Αὐτή ὅμως ἡ παραλυσία, ὅπως θά τήν ἔλεγε καί ὁ Μακρυγιάννης μας, δέν ἔχει προσβάλει ὡς λοιμική νόσος μόνο τήν ἀποστατημένη Δύση. Ἔχει ἔρθει καί σέ μᾶς ἐδῶ, ἀφοῦ — ὅπως διαβάζουμε— ὀργανώνεται σέ δημο­τικό σχολεῖο τῶν Ἀθηνῶν σεμινάριο γιά τήν ἐνημέρωση τῶν μικρῶν μα­θητῶν καί τῶν γονέων τους πάνω στό θέμα τῆς «ὁμοφοβίας» καί τῆς «τρανσφοβίας»!

Ὁμιλία μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη, Δρ Θεολογίας - Πτ. Φιλοσοφίας

Στή Σύναξη διαμαρτυρίας στόν προαύλιο χῶρο

τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου ἐναντίον τῶν ἐκδηλώσεων ὁμοφυλοφιλικῆς «ὑπερηφάνειας» (gay pride).

Θεσσαλονίκη, 20 Ἰουνίου 2014

Σεβαστοί μου πατέρες, πού τιμᾶτε μέ τήν παρουσία σας τήν ἀποψινή μας ἐκδήλωση εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας, ἀγαπητοί Θεσσαλονικεῖς,

Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά ἐκφράσουμε τίς εὐχαριστίες μας στόν Τριαδι­κό ἀληθινό Θεό μας γιά τήν λαοσύναξή μας αὐτή.

Κατά δεύτερον νά ἀποδώσουμε τήν ὀφειλομένη εὐχαριστία στόν Παν­αγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο μέ τίς πατρικές εὐλογίες καί ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ ὁποίου λαμβάνει χώρα ἡ ἐκδήλωσή μας. Εὐχαριστίες ἐπίσης ὀφείλονται καί στούς πλησιοχώρους Μητροπολίτες Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. Προκόπιο καί Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, οἱ ὁποῖοι προέβαλαν τή λαοσύναξή μας.

Τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης, πού συνδιορ­γανώνουμε αὐτή τήν ὁμολογιακή σύναξη, χαιρετίζουμε ὅλους ἐσᾶς, τόν πιστό λαό τῆς Θεσσαλονίκης, πού βρίσκεστε ἐδῶ γιά νά διατρανώσουμε μαζί τήν ἀπόφασή μας νά συνεχίσει νά εἶναι ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ πόλις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ἀναρίθμητων ἁγίων, ἡ Θεσσαλονίκη τῶν Ἁγιορειτικῶν εὐλογιῶν καί τῆς Βυζαντινῆς της λαμπρῆς κληρονομιᾶς, νά συνεχίσει νά εἶναι ἀντάξια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς Ἱστορίας της καί νά μή γίνει θλιβερός μιμητής κάθε ξενόφερτου φαινομένου παρακμῆς, πού ἔρχεται καί στόν τόπο μας, ὅπως ἡ παρέλαση ντροπῆς τῶν ὁμοφυλοφίλων, πού ἀπειλεῖ νά μολύνει τήν ἁγιοτόκο πόλη μας.

Α´ Μέρος

Ἡ τρέχουσα συγκυρία

Ἡ πρόκληση αὐτή, πού γιά τρίτη συνεχῆ χρονιά πραγματοποιεῖται, στήν πόλη μας, ἐντάσσεται σέ ἕνα γενικότερο πλαίσιο προβολῆς καί νομιμοποίησης τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς καθ᾽ ὅλα νόμιμου καί ἐπαινετοῦ ἐναλλακτικοῦ, ὅπως θέλουν νά τόν λένε, τρόπου ἔκφρασης τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ.

Εἶναι γνωστή ἡ πρόσφατη βράβευση ἑνός ὁμοφυλόφιλου στό πλαίσιο τῆς Eurovision καί ἡ προβολή τοῦ γεγονότος ἀνά τήν ὑφήλιο ὡς «νίκη τοῦ πνεύματος τῆς ἀνεκτικότητας». Ἡ δήλωση αὐτή ἀνήκει, παρακαλῶ, στόν παπικό Ἀρχιεπίσκοπο Βιέννης στήν Αὐστρία, ὁ ὁποῖος συμπλήρωσε ὅτι «εὔχεται ἡ Κοντσίτα νά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή της»!

Ὁ ἔσχατος ξεπεσμός καί ἡ ἀποστασία ἀπό τό θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ συμπληρώθηκε τίς ἴδιες περίπου ἡμέρες μέ τήν πρωτοβουλία τοῦ Γαλλικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νά συστήσει στά ἀγόρια τοῦ Λυκείου νά πᾶνε στό σχολεῖο μέ φοῦστες, γιά νά δείξουν ἔμπρακτα ὅτι δέν εἶναι «ὁμοφοβικοί» καί ὅτι τό φύλο δέν καθορίζεται βιολογικά ἀλλά ἐπιλέγεται.

Αὐτή ὅμως ἡ παραλυσία, ὅπως θά τήν ἔλεγε καί ὁ Μακρυγιάννης μας, δέν ἔχει προσβάλει ὡς λοιμική νόσος μόνο τήν ἀποστατημένη Δύση. Ἔχει ἔρθει καί σέ μᾶς ἐδῶ, ἀφοῦ — ὅπως διαβάζουμε— ὀργανώνεται σέ δημο­τικό σχολεῖο τῶν Ἀθηνῶν σεμινάριο γιά τήν ἐνημέρωση τῶν μικρῶν μα­θητῶν καί τῶν γονέων τους πάνω στό θέμα τῆς «ὁμοφοβίας» καί τῆς «τρανσφοβίας»!

Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς σ᾽ αὐτήν τήν παράνοια τῆς ἀποστασίας; Ἐδῶ ὁ διάβολος χορεύει πλέον στίς πλατεῖες. Ἐδῶ ἔχουμε ἀντιστροφή καί διαστροφή τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «ἡ ἁμαρτία ἔγινε πλέον μόδα· βγαίνει στίς πλατεῖες καί διεκδικεῖ εὔσημα».

Ποῦ πηγαίνει λοιπόν ἡ Εὐρώπη καί ποῦ σύρεται μαζί μ᾽ αὐτήν καί ἡ Ἑλλάδα;

Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ὁμοφυλοφιλία

Θά πρέπει νά ποῦμε ἀπό τήν ἀρχή ὅτι ἡ ἀποψινή μας λαοσύναξη εἶναι ἔκφραση τῆς ποιμαντικῆς ἀγωνίας τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ βδελυκτοῦ πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τό ὁποῖον εἶναι σημάδι τῶν ἐσχάτων καιρῶν. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι καί ὁ Ἀντίχριστος, καθώς ἀναλύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρρες, θά εἶναι ὁμοφυλόφιλος, καθώς θά ἀποτελεῖ τήν προσωποποίηση τῆς ἀντιστροφῆς, διαστροφῆς καί ἐναντίωσης στήν τάξη πού ἐδημιούργησε ὁ Θεός σέ ὅλους τούς τομεῖς.

Ἡ σύναξή μας, λοιπόν, εἶναι ἔκφραση τῆς ποιμαντικῆς ἀγωνίας τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ποιμαντική της μέριμνα ἔχει πολλούς ἀ­ποδέκτες. Πρῶτα-πρῶτα ἀπευθύνεται —ὅπως ἔχει δικαίωμα καί καθῆ­κον— στά πιστά της τέκνα γιά νά τά διαφυλάξει πνευματικά ἀλλά καί σωματικά.

Ἀπευθύνεται ἐπίσης σέ ὅσους ἔχουν τήν καλή διάθεση νά ἀκούσουν τή φωνή της.

Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, ἄνθρωποι μέσα στήν πολυδιάστατη σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας, πού ἀγνοοῦν ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλη­σιαστική Παράδοση θεωροῦν ξεκάθαρα ὅτι τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἤ τοῦ κιναιδισμοῦ (αὐτός εἶναι ὁ ἀρχαιοελληνικός σοφός ὅρος, διότι οἱ κίναι­δοι κινοῦν τήν αἰδῶ, τήν ντροπή!) εἶναι τελείως ἀσυμβίβαστο μέ τήν ἰδιό­τητα τοῦ χριστιανοῦ.

Ἀρκεῖ πρός ἀπόδειξη νά ἀναφέρουμε μόνο τά παρακάτω χωρία τῆς Ἁγία Γραφῆς. Τά μεταφέρουμε ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κ. Γ. Παπαδημητρακό­πουλου, Ὁμοφυλοφιλία, ἐκδ. Φωτοδότες, 1992, σσ. 8-9.

● «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι (Καί στούς εἰδωλολάτρες συμπεριλαμβάνονται προφανῶς καί αὐτοί πού θεοποιοῦν τή σάρκα καί ἀπολυτοποιοῦν τίς σαρκικές ἡδονές στίς ὁποῖες καί ὑποδου­λώ­νονται) οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί (δηλαδή θηλυπρεπεῖς) οὔτε ἀρσε­νοκοῖται (εἶναι αὐτοί γιά τούς ὁποίους συζητᾶμε) ... Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α´ Κορ. στ´ 9-10).

Καί στήν Α´ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει:

● «... Δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δέ καί ἀνυποτάκτοις, ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καί βεβήλοις... πόρνοις, ἀρσενοκοίταις, ἀνδραποδισταῖς... καί εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται ...» (Α´ Τιμ. α´ 9-10). Δηλαδή, ὁ νόμος δέν προορίζεται γιά τούς καλούς, ἀλλά γιά τούς ἀνόμους καί ἀνυπότακτους, γιά τούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς, γιά ἐκείνους πού δέν ἔχουν ἱερό καί ὅσιο καί βεβηλώνουν τά πάντα... γιά τούς πόρνους, τούς ἀρσενοκοῖτες... καί γιά κάθε τί πού ἀντιτίθεται στήν ὑγιᾶ διδασκαλία.

Καί στήν πρός Ρωμαίους:

● «Διά τοῦτο (δηλαδή ἐπειδή δέν ἐλάτρευσαν τόν Κτίστη ἀλλά τήν κτίση ὅπως ἀναφέρεται στούς προηγούμενους στίχους 16-23) παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας, αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἔν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζό­μενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες» (Ρωμ. α´ 26-27). Δηλαδή: Γιά τόν πιό πάνω λόγο, πού ἀναφέραμε, τούς παρέδωσε ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμωτικά, γιατί καί οἱ γυναῖ­κες τους ἄλλαξαν τή φυσική σχέση καί χρήση μέ τήν παρά φύση. Τό ἴδιο καί οἱ ἄντρες, ἀφοῦ ἄφησαν τήν φυσική χρήση τῆς γυναίκας, ἄναψαν ἀπό φλόγα ἀκάθαρτης ἐπιθυμίας μεταξύ τους, ὥστε νά κάνουν ἄντρες μέ ἄντρες ἄσχημες καί ἄτιμες πράξεις, λαμβάνοντες ἔτσι τόν μισθό πού τούς ἄξιζε γιά τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας τους».

Θά μποροῦσαν νά ἀναφερθοῦν καί ἄλλα πολλά χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά νομίζω καί αὐτά πού εἴπαμε εἶναι ἀρκετά. Τοῦτο μόνο νά προσθέσουμε, ὅτι τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός ἀπό φοβερή ἁμαρτία, εἶναι καταστροφικό καί γιά τήν ψυχική καί σωματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο πάθος καί ἁμαρτία. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ φοβερή μάστιγα τοῦ aids  ξεκίνησε ἀπό ὁμοφυλοφίλους καί ἐξακολουθεῖ σήμερα, ὡς πανδημία πλέον, νά κάνει θραύση κυρίως μεταξύ αὐτῶν.

Ἐπίσης τά ψυχιατρικά προβλήματα, τάσεις αὐτοκτονίας κλ.π., εἶναι πολύ περισσότερο διαδεδομένα μεταξύ τῶν δυστυχισμένων αὐτῶν ἀνθρώ­πων, ἀπ᾽ ὅτι σέ ἄλλες κατηγορίες ἀνθρώπων.

Αὐτά τά προβλήματα —πνευματικά στό βάθος— ἐκφράζονται πολλές φορές μέ μιά μεγάλη προπέτεια, ἀναίδεια, προκλητικότητα καί μίσος ἀπέναντι σέ κάθε καλό καί ὑψηλό πού παρήγαγε ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμός καί ἰδιαίτερα ἡ δική μας παράδοση. Θά ἀναφέρουμε μόνον αὐτό πού ἔγραψαν στό ἄγαλμα τοῦ ἔφιππου Κολοκοτρώνη στά Προπύλαια, ἀπέναντι ἀπό τήν Παλαιά Βουλή, κατά τή διάρκεια τῆς παρέλασής τους τό προηγούμενο Σάββατο 14 Ἰουνίου στήν Ἀθήνα: «Λεσβίες, ὁμοφυλόφιλοι [σημείωση: στό δικό τους ὑπάρχει ἡ λαϊκή ἔκφραση γιά τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ὄχι αὐτή πού βάλαμε ἐμεῖς ἐδῶ χάριν εὐπρεπείας], ἱέρειες τοῦ αἴσχους, εἴμαστε περήφανα ἡ ντροπή τοῦ ἔθνους».

Ἐδῶ, ἀνιχνεύεται ὅλη ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος μέσῳ καί τῆς ἀντικοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, προσπαθεῖ νά ἑλκύσει τό ἐνδιαφέρον. Στήν πραγματικότητα αὐτό πού τοῦ λείπει εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀναγνώριση.

Τά ἐπιχειρήματα, φυσικά, καί ἡ ἐνημέρωση πιάνουν τόπο σ᾽ αὐτούς πού δέν εἶναι τυφλωμένοι ἀπό τό πάθος. Γι᾽ αὐτούς πού σύρονται ἀπό τό πάθος, ἡ ἠθική συνείδηση, ἀλλά καί ἡ λογική, εἶναι αἰχμάλωτες τοῦ πάθους καί δέν ἀφήνουν τόν ἄνθρωπο νά δεῖ τήν ἀλήθεια. «Ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν δοῦλος ἐστί τῆς ἁμαρτίας» (Ἰω. 8,34) λέγει ἡ Γραφή καί ἡ ἀρχαία σοφία κάνει τήν πανανθρώπινη διαπίστωση ὅτι ἡ ἕξις, δηλαδή ἡ συνήθεια — καί μάλιστα ἡ κακή— γίνεται δεύτερη φύση γιά τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο, πού θά αἰχμαλωτίσει.

Κάποιοι νομίζουν —πολύ ἐσφαλμένα— ὅτι ἡ Ἐκκλησία μιλώντας γιά τό κρίσιμο αὐτό θέμα, κινεῖται, τρόπον τινά, ἀπό ἐμπάθεια. Μεγάλο λάθος κάνουν. Ἡ Ἐκκλησία δέν στρέφεται προσωπικά ἐναντίον κανενός. Τίς πράξεις τίς ἁμαρτωλές καταδικάζει καί μιλεῖ μέ πόνο γι᾽ αὐτά πού κάποτε ἦσαν αὐτονόητα. Ἡ Ἐκκλησία — αὐτό μᾶς ἔχουν διδάξει οἱ ἅγιοι— δέν ἀποστρέφεται οὔτε μισεῖ τά πρόσωπα, ὅσο ἁμαρτωλά καί ἄν εἶναι. Βλέπει τό πρόσωπο, ἀκόμη καί τοῦ μεγαλυτέρου ἁμαρτωλοῦ, ὡς μία τραγική ὕπαρξη, ἡ ὁποία ὑφίσταται τίς συνέπειες τῶν καταστροφικῶν ἐπιλογῶν της. Προσπαθεῖ μέ τόν λόγο, τή νουθεσία, τήν προσευχή καί τήν ἐν γένει ποιμαντική της νά βοηθήσει νά μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος καί νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τά αἰσχρά πάθη, τά ὁποῖα τόν ντροπιάζουν.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἀποστρέφεται τήν ἁμαρτία καί τόν πατέρα καί εἰσηγητή τῆς ἁμαρτίας, τόν ἀρχέκακο διάβολο. Αὐτή τήν ἀντιμετώπιση μᾶς παρέδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας καί τήν ἐφήρμοσαν οἱ ἅγιοι.

Ἡ Ἐκκλησία δέν μισεῖ τά πρόσωπα τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλά καί δέν ὡραιοποιεῖ οὔτε δικαιολογεῖ τά πάθη. Δέν λέγει: «Καλά κάνετε, δέν εἶναι τίποτε· ὅλοι ἔτσι κάνουν». Ἀπό ἀγάπη λέγει τήν ἀλήθεια καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά βοηθήσει, προληπτικά καί θεραπευτικά. Γι᾽ αὐτό καί βεβαιώνει, ὅπως διαβάζουμε σέ πρόσφατο κείμενο, πού κατέθεσε ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου διαμαρτυρόμενη στήν Κυπριακή πολιτεία —ἡ ὁποία καί ἐκεῖ, δυστυχῶς, προβάλλει τίς ἐκδηλώσεις καί παρελάσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων. Γράφει ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου: «...ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Βιοηθική θεωροῦν τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀσθένεια καί πάθος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, πού πρέπει νά τύχει ἰατρικῆς καί πνευματικῆς βοήθειας καί θεραπείας». Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Κλείνοντας τή σύντομη αὐτή θεολογική προσέγγιση τοῦ θέματος ἐπισημαίνουμε ὅτι γιά μᾶς τούς χριστιανούς «μέτρον πάντων χρημάτων», δηλαδή μέτρο γιά τήν ἠθική καί πνευματική ἀξιολόγηση τῶν πράξεων, συμπεριφορῶν καί διανοημάτων δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι σοφιστές, ἀλλά ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ἐπίσης, οἱ «προδιαγραφές» γιά τήν κατά φύση λειτουργία καί γιά τήν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί τούς τομεῖς ἐτέθησαν ἀπό τόν ἴδιο τόν Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου, τόν Τριαδικό Θεό καί δέν μποροῦμε οὔτε πρέπει ἐμεῖς νά τίς ἀλλάξουμε. Ὅσοι ἐπιχείρησαν νά ἀλλάξουν αὐτές τίς «προδιαγραφές», πρῶτα-πρῶτα τόν ἑαυτό τους κατέστρεψαν.

Συνεπῶς δέν κινούμεθα σέ μία γκρίζα ζώνη ἀσάφειας καί ὑποκειμενι­κῶν ἐκτιμήσεων ἀλλά σέ μία περιοχή, ὅπου τά πράγματα εἶναι σαφή καί ξεκάθαρα καί ἐναπόκειται στήν ἐλεύθερη προαίρεση τοῦ κάθε ἀνθρώπου νά ἀκολουθήσει μέ φιλότιμο καί ἀπό ἀγάπη τόν Χριστό καί νά ὁμοιωθεῖ πρός αὐτόν ἤ —ὅ μή γένοιτο— νά γίνει δοῦλος τῶν βδελυκτῶν παθῶν καί νά ὁμοιωθεῖ «τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις», ἤ μᾶλλον νά γίνει χειρότερος καί ἀπό αὐτά, διότι τά καημένα τά ζῶα δέν ἐτιμήθησαν ἀπό τόν Δημιουργό μέ τήν θεοειδῆ ψυχή, τόν νοῦν καί τό αὐτεξούσιο, δηλ. τήν ἐλευθερία.

Β´ Μέρος

Ἄς ἔρθουμε τώρα στήν προσέγγιση τοῦ θέματος «ὁμοφυλοφιλία» ἀπό μιά σκοπιά κοινωνική καί πολιτική μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια. Καί βέβαια πάντοτε μέ βάση τήν ἀξιολόγηση τῶν συμβαινόντων ὑπό τό πρίσμα τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, διότι διδαχθήκαμε νά μήν ἀγνοοῦμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐργά­ζεται τό κακό στόν κόσμο.

Ἔνταξη τῆς ὁμοφυλοφιλίας στό εὐρύτερο πλαίσιο τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς καί τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων» - Στρατηγικοί στόχοι τῆς «Νέας Τάξης».

Ἡ προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τῶν συναφῶν σεξουαλικῶν παρεκκλίσεων ἀποτελεῖ τυπικό παράδειγμα τῶν στοχεύσεων καί τοῦ τρόπου δράσεως τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς καί τῆς συνυφασμένης μέ αὐτήν «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Δέν εἶναι τυχαία καί ἡ σημαία μέ τά χρώματα τῆς ἴριδος (τοῦ οὐράνιου τόξου), πού ἔχει ὡς ἔμβλημα ἡ κίνηση τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τό οὐράνιο τόξο εἶναι τό κατ᾽ ἐξοχήν σύμβολο τῆς κίνησης τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ἡ προβολή τῆς ὁμοφυλοφιλίας πηγαίνει παράλληλα μέ τήν προβολή τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς μαγείας, καί αὐτό φάνηκε καθαρά καί στήν πρόσφατη Eurovision. Ἡ ἐξήγηση τῆς παράλληλης προβολῆς καί διαφήμισης εἶναι εὔκολη, ἀφοῦ καί οἱ δύο αὐτές παρεκτροπές (ἡ ὁμοφυ­λοφιλία καί ἡ μαγεία) ἀποτελοῦν ξεκάθαρη καί αὐτοπροαίρετη, δηλαδή συνειδητή, ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχή ἐπιδιώκει ἐδῶ καί χρόνια νά γκρεμίσει τά σύνορα μεταξύ τῶν κρατῶν, μέ τελικό στόχο τήν ἐπιβολή μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης ἤ διακυβέρνησης, ὅπως ἔλεγε καί ὁ ἀλήστου μνήμης πρώην πρωθυπουργός Γιῶργος Παπανδρέου.

Μιά παγκόσμια κυβέρνηση (στήν πραγματικότητα μιά παγκόσμια δικτατορία) μέ ἐπικεφαλῆς ἕναν παγκόσμιο κυβερνή­τη. Γιά νά ἐπιτύχουν αὐτό τόν στόχο, πού προωθοῦν οἱ σκοτεινές δυνάμεις, δέν θέλουν κοινωνία μέ συνοχή. Δέν θέλουν ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες, ἀλλ᾽ ἕνα ζαλισμένο κοπάδι —ὁ ἐπιτυχής ὅρος ἀνήκει σέ σύγχρονο ξένο κοινωνιολόγο— τό ὁποῖο ζαλισμένο ἀνθρώπινο κοπάδι θά τό καθοδηγοῦν οἱ ἰνστρούχτορες τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Αὐτό ἐπιτυγχά­νεται μέσῳ τῆς διανοητικῆς χειραγώγησης, μέσῳ τῆς πλύσης ἐγκεφάλου, πού γίνεται κυρίως μέσα ἀπό τά λεγόμενα ΜΜΕ καί κυρίως τήν τηλεόραση.

Τό ἦθος καί οἱ ἰδέες τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου—καταναλωτῆ διαμορ­φώνονται ἀπό τήν κατευθυνόμενη τηλεόραση. Αὐτή εἶναι, δυστυχῶς ἡ ἀλήθεια. Καί τά βοθροκάναλα, ὅπως ἔχουν ὀνομασθεῖ, γεμί­ζουν μέ σκουπίδια τό μυαλό καί τήν καρδιά ὅσων τά βλέπουν. Οἱ ἐξαιρέσεις, —πού ἐπιβεβαιώνουν τόν κανόνα— εἶναι, δυστυχῶς, ἐλάχιστες. Βομβαρ­δίζει, λοιπόν, ἡ τηλεόραση ἐπί εἰκοσιτετραώρου βάσεως μέ τό τρίπτυχο σέξ-βία καί μαγεία. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι σπάνια βρίσκει κανείς στίς μέρες μας τηλεοπτικές σειρές καί ἐκπομπές, ὅπου νά μή διαφημίζεται ἡ διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί νά μή χτυπιοῦνται οἱ ἀξίες πού κρατοῦν ὄρθια τήν κοινωνία. Χτυπιοῦνται οἱ ρίζες. Χτυπιέται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας. Δυστυχῶς τά ἴδια αὐτά καταστροφικά μηνύματα περνοῦν ὅλο καί περισσότερο καί μέσα ἀπό τά σχολικά βιβλία, δηλητηριάζοντας καί διαστρέφοντας τίς εὐαίσθητες παιδικές ψυχές, τό μέλλον τοῦ Ἔθνους.

Καί γιατί τό κάνουν αὐτό; Γιατί χτυποῦν τίς ρίζες; Διότι ἄνθρωποι χωρίς ρίζες, χωρίς ἀξίες καί ἰδανικά, χωρίς ἠθική προσωπικότητα καί ἠθικές ἀντιστάσεις ἀπέναντι στό πολύμορφο κακό, στή διαφθορά καί στή διαστροφή εἶναι ἕνα ἄμορφο ὑλικό, μιά μάζα εὔκολα χειραγωγήσιμη καί διαχειρίσιμη ἀπό τούς πονηρούς καί δόλιους συνωμότες τῆς παγκόσμιας δικτατορίας τῶν ἀγορῶν. Γιά τούς ἴδιους λόγους χτυπιοῦνται παγκοσμίως οἱ κοινωνίες καί οἱ λαοί μέ τήν κατασκευασμένη οἰκονομική κρίση. Αὐτό τό ξέρουμε πολύ καλά καί τό ζεῖ ὁ ἑλληνικός λαός στό πετσί του. Ἑπτά χιλιάδες αὐτοκτονίες μέσα σέ τέσσερα χρόνια ἀπό τήν ἀπελπισία τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλίωσης.

Ἡ οἰκονομική ἐξαθλίωση ὅμως ἀπό μόνη της δέν μπορεῖ νά γκρεμίσει τήν κοινωνία, ὅταν ὑπάρχουν ὑγιῆ ἀντανακλαστικά, ἀξίες καί ἀρχές πού νά δίνουν συνοχή στήν κοινωνία. Γι᾽ αὐτό καί σύμφωνα μέ τή γνωστή δήλωση Κίσσινγκερ τοῦ 1944 οἱ Ἕλληνες πρέπει νά χτυπηθοῦν στίς ρίζες τους, στή γλώσσα καί στήν πίστη.

Μέσα σ᾽ αὐτό τό πλαίσιο προσπαθοῦν νά γκρεμίσουν τά ὅρια μεταξύ ἀλήθειας καί πλάνης. Προωθοῦν τή ρωσική σαλάτα τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ· προωθοῦν δηλαδή, μέ ἁπλᾶ λόγια, τόν οἰκουμενισμό, προσπαθώντας νά δημιουργήσουν μία δαιμονική παν­θρησκεία στήν ὁποία θέλουν νά βάλουν ὅλες τίς θρησκεῖες ἑνώνοντας μέσα ἐκεῖ ἀλήθεια καί πλάνη.

Ἔτσι τό νά ἀγαπᾶς τόν Χριστό, τήν πατρίδα, τίς ἀξίες, πού μᾶς κράτησαν ὄρθιους ὡς Γένος τρεῖς χιλιάδες καί περισσότερα χρόνια, συκοφαντεῖται τώρα ὡς φανατισμός, προσκόλληση σέ πράγματα ξεπερασμένα, ρατσιστμός κ.ο.κ. Οἱ ἰνστρούχτορες τῆς Νέας Ἐποχῆς κάνουν καλά τή δουλειά τους.

Ἕνα ἐργαλεῖο πού χρησιμοποιεῖ ἡ Νέα Ἐποχή καί ἡ Νέα Τάξη γιά νά φτιάξει τόν παγκόσμιο χυλό τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι καί τά λεγόμενα δικαιώματα τῶν μειονοτήτων. Μειονοτήτων ἐθνικῶν, θρησκευτικῶν, ἀκόμη καί μέ βάση τόν σεξουαλικό προσανατολισμό. Αὐτές οἱ μειονότητες πραγματικές ἤ κατασκευασμένες —τό εἴδαμε αὐτό στό Κόσσοβο καί ἀλλοῦ— χρησιμοποιοῦνται ὡς ἐργαλεῖο γιά τό γκρέμισμα τῆς Παλαιᾶς καί γιά τό στήσιμο τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ἡ ὁποία στήν πραγματικότητα εἶναι μιά μεγάλη ἀ-ταξία καί ἀ-νομία.

Τό ἐνδιαφέρον γιά τά δικαιώματα αὐτά εἶναι συνήθως ὑποκριτικό, πλασματικό καί προσχηματικό, προκειμένου νά προωθηθοῦν τά γεωπο­λιτικά καί στρατηγικά συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν. Ἔτσι οἱ «εὐαίσθητοι» αὐτοί ὑπερασπιστές τῶν δικαιωμάτων κλαψουρίζουν ὑποκριτικά ὅτι παραβιάζονται τά δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων ἐπειδή π.χ. δέν τούς ἐπέτρεψε ἡ ρωσική κυβέρνηση νά παρελάσουν στή Μόσχα, ἀλλά καταπίνουν τή γλῶσσα τους ὅταν π.χ. οἱ προστατευόμενοί τους ἰσλαμοφασίστες τζιχαντιστές μισθοφόροι ἀντάρτες κόβουν κεφάλια χριστιανῶν στή Συρία ἤ ὅταν τό Ἰσραήλ σκοτώνει ἀμάχους Παλαιστινίους στή λωρίδα τῆς Γάζας.

Ὅλοι αὐτοί οἱ στόχοι τῆς Νέας Τάξης προωθοῦνται μέ ἄφθονο χρῆμα, μέ νομοθετικές ρυθμίσεις σέ παγκόσμιο —εἰ δυνατόν— ἐπίπεδο, μέσῳ Μ.Κ.Ο. (Μή Κυβερνητικῶν Ὀργανώσεων) καί μέ χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης τῶν εὐρωπαϊκῶν κυρίως λαῶν, ὥστε νά συναινέσουν στήν καταστροφή τους, μέσῳ κυρίως τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς καί τῆς δημογραφικῆς τους ἀλλοίωσης, λόγῳ τῆς ἀνεξέλεγκτης καί μάλιστα προω­θούμενης ἀπό τά ἴδια αὐτά σκοτεινά κέντρα λαθρομετανάστευσης. Ἔτσι —ἐάν δέν ξυπνήσουμε καί δέν ἀντιδράσουμε— μετά ἀπό 20-30 χρόνια ἡ Εὐ­ρώπη καί ἡ Ἑλλάδα δέν θά ἔχουν καμμία σχέση μ᾽ αὐτό πού ἦταν μέχρι σήμερα.

Εἴπαμε γιά νομοθετικές ρυθμίσεις σέ εὐρωπαϊκό καί παγκόσμιο, εἰ δυνατόν, ἐπίπεδο. Φέρνω δύο μόνο παραδείγματα. Τό ἕνα εἶναι ἡ προώθηση παντοῦ τῶν λεγομένων «ἀντιρατσιστικῶν» νομοσχεδίων — αὐτό γίνεται καί στήν Ἑλλάδα, ὅπου τό νομοσχέδιο εἶναι πρός ψήφιση στή Βουλή. Στήν πραγματικότητα τό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά προσπάθεια φίμωσης τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί τῶν φυσιολογικῶν ἀνθρώπων. Διαμαρτύρεσαι γιά τήν βάσει προγράμματος ἅλωση τῆς πατρίδας σου, πᾶς κατηγορούμενος γιά ρατσιστής. Ψάλλεις τή Μεγάλη Ἑβδομάδα τά τροπάρια πού χαρακτηρίζουν τούς Ἑβραίους, πού σταύρωσαν τόν Χριστό, «λαό δυσσεβῆ καί παράνομο», πᾶς κατηγορούμενος «γιά ὑποκίνηση θρησκευτικοῦ μίσους». Βγαίνει ὁ ἱεροκήρυκας καί λέγει ὅτι τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἶναι βδελυκτό ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τό συχαίνεται ὁ Θεός, κινδυνεύει νά μηνυθεῖ ἀπό τούς ὁμοφυλόφιλους μέ βάση πάλι τό ἀντι— ρατσιστικό νομοσχέδιο.

Τό ἄλλο εἶναι αὐτό, πού πρόσφατα διαβάσαμε, ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, γιά νά δώσει οἰκονομική βοήθεια σέ χῶρες τῆς Ἀφρικῆς, ἔθεσε ὡς ὅρο τήν ψήφιση καί ἐκεῖ νόμων ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, σάν κι αὐτόν πού ψηφίσθηκε τήν ἄνοιξη στό Εὐρωκοινοβούλιο. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι τόν ἐπαίσχυντο νόμο ψήφισαν καί ὅλοι οἱ παρευρεθέντες ἐκεῖ Ἕλληνες εὐρωβουλευτές.

Μέχρι στιγμῆς μιλήσαμε γιά τήν στρατηγική τῆς Νέας Τάξης. Σ᾽ αὐτή τή στρατηγική ἐντάσσεται καί ἡ κοινωνική καί θεσμική νομιμοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀλλά —γιατί ὄχι;— καί ἡ νομιμοποίηση αὔριο-μεθαύριο καί ἄλλων νοσηρῶν φαινομένων καί κοινωνικῶν μαστίγων. Παραδείγμα­τος χάριν στήν Ὁλλανδία ἐδῶ καί δύο-τρία χρόνια λειτουργεῖ νόμιμα πολιτικό κόμμα, πού εἶναι ὑπέρ τῆς παιδεραστίας. Στή Γερμανία, ἀπό πέρυ­σι, λειτουργοῦν νόμιμα οἶκοι ἀνοχῆς γιά κτηνοβάτες. Ὅσο γιά τή νομιμο­ποίηση τῶν ναρκωτικῶν, ἤδη στήν Ὁλλανδία κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα τά λεγόμενα μαλακά ναρκωτικά (χασίς κ.ἄ.), ἐνῶ στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες συζητεῖται πολύ σοβαρά πρόταση πού ἔφεραν ἄνθρωποι τοῦ γνωστοῦ Σκοπιανοῦ (Οὐγγροεβραϊκῆς καταγωγῆς) κερδοσκόπου Σόρος γιά νομιμοποίηση τῶν ναρκωτικῶν. Ἀλλά γιατί νά πηγαίνουμε μακρυά; Ὁ πρώην πρωθυπουργός Γιῶργος Παπανδρέου εἶχε προτείνει, ὡς γνωστόν, τήν καλλιέργεια χασίς γιά ἰδιωτική χρήση σέ γλάστρες!

Ἡ τακτική

Ἄς ἔρθουμε ὅμως, μετά τήν στρατηγική, στήν τακτική τῆς Νέας Τάξης γιά τήν προώθηση τῶν στρατηγικῶν της στόχων.

1) Μιά γενική ἀρχή τακτικῆς τῆς Νέας Τάξης εἶναι τό δόγμα Ἡ καλύτερη ἄμυνα εἶναι ἡ ἐπίθεση. Φωνάζει ὁ κλέφτης γιά νά φύγει ὁ νοικοκύρης, λέγει ὁ λαός μας. Αὐτό τό ἐφαρμόζουν καί ὅλες οἱ νεο­εποχί­τικες σέκτες, μέ πρώτη τήν διαβόητη παγκοσμίως Σαϊεντολογία.

2) Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τακτικῆς εἶναι ἡ σταδιακή προώθηση τῶν στόχων. Εἶναι ἡ γνωστή «μέθοδος τοῦ σαλαμιοῦ». Τό σαλάμι τό κόβουν φέτα-φέτα.

Ἔτσι διαφημίζεται δολίως ἡ ἀνεκτικότητα προκειμένου νά ἀπενερ­γοποιηθοῦν καί τελικῶς νά νεκρωθοῦν τά ὑγιῆ ἀντανακλαστικά αὐτοπρο­στασίας στούς ἀνθρώπους καί στήν κοινωνία.

Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ βράβευση τοῦ ἄνδρα-γυναίκα Αὐστριακοῦ Κοντσίτα ἀπό τή Γιουροβίζιον τόν Μάϊο πανηγυρίσθηκε καί διαφημί σθηκε ὡς «νίκη τῆς ἀνεκτικότητας καί τῆς διαφορετικότητας».

Ἔτσι ἀπό τούς διαμορφωτές γνώμης, ἀπό τούς ἰνστρού­χτορες τῆς «Νέας Ἐποχῆς», τά ἄτομα καί οἱ κοινωνίες σπρώχνονται σέ ὅλο καί μεγα­λύτερες ὑποχωρήσεις ἀπέναντι στό κακό, στήν ἀνομία, στή δια­στροφή, μέ βάση τήν ψευδεπίγραφη ἀρετή τῆς ἀνεκτικότητας, μέχρι πού ἡ κατάσταση πλέον γίνεται μή ἀναστρέψιμη. Ἐάν δέν σταματήσεις ἀπ᾽ τήν ἀρχή τό ξήλωμα μιᾶς ζακέτας, σέ λίγο θά ἔχει ξηλωθεῖ ὁλόκληρη. Ἐκφραστικό παράδειγμα αὐτῆς τῆς διαδικασίας, εἶναι αὐτό πού παθαίνει κανείς, ὁ ὁποῖος ἀπό συμπόνοια βάζει κάποιον σ᾽ ἕνα δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ του, γιά νά μήν παγώσει ἀπό τό κρύο, καί μετά αὐτός φέρνει καί τήν οἰκογένειά του καί βγάζουν τόν νοικοκύρη ἀπό τό σπίτι του. Γι᾽ αὐτό χρειάζεται ἐξ ἀρχῆς μία σθεναρή καί ἀνυποχώρητη στάση— ἀντίσταση ἀπέναντι στό κακό, πού θέλει νά προχωρήσει.

Οἱ πονηροί καί δόλιοι αὐτοί χειραγωγοί τῆς κοινῆς γνώμης μέσα σέ μιά κοινωνία προσπαθοῦν, ὅπως εἴπαμε, νά νεκρώσουν τά ὑγιῆ ἀντανα­κλαστικά τῶν φυσιολογικῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στή διαστροφή. Προσπα­θοῦν νά δημιουργήσουν σ᾽ αὐτούς μιά «μουδιασμένη συνείδηση».

Αὐτή ἡ συμπεριφορά «μουδιασμένης συνείδησης» ὑπαγορεύεται ἀπό τήν λεγόμενη «πολιτική ὀρθότητα», τήν ὁποία κυρίως στίς Η.Π.Α. καί στήν Εὐρώπη πέτυχε τό σύστημα πού προωθεῖ τή Νέα Τάξη. Πέτυχε, δηλαδή, οἱ ἄνθρωποι νά αὐτο-λογοκρίνονται μέσῳ ἑνός ἥπιου ἐκφο­βισμοῦ. Διότι ἡ «πολιτική ὀρθότητα», προτιμᾶ, ἐφ᾽ ὅσον μπορεῖ, νά ἐπιτυγχάνει αὐτό πού θέλει δι᾽ ἐμμέσων ὑποδείξεων (συναινετικά) καί ὄχι δι᾽ ἀπαγορεύσεων. Τό κάνει κι αὐτό βέβαια, ἀλλά προτιμᾶ τό πρῶτο. Ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὁ ᾽Αντίχριστος θά εἶναι «εὐγενικός»! Ὅλη ἡ ὑπόθεση εἶναι πῶς θά κερδίσει τή συναίνεση. Αὐτό γίνεται συνήθως μέ τήν πλύση ἐγκεφάλου. Κλασικό παράδειγμα τοῦ τί ἔχει ἐπιτύχει αὐτή ἡ «πολιτική ὀρθότητα» εἶναι ἡ εἰσαγωγή πού κάνουν οἱ περισσότεροι, φοβούμενοι μή χαρακτηρισθοῦν ρατσιστές, ἄν ποῦν ξεκάθαρα ὅτι ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους. Ἔτσι ξεκινοῦν λέγοντας: «Δέν εἶμαι ρατσιστής, ἀλλά...».

Αὐτά πού λέμε τώρα εἶναι σημαντικά βήματα γιά τή δημιουργία τῆς κοινωνίας ἀπολύτου ἐλέγχου, τῆς κοινωνίας τοῦ Big Brother (τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ), ὅπου ὅλοι αὐτο-λογοκρίνονται. Μήν ξεχνοῦμε ὅτι στίς δίκες τίς Πράγας, μετά τό ξεσήκωμα τῶν Τσεχοσλοβάκων ἐναντίον τῶν Σοβιετικῶν κομμουνιστῶν τό 1968 καί τήν καταστολή τῆς ἐξέγερσης, στίς δίκες πού ἀκολούθησαν, οἱ κατηγορούμενοι, πρώην κορυφαῖα στελέχη τοῦ ἐκεῖ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ἀφοῦ εἶχαν ὑποστεῖ «ἐπαναπρογραμ­ματισμό» μέσῳ διανοητικῆς χειραγώγησης (mind control—πλύση ἐγκεφά­λου), ζητοῦσαν ἀπό τό δικαστήριο πιό αὐστηρές ποινές εἰς βάρος τους ἀπ᾽ αὐτές πού ζητοῦσε ὁ εἰσαγγελέας!

3) Μέσα στήν τακτική τοῦ σαλαμιοῦ εἶναι καί ἡ ἀπενοχοποίηση τῆς διαστροφῆς. Προσπαθοῦν νά παρουσιάσουν τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἐναλλακτική πρόταση σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, ὡς μιά νόμιμη διαφορετικότητα, ἐξίσου καλή καί νόμιμη μέ τήν ἐντός εἰσαγωγικῶν φυσιολογική, διότι πλέον τήν φυσιολογική τήν βάζουν ἐντός εἰσαγωγικῶν, ἀφοῦ καί ἡ ἄλλη συμπεριφορά (ἡ ἀνώμαλη) θέλει νά παρουσιάζεται ἀπό αὐτούς ὡς φυσιολογική.

Σημειώνουμε ἐδῶ ὅτι μέχρι καί πρίν ἀπό εἴκοσι περίπου χρόνια ἡ ὁμοφυλοφιλία ἐθεωρεῖτο παρέκκλιση καί διαστροφή σύμφωνα καί μέ τό «Διαγωνιστικό καί Στατιστικό Ἐγχειρίδιο» (τό γνωστό ὡς DSM) τῆς Ἀμερι­κανικῆς Ψυχιατρικῆς Ἑταιρείας. Ἀκόμη καί ὁ Φρόυντ καί ὁ Γιούνγκ καί ὁ Βίλχελμ Ράιχ χαρακτηρίζουν τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς παρέκκλιση καί διαστροφή. Σημειωτέον ὅτι, σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς, ἡ διεθνής σύγχρονη προσπάθεια ἀποχαρακτηρισμοῦ τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς παρέκκλισης καί νομιμοποίησής της ὡς φυσιολογικῆς πρακτικῆς δέν βασίζεται σέ ἐπιστημονικά ἰατρικά δεδομένα, ἀλλά σέ «φιλοσοφικά-κοινωνικά» καί ἰσχυρές πολιτικές πιέσεις (βλ. Καλλιόπης Προκοπάκη, παιδοψυχιάτρου, Ἰατρικά δεδομέ­να γιά τήν ὁμοφυλοφιλία, στήν ἀρχή τῆς παραγράφου μέ τίτλο «Συχνότητα», ἐν alopsis).

Καί προσέξτε τή δολιότητα —ἐνῶ ἀπενοχοποιοῦν τή διαστροφή συγχρόνως ἐνοχοποιοῦν τούς φυσιολογικούς ἀνθρώπους, ὅτι εἶναι «φοβικοί» —ὅπως λένε— ἀπέναντι στό «διαφορετικό». Αὐτό κι᾽ ἄν εἶναι νεοταξικό τερτίπι πού στοχεύει στήν κατεδάφιση μέσῳ τῆς «κουλτού­ρας τῆς διαφορετικότητας» —διά τῆς προώθησης στανικῶς τοῦ μοντέλου τῶν πολυθρησκευτικῶν, πολυεθνικῶν καί πολυπολιτισμικῶν κοινωνιῶν.

Μέ ἄλλα λόγια καλλιεργοῦν ἐνοχές στούς φυσιολογικούς, στούς normal ἀνθρώπους, ἐπειδή δέν εἶναι καί αὐτοί ἀν-ώμαλοι (α στερητικό καί ὁμαλός).

Καιρός ὅμως νά ποῦμε περισσότερα καί γι᾽ αὐτή τήν περιβόητη «φοβικότητα ἀπέναντι στό διαφορετικό», μιά τεράστιας ἔκτασης προπαγάνδα τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς κοινότητας καί εὐρύτερα τῆς νεοτα­ξίτικης μεθόδευσης γιά φίμωση καί ἐξουδετέρωση κάθε φωνῆς πού ἀσκεῖ κριτική ἐναντίον τους καί κάθε παρουσίας πού τούς δυσκολεύει.

Χαρακτηρίζουν ἐν τέλει «φοβική» κάθε προσπάθεια —ἀκόμη καί σκέψη— γιά ἄμυνα πνευματική, νομική κ.ο.κ. καί γιά αὐτο-προστασία.

Ἡ ἐκ τοῦ πονηροῦ παράλογη λογική τους λέγει περίπου τά ἑξῆς (ὄχι μόνο στό θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀλλά καί σέ ἄλλα, ὅπου προσπαθοῦν νά κάμψουν ἀντιδράσεις καί νά γκρεμίσουν. Λένε: «Ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη». Ἄρα ὅποιος ἀντιδρᾶ στό γκρέμισμα, πού προωθοῦν, δέν ἔχει ἀγάπη!

Ἤ, λένε: «Ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό προστάτες». Ἄρα μήν ἀντιδρᾶτε σέ ὁποιαδήποτε πράξη προσβολῆς ἤ βεβήλωσής του μέσῳ μιᾶς ὑποτιθέμενης τέχνης ἤ μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο.

Ἀλλά ἄς ἔλθουμε στήν περίφημη «φοβικότητα» καί τήν «ὁμοφοβία».

Ἔχουν δημιουργήσει νέες λέξεις ἐφαρμόζοντας αὐτό πού λέγει ὁ Τζώρτζ Ὄργουελ στό κλασσικό βιβλίο του «1984», ὅτι «Ὅποιος ἐλέγχει τή γλώσσα ἑνός ἀνθρώπου, ἐλέγχει τίς σκέψεις τους». Δανείζομαι ἐδῶ κάποιες σκέψεις γιά τήν «ἰσλαμοφοβία καί «ὁμοφοβία» ἀπό ἄρθρο πού δημοσιεύεται στό περιοδικό Παρακαταθήκη (τ. 95) καί εἶναι παρμένο ἀπό τό διαδίκτυο.

«Λέξεις πού φαίνονται ἑλληνικές, καί πού ἀκόμα καί ξένοι τίς χρησι­μοποιοῦν ἔτσι («xenophobia», «homophobia», «islamophobia») ἀλλά δέν γεννήθηκαν στήν Ἑλλάδα! Μάλιστα οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε τίς ἐφηῦραν, οὐδέποτε τίς χρησιμοποίησαν, οὐδέποτε τίς γνώριζαν. Ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Ἀλήθεια, δέν σᾶς προκαλεῖ ἀπορία πώς ὅλα τά «κακά» μέ τίς λέξεις πού τελειώνουν σέ «-φοβία» ἔχουν στόχο ἕναν συγκεκριμένο τύπο ἀνθρώπου; Τόν γηγενῆ δυτικό μέσο πολίτη, πού ἀγαπάει τόν τόπο του, τόν λαό του, τήν ἱστορία του, τήν κουλτούρα καί τίς παραδόσεις τοῦ λαοῦ του. Μέ λίγα λόγια τόν «ἀνησυχοῦντα» χριστιανό Εὐρωπαῖο. (Κατ᾽ αὐτούς «συντηρητικό» καί σίγουρα «μή πολιτικά ὀρθό»).

Δέν σᾶς κάνει ἐντύπωση πώς τόσοι αἰῶνες διωγμῶν χριστιανῶν στίς χῶρες τοῦ Ἰσλάμ, ἀλλά καί στίς χῶρες πού κατέκτησε τό Ἰσλάμ, ἀπό τήν ἀρχή πού πρόβαλε τό σπαθί τοῦ «προφήτη» μέχρι σήμερα καί δέν βρέθηκε ἕνας λεξιπλάστης νά μᾶς πεῖ τήν λέξη «χριστιανοφοβία»;

Αὐτός πού σφάζει χριστιανούς ΔΕΝ εἶναι «χριστιανοφοβικός». Δέν ὑπάρχει τέτοια λέξη. Ἐκεῖνος πού θέλει νά συνεχίσει νά ζεῖ ὅπως ζοῦσε μέσα στόν τόπο του καί δέν μπορεῖ νά βλέπει νά μετατρέπεται ἡ χώρα του σέ ἕνα ἰσλαμικό κράτος, εἶναι «ἰσλαμοφοβικός»! (blog redskywarning, ἄρθρο γιά ἰσλαμοφοβία-ὁμοφοβία).

Ἔτσι καί γιά τήν «ὁμοφοβία».

Ἡ λέξη «ὁμοφοβία» κατασκευάστηκε καί χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς ὁμοφυλόφιλους ἀκτιβιστές παγκοσμίως, ὡς ἕνα σημασιολογικό ὅπλο στόν πολιτιστικό πόλεμο.

«Ὁμοφοβία», σημαίνει γι᾽ αὐτούς τόν παράλογο φόβο, πού ἀναπτύσ­σουν οἱ νορμάλ ἄνθρωποι μπροστά στήν ἀγάπη τῶν ὁμοφυ­λόφιλων πρός τό ἴδιο φύλο. Καί παρεμπιπτόντως: Οἱ gay, ὁμοφυλόφιλοι, λεσβίες κ.λπ. δέν ἔχουν ἑτερο-φοβία;;; Γιατί αὐτοί δέν εἶναι ἑτεροφοβικοί καί εἴμαστε ἐμεῖς ὁμοφοβικοί;

Γιά τούς ὁμοφυλόφιλους ἀκτιβιστές, ἡ ἠθική ἀντίθεση στήν ὁμοφυλοφιλία εἶναι μιά «φοβία». Ἀκόμη καί μιά ψυχική ἀσθένεια. Ἀλήθεια, αὐτό δέν εἶναι «ρατσισμός» καί φασισμός στή σκέψη (γιά νά χρησιμοποιήσουμε τή δική τους ὁρολογία); Ποῦ εἶναι ἡ ἐλευθερία στήν ἔκφραση γιά τήν ὁποία φωνασκοῦν; Καί, προσέξτε, τήν ἀντιστροφή πού πᾶνε νά ἐπιβάλουν. Ἐκεῖ πού θεωροῦνταν παρέκκλιση καί ψυχική διαταραχή ἡ ὁμοφυλοφιλία, τώρα πᾶνε νά παρουσιάσουν ὡς ψυχική ἀσθένεια τήν ἀντίθεση τῶν νορμάλ ἀνθρώπων στό πάθος τους!

Ὅσοι ὅμως —δόξα τῷ Θεῷ— δέν ἤπιαμε, οὔτε θά πιοῦμε ἀπό τό τρελλό νερό, γιά τό ὁποῖο λέγει ὁ Φώτης Κόντογλου, καί συνεπῶς ἔχουμε τό μυαλό μας στή θέση του καί τό φρόνημά μας δέν ἔχει ἀλλοιωθεῖ οὔτε διαστραφεῖ ἀπό τήν νεοεποχίτικη καί νεοταξική προπαγάνδα, συνει­δητοποιοῦμε ὅτι «Ὁ σεξουαλικός προσανατολισμός δέν ἀποτελεῖ μιά ποιότητα συγκρίσιμη μέ τή φυλή, τήν ἐθνοτική προέλευση κ.λπ. σέ σχέση μέ τήν ἐξάλειψη τῶν διακρίσεων. Σέ ἀντίθεση μέ αὐτά, ὁ ὁμοφυλοφιλικός προσανατολισμός ἀποτελεῖ μιά ἀντικειμενική διαταραχή καί προκαλεῖ ἠθική ἀνησυχία». (βλ. Παρακαταθήκη, τ. 95 σ. 9)

Ἐπίσης καταλαβαίνουμε ὅτι οἱ ἐκ τοῦ πονηροῦ παράλογες ἀξιώσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀκτιβιστῶν, πού διεκδικοῦν ἀνύπαρκτα δικαιώματα, θά δημιουργήσουν καταστάσεις ὀξύμωρες, ὅπου ἐν τέλει τά «δικαιώματα» τῆς ἐσχάτης μειοψηφίας μέσα στήν κοινωνία (τῆς μειοψηφίας τῶν ὁμοφυ­λοφίλων) θά παραβιάζουν κατάφωρα τά πραγματικά δικαιώματα τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν normal ἀνθρώπων.

Σύμφωνα μέ τίς στατιστικές οἱ ὁμοφυλόφιλοι τοὐλάχιστον στίς Η.Π.Α., εἶναι μία ἐλάχιστη μειοψηφία τοῦ 1,3% γιά τίς γυναῖκες καί τοῦ 2,7% γιά τούς ἄνδρες (βλ. Καλλιόπης Προκοπάκη, ἐνθ᾽ ἀνωτ.). Καί μιά καί ὁ λόγος γιά στατιστικές, νά ποῦμε ἐπίσης ὅτι σύμφωνα μέ τήν ἴδια ἔρευνα στίς Η.Π.Α. ἀνάμεσα σέ ἄτομα πού σύχναζαν σέ χώρους διασκέδασης ὁμοφυλοφίλων τό 72% τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν ἀνέφεραν πάνω ἀπό 100 ἐρωτικούς συντρόφους, τό 41% πάνω ἀπό 500 καί τό 27% πάνω 1000! Ἐνῶ τό 74% ἀνέφερε ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς μισούς ἐρωτικοί σύντροφοι, τούς ἦταν ἄγνωστοι (βλ. Προκοπάκη, ἐνθ᾽ ἀνωτ.). Τά λέμε αὐτά γιά νά φανεῖ ἀκόμη πιό ἔντονα ὁ χαρακτηρισμός τοῦ βδελυκτοῦ, πού δώσαμε ἀπό τήν ἀρχή γιά τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ὁ χαρακτηρισμός δέν εἶναι μόνο δικός μας ἀλλά τῶν Ἁγίων.

Ἀλλά ἄς ἐπανέλθουμε στίς συνέπειες τῶν παραλογισμῶν γιά «δικαιώ­ματα», πού διεκδικοῦν ὡς «μειονότητα» οἱ ὁμοφυλόφιλοι παγκοσμίως καί ἐδῶ. Ἄς δοῦμε τί γίνεται στίς Η.Π.Α. Ὅπως διαβάζουμε, ἐκεῖ, βάσει τῆς νομοθεσίας γιά ἐξάλειψη τῶν διακρίσεων, οἱ ἐργοδότες θά προτιμοῦσαν νά ἀπολύσουν ἀπό τή δουλειά ὁποιονδήποτε ἄλλον ἐκτός ἀπό ὁμοφυλόφιλους —τό ἴδιο περίπου ἰσχύει καί γιά τούς ἔγχρωμους— διότι οἱ ὁμοφυλόφιλοι θά ἰσχυρίζονταν ὅτι ἔπεσαν θύματα διακρίσεων καί ἔτσι ὁ ἐργοδότης θά εὕρισκε τό μπελά του! Ὁπότε ὁ ὁμοφυλοφιλικός προσανατολισμός γίνεται πηγή «θετικῶν δικαιωμάτων» ὑπέρ αὐτοῦ. Τοῦτο ὅμως σημαίνει ὅτι πλέον περνᾶμε σέ μία φάση κραυγαλέας ἀνισότητας εἰς βάρος τώρα τῶν φυσιο­λογικῶν ἀνθρώπων! Ἤ μπορεῖ νά φθάσουμε στό σημεῖο νά δηλώνει κά­ποιος «ὁμοφυλόφιλος» γιά νά βρεῖ δουλειά, ἀφοῦ θά ὑποχρεοῦται ὁ ἐργοδότης νά προσλάβει ἄτομα, σέ συγκεκριμένο ποσοστό, καί ἀπό μειονότητες, ἔστω καί ἄν οἱ προσλαμβανόμενοι δέν ἔχουν ἀντικειμενικά τά προσόντα γιά τή δουλειά στήν ὁποία προσλαμβάνονται!

Οἱ ἀντιφάσεις τῶν ψευδο-προοδευτικῶν

Ἀλλά ἄς δοῦμε καί μία ἄλλη διάσταση τοῦ θέματος, εἰδικά ὡς πρός τίς ἐκδηλώσεις τῆς λεγομένης «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» καί τῆς ἐπαίσχυντης παρέλασης. Ἄς δοῦμε τίς ἀντιφάσεις τῶν ψευδο-προοδευτικῶν.

α) Ὑπερηφάνεια γιά ποιό πράγμα; Γιά τήν πτώση, τήν ἁμαρτία, τή διαστροφή, γιά τίς «πομπές», δηλαδή τά αἴσχη! Λένε στήν Κέρκυρα: «Βγῆκε ἡ πομπή στό δρόμο». Ἀκριβῶς περί αὐτοῦ πρόκειται.

Ὁ δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μπουτάρης, θά ἀνοίξει τήν ἐδῶ παρέλαση τῆς ντροπῆς, καί εἶναι φυσικό, ἀφοῦ ὁ ἴδιος εἶχε δηλώσει, παλαιότερα ὅτι: «Φυσικά καί ἔχω gay φίλους. Κατανοῶ ἔμφυτα τή διαφορετικότητα, γιατί ἀπό ἕνα σημεῖο καί ἔπειτα καί ἐγώ ἐγκατέλεψα τήν πεπατημένη [σημ. δική μας: δηλαδή τίς φυσιολογικές σαρκικές σχέσεις] καί γνώρισα τίς χαρές καί τίς δυσκολίες αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς» [δηλ. τῆς ὁμοφυλοφιλίας] (ἀπό συνέντευξή του στό περιοδικό Screw, τήν ὁποία ἀποκαλύπτει τό ὀρθόδοξο ἐπιστημονικό περιοδικό «Θεοδρομία» (ΙΕ´, τ. 2, Ἀπρ.-Ἰούνιος 2013, σ. 166). Στηρίζει, λοιπόν, προβάλλει καί χρηματοδοτεῖ ἀπό τόν προϋπολογισμό τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης (δηλ. μέ χρήματα τῶν Θεσσαλονικέων) τήν ἐκδήλωση πού ντροπιάζει τήν πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Δεῖτε ὅμως τήν κραυγαλέα ἐκ τοῦ πονηροῦ ἀντίφαση. «Παρέλαση —λέγει— ὑπερηφάνειας». Ἄν δηλώσεις ὅτι εἶναι ὑπερήφανος γιά τήν πατρίδα σου, οἱ ἐντός εἰσαγωγικῶν προοδευτικοί θά σέ ὀνομάσουν ἐθνικιστή, ρατσιστή καί τόσα ἄλλα.

Ἄν πεῖς ὅτι εἶσαι ὑπερήφανος πού εἶσαι ὀρθόδοξος, θά σέ χαρα­κτηρίσουν μέ τόσα καί ἄλλα τόσα ἐπίθετα.

Αὐτοί ὅμως πού δαιμονικά ὑπερηφανεύονται γιά τό συχαμερό πάθος τους δέν εἶναι «ρατσιστές» ἀλλά «προοδευτικοί» καί «ἀπελευθερωμένοι». Εἴπαμε νωρίτερα γιά τή «γλῶσσα» (newspeak) τῆς Νέας Τάξης, πού ἀλλάζει τό νόημα τῶν λέξεων.

β) Καί ἐπιπλέον, ἀφοῦ ὑπερηφανεύονται, γι᾽ αὐτό πού εἶναι καί γι᾽αὐτό πού κάνουν, γιατί ἄραγε κάποιους θά τούς πείραζε, ἄν τούς ὀνομάσει κανείς μέ τή γνωστή λέξη πού χρησιμοποιεῖ ὁ λαός μας γιά τό πάθος τους; Φαντασθεῖτε νά χαρακτηρίσει κάποιος σ᾽ἕνα ἄρθρο μ᾽αὐτή τή λέξη π.χ. τούς τοπικούς ἄρχοντες, πού ἐδῶ καί στήν Ἀθήνα τούς ἔχουν ὑπό τήν ὑψηλή τους προστασία καί χρηματοδότηση. Τήν ἄλλη μέρα θά τοῦ κάνουν δέκα μηνύσες καί ἀγωγές καί θά ζητοῦν ἑκατομμύρια γιά ἀποζημίωση. Δέν εἶναι ἀντίφαση αὐτό;

γ) Προσέξτε καί μία ἄλλη ἀντίφαση τῶν ψευδο-προοδευτικῶν. Γιά τίς παρελάσεις, πού γίνονται στίς ἐθνικές ἐπετείους 28ης Ὀκτωβρίου καί 25ης Μαρτίου, τί δηλητήριο χύνουν! Ἐκεῖνες οἱ παρελάσεις εἶναι «κακές». Ἐδῶ γιατί εἶναι ὑπέρ τῶν παρελάσεων; Γιατί αὐτές εἶναι «καλές»; Ἄν ἦταν συνεπεῖς πρός τόν ἑαυτό τους, θά ἔπρεπε νά εἶναι ἐναντίον ὅλων τῶν παρελάσεων καί ὄχι ἐπιλεκτικά τίς μέν νά πολεμοῦν, ἐνῶ αὐτές ἐδῶ, τίς παρελάσεις τῆς ντροπῆς, νά χειροκροτοῦν.

δ) Οἱ «εὐαίσθητοι» στήν προστασία τῶν «εὐαίσθητων προσωπικῶν δεδομένων» —θυμᾶστε τούς Σταθόπουλο καί Δαφέρμο καί τήν ἀπαγόρευση ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στίς ταυτότητες, πού ἀποφασίσθηκε ἐπί κυβερνήσεως Σημίτη, γιά νά μήν παραβιάζονται —λέγει— τά εὐαίσθητα προσωπικά δεδομένα—γιατί ἐδῶ δέν διαμαρτύρονται; Ποῦ πῆγε τώρα ἡ «εὐαισθησία» τους; Γιατί οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀποκαλύπτουν, καί μάλιστα μέ τόσο θορυβώδη καί προκλητικό τρόπο, τά εὐαίσθητα προσωπικά δεδομένα τοῦ σεξουαλικοῦ τους προσαναταλισμοῦ;

ε) Οἱ «εὐαίσθητοι» (ὅπως βλέπετε, ἔχουμε γεμίσει μέ «εὐαίσθητους») —καί καλά κάνουν— στήν πάταξη τῆς παιδικῆς πορνογραφίας, ἐδῶ γιατί σιωποῦν; Πῶς ὅμως νά ἔρθουν σέ ἀντίθεση μέ τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό; Διότι αὐτοί, πού κλαψουρίζουν ὑποκριτικά γιά τήν ἔξαρση τῆς παιδικῆς πορνογραφίας, εἶναι αὐτοί οἱ ἴδιοι πού προωθοῦν μέσῳ τηλεόρασης, διαφήμισης κλπ. ὅλη αὐτή τήν κατάσταση τοῦ ἐκφυλισμοῦ. Διότι, διαφημίζοντας τήν ὁμοφυλοφιλία, προωθεῖς ἐμμέσως πλήν σαφῶς καί τήν παιδεραστία ἤ παιδοφιλία, ὅπως τή λένε τώρα.

στ) Οἱ ψευδο-προοδευτικοί κόπτονται γιά τό περιβάλλον καί τήν προστασία του —καί ἐμεῖς συμφωνοῦμε στήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος— οἱ ἴδιοι ὅμως μολύνουν συνειδητά τό πνευματικό περιβάλλον, δηλαδή τίς ἀξίες, τούς ὑγιεῖς θεσμούς καί ὅλα αὐτά τά ὁποῖα χρειάζονται γιά νά ζήσουν τά παιδιά μας καί οἱ ἑπόμενες γενιές.

ζ) Αὐτοί οἱ ἴδιοι πού φωνασκοῦν γιά τή δημοκρατία καί τήν ἐλευθερία ἔκφρασης, (ἐκεῖ μόνο πού συμφωνοῦν ἤ τούς συμφέρει), ἐφαρμόζουν τόν πιό καραμπινᾶτο φασισμό, τή φίμωση τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης καί τήν πνευματική τρομοκρατία ἐκεῖ πού διαφωνοῦν. ῾Ωραία δημοκρατία!

Τό παράδειγμα εἶναι ζεστό καί ἔχει σχέση μέ τήν ἐκδήλωσή μας. Κατέβασαν τήν ἴδια μέρα ἀπό τό You Tube τό βίντεο πού καλοῦσε ὅλους ἐσᾶς στήν ἀποψινή μας ἐκδήλωση. Ἡ αἰτιολογία —μνημεῖο πραγματικοῦ φασισμοῦ— ἦταν ἡ ἑξῆς: «Αὐτό τό βίντεο ἔχει καταργηθεῖ ἐξαιτίας παραβίασης τῆς πολιτικῆς τοῦ You Tube, πού ἀπαγορεύει τή ρητορική μίσους». Ἐάν λοιπόν αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, αὐτό πού ἀσπάζονται οἱ τίμιοι, νουνεχεῖς, ὁμαλοί ἄνθρωποι, οἰκογενειάρχες καί νοικοκυραῖοι εἶναι «ρητορική μίσους», τότε ὁ φανατισμός, ἡ μή ἀνοχή τῆς ἄλλης ἄποψης καί ἡ ἀκραία ἐπιθετικότητα τῆς ἀνωμαλίας πού παρελαύνει, τί εἶναι;

Ἀπαντήσεις σέ πιθανές ἐνστάσεις—ἐρωτήσεις

1) Ἡ Ὁμοφυλοφιλία —λένε— ἦταν διαδεδομένη καί στήν ἀρχαία Ἑλλάδα

Ἀπάντηση: α) Ἡ Ἀρχαία Ἑλλάδα δέν ἐγνώριζε τόν ἀληθινό Θεό καί β) Αὐτό πού δέν λένε, ὅσοι ἀναφέρουν τό παραπάνω ψευδο-ἐπιχείρημα, εἶναι ὅτι στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἐστεροῦντο τῶν πολιτικῶν τους δικαιωμάτων. Τό ξέρατε αὐτό; Γιατί ἄραγε τούς ἀφαιροῦσαν τά πολιτικά τους δικαιώματα, ἐάν ἐνέκριναν τή συμπεριφορά τους;

2) Ὑπάρχει —λένε— ὁμοφυλοφιλία καί στά ζῶα· ἄρα εἶναι «φυσιολογικό»

Ἀπάντηση: Αὐτό κι ἄν εἶναι ψευδοεπιχείρημα. Ἀλοίμονο ἄν πρότυπό μας εἶναι τά ζῶα. Γι᾽ αὐτό φτάσαμε ἐδῶ πού φτάσαμε. Ἀλλά στά ζῶα ὑπάρχει καί ἡ παιδοκτονία. Θά τήν υἱοθετήσουμε καί αὐτή ὡς φυσιολογική;

3) Λένε κάποιοι: Καί μέσα στόν κλῆρο ὑπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις

Ἐδῶ ἀπαντοῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐκφράζεται αὐθεντικά ἀπό τούς ἁ­γίους. Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Καί εἴπαμε στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας μας ποιά εἶναι ἡ ξεκάθαρη θέση τῆς Ἐκκλησίας πάνω σ᾽ αὐτό τό θέμα. Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐκφράζουν αὐτοί πού τήν προδίδουν ἤ τήν ντροπιάζουν. Οἱ περιπτώσεις αὐτές, ἐφ᾽ ὅσον ὑπάρχουν μέσα στόν κλῆρο θά πρέπει νά ἀντιμετωπισθοῦν δεόντως. Αὐτό σημαίνει, μέ βάση τούς ἱερούς κανόνες, νά ἀφήσουν οἱ ἔκφυλοι τήν ἱερωσύνη καί νά πᾶνε νά μετανοήσουν.

Ἀλλά ἄς ὁδηγήσουμε τόν λόγο μας πρός τό τέλος του.

Σεβαστοί μου πατέρες καί ἀγαπητοί Θεσσαλονικεῖς,

Ὅπως φάνηκε, πιστεύω, ἀπό τίς ἀναλύσεις, πού προηγήθηκαν, ἐδῶ ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕνα ἐξόχως ἐπικίνδυνο νεοταξικό παιχνίδι, πού στοχεύει στή διάλυση τῆς κοινωνίας. Ὅταν τό συχαμερό γιά τόν Θεό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας προβάλλεται τόσο ἔντονα καί συντονισμένα καί ἔχει τόσο ὑψηλούς προστάτες, ἔ, τότε δέν πρόκειται μόνο γιά ἕνα θέμα ἠθικῆς μέ τή στενή ἔννοια τῆς λέξης, ἀλλά καί γιά ἕνα θέμα πολιτικῆς. Νά θυμίσω ὅτι τήν παρέλαση τῆς ντροπῆς πέρυσι στήν Ἀθήνα τήν προέβαλε σκανδαλωδῶς μέσῳ Δελτίων Τύπου καί e-mails ἡ Ἀμερικανική πρεσβεία, παρακαλῶ, ἐνῶ ἐφέτος, πρίν ἀπό μία ἑβδομάδα, ἡ παρέλαση στήν Ἀθήνα ἐκτός ἀπό τήν ἀπαράδεκτη στήριξη Καμίνη, Δούρου (ἐδῶ Μπουτάρη) καί «προοδευτικῶν» δυνάμεων ἀπό τόν χῶρο τῶν πολιτικῶν καί δημοτικῶν σχηματισμῶν, εἶχε καί τήν ἐπίσημη στήριξη ἔνδεκα (11), παρακαλῶ, πρεσβειῶν (δηλαδή τῶν κυβερνήσεών τους) στήν Ἀθήνα καί ὄχι τυχαίων: Τῶν πρεσβειῶν Η.Π.Α., Καναδᾶ, Ἀγγλίας, Γαλλίας, Ὁλλανδίας, Βελγίου, Ἰρλανδίας, Νορβηγίας, Σουηδίας, Φινλανδίας καί Δανίας! Δέν σᾶς προβληματίζει τό γιατί;

Τί πρέπει νά γίνει — Ἐπίλογος

Καί φθάσαμε στό τέλος τοῦ λόγου, πού πρέπει ὅμως νά ἀποτελέσει ἀρχή γιά συγκεκριμένες ἀποφάσεις καί πράξεις.

1) Πρέπει πρῶτα-πρῶτα νά καταγγελθοῦν τά νεοταξικά παιχνίδια ἀποδόμησης πού παίζονται μέ ἐργαλεῖο τό μισόθεο πάθος τῆς ὁμοφυ­λοφιλίας, σημάδι καί χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν ἐσχάτων καιρῶν.

2) Ἐπειδή ἐδῶ ἔχουμε κατάφωρη παραβίαση καί τῶν νόμων, πού προστατεύουν τή δημοσία αἰδῶ καί τήν εὐαίσθητη παιδική ἡλικία, θά πρέπει νά κινηθοῦν πάραυτα καί ἀπό τόν εἰσαγγελέα οἱ ἀνάλογες διώξεις.

3) Πρέπει νά καταγγελθοῦν εὐθέως ὅλα τά νεοταξικά γιουσουφάκια, οἱ ὀρντινάντσες καί οἱ πάτρονές τους. Δύο πράγματα διαφημίζονται σκανδαλωδῶς στή Δύση σήμερα: Τό ἰσλάμ καί ἡ ὁμοφυλοφιλία! Ἡ προβολή τοῦ Ἰσλάμ πηγαίνει παράλληλα μέ τή διαφήμιση, μέ κάθε τρόπο, τῆς διαστροφῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τήν προπετῆ διεκδίκηση ἐξωφρενικῶν «δικαιωμάτων», ὅπως ὁ γάμος ὁμοφυλοφίλων καί ἡ υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ζευγάρια ὁμοφυλοφίλων. Ἡ ἀποστατημένη Δύση ἔχει ξεφύγει τόσο πολύ, ὥστε ἔφθασαν στό σημεῖο Ἀγγλικανοί καί Προτεστάντες νά χειροτονοῦν ὁμοφυλόφιλους ἄνδρες καί γυναῖκες, πάστορες καί παστορίνες, ἐπισκόπους καί ἐπισκοπίνες. Τό λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) ἤ πιό σωστά τῶν αἱρέσεων, κάνει τά τελευταῖα χρόνια στά ἐπίσημα κείμενά του προσπάθεια θεολογικῆς κατοχύρωσης (!) τοῦ δικαιώματος στήν ὁμοφυ­λοφιλία.

Στούς παπικούς πάλι εἶναι γνωστά τά καθημερινά σκάνδαλα παιδοφιλίας μέ πρωταγωνιστές παπικούς κληρικούς.

Ὁ πάπας πρίν πάει στά Ἱεροσόλυμα, στό τέλος τοῦ παρελθόντος Μαΐου, ὅπου συναντήθηκε μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, (συνάντηση, πού δικαιολογημένα σκανδάλισε τούς Ὀρθοδόξους, μέ ὅσα ἀπαράδεκτα ἐλέχθησαν καί ἐπράχθησαν ἐκεῖ), ἀσπάσθηκε στήν Ἰταλία τό χέρι ἑνός γνωστοῦ ὁμοφυλόφιλου ἀκτιβιστῆ παπικοῦ παπᾶ καί συλλειτούργησε μαζί του. Ἡ ἀποστασία ἐν πλήρει δράσει. Καί δυστυχῶς καί οἱ δικοί μας συνεργοῦν στήν ἀποστασία τῆς Δύσης μέ ἀπαράδεκτες οἰκουμενιστικές δηλώσεις καί συμπροσευχές.

4) Πρέπει ὅλοι νά συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ μισόθεη λαίλαπα τῆς ὁμοφυλοφιλίας διώχνει ὅσο τίποτε ἄλλο τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τίς κοινωνίες καί τότε ἔρχεται ἡ ἐρήμωση (πνευματική καί φυσική) καί ἡ κατάρα, πού φέρνει ὁ ἀνθρωποκτόνος καί μισόκαλος διάβολος. Αὐτό ἔγινε στά Σόδομα καί στά Γόμορα. Αὐτό θά γίνει μέ μαθηματική ἀκρίβεια καί στά σύγχρονα Σόδομα καί Γόμορα, ἄν δέν ὑπάρξει στροφή 180 μοιρῶν. Τά Σόδομα καί τά Γόμορα πλήρωσαν μέ τήν καταστροφή τους τό ἐντός εἰσαγωγικῶν δικαίωμα στή διαφορετικότητα, ὅπως θέλουν νά τό ὀνομάζουν σήμερα.

«Οὐ μή ἐμμείνῃ τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας», λέγει ἡ Ἁγία Γραφή στό κεφάλαιο πού ἀναφέρεται στήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων. Δηλαδή ἡ ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου στά σαρκικά πάθη, καί μάλιστα στό βδελυκτό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, διώχνει περισσότερο ἀπό κάθε τι ἄλλο τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τήν κοινωνία. Καί μή σπεύσουν κάποιοι νά ποῦν γιά τιμωρό Θεό, γιατί ὁ ἄνθρωπος αὐτο-παραδίδεται στήν καταστρο­φή, πού τοῦ ἐπιφυλάσσει ὁ διάβολος, ὅταν συνειδητά ἀποστατεῖ ἀπό τόν ἀληθινό Θεό.

Γι᾽ αὐτό τώρα —σήμερα καί ὄχι αὔριο— ἄν δέν ἀλλάξουμε γραμμή ὡς κοινωνία, ἄν δέν μετανοήσουμε καί ἄν δέν ἀντιδράσουμε στήν προκλητική ἐπέλαση τῆς ἀνομίας καί τῆς διαστροφῆς, μήν παραπονούμαστε αὔριο ἄν ζητοῦν οἱ διεφθαρμένοι καί πονηροί νά «μορφώσουν», σύμφωνα μέ τό δικό τους «κουσούρι» καί τά δικά μας παιδιά καί ὁλόκληρη τήν κοινωνία· γιατί αὐτό θά γίνει ἄν τούς ἀναγνωρισθεῖ, ὅπως πιέζουν, καί δικαίωμα γάμου καί υἱοθεσίας παιδιῶν.

Ἄς δώσουμε, λοιπόν σήμερα τήν καλή μας μαρτυρία (τή μαρτυρία πού εὐλογεῖ ὁ Θεός) τῆς ἐναντίωσης στό ἔργο τῆς καταστροφῆς, γιά νά ἐξασφαλίσουμε στά παιδιά μας, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἕνα ὑγιές πνευματικό περιβάλλον καί στήν πατρίδα μας, τή χώρα τῶν ἀναρίθμητων ἁγίων, μαρτύρων καί ἡρώων, ἕνα μέλλον ἀντάξιο τῆς Ἱστορίας της.

Σᾶς εὐχαριστῶ. Καλόν ἀγῶνα!

ΥΓ: Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν π. Ἀρσένιο γιά τή διαφωτιστική του ὁμιλία. Ὁ Θεός νά τοῦ δίνει δύναμη στή δύσκολη ἀποστολή του.

Πηγή: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2014/07/blog-post_573.html 

Σχετικά άρθρα:

Ἡ σύναξη διαμαρτυρίας (21/06/2014) κατὰ τοῦ gay pride ἔξω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο στὴν Θεσσαλονίκη

Η Θεσσαλονίκη ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ: Πάνω από 2500 Θεσσαλονικείς Τετάρτη βράδυ (18-06-2014) στην αγρυπνία (1η σύναξη διαμαρτυρίας) ενάντια στο gay pride

Συνάξεις διαμαρτυρίας στη Θεσ/νίκη 18 και 20/6/14 γιά τίς Εκδηλώσεις Ομοφυλοφιλικής "Υπερηφάνειας" (gay pride)

Τις τελευταίες ημέρες μετρά ατελείωτα και ψυχοφθόρα «πέρα δώθε» στους διαδρόμους του δεύτερου ορόφου του Αρεταίειου Νοσοκομείου επί της λεωφόρου Βασ. Σοφίας, στέκεται νυχθημερόν στο πλευρό του ασθενούς συζύγου της και αισιοδοξεί ότι σύντομα θα επιστρέψουν και πάλι μαζί στο σπίτι τους.

Τό δωμάτιο τού Νοσοκομείου πού εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος

Τις τελευταίες ημέρες μετρά ατελείωτα και ψυχοφθόρα «πέρα δώθε» στους διαδρόμους του δεύτερου ορόφου του Αρεταίειου Νοσοκομείου επί της λεωφόρου Βασ. Σοφίας, στέκεται νυχθημερόν στο πλευρό του ασθενούς συζύγου της και αισιοδοξεί ότι σύντομα θα επιστρέψουν και πάλι μαζί στο σπίτι τους.

Γι’ αυτό ακριβώς προσεύχεται κάθε πρωί, κλεισμένη μόνη της στο δωμάτιο με τον αριθμό 2, όπου πριν από σχεδόν 94 χρόνια εκοιμήθη ο άγιος Νεκτάριος.

Ενας ιερός τόπος...

«Αυτή η γυναίκα είναι μία από τους δεκάδες πιστούς που προσέρχονται καθημερινά στο συγκεκριμένο δωμάτιο και ελπίζουν στη θεραπεία.

Ολα αυτά τα χρόνια ο χώρος όπου νοσηλεύτηκε και πέρασε τις τελευταίες ώρες της ζωής του ο άγιος Νεκτάριος διαφυλάχθηκε σαν τόπος ιερός και τον επισκέπτονται προσκυνητές από κάθε γωνιά της Ελλάδας» εξηγεί στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» ο αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Θεοδωρόπουλος, αρχειοφύλαξ – συνοδικός γραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος τα τελευταία οκτώ χρόνια είναι υπεύθυνος για τα λειτουργικά και ποιμαντικά θέματα του Αρεταίειου.

Είχε πάει και ο Χριστόδουλος...

Οπως αναφέρει μάλιστα ο πατέρας Φιλόθεος, το δωμάτιο υπ’ αριθμόν 2 επισκεπτόταν συχνά και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κατά τη διάρκεια της δίμηνης νοσηλείας του στο Αρεταίειο. «Ο μακαριστός Χριστόδουλος προσευχόταν για ώρα μπροστά από την κλίνη του Αγίου Νεκταρίου...

Τις ημέρες του χειρουργείου του θυμάμαι την προσέλευση του πλήθους στα κάγκελα του νοσοκομείου, που ζητούσε να πληροφορηθεί για την κατάσταση της υγείας του Αρχιεπισκόπου» λέει ο π. Φιλόθεος.

Στην είσοδο του δωματίου της προσευχής υπάρχει το προσκυνητάρι με τα τάματα των πιστών, ενώ στο εσωτερικό του βρίσκονται εικόνες αγίων, και βέβαια η κλίνη στην οποία εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος.

 

Το κρεβάτι βρισκόταν για πολλές δεκαετίες ξεχασμένο σε μια παλιά αποθήκη του νοσοκομείου και εντοπίστηκε μόλις πριν από έξι χρόνια.

«Κατά την επικοινωνία μου με τους ασθενείς και τους συγγενείς τους διαπιστώνω ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν άπιστοι άνθρωποι. Ακόμα και σε αυτούς που δείχνουν αδιάφοροι διακρίνει κανείς μια σπίθα ελπίδας προς τον Χριστό» τονίζει με έμφαση ο αρχιμανδρίτης και συνεχίζει:

«Εκείνοι που συνήθως επιδιώκουν τον διάλογο μαζί μου ή με τον εφημέριο του νοσοκομείου είναι οι ασθενείς που υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία. Κατά κάποιον ανεξήγητο τρόπο ξεκλειδώνεται η ψυχή τους και ζητούν την παρηγοριά και τη στήριξή μας».

Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ένας από τους πιο λαοφιλείς ιεράρχες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και θεωρείται, σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις, θαυματουργός.

Ενα από τα θαύματά του, μάλιστα, έγινε το βράδυ της κοιμήσεώς του, τα ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου 1920, όπως επισημαίνει ο π. Θεόφιλος. Σύμφωνα με συγγράμματα που αναφέρονται στον βίο του αγίου, σε διπλανό κρεβάτι του ίδιου δωματίου νοσηλευόταν μαζί του ένας ασθενής που είχε μείνει παράλυτος ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Μόλις διαπιστώθηκε ότι ο άγιος Νεκτάριος (κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς) είχε αφήσει την τελευταία του πνοή το 1920, σε ηλικία 74 ετών, οι δύο καλόγριες που τον φρόντιζαν έβγαλαν τα εσώρουχα που φορούσε και τα ακούμπησαν στο διπλανό κρεβάτι. Μόλις ο παράλυτος ασθενής τα ακούμπησα, συνέβη το θαύμα, σηκώθηκε υγιής και άρχισε να βαδίζει!
Το σκήνωμα του αγίου Νεκταρίου μεταφέρθηκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά και από εκεί στον ναό Αγίας Τριάδας – Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα.

Μία ακόμη περίπτωση...

 Του Πρωτ. Στέφανου Αναγνωστοπούλου

Πρίν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ' έκάλεσαν νά εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου τό όνομα, ήτο Ξενοφών.

Όταν πήγα, ήταν σέ κακή κατάστασι. Ό καρκίνος μέ τίς ραγδαίες μεταστάσεις τόν είχε προσβάλλει καί στό κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, τό διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.

Καί μου είπε τά έξης, γιά τό πως πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως τό τόνισε, "σκληρός άθεος" καί άπιστος.
            «Ήλθα έδώ πρίν άπό 35 περίπου μέρες, σ΄αυτό τό δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών.

Αυτός ό άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους πού είχε στά κόκκαλα -εκεί τόν είχε προσβάλει ό καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε "Δόξα Σοι, ό Θεός! Δόξα Σοι, ό Θεός!..." Στή συνέχεια έλεγε καί πολλές άλλες προσευχές, πού εγώ ό άνεκκλησίαστος καί άθεος τίς άκουγα γιά πρώτη φορά.

Κι όμως, πολλές φορές μετά άπό τίς προσευχές του ηρεμούσε -κι έγώ δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο- καί τόν έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. "Υστερα άπό δυό-τρεις ώρες ξυπνούσε άπό τους αφόρητους πόνους, γιά νά ξαναρχίση καί πάλιν "το Χριστέ μου, Σ ευχαριστώ! Δόξα στό όνομα Σου!...Δόξα Σοι, ό Θεός!...Δόξα Σοι, ό Θεός!..."

            Εγώ μούγκριζα άπό τους πόνους, κι αυτός ό συνασθενής μου, μέ τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τόν Θεό. Εγώ βλαστημούσα τόν Χριστό καί τήν Παναγία, κι αυτός μακάριζε τόν Θεό, Τόν ευχαριστούσε γιά τόν καρκίνο πού του έδωσε καί τους πόνους πού είχε.

Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο άπό τους πόνους τους φρικτούς πού είχα, άλλα καί γιατί έβλεπα αυτόν, τόν συνασθενή μου, νά δοξολογή συνεχώς τόν Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα "τήν Θεία Μεταλαβιά" κι έγώ ό άθλιος ξερνούσα άπό αηδία.

            - Σκάσε, επί τέλους. σκάσε επί τέλους νά λές συνεχώς "Δόξα Σοι, ό Θεός"! Δέν βλέπεις πώς Αυτός ό Θεός, πού έσύ Τόν δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δέν υπάρχει. Όχι! δέν υπάρχει...

            Καί αυτός μέ γλυκύτητα απαντούσε:

"Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει καί είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια καί τους πόνους μας καθαρίζει άπό τίς πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν μέ καμμιά σκληρή δουλειά, όπου τά ρούχα σου και τό σώμα σου θά βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θά χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα γιά νά καθαριστής καλά, κι έσύ καί τό σώμα σου καί τά ρούχα σου, κατά τόν ίδιο τρόπο καί ό Θεός χρησιμοποιεί τήν αρρώστια σάν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, γιά νά τήν προετοιμάση γιά τή Βασιλεία των ουρανών.

            Οι απαντήσεις του μ' εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο καί βλαστημούσα θεούς καί δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, μέ τό νά φωνάζω: -Δέν υπάρχει Θεός.,.Δέν πιστεύω σέ τίποτα...Ούτε στον Θεό οϋτε ο αυτά τά «κολοκύθια» πού μου λές περί Βασιλείας του Θεού σου...Θυμάμαι τίς τελευταίες του λέξεις:
          
-- Περίμενε καί θά δής μέ τά μάτια σου πώς χωρίζεται ή ψυχή άπ' τό σώμα ενός χριστιανού πού πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά τό έλεος Του θά μέ σώση. Περίμενε, θά δής καί θά πιστέψεις!

            Καί ή μέρα αυτή έφθασε. Από τό νοσοκομείο θέλησαν νά βάλουν ένα "παραβάν",όπως ήταν καθήκον τους, αλλά έγώ διαμαρτυρήθηκα.

Τους είπα "όχι, γιατί θέλω νά δω πώς αυτός ό γέρος θά πεθάνει !!!".

            Τόν έβλεπα λοιπόν νά δοξολογή συνεχώς τόν Θεό. Πότε έλεγε κάποια "Χαίρε" γιά τήν Παναγία, πού αργότερα έμαθα ότι λέγονται "Χαιρετισμοί". Κατόπιν σιγοέψαλλε τό "Θεοτόκε Παρθένε", τό "Άπό των πολλών μου αμαρτιών...", τό "Άξιον έστι", κάνοντας συγχρόνως καί πολλές φορές τό σημείο του σταυρού.

            Σήκωσε κάποια στιγμή τά χέρια του καί είπε:

"Καλώς τόν Άγγελο μου! Σ΄ ευχαριστώ, πού ήλθες μέ τόση λαμπρά συνοδεία νά παραλάβεις τήν ψυχή μου. Σ΄ ευχαριστώ!... Σ΄ ευχαριστώ!..." 

Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τά χέρια του ψηλά, έκαμε τό σημείο του σταυρού, σταύρωσε τά χεράκια του στό στήθος του καί έκοιμήθη!

            Ξαφνικά τό δωμάτιο πλημμύρισε άπό φώς, λές καί μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι καί περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε τό δωμάτιο!

Ναί, έγώ ό άπιστος, ό άθεος, ό υλιστής, ό "ξιπασμένος", ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε τό δωμάτιο άλλα καί μιά ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ'αύτό, ακόμη καί σέ ολόκληρο τόν διάδρομο, καί μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί καί μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, γιά νά διαπιστώσουν άπό που ήρχετο ή παράξενη αυτή μυρωδιά.

            "Ετσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι' αυτό καί φώναξα γιά Εξομολόγο ύστερα άπό τρεις ημέρες. Τήν άλλη μέρα όμως, τά βαλα μέ τους δικούς μου, την μάνα μου καί τον πατέρα μου, ύστερα με τά δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, μέ τη γυναίκα μου, μέ τους συγγενείς καί τους φίλους, καί τους φώναζα καί τους έλεγα:
          
- Γιατί δέν μου μιλήσατε ποτέ γιά τόν Θεό, τήν Παναγία καί τους Αγίους; Γιατί δέν μέ οδηγήσατε ποτέ στην 'Εκκλησία; Γιατί δέν μου είπατε ότι υπάρχει Θεός καί υπάρχει καί θάνατος καί κάποτε αυτη ή ψυχή θά χωρισθή από τό σώμα γιά νά δώση τόν λόγο της; Γιατί μέ σπρώξατε μέ τήν συμπεριφορά σας στην αθεΐα καί στον μαρξισμό; Εσείς μέ μάθατε νά βλαστημώ, νά κλέβω, νά απατώ, νά θυμώνω, νά πεισμώνω, νά λέω χιλιάδες ψέματα, νά αδικώ, νά πορνεύω...

            Εσείς μέ μάθατε νά είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος καί κακός. Γιατί δέν μου διδάξατε τήν αρετή; Γιατί δέν μού διδάξατε τήν αγάπη; Γιατί δέν μου μιλήσατε ποτέ γιά τόν Χριστό; Γιατί;... Από αυτή τή στιγμή μέχρι πού νά πεθάνω, θά μου μιλάτε μόνο γιά τόν Θεό, τόν Χριστό, τήν Παναγία, τους 'Αγγέλους, τους 'Αγίους. Γιά τίποτε άλλο.
          
Ηρχοντο οι δικοί μου, οι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, καί τους ρωτούσα τόν καθένα χωριστά ή όλους μαζί:

-"Εχετε νά μου πείτε κάτι σημαντικό γιά τόν Θεό; διότι Αυτόν θά συναντήσω! Λέγετε..... Εάν δέν ξέρετε, νά μάθετε. Οί μέρες περνάνε κι εγώ θά φύγω. Καί σ' ένα - δυό επισκέπτες: - Άν δέν ξέρης ή αν δέν πιστεύης, νά φύγης!...

            Τώρα πιστεύω μέ όλη μου τήν καρδιά, καί θέλω νά εξομολογηθώ όλες τίςαμαρτίες μου άπό μικρό παιδί...»
          
Ήτο σταθερός καί αμείλικτος μέ τό παλαιό εαυτό του ό Ξενοφών. Καί τό έλεος του Θεού ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο! Εξομολογήθηκε μέ ειλικρίνεια, κοινώνησε δυό-τρεις φορές καί υστέρα άπό πάλη μερικών ημερών μέ τόν καρκίνο, έφυγε εν πλήρη μετάνοια, μέ ζέουσα τήν πίστι, ειρηνικά, όσιακά, δοξολογώντας κι' αυτός τόν Θεό.

Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου: «ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

Πηγή: http://www.kivotoshelp.gr/index.php/eidhseis/524-agnosta-thaymata-sta-ellinika-nosokomeia

Τὸ ἑλληνικὸ ΥΠΕΠΘ εὔχεται καλὸ Ραμαζάνι στοὺς... "Ἕλληνες" ἰσλαμιστὲς καὶ τοὺς παρέδωσε ΟΑΚΑ καὶ ΣΕΦ γιὰ τὴν γιορτή. Ὅταν τὸ 2004, κατασκευάστηκε τὸ περίφημο ΟΑΚΑ μὲ τὰ μοντέρνα φουτουριστικὰ μοτίβα του, εἴπαμε «χαλάλι» τὸ χρῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ποὺ ξοδεύτηκε: οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες ἐπέστρεφαν στὴν πατρίδα τους καὶ θὰ τὰ εἴχαμε τὰ γήπεδα καὶ τὶς ὑποδομὲς γιὰ νὰ τὰ καμαρώνουμε καὶ νὰ τὰ χαιρόμαστε γιὰ πολλὰ χρόνια μετά...

Κι ὅμως ἐν ἔτει 2014 τὸ ἱερὸ καὶ ἀθάνατο ὀλυμπιακὸ πνεῦμα δὲν τὸ χαίρονται πλέον οἱ Ἕλληνες ἀλλὰ τὸ καρπώνονται οἱ ὀπαδοὶ σκοταδιστικῶν καὶ ἀνθελληνικῶν θρησκείων, ὅπως εἶναι ὁ Ἰεχωβαδισμὸς καὶ τὸ Ἰσλάμ. Φαίνεται λοιπὸν ὅτι τὸ ΟΑΚΑ τελικὰ δὲν κτίστηκε γιὰ τὸν ἀρχικό του σκοπό, ἀλλὰ γιὰ νά... καταντήσει "ναὸς" τῆς νεοταξικῆς πανθρησκείας.

Μετὰ λοιπόν, ἀπὸ τοὺς Ἰεχωβάδες παίρνουν σειρὰ οἱ μουσουλμάνοι γιὰ νὰ γεμίσουν τὸ ΟΑΚΑ... Κι ἐνῶ μόλις χθὲς ὁλοκληρώθηκαν οἱ ἐκδηλώσεις τῶν λεγομένων Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά, σήμερα τὸ ΥΠΕΠΘ ἔβγαλε ἀνακοίνωση γιὰ....

τὴν παραχώρηση τοῦ χώρου στοὺς μουσουλμάνους γιὰ τὸ Ραμαζάνι.

Ἀναλυτικὰ ἡ ἀνακοίνωση:

"Ἀπὸ τὴν Γενικὴ Γραμματεία Θρησκευμάτων ἐκδόθηκε τὸ ἀκόλουθο Δελτίο Τύπου, σχετικὰ μὲ τὴν παραχώρηση χώρων γιὰ τὴν τέλεση τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων τῶν μουσουλμάνων, κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Λύσης τῆς Νηστείας τοῦ Ραμαζανίου (Id al Fitr).

Μετὰ ἀπὸ σύσκεψη ποὺ πραγματοποίησαν ἐκπρόσωποι τῶν συναρμόδιων Ὑπουργείων (Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν, Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ καὶ Ἀθλητισμοῦ, Ὑπουργεῖο Δημόσιας Τάξης καὶ Προστασίας τοῦ Πολίτη), ἀποφασίστηκε στὸ πλαίσιο τοῦ σεβασμοῦ τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν καὶ δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, νὰ παραχωρηθοῦν δωρεὰν γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη τέλεση τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων τους, κατὰ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας, τῆς Λύσης τῆς Νηστείας τοῦ Ραμαζανίου (Id al Fitr), σὲ ὅσους μουσουλμάνους τῆς περιοχῆς τῆς πρωτευούσης τὸ ἐπιλέξουν, δύο χῶροι στὸ Στάδιο Εἰρήνης καὶ Φιλίας (Σ.Ε.Φ.) καὶ στὸ Ὀλυμπιακὸ Ἀθλητικὸ Κέντρο Ἀθηνῶν (Ο.Α.Κ.Α.), οἱ ὁποῖοι κατὰ τὰ παρελθόντα ἔτη ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό.

Οἱ ἐνδιαφερόμενες ὀργανώσεις ἢ σωματεῖα ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ κάνουν χρήση τῶν χώρων αὐτῶν, καλοῦνται νὰ καταθέσουν ἐγγράφως στὰ Διοικητικὰ Συμβούλια τοῦ Σ.Ε.Φ. καὶ τοῦ Ο.Α.Κ.Α. τὶς αἰτήσεις τοὺς μέχρι τὶς 18 Ἰουλίου 2014.

Οἱ ἐνδιαφερόμενες ὀργανώσεις ἢ σωματεῖα περιοχῶν τῆς χώρας, ὅπου δὲν ἔχουν προβλεφθεῖ χῶροι προσευχῆς γιὰ Μουσουλμάνους, καλοῦνται νὰ ἀπευθυνθοῦν στοὺς κατὰ τόπους Δήμους".

Καὶ ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ὑπουργείου καταλήγει μὲ τὸν ἑξῆς ἐξωφρενικὸ χαιρετισμό, ὅπου ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι φαίνεται νὰ ἔχει συνταχθεῖ ἀπὸ μουσουλμάνο ἢ ξαφνικά το ὑπουργεῖο νὰ μεταλλάχθηκε σὲ μουσουλμανικό, "ἑλληνοποιεῖ" αὐτόματά τους λαθρομετανάστες Μουσουλμάνους!

"Ἡ Γενικὴ Γραμματεία Θρησκευμάτων εὔχεται στοὺς Ἕλληνες Μουσουλμάνους ὁ μήνας τοῦ Ραμαζανίου νὰ εἶναι ἕνας μήνας ἀγάπης, ἐλεημοσύνης καὶ καλῶν πράξεων".

Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/06/blog-post_1075.html

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την υπ’ αριθμ. 2399/2014 απόφασή της, ενέκρινε ως νόμιμη την κρατική χρηματοδότηση ανέγερσης του ισλαμικού τεμένους επί της Ιεράς Οδού, στην περιοχή του Βοτανικού του Δήμου Αθηναίων.

Η χρηματοδότηση ανέρχεται στο 1.100.000 ευρώ και στο ποσό αυτό περιλαμβάνεται και η αμοιβή του τεχνικού συμβούλου που ανέρχεται στις 153.750 ευρώ.

Το τέμενος πρόκειται να κατασκευαστεί σε έκταση 17 στρεμμάτων στον χώρο του παλαιού συνεργείου αυτοκινήτων του Πολεμικού Ναυτικού, στον Βοτανικό. Η κατασκευή του αποσκοπεί στην κάλυψη των θρησκευτικών αναγκών των μουσουλμάνων που μένουν στην πρωτεύουσα.

Ειδικότερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ κατά πλειοψηφία έκρινε συνταγματικούς τους νόμους 3512/2006 και 4014/2011 για την κατασκευή, διοίκηση, διαχείριση και συντήρηση του ισλαμικού τεμένους, ανεξάρτητα αν την απασχόλησε μόνο η υπουργική απόφαση του 2011 για τη χρηματοδότηση των πάσης φύσεως δαπανών κατασκευής του επίμαχου τεμένους.

Η Ολομέλεια του ΣτΕ υπογραμμίζει ότι οι νομοθετικές διατάξεις που προβλέπουν την κατασκευή κλπ, του τεμένους δεν παραβιάζουν τις αρχές της ισότητας και της ελευθερίας εκδηλώσεως των θρησκευτικών πεποιθήσεων, αλλά εξασφαλίζουν για τους μουσουλμάνους της Αττικής τη συνταγματικά προβλεπόμενη ελευθερία εκδήλωσης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Παράλληλα, συχνά στην απόφαση της Ολομέλειας γίνεται αναφορά στην αιτιολογική έκθεση του νόμου 3512/2006, που επικαλείται την αναγκαιότητα ανέγερσης του τεμένους στον Βοτανικό και τις δεσμεύσεις της χώρας από τις διεθνείς συμβάσεις και το Σύνταγμα, που αναφέρονται στην ακώλυτη άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων.

Στο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο είχαν καταθέσει προσφυγή ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο Εξωραϊστικός Φυσιολατρικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Η Αθηνά» δύο πλωτάρχες του Πολεμικού Ναυτικού, πέντε κάτοικοι του Βοτανικού και της Αττικής.

Παρέμβαση υπέρ της κατασκευής του τεμένους είχε κάνει ο μουφτής Κομοτηνής Μέτσο Τζεμαλής, η οποία όμως απορρίφθηκε, καθώς δεν νομιμοποίησε εμπρόθεσμα τον δικηγόρο του.

Να σημειωθεί ότι ενώπιον του Δ’ Τμήματος του ΣτΕ εκκρεμούν αιτήσεις που πρόκειται να συζητηθούν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, με εισηγήτρια την πάρεδρο Ουρανία Νικολαράκου, και αφορούν τον διαγωνισμό για την κατασκευή του ισλαμικού τεμένους.

Χαιρετίζει την απόφαση του ΣτΕ για το τζαμί το ΠΑΣΟΚ

Με αφορμή την απόφαση του ΣτΕ για την ανέγερση τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού ο Τομέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΠΑΣΟΚ εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

Η απόφαση για την ανέγερση τεμένους στο Βοτανικό λήφθηκε με αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή το 2011 με πρόταση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ . Με τη σημερινή απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ γίνεται το τελικό βήμα για την έναρξη των εργασιών κατασκευής με ευθύνη του ελληνικού κράτους.

Ευχόμαστε καλό Ραμαζάνι, χρόνια πολλά με ειρήνη, υγεία και ευτυχία στους Έλληνες ή μη μουσουλμάνους πολίτες που ζουν ή βρίσκονται για διακοπές αυτήν την περίοδο στη χώρα μας.

Και ευχόμαστε ο εορτασμός του Ραμαζανιού του 2015 να λάβει χώρα στο καινούργιο τέμενος σε συνθήκες αξιοπρέπειας και ελευθερίας.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/07/2015.html

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος με ανησυχία παρατηρεί το τελευταίο χρονικό διάστημα φαινόμενα που δίδουν την εντύπωση ακατανόητης –ως προς το ρυθμό και το ρυθμιστέο πεδίο- νομοθέτησης, καθώς και ενέργειες της εκτελεστικής εξουσίας που διασπούν την αντίληψή της, ως λειτουργίας θεσμικά αναπόσπαστης με τη Δικαιοσύνη.

Ειδικότερα, (Α) προξενεί προβληματισμό η τάση άρρυθμης, ασυνεπούς και αποσπασματικής νομοθέτησης, με επάλληλες τροποποιήσεις ακόμη και των βασικών ποινικών νόμων (Κωδίκων), με τρόπο που –ενίοτε- υποθάλπει ευλόγως την υποψία ότι εξυπηρετούν σκοπούς κείμενους πέραν της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος.

Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν : (i) η αντικατάσταση του άρθρου 263 α Ποινικού Κώδικα (ώστε κατηγορίες προσώπων να παύσουν να θεωρούνται ως υπάλληλοι νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου, στα οποία μπορούν να διατεθούν επιχορηγήσεις κ.λπ. από νπδδ, Τράπεζες κ.λπ. και, άρα, δυνάμει υποκείμενα εγκλημάτων σχετικών με την υπηρεσία) με το άρθρο πρώτο § ΙΕ υποπαράγραφος ΙΕ.12 άρθρου πρώτου Ν 4254/2014, και η επαναφορά της διάταξης μετά 20 ημέρες με το άρθρο 50 Ν 4262/2014.

(ii) η πρόβλεψη με το άρθρο 20 § 6 εδ β’ Ν 4255/2014 (Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών) της οριστικής παύσης εκκρεμών ποινικών διώξεων που αφορούν σε κάθε είδους πράξεις και παραλείψεις σχετιζομένων με διάθεση πόρων του ΟΑΕΕ για την εξυπηρέτηση των σκοπών του.

(iii) η πρόβλεψη στο άρθρο 39 § 12 Ν 4024/2011 (Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων) ως νομίμων, δαπανών που έγιναν ως την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού, για την πληρωμή απασχολούμενων στον ΟΣΚ προσώπων, ακόμη και σε βάρος του προϋπολογισμού.

(iv) Η μη αναζήτηση ως αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών που χορηγήθηκαν ως επιδόματα μεταπτυχιακών σπουδών στους Προϊσταμένους των Γενικών Διευθύνσεων κ.λπ. φορέων του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το χρονικό διάστημα από 1-9-2005 έως 31-9-2010 και η ex post άρση τυχόν γενομένων καταλογισμών, με το άρθρο 51 § 9 Ν 3918/2011.

Νομοθετικές πρωτοβουλίες αυτής της στόχευσης, αλλά και άλλες που δημοσιοποιούνται ως επικείμενες («Νομικός Πόλεμος για τους καταχραστές», Εφημερίδα «Τα Νέα» της 12-6-2014, σελ. 13), αφήνουν τους εισαγγελείς ανήσυχους για την ποιότητα της νομοθετικής παραγωγής και την προσήλωση του νομοθέτη στην εξυπηρέτηση της καθαρότητας της διοίκησης και της και της αδιάκριτης εφαρμογής του νόμου.

(Β) Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, τέλος, με αφορμή τη δημοσιοποίηση αντιδράσεων δημοσίων φορέων έναντι ορισμένων δικαστικών αποφάσεων (Εφημερίδα «Καθημερινή» της 12-6-2014, σελ. 4), υπενθυμίζει την απορρέουσα από το Σύνταγμα υποχρέωση όλων για σεβασμό των αποφάσεων των Δικαστηρίων και υπογραμμίζει ότι ο σεβασμός αυτός, όταν επιδεικνύεται από πολιτειακούς φορείς, λαμβάνει παιδαγωγικό χαρακτήρα για τους πολίτες.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Ε.Ε.

      Ο Πρόεδρος                                            Ο Γεν. Γραμματέας

Κωνσταντίνος Τζαβέλλας                               Δημήτριος Ζημιανίτης

Αντεισαγγελέας Εφετών                               Εισαγγελέας Πρωτοδικών

Πηγή: http://www.enosieisaggeleon.gr/show_anakoinwseis.asp?id=244

Επειδή μερικοί ίσως αμφισβητήσουν το συγκλονιστικό γεγονός που περιγράφει το άρθρο, με αναζήτηση ανακαλύψαμε πως όντως η Αλίκη Διπλαράκου εισήλθε μεταμφιεσμένη ως άνδρας στο Άγιον Όρος το 1930, όπως περιγράφεται στην βιογραφία της εδώ. [ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ]

Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΒΑΤΟΥ ΤΗΣ ΑΘΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟ 1930 ΑΠΟ ΤΗΝ «ΜΙΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΗΣ

Το 1930 ήμουν αντιπρόσωπος της Μονής μου παρά τη Ιερά Κοινότητι και κατά Οκτώβριον ελήφθη επιστολή της εκλεγείσης «Μις Ελλάς» δεσποινίδος* …………. έχουσα επί λέξει ούτως :

Εν Νταβώς Ελβετίας κλπ.

Σεβάσμιοι Πατέρες, σας εξομολογούμαι ολοψύχως το σφάλμα που διέπραξα τον περασμένον Μάϊον εις την Μονήν Βατοπαιδίου. Έφθασα εκεί δια πλοίου του μνηστήρος μου κ. Μωράν, και συνέπεσε να είναι αγκυροβολημένα εκεί και τα θωρηκτά Λήμνος και Κιλκίς, οπότε ο πονηρός μοι ενέβαλε την σκέψην να ανέλθω εις την Μονήν καίτοι εγνώριζα, ότι απαγορεύετο^. Και δανεισθείσα ναυτικήν στολήν εισήλθον μετά του μνηστήρος μου και περιήλθον εκκλησίας και άλλα μέρη ως ναύτης, χωρίς να με γνωρίσει τινάς. Έκτοτε Πατέρες μου έχασα την υγείαν μου και κατήντησα εδώ εις τα σανατόρια της Ελβετίας δια την σωτηρίαν μου, και δυστυχώς δεν βλέπω βελτίωσιν. Εγνώρισα όμως και το πιστεύω ακράδαντα, ότι είναι τιμωρία εκ μέρους της Παναγίας προς την οποίαν ησέβησα, δεν έπρεπε εγώ μορφωμένη κοπέλα να κάμω αυτό που έκαμα, και μετανοώ, τώρα, παρακαλώντας την Παναγία μου να με συγχωρέσει. Παρακαλέσατε και σεις άγιοι Πατέρες. Προς τούτο, δεχθήτε δε και 5.000 δραχμές, ίνα κάμετε λειτουργίας και παρακλήσεις δια την υγείαν μου.

Μετά πολλού σεβασμού κλπ.

Η πολυεύσπλαχνη Άνασσα του Ουρανού και της γης, δέχθηκε την μετάνοια και της χάρισε πάλι την υγεία.

*Το 1930 είχε εκλεγεί Μις Ελλάδος η Αλίκη Διπλαράκου.

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/06/1930_26.html

Το Βερολίνο σχεδιάζει να γράψει... θρησκευτική ιστορία, δημιουργώντας έναν ναό στον οποίοι οι Χριστιανοί, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι θα μπορούν να προσεύχονται μαζί. Πρόκειται για τον «Οίκο του Ενός», όπως θα ονομαστεί και θα αποτελεί μια εκκλησία, μια συναγωγή και ένα τζαμί κάτω από κοινή οροφή.

Τα σχέδια ήδη εγκρίθηκαν σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και ο Οίκος θα κατασκευαστεί στην καρδιά του Βερολίνου, στην περιοχή Petriplatz. Οι τρεις ξεχωριστοί χώροι θα έχουν ίδια επιφάνεια, αλλά διαφορετική αρχιτεκτονική.

Ο Ραβίνος Tovia Ben Chorin δήλωσε ενθουσιασμένος, καθώς για τον ίδιο είναι πολύ σημαντικό να δημιουργηθεί ένας ναός και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, ακριβώς στο σημείο όπου σχεδιάστηκε ο διωγμός των Εβραίων από τους Ναζί. Ο ιμάμης Kadir Sanci δήλωσε ότι η κατασκευή του Οίκου του Ενός αποτελεί σημάδι ότι η πλειοψηφία των μουσουλμάνων είναι ειρηνικοί και όχι βίαιοι. Ο πάστορας Gregor Hohberg (Προτεστάντης) επισήμανε από την πλευρά του το γεγονός ότι ο Οίκος θα χτιστεί στο σημείο που κατασκευάστηκε η πρώτη εκκλησία στο Βερολίνο, τον 12ο αιώνα.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1916.html

[Β᾽ πρός Τιμόθεον ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, κεφάλαιο 2, στίχος 3] Στόν πρῶτο στίχο ἀκούσαμε τίς λέξεις «σύ οὖν, τέκνον μου ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ὅπως ἔχετε καταλάβει στήν ἑρμηνευτική μας προσέγγιση ἡ ἔμφαση σέ μᾶς δίνεται στίς λέξεις, γιατί οἱ λέξεις οἰκοδομοῦν τό νόημα· δέν μπορῶ νά ἀναλύσω τό νόημα, ἄν δέν ξέρω τίς λέξεις· ἀπ᾽ τίς λέξεις, ἀναλύοντας αὐτές, θά ἀναδυθεῖ τό νόημα τῆς περικοπῆς, τό ὁποῖο ἀναλύουμε. Τώρα ἐδῶ λέει «σύ οὖν τέκνον μου», ἐσύ, λοιπόν, παιδί μου, λέει. Bέβαια κατά τά μέτρα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς χριστιανικῆς ποιμαντικῆς ζωῆς αὐτό τό τέκνον εἶναι κατανοητό· βέβαια σέ δεδομένα προχριστιανικά αὐτό δέν εἶναι πολύ εὔκολο νά γίνει κατανοητό. Ἀκόμη καί οἱ δάσκαλοι, οἱ φιλοσοφικές σχολές κ.λπ. πού χαν μαθητές δέν φαίνονται νά ἀποκαλοῦν τούς μαθητές τους τέκνον μου· θά ἦταν μαθηταί μου. Οἱ λέξεις δέν εἶναι συνήθεις, ἀλλά αὐτή ἡ λέξη ἀναδύεται μέσα ἀπό τήν ἔννοια τῆς πνευματικῆς πατρότητας, ἡ ὁποία ἀναδεικνύεται στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας καί βλέπετε τέκνον μου τόν λέει ἐνῶ δέν εἶναι φυσικό του τέκνο, δέν εἶχε τέκνα, δέν ἦταν παντρεμένος, ἀλλά ἐπειδή μέσα ἀπό τήν πνευματική ζωή, τό ξέρετε ὅλοι αὐτό, ἀλλά νά σταθῶ λίγο στήν ἀνάλυση, κάποιος ζώντας πνευματικά γεννιέται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Γεννιέται, βρίσκει τόν ἑαυτό του καί πάλι, καθαρίζει τόν ἑαυτό του καί θεωρεῖται ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει λειτουργήσει σέ αὐτό τό ἔργο τῆς βαθιᾶς, βαθιᾶς ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου, προσέξτε ἀναγέννηση [σημαίνει] εἶναι βαπτισμένος μέν ἀλλά δέν τό εἶχε χρησιμοποιήσει· σοῦ ἔδωσε ἕνα δῶρο καί δέν τό χρησιμοποίησες καί ἔρχεται ἡ ὥρα πού τώρα [θά] τό χρησιμοποιήσεις. Προσέξτε τόν ὅρο καί τό τονίζω καί τό διαφοροποιῶ ἀπό ὁποιαδήποτε ἔννοια ἀναγεννήσεως, ἡ ὁποία ἀναδύεται στό χῶρο τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας καί στό χῶρο μερικῶν ὁμάδων πεντηκοστιανῶν κ.λπ., πού μιλᾶνε γιά μιά ἀναγέννηση ἄλλου τύπου ὅμως. Προσέξτε ἐμεῖς γεννόμεθα μέσα στήν κολυμβήθρα, αὐτή εἶναι ἡ μήτρα μας καί ἐκεῖ μᾶς δίνεται τό μεγάλο δῶρο τοῦ νά ζήσουμε χριστιανικά καί νά λειτουργήσουμε τό ἔργο τοῦ προσωπικοῦ ἁγιασμοῦ μας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι· ἐκεῖ εἶναι ἄλλο πράγμα, ἐκεῖ σοῦ λέει τώρα γεννιέσαι, τώρα πού γνώρισες τό Χριστό· ἤσουνα βαπτισμένος, ἀλλά τώρα πού Τόν γνώρισες, μέ τήν πίστη μόνο, γεννιέσαι· ἐδῶ εἶναι ἡ διαφοροποίηση γι᾽ αὐτό σοῦ λένε ἔλα νά γεννηθεῖς. Ἄλλο πράγμα τό ἕνα καί ἄλλο τ᾽ ἄλλο· ἄλλο νά ἔχεις ἕνα θησαυρό καί νά μήν τόν χρησιμοποιεῖς καί ἄλλο νά λένε πού τόν εἶχες ἀλλά ἦταν ἄκυρος ἀφοῦ δέν τόν χρησιμοποιοῦσες καί τώρα θά βρίσκεις μιά καινούργια γέννηση. Εἶναι λεπτές διαφοροποιήσεις οἱ ὁποῖες δημιουργοῦν τρομερές αἱρέσεις.

Ἔτσι λοιπόν, ἡ ἔννοια τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀνήκει, προσέξτε, στήν Ἐκκλησία· ἡ Ἐκκλησία κάνει ὅλους τούς ἀνθρώπους πού βαπτίζει καί οἱ ὁποῖοι εἶναι κοντά Της, τούς κάνει τέκνα Της γιατί ἀκριβῶς γεννιόνται μές στήν Ἐκκλησία· γεννήθηκαν στήν κολυμβήθρα καί συνεχίζουν αὐτή τή γέννηση ἄν λειτουργήσουν τά δεδομένα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄρα ἡ ἔννοια τέκνον ἁρμόζει σέ ὅλους τούς πιστούς πού εἶναι κοντά στήν Ἐκκλησία.

Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι πού λειτουργοῦν αὐτή τή γέννηση εἶναι οἱ πνευματικοί, πού εἶναι ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἔργο προσωπικό τους, λειτουργοῦν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ πρεσβύτεροι, οἱ πάντες μές στήν Ἐκκλησία λειτουργοῦν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας· εἶναι διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι κάτι δικό τους, κάτι προσωπικό τους, ἄρα ἡ ἐπίκληση τέκνον μου εἶναι γιατί μετέχει στήν Ἐκκλησία καί μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀποκτοῦμε μιά προσωπική σχέση, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία δίνει αὐτή τή χάρη καί στήν Ἐκκλησία μέσα ὅλα γίνονται καί προσωπικά ταυτόχρονα ἀλλά τό τέκνον μου δέν εἶναι κάτι ἰδιοτελές ἐγώ καί ἐσύ· ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μέσα ζεῖς καί ἐγώ, ἐπειδή εἶμαι διάκονος τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπηρέτης τῆς Ἐκκλησίας, σέ λέω τέκνον μου.

Βλέπεις, λές ὁ ἀσθενής μου· ὁ γιατρός θά πεῖ ὁ ἀσθενής μου. Ἀσθενής του εἶναι ἀλλά δέν εἶναι δική του ἰατρική, ἔχει μιά ἰατρική, ἡ ὁποία τοῦ δίνει ὁδηγίες πῶς νά κάνει καλά τόν ἀσθενή· εἶναι ἀσθενής του, βέβαια, εἶναι προσωπική ἡ σχέση, αὐτός καί ἐκεῖνος, ἀλλά δέν τόν γιάτρεψε ἁπλῶς ὁ ἴδιος, τόν γιάτρεψε ἡ ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς καί αὐτός ὁ γιατρός, ἄν ἦταν σωστός γιατρός, ἤξερε καλά τήν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς καί γιάτρεψε κάποιον. Μπορεῖ νά μήν ἔκανε καμιά ἀνακάλυψη ἰατρική, ἁπλῶς ἤξερε καλά τήν ἰατρική· ἄρα προσέξτε διαφοροποιεῖστε αὐτή τήν ἔννοια τοῦ γενικοῦ καί τοῦ προσωπικοῦ καί στήν Ἐκκλησία μέσα ποτέ δέν παύει νά ὑπάρχει τό προσωπικό, [κάποια στιγμή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος], λέει τό εὐαγγέλιόν μου· δέν εἶναι δικό του τό εὐαγγέλιο, ἀλλά αὐτός τό ζεῖ προσωπικά καί αὐτό μεταδίδει. Λέει τό εὐαγγέλιόν μου!

Ἄρα κρατῆστε στήν Ἐκκλησία μέσα, πού ἡ Ἐκκλησία κάνει τά πάντα, ἀλλά δέν καταλύεται τό προσωπικό μέγεθος, δηλαδή εἴμαστε ἄνθρωποι κι ἔχουμε πρόσωπο καί γνωριζόμαστε, ἀλλά αὐτό δέν λειτουργεῖ δεσμούς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀνεξάρτητοι ἀπό τήν Ἐκκλησία δηλαδή· ἄν ἦταν οἱ δεσμοί ἀνεξάρτητοι ἀπό τήν Ἐκκλησία, αὐτός θά ἦταν ἕνας καθαρός γκουρουδισμός, εἶναι τοῦ γκουρού, εἶναι αὐτή ἡ ἔννοια, δέν ἔχει κάποια ἰδεολογία πίσω του. Μπορεῖ νά ἔχει μιά γενική θρησκεία, ἀλλά ἀσκεῖ δικά του γεγονότα καί κάνει τούς ἀνθρώπους αὐτό πού θέλει ἐκεῖνος, τό δικό του σύστημα, γι᾽ αὐτό καί τόν ἀκολουθοῦν πιστά. Δέν εἶναι τό τί λέει ἕνα δόγμα, [ἀλλά] τό τί λέει αὐτός.

Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἡ ἀλήθεια καί τά δόγματα καί δέν μπορεῖ κανένας πνευματικός νά τά καταλύσει αὐτά τά μεγέθη, ἀλλά ὑπάρχει ἡ θεολογία, ὑπάρχει Ἐκκλησία· ἄρα στήν Ἐκκλησία μέσα δέν μποροῦν νά δεχτοῦν γκουρού, γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ μιά δική του μεθοδολογία, ἐνῶ στό χῶρο τοῦ γκουρουδισμοῦ, ἐπειδή εἶναι πολυποίκιλες οἱ ματιές πού κάνει ὁ καθένας σέ αὐτά τά θέματα, ὁ κάθε γκουρού ἔχει ἕνα δικό του κοίταγμα· ἄρα πρέπει ὁ κάθε μαθητής του νά ἀκολουθεῖ τό δικό του κοίταγμα, ἄρα πρέπει σέ αὐτόν νά ὑπακούει καί [μάλιστα] τυφλά νά ὑπακούει. Στήν Ἐκκλησία δέν ὑπακοῦμε τυφλά. Ἐμεῖς ὑπακοῦμε στήν Ἐκκλησία καί ὄντας μέσα στήν Ἐκκλησία, γιά νά βοηθηθοῦμε νά ἀκολουθήσουμε τό δρόμο μας, κάποιος πνευματικός μᾶς βοηθᾶ νά καταλάβουμε τό εὐαγγέλιο καί πῶς ζοῦμε χριστιανικά, ἀλλά δέν ἀκολουθοῦμε τόν πνευματικό, οὔτε τίς διδαχές του. Ἀκολουθοῦμε τή διδαχή τῆς Ἐκκλησίας, γι᾽ αὐτό κανένας πνευματικός δέν μπορεῖ νά ἔχει δικές του διδαχές, δέν εἶναι δυνατό αὐτό· λειτουργεῖ σέ αὐτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Δέν μπορεῖ λοιπόν στήν Ἐκκλησία μέσα νά λειτουργηθοῦν οἱ γκουρουδισμοί· γι᾽ αὐτό στήν Ἐκκλησία μέσα, ἐφόσον καί ἄν ὅλοι οἱ πνευματικοί τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθοῦν τήν ἴδια θεολογία, δέν ὑπάρχει διαφοροποίηση. Δέν ὑπάρχει διαφοροποίηση, εἶναι τό ἴδιο πράγμα· καί γι᾽ αὐτό μεταδίδει τήν ἴδια ἀλήθεια. [Ἄρα εἶναι λάθος] ὅταν ἀκούμε μερικές φορές πού [λένε ὅτι] ἕνας πνευματικός [γι᾽ αὐτό τό θέμα] ἔχει ἄλλη ἄποψη. Μπορεῖ νά ὑπάρχουν διάφορες ἀπόψεις, ξέρω γώ, γιά μιά παιδαγωγία ἀλλά γιά χοντρά πράγματα, πράγματα τά ὁποῖα ἀπαγορεύονται ἀπό τήν Ἐκκλησία, [δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει διαφοροτική ἄποψη]. Γιά παράδειγμα δέν μπορεῖ ἕνας πνευματικός νά πεῖ σέ κάποιον, σοῦ ἐπιτρέπω νά κλέψεις γιατί πεινᾶς· δέν τό ἐπιτρέπει ἡ Ἐκκλησία, μέσα ἀπό τούς κανόνες, μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή δέν μπορεῖ νά πεῖ «ἐγώ κάνω συγκατάβαση νά κλέψεις» καί [νά κάνει τήν] δική του παιδαγωγία. Τόν ὁδηγεῖ [ἔτσι] στήν ἁμαρτία, δέν μπορεῖ νά πεῖ τίποτε δικό του, πρέπει νά ἀκολουθήσει τήν Ἐκκλησία. Ἄλλο ἡ ἐφαρμογή ἤ ἡ συγκατάβαση ἡ ἐλαφρά ἤ πιό σκληρότερη ἐφαρμογή, πού εἶναι ἕνα ποίκιλμα, ὅπως γίνεται στήν παιδαγωγία, ἕνα παιδί πού εἶναι πολύ ἄτακτο ἀλλιῶς τοῦ φέρεσαι, ἕνα παιδί πού δέν εἶναι ἄτακτο ἀλλιῶς τοῦ φέρεσαι· ἀλλά ἡ προοπτική εἶναι μία νά κάνεις παιδαγωγία στό παιδί. Κρατῆστε αὐτό τό μέγεθος γιά νά μή νομίζει κανείς πού μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἀνεξάρτητες νησίδες γκουρού πνευματικῶν πού ἀκολουθοῦν τή δική τους μεθοδολογία.

Εἶναι Ἐκκλησία καί ὁ δικός σας ἔλεγχος, ἐπειδή μέσα στήν Ἐκκλησία δέν χάνετε τήν προσωπικότητά σας, δέν εἶστε δηλαδή μαθητές ἑνός γκουρού, ἔχετε προσωπικότητα καί συνεχῶς αὐτά τά ὁποῖα ἀκοῦτε, ὅσο μπορεῖτε τά μελετᾶτε στό νοῦ σας, ἄν ἁρμόζουν μέ τό εὐαγγέλιο· ἄν σοῦ πεῖ λοιπόν πήγαινε νά κλέψεις, ξέρεις ὅτι εἶναι ἐκτός εὐαγγελίου. Ἐκεῖ δέν κάνεις ὑπακοή, ὅποια αἰτία καί νά σοῦ πεῖ δέν κάνεις καμία ὑπακοή, γιατί σέ ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία. Ἡ ὑπακοή εἶναι ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως, ἄρα αὐτή ἡ διπλή ἰδιότητα τοῦ ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως ὁδηγεῖ στήν πλήρη ἐλευθερία τοῦ προσώπου, πού μπορεῖ νά ἐλέγχει τουλάχιστον ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως αὐτά τά ὁποῖα ἀκούει ἀπ᾽ τόν πνευματικό του· ἄρα μέ αὐτά τά ἁπλά πού σᾶς λέγω καταλύεται, καταργεῖται δηλαδή ἡ ἔννοια τῆς ἰδιωτικότητας τῆς προσωπικῆς σχέσης καί εἶναι ἔννοια ἐκκλησιαστική αὐτή ἡ σχέση, ἀποκτᾶ κάλλος μές στήν Ἐκκλησία. Χωρίς νά εἶναι στήν Ἐκκλησία ὁ πνευματικός καί ὁ ἐξομολογούμενος δέν ἔχει κανένα νόημα. Τότε πραγματικά εἴμαστε γκουρού καί ἕνας ὁ ὁποῖος εἶναι ἀποκομμένος ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἄς ἦταν παλιά πνευματικός, ἄν ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἄν ἔχει ἀποσκιρτήσει, ἄν ἔχει φύγει, ξέρω γώ, ἄν ἔχει καθαιρεθεῖ, δέν ἔχει τή δυνατότητα νά ἔχει πνευματικά παιδιά, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι ἐπειδή ἐξέπεσε βαθύτατα δέν μπορεῖ νά καθοδηγήσει. Μπορεῖ νά παραμένει ὅποιος εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἐξομολογήσει· βλέπετε εἶναι ἕνα θέμα ἐκκλησιολογικό, γι᾽ αὐτό πολλές φορές μερικοί μέ ρωτᾶνε «μπορῶ νά πάω σέ ἄλλον πνευματικό», φυσικά ἄν δέν εἶναι αἱρετικός καί ἄν δέν διδάσκει ἁμαρτίες γιατί ὄχι δέν ὑπάρχει θέμα· δηλαδή ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία.

Προσέξτε κάτι ἄλλο, δέν ὑπάρχουν ἔκτακτοι πνευματικοί χαρισματοῦχοι. Ὅλοι οἱ πνευματικοί, ἐφόσον ἔχουν τήν ἄδεια τῆς ἐξομολογήσεως καί τό μυστήριο τῆς ἱεροσύνης, εἶναι χαρισματοῦχοι. Ὅλοι ἔχουν χαρίσματα μέσα στήν Ἐκκλησία καί τό χάρισμα τῆς ἱεροσύνης, ἄρα ὅλοι εἶναι χαρισματοῦχοι. Ὑπάρχει μιά ἰδιοτροπία στό λαό νά ψάχνει τόν πιό χαρισματοῦχο· δέν εἶναι αὐτή ἱστορία, ἐφόσον ἔχει τό χάρισμα τοῦ ἐξομολογεῖν καί συγχωρεῖν σημαίνει ὅτι τό μυστήριο τῆς δικῆς μας μετανοίας θά λειτουργηθεῖ μέσα ἀπό τά χέρια αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ, πού δέν τόν κρίνουμε ἐμεῖς σάν χαρισματοῦχο. Δέν ξέρω ποιό λόγο ἔχετε νά μήν τόν κρίνετε σάν χαρισματοῦχο, ἀλλά τό μυστήριο τῆς δικῆς μας μετανοίας, ἐφόσον ἔχει εὐλογία ἀπό τήν Ἐκκλησία θά λειτουργηθεῖ καί τό μυστήριο, ἄν ἀφορᾶ τήν ἐξομολόγηση, εἶναι μυστήριο τό ὁποῖο εἶναι μετανοίας. Τί σχέση ἔχει; Ἄμεση σχέση· ἕνας ἱερέας πού εἶναι καλός ἤ κακός στά μάτια σας ἤ στά μάτια μας, ἄν κάνει βάπτισμα, τό ἴδιο βάπτισμα κάνει. Ἄλλο ἄν κάνει τό βάπτισμα μέ αἱρετικό τρόπο, ἄν δέν κάνει [γιά παράδειγμα] τριττή κατάδυση, ἤ [κάνει] ἄλλα [δικά του] πράγματα, ἄλλο πράγμα [αὐτό] καί ἄλλο τό ὅτι ὅποιος καί νά ναι ὁ πνευματικός [ἱερέας], [αὐτός] εἶναι στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καί ἐπειδή ἔχει τήν ἄδεια ἀπό τήν Ἐκκλησία, λειτουργεῖ τό χάρισμα. Δέν διαφοροποιεῖται λοιπόν. [Συνεπώς εἶναι λάθος ἡ ἔκφραση]: θά πάω νά κάνει τό βάπτισμά μου ἕνας ἱερέας πνευματικός. Τί σημαίνει ἱερέας πνευματικός; Ἡ φράση εἶναι κολασμένη. Ὑπάρχει ἱερέας πού δέν εἶναι πνευματικός ἤ χριστιανός πού δέν εἶναι πνευματικός, πού δέν ἔχει τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἡ Ἐκκλησία, ἄν δεῖ τέτοιο πράγμα, ἄν δεῖ ὅτι καταστρέφει τούς ἀνθρώπους θά τόν καθαιρέσει ἤ [ἁπλά] δέν θά τοῦ δώσει ἄδεια νά ἐξομολογεῖ καί νά τελεῖ τά μυστήρια.

Προσέξτε αὐτό τό λεπτεπίλεπτο σημεῖο, γιατί ἄν δέν τό καταλάβουμε δημιουργοῦνται τάσεις γκουρουδισμοῦ μές στήν Ἐκκλησία καί εἶναι πάρα πολλές αὐτές οἱ ἐπικίνδυνες οἱ τάσεις καί προσέξτε, τό ξαναλέω, ἡ μετάνοια εἶναι δική μας. Πόσο βάθος μετανοίας ἔχουμε, ἔτσι θά συγχωρηθοῦμε καί δέν εἶναι τό θέμα ποιός πνευματικός μᾶς ἐξομολογεῖ· ἄλλο μιά πνευματική συμβουλή ἤ ὄχι, ἀλλά τό κέντρο εἶναι ἡ δική μας μετάνοια. Χωρίς νά ἔχουμε ἐμεῖς μετάνοια καί ὁ καλύτερος, ὁ πιό ἅγιος πνευματικός κατά τά μέτρα τοῦ Θεοῦ, δέν τά ξέρω, νά μᾶς ἐξομολογήσει, δέν ἀλλάζει τίποτε, ἄν ἐμεῖς δέν μετανιώσουμε, δέν ἀλλάζει τίποτε.

Κρατῆστε αὐτά τά μεγέθη γιατί πολύ τό φοβᾶμαι, ἐπειδή οἱ χριστιανοί λίγο ἔχουμε γιά κάποιες ἔτσι σχέσεις καί πολύ τό προσωπικό, τό ἔχουμε πάρα πολύ ἔντονο τό προσωπικό, νά ὑπάρχει προσωπική σχέση, εἶμαι ἐγώ καί ἐσύ, βλέπετε λέει τό εὐαγγέλιό μου ἀλλά τό εὐαγγέλιο εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἰατρική εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἡ μεθοδολογία εἶναι Χριστοῦ, ἡ θεραπευτική εἶναι τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς ἐφαρμόζουμε αὐτό τό εὐαγγέλιο καί αὐτή τή μεθοδολογία, αὐτή τήν πρακτική, γι᾽ αὐτό δέν μπορεῖ κανένας νά πεῖ μιά καινούργια πρακτική πέρα ἀπό αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία. Παρακαλῶ κρατῆστε το γιατί δημιουργοῦνται παρενέργειες στήν Ἐκκλησία μέσα, οἱ ὁποῖες βαθύτατα μέ στεναχωροῦν καί ἡ σχέση παραμένει προσωπική, ἀλλά δέν μπορεῖ νά γίνει γκουρουδική ἡ σχέση. Σᾶς παρακαλῶ γι᾽ αὐτό στήν προσωπική σας ζωή ἔχετε καί ἐλευθερία γιά πράγματα τά ὁποῖα δέν εἶναι ἁμαρτία· ἔχετε ἐλευθερία νά κινηθεῖτε ἀπό δῶ ἤ ἀπό κεῖ, ἡ καθοδήγηση ἔρχεται στό δρόμο πού μπορεῖ νά δημιουργήσει ἁμαρτία, νά ξέρουμε τί θά κάνουμε, μήν πέσουμε σέ παγίδα τοῦ διαβόλου καί ἁμαρτήσουμε, ἀλλά ἡ καθοδήγηση δέν εἶναι σέ καθημερινά πράγματα· ἔχουμε καί μιά δυνατότητα δηλαδή νά σκεφτόμασθε μερικά πράγματα· ἄλλο ἡ συγκατάβαση ἡ ὁποία εἶναι ὅταν ξεπερνᾶμε ἕναν κανόνα, κάνουμε [τότε] συγκατάβαση καί ἄλλο κάτι ἄλλο. Κοιτάξτε τώρα, βλέπετε τό θέμα τῆς νηστείας, παράδειγμα εἶναι αὐτό, πολύ ἁπλό δηλαδή καί δέν εἶναι καίριο, τό φέρνω σάν παράδειγμα ἐπειδή εἶναι ἐπίκαιρο. Ἡ Ἐκκλησία λέει αὐτή εἶναι ἡ νηστεία, τέρμα. Ἄν πρόκειται νά τήν κάνεις δέν χρειάζεται νά ρωτήσεις τίποτα. Μέ ρωτᾶνε «νά κάνω νηστεία;»· μά αὐτό ἐννοεῖται, αὐτό λέει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἐγώ θά σοῦ πῶ ἄν θά κάνεις νηστεία ἤ ὄχι; Ἄλλο ἄν γιά κάποιους λόγους ὑγείας κ.λπ. ἤ ἄλλους λόγους δέν μποροῦμε, τότε ναί, καθοδηγούμασθε πῶς θά τό κάνουμε. Διαφοροποιεῖστε το, δέν χρειάζεται νά ρωτᾶτε κάτι περιττό, ἀφοῦ τό λέει ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐρώτημα νά νηστέψω ἤ ὄχι; Δέν χρειάζεται καθόλου. Ἄν ὅμως ποῦμε, νά νηστέψουμε παραπάνω ἀπό αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία, πρέπει νά πάρουμε ἄδεια. Ἡ ὑπέρβαση ἤ ἡ μείωση ἑνός κανόνος χρειάζεται κάποια ἄδεια, γιατί μπορεῖ νά εἶναι προσωπική καί ἐγωιστική μας ἰδιοτροπία· ἀλλά ἐκεῖνο πού λέει ἡ Ἐκκλησία τό λέει ἡ Ἐκκλησία, τό ξέρουμε, διαβάζοντας ἔχουμε αὐτή τήν ἐλευθερία.

Προσέξτε, κρατῆστε ἕνα ἁπλό σχῆμα πού θά σᾶς πῶ τώρα, εἶναι πολύ ἁπλό τό σχῆμα, ἀλλά θά τό καταλάβετε καί μάλιστα τό κάνω σέ μιά συγκριτική διαφοροποιήσεως τῆς ὀρθοδόξου καί μοναδικῆς Ἐκκλησίας μέ τά μορφώματα τά χριστιανικά τοῦ Βατικανοῦ ἤ τοῦ προτεσταντισμοῦ· ἐμεῖς, κοιτάξτε, ἔχουμε μέσα στήν Ἐκκλησία προσωπική σχέση καί ἔχουμε καί ἕναν πνευματικό, πού σημαίνει κάνουμε ὑπακοή στήν Ἐκκλησία καί διά τοῦ πνευματικοῦ, ἀλλά ταυτόχρονα ἔχουμε μιά ἐλευθερία σκέψεως καί μποροῦμε νά ποῦμε ἐγώ θά νηστέψω, δέν χρειάζεται νά πάρουμε ἄδεια ἀπό τόν πνευματικό ἀφοῦ θά νηστέψουμε· ἄρα ὑπάρχει ἡ ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό καί ἡ ἄμεση σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Εἶναι διττό δηλαδή τό σχῆμα, ἡ ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό, μέ τήν Ἐκκλησία καί ἄμεση σχέση διά τοῦ πνευματικοῦ καί τά δύο ὑπάρχουν.

Στό χῶρο τῆς βατικανίου σκέψεως ὑπάρχει μόνο τό ἕνα, εἶναι μόνο διά τοῦ πνευματικοῦ, κάθετα. Καταρχήν, δέν ὑπάρχει ἄμεση σχέση μέ τήν Ἐκκλησία καί ἐκεῖ μάλιστα τό θέμα εἶναι πάρα πολύ κορυφαῖο καί κολασμένο, γιατί ἡ σχέση πιά τοῦ κάθε πιστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία εἶναι σχέση τοῦ πιστοῦ μέ τόν Πάπα. Εἶναι πολύ πιό ἀκραῖο ἐκεῖ πέρα τό ἔγκλημα, ἄρα καταργεῖται αὐτό τό διπολικό σχῆμα, δηλαδή ἐγώ καί ὁ Χριστός, ἐγώ κι ἡ Ἐκκλησία· γιά νά λειτουργήσει ἡ ἐλευθερία, μά αὐτή εἶναι ἡ ἐλευθερία. Στό χῶρο λοιπόν τῆς βατικανίου σκέψεως καταργεῖται αὐτή ἡ ἔννοια, γίνεται μονομερής καί μάλιστα οὔτε κἄν ὁ πνευματικός μας πού ἔχουμε, ἀλλά μέσα, διά τοῦ Πάπα σωζόμαστε, μονομερής σχέση. Στήν ἄλλη μεριά τοῦ προτεσταντισμοῦ, ὑπάρχει πάλι μονομέρεια ἀπ᾽ τή ἄλλη μεριά· ἐγώ καί ὁ Θεός μόνο, τίποτε ἄλλο· γι᾽ αὐτό καί δέν ὑπάρχει πνευματικός. Καταλάβετε αὐτές τίς ἁπλές διαφοροποιήσεις.

Στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κρατοῦμε αὐτό τό σύστημα τῆς βαθιᾶς σκέψεως. Ἐγώ μές στήν Ἐκκλησία εἶμαι, μές στήν Ἐκκλησία πάντοτε κάνω αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία καί ἐφαρμόζω γιά τή σωτηρία μου αὐτά πού λέει ὁ πνευματικός μου, γιά νά μήν ἁμαρτάνω καί ταυτόχρονα, ὅμως, διατηρῶ τήν προσωπική μου ἐλευθερία νά διαβάζω καί τό εὐαγγέλιο, νά μπορῶ νά τό μελετῶ καί νά λέω τώρα ἔχει νηστεία, θά νηστέψω, δέν χρειάζεται νά ποῦμε μπορῶ νά μήν κλέβω, μά τόσο αὐτονόητο εἶναι· διάβασε τί λέει ἡ Ἐκκλησία μας, μπορῶ νά μήν μοιχεύω; Ἔ, ἀφοῦ τό λέει δέν χρειάζεται, τόσο αὐτονόητο εἶναι.

Πιστεύω νά κρατᾶτε αὐτό τό ἁπλό σχῆμα πού δημιουργεῖ τρομερές παρενέργειες καί ἐφόσον δηλαδή τόσο βαθιά ὑπάρχει αὐτή ἡ διαστροφή καί ἡ αἵρεση μόνο στά δύο σχήματα πού εἶπα, ξέρω γώ, βατικάνιο σχῆμα ἤ προτεσταντικό, πόσω μᾶλλον σέ δεκάδες ἄλλα σχήματα πού δημιουργοῦν παρενέργειες· καί ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει αὐτό τό μοναδικό κάλλος, εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου τό ὁποῖο καταξιώνεται ὅτι ἀκούγοντας τό εὐαγγέλιο μπορεῖς νά ἀλλάξεις. Βλέπετε ακόμη καί στήν ἀλλαγή μας, στή μετάνοιά μας, γιά πρώτη φορά πού μετανοοῦμε καί δέν ἔχουμε πνευματικό, μᾶς καλεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δηλαδή· δέν παίρνουμε ἄδεια νά πᾶμε σέ πνευματικό, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς καλεῖ ἀμέσως καί πᾶμε μετά νά συγχωρεθοῦμε καί νά μποῦμε στήν ὑπακοή τῆς Ἐκκλησίας, δέν χρειάζεται κάτι ἄλλο. Καταλάβετε τό σχῆμα, λοιπόν, γιά νά ὁλοκληρώσω τή φράση τό τέκνον μου.

Ἄρα μές στήν Ἐκκλησία ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐπειδή γεννιόνται μές στήν Ἐκκλησία καί συνεχίζουν αὐτή τήν ἀναγέννηση, συνεχίζουν δέν εἶναι πρωτογενής μές στήν Ἐκκλησία, τούς λέει τέκνον μου καί αὐτή ἡ λέξη ξεπερνᾶ ἀκόμη καί τή λέξη τέκνον μου τῆς πατρικῆς καί μητρικῆς ἰδιότητας· δέν καταργεῖται αὐτή ἡ λέξη, ἀλίμονο ἀλλά ἀποκτᾶ ἕνα μεγαλύτερο κάλλος, γίνεται μιά πολύ βαθιά πνευματική πατρότης, γιατί πολύ σωστά οἱ γονεῖς διασώζουν καί διατηροῦν τή ζωή μας νά εἴμαστε καλοί ἄνθρωποι, νά σπουδάσουμε, νά μεγαλώσουμε καί μακάρι νά ἔχουν καί ἔννοιες βαθιές πνευματικές, ἀλλά ὑπάρχει καί μιά βαθύτερη πατρότητα πού εἶναι ἡ πατρότητα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, πού εἶναι μές στήν Ἐκκλησία, γιατί ὅλοι εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ὑπακούοντας σέ ἕναν πνευματικό πού ἔχουμε καί μέ αὐτόν προσωπική σχέση.

Κρατῆστε αὐτό τό σχῆμα γιά νά ὁλοκληρώσω ὅσο μπορῶ αὐτό τό πολύ μεγάλο θέμα τοῦ τέκνον μου πού λέει ἐδῶ.

Ἐρώτηση: Εἴπατε ὅτι στήν ἐξομολόγηση δέν μετράει ποιόν πνευματικό θά βρεῖτε, ἀλλά αὐτό πού μετράει εἶναι ἡ μετάνοια. Γιατί τότε πολλοί ἅγιοι γεροντάδες λένε ὅτι πρέπει νά ψάχνουμε νά βρίσκουμε προσευχόμενους πνευματικούς, ὥστε τήν ὥρα ἐκείνη τοῦ μυστηρίου νά συμβάλλει ἡ εὐχή τοῦ πνευματικοῦ στή δική μας μετάνοια;

Ἀπάντηση: Τό μπλέξατε, εἶναι τελείως μπλεγμένη ἡ σκέψη σας, τελείως μπλεγμένη σκέψη. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μυστήριο μετανοίας· ἐμεῖς μιλᾶμε, [καί] κανονικά ὁ πνευματικός σωπαίνει, ἀκούει· καί λέμε τίς ἁμαρτίες μας καί δηλώνουμε τή βαθιά μετάνοιά μας, τήν καρδιακή μετάνοιά μας, τό συγκλονισμό μας, ἀκόμη καί μέ δάκρυα καί ἄν μετανιώσουμε μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός· καί μετά ὑπάρχει το ἄλλο στάδιο, [αὐτό] τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως. Ἄλλο πράγμα εἶναι αὐτό. Ὁ πνευματικός θά ἀκούσει καί θά μᾶς διαβάσει μιά εὐχή ἐφόσον μετανόησαμε καί [ἐκεῖ] ὁλοκληρώθηκε τό μυστήριο. Ἐκεῖ ἔληξε τό μυστήριο· καί τό ἄλλο εἶναι μιά πορεία πνευματικῆς καθοδηγήσεως, πού δέν εἶναι θέμα μιᾶς στιγμῆς, [ἀλλά θέμα] μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη [μέ ὅ,τι κάνει] καθοδηγεῖ βλέπετε. Γι᾽ αὐτό οἱ πιστοί, βλέπουν κάτι καί ρωτοῦν· τί γίνεται ἐδῶ; [Μαθαίνουν] γιά τά προσκυνήματα, γιά τίς γιορτές· μπορεῖ τά πάντα νά μᾶς τά μάθει [σέ μία] στιγμή ὁ πνευματικός, ὅλα στή ζωή μας; Ἐνῶ ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μυστήριο μετανοίας. Γι᾽ αὐτό προσέξτε ὅταν προσέρχονται κάποιοι γιά ἐξομολόγηση τούς ρωτάω: θές νά ἐξομολογηθεῖς ἤ νά κουβεντιάσουμε; [Αυτό] μετράει. Μερικοί δέν ξέρουν γιατί ἦρθαν· ἄν μοῦ ποῦν [ἦλθαν] γιά ἐξομολόγηση πρέπει νά μιλήσουν αὐτοί, νά μή μιλάω ἐγώ καί πρέπει νά μιλήσουν καί νά ποῦν τίς ἁμαρτίες τους καί τήν βαθιά μετάνοιά τους. Αὐτή εἶναι ἡ ἐξομολόγηση. Εἶναι ἄλλη, παράλληλη ἱστορία, αὐτή τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως, μήν τά μπλέκετε τά πράγματα.

Ἄρα ἐφόσον, λοιπόν, ἡ δική μας μετάνοια μετράει, ὁ ἱερέας δέν θά διαβάσει μιά καλύτερη εὐχή καί ὁ χειρότερος ἱερέας νά [εἶναι], ἄν ὑπάρχει τέτοιο πράγμα, τήν ἴδια εὐχή διαβάζει, δέν ἀλλάζει τίποτα ἐδῶ. Προσέξτε, ἄν μπῶ σέ ἕνα κατάστημα μέ φαγητά που ἔχει κι ἕνα γκαρσόνι. Τό γκαρσόνι πῶς θά εἶναι, ἄν εἶναι ἔτσι, ἄν εἶναι κακομούτσουνο, ἄν εἶναι καλό ἤ ἁμαρτωλό γκαρσόνι, τό μενού παραμένει ἴδιο καί τό ἴδιο φαγητό θά δώσει, ἔτσι δέν εἶναι; Ἄλλο πράγμα λοιπόν [ἡ ἐξομολόγηση καί ἄλλο] ἡ πνευματική καθοδήγηση. Ἄλλο [πράγμα δηλαδή] εἶναι τό γκαρσόνι, [πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό φαγητό] καί ἄλλο νά πᾶς στό σέφ γιά νά μάθεις τή συνταγή· ἄλλο πράγμα εἶναι αὐτό, ἔτσι; Διαφοροποιεῖστε τα καί μήν τά μπλέκετε. Ἄρα νά ἔχετε μετάνοια, [διότι ἠ ἐξομολόγηση] εἶναι ἡ ἱστορία, τῆς μετανοίας.

Ειδάλλως καταφεύγουμε νά ψάχνουμε νά ἐξομολογηθοῦμε στόν καλύτερο πνευματικό. Ποῦ θά τόν βροῦμε, καί πῶς θά τόν κρίνουμε; Μποροῦμε νά κρίνουμε ποιός εἶναι ὁ καλύτερος πνευματικός μέ τά μάτια μας; Ξέρουμε τί ἔχει στήν καρδιά του, ποῦ τόν ξέρουμε; Ἐπειδή ἔτσι [νομίζουμε] καί τόν κρίνουμε; Καί ἄν μᾶς πλανάει, ἄν [μᾶς] κάνει [καλό] μάρκετινγκ, ἄν αὐτοδιαφημίζεται; Ποῦ τό ξέρουμε πού εἶναι καλός πνευματικός, ποῦ τόν γνωρίζουμε; Ἴσα-ἴσα ἄν εἶναι καί χαρισματοῦχος ἄνθρωπος, κρύβεται κιόλας· καί πολλοί ἅγιοι καταλήγουν νά μιλοῦν καί νά λένε: ἔ, γιατί ἦρθες ἐδῶ πέρα, τί ἦρθες νά κάνεις ἐδῶ; Καί [μετά ὅσοι πῆγαν νά τούς δοῦν] λένε: ἄ, ἐγώ πῆγα νά τοῦ μιλήσω καί μοῦ εἶπε τί ἦρθες νά κάνεις; [Βλέπετε] αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν αὐτοδιαφημίζονται· σᾶς παρακαλῶ ἐδῶ ἔχουμε ἄλλα μεγέθη. Νά ἔχετε καθαρό μυαλό καί νά ἔχετε μετάνοια. Ἄν στήν πορεία [ὁ πνευματικός] σᾶς λέει πράγματα τά ὁποῖα εἶναι ἐκτός παραδόσεώς μας, νά πεῖτε ἐδῶ εἶναι λάθος αὐτός, [διαφορετικά] πῶς τόν κρίνετε τόν πνευματικό;

Πόσες φορές [μέ] παίρνουν τηλέφωνο -αὐτά τά ὁποῖα μέ τρελαίνουν- καί μοῦ λένε, πάτερ νά ἐξομολογηθῶ· λέω, βεβαίως· μοῦ λένε, ἔχετε χάρισμα; Λέω, εἶμαι ἱερέας, ἔχω τή χάρη τῆς ἱεροσύνης· μοῦ λένε, ὄχι αὐτό. Λέω, τί ἄλλο θέλετε; Μοῦ λένε, εἶστε διορατικός; Μά τί μοῦ λέτε; Διορατικός; [Τώρα ἐσεῖς] θά ἔρθετε νά ἐξομολογηθεῖτε ἤ θά ἔρθετε νά σᾶς πῶ ἐγώ τίς ἁμαρτίες σας κι ἐσεῖς νά πεῖτε ὤ, μοῦ τά εἶπε ὅλα!; Ὄχι δέν εἶμαι τίποτε [ἀπ᾽ ὅλα] αὐτά! Εἶμαι μόνο πνευματικός, ὅπως μ᾽ ἔκανε ὁ Χριστός καί τίποτε ἄλλο! Τί θά πεῖ διορατικός δηλαδή; [Θέλουμε] νά μᾶς πεῖτε κάτι βαθύτερο· τί βαθύτερο νά σᾶς πῶ; Νά ἔχετε βαθιά μετάνοια. Πόσες φορές ἀπ᾽ τό τηλέφωνο, πάτερ βγάζετε δαιμόνια; Λέω, δέν ξέρω, ἄν ἐγώ ἐξομολογῶ κάποιον καί μετανιώσει καί φύγουν τά δαιμόνια, δέν ξέρω, ἐγώ δέν εἶμαι δαιμονολόγος, δέν θά ἀσχοληθῶ ἐγώ μέ τά δαιμόνια.

Πόσα τέτοια ἐρωτήματα συνεχῶς! Τίποτε, εἶμαι ἕνας ἁπλός πνευματικός· [πού] ἐξομολογῶ, [κι ἐσεῖς παρακαλώ] ἐλάτε μετανιωμένοι. Τί τόν θέλετε τόν διορατικό κ.λπ.; Καί ποῦ θά βρεῖ ὅλη ἡ Ἑλλάδα τούς καίριους, [διορατικούς πνευματικούς]; [Πιστεύετε ὅτι] ὅλοι θά βροῦν καί θά καταλάβουν τόν ἅγιο Πορφύριο; ῎Ε, πιστέψτε με, τόσα χρόνια κάθισα μαζί του, δέν κατάλαβα τίποτε πού ἦταν Ἅγιος, τόσο πολύ τό ἔκρυβε ὁ ἄνθρωπος. Ἰδέα δέν εἶχα πάρει, καί δέν εἶχα πάρει ἰδέα εὐτυχῶς, [γιατί] θά τό εἶχα βάλει στά πόδια! Γιατί ἄν συναντοῦσα ἕναν πού μοῦ ἔλεγε ὅτι εἶναι ἅγιος, θά τό ἔβαζα στά πόδια. Θά φοβόμουν νά ἔχω ἕναν ἅγιο πνευματικό, τόν μπελά μου νά βρῶ; Κι [ἐπειδή νόμιζα πώς δέν ἦταν], ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό πῆγα. Ἕνα ἁπλό γεροντάκι μοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι. Εἶχα πνευματικό πού εἶχε ἀρρωστήσει [καί δέν μποροῦσε πιά νά ἐξομολογεῖ], καί μοῦ λένε πώς ὑπάρχει ἕνα ἁπλό γεροντάκι· λέω ποῦ; Στήν Πεντέλη· τούς λέω, χαμένος; Χαμένος. Λέω, γνωστός; Ἄγνωστος μοῦ λένε· καί ἔτσι πῆγα, στήν Πεντέλη. Ἕνα ἄγνωστο γεροντάκι πού δέν πῆρα εἴδηση τίποτα, καθήμενος ὀχτώ-ἐννέα χρόνια μαζί του, δέν πῆρα [εἴδηση] τίποτε· στό τέλος κάτι μυρίστηκα· ἄν καταλάβαινα πού εἶναι διάσημος κ.λπ. θά τό εἶχα βάλει στά πόδια, πιστέψτε με. Αὐτή ἦταν ἡ δική μου εμπειρία, σᾶς τό λέω ἔτσι πολύ ἁπλά. Τελικά, ὁ ἄνθρωπος ἦταν Ἅγιος καί τώρα ἀπεδείχθη, ἀλλά τό κρυβε! Αὐτό δέν εἶναι τό ὡραῖο, ἔ;

Πηγή: http://www.floga.gr/50/08/02/08020024.asp

Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ὡς Νεομάρτυρες χαρακτηρίζονται ὅσοι μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ μετά ἀπό τό 1453 μ.Χ., δηλ. μετά τήν ἄλωση τῆς Κων/λεως, ἀπό τούς Μωαμεθανούς Τούρκους, ἐπειδή ἀρνήθηκαν νά ἀσπασθοῦν τόν Ἰσλαμισμό, Μωαμεθανισμό, Μουσουλμανισμό. Οἱ Νεομάρτυρες ὀνομάσθηκαν ἔτσι, γιά νά διακρίνονται ἀπό τούς παλαιούς μάρτυρες τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων ἤ καί ἀργότερα τῆς εἰκονομαχίας. Ὁ ἅγιος Νικόδημος στό προοίμιο τοῦ ἔργου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», ὅπου ὑπάρχουν συγκεντρωμένοι οἱ περισσότεροι βίοι τῶν Νεομαρτύρων, κάνει τήν ἑξῆς πολύ σημαντική ἐρώτηση : «Γιά ποιά αἴτια εὐδόκησε ὁ Θεός νά ἐμφανιστοῦν αὐτοί οἱ νέοι Μάρτυρες στούς τωρινούς καιρούς»; Τήν ἀπάντηση, βεβαίως, μᾶς τήν δίνει μέ ὀξύνοια ὁ ἴδιος, ἀπαριθμώντας πέντε αἴτια.

Ἐν Πειραεῖ 28-6-2014  
πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ἑορτάζει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν Κυριακή Γ΄ τοῦ Ματθαίου, τήν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων. Τί εἶναι, ὅμως, νεομάρτυς; Ποιός θεωρεῖται νεομάρτυς;

Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ὡς Νεομάρτυρες χαρακτηρίζονται ὅσοι μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ μετά ἀπό τό 1453 μ.Χ., δηλ. μετά τήν ἄλωση τῆς Κων/λεως, ἀπό τούς Μωαμεθανούς Τούρκους, ἐπειδή ἀρνήθηκαν νά ἀσπασθοῦν τόν Ἰσλαμισμό, Μωαμεθανισμό, Μουσουλμανισμό. Οἱ Νεομάρτυρες ὀνομάσθηκαν ἔτσι, γιά νά διακρίνονται ἀπό τούς παλαιούς μάρτυρες τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων ἤ καί ἀργότερα τῆς εἰκονομαχίας. Ὁ ἅγιος Νικόδημος στό προοίμιο τοῦ ἔργου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», ὅπου ὑπάρχουν συγκεντρωμένοι οἱ περισσότεροι βίοι τῶν Νεομαρτύρων, κάνει τήν ἑξῆς πολύ σημαντική ἐρώτηση : «Γιά ποιά αἴτια εὐδόκησε ὁ Θεός νά ἐμφανιστοῦν αὐτοί οἱ νέοι Μάρτυρες στούς τωρινούς καιρούς»; Τήν ἀπάντηση, βεβαίως, μᾶς τήν δίνει μέ ὀξύνοια ὁ ἴδιος, ἀπαριθμώντας πέντε αἴτια.

α) Γιά νά εἶναι ἀνακαινισμός ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
β) Γιά νά μένουν ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως οἱ ἀλλόπιστοι.
γ) Γιά νά εἶναι δόξα μέν καί καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δέ καί καταισχύνη τῶν ἑτεροδόξων.
δ) Γιά νά εἶναι παράδειγμα ὑπομονῆς σέ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, πού τυραννοῦνται κάτω ἀπό τόν βαρύ ζυγό τῆς αἰχμαλωσίας, καί
ε) Γιά νά εἶναι θάρρος καί παρακίνηση στό νά μιμηθοῦν διά τοῦ ἔργου τό μαρτυρικό τους τέλος, τόσο οἱ Χριστιανοί, πού ἀναγκάζονται κατά περίσταση νά μαρτυρήσουν, ὅσο καί ὅσοι ἔφθασαν νά ἀρνηθοῦν νωρίτερα τήν Ὀρθόδοξη πίστη.
Ἀπό τά παραπάνω πέντε σημεῖα, θά ἀναφέρουμε τήν ἑρμηνεία καί τήν ἀνάλυση, πού κάνει ὁ ἅγιος Νικόδημος στό δεύτερο καί στό τρίτο σημεῖο.

Οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες κάνουν ἀναπολογήτους τούς ἀλλοπίστους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως

Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο, οἱ νέοι αὐτοί Μάρτυρες κάνουν ἀναπολόγητους τούς ἀλλοπίστους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, διότι καθώς τό λίγο προζύμι, πού σμίγεται μέ τό πολύ ἀλεύρι, μεταδίδει τήν δική του δύναμη σ’αὐτό καί γίνεται ὁλόκληρο ζύμη, ἔτσι οἰκονόμησε ὁ Θεός νά εἶναι σμιγμένοι οἱ λίγοι πιστοί μέ τούς πολλούς ἀλλοπίστους, γιά νά μεταδώσουν σ’αὐτούς τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά τούς φέρουν στήν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Ἔτσι μᾶς τό βεβαιώνει ὁ θεῖος Χρυσόστομος : «διά τοῦτο καί ἀνέμιξεν (ὁ Θεός δηλαδή) τῶ πλήθει τούς αὐτῶ πιστεύοντας, ἵνα μεταδῶμεν ἀλλήλοις τῆς ἡμετέρας συνέσεως»[1]. Αὐτό δέ μάλιστα καί ἐξαιρέτως οἰκονόμησε νά γίνει μέ τούς νεοφανεῖς αὐτούς Μάρτυρες, διότι αὐτοί σχεδόν ὅλοι γεννήθηκαν καί ἀνατράφηκαν ἀνάμεσα στά πλήθη τῶν ἀλλοπίστων καί τέλος ἐνώπιον τῶν δικῶν τους ἡγεμόνων καί κριτῶν, μέ μεγάλη ἀνδρεία κήρυξαν τήν πίστη τῶν Χριστιανῶν ὅτι εἶναι ἀπλανής καί ἀληθινή καί τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ λαμπρή φωνή ὁμολόγησαν υἱό τοῦ Θεοῦ καί Θεό ἀληθινό καί «σοφίαν καί λόγον τοῦ Θεοῦ, δι’ οὖ τά πάντα ἐγένετο»[2]. Τήν ὁμολογία τους αὐτή τήν βεβαίωσαν, ὄχι μόνο μέ τήν χύση τοῦ ἴδιου αἵματός τους, ἀλλά πολλῶ μᾶλλον μέ τά διάφορα θαύματα, τά ὁποῖα ἐνήργησε δι’αὐτῶν ὁ Θεός, τόσο στόν καιρό τοῦ μαρτυρίου τους, ὅσο καί μετά τήν τελείωση τοῦ μαρτυρίου τους.

Πολλοί ἀπό τούς Μάρτυρες αὐτούς, εὐσπλαγχνιζόμενοι τήν ἀπώλεια τῶν ἀλλοπίστων, πῆγαν ἐπί τούτου στό μαρτύριο καί κήρυξαν σ’αὐτούς τήν ἀλήθεια, διδάσκοντάς τους ν’ ἀφήσουν τό σκότος, στό ὁποῖο βρίσκονται, καί νά προστρέξουν στό φῶς τῆς θεοσεβείας καί πίστεως τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μήν κατακριθοῦν στό ἄσβεστο πῦρ τῆς κολάσεως.

Ἀλλά αὐτοί οἱ ἄθλιοι, ἐπειδή ἦταν τυφλωμένοι ἀπό τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου καί ἀπό τά πάθη, δέν μπόρεσαν ν’ἀνοίξουν τούς νοερούς ὀφθαλμούς καί νά δοῦν τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν, καθώς λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος : «ὁ Θεός τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τά νοήματα τῶν ἀπίστων, εἰς τό μή αύγάσαι αὐτοῖς τόν φωτισμόν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ»[3]. Γι’αὐτό καί θά μείνουν ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, διότι παρ’ὅλο πού καί τό κήρυγμα ἄκουσαν αὐτῶν τῶν νέων Μαρτύρων καί τά τόσα καί τόσα φοβερά μαρτύρια καί θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, πού ἔγιναν δι’αὐτῶν, εἶδαν, ἐντούτοις ὅμως δέν πίστεψαν, ἀλλά πάλι ἔμειναν στό σκοτάδι. «Ἀπετύφλωσε γάρ αὐτούς ἡ κακία αὐτῶν, καί οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια Θεοῦ»[4].
Οἱ μέν νέοι αὐτοί Μάρτυρες θά κατηγορήσουν καί θά κατακρίνουν τότε τούς ἀλλοπίστους, καθώς καί ὁ προφήτης Μωυσῆς θά κατηγορήσει τότε τούς Ἑβραίους, «ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωυσῆς»[5], καί οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι θά κατακρίνουν τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ[6], ὁ δέ Θεός θά δικαιωθεῖ μέ τά λόγια Του, κατά τόν προφητάνακτα Δαβίδ, καί θά νικήσει κατά τήν κρίση μέσω αὐτῶν τῶν Μαρτύρων, καθώς ἔχει γραφεῖ στό Εὐαγγέλιο «ὅτι ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπό τῶν τέκνων αὐτῆς»[7]. Καί κατά κάποιο τρόπο πρόκειται νά πεῖ σ’αὐτούς ἐκεῖνα τά εὐαγγελικά λόγια : «εἰ μή ἐλάλησα ὑμῖν διά τῶν Μαρτύρων μου τούτων, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχετε, νῦν δέ πρόφασιν οὐκ ἔχετε περί τῆς ἁμαρτίας ὑμῶν»[8].    

Οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες εἶναι δόξα μέν καί καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δέ καί καταισχύνη τῶν ἑτεροδόξων

Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο, ἐπειδή κοντά στά ἄλλα δύσφημα, πού ξέρασαν οἱ ἀντίπαλοι κατά τῆς Ἐκκλησίας, πρόσθεσαν ἀκόμη κι αὐτό, ὀνειδίζοντας, ἰδιαιτέρως οἱ αἱρετικοί Λατίνοι, οἱ παπικοί, ὅτι, μετά τό σχίσμα του 1054 μ.Χ., ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἀπέκτησε νέο Ἅγιο ἤ Μάρτυρα, καθιστάνοντάς την ἔτσι στείρα ἁγίων καί μαρτύρων. Ἄς αἰσχυνθοῦν, ὅμως, μέ αἰσχύνη αἰώνια καί ἄς ντραποῦν, βλέποντας τώρα διά τοῦ βιβλίου «Νέον Μαρτυρολόγιον» τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία νά εὐθήνεται καί νά εἶναι γεμάτη ὄχι ἀπό ἕνα ἤ δύο ἤ τρεῖς νέους Μάρτυρες, ἀλλά ἀπό πλῆθος νέων Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι κατώτεροι ἀπό τούς παλαιούς Μάρτυρες, οὔτε κατά τήν παρρησία πρός τούς τυράννους, οὔτε κατά τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, οὔτε κατά τά μαρτύρια, οὔτε κατά τά σημεῖα καί θαύματα, ἀλλά καθ'ολ'αὐτά συνερίζονται μέ ἐκείνους.

Ἐκεῖνοι (οἱ παλαιοί μάρτυρες) μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τῆς Ἁγίας Τριάδος; Κι αὐτοί ὁμοίως. Ἐκεῖνοι ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τό ὄνομα καί τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Κι αὐτοί ὁμοίως. Κατά τόν ἅγιο Νικόδημο, ὅμως, αὐτοί (οἱ νέοι μάρτυρες) ἔχουν κάτι περισσότερο ἀπό ἐκείνους (τούς παλαιούς). Καθ'ὅτι ἐκεῖνοι μέν ἀγωνίσθηκαν κατά τῆς πολυθεΐας καί εἰδωλολατρείας, ἡ ὁποία εἶναι μία προφανής ἀσέβεια, πού δύσκολα μπορεῖ νά ἀπατήσει ἕνα λογικό νοῦ, αὐτοί ὅμως ἀγωνίσθηκαν κατά τῆς μονοπροσώπου μονοθεΐας τῶν ἀλλοπίστων, ἡ ὁποία εἶναι μία κεκρυμμένη ἀσέβεια, πού εὔκολα μπορεῖ νά ἀπατήσει τόν νοῦ.

Γι'αὐτό ἄν καί αὐτοί οἱ Μάρτυρες εἶναι νέοι κατά τούς χρόνους, ὅμως κατά τά μαρτύρια εἶναι παλαιοί. Ἄν καί εἶναι ἔσχατοι κατά τήν διαδοχή τοῦ γένους, ὅμως κατά τούς στεφάνους εἶναι πρῶτοι. Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριος τοῦ νοητοῦ ἀμπελῶνος τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, κάλεσε ἐργάτες στόν ἀμπελώνα του, κατά τήν παραβολή τοῦ Εὐαγγελίου[9], καί τούς παλαιούς καί τούς νέους αὐτούς Μάρτυρες, καί ἀφοῦ ἄρχισε ἀπό τούς πρώτους ἕως τούς ἐσχάτους, τούς ἔκανε ἴσους, μέ τό νά δώσει σέ ὅλους τό ἕνα καί τό ἴσο δηνάριο, τό ὁποῖο εἶναι ὁ στέφανος τοῦ Μαρτυρίου καί ἡ ἀπόλαυση τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.

Ὥστε ἀπό τήν εὐλογία ἐκείνη, πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν παλαιό Ἰσραήλ, τό νά φᾶνε παλαιά καί νέα γεννήματα «καί φάγεσθε παλαιά... καί παλαιά ἐκ προσώπου νέων ἐξοίσετε»[10], καί τήν εὐλογία ἐκείνη, πού ὑπόσχεται νά δώσει σ'αὐτόν, πού Τόν φοβᾶται καί Τόν σέβεται, τό νά δεῖ υἱούς καί ἐγγόνια «καί ἴδοις υἱούς τῶν υἱῶν σου»[11], αὐτῆς (τῆς εὐλογίας) πνευματικώτερα ἀπολαμβάνει τώρα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἀνατολική Ἐκκλησία˙ γιατί ἐντρυφᾶ καί τρέφεται νοητῶς, ὄχι μόνο μέ τά γεννήματα τῶν παλαιῶν της Μαρτύρων, ἀλλά καί μέ τά καινούρια τῶν νέων της ἀθλητῶν. Καί βλέπει νά ἔχουν γεννηθεῖ ἀπό αὐτήν πνευματικῶς, καί τούς πρώτους της υἱούς, τούς παλαιούς Μάρτυρες, καί τούς υἱούς τῶν υἱῶν της, δηλ. τούς διαδόχους τους νέους της ἀθλητές, τῶν ὁποίων τά ἱερά λείψανα περιχαρῶς ἀγκαλιάζει καί τά ἅγια αἵματά τους νυμφικῶς στολίζεται, καυχᾶται σ'αὐτά, καλλωπίζεται καί δοξάζεται. Καί χαίρεται καί γιά τούς δύο μαζί υἱούς της, ὡς καλή καί φιλόπαις μητέρα, μέ χαρά δεδοξασμένη καί ἀνεκλάλητη, φωνάζοντας ἀσματικῶς πρός τόν νυμφίον της Χριστό˙ «ἀκρόδρυα νέα πρός παλαιά, ἀδελφιδέ μου ἐτήρησα»[12].

Ἡ χαρά της μάλιστα αὐξάνεται, ἐπειδή βλέπει ὅτι ὅσο ὁ καιρός προβαίνει, τόσο αὐξάνουν σέ πληθυσμό καί αὐτοί οἱ νέοι υἱοί της. Καί ἐδῶ βεβαιώνεται, πώς αὐτή, πού κατηγοροῦνταν ὡς στείρα καί ἔρημη, ἔτεκε ἀληθῶς τώρα ἑπτά, ὅπως ἡ ἁγία Ἄννα, καί τά τέκνα της ἔγιναν πολλά, δηλ. οἱ νέοι Ἅγιοι καί Μάρτυρες˙ «στείρα ἔτεκεν ἑπτά καί ἡ πολλή ἐν τέκνοις ἠσθένησε»[13] καί «πολλά τά τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον, ἤ τῆς ἐχούσης τόν ἄνδρα»[14].

«Μά γιατί λέω μόνο ὅτι ἔτεκε»; ἀναρωτιέται ὁ ἅγιος Νικόδημος. Αὐτή καί μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος θά τίκτει τέτοιους νέους υἱούς καί μάρτυρες καί ἡ γενεά αὐτή τῶν νέων ἁγίων της, βεβαιότατα δέν θά ἐκλείψει ποτέ ἀπ'αὐτήν. «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐ μή παρέλθη ἡ γενεά αὕτη, ἕως ἄν πάντα ταῦτα γένηται»[15]. Καί τό αἴτιο εἶναι προφανές. Γιατί, ἄν ὁ Νυμφίος τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας Χριστός ζεῖ καί βρίσκεται πάντοτε μέ τήν νύμφη του, ἑνωμένος πνευματικῶς, καθώς τό ὑποσχέθηκε˙ «ἰδού ἐγώ μεθ'ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[16], ἄν ὁ νυμφαγωγός της, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, μένει μ'αὐτήν στόν αἰώνα˙ «καί ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μείνει μεθ'ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα»[17], ποιός ἔπειτα ἀμφιβάλλει ὅτι ἀκολούθως πρόκειται νά γεννιοῦνται σ'αὐτήν καί τέτοια τέκνα πνευματικῶς ἕως τοῦ αἰῶνος;  

Καί, λοιπόν, ἄν ἴσως οἱ νέοι αὐτοί μάρτυρες εἶναι ὁμολογουμένως καί ἀληθῶς ἅγιοι καί εὐηρέστησαν τόν Θεό καί δοξάσθηκαν ἀπ'αὐτόν μέ τά θαύματα τῆς θείας Χάριτος καί μάλιστα μέ τήν ἐπιφάνεια τοῦ Θείου φωτός, τότε αὐτοί εἶναι τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, κατέχοντας τά δόγματά της. Τώρα ἄς ἔλθουν καί τά μικρά παιδάκια νά βγάλουν τό συμπέρασμα καί νά ποῦν ὅτι, καθώς αὐτοί εἶναι ἅγιοι καί εὐάρεστοι στόν Θεό, ἔτσι καί ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία, πού τούς γέννησε πνευματικῶς, εἶναι ἑπομένως Ἁγία καί εὐάρεστη στόν Θεό καί ταμιοῦχος τῆς θείας Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συνεπομένως δέ καί τά δόγματά της εἶναι ὀρθόδοξα καί εὐσεβέστατα. Γιατί, ὅποιοι εἶναι οἱ υἱοί, τέτοια εἶναι καί ἡ μητέρα. Καί ὅποιος εἶναι ὁ καρπός, τέτοιο εἶναι καί τό δένδρο. Καί ὅποια εἶναι τά αἰτιατά, τέτοια εἶναι καί τά αἴτια.

Ἄς ἱκετεύσουμε, λοιπόν, σήμερα, τούς ἁγίους ἐνδόξους νεομάρτυρες νά μεσιτεύουν ὁλοψύχως πρός τόν ἅγιο Θεό, γιά νά γίνει ἵλεως στίς ἁμαρτίες μας καί νά παύσει τήν καθ'ἡμῶν δικαία Του ἀγανάκτηση, παρορῶν ὡς πολυέλεος τά πταίσματά μας, μέ τά ὁποία ἔργῳ, λόγω καί διανοία κάθε μέρα τόν παραπικραίνουμε. Ἐνθυμεῖστε Του, ὦ Νεομάρτυρες, τά μαρτύρια, πού λάβατε γιά τό ὄνομά Του, καί ἔτσι ἐξιλεῶστε τόν θυμό Του, ἐπειδή ἀληθῶς λιγοστέψαμε καί κακοπαθήσαμε σφόδρα καί μικρύναμε ἀπό ὅλα τά ἔθνη, κάτω ἀπό τήν πολυχρόνια σκλαβιά. Καί στήν μέν παροῦσα ζωή ἐλευθερῶστε μας ἀπό κάθε κακό ψυχικό καί σωματικό, ἐνδυναμώνοντάς μας νά φυλάξουμε στερεά καί ὅλα ὅσα ἐκ μέρους σας μᾶς διδάξατε. Στήν δέ μέλλουσα ζωή ἀξιῶστε μας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἡμῶν, ὦ ἡ δόξα καί τό κράτος σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίω Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

[1] Ὁμιλία ιστ΄ εἰς τό κατά Ματθαῖον

[2] Ἰω. 1, 2.

[3] Β΄ Κορ. 4, 4.

[4] Σοφ. Σολ. 2, 21-22.

[5] Ἰω. 5, 45.

[6] Ματθ. 19, 28.

[7] Ματθ. 11, 19.

[8] Ἰω. 15, 22.

[9] Μτθ. 20, 1.

[10] Λευϊτ. 26, 10.

[11] Ψαλμ. 128, 6.

[12] Ἄσμα 7, 14.

[13] Α΄ Βασ. 2,5.

[14] Ἡσ. 54,1.

[15] Ματθ. 24,34.

[16] Ματθ. 28,20.

[17] Ἰω. 14,16.

Πηγή: http://impantokratoros.gr/3D92F01D.el.aspx

Γκρέμισαν μέρος τού τείχους γιά να περάσουν μέσα τον Δούρειο ίππο, καί τα αποτελέσματα όλοι τα γνωρίζουμε.

Κάπως έτσι θα συμβεί τώρα καί με τίς Ισλαμικές σπουδές μέσα στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, καί είθε να αξιωθούμε να δούμε τό τέλος εκείνων τών καθηγητών πού ψήφισαν την είσοδο τής τζιχάντ στήν Σχολή τους...

Όταν στή Γενική Συνέλευση τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ τῆς 7ης Μαρτίου 2014 ἐλήφθη μέ μεγάλη πλειοψηφία ἡ ἀπόφαση γιά την ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν μέσα στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ (ἀπό τούς παρόντες 30 καθηγητές ψήφισαν: 23 ὑπέρ, 6 κατά καί 1 λευκό) φάνηκε ὅτι ἐξεπλάγησαν οἱ πάντες.

Καί ὅμως κανονικά δέν θά ἔπρεπε να ὑπάρξει ἔκπληξη, διότι ἀπό τό καλοκαίρι τοῦ 2008 ἄρχισε νά ξετυλίγεται ἕνα ἔντεχνα καταστρωμένο σχέδιο, πού ὁδήγησε βαθμηδόν στήν ἀπόφαση αὐτή.

Τό καλοκαίρι τοῦ 2008 μέ τρεῖς ἐγκυκλίους τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, καταστρατηγῶντας τό Σύνταγμα, χωρίς καμιά οὐσιαστική ἀφορμή καί ἀπαίτηση εἶχε καταστήσει τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν προαιρετικό γιά τους Ὀρθόδοξους μαθητές(!) , μέ ἀποτέλεσμα ἕνας μεγάλος ἀριθμός παιδιῶν ἰδίως στήν Γ΄ Λυκείου γιά εὐνόητους λόγους νά ζητάει ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα.

Τό ἀποτέλεσμα: μιά πρωτοφανής ἀναστάτωση, ἀκόμα καί λειτουργικά προβλήματα στά σχολεῖα.

Τό 2010 ξεκίνησε ἡ κατάρτιση νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν (ΠΣ) για τήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση. Καί ἔτσι τέθηκε ἀπό πλευρᾶς τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἡ μεγάλη εὐκαιρία –ὁ χαρακτηρισμός προέρχεται ἀπό ἐκσυγχρονιστές θεολόγους, πού κατάρτισαν τό νέο ΠΣ στα Θρησκευτικά– γιά τήν ἀναβάθμιση τοῦ μαθήματος, γιά ἕνα μάθημα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους χωρίς καμιά δυνατότητα ἀπαλλαγῆς, για ἕνα μάθημα πού ἀνταποκρίνεται στή (δῆθεν) πολυπολιτισμική κοινωνία πού ζοῦμε. Τό ἀποτέλεσμα: ἀλλαγή τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος.

Ἀπό Ορθόδοξο θρησκευτικό μάθημα, ἔγινε ( δυστυχώς μπέρδεμα ) πολυθρησκειακό...

Ἕξι μεγάλες θρησκεῖες καί τρεῖς χριστιανικές ὁμολογίες μέ βαρύτητα στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση - μιά παραχώρηση μέ καθαρά ποσοτικό χαρακτήρα, ἀφοῦ στόχος τοῦ Προγράμματος σύμφωνα μέ τούς ἐμπνευστές του εἶναι ἡ «ὑπέρβαση τῆς θρησκευτικῆς ἀπολυτότητας», ἀφοῦ «στίς περισσότερες θρησκεῖες ὑπάρχουν “πηγές” θεραπείας καί συμφιλίωσης» - διδάσκονται παράλληλα ἀπό τήν Γ’ Δημοτικοῦ.

Ἤδη ἀπό τό 2011 τό νέο ΠΣ ἐφαρμόζεται πιλοτικά μέ προοπτική τή γενική του ἐφαρμογή ἀργότερα.

Τό 2013 ψηφίστηκε ὁ νόμος 4115/2013 πού παραχώρησε στούς Μουσουλμάνους Ἕλληνες Πολίτες τῆς μειονότητας τῆς Θράκης τό δικαίωμα να διδάσκονται τή θρησκευτική τους παράδοση καί στά δημόσια σχολεῖα τῆς Θράκης (στά μειονοτικά σχολεῖα βάσει τῶν διεθνῶν συνθηκῶν ὑπάρχει ἡ διδασκαλία τῆς θρησκείας τῆς μειονότητας).

Τό ἑπόμενο βῆμα, ἡ ἀναγγελία τῶν ἀντίστοιχων σπουδῶν σέ Ἀνώτατη Πανεπιστημιακή Σχολή καί ἡ ἀπόλυτη ἐξίσωση τῶν σπουδῶν αὐτῶν μέ τίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σπουδές, ἔγινε ἀπό τόν Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας Γεώργιο Καλαντζή στίς 29 Ὀκτωβρίου 2013 στή Θεσσαλονίκη σέ ἡμερίδα γιά τις ἀξίες τῆς Χριστιανο-Ἰσλαμικῆς συνύπαρξης στήν Ἑλλάδα.

Τό βασικό του ἐπιχείρημα ἦταν: Ὅπως ὑπάρχει τό Ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γιά τούς Ὀρθόδοξους μαθητές, ἔτσι ὀφείλει νά ὑπάρχει καί τό ἀντίστοιχο μάθημα γιά τούς Μουσουλμάνους μαθητές, ὅπως ὑπάρχουν Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σπουδές πρέπει νά ὑπάρχουν καί ἀντίστοιχες Ἰσλαμικές Σπουδές.

Καί φυσικά δέν ἐπιλέχθηκε π.χ. ἡ Φιλοσοφική Σχολή τῆς Κομοτηνῆς ἀλλά ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης γιά νά τονισθεῖ ἡ ἀπόλυτη ποιοτική ἐξίσωση (γιά τήν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας) τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς μέ τήν Ἰσλαμική θρησκευτική παράδοση.

Τό ἑπόμενο βῆμα θά εἶναι προφανῶς ἡ μετατροπή τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν σέ Σχολές προβολῆς διαφόρων Θρησκειῶν, γιά νά ἀνταποκρίνονται αὐτές στή στοχοθεσία τοῦ νέου Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού ὁλοφάνερα εἶναι ἡ πλήρης ἀλλοίωση τῆς Ὀρθόδοξης ταυτότητας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Μετά ἀπό αὐτή τή σύντομη εἰσαγωγή στή συνέχεια τῆς εἰσηγήσεώς μου θά ἐπικεντρωθῶ στίς Ἰσλαμικές Σπουδές.

Ὑπάρχει, βέβαια, σέ ὅλες τίς Θεολογικές Σχολές μας μιά ἕδρα Θρησκειολογίας, ἡ ὁποία μελετάει το παγκόσμιο φαινόμενο τῆς θρησκείας καί τήν πίστη ὅπως καί τόν πολιτισμό πού ἔχουν παράξει οἱ διάφορες θρησκεῖες. Καί, προφανῶς, εἶναι σημαντικότατη ἡ ἕδρα αὐτή.

Ἄλλο εἶναι, ὅμως, αὐτή ἡ μελέτη τῶν διαφόρων θρησκειῶν και ἐντελῶς ἄλλο τό Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν πού σχεδιάζεται καί θά ἔχει ἕνα ἀντίστοιχο σκοπό μέ αὐτό τῶν Ὀρθόδοξων Θεολογικῶν Σχολῶν, δηλ. την κατάρτιση, ἐμπέδωση, διδασκαλία, προβολή καί διάδοση τοῦ Ἰσλάμ!

Τί ἐστί Ἰσλάμ;

Ἐφ’ ὅσον,ὅμως,τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί τό Θεολογικό Τμῆμα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.ὑπερθεματίζουν αὐτῶν τῶν σπουδῶν ἄς κάνουμε ἐμεῖς ἐδῶ μαζί τά πρῶτα βήματα ἐξετάζοντας τίς σπουδές αὐτές!!!

Ἄς δοῦμε πρῶτα ἀπ’ ὅλα, τί σημαίνει ἡ λέξη Ἰσλάμ.

ὙποταγήστόνἈλλάχ, ἑκούσια ἤ καί ἀναγκαστική,ὅπως μαρτυρεί περίτρανα ἡ ἱστορία καί ἡ σημερινή πραγματικότητα. Ἑπομένως οἱ σπουδές αὐτές ἀποβλέπουν στήν ἐμπέδωση, κατάρτιση, διδασκαλία, προβολή καί διάδοση τῆς ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΑΧ. Γιά νά γίνει κατανοητή αὐτή ἡ ὑποταγή στόν Ἀλλάχ, θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ σέ δύο παραδείγματα:

α. Σαουδική Ἀραβία 2002: 14 μαθήτριες πέθαναν καί πολλές ἄλλες τραυματίστηκαν σέ πυρκαγιά σέ Σχολεῖο στή Μέκκα (11.3.2002).

Γιατί;

Ἡ θρησκευτική ἀστυνομία δέν ἄφησε τά κορίτσια νά ἐγκαταλείψουν τό κτήριο ἐπειδή δέν φοροῦσαν μπούρκα καί ἐπειδή δέν τά περίμεναν ἄνδρες συγγενεῖς ἔξω ἀπό τό σχολεῖο νά τά συνοδεύσουν. Ἐπίσης δέν ἐπιτρεπόταν ἡ εἴσοδος τῶν πυροσβεστῶν στό σχολεῖο, γιά νά σώσουν τά κορίτσια, ἐπειδή ἦταν ἄνδρες καί σέ ἄνδρες δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσέλθουν στίς διδακτικές αἴθουσες γυναικῶν!

β. Λιθοβολισμός γιά τό ἀδίκημα τῆς μοιχείας:

Σέ ἀνάρτηση http://heilgap>. blogspot.nl/2014/05/al-shabaab.html ἀπό τίς 10.5.2014 δόθηκε ἡ εἴδηση με βίντεο καί φωτογραφίες γιά τόν λιθοβολισμό μέχρι θανάτου ἑνός κοριτσιοῦ στήν περιοχή Lower Shabelle τῆς Νότιας Σομαλίας γιά ὑποτιθέμενη μοιχεία.

Τό κορίτσι θάφτηκε μέχρι τό στῆθος σέ μιά τρύπα βάθους ἑνάμισι μέτρου και πέτρες ἐκσφενδονίστηκαν στό κεφάλι του, μέχρι νά πέσει νεκρό. Ὅλα αὐτά ἔγιναν σύμφωνα μέ τή Σαρία, τήν τέλεια τάξη γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ θελήματος τοῦ Ἀλλάχ κατά τήν Θεολογία τοῦ Ἰσλάμ. Ἡ Σαρία θεωρεῖται θείας προελεύσεως καί γιά τόν λόγο αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει. Αὐτή θά φέρει σέ ὅλες τίς κοινωνίες τήν εἰρήνη! Ρυθμίζει τόσο τήν κάθετη σχέση μέ τόν Ἀλλάχ ὅσο καί τίς ὁριζόντιες σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Δεν πρόκειται ὅμως γιά κωδικοποιημένο νομικό βιβλίο, δέχεται καί ἑρμηνεία και γι’ αὐτό διαφοροποιεῖται σέ μεμονωμένα ζητήματα, ἐπειδή πηγές της ἐκτός ἀπό τό Κοράνιο εἶναι καί ἡ Παράδοση (hadith) καί ἡ ἑρμηνεία αὐτῶν ἔγινε ἀπό πρώϊμους ἰσλαμικούς νομικούς καί θεολόγους, ἡ ὁποία ἑρμηνεία ὁδήγησε στή δημιουργία τεσσάρων Σουννιτικῶν «Νομικῶν Σχολῶν» καί μιᾶς Σιϊτικῆς.

Δέν πρόκειται ὅμως γιά σῶμα ἀσαφῶν ἐντολῶν, στό ὁποῖο θά μποροῦσε να εἰσαγάγει κανείς ποικίλες ἑρμηνεῖες. Ἰδίως στό Οἰκογενειακό καί Ποινικό Δίκαιο οἱ ὁδηγίες τοῦ Κορανίου καί τῆς Παράδοσης εἶναι μέ μεγάλη σαφήνεια διατυπωμένες καί δέν ἀφήνουν παρά μόνο ἐλάχιστο περιθώριο ἑρμηνειῶν. Ἰδίως γιά τό Κοράνιο πρέπει νά σημειωθεῖ ἐδῶ, ὅτι κατέχει ἀπόλυτη αὐθεντία στό Ἰσλάμ.

Θεωρεῖται οὐράνιο βιβλίο, ἀδημιούργητο, ἀλάνθαστο πού ὑπῆρξε καί θά ὑπάρχει πάντοτε μαζί μέ τόν Ἀλλάχ. Τό συγκεκριμένο βιβλίο, τό ὁποῖο οἱ μουσουλμάνοι κρατοῦν ἀπαράλλακτο στά χέρια τους ἀπό τόν τρίτο χαλίφη, τον Οὐθμᾶν, γι’ αὐτούς εἶναι ἀντίγραφο τοῦ οὐρανίου πρωτοτύπου πού βρίσκεται ἐνώπιον τοῦ Ἀλλάχ.

Τό Οἰκογενειακό Δίκαιο

Γιά τίς σχέσεις ἀνδρῶν καί γυναικῶν τό Κοράνιο δέχεται μέν ὡς προς τή δημιουργία τους (σούρα 39,6 καί 49,13), ὡς πρός τίς βασικές τους ὑποχρεώσεις (πέντε στύλοι) καί ὡς πρός τήν ὑπόσχεση τοῦ παραδείσου (33,35) ἕνα εἶδος ἰσότητας, ἡ ὁποία, ὅμως, σέ ἄλλα χωρία ἀναιρεῖται σαφέστατα.

Ἐκεῖ διακηρύττεται ἡ ἀνωτερότητα τῶν ἀνδρῶν: τίς γυναῖκες, ἐπειδή ὁ Ἀλλάχ τούς ἔκανε ἀνώτερους και επειδή ξοδεύουν τα αγαθά τους γιά νά τίς συντηρήσουν» (4,34). Τό θεμελιώνει καί τό χωρίο πού ἐπιτρέπει τήν πολυγαμία τῶν ἀνδρῶν:

«Μπορεῖτε νά παντρεύεστε ἄλλες γυναῖκες πού σᾶς φαίνονται καλές: δύο, τρεῖς, τέσσερεις ἀπ’ αὐτές. Ἀλλά ἄν φοβᾶστε πώς δέν θά μπορεῖτε νά τίς μεταχειριστεῖτε ὅλες μέ ἰσότητα, τότε παντρευτεῖτε μιά μόνο ἤ ὅσες σκλάβες ἔχετε» (4,3).

Ὁ δεύτερος, ὁ τρίτος ἤ καί ὁ τέταρτος γάμος τοῦ ἄνδρα σημαίνει φυσικά τήν ἀντίστοιχη ὑποβάθμιση τῆς γυναίκας, ἀπό πρώτη σέ δεύτερη, σέ τρίτη ἤ καί σέ τέταρτη. Στή Σιϊτική παράδοση, ἐπί πλέον, ἐπιτρέπεται ἕνας γάμος περιορισμένου χρόνου ἤ ἀπόλαυσης, π.χ. γιά τή διάρκεια ἑνός ταξιδιοῦ.

Χαρακτηριστικό στή συνάφεια αὐτή εἶναι καί ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία πού δίνει τό Κοράνιο στούς ἄνδρες σχετικά μέ τίς σεξουαλικές σχέσεις με δοῦλες: «Μακάριοι εἶναι οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι … ἀπέχουν ἀπό σεξουαλικές σχέσεις,ἐκτός ἀπό ἐκεῖνες μέ τίς συζύγους τους καί ὅσες σκλάβες κατέχουν» (23,1-6. Βλ. ἐπίσης: 4,24˙ 4,3˙ 70,28-30).

Αὐτή ἡ ἐλεύθερη χρήση τῶν σκλάβων ἐπιτράπηκε ἀπό τόν Ἀλλάχ γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν σεξουαλικῶν ἀναγκῶν τῶν ἰδιοκτητῶν τους, τῶν πιστῶν ἀνδρῶν Μουσουλμάνων! Μάλιστα, γιά τη ρύθμιση τῶν σχέσεων τοῦ ἰδίου τοῦ Μωάμεθ μέ τό γυναικεῖο φύλο, ὁ ὁποῖος εἶχε καταγεγραμμένες τουλάχιστον 9-11 γυναῖκες, ὁ Ἀλλάχ τοῦ παρέδωσε μια εἰδική γι’ αὐτόν ἀποκάλυψη:

«Ὦ Προφῆτα, σοῦ ἐπιτρέπεται νά παντρευτεῖς τις γυναῖκες πού προικοδότησες, ὅσες ἀπέκτησες μέ τήν δεξιά σου (ἐννοοῦνται οἱ σκλάβες πού τοῦ δόθηκαν ἀπό τόν Ἀλλάχ ὡς λεία)... καί κάθε ἄλλη πιστή γυναίκα πού θέλει νά ἀφοσιωθεῖ σέ σένα. Αὐτό τό δικαίωμα τό δίνουμε μόνο σέ σένα...» (33,50).

Παρατηροῦμε ἐδῶ μεταξύ τῶν ἄλλων καί τή δουλεία ὡς μιά φυσική κατάσταση, δοσμένη ἀπό τόν Ἀλλάχ γιά τούς πιστούς του. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τά χωρία τοῦ Κορανίου 16,71 καί 30,28. Ἡ δουλεία εἶναι μέρος τῆς φυσικῆς κοινωνικῆς τάξης τοῦ κόσμου ὅπως ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπό τον Ἀλλάχ.

Ἡ ἀνωτερότητα τῶν ἀνδρῶν ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν πρακτική τῆς συνάψεως γάμου. Παραδοσιακά γίνεται συμφωνία τοῦ κηδεμόνα τῆς γυναίκας μέ τόν ἄνδρα. Συχνά οὔτε κἄν ἡ παρουσία τῆς γυναίκας θεωρεῖται ἀπαραίτητη, ἀφοῦ νομικά δέν ἔχει δικαίωμα ὑπογραφῆς. Τό κατώτατο ὅριο ἡλικίας ἀπό παλαιά ἦταν 9 ἐτῶν, ἐπειδή ὁ Μωάμεθ σύμφωνα μέ τήν Χαντίθ, τήν Παράδοση τοῦ Ἰσλάμ, παντρεύτηκε τήν ἀγαπημένη του γυναίκα Ἀϊσσά (ὁ ἴδιος περίπου 50 ἐτῶν) σέ ἡλικία 6 ἐτῶν καί ξεκίνησε τήν ἔγγαμη ζωή μαζί της σέ ἡλικία 9 ἐτῶν.

Σήμερα σέ ἀρκετές μουσουλμανικές χῶρες τό κατώτατο ὅριο ἡλικίας ἔχει ἀνέβει σέ 16 ἤ 18 ἐτῶν. Μέ τό συμφωνητικό γάμου καί τήν ἀνάληψη τῆς πληρωμῆς τῆς διατροφῆς ὁ ἄνδρας ἀποκτάει τό δικαίωμα στό σῶμα τῆς γυναίκας: «Οἱ γυναῖκες σας», κηρύττει τό Κοράνιο, «εἶναι χωράφια σας˙ πηγαίνετε, λοιπόν, μέσα στά χωράφια σας, ὅπως καί ὅποτε σᾶς ἀρέσει» (2,223. Βλ. καί 2,187). Ἐπίσης ὁ ἄνδρας ἀποκτάει τό δικαίωμα λήψης πειθαρχικῶν μέτρων, ἄν τό ἀπαιτοῦν οἱ περιστάσεις: «Οἱ καλές γυναῖκες εἶναι ὑπάκουες ... Αὐτές δέ πού φοβάστε πώς εἶναι ἀνυπάκουες, νά τίς συμβουλεύετε, νά τίς στέλνετε σέ χωριστά κρεβάτια καί νά τίς χτυπᾶτε. Ἔπειτα ἄν σᾶς ὑπακούσουν, νά μή κάνετε καμιά ἄλλη πράξη ἐναντίον τους» (4,34).

Ἡ γυναίκα, ἀπό τήν πλευρά της, μέ το συμφωνητικό γάμου ἀποκτάει τό δικαίωμα τῆς φροντίδας τοῦ ἄνδρα γι’ αὐτήν: «Οἱ ἄνδρες ἐξουσιάζουν τίς γυναῖκες, ἐπειδή ὁ Ἀλλάχ τούς ἔκανε ἀνώτερους καί ἐπειδή ξοδεύουν τά ἀγαθά τους γιά νά τίς συντηρήσουν» (4,34). Τό διαζύγιο ἐκ μέρους τῶν ἀνδρῶν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἀρκεῖ να προφέρουν σύμφωνα μέ τό Κοράνιο τρεῖς φορές τό «Talaq», «σέ διώχνω».

Ἐάν τό λένε μόνο μία φορά, μπορεῖ μέχρι τό διάστημα τῶν τριῶν μηνῶν να πάρουν τήν γυναίκα τους πίσω (2,229-230). Ἡ γυναίκα μέχρι τότε μένει σε ἐκκρεμότητα. Ἐκ μέρους τῆς γυναίκας τό διαζύγιο ἐπιτυγχάνεται μόνο μέσῳ δικαστικῆς ἀποφάσεως.

Χαρακτηριστική γιά τήν ὑποτίμηση τῆς γυναίκας εἶναι καί ἡ ἀξία τῆς καταθέσεώς της σέ δικαστήριο: Ἡ κατάθεση ἑνός ἄνδρα ἀναιρεῖται μόνο μέ τήν κατάθεση δύο γυναικῶν: «Μιά γυναίκα μόνη μπορεῖ νά κάνει λάθος» (2,282). Μιά παρόμοια ἀντίληψη φανερώνεται καί στό κληρονομικό δίκαιο: Ἕνα κορίτσι κληρονομεῖ πάντα μόνο το μισό ἐκείνου πού θά ἔπαιρνε στη θέση της ἕνα ἀγόρι (4,11).

Τό Ποινικό Δίκαιο

Τό Ἰσλαμικό Ποινικό Δίκαιο συνήθως χωρίζεται σέ παραβάσεις ὁρίων, ἀντεκδικήσεως καί κρίσεως. Οἱ πρῶτες, οἱ hadd παραβάσεις, ἀναφέρονται στά ὅρια πού ὁ Ἀλλάχ ἔχει θέσει στό Κοράνιο. Θεωροῦνται ἐγκλήματα πού δέν προσβάλλουν τό ἀνθρώπινο ἀλλά τό θεῖο δίκαιο. Περιλαμβάνονται τά ἑξῆς:

Μοιχεία καί πορνεία: Τό Κοράνι ἐπιβάλλει γιά ἀνύπανδρους (24,2–3) 100 βουρδουλιές, ἡ Παράδοση γιά παντρεμένους τή θανατική ποινή. Θεωρητικά ἴδιες ποινές ἐπιβάλλονται στούς ἄνδρες καί στίς γυναῖκες, ἀλλά γιά τούς ἄνδρες ὑπάρχουν πολύ περισσότερα περιθώρια (χρειάζονται π.χ. 4 μάρτυρες). Γιά τή γυναίκα συχνά ἡ ἐγκυμοσύνη εἶναι ἀρκετή ἀπόδειξη.

Συκοφαντία στήν περίπτωση πορνείας: Τό Κοράνι (24,2 – 3) ἐπιβάλλει 80 βουρδουλιές.

Κλοπή σέ βαριά μορφή: Τό Κοράνι (5,33+38) ἐπιβάλλει ἀκρωτηριασμό, τήν πρώτη φορά τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ καί σέ περίπτωση ἐπαναλήψεως τοῦ ἀριστεροῦ ποδιοῦ.

Ληστεία ἐπί ὁδοῦ: Ἀνάλογα μέ τή βαρύτητα (φόνος ἤ ὄχι) ἐπιβάλλονται ὁ ἀκρωτηριασμός τοῦ δεξιοῦ ποδιοῦ καί τοῦ ἀριστεροῦ χεριοῦ ἤ ἡ θανατική ποινή μέ δημόσια ἐκτέλεση, συχνά μέσῳ σταυρώσεως.

Κατανάλωση οἰνοπνευματωδῶν ποτῶν: Ἐπιβάλλονται 40-80 βουρδουλιές σύμφωνα μέ τήν Παράδοση.

Ὁμοφυλοφιλία – παιδεραστία καί βιασμός: Σύμφωνα μέ τή Παράδοση ἐπιβάλλεται ποινή ἀνάλογη μέ τίς τοπικές παραδόσεις, μέχρι καί θανατική ποινή.

Ἀποστασία – ἔκπτωση ἀπό τό Ἰσλάμ: Σύμφωνα μέ ὅλες τίς σχολές δικαίου ἐπιβάλλεται ἡ θανατική ποινή, ἄν καί τό Κοράνιο ἀπειλεῖ μόνο με τιμωρία μετά θάνατον.

Τά ἐγκλήματα ἀντεκδικήσεως (qisas) ὅπως δολοφονία, σοβαρή σωματική κακοποίηση κ.ἄ. δέν προσβάλλουν τό Θεῖο ἀλλά μόνο τό ἀνθρώπινο δίκαιο. Ἀπαιτοῦν τήν πρόκληση τῆς ἴδιας βλάβης ἤ τή θανάτωση τοῦ ἐνόχου μέ παρουσία δικαστή, γιά νά τηρεῖται αὐστηρά ἡ ἀντιστοιχία καί γιά να μήν ὑπάρχει ὑπέρβαση τοῦ μέτρου. Μόνο ὁ πιό στενός ἀρσενικός συγγενής τοῦ θύματος μπορεῖ νά ζητήσει τή θανάτωση.

Τηρεῖται ἀπόλυτα ἡ ἀρχή τῆς ἰσότητας: Π.χ. ἕνας ἄνδρας γιά ἕναν ἄνδρα, μιά γυναίκα γιά μιά γυναίκα, ἕνας σκλάβος γιά ἕνα σκλάβο (2,178). Ἄν δέν μπορεῖ νά τηρηθεῖ αὐτή ἡ ἰσότητα, δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀντεκδίκηση.

Ἡ οἰκογένεια τοῦ θύματος μπορεῖ νά παραιτηθεῖ ἀπό τή θανάτωση τοῦ ἐνόχου καί νά ζητήσει τή πληρωμή τιμῆς τοῦ αἵματος (π.χ. στό Ἰράν γιά ἕναν ἄνδρα ὁρίζονται σήμερα: 100 καμῆλες, 200 ἀγελάδες, 200 χιτῶνες Ὑεμένης καί 1000 Ντινάρια. Γιά τίς γυναῖκες ἀπαιτεῖται κατά κανόνα τό μισό).

Ἄν προκλήθηκε σωματική βλάβη, μόνο το ἴδιο τό θύμα ἔχει τό δικαίωμα νά προκαλέσει στό δράστη τήν ἴδια βλάβη. Μπορεῖ ὅμως καί νά ζητήσει ἀποζημίωση. Τέλος γιά τά ἀδικήματα κρίσεως (ta‘zir) ὅπως ψευδομαρτυρία, προσβολή, χρηματισμός, πλαστογραφία, ἐξαπάτηση, ἐκβιασμός κ.ἄ. ἡ ποινή ὁρίζεται σύμφωνα μέ τήν ἐκτίμηση τοῦ δικαστή.

Ἰσλαμικός Ἐπεκτατισμός - Τζιχάντ

Ὅλος ὁ κόσμος ἀνήκει στόν Ἀλλάχ: Αὐτή εἶναι ἡ ἀπόλυτη πεποίθηση τῶν μουσουλμάνων. Ἀφοῦ ὅμως ἡ διαμόρφωση τῆς ζωῆς καί οἱ ἀντιλήψεις τῶν λαῶν γιά τό Θεό ποικίλουν, ἐπιβάλλεται στή συνέχεια ὁ διαχωρισμός αὐτοῦ τοῦ κόσμου τοῦ Ἀλλάχ σέ Χώρα τῆς Εἰρήνης, δηλ. τοῦ Ἰσλάμ (ἐκεῖ πού ἐπικρατεῖ τό Ἰσλάμ σέ μεγάλο ποσοστό) καί Χώρα τοῦ Πολέμου (ἐκεῖ πού ὀφείλει νά ἐπικρατήσει τό Ἰσλάμ) ὥσπου τελικά νά ἐπιτευχθεῖ σέ ὅλο τον κόσμο ἡ ὑποταγή στό θέλημα τοῦ Ἀλλάχ. Ἔτσι σέ 95 στίχους τοῦ Κορανίου ὁ Ἀλλάχ δίνει τήν ἐντολή γιά Ἱερό πόλεμο. Μία γεύση μᾶς δίνουν τά ἑξῆς χωρία:

•« Ο πόλεμος είναι υποχρέωσή σας… Κανέναν από αυτούς να μην τον κάνετε φίλο σας πριν δεχτεί να πορεύεται στις οδούς του Αλλάχ. Και όπου σας γυρίσουν την πλάτη να τους πιάσετε και να τους σφάξετε» (4.91).

• «Χειρότερα ἀπό τά ζῶα εἶναι στά μάτια τοῦ Ἀλλάχ οἱ ἄπιστοι» (8.57).

• «Ὁ μισθός ἐκείνων πού ἐναντιώνονται στόν Ἀλλάχ καί στόν ἀπόστολό του είναι να σκοτώνονται και να σταυρώνονται ἤ νά ἀκρωτηριάζονται σέ χέρια και σε πόδια εναλλάξ»

• «Ὅταν συναντᾶτε ἀπίστους, κόψτε τους τά κεφάλια μέχρι νά προκαλέσετε σφαγή… Εάν όντως ήθελε ο Αλλάχ, τότε ο ίδιος θα είχε πάρει εκδίκηση από αυτούς όμως ήθελε να δοκιμάζει τους μεν για των δε. Και εκείνοι που σκοτώνονται στό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ … θά τούς εἰσαγάγει στόν παράδεισο» Αὐτή ἡ μικρή καί σύντομη περιπλάνηση στίς παραπάνω οὐσιαστικές πλευρές τῆς συμβιώσεως τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τίς ὁρίζει τό Κοράνιο, πιστεύουμε, ὅτι φωτίζει ἕνα σημαντικό μέρος τῶν Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ἀφοῦ το Κοράνιο ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα τήν καρδιά τοῦ Ἰσλάμ.

Μετά ἀπό ὅσα ἐκθέσαμε παραπάνω ἀναρωτιόμαστε:

Δέν εἶναι παραλογισμός ἤ ἔσχατη προδοσία γιά μιά χώρα μέ ἔστω στοιχειῶδες ἀνθρωπιστικό ὑπόβαθρο νά προβάλλει μέσα ἀπό Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικά Ἱδρύματά της αὐτήν τήν θρησκεία πού κηρύττει: τήν περιφρόνηση και τον εξευτελισμό της γυναίκας, τη δουλεία, ένα απάνθρωπο, ανατριαχιαστικό σύστημα ποινικού δικαίου, μεθόδους θρησκευτικού επεκτατισμού όπως σφαγές, ἀποκεφαλισμούς, σταυρώσεις καίἀκρωτηριασμούς;

Δέν ἐγγίζει τά ὅρια τοῦ παραλόγου καί τῆς ἐσχάτης προδοσίας κατά τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν της, ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς Ἑλλάδος ὅταν ὑποχρεώνει τόν μαρτυρικό Ἑλληνικό λαό μας (τοῦ ὁποίου οἱ πρόγονοι ἔχουν ὑποστεῖ μύρια ὅσα δεινά καί σφαγές ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀλλάχ), νά ἀποδεχθεῖ καί να χρηματοδοτήσει τήν προβολή καί τήν διάδοση τοῦ Ἰσλάμ ἀπό τά Α.Ε.Ι. τῆς χώρας μας, μάλιστα δέ ἀπό τή Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ., ὅπως καί ἀπό τά δημόσια σχολεῖα τῆς Π/βάθμιας καί Δ/βάθμιας ἐκπαιδεύσεως;

" ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΗ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΒΙΑΣ;"

Λέων Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας

*Εἰσήγηση στήν Ἡμερίδα «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί τό Ἰσλάμ»,πού πραγματοποιήθηκε ἀπό τό Παράρτημα Βορείου Ἑλλάδος τοῦ Συλλόγου «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ»,ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης στίς21-5-2014στήν Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Α.Π.Θ.

Πηγή: http://www.kivotoshelp.gr/index.php/eidhseis/518-leon-brangk-o-paralogismos-slamik-n-spoud-n-stis-theologikes-sxoles

1.-. Τί τέλος πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς δικῆς μας φύσης καί πόσο ἱκανό στήν ἀρετή εἶναι αὐτό τό ὄν, μᾶς τό ἔδειξε περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ Παῦλος. Καί τώρα σηκώνεται, ἀπό ἐκεῖ πού ἔχει φθάσει, καί μέ καθαρή φωνή πρός ὅλους ἐκείνους πού κατηγοροῦν τή φύση μας ἀπολογεῖται γιά χάρη τοῦ Κυρίου, προτρέπει γιά ἀρετή, κλείνει τά ἀναίσχυντα στόματα τῶν βλάσφημων καί ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στούς ἀγγέλους καί στούς ἀνθρώπους, ἄν θέλουμε νά προσέχουμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί χωρίς νά ἔχει ἄλλη φύση, οὔτε νά ἔχει λάβει ἄλλη ψυχή, οὔτε νά κατοίκησε σ᾿ ἄλλο κόσμο, ἀλλά ἄν καί ἀνατράφηκε στήν ἴδια γῆ καί τόπο καί μέ τούς ἴδιους νόμους καί συνήθειες, ξεπέρασε ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἀπό τότε πού ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι. Ποῦ εἶναι λοιπόν ἐκεῖνοι πού λέγουν, ὅτι εἶναι δύσκολο πράγμα ἡ ἀρετή καί εὔκολο ἡ κακία; Γιατί ὁ Παῦλος τούς ἀντικρούει λέγοντας· «Οἱ θλίψεις μας πού γρήγορα περνοῦν, προετοιμάζουν σ᾿ ἐμᾶς σέ ὑπερβολικά μεγάλο βαθμό αἰώνιο βάρος δόξας» (Β´ Κορ. 4, 17). Ἐάν ὅμως τέτοιες θλίψεις περνοῦν εὔκολα, πολύ περισσότερο οἱ φυσικές ἡδονές. Καί δέν εἶναι μόνο αὐτό τό θαυμαστό του, ὅτι δηλαδή ἀπό πολλή προθυμία δέν αἰσθανόταν τούς κόπους του γιά τήν ἀρετή, ἀλλ᾿ ὅτι ἀσκοῦσε αὐτήν χωρίς ἀμοιβή.

Ἐμεῖς βέβαια δέν ὑπομένουμε κόπους γι᾿ αὐτήν ἄν καί ὑπάρχουν ἀμοιβές. Ἐκεῖνος ὅμως καί χωρίς τά ἔπαθλα τήν ἐπιζητοῦσε καί τήν ἀγαποῦσε, καί ἐκεῖνα πού θεωροῦνταν ὅτι εἶναι ἐμπόδιά της τά ξεπερνοῦσε μέ κάθε εὐκολία. Καί δέν ἐπικαλέσθηκε οὔτε τήν ἀδυναμία τοῦ σώματος, οὔτε τήν τυραννίδα τῆς φύσης, οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἄν καί εἶχε ἀναλάβει μεγαλύτερη φροντίδα ἀπό τούς στρατηγούς καί ὅλους τούς βασιλεῖς τῆς γῆς, ἀλλ᾿ ὅμως κάθε ἡμέρα ἦταν ἀκμαῖος, καί ἐνῶ οἱ κίνδυνοί του ἐπαυξάνονταν, διέθετε νεανική προθυμία. Γιά νά δείξει αὐτό ἀκριβῶς ἔλεγε, «Ξεχνώντας τά ὅσα ἔγιναν στό παρελθόν καί φροντίζοντας γιά ἐκεῖνα πού εἶναι μπροστά μου» (Φιλιπ. 3, 14). Καί ἐνῶ περίμενε τό θάνατο, καλοῦσε σέ συμμετοχή τῆς ἡδονῆς αὐτῆς λέγοντας, «Χαίρετε καί νά χαίρεστε μαζί μου» (Φιλιπ. 2, 18). Καί ἐνῶ τόν ἀπειλοῦσαν κίνδυνοι καί προσβολές καί κάθε ἀτιμία, πάλι σκιρτοῦσε· καί ὅταν ἔγραφε τήν ἐπιστολή στούς Κορινθίους ἔλεγε, «Γι᾿ αὐτό καί εὐφραίνομαι σέ ἀσθένειες, σέ προσβολές, σέ διωγμούς» (Β´ Κορ. 12, 10). Καί τά ὀνόμασε αὐτά ὅπλα τῆς δικαιοσύνης, ἀποδεικνύοντας ὅτι καί ἀπό αὐτά εἶχε πολύ μεγάλες ὠφέλειες καί ἀπό παντοῦ ἦταν ἀκατάβλητος στούς ἐχθρούς του. Καί ἐνῶ παντοῦ τόν βασάνιζαν, τόν περιφρονοῦσαν, τόν κακολογοῦσαν, σάν νά βάδιζε σέ θριάμβους καί νά ἔστησε σταθερά τρόπαια σ᾿ ὅλα τά σημεῖα τῆς γῆς, ἔτσι ὑπερηφανευόταν καί εὐχαριστοῦσε τό Θεό λέγοντας· «Ἡ εὐχαριστία ἀνήκει στό Θεό ὁ ὁποῖος πάντοτε μᾶς ὁδηγεῖ σέ θρίαμβο» (Β´ Κορ. 2, 14).

2.-. Καί τήν κακοποίηση καί τήν προσβολή γιά τό κήρυγμα ἐπιζητοῦσε περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο ἐμεῖς τήν τιμή, καί τό θάνατο ἀπ᾿ ὅσο ἐμεῖς τή ζωή, καί τή φτώχεια ἀπ᾿ ὅσο ἐμεῖς τόν πλοῦτο, καί τούς κόπους περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο ἄλλοι τίς ἀνέσεις, καί ὄχι ἁπλά περισσότερο, ἀλλά πολύ περισσότερο, καί τή λύπη περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο ἄλλοι τή χαρά, καί τό νά εὔχεται γιά τούς ἐχθρούς περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο τό νά τούς καταριοῦνται οἱ ἄλλοι. Καί ἀνάτρεψε τήν τάξη τῶν πραγμάτων, ἤ καλύτερα ἐμεῖς τήν ἀνατρέψαμε, ἐκεῖνος ὅμως, ὅπως τή νομοθέτησε ὁ Θεός, ἔτσι τή φύλασσε. Γιατί ὅλα αὐτά ἦταν σύμφωνα μέ τή φύση, ἐκεῖνα ὅμως ἀντίθετα. Ποιά εἶναι ἡ ἀπόδειξη; Τό ὅτι ὁ Παῦλος, ἄν καί ἦταν ἄνθρωπος, ἀκολουθοῦσε περισσότερο αὐτά παρά ἐκεῖνα. Ἕνα μόνο πράγμα ἦταν φοβερό γι᾿ αὐτόν καί ἀπόφευγε, τό νά ἀντιμάχεται τό Θεό, καί τίποτε ἄλλο. Ὅπως βέβαια τίποτε ἄλλο δέν τοῦ ἦταν ποθητό, ὅσο τό νά ἀρέσει στό Θεό. Καί δέ λέγω τίποτε ἀπό τά παρόντα, ἀλλά οὔτε καί ἀπό τά μέλλοντα. Καί μή μοῦ πεῖς τίς πόλεις καί τά ἔθνη καί τούς βασιλεῖς καί τά στρατόπεδα καί τά χρήματα καί τίς σατραπεῖες καί τίς δυναστεῖες, γιατί οὔτε ἱστό ἀράχνης τά θεωροῦσε αὐτά. Ἀλλά σκέψου αὐτά πού ὑπάρχουν στούς οὐρανούς καί τότε θά καταλάβεις τή σφοδρή ἀγάπη πού εἶχε γιά τό Χριστό. Γιατί ὁ Παῦλος γι᾿ αὐτήν τήν ἀγάπη δέ θαύμασε οὔτε τήν ἀξία τῶν ἀγγέλων, οὔτε τῶν ἀρχαγγέλων, οὔτε τίποτε ἄλλο παρόμοιο.

Εἶχε μέσα του πιό μεγάλο ἀπ᾿ ὅλα, τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μαζί μέ τοῦτο θεωροῦσε τόν ἑαυτό του τόν πιό εὐτυχισμένο ἀπ᾿ ὅλους. Καί χωρίς αὐτό, δέν ἐπιθυμοῦσε νά γίνει ἕνας ἀπό τίς κυριότητες, οὔτε ἀπό τίς ἀρχές καί ἐξουσίες (ὀνομασίες ἀγγελικῶν ταγμάτων), ἀλλά μαζί μέ τήν ἀγάπη αὐτήν ἤθελε περισσότερο νά εἶναι ἀνάμεσα στούς τελευταίους καί τούς κολασμένους, παρά χωρίς αὐτήν ἀνάμεσα στούς πρώτους καί τιμημένους. Γιατί κόλαση γι᾿ αὐτόν ἦταν μία, τό νά χάσει τήν ἀγάπη αὐτήν. Αὐτό ἦταν γιά τόν Παῦλο γέεννα, αὐτό τιμωρία, αὐτό ἄπειρα κακά· ὅπως ἀκριβῶς καί ἀπόλαυση, τό νά πετύχει τήν ἀγάπη. Αὐτό ἦταν ἡ ζωή του, αὐτό ὁ κόσμος του, αὐτό ὁ ἄγγελός του, αὐτό τά παρόντα, αὐτό τά μέλλοντα, αὐτό βασιλεία, αὐτό ὑπόσχεση, αὐτό τά ἄπειρα ἀγαθά. Καί κάθε ἄλλο πού δέν ὁδηγοῦσε ἐδῶ, δέν τό θεωροῦσε οὔτε δυσάρεστο, οὔτε εὐχάριστο. Ἔτσι ὅμως περιφρονοῦσε ὅλα τά ὁρατά, ὅπως τό σάπιο χόρτο. Καί οἱ τύραννοι καί οἱ πόλεις πού ἄφριζαν ἀπό θυμό τοῦ φαίνονταν ὅτι εἶναι κουνούπια, ἐνῶ ὁ θάνατος καί οἱ τιμωρίες καί τά πάρα πολλά βασανιστήρια τοῦ φαίνονταν παιδικά παιχνίδια. Ἀλλά βέβαια τά ὑπόφερε γιά τό Χριστό.

3.-. Γιατί τότε τά δεχότανε μέ χαρά αὐτά καί στά δεσμά του ἔτσι ὑπερηφανευόταν, ὅπως δέ θά ὑπερηφανευόταν ὁ Νέρων ὅταν εἶχε στό κεφάλι του τό βασιλικό διάδημα. Καί ἔμεινε στή φυλακή, σάν νά ἦταν ὁ οὐρανός, καί δεχόταν τά κτυπήματα καί τίς μαστιγώσεις πιό εὐχάριστα άπό ἐκείνους πού ἁρπάζουν τά βραβεῖα. Καί τούς πόνους ἀγαποῦσε ὄχι λιγότερο ἀπό τά ἔπαθλα, θεωρώντας τούς πόνους ὅτι εἶναι ἔπαθλο. Γι᾿ αὐτό καί τούς ὀνόμαζε χάρη. Πρόσεχε ὅμως. Ἔπαθλο ἦταν, τό νά πεθάνει καί νά εἶναι μαζί μέ τό Χριστό, τό νά παραμείνει ὅμως στή ζωή, ἦταν αὐτός ὁ ἀγώνας. Ἀλλ᾿ ὅμως αὐτό προτιμᾶ περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο καί λέγει ὅτι τοῦ εἶναι ἀναγκαιότερο. Τό νά ἀποχωρισθεῖ ἀπό τό Χριστό, ἦταν ἀγώνας καί κόπος, ἤ καλύτερα περισσότερο ἀπό ἀγώνα καί κόπο· τό νά παραμένει μαζί του, ἦταν ἔπαθλο. Αὐτό ὅμως προτιμᾶ περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά θά μποροῦσε ἴσως νά πεῖ κανείς, ὅτι ὅλα αὐτά τοῦ ἦταν εὐχάριστα γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό λοιπόν λέγω καί ἐγώ, ὅτι δηλαδή ἐκεῖνα πού γιά μᾶς εἶναι αἰτία λύπης, αὐτά προκαλοῦσαν σ᾿ ἐκεῖνον μεγάλη εὐχαρίστηση. Καί γιατί λέγω τούς κινδύνους καί τίς ἄλλες ταλαιπωρίες; Ἀφοῦ πραγματικά ἦταν σέ διαρκή λύπη· γι᾿ αὐτό καί ἔλεγε· «Ποιός ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ καί ἐγώ μαζί του; ποιός σκανδαλίζεται καί δέν δοκιμάζομαι καί ἐγώ; » (Β´ Κορ. 11, 19). Ἀλλ᾿ ὅμως καί τή λύπη θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι εἶχε σάν εὐχαρίστηση. Γιατί πολλοί καί ὅταν χάσουν τά παιδιά τους καί τούς ἐπιτρέπεται νά θρηνοῦν, παρηγοροῦνται· ὅταν ὅμως ἐμποδίζονται, στενοχωροῦνται. Ἔτσι λοιπόν καί ὁ Παῦλος, κλαίοντας νύκτα καί ἡμέρα, παρηγοροῦνταν. Γιατί κανένας δέν πένθησε ἔτσι τά δικά του κακά, ὅπως ἐκεῖνος τά ξένα. Πῶς λοιπόν θεωρεῖς ὅτι συμπεριφέρεται, ἀφοῦ οἱ Ἰουδαῖοι δέ σώζονται, γιά νά σωθοῦν αὐτοί, ὅταν εὔχεται νά ἐκπέσει αὐτός ἀπό τήν οὐράνια δόξα; Ἑπομένως εἶναι φανερό ὅτι τό νά μή σωθοῦν αὐτοί ἦταν πολύ χειρότερο γι᾿ αὐτόν. Γιατί ἄν δέν ἦταν χειρότερο, δέν θά εὐχόταν ἐκεῖνο (Βλ. Ρωμ. 9, 3), ἀφοῦ τό προτίμησε σάν ἐλαφρότερο καί πού ἔχει μεγαλύτερη παρηγοριά. Καί ὄχι ἁπλῶς ἤθελε, ἀλλά φώναζε λέγοντας, «Ὅτι ὑπάρχει μέσα μου λύπη καί ἀδιάκοπος πόνος στήν καρδιά μου» ( Ρωμ. 9, 2).

Αὐτό λοιπόν πού ὑπόφερε καθημερινά, σχεδόν, γιά ὅλους τούς κατοίκους τῆς οἰκουμένης, καί γιά ὅλους μαζί, καί γιά τά ἔθνη, καί γιά τίς πόλεις καί γιά τόν καθένα χωριστά, μέ ποιόν θά μπορέσει νά τόν συγκρίνει κανείς; μέ ποιό σίδηρο; μέ ποιό διαμάντι; Τί θά μποροῦσε νά ἀποκαλέσει κανείς τήν ψυχήν ἐκείνη; χρυσή ἤ ἀδαμάντινη; γιατί ἦταν σκληρότερη ἀπό κάθε διαμάντι καί πολυτιμότερη ἀπό τό χρυσάφι καί τίς πολύτιμες πέτρες. Θά ξεπεράσει λοιπόν τήν ἀντοχή τοῦ διαμαντιοῦ καί τήν ἀξία τοῦ χρυσοῦ. Μέ ποιό λοιπόν στοιχεῖο θά μποροῦσε νά τήν συγκρίνει κανείς; Μέ κανένα ἀπό αὐτά πού ὑπάρχουν. Ἄν ὅμως ὁ Χριστός μποροῦσε νά γίνει διαμάντι καί τό διαμάντι χρυσός, τότε κάπως θά μπορέσει νά τή συγκρίνει μέ τήν εἰκόνα τους.

4.-. Ἀλλά γιατί νά τήν συγκρίνω μέ διαμάντι καί χρυσό; Σύγκρινε ὅλο τόν κόσμο, καί τότε θά δεῖς ὅτι ἡ ψυχή τοῦ Παύλου ἔχει περισσότερη ἀξία. Γιατί ἀφοῦ γι᾿ αὐτούς πού διακρίθηκαν φορώντας γιά ροῦχα δέρματα ζώων καί ζώντας σέ σπήλαια καί σέ τρύπες τῆς γῆς λέγει ὁ Παῦλος τοῦτο (Βλ. Ἑβρ. 11, 38), πολύ περισσότερο θά μπορούσαμε ἐμεῖς νά τό ποῦμε γι᾿ αὐτόν, ἐπειδή πραγματικά ἦταν πιό ἄξιος ἀπ᾿ ὅλους. Ἐάν λοιπόν ὁ κόσμος δέν ἦταν ἰσάξιος τοῦ Παύλου, ποιός ἦταν ἰσάξιός του; μήπως ὁ οὐρανός; Ἀλλά καί αὐτό εἶναι μικρό. Γιατί ἀφοῦ αὐτός ἀπό τόν οὐρανό καί τά εὑρισκόμενα στούς οὐρανούς προτίμησε τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, πολύ περισσότερο ὁ Κύριος πού εἶναι τόσο ἀγαθότερος ἀπ᾿ αὐτόν, ὅσο ἡ ἀγαθότητα ἀπό τήν πονηρία, θά τόν προτιμήσει αὐτόν ἀπό ἄπειρους οὐρανούς. Γιατί δέν μᾶς ἀγαπᾶ μέ ὅμοιο τρόπο, πού ἐμεῖς τόν ἀγαποῦμε, ἀλλά τόσο περισσότερο, ὅσο οὔτε μέ λόγια δέν εἶναι δυνατό νά τό παραστήσουμε.

Πρόσεχε λοιπόν γιά πόσα τόν θεώρησε ἄξιο καί πρίν ἀπό τή μέλλουσα ἀνάσταση. Στόν Παράδεισο τόν ἅρπαξε, στόν τρίτο οὐρανό τόν ἀνέβασε, τοῦ φανέρωσε τέτοια ἀπόρρητα, τά ὁποῖα δέν ἐπιτρέπεται σέ κανένα ἄνθρωπο νά πεῖ. Καί πολύ σωστά. Γιατί ἐνῶ βάδιζε στή γῆ, σάν νά περιπολοῦσε μαζί μέ τούς ἀγγέλους, ἔτσι ἔκαμε τά πάντα, καί ἐνῶ εἶχε θνητό σῶμα, παρουσίαζε τήν καθαρότητα τῶν ἀγγέλων, καί ἐνῶ ὑπέκειτο σέ τόσες ἀνάγκες, προσπαθοῦσε νά μή φανεῖ καθόλου κατώτερος ἀπό τίς οὐράνιες δυνάμεις. Γιατί πραγματικά σάν ἀσώματος περιφρονοῦσε τούς πόνους καί τούς κινδύνους, καί σάν νά κέρδισε ἤδη τόν οὐρανό, περιφρονοῦσε τά γήινα, καί σάν νά συναναστρεφόταν μαζί μ᾿ αὐτές τίς ἀσώματες δυνάμεις ἔτσι ἦταν σέ διαρκή ἐγρήγορση.

Βέβαια πολλές φορές ἄγγελοι ἀνέλαβαν νά προστατεύουν διάφορα ἔθνη. Ἀλλά κανένας ἀπό αὐτούς τό ἔθνος, πού τοῦ παραδόθηκε, δέν τό φρόντισε ἔτσι, ὅπως ὁ Παῦλος ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. Καί μή μοῦ πεῖς ὅτι ὁ Παῦλος δέν ἦταν αὐτός πού τά ἔκαμνε, καθόσον καί ἐγώ τό ὁμολογῶ. Γιατί καί ἄν δέν ἦταν αὐτός πού τά ἐκτελοῦσε αὐτά, ἀλλά οὔτε ἦταν τόσο ἀνάξιος τῶν ἐπαίνων γι᾿ αὐτά, ἀφοῦ ἑτοίμασε τόν ἑαυτό του τόσο ἄξιο αὐτῆς τῆς μεγάλης χάρης. Ὁ Μιχαήλ ἀνάλαβε τό ἔθνος τῶν Ἰουδαίων (Βλ. Δαν. 12, 1 καί 10, 13.21), ὁ Παῦλος ὅμως τή γῆ καί τή θάλασσα καί τό κατοικούμενο μέρος καί τό ἀκατοίκητο. Καί αὐτά δέν τά λέγω μέ σκοπό νά προσβάλλω τούς ἀγγέλους, μακριά ἀπό μιά τέτοια σκέψη, ἀλλά γιά νά ἀποδείξω ὅτι εἶναι δυνατό, ἐνῶ εἶναι κανείς ἄνθρωπος, νά εἶναι μαζί μ᾿ ἐκείνους καί νά στέκεται κοντά τους. Καί γιά ποιό λόγο δέν ἀνέλαβαν αὐτά οἱ ἄγγελοι; Γιά νά μήν ἔχεις καμία δικαιολογία ὅταν εἶσαι ἀδιάφορος, οὔτε νά καταφεύγεις στή διαφορά τῆς φύσης ὅταν παραμένεις ἄπρακτος. Ἄλλωστε καί τό θαῦμα γινόταν μεγαλύτερο. Πῶς λοιπόν δέν εἶναι θαυμαστό καί παράξενο, ὁ λόγος πού ἔβγαινε ἀπό ἀνθρώπινη γλώσσα νά διώχνει τό θάνατο, νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες, νά διορθώνει τήν ἀνάπηρη φύση καί νά κάνει οὐρανό τή γῆ;

5.-. Γι᾿ αὐτό ἐκπλήσσομαι μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτά θαυμάζω τήν προθυμία τοῦ Παύλου, ἐπειδή δέχτηκε τόση χάρη, ἐπειδή ἔκαμε τέτοιον τόν ἑαυτό του. Καί σᾶς παρακαλῶ νά μή θαυμάζετε μόνο, ἀλλά καί νά μιμεῖσθε τό παράδειγμα αὐτό τῆς ἀρετῆς, γιατί ἔτσι θά μπορέσουμε νά λάβουμε τά ἴδια μ᾿ ἐκεῖνον στεφάνια. Ἐάν ὅμως ἀπορεῖς ἀκούοντας ὅτι, ἄν κατορθώσεις τά ἴδια, θά πετύχεις τά ἴδια μέ τόν Παῦλο, ἄκουσε αὐτόν νά λέγει τά ἑξῆς· «Ἔχω ἀγωνισθεῖ τόν καλό ἀγώνα, ἔχω φθάσει στό τέλος τοῦ δρόμου, ἔχω διαφυλάξει τήν πίστη. Λοιπόν μοῦ ἐπιφυλάσσεται τό στεφάνι τῆς δικαιοσύνης, πού θά μοῦ δώσει σάν ἀνταμοιβή ὁ Κύριος, ὁ δίκαιος κριτής, κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη· καί ὄχι μόνο σ᾿ ἐμένα, ἀλλά καί σ᾿ ὅλους πού ἔχουν ἀγαπήσει τήν ἐμφάνισή του» (Β´ Τιμ. 4, 7-8).

Βλέπεις πῶς ὅλους τούς καλεῖ στήν ἴδια κοινωνία; Ἐπειδή λοιπόν ὑπάρχουν τά ἴδια γιά ὅλους, ἄς φροντίσουμε ὅλοι νά γίνουμε ἄξιοι τῶν ἀγαθῶν τά ὁποῖα μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ. Καί ἄς μή δοῦμε μόνο τό μέγεθος καί τήν ἔκταση τῶν κατορθωμάτων, ἀλλά καί τό πάθος τῆς προθυμίας, μέ τήν ὁποία ἀπέσπασε τόση χάρη, καί τή συγγένεια τῆς φύσης, γιατί εἶχε ὅλα αὐτά τά κοινά μ᾿ ἐμᾶς. Καί ἔτσι καί τά ὑπερβολικά δύσκολα θά μᾶς φανοῦν εὔκολα καί ἐλαφρά, καί ἀφοῦ κοπιάσουμε στό σύντομο αὐτό χρόνο, θά φορέσουμε τό ἄφθαρτο καί ἀθάνατο ἐκεῖνο στεφάνι, μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τoῦ Kυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τώρα καί πάντοτε, καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρωτότυπο κείμενο

Ἐγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον ἀπόστολον Παῦλον λόγος β

2.1 Τί ποτέ ἐστιν ἄνθρωπος͵ καὶ ὅση τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας ἡ εὐγένεια͵ καὶ ὅσης ἐστὶ δεκτικὸν ἀρετῆς τουτὶ τὸ ζῶον͵ ἔδειξε μάλιστα πάντων ἀνθρώπων Παῦλος· καὶ νῦν ἕστηκεν͵ ἐξ οὗ γέγονε͵ λαμπρᾷ τῇ φωνῇ πρὸς ἅπαντας τοὺς ἐγκαλοῦντας ἡμῶν τῇ κατασκευῇ ἀπολογούμενος ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου͵ καὶ προτρέπων ἐπ΄ ἀρετῇ͵ καὶ τὰ ἀναίσχυντα τῶν βλασφήμων ἐμφράττων στόματα͵ καὶ δεικνὺς ὅτι ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων οὐ πολὺ τὸ μέσον͵ ἐὰν ἐθέλωμεν προσέχειν ἑαυτοῖς. Οὐ γὰρ ἄλλην φύσιν λαχών͵ οὐδὲ ἑτέρας κοινωνήσας ψυχῆς͵ οὐδὲ ἄλλον οἰκήσας κόσμον͵ ἀλλ΄ ἐν τῇ αὐτῇ γῇ καὶ χώρᾳ καὶ νόμοις καὶ ἔθεσι τραφείς͵ πάντας ἀνθρώπους ὑπερηκόντισε τοὺς ἐξ οὗ γεγόνασιν ἄνθρωποι γενομένους. Ποῦ τοίνυν οἱ λέγοντες ὅτι δύσκολον ἡ ἀρετή͵ καὶ εὔκολον ἡ κακία; Οὗτος γὰρ ἀντιφθέγγεται τούτοις͵ λέγων· Τὸ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως καθ΄ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται. Εἰ δὲ αἱ τοιαῦται θλίψεις ἐλαφραί͵ πολλῷ μᾶλλον αἱ οἴκοθεν ἡδοναί.

2.2 Καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἐστὶν αὐτοῦ τὸ θαυμαστόν͵ ὅτι περιουσίᾳ τῆς προθυμίας οὐδὲ ᾐσθάνετο τῶν πόνων τῶν ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς͵ ἀλλ΄ ὅτι οὐδὲ ἐπὶ μισθῷ ταύτην μετῄει. Ἡμεῖς μὲν γὰρ οὐδὲ μισθῶν προκειμένων ἀνεχόμεθα τῶν ὑπὲρ αὐτῆς ἱδρώτων· ἐκεῖνος δὲ καὶ χωρὶς τῶν ἐπάθλων αὐτὴν ἠσπάζετο καὶ ἐφίλει͵ καὶ τὰ δοκοῦντα αὐτῆς εἶναι κωλύματα μετὰ πάσης ὑπερήλατο τῆς εὐκολίας· καὶ οὔτε σώματος ἀσθένειαν͵ οὐ πραγμάτων περίστασιν͵ οὐ φύσεως τυραννίδα͵ οὐκ ἄλλο οὐδὲν ᾐτιάσατο. Καίτοι καὶ στρα τηγῶν καὶ βασιλέων ἁπάντων τῶν ὄντων ἐπὶ γῆς μείζονα φροντίδα ἐγχειρισθείς͵ ἀλλ΄ ὅμως καθ΄ ἑκάστην ἤκμαζε τὴν ἡμέραν. Καὶ τῶν κινδύνων ἐπιτεινομένων αὐτῷ͵ νεαρὰν ἐκέκτητο τὴν προθυμίαν͵ καὶ τοῦτο δηλῶν ἔλεγε· Τῶν μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος͵ τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινό μενος· καὶ θανάτου προσδοκωμένου͵ εἰς κοινωνίαν τῆς ἡδονῆς ταύτης ἐκάλει λέγων· Χαίρετε καὶ συγχαίρετέ μοι· καὶ κινδύνων ἐπικειμένων καὶ ὕβρεων͵ καὶ ἀτιμίας ἁπάσης͵ ἐσκίρτα πάλιν͵ καὶ Κορινθίοις ἐπιστέλλων ἔλεγε· Διὸ καὶ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις͵ ἐν ὕβρεσιν͵ ἐν διωγμοῖς·

2.3 Καὶ ὅπλα δὲ αὐτὰ δικαιοσύνης ἐκάλεσε͵ δεικνὺς ὅτι καὶ ἐντεῦθεν τὰ μέγιστα ἐκαρποῦτο͵ καὶ τοῖς ἐχθροῖς πάντοθεν ἀχείρωτος ἦν· καὶ πανταχοῦ μαστιζόμενος͵ ὑβρι ζόμενος͵ λοιδορούμενος͵ ὥσπερ ἐν θριάμβοις ἐμπομπεύων͵ καὶ τὰ τρόπαια συνεχῆ πανταχοῦ γῆς ἱστάς͵ οὕτως ἐκαλ λωπίζετο͵ καὶ χάριν ὡμολόγει τῷ Θεῷ λέγων· Χάρις δὲ τῷ Θεῷ τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς. Καὶ τὴν ἀσχη μοσύνην καὶ τὴν ὕβριν τὴν διὰ τὸ κήρυγμα μᾶλλον͵ ἢ ἡμεῖς τὴν τιμὴν ἐδίωκε͵ καὶ τὸν θάνατον͵ ἢ ἡμεῖς τὴν ζωήν͵ καὶ τὴν πενίαν͵ ἢ τὸν πλοῦτον ἡμεῖς͵ καὶ τοὺς πόνους μᾶλλον͵ ἢ τὰς ἀνέσεις ἕτεροι͵ καὶ οὐχ ἁπλῶς μᾶλλον͵ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον͵ καὶ τὸ λυπεῖσθαι πλέον͵ ἢ μᾶλλον͵ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον͵ καὶ τὸ λυπεῖσθαι πλέον͵ ἢ τὸ χαίρειν ἕτεροι͵ τὸ ὑπερεύχεσθαι τῶν ἐχθρῶν μᾶλλον͵ ἢ τὸ κατεύχεσθαι ἕτεροι. Καὶ ἀντέστρεψε τῶν πραγμάτων τὴν τάξιν͵ μᾶλλον δὲ ἡμεῖς ἀντεστρέψαμεν͵ ἐκεῖνος δέ͵ ὥσπερ ὁ Θεὸς ἐνομοθέτησεν͵ οὕτως αὐτὴν ἐφύλαττε. Ταῦτα μὲν γὰρ κατὰ φύσιν ἅπαντα͵ ἐκεῖνα δὲ τοὐναντίον. Τίς τούτων ἀπόδειξις; Παῦλος͵ ἄνθρωπος ὤν͵ καὶ τούτοις ἐπιτρέχων μᾶλλον ἢ ἐκείνοις.

2.4 Ἓν τούτῳ φοβερὸν ἦν μόνον καὶ φευκτόν͵ τὸ προσ κροῦσαι Θεῷ͵ ἕτερον δὲ οὐδέν· ὥσπερ οὖν οὐδὲ ποθεινὸν ἄλλο τι͵ ὡς τὸ ἀρέσαι Θεῷ· καὶ οὐ λέγω τῶν παρόντων οὐδέν͵ ἀλλ΄ οὐδὲ τῶν μελλόντων. Μὴ γάρ μοι πόλεις εἴπῃς καὶ ἔθνη καὶ βασιλεῖς καὶ στρατόπεδα καὶ ὅπλα καὶ χρήματα καὶ σατραπείας καὶ δυναστείας· οὐδὲ γὰρ ἀράχνην ταῦτα εἶναι ἐνόμισεν· ἀλλ΄ αὐτὰ τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τίθει͵ καὶ τότε αὐτοῦ ὄψει τὸν σφοδρὸν ἔρωτα τὸν πρὸς τὸν Χριστόν. Οὗτος γὰρ πρὸς ἐκεῖνο τὸ φίλτρον͵ οὐκ ἀγγέλων ἀξίαν ἐθαύμασεν͵ οὐκ ἀρχαγγέλων͵ οὐκ ἄλλο τοιοῦτον οὐδέν. Τὸ γὰρ ἁπάντων μεῖζον εἶχεν ἐν ἑαυτῷ͵ τὸν τοῦ Χριστοῦ ἔρωτα· μετὰ τούτου πάντων ἑαυτὸν μακαριώτερον εἶναι ἐνόμισε. Καὶ τούτου χωρίς͵ οὐδὲ τῶν κυριοτήτων καὶ τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἐξουσιῶν γενέσθαι ηὔχετο͵ ἀλλὰ μετὰ τῆς ἀγάπης ταύτης ἐν ἐσχάτοις εἶναι ἐβούλετο μᾶλλον καὶ τῶν κολαζομένων͵ ἢ ταύτης χωρίς͵ τῶν ἄκρων καὶ τῶν τιμωμένων.

2.5 Κόλασις γὰρ ἐκείνῳ μία͵ τὸ τῆς ἀγάπης ταύτης ἀπο τυχεῖν. Τοῦτο αὐτῷ γέεννα͵ τοῦτο τιμωρία͵ τοῦτο μυρία κακά͵ ὥσπερ καὶ ἀπόλαυσις͵ τὸ ταύτης ἐπιτυχεῖν· τοῦτο ζωή͵ τοῦτο κόσμος͵ τοῦτο ἄγγελος͵ τοῦτο παρόντα͵ τοῦτο μέλλοντα͵ τοῦτο βασιλεία͵ τοῦτο ἐπαγγελία͵ τοῦτο τὰ μυρία ἀγαθά. Ἕτερον δὲ οὐδὲν τῶν μὴ φερόντων ἐνταῦθα͵ οὔτε λυπηρόν͵ οὔτε ἡδὺ εἶναι ἐνόμιζεν· ἀλλ΄ οὕτω κατεφρόνει τῶν ὁρωμένων πάντων͵ ὡς τῆς κατασηπο μένης βοτάνης. Τύραννοι δὲ αὐτῷ͵ καὶ δῆμοι θυμοῦ πνέοντες͵ κώνωπες εἶναι ἐδόκουν· θάνατος δὲ αὐτῷ καὶ πνέοντες͵ κώνωπες εἶναι ἐδόκουν· θάνατος δὲ αὐτῷ καὶ τιμωρίαι καὶ μυρίαι κολάσεις͵ παίδων ἀθύρματα· πλὴν εἴ ποτε διὰ τὸν Χριστὸν ὑπέμενε. Τότε γὰρ καὶ ταῦτα ἠσπά ζετο͵ καὶ εἰς τὴν ἅλυσιν οὕτως ἐκαλλωπίζετο͵ ὡς οὐδὲ τὸ διάδημα Νέρων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἔχων· καὶ τὸ δεσμω τήριον δὲ ᾤκει͵ ὡς αὐτὸν τὸν οὐρανόν͵ καὶ τραύματα καὶ μάστιγας ἐδέχετο ἥδιον τούτων τῶν τὰ βραβεῖα ἁρπαζόν των· καὶ τοὺς πόνους ἐφίλει τῶν ἐπάθλων οὐχ ἧττον͵ ἔπαθλον τοὺς πόνους εἶναι νομίζων· διὰ τοῦτο καὶ χάριν αὐτοὺς ἐκάλει.

2.6 Σκόπει δέ. Ἔπαθλον ἦν͵ τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι͵ τὸ δὲ ἐπιμεῖναι τῇ σαρκί͵ ὁ ἀγὼν οὗτος· ἀλλ΄ ὅμως τοῦτο μᾶλλον αἱρεῖται ἐκείνου͵ καὶ ἀναγκαιό τερον αὐτῷ εἶναί φησι· τὸ ἀνάθεμα ἀπὸ Χριστοῦ γενέσθαι͵ ἀγὼν ἦν καὶ πόνος͵ μᾶλλον δὲ καὶ ὑπὲρ ἀγῶνα καὶ πόνον· τὸ εἶναι μετ΄ αὐτοῦ͵ ἔπαθλον. Ἀλλὰ τοῦτο μᾶλλον αἱρεῖται ἐκείνου διὰ τὸν Χριστόν. Ἀλλ΄ ἴσως εἴποι τις ἂν ὅτι πάντα ταῦτα διὰ τὸν Χριστὸν ἡδέα αὐτῷ ἦν. Τοῦτο γὰρ καὶ ἐγώ φημι͵ ὅτι ἅπερ ἀθυμίας ἡμῖν αἴτια͵ ταῦτα ἐκείνῳ μεγάλην ἔτικτεν ἡδονήν. Καὶ τί λέγω κινδύνους καὶ τὰς ἄλλας ταλαιπωρίας; Καὶ γὰρ ἐν ἀθυμίᾳ διηνεκεῖ ἦν· διὸ καὶ ἔλεγε· Τίς ἀσθενεῖ͵ καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται͵ καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; Πλὴν εἰ καὶ τὴν ἀθυμίαν ἡδονὴν ἔχειν εἴποι τις ἄν. Πολλοὶ γὰρ καὶ τῶν τέκνα ἀποβαλόντων͵ συγχωρούμενοι μὲν θρηνεῖν͵ παραμυθίαν λαμβάνουσι· κωλυόμενοι δέ͵ ἀλγοῦσι· καθάπερ οὖν καὶ ὁ Παῦλος͵ νυκτὸς καὶ ἡμέρας δακρύων͵ παραμυθίαν ἐλάμβανεν· οὐδεὶς γὰρ οὕτω τὰ οἰκεῖα ἐπέν θησε κακά͵ ὡς τὰ ἀλλότρια ἐκεῖνος. Πῶς γὰρ οἴει δια κεῖσθαι αὐτὸν Ἰουδαίων οὐ σωζομένων͵ ἵνα σωθῶσιν͵ εὐχόμενον ἐκπεσεῖν τῆς ἄνωθεν δόξης; Ὅθεν δῆλον ὅτι τὸ μὴ σώζεσθαι αὐτοὺς πολλῷ χαλεπώτερον ἦν. Εἰ γὰρ μὴ χαλεπώτερον͵ οὐκ ἂν ηὔξατο ἐκεῖνο· ὡς γὰρ κουφό τερον εἵλετο͵ καὶ μᾶλλον ἔχον παραμυθίαν· καὶ οὐχ ἁπλῶς ἐβούλετο͵ ἀλλὰ καὶ ἐβόα λέγων· Ὅτι λύπη μοί ἐστι͵ καὶ ὀδύνη τῇ καρδίᾳ μου.

2.7 Τὸν οὖν καθ΄ ἑκάστην͵ ὡς εἰπεῖν͵ ὑπὲρ τῶν τὴν οἰκουμένην οἰκούντων ἀλγοῦντα͵ καὶ ὑπὲρ ἁπάντων κοινῇ͵ καὶ ἐθνῶν͵ καὶ πόλεων͵ καὶ ὑπὲρ ἑνὸς ἑκάστου͵ τίνι ἄν τις δυνηθείη παραβαλεῖν; ποίῳ σιδήρῳ; ποίῳ ἀδάμαντι; Τί ἄν τις ἐκείνην καλέσειε τὴν ψυχήν; χρυσῆν͵ ἢ ἀδα μαντίνην; καὶ γὰρ ἀδάμαντος ἦν παντὸς στερροτέρα͵ καὶ χρυσοῦ καὶ λίθων τιμίων τιμιωτέρα· κἀκείνης μὲν οὖν τῆς ὕλης τὴν εὐτονίαν παρελάσει͵ ταύτης δὲ τὴν πολυτέλειαν. Τίνι ἂν οὖν τις αὐτὴν παραβάλοι; Τῶν μὲν οὐσῶν οὐδε μιᾷ. Εἰ δὲ χρυσὸς ἀδάμας γένοιτο͵ καὶ ἀδάμας χρυσός͵ τότε ὁπωσοῦν αὐτῶν τεύξεται τῆς εἰκόνος. Ἀλλὰ τί μοι δεῖ παραβάλλειν ἀδάμαντι καὶ χρυσῷ; Τὸν κόσμον ἀντίθες ἅπαντα͵ καὶ τότε ὄψει καθέλκουσαν τοῦ Παύλου τὴν ψυχήν. Εἰ γὰρ περὶ τῶν ἐν μηλωταῖς καὶ σπηλαίοις καὶ ἐν μικρῷ μέρει τῆς οἰκουμένης διαπρεψάντων τοῦτό φησιν ἐκεῖνος͵ πολλῷ μᾶλλον περὶ αὐτοῦ ἂν εἴποιμεν ἡμεῖς͵ ὡς ὅτι πάντων ἀντάξιος ἦν. Εἰ τοίνυν ὁ κόσμος αὐτοῦ οὐκ ἄξιος͵ τίς ἄξιος; τάχα ὁ οὐρανός; Ἀλλὰ καὶ τοῦτο σμικρόν. Εἰ γὰρ αὐτὸς οὐρανοῦ μετὰ τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς προετίμησε τοῦ Δεσπότου τὴν ἀγάπην͵ πολλῷ μᾶλλον ὁ Δεσπότης ὁ τοσοῦτον αὐτοῦ ἀγαθώτερος͵ ὅσον πονηρίας ἀγαθότης͵ μυρίων αὐτὸν οὐρανῶν προτιμήσει. Οὐ γὰρ ὁμοίως ἡμᾶς φιλεῖ͵ καθάπερ ἡμεῖς αὐτόν͵ ἀλλὰ τοσούτῳ πλέον͵ ὅσον οὐδὲ λόγῳ παραστῆσαι ἔνι.

2.8 Σκόπει γοῦν ἡλίκων αὐτὸν καὶ πρὸ τῆς μελλούσης ἠξίωσεν ἀναστάσεως. Εἰς παράδεισον ἥρπασεν͵ εἰς τρίτον ἀνήγαγεν οὐρανόν͵ ἀπορρήτων ἐποίησε κοινωνὸν τοιούτων͵ ἃ μηδενὶ τῶν τὴν ἀνθρωπίνην λαχόντων φύσιν θέμις εἰπεῖν. Καὶ μάλα εἰκότως· καὶ γὰρ ἐν γῇ βαδίζων͵ ὡς μετὰ ἀγγέλων περιπολῶν͵ οὕτως ἔπραττεν ἅπαντα· καὶ σώματι θνητῷ συνδεδεμένος͵ τὴν ἐκείνων καθαρότητα ἐπε δείκνυτο͵ καὶ ἀνάγκαις τοσαύταις ὑποκείμενος͵ ἐφιλονείκει τῶν ἄνω δυνάμεων μηδὲν ἔλαττον φανῆναι. Καὶ γὰρ ὡς πτηνὸς τὴν οἰκουμένην διέδραμε͵ καὶ ὡς ἀσώματος πόνων ὑπερεώρα καὶ κινδύνων͵ καὶ ὡς τὸν οὐρανὸν ἤδη λαχὼν͵ κατεφρόνει τῶν ἐπὶ γῆς͵ καὶ ὡς μετ΄ αὐτῶν ἀναστρεφό μενος τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων͵ οὕτω διηνεκῶς ἐγρη γορὼς ἦν. Καίτοι γε ἄγγελοι πολλάκις ἐνεχειρίσθησαν ἔθνη διάφορα· ἀλλ΄ οὐδὲ εἷς αὐτῶν τὸ ἔθνος͵ ὃ ἐνεπιστεύ θη͵ οὕτως ᾠκονόμησεν͵ ὡς Παῦλος τὴν οἰκουμένην ἅπασαν. Καὶ μή μοι λέγε ὅτι Παῦλος οὐκ ἦν ὁ ταῦτα οἰκονομῶν· καὶ γὰρ καὶ αὐτὸς ὁμολογῶ. Εἰ γὰρ καὶ μὴ αὐτὸς ἦν ὁ ταῦτα ἀνύων͵ ἀλλ΄ οὐδὲ οὕτως ἐκτὸς ἦν τῶν ἐπὶ τούτοις ἐπαίνων͵ ἐπειδὴ ἑαυτὸν οὕτω κατεσκεύασεν ἄξιον τῆς τοσαύτης χάριτος. Ὁ Μιχαὴλ τὸ τῶν Ἰουδαίων ἔθνος ἐνεχειρίσθη. Παῦλος δὲ γῆν καὶ θάλατταν͵ καὶ τὴν οἰκουμένην͵ καὶ τὴν ἀοίκητον.

2.9 Καὶ ταῦτα οὐκ ἀγγέλους ὑβρίζων λέγω͵ μὴ γένοιτο͵ ἀλλὰ δεικνὺς ὅτι δυνατὸν ἄνθρωπον ὄντα μετ΄ ἐκείνων εἶναι͵ καὶ ἐγγὺς αὐτῶν ἑστάναι. Καὶ τίνος ἕνεκεν οὐκ ἄγγελοι ταῦτα ἐνεχειρίσθησαν; Ἵνα μηδεμίαν ἀπολογίαν ἔχῃς ῥᾳθυμῶν͵ μηδὲ εἰς τὴν διαφορὰν τῆς φύσεως κατα φεύγῃς καθεύδων· ἄλλως δὲ καὶ τὸ θαῦμα μεῖζον ἐγίνετο. Πῶς γὰρ οὐ θαυμαστὸν καὶ παράδοξον͵ ἀπὸ γλώττης πηλίνης ἐκπηδῶντα λόγον͵ θάνατον φυγαδεύειν͵ ἁμαρτή ματα λύειν͵ πεπηρωμένην διορθοῦν φύσιν͵ καὶ τὴν γῆν ἐργάζεσθαι οὐρανόν; Διὰ τοῦτο ἐκπλήττομαι τοῦ Θεοῦ τὴν δύναμιν͵ διὰ ταῦτα θαυμάζω τοῦ Παύλου τὴν προθυ μίαν͵ ὅτι τοσαύτην ὑπεδέξατο χάριν͵ ὅτι τοιοῦτον παρε σκεύασεν ἑαυτόν.

2.10 Καὶ ὑμᾶς παρακαλῶ μὴ θαυμάζειν μόνον͵ ἀλλὰ καὶ μιμεῖσθαι τὸ ἀρχέτυπον τοῦτο τῆς ἀρετῆς· οὕτω γὰρ δυνησόμεθα τῶν αὐτῶν στεφάνων κοινωνῆσαι ἐκείνῳ. Εἰ δὲ θαυμάζεις ἀκούων ὅτι͵ τὰ αὐτὰ κατορθώσας͵ τῶν αὐτῶν ἐπιτεύξῃ͵ ἄκουσον αὐτοῦ ταῦτα λέγοντος· Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι͵ τὸν δρόμον τετέλεκα͵ τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος͵ ὃν ἀποδώσει μοι Κύριος ὁ δίκαιος κριτὴς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· οὐ μόνον δὲ ἐμοί͵ ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ. Ὁρᾷς πῶς πάντας εἰς τὴν αὐτὴν κοινωνίαν καλεῖ; Ἐπεὶ οὖν ἅπασι πρόκειται τὰ αὐτά͵ πάντες σπουδά σωμεν ἄξιοι γενέσθαι τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν· καὶ μὴ μόνον τὸ μέγεθος καὶ τὸν ὄγκον τῶν κατορθωμάτων ἴδωμεν͵ ἀλλὰ καὶ τὸν τόνον τῆς προθυμίας͵ δι΄ ἧς τοσαύτην ἐπεσπάσατο χάριν͵ καὶ τὸ τῆς φύσεως συγγενές· τῶν γὰρ αὐτῶν ἡμῖν ἐκοινώνησεν ἁπάντων. Καὶ οὕτω καὶ τὰ σφόδρα δυσκατόρθωτα͵ ῥᾴδια ἡμῖν φανεῖται καὶ κοῦφα͵ καὶ τὸν βραχὺν τοῦτον καμόντες χρόνον͵ τὸν ἀγήρω καὶ ἀθάνατον ἐκεῖνον στέφανον φοροῦντες διατελέσομεν͵ χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ͵ ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Patrologia Graeca J.P.Migne τόμος 50)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/alopsis/pavlos2.htm

Τσάμπα μπάνια τέλος.
Η περιουσία ΣΟΥ λαέ, πωλείται.
Θα πληρώνεις την χρήση…

Το αυτό και στην ιδιωτική σου περιουσία….

Δημήτρης Καμμενος

ΠΠ

olympia.gr

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι η λύση στην Παιδεία. Τα παιδιά μας πρώτα πρέπει να μάθουν για τις ρίζες τους, να μάθουν να έχουν Πίστη και να αγαπούν την οικογένειά τους και την Πατρίδα τους. Μετά μπορούν άφοβα για την ψυχή τους και τη ζωή τους να πληροφορηθούν για τον κοσμοπολιτισμό και για τη λογική που τους επιβάλλεται από τους ισχυρούς οικονομικά και τεχνολογικά λαούς. Στην εκπαίδευσή μας σήμερα τείνουμε να ανατρέψουμε τη λογική αυτή.

Καθηκόντως παρακολούθησα την εορτή για τη λήξη του σχολικού έτους στην Τρίτη Τάξη του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Αρσακείου Ψυχικού. Θέμα της «Τα παιδικά δικαιώματα» και υποθέματα «Μαθαίνω-Προστατεύομαι-Βοηθώ». Οι «σκέψεις» που είπαν τα παιδιά ήσαν: «Επιβίωση», «Ανάπτυξη», «Προστασία» και «Συμμετοχή». Στο βοήθημα που διδάχθηκαν τα 9χρονα παιδιά σημειώνεται:

«Στο πλαίσιο της Κοινωνικής και Πολιτικής Αρωγής των μαθητών εντάσσεται και η εκπαίδευση για τα ανθρώπινα παιδικά δικαιώματα. Ειδικότερα η διδασκαλία μαθητών ηλικίας 4-11 ετών για το πώς να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους στοχεύει στο να τους βοηθήσει να αναπτυχθούν ως το σημείο που να αντιλαμβάνονται την αξία τους, να μπορούν να προσαρμόζουν τη χρήση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών τους στις απλές καθημερινές αντιδράσεις και πρακτικές συμπεριφοράς και να αισθάνονται και να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους, τόσο μεταξύ των συνομηλίκων τους, όσο και στις επαφές τους με τον κόσμο των ενηλίκων».

Η πρώτη αντίδραση είναι ότι πάει, τρελαθήκαμε… Ότι ισχύει ο λόγος του Σοφοκλή, πως «εκεί που τους γονείς τους κυβερνάνε τα παιδιά τους εκεί οι άνθρωποι έχουν χαμένα τα μυαλά τους». Όμως το θέμα δεν είναι για ανέκδοτα, ούτε σηκώνει αδιαφορία. Η συγγραφέας του βιβλίου χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις κλειδιά, που δείχνουν τη λογική της, που είναι η λογική του αλήστου μνήμης Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, όπως φαίνεται και από την αναγραφόμενη βιβλιογραφία. Πρώτον γράφει ότι πρόκειται για τα «σύγχρονα» προγράμματα σπουδών. Το σύγχρονο, κατά τη γνώμη εκείνων που το προωθούν, έχει κάτι το φρέσκο, που ξεφεύγει από τα «τετριμμένα». Αλλά το «σύγχρονο» δεν είναι πάντα καλό και ωφέλιμο. Δεύτερον η διδασκαλία των «παιδικών δικαιωμάτων» είναι στο πλαίσιο της «κοινωνικής και πολιτικής αρωγής των παιδιών». Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια γενικότερη γενική πολιτική να μάθουν τα παιδιά τα δικαιώματά τους από τεσσάρων ετών και να βοηθηθούν «να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους» και «να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους και στον κόσμο των ενηλίκων». Τα παιδιά 4-11 ετών κοντά τους έχουν κυρίως τους γονείς τους και τους δασκάλους τους και επομένως σ’ αυτούς πρέπει να διδάξουν τη σπουδαιότητα των παιδικών δικαιωμάτων… Το δικαίωμα βεβαίως έχει διεκδίκηση, έχει αντιπαράθεση και όταν τα παιδιά, από τα τέσσερα τους, διεκδικούν δικαιώματα η οικογένεια παύει να είναι η φυσική εστία αγάπης, ειρήνης, στοργής και ψυχικής ηρεμίας και ισορροπίας και μετατρέπεται σε ομάδα ατόμων με κοινά συμφέροντα, στην οποία η βουτηγμένη στη συμβατικότητα ζωή τους είναι πεδίο αντιπαράθεσης πατέρα – μητέρας – παιδιών, και έτσι έχει ανάγκη παγκοσμίων διακηρύξεων και κρατικών νόμων...

Ως προς την αισθητική του βοηθήματος. Η συγγραφέας βιάστηκε να μάθει στα 4χρονα έως 11χρονα παιδιά την Γκουέρνικα του Πικάσο και το παχουλό ζευγάρι του Μποτέρο, την ώρα που οι πινακοθήκες παγκοσμίως είναι γεμάτες με έργα με οικογενειακές εικόνες, πιο κοντά στην παιδαγωγική των παιδιών.

Ένα ζήτημα είναι αν στις ηλικίες αυτές υπάρχει η δυνατότητα σωστής αφομοίωσης των δικαιωμάτων, που τα παιδιά πρέπει να διεκδικούν από τους γονείς τους, και ένα ακόμη ο τρόπος καλλιέργειας της αισθητικής των παιδιών χωρίς αυτή να είναι δοτή, ανάλογα με τον προσανατολισμό του ιδεολογικού εποικοδομήματος της χώρας. Ένα άλλο ζήτημα είναι αν ωφελεί ή ζημιώνει τις παιδικές ψυχές η κατάργηση της αυθεντίας των γονέων και η «συμμετοχική» λήψη των αποφάσεων. Από τα 15μελή στα σχολεία, της δεκαετίας του 1980, περάσαμε τώρα στα «παιδικά δικαιώματα» που διεκδικούν τα παιδιά των 4-11 ετών... Αυτή η κατάργηση της αυθεντίας συντελεί στη μείωση έως εξάλειψη της εκ μέρους των γονέων μετάδοσης της Παράδοσης και των Αξιών και Αρχών που αυτή περιέχει και κάνει τα παιδιά έρμαια σε κάθε είδους νεωτερισμό.

Το βιβλίο και η εορτή είχαν θέμα κυρίως τα παιδιά της Αφρικής, στα οποία δεν εφαρμόζονται τα παιδικά δικαιώματα, αφού δεν έχουν φαγητό να φάνε, καθαρό νερό να πιούνε και δεν πάνε σχολείο. Η ευαισθητοποίηση για τα παιδιά αυτά είναι κάτι καλό, όμως ανώδυνο και χωρίς επιπτώσεις για τη Δύση, που έχει την ευθύνη για την κατάστασή τους. Μπορεί ο δυτικός άνθρωπος να πει «τα κακόμοιρα», να δώσει και κάποια ελεημοσύνη και μετά να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, ότι έκανε το καθήκον του... Είναι ο φαρισαϊσμός των ευκατάστατων, που έχει περάσει και στον ΟΗΕ και στις «οικουμενικές διακηρύξεις» του. Γι’ αυτό και είναι 65 χρόνια όλο αποτυχίες…

Η εορτή για τα δικαιώματα του παιδιού θα έπρεπε να υπάρχει, για τους γονείς όμως και όχι για τα παιδιά, αυτά τα αθώα πλάσματα που επιδιώκεται από τα σύγχρονα προγράμματα σπουδών να αποκτήσουν διεκδικητική αντίληψη και αντιπαλότητα προς τους γονείς τους, ως εργαζόμενοι προς εργοδότες. Στην εορτή αυτή μόνο ένα συναίσθημα θάπρεπε να διδάσκονταν οι γονείς, που είναι και το μόνο απαραίτητο για τη ζωή των παιδιών τους, την αληθινή αγάπη, που όμως είναι επώδυνη κι έχει απαιτήσεις. Οι γονείς θα εκαλούντο να σκεφθούν και να διερωτηθούν αν η αγάπη τους στα παιδιά προσφέρεται ως προϊόν προσωπικής θυσίας και πνευματικού αγώνα, ή νοθευμένη από τον εγωισμό και τα πάθη τους.

Να μιλήσουν στα σχολεία για τα παιδικά δικαιώματα, αν θέλουν οι διδάσκοντες να φανούν «σύγχρονοι», όμως μέσα από την Παράδοσή μας, μέσα από τη διδασκαλία των συγγραφέων μας, αρχαίων και βυζαντινών, μέσα από την μακρά εμπειρία μας ως λαού. Αλλά ποιος δάσκαλος θα τολμούσε στην εποχή μας να μιλήσει για την αξία των παιδιών και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα δίδαξε Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μέσα από την Επί του Όρους Ομιλία; Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για την αγάπη προς τον ξένο μέσα από την Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη και το λόγο του Απ. Παύλου; Ποιος θα ήθελε να αναλύσει τον ύμνο της αγάπης, που υπάρχει στο ιγ’ κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου; Ποιος θα είχε το κουράγιο να αναφέρει στα παιδιά τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και την αγωγή των περασμένων γενιών, κύριο στοιχείο της επιβίωσης του Ελληνισμού έως τις ημέρες μας; Ποιός θα ήθελε να μιλήσει για την Αφρική, μέσα από την Ορθόδοξη Ιεραποστολή και την παρουσία στη Μαύρη Ήπειρο εκλεκτών ψυχών, που προσφέρουν τα πάντα στη βοήθεια και στη σωτηρία των αφρικανών αδελφών μας;...

Ως Έλληνες έχουμε μπει σε μια ηθική και πνευματική γλιστερή κάθοδο. Ξεχάσαμε την κληρονομιά μας, χάσαμε την αξιοπρέπεια μας και επόμενο είναι, ως μωρά, να μιμούμεθα αυτόματα το κάθε τί που έρχεται από τη Δύση, καλό ή κακό, σοβαρό ή γελοίο.

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_18.html 

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών εκφράζει την έντονη ανησυχία των διοικητικών δικαστών για τη σταθερή άρνηση της Εκτελεστικής Εξουσίας να συμμορφώνεται σε δικαστικές αποφάσεις που παρεκκλίνουν από την πολιτική της. Στο ίδιο κλίμα, οι διοικητικοί δικαστές αποδοκιμάζουμε τον κοινωνικό εκβιασμό που επιχειρείται δια μέσω των ευρείας δημοσιότητας πρόσφατων διαρροών του Υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με τις οποίες σε περίπτωση που τα δικαστήρια κρίνουν αντισυνταγματικές περικοπές αποδοχών επαγγελματικών ομάδων ή περικοπές συντάξεων, τότε το προκύπτον δημοσιονομικό κόστος θα καλύπτεται με νέα μέτρα που θα θίγουν τις ίδιες επαγγελματικές ομάδες στις οποίες αφορούν οι συγκεκριμένες αποφάσεις. Η Εκτελεστική Εξουσία οφείλει να σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις σε κάθε περίπτωση και όχι να επικαλείται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης μόνο όταν αυτές είναι αρεστές.

Αθήνα 11-6-2014

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Πηγή: http://www.edd.gr/index.php/component/content/article/23-news/announcements/127-press-release-non-compliance

Έφυγε στις 4 Ιουνίου  από ανάμεσά μας και κηδεύτηκε την επόμενη στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος Αγ. Όρους ο μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης, μια καθαρή και γνήσια ελληνορθόδοξη ψυχή, που αφιέρωσε τον εαυτό της στην υπηρεσία των πολύτεκνων οικογενειών. Θεολόγος και φιλόλογος ο π. Νικόδημος συνέγραψε πολλά θεολογικά συγγράμματα, μερικά από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν και ως σχολικά εγχειρίδια στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Συμμετείχε σε θεολογικά και δημογραφικά συνέδρια με εισηγήσεις που εντυπωσίαζαν το πυκνό ακροατήριο. Συγκαταλέγεται στους πιο λόγιους μοναχούς του Αγ. Όρους. Πέθανε λίγες μόνο ημέρες μετά τον επίσης λόγιο μοναχό Μωυσή, γνωστό στο πανελλήνιο από σειρά βιβλίων και άρθρων που κατά καιρούς δημοσίευε. Πέθανε μάλιστα κατά τον ίδιο τρόπο με τον από Τραπεζούντος ορμώμενο Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, τον θεμελιωτή του μοναχισμού στο Άγιο Όρος, τη βιογραφία του οποίου συνέγραψε.

Αγνός άνθρωπος ο π. Νικόδημος διατηρούσε ακμαίες τις σωματικές του δυνάμεις και παρά τα 85 του χρόνια αποτόλμησε να ανέβει με μια σκάλα στη στέγη του κελιού του στην Καψάλα του Αγίου Όρους. Έπεσε όμως στο κενό και άφησε την τελευταία του πνοή, όπως ακριβώς και ο απ’ αυτόν βιογραφηθείς Άγιος.

Πολλά οφείλει η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και η Ελλάδα στον π. Νικόδημο. Γόνος ο ίδιος υπερπολύτεκνης οικογένειας και γνώστης εξ ιδίας εμπειρίας των πλεονεκτημάτων και των αρετών που καλλιεργούνται με τον πλέον φυσιολογικό τρόπο μέσα στις πολύτεκνες οικογένειες έκανε σκοπό της ζωής του την προβολή της ελληνορθόδοξης πολύτεκνης οικογένειας. Δεν τον εμπόδισε το μοναχικό σχήμα που περιβλήθηκε να ασχοληθεί πολύ σοβαρά με την πολύτεκνη οικογένεια. Ζήτησε ευλογία από τον γέροντα Παΐσιο, και εκείνος όχι μόνο του την έδωσε, αλλά και τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τους ευλογημένους πολύτεκνους της πατρίδας μας. Επί 36 χρόνια εξέδιδε το περιοδικό «ελληνορθόδοξη πολύτεκνη οικογένεια», το οποίο μοιραζόταν από τα παγκάρια των ναών. Τα τεύχη του μέχρι την κοίμησή του ανήλθαν σε 141. Έφτασε να κυκλοφορεί  μέχρι 500.000 αντίτυπα. Κολοσσιαία είναι η προσφορά του περιοδικού. Από την επιταγή ταχυπληρωμής, που ως ένθετο κυκλοφορούσε σε κάθε  περιοδικό, συγκεντρώνονταν σεβαστά ποσά με τα οποία ενισχύθηκαν χιλιάδες πολυμελείς οικογένειες, που αντιμετώπιζαν οξύ οικονομικό πρόβλημα. Ορισμένες ήσαν αντιμέτωπες με τον κίνδυνο πλειστηριασμού του σπιτιού τους από αδυναμία εξόφλησης δανείου ή έξωσης από αδυναμία καταβολής του ενοικίου. Στις περιπτώσεις αυτές πυροσβεστικά επενέβαινε ο π. Νικόδημος και αποφεύγονταν τα δυσάρεστα να βρεθούν στο δρόμο υπερπολύτεκνες οικογένειες. Υπήρχαν οικογένειες που ενισχύονταν μονίμως και άλλες που ενισχύονταν εκτάκτως. Το πιο συγκινητικό είναι ότι μεταξύ των δωρητών συγκαταλέγονταν και οικογένειες πολυτέκνων, που τα οικονομικά τους ήσαν πενιχρά. Διαβάζει κανείς συγκινητικά γράμματα στις σελίδες του περιοδικού, αλλά βλέπει και υπέροχες οικογενειακές φωτογραφίες με όλα τα μέλη τους, παππούδες, γονείς, εγγόνια, δισέγγονα, χάρμα οφθαλμών.

Βλέποντας ο π. Νικόδημος τις τεράστιες διαστάσεις που έλαβαν οι εκτρώσεις στην Ελλάδα (τριπλάσιες εκτρώσεις από γεννήσεις) έδωσε πραγματικό αγώνα ενημέρωσης για την αποφυγή της σύγχρονης αυτής μάστιγας. Πολλοί είναι εκείνοι που επηρεάστηκαν από την αρθρογραφία του και έφεραν στον κόσμο όσα παιδιά τους έδωσε ο Θεός, άλλοι  απέφυγαν εκτρώσεις που προγραμμάτιζαν, άλλοι διόρθωσαν με τη μετάνοιά τους και τη γέννηση και άλλων παιδιών ύστερα από κάποια έκτρωση και άλλοι έγιναν συνεργάτες στην προστασία του αγέννητου παιδιού. Αλλά και η προβολή εθνικών θεμάτων και ηρωικών γεγονότων δεν διέφευγαν της προσοχής του π. Νικοδήμου.  

Όλα αυτά αποτελούν τεράστια προσφορά στην Εκκλησία και στο γένος των Ελλήνων, για την οποία  αξίζει κάθε δίκαιος έπαινος στον μεταστάντα. Ο θάνατός του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Οι πολυποίκιλα ενισχυόμενες πολύτεκνες οικογένειες είναι φυσικό να νοιώθουν απορφανισμένες. Είθε ο Κύριος να στείλει αντάξιο αντικαταστάτη του και να  κατατάξει τον ίδιο μετά των εκλεκτών του.

Πηγή: Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος

Όταν ψηφίστηκε στο νέο σύνταγμα του Ιράκ, το 2005, το οποίο αναγνώριζε αυτονομία στους Κούρδους που κατοικούσαν στις Περιφέρειες Ντόχουκ, Ερμπίλ και Σουλεϊμανίγια καθώς και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο, το Κιρκούκ, αν και αποτελεί παραδοσιακή πόλη του Κουρδιστάν, δεν συμπεριελήφθη στα όρια του αυτόνομου κουρδικού κράτους.

Στο άρθρο μας της Παρασκευής υποσχεθήκαμε ότι θα εξηγήσουμε στους αναγνώστες μας τι σημαίνει για τις ισορροπίες στη Μεσοποταμία, τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο ο πλήρης έλεγχος του Κιρκούκ από τους Κούρδους.

Όταν ψηφίστηκε στο νέο σύνταγμα του Ιράκ, το 2005, το οποίο αναγνώριζε αυτονομία στους Κούρδους που κατοικούσαν στις Περιφέρειες Ντόχουκ, Ερμπίλ και Σουλεϊμανίγια καθώς και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο, το Κιρκούκ, αν και αποτελεί παραδοσιακή πόλη του Κουρδιστάν, δεν συμπεριελήφθη στα όρια του αυτόνομου κουρδικού κράτους. Το άρθρο 140 του νέου συντάγματος προέβλεπε καταμέτρηση του πληθυσμού και διεξαγωγή δημοψηφίσματος μέχρι τις 31.12.2007, για να αποφασίσουν οι πολίτες της πλούσιας σε πετρέλαιο περιφέρειας αν αυτή θα ανήκε στην επικράτεια του Κουρδιστάν ή της κεντρικής κυβέρνησης της Βαγδάτης.

Τα χρόνια που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Βαγδάτης που προέκυπταν από ελεύθερες εκλογές, έδιναν τη δυνατότητα στους σιίτες να συγκροτούν κυβερνήσεις, μοιράζοντας μέρος της πολιτικής και οικονομικής πίτας κυρίως στους Κούρδους και δίνοντας στην κυριολεξία ψίχουλα στους σουνίτες. Η κατάσταση αυτή από τη μια πλευρά δεν έδωσε τη δυνατότητα στους Κούρδους να διεξάγουν το δημοψήφισμα, που θα τους επέτρεπε να ενσωματώσουν στην αυτόνομη κουρδική επικράτεια το χρυσοφόρο Κιρκούκ, και από την άλλη οδηγούσε στην πλήρη περιθωριοποίηση των σουνιτών, που πλέον περίμεναν την ευκαιρία να εκδικηθούν και για την ανατροπή του Σαντάμ και του Μπαάθ και για την ακολουθήσασα περιθωριοποίησή τους.

Όταν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία και στο βάθος οι ΗΠΑ-Αγγλία άρχισαν να βοηθούν ανοικτά τους ισλαμιστές για να πετύχουν την ανατροπή του Άσαντ στη Συρία, οι μπααθιστές του Ιράκ άρπαξαν την ευκαιρία που περίμεναν και σε συνεργασία με τους τζιχανστιστές έφθασαν μέχρι το σημείο να καταλάβουν τη Μοσούλη και να απειλούν ακόμα και την πρωτεύουσα Βαγδάτη.

Όμως, το ‘περίεργο’ της όλης υπόθεσης είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ΚΑΙ για τους Κούρδους, οι οποίοι έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την κατάρρευση του ιρακινού στρατού, στην κορυφή της διοίκησης του οποίου οι Κούρδοι έχουν το μερίδιο του λέοντος, για να καλύψουν χωρίς καμία καθυστέρηση το δημιουργηθέν κενό και να καταλάβουν με τους πεσμεργκά μια σειρά από πόλεις της Περιφέρειας Μοσούλης και του Κιρκούκ, που κατοικούνται από Κούρδους και φυσικά την εμβληματική πόλη του Κιρκούκ, την "Ιερουσαλήμ των Κούρδων", όπως την απεκάλεσε ο ηγέτης τους Τζελάλ Ταλαμπανί, με τα χρυσοφόρα κοιτάσματα πετρελαίου και όλες τις σχετικές εγκαταστάσεις.

Κύκλοι των Τουκρομάνων του Ιράκ αναφέρουν και καταγγέλουν ότι τα γεγονότα εξελίχθηκαν με τέτοιο τρόπο, που παραπέμπει σε συνεννόηση των Κούρδων με τους τζιχανιστές και τους Μπααθιστές του Ισλαμικού Κόμματος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ), αφού οι πεσμεργκά ήταν έτοιμοι και κατέλαβαν όλες τις πόλεις που είχαν προσυνεννοηθεί, αφού εν τω μεταξύ είχαν διαλυθεί οι μονάδες του ιρακινού στρατού και οι ένοπλοι του ΙΚΙΛ απέφυγαν κάθε συμπλοκή με τους πεαμεργκά.

Τελικώς, οι Κούρδοι, πέραν του ότι επεξέτειναν την επικράτειά τους και απέδειξαν ότι είναι δύναμη σταθερότητας στην περιοχή, κατέλαβαν την πιο πλούσια σε πετρέλαια περιοχή, αποκόπτοντας τη ροή του πετρελαίου από τον αγωγό που περνούσε από τη Μοσούλη και συνδέοντάς την με τον νεοκατασκευασθέντα κουρδικό αγωγό, ο οποίος μεταφέρει το κουρδικό πλεόν πετρέλαιο στο Τζεϋχάν των Αδάνων.

Τι σημαίνουν όμως εν κατακλείδι όλα αυτά;

Πρώτον , ότι οι Κούρδοι έκαναν ίσως το πιο σημαντικό βήμα που θα τους οδηγήσει σταδιακά στην πλήρη ανεξαρτησία, αφού ο τεράστιος πλούτος που θα εισρεύσει στα ταμεία του κουρδικού κράτους από τα πετρέλαια του Κιρκούκ και την αυτόνομη εξαγωγή της στις διεθνείς αγορές, θα αποτελέσει κινητήρια δύναμη γι’ αυτό.

Δεύτερον , η κατάσταση αυτή υποχρεώνει τους Κούρδους της Ερμπίλ να συσφίξουν ακόμα περισσότερα τις σχέσεις τους με την Τουρκία, η οποία αποτελεί τη μόνη και στρατηγικής σημασίας πύλη εξόδου του κουρδικού πετρελαίου στις διεθνείς αγορές.

Τρίτον , η Τουρκία έχασε ένα -κατ' αυτήν- τεράστιας σημασίας έρεισμα στην περιοχή, αυτό των Τουρκομάνων, οι οποίοι κονιορτοποιήθηκαν ανάμεσα σε Κούρδους και σουντίτες του ΙΚΙΛ, κι αυτή εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται να αναπτύξει καλές σχέσεις με το αυτόνομο Κουρδιστάν, από τη μια πλευρά για να εξασφαλίσει σοβαρά οικονομικά οφέλη και από την άλλη για να προστατέψει τα σύνορά της από τους τζιχαντιστές και το ριζοσπαστικό Ισλάμ, αφού το Κουρδιστάν θα αποτελεί μια ενδιάμεση ασφαλή περιοχή. Μετά απ' όλα αυτά, η Άγκυρα θα υποχρεωθεί να αναθεωρήσει την πολιτική της απέναντι ΚΑΙ στο «δικό» της Κουρδικό, φθάνοντας μέχρι το σημείο να αφήσει ελέυθερο τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, ισως και μέσα στον επόμενο χρόνο. Η απελευθέρωση πριν από λίγες ημέρες των 230 καταδίκων για το σχέδιο «Βαριοπούλα», στην πλειονότητά τους αξιωματικών, είναι ίσως ο προάγγελος της απελευθέρωσης του Άπο.

Η περιοχή μας βρίσκεται πλέον μπροστά σε μια εντελώς νέα γεωπολιτική κατάσταση, με τους Κούρδους να αποτελούν τον κρισιμότερο παράγοντα για τη σταθερότητα στην Μεσοποταμία - Μέση Ανατολή – Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο, και σοβαρό ρυθμιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ασφάλεια στο εσωτερικό της ίδιας της Τουρκίας.

Το σημαντικότερο δε ίσως ζήτημα για τον Ελληνισμό γενοκτότερα, την Κύπρο και την Ελλάδα ειδικώτερα, είναι να προσδιοριστεί και προβλεφθεί το πώς θα προχωρήσει η οικονομική συνεργασία Τουρκίας-Κούρδων και ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος που θα έχουν οι Κούρδοι του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, σε μια Τουρκία που θα αναγνωρίσει όλα τα διακιώματα των Κούρδων, οι οποίοι θα είναι πλέον οι συνδιαχειριστές της τύχης και των πολιτικών πραγμάτων, μεταξύ αυτών η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη, αυτής της νέας Τουρκίας!!!

Φυσικά θα ήταν περίπου μωρία να περίμενε κανείς από πολιτικούς που βύθισαν τη χώρα στη διεθνή ανυπολυψία και κατέστρεψαν το κράτος και την κοινωνία λόγω της ανευθυνότητας, του ηθικού νανισμού και της πολιτικής τους μυωπίας, να «δουν» μακρυά, να διαφυλάξουν την τεράστια εθνική περιουσία που συνιστούσε το ιστορικό των ελληνοκουρδικών σχέσεων και να αποφύγουν την παράδοση του Άπο στους Τούρκους.

Όμως, θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα εμείς οι Έλληνες ότι εκτός από τη μυωπία, υπάρχει και η παρακαταθήκη των δοσιλόγων, που την κληρονόμησαν στα παιδιά τους. Για όποιους απορούν για την αναφορά αυτή, ας εξετάσουν τη στάση που τήρησαν επί Κατοχής οι γονείς των βασικών χειριστών σε πολιτικό επίπεδο της υπόθεσης Οτζαλάν, με πρώτο και καλύτερο τον πατέρα Σημίτη.

*Φράση-δικαιολογία του Κώστα Σημίτη για την παράδοση του Άπο

Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/06/blog-post_3898.html

«Γιά τήν Ἐκκλησιά ἡ καμπάνα, ἡ «καμπάνα». Τί ὡραῖα πού σημαίνει, πού «σημαίνει». Ντίν ντάν, «ντίν ντάν»…»

ΕΙΝΑΙ μερικές φορές πού ὅταν δέν ἔχουμε κατανοήσει το βαθύτερο νόημα προσώπων, καταστάσεων, ἀντικειμένων καί λέξεων, εὔκολα, ἀζύγιστα, ἐπιπόλαια καί ἐπιδερμικά τά πολεμοῦμε. Και πρωτίστως μιλῶ γιά τόν ἑαυτό μου.

Γιʼαὐτό καί ταπεινά καταθέτω τά ἑξῆς, γιά τά ὁποῖα ἄν ἔχω λάθος διορθῶστε με. Καί γιά νά γίνουμε σαφέστεροι τό θέμα εἶναι περί καμπανῶν.

Ἄς δοῦμε πρῶτα σύντομα την ἱστορική τους προέλευση καί σημασία, ἀντλώντας στοιχεῖα α) ἀπό τήν «Ἀργολική ἀρχειακή βιβλιοθήκη ἱστορίας καί πολιτισμοῦ», και συγκεκριμένα ἀπό τό ἄρθρο μέ τίτλο ¨Καμπαναριά¨τοῦ πρωτοπρ. Γεωργίου Σελλῆ καί β) ἀπό τόν ἱστότοπο «Συν-οδοιπορία» καί συγκεκριμένα τό ἄρθρο μέ τίτλο ¨Τό σήμαντρο-Σύμβολο μοναχισμοῦ¨.

Πῶς καθιέρωσαν τὰ σήμαντρα

Ἀρχικά εἴχαμε τό σήμαντρο. Τὸ κάλεσμα μὲ σήμαντρα εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Γιὰ τὴν πρόσκληση τοῦ λαοῦ σὲ τελετὲς καὶ συναθροίσεις χρησιμοποιοῦνταν μεγάλα τεμάχια μετάλλου, κρεμασμένα σὲ σχοινιὰ ποὺ τὰ ἔκρουαν μὲ μεταλλικὲς ἢ ξύλινες ράβδους. Ἡ χρήση ἐπίσης μικρῶν κωδώνων ἀναφέρεται καὶ στὴ λατρεία τῶν ἀρχαίων λαῶν: Σύρων, Αἰγυπτίων, Ρωμαίων κ.ἄ.

Στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου ἀναφέρεται ἡ ὕπαρξη χρυσῶν κωδωνίσκων στὶς ἀρχιερατικὲς στολές. Ἀντιθέτως, γιὰ τὸ κάλεσμα τῶν Ἰσραηλιτῶν στὶς θρησκευτικὲς συγκεντρώσεις χρησιμοποιοῦνταν σάλπιγγες, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἱερεῖς γνωστοποιοῦσαν στὸ λαὸ τὶς νουμηνίες καὶ τὰ Ἰωβηλαῖα. Εἶχε θεσπιστεῖ ἡ Ἑορτὴ τῶν Σαλπίγγων τὴν πρώτη τοῦ ἑβδόμου μηνός.

Εἶναι ἄγνωστο πότε ἔγινε ἡ χρήση κωδώνων στὴ χριστιανικὴ λατρεία γιὰ πρώτη φορά. Κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν οἱ πιστοὶ καλοῦνταν εἴτε μὲ ἐνημέρωση στὴν ἀπόλυση τῆς προηγούμενης σύναξης εἴτε μὲ τοὺς «Θεοδρόμους» ἢ «Λαοσυνάκτες», οἱ ὁποῖοι, μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους εἰδοποιοῦσαν ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα γιὰ τὸν τόπο καὶ τὸ χρόνο τῆς ἑπομένης. Κατὰ τὴν Τουρκοκρατία, τὴν εἰδοποίηση ἀνελάμβανε ὁ λεγόμενος ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες «κράκτης», ἀπὸ δὲ τοὺς Τούρκους «τσεχενδεμὶν νταβετσί» (δηλ. κλητήρας τοῦ Ἅδη).

Μετὰ τοὺς διωγμοὺς εἰσήχθησαν στοὺς ναοὺς καὶ στὰ μοναστήρια τὰ λεγόμενα «ἁγιοσίδερα», δηλ. σιδερένια ἢ ξύλινα σήμαντρα, ποὺ ὑπάρχουν μέχρι σήμερα.

Τί συμβολίζει ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων

Ἀρχικῶς ἡ κρούση τοῦ σημάντρου εἶναι συμβολική. Τό μέν μικρό σήμαντρο πού χρησιμοποιεῖται στόν Ὄρθρο συμβολίζει ὅσα διδάσκει ἡ Παλαιά Διαθήκη, ἐνῶ τό μεγάλο σήμαντρο τονίζει τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ κρούση τοῦ σιδηροῦ σημάντρου θυμίζει τή σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου, τήν ὁποία θά ἀκούσουν μέ ἀγαλλίαση οἱ ἐκλεκτοί κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Παράλληλα, ἡ κρούση τοῦ ξυλίνου σημάντρου ἤ ταλάντου θυμίζει τήν κρούση τοῦ ξύλου ἀπό τό Νῶε πρίν ἀπό τόν κατακλυσμό καί ἔτσι κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες στά μοναστήρια, τό σήμαντρο συμβολίζει τόν ἐρχομό τῶν πιστῶν ἐντός τῆς Νέας Κιβωτοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά σωθοῦν ἀπό τόν κατακλυσμό τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ καμπάνα, βεβαίως καί κυριάρχησε στίς πολυπληθεῖς πλέον πόλεις ὡς τό δυνατότερο σέ ἐμβέλεια μέσο κλήσεως κυρίως τῶν πιστῶν στοὺς ἱεροὺς ναούς. Τὸ σήμαντρο ἐπανῆλθε στοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς κατὰ τὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, κυρίως λόγω τῆς ἀνάγκης τῶν πιστῶν νὰ συγκεντρώνονται καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται κρυφά, χωρὶς κωδωνοκρουσίες.

Γνωρίζοντας μάλιστα ὅτι πολλὰ μοναστήρια λειτούργησαν καὶ ὡς «κρυφὰ σχολειά» τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, γίνεται σαφὲς ὅτι ἡ κρούση τοῦ σημάντρου ἐξυπηρετοῦσε καὶ ἐκπαιδευτικοὺς σκοπούς, χωρὶς νὰ γίνονται ἀντιληπτοὶ οἱ συμμετέχοντες ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατακτητές.

Σήμερα, τὰ ξύλινα καὶ τὰ σιδηρά σήμαντρα παραμένουν ἐν χρήσει μαζὶ μὲ τοὺς κώδωνες μόνο στὶς ἱερὲς μονές, ἐνῶ καθένα ἀπὸ αὐτὰ κρούεται σὲ ὁρισμένο χρόνο ποὺ ὁρίζει ἡ τάξη τοῦ μοναστηριοῦ.

Μπορεῖ μάλιστα νὰ εἰπωθεῖ ὅτι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο κρούεται τὸ σήμαντρο σὲ κάθε μονὴ ὑποδηλώνει καὶ τὸν ἰδιαίτερο χαρακτήρα αὐτῆς, τόν χαρμόσυνο ἤ πένθιμο, εἴτε πρόκειται γιὰ ἀνδρικὸ εἴτε γιὰ γυναικεῖο μοναστήρι.

Πάντως εἶναι γεγονός τό εὖρος τῶν συναισθημάτων πού προκαλεῖ ὁ ἦχος τῆς καμπάνας καὶ τῶν σημάντρων ποὺ κοσμοῦν τὶς ἐκκλησίες καὶ τὰ μοναστήρια τῆς πατρίδας μας: ἀπὸ τὸ κάλεσμα στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ τὴν ἐπισήμανση τῶν ἱερῶν στιγμῶν τῆς λατρείας ἕως τὴν εἰδοποίηση γιὰ χαρμόσυνα ἢ δυσάρεστα γεγονότα.

Οἱ μεγάλες καμπάνες γιὰ τὴν πρόσκληση τοῦ λαοῦ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ἐμφανίζονται ἀρχικὰ στὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία. Ἔχουν πάρει τὴν ὀνομασία τους ἀπὸ τὴν Καμπανία, περιοχὴ τῆς Ἰταλίας, στὴν ὁποία πρωτοκατασκευάστηκαν. Συμβολίζουν τὶς σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων, πού ἀφυπνίζουν γιὰ ἐγρήγορση.

Στὴν Ἀνατολὴ κάποιος Βυζαντινὸς χρονογράφος ἀναφέρει ὅτι τὸν Θ΄ αἰ. ὁ δούκας τῆς Ἑνετίας Οὖρσος χάρισε στὸν αὐτοκράτορα Μιχαὴλ δώδεκα μεγάλες καμπάνες, τὶς ὁποῖες κρέμασε σὲ ἰδιαίτερο πύργο στὴν αὐλὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Πρώτη φορά τὶς ἔβλεπαν οἱ Βυζαντινοί, ὅμως τοὺς ἄρεσαν τόσο, ὥστε γενικεύτηκε ἡ χρήση τους.

Οἱ Τοῦρκοι ἀπαγόρευσαν τὴ χρήση τους κατὰ τὴ δουλεία, μὲ ἐξαίρεση τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὰ Ἰωάννινα καὶ μερικὰ νησιά, γιὰ νὰ μὴ ταράσσεται ὁ ὕπνος τῶν νεκρῶν Μουσουλμάνων, γιατί «ὁ κώδων εἶναι τὸ μυστικὸν ὄργανον τοῦ διαβόλου». Ἀντίθετα, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανὸς γράφει: «τὸ σήμαντρο αἰνίττεται (ὑμνεῖ καί δοξάζει) τάς τῶν ἀγγέλων σάλπιγγας· διεγείρει δὲ καὶ τοὺς ἀγωνιστάς πρὸς τὸν τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν πόλεμον».

Οἱ πιὸ παλιὲς γνωστὲς καμπάνες συναντῶνται τὸν ὄγδοο αἰώνα. Ἡ κατασκευὴ τους εἶναι χονδροειδὴς καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ μεταλλικὲς πλάκες, συναρμολογημένες μὲ σφυρηλατημένα καρφιά, ὅπως οἱ κατοπινοὶ λέβητες. Ἀργότερα ἐπικράτησε ἡ κατασκευή τους ἀπὸ χυτὸ ὀρείχαλκο ἄριστης ποιότητας. Ἡ χρήση χρυσοῦ ἢ ἀσημιοῦ γιὰ καλύτερη ἠχητικὴ ἀπόδοση ἐλέγχεται. Τὸ καμπαναριὸ εἶναι ἡ θέση ἀπὸ ὅπου ἀντηχεῖ ἡ καμπάνα μὲ τὴ γλυκιὰ φωνή της.

Ἕνα τρανό παράδειγμα πρὸς μίμησιν

Ὅπως μαθαίνουμε α) ἀπό τον ἱστότοπο agiosnikolaoskozanis και συγκεκριμένα ἀπό τήν εἰδικότερη ἀναφορά περί τοῦ κωδωνωστασίου τοῦ ἐν λόγῳ Ναοῦ καί β) ἀπό το ἄρθρο τῆς Κατερίνας Μάτσου ὅπου ἀναφέρεται ἐπίσης στό καμ- παναριό τής Ἐκκλησίας, γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς Κοζάνης ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Νικολάου δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ χωρὶς τὸ καμπαναριό.

Ἀξίζει, λοιπόν, μικρὸς λόγος νὰ γίνει καὶ γιὰ τὸ κτίσμα αὐτό. Μέχρι τὰ 1728 ὁ ναὸς δὲν εἶχε οὔτε καμ- πάνες οὔτε σήμαντρα. Ὁ δυνάστης θεωροῦσε πρόκληση καὶ ἀπαράδεκτη ἐνόχληση τὴν ὕπαρξή τους καὶ αὐστηρὰ ἀπαγόρευε τὴ χρήση τους.

Χρειάστηκαν καὶ πάλι παρεμβάσεις ἐπισήμων καὶ μεσιτεῖες διάφο- ρες γιὰ νὰ δοθεῖ στὰ 1728 στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὸ δικαίωμα νὰ ἔχει σήμαντρα σιδερένια καὶ ξύλινα, ὄχι ὅμως καὶ καμπάνες. Τὸ γεγονὸς χαιρετίστηκε ἀπὸ τοὺς Κοζανίτες μὲ πολλὴ χαρά, ἔκφραση δὲ τῆς χαρᾶς τους ἀποτελεῖ καὶ ἡ σημείωση στὴν πίσω πλευρὰ τοῦ σχετικοῦ φιρμανιοῦ ποὺ φυλάγεται στὴ δημοτικὴ βιβλιοθήκη· «Τό φερμάνι τοῦ Σουλτάνου Μεϊμὲτ ἀπό ὅπου ἔλεος τοῦ ἔκαμεν σεφέρι διά νά ἔχωμεν στην ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Νικολάου σήμαντρα σιδερένια καί ξύλινα». Πότε δόθηκε ἄδεια νὰ ἠχοῦν καὶ καμπάνες δὲν εἶναι γνωστό. Ὁπωσδήποτε αὐτὸ συνέβη πρὶν ἀπὸ τὰ 1855 ποὺ στήθηκε τὸ κωδωνοστάσι καὶ τοποθετήθηκαν σ᾿ αὐτὸ καὶ σήμαντρα καὶ καμπάνες.

Τὸ φιρμάνι τοῦ 1728 διὰ τὴν χρῆσιν σημάντρων

Μέ τὴν ἀνέγερση τοῦ κωδωνοστασίου οἱ Κοζανίτες «ἔβγαλαν τὸ ἄχτι τους». Καθὼς δὲν μποροῦσαν νὰ χτίσουν ψηλὲς καὶ ἐπιβλητικὲς ἐκκλησίες, ἔχτισαν ψηλὸ καὶ ἐπιβλητικὸ καμπαναριό. Δὲν τοὺς ἐνδιέφερε ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση καὶ ἡ λεπτὴ τέχνη, ὅσο τοὺς ἐνδιέφερε ὁ ὄγκος καὶ προπαντὸς τὸ ὕψος του. Καὶ ἔγινε γιὰ τὴν ἐποχὴ του πραγματικὰ ψηλὸ -ἔφτανε στὰ εἴκοσι ἕξι μέτρα, μὲ ἕξι ὀρόφους καὶ τροῦλο. Καὶ κατασκευάστηκε τετράγωνο καὶ ἀπὸ πελεκητὴ πέτρα, ἔργο τοῦ κάλφα Ἀνδρέα ἀπὸ τὴ Σέλιτσα (σημ. Ἐράτυρα Βοΐου). Ἡ δαπάνη, 62.152 γρόσια καὶ 37 παράδες, καλύφτηκε ἀπὸ τὸ εἰδικὸ ταμεῖο ποὺ προοριζόταν γιὰ τὴ βελτίωση τῆς λειτουργίας τῆς σχολῆς. Μὲ δωρεὰ δὲ τοῦ Ἠλία Κουτσιμάνη στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοποθετήθηκε ὡρολόγι, χρήσιμο πολὺ γιὰ τὴν ἐποχή του.

Τέλος, στὰ 1939 μὲ δωρεὰ τοῦ Κωνσταντίνου Μαμάτσιου προστέθηκε ὁ ἕβδομος ὄροφος καὶ τοποθετήθηκε σύγχρονο ὡρολόγι μὲ δεῖκτες καὶ στὶς τέσσερις πλευρὲς καὶ στὰ 1954 ἐπανεγκαταστάθηκε ὁ τροῦλος, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἐντοιχισμένη ἀναμνηστικὴ πλάκα.

Τὸ κωδωνοστάσι δὲν ἔχει ἰδιαίτερη ἀρχιτεκτονικὴ ἀξία οὔτε στὴ συνολική του μορφὴ οὔτε σὲ λεπτομέρειες, μέ ἐξαίρεση δυὸ γλυπτὲς παραστάσεις στοὺς τρίτο καὶ τέταρτο ὀρόφους τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς. Εἶναι ὅμως μεγάλη ἡ ἱστορική του σημασία καὶ ἡ συναισθηματική του ἀξία. Καθὼς οἱ Κοζανίτες «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» περιβάλλονταν ἀπὸ πολλὰ ἀμιγῆ τουρκοχώρια, μὲ τὴν καμπάνα τὴ μεγάλη τοῦ Ἅι-Νικόλα διατράνωναν τὰ χριστιανικὰ καὶ ἐθνικὰ τους αἰσθήματα κι ἔστελναν μηνύματα ὑπομονῆς καὶ ἐλπίδων ἀλλὰ καὶ μηνύματα ὑπεροχῆς τῆς διδασκαλίας τοῦ «Ναζωραίου» ἀπέναντι στὰ μουσουλμανικὰ κηρύγματα τῶν χοτζάδων τῆς περιοχῆς.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ Τοῦρκοι τῶν γειτονικῶν χωριῶν ζήτησαν νʼ ἀπαγορευθεῖ ἡ χρήση τῆς μεγάλης καμπάνας. Ἀλλὰ οἱ Κοζανίτες κατάφεραν νὰ διατηρήσουν τὸ δικαίωμα νὰ τὴ χρησιμοποιοῦν καὶ μὲ τὸ γλυκό της τὸν ἦχο καὶ τοὺς συμβολισμούς του νὰ γιορτάζουν ὅλα τὰ μεγάλα ἐθνικὰ γεγονότα καὶ νὰ καταστεῖ ἔτσι τὸ καμπαναριὸ φορέας τῶν παραδόσεων τῆς πόλης καὶ τὸ «ἐμφανὲς σύμβολόν» της.

Σχόλιο τοῦ συντάκτη: Ἐκεῖ πρέπει νά φθάσουμε;…νά αἰσθανόμαστε καί σήμερα, μέσα στό σπίτι μαςκιόλας, ὅτι κρατᾶμε Θερμοπῦλες; ἔ καί μή χειρότερα…Ἀκόμη καί σήμερα στήν Ἰορδανία καί στά Ἱεροσόλυμα, παρά τήν παρουσία μουσουλμανικοῦ καί ἑβραϊκοῦ πληθυσμοῦ, ἠχοῦν διάτρανα καί ἀνεμπόδιστα οἱ καμπάνες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Εἴχαμε τὴν Τρόϊκα, τώρα ἔχομεν καὶ τὸν Μουφτή

Ἐν κατακλεῖδι, καί ἀπό μία ἄλλη σκοπιά, οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἦχοι γίνονται μιά βιολογική συνήθεια για τόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Μετά ἀπό μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δέν ἀκούει ὁ ἄνθρωπος τούς τακτικούς καθιερωμένους ἤχους τοῦ γύρωθεν περιβάλλοντός του ὅταν π. χ. μένει μόνιμα σε κάποια περιοχή. Οἱ κάτοικοι δηλ. πού διαβιοῦν κοντά σέ ἀεροδρόμια ἤ σέ κομβικά σημεῖα σιδηροδρομικῶν ραγῶν, μετά ἀπό ἕνα χρονικό διάστημα δέν ἐνοχλοῦνται στούς ἐκκωφαντικούς ἤχους τῶν ἀεροπλάνων καί τῶν τραίνων ἀντιστοίχως, κατά τό συχνότατο πέρα- σμά τους, καθ᾿ ὅτι ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός ἔχει προσαρμοσθεῖ στό ἄκουσμά τους. Πῶς ἐξηγεῖται λοιπόν νά ἐνοχλοῦν κάποιους μόνο οἱ καμπάνες;

Εὔλογες βεβαίως εἶναι καί οἱ ὑποψίες περί μουσουλμανικοῦ δακτύλου, ὅπως ἐνημερωνόμαστε ἀπό ἄλλα σάϊτ. Πραγματικά ὅμως ἀναρωτιέται κανείς, γιατί τώρα να ἐνοχληθοῦν κάποιοι καί νά βγεῖ σχετικό ἐγκύκλιο σημείωμα; Μέχρι τώρα ἀπό τότε πού ὑπάρχουν καμπάνες, δέν ἠνοχλεῖτο κανείς!! Οὔτε μωρά οὔτε γέροι οὔτε ὑγιεῖς οὔτε ἀσθενεῖς. Τώρα τάχα ὅλοι ταυτό- χρονα διαμαρτυρήθηκαν; Δεν εἴμαστε τόσο ἀφελεῖς. Εἴχαμε την Τρόϊκα, τώρα καί τόν Μουφτή;

Δέν εἶναι ὑπερβολικά παράδοξο γιά τό ἕνα λεπτό καί ἄν, πού χτυπᾶ ἡ καμπάνα τρεῖς φορές τήν Κυριακή, καί σέ κάποιες γιορτές τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Παναγίας μας και τῶν ἁγίων μας μέσα στήν ἑβδομάδα, νά ἔχουν ἐνοχληθεῖ οἱ πάσχοντες ἀπό ὑπερευαισθησία ὠτίων;

Ὑπερβολικό!

Προσκαλεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἀπίστους εἰς τὸν Παράδεισον

Ἡ καμπάνα ἔχει δυναμικό ρόλο στή λατρευτική μας παράδοση. Προσκαλεῖ τούς πιστούς καί τους ἀπίστους στόν Παράδεισο.Ὅπως ὁ Νῶε τότε προσκαλοῦσε τούς πάντες στήν Κιβωτό γιά νά σωθοῦν. Ὑπάρχει δηλαδή θεολογική σημασία στήν καμπάνα.Τό νά γίνεται ἠπιότερη καί συντομότερη κρούση τῶν καμπανῶν στήν ἤδη ἤπια και σύντομη κρούση τους, σημαίνει κατάργηση τοῦ χτυπήματος.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί μάλιστα μέσα στό λίκνο τῆς ὀρθοδοξίας, τήν Ἑλλάδα, θα πρέπει νά συνεχίσει νά χτυπᾶ ὄχι ὅπως πάντα ἀλλά καί ἀκόμη δυνατότερα καί περισσότερο τίς καμπάνες της, στίς δύσκολες ἡμέρες τῆς πολύπλευρης ἐξαθλιωτικῆς καί θανατηφόρου κρίσεως. Νά βοήσουν καί νά κραυγάσουν στόν Θεό ὡς σεμνή παράκληση γιά τό ἔλεός Του. Εἶναι ἡ μόνη μας ἐλπίδα! Δεν ἐννοοῦμε βεβαίως νά σημαίνουν εὐκαίρως ἀκαίρως, γιά νά σπᾶνε τά νεῦρα τῶν γύρωθεν κατοίκων, ἀλλά στίς προβλεπόμενες διατεταγμένες στιγμές. Ἄν σιγήσουν οἱ καμπάνες, θά κράξουν οἱ λίθοι. Με τίς καμπάνες ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία διάτρανα τό πανηγῦρι της, ἔτσι ὁμολογεῖ τήν πίστη της. Σέ ὅποιον ἀρέσει. Ἄς πᾶνε ἀλλοῦ σέ ἄλλες γειτονιές ἤ χῶρες ὅσοι ἐνοχλοῦνται καί προτιμοῦν νά ἀκοῦν ἄλλους ἤχους καί κραυγές μουφτήδων, χεβιμεταλλάδων, δαιμονι- σμένων ἤ δαιμονίων. Ἔχουν το ἐλεύθερο ἐπιλογῆς. Ἄς μή μᾶς ἐπιβάλλουν ὅμως τίς δικές τους προτιμήσεις. Ἡ ἱστορία ἔχει δείξει πώς ἡ στέρηση τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ πάντοτε σέ ἀπρόσμενες καταστάσεις…

Ταπεινά φρονοῦμε πώς ἡ βασική αἰτία πού ἐνοχλοῦνται κάποιοι ἀπό τίς καμπάνες, εἶναι τό ὅτι δέν ἀγαποῦν ὅσο θά ᾿πρεπε τόν ἴδιο τον Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του και ὄχι ὁ ἀνυπόφορος ἦχος. Ἀκόμη και στίς ἠλεκτρικές καμπάνες ὑπάρχουν συνδυασμοί πλήκτρων πού παράγουν γλυκεῖς εὐχάριστους ἤχους.

Ἐπιτέλους: Ἂς ποῦμε τώρα καὶ ἕνα ὄχι Ἄς ἀναλογισθοῦμε τί λόγο θάδώσουμε ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ; Μήπως καί αὐτό τό Βῆμα νά τό ἐξαφανίσουμε, ἐπειδή ἐνδεχομένως μᾶς κατηγορήσουν γιά ρατσισμό; Μήπως ἐν τέλει κάποιους, ὅλα τους ἐνοχλοῦν;

Μά ἐπιτέλους ἄς ποῦμε καί ἕνα «ΟΧΙ» τώρα μάλιστα πού καί στον τόπο μας ἔχουν λυσσάξει α) γιά να φτιάξουν τζαμιά, β) νά καταργήσουν τήν εὐλογημένη γιά πολλούς λόγους ἀργία τῆς Κυριακῆς, ὡς Ἡμέρας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς θεσμοθετημένης ἀπό Μεγάλου Κωνσταντίνου και διατηρουμένης ἕως σήμερα, ἀλλά καί πού σφάζουν πλέον στή Συρία συστηματικά καί ἀνελέητα Χρι- στιανούς. Τυχαῖος αὐτός ὁ ἰσλαμικός συνδυασμός; Γιατί ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἔρχεται ἄσχημος καιρός, ὅταν ἀπό μακριά βλέπουμε τά μαῦρα σύννεφα, καί λαμβάνουμε τά μέτρα μας, ἐνῶ τώρα προφασιζόμαστε πώς ἡ κοινωνία μας ἔχει γίνει πλέον πολυπολιτισμική, ἄρα πρέπει νά ὑποταγοῦμε στά ἄλλης μορφῆς μαῦρα σύννεφα;

Οἱ καμπάνες τούς πειράζουν;

Και ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι «Ναί, οἱ καμπάνες», γιατί νά μή ὀργανωθεῖ μια ἄλλου εἴδους καμπάνια κατηχήσεως, πού νά ἑρμηνεύει ὄχι μόνο το βαθύτερο νόημα τῆς ὑπάρξεώς τους, ἀλλά καί τή μοναδική ἀληθινή πίστη τῶν Χριστιανῶν σέ σύγκριση μέ αὐτήν τήν ψεύτικη, αἱμοδιψῆ καί δαιμονιώδη τοῦ Ἰσλάμ. Θα προτείναμε στούς ἀναγνῶστες να μελετήσουν τούς σχετικούς ἐν προκειμένῳ καταπληκτικούς διαλόγους τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ πρός τούς Χιόνες.

Oρθόδοξος Τύπος,13/09/ 2013

Πηγή: http://tokandylaki.blogspot.gr/2014/06/blog-post_7761.html

Εκ μέρους της ΚΙΝΗΣΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.) ελάβαμε το πιο κάτω μήνυμα:

ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ!

«Εδώ πως πηγαίνετε, χριστιανοί μου;
Την φυλάγετε την Κυριακήν;
Εγώ σας συμβουλεύω να φυλάγετε την
Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη
εις τον Θεόν».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος.
Δημόκριτος

Τούτος ο τόπος κακοπάθησε αρκετές φορές στο διάβα της ιστορίας του, είτε από χέρια εισβολέων, είτε από χέρια ανάξιων κυβερνητών. Στις μέρες μας, η επιβολή των μνημονίων δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να προχωρήσουν τέτοιες αλλαγές στον τρόπο του βίου μας. Οι αλλαγές αυτές τελικά περισσότερο διαρ-
ρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος μικρής ομάδας μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, παρά την «αναπτύσσουν» με σωστά και ορθολογικά μέτρα, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες.

Ένα τέτοιο κραυγαλέο παράδειγμα βίαιης μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας είναι η σταδιακή κατάργηση της Κυριακής ως αργίας, μιας ημέρας όχι μόνον ξεχωριστής για τους πιστούς χριστιανούς της πατρίδας μας, αλλά και
για το σύνολο των εργαζομένων της χώρας, με τον Νόμο 4177/13.

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΣ είναι, για όλους μας και για τον καθέναν ξεχωριστά:

Ημέρα θείας λατρείας και Ευχαριστίας, γιορτή για τον άνθρωπο.

Ημέρα ψυχαγωγίας και αγαλλίασης.

Ημέρα αγαθοεργίας, στροφής μας προς τον συνάνθρωπο.

Ημέρα μετάνοιας και αναγεννητικού στοχασμού.

Ημέρα ανάπαυσης για όλους τους εργαζόμενους από τον εβδομαδιαίο μόχθο, πού την κατοχύρωσαν με τους αγώνες τους.

Ημέρα ριζοσπαστικής ισοτιμίας όλων, αλληλοσεβασμού και ενότητας, που ξεκινά και καταξιώνεται από την πρωινή Θεία Λειτουργία
μας. Ισοτιμίας πλουσίων και φτωχών, αρχόντων και λαού, ομοεθνών και αλλοεθνών, λευκών και εγχρώμων και κατάργησης άλλων
διακρίσεων που υποβαθμίζουν το ανθρώπινο Πρόσωπο.
Είναι η ημέρα που η παράδοσή μας αναβαθμίζει και τον πιο ταλαίπωρο, βασανισμένο και καταφρονημένο άνθρωπο στο βάθρο του Υιού
του Θεού και συγκληρονόμου της Βασιλείας Του, και άρα υπέρτατης αξίας αδερφό μας.

Η Κυριακή γιορτή και αργία είναι αναφορά και θεμέλιο της οικογενειακής και κοινωνικής συνοχής.

Η Κυριακή γιορτή και αργία είναι θεμέλιο της παράδοσής μας και του τρόπου ζωής μας.
Είναι αδιαπραγμάτευτος θεσμός αιώνων. Τη θεσμοθέτησε ο Μέγας και άγιος Κωνσταντίνος το 321 μ.Χ., την υπερασπίστηκε και έχυσε το αίμα του –και για αυτήν– ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στα μαύρα χρόνια της
σκλαβιάς.

Να θυμηθούμε τι μας δίδαξε:
«Πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, να χαιρόμεθα πάντοτε, μα περισσότερο την Κυριακήν, οπού είναι η Ανάστασις του Χριστού
μας. Διότι Κυριακήν ημέραν έγινε ο Ευαγγελισμός της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Την Κυριακήν ημέραν
μέλλει ο Κύριος να αναστήσει όλον τον κόσμον. Πρέπει και ημείς να εργαζόμεθα τας εξ ημέρας δια ταύτα τα μάταια, γήινα και ψεύ-
τικα πράγματα, και την Κυριακήν να πηγαίνομε εις την εκκλησίαν και να στοχαζόμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν,
τον παράδεισον, την ψυχήν μας οπού είναι τιμιωτέρα από όλον τον κόσμον, και όχι να πολυτρώγομεν, να πολυπίνωμεν και να κά-
μνωμεν αμαρτίας. Ούτε να εργαζόμεθα και να πραγματευόμεθα την Κυριακήν. Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφο-
ρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν».

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η κατάργηση της γιορτής και αργίας της Κυριακής είναι πράξη που δυναμιτίζει τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η Νέα Εποχή έρχεται να αποδομήσει τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η ορθόδοξη
πίστη μας, η παράδοσή μας και ο ελληνικός πολιτισμός.

Οι εκφραστές αυτών των αντιλήψεων και επιλογών στην Ελλάδα, προσπαθούν να βρουν αφορμές για να περάσουν στην πολιτικοκοινω-
νική ζωή μας τα σχέδιά τους. Στην περίπτωση της Κυριακής επικαλούνται τον μαρασμό της αγοράς και το συμφέρον των μικρών επιχειρήσεων.

Όμως, πώς θα τονωθεί η αγορά, όταν τα εισοδήματα έχουν καταβαραθρωθεί με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους και μάλιστα στοχεύουν να συμπιέσουν ακόμα περισσότερο, όπως καθαρά
φαίνεται; Πώς θα προστεθεί τζίρος στα μικρά καταστήματα, δουλεύοντας μια μέρα παραπάνω, αφού τις έξι μέρες που δουλεύουν ο τζίρος τους
έχει εκμηδενιστεί από την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει η αγορά; Πώς θα επιβιώσουν οι μικρές επιχειρήσεις, όταν τα κόστη τους τις πνί-
γουν; Πώς θα ανταπεξέλθουν στην αύξηση του εργατικού κόστους κατά 75% (λόγω Εορτής και Αργίας); Πώς θα τα βγάλουν πέρα οι οικογενει-
ακές επιχειρήσεις, μην παίρνοντας ανάσα 30 μέρες το μήνα, (καθώς και τον άλλο και τον παράλλο μήνα); Μας λένε είναι προαιρετικό. Πώς
θα κρατήσεις το μαγαζί σου κλειστό, όταν ανοίγει ο διπλανός σου;

Στόχος τους λοιπόν είναι να εξοντώσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να μεταφέρουν ακόμα μεγαλύτερα μερίδια αγοράς και πλούτου
στις μεγάλες επιχειρήσεις και στις πολυεθνικές.
Παραμερίζουν ό,τι δημιουργεί φραγμούς στην αδήριτη ανάγκη του συστήματος για συσσώρευση κεφαλαίου. Είναι παραπάνω από βέβαιο
(και για νομικούς λόγους περί αθέμιτου ανταγωνισμού), ότι αν η κατάργηση της Κυριακής καθιερωθεί στα μικρά καταστήματα, θα επεκταθεί και στα μεγάλα και παντού. Είναι σίγουρο ότι σε λίγο
θα καταργήσουν και το 75% της επιβάρυνσης της εργασιακής αμοιβής για κυριακάτικη απασχόληση και θα την εξομοιώσουν με τα τυπικά
ρεπό σε 25%, εκμηδενίζοντας έτσι την αξία της Κυριακής ως ιδιαίτερης μικρής Λαμπρής. Δηλαδή θα εξοβελίσουν την Ανάσταση από την
ζωή μας, γιατί θέλουν να μην βιώνουμε την Ανάσταση του Χριστού και Θεού μας, γιατί αυτή μας αναγεννά και κάθε βδομάδα βάζουμε νέα αρχή. Αυτό επιτάσσει η νεοειδωλολατρική και συγκρητιστική Νέα Εποχή!

Επικαλούνται επίσης ότι εξυπηρετείται ο τουρισμός και οι τουριστικές ανάγκες της χώρας.
Είναι στάχτη στα μάτια μας, το επιχείρημα. Στην παράδοσή και τον πολιτισμό μας, μεγάλες αρχές είναι η φιλοξενία και η ψυχαγωγική
εξυπηρέτηση. Νιώθουμε υποχρέωσή μας να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο οι συνάνθρωποί μας, που μας τιμούν, επισκέπτονται
τη χώρα μας και δαπανούν τα χρήματά τους εδώ. Γι’ αυτό και υπήρχε πάντα μέριμνα, τα καταστήματα μαζικής εστίασης (καφέ, εστιατόρια,
μπαρ, ψυχαγωγικά κέντρα, κλπ.) να είναι πάντα ανοιχτά και τις Κυριακές, για φιλοξενία και ψυχαγωγία, καθώς επίσης και οι συναφείς δραστηριότητες που εξυπηρετούν τους τουρίστες μας. Αν χρειάζονται βελτιώσεις να τις κάνουμε, δεν μας φταίει όμως η Κυριακή. Ξέρουμε όλοι, πώς χειρίστηκαν τον τουρισμό μας, πώς εκπαίδευσαν μια κοινωνία ολόκληρη να βλέπει σαν αρπακτικό τους τουρίστες. Όλοι ξέρουμε την «ευαισθησία, την συνέπεια και την ποιότητα» της τουριστικής
στρατηγικής αυτών που κυβέρνησαν ως τα σήμερα, γι’ αυτό και καταλήξαμε έρμαιοι και αδύναμοι στα διεθνή τουριστικά μεγαθήρια των
«κλειστών πακέτων τουρισμού», όπου επίσης τους παρέχουμε τη χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών σίτισης και διαμονής γιατί ανταγωνιζόμαστε μόνο με την τιμή και συνεπώς, η τιμή μας
τιμή δεν έχει. Άλλες παρεμβάσεις και στρατηγικές χρειάζεται ο τουρισμός μας. Δεν θα μετατρέψουμε όλη την Ελλάδα σε shopping center για να είμαστε ανταγωνιστικοί στο shopping therapy,
αλλού είναι τα πλεονεκτήματά μας.

Ξέρουμε επίσης ότι ο καταναλωτισμός είναι βασική αξία του συστήματος και του πολιτισμού που θέλουν να μας επιβάλουν. Να είμαστε ό,τι τρώμε, ό,τι πίνουμε, ό,τι ντυνόμαστε, ό,τι οδηγούμε, σε τι και όπου διαμένουμε κλπ. Να παίρνουμε αξία απ’ αυτά και όχι να δίνουμε αξία εμείς σ’ αυτά. Να μην είμαστε, αλλά να έχουμε!
Να καταναλώνουμε σαν στατιστικά νούμερα καταναλωτικών προτύπων που τα καθορίζουν τα οικονομικά συμφέροντα των αγορών, των τρα-
πεζών, και του κεφαλαίου. Να μην πηγαίνουμε τις Κυριακές στην Εκκλησία, αλλά στους νέους «ναούς» της κατανάλωσης στα υπερκαταστήματα ή στις υπεραγορές. Κι αν έχουμε προβλήματα, ανησυχίες και προβληματισμούς; Υπάρχει λύση! Κατανάλωσε και θα σου περάσει! Καλοπέρασε (δηλαδή κατανάλωσε) και θα σου περά-
σει! Τι νοιάζεσαι; Εσύ να περνάς καλά! Ο ριζοσπαστικός ανταγωνισμός και το «αόρατο χέρι της αγοράς» θα τα λύσει όλα! (Μόνο που κατά πώς φαίνεται περίτρανα στην εποχή που ζούμε, είναι αόρατο το χέρι της αγοράς γιατί δενυπάρχει!)

Αυτά πιστεύουν σήμερα οι κυβερνώντες και προσπαθούν να τα εφαρμόσουν τη στιγμή που οι παρατάξεις τους εμφανίζονται ως «θεματοφύλακες των παραδόσεων του έθνους» και μάλιστα κάποιοι υπουργοί προέρχονται από «χριστιανικούς κύκλους». Είναι εμφανές ότι το σύστημα χρησιμοποιεί αυτές τις πολιτικές παρατάξεις και τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα για να περάσει αυτά τα μέτρα όσο το δυνατόν χωρίς πραγματική και σε βάθος αντιδράση από την κοινωνία.

Επειδή

Ο νόμος της κατάργησης της Κυριακής γιορτής και αργίας προσβάλλει βλάσφημα το πρόσωπο του Κυρίου μας και Θεού μας Ιησού Χριστού και βεβαίως την Λαμπρή Του Ανάσταση, που τιμούμε και γιορτάζουμε κάθε Κυριακή.
Ο νόμος της κατάργησης της Κυριακής γιορτής και αργίας προσβάλλει όχι μόνο όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς αυτής της χώρας
αλλά και τους Ορθόδοξους όλης της Οικουμένης.

Η κατάργηση της Κυριακής
Γιορτής και Αργίας δεν πρέπει
να περάσει!

Είναι ώρα που πρέπει να αντιδράσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για τη μοίρα αυτού του τόπου και του λαού μας. Η δύναμη που
έχουμε ως καταναλωτές, ψηφοφόροι και κοινωνικοπολιτικά ευαισθητοποιημένοι πολίτες είναι τεράστια.

Ως καταναλωτές να μηδενίσουμε τα ψώνια μας κάθε Κυριακή και να μποϋκοτάρουμε όποια καταστήματα ανοίγουν τις Κυριακές σύμφωνα με αυτόν το νόμο. Να συνεργαστούμε με τα συνδικάτα, τους συλλόγους των μικρομεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων, τις ομοσπονδίες των εμποροϋπαλλήλων και των άλλων εργαζομένων. Όλοι οι φορείς των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχουν διαφωνήσει με αυτόν το νόμο, γιατί δεν τους λύνει, αλλά τους δημιουργεί προβλήματα. Αλλά αυτοί χωρίς διάλογο, ακάθεκτοι υλοποιούν τα σχέδια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής με πρόσχημα την κρίση, στην οποία αυτοί μας έριξαν μέσα.

Ως εκλογείς να καταψηφίσουμε στην κάλπη εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις και τους βουλευτές που ψήφισαν αυτό το Νόμο στη Βουλή
και τον προωθούν στην πράξη.

Ως ευαισθητοποιημένοι πολίτες να δραστηριοποιηθούμε, να πείσουμε και κινητοποιήσουμε όσους μπορούμε περισσότερους σ’ αυτό τον αγώνα.

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ
ΚΑΙ ΑΡΓΙΑ
ΟΧΙ
ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
ΟΧΙ
ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΤΗΣ “ΨΩΝΙΟ – ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ”
ΟΧΙ
ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ

Το ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε. είναι μια ανοιχτή πρωτοβουλία.
Μπορείς κι εσύ να μετέχεις και να συμβάλλεις
στην κοινή μας προσπάθεια.
ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.

Κίνηση Χριστιανών Εργαζομένων και Μικρομεσαίων Επιχειρηματιών.
ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 78Δ – ΑΘΗΝΑ 10678
ΤΗΛ./ΦΑΞ. 210 38 11 302 Email:kixreme@gmail.com
Ur l : ht tp://kixreme.wordpres s . com/
Μπορείς να στηρίξεις ενισχύοντας οικονομικά την πρωτοβουλία του ΚΙ.ΧΡ.Ε.Μ.Ε.
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Αριθμός Λογαριασμού: 5126 070693 099
υΙΒΑΝ: GR 71 0172 1260 0051 2607 0693 099

Τό σύγχρονο ποδόσφαιρο ουδεμία σχέσει έχει μ΄ εκείνο τό αγνό άθλημα πού οί παλαιότεροι γνωρίσαμε. Τότε πού παίζανε οι ομάδες ποδόσφαιρο γιά μιά μπύρα, γιά ένα λουκούμι, καί γιά την τιμή τής φανέλας.

Τότε, οί περισσότεροι από εκείνους πού το παρακολουθούσαν δικαίως λεγόσαντε φίλαθλοι. Σήμερα, μέ τίς καταστροφές, τίς μαχαιριές, τίς φωτιές, τίς αισχρολογίες, καί τα πονηρά στοιχήματα μόνο "φίλαθλοι" δέν μπορούν νά λέγονται.

Από την άλλη πλευρά τώρα, οί εκάστοτε κυβερνήτες, είτε πολιτικοί είτε χουντικοί, συνήθεια έχουνε να κρατούνε τίς μάζες τού λαού αποχαυνωμένες σε ποδόσφαιρα καί "αγώνες" ώστε να μή σκέπτονται τήν καθημερινότητα καί να μή καταφεύγουν σε ξεσηκωμούς καί επαναστάσεις!

Είναι λοιπόν, ή δέν είναι, το ποδόσφαιρο "όπιο τού λαού" ;

Καί τί σχέσει έχουν οί Εθνικές ομάδες όταν οί παίκτες όλων αυτών είναι ξένοι; Γιά ποιά "Εθνική Ελλάδος" μιλάμε όταν οί περισσότεροι ανήκουν σε άλλες χώρες ;

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα ( ; ) συναρπαστικό. Επαληθεύεται αυτό από το πλήθος που παρακολουθεί τους αγώνες εθνικούς και διεθνείς. Ως ομαδικό άθλημα σαφώς υπερτερεί από την αντισφαίριση επί εδάφους, άθλημα που επιχειρούν να καθιερώσουν ευρύτερα οι οικονομικά ισχυροί χωρίς όμως επιτυχία.

Μεγάλωσα απέναντι από ποδοσφαιρικό γήπεδο επαρχιακής πόλης. Εκείνα τα πρώτα μετεμφυλιοπολεμικά έτη όλα ήταν δύσκολα αλλά συνάμα συναρπαστικά. Παιδιά εμείς μοιραζόμασταν το ίδιο γήπεδο, στο οποίο κατά Κυριακή αγωνιζόταν η τοπική ομάδα. Παρακολουθούσαμε τις προπονήσεις της με προπονητή κάποιον που προσφερόταν εθελοντικά να εξασκεί τους παίκτες. Κι εκείνοι φορούσαν τις στολές τους αφήνοντας κατά γης τα ρούχα τους.

Μην είχαν τάχα κάτι στις τσέπες τους, για να το κλέψουν; Κι όταν νικούσαν τους αντιπάλους ένα πιάτο φαγητού ή ένα γλύκισμα ήταν η αμοιβή τους. Γι’ αυτό όμως κατέβαλλαν όλες τους τις δυνάμεις, όπως και εμείς οι μικροί αντιμετωπίζοντας, στην έδρα μας πάντοτε, τους συνομηλίκους μας των άλλων γειτονιών.

Υπήρχε όμως κάτι που δεν μου άρεσε στην όλη ατμόσφαιρα...

Ήταν ο φανατισμός. Αυτός μετέτρεπε τάχιστα τους φιλάθλους σε τυφλωμένους οπαδούς. Ποια ή διάκριση; Ο φίλαθλος απολαμβάνει το θέαμα, χειροκροτεί κάθε καλή ενέργεια και, στο τέλος, εκείνον που στέφεται νικητής του αγώνα.

Ο οπαδός υποφέρει, καθώς διακαής πόθος του είναι να νικήσει η ομάδα του και μόνο. Τί κι αν είναι κατώτερη; Πρέπει να νικήσει. Πώς;

Με αντιαθλητικό παιχνίδι, με ψυχολογικό επηρεασμό των αντιπάλων και των διαιτητών, με δωροδοκία τέλος, αν ο αγώνας είναι βαθμολογικά κρίσιμος.

Αυτά τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου σε συνδυασμό με την προϊούσα εμπορευματοποίηση των πάντων μετέτρεψαν το ποδόσφαιρο από ερασιτεχνικό σε επαγγελματικό!

Όμως σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα, η οποία οργανώνεται από ιδιώτες, εμφιλοχωρεί το πάθος του κέρδους. Ίσως κατά καιρούς να εμφανίστηκαν «Μαικήνες» του ποδοσφαίρου, οι οποίοι φάνηκαν να στηρίζουν οικονομικά κάποιες ομάδες.

Ας μην αμφιβάλλουμε για το ότι τα κέρδη τους υπήρξαν πολλαπλάσια της προσφοράς τους, έμμεσα πλην σαφώς κέρδη.

Ο διοικών μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα αποκτά πολιτική δύναμη, δύναμη που απορρέει από το πλήθος των τυφλωμένων οπαδών της, αυτών που θεοποιούν την ομάδα τους και αναγράφουν επιβεβαιωτικά συνθήματα στους τοίχους, που τη συνοδεύουν σε κάθε εκτός έδρας αναμέτρηση, που αγοράζουν, ακόμη και με στερήσεις, τα εισιτήρια όλων των αγώνων της χρονιάς προκαταβολικά!

Αυτοί είναι που δημιουργούν πολεμική ατμόσφαιρα στο στάδιο ώρες πριν από την έναρξη τους αγώνα, που μεθούν και προκαλούν τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, που συμπλέκονται μαζί τους, παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, που καταστρέφουν τα πάντα σε περίπτωση ατυχούς αποτελέσματος του αγώνα εντός και εκτός γηπέδου.

Αυτοί αποτελούν τα τάγματα εφόδου, για τα οποία ουδείς πολιτικός τολμά να εκφέρει κρίση! Τι κρίση να εκφέρει, αφού οι ψήφοι των εμπαθών είναι πολύτιμες!

Πώς να εναντιωθεί στη δύναμή τους και να ψηφίσει κατά της παραγραφής χρεών της ομάδας – λατρείας πλήθους οπαδών. Της ομάδας εμπορικής επιχείρησης, η οποία δαπανά υπέρογκα ποσά για την αγορά ποδοσφαιριστών διεθνούς κλάσεως και ικανότατου χρυσοπληρωμένου προπονητού.

Ο οπαδός δεν θέτει στον εαυτό του το ερώτημα: Θα βγάλει ο πατέρας μου εργαζόμενος όλη του τη ζωή, όσα το είδωλό μου απολαμβάνει σε ένα μήνα; Πώς να πάψει το Κράτος να προστατεύει με άνδρες των σωμάτων ασφαλείας ιδιωτικές συναθροίσεις; Πώς να υπολογίσει επακριβώς τις φθορές σε δημόσια περιουσία; Μπορεί να μη συμφωνούν ούτε και στα αμυντικά ζητήματα στη Βουλή, στα ποδοσφαιρικά κατά κανόνα ομονοούν. Και ενώ έντονη είναι η επιχείρηση εθνικού αποχρωματισμού των λαών, εντείνονται όμως περιέργως οι διεθνείς αναμετρήσεις μεταξύ χωρών.

Σ’ εκείνες των ομάδων έχουμε αναμετρήσεις χρυσοπληρωμένων μισθοφόρων, στις άλλες όμως των εθνικών ομάδων διακυβεύεται, όπως πιστεύεται, το εθνικό γόητρο. Άλλωστε οι οπαδοί είναι πλέον σχεδόν οι μόνοι που ξεχύνονται με το εθνικό μας σύμβολο στους δρόμους μετά από κάθε επιτυχία της ομάδας μας!

Τότε και μόνον τότε κάποιοι δηλητηριασμένοι και δηλητηριώδεις διεθνιστές βρίσκουν αφορμή να χλευάσουν και να ειρωνευτούν αυτούς και τη σημαία μας!

Κατά την περίοδο της πλαστής ευμάρειάς μας διαθέσαμε και εμείς σημαντικά ποσά για την ανάδειξη του αθλήματος. Καταφέραμε μάλιστα να κατακτήσουμε και ευρωπαϊκό τίτλο! Κατακτήσαμε και άλλους τίτλους όπως σε διεθνείς διαγωνισμούς μαθηματικών, φυσικής και αστρονομίας. Αυτοί όμως ουδόλως προβλήθηκαν! Ήταν χωρίς νόημα για την εθνική μας υπερηφάνεια!

Το ποδόσφαιρο και η καλαθοσφαίριση αντιπροσωπεύουν τον νέο ελληνισμό. Για μικρό διάστημα επεκταθήκαμε και σε άλλα αθλήματα, όπως στίβου και άρσης βαρών, καθώς μας επέτρεπε ο αλόγιστος δανεισμός να σπαταλούμε για ειδικά σκευάσματα, ως τότε κτήμα μόνο των οικονομικά ισχυρών χωρών.

Έσβησαν τα φώτα των αγώνων και απομείναμε τώρα άνεργοι και πεινασμένοι, γι’ αυτό και αποστέλλουμε στα πέρατα της γης τους επιστήμονές μας, που μόχθησαν για τις σπουδές τους οι γονείς και δαπάνησε το Κράτος μας.

Το άκρως θλιβερό πάντως είναι η συμμετοχή στον άνισο ανταγωνισμό, που μόνο ευγενής άμιλλα δεν είναι, χωρών που οι λαοί τους πεινούν.

Πόσο έχασε ο Μαντέλα, που είχε καταστεί παγκόσμιο ίνδαλμα αγωνιστού για τα δίκαια του λαού του, όταν, ως πρόεδρος πλέον της χώρας του, εισήλθε στον πειρασμό να διοργανώσει και στη χώρα του διεθνείς αγώνες. Και ο κατήφορος συνεχίζεται.

Ήρθε και η σειρά της Βραζιλίας, χώρας που η γη ανήκει σε πολύ λίγους μεγαλοκτηματίες και οι πολλοί εξαναγκάζονται σε εσωτερική μετανάστευση για ένα μεροκάματο. Χώρας, όπου οι άπληστοι του κεφαλαίου πειραματίζονται σε αχανείς εκτάσεις με καλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων φυτών, με τα οποία, ισχυρίζονται, ότι θα λύσουν το πρόβλημα της πείνας!

Χώρας, όπου το ποδόσφαιρο έχει θεοποιηθεί με την ανάδειξη από τις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων σπουδαίων ποδοσφαριστών, που διέπρεψαν ως μισθοφόροι σε ομάδες όχι και τόσο πλουσίων χωρών, όπως η Ισπανία. Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: Και ποιο άλλο όνειρο μπορεί να έχει ο σύγχρονος Βραζιλιάνος από του να δει τον γυιό του διάσημο ποδοσφαιριστή και την κόρη του βασίλισσα στο καρναβάλι του Ρίο;

Ο Μαρξ είχε τονίσει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Από τότε που οι κοινωνικές εξελίξεις επέφεραν τον μετριασμό της επιρροής της θρησκευτικής πίστης στις δυτικές κοινωνίες, ανεπτυγμένες και υπανάπτυκτες οικονομικά, υπερεπλεόνασαν τα πάσης φύσεως ναρκωτικά και όχι μόνο εκείνα, που συνήθως έτσι αποκαλούνται, φυτικά ή χημικά σκευάσματα.

Το ποδόσφαιρο κατέχει κυρίαρχη θέση μεταξύ αυτών. Και συμβαίνουν αυτά, επειδή οι θρησκευτικοί ηγέτες «μοχθούν» καθημερινά να μη διαψευσθεί ο Μαρξ!

Απόστολος Παπαδημητρίου

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Πηγή: https://egolpio.wordpress.com

Γιὰ ποιό λόγο ἀναχωρεῖ; Ἐπειδὴ θέλει νὰ μᾶς διδάξη πάλι νὰ μὴν συμπλεκώμαστε μὲ τὸν Έχω facebook, άρα υπάρχω. Με ένα κλικ, ανεβάζω σε μία οθόνη την ανασφάλειά μου, τη μοναξιά μου, την ανάγκη για αναγνώριση, την αδυναμία μου στο «σχετίζεσθαι», τις ιδεολογικές μου εμμονές, το θεολογικό μου παραλήρημα…

Γι’ αυτό θα ποστάρω ότι «έχω νεύρα», ότι «το διάβασμα δεν βγαίνει», ότι «το φαΐ κάηκε», ότι «καλά έκαναν και τους απέλυσαν τους χαραμοφάηδες», ότι «όποιος δεν έχει τι να κάνει ας στείλει», ότι «οι παπάδες φταίνε», ότι «πίνω καφέ στο μαγαζί τάδε». Γι’ αυτό θα ανεβάσω τις φωτογραφίες που έβγαλα για το προφίλ. Γιατί με νοιάζει πάνω απ’ όλα το προφίλ. Άλλωστε μπορώ να μπαίνω και να βγαίνω, φανερά ή κρυφά, ρίχνοντας μια ματιά πρώτα «ποιος είναι μέσα». Γιατί στον τοίχο μου κάνω πολιτικές αναλύσεις, οικονομικές προβλέψεις, κοινωνικά μανιφέστα. Γιατί, μ’ ένα μόνο κλικ και το προφίλ μου μαρτυρά την ενεργό πολιτική μου συνείδηση, την πίστη και την θεολογική μου κατάρτιση και τις απόψεις μου για την κοινωνική επικαιρότητα. Φυσικά πάντα με τρόπο απόλυτο και αφοριστικό. Απλά και ανέξοδα. Εξάλλου, αν κάποιος θέλει κάτι παραπάνω, του ποστάρω κι ένα λινκ «να μη λέει»… Εξάλλου η εταιρία μού το λέει καθαρά κι εγώ το φχαριστιέμαι: είμαι χρήστης!

Έχω facebook, άρα υπάρχω. Και είμαι παντοδύναμος! Γιατί δεν έχω απέναντί μου να κοιτάξω ανθρώπινα μάτια, αλλά μια λευκή οθόνη. Παρόλ’ αυτά μπορώ να βυθομετρώ στις ψυχές και τα μυαλά των άλλων και να δίνω πάντα τις κατάλληλες απαντήσεις. Ένα τσιτάτο κάποιου φιλοσόφου που βρήκα στο διαδίκτυο, πάντα αποστομώνει και μου προσφέρει ικανοποιητικά like! Συχνά νιώθω την αυτοπεποίθησή μου να υφίσταται πλήγμα, αισθάνομαι ότι δεν αξίζω πια. Είναι όταν δεν έχω πολλά like… Τότε πραγματικά ταπεινώνομαι και ψάχνω κάτι καλύτερο για να επανέλθω δριμύτερος. Όσα πιο πολλά like, τόσο το κύρος μου ανεβαίνει. Κι αν μου κάνουν και κοινοποίηση το σχόλιο, τότε γίνομαι σοφός. Μέσα στον κόσμο του fb, το δικό μου εικονικό κόσμο, αυτοπραγματώνομαι. Ικανοποιώ εικονικά τις πραγματικές ανάγκες μου ή πραγματικά τις εικονικές μου επιθυμίες; Ποιος νοιάζεται! Εξάλλου ο αριθμός των φίλων μου (και των ακολούθων μου!) αυξάνεται συνεχώς στο προφίλ μου. Κι αν με τους περισσότερους δε γνωρίζομαι, δεν έχει σημασία αφού δε με νοιάζει το πρόσωπο, αλλά το νούμερο. Είπαμε, όλα είναι θέμα προφίλ!

Μ’ αρέσει αυτός ο κόσμος! Βλέπω από αυτόν, αναπνέω από τα like που θα πάρω και μιλάω πλέον όχι από το στόμα αλλά από το πληκτρολόγιο. Ο κόσμος αυτός είναι πολύ βολικός! Γιατί δεν έχει τις απαιτήσεις της προσωπικής συνύπαρξης. Δεν έχει ευθύνες, έγνοιες, ρίσκα. Είναι ασφαλής! Γράφω και διαγράφω τα λεγόμενα, κάνω ή μπλοκάρω φίλους, μεταφέρομαι από το ένα μέρος στο άλλο με μία επισήμανση, στέλνω ένα σκούντημα ή μια ηλεκτρονική αγκαλιά (hug), γελάω με lol, κερνάω ηλεκτρονικό καφέ, συμφιλιώνομαι με ένα emoticon με όποιον είχα μαλώσει, χωρίς τον κόπο της συγχώρεσης, κερδίζω την αναγνώριση που δε βρήκα στο σπίτι, στη σχολή ή στο γραφείο και μία ασφαλή τρύπα για να χώσω το κεφάλι μου και να κρυφτώ από τον έξω κόσμο.

ΥΓ: Ζητείται Θεός να με κάνει add.

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Παρεμβολή”, Τεύχος Απριλίου-Μαΐου-Ιουνίου 2013

Πηγή: http://theologosgr.blogspot.gr/2014/06/facebook.html