Προς

Τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, Πρόεδρο και άπαντες τους Ιεράρχες της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Θέμα: Επιστημονική κριτική των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών  

(Το παρόν κείμενο συνέταξε η Επιτροπή Παιδείας της ΠΕΘ αφού εξέτασε και ανέλυσε, από θεολογικής και παιδαγωγικής πλευράς το νέο ΠΣ του 2016, του Δημοτικού - Γυμνασίου και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δομή αυτού του Προγράμματος είναι πολυθρησκειακή, μη ορθόδοξη, μη  θεολογική και γι΄ αυτό, όπως είπε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, «είναι επικίνδυνο και απαράδεκτο».)

***

Γιατί το περιλαμβανόμενο στο ΦΕΚ-Β-2920 της 13/9/2016

Πρόγραμμα του Μαθήματος των Θρησκευτικών

για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο είναι

ακατάλληλο για ορθοδόξους χριστιανούς μαθητές

και συνεπώς αντισυνταγματικό και παράνομο.

Γενικές παρατηρήσεις

Ποιοι είναι οι σκοποί του έως τον Σεπτέμβριο του 2016 ισχύοντος Προγράμματος για το μάθημα των Θρησκευτικών (έναρξη ισχύος από το 2003 έως το 2016)

ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΟ ΕΝΙΑΙΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

(Το έως τον Σεπτέμβριο του 2016 ισχύον Διαθεματικό Πρόγραμμα Σπουδών)

1. Σκοπός της διδασκαλίας του μαθήματος

*«Η θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών, όπως αναγνωρίζεται και διεθνώς, συνιστά όρο της ηθικής και πνευματικής τους ανάπτυξης και έχει ύψιστη κοινωνική σημασία. Χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός πως η θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών πραγματοποιείται και στο πλαίσιο άλλων θεσμών (οικογένεια, Εκκλησία), η παροχή της στο σχολικό περιβάλλον λειτουργεί συμπληρωματικά και συντελεί στην ολοκληρωμένη μόρφωσή τους. Το μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ) είναι ενταγμένο στην παρεχόμενη από την πολιτεία εκπαίδευση υπηρετώντας τους γενικούς σκοπούς της παιδείας, όπως αυτοί ορίζονται από το Σύνταγμα και τους Νόμους».

 «Στην εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση μελετάται ο Χριστιανισμός ως βιβλική ιστορία και βιβλικός λόγος, ως ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, ως πολιτιστική έκφραση, ως πορεία μέσα στην ιστορία, ως αναζήτηση της αλήθειας και ως σύγχρονη παρουσία μέσα στον κόσμο. Υπάρχουν επίσης κάποιες πληροφορίες για τις άλλες Ομολογίες, καθώς και για τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, με την προοπτική να ασχοληθούν μ’ αυτά οι μαθητές εκτενέστερα στο Λύκειο.

 Ειδικότερα η διδασκαλία του ΜτΘ συμβάλλει: 

- «Στην απόκτηση γνώσεων γύρω από τη χριστιανική πίστη και την Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση

- Στην ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης

- Στην προβολή της ορθόδοξης πνευματικότητας ως ατομικού και συλλογικού βιώματος

- Στην κατανόηση της χριστιανικής πίστης ως μέσου νοηματοδότησης του κόσμου και της ζωής

- Στην παροχή ευκαιριών στους μαθητές για θρησκευτικό προβληματισμό και στοχασμό

- Στην κριτική επεξεργασία των θρησκευτικών παραδοχών, αξιών, στάσεων

- Στη διερεύνηση του ρόλου που έπαιξε και παίζει ο Χριστιανισμός στον πολιτισμό και την ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης

- Στην κατανόηση της θρησκείας ως παράγοντα που συντελεί στην ανάπτυξη του πολιτισμού και της πνευματικής ζωής

- Στην επίγνωση της ύπαρξης διαφορετικών εκφράσεων της θρησκευτικότητας

- Στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων και των μεγάλων σύγχρονων διλημμάτων

-  Στην ανάπτυξη ανεξάρτητης σκέψης και ελεύθερης έκφρασης

Στην αξιολόγηση του Χριστιανισμού ως παράγοντα βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων»

1. Ειδικοί σκοποί

«Με τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στο Δημοτικό Σχολείο επιδιώκεται οι μαθητές:

-Να γνωρίσουν βασικές παραστάσεις, έννοιες και σύμβολα της ορθόδοξης πίστης και ζωής.

-Να αντιληφθούν την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και τον κόσμο.

-Να ανακαλύψουν τη σημασία και την επικαιρότητα του Ευαγγελίου για την προσωπική και κοινωνική ζωή και τον πολιτισμό.

-Να καλλιεργήσουν πνεύμα έμπρακτης αλληλεγγύης, ειρήνης και δικαιοσύνης, σεβασμού της θρησκευτικής ιδιαιτερότητας και συνύπαρξης με το «διαφορετικό».

-Να εκτιμήσουν την ανάγκη σεβασμού και προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς και της πολιτισμικής κληρονομιάς του τόπου μας και γενικότερα της ανθρωπότητας.

-Να κατανοήσουν τι σημαίνει να είναι κάποιος ενεργό μέλος εκκλησιαστικής κοινότητας».

ΙΙ. ΓΥΜΝΑΣΙΟ

1. Ειδικοί σκοποί

 «Με τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στο Γυμνάσιο, οι μαθητές επιδιώκεται:

-Να ενημερωθούν για την υφή του θρησκευτικού φαινομένου.

-Να γνωρίσουν ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό, κατεξοχήν την Ορθοδοξία, μέσα από την Αγία Γραφή, τους Πατέρες και τη ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας, και να τοποθετηθούν υπεύθυνα.

-Να συνειδητοποιήσουν ότι ο Χριστιανισμός δίνει προτάσεις στον σύγχρονο κόσμο για τη συνοχή του, αλλά και για την ποιότητα της ζωής.

-Να αξιοποιήσουν την προσφορά του μαθήματος, ώστε να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη του μηνύματος του Ευαγγελίου και να καλλιεργήσουν το ήθος και την προσωπικότητά τους, να ευαισθητοποιηθούν απέναντι στον σύγχρονο κοινωνικό προβληματισμό και να βοηθηθούν να πάρουν έμπρακτα θέση.

-Να αντιληφθούν ότι το αυθεντικό χριστιανικό μήνυμα είναι υπερφυλετικό, υπερεθνικό και οικουμενικό.

-Να αντιληφθούν την πολυπολιτισμική, πολυφυλετική και πολυθρησκευτική δομή των σύγχρονων κοινωνιών.

Να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη διαχριστιανικής και διαθρησκειακής επικοινωνίας»

Όπως παρατηρείται, το προγενέστερο πρόγραμμα σπουδών στα θρησκευτικά δημοτικού και γυμνασίου, το οποίο ίσχυσε μέχρι και το σχολικό έτος 2015-16 ονομαζόταν Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών (Δ.Ε.Π.Π.Σ.) και εκδόθηκε το 2003. Διείπετο από ορθές γενικές αρχές, οι οποίες τού εξασφάλιζαν ορθή γενική διάρθρωση. Βάσει του προγράμματος αυτού εξεδόθησαν σχολικά βιβλία το 2006.

Πρέπει να επισημανθεί, ότι το Δ.Ε.Π.Π.Σ. τού 2003 προέβλεπε ενημέρωση για τις μη ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες και για τις άλλες θρησκείες στη Στ΄ τάξη του δημοτικού σχολείου. Η ενημέρωση αυτή επιτυγχανόταν με διδασκαλία των βασικών χαρακτηριστικών των μη ορθοδόξων χριστιανικών εκκλησιών και των μη χριστιανικών θρησκευμάτων, τα οποία διδάσκονταν κεχωρισμένα ως αυθύπαρκτα και ανεξάρτητα, και ποτέ δεν διδάσκονταν ανάμεικτα με την ορθόδοξη πίστη και ζωή ή ανάμεικτα μεταξύ τους. Επιτυγχανόταν δε με σαφή και ευσύνοπτο τρόπο μέσα σε τέσσερεις διδακτικές ώρες. Στο δε γυμνάσιο προέβλεπε διδασκαλία για τη σημερινή κατάσταση των μη ορθοδόξων χριστιανικών ομολογιών (ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών) σε δύο διδακτικές ώρες με τρόπο ευσύνοπτο και περιεκτικό.

Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών από τον Σεπτέμβριο του 2016

Κάποιοι από τους σκοπούς και τα μαθησιακά ή προσδοκόμενα αποτελέσματα του νέου Προγράμματος Σπουδών (έναρξη ισχύος Σεπτέμβριος 2016)

Δ΄ Τάξη Δημοτικού: Προσδοκώμενες επάρκειες των μαθητών:

•Γνωρίζουν και αξιολογούν τη δράση διάφορων βιβλικών προσώπων, χριστιανών Αγίων καθώς και ιερών και σημαντικών προσώπων από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις.

•Αναγνωρίζουν γιορτές, σύμβολα, λατρευτικές και ιερές πράξεις του Χριστιανισμού και άλλων θρησκειών και συνειδητοποιούν τη σημασία τους για τη ζωή των ανθρώπων.

•Αντιλαμβάνονται την κεντρική θέση της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών κειμένων στη ζωή των πιστών και στη συγκρότηση των θρησκευτικών κοινοτήτων.

•Προσεγγίζουν την έννοια και τη σημασία του ιερού για τους ανθρώπους

•Περιγράφουν ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των θρησκειών

•Διατυπώνουν απορίες και ερωτήματα γύρω από το θρησκευτικό φαινόμενο

•Αντιλαμβάνονται την παρουσία της θρησκείας στη ζωή των ανθρώπων και των κοινοτήτων

•Συνειδητοποιούν ότι η θρησκεία μπορεί να φέρνει κοντά τους ανθρώπους

Στ΄ Δημοτικού: Προσδοκώμενες επάρκειες των μαθητών

•Γνωρίζουν και αξιολογούν τη ζωή και το έργο ιερών και σημαντικών προσώπων άλλων θρησκειών

•Ανακαλύπτουν το περιεχόμενο και το νόημα των γιορτών στον Χριστιανισμό και στις άλλες θρησκείες, καθώς και τη σημασία τους για τη ζωή των ανθρώπων

•Κατανοούν τον ιστορικό και συμβολικό χαρακτήρα της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών κειμένων, ανακαλύπτουν τα ιστορικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα της σύνταξής τους, καθώς και την πολλαπλή λειτουργικότητά τους (επικοινωνία, αφήγηση και μνήμη, διαμόρφωση συλλογικής ταυτότητας)

 Διαπιστώνουν τη σημασία και την ανάγκη του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου

Α΄ Γυμνασίου: Γενικοί στόχοι της τάξης: Οι μαθητές ενθαρρύνονται και καθοδηγούνται:

•Να γνωρίσουν και να αξιολογήσουν τη ζωή και τη δράση σημαντικών προσώπων του Χριστιανισμού καθώς και άλλων θρησκειών

•Να γνωρίσουν βασικές πτυχές του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού (θρησκευτικά γεγονότα, γιορτές, λατρεία, τρόπος ζωής, αξίες και στάσεις ζωής) και να συνειδητοποιήσουν τις σχέσεις των δύο θρησκειών με τον Χριστιανισμό

•Να προσεγγίσουν διδασκαλίες, αναζητήσεις και εμπειρίες από τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου και να αναγνωρίσουν αξίες και σύστοιχες στάσεις ζωής

•Να αναπτύξουν ενδιαφέρον για τη μελέτη τόσο της θρησκευτικής τους ιδιοπροσωπίας όσο και άλλων θρησκειών

Είναι εμφανές ότι στο νέο ΠΣ γίνεται μια αλλοίωση και μεταλλαγή της ίδιας της αλήθειας και του πνεύματος του Ευαγγελίου του Χριστού με την προσαρμογή του στο πνεύμα του κόσμου. Δεν επιζητείται απλώς ένας σύγχρονος τρόπος διδακτικής μεθόδου για να ακούσουν και να πεισθούν και να πιστεύσουν οι μαθητές στο Ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας και να κατανοήσουν ή βιώσουν ότι μόνον διά του αναστημένου σώματος του Χριστού δηλαδή μόνον διά της Εκκλησίας μπορούν να νικήσουν τον θάνατο και όλους τους θανάτους των παθών και να μετέχουν στο μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου.

Αντ΄ αυτού, το νέο Πρόγραμμα θεωρεί εκσυγχρονισμό όχι την μεθοδολογική βελτίωση ή αναβάθμιση του μαθήματος, αλλά την οντολογική έκπτωση αυτού του ευαγγελικού μηνύματος με την εξίσωσή του με τα μηνύματα ανθρωποκεντρικών θρησκειών ή άθεων κοσμοθεωριών, δηλαδή, όπως αναφέρεται στο νέο ΠΣ, με τη «διευρυμένη γνώση “γύρω από τις θρησκείες” αλλά και τις θρησκευτικές και μη θρησκευτικές κοσμοθεωρήσεις που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο» (βλ. Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο ΦΕΚ, αριθμ. 143575/Δ2, Αρ. Φύλλου 2920, τεύχ. Β΄, σ. 30860). Το νέο μάθημα, έτσι όπως διαμορφώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016 στοχεύει στο «να προσανατολίσει το ενδιαφέρον των μαθητών στην ποικιλία των θρησκευτικών δυνατοτήτων και ηθικών αντιλήψεων που ανιχνεύονται στις θρησκευτικές εμπειρίες, και να ενθαρρύνει τους μαθητές, ώστε να ευαισθητοποιηθούν προς τη θρησκεία και προς τις θρησκευτικές διαστάσεις της ζωής. Η προσέγγιση αυτή υπερβαίνει παρωχημένες πρακτικές ομολογιακής μονοφωνίας». Στο νέο ΠΣ δεν αναζητείται νέα μέθοδος διδασκαλίας, αλλά νέα θεολογική αλήθεια. Αυτή ήταν και είναι η κατευθυντήρια στρατηγική γραμμή του νέου ΠΣ, σύμφωνα με όσα αναφέρει σε προγενέστερο -στρατηγικής σημασίας άρθρο του- ο συντονιστής της συντάξεως των νέων ΠΣ:  Το πρόβλημα του μαθήματος, γράφει σε αυτό το άρθρο, είναι «ο ομολογιακός χαρακτήρας του. Το μάθημα έχει κατηχητικό χαρακτήρα, είναι μονοφωνικό ως εκ της φύσεώς του και συνεπώς δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας ελεύθερης πλουραλιστικής κοινωνίας. Το ελληνικό σχολείο αποτελεί ακραία περίπτωση θρησκευτικού κατηχητισμού. Σ΄ ένα πλουραλιστικό και δημοκρατικό σχολείο, που σέβεται τη θρησκευτική ετερότητα και μάλιστα στο πλαίσιο της σύγχρονης συνείδησης της ευρωπαϊκής πολιτιστικής πραγματικότητας, η λύση δεν είναι παρά η κατάργηση του ομολογιακού μαθήματος και η μετάβαση σε ένα ουδετερόθρησκο σχολείο». (Στ. Γιαγκάζογλου, «Η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του θρησκευτικού μαθήματος, Η θρησκευτική αγωγή στις σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες», στο Ανάλεκτα, Π.Ι., σ. 6-7).

Πρωταρχική παρατήρησή μας είναι ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν εχθρική και συκοφαντική επίθεση εναντίον του ΜτΘ και μάλιστα από τον ίδιο τον υποτιθέμενο αρμόδιο για να στηρίζει το ΜτΘ. Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στον αντιφατικό χαρακτήρα των γραφομένων του, διότι το ερώτημα που προκύπτει από τα όσα γράφει είναι: Γιατί τόσα χρόνια που βρίσκεται στην υπεύθυνη θέση του Συμβούλου στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο σχεδίαζε και ενέκρινε, τη συγγραφή όλων αυτών των Προγραμμάτων και των Βιβλίων των Θρησκευτικών, που, όπως ισχυρίζεται τώρα, ξαφνικά, έγιναν ομολογιακά;

Στο ίδιο άρθρο του προτείνει «να διαλεχτεί η χριστιανική θεολογία δημιουργικά με την πολιτισμική και θρησκευτική ποικιλομορφία, να προσπεράσει τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό,  να μην προσκολλάται  στο ένδοξο παρελθόν», ούτε «να κλείνεται σε ένα είδος ιδιοκτησιακής αντίληψης για την κατοχή της αλήθειας» (Στ. Γιαγκά¬ζογλου, «Η φυσιογνωμία..», ό.π., σ. 12 και 14). Μέσα από ποιες επιστημονικές μελέτες έχουν διαπιστωθεί όσα αβάσιμα ισχυρίζεται για φαινόμενα μισαλλοδοξίας και φανατισμού στη θεολογία, δεν μας λέει.

Ισχυρίζεται ακόμη, ότι «χρειάζεται μια νέα προσέγγιση των σημερινών κοινωνικών και πολιτισμικών πραγματικοτήτων του κόσμου μας μέσα από μια θεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Είναι όντως ανάγκη το ΜτΘ να αλλάξει φυσιογνωμία και χαρακτήρα. Είναι ανάγκη η θεολογία της πολυπολιτισμικότητας, όχι απλώς να το αγγίξει, αλλά να το διαπεράσει, κομίζοντας μια άλλη μαρτυρία για την αλήθεια της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου. Είναι ανάγκη να αναπλαισιωθεί ο θεολογικός και παιδαγωγικός του χαρακτήρας σε νέες βάσεις και αρχές» (Στ. Γιαγκάζογλου, «Η φυσιογνωμία..», ό.π., σ. 14-15). Η χρήση του όρου «θεολογία της πολυπολιτισμικότητας» στην ορθόδοξη θεολογία, αποτελεί νέα εφεύρεση, και η πρωτοτυπία ανήκει στο συγγραφέα του παρόντος άρθρου.

Είναι εμφανές από τα παραπάνω, ότι προετοιμαζόταν πολύ νωρίτερα το κλίμα της αποορθοδοξοποίησης του ΜτΘ

Ολόκληρο το περιεχόμενο των νέων ΠΣ για το Δημοτικό – Γυμνάσιο και Λύκειο διακατέχεται από αυτό τον μεθοδευμένο σχεδιασμό αφ΄ ενός της αποορθοδοξοποίησης του ΜτΘ με την μεθόδευση της επικόλλησης σε αυτό της συκοφαντικής και υποτιμητικής ετικέτας της μονοφωνικού - ομολογιακού και κατηχητικού χαρακτήρα του, ενός χαρακτρήρα που δεν μπορεί να προσαρμοστεί έτσι στο πολυπολιτισμικό πνεύμα της εποχής!! Αναβάθμιση λοιπόν του ΜτΘ δεν σημαίνει για το νέο ΠΣ μεθοδολογική αλλαγή και παιδαγωγικός ή διδακτικός εκσυγχρονισμός του, αλλά οντολογική μετατροπή της ορθόδοξης αλήθειας του, η οποία είναι ότι:  Για τον ορθόδοξο μαθητή ένας είναι ο σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου, ένας είναι ο Θεός, μία είναι η Εκκλησία, ένα είναι το βάπτισμα και μία είναι η ελπίδα και προσδοκία των ανθρώπων για λύτρωση: η διά του Ιησού Χριστού. Αυτή η αλήθεια έπρεπε να αλλάξει. Η Θεολογία του Ευαγγελίου έπρεπε να γίνει θεολογία της πολυπολιτισμικότητας της πολυθρησκευτικότητας, του σχετικισμού, της σύγχυσης των πολλών θρησκειών, Θεών και λυτρώσεων. Το χριστιανικό μήνυμα της σωτηρίας ουσιαστικά απορρίπτεται ως μονοφωνικό και στη θέση του μπαίνει ένα μάθημα που ανατρέπει τη μονοφωνική πίστη στα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παραδόσεως και, όπως είδαμε, αντί να λαμβάνει υπόψη το ενδιαφέρον των ορθοδόξων μαθητών στοχεύει να  «προσανατολίσει το ενδιαφέρον των μαθητών στην ποικιλία των θρησκευτικών δυνατοτήτων και ηθικών αντιλήψεων» (ΦΕΚ, ό.π.). Ουσιαστικά κατευθύνονται οι μαθητές σε μια σχετικοποίηση του ευαγγελικού μηνύματος σε μια μετάλλαξη του σωτηριολογικού  πνεύματος που διδάσκει το Ευαγγέλιο, θεωρώντας ότι για τους χριστιανούς δεν αποτελούν τη μοναδική αλήθεια.

Η χρήση νέων τεχνολογικών και νέων διδακτικών πρακτικών για να διευκολυνθούν οι μαθητές να κατανοήσουν το ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας μετατρέπεται σε μεθοδευμένη αναστοχαστική και κριτική σχετικοποίηση και αποδόμηση της ευαγγελικής αλήθειας και σε αναδόμηση ή αναβάθμισή της σε πολυθρησκειακές αλήθειες στις οποίες κατευθύνονται οι μαθητές για να βρουν υποκατάστατα (θρησκευτικά και ιδεολογικά είδωλα) της μίας και αληθινής πίστεως στον ένα και αληθινό Τριαδικό Θεό και στον Αποκαλυφθέντα Ιησού Χριστό. Στο νέο μάθημα, επομένως, επιβάλλεται μια νέα δόμηση και σύνθεση της διδασκαλίας του μαθήματος, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η δήθεν αναβάθμιση και ανανέωσή του σε μια μορφή πολυθρησκειακής σαλάτας στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο και σε μια μορφή "εννοιολογικής σαλάτας", στο Λύκειο όπως γίνεται στο νέο ΠΣ ;

Το νέο πρόγραμμα, επομένως, είναι παντελώς ακατάλληλο, τόσο για ορθοδόξους χριστιανούς μαθητές, όσο και για τον οποιονδήποτε.

Οι εσφαλμένες λοιπόν αρχές, οι οποίες χαρακτηρίζουν το πρόγραμμα είναι οι εξής:

Α΄. Απαιτείται από το πρόγραμμα στις αυτές Θεματικές Ενότητες, ταυτόχρονα με την διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης και ζωής, διδασκαλία πολλών και διαφόρων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων των μη χριστιανικών θρησκευμάτων και των μη ορθοδόξων δογμάτων.

Τούτο απαιτείται από την Γ΄ δημοτικού έως και την Γ΄ γυμνασίου. Επειδή δε οι αποδέκτες της διδασκαλίας δεν είναι επιστήμονες θρησκειολόγοι, αλλά ανήλικοι μαθητές ηλικίας 8-15 ετών, κινδυνεύουν να επηρεασθούν, να αποπροσανατολισθούν από την ορθόδοξη χριστιανική πίστη τους, νομίζοντες πλέον ότι η ορθόδοξη πίστη και ζωή ταυτίζεται με τα μη χριστιανικά θρησκεύματα και με τις μη ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες. Σε τέτοια περίπτωση θα προβούν ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως σε υιοθεσία μιάς τυχαίας πίστεως από όσες έχουν ταυτοχρόνως διδαχθεί ή θα πλάσουν ένα θρησκευτικό μείγμα, το οποίο και θα ακολουθήσουν - θα προβούν δηλαδή σε συγκρητισμό.

Τέτοιου είδους ταυτόχρονη διδασκαλία πραγματοποιείται συγκεκριμένα στις  εξής Θεματικές Ενότητες:

Γ΄ δημοτικού: 2, 3, 4, 7 (σελίδες ΦΕΚ 30871, 30872, 30874, 30879)

Δ΄ δημοτικού: 1, 2, 4, 5, 6, 7 (σελίδες ΦΕΚ 30883, 30885, 30889, 30890, 30892, 30893)

Ε΄ δημοτικού: 1, 2, 3 (σελίδες ΦΕΚ 30900, 30901, 30903) (Σημειωτέον ότι εάν διδαχθούν οι τρεις αυτές ενότητες οι οποίες καλύπτουν 24 ώρες, δύσκολα θα βρεθεί χρόνος για οτιδήποτε άλλο)

Στ΄ δημοτικού: 5, 6, 7 (σελίδες ΦΕΚ 30916, 30917, 30919 (Σημειωτέον ότι συνολικά η 5η και η 6η Θεματικές Ενότητες καλύπτουν 18 ώρες και καλύπτουν μεγάλο μέρος του διδακτικού έτους, διότι άλλωστε επιχειρείται ο περιορισμός των ωρών του μαθήματος στο δημοτικό.)

Α΄ γυμνασίου: Μολονότι δεν προβλέπεται συνδιδασκαλία ορθοδόξων με ετρόθρησκα στοιχεία σε αυτή την τάξη, οι Θεματικές Ενότητες 5 και 6 (σελίδες ΦΕΚ 30933-30935) καλύπτουν 16 ώρες διδασκαλίας, ενώ είναι αδύνατον να ευρεθούν άνω των 32 ωρών διδασκαλίας ετησίως. Διότι το μάθημα διδάσκεται δύο ώρες εβδομαδιαίως και κάποιες ώρες αφιερώνονται σε επαναλήψεις, διαγωνίσματα, ανάγνωση εργασιών μαθητών. Άλλες δε ώρες χάνονται λόγω εκδρομών, δυσμενών καιρικών συνθηκών, συνεδριάσεων, απεργιών, καταλήψεων. Άρα οι 16 ώρες των ως άνω δύο ενοτήτων καταχρηστικώς καλύπτουν το μισό σχολικό έτος.

Β΄ γυμνασίου: 1, 2, 3, 4, 5, (σελίδες ΦΕΚ 30941, 30942, 30945, 30947, 30948, 30950).

Γ΄ γυμνασίου: 1, 2, 3, 4, 6, (σελίδες ΦΕΚ 30959, 30961, 30963, 30964, 30967, 30968 (και μάλιστα στη Θεματική Ενότητα 6 προηγούνται οι θρησκείες και έπεται η ορθόδοξη διδασκαλία).

Πρέπει επίσης να επισημανθεί, ότι στις περισσότερες από τις ως άνω περιπτώσεις Θεματικών Ενοτήτων, ο γενικός τίτλος συχνά δεν συμφωνεί με το περιεχόμενο και οδηγεί το παιδί σε παντελώς εσφαλμένα συμπεράσματα ικανά να διασαλεύσουν την πίστη του. Επί παραδείγματι, η ενότητα 3 της Γ΄ δημοτικού επιγράφεται «Κυριακή: Μια σημαντική ημέρα της εβδομάδας». Τί περιμένει να ακούσει το οκτάχρονο παιδί, το οποίο είναι βεβαπτισμένο ορθόδοξο; Οπωσδήποτε για την κυριακάτικη λειτουργία. Όμως στην ίδια Θεματική Ενότητα επιβάλλεται και η διδασκαλία του εβραϊκού Σαββάτου και της μουσουλμανικής Παρασκευής και αναπόφευκτα θα περιέλθει το μικρό παιδί της ηλικίας των οκτώ ετών σε σύγχυση και μέσα του θα εξισώσει και θα ταυτίσει αυτά τα τρία.

Όμως ακόμη και παιδιά Ισραηλιτών ή μουσουλμάνων, τα οποία τυχόν θα ευρίσκονταν στην ίδια σχολική αίθουσα και θα παρακολουθούσαν το αυτό μάθημα, θα κινδύνευαν να περιπέσουν στην ίδια παρεξήγηση, ότι δηλαδή η πίστη τους ταυτίζεται με τις άλλες δύο, οι οποίες διδάσκονται υποχρεωτικά εντός της ίδιας Θεματικής Ενότητας και υπό τον ίδιο τίτλο. Άρα το πρόγραμμα καταντά ακατάλληλο όχι μόνο για τους ορθοδόξους χριστιανούς, αλλά και για τον οποιονδήποτε.

Η τακτική αυτή του νέου προγράμματος φθάνει μέχρι το σημείο να απαιτείται η διδασκαλία στην ίδια θεματική ενότητα εκτός από την ορθοδοξία και τεσσάρων θρησκευμάτων (ΦΕΚ σ. 30947), τακτική δυνάμενη να οδηγήσει σε πρωτοφανή σύγχυση, όπως ακριβώς θα συνέβαινε εάν διδάσκονταν στο ίδιο μάθημα, στην ίδια Θεματική Ενότητα μαζί με τη μητρική γλώσσα και τέσσερεις ξένες γλώσσες.

Β΄. Έχουν αφαιρεθεί βασικά θέματα ορθοδόξου πίστεως και ζωής

Πουθενά σε ολόκληρο το πρόγραμμα δημοτικού και γυμνασίου δεν διδάσκονται, έστω και δειγματοληπτικά, στοιχεία από την ιστορία και θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την περίοδο από 1054 – 1453. Δεν πληροφορείται λοιπόν ο ορθόδοξος χριστιανός μαθητής έστω και επιγραμματικά για τη ζωή και το έργο μεγάλων προσωπικοτήτων, αγίων της Εκκλησίας μας, όπως ο άγιος Ευστάθιος Θεσσαλονίκης ο Κατάφλωρος (ο περίφημος μελετητής του Ομήρου), ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και ο άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός.

Η Παλαιά Διαθήκη, η οποία (και με το ΔΕΠΠΣ και ανέκαθεν) διδασκόταν σε ως σύνολο στην Α΄ γυμνασίου και κάλυπτε ολόκληρο το σχολικό έτος, και η οποία κατά την χριστιανική πίστη είναι «παιδαγωγός εις Χριστόν», τώρα δεν διδάσκεται στο γυμνάσιο ως σύνολο, αλλά μόνο διάφορα ρητά και περιστατικά της διάσπαρτα και στις τρεις τάξεις και κατ΄ αυτόν τον τρόπο οι ανήλικοι μαθητές αφ΄ ενός μεν θα ζημιώνονται όσα δεν έχουν ποτέ διδαχθεί, αφ΄ ετέρου δε δεν θα αποκτούν ποτέ τη συναίσθηση ότι αποτελεί αυτή ενιαίο όλο απαραίτητο για κάθε χριστιανό, επειδή όλα τα τμήματα και όλα τα βιβλία της έχουν να του προσφέρουν πολύτιμα διδάγματα.

Όσον αφορά δε στο δημοτικό, καμμία Θεματική Ενότητα δεν είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην Παλαιά Διαθήκη, διότι ακόμη και η 4η της Ε΄ δημοτικού, «η οποία επιγράφεται «Προφήτες της Βίβλου: κλήση για μετάνοια και αναγγελία του ερχομού του Μεσσία» και προβλέπεται η διδασκαλία της εντός οκτώ μόνον ωρών, περιλαμβάνει και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και δεν είναι αμιγώς παλαιοδιαθηκική. Στο δημοτικό διδάσκεται ο κατακλυσμός και η κιβωτός του Νώε, όμως δεν διδάσκεται η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό (ΦΕΚ σ. 30880).

Πουθενά δεν βλέπουμε σε ολόκληρο το δημοτικό και το γυμνάσιο διδασκαλία και των επτά μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πουθενά δεν βλέπουμε σε ολόκληρο το γυμνάσιο διδασκαλία της γεννήσεως του Χριστού, στο δε δημοτικό διδάσκεται δύο φορές, τη μία όμως φορά συνδιδάσκεται με την αναφορά του κορανίου σε αυτήν.

Όλα αυτά, και άλλα πολλά, τα οποία χάριν συντομίας παραλείπουμε, αφήνουν κενά στη μάθηση των ορθοδόξων χριστιανών παιδιών, τα οποία κενά είναι αδύνατον να τα αναπληρώσουν μόνα τους και τα οποία επίσης θα συντελέσουν στη μη επαρκή ανάπτυξη της ορθοδόξου χριστιανικής θρησκευτικής τους συνειδήσεως.

Γ΄. Κάποια θέματα ορθοδόξου πίστεως και ζωής παρουσιάζονται με πεπλατυασμένο τρόπο εις βάρος όσων ήδη περιγράψαμε

Στην Στ΄ δημοτικού πλατυάζει αφιερώνοντας οκτώ ώρες στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας (Θεματική Ενότητα 4, ΦΕΚ σ. 30913-30915), ενώ δύο μόνον ώρες θα ήταν αρκετές, για το μυστήριο αυτό και θα περίσσευαν και άλλες για όσα δεν αναφέρονται διόλου.

Το ζήτημα της σχέσεως Ελληνισμού και χριστιανισμού, κατά τα παλαιά προγράμματα διδασκόταν σε μία ώρα στην Γ΄ γυμνασίου και σε άλλη μία ώρα στην Β΄ λυκείου, όμως με το νέο πρόγραμμα απαιτείται η διδασκαλία του δε δέκα ώρες στην Α΄ γυμνασίου και μάλιστα στην αρχή του σχολικού έτους, στη 2η μόλις θεματική ενότητα (ΦΕΚ σ. 30927-30928). Το εγχείρημα αυτό καταντά αφόρητη επιβάρυνση για τη νοημοσύνη ενός δωδεκάχρονου.

Δ΄. Θρησκειολογική ύλη, η οποία μέχρι και το σχολικό έτος 2015-16 διδασκόταν στη Β΄ λυκείου, μεταφέρθηκε στο δημοτικό και στο γυμνάσιο

Μάλιστα δε, επιβαρύνθηκε με θρησκειολογικές έννοιες υπερδεόντως δύσκολες και ακατάλληλες για την ηλικία των παιδιών στα οποία απευθύνεται. Τέτοιες έννοιες δεν υπήρχαν καν στην δευτέρα λυκείου, αλλά διεσπάρησαν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο.

Έτσι απαιτείται στο δημοτικό η διδασκαλία των εννοιών: Ρός Ασανά, Ιντ αλ φιτρ, Σβάστικα, 99 ονόματα για τον Αλλάχ, Μάνταλα (ΦΕΚ σ. 30871), Κιπά, Μενορά (ΦΕΚ σ. 30873), Φατιχά, Σεμά  (ΦΕΚ σ. 30883), Μπαρ Μιτσβά, Μπατ Μιτσβά  (ΦΕΚ σ. 30889), Χαντίθ  (ΦΕΚ σ. 30901), Μαουλίντ  (ΦΕΚ σ. 30917).

Και στο γυμνάσιο απαιτείται η διδασκαλία των εννοιών Σαβουώτ, Σουκώτ, Χανουκά, Πουρίμ, Ταλμούδ, Σεμά, Τεφιλίν, Νεζουζά, (ΦΕΚ σ. 30932), Σαχαντά, Χαντίθ, Ούμμα, Κατίμπ  (ΦΕΚ σ. 30933), Μινάκσι, Γιάντρας, Μάνταλα, Diwali, Pongal, Holi, Στούπες, Παγόδες (ΦΕΚ σ. 30934), Μάντρα, Τριπίτακα  (ΦΕΚ σ. 30935)

Σημειωτέον ότι, όπως συνάγεται εκ των ως άνω δύο παραγράφων, η διδασκαλία ορισμένων εκ των δυσκόλων και ξένων προς τους ορθοδόξους χριστιανούς μαθητές εννοιών απαιτείται τόσο στο δημοτικό, όσο και στο γυμνάσιο (Σεμά, Χαντίθ, Μάνταλα), ενώ όπως έχουμε ήδη επισημάνει, λείπουν από το πρόγραμμα θέματα υψίστης σημασίας για την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των ορθοδόξων χριστιανών.

Ε΄. Η ευαγγελική ιστορία κατατμήθηκε και διασκορπίσθηκε άτακτα  

Η ύλη αυτή κατακερματίσθηκε άτακτα και σε βάρος της σειράς την οποία το ίδιο το Ευαγγέλιο επιβάλλει, σε διάφορες θεματικές ενότητες από τρίτη δημοτικού μέχρι και τρίτη γυμνασίου. Ενώ με το παλαιό πρόγραμμα, εγνώριζε το παιδί, ότι στη δευτέρα γυμνασίου θα διδαχθεί την ευαγγελική ιστορία με τη σωστή σειρά από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου μέχρι την Ανάληψη του Ιησού Χριστού, με το υπό αίτηση ακύρωσης πρόγραμμα ουδέποτε έχει αυτή την ευκαιρία, αλλά διδάσκεται διάφορα περιστατικά άτακτα, χωρίς τη σωστή ιστορική σειρά, ασύνδετα, αποκεκομμένα από τη συνάφειά τους, δηλαδή από τα προηγούμενα και τα επόμενα. Για το δημοτικό, δειγματοληπτικώς και μόνον αναφέρουμε ότι στην Ε΄ δημοτικού απαιτείται από το επίμαχο πρόγραμμα, να διδαχθεί πρώτα η Πεντηκοστή (ΦΕΚ σ. 30905), αμέσως κατόπιν η Ανάσταση (ΦΕΚ σ. 30906) και αμέσως κατόπιν, ποιοί ήταν οι 4 Ευαγγελιστές, πότε και γιά ποιούς έγραψαν τα Ευαγγέλια (ΦΕΚ σ. 30907). Για δε το γυμνάσιο πρέπει να επισημάνουμε, ότι περιορίσθηκε η διδασκαλία της ευαγγελικής ιστορίας σε μία και μόνη Θεματική Ενότητα, την υπ΄ αριθμό 2 της Β΄ Γυμνασίου, υπό τον τίτλο «Ποιός είναι ο Θεός των Χριστιανών; Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» (ΦΕΚ σ. 30943-30945), η οποία διδάσκεται σε οκτώ μόλις ώρες και περιλαμβάνει επίσης το θέμα «Ο Ιησούς στο Κοράνιο και στις Χαντίθ». Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, ουδέποτε θα αποκτήσει το βεβαπτισμένο ορθόδοξο παιδί την εικόνα του συνόλου της ευαγγελικής ιστορίας, πράγμα το οποίο θα έχει δυσμενή επίπτωση στην ανάπτυξη της θρησκευτικής του συνείδησης.

Στ΄. Η εκκλησιαστική ιστορία κατατμήθηκε και διασκορπίσθηκε άτακτα

Κατεκερματίσθηκε άτακτα και χωρίς να λαμβάνεται υπ΄ όψη η ιστορική σειρά, σε διάφορες θεματικές ενότητες, από τρίτη δημοτικού μέχρι και τρίτη γυμνασίου, ταυτοχρόνως, όμως, αφαιρέθηκαν και σημαντικά θέματα απαραίτητα για την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης του ορθοδόξου παιδιού.

Έτσι, το ορθόδοξο παιδί δεν θα έχει πλέον τη δυνατότητα να την διδαχθεί ως σύνολο στην τρίτη γυμνασίου, όπως με το παλαιό πρόγραμμα (Δ.Ε.Π.Π.Σ.), αλλά θα λαμβάνει μόνον αποσπασματικές γνώσεις αποκομμένες από τη συνάφειά τους, δηλαδή από τα προγενέστερα και τα μεταγενέστερα γεγονότα. Αυτό ισχύει για τις εξής Θεματικές Ενότητες της της Α΄ γυμνασίου: 1. «Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε» (ΦΕΚ σ. 30925), η οποία δεν είναι καθ΄ αυτό ιστορική, και μεταξύ άλλων ομιλεί για τον απόστολο Παύλο, τους διωγμούς και την οργάνωση της Εκκλησίας, και 4. «Πώς παίρνονται οι αποφάσεις» (ΦΕΚ σ. 30931). Η οποία ομιλεί για την Αποστολική Σύνοδο, τις Οικουμενικές Συνόδους πλην της Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου και τέσσερεις μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας. Επίσης ισχύει και για τις εξής ενότητες της Β΄ γυμνασίου: 1. «Μπορούν οι άνθρωποι να εικονίζουν τον Θεό;», η οποία αφορά στην τηλεόραση, στις εικαστικές τέχνες, στην ειδωλολατρία, στην εικονομαχία, στην Ζ΄ Οικουμενική σύνοδο αλλά και στις εικονογραφικές συνήθειες των θρησκευμάτων (ΦΕΚ σ. 30941), και 6. «Ορθοδοξία και Νέος Ελληνισμός» η οποία αφορά στην μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως ζωή των Ελλήνων ορθοδόξων, και στις εθνικές Εκκλησίες κατά την νεότερη εποχή.

Όσον αφορά δε το πρόγραμμα του δημοτικού, αναφέρουμε ότι στην Στ΄ δημοτικού το πρόγραμμα ξεκινά από την εξάπλωση των χριστιανικών κοινοτήτων στον κόσμο (Θεματική Ενότητα 1), συνεχίζει στην επόμενη Θεματική Ενότητα με τους σε βάρος των χριστιανών διωγμούς, και καταλήγει στην Υψωση του Τιμίου Σταυρού. Όμως αμέσως κατόπιν όλων αυτών, δεν συνεχίζει σε κάποιο άλλο συναφές ιστορικό θέμα, αλλά απαιτεί να διδαχθεί για οκτώ ολόκληρες ώρες το θέμα «Η Αγία Γραφή, ένα ιστορικό και διαχρονικό βιβλίο», η οποία καλύπτει οκτώ ώρες διδασκαλίας (ΦΕΚ σ. 30912), ενώ είχε ήδη ασχοληθεί στην Δ΄ δημοτικού Θεματική Ενότητα 7. («Ιερά βιβλία»), η οποία καλύπτει 10 ώρες διδασκαλίας μαζί με πολλά άλλα βιβλία άλλων θρησκειών (ΦΕΚ σ. 30893) και στην Ε΄ δημοτικού, Θεματική Ενότητα 7. («Ανακαλύπτοντας τα κείμενα της Καινής Διαθήκης»), η οποία καλύπτει οκτώ ώρες διδασκαλίας (ΦΕΚ σ. 30907-30908). Αφιερώνει δηλαδή εικοσιτέσσερις ώρες σε τρεις τάξεις του δημοτικού για να εισαγάγει τους μικρούς μαθητές στην Αγία Γραφή, (ενώ θα αρκούσαν το πολύ τέσσερεις), και ταυτοχρόνως, στη Δ΄ δημοτικού πελαγοδρομεί σε πλείστα όσα ιερά βιβλία θρησκειών. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μη προχωρήσει στο δημοτικό σχολείο στη διδασκαλία κανενός άλλου ιστορικού θέματος πέραν της εποχής του μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ζ΄. Η θεολογία του προγράμματος κάθε άλλο παρά ορθόδοξη χριστιανική είναι

Επανειλημμένως χαρακτηρίζεται η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά τρόπο ανοίκειο. Αναφέρει το πρόγραμμα: «ερμηνεύοντας την πρόταση ζωής της χριστιανικής Εκκλησίας» (ΦΕΚ σ. 30929), «Ο σκοπός και το νόημα της ζωής του ανθρώπου: Η βιβλική πρόταση και η θεολογική ερμηνεία» (ΦΕΚ σ. 30946), «να επεξεργαστούν τη χριστιανική πρόταση για θεμελιώδη υπαρξιακά, ηθικά και κοινωνικά ζητήματα» (ΦΕΚ σ. 30958), «να εμβαθύνουν στη χριστιανική πρόταση για τη μεταμόρφωση της ζωής και τη σωτηρία του κόσμου» (ΦΕΚ σ. 30958).

Πρέπει να επισημάνουμε, ότι για τους ορθοδόξους χριστιανούς μαθητές, οι οποίοι κατά το άρθρο 3 του Συντάγματος αποτελούν την πλειοψηφία των μαθητών των σχολείων της Ελληνικής Δημοκρατίας, η διδασκαλία της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως δεν είναι απλώς και μόνον μία πρόταση. Εάν δεχθούμε κάτι τέτοιο, αφ΄ ενός την υποβιβάζουμε σε ένταλμα ανθρώπων, αφ΄ ετέρου την αποξενώνουμε από τα παιδιά αυτά, διότι μία πρόταση ίσως έχει γίνει αποδεκτή, ίσως δεν έχει γίνει ακόμη αποδεκτή. Η διδασκαλία της Αγίας γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως είναι λόγος Κυρίου και έχει γίνει ήδη ζωή των παιδιών αυτών, διότι αυτή την αγωγή έχουν λάβει από την Εκκλησία τους και την οικογένειά τους, την οποία αγωγή δεν δικαιούται το σχολείο να καταστρέφει.

Ακόμη, θέτει το πρόγραμμα το εξής ερώτημα: «Δέχονται όλοι οι χριστιανοί το Σύμβολο της Πίστεως;» (Α΄ Γυμνασίου, Θεματική Ενότητα 4, Πώς παίρνονται οι αποφάσεις, ΦΕΚ σ. 30932). Είναι ευρέως γνωστό ότι, η αποδοχή του Συμβόλου της Πίστεως διαφοροποιεί τον χριστιανό από τον μη χριστιανό. Η διατύπωση όμως του προγράμματος αφήνει την υπόνοια, ότι δύναται κάποιος να είναι χριστιανός χωρίς να δέχεται το Σύμβολο της Πίστεως, πράγμα απαράδεκτο για τους ορθοδόξους χριστιανούς.

Ακόμη περιλαμβάνει το πρόγραμμα στη Θεματική Ενότητα 5 της Στ΄ δημοτικού «Από τους Χριστιανούς της χώρας μας στους Χριστιανούς του κόσμου» μεταξύ άλλων και ως βασικό θέμα διδασκαλίας το εξής: «Διαφορετικές παραδόσεις, κοινή συνείδηση» (ΦΕΚ σ. 30916). Κατά τη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μία είναι η Ιερά Παράδοση, την οποία οφείλει να βιώσει όποιος θέλει να είναι χριστιανός. Διαφορετικές «παραδόσεις» διαφοροποιούν την κοινή χριστιανική συνείδηση.

Επίσης ο Φραγκίσκος της Ασίζης, χαρακτηρίζεται ως «Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης» (ΦΕΚ σ. 30880), πράγμα το οποίο δεν ισχύει για την Ορθόδοξο Εκκλησία, παρά μόνον για την ρωμαιοκαθολική.

Επίσης ο Βούδας χαρακτηρίζεται «ο φωτισμένος δάσκαλος» (ΦΕΚ σ. 30892), πράγμα το οποίο δεν είναι δυνατόν να διδάσκεται σε τέκνα ορθοδόξων χριστιανών.

Ο δε Μωάμεθ χαρακτηρίζεται ως «ο απεσταλμένος του Αλλάχ» (ΦΕΚ σ. 30892), πράγμα το οποίο ομοίως θα ήταν δυνατόν να αποπροσανατολίσει τη θρησκευτική συνείδηση των ορθοδόξων χριστιανών, όπως και όλα τα ανωτέρω.

Συμπέρασμα:

Όλα τα σοβαρά προβλήματα, τα οποία περιγράψαμε στα κεφάλαια Α΄-Ζ΄ του παρόντος, καταδεικνύουν το υπό αίτηση ακυρώσεως πρόγραμμα ακατάλληλο για ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι κατά το άρθρο 3, παράγρ. 1 του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας αποτελούν την πλειοψηφία των μαθητών των σχολείων της. Ακατάλληλο διότι δεν είναι σε θέση να αναπτύξει, αλλά είναι σε θέση να αποπροσανατολίσει την ορθόδοξη χριστιανική θρησκευτική τους συνείδηση, την οποία ήδη φέρουν εγγραφόμενοι στα σχολεία της Ελληνικής Δημοκρατίας και της οποίας την ανάπτυξη επιτάσσει το άρθρο 16, παράγρ. 2 του Συντάγματος, όπως ακριβώς επιτάσσει την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης. Η δε εθνική συνείδηση του Έλληνα είναι η ελληνική και αναπτύσσεται μέσω της ελληνικής παιδείας και η θρησκευτική συνείδηση του ορθοδόξου χριστιανού είναι η ορθόδοξη χριστιανική και αναπτύσσεται μέσω της ορθόδοξης χριστιανικής παιδείας. Και εφ΄ όσον δεν αναπτύσσεται η ήδη υπάρχουσα θρησκευτική συνείδηση των ορθοδόξων χριστιανών, παραβιάζεται η ελευθερία της, την οποία επιτάσσει το άρθρο 13, παράγρ. 1 του Συντάγματος. Επίσης κωλύεται η ελεύθερη ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής προσωπικότητας των ορθοδόξων χριστιανών. Το δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του κατοχυρώνει για τον καθένα το άρθρο 5 παράγρ. 1 του Συντάγματος, συνεπώς και για τους ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι κατά το άρθρο 3 παράγρ. 1 αποτελούν την πλειοψηφία στην Ελλάδα. Εφ΄ όσον ισχύουν όλα τα ανωτέρω, εισάγεται διάκριση σε βάρος τον ορθοδόξων χριστιανών, την οποία απαγορεύει το άρθρο 5 παράγρ. 2 του Συντάγματος. 

Επίσης διά του υπό αίτηση ακυρώσεως προγράμματος προσβάλλεται το δικαίωμα των ορθοδόξων χριστιανών γονέων να εξασφαλίζουν στα τέκνα τους μόρφωση και εκπαίδευση συμφώνως προς τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις, οι οποίες είναι οι ορθόδοξες χριστιανικές, το δε δικαίωμα αυτό έχει διασφαλίσει το άρθρο 2 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Επίσης διά του υπό αίτηση ακυρώσεως προγράμματος προσβάλλεται το υπό του άρθρου 14, παρ. 1 και 2 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού κατοχυρωμένο δικαίωμα των γονέων να καθοδηγούν τα τέκνα τους  στην άσκηση του δικαιώματος για ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του. Διότι ο ορθόδοξος χριστιανός έχει δώσει ορθόδοξη χριστιανική παιδεία και αγωγή στο παιδί του, επειδή έχει κρίνει πως αυτή του αρμόζει ώστε να αναπτύξει τις ικανότητές του και το βοηθά να ασκήσει το δικαίωμά του για ελευθερία σκέψης και συνείδησης και άσκησης της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως στην οποία ο ίδιος ελευθέρως το έχει εισαγάγει.

Με σεβασμό ασπαζόμεθα την δεξιά Σας

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

                Ο Πρόεδρος                                                               Ο Γενικός Γραμματέας

       Κωνσταντίνος Σπαλιώρας                                                   Παναγιώτης Τσαγκάρης

     Δρ Θεολογίας                                                                    Mr Θεολογίας

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Το ακριβότερο κομμάτι γης στον πλανήτη βρίσκεται στην Ελλάδα και «δεν είναι άλλο από το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου» λέει ο Σάββας Καλεντερίδης στην εκπομπή «Αντιθέσεις» του Κρήτη TV. Βρίσκεται στο τεράστιο οικόπεδο που ενώνει την ελληνική με την κυπριακή ΑΟΖ.

Πηγή: Pontos News

– Γέροντα επιτρέπετε; Επειδή είμαστε κι εδώ διάφοροι νέοι άνθρωποι και είμαστε λίγο προβληματισμένοι τώρα τελευταία με αυτά που εκεί, στο Κολυμπάρι, ο Ζήσης κτλ. Μπορείτε να μας πείτε δυο κουβέντες να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα;

Γέροντας Γαβριήλ: Τα πράγματα είναι καθαρά, είναι καθαρισμένα. Ο πάπας είναι αιρετικός. Δεν μπορούμε να έχουμε επικοινωνία με τους αιρετικούς. Είναι εχθρός του Θεού και της Παναγίας. Το ότι είναι και οικουμενισταί, είναι εχθροί του Θεού και της Παναγίας.

Παράδειγμα έχουμε την Παράδοση της Εκκλησίας μας.

1274. Ο Βέκκος ο Πατριάρχης με τον Μιχαήλ τον Η’ στείλανε εδώ τους Λατίνους να πείσουν τους Πατέρες να ενωθούνε. Οι Πατέρες αντιδράσανε και τον Άγιο Κοσμά τον Πρώτο τον απαγχονίσανε, τους άλλους τους σφάξανε. Όταν μπαίνετε μέσα στο Πρωτάτο δεξιά δεν έχει ένα καντήλι; Και τι έχει το καντήλι αυτό; Δεν υπάρχει εικόνα. Έχει το μάρμαρο που κόψαν τα κεφάλια απ’ τους Πατέρες. Αυτό το είχαν έξω κι όταν χιόνιζε, εκεί δεν πήγαινε χιόνι. Έμενε έτσι ακάλυπτο. Εκεί, τους κόψαν τα κεφάλια.

Εκείνη την εποχή, έξω από το Βουλγαρικό Μοναστήρι ήταν ένα γεροντάκι και ένα βράδυ που έλεγε τους Χαιρετισμούς μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και είπε Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε, του μίλησε η Παναγία και του είπε,

Χαίρε κι εσύ Γέρων του Θεού.

Το γεροντάκι φοβήθηκε, ταράχθηκε. Του λέει η Παναγία,

Μην φοβάσαι. Τρέξε στο Μοναστήρι και πες στους Πατέρες ότι οι εχθροί μου και οι εχθροί του Υιού μου έρχονται, και όσοι θέλουν ας φύγουν να σωθούν, όσοι θέλουν ας μείνουν να αγωνιστούν.

Και έτρεξε το γεροντάκι και όταν το ανήγγειλε αυτό μερικοί Πατέρες φύγαν στα δάση, 26 με τον Ηγούμενο κλείστηκαν στον πύργο και η Παναγία πήγε εκεί να τους εμψυχώσει μόνη Της.

Πήγαν οι Λατίνοι και απαίτησαν να αναγνωρίσουν κεφαλή της Εκκλησίας τον πάπα. Οι Πατέρες αρνήθηκαν, λένε εμείς κεφαλή της Εκκλησίας αναγνωρίζουμε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και τους κάψανε. -Πως τους αποκάλεσε [ενν. τους αιρετικούς] η Παναγία.

Στο Λειμωνάριο ένα βιβλίο, διαβάζουμε τα εξής:

Εκεί στα μέρη του Ιορδάνου ήταν ένας ασκητής και ένα βράδυ είδε την Παναγία μας με συνοδεία δύο ιεροπρεπείς άντρες έξω από το κελλί του. Έβαλε μετάνοια και λέει, Παναγία να ‘ρθεις να ευλογήσεις το κελλί μου. Του λέει η Παναγία,

Δεν έρχομαι γιατί έχεις μέσα τον εχθρό μου.

Και έφυγε. Δεν είχε κανέναν μέσα και δεν μπορούσε να καταλάβει τί ήταν αυτό που είπε η Παναγία. Είχε δανειστεί ένα βιβλίο από έναν γείτονά του και όταν το τελείωσε και το διάβασε στο τέλος είχε δύο λόγους του Νεστορίου κατά της Παναγίας μας που Την αποκαλούσε Χριστοτόκο και ανθρωποτόκο και όχι Θεοτόκο και αυτό ήταν που η Παναγία μας δεν πήγε μέσα. –Έχεις τον εχθρό μου.

Όποιος έχει φιλίες με τους εχθρούς του Θεού και της Παναγίας, που είναι οι οικουμενισταί και ο πάπας και οι άλλοι αιρετικοί, αυτός θα χαθεί μαζί τους.

Τι λέει ο Ιερός Χρυσόστομος.

ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται τοῦ βασιλέως φίλος εἶναι, ἀλλ᾽ οὐδὲ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλὰ σὺν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται

Πρέπει να κάνουμε αγώνες, δεν μπορούμε να ενωθούμε με τους παπικούς και τους άλλους αιρετικούς. Άμα αυτοί πιστέψουν ό,τι πιστεύει η Εκκλησία των 7 Οικουμενικών Συνόδων και αρνηθούν τις αιρέσεις τους, να ενωθούμε μετά χαράς.

– Ναι. Τώρα κάτι άλλο. Αυτός ο αρχηγός της Εκκλησίας που έχουμε πάνω εκεί στην Κωνσταντινούπολη, ο Βαρθολομαίος. Αυτό. Τι πρέπει να κάνει; Υπάρχει μία κίνηση εδώ μέσα, έχουμε ακούσει ότι υπάρχει μία κίνηση κάποιων παραδοσιακών μοναχών πατερικών, που δεν θέλουν αυτόν τον άνθρωπο να τον μνημονεύουν. Είναι σωστά αυτά;

Γέροντας Γαβριήλ: Ναι και βέβαια είναι. Αυτά που λένε οι Κανόνες .. ότι απαγορεύουν να έχουμε επικοινωνία. Αυτός ο Πατριάρχης έχει αιρετικά φρονήματα και κακόδοξα φρονήματα.

1274. Στην Κωνσταντινούπολη Ο Πατριάρχης Γερμανός ο Β’ γράφει μια επιστολή στους Κυπρίους που είχαν ουνιτίσει και τους λέει,

Σας εξορκίζω εν ονόματι του Θεού να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς εκείνους που υπέπεσαν στην αίρεση των λατινοφρόνων και μήτε σε Εκκλησία που λειτουργούν αυτοί να πηγαίνετε, μήτε να κοινωνείτε από τα χέρια τους, μήτε αντίδωρο να παίρνετε, ειδάλλως θα υποστείτε την ίδια κόλαση μ’ αυτούς.

Βλέπεις τί λένε οι Πατέρες;

– Ναι πάτερ. Ο Βαρθολομαίος είναι λατινόφρονας δηλαδή;

Γέροντας Γαβριήλ:Ε τί είναι; Αφού πάει να ενωθεί και δεν παραδέχεται .. Αυτοί που δικαιώνουν την ‘Σύνοδο’ τους λέω το εξής: Ήταν σ’ αυτήν τη ‘Σύνοδο’ ανώτατοι παπικοί αξιωματούχοι; Ήταν, αφού τους έδειξε η τηλεόραση. Παρέστησαν στη Θεία Λειτουργία; Παρέστησαν. Επιτρέπεται να συμπροσευχόμαστε με τους αιρετικούς; ..

Τι λέει ο 45ος Αποστολικός Κανόνας.

Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.

Όλοι αυτοί εκεί είναι αφορισμένοι και καθηρημένοι σύμφωνα με τον 45ο Αποστολικό Κανόνα.

Επιτρέπετε να έχουμε φιλίες με τους αρχηγούς της αιρέσεως, να τους αγκαλιάζουμε και να τους ασπαζόμαστε; Ποιός μας το λεέι αυτό; Η Εκκλησία θα μας το πει γιατί η Εκκλησία είναι ο στύλος και το εδραίωμα της Αληθείας. Στη ‘Σύνοδο’ αυτή αγκάλιασαν τους παπικούς; Τους φίλησαν; Ναι ή όχι;

Τι λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης.

εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας αυτόν τον στίχο λέει,

Κάποτε πήγε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο λουτρό να πλυθεί και ήταν μέσα ο Κήρινθος, ένας αιρεσιάρχης του πρώτου αιώνος και έφυγε γρήγορα να μην τον συναντήσει.

Πάλι ο Άγιος Νικόδημος ερμηνεύοντας αυτόν τον στίχο λέει,

Κάποτε κάποια χριστιανόπουλα παίζαν μπάλα και η μπάλα κύλισε στα πόδια του αλόγου που ήταν πάνω ένας αιρετικός και θεώρησαν την μπάλα μολυσμένη και την κάψαν.

Καταλαβαίνεις;

– Δηλαδή τώρα αυτοί τί θέλουνε;

Γέροντας Γαβριήλ: Θέλουν να ενωθούν.

– Θέλουν να κάνουν την πανθρησκεία .. ;

Γέροντας Γαβριήλ: Ναι αυτό θέλουν. Αυτό. Όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας. Είτε στο Μωάμεθ πιστεύεις, είτε στον Κύριό μας πιστεύεις, είτε αλλού στο Βούδα είναι ένα και το αυτό, σώνεσαι. Καταλαβαίνεις; Θέλει να κάνουμε αγώνα.

Έρχονται μερικοί ιερείς εδώ και μου λένε, μου είπε ο Δεσπότης να στεφανώσω έναν Ορθόδοξο με έναν ετερόδοξο κι εγώ του λέω, απαγορεύουν οι Κανόνες Δέσποτα, δεν μπορώ να το κάνω. Και του λέει, είμαι ο Δεσπότης σου και πρέπει να κάνεις υπακοή και αναφέρει αυτό του Αποστόλου Παύλου.

Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε·

Πως ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει αυτό το πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε·; Ρωτά ο Άγιος Χρυσόστομος,

Τί οὖν, φησίν, ὅταν πονηρὸς ᾖ, καὶ μὴ πειθώμεθα;

Και ρωτά και παροτρύνει ως εξής.

Πονηρός, πῶς λέγεις; Εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἐὰν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών ..

Όχι μόνο Δεσπότης να είναι και Πατριάρχης, και άγγελος να είναι.

Τι γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες.

καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω

Σας ρωτάω, ήταν δυνατόν ποτέ ένας άγγελος να πάει στους Γαλάτες και να τους κηρύξει αντίθετα από αυτά που δίδαξε ο Απόστολος Παύλος; Όχι. Τότε γιατί το γράφει ο Απόστολος; Για να μην πέσουμε σε παγίδα και πούμε ο Δεσπότης μας είναι άγιος, με την προσευχή του ανασταίνει νεκρούς, ανοίγει τα μάτια από τυφλούς, ορθώνει παραλύτους, καθαρίζει λεπρούς, μετακομίζει όρη, όλα να τα κάνει αυτά, αφού λέει κάτι που δεν συμφωνεί με την Εκκλησία δεν πρέπει να του κάνουμε υπακοή.

Έχουμε καθήκοντα προς τους πνευματικούς μας πατέρες και καθήκοντα προς τον Θεό. Τα καθήκοντα προς τον Θεό είναι υπέρτερα των καθηκόντων προς τους πνευματικούς μας πατέρες. Αν ένα καθήκον προς τους πνευματικούς μας πατέρες συγκρούεται με το καθήκον προς τον Θεό, παύει να ισχύει, καταργείται.

Παράδειγμα έχουμε την Αγία Γραφή.

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι Ιουδαίοι αρχιερείς ήταν πνευματικοί ηγέτες στην εποχή του Κυρίου μας. Πιάσαν τους Αποστόλους και τους βάλαν φυλακή και τους είπαν να μην κηρύξουν. Πήγε ο άγγελος και τους έβγαλε και τους είπε να κηρύξετε.

Και όταν τους πιάσαν και τους ζήτησαν τον λόγο, τί απολογήθηκε ο Απόστολος Πέτρος;

Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις

Πώς θα κάνω υπακοή στον Πατριάρχη, σε έναν Επίσκοπο, όταν λέει κάτι που δεν συμφωνεί με την Εκκλησία;

Και ένα ακόμη και τελείωσα γιατί είμαι άρρωστος, δεν μπορώ.

Αν ένας, Πατριάρχης είναι αυτός, Αρχιεπίσκοπος είναι, Επίσκοπος είναι, ό,τι και να ‘ναι, δεν σέβεται τους Αποστολικούς Κανόνες, δεν σέβεται τους Κανόνες των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, δεν παραδέχεται αυτά που δίδαξαν οι Πατέρες μας, αυτός δεν είναι Ποιμένας. Τι είναι;

Μας το λέει ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας του πρώτου αιώνος.

Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν τε αξιόπιστος ή, καν νηστεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, καν προφητεύει, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτω δορά, προβάτων φθορά κατεργαζόμενος –Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.

Τι θέλουμε τώρα; Υπάρχει κάτι πιο ξεκάθαρο από αυτό; Αυτή είναι η αλήθεια. Όταν παραποιώ την αλήθεια και λέω ότι σ’ αυτήν την ‘Σύνοδο’ δεν έγινε τίποτα και αθωώνω, λοιπόν θα ισχύσουν για μένα τα εξής.

Θα ισχύσουν τα φοβερά Ουαί που είπε ο Προφήτης Ησαΐας.

Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν.

Θα ισχύσουν για μένα αυτά τα φοβερά λόγια που είπε ο Απόστολος Παύλος στην Κύπρο στη νήσο Πάφο στον μάγο τον Ελύμα.

Όταν κατηχούσε τον ανθύπατο Σέργιο επενέβη ο μάγος και διέστρεφε την αλήθεια. Και τί του είπε ο Απόστολος Παύλος; Φοβερά λόγια. Δεν τα είπε ο Απόστολος επειδή θίχτηκε ο εγωισμός του αλλά το ιερό κείμενο ρητώς λέει, πλησθεὶς Πνεύματος ἁγίου. Ρητά το λέει αυτό, και τί λέει;

ὦ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ραδιουργίας, υἱὲ διαβόλου, ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύσῃ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς Κυρίου τὰς εὐθείας;

Όταν διαστρέφουν την αλήθεια και λένε ότι η ‘Σύνοδος’ δεν είναι τίποτε, ενώ αυτοί προσευχήθηκαν και υπάρχουν Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές; ...

***

Πηγή: (Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το Αβέρωφ )

Τον Νοέμβριο του  1978 ξεκίνησε από την Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, με ευλογία του Καθηγουμένου αυτής πατρός Γεωργίου, ο ιερομόναχος π. Κοσμάς Γρηγοριάτης (Ασλανίδης), ο οποίος και εργάσθηκε  στην ιεραποστολή στο Κολουέζι μέχρι τον Ιανουάριο του 1989. Στα έντεκα αυτά χρόνια βάπτισε περί τους 15.000 Αφρικανούς και ίδρυσε περί τις 55 ενορίες.

Όταν ξεκίνησε σε ηλικία 37 ετών για την Ιεραποστολή στα Έθνη, ποτέ δεν είχε φαντασθεί πόσα και ποια τεράστια εμπόδια και προβλήματα θα ορθώνονταν μπροστά του. Ο Θεός τού άναψε μόνο τον πόθο του ευαγγελισμού των ειδωλολατρών αδελφών του. Στην επιτέλεση όμως του ιεραποστολικού έργου είδε ότι χωρίς γλώσσα, εκκλησιαστικά βιβλία, σχολεία, φαρμακείο, εκκλησίες, δεν γίνεται τίποτε. Πήρε λοιπόν ένα σημειωματάριο και έγραψε τη φράση στα σουαχίλι: «Τι είναι αυτό;» Με τη φράση αυτή ξεκίνησε και ρωτώντας καθημερινά τους ιθαγενείς έμαθε τη γλώσσα τους. Έγραφε κάθε λέξη που άκουγε και σε λίγους μήνες μιλούσε αρκετά καλά. Προόδευσε στην εκμάθηση και κατόρθωσε με τη βοήθεια των δύο γραμματέων του να ασχοληθεί και με τη μετάφραση εκκλησιαστικών βιβλίων. Έτσι βοήθησε στη μετάφραση των καθημερινών Ακολουθιών, των θείων Λειτουργιών και των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας.

Ο μακαριστός π. Κοσμάς ίδρυσε και εξατάξιο Δημοτικό σχολείο, το οποίο αποπερατώθηκε από τον διάδοχό του και λειτούργησε για πρώτη φορά κατά τη σχολική περίοδο 1990-91 με 250 αγόρια. Προηγήθηκαν στις εγγραφές τα παιδιά των Ορθοδόξων και συμπληρώθηκαν οι θέσεις και από παιδιά άλλων ομολογιών.

Ανθρωπίνως ο πρόωρος και αιφνίδιος θάνατος του π. Κοσμά σε ηλικία 47 ετών (κατόπιν τραγικού αυτοκινητιστικού δυστυχήματος) άφησε μέγα κενό στον ιεραποστολικό τομέα.

Ο π. Κοσμάς πίστευε ότι ο Θεός τον έστειλε στην Αφρική όχι μόνο σαν ιεραπόστολο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και σαν άνθρωπο της αγάπης που θα θυσιάζεται για κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, εθνικότητος, φυλής και χρώματος. Έτσι, απ’ όπου περνούσε κι έβλεπε ανθρώπους να έχουν την ανάγκη του, τους εξυπηρετούσε χωρίς να εξετάζει τίποτε.

Ένα απόγευμα περνούσε από μια λίμνη κοντά στη φάρμα της ιεραποστολής Κολουέζι. Κοντά στη λίμνη είδε πολύ κόσμο να κλαίει. Ένα παιδάκι είχε πνιγεί και βρισκόταν στον βυθό. Τους καθησύχασε: «Μη κλαίτε. Θα πέσω εγώ μέσα να το βγάλω». Πήγε πιο πέρα. Έβγαλε τα ράσα του κι έμεινε με το παντελόνι. Του υπέδειξαν το σημείο στο οποίο το παιδί, τη στιγμή που ψάρευε, παραπάτησε κι έπεσε μέσα και πνίγηκε. Εκείνος έκαμε τρεις βουτιές σε βάθος περί τα 10 μέτρα. Την τρίτη φορά το ξεκόλλησε. Του έδωσε μία ώθηση προς τα πάνω και το παιδί βρέθηκε στην επιφάνεια. Είχε φθάσει στον βυθό, διότι είχε μπερδευτεί με την πετονιά του. Τα κλάματα των ανθρώπων μετατράπηκαν σε χορούς και τραγούδια. Οι ευχαριστίες τους, παρότι είχαν μπροστά τους ένα νεκρό παιδί, δεν περιγράφονταν.

Ο π. Κοσμάς σταματούσε τ’ αυτοκίνητό του και με το συρματόσχοινο, που έφερε πάντα μαζί του, έδενε τα καρότσια των φτωχών αφρικανών χωρικών και τα τραβούσε, ιδίως στις ανηφόρες, για να τους βοηθήσει. Αν έβλεπε σταματημένα στους δρόμους αυτοκίνητα, σταματούσε. Ρωτούσε για τη βλάβη. Φορούσε την φόρμα του κι έπεφτε ο ίδιος κάτω από το ξένο αυτοκίνητο για να το επισκευάσει. Αν είχε τελειώσει το πετρέλαιο, πήγαινε ο ίδιος με τ’ αυτοκίνητό του στην Ιεραποστολική Βάση, γέμιζε ένα μπιτόνι κι επέστρεφε για να βοηθήσει τ’ αυτοκίνητα των συνανθρώπων του.

Οσάκις δεν είχε φορτίο στ’ αυτοκίνητό του, μάζευε τον κόσμο από τους δρόμους, που οι καημένοι έρχονταν με τα πόδια από μακρινές αποστάσεις, φορτωμένοι με τα χόρτα τους να τα πουλήσουν στο Κολουέζι. Τους έλεγε συχνά να τραγουδούν κι εκείνος απολάμβανε χαρούμενος και ικανοποιημένος από τις ωραίες φωνές τους και τα τραγούδια τους.

Μια φορά τον σταμάτησαν δύο ψαράδες για να τους πάρει μαζί με τα ψάρια τους. Τους πήγε στο Κολουέζι κι εκείνοι του είπαν: «Πάτερ, μη μας αφήνεις εδώ, γιατί οι στρατιώτες θα μας πάρουν τα ψάρια. Πήγαινέ μας στο χωριό μας». Και εκείνος τους μετέφερε πράγματι στο χωριό τους, που απείχε από το Κολουέζι 30 χιλιόμετρα. Επιστρέφοντας έφερε άλλο κόσμο που βάδιζε για το Κολουέζι.

Στην γιορτή του Αγίου της κάθε ενορίας έδινε δύο τσουβάλια καλαμποκάλευρο για το μπουκάρι τους (βρασμένο πηκτό ζυμάρι που το τρώνε αντί ψωμιού) και ένα γουρούνι. Πήγαινε, όταν μπορούσε κι ο ίδιος στις πανηγύρεις τους. Ευλογούσε τα φαγητά τους. Έτρωγε κι ο ίδιος απ’ αυτά κι έδινε χαρά στους Αφρικανούς, διότι έβλεπαν ένα Ευρωπαίο να τρώει από τα δικά τους φαγητά.

Για την κοπή των ευκαλύπτων που βρίσκονται μέσα στον χώρο της Ιεραποστολής αναλάμβανε ο ίδιος όλη την διαδικασία. Ανέβαινε με ειδικά σανδάλια σχεδόν στην κορυφή του δένδρου, δηλαδή 20-30 μέτρα, έδενε απ’ εκεί μια τριχιά και κατέβαινε. Έπαιρνε το αλυσοπρίονο κι έκοβε το δένδρο, ενώ οι ιθαγενείς κρατούσαν την τριχιά, ώστε το δένδρο να πέσει στην πλευρά που ήθελαν.

Κάποιος από τους πρώτους Κατηχητές του, ο Νικόδημος, θυμήθηκε την παλιά του ζωή και πήγε στον μάγο να τον εξυπηρετήσει σε κάποιο πρόβλημά του. Αλλά ο πανάγαθος Θεός που ποθεί την σωτηρία του πλάσματός του, επέτρεψε και δαιμονίσθηκε ο Κατηχητής. Έμεινε έτσι δύο ημέρες διδάσκοντας στους άλλους, τι σημαίνει να επιστρέφει κανείς στα παλιά, αλλά και πόση είναι η δύναμη του Θεού επάνω στις δυνάμεις του σκότους. Ο π. Κοσμάς του διάβασε εξορκισμούς και έφυγε το δαιμόνιο, το οποίο κατά παραχώρηση του Θεού τον ταλαιπώρησε λίγες ημέρες.

Ο μακαριστός π. Κοσμάς ήταν ο μόνος ιεραπόστολος του Κολουέζι που αγκάλιασε όλους τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα συνδέθηκε και βοήθησε τους τοπικούς άρχοντες, στους οποίους κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα προσέφερε από ένα γουρουνάκι δώρο, απ’ αυτά που έτρεφε στο ζωοτροφείο της φάρμας του. Έτσι κι αυτοί γιόρταζαν λαμπρότερα τις ημέρες αυτές, αλλά και ο π. Κοσμάς κέρδιζε την αγάπη και συμπάθειά τους. Για κάθε λοιπόν θέμα που ανέκυπτε στην πορεία των εργασιών του και στους Χριστιανούς του, είχε τους «Φίλους» του, οι οποίοι πάντοτε έδιναν μια θετική λύση.

Επίσης, ιδιαίτερη ήταν η μέριμνά του για τους φυλακισμένους του Κολουέζι. Στις φυλακές «Ντιλάλα» σχεδόν πάντοτε διέμεναν πάνω από 200 άτομα. Η διαβίωσή τους ήταν κάθε άλλο παρά ανθρώπινη. Ο π. Κοσμάς τους έφτιαξε ξύλινα κρεβάτια, διότι μέχρι τότε κοιμόντουσαν κάτω στο τσιμεντένιο δάπεδο. Τους έφερε μεγάλα βαρέλια, τα έβαψε και τους έδωσε νερό να πίνουν. Τουλάχιστον μία φορά τον μήνα τους πήγαινε φαγητά: μπουκάρι (ζυμάρι από καλαμποκάλευρο), κρέας, χόρτα, φασόλια και ενίοτε τους έδινε και φάρμακα.

Αυτό το φιλανθρωπικό έργο επέκτεινε και στα νοσοκομεία και στ’ άλλα ιδρύματα, οίκων ευγηρίας και λεπρών. Ας σημειωθεί ότι το Κράτος δεν παρέχει φαγητό, παρά μόνο σπανίως μπουκάρι και αλάδωτα χόρτα. Την παρούσα περίοδο η προσφορά αυτή συνεχίζεται από τον διάδοχο του π. Κοσμά, τον επίσκοπο π. Μελέτιο.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

Ο πόνος είναι ξένος προς το σχέδιο του Θεού και δεν δημιουργήθηκε από Αυτόν

Ότι ο Θεός δεν θέλει ουσιαστικά τον πόνο, τούτο φανερώνεται με σαφήνεια από το γεγονός ότι δεν τον δημιούργησε στην απαρχή της δημιουργίας και ούτε τον πρόσθεσε μεταγενέστερα σε αυτή. Είναι ξένος προς το θείο σχέδιο σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο και τα υπόλοιπα όντα της δημιουργίας, όπως αυτό εκδηλώνεται από τις απαρχές του και στους αιώνες των αιώνων.

Ο καθολικά αγαθός χαρακτήρας και η απουσία του κακού από καθετί που δημιούργησε ο Θεός υπογραμμίζονται στο βιβλίο της Γενέσεως, τόσο για κάθε στάδιο της δημιουργίας: «Και είδεν ο Θεός ότι καλόν» (πρβλ. Γεν. 1, 4.8.10.12.18.21.25), όσο και στο τέλος αυτής για το σύνολό της. Με μια διατύπωση που επιμένει στο γεγονός ότι όλα όσα δημιούργησε ο Θεός ήταν πολύ καλά: «Και είδεν ο Θεός τα πάντα όσα εποίησεν, και ιδού καλά λίαν» (Γεν. 1, 31).

Στο σημείο αυτό δεν θα μπορούσε να προβληθεί το επιχείρημα ότι το κείμενο έχει υπόψη του μόνο το ηθικό κακό και όχι τα φυσικά κακά [στο εξής: «δεινά» (Σ.τ.Μ.)] καθώς η έννοια του ηθικού κακού δεν θα ήταν ακόμη δυνατόν να έχει αποκτήσει νόημα, δεδομένου ότι ούτε ο άνθρωπος είχε πλαστεί ακόμη ούτε και ο πονηρός ήταν παρών στον παράδεισο.

Από την πλευρά τους, οι Πατέρες, όταν αναφέρονται στο «κακό» έχουν υπόψη τους το ηθικό κακό, καθώς και τα δεινά, στα οποία ανήκει και ο πόνος ως ένα στοιχείο με βαρύνουσα σημασία. Δεν κάνουν λόγο πάντα γι’ αυτόν αφού τον εξετάζουν χωριστά. Ομιλούν όμως για τη νόσο, τη φθορά και τον θάνατο, με τα οποία συνδέεται δικαιολογημένα: καθώς συχνότατα συνοδεύει την ασθένεια, συνδέεται με τη φθορά, καθώς και με τις περισσότερες από τις διαδικασίες που οδηγούν στον θάνατο. Οι Πατέρες αναφέρονται επίσης και στο παθητό (στην παθητότητα): ο όρος υποδηλώνει ότι είναι δυνατόν να προσβληθεί κάποιος από τα φυσικά πάθη, μεταξύ των οποίων ο πόνος κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις.

Επομένως, οι Πατέρες διαβεβαιώνουν ότι όλα αυτά απουσίαζαν στην απαρχή της δημιουργίας, καθώς ο Θεός δεν τα είχε θέσει εκεί και ούτε είχε τον σκοπό να συμβεί κάτι τέτοιο. Σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης σημειώνει ότι «δεν δημιούργησε τίποτε με κακό σκοπό, Αυτός που οργάνωσε όλο το σύμπαν σύμφωνα με το αγαθό». Στο ερώτημα: «Κι από πού προέρχονται oι αρρώστιες; Από πού οι σωματικές βλάβες και οι αναπηρίες;», ο άγιος Βασίλειος Καισαρείας απαντά ότι δεν δημιουργήθηκαν από τον Θεό, αφού ο Θεός δημιούργησε μόνο τη φύση και όχι αυτό που εκτρέπεται από τη φύση (όπως οι ασθένειες) για να την αποστραφεί και να υπάρχει ακόμα και σε αντίθεση με τη φύση [«παρά φύση» στο εξής (Σ.τ.Μ.)]: «Γιατί ούτε αγέννητη είναι η αρρώστια ούτε βέβαια και δημιούργημα του Θεού. Οι ζωντανοί οργανισμοί πλάστηκαν με την κατασκευή που τους αρμόζει σύμφωνα με τη φύση [«κατά φύση» στο εξής (Σ.τ.Μ.)], και ήρθαν στη ζωή αρτιμελείς, αρρώστησαν όμως όταν ξέφυγαν από την κατά φύση κατασκευή τους. Γιατί την υγεία του τη χάνει κάποιος είτε γιατί ακολουθεί κακό τρόπο ζωής είτε εξαιτίας οποιουδήποτε παράγοντα που προκαλεί αρρώστιες. Επομένως ο Θεός έπλασε το σώμα, και όχι την ασθένεια». Με τον ίδιο τρόπο εκφράζεται και ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «… ο Θεός […] δεν δημιούργησε… νόσους και ασθένειες»17.

Σε ό,τι αφορά τον πόνο κυριολεκτικά, ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής διαβεβαιώνει ρητά ότι «ο Θεός που δημιούργησε τη φύση των ανθρώπων, δεν συνδημιούργησε ταυτόχρονα με αυτή την ηδονή και την οδύνη σε αναφορά με την αισθητική δύναμη, αλλά προσάρμοσε σε αυτή μια νοερή δύναμη με την προοπτική της ηδονής, που να επιτρέπει στον άνθρωπο να απολαμβάνει τον Θεό με άρρητο τρόπο». Ο ίδιος συμπληρώνει: «την εσωτερική μεταβολή της φύσης προς το πάθος, τη φθορά και τον θάνατο δεν τη δέχτηκε (έλαβε) ο άνθρωπος από τον Θεό καταρχάς». Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης σημειώνει ότι μπορούσαμε να διαπιστώσουμε ότι από τον πρώτο άνθρωπο «απούσιαζε το πάθος, επειδή ήταν αντίτυπο και πορτρέτο Αυτού που δεν γνωρίζει το πάθος». Και ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός διαβεβαιώνει ότι ο Θεός μάς ήθελε για πάντα απαθείς (επομένως, μεταξύ των άλλων, και απαλλαγμένους από τον πόνο).

Δημιουργός των δεινών είναι ο Θεός: μια αιρετική άποψη

Οι Πατέρες ενδιαφέρονται να διαβεβαιώσουν ότι ο Θεός δεν είναι ο δημιουργός των δεινών, ειδικότερα όταν υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να αντικρούσουν και να αναιρέσουν δόγματα που έθεταν σε κίνδυνο τη χριστιανική πίστη: για ποικίλους λόγους ο πλατωνισμός, ο γνωστικισμός, ο μανιχαϊσμός, ο νεοπλατωνισμός, ο ωριγενισμός και ο πελαγιανισμός υποστήριζαν το αντίθετο, ότι δηλαδή ο Θεός είναι ο ποιητής των κακών.

(1) Οι πλατωνικοί φιλόσοφοι επιβεβαίωναν μεν ότι ο Θεός δεν ήταν ο ποιητής των δεινών, θεωρούσαν ωστόσο ότι η απαρχή του κακού βρισκόταν στην αταξία της προϋπάρχουσας ύλης, η οποία και χρησιμοποιήθηκε από τον Δημιουργό για την κατασκευή του κόσμου, από την πλευρά τους οι νεοπλατωνικοί έβλεπαν την πηγή του κακού περισσότερο ως μια βαθμιαία κατάπτωση, μια παραμόρφωση της ύλης, μια απώλεια του είναι και του αγαθού της, που ήταν αποτέλεσμα της απομάκρυνσής της από τον Ένα από τον Οποίο και προερχόταν. Τα δύο αυτά φιλοσοφικά ρεύματα θεωρούσαν ότι το κακό οφειλόταν κατά ένα μέρος, για τον άνθρωπο, στην πτώση της ψυχής του στο σώμα. Την ίδια ιδέα, δηλαδή αυτή του στενού δεσμού ανάμεσα στο κακό και την ύλη, συναντάμε και πάλι στον ωριγενισμό που έχει δεχτεί την ισχυρή επίδραση του νεοπλατωνισμού. [Η πηγή της κεντρικής ιδέας του ωριγενισμού για το συγκεκριμένο ζήτημα εντοπίζεται εν μέρει στο έργο Περί αρχών του Ωριγένη και στα Κεφάλαια γνωστικά του Ευαγρίου του Ποντικού].

Πολλοί Πατέρες αντικρούουν τούτη την αντίληψη. Για παράδειγμα, ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης (που συχνά αδικείται κατατασσόμενος στο ρεύμα του νεοπλατωνισμού, ενώ στην πραγματικότητα δίνει μεγάλη βαρύτητα στην αναίρεση του νεοπλατωνισμού εκ των έσω, χρησιμοποιώντας τις κατηγορίες αυτού για να προσδώσει σε αυτές χριστιανικό νόημα) υπογραμμίζει: «Και αυτή [η ύλη] μετέχει στην τάξη, την ομορφιά και τη μορφή». Ο Θεός, όταν έπλασε τον κόσμο, χρησιμοποίησε την ύλη ως «απαραίτητη (όπως λένε) […] για την ολοκλήρωση του σύμπαντος»· επομένως, αναρωτιέται ο Αρεοπαγίτης: «Πώς λοιπόν ο Αγαθός (Θεός) θα χρησιμοποιούσε για τη δημιουργία κάτι (από το) κακό»;

(2) Κυρίως όμως, ήταν εναντίον του δόγματος των Μανιχαίων που κλήθηκαν να δώσουν μάχη οι Πατέρες (και ιδιαίτερα οι Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Νύσσης, Κύριλλος Ιεροσολύμων και Ιωάννης ο Χρυσόστομος), εξαιτίας της επίδρασης που το συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης ασκούσε στους κόλπους του χριστιανισμού· άλλωστε είναι γνωστή η σύνδεση του μανιχαϊσμού με τις απαρχές του γνωστικισμού και του μαζντεϊσμού [ζωροαστρισμού (Σ.τ.Μ.)]. Οι Μανιχαίοι δέχονταν την αΐδιο προΰπαρξη δύο Αρχών, μίας για το αγαθό και μίας για το κακό. Αντιμετωπίζοντας το συγκεκριμένο δόγμα, ο άγιος Βασίλειος προσδιορίζει: «Γιατί ούτε (το κακό) είναι αγέννητο, σύμφωνα με κάποιο λόγο των ασεβών, που εξισώνουν και θεωρούν ισότιμη την πονηρή φύση με την αγαθή, ωσάν να ήταν και οι δύο χωρίς αρχή, ωσάν να προηγούνταν κάθε δημιουργίας· ούτε βέβαια έχει γεννηθεί (από τον Θεό)». Οι Μανιχαίοι πρόβαλλαν την ένσταση ότι ο Θεός δεν ήταν δυνατό να μην προβλέπει τα δεινά που θα συνέβαιναν στην ανθρωπότητα και ότι Αυτός τα είχε δημιουργήσει με πλήρη επίγνωση: «Γιατί αυτά», γράφει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «τα παρουσιάζουν με έμφαση όσοι έχουν παρασυρθεί από την απάτη των μανιχαϊκών δογμάτων, ώστε να επιβάλλουν την πλάνη τους, διότι αποδεικνύουν με αυτό τον τρόπο ότι ο Δημιουργός της ανθρώπινης φύσης είναι πονηρός. Γιατί, αν πραγματικά κανένα από τα όντα δεν ξεφεύγει από τη γνώση του Θεού, και αν ο άνθρωπος είναι βυθισμένος στα δεινά, είναι αδύνατο να παραμένει ακέραιο το δόγμα για την αγαθότητα του Θεού, καθώς ο άνθρωπος θα έχει κληθεί στην ύπαρξη προορισμένος να ζει μέσα στα δεινά». Και συνοψίζει ο άγιος Γρηγόριος το μανιχαϊκό δόγμα ως εξής: «Καθώς η φύση του σώματος που είναι σύνθετη και οδεύει στη διάλυση υπόκειται αναγκαστικά σε παθήματα και ασθένειες, και καθώς τα παθήματα αυτού του είδους σε κάποιο βαθμό συνοδεύονται από αίσθηση οδύνης, θεωρούν ότι η δημιουργία του ανθρώπου είναι έργο ενός πονηρού Θεού». Ανασκευάζοντας τούτο το εσφαλμένο δόγμα, ο άγιος Γρηγόριος διακηρύσσει ότι «η ευθύνη για το κακό δεν βαρύνει τον Θεό» και ότι «δεν είναι δυνατόν, λογικά, να δηλώνει κάποιος μικρόψυχα ότι υπεύθυνος για τα δεινά είναι ο Δημιουργός της ανθρωπότητας».

(3) Μερικοί Πατέρες επίσης (και κυρίως ο ιερός Αυγουστίνος) βρέθηκαν στην ανάγκη να βεβαιώσουν, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουν τους πελαγιανούς, ότι ο Θεός δεν είχε καμιά ευθύνη στην απαρχή των δεινών που επηρεάζουν την ανθρωπότητα. Οι πελαγιανοί βέβαια (Πελάγιος, Ιουλιανός Αικλάνων, Κελέστιος) δεν δήλωναν ρητά ότι ο Θεός είναι ο ποιητής των δεινών. Τούτη η θέση όμως συναγόταν έμμεσα από την παραδοχή τους ότι ο Αδάμ είχε πλαστεί με τη δυνατότητα της φθοράς, υπέκειτο στα πάθη (συνεπώς και στον πόνο) και ήταν θνητός. Η συγκεκριμένη αντίληψη αντικρούστηκε από τον ιερό Αυγουστίνο και καταδικάστηκε από Σύνοδο που συγκλήθηκε στην Καρθαγένη το 418. Επαναλήφθηκε όμως εν μέρει από ορισμένους συγγραφείς της Ανατολής στο πλαίσιο μιας υπέρμετρης αντίδρασης εναντίον του δόγματος του ιερού Αυγουστίνου, (το οποίο αντιμετώπιζε μεν τον πελαγιανισμό, εμφάνιζε δε εσφαλμένες θέσεις). Κάποια ίχνη πελαγιανισμού εντοπίζονται στον Διόδωρο Ταρσού και στον μαθητή του Θεόδωρο Μοψουεστίας. Εντούτοις, πρέπει να αναφερθεί ότι η συγκεκριμένη αντίληψη παρέμεινε τελείως στο περιθώριο.

Ο ισχυρισμός ότι τα δεινά δημιουργήθηκαν από τον Θεό αποτελεί άρνηση του αγαθού Θεού, και συνεπώς άρνηση του Θεού

Ο αγαθός Θεός δεν θα μπορούσε να έχει εισάγει στην ανθρώπινη φύση τα δεινά που εντοπίζουμε τώρα σε αυτή. «Καθώς ο άνθρωπος αποτελεί έργο του Θεού», γράφει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «ο Οποίος χάρη στην αγαθότητά Του έφερε τούτο το πλάσμα στη ζωή, δεν θα ήταν δυνατόν κάποιος, σκεπτόμενος λογικά, να υποπτευθεί, ότι αυτός που οφείλει την ύπαρξή του στην αγαθότητα, έχει βυθιστεί από τον Δημιουργό του μέσα στα δεινά· […] κάποια άλλη είναι η αιτία για την παρούσα κατάσταση της ύπαρξής μας και την αποστέρησή μας από μια πιο ευνοϊκή και ζηλευτή κατάσταση»35.

Η θεώρηση του Θεού ως αρχής και πηγής του κακού οδηγεί στην άρνηση της αγαθότητάς Του. Ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης γράφει ότι «δεν είναι αλήθεια ότι ο Θεός είναι πηγή του κακού. Γιατί θα έπρεπε να αρνηθεί την αγαθότητά Του, διαψεύδοντας τον λόγο Του ότι δημιουργεί και φέρνει στο φως της ημέρας μόνο αγαθά πράγματα».

Επομένως, η άρνηση της αγαθότητας του Θεού οδηγεί στην άρνηση Αυτού του ίδιου του Θεού, επειδή ο Θεός είναι Αγαθότητα. 0 Μέγας Βασίλειος τοποθετεί εκείνον που πιστεύει ότι ο Θεός είναι ο ποιητής των δεινών στην ίδια θέση με τον άθεο. «Είναι λοιπόν ανόητος και άμυαλος, πραγματικά στερημένος από νου και σύνεση, αυτός που ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Θεός. Του μοιάζει πολύ και δεν έχει τίποτε να ζηλέψει σε ανοησία και αυτός που ισχυρίζεται ότι ο Θεός είναι υπεύθυνος για τα δεινά. Γιατί τοποθετώ στο ίδιο επίπεδο την αμαρτία τους, καθώς ο καθένας από τους δύο με τον ίδιο τρόπο αρνείται τον Αγαθό. Ο μεν πρώτος λέει ότι αυτή η Ύπαρξη δεν υπάρχει καθόλου, ο δε δεύτερος αποφαίνεται ότι δεν είναι Ύπαρξη αγαθή. Πραγματικά, αν Αυτός είναι υπεύθυνος για τα δεινά, είναι φανερό ότι δεν είναι αγαθός. Έτσι και από τις δύο πλευρές προκύπτει άρνηση του Θεού».

Ο πόνος αποτελεί τμήμα μιας παρά φύση πραγματικότητας, που συνιστά απουσία του αγαθού

Η θέση του Μεγάλου Βασιλείου συνδέεται με τη γενικότερη αντίληψη σύμφωνα με την οποία το κακό είναι μια παρά φύση πραγματικότητα. Η αντίληψη αυτή απαντά και στον Γρηγόριο Νύσσης που σημειώνει ότι το κακό «εμφυτεύθηκε στη φύση παρά φύση». Την ίδια ιδέα βρίσκουμε επίσης και στον Διονύσιο Αρεοπαγίτη.

Η θέση του Μεγάλου Βασιλείου συνδέεται επιπλέον με την αντίληψη ότι το κακό, στις διάφορες διαβαθμίσεις του, συνιστά απώλεια ή απουσία του αγαθού. «Να μη θεωρείς καθόλου ότι ο Θεός είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη του κακού», γράφει, «ούτε να φαντάζεσαι ότι το κακό έχει δική του υπόσταση. […] Γιατί το κακό αποτελεί στέρηση του αγαθού. Ο οφθαλμός έχει δημιουργηθεί, η τύφλωση όμως συνέβη με την απώλεια των ματιών». Η συγκεκριμένη αντίληψη επαναλαμβάνεται και από τους αγίους Γρηγόριο Νύσσης, Διονύσιο Αρεοπαγίτη και Μάξιμο Ομολογητή. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης σημειώνει ότι «κάθε κακία χαρακτηρίζεται από τη στέρηση του αγαθού, χωρίς να υπάρχει καθαυτή». Και τούτο τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατόν να είναι ο Θεός δημιουργός αυτής: «Επομένως το μη ον δεν έχει υπόσταση, και αυτό που δεν έχει υπόσταση δεν είναι έργο Εκείνου που δημιούργησε όσα έχουν υπόσταση. Η ευθύνη, λοιπόν, του κακού δεν πέφτει στον Θεό, τον ποιητή των όντων και όχι τον δημιουργό των μη όντων δεν πέφτει σε Αυτόν που δημιούργησε την όραση και όχι την τύφλωση». Και στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, η συγκεκριμένη αντίληψη αναπτύσσεται πιο αναλυτικά. Επισημαίνει ότι «η ύπαρξη του κακού πρέπει να θεωρηθεί απλώς τυχαία, και με ξένη, διαφορετική φύση [ως προς τον Θεό και τη φύση που Αυτός δημιούργησε (Σ.τ.Μ.)]». «Το κακό δεν είναι παρά ένα ατέλεστο αγαθό», «μια υποβάθμιση και ανεπάρκειά του». «Καταστρέφει την ύπαρξη των όντων», και ο μοναδικός ρόλος του είναι να διαφθείρει και να καταστρέφει. Προέρχεται «από πολλές και επιμέρους ανεπάρκειες», «ούτε βέβαια τα κακά παράγονται από λόγους και δυνάμεις [θετικές], αλλά μάλλον από την αδυναμία, την ανεπάρκεια και τη μη αρμονική ανάμειξη ετερογενών στοιχείων». Το κακό μέσα μας δεν αποτελεί παρά μόνο «απώλεια και ατέλεια των οικείων αγαθών».

Αναφορικά λοιπόν με τα δεινά που επηρεάζουν και προσβάλλουν τη φύση, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι το κακό «συνίσταται στη φθορά της φύσης», στην εξασθένηση και κατάπτωση των φυσικών έξεων, ενεργειών και δυνάμεων, όπως σημειώνει ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, ο οποίος και προσδιορίζει επιπλέον: «… το κακό δεν εντοπίζεται στα σώματα […]. Ασθένεια είναι η απώλεια της μορφής και η στέρηση της τάξης».

Με άλλα λόγια, η ασθένεια και ο πόνος που συνδέεται με την ασθένεια αντιστοιχούν σε κατάρρευση και φθορά της υγείας, την οποία, σύμφωνα με τους Πατέρες, ο άνθρωπος γνώριζε τόσο στην ψυχή του όσο και στο σώμα του.

Ο άνθρωπος στην παραδείσια κατάστασή του αγνοούσε τον πόνο

Ομόφωνα οι Πατέρες επιβεβαιώνουν ότι στην αρχέγονη κατάστασή του, στον παράδεισο, ο άνθρωπος αγνοούσε τον πόνο τόσο σε ψυχολογικό και ηθικό όσο και σε φυσικό επίπεδο.

Όλοι υπενθυμίζουν την πραότητα, τη χαρά, την τέρψη, την έντονη πνευματική μακαριότητα και το κάλλος που γευόταν ο άνθρωπος στον παράδεισο, τα οποία και τον τοποθετούσαν όχι μόνο πέρα από κάθε είδους πόνο, αλλά και από κάθε ηδονή.

Και τούτη η κατάσταση συμβάδιζε με μιαν άλλη, πνευματικής, ψυχικής και σωματικής απαρτίωσης, την οποία δεν μπορούσε τίποτε να φθάσει. Ο άγιος Δωρόθεος Γάζης παρατηρεί ότι, στην αρχή ο άνθρωπος «ζούσε στη χαρά του παραδείσου, […] έχοντας υγιές το σύνολο των δυνάμεών του [των αισθήσεών του (Σ.τ.Μ.)], στην κατά φύση κατάσταση, όπως ακριβώς είχε δημιουργηθεί». Κατά τον ίδιο τρόπο, και ο Ησαΐας ο Αναχωρητής σημειώνει ότι, στην αρχέγονη κατάστασή του, ο άνθρωπος «είχε υγιείς τις δυνάμεις [αισθήσεις] και σταθερές στην κατά φύση κατάστασή τους». Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης υπογραμμίζει ότι η υγεία (ψυχική και σωματική) του ανθρώπου στην αρχέγονη κατάστασή του ήταν συνέπεια της ενάρετης ζωής του: «Κάποτε, το ανθρώπινο γένος, όπως μπορούμε να το κατανοήσουμε, απολάμβανε την υγεία, καθώς τα στοιχεία της […] ήταν ισόρροπα μέσα μας, σύμφωνα με τους νόμους της αρετής».

Ο Μέγας Βασίλειος παρατηρεί γενικά ότι ο άνθρωπος ζούσε «στον παράδεισο μια ζωή από την οποία απούσιαζε κάθε λύπη». Ο Μέγας Αθανάσιος κάνει λόγο για «ήσυχη, ήρεμη και πραγματικά μακάρια ζωή». Και ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός παρατηρεί ότι «ο Δημιουργός, ο Θεός μας, ήθελε να είμαστε αμέριμνοι, να μη μας απασχολούν χίλια δύο πράγματα ούτε η ζωή μας να είναι επιρρεπής στην αγωνία, αλλά να έχουμε όλα τα αγαθά που είχαν τύχει στον Αδάμ». Ορισμένοι Πατέρες ορίζουν με ακρίβεια ότι πάθη όπως η λύπη και ο φόβος (τα οποία θεωρούν με την ευρεία σημασία τους και κατά τη γνώμη τους αποτελούν σημαντικές, πηγές ψυχολογικού και ηθικού πόνου) ήταν άγνωστα στον άνθρωπο κατά την αρχέγονη κατάστασή του, καθώς «τα πάθη αυτά […] δεν ήταν πρωταρχικά συστατικά της φύσης του ανθρώπου».

Προκειμένου ειδικότερα για το σώμα, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Αν θέλεις να ξέρεις πώς ήταν ο άνθρωπος όταν βγήκε από τα χέρια του Θεού, ας πάμε στον παράδεισο, κι ας δούμε ποιον άνθρωπο μόλις τοποθέτησε εκεί ο Θεός. Γιατί το σώμα εκείνο δεν ήταν φθαρτό· […] αλλά όπως κάποιος ανδριάντας που μόλις βγήκε από το καμίνι λάμπει εκτυφλωτικά, έτσι κι εκείνο το σώμα ήταν απαλλαγμένο από κάθε αδυναμία και έλλειψη εντοπίζουμε σε αυτό σήμερα…». Και ο ίδιος επιβεβαιώνει επιπλέον ότι, στην αρχική κατάστασή του, ο άνθρωπος, «μολονότι ντυμένος με σώμα δεν υπέφερε καθόλου από τα σωματικά […] ούτε είχε κάτι άλλο ανάγκη» ούτε είχε αδυναμίες και αλλοιώσεις που βιώνει σήμερα. Ο Μέγας Αθανάσιος, σκεπτόμενος ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα, σημειώνει ότι ο άνθρωπος ζούσε «στον παράδεισο ζωή χωρίς λύπη, πόνο και έγνοιες».

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης παρατηρεί ότι «στην αρχή της δημιουργίας, η φύση μας ήταν αγαθή και ζούσε σε αγαθό περιβάλλον». Ανάμεσα στα αγαθά που είχε στην αρχή ο άνθρωπος «η απουσία κάθε λύπης» (τό άλυπον) καταλάμβανε αναμφισβήτητα σημαντική θέση. Αφορούσε τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα: για την οδύνη, «για τις σωματικές δοκιμασίες […] που έχουν συνδεθεί πολύπλοκα με τη φύση μας, δεν είχε η ανθρωπότητα καμία γνώση στην αρχή της δημιουργίας». Πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, ο άνθρωπος μετείχε κατά την ψυχή και το σώμα του όλων των θείων αγαθών. «Ενδεχομένως τούτη η διαβεβαίωση μπορεί να αντιμετωπίσει τον αντίλογο από εκείνον που βλέπει την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων και φαντάζεται ότι πείθει για την αναλήθεια τούτου του λόγου, με το επιχείρημα ότι ο σημερινός άνθρωπος βρισκόμενος μακράν από την κατοχή εκείνων των αγαθών, εμφανίζεται σε μας σε μια σχεδόν εντελώς αντίθετη κατάσταση. Αλήθεια, πού εντοπίζεται ο θείος χαρακτήρας της ψυχής; Πού είναι η απουσία του φυσικού πόνου; Και πού είναι αυτή η αιωνιότητα; Η σύντομη διάρκεια της ζωής μας, ο επώδυνος χαρακτήρας της κατάστασής μας, ο προορισμός που υπόκειται στην αλλοίωση, η προδιάθεση να υποφέρουμε όλους τους συνδυασμούς φυσικών και ηθικών νοσημάτων, τους οποιουσδήποτε, και άλλους παρόμοιους, είναι τα επιχειρήματα με τα οποία θα κατατροπώσει τη φύση μας, πεπεισμένος ότι με αυτό τον τρόπο ανατρέπει τον λόγο που ήδη εκθέσαμε σχετικά με τον άνθρωπο. Κι όμως […] ο αφύσικος και αλλόκοτος χαρακτήρας των συνθηκών της ανθρώπινης ζωής σήμερα, δεν αρκεί για να αποδείξει ότι ουδέποτε ο άνθρωπος ήταν κύριος τούτων των αγαθών». Για το άγιο Γρηγόριο, η άποψη ότι μπορούμε να έχουμε τα αγαθά της αρχέγονης φύσης δεν μπορεί παρά να μας κάνει να υπομένουμε περισσότερο τα τρέχοντα δεινά: «Κι όποιος κάνει λόγο για τις σωματικές δοκιμασίες που είναι κομμάτι της ύπαρξής μας, για τις τόσες αρρώστιες για τις οποίες στην αρχή της δημιουργίας η ανθρώπινη φύση δεν είχε γνώση, μάλλον θα χύσει ακόμη περισσότερα δάκρυα, όταν θα συγκρίνει τη μακαριότητα [πριν από την πτώση] με τη δυστυχία, τα δεινά [τα τωρινά] με τα [αλλοτινά] αγαθά».

Σε άλλο σημείο, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης εξηγεί ότι στην κατάσταση που είχε πλαστεί, ο άνθρωπος δεν είχε μέσα του ούτε τη δυνατότητα να πάσχει, δηλαδή να έχει όχι μόνο πονηρά πάθη αλλά και φυσικά, και επομένως δεν είχε τη δυνατότητα να υποφέρει: «Ο άνθρωπος, αυτό το λογικό και σκεπτόμενο ζώο, είναι έργο και αντίτυπο (μίμημα) της θείας και ανόθευτης (ακήρατης) φύσης – γιατί στη διήγηση για τη δημιουργία του κόσμου έχει γραφεί σχετικά ότι “κατ’ εικόνα Θεού έποίησεν αύτόν”. Τούτο λοιπόν το ζώο, ο άνθρωπος, δεν είχε εκ φύσεως ούτε ως ιδιότητα ενωμένη με τη φύση του την παθητότητα και τη θνητότητα κατά την πρώτη δημιουργία του. Γιατί δεν θα ήταν δυνατόν να εξασφαλίσει και να διασώσει την έννοια της εικόνας, αν η ομορφιά που αναπαράγεται βρισκόταν σε αντίθεση με το Πρωτότυπο. Αργότερα όμως, και μετά την ολοκλήρωση της πρώτης κατασκευής, εισήλθε η παθητή φύση μέσα του».

Συναντάμε και πάλι στον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή την απουσία της παθητότητας (και συνεπώς της οδύνης) από τη φύση του ανθρώπου στην αρχέγονη κατάστασή της: «Την εσωτερική μεταβολή της φύσης προς το παθητό, τη φθορά και τον θάνατο, […] ο άνθρωπος δεν την είχε στην αρχή». Σε σχόλιό του σε χωρίο του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, στο οποίο ο τελευταίος υπενθυμίζει τη γυμνότητα του Αδάμ πριν από την πτώση, ο Μάξιμος διακρίνει σε αυτή την κατάσταση της αρμονίας και ισορροπίας που χαρακτήριζε τότε το ανθρώπινο σώμα και η οποία απέκλειε κάθε δυσαρμονία και εσωτερική σύγκρουση που θα είχε ως συνέπεια την οδύνη: «Υποπτεύομαι, λοιπόν, ότι αυτά τα αναφέρει, θέλοντας να δώσει κάποια ένδειξη της διαφοράς που υπάρχει ανάμεσα στη σύσταση του ανθρώπινου σώματος στον προπάτορα Αδάμ πριν από την πτώση, και σε αυτή που παρατηρούμε τώρα σε μας να μας κρατά υπό την επιρροή της. Τότε δηλαδή ο άνθρωπος δεν παρασυρόταν πότε προς τη μια πλευρά και πότε προς την άλλη, από αντίθετες μεταξύ τους ιδιότητες που κατέστρεφαν οι μεν τις δε, στο πλαίσιο της σύστασης του σώματος. Όχι, παρέμενε όπως ήταν αυτός ο ίδιος χωρίς μεταβολή και απορροή· ήταν ανεπηρέαστος από την αδιάκοπη αλλαγή και από την εναλλασσόμενη επικράτηση αυτών των ιδιοτήτων, ωσάν, διά της χάρης, να μην έπαυε να έχει μερίδιο στην αφθαρσία, χωρίς το μαστίγιο με αυτές τις αιχμές, όμως με προφανώς τελείως διαφορετική σύσταση σε αρμονία με το σώμα του και ιδιότητες απλές και ειρηνικές. Έτσι ο πρώτος άνθρωπος ήταν γυμνός, όχι γιατί δεν είχε σάρκα ή σώμα, αλλά γιατί δεν είχε αυτή την παχύτερη σύσταση του σώματος [που έχει σήμερα], και η οποία καθιστά τη σάρκα και θνητή και τραχιά».

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο του Jean Claude Larchet “Ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων“, Εκδόσεις “Εν πλω”. Στο βιβλίο μπορεί ο αναγνώστης να βρει τις παραπομπές του παρόντος αποσπάσματος), Η άλλη όψη

Τὸ ἄρθρο γράφτηκε μὲ ἀφορμὴ ὅσα συμβαίνουν ὅσον ἀφορὰ τὴν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπου πρὶν ἕνα χρόνο προχώρησε ἡ νομοθεσία στὴν ἐπέκταση τοῦ σύμφωνου συμβίωσης στοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ φέτος ἐπιδιώκεται νὰ εἰσαχθεῖ στὰ σχολεῖα ἡ θεωρία περὶ ἐπιλογῆς τοῦ φύλου, κάνοντας την παραπλανητικὴ καὶ ἀπαράδεκτη γιὰ Χριστιανοὺς καὶ λογικοὺς ἀνθρώπους διαφοροποίηση βιολογικοῦ καὶ κοινωνικοῦ φύλου μέσω τῆς θεματικῆς ἐβδομάδας καὶ τοῦ θέματος «περὶ ἐμφύλων ταυτοτήτων καὶ ἀποδόμησης ἐμφύλων στερεοτύπων».

Εἰσαγωγὴ.

Τὸ ἄρθρο γράφτηκε μὲ ἀφορμὴ ὅσα συμβαίνουν ὅσον ἀφορὰ τὴν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπου πρὶν ἕνα χρόνο προχώρησε ἡ νομοθεσία στὴν ἐπέκταση τοῦ σύμφωνου συμβίωσης στοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ φέτος ἐπιδιώκεται νὰ εἰσαχθεῖ στὰ σχολεῖα ἡ θεωρία περὶ ἐπιλογῆς τοῦ φύλου, κάνοντας την παραπλανητικὴ καὶ ἀπαράδεκτη γιὰ Χριστιανοὺς καὶ λογικοὺς ἀνθρώπους διαφοροποίηση βιολογικοῦ καὶ κοινωνικοῦ φύλου μέσω τῆς θεματικῆς ἐβδομάδας καὶ τοῦ θέματος «περὶ ἐμφύλων ταυτοτήτων καὶ ἀποδόμησης ἐμφύλων στερεοτύπων» (ὅπου ἡ ἀποδόμηση τῶν ἐμφύλων στερεοτύπων ἀναφέρεται στὴν ἰδέα ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸ φύλο μας ὅτι ταυτίζεται μὲ τὸ σωματικό ἤ βιολογικό φύλο μας, ποὺ εἶναι τὸ φυσικό μας φύλο μὲ τὸ ὁποῖο γεννηθήκαμε, καὶ ἐναρμονισμένη μὲ αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ κοινωνική μας συμπεριφορά – δηλαδὴ θέλουν νὰ διδάξουν ὅτι πρέπει νὰ βγάλουμε αὐτὴ τὴν ἰδέα ἀπὸ τὸ μυαλό μας, εἶναι «στερεότυπο», καὶ ὀφείλουμε νὰ τὴν ἀναθεωρήσουμε, καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήσουμε μὲ τὴν νέα ἰδέα ποὺ μας παρουσιάζουν, ἡ ὁποῖα εἶναι ὅτι τὸ φύλο μας εἶναι κοινωνικὴ ὑπόθεση, ἐντελῶς ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὸ σώμα μὲ τὸ ὁποῖο γεννηθήκαμε, ἔχοντας τὴν δυνατότητα νὰ τὸ ἐπιλέξουμε…!!!). Ἀναγκαζόμαστε ἐκ τῶν πραγμάτων σὲ κάποια σημεῖα νὰ ἐκφραζόμαστε ἴσως τολμηρά, ὥστε μιλώντας τολμηρὰ γιὰ τὰ κατὰ φύσιν νὰ προλάβουμε αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ διδάξουν στὰ παιδιά μας τολμηρὰ καὶ ἀνεπαίσχυντα γιὰ τὰ παρὰ φύσιν. Τονίζουμε ἐδῶ ὅτι ἄποψή μας εἶναι ὅτι ἀνήλικοι εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐνημερωθοῦν γιὰ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου μόνο μέσω συνειδητοποιημένων γιὰ τὴν σοβαρότητα τοῦ ζητήματος ἐνήλικων τοῦ περιβάλλοντός τους.

Οἱ δέκα λόγοι ὑπερασπίσεως καὶ διαφυλάξεως τοῦ φυσικοῦ φύλου.

1. Ἡ θεωρία περὶ σωματικοῦ – βιολογικοῦ (φυσικοῦ) καὶ κοινωνικοῦ φύλου, τὴν ὁποῖα χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τῶν ἄλλων ὑποκατάστατων τῆς φυσικῆς ἀνθρώπινης σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς, ἀποδείχθηκε ἐξ᾿ ἀρχῆς λανθασμένη καθῶς τὸ σχετικὸ πείραμα ποῦ ἔγινε ἀπὸ τὸν Τζον Μάνεϊ , νεοζηλανδό γιατρό ειδικευμένο στον ερμαφροδιτισμό, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπιδίωξε να αποδείξει ότι το βιολογικό φύλο είναι μια απάτη, μια αυθαιρεσία από την οποία θα μας απαλλάξει ἡ εκπαίδευση, ἀπέτυχε παντελῶς. Κατὰ τὸ πείραμα τὰ δύο δίδυμα αγοράκια ποὺ μελέτησε, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ ἕνα τὸ ἀνέθρεψαν οἱ γονεῖς του ὡς κανονικὸ κορίτσι, μετὰ ἀπὸ ὑπόδειξη τοῦ ἴδιου γιατροῦ, λόγω σοβαρῆς βλάβης στὸ γεννητικό του ὄργανο ποὺ προήλθε ἀπὸ ἰατρικὸ ἀτύχημα, ὅταν μεγάλωσαν, ἡ πραγματικὴ φύση τοῦ ἀγοριοῦ, ποὺ τὸ εἶχαν διδάξει ὅτι ἤταν κορίτσι, ἀποκάλυψε κατὰ τὶς μεταβολὲς τῆς ἐφηβείας τὴν ἀλήθεια στὰ ἀγόρια καὶ οἱ γονεῖς ἀναγκαστικὰ τοὺς ὁμολόγησαν τὶ ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ. Τότε τὸ ἀγόρι ποὺ εἶχε ὑποστεῖ τὴν ἀφύσικη ἀνατροφὴ θέλησε νὰ ζήσει ὅπως ἡ φύση εἶχε ἐπιλέξει, καὶ μάλιστα παντρεύτηκε καὶ ἀπέκτησε σύζυγο, ὡστόσο δὲν μπόρεσε νὰ ἰσορροπήσει ψυχολογικά, σταθεροποιώντας τὶς ἔντονες ταυτοτικὲς ψυχικὲς μεταπτώσεις ποὺ τοῦ εἶχε προκαλέσει ἡ ἀντιμετώπισή του ὡς κορίτσι κατὰ τὴν παιδική του ἡλικία, ἀγνοῶντας τὴν ἀληθινὴ φύση του, τὸ φύλο μὲ τὸ ὁποῖο γεννήθηκε, τὸ φυσικό φύλο του, καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν καὶ στὸν ἀδελφό του, καὶ τελικὰ πρώτα ὁ ἀδελφός του καὶ μετὰ ὁ ἴδιος ὁδηγήθηκαν στὴν αὐτοκτονία. Τὸ πείραμα ἔτσι ἀπέδειξε τὴν τραγικὴ κατάληξη που μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ὁ διαχωρισμὸς τοῦ βιολογικοῦ (φυσικοῦ) καὶ κοινωνικοῦ φύλου στὸν ἄνθρωπο, χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ τὸ ὁμολογήσει ὁ ἐμπνευστής του καὶ οἱ συνεργάτες του, οἱ ὁποῖοι συνέχισαν νὰ ὑποστηρίζουν τὴν δήθεν ὀρθότητα τῶν σχετικῶν θεωριῶν τους, καὶ σὲ ὅσους τοὺς κατηγοροῦσαν γιὰ ἀπάτη μετὰ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ πειράματός, τοὺς ἀποκαλοῦσαν συνωμότες ἐναντίων τους ποὺ πιστεύουν ὅτι «η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα έχουν γενετική προέλευση».

2. Ἡ δήθεν ἀλλαγὴ φύλου μὲ τὴν χρήση τῶν δυνατοτήτων τῆς σύγχρονης ἰατρικῆς δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ μία ἐξωτερικὴ σωματικὴ παραμόρφωση, ἐνῶ σὲ γενετικὸ ἐπίπεδο ἡ σωματικὴ δομὴ παραμένει ἐντελῶς ἡ ἴδια καὶ μία ἀπὸ τὶς δύο δυνατές (ΧΥ χρωμοσώματα γιὰ τὸν ἄνδρα στὸ 23 ζεύγος χρωμοσωμάτων, ΧΧ χρωμοσώματα γιὰ τὴν γυναίκα). Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἡ περίπτωση τῆς ἐξαιρετικὰ σπάνιας σχετικῆς γενετικῆς ἀνωμαλίας (μὲ τρισωμία ΧΧΥ), ποὺ ὁδηγεῖ σὲ διάφορες ἐξωτερικὲς ἀλλοιώσεις καὶ δυσμορφίες τοῦ φύλου, τὸ ὁποῖο ὅμως παραταῦτα ἀνήκει συγκεκριμένα σὲ γυναίκα. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση ὅντως ἡ ἰατρικὴ θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρει πραγματικὴ βοήθεια στὸν φέροντα τὸν γονότυπο αὐτὸ ἄν τὸ ζητοῦσε, διορθώνοντας τὶς ἐξωτερικὲς ἀτέλειες, ὥστε νὰ ἐναρμονιστεῖ ἡ σωματικὴ ἐμφάνιση καὶ λειτουργία μὲ τὸ ἀντίστοιχο τοῦ γονότυπου συγκεκριμένο φύλο (ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπὸ τὴν περίπτωση ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπέμβει ἡ ἰατρικὴ χωρὶς νὰ ὑπάρχει γενετικὴ ἀνωμαλία, ὅπου τότε διαφοροποιεῖται ἡ σωματικὴ ἐμφάνιση ἀπὸ τὸ φύλο ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ γονότυπο, ἐνῶ πρὶν ἤταν μεταξύ τους σὲ ἀρμονία. Βλέπε περισσότερες σχετικές λεπτομέρειες στὸ Παράρτημα B.).

Ἐπειδὴ ἡ ψυχολογία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄμεσα ἐναρμονισμένη μὲ τὴν σωματική του ὑπόσταση, ἡ ὁποῖα ἀρχὴ καὶ θεμέλιό της ἔχει τὸ γενετικὸ ὑλικό, ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσει κάποιος νὰ διαφοροποιήσει τὴν ψυχολογία του κατὰ βούληση στὸ πεδίο τοῦ φύλου ἀπὸ αὐτὴν ἡ ὁποία εἶναι σὲ σύμφωνία μὲ τὶς φυσικές του προδιαγραφές, καὶ σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδο νὰ ἀναπτύσσει συμπεριφορὲς ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὸ πραγματικό του φύλο καὶ εἶναι ἀσύμβατες μὲ αὐτὸ (σὲ μιὰ κοινωνιολογικὴ προσέγγιση στηριγμένη σὲ βουλησιοκρατικὲς ἀρχὲς), τὸ μόνο ποὺ καταφέρνει ἔτσι εἶναι νὰ ὁδηγεῖται σὲ ἐσωτερικὴ ταυτοτικὴ σύγγρουση, καθῶς τὸ φύλο ποὺ ζητάει, τὸ φύλο τῆς βούλησής του (κοινωνικὸ φύλο), δὲν ταυτίζεται μὲ τὸ πραγματικό σωματικό του φύλο (βιολογικό φύλο), ποὺ εἶναι τὸ φυσικό του καὶ βάση αὐτοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ τοποθετηθεῖ καὶ κοινωνικά (ἐννοῶντας νὰ τοποθετηθεῖ ὡς πρὸς τὸν ρόλο του ἀνθρώπου, καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὴν ἀξία, ἡ ὁποῖα δὲν διαφέρει καὶ γιὰ τὰ δύο φύλα).

3. Ἡ παραδοσιακὴ οἰκογένεια, ὅπως εἶναι φυσικὸ νὰ δημιουργεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ μέσω αὐτῆς νὰ διαιωνίζει τὸ εἶδος του καὶ νὰ ζωοποιεῖ καὶ ἐνισχύει τὴν κοινωνία, παρέχοντάς της ὑγιὴ καὶ ἐνεργὰ μέλη, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ δημιουργηθεῖ ἄν οἱ ρόλοι τῶν φύλων διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς καὶ ἐκφυλίζονται, χωρίς νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς σωματικὲς φυσικὲς προδιαγραφὲς τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἡ ἐνδεχόμενη υἱοθέτηση διάφορων τεχνητῶν ὑποκατάστατων ἀντὶ αὐτῆς, θὰ ἔχει τότε καταλυτικὰ ἀποτελέσματα, τόσο στὸν ψυχισμό τῶν παιδιῶν ποὺ υἱοθετοῦνται χωρίς τοὺς δύο φυσικούς γονείς τους, πατέρα καὶ μητέρα, ὅσο καὶ στὴν κοινωνία ὁλόκληρη, ἡ ὁποία χωρὶς τὰ κύτταρά της ποὺ εἶναι ἡ παραδοσιακὴ οἰκογένεια, καὶ τὶς ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἀξίες ποὺ καλλιεργοῦνται μέσα σὲ αὐτὴ, μπορεῖ νὰ καταρρεύσει σὰν κτίριο ποὺ οἱ πέτρες του θρυμματίστηκαν καὶ τὰ ξύλα του σάπισαν.

4. Οἱ μὴ φυσικὲς σεξουαλικὲς σχέσεις αὐξάνουν τὸν κίνδυνο τοῦ AIDS καὶ ἄλλων σεξουαλικὰ διαδιδόμενων νοσημάτων, πράγμα φυσικά ἀναμενόμενο καθῶς ὡς γνωστὸ «ἡ φύση ἐκδικεῖται» ὅταν τὴν παραβιάζουν καὶ τότε λειτουργοῦν πνευματικοὶ νόμοι ὑπὲρ τῆς διατήρησης τῆς τάξης. Ἐπίσης ὑπάρχουν ἐνδείξεις, παρόλο ποὺ δὲν ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ αἰτία προέλευσής τους πράγμα πολὺ δύσκολο ἐκ τῶν πραγμάτων, ὅτι καὶ πολλά ἄλλα ψυχοσωματικὰ προβλήματα ποὺ ἐμφανίζονται καὶ ταλαιπωροῦν τὸν ἄνθρωπο, μπορεῖ νὰ μὴν συνδέονται ἄμεσα μὲ τὴν σεξουαλικὲς σχέσεις, ὅμως προκαλοῦνται πιθανὸν ἀπὸ τὴν ἄκρατη καὶ ἀσύνετη σεξουαλικὴ συμπεριφορά, καὶ ἰδίως τὴν παρὰ τὴν φύση. Γενικῶς βέβαια ἐμπαθεῖς καὶ ὑπερβολικὲς συμπεριφορὲς ποὺ ξεφεύγουν ἐκτὸς κάποιων ὁρίων μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ ψυχοσωματικὰ προβλήματα, καὶ ἔτσι ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν σεξουαλικὴ συμπεριφορά, καὶ μάλιστα πρώτα καὶ κύρια θὰ λέγαμε γι᾿ αὐτὴ ἐπειδὴ ἑνώνει δύο ἀνθρώπους, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ὅταν αὐτὴ βγαίνει ἐκτὸς τῶν ὁρίων τοῦ κατὰ φύσιν.

5. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ ὅρια στὴν ζωή του, ὥστε νὰ τὸν συγκρατοῦν καὶ νὰ μὴν παύει νὰ παραμένει ἄνθρωπος, ὅντας πραγματικὰ κοινωνικὸς καὶ ἀνθρώπινος, χωρὶς νὰ γίνεται ἔρμαιο τῶν παθῶν, τῆς φιληδονίας καὶ φιλαυτίας του, φυλακισμένος στὸ ἐγώ του, ζώντας σὰν ἄλογο ζώο ποὺ δεν ἐλέγχει τὴν ζωή του μὲ τὸ λογικό ποὺ ἔχει ὡς αὐτεξούσιο ὅν. Καὶ ἄν δέον εἶναι νὰ ἀποφεύγει ἄλλους τρόπους ἀνταπόκρισης στὸ κάλεσμα τοῦ φυσικοῦ ἐνστίκτου πέρα ἀπὸ τὴν μόνιμη ἔγγαμη σχέση, πόσο μάλλον θὰ πρέπει νὰ διαφυλαχθεῖ ἀπὸ λύσεις ποὺ ἀντίκεινται στὴν φύση καὶ παραβιάζουν τὰ φυσικὰ ὅρια. Ἄν οἱ ἠθικὲς ἀρχές χαλαρώνουν, τότε ἀκόμα καὶ τὰ φυσικὰ ὅρια μποροῦν νὰ παραβιαστοῦν, καὶ τότε μιὰ παρεκτροπὴ μπορεῖ πολὺ εὐκολότερα νὰ ὁδηγήσει σὲ μεγαλύτερη, ὅπως ἡ ὁμοφυλοφιλία νὰ φέρει τὴν παιδεραστία, ἤ παραπέρα τὴν ζωοφιλία, μὲ ἀποτέλεσμα ἀναπόφευκτα πιὰ στὸ τέλος νὰ ἀποκαλύπτεται ὁλοφάνερα ἡ ἀπώλεια νοήματος καὶ τὸ κενὸ τῆς ζωῆς ποὺ ἐπιφέρει αὐτὴ ἡ βουτιὰ μέσα στὴ παράλογη ἄβυσσο τοῦ παρὰ τὴν φύση. Γι΄ αὐτὸ πολὺ πλούσιες χώρες, ὅπως ἡ Νορβηγία καὶ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χώρες τοῦ Βορρά, ὅπου οἱ ἠθικὲς ἀξίες χαλαρώνουν ὑπερβολικὰ καὶ τὰ ὅρια γίνονται δυσδιάκριτα καὶ ἀρχίζουν νὰ μὴν λαμβάνονται ὑπόψιν, τὸ παραφύσιν καταντάει νὰ λογαριάζεται ὡς κατὰ φύσιν, ὁπότε τὸ κατοχυρώνουν ἀκόμα καὶ οἱ νόμοι τοῦ κράτους, μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τραγικότερα ἀποτέλεσμα τὴν αὔξηση τῶν αὐτοκτονιῶν λόγω τῆς ἀπώλειας τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐπακόλουθης ἀπελπισίας, στὴν ὁποῖα ὁδηγεῖ αὐτὴ ἡ ἐκτὸς φύσης παρεκτροπή καὶ διολίσθηση τῆς παραλογίας.

6. Ἀσύλληπτη σοφία κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου μὲ δύο διαφορετικὰ φύλα. Ἔχοντας ἀπὸ τὴν φύση του ἕνα ἀπὸ τὰ δύο φύλα ὁ ἄνθρωπος, αἰσθάνεται τὴν φυσικῶς ἀνυπέρβλητη ἀνάγκη νὰ ἀναπτύξει σχέση ἀγάπης, ὄχι μόνο συναισθηματικῆς καὶ πνευματικῆς διὰ τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ σωματικῆς, ἀγάπης ἐντὸς τοῦ σώματος μὲ κάποιον ἄλλο διαφορετικοῦ φύλου, ὥστε νὰ ἀποκτήσει γνώση ἐμπειρικὰ αὐτοῦ ποὺ δὲν γνωρίζει, ἐπειδὴ εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ ὅτι ἔχει ὁ ἴδιος ἀπὸ τὴν γέννησή του. Αὐτὸ τὸν ὁδηγεῖ σὲ συνάντηση μὲ τὸ ἄλλον τοῦ ἄλλου φύλου, ὥστε νὰ μπορέσει ἔτσι σὲ αὐτὸν νὰ βρεῖ αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει καὶ βιώνει ἔντονη τὴν ἔλλειψή του, καὶ νὰ καταφέρει νὰ αἰσθανθεῖ ὁλοκληρωμένος. Αὐτὸ συμβαίνει μέσα στὸν γάμο, ὅπου καὶ μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἐν σώματι σχέση, ἀλληλοσυμπλήρωση καὶ ἑνότητα οἱ νέοι ἄνθρωποι ἔρχονται στὸν κόσμο, ἀποκτοῦν ζωὴ καὶ γεννιοῦνται τὰ παιδιά. Ἔξω ἀπὸ ἕνα τέτοιο πλαίσιο ἡ σεξουαλικὴ σχέση δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἔκφραση μιὰς ἐπιφανειακότερης ἀγάπης μὴ ἔχοντας μόνιμο χαρακτήρα, ὅπου ἡ ἠδονὴ καὶ ἡ ἐγωιστικὴ ἱκανοποίηση μπορεῖ νὰ καταλήξει αὐτοσκοπὸς, καὶ ἡ σεξουαλικὴ σχέση νὰ καταντήσει ἐργαλείο της, ἐνῶ ὁ σύντροφος νὰ θεωρεῖται ὡς ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης, πραγματικότητα ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι καλὰ ἐπικαλυμμένη μὲ τὸ προσωπεῖο τῆς ἀγάπης.

Πολὺ περισσότερο, ἄν ἡ φυσικὴ σεξουαλικὴ σχέση μεταξὺ δύο ἀνθρώπων τῶν δύο φύλων ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ μία ἄλλη διαφορετικὴ, ποὺ δὲν λαμβάνει ὑπόψιν τὴν φυσικὴ σωματικὴ πραγματικότητα τῶν δύο φύλων καὶ ἐπομένως εἶναι ξένη στὴν φύση, μὴ προερχόμενη ἀπὸ αὐτὴν, ἀφύσικη καὶ παραφύσιν, σὲ μιὰ τέτοια σχέση ἡ ἀγάπη, ἐκτὸς ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὶς προοπτικὲς ποὺ ἀναφέραμε τῆς ἀγάπης μέσα σὲ μιὰ μόνιμη φυσικὴ ἔγγαμη σχέση, καὶ ἐπομένως δὲν μπορεῖ νὰ γίνει οὐσιαστικότερη καὶ ἔτσι τελειότερη, δὲν εἶναι ἐπίσης κὰν φυσική. Ζητάει νὰ γνωρίσει, ἀντὶ κάποιον τοῦ ἄλλου φύλου ποὺ ὑπάρχει στὴν φύση καὶ ποὺ ἔχει ὅτι τοῦ ἴδιου τοῦ λείπει, κάποιον τοῦ ἴδιου φύλου ἤ ὁποιονδήποτε ποὺ ἔχει ἀλλοιώσει τὰ γνωρίσματα τοῦ φύλου του μὲ τὸν ἕνα ἤ ἄλλο τρόπο προσδίδοντάς του ἕνα χαρακτήρα ὅπου δὲν ξεχωρίζει τὸ ἕνα φύλο ἀπὸ τὸ ἄλλο, ὅπου σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση ἡ σχέση του μὲ τὸν ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ δώσει πραγματικὰ τὴν ἐμπειρικὴ γνώση καὶ ὁλοκλήρωση μὲ ἀλληλοσυμπλήρωση, ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του ἔχει ἀνάγκη. Γιατὶ ἄν ὁ ἄνδρας θέλει νὰ παίξει τὸν ρόλο τῆς γυναίκας, τότε ἔτσι οὔτε τὸ γυναικείο φύλο γνωρίζει στὴν πραγματικότητα, ἀφοῦ δὲν εἶναι γυναίκα, ἀλλὰ ἄντρας, οὔτε καὶ γνωρίζει κάτι περισσότερο ἀπὸ τὸν ἄλλο τοῦ ἴδιου φύλου μὲ αὐτὸν, ἀφοῦ τὴν γνώση τοῦ φύλου του τὴν ἔχει αφ᾿ ἑαυτού του. Τὸ ἀνάλογο συμβαίνει καὶ γιὰ τὴν γυναίκα ποὺ θέλει νὰ παίξει τὸν ρόλο τοῦ ἄνδρα. Γιατὶ κατὰ τὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου νὰ γεννιέται μὲ ἕνα ἀπὸ δύο φύλα ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς, ἡ ἐμπειρικὴ γνώση τῶν δύο φύλων καὶ ἡ ὁλοκλήρωση μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μόνο ὅταν εἶναι πραγματικὰ παρόντα μέσα στὸ ζεύγος καὶ τὰ δύο φύλα, ἔχουμε δηλαδὴ ζεύγος ἀνδρόγυνο.

7. Κάθε τὶ ποὺ ἔχει φτιαχτεί χρησιμοποιεῖται μὲ συγκεκριμένο τρόπο πρὸς συγκεκριμένο σκοπὸ. Παράδειγμα ἄς πάρουμε ἀπὸ τὴν τεχνολογία, μιὰς καὶ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος τὴν ἔχει κάνει ἀναπόσπαστο μέρος στὴν ζωή του καὶ ὅλοι ἔχουν ἐμπειρία χρήσης της. Τὸ ὁποιοδήποτε ἠλεκτρικό κύκλωμα κλείνει καὶ λειτουργεῖ ὁ καταναλωτής (ἡ συσκευὴ ποὺ ἔχουμε συνδέσει σὲ αὐτὸ), ὅπως ἀνάβει ἕνας λαμπτήρας, μὲ τὴν χρήση διακοπτῶν καὶ βυσμάτων – πριζῶν, ὅπου ἕνα βύσμα ταιριάζει πάντα μὲ μιὰ πρίζα. Ἄν προσπαθήσουμε νὰ ταιριάξουμε βύσματα ἤ πρίζες μεταξύ τους, τότε ἤ στὸ σκοτάδι θὰ μείνουμε ἤ θὰ προκαλέσουμε βραχυκύκλωμα μὲ βλάβες, ἄν δὲν καταλήξουμε μὲ ἐγκαύματα ἀπὸ ἠλεκτροπληξία στὸ νοσοκομείο. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα ὅταν χρησιμοποιοῦμε ὁτιδήποτε μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἤ σκοπὸ ἀπὸ αὐτὸ τὸ τρόπο χρήσης καὶ τὸ σκοπὸ γιὰ τὰ ὁποῖα εἶναι φτιαγμένο καὶ προορίζεται. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σώμα καὶ τὰ ὄργανά του.

8. Τὸ φύλο, τόσο τὸ ἕνα, ὅσο καὶ τὸ ἄλλο, εἶναι ἕνα δώρο τῆς φύσης πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ὅταν ὁλοπρόθυμα τὸ ἀποδέχεται καὶ ἀξιοποιεῖ τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία, ὅπως καὶ ἀργότερα, καὶ μάλιστα μέσα στὴν ἔγγαμη ζωὴ, τότε αὐτὸ γίνεται μέσο πραγματικῆς χαρὰς καὶ τιμῆς γι᾿ αὐτὸν. Μιὰς χαρὰς ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προέλθει ἀπὸ μιὰ διαφορετικὴ τῆς φυσικῆς πραγματικότητας, ἀπὸ μιὰ προσποιητὴ πραγματικότητα.

Παραλλήλως, ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ φυσικὰ δεδομένο φύλο του δὲν τὸ δέχεται καὶ ψάχνει νὰ βρεῖ τελικὰ ποιὸ εἶναι τὸ φύλο του, φανερώνει ἄνθρωπο αἰχμαλωτισμένο καὶ ριζωμένο σὲ κάθε τι σχετικοποιημένο, ἐνδοκόσμιο καὶ πρόσκαιρο, εἴτε αὐτὸ διαθέτει παχυλὴ ὑλικὴ παρουσία, εἶτε ἀποτελεῖ κούφιο ἰδεολόγημα, γέννημα τῆς διανοίας, πλήρη φαντασιῶν καὶ φαντασμάτων. Ἕναν ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἀναζητεῖ κάτι περισσότερο καὶ γνησιότερο, κάτι οὐσιαστικότερο καὶ μονιμότερο, κάτι πραγματικὰ ἀνώτερο καὶ ἀληθινὰ πνευματικότερο. Κάτι ποὺ θὰ ἔχει μέσα στὸ χρόνο καὶ πέρα ἀπὸ αὐτὸν πραγματικὴ καὶ ἀμετάβλητη ἀξία, ἰκανὸ νὰ νοηματοδοτήσει τὴν ζωή του, νὰ τὸν πληρώσει μὲ ἀναφαίρετη χαρὰ καὶ νὰ τὸν καταστήσει πραγματικὰ ἐλεύθερο. Τὸ ὁποῖο αὐτὸ δὲν θὰ τὸ βρεῖ οὔτε στὴν καλοθρεμμένη σάρκα του, οὔτε στὴν φαντασμένη διάνοιά του.

9. Ἐκεῖνος ποὺ διδάσκει τὸν ἄλλο ὅτι εἶναι ἕνα στερεότυπο τὸ φύλο του καὶ πρέπει νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ αὐτὸ καὶ νὰ ἀποφασίσει νὰ εἶναι ὅποιο φύλο θέλει, ὅτι εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπιλέξει ὅτι τοῦ ἀρέσει, μαθαίνοντάς του καὶ τὶς νέες ἐπιλογὲς ποὺ ἔχει παρουσιάζοντας του καὶ ἄλλα φύλα ἐκτὸς τῶν δύο φυσικῶν, αὐτὸς, ἄν δὲν τὰ πιστεύει αὐτὰ ποὺ διδάσκει ὁ ἴδιος, μοιάζει ἀκριβῶς μὲ διδάσκαλο ποὺ μαθαίνει τοὺς ἄλλους νὰ ἀποφασίζουν ἄν θέλουν νὰ ζήσουν ἤ ὄχι, καὶ ἄν θελήσουν νὰ ἀποφασίσουν ὄχι, τοὺς διδάσκει τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους μποροῦν νὰ αὐτοκτονήσουν. Ἄν πάλι τὰ πιστεύει καὶ τὰ ἐφαρμόζει, μοιάζει μὲ δάσκαλο ποὺ διδάσκει στοὺς ἄλλους τοὺς τρόπους νὰ ἀρρωστήσουν τὴν ἀρρώστια ποὺ ἔχει καὶ ὁ ἴδιος καὶ τὴν κόλλησε μὲ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τρόπους, παρουσιάζοντάς την σὲ αὐτοὺς ὡς μιὰ ὑγειὴ καὶ φυσικὴ κατάσταση, τὴν ὁποῖα τὴν θεωροῦσαν ἀρρώστια στὴν παλιὰ ἐποχὴ τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς καταπίεσης, ἐνῶ στὴν σημερινὴ νέα ἐποχὴ τῆς γνώσης, ποὺ ἄλλαξαν οἱ καιροὶ καὶ ἔχουμε πιὰ ἀπελευθερωθεῖ, ὄχι μόνο δὲν βλέπουμε πιὰ τὴν ἀρρώστια ὡς ἀρρώστια, ἀλλὰ καὶ ὡς ὁδὸ πρὸς τὴν εὐτυχία. Διδάσκει λοιπόν αὐτὸς, ἄς ἀκολουθήσουμε τὸ ρεύμα καὶ τὴν μόδα, καὶ ἄν ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ κολλήσουμε τὴν ἀρρώστια, τουλάχιστον μὴν ζητάμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὅπως τὸν ἴδιο, νὰ γίνουν καλά.

10. Ἄν κάποιος πιστεύει στὸν Χριστὸ εἰλικρινά, δὲν ἔχουν γι᾿ αὐτὸν κανένα νόημα διλλήματα περὶ ἐπιλογῆς φύλου. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, μετὰ τὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου ὅπως περιγράφεται στὸ πρῶτο κεφάλαιο (“ὁ Θεὸς…ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς”, Γεν. 1,27), στὴν συνέχεια ἡ ἀνήθικη καὶ παρὰ τὴν φύση χρήση τοῦ σώματος (“καὶ ἐξεκαλοῦντο τὸν Λὼτ καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν· ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς.”, Γεν. 19, 5) ὁδήγησε στὴν γνωστὴ καταστροφὴ τῶν ἀμετανόητων Σοδόμων καὶ Γομόρρων μὲ τὸ πλέον ὀλέθριο καὶ φοβερὸ τρόπο (“καὶ Κύριος ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμοῤῥα θεῖον, καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας καὶ πᾶσαν τὴν περίχωρον καὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καὶ τὰ ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γῆς.”, Γεν. 19, 24-25), ὥστε νὰ παραδειγματίζει τὸ τέλος τους τὶς ἐπόμενες γενεές. Στὴν Καινὴ Διαθήκη πάλι ὁ θεοφόρος Ἀπόστολος Παύλος ἐξηγεῖ ὅτι μαζί μὲ τὴν πορνεία, τὴν μοιχεῖα καὶ ἄλλες παραβάσεις τοῦ θεῖου νόμου, παράνομες πράξεις, ἀνήθικες καὶ ἁμαρτωλές, συγκαταλέγεται καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία, καὶ ἄν δὲν ὑπάρξει μετάνοια ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια (“δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δὲ καὶ ἀνυποτάκτοις, ἀσεβέσι καὶ ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καὶ βεβήλοις, πατρολῴαις καὶ μητρολῴαις, ἀνδροφόνοις, πόρνοις, ἀρσενοκοίταις,…”, Α’ Τιμ. 1,9-10, καὶ “μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοὶ, οὔτε μαλακοὶ, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι. ”, Α’ Κορ. 6, 9-10, ἐνῶ καὶ στὸ Ρωμ. 1, 26-27, ἀναφέρεται στὴν ὁμοφυλοφιλία χαρακτηρίζοντάς την μὲ τὶς ἐκφράσεις “πάθη ἀτιμίας”, “παρὰ φύσιν”, “ἀσχημοσύνην” καὶ “πλάνης”).

Περὶ ἐκείνων ποὺ ἤδη παρεκτράπηκαν ἔξω ἀπὸ τὴν φυσικὴ πραγματικότητα του φύλου τους.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν παρασυρθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας (διευκρινίζεται ἐδῶ ὅτι δὲν συγκαταλέγονται σὲ αὐτοὺς ὅσοι ἔχουν νιώσει ὁμοφυλοφιλικὲς ἔξεις, ἀλλὰ αὐτὲς δὲν κατάφεραν νὰ τοὺς παρασύρουν καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν νὰ τὴν κάνουν πράξη), τὸ ἔχουν κάνει, εἴτε ἐπειδὴ ἄλλοι κάποτε παρὰ τὴν θέλησή τους τοὺς κακοποίησαν, ἤ ἐπειδὴ τοὺς ἀποπλάνησαν χωρὶς νὰ τοὺς δώσουν περιθώριο νὰ σκεφτοῦν καὶ νὰ ἐπιλέξουν, ἤ ἐπειδὴ τοὺς πίεσαν καὶ ὑπέκυψαν νὰ τὸ δεχθοῦν μὲ τὸ μὴ ὑπεύθυνο ἀνώριμο μυαλὸ τους σὲ νεανικὴ ἡλικία, ὁπότε τοὺς ἀποπροσανατόλισαν, εἴτε κάποιος θέλησε καὶ ἐπέλεξε ἐνεργήσει ὁμοφυλοφιλικά, ὅντας γιὰ κάποιο λόγο ἐπιρρεπὴς καὶ ἔχοντας κάποια ἀδυναμία (ἕνας τέτοιος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο κάποιος μπορεῖ νὰ ἔχει ἀδυναμία καὶ νὰ εἶναι ἐπιρρεπὴς εἶναι ὁ πιθανὸς ἀποπροσανατολισμὸς, ὅπως αὐτὸς τῶν παραπάνω περιπτώσεων, ἀλλὰ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας καὶ αὐτὸς μέσα στὴν παιδεῖα ἀπὸ τὴν κυβέρνηση καὶ ὅποιους ἐκπαιδευτικοὺς συγκατατίθονται καὶ ὑλοποιοῦν τὶς σχετικὲς ἀποφάσεις της, ὅπως αὐτὴ τῆς θεματικῆς ἑβδομάδας «περὶ ἐμφύλων ταυτοτήτων καὶ ἀποδόμησης ἐμφύλων στερεοτύπων»). Ὁποιοσδήποτε ὅμως, εἴτε σὲ ἄλλες περιπτώσεις μπορεῖ νὰ εἶναι εὐκολότερο, πιὸ πιθανό αὐτό, εἶτε σὲ ἄλλες περιπτώσεις μπορεῖ νὰ εἶναι δυσκολότερο, λιγότερο πιθανό, μπορεῖ νὰ ἔρθει σὲ ἐπίγνωση τῆς παρεκτροπῆς καὶ τοῦ παραλογισμοῦ σὲ αὐτὴν τὴν παραφύση κατάσταση, ὅσο καὶ ἄν ἔχει παγιδευτεῖ σὲ αὐτή ὡς ἐκείνη τὴν στιγμή, καὶ νὰ θελήσει ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος καὶ νὰ ἐπαναβρεῖ τὴν φυσική ὁδό ζωῆς. Τότε μπορεῖ νὰ συναντά τεράστια δυσκολία γιὰ νὰ καταφέρει κάτι τέτοιο ἐρχόμενος ἀντιμέτωπος μὲ τὴν ἀνυποχώρητη ροπὴ τοῦ πάθους, ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ συνεχίσει νὰ τὸν κρατά δέσμιό του. Ὡστόσο αὐτὸ ποὺ τοῦ συμβαίνει δὲν εἶναι κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ ὅτι συμβαίνει καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις, ὅταν κάποιος ἔχει παρασυρθεῖ ἀπὸ ἕνα ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα πάθη, ὅπως γιὰ παράδειγμα πορνεία. Ἐδῶ ἰσχύει ὁ ἁγιογραφικὸς λόγος “Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι” (Α’ Τιμ. 1,15), ποὺ σημαῖνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἔχοντας ἔρθει γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς στὸν κόσμο, καὶ γιὰ νὰ μᾶς σώσει σταυρώθηκε ποὺ εἶχε ὡς ἐπόμενο καὶ νὰ ἀναστηθεῖ, καὶ μὲ τὴν στροφὴ τοῦ καθένα μας πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Σταυρό Του ἡ σωτηρία του μπορεῖ νὰ γίνει καὶ γι’ αὐτὸν πραγματικότητα. Αὐτὴ ἡ στροφὴ σημαῖνει μετάνοια καὶ ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία, μετέχοντας στὰ μυστήριά Της, μὲ τὴν δύναμη καὶ τὴν χάρη τῶν ὁποίων καὶ τὴν προσωπική προσπάθεια καὶ ἀγώνα, νικᾶται τὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως καὶ κάθε ἄλλο.

Ἐπίλογος.

Κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ μόνο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, καὶ μόνο ἐν Χριστῶ μπορεῖ νὰ ἀναπτύσσει μιὰ συνεχῶς τελειότερη σχέση πραγματικῆς ἀγάπης μὲ τὸν πλησίον. Μέσα στὴν ἔγγαμη σχέση ἀγάπης, ἡ ὁποία συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀλληλοσυμπλήρωση τὴν ὁποῖα καθιστὰ δυνατὴ ἡ φυσικὴ διαφορὰ τῶν δύο φύλων, ποὺ χάρη σὲ αὐτὴν ὁ ἕνας νιώθει ὁλοκληρωμένος μέσω τῆς συναντήσεώς του μὲ τὸν ἄλλο, ὁ σκοπὸς εἶναι καὶ οἱ δυό τους, καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος, ὁ κάθε ἕνας στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου ποὺ συναντά, νὰ ἔρθει σὲ συνάντηση τελικὰ καὶ μὲ Ἐκεῖνον, ποὺ ἔχει πλάσει καὶ τὸν ἄλλο ἄνθρωπο, τὸν σύντροφό του μὲ τὸν ὁποῖο εἶναι ἑνωμένος μαζί του, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο, καὶ Αὐτὸς εἶναι ποὺ τοὺς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ ἔρθουν μαζὶ, ὅπως καὶ τοὺς ἕνωσε τελικὰ μαζί. Ἔτσι ἡ ἀγάπη τους ἐντὸς τοῦ Χριστοῦ ἀποκτὰ μιὰ καινούργια προοπτικὴ, μὲ τὴν ὁποία αὐτὴ ὑπάρχει ὡς μέρος τῆς ἀγάπης μεταξὺ Κτίστου καὶ πλάσματος, ἡ ὁποία εἶναι ἀνεξάντλητη, ἄπειρη καὶ αἰώνια, καὶ τὴν ὁποῖα βιώνουν ἄνευ σημασίας πιὰ ἅν τὸ ζοῦν καθένας ξεχωριστὰ ἤ ὡς ζεύγος ἑνωμένοι μαζὶ. Ἡ φύση λοιπὸν ὁδηγεῖ στὸ ὑπερ τὴν φύση, ἐνῶ τὸ παρὰ τὴν φύση ἐγλωβίζει στὴν ἐνδοκοσμικὴ σφαίρα τῆς ὕλης καὶ τῆς φαντασίας, τοῦ πρόσκαιρου καὶ τῆς φθοράς. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀναγνωρίζουμε τὸν ρόλο τῆς φύσης ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Δημιουργό της καὶ νὰ τὴν σεβόμαστε, γιατὶ ἔτσι δείχνουμε τὸν σεβασμό μας πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ τὴν δημιούργησε. Διαφορετικὰ ἄν τὴν παραβιάζουμε, παραβιάζουμε τὰ λόγια καὶ τὶς ἐντολές Του, καὶ ἀσεβοῦμε πρὸς Ἐκεῖνον, ὁπότε ἔτσι κλείνουμε καὶ τὸν δρόμο μέσω τοῦ ὁποίου μποροῦμε νὰ συναντήσουμε Αὐτόν. Ὅμως τὸ νὰ ἀγαπήσουμε ἀληθινὰ, ποὺ εἶναι καὶ ὁ σκοπὸς ποὺ ὑπάρχουμε, μποροῦμε νὰ τὸ κατακτήσουμε μόνο ἄν συναντήσουμε Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ ὑπάρχουμε, καθῶς Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἀπὸ Ἐκεῖνον ἡ ἀγάπη ἐκπηγάζει, καθῶς “ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν” (A’ Iω. 4, 8).

Παράρτημα.

A. Τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος σχετικὰ μὲ τὴν προσπάθεια ἀσχολίας μὲ θέματα ἐπιλογῆς φύλου (καὶ μὲ τὴν προσπάθεια ἀλλαγῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν) στὴν Σχολεία.

Ἡ ἔμπνευση καὶ ἡ πρόκληση τοῦ τεχνητοῦ ἐρωτήματος «Ποιὸ φύλο προτιμᾶς;» τὸ ὁποῖο ἀποκτὰ δυνατότητα νὰ τεθεῖ μόνο μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἀποδοχῆς τῆς θεωρίας περὶ ὑπάρξεως κοινωνικοῦ φύλου ἀνεξαρτήτως τοῦ βιολογικοῦ-φυσικοῦ φύλου, μὴ λαμβάνοντας ὑπόψιν τὴν πλήρη ἀποτυχία της νὰ ἀποδειχθεῖ πειραματικά (βλέπε ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου), εἶναι δυνατὸν μὲ ὅλο τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα μας νὰ ἐπιλέγουμε ἐλεύθερα ὡς ὑπεύθυνα ἄτομα, σύμφωνα μὲ τὰ πιστεύω μας, τὶς ἀξίες μας, καὶ τὸ σεβασμό στὴν φύση μας, νὰ μας βρίσκει παντελῶς ἀδιάφορους. Ὡστόσο ὅμως μπορούμε νὰ τὸ ἀπορρίψουμε ὁλοκληρωτικὰ καὶ ὡς γονεῖς, ποὺ δικαιούμαστε καὶ ὀφείλουμε νὰ μεριμνοῦμε καὶ νὰ δίνουμε τὰ κατάλληλα ἐφόδια καὶ βάσεις στὰ παιδιά μας γιὰ νὰ ἐπιλέγουν σωστὰ στὴν ζωή τους καὶ γιὰ νὰ φυλαχθοῦν ἀπὸ ἀδιέξοδους, ἐπικύνδυνους καὶ καταστροφικοὺς ἀτραπούς, ὥστε τελικὰ νὰ ἀποτελέσουν χρήσιμα μέλη τῆς κοινωνίας, ἄξιοι φορεῖς τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν ἀξιῶν ποὺ κληρονόμησαν, συνειδητοὺς φύλακες τοῦ ἔθνους τους καὶ τῶν παραδόσεών του. Καὶ βέβαια τὰ ἐρωτήματα περὶ φύλου στὰ σχολεῖα, ἀντὶ τῆς σωστῆς καὶ γνήσιας διδασκαλίας τῆς ἱστορίας καὶ τῆς γλώσσας μας, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ ἐρωτήματα διαθρησκειακοῦ συγκριτισμοῦ, ἀντὶ τῆς μελέτης τῆς λαμπρῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης μας (χωρὶς νὰ ἀποκλείει αὐτὸ καὶ κάποια γνωσιολογικὴ ἀναφορὰ στὶς ἄλλες θρησκείες), ὁδηγοῦν τὸ μαθητὴ σὲ ἀποπροσανατολισμὸ εἰς βάρος τῆς ταυτότητάς του, ὅπως θὰ ἤθελε ἡ οἰκογένειά του καὶ ὁ ἴδιος νὰ τὴν διαμορφώσει, γνωρίζοντάς του τὴν ἐθνική της καταγωγή, τὶς πολιτισμικές της παραδόσεις καὶ τὸ θρησκευτικό της πιστεύω. Τὰ ἄρθρα τοῦ Συντάγματός μας ὑπερασπίζονται καὶ προσπαθοῦν νὰ προστατέψουν τὸ μαθητὴ καὶ τὴν οἰκογένεια ἀπὸ τέτοιες ἀθέμιτες, παράλογες καὶ ἐπικύνδυνες παρεμβάσεις τῆς πολιτείας εἰς βάρος τους.

Τὸ ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος τῆς Ελλάδος γράφει: «1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη…2…. Ο προσηλυτισμός απαγορεύεται.»-Ὅμως τὸ μάθημα διαθρησκειακοῦ συγκριτισμοῦ ποὺ θέλουν νὰ ἀντικαταστήσει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ποὺ φέρνει σὲ ἐπαφὴ τοὺς μαθητὲς μὲ τὴν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση, ἔχει ἀναμφισβήτητα καὶ προσηλυτιστικό χαρακτήρα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ποὺ ξεκάθαρα ἐξηγοῦν στὸ Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν θέλουν νὰ γίνεται (ἐμπειρικὰ, πού εἶναι ὁ τρόπος τῆς κατήχησης). Γίνεται ἔτσι ἕνα εἴδος προσηλυτισμοῦ στὸν συγκριτιστικὸ οἰκουμενισμό (μαθαίνοντας παράλληλα γιὰ ὅλες τὶς θρησκείες, ὅπου τὸ κέντρο βάρος παύει πιὰ νὰ πέφτει στὴν Ὀρθόδοξη πίστη), παραβιάζοντας τὸ σύνταγμα καὶ τὰ δικαιώματα τῶν μαθητῶν καὶ τῶν γονέων κατάφορα. Ἐπίσης καὶ τὰ ἐρωτήματα περὶ φύλου στὰ σχολεῖα, ἐπειδὴ εἶναι σφόδρα ἀντίθετα πρὸς τὸ χριστιανικό πιστεύω καὶ τὴν ἀπορρέουσα ἀπὸ αὐτὸ ἠθικὴ, καὶ κατὰ συνέπεια προσκρούουν στὴν χριστιανική συνείδηση πολλῶν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀπευθύνονται, (ἐνῶ πρέπει νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ἡ ἀποδόμηση τοῦ φύλου, ἐννοῶντας τὸ φυσικό φύλο, ποὺ ἔχουμε ἐκ γεννετῆς, ποῦ γίνεται θεωρῶντας το ὡς ἕνα στερεότυπο, μὲ σκοπὸ νὰ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ἀντικατάστασής του ἀπὸ ἄλλο, σύμφωνα μὲ ὅσα διδάσκει ἡ θεωρία τοῦ κοινωνικοῦ φύλου, εἶναι καὶ αὐτὸ προσηλυτισμός, ἄν καὶ ὄχι θρησκευτικοῦ χαρακτήρα, ἀλλὰ ἰδεολογικοῦ), γι᾿ αὐτὸ ἀποτελοῦν καὶ αὐτὰ παραβίαση τοῦ παραπάνω ἄρθρου τοῦ ἑλληνικοῦ συντάγματος.

Ὅσοι ἐπιδιώκουν νὰ εἰσάγουν στὰ σχολεῖα ἐρωτήματα σὰν αὐτὰ παραβιάζουν καὶ τὸ ἄρθρο 16 τοῦ συντάγματος ποὺ προβλέπει ὅτι: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης». Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ὁρίζει ὅτι τὸ κράτος ὄχι μόνο θὰ ἔπρεπε νὰ σεβαστεῖ τὰ θρησκευτικά πιστεύω τῶν μαθητῶν καὶ τῶν γονέων τους, ἀλλὰ καὶ νὰ μεριμνά γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν. Πράγμα τὸ ὁποῖο γιὰ νὰ συμβεῖ, ἀντὶ καταπατῶντας τὸ σύνταγμα νὰ ἐπιδιώκουν νὰ μαθαίνουν τοὺς μαθητὲς νὰ ἀσχολοῦνται μὲ ἐπιλογὲς φανταστικῶν ὑποτιθέμενων κοινωνικῶν φύλων, καὶ νὰ τοὺς ὁδηγοῦν ἔτσι σὲ ταυτοτικὰ ἀδιέξοδα, θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς δίδασκαν ἀξίες γνωρίζοντάς τους τὴν ἱστορία τῶν προγόνων τους, τὴν γλώσσα τους, τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή τους. Τὸ ἄρθρο 5 τοῦ συντάγματος μάλιστα κάνοντας μιὰ βιοηθικὴ ἀναφορά γράφει ὅτι «Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας.». Πὼς εἶναι δυνατόν ὅμως, ἀπὸ τὴν μιὰ γιὰ τὴν γενετικὴ ταυτότητα τὸ συνταγματικὸ ἄρθρο νὰ ὁρίζει πῶς πρέπει νὰ προστατεύεται, καὶ ὅσον ἀφορὰ τὸ φύλο βέβαια ὅντως ἀναπόφευκτα πάντα παραμένει ἡ ἴδια, χωρὶς οὐδεμία δυνατότητα ἐπιλογῆς της, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ ζητοῦν μερικοὶ τὴν μονομερὴ ἐξωτερικὴ ἀλλαγὴ στὴν ἐμφάνιση καὶ συμπεριφορά, ποὺ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀντίκειται στὴν ἀμετάβλητη συγκεκριμένη γενετικὴ δομή, μὲ κατάληξη τὴν διατάραξη τῆς σωματικῆς ἁρμονίας τους καὶ τὸν ὅποιο ψυχολογικό ἀντίκτυπό αὐτῆς;

Τὸ πλήγμα που μπορεῖ νὰ δεχθεῖ ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, τὴν ἴδια στιγμὴ μαζί μὲ τὴν μητρότητα, καὶ βέβαια καὶ τὸ ἴδιο παιδὶ, σημαῖνει καὶ παραβίαση τοῦ ἄρθρου 21 τοῦ συντάγματος ποὺ ἀξιώνει τὴν προστασία τοῦ Κράτους ἐπ’ αὐτῶν: «1. Η οικογένεια, ὡς θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό τὴν προστασία του Κράτους». Συμπερασματικὰ λοιπόν τὸ κράτος προσπαθῶντας νὰ ἐπιβάλλει τὰ πιστεύω καὶ τὰ θελήματά του ἀδιαφορῶντας ἐντελῶς γιὰ τὸ ἔθνος μας καὶ τὴν ἱστορία του, γιὰ τὴν πίστη καὶ παράδοσή μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἴδια τὴν φύση μὲ τὴν ὁποία πλαστήκαμε καὶ μόνο μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὁποίας εἶναι δυνατὸν νὰ ζοῦμε φυσιολογικά καὶ γόνιμα, δὲν διστάζει νὰ καταπατεῖ κατάφορα καὶ τὸ Σύνταγμά μας καὶ νὰ λαμβάνει ἀποφάσεις σὰν αὐτὸ νὰ μὴν ὑπάρχει. Καὶ δὲν παραβιάζει μόνο αὐτό, ἀλλά καὶ σχετικὲς διεθνεῖς συμβάσεις.

Ἔτσι λοιπόν στὴν Διεθνή Σύμβαση τοῦ ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Ν.2101/1992 ΦΕΚ), τὸ ἄρθρο 29 (παρ.1γ) τῆς ὑπερασπίζεται τὴν ταυτότητα, τὴν γλώσσα, τὶς πολιτιστικές καὶ ἐθνικές ἀξίες, ἀλλὰ καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν γονέων καὶ ὄχι τὴν περιφρόνησή τους σὲ ὅτι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ παιδὶ. Ἀλλὰ καὶ στὸ ἄρθρο 5 γράφει ὅτι «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη σέβονται την ευθύνη, το δικαίωμα και το καθήκον που έχουν οι γονείς (ή, κατά περίπτωση, τα μέλη της διευρυμένης οικογένειας ή της κοινότητας, όπως προβλέπεται από τα τοπικά έθιμα, οι επίτροποι ή άλλα πρόσωπα που έχουν νόμιμα την ευθύνη για το παιδί), να του παρέχουν, κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του, τον προσανατολισμό και τις κατάλληλες συμβουλές …». Παρακάτω πάλι τὸ άρθρο 8 (παρ.1), ἀναφερόμενο στὴν διαφύλαξη τῆς ταυτότητάς τοῦ παιδιοῦ, γράφει ὅτι μαζί μὲ τὴν ἰθαγένειά του καὶ τὸ ὄνομά του, σὲ αὐτὴν συμπεριλαμβάνονται καὶ οἱ οἰκογενειακές του σχέσεις. Μὲ τὰ ἐρωτήματα λοιπὸν ποὺ θέλουν νὰ εἰσάγουν οἱ ἰθύνοντες στὰ σχολεῖα καὶ νὰ τὰ ἀπευθύνουν στοὺς μαθητὲς ποὺ ἀφοροῦν ἄμεσα τὴν ταυτότητά τους, ὡς διαδικασία ὑποχρεωτική, χωρὶς νὰ δείχνουν πρόθεση νὰ δώσουν σημασία καὶ νὰ σεβαστοῦν στὶς ἀντίθετες ἀπόψεις τῶν γονέων ὅσον ἀφορὰ αὐτὰ τὰ θέματα, δὲν ἀδιαφοροῦν καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν καὶ τῶν γονέων, γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς ταυτότητά τους, τῶν πολιτιστικῶν καὶ ἐθνικῶν ἀξιῶν τους, ποὺ γράφουν ὅτι τὰ ὑπερασπίζονται τὰ παραπάνω ἄρθρα;

B. Ἀπὸ παλαιότερο ἄρθρο μας μὲ ἀφορμὴ τὴν πρὸ ἑνὸς ἔτους νομοθέτηση τοῦ συμφώνου συμβίωσης μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἴδιου φύλου:

Τὸ ζήτημα τῆς ἐπιλογῆς φύλου.

Σχετικὰ μὲ τὸν νέο νόμο, ἄς ἐξετάσουμε τὸ ζήτημα τῆς ἐπιλογῆς φύλου ποὺ θέτουν αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ προωθήσουν τὴν ὁμοφυλοφιλία. Ἄν ὑπῆρχε τέτοιο ζήτημα καὶ κάποιος εἴχε τὸ δικαίωμα νὰ ἐπιλέξει τὸ φύλο του σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες του, χωρὶς νὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὴν φύση τὶ φυσικὰ χαρακτηριστικὰ φύλου θὰ τοῦ δώσει, τότε πραγματικὰ θὰ ἦταν ὀρθὴ καὶ δίκαιη ἡ νομικὴ κάλυψη τῆς συμβίωσης κάποιου μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον ἄνθρωπο ἀσχέτως φύλου. Ὡστόσο ὅμως τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικὰ του φύλου του κάποιος, εἶναι σὲ ὅλους καλὰ γνωστὸ ὅτι, εἶναι καθορισμένα πολὺ πρὶν ἐμεῖς γνωρίσουμε ὅτι κάποιος μπορεῖ νὰ εἶναι ἄντρας ἤ γυναίκα. Μάλιστα το φύλο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἔχει καθοριστεῖ ἀκόμα καὶ πρὶν ἀρχίσει ὀ ἄνθρωπος νὰ ζεῖ, δηλαδὴ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς γονιμοποίησης τοῦ ὠαρίου μὲ τὸν σχηματισμό τοῦ ἐμβρύου. Καὶ συμβαίνει αὐτὸ, καθῶς τὸ φύλο καθορίζεται κατὰ τὴν διαδικασία τῆς σύλληψης καὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ εἶδος τοῦ σπερματοζωαρίου ποὺ εἰσέρχεται στὸ ὠάριο προκειμένου αὐτὸ νὰ γονιμοποιηθεῖ, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ ποιὰ σχετικὰ μὲ τὸ φύλο χρωμοσώματα περιέχει, Υ (ἀνδρικὸ) ἤ Χ (γυναικείο). Μετὰ τὴν εἴσοδο τοῦ σπερματοζωαρίου στὸ ὠάριο μεσολαβεῖ κάποιος σύντομος χρόνος (μερικές ὧρες) μέχρι τὴν ὁλοκλήρωση τῆς γονιμοποίησης, που συμβαίνει ὅταν ἐνώνεται το γενετικὸ ὑλικὸ τοῦ σπερματοζωαρίου μὲ αὐτὸ τοῦ ὠαρίου καὶ σχηματίζεται το ἔμβρυο μὲ τὸ νέο δικὸ του γενετικὸ ὑλικὸ (ἀρχικὰ μονοκύτταρο), ποὺ ἀνήκει στὸν νέο ἄνθρωπο ποὺ ἡ ζωὴ του μόλις ἀρχίζει. Ἑπομένως τὸ φύλο ἔχει προκαθοριστεῖ λίγο χρόνο νωρίτερα τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ χρειάζονται ἀκόμα ἀρκετοὶ περισσότεροι ἀπὸ ἑννιὰ μῆνες μέχρι νὰ γεννηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ εἶναι ἄντρας ἤ γυναίκα, πράγμα ποὺ καὶ πάλι ἀρχικὰ τὸ διαπιστώνει στὰ πρόσωπα τῶν γονιῶν του, πρὶν τὸ διαπιστώσει καὶ στὸν ἑαυτὸ του. Καὶ ἐδῶ εὔκολα καταλαβαίνει κανεῖς τὶ ἐπίδραση θὰ ἔχει σὲ ἕνα παιδὶ, ἄν ἀντὶ γιὰ ἕνα πατέρα καὶ μιὰ μάνα, ἔχει δύο ‘πατέρες’ ἤ δύο ‘μάνες’, καὶ ἔτσι ἔρθει ἀρχικὰ σὲ ἐπαφὴ μόνο μὲ τὸ ἕνα φύλο δύο ομόφυλων ‘γονέων’, ποὺ μπορεῖ μάλιστα νὰ μὴν εἶναι καὶ τὸ δικὸ του. Ἄν δὲν εἶναι τὸ δικὸ του καὶ τοῦ μάθουν, ὅπως ἐπιδιώκουν, καὶ ὅτι τὸ φύλο ἐπιλέγεται ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ φύλο ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ φύση, τότε ἡ ὑποτιθέμενη ἐπιλογὴ φύλου, θὰ καταλήξει στὴν πραγματικότητα γιὰ ὁποιοδήποτε τέτοιο παιδὶ σὲ υἱοθέτηση συμπεριφορὰς τοῦ φύλου τοῦ ἄλλου ἀπὸ τὸ φύλο του, ἀναπόφευκτα καὶ χωρὶς καμιὰ ἐπιλογὴ. Βέβαια, ἄν ἕνα παιδὶ ἀνατραφεῖ ἀπὸ ὁμόφυλους γονεῖς, ἄσχετα ἀπὸ τὸ φύλο του, ἐφόσον αὐτοὶ καλλιεργοῦν συμπεριφορὲς ἄλλες ἀπὸ τὶς φυσιολογικὲς γιὰ τὸ κατὰ φύση φύλο τους, καὶ αὐτὸ θὰ ἔρθει σὲ σύγχυση σχετικὰ μὲ τὸ ποιοῦ φύλου συμπεριφορὰ εἶναι κατάλληλη γιὰ τὸ ἴδιο νὰ ἔχει. Γιὰ τὸν προφανὴ λόγο ὅμως ὅτι ὀ καθένας ἔχει τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἑνὸς ἥ τοῦ ἄλλου φύλου ἐκ γενετῆς (πλὴν πολὺ σπάνιων ἐξαιρέσεων λόγω κάποιας γενετικῆς ἀνωμαλίας, μὲ παρουσία τοῦ Υ χρωμοσώματος ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ τῶν δύο Χ χρωμοσωμάτων ἀπὸ τὴν γυναῖκα, ἀντὶ γιὰ ἔνα ποὺ εἶναι τὸ φυσιολογικὸ), καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι ἐπιλογὴ του αὐτὸ, σημαίνει ὅτι τυχῶν ἐπιλογὴ του νὰ καλλιεργήσει συμπεριφορές ποὺ ταιριάζουν στὸ ἄλλο φύλο, ἀπὸ τὸ φύλο τοῦ ὁποίου φέρει τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικὰ, δὲν εἶναι μὲ κανένα τρόπο φυσιολογικὲς καὶ ὑγιεῖς.

Ἄς σημειώσουμε ἐδῶ σχετικὰ μὲ τὴν γενετικὴ μηχανικὴ, ποὺ στὰ χρόνια μας προσπαθεῖ νὰ γνωρίσει ὅσο μπορεῖ τοὺς γενετικοὺς μηχανισμοὺς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐπεμβαίνει σὲ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς ἐλέγχει, καὶ χαρτογραφεῖ τὸ γονιδίωμα, ὅτι ἴσως καταφέρει νὰ ἐλέγχει τὴν ἐπιλογὴ φύλου ποὺ λαμβάνει χώρα πρὶν τὴν τεχνητὴ γονιμοποίηση, ἢ, πιὸ πιθανὸν, νὰ καταφέρει νὰ διακρίνει ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἔμβρυα ποὺ δημιουργοῦνται μετὰ ἀπὸ μία τεχνητὴ γονιμοποίηση, πρὶν κάνει τὴν ἐπιλογὴ αὐτοῦ ποὺ θὰ κυοφορηθεῖ, ποιὰ φέρουν Υ χρωμόσωμα καὶ ποιὰ Χ, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ἐπιλέγει κατὰ βούληση κάποιο μὲ τὸ ἕνα ἤ μὲ τὸ ἄλλο χρωμόσωμα (αὐτὴ εἶναι μιὰ μέθοδο βέβαια ποὺ ὁδηγεῖ στὴν καταστροφὴ τῶν πολλῶν ἀχρησιμοποίητων ἐμβρύων, ἤ στὴν κατάψυξή τους, ἡ ὁποία, ἐκτὸς τοῦ ὅτι φυσικὰ αὐτὴ καθ’ ἐαυτὴ εἶναι ἀνθυγιεινὴ καὶ μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ καὶ καταστροφικὴ, ἐπίσης δεν σημαίνει ὅτι αὐτὰ ἀπαραίτητα θὰ χρησιμοποιηθοῦν σὲ κάποια ἄλλη κυοφορία καὶ ἔτσι θὰ ἀποφύγουν τελικὰ τὴν καταστροφὴ). Σὲ κάθε περίπτωση βέβαια ἡ ἐπιλογὴ θὰ γίνεται πάντα πρὶν τὴν γονιμοποίηση, ἤ, ἄν ἀντὶ γιὰ τὸ φύλο τοῦ ἐμβρύου θὰ ἐπιλέγεται τὸ ἔμβρυο μὲ το κατάλληλο φύλο, πρὶν τὴν κυοφορία, χωρὶς αυτονόητα νὰ παύει νὰ παραμένει ἀδύνατη ὁποιαδήποτε ἐπιλογὴ γενετικῆς σχετικὴ μὲ τὸ φύλο μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς κυοφορίας. Ἴσως κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ δὲν ἀρκοῦνται στὸν τρὸπο ποὺ μᾶς δημιούργησε ὁ Θεὸς (‘ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς’, Γεν. 1, 27:: Μετάφρ. ‘ὁ Θεὸς τοὺς ἐδημιούργησεν ἀπ’ ἀρχῆς ἄνδρα καὶ γυναίκα’), να περιμένουν ἀπὸ τὴν γενετικὴ μηχανικὴ κάποτε νὰ κάνει δυνατὴ τὴν γέννηση ἑνὸς ἀνθρώπου μὲ τὸ Υ ἤ Χ χρωμόσωμα τοῦ φύλου νὰ ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ κάποιο ἄλλο καὶ αὐτὸς νὰ φέρει φυσικὰ χαρακτηριστικὰ ἀνάμεσα στὰ γυναικεία καὶ τὰ ἀντρικά, ἀλλὰ σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση θὰ μποροῦμε περισσότερο μάλλον νὰ μιλάμε γιὰ κάποιον ποὺ πάσχει ἀπὸ κάποια γενετικὴ ἀνωμαλία, παρὰ γιὰ ἕνα φυσιολογικὸ ἄνθρωπο (ὅπως στὴ περίπτωση τῆς παρουσίας τῶν ΧΧΥ χρωμοσωμάτων, ποὺ ἀναφέραμε ἤδη παραπάνω, ἡ ὁποῖα συμβαίνει σὲ σπάνιες περιπτώσεις ἀπὸ λάθος τῆς φύσεως).

Μήπως ὅμως, ὅπως θὰ μπορούσε νὰ ἰσχυριστεῖ κάποιος ἀπὸ ὅσους ὑποστηρίζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία, θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ δικαιολογηθεῖ καὶ νὰ βρεῖ κάποιο λογικὸ ἔρεισμα ἡ νομικὴ κάλυψη της, χωρὶς νὰ αἰωρεῖται στὸ κενὸ τοῦ παραλόγου, μία συμβίωση κάποιου μὲ κάποιον ἄλλο τοῦ ἴδιου φύλου, ὅταν ἔχει ἀλλάξει τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικὰ του φύλου μὲ μιὰ ἰατρικὴ ἐπέμβαση, πράγμα ποὺ εἶναι δυνατὸν σήμερα; Ἔστω καὶ πολλὰ χρόνια μετὰ τὴν γέννησή του δὲν μπορεῖ μὲ αὐτὸ τὸν τρὸπο νὰ κάνει τὴν δικιά του ἐπιλογὴ, σύμφωνα μὲ τὶς δικές του ἐπιθυμίες, καὶ νὰ ἀλλάξει τὸ φύλο του, ποὺ εἴχε φυσικῶς, στὸ ἄλλο φύλο; Δυστυχῶς ὅμως γιὰ αὐτοὺς ποὺ αὐτὰ τοὺς ἀπασχολοῦν καὶ αὐτὰ ζητοῦν νὰ πετύχουν, μιὰ τέτοια ἐπέμβαση δὲν πετυχαίνει τίποτα ἄλλο στὴν πραγματικότητα ἀπὸ μιὰ ἐξωτερική, φαινομενική σωματικὴ ἀλλαγή (κατὰ τὸν φαινότυπο), ἐνῶ στὴν οὐσία του καὶ στὴν σύνθεσή του (κατὰ τὸν γονότυπο) τὸ σῶμα παραμένει τὸ ἴδιο, δηλαδὴ ἀποτελούμενο ἀπὸ κύτταρα ποὺ ἀνάμεσα στὰ χρωμοσώματά τους περιέχουν αὐτὰ ποὺ εἶναι χαρακτηριστικὰ τοῦ φυσικοῦ φύλου τους καὶ ὄχι αὐτοῦ τοῦ ὁποίου πῆραν τὴν μορφὴ χρησιμοποιῶντας τὶς δυνατότητες τῆς ἰατρικῆς, καὶ τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι, οὔτε θὰ γίνει ποτὲ, δυνατὸν νὰ ἀλλάξουν, ὅπως ἐξηγήσαμε ἤδη παραπάνω. Bέβαια ὑπάρχουν καὶ οἱ σπάνιες περιπτώσεις κάποιας γενετικῆς ἀνωμαλίας σχετιζόμενης μὲ τὰ χρωμοσώματα ποὺ καθορίζουν τὸ φύλο, ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω ὅτι αὐτὴ συμβαίνει ὅταν αὐτὰ εἶναι τὰ ΧΧΥ, ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ Χ ἐπὶ τοῦ Υ, δηλαδὴ ὁ γυναικεῖος χαρακτήρας ἐπικρατεῖ ἐπὶ τοῦ ἀνδρικοῦ, παρόλο ποὺ κάποια ἀνδρικὰ χαρακτηριστικὰ, ὅπως μυϊκὴ δύναμη καὶ φωνὴ, μπορεῖ νὰ διατηροῦνται. Τότε μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ ἐξωτερικῆ σύγχυση μὲ κατάλληλη φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ, ἤ μόνη της, ἤ μπορεῖ καὶ μὲ διορθωτικὴ ἐπέμβαση σὲ ἄλλες περιπτῶσεις, ποὺ θὰ βοήθαγε στὸ πρόβλημα νὰ ἀπομείνουν μόνο τα γυναικεῖα στοιχεῖα, προσέχοντας ὁπωσδήποτε καὶ τὸν τρόπο ἀνατροφῆς νὰ εἶναι ἐξ’ ἀρχῆς ὁ ἀπαραίτητος γιὰ τὸν εὔστοχο καὶ στέρεο προσανατολισμὸ φύλου. Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἠ ἐξωτερικὴ αὐτὴ διόρθωση, ἐνῶ φυσικὰ δὲν ἀλλάζει τὴν ἐσωτερικὴ χρωμοσωμικὴ σύσταση μὲ τὰ ΧΧΥ νὰ παραμένουν, ὡστόσο ἐδῶ δὲν ἀντιτίθεται ἡ ἐξωτερικὴ μορφὴ στὴν ἐσωτερικὴ σύσταση, οὔτε τὸ μὴ φυσιολογικὸ δὲν εἶναι τὸ ἐξωτερικὸ, ὅπου ἰατρικῶς πῆρε μορφῆ ἀπὸ τὴν μη φυσιολογικῆ ἀσαφῆ μορφῆ ποὺ εἴχε πρίν, ὅπου συνδύαζε ἀνδρικὰ καὶ γυναικεία χαρακτηριστικὰ, ἀλλὰ τὸ μη φυσιολογικὸ εἶναι τὸ ἐσωτερικὸ, ποὺ, ἀπὸ λάθος τῆς φύσεως καὶ ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπινη ἐπιλογὴ, εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὶς δύο ὑγιεῖς καταστάσεις ΧΧ ἤ ΧΥ. Ἐδῶ νὰ διευκρινήσουμε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος μὲ τέτοιο πρόβλημα, ἄν δὲν γίνει τὸ φυσικό πρόβλημά του αὐτὸ ἀφορμῆ νὰ ταλαντευτεῖ ὡς πρὸς τὸν σεξουαλικὸ του προσανατολισμὸ, ἀλλὰ μείνει σταθερὸς πρὸς τὰ ἐκεῖ ποὺ ἡ φυσιολογία του κλίνει περισσότερο, εἶναι δυνατὸν, καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει ἰατρικά, νὰ μπορεῖ νὰ ζήσει φυσιολογικὰ καὶ καλὰ μὲ αὐτὸ.

Ἑπομένως, καὶ μὲ τὴν ἀλλαγὴ φύλου κάποιου, ποὺ εἶναι ὡς πρὸς τὸ φύλο γενετικὰ ὑγιῆς, τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ εἶναι μιὰ φοβερὴ παραμόρφωση τοῦ σώματος, ποὺ τὸ βγάζει ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἰσορροπημένη φυσιολογική του κατάσταση (ὅπου τὸ σῶμα ἔχει τὸν ὑψηλὸ προορισμὸ νὰ εἶναι μέλος Χριστοῦ, ‘οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο’, Α΄ Κορ. 6,15:: Μετάφρ. ‘Δὲν γνωρίζετε ὅτι τὰ σώματά σας εἶναι μέλη τοῦ Χριστοῦ; Νὰ ἀποτραβήξω, λοιπόν, καὶ νὰ πάρω τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὰ κάνω μέλη πόρνης; Μὴ γένοιτο.’, καὶ ναὸς Θεοῦ, ‘οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;’, Α΄ Κορ. 6,19:: Μετάφρ. ‘Ἤ δὲν γνωρίζετε ὅτι τὸ σῶμα σας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ κατοικεί μέσα σας, καὶ τὸ ἔχετε λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἄρα δὲν ἀνήκετε στὸν ἐαυτόν σας;’) καὶ μιὰ τέτοια ἀλλαγὴ μόνο νὰ βοηθήσει δὲν μπορεῖ στὸ νὰ δικαιολογήσει τὴν συμβίωση ἀτόμων γεννημένων μὲ τὸ ἴδιο φύλο, ἀποκαλύπτοντας ἀκόμα πιὸ πολὺ τὸ παράλογο μιὰς τέτοιας ἀπαίτησης. Βέβαια ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ κάνει τὶς ἐπιλογές του καὶ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὶς ἀνεχόμαστε, ἀκόμα καὶ ἄν δεν εἶναι φυσιολογικὲς καὶ δὲν μᾶς βρίσκουν σύμφωνους, ἀρκεῖ νὰ μὴν μᾶς προκαλούν, μὴν μᾶς προσβάλλουν καὶ νὰ μὴν ἀποτελοῦν ἀπειλὴ γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Ὄχι ὅμως νὰ τὶς ἀναγνωρίζουμε καὶ νὰ τὶς κατοχυρώνουμε καὶ νομικὰ, ὅταν παρεκτρέπονται ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ φυσιολογικοῦ, ἄτοπα, χωρὶς καμιὰ προοπτική.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι κάποιοι συνάνθρωποί μας εἶναι πραγματικὰ μπερδεμένοι, γιατὶ ἄλλο φύλο ἔχουν καὶ ἄλλες τείνουν νὰ εἶναι οἱ ἐπιθυμίες τους, εἴτε αὐτὸ συμβαίνει, στὶς σπάνιες περιπτώσεις κάποιας γενετικής ἀπόκλισης ἀπὸ φυσικὸ λάθος, ὅπως ἀναφέραμε, εἴτε συχνὰ λάθος προτύπων ποὺ τοὺς προβλήθηκαν στα ΜΜΕ, ἤ τώρα καὶ στὸ σχολεῖο, καὶ χωρὶς νὰ λάβουν ἄλλη καθοδήγηση ἀπὸ τοὺς γονεῖς ἤ κάποιους διδασκάλους, τὰ ἀφομοίωσαν καὶ τὰ μιμήθηκαν, εἴτε ἄλλες φορὲς πάλι λόγω σοβαρῶν προβλημάτων καὶ μὴ ὑγιῶν συνθηκῶν ποὺ ὑπῆρχαν ἀτυχῶς στὸ περιβάλλον στὸ ὁποῖο ἀνατράφηκαν, οἱ ὁποῖες ἐπέδρασαν ἀρνητικὰ στὴν ψυχολογικὴ τους κατάσταση καὶ στην σταθερότητα τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ τους, εἴτε, στὴν πιὸ χειρότερη καὶ ἀπευκταία περίπτωση, ἀπομονωμένα ἤ ἐπαναλαμβανόμενα γεγονότα κακοποίησης ποὺ ἔχουν ὑποστεὶ σὲ ἡλικία ποὺ δὲν μπορούσαν νὰ ἀντιδράσουν, τοὺς τραυμάτισαν καὶ ἀποπροσανατόλισαν αὐτοὺς ἀπὸ τὸν φυσιολογικὸ ρόλο καὶ προορισμὸ τοῦ φύλου τους. Ἡ φυλετικὴ σύγχυση στὴν ὁποία βρίσκονται κάποιοι ἄνθρωποι, ἐπειδὴ πραγματικὰ ὁ κόσμος μέσα στὸν ὁποῖο ἔζησαν τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τους δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ ὄφειλε νὰ εἶναι ἀπέναντί τους, δὲν σημαίνει βέβαια ὅτι ἡ καλλιέργεια ἐπιθυμιῶν καὶ ἡ ἄσκηση συμπεριφορῶν ἀσυμβίβαστων τοῦ φύλου τους εἶναι ἀναπόφευκτη καὶ δὲν εἶναι σὲ θέση πιὰ νὰ καθορίσουν τὴν ζωὴ τους κατὰ τὸν φυσιολογικὸ τρὸπο, ἐπαναφέροντας τὶς ἐπιθυμίες τους σὲ ἰσορροπία καὶ ἀρμονία μὲ τὸ φύλο τους. Κάτι τέτοιο βέβαια ἔρχεται σὲ ἀντίθεση με ὅτι διδάσκεται στὴν σύγχρονη κοινωνία, ὅπου ἡ χαλιναγώγηση τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ παθῶν μας δὲν νοεῖται δυνατὸν νὰ μπορεῖ νὰ βρεῖ χῶρο στὴν ζωὴ μας, καθῶς ἀντιθέτως προβάλλεται ἡ ἐλεύθερη καλλιέργεια καὶ ἱκανοποίησή τους, καὶ αὐτὸ θεωρεῖται ὡς ἐλευθερία, ἐνῶ θεωρεῖται ἡ χαλιναγώγησή τους ὡς κατάργησή της (‘ὑπέρογκα γὰρ ματαιότητος φθεγγόμενοι δελεάζουσιν ἐν ἐπιθυμίαις σαρκὸς ἀσελγείαις’, Β΄ Πε. 2, 18:: Μετάφρ. ‘Διότι αὐτοὶ ὁμιλοῦν μὲ ἐξωγκωμένους κτυπητοὺς λόγους, γεμάτους ψεύδος καὶ ματαιότητα, καὶ παρασύρουν, μὲ τὸ δόλωμα τῶν σαρκικῶν επιθυμιῶν καὶ τῶν ἀκολασιῶν, τοὺς ἀστηρίκτους στὴν πίστη.’). Ὅμως οἱ ανεξέλεγκτες ἐπιθυμίες καὶ τὰ ἐξαπτόμενα πάθη δὲν μᾶς ἐλευθερώνουν, ἀλλὰ μᾶς ὑποδουλώνουν, καὶ διαπιστώνει εὔκολα κανεὶς, ὅτι καὶ νὰ θέλεις πολλὲς φορὲς νὰ τὰ ἀποφύγεις, εἶναι δύσκολο, ἄν ὄχι ἀδύνατο, νὰ τὸ πετύχεις (‘ἐλευθερίαν αὐτοῖς ἐπαγγελλόμενοι, αὐτοὶ δοῦλοι ὑπάρχοντες τῆς φθορᾶς· ᾧ γάρ τις ἥττηται, τούτῳ καὶ δεδούλωται.’ Β΄ Πε. 2, 19:: Μετάφρ. ‘Καὶ ὑπόσχονται εἰς αὐτοὺς λύτρωση καὶ ἐλευθερία, ἐνῶ αὐτοὶ εἶναι δοῦλοι τῆς διαφθοράς, ποὺ ὁδηγεί εἰς τὴν καταστροφὴ. Διότι εἰς ἐκεῖνο τὸ πάθος, ἀπό τὸ ὁποῖον κανεὶς ἔχει νικηθεί, εἰς αὐτὸ καὶ ἔχει ὑποδουλωθεί.’ – ‘ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλος ἐστι τῆς ἁμαρτίας.’, Ιω. 8,34:: Μετάφρ. ‘Τοὺς ἀπήντησε ὁ Ἰησοῦς· “σάς διαβεβαιώνω ὅτι καθένας, ποὺ πράττει τὴν ἁμαρτία καὶ μένει ἀμετανόητος εἰς τὴν ἁμαρτία, εἶναι δοῦλος τῆς ἁμαρτίας.’ – ‘παρανομίαι ἄνδρα ἀγρεύουσι, σειραῖς δὲ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται·’, Παρ. 5,22:: Μετάφρ. ‘Οἱ παρανομίες παγιδεύουν καὶ συλλαμβάνουν, σὰν μέσα σὲ δίκτυον, τὸν κακὸν ἄνδρα. Κάθε δὲ πονηρός ἄνθρωπος περισφίγγεται συνεχῶς ἀπὸ τὶς ἐπαναλαμβανόμενες ἁμαρτίες του, οἱ ὁποῖες καταντοῦν δι’ αὐτὸν τυραννικὸν πάθος.’). Ἐκεῖ μᾶς ὀδηγεῖ δυστυχῶς τὸ πνεῦμα τοῦ ἄθεου ὑλισμοῦ, καταναλωτισμού, ἐγωκεντρισμοὺ καὶ ἀτομικισμοῦ τῆς ἐποχῆς μας.

Ἀντίθετα ἄν φροντίζουμε νὰ ἐλέγχουμε τὶς ἐπιθυμίες μας κατὰ τὸ ὀρθὸ καὶ ἠθικὸ, ἤ ἀκριβέστερα κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν ἱκανοποιοῦμε τὰ πάθη μας, ἀφήνοντάς τα ἀτροφικὰ, μέχρι νὰ σβήσουν ἐντελῶς, καὶ νὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ ἀρετὲς, τότε ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία (‘ὡς ἐλεύθεροι, καὶ μὴ ὡς ἐπικάλυμμα ἔχοντες τῆς κακίας τὴν ἐλευθερίαν, ἀλλ᾿ ὡς δοῦλοι Θεοῦ.’, Α΄ Πε. 2, 16:: Μετάφρ. ‘σὰν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καὶ ὄχι σὰν ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν τὴν ἐλευθερίαν ὡς πρόφαση καὶ καμουφλάρισμα τῆς κακίας, ἀλλὰ σὰν ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ.’). Καὶ στὴν περίπτωση τῆς σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς κάποιου, αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι φυσιολογικὴ καὶ νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα ἀπελευθέρωσης ἀπὸ πάθη, μόνο ὅταν βρίσκεται σὲ ἀκολουθία τοῦ φυσικοῦ ρόλου τοῦ φύλου μὲ τὸ ὁποῖο γεννήθηκε, πράγμα γιὰ τὸ ὁποῖο χρειάζεται νὰ ἐλέγξει καὶ νὰ καθοδηγήσει κατὰ τὸ φυσικὸ τὶς ἐπιθυμίες του (‘Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος.’, Α΄ Κορ. 6,12:: Μετάφρ. ‘Ὅλα μου ἐπιτρέπεται νὰ τὰ κάμω, ἀλλὰ δὲν εἶναι συμφέρον νὰ τὰ πράττω ὅλα. Ὅλα μου ἐπιτρέπονται, ἀλλ’ ἐγὼ δὲν θὰ ἐξουσιασθῶ καὶ δὲν θὰ ὑποδουλωθῶ εἰς τίποτε.’). Ἠ ἐπανάσταση τῶν ἐπιθυμιῶν εἶναι ἠ ἀσθενὴς κατάσταση καὶ ἡ ἐπαναφορὰ τους ὑπὸ ἔλεγχο μὲ τὸν κατάλληλο τρὸπο, τὴν κατάλληλη θεραπεία (δηλαδὴ τὴν μετάνοια), εἶναι ἡ ὑγιὴς κατάσταση (γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς, προκειμένου νὰ κατανοήσουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι γιατρεύει τίς ἀσθενοῦσες ψυχὲς αὐτῶν, συγχωρῶντας τους τὶς ἁμαρτίες, ποὺ ἐξαιτὶας τους νοσοῦν ψυχικὰ, ἀλλὰ κατὰ συνέπεια κάποιες φορὲς καὶ σωματικὰ, τοὺς γιάτρευε μαζί μὲ τὴν ψυχική τους ἀσθένεια καὶ τὶς σωματικὲς ἀσθένειες πού εἴχαν: ‘καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου… ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας, τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.’, Μτ. 9, 2-8:: Μετάφρ. ‘καὶ ὅταν εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν τοῦ παραλυτικοῦ καὶ ἐκείνων, ποὺ τὸν ἔφεραν, εἶπε στὸν παραλυτικόν· “θάρρος, παιδί μου, διὰ τὴν πίστιν σου, σου συγχωρούνται οἱ ἁμαρτίες”….. Διὰ νὰ δεῖτε δὲ καὶ μάθετε καλά, ὅτι ὀ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσίαν νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες καὶ νὰ θεραπεύει ἀσθενεῖες, τότε λέγει πρὸς τὸν παραλυτικόν· “σήκω ἐπάνω ὑγιής, πάρε τὸ κρεββάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου”. Καὶ ἀμέσως σηκώθηκε ὁ παραλυτικὸς ἐντελῶς ὑγιὴς καὶ πῆγε στὸ σπίτι του.’).

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

Πολλοί έχουν γράψει πολλά για τά αίτια της πτώσεως της Κων/πόλεως, κάνοντας λόγο για κοινωνικά, οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και άλλα τοιαύτα. Είναι ενδιαφέρον όμως, να ακούσουμε τι έχει πεί και έχει γράψει, αρκετά προ της αλώσεως, μία μεγάλη μορφή του Γένους μας, ο Ιωσήφ Βρυένιος. Ούτος εγεννήθηκε εις την Κων/πολιν το 1350 μ.Χ. Εκάρη μοναχός εις την μονήν Στουδίου .Υπήρξε ασκητής με Πατερικόν φρόνημα. Ανεδείχθη λόγιος και μεγάλος διδάσκαλος του Γένους. Εχρημάτισε σύμβουλος αυτοκρατόρων και Πατριαρχών, δι’ αυτόν δε ομιλεί με υπερηφάνειαν και σεβασμόν ο μαθητής του Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός. Kατά τά έτη 1401- 1431 «ανεγνωρίζετο ως ο κορυφαίος λόγιος της εποχής του».

Ο Ιωσήφ Βρυένιος, στις 19 Απριλίου 1419, περίπου 35 χρόνια προ της αλώσεως εκλήθη και εξεφώνησε λόγον εις τα ανάκτορα, επί παρουσία των Βασιλέων και όλων των επισήμων της Βασιλίδος. Στην αρχή του λόγου του, εκφράζει την οδύνην του,αφού το γένος περιστοιχίζεται από δεινά, τα όποία, λέγει:

«Δάκνει μου την καρδίαν, συγχεί τον νούν και οδυνά την ψυχήν».

Αναφερόμενος εις την ηθική κατάπτωσιν και τα ποικίλα πάθη εις τα οποία έχει περιπέσει το γένος, χαρακτηρίζει την κατάστασιν του κοινωνικού σωματος, της βυζαντινής χριστιανικής κοινωνίας ως «νόσον καθολικήν και ολόσωμον πληγήν». Εις την συνέχειαν, σαν έμπειρος πνευματικός ιατρός προχωρεί εις την καταγραφήν των συμπτωμάτων της νόσου, εκθέτοντας με παρρησίαν και σοβαρότητα τα εξής:

« Ολοι οι χριστιανοί έγιναν υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι…Εγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι γηράσαντες μεθυσμένοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι και οι πάντες αχρείοι». Συγχρόνως, με την γενικήν αυτήν υποβάθμισιν και ηθικήν κατάπτωσιν, διαπιστώνει με πολλήν την λύπην του, ότι «εχάθηκε ευλαβής από της γής, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος»! Για τον Ιωσήφ Βρυένιο οι ανωτέρω θλιβερές διαπιστώσεις είναι ο λόγος δια τον οποίον, όπως τονίζει: «Επέπεσαν εκ δυσμών και ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορίαν”, Εις την συνέχεια, αναφέρεται εις το μεγαλύτερον αμάρτημα που έχει διαπραχθή εις την Ιστορία, δηλαδή την προδοσία του Ιούδα, η οποία συνίσταται εις Τι;

«Εις το πωληθήναι τιμής και αγορασθήναι τον Κύριον», δηλαδή εις το ότι ο Ιούδας επώλησε τον Κύριον, τον οποίον αγόρασαν οι Εβραίοι. Και ΠΩΣ συνδέει ο σοφός αυτός λόγιος το αμάρτημα αυτό με την σύγχρονη κατάσταση των συμπατριωτών του? Ακούστε τι λέγει εις την συνέχειαν:

«Αυτό το ανοσιούργημα γίνεται εν ταις ημέραις ημών, αφού των λεγομένων πνευματικών

πωλούν τον Κύριον, αγοράζει δε πάς ο έχων αργύριον και βουλόμενος ». Αναφέρεται προφανώς εις την αγοραπωλησίαν των Αγίων Μυστηρίων, την λήψιν χρημάτων από τους εξομολόγους ιερείς και την ανάξια μετάληψιν του Σώματος και Αίματος του Κυρίου. Και αφού κάνει μίαν εκτενή ανάλυσιν αυτής της θλιβερής καταστάσεως, η οποία παρατηρείται στους άρχοντες, τους κληρικούς και τον λαόν, προχωρεί εις μίαν σημαντικήν έκκλησιν και μίαν συνακόλουθη προφητεία:

«Ζητεί από τους άρχοντες, τον κλήρον και τον λαόν να μετανοήσουν και να επιστρέψουν εις τον Θεόν, δια να γίνη <η του γένους ανάκλησις> και να είναι μαζί τους ο Θεός. Γιατί.... διαφορετικά θα πάθουν χειρότερα από εκείνα που έπαθεν η παλαιά Ιερουσαλήμ, που κυριεύθηκε από τους εχθρούς. Γιατί η καταστροφή θα είναι τόσο μεγάλη, που οι μέλλουσες γενεές θα λέγουν σε παρόμοιες περιπτώσεις: <Μη πάθοιμεν άπερ οι Ρωμαίοι (δηλαδή οι Βυζαντινοί) πεπόνθασι>.

Προφητικός ο λόγος του Ιωσήφ Βρυενίου, αλλά και επίκαιρος δι’ ημάς και την Πατρίδα μας.

Και η προφητεία του δυστυχώς επληρώθη. Υστερα από 34 χρόνια από την εκφώνησιν του λόγου τούτου ενώπιον αρχόντων, ιερατείου και λαού ...η «Πόλις εάλω»!

Η συμφορά έπληξε την χιλιόχρονη Βυζαντινή αυτοκρατορία, διότι οι πρόγονοί μας αυτοί, όπως παλαιότερα οι Ιουδαίοι, «έσπειραν ανέμους αποστασίας από τον Θεόν και εθέρισαν ανεμοστρόβιλον καταστροφής»!

Αραγε, άν ζούσε ο σοφός αυτός λόγιος εις την σημερινήν “συνεχώς απο-χριστιανιζομένην” Ελλάδα μας, ΤΙ θά έλεγε;

Και συμπερασματικώς: Εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί, μεταφέροντας τις “σκέψεις”, τις “διαπιστώσεις” και τις “κρίσεις” του σοφού Ιωσήφ Βρυενίου στην σύγχρονη Ελληνικήν πραγματικότητα...δηλαδή:

Την πνευματικήν-ηθικήν-ψυχολογικήν και πολιτικήν κατάστασιν που βιώνουμε...Με μίαν πολιτικήν ηγεσίαν αθέων και αντι-Χρίστων! Με μίαν πνευματικήν ηγεσίαν... υπνώττουσαν.

Με μίαν εκλησιαστικήν ηγεσίαν φοβισμένην...Με μίαν Elite πιθηκίζουσαν της “Νέας Τάξης” τις απάνθρωπες ηλιθιότητες...και ένα λαόν πικραμένον, απατημένον, ζαλισμένον τίς τελευταίες δεκαετίες από την υλιστικήν λαιμαργίαν... τα δε τελευταία χρόνια από την λιτότητα, τις στερήσεις και την πνευματικήν αφυδάτωσιν...

Πως σκεπτόμεθα, Τί περιμένουμε...διά την Αύριον, Τί κάνουμε τώρα...και Τι θα κάνουμε;

Η υποχρέωση κάθε Κράτους – Μέρους των Ηνωμένων Εθνών για άσκηση του φυσικού δικαιώματος της νόμιμης άμυνας υπερισχύει κάθε άλλης υποχρέωσης του που έχει αναληφθεί από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία. Ο μονομερής περιορισμός των στρατιωτικών δυνάμεων σε μια εύφλεκτη περιοχή δεν εδραιώνει την ειρήνη. Αντίθετα μάλιστα την απειλεί. Μια τέτοια περιοχή είναι και το Αιγαίο όπου με διάφορες Διεθνείς Συμφωνίες έχουν επιβληθεί μέτρα αποστρατιωτικοποίησης. Τα μέτρα αυτά αφορούν τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου και μέχρι μια εποχή τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη. Σήμερα δεν υπάρχει κανένας περιορισμός για την εγκατάσταση στρατευμάτων στις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη. Οι περιορισμοί που ίσχυαν με τη Σύμβαση της Λοζάννης για τα Στενά καταργήθηκαν με τη Σύμβαση του Μοντρέ της 20ης Ιουλίου του 1936. Με τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάννης της 24ης Ιουλίου 1923, αφού ελήφθη πολύ σοβαρά υπόψη η ασφάλεια των Ελληνικών νησιών από ενδεχόμενη Τουρκική απειλή επεβλήθησαν περιορισμένης έκτασης μέτρα αποστρατιωτικοποίησης στις νήσους Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία με σκοπό τη διατήρηση της ειρήνης. Η εγκατάσταση των αναγκαίων στρατιωτικών δυνάμεων για προετοιμασία της άμυνας αυτών των νησιών δεν αποτελεί παράβαση του διεθνούς δικαίου και είναι επιβεβλημένη στο πλαίσιο των υποχρεώσεων της Ελλάδας για άσκηση του δικαιώματος της νόμιμης άμυνας.
Τέλος η Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947 επιβάλλει μέτρα αποστρατιωτικοποίησης για την περιοχή των Δωδεκανήσων. Τα μέτρα αυτά ισχύουν έναντι των Κρατών – Μερών, στα οποία όμως δεν συγκαταλέγεται η Τουρκία. Διαμαρτυρίες της Τουρκίας για παράβαση της Συνθήκης από την Ελλάδα δεν μπορούν να έχουν καμία έννομη συνέπεια. Πέρα όμως απ’ αυτό, η Ελλάδα έχει υποχρέωση να είναι έτοιμη για να ασκήσει και εκεί το φυσικό δικαίωμα της νόμιμης άμυνας ενόψει του κινδύνου από την Τουρκία.

Η ειρήνη αποτελεί φυσική κατάσταση στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος πάντα προσπαθούσε να βρει τρόπους για την εξασφάλισή της. Βασική του προσπάθεια η αποτροπή του πολέμου με τον περιορισμό όσο είναι δυνατόν των αιτίων που τον προκαλούν. Συμπληρωματικό μέτρο ο περιορισμός των στρατιωτικών δυνάμεων εκεί που η παρουσία τους θα μπορούσε να απειλήσει την ειρήνη. Η ορθή εκτίμηση της κατάστασης και η ορθή λήψη των μέτρων φέρνει ανάλογο αποτέλεσμα, ενώ η εσφαλμένη εκτίμηση οδηγεί στην καταστροφή. Ο μονομερής περιορισμός των στρατιωτικών δυνάμεων σε μια εύφλεκτη περιοχή δεν εδραιώνει την ειρήνη. Αντίθετα μάλιστα την απειλεί. Μια τέτοια περιοχή είναι και το Αιγαίο όπου με διάφορες Διεθνείς Συμφωνίες έχουν επιβληθεί μέτρα αποστρατιωτικοποίησης. Η ισχύς των μέτρων αυτών πρέπει να μελετηθεί με βάση το διεθνές δίκαιο και παράλληλα να εξετασθεί η δυνατότητα αμυντικού εξοπλισμού των Ελληνικών νησιών για την προστασία τους από την Τουρκική απειλή που τόσο προκλητικά εκδηλώνεται καθημερινά ειδικά μετά την εισβολή του Τουρκικού Στρατού στην Κύπρο και με το επεισόδιο των Ιμίων.

Έννοια της Αποστρατιωτικοποίησης

Η αποστρατιωτικοποίηση σαν επιβολή μέτρων περιορισμού της δύναμης των ενόπλων σωμάτων, του οπλισμού και της υλικής υποδομής τους σε συγκεκριμένες περιοχές, εμφανίζεται μέσα σε διάφορα κείμενα διεθνών συνθηκών για εξασφάλιση της ειρήνης . Ο περιορισμός της παρουσίας ενόπλων σωμάτων μπορεί να αναφέρεται σε στρατιωτικές δυνάμεις ή και σε άλλες δυνάμεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς π.χ. σε δυνάμεις αστυνομίας ή χωροφυλακής κ.λ.π. Μπορεί να αφορά τον οπλισμό τους ή ακόμα και την υποδομή τους δηλαδή οχυρωματικά έργα, αεροδρόμια, ναυτικές και επικοινωνιακές ευκολίες καθώς και κάθε άλλου είδους εγκατάσταση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικούς σκοπούς.

Η αποστρατιωτικοποίηση εφαρμόζεται όπως είπαμε σε συγκεκριμένη περιοχή, η οποία μπορεί να είναι χερσαία ή και θαλάσσια. Τα μέτρα αποστρατιωτικοποίησης μάλιστα μπορούν να επεκτείνονται και στον εναέριο χώρο πάνω από μια αποστρατικοποιημένη περιοχή ή και στον υποθαλάσσιο χώρο σε περίπτωση θαλάσσιας περιοχής. Είναι όμως αυτονόητο ότι όσον αφορά τις θαλάσσιες περιοχές αποστρατιωτικοποίηση μπορεί να ισχύσει μόνο σε εσωτερικά, αρχιπελαγικά και χωρικά ύδατα.

Σκοπός των Αποστρατιωτικοποιήσεων

Σκοπός των αποστρατιωτικοποιήσεων είναι η εδραίωση της ειρήνης μετά από πολεμικές συγκρούσεις και η μεταπολεμική διατήρηση της. Οι αποστρατιωτικο-ποιήσεις επιβάλλονται πάντα με διεθνείς συνθήκες. Σύμφωνα με το άρθρο 31-1 της Σύμβασης της Βιέννης «περί του Δικαίου των Συνθηκών»  κάθε συνθήκη πρέπει να ερμηνεύεται «καλή τη πίστει … και υπό το φως του αντικειμένου και του σκοπού της». Με γνώμονα αυτή τη γενική αρχή, οι αποστρατιωτικοποιήσεις θα πρέπει να θεωρούνται σαν μέτρο ενίσχυσης του αισθήματος ασφαλείας και προτροπής των Κρατών να στρέψουν την ενεργητικότητα τους σε ειρηνικά έργα . Γι΄ αυτό τα καθεστώτα αυτά μπορούν να διατηρηθούν αποκλειστικά και μόνο rebus sic stantibus, μέσα στο πλαίσιο ενός αυστηρά ειρηνικού περιβάλλοντος. Όταν παύσουν να υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις τα μέτρα αποστρατιωτικοποίησης αντί να εδραιώνουν την ειρήνη τη θέτουν σε κίνδυνο. Σ’ αυτή την περίπτωση δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά σε μια θεμελιώδη αλλαγή των περιστάσεων.  Το γεγονός αυτό αποτελεί τη νομική βάση για οχύρωση περιοχών που αποστρατιωτικοποιήθηκαν με σκοπό την προετοιμασία για νόμιμη άσκηση του «φυσικού δικαιώματος ατομικής και συλλογικής αμύνης» σύμφωνα με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Το δικαίωμα αυτό με τον jus cogenes  χαρακτήρα του σαν αναγκαστικός κανόνας του γενικού Διεθνούς Δικαίου παράγει όλες τις συνέπειες που συνεπάγονται από αυτή την ιδιότητα που ταυτόχρονα το καθιστούν υποχρέωση . Υποχρέωση η οποία απορρέει από το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που σύμφωνα με το άρθρο 103 του, προέχει κάθε άλλης προερχόμενης από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία.

Ισχύς των Διατάξεων για Αποστρατιωτικοποιήσεις.

Επειδή η αποστρατιωτικοποίηση εκτελείται μόνο με διεθνή συνθήκη, για να εφαρμοσθεί το καθεστώς αυτό πρέπει η συνθήκη που το επιβάλλει και ειδικότερα οι διατάξεις της για αποστρατιωτικοποίηση να βρίσκονται σε ισχύ κατά το άρθρο 24 της Σύμβασης της Βιέννης. Πρέπει δηλαδή η συνθήκη να έχει τεθεί σε ισχύ και να μην έχει λήξει ρητά ή και σιωπηρά ολόκληρη ή το μέρος της που αφορά αυτούς τους περιορισμούς σε εφαρμογή των διαλαμβανομένων στο Τμήμα 3 της προαναφερόμενης Σύμβασης. Ειδικότερα μάλιστα σύμφωνα με το άρθρο 59, πρέπει να μην έχει συνομολογηθεί νέα συνθήκη από την οποία να προκύπτει πρόθεση των συμβαλλομένων μερών για δημιουργία ενός νέου καθεστώτος που θα διέπει αυτό το αντικείμενο ή οι διατάξεις της μεταγενέστερης συνθήκης να είναι ασυμβίβαστες με τις αντίστοιχες της προγενέστερες. Υπάρχει όμως και άλλη μια περίπτωση. Όταν ένα συμβαλλόμενο μέρος παραβιάσει ουσιωδώς μια συνθήκη τότε σύμφωνα με το άρθρο 60 της Σύμβασης της Βιέννης παρέχεται στο κράτος που εθίγει το δικαίωμα να επικαλεσθεί την παραβίαση σαν λόγο ολικής ή μερικής αναστολής της εφαρμογής της συνθήκης στις σχέσεις του με το κράτος που την παρέβη. Δίνει επίσης το δικαίωμα σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, εκτός αυτού που παραβίασε τη συνθήκη, το δικαίωμα να επικαλεσθεί την παραβίαση σαν λόγο αναστολής ολικής ή μερικής εφαρμογής της συνθήκης σε ό,τι το αφορά εφόσον η φύση της συνθήκης είναι τέτοια που μια ουσιώδης παραβίασης των διατάξεων της από ένα μέρος μεταβάλει ριζικά την θέση εκάστου μέρους σε σχέση με την παραπέρα εκτέλεση των υποχρεώσεων του.

Είναι γνωστό ότι κάθε συνθήκη δεσμεύει τα συμβαλλόμενα σ’ αυτή μέρη. Pacta sunt servanta. Γι’ αυτό και οι διατάξεις κάθε συνθήκης δημιουργούν δικαιώματα και υποχρεώσεις μόνο για Κράτη Μέρη. Pacta tertiis nec nocent nec prosunt. Για τρίτα κράτη οι διατάξεις αυτές είναι res inter alios acta. Εξαιρούνται μόνο τα αναφερόμενα στο Τμήμα 4 της Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών. Σύμφωνα μ’ αυτό για να δημιουργηθεί υποχρέωση σε τρίτο κράτος απαιτούνται δύο προϋποθέσεις. Πρώτη είναι η σχετική πρόθεση των συμβαλλομένων κρατών και δεύτερη η ρητή και έγγραφη αποδοχή της υποχρέωσης από το τρίτο κράτος. Δικαίωμα σε τρίτο κράτος δημιουργείται εφόσον με διάταξη συνθήκης τα συμβαλλόμενα επιδιώκουν την εκχώρηση του σε τρίτο κράτος και το κράτος αυτό συγκατατίθεται.

Η Συνδιάσκεψη της Λοζάννης

Από 22 Νοεμβρίου 1922 έως 24 Ιουλίου 1923 πραγματοποιήθηκε στη Λοζάννη μια μεγάλης σημασίας Συνδιάσκεψη. Σκοπός της ήταν η ρύθμιση των συνεπειών του μεγάλου πολέμου που είχε προηγηθεί. Ανάμεσα στα κράτη που συμμετείχαν ήταν η Τουρκία και η Ελλάδα. Η Συνδιάσκεψη κατέληξε σε σημαντικές Πράξεις: Ανάμεσα τους η Σύμβαση για το Καθεστώς των Στενών και η Συνθήκη Ειρήνης. Με τα κείμενα αυτά καθορίσθηκε το καθεστώς των Στενών όπως αυτό ίσχυσε μέχρι τη Συνθήκη του Μοντρέ (Montreux) στις 20 Ιουλίου του 1936 και ρυθμίσθηκαν διάφορα άλλα θέματα. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και οι αποστρατιωτικοποιήσεις. Οι διατάξεις για αποστρατιωτικοποίηση της Σύμβασης για το Καθεστώς των Στενών εκφράσθηκαν με πολύ αυστηρό ύφος. Ο καθορισμός των περιοχών στο άρθρο 4 αρχίζει με τη φράση «Ουδετεροποιούνται αι κατωτέρω οριζόμεναι ζώναι και νήσοι:». Άμεση είναι η σχέση τους με το βασικό αντικείμενο της Σύμβασης, δηλαδή με την ελευθεροπλοΐα από τον Ελλήσποντο. Γι’ αυτό και αφορούν τόσο τα υπό Τουρκική κυριαρχία παράλια, όσο και όλα τα νησιά των προσβάσεων στα Στενά είτε αυτά βρίσκονται υπό Τουρκική είτε υπό Ελληνική κυριαρχία. Αυτό φαίνεται καθαρά μέσα από την πρόταση της υποεπιτροπής εμπειρογνωμόνων που υπεβλήθηκε στη Συνδιάσκεψη στις 28 Νοεμβρίου 1922. Όσον αφορά στα υπόλοιπα νησιά (Λέσβος, Χίος, Σάμος και Ικαρία) επιβλήθηκαν με τη Συνθήκη Ειρήνης μέτρα αποστρατιωτικοποίησης. Η αρμόδια υποεπιτροπή είχε αποφανθεί ομόφωνα για τη Λήμνο, Σαμοθράκη και αντίστοιχα την Ίμβρο και Τένεδο ότι το καθεστώς τους θα πρέπει να εξετασθεί μαζί με το καθεστώς των Στενών. Για τη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και την Ικαρία αποφάνθηκε υπέρ της αποστρατιωτικο-ποίησης η οποία όμως δεν θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια αυτών των νησιών, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι «…. πλέον εκτεταμένοι περιορισμοί, κινδυνεύοντας να θέσουν τα ελληνικά νησιά στην διάκριση (a la merci) της Τουρκίας, θα απαιτούσαν την εφαρμογή επί του εδάφους της Ανατολίας αναλόγων περιορισμών».  Η απόφαση αυτή ήταν κατά πλειοψηφία. Αρνητική ήταν μόνο η ψήφος του Τούρκου αντιπροσώπου ο οποίος δεν ήθελε να υποστηρίξει μια πρόταση που παρά την προσπάθεια της να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Τουρκίας δεν άφηνε τα Ελληνικά νησιά τελείως απροστάτευτα.

Σύμβαση της Λοζάννης της 24ης Ιουλίου 1923 για το Καθεστώς των Στενών.

Η εφαρμογή των αποστρατιωτικοποιήσεων της Σύμβασης για το Καθεστώς των Στενών αφορά όπως προαναφέραμε και Ελληνικό και Τουρκικό έδαφος. Το αποστρατιωτικοποιημένο μάλιστα Τουρκικό έδαφος είναι πολύ μεγαλύτερης έκτασης από το αντίστοιχο Ελληνικό και περιλαμβάνει περιοχές συγκριτικά μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας. Σε αυτό σύμφωνα με το άρθρο 4 της Σύμβασης περιλαμβάνονται οι δύο ακτές του Στενού του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου , όλα τα νησιά της Προποντίδας εκτός από την Καλόλιμνο και τα νησιά του Αιγαίου: Ίμβρο, Τένεδο και Λαγούσες ή Μαυρυές. Στην Ελληνική αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή περιλαμβάνονται μόνον τα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη. Το άρθρο 6 της Σύμβασης της Λοζάννης για τα Στενά στη συνέχεια καθόρισε επακριβώς τους περιορισμούς καθώς και κάποιες εξαιρέσεις.
Η Τουρκία τότε δεν είχε μείνει ικανοποιημένη από τη Σύμβαση σε ό,τι αφορά το καθεστώς της ελευθεροπλοΐας από τα Στενά. Περίμενε λοιπόν την κατάλληλη στιγμή επιδιώκοντας διαφοροποίηση του. Αυτό το πέτυχε στις 20 Ιουλίου του 1936 με την αναθεώρηση του καθεστώτος ελευθεροπλοΐας των Στενών της Σύμβασης του Μοντρέ (Montreux) . Η νεώτερη Σύμβαση αναφέρει χαρακτηριστικά στο προοίμιο της ότι οι Αρχηγοί των συμβαλλομένων Κρατών  «Αποφάσισαν να υποκαταστήσωσι (de substituer) την παρούσαν Σύμβασην εις την Σύμβασην την υπογραφείσαν εν Λωζάννη τη 24η Ιουλίου 1923 …». Με αυτό τον τρόπο η νέα Συνθήκη καταργεί ρητά την προγενέστερη της με το ίδιο αντικείμενο, δηλαδή το καθεστώς των Στενών . Η σύναψη της Σύμβασης αυτής απετέλεσε το θρίαμβο των Τουρκικών αλλά και των Σοβιετικών συμφερόντων . Παρ’ όλα αυτά δεν αναφέρεται στις αποστρατιωτικοποιήσεις. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι οι περιορισμοί αυτοί καταργήθηκαν.

Η κατάργηση των αποστρατιωτικοποιήσεων χαιρετίστηκε τότε με μεγάλο ενθουσιασμό από Ελλάδα και Τουρκία σαν ένα καλό δείγμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Πέρα απ’ αυτό αντανακλούσε και την αισιοδοξία όλων των Κρατών Μερών που την περίοδο αυτή ευελπιστούσαν στην έναρξη μιας καλύτερης συνεργασίας της Τουρκίας σε διεθνές επίπεδο. Λίγες μέρες μετά την υπογραφή της Σύμβασης, στις 31 Ιουλίου του 1936, στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση γεμάτος χαρά ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Rustu Aras είχε δηλώσει: «Οι διατάξεις οι οποίες αναφέρονται στις νήσους Λήμνος και Σαμοθράκη, που ανήκουν στην γειτόνισσα και φίλη Ελλάδα και που ήταν αποστρατιωτικοποιημένοι, με βάση τις σχετικές διατάξεις της Σύμβασης της Λοζάννης, καταργούνται και αυτές από την Σύμβαση του Montreux…… ».

Δυστυχώς όμως τα πράγματα άλλαξαν! Από το 1965 η Τουρκία προσπαθεί να επιτύχει μέσα από το Ν.Α.Τ.Ο. τον αποκλεισμό των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης καθώς και του Αγίου Ευστρατίου, από τον στρατηγικό σχεδιασμό της Συμμαχίας . Όσο για το νομικό μέρος της υπόθεσης, η Τουρκία ισχυρίζεται ότι μπορεί να καταργήθηκε ρητά η Σύμβαση της Λοζάννης, δεν καταργήθηκαν όμως οι περιορισμοί που αφορούν την αποστρατιωτικοποίηση των υπό Ελληνική κυριαρχία νησιών γιατί ο σκοπός των διατάξεων αυτών ήταν η προστασία της Τουρκίας και διότι αυτό δεν το αναφέρει πουθενά η νεότερη. Το επιχείρημα αυτό είναι επιστημονικά αβάσιμο. Η Σύμβαση του Μοντρέ, χωρίς καμμία απολύτως επιφύλαξη, χωρίς να σημειώνει καμμία απολύτως εξαίρεση ή περιορισμό καταργεί ρητά ολόκληρη τη Σύμβαση της Λοζάννης για τα Στενά. Αναφορά σε κάθε μία από τις καταργούμενες διατάξεις ή σε μερικές απ’ αυτές δεν έγινε διότι αυτό θα ήταν άσκοπο και περιττό.  Τέλος, πρωταρχικός σκοπός της Σύμβασης, όπως φαίνεται στο προοίμιο της είναι η εξασφάλιση της ελευθεροπλοΐας από τα Στενά και όχι η προστασία της Τουρκίας.  Με τις παραπάνω απόψεις δεν διαφωνεί και ο Νομικός Σύμβουλος του Ν.Α.Τ.Ο., σε γνωμοδότηση του στις 2 Νοεμβρίου 1978 όπου αναφέρεται στο νομικό καθεστώς της Λήμνου και σημειώνει: «… η σωστή ερμηνεία είναι πως η Σύμβαση της Λοζάννης αντικαταστάθηκε από την Σύμβαση του Μοντρέ και γι΄ αυτό δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στη Λήμνο, όπου μπορεί να τα ασκεί όπως νομίζει καλύτερα».

Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάννης της 24ης Ιουλίου 1923.

Με το άρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λοζάννης επιβλήθηκαν μέτρα μερικής αποστρατιωτικοποίησης στα νησιά Λέσβος (που στο κείμενο αναφέρεται Μυτιλήνη), Χίος, Σάμος και Ικαρία. Ο σκοπός των μέτρων αυτών φαίνεται από την πρώτη φράση του άρθρου που είναι πολύ χαρακτηριστική: «Προς εξασφάλισιν της ειρήνης …». Τα μέτρα αυτά αφορούν στον περιορισμό της στρατιωτικής υποδομής των νήσων, δηλαδή την απαγόρευση εγκατάστασης ναυτικής βάσης ή την ανέγερση οχυρωματικού έργου, την απαγόρευση υπέρπτησης της ελληνικής στρατιωτικής αεροπλοΐας πάνω από την Ανατολία ενώ ισχύει και αντίστοιχη απαγόρευση για την Τουρκική αεροπλοΐα που απαγορεύεται να πετά πάνω από τα προαναφερόμενα νησιά και τον περιορισμό των στρατιωτικών δυνάμεων οι οποίες δεν μπορούν να ξεπεράσουν «τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζονται επί τόπου, ως και δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ’ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην».

Η Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάννης βρίσκεται μέχρι σήμερα σε ισχύ. Για την εφαρμογή της οφείλουμε να ακολουθήσουμε τους γενικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου σύμφωνα με τους οποίους κάθε συνθήκη πρέπει να ερμηνεύεται «καλή τη πίστει … … και υπό το φως του αντικειμένου και του σκοπού της»  . Ποιος είναι ο σκοπός των μέτρων που προαναφέραμε; Η εξασφάλιση της ειρήνης. Αυτό αναφέρεται ρητά στη πρώτη φράση του σχετικού άρθρου. Πέρα απ’ αυτό όπως ήδη έχουμε αναφέρει, η υποεπιτροπή που πρότεινε τις αποστρατιωτικοποιήσεις στη Συνδιάσκεψη έλαβε πολύ σοβαρά υπόψη της την ασφάλεια αυτών των Ελληνικών νησιών από ενδεχόμενη Τουρκική απειλή. Μέσα σ΄ αυτό  το πνεύμα διαμορφώθηκαν και οι σχετικές διατάξεις που τις χαρακτηρίζει μια πρωτοφανής αοριστία. Δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί το τι ακριβώς σημαίνει «συνήθης αριθμός» για τις στρατιωτικές δυνάμεις ούτε αυτά που αναφέρονται για τη χωροφυλακή και την αστυνομία. Αναφέρεται σε ναυτικές βάσεις όχι όμως σε αεροπορικές και ακόμα περισσότερο δεν έχει ληφθεί υπόψη όπως σε άλλες συμφωνίες ότι η ισχύς μιας στρατιωτικής δύναμης εξαρτάται όχι μόνο από την ποσότητα του προσωπικού της, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως είναι η ποιότητα του εξοπλισμού της.

Όπως γνωρίζουμε καθημερινά σημειώνονται παραβιάσεις του Ελληνικού Εθνικού Εναέριου Χώρου από Τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη.  Οι παραβιάσεις αυτές εκδηλώνονται συνήθως στο Ανατολικό Αιγαίο και μάλιστα στις νήσους Λέσβος, Χίος, Σάμος και Ικαρία, πάνω δηλαδή από τα νησιά που η Συνθήκη το απαγορεύει. Η ίδια Συνθήκη με το άρθρο 12 αφήνει στην Τουρκική κυριαρχία τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων από την ασιατική ακτή. Η Τουρκία έχει παραιτηθεί ρητά και ανεπιφύλακτα από κάθε διεκδίκηση σε άλλα νησιά. Τι θα μπορούσε να απαντήσει η Τουρκία στο σημείο αυτό για ότι έκαμε στην Κύπρο το 1974 ή στα Ίμια το 1996;  Τι θα μπορούσε να απαντήσει για τις απειλές πολέμου που εκτοξεύει καθημερινά και μάλιστα με αφορμή τη δυνατότητα άσκησης από τη μεριά της Ελλάδος του νομίμου δικαιώματος της για αύξηση της χωρικής της θάλασσας στα δώδεκα ναυτικά μίλια;   Δηλαδή έχουμε μια Τουρκία που συνεχώς παραβιάζει τη Συνθήκη Ειρήνης ενώ ταυτόχρονα διαμαρτύρεται ότι δήθεν την παραβιάζει η Ελλάδα με τον εξοπλισμό των νησιών της. Οι υπάρχουσες σήμερα στρατιωτικές δυνάμεις στα νησιά αυτά είναι οι απόλυτα αναγκαίες για την προστασία τους. Η εγκατάλειψη των νησιών μας στο έλεος των βλέψεων της γειτονικής μας χώρας δεν θα ήταν μόνο παράλογο, αλλά και αντίθετο στις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Πρέπει υποχρεωτικά να υπερισχύσει το δικαίωμα της άμυνας και να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε χρήση του γιατί όπως αναφέραμε ήδη αυτό είναι και υποχρέωση μας λόγω του jus cogenes χαρακτήρα του. Μια υποχρέωση που σύμφωνα με το άρθρο 103 του Χάρτη, προέχει οποιασδήποτε άλλης υποχρέωσης προερχόμενης από κάθε άλλη διεθνή συμφωνία ακόμα και από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάννης του 1923!

Πρέπει επίσης να θυμηθούμε ότι το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης εγκαταστάθηκε με μια Συνθήκη Ειρήνης σε μια περίοδο που όλοι πίστευαν στον τερματισμό της Ελληνοτουρκικής διαμάχης. Κανένας στην Λοζάννη το 1923 δεν υποπτευόταν τις σημερινές επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο! Ποιος περίμενε την εισβολή της στην Κύπρο και το επεισόδιο των Ιμίων; Βρισκόμαστε αναμφίβολα μπροστά σε μια θεμελιώδη αλλαγή των περιστάσεων που μπορεί να αποτελέσει άλλη μια νομική βάση της Ελλάδας για την αμυντική οχύρωση των νησιών μας. . Τέλος, ακόμα και αν ήταν δυνατό να δεχθούμε ότι ο εξοπλισμός των νησιών δεν είναι νόμιμος, πάλι θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε σαν αντίποινα χωρίς να παραβαίνουμε τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αφού οι απειλές και η χρήση της βίας δεν προέρχονται από τη Χώρα μας που τηρεί καθαρά αμυντική θέση, αλλά από την Τουρκία που απειλεί συνεχώς και έχει κάνει ήδη το «πρώτο της βήμα στο Αιγαίο» με την εισβολή της στην Κύπρο.

Συνδιάσκεψη των Παρισίων

Η Συνδιάσκεψη των Παρισίων άρχισε στις 29 Ιουλίου 1946 και διήρκεσε μέχρι τις 15 Οκτωβρίου του ιδίου έτους. Η Συνδιάσκεψη λαμβάνοντας υπόψη ότι τα Δωδεκάνησα ήταν Ελληνικά από αρχαιοτάτων χρόνων  καθώς και τη σημαντική συμβολή της Χώρας μας στην τελική νίκη των συμμάχων κατά του Άξονα, αποφάσισε την εκχώρηση αυτού του νησιωτικού συμπλέγματος στην Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό τα Δωδεκάνησα βρισκόντουσαν κάτω από Ιταλική κυριαρχία. Οι Ιταλοί είχαν εγκαταστήσει εκεί επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις και είχαν αναπτύξει σημαντικές στρατιωτικές βάσεις ανάμεσα σ’ αυτές η πιο αξιόλογη, η αεροναυτική βάση της Λέρου. Η εκχώρηση έγινε με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων που υπογράφηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1947, ενώ η επίσημη ενσωμάτωση έγινε στις 6 Μαρτίου 1948.

Στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων σημειώθηκαν έντονα φαινόμενα διαμάχης Ανατολής - Δύσης. Στην αντιπαράθεση αυτή δεν μπορούσε να μη ληφθεί υπόψη η στρατηγική σημασία των Δωδεκανήσων, καθώς επίσης και η αμφίβολη κατάσταση που επικρατούσε τότε στο εσωτερικό της Ελλάδας. Αν νικούσε ο Στρατός η Ελλάδα θα παρέμενε στη Δύση και αν νικούσαν οι Κομουνιστές θα περνούσε στο άλλο Μέρος. Το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης των Δωδεκανήσων σαν στρατιωτική βάση είτε από τον ένα είτε από τον άλλο, ενέπνευσε δικαιολογημένη ανησυχία. Αποτέλεσμα, η απόφαση για την αποστρατιωτικοποίηση αυτών των νησιών.  Τα κίνητρα που οδήγησαν στην απόφαση αυτή φαίνονται καθαρά στη συνέχεια. Η Ε.Σ.Σ.Δ. έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την τήρηση των αποστρατιωτικοποιήσεων. Το ενδιαφέρον αυτό εκδηλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του `40 με έντονες διαμαρτυρίες για τις επισκέψεις Πολεμικών Πλοίων του 6ου Στόλου των Ηνωμένων Πολιτειών στα Δωδεκάνησα. Στις διαμαρτυρίες αυτές απάντησε ο Αμερικανός τότε Υπουργός Εξωτερικών Μάρσαλ διαμηνύοντας στις 29 Ιουλίου του 1948 στην Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα, ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να υποκύψει στις Σοβιετικές πιέσεις. Παρεμπιπτόντως μάλιστα είχε επισημάνει ότι η Χώρα μας «έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει στρατιωτικές εγκαταστάσεις  … για να υπερασπισθεί τα σύνορα της». Υπογραμμίζουμε στο σημείο αυτό, την αναγνώριση του δικαιώματος της νομίμου άμυνας από ένα τόσο επίσημο πρόσωπο, ενάμιση περίπου χρόνο μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων .

Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947.

Με το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων η Ιταλία εκχώρησε τη Δωδεκάνησο στην Ελλάδα. Η Συνθήκη αναφέρει την Αστυπάλαια, τη Ρόδο, τη Χάλκη, την Κάρπαθο, την Κάσο, την Τήλο, τη Νίσυρο, την Κάλυμνο, τη Λέρο, την Πάτμο, τη Λειψό, τη Σύμη, την Κω, το Καστελόριζο και τις «παρακείμενες νησίδες» . Σύμφωνα με τη δεύτερη παράγραφο του ίδιου άρθρου: «Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσι αποστρατιωτικοποιημέναι». Το Παράρτημα ΧΙΙΙ της Συνθήκης μας εξηγεί τι σημαίνει «αποστρατιωτικοποίηση» και «αποστρατικοποιημένος».

Η Συνθήκη των Παρισίων είναι πολύ αυστηρότερη από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάννης, χωρίς όμως να λείπουν και εδώ οι ασάφειες. Η Συνθήκη των Παρισίων βρίσκεται σε ισχύ και δεσμεύει την Ελλάδα έναντι των άλλων συμβαλλομένων Κρατών. Όχι έναντι της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν είναι μέρος της Συνθήκης. Οι διατάξεις της Συνθήκης γι’ αυτή είναι res inter alios acta. Κατά συνέπεια pacta tertiis nec nocent nec prosunt η Τουρκία δεν μπορεί να αντλήσει κανένα δικαίωμα απ’ αυτή. Παρ’ όλα αυτά διαμαρτύρεται ισχυριζόμενη ότι η Ελλάδα έχει εγκαταστήσει στρατιωτικές δυνάμεις στα νησιά του Δωδεκανησιακού συμπλέγματος και προσπαθεί να μας πείσει ότι η αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων που αναφέρεται σε συνθήκη στην οποία αυτή δεν είναι Μέρος, έχει αντικειμενική υπόσταση και κατά συνέπεια ισχύει erga omnes έναντι όλων των κρατών, άρα και της Τουρκίας. Όσο αφορά το επιχείρημα της, δηλαδή τη γενική ισχύ των διατάξεων της Συνθήκης, έχουμε να σημειώσουμε ότι αυτό είναι τελείως αστήρικτο. Όπως αναφέραμε οι αποστρατιωτικοποιήσεις στη Δωδεκάνησο είναι αποτέλεσμα διαμάχης Ανατολής και Δύσης. Δεν τέθηκαν από τα συμβαλλόμενα μέρη με σκοπό την εκχώρηση δικαιωμάτων στα τρίτα κράτη και ειδικά μάλιστα στην Τουρκία. Πουθενά δεν φαίνεται να είχαν κάποια τέτοια πρόθεση. Πέρα απ’ αυτό η Ελλάδα όπως και στην περίπτωση της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου και της Ικαρίας, έχει υποχρέωση να ασκήσει το φυσικό της δικαίωμα της νόμιμης άμυνας ενόψει του κινδύνου από την Τουρκία. Τα Μέρη της Συνθήκης των Παρισίων δεν έχουν εκφράσει αντιρρήσεις. Οι μόνοι που διαμαρτύρονται είναι οι Τούρκοι.

Οι διαμαρτυρίες όμως ενός κράτους που δεν είναι μέρος στην Συνθήκη δεν μπορούν να έχουν καμία έννομη συνέπεια. Εκτός αυτών πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το 1954, η Ιταλία που είναι Κράτος Μέρος της Συνθήκης, είχε δηλώσει ότι λόγω μεταβολής των περιστάσεων έπαυσε να θεωρεί ότι είναι δεσμευμένη από τις διατάξεις της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947 που είναι σχετικές με αποστρατιωτικοποίηση των νησιών της Αδριατικής.  Επειδή σύμφωνα με το άρθρο 60 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, η ουσιώδης παραβίασης πολυμερούς συνθήκης μπορεί να προκαλέσει λόγο μερικής ή ολικής αναστολής εφαρμογής της όπως ήδη αναφέραμε, η Ελλάδα έχει αποκτήσει από τότε το δικαίωμα απαλλαγής από τις αντίστοιχες υποχρεώσεις της στα Δωδεκάνησα.

Το προηγούμενο της εισβολής στη Κύπρο, το επεισόδιο των Ιμίων, οι απειλές της Τουρκίας για παρεμπόδιση ασκήσεως του δικαιώματος επεκτάσεως της χωρικής μας θάλασσας στα δώδεκα μίλια, οι συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου πάνω από την ειδικά καθορισμένη για την αεροπλοΐα χωρική μας θάλασσα και η αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών μας δείχνουν ότι η κατάσταση στο Αιγαίο εξακολουθεί και σήμερα να εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Η στρατιωτική θωράκιση των νησιών αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της αναγκαίας προετοιμασίας τους για άσκηση του δικαιώματος της αμύνης είναι επιβεβλημένη και όπως είδαμε μπορεί κάλλιστα να δικαιολογηθεί με βάση το διεθνές δίκαιο.
 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

BUZAN BARRY, «Το Καθεστώς και το Μέλλον της Συνθήκης του Μοντρέ», άρθρο του Τμήματος Διεθνών Μελετών του Πανεπιστημίου Warwick, Survival, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1976, αναδημοσίευση Επιθεώρηση Εθνικής Αμύνης, τεύχος 4, 1977.
ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Γ., Η Αιγιαλίτιδα Ζώνη της Ελλάδας, Αθήνα, 1988.
CLOGG R., Σύντομη Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, μετάφραση Φουντέα Χ., 5η έκδοση Α. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1999.
ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π., Ελληνικά Προβλήματα στον Αέρα από Διπλωματική, Τεχνική και Νομική Σκοπιά, έκδοση Ελληνικού Ιδρύματος Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής, Αθήνα, 1989.
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ, Πρώτος Στόχος το Αιγαίο.
ΙΩΑΝΝΟΥ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ-ΡΟΖΑΚΗ-ΦΑΤΟΥΡΟΥ, Δημόσιο Δίκαιο: (Θεωρία των Πηγών), εκδ. Α. Σάκκουλα, Αθήνα Κομοτηνή, 1988.
ΙΩΑΝΝΟΥ Κ., ΣΤΡΑΤΗ Α., Δίκαιο της Θάλασσας, εκδ. Α. Σάκκουλα, Αθήνα Κομοτηνή, 1998.
ΚΕΝΤΡΩΤΗ Κ., «Εξωτερική Πολιτική, Ζητήματα Ασφαλείας και Διεθνές Δίκαιο. Η Ελληνο - Τουρκική Αντιπαράθεση κατά τη Διεξαγωγή Αεροναυτικών Ασκήσεων στο Αιγαίο Πέλαγος», από τη Ναυτική Επιθεώρηση, τεύχος 506, (1997).
ΚΟΥΦΟΥ Κ., Η Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, εκδ. Α. Σάκκουλα, Αθήνα Κομοτηνή, 1985.
ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΥ Β., Το ζήτημα των Στενών. Συμβολή εις την Διπλωματικήν Ιστορίαν, εν Αθήναις 1926.
ΜΙΧΑΗΛ Μ., Νομικές Διαφορές Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο, τ. Β’, Ν.Σ.Π., Αθήνα, 1983.
ΜΠΟΥΤΡΟΣ ΜΠΟΥΤΡΟΣ ΓΚΑΛΙ, Οδηγός για την Ειρήνη, Ελληνική μετάφραση Κέντρου Πληροφοριών Αθηνών, εκδ. Ο.Η.Ε., Νέα Υόρκη, 1992.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Χ., Διεθνείς Πολιτικές και Στρατιωτικές Συνθήκες – Συμφωνίες και Συμβάσεις, συμπλ. εκδόσεις Γ.Ε.Σ., Αθήνα 1980.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ Κ., «Η Λήμνος και η Δήθεν Υποχρέωση Αποστρατιωτικοποιήσεως της», από τα Στρατιωτικά Χρονικά, τεύχος Ιουλ., Αυγ., Σεπ., 1983.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ Κ., «Το Νομικό Καθεστώς του Αιγαίου: Η Νομιμότητα Εξοπλισμού των Ελληνικών Νησιών του Αιγαίου», από τα Πρακτικά Συμποσίου (Ρόδος, 4-6 Νοεμβρίου 1994), επιμέλεια Σ. Περράκη, εκδ. Α. Σάκκουλα, Αθήνα Κομοτηνή, 1996.
ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ Α., Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο – Ειρηνικά και Βίαια Μέσα Επίλυσης των Διεθνών Διαφορών, εκδ. Α. Σάκκουλα, Αθήνα Κομοτηνή, 1988.
ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ Κ., Επίτομος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. «Περγαμηναί», Αθήνα, 1955.
ΠΑΖΑΡΖΙ Χ. Το Καθεστώς Αποστρατικοποίησης των Νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, Ελληνική μετάφραση: Αλεξανδρή Α., - ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ Κ., Το Νομικό Καθεστώς των Ελληνικών Νησιών του Αιγαίου – Απάντηση σε Τουρκική Μελέτη, εκδ. «Γνώση», Αθήνα, 1989.
ΠΑΠΑΟΥΛΙΑ Γ., «Ελληνοτουρκικές Σχέσεις: Η Διπλωματική Διάσταση», από την Φιλελεύθερη Έμφαση, Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, τεύχος 10, Αθήνα 2001-2.
POLITIS S., “The Legal Regime of Imia Islands in International Law”, Revue Hellenique de Droit Internationale, vol. 54, (2001).
ΡΟΥΚΟΥΝΑ Ε., Διεθνές Δίκαιο Ι, εκδ. Α. Σάκκουλα, Αθήνα, 1980.
ΡΟΥΚΟΥΝΑ Ε., Εξωτερική Πολιτική, 1914 – 1923, εκδ. «Γρηγόρη», Αθήνα, 1978.
ΣΚΑΛΤΣΑ Κ., Η Συνθήκη της Λωζάννης. Πολιτικά και Διπλωματικά Σχόλια, Αθήνα, 1973.
ΣΚΑΛΤΣΑ Κ., «Ο Αμυντικός Εξοπλισμός των Νησιών του Ανατολικού Αιγαίου», από τη Στρατιωτική Επιθεώρηση, τεύχος 2, (1994).
ΣΚΟΔΡΑ Α., «Ιδεολογικό, Στρατηγικό και Νομικό Πλαίσιο της Κρίσης του Αιγαίου», από τη Ναυτική Επιθεώρηση, τεύχος 445, (1987).
WILSON A., Εγχειρίδιο Αφοπλισμού – Στρατιωτική Τεχνολογία και Οργάνωση, μετάφραση Γουλίμη Γ., εκδ. «Οδυσσέας», Αθήνα, 1988.

1.  Cf. WILSON A., Εγχειρίδιο Αφοπλισμού – Στρατιωτική Τεχνολογία και Οργάνωση, σελ. 241- 67.
2.  Βλ. Ν.Δ. 402 της 30-4/23-5-74, (Φ.Ε.Κ. 141Α), Περί κυρώσεως της από 23 Μαΐου 1969 Συμβάσεως της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών και του προσηρτημένου αυτή παραρτήματος. Στην Σύμβαση αυτή κωδικοποιήθηκαν όλοι οι σχετικοί με την ερμηνεία των συνθηκών Κανόνες του Εθιμικού Διεθνούς Δικαίου.
3.  Cf. ΜΠΟΥΤΡΟΣ ΜΠΟΥΤΡΟΣ ΓΚΑΛΙ, Οδηγός για την Ειρήνη, σελ. 13, 19 και 38.
4.  Για την θεμελιώδη αλλαγή των περιστάσεων βλ. ΡΟΥΚΟΥΝΑ Ε., Διεθνές Δίκαιο Ι, σελ. 163-74. Σημειώνεται ότι αυτό επικαλέσθηκε η Τουρκία το 1936 για να προκαλέσει την Συνδιάσκεψη που κατέληξε στην υπογραφή της Σύμβασης του Montreux. Ibid., σελ. 165, καθώς επίσης και Χ.ΡΟΖΑΚΗ, στο ΙΩΑΝΝΟΥ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ-ΡΟΖΑΚΗ-ΦΑΤΟΥΡΟΥ, Δημόσιο Δίκαιο: (Θεωρία των Πηγών), σελ. 281-7.
5.  Βλ. ΠΑΖΑΡΖΙ Χ. Το Καθεστώς Αποστρατικοποίησης των Νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, Ελληνική μετάφραση: Αλεξανδρή Α., - ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ Κ., Το Νομικό Καθεστώς των Ελληνικών Νησιών του Αιγαίου – Απάντηση σε Τουρκική Μελέτη, σελ. 170.
6.  Cf. ΡΟΖΑΚΗ, στο ΙΩΑΝΝΟΥ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ-ΡΟΖΑΚΗ-ΦΑΤΟΥΡΟΥ, op. cit., supra, υποσ. 4, σελ. 239-44.
7.  Cf. ΡΟΥΚΟΥΝΑ, op. cit., supra υποσ. 7 σελ. 364-6.
8.  Στη Σύμβαση αναφέρονται με κάθε λεπτομέρεια τα όρια αυτών των περιοχών του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου.
9.  Σύμφωνα μ’ αυτό απαγορεύονται: (1). Τα κάθε είδους οχυρωματικά έργα. (2). Οι μόνιμες εγκαταστάσεις πυροβολικού και γενικά τα πυροβόλα. (3). Τα υποβρύχια μηχανήματα εκτός των υποβρυχίων σκαφών. (4). Οι αεροναυτικές ή ναυτικές Βάσεις. (5). Η στάθμευση οποιασδήποτε ενόπλου δυνάμεως εκτός από την απαραίτητη για τη διατήρηση της τάξης δύναμη αστυνομίας και χωροφυλακής, εξοπλισμένη με περίστροφα, σπάθες, όπλα (δηλαδή τυφέκια) και με τέσσερα οπλοπολυβόλα για κάθε εκατό άνδρες. Εξαιρέσεις: (1). Επετράπησαν οι αναγκαίες μετακινήσεις των στρατολογουμένων ανδρών από τις περιοχές αυτές για την εκπαίδευση τους σε άλλες περιοχές. Ειδικά για την Τουρκία όμως επιτράπηκε και η διαμετακόμιση στρατιωτικών της δυνάμεων μέσα από το ουδετεροποιημένο έδαφος της από την αντίστοιχη χωρική θάλασσα. (2). Επιτράπηκε η διοργάνωση παρατηρητηρίων και παντός είδους επικοινωνιών, τηλεγραφικών και οπτικών. (3). Επιτράπηκε στην Ελλάδα να μεταφέρει το στόλο της εντός των χωρικών υδάτων των ουδετεροποιημένων ελληνικών νησιών χωρίς να χρησιμοποιεί τα ύδατα αυτά σαν βάση επιχειρήσεων κατά της Τουρκίας ή για ναυτική ή στρατιωτική συγκέντρωση γι’ αυτό τον σκοπό. Στην Τουρκία επιτράπηκε και η αγκυροβολία των δικών της σκαφών, στα χωρικά ύδατα των αντίστοιχων περιοχών της. (4). Επιτράπηκε στην Τουρκία να «επισκοπή» με αεροπλάνα ή αερόστατα την επιφάνεια και τον πυθμένα της θάλασσας των Στενών, καθώς και στα τουρκικά αερόπλοια να υπερίπτανται από τις ουδετεροποιημένες τουρκικές ζώνες και από τα ύδατα των Στενών και να προσγειώνονται ή να προσθαλασσώνονται στις περιοχές αυτές.
10.  Cf. ΡΟΥΚΟΥΝΑ, op. cit., supra υποσ. 7 σελ. 378, op. cit., supra, υποσ. 4, σελ. 165.
11.  Ο Βασιλεύς των Βουλγάρων, ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Ο Βασιλεύς της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιρλανδίας και των πέρα των Θαλασσών Βρετανικών κτήσεων και Αυτοκράτωρ των Ινδιών, ο Βασιλεύς των Ελλήνων, ο Αυτοκράτωρ της Ιαπωνίας, ο Βασιλεύς της Ρουμανίας, ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή της Ε.Σ.Σ.Δ. και ο Βασιλεύς της Γιουγκοσλαβίας.
12.  Αυτό προκύπτει και από τις προπαρασκευαστικές εργασίες της Διάσκεψης του Μοντρέ Βλ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ Κ., Η Λήμνος και η Δήθεν Υποχρέωση Αποστρατιωτικοποιήσεως της, σελ. 23.
13.  Βλ. BARRY BUZAN,  Το Καθεστώς και το Μέλλον της Συνθήκης του Μοντρέ, σελ. 158.
14.  Τουρκική Εφημερίδα Πρακτικών Μεγάλων Εθνοσυνελεύσεων, τόμος 12, συνεδρία 31 Ιουλίου 1936, σελ. 309.
15.  Το 1984 μάλιστα, άσκησε veto για να μην ενταχθούν οι στρατιωτικές μονάδες τις Λήμνου στις Συμμαχικές. Ακολούθησαν πλήθος άλλες ενέργειες παρομοίου τύπου με αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγάλου προβλήματος στη συμμαχία. Η στάση αυτή της Τουρκίας εμπόδισε την υλοποίηση του μεγάλης αξίας «Συμμαχικού Σχεδίου Ταχείας Ενίσχυσης» που προέβλεπε τη δημιουργία σταθμών για υποστήριξη Νατοϊκών Δυνάμεων που θα προωθούντο στην περιοχή σε περίπτωση κρίσεως. Απ’ αυτό αντιλαμβανόμεθα την στρατηγική αξία αυτών των νησιών καθώς και το κόστος στη Συμμαχία εξαιτίας της αδικαιολόγητης στάσης της Τουρκίας. Cf.  ΣΚΟΔΡΑ Α.,  «Ιδεολογικό, Στρατηγικό και Νομικό Πλαίσιο της Κρίσης του Αιγαίου»,  σελ. 277-91.
16.  Είναι γεγονός όμως ότι στη Σύμβαση του Μοντρέ υπάρχει προσαρτημένο και ένα Πρωτόκολλο που ομιλεί για άμεση επαναστρατιωτικοποίηση μόνο από το μέρος της Τουρκίας. Το πρωτόκολλο αυτό στο τρίτο άρθρο του λέει «Το παρόν Πρωτόκολλον θα ισχύσει από της σήμερον» δηλαδή από τις 20 Ιουλίου του 1936 και όχι όταν θα τεθεί σε ισχύ η Σύμβαση στις 9 Νοεμβρίου του 1939. Αυτή η ειδική διάταξη έδωσε στην Τουρκία το ειδικό πλεονέκτημα να ασκήσει τα δικαιώματα της νωρίτερα από την εφαρμογή της Σύμβασης, χωρίς αυτό βέβαια να στερεί από τα υπόλοιπα κράτη κανένα από τα δικαιώματα τους τα οποία θα μπορούσαν να ασκήσουν μόνο μετά τη θέση της σε ισχύ. Βλ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ op. cit., supra, υποσ. 14, σελ. 22.
17.  Βλ. ΠΑΖΑΡΖΙ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ, op. cit. supra, υποσ. 5 σελ. 145-8.
18.  Βλ. άρθρο 31 Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών και του προσηρτημένου αυτή παραρτήματος, op. cit., supra, υποσ. 2.
19.  Cf. ΚΕΝΤΡΩΤΗ Κ., Εξωτερική Πολιτική, Ζητήματα Ασφαλείας και Διεθνές Δίκαιο. Η Ελληνο-Τουρκική  Αντιπαράθεση  κατά  τη  Διεξαγωγή  Αεροναυτικών  Ασκήσεων  στο Αιγαίο  Πέλαγος,  σελ. 84-7.
20.  Cf. POLITIS S., “The Legal Regime of Imia Islands in International Law”, Revue Hellenique de Droit Internationale, vol. 54, (2001).
21.  Για την επέκταση της χωρικής θάλασσας βλ. ΙΩΑΝΝΟΥ Κ., ΣΤΡΑΤΗ Α., Δίκαιο της Θάλασσας, σελ. 93-8.
22.  ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ Κ., «Το Νομικό Καθεστώς του Αιγαίου: Η Νομιμότητα Εξοπλισμού των Ελληνικών Νησιών του Αιγαίου» σελ. 27-34. Θεμελιώδη αλλαγή των περιστάσεων επικαλέσθηκε και η Ιταλία με δήλωση της υποστηρίζοντας το 1954, ότι παύει να θεωρεί πως δεσμεύεται από τις διατάξεις περί αποστρατιωτικοποίησης της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947, για τα νησιά της Αδριατικής. ΡΟΥΚΟΥΝΑ, οp. cit., supra, υποσ. 4, σελ. 166, Infra, υποσ. 32.
23.  «Η Κύπρος είναι το πρώτο βήμα στο Αιγαίο!». Αυτό δήλωσε αλαζονικά ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Μελίχ Εζεμπέλ (Esebel) στις 22 Ιανουαρίου 1975. Associated Press 1η Απριλίου 1975.
24.  Στην αρχαιότητα άνθισε στα Δωδεκάνησα ένας μεγάλος πολιτισμός. Στο κεντρικότερο νησί του συμπλέγματος συντάχθηκε για πρώτη φορά το Δίκαιο για τους ναυτικούς και γενικά για τις θαλάσσιες μεταφορές, ο γνωστός σε όλους «Ναυτικός Κώδιξ των Ροδίων» ή «Νόμος Ροδίων» ή «Ναυτικός Νόμος». Η ακμή των Δωδεκανήσων συνεχίσθηκε μέχρι την υποδούλωση του μεσαιωνικού ελληνισμού στους Τούρκους. Τα Δωδεκάνησα υποτάχθηκαν στην Οθωμανική (Τουρκική) Αυτοκρατορία το 1522 μέχρι το τέλος του Ιταλοτουρκικού πολέμου (1912) οπότε και πέρασαν στην κυριαρχία των Ιταλών.
25.  Cf. ΠΑΖΑΡΖΙ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ, op. cit. supra, υποσ. 5 σελ. 162.
26.  ΣΚΟΔΡΑ, op. cit., supra, υποσ. 17, σελ. 291.
27.  Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο υπάρχουν μόνο νησιά. Οι όροι νησίδες βραχονησίδες κ.λ.π. που εμφανίσθηκαν παλαιότερα σε κάποια διεθνή κείμενα είναι νομικά ισοδύναμοι. Βλ. POLITIS, op. cit., supra, υποσ. 22.
28.  Σύμφωνα μ’ αυτό στο έδαφος των αποστρατιωτικοποιημένων περιοχών και στα χωρικά τους ύδατα απαγορεύεται: α. Κάθε εγκατάσταση και οχύρωση του Πολεμικού Ναυτικού, του Στρατού Ξηράς και της Πολεμικής Αεροπορίας καθώς και η ύπαρξη οπλισμού γι΄ αυτές τις δυνάμεις. β. Τα τεχνητά στρατιωτικά, ναυτικά και αεροπορικά εμπόδια. γ. Η χρησιμοποίηση βάσεων από μονάδες του Στρατού Ξηράς του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας. δ. Η μόνιμος ή η προσωρινή στάθμευση μονάδων του Στρατού Ξηράς του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας. Επιτρέπεται μόνο η παραμονή «προσωπικού εσωτερικής ασφαλείας περιορισμένου αριθμού, δια την εκπλήρωσιν καθηκόντων εσωτερικού χαρακτήρος», εφοδιασμένο με όπλα που μπορούν να φέρονται και να χειρίζονται από ένα άτομο. ε. Κάθε μορφής στρατιωτική εκπαίδευση εκτός από την απαραίτητη στρατιωτική εκπαίδευση του «προσωπικού εσωτερικής ασφαλείας». στ. Η κατασκευή πολεμικού υλικού.
29.  Βλ. ΡΟΥΚΟΥΝΑ, op. cit., supra, υποσ. 4, σελ. 166.
30.  Βλ. ΙΝΣΤ. ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΗΜ. ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΘ. ΣΧΕΣΕΩΝ, Πρώτος Στόχος το Αιγαίο, σελ. 27-8, καθώς επίσης ΣΚΑΛΤΣΑ Κ., Ο Αμυντικός Εξοπλισμός των Νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, σελ. 56.

Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀνενημέρωτοι πιστοὶ ρωτοῦν: Τί κακὸ ὑπάρχει στὸν λεγόμενο Οἰκουμενισμό; Γιατὶ μιλοῦν μερικοὶ γιὰ παναίρεση καὶ μολυσμό καὶ γιατὶ κατηγοροῦνται οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ἱερεῖς (ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπο τοὺς Οἰκουμενιστές), μιᾶς καὶ ἡ ὅλη αὐτὴ ἡ κίνηση ἐπιβάλεται ἀπὸ τὶς σημερινὲς συνθῆκες, κρίνεται ἀναγκαῖο νὰ παρατεθοῦν οἱ παρακάτω διαπιστώσεις ἀναφορικὰ μὲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι:

Θεομάχος, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ κατανόηση γιὰ τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ἀναγνωρίζει στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς διαφορετικὲς θρησκεῖες συμμετοχὴ στὸ σωτηριακὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, μερικὲς μάλιστα τὶς ὀνομάζει παρανόμως ἀβρααμικές. Κατὰ τὸν Παῦλο ὅμως οἱ τῆς Πίστεως οὗτοι υἱοὶ Ἀβραὰµ κληθήσονται (πρὸς Γαλ. 3,7). «οἱ ἐκ πίστεως, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Ἀβραάμ».

Χριστομάχος, ἀφοῦ κατὰ τὴν Ζηζιούλεια «θεολογία» ἀναγνωρίζεται πρωτεῖο στὸν Πατέρα, τὸ ὁποῖο ὑποβιβάζει αὐτομάτως τὸ Υἱόν. Τὸν ὑποβιβασμὸ αὐτὸν προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν καὶ ὁ Ἀρειανισμός καὶ ὁ Νεστοριανισμός. Παράλληλα, ἀφοῦ ἀναγνωρίζουν τοὺς Μονοφυσίτες ὡς Ἐκκλησίες, ἀναγνωρίζουν καὶ τὴν αἵρεσή τους -περὶ μίας φύσεως τοῦ Χριστοῦ- ὡς δόγμα ἐρχόμενοι εἰς ἀντίθεση μὲ τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα Πίστεως.

Πνευματομάχος, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει τοὺς Παπικοὺς παρὰ τὸ «φιλιόκβε» ὡς Ἐκκλησία καὶ τοὺς ἀποδίδει ἱερωσύνη καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή.

Τριαδιομάχος, ἀφοῦ μὲ τὸ «πρωτεῖο τοῦ Πατρός» ὑποβιβάζονται ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Παράλληλα διδάσκουν, ὅτι «ἡ κοινωνία τῶν Τριῶν Προσώπων γίνεται ἑνότητα μόνο σὲ ἕνα πρόσωπο, τὴν ὑπόσταση τοῦ Πατρός» (Συνοδικός θεσμός, Θεολογία 2/2009, σελ. 32). Αὐτὴ ἡ διδασκαλία εἶναι παντελῶς ἀντιορθόδοξη.

Ἐκκλησιομάχος, ἀφοῦ μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς Θεωρία τῶν Κλάδων, τῆς Θεωρίας τῆς Περιεκτικότητας, καὶ μὲ τὰ πολλὰ σὲ διακηρύξεις ὑπογραφθέντα κείμενα ἀναγνωρίζονται πολλὲς Ἐκκλησίες ἀντὶ γιὰ μία καὶ ἀκυρώνεται ἡ ἀρνητικὴ ἀπάντηση στὸ ρητορικὸ ἐρώτημα «μεμέρισται ὁ Χριστός;» (Α Κορ. 1,13). Συγχρόνως ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἀπόψεις περὶ ἐπανίδρυσης τῆς Εκκλησίας, πράγμα ποὺ τοὺς ἀναδεικνύει πάλι καὶ ὡς Χριστομάχους.

Θεοτοκομάχος, ἀφοῦ οἱ Οἰκουμενιστὲς συμπροσεύχονται μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Παρθενίαν καὶ τὴν ὀνομασία «Θεοτόκος» τῆς Παναγίας μας ἢ ποὺ διδάσκουν, ὅπως οἱ Παπικοί, διδασκαλίες περὶ «ἀσπίλου συλλήψεως» τῆς Θεοτόκου.

Εἰκονομάχος, ἀφοῦ συμπροσεύχεται καὶ ἀναγνωρίζει ὡς «Ἐκκλησία» αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ὡς «ἅγιο» τὸν Καρλομάγνο, ποὺ κατεδίκασε τὴν 7η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὴν θεολογία καὶ τὴν τιμὴ τῶν εἰκόνων.

Ἁγιομάχος, ἀφοῦ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὴν προσφώνησή του, κατὰ τὴν θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Πατριαρχείου στὶς 30/11/1998 πρὸς τὴν παπικὴ ἀντιπροσωπεία ἰσχυρίστηκε ὅτι «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχὴ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ.

Κανονομάχος, ἀφοῦ πάλι ὁ Πατριάρχης χαρακτήρισε τοὺς Κανόνες ὡς «τείχη τοῦ αἴσχους» ποὺ πρέπει νὰ διαγραφθοῦν καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι τοὺς καταπατοῦν καὶ τοὺς ἐρμηνεύουν κατὰ τὸ δοκοῦν.

Μυστηριομάχος, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει μυστήρια, ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ βάπτισμα στοὺς αἱρετικούς.

Λειτουργομάχος, ἀφοῦ προωθεῖ ἀλλαγὲς καὶ ἀλλοιώσεις στὴν Θεία Λειτουργία καὶ στὴν γλώσσα της.

Ἐπισκοπομάχος, ἀφοῦ ἀθετεῖ τὸν πραγματικὸ ρόλο τοῦ Ἐπισκόπου ὡς ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, τὸν ἀναδεικνύει ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, παραμερίζοντας τὸν Χριστὸ καὶ ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας ἄνευ τοῦ Ἐπισκόπου, ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ποιμνιομάχος, ἀφοῦ ἀποκλείει τὸ ποίμνιο ἀπὸ τὸν ρόλο του στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ὑποβιβάζει σὲ ἐπίπεδο «εὐσεβῶν βοῶν», τοῦ ἀφαιρεῖ τὸ δίκαίωμα τοῦ ἐλέγχειν σὲ θέματα πίστεως καὶ ἀπαιτεῖ συμπόρευση στὴν αἵρεση.

Ἀνθρωπομάχος, ἀφοῦ ἀποκρύπτοντας καὶ παραχαράσσοντας τὴν Μίαν καὶ μοναδικὴ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀποκλείει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ σωτηριολογικὸ ἔργο Του καὶ τοὺς διδάσκει τὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας.

Τέλος, ἐπειδὴ ὑπάρχει καὶ τὸ ἐρώτημα, ἐφ’ ὅσον δὲν διδάσκουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τὸν Οἰκουμενισμό, μάλιστα μερικοὶ τὸν καταδικάζουν, ἄρα γιατὶ τοὺς καταδικάζουμε, ἡ ἀπάντηση εἶναι: Διότι γιὰ διάφορους λόγους καὶ ἐνάντια στὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων σιωποῦν καὶ δὲν κατονομάζουν, δὲν ἐφαρμόζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν προστασία τοῦ ποιμνίου τοῦ Θεοῦ ἀπ’ αὐτήν, συλλειτουργοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν ὡς αἱρετικούς, συγκαταβαίνουν στὴν πραγματοποίηση τῶν παραπάνω κατηγοριῶν, πράγμα ποὺ ἀποτελεῖ ἐμπαιγμὸ τοῦ Ὑψίστου καὶ συμβάλλουν στὴν κατοχύρωση καὶ καθιέρωση τῆς αἱρέσεως· αὐτή τους ἡ στάση καθιστᾶ καὶ τοὺς ἴδιους συμμέτοχους στὴν αἵρεση.

Πηγή: Σάλπισμα Ζωής, Αβέρωφ

Με την παρακολούθηση των Ακολουθιών, με τη νηστεία, ακόμα και με την προσευχή σε τακτά διαστήματα, δεν εξαντλείται η όλη προσπάθεια στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Ή μάλλον για να είναι όλα αυτά αποτελεσματικά και να έχουν νόημα, πρέπει να υποστηρίζονται και από αυτή την ίδια τη ζωή. Χρειάζεται δηλαδή ένας «τρόπος ζωής» που να μην έρχεται σε αντίθεση με όλα αυτά και να μην οδηγεί σε μια «διασπασμένη» ύπαρξη. Στο παρελθόν, στις ορθόδοξες χώρες η ίδια η κοινωνία πρόσφερε μια τέτοια υποστήριξη με τον συνδυασμό που είχε στα έθιμα, στις εξωτερικές αλλαγές, με τη νομοθεσία, με τους δημόσιους και ιδιωτικούς κανονισμούς, με όλα δηλαδή όσα περιλαμβάνονται στη λέξη πολιτισμός. Κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή ολόκληρη η κοινωνία υποδεχόταν ένα συγκεκριμένο ρυθμό ζωής, ορισμένους κανόνες που υπενθύμιζαν στα άτομα-μέλη της κοινωνίας την περίοδο της Σαρακοστής. Στη Ρωσία, λόγου χάρη, δεν μπορούσε κανείς εύκολα να ξεχάσει τη Σαρακοστή γιατί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν διαφορετικά αυτή την περίοδο• τα θέατρα έκλειναν και, σε παλιότερους καιρούς, τα δικαστήρια ανέβαλλαν τη λειτουργία τους. Φυσικά όλα αυτά τα ερεθίσματα από μόνα τους, είναι φανερό, ότι δεν ήταν δυνατό να αναγκάσουν τον άνθρωπο να οδηγηθεί στη μετάνοια ή σε μια πιο ζωντανή θρησκευτική ζωή. Αλλά όμως δημιουργούσαν μια ορισμένη ατμόσφαιρα - ένα είδος σαρακοστιανού κλίματος - όπου η ατομική προσπάθεια γινόταν ευκολότερη. Ακριβώς επειδή είμαστε αδύναμοι χρειαζόμαστε τις εξωτερικές υπενθυμίσεις, τα σύμβολα, τα σημάδια. Φυσικά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος αυτά τα εξωτερικά σύμβολα ν' αποκτήσουν αυτοτέλεια, να γίνουν αυτοσκοπός, και έτσι αντί να είναι απλά μια υπενθύμιση, να γίνουν για την κοινή αντίληψη το μόνο περιεχόμενο της Μεγάλης Σαρακοστής. Αυτόν τον κίνδυνο τον έχουμε επισημάνει παραπάνω όταν μιλήσαμε για τις εξωτερικές συνήθειες και τα πανηγύρια που αντικαθιστούν τη γνήσια προσωπική προσπάθεια. Αν όμως καταλάβουμε σωστά αυτές τις συνήθειες τότε θα γίνουν ο «κρίκος» που συνδέει την πνευματική προσπάθεια με τη ζωή.

Δεν ζούμε σε μια ορθόδοξη κοινωνία [Ο συγγραφέας, Ρώσος στην καταγωγή, ζει σήμερα στην Αμερική] και φυσικά δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί αυτό το «κλίμα της Σαρακοστής σε επίπεδο κοινωνικό. Είτε είναι Σαρακοστή είτε όχι, ο κόσμος που μας περιβάλλει, που αποτελούμε και μεις δικό του αναπόσπαστο κομμάτι, δεν αλλάζει. Κατά συνέπεια ζητιέται από μας μια νέα προσπάθεια να σκεφτούμε την απαραίτητη θρησκευτική σχέση ανάμεσα στο «εξωτερικό» και το «εσωτερικό». Η πνευματική τραγωδία της εκκοσμίκευσης είναι εκείνη που μας σπρώχνει σε μια πραγματική θρησκευτική «σχιζοφρένεια» -ένα σπάσιμο δηλαδή της ζωής μας σε δυο κομμάτια: το θρησκευτικό και το κοσμικό, που έχουν όλο και λιγότερη αλληλοεξάρτηση. Έτσι η πνευματική προσπάθεια είναι απαραίτητη για να μεταθέσει τα παραδοσιακά έθιμα και τις συνήθειες, που είναι βασικά μέσα στην προσπάθειά μας κατά την περίοδο τής Σαρακοστής. Μ' ένα πειραματικό και αναγκαστικά σχηματικό τρόπο θα μπορούσε κανείς να δει αυτή την προσπάθεια σε δυο πλαίσια: στη ζωή μέσα στο σπίτι και στη ζωή έξω απ' αυτό.

Για την ορθόδοξη αντίληψη, το σπίτι και η οικογένεια αποτελούν την πρώτη και βασικότερη περιοχή της χριστιανικής ζωής ή της εφαρμογής των χριστιανικών αρχών στην καθημερινή ζωή. Το σπίτι, δηλαδή το στυλ και το πνεύμα της οικογενειακής ζωής και όχι το σχολείο, ακόμα ούτε και η Εκκλησία, είναι εκείνο που σχηματίζει μέσα μας τη θεμελιακή αντίληψη για τον κόσμο• που μορφοποιεί στο εσωτερικό μας το βασικό προσανατολισμό τον οποίο ίσως για αρκετό διάστημα δεν τον καταλαβαίνουμε, αλλά που τελικά θα γίνει ένας αποφασιστικός παράγοντος. Ο στάρετς Ζωσιμάς του Dοstοyevsky στους Αδελφούς Καραμαζώφ λέει: «εκείνος που μπορεί να έχει καλές αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία είναι σωσμένος για όλη του τη ζωή». Το σημαντικό δε είναι ότι κάνει αυτή την παρατήρηση ύστερα από τη θύμηση της μητέρας του που τον είχε πάρει μαζί της στη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων. Θυμάται την ομορφιά της Ακολουθίας, τη μοναδική μελωδία του κατανυκτικού «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου...». Η υπέροχη προσπάθεια για θρησκευτική αγωγή που γίνεται σήμερα στα κατηχητικά σχολεία δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, αν δεν βασίζεται στη ζωή της οικογένειας. Τι, λοιπόν, θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει στο σπίτι στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής; Επειδή είναι αδύνατο να καλύψουμε εδώ όλες τις πλευρές της οικογενειακής ζωής θα περιοριστούμε μόνο σε μια απ' αύτές.

Όλοι μας, χωρίς αμφιβολία, συμφωνούμε ότι ο τρόπος της οικογενειακής ζωής έχει ριζικά αλλοιωθεί με την παρουσία του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Αυτά τα μέσα της «μαζικής ενημέρωσης» διαποτίζουν σήμερα ολόκληρη τη ζωή. Δεν χρειάζεται κανείς να βγει από το σπίτι για να βρεθεί «έξω». Ολόκληρος ο κόσμος είναι μόνιμα εδώ, σε απόσταση που τον φτάνουμε... ακίνητοι. Και, σιγά σιγά, η στοιχειώδης εμπειρία να βρεθούμε σ' έναν εσωτερικό κόσμο, μέσα στην ομορφιά της «εσωτερικότητας» έχει εντελώς χαθεί από το σύγχρονο πολιτισμό μας. Και αν δεν είναι η τηλεόραση, είναι η μουσική. Η μουσική έπαψε να είναι κάτι που το ακούει κανείς• σταθερά πια έγινε μια «υπόκρουση θορύβου» που συνοδεύει τις συνομιλίες μας, το διάβασμα, το γράψιμο κλπ. Στην πραγματικότητα αυτή η ανάγκη να ακούγεται συνέχεια μουσική φανερώνει την αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να χαρεί τη σιωπή, να την καταλάβει όχι σαν κάτι αρνητικό, σαν μια απλή έλλειψη, αλλά ακριβώς σαν μια παρουσία και σαν την μοναδική προϋπόθεση για την πιο αληθινή παρουσία. Αν ο Χριστιανός του παρελθόντος ζούσε κατά ένα μεγάλο βαθμό σ' ένα σιωπηλό κόσμο που του έδινε πλούσιες ευκαιρίες για αυτοσυγκέντρωση στον εσωτερικό του κόσμο, ο σημερινός χριστιανός είναι αναγκασμένος να κάνει ειδική προσπάθεια για να καλύψει αυτή την αναγκαία διάσταση της σιωπής η οποία αυτή μόνο μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τις υψηλές πραγματικότητες. Έτσι, λοιπόν, το πρόβλημα του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής δεν είναι περιθωριακή υπόθεση, αλλά με πολλούς τρόπους είναι ένα θέμα πνευματικής ζωής ή θανάτου.

Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατο να μοιράσουμε τη ζωή μας ανάμεσα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής και στο τελευταίο σήριαλ. Αυτά τα δυο βιώματα είναι ασυμβίβαστα και το ένα, σίγουρα, θα σκοτώσει το άλλο. Και είναι πολύ πιθανό, εκτός αν γίνεται μια έντονη προσπάθεια, ότι το τελευταίο σήριαλ έχει πολύ μεγαλύτερες ελπίδες σε βάρος της «χαρμολύπης» -παρά το αντίθετο. Μια πρώτη «συνήθεια» που προτείνεται είναι να μειωθεί δραστικά η παρακολούθηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης στην περίοδο της Σαρακοστής. Δεν τολμούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μία «γενική» νηστεία, αλλά μόνο η «ασκητική» η οποία, όπως ξέρουμε, σημαίνει, πρώτα απ' όλα αλλαγή τροφής και μείωσή της. Φυσικά τίποτε το κακό δεν υπάρχει, λόγου χάρη, στο να συνεχίσει κανείς να παρακολουθεί στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ειδήσεις, εκλεκτές σειρές, ενδιαφέροντα και πνευματικά ή διανοητικά εμπλουτισμένα προγράμματα. Εκείνο που πρέπει να σταματήσει στην διάρκεια της Σαρακοστής είναι η πλήρης «παράδοση» στην τηλεόραση -η μετατροπή δηλαδή του ανθρώπου σε «λάχανο» πάνω σε μια πολυθρόνα κολλημένο στην οθόνη που παθητικά δέχεται ό,τι βγαίνει απ' αυτή. Όταν ήμουνα παιδί (ήταν τότε η προτηλεοπτική εποχή) η μητέρα μου συνήθιζε να κλειδώνει το πιάνο την πρώτη, την τετάρτη και την έβδομη εβδομάδα της Σαρακοστής. Αυτή η ανάμνηση είναι μέσα μου ζωηρότερη από τις μακρινές Ακολουθίες της Σαρακοστής και ακόμα και σήμερα όταν παίζει το ραδιόφωνο αυτές τις μέρες με ταράζει σχεδόν όσο και μια βλαστήμια. Αναφέρω αυτή την προσωπική μου ανάμνηση μόνο σαν μια διευκρίνηση της επίδρασης που μπορούν να έχουν μερικές εξωτερικές ενέργειες στην ψυχή ενός παιδιού. Kαι αυτό που κρύβεται εδώ δεν είναι ένα απλό απομονωμένο έθιμο ή ένας κανόνας, αλλά είναι μια εμπειρία της Σαρακοστής σαν μιας ειδικής χρονικής περιόδου, σαν κάποιου πράγματος που είναι παρόν όλο το χρόνο και που δεν πρέπει να χαθεί, να ακρωτηριαστεί, να καταστραφεί. Εδώ ακόμα, όσον αφορά τη νηστεία, μια απλή απουσία ή αποχή από την τροφή δεν είναι επαρκής, πρέπει να έχει το θετικό της συμπλήρωμα.

Η σιωπή που δημιουργεί η απουσία του θορύβου του κόσμου, των θορύβων που παράγονται από τα μέσα της μαζικής επικοινωνίας, πρέπει να γεμίσει με θετικό περιεχόμενο. Αν η προσευχή είναι η τροφή για τις ψυχές μας, τροφή, επίσης, θέλει και το μυαλό μας, γιατί ακριβώς αυτό το διανοητικό μέρος του ανθρώπου είναι που καταστρέφεται σήμερα από το ασταμάτητο σφυροκόπημα της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, των εφημερίδων, των εικονογραφημένων εκδόσεων κλπ. Αυτό, λοιπόν, που προτείνουμε, παράλληλα με την πνευματική προσπάθεια, είναι μια διανοητική, θα λέγαμε, προσπάθεια. Πόσα, αλήθεια, αριστουργήματα, πόσους υπέροχους καρπούς της ανθρώπινης σκέψης, της φαντασίας και της δημιουργικότητας αρνούμαστε στη ζωή μας μόνο και μόνο γιατί μας είναι πολύ πιο άνετο, γυρίζοντας στο σπίτι από τη δουλειά παραδομένοι στη σωματική και διανοητική κόπωση, να πιέσουμε το κουμπί της τηλεόρασης ή να βυθιστούμε στο τέλειο κενό ενός εικονογραφημένου περιοδικού. Αλλά, πώς φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαμε να προγραμματίσουμε την περίοδο της Σαρακοστής; Ίσως να κάνουμε ένα κατάλογο βιβλίων για διάβασμα; Φυσικά δεν είναι απαραίτητο όλα αυτά τα βιβλία να είναι οπωσδήποτε θρησκευτικά, δεν μπορούν όλοι να γίνουν θεολόγοι. Όμως υπάρχει πολλή «θεολογία» κρυμμένη σε μερικά λογοτεχνικά αριστουργήματα και καθετί που πλουτίζει τη νοημοσύνη μας, κάθε καρπός της αληθινής ανθρώπινης δημιουργίας είναι ευλογημένος από την Εκκλησία και, όταν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, αποκτάει πνευματική αξία.

H τέταρτη και η πέμπτη Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένες στη μνήμη δύο μεγάλων διδασκάλων της χριστιανικής πνευματικότητας: του αγίου Ιωάννου της Κλίμακας και της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Θα πρέπει αυτό να το πάρουμε σαν μια ευρύτερη απόδειξη ότι εκείνο που ζητάει από μας η Εκκλησία να κάνουμε στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής είναι να εμπλουτίσουμε τον πνευματικό και διανοητικό εσωτερικό κόσμο μας, να μελετήσουμε και να στοχασθούμε πάνω σε ό,τι μπορεί να μας βοηθήσει ν' ανακαλύψουμε αυτόν τον εσωτερικό κόσμο και τις χαρές του. Από αυτή τη χαρά, από την αληθινή κλήση του ανθρώπου που εκπληρώνεται εσωτερικά και όχι εξωτερικά, ο «σύγχρονος κόσμος» δεν μας προσφέρει σήμερα ούτε καν μια γεύση• όμως χωρίς αυτή, χωρίς την αντίληψη της Σαρακοστής σαν ταξιδιού στο βάθος του είναι μας, η Σαρακοστή χάνει το νόημά της.

Τέλος, ποιο θα μπορούσε να είναι το νόημα της Σαρακοστής στις ατέλειωτες ώρες που περνάμε έξω από το σπίτι; Στις συναλλαγές μας, καθισμένοι σ' ένα γραφείο ή ασκώντας τα επαγγελματικά μας καθήκοντα, ή όταν συναναστρεφόμαστε τους συναδέλφους και τους φίλους μας; Αν και δεν είναι δυνατόν να δοθεί εδώ μια συγκεκριμένη συνταγή, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, όμως μερικές πολύ γενικές απόψεις μπορούν να λεχθούν. Και πρώτα πρώτα η Σαρακοστή είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ελέγξουμε τον απίστευτα υπεροπτικό χαρακτήρα μας στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, στα διάφορα γεγονότα και στη δουλειά. «Χαμογέλα!», «μη στεναχωριέσαι» κλπ. είναι σλόγκαν που στην πραγματικότητα έγιναν «διαταγές» που πρόθυμα τις δεχόμαστε και που σημαίνουν: μην ανακατεύεσαι, μη ρωτάς, μην προχωράς βαθύτερα στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους• φύλαξε τους κανόνες του παιγνιδιού που συνδυάζει τη φιλική διάθεση με την τέλεια αδιαφορία• σκέψου τα πάντα μόνο μέσα στα πλαίσια του υλικού κέρδους, της ωφέλειας, της προαγωγής, να είσαι, μ' άλλα λόγια, ένα κομμάτι του κόσμου, ο οποίος ενώ συνέχεια χρησιμοποιεί τις μεγάλες λέξεις: ελευθερία, ευθύνη, φροντίδα κλπ., de facto ακολουθεί την υλιστική αρχή ότι ο άνθρωπος είναι αυτά που τρώει!

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι περίοδος για αναζήτηση νοήματος. Να βρω, δηλαδή, νόημα στην επαγγελματική μου ζωή στα πλαίσια της κλήσης μου• νόημα στις προσωπικές σχέσεις μου με τ' άλλα πρόσωπα• νόημα στη φιλία• νόημα στις ευθύνες μου. Δεν υπάρχει απασχόληση, επάγγελμα που να μη μπορεί να «μεταμορφωθεί» -έστω και για λίγο μόνο- με στόχο όχι τη μεγαλύτερη απόδοση ή την καλύτερη οργάνωση αλλά τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ίδια προσπάθεια για «εσωτερικοποίηση» όλων των σχέσεών μας είναι απαραίτητη γιατί είμαστε ελεύθερες ανθρώπινες υπάρξεις που καταντήσαμε (χωρίς τις περισσότερες φορές να το ξέρουμε) φυλακισμένοι στα συστήματα τα οποία προοδευτικά κάνουν τον κόσμο μας απάνθρωπο. Και αν στην πίστη μας υπάρχει κάποιο νόημα, αυτό πρέπει να είναι συνδεδεμένο με τη ζωή και όλα τα συνακόλουθά της. Χιλιάδες άνθρωποι νομίζουν ότι οι απαραίτητες αλλαγές έρχονται μόνο απ' έξω με την επανάσταση και την αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες. Στο χέρι τους είναι να αποδείξουν οι χριστιανοί ότι στην πραγματικότητα καθετί ξεκινάει από μέσα -από την πίστη και τη ζωή σύμφωνα με την πίστη αυτή. Η Εκκλησία όταν μπήκε στον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο, δεν κατάγγειλε τη δουλεία, δεν ξεσήκωσε σε επανάσταση. Αυτή η ίδια η πίστη της, η νέα θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής είναι κείνη που προοδευτικά καταργεί τη δουλεία. Ένας «άγιος» -και άγιος εδώ σημαίνει, πολύ απλά, κάθε άνθρωπος που παίρνει πάντοτε στα σοβαρά την πίστη του- θα κάνει πολύ περισσότερα για την αλλαγή του κόσμου παρά χιλιάδες τυπωμένα προγράμματα. Ο άγιος είναι ο μόνος αληθινός επαναστάτης σ' αυτόν τον κόσμο.

Μια τελευταία γενική παρατήρηση: η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ευκαιρία για έλεγχο στα λόγια μας. Ο κόσμος μας είναι υπερβολικά βερμπαλιστικός και μεις συνέχεια πλημμυρίζουμε από λόγια που έχουν χάσει το νόημά τους και συνεπώς τη δύναμη τους. Ο Χριστιανισμός αποκαλύπτει την ιερότητα του λόγου -ένα αληθινά θείο δώρο στον άνθρωπο. Γι' αυτό ακριβώς η ομιλία μας είναι προικισμένη με τεράστια δύναμη είτε θετική είτε αρνητική. Γι' αυτό επίσης και θα κριθούμε για τα λόγια μας: «λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν ό εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως. Εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12,36-37).

Ελέγχουμε τα λόγια μας με το να ανακαλύπτουμε τη σοβαρότητα και την ιερότητά τους, να καταλαβαίνουμε ότι μερικές φορές ένα «αστείο» που λέγεται απερίσκεπτα, μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα, μπορεί να γίνει εκείνη η τελευταία «σταγόνα» που ξεχειλίζει το ποτήρι και ο άνθρωπος φτάνει στην τελική απελπισία και καταστροφή. Αλλά ο λόγος μπορεί επίσης να είναι και μια μαρτυρία. Μια τυχαία συνομιλία σ' ένα γραφείο με το συνάδελφο μπορεί να μεταδώσει καλύτερα μια θεώρηση για τη ζωή, μια διάθεση απέναντι στους άλλους ανθρώπους και στη δουλειά και να έχει περισσότερα αποτελέσματα από το τυπικό κήρυγμα. Μπορεί, από μια τέτοια συνομιλία, να πέσουν σπόροι για μια ερώτηση πάνω στη δυνατότητα μιας άλλης προσέγγισης της ζωής, σπόροι για επιθυμία να γνωρίσει κανείς περισσότερα. Δεν έχουμε, πραγματικά, ιδέα πόσο επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον με τα λόγια, με τον τόνο της προσωπικότητας μας. Και τελικά οι άνθρωποι ελκύονται στο Θεό, όχι γιατί κάποιος μπόρεσε να τους δώσει διαφωτιστικές εξηγήσεις, αλλά γιατί είδαν σ' αυτόν το φως, τη χαρά, το βάθος, τη σοβαρότητα, την αγάπη που από μόνα τους αποκαλύπτουν την παρουσία και τη δύναμη του Θεού στον κόσμο.

Έτσι, αν η Μεγάλη Σαρακοστή όπως είπαμε στην αρχή, είναι η ανακάλυψη της πίστης από τον άνθρωπο, είναι επίσης και ανόρθωση της ζωής του, του θεϊκού νοήματός της, του κρυμμένου βάθους της. Με το να απέχουμε από την τροφή ξαναβρίσκουμε τη γλύκα της και ξαναμαθαίνουμε πώς να την παίρνουμε από τον Θεό με χαρά και ευγνωμοσύνη. Με το «να μειώνουμε» τις ψυχαγωγίες, τη μουσική, τις συζητήσεις, τις επιπόλαιες κοινωνικότητες, ανακαλύπτουμε την τελική αξία των ανθρώπινων σχέσεων, της ανθρώπινης δουλειάς, της ανθρώπινης τέχνης. Kαι τα ξαναβρίσκουμε όλα αυτά ακριβώς γιατί ξαναβρίσκουμε τον ίδιο τον Θεό, γιατί ξαναγυρίζουμε σ' Αυτόν και δι' Αυτού σε όλα όσα Εκείνος μας έδωσε μέσα από την τέλεια αγάπη και το έλεός Του. Έτσι τη νύχτα της Ανάστασης ψέλνουμε:

Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός,

ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια.

Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις,

την έγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται.

Μη μας αποστερήσεις αυτής της προσδοκίας, φιλάνθρωπε Κύριε!

Πηγή: (Από το βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή», του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, εκδ. Ακρίτας), Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού

Τὸ Ἀρχιπέλαγος, τὸ κατακοσμημένο ἀπὸ τὰ πανέμορφα νησάκια, εἶναι γνωστὸ πιὰ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀφοῦ σηκώθηκε καὶ κομματιάστηκε τὸ καραβόπανο τοῦ μουσουλμανισμοῦ, ἔγιναν ἀγαπητὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς λαοὺς ποὺ κατοικοῦνε στὶς μεγάλες στεριές. Αὐτὰ τὰ ἄνυδρα καὶ ἄνικμα νησάκια βρίθουν ἀπὸ νόστιμα καὶ ὠφέλιμα βότανα. Τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ χειμῶνα βγάζουν τὰ λεγόμενα πορίχια (ἄγρια ραδίκια). Αὐτὰ ἀποτελοῦσαν τὸ δεῖπνο τῶν νησιωτῶν. Ὅταν ὅμως παρήρχετο ὁ χειμώνας καὶ ἄρχιζε νὰ φέγγη ἡ ἄνοιξη, μὲ τὸ λάλημα τῶν πρώτων πουλιῶν καὶ μάλιστα τοῦ γλυκόφθογγου πετροκότσυφα, τὰ σταροχώραφα ἀνέμιζαν ἕνα βότανο ποὺ μοιάζει μὲ τὴν βρούβα, ἀλλὰ δὲν εἶναι βρούβα. Τὰ τρυφερὰ βλασταράκια ἀπὸ τὸ φυτὸ αὐτό, προτοῦ ἐμφανίσουν τὸ κίτρινο λουλουδάκι τους, οἱ καταπονημένες νησιώτισσες τὰ τσιμποῦσαν μὲ τὰ ροζιασμένα τους χέρια. Ἀπὸ τὸν τρόπο λοιπὸν ποὺ τὰ συλλέγανε ὠνομάστηκαν τσιμπητά. Μάλιστα γιὰ τὶς νηστεύτριες οἰκογένειες ἦταν πολὺ σπουδαῖα, γιατὶ ἀφοῦ τὰ ζεματούσανε, τρώγονταν πολὺ εὐχάριστα χωρὶς λάδι καὶ χωρὶς λεμόνι. Γιατὶ καὶ τὸ λαδάκι ἦταν λιγοστὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα καὶ τὸ λεμόνι ἀνύπαρκτο. Ἡ λειψυδρία καὶ οἱ ἰσχυροὶ ἄνεμοι, ποὺ πνέουν στὰ νησιὰ σχεδὸν ὅλες τὶς ἐποχές, δὲν ἀφήνουν τὴν εὐαίσθητη λεμονιὰ νὰ τελεσφορήση.

Αὐτὰ λοιπὸν τὰ τσιμπητὰ ἦταν μιὰ πλούσια παραγωγὴ προτοῦ καταφθάσουν οἱ καύσωνες οἱ μαγιάτικοι. Μέσα στὴν ἁγία Σαρακοστὴ ἦταν δῶρα Θεοῦ. Μὲ δυὸ-τρεῖς ἐλιὲς δειπνοῦσες καὶ τὸν Θεὸν ἐδόξαζες ποὺ γέμισε τὸ ξύλινο τραπέζι μὲ δῶρα ἀπολαυστικά. Στὸ καζάνι μάλιστα ποὺ τὰ ἔβραζαν βάζανε καὶ τὰ ξερόψωμα, γιὰ νὰ γίνουν σοῦπες.

Μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς στοχασμούς (ποὺ σίγουρα εἶναι τοῦ παλιοῦ καιροῦ, γιατὶ ἡ σημερινὴ γυναίκα μᾶλλον δὲν γνωρίζει ὅτι καὶ ἡ ἔρημος ἑτοιμάζει τράπεζα, παρὰ μόνον τὸ σοῦπερ-μάρκετ), ἔρχομαι στοὺς στερνοὺς καιρούς. Οἱ κρατοῦντες λοιπόν, ἀκούγοντας γιὰ τσιμπητά, δὲν ἐννόησαν ὅτι αὐτὰ ἐμφανίζονται μόνον λίγο πρὸ τῆς ἀνοίξεως, καὶ ἄρχισαν μὲ τὰ τρυφερά τους χέρια νὰ ψάχνουν, ὄχι μόνον στὰ σταροχώραφα, ἀλλὰ καὶ στὰ μπαΐρια, νὰ συνάξουνε τσιμπητά, γιὰ νὰ γεμίσουν τὸ καζάνι τῆς Εῤωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ὄχι ὅμως μόνον δὲν φρακάρει τὸ καζάνι αὐτό, ἀλλὰ ξεπάτωτο ὄν, οὔτε φαίνονται μέσα αὐτὰ ποὺ ρίχνουνε. Οἱ παλιὲς ἐκεῖνες νοικοκυρὲς ἔκοβαν μόνον τὰ βλαστάρια ἀπὸ τὰ τσιμπητά, ἀλλὰ ἐσεῖς βγάζετε καὶ τὸ φυτό! Χωρὶς νὰ ἀναλογίζεστε «Θὰ βροῦμε σὲ λίγο τσιμπητά; Θὰ βροῦμε σὲ λίγο κόσμο, νὰ τοῦ παίρνουμε τὴν μπουκιὰ μέσα ἀπὸ τὸ στόμα;». Ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἐπικρατεῖτε δὲν ξημέρωσε μιὰ μέρα καλύτερη ἀπὸ τὴν ἄλλη. Οὔτε οἱ σουλτάνοι δὲν φορολογοῦσαν καὶ δὲν ἐπινοοῦσαν φόρους μὲ τέτοιες ὡραῖες λέξεις, ἀπίθανες λέξεις: Ε9, ΑΦΜ, ΕΝΦΙΑ… Τέτοιες λέξεις δὲν χρησιμοποιοῦσαν οὔτε οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες.

Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση διαθέτει στοὺς δήμους τροφὲς γιὰ τὰ ἀδέσποτα ζῶα, τὰ σκυλιά, τὶς γάτες. Γι᾽ αὐτὸν τὸν φτωχὸ κόσμο, γιὰ τὰ ἄνεργα παλληκάρια, δὲν περισσεύει τίποτα; Ὅταν ἀνεβήκατε στὴν έξουσία, ὑποσχεθήκατε ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Δαβίδ: «Ἀνοίξαντός σου τὴν χεῖρα, τὰ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος». Ἀντὶ αὐτοῦ ἐσεῖς ἔχετε τὶς παλάμες σας πάντοτε πρὸς τὰ πάνω καὶ ζητᾶτε χωρὶς νὰ δίνετε. Σὰν τὶς χῆνες, ὅ,τι βρῆτε μπροστά σας τὸ τσιμπολογᾶτε. Πέστε μας ξεκάθαρα «Θὰ σταματήση αὐτὸ τὸ τσιμπολόγημα;» Γιὰ νὰ εὐχώμαστε γιὰ τὴν βασιλεία σας, ἢ νὰ ἀπευχώμαστε, νὰ ἀπέλθετε εἰς τὰ ἄπατα βάθη τῆς θαλάσσης καὶ νὰ μὴν ξαναεμφανισθῆτε.

Σὲ ὅλα τὰ φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα τὴν προεδρία τὴν εἶχε ὁ ἐπίσκοπος τῆς κάθε περιοχῆς. Πάλαιψαν καὶ μάχηκαν κυριολεκτικὰ οἱ κυβερνήσεις νὰ χάσουν αὐτὴν τὴν προεδρία οἱ ἐπίσκοποι. Καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι ἀδύναμη γιὰ κάθε φιλανθρωπικὸ ἔργο. Παντοδύναμη ὅμως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σὲ κάθε ἐνορία ὠργάνωσε συσσίτια, γιὰ νὰ χορτάση τὰ πεινασμένα καὶ ταλαιπωρημένα Ἑλληνόπουλα. Ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ σταματήση νὰ εἶναι ἡ μάννα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Δὲν θὰ σταματήσουν τὰ κουδούνια τῶν προβάτων της νὰ ἠχοῦν ἁρμονικὰ στὶς νάπες καὶ στὶς κοιλάδες τῆς ἑλληνικῆς γῆς.

Ἕνας παλιὸς ἄνθρωπος, λαϊκός, ποὺ χρόνια ζοῦσε στὸ Ἅγιον Ὄρος, βγῆκε ἕνα καλοκαίρι γιὰ μιὰ μέρα ἔξω στὸν κόσμο, κι ὅταν γύρισε ὁ μπαρμπα-Γιάννης ἔκοβε βόλτες γύρω ἀπὸ τὸ Πρωτᾶτο καὶ ἔλεγε καὶ συνεχῶς μονολογοῦσε: «Μήτε στοχάζονται μήτε ντρέπονται». Ἀκροάστηκα ἀπὸ μιὰ γωνιὰ τὸν μονόλογο τοῦ μπαρμπα-Γιάννη. Τὸν πλησίασα.

- Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ μονολογεῖς;   

- Πῆγες -μοῦ λέει- Γέροντα, στὴν Οὐρανούπολη;

- Ἔχω καιρό.

- Ὅταν πᾶς καὶ σηκώσης τὰ μάτια σου καὶ δῆς τὸν κόσμο, θὰ λὲς κι ἐσὺ αὐτὸ ποὺ λέγω τώρα ἐγὼ «Μήτε στοχάζονται μήτε ντρέπονται».

Αὐτὸ λέγω τώρα κι ἐγὼ γιὰ σᾶς «Μήτε στοχάζεστε μήτε ντρέπεσθε»!

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Πηγή: Κράνος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Παρὰ φύσιν σεμινάρια ντροπῆς

Περιθωριακὴ ΜΚΟ -μὲ πολιτικὴ κάλυψη τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας- διοργανώνει συνέδριο γιὰ δασκάλους ὑπὲρ τῶν gays σὲ δημοτικὸ. Τό ἄνοιγμα τῆς συζήτησης γιὰ τὰ διεμφυλικὰ ἄτομα στὸν χῶρο τοῦ σχολείου, καὶ μάλιστα μὲ τὶς «εὐλογίες» τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, προωθεῖ μιὰ περιθωριακὴ ΜΚΟ μὲ τὴν ὀνομασία «Πολύχρωμο Σχολεῖο».
Ἡ ὀργάνωση αὐτὴ ἀπηύθυνε πρόσκληση σὲ δασκάλους δημοτικῶν (!!!) σχολείων καὶ καθηγητὲς γυμνασίου καὶ λυκείου νὰ παρακολουθήσουν τὶς ἐργασίες διήμερου συνεδρίου μὲ τὸν -εὔγλωττο, εἶναι ἡ ἀλήθεια- τίτλο «Καλὲς πρακτικὲς γιὰ τὴ διαμόρφωση συμπεριληπτικοῦ σχολικοῦ πλαισίου πάνω σε θέματα σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, ταυτότητας φύλου, ἔκφρασης φύλου καὶ χαρακτηριστικῶν φύλου».
Τὸ συνέδριο - σεμινάριο ὑπὲρ τῶν γκέι γιὰ ἐκπαιδευτικοὺς ξεκίνησε χθὲς καὶ ὁλοκληρώνεται σήμερα στὸ 66ο Δημοτικὸ Σχολεῖο τῆς Ἀθήνας στὸ Μεταξουργεῖο. Μάλιστα, ὁ γενικὸς γραμματέας τοῦ ὑπουργείου Παιδείας Γιάννης Παντὴς ἐνημέρωσε μὲ ἔγγραφό του ὅσους ἐκπαιδευτικοὺς τυχὸν ἐπιθυμοῦσαν νὰ παρακολουθήσουν τὸ συνέδριο, δίνοντας πολιτικὴ κάλυψη.
Αἴσθηση καὶ ἐρωτήματα τόσο στὴν ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα ὅσο καὶ σὲ γονεῖς προκαλεῖ ἡ θεματολογία τοῦ συνεδρίου. Σὲ αὐτὸ θὰ συζητηθοῦν θέματα γιὰ τὶς ταυτότητες τοῦ φύλου, θὰ παρουσιαστοὺν καὶ θὰ ἀναλυθοῦν στοιχεῖα ἔρευνας τοῦ «Πολύχρωμου Σχολείου» σχετικὰ μὲ ὁμοφοβικᾶ καὶ τρανσφοβικὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴ σχολικὴ ζωή, θὰ συζητηθεῖ εἰσήγηση γιὰ τὴν ἀνάγκη «προώθησης τοῦ συμπεριληπτικοῦ σχολείου ὡς καθῆκον τῆς Πολιτείας ἀπέναντι στὰ παιδιὰ καὶ τὰ δικαιώματά τους», θὰ ἀναλυθοῦν «Ἐκπαιδευτικὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν ὑποστήριξη ΛΟΑΤΚΙ+ ἀνθρώπων», ἀκόμα καὶ «πρακτικὲς διαχωρισμοῦ ὡς πρὸς τὸ φύλο στὸ δημοτικὸ σχολεῖο» (!), ἐνῶ ὅσοι συμμετάσχουν θὰ συζητήσουν καὶ γιὰ τὶς «Συνήθεις ἀντιδράσεις γονέων στὸ coming out (sic) τοῦ ΛΟΑΤΚΙ παιδιοῦ τους».
Ὅπως γίνεται εὔκολα κατανοητό, ἡ ΜΚΟ «Πολύχρωμο Σχολεῖο» μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴ συγκέντρωση, μὲ τὸν μανδύα τῆς ἀποδοχῆς τῆς διαφορετικότητας καὶ τῆς ἐξάλειψης τῶν διακρίσεων στὸν χῶρο τοῦ σχολείου, οὐσιαστικὰ προωθεῖ τὸ εὐρύτερο ἄνοιγμα τῆς συζήτησης γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς ὕπαρξης ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβίες, Ὁμοφυλόφιλοι, Ἀμφιφυλόφιλοι/-ἔς, Τράνς, Κουίρ, Ἰντερσεξ) κοινότητας στὸν χῶρο τοῦ σχολείου.

Ποιοὶ εἶναι

Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα στὴν ἰστοσελίδα τῆς ὀργάνωσης, «τὸ “Πολύχρωμο Σχολεῖο” εἶναι μιὰ ἐθελοντικὴ μὴ κερδοσκοπικὴ συλλογικότητα ἐπιστημόνων ποὺ δημιουργήθηκε τὸ φθινόπωρο τοῦ 2009 μὲ ἀρχικὴ ὀνομασία “Ὁμοφοβία καὶ Τρανσφοβία στὴν Ἐκπαίδευση”. Ἡ ὁμάδα εἶχε ὡς ἀρχικὸ σκοπὸ νὰ σπάσει τὴ σιωπὴ στὸν ἐκπαιδευτικὸ χῶρο καὶ νὰ ἀναδείξει τὸ θέμα τῶν διακρίσεων γύρω ἀπὸ ζητήματα σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, ταυτότητας φύλου καὶ χαρακτηριστικῶν φύλου».

Ψεύδεται (;) τὸ ὑπουργεῖο

Τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας, πάντως, ἀπάντησε ἔπειτα ἀπὸ ἐρώτηση τῆς «δημοκρατίας» ὅτι οὔτε τὴν ὀργάνωση «Πολύχρωμο Σχολεῖο» γνωρίζει οὔτε ἔχει ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ τὸ συνέδριο ποὺ διοργανώνεται. Ὡστόσο, τὸ σχετικὸ ἔγγραφο ποὺ παρουσιάζουμε σήμερα (ὅπου οὐσιαστικὰ διαφημίζεται τὸ παρακμιακὸ συνέδριο) διαψεύδει τὸ ὑπουργεῖο. Ἀποδεικνύεται ὅτι, μετὰ τὴν περιβόητη ἑβδομάδα γιὰ τὶς «ἔμφυλες ταυτότητες», στελέχη τοῦ ὑπουργείου Παιδείας σκοπίμως προωθοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία στὰ σχολεῖα.

Μητροπολίτης Γλυφάδας: «Προωθοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία»

Τὴν ἔντονη ἐνόχλησή της γιὰ τὴ διεξαγωγὴ τοῦ συνεδρίου ἐξέφρασε ἡ Μητρόπολη Γλυφάδας. Ὁ μητροπολίτης Παῦλος ἐνημέρωσε καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἐφιστώντας τὴν προσοχὴ γιὰ τὶς ἐπιδιώξεις τῶν διοργανωτῶν τοῦ συνεδρίου. Ἐπιπλέον, ἡ Μητρόπολη Γλυφάδας μὲ καυστικὴ ἀνακοίνωση ποὺ ἐξέδωσε τόνισε ὅτι τὸ συνέδριο «μὲ τὸν μανδύα τῆς ἀποδοχῆς τῆς διαφορετικότητας καὶ τῆς ἐξάλειψης τῶν διακρίσεων στὸν χῶρο τοῦ σχολείου οὐσιαστικὰ προωθεῖ τὴν ὁμοφυλοφιλία».
Ἡ Μητρόπολη σημειώνει, βέβαια, ὅτι «ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πρῶτοι ἐμεῖς εἴμαστε, λόγω τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητας, κατὰ τῶν διακρίσεων καὶ ὑπὲρ τῆς ἀποδοχῆς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν πιὸ διαφορετικῶν, ὄχι ὅμως καὶ ὑπὲρ τῆς διαστροφῆς τους», καθὼς «τὰ παιδιὰ μας ἔχουν δικαίωμα νὰ μάθουν πῶς νὰ γίνουν εὐτυχισμένα. Καὶ τότε δὲν θὰ χρειάζονταν ἡμερίδες καὶ συνέδρια κατὰ τῶν διακρίσεων καὶ τοῦ σχολικοῦ ἐκφοβισμοῦ, διότι θὰ ὑπῆρχε ἀγάπη, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη ποὺ συνοδεύει τὴν κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη».

Πηγή: Δημοκρατία, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

 «Μακάριον τὸ ἔθνος, οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» (Ψα 32,12).

20 Δεκεμβρίου 1821: Συνέρχεται στήν Πιάδα, κοντά στήν ἀρχαία Ἐπίδαυρο, ἡ πρώτη Ἐθνική Συνέλευση τῶν Ἑλλήνων, στήν ὁποία ἔλαβαν μέρος ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἀγωνιζόμενου γιά τήν ἐλευθερία Ἔθνους 59 πληρεξούσιοι, ἐκ­λεγμένοι ἀπό τίς τοπικές Συνελεύσεις ἤ τίς τοπικές Γερουσίες.

1η Ἰανουαρίου 1822: Ἡ ἐν λόγῳ Συν­έλευση διακηρύττει «τὴν πολιτικὴν ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν» τοῦ ἑλλη­νι­κοῦ Ἔθνους καί ψηφίζει τό πρῶτο Σύνταγμα, τό ὁποῖο ὀνομάσθηκε «Προσωρι­νὸν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος».

Τό Σύν­ταγμα αὐτό προτάσσει τό προοίμιο: «Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Οἱ πρῶτοι, δηλαδή, συνταγματικοί νομοθέτες εἶχαν τή βεβαιότητα καί τή συνείδηση ὅτι ἡ ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους καί ἡ ἀποτίναξη τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ τῶν τετρακοσίων-πεντακοσίων χρόνων ἔχει θεμέλιο τήν πίστη τους στόν Θεό καί τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα.

Σέ αὐτό τό πρῶτο συνταγματικό κείμενο, ἐπίσης, διαβάζουμε: «Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν εἶναι ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας• ἀνέχεται ὅμως ἡ Διοίκησις τῆς Ἑλλάδος πᾶσαν ἄλλην θρησκείαν καὶ αἱ τελεταὶ καὶ ἱεροπραξίαι ἑκάστης αὐτῶν ἐκτελοῦνται ἀ­κωλύτως». Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀπο­φαίνεται: «Ὅσοι αὐτόχθονες (=γηγενεῖς, ἐν­τόπιοι) κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν, εἰσὶν Ἕλληνες καὶ ἀπολαμβάνουν ἄνευ τινὸς διαφορᾶς ὅλων τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων». Συνεπῶς κάτοικοι οἱ ὁποῖοι βρίσκονται, διαβιοῦν στήν ἑλληνική ἐπι­­κράτεια, ἀλλά δέν πιστεύουν στόν Χριστό, αὐτοί δέν εἶναι Ἕλληνες. Ταυτί­ζε­ται, δηλαδή ἡ ἰθαγένεια, ἡ ὑπηκοότητα τοῦ Ἕλληνα, μέ τόν Χριστιανό. Μάλιστα πρῶτος «ὑπουργός τῆς Θρησκείας» ὁρίστηκε ἀπό τήν Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου ὁ ἐπίσκοπος Ἀνδρούσης Ἰωσήφ. 

Τά ἴδια σημαντικά στοιχεῖα πού ἐκ­φράζουν τήν ἰδιοπροσωπία τῶν ἀγωνιζόμενων Ἑλλήνων ἐντοπίζονται καί στή Β´ Ἐθνοσυνέλευση, ἡ ὁποία συγκλήθηκε στό Ἄστρος τῆς Κυνουρίας τόν Μάρτιο τοῦ 1823 καί ψήφισε τό λεγόμενο «Σύνταγμα τοῦ Ἄστρους» ἤ «Νόμο τῆς Ἐπι­δαύ­ρου», ὅπως ἐπίσης καί στή Γ´ Ἐθνική Συνέλευση, ἡ ὁποία συνῆλθε στήν Τροιζήνα τόν Μάρτιο τοῦ 1827 καί ψήφισε τό «Πολιτικὸν Σύνταγμα τῆς Ἑλ­λάδος».

Ἀπό τή μελέτη τῶν πρώτων ἑλληνι­κῶν Συνταγμάτων προκύπτει ὅτι ἡ βούληση τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Ἔθνους, πού ὑπέμειναν τά πάνδεινα γιά τήν ἀποτί­ναξη τῆς «φρικώδους ὀθωμανικῆς δυναστείας καὶ τοῦ βαρυτάτου καὶ ἀπαρα­δειγματίστου ζυγοῦ τῆς τυραννίας», ἦ­ταν νά στηριχθεῖ ἡ σύσταση, ἡ πολιτική ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, πού ἀνασταινόταν ἀπό τίς στάχτες, ἐπάνω στίς ἀρχές καί τίς ἐπιταγές τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. 

Εἶναι πασιφανές καί ἱστορικά ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στάθηκε ἡ κιβωτός τοῦ Γένους μας κατά τή διάρκεια τῆς Ὀθωμανοκρατίας καί διαφύλαξε τή γλῶσσα του καί τήν ἐθνι­κή του συνείδηση. Μέ τή συνταγματική τους διακήρυξη οἱ πρόγονοί μας, οἱ ὁποῖοι πέρασαν «διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου», εὐγνωμόνως ἀναγνωρίζουν τίς θυσιαστικές προσπάθειες τῆς μητέρας Ἐκκλησίας, τότε «πού ὅλα τά  ᾽σκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε ἡ σκλαβιά». Εἶχαν βιώσει τή συμβολή καί τήν «κένωση» τήν ὁποία ὑπέστη στόν ἀγώνα γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς πατρίδας, ὅπως ἐπίσης καί τή δυναμική της γιά τή συνοχή τοῦ Γένους μας. Οἱ Ἕλληνες τῶν χρόνων ἐκείνων ἦταν βαθιά πεπεισμένοι ὅτι ἡ Ἐ­πανάστασή τους κατά τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ ἐκδηλώθηκε «διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν ἁγίαν καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερίαν». Εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ ἀκαδημαϊκός Σπύρος Μελᾶς: «Τό Εἰκοσιένα ὁλόισα βγαίνει ἀπό τήν αἰωνόβια ἐθνική μας παράδοση. Τίποτα τό ξενικό... Ξαναφτιάχνει Μαραθῶνες καί Σαλαμίνες. Γίνεται παράδειγμα σ’ ὅλους τούς λαούς... Τή σημαία τοῦ Εἰκοσιένα κρατεῖ ἕνας δεσπότης. Καί τό ράσο του εἶναι σύμβολο διπλό: Θρησκεία καί Παιδεία – Χριστιανισμός κι Ἑλληνισμός».

Ἔκτοτε ὅλα τά Συντάγματα μέχρι καί τό ἰσχῦον σήμερα -ἐκτός ἀπό δύο*- ἔχουν τό ἴδιο προοίμιο. Παρόλα αὐτά ὅ­μως οἱ Νεοέλληνες, θαμπωμένοι ἀπό τά φῶτα τῆς Ἑσπερίας, «πήραμε τή ζωή μας λάθος»• ἔτσι, ψηφίζονται νόμοι πού ἀν­τιβαίνουν πρός τό Σύνταγμα, ἐνῶ πληθαίνουν οἱ ἀντιθρησκευτικές καί ἀντιχριστιανικές φωνές, καθώς κυριαρχεῖ ἐν πολλοῖς μία ἀντιεκκλησιαστική νοοτροπία. Σοβεῖ βαθιά ἡ ποικιλόμορφη κρίση, οἰκονομική, κοινωνικο-ἠθική, πολιτισμική. 

«Ἐσβέσθη ὅ,τι ἅγιον, δεσπόζει τό χυδαῖον

ὀσμή πτωμάτων ἔλαβε τήν θέση τῶν ἀνθέων.

Ἀντί θρησκείας ὁ χρυσός, ἀντί οἰκογενείας

τῆς Ἀφροδίτης ὁ ναός, τό αἶσχος τῆς νοθείας.

Κι ἔπεσαν, ὅλα ἔπεσαν. Τό πᾶν εἰς τέφραν κεῖται.

Ὑψοῦνται μόνον τράπεζαι καί μόνον τραπεζῖται».

Τά ἴδια θά ἔλεγε καί γιά σήμερα ὁ Ἀ­χιλλέας Παράσχος. Ἡ Ἑλλάδα τῶν μνημονίων, ἐμφανίζοντας κενά μνήμης, ἀ­ποκόβεται ἀπό τίς ρίζες καί τήν παράδοσή μας, ἀποχρωματίζει τήν παιδεία μας μεταβάλλοντάς την σέ οὐδετερό­θρη­σκη, ὑποβαθμίζει τήν ἑορτή τῶν Τρι­ῶν Ἱεραρχῶν, μεταλλάσσει τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, συρρικνώνει τήν ἀρ­χαία κληρονομιά μας, ἀποδομεῖ τήν ἱ­στορία καί «τά ἔμφυλα στερεότυπα», σκο­τώνει τήν ἐλπίδα τῶν νέων, θραύει τή βακτηρία τῶν γερόντων καί ἡ σήψη προχωρεῖ. Ποιός θά μᾶς σώ­σει; 

Ἄς γίνει καί δική μας ἡ ἐξομολόγηση καί προσ­ευχή τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη• ἴσως ἔτσι ἑλ­κύσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ: «Κύριε Παντοδύναμε. Ἐσύ, Κύ­ριε, θά σώσης αὐτό τό ἔθνος. Εἴμαστε ἁ­μαρτωλοί, εἶσαι Θεός! Ἐλέησέ μας, φώτισέ μας, ἕνωσέ μας καί κίνησέ μας ἐναντίον τοῦ δόλου καί τῆς ἀπάτης, τῆς συστηματικῆς τυραγνιᾶς τῆς πατρίδος καί θρησκεί­ας».

……………………………………………………………

• Τό ἕνα εἶναι τό «Ἡγεµονικὸν Σύντα­γµα» τοῦ 1832· παρέµεινε μόνον σχεδίασµα καί ποτέ δέν τέθηκε σέ ἰσχύ. Σχεδιάστηκε µετά τόν θάνατο τοῦ κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια, ὁπότε ἐπικρατοῦσε διχόνοια καί ἀναρχία. Τό ἄλλο εἶναι τό Σύνταγµα τοῦ 1925· ἴσχυσε ἐπί δικτατορίας τοῦ στρατηγοῦ Παγκάλου μέχρι τόν Σεπτέµβριο τοῦ 1926. Ἡ ἀναφορά καί µόνο στήν πολιτική κατάσταση τῆς πατρίδας μας τίς συγκεκριμένες αὐτὲς ἱστορικές περιόδους καταδεικνύει  πόσο …ἐ­λεύθερη (!) καί πόσο …δηµοκρατική (!) μπορεῖ νά εἶναι µία Ἑλλάδα, πού δέν θά ἐπικα­λεῖται τόν Θεό καί πόσο μπορεῖ νά εὐημε­ρήσει! (Πρβλ. σημερινή κατά­στα­ση).

Πηγή: Ακτίνες

Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου της Εκκλησίας (09-02-2017), «η Τριμελής εξ Αρχιερέων Επιτροπή επί του ζητήματος της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών, η οποία αποτελείται από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, ενημέρωσε τη Δ.Ι.Σ. για την πορεία των εργασιών της.

Η Επιτροπή, έχοντας την εξουσιοδότηση της Ιεράς Συνόδου, συνεχίζει τις εργασίες της μέχρι να καταλήξει στα τελικά συμπεράσματα, τα οποία και θα υποβάλει προς έγκριση στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας». Ωστόσο, σύμφωνα με  πληροφορίες που έχουμε, κείμενο που συντάχτηκε από την Επιτροπή, ήδη παραδόθηκε εκ μέρους της Επιτροπής στον Υπουργό Παιδείας, με συγκεκριμένες προτάσεις, πριν καν να φτάσει στη Σύνοδο της Ιεραρχίας για  να εγκριθεί. Μερικές από τις θέσεις και τις προτάσεις του κειμένου, μάλιστα, φανερώνουν υποχωρήσεις ή συμβιβασμούς της Εκκλησίας έναντι των νέων Προγραμμάτων, για τα οποία έχει εκφραστεί ισχυρότατη και εμπεριστατωμένη επιστημονική και θεολογική κριτική είτε με τις έως τώρα συνοδικές αποφάσεις  της Εκκλησίας είτε με τις δημόσιες δηλώσεις του ίδιου του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου στην ιστορική του Επιστολή προς τον Πρωθυπουργό και τους Αρχηγούς των Πολιτικών Κομμάτων τον Σεπτέμβριο του 2016 είτε με τα χιλιάδες επιστημονικά και θεολογικά κείμενα που έχουν έως τώρα δημοσιευθεί. Από όσα μαθαίνουμε,μάλιστα, το κείμενο αυτό, που παραδόθηκε ήδη στον Υπουργό είναι πολύ γενικό,αόριστο και άνευρο και περιλαμβάνει ελάχιστες κριτικές παρατηρήσεις για τα νέα Προγράμματα.

Η τριμελής εξ Αρχιερέων Επιτροπή φαίνεται ότι δεν διαφωνεί με την πολυθρησκειακή δομή των νέων Προγραμμάτων, τα βρίσκει με πολλά θετικά στοιχεία και βελτιώσιμα, αντίθετα με όλους όσους έως τώρα έκριναν και κρίνουν ότι όντως αποδομούν την ορθόδοξη παράδοση και προάγουν τον συγκρητισμό, τη σύγχυση και την αλλοίωση της πίστεως. Οι προτάσεις αυτές στον Υπουργό, αν είναι έτσι, είναι άκρως απαισιόδοξες και απογοητευτικές για τις εξελίξεις ως προς το μάθημα των Θρησκευτικών.Με βάση τις πληροφορίες που έχουμε για το ως άνω κείμενο της αρμόδιας Επιτροπής, σημειώνουμε, με σεβασμό πάντοτε στα πρόσωπα, κάποιες παρατηρήσεις μια και γνωρίζουμε,τις παιδαγωγικές και θεολογικές συνέπειες που μπορούν να προκαλέσει στις ψυχές των παιδιών ο πολυθρησκειακός πολτός που τους προσφέρεται με τα νέα Προγράμματα:

1)Η αρμόδια Επιτροπή φαίνεται ότι αφίσταται του δικαιώματος της Εκκλησίας να συν- εργάζεται σε ισότιμη βάση μετά της Πολιτείας για τη χριστιανική αγωγή της νεότητας, όταν ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας ης Ελλάδος (Νόμος 590/1977, άρθρ. 2) αναφέρει ρητά, ότι  «η Εκκλησία  της Ελλάδος συνεργάζεται μετά της Πολιτείας, προκειμένου περί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος, ως τα της Χριστιανικής αγωγής της νεότητος». Αυτόμάλιστα συμβαίνει, όταν άλλες θρησκευτικές κοινότητες της χώρας έχουν κατορθώσει να απολαμβάνουν πλήρως -και με ακόμη περισσότερες παραχωρήσεις από την πολιτεία- αυτού του δικαιώματος.

2)Η ως άνω σεβαστή Επιτροπή, φαίνεται πως δεν γνωρίζει καλώς τα εκ των πραγμάτων πολυδαίδαλα Προγράμματα και δεν έχει λάβει υπόψη και ούτε την προέλευσή τους ούτε όμως την εχθρική εναντίον της χριστιανικής πίστεως σκοπιμότητά τους, ως πολυθρησκειακού πολτού που δηλητηριάζει την νεότητα, υποτιμώντας, έτσι, την αποδομητική για τα μέλη της Εκκλησίας αποτελεσματικότητά τους. Έτσι,ίσως χωρίς να το συνειδητοποιεί, φαίνεται να ακολουθεί τη γραμμή του Υπουργείου και του ΙΕΠ,όταν έχει αποδειχθεί ότι και οι δύο αυτοί φορείς ακολουθούν πιστά,ως προς τη δόμηση των Προγραμμάτων για τα Θρησκευτικά, τη δομή και τους στόχους του διαθρησκειακού Προγράμματος της νεοβουδιστικής Arigatou.

3) Δεν χειρίζεται επίσης η Επιτροπή, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δημιουργικά για την Εκκλησία, την απόφαση που έχει ληφθεί μεταξύ Αρχιεπισκόπου και Πρωθυπουργού για άμεσο διάλογομεταξύ Εκκλησίας - Υπουργείου και για αξιολόγηση του νέου Προγράμματος μετά από εμπλουτισμό της Επιτροπής με ειδήμονες. Έτσι, η Επιτροπή αφενός εμπλούτισε τον εαυτό της με ελάχιστους ειδήμονες και πολλούς μη ειδήμονεςαφετέρου δεν πίεσε την Πολιτεία για διάλογο Εκκλησίας - Πολιτείας που θα είχε ως θέμα μια εκ βάθρων αληθινή και κρίσιμη αξιολόγηση του Προγράμματος. Από την άλλη πλευρά, το Υπουργείο και το ΙΕΠ,βλέποντας το χλιαρό ενδιαφέρον της Εκκλησίας, φροντίζουν, σύμφωνα με αλλεπάλληλες ανακοινώσεις που δημοσιεύουν, να προχωρούν ακάθεκτοι, αποφασίζοντας μονομερώς για συγγραφή ποολυθρησκειακών βιβλίων.

Η εξ Αρχιερέων Επιτροπή, το μόνο που φαίνεται να έχει κάνει είναι ότι επέδωσε στον Υπουργό το μη εγκεκριμένο από την Ιεραρχία κείμενό της, με το οποίο, όχι απλώς εγκρίνει τα Προγράμματα,με κάποιες ασήμαντες μικροαλλαγές που προτείνει, που δεν αλλάζουν την πολυθρησκειακή δομή και τα αποδομητικά τους αποτελέσματα, αλλά και επικροτεί τόσο την απόφαση του Υπουργείου για άμεση συγγραφή νέων βιβλίων ή φακέλων όσο και την απόφαση για υποχρεωτική επιμόρφωση των Θεολόγων για να μπορούν να διδάσκουν πιο καλά τις δύσκολες γι αυτούς πολυθρησκειακές ενότητες!! 4) Το κείμενο της Επιτροπής, κατά πληροφορίες, δεν αναφέρει σχεδόν τίποτα από τα θεολογικά και παιδαγωγικά επιχειρήματα που εμπεριείχε η Επιστολή προς τον Πρωθυπουργό του Αρχιεπισκόπου, τίποτααπό τις εμπεριστατωμένες αποφάσεις των τριών Συνόδων που προαναφέραμε,τίποτα από τις χιλιάδες χριστιανοπαιδαγωγικές κριτικές, που έχουν ασκηθεί έως τώρα στα Προγράμματα. Είναι, από ό, τι μαθαίνουμε, ένα κείμενο συμβιβαστικό, που σχεδόν εξαγιάζει και εξαγνίζει τα νέα Προγράμματα, προτείνοντας απλώς κάποιες βελτιώσεις!Και τα καυτά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: Μπορεί άραγε να συμφωνήσει η Εκκλησία μαςνα διδάσκονται τα Ορθόδοξα Παιδιά ένα πολυθρησκειακό Πρόγραμμα; Μπορείνα ρυθμίζεται η χριστιανικήαγωγή όχι από την Εκκλησία, αλλά από την νεοβουδιστική ΜΚΟ Arigatou, τη διδασκαλία της οποίας η ίδια η Εκκλησία προσφάτως καταδίκασε; Είναι δυνατόν άλλες θρησκευτικές κοινότητες στη χώρα να πετυχαίνουν,διά των εκπροσώπων τους, να έχουν τα παιδιά τους μάθημα θρησκευτικών,που να περιλαμβάνει μόνον και αποκλειστικά τη διδασκαλία της δικής τους πίστης και να παραχωρείται από την επικρατούσα θρησκεία την Ορθόδοξη Εκκλησία στο Υπουργείο Παιδείας και στο ΙΕΠ η δυνατότητα να δηλητηριάζουντα ορθόδοξα Παιδιά-και μόνον αυτά-με τα απαράδεκτα και επικίνδυνα πολυθρησκειακά και διαθρησκειακά νεοβουδιστικά Προγράμματα;Είναι δυνατό να δέχεται ο οποιοσδήποτε Χριστιανός τα προπαγανδιστικά ψεύδη του ΙΕΠ ότι αυτά τα εμφανώς διακρινόμενα από τον κάθε έναν πολυθρησκειακά εκτρώματα είναι Ορθόδοξα;Με βάση τα παραπάνω, είναι σαφές ότι η σεπτή Σύνοδος της Ιεραρχίας του Μαρτίου του 2017 αναλαμβάνει τεράστια ιστορική ευθύνη, αν επιτρέψει να μετατραπεί η έως τώρα από το 1836 επικρατούσα ορθόδοξη διδασκαλία στα σχολεία της Ελλάδας σε πολυθρησκειακή. Οι Θεολόγοι  στη μεγάλη τους πλειονοψηφία,με νύχια και με δόντια,δεν εφαρμόζουν τα νέα Προγράμματα και συνεχίζουν ηρωϊκά να διδάσκουν την ορθόδοξη πίστη στα σχολεία.Όλοι αναμένουν να σταθεί και η Σύνοδος της Ιεραρχίας μας καλώς και στο ύψος των περιστάσεων,ορθοτομώντας τον Λόγο της αληθείας, όπως έκανε και τον Μάρτιο του 2016, γνωρίζοντας ότι έχει αναλάβει πλέον την ευθύνη έναντι του Θεού και του ορθόδοξου ελληνικού λαού, είτε να διατηρηθεί ο ορθόδοξος χαρακτήρας και το ορθόδοξο περιεχόμενο του Μαθήματος, χωρίς αναμείξεις και πολτοποιήσεις με θρησκείες και φιλοσοφικές θεωρίες είτε να το εγκαταλείψει στο έλεος της Arigatou και των μελών που την εκπροσωπούν. Διότι ποτέ έως τώρα στην Ιστορία της δεν έχει δεχθεί η Εκκλησία, να διδάσκονται τα μέλη της,μικροί ή μεγάλοι, πολυθρησκειακή διδασκαλία, εμμένοντας στα όρια και στους όρους της μίας αγίας ορθόδοξης πίστεως για μια αγωγή της νεότητας, εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.Η Ιεραρχία γνωρίζει, όπως και όλοι οι Θεολόγοι, οι κληρικοί και πολλοί Χριστιανοί, τον λυσσαλέο και πεισματώδη αγώνα που κάνουν  από το 2011, ορισμένοι, κυρίως Θεολόγοι σε διατεταγμένη υπηρεσία και σε αγαστή συμμαχία και εμπλοκή με την εξουσία, τους άθεους και τους διάφορους εχθρούς της Εκκλησίας για να εφαρμοστούν αυτά τα διαθρησκειακά Προγράμματα της Arigatou. Αν η Ιεραρχία, τελικά, αποφασίσει να αναιρέσει τον ορθόδοξο εαυτό της, τις αποφάσεις της και όσα έχει ορθοτομήσει πρόσφατα ο ίδιος ο Μακαριώτατος Πρόεδρός της για τα νέα Προγράμματα και συμφωνήσει ή συμβιβαστεί με αυτήν την ομάδα και την Πολιτεία να εφαρμοστούν τα Προγράμματα της Arigatou, τότε να είναι βέβαιη ότι θα έχει και την ευθύνη μιας βαριάς πνευματικής  καταστροφής, που θα επηρεάσει θανάσιμα το χριστιανικό μέλλον της χώρας και θα καταγραφεί αρνητικά στην τοπική μας Εκκλησιαστική Ιστορία.
………………………………………..

"Μέλη της εξ΄Αρχιερέων Επιτροπής επικοινώνησαν με τον συγγραφέα του άρθρου και τον πληροφόρησαν  ότι το κείμενο αυτό  δεν παραδόθηκε τελικά στον Υπουργό Παιδείας, αλλά αποτελεί το κείμενο της Επιτροπής που απευθύνεται, μέσω της ΔΙΣ, προς τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, η οποία και θα αποφασίσει επ αυτού"

Πηγή: Ακτίνες

Σχόλιο Τ.Ι.: Η αξία, η ανάγκη και η βαρύτητα της προσωπικής εργασίας σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο.

Δυο λέξεις, γραμμένες στην αρχαία ελληνική, που καταρχάς, από μόνες τους, φαίνονται ακατανόητες.  Αυτές οι λέξεις όμως βοήθησαν, ώστε να ακολουθήσει ένας έφηβος στη ζωή του το δρόμο της φιλοπονίας και της εργατικότητας. Του έδωσαν την πρώτη ισχυρή ώθηση, για να διδαχθεί στη συνέχεια πως ο ιερός κόπος είναι πάντα ευλογημένος. 

Πως δεν μπορεί κανένας, όσο επιδέξιος κι αν είναι, να «αρπάξει τα γεννήματα του κόπου αυτού». Πως, όσο κι αν ενεργεί το πονηρό και το άδικο σ` αυτόν τον κόσμο, το δίκιο θα βγαίνει πάντα νικητής. Και δεν μετανόησε, που εργάστηκε έτσι σ` όλη του τη ζωή.

Ιδού η προσωπική ιστορία, την οποία μου διηγήθηκε ο φίλος μου Φιλάρετος:

«Θυμάμαι, έλεγε, ήμουν στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Τα καλοκαίρια, όπως ξέρεις, τα παιδιά της εποχής εκείνης, δεκαετία `60-`70 και οι παλιότεροι, δεν κάναμε διακοπές. Όσοι ήμασταν από χωριά, φεύγαμε από την πόλη και πηγαίναμε, για να βοηθήσουμε τους γονείς μας στις δουλειές τους. Δουλειές δύσκολες τις περισσότερες φορές για παιδιά. Γι` αυτό και παρακαλούσαμε να μην τελειώσουν τα μαθήματα. Ξέραμε τι μας περίμενε. Οι γονείς μας μας έβαζαν στη δουλειά από το δημοτικό ακόμη.

Θυμάσαι που, όταν ερχόταν ο Ιούνιος και ο δάσκαλος ετοιμαζόταν για τις «γυμναστικές επιδείξεις», οι γονείς μας του χαλούσαν τα σχέδια, διότι δε μας έστελναν στο σχολείο. Μας παίρνανε μαζί τους  στα χωράφια, για να φυτέψουμε καπνό και να φροντίσουμε τους κήπους και τα ζωντανά μας. Τι να έκαναν οι άνθρωποι; Μας πονούσαν, μας λυπόνταν, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Μας έβαζαν στο χωράφι, στο στάβλο, στην οικοδομή, στο αγώγι, οπουδήποτε, για να τους βοηθήσουμε, ώστε να προλάβουν να τελειώσουν στον κατάλληλο καιρό, για να έχουν όσο το δυνατό λιγότερες «απώλειες».

Η δική μου οικογένεια, συνέχισε, εξαιτίας κάποιων συγκυριών, μετακόμισε στην πόλη και δεν φεύγαμε από εκεί. Ο πατέρας μου φρόντιζε, ώστε τα καλοκαίρια να μη μένω άπραγος. Δούλευα άλλοτε σε συνεργείο οικοδόμων, άλλοτε εργάτης σε κατασκηνώσεις, άλλοτε σε εργοστάσιο επεξεργασίας φρούτων, οπουδήποτε. Θυμάσαι. Αρχίζαμε τη δουλειά την πρώτη μέρα των διακοπών και σταματούσαμε την προηγούμενη της έναρξης των μαθημάτων. Αυτές ήταν οι διακοπές μας!

Το ξέρεις, ήταν πολύ οδυνηρό για μας, αλλά καταλαβαίναμε, πως δεν γινόταν αλλιώς. Και δεν πέρασε από το νου μας ποτέ η σκέψη της ανυπακοής, της άρνησης για συμμετοχή σ` αυτό το «μαρτύριο». Έπρεπε να συνδράμουμε στον βιοπορισμό της οικογένειας. Βέβαια, σαν παιδιά, ξεχνιόμασταν και ξεφεύγαμε πολλές φορές από τη δουλειά. Πιανόμασταν στο παιχνίδι μέχρι το βράδυ, αλλά όταν γυρίζαμε στο σπίτι, απολαμβάναμε τις συνέπειες της «λιποταξίας» μας.

Τα χρήματα που έπαιρνα από τη δουλειά, συνέχισε, τα κατέθετα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Κατά τη συμβουλή του πατέρα μου, θα μπορούσα κι εγώ να έχω το βιβλιάριό μου και να βλέπω πόσα χρήματα μάζεψα με δικό μου κόπο.

Εκείνο το καλοκαίρι, είχα τελειώσει την τρίτη γυμνασίου. Ξεκίνησα αμέσως τη δουλειά. Πληρώθηκα τα πρώτα μεροκάματα στο τέλος της εβδομάδας και έτρεξα να ανοίξω βιβλιάριο. Πήγα πετώντας, μπορώ να πω. Στάθηκα μπροστά στον υπάλληλο και του είπα τι ήθελα. Με κοίταξε αδιάφορα και άρχισε να με ρωτάει «τα στοιχεία μου». Τα είχα μέσα στο μυαλό μου όλα τακτοποιημένα με σειρά. Ήμουν πεσμένος, θυμάμαι, ολόκληρος πάνω στη θυρίδα του. Σ` ό,τι με ρωτούσε, του απαντούσα αμέσως. Του έκανε εντύπωση η ετοιμότητα που είχα και η προσοχή με την οποία παρακολουθούσα τις διατυπώσεις. Τελειώσαμε γρήγορα!

Κράτησα το βιβλιάριο στα χέρια μου σφιχτά και έφυγα τρέχοντας. Ένοιωθα πως κρατούσα τον πιο μεγάλο θησαυρό του κόσμου. Τίποτε άλλο δεν είχε αξία εκείνη την ώρα μπροστά στα δικά μου μάτια. Ήθελα να το απολαύσω, να «το χορτάσω» μόνος, σε κάποιο ήσυχο μέρος, χωρίς να με βλέπει κανείς. Πήγα πίσω από έναν μεγάλο θάμνο του κήπου της πλατείας και το άνοιξα στην πρώτη σελίδα. Το βλέμμα μου έπεσε κατευθείαν στο πάνω μέρος. Εκεί, στο περιθώριο, ήταν τυπωμένες με κεφαλαία σφραγιδογράμματα δυο λέξεις: «ΙΔΙΩ ΚΑΜΑΤΩ». Δεν αιφνιδιάστηκα. Ήμουν καλός στα αρχαία ελληνικά και κατάλαβα αμέσως. Ήταν πτώση δοτική: «Με δικό του κόπο». Αναρρίγησα! Στάθηκα και το κοίταζα αμήχανος. Δεν καταλάβαινα αν ήταν αληθινό αυτό που ζούσα ή αν ήταν όνειρο;

Πιο κάτω ήταν γραμμένο το όνομά μου και τα λοιπά στοιχεία μου. Επιβεβαίωνε δηλαδή επίσημα το ίδιο το γραφείο, η ίδια η υπηρεσία, πως τα χρήματα ήταν βγαλμένα με το δικό μου κόπο. Μου αναγνώριζε την ιδιοκτησία. Μου έδινε το δικαίωμα να νοιώθω και να λέω πως είναι δικά μου. Είχα το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής για τη χρήση τους. Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω πώς βίωσα όλη αυτήν την κατάσταση, αλλά και δεν μπορώ να εξηγήσω, πώς σημάδεψε εκείνη η στιγμή όλη την πορεία της ζωής μου.

ΜΕ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΟΠΟ! Δικός μου κόπος, δικός μου ιδρώτας! Δικός μου αγώνας! Δική μου δημιουργία! Δικές μου δυνάμεις! Δικές μου αγωνίες και λαχτάρες! Δικές μου στερήσεις και ταπεινώσεις! Δική μου υπομονή! σκεφτόμουν. Ένοιωσα κάποια στιγμή να με πληγώνουν οι σκέψεις αυτές! Ήταν πολύ εγωιστικές. Ναι, ήταν εγωιστικές. Αλλά παράλληλα ένοιωθα να με σπρώχνει μέσα μου μια ισχυρή, αόρατη  δύναμη, να με σηκώνει ψηλά και να με κάνει να πιστεύω πρώτη φορά, με βεβαιότητα, πως και εγώ είμαι ικανός, πως μπορώ να κάνω κάτι σημαντικό στη ζωή μου.

Πόση δύναμη είχαν οι δυο μικρές λέξεις. Πόσο αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση μου πρόσφεραν! Και πώς μπόρεσα στη συνέχεια να τα εμπεδώσω και να πορευτώ αγκαλιά μ` αυτά στη ζωή μου, παραμένει ένα μυστήριο!

Διότι έτσι, με τον ίδιο τρόπο συνέχισα σταθερά τη δουλειά και τη διαχείριση στις οικονομίες μου. Και φυσικά, στην μετέπειτα ζωή μου, όταν έκανα οικογένεια και ασχολήθηκα με τη δική μου δουλειά, είχα πάντοτε κρατημένη μέσα μου αυτήν την ανάμνηση, που με στήριζε στις δύσκολες ώρες και μου ανανέωνε τις ελπίδες και τις αποφάσεις να συνεχίζω».

Εδώ σταμάτησε τη διήγηση. Έσκυψε το κεφάλι και σιγοψιθύρισε συγκινημένος: «Η ζωή είναι ένα μυστήριο! Πράγματα και γεγονότα, που συμβαίνουν στον καθένα μας, μπορεί να περνούν απαρατήρητα για τον κόσμο. Όταν όμως συμβαίνουν στη ζωή ενός νέου ανθρώπου, ενός εφήβου μάλιστα, αυτά τα «ασήμαντα», μπορούν να μιλήσουν στην ευαίσθητη καρδιά με το δικό τους τρόπο και να αφήσουν το ξεχωριστό μήνυμά τους, την ανεξίτηλη σφραγίδα τους, ίσως ακόμη και μέχρι το τέλος της ζωής. Αυτό έπαθα κι εγώ».

Τι να πούμε για τη σημερινή κατάσταση; Πεθαίνει ζωντανή η νεολαία μας κι εμείς κολλημένοι στον ποδόγυρο των Ευρωπαίων «φίλων», ασχολούμαστε με καταμετρήσεις αριθμών και συγκρίσεις μεγεθών. Με ατέλειωτες μηχανιστικές, τεχνητές, μηδενιστικές θεωρίες και πράξεις. Με νεκρά και άψυχα πράγματα! Και καθυστερούμε και αναβάλλουμε το «εγερτήριο». Και μένουν άνεργοι οι νέοι, λες και κάποια αόρατη δύναμη κατάπιε τις πηγές της εργασίας. Αλλά και αν και όταν εργάζονται, απαξιώνεται ο κόπος τους με απολαβές ταπεινωτικές και προφάσεις γελοίες. Είναι τρέλα αυτό.

Χωρίς εργασία ο άνθρωπος είναι νεκρός! Η εργασία είναι πρόδρομος της αρετής, μας λένε οι πρόγονοί μας: «Μπροστά από την αρετή οι αθάνατοι θεοί έβαλαν τον ιδρώτα», έλεγε ο  αρχαίος Έλληνας ποιητής Ησίοδος τον 7ο αιών π.Χ. Εμείς τι κάνουμε;

Νοοτροπίες ξένες προς την παράδοσή μας, δανεισμένες αλλούθε, μας οδήγησαν εδώ και συνεχίζουμε να επιμένουμε στην πορεία για την πλήρη καταστροφή! Ο Θεός να μας ελεήσει!

Πηγή: Ακτίνες

H ένταση με την Τουρκία δεν είναι ανεξήγητη. Ξεκίνησε όταν ο Αρειος Πάγος απέρριψε (ορθώς) το αίτημα για έκδοση των οκτώ αξιωματικών στην Τουρκία. Ο Ερντογάν το αντιμετώπισε ως προσωπική προσβολή και ακολούθησε την παλαιά, δοκιμασμένη, κεμαλική συνταγή: στρατιωτική απειλή ως μέσον ασκήσεως πολιτικών πιέσεων. Στην Ελλάδα επικρατεί η εντύπωση ότι το κάνει για εσωτερικούς λόγους. Σαφώς! Οχι όμως για τους εσωτερικούς λόγους που εμείς εννοούμε. Το θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων σπανιότατα βρίσκεται τις τελευταίες εβδομάδες στα πρώτα οκτώ θέματα των ειδήσεων στην Τουρκία. Ο Ερντογάν, όμως, φοβάται ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσει η αντιπολίτευση. Δρα λοιπόν προληπτικά ανεβάζοντας τους τόνους. Δεν το κάνει για να συσπειρώσει τον κόσμο πίσω του. Υπ’ αυτό το πρίσμα είναι πιθανόν να μειωθεί η ένταση μετά το δημοψήφισμα, αλλά η ουσία του προβλήματος παραμένει. Ο Ερντογάν, όπως και οι προκάτοχοί του, θα συνεχίσει να αμφισβητεί με διαφόρους τρόπους το νομικό καθεστώς στο Αιγαίο. Επιπλέον, η οικονομική καχεξία της χώρας μας θα του ανοίγει την όρεξη.

Το ερώτημα για την Ελλάδα είναι εάν μπορούμε να ακυρώσουμε σε βάθος χρόνου τη συγκεκριμένη τουρκική πολιτική. Πρέπει να θέσουμε αυτό το ερώτημα, διότι οφείλουμε άμεσα να επαναχαράξουμε τη στρατηγική μας έναντι της Τουρκίας. Μετά το 1999 βασισθήκαμε στον σταδιακό εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας. Σήμερα, η ευρωπαϊκή της προοπτική είναι νεκρή.

Είναι καιρός να μιλήσουμε για το μεγάλο ταμπού: την αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Πρόκειται για αδιαμφισβήτητο δικαίωμα που δίνει το διεθνές δίκαιο και έχει ασκηθεί από όλα τα παράκτια κράτη στον κόσμο (148 στον αριθμό), πλην της Ελλάδος. Με την αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια οι περισσότερες από τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο θα τερματισθούν ή θα καταστούν άνευ σημασίας. Πιο συγκεκριμένα:

• Η περιοχή της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου που διεκδικούν σήμερα οι δύο χώρες θα περιορισθεί μόλις στο 5,1%.

• Το διαφορετικό εύρος εναερίου χώρου (10 μίλια) και χωρικών υδάτων (6 μίλια) θα πάψει να υφίσταται.

• Η Τουρκία θα απονομιμοποιηθεί εντελώς στην προσπάθειά της να αλλάξει τα όρια FIR Αθηνών και της Ζώνης Ερευνας και Διασώσεως, που πλέον θα περιλαμβάνουν περιοχές ελληνικής κυριαρχίας σε ποσοστό 72% (έναντι 43% σήμερα) της θαλάσσιας επιφάνειας του Αιγαίου.

• Οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας θα αποκτήσουν μόνον συμβολικό χαρακτήρα. Η Τουρκία τις θέτει προκειμένου να καταστήσει τη δικαστική οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας δεύτερο κατά σειράν θέμα μετά τη διαπίστωση της κυριότητας επί κάποιων νησιών στο Αιγαίο.

Τα μόνα ζητήματα που δεν αγγίζει η αύξηση των χωρικών υδάτων είναι (α) το καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως των ανατολικών νησιών του Αιγαίου και (β) η αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας του συμπλέγματος της Μεγίστης (Καστελλόριζο).

Στο παρελθόν δεν προχωρήσαμε σε αύξηση των χωρικών υδάτων για διαφόρους λόγους. Μετά το 1974 προείχε η ένταξή μας στην ΕΟΚ. Στη συνέχεια δεν είχαν ολοκληρωθεί οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην υιοθέτηση της συμβάσεως για το δίκαιο της θάλασσας ή μετά το 1999 δόθηκε σημασία στην εμπλοκή του ευρωπαϊκού παράγοντα στις ελληνοτουρκικές διαφορές. Η μεγάλη σκιά πίσω από την αδράνεια ήταν πάντα η απειλή πολέμου εκ μέρους της Τουρκίας. Παράνομη μεν, αλλά δεν μπορούσε να μη ληφθεί υπ’ όψιν. Αυτή είναι και η ουσιαστική πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσει η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Εκεί που έχουν (έχουμε) φτάσει τα πράγματα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε αύξηση αύριο το πρωί. Πρέπει να προηγηθεί συστηματική ενημέρωση των παραγόντων της διεθνούς πολιτικής σκηνής που χρησιμοποιούν το Αιγαίο είτε εμπορικά είτε στρατιωτικά και να βρεθούν σύμμαχοι. Στον σχεδιασμό πρέπει να περιλαμβάνεται η παροχή διευκολύνσεων για τη ναυσιπλοΐα (που θα περιλαμβάνουν και την Τουρκία), τυχόν προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το θέμα αλλά και η πρακτική αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων.
Αρκετοί θα σκεφτούν πως είναι ουτοπικό. Είναι πράγματι; Μήπως δεν ήταν ουτοπικές τη δεκαετία του 1970 η ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ ή τη δεκαετία του 1990 η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.; Οταν δουλεύουμε με συγκεκριμένο στόχο, συνήθως τα καταφέρνουμε.

Πηγή: Καθημερινή

Δεδομένα:

1) Η Ελλάδα είναι μια από τις 5 γηραιότερες χώρες του πλανήτη.
Ενώ το 1974, οι Έλληνες άνω των 65 ετών ήταν το 9% του συνολικού πληθυσμού, σήμερα είναι το 23%, με σταθερή τάση ανόδου.

2) Ανήκει στο γκρουπ των 24 χωρών (Νότια Ευρώπη, Ανατολική Ευρώπη, Άπω Ανατολή) με τη χαμηλότερη γεννητικότητα του πλανήτη (κάτω των 1,3 παιδιών ανα γυναίκα).
Με 1,3 παιδιά ανα γυναίκα ο πληθυσμός μειώνεται στο μισό κάθε 45 χρόνια, άνευ μεταναστευτικών ροών.

3) Η μετανάστευση -από μόνη της- δεν είναι λύση.

Οι χώρες που δέχτηκαν τις μεγαλύτερες μεταναστευτικές ροές τα τελευταία 30 χρόνια θα υποστούν και τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή συρρίκνωση (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα). Πέραν αυτού είναι πλέον και επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι οι γερασμένες κοινωνίες αδυνατούν να αφομοιώσουν τους νεανικούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς.

Δυο είναι οι βασικές αιτίες:

1) Η υπερσυσσώρευση ανέργων στις νεανικές ηλικίες.
Ενώ καθ’ όλη τη Μεταπολίτευση τα ποσοστά ανεργίας των ανθρώπων άνω των 25 ετών ήταν συγκρίσιμα με αυτά της Γαλλίας και του Βελγίου (6- 6,5%), για τους νεότερους εργαζόμενους η ανεργία κυμαινόταν σταθερά άνω του 20% (61% σήμερα).

2) Η αδυναμία των γυναικών να «συμφιλιώσουν» την εργασία με την οικογένεια.
Η αδυναμία αυτή κατέστησε σήμερα τις Ελληνίδες να είναι οι Ευρωπαίες με τη χαμηλότερη γεννητικότητα και τη χαμηλότερη συμμετοχή στην αγορά εργασίας (μόλις το 43% των γυναικών κάθε ηλικίας εργαζόταν το 2013).

Προτάσεις:

1) Οποιαδήποτε κυβέρνηση αναλάβει να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα, θα έχει το πλεονέκτημα να απευθύνεται σ’ ένα λαό του οποίου η προσδοκώμενη γεννητικότητα είναι υψηλή. Οι Ελληνίδες δηλώνουν πως θα ήθελαν κατά μέσο όρο 2,5 παιδιά, ενώ οι Γερμανίδες μόλις 1,6 (Ευροβαρόμετρο 2001).

Ένα ακόμα θετικό στοιχέιο είναι η ύπαρξη ενός εξωθεσμικού «κοινωνικού κράτους» που σε μεγάλο ποσοστό καλύπτει αυτά που στη Δύση καλύπτει το Κοινωνικό Κράτος με πολύ σημαντικό κόστος. Στην ύπαθρο, για το 65,2% των παιδιών η παιδική μέριμνα ανήκει αποκλειστίκα στο οικογενειακό περιβάλλον (γονείς, παππούς, γιαγιά).

Επιπλέον ένα μέρος των γυναικων (περίπου το 25%, ΕΛΣΤΑΤ) κυριαρχούμενο απο «παραδοσιακές αξίες» αποδέχεται να εγκαταλείψει οποιαδήποτε επαγγελματική προοπτική μετά τη δημιουργία οικογένειας.

2) Το δημογραφικό επηρεάστηκε από όλες τις μορφές παθογένειας της Μεταπολίτευσης, δεν σχετίζεται μόνο με το οικονομικό πρόβλημα:

Πρέπει να ενταθεί η συμμετοχή των νέων στην αγορά εργασίας. Η καθυστέρηση στην επαγγελματική ένταξη, συνεπάγεται καθυστερημένη (άρα μειωμένη) γεννητικότητα.

Οι δημόσιες υποδομές για την παιδική μέριμνα (παιδικοί σταθμοί) είναι απαραίτητοι και ιδιαίτερα για τον αστικό πληθυσμό όπου σε χαμηλότερο ποσοστό αναλαμβάνει την παιδική μέριμνα το οικογενειακό περιβάλλον.

Τα δυο μεγάλα αστικά κέντρα δεν μπορούν να φιλοξενήσουν δυο παιδιά ανα γυναίκα (το απαιτούμενο για τη σταθεροποίηση του πληθυσμού) λόγω άναρχης δόμησης. Απαιτείται αποκέντρωση.

Απαιτείται να συνδεθεί το ύψος της σύνταξης ενός εργαζόμενου και με το πόσα παιδιά παρέδωσε στην κοινωνία. Ει δυνατόν οι πολύτεκνοι να εξασφαλίζουν τη σύνταξη τους και μόνο λόγω πολυτεκνίας. Άλλωστε, αν βελτιωθεί η γεννητικότητα, αυτομάτως λύνεται και το ασφαλιστικό πρόβλημα.

Ακόμα κι αν σήμερα ληφθούν μέτρα για τη δημογραφική ανάταξη της χώρας, θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη μια μείωση του πληθυσμού κατά 1,5 – 2 εκατομμύρια κατοίκους. 

Ο αριθμός των νέων που γεννήθηκαν από το 1980 έως το 2010 είναι μειωμένος κατά 30% σε σχέση με αυτόν των ανθρώπων που γεννήθηκαν από το 1950 έως το 1980, άρα επί του παρόντος δεν μπορούν να προσφέρουν ένα αριθμό γεννήσεων ίσο με αυτό των θανάτων. 

Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να μας απελπίζει. 

Η Ρωσία -που έχει ήδη απωλέσει 7 εκ. κατοίκους- γνωρίζει ότι θα χάσει άλλα 5 εκ. εως ότου ανακάμψει δημογραφικά. 

Άλλωστε, αν η Ελλάδα κατορθώσει να έχει 11 εκ. πληθυσμό (δηλ. τον πληθυσμό που έχει και σήμερα) το 2050, αλλά κατα πολύ νεανικότερο, θα είναι μια ενισχυμένη δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά χώρα.

Πηγή: Άρδην, Ινφογνώμων Πολιτικά

Κατά τη διάρκεια μίας ημερίδας του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών που αφορούσε την οικονομική ενσωμάτωση, τη συμμετοχή δηλαδή όλων των ανθρώπων στο σύστημα του χρέους, ο κ. B. Gates δήλωσε ότι, το ίδρυμα του θα καταφέρει να μετατρέψει όλες τις πληρωμές στην Ινδία, στο Πακιστάν και στη Νιγηρία σε ηλεκτρονικές – πως έως τα τέλη του 2018 όλες οι οικονομικές συναλλαγές σε αυτές της χώρες θα έπαυαν να εκτελούνται με μετρητά (πηγή: Haring).

Ανακοίνωσε επίσης ότι, ήδη από το 2018 συνεργάζεται με την κεντρική τράπεζα της Ινδίας, στη βάση ενός εκτελεστικού διατάγματος του προέδρου των Η.Π.Α. από το 2012 – το οποίο έχει σχέση με την προστασία των ζωτικών συμφερόντων της υπερδύναμης σε θέματα ασφαλείας. Έχει αναλάβει λοιπόν την αποστολή να υποχρεώσει όλους τους ανθρώπους να εισέλθουν στο σύστημα – εντός του οποίου, σύμφωνα με τον ίδιο, θα μπορούν να παρακολουθούνται, καθώς επίσης να εξυπηρετούνται καλύτερα.

Φυσικά δεν θα παρακολουθούνται οι Πολίτες μόνο από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης από τις εθνικές κυβερνήσεις – αλλά, κυρίως, από τις αμερικανικές μυστικές ή μη υπηρεσίες, οι οποίες έχουν άλλες προτεραιότητες. Μεταξύ αυτών να εμποδίσουν τυχόν μεταφορά των χρηματικών ροών σε ένα ψηφιακό σύστημα, μη συνδεδεμένο με τις Η.Π.Α. – αφού κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να παρακολουθούνται οι συναλλαγές, οπότε δεν θα τις γνώριζαν οι αμερικανοί, ούτε θα ήταν σε θέση να τις μπλοκάρουν.

Στα πλαίσια αυτής της «τύπου Big Brother» στρατηγικής, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. έχει συστήσει ήδη από το 2012 ένα συμβούλιο ειδικών, με στόχο την οικονομική ενσωμάτωση όλων των ανθρώπων – έτσι ώστε να διασφαλίσει την παγκόσμια ηγεμονία της υπερδύναμης, καθώς επίσης να αυξήσει την ισχύ της.

Στο συμβούλιο αυτό συμμετέχει το ίδρυμα του B. Gates – ο οποίος διευθύνει επίσης τη γνωστή «Pay Pal», μέσω της οποίας διεξάγονται συναλλαγές στο διαδίκτυο. Το ίδιο έτος η USAID, ο αναπτυξιακός οργανισμός των Η.Π.Α., μαζί με το ίδρυμα του B. Gates ίδρυσαν την οργάνωση «Καλύτερα από μετρητά» (Better than cash alliance). Υπενθυμίζουμε εδώ τα εξής:

Το ινδικό πειραματόζωο

Περίπου ένα μήνα πριν από την ινδική κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των μετρητών (άρθρο), η αμερικανική USAID ίδρυσε την εταιρεία Catalyst – στόχος της οποίας ήταν η προώθηση των πληρωμών με πλαστικό ή/και λογιστικό χρήμα, με ψηφιακό γενικότερα, όπως είχε ήδη ανακοινωθεί στις αρχές του έτους από τη μητρική (πηγή).

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της Catalyst είχαν λεχθεί τα εξής: «Ο σκοπός της εταιρείας είναι η ανάληψη πόλεων, με στόχο μέσα σε ένα χρόνο να δεκαπλασιάζουμε τις ψηφιακές συναλλαγές των κατοίκων τους». Αντί όμως για μία μόνο πόλη, αποφασίσθηκε η «ανάληψη» ενός ολόκληρου κράτους – ακόμη χειρότερα, ενός από τα μεγαλύτερα στον πλανήτη.

Ενδιαφέρον πάντως είναι το ποιοί συμμετέχουν σε αυτήν την «πρωτοβουλία» – όπου, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της εταιρείας (πηγή), πρόκειται κυρίως για επιχειρήσεις του κλάδου της πληροφορικής, καθώς επίσης για εξειδικευμένες εταιρείες ψηφιακών συναλλαγών και πιστωτικών καρτών, οι οποίες προφανώς θα κερδίσουν τεράστια ποσά από την κατάργηση των μετρητών χρημάτων.

Μεταξύ άλλων συμμετέχουν τα ιδρύματα Bill Gates, Ford και Dell, η Mastercard, καθώς επίσης η Visa – οργανώσεις δηλαδή που ενδιαφέρονται πάρα πολύ για το καλό των ανθρώπων, ιδιαίτερα των εξαθλιωμένων από τη δυτική εκμετάλλευση Ινδών! O τελευταίος πρόεδρος δε της κεντρικής τράπεζας της Ινδίας ήταν προηγουμένως ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ (2003 – 2006), καθώς επίσης καθηγητής του πανεπιστημίου του Σικάγο – γνωστού για την προώθηση του ακραίου φιλελευθερισμού.

Εκτός αυτού, θεωρήθηκε ως ο ροκ σταρ του χρηματοπιστωτικού κλάδου, ενώ είναι μέλος της ομάδας των τριάντα – της οργάνωσης δηλαδή που οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες συζητούν πίσω από κλειστές πόρτες, με τις σημαντικότερες κεντρικές (άρθρο). Η ομάδα αυτή, η ελίτ των ελίτ κατά κάποιον τρόπο, φαίνεται πως έχει κηρύξει τον παγκόσμιο πόλεμο εναντίον των μετρητών, με τη βοήθεια γνωστών ονομάτων όπως του κ. Rogoff, του L. Summers και βέβαια του M. Draghi – εξυπηρετώντας φυσικά άλλου είδους συμφέροντα, από αυτά των «λαϊκιστικών» μαζών και των «δημαγωγών» ηγετών τους τύπου Trump, όπως τους χαρακτηρίζει υποτιμητικά.

Από την άλλη πλευρά, η δήθεν βασική αιτία για την κατάργηση των μετρητών, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής που θεωρείται ως η μεγαλύτερη μάστιγα στην Ινδία, κυριολεκτικά προκαλεί την οργή των περισσότερων ανθρώπων – αφού αφορά μόνο τα μεσαία και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, τα οποία δεν μπορούν να αμυνθούν απέναντι σε τέτοιου είδους επιθέσεις.

Ασφαλώς δεν εμποδίζει τις ελίτ, οι οποίες έχουν αμέτρητες επιλογές στη διάθεση τους για να φοροδιαφεύγουν ή/και να ξεπλένουν παράνομα χρήματα – μέσω των φορολογικών οάσεων που έχει θέσει η πολιτική στη διάθεση τους, ακόμη και εντός της Ευρώπης ή των Η.Π.Α. (Delaware).

Η γεωπολιτική σκοπιμότητα

Περαιτέρω, το ενδιαφέρον των αμερικανικών πολυεθνικών επιχειρήσεων του κλάδου της πληροφορικής, των πιστωτικών καρτών, καθώς επίσης των ψηφιακών συναλλαγών, για την κατάργηση των μετρητών, αποτελεί φυσικά μία σημαντική αιτία της ενίσχυσης της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας από τις Η.Π.Α. – αφού εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τα συμφέροντα τους.

Εν τούτοις δεν είναι η σημαντικότερη, αφού το κίνητρο της παρακολούθησης ανθρώπων και κρατών εκ μέρους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων είναι πολύ πιο σημαντικό – επειδή έτσι θα μπορούν να ελέγχουν τις παγκόσμιες διασυνοριακές συναλλαγές, καθώς επίσης όλες τις πληροφορίες που έχουν σχέση με αυτές.

Ακόμη περισσότερο επειδή η κάθε πληρωμή, η οποία διενεργείται μέσω κάποιας τράπεζας ή από έναν χρηματοπιστωτικό οργανισμό, λόγω της παγκόσμιας κυριαρχίας του δολαρίου ενισχύει τη δύναμη της αμερικανικής κυβέρνησης να επιβάλλει το δικό της Δίκαιο σε διεθνή κλίμακα – όπως στο παράδειγμα της επιβολής προστίμων στις ευρωπαϊκές τράπεζες, μεταξύ άλλων σε αυτές που δεν τήρησαν το εμπάργκο των Η.Π.Α. στο Ιράν.

Στα πλαίσια αυτά, κάθε τράπεζα με διεθνείς συναλλαγές μπορεί να εκβιαστεί από την υπερδύναμη, αφού τυχόν ανάκληση της άδειας της να χρησιμοποιεί το δολάριο ή/και να δραστηριοποιείται εντός των Η.Π.Α. μπορεί να την οδηγήσει στη χρεοκοπία – όπως στο παράδειγμα της Deutsche Bank, η οποία τελικά επιβαρύνθηκε «χαριστικά» με πρόστιμο 7 δις $, έχοντας απειληθεί με 14 δις $ που πιθανότατα θα την κατέστρεφαν εντελώς.

Προφανώς, εάν οι Η.Π.Α. είναι σε θέση να χρεοκοπήσουν τις μεγαλύτερες τράπεζες μίας χώρας, ακόμη και μίας τόσο ισχυρής όσο η Γερμανία, τότε μπορούν εύκολα να εκβιάζουν τις κυβερνήσεις της – όπως άλλωστε συμβαίνει στην Ευρωζώνη με την ΕΚΤ, η οποία εκβιάζει τους πάντες (ανάλυση).

Όσο περιορίζεται δε η χρήση των μετρητών χρημάτων, τόσο αυξάνεται η δύναμη των χρηματαγορών, οι οποίες ουσιαστικά ελέγχονται από τις Η.Π.Α. με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (Fed, εταιρείες αξιολόγησης, κερδοσκοπικά κεφάλαια, ΜΜΕ κλπ.) – ειδικά του συστήματος του χρέους (ανάλυση), στο οποίο κυριαρχεί απόλυτα η υπερδύναμη, ενώ όλα τα άλλα κράτη πληρώνουν φόρο υποτέλειας σε αυτήν.

Ο βιομετρικός ψηφιακός αριθμός αναγνώρισης

Συνεχίζοντας, ένας σημαντικός στόχος στο δρόμο για την κατάργηση των μετρητών σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι, κατά τον κ. B. Gates, ένας παγκοσμίως εναρμονισμένος βιομετρικός ψηφιακός αριθμός αναγνώρισης (ID), για όλους τους ανθρώπους της γης – ενώ η λέσχη των δισεκατομμυριούχων «Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ» (WEF), της οποίας είναι εξέχων μέλος, έχει υιοθετήσει αυτό το στόχο, δημιουργώντας ένα πρόγραμμα για την επίτευξη του.

Για πρακτικούς ασφαλώς σκοπούς, ο επικεφαλής του κλάδου των τηλεπικοινωνιών (IT) στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ που διεξήχθηκε το 2015, καθώς επίσης το 2016, είναι μέλος του ΔΣ της κεντρικής τράπεζας της Ινδίας – όπως επίσης ο αντιπρόσωπος του ιδρύματος Gates στην Ινδία.

Περαιτέρω, για να υποχρεωθούν όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη να υιοθετήσουν το βιομετρικό ψηφιακό αριθμό αναγνώρισης, καθώς επίσης τις ψηφιακές συναλλαγές με την ταυτόχρονη κατάργηση των μετρητών, ο κ. B. Gates έχει την εξής άποψη:

"Οποιοσδήποτε θέλει να έχει κάτι από την κυβέρνηση (επιδοτήσεις, επιδόματα ανεργίας, υγειονομική περίθαλψη κοκ.), θα πρέπει να αναγκασθεί να το ζητάει ψηφιακά, καθώς επίσης να διαθέτει υποχρεωτικά μία βιομετρική αναγνώριση!"

Αυτό εφαρμόζεται ήδη στην Ινδία σε μεγάλη έκταση, με το ονομαζόμενη σύστημα Aadhaar – ενώ η αρνητική απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας δεν έγινε καθόλου σεβαστή, όπως συνήθως συμβαίνει με τις επιταγές των ελίτ. Ακόμη και στη Γερμανία δε ο υπουργός ανάπτυξης, κατά τη διάρκεια του Συμβουλίου Ασφαλείας του Μονάχου, υπέγραψε ένα συμφωνητικό συνεργασίας με το ίδρυμα του B. Gates – όσον αφορά την προώθηση της οικονομικής ενσωμάτωσης.

Επίλογος

Οι οργανωμένες ομάδες ανθρώπων, όσο μικρές και αν είναι, υπερισχύουν πάντοτε των ανοργάνωτων μαζών – ενώ είναι σήμερα φανερό πως ορισμένες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα όσον αφορά την κρίση χρέους, η Σουηδία για το μεταναστευτικό και η Ινδία σε σχέση με την κατάργηση των μετρητών, χρησιμοποιούνται από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ ως άθλια πειραματόζωα.

Παραδόξως δε οι επιλογές έχουν γίνει με τα σωστά κριτήρια, αφού οι μάζες σε αυτές τις χώρες δεν αντιδρούν καθόλου παρά τα μαρτύρια, στα οποία υποβάλλονται – υπενθυμίζοντας πως στην Ελλάδα επιχειρείται η βίαιη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των ιθαγενών, χωρίς τη μείωση των δανείων τους, έτσι ώστε να μετατραπούν σε άβουλους, εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους στο διηνεκές.

Ολοκληρώνοντας και οι τρεις αυτές χώρες-θύματα παρουσιάζονται ταχυδακτυλουργικά ως θύτες – η Ελλάδα ως υπεύθυνη για τα δεινά της και τα περί ΔΝΤ-Γερμανίας σαν θεωρίες συνομωσίας, η Σουηδία ως ρατσιστική, ενώ η Ινδία ως απολίτιστη, αφού το 86% των συναλλαγών γίνεται με μετρητά και η πλειοψηφία αφενός μεν φοροδιαφεύγει, αφετέρου δεν έχει καν τραπεζικούς λογαριασμούς. Πρόκειται δηλαδή για τον απόλυτο παραλογισμό, με την εφαρμογή των βασικών κανόνων της χειραγώγησης (άρθρο) – τους οποίους οι άνθρωποι γνωρίζουν μεν, αλλά αδυνατούν να τους συνειδητοποιήσουν.

Πηγή: Analyst.gr, ID-on't renounce my freedom

Έχουμε γράψει επανειλημμένως για τη σύγχρονη ιλιγγιώδη προώθηση της ομοφυλοφιλίας παγκοσμίως και την νομική θεσμοθέτησή της από πολλές κυβερνήσεις κρατών, δυστυχώς και από την πατρίδα μας, ως ένα φαινόμενο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί διαφορετικά παρά μόνον ως ένα «σημείο των καιρών» και ως μια σαφέστατη ένδειξη ότι η ανθρωπότητα μπήκε πλέον στην τελική ευθεία της ιστορικής της πορείας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Μαρτίου 2017.

Ο ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Έχουμε γράψει επανειλημμένως για τη σύγχρονη ιλιγγιώδη προώθηση της ομοφυλοφιλίας παγκοσμίως και την νομική θεσμοθέτησή της από πολλές κυβερνήσεις κρατών, δυστυχώς και από την πατρίδα μας, ως ένα φαινόμενο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί διαφορετικά παρά μόνον ως ένα «σημείο των καιρών» και ως μια σαφέστατη ένδειξη ότι η ανθρωπότητα μπήκε πλέον στην τελική ευθεία της ιστορικής της πορείας. 

Έχει ήδη επισημανθεί από πολλούς και είναι πλέον κοινός τόπος, ότι η προώθηση της ομοφυλοφιλίας και των άλλων συναφών σεξουαλικών παρεκκλίσεων εντάσσεται στους στόχους και στον τρόπο δράσεως της Νέας Εποχής και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Όπως επισημαίνουν ειδικοί ερευνητές, η προβολή της ομοφυλοφιλίας συμβαδίζει άριστα με την προβολή του αποκρυφισμού και της μαγείας, που αποτελούν την πνευματική μήτρα της Νέας Εποχής. Η εξήγηση της παράλληλης προβολής και διαφήμισης είναι εύκολη, αφού και τα δύο αυτά μεγέθη, (ομοφυλοφιλία και Νέα Εποχή), στοχεύουν στην ανατροπή της χριστιανικής ηθικής και στην ανοικοδόμηση του νέου μοντέλου, της αντίστροφης ηθικής, που αποτελεί την ηθική της Νέας Εποχής. Όπως είναι γνωστό οι σχεδιαστές της επιδιώκουν εδώ και αιώνες τώρα να δημιουργήσουν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, που απαιτούνται για την ανάδειξη μιας παγκόσμιας κυβερνήσεως με ένα παγκόσμιο ηγέτη, ενός πλανητάρχη, που θα λύσει όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Για να επιτύχουν αυτό τον στόχο, δεν θέλουν κοινωνία ρωμαλέα με κοινωνική συνοχή, κοινωνία που θα διαπνέεται από τις ηθικές αρχές και αξίες του ευαγγελίου και από την αγάπη προς την πατρίδα, αξίες, που μας κράτησαν όρθιους ως Γένος επί τρεις χιλιάδες χρόνια. Δεν θέλουν ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, αλλά άβουλα όντα, ανθρώπους ρομπότ, απογυμνωμένους από κάθε έννοια αρετής, ανδρείας και ηρωισμού, ανθρώπους που θα εκτελούν πειθήνια και χωρίς αντιρρήσεις τις εντολές, που θα δέχονται άνωθεν. Θέλουν να διαμορφώσουν μια κοινωνία ανθρώπων υποδουλωμένων στο χρήμα, στις ηδονές, και σε κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή. Και αυτό το κάνουν διότι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι άνθρωποι χωρίς ρίζες, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς ηθική προσωπικότητα και ηθικές αντιστάσεις απέναντι στο πολύμορφο κακό, είναι μια μάζα εύκολα χειραγωγήσιμη και διαχειρίσιμη από τους πονηρούς συνωμότες της Νέας Εποχής.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο οίστρος προώθησης των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων μπήκε δυστυχώς και στον χώρο της παιδείας μας. Το Υπουργείο Παιδείας με πρόσφατη εγκύκλιό του προωθεί σε όλα τα Γυμνάσια της πατρίδας μας την υλοποίηση Θεματικής Εβδομάδας με θέμα «Σώμα και Ταυτότητα». Οι θεματικοί άξονες του συγκεκριμένου προγράμματος είναι: α) διατροφή και ποιότητα ζωής, β) πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων, και γ) έμφυλες ταυτότητες. Σε αντίθεση με τους δύο πρώτους άξονες, ο τρίτος έχει προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών και αντιδράσεων, διότι προβλέπει την εκπαίδευση των μαθητών σε μια καινοφανή θεωρία την θεωρία περί «Βιολογικού και κοινωνικού φύλου». Σύμφωνα μ’ αυτήν, (και με βάση το σχετικό εκπαιδευτικό υλικό που έχει ετοιμαστεί και διατίθεται από τον ιστότοπο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής), ο κάθε άνθρωπος εκτός από το βιολογικό του φύλο έχει και ένα άλλο φύλο, το «κοινωνικό», το οποίο δικαιούται να προσδιορίσει σύμφωνα με την επιθυμία του. Μάλιστα κατά τον προσδιορισμό του κοινωνικού του φύλου ο έφηβος πρέπει να γνωρίζει, ότι δεν περιορίζεται από το βιολογικό του φύλο. Έτσι π.χ. ένα αγόρι που αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα πως το βιολογικό του φύλο είναι εκείνο του άνδρα, έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει ως κοινωνικό του φύλο εκείνο της γυναίκας. Άλλωστε όσα η κοινωνία μας αναγνωρίζει ως συμπεριφορές, η ρόλους των φύλων αποτελούν στερεότυπα και για το λόγο αυτό πρέπει να αποδομηθούν.

 Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ, σχετικά με το φλέγον αυτό θέμα, λίαν επιτυχώς πρώτος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στον εκκλησιαστικό χώρο και απέστειλε επιστολή -καταπέλτη στον Υπουργό Παιδείας κ. Γαβρόγλου, στην οποία διαμαρτύρεται για την άστοχη και απαράδεκτη αυτή ενεργεία του Υπουργείου. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «η ενότης ‘Έμφυλες ταυτότητες’ και η δι’ αυτής επιδιωκομένη στοχοθεσία αλλοτριώσεως της οντολογίας και φυσιολογίας των εφήβων εισάγεται δια πρώτην φοράν εις την εκπαιδευτικήν διαδικασίαν της χώρας μας και μάλιστα άνευ της γνώμης των γονέων και κηδεμόνων οι οποίοι αντιδημοκρατικώς και αυταρχικώς δεν ηρωτήθησαν, εάν επιθυμούν, η ανέχονται μίαν τοιαύτην στρέβλωσιν της φυσιολογίας των τέκνων των. Η μεθοδευμένη διαφήμισις της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και φυσιολογίας εις αώρους και ευαισθήτους εφήβους αποτελεί και εκζητώ την Υμετέρανσυγγνώμην δια τον βαρύν όρον ‘έγκλημα καθοσιώσεως’ και διαπορώ ειλικρινώς πως Υμείς ως πανεπιστημιακός και παιδαγωγός επετρέψατε μίαν προδήλως αντιεπιστημονικήν και αντιανθρωπίνην μεθοδείαν εις βάρος των αώρων και σχηματιζομένων πνευματικώς και σωματικώς νέων Ελλήνων». Τέλος προειδοποιεί ότι «δεν θα επιτρέψωμεν εκ προσώπου των γονέων και κηδεμόνων, οι οποίοι με συγκεκριμένον σκοπόν εμπιστεύονται τα τέκνα των εις την εκπαιδευτικήν προσπάθειαν της Μητρός Εκκλησίας, τοιαύτας δαιμονιώδεις, αντιεπιστημονικάς, ως έχομεν καταδείξει εις το ημέτερον πόνημα: ‘Κόσμος: Εξέλιξις η Δημιουργία; Τυχαιότης η πάνσοφος σκοπιμότης; Φυσική επιλογή, η απερινόητος Θεία πρόνοια;’, (Πειραιεύς 2012) και ανερματίστους στρεβλώσεις του ανθρώπου που θίγουν βαναύσως εν ταυτώ και το συνταγματικώς προστατευόμενον έννομον δικαίωμά μας του άρθρου 13 της ελευθερίας της θρησκευτικής μας συνειδήσεως, η οποία προσβάλλεται καταφώρως από την καταναγκαστικήν επιβολήν της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και του Θείου Νόμου ‘άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς’ (Γεν. 1,27) και της απενοχοποιήσεως και προωθήσεως των παρά φύσιν ασελγειών αι οποίαι κατά τον Ευαγγελικόν Νόμον επιφέρουν την σχάσιν από τας ακτίστους ενεργείας του εν Τριάδι Τρισαγίου Θεού (Α΄Κορ. 6, 9-10) και οδηγούν εις τον πνευματικόν θάνατον…».

Σε Εγκύκλιό του που εξέδωσε στις 24 Ιανουαρίου ε. ε., διευκρίνισε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται την προσωπική και ιδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ως υπεύθυνη ελεύθερη επιλογή και ότι «δεν έχει πρόθεση ούτε να επέμβει ρατσιστικά, ούτε να αναστείλει δικαιώματα και ελευθερίες». Ωστόσο όμως ετόνισε ότι «η απενοχοποίηση, του εγκλήματος της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και φυσιολογίας, με την θεσμική αναγνώριση των αισχίστων παθών της ομοφυλοφιλίας σήμερα, της παιδοφιλίας αύριο (βλ. Ολλανδία) και της κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), αποτελεί ασύγγνωστο και τερατώδες κακούργημα εις βάρος του αιωνίου Θεού και του ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο εξισώνεται πλήρως με την ύβρη των Σοδόμων και Γομόρων. Η αθώωση, υποστήριξη και παρουσίαση των αισχρών και ατίμων παθών ως φυσιολογικής καταστάσεως και ως απλής διαφορετικότητος προσκρούει στην πανανθρώπινη συνείδηση, η οποία ανά τους αιώνες γνωρίζει ως φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τις σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, στο άρσεν και το θήλυ. Αυτή είναι η ανθρώπινη φυσιολογία και οντολογία. Κάθε άλλη σχέση ανατρέπει την ανθρώπινη οντολογία, ως παρά φύσιν εκτροπή, η οποία δεν παρατηρείται ούτε και στα ζώα, παρά τα κατασκευασθέντα ‘ντοκυμαντέρς’ του Σιωνιστικού συστήματος….. Ιδιαίτερα η Αγία Γραφή, που εκφράζει το θέλημα του Θεού, του Δημιουργού του ανθρώπου και σοφού Γνώστη της ανθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει την ομοφυλοφιλία ως πάθος, ατιμία και ασχημοσύνη, το οποίο τιμωρήθηκε αυστηρά με φωτιά και θειάφι στην πόλη των Σοδόμων και Γομόρρων. Για το σύνολο των Αγίων Πατέρων η ομοφυλοφιλία είναι το πιο σιχαμερό και ακάθαρτο αμάρτημα και αποτελεί μεγάλη ασέβεια προς τον Θεό - Δημιουργό του ανθρώπου σε άρσεν και θήλυ και βλάσφημη κατάργηση του Ευαγγελίου. Η δημόσια προβολή της ομοφυλοφιλίας, εκτός του ότι προσβάλλει την δημόσια αιδώ και την θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει προς τους νέους μηνύματα ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς και αποτελεί τορπίλη στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας και της κοινωνίας με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, αλλά και αιτία ψυχοπαθολογικών διαταραχών στα παιδιά, που θα ανατραφούν από ομοφυλοφιλικά ζεύγη, όπως επιδιώκεται». Τέλος καλεί τους γονείς της μητροπολιτικής του περιφερείας να δηλώσουν γραπτώς, συμπληρώνοντας σχετικό έντυπο, την άρνησή τους να επιτρέψουν στα παιδιά τους να διδαχθούν την εν λόγω θεματική ενότητα.

Η Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας σε ψήφισμα κληρικών της αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «σαφέστατα και απροκάλυπτα το Υπουργείο Παιδείας προωθεί στα παιδιά έναν Σοδομισμό πολύ χειροτέρου τύπου από τη γνωστή ομοφυλοφιλία. …Δηλαδή, έκφυλη αποδόμηση κάθε τελευταίου ίχνους υγείας, ψυχικής και σωματικής. Γκρέμισμα όχι μόνο των αξιών, αλλά και αυτών των φυσικών νόμων, που ισχύουν ανέκαθεν στο ανθρώπινο γένος»!

Ομάδα Ορθοδόξων Χριστιανικών Συλλόγων σε πρόσφατο δημοσίευμά τους πολύ εύστοχα παρατηρούν σχετικά με το εν λόγω θέμα: «Αλήθεια, με τέτοια μαθήματα εκπληρώνει η παιδεία τη Συνταγματική της αποστολή για ηθική αγωγή των Ελλήνων; Η μήπως η εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων οδηγεί τη νεολαία μας στην ηθική εξαχρείωση; Αν στην κρίσιμη ηλικία της προεφηβείας και εφηβείας, καθώς το παιδί αρχίζει να συνειδητοποιεί την ταυτότητά του, του ενσπείρουμε την αμφιβολία, για το ποια είναι η ταυτότητά του αυτή, μπορούμε άραγε να κατανοήσουμε το μέγεθος του υπαρξιακού κλονισμού, που του προκαλούμε; Και σε περίπτωση που κάποιος έφηβος μέσα στην ανωριμότητα της ηλικίας του επιλέξει να αυτοπροσδιορίζεται με το αντίθετο από το βιολογικό του φύλο, μπορούμε να νοιώσουμε το διχασμό προσωπικότητας που στο εξής βιώνει; Αλήθεια, ποια μεγάλη πρόκληση είναι σε θέση να αντιμετωπίσει στη ζωή του ένας άνθρωπος, που αδυνατεί να βασιστεί εσωτερικά σε μια στερεή ταυτότητα του ‘εγώ’ του; Έτσι διαπλάθουμε ‘ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες’, όπως επιτάσσει το εθνικό μας Σύνταγμα, η μήπως με τον τρόπο αυτό παράγουμε χειραγωγήσιμα ανδράποδα; Μήπως από τέτοια προτιμούν κάποιοι να συγκροτείται στο μέλλον η κοινωνία μας;… Οι θεωρίες περί κοινωνικού φύλου και έμφυλων στερεοτύπων είναι παντελώς ξένες προς την παράδοσή μας, την πίστη μας, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας, τους θησαυρούς αυτούς, στους οποίους στηρίζεται το Έθνος μας και στους οποίους οφείλει να επιστρέψει η Παιδεία μας, αν θέλουμε ο τόπος αυτός να επανέλθει σε πορεία προόδου αντάξια της Ιστορίας του».

Πέραν αυτών δεν θα πρέπει να παραθεωρείται και η ιατρική πλευρά του θέματος. Έγκυρες επιστημονικές μελέτες ψυχιάτρων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό. Επίσης οι ομοφυλόφιλοι άνδρες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο για μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως σύφιλη, γονόρροια, ηπατίτιδα B και C, έρπητα γεννητικών οργάνων και AIDS, καθώς και ορισμένους τύπους καρκινωμάτων. Η  διάσημη ελληνίδα ψυχίατρος κ. Καλλιόπη Προκοπάκη σε σχετική μελέτη της αναφέρει ότι «η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή, (κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας), στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952».

Μια άλλη σημαντική παράμετρος του θέματος, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι το γεγονός ότι ο φορέας που σχεδίασε το όλο Πρόγραμμα είναι η Μη Κυβερνητική Οργάνωση με τον τίτλο «ΑΝΤΙΓΟΝΗ», που αυτοχαρακτηρίζεται ως «Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία». Οι δε διασυνδέσεις της συγκεκριμένης Οργανώσεως με αυτές των ΛΟΑΤ φανερώνουν τον προσανατολισμό της.

Από ό, τι πληροφορηθήκαμε, μετά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από Ιερές Μητροπόλεις, Ορθοδόξους Συλλόγους, εκπαιδευτικούς, Συλλόγους Γονέων και κηδεμόνων, γονείς και μαθητές, το Υπουργείο αναγκάσθηκε τελικά να τροποποιήσει το περιεχόμενο του τρίτου θεματικού άξονα και να δηλώσει ότι αυτό θα εστιασθεί στις σχέσεις των δύο φύλων. Ωστόσο πιστεύουμε ότι υποχώρηση του Υπουργείου είναι προσωρινή, γι’ αυτό και θα πρέπει οι πάντες να επαγρυπνούμε.

Οι μέχρι τώρα γενόμενες σχετικές ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις πιστεύουμε ότι καλύπτουν από όλες τις πλευρές το θέμα και επομένως δεν θεωρούμε σκόπιμο να προσθέσουμε τίποτε περισσότερο.

Κλείνοντας, επιθυμούμε να ενώσουμε και εμείς με όλους τους παρά πάνω φορείς και πρόσωπα την ιδική μας πενιχρή φωνή, ως μια ελάχιστη συμβολή στον συνεχή, πολύπλευρο και κατά πάντα αξιέπαινο αγώνα που διεξάγουν, όσοι ασχολούνται με τα θέματα της παιδείας και παίζουν κάποιο ενεργό ρόλο σ’ αυτά. Κάνουμε δραματική έκκληση προς την Διοικούσα Εκκλησία, να λάβει επίσημη θέση στο εν λόγω θέμα. Με αγωνία περιμένει ο πιστός λαός του Θεού την δυναμική παρέμβασή της στο Υπουργείο για την ολοσχερή, οριστική και αμετάκλητη απόσυρση του τρίτου θεματικού άξονα για τις «Έμφυλες Ταυτότητες». Καλούμε τους καθηγητές Γυμνασίου, να αντιδράσουν συλλογικά και να μη δεχθούν να διδάξουν τον συγκεκριμένο θεματικό άξονα, επικαλούμενοι τα άρθρα του Συντάγματος, που καθορίζουν τους στόχους της παιδείας, προς τους οποίους είναι τελείως ξένος ο ως άνω θεματικός άξονας. Καλούμε τους γονείς των μαθητών Γυμνασίου να εκφράσουν στον Διευθυντή του σχολείου των παιδιών τους την αντίθεσή τους στη διδασκαλία για τις «Έμφυλες Ταυτότητες», να κινητοποιήσουν τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων σε κοινή αντίδραση, καθώς επίσης να καταθέσουν στο σχολείο Δήλωση Απαλλαγής των παιδιών τους από την παρακολούθηση του συγκεκριμένου άξονα, ασκώντας το δικαίωμά τους που προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Τη Δήλωση Απαλλαγής μπορούν οι γονείς να την αναζητήσουν στο Διαδίκτυο. Κάνουμε τέλος έκκληση σε κάθε πιστό, να κάνει θερμή προσευχή, αυτή την ιερή περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής προς το Θεό, να γίνει ίλεως, προς τη σύγχρονη αποστατημένη ανθρωπότητα, η οποία με την πνευματική και ηθική της αποστασία, αναβίωσε τις «ημέρες του Νώε» και την κοινωνία των «Σοδόμων και Γομόρρων», ως ανησυχητικά φαινόμενα των εσχάτων καιρών! Επί αυτού ο νεοφανής άγιος Παΐσιος είχε προειδοποιήσει: «Μία είναι η αξία της ζωής, η οικογένεια. Μόλις σβήσει η οικογένεια θα σβήσει και ο κόσμος»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες