Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἀποτελεῖ τό περιεχόμενο τοῦ σχολικοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἐδῶ καί ἑκατόν ἑνενηντατρία χρόνια, ὅλα δηλαδή τά χρόνια τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Καί γιατί αὐτό; Διότι στήν ὀρθόδοξη πίστη χρωστᾶ τήν ὕπαρξή του ὁ σύγχρονος ἑλληνισμός. Διότι κατά τήν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας ὅποιος ἐξισλαμιζόταν, ταυτόχρονα ἐκτουρκιζόταν. Ἀπέβαλε καί γλῶσσα καί ἤθη καί ἔθιμα καί ἐθνική συνείδηση γιά πάντα. Ἄρα ὅλοι οἱ σημερινοί Ἕλληνες προερχόμαστε ἀπό ὅσους ἐπέμεναν τότε, παρά τίς φρικτές κακουχίες τίς ὁποῖες ὑφίσταντο, νά εἶναι χριστιανοί ὀρθόδοξοι. Ἐκτός αὐτοῦ, πρέπει νά ἔχουμε ὑπ΄ ὄψη, ὅτι τά ἔργα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τά ὁποῖα σήμερα διαθέτουμε, σώθηκαν ἐπειδή οἱ βυζαντινοί μοναχοί τά ἀντέγραφαν σέ νέα, πολλές φορές περίτεχνα, χειρόγραφα καί ἔτσι δέν καταστράφηκαν. Οἱ δέ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τά χρησιμοποιοῦσαν καί συχνά τά ἀνέλυαν καί τά ὑπομνημάτιζαν, ὅπως οἱ δύο λόγιοι ἅγιοι Φώτιος Κωνσταντινουπόλεως ὁ μέγας καί Εὐστάθιος Θεσσαλονίκης ὁ Κατάφλωρος. Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους τό πρῶτο ἑλληνικό Σύνταγμα, τό ὁποῖο συντάχθηκε στήν Ἐπίδαυρο τό 1822 ὅριζε ὅτι «Ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν, εἰσίν Ἕλληνες». Γι΄ αὐτό καί ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ὁμολογεῖ: «ὅταν ἐπιάσαμε τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ Πατρίδος».
Γι΄ αὐτό καί μέχρι σήμερα, ὅλα τά ἑλληνικά Συντάγματα εἶναι συντεταγμένα «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καί ὁρίζεται ἀπό τό 3ο άρθρο, παρ. 1 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος (τοῦ 1975, ἀναθ. 2008) ὅτι «ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πού γνωρίζει κεφαλή της τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό». Τό δέ ἄρθρο 16 παρ. 2 ὁρίζει ὅτι «Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους καί ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικής καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες.» Ἐπειδή λοιπόν ἡ ἐπικρατούσα πίστη στήν Ἑλλάδα, αὐτή στήν ὁποία ἀποκλειστικῶς καί μόνον χρωστᾶ ἡ Ἑλλάδα τήν ὕπαρξή της, εἶναι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική, γι΄ αὐτό εἶναι καί τό μάθημα θρησκευτικῶν ὀρθόδοξο χριστιανικό. Τό ἀναφαίρετο δικαίωμα νά ἀπολαμβάνει ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἐνισχύεται καί ἀπό τό ἄρθρο 13 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, τό ὁποῖο ὁρίζει ὅτι «Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη». Κανένας ἑπομένως δέν δικαιοῦται νά στερεῖ ἀπό τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία τήν ὁποία ἀπολαμβάνουν στά δημόσια σχολεῖα, οὔτε νά καταφέρεται εἰς βάρος τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ.
Περαιτέρω κατοχύρωση προσφέρει καί ὁ Νόμος 1566/85 «δομή και λειτουργία πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης καί ἄλλες διατάξεις», ὁ ὁποίος στό ἄρθρο 1, παρ. 1 ἀναφέρει ὅτι «ὑποβοηθεῖ τούς μαθητές: α) Νά γίνονται ἐλεύθεροι, ὑπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, νά ὑπερασπίζονται τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς χώρας καί τή δημοκρατία, νά ἐμπνέονται ἀπό ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, τή ζωή καί τή φύση καί νά διακατέχονται ἀπό πίστη πρός τήν πατρίδα καί τά γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης.» Στό δέ ἄρθρο 6 παρ. 2 ἀναφέρει ὅτι ἡ ἐκπαίδευση στό λύκειο βοηθεῖ τούς μαθητές: «Νά συνειδητοποιοῦν τή βαθύτερη σημασία τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ ἤθους καί τῆς σταθερῆς προσήλωσης στίς πανανθρώπινες ἀξίες καί νά κατανοοῦν τή σπουδαιότητα τοῦ δημοκρατικοῦ διαλόγου καί τῆς συμμετοχῆς σέ συλλογικές δραστηριότητες.»
Θά ἐξετάσουμε κι ἕνα ἀκόμη ζήτημα: τί ἔχει ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία νά προσφέρει στό μέλλον τῶν παιδιῶν μας, στή ζωή τους, στήν ψυχοπνευματική τους ἀνάπτυξη. Ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὅτι προσφέρει τίς καλύτερες ἀρχές ζωῆς, τίς ὁποῖες κανένα σύστημα, θρησκευτικό, πολιτικό, φιλοσοφικό δέν ἔχει προσφέρει παγκοσμίως καί διαχρονικῶς. Ποιές εἶναι αὐτές; Ἄς δοῦμε τίς βασικότερες: «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 15,17), «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν» (Μτ 5,44), «εἰ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔστω πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος» (Μρ 9,35), «καθώς θέλετε ἵνα ποιώσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λκ 6,31), «δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9).
Καί γεννᾶται ἐδῶ τό ἐρώτημα: γιατί νά θέλει νά ἀπαλλαγεῖ κάποιος ἀπό αὐτές τίς ἀρχές ζωῆς; Ποιόν βλάπτουν; Ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὅτι οἱ ἀρχές αὐτές δέν βλάπτουν κανέναν σέ καμμία περίπτωση. Ὅμως φοιτοῦν στά ἑλληνικά σχολεῖα καί παιδιά, τά ὁποῖα δέν προέρχονται ἀπό ὀρθόδοξες χριστιανικές οἰκογένειες καί γι΄ αὐτό χορηγεῖται σέ αὐτά ἡ δυνατότητα ἀπαλλαγῆς ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν. Θά μποροῦσε νά βλάψει τό μάθημα τά παιδιά αὐτά; Κατά κανένα τρόπο. Διότι τό μάθημα λειτουργεῖ πολυτροπικά. Ἀναπτύσσει τήν ἤδη ὑπάρχουσα ὀρθόδοξη χριστιανική θρησκευτική συνείδηση τῶν ἤδη βεβαπτισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν, καί ἁπλώς ἐνημερώνει τούς μή ὀρθοδόξους χριστιανούς οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νά πληροφορηθοῦν, τί εἶναι αὐτή ἡ πίστη ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ζωή, ἱστορία καί πολιτισμό τῶν Ἑλλήνων ἐδῶ καί εἰκοσι ὁλόκληρους αἰῶνες. Καί πράγματι, ἀρκετοί ἑτερόθρησκοι μαθητές, μέ τή σύμφωνη γνώμη τῶν οἰκογενειῶν τους, δέν κάμουν χρήση τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ. Παρ΄ ὅλα αὐτά, τό δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται, ὥστε νά μή ὑπάρχει κἄν ὑποψία, ὅτι εἶναι δυνατόν ἀνήλικοι ἑτερόθρησκοι ἤ ἄθρησκοι νά παρασυρθοῦν καί νά προσχωρήσουν στήν ὀρθόδοξη πίστη.
Πέραν τούτων, ἐάν ἐπιμένει ὁ ὁποιοσδήποτε δημόσιος ὑπάλληλος νά προτρέπει κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο, προφορικῶς, ἐγγράφως, μέ διανομή ἐντύπων ἤ ἀνάρτηση πινάκων σέ σχολεῖο ἤ μέ ἡλεκτρονικά μέσα ἀνήλικους μαθητές, μέλη τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν, ἔχει διαπράξει παραβίαση τῶν ἄρθρων 13 καί 16 τοῦ Συντάγματος, τά ὁποία προαναφέραμε. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς ἐκλεγμένους ἀντιπροσώπους τοῦ λαοῦ μας, πράγμα τό ὁποῖο πρέπει νά προσεχθεῖ ἰδιαίτερα, ὥστε νά μή ὑπάρξουν τέτοια κρούσματα. Ἐάν βουλευτής καταφερθεῖ δημόσια εἰς βάρος τοῦ δικαιώματος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, πρέπει νά γνωρίζει ὅτι ἔχει ἤδη παραβιάσει τό Σύνταγμα.
Ὅπως θά ἔγινε ἤδη ἀντιληπτό, τό δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἀπό τό συγκεκριμένο μάθημα προβλέφθηκε γιά μή ὀρθοδόξους χριστιανούς καί ἰσχύει γι΄ αὐτούς. Ἐπειδή ὑπῆρξαν παρεξηγήσεις ἐπί τοῦ θέματος, ἐκδόθηκε, κατόπιν προσφυγῆς στή δικαιοσύνη, ἡ δικαστική ἀπόφαση 115/2012 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, ἡ ὁποία διευκρινίζει, ὅτι ὀρθόδοξος χριστιανός μαθητής δέν ἀπαλλάσσεται ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν. Τονίζει λοιπόν (στή σελίδα 26) ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφαση ὅτι: «δέν νοεῖται ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἐντασσόμενο μάλιστα στόν κορμό τῶν μαθημάτων γενικῆς ἐκπαίδευσης γιά μαθητή χριστιανό ὀρθόδοξο γιά «λόγους θρησκευτικῆς συνείδησης», ἀφοῦ ἡ ἀνάπτυξη αὐτῆς εἶναι συνταγματική ἐπιταγή δεσμευτική τόσο γιά τήν Πολιτεία ὅσο καί γιά τόν ἀποδέκτη αὐτῆς μαθητή χριστιανό ὀρθόδοξο πού συμπράττει στήν ὑλοποίησή της.»
Ἡ ἀπόφαση αὐτή συνεπικουρεῖται καί ἀπό τήν ἀπόφαση 301/2014 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία δέχεται ὅτι ὀρθῶς διευθυντής σχολείου ἀπέρριψε αἴτημα ἀπαλλαγῆς μαθήτριας κρίνοντας ὅτι «μόνο ἑτερόδοξοι, ἑτερόθρησκοι καί ἄθεοι μαθητές ὅταν ἐπικαλοῦνται λόγους θρησκευτικῆς συνείδησης, μποροῦν νά ἀπαλλαγούν ἀπό τό ἐν λόγῳ μάθημα».
Ἡ δικαστική ἀπόφαση 115/2012 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων ἔχει πανελλάδική ἰσχύ καί δέν ἐπιτρέπεται νά ἀκυρωθεῖ ἀπό ἄλλο δικαστήριο, ἡ δέ ἐφαρμογή της εἶναι ὑποχρεωτική γιά τούς δημοσίους ὑπαλλήλους, ὅπως καί ὁποιασδήποτε ἄλλης δικαστικῆς ἀποφάσεως. Ὅπως ὁρίζει τό ἄρθρο 1 του Ν. 3068/2002: «Τό Δημόσιο, οἱ ὀργανισμοί τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως καί τά λοιπά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ἔχουν ὑποχρέωση, νά συμμορφώνονται χωρίς καθυστέρηση πρός τίς δικαστικές ἀποφάσεις καί νά προβαίνουν εἰς ὅλες τίς ἐνέργειες πού ἐπιβάλλονται γιά τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑποχρέωσης αὐτῆς». Πρέπει ἐπίσης νά τονισθεῖ, ὅτι δημόσιος ὑπάλληλος ὁ ὁποῖος θά ἀρνηθεῖ νά ἐκτελέσει δικαστική ἀπόφαση, ἔχει ὑποπέσει σέ βαρύτατο πειθαρχικό παράπτωμα, τοῦ ὁποίου ἡ τιμωρία εἶναι ὑποχρεωτική.
Ἡ δικαστική ἀπόφαση ὑπερισχύει ὁποιουδήποτε ἄλλου κειμένου, προγενεστέρου ἤ μεταγενεστέρου, ὅπως π.χ. ὑπουργικῆς ἐγκυκλίου, τό ὁποῖο πιθανόν θά ὅριζε τά ἀντίθετα ἤ θά ἄφηνε δυνατότητα γιά παρεξηγήσεις. Ὅπως μάλιστα διευκρινίζει ὁ διδάκτωρ συνταγματικοῦ δικαίου δικηγόρος κ. Γεώργιος Κρίππας: «πάσα διαταγή, ἐγκύκλιος κ.λ.π. θεσπίζουσα ὑποχρέωση τῶν διευθυντῶν τῶν σχολείων, νά δέχονται ἀπαλλαγήν ἀπό τό μάθημα τῶν θρησκ/κών ὀρθοδόξων μαθητῶν παραβιάζει εὐθέως τό Σύνταγμα. Ὅμως τό ἄρθρον 25 παρ. 3 τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικος ὑποχρεώνει τόν δημόσιο ὑπάλληλο, νά ἀρνηθεί, νά ἐκτελέσει διαταγή ἀντισυνταγματική.» Καταλήγει δέ ὁ ἴδιος, ὅτι τέτοιου εἴδους ὑπηρεσιακή διαταγή «ἀποτελεῖ πράξη ἀνυπόστατη, μή ἐφαρμόσιμη καί μή δεσμεύουσα τούς διευθυντάς τῶν σχολείων».
Ὅπως καθίσταται ἀντιληπτό, δέν εἶναι δυνατόν ὀρθόδοξος χριστιανός νά ἐπικαλεῖται λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ὥστε νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν, διότι μάθημα καί συνείδηση ταυτίζονται. Ἐάν κάποιος ἀπαιτήσει νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό μάθημα αὐτό χωρίς νά δικαιοῦται, τότε σημαίνει ὅτι ἡ ἀπαλλαγή ζητεῖται γιά λόγους ἀλλότριους πρός τήν θρησκευτική του συνείδηση καί ἔχει συνεπῶς ὑπογράψει ψευδή δήλωση ἐν γνώσει τῶν εἰς βάρος του συνεπειῶν τοῦ νόμου. Καί ὅπως διευκρινίζει καί πάλι ὁ δρ Γεώργιος Κρίππας «ἡ δέ τοιαύτη πράξη του τιμωρεῖται ποινικῶς ὑπό τοῦ ἄρθρου 22 παρ. 6 τοῦ Ν. 1599/86. Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ ἑπομένη παράγραφος 7 τοῦ ἰδίου ἄρθρου τιμωρεῖ ποινικῶς (διά φυλακίσεως ἕξη μηνῶν), ὅποιον δημόσιο ὑπάλληλο παραλάβει τοιαύτην ψευδή δήλωση καί δέν τήν καταγγείλει ἀμέσως εἰς τόν Εἰσαγγελέα. Τήν ἴδια ὑποχρέωση ἔχει ὁ δημόσιος ὑπάλληλος καί ἐκ τοῦ ἄρθρου 37 παρ. 2 τοῦ Κώδικος Ποινικῆς Δικονομίας (ἡ διάταξη αὐτή ὑποχρεώνει τόν δημόσιο ὑπάλληλο νά καταγγέλει εἰς τόν Εἰσαγγελέα ὁποιανδήποτε ἀξιόποινον πράξη ἀντελήφθη κατά τήν ἄσκηση τῶν καθηκόντων του).»
Ὅπως καθίσταται ἀπό ὅλα τά ἀνωτέρω ἀντιληπτό, ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ζωῆς τοῦ ἔθνους μας, χωρίς τό ὁποῖο κινδυνεύει νά ὑποπέσει σέ κατάσταση δουλείας μή ἀναστρέψιμη. Γι΄ αὐτό καί πρέπει καθένας ὁ ὁποῖος λέγεται Ἕλληνας νά προσηλωθεῖ σέ αὐτήν τήν παιδεία, τήν παιδεία τοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» καί νά παύσουν πλέον οἱ σαθρές θεωρίες ἀποπροσανατολισμοῦ, οἱ ὁποῖες μόνο ζημία μποροῦν νά ἐπιφέρουν σέ αὐτό τό ἔθνος.
ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
EΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΣΠΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ
ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ 2-11-2014
Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ.
- Ι -
ΤΗΝ ΤΡΙΕΤΙΑ 2011-2012-2013 ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΙΣ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ 38.628. ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ 1921 ΟΙ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΚΑΤΗΛΘΑΝ ΤΟ 2013 ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ 100.000!! ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΤΩΝ 40.000 ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΝΤΑΦΙΑΣΘΗΚΕ
Τα στοιχεία, που έδωσε στην δημοσιότητα η Στατιστική Υπηρεσία κατέδειξαν ότι η Ελλάς βαδίζει με γοργούς ρυθμούς προς το τέλος της ιστορίας της.
Την τριετία 2011-2012-2013 οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 38.628!!! Δηλ. ως να ενταφιάσθηκε μία ολόκληρη πόλη των 40.000!! Πραγματική γενοκτονία την εποχή των μνημονίων.
Για πρώτη φορά από το 1921, που υπάρχουν στοιχεία, το 2013 οι γεννήσεις κατήλθαν κάτω από το όριο των 100.000 και ήσαν μόλις στις 94.134 από τις οποίες μόνον οι 80.940 (!!!) ήσαν γεννήσεις από Ελληνίδες, οι λοιπές ήσαν από αλλοδαπές. Οι δε θάνατοι ανήλθαν στους 111.794, δηλ. υπεροχή των θανάτων κατά 17.660!!
Αυτό το κατάντημα της χώρας ούτε ένα από τα υπάρχοντα κόμματα στη Βουλή καταδέχθηκε να το σχολιάσει!!
Είναι χαρακτηριστικό ότι το ομόφωνο πόρισμα της Βουλής των Ελλήνων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΔΗΛ. ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ) το Φεβρουάριο του 1993 (πριν από 21 χρόνια) επεσήμαινε τα εξής:
«..Στη χώρα μας, στην οποία σήμερα η γεννητικότητα είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, το δημογραφικό πρόβλημα παίρνει τεράστιες εθνικές διαστάσεις, που μπορεί να απειλήσουν την εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα..εθνικούς κινδύνους..θα αντιμετωπίσει πολύ έντονα στο αμέσως προσεχές μέλλον η χώρα μας, αν δεν αλλάξουν οι δημογραφικοί δείκτες..».
Πέραν των όσων ανέφερε για την «αθρόα είσοδο λαθρομεταναστών - αλλοδαπών κυρίως μουσουλμάνων από Αφρικανοασιατικές χώρες .. ».
Αυτά πρίν από 21 χρόνια (που οι γεννήσεις υπερείχαν των θανάτων)!!!
Σήμερα ούτε κάν καταδέχονται ν΄ ασχοληθούν!!
- ΙΙ -
ΤΟ 1861 Η ΕΛΛΑΣ ΜΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΜΟΛΙΣ 1.096.810 ΤΟ 45,75 οο (ΔΗΛ. 500.824) ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΟ ΑΠΟ ΝΕΟΥΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕΧΡΙ 18 ΕΤΩΝ. ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟ 11.000.000 ΟΙ ΜΕΧΡΙ 18 ΕΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΟΛΙΣ ΤΟ 17οο.
Η Ελλάς σήμερα είναι ένα απέραντο γηροκομείο, αφού το 20οο του πληθυσμού της αποτελείται από ηλικιωμένους άνω των 65 ετών!!! Οι νέοι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία και πολλοί από αυτούς μεταναστεύουν, χωρίς απολύτως καμία διάθεση επιστροφής.
Η μεγάλη εθνική εξόρμηση των Βαλκανικών πολέμων πέτυχε γιατί υπήρχαν οι νέοι να στελεχώσουν τον στρατό, όταν το 1861 με πληθυσμό μόλις 1.096.810, το 45,75οο (δηλ. 500.824) αποτελείτο από νέους ηλικίας μέχρι 18 ετών και οι άνω των 60 ετών (όχι των 65) ήταν μόλις το 5,05οο (δηλ. 54.324!!). Η ίδια βέβαια αναλογία ήταν και την εποχή των Βαλκανικών πολέμων.
Το 1940 οδηγηθήκαμε στο θαύμα της νίκης γιατί υπήρχαν οι στρατιές των Ηπειρωτών, των Θεσσαλών, των Κρητών, των Μακεδόνων κ.λπ. Σήμερα ψάχνουμε για στρατιώτες και ούτε έγκυος γυναίκα δεν κυκλοφορεί !!!
- ΙΙΙ -
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ.
Η Ιρλανδία ήταν και αυτή υπό επιτήρηση και είχε και αυτή το μνημόνιο. Είναι δε η πρώτη στις γεννήσεις στην Ε.Ε., αλλά εκεί προασπίζoνται την οικογένεια και μάλιστα την πολύτεκνη.
Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, αμέσως μετά τις εκλογές, διέρρεε στον τύπο ότι πιέζεται από την «Τρόϊκα», για να μειώσει τα κονδύλια των πολυτεκνικών επιδομάτων. Έτσι με το πρόσχημα αυτό, αντί της μείωσης κατέφυγε στην κατάργησή τους!!
Η Ιρλανδία χορηγεί στις οικογένειες, που έχουν 4 τέκνα ηλικίας μέχρι 18 ετών επίδομα πεντακοσίων (500) ευρώ τον μήνα!!! – χωρίς βεβαίως να υπάρχουν εισοδηματικά όρια, όπως γίνεται στην Ελλάδα με τις ιδεοληψίες των διαφόρων αξιωματούχων για να δείξουν ότι δήθεν κόπτονται για τους οικονομικώς αδυνάτους!
Εκεί η «Τρόϊκα» δεν τους ζήτησε να μειώσουν αυτά τα κονδύλια; Και γιατί η Ιρλανδία δεν τα μείωσε; Γιατί δεν έβαλε εισοδηματικά κριτήρια; Απλούστατα εκεί υπάρχει ηγεσία που ενδιαφέρεται να συνεχίσει η χώρα τους να υπάρχει και γι΄ αυτό προασπίζει την οικογένεια και μάλιστα την πολύτεκνη.
- ΙV -
Η «ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ» ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ.
Η Κυβέρνηση μπροστά σ΄ αυτή την συντελούμενη γενοκτονία της χώρας εξ αιτίας της υπογεννητικότητος, αντί να προασπίσει την οικογένεια και μάλιστα την πολύτεκνη, πράττει ακριβώς τ΄ αντίθετα. Έχει επιδοθεί σε μια επιδρομή κατά των πολυτέκνων, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία.
Ιδού τα όσα διέπραξαν οι κυβερνώντες σε βάρος των πολυτέκνων και η μαύρη βίβλος.
Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
1) Κατήργησε με την παρ. ΙΑ.2 άρθρου μόνου του Ν. 40932014 την χορήγηση της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας, που ελάμβαναν 175.000 μητέρες και μετά ψάχνουν να βρουν γιατί τους μαύρισαν στις Ευρωεκλογές οι πολύτεκνοι.
2)Με την ίδια διάταξη κατάργησε και το επίδομα της πολύτεκνης μητέρας. Χορηγούν δε το λεγόμενο επίδομα τριτέκνων και πολυτέκνων σε όσους έχουν τουλάχιστον τρία προστατευόμενα τέκνα και άνω και όπως επισημαίνει ο Διοικητής του ΟΓΑ στο υπ΄ αριθμ. πρωτ. 1727-4-2014 «Η σχετική νομοθεσία δεν συσχετίζει την καταβολή των χορηγουμένων επιδομάτων με την πολυτεκνική ιδιότητα»!!! Ουδείς πολύτεκνος που έχει 1 ή 2 προστατευόμενα τέκνα λαμβάνει αυτό το επίδομα.
3) Με την ίδια διάταξη του ίδιου νόμου κατήργησε και την εφ΄ άπαξ παροχή των 2.000 ευρώ, που εχορηγείτο σε κάθε μητέρα που αποκτούσε το 3ο και κάθε επί πλέον τέκνο της.
4) Με τις διατάξεις των ν. 41722013 περί της φορολογίας εισοδήματος, ο οποίος ουσιαστικώς επανέλαβε τις διατάξεις του νόμου 41102013, σφαγιάζει κυριολεκτικώς τους πολυτέκνους, αφού κατήργησε τα αφορολόγητα όρια των παιδιών!! Φορολογεί τους πολυτέκνους, με όσα προστατευόμενα τέκνα και εάν έχουν (4,5,7,10,13 κ.λπ.), όπως ακριβώς τους αγάμους!!! Ευνοεί σκανδαλωδώς τους αγάμους (αφού από 5.000 αφορολόγητο που είχε ο άγαμος το διπλασίασε σε 9.550!!) και έχει στο στόχαστρο τους οικογενειάρχες και ιδίως τους πολυτέκνους, με σκοπό ν΄ αποτρέψει τους νέους ν΄ αποκτήσουν παιδιά και μάλιστα να γίνουν πολύτεκνοι!!!
Έτσι: α) πολύτεκνος με 8 ανήλικα τέκνα για εισόδημα 27.000 ευρώ δεν πλήρωσε φόρο το 2013, ενώ το έτος 2014 για το ίδιο εισόδημα πλήρωσε 4.640 ευρώ, συν 540 ευρώ για εισφορά αλληλεγγύης (2οο)ίσον 5.180!!!
β) Πολύτεκνος με 9 ανήλικα τέκνα για εισόδημα 30.000 ευρώ δεν πλήρωσε φόρο το 2013, ενώ το έτος 2014 για το ίδιο εισόδημα πλήρωσε 6.200 ευρώ, σύν 600 ευρώ για εισφορά αλληλεγγύης (2οο)ίσον 6.820!!!! Χωρίς να υπολογίζονται και οι φόροι επί των ακινήτων.
Αυτό είναι το «δίκαιο φορολογικό σύστημα», που διαφημίζουν οι αναλαβόντες το ρόλο του Ηρώδη νέοι σφαγείς των πολυτέκνων!!
5) Με τις ίδιες παραπάνω διατάξεις φορολογεί τους μη μισθωτούς πολυτέκνους (ελεύθερους επαγγελματίες) από το πρώτο ευρώ με συντελεστή 26%, όσα προστατευόμενα τέκνα και εάν έχουν και με τον ίδιο τρόπο φορολογεί και τους αγάμους!!!
6) Με το άρθρο 29 του Ν. 39862011 επεβλήθη από την Κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν» εισφορά αλληλεγγύης, την οποία διατήρησε η Κυβέρνηση, για όσους έχουν εισόδημα άνω των 12.000 ευρώ!!! Έτσι ο άγαμος απαλλάσσεται εάν έχει μέχρι 12.000 ευρώ εισόδημα, δηλ. το διπλάσιο από όριο της φτώχειας του αγάμου, που είναι 6.591 ευρώ, ενώ ο πολύτεκνος με 4 προστατευόμενα τέκνα, για ν΄ απαλλαγεί, πρέπει να έχει εισόδημα το μισό του ορίου της φτώχειας, που στην περίπτωση του είναι 21.500 ευρώ, δηλ. να βρίσκεται όχι απλώς σε πλήρη εξαθλίωση αλλά να κατοικεί στα θυμαράκια!!! Ακόμη επιβάλλει τέλος 1οο για εισοδήματα από 12.001 έως 20.000 ευρώ, 2οο για εισοδήματα από 20.001 έως 50.000 ευρώ κλπ. ανεξαρτήτως εάν είναι άγαμος ή εάν έχεις 10 προστατευόμενα τέκνα!!!
7) Με το άρθρο 31 του ίδιου παραπάνω νόμου επιβάλλει το ίδιο τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες είτε είναι άγαμοι είτε είναι πολύτεκνοι με όσα προστατευόμενα τέκνα και εάν έχουν (4,7,10 κ.λπ)!!!
8) Φορολογεί με τον Ν. 42232013 (ΕΝ.Φ.Ι.Α.) και την πρώτη κατοικία των πολυτέκνων, αφού για να τύχει απαλλαγής ο πολύτεκνος με 4 προστατευόμενα τέκνα πρέπει να έχει μέχρι 17.000 ευρώ εισόδημα (δηλ. κάτω από τα όρια της φτώχειας κατά 20οο!!) και επί πλέον το σύνολο των κτισμάτων να μην υπερβαίνει τα 150 τ.μ., δηλ. και εάν ακόμη ζεί κάτω από τα όρια της φτώχειας πρέπει το σύνολο των κτισμάτων να είναι κάτω των 150τ.μ. Έτσι εάν μένει σ΄ ένα διαμέρισμα ακόμη και των 80τ.μ. και έχει κάποιο σπίτι στο χωριό των 75 τ.μ. δεν έχει απαλλαγή. Ακόμη και εάν έχει τα παραπάνω η απαλλαγή χορηγείται μόνο: «αν διαπιστώνεται οικονομική αδυναμία πληρωμής της συνολικής οφειλής». Έτσι εάν έχει κάποια κατάθεση π.χ. των 2.000 ή 3.000 ευρώ δεν πρόκειται να τύχει απαλλαγής!!!
9) Κατάργησε ακόμη και τον νόμο για τον διορισμό των πολυτέκνων εκπαιδευτικών.
10) Θέσπισε ακόμη και φόρο πολυτελείας εάν κάποιος πολύτεκνος για να μεταφέρει τα 8-9 κ.λπ. τέκνα του είχε αγοράσει αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού εξ ανάγκης!!
Αυτή είναι η μαύρη βίβλος των κυβερνώντων σε βάρος των πολυτέκνων.
Και από ότι μαθαίνουμε τελευταία… πόροι για τη χορήγηση του επιδόματος του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος των Ελλήνων, θα εξευρεθούν από την ανακατανομή των κονδυλίων Κοινωνικής πρόνοιας – Οικογενειακών επιδομάτων(!) ενώ στις προϋποθέσεις χορήγησής του αναφέρεται ότι ο αλλοδαπός που διαμένει νόμιμα στη χώρα θα είναι δικαιούχος του επιδόματος αν διαμένει τουλάχιστον επί μία 5ετία στη χώρα, τη στιγμή που για να πάρει ο Έλληνας πολύτεκνος το πολυτεκνικό είναι γνωστό ότι πρέπει να διαμένει στην Ελλάδα επί μία 10ετία… Αν αυτά είναι όντως αληθή, τότε θα είναι ο Μέγιστος Εγγυημένος Εμπαιγμός των Πολυτέκνων της χώρας μας και για το πώς σκέπτεται η (συγ)Κυβέρνηση να λύσει το Δημογραφικό πρόβλημα αυτής!
Εκεί όπου η Ν.Δ. μέχρι τις εκλογές 2012 είχε ως σημαία της μία φιλοοικογενειακή, φιλοδημογραφική και φιλοπολυτεκνική πολιτική, μετά τις εκλογές πέρασε στο αντίθετο ακριβώς στρατόπεδο.
Έτσι υλοποίησε τη Συνταγματική επιταγή του άρθρου 21 παρ. 2 που ορίζει ότι: «Πολύτεκνες οικογένειες.... έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος »!!!
Έθεσε στο στόχαστρο και απέναντί της τους πολύτεκνους!!
Τί άλλο χειρότερο θα μπορούσε να πράξει σε βάρος των πολυτέκνων μια οποιαδήποτε άλλη Κυβέρνηση;
Για ποιό λόγο οι πολύτεκνοι να πάνε μαζί της;
Τους έθεσε απέναντί της.
Θα μείνουν απέναντι.
Για την ΑΣΠΕ
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
Βασίλειος Θεοτοκάτος Εμμανουήλ Χρυσόγελος
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΕΡΖΑΚΗ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941
Ένας άνεμος καινούργιος, ανυποψίαστος, άρχιζε να φυσάει πάνω στην Αθήνα.
Ήταν η ώρα 6 όταν οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την πολιτεία. Ο ουρανός είταν πεντακάθαρος, λεύκαζε ο όρθρος, μύριζε δροσιά. Στους δρόμους, τους έρημους ακόμα, κρότησαν μερικά παραθυρόφυλλα, κάποιες μπαλκονόπορτες. Οι άνθρωποι ξυπνούσαν ξαφνιασμένοι, ρωτούσαν τους πρώτους διαβάτες. Ένα βουητό ανέβαινε λίγο-λίγο από γύρω, από μακρυά, τα πρώτα ομαδικά βήματα πάφλασαν στην άσφαλτο. Μάτια υψώνονταν στον ουρανό, έψαχναν. Όμως σ‘ όλη αυτή την κίνηση που άρχιζε και πύκνωνε σε μικρές συντροφιές, σε ομάδες που ξεκινούσαν για τα κέντρα, δεν ξεχώριζες ταραχή ή αγωνία. Μια διάθεση ευφορίας, κέφι ανάλαφρο, αλλόκοτο, ξεσήκωνε τις ψυχές, πρωϊνό αγέρι που κολπώνει το πανί. Στα μάτια των ανθρώπων που αντικρύζονταν, έφεγγε ένα χαρούμενο ξάφνιασμα, σάμπως όλος αυτός ο κόσμος, ο ίσαμε χτές βουτηγμένος στην καθημερινότητα και στη βιοπάλη, να μάθαινε ξαφνικά πως έχει μέσα του κρυμμένα νιάτα.
Γιατί το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 γινόταν πραγματικά μια αποκάλυψη : Διαφορετικό είχε πέσει να κοιμηθεί το έθνος τη νύχτα που πέρασε, διαφορετικό ξυπνούσε τώρα. Η είδηση που έτρεχε από στόμα σε στόμα «Πόλεμος! οι Ιταλοί εισβάλλουν», είτανε σα γενική πρόσκληση σε ξεφάντωμα. Περηφάνεια, φιλότιμο και λεβεντιά φούσκωναν τα στήθη.
Κι’ ο καθένας, ο πιο ταπεινός, ένιωθε να ξυπνάει μέσα του μια επίγνωση πως τρεις χιλιάδας χρόνια τον καλούν με τ’ όνομά του, το άσημο ίσαμε χτές, να τα δικαιώσει, να τα υπερασπίσει. Η Ιστορία έπαυε να είναι λόγια των σχολικών βιβλίων και των πανηγυρικών λόγων, γινόταν πράξη ζωής. Είχε φωνή βαθειά, βουερή μέσα στο αίμα, μιλούσε. Κι’ ο πιο ταπεινός, έχανε τη σκέψη άθελά του, πως σ’ αυτόν έλαχε να τιμήσει αυτή τη φάλαγγα των νεκρών που ξεκινάει από πολύ μακρυά και δίνει νόημα στο Χρόνο. Η εκλογή της Μοίρας είταν βαρειά, αλλά για τούτο και η τιμή πολύ μεγάλη.
Οι εφημερίδες, αν και Δευτέρα, κυκλοφόρησαν, έλεγαν με λίγα, χτυπητά, λόγια τα σχετικά με το τελεσίγραφο, την είδηση πως οι Ιταλοί θα εισβάλουν στις έξη — τώρα . Κάτι ορθωνόταν σύσσωμο, να τους υποδεχτεί όπως αρμόζει. Τον ενθουσιασμό τον χρωμάτιζε η αγανάκτηση, η περιφρόνηση. Δρόμοι, πλατείες, σταυροδρόμια, είχαν φουντώσει στο μεταξύ από ζεστές ανάσες, κόσμο· μακρυές θεωρίες πορεύονταν προς την Ομόνοια, το Σύνταγμα, ενώ στο ραδιόφωνο ακουγόταν το διάγγελμα του Μεταξά : «Η στιγμή επέστη που θ’ αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της… » Σε μερικά μπαλκόνια φάνηκαν σημαίες, όπως στην 25η Μαρτίου. Το διάταγμα της επιστρατεύσεως άρχιζε να τοιχοκολλείται ατά κέντρα. Μέσα του ο καθένας άκουγε τον Εθνικό Ύμνο ν’ ανακρούεται χαμηλόφωνα, τον ύμνο στην ελευθερία, σαν προσκλητήριο και σαν προσευχή.
Η ψυχολογία του λαού σε τέτοιας περιστάσεις φαίνεται στις γενικές της γραμμές απλή, το περιεχόμενο της όμως είναι σύνθετο. Η οργή για τη δολερή συμπεριφορά του αντιπάλου, την ηθική του αναξιοπρέπεια , ξέσπασε εκείνο το πρωί σ’ αυθόρμητες επιθέσεις με στόχο τις εγκαταστάσεις των Ιταλών μέσα στην ίδια την Ελληνική πρωτεύουσα. Διαδηλώσεις έσπασαν το πρακτορείο της αεροπορικής Εταιρίας Αλα Λιττόρια στο Σύνταγμα, την Κάζα ντ’ Ιτάλια της οδού Πατησίων. Είχε γίνει ξαφνικά συνειδητό πως και τα δύο αυτά κρύβανε ίσαμε χυτές κέντρα κατασκοπείας και προπαγάνδας. Η δυσαναλογία, έπειτα, ανάμεσα στον όγκο των Ιμπεριαλιστικών αξιώσεων του εχθρού και στο ηθικό του υπόβαθρο, ξυπνούσε μιαν έντονη διάθεση για ονειδισμό. Είναι αυτή που θα χρωματίσει στο εξής, σε στενή εναλλαγή με τον βαθύτερα δραματικό τόνο, όλο τον αγώνα.
Όταν στις 9,30 έγινε ο πρώτος αεροπορικός συναγερμός στην πρωτεύουσα και φάνηκαν σε λίγο, πολύ ψηλά, τα εχθρικά αεροπλάνα, ο πληθυσμός δεν σκέφτηκε να κατέβει στα καταφύγια, ίσως τον είχαν διδάξει. Στάθηκε και κοίταζε το θέαμα από τους δρόμους, τα μπαλκόνια, τις ταράτσες. Βόμβες προορισμένες, για τον Πειραιά έπεσαν στη θάλασσα, στο Τατόι δεν σημειώθηκαν ζημιές- χτυπήθηκε όμως σε τρία αλλεπάλληλα κύματα η Πάτρα, όπου τ’ αεροπλάνα κατέβηκαν πολύ χαμηλά, έρριξαν πάνω στον άμαχο πληθυσμό. Ξεθαρρεμένος εκείνος, είχε μείνει έξω από τα καταφύγια, όπως στην Αθήνα. Οι πενήντα νεκροί του και οι περισσότεροι από εκατό τραυματίες έκαναν φανερό πως ο εχθρός είταν αποφασισμένος να επιδείξει τη δύναμη του όπου το μπορούσε, βάναυσα.
Βομβαρδίστηκαν την ίδια μέρα εγκαταστάσεις κοντά στον Ισθμό, η Ναυτική βάση της Πρέβεζας, τα έργα υδρεύσεως στο Φασιδέρι της Κηφισιάς, η Κινέττα, η περιοχή Ιστιαίας. Στην Αθήνα, κατά τις 11 η ώρα, φάνηκαν μέσα σ’ ανοιχτό αυτοκίνητο να περνάνε αργά από τους κεντρικούς δρόμους ο Γεώργιος ο Β’ και ο Μεταξάς. Χαιρετούσαν χαμογελαστοί τα πλήθη, που είχαν συνεπαρθεί από ενθουσιασμό. Λησμονήθηκαν τότε διαφωνίες, αντιρρήσεις για το καθεστώς, πολιτικές αντιθέσεις, όλα. Κύματα κόσμος έζωνε το αυτοκίνητο, χυνόταν πάνω του, ζητωκραύγαζε, χειροκροτούσε. Αυτά – εκεί, είτανε τα πρόσωπα που ενσάρκωναν τη θέληση του Έθνους , το φρόνηματου, τίποτ’ άλλο. Ο ελληνικός λαός είχε αποκτήσει μπροστά στον εθνικό εχθρό την ψυχική του ενότητα.
Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου, που βγήκε σ’ έκτακτες εκδόσεις των εφημερίδων κοντά το μεσημέρι, έδωσε με λιτή αξιοπρέπεια τον τόνο στην όλη υπόθεση. Σαν κείμενο, επέζησε, μπήκε στην Ιστορία : «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από τις 5.30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Εκεί – πέρα, στα σύνορα, βροντούσε το κανόνι. Σε περισυλλογή βαθύτατη, με κλεισμένα μάτια, το άκουγε μέσα της κάθε ελληνική ψυχή.
[…]
Στο σπίτι του Αλέξανδρου Κορυζή το τηλέφωνο κουδούνισε χαράματα, στις πέντε και τέταρτο. Πήρε το ακουστικό η κυρία Κορυζή άκουσε να της μιλάνε γαλλικά. Της είπαν ότι ο πρεσβευτής της Γερμανίας θέλει να ιδεί επειγόντως τον πρωθυπουργό. Η συνάντηση ορίστηκε για μισή ώρα αργότερα. Δεν είταν δύσκολο να μαντέψει κανένας το λόγο ενός διπλωματικού διαβήματος σε τόσο ασυνήθιστη ώρα. Ο Κορυζής ειδοποίησε αμέσως το βασιλέα, τους υπουργούς. Ο Έρμπαχ, που ήρθε την ορισμένη ώρα, χαιρέτησε τυπικά τον πρωθυπουργό και του δήλωσε πως την ίδια αυτή στιγμή, στο Βερολίνο, γινόταν επίδοση από τη Γερμανική Κυβέρνηση στον εκεί Έλληνα πρεσβευτή ενός έγγραφου. Είταν μια διακοίνωση, που αντίγραφο της θα διάβαζε τώρα κι’ αυτός στον πρωθυπουργό.
Είταν μακρυά η διακοίνωση. Αράδιαζε όλες τις αιτιάσεις που η γερμανική διπλωματία είχε κατορθώσει να συναρμολογήσει για δικαιολογία της ανανδρίας να χτυπηθεί στο πλευρό του ένας μικρός, μαχόμενος λαός . Είταν οι αιώνιες κατηγορίες: Πως είχε γίνει δεκτή από την Ελλάδα η αγγλική εγγύηση, πως είχαν αναληφθεί από την ελληνική κυβέρνηση μεγάλες υποχρεώσεις απέναντι της Αγγλίας κι’ ότι, παρ’ όλα αυτά και παρά τις άλλες, συγκεκριμένες ελληνικές ενέργειες που παρεβίαζαν την ουδετερότητα, η κυβέρνηση του Ράιχ είχε επιδείξει «υπέρμετρη υπομονή και μακροθυμία». Πως η Ιταλία «εξαναγκάστηκε» να δράσει στρατιωτικώς στην Ελλάδα, γιατί είχαν παραχωρηθεί ελληνικές βάσεις στο αγγλικό ναυτικό. Πως η Αγγλία καταγίνεται να δημιουργήσει στην Ελλάδα νέο κατά της Γερμανίας μέτωπο, όπως στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πως 200.000 αγγλικός στρατός είναι έτοιμος ν’ αναλάβει δράση στην Ελλάδα.
Και κατέληγε η διακοίνωση: «Δια τον λόγον τούτον η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσεν ήδη διαταγάς εις τα στρατεύματα της όπως εκδιώξουν τας βρεταννικάς δυνάμεις εκ του ελληνικού εδάφους. Πάσα αντίστασις προβαλλόμενη εις τον γερμανικόν στρατόν θα συντριβή αμειλίκτως.
«Η κυβέρνησις του Ράιχ καθιστώσα τούτο γνωστόν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν, τονίζει ότι τα γερμανικά στρατεύματα δεν έρχονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και ότι είναι μακράν του γερμανικού λαού η πρόθεσις όπως πολεμήση και καταστρέψη καθ’ εαυτόν τον ελληνικόν λαόν. Το κτύπημα όπερ η Γερμανία είναι ηναγχασμένη να καταφέρη επί του ελληνικού εδάφους, προορίζεται δια την Αγγλίαν. Η κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι εκδιώκουσα ταχέως τους παρείσακτους Άγγλους εξ Ελλάδος, προσφέρει αποφασιστικήν υπηρεσίαν πρωτίστως εις τον ελληνικόν λαόν και την ευρωπαϊκήν κοινότητα».
Και έτσι είναι που, ξαφνικά, ένα πρωί του Απρίλη 1941, το μικρό ελληνικό έθνος βρέθηκε να πολεμάει με τις δυο μαζί μεγαλύτερες στην ξηρά Δυνάμεις του κόσμου. Η στιγμή είταν πολύ μεγάλη, όλοι το ένιωσαν.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας είχε διακόψει την ταχτική μετάδοση της κυριακάτικης Λειτουργίας για ν’ αναγγείλει σημαντικά γεγονότα. Μεσολάβησε μια λιγόστιγμη σιωπή, εκατομμύρια κρατημένες ανάσες. Η είδηση είτανε πως στις πεντέμιση το πρωί, ο πρεσβευτής της Γερμανίας , κλπ. Ο πρωθυπουργός είχε απαντήσει πως η Ελλάς θ’ αντισταθεί.
Το αντίθετο, θα είταν αυταδιάψευση. Δεν είχαμε απαντήσει «όχι» στους Ιταλούς επειδή πιστεύαμε πως θα τους νικούσαμε. Είχαμε απαντήσει έτσι γιατί αυτή είταν η επιταγή της ελληνικής ψυχής και της ελληνικής Ιστορίας. Πίστεψε άραγε κανένας, εκείνες τις στιγμές, στο ενδεχόμενο μιας νίκης ; Λογικά, όχι βέβαια. Στιγμές τέτοιες δεν μοιάζουν με τίποτα. Όταν η Ιταλία, τον περασμένο Οκτώβριο, είχε επιτεθεί, όλοι βαρούσαν πως ο αγώνας θα γίνει για την τιμή των όπλων και μόνο. Η ομορφιά εκείνης της ώρας δεν είταν η προσδοκία της νίκης, είταν η απόφαση για τέλος ταιριαστό. Η νίκη είχε έρθει από τον αποχαιρετισμό ακριβώς στη ζωή, από την απόφαση να κοπούν όλες οι γέφυρες που φέρνουν πίσω. Τώρα που η Γερμανία βροντούσε με ατσαλόφραχτη γροθιά την πόρτα της χώρας, κανένας δεν γελιόταν, η ώρα είταν πολύ δραματική για κομπασμούς. Κι’ όμως, ένας άνεμος τρελλής ελπίδας φύσηξε για μια στιγμή: —Που ξέρεις! Οι νίκες της Αλβανίας είταν ολοζώντανες, το Έθνος είχε αποκτήσει μια καινούργια επίγνωση γι’ αφανέρωτες δυνατότητές του, το θαύμα έμοιαζε χώρος οικείος… Ο επιπόλαιος παρατηρητής θα υποθέσει εδώ πως είταν υπερτίμηση φαντασμένη κι’ άκριτη. Λάθος. Είταν χαμογέλασμα φρεναπάτης. Η τραγική περηφάνεια έχει αντιδράσεις που μπορούν να ξεγελάσουν τον απρόσεκτο. Η λαϊκή συνείδηση, τον Απρίλη του 1941, αντιμετώπισε με περίσκεψη την ώρα που είχε σημάνει. Αναρωτιόνταν όλοι τι θα γίνει τώρα, πως αυτό θα τελειώσει, μήπως μαζί τελειώνει και η Ελληνική Ιστορία. Κανένας δεν ήξερε ό,τι ξέρουμε σήμερα: την έκβαση του πολέμου. Μια Γερμανία νικήτρια, με τη Βουλγαρία στο πλευρό της, είταν αυτόχρημα το τέλος και της ελληνικής ιστορίας και της ελληνικής φυλής.
Τέτοιες στιγμές, έχουν βάρος αιώνων.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΕΡΖΑΚΗ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941
Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον
Ο διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου Γεώργιος Κρίππας αντιδρά στις αλλαγές
(με εξώδικο στους αρμοδίους)
Η μορφή του μαθήματος των Θρησκευτικών, καθώς και οι διάφορες θέσεις που διατυπώνονται για τον τρόπο διδασκαλίας του, δημιουργούν κατά καιρούς συγκρούσεις ανάμεσα στους θεολόγους. Από τη μια, υπάρχουν οι εκπεφρασμένες απόψεις όσων υποστηρίξουν θερμά το νέο σύστημα διδασκαλίας του μαθήματος, το οποίο, όπως σημειώνουν, πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη νέα κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα των δεκάδων χιλιάδων αλλοδαπών και αλλόθρησκων μαθητών.
Από την άλλη, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το μάθημα θα πρέπει να μην έχει αυτόν τον χαρακτήρα, αλλά ο βασικός άξονας της διδασκαλίας του να αναφέρεται κυρίαρχα στους Έλληνες μαθητές. Ένα άλλο σημείο τριβής είναι το δικαίωμα απαλλαγής των μαθητών που επικαλούνται λόγους συνείδησης. Και γι' αυτό το θέμα όμως φαίνεται να υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. Πριν από λίγες μέρες ο διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου Γεώργιος Κρίππας, με επιστολή του στη «δημοκρατία», υπενθύμισε τις νομικές θέσεις που εκφράζει εδώ και χρόνια και δημοσιεύτηκαν μεταξύ των άλλων στο επιστημονικό περιοδικό «Επιθεώρησις Δημοσίου Δικαίου και Διοικητικού Δικαίου».
Ο κ. Κρίππας αναφέρει ότι με τη νέα ύλη του μαθήματος των Θρησκευτικών επιδιώκεται «η άσκηση αξιόποινου προσηλυτισμού». Μιλώντας στη «δημοκρατία» ανέφερε τα εξής: «Για τον χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών μπορεί κάποιος να πληροφορηθεί από το άρθρο 16 παράγραφος 2 του Συντάγματος για την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία και το άρθρο 1 του νόμου 1566 του 85, ο οποίος είναι ο βασικός νόμος περί εκπαιδεύσεως. Έχω εκδώσει μια ειδική μονογραφία που παραθέτει τι μάθημα διδάσκεται σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Εκεί διδάσκεται μάθημα αντίστοιχο προς την επικρατούσα εκεί θρησκεία. Υπάρχει όμως και ακόμα ένα στοιχείο. Όλοι οι εγκληματολόγοι, Έλληνες και ξένοι (κάποιοι από τους οποίους μάλιστα είναι άθεοι), υποστηρίζουν ότι η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών της αναγνωρισμένης θρησκείας είναι απαραίτητη, γιατί εμπεριέχει και στοιχεία ηθικής διδασκαλίας και αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα εγκληματικών ενεργειών. Ο διαπρεπής εγκληματολόγος Φέρυ, ο οποίος ήταν άθεος αλλά έντιμος, τα αναφέρει αυτά. Όσο για το χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών στην Ελλάδα, πρέπει να πω ότι δεν υπάρχει τέτοιου είδους μάθημα πολυθρησκευτικό σε άλλη χώρα της Ε.Ε. Έχω κάνει επί χρόνια λεπτομερή έρευνα στο εξωτερικό και έχω παραθέσει τα στοιχεία στα έργα μου. Τονίζω λοιπόν ότι δεν υπάρχει σε κανένα κράτος μάθημα πολυθρησκευτικό. Ως προς το πρόγραμμα που ετοιμάζεται, ρητώς ομολογείται ότι δια αυτού επιδιώκεται ένα είδος προσηλυτισμού. Αυτό το επισήμανα και στους αρμοδίους και έστειλα εξώδικο δήλωση δια δικαστικού κλητήρα τον περασμένο Ιούλιο. Ο οδηγός εκπαιδευτικού αναφέρει επί λέξει: "Οι μαθητές είναι ανάγκη να μη διαποτίζονται σε μια θρησκευτική άποψη, οπότε το προτεινόμενο πρόγραμμα σπουδών τους προσφέρει ευκαιρίες να μελετήσουν και να στοχαστούν επάνω σε διαφορετικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές θεωρήσεις"».
Τι ισχύει για την απαλλαγή που ζητούν κάποιοι μαθητές
Ο κ. Κρίππας συνεχίζει ως εξής: «Υπάρχει μια διάταξη του αστικού κώδικα, το άρθρο 1518, η οποία αναφέρει ότι, εφόσον ο μαθητής είναι ανήλικος, αποφασίζουν επί των πάντων οι γονείς. Οι γονείς λοιπόν αποφασίζουν τι υπηκοότητα θα πάρει, σε ποιο σχολείο θα γραφτεί, ποια θρησκεία θα μάθει. Επομένως εδώ παραβιάζεται και συγκεκριμένη διάταξη μεταξύ γονέων και τέκνων. Εγώ δηλώνω ότι είμαι πρόθυμος να τα ανακαλέσω όλα αυτά σε όποιον μου αποδείξει ότι είναι επιστημονικά αβάσιμα. Επίσης σημειώνεται από αυτούς που επιδιώκουν να εισαχθεί το μάθημα αυτό, ότι η Ελλάς οφείλει να το εισαγάγει γιατί δεσμεύεται από διεθνείς συμβάσεις και υποχρεωτικές συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτό είναι ανακριβές εντελώς. Δεν υπάρχει καμία διεθνής σύμβαση που να επιβάλλει στην Ελλάδα τι μάθημα θα διδάξει, οι δε συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν είναι υποχρεωτικές».
Ως προς το ζήτημα της απαλλαγής μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών, ο κ. Κρίππας τόνισε: «Το ζήτημα της απαλλαγής των μαθητών το έχει λύσει η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Χανίων με την απόφαση 115 του 2012. Σε απόσπασμα της απόφασης αναφέρεται: "Ο ισχύων καταστατικός χάρτης της χώρας μας επιβάλλει την υποχρέωση και το καθήκον στο κράτος να εξασφαλίσει στους μαθητές, εκτός από τη γενική παιδεία, και την ανάπτυξη τη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται σε επαρκή βαθμό η διδασκαλία του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος. Ο ειδικότερος αυτός σκοπός της παιδείας υλοποιείται με την πρόβλεψη του μαθήματος των Θρησκευτικών ως υποχρεωτικού μαθήματος του σχολικού προγράμματος, σύμφωνα με τις αρχές της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας". Η απόφαση αυτή, παραπέμπουσα σε δική μου μελέτη, αναφέρει ότι, εάν ο ορθόδοξος ζητήσει να απαλλαγεί, επικαλούμενος λόγους συνείδησης, διαπράττει -ψευδή δήλωση ενώπιον δημοσίας Αρχής και διώκεται ποινικώς από τον νόμο 1599 του 86. Ο δε διευθυντής του σχολείου, εάν δεχθεί την απαλλαγή και αυτή την ψευδή δήλωση, διώκεται και αυτός ποινικώς. Αναφέρεται μάλιστα στον νόμο ότι "πας δημόσιος υπάλληλος δεχόμενος ψευδή δήλωση τιμωρείται δια φυλακίσεως έξι μηνών". Επομένως η απόφαση αυτή μπορεί να είναι του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, αλλά ισχύει για όλη την Ελλάδα».
Από τον Κώστα Παππά
Από την εφημερίδα «δημοκρατία», Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014
Πηγή: Zωηφόρος
Ξέρω ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο − σεῖς τό ὀνομάζετε ἀντιδεοντολογικό ἤ ἀντισυνταγματικό − τό νά σᾶς καταλογίσω ἔλλειψη ὑπευθυνότητος. Ὡστόσο τολμῶ νά ἀπευθύνω στόν καθένα ἀπό σᾶς πού ψηφίσατε την περί ὁμοφυλοφιλίας διάταξη πού περιέχεται στό ἀντιρατσιστικό, ὅπως το ὀνομάσατε, νομοσχέδιο, τό λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου. Σᾶς ἐκθέτω τό περιστατικό:
Ὅταν ὁ Ἡρώδης Ἀντίπας, τετράρχης τῆς Γαλιλαίας καί Περαίας, πῆρε σέ ἀθέμιτο γάμο τήν Ἡρωδιάδα, τή γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου, ἐνῶ ὁ Φίλιππος ζοῦσε ἀκόμη, ὅπως ἐπίσης καί ἡ σύζυγος τοῦ Ἡρώδου τοῦ Ἀντίπα, ἡ δέ Ἡρωδιάς ἦταν ἀνεψιά καί τοῦ Φιλίππου καί τοῦ Ἡρώδου, ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης, πιστός στο καθῆκον του, ἤλεγξε τόν Ἡρώδη μέ τή φράση: «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μάρκ. στ ́ 18): Δέν σοῦ ἐπιτρέπεται ἀπό τό νόμο τοῦ Θεοῦ να ἔχεις σύζυγο τήν Ἡρωδιάδα, τή γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ σου, ὁ ὁποῖος ζεῖ ἀκόμη. Ἦταν μεγάλο τόλμημα ἡ φράση αὐτή τοῦ Ἰωάννου, διότι ἦταν πολύ ἐπικίνδυνο νά ἐλέγχει κάποιος τόν Ἡρώδη καί ἀκόμη πολύ πιό ἐπικίνδυνο νά ἐλέγχει την Ἡρωδιάδα. Ὡστόσο ὁ Βαπτιστής τοῦ Κυρίου ἀδιαφόρησε πρός τόν κίνδυνο, προκειμένου νά μήν παραλείψει τό καθῆκον του πρός τόν Θεό. Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή. Ὁ Ἡρώδης φυλάκισε τόν Ἰωάννη καί σέ λίγο τόν ἀποκεφάλισε, διότι τοῦ το ζήτησε ἡ Ἡρωδιάδα!...
Τολμῶ λοιπόν κι ἐγώ νά ἀπευθύνω στόν καθένα ἀπό σᾶς πού ψηφίσατε τήν περί ὁμοφυλοφιλίας διάταξη τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου τό λόγο τοῦ Βαπτιστοῦ:
«Οὐκ ἔξεστί σοι» . Δέν σοῦ ἐπιτρέπεται, κ. βουλευτά, ἡ ἐνέργεια αὐτή, διότι:
α) Ὁ ἐλληνικός λαός πού σέ ψήφισε, δέν σοῦ ἔδωσε τό δικαίωμα νά ψηφίζεις νόμους πού ἀντιβαίνουν στό ἦθος, στίς παραδόσεις, στήν ἱστορία καί στήν πίστη του. Καί ἡ περί ὁμοφυλοφιλίας διάταξη ἀντιβαίνει πρός ὅλα αὐτά μέ τρόπο κραυγαλέο. Ὥστε ἡ ἐνέργειά σου προσβάλλει καίρια τό λαό τῆς χώρας αὐτῆς.
β) Ἡ περί ὁμοφυλοφιλίας διάταξη πού ψήφισες, κ. βουλευτά, εἶναι κυρίως ὕβρις κατά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐν ὀνόματι τοῦ Ὁποίου πρέπει νά λειτουργεῖ τό Σύνταγμα καί νά συντάσσονται οἱ νόμοι. Εἶναι ὕβρις κατά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, διότι αὐτός ἔχει νομοθετήσει τόσο στήν Παλαιά, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη τά καθήκοντα, τίς ὑποχρεώσεις καί τή συμπεριφορά ἀνδρῶν καί γυναικῶν, πρό τοῦ γάμου και κατά τόν γάμο. Αὐτός ἔχει νομοθετήσει τούς νόμους τῆς ἠθικῆς καθαρότητος. Πῶς τώρα ἔρχεσαι σύ, ὁ ὅποιος βουλευτής, νά ἀναγορεύσεις τόν ἑαυτό σου κριτή τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ καί νά νομοθετήσεις νόμους πού ἀνατρέπουν τούς νόμους τοῦ Θεοῦ; Τόσο πολύ ἀλαζονεύεσαι, ὥστε νά νομίζεις ὅτι μπορεῖς νά τά βάλεις μέ τον Θεό ; Καί τά μέν ἤθη καί ἔθιμα, τήν ἱστορία, τό πιστεύω καί τίς παραδόσεις τοῦ λαοῦ πού σέ ψήφισε τά περιφρονεῖς, τόν Θεόν ὅμως πῶς τολμᾶς νά τόν περιφρονεῖς; Ἔστω ̇ δέν ντρέπεσαι τούς ἀνθρώπους ̇ τόν Θεόν δέν τόν φοβᾶσαι;
γ) Ρίχνοντας τήν ψῆφο σου ὑπέρ μιᾶς τέτοιας διατάξεως δέν σοῦ πέρασε ἡ ἰδέα ὅτι ψηφίζεις ἕνα κραυγαλέα ἀντιδημοκρατικό νομοσχέδιο ; Σύ ὁ βουλευτής, πού παρουσιάζεσαι ὡς προοδευτικός, δημοκράτης καί προασπιστής τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν σκέφθηκες ὅτι μέ τό νομοσχέδιο αὐτό φιμώνεις τήν ἔκφραση ὑγιοῦς γνώμης στόν πολίτη τούτου τοῦ τόπου; Κάτι πού μόνο στά δικτατορικά καθεστῶτα τό συναντάει κανείς; Ποινικοποιεῖς λοιπόν τη γνώμη καί ὄχι τήν πράξη; Ἀλλά με ποιό κριτήριο; Μήπως ὁ δικαστής εἶναι γνώστης τῶν βαθέων τῆς ψυχῆς καί τῶν αἰσθημάτων τοῦ πολίτη;
δ) Λυποῦμαι πραγματικά, κ. βουλευτά, διότι τόσο ἐπιπόλαια ἔβαλες τήν ὑπογραφή σου κάτω ἀπό νομοσχέδιο μέ μιά τέτοια διάταξη. Ἴσως νά σέ ἐπηρέασαν τά παπαγαλάκια τοῦ τύπου καί οἱ τηλεπαρουσιαστές τῶν καναλιῶν, πού ἐξαπέλυσαν ἐπίθεση κατά τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ζήτησαν νά μήν περιληφθεῖ στό νομοσχέδιο τέτοια διάταξη, ἀποκαλώντας τους κρυπτορατσιστές, γραφικούς κ.ἄ. παρόμοια. Καί μή μοῦ ἀντιτάξεις, κ. βουλευτά, ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος συγκατένευσε. Διότι, ὅπως κατήγγειλε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, ἡ Ἱ. Σύνοδος ἐξαπατήθηκε ̇ τῆς ἐδόθη το νομοσχέδιο κολοβωμένο !... Δηλαδή προκειμένου ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά ψηφίσει ἕναν ἐντελῶς ἀπαράδεκτο νόμο, δέν παρουσίασε ὅλη τήν ἀλήθεια! Πράγμα, βέβαια, πού δέν τήν τιμᾶ.
Ἔχω λοιπόν ἄδικο νά ἐπαναλάβω γιά τήν ἐνέργειά σου, Ἕλληνα βουλευτή, τό τοῦ Προδρόμου «οὐκ ἔξεστί σοι»; δέν σοῦ ἐπιτρέπεται;...
Νικόλαος Π. Βασιλειάδης, Θεολόγος
Πηγή: Περιοδικό «Η Δράση μας»
Πανοσιολογιώτατε, κύριε δήμαρχε, εκπρόσωποι των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, κυρίες και κύριοι.
Μέσα στην ταραγμένη δεκαετία του 1930, με την άνοδο και την επιβολή ολοκληρωτικών καθεστώτων στη Γηραιά Ήπειρο, η Ελλάδα, μια χώρα μικρή, προσπαθεί να πορευτεί το δρόμο της μέσα από τις Συμπληγάδες Πέτρες ενός πολιτικού και στρατιωτικού παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι που διανοίγει το δρόμο για μια πολεμική εμπλοκή η οποία θα συμπαρασύρει όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρώπης σε ένα πόλεμο που θα παραμείνει στην ιστορία ως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μια χώρα μικρή, που δεν προκαλεί αλλά και που δε δέχεται να προκληθεί, δε συγκατανεύει στην απεμπόληση της εθνικής της ανεξαρτησίας από μια ισχυρότερη δύναμη, την Ιταλία.
Έτσι την 28η Οκτωβρίου του 1940, ημέρα Δευτέρα και ώρα 5.20 το ξημέρωμα, η χώρα μας δρασκέλισε το κατώφλι του πολέμου. Ενεπλάκη σε έναν πόλεμο που δεν τον ήθελε, αλλά και δεν μπορούσε να αποφύγει.
Τα γεγονότα γνωστά, χιλιοειπωμένα. Θα μπορούσα χάριν οικονομίας χρόνου να μην τα μνημονεύσω. Όμως πώς να προσπεράσει κανείς το μεγαλείο της απάντησης στο ταπεινωτικό ιταλικό τελεσίγραφο και τη λιτότητα του πολεμικού ανακοινωθέντος: «…Από της 6ης και 30 πρωινής σήμερον αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.»
Ξάφνιασε το ΟΧΙ της Ελλάδας. Ξάφνιασε τον Μουσολίνι πρώτον από όλους. Ήταν σίγουρος πως οι ενέργειες εκφοβισμού που προηγήθηκαν –με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της «Έλλης» τον 15Αύγουστο του ίδιου χρόνου- είχαν προετοιμάσει το έδαφος για μια άνευ όρων παράδοση. Ξάφνιασε και τον υπόλοιπο κόσμο. «Αν η Ελλάδα ενέδιδε στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να την κατηγορήσει» είπε σε ραδιοφωνική ομιλία του το 1942 ο Βρετανός υπουργός.
Αλλά κυρίως, το ΟΧΙ, η αντίσταση, έδωσε ελπίδα. «Ο φασισμός δεν είναι ανίκητος» ήταν το μήνυμα. Με ανεπαρκή ρουχισμό και ελάχιστα πυρομαχικά, μέσα στα χιόνια των ηπειρωτικών οροσειρών ο ελληνικός στρατός αντιστάθηκε. Με τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία του κατάφερε όχι μόνο να αντιμετωπίσει την επίθεση, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Διείσδυσε βαθιά στο έδαφος της Βορείου Ηπείρου και κατέλαβε μια σειρά από σημαντικές πόλεις: Κορυτσά, Μοσχόπολη, Αργυρόκαστρο, Άγιοι Σαράντα. Στο τέλος του χρόνου οι Ιταλοί βρέθηκαν απωθημένοι 60 χλμ πέρα από τα αλβανικά σύνορα. Συνέτριψε ο ελληνικός στρατός και τη σφοδρή «εαρινή επίθεση» που παρακολουθούσε ο ίδιος ο Μουσολίνι. Ήταν πλέον θέμα χρόνου «ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη να υψώσουμε σημαία ελληνική».
Όμως, στις 6 Απριλίου του 1941, η Γερμανία, βλέποντας την αδυναμία της συμμάχου της, έσπευσε σε βοήθεια. Η ιταλογερμανική συμμαχία – ο «Άξονας»- έπρεπε να παραμείνει αρραγής και οι επιδιώξεις του στη Βαλκανική να υλοποιηθούν. Ο ελληνικός στρατός αντιμετώπισε με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αυταπάρνηση τις σιδερόφραχτες μεραρχίες του Χίτλερ. Αλλά, τώρα πια, αυτό δεν ήταν αρκετό. Οι αγωνιστές του Ρούπελ παραδόθηκαν και οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1941.Ακολούθησε μια περίοδος στυγνής Κατοχής, την οποία ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε επίσης με θάρρος και αγωνιστική διάθεση, με ομόψυχη Εθνική Αντίσταση.
Στην περίοδο της τριπλής κατοχής η μικρή μας χώρα υπέστη πάσης φύσεως καταστροφή. Οι κατακτητές διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Προέβησαν σε υποχρεωτικό δανεισμό από την Τράπεζα Ελλάδος χωρίς ποτέ να επιτρέψουν το ποσόν, γνωστό σ’ εμάς ως κατοχικό δάνειο. Καταλήστεψαν την πολιτιστική μας κληρονομιά κλέβοντας πολύτιμα βιβλία, λεηλατώντας αρχαιολογικούς θησαυρούς και έργα τέχνης. Το αποκορύφωμα της θηριωδίας τους όμως υπήρξαν τα 89 αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα σε όλη την ελληνική επικράτεια, οι εκτελέσεις αθώων αμάχων, ακόμα και παιδιών, ως αντίποινα σε πράξεις αντίστασης του λαού μας. Τα αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών βρίθουν από επίσημες αναφορές μαζικών εγκλημάτων των κατοχικών δυνάμεων. Σε πολλά από αυτά τα μαζικά εγκλήματα οι γερμανοί ξεπέρασαν και τη διαταγή: «100 Έλληνες για έναν Γερμανό». Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους 1.100 νεκρούς στα Καλάβρυτα, τους 444 στο Κομμένο Άρτας, τους 229 στο Δίστομο, τους 290 στο Μεσόβουνο και 340 στους Πύργους Πτολεμαΐδας, τους 280 στην Κλεισούρα Καστοριάς καθώς και τη λεηλασία της Κανδάνου στην Κρήτη;
Κάποτε όμως έφτασε η λευτεριά, πολυπόθητη και ακριβά πληρωμένη. Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί έφυγαν από την Αθήνα και από την Ελλάδα ολόκληρη. Έληξε έτσι ένας τετράχρονος αγώνας που έγραψε σελίδες δόξας στην ιστορία του τόπου μας.
1940-2014. Πέρασαν από τότε 74 χρόνια. Οι εποχές άλλαξαν αλλά τα γεγονότα επαναλαμβάνονται. Επίβουλοι της Ελλάδας τότε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι κήρυξαν πόλεμο εναντίον της πατρίδας μας. Εχθρός του ίδιου λαού σήμερα- ένα παγκόσμιο και μισάνθρωπο σύστημα-κήρυξε το δικό του πόλεμο στην ίδια χώρα. Στο παρελθόν τα όπλα του εχθρού ήταν συμβατικά. Τα σημερινά όπλα είναι ύπουλα, σχεδόν αόρατα αλλά εξίσου καταστροφικά. Σήμερα ο πόλεμος είναι οικονομικός, πνευματικός και ηθικός. Είναι πόλεμος κατά των αρχών, ιδεών και αξιών της φυλής μας. Πόλεμος που χτυπά τις ρίζες της. Η προπαγάνδα του εχθρού έχει εισβάλει –με τη δική μας συγκατάθεση και ευθύνη- μέσα στα σπίτια μας από όλα τα μέσα ενημέρωσης.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα η διαστρέβλωση της αλήθειας βασιλεύει αλαζονικά. Οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Οι λέξεις κακοποιημένες έγιναν όπλα κατά της αλήθειας. Η αρετή, το φιλότιμο, η ανθρωπιά έγιναν απαξία, ενώ η ευτέλεια, το χρήμα και ό,τι ανήθικο αποτελούν κυρίαρχη δύναμη στο παγκόσμιο στερέωμα. Η φιλοπατρία βαφτίστηκε μισαλλοδοξία και συντηρητισμός. Την παράδοση της χώρας μας στους εχθρούς της την ονομάσαμε «πρόοδο και ανάπτυξη» και την προδοσία των αρχών και αξιών μας «συναίνεση στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών», τη στιγμή που οι ίδιοι εχθροί μας στήνουν πολέμους σε διάφορα μέρη της γης. Η έννοια «Έλληνας» τείνει να αντικατασταθεί με την μοντέρνα έννοια «πολίτης του κόσμου», λες και το δεύτερο δεν μπορεί να συνυπάρξει με το πρώτο. Με τη δικαιολογία της δημόσιας ασφάλειας στραγγαλίσαμε την ελευθερία του προσώπου και του πολίτη. Η ελληνική σημαία, την οποία υπερασπίστηκαν οι στρατιώτες του ’40 στα βουνά της Αλβανίας-δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους- δεν αποτελεί για κάποιους τιμημένο σύμβολο. Αντίθετα όποιος την προβάλλει χαρακτηρίζεται «εθνικιστής» και «κωλύει την πρόοδο».
Όμως οι ήρωες του έπους του ’40, κάθε τέτοια μέρα, όπως η σημερινή, προβάλλουν μπροστά μας τα ιδανικά που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα εδώ και 3000 χρόνια και αυτά είναι: η αγάπη για την ελευθερία, η μεγαλοψυχία, το φιλότιμο, η αξιοπρέπεια, η συνέπεια στην εκτέλεση του καθήκοντος, το χρέος απέναντι στην Ιστορία και το σημαντικότερο: η αγάπη στον Θεό και την πατρίδα.
Συμπολίτες μου, ας αγρυπνούμε! Ας αφουγκραστούμε τη φωνή της καρδιάς τους κι ας προσβλέψουμε πάλι σε αυτές τις διαχρονικές αξίες και ας τις κάνουμε κτήμα μας. Το ατομικό συμφέρον ας υποχωρήσει μπροστά στο κοινό καλό και να ‘μαστε σίγουροι ότι η Ελλάδα θα βγει και πάλι νικητής σ’ αυτό τον σύγχρονο πόλεμο. Θα κερδίσει και πάλι τη χαμένη τιμή της και τη θέση που της ταιριάζει στην Ιστορία.
Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς του έπους του ’40.
Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται.
Σας ευχαριστώ.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι το νεότερο θαύμα του Ελληνισμού!
Πόσο υπέροχος αλήθεια είναι ο λαός του Θεού!!! Ο λαός μας!
Πόσα θαύματα μπορεί να κάνει η πίστη και η προσευχή του λαού μας!!
Όχι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε αυτά που ο Θεός με την Παναγία και τους Αγίους έγραψε πάνω στην Πίνδο. Τα μνήματα των σκοτωμένων φωνάζουν και ζητούν δικαίωση.
Τι θαύμα ήταν όλο αυτό μέσα στα χιόνια, χωρίς εφοδιασμό και πολεμοφόδια, λιγότεροι αριθμητικά και οπλικά υποδεέστεροι!
Να δοξάσουμε τον Θεό και την Παναγία μας.
Ανθρωπίνως δεν υπήρχε η δυνατότητα – καμιά πιθανότητα -να νικήσουμε τους Ιταλούς. Είχαν οκτώ εκατομμύρια στρατό, επίλεκτες μονάδες, πλήθος πυρομαχικών, πολυπληθέστερα μέσα και σύγχρονα οπλικά συστήματα. Εμείς κυριολεκτικά πηγαίναμε «ξυπόλυτοι στ΄ αγκάθια».
Κι όμως αυτό το θαύμα το έχουμε κάνει τραύμα στην ψυχή του έθνους. Είμαστε έτοιμοι να εγείρουμε πόλεμο για κάτι ψιλολόγια που ήρθαν σα φίδια στον κόρφο μας τελευταία, έχουμε λόγο και άποψη για παγκόσμιες ημέρες και για τους όπου γης αντάρτες και επαναστάτες, πανηγυρίζουμε για εγκληματίες πολέμου και συγχαίρουμε σφαγείς της οικουμένης, κι όμως για το 1940 μασάμε τα λόγια μας.
Είμαστε, όπως λέγει ο λαός μας «ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο στάρι» !
Ας δούμε όμως το θαύμα…
Αλήθεια πως νικήσαμε και ξεμπερδέψαμε με δαύτους;
Η ανδρεία είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του λαού μας, όταν μάλιστα συνδυάζεται με την αίσθηση και την απαίτηση του δικαίου και την φιλοπατρία. Στην εποχή δηλ. εκείνη ο λαός μας επέδειξε: ανδρεία, φιλοπατρία και υψίστη αίσθηση του καθήκοντος προς την πατρίδα.
Επίσης οι Έλληνες τότε διεκρίθησαν για το ακατάβλητο θάρρος, το πνεύμα της ενότητος και το ηρωϊκό φρόνημα της αυτοθυσίας. Έπεσαν μέσα στη φωτιά του πολέμου. Δε λογάριασαν τίποτε. Δε λυπήθηκαν τον εαυτό τους. Θυμήθηκαν την ιστορία τους και είπαν: «Νυν υπέρ πάντων ο αγών».
Υπήρξε και κάτι άλλο: ο λαός μας εκείνο τον δύσκολο καιρό ανέβηκε στα ύψη της Πίστεως και της προσευχής. Πίστεψε στην Παναγία μας και τo βαλε πείσμα να ξεπλύνει την ντροπή της Τήνου και της Έλλης. Από την πίστη δυναμώθηκε, φωτίστηκε, ενώθηκε, έγινε εφευρετικός και αεικίνητος και «έθραυσεν εχθρούς».
Όλοι τότε ξεπέρασαν τον εαυτό τους . Οι γυναίκες της Πίνδου που ανέβαζαν στα 2500 μέτρα πυρομαχικά και κατέβαζαν τραυματίες. Οι ξεπαγιασμένοι στρατιώτες που συνέχιζαν να πολεμούν ολόκληρα εικοσιτετράωρα. Πίσω στα μετόπισθεν ένα απέραντο στρατόπεδο της προσευχής και μετά από κάθε προέλαση των παιδιών μας ο φρενήρης ενθουσιασμός της νίκης.
Ευτυχήσαμε τότε να έχουμε και αξίους ηγέτες σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας. Αρχιεπίσκοπο τον Χρύσανθο, το παλληκάρι του Πόντου. Τον Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, τον αρχιστράτηγο Παπάγο, τον Δαβάκη, τον Κατσιμήτρο… Τότε ήταν που ακούστηκαν οι φοβερές ιαχές: ΑΕΡΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά για μας σήμερα; Τι πρέπει να κάνουμε;
Α] Να μαθητεύσουμε στο ιστορικό μας παρελθόν
Όλες οι μεγάλες στιγμές του έθνους μας είναι γεμάτες από ηρωϊσμό και αυτοθυσία. Δεν υπάρχει στιγμή χωρίς τιμή και δόξα. Είμαστε Έλληνες. Μάλλον ήμασταν Έλληνες. Τώρα γίναμε απλά φιλέλληνες. Όμως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, ο Μιλτιάδης στο Μαραθώνα, ο Θεμιστοκλής στη Σαλαμίνα, ο Παλαιολόγος στην Πόλη των Ονείρων μας, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος στην Αλαμάνα, ο Παύλος Μελάς, οι αγωνιστές της Πίνδου και του Ρούπελ, τα Ελληνόπουλα της Κύπρου… συνεχίζουν από τον τάφο τους να διαμαρτύρονται για την κατάντια μας. Όλη η Ιστορία μας βροντοφωνάζει στα έγκατα της ψυχής μας και στα πέρατα του κόσμου το ΟΧΙ, το ΑΕΡΑ, το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, και διδάσκει τους λαούς πως οι Ήρωες πολεμάνε σαν τους Έλληνες. Ζητάνε οι πεθαμένοι από τους ζωντανούς, από τους Έλληνες, να ανεβούν στο πάνθεο των προγόνων τους και όχι να σέρνονται σαν τα σαλιγκάρια και τα σκουλήκια στις αυλές της Ευρώπης, την ελευθερία και ακεραιότητα της οποίας εμείς της εξασφαλίσαμε με το αίμα μας.
Β] Να μη επιτρέψουμε στην αχαριστία και τη λήθη και την αμαρτία να κάνουν παρέλαση στις πόλεις μας
Καθημερινά πρέπει να αγρυπνούμε γιατί οι εξωτερικοί εχθροί μας και η εντός των τειχών Πέμπτη προδοτική φάλαγγα ετοιμάζουν διάφορα σκοτεινά σχέδια σε βάρος της φυλής και της εθνικής μας αυτογνωσίας. Με κουλτουριάρικα λόγια και γλυκανάλατες θεωρίες για ανοχή και ανοιχτές κοινωνίες, γίναμε ένα ιδεολογικό ξέφραγο αμπέλι, όπου έρχεται ο καθένας και η καθεμιά και πετούν τα σκουπίδια τους στην Πατρίδα.
Όλοι οι λαοί έχουν τις Εθνικές τους επετείους , κάνουν παρελάσεις, αναρτούν τις σημαίες, μιλούν ιστορικοί και παλαίμαχοι, υψώνουν μνημεία, παρασημοφορούν τους επιζήσαντες ήρωές τους και διδάσκουν τα παιδιά τους τα πεπρωμένα της φυλής τους. Εμείς εδώ με μια τεράστια ιστορία θα εγκαταλείψουμε κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα χάριν της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας;
Πως είναι δυνατόν να επιτρέψουμε να μας απαγορεύσουν να υψώνουμε τη σημαία μας, να φοράμε ενδύματα με κάποιο εθνικό σύμβολο, να μιλάμε για την Πατρίδα, τη στιγμή που δεν υπάρχει καμιά αμερικανική ταινία χωρίς την αστερόεσσα. Τη στιγμή που ισλαμιστές αυτομαστιγώνονται τελετουργικά μέσα στις πόλεις μας, κυκλοφορούν με τις κελεμπίες τους και τις μαντήλες τους, τις σημαίες και τα λάβαρά τους! Γιατί πάντα εμείς θα περιοριζόμαστε αυτοκαταστροφικά;
Αντίσταση τώρα είναι να συμμετέχουμε πρόθυμα στην Εκκλησία μας που είναι η Κιβωτός του Έθνους μας. Να πηγαίνουμε εκεί όπου υπάρχουν ακόμη άνδρες Πνευματικοί ηγέτες, που δε γονάτισαν δουλικά στον Βάαλ της ξενομανίας, να παίρνουμε στο σπίτι μας τα ορθόδοξα περιοδικά και ενδιάμεσα της εβδομάδας να τα διαβάζουμε, γιατί μαζί με τα χρυσά λόγια του Θεού, αυτά τα κείμενα μιλάνε και για την Ιστορία μας.
Να διαδίδουμε παντού τον λόγο της αλήθειας. Να διαμαρτυρόμαστε για κάθε στραβό που ακούγεται. Και να μη φοβόμαστε να σηκώνουμε στον ελεύθερο εισέτι ελληνικό αέρα σημαίες και λάβαρα κρατώντας ψηλά το εθνικό φρόνημα. Και κυρίως να προσευχόμαστε. Μόνο ο Χριστός και η Παναγία σώζουν και θα σώσουν την Ελλάδα. Νυν και αεί!!!
Τὸ ἔπος τοῦ ᾽40, ἡ περιφανὴς καὶ περίλαμπρη νίκη τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ, καθὼς καὶ ἡ γενναία ἀντίσταση τῆς Ἑλλάδας ἐνάντια στὶς σιδηροφράκτες στρατιὲς τοῦ Χίτλερ, κατέπληξε τὴν Οἰκουμένη! Ἔγινε ἀντικείμενο παγκόσμιου θαυμασμοῦ. Ἀντικείμενο παγκόσμιας ἕλξεως.
Ἀναπτέρωσε τὸ ἠθικὸ τῶν φιλελευθέρων λαῶν τῆς Γῆς καὶ ἔδωσε χρόνο καὶ καιρὸ στὸ Στρατόπεδο τῶν Συμμάχων νὰ ἑτοιμαστεῖ γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπιση τῶν Ἰμπεριαλιστῶν καὶ τὴ διάλυση τοῦ Τριπλοῦ Ἄξονα!
Τὸ πνεῦμα τοῦ ἔπους τοῦ ᾽40 εἶναι πνεῦμα ἡρωικό, ἱστορικό, φι- λελεύθερο, θρησκευτικὸ, ἑλληνικὸ «πνεῦμα πολυσύνθετο, πολυ- μερές, πολυσχιδές».
Α´ Πνεῦμα ἡρωικό: Οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς τοῦ ᾽40 πολέμησαν ὡς ὑπερήρωες παρὰ τὶς τόσες ἀντιξοότητες καὶ τὸν τόσο βαρὺ χειμώνα! Ἐπέδειξαν ἀπαράμιλλο ἡρωισμό! Ἀσύλλυπτη γενναιότητα καὶ αὐτοθυσία!
Ὁ Οὐίνστον Τσώρτσιλ, Ἄγγλος πολιτικὸς καὶ πρωθυπουργὸς τῆς Μ. Βρεττανίας κατὰ τὸ Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, εἶπε χαρακτηριστικά: «Στὸ ἑξῆς δὲν θὰ πρέπει νὰ λέμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες, ἀλλὰ οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες».
Ὁ δὲ Ἀδόλφος Χίτλερ, ὁ αἴτιος τοῦ Β᾽ Παγκοσμίου Πολέμου – ἀλλὰ καὶ τοῦ Α´ – δήλωσε ἐνώπιον τῆς Γερμανικῆς Βουλῆς στὶς 4 Μαΐου 1944 τὰ ἑξῆς: «Ἡ Στρατιωτικὴ Δικαιοσύνη μὲ ὑποχρεώνει νὰ διαπιστώσω ὅτι ἀπ᾽ ὅλους τούς ἀντιπάλους, ποὺ ἀντιμετωπίσαμε, ὁ Ἕλληνας στρατιώτης πολέμησε μὲ ὕψιστο ἡρωισμὸ καὶ αὐτοθυσία.
Συνθηκολόγησε μόνον, ὅταν ἡ περαιτέρω ἀντίσταση ἦταν ἀδύνατη καὶ κατὰ συνέπεια μάταιη.»
Β´ Πνεῦμα ἱστορικό: Τὸ «ΟΧΙ» ποὺ ἀντέταξε ὁμόφωνα τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940 ἐνάντια στὶς πολυάριθμες ἰταλικὲς λόγχες – πάνω ἀπὸ 8,5 ἑκατομμύρια – ἦταν τὸ ἀντίστοιχο τοῦ «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ», τοῦ ἡρωικοῦ Βασιλιᾶ τῆς Σπάρτης Λεωνίδα, ποὺ εἶπε στοὺς Πέρσες τὸ 480 π.Χ. στὶς Θερμοπύλες.
Τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος ποτὲ στὴ διαδρομὴ τῶν ἀνθρωπίνων αἰώνων δὲν προσκύνησε τὸν ἐχθρό. Ποτὲ δὲν τοῦ ἄνοιξε τὶς πύλες του, γιὰ νὰ περάσει. Ποτὲ δὲν πτοήθηκε ἀπ᾽ τὸν ὄγκο του καὶ τὴν ὑπεροπλία του. Τί ἔκανε; Τοῦ ἔλεγε πάντοτε: «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ».«Γῆν καὶ ὕδωρ οὐ δίδομεν». Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε καὶ τὸ 1940. Ἔπραξε τὸ ἱστορικό του χρέος, τὸ ἱστορικό του καθῆκον. Ἂν δὲν τὸ ἔκανε αὐτὸ, θὰ διέπραττε ὄχι ἱστορικὸ ἀτόπημα, ἀλλὰ ἱστορικὸ ἔγκλημα!
Γ´ Πνεῦμα φιλελεύθερο: Οἱ Ἕλληνες «φύσει καὶ θέσει» εἶναι λαὸς φιλελεύθερος. Λαὸς λάτρης τοῦ ἰδανικοῦ τῆς ἐλευθερίας. Ὁ καθαγιασμὸς του ἔγινε τὸ 490π.Χ. στὴ μάχη τοῦ Μαραθώνα, ὅπου: «Ἑλλήνων προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι χρυσοφόρων Μήδων ἐστόρεσαν δύναμιν». Τὸ θεωροῦν ὡς τὸ ὕψιστον ἀγαθὸ τῆς ζωῆς. Ὡς τὸ Α καὶ Ω. Γιὰ τὴν σωτηρία του ἢ τὴν ἐπανάκτησή του πολεμοῦν μὲ ἀπαράμιλλο ἡρωισμὸ καὶ ὕψιστη αὐτοθυσία.
Δ´ Πνεῦμα θρησκευτικό: Οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς τοῦ ᾽40 πολέμησαν ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Θρησκείας. Ὑπὲρ τοῦ Πατρίου Ἐδάφους καὶ τῆς Πίστεως. «Ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν». Ὑπὲρ τῆς Πατρίδας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπὲρ τῶν ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἰδεωδῶν.
Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι λαὸς θρῆσκος. Λαὸς βαθύτατα θρησκευόμενος. Τὸ 98% τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. Πρεσβεύει τὴν Ὀρθὴ Πίστη. Προσκυνᾶ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Προσκυνᾶ – τιμᾶ τὴν Παναγία, τὴ Θεομήτορα. Προσκυνᾶ – τιμᾶ τοὺς Ἁγίους. Ἔθνος καὶ θρησκεία εἶναι δύο πόλοι ἄρρηκτοι.
Ἡ Παναγία, «ἡ Κεχαριτωμένη Μαριάμ», εἶναι ἡ προστάτιδα τοῦ Ἔθνους μας. Σ᾽ ὅλους τούς καιροὺς καὶ ἰδιαίτερα τούς χαλεποὺς ἔρχεται ὡς προστάτιδά του καὶ ὡς βοηθός του καὶ ὡς ἀρωγός του.
Ἔρχεται ὡς ἐμψυχώτρια. Ἔρχεται ὡς: «Κυρία τῶν Οὐρανῶν». Τοῦ δίνει δύναμη, ἐλπίδα, ὑπομονή. Γίνεται σκέπη του, ἀσπίδα του, ἑδραίωμά του, ὁδηγήτριά του.
Τὸ ᾽40 ἐμφανιζόταν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ὡς ὅραμα, ὡς ὀπτασία καὶ ἐμψύχωνε τοὺς Ἕλληνες μαχητές. Τοὺς ἔκανε ἀήττητους. Τοὺς ἔκανε ὑπερήρωες. «Ὑπερμαχητές».
Ε´ Πνεῦμα Ἑλληνικό: Τὸ ᾽40 ἀνέδειξε τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς ἰδιότητες τῶν Ἑλλήνων. Ἀνέδειξε τὴν πολεμικὴ ἀρετὴ τῶν Ἑλλήνων. Τὴ φιλοπατρία τους καὶ τὴ θρησκευτικότητά τους. Ἀνέδειξε τὸ δαιμόνιο τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς. Τὴν Ἑλληνικὴ ζωτικότητα καὶ φιλοτιμία. Τὶς ἠθικὲς δυνάμεις, τὶς ἀξίες, τὰ ἰδανικὰ καὶ τὰ ὁράματα τῶν Ἑλλήνων.
Σχόλιο: Λαοὶ χωρὶς πίστη, χωρὶς παράδοση, χωρὶς ἰδανικὰ καὶ ὁράματα, χωρὶς πνευματικὰ θεμέλια δὲν μποροῦν νὰ γράψουν ἱστορία. Εἶναι φτωχοὶ καὶ ἀνίσχυροι. Ἕνας λαὸς γίνεται ἰσχυρὸς καὶ δυνατὸς καὶ μεγαλουργεῖ, ὅταν ἔχει πίστη, ὅταν ἔχει ἰδανικά, ὅταν ἔχει ὁράματα. Τότε καὶ μόνο τότε γράφει ἱστορία. Γίνεται λαὸς περιούσιος.
Ἐπίλογος: Τὸ ᾽40 εἶναι ἐποποιία. Εἶναι ἔπος. Εἶναι μεγαλουργία. Νίκη κατὰ τῆς βίας καὶ τῆς βαρβαρότητας, κατὰ τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, προϊόν τῆς ἀδάμαστης θέλησης τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τοῦ Λαοῦ ποὺ θεωρεῖ:
«εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, ἐλεύθερον δὲ τὸ εὔψυχον». Εἶναι καρπὸς καὶ γέννημα τῆς ἐθνικῆς ὁμοψυχίας τῶν Ἑλλήνων. Καρπὸς καὶ γέννημα τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς.
Τότε: «Ἀνέστη πᾶς ὁ λαὸς ὡς ἀνὴρ ΕΙΣ».
Τὸ ᾽40 εἶναι νίκη τῆς Ἠθικῆς καὶ τοῦ Δικαίου. Τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας. Οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς τοῦ ᾽40 δόξασαν τὴν Κλασσικὴ Ἀρχαιότητα, τὸ ἔνδοξο Βυζάντιο, τὸ ἡρωικὸ καὶ θρυλικὸ ᾽21, τοὺς Ἐθνικοὺς Ἀγῶνες τοῦ 1912 – 1913. Δόξασαν τὴν Ἑλλάδα, τὴν Πατρίδα, τὸ Ἔθνος.
Ὀρθόδοξος Τύπος, 24/10/2014
Πηγή: Αβέρωφ
Σβησμένα βογγητά ἔκαναν τόν Κυριάκο νά κόψει τό γρήγορο περπάτημά του. Κατέβασε ἀπότομα τό ὅπλο του ἀπ᾽ τόν ὦμο καί πῆρε θέση μάχης. Προχωροῦσε σάν τό λαγωνικό. Κάτω ἀπό τίς βαριές ἀρβύλες του σακατεύονταν πουρναρόκλαδα καί τσαλιά.1 Κατέβαινε προσεκτικά τήν ἀπότομη πλαγιά ἀνοίγοντας δρόμο μέ τήν ξιφολόγχη του.
Τά βογγητά δυνάμωναν˙ σημάδι πώς πλησίαζε σ᾽ ἄνθρωπο. Ἔριξε ἕνα γύρω τή ματιά ἐρευνητικά κι ἄγρια. Τούτη τήν ὥρα τοῦ δειλινοῦ δύσκολα ξεχώριζε τίς σκιές ἀπό τά πράγματα. Προχωροῦσε περισσότερο μέ τήν ἀκοή παρά μέ τήν ὅραση.
- Aqua! Aqua!2 ἰταλικό ἀναφιλητό κι ἔκκληση γιά νερό τόν ἔκανε νά σκύψει στή ρίζα ἑνός θάμνου. Ἀνάσκελα πεσμένος στίς λάσπες σάλευε –μ᾽ ὅσες δυνάμεις τοῦ εἶχαν ἀπομείνει– ἕνας Ἰταλός τῆς μεραρχίας τῶν Κενταύρων.
Οἱ δύο ἄντρες κοιτάχτηκαν στά μάτια. Δέν γνώριζε ὁ ἕνας τή γλώσσα τοῦ ἄλλου. Δέν γνώριζε ὁ ἕνας τίς προθέσεις τοῦ ἄλλου. Δέν γνώριζε ὁ ἕνας τίποτε γιά τόν ἄλλο, ἐκτός ἀπό τό ὅτι ἦταν ἐχθροί.
Ὥρα δειλινοῦ, ὁ βασιλιάς ἥλιος εἶχε στεφανώσει μέ πορφυρόχρυσα παχιά σύννεφα τίς κορυφές τῆς Πίνδου κι εἶχε ἀπό ὥρα χαθεῖ πέρα μακριά, μακριά, δυτικά, πρός τήν πατρίδα τοῦ πληγωμένου στρατιώτη.
Ὁ Κυριάκος στάθηκε ἀμήχανος μπροστά στόν Ἰταλό μέ τό διαπεραστικό γαλανό βλέμμα καί τή μεγάλη σχισμή στόν κρόταφο.
Ὕστερα ἔσκυψε ἀμίλητος κι ἔβγαλε ἀπ᾽ τό γυλιό του ἕναν πρόχειρο ἐπίδεσμο καί λίγο ἰώδιο. Καθάρισε τήν πληγή κι ἔδεσε τό κεφάλι τοῦ «ἐχθροῦ». Ξέσφιξε ἀπό τή ζώνη του μιά μικρή μποτίλια κι ἔσταξε λίγο νερό στά φλογισμένα χείλη τοῦ Ἰταλοῦ.
Ὅση ὥρα τόν περιποιόταν, κανένας ἀπό τούς δυό δέν μιλοῦσε. Ὁ Κυριάκος ἔμοιαζε νά ἱερουργεῖ κάποιο μυστήριο κι ὁ Ἰταλός προσπαθοῦσε νά ἁρπάξει δυό τρεῖς μπουκιές ζωῆς.
Ὑποβαστάζοντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον κατηφόριζαν μέ δυσκολία στή γυμνή, γλιστερή, σκοτεινή βουνοπλαγιά. Κάπου μακριά κρότοι πολέμου τούς ἔκαναν νά γυρίζουν τά κεφάλια τους πότε πότε καί νά ἀγναντεύουν τόν σκοτεινό ὁρίζοντα.
Κατέβαιναν, κατέβαιναν... καί, κάθε φορά πού τούς φώτιζε τό φεγγάρι ἀνάμεσα ἀπό τά σύννεφα, ἔμοιαζαν γι᾽ ἀδελφικό σύμπλεγμα.
Κατέβαιναν καί ἦταν δυό σκέτοι ἄνθρωποι.
Ἔφτασαν στόν πρῶτο σταθμό «Πρώτων Βοηθειῶν. Ἱδρωμένος ὁ Κυριάκος καί ματωμένος ὥς τή φανέλα ἀπ᾽ τό γερμένο πάνω του κεφάλι τοῦ Ἰταλοῦ, εἰδοποίησε φωνάζοντας μιά νοσοκόμα.
Λίγο πρίν ἀφήσει τόν Ἰταλό στό φορεῖο, ἔνιωσε ἀτσάλινο χέρι νά σφίγγει τό δικό του. Ἀπόρησε μέ τή δύναμη τοῦ ἐξαντλημένου κορμιοῦ. Ἀπόρησε περισσότερο, ὅταν ὁ Ἰταλός ψαχουλεύοντας στό μέρος τῆς καρδιᾶς τράβηξε κι ἔβγαλε ἀπό τό λαιμό ἕνα μενταγιόν κρεμασμένο ἀπό χρυσή καδένα. Τό χούφτωσε μέ τά δυό του χέρια, τό φίλησε καί μέ δάκρυα τό ἀπόθεσε στίς χοῦφτες τοῦ Κυριάκου. Οἱ κινήσεις του, ὅπως καί τό γεμάτο εὐγνωμοσύνη γαλανό βλέμμα του, δέν σήκωναν ἀντιρρήσεις.
- Μπαμπά, νά τό πουλήσουμε, γιά νά ἀγοράσουμε ψωμί.
- Ναί, μπαμπά, σέ παρακαλοῦμε.
Ἀμέτρητες φορές εἶχε ξεκρεμάσει ἀπ᾽ τό λαιμό του ὁ Κυριάκος τό παράξενο ἰταλικό μενταγιόν κι ἄλλες τόσες τό ξαναφόραγε. Δέν ἀποφάσιζε νά τό πουλήσει. Τό ἔ βγαζε πάνω στό ἀδειανό τραπέζι τους καί τό κοίταζαν ὅλοι στό φῶς τῆς γκαζόλαμπας. Μικρό ὀβάλ ἀπό ἀκριβή πορσελάνη μέ χρυσό στεφάνωμα καί δυό ἀκριβά πετράδια πάνω καί κάτω. Ἔμπηκτα στό κέντρο τῆς πορσελάνης δυό γράμματα σέ σύμπλεγμα ἀπό λευκή πλατίνα.
Πόσες ἱστορίες δέν εἶχαν πλέξει μαζί μέ τή γυναίκα του καί τά παιδιά του γιά τά μυστικά πού ἴσως θά κρύβονταν ἀπό πίσω...
- Νά τό πουλήσουμε, Κυριάκο, μίλησε τρυφερά κι ἡ γυναίκα του. Ἕξι μῆνες τώρα, μέσα στή μαύρη κατοχή, λειώνουμε ἀπό τήν πείνα μέρα τή μέρα.
- Ἔχει ὁ Θεός, ψιθύρισε καί τό ξανάβαλε στό λαιμό του. Ἔχει ὁ Θεός, εἶπε ξανά. Καί τρίτωσε τό λόγο φωναχτά, χορταστικά: «Ἔχει ὁ Θεός».
Βγῆκε στό δρόμο, ἀνηφόρισε τήν ὁδό Κυδαθηναίων καί ἔστριψε ἀριστερά στή Φιλελλήνων. Ἀπέναντί του, σταματημένο μπροστά στή ρώσικη ἐκκλησία ἕνα καμιόνι ἰταλικό. Σάν ἀπό κάποια ξελογιάστρα δύναμη διέσχισε τό δρόμο καί βρέθηκε πίσω ἀπό τήν κλειστή καρότσα. Περπατοῦσε σάν ὑπνωτισμένος. Ἔβαλε τό χέρι του στό μουσαμά πού ἔφραξε τό ἄνοιγμα. Μόνο σάν ξεπρόβαλαν τά ζεστά ἀχνιστά καρβέλια ψωμί, κατάλαβε τήν ξελογιάστρα δύναμη πού τόν ὁδήγησε σέ τέτοια ἀποκοτιά. Πόσον καιρό εἶχαν νά μυρίσουν ζε στό ψωμί! Ὤ, νά μποροῦσε νά φωνάξει τά παιδιά του, νά φωνάξει ὅλα τά παιδιά τῆς Κατοχῆς νά μυρίσουν λιγάκι...
Δυό γεροδεμένοι Ἰταλοί τόν τσάκισαν τήν ὥρα πού μέ κλειστά τά μάτια ὀσφραινόταν καί ὀνειρευόταν. Τόν ἔσπρωξαν μέ βία τόν «κλέφτη», τόν ἔριξαν κάτω καί πρότειναν τά ὅπλα τους. Πίσω ἀπό τά κεφάλια τους πρόβαλε ὁ ἀξιωματικός τους. Ὁ Κυριάκος μέ συγκλονισμό ἀτένισε τά γαλανά μάτια. Ἔβαλε ἀργά τό χέρι στήν καρδιά καί τράβηξε ἔξω τό μενταγιόν.
Στό νεῦμα τοῦ ἀξιωματικοῦ οἱ δύο στρατιῶτες ἄνοιξαν δρόμο, καί ὁ Κυριάκος διατάχθηκε νά ἀ κολουθήσει τόν βλοσυρό βαθμοφόρο.
Χίλιες ἀπελπιστικές σκέψεις τόν ἔζωσαν. «Λές νά λάθεψε; Λές νά τοῦ στήσαν καμιά δουλειά; Λές νά τόν θεώρησαν δυό φορές κλέφτη; Λές...».
Τριακόσια μέτρα ἦταν ὅλα κι ὅλα ὥς νά στρίψουν παρακάτω στήν Ὄθωνος κι ὁ Κυριάκος νόμισε πώς ξαναπερπάτησε ὅλη τήν Πίνδο. Ἡ καρδιά του χτυποῦσε νά σπάσει καί ἡ χρυσή καδένα μέ τό μενταγιόν χοροπηδοῦσε πάνω στό στῆθος του.
Μεῖναν μόνοι στήν πρώτη στοά τῆς Ὄθωνος. Ὁ Ἰταλός κοίταζε στό σημεῖο τῆς καρδιᾶς τοῦ Κυριάκου. Ἄνοιξε ὁ Ἕλληνας τό σακάκι κι ἔπιασε τό κόσμημα.
Σύγκορμος τραντάχτηκε ἀπό τούς λυγμούς ὁ Ἰταλός κι ἔκλεισε στίς χοῦφτες του τά σκελετωμένα χέρια τοῦ Κυριάκου, τοῦ σωτήρα του.
Ἔβγαλε μέ ἀργές κινήσεις ὁ Κυριάκος τό ἀκριβό κόσμημα καί τό πέρασε στό λαιμό τοῦ ἀξιωματικοῦ. Χάιδεψε ὕστερα τόν χρυσό σταυρό του κι εἶπε «Ἔχει ὁ Θεός».
Ἔκανε νά φύγει, μά τά χέρια τοῦ Ἰταλοῦ δέν τόν ἄφηναν... τά χέρια τοῦ Θεοῦ δέν τόν ἄφηναν.
- Πόσο κόστιζε τό μενταγιόν, παππού;
- Ὅσο ἡ ἀγάπη κι ἡ εὐγνωμοσύνη, παιδιά μου.
- Μά, ἦταν τόσο ἀκριβό, ὅσο λέει ἡ γιαγιά;
- Ναί, καί περισσότερο ἀκόμη. Ἔφτασε νά μᾶς θρέψει σ᾽ ὅλη τή διάρκεια τῆς Κατοχῆς. Ἄς τόν ἔχει καλά ὁ Θεός, ψιθύρισε ὁ παππούς Κυριάκος τελειώνοντας τούτη τήν ἀληθινή ἱστορία κι ἔκανε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ.
Η. Ν.
________
1. τσαλί = ἱερό χόρτο πού χρησιμεύει γιά προσάναμμα / φρύγανο
2. ἰταλική λέξη πού σημαίνει νερό
Πηγή:Ο Σωτήρ
Ἐν Δελβινακίῳτῇ17ῃὈκτωβρίου 2014
Ἀριθ. Πρωτ.65
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 176η
ΘΕΜΑ: 28η Ὀκτωβρίου 1940 - «... διὰ τοὺς Ἕλληνες ὑπὲρ τὴν νίκην ἡ δόξα» (Ἰω. Μεταξᾶς)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Ὅταν ξημέρωνε ἡ Δευτέρα, 28η Ὀκτωβρίου 1940, δὲν εἶχε κάτι τὸ ἀσυνήθιστο ἡ ἡμέρα αὐτή. Καὶ παρ’ ὅτι ἦταν προχωρημένο τὸ Φθινόπωρο, ὁ οὐρανὸς ἦταν καταγάλανος καὶ ὁ ἥλιος λαμπρός, ἔλουζε τὰ πάντα μὲ τὸ χρυσό του φῶς. Αἴφνης, ὅμως ἀκούστηκαν οἱ σειρῆνες, ποὺ ἔλεγαν μὲ τὸν διαπεραστικό τους ἦχο ὅτι ἡ γειτονική μας Ἰταλία μᾶς εἶχε κηρύξει τὸν πόλεμο. Βέβαια, ὁ Μουσολίνι διακήρυττε συνεχῶς ὅτι ἡ χώρα του θὰ σεβόταν τὰ σύνορα τῶν γειτόνων της, ἀνεφερόμενος δὲ στὴν Ἑλλάδα ἔλεγε μὲ ἔμφαση ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ φοβᾶται ἰταλικὴ ἐπίθεση καὶ ὅτι τὰ σύνορα ἦταν δεδομένα ...
Ἡ Ἑλληνικὴ Ἡγεσία ὅμως, ἄκουγε μὲν αὐτὲς τὶς διακηρύξεις, ἀλλὰ δὲν τὶς ἐπίστευε. Γιατὶ οἱ πληροφορίες τοῦ πρεσβευτοῦ μας στὴν Ρώμη σαφέστατα προειδοποιοῦσαν ὅτι ὅπου νἆναι θὰ ἐκδηλωθῆ ἡ Ἰταλικὴ ἐπίθεση. Βέβαια, δὲν ἦταν μόνο οἱ πληροφορίες τοῦ Ἕλληνα διπλωμάτη. Ὁ πνιγμὸς τῆς «Ἕλλης» στὴν Τῆνο, στὶς 15 Αὐγούστου 1940, ἀνήμερα τῆς γιορτῆς τῆς Παναγίας, ἦταν ἕνα σαφέστατο μήνυμα γιὰ τὶς διαθέσεις τῆς Ἰταλίας. Ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση δὲν πανικοβλήθηκε, ὅπως ὑπολόγιζε ὁ δικτάτορας τῆς γείτονος. Καὶ παρὰ τὸ ὅτι εἶχε στὰ χέρια της τὰ θραύσματα τῶν τορπιλῶν ποὺ ἔπληξαν τὴν «Ἕλλη», ἐπίσημα ἐδήλωνε ὅτι τὸ εὔδρομο βυθίστηκε ἀπὸ «ὑποβρύχιο ἀγνώστου ἐθνικότητος», ἐπειδὴ ἤθελε νὰ διατηρήσῃ τὴν οὐδετερότητά της καὶ νὰ μὴν ἐμπλακῇ σὲ πόλεμο μὲ τὴν Ἰταλία ...
-Β-
Κι’ ἐνῷ ὁ Μουσολίνι διεσάλπιζε , ὅτι ἡ Ἀγγλία εἶχε διαπράξει τὸ ἔγκλημα τῆς βυθίσεως τοῦ πλοίου τοῦ Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ, ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς μὲ τὸ ἀλάνθαστο ἔνστικτό του ἐγνώριζε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὸν δολοφόνο :Ἦταν ἡ φασιστικὴ Ἰταλία. Καὶ πίστευε ἀτράνταχτα ὅτι ἡ Παναγία θὰ τιμωροῦσε τὸ ἔγκλημα, ποὺ ἔγινε ἀνήμερα τῆς γιορτῆς της, ἐνῷ στὴν Τῆνο εἶχαν συρρεύσει χιλιάδες προσκυνητές. Ἔτσι, ὅταν στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940 ἄρχισε ἡ Ἰταλικὴ ἐπίθεση ἐναντίον τῆς Χώρας μας, κοινὴ ἦταν ἡ πεποίθηση γιὰ τὴν νίκη «ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Παναγίας», ὅπως ἔγραφε ἰδιοχείρως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος πίσω ἀπὸ τὶς μικρὲς εἰκόνες τῆς Μεγαλόχαρης ποὺ εἶχαν μοιρασθῇ σὲ ὅλα τὰ στρατευμένα Ἑλληνόπουλα.
-Γ-
Χιλιάδες λαοῦ, μὲ πρωτοπόρα τὰ νειᾶτα πλημμύρισαν τοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας, μὲ σημαῖες, μὲ λάβαρα, μὲ τραγούδια καὶ μὲ παλμὸ πατριωτικό, σὰν νὰ μὴν ἐπρόκειτο γιὰ πόλεμο, ἀλλὰ γιὰ πανηγύρι. Καὶ πραγματικὰ πανηγύρι ἦταν, ὅταν οἱ καμπάνες τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνήγγελαν τὶς ἀλλεπάλληλες νῖκες τοῦ Στρατοῦ μας : Ἔπεσε ἡ Κορυτσᾶ, ἔπεσε ἡ Πρεμετῆ, ἔπεσαν οἱ Ἅγιοι Σαράντα, τὸ Ἀργυρόκαστρο καὶ ἡ Χειμάρρα ἔπλεαν στὴ γαλανόλευκη. «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια ...» ἔψαλλαν μετὰ ἀπὸ κάθε νίκη οἱ Ἕλληνες, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, τὸν ὑπέροχο ἐκεῖνο Πρωθιεράρχη, ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ βρέθηκε στὶς ἐθνικὲς ἐπάλξεις, συνεχίζοντας ἐπάξια τὴν παράδοση παλαιοτέρων Ἱεραρχῶν. Στὴν Ἑλλάδα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸ Ἔθνος. Γι’ αὐτὸ καὶ ματαιοπονοῦν ὅσοι μιλᾶνε γιὰ χωρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι δύναμη πνευματικὴ ἀκαταγώνιστη καὶ ξεύρει νὰ ἐνισχύῃ τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ καὶ νὰ συγκακουχῆται μαζί του, ὅπως συνέβη ἀργότερα, στὰ χρόνια τῆς τριπλῆς ξενικῆς κατοχῆς (Γερμανῶν, Ἰταλῶν καὶ Βουλγάρων).
-Δ-
Ὁ Στρατός μας, παρὰ τὸν βαρὺ χειμῶνα ἐκείνης τῆς χρονιᾶς, τὸ Ναυτικό μας καὶ ἡ Ἀεροπορία μας ἔκαναν κυριολεκτικὰ θαύματα : Στὴν Βόρειο Ἤπειρο, στὴν Ἀδριατική, στὸ Ροῦπελ καὶ στὰ ἄλλα ὀχυρὰ τῆς «Γραμμῆς Μεταξᾶ» καὶ στὴν Κρήτη τὰ Ἑλληνόπουλα, μὲ πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὴν προστασία τῆς Παναγίας, ἔγραψαν λαμπρὲς σελίδες δόξας, ὅπως καὶ οἱ ὑπέροχες ἐκεῖνες ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου, ἀλλὰ καὶ ὅσες, στὰ μετόπισθεν, ἔπλεκαν κάλτσες καὶ μάλλινες φανέλλες καὶ μπλοῦζες, καὶ ἑτοίμαζαν δέματα γιὰ τοὺς ἥρωες τοῦ Μετώπου. Ὅλοι τὸ παραδέχονταν τότε : Ἡ Ἑλλάδα ἔδωσε πρώτη τὸ σύνθημα τῆς νίκης, ἀφοῦ ἀπέδειξε ὅτι ὁ «Ἄξονας» δὲν ἦταν ἀήττητος. Καὶ ὅλοι οἱ ξένοι ἡγέτες μᾶς ἐγκωμίαζαν καὶ μᾶς ἔπλεκαν ὕμνους. Πράγματι ! Ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε μόνο νικήσει. Τὸ κυριώτερο ἦταν ὅτι εἶχε δοξασθῆ. «Θὰ νικήσωμεν. Ἀλλὰ διὰ τοὺς Ἕλληνας ὑπὲρ τὴν νίκην ἡ δόξα», ἦταν τὸ σύνθημα, ποὺ κυριαρχοῦσε τὴν ἀνεπανάληπτη ἐκείνη ἐποχή.
-Ε-
Γιορτάζουμε καὶ φέτος τὴν Ἐπέτειο τοῦ Ἔθνους τοῦ 1940. Σὲ ἀτμόσφαιρα, ὅμως, ἡττοπάθειας καὶ ἀπογοητεύσεως, λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Οἱ καιροὶ εἶναι πράγματι δύσκολοι. Ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία μας δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν. Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα : Μὲ πρωτοπόρα τὰ νειᾶτα, τὰ μαθητικά, τὰ φοιτητικὰ καὶ τὰ στρατευμένα νειᾶτα, ἡ Πατρίδα μας θὰ ξεπεράσῃ τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς κινδύνους, καὶ θὰ γίνῃ σεβαστὴ στοὺς φίλους καὶ ὑπολογίσιμη στοὺς ἐχθρούς. Λοιπόν, ψηλὰ οἱ καρδιές. Κι’ οἱ Σημαῖες ψηλά. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ νικήσουν, ἐφ’ ὅσον τὸ φῶς τοῦ «ΟΧΙ» τοῦ 1940 φωτίζει τὴν ζωή μας. Τιμὴ καὶ δόξα σὲ ὅσους ἔπεσαν ἡρωϊκῶς μαχόμενοι ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Οἱ Ἕλληνες δὲν θὰ τοὺς ξεχάσουν ποτέ.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὉΔρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶΚονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
Παρατηρούμε ότι η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει την ένταση σε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις της στους θαλασσίους χώρους του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η συμπεριφορά υπαγορεύεται από τη στρατηγική προτεραιότητα της Τουρκίας να αυξήσει τη θαλασσία της ισχύ, κάτι που θα της επιτρέψει να διευρύνει ακόμη περισσότερο την θεμελιακή έννοια για την εξωτερική της πολιτική, αυτή δηλαδή του στρατηγικού βάθους.
Το ερώτημα στρατηγικής που εγείρεται από τις διεκδικήσεις της Άγκυρας στο δεδομένο θέμα είναι: γιατί η Τουρκία επιδεικνύει τόση ευαισθησία για το θαλάσσιο χώρο της Ελλάδος και της Κύπρου, την οποία συνοδεύει μάλιστα και με ανοικτές απειλές;
Η πολυσύνθετη έννοια της θαλασσίας ισχύος αναλύθηκε για πρώτη φορά από τον κορυφαίο θεωρητικό της γεωπολιτικής του θαλασσίου χώρου, τον αμερικανό Άλφρεντ Μάχαν (1840-1914), από τον οποίο επηρεάστηκε και ο Νταβούτογλου και ο οποίος προσδιορίζει τη θαλασσία ισχύ ως τη δυνατότητα ελέγχου των θαλασσίων οδών καθώς επίσης και της νομής και κατοχής των θαλασσίων πόρων, οι οποίοι προσδίδουν πολιτική δύναμη και οικονομική ευρωστία στα κράτη. Ο Μάχαν, αφού αφιέρωσε χρόνια μελέτης στην ιστορία της ανόδου της Μεγάλης Βρετανίας ως μεγάλης ευρωπαϊκής δυνάμεως, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η θαλασσία ισχύς μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην μετατροπή ενός κράτους σε ισχυρό, αν συντρέχουν οι εξής προϋποθέσεις:
Αν διαθέτει κατάλληλη γεωγραφική θέση, όπως για παράδειγμα να γειτνιάζει με σημαντικές θαλάσσιες διόδους. Αν η φυσική διαμόρφωση των ακτογραμμών του τού παρέχει πρόσθετα πλεονεκτήματα όπως νησιά και φυσικά λιμάνια. Αν διαθέτει μεγάλη έκταση ακτογραμμής σε σχέση με τον πληθυσμό του. Αν έχει ψηλό ποσοστό πληθυσμού το οποίο στρέφεται προς τη θάλασσα (αλιεία, εμπορικό ναυτικό, ισχυρό πολεμικό ναυτικό). Αν η πολιτική της κυβέρνησης παρέχει συστηματική και ευφυή καθοδήγηση με στόχο την ανάπτυξη της θαλασσίας ισχύος.
Αυτό που σήμερα περιορίζει την ανάπτυξη της τουρκικής θαλασσίας ισχύος, σε σχέση με τις πέντε προαναφερθείσες προϋποθέσεις, είναι το μειονέκτημα που προσδιορίζεται από την ανισορροπία που προκαλείται από την ύπαρξη σε μεγάλη έκταση ακτογραμμής της χώρας χωρίς όμως να έχει ελεύθερη πρόσβαση σε ανοικτή θάλασσα, τόσο στο Αιγαίο, λόγω του ελλαδικού πλεονεκτήματος, όσο στην Α. Μεσόγειο, λόγω της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή η πραγματικότητα επιβάλει στην Τουρκία το «σύνδρομο της Συνθήκης των Σεβρών», τη μειονεκτική γεωπολιτική θέση δηλαδή ότι είναι εγκλωβισμένη στα δικά της χωρικά ύδατα λόγω του ότι τρία βασικά της λιμάνια (Κωνσταντινούπολης, Σμύρνης και Μερσίνας) είναι από θαλάσσης αποκλεισμένα καθώς επίσης παραμένει χωρίς πρόσβαση στις ναυτικές οδούς που εξασφαλίζουν διασύνδεση της Τουρκίας με το δυτικό κόσμο και τη Μέση Ανατολή. Ως εκ τούτου η Τουρκία παραμένει κράτος ξηράς, όπως επέβαλαν οι δυτικές δυνάμεις με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920.
Με το νέο στρατηγικό σχεδιασμό των ισλαμιστών όπου η Τουρκία θα πρέπει να αναδυθεί, μέχρι τα μέσα του τρέχοντος αιώνος, με πλανητικούς όρους, σε δύναμη διεθνούς εμβέλειας, το «σύνδρομο της Συνθήκης των Σεβρών» περιορίζει την Τουρκία από το ζωτικό χώρο της εγγύς θαλασσίας λεκάνης (Μαύρη Θάλασσα, Αν. Μεσόγειο, Ερυθρά Θάλασσα και Περσικός Κόλπος) ο οποίος είναι κομβικής σημασίας, κατά το Νταβούτογλου, για τα μακροχρόνια σχέδια της χώρας του.
Επιπλέον παράγοντες οι οποίοι αναγκάζουν την Τουρκία να κινηθεί προς την κατεύθυνση απόκτησης θαλασσίας ισχύος είναι: α) Η επιτάχυνση της παγκοσμιοποίησης, η οποία αυξάνει τις προϋποθέσεις του διεθνούς εμπορίου, και μάλιστα διά θαλάσσης, β) Η ραγδαία αύξηση των παγκοσμίων ενεργειακών αναγκών γεγονός που καθιστά τόσο τις υποθαλάσσιες ενεργειακές πηγές όσο και τις θαλάσσιες ενεργειακές οδούς του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου σε μείζονος σημασίας γεωστρατηγικά εργαλεία, ιδιαίτερα αν δει κάποιος αυτό τον παράγοντα σε σχέση με τις ευρωπαϊκές προσπάθειες απεξάρτησης της Ευρώπης από τα ρωσικά ορυκτά καύσιμα.
Ο Νταβούτογλου, με το δόγμα του στρατηγικού βάθους, εισάγει στη σύγχρονη τουρκική εξωτερική πολιτική κεντρικές γεωπολιτικές έννοιες όπως, της εγγύτητας, της ενδοχώρας και του κεντρικού βάρους. Κατά το Νταβούτογλου, η Τουρκία δεν θα μπορέσει ποτέ να αυξήσει την επιρροή της στην ενδοχώρα, δηλαδή στην Κεντρική Ασία και Μέση Ανατολή, εκεί που βρίσκονται οι πλούσιες ενεργειακές πηγές, αν πρώτα στην εγγύς θαλασσία λεκάνη (γεωπολιτική εγγύτητα) δεν υλοποιήσει μία στρατηγική υπεροχής θαλασσίας ισχύος. Γι’ αυτό, εισηγείται η Τουρκία να γίνει η κύρια ναυτική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, Μαύρη Θάλασσα, Αδριατική, Ερυθρά Θάλασσα μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα. Μέσα σε αυτό πλαίσιο κομβικής σημασίας για την ανάπτυξη της Τουρκικής θαλασσίας ισχύος αποτελούν οι θαλάσσιοι χώροι του Αιγαίου και αυτοί γύρω από την Κύπρο.
Θεμελιακής σημασίας για την κατανόηση της γεωπολιτικής σκέψης του Νταβούτογλου και κατ’ επέκταση της σημερινής Τουρκικής διπλωματίας είναι η έμφαση την οποία αποδίδει στη θεωρία της ναυτικής ισχύος, σύμφωνα με την οποία η θαλάσσια δύναμη εξασφαλίζει το μέγιστο βαθμό ελέγχου με τον ελάχιστο βαθμό επιβολής. Η ουσία αυτής της γεωστρατηγικής προσέγγισης βρίσκεται στην αντίληψη ότι ο έλεγχος επί των ηπειρωτικών περιοχών απαιτεί πλήρη επιβολή στους τοπικούς πληθυσμούς. Ενώ, αντιθέτως, η κυριαρχία στους θαλασσίους χώρους απαιτεί όχι πλήρη έλεγχο και συνεχή στρατιωτική παρουσία, όπως στις ηπειρωτικές περιοχές, αλλά αποτελεσματικό έλεγχο επί των θαλασσίων χώρων και οδών.
Επομένως, θα ήταν παιδαριώδες σφάλμα στρατηγικής προσπέλασης και ανάλυσης να μη θεωρείται ως πηγή των τουρκικών διεκδικήσεων και ηγεμονικών αξιώσεων επί του Αιγαίου και των θαλασσίων χώρων της Κύπρου ο γεωστρατηγικός αναθεωρητισμός της Τουρκίας.
Σημείωση Τ.Ι.: Για το ίδιο θέμα μπορεί να μελετηθεί και το πληρέστατο άρθρο (με παράθεση αναλυτικών χαρτών) του έγκυρου αναλυτή Χρήστου Μηνάγια: «Συντόνισμένες Προκλήσεις της Άγκυρας».
http://geostrategy.gr/pdf/20141020%20Turkish%20Challenges.pdf
Ο Χρήστος Ιακώβου είναι Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών
Πηγή: http://mignatiou.com/2014/10/giati-i-tourkia-diekdiki-to-thalassio-choro-tis-kiprou/#more-41977
Στις 26 Οκτωβρίου 1912, σαν σήμερα ακριβώς εδώ και 100 χρόνια, η Θεσσαλονίκη, η πόλη που ίδρυσε ο βασιλιάς της Μακεδονίας Κάσσανδρος το 315 π.Χ. ως πρωτεύουσα του Μακεδονικού βασιλείου, μετά από μία μακρά σκοτεινή περίοδο σκλαβιάς και υποτέλειας στους Τούρκους διάρκειας 482 χρόνων, επανέρχεται και ενσωματώνεται στον εθνικό κορμό, γεγονός που χαιρετίστηκε με χαρά, συγκίνηση και εθνικό ενθουσιασμό από τους Έλληνες κατοίκους της Θεσσαλονίκης και όλης της Ελλάδας.
Αργά το βράδυ Ελληνική Επιτροπή με επικεφαλείς- πληρεξούσιους του διαδόχου και αρχιστρατήγου Κωνσταντίνου τους αξιωματικούς Βίκτωρα Δούσμανη και Ιωάννη Μεταξά έφτασαν στο Διοικητήριο μεταφέροντας την οριστική πρόταση εκ μέρους του διαδόχου στον Τούρκο αρχιστράτηγο Χασάν Ταξίν Πασά για να διατυπωθεί αμέσως στη συνέχεια το κείμενο του σχετικού Πρωτοκόλλου Παράδοσης της πόλης της Θεσσαλονίκης στον Ελληνικό στρατό.
Το κείμενο του Πρωτοκόλλου συνετάγη ιδιοχείρως από τον έφεδρο τότε δεκανέα ΄Ιωνα Δραγούμη στα ελληνικά και στα γαλλικά και ανέφερε μεταξύ άλλων τον τρόπο παράδοσης του οπλισμού των Τούρκων στρατιωτών, τον τόπο συγκέντρωσης και περιορισμού των Τούρκων αιχμαλώτων, τον τρόπο παράδοσης των τουρκικών πυροβόλων και μηχανημάτων κλπ ενώ συμφωνήθηκε οι χωροφύλακες και η Οθωμανική αστυνομία να συνεχίσουν την υπηρεσία τους ως ότου προκύψει νέα διαταγή.
Το παραπάνω Πρωτόκολλο συνόδευε και ένα άλλο «προσαρτημένο» με 6 άρθρα, το οποίο αναφερόταν στον τρόπο εισόδου στην πόλη των ελληνικών στρατευμάτων, στην παροχή τροφής στους Τούρκους στρατιώτες κλπ
Μετά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου παράδοσης της πόλης, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου μέραρχος Παναγιώτης Δαγκλής αναλαμβάνει καθήκοντα στο κτίριο του Διοικητηρίου, ενώ ο λοχαγός του Μηχανικού Αθανάσιος Εξαδάκτυλος («Αθανάσιος Αντωνίου» κατά το Μακεδονικό Αγώνα) μαζί με τον ένθερμο πατριώτη ΄Ιωνα Δραγούμη κατευθύνονται στο Ελληνικό Γενικό Προξενείο της παραλίας, όπου σε ατμόσφαιρα ενθουσιώδη υψώνουν, στο μπαλκόνι του κτιρίου την ελληνική σημαία.
Με παρόμοιο τελετουργικό τρόπο εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών ο Αλέξανδρος Ζάννας, με τη βοήθεια κάποιου ναυτικού, υψώνει την ελληνική σημαία στην κορυφή του Λευκού Πύργου.
Στη συνέχεια και κάτω από ραγδαία βροχή, που όμως δεν ήταν ικανή να αποτρέψει τον ελληνικό πληθυσμό από το να πλημμυρίσει τους δρόμους,μπαίνει στην πόλη από την οδό «Μεμλεκέτ Μπαχτσεσή» (σημερινή 26ης Οκτωβρίου)η μεραρχία του στρατηγού Κλεομένη Κλεομένους με 3.000 άνδρες και στρατωνίζεται στα δυτικά της πόλης κοντά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Παράλληλα ο στρατηγός Κωνσταντίνος Καλλάρης με την ΙΙη Μεραρχία του πραγματοποιεί ταχύτατα «κυκλωτική»κίνηση στη Θεσσαλονίκη και καταλαμβάνει την περιοχή της Μπάλτσας (Μελισσοχωρίου) αποτρέποντας κάθε προοπτική ή δυνατότητα να βρει διέξοδο προς βορρά και βορειοανατολικά ο τουρκικός στρατός αναγκάζοντας τελικά τον Τούρκο αρχιστράτηγο να αποδεχθεί την πλήρη παράδοση της πόλης …
Στις 29 Οκτωβρίου 1912, με νέα τμήματα στρατού, μπαίνει στην πόλη ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄, που εγκαθίσταται στην περιοχή «Εξοχών» της Θεσσαλονίκης, στο αρχοντικό Χατζηλαζάρου, ενώ ο διάδοχος Κωνσταντίνος και το επιτελείο του εγκαταστάθηκαν στο Ξενοδοχείο «Σπλέντιτ» στην παραλία.
Στη συνέχεια ο Στρατηγός Καλλάρης ορίστηκε πρώτος Στρατιωτικός Διοικητής των ελληνικών στρατευμάτων της ελεύθερης Θεσσαλονίκης μέχρι να αναχωρήσει με τη Μεραρχία του για την Ήπειρο με στόχο την κατάληψη των Ιωαννίνων και να τον αντικαταστήσει ο πρίγκιπας Νικόλαος Πολιτικός Διοικητής της Θεσσαλονίκης και των –ονομαζόμενων – «Νέων Χωρών» ορίστηκε ο εκ Βεροίας καταγόμενος Κωνσταντίνος Ρακτιβάν ενώ για λόγους σκοπιμότητας και προσωρινά διατηρήθηκε στη θέση του και ο Τούρκος δήμαρχος της πόλης Οσμάν Σαϊτ Ιμπέλ Χακή μπέης.
Στις 30 Οκτωβρίου 1912 έγινε λαμπρή δοξολογία για την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στο ναό του Αγίου Μηνά, στην οποία χοροστάτησε ο τότε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος (1912-1951), ο οποίος είχε αναλάβει τα καθήκοντά του στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης μόλις το Μάιο λίγους μήνες πριν από την Απελευθέρωση της πόλης.
Την ίδια ημέρα, στις 26 0κτωβρίου 1912, ταξιαρχία του ελληνικού ιππικού ύστερα από μάχη απελευθερώνει το Λαγκαδά ενώ την επομένη 27 Οκτωβρίου, ο οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα καπετάν Δούκας, σε συνεργασία με τμήματα του ελληνικού τακτικού στρατού απελευθερώνει και τη Μοναστική Πολιτεία του Αγίου Όρους …
Πηγή: Αβέρωφ
O άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Aυτοί είναι κάτω στη γη, κ’ οι δυο αρχάγγελοι Mιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Tα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι’ άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Kι’ ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι’ ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Aυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: «Nτυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι’ αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Tο λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Eυαγγέλιο της ειρήνης κι’ αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Kαι φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού».
Aυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπου μαρτυρήσανε για τον Xριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.
O άγιος Δημήτριος περισκεπάζει όλη την οικουμένη, όπως λέγει το τροπάρι του, αλλά ιδιαίτερα προστατεύει τη Θεσσαλονίκη, που τη γλύτωσε πολλές φορές και στέκεται κι’ ανθίζει ως τα σήμερα, καινούριος μέγας Aλέξαντρος, που η δύναμή του κ’ η αντρεία του δεν χαθήκανε με το θάνατό του, όπως έγινε στον Aλέξαντρο, αλλά ζει και φανερώνεται στον αιώνα, σ’ όσους τον παρακαλάνε με θερμή καρδιά. H πατρίδα του βρίσκεται ολοένα σε κίνδυνο και σε σκληρές περιστάσεις κι’ ολοένα τον κράζει να τη βοηθήσει και να τη γλυτώσει. Kαι φέτος, ύστερα από τόσες γενεές που προστρέξανε με δάκρυα στην προστασία του, πάλι θα δράμουνε οι βασανισμένοι χριστιανοί στην εκκλησία του και θα κλάψουνε και θα ψάλλουνε πάλι το τροπάρι που λέγει: “Φρούρησον, πανεύφημε, την σε μεγαλύνουσαν πόλιν από των εναντίον προσβολών, παρρησίαν ως έχων προς Xριστόν τον σε δοξάσαντα”.
O άγιος Δημήτριος, ο μεγαλομάρτυς και μυροβλύτης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα 260 μ.X. Oι γονιοί του ήτανε επίσημοι άνθρωποι κι’ ο Δημήτριος κοντά στη φθαρτή δόξα που είχε από το γένος του, ήτανε στολισμένος και με χαρίσματα άφθαρτα, με φρονιμάδα, με γλυκύτητα, με ταπείνωση, με δικαιοσύνη και με κάθε ψυχική ευγένεια. Όλα τούτα ήτανε σαν ακριβά πετράδια που λάμπανε απάνω στην κορόνα που φορούσε, κι’ αυτή η κορόνα ήτανε η πίστη στον Xριστό. Eκείνον τον καιρό βασίλευε στη Pώμη ο Διοκλητιανός κ’ είχε διορισμένον καίσαρα, στα μέρη της Mακεδονίας και στα ανατολικά, ένα σκληρόκαρδο και αιμοβόρον στρατηγό που τον λέγανε Mαξιμιανό, θηρίο ανθρωπόμορφο, όπως ήτανε όλοι αυτοί οι πολεμάρχοι, που βαστούσανε κείνον τον καιρό με το σπαθί τον κόσμο, ο Διοκλητιανός, ο Mαξέντιος, ο Mαξιμίνος, ο Γαλέριος, ο Λικίνιος, πετροκέφαλοι, αγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, με λαιμά κοντά και χοντρά σαν βαρέλια, αλύπητοι, φοβεροί. Aυτός διώρισε τον Δημήτριο άρχοντα της Θεσσαλονίκης κι’ όταν γύρισε από κάποιον πόλεμο, μάζεψε τους αξιωματικούς στη Θεσσαλονίκη για να κάνουνε θυσία στα είδωλα. Tότε ο Δημήτριος είπε πως είναι χριστιανός και πως δεν παραδέχεται για θεούς τις πελεκημένες πέτρες. O Mαξιμιανός φρύαξε και πρόσταξε να τον δέσουνε και να τον φυλακώσουνε σ’ ένα λουτρό. Όσον καιρό ήτανε φυλακισμένος, ο κόσμος πρόστρεχε με θρήνο κι’ άκουγε τον Δημήτριο που δίδασκε το λαό για την πίστη του Xριστού. Ένα παλληκαρόπουλο, ο Nέστορας, πήγαινε κι’ αυτός κάθε μέρα κι’ άκουγε τη διδασκαλία του. Eκείνες τις ημέρες, παλεύανε πολλοί αντρειωμένοι μέσα στο στάδιο κι’ ο Mαξιμιανός χαιρότανε γι’ αυτά τα θεάματα· μάλιστα είχε σε μεγάλη τιμή έναν μπεχλιβάνη που τον λέγανε Λυαίο, άνθρωπο θηριόψυχο και χεροδύναμο, ειδωλολάτρη και βλάστημο, φερμένον από κάποιο βάρβαρο έθνος. Bλέποντας ο Nέστορας πως τους είχε ρίξει κάτω όλους αυτός ο Λυαίος, και πως καυχιότανε πως είχε τη δύναμη του Άρη και πως κανένας ντόπιος δεν αποκοτούσε να παλέψει μαζί του, πήγε στη φυλακή και παρακάλεσε τον άγιο Δημήτριο να τον βλογήσει για να ντροπιάσει τον Λυαίο και τον Mαξιμιανό και τη θρησκεία τους. Kι’ ο άγιος Δημήτριος έκανε την προσευχή του και τον σταύρωσε και παρευθύς έδραμε ο Nέστορας στο στάδιο και πάλεψε με κείνον τον άγριο το γίγαντα και τον έριξε χάμω και τον έσφαξε. Tότε ο Mαξιμιανός έγινε θηρίο από το θυμό του και μαθαίνοντας πως ο Nέστορας ήτανε χριστιανός και πως τον είχε βλογήσει ο Δημήτριος, πρόσταξε να τους σκοτώσουνε. Σαν πήγανε στη φυλακή οι στρατιώτες, τρυπήσανε τον Δημήτριο με τα κοντάρια και έτσι πήρε τ’ αμάραντο στέφανο, στις 26 Oκτωβρίου 296· μάλιστα είναι γραμμένο πως σαν είδε τους στρατιώτες να ρίχνουνε τα κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλά το χέρι του και τον πήρανε οι κονταριές στο πλευρό, για να αξιωθεί το τρύπημα της λόγχης που δέχτηκε ο Xριστός στην πλευρά του κ’ έβγαλε αίμα και νερό η λαβωματιά του. Tον Nέστορα τον αποκεφαλίσανε την άλλη μέρα έξω από το κάστρο. Oι χριστιανοί σηκώσανε τα άγια λείψανα και τα θάψανε αντάμα, κι’ από τον τάφο έβγαινε άγιο μύρο που γιάτρευε τις αρρώστιες, για τούτο τον λένε και μυροβλύτη. Aπάνω στον τάφο χτίσθηκε εκκλησιά, τον καιρό που βασίλεψε ο μέγας Kωνσταντίνος. Στα κατοπινά χρόνια χτίσθηκε η μεγάλη εκκλησιά η τωρινή και στα 1143 ο βασιλέας Mανουήλ ο Kομνηνός έστειλε και πήρε στην Kωνσταντινούπολη την εικόνα του αγίου και την έβαλε στο μοναστήρι του Παντοκράτορος που ήτανε χτισμένη η εκκλησία του από τους Kομνηνούς και που τη λένε σήμερα Zεϊρέκ και την είχανε κάνει παλαιότερα τεκέ οι ντερβίσηδες. Στα εικονίσματά του είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος, ομορφοσελωμένο, στολισμένο με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά ανακαμαριασμένη, αλαφιασμένο από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του αγίου Δημητρίου. (σ.σ. Ο άγ. Δημήτριος στην εικόνα του δε σκοτώνει το βάρβαρο παλαιστή Λυαίο ,όπως εσφαλμένα έχει γραφτεί, αλλά τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν "Σκυλογιάννη", ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1207.
Πώς όμως ένας άγιος εικονίζεται να σκοτώνει έναν άνθρωπο;
Ο Σκυλογιάννης πέθανε από πλευρίτιδα, αλλά ο θάνατός του αποδόθηκε σε θεία δίκη. Σε ιστορικό κείμενο (Σταυράκιος) αναφέρεται όραμα, όπου ο άγιος εμφανίστηκε να ρίχνει το κοντάρι του στο σκληρό πολιορκητή, για να σώσει το λαό της πόλης του. Δε σκότωσε λοιπόν με τα όπλα του ο άγιος το Σκυλογιάννη, αλλά ο θάνατός του από ασθένεια λίγο πριν χτυπήσει τη Θεσσαλονίκη αποδόθηκε σε θεία παρέμβαση, που σταμάτησε τους κατακτητικούς πολέμους του, με τη μεσιτεία του αγίου Δημητρίου προς το Θεό (συμβολικά, "τον κοντάρεψε"). Στα καπούλια του, πίσω από τον Άγιο, είναι καβαλλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Eίναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Aλγέρι, στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του. Kάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος και παρακαλούσε μέρα νύχτα με δάκρυα να τον λευτερώσει ο άγιος Δημήτριος. Όπου, μια μέρα σαν αύριο, παραμονή τ’ αγίου Δημητρίου, τον είδε στον ύπνο του πως πήγε με τ’ άλογο και τον έβαλε καβάλλα και φύγανε από την Aραπιά. Kαι σαν ξύπνησε το πρωί, βρέθηκε λεύτερος στη Θεσσαλονίκη και δόξασε το Θεό και τον άγιο Δημήτριο και μπήκε σ’ ένα καράβι και πήγε στον Πόρο κι’ από τότε στα εικονίσματά του ζωγραφίζανε και το δεσπότη.
Λοιπόν αύριο το βράδυ θα προστρέξουνε πάλι οι Θεσσαλονικιώτες κ’ οι άλλοι χριστιανοί στη μεγάλη πανήγυρη και θα παρακαλέσουνε με συντριβή τον ένθερμο προστάτη τους να τους δώσει βοήθεια σε τούτες τις δεινές περιστάσεις. Kαι θα μαζευτούνε ο λαός ο ορθόδοξος κ’ οι άρχοντες κ’ οι δεσποτάδες και παπάδες και καλόγεροι και θα ψάλουνε στο μεγάλον εσπερινό τα κατανυχτικώτατα τροπάρια, με το μουσικό μέλος της Oρθοδοξίας· γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η κιβωτός που σώθηκε η ορθόδοξη λατρεία από τον κατακλυσμό της φραγκολεβαντινιάς που πάγει να μας πνίξει με τους ανούσιους νεωτερισμούς της. Eκεί θα συναχτούνε οι καλοί οι ψαλτάδες που ψέλνουνε ακόμα με κείνη τη σοβαρή ψαλμωδία που κρατά από τότε που θεμελιώθηκε η σεβάσμια τούτη εκκλησία, πούναι το καύχημα κ’ η παρηγοριά της Aνατολής, ύστερα από την Aγιά Σοφιά της Kωνσταντινούπολης. Kαι μεθαύριο στη λειτουργία, θα ψάλουνε στους Aίνους τα εξαίσια προσόμοια που είναι γεμάτα πόνο και ελπίδα και αγιασμένον ενθουσιασμό. Tάχει συνθέσει ένας από τους γλυκύτερους ποιητές της εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης ο Γραπτός, ψυχή πονεμένη και καρτερική. Kαι θα σας εξηγήσω με λίγα λόγια πως βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μελώδησε αυτά τα συγκινητικά τροπάρια.
Aυτός ο άγιος μαζί με τον αδελφό του τον Θεόδωρο λέγονται “Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί”. Γεννηθήκανε στην Παλαιστίνη και γινήκανε μοναχοί και ύστερα χειροτονηθήκανε παπάδες και ησυχάσανε στο μοναστήρι του αγίου Σάββα. Ήτανε κι’ οι δυο σπουδασμένοι στο έπακρο και γνωρίζανε κατά βάθος την ελληνική και την αραβική γλώσσα.
Φαίνεται πως οι αληθινοί χριστιανοί πρέπει παντοτινά να βασανίζουνται, γιατί, σαν περάσανε οι διωγμοί από τους ειδωλολάτρες, αρχίσανε άλλοι διωγμοί από τους αιρετικούς χριστιανούς. Kι’ όσοι βασανισθήκανε από τους ειδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι’ όσοι βασανισθήκανε από τους χριστιανούς αιρετικούς γινήκανε ομολογητές. Tέτοιοι ομολογητές είναι και γράφουνται και τα δυο τούτα αγιασμένα αδέλφια, ο Θεόδωρος κι’ ο Θεοφάνης. Γιατί τους καταδίωξε ο Λέοντας ο Ίσαυρος, που ήτανε εικονομάχος και τους φυλάκωσε και τους έδειρε και ύστερα τους εξώρισε στον Πόντο. Kι’ ο μεν Θεόδωρος τελείωσε τον αγώνα στη δεύτερη εξορία που τους έστειλε ο Θεόφιλος, ο τρίτος εικονομάχος αυτοκράτορας ύστερα από τον Λέοντα, και πέθανε σ’ ένα ερημονήσι που το λέγανε Aρουσία, μέσα σε μεγάλα δεινά και σε στερήσεις. O δε Θεοφάνης εξωρίσθηκε στη Θεσσαλονίκη κ’ εκεί, σκλάβος και τυραννισμένος, σύνθεσε με κλαυθμό ψυχής αυτά τα τροπάρια, που με δαύτα ικετεύει τον άγιο Δημήτριο να γλυτώσει τη χριστιανοσύνη από τους ασεβείς και τυραννικούς ανθρώπους, και τη Θεσσαλονίκη από τους βαρβάρους που τη ζώνανε. Kαι λέγουνται Γραπτοί, επειδή ο Θεόφιλος πρόσταξε και τυπώσανε με πυρωμένο σίδερο απάνω στα μέτωπά τους ένα αδιάντροπο ποίημα που έκανε κάποιος αυλοκόλακας. O άγιος Θεοφάνης, άμα πέθανε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε επίσκοπος Nικαίας και εκοιμήθη, γέροντας γεμάτος από πνευματική ευωδία, στα 850 μ.X. O Nικηφόρος Kάλλιστος τον λέγει ηδύφωνον μουσικόν αυλόν κι’ ο Σουΐδας ποιητήν. Έγραψε πολλές υμνωδίες σε διάφορες γιορτές, σύνθεσε και κανόνα συγκινητικό στον βασανισμένον αδελφό του τον Θεόδωρο.
Aπό τα τροπάρια των Aίνων που είπαμε, το πρώτο έχει περισσότερον πόνο και πάθος και σ’αυτό συνεταίριαξε ο ποιητής τεχνικά τη θλίψη του για το διωγμό της ορθοδοξίας με το υμνολόγημα του αγίου και με την καρτερική ελπίδα για τη σωτηρία της θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, που και κείνον τον καιρό βρισκότανε σε αγωνία. Aυτά τα τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στις δεινές δοκιμασίες που πέρασε απανωδιαστά η Θεσσαλονίκη από τον καιρό του Διοκλητιανού ίσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αυτό το τροπάρι και το μεταγυρίζω στην απλή γλώσσα, πλην χωρίς να μπορέσω να σιμώσω στο πρωτόγραφο:
«Δεύρο, μάρτυς Xριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της αιρέσεως· υφ’ ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Oίκτιρον ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν· παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ’ ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος».
«Έλα, μάρτυρα του Xριστού, σε μας, που έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές φοβέρες κι’ από τη δεινή μανία της αιρέσεως· που μας κατατρέχει σα νάμαστε σκλάβοι και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε κι’ αλλάζουμε ολοένα τόπο με τόπο και πλανιόμαστε σαν τ’ αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, και δώσε μας ανάπαψη, πάψε τη ζάλη και σβήσε την αγανάχτηση που σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας το Θεό, που δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος».
Σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, 26 τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη ἑνός ἁγίου, ἰδιαίτερα ἀγαπητοῦ στήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. Πραγματικά, εἶναι πολύ ἀγαπητός ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἀφοῦ ἀπό παλαιά ὑπῆρχαν χριστιανοί πού τόν εὐλαβοῦντο καί τόν ἐπεκαλοῦντο ἰδιαίτερα, «Δημητριανοί» καλούμενοι.
1. Ὁ ἅγιος κατά πρῶτον ἦταν παρθένος, καί σχετίζεται γι᾿ αὐτό τό ὄνομά του μέ τήν Παρθένο Παναγία μας. Θά τό ἐξηγήσω αὐτό, γιατί ἔχει μιά ὡραία ἑρμηνεία. Τό ὄνομα «Δημήτριος» εἶναι παλαιό. Οἱ παλαιοί τήν γῆ τήν θεωροῦσαν ὡς μητέρα. Καί, πραγματικά, ἡ γῆ εἶναι τέτοια, γιατί ἀπό αὐτή πλαστήκαμε – χῶμα εἶναι τό σῶμα μας – ἀπό αὐτή τρεφόμαστε καί σ᾿ αὐτή πάλι ἐπανέρχεται τό σῶμα μας μέ τόν θάνατο. Γι᾿ αὐτά τά τρία καί οἱ παλαιοί ἔλεγαν τήν γῆ «τρισαγάθη» καί τήν ὀνόμασαν «μητέρα». Καί στήν Λατρεία μας, ἕνας ἀναβαθμός τοῦ πλ. δ΄ ἤχου ὀνομάζει ἔτσι τήν γῆ, τήν λέγει «μητέρα»,1 «Γῆ-μῆτερ», ἔλεγαν·καί....
κατά παραφθορά τοῦ «Γ» ἔγινε «Δη-μῆτερ». Ἔτσι ἔχουμε τό ὄνομα «Δημήτριος». Καί οἱ εἰδωλολάτρες τήν θεά γεωργίας τήν ὀνόμαζαν «Δήμητρα».
Γιά ᾿μᾶς τούς Ὀρθοδόξους «Γῆ - Μῆτερ» εἶναι ἡ Παναγία μας. Τό γνωρίζουμε ὅτι εἶναι Μητέρα μας ἡ Παναγία, ἀλλά λέγεται καί «Γῆ». Γι᾿ αὐτό καί ψάλλουμε στούς Χαιρετισμούς γι᾿ Αὐτήν, «Χαῖρε ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν». Ἔτσι, μέ ἀφορμή τό ὄνομά του συσχετίζουν τόν παρθένο ἅγιο Δημήτριο πρός τήν Παρθένο Παναγία μας.
2. Ἀλλά ὁ ἅγιος Δημήτριος δέν ὑπῆρξε μόνον παρθένος ἀλλά καί μάρτυς, μεγαλομάρτυς, καί μάλιστα τό μαρτύριό του σχετίζεται – παραλληλίζεται πρός τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ συσχετισμός γίνεται καί γιά τό νεαρό τῆς ἡλικίας τοῦ μάρτυρος, ἀλλά κυρίως καί γιατί λογχίσθηκε, ὅπως ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός μας. Γι᾿ αὐτό, καί κατά παλαιό τυπικό, πρίν ἀπό τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Δημητρίου γινόταν νηστεία μία ἑβδομάδα, ὅπως τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα γιά τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ καί μετά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου εἴχαμε μεθεόρτια πάλι μία ἑβδομάδα, ὅπως ἡ Διακαινίσιμη Ἑβδομάδα μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἑορτή, λοιπόν, τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἦταν «εἰς τύπον τῆς ἁγίας καί μεγάλης Κυριακῆς τῆς τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν ἀναστάσεως». Αὐτό, βέβαια, δέν γίνεται μέ ἄλλον ἅγιο, ἀλλά μέ τόν ἅγιο Δημήτριο μόνον, ἀκριβῶς γιά τόν παραλληλισμό τοῦ μαρτυρίου του μέ τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ, γιατί καί ὁ ἅγιός μας λογχίσθηκε, ὅπως καί ὁ Χριστός μας στόν φρικτό Γολγοθᾶ. Ἄρχιζε δέ παλαιότερα ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἀπό 1ης Ὀκτωβρίου· ὥστε ὁλόκληρος ὁ μήνας Ὀκτώβριος ἦταν ἀφιερωμένος στόν ἅγιο Δημήτριο.
Παρθένος καί μάρτυς, λοιπόν, ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Δημήτριος καί μάλιστα εἶναι πολύ πιθανόν ὅτι ἦταν καί ἱερεύς,2 ὁπότε μπορεῖ νά λέγεται καί ἱερομάρτυς. Στά χρόνια τῶν διωγμῶν τότε, δέν ἦταν φανεροί οἱ ἱερεῖς, δέν εἶχαν ἰδιαίτερη ἐνδυμασία, γι᾿ αὐτό καί πολύ εὔκολα διέφευγε ἡ ἱερατική ἰδιότητά τους· ἀλλά γιά τόν ἅγιο Δημήτριο θεωρεῖται πολύ πιθανόν ὅτι ἦταν ἱερεύς, καί μάλιστα, ὅπως ἄκουσα ἀπό γνώστη τῶν λειτουργικῶν, ἦταν «τοὐλάχιστον ἱερεύς»· μπορεῖ, δηλαδή, νά ἦταν καί Ἐπίσκοπος!
3. Ἀκόμη ὁ ἅγιός μας λέγεται καί «Μυροβλύτης», γιατί μυρόβλυσε ὁ τάφος του. Οἱ χριστιανοί, ἀγαπητοί μου, μέ τό Ἅγιο Μύρο, πού λάβαμε κατά τό Βάπτισμά μας, πήραμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί πνέουμε Μύρο καί γινόμαστε μοσχοβολητοί, γι᾿ αὐτό καί μυροβλύζουν τά Λείψανα τῶν ἁγίων καί οἱ τάφοι τους. Τό κακό ὅμως πού παθαίνουμε εἶναι ὅτι μέ τίς ἁμαρτίες μας χάνουμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔρχεται στήν ψυχή μας ἡ δυσοσμία τῶν κακῶν παθῶν. Καί πρέπει, λοιπόν, νά καθαριστεῖ ἡ καρδιά μας ἀπό τά πάθη αὐτά, πράγμα πού πετυχαίνεται μέ τήν μετάνοια, γιά νά ἔρθει πάλι καί πάνω μας καί μέσα μας ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἅγιοι, μέ τόν καθαρό βίο τους, ἦταν πάντοτε κατοικητήρια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τά ἔργα τους καί τά λόγια τους ἦταν χαριτωμένα, ἔπνεαν Μύρο· καί ὡς ἕνα δεῖγμα τῆς ἁγίας τους αὐτῆς ζωῆς ἦταν ἡ εὐωδία τῶν ἁγίων τους Λειψάνων καί ἡ μυρόβλυση τῶν τάφων τους, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ μεγαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου.
4. Ὁ ἅγιός μας εἶναι ἀκόμη ἱεραπόστολος. Εἶχε κύκλο μαθητῶν. Καί κάθε μέρα ηὔξανε τόν κύκλο αὐτόν, γιατί πόθος του ἦταν κάθε μέρα ἕναν εἰδωλολάτρη νά τόν κάνει χριστιανό. Μᾶς εἶναι γνωστός ἕνας ἀπό τούς μαθητές τοῦ ἁγίου, ὁ Νέστορας, πού τό ὄνομά του τό ἀκούσαμε στό Ἀπολυτίκιο, γιατί συνδέεται πολύ στενά μέ τόν διδάσκαλό του ἅγιο. Ἐκεῖνα τά χρόνια, ἀγαπητοί, ὑπῆρχε ἕνας γιγαντόσωμος καί ὑπερφίαλος εἰδωλολάτρης, πρόσωπο τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, Λυαῖος στό ὄνομα, πού κομπορρημονοῦσε καί ἔλεγε, ὅτι θά συντρίψει μέ τήν δύναμή του τό γένος τῶν χριστιανῶν· καί προκαλοῦσε τούς χριστιανούς, ἄν πιστεύουν γιά δυνατό τόν Χριστό τους – ἔλεγε – νά ἔρθουν νά παλέψουν μαζί του, γιά νά τούς ἀποδείξει τήν δική του δύναμη καί τήν δική τους ἀδυναμία. Ἀλλά παρουσιάστηκε γιά νά παλέψει μέ τόν θρασύ καί ὑπερφίαλο αὐτόν Λυαῖο ὁ χριστιανός Νέστορας, μικρός καί ἀδύνατος στό παράστημα. Πῆγε ὅμως πρῶτα στήν φυλακή, γιά νά πάρει τήν εὐχή τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Ὁ ἅγιος ἀπό τήν φυλακή του τόν ἐσταύρωσε, τόν εὐλόγησε καί τοῦ εἶπε προφητικά: «Καί τόν Λυαῖον νικήσεις καί ὑπέρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις»! Δυναμωθείς ἀπό τόν λόγο του αὐτόν ὁ Νέστορας πῆγε στό στάδιο, τό κατάμεστο ἀπό κόσμο, γιά νά παλέψει μέ τόν γιγαντόσωμο Λυαῖο. Καί ὅταν ἄρχισε ὁ ἀγώνας εἶπε δυνατά: «Θεέ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι»!!! Καί ἀμέσως ὅρμησε ἐναντίον τοῦ θηρίου καί μέ μία ἐπιδέξια κίνηση τόν σώριασε κατά γῆς καί τόν ἐθανάτωσε. Ἔτσι κατέβαλε τήν ὑπερηφάνεια τῶν εἰδωλολατρῶν καί τό καύχημα τοῦ βασιλέως. Σ᾿ αὐτό τό θαῦμα ἀναφέρεται ἡ φράση τοῦ Ἀπολυτικίου τοῦ ἁγίου «ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τήν δύναμιν ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τόν Νέστορα».
Τήν νίκη αὐτή τῶν χριστιανῶν κατά τῶν ἀπίστων Λυαίων τήν ζήσαμε καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες σάν ἔθνος στόν ἀγώνα μας τό ᾿40, ἕνα λαμπρό ἱστορικό γεγονός πού δέν τό ξεχνᾶμε καί δέν πρέπει νά τό ξεχάσουμε ποτέ. Ἤμαστε κι ἐμεῖς σάν ἔθνος μικροί καί ταπεινοί, ἐνῶ οἱ ἐχθροί μας ἦταν δυνατοί, εἶχαν ἅρματα καί τάνκς καί ἀεροπλάνα, πού ἔσκιαζαν τόν ἥλιο· καί κομπορρημονοῦσαν, καί αὐτοί σάν τόν Λυαῖο, καί μέ πεποίθηση ἔλεγαν ὅτι θά μᾶς συντρίψουν καί θά μᾶς βουλιάξουν. Ἀλλά συντρίφτηκαν αὐτοί, γιατί ἐμεῖς παραταχθήκαμε ἐναντίον τους ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ μας, μέ τήν Εὐχή τῆς Παναγιᾶς μας. Αὐτή ἦταν ἡ Μαυροφόρα Ἐκείνη, πού τήν ἔβλεπαν οἱ φαντάροι μας πάνω στά χιονισμένα βουνά νά ἁπλώνει τά παντοδύναμα Χέρια Της, νά ὁδηγεῖ τά στρατεύματά μας καί τά βόλια τοῦ ἐχθροῦ ἄλλαζαν κατεύθυνση. «Οὗτοι – οἱ ἐχθροί μας – ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις· ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. 19,8).
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων! Αὕτη ἡ πίστις τῶν «Δημητριανῶν»!
Ἀγαπητοί μου! Τά προβλήματα τῆς ζωῆς μας, τά ἐμπόδια στούς καλούς μας ἀγῶνες, αὐτοί οἱ φοβεροί Λυαῖοι, θά λυθοῦν καί θά διαλυθοῦν μέ τήν εὐχή καί τό κοντάρι τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τοῦ ἀγαπητοῦ καί θαυμαστοῦ ἁγίου μας, ΑΜΗΝ.
Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
YΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. «Ἐπί τήν μητέρα αὐτοῦ γῆν, πᾶς αὖθις ἀναλύσει».
2. Αὐτό ὑποδηλώνεται ἀπό τό ὅτι σ᾿ αὐτόν κατέφυγε ὁ Νέστορας γιά νά πάρει «εὐχή» γιά τήν πάλη του μέ τόν Λυαῖο, ἀπό τό ὅτι ὁ ἅγιος τόν ἐσφράγισε ἐπί τῆς κεφαλῆς του, τόν εὐλόγησε, ὅπως κάνουν οἱ ἱερεῖς καί ἀπό τό ὅτι ὁ Νέστορας στό στάδιο ἐπικαλέστηκε τόν Χριστό ὡς «Θεό τοῦ ἁγίου Δημητρίου». Ἡ ἱερωσύνη τοῦ ἁγίου φαίνεται ἀκόμη καί ἀπό τό ὅτι ὁ ἅγιος εἶχε κύκλο «μαθητῶν», σάν μιά σημερινή ἐνορία, αὐξάνοντας καθημερινά τόν ἀριθμό τῆς συνάξεώς του κάνοντας χριστιανούς. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ ἱερέως.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ἄγχος. Πίεση. Ἔνταση. Ρυθμοὶ ἐξαντλητικοί. Καθημερινὸ κυνηγητὸ τοῦ χρόνου. Ὑποχρεώσεις ἀπανωτές, ποὺ νιώθεις κυριολεκτικὰ νὰ σὲ πνίγουν. Ὑποθέσεις ποικίλες, οἰκογενειακές, ἐπαγγελματικές, οἰκονομικές, μέριμνες συνεχόμενες, τέτοιες καὶ τόσες ποὺ νὰ μὴ σὲ ἀφήνουν νὰ ἀναπνεύσεις. «Πόσο ἀκόμα θὰ ἀντέξω;» ἀναρωτιέσαι.
Δὲν ἀποτελεῖ τὴν ἐξαίρεση ἡ κατάσταση ποὺ περιγράψαμε. Μᾶλλον τὸν κανόνα γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Ποῦ νὰ βρεῖ λίγες στιγμὲς γιὰ ἠρεμία, χαλάρωση; Τὰ νεῦρα του συνεχῶς τὰ νιώθει τεντωμένα, τοὺς μῦς σφιγμένους. Κι ὅταν κάποτε, ἀργὰ τὰ μεσάνυχτα, κατακλιθεῖ γιὰ ὕπνο, πῶς νὰ κοιμηθεῖ μ’ αὐτὴν τὴν ἔνταση ποὺ ἔχει; Τὸ πρῶτο ποὺ φυγαδεύεται σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι ὁ ὕπνος. Γι’ αὐτὸ τόσοι ἄνθρωποι σήμερα ὑποφέρουν ἀπὸ ἀϋπνίες. Καὶ δὲν εἶναι μικρὸ τὸ βάσανο. Ὅλη τὴν ἡμέρα νὰ τρέχεις νὰ προλάβεις τὶς ὑποθέσεις σου, νὰ πνίγεσαι μέσα στὶς ὑποχρεώσεις, καὶ τὸ βράδυ ποὺ πέφτεις κατάκοπος λίγο νὰ ξεκουραστεῖς, νὰ μὴν μπορεῖς...
Πνίγονταν καὶ οἱ μαθητές!...
Ἦταν τὸ δειλινὸ ἐκεῖνο ποὺ ἀνέβηκαν μαζὶ μὲ τὸν Διδάσκαλό τους στὸ πλοιάριο γιὰ νὰ διασχίσουν τὴ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος πρὸς τὸ ἀπέναντι μέρος. Δὲν πέρασε ὥρα πολλή, καὶ ἡ κοσμοχαλασιὰ ἄρχισε. Λαίλαπα ἀνέμου, σάλος κυμάτων, θύελλα τρομακτική, τρικυμία φοβερή, τέτοια ποὺ νὰ ἀπειλεῖ ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ καταποντίσει τὸ σκάφος. Τὰ κύματα νὰ εἰσορμοῦν μὲ μανία μέσα σ’ αὐτό, χτυπώντας το ἀπὸ κάθε πλευρά. Καὶ τὸ μικρὸ πλοιάριο νὰ στροβιλίζεται σὰν τσόφλι καρυδιοῦ μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κλύδωνα!
Καὶ ὁ Κύριος;
Κοιμόταν!
Ναί, κοιμόταν. «Ἦν καθεύδων ἐπὶ τῇ πρύμνῃ ἐπὶ τὸ προσκεφάλαιον», μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸ κείμενο (Μάρκ. δ΄ 38).
Γνωρίζουμε ἀπὸ τὶς περιγραφὲς τῶν ἱερῶν εὐαγγελιστῶν ὅτι ὅλη ἡ ἐπὶ γῆς ζωὴ τοῦ Κυρίου ἦταν μεστὴ κόπων καὶ ἀγρυπνιῶν, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ παραμελεῖ καὶ αὐτὲς τὶς βασικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες γιὰ συντήρηση στὴ ζωὴ καὶ ἀνάπαυση, προκειμένου νὰ ἐπιτελέσει τὸ ἔργο ποὺ Τοῦ εἶχε ἀνατεθεῖ ἀπὸ τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του. Τώρα Τὸν ἀντικρίζουμε νὰ κοιμᾶται κατάκοπος. Κι αὐτὸ μέσα στὸν σάλο, τὴν ὥρα ποὺ τὰ κύματα κόντευαν νὰ τοὺς πνίξουν!...
Αὐτὸν τὸν ὕπνο δὲν μπορεῖ ἄραγε νὰ τὸν χαρίσει καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ πλέουν μέσα στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς, κι ὄχι σπάνια τὸ συναντοῦν τρικυμισμένο καὶ ἀπειλητικό;
Ὑπάρχει μία φράση στοὺς Ψαλμοὺς ποὺ δείχνει πόση μέριμνα λαμβάνει ὁ Κύριος γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους σ’ Αὐτὸν καὶ γι’ αὐτὸ Τοῦ ἀνήκουν, εἶναι οἱ δικοί Του, οἱ ἀγαπητοί Του!
Ἀντιπαραβάλλει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς τοὺς ἀνθρώπους τῆς πολυπραγμοσύνης, τῆς ὑπεραπασχόλησης, τῶν συνεχῶν δραστηριοτήτων στὶς ὁποῖες ἐπιδίδονται γιὰ τὸ προσωπικό τους κέρδος, συχνὰ καὶ εἰς βάρος τῶν ἄλλων, τοὺς ἀντιπαραβάλλει μὲ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Ἀπευθύνεται στοὺς πρώτους καὶ τοὺς λέει: Ἐσεῖς ποὺ δὲν ἔχετε τὸν Θεὸ βοηθὸ στὴ ζωή σας ξυπνᾶτε προτοῦ νὰ ξημερώσει γιὰ νὰ τρέξετε στὶς ἐπιχειρήσεις σας. Πᾶτε νὰ καθίσετε στὸ τραπέζι, πᾶτε νὰ ξαπλώσετε στὸ κρεβάτι, καὶ ἀμέσως σηκώνεστε. Οὔτε μιὰ μπουκιὰ γλυκὸ ψωμὶ δὲν μπορεῖτε νὰ φᾶτε ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὶς μέριμνες ποὺ σᾶς ἔχουν κατακλύσει. Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ ποιὸ σκοπό; «Εἰς μάτην». Μάταια. Ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Κύριος δίνει ὕπνο γλυκύ, βαθὺ στοὺς ἀγαπητούς Του. «Εἰς μάτην ὑμῖν ἐστι τὸ ὀρθρίζειν. ἐγείρεσθαι μετὰ τὸ καθῆσθαι, οἱ ἐσθίοντες ἄρτον ὀδύνης, ὅταν δῷ τοῖς ἀγαπητοῖς αὐτοῦ ὕπνον» (Ψαλμ. ρκϚ΄ [126] 2).
Ὕπνο στοὺς ἀγαπητούς Του!
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὅλη τους τὴ μέριμνα τὴν ἔχουν ἐπιρρίψει στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ· ποὺ ὅλη τὴ ζωή τους τὴν ἔχουν ἐμπιστευθεῖ στὴν ἀγαθή Του πρόνοια καὶ πατρικὴ στοργή. Σὰν τὸ μικρὸ παιδί, ποὺ μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του μπορεῖ νὰ κοιμᾶται ἥσυχο ἀκόμα καὶ στὴ μέση τοῦ πολέμου, τῆς βοῆς, τῆς ταραχῆς. Σὰν τὸν ἀπόστολο Πέτρο, ποὺ τὴν ἄλλη μέρα θὰ τὸν ὁδηγοῦσαν στὸ θάνατο, κι αὐτὸς τὴ νύχτα ἐκείνη μέσα στὴ φυλακή, δεμένος μεταξὺ δύο στρατιωτῶν, κοιμόταν βαθιά! (Πράξ. ιβ΄ 6).
Εἶναι οἱ ἀγαπητοί Του αὐτοί. Καὶ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ τοὺς δείξει πόσο τοὺς ἀγαπᾶ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων τοὺς κάνει κι αὐτὸ τὸ δῶρο: Τοὺς δίνει ὕπνο! Ὕπνο βαθύ, ἀναζωογονητικό!
Ἂν θέλεις καὶ σύ, ἀδελφέ, νὰ ἐνταχθεῖς στὴ μερίδα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀγαπητῶν τοῦ Κυρίου, ἕνα ἔχεις νὰ κάνεις. Σοῦ τὸ συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, αὐτὸς ποὺ κοιμόταν ἥσυχος... «Πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψατε ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Ὅλη τὴ φροντίδα, τὴν ἀνησυχία σου ρίξ’ την ἐπάνω Του, διότι Αὐτὸς ἐνδιαφέρεται γιὰ σένα.
Καὶ τότε θὰ μπορεῖς νὰ κοιμᾶσαι ἥσυχος. Ἀκόμα κι ὅταν τὸ καράβι τῆς ὑπάρξεώς σου τὸ βλέπεις νὰ ἀπειλεῖται ἀπὸ τὰ μανιασμένα κύματα τῶν πολυειδῶν περιστάσεων τῆς ζωῆς...
Πηγη: Ο Σωτήρ
Σε μία από τις περιοδείες στα χωριά της Ιουδαίας ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός συναντά ένα άνθρωπο από το χωριό των Γεργεσηνών. Ο άνθρωπος αυτός είχε κυριευθεί προ πολλών ετών από δαιμόνια, τα οποία τον βασάνιζαν με κάθε τρόπο. Ο δαιμονισμένος βρισκόταν σε αγρία κατάσταση, αποτέλεσμα της επιρροής των δαιμόνων. Ξέσχιζε τα ρούχα του και κατοικούσε μέσα στα μνήματα των νεκρών.
Οι συγγενείς του τον έδεναν με αλυσίδες, για να μη βλάψει κανένα άνθρωπο, αλλ' εκείνος έσπαζε τα δεσμά του και οδηγείτο από τα πονηρά πνεύματα στην έρημο.
Σ' αυτή την αθλία κατάσταση συναντά ο Κύριος τον δαιμονισμένο. Αξιολύπητη και φρικτή είναι η εμφάνιση του δαιμονισμένου. Και ο Πολυεύσπλαγχνος Κύριος βαδίζει προς την έρημο για να συναντηθεί με το ταλαιπωρημένο πλάσμα Του, τον άνθρωπο.
Τον συναντά, και ανοίγει διάλογο μαζί με τα ακάθαρτα πνεύματα, τα οποία με τη θεϊκή Του εξουσία εκδιώκει και απομακρύνει.
Το σωτηριώδες έργο του Σωτήρα μας Χριστού αποσκοπούσε στο να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά και τη τυραννία του διαβόλου. Με την πτώση του ο άνθρωπος περιέπιπτε χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο στις παγίδες του εχθρού. Το ανθρώπινο γένος κατήντησε αιχμάλωτο του πονηρού. Αποκορύφωμα της τυραννίδος ήτο όταν ο άνθρωπος κυριεύθηκε και σωματικά από τους δαίμονες.
Όταν το πονηρό πνεύμα κυριεύσει τη ψυχή του ανθρώπου, τότε κυριαρχεί σ' όλη τη ψυχοσωματική του οντότητα. Ο άνθρωπος ενεργεί και πράττει ό,τι ο διάβολος του υποδείξει, χωρίς να έχει ο πρώτος τη συναίσθηση του τι λέγει ή τι πράττει. Η ψυχή και η συνείδησή του παραλύονται από τις σκοτεινές δυνάμεις και αδυνατούν να αντιδράσουν. Ο άνθρωπος ζει τη μεγαλύτερη δυστυχία της ύπαρξής του.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός από αγάπη προς τον άνθρωπο ήρθε για να τον ελευθερώσει. Ήρθε για να συναντηθεί με τον κάθε άνθρωπο. Ήρθε για να συνομιλήσει μαζί μας και να μας οδηγήσει ξανά κοντά Του.
Ο κάθε άνθρωπος, που ζει μακράν του Χριστού, ζει μέσα στην έρημο της αμαρτίας, της αιχμαλωσίας, της τυραννίας του πονηρού. Μακράν του Χριστού, όσο και αν καυχώμεθα, δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία. Ο άνθρωπος βρίσκεται δεμένος με τις αλυσίδες και τα δεσμά των παθών και της αμαρτίας. Ο άνθρωπος, που ζει μέσα στην αμαρτία στερεί τον εαυτό του από τη ζωτική Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Η μακράν του Χριστού ζωή είναι στείρα από αρετές και δένδρο άκαρπο.
Ο Κύριος μας στο Ιερό Ευαγγέλιο μας διαβεβαίωσε λέγοντας, ότι κάθε δένδρο που δεν φέρνει καρπό εκκόπτεται και ρίχνεται στη φωτιά, σαν άχρηστο και ανωφελή. Επίσης μας διαβεβαιώνει, ότι εάν θέλωμε να φέρωμε καρπό, τότε πρέπει να είμεθα ενσωματωμένοι μαζί Του, γιατί τότε αποδίδει κανείς καρπό, εάν μένει μαζί Του.
Και εδώ πρέπει να μιλήσωμε για τη μεγάλη πλάνη πολλών Χριστιανών, που έχουν δημιουργήσει μια ψευτοεικόνα του εαυτού των και ζουν μέσα σ' ένα ψεύτικο πιστεύω, πιστεύοντας, ότι μπορούν να είναι «καλοί Χριστιανοί» μέσα στην κοινωνία χωρίς να βιώνουν την εν Χριστώ ζωή. Χωρίς να εκκλησιάζονται.
Χωρίς να κοινωνούν συχνά. Χωρίς να εξομολογούνται. Δημιουργούν μια ψεύτικη εικόνα του εαυτού των, που ικανοποιεί την εγωκεντρική και εγωϊστική τους προσωπικότητα. Και ενώ κομπάζουν για τον εαυτό τους, στερούνται στην ουσία από κάθε αρετή.
Ο άνθρωπος, που δεν πλησιάζει το Χριστό, την Εκκλησία Του, τα Ιερά Μυστήρια ζει μέσα στην κόλαση της ενοχής, της αγωνίας και της ταραχής. Γι' αυτό και βλέπομε τους ανθρώπους, που είναι αιχμάλωτοι της αμαρτίας να προσπαθούν να βρουν κάποια διέξοδο από τη τυραννία της συνείδησής των.
Καταφεύγουν στα πολυθόρυβα νυκτερινά κέντρα διασκεδάσεων για να ξεχάσουν και να μην ακούουν τις προειδοποιητικές φωνές της ψυχής τους, που βροντοφωνούν ότι: «Δεν είναι αυτός ο δρόμος και ο σκοπός της ζωής μας».
Ο άνθρωπος που δεν συναντήθηκε με Χριστό για να ζητήσει τη θεραπεία του από τις πνευματικές αρρώστιες μοιάζει σαν το σημερινό δαιμονισμένο, που προτού θεραπευτεί από το Σωτήρα μας Χριστό ήτο έρμαιο των δαιμόνων. Και πόσοι συνάνθρωποί μας, πόσοι από μας, πόσοι από τους συγγενείς ή φίλους μας, πόσα από τα παιδιά μας ακόμη δεν βρίσκονται κάτω από την τυραννία των πονηρών πνευμάτων και είναι δέσμιοι των παθών, αιχμάλωτοι των σαρκικών ορέξεων, αλυσοδεμένοι, χέρια - πόδια από την κακία, το μίσος, την υπερηφάνεια, την ασπλαγχνία και την φιλαργυρία; Πόσοι νέοι δεν κυριεύονται από το πνεύμα της ανυπακοής και της αντιλογίας προς τους γονείς και είναι απειθείς, αυθάδεις, μη σεβόμενοι το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον;
Ο άνθρωπος, που αποφεύγει να συναντηθεί με το Χριστό μοιάζει με νεκροταφείο στολισμένο με πανέμορφους τάφους, αλλά είναι άδειος και στερημένος από ζωή. Ενώ αντίθετα, ο άνθρωπος που συναντάται με το Χριστό απελευθερώνεται από την καταστρεπτική επιρροή της αμαρτίας. Τα δεσμά των παθών θραύονται. Η τυραννία των δαιμόνων καταργείται και ο άνθρωπος πλέον θεραπεύεται από την αγάπη του Θεού. Ο εν Χριστώ άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του. Σωφρονίζεται και γίνεται νέoς άνθρωπος.
Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, ο άνθρωπος του 20oυ αιώνος, όταν συναντηθεί με το Χριστό, συνομιλήσει και σχετιστεί μαζί Του απομακρύνεται από την έρημο της αμαρτίας, απελευθερώνεται από τα δεσμά της κακίας και βρίσκει την πνευματική του ανάπαυση και ηρεμία. Ο Κύριος εξάλλου μας δίδαξε λέγων, «Μάθετε απ' Εμού ότι πράο ς ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρίσετε ανά-παυσιν ταις ψυχαίς υμών». Ας πλησιάσουμε το Χριστό, διότι η αλήθεια του Χριστού μας ελευθερώνει από όσα μας βασανίζουν και που μας σπρώχνουν σε έρημους και στερημένους από τη Χάρη του Θεού τόπους.
Πηγή: Αναβάσεις
«Ὁ Πατροκοσμᾶς εἶναι ἀπό τις γνωστότερες ἐκκλησιαστικές μορφές τῶν προεπαναστατικῶν χρόνων, ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας, μολονότι ἡ δράση καί προσφορά του δέν ἀνήκουν κυρίως στόν χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Αὐτό ἔχει μέ ἔμφαση ὑπογραμμίσει ὁ καθηγητής Gerhard Podskalsky, πού συμπεριέλαβε και τόν Πατροκοσμᾶ σέ καθαρά ἐπιστημονικό ἔργο του, ὡς μοναδική ἐξαίρεση.Ἀρκοῦν δέ πρός διακρίβωση τῆς σημασίας του γιά το ὑπόδουλο Γένος, ὅσα ἐγκωμιαστικά λέγει γι’ αὐτόν ὁ ἴδιος ὁ γερμανός ἐρευνητής: «Ἐξαιρετικά δημοφιλής ἱεραπόστολος καί ἐθνοδιδάσκαλος». Χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκοῦ ἱεροκήρυκα, πού «διέθετε μιά θρησκευτική εὐσέβεια ξένη πρός τήν ἀκαδημαϊκή θεολογία»--«Τά κηρύγματά του συγκλόνισαν τό Λαό τόσο ἀπό ἐθνική, ὅσο καί ἀπό θρησκευτική ἄποψη»--γι’ αὐτό ἐθεωροῦντο «ἀπό κοινωνικοπολιτική ἄποψη ἀνατρεπτικά»3. Καί εἶναι γεγονός, ὅτι στό στόμα τοῦ Λαοῦ καί τῶν Τραγουδιῶν του σώθηκε ὁ ἀπόηχος τῶν κηρυγμάτων αὐτοῦ τοῦ μεγάλου διδάχου τοῦ Γένους...
Συγκρίσεις ἐποχῶν
1. Ἡ περίοδος, στήν ὁποία ζοῦμε, ἒχει μεταβατικό χαρακτήρα, διότι μᾶς εἰσήγαγε στή λεγομένη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, πού προσδιορίζεται στρατιωτικοπολιτικά ἀπό τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων. Ἀνάλογο ὅμως χαρακτήρα εἶχε καί ἡ ἐποχή τοῦ Πατροκοσμᾶ, καθώς ὁ κόσμος βίωνε ἀνακατατάξεις, πνευματικές καί πολιτικοκοινωνικές, πού ὁδήγησαν τελικά στήν ἔκρηξη τῆς Μεγάλης Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1789, ἤ γιά μᾶς τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Καί τότε καί σήμερα παρατηρεῖται πραγματική ἢ τεχνητὴ κρίση ταυτότητας. Αὐτό ὅμως συνέβαινε –καί συμβαίνει- ὄχι στην πλατειά λαϊκή βάση, ἀλλά κυρίως στόν χῶρο τῆς πολιτικῆς καί τῆς λογιοσύνης.
Ὁ διαφωτισμός τότε, ἡ μετανεωτερικότητα σήμερα, συνδέονται μέ μιά μετακενωτική κίνηση, πού σημαίνει μονοδρομική μεταφορά αὐτούσιων κατά κανόνα δομῶν τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν στήν «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν», μέ παράλληλη ὑποτίμηση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας καί τῶν συστατικῶν της. Και τότε μέν τονιζόταν ἰδιαίτερα ἡ ἑλληνικότητα ὡς στροφή στην ἀρχαιότητα, (ὅπως τήν ἀντιλαμβάνονταν οἱ τότε ἀρχαιολάτρες), με παράλληλη ὑποτίμηση ἤ καί περιφρόνηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Βυζαντίου. Σήμερα ὅμως, ὅπως ἀπεδείχθη ἀπό τό «πρόβλημα τῶν ταυτοτήτων», ὑποτιμᾶται καί αὐτή ἡ ἑλληνικότητα γιά χάρη μιᾶς σχεδιαζόμενης μεταστάσεως σέ μιάν ἄλλη («νέα») ταυτότητα, ἐπιβαλλόμενη ἀπό τήν ἔνταξή μας στην Ἑνωμένη Εὐρώπη καί τήν εἴσοδό μας στή Νέα Ἐποχή. Τότε ἐπιδιωκόταν ὁ ἐξευρωπαϊσμός μας με τήν περιθωριοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων μας σήμερα ὁ ἴδιος σκοπός συνδέεται μέ την ἀποσύνδεσή μας καί ἀπό αὐτή την ἐθνικότητά μας. Καί στίς δύο περιπτώσεις ὁ λόγος εἶναι γιά ἐκσυγχρονισμό καί ἀνανέωση, πού συγκαλύπτουν τίς ἀθέμιτες ἐξαρτήσεις τῆς ἐθνικῆς μας πολιτικῆς.
Ἡ ἀνάστασις τοῦ Γένους
2. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς φλεγόταν ἀπό τόν ἱερό πόθο, ἀλλά καί την χαρισματική βεβαιότητα γιά την ἀνάσταση τοῦ Γένους, συνδεδεμένη ὄχι μέ μιά μικρή καί ἐθνικιστικά, δηλαδή φυλετικά, νοούμενη πατρίδα, ἀλλά μέ τήν Ρωμαίικη-ἑλληνορθόδοξη Οἰκουμένη στην παλαιά εὔκλειά της. Συζητοῦσε με τό Λαό γιά τό «πότε θά ἔρθει το ποθούμενο», μιλώντας -ὅπως οἱ Κολλυβάδες, ὁ Ρήγας καί οἱ Φαναριῶτες- γιά τό ρωμαίικο: «Αὐτό μια μέρα θά γίνει ρωμαίικο», ἐπανελάμβανε. Καί αὐτά σέ περίοδο, πού εἶχαν ἐνταθεῖ οἱ ἐξισλαμισμοί.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Γένους προσανατολιζόταν στήν Πόλη καί τήν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, τῆς Πόλης τῶν ὀνείρων τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τήν ἀποκατάσταση τοῦ Γένους προσδοκᾶ καί στίς «Προφητεῖες» του, προσπαθώντας νά κινητοποιήσει τόν πόθο τῆς παλιγγενεσίας, ἀναθερμαίνοντας την «ἀποσταμένη ἐλπίδα». Καί ὁ Λαός καταξίωνε τά κηρύγματά του, ἐντάσσοντάς το στό τραγούδι του: «Βοήθα μας Ἅη-Γιώργη / καί σύ Ἅγιε Κοσμᾶ / νά πάρουμε τήν Πόλη / καί τήν ἁγιά-Σοφιά». Ὄχι μόνο τήν Ἀθήνα!
Ἡ ἀνάσταση τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμανίας (Βυζαντίου) ἦταν τότε ἡ κυριαρχοῦσα στά εὐρύτερα στρώματα τοῦ Λαοῦ ἰδεολογία. Ὑπῆρχαν μυστικοί πόθοι τοῦ Γένους. Ἡ λαϊκή ποίηση ὑποσχόταν (στήν Παναγία), ἢδη μετά την Ἅλωση: «Πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά Σου θάναι». (Ὅταν τά ἒχει ἡ Παναγία, εἶναι καί δικά ΜΑΣ, ἐνῶ, ὅπως στήν ἐποχή μας, τό ἀντίστροφο δέν εἶναι βέβαιο...).Συνήθεις σ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς δουλείας ἦσαν οἱ ἐκφράσεις «πότε θά γίνει ρωμαίικο», «ὅταν θά γίνεται Ρωμανία» (ποντιακό).
Ὁ Πατροκοσμᾶς, μαζί μέ τους Νεομάρτυρες -ἱερομάρτυρας και αὐτός- ἀνανέωνε τήν αὐτοπεποίθηση, τό αὐτοσυναίσθημα τῶν Ραγιάδων, τονώνοντας μέ τό κήρυγμά του γιά «τό ρωμαίικο» καί την ἐθνική συνείδηση. Καί ὡς μόνο μέσο γι’ αὐτή τήν ἐνδυνάμωση τῆς συλλογικῆς συνειδήσεως θεωροῦσε τήν ἐμμονή στήν πίστη: «Το κορμί σας ἄς τό καύσουν΄ ἄς το τηγανίσουν΄ τά πράγματά σας ἄς τά πάρουν, μή σᾶς μέλλει. Δώσατέ τα. Δέν εἶναι δικά σας. Ψυχή και Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο ὅλος ὁ κόσμος νά πέση δεν ἠμπορεῖ νά σᾶς τά πάρη, ἐκτός και τά δώσετε μέ τό θέλημά σας. Αὐτά τά δύο νά τά φυλάττετε, νά μή τά χάσετε».
Νά μή τρέχουν εἰς Αὐλάς
3. Αὐτός «ὁ λιανός καί κοντός καί τυλιγμένος μέσα στό ράσο του»4 λαϊκός ἱεροκήρυκας σαγήνευε τούς ἀκροατές του, γιατί ἦταν γνήσια ἔκφραση τῆς Ὀρθοδοξίας. Τήν ὁδό τῶν Ἁγίων μας ἀκολούθησε καί ὁ Πατροκοσμᾶς, ἐντασσόμενος στήν πορεία τῆς «καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ και τῆς θεώσεως». Ἔγινε δόκιμος ἁγιορείτης ἀσκητής: «Ἐπῆγα εἰς τό Ἅγιον Ὄρος καί ἔκλαιγα διά τές ἁμαρτίες μου», σημειώνει. Ἔτσι ἔθεσε τά θεμέλια τῆς ἱεραποστολικῆς δράσεώς του. Ἱεραποστολή χωρίς πνευματικές-ἀσκητικές προϋποθέσεις δέν μπορεῖ να ὑπάρξει στήν Ὀρθοδοξία.Ὅταν ἡ ἱεραποστολική δραστηριότητα θεμελιωθεῖ ἁπλῶς στήν ἀτομική ἠθική καί τήν ἀκαδημαϊκή γνώση, τότε εἰσάγεται ὁ δυτικός ἀκτιβισμός στήν πράξη μας. Ὁ Πατροκοσμᾶς ἀνῆκε στήν παράταξη τῶν κολλυβάδων, καί ὑπάρχουν ἀποδείξεις γι’ αὐτό.Ἡ ἡσυχαστική δέ ἐμπειρία του ἦταν προϋπόθεση τῆς θεολογίας του. Εἶναι πατερικός κατά πάντα, καί αὐτό προέρχεται ἀπό τίς κοινές μέ τούς Πατέρες ἐμπειρίες του. Τό προορατικό χάρισμα καί τό μαρτύριό του, μέ ὅλα τά θαυμαστά στοιχεῖα, πού συνδέονται μέ αὐτό, εἶναι ἐπιβεβαίωση τῆς ἐνοικήσεως μέσα του τῆς ἁγιοτριαδικῆς Χάριτος, πού τόν καταξίωσε σέ προφήτη τοῦ Λαοῦ Του. Ἡ θυσιαστική ἀγάπη του γιά το Γένος καί ἡ ἐπιλογή τῆς ἱεραποστολικῆς δράσης ἦταν καρπός τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματός του. Και αὐτό συνιστοῦσε καί στούς διαθέτοντες, λόγῳ τῆς σπουδῆς τους, τά κατάλληλα προσόντα: «Χρέος ἔχουν ἐκεῖνοι, ὁποῦ σπουδάζουν, νά μή τρέχουν εἰς ἀρχοντικά και αὐλάς μεγάλων (νά μή γίνωνται δηλαδή αὐλοκόλακες) καί νά ματαιώνωσι (=χαραμίζουν) τήν σπουδή τους, διά νά ἀποκτήσουν πλοῦτον καί ἀξίωμα, ἀλλά νά διδάσκωσι μάλιστα τόν κοινόν Λαόν, ὅπου ζῶσι μέ πολλήνἀπαιδευσίαν και βαρβαρότητα...»5.
«Οἱ πίστες τοῦ διαβόλου»
4. Ὁ πόθος τοῦ Πατροκοσμᾶ για τήν κοινή τοῦ Ἔθνους ἀνάσταση συνδέθηκε μέ τήν ἐπιλογή τῶν κατάλληλων γιά τήν πραγμάτωση τοῦ στόχου αὐτοῦ μέσων. Και αὐτά ἦταν: Ἡ ἀναθέρμανση στο ἀδυνατισμένο συνειδησιακά, λόγῳ τῆς δουλείας, Ἔθνος τῆς ἀληθινῆς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας: «Ἔμαθα –λέγει- πώς μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ και Θεοῦ δέν εἴσθενε Ἕλληνες (δηλαδή εἰδωλολάτρες), δέν εἶσθε ἀσεβεῖς αἱρετικοί, ἄθεοι, ἀλλ’ εἴσθενε εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι χριστιανοί... τέκνα καί θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μας...»6. Αὐτά σημαίνουν: Ὁδηγεῖ ὄχι ἀόριστα σέ Θεό, ἀφοῦ καί οἱ Μασόνοι γιά Θεό μιλοῦν, ἀλλά στόν μόνο ἀληθινό Θεό, τον ἱστορικό Ἰησοῦ Χριστό, τήν μόνη φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στόν κόσμο (πρβλ. Ἰωάν. 17, 6). Ζητεῖ τήν ἀποσύνδεση τοῦ Ἔθνους ἀπό κάθε ἴχνος εἰδωλολατρίας (νεοπαγανισμοῦ) καί αἱρέσεως, πού εἶναι ἐκφράσεις ἀσεβείας καί βλασφημίας πρός τόν Θεό. «Ὅλες οἱ πίστες –θρησκευτικές δηλαδή διδασκαλίες- εἶναι, λέγει, ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες τοῦ διαβόλου». Αὐτό σημαίνει: Καί ὁ ἀλλοτριωμένος φράγκικος χριστιανισμός και ὅλες οἱ «θρησκεῖες», πού διαπορθμεύονται στή Χώρα μας ἀπό τήν ἄθεη καί αἱρετική Δύση. «Μόνον ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν και Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν -τῶν Ἁγίων δηλαδή- εἶναι καλή και ἁγία». Ἕλληνας ἔξω ἀπό την Ὀρθοδοξία κατ’ αὐτόν δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθεῖ. «Ἐμεῖς οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (μόνον) τήν Ἁγίαν Τριάδα πιστεύομεν, δοξάζομεν καί προσκυνοῦμεν. Αὐτή εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ἔξω ἀπό τήν Παναγίαν Τριάδα ὅσοι λέγονται θεοί εἶναι δαίμονες...»7. Αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν λόγων του.
Τό κήρυγμά του εἶναι Τριαδοκεντρικό, ἀλλά καί Χριστοκεντρικό.Ὁ Χριστός γιά τόν Πατροκοσμᾶ εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά καί «ὁ γλυκύτατος αὐθέντης καί δεσπότης». Καταλαβαίνουμε τήν αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ λόγου σέ ἕνα λαό, πού εἶχε ἢδη μέσα στήν παρατεινόμενη δουλεία του νά ὀνομάζει «αὐθέντη» τόν τύραννο Σουλτάνο καί «δεσπότη» τόν ἐπίσκοπό του. Καί αὐτό συνεχίζεται, στήν παρατεινόμενη δουλεία μας μέχρι σήμερα. Τό κήρυγμά του ὅμως δεν ἦταν μιά ἄχρωμη ἠθικολογία, ἀλλά Θεολογία, πού προβαλλόταν ὡς τό ὀντολογικό θεμέλιο τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους. Διότι ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, μετουσιωμένη σέ φρόνημα, πηγάζει τό ὀρθόδοξο ἦθος, ὁ ὀρθόδοξος τρόπος ὑπάρξεως. Ἤ ἑνωνόμεθα ἤ χανόμεθα 5. Τό ἀναγεννητικό ἔργο τοῦ Ἁγίου μας ἀπέβλεπε στήν ἀνάσταση καί τῆς ρωμαίικης κοινωνίας, ἀφοῦ μάλιστα εἶχε συνειδητοποιήσει, ὅτι «γινήκαμε χειρότεροι ἀπό τά θηρία». Ὡς γνήσιος ἁγιορείτης, ἐνεφορεῖτο ἀπό τό κοινοβιακό - κοινοτικό ἰδεῶδες τῆς πατερικῆς παράδοσης, μέ κύριο φορέα και ἐκφραστή του τόν Μ. Βασίλειο. Ὁ Ἅγιος Πατέρας ἢθελε τήν ἐνορία ὡς ἀδελφότητα, μέ κοινοβιακή - κοινοτική συγκρότηση καί συλλογικότητα.Ἤξερε, ἂλλωστε, ὅτι στήν κοινότητα-ἐνορία σώθηκε το ὑπόδουλο Γένος. Κατά μία μαρτυρία τοῦ ἑνετοῦ Προβλεπτῆ τῆς Λευκάδας, ὁ Γέροντας προέτρεπε τούς κατοίκους τῆς Πρέβεζας να μή ἐκκλησιάζονται στίς ἐνορίες ἐκεῖνες, πού δέν εἶχαν ἐνσωματωθεῖ σέ ἀδελφότητα. Τό μήνυμα τῆς ἐνέργειάς του: ἤ ἑνωνόμαστε ἤ χανόμαστε. Καί αὐτό ἰσχύει και σήμερα! Ὅριζε, μάλιστα ἐκλογή τῶν ὑπευθύνων μέ βάση ὀρθόδοξη («μέ τή γνώμη ὅλων τῶν χριστιανῶν») . Γιά τήν ὀρθή ὅμως λειτουργία τῆς προτεινόμενης ἀπό αὐτόν κοινωνίας κήρυττε τήν κατά Χριστόν ἰσότητα τῶν δικαιωμάτων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, τή μόρφωση τῆς γυναίκας, τήν ἱερότητα τοῦ γάμου, μέ βάση τή λειτουργική ἰδιαιτερότητα τῶν φύλων καί τη θέση τους στό κοινωνικό σῶμα, τήν Ἐκκλησία. Ἤθελε τόν ἄνδρα στήν οἰκογένεια «ὡσάν βασιλέα» καί τήν γυναῖκα «ὡσάν βεζύρη»8 (πρωθυπουργό δηλαδή), καί ἀπόδοση δικαιοσύνης ἀπέναντι σε ὅλους, καί τούς Ἑβραίους («...ὅσοι ἀδικήσατε χριστιανούς ἤ ἑβραίους»). Ἀποδεικνύει ἔτσι, ὅτι ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ὅταν λειτουργεῖ, δέν χρειάζεται ἀντιρατσιστικούς νόμους. Ὁ ρατσισμός, τόν ὁποῖο προσπαθοῦν σήμερα νά θεραπεύσουν, δενὐπῆρξε ποτέ ὑπόθεση τῆς πατερικῆς παραδόσεως, ἀλλά τῆς Εὐρώπης, στήν ὁποία ὑποδουλωθήκαμε.
Στήν κοινωνία πού αὐτός προέβαλλε, ζητοῦσε ἀλληλοσεβασμό ἀρχόντων καί ἀρχομένων, σεβασμό στούς ἱερεῖς παραπάνω ἀπό τούς βασιλεῖς καί τούς ἀγγέλους, ἀλλά καί στούς προεστούς και τούς γεροντοτέρους. Τίς ρωμαίικες, ἑλληνορθόδοξες ρίζες τῆς κοινωνικῆς του προτάσεως ἀποκαλύπτει ἡ θέση του γιά τούς προεστούς -τούς κοτσαμπάσηδες. «Ὅ,τι χρεία τύχη τῆς χώρας, τους προεστούς γυρεύουν καί σεῖς κοιμᾶστε ξέγνοιαστοι»9. Βλέπετε, οἱ Τοῦρκοι δέν εἶχαν τά γνωστά ἀπό τήν κατοχή ναζιστικά ἀντίποινα. Ἕνα «σαμποτάζ» τό πλήρωσαν ὅλα τά Καλάβρυτα! Οἱ Ὀθωμανοί ἀποκεφάλιζαν τό ἔθνος, κρεμώντας τόν Πατριάρχη καί τίς κορυφές τοῦ Γένους, ὣς τούς Προεστούς. Ἀκολουθώντας τόν Ἀπ. Παῦλο (Ρωμ. 13,1 κ.ἑπ.) συνιστᾶ στό λαό νομιμοφροσύνη, ἀλλ’ ὂχι δουλικότητα. «Νά πείθωνται (=να ὑπακούουν) εἰς τάς κατά Θεόν βασιλικάς προσταγάς»» (Πρβλ. Πράξ. 5,29), σέ ὅσα δηλαδή «δέν ἀντιστέκονται στό Εὐαγγέλιο». Ὅπως λέγει καί ὁ Μ. Βασίλειος σχετικά: «ἐν οἷς ἐντολή Θεοῦ μή ἐμποδίζηται» (PG 35,972/3).
Διαχρονική ὅμως σημασία ἒχει καί ἡ διάκριση, πού κάνει μεταξύ τῶν δύο θηρίων, τοῦ ἀνατολικοῦ καί τοῦ δυτικοῦ, πού μόνιμα συνιστοῦν τίς θανατηφόρες ἀπειλές τοῦ Γένους (Ἔθνους) μας: «Και διατί δέν ἔφερεν ὁ Θεός –λέγει- ἄλλον βασιλέα, πού ἦταν τόσα ρηγάτα ἐδῶ κοντά (τά δυτικά βασίλεια) νά τούς τό δώση (=τό βασίλειό μας), μόνον ἤφερε τον Τοῦρκον μέσαθε ἀπό τήν Κόκκινη Μηλιά καί τοῦ τό ἐχάρισε;» (Φοβερός λόγος, ἀλλά αὐτό ἔγινε, διότι «ἤξευρεν ὁ Θεός, πὼς τά ἄλλα ρηγάτα μᾶς βλάπτουν εἰς τήν πίστιν, καί (ἐνῶ) ὁ Τοῦρκος δέν μᾶς βλάπτει. Ἄσπρα (χρήματα) δῶσ’ του καί καβαλλίκευσέ τον ἀπό τό κεφάλι...»10. Δέν ἔδινε μόνο ἀπάντηση στούς ἑνωτικούς εὐρωπαΐζοντες κάθε ἐποχῆς, ἀλλά καί στους μεταπατερικούς Οἰκουμενιστές μας, πού ἐπιμένουν νά μή διακρίνουν τήν ἐγωπαθολογική τύφλωσή τους, ὅτι ὁ ἀληθινός κίνδυνος προέρχεται ἀπό τήν διαστροφή τῆς πίστεως καί λιγότερο ἀπό την ὁποιαδήποτε ἀθεΐα.Γι’ αὐτό δέν διστάζει νά ἀποκαλεῖ τόν πάπα (τόν παπικό θεσμό) ὡς ἀντίχριστο (Α΄ Ἰω. 2, 18) καί νά λέγει «τόν πάπαν νά καταρᾶσθε», προβλέποντας χαρισματικά τή θέση τοῦ Πάπα στο παγκόσμιο σήμερα σύστημα ἐξουσίας, ὡς «Πλανητάρχη Νο δύο»...
Ὁ Πατροκοσμᾶς, περαιτέρω, ἱεραρχεῖ τήν Πατρίδα στήν Ὀρθοδοξία, λέγοντας: «Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήινη καί ματαία εἶναι ἀπό τοῦ ἁγίου Ἄρτης τήν ἐπαρχίαν, ἀπό τό Ἀπόκουρον...». «Ἐμεῖς, Χριστιανοί μου, δέν ἔχομεν ἐδῶ πατρίδα»11 (πρβλ. Ἑβρ. 13,14). Ἡ προτεραιότητα δίνεται πάντα στήν Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία, στήν ὁποία ὁ Πατροκοσμᾶς ἱεραρχεῖ τά πάντα. Προέβλεπε ὅτι ἡ νόσος τῆς ἐποχῆς μας θά εἶναι ἡ παντοειδής χρήση τῆς Ὀρθοδοξίας ἁπλά γιά τή στήριξη τῆς ἀπολυτοποιημένης «ἑλληνικότητας». Ὁ Πατροκοσμᾶς –θά τό πῶ γιά μια ἀκόμη φορά καί ἐδῶ, ἦταν πρῶτα Ὀρθόδοξος καί μετά Ἕλληνας. Ἡ ἀναντίρρητη φιλοπατρία του, ἱεραρχόταν στήν Ὀρθοδοξία του, χωρίς τήν ὁποία πεθαίνει ἡ Ἑλλάδα, πού μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ Πατέρες μας.
Παιδεία καί γλῶσσα
6. Διέβλεπε ὅμως, ὅτι ἡ ἐπιδιωκόμενη ἀνάσταση καί ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους ὄφειλε νά στηριχθεῖ στήν ἀνάπτυξη τῆς Παιδείας12. Θεωρεῖ ἔτσι «ἁμαρτία» νά μένουν «τά παιδιά ἀγράμματα καί τυφλά»· «Καλύτερα νά μένουν φτωχά καί γραμματισμένα παρά πλούσια καί ἀγράμματα». Τά ἀγράμματα παιδιά χαρακτηρίζει «γουρουνόπουλα», ἐλέγχοντας ἔτσι την ἀδιαφορία τῶν γονέων γιά τή μόρφωσή τους. Γνήσιος πατερικός και ἔξω ἀπό τόν σκοταδισμό εἶναι ὁ λόγος του. «Ἡ πίστις μας δεν ἐστερεώθη ἀπό ἀμαθεῖς Ἁγίους, ἀλλά ἀπό σοφούς καί πεπαιδευμένους...». Ἔχουμε ἐδῶ ἀπήχηση τῆς διακήρυξης τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «οὔκουν ἀτιμαστέον τήν παίδευσιν, ὅτι οὕτω δοκεῖ τισίν» (Ἐπιτάφιος εἰς τόν Μ. Βασ. ΙΑ΄). Ἔβλεπε ὅμως τήν παιδεία πατερικά ὡς ἁγιοπνευματικό φωτισμό καί ὄχι ὡς εὐρωπαΐζοντα φωταδισμό, πού ἀφήνει ἀνέγγιχτη καί ἀκάθαρτη τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Τό σχολεῖο γιά τόν Πατροκοσμᾶ ἦταν ἐπέκταση τῆς Ἐκκλησίας, ναός τῆς θεοκεντρικῆς παιδείας. Γι’ αὐτό ἔλεγε ὅτι οἱ πολλές ἐκκλησιές δέν ὠφελοῦν τήν πίστη χωρίς καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Μήπως, ἀλήθεια, και μεῖς, στήν εὐρωπαϊκή πλέον δουλεία μας, ἀντί νά ἀνεγείρουμε πολλούς καί πολυτελεῖς ναούς ἤ μοναστήρια-φρούρια, θά πρέπει να στρέφουμε τήν φροντίδα καί μέριμνά μας καί στήν ἀνέγερση καί τον ἐξοπλισμό σχολείων τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας; Τό παιδευτικό ὅραμα, πού μᾶς κληροδότησε ὁ Ἅγιός μας, δέν εἶναι ὁ homooeconomicus, capitalisticus και marxisticus, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μέ τό ὅραμα τῆς παιδείας συνδέεται ἀχώριστα καί ἡ κένωσή του στό θέμα τῆς γλώσσας. Ἡ γλωσσική καί ὑφολογική ἁπλότητά του δέν ὀφειλόταν, βέβαια, στήν ἀνεπάρκειά του.Ὁ ἴδιος κατεῖχε ὑψηλή παιδεία, παρέλαβε ὅμως τον γλωσσικό κώδικα τῆς ἐποχῆς του καί τόν συνταίριαξε μέ τή γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Λατρείας, ἁπλοποιώντας τίς μορφές, ἀλλά διακρατώντας τόν γλωσσικό πλοῦτο τῆς παράδοσής μας. Ὁ «δημοτικισμός» ὅμως τοῦ Πατροκοσμᾶ δέν εἶναι καρπός ἰδεολογικῶν και κομματικῶν ἐμμονῶν, ἀλλά φυσικός καί ἀβίαστος. Δέν ἦταν οὔτε δημοτικιστής, οὔτε καθαρευουσιάνος, ὅπως ἐπιμένουμε νά εἴμαστε ἐμεῖς. Οἱ μορφές πάντα ἁπλουστεύονται στή μακραίωνη πορεία τοῦ Ἔθνους, ὁ γλωσσικός του ὅμως πλοῦτος μένει, ὁλόκληρος καί ζωντανός μέσα στή λατρεία μας. Ὁ Πατροκοσμᾶς δεν ἐβίασε τή γλώσσα, οὔτε κοραϊκά, οὔτε ψυχαρικά. Ἀπέφυγε κάθε ἀκρότητα, διότι σκοπός του ἦταν ἡ ὠφέλεια τῶν ἀκροατῶν του.Ὁ «δημοτικισμός» του ἦταν ἐθνικός. Γι᾽ αὐτό δίπλα στίς λαϊκές ἐκφράσεις παραθέτει αὐτούσια χωρία τῆς Γραφῆς καί τῆς Λατρείας. Ὅ,τι δέχεται ὁ Λαός καί καταλαβαίνει. Αὐτό ἐπιδιώκει, ὅταν ἀγωνίζεται γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί στό χῶρο τοῦ σχολείου. Δέν πρόκειται για ἐθνικισμό καί φυλετισμό, ἀλλά για πρόταξη τῆς γλώσσας, στήν ὁποία σώζεται ὅλος ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός μας.
Μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνικότητος
7. Αὐτός ἧταν ὁ ὁραματισμός τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ γιά τό ἀναγεννώμενο Γένος/Ἔθνος. Ἕνα ὅραμα, πού ἐρείδεται στίς ἁγιοπατερικές πνευματικές προϋποθέσεις. Μέ τήν κατήχηση καί νουθεσία του ἀναπροσδιορίζει ὀρθόδοξα τήν ταυτότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ, πού ἐκαλεῖτο καί πάλι νά συνεχίσει τήν πρωταγωνιστική ἀποστολή του στήν Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια.Ὁραματιζόταν μιά ρωμαίικη κοινωνία «κατοικία τοῦ Θεοῦ, κατοικία τῶν ἀγγέλων», ὅπως καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτανἔλεγε: «Γῆν οὐρανώσωμεν, γῆν οὐρανόν ποιήσωμεν»! Μια ἀταξική ἀδελφοποιία στά ὅρια ἑνός ὑπαρκτοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπως συμβαίνει στήν μοναστική ἀδελφότητα καί τήν προέκτασή της στόν κόσμο, τήν ὀρθοδοξοπατερικά δομημένη ἐνορία. Ἡπολιτεία καί ἡ δράση του κινοῦνται μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνικότητας. Εἶχε συνείδηση, ὅτι ὁ κόσμος ἐξελίσσεται καί ὅτιὁ νέος κόσμος, πού εἰσαγόταν ἀπό τήν ἀλλοτριωμένη Δύση, ἀπειλοῦσε ἀκάθεκτα τόν κόσμο τῆς ὀρθόδοξης παράδοσής μας. Γι᾽ αὐτό εἶναι πάντα ἐπίκαιρος ὁ λόγος του, ἰδιαίτερα στή σύγχρονή μας ἑλληνική πραγματικότητα, πού ἀπό τό 1830 εἶναι μόνιμο θλιβερό προτεκτοράτο τῆς Εὐρώπης. Καί τό ἐρώτημα εἶναι: Τί μένει ἀπό τόν ὁραματισμό τοῦ Πατροκοσμᾶ σήμερα;
Αἱ προφητεῖαι του
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἒπραξε πατερικά τό καθῆκόν του ἀπέναντί μας. Μᾶς περιέγραψε μέ πληρότητα τι εἶναι Ὀρθοδοξία καί πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ ἱστορική πραγμάτωσή της. Βλέποντας ὅμως τήν σημερινή τραγική κατάστασή μας, διαπιστώνουμε ὃτι οἱ Νεοέλληνες διαψεύσαμε τίς προσδοκίες τοῦ Πατροκοσμᾶ κυριολεκτικά. Αὐτό ὅμως τό διεῖδε καί ἐκεῖνος χαρισματικά στις «προφητεῖες» του: Μᾶς ἤθελε φύλακες καί ὁμολογητές τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, συνιστώντας να «ἔχουμε σταυρό στό μέτωπο, για νά μᾶς γνωρίζουν ὅτι εἴμεθα χριστιανοί»13, καί μεῖς καταντήσαμε: μασόνοι, μαρξιστές, ἄθεοι, παπόδουλοι, βλάσφημοι καί δαιμονολάτρες νεοπαγανιστές. Ἤθελε τον Κλῆρο μας ἡγέτη τοῦ Ἔθνους στήν ὀρθόδοξη μαρτυρία καίὁμολογία. Καί ὅμως αὐτός προεῖδε ὅτι οἱ κληρικοί θά γίνουν «οἱ χειρότεροι καί οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων»14 Καί κάτι φοβερότερο: Εἶπε ὅτι «οἱ παπάδες θά χαλάσουν τήν θρησκεία»! Ἀρκεῖ νά φέρουμε στό νοῦ μας τήν ὑποδούλωσή μας στον βλάσφημο Οἰκουμενισμό καί την ἀντίχριστη κίνηση τῆς Πανθρησκείας. Προβλέποντας τήν στρεβλή πορεία τῆς παιδείας μας θά πεῖ, ὅτι «Τό κακό θά ἔρθῃ ἀπό τούς διαβασμένους»16, ἐννοώντας ἀσφαλῶς τούς διαφωτιστές καί μετανεωτερικούς διανοουμένους μας. Μήπως δέν περιέγραφε τήν ἐποχή μας, ὅταν ἔλεγε: «Θά βγοῦν πράγματα ἀπό τά σχολεῖα, πού ὁ νοῦς σας δέν φαντάζεται»17. Ἀδιάψευστα δέ περιγράφει προορατικά και τήν κοινωνική ζωή μας, ὅταν ἔλεγε ὅτι οἱ Πολιτικοί μαςἩγέτες «θά βάλουν φόρο στίς κόττες καί στά παράθυρα»18! Εὐστοχότερη ὅμως ἐπισήμανση τῆς δημοσιονομικῆς ὀργάνωσής μας δέν θά μποροῦσε σήμερα νά ἐπινοηθεῖ, ἀπ’ ὅσο ἡ προφητεία του: «Οἱ ληστές (γράφε: oἱ διαχειριζόμενοι τίς τύχες μας) θα φύγουν ἀπό τά βουνά καί θά κατεβοῦν στίς πόλεις καί θά φοροῦν ποδήματα»19. Κάτι πού θυμίζει τό «ὁ δολοφόνος μέ τό φράκο»! Ἀλλά και γιά τά νομοθετήματα, πού ρυθμίζουν (γρ. ἀπορρυθμίζουν) τόν ἠθικο-κοινωνικό μας βίο ἐπαληθεύθηκε ἡπρόβλεψή του: «Θά δοῦμε και θά ζήσουμε τά Σόδομα καί τά Γόμορρα»20! Προβλέποντας δέ το ρεῦμα τῆς ἀναγκαστικῆς μετανάστευσης τῶν καιρῶν μας, θά πεῖ: «Ἐσεῖς θά πᾶτε νά κατοικήσετε ἀλλοῦ καί ἂλλοι θἀρθοῦν νά κατοικήσουν σέ σᾶς»21, βλέποντας την ἐγκατάλειψη τῆς Χώρας ἀπό τους Ἕλληνες καί τήν εἰσβολή τῶν ξένων (λαθρομεταναστῶν).
Διαβάζοντας τίς «προφητεῖες» του, νομίζεις ὅτι γράφθηκαν για τήν ἐποχή μας, σέ ὅ,τι ἀφορᾷ στην ἀποστασία καί πνευματική νέκρωσή μας. Στόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, κινούμενος καί ὁ ἐπίσης ἡσυχαστής Μακρυγιάννης θα ἐκφράσει τήν ἀντίθεσή του προς τήν ἐθνική πορεία μας: «Ἄν μᾶς ἔλεγε κανένας αὐτήνη τή λευτεριά, ὁπού γευόμαστε, θά περικαλούσαμεν τόν Θεόν, νά μᾶς ἀφήσει εἰς τούς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νά γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θά εἰπεῖ πατρίδα, τί θα πεῖ θρησκεία, τί θά εἰπεῖ φιλοτιμία, τί ἀρετή, καί τιμιότης».
Ζώντας στήν ἐθνική μας ἀποτυχία, πού διεῖδαν, ὁ καθένας μέ τον τρόπο του, Πατροκοσμᾶς καί Μακρυγιάννης, δέν μᾶς μένει τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ταπεινή ἱκεσία: Χριστέ καί Παναγιά μου, καί σύ, Ἅγιε Κοσμᾶ,
Βοηθῆστε τήν Ἑλλάδα, νά ἀναστηθεῖ ξανά!
Σημειώσεις:
1. Ὁ ἀείμνηστος Κώστας Σαρδελῆς εἶχε καταγράψει τό 1974 (!) ἑκατοντάδες ἐπιστημονικές μελέτες γιά τόν Πατροκοσμᾶ (Κων. Σαρδελῆ, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἀναλυτική Βιβλιογραφία, 19742) καί ἔκτοτε, ἀπασχολεῖται συνεχῶς ἡ ἒρευνα μέ τό πρόσωπό του. Βλ. Τή διατριβή τῆς Ἄρτεμης Ξανθοπούλου-Κυριακοῦ, Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί οἱ Βενετοί (1777-1779). Τά τελευταῖα χρόνια τῆς δράσης του καί το πρόβλημα τῶν Διδαχῶν, Θεσσαλονίκη 1984. Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1714-1779), Ἀθῆναι 1977. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές. Φιλολογική μελέτη-Κείμενα. Ἀθήνα (1979). π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός-Ἀπόστολος τῆς ἑνότητας τοῦ Γένους, στό: Παράδοση καί Ἀλλοτρίωση, Ἀθήνα 1986, σ. 85-110. Τοῦ Ἰδίου, Ἡ διαλεκτική τῶν ταυτοτήτων τοῦ Πατροκοσμᾶ καί τοῦ Ἴωνα Δραγούμη, στό: Μαρτυρίες γιά θέματα πνευματικά καί κοινωνικά, Θεσσαλονίκη 2010, σ. 97-110. Ἄρθρα: στη ΘΗΕ, τ. 7, 1965, στ. 894-899 (Νικ. Σωτηρόπουλος), καί στό Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν, τ. 5 (1991) σ.42-43 (Ἄρτεμης Ξανθοπούλου-Κυριακοῦ) κ.π.ἄ.
2. Μολονότι, πέρα τῆς ἀλληλογραφίας του, δεν ἔγραψε καμμιά μελέτη.
3. Gerhard Podskalsky, (μετάφρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ), Ἡ Ἑλληνική Θεολογία ἐπί Τουρκοκρατίας (1453-1821), Ἀθήνα 2005, σ. 427-428.
4. Εὐθυμίας Μοναχῆς (Ἰουλίας Γκελτῆ), Οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στήν ἱστορία, Ἀθῆναι 2004, σ. 525.
5. Βλ. καί τίς ἐπιστολές του στό: Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, ὅπ. π., σ.317 ἑπ.
6. Ἰωάννου Μενούνου, ὅπ. π., σ. 115/116.
7. Ἰωάννου Μενούνου, ὅπ. π., σ. 142 ἑπ., 119/120.
8. Ἰωάννου Μενούνου, σ. 134, 184 ἑπ. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σ. 197.
9. ’Ιωάννου Μενούνου, σ. 281/2, σ. 144.
10. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σ. 154, Ἰωάννου Μενούνου, σ. 270.
11. Στό ἴδιο, σ. 116, 143/144, 149/150.
12. G. Pοdskalsky, ὃπ.π.,σ. 349.
13. Αὐγ. Καντιώτου, ὅπ.π. σ. 349.
14. Στό ἴδιο, σ. 342.
15. Μ. Τρίτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Φωτιστής τοῦ Γένους, ὁ Προφήτης, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 361.
16. Αὐγ. Καντιώτου, ὅπ.π., σ. 342.
17. Εὐθυμίας Μοναχῆς, Οἱ προφητεῖες..., σ. 421.
18. Αὐγ. Καντιώτου, ὅπ. π., σ. 343.
19. Εὐθυμίας Μοναχῆς, ὅπ. π., σ. 432.
20. Εὐθυμίας Μοναχῆς, ὅπ. π., σ. 434 ἑπ.
21. Αὐγ. Ορθόδοξος Τύπος, 17/10/2014
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.
Μέ τήν κήρυξη τοῦ πολέμου ἡ ἱερά Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσάνθου ἐξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: «Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τά ὅπλα τά ἱερά καί πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί τοῦ Θεοῦ, θά σπεύσωσιν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ νά ἀγωνισθῶσιν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς ἐλευθερίας καί τιμῆς, καί... θά προτιμήσωσι τόν ὡραῖον θάνατον ἀπό τήν ἄσχημον ζωήν τῆς δουλείας... Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν...».
Τότε, χωρίς χρονοτριβή, ὀγδόντα τέσσερις κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐγκαταλείποντας τίς ἄλλες ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις καί διακονίες τους σκαρφάλωσαν χωρίς ποτέ κάποιοι νά ἐπιστρέψουν στά βουνά τῆς Βορείου Ἠ πείρου, γιά νά ἐνισχύσουν τόν ἕλληνα στρατιώτη μέ τά πύρινα κηρύγματά τους, τήν ἐξομολόγηση, τή θεία Λειτουργία. Συμπορεύθηκαν μαζί του στή δόξα, μά καί στήν ὀδύνη καί στή θανή. Πόσες φορές δέν δρόσισαν τά φρυγμένα χείλη τῶν στρατιωτῶν, δέν σκούπισαν τά δάκρυα καί τόν ἱδρώτα τους, περιθάλποντας τούς ἥρωες, σάν νά ’ταν δικοί τους! Κι ἄλλοτε πάλι νεκροστόλισαν καί κήδευσαν τούς λιονταρόψυχους πού θυσιάστηκαν στό πεδίο τῆς μάχης.
Κι ὅταν τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941 οἱ Γερμανοί μπῆκαν νικητές στήν Ἑλλάδα, πάλι ἡ Ἐκκλησία ἐπωμίσθηκε τό μεγάλο βάρος γιά τή διάσωση τοῦ λαοῦ. Πρῶτος σήκωσε τή σημαία τῆς Ἀντίστασης ὁ «ὑπέρτατος πνευματικός ἡγέτης» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος. Ἀρνήθηκε νά συμμετάσχει στήν ἐπιτροπή παράδοσης τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά τελέσει Δοξολογία στόν μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά ὁρκίσει τήν κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου, μέ τίμημα τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θρόνο του.
Διάδοχός του ὁ «φιλόστοργος καί ἄκαμπτος πατριώτης» Δαμασκηνός ἀποδείχτηκε μεγάλη καί ἡγετική προσωπικότητα. Ἵδρυσε τόν Ἑλληνικό Ὀργανισμό Χριστιανικῆς Ἀλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) καί ἀπηύθυνε ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις στόν ἀνά τόν κόσμο Ἐρυθρό Σταυρό γιά ἀποστολή βοήθειας πρός τόν κακουχούμενο ἑλληνικό λαό.
Περιδιαβαίνοντας τά μονοπάτια τῆς ἱστορίας κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ μπροστά στή μεγαλοσύνη τῶν Πατέρων μας: Ὁ θαρραλέος μητροπολίτης Ἰωαννίνων Σπυρίδων Βλάχος ἀπό τήν πρώτη στιγμή βρέθηκε στό Μέτωπο καί μπῆκε πρῶτος μαζί μέ τούς στρατιῶτες στό ἐλεύθερο Ἀργυροκάστρο. Ὁ μητροπολίτης Μυτιλήνης Ἰάκωβος ὁ Α΄, ὅταν οἱ Γερμανοί εἰσῆλθαν στήν πόλη τῆς Μυτιλήνης, ἐνώπιον τοῦ ἀνώτατου γερμανοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ δήλωσε τεταγμένος ἀπό τόν Θεό νά προστατεύει τό ποίμνιό του.
Ὁ μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακείμ, μετά τούς βομβαρδισμούς πού ὑπέστη ὁ Βόλος μένει ἐκεῖ, συγκακουχούμενος μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ προσπαθώντας νά τόν ἐμπνεύσει. Ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος στήν ἀπαίτηση τοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ νά τοῦ ὑποδείξει ὁμήρους προσῆλθε στή γερμανική Κομμαντατούρ μέ κάποιους ἱερεῖς καί δήλωσε: «Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ζητηθέντες ὅμηροι».
Πόσα ἐπίσης χρωστᾶ τό Αἴγιο στόν ἀρχιμανδρίτη Κωνστάντιο Χρόνη (μετέπειτα Ἀλεξανδρουπόλεως), ὁ ὁποῖος τό ἔσωσε ἀπό ὁλοκληρωτική καταστροφή, ὅταν ὁ γερμανός στρατιωτικός διοικητής τό ἀπειλοῦσε μετά τίς σφαγές στά Καλάβρυτα. Ὁ μετέπειτα μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγών Διονύσιος Χαραλάμπους, ἐνῶ βρισκόταν ἔγκλειστος στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τῶν Γερμανῶν «Π. Μελᾶ» στή Θεσσαλονίκη, τοῦ ἐξασφαλίσθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐλευθερωθεῖ. Δέν τή δέχθηκε. Ἔμεινε μέ τούς συγκρατούμενούς του, γιά νά τούς ἐνισχύει. Ὁδηγήθηκε στό Ἄουσβιτς καί ἔφθασε «παραπλήσιον θανάτου». Ὁ ἀρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος, μετέπειτα μητροπολίτης Ἐδέσσης καί Πέλλης τή Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 1941 μέ τά φλογερά του λόγια κατάφερε νά σώσει ἀπό τούς βομβαρδισμούς καί τόν ἐξευτελισμό τό ἱστορικό θωρηκτό «Ἀβέρωφ».
Ἀλλά καί «ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης», γράφει ὁ Στέφανος Μυλωνάκης «οὐδέποτε οὐδαμῶς ὑστέρησεν εἰς ἐκδηλώσεις πατριωτισμοῦ, θυσίας καί ὁλοκαυτωμάτων... Ἅπαντες... εὑρέθησαν ἀμέσως εἰς τάς ἐπάλξεις καί προμαχώνας τῆς προσφιλοῦς πατρίδος... Βλέπομεν καί πάλιν ἐπισκόπους τραυματιζομένους... φυλακιζομένους... τυφεκιζομένους πλήν οὐδέποτε ἐνδίδοντας ἤ ὑποχωροῦντας».
Στόν ἀγώνα ἀκόμη συμμετεῖχαν δυναμικά καί τά μοναστήρια μας, πού πάντοτε στάθηκαν οἱ κυματοθραῦστες τῶν βαρβαρικῶν ἐπιθέσεων. Κάποια καταστράφηκαν ἀπό τούς κατακτητές, ἄλλα λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, ἀνατινάχθηκαν, πλήρωσαν βαρύ τόν φόρο τοῦ αἵματος. Ἰδιαιτέρως ἀναφέρουμε τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ὕδρας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στή Σπάρτη, τῆς Δαμάστας στή Λαμία, τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καί τῆς Ἁγίας Λαύρας, τῆς Βελλᾶς στά Ἰωάννινα πού μετατράπηκε σέ Νοσοκομεῖο.
Ἀτελείωτο τό συναξάρι τῶν ἐθνομαρτύρων κληρικῶν μας, πού προμάχησαν γιά νά ἀναπνέουμε ἐμεῖς τόν ζείδωρο ἄνεμο τῆς ἐλευθερίας!
Γιά τίς τόσες ὅμως θυσίες καί τήν «κένωση» τήν ὁποία ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία μας, χάριν τοῦ Γένους μας, δέχεται διαρκῶς ταπεινώσεις καί ἀμφισβητήσεις ἀπό ἐκείνους πού κατά λόγον δικαιοσύνης τῆς χρωστοῦν εὐγνωμοσύνη. Ἄς μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός γιά τήν ἀφροσύνη μας καί τά ὀλέθριά μας λάθη.
Περιοδικό “Απολύτρωσις”
Πηγή: Ακτίνες
Η λειτουργία Τμήματος Ισλαμικών σπουδών στα πλαίσια της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είναι παντελώς απαράδεκτη. Κατάφεραν για επιστημονικούς δήθεν λόγους, όπως ισχυρίστηκαν, να διδάσκεται μια δαιμονιώδης πλάνη στα πλαίσια της Θεολογικής Σχολής. Λίγο έλειψε να μας πουν ότι έγινε μεγάλη χαρά στον ουρανό, για την «ιστορική» τους απόφαση. Κάποιοι αμφισβήτησαν το γεγονός ότι η απόφαση της πλειοψηφίας των καθηγητών της Θεολογικής Σχολής είναι ιστορική. Λησμόνησαν φαίνεται ότι η ιστορία έχει και χρυσές σελίδες αλλά και μελανές.
Δεν είναι παράλογη τούτη η συνύπαρξη; Το σχήμα οξύμωρο «Στα πλαίσια της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμα του Θεομάχου και Χριστομάχου Ισλάμ». Δεν είναι το Ισλάμ Θεομάχο; Δεν είναι το Ισλάμ Χριστομάχο; Τμήμα της Θεολογικής Σχολής θα βλασφημεί τον Χριστό. Τα δύο Τμήματα να κηρύττουν Χριστό και το τρίτο Τμήμα να είναι Χριστομάχο; Τα δύο Τμήματα της ίδιας Θεολογικής Σχολής, να διδάσκουν ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και τρίτο να διδάσκει την πλάνη, ότι Χριστός δεν είναι Θεός. Είναι απαράδεκτη η λειτουργία Τμήματος Ισλαμικών σπουδών, στα πλαίσια της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης.
Η μη παραδοχή της Θεότητας του Χριστού, που σαφώς τη διδάσκει και το χριστομάχο κοράνι, καταδεικνύει ότι το θεομάχο Ισλάμ, είναι διάδοχη και χειρότερη πλάνη της Αρειανικής μάνητας. Το χριστομάχο Ισλάμ, συνέχισε το βλάσφημο της μη παραδοχής της Θεότητας του Ιησού Χριστού, το οποίο είναι η κορωνίδα των πλανών της αρειανικής αίρεσης,. Ορθώς χαρακτηρίσθηκε από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, ο Ισλαμισμός ως αίρεση. «Ελέγχεται δε πανταχόθεν ο Άρειος άθεος, αρνούμενος τον Υιόν, και τοις ποιήμασιν αυτόν συναριθμών» λέγει ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας (Κατά Αρειανών Α΄), για την άρνηση της Θεότητας του Χριστού. Το αυτό συμβαίνει και με την Ισλαμική μάνητα.
Τα δύο Τμήματα να κηρύττουν ότι ο Χριστός σταυρώθηκε «Σταυρωθέντα τε υπερ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα» (Σύμβολο της Πίστεως) και το τρίτο Τμήμα των Ισλαμικών σπουδών θα διδάσκει ότι τον Χριστό δεν τον σταύρωσαν. Ιδού τι λέγει το ανίερο Κοράνι, κεφ. Δ, στιχ. 157 «Κι ακόμη καυχήθηκαν : ‘’Φονεύσαμε τον Χριστόν Ιησού, το παιδί της Μαριάμ, τον Απόστολο του Θεού’’. Κι όμως δεν τον σκότωσαν κι ούτε τον σταύρωσαν, αλλ’ έτσι γίνηκε ώστε να φαίνεται σ’ αυτούς. Εκείνοι όμως που είχαν διαφορετική γνώμη (που διαφώνησαν) σ’ αυτό (το θέμα), είναι γεμάτοι αμφιβολίες, γιατί δεν γνωρίζουν (θετικά), αλλά μόνο εικασίες ακολουθούν, και μια βεβαιότητα ότι δεν τον σκότωσαν…» Τα δύο Τμήματα να κηρύττουν ότι ο Χριστός αναστήθηκε και το τρίτο Τμήμα να διδάσκει ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε;
Τα δύο Τμήματα να κηρύττουν τον Τριαδικό Θεό και το τρίτο Τμήμα να διδάσκει την κορανική πλάνη που ζοφωδώς λέγει ‘‘Πιστεύετε λοιπόν στο Θεό και στους Αποστόλους του και μη λέτε Τριάδα’’ Κοράνι, κεφ. Δ, στιχ. 171. Τα δύο Τμήματα να κηρύττουν να ότι «Παναγία Τριάδα προσκυνούμε» και το τρίτο Τμήμα να διδάσκει, «Πιστεύετε λοιπόν στο Θεό και στους Αποστόλους του και μη λέτε ‘’Τριάδα’’. Παραιτηθείτε, θα είναι το καλύτερο για σας» Κοράνι (κεφ. Δ, στιχ. 171) και «Πράγματι βλαστήμησαν όποιοι είπαν: ο Θεός είναι ένας από τους τρεις της Τριάδας, γιατί δεν υπάρχει άλλος Θεός από αυτόν» Κοράνι, κεφ. Ε, στιχ. 76. Με ποια λογική μπορεί να γίνει αποδεκτή τέτοια παράλογη‘’συνύπαρξη’’;
Οι Χαιρετισμοί του Ακαθίστου Ύμνου, «Χαίρε φιλοσόφους, ασόφους δεικνύουσα, Χαίρε τεχνολόγους, αλόγους ελέγχουσα», καταδεικνύουν σε μας την παρήγορο ελπίδα, ότι στο τέλος η αλήθεια θα λάμψει και θα καταδειχθεί το άσοφον των «φιλοσόφων» καθώς και το «άλογο» των «τεχνολόγων», που υποστήριξαν και υποστηρίζουν το απαράδεκτο της λειτουργίας Τμήματος Ισλαμικών σπουδών, στα πλαίσια της Θεολογικής Σχολής.
* Τα εντός εισαγωγικών εδάφια είναι παρμένα από το κοράνι των εκδόσεων Λάτση
Πηγή: Ακτίνες
Η Κατοχή αποτελεί μια οπό τις πιο συγκλονιστικές περιόδους της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ο λαός μας, εξαντλημένος από την πολεμική εποποιία του 1940, υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει
πολλαπλές περιπέτειες και κακουχίες. Την εισβολή των κατακτητών, το πρόβλημα της επιβίωσης, την οδυνηρή περιπέτεια της πείνας, εκτελέσεις, βασανιστήρια και καταστροφές.
17 Οκτώβρη 1941 : οι Γερμανοί κύκλωσαν τα χωριά Ανω και Κάτω Κερδύλλια της επαρχίας Νιγρίτας του Νομού Σερρών και εκτέλεσαν 222 άρρενες κατοίκους από 15 έως 60 χρόνων.
23 Οκτώβρη 1941 : το Μεσόβουνο του Νομού Κοζάνης περικυκλώνεται από 40 αυτοκίνητα με άνδρες της Βέρμαχτ (Γερμανικός Στρατός). Οι Γερμανοί στρατιώτες συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, διαχωρίζουν τους άντρες ηλικίας 16-69 χρόνων και δίνουν στα γυναικόπαιδα 2ωρη διορία να συγκεντρώσουν «όσα κινητά πράγματα δυνηθώσι».
Ακολουθεί η εκτέλεση, «ομαδικώς και δι' αυτομάτων όπλων», όλων των συλληφθέντων αντρών του χωριού. Η αναφορά του νομάρχη κάνει λόγο για 135 εκτελεσθέντες, ενώ αυτή της γερμανικής διοίκησης για 142.
28-29 Σεπτεμβρίου 1941 : Στο διάστημα αυτό, οι Βούλγαροι στρατιώτες με την ανοχή των Γερμανών συμμάχων τους εκτελούν στη Δράμα τουλάχιστον 1500 κατοίκους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μόνο στο Δοξάτο, στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Βούλγαροι εκτέλεσαν τουλάχιστον 200 άνδρες ηλικίας 17-50 ετών.
22-25 Απριλίου 1944 : Γερμανοί περικυκλώνουν το χωριό Μεσόβουνο του Νομού Κοζάνης. Εκτελούν 150 κατοίκους και πυρπολούν όλα τα σπίτια τους.
16 Φεβρουαρίου 1943 :Οι Ιταλικές δυνάμεις μπαίνουν στο χωριό Δομένικο (που είναι κοντά στην Ελασσόνα), συλλαμβάνουν τους 117 άνδρες του χωριού και τους εκτελούν.
1 Μαρτίου 1943 :Οι κατακτητές εκτελούν 26 άτομα στη Θεσσαλονίκη στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά.
29 Μαρτίου 1943 : Οι Ιταλοί πυρπολούν πάνω από 200 σπίτια στα Φάρσαλα και εκτελούν 27 άτομα.
6 Ιουνίου 1943 : Οι Ιταλοί εκτέλεσαν 106 Έλληνες κρατουμένους του στρατοπέδου της Λάρισας.
25 Ιουλίου 1943 : Οι κατακτητές εκτελούν 154 άτομα στην Μουσιώτισα της Ηπείρου.
Αύγουστος 1943 : Οι Γερμανοί εκτελούν στο Κομμένο της Άρτας 317 κατοίκους και καίνε το χωριό. Μεταξύ των θυμάτων ήταν 74 παιδιά κάτω των 10 ετών.
4 Σεπτέμβρη 1943 : Οι Γερμανοί πολιόρκησαν το χωριό Λιγγάδες της Ηπείρου, έβαλαν φωτιά και έκαψαν ζωντανούς 84 κατοίκους, απ' τους οποίους οι 40 ήταν παιδιά κάτω των 10 ετών.
21 Σεπτεμβρίου 1943 : Οι Γερμανοί σκότωσαν 44 κατοίκους του χωριού Ελευθέριον.
Δεκέμβριος 1943 : Οι Γερμανοί εκτελούν στα Καλάβρυτα Αχαΐας συνολικά 1104 άνδρες (από 14 χρονών και πάνω). Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου είχαν καταστρέψει 1000 σπίτια. Η συγκεκριμένη ναζιστική κτηνωδία έχει μείνει στην ιστορία.
16 Σεπτεμβρίου 1943 : Πραγματοποιούνται τα ολοκαυτώματα Βιάννου και Ιεράπετρας. Τα ναζιστικά στρατεύματα εκτελούν 451 άτομα στην επαρχία Βιάννου του Νομού Λασιθίου.
Νοέμβριος 1943 : Τα ναζιστικά στρατεύματα σκότωσαν 50 άτομα στο Άργος.
Νοέμβριος 1943 : Οι Γερμανοί σκοτώνουν 118 άτομα στο Μονοδέντρι Λακωνίας Από τους 118 εκτελεσθέντες οι 89 ήταν Σπαρτιάτες. Μέσα στα θύματα υπήρχαν και ανήλικα παιδιά και μια γυναίκα.
3 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν 50 πολίτες στην Πάτρα.
5 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα απαγχόνισαν 50 κρατουμένους από το στρατόπεδο της Τρίπολης (που ήδη λειτουργούσε ως κέντρο ομηρείας και προμηθείας θυμάτων «προς παραδειγματισμό») στο σιδηροδρομικό σταθμό Ανδρίτσας Άργους.
7 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν 40 ομήρους στις φυλακές του Γυθείου Λακωνίας.
Δεκέμβριος 1943 : Στο Νομό Λακωνίας οι Γερμανοί εκτελούν συνολικά 119 άτομα (στην Ανδρίτσα, στον Πασσαβά κ.α.).
3 Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 30 άτομα στην Πάτρα.
8 Ιανουαρίου 1944 : Εκτελούνται 12 άτομα στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη.
22 Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν στην Πάτρα 30 άτομα.
Ιανουάριος 1944 : Εκτελέστηκαν 456 όμηροι από τις φυλακές της Τρίπολης.
23 Φεβρουαρίου 1944 : Οι κατακτητές εκτελούν στην Κατερίνη Πιερίας 40 άτομα.
24 Φεβρουαρίου 1944 : Εκτελέστηκαν στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας από τους Γερμανούς 204 ατομα από τις φυλακές της Τρίπολης.
31 Μαρτίου 1944 : Οι Γερμανοί σκότωσαν στην Κρανώνα 65 ομήρους.
Μάρτιος-καλοκαίρι 1944 : Εκτελούνται στο Μονοδέντρι Λακωνίας 50 άτομα το Μάρτιο, στη Σπάρτη 244 άτομα τον Απρίλιο-Μάρτιο,
στις περιοχές Α. Δημήτριος, Ζούπαινα, Σουστιάνοι (της Λακωνίας) 40 άτομα τον Ιούνιο, στις περιοχές Πάνιτσα -Σκαμνάκι-Γύθειο 77 άτομα το καλοκαίρι.
1942-1944 : Συνολικά περίπου 60,000 Εβραίοι της Ελλάδας εξοντώθηκαν από τους Γερμανούς με δόλιο και βίαιο τρόπο στην περίοδο της κατοχής. Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων είναι 56.385. (Πηγή : Χάγκεν Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα. ’)
5 Απριλίου 1944 : Μονάδες των (γερμανικών) SS πυρπολούν το χωριό Κλεισούρα του Νομού Καστοριάς και σκοτώνουν 280 κατοίκους του που στη συντριπτική πλειονότητά τους ήταν γυναίκες και παιδιά. Τα SS και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες υπό την αρχηγία των Γερμανών διοικητών της Καστοριάς Ράισελ και Χίλντεμπραντ και την καθοδήγηση του Βούλγαρου Κάλτσεφ, άρχισαν να φονεύουν τους κατοίκους με αυτόματα, αμφίστομους πελέκεις και ξιφολόγχες και να πυρπολούν τα σπίτια. Ο σφαγέας της Κλεισούρας ήταν ο συνταγματάρχης Karl Schumers (Καρλ Σύμερς), διοικητής του 7ου Συντάγματος της 4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας των SS.
24 Απριλίου 1944 : Στο χωριό Κατράνιτσα (Πύργοι) που είναι κοντά στην Πτολεμαΐδα, οι Γερμανοί σκότωσαν 318 κατοίκους. Η ιστορική κωμόπολη στους πρόποδες του Βερμίου, καταστράφηκε ολοσχερώς από τη ναζιστική βαρβαρότητα.
Απρίλιος 1944 : Εκτελούνται στη Λαμία περίπου 150 άτομα και στη Λάρισα 64.
6 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται 50 άτομα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
6 Απριλίου 1944 : Οι Ναζί εκτελούν 50 άτομα στη Βέροια.
9 Απριλίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 50 άτομα στην Κόρινθο.
10 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται 6 πολίτες στη Λαμία.
14 Απριλίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν στο Αγρίνιο 120 άτομα.
24 Απριλίου 1944 : Οι κατακτητές πυρπολούν το Μέτσοβο και σκοτώνουν 150 άτομα.
25 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται στον Καρακόλιθο 134 κρατούμενοι των φυλακών Λιβαδειάς.
Απρίλιος-Ιούνιος 1944 : Γερμανοί καίνε σπίτια και εκτελούν χωρικούς στο Λεβίδι, τον Άγιο Πέτρο και τα Βούρβουρα της Αρκαδίας.
1 Μαΐου 1944 : Στο σκοπευτήριο της Καισαριανής οι Γερμανοί εκτελούν 200 κρατούμενους του στρατοπέδου Χαϊδαρίου. Αυτές οι εκτελέσεις έγιναν ως αντίποινα για την επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον Γερμανών στην Πελοπόννησο, στις 27-4-1944, που προκάλεσε τον τραυματισμό 5 Γερμανών και το θάνατο 4, ανάμεσά τους και ο διοικητής της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας υποστράτηγος Krech.
3 Μαΐου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 57 κρατούμενους από τις φυλακές Χατζηκώστα και 18 γυναίκες από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
4 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται 16 δημόσιοι υπάλληλοι.
5 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται στη Χαλκίδα 46 άτομα.
10 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 92 άτομα Ανάμεσά τους ήταν 10 γυναίκες.
11 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται 100 άτομα στη Βοιωτία.
12 Μαΐου 1944 : Απαγχονισμός 24 κρατουμένων από το στρατόπεδο της Λάρισας στον Δοξαρά.
16 Μαΐου 1944 : Εκτέλεση 120 ατόμων από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
23 Μαΐου 1944 : Πυρπόληση του χωριού Λίμνη Αργολίδας και εκτέλεση 86 κατοίκων .
28 Μαΐου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 15 άτομα στο Βαθυτόπι Κορινθίας.
31 Μαΐου 1944 : Οι Γερμανοί σκοτώνουν 40 άτομα στο Δασολοφο των Φαρσάλων.
2 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 22 χωρικών στο Κοντομάρι Κυδωνίας, στην Κρήτη.
6 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 101 ατόμων από το στρατόπεδο Παύλου Μελά στο δρόμο Θεσσαλονίκης – Κιλκίς.
9 Ιουνίου 1944 : Σύλληψη των 1795 Ελληνοεβραίων της Κέρκυρας. Μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα και εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι.
10 Ιουνίου 1944 : Οι άντρες των SS σκοτώνουν 229 άτομα στο χωριό Δίστομο που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του Νομού Βοιωτίας. Επίσης σκοτώνουν 67 πολίτες στα γύρω χωριά, στα χωράφια και τους δρόμους. Η ναζιστική βαρβαρότητα σημείωσε νέο ρεκόρ. Οι δολοφόνοι των SS κατασφάξανε ακόμα και έγκυες γυναίκες, γέροντες, μικρά παιδιά και μωρά. Για αυτό το απάνθρωπο έγκλημα, ο Γερμανός Στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι που ήταν ο υπεύθυνος τιμωρήθηκε μόνο με 15 χρόνια φυλάκιση, από τα οποία εξέτισε μόνο τα 3.
26 Ιουνίου – 2 Ιουλίου 1944 : Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις Γερμανών στην Κυνουρία Αρκαδίας και στο όρος Πάρνωνας . Εκτελούν 202 πολίτες και συλλαμβάνουν άλλους 500.
1 Ιουλίου 1944 : Οι Γερμανοί απαγχονίζουν 50 κρατουμένους του στρατοπέδου Χαϊδαρίου στο Χαρβάτι Αττικής.
2 Ιουλίου 1944 : Εκτέλεση 50 ατόμων στα Σφαγεία της Θεσσαλονίκης.
6 Ιουλίου 1944 : Γερμανοί εκτελούν 200 άτομα στα Λιόσια Αττικής.
21 Ιουλίου 1944 : Εκτέλεση 50 ομήρων από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
24 Ιουλίου 1944 : Σύλληψη περίπου 1700 Εβραίων των Δωδεκανήσων. Στη συνέχεια στάλθηκαν σε στρατόπεδα όπου εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι.
3-22 Ιουλίου 1944 : Οι Γερμανοί κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Πίνδο. Εκτέλεση 161 πολιτών, καταστροφή 4450 οικιών, 5500 καλυβιών, μαντριών και αχυρώνων. Απερίγραπτη λεηλασία και συλλήψεις 427 ομήρων.
31 Ιουλίου 1944 : Οι κατακτητές εκτελούν 59 άτομα στα Καλύβια Αγρινίου.
9 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι εκτέλεσαν 50 άτομα στα βόρεια της Μάνδρας.
13 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί πραγματοποιούν το μπλόκο της Καλαμαριάς. Εκτελούν 15 κατοίκους.
Δαμάστα, 21 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί εκτέλεσαν στις 21 Αυγούστου 1944 τους 30 πιο μάχιμους άνδρες του χωριού στη θέση «Κερατίδι». Στη συνέχεια εκκένωσαν και ισοπέδωσαν το χωριό.
8 Σεπτεμβρίου 1944 : Εκτελούνται στη Θεσσαλονίκη 8 Εβραίοι.
30 Σεπτεμβρίου 1944 : Οι Ιταλοί εκτελούν 49 άτομα στην Παραμυθιά της Ηπείρου.
Σεπτέμβριος 1944 : Γερμανικές μονάδες εισέβαλαν στο χωριό Χορτιάτης. Το Τάγμα του Σούμπερτ σκόρπισε τον τρόμο. Συνολικά έκαψαν πυροβόλησαν ή έσφαξαν 146 άτομα, εκ των οποίων οι 109 ήταν γυναίκες. Οι περισσότεροι από τους δολοφονηθέντες κάηκαν ζωντανοί στο φούρνο του χωριού.
Πηγή: Η Ιστορία της Ελλάδας
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...