διαβόλου καί τῶν παθῶν, ὡς πνευματική λυδία λίθο μέ τήν ὁποία δοκιμάζονται οἱ ἐμπειρίες τῶν ἀγωνιζομένων, ἄν εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἤ ἐκ τοῦ διαβόλου. Σ’ αὐτόν παραπέμπει 29(!) φορές ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός (Θ´ αἰών) στά ἔργα του πού δημοσιεύονται στή Φιλοκαλία, ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ μονάζων, ὁ διδάσκαλος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στό Λόγο περί νήψεως καί φυλακῆς καρδίας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ὁ ὁποῖος, συνιστᾶ στούς ἡσυχαστές τή μελέτη τῶν Λόγων του τοποθετώντας τον ἀνάμεσα στόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος καί τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, οἱ Ἅγιοι Κάλλιστος καί Ἰγνάτιος οἱ Ξανθόπουλοι (26 παραπομπές). Ἀπό τόν Ἅγιο Κάλλιστο τόν Καταφυγιώτη ἀποκαλεῖται «ἡσυχίας ἄκρος ὑφηγητής».

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει:

«... καρπόν τῆς προσευχῆς ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ προσηγόρευσε τόν φωτισμόν· φησί γάρ, <καθαρότης ἐστί νοός, ἐφ’ ᾗ διαυγάζει ἐν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς τό φῶς τῆς ἁγίας Τριάδος· καί τότε ὁ νοῦς ὑπεράνω τῆς προσευχῆς γίνεται καί οὐ δεῖ καλεῖν ταύτην προσευχήν, ἀλλά τοκετόν τῆς καθαρᾶς προσευχῆς, τῆς διά τοῦ Πνεύματος καταπεμπομένης> καί πάλιν <προσευχή ἐστι καθαρότης νοός, ἥτις μόνη ἐκ τοῦ φωτός τῆς Ἁγίας Τριάδος μετ’ ἐκπλήξεως τέμνεται>» καί τόν ὀνομάζει «ἐπόπτη καί συγγραφέα τῆς μυστικῆς ἐποπτίας.»

Στόν Βίο τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ, ὁ Ὅσιος Ἰσαάκ ἀναφέρεται ὑπό τοῦ βιογράφου τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου, ὡς «ὁ παθών ταῦτα καί μαθών (δηλαδή τήν κατά Χριστόν ἀλλοίωσιν, ἔλλαμψιν καί θέωσιν) Σύρος ἐκεῖνος τήν ἡσυχίαν τε καί θεωρίαν ὁ περιβόητος».

Ὁ μεγάλος Ρῶσος ἡσυχαστής, ὁ Ἅγιος Νεῖλος Σόρσκυ (1433-1508) στά Ἀσκητικά του 37 φορές παραπέμπει στόν Ἅγιο μας.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τόν ἀποκαλεῖ «ὁ ἐμός θεοφόρος φιλόσοφος Ἅγιος Ἰσαάκ».

Ὁ Γέρων Ἰουστῖνος Πόποβιτς γράφει:

«Μεταξύ τῶν ἁγίων τούτων φιλοσόφων [δηλαδή τῶν Ἁγίων Πατέρων] μία ἀπό τάς πρώτας θέσεις ἀνήκει εἰς τόν μεγάλον ἀσκητήν καί ἅγιον Ἰσαάκ τόν Σύρον. Εἰς τά συγγράμματά του ὁ ἅγιος Ἰσαάκ μέ σπανίαν ἐμπειρικήν γνῶσιν παρακολουθεῖ καί περιγράφει τήν διαδικασίαν τῆς ἐξυγιάνσεως καί καθάρσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων τῆς γνώσεως.»

Ὁ Γέροντας Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης ἔλεγε:

«Ὁ Ἰσαάκ ὁ Σύρος κρύβει ἕνα μεγάλο θησαυρό. Ἀνοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευματικά... Ἄν δέν ἔχεις Ἰσαάκ Σῦρο, καί ἄν δέν ἔχεις λεφτά νά τόν ἀγοράσῃς, νά πάρῃς μιά τσάντα καί νά βγῇς νά ζητήσῃς χρήματα καί νά τόν πάρῃς... Ὅταν τό διαβάζῃς καί χαίρεσαι καί ἐλέγχεσαι… Νά διαβάζετε ἕνα φύλλο τήν ἡμέραν, νά βλέπεσθε σάν σέ καθρέφτη.»

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε:

«Ἄν πήγαινε κανείς στό Ψυχιατρεῖο καί διάβαζε στούς ἀσθενεῖς τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ, θά γίνονταν καλά ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό, γιατί θά γνώριζαν τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς».

Στίς ἐπιστολές του ὁ Γέροντας γράφει:

«Πολύ βοηθᾶ ἡ μελέτη στά Ἀσκητικά τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ, διότι καί τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς δίνει νά καταλάβει κανείς καί κάθε εἴδους μικρό ἤ μεγάλο κόμπλεξ καί ἐάν ἔχει ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στό Θεό, τόν βοηθάει γιά νά τό διώξη…»

Στό Βίο τέλος τοῦ Γέροντος διαβάζουμε:

«Ἔλεγε ὅτι τό βιβλίο τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ ἀξίζει ὅσο ὁλόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στό βιβλίο [τῶν Ἀσκητικῶν τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ] πού διάβαζε, κάτω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, πού κρατᾶ στό χέρι του ἕνα φτερό καί γράφει, σημείωσε: <Ἀββᾶ μου, δός μου τήν πέννα σου νά ὑπογραμμίσω ὁλόκληρο τό βιβλίο σου>.»

Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε:

«Βέβαια γιά τά μυστήρια πού ὁ Θεός ἀποκαλύπτει μέσα μας καλύτερη εἶναι ἡ σιωπή. Νά, ὅμως, πού μπορεῖ νά μᾶς συμβεῖ, ὅπως στόν Ἀπόστολο Παῦλο, πού λέγει: <Παραφέρθηκα· ἐσεῖς μέ ἀναγκάσατε νά τά πῶ λόγῳ τῆς ἀγάπης>, (Ρωμ. 1, 11-12).»

Τό ἴδιο στενοχωριέται καί ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, πού ἀναγκάζεται νά πεῖ τά μυστήρια καί τά βαθιά βιώματα τῆς καρδιᾶς του, ὁρμώμενος ἀπό ἀγάπη καί μόνο. Νά πῶς τό λέει:

«Ἔγινα μωρός· δέν ὑποφέρω νά φυλάξω τό μυστήριον ἐν σιωπῇ, ἀλλά γίνομαι ἀνόητος διά τήν ὠφέλειαν τῶν ἀδελφῶν...»

Ἀπό ὅλες αὐτές τίς μαρτυρίες τῶν Ἁγίων πατέρων καί συγχρόνων Γερόντων γίνεται ἐμφανής ἡ καθολική ἀποδοχή τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ καί τῶν ἁγίων συγγραμμάτων του, ἡ ὀρθοδοξία του καί ἡ γνησιότητα τῶν ἁγιοπνευματικῶν ἐμπειριῶν του.

ΙΙΙ) Ἀσεβεῖς φλυαρίες περί τοῦ προσώπου τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ

Ἄς ἔλθουμε τώρα στό βιβλίο τοῦ Ἀλφέγιεφ. Γράφει στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος:

«Ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ Wensinck καί ἀπό ἄλλες ἐργασίες ἔμαθα ποιός ἦταν ὁ Ἰσαάκ... Ἀνακάλυψα πώς ἀνῆκε στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς, σ’ αὐτήν πού ἀποκαλεῖται συνήθως <Νεστοριανή>. Κι ἔτσι ἔφθασα σιγά σιγά στό σημεῖο νά συνειδητοποιήσω, πώς τοῦτο δέν σήμαινε πώς ὁ ἴδιος ὁ Ἰσαάκ ἤ ἡ ἐκκλησιαστική κοινότητα στήν ὁποία ἀνῆκε, θά μποροῦσε ἄκριτα νά καταδικαστοῦν ὡς αἱρετικοί.»

Ἀπό τά γραφόμενα τοῦ ἐπισκόπου Καλλίστου, ἀλλά καί ἀπό ὅλο τό βιβλίο τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος γίνεται ἀμέσως κατανοητό, ὅτι ἔχει διαγραφεῖ ἀπό τή συνείδησή τους ἡ ἐκκλησιαστική παράδοση περί τοῦ Βίου τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ και ότι «ἔμαθαν» ἀμφότεροι ἀπό τόν Wensinck καί ἀπό ἄλλες ἐργασίες, ὅτι ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ εἶναι Νεστοριανός!!!

Οἱ δυτικοί ἐρευνητές μελέτησαν τό νεστοριανό «βιβλίο τῆς ἁγνότητος» ὅπου γίνεται λόγος γιά κάποιον Ἰσαάκ πού γεννήθηκε στό Beit Qatraye στή δυτική ἀκτή τοῦ Περσικοῦ Κόλπου καί χειροτονήθηκε ἀπό τόν Νεστοριανό Givargis περίπου τό 660 ἐπίσκοπος Νινευΐ. Μετά 5 μῆνες παραιτήθηκε γιά ἄγνωστο λόγο καί ἀσκήτεψε στό ὄρος Matout. Μετά πῆγε στή Μονή Shabur, ὅπου πέθανε τυφλός ἀπό τό πολύ διάβασμα. Ἔγραψε καί κάποια βιβλία γιά τήν ἀναχωρητική ζωή. Μετά ἀπό αὐτή τή... φοβερή «ἀνακάλυψη», οἱ ἐρευνητές κατέληξαν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ πού γνωρίζουμε!

Μέ πολύ μεγάλη εὐκολία ὁ Ἀλφέγιεφ περιφρονεῖ ὅλα τά ὑπάρχοντα στοιχεῖα τοῦ ὀρθοδόξου Βίου του: α) τόν τόπο καταγωγῆς πού εἶναι ἡ Νινευΐ, ἤ ἡ Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας καί ὄχι τό Κατάρ, β) τό χρόνο γεννήσεως, ὁ ὁποῖος ὑπολογίζεται περίπου 100 χρόνια νωρίτερα, γ) τή διήγηση γιά τήν αἰτία παραιτήσεως του τήν ὁποία ἀποκαλεῖ «θρῦλο» καί τήν ἄμεση ἀναχώρησή του καί ὄχι μετά 5 μῆνες, και δ) τόν τόπο τῆς ἀσκήσεως του σέ σκήτη καί ὄχι στό μοναστήρι Σαμπούρ. Πλάθει μύθους γιά τούς λόγους χειροτονίας καί παραιτήσεως ἀπό τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα. Κατά τό πλεῖστον ὁ νεστοριανός ἱστορικός εἶναι, γιά τόν Ἀλφέγιεφ, πλήρως ἀξιόπιστος, ἐνῷ οἱ πληροφορίες τῶν ὀρθοδόξων εἶναι μυθώδεις καί ἐλλειπεῖς.

Πάντως ἀπό τή σύγκριση τῶν δύο Βίων γίνεται φανερό ὅτι ὁ ὑπό τῆς νεστοριανῆς ἱστορικῆς πηγῆς ἀναφερόμενος Ἰσαάκ εἶναι ἄλλο πρόσωπο διάφορο τοῦ Ὁσίου. Τό γεγονός ὅτι στήν περιοχή τῆς Συρίας-Περσίας-Μεσοποταμίας ἦταν διαδεδομένος ὁ νεστοριανισμός δέν σημαίνει πώς ἐκεῖ δέν ὑπῆρχαν ὀρθόδοξοι καί πώς ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ἐπίσκοπος Νινευΐ ταυτίζεται μέ τόν ἀναφερόμενο ἀπό τούς νεστοριανούς καί δέν εἶναι ὀρθόδοξος. Βέβαια ἀπό παλαιά δημιουργούνταν προβλήματα ταυτίσεως ὀρθοδόξων Πατέρων μέ αἱρετικούς. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει γιά τόν Ἅγιο Βαρσανούφιο:

«... δύο ἐστάθησαν Βαρσανούφιοι, ἕνας ὁ παρών Ἅγιος καί ὀρθοδοξότατος πατήρ, καί ἄλλος αἱρετικός, ἐκ τῆς αἱρέσεως τῶν μονοφυσιτῶν... τόν ὁποῖον… ἀναφέρει ὁ θεῖος Σωφρόνιος, ὁ πατριάρχης Ἰεροσολύμων... Ὅτι δέ ὁ θεῖος οὗτος Βαρσανούφιος... ἧτον ὀρθοδοξότατος καί ἐδέχετο αὐτόν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὡς Ἅγιον, ἐβεβαίωσε καί ὁ Ἅγιος Πατριάρχης Ταράσιος ἐρωτηθείς περί τούτου ἀπό τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην. Βεβαιοῖ δέ καί ὁ αὐτός Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐν τῇ αὐτοῦ Διαθήκῃ· Προσέτι… ἀποδέχομαι... καί πάντων τῶν θεσπεσίων Πατέρων, Διδασκάλων τε καί Ἀσκητῶν τούς βίους τε καί τά συγγράμματα. Τοῦτο δέ λέγω διά τόν φρενοβλαβῆ Πάμφιλον, τόν ἀπό Ἀνατολῆς φοιτήσαντα καί τούς δε τούς Ὁσίους διαβαλόντα· λέγω δή, Μᾶρκον, Ἡσαΐαν, Βαρσανούφιον, Δωρόθεόν τε καί Ἡσύχιον.»

Ἔτσι τό κριτήριο Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ μαρτυρία τῶν μετ’ αὐτούς Ἁγίων Πατέρων. Σήμερα πιθανόν πολλοί ἐρευνητές καί πατρολόγοι ἐρευνώντας θά ταύτιζαν τούς δύο Βαρσανουφίους ἀκολουθώντας τόν «φρενοβλαβῆ» Πάμφιλο.

Ἔχουμε καί ἕνα ἀρκετά πρόσφατο παράδειγμα. Ὁ γνωστός ὀρθόδοξος θεολόγος John Meyendorff ἐπέμενε νά χαρακτηρίζει τόν Ἅγιο Σάββα τόν Βατοπεδινό ἀντιησυχαστή καί ἀντι-Παλαμίτη, ἄν καί ὁ βίος του εἶναι πλήρης ἁγιοπνευματικῶν ἐμπειριῶν. Τόν ταύτιζε ἐσφαλμένα μέ κάποιο ἀντιησυχαστή ὀνόματι Σάββα Λογαρᾶ μέχρις ὅτου σέ χειρόγραφο τῆς Ἱ. Μονῆς Μ. Λαύρας ἀποκαλύφθηκε ὅτι τό ἐπώνυμο τοῦ Ἁγίου ἦταν Τζῖσκος! Στ’ ἀλήθεια χρειαζόταν αὐτή ἡ μαρτυρία γιά να πεισθοῦμε περί τῆς ἁγιότητος τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ, ὅταν ἔχουμε τό θαυμαστό Βίο του καί τή μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου;

IV) Τά ἀνοσιουργήματα τοῦ ψευδο-Ἰσαάκ

Μετά τήν ψευδοανακάλυψη ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ἦταν νεστοριανός, ἀκολούθησε καί ἄλλη «ἀνακάλυψη». Κάποιος δρ. Sebastian Brock ἀνακάλυψε τό 1983 σέ βιβλιοθήκη τῆς Ὀξφόρδης κάποιο χειρόγραφο τοῦ δεκάτου ἤ ἑνδεκάτου αἰῶνος πού περιεῖχε στή Συριακή γλῶσσα μιά συλλογή ἀσκητικῶν λόγων (41 Κεφάλαια) στό ὄνομα Ἰσαάκ τοῦ Σύρου. Τούς περισσότερους λόγους ἐξέδωσε ὁ Brock με ἀγγλική μετάφραση τό 1995.

Δυστυχῶς ἀπό τίς ἐκδόσεις «Θεσβίτης» τῆς Ἱ. Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Θήρας μεταφράστηκαν σέ τρεῖς τόμους οἱ Λόγοι αὐτοί. Ὑποτίθεται ὅτι αὐτά εἶναι κείμενα γνήσια τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ. Ὅπως γράφει ὁ Ἀλφέγιεφ αὐτή ἡ συλλογή:

«... δέν μεταφράστηκε στήν Ἑλληνική καί δέν γνώρισε τή διάδοση τῆς πρώτης.»

Γιατί ἄραγε; Ὑπῆρχε λόγος; Μάλιστα. Ὑπάρχουν τρεῖς λόγοι σοβαρότατοι.

α) Διότι κατά τήν ὀρθόδοξη παράδοση τά κείμενα αὐτά δέν ἀνήκουν στόν ὅσιο Ἰσαάκ.

Πουθενά ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς δέν γίνεται μνεία γιά τά κείμενα αὐτά. Ἀπορεῖ στ’ ἀλήθεια κανείς γιά τή βεβαιότητα τοῦ Ἀλφέγιεφ καί τῶν εὐρωπαίων δασκάλων του ὅσον ἀφορᾶ τή γνησιότητα αὐτοῦ τοῦ, ὅπως τό ἀποκαλεῖ, «Β´ μέρους» τῶν ἔργων τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ, ὅταν κατά πολλούς δυτικούς μελετητές, τούς ὁποίους ὁ Ἀλφέγιεφ ἀκολουθεῖ κατά πόδας, τήν περίοδο αὐτή στήν περιοχή Συρίας-Μεσοποταμίας ὑπάρχουν πολλοί συγγραφεῖς μέ τό ὄνομα Ἰσαάκ. Τό γεγονός αὐτό δημιουργεῖ ἀμφιβολίες ὡς πρός τήν πατρότητα τῶν κειμένων πού φέρουν τό ὄνομα τοῦ Ἰσαάκ τῆς Νινευΐ. Τέτοιοι εἶναι ὁ Ἰσαάκ Ἀντιοχείας μέ κείμενα κατά νεστοριανῶν καί Μονοφυσιτῶν, οἱ μονοφυσίτες Ἰσαάκ τοῦ Ἀμίδα καί Ἰσαάκ Ἐδέσσης καί κάποιος ὀρθόδοξος Ἰσαάκ ἀπό τήν Ἔδεσσα. Ἀλλά καί ὁ Ἀλφέγιεφ διατελῶν ἐν συγχύσει προσπαθεῖ νά ξεκαθαρίσει τά κείμενα χωρίς κατά τή γνώμη μου ἀποτέλεσμα. Ἰδού τί γράφει:

«Ὁ Bedjan δίνει μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τό Γ´ Μέρος [οἱ «εἰδικοί» κάνουν λόγο καί γιά Γ΄ μέρος(!)], ἀλλά αὐτά τά κείμενα ἀνήκουν στήν πραγματικότητα στόν Dadisho ἀπό τό Κατάρ...

Ἐπίσης ἀναφέρει τή Βίβλο τῆς Χάριτος, πού ἀποδίδεται στόν Ἰσαάκ, ἀλλά οἱ σύγχρονοι μελετητές ἀμφισβητοῦν τήν αὐθεντικότητά του. Ὁ D. Miller ὑποστηρίζει πώς δέν ἔχει γραφτεῖ ἀπό τόν Ἰσαάκ, ἀλλά ἀνήκει στήν πένα τοῦ Συμεών d- Taibutheh.»

Ἀκόμα καί ἀπό τά γνήσια κείμενα τοῦ Ἁγίου ὁρισμένα τά ἀποδίδει ὁ Ἀλφέγιεφ σέ αἱρετικούς. Πλήρης καί καθολική σύγχυση!

Γιά μᾶς τούς ὀρθοδόξους, βέβαια, οἱ ὁποῖοι ἐμπιστευόμαστε τήν Παράδοση τά πράγματα εἶναι ἁπλᾶ. Δέν δεχόμεθα, δέν παραλαμβάνουμε «ἀλλαχόθεν», δηλαδή ὑπό τῶν κλεπτῶν καί ληστῶν τῆς σωτηρίας μας ὅ,τι δέν μᾶς παραδίδει ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τῶν Ἁγίων Πατέρων. Παρά ταῦτα ἄς δοῦμε καί τό δεύτερο οὐσιαστικό λόγο ἀπορρίψεως τῶν κειμένων αὐτῶν.

β) Διότι σέ πολλά σημεῖα τά κείμενα αὐτά γέμουν νεστοριανῶν κακοδοξιῶν καί παραπέμπουν σέ αἱρετικούς.

Ὁ αἱρετικός Νεστόριος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, πίστευε ὅτι στόν Χριστό ὑπάρχουν ὄχι μόνο δύο φύσεις ἀλλά καί δύο πρόσωπα. Μή δυνάμενος νά δεχθεῖ τήν ἑνότητα τῶν θείων φύσεων στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τήν πρόσληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως εἰς τήν Ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐπινόησε διαφόρων εἰδῶν ἑνώσεις «κατά τήν ἀξίαν... καί ταυτοβουλίαν καί ὁμοτιμίαν καί εὐδοκίαν καί ὁμωνυμίαν» ἀρνούμενος τήν καθ’ ὑπόστασιν Ἕνωση πού εἶναι καί ἡ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτή τήν πλάνη ἀναθεματίσθηκε ἀπό τήν Γ´ ἐν Ἐφέσῳ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀπό τά κείμενα τοῦ ψευδο-Ἰσαάκ ἀποσπάσματα τῶν ὁποίων παραθέτει ὁ Ἀλφέγιεφ, γίνεται φανερό ὅτι ὁ συγγραφεύς τους εἶναι νεστοριανός. Ἰδού ἀποσπάσματα:

(1)

«Δοξάζω τή θεία Σου Φύση Κύριε, ἐπειδή ἔκανες τή φύση μου... τόπο ὅπου μπορεῖς νά κατοικήσεις καί ναό ἅγιο γιά τή Θεότητά Σου, δηλαδή γιά Ἐκεῖνον πού κρατᾶ τά σκῆπτρα τῆς Βασιλείας σου... τό ἔνδοξο σκήνωμα τῆς αἰώνιας Ὕπαρξης Σου... τόν Ἰησοῦ Χριστό...»

Ἐδῶ βλέπουμε νά διαχωρίζεται ἡ Θεία φύση ἀπό τήν ἀνθρώπινη. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἷναι ἕνας ἄνθρωπος πού εἶναι ἁπλῶς «τό ἔνδοξο σκήνωμα τῆς Θεότητος». Πρόκειται γιά τή νεστοριανική πλάνη.

(2)

«Δέν διστάζουμε νά ἀποκαλοῦμε τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου μας -καί εἶναι ὄντως ἀληθινός ἄνθρωπος - «Θεό» καί «Δημιουργό» καί «Κύριο»... Εἶπε ἀκόμα καί στούς Ἀγγέλους νά τόν λατρεύουν... Παραχώρησε σ’ Αὐτόν νά λατρεύεται ἀδιάκριτα μαζί μέ Ἐκεῖνον, μέ μιά ἑνιαία πράξη λατρείας γιά τόν Ἄνθρωπο πού ἔγινε Κύριος καί γιά τή Θεότητα ἐξίσου…»

Κι ἐδῶ βλέπουμε δύο χωριστά πρόσωπα «Ἐκεῖνον» καί «Αὐτόν» τόν «Ἄνθρωπο» μέ κεφαλαῖο Α καί τήν «Θεότητα», στούς ὁποίους ἀπονέμεται ἡ ἴδια τιμή!! Γιά τό λόγο αὐτό ὁ ἱερός Δαμασκηνός ἀποκαλοῦσε τόν Νεστόριο «ὀλεθριώτατο ἀνθρωπολάτρη», ἀφοῦ θεωρώντας τό Χριστό ἄνθρωπο, ἔστω καί μέ κεφαλαῖο Α, τόν λατρεύει ὡς Θεό.

Ἀλλά ἡ πλάνη αὐτή εἶχε ξεκινήσει ἀπό τόν διδάσκαλο τοῦ Νεστορίου τόν Θεόδωρο ἐπίσκοπο Μοψουεστίας (392-428) καί ἀπό τόν Διόδωρο Ταρσοῦ διδάσκαλο τοῦ Θεοδώρου. Ὁ Θεόδωρος ὁμιλεῖ γιά «συνάφειαν» δηλαδή «ἕνωσιν δύο ἐντελῶς χωριστῶν ὄντων κατά ἐπαφήν». Πίστευε ἐπίσης ὅτι «πρό τῆς Ἀναστάσεως ὁ Χριστός ἠδύνατο νά ἁμαρτήση· καί νά αἰχμαλωτισθῆ ἀπό ρυπαρούς λογισμούς». Γιά τίς πλάνες του μετά θάνατον καταδικάσθηκε ἀπό τήν Ε´ Οἰκουμενική Σύνοδο (553 μ. Χ). Διαβάζουμε στά Πρακτικά της:

«Ὅταν λοιπόν ἐφέραμεν εἰς τό μέσον τάς κατεσπαρμένας εἰς τά βιβλία του [τοῦ Θεοδώρου] βλασφημίας, ἐθαυμάσαμεν εἰς αὐτάς τήν μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ πῶς δέν ἐκάη αὐτοστιγμεί ἀπό τό θεῖο πῦρ ἡ γλῶσσα του καί ὁ νοῦς του πού ἐξήμεσαν τέτοια πράγματα... Οὔτε οἱ δαίμονες δέν ἐτόλμησαν νά εἴπουν ποτέ τοιαῦτα πράγματα ἐναντίον Σου!»

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει γιά τό Θεόδωρο καί τό Διόδωρο σέ ἐπιστολή του πρός τόν βασιλέα Θεοδόσιο:

«Ὑπῆρξε ἕνας Θεόδωρος καί πρό αὐτοῦ ἕνας Διόδωρος... Αὐτοί ὑπῆρξαν οἱ πατέρες τῆς ἀσεβείας τοῦ Νεστορίου. Καθ’ ὅσον εἰς τά βιβλία πού συνέθεσαν βλασφημοῦν ὑπέρογκα κατά τοῦ πάντων ἡμῶν Σωτῆρος Χριστοῦ.»

Καί ὅμως αὐτοί οἱ αἱρεσιάρχες στά κείμενα τοῦ ψευδο-Ἰσαάκ ἀναφέρονται ὡς οἱ μεγαλύτεροι διδάσκαλοι. Γράφει περί τοῦ Θεοδώρου Μοψουεστίας ὁ ψευδο-Ἰσαάκ:

«Ὅποιος θέλει μπορεῖ νά στραφεῖ στά γραπτά τοῦ Εὐλογημένου Ἑρμηνευτῆ σέ ἕναν ἄνθρωπο... πού τοῦ παραδόθηκαν μέ ἐμπιστοσύνη τά κρυμμένα μυστήρια τῆς Ἁγίας Γραφῆς... Τόν δεχόμαστε μᾶλλον σάν ἕναν ἀπό τούς ἀποστόλους, καί ὅποιος ἀντιτάσσεται στούς λόγους του... τόν θεωροῦμε ξένο πρός τήν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας.»

Τό Διόδωρο Ταρσοῦ ἀποκαλεῖ «μεγάλο διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας» καί «ἱερό Διόδωρο» ἐνῶ καί οἱ δύο Θεόδωρος καί Διόδωρος ἀποκαλοῦνται στύλοι τῆς Ἐκκλησίας.

γ) Διότι στά ψευδοϊσάακεια συγγράμματα διακηρύσσεται ἡ ὠριγενική κακοδοξία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων.

Ὁ ψευδο-Ἰσαάκ δέχεται τήν ὠριγενιστική πλάνη τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων. Ὁ Ὠριγένης πίστευε, ἀντίθετα ἀπό τούς φοβερούς λόγους τοῦ Κυρίου περί αἰωνίου Ζωῆς και αἰωνίου κολάσεως, ὅτι κάποια στιγμή ἡ κόλαση θά λάβει τέλος καί ὅλοι θά μποῦνε στον Παράδεισο! Ὁ ψευδο-Ἰσαάκ παραπέμπει στούς αἱρετικούς Θεόδωρο καί Διόδωρο πού δέχονταν αὐτές τίς ἰδέες γιά νά θεμελιώσει τήν κακοδοξία περί τοῦ τέλους τῆς Γεέννης. Παραπέμπει στό Θεόδωρο πού γράφει:

«... Ποτέ δέν θά ἔλεγε ὁ Χριστός... «δαρήσεται πολλάς» καί «δαρήσεται ὀλίγας», ἄν οἱ ποινές πού ἀναλογοῦν στίς ἁμαρτίες μας δέν ἦταν νά λάβουν κάποτε τέλος.»

Παραπέμπει καί στόν Διόδωρο πού λέει:

«… οἱ ραβδισμοί πού περιμένουν τούς κακούς δέν εἶναι αἰώνιοι... μπορεῖ νά βασανίζονται ὅπως τούς ἀξίζει γιά ἕνα σύντομο μόνο διάστημα... ὅμως κατόπιν τούς περιμένει ἡ εὐτυχία τῆς ἀθανασίας πού εἶναι παντοτινή.»

Μέ βάση αὐτές τίς αἱρετικές διδασκαλίες ὁ ψευδο-Ἰσαάκ κάμει ἕνα ἅλμα βαθύτερο στήν πλάνη γράφοντας:

«Εἶναι ξεκάθαρο πώς ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τούς πεπτωκότες, καί πώς δέν θά ἀφήσει τούς δαίμονες νά παραμείνουν στήν δαιμονική τους κατάσταση, οὔτε τούς ἁμαρτωλούς στίς ἁμαρτίες τους. Ἀντιθέτως θά τούς ὁδηγήσει σ’ αὐτή τήν κατάσταση τῆς τέλειας ἀγάπης καί τῆς ἀπάθειας τοῦ νοῦ, τήν ὁποία κατέχουν ἤδη οἱ ἅγιοι ἄγγελοι... Ἴσως νά φθάσουν σέ μιά τελειότητα ἀκόμη μεγαλύτερη καί ἀπό αὐτήν τῆς παρούσας ὕπαρξης τῶν ἀγγέλων»!!!

Φοβερές βλασφημίες αὐτοῦ τοῦ ψευδοαγίου! Οἱ δαίμονες νά γίνουν ἀνώτεροι ἀπό τούς ἀγγέλους! Ὁ ψευδο-Ἰσαάκ βάλθηκε νά πραγματοποιήσει τά ἀρχέγονα σχέδια τοῦ Ἑωσφόρου βάζοντας τον πάνω ἀπό ὅλους.

V) Ἡ κακίστη παρέμβαση τοῦ ἐπισκόπου Καλλίστου Ware

Στά 1998 ὁ ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware ἔγραψε ἕνα ἄρθρο στό περιοδικό Theology Digest (1998) μέ τίτλο: «Τολμᾶμε νά ἐλπίζουμε γιά τή σωτηρία ὅλων;» Και καταλήγει γράφοντας ὅτι:

«ἡ πίστη μας στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς κάνει νά ἐλπίζουμε ὅτι ὅλοι θά σωθοῦν.»

Μέ τό ἄρθρο αὐτό τίθενται ὑπό συζήτηση οἱ βάσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐσχατολογίας, στην πραγματικότητα τά ἴδια τά λόγια τοῦ Κυρίου. Διερωτᾶται ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος ἄν θα ὑπάρξει αἰωνία κόλαση. Βάζει τόν ἀναγνώστη μπροστά στό φιλοσοφικό δίλημμα: ἔσχατος δυαλισμός ἤ ἔσχατη ἀποκατάσταση καί συμφιλίωση. Ἰδού τό σκεπτικό του:

«Ἄν ξεκινοῦμε τονίζοντας ὅτι ὁ Θεός δημιούργησε ἕναν κόσμο «καλόν λίαν» καί ἐάν ἔπειτα ὑποστηρίζουμε ὅτι ἕνα σημαντικό μέρος τῆς λογικῆς Του δημιουργίας θά καταλήξει σέ ἀνυπόφορη ὀδύνη, χωρισμένο ἀπό Αὐτόν αἰώνια, αὐτό ἀσφαλῶς ὑποδηλώνει ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀποτύχει στό δημιουργικό Του ἔργο καί ἔχει ἡττηθεῖ ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ. Εἴμαστε ἥσυχοι καί ἱκανοποιημένοι μέ ἕνα τέτοιο συμπέρασμα; Ἤ τολμοῦμε, ἔστω καί μέ κάποιο δισταγμό, πέρα ἀπό αὐτή τή δυαδικότητα, νά βλέπoυμε πρός μία ἔσχατη ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος ὅπου «ὅλα θά εἶναι καλά; (all shall be well)»

Ἀναζητεῖ λοιπόν ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος ἕνα... happy end γιά τό μέλλον τοῦ κόσμου. Ὅμως αὐτό βρίσκεται σέ ἀντίθεση με τήν ἐν ἐλευθερίᾳ ἀγάπη τοῦ φιλανθρώπου Δεσπότου πρός τά πλάσματά Του. Ὁ ἐπίσκοπος χρησιμοποιεῖ γνωστά χωρία ὅπου γίνεται λόγος γιά «κόλασιν αἰώνιον», γιά τό «πῦρ τό αἰώνιον», «τόν ἀκοίμητο σκώληκα», καί «τό χάσμα τό μέγα» τά ὁποῖα, ὅπως γράφει, «ἀποδίδονται εὐθέως στόν Ἰησοῦ»! Ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι μεταφορές καί σύμβολα ἐνῷ τό ἐπίθετο αἰώνιος μπορεῖ νά ἔχει σχέση μόνο μέ τόν παρόντα αἰῶνα ὄχι με τόν μέλλοντα… Βάζει λοιπόν τό δηλητήριο τῆς ἀμφιβολίας γιά τό νόημα τῶν φοβερῶν λόγων τοῦ Κυρίου καί στή συνέχεια ἀντιπαραβάλλει τά χωρία αὐτά μέ μιά ἄλλη σειρά χωρίων ἀπό τίς Ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου, τά ὁποῖα ἑρμηνεύει ὅπως ὁ Ὠριγένης. Γιά τόν Ὠριγένη γράφει:

«Το λάθος τοῦ Ὠριγένους ἦταν ὅτι προσπάθησε νά πεῖ πάρα πολλά. Α ὐ τ ό ε ἶ ν α ι ἕ ν α σ φ ά λ μ α π ο ύ θ α υ μ ά ζ ω μ ᾶ λ λ ο ν π α ρ ά ἀ π ο σ τ ρ έ φ ο μ α ι, (δική μας ἡ ἀραίωση) ἀλλά ὁπωσδήποτε ἦταν λάθος.»

Στά πλαίσια τοῦ θαυμασμοῦ του γιά τόν Ὠριγένη ὁ Κάλλιστος Ware καί γιά νά τόν ὑπερασπιστεῖ φθάνει στό σημεῖο νά ἀμφισβητεῖ τό οἰκουμενικό κῦρος τῆς καταδίκης τοῦ Ὠριγένους ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμ. Σύνοδο.

Γιά νά στηρίξει τή κακοδοξία του περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος παρουσιάζει τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ ὡς ἀνήκοντα στήν «Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς» δηλαδή ὡς νεστοριανό καί ἀποδέχεται ὡς γνήσια τά κακόδοξα ψευδοϊσαάκεια ἔργα. Γράφει ὅτι ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ δέν εἶχε σχέση ὑπακοῆς μέ τόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα καί ὡς ἐκ τούτου οὔτε ἀναγνώριζε τήν Ε΄ Οἰκ. Σύνοδο οὔτε ἐλάμβανε ὑπ᾽ ὄψιν του τά ἀναθέματα πού ἐκείνη εἶχε υἱοθετήσει κατά τοῦ Ὠριγένους. Ἰδού λοιπόν ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ νεστοριανός καί ὠριγενιστής και παρά ταῦτα Ἅγιος! Παραδοξότητες ἄν μή τί ἄλλο! Γράφει ἀκόμη ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος ὅτι ὁ:

«Ἰσαάκ... μέ περισσότερο πάθος ἀπό τον Ὠριγένη ἀπορρίπτει ὁποιοδήποτε ὑπαινιγμό ὅτι ὁ Θεός εἶναι μνησίκακος καί ἐκδικητικός... και ὅταν τιμωρεῖ... ὁ σκοπός εἶναι ἀναμορφωτικός καί θεραπευτικός.»

Ἰσχυρίζεται τέλος ὅτι γιά τον Ἅγιο Ἰσαάκ -στήν οὐσία γιά τόν ψευδο-Ἰσαάκ:

«... ἡ Γέεννα δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας τόπος ἐξαγνισμοῦ καί καθάρσεως, πού βοηθεῖ στό νά ἔλθει εἰς πέρας τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. 2, 4).»

Μέ τον τρόπο αὐτό ὁ Ἀββᾶς μας, ἀδίκως ἐπωμιζόμενος τίς κακοδοξίες τοῦ ψευδο-Ἰσαάκ, κατατάσσεται στούς ὀπαδούς τῆς θεωρίας τοῦ καθαρτηρίου πυρός. Καί βέβαια πλαγίως ἀλλά σαφῶς τή θεωρία αὐτή ἀσπάζεται καί ὁ ἴδιος ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος ὁ ὁποῖος δέν παραλείπει νά παρατηρήσει ὅτι:

«... οἱ ρωμαιοκαθολικές καί Ὀρθόδοξες ἀπόψεις περί <μέσης καταστάσεως> [τῶν ψυχῶν] μετά θάνατον, δέν βρίσκονται σέ τόσο ὀξεῖα ἀντίθεση μεταξύ τους, ὅσο φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως»!

Λοιπόν φαίνεται ὅτι ὁ ἐπίσκοπος αὐτός νομίζει ὅτι κατάλαβε καλύτερα ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες τί σημαίνει Καθαρτήριο καί πόσο ἀσήμαντη εἶναι αὐτή ἡ πλάνη τοῦ Παπισμοῦ! Να ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικό προγεφύρωμα πρός τήν κατεύθυνση τῶν παπικῶν, ὅπου κλήθηκε να παίξει τό ρόλο του καί ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Δυστυχῶς γιά τούς ἔνθερμους, ὄψιμους ὀπαδούς τοῦ Ὠριγενισμοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ἀρνεῖται νά παίζει ρόλους καί ἡ γνησία διδασκαλία του διαψεύδει τίς φροῦδες ἐλπίδες τους.

VI) Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ περί τῆς αἰωνίου Ζωῆς καί τῆς αἰωνίου κολάσεως

Ὅλες οἱ προαναφερθεῖσες κακοδοξίες τῶν ψευδοϊσαακείων συγγραμμάτων δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ, καί τήν κατά πάντα ὀρθόδοξη διδασκαλία του.

α) Ὅσον ἀφορᾶ στίς νεστοριανές κακοδοξίες, παρά τίς... φιλότιμες προσπάθειες τοῦ Ἀλφέγιεφ καί τῶν σύν αὐτῷ, δέν μποροῦν νά ἀποδείξουν ὅτι τέτοιες πλάνες ὑπάρχουν στα γνήσια ἔργα τοῦ Ἁγίου.

β) Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀποκατάσταση τῶν πάντων πρέπει νά εἰπωθοῦν τά ἑξῆς: Ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ἐκφράζει τήν καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ ἀγάπη του πρός κάθε πλάσμα ἀκόμα καί πρός τούς δαίμονες:

«Ἠρωτήθη πάλιν... Καί τί ἔστι καρδία ἐλεήμων; καί εἶπε· καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων, καί τῶν ὀρνέων, καί τῶν ζώων, καί τῶν δαιμόνων, καί ὑπέρ παντός κτίσματος. Καί ἐκ τῆς μνήμης αὐτῶν καί τῆς θεωρίας αὐτῶν ρέουσιν οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ δάκρυα. Ἐκ τῆς πολλῆς καί σφοδρᾶς ἐλεημοσύνης τῆς συνεχούσης τήν καρδίαν, καί ἐκ τῆς πολλῆς καρτερίας σμικρύνεται ἡ καρδία αὐτοῦ, καί οὐ δύναται βαστάξαι ἤ ἀκοῦσαι ἤ ἰδεῖν βλάβην τινά ἤ λύπην μικράν ἐν τῇ κτίσει γινομένην. Καί διά τοῦτο καί ὑπέρ τῶν ἀλόγων, καί ὑπέρ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας, καί ὑπέρ τῶν βλαπτόντων αὐτόν ἐν πάσῃ ὥρα εὐχήν μετά δακρύων προσφέρει, τοῦ φυλαχθῆναι αὐτούς, καί ἱλασθῆναι αὐτοῖς ὁμοίως καί ὑπέρ τῆς φύσεως τῶν ἑρπετῶν ἐκ τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἐλεημοσύνης τῆς κινουμένης ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἀμέτρως καθ’ ὁμοιότητα Θεοῦ.»

Αὐτή ὅμως ἡ ἀγάπη δέν ἀκυρώνει τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τήν ὁποία διατρανώνει ὁ Ἀββᾶς μας:

«Καί διεχώρισε [ὁ Θεός] τά ὅρια τῶν διαφορῶν τῶν κατασκηνωμάτων αὐτῶν εἰπών˙ ὅτι ἀ π ε λ ε ύ σ ο ν τ α ι ο ὗ τ ο ι ε ἰ ς κ ό λ α σ ι ν α ἰ ώ ν ι ο ν, δ η λ ο ν ό τ ι ο ἱ ἁ μ α ρ τ ω λ ο ί ˙ ο ἱ δ έ δ ί κ α ι ο ι, ε ἰ ς ζ ω ή ν α ἰ ώ ν ι ο ν ἐ κ λ ά μ ψ ο υ σ ι ν ὡ ς ὁ Ἥ λ ι ο ς. Και πάλιν˙ ἥξουσιν ἀπό ἀνατολῶν καί δυσμῶν καί ἀνακλιθήσονται ἐν τοῖς κόλποις Ἀβραάμ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δέ υἱοί τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον˙ ὅπου ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων. Ὅπερ ἐστί παντός πυρός φοβερώτατον.»

Ὁ ψευδο-Ἰσαάκ ὄντας ἕνας ἀφώτιστος νεστοριανός γιά νά δικαιολογήσει τήν πλάνη περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων ὁμιλεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ρωτᾶ:

«Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ἤ νά φανταστεῖ πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Κτίστου δέν εἶναι ἀνώτερη τῆς Γεέννης;»

Ὁ γλυκύτατος ἀββᾶς μας τοῦ ἀπαντᾶ:

«Ἄτοπον ἐστι λογίζεσθαι τινα, ὅτι οἱ ἁμαρτωλοί ἐν τῇ γεέννῃ στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.»

Δηλαδή εἶναι παράλογο νά σκεφτεῖ κάποιος ὅτι οἱ ἁμαρτωλοί στήν κόλαση στεροῦνται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἀπουσιάζει οὔτε ἀπό τήν κόλαση γιατί ὡς ἄκτιστη ἐνέργεια προσφέρεται σέ ὅλους, ἡ δέ κόλαση δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν διαρκῆ ἄρνηση τῆς προσφερομένης ἀγάπης. Αὐτή ἡ ἀγάπη γιά μέν τούς πιστούς γίνεται φῶς, γιά δέ τούς κολασμένους πῦρ. Ἰδού πῶς τά γράφει αὐτά ὁ εὐλογημένος Ὅσιος Ἰσαάκ:

«Ἐγώ δέ λέγω, ὅτι ἐν τῇ γεέννῃ κολαζόμενοι, τῇ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται. Καί τί πικρόν καί σφοδρόν τό τῆς ἀγάπης κολαστήριον; Τουτέστιν ἐκεῖνοι οἵτινες ἠσθήθησαν, ὅτι εἰς τήν ἀγάπην ἔπταισαν μείζονα τήν κόλασιν ἔχουσι πάσης φοβουμένης κολάσεως. Ἡ γάρ λύπη ἡ βάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ ἐκ τῆς εἰς τήν ἀγάπην ἁμαρτίας, ὀξυτέρα ἐστίν πάσης κολάσεως γινομένης. Ἄτοπον ἐστι λογίζεσθαι τινα, ὅτι οἱ ἁμαρτωλοί ἐν τῇ γεέννῃ στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη ἔκγονόν ἐστί τῆς γνώσεως τῆς ἀληθείας, ἥτις ὁμολογουμένως κοινῶς πᾶσι δίδοται. Ἐνεργεῖ δέ ἡ ἀγάπη ἐν τῇ δυνάμει αὐτῆς κατά διπλοῦν τρόπον· τούς μέν ἁμαρτωλούς κολάζουσα, ὡς καί ἐνταῦθα συμβαίνει πρός φίλον ἀπό φίλου· τούς δέ τετηρηκότας τά δέοντα, εὐφραίνουσα ἐν αὐτῇ. Καί αὕτη ἐστί κατάγε τόν ἐμόν λόγον ἡ ἐν τῇ γεέννη κόλασις, ἡ μεταμέλεια.»

Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ὅτι ἡ κόλαση δέν εἶναι τιμωρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, ἀλλά συνέπεια τῶν ἐπιλογῶν τοῦ ἀνθρώπου. Καί αὐτό σεβόμενος ὁ Θεός δέν κάμει βίαιη ἀνατροπή, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὠριγενιστές, μαζί τους καί ὁ ψευδο-Ἰσαάκ, καταργώντας τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.

VI) Ἡ σκοπιμότητα τοῦ βιβλίου τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ

Πάντως ὁ ἐπίσκοπος Ἀλφέγιεφ, ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος» δέν νοιώθει τήν ἀνάγκη νά δικαιολογήσει τόν ψευδοάγιο γιά τίς πλάνες του. Τόν ταυτίζει μέ τόν Ἅγιο Ἰσαάκ καί πιστεύει ὅτι ὁ Ἅγιος ἔχει τέτοιες κακόδοξες ἀπόψεις ἐπειδή ἀνῆκε δῆθεν στή νεστοριανή «ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς». Αὐτή ἡ «ἐκκλησία», κατά τόν Ἀλφέγιεφ, στήν οὐσία της δέν εἶναι νεστοριανή ἄν καί

α) «συνέχισε νά μνημονεύει τόν Θεόδωρο καί τόν Διόδωρο καί μετά τόν ἀναθεματισμό τους ἀπό τό Βυζάντιο» (sic)·

β) ἄν καί «συμπεριέλαβε το ὄνομα τοῦ Νεστορίου στά δίπτυχα...»·

γ) ἄν καί «ἀκολουθοῦσε τή θεολογική καί χριστολογική σκέψη πού βρισκόταν πιό κοντά σέ αὐτήν τοῦ Νεστορίου».

Μιλᾶμε πλέον γιά θεολογικές φαιδρότητες πού δέν χρήζουν σχολίων! Ἀλλά οὔτε μέ τήν Ἐκκλησία τῶν Ἰακωβιτῶν ἔχει πρόβλημα ὁ συγγραφέας ἡ ὁποία:

«… ἀποκαλεῖται ἐπίσης <μονοφυσιτική> ἀπό τούς θεολογικούς ἀντιπάλους της, ὅπως ἐξ ἄλλου καί ἡ ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς εἶναι <νεστοριανή> ὅπως ἰσχυρίζονταν οἱ ἐχθροί της»!!!

Ὅλες αὐτές εἶναι… ἐκκλησίες! Ἡ διαφορά εἶναι ὅτι στή μιά περίπτωση ἔχουμε τήν «ἑλληνόφωνη βυζαντινή παράδοση», ἐνῷ στήν ἄλλη τήν «ἀνατολικοσυριακή παράδοση» καί «δυτικοσυριακή παράδοση».

Ἔτσι ὁ ἐπίσκοπος Ἀλφέγιεφ:

• δημιουργεῖ μιά σύγχυση καί ἐνσπείρει ἀμφιβολίες περί τῆς Μοναδικότητος καί τῆς Ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

• Ἐμβάλλει ἀμφιβολίες περί τῆς Ἀληθείας πού ἐκφράζεται διά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

• Βάζει, ὡς μή ὄφειλε, στό στόμα τοῦ Ἁγίου βλάσφημες κακοδοξίες καί κλονίζει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν στή διδασκαλία καί τήν ἁγιότητά του.

• Καί τέλος κατατάσσοντας τόν Ἅγιο Ἰσαάκ στούς νεστοριανούς, τόν ἀδικεῖ, ἀκυρώνει τήν ὀρθοδοξία του καί ἀλλάζει τήν βασική πίστη τῆς Ἐκκλησίας ὅτι Ἅγιος εἶναι μ ό ν ο ὁ θεωθείς καί ὅτι θεοῦται μόνο ὅποιος εἶναι σέ κοινωνία μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τελικός σκοπός τοῦ βιβλίου εἶναι νά προωθήσει τήν οἰκουμενιστική προοπτική ἀφοῦ ὅπως λέγει:

«… ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ... διέσχισε τούς ὁμολογιακούς φραγμούς», καί

«... τά γραπτά του συνεχίζουν νά τραβοῦν τήν προσοχή τῶν χριστιανῶν πού ἀνήκουν σέ διάφορες παραδόσεις, ἀλλά μοιράζονται τήν κοινή πίστη στό Χριστό, πού μετέχουν στήν ἀναζήτηση τῆς σωτηρίας.»

Αὐτό βέβαια εἶναι ἡ μισή ἀλήθεια. Ὄντως ἀναζητοῦν τή σωτηρία οἱ ἑτερόδοξοι, ἀλλά δέν μοιράζονται τή σωτήριο πίστη τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πού ἀνήκει. Γι᾽ αὐτό διερωτώμεθα:

- Πῶς τολμοῦν κάποιοι κατ᾽ ὄνομα ὀρθόδοξοι νά ἀσεβοῦν στόν κατά τούς Ἁγίους Πατέρας «θεοφόρο φιλόσοφο» Ἀββᾶ Ἰσαάκ, νά ἀμαυρώνουν τό σεπτό του πρόσωπο, νά δυσφημοῦν την ἁγιότητα καί νά νοθεύουν τίς θεόπνευστες συγγραφές του;

- Ἀφοῦ δέν εἴμαστε ἄξιοι τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων του νά λύσουμε, ὡς ἄγευστοι τῶν οὐρανίων ἐμπειριῶν του, γιατί δέν ἁπτόμεθα τοῦ κρασπέδου τῶν ἱματίων του γιά νά τόν ἔχουμε πρός τόν Χριστό θερμότατον πρέσβυ;

- Καί ἐάν δέν ἔχουμε τή διάθεση οὔτε αὐτό νά κάνουμε, γιατί βάζουμε σκάνδαλα στην ὠφέλεια τῶν Ὀρθοδόξων καί προσκόμματα στή μεταστροφή τῶν ἑτεροδόξων πού θέλγονται ἀπό τή διδασκαλία του καί ζητοῦν νά εἰσέλθουν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;

- Δέν θά ἔπρεπε ὁ τόσο καί πανταχοῦ ἀγαπώμενος Ἅγιος Ἰσαάκ νά παραμένει ἕνας δείκτης πρός τήν ὀρθοδοξία, ἕνα κλειδί γιά νά ἀνοίξουν οἱ καρδιές τῶν μαραζωμένων ἀπό τήν αἵρεση πλανεμένων στή Δύση ἀδελφῶν μας, μιά κλήση στό ὀρθόδοξο βάπτισμα πού εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας καί στήν κατά Χριστόν ὀρθόδοξη ἄσκηση;

Γράφει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ:

«Ἰδού γάρ τό βάπτισμα δωρεάν συγχωρεῖ, καί οὐ ζητεῖ ὅλως τί, ἀλλ’ ἤ πίστιν. ἐν τῇ μετανοίᾳ δέ τῶν ἁμαρτιῶν τῇ μετά τό βάπτισμα, οὐ δωρεάν, ἀλλά ζητεῖ κόπους καί θλίψεις, καί λύπας τῆς κατανύξεως, καί δάκρυα καί κλαυθμόν καιροῦ πολλοῦ καί οὕτω συγχωρεῖ...»

- Δέν θά ἔπρεπε τέλος ὁ ἅγιος νά ἀποτελεῖ μιά ζῶσα ὑπόδειξη ὅτι χωρίς τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τό βάπτισμα δέν μπορεῖ κανείς ὄχι μόνο νά γευθεῖ κάτι τί ἀπό τήν γλυκυτάτη διδασκαλία τοῦ ἁγίου, ἀλλά οὔτε νά τόν κατανοήσει ὀρθά;

VII) Ὁ π. Παΐσιος καί ἡ ἀδικία στό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου

Γράφεται στό βίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου ὅτι ὁ Γέροντας ἄκουσε κάποτε αὐτές τίς συκοφαντίες περί νεστοριανισμοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ. Λυπημένος πολύ καί προσευχόμενος ἔλαβε ἄνωθεν πληροφορία περί τῆς ὀρθοδοξίας τοῦ Ἁγίου. Μετά ἀπ’ αὐτό στό μηναῖο τοῦ Ἰανουαρίου στίς 28, πού ἑορτάζεται ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος πρόσθεσε τά ἑξῆς:

«...καί Ἰσαάκ τοῦ μεγάλου ἡσυχαστοῦ καί πολύ ἀδικημένου.»

Πάντως ἡ ἀδικία πού γίνεται στον Ἅγιο Ἰσαάκ μέ τό βιβλίο τοῦ Ἀλφέγιεφ καί ἄλλα παρεμφερῆ βιβλία καί δημοσιεύματα, στήν οὐσία εἶναι ἀδικία πού γίνεται τόσο σέ κάποιους ὀρθοδόξους πού βλέπουν τόν Ἅγιο μέ καχυποψία καί στεροῦνται ἔτσι τήν ὠφέλεια ἀπό τήν αὐθεντική του διδασκαλία καί τίς πρεσβεῖες του, ὅσο καί στούς ἑτεροδόξους πού τόν βλέπουν σάν ἕνα σοφό χριστιανό διδάσκαλο, μέ πολύ καλές συμβουλές καί ὄχι ὡς τόν θαυμαστό ὀρθόδοξο, ἐκκλησιαστικό διδάσκαλο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Εἰδεμή ὅσον ἀφορᾶ... στόν ἴδιο τόν Ἅγιο... αὐτός δέν στερεῖται καθόλου τήν ἄκτιστη δόξα μέ τήν ὁποία τόν περιβάλλει ὁ Κύριος στή βασιλεία Του.

Ἐμπιστοσύνη στήν ἱερά Παράδοση

Μετά ἀπό ὅσα ἐλέχθησαν γίνεται φρονοῦμε σαφές ὅτι πρέπει πάντοτε νά ἐμπιστευόμεθα τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, πού παραλαμβάνει ἐκ τῶν Ἁγίων Πατέρων καί παραδίδει τόν Βίο καί τά κείμενα τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων. Ἐν προκειμένῳ ἡ Ἐκκλησία μᾶς παραδίδει τά θεοφώτιστα ἔργα τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ στην ἑλληνική τους μετάφραση, κείμενα ὀρθοδοξότατα, ἔμπλεα χάριτος καί παραμυθίας. Ἄν δέν ἐμπιστευθοῦμε τήν Ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας πάντα θά τελοῦμε ἐν συγχύσει καί θά εἴμαστε ὡς «νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας» (Ἐφ. 4, 14) τῶν ἀθέων καί ὀρθολογιστῶν φράγκων θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἄμοιροι τῆς θείας χάριτος διψοῦν καί ἐρευνοῦν χωρίς ἀποτέλεσμα.

Πηγή: Ὄρθρος - Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Τὴν ἐποχὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ χριστιανισμὸς κυριαρχοῦσαν στὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Μεσογείου οἱ γλῶσσες: ἑβραϊκή, ρωμαϊκὴ καὶ ἑλληνική, ὅπως δηλώνει ἡ ἐπιγραφὴ τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἦταν γραμμένη «ἑβραϊστί, ἑλληνιστί, ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,20). Περισσότερο ἀπ’ ὅλες ὅμως κυριαρχοῦσε ἡ ἑλληνική. Καὶ αὐτὴ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ, γιατὶ ἦταν ἡ διεθνὴς γλῶσσα τῆς ἐποχῆς. Ὁμιλεῖτο ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες, ἀπὸ τὸν 3ο πρὸ Χριστοῦ μέχρι τὸν 3ο μετὰ Χριστὸν αἰῶνα, στὰ ἑλληνικὰ καὶ στὰ μὴ ἑλληνικὰ κράτη τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὰ Βαλκάνια, τὴ Μικρὰ Ἀσία, τὴ Συρία, τὴν Παλαιστίνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ Λυβίη, τὴν Ἰταλία καὶ τὰ νησιὰ τῆς Μεσογείου.

Ὁ Χριστὸς ἐν δόξῃ καὶ οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι

Τὴν ἐποχὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ χριστιανισμὸς κυριαρχοῦσαν στὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Μεσογείου οἱ γλῶσσες: ἑβραϊκή, ρωμαϊκὴ καὶ ἑλληνική, ὅπως δηλώνει ἡ ἐπιγραφὴ τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἦταν γραμμένη «ἑβραϊστί, ἑλληνιστί, ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,20). Περισσότερο ἀπ’ ὅλες ὅμως κυριαρχοῦσε ἡ ἑλληνική. Καὶ αὐτὴ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ, γιατὶ ἦταν ἡ διεθνὴς γλῶσσα τῆς ἐποχῆς. Ὁμιλεῖτο ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες, ἀπὸ τὸν 3ο πρὸ Χριστοῦ μέχρι τὸν 3ο μετὰ Χριστὸν αἰῶνα, στὰ ἑλληνικὰ καὶ στὰ μὴ ἑλληνικὰ κράτη τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὰ Βαλκάνια, τὴ Μικρὰ Ἀσία, τὴ Συρία, τὴν Παλαιστίνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ Λυβίη, τὴν Ἰταλία καὶ τὰ νησιὰ τῆς Μεσογείου.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὀνομαζόταν ἑλληνιστική, ἐπειδὴ εἶχε διαμορφωθεῖ στὰ ἑλληνιστικὰ λεγόμενα χρόνια. Στὰ χρόνια δηλαδὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν διαδόχων του. Καὶ εἶχε ὡς βάση τὴν ἀττικὴ διάλεκτο. Αὐτὴ εἶχε διαδοθεῖ στοὺς λαούς, ποὺ εἶχε  κατακτήσει καὶ ἐκπολιτίσει ὁ Ἕλληνας Μακεδόνας στρατηλάτης Μέγας Ἀλέξανδρος, χωρὶς νὰ ὑποστεῖ σημαντικὴ ἐπίδραση ἀπὸ τὶς γλῶσσες τῶν ἐντοπίων. Καὶ ὀνομάστηκε Κοινὴ Ἑλληνιστική, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶχε καταστεῖ «τὸ κοινὸν μέσον συνεννοήσεως Ἑλλήνων καὶ ξένων, καθ’ ὑπέρβασιν τῶν παλαιῶν διαλέκτων».

Δύο ἦταν οἱ μορφὲς τῆς Κοινῆς Ἑλληνιστικῆς γλώσσας: Πρῶτον ἡ ὁμιλούμενη, ποὺ ἐξυπηρετοῦσε τὶς καθημερινὲς ἀνάγκες συνεννόησης, τὴν ἐπιστολογραφία, τὸ ἐμπόριο κ.λπ. Αὐτὴ χρησιμοποιήθηκε στὴ μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὰ ἑβραϊκὰ στὰ ἑλληνικά. Εἶναι ἡ γνωστὴ μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα (Ο΄). Δεύτερον ἡ γλῶσσα τῶν λογίων. Ἦταν ἡ γλῶσσα τῶν παιδευμένων. Χρη- σιμοποιήθηκε στὴ Γραμματεία τοῦ ἑλληνιστικοῦ ἰουδαϊσμοῦ. Αὐτὴν προσεγγίζει ἡ γλῶσσα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Πόσο εὐρύτατα διαδεδομένη ἦταν ἡ ἑλληνιστικὴ κοινὴ γλῶσσα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ρωμαιοκρατίας, ποὺ ἀκολούθησε τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν διαδόχων του, ἐποχὴ στὴν ὁποία γεννήθηκε ὁ χριστιανισμός, τὸ μαρτυροῦν οἱ ἐπιγραφὲς ποὺ ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ στὶς διάφορες πόλεις τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ Ρώμη καὶ εἶναι στὴν πλειονότητά τους ἑλληνικές. Εἶχε εἰσχωρήσει ἀκόμη καὶ στὰ ἀνάκτορα τῶν Ρωμαίων ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός. Ἔτσι ὁ αὐτοκράτορας Τιβέριος περιβαλλόταν ἀπὸ Ἕλληνες. Ὁ ἐπίδοξος διάδοχος Γερμανικὸς ἔγραφε τὰ ἐπιγράμματά του στὴν ἑλληνική. Ὁ δὲ φιλόσοφος Μᾶρκος Αὐρήλιος ἔγραψε στὴν ἑλληνικὴ τὸ γνωστὸ σύγγραμμά του «τὰ κατὰ σαὐτόν». Καὶ ὁ ὀνομαστὸς Ρωμαῖος σατιρικὸς ποιητὴς Ἰουβενάλιος (α΄-β΄ μ.Χ. αἰ.) ὀνομάζει τή Ρώμη urbs graeca (=πόλη ἑλληνική).

Τὰ μέλη τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, πρέπει νὰ ἦταν στὴν πλειονότητά τους χριστιανοὶ ἐξ ἐθνῶν, ποὺ γνώριζαν τὴν ἑλληνική. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνει τὴν ἐπιστολή του πρὸς αὐτοὺς (Πρὸς Ρωμαίους) στὰ ἑλληνικά. Ἀλλὰ καὶ οἱ δώδεκα ἀπὸ τοὺς δεκαπέντε πάπες τῆς Ρώμης πρέπει νὰ ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς, ἀφοῦ φέρουν ἑλληνικὰ ὀνόματα: Λῖνος, Κλεῖτος, Εὐάριστος, Ἀλέξανδρος, Τελεσφόρος, Ὑγῖνος, Ἀνίκητος, Σωτήρ, Ἐλευθέριος, Ξύστος, Ζεφυρῖνος, Κάλλιστος. Ἐξάλλου καὶ οἱ ἐπιγραφὲς στοὺς παπικοὺς τάφους εἶναι στὴν ἑλληνικὴ καὶ ὄχι στὴ λατινική, ἡ ὁποία σταδιακὰ ἐκτοπίστηκε. Περιορίστηκε μόνο στὸ δίκαιο καὶ στὸ στρατό, ὅπου οἱ στρατηγοὶ ἐπέβαλλαν τὴ λατινικὴ πρὶν καταλάβουν τὴν αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία. Κατὰ τὸν αἰώνα δὲ τῆς στρατοκρατίας, ποὺ κατέλαβαν ὁμαδικὰ τὴν ἐξουσία, «δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἀνεχθοῦν τίποτε τὸ μὴ ρωμαϊκὸν εἰς τὴν Ρώμην, καὶ ἂς μὴ ἦσαν οἱ ἴδιοι Ρωμαῖοι πάντοτε». Ἀλλὰ καὶ πέρα ἀπὸ τὴ Ρώμη ἐπεκτάθηκε βαθμηδὸν ἡ κυριαρχία τῆς ἑλληνικῆς καὶ ἔφθασε ὣς τὴ Λυὼν τῆς Γαλλίας, στὴν ὁποία τὰ μισὰ ὀνόματα τῶν Μαρτύρων τοῦ  εἶναι ἑλληνικά.

Τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα γνώριζαν καὶ ὁμιλοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι τῆς διασπορᾶς. Ὅσοι ἦταν διασκορπισμένοι γύρω ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ καὶ σὲ ἀπομακρυσμένα μέρη. Καὶ μάλιστα τὴν ὁμιλοῦσαν ὡς μονααδικὴ καὶ ὄχι ὡς δεύτερη γλῶσσα. Ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι τῆς μεγάλης πόλης τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου, οἱ ὁποῖοι εἶχαν λησμονήσει τόσο τὴ μητρική τους γλῶσσα, ὥστε παρέστη ἀνάγκη νὰ γίνει μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ στὴν ἑλληνική (μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα).

Τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα γνώριζαν καὶ ὁμιλοῦσαν καὶ οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Παλαιστίνης. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον οἱ  μορφωμένοι καὶ ὅσοι ἀνῆκαν στὶς ἀνώτερες κοινωνικὰ τάξεις, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀνῆκαν στὶς μεσαῖες ἢ στὶς κατώτερες. Ἀκόμη καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς παραδοσιακοὺς Φαρισαίους, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Ἰουδαῖος ἱστορικὸς τοῦ α΄ μ.Χ. αἰ. Ἰώσηπος, τὸν ὁποῖο ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ὀνόμασε Ἕλληνα (Josephus Graecus Livius). Στὴν τάξη τῶν ἑλληνιστῶν Ἰουδαίων ἀνῆκε καὶ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ὁ ὁποῖος διέτρεξε ὡς σκυταλοδρόμος τοῦ Χριστοῦ τὸν ἑλληνορωμαϊκὸ κόσμο σὲ πορεία ἀντίθετη πρὸς ἐκείνη τοῦ ὀνομαστοῦ Μακεδόνα στρατηλάτη Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.

Ἀπὸ αὐτὰ συνάγεται ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα κυριαρχοῦσε στὶς πρῶτες χριστιανικὲς κοινότητες, τόσο ἐντὸς τῆς Παλαιστίνης, ὅσο καὶ ἐκτὸς αὐτῆς. Καί, ὅπως παρατηρήθηκε, «αἱ εἰς τὴν διάθεσιν ἡμῶν πηγαὶ δὲν ἀφήνουν πολὺ περιθώριον ἀμφιβολίας», ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας καὶ δι’ αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας», «πλὴν τῆς ἀραμαϊκῆς, ὡμίλει καὶ τὴν ἑλληνικήν». Ἔζησε, ἄλλωστε, ἐπὶ τριάντα χρόνια στὴ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν». Δηλαδὴ στὴν περιοχὴ τῶν εἰδωλολατρῶν. Περιόδευε ἑλληνόγλωσσες περιοχὲς καὶ πόλεις τῆς Παλαιστίνης, ὅπως ἡ Τιβεριάδα. Κήρυττε στὶς περιοχὲς αὐτὲς καὶ συνομιλοῦσε μὲ ἀνθρώπους χωρὶς διερμηνεῖς, ὅπως μὲ τὴν εἰδωλολάτρισσα Συροφοινίκισσα, τὸν Κεντυρίωνα καὶ τὸν Πιλᾶτο. Εἶχε μαθητὲς τὸν Ἀνδρέα καὶ τὸν Φίλιππο, ποὺ πρέπει νὰ ὁμιλοῦσαν καλὰ τὴν ἑλληνική, ὅπως μαρτυροῦν τὰ ὀνόματά τους, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι σ’ αὐτοὺς κατέφυγαν οἱ Ἕλληνες, ὅταν θέλησαν νὰ τὸν δοῦν. Ἦταν τότε σύνηθες «ὅτι πᾶς φέρων ἑλληνικὸν ὄνομα ὡμίλει βασικῶς τὴν ἑλληνικήν».

Ὁ ἑλληνισμός, λοιπόν, βοήθησε τὸ ἔργο τῆς διάδοσης καὶ ἐξάπλωσης τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας στὸν κόσμο. Ἔγινε τὸ ὄργανο μεταφορᾶς τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ στὴν οἰκουμένη. Τόσο κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, ὅσο καὶ στοὺς μετέπειτα αἰῶνες. Στοὺς αἰῶνες τοῦ χριστιανικοῦ Βυζαντίου, στοὺς ὁποίους ἡ Ἱεραποστολὴ ἐκχριστιάνισε καὶ ἐκπολίτισε λαοὺς βάρβαρους καὶ ἀπολίτιστους. Ἔγινε ἀκόμη ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τὸ ἔνδυμα, τὸ ὁποῖο περιβλήθηκαν καὶ διατυπώθηκαν τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὑπερκόσμιες ἀλήθειες τῆς θείας ἀποκάλυψης. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὸν πλοῦτο τῶν λέξεων, τὴ σαφήνεια, τὴν εὐκρίνεια καὶ ὅλη τὴ χάρη της ἔγινε τὸ ὄργανο ποιητικῆς ἔκφρασης τῆς πνευματικῆς ἀνάτασης καὶ τῆς προσευχῆς. Ἔγινε τὸ ὄργανο σύνθεσης ὑπέροχων ὕμνων λατρείας, ποὺ ἐνθουσιάζουν, τέρπουν, κατανύσσουν καὶ μεταρσιώνουν τὶς ψυχές. Τὶς ἀνεβάζουν σὲ ἄλλους κόσμους, ἄϋλους καὶ θείους. Τὸ ὁμολογοῦν ὀρθόδοξοι καὶ ἀλλόδοξοι, Ἕλληνες καὶ μή, πιστοὶ καὶ ἄπιστοι. Τὸ βεβαιώνουν τὰ πλήθη τῶν πιστῶν, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὸ ὑπέροχο μεγαλεῖο τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ὑμνωδίας, τόσο κατὰ τὶς θεῖες Λειτουργίες, ὅσο καὶ κατὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς Ἀκολουθίες (ἰδίως τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων τοῦ Δεκαπενταύγουστου). Καὶ συμμετέχουν οἱ πιστοὶ στὴν ἀνεκλάλητη χαρὰ τῆς ἀναστάσιμης Ἀκολουθίας καὶ θείας Λειτουργίας μὲ τὴν ἄπλετη φωτοχυσία.

Εὔστοχα ἐκφράζεται ὁ ρωμαιοκαθολικὸς μοναχὸς Κίρχοφ, ὁ ὁποῖος ἐκτελέστηκε ἀπὸ τοὺς ναζὶ κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ἀποκαλῶντας τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους «νικητήρια ἄσματα πρὸς τὸν Παντοκράτορα, ὁ ὁποῖος κατενίκησε τὸν θάνατον καὶ τὸν Ἅδην». Θὰ μάκραινε πολὺ ὁ λόγος καὶ θὰ ξέφευγε ἀπὸ τὰ στενὰ πλαίσια ἑνὸς ἄρθρου, ἂν ἔπρεπε νὰ γίνει ἀναφορὰ στὴ  συνδρομὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὸ ἔργο τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συνδύασαν ἄριστα τὴ γνώση αὐτῆς τῆς γλώσσας καὶ παιδείας μὲ βαθύτατη χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀρετὴ καὶ ἀναδείχθηκαν ἄφθαστοι διερμηνεῖς καὶ ἐξαγγελεῖς τῆς θείας ἀποκάλυψης στὴν ἐποχή τους καὶ στοὺς αἰῶνες. Κατέδειξαν ὅτι δὲν ὑφίσταται πρόβλημα ἁρμονικῆς συμπόρευσης ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ.

Αὐτὸ ἐμφανίστηκε, κατὰ τὸν καθηγητὴ Π. Χρήστου, μόνον ὅταν «ὑπεισῆλθεν ὁ ρωμαϊκὸς νομικισμὸς καὶ ὁ ἀσιατικὸς φανατισμός». Ἂς ἐπιτραπεῖ νὰ κλείσουμε τὶς λίγες αὐτὲς γραμμὲς τονίζοντας συμπερασματικὰ ὅτι ὑπῆρξε σημαντικὴ ἡ προσφορὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ μὲ τὴ γλῶσσα του. Καὶ τὴν ἀνταπέδωσε ὁ Χριστιανισμός, καθόσον, ὅπως παρατηρεῖ ὁ σοφὸς ἱστορικὸς Σπ. Ζαμπέλιος, μὲ τὸν χριστιανισμὸ ἐπῆλθε «νέα ζωὴ διὰ τὸν Ἑλληνισμόν – ἠθικὴ καὶ πολιτικὴ νεκρανάστασις» τοῦ ἑλληνισμοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζει τὴν Ἐκκλησία «Ἑλληνοσώτειρα». Ἔσωσε τὸν εὑρισκόμενο τότε σὲ κατάπτωση ἑλληνισμὸ καὶ συνέβαλε στὸν ἐξελληνισμὸ πολλῶν περιοχῶν, ὅπως τῆς Καππαδοκίας, στὴν ὁποία ὁ ἐξελληνισμὸς «καθυστερήσας ἐπ’ ἀρκετόν, ἔβαινε παραλλήλως πρὸς τὴν ἐπικράτησιν τοῦ χριστιανισμοῦ». Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία ὑπῆρξε κατὰ τὸν Ἔσσελιγκ ἡ ἑνοποιὸς δύναμις τοῦ ἑλληνισμοῦ. Κατὰ τὸν Ρουμάνο ἱστορικὸ Γιόργκα αὐτὴ ἦταν «ὁ κύριος παράγων ἐξελληνισμοῦ στὸ Βυζάντιο». Καὶ κατὰ τὴ σκοτεινὴ περίοδο τῆς Ὀθωμανοκρατίας αὐτὴ διατήρησε τὴ γλῶσσα καὶ τὸν ἐθνισμὸ στοὺς ὑπόδουλους προγόνους μας. Καὶ πρωτοστάτησε στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία. Εἰς δὲ τὰ νεότερα χρόνια, περιοχὲς ποὺ ἔχασαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἔχασαν καὶ τὸν ἐθνισμό τους.

Πηγές καὶ Βοηθήματα

Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἡ αἰώνια ἀλήθεια, Κατηχητικὰ Βοηθήματα, τόμος Α΄, Ἀθῆναι 1960 καὶ τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1962.

Βασ. Χ. Ἰωαννίδου, Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, τόμος Α΄, Θεσσαλονίκη 1948.

Π. Χρήστου, Ἐκκλησιαστική Γραμματολογία, Θεσσαλονίκη 1964.

Π. Χρήστου, Ἑλληνικὴ Πατρολογία, τόμος Α΄ – Εἰσαγωγή, Θεσσαλονίκη 1976.

Στ. Σάκκου, Μαθήματα Εἰσαγωγῆς εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, Θεσσαλονίκη 1972.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Από την ίδρυση της Εξαρχίας στην εξέγερση του Ίλιντεν - Το κομβικό σημείο του Μακεδονικού Αγώνα: ο θάνατος του Παύλου Μελά - Αγωνιστές από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και γηγενείς Μακεδονομάχοι  που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία

Το Μακεδονικό ζήτημα, εξακολουθεί να δεσπόζει στην επικαιρότητα. Σήμερα, ημέρα του μεγάλου παμμακεδονικού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονική, σκεφτήκαμε να αναφερθούμε σε ορισμένους, από τους χιλιάδες Μακεδονομάχους. Κάποιους γνωστούς, κάποιους λιγότερο γνωστούς και κάποιους σχετικά άγνωστους.

Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για μια ελεύθερη, ελληνική Μακεδονία. Μερικοί έχασαν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν. Και πολλοί από αυτούς που βγήκαν αλώβητοι από τις μάχες με τους Τούρκους και τους Βούλγαρους, πήραν μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, ακόμα και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Χωρίς καμία ουσιαστική ανταμοιβή, πολεμώντας μόνο για τις αξίες, τα ιδανικά τους και την Ελλάδα …

Τα γεγονότα ως την εξέγερση του Ίλιντεν 

Το 1870, ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία, η αυτοκέφαλη βουλγαρική Εκκλησία δηλαδή. Το γεγονός αυτό, σήμανε την αρχή του ελληνοβουλγαρικού ανταγωνισμού για τον έλεγχο των επισκοπών στις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κήρυξε το 1872 την Εξαρχία σχισματική. Η ανάδειξη του πανσλαβισμού σε βασικό άξονα της ρωσικής πολιτικής, είχε σαν αποτέλεσμα με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), τη δημιουργία μιας «μεγάλης Βουλγαρίας»

Κάνουμε εδώ μια παρένθεση, για να αναφέρουμε ότι οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της Βουλγαρίας, είχαν αρχίσει να καλλιεργούνται από την Πανσλαβιστική Οργάνωση, πρώτη επίσημη εκδήλωση της οποίας ήταν το Α’ πανσλαβιστικό συνέδριο στην Πράγα, το 1848.
Ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες της οργάνωσης αυτής, ήταν ο Ρώσος κόμης Ιγνάτιεφ, διπλωμάτης, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας.

Θεωρείται ο ιθύνων νους της Συνθήκης. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, είπε στους Βουλγάρους: «Τώρα ας πάνε κολυμπώντας οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη»!

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τη δημιουργία της «μεγάλης Βουλγαρίας», είχαν ως αποτέλεσμα στο Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουλίου 1878) που ακολούθησε, να γίνει επανακαθαρισμός των συνόρων. Ωστόσο, το θέμα της Μακεδονίας, άρχισε να απασχολεί την ευρωπαϊκή διπλωματία, η οποία ως τότε, μάλλον το αγνοούσε.

Οι Βούλγαροι, το 1885 κατέλαβαν πραξικοπηματικά την Ανατολική Ρωμυλία ενώ παράλληλα άρχισαν να ιδρύουν επισκοπές και εξαρχικά σχολεία στη Μακεδονία. Από ελληνικής πλευράς, στη Δυτική Μακεδονία, άρχισαν να λειτουργούν από το 1871 ελληνικά σχολεία . Ιδιαίτερα σημαντικό, ήταν το ιστορικό Γυμνάσιο Τσοτυλίου (Κοζάνης), το οποίο θεμελιώθηκε τον Μάιο του 1873.

Το 1894, ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Εθνική Εταιρεία», από αξιωματικούς του Στρατού, με σκοπό, ανάμεσα στους άλλους, τη διάσωση του υπόδουλου ελληνισμού της Μακεδονίας. Έτσι, το 1896, συγκροτήθηκαν αντάρτικα σώματα (Βερβέρη, Παπαδήμου, Βελέντζα, Σαράντη, Γκρούτα), που κατευθύνθηκαν προς τη Μακεδονία.

Ένας από τους θρυλικούς Μακεδονομάχους, ο πρώτος που έχασε τη ζωή του στον αγώνα για τη Μακεδονία, ήταν ο Αθανάσιος Μπρούφας (1850 – 1896), που σκοτώθηκε μετά από προδοσία των Βουλγάρων, σε μάχη με τους Τούρκους στο Μορίχοβο.

Η ατυχής έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897, είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της δραστηριότητας από ελληνικής πλευράς στη Μακεδονία. Άλλωστε και πριν, το επίσημο κράτος δεν υιοθετούσε αλλά και δεν απαγόρευε τις αποστολές στη Μακεδονία.

Όμως οι Βούλγαροι αποθρασύνθηκαν. Άγριες επιθέσεις των κομιτατζήδων σε πολλά χωριά της Μακεδονίας, αναγκάζουν ελληνικούς πληθυσμούς να προσχωρήσουν στη βουλγαρική Εξαρχία.
Η εξέγερση του Ίλιντεν (21/7/1903), παρά την τελική της αποτυχία, είχε σαν αποτέλεσμα, Έλληνες κάτοικοι χωριών όπως τα Άλωνα και το Κρατερό, να γίνουν στόχος των τουρκικών στρατευμάτων αλλά και ατάκτων που είχαν σταλεί στην περιοχή για να επιβάλλουν την τάξη με κάθε τρόπο.

Παράλληλα, πολλά χωριά που είχαν παραμείνει πιστά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποτέλεσαν τους πρώτους στόχους των Εξαρχικών. Ο ηρωικός θάνατος του Παύλου Μελά (13 Οκτωβρίου 1904), όπως αναφέραμε και σε σχετικό άρθρο μας στο protothema. gr (15/10/2017) είχε σαν αποτέλεσμα την εθνική αφύπνιση και τη συγκρότηση ένοπλων σωμάτων, που πολέμησαν εναντίον Βουλγάρων και Τούρκων στη Μακεδονία. Επικεφαλής τους, ήταν τόσο αξιωματικοί από την «Παλαιά Ελλάδα» όσο και ντόπιοι, γηγενείς οπλαρχηγοί.
Έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία

Στον Μακεδονικό Αγώνα, πήραν μέρος χιλιάδες.

Σύμφωνα με τους επίσημους πίνακες των Μακεδομάχων  έχασαν τη ζωή τους:

Οι αξιωματικοί που πήραν μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, ήταν πενήντα. Οι δέκα από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Εκτός από τον Παύλο Μελά, οι υπόλοιποι ήταν.

i) Ανθυπολοχαγός Σαραντέλος ή Τέλος Αγαπηνός (καπετάνιος Άγρας).

Καταγόταν από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας. 

Γεννήθηκε το 1881. Το 1901, αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Το 1906, απογοητευμένος από την αδράνεια της στρατιωτικής ζωής στην Ελλάδα, πέρασε τα σύνορα και επικεφαλής μικρού ένοπλου σώματος, έδρασε στο Βέρμιο, αλλά, κυρίως, στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών την οποία εκκαθάρισε από τους κομιτατζήδες. 

Προσβλήθηκε από ελονοσία και επρόκειτο να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αναμένοντας τον αντικαταστάτη του Δουμπιώτη επιχείρησε να προσεταιριστεί τα βουλγαρικά σώματα των Κασάσεφ και Ζλατάν με τους οποίους δεν είχε συγκρουστεί. Ζήτησε να συνεννοηθεί μαζί τους σε ουδέτερο έδαφος και πήγε μάλιστα στον τόπο των συζητήσεων μόνο με ένα οπλίτη. Καλόπιστα, παρέδωσε τον ατομικό του οπλισμού, όπως και του συνοδού του, στους κομιτατζήδες. Αυτοί τους αιχμαλώτισαν, τους περιέφεραν στα χωριά της περιοχής και στη συνέχεια τους κρέμασαν σ’ ένα δέντρο ανάμεσα στα χωριά Τέχοβο (σημ. Καρυδιά) και Βλάδο (σημ. Άγρας), στις 8 Ιουνίου 1907. Και η άνανδρη εκτέλεση του Τέλου Αγαπηνού έδωσε νέα ώθηση στον μακεδονικό αγώνα.

ii) Ανθυπολοχαγός Βλαχάκης Αντώνιος (Νάκης Λίτσας). 
Γεννήθηκε το 1874 στο Γύθειο Λακωνίας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του και έγινε στρατιωτικός. Το 1897, τραυματίστηκε βαριά στη μάχη του Δομοκού.

Το 1905, ζήτησε άδεια για να μεταβεί στο Παρίσι και να τελειοποιήσει τις στρατιωτικές του σπουδές. Ωστόσο πήγε στη Μακεδονία και από την περιοχή του Βοΐου που ήταν το ορμητήριο του, πραγματοποίησε επιθέσεις εναντίον των κομιτατζήδων στη Σταρίτσανη και το Έζερετς. Για καλύτερη οργάνωση του αγώνα, ήρθε στην Αθήνα και επέστρεψε στη Μακεδονία με τον Λεωνίδα Πετροπουλάκη και 75 άνδρες.

Στις 7 Μαΐου 1906, σε συμπλοκή με τους κομιτατζήδες στο χωριό Οσνίτσανη (σημ. Καστανόφυτο της Φλώρινας) τραυματίστηκαν θανάσιμα και οι δύο.

iii) Ανθυπολοχαγός Λυμπερόπουλος Μαρίνος (καπετάν Κρόμπας), από την Ιθώμη της Μεσσηνίας. Γεννήθηκε το 1875. Έδρασε στην περιοχή του Μορίχοβου και έφθασε ως το Μοναστήρι. Έγινε φόβος και τρόμος των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Η δράση του θορύβησε και
τους Τούρκους, που κινήθηκαν εναντίον του και τον περικύκλωσαν. Στις 7 Νοεμβρίου 1905, σκοτώθηκε στο χωριό Πετάλινο (σημ.ανήκει στη FYROM).

iv)  Λοχαγός Μωραΐτης Μιχαήλ (καπετάν Κόδρος), από την Αθήνα. Γεννήθηκε το 1856. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Την άνοιξη του 1905, επικεφαλής σώματος 40 ανδρών, πέρασε στη Μακεδονία. Στις 16 Μαΐου 1905, συνέτριψε μεγάλη δύναμη κομιτατζήδων έξω από την Καστανερή. Δυο μέρες αργότερα, περικυκλώθηκε από μεγάλη δύναμη Τούρκων και σκοτώθηκε μαζί με τους περισσότερους άνδρες του.

v) Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος Νικόλαος (καπετάν Γέρμας). Γεννήθηκε στη Γέρμα Λακωνίας το 1874, απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμό του. Ως Ανθυπολοχαγός, με ένα σώμα 45 επίλεκτων ανδρών, κυρίως από τη Λακωνία, στις 7 Ιουνίου 1907 πέρασε στη Μακεδονία όπου ανέπτυξε έντονη δράση προστασίας των ελληνικών πληθυσμών. Έπεσε όμως θύμα προδοσίας. Περικυκλώθηκε από 2.000 Τούρκους και έπεσε ηρωικά μαχόμενος (16/7/1907) στη θέση Καλογερικό. Μόλις τρεις από τους άνδρες του σκοτώθηκαν.

vi)  Ανθυπολοχαγός Παπαδάς Ζαχαρίας (καπετάν Φούφας) από τον Άγιο Πέτρο Αρκαδίας. Γεννήθηκε το 1876. Στη Δυτική Μακεδονία, πέρασε το 1906. Έδρασε στην ευρύτερη περιοχή Βιτσίου – Φλώρινας – Περιστερίου. Τον Μάρτιο του 1906, εισέβαλε στην περιοχή των Κορεστίων, όπου απέκρουσε τουρκική επίθεση 250 ανδρών. Τον Ιούλιο του 1906, επέστρεψε στην Ελλάδα. Στις 10 Απριλίου 1907, επικεφαλής 35 ανδρών, πέρασε πάλι στη Μακεδονία. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Μαΐου 1907, επιτέθηκε εναντίον Βούλγαρων κομιτατζήδων στο Παλαιοχώρι (σημ. Φούφας). Στη μάχη που ακολούθησε, έχασε τη ζωή του, μαζί με 4 άνδρες του.

vii) Ανθυπίλαρχος Πραντούνας Χρήστος (καπετάν Καψάλης). Ο πατέρας του, ναξιώτικης καταγωγής, ήταν ειρηνοδίκης στα Λεχαινά Ηλείας, όπου γεννήθηκε το 1873 ο Χρήστος Πραντούνας. Παππούς της μητέρας του, ήταν ο Μεσολογγίτης ήρωας του 1821, Χρήστος Καψάλης. Σπούδασε δυο χρόνια στην Ιατρική και το 1893 κατατάχθηκε εθελοντικά στο ιππικό. Ως λοχίας, διακρίθηκε στον πόλεμο του 1897. Το 1901, μετά από φοίτησή του σε στρατιωτική Σχολή, αποφοίτησε ως Ανθυπίλαρχος. Δεινός ιππέας, άριστος ξιφομάχος και σκοπευτής, χορευτής, αθλητής αλλά και καλλιτέχνης (ζωγράφος κλπ), ήταν περιζήτητος στους αριστοκρατικούς κύκλους της Αθήνας. Τα εγκατέλειψε όμως όλα για τη Μακεδονία. Του ανατέθηκε η πλέον επικίνδυνη αποστολή, της εκκαθάρισης της λίμνης των Γιαννιτσών από τους κομιτατζήδες. Στις 28 Απριλίου 1906, έδωσε σκληρή μάχη εναντίον επταπλάσιων εχθρών πάνω σε πλάβες (βάρκες). Πολεμούσε όρθιος, παρά τις προτροπές των συντρόφων του να προστατευτεί. Μια σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Μεγάλη Ελλάς».

iix) Ανθυπολοχαγός Φραγκόπουλος Σπυρίδων (καπετάν Ζόγρας). Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1879. Καταγόταν από ονομαστή βυζαντινή οικογένεια. Σκοτώθηκε στα Λειβάδια του όρους Πάικο, στις 18/5/1905.

ix) Υπολοχαγός Παπαδόπουλος Γεώργιος (καπετάν Νικηφόρος Β’). Δυστυχώς βρήκαμε ελάχιστα στοιχεία γι’ αυτόν. Καταγόταν από τη Βράχα Αιτωλοακαρνανίας. Σκοτώθηκε στο Πέτροβο στις 22/6/1907.

x) Παύλος Κύρου. Σλαβόφωνος μακεδονομάχος από το Ανταρτικό της Φλώρινας. Από το 1881 ως το 1897, βρέθηκε στην Αθήνα, όπου ήρθε σε επαφή με Μακεδόνες πολιτικούς, όπως ο Στέφανος Δραγούμης. Επέστρεψε στη Μακεδονία και δεν ενέδωσε στις πιέσεις των Εξαρχικών να τον προσεταιριστούν. Συνεργάστηκε με τον καπετάν Κώττα, τον Ι. Καραβίτη, τον Γ. Τσόντο, τον Ν. Καλομενόπουλο, τον Γ. Κατεχάκη και τον Ε. Σκουντρή. Σκοτώθηκε στο χωριό Τρίγωνο της Φλώρινας, στις 13 Νοεμβρίου 1906, καθώς έπεσε σε ενέδρα οθωμανικού αποσπάσματος.

xi) Ευάγγελος Νάτσης (Γεωργίου) ή Στρεμπενιώτης. Καταγόταν από τα Ασπρόγεια της Φλώρινας. Γεννήθηκε το 1876. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Αρχικά, συνεργαζόταν με το βουλγαρικό κομιτάτο, ωστόσο η συνάντησή του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη τον έκανε ν’ αλλάξει στάση. Το 1901, ήταν επικεφαλής σώματος 12 ανδρών. Τον Ιούνιο του 1903, ηγήθηκε ομάδας από Κρητικούς και Μακεδόνες. Μετά την εξέγερση του Ίλιντεν, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση εναντίον των κομιτατζήδων. Στις 12/5/1904, επιστρέφοντας από το Μοναστήρι, έπεσε σε ενέδρα Βούλγαρων μεταξύ Αετού και Ασπρογείων και σκοτώθηκε.

xii) Καπετάν Κώττας (Κωνσταντίνος Χρήστου). Ένας από τους πιο ξακουστούς μακεδονομάχους. Γεννήθηκε στη Ρούλια της Φλώρινας (σημ. Κώτας) το 1863. Υπήρξε πρόκριτος της κοινότητας και πρόεδρός της από το 1893 ως το 1896. Έκανε διάφορα επαγγέλματα. Ήταν σλαβόφωνος και έδειχνε μηδενική ανοχή προς τους Τούρκους μπέηδες, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν θύματά του. Αρχικά βρέθηκε να πολεμά στο πλευρό των Εξαρχικών. Η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον του από τους Πετρόφ και Τσακαλάροφ, το 1901 και η γνωριμία του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη το 1902, είχε σαν αποτέλεσμα να στραφεί εναντίον των Τούρκων και των κομιτατζήδων. Τον Αύγουστο του 1902, με υπαρχηγούς τους Σ. Παρασκευαΐδη, Π. Κύρου και Δ. Νταλίπη, ξεκίνησε τη δράση του. Σημείωσε μεγάλες νίκες επί των τούρκων στον Λευκώνα, το Πισοδέρι και τον Άγιο Γερμανό. Από τον Ιανουάριο του 1904, συνεργάστηκε με Έλληνες αξιωματικούς που είχαν έρθει στη Μακεδονία. Στις 9 Ιουνίου 1904 συνελήφθη από τους Τούρκους στη Ρούλια και απαγχονίστηκε στο Μοναστήρι, παρά τις προσπάθειες για την απελευθέρωσή του. 

xiii)   Δημήτριος Γκογκολάκης. Καταγόταν  από το Μητρούσι Σερρών, απ’ όπου πήρε και το προσωνύμιο «Μητρούσης». Από το 1904, εντάχθηκε στο Σώμα του Χαλκιδικιώτη οπλαρχηγού Γιαγκλή. Η δολοφονία της γυναίκας του και του παιδιού τους από κομιτατζήδες το 1906, τον συγκλόνισε. Με τους άνδρες του, σκότωσε 30 κομιτατζήδες. Στις αρχές του 1907 φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, όπου γνωρίστηκε και με τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Την άνοιξη του 1907 επέστρεψε στις Σέρρες, συγκροτώντας μικρό ένοπλο σώμα. Στις 13 Ιουλίου 1907, κυνηγώντας τον κομιτατζή Τάσκα στη συνοικία Καμενίκια των Σερρών, περικυκλώθηκε με 4 άνδρες του (τον ανιψιό του Μιχαήλ Ουζούνη, τον Ιωάννη Ούρδα και τους λοχίες Θεόδωρος Τουρλεντέ από τη Μεγαλόπολη και Νικόλαο Παναγιώτου από το Αγρίνιο) από την Οθωμανική στρατιωτική δύναμη της φρουράς Σερρών και εκατοντάδες ατάκτους. Ο Μητρούσης προσποιήθηκε ότι θα παραδοθεί και σκότωσε τον Αστυνομικό Διευθυντή Σερρών. Στη μάχη που ακολούθησε, συνελήφθησαν οι Ούρδας και Παναγιώτου οι οποίοι αργότερα εκτελέστηκαν. Ο Μητρούσης με τους άλλους δύο, κλείστηκαν στο καμπαναριό της εκκλησίας της Ευαγγελίστριας. Σκότωσαν πολλούς Οθωμανούς, αλλά και ο Θ. Τουρλεντές έχασε τη ζωή του. Ο Μητρούσης με τον Ουζούνη πολέμησαν ώσπου τους τελείωσαν οι σφαίρες. Με την τελευταία σφαίρα ο Μητρούσης σκότωσε τον ανιψιό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε με μαχαίρι για να μην συλληφθεί…

Με τον ηρωικό και τραγικό θάνατο του Δημήτρη Γκογκολάκη, κλείνουμε εδώ το αφιέρωμά μας σε μερικούς από τους Μακεδονομάχους που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία. Εκείνοι έκαναν το χρέος τους, αυτό που θεωρούσαν καθήκον προς την πατρίδα. Και αναμφισβήτητα η Μακεδονία και η Ελλάδα τους οφείλουν πολλά…

Πηγές:
«Αφανείς Γηγενείς Μακεδονομάχοι 1903 – 1913», επιμέλεια Ιάκωβος Λ. Μιχαηλίδης, Κωνσταντίνος Σ. Παπανικολάου, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών 2008
Γιώτα Γ. Σφυρή, «Το Έπος του Μακεδονικού Αγώνα 1904 – 1908, Κρήτες και Μανιάτες Μακεδονομάχοι», εκδόσεις Βεργίνα, 2009

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Ο Διάλογος και η κριτική για το νέο πρόγραμμα στα Θρησκευτικά: Μια οφειλόμενη απάντηση» πραγματοποιήθηκε στις 3 Απριλίου 2017 στην αίθουσα της «Στοάς του Βιβλίου», όπου ήταν  παρών και ο γράφων. Προς το τέλος της εκδήλωσης ο κ. Βαλλιανάτος Άγγελος  που ήταν και βασικός ομιλητής είπε τα εξής :
……. «έχω την πεποίθηση ότι ο σχολικός σύμβουλος δεν επιτρέπεται να λέει την άποψή του, είναι εκεί για να εφαρμόζει την εκπαιδευτική πολιτική και έχει δυο δυνατότητες: η μια δυνατότητα να εφαρμόζει την εκπαιδευτική πολιτική του υπουργείου παιδείας, την τωρινή (ενν. τα μετέπειτα καταργηθέντα Νέα Προγράμματα Σπουδών ‘ΝΠΣ’) και η άλλη αν δεν μπορεί να φεύγει. Τρίτη δυνατότητα δεν βλέπω»[1].

Επομένως, ο κ. Βαλλιανάτος, ως προβεβλημένο στέλεχος της συγκεκριμένης πολιτικής γραμμής, υποστήριζε τη λειτουργία των στελεχών της παιδείας όχι στο πλαίσιο της ελευθερίας, αλλά του «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Όμως «Τό ἄρθρο 25, παρ. 3, τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικα ἀναφέρει, ὅτι ὁ ὑπάλληλος, ἐάν τοῦ δοθεῖ ἐντολή προδήλως ἀντισυνταγματική ἤ παράνομη, ὀφείλει νά μήν τήν ἐκτελέσει καί νά τό ἀναφέρει χωρίς ἀναβολή…………Στήν παροῦσα ὅμως περίπτωση μία τέτοια διαταγή πού θά δοθεῖ στόν ὑπάλληλο, εἶναι προδήλως ἀντισυνταγματική, ὄχι διότι τό ἔκρινε ἀπό μόνος του ὁ ὑπάλληλος, ἀλλά διότι ἔτσι ἔκρινε ἀμετάκλητα ἡ ἀνωτάτη βαθμίδα τῆς δικαιοσύνης, δηλαδή ἡ Ὁλομέλεια τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Ἑπομένως, ὁ Δημ. Ὑπάλληλος, ὄχι μόνο δέν ὑποχρεοῦται ἀλλά καί δέν δικαιοῦται, νά ἐκτελέσει ἐντολή προδήλως ἀντισυνταγματική, ὅποιες νεώτερες ἐντολές καί ἄν λάβει καί ὅποιους λόγους καί ἄν ἐπικαλοῦνται οἱ νεώτερες ἐντολές[2]» .
Άρα, ακόμα και ένας Σύμβουλος θεολόγων, ως δημόσιος υπάλληλος, είναι υποχρεωμένος να εφαρμόζει τον υπαλληλικό κώδικα και τις αποφάσεις του ΣτΕ και όχι την ως άνω «πεποίθηση» του κ.Βαλλιανάτου.
Και πριν την έκδοση των αποφάσεων από το ΣτΕ κάθε Σύμβουλος είχε δικαίωμα να επισημάνει την αντισυνταγματικότητα των ΝΠΣ εκφράζοντας  την άποψή του, πόσο μάλλον μετά.
Την άνοιξη του 2018 το ΣτΕ, διά των αποφάσεων  υπ.αρ. 660 και 926/2018, ακυρώνει την εκπαιδευτική πολιτική του υπουργείου παιδείας , που όποιος δεν την εφαρμόζει κατά τον κ. Βαλλιανάτο, απλά φεύγει.
«Ουδέν σχόλιον».
Τελικά,  ο  κ. Βαλλιανάτος  έφυγε από Σύμβουλος (Συντονιστής), λόγω σειράς κατάταξης των υποψηφίων με βάση τα προσόντα τους[3].
Το βασικότερο, όμως, είναι ότι «φεύγουν» από το προσκήνιο, λόγω μη συνταγματικής νομιμότητας -και μάλιστα ανεπιστρεπτί- με βάση τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας τα θλιβερά και ζημιoγόνα για την μαθητιώσα νεολαία ΝΠΣ στα Θρησκευτικά, για την επιβολή της πολιτικής των οποίων τόσο μόχθησε και ως Σύμβουλος Θεολόγων και ως συντάκτης και αξιολογητής (sic) των ΝΠΣ αλλά ταυτόχρονα και ως στέλεχος της MKO Arigatou[4].
Ούτως ή άλλως κάποια στιγμή όλοι από κάπου θα φεύγουμε είτε από τούτη τη ζωή είτε από όσα δίκαια ή άδικα για δικούς μας λόγους στηρίζουμε και υπηρετούμε.
Ακόμη κι ο ᾍδης αν και «βασιλεύει» όμως ,«οὐκ αἰωνίζει τοῦ γένους τῶν βροτῶν»  , σύμφωνα με την Αγία  Κασσιανή[5].

[1] https://youtu.be/H5VgSx3uMqU?t=9843 ,προσπελάστηκε στις 24/9/18.

[2] Χαράλαμπος Άνδραλης: Τό πραξικόπημα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας κατά τῶν ἀποφάσεων τῆς Δικαιοσύνης καί τρόποι ἄμυνας ἐκπαιδευτικῶν, γονέων καί μαθητῶν, https://www.tideon.org/index.php/2012-02-03-08-08-55/2012-02-28-20-22-19/2012-05-18-09-54-46/13140-2018-09-25-19-31-15,  προσπελάστηκε στις 24/9/18.

[3] 20-09-18 Κυρώθηκαν οι τελικοί πίνακες των Συντονιστών Εκπαιδευτικού Έργου, https://www.minedu.gov.gr/rss/37171-20-09-18-kyrothikan-oi-telikoi-pinakes-ton-syntoniston-ekpaideftikoy-ergou,  προσπελάστηκε στις 24/9/2018.

[4] Τουλάχιστον παραμένει ακόμα μέλος της Arigatou, https://ethicseducationforchildren.org/en/who-we-are/interfaith-council/328-dr-angelos-vallianatos, προσπελάστηκε στις 24/9/2018.

[5] Βασιλεύει, ἀλλ' οὐκ αἰωνίζει, ᾍδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν, 4ο τροπάριο στ΄ωδής, κανόνας του Μ.Σαββάτου «κύματι θαλάσσης», http://klision.blogspot.com/2010/04/blog-post_35.html, προσπελάστηκε στις 24/9/2018.

Πηγή: Ακτίνες