Η Ελευθερία της Εκφράσεως και η Παρρησία του Λόγου είναι δύο από τις θεμελιώσεις αξίες του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας, του Ρωμαίικου Γένους μας, οι οποίες γεννήθηκαν μέσα στα σπλάχνα της αρχαίας Ελληνικής διανόησης και διατηρήθηκαν αλώβητες μέσα στην μακρόχρονη ιστορία της Ρωμηοσύνης και έφθασαν μέχρι τις μέρες μας. Συνδέονται απόλυτα με την έννοια της Αλήθειας, τόσο στο Θεολογικό επίπεδο όσο και στο εθνικό επίπεδο, διότι η Αλήθεια ενυπάρχει μόνο σε καθεστώς Ελευθερίας και Παρρησίας Λόγου, Σκέψεως και Εκφράσεως.

ΠΡΟΣKΛΗΣΗ

 Σᾶς προσκαλοῦμε στήν ἐκδήλωση μέ τό ἐπίκαιρο θέμα:

«Τά Νέα Θρησκευτικά στό Νέο Σχολε ῖο»

πού θά πραγματοποιηθεῖ στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Δήμου Τρικκαίων «Ἀθανάσιος Τριγώνης», στήν ὁδό Γαριβάλδη 6-12, τήν Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017 καί ὥρα 7μμ.

Θά μιλήσουν οἱ:

Ἰωάννης Φύκαρης, Ἐπίκουρος Καθηγητής τοῦ Παιδαγωγικοῦ Τμήματος Δημοτικῆς Ἐκπαίδευσης τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων,

Κων/νος Σπαλιώρας , Δρ. Θεολογίας, Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων καί

Δῆμος Θανάσουλας, Δικηγόρος.

Παρακαλοῦμε νά παρακολουθήσετε τήν ἐνδιαφέρουσα καί ἐπίκαιρη αὐτή ἐκδήλωση.
Ἡ εἴσοδος γιά τό κοινό εἶναι ἐλεύθερη.

Μέ τιμή

Οἱ Συνδιοργανωτές

Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων •Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη •Μετεώρων Λιθόπολις •Χριστιανική Ἕνωση Ἐπιστημόνων Ν. Τρικάλων •Σύλλογος Πολυτέκνων Ν. Τρικάλων •Σύλλογος Τριτέκνων Γονέων Τρικάλων •Ἐλεήμων Σαμαρείτης •Ἕνωση Γονέων «Χριστιανική Ἀγωγή» (ΓΕΧΑ Τρικάλων) •Σύλλογος Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς «Μέγας Βασίλειος» •Σύλλογος «Ὁμοθυμαδόν»

Πηγή: Θρησκευτικά

Έφθασε στ’ αυτιά μου ότι, καθώς φαίνεται, θεωρείτε τα κηρύγματά μου πολύ αυστηρά και πιστεύετε ότι σήμερα κανένας δεν θα έπρεπε να σκέπτεται έτσι, κανένας δεν θα έπρεπε να ζει έτσι και επομένως κανένας δεν θα έπρεπε να διδάσκει έτσι. Οι καιροί έχουν αλλάξει!

Πόσο χάρηκα που το άκουσα. Αυτό σημαίνει ότι ακούτε προσεκτικά ό,τι λέγω, και όχι μόνο ακούτε, αλλά και είστε διατεθειμένοι να το τηρήσετε. Τι περισσότερο θα μπορούσαμε να επιθυμήσουμε εμείς που κηρύττουμε όπως διαταχθήκαμε και όσα διαταχθήκαμε;

Ανεξάρτητα από όλα αυτά, με κανένα τρόπο δεν μπορώ να συμφωνήσω με την γνώμη σας και το θεωρώ καθήκον μου να την σχολιάσω και να την διορθώσω. Διότι – μολονότι ίσως είναι παρά την θέληση και την πεποίθησή σας – προέρχεται από αμαρτωλή πηγή, σαν να μπορούσε ο Χριστιανισμός να μεταβάλλει τα δόγματά του, τους κανόνες του, τις αγιαστικές του τελετουργίες, για να ανταποκριθεί στο πνεύμα κάθε εποχής και προσαρμοσμένος στα μεταβλητά γούστα των υιών του αιώνος τούτου, να μπορούσε να προσθέσει η να αφαιρέσει κάτι.

Κι’ όμως δεν είναι έτσι. Ο Χριστιανισμός πρέπει να παραμένει αιώνια αμετάβλητος, χωρίς καθόλου να εξαρτάται ή να κατευθύνεται από το πνεύμα της εκάστοτε εποχής. Αντίθετα ο ίδιος ο Χριστιανισμός είναι διωρισμένος να κυβερνά και να διοικεί το πνεύμα του αιώνος για καθένα που υπακούει στις νουθεσίες του. Για να σας πείσω στο εν λόγω ζήτημα, θα σας αναφέρω μερικές σκέψεις για να τις μελετήσετε.

Κάποιοι είπαν πως η διδασκαλία μου είναι αυστηρή. Κατ’ αρχήν η διδασκαλία μου δεν είναι δική μου, ούτε θα έπρεπε να είναι. Από αυτή την ιερή θέση κανείς δεν πρέπει ούτε μπορεί να κηρύττει δικιά του διδασκαλία. Αν λοιπόν εγώ ή κάποιος άλλος τολμήσει ποτέ να το κάνει, μπορείτε να μας βγάλετε εκτός Εκκλησίας.

Εμείς κηρύττουμε την διδασκαλία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, των αγίων Αποστόλων του και της Αγίας Εκκλησίας που κατευθύνεται από το άγιο Πνεύμα. Συνάμα φροντίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο να διατηρήσουμε τη διδασκαλία αυτή ακεραία και απαραβίαστη στον νου και στην καρδιά σας. Παρουσιάζουμε κάθε σκέψη και χρησιμοποιούμε κάθε λέξη με πολλή προσοχή, για να μη σκιάσουμε με κανένα τρόπο αυτή τη λαμπρή και θεία διδασκαλία. Κανείς δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά.

Ένας τέτοιος νόμος που καθορίζει το κήρυγμα του καθενός στην Εκκλησία να είναι θεόπεμπτο, καθιερώθηκε από την δημιουργία του κόσμου κι’ έτσι πρέπει να παραμείνει ισχύον ως το τέλος του κόσμου. Ο Προφήτης Μωυσής μετά την παράδοση των εντολών του ίδιου του Θεού στον Ισραηλιτικό λαό, κατέληξε στα εξής: «Ου προσθήσετε προς το ρήμα ο εγώ εντέλλομαι υμίν, και ουκ αφελείτε απ’ αυτού, φυλάσσεσθε τας εντολάς Κυρίου του Θεού ημών, όσα εγώ εντέλλομαι υμίν σήμερον» (Δευτ. 4,2).

Αυτός ο νόμος της σταθερότητος είναι τόσο αμετάβλητος, ώστε ο ίδιος ο Κύριος και Σωτήρας μας, όταν δίδασκε το λαό στο όρος είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι. Αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν η μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου, έως αν πάντα γένηται» (Ματθ. 5,17 – 18).

Έπειτα έδωσε το ίδιο κύρος στη δική του διδασκαλία, πριν ερμηνεύσει τις εντολές στο πνεύμα του ευαγγελίου, με το να προσθέσει: «Ος αν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5,19).

Αυτό σημαίνει πως καθένας που ερμηνεύει λανθασμένα τις εντολές του Θεού και μειώνει το κύρος τους, θα είναι απόκληρος στην μέλλουσα ζωή. Έτσι είπε στην αρχή του κηρύγματός του. Το ίδιο διαβεβαίωσε και στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον θεατή των αρρήτων αποκαλύψεων, στον οποίο περιέγραψε την τελική κρίση του κόσμου και της Εκκλησίας, αναφέροντας στην Αποκάλυψη: «Μαρτυρώ εγώ παντί τω ακούοντι τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου. Εάν τις επιθή επί ταύτα, επιθήσει ο Θεός επ’ αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω, και εάν τις αφέλη από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, αφελεί ο Θεός το μέρος αυτού από του ξύλου της ζωής και εκ της πόλεως της αγίας, των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω» (Αποκ. 22, 18 – 19).

Για όλο το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από την πρώτη παρουσία του στον κόσμο μέχρι την δευτέρα του παρουσία, ο Χριστός έδωσε στους αγίους Αποστόλους και στους διαδόχους τους τον παρακάτω νόμο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28, 19).

Τούτο σημαίνει να διδάσκετε όχι ό,τι κάποιος άλλος θα ήταν δυνατόν να σκεφθεί, αλλά ό,τι εγώ παρήγγειλα, και τούτο μέχρι το τέλος του κόσμου. Και συμπληρώνει: «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν» (Ματθ. 28, 20).

Οι Απόστολοι έλαβαν αυτόν τον νόμο και θυσίασαν τη ζωή τους για να τον τηρήσουν. Και σε αυτούς που ήθελαν να τους υποχρεώσουν να μη κηρύττουν όσα κηρύττουν επ’ απειλή τιμωρίας και θανάτου, τους απαντούσαν: «Ει δίκαιόν εστιν ενώπιον του Θεού υμών ακούειν μάλλον ή του Θεού, κρίνατε. Ου δυνάμεθα γαρ ημείς α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν» (Πραξ. 4, 19 – 20).

Ο σαφής αυτός νόμος παραδόθηκε από τους Αποστόλους στους διαδόχους τους, έγινε αποδεκτός από τους δευτέρους και έχει ισχύ διαχρονική στην Εκκλησία του Θεού. Εξ αιτίας του νόμου τούτου η Εκκλησία είναι ο στύλος και η βάσις της αληθείας. Βλέπετε λοιπόν τι απαραβίαστη σταθερότητα έχει; Μετά από αυτό, ποιος θα είναι τόσο θρασύς να αγγίξει πεισματικά ή να κουνήσει οτιδήποτε στο χριστιανικό δόγμα και νόμο;

Ακολούθως ακούστε τι αναφέρεται στον Προφήτη Ιεζεκιήλ που επί επτά ημέρες βρισκόταν σε έκσταση προσευχής και μετά από επτά ημέρες άκουσε το λόγο του Κυρίου: «Υιέ ανθρώπου, σκοπόν δέδωκά σε τω οίκω Ισραήλ, και ακούση εκ στόματός μου λόγον» (Ιεζ. 3,17), και διακήρυξε στο λαό. Να ο νόμος για σένα! Αν δεις έναν άνομο που διαπράττει ανομία και δεν του πεις: άφησε την ανομία σου και άλλαξε δρόμο, «ο άνομος εκείνος εν τη αδικία αυτού αποθανείται, και το αίμα αυτού εκ της χειρός σου εκζητήσω» (Ιεζ. 3,18). Αντιθέτως, αν διακηρύξεις στον άνομο ότι θα πρέπει να ξεφύγει από την άνομη οδό του και αυτός δεν ξεφύγει, τότε εκείνος ο άνομος θα πεθάνει στην ανομία του, ενώ εσύ θα σώσεις την ψυχή σου. Παρόμοια αν δεις ένα δίκαιο που αρχίζει να κλονίζεται στην αρετή του και δεν τον στηρίξεις και δεν φροντίσεις να τον φέρεις στον ίσιο δρόμο με τα λόγια σου, τότε εκείνος ο δίκαιος επειδή αμάρτησε, θα πεθάνει στις αμαρτίες του, αλλά την ψυχή του θα ζητήσω από τα χέρια σου που δεν τον στήριξες. Αν όμως προειδοποιήσεις τον δίκαιο ότι δεν πρέπει να αμαρτάνει και αυτός παύσει να αμαρτάνει, τότε ο δίκαιος θα ζήσει κι’ εσύ θα σώσεις τη ψυχή σου (Βλ. Ιεζ. 3, 19 – 21).

Τι αυστηρός νόμος! Κι’ όμως ακούγεται στις συνειδήσεις όλων των ποιμένων κατά την εκλογή και χειροτονία τους, όταν ένας βαρύς ζυγός τίθεται πάνω τους, η διαποίμανση του ποιμνίου του Χριστού που Εκείνος τους το εμπιστεύθηκε, μικρό ή μεγάλο. Όχι μόνο να το διαποιμάνουν, αλλά και να το διατηρήσουν. Πώς θα μπορούσε κανείς να είναι τόσο θρασύς, που να διαστρέψει τα πάντα στο νόμο του Χριστού, όταν αυτό συνεπάγεται καταστροφή και στους δύο, ποιμένες και ποίμνιο;

Αν η σωστική δύναμη της διδασκαλίας εξαρτιόταν από την γνώμη μας πάνω σ’ αυτήν και την συναίνεσή μας σ’ αυτήν, τότε θα είχε νόημα το να συλλάβει κάποιος άνθρωπος στο νου του να ανοικοδομήσει τον Χριστιανισμό σύμφωνα με τις ανθρώπινες αδυναμίες ή τις αξιώσεις της εποχής και να τον προσαρμόσει κατά τους πόθους της αμαρτωλής του καρδιάς. Μα η σωστική δύναμη του χριστιανικού νόμου δεν εξαρτάται καθόλου από μας, αλλά από το θέλημα του Θεού, από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός καθιέρωσε επακριβώς την ακριβή οδό της σωτηρίας. Έξω από αυτήν δεν υπάρχει άλλη οδός, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει. Συνεπώς καθένας που διδάσκει με οποιονδήποτε διαφορετικό τρόπο, σημαίνει πως παρεκκλίνει από την αληθινή οδό και καταστρέφει τον εαυτό του και σας. Τι λογική υπάρχει σ’ αυτό;

Προσέξατε πόσο αυστηρή κρίση ελέχθη, όταν κάτι παρόμοιο συνέβει στο έθνος του Ισραήλ κατά τα δύσκολα χρόνια της αιχμαλωσίας του. Μερικοί Προφήτες από οίκτο για τους βασανισμένους και τους αρρώστους μιλούσαν στο λαό όχι όπως ο Κύριος παρήγγειλε, αλλά όπως η καρδιά τους τους υπαγόρευε. Γι’ αυτούς ο Κύριος έδωσε τις εξής διαταγές στον Ιεζεκιήλ: «Και συ, υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπόν σου επί τας θυγατέρας του λαού σου τας προφητευούσας από καρδίας αυτών και προφήτευσον επ’ αυτάς και ερείς, τάδε λέγει Κύριος, ουαί ταις συρραπτούσαις προσκεφάλαια υπό πάντα αγκώνα χειρός και ποιούσαις επιβόλαια επί πάσαν κεφαλήν πάσης ηλικίας του διαστρέφειν ψυχάς» (Ιεζ. 13. 17 – 18).

Τούτο σημαίνει: Αλλοίμονο σε κείνους που διατάζουν κάθε είδος ιδιαιτέρας μεταχειρήσεως και προτείνουν τέτοια μαλθακή αγωγή , ώστε κανείς να μην αισθάνεται την παραμικρή δυσαρέσκεια, ούτε από τους επάνω ούτε από τους κάτω, αδιαφορώντας εάν τούτο είναι για τη σωτηρία ή την καταστροφή, ευάρεστο η αποκρουστικό στο Θεό. Αλλοίμονο σ’ αυτούς, διότι «τάδε λέγει Κύριος… τα προσκεφάλαια υμών και επιβόλαια», δηλαδή την μελιστάλακτη και παρήγορη διδασκαλία σας, «εφ α υμείς εκεί συστρέφετε ψυχάς», θα διαρρήξω από τα χέρια σας, θα ελευθερώσω τις διεστραμμένες ψυχές από αυτή την διδασκαλία σας και θα σας εξολοθρεύσω, διαφθορείς (Βλ. Ιεζ. 13, 20 – 21).

Αυτό είναι το όφελος της ιδιαιτέρας μεταχειρίσεως και της επιεικείας, το είδος που θέλετε να ακούτε από τους ιεροκήρυκες! Όταν βάλετε όλα τούτα βαθειά στην καρδιά σας, δεν είναι σωστό να θέλετε να κάνουμε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις στο χριστιανικό δόγμα, έχοντας την λανθασμένη επιθυμία να σας ευχαριστήσουμε. Αντίθετα μάλιστα οφείλετε να απαιτείτε επίμονα να παραμένουμε στο δόγμα, όσο το δυνατόν αυστηρά και ακλόνητα.

Έχετε ακούσει ποτέ για τα συγχωροχάρτια του Πάπα της Ρώμης; Να τι είναι αυτά: Ιδιαίτερη μεταχείριση και επιείκεια, τα οποία δίνει αψηφώντας το νόμο του Χριστού. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Από αυτά όλη η Δύση είναι διεφθαρμένη στην πίστη και στον τρόπο ζωής, και τώρα χάνεται στην απιστία και στον αχαλίνωτο βίο με τα συγχωροχάρτια της.

Ο Πάπας άλλαξε πολλά δόγματα, χάλασε όλα τα Μυστήρια, ακύρωσε τους κανόνες που αφορούσαν την ρύθμιση της Εκκλησίας και την διόρθωση των ηθών. Όλα πλέον άρχισαν να πηγαίνουν αντίθετα στο θέλημα του Κυρίου, και έγιναν χειρότερα και πιο χειρότερα.

Κατόπιν εμφανίστηκε ο Λούθηρος, ένας έξυπνος άνθρωπος αλλά ισχυρογνώμων. Αυτός λοιπόν είπε: «Ο Πάπας άλλαξε τα πάντα όπως ήθελε, γιατί να μην κάνω κι’ εγώ το ίδιο;». Άρχισε λοιπόν να τροποποιεί και να ξανατροποποιεί τα πάντα με τον τρόπο του, και ίδρυσε κατ’ αυτόν τον τρόπο την νέα λουθηρανική πίστη, η οποία ελάχιστα μοιάζει με όσα ο Κύριος παρήγγειλε και οι άγιοι Απόστολοι μας παρέδωσαν.

Μετά το Λούθηρο παρουσιάστηκαν φιλόσοφοι. Κι’ αυτοί με τη σειρά τους είπαν: «Ο Λούθηρος καθιέρωσε για τον εαυτό του μια νέα πίστη, δήθεν βασισμένη στο Ευαγγέλιο, στην πραγματικότητα όμως στηριγμένη στο δικό του τρόπο σκέψεως. Γιατί λοιπόν κι’ εμείς να μη συνθέσουμε δόγματα βασισμένα μόνο στο δικό μας τρόπο σκέψεως, αγνοώντας τελείως το Ευαγγέλιο;». Άρχισαν κι’ αυτοί πλέον να σκέπτωνται ορθολογιστικά, και να εικάζουν περί του Θεού, περί του κόσμου, περί του ανθρώπου, καθένας με τον τρόπο του, και ανακάτεψαν τόσα πολλά δόγματα, ώστε μόνο να τα απαριθμήσει κανείς, ζαλίζεται ο νους του.

Τώρα οι δυτικοί έχουν τις εξής αντιλήψεις: Πίστευε ό,τι νομίζεις καλύτερο ζήσε όπως σου αρέσει, ικανοποίησε ο,τιδήποτε θέλγει την ψυχή σου. Ως εκ τούτου δεν αναγνωρίζουν κανένα νόμο ή περιορισμό και δεν υποτάσσονται στον Λόγο του Θεού. Η οδός τους είναι ευρεία, όλα τα εμπόδια εκτοπίστηκαν. Μα η ευρεία οδός οδηγεί στην απώλεια, καθώς λέγει ο Κύριος. Εκεί ωδήγησε η χαλαρότης στην διδασκαλία!

Λύτρωσέ μας, Κύριε, από αυτήν την ευρεία οδό! Προτιμότερο όμως να αγαπήσουμε κάθε στενοχωρία που ο Κύριος διώρισε για την σωτηρία μας. Ας αγαπήσουμε τα χριστιανικά δόγματα και ας βιάσουμε το νου μας με αυτά, επιβάλλοντάς του να μη σκέπτεται διαφορετικά. Ας αγαπήσουμε τα χριστιανικά ήθη και ας βιάσουμε την θέλησί μας σ΄αυτά, υποχρεώνοντάς την να σηκώνει τον ελαφρό ζυγό του Κυρίου ταπεινά και υπομονετικά. Ας αγαπήσουμε όλες τις χριστιανικές τελετουργίες και ακολουθίες που μας νουθετούν, μας διορθώνουν, μας αγιάζουν. Ας βιάσουμε την καρδιά μας μ’ αυτές, προωθώντας την να μεταφέρει τις προτιμήσεις της από τα γήινα και τα φθαρτά στα ουράνια και άφθαρτα.

Ας περιορίσουμε το εαυτό μας σαν να μπαίναμε σε κλουβί. Η μάλλον ας σύρουμε τον εαυτό μας, σαν να περνούσαμε μέσα από μια στενή διάβαση. Ας είναι αυτή στενή, για να μη μπορεί να περεκκλίνει κανείς ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Αναμφίβολα όμως θα λάβουμε δι’ αυτής της στενής οδού ως αντάλλαγμα την βασιλεία των ουρανών. Διότι αυτή η βασιλεία, καθώς γνωρίζετε, είναι η βασιλεία του Κυρίου. Ο Κύριος καθώρισε αυτή τη στενή οδό και μας είπε: Πηγαίνετε ακριβώς από αυτή την οδό και θα επιτύχετε την βασιλεία των ουρανών.

Θα μπορούσε πλέον κανείς να αμφιβάλλει για το αν ο οδοιπόρος φθάση στο σκοπό του; Και τι μυαλό θα είχε καθένας που αρχίζει να επιθυμεί κάθε είδος ακυρώσεως εντολών, όταν με αυτόν τον τρόπο θα έχανε αμέσως το δρόμο του και θα χανόταν;

Αφού εννοήσατε πλήρως αυτή την επιβεβαίωση, μη στενοχωρείσθε αν κάτι στην διδασκαλία μας φαίνεται αυστηρό. Το μόνο που να επιζητήτε είναι το να βεβαιωθήτε αν είναι του Κυρίου. Κι εφ’ όσον βεβαιωθήκατε πως είναι του Κυρίου, δεχθείτε την ολόψυχα, οσοδήποτε αυστηρή η εξαναγκαστική μπορεί να είναι. Κι όχι μόνο μην επιθυμείτε ιδιαίτερη μεταχείριση και επιείκεια στο δόγμα και στο ήθος, αλλά φεύγετε από αυτά, σαν να φεύγατε το πυρ της γεένης. Από αυτό δεν μπορούν να ξεφύγουν όσοι επινοούν τέτοια πράγματα και με αυτά παρασύρουν τους ψυχικώς αδυνάτους να τους ακολουθήσουν. Αμήν.

Πηγή: (Περιοδικόν «Ο Όσιος Γρηγόριος», αρ. 20, 1995) Αναλογία

Κάθε φορά, ποὺ η παράλογη ἐπιθυμία τῶν αἰσθήσεων ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἡ θέλησις τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ ἄλλο, πολεμοῦν τὴν λογική σου ἐπιθυμία καὶ θέλει κάθε μία νὰ νικήσῃ, πρέπει νὰ γυμνάζεσαι ἐσὺ μὲ πολλοὺς τρόπους γιὰ νὰ νικήσῃ ὁλοκληρωτικὰ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ.

Καὶ α´, ὅταν πολεμηθῇς ἀπὸ τὶς κινήσεις καμμιᾶς παράλογης ἐπιθυμίας τῶν αἰσθήσεων, πρέπει νὰ ἀντισταθῇς δυνατά, γιὰ νὰ μὴ γίνῃ ἀποδεκτὴ ἀπὸ ἐκεῖνες ἡ ἀνωτέρω θέλησις τοῦ λογικοῦ.

β´. Ἀφοῦ σταματήσουν, σήκωσε αὐτὲς πάλι κατεπάνω σου γιὰ νὰ τὶς νικήσῃς καὶ νὰ τὶς διώξης μακριά σου μὲ μεγαλύτερη σφοδρότητα καὶ δύναμι.

Καὶ πάλι, μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἀνακάλεσε αὐτὲς στὸν γ´ πόλεμο, στὸν ὁποῖο θὰ συνηθίσῃς νὰ τὶς μισήσῃς μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ τὶς συχαίνεσαι ⁽¹⁾.

Αὐτοὶ οἱ τρεῖς πόλεμοι, πρέπει νὰ γίνωνται σὲ κάθε μας ἄτακτη ἐπιθυμία _{(ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πάθη τὰ σαρκικά, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ μιλήσω στὸ κατάλληλο σημεῖο)}.

Τελευταῖα, πρέπει νὰ κάνῃς καὶ πράξεις ἀντίθετες μὲ καθένα ἀπὸ τὰ πάθη σου.

Γιὰ παράδειγμα, ἂν κάποιος σὲ ἀτίμασε καὶ σὺ νιώθης πόλεμο ἀπὸ τὶς κινήσεις τῆς ἀνυπομονησίας, πρόσεχε καλὰ καὶ θὰ νιώσῃς ὅτι αὐτὲς οἱ κινήσεις πολεμοῦν πάντα τὴν ἀνώτερη καὶ λογικὴ θέλησι καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ὑποτάξουνε καὶ νὰ τὴν κάνουν νὰ συγκατατεθῆ· ὁπότε, ἐσὺ στὸν α´ πόλεμο ἀντιστάσου στὶς κινήσεις αὐτὲς μὲ ὅλες σου τὶς δυνάμεις καὶ βιάσου νὰ μὴ παρεκλίνης, οὔτε νὰ κάνῃ συγκατάθεσι σὲ αὐτὲς ἡ λογική σου ἐπιθυμία, λέγοντας καὶ σὺ μαζὶ μὲ τὸν Ὡσηέ: «Ἀντιτασσόμενος θὰ τοὺς συντρίψω» ^(1,6), καὶ νὰ μὴ σταματήσῃς ποτὲ αὐτὴ τὴν μάχη, ἕως ὅτου γνωρίσεις, ὅτι ὁ ἐχθρὸς σχεδὸν κουρασμένος παρέμεινε σὰν νεκρωμένος καὶ νικημένος· (πρόσεχε ὅμως καλὰ καὶ φυλάξου ἀπὸ τὴν πονηριὰ τοῦ διαβόλου. Γιατὶ, ὅταν αὐτὸς καταλάβη ὅτι ἀντιστεκόμαστε δυνατὰ στὶς κινήσεις κάποιου πάθους, ὄχι μόνο δὲν τὶς ξεσηκώνει τότε καταπάνω μας, ἀλλὰ καὶ ἂν εἶναι σηκωμένες, προσπαθεῖ νὰ τὶς σταματήσῃ, νὰ μὴ μᾶς πολεμοῦνε, γιὰ νὰ μὴν ἀποκτήσουμε μὲ τὴν ἐκγύμνασι ἐκείνη τὴν συνήθεια τῶν ἀρετῶν καὶ ἐπιπλέον, γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ νὰ πέσουμε καὶ σὲ κενοδοξία καὶ σὲ ὑπερηφάνεια, κάνοντάς μας μὲ τρόπο ἐπιδέξιο νὰ νομίσουμε πὼς σὰν γενναῖοι στρατιῶτες κατατροπώσαμε γρήγορα τοὺς ἐχθρούς μας).

Γι᾿ αὐτὸ ἐσύ, ἀγαπητέ, πέρασε στὸν β´ πόλεμο, δηλαδὴ ξεσήκωσε κατεπάνω σου μὲ τὴν ἐνθύμησι ἐκείνους τοὺς λογισμούς, ποὺ σοῦ ἔγιναν αἰτία τῆς ἀνυπομονησίας· καὶ μὲ συχνὲς ἐπιθυμίες καὶ μὲ περισσότερη βία ἀπὸ τὴν πρώτη, καταδίωξε τὶς κινήσεις τους μακριὰ ἀπὸ σένα, λέγοντας μὲ τὸν Δαβίδ· «Θὰ κυνηγήσω τοὺς ἐχθρούς μου καὶ δὲν θὰ ὑποχωρήσω μέχρις ὅτου νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσω» ^{(Ψαλμ. 17,41)}. Μὰ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἀρκετὸ τὸ νὰ διώξουμε μόνο τοὺς ἐχθρούς μας, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τοὺς μισήσουμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ μὴ νικηθοῦμε ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλη φορά, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐσὺ μὲ τὸν γ´ πόλεμο πρέπει νὰ ἐναντιωθῇς μὲ τόση σφοδρότητα στοὺς λογισμοὺς τῆς ἀνυπομονησίας, ἕως νὰ τοὺς μισήσῃς καὶ νὰ τοὺς συχαθῇς λέγοντας ἐκεῖνο τὸ ψαλμικό. «Τὴν ἀδικία τὴν μίσησα καὶ τὴν σιχάθηκα» ^{(Ψαλμ. 118,162)}, καί, «Μὲ τέλειο μίσος τοὺς μίσησα· ἔγιναν προσωπικοί μου ἐχθροί» ^{(Ψαλμ. 118,21)}. Τελευταῖα, γιὰ νὰ κάνῃς τέλεια τὴν ψυχή σου μὲ τὶς ἔξεις ⁽²⁾ τῶν ἀρετῶν, πρέπει νὰ κάνῃς ἀκόμη καὶ πράξεις ἐσωτερικὲς ποὺ νὰ εἶναι ἀντίθετες ἀπευθείας στὴν ἀνυπομονησία σου· κατὰ τὸ «Ἀπομακρύνσου ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ κάνε τὸ καλό» ^{(Ψαλμ. 33,14)}.

Γιὰ παράδειγμα· ἂν ἐπιθυμῇς νὰ ἀποκτήσῃς τελείως τὴν συνήθεια τῆς ὑπομονῆς, δὲν φθάνει μόνον νὰ ἐξασκῆσαι μὲ τοὺς τρόπους τοῦ πολέμου, ποὺ εἶπα, ἀλλὰ πρέπει ἀκόμη καὶ νὰ ἀγαπᾷς τὴν περιφρόνησι, ποὺ ἔλαβες ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀτίμασε ἢ σὲ ἔβρισε, ἐπιθυμώντας νὰ ἀτιμασθῇς πάλι καὶ νὰ βριστθῇς ὅπως καὶ πρῶτα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο· καὶ νὰ εἶσαι προετοιμασμένος νὰ ὑπομείνης ἀκόμη βαρύτερες ἀτιμίες καὶ βρισιές, ἐπειδὴ καὶ οἱ παρόμοιες πράξεις εἶναι ἀναγκαῖες, γιὰ νὰ μᾶς κάμουν τέλειους στὶς ἀρετές. Γιατὶ ἀλλιῶς, οἱ ἄλλες πράξεις ὅσο πολλὲς καὶ δυνατὲς καὶ ἂν εἶναι, δὲν εἶναι ὅμως ἱκανὲς νὰ ἀποσπάσουν τὴν κακία ἀπὸ τὶς ρίζες της. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη, ἐκεῖ ποὺ ἦταν προηγουμένως φυτευμένη καὶ ριζωμένη ἡ κακία, ἐκεῖ ἀντὶ αὐτῆς νὰ φυτευθῆ καὶ νὰ ριζωθῇ ἡ ἀντίθετή της ἀρετή ⁽³⁾, γιὰ νὰ γίνουν κατὰ τοὺς ἰατροὺς τὰ ἀντίθετα θεραπεία τῶν ἀντιθέτων.

Ἔτσι ἐὰν ἐμεῖς δὲν συνηθίσουμε μὲ πολλὲς καὶ συχνὲς πράξεις νὰ ἀγαπᾶμε τὴν καταφρόνησι καὶ νὰ χαιρώμαστε μὲ αὐτήν, πάνω στὴν ὁποία ἀγάπη τῆς καταφρονήσεως θεμελιώνεται καὶ ριζώνει ἡ ὑπομονή, δὲν θὰ ἐλευθερωθοῦμε ποτὲ ἀπὸ τὴν κακία τῆς ἀνυπομονησίας, ἡ ὁποία θεμελιώνεται πάνω στὸ μῖσος τῆς καταφρονήσεως· γι᾿ αὐτὸ καὶ μένοντας ζωντανὴ ἡ ρίζα τῆς κακίας, φυτρώνει πάντα μὲ τρόπο ποὺ μαραίνει τὴν ἀρετή, μερικὲς φορὲς δὲ καὶ τὴν πνίγει ἐντελῶς· καὶ ἐμᾶς κάνει νὰ κινδυνεύουμε, γιὰ νὰ ξαναπέσουμε πάλι μὲ κάθε εὐκαιρία ποὺ θὰ μᾶς τύχη· εἶναι, λοιπόν, βέβαιο, ὅτι χωρὶς τὶς ἀντίθετες πράξεις ποὺ εἴπαμε, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀληθινὴ συνήθεια τῶν ἀρετῶν.

Γνώριζε δὲ καὶ αὐτό, ὅτι αὐτὲς οἱ πράξεις πρέπει νὰ εἶναι τόσο συχνὲς καὶ τόσο πολλές, ποὺ νὰ μποροῦν νὰ καταστρέψουν τελειωτικὰ τὴν συνήθεια τῆς κακίας, ἡ ὁποία καθὼς ριζώθηκε καὶ κατέκτησε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὶς πολλὲς κακὲς πράξεις, ἔτσι πρέπει νὰ ξερριζωθῇ ἀπὸ αὐτὴ μὲ τὶς πολλὲς καλὲς πράξεις, καὶ τότε νὰ ριζώσουμε στὴν καρδιά μας τὴν συνήθεια τῶν ἀρετῶν, μάλιστα λέω, ὅτι πρέπει νὰ εἶναι πολὺ περισσότερες οἱ καλὲς πράξεις ἀπὸ τὶς κακὲς γιὰ νὰ γίνῃ ἡ συνήθεια ἐνάρετη· ἐπειδὴ οἱ καλὲς πράξεις δὲν εἶναι σὰν τὶς πράξεις τῆς κακίας ποὺ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὴν φύση, ἡ ὁποία εἶναι διεφθαρμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Σοῦ λέω ἀκόμη καὶ τοῦτο· ὅτι ἂν ἡ ἀρετὴ ποὺ ἀσκεῖσαι τὸ ἀπαιτῇ, πρέπει ἀκόμη νὰ κάνῃς καὶ ἐξωτερικὲς πράξεις παρόμοιες μὲ τὶς ἐσωτερικές· γιὰ παράδειγμα· γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς τὴν ὑπομονὴ ὄχι μόνο πρέπει νὰ ἀγαπᾷς μὲ τὴν καρδιά σου ἐκείνους ποὺ σὲ ἐξευτέλισαν ἢ σὲ ἐνόχλησαν μὲ κάθε τρόπο, ἀλλὰ καὶ νὰ λὲς σὲ αὐτοὺς λόγια πραότητας καὶ ἀγάπης· καὶ ἂν μπορῇς καὶ νὰ τοὺς ὑπηρετεῖς ἀκόμη μὲ ἔργα καὶ νὰ τοὺς βάλλῃς μετάνοια ⁽⁴⁾. Καὶ αὐτὲς οἱ πράξεις καὶ οἱ ἐσωτερικὲς καὶ οἱ ἐξωτερικές, νὰ σοῦ φαίνωνται δύσκολες τόσο γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ νοῦ σου, ὅσο καὶ γιὰ τὴν δυσκολία ποὺ σοῦ φέρνει σὲ αὐτὰ ἡ ἐπιθυμία σου, ὅμως μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ τὶς ἐγκαταλείψης, ἀλλὰ νὰ ἀγωνίζεσαι νὰ τὶς κάνῃς. Γιατὶ, ὅσο ἀδύνατες καὶ ἂν εἶναι, σὲ κρατοῦνε σταθερὸ καὶ γενναῖο στὸν πόλεμο καὶ σοῦ διευκολύνουν τὸν δρόμο γιὰ νὰ νικήσῃς.

Στάσου μὲ προσοχὴ καὶ συμμαζέψου καλὰ στὸν ἑαυτό σου γιὰ νὰ πολεμήσῃς ὄχι μόνο τὶς μεγάλες καὶ ἀποτελεσματικὲς ἐπιθυμίες σου, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὶς μικρὲς καὶ ἐλαφριὲς τοῦ κάθε σου πάθους· γιατὶ οἱ μικρὲς ἀνοίγουν τὸν δρόμο στὶς μεγάλες, ὁπότε καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ γεννιοῦνται μέσα μας οἱ κακὲς ἐπιθυμίες· καὶ ἀπὸ τὴν λίγη φροντίδα ποὺ ἔχουν μερικοὶ στὸ νὰ ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν καρδιά τους τὶς μικρὲς ἐπιθυμίες, ἀφοῦ κυρίευσαν τὶς μεγάλες τοῦ ἰδίου πάθους, ἀκολουθεῖ σὲ αὐτοὺς ἀνέλπιστα καὶ ξαφνικά, νὰ βλαφθοῦν καὶ νὰ νικηθοῦν ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς τους μὲ δύναμι καὶ φθορὰ περισσότερη παρὰ ἀπὸ ὅ,τι πρίν.

Σοῦ ὑπενθυμίζω ἀκόμη νὰ περικόβῃς καὶ νὰ ἀπονεκρώνῃς τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ θελήματά σου, ἀκόμη καὶ γιὰ πράγματα ποὺ ἐπιτρέπονται μὲν ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀπαραίτητα _{(καὶ τέτοια εἶναι οἱ πολλὲς συνομιλίες, τὰ λιπαρώτερα φαγητὰ καὶ τὰ παρόμοια)}. Γιατὶ ἀπὸ αὐτὸ θὰ σὲ ἀκολουθήσουν πολλὰ καλά. Γιατὶ αὐτὰ θὰ σὲ κάνουν περισσότερο προετοιμασμένο καὶ πιὸ πρόθυμο νὰ νικᾷς τὸν ἑαυτό σου καὶ στὰ ἄλλα. Γιατὶ θὰ γίνῃς δυνατώτερος καὶ ἐμπειρότερος στὸν πόλεμο τῶν πειρασμῶν γιατὶ θὰ ἀποφύγῃς διάφορες παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ θὰ κατορθώσῃς πράγματα πολὺ ἀρεστὰ στὸ Θεό.

Λοιπὸν ἐὰν ἀκολουθήσῃς, ἀγαπητέ, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ποὺ σοῦ εἶπα αὐτὰ τὰ ἅγια γυμνάσματα, νὰ εἶσαι βέβαιος πὼς σὲ λίγο καιρὸ θὰ προκόψῃς πολὺ καὶ θὰ γίνῃς ἄνθρωπος πνευματικὸς ἀληθινὰ καὶ πραγματικὰ καὶ ὄχι ψεύτικα καὶ στὸ ὄνομα μόνο. Γιατὶ ἂν ἐπιχειρήσῃς ἄλλο τρόπο καὶ ἄλλα γυμνάσματα εὐχάριστα στὴν ἐπιθυμία σου, τόσο ποὺ νὰ νομίζῃς ὅτι ἑνώθηκες μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ συνομιλεῖς γλυκά, γνώριζε, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσῃς τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἢ καμμία ἀρετὴ ἐπειδὴ ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, καθὼς εἶπα στὸ α´ κεφάλαιο, δὲν ἀποτελεῖται οὔτε γεννιέται ἀπὸ γυμνάσματα εὐχαριστήσεως καὶ παρόμοια μὲ τὴ φύσι μας, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ βάζουν τὴ φύση στοὺς σταυροὺς καὶ τὶς κακοπάθειες, καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν καὶ ἑνώνεται μὲ τὸν ἐσταυρωμένο του Ποιητῆ.

Γνώριζε καὶ αὐτό, ὅτι καθὼς οἱ συνήθειες τῶν κακῶν γίνονται μὲ πολλὲς καὶ συχνὲς πράξεις τῆς λογικῆς θελήσεως, ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ποὺ παραδίνεται στὶς παράλογες ἐπιθυμίες τῆς αἰσθήσεως. Ἔτσι καὶ οἱ συνήθειες τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, ἀποκτῶνται μὲ τὸ νὰ κάνῃς πράξεις συχνὲς καὶ πολλὲς καὶ νὰ παραδίνεσαι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἴμαστε προσκαλεσμένοι πότε στὴ μία ἀρετὴ καὶ πότε στὴν ἄλλη. Γιατὶ καθὼς ἡ λογικὴ θέλησί μας, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι κακὴ καὶ γήινη, ὅσο καὶ ἂν πολεμῆται ἀπὸ τὴν παράλογη ἐπιθυμία τῆς σάρκας καὶ ἀπὸ τὴν κακία, ἂν δὲν παραδοθεῖ μόνη της σὲ αὐτὴ καὶ ὑποταχτεῖ· ἔτσι πάλι αὐτή, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι ἐνάρετη καὶ ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό, ἂν καὶ προσκαλῆται ἀπὸ τὴν χάρι του, ἂν δὲν παραδοθῆ ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα καὶ στὴ χάρι αὐτοῦ, τόσο μὲ τὶς ἐσωτερικὲς πράξεις ὅσο καὶ μὲ τὶς ἐξωτερικές.

^1. Ὅσοι μὲν ἀφοῦ πρόκοψαν στὴν πρακτικὴ ἔγιναν δυνατοὶ στὸ λογισμό, μὲ τὸ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ κάθε ψεύτικη καὶ παράλογη δόξα, ἀπόκτησαν δὲ σωστὸ λόγο μέσα ἀπὸ τὴ θεωρία τῶν ἀληθινῶν καὶ πνευματικῶν λόγων, αὐτῶν ποὺ βρίσκονται μέσα στὴν θεία Γραφή, ὅσο καὶ στὴν κτίσι, αὐτοὶ μποροῦν νὰ ἀντιστέκωνται καὶ νὰ πολεμοῦν τὰ πάθη καὶ τοὺς λογισμοὺς μὲ ἀντίδρασι ὀξύθυμη, δηλαδή, πότε μὲ ρητά της ἁγίας Γραφῆς, τὰ ἀντίθετα στὰ πάθη ποὺ τοὺς πολεμοῦν καὶ στοὺς λογισμούς, καθὼς μὲ αὐτὴν τὴν ἀντιλογία ὁ Κύριος πολέμησε καὶ νίκησε τὶς τρεῖς προσβολὲς ποὺ τοῦ ἔφερε ὁ πειρασμός, τῆς φιληδονίας, φιλοδοξίας καὶ φιλαργυρίας. Καὶ ἄλλοτε μὲ τὸν ὀρθὸ καὶ φυσικὸ λόγο, τὸν ἀποδεικνύοντα τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀπάτη τῶν σπαρμένων λογισμῶν καὶ τῶν πολεμούντων παθῶν, γι᾿ αὐτὸ καὶ αὐτοὶ λέγονται ἀληθινὰ ὅτι πολεμοῦν κατ᾿ εὐθεῖαν τους ἐχθροὺς καὶ τοὺς νικοῦν καὶ στεφανώνονται. Ὅσοι ὅμως εἶναι ἀδύνατοι στὸ λογισμό, εἶναι καλύτερα νὰ πολεμοῦν τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη πλάγια· δηλαδή, ἀμέσως μόλις τοὺς πολεμήσουν οἱ λογισμοὶ ἢ τὰ πάθη, νὰ τρέχουν στὸν Θεὸν μὲ τὴν προσευχή, ἕως ποὺ νὰ καταπαύσουν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὶς κινήσεις τῶν παθῶν καὶ τὶς ὁμιλίες τῶν λογισμῶν, καθὼς διδάσκει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ. _{(Ἂν καὶ αὐτὸ δὲν λέγεται κυρίως πόλεμος, ἀλλὰ φυγὴ πολέμου γιὰ τὴν ἀδυναμία ποὺ ὑπάρχει)}. Ὅμως, καὶ οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί, κάποτε, ἢ ὅταν μὲ ὑπερβολὴ τοὺς ἐνοχλοῦν τὰ πάθη καὶ οἱ λογισμοί, ἢ ὅταν γνωρίζουν τὸν ἑαυτόν τους πὼς ἔχει δύναμι κατὰ καιρό, πρέπει νὰ πολεμοῦν καὶ κατ᾿ εὐθεῖαν τους λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη, γιὰ νὰ φανῆ καὶ ἡ δική τους ἀνδρεία καὶ τὸ ἐλεύθερό της προαιρέσεως αὐτῶν καὶ μισόκακο, καθὼς καὶ αὐτὸ βλέπουμε στὸ ἴδιο τὸν Ἀββᾶ Ἰσαάκ. «Ἐὰν δὲ γένηται φησι καιρὸς ἀντιστῆναι καὶ παλαίσαι πρὸς αὐτὰ _{(τὰ πάθη δηλ.)} καὶ τοῦτο ποιήσωμεν». Πλήν, ὅταν κατ᾿ εὐθείαν πολεμοῦμε τὰ πάθη καὶ τοὺς λογισμούς, ἀκαταμάχητη βοήθεια εἶναι τὸ νὰ κρατοῦμεν ὡς ὅπλο πολεμικό, ἢ μὲ τὴν καρδιὰν ἢ μὲ τὰ χείλη, τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἤτοι τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με», καθὼς καὶ μπροστὰ λέμε στὸ ις´ κεφάλαιο. Γιατὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ τοὺς ἐχθροὺς πολεμοῦμε καὶ νικοῦμε καὶ σὲ αὐτὸ δὲν ὑπερηφανευόμαστε, μὲ τὸ νὰ καταγράφουμε τὴ νίκη αὐτὴ στὸ νικοποιὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Σημείωσε, ὅτι ὄχημα μέγιστο καὶ δυνατώτατο εἶναι στὸν πόλεμο τῶν λογισμῶν καὶ τῶν παθῶν ἡ καταφρόνησις. Δηλαδή, τὸ νὰ καταφρονῇ κάποιος σὰν γαυγίσματα σκύλων τὶς προσβολὲς τῶν λογισμῶν καὶ τὶς κινήσεις τῶν παθῶν καὶ μάλιστα τοὺς λογισμοὺς ἐκείνους καὶ τὰ πάθη, ποὺ ἔφθασε νὰ πολεμήσῃ προτύτερα καὶ νὰ διώξη, αὐτὰ δὲ πάλι μὲ ἀναίδεια τὸν ἐνοχλοῦν καὶ γενόμενος σοβαρὸς καὶ σιωπηλὸς στὸν ἑαυτό του, νὰ μὴ θέλῃ, οὔτε νὰ γυρίσῃ νὰ τὰ δῆ, οὔτε νὰ τὰ ἀκούσῃ ἐκπληρώνοντας τὸ ψαλμικὸ ἐκεῖνο ποὺ λέει «Ἐγὼ ὅμως ἔκανα σὰν κουφὸς ποὺ δὲν θέλει ν᾿ἀκούῃ καὶ ἄλαλος ποὺ δὲν ἀνοίγει τὸ στόμα του» ^{(Ψαλμ. 37,14)}. Ἀλλὰ νὰ τρέχῃ στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς προκοπῆς του, χωρὶς νὰ ἐμποδίζεται ἀπὸ τὰ μηδαμινὰ φόβητρα τῶν λογισμῶν καὶ ὅποιος τὸ ἀγαπᾷ, ἂς χρησιμοποιήσῃ αὐτὸ τὸ ὅπλο καὶ θὰ ὠφεληθῆ πολύ.

^2. Συνήθεια θὰ πεῖ, μία μεγάλη εὐκολία, ποὺ λαμβάνει κάποιος στὴν ἀρετὴ ἢ στὴν κακία ἢ σὲ κάποιο ἄλλο κανένα ἔργο καὶ τέχνη, ἡ ὁποία μὲ εὐκολία ἀποκτᾶται καὶ γίνεται, ἀπὸ πολυχρόνιους καὶ συνεχεῖς πράξεις καὶ ἐνέργειες τῆς ἀρετῆς ἢ κακίας ἢ τοῦ ἔργου καὶ τῆς τέχνης· γι᾿αὐτὸ καὶ αὐτὴ ἡ συνήθεια, δεύτερη φύση ὀνομάζεται ἐπειδή, καθὼς ἡ φύση, οὕτως καὶ αὐτὴ μὲ εὐκολία προβάλλει τὶς ἐνέργειές της.

^3. Ἄριστα τοῦτο ἐδῶ διδάσκεται δὲ σύμφωνα μὲ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ ποὺ λέει, ὅτι εἶναι καλύτερο νὰ ἐξαπατοῦμε καὶ νὰ νικᾶμε τὰ πάθη μὲ τὴν ἐνθύμησι τῶν ἀντιθέτων σε αὐτὰ ἀρετῶν, παρὰ μὲ τὴν ἀντίστασι. «Κρεῖσσον ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ἀρετῶν ὑποκλέπτειν τὰ πάθη, ἢ τῇ ἀντιστάσει». Ὁπότε, ἐπειδὴ καὶ τὰ τρία εἶναι τὰ μέρη τῆς ψυχῆς, λογιστικό, ἐπιθυμητικὸ καὶ θυμικό, γνώριζε ὅτι, ἀπὸ αὐτὰ τὰ τρία γεννοῦνται καὶ οἱ τριῶν εἰδῶν λογισμοί. Καὶ ἀπὸ μὲν τὸ λογιστικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοῦ γογγυσμοῦ, τῆς ἀδιακρισίας, τῆς ἀγνωσίας καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι καθολικὰ βλάσφημοι λογισμοί, ἀπὸ δὲ τὸ ἐπιθυμητικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῆς φιληδονίας, φιλοδοξίας, φιλαργυρίας καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι αἰσχροὶ λογισμοί· ἀπὸ δὲ τὸ θυμικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῶν φόνων, τῆς ἐκδικήσεως, φθόνου, μίσους, ταραχῆς καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι πονηροὶ λογισμοί. Λοιπὸν ἐσὺ πρέπει νὰ νικᾷς αὐτὰ μὲ τὶς ἀντίθετές τους ἀρετές· δηλαδή, τὴν ἀπιστία, μὲ τὴν ἀδίστακτη πίστι στὸ Θεό, τὴν ἀχαριστία καὶ τὸν γογγυσμὸ πρὸς τὸν Θεό, μὲ τὴν εὐχαριστία, τὴν ἀδιακρισία, μὲ τὴν διάκρισι τοῦ καλοῦ καὶ κακοῦ· τὴν ἀγνωσία, μὲ τὴν ἀληθινὴ γνῶσι αὐτῶν ποὺ ὑπάρχουν ἀληθινὰ καὶ τὶς βλασφημίες, μὲ τὶς δοξολογίες. Παρόμοια τὴν φιληδονία μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν νηστεία, τὴν φιλοδοξία μὲ τὴν ταπείνωσι καὶ τὴν φιλαργυρία μὲ τὴν λιτότητα. Παρομοίως, τὸν φθόνο καὶ μῖσος, μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐκδίκηση μὲ τὴν πραότητα καὶ ὑπομονή, τὴν ταραχὴ μὲ τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς. Καὶ γιὰ νὰ πῶ γενικὰ μὲ τὸν Ἅγιο Μάξιμο: Τὸ μὲν λογιστικὸ τῆς ψυχῆς σου, στόλιζέ το μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς προσευχῆς, καὶ θείας γνώσεως. Τὸ ἐπιθυμητικό, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ἐγκράτειας· καὶ τὸ θυμικό, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης· καὶ βέβαια τὸ φῶς τοῦ νοῦ σου δὲν θὰ σκοτισθῆ ποτέ, οἱ δὲ προηγούμενοι λογισμοί, μποροῦν εὔκολα νὰ γεννηθοῦν ἀπὸ αὐτούς.

^4. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος (ὁμιλ. ιε´, Κεφάλ. ε´ τοῦ κατὰ Ματθαῖον) λέει, ὅτι ὁ Κύριος στὸ Κεφάλαιο αὐτὸ διδάσκει ἐννέα βαθμούς, στοὺς ὁποίους ἀνεβάζει ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς μὲ τὶς ἁγίες του ἐντολὲς

1. ὅτι, οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ἀδικοῦν κάποιους·
2. ὅτι ἂν ἀδικήσῃ κάποιος αὐτούς, αὐτοὶ πρέπει νὰ μὴ τὸν ἐκδικοῦνται μὲ τὴν ἴδια ἀδικία·
3. ὅτι νὰ μὴ κάνουν στοὺς ἄλλους, ἐκεῖνα τὰ κακὰ ποὺ τοὺς ἔκαναν ἐκεῖνοι, ἀλλὰ νὰ τὰ ὑπομένουν καὶ νὰ ἡσυχάζουν
4. ὄχι μόνο νὰ ἡσυχάζουν, ἀλλὰ καὶ νὰ δώσουν θεληματικὰ τὸν ἑαυτό τους στὸ νὰ πάθουν τὰ κακά·
5. τὸ καὶ νὰ δώσουν τὸν ἑαυτό τους στὰ πάθη περισσότερο καὶ προθυμώτερα, παρὰ ὅπου θέλει ἐκεῖνος ποὺ τοὺς κακοποιεῖ·
6. τὸ νὰ μὴ μισήσουν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς κακοποιεῖ·
7. τὸ καὶ νὰ ἀγαπήσουν αὐτὸν ἀπὸ τὴν καρδιά τους·
8. τὸ καὶ νὰ τὸν εὐεργετήσουν
9. τὸ νὰ παρακαλοῦν καὶ τὸν Θεὸ γι᾿ αὐτόν.

Ὁ δὲ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος, στὸ λόγο σχετικὰ μὲ τὴν ἀπάθεια καὶ τῶν χαρισμάτων της, προσθέτει κοντὰ στοὺς ἐννέα βαθμοὺς καὶ ἄλλους τρεῖς μεγαλύτερους, δηλαδή,

1. τό, ὄχι μόνο νὰ προσευχώμεθᾳ γιὰ αὐτοὺς ποὺ μᾶς κακοποιῆσαν, ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ τυπώνουμε νοερὰ στὴν φαντασία μας τὰ πρόσωπά τους καὶ νὰ τὰ φιλᾶμε μὲ ἀπάθεια, μὲ δάκρυα ἀγάπης, σὰν γνήσιους φίλους.
2. τὸ νὰ φυλᾶμε πρὸς αὐτοὺς καὶ στὸν ἴδιο χρόνο ποὺ μᾶς κακοποιοῦν, ἴδια καὶ χωρὶς ἀλλαγὲς τὴν διάθεσι τῆς καρδιᾶς μας. Καὶ
3. τὰ νὰ ξεχνᾷ κανεὶς τελείως ὅλα ὅσα ἔπαθε καὶ νὰ μὴ τὰ ἐνθυμῆται, τόσο ὅταν εἶναι παρόντες αὐτοὶ ποὺ τὸν κακοποίησαν, ὅσο καὶ ὅταν λείπουν, ἀλλὰ νὰ φέρεται σὲ αὐτοὺς χωρὶς καμμία σκέψι, καθὼς φέρεται καὶ στοὺς φίλους του, συνομιλώντας καὶ συντρώγοντας μὲ αὐτούς.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Σε ομιλία της σε ένα συνέδριο που οργάνωσε το Ίδρυμα Heritage σχετικά με την τρανσέξουαλ ιδεολογία, η πρόεδρος του Αμερικανικού Κολλεγίου Παιδιάτρων, Δρ. Michelle Cretella, είπε ότι η διευκόλυνση της σύγχυσης των φύλων στα παιδιά βοηθώντας τα να «μεταβαίνουν» στο αντίθετο φύλο είναι παιδική κακοποίηση, και ότι η προώθηση αυτής της θεωρίας είναι ”ιδεολογία μασκαρεμένη ως επιστήμη”.

Υπενθυμίζουμε ότι ενώ στην Ελλάδα αντίστοιχο νομοσχέδιο για αλλαγή ταυτότητας φύλου από 15 ετών ψηφίστηκε πρόσφατα με τους Έλληνες παιδοψυχιάτρους ήδη να εκφράζουν δημόσια την αντίθεση τους, σε χώρες όπως οι ΗΠΑ είναι τέτοια η ώθηση της τρανσέξουαλ ιδεολογίας που παρά τις ανάλογες επιστημονικές αντιδράσεις, τα παιδιά μεταφέρονται σε κλινικές όπου τους χορηγούνται φάρμακα που μπλοκάρουν την εφηβεία.

Η Δρ. Cretella συγκεκριμένα είπε:

”Ο χημικός ευνουχισμός είναι αυτό που κάνεις όταν βάζεις οποιοδήποτε βιολογικά κανονικό παιδί σε ανασταλτικά εφηβείας. Αντιμετωπίζει την εφηβεία σαν μια ασθένεια, συλλαμβάνοντας μια κανονική διαδικασία που είναι κρίσιμη για την κανονική ανάπτυξη και κακή για τα παιδιά.

Στείρωση: δεν είναι καλή για τα παιδιά. Προετοιμάζοντας τα για αυτό που πιθανώς θα καταλήξει σε μια κοπέλα μια διπλή μαστεκτομή στα 16 – όχι πώς να θεραπεύεις την κατάθλιψη ή το άγχος και έχω μεγάλη εμπειρία αντιμετωπίζοντας εφήβους με κατάθλιψη, άγχος, ακόμη και αυτοκτονική κατάθλιψη. Η διδασκαλία των παιδιών προσχολικής ηλικίας με το ψέμα ότι μπορείς να παγιδευτείς σε λάθος σώμα, πάλι, αυτό διαταράσσει την φυσιολογική τους δοκιμασία πραγματικότητας και τη γνωστική ανάπτυξη. Αυτά τα πράγματα είναι κακοποίηση.

Όσον αφορά τις μελέτες, υπάρχουν δύο που γνωρίζω οι οποίες ισχυρίζονται ότι επιβεβαιώνοντας τη σύγχυση του φύλου του παιδιού σας είναι καλό για αυτά. Πρώτον, υποθέτει ότι η εκπαίδευση ενός παιδιού σε μια σταθερή ψευδή πίστη είναι διανοητικά υγιές. Η επιστήμη δεν σου επιτρέπει να υποθέσεις το συμπέρασμά σου. Δεύτερον, αυτές οι μελέτες είναι εξαιρετικά μικρές. Τρίτον, αυτές οι μελέτες είναι πολύ βραχυπρόθεσμες. Και τέταρτον, η ομάδα ελέγχου των “ψυχικά υγειών παιδιών” είναι τα αμφιθαλή αδέλφια, τα περισσότερα απ’ αυτά είναι αδέλφια του παιδιού που αυτοπροσδιορίζεται τρανσέξουαλ. Α, και υπάρχει και πέμπτο, οι γονείς ήταν αυτοί που αξιολόγησαν την ψυχική υγεία των παιδιών.

Αυτή δεν είναι επιστήμη … Δεν νομίζω ότι πρέπει να έχεις M.D. ή Ph.D για να ξέρεις ότι δεν είναι επιστήμη – αυτή είναι ιδεολογία μασκαρεμένη ως επιστήμη.”

Εκτός από την Δρ. Cretella, στο συνέδριο συμμετείχαν ως ομιλητές ο Paul Hruz, Ph.D., αναπληρωτής καθηγητής παιδιατρικής, ενδοκρινολογίας, κυτταρικής βιολογίας και φυσιολογίας στο ιατρικό κέντρο του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, και ο Allan Josephson, M.D., καθηγητής και επικεφαλής τμήματος παιδιατρικής και εφηβικής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Louisville.

Στο παρακάτω βίντεο υπάρχει ολόκληρη η ομιλία τους.

Τα λεγόμενα της Δρ. Cretella για την ”μασκαρεμένη επιστήμη” θυμίζουν και την αμφισβήτηση του Off the Record στην εκδήλωση για τα ”έμφυλα παιχνίδια” στην Καβάλα, όπου ζητήθηκαν επίμονα από την καθηγήτρια Δήμητρα Κογκίδου επιστημονικές αποδείξεις τις οποίες όμως δεν μπορούσε να παρέχει.

Η Δρ. Cretella είχε μιλήσει ξανά για τους κινδύνους της σύγχυσης των φύλων λέγοντας ότι οι επαγγελματίες που την προωθούν πειραματίζονται επάνω σε παιδιά, κάτι που αποκάλεσε ”θεσμοθετημένη παιδική κακοποίηση”, σε ένα άρθρο της Daily Signal με τίτλο ”Είμαι παιδίατρος. Πώς η τρανσέξουαλ ιδεολογία έχει διεισδύσει στο πεδίο μου και έχει παράγει κακοποίηση παιδιών σε μεγάλη κλίμακα”:

”Η ουσία του θέματος είναι ότι ενώ το κίνημα υπέρ της μετάβασης επιδιώκει να βοηθήσει τα παιδιά,επιφέρει μια σοβαρή αδικία σε αυτά και τους συνομηλίκους τους που δεν έχουν δυσφορία.

Αυτοί οι επαγγελματίες χρησιμοποιούν το μύθο ότι οι άνθρωποι γεννιούνται τρανσέξουαλ για να δικαιολογούν την εμπλοκή τους σε τεράστιους και ανεξέλεγκτους πειραματισμούς σε παιδιά που έχουν μια ψυχολογική κατάσταση που διαφορετικά θα λυνόταν μετά την εφηβεία στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.

Τα σημερινά ιδρύματα που προωθούν την επιβεβαίωση της μετάβασης πιέζουν τα παιδιά να μιμηθούν το αντίθετο φύλο, στέλνοντας πολλά από αυτά στην πορεία των ανασταλτικών εφηβείας, της στείρωσης, της απομάκρυνσης των υγειών σωματικών τμημάτων και των ανείπωτων ψυχολογικών βλαβών.

Αυτές οι βλάβες δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από θεσμοθετημένη παιδική κακοποίηση. Η ηθική δεοντολογία απαιτεί άμεσο τερματισμό της χρήσης της καταστολής της εφηβείας, των διασταυρούμενων σεξουαλικών ορμονών και των χειρουργικών επεμβάσεων για την αλλαγή φύλου σε παιδιά και εφήβους, καθώς και τον τερματισμό της προώθησης της ιδεολογίας του φύλου μέσω σχολικών προγραμμάτων σπουδών και νομοθετικών πολιτικών.”

Πηγή: Offtherecord, Αβέρωφ

ΕΝΑ σημερινό παιδί πού θά πρωτοπάει στό σχολεῖο, ἀκόμη κι ἄν δέν ἔχει προδιδαχθεῖ κατ’ οἶκον, γνωρίζει περισσότερες ἀγγλικές παρά ἑλληνικές, ἀρχαῖες καί λόγιες, λέξεις, ἐκτός βέβαια ἀπό ἐκεῖνες πού εἶναι ἐν χρήσει καί σήμερα. Καί ὅμως μποροῦσε νά γνωρίζει πολλές, ἄν εἶχε μάθει κάποιες προσευχές. Τό «Πάτερ ἡμῶν» μπορεῖ νά γίνει ἕνα ἄριστο δεῖγμα γλωσσικῆς διδασκαλίας. Ὅμοια καί ὁ «Ἀκάθιστος Ὕμνος», πού ἦταν ἐπί 1.500 χρόνια ὁ οἱονεί ἐθνικός μας ὕμνος. Ὅμως, γιά λόγους εὐκολίας ἤ γιά λόγους κάλπικου προοδευτισμοῦ, ἀποκοπήκαμε ἀπό αὐτά, γκρεμίσαμε ὅλα τά γλωσσικά μας ὀχυρά καί μάλιστα τήν ὥρα πού ὁρμοῦσε πάνω μας τό ξένο γλωσσικό τσουνάμι. Ἡ ἀγγλοπλημμύρα ἔχει κατακλύσει τά πάντα, ἔχει εἰσορμήσει στή σκέψη καί στό στόμα τῶν παιδιῶν ἀπό τή νηπιακή τους ἡλικία. Ἡ γλῶσσα, κατά μία ἔννοια, εἶναι πατρίδα. Τήν ἀπαρνηθήκαμε καί πνευματικά ἐξοριστήκαμε ἀπό τόν ἑαυτό μας. Παραβλέψαμε τοῦτο τό ἰδιαίτερα σημαντικό, ὅτι δηλαδή ἕνας λαός πού ἀποστρέφεται τήν γλῶσσα καί τήν γραφή του, εἶναι σάν νά διαγράφει τήν ὑπογραφή του ἀπό τή Magna Carta τῆς ἀνεξαρτησίας του.

Ὅλη ἡ ἱστορική μας ὕπαρξη ἦταν –κι ἀκόμη εἶναι– κρεμασμένη ἀπό μία κλωστή: τή γλῶσσα. Ἄν κοπεῖ –καί τώρα μένουν ἐλάχιστες ἶνες– θά πέσουμε στά τάρταρα τῆς λησμονιᾶς. Θά κυκλοφοροῦμε ἀνάμεσα στά μνημεῖα, ὅπως οἱ φελλάχοι γύρω ἀπό τίς πυραμίδες καί τή Σφίγγα. Θά χάσουμε τήν ἐπαφή μέ ὅ,τι τροφοδοτοῦσε καί ὑδροδοτοῦσε τήν πνευματική μας ζωή καί διαμόρφωνε τό ὑπερήφανο ἑλληνικό ἦθος. Πού δέν εἶχε καμμία σχέση μέ τόν κακῶς ἐννοούμενο σήμερα ἐθνικισμό. Δέν ἔχουμε συμπληρώσει οὔτε 200 χρόνια ἐλεύθερου πολιτικοῦ βίου. Μπορεῖ ὅσα πράξαμε στή διάρκεια τοῦ μικροῦ αὐτοῦ χρονικοῦ διαστήματος νά μήν εἶναι ἐπαινετά, δέν εἶναι ὅμως ὅλα ἀξιοκατάκριτα. Στίς διεθνεῖς μας σχέσεις ὑπήρξαμε πάντοτε συνεπεῖς. Ἡ Ἑλλάς δέν πρόδωσε ποτέ της σύμμαχο, ἄν καί οἱ σύμμαχοι συχνά τήν πρόδωσαν οἰκτρά. «Ἡ Ἑλλάς εἶναι μικρή χώρα, γιά νά διαπράξει τόσο μεγάλη προδοσία», ἦταν μιά μνημειώδης ἀπάντηση τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ὅταν τοῦ ζητήθηκε νά «λησμονήσει» τή συμμαχία μέ τή Σερβία. Σήμερα, δυστυχῶς, πού δεχόμαστε βολές ἀπό ποικίλες πλευρές, δέν πρέπει νά ἐγκαταλείπουμε τό πολιτικό ἔρεισμα τῆς ἠθικῆς – χωρίς ὡστόσο νά γινόμαστε ἀφελεῖς. Στή χωρίς συνείδηση ἀνήθικη δράση τῶν ἐχθρῶν μας ἐμεῖς πρέπει νά ἀντιτάσσουμε μία ἠθική δραστηριότητα, συνδυασμένη μέ ἔντονο ζῆλο. Καί ἕνας τέτοιος ζῆλος πρέπει νά γίνει ἡ μελέτη καί ἡ οἰκείωση τοῦ γλωσσικοῦ καί ἱστορικοῦ μας παρελθόντος.

Αὐτό μᾶς ξαναφέρνει καί πάλι στό αἰώνιο πρόβλημα τῆς παιδείας. Κάθε χρονιά, οἱ ἐκπαιδευτικοί, ἀντί νά μελετοῦν βιβλία γιά νά μορφωθοῦν, ὑποχρεώνονται νά διαβάζουν ὑπουργικές ἐγκυκλίους γιά νά ἐνημερωθοῦν. Καί μέσα σ’ αὐτές τίς φλύαρες καί ἀκατάληπτες ἐγκυκλίους, στά πολυσέλιδα σέ ὄγκο βιβλίου ὑπομνήματα, καμμιά ὑπόμνηση γιά τό βάθεμα τῆς γλώσσας, γιά τήν προστασία τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς. Ἔτσι, τά παιδιά περιορίζονται σέ μιά γλῶσσα-φλούδα καί γιά τήν εὐρύτερη κατάρτισή τους στρέφονται πρός τά Ἀγγλικά. Ἀλλ’ ὅπως εἴχαμε γράψει παλαιότερα, ὅποιος ὑποχωρεῖ ἀπό τή γλῶσσα του, ὑποχωρεῖ καί ἀπό τίς ἀξίες πού αὐτή ἡ γλῶσσα ἐκφράζει. Καί εἶναι θλιβερό νά σκέπτεται κανείς ὅτι τίς πρῶτες μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς στή δική μας περίπτωση ἔχει ἐκφράσει μέ ἀνυπέρβλητο λόγο καί τρόπο ὁ Ὅμηρος. Οἱ ἀξίες τοῦ θεϊκοῦ κόσμου στόν Ὅμηρο δέν εἶναι παρά προβολή τῶν ἀξιῶν πού ἀναγνώριζαν γιά τή ζωή τους οἱ τότε ἄνθρωποι. Μέ ἄλλα λόγια, δέν εἶναι οἱ θεοί αὐτοί πού κατέβασαν τίς ἀξίες στούς Ἕλληνες, ἀλλ’ οἱ Ἕλληνες εἶναι αὐτοί πού ὕψωσαν τίς ἀξίες τους ὥς τούς θεούς.

«Τό τοπίο γίνεται λόγος», εἶχε γράψει ποιητικά ὁ Κων/νος Τσάτσος. Ἡ ὀμορφιά τοῦ τοπίου καθρεφτιζόταν ἀπό τά χρόνια τά παλιά στή γλῶσσα καί στή γραφή μας. Κανένα φυσικό τοπίο στή γῆ δέν ἔχει τήν ποικιλία, τήν ἐκφραστικότητα, τή γλυκύτητα, συνδυασμένη μέ τραχύτητα, πού εἶχε τό ἑλληνικό τοπίο. Γιά λόγους χρησιμοθηρικούς, καταστρέψαμε τοῦτο τό τοπίο καί πιό πολύ τό ἀνυπέρβλητο ἀττικό μέ τά μαγευτικά ἡλιοβασιλέματα καί τίς ὑπέροχες νύκτες του. Μοιραῖα ἦλθε καί ἡ σειρά τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, τοῦ πιό ἀνυπέρβλητου τοπίου στή χώρα τοῦ πνεύματος. Κάποτε ἕνας φίλος μου παλαιοβιβλιοπώλης, ὁ ἀείμνηστος Γεράσιμος Χαλκιόπουλος, εἶχε πεῖ σ’ ἕναν βιβλιόφιλο ὑπουργό: «Προσέχτε, τή γλῶσσα! Θά’ ρθεῖ καιρός πού οἱ νέοι μας θά… γκαρίζουν»! Δυστυχῶς δέν διαψεύστηκε. Αὐτό πού πλασσάρεται σήμερα σάν ἑλληνικός λογόηχος εἶναι σκέτος ὀγκανισμός. Χάνεται σταδιακά ἡ εὐγένεια τῆς προφορᾶς. Χάνεται καί ἡ σωστή ἐκφορά λόγου. Ἀκόμη καί κάποιοι παρουσιαστές, ἐκφωνητές, ὁμιλητές στό ραδιόφωνο καί στήν τηλοψία μιλοῦν σάν νά κάνουν «μπουρμπουλῆθρες». Γιά κάποιους εἶναι ἀπαραιτήτως ἀναγκαῖοι οἱ ὑπότιτλοι. Καλό θά ἦταν ἐπίσης κάποιοι πολιτικοί, προτοῦ ἀποφασίσουν νά βγοῦν στό «γυαλί», νά ἐπισκεφθοῦν κάποιο λογοθεραπευτή καί νά τούς διδάξει μερικές γλωσσικές ἀσκήσεις. Ἡ ὡραία ταινία «Ὁ λόγος τοῦ βασιλιᾶ» εἶναι ἐπ’ αὐτοῦ πολύ διδακτική. Γι’ αὐτό συνιστῶ –αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά ἀκουστῶ– στό ἁμαρτωλό ὑπουργεῖο κακοπαιδείας ν’ ἀφήσει τίς μεγαλοστομίες καί τά ρηξικέλευθα δῆθεν προγράμματα καί νά ἐπιβάλει σάν βασική διδακτική ἀρχή τό «Ἀνάγνωση καί Γραφή». Σωστή γραφή καί καλή ἀνάγνωση προσφέρουν καλή ὀργάνωση στό μυαλό, δεξιότητα στό χέρι, εὐχέρεια στήν ὁμιλία, ἔτσι πού εἶναι εὐχερέστερη ἡ ἐπικοινωνία. Εἶναι θλιβερό ἡ εὐγλωττία τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνα νά ἐπιδεικνύεται μόνον ὅταν… βρίζει!
 

Πηγή: (Ἑστία, 13/10/17), Αντίβαρο

Τέτοιες λαμπρές πορεῖες μόνο ἀπό τέτοια θεόπνευστα πρόσωπα γίνονται. Μιά ἄλλη πάνσοφος ἁγία Αἰκατερίνη πού τά βάζει μέ τούς «σοφούς»τῆς νέας εἰδωλολατρείας, μιά νέα Μπουμπουλίνα πού τά βάζει μέ τούς δαίμονες τῆς κάθε ἄλλης θρησκείας, ἡ πανεπιστημιακός ἐπαναστάτρια τῆς ἐν Χριστῷ ἐξεγέρσεως Μαρία Μαντουβάλου «ἔξω ἀπό τά δόντια» γιά μιά ἄλλη ἀκόμη φορά ξεσηκώνει τόν ἑλληνικό λαό. Βρόντηξε, διελάλησε, διετράνωσε καί ὁμολόγησε τό ἑλληνορθόδοξο φρόνημα.«Σεβαστοί πατέρες, ἑλληνορθόδοξη λαϊκή θάλασσα, ἄξιοι φορεῖς καί ἐκλεκτοί διοργανωτές αὐτῆς τῆς ἐπιβαλλόμενης, καί ἀπό καιρό ἀναμενόμενης, πορείας διαμαρτυρίας τόσο γιά τόν διαθρησκειακό ἀχταρμά τοῦ κ. Γαβρόγλου, ὅσο καί γιά ὅλες τίς μεθοδεύσεις σέ βάρος τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τοῦ ἑλληνορθόδοξου λαοῦ, καλῶς ἤρθατε στή μεγαλειώδη αὐτή συγκέντρωση.

Ἡ εὐλογημένη συμπαράταξη ἐκκλησιαστικῶν καί πνευματικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας καί ἡ λαϊκή πρόθυμη συμμετοχή ἀποδεικνύουν ὅτι ὅταν ὁ λαός ἐμπνέεται ἀπό ἄξιους ἡγέτες, βγαίνει στούς δρόμους. Ἡ παρουσία σας ἐδῶ ἀνοίγει προοπτικές γιά μία οὐσιαστική σύνδεση ἐθνικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν φορέων μέ τό λαό τῆς πατρίδας μας, ἕνα λαό πού βρίσκεται στά ὅρια τῆς ἀντοχῆς καί ἀνοχῆς του καί πού διψᾶ γιά ἀποκατάσταση τῆς τόσο βάναυσα λεηλατημένης ἑλληνορθόδοξης κληρονομιᾶς του. Ἡ σημερινή πορεία τονώνει τήν ἐλπίδα τῆς διαβεβαίωσης ὅτι ὅλα τά κακῶς κείμενα εἶναι ἀναστρέψιμα καί ὅτι ἀποτελεῖ χρέος μας νά μήν τά ἀφήσουμε νά περάσουν.

Στοιχειῶδες καθῆκον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μέ προεξάρχουσα τήν Ἐκκλησία, τούς θρησκευτικούς, ἐθνικούς καί πνευματικούς φορεῖς, καί κυρίως τούς Συλλόγους γονέων, πού ὅλοι μαζί αὐτοί γνωρίζουν καλά καί ἀπό κάθε ἄποψη ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ σχολική διαδρομή στά θέματα Πίστεως, Πατρίδος καί ἠθικῶν ἀρετῶν, εἶναι νά ἀποτρέψουν τόν ἐνταφιασμό τῶν παραδοσιακῶν ἑλληνορθοδόξων ἀξιῶν, πού ἐπιχειρεῖται ἀσύστολα μέ αὐταρχικό καί παραπλανητικό τρόπο, μέ ὑπόγειες συμφωνίες στό σκοτάδι τοῦ ἐπίπλαστου διαφωτισμοῦ, μέ σειρά κατεπειγόντων ἐπονείδιστων νομοθετημάτων τόσο ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὅσο καί ἀπό τό Δικαιοσύνης.

Στοιχειώδης αὐτογνωσία καί συνείδηση χρέους δέν μπορεῖ νά ἀφήσει κανέναν ἀδιάφορο σέ ὅ,τι ὕπουλα καί δόλια δρομολογεῖται ἀπό αὐτούς πού, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά εἶναι οἱ θεματοφύλακες, ἀντίθετα, προδίδουν. Ἔχουν τήν ἀπατηλή βεβαιότητα, ὅτι ὡς ἄθεοι, μέ τήν αὐτοδιακηρυγμένη, ἐκκωφαντική δήλωση τῆς ἀθεΐας τους, βρίσκονται στό ἀπειρόβλητο καί ὅτι δέν θά λογοδοτήσουν κατά τό Σύνταγμα ὡς ἐπίορκοι γιατί δέν ἔδωσαν ὅρκο ἤ μᾶλλον ἔδωσαν παρωδία ὅρκου. Καί, εἶναι παράδοξο ὅτι ἐνῶ δηλώνουν ἄθεοι, ξιφουλκοῦν γιά τή θρησκευτική ἐξυπηρέτηση τῶν ἀλλοθρήσκων.

Ὅμως, εὐτυχῶς, ὁ ἑλληνικός λαός, μετά ἀπό τήν ἐξάντληση τῆς ὑπομονῆς του, ἔρχεται στό προσκήνιο γιά νά καταστήσει σαφές πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι ὁ καιρός τῆς ἀνοχῆς γιά τήν προσαρμογή τῶν ἀπροσάρμοστων παρῆλθε ἀνεπιστρεπτί, καί ἀπό δῶ καί πέρα οἱ Ἐφιάλτες τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας θά ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τό ἀποφασιστικό καί ἀμετάκλητο ΟΧΙ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μέ πρωτοστάτες καί καθοδηγητές του τούς πνευματικούς ἡγέτες του.

Τελείωσε ἡ μεγαλόψυχη καί πλούσια δοσμένη ἀπό τόν ἑλληνικό λαό πίστωση χρόνου στούς φαύλους καί ἀφερέγγυους ὀφειλέτες πολιτικούς, πού φέρονται ὡς φεουδάρχες, θεωρώντας φέουδό τους τήν Ἑλλάδα καί τό λαό της ὑποτακτικό τους, ὑποχρεωμένο νά ἀποδέχεται τίς ἀνίερες καί ἀνόσιες ἐντολές τους καί τά τερατώδη γεννήματα τῆς βαθύτατα συντηρητικῆς, διεστραμμένης καί ὀπισθοδρομικῆς συμπεριφορᾶς τους πρός τούς ἔχοντες ὀρθόδοξη καί ἐθνική συνείδηση, πρός αὐτούς δηλαδή πού σέβονται τήν καταγωγή τους, βέβαιοι ὅτι δέν κατάγονται ἀπό τούς πιθήκους τῆς προσφιλοῦς θεωρίας τῶν ἐκσυγχρονιστῶν ἀνθελλήνων συμβούλων τῆς σημερινῆς κυβέρνησης. Ἐπιχειροῦν, ἐπίσης, οἱ ἴδιοι νά προκαλέσουν θρησκευτικές διχαστικές ἐμφυλιακές διαμάχες, ὡς ἄλλοι Ταλιμπᾶν, ἐκτελώντας ἐντολές τῶν ὁραματιστῶν τῆς Παγκόσμιας Κυβέρνησης καί ἐπιβάλλοντας διά τῆς βίας οὐδετερόθρησκο κράτος, βιάζοντας παράλληλα τίς ψυχές τῶν παιδιῶν.

Εἶναι παράδοξο, ἐπίσης, ὅτι ἐνῶ, ἐπαγγέλλονται τούς προοδευτικούς, ἐπαναφέρουν στό προσκήνιο ἰδεολογίες καί πρακτικές χρεωκοπημένες ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα, Μαρξιστικές καί Σοβιετικές.

Λοξοδρόμησε τό καράβι τῆς Πολιτείας καί κινδυνεύει νά καταποντισθεῖ καί γί αὐτό ἰδιαίτερη τιμή ὀφείλεται σέ σᾶς, πού σπεύσατε σήμερα νά δώσετε χέρι βοήθειας, ἀνυψώνοντας καί πάλι ἐκεῖ πού τούς ἀξίζει, δηλαδή στό ὑψηλότερο βάθρο, τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, τήν Πατρίδα, τήν ἀληθινή οἰκογένεια καί ὄχι παρωδία οἰκογένειας. Ἀπαιτεῖτε ἐπίσης ἐσεῖς τό αὐτονόητο, δηλαδή νά πρυτανεύσουν στά σχολικά βιβλία οἱ διαχρονικές ἑλληνορθόδοξες ἀξίες καί νά σταματήσει ὁριστικά ὁ σφετερισμός τους.

Εὔχομαι νά εἰσακουσθοῦν ἀπό τούς ὑπεύθυνους Ὑπουργούς τά ἀνυποχώρητα αἰτήματα τοῦ ΟΧΙ τῆς σημερινῆς Πορείας-Διαμαρτυρίας, συνδέοντάς τα μέ τό ἀμετάκλητο, σωτήριο ἠχηρό ΟΧΙ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ κοντά στά ὑπόλοιπα ΌΧΙ μεταξύ τῶν ὁποίων δεσπόζουσα θέση ἔχουν τά ἀκόλουθα:

ΟΧΙ λοιπόν στό νέο εἶδος ἀνθρώπου πού ἑτοιμάζουν οἱ ἡγετικοί
ματαιόσχολοι κομπάρσοι

ΟΧΙ στούς ἐπονείδιστους νόμους πού ἀντιστρατεύονται τίς
προαιώνιες ἀξίες τοῦ ἑλληνορθόδοξου ἔθνους

ΟΧΙ στήν τορπίλη στά θεμέλια τῆς θρησκείας μέ τήν ὕπουλη
ἐπιλεκτική κατάργηση τῶν ἄρθρων τοῦ Συντάγματος

ΟΧΙ στόν ἐνταφιασμό τοῦ ἠθικοῦ, θρησκευτικοῦ, οἰκογενειακοῦ
καί πολιτικοῦ μέλλοντος τῶν παιδιῶν

ΟΧΙ στόν ἀφανισμό τῶν ἱερῶν συμβόλων τοῦ Ἔθνους, τῶν Εἰκόνων, τοῦ
ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τῆς Σημαίας, τῶν Ἐθνικῶν ἡρώων.

ΟΧΙ στό ἔγκλημα τῆς ἐθνοκτονίας

ΟΧΙ στήν καταρράκωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης καί στήν
ἀποσιώπηση τῶν Ἑλληνικῶν Ὁλοκαυτωμάτων

ΟΧΙ στό χλευασμό καί τόν ἐκφοβισμό αὐτῶν πού ὑπερασπίζονται τίς
ἑλληνορθόδοξες ἀξίες καί τά ἱερά σύμβολά τους.

ΟΧΙ στούς χαμαιλέοντες τῆς πολιτικῆς μέ τίς συνεχεῖς χρωματικές
μεταβολές καί προσαρμογές τους».

Εὐχαριστῶ

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών

Σχόλιο ID-ont: 1. Αυτές οι ηλεκτρονικές ταυτότητες είναι ίδιες με αυτές που πιέζουν οι Αμερικανοί για να πάρουν οι Έλληνες;;;

2. Σχόλια αναγνωστών από την ιστοσελίδα που πήραμε το άρθρο: α) Εννοείται πως τώρα που γίνονται όλα “πιο ασφαλή” γίνονται ταυτόχρονα πιο ανασφαλη. Αντιφατικο αλλά αληθές

β) Προ καιρού η Εσθονία ήταν παράδειγμα προς μίμηση εξ αιτίας των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων της. Σήμερα βλέπουμε πόσο ευάλωτα είναι τα υπέρ ασφαλή συστηματα. Σίγουρα οι υπέρμαχοι θα που πως ήταν κάτι προσωρινό. Αλλά για φανταστείτε τον καιρό που όλα θα είναι ηλεκτρονικά τι θα συμβεί αν κάτι δεν πάει καλά για λίγο παραπάνω;

techblog: Τις ταυτότητες των κατοίκων της αναγκάστηκε να “παγώσει” η Εσθονία, ύστερα από εύρεση κενού ασφαλείας, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποκλοπή ταυτότητας. Ως γνωστόν, η Εσθονία αποτελεί μία από τις χώρες που έχουν μεταφέρει πολλές διαδικασίες τους online.

Η ταυτότητα των κατοίκων χρησιμεύει για τις περισσότερες διεκπεραιώσεις όπως η online πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες, στην online ψηφοφορία και στο web banking. Αυτό όμως εκτός από τα διάφορα πλεονεκτήματα, μπορεί να έχει και μειονεκτήματα.

Ένα από αυτά, αφορά στην εύρεση κενού ασφαλείας στο τσιπ της ταυτότητας, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποκλοπή των στοιχείων του χρήστη αν το αντιλαμβανόταν και το εκμεταλλευόταν κάποιος κυβερνοεγκληματίας.

Από το κενό επηρεάζονται 760.000 άτομα, σχεδόν ο μισός πληθυσμός της χώρας δηλαδή. Έτσι, όλες οι ταυτότητες που εκδόθηκαν από τον Οκτώβριο του 2014 που ξεκίνησε το πρόγραμμα μέχρι τις 25 Οκτωβρίου του 2017 θα είναι «παγωμένες», μέχρι οι κάτοχοί τους να κάνουν αίτηση και να λάβουν ενημερωμένα πιστοποιητικά. 

Παρόλο που μπορούν να το κάνουν online, την περασμένη εβδομάδα το σύστημα έπεφτε διαρκώς, αναγκάζοντας τους κατόχους να σχηματίσουν ουρές σε αστυνομικά τμήματα και δημόσιες υπηρεσίες, προκειμένου να αναβαθμίσουν τις ταυτότητές τους.

Το Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του Συλ­λό­γου Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής  «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ» συ­νήλ­θε εκτάκτως σή­με­ρα 9 Νοεμβρίου 2017 εορτή του Αγίου Νεκταρίου, επί τη πληροφορία της προς Κύριον εκδημίας του Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ιγνατίου Μαδενλίδη. Ο μακαριστός Ιεράρχης εκτός από τη γόνιμη πολυετή και καρποφόρο διακονία του εις την Ελλάδα, υπηρέτησε θεοφιλώς επί σειρά ετών μετά παραδειγματικού ζήλου και αυταπαρνήσεως, ως λαμπάς καιομένη, εις την Ορθόδοξον Ιεραποστολή εις τα έθνη.

ΨΗΦΙΣΜΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

«Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ»

Το Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του Συλ­λό­γου Ορ­θο­δό­ξου Ι­ε­ρα­πο­στο­λής  «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ» συ­νήλ­θε εκτάκτως σή­με­ρα 9 Νοεμβρίου 2017 εορτή του Αγίου Νεκταρίου, επί τη πληροφορία της προς Κύριον εκδημίας του Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ιγνατίου Μαδενλίδη.

Ο μακαριστός Ιεράρχης εκτός από τη γόνιμη πολυετή και καρποφόρο διακονία του εις την Ελλάδα, υπηρέτησε θεοφιλώς επί σειρά ετών μετά παραδειγματικού ζήλου και αυταπαρνήσεως, ως λαμπάς καιομένη, εις την Ορθόδοξον Ιεραποστολή εις τα έθνη.

Η αγιασμένη πορεία της κατά Χριστόν βιοτής του θα παραμένει αφυπνιστικό σάπλισμα δια τους ανθρώπους κάθε εποχής.

Με την Χάρη του Θεού κατόπιν κατηχήσεως οδήγησε δια του Αγίου Βαπτίσματος χιλιάδες Αφρικανούς εις την Ορθόδοξο Πίστη.

Αξιώθηκε να προάγει εις την Ιερωσύνη δεκάδες Αφρικανούς πνευματικά του τέκνα διά να διακονούν το Άγιον Θυσιαστήριον.

Με προσωπικούς του μόχθους και με συμπαράσταση από τα μετώπισθεν του Ιεραποστολικού Συλλόγου «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ»-άλλων Αδελφοτήτων  και φίλων της Ιεραποστολής από την Ελλάδα και το εξωτερικό, πρωτοστάτησε εις την ανέγερση πλειάδος Ιερών Ναών.

Η μεγάλη πόλη της Κανάνγκα σεμνύνεται διά τον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου τον μεγαλύτερο και επιβλητικότερο Ορθόδοξο Ναό εις την Αφρική.

Ένα ακόμη τεράστιο επίτευγμά του ήταν η ανοικοδόμηση και λειτουργία του πρώτου Ορθοδόξου Πανεπιστημίου εις την Κινσάσα του Κογκό, εκ της Θεολογικής Σχολής του οποίου αποφοιτούν κάθε έτος δεκάδες στελέχη της Εκκλησίας

Οι ευλογίες του Θεού επιδαψιλεύθηκαν πλούσιες εις την ζωή και το έργο του διακεκριμένου Ιεράρχου, που από τον ουρανό πλέον θα πρεσβεύει, ώστε να απλώνεται η Ορθοδοξία εις τα έθνη και να επικρατεί η Βασιλεία του Θεού επί της γης.

Διά τη σπουδαία συμβολή του εις το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας μας και τις σπάνιες αρετές του μεταστάντος, ο οποίος υπήρξε φαινόμενον προσφοράς και αυτοθυσίας, παραμένοντας μέχρι τέλους εις τας επάλξεις του ωραίου αγώνος «των ευαγγελιζομένων την ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά».

Τό Δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του «ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ» αποτίον ελάχιστο φόρο τιμής

Ο­μό­φω­να α­πο­φά­σι­σε:

- Να πα­ρα­στεί το Δ.Σ. και μέλη του Συλλόγου εις την ε­ξό­διον α­κο­λου­θία που θα πραγματοποιηθεί εις τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών το Σάββατο 11 Νοεμβρίου, ώρα 11 π.μ.

- Να δι­α­θέ­σει σημαντικό χρη­μα­τι­κό πο­σό δια τις ιεραποστολικές ανάγκες.

- Να κυμματίζει μεσίστιος η σημαία εις τα Γραφεία του Συλλόγου επί τριήμερον.

- Να εκφραστούν τα θερμά συλλυπητήρια εις το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, την Ιερά Μητρόπολη Κινσάσα-Ιεραποστολικό Κλιμάκιο Κανάνγκα και την Αδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», της οποίας ήταν επίλεκτο  μέλος.

- Να τελεσθεί με τις ευλογίες του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών Θεία Λειτουργία και επιμνημόσυνος δέησις εις τον Ιερό Ναό του Συλλόγου την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017.

- Να αφιερωθεί το επόμενο τεύχος του περιοδικού «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ» εις την προσωπικότητα και το έργο του μακαριστού Ιεράρχου.

- Να αργήσουν τα Γραφεία του Συλλόγου κατά την ημέρα της εξοδίου ακολουθίας.

- Να δη­μο­σι­ευθεί το πα­ρόν εις τον το­πι­κό Τύ­πο.

Πά­τρα 9/11/2017

Tο Δι­οι­κη­τι­κόν Συμ­βού­λι­ον

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ἄφησε ἕνα μοναδικό ἀντιαιρετικό ἔργο πού περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή εἶναι λίαν χρήσιμο καί ἄκρως ἀπαραίτητο ἐγχειρίδιο ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς καί ἀπολογητικῆς γιά κάθε ὀρθόδοξο πιστό καί ὄχι μόνο.

Προέβλεπε ἀσφαλῶς ὁ ἐν Ἁγίοις θαυματουργός μας Ἅγιος Νεκτάριος ὅτι στίς ἔσχατες ἡμέρες μας «τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» θά ἔρχεται ὕπουλα νά ἐγκαθίσταται «ἐν τόπω ἁγίω» μέσα στίς οἰκογενειακές μας ἑστίες, μέσα στίς ἐκκλησίες μας, στή θεία Λατρεία μας, μέ τή μορφή τῆς «λειτουργικῆς ἀνανέωσης ἤ ἀναγέννησης» μέ τή μορφή τῆς ἀγαπητικῆς διακοινωνίας μέ παπικούς ἀντιπροσώπους, μέ τελικό στόχο τήν ὑποταγή στό πρωτεῖο τοῦ Πάπα.

Δεκαεπτά χρόνια ἀφιέρωσε ὁ σύγχρονός μας Ἅγιος ἀπό τήν ζωή του, γιά νά συγκεντρώσει ἄφθονο ἱστορικό ἁγιογραφικό καί θεολογικό ὑλικό, γιά νά ἀποδείξει ἀδιαμφισβήτητα τήν παπική πλάνη σ’ ὅλο τό εὗρος, μῆκος καί βάθος της. Ὁλοφώτεινο μυαλό, καλοκάγαθος, ἀφανάτιστος, χωρίς ἴχνη ἐμπαθείας ὁ ἅγιος Νεκτάριος κατανοεῖ τό μέγεθος τοῦ παναιρετικοῦ παπικοῦ κινδύνου καί θέλει μέ τήν μελέτη του αὐτή νά προστατεύσει τό ποίμνιό του ἀπό ὅλες τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις πού ἐμπεριέχονται στόν παπικό σκοταδισμό.

Ξεκινάει ἀπό τόν 2ο μ.Χ. αἰῶνα γιά νά ἀποδείξει μέ ἀδιάσειστα ντοκουμέντα ἁγιογραφικά καί ἱστορικά ὅτι ἡ πλάνη ἀρχίζει ἀπό τή ρίζα παπισμοῦ, ἀπό τότε πού κάποιοι φιλόδοξοι ἐπίσκοποι τῆς Ρώμης θέλησαν νά κατοχυρώσουν τήν ἐξουσιαστική τους βούληση πάνω σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπ. Πέτρος δέν ὑπῆρξε ποτέ ἐπίσκοπος Ρώμης οὔτε κάν πάτησε τό ἅγιο πόδι του στήν Ἰταλία, καί δέν εἶχε τό πρωτεῖο ἔναντι τῶν ἄλλων Ἀποστόλων. Ὁλόκληρο τό παπικό πρωτεῖο βασίζεται στό μῦθο, στήν αὐθαίρετη καί ἀναπόδεικτη ὑπόθεση, ὅτι ὁ πάπας εἶναι διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στόν ὁποῖο κατά τήν ἐξουσιαστική κοσμική ἀντίληψη τῶν παπῶν πρέπει νά ὑποταχθεῖ καί νά ὑπακούει ὅλη ἡ Ἐκκλησία.  Τό ἀλάνθαστο τοῦ πάπα τό βασίζουν στόν ἑξῆς συλλογισμό: Ὁ Θεός εἶναι ἀναμάρτητος, ὁ πάπας εἶναι μοναδικός ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, ἄρα ὁ πάπας εἶναι ἀναμάρτητος (Τόμ. Α΄σελ. 169).

Σέ μία παράγραφο ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει τά ἑξῆς:

«Ἡ ἱστορική ἀνάπτυξη τοῦ ζητήματος ἐφανέρωσε καί μᾶς γνώρισε ὅλα τά μέσα καί τίς ποικίλες ἐνέργειες τῶν Παπῶν τῆς Ρωμαϊκῆς ἐπισκοπικῆς ἕδρας πρός ὑποδούλωση καί καταδυναστεία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀκάθεκτη φιλαρχία καί φιλοδοξία τά πάντα μηχανεύθηκαν, τά πάντα σοφίσθηκαν, τά πάντα ἔκαναν γιά νά ἀναδείξουν τούς Πάπες ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας καί τυράννους τῆς οἰκουμένης. Ἡ φιλαρχία τους ὑπερπήδησε κάθε ὅριο. Τό πρόγραμμα καταστρώθηκε καί ἡ ἐφαρμογή του ἐπεζητεῖτο πάση δυνάμει. Κάθε τι πού ἦταν ἀντίθετο τοῦ προγράμματος, καταδικάσθηκε ὡς θανάσιμη ἁμαρτία καί οἱ ἠθικές ἀρχές περί ἁμαρτίας καί δικαιοσύνης ἀνατράπηκαν. Οἱ εὐαγγελικές ἀρετές μποροῦσαν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς θανάσιμα ἁμαρτήματα ἄν προσέκρουαν στό πρόγραμμα, καί τά θανάσιμα κατά τό Εὐαγγέλιο ἁμαρτήματα ὡς μέγιστες ἀρετές, ἄν ὑπηρετοῦσαν τό πρόγραμμα. Τήν εὐλάβεια πρός τό Θεό τήν ἀντικατέστησε ἡ εὐλάβεια πρός τόν Πάπα. Ὅποιος δέν εὐλαβεῖτο τόν Πάπα ἀρνιόταν τό Θεό.

Ὅποιος ἀναγνώριζε τόν Πάπα ἐδικαιοῦτο νά σωθεῖ. Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὑπερεῖχε τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Τί χρειάζεται ἡ γνώση τῶν θείων ἐντολῶν, ὅταν ἡ ἁπλῆ γνωριμία τοῦ ἀντιπροσώπου μᾶς εἰσάγει εἰς τόν Παράδεισο; Ὅταν ὁ ἀντιπρόσωπος κρατάει τά κλειδιά τοῦ Παραδείσου καί εἰσάγει τόν θεράποντά του; (σελ 210)»

Στόν 21ο παρόντα αἰῶνα οἱ ἀποκλίσεις τῶν παπικῶν ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, σέ ὅλα τά θεολογικά ζητήματα ἔχουν φθάσει σέ μέγιστο βαθμό. Ἡ παπική παναιρετική λύμη θέλει νά μολύνει ὅλο τό σῶμα τῶν πιστῶν καί νά τό μετατρέψει σ’ ἕναν ἐγκόσμιο ὀργανισμό ἰδιοτελῶν δρατηριοτήτων.

Παπικό πρωτεῖο καί ἀλάθητο, ράντισμα καί ὄχι βάπτισμα, filioque, χρήση ἀζύμων στή θεία Κοινωνία, καθαγιασμός μόνο μέ τά Κυριακά λόγια, καθαρτήριο πῦρ, ἄφεση ἁμαρτιῶν ἀπό τίς περισσεύουσες ἀξιομισθίες τῶν Ἁγίων, ἄσπιλη σύλληψη τῆς Θεοτόκου, ἀποδοχή κτιστῆς θείας Χάριτος, θρησκευτική καί πολιτική ἐξουσία τοῦ Πάπα, κατάργηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς Λατρευτικῆς Παράδοσης, κλπ, ἀποτελοῦν τίς παπικές κακοδοξίες, πού οἱ Ὀρθόδοξοι δέν μποροῦν νά παραθεωρήσουν.

Ἔτσι μιλᾶμε γιά μία ἄλλη Πίστη, ἄλλη Θρησκεία, πού πολεμάει τό Χριστό καί τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία Του, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ Οἰκουμενικές καί τοπικές Σύνοδοι ἤδη ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες καταδικάζουν τό filioque καί τά δόγματα τῶν παπικῶν. Οἱ Παπικοί ὅπως καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, ἐμπίπτουν στήν καθαίρεση καί τόν ἀναθεματισμό (ΣΤ΄Οἰκουμενική Σύνοδος 680 μ.Χ, Πενθέκτη Οἰκ. Σύνοδος, Ζ΄Οἰκ. Σύνοδος, κλπ.).

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής Μέγας Φώτιος, Γερμανός Πατριάρχης Κων/πόλεως, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Εὐγένιος ὁ Αἰτωλός (1597-1682), Μακάριος ὁ Πάτμιος (1688-1737), Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, μᾶς βεβαιώνουν ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς λέει ὅτι τό σχίσμα, ἡ πτῶσις τοῦ παπισμοῦ εἶναι ἔργο τοῦ δεινοῦ καί ἀρχεκάκου ὄφεως. Εἶναι τά βαθέα τοῦ σατανᾶ, τά τοῦ πονηροῦ μυστήρια. Οἱ Λατίνοι ἐθελοντικῶς παραμένουν στήν πλάνη τους καί καμμία δύναμις δέν εἶναι ἱκανή νά τούς μετακινήσει ἔστω καί ἐάν παρέμβουν Ἄγγελοι. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στήν μελέτη του αὐτή μιλάει περί τοῦ ἀδυνάτου τῆς ἑνώσεως  τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν, ἐπειδή ἀντιστάθηκαν στούς αἱρετικούς παπικούς καί τούς φιλοπαπικούς ὀρθοδόξους  ὅπως ὁ Πατριάρχης Βέκκος καί ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος. Νά τί γράφει τό Συναξάριον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς 22ας Σεπτεμβρίου: «Τῆ αὐτῆ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων εἴκοσι ἕξι Ὁσιομαρτύρων, τῶν ἐλεγξάντων τούς λατινόφρονας Μιχαήλ... καί Πατριάρχην, πυρί τελειωθέντων» Παρόμοιο τραγικό θάνατο βρῆκαν καί οἱ Ἰβηρῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐπνίγησαν, ἀπό τούς ἰδίους αἱρετικούς καί ἑορτάζονται τή 13η Μαϊου, ὅπως καί οἱ Πατέρες τῶν Καρυῶν καί τοῦ Βατοπεδίου.

Ὁ Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: Μερικοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους πού ἔχουν ἐλαφρότητα καί θέλουν νά κάνουν προβολή «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μέ ἑτεροδόξους, γιά νά γίνεται ντόρος καί νομίζουν ὅτι θά προβάλουν ἔτσι τήν Ὀρθοδοξία, μέ τό νά γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα μέ τούς κακοδόξους... Ὁ Κύριος ὅμως, ὅταν θά πρέπει, θά παρουσιάσει τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμάδες, πού θά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, γιά νά ὁμολογήσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί νά στερεώσουν τήν παράδοση καί νά δώσουν χαρά στήν Μητέρα μας Ἐκκλησία (Λόγοι,τ.Α΄).

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν διά τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς  Ἀμήν.

Πηγή: (ΜΕΛΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, Α΄ ἔκδοση 1911, Β΄ ἔκδοση 1998, και ἐπανέκδοση 2006, Βιβλιοπωλεῖον Νεκτάριος Παναγόπουλος), Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Σχόλιο Τ.Ι.: Ω μωροί και τι τυφλοί, ποιος σας βάσκανε να μην βλέπετε την αλήθεια, ποιος αγόρασε τη συνείδησή σας. Ξυπνήστε πριν έλθει στο φως ο Μέγας Στρατηλάτης και τότε αναζητείτε τόπο σκοτεινό να κρύψετε την ντροπή σας.

Ανακοινώθηκε ότι το τηλεοπτικό σήριαλ «Μακεδονία»(!!) θα είναι μια τυποποιημένη σαπουνόπερα που θα διανεμηθεί για τηλεθέαση σε όλο τον κόσμο.

Το σενάριο αναφέρεται σε έναν Αμερικανό που πηγαίνει στα Σκόπια, που τα αποκαλεί «Μακεδονία» για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ, αλλά διάφορα άτομα από άλλες βαλκανικές εθνότητες έρχονται σε επαφή μαζί του προσπαθώντας να του μιλήσουν ή να τον επηρεάσουν στην ταινία του. Το τέλος είναι ευτυχές γιατί ερωτεύεται μια «Μακεντόνκα» και την παντρεύεται.

Η ‘Jadran Film’ είναι ένας από τους σημαντικότερους κινηματογραφικούς παραγωγικούς οίκους στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, έχει μια παράδοση αριστείας που περιελάμβανε αρκετές συμπαραγωγές με το Χόλιγουντ και άλλα δυτικά κέντρα κινηματογράφησης από την εποχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Έτσι, αυτή η εκλαϊκευση της «Μακεδονίας», με υψηλή ποιότητα κινηματογραφικής παραγωγής θα επηρεάσει ένα ορισμένο αριθμό ανθρώπων στις χώρες που θα προβληθεί,   διαδίδοντας ψέματα και στερεότυπα.

Η σειρά «Μακεδονία» συμφωνήθηκε να παιχθεί σε 9 χώρες και ολόκληρη η παραγωγή κοστίζει € 4.600.000.

Η σχετική διαφήμιση: https://www.youtube.com/watch?v=-iXP4peB4as

(Κείμενο του Βλαντισλάβ Περούνοβιτς- Σκόπια)

Πηγή: Βαλκανικό Περισκόπιο

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΡΩΝ

ΨΗΦΙΣΜΑ

Τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Χριστιανικῆς Ἑστίας Πατρῶν , ἀμέσως μὀλις πληροφορήθηκε την εἰς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ  Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ιγνατίου Μαδενλίδη, επιλέκτου μέλους της Αδελφότητος του ‘’ΣΩΤΗΡΟΣ’’ συνῆλθε σε ἔκτακτη συνεδρίαση.

Όλα τα μέλη του ΔΣ επεσήμαναν ότι ο αείμνηστος ιεράρχης υπήρξε μια πολυσύνθετη προσωπικότητα και παρουσίασε έργο πολύπτυχο.

Πρώτα –πρώτα έδειξε τι σημαίνει να έχει κάποιος όραμα ζωής.  Ο αοίδιμος Μητροπολίτης εθέλγετο από το όραμα να απλωθεί η βασιλεία του Θεού σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι θα μοιράζονται και θα γεύονται τον ανεκτίμητο πλούτο του ευαγγελίου της αληθινής πίστεως και αυθεντικής αγάπης. Εργάσθηκε μεθοδικά και συστηματικά. Υπερβαίνοντας εαυτόν (την εύθραυστη υγεία του και την προχωρημένη ηλικία του) ανήγειρε ναούς και εκπαιδευτήρια, μέσω των οποίων φωτίζονται οι ψυχές μικρών και μεγάλων, για να πραγματοποιήσουν τον κοινό σκοπό της ζωής και της παιδείας που είναι η « μετάληψις της αγιότητος».

Έπειτα δίδαξε τι σημαίνει να μιμείται ο άνθρωπος τα πρότυπα των αγίων. Ο μακαριστός επίσκοπος ήταν προικισμένος με πολλά χαρίσματα, τα οποία καλλιέργησε και αξιοποίησε στον αγρό της εσωτερικής και εξωτερικής ιεραποστολής. Το πέτυχε αυτό μιμούμενος το παράδειγμα των αγίων. Βίωνε τον στίχο των χαιρετισμών: Υπήρξε ‘’ των αποστόλων το ασίγητον στόμα’’, καθώς ως διάδοχός των εκδαπανήθηκε κηρύττοντας τον λόγον του Θεού στην Κανάγκα κυρίως υπό την στέγην και την ευλογίαν του Αποστόλου Ανδρέου. Υπήρξε και ‘’ των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος’’, καθώς δεν λύγισε μπροστά στις δυσκολίες του έργου του εμπνεόμενος από τον άγιο Αχίλλιο της Λαρίσσης , τον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης και τον άγιο Νεκτάριο.

Τέλος ενέπνευσε τι σημαίνει να τιμά κάποιος το όνομά του. Ο Πενταπόλεως τίμησε με την όλη του βιοτή το όνομα Ιγνάτιος, διότι ήταν πράγματι ιγνάτιος, δηλαδή πυρφόρος φλογερός ιεραπόστολος. Στην ψυχή του έκαιγε το πύρ του αγίου Πνεύματος, που δεν αφήνει τον άνθρωπο να γίνει νωθρός και καταπτοημένος. Επαληθεύθηκε το του Ιερού Χρυσοστόμου: ‘’Ενας άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος μπορεί να διορθώσει ολόκληρο λαό’’. Όσοι τον εγνώρισαν, εμπνέονταν από τον ζήλο του , τον ενθουσιασμό του και την ακάματη δημιουργικότητά του.

Η προσευχή όλων είναι να βρεθούν μιμητές του έργου του, η δε φωτεινή και πατρική μορφή του να απολαμβάνει τη φωτεινή και διαυγή σαν κρύσταλλο Βασιλεία του Θεού στους ατελεύτητους αιώνες.

 Να έχουμε την ευχή του!  Αιωνία του η μνήμη και καλή ανάσταση!

Για ὅλα αυτά τά Δ.Σ.- μετά ἀπό εἰσήγηση τοῦ προέδρου- ἐξέδωσε ὁμόφωνα το ἀκόλουθο ψήφισμα:

1. Μέλη του Δ.Σ να παρακολουθήσουν την ἐξόδιο ἀκολουθία.

2. Να δημοσιευθεῖ το παρόν ψήφισμα σε τοπικές ἐφημερίδες.

3. Ἀντίγραφο τοῦ παρόντος ψηφίσματος να ἐπιδοθεῖ στην αδελφότητα θεολόγων ‘’Ο ΣΩΤΗΡ’’

Πάτρα 9/11/2017

Για το Δ.Σ.

Καραγεωργόπουλος Γεώργιος

Πρόεδρος

Σκόνδρας Ηλίας

Γεν. Γραμματεύς

Ἅπαντες μὲν ἄνθρωποι φύσει εὐμήχανοι, διὰ τὸ φύσει τοῦ λογισμοῦ διακριτικόν τε καὶ νουνεχές. Ἕκαστος γὰρ τούτων πρὸς γεωργίαν καὶ ὁδοιπορίαν καὶ τέχνην τινὰ ἐλπίδι τινὶ ἑαυτὸν παραδίδωσιν. Ἅπαντες γὰρ καμάτους καὶ ἱδρῶτας, κινδύνους τε καὶ θλίψεις προθυμίᾳ ὑποφέρουσι διὰ τὴν τῶν μελλόντων ἀγαθῶν προσδοκίαν.

Καὶ ὁ μὲν γεωργὸς ἐν τῇ συνολκῇ τῶν νεύρων καὶ μελῶν κυρτώσας τὰ νῶτα, ἄμφω δὲ τὰς χεῖρας ὁπλίσας δόρατι καὶ ἀρότρῳ, τοὺς ἐκ τοῦ χειμῶνος κρυμοὺς, καὶ τοὺς ἐκ τῆς βώλου καὶ τῶν ἐγκειμένων ἀκανθῶν αἰκισμοὺς προθύμως ὑποφέρει, τῇ μελλούσῃ τῶν καρπῶν προσδοκίᾳ τοὺς πόνους παραμυθούμενος.

Ὁ δέ γε ὁδοιπόρος ἐν ταῖς δυσβάτοις καὶ προσάντεσιν ὁδοῖς ἐπιβὰς, ἀντιτυποῦντος τοῦ στερεοῦ ἐδάφους, τοὺς ταρσοὺς μαστιζόμενος, ἱδρώτων πολυχύτους σταγόνας ἐκ κορυφῆς μέχρις ὀνύχων κοχλάδων ἀναζέων, καύσωνάς τε καὶ ὑδάτων λιμοὺς καὶ τροφῶν ἔνδειαν γενναίως ὑπομένει, διὰ τὸ ἐκ τῆς ὁδοιπορίας αὐτῷ ἐλπιζόμενον κέρδος.

Ἰατροὶ δὲ ἐν τῇ ἐκτομῇ τῶν οἰδαινόντων τραυμάτων τὴν δυσωδίαν ἐπιφέρουσι, γαστέρων δὲ κενώσεις καὶ χαύνων χυμῶν ἐκχύσεις ἐκ χειρὸς δεχόμενοι οὐκ ἀναίνονται διὰ τὴν τῶν ἀσθενούντων ὑγίειαν, καὶ διὰ τὴν οἰκείαν εὐπορίαν τὴν ἐκ τῶν θεραπευομένων αὐτοῖς ἐλπιζομένην.

Οἱ δὲ πελάγιοι πλωτῆρες γῆν λείποντες, καὶ τὰ τῆς θαλάττης ἁλμυρὰ καὶ κυάνεα νῶτα τέμνοντες, παλιντρόπων πνευμάτων βίας καὶ ταραχὰς ἀνηκέστους ὑπομένουσι, σχοινίων δὲ πολυπλόκων διατάσεις, ἱστίων δὲ καὶ αὐχένων τρισμοὺς φοβεροὺς, κυμάτων δὲ ἀγρίων ὀρυγμαδώδεις κατόψεσι δεχόμενοι φοβεροὺς διὰ τὴν ἐκ τοῦ πλοὸς αὐτοῖς ἐλπιζομένην σωτηρίαν καὶ εὐπορίαν.

Ἅπαντες δὲ οὗτοι καὶ οἱ τούτων πλείονες καμάτους τε καὶ κινδύνους ὑπομένουσι διὰ τὴν πρὸς ὀλίγον φαινομένην ἐλπίδα· πολλῷ μᾶλλον τὸ φιλόθεον γένος τῶν Χριστιανῶν, ἀνδρῶν δὴ λέγω καὶ γυναικῶν οὐ γὰρ μόνον τὸ ἄῤῥεν ἐστράται παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλὰ καὶ τὸ θῆλυ, οὐ τῇ τοῦ σώματος ῥώμῃ, ἀλλὰ τῇ τῆς φρονήσεως ἀνδρείᾳ διωγμούς τε καὶ λιμοὺς, νηστείαν τε καὶ ἀγρυπνίαν καὶ χαμευνίαν, καὶ τῶν ἄλλων ἀνεκδιηγήτων θλίψεων ἄμφω προθύμως ὑποφέροντες διὰ τὴν ἀκήρατον καὶ μακαρίαν ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδα.

Ἕκαστος οὖν στηκέτω τῷ ἰδίῳ ἔργῳ, καὶ ἐλπίδι τονούσθω· ὁ γεωργὸς τῆς πνευματικῆς ἀρούρας ἔμβαλε τῆς διδασκαλίας τὸ ἄροτρον εἰς τὸ δεκτὸν τῆς διανοίας χωρίον· εἶτα μετὰ τῶν προκαταβληθέντων τῶν αἱρετικῶν σπερμάτων, τὸ βλάστημα ἔξελε τῶν Ἰουδαϊκῶν καὶ Ἑλληνικῶν σοφισμάτων, ἵνα ἐκκαθάρας τὴν ψυχὴν, ἐπισπείρῃς τὰ τῆς πίστεως ἅγια σπέρματα, τὰ τῆς ἐλπίδος ἀγαλλιάματα, τὰ τῆς ἀγάπης γλυκάσματα oὐ γὰρ μόνον τῷ Ἱερεμίᾳ ἔδωκεν ἐξουσίαν τοῦ κατασκάπτειν τὰ χείρονα, καὶ καταφυτεύειν τὰ κρείττονα, ἀλλὰ καὶ σοὶ ἐν τῷ λέγειν· Ἰδοὺ δέδωκα τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου· ἰδοὺ κατέστησά σε σήμερον ἐπὶ ἔθνη καὶ βασιλείας, ἐκριζοῦν καὶ κατασκάπτειν καὶ ἀπολλύειν, καὶ ἀνοικοδομεῖν καὶ καταφυτεύειν.

Ἐκρίζου τοίνυν τὰ ἄγρια τῆς λαγνείας κινήματα,
καὶ καταφύτευε τὰ ἅγια τῆς ἁγνείας μιμήματα·
κατάσκαπτε τοῦ πονηροῦ φυτείαν,
καὶ καταφύτευε τὴν τοῦ Χριστοῦ πολιτείαν·
ἀπόλλυε τὰ φευκτὰ τῶν διδαγμάτων,
στηλίτευε δὲ τὰ σπουδαῖα τῶν νοημάτων.

Ὁ οἰκοδόμος, κατάσπα τὰ κακῶς οἰκοδομηθέντα ὑπὸ τῆς τοῦ διαβόλου μηχανῆς ἐν ταῖς τῶν ἀνθρώπων ψυχαῖς ἰνδάλματα, καὶ οἰκοδόμει ναὸν τοῦ Θεοῦ, τιθεὶς θεμέλιον Υἱὸν Χριστὸν τὸν ἀκρογωνιαῖον, ἐφ' ὃν οἰκοδομεῖται τὰ τῆς δικαιοσύνης καλλιεργήματα.

Ταῦτα πράττων, κἂν θλίβῃ, ὑπόμενε·
κἂν διώκῃ, μὴ ἀπόκαμνε·
κἂν λιμώττῃς, μὴ ἀπόφευγε·
ἀλλὰ πάντα ὑπόμενε προθύμως διὰ τὴν ἐλπιζομένην
ἐν τρυφῇ τοῦ παραδείσου ἀνάκτησιν.

Ὁδοιπόρος εἶ κατὰ τὸν λέγοντα, κατάρτισαι τὰ διαβήματά μου ἐν ταῖς τρίβοις σου, ἵνα μὴ σαλευθῶσι τὰ διαβήματά μου· φεῦγε τὴν πλατεῖαν καὶ εὐρύχωρον ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ἀπώλειαν· λάμβανε τὴν βακτηρίαν τοῦ Πνεύματος δύο πράξεις ἐπιτελοῦσαν, τόν τε ἐγκαθήμενον ἐν τῇ ὁδῷ σκολιὸν δράκοντα ἀποκτείνουσαν, καὶ σέ ποτε ἐν τοῖς πειρασμοῖς ἐκλυόμενον καὶ καταπίπτοντα διαβαστάζουσαν.

Φέρε τὸν πειρασμὸν προσφερόμενον·
κἂν διψῇς, ἐπὶ τὴν ἀθάνατον πηγὴν τὸν Χριστὸν ἀνάτρεχε· κἂν πεινῇς, τὸν ἄρτον τὸν ζῶντα ἐπιζήτει, ἵνα μὴ ἀποκάμῃς, μηδὲ ἐνδῷς χαυνούμενος ταῖς ἡδοναῖς,
ἀλλ' ἐνδυναμοῦ ἀποβλέπων τὸ τέλος τῆς ὁδοῦ,
ἐλπίζων τὴν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν ἰσάγγελον ζωήν.

Ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν ἔκτεμε τῇ μαχαίρᾳ τοῦ Πνεύματος τὰ οἰδαίνοντα καὶ ἡλκωμένα πάθη τῆς ὑπερηφανίας, ἀπόπλυνε τὸν βόρβορον τῶν ἡδονῶν τῷ ὕδατι τῆς διδασκαλίας· θεράπευε τὰς ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἐπιτεθείσας πληγὰς ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων, οἴνῳ καὶ ἐλαίῳ χρώμενος κατὰ τὸν Κύριον· οἴνῳ στῦφε πρὸς τὸ μηκέτι χαυνούμενον ἐνδιδόναι ταῖς ἐπιθυμίαις, ἐλαίῳ δὲ λῦσον τοὺς πόνους τῆς ψυχῆς, καὶ τῶν προημαρτημένων πταισμάτων τὴν συγχώρησιν ταχεῖαν αὐτοῖς ὑπισχνούμενος.

Μὴ πρὸς τὰ χρηματικὰ κέρδη ἀποβλέπων παρίδῃς τὸν πένητα, μηδὲ πάλιν διὰ τὸν κατάπτυστον πλοῦτον παρίδῃς τὸν πλούσιον, ἀλλὰ πένητα καὶ πλούσιον ὁμοῦ παρακαλεῖ σωφρονεῖν.

Μηδένα ἀπέλπιζε, μηδὲ τὸν ἄγαν ἁμαρτωλὸν,
ἵνα μὴ τέλεον εἰς τὸν βυθὸν τῆς ἁμαρτίας αὐτοὺς ῥίψωμεν, ἀλλὰ δίδου χεῖρα τῷ πεπτωκότι λέγων· Οὐκ ἦλθεν ὁ Κύριος σῶσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς· ἵνα πρόθυμοι γενόμενοι, ἐκκλίναντες ἀπὸ τοῦ κακοῦ ποιήσωσι τὸ ἀγαθὸν καὶ σωθῶσι.

Πάντα πρᾶττε διὰ τὴν τῶν ἀσθενούντων ὑγίειαν, τρεφόμενος τῇ ἐλπίδι τῶν σωζομένων, καὶ τῇ παρὰ Θεῷ ἐλπιζομένῃ ἀγαλλιάσει.

Ὡς ἀθλητὴς, νομίμως ἄθλησον·
Οὐδεὶς γὰρ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ.
Οὐκ ἔστιν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχὰς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.

Τοὺς ἀσκητικοὺς πόνους στέργε, τοὺς διαβολικοὺς βρόχους φεῦγε. Ἴδε Παῦλον καὶ τρέχοντα καὶ πυκτεύοντα καὶ παλαίοντα. Οὕτω τρέχω, φησὶν, ἵνα καταλάβω· οὕτω πυκτεύω, οὐχ ὡς ἀέρα δέρων· ἀλλ' ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα, μήπως ἐγὼ ὁ κηρύξας, αὐτὸς ἀδόκιμος ἔσωμαι.

Τρέχε τοίνυν ἵνα καταλάβῃς, πύκτευε καὶ πάλαιε, ἵνα νικήσῃς τὸν ἐχθρόν· ἀλείφου τῷ τῆς εὐσεβείας ἐλαίῳ· ἔχεις παλαίσματα καταλειφθέντα σοι ὑπὸ τῶν ἁγίων πατέρων· λάμβανε τὴν ἀνεξικακίαν τοῦ Μωϋσέως, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν σωφροσύνην, τοῦ ∆αυῒδ τὴν πραότητα, τοῦ Ἠλία τὴν παρθενίαν, τοῦ Ἐλισσαίου τὴν νηστείαν, τοῦ Ἡσαΐου τὴν ἀκτημοσύνην, Παύλου καὶ Πέτρου τὴν πίστιν, Χριστοῦ τὴν ἀγάπην, ἵνα ἐν πᾶσι καλῶς ἀγωνισάμενος, τῆς νίκης τὰ βραβεῖα ἐκ χειρὸς Θεοῦ ὑποδέξῃ.

Ποιμὴν εἶ τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ; Τὰ πρόβατα μάνδρευε, τὰ πεπλανημένα ἐπίστρεφε, τὰ συντετριμμένα ἐπίδευε, τὰ λυκόδηκτα ἰῶ, τοὺς λύκους ἀπόστρεφε, τοὺς κύνας τοὺς ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου οὐ γὰρ ὑπνοῦντας, ἀλλ' ὑλακτοῦντας καὶ λαθροφοροῦντας εἰς τοῦ ∆εσπότου τὸ ποίμνιον· τούτους ἀπέλαυνε. Τὴν ἐκ τῆς Μαρίας ἀειθαλῆ βλαστήσασαν χλόην ὑποδείκνυε, τὴν ἀθάνατον πηγὴν τοῦ βαπτίσματος σήμαινε, τὸ ἐσπιλωμένον πρόβατον τῷ ὕδατι τῶν δακρύων ἀπόσμηχε· πάντα πόνον καὶ κάματον ὑπόμενε, ἵνα, φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποιμένος Χριστοῦ, δέξῃ τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον.

Πρόβατον εἶ; Πείθου τῷ ποιμένι σου, τὴν μάνδραν μὴ φεῦγε, τὴν πίστιν δὲ στέργε, τὴν ῥάβδον τοῦ ποιμένος μὴ ἐκκλίνῃς. οὐ γὰρ πατάσσει σε, ἵνα ἀποκτείνῃ, ἀλλ' ἵνα ἀπὸ τῆς πλάνης σε ἐπιστρέψῃ. Τὸ ἐκ τῆς Ἰεσσαὶ ῥάβδου βλαστῆσαν ἄνθος νέμου ἀδιακρίτως, τὴν ἐκ τῆς ἀκροτόμου πέτρας κοχλαδὸν βλαστάνουσαν πηγὴν ἀθάνατον ποτίζου, ἵν' ἐντεῦθεν εἰς τὴν μάνδραν τῆς τρυφῆς μὴ σύναγε πλοῦτον, μᾶλλον δὲ τὸν πλοῦτον μὴ ἀγάπα· χρημάτων φροντίδα φεῦγε, τὰ δίγματα μὴ σύνεχε· τὰ χρήματα μὴ σύναγε, δι' ὧν φύεται τὰ ἐγκλήματα, ἀλλὰ σπεῖρε πλουσίως τὴν τροφὴν τοῖς πένησιν, ἐλπίζων λάβρον καὶ πέπειρον τὸ δράγμα θερίσαι τῆς ψυχῆς.

Ὁ πένης μὴ ὀλιγοψύχει, μὴ ἀπολέγου τὴν ζωὴν, μὴ βλασφημήσῃς, ἀλλ' εὐχαρίστει, ὑπόμεινον τὸ ὀλιγοχρόνιον τῆς πενίας ἴστριον, ἐπίβλεπε εἰς τὸν γνώμονά σου Λάζαρον, καὶ ἐλπίδι ἐνδυναμοῦ· τεύξῃ γὰρ καὶ αὐτὸς τῶν Ἀβραμιαίων τῆς ἀναπαύσεως κόλπων· ἔνθα καὶ αὐτοὺς ἡμᾶς ὁ πάντων ∆εσπότης Θεὸς ἀξιώσειε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος σὺν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: (Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006. Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού με αναφορά στην πηγή προέλευσής του.), Ορθόδοξοι Πατέρες

Σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε σήμερα, Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017 η εξόδιος ακολουθία του μακαριστού Μητροπολίτη Πενταπόλεως Ιγνατίου, του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Της εξοδίου ακολουθίας προεξήρχε ο Εκπρόσωπος του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β΄ στην Αθήνα, Σεβ. Μητροπολίτης Γουινέας κ. Γεώργιος.

Επίσης παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Μητροπολίτες Ναυπάκτου Ιερόθεος, Δημητριάδος Ιγνάτιος, Μεσογαίας Νικόλαος, Αιτωλίας Κοσμάς, Κίτρους Γεώργιος, Ειρηνουπολεως Δημήτριος, Ηλιουπόλεως Θεόδωρος, Κεντρώας Αφρικής Νικηφόρος, Καμερούν Γρηγόριος και ο Επίσκοπος Ανδίδων κ. Χριστοφόρος.

Στην εξόδιο από το Ιερό Βήμα συμπροσευχήθηκαν οι Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης Συμεών, Γλυφάδας Παύλος, Κυθήρων Σεραφείμ και Πτολεμαϊδος Εμμανουήλ.

Να αναφερθεί ότι ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου Πευκακίων, ήταν κατάμεστος από πλήθος πιστών, κληρικών και πνευματικών παιδιών του μακαριστού Μητροπολίτη κυρού Ιγνατίου.

Για τον πολιό Ιεράρχη μίλησαν ο Μητροπολίτης Γουινέας, ο Μητροπολίτης Βελεστίνου ως Εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου, ο κ. Χρήστος Αλεξίου από τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Λαρίσης και ο ένας Ιθαγενής Αφρικανός μαζί με τον υιό του Αρχιμ. π. Χαρίτωνα που εβαπτίστηκαν από τα χέρια του αειμνήστου.

Πηγή: Ρομφαία

Με τους ‘σωστούς’ συμμάχους στις ‘κατάλληλες’ θέσεις και τους χρήσιμους ηλιθίους, όλα γίνονται.

Αναδημοσιεύω δύο άρθρα για τον περιβόητο σύνδεσμο ‘θεολόγων’ ΚΑΙΡΟ τα οποία θα πρέπει να προβληματίσουν τους αδελφούς που αφελώς διαφημίζουν τις δραστηριότητές του και παρασύρουν τους συμπολίτες μας. Αν μη τι άλλο, ένας λογικός άνθρωπος θα πρέπει να προβληματιστεί με τον τρόπο που δημιουργήθηκε αυτή η ομαδούλα. Νόμος του σύγχρονου αυταρχισμού είναι να ‘κλέβει’ την συγκατάθεση της πλειοψηφίας με μούφα ομαδούλες: ‘επιτροπές’, ‘συλλόγους’, ‘ΜΚΟ’, ‘ειδικές ομάδες εμπειρογνωμόνων’, κτλ. οι οποίες αντικαθιστούν τις παραδοσιακές ομάδες ή/και και τους παραδοσιακούς θεσμούς του Κράτους. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι διότι οι νέες πολιτικές που κάποιοι θέλουν να επιβάλουν έρχονται σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία που εκφράζεται από τους παραδοσιακούς εκπροσώπους/ομάδες. Τα ίδια τα πρόσωπα άλλωστε που πλαισιώνουν αυτές τις νέες ομαδούλες είτε ως στελέχη, είτε ως προσκεκλημένοι και συνεργάτες, το καταμαρτυρούν. Στην εποχή μας αυτές οι νέες εγκάθετες ομάδες εμφανίζονται συνήθως με τον τίτλο του ‘ειδικού’ και κουνάνε την σημαία της ‘προοδευτικότητας’.

***

Οι θεολόγοι του ΚΑΙΡΟΥ

24/3/10

Δόθηκε στη δημοσιότητα η λίστα με τα ονόματα των θεολόγων που εντάχθηκαν στη νέα διασπαστική κίνηση του κλάδου των θεολόγων ΚΑΙΡΟΣ. Μία πρώτη ανάγνωση των ονομάτων μας αποκάλυψε τα εξής:

1. Στον ΚΑΙΡΟ προσχώρησαν ήδη οι 40 από τους 44 θεολόγους που πέρυσι το Μάιο με το γνωστό πλέον κείμενο που κυκλοφόρησαν ζητούσαν την απορθοδοξοποίηση του θρησκευτικού μαθήματος.

2. Μέλη του ΚΑΙΡΟΥ έγιναν επίσης οι υπεύθυνοι για το μάθημα των Θρησκευτικών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Σύμβουλοι αλλά και αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί…..

Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει το στενό σύνδεσμο των θεολόγων του ΚΑΙΡΟΥ με τους θεολόγους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Επιβεβαιώνεται έτσι η εκτίμησή μας ότι ο ΚΑΙΡΟΣ είναι το δεκανίκι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και ιδρύθηκε ακριβώς για την προώθηση της απορθοδοξοποίησης του θρησκευτικού μαθήματος.

3. Μέλη του ΚΑΙΡΟΥ είναι επίσης Σχολικοί Σύμβουλοι Θεολόγων και συγγραφείς σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών. Φαίνεται πως γνωρίζουν πολύ καλά να προβλέπουν τον «Καιρό» και να εξασφαλίζουν το μέλλον τους.

4. Το σοβαρότερο ίσως ερώτημα είναι πόσοι από τα μέλη του ΚΑΙΡΟΥ είναι καθηγητές θεολόγοι της τάξης. Γιατί στον κατάλογο είδαμε τα ονόματα πολλών αποσπασμένων σε Μητροπόλεις και την Αρχιεπισκοπή θεολόγων αλλά και περισσότερους από 40 μεταπτυχιακούς φοιτητές θεολόγους (δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, απλώς επισημαίνουμε ότι αυτοί που υπογράφουν ως μεταπτυχιακοί φοιτητές προφανώς δεν διδάσκουν ακόμη σε τάξεις) και άλλους που γνωρίζουμε ότι δεν βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μας πούνε οι θεολόγοι του ΚΑΙΡΟΥ τον αριθμό των μελών τους που διδάσκει Θρησκευτικά στην τάξη.

5. Τέλος, είχαμε από την αρχή κρίνει ως άκαιρη και διασπαστική την ίδρυση νέου συνδέσμου θεολόγων (τη στιγμή που η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων αποτελεί την επίσημη ένωσή μας). Είχαμε επίσης επισημάνει και τους στόχους τους οποίους πρόκειται να εξυπηρετήσει ο νέος σύνδεσμος. Η σημερινή ανακοίνωση των ονομάτων των θεολόγων του ΚΑΙΡΟΥ δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το τι εξυπηρετεί ο σύνδεσμος αυτός. Ο αριθμός πάντως των 372 θεολόγων είναι τόσο μικρός ώστε μας επιτρέπει να χαιρόμαστε διότι οι συνάδελφοι θεολόγοι στην πλειοψηφία τους αντιλήφθηκαν τους σχεδιασμούς του ΚΑΙΡΟΥ και απέρριψαν την πρωτοβουλία.

(Πηγή: Θρησκευτικά)

***

Μερικές παράξενες συμπτώσεις: οι θεολόγοι του «Καιρού», ο Μπουτάρης, ο Γιαγκάζογλου, η Χρ.Αυγή και ο δικηγόρος Ιωάννης Κωνσταντίνου, που συμμετείχε στην παρουσίαση του «Μακεδονικού λεξικού»!

Υπάρχουν κάτι πολύ «περίεργες» … συμπτώσεις.

Τι είναι ο Σύλλογος θεολόγων ο «Καιρός»;

Εδώ και λίγα χρόνια, κάποιοι θεολόγοι, (βλέποντας ότι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία μέσα στην ΠΕΘ -Παν/νια Ένωση Θεολόγων), δημιούργησαν έναν δικό τους σύλλογο τον «Καιρό». Πραγματική επιδίωξή τους όμως είναι να αφαιρέσουν από το μάθημα των Θρησκευτικών την Ορθόδοξη ταυτότητα και να το μετατρέψουν σε μάθημα θρησκειολογίας.

Σας θυμίζουμε ότι σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα, η παιδεία στην Ελλάδα πρέπει «να καλλιεργεί εθνική (Ελληνική) και θρησκευτική συνείδηση» Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Ελληνικού Συντάγματος (το «θρησκευτική», σε συνδυασμό με την σαφή διευκρίνηση ότι επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, συνεπώς το σύνταγμα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. ).

Οι θεολόγοι του «Καιρού», βλέποντας ότι ελάχιστοι θεολόγοι τους ακολούθησαν, βρήκαν έναν «έξυπνο» τρόπο να αυξήσουν τα μέλη τους: επέτρεψαν να μπορούν να εγγραφούν μέλη τους, καθηγητές της θεολογικής σχολής αλλά και φοιτητές!!! (όταν έχει εγγραφεί ως μέλος ο καθηγητής της θεολογικής σχολής, αν τολμήσουν ας μην εγγραφούν ως μέλη πχ οι μεταπτυχιακοί φοιτητές του) .

Και επειδή απ ότι μαθαίνουμε συνεχίζουν να υπολείπονται σημαντικά τον αριθμό μελών της ΠΕΘ, προτείνουμε να επιτρέπεται να εγγράφουν μέλη τους όχι μόνον φοιτητές αλλά και μαθητές που θέλουν να γίνουν θεολόγοι ή ακόμη και γονείς που θα ήθελαν να γίνουν θεολόγοι, και απλά δεν έγιναν!!!

Παραδόξως, το υπουργείο Παιδείας (επειδή τα Υπουργεία έχουν και πολιτική ταυτότητα, αναφερόμαστε συγκεκριμένα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ), αντί να λαμβάνει υπόψη του τις δεκάδες αποφάσεις-ψηφίσματα-αντιδράσεις της κυρίαρχης ΠΕΘ, έχρισε συνομιλητές του την μειοψηφία του «Καιρού»!

Πριν λίγες μέρες, έγινε στην Θεσσαλονίκη εκδήλωση των θεολόγων του «Καιρού».
Παραδόξως, η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του δημαρχείου Θεσσαλονίκης(!), παρουσία του δημάρχου κ.Μπουτάρη, που απ’ όσο ξέρουμε δεν φημίζεται για το ενδιαφέρον του για την εκκλησία και για τις θεολογικές του αναζητήσεις (πάντως αν κρίνουμε από το «σπινθηροβόλο» βλέμμα του στη φωτογραφία, δεν φαίνεται να το απόλαυσε και πολύ!)!!!

Παραδόξως, ομιλητής στην εκδήλωση ήταν και ο δικηγόρος Ιωάννης Κωνσταντίνου.

ο κ.Κωνσταντίνου ευχαριστεί «τον καλό μας τον Καιρό»!!

Ας θυμηθούμε λοιπόν τι δήλωνε ο κ.Ιωάννης Κωνσταντίνου πριν λίγα χρόνια, στην παρουσίαση του «Μακεδονικού λεξικού»:

Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο :

Ομιλητής στην εκδήλωση του «Καιρού» της 7/2/2014 στη Θεσσαλονίκη, ήταν και ο κ.Σταύρος Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος Α’ του Υπουργείου Παιδείας και πρωτεργάτης της εκπόνησης του νέου αμφιλεγόμενου Προγράμματος Σπουδών, ο οποίος είναι και ο ένας εκ των τριών που επιμελήθηκαν του βιβλίου που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση:

Ο κ.Σταύρος Γιαγκάζογλου όμως, είναι και Πρόεδρος του ιδρύματος «Άρτος Ζωής«, το οποίο στις 26/11/2012, διοργάνωσε εκδήλωση στην Νομική Αθηνών, με θέμα: «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία», εκδήλωση που φυσικά κατέληξε να είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην Χρυσή Αυγή!!:

Δείτε και το βίντεο με την ομιλία του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου (ναι, ο Σύμβουλος Α’ του Υπουργείου Παιδείας, διοργάνωσε εκδήλωση ενάντια στην Χρ.Αυγή!):

σ. Φαίης. Δείτε τον π. Θερμό δίπλα στον Γιαγκάζογλου. Παρατηρείστε εδώ πως ‘κλωσσάνε’ τα χρυσά αυγά της Χρυσής Αυγής για να παράγουν αντεθνική και αντίχριστη πολιτική. Η Χρυσή Αυγή θέλει πολύ προσοχή, τώρα τελευταία ‘πλευρίζει’ την Ορθοδοξία.

Πολλές παράξενες συμπτώσεις ε;;;

Πάντως ο σοφός λαός φρόντισε να απαντήσει σε όλους αυτούς τους θολοκουλτουριάρηδες υπερασπιστές της πολυπολιτισμικότητας με λαϊκές εκφράσεις όπως: «έχει ο Καιρός γυρίσματα» και «τον κακό σας τον Καιρό«!!!

Διαβάστε σχετική ανάρτηση (και τα σχόλια των αναγνωστών) φιλικού ιστολογίου:
Ὁ δικηγόρος Ἰωάννης Κωνσταντίνου πού μίλησε στήν ἐκδήλωση γιά τά Θρησκευτικά ὑπό τήν αἰγίδα τῶν θεολόγων τοῦ «Καιροῦ» συμμετεῖχε στήν παρουσίαση τοῦ «Μακεδονικοῦ λεξικοῦ»!

Πηγή: ΑντιΠαρακμή, Αβέρωφ

Εκοιμήθη εν Κυρίω το πρωί, Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017 στην Αθήνα, ανήμερα της εορτής του Αγίου Νεκταρίου, του και προστάτου του, ο φλογερός Ιεροκήρυξ της Εκκλησίας, μεγάλος και διακεκριμένος Ιεραπόστολος και τίμιος εργάτης του Ευαγγελίου, αείμνηστος Μητροπολίτης Πενταπόλεως κυρός Ιγνάτιος, ο ευλογημένος άνθρωπος του Θεού και ο πνευματικός ποδηγέτης πολλών ευσεβών χριστιανών.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πενταπόλεως κ.Ιγνάτιος Μαδενλίδης γεννήθηκε το 1930 στην Έδεσσα.

Έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας το 1950. Υπηρέτησε ως λαϊκός Ιεροκήρυκας από το 1950 μέχρι το 1968.

Συνδέθηκε με την αδελφότητα Θεολόγων «Ο Σωτήρ», στην οποία προσέφερε πολλά και της οποίας ηγάπησε όσο κανείς το ευλογημένο της έργο.

Διάκονος χειροτονήθηκε το 1968 και Πρεσβύτερος το 1969, από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης κυρό Θεολόγο.

Στην Λάρισα επετέλεσε για πολλές δεκαετίες πολύ μεγάλο και σπουδαίο πνευματικό, λειτουργικό, φιλανθρωπικό και κυρίως κατηχητικό και νεανικό έργο, διακρινόμενος πάντοτε για την ενάρετη και ασκητική βιοτή και πολιτεία του καθώς και για την ιδιαίτερη και γεμάτη αγάπη προθυμία του για την καλλιέργεια του λόγου του Θεού στις διψασμένες ψυχές των ανθρώπων και κυρίως των νέων εκείνων που κοντά του γνώρισαν τον Χριστό και αγάπησαν την αγία Του Εκκλησία.

Ακόμη, υπακούοντας στην φωνή της Αγίας μας Εκκλησίας, υπηρέτησε επί πολλά έτη στο Ιεραποστολικό Κλιμάκιο της Κανάγκα (Ζαΐρ, σημερινό Κονγκό), πλησίον του μακαριστού αγίου γέροντός του, φλογερού Ιεραποστόλου π.Χαρίτωνος Πνευματικάκη.

Στις 16/3/2003 εξελέγη και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής, από τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας κυρό Πέτρο και λίγο αργότερα ενθρονίσθηκε στην καρδιά της Ιεραποστολικής Μητροπόλεώς του, επιτελώντας και από την θέση αυτή μεγάλο πνευματικό, ποιμαντικό και ιεραποστολικό έργο, καθιστώντας την αχανή μητροπολιτική του περιφέρεια πρότυπο ιεραποστολικής εργασίας αλλά και Ορθοδόξου μαρτυρίας σε όλη την Αφρικανική ήπειρο.

Στις 4/3/2010 παραιτήθηκε για λόγους υγείας και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.Θεόδωρος τιμητικώς τον ανύψωσε στις 23/11/2010 σε τιτουλάριο Μητροπολίτη Πενταπόλεως, δίδοντάς του για πρώτη φορά τον τίτλο της επισκοπής του μεγάλου Αγίου των ημερών μας, Οσίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, του εν Αιγίνη, του θαυματουργού.

Αξιώθηκε δε, να δει συνεχιζόμενο το Θεάρεστο έργο της ιεραποστολικής του επαρχίας, από τον άξιο διάδοχό του, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κινσάσας κ.Νικηφόρο.

Ο Κύριος της δόξης τον εκάλεσε κοντά του τις πρωϊνές ώρες της Πέμπτης 9 Νοεμβρίου 2017, ανήμερα του προστάτου του Αγίου Νεκταρίου, για να αυλίζεται τώρα πλησίον του, στην άληκτη χαρά της βασιλείας των Ουρανών, όπου ο Δικαιοκρίτης Κύριος θα του απονείμει όλα εκέινα τα ουράνια έπαθλα για όσα υπέρ Εκείνου έπραξε και υπέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της ευλογημένης, κοπιαστικής και τόσο αγωνιστικής ιερατικής και αρχιερατικής βιοτής του.

Πηγή: Ρομφαία, Ομοθυμαδόν

Ἠκούσαμεν, ἀδελφοὶ, ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγοντος, ὅτι Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχὼ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν, καὶ πληγὰς ἐπιθέντες κατέλιπον ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. Ἱερεὺς δὲ καὶ Λευΐτης διερχόμενοι διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης, καὶ ἰδόντες αὐτὸν, ἀντιπαρῆλθον. Σαμαρείτης δέ τις ἐλθὼν ἐπὶ τὸν τόπον, καὶ ἰδὼν αὐτὸν, ἐσπλαγχνίσθη ἐπ' αὐτὸν, καὶ σὺν ἐλαίῳ οἶνον βαλὼν καὶ ἀναμίξας ἐπέχεεν αὐτῷ, καὶ κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, καὶ ἀναλαβὼν αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος, ἤγαγεν εἰς πανδοχεῖον, καὶ ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ δύο δηνάρια, εἰπών· Ἐπιμελήθητι τοῦ ἀνθρώπου τούτου, καὶ εἴ τι προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.

Ἴδωμεν οὖν τὴν τούτων παραβολὴν, ἵνα συνιέντες καρδίᾳ συνετῇ, γνωρίσωμεν τοῦ Θεοῦ τὰ μυστήρια. Ἄνθρωπός ἐστιν ὁ Ἀδὰμ, Ἱερουσαλὴμ δὲ ἡ ἐπουράνιος πολιτεία καὶ ἡ φρόνησις, Ἱεριχὼ δὲ ὁ κόσμος. Ἐφ' ὅσον τοίνυν ὁ Ἀδὰμ πρὸ τῆς παρακοῆς εἶχε τὸ ἐπουράνιον φρόνημα, καὶ τὴν ἰσάγγελον πολιτείαν, ἀκώλυτον εἶχε τὴν εἴσοδον ἐν τῇ ἐπουρανίῳ πόλει Ἱερουσαλὴμ, καὶ τὴν κατοικίαν καὶ διατριβὴν ἐν ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Θεοῦ ποιούμενος, ὑπ' οὐδενὸς ἐνικᾶτο, οὐδὲ ἐτραυματίζετο· ὅτε δὲ παρήκουσε τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν ἐντολὴν οὐκ ἐφύλαξεν, ἀλλ' ἀπηνέχθη τῇ ἀπάτῃ τοῦ ὄφεως, τότε κατέβη εἰς Ἱεριχὼ, τουτέστιν, εἰς τὴν γῆν, καὶ τὰ τῆς γῆς εἰργάζετο· Ἱερουσαλὴμ γὰρ ἀνάβασις ἑρμηνεύεται, Ἱεριχὼ δὲ κατακλυσμός. Κατέβη οὖν ὡς ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχὼ, οὕτως ἀπὸ τοῦ ἐπουρανίου πολιτεύματος, ἐπὶ τὸ τῆς ἀπάτης τοῦ διαβόλου πολίτευμα.

Ὅτε γάρ τις φυλάσσει τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, τότε ἐν οὐρανοῖς πολιτεύεται, καθά φησιν ὁ Ἀπόστολος, Ἡμῶν δὲ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει. Κατέβη ἀπὸ δόξης εἰς ἀδοξίαν, ἀπὸ παραδείσου τρυφῆς εἰς ἀκανθηφόρον γῆν, ἀπὸ ζωῆς εἰς θάνατον· Ἐν ᾧ γὰρ, φησὶ, φάγεσθε ἐκ τοῦ ξύλου, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· τουτέστι, τῇ ἁμαρτίᾳ· θάνατος γὰρ ψυχῆς ἁμαρτία τὸ παρακοῦσαι Θεῷ. Κατέβη ἀπὸ δικαιοσύνης τῆς ἐν τῷ παραδείσῳ, ἀπὸ ἁγιωσύνης τῆς ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἦλθεν εἰς Ἱεριχὼ, τουτέστιν, εἰς τὸ πτῶμα τῆς παρακοῆς, εἰς τὸν θάνατον τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἐμπίπτει εἰς τοὺς λῃστὰς, τουτέστιν, εἰς τὸν διάβολον καὶ τὰς ἀντικειμένας αὐτῷ δυνάμεις. Ὁδὸς δέ ἐστιν ὁ βίος οὗτος, ὅπου περιπατήσας ὁ Ἀδὰμ ἔπεσεν εἰς τοὺς λῃστὰς, καὶ ἐκδιδύσκουσιν αὐτόν. Καὶ τί αὐτὸν ἐξέδυσαν; Τὴν στολὴν τῆς ὑπακοῆς, τὴν μετ' ἀγγέλων φιλίαν, τὴν ἀκήρατον δόξαν, τὴν μετὰ Χριστοῦ διατριβὴν, τὴν ἐν παραδείσῳ τρυφὴν, τὴν ἐπουράνιον ζωήν. Ταύτην αὐτὸν ἐξέδυσαν τὴν στολήν. Καὶ πληγὰς αὐτῷ ἐπέθηκαν, τουτέστι, τὰς ἁμαρτίας, πορνείας, μοιχείας, εἰδωλολατρείας, φαρμακείας, φόνους, φθόνους, ἔρεις, θυμὸν, καὶ πᾶσαν τὴν λοιπὴν τῶν κακῶν ἐργασίαν. Ταῦτα γὰρ τὰ ἔργα μαστιγοῦσι τὸν ἄνθρωπον, ταῦτα δυσωδίαν καὶ φθορὰν ἐμποιοῦσι.

Καὶ ὅτι ἔστι τοῦτο ἀκριβῶς, μάθε παρὰ τοῦ ∆αυῒδ, πῶς τὰς τοῦ Ἀδὰμ πληγὰς εἰς ἑαυτὸν εἰκονογραφῶν, μώλωπας αὐτὰς καλῶς λέγων· Προσώζεσαν καὶ ἐσάπησαν οἱ μώλωπές μου ἀπὸ προσώπου τῆς ἀφροσύνης μου. Πᾶσα δὲ ἁμαρτία μώλωπα καὶ τραῦμα ἐργάζεται. Ἐτραυματίσθη τοίνυν διὰ τῆς παρακοῆς, ἐπλήγη διὰ τῶν ἀνομιῶν, ὥς φησιν ὁ προφήτης· Ἐπλήγην ὡσεὶ χόρτος, καὶ ἐξηράνθη ἡ καρδία μου, ὅτι ἐπελαθόμην τοῦ φαγεῖν τὸν ἄρτον μου· τουτέστι, τοῦ φυλάξαι τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. Ἡμιθανῆ δὲ, φησὶ, τοῦτον κατέλιπον, οὐχ ὡς μὴ βουλόμενοι τοῦτον ἀναιρεῖν, ἀλλ' ὡς τοῦ Θεοῦ μὴ συγχωροῦντος. Οὐ βούλομαι γὰρ, φησὶ, τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὴν μετάνοιαν. Καὶ ποῦ αὐτὸν καταλείπουσιν; Εἰς τὴν ὁδὸν, τουτέστιν, εἰς τὸν βίον τοῦτον· ὁδὸς γὰρ λέγεται ὁ αἰὼν οὗτος, ἐπειδὴ πάντες ἄνθρωποι δι' αὐτοῦ διέρχονται. Καταλαβὼν δὲ, φησὶν ὁ ἱερεὺς ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν, ἀντιπαρῆλθεν. Ἱερέα δὲ λέγει τὸν μακάριον Μωϋσῆν καὶ Ἀαρών. Μαρτυρεῖ γὰρ ὁ ∆αυῒδ λέγων, Μωϋσῆς καὶ Ἀαρὼν ἐν τοῖς ἱερεῦσιν αὐτοῦ, καὶ Σαμουὴλ ἐν τοῖς ἐπικαλουμένοις τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Οὗτος οὖν ὁ θαυμαστὸς Μωϋσῆς ἔνδοξος γενόμενος, ὁ δεκαπλήγῳ μάστιγι τοὺς Αἰγυπτίους ἐτάσας, ὁ τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν σχίσας καὶ ἀποξηράνας καὶ διαγαγὼν τὸν λαὸν δι' αὐτῆς, ὁ τὸ ἐν Μαῤῥᾷ ὕδωρ γλυκάνας, ὁ τῷ Θεῷ διὰ νέφους προσομιλήσας, ὁ πολλὰ θαύματα ἐργασάμενος, ὁδεύων τὴν ὁδὸν τοῦ βίου τούτου, καὶ ἰδὼν τὸν ἄνθρωπον κείμενον τετραυματισμένον, παρῆλθεν αὐτὸν, καὶ οὐκ ἀνέστησεν. Ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης, τουτέστι, τὸ προφητικὸν τάγμα.

Καὶ γὰρ ἐκεῖνοι ὕστερον μετὰ τὸν Μωϋσῆν γενόμενοι, καὶ τὴν αὐτὴν ὁδὸν τοῦ βίου βαδίσαντες, εὑρόντες τετραυματισμένον ἄνθρωπον τὸν Ἀδὰμ, οὐκ ἀνέστησαν. Οὔτε Μωϋσῆς διὰ νόμου, οὔτε προφῆται διὰ σημείων τὸ τοῦ Ἀδὰμ τραῦμα ἐθεράπευσαν. Οὐδεὶς αὐτὸν ἤγειρεν, οὐδεὶς αὐτῷ ζωὴν ἐχαρίσατο, οὐδεὶς αὐτὸν ἐκ θανάτου ἐλυτρώσατο, οὐδεὶς ἔστειλε τῆς ἁμαρτίας τὸ τραῦμα· καὶ γὰρ αὐτοὶ ἐν ἁμαρτίαις κατείχοντο. Εἰ καὶ διὰ σεμνὴν πολιτείαν Θεοῦ φίλοι ἐγένοντο, ἀλλὰ διὰ τὸ ὁμοσάρκους εἶναι τῷ Ἀδὰμ, καὶ ἀπὸ τῆς ῥίζης τῆς νεκρᾶς φέρεσθαι, οὐκ ἠδύναντο κλάδοι ὄντες τὴν ῥίζαν ἀνασπάσαι ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας.

Σαμαρείτης δέ τις, φησὶ, σπουδαῖος τοῖς ἔργοις, εὔσπλαγχνος τὴν προαίρεσιν, συμπαθὴς περὶ τοὺς ὁμοδούλους, ἐλθὼν ἐπὶ τὸν τόπον, καὶ ἰδὼν αὐτὸν τετραυματισμένον, ἐσπλαγχνίσθη, καὶ ἐπέθηκεν ἔλαιον καὶ οἶνον, καὶ κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, τουτέστι, τούτου τὰς ἁμαρτίας. Πρόσωπον καὶ εἰκόνα ἀναλαμβάνει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς Σαμαρείτου. Ἀλλ' ἐρεῖ τις τῶν ἀκροατῶν, τί; τὸν Κύριον Σαμαρείτην λέγεις; Ναὶ, Σαμαρείτην λέγω αὐτὸν, οὐ τῇ φύσει τῆς θεότητος, ἀλλὰ τῇ μιμήσει τῆς εὐσπλαγχνίας. Ὥσπερ γὰρ ὁ Σαμαρείτης τῇ μὲν φύσει τοῦ σώματος ὅμοιος τοῖς ἄλλοις ὑπῆρχε, τῇ δὲ προαιρέσει τῆς εὐσπλαγχνίας οὐχ ὅμοιος, ἀλλὰ κρείττων ἐφάνη· οὕτω καὶ ὁ Κύριος ἄνθρωπος μὲν τῇ θεωρίᾳ τοῦ σώματος ἐφάνη ὅμοιος προφήταις, πατριάρχαις κατὰ τὸν ἐκ Μαρίας ἄνθρωπον, τῇ δυνάμει δὲ τῆς θεότητος μείζων πάντων ἀνεδείχθη· ἴσος τῷ ἀνθρωπίνῳ σχήματι. οὐκ ἴσος τῇ ὑπερκοσμίῳ δόξῃ. Ἐκεῖνοι ἀμελείᾳ καὶ ἀσπλαγχνίᾳ χρησάμενοι, ἀνηλεῶς παρῆλθον τὸν τετραυματισμένον· ὁ δὲ Σαμαρείτης εὐσπλαγχνότερος καὶ εὐσεβέστερος καὶ ἐλεήμων ἐφάνη. Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς, πατριαρχῶν καὶ προφητῶν ὑπεριδόντων τὸν διὰ παρακοῆς ἐκπεσόντα ἄνθρωπον, μόνος οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ἐφάνη, κατὰ τὸν προφήτην τὸν λέγοντα· Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος· καὶ πάλιν, Ὅτι σὺ, Κύριε, εὔσπλαγχνος. Καὶ ὥσπερ ὁ Σαμαρείτης οὐκ ἦν τοῦ ἔθνους τῶν Ἰουδαίων, ἄλλ' ἐξ ἄλλης χώρας ὡρμᾶτο, οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐκ ἦν ἀπὸ κόσμου, ἀλλ' ἐξ οὐρανοῦ.

Ἦλθεν ἐπὶ τῆς γῆς· Θεὸς ὢν, ἄνθρωπος γέγονε δι' ἡμᾶς· ∆εσπότης ὢν, τὴν τοῦ δούλου μορφὴν ἐνεδύσατο. Ἐσπλαγχνίσθη περὶ ἡμῶν, κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, εἶδε τὸν ἄνθρωπον ἐῤῥιμμένον, ἐσκυλμένον, τετραυματισμένον ἐν πορνείαις, εἰδωλολατρείαις, μοιχείαις, φόνοις· εἶδε, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπὶ τὸ ἴδιον πλάσμα, καὶ ἐπέβαλεν οἶνον σὺν ἐλαίῳ· τουτέστι, καὶ μίξας ἀμφότερα ἐποίησε βροχὴν, καὶ ἐπέθηκε τῷ ἀνθρώπῳ. Τί ἐστι, μίξας οἶνον σὺν ἐλαίῳ; Τουτέστι, μίξας τὴν θεότητα μετὰ τῆς ἀνθρωπότητος, μίξας τὴν εὐσπλαγχνίαν μετὰ τῆς σωτηρίας, ἔσωσε τὸν ἄνθρωπον. Μίξας οἶνον σὺν ἐλαίῳ, τουτέστι, μίξας Πνεῦμα ἅγιον τῷ αἵματι αὐτοῦ, ἐζωοποίησε τὸν ἄνθρωπον. Τοῦ γὰρ αἵματος τοῦ Κυρίου στάξαντος ἀπὸ τῆς πλευρᾶς ἐπὶ τὴν γῆν, ἀπέπλυνεν ἡμῶν τὸ χειρόγραφον ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν. Τί δέ ἐστι, Κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ; Τουτέστιν, ἔδησε τὸν διάβολον, καὶ ἔλυσε τὸν ἄνθρωπον· ἔδησε τὸ σκάφος, καὶ ἐζωοποίησε τὸ ναυαγῆσαν πλοῖον· κατέδησε καὶ ἐδούλωσε τὰς δυνάμεις τοῦ πονηροῦ, καὶ ἠλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπον. Εἰ δὲ θέλεις καὶ ἑτέρως νοεῖν, ἄκουε. Μίξας οἶνον σὺν ἐλαίῳ· ἔλαιον ἐπάγει τὸν παρακλητικὸν λόγον, οἶνον δὲ τὸν στυπτικὸν καταδευόμενος, τὴν διδασκαλίαν τὴν συνάγουσαν τὴν διεσκορπισμένην διάνοιαν, κατὰ τὸ εἰρημένον ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου· Ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον. Ἔθηκε δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος· τουτέστι, λαβὼν ὁ Χριστὸς τὴν σάρκα ἐπὶ τοὺς ἰδίους ὤμους τῆς θεότητος, ἀνήνεγκε τῷ Πατρὶ εἰς οὐρανούς. Οὐ γὰρ χρυσὸν, ἢ ἄργυρον, ἢ λίθους τιμίους ἀνήνεγκεν, ἀλλὰ τὸν κατ' εἰκόνα ἄνθρωπον ἀνήνεγκεν ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανοὺς, εἰς τὸ μέγα καὶ θαυμαστὸν καὶ εὐρύχωρον πανδοχεῖον, εἰς ταύτην τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν.

Καὶ παρέδωκε τῷ πανδοχεῖ, τῷ μακαρίῳ Παύλῳ, τῷ στύλῳ τῶν Χριστιανῶν, τῷ γνησίῳ πανδοχεῖ, δοὺς αὐτῷ δύο δηνάρια· διὰ δὲ Παύλου τοῖς καθ' ἑκάστην Ἐκκλησίαν ἀρχιερεῦσι καὶ διδασκάλοις καὶ λειτουργοῖς· δύο δηνάρια, Παλαιάν τε καὶ Καινὴν ∆ιαθήκην, εἰπών· Ἐπιμελήθητι τοῦ ἀνθρώπου τούτου, καὶ εἴ τι δ' ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐλθὼν ἀποδώσω σοι. Ὁ δὲ λέγει, τοῦτό ἐστιν· Ἐπιμέλησαι, φησὶ, τοῦ λαοῦ τοῦ ἐξ ἐθνῶν, ὅν σοι παρέδωκα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἐπειδὴ ἀσθενοῦσιν οἱ ἄνθρωποι τετραυματισμένοι ὑπὸ τῶν ἁμαρτιῶν, θεράπευσον αὐτοὺς, ἐπιτιθεὶς αὐτοῖς λίθον ἐμπλάστρου, τὰ προφητικὰ ῥήματα καὶ τὰ εὐαγγελικὰ διδάγματα, ὑγιαίνων αὐτοὺς διὰ τῶν τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας ∆ιαθήκης νουθεσιῶν καὶ παρακλήσεων, πείθων αὐτοὺς ἀποστῆναι τῆς ἁμαρτίας, καὶ καταλεῖψαι τὴν τοῦ διαβόλου πλάνην. Ἐὰν δὲ καὶ οὕτως ἀδιόρθωτοι μείνωσι, πεῖσον αὐτοὺς ἀπὸ τῶν σῶν κατορθωμάτων, κάμψον αὐτοὺς διὰ τῶν αὐστηρῶν σου λόγων· τύπος αὐτῶν γενοῦ, καὶ ὑπογραμμὸς ἀγαθὸς, ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν πίστει, ἐν ἀγάπῃ, ἐν σεμνότητι, ἵνα τῷ σῷ τύπῳ ἐξακολουθήσωσι, καὶ μιμηταί σου γίνωνται τῆς ἀγαθῆς πολιτείας. Καὶ τοῦτο ἂν ποιήσῃς, καὶ ἰδίαν τινὰ προσθήκην λόγων ἢ ἔργων παράσχῃς, εἴ τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐπανελθὼν ἀποδώσω σοι· τουτέστιν, ἐν τῇ δευτέρᾳ μου παρουσίᾳ τῆς ἀνταποδόσεως ἄξιον τῶν καμάτων σου ἀποδώσω σοι τὸν μισθόν.

∆ιὰ τοῦτο Παῦλος θαῤῥῶν ταῖς ὑποσχέσεσι ταύταις λέγει· Ἐγὼ δὲ ἥδιστα ὑπὲρ Χριστοῦ δαπανήσω, καὶ ἐκδαπανήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν· τὴν εἰς τὰ ἔθνη λέγων διδασκαλίαν καὶ τὴν διακονίαν τοῦ λόγου. Αὐτὸς γάρ ἐστιν ὁ τὰς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐποικοδομῶν καὶ στηρίζων, καὶ πάντας ἀνθρώπους θεραπεύων διὰ τῶν πνευματικῶν νουθεσιῶν, ἑκάστῳ τὰ πρόσφορα νέμων, ὁδηγεῖ τὰς ψυχὰς ἡμῶν εἰς ζωὴν αἰώνιον. Τοῖς πᾶσι γὰρ, φησὶ, γέγονα τὰ πάντα, ἵνα τοὺς πάντας σώσω.

Οὗτός ἐστιν ὁ καλὸς τῆς Ἐκκλησίας πανδοχεὺς, πάντας δέχεται καὶ πάντας ἐπιμελεῖται· οὐ πόρνον ἀπωθεῖται, οὐ μέθυσον, οὐ λοίδορον, οὐχ ἅρπαγα ἀποστρέφεται, οὐκ εἰδωλολάτρην βδελύσσεται, οὐχ ἕτερόν τινα ἀσεβῆ καὶ ἀκάθαρτον ἀποδιώκει, ἀλλὰ τοὺς πάντας δέχεται. Καθάπερ ἰατρὸς ἀποπλύνει τὰ τραύματα, καὶ διὰ λουτροῦ τῆς ἀναγεννήσεως ἀποσμήχει καὶ καθαίρει, καὶ προσφέρει τὰ στυπτικὰ ῥήματα, ὥσπερ οἶνον. πρὸς τὸ μὴ ἄγεσθαι ταῖς κατὰ ἄγνοιαν πραχθείσαις ἁμαρτίαις ἤτοι κακίαις.

Καὶ πάλιν θεραπεύει διὰ παρακλήσεως, δίκην ἐλαίου ἀλείφων τὰς ψυχὰς ἡμῶν· λέγει γὰρ οὗτος· Παρακαλοῦμεν δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοὶ, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν. Ὅσοι τοίνυν τῶν τοῦ Παύλου ῥημάτων μαθηταὶ τυγχάνετε, τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ φυλάξωμεν· ἵνα μὴ τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλὴμ ἐκπέσωμεν καὶ πόλεως Θεοῦ ζῶντος.

Γένοιτο δὲ θεραπευθέντας ἡμᾶς καὶ ψυχῆς καὶ σώματος τραύματα, ἐν ὑγείᾳ καὶ τελειότητι πίστεως παραστῆναι τῷ Χριστῷ σώους καὶ ἀνεκλύτους, μὴ λειπομένους ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ, καὶ ἀπολαῦσαι τῆς ἐν οὐρανοῖς ἀγαθῆς ἐπαγγελίας, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ δόξα, σὺν τῷ παναγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: (Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006. Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού με αναφορά στην πηγή προέλευσής του.), http://www.orthodoxfathers.com/logos/paravolin-tou-empesontos-tous-listas

Παναγιώτατε, μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἴς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως».

Αἱ ἑπτὰ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐσβέσθησαν πρὸ πολλοῦ. Ἑπτὰ Ἐκκλησίαι ἀποστολικαί, Ἐκκλησίαι σχοῦσαι τὴν ὑψίστην τιμὴν νὰ λάβωσιν, εἰδικῶς αὗται, Γράμματα ἐξ Οὐρανοῦ μέσῳ τοῦ θεοπνεύστου τῆς Πάτμου Ὁραματιστοῦ, ἐξέλιπον ἐκ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ, ἔνθα ἄλλοτε ἐτελεῖτο ἡ φρικωδεστάτη Θυσία καὶ ὁ Τριαδικὸς ἀνεμέλπετο Ὕμνος, σήμερον ἴσως κρώζουν νυκτικόρακες ἢ «ὀρχοῦνται ὀνοκένταυροι». Καὶ ὅμως ἡ Νύμφη τοῦ Κυρίου δὲν ἀπέθανεν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καὶ καθῃμαγμένη ὡς ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἀείζωος καὶ ἀκατάβλητος, τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πορείαν αὐτῆς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοῦσα, σῴζουσα. Δὲν θὰ ἀποθάνῃ λοιπὸν αὕτη καὶ ἂν μετακινηθῇ ἢ καὶ ἀποθάνῃ ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος.

Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὄχι ἁπλῶς ἔχετε δικαίωμα, ἀλλ᾿ ὀφείλετε νὰ στηρίξητε αὐτόν, τὸ καθ᾿ Ὑμᾶς. Θυσιάσατε χάριν αὐτοῦ ὁτιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Ἐπισκόπους· ἀκόμη καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν! Ἓν μόνον κρατήσατε, ἓν φυλάξατε, ἑνὸς φείσασθε, ἓν μὴ θυσιάσητε: τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν!

Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπῃ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ Φάροι εἶνε χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφ᾿ ὅσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῇ, τότε δὲν εἶνε μόνον ἄχρηστοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοὶ εἰς σκοπέλους…

Πηγή: («Τὰ Δύο Ἄκρα – Οἰκουμενισμὸς & Ζηλωτισμός», Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος, Ἔκδοσις Γ΄, 2008, σελίδες 17-18, καὶ «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι», φύλλον Δεκεμβρίου 1965) Αβέρωφ

Τώρα ποὺ κοιμήθηκε τὸ μικρὸ θαυματάκι μας, μπορῶ κι ἐγὼ νὰ σᾶς περιγράψω (ὅσο γίνεται νὰ περιγραφοῦν τὰ συναισθήματα..) τὴν περιπέτεια ποὺ ζήσαμε μαζὶ μὲ τὸν ἄντρα μου, τὸ μαρτύριο τῶν ἓξι μηνῶν.

Ὅλα ξεκίνησαν λίγο πρὶν τὸ Πάσχα ἀπὸ ἕνα θετικὸ τέστ ἐγκυμοσύνης! Ἀπρόσμενα ἐντελῶς, καθότι τὰ γυναικολογικά μου προβλήματα κάθε ἄλλο παρὰ γόνιμη μὲ καθιστοῦσαν. Ἡ χαρά μας Ἀπερίγραπτη!

Περνοῦσαν οἱ ἑβδομάδες, οἱ πρῶτες ἀδιαθεσίες εἶχαν ἤδη ξεκινήσει· ἡ νέα ζωὴ ποὺ κουβαλοῦσα μέσα μου εἶχε ἤδη κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία της! Ἀκούγαμε ἤδη καὶ τὴν καρδούλα του στὸν ὑπέρηχο, τί ὄμορφος ἦχος!

Πολὺ γρήγορα ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε τὴν περίφημη ἐξέταση α ἐπιπέδου-αὐχενικὴ διαφάνεια καὶ τὶς ἀντίστοιχες εἰδικὲς ἐξετάσεις αἵματος. Σὰν χαρούμενοι μελλοντικοὶ γονεῖς ἐνθουσιαζόμασταν μὲ κάθε ἐξήγηση τοῦ γιατροῦ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν εἰκόνα ποὺ βλέπαμε γιὰ τὸ μωράκι μας. Φύγαμε πανευτυχεῖς ἀπὸ τὸ ἰατρεῖο, ὁ ὑπέρηχος τὰ εἶχε δείξει ὅλα μιὰ χαρά. Περιμέναμε τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις αἵματος …

Τὰ ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν ἐξετάσεων σηματοδότησαν τὴν ἀρχὴ τῆς δοκιμασίας μας: αὐξημένη πιθανότητα γιὰ σύνδρομο down, σὲ σχέση μὲ τὴν ἡλικία μου. Ὁ γιατρὸς νὰ ἐπιμένει νὰ κάνω ἀμνιοπαρακέντηση. Ὁ ἄντρας μου κι ἐγὼ δὲν θέλαμε, ἤμασταν ἀποφασισμένοι νὰ μὴν ὑποστῶ οὔτε ἐγὼ ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ παιδὶ αὐτὴν τὴ διαδικασία (γνωρίζαμε ὅτι τὸ ἔμβρυο τρομάζει πάρα πολὺ μὲ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, κάνει τρομερὴ ταχυκαρδία ἐκείνη τὴν ὥρα). Πάνω ἀπὸ ὅλα ἤμασταν ἀποφασισμένοι πὼς τὸ παιδί μας τὸ θέλαμε ἄνευ ὅρων.

Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν τεράστια: «Θὰ ρισκάρετε νὰ φέρετε στὸν κόσμο ἕνα ἄρρωστo παιδί;». Ἐμᾶς δὲν μᾶς ἐνδιέφερε ὅμως. Καὶ ἡ κύηση συνεχίστηκε κανονικά. Εἶχα ἤδη συμπληρώσει τὸν 3ο μήνα. Κανονικὰ εἶπα; Λάθος. Σὲ κάθε τυπικὴ ἐξέταση ὑπερήχου ὅλα τὰ ἔβρισκαν ἀνησυχητικὰ καὶ ὅλα τὰ συνέδεαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου. Ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη, πάντα τὸ ἔμβρυο μικρότερο ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα κύησης. Πέρασαν ἔτσι δύο μῆνες. Τὸ μωράκι μας μεγάλωνε, ἡ κοιλιά μου φούσκωνε, σὲ κάθε ὑπέρηχο βλέπαμε ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ τὰ μέλη του (λέγαμε ὅτι μοῦ μοιάζει κιόλας!!). Ἡ ἐξέταση β ἐπιπέδου ἦταν μιὰ καταστροφή: ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πρόβλημα στὰ νεφρὰ (τὸ ὁποῖο ἐπίσης τὸ συσχέτιζαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου), ἐμφανίστηκε πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐμβρύου. Τὸ θέμα τῆς ἀμνιοπαρακέντησης ξανὰ ἦρθε στὸ προσκήνιο. Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν ἀνυπόφορη. Τὰ καρδιακὰ προβλήματα ἐμφανίζονται κατ’ ἐξοχὴν σὲ παιδάκια μὲ σύνδρομο. Ἔπρεπε νὰ βιαστοῦμε γιὰ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, γιὰ νὰ διακόψουμε τὴν κύηση σὲ περίπτωση ἄρρωστου (;) μωροῦ. Διακοπὴ κύησης στὸν 6ο μήνα; Δηλαδή; Βίαιη πρόκληση τοκετοῦ καὶ ἀφήνουμε τὸ μωρὸ νὰ πεθάνει, ἀφοῦ ἀκόμα δὲν εἶναι ἕτοιμο νὰ ζήσει μόνο του…. Λογική τοῦ Καιάδα. Εἶναι ὑγιὲς τὸ παιδί; Ἂς τὸ κρατήσουμε, τὸ ἀγαπᾶμε! Ἔχει κάποιο πρόβλημα; Διακοπὴ κύησης. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη ὅτι τὸ σκοτώνεις (γιατί γιὰ θάνατο πρόκειται) γιὰ τὸ δικό του καλό, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ποὺ θὰ εἶναι ἄρρωστο!! Ἂς ρωτήσουμε λοιπὸν ὅλα τὰ παιδάκια ποὺ ἔχουν κάποιο σύνδρομο ἂν θὰ προτιμοῦσαν νὰ μὴν ζοῦν καὶ ἂς μᾶς δώσουν αὐτὰ τὴν ἀπάντηση…

Ὄχι, δὲν θὰ κάναμε τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, δὲν ὑπῆρχε κανένας λόγος. Ἡ κατακραυγὴ τῶν φίλων (εἶναι ὄντως φίλοι;) καὶ τῶν γνωστῶν ἦταν ἤδη ἐμφανής. Κατὰ αὐτούς, ἦταν ἀπαράδεκτη ἡ ἀπόφασή μας. Κατὰ ἄλλους, ἁπλὰ εἴχαμε ἤδη καταστρέψει τὴ ζωή μας. Δὲν μᾶς ἐνδιέφερε οὔτε αὐτὸ ὅμως. Ἡ συνείδησή μας ἦταν καθαρή, τὸ παιδὶ μας ἔπρεπε νὰ τὸ φροντίσουμε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο, τὸ ἀγαπούσαμε ἤδη. Ἑπόμενο βῆμα ἦταν νὰ νοιαστοῦμε γιὰ τὸ πρόβλημα στὴν καρδούλα της (κοριτσάκι, σᾶς τὸ εἶπα;). «Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ εἶναι πολὺ σοβαρό, ἐγὼ δὲν σᾶς ἀναλαμβάνω, εἴμαστε ἐπαρχία ἐδῶ, νὰ πᾶτε στὴν Ἀθήνα, σὲ μεγάλα νοσοκομεῖα νὰ σᾶς ἀναλάβουν», ἦταν τὰ λόγια τοῦ γυναικολόγου, στὸν 7ο πλέον μήνα τῆς κύησής μου. Ἔμεινα λοιπὸν καὶ χωρὶς γυναικολόγο.

Τὰ ταξίδια στὴ Ἀθήνα πολλαπλά. Ψάχναμε τοὺς καλύτερους ἐμβρυοκαρδιολόγους νὰ ἐξετάσουν τὸ ἔμβρυο καὶ νὰ μᾶς κατευθύνουν. Τὸ θέμα τοῦ συνδρόμου ὅλοι τὸ ἐπανέφεραν. Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐβρύου ἦταν ἐμφανές, ὅλοι μᾶς τὸ εἶπαν. Βρήκαμε καὶ παιδοχειρουργό, νὰ εἶναι σὲ ἑτοιμότητα, ὅταν γεννηθεῖ τὸ μωράκι μας νὰ τὸ ἀναλάβει.

Ἡ ψυχολογία μας δὲν ἦταν καλή. Τὸ μωράκι δὲν ἔπαιρνε βάρος. Δὲν εἶχα διάθεση νὰ ψωνίσω πραγματάκια γιὰ τὸ ἐπερχόμενο μωράκι μας- τὸ ὁποῖο κλωτσοῦσε ἀσύστολα πλέον κάνοντας τὴν κοιλιά μου νὰ κυματίζει! Μόνο διάβαζα συνεχῶς ἰατρικὰ ἄρθρα. Πόσο μικρὴ ψυχὴ ἔχω.. Πόσο μετανιώνω γιὰ αὐτό..Τελικὰ δὲν εἶχα ἀποδεχτεῖ ἐντελῶς κι ἐγὼ τὸ παιδί μας..

Ὁ καιρὸς περνοῦσε, τὸ ἄγχος μας γιγαντωνόταν. Τί θὰ περιμέναμε σὲ αὐτὸν τὸν τοκετό; Μετακομίσαμε στὴν Ἀθήνα, κοντὰ στὰ μεγάλα ἰατρικὰ κέντρα. Στὸν τελευταῖο μήνα μᾶς βρῆκαν ἕναν ὑπέροχο γυναικολόγο. Δημήτριος Χασιάκος. Μὲ ἀνέλαβε χωρὶς δεύτερη σκέψη-παρόλο τὸν τρομερὸ φόρτο ἐργασίας του. Δὲν τὸν ἀπασχόλησε κανένα σύνδρομο. Καμία προηγούμενη ἐξέταση. Γιὰ θρομβοφιλία μοῦ μίλησε καὶ εἶχε δίκιο. Μὲ λίγες ἐνέσεις ἡπαρίνης ποὺ πρόλαβα νὰ κάνω, τὸ μωράκι μεγάλωσε. Μὲ γέμιζε γαλήνη αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος. Γέννησα μὲ καισαρική, δὲν πιέστηκε καὶ τὸ μωράκι. Μπήκε στὴν ἐντατική. Προληπτικά. Γεννήθηκε ὑγιέστατο. Καμία ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη. Τὰ νεφρὰ του πιὸ καλὰ κι ἀπὸ ἐνήλικα. Ἡ καρδούλα του κανένα πρόβλημα, καμία ἔνδειξη, τίποτα ἀπολύτως, ὅλα ἀπολύτως φυσιολογικά. Όσο γιὰ σύνδρομο, οὔτε λόγος. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ Χασιάκος πέθανε. Ἔζησε μέχρι νὰ σώσει τὸ μωράκι μας, δὲν τὸν ξεχνᾶμε ποτέ. Τώρα κρατᾶμε στὴν ἀγκαλιὰ μας ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι. Σ’ ἀγαπᾶμε μωράκι μας.

Νὰ σημειώσω ὅτι καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας ζωῆς, γνωρίσαμε ὑπέροχους ἀνθρώπους. Μπορῶ νὰ δώσω πληροφορίες ὅποιος χρειαστεῖ. Νὰ ‘ναι καλὰ ὅλοι τους.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη