Το παρακάτω άρθρο [1] θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε μερικά πράγματα. Ο συγγραφέας θέτει αρχικά την ερώτηση: Το να είμαστε γονείς είναι επάγγελμα; Ναι και όχι, απαντάει.

Συνήθως πιστεύουμε πως, για να μεγαλώσουμε τα παιδιά, δεν χρειάζεται ειδική μάθηση και πως λίγος κοινός νους αρκεί. Διαπιστώνουμε ωστόσο γύρω μας πως αυτός ο κοινός νους χρησιμοποιεί μεθόδους αντιφατικές. Κάποιος από τους γείτονές μας κρίνει πως πρέπει να δαμάζει τον γιο του και να του επιβάλλει σε όλα τη θέλησή του. Ένας άλλος απεναντίας βεβαιώνει πως με το να τον αφήνει –τον γιο δηλαδή– να τα βγάζει πέρα μόνος του, τον προετοιμάζει για τη ζωή. Μια μητέρα περιβάλλει ασφυκτικά το παιδί της με μια τρυφερότητα ανησυχητική, χαρίζοντάς του απλόχερα τις περιποιήσεις της και τις συμβουλές της. Και όλοι απορούν ωστόσο, γιατί δεν φτάνουν τελικά στους σκοπούς τους.

Στο δάμασμα, το παιδί θα αντιτάξει την αυθάδεια.

Κάποιος γονέας προσπαθεί να δαμάσει το παιδί· σ᾿ αὐτή την περίπτωση το παιδί θα αντιτάξει την αυθάδεια.

Τον επιεική πατέρα θα τον κατηγορήσει για αδιάφορο.

Το παιδί θα κατηγορήσει ως αδιάφορο τον πατέρα που δείχνει πολλή επιείκεια.

Στην ξεχειλίζουσα μητρική αγάπη αποκρίνεται με την ψυχρότητα.

Πόσα παιδιά, ακριβώς διότι δέχονται πολλή τρυφερότητα από τους γονείς, γίνονται ψυχρά.

Και όλοι παραπονούνται για τον χαρακτήρα των παιδιών τους: «Τι του έκανα του Θεού και μου έδωσε τέτοιο γιο;»

Ας λεχθεί εδώ ότι, εξ όσων εγώ γνωρίζω, λίγοι γονείς είναι εκείνοι που δεν παραπονούνται για τα παιδιά τους.

Βέβαια, ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του, και αν αυτός ο κοινός νους που μας οδηγεί, για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, μεταχειρίζεται τόσο διαφορετικούς τρόπους, δεν είναι τάχα και ο δικός μας χαρακτήρας που φταίει;

Ο ένας μεταχειρίζεται αυτόν τον τρόπο, για να βοηθήσει το παιδί, ο άλλος τον άλλο, ο άλλος τον άλλο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι κάτι φταίει σ᾽ εμάς;

Μήπως δεν είμαστε κι εμείς πεισματάρηδες, αυταρχικοί ή άστατοι και αδύναμοι; Δεν έχουμε κι εμείς τον εγωισμό μας, δεν είμαστε κι εμείς ανυπόμονοι απέναντι στα παιδιά μας;

Τα τελευταία χρόνια έχουν μελετηθεί πολύ τα προβλήματα του χαρακτήρα: πώς πλάθεται ο χαρακτήρας του παιδιού και πώς εξελίσσεται ακατάπαυστα· η επίδραση του δικού μας χαρακτήρα πάνω στο παιδί, και τα μέσα για να μειωθούν οι δυσκολίες που συναντούμε στην οικογενειακή μας ζωή. Οι μελέτες αυτές μπορούν να μας χρησιμεύσουν· δεν θα μας προσφέρουν όμως κανόνες για να τους ακολουθήσουμε, έγκυρους σε κάθε περίσταση…

Πρέπει σ᾽ αυτό το σημείο να λεχθεί ότι και όσα θα πούμε εδώ, αλλά και όσα κατ᾽ ιδίαν πιθανόν να πούμε με μερικούς από σας, δεν είναι δυνατόν να αποτελούν συνταγή, ότι έτσι και έτσι θα κάνεις με το παιδί, και ότι, αν ενεργήσει κανείς κατ᾽ αυτόν τον τρόπο, είναι πλέον ή βέβαιο ότι θα πάνε καλά τα πράγματα. Δεν μπορούμε να δώσουμε συνταγές. Εκείνο που χρειάζεται είναι ο κάθε γονέας να ξέρει τόσα πράγματα και να έχει τόσα στην καρδιά του και να έχει ο ίδιος τέτοια αγωγή, ώστε μόνος του σε καθεμιά περίσταση, σε κάθε δεδομένη ευκαιρία να συμπεριφέρεται κατά τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφέρεται απέναντι του παιδιού του.

Δεν θα μας προσφέρουν κανόνες για να τους ακολουθήσουμε, έγκυρους σε κάθε περίσταση, γιατί σε παρεμφερή ζητήματα δεν υπάρχουν ποτέ δύο όμοιες περιπτώσεις. Στο σημείο αυτό το λειτούργημά μας ως γονέων είναι πολύ διαφορετικό από ένα επάγγελμα.

Στο επάγγελμα ξέρει κανείς τι θα κάνει· αν και, ακόμη και εκεί, καμιά φορά αλλιώς θα ενεργήσει στη μια περίπτωση, αλλιώς στην άλλη. Πάντως, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών δεν είναι επάγγελμα.

Θα μας βοηθήσουν –οι συμβουλές που θα δώσει εδώ, και όσα θα πει– θα μας βοηθήσουν όμως στο να καταλάβουμε καλύτερα τη διαγωγή του παιδιού μας και τη δική μας διαγωγή. Ο κοινός νους μας θα δει πιο καθαρά, θα ενεργήσει πιο σίγουρα και θα αποκτήσουμε μεγαλύτερη πείρα, μεγαλύτερη μαστοριά.

Η ιδιοσυγκρασία του παιδιού

Θεωρούμε πως το παιδί μας γεννήθηκε με μερικά «χαρίσματα» και με πολλά «ελαττώματα», ότι προπάντων με αυτά τα ελαττώματα πρέπει να ασχοληθούμε, ότι ως γονείς έχουμε αυτή την αποστολή, να τα εξαφανίσουμε στην αρχή μ’ ένα δάμασμα, με τιμωρίες, έπειτα με κάμποσα μαθήματα ηθικής.

Τις πιο πολλές φορές –δεν μιλούμε για παθολογικές περιπτώσεις παιδιών– βλέπει κανείς και προσέχει πιο πολύ τα ελαττώματα του παιδιού· δεν βλέπει και μερικά καλά που έχει το παιδί. Και το θεωρεί καθήκον ως γονέας να ασχοληθεί μόνο με τα ελαττώματα του παιδιού, και επομένως να προσπαθήσει να το δαμάσει, να το τιμωρήσει, να του κάνει απλώς μαθήματα: «Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο». Δεν βλέπει, από την άλλη πλευρά, και τα καλά στοιχεία που έχει το κάθε παιδί.

Ό,τι ξέρουμε σήμερα, είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που ίσχυε ως τώρα. Ο χαρακτήρας του παιδιού σχηματίζεται μετά τη γέννηση, στην επαφή με τον κόσμο και πρώτα-πρώτα με τους γονείς του.

Δεν γεννιέται με χαρακτήρα το παιδί· εμείς δημιουργούμε τον χαρακτήρα στο παιδί. Γεννιέται απλώς με μια ιδιοσυγκρασία.

Και αυτό από τα πρώτα-πρώτα χρόνια, πριν το παιδί φτάσει στην ηλικία να καταλαβαίνει.

Δεν είναι, ας επαναλάβουμε ακόμη μια φορά, τυχαίο το ότι ο Θεός κανόνισε το παιδί να έρχεται στον κόσμο τόσο αδύναμο και να έχει πέρα για πέρα ανάγκη από τους γονείς του, ακριβώς για να το διαπλάσουν και να του δώσουν τον χαρακτήρα που πρέπει να του δώσουν.

Η πρώτη αυτή περίοδος είναι μία από τις σπουδαιότερες της αγωγής. Κατά την περίοδο αυτή το παιδί δέχεται βαθύτατες εντυπώσεις και αποκτά συνήθειες που θα ριζώσουν. Γίνεται φοβητσιάρικο ή ενεργητικό, ανοικτόκαρδο ή υποκριτικό, χαρούμενο ή λυπημένο. Ας δούμε όμως πώς γίνεται αυτό.

Σημαντικό ρόλο παίζει η κληρονομικότητα του παιδιού. Είναι ό,τι θα ονομάσουμε φύση ή ιδιοσυγκρασία. Σωματική ιδιοσυγκρασία που σφιχτοδένεται με την ψυχολογική ιδιοσυγκρασία.

Και σωματικά το παιδί έρχεται σ᾽ αυτόν τον κόσμο με μια δική του ιδιοσυγκρασία, όπως επίσης και ψυχικά. Έχει και την ψυχολογική του ιδιοσυγκρασία και τη σωματική.

Το δείνα παιδί είναι περισσότερο ή λιγότερο δραστήριο, περισσότερο ή λιγότερο σβέλτο, περισσότερο ή λιγότερο ευσυγκίνητο, όπως είναι λιγνό ή χονδρό, εύρωστο ή αδύνατο. Έτσι φανερώνεται η ύπαρξή του, και πάνω στο σημείο αυτό είναι που πρέπει να παίρνουμε ορισμένες προφυλάξεις.

Δεν πρέπει να κατηγορούμε το παιδί για την ιδιοσυγκρασία του και να την αντιμετωπίζουμε σαν ελάττωμα.

Ένα παιδί, π.χ., ήλθε σ᾽ αυτόν τον κόσμο με την άλφα τάση για δραστηριότητα, και το άλλο παιδί ήλθε σ᾽ αυτόν τον κόσμο με λιγότερη τάση για δραστηριότητα. Δεν πρέπει αυτά τα πράγματα να τα βλέπουμε, λέει, σαν ελάττωμα.

Το να τα βάζουμε μ᾽ ένα παιδί, γιατί είναι νευρικό, φοβητσιάρικο, το να το τιμωρούμε γι᾽ αυτό, έχει σαν συνέπεια την αύξηση της νευρικότητός του ή των φόβων του.

Δηλαδή αντί να το ωφελήσουμε, το βλάπτουμε και ακόμη πιο πολύ το σπρώχνουμε προς το κακό στοιχείο που έχει μέσα του.

Ας σκεπτόμαστε απεναντίας πως είναι πιο ευαίσθητο από ένα άλλο στις κριτικές και στις απειλές μας, και επομένως πρέπει να του φερόμαστε με περισσότερη λεπτότητα.

Οφείλουμε να λαμβάνουμε υπ᾽ όψιν την ιδιοσυγκρασία και να μην απαιτούμε από όλους τα ίδια πράγματα.

Ας προσπαθούμε απεναντίας να μεταχειριζόμαστε τον καθένα ανάλογα με τις καταβολές του. Αντί να επιβάλουμε σε ένα αεικίνητο παιδί να κάθεται μ᾽ ένα βιβλίο στο χέρι, κάτι που θα εξαγριώσει τη φύση του –ένα αεικίνητο παιδί πώς να το βάλεις να καθίσει;– ας του δώσουμε την ευκαιρία να ξοδέψει τις δυνάμεις του με το να τρέξει, να παίξει έξω, αποφεύγοντας βέβαια τις ανώφελες ευκαιρίες για εκνευρισμό.

Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Συμεών Κραγιοπούλου Γονείς και παιδιά, τόμος Α , σσ. 105-111.

[1] Τα αποσπάσματα με πλάγια στοιχεία που χρησιμοποιεί ὁ π. Συμεών προέρχονται από άρθρο στο βιβλίο “Οι καθημερινές δυσκολίες της αγωγής” τής Σχολής γονέων και παιδαγωγών στο Παρίσι, εκδ. Δίπτυχο, Αθήνα 1965, σσ. 34-40.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η σημασία της υπογραφής σύμβασης εκμετάλλευσης του μπλοκ 2, από την κοινοπραξία ΤΟΤΑΛ-ΕΝΤΙΣΟΝ-ΕΛΠΕ είναι απλώς πάρα πολύ μεγάλη. Στο μπλοκ 2 υπάρχουν δύο κοιτάσματα φυσικού αερίου, Πύρος και Αχιλλέας, με εκτιμώμενα αποθέματα της τάξης των 10 τρις κυβικών ποδιών (300 εκατ. Μ3) δηλαδή διπλάσιες ποσότητες από το κοίτασμα Αφροδίτης της Κύπρου.

Η αξία των αποθεμάτων ανέρχεται, με μια τιμή του φυσικού αερίου στα $8/1000 κυβικά πόδια (1 Gj) στα $80 δις ή με μια ισοτιμία δολαρίου/ευρώ, $1.15/1 ευρώ, στα 70 δις ευρώ. Με βάση τον νόμο 4001/2011 (νόμος Μανιάτη), το ελληνικό Δημόσιο σε βάθος 30 ετών, τη διάρκεια ζωής των κοιτασμάτων δηλαδή, θα λάβει 1,4 δις ευρώ και η Περιφέρεια των Ιονίων νήσων 350 εκατομμύρια ευρώ.

Η ετήσια παραγωγή θα ανέρχεται σε 10 δις Μ3 για 30 χρόνια, ή εκφραζόμενη σε ισοδύναμα βαρέλια πετρελαίου, 64,4 εκατομμύρια που σημαίνει 176 χιλιάδες βαρέλια ημερησίως. Αυτήν περίπου την ποσότητα παράγει και η ΔΕΗ, 50 εκατομμύρια τόνους λιγνίτη ετησίως, με δεδομένο ότι 1 τόνος λιγνίτη Πτολεμαΐδας αντιστοιχεί, ενεργειακά, με 1 βαρέλι πετρέλαιο.

Το προσωπικό που θα απασχοληθεί στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου που υπάρχει στο μπλοκ 2 εκτιμάται σε 8.500 άτομα στον πρωτογενή τομέα, 1 άτομο/20 ισοδύναμα βαρέλια αργού πετρελαίου, και 25.500 άτομα στον δευτερογενή τομέα, Σύνολο 34.000 άτομα, με παχυλό μέσο μισθό για τα δεδομένα της εποχής, επί 30 χρόνια. Ακριβώς όπως και στην ΔΕΗ, όπου στα ορυχεία εργάζονται 8.000 άτομα και δορυφορικά απασχολούνται 24.000 άτομα.

Ας μην μπούμε σε αυτή τη φάση σε υπολογισμούς για το πόσα χρήματα θα εισπράξει επιπρόσθετα το ελληνικό Δημόσιο από τον φόρο εισοδήματος και την ανάπτυξη που θα δημιουργήσουν τα χρήματα που θα κερδίζουν οι εργαζόμενοι αυτοί στην ελληνική αγορά, το σίγουρο είναι αν είχε τέτοιες ταμειακές εισροές ο όποιος σημερινός υπουργός Οικονομικών, δεν θα είχε να αντιμετωπίσει τις ειρωνείες και τα ασφυκτικές πιέσεις του οποιουδήποτε Eurogroup.

Άρα το ερώτημα παραμένει πάντα, για ποιον λόγο αργήσαμε τόσο… τα κοιτάσματα υπάρχουν εκεί εκατομμύρια χρόνια…

Και τελειώνω με την παρατήρηση ότι η ετήσια παραγωγή των 10 δις Μ3 φυσικού αερίου που θα διοχετευτεί προς την ΕΕ, την ελληνική αγορά τη δώσαμε στην Ρωσία, είναι σχεδόν η ίδια με αυτήν, 15 δις Μ3 φυσικού αερίου, που θα διοχετεύσει και ο αγωγός East-Med με φυσικό αέριο από την Ανατολική Μεσόγειο.

Πόσο ποιό σημαντική και ποιο οικονομική είναι η εκμετάλλευση των ελληνικών υδρογονανθράκων από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου και πόσο ποιο ασφαλής για την Ευρώπη. Και πόσο αναβαθμίζεται και η γεωστρατηγικη θέση της Ελλάδας.

Η αξιοποίηση του μπλοκ 2 είναι οικονομικά εφικτή διότι θα χρειαστεί μια επένδυση της τάξης του $1 δις για να έρθει στην παραγωγή. Αυτό το ποσό επιμεριζόμενο στα μέλη της κοινοπραξίας είναι μέσα στα όρια των οικονομικών δυνατοτήτων τους.

Άρα, πριν το 2020, και αυτό είναι εφικτό όταν η ΕΝΙ που ανακάλυψε το Ζορ πριν 18 μήνες θα θέσει σε παραγωγή το κοίτασμα στα τέλη του 2017, θα παράγουμε ημερησίως φυσικό αέριο που θα ισοδυναμεί με 176 χιλιάδες βαρέλια, ενώ ο Πρίνος, ο Πατραϊκός και το Κατάκολο θα μας δίνουν άλλα 20.000 βαρέλια ημερησίως σύνολο κοντά στα 200.000 βαρέλια ημερησίως.

Πηγή: Defence-point.gr

Πολλές φορές στίς διάφορες συναντήσεις ἀνθρώπων, ἀκόμη καί σέ ἐκκλησιαστικά Συνοδικά Ὄργανα, διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι πρέπει νά συμφωνήσουμε σέ ἕνα θέμα, ἔστω καί ἄν ἔχουμε διαφορετική γνώμη, «χάριν τῆς ἑνότητος». Καί συμβαίνει τά ἴδια τά Συνοδικά Ὄργανα, στά ὁποῖα συμμετέχουν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, νά ἀποφασίζουν διαφορετικά, πράγμα τό ὁποῖο δικαιολογεῖται ὅτι γίνεται «χάριν τῆς ἑνότητος» ἤ «γιά τήν ἑνότητα».

Ὑπάρχουν δέ καί ἄνθρωποι, πολιτικοί, ἐκκλησιαστικοί, οἱ ὁποῖοι διατείνονται ὅτι ἀγωνίζονται γιά τήν ἑνότητα τοῦ σώματος στό ὁποῖο συμμετέχουν, ὡσάν κάποιοι ἄλλοι νά μή ἐνδιαφέρωνται γιά τήν ἑνότητα.

Ἀπό τήν ἀρχή, πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἑνότητα στήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀπώτερος στόχος στόν ὁποῖο πρέπει νά ἀποβλέπουμε. Ἰδίως στήν Ἐκκλησία αὐτό εἶναι σκοπός ὅλων, ἀφοῦ αὐτό ἐπιτεύχθηκε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, σύμφωνα μέ τό Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς: «Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος∙ ὅτε τοῦ πυρός τά γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργεῖ στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, γι’ αὐτό ὑπάρχει ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων στήν θεολογία.

Ὅμως, εἶναι ἀπαραίτητο νά σημειωθῆ ὅτι ἑνότητα μποροῦν νά ἔχουν καί ὅσοι ἐργάζονται τό κακό καί ὅσοι ἀπαρτίζουν μιά ἐγκληματική ὀργάνωση, πού ἀποβλέπουν στήν διαίρεση καί τήν κακοδαιμονία τῆς κοινωνίας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἑνότητά τους, ὥστε νά διαπράττουν τό κακό καί νά μή ἀποκαλυφθοῦν. Ὁπότε, δέν εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπός ἡ ἑνότητα, ἀλλά ὁ συνδυασμός τῆς ἑνότητας μέ τήν ἀλήθεια.

Στήν θεία Λειτουργία προτρέπονται οἱ πιστοί μέ τούς λόγους: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἡ ἑνότητα στήν ἐκκλησιαστική γλώσσα δέν εἶναι ἀφηρημένη καί ἀπροϋπόθετη, ἀλλά συνδέεται μέ τήν πίστη, εἶναι ἑνότητα τῆς πίστεως, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Θεό στούς ἁγίους καί συνδέεται σαφέστατα μέ «τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί βεβαίως προϋποθέτει τήν ἐγκατάλειψη ὅλης τῆς ζωῆς μας στόν Χριστό. Μιά τέτοια ἑνότητα εἶναι εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ἡ ἑνότητα πού μπορεῖ νά ἔχουν καί οἱ αἱρετικοί μεταξύ τους, πού στηρίζονται στόν στοχαστικό λόγο καί πολεμοῦν τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του συνιστᾶ στούς Χριστιανούς νά ἀγωνίζονται νά τηρήσουν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, πού συνδέεται μέ τόν ἕνα Κύριο Θεό, μέ τήν μία πίστη καί τό ἕνα βάπτισμα. Γράφει: «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν∙ εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα, εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί διά πάντων, καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν» (Ἐφ. δ΄, 3-6). Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως συνδέεται μέ τόν ἕναν Κύριο, τήν μία πίστη, τό ἕνα βάπτισμα, τό ἕνα σῶμα, τό ἕνα Πνεῦμα.

Ἐπίσης, ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος σέ ἕναν ἑπόμενο στίχο ὁμιλεῖ γιά τήν ἑνότητα στήν θέωση: «καί αὐτός ἔδωκε τούς μέν ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. δ΄, 11-13). Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως συνδέεται μέ τήν ἐπίγνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἔχει σκοπό τήν τελειότητα, νά ἀποκτήση ὁ ἄνθρωπος τό μέτρο τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή στήν θέωση.

Στήν ἴδια προοπτική κινοῦνται καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦσαν νά διατηρήσουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀποκαλυφθεῖσα πίστη, ἀποδιώκοντες ἀπό τήν Ἐκκλησία τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μέ τίς αἱρετικές διδασκαλίες διασποῦσαν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αἵρεση διασπᾶ τήν ἑνότητα καί ὄχι ἡ ἀλήθεια. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν γινόταν γιά τήν διασφάλιση τῆς ἑνότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πατέρες ὅταν ἀπομάκρυναν τούς αἱρετικούς ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν διασποῦσαν τήν ἑνότητα, ἀλλά τήν προάσπιζαν. Μιά διαφορετική ἑρμηνεία ἀποτελεῖ παραχάραξη τῆς λειτουργίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος συνδέει τήν ἕνωση τῶν Χριστιανῶν μεταξύ τους μέ τήν ἴδια φρόνηση. «Οὐδέ οὕτω ποιεῖ ἕνωσιν, ὡς τό τοῖς αὐτοῖς χαίρειν καί τά αὐτά φρονεῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ!». Αὐτός ὁ λόγος συνδέεται μέ πολλά χωρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γιά παράδειγμα, στούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης γράφει: «Ὁ δέ Θεός τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τό αὐτό φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατά Χριστόν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδόν ἐν ἑνί στόματι δοξάζητε τόν Θεόν καί πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. ιε΄, 5-6). Ἐπίσης, στούς Χριστιανούς τῶν Φιλίππων γράφει: «Εἴ τις οὖν παράκλησις ἐν Χριστῷ, εἴ τι παραμύθιον ἀγάπης, εἴ τις κοινωνία Πνεύματος, εἴ τις σπλάγχνα καί οἰκτιρμοί, πληρώσατέ μου τήν χαράν, ἵνα τό αὐτό φρονῆτε, τήν αὐτήν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τό ἕν φρονοῦντες» (Φιλ. β΄, 1-2).

Ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος προσδιορίζει τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ πνευματική ἕνωση. Γράφει: «Ἡ ἕνωσις ἡ πνευματική ἐστι μνήμη ἀσφράγιστος∙ ἥτις ἐν διαπύρῳ πόθῳ ἀδιαστάτως ἐν τῇ καρδίᾳ πυρσεύεται, ἐκ τῆς διαμονῆς τῆς πρός τάς ἐντολάς δύναμιν λαμβάνουσα πρός τόν δεσμόν οὐ καταχρηστικῶς, οὐδέ φυσικῶς». Ἡ πνευματική ἕνωση γίνεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἀνάπτει τόν θεῖο πόθο στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων.

Στήν κοινωνία γίνεται λόγος γιά ἑνότητα παρά τίς ὑπάρχουσες διαφορετικές ἀπόψεις καί σέ αὐτό ἀποβλέπει τό δημοκρατικό πολίτευμα. Οἱ διαφορετικές ἀρχές καί τά διαφορετικά προγράμματα μεταξύ τῶν κομμάτων, οἱ διαφορετικές θέσεις καί μέσα στίς ἐνδοκομματικές ἐργασίες, πού ἀποδεικνύονται ἀπό τίς ψηφοφορίες, ὅταν ἐκφράζωνται μέ δημοκρατικό τρόπο, θεωροῦνται ὡς στοιχεῖο ἑνότητας.

Ὅμως, στήν Ἐκκλησία τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ἡ ἑνότητα δέν εἶναι μιά ἐξωτερική συμφωνία ἀπόψεων, καί μάλιστα διαφοροποιημένων ἀπό τήν παραδοθεῖσα πίστη καί τήν ἀποκαλυφθεῖσα παράδοση, ἀλλά εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἑνότητα πίστεως.

Ἑπομένως, στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν «χάριν τῆς ἑνότητος» νά ἀναιρεῖται ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καί τελικά νά ὑπονομεύεται ὅλη ἡ ἀποκαλυφθεῖσα πίστη. Ὅταν ἐπικρατῆ ἀπόκλιση ἀπό τήν πίστη δέν εἶναι ἐπαινετή ἡ ἑνότητα, ἀντίθετα ἐκεῖνος πού διαφυλάσσει τήν ἀποκαλυφθεῖσα πίστη διαφυλάσσει τήν ἑνότητα. Ἐπίσης, στά ἐκκλησιαστικά θέματα δέν μπορεῖ κανείς νά ἀκολουθῆ τήν διπλωματία καί νά παλινωδῆ, νά ἀλλάση κάθε φορά ἀπόψεις καί νά χαρακτηρίζη αὐτήν τήν νοοτροπία ὡς συμβολή στήν ἑνότητα.

Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή στήν ὁποία δέν ἐπιτρέπεται νά ἀποδομοῦνται καί οἱ ἴδιες οἱ λέξεις, ἰδιαιτέρως τό νόημα τῆς λέξεως τῆς ἑνότητας, χάριν μιᾶς ἐξωτερικῆς ἐπίπλαστης καί μεταβαλλόμενης διπλωματικῆς νοοτροπίας, ἡ ὁποία κρύπτει στοιχεῖα σκοπιμότητας καί ὠφελιμισμοῦ.

Φεβρουάριος 2017

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση

Για το σύγχρονο άνθρωπο τίθενται βασικά ερωτήματα, που αναφέρο­νται στην ίδια του την ύπαρξη· από που έρχομαι; που πηγαίνω; Σ 'αυτά τα ερωτήματα προσπαθήσαμε να δώσουμε απάντηση στο φως της Ορθοδοξίας.

Ο άνθρωπος δεν είναι άναρχος· έχει αρχή. Δεν μπορεί να δώσει ο ίδιος βαθύτερο νόημα στη ζωή. Αυτό το προσδιορίζει ο Δημιουργός του. Η αρχή του ανθρώπου βρίσκεται στη βούληση του Θεού· όχι στη φύ­ση Του. Δεν είναι "προβολή" ή "εκροή" μιας κάποιας υπερβατικής Αρχής, αλλά καρπός της Θείας βουλής και της θεϊκής αγάπης· δεν είναι αποτέλεσμα "ανάγκης" στη ζωή του Θεού, αλλά αποτέλεσμα ελευθερίας.

Η υπαρξιακή ταυτότητα του ανθρώπου εκφράζεται με τον όρο "κατ' εικόνα Θεού". Το αρχέτυπο του ανθρώπου είναι ο Τριαδικός Θεός, που είναι κοινωνία προσώπων, ενότητα, αρμονία, αγάπη. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος, το "κατ' εικόνα" του Τριαδικού Θεού, ήταν από τη φύση του κοινωνία και αγάπη. Μπορούσε να αναπτύξει διαπροσωπικές σχέσεις αγάπης, κατά "μετοχή" στη θεία αγάπη και να αποκτήσει αφθαρσία και αθανασία, φθάνοντας με τη χάρη του Θεού στο "καθ' ομοίωσιν", θέτο­ντας τη σφραγίδα της δικής του προαίρεσης στο "κατ' εικόνα". Τότε η αγάπη του Θεού θα ήταν και δική του επιλογή.

Αυτή η αμοιβαία αγάπη μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου θα οδη­γούσε τον άνθρωπο στο ξεπέρασμα της κτιστής του πραγματικότητας, στην αιώνια "θεωρία" του προσώπου του Θεού, δηλαδή στη ζωή
σύμ­φωνα με το σχέδιο του Θεού, που εναρμονίζεται με την ίδια τη φύση του ανθρώπου, όπως βγήκε από τα χέρια του Δημιουργού.

Η θέση του ανθρώπου στη Δημιουργία ήταν θέση ευθύνης και αγά­πης· μπορούσε να κάνει χρήση της Δημιουργίας, όμως όχι κατάχρηση τάχθηκε να την φυλάσσει και να την εργάζεται. Έχοντας ο ίδιος κέντρο αναφοράς και κεφαλή τον Θεό, μπορούσε να είναι κέντρο ενότητος και αρμονίας ολοκλήρου της δημιουργίας, η οποία βάδιζε μαζί με τον άνθρωπο προς την αφθαρσία, ώστε να αποτελέσει τον κατάλληλο "τό­πο", στον οποίο θα ζούσε ο άφθαρτος και αθάνατος άνθρωπος.

Το "αρχέτυπο" του Ανθρώπου ήταν ο Τριαδικός Θεός που είναι κοι­νωνία προσώπων και επομένως ενότητα, αρμονία, αγάπη. Η Θεία Φύ­ση είναι μία και μεταδίδεται από τη μία Αρχή και Πηγή τον Πατέρα, στα δύο άλλα πρόσωπα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα.

Ο άνθρωπος πλάστηκε σαν κοινωνία προσώπων, σαν μία φύση με πολλές υποστάσεις, γιατί μέσα στον ένα άνθρωπο, τον Αδάμ βρίσκο­νταν ολόκληρη η ανθρωπότητα, όχι μόνον η Εύα. Ο Θεός δεν έπλα­σε επί μέρους άτομα, αλλά μία ενιαία ανθρώπινη φύση, που μεταδίδεται σε μύριες υποστάσεις, σε αναρίθμητα ανθρώπινα πλάσματα.

Ολόκληρος η δημιουργία του Θεού ήταν "καλή λίαν", υπήρχε σ' αυτή ένα βαθύτερο νόημα, η αφθαρσία και η αθανασία, η αιώνια προ­σωπική κοινωνία αγάπης μετά του Δημιουργού, η οποία ταυτίζεται με την αιώνια ζωή και την αιώνια μακαριότητα.

Όμως η αγάπη προϋποθέτει την ελευθερία· χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη. Γι’ αυτό και ο Θεός πρόσφερε στον άνθρωπο την ελευθερία για να μπορεί να αναπτύξει διαπροσωπικές σχέσεις αγά­πης και να βιώσει την ενότητα και φύση με τους άλλους ανθρώπους-πρόσωπα. Και να αναπτύξει αγαπητική σχέση και με το Δημιουργό του. Ο Θεός επέτρεψε στον άνθρωπο την δυνατότητα να του στρέψει την πλάτη και δεν ηθέλησε, για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο να δημιουργήσει κατώτερα όντα.

Για να μπορέσει ο άνθρωπος να αναπτύξει την αγάπη του "εν ελευ­θερία." ο Θεός του έδωσε "νόμο" και ταυτόχρονα τον προειδοποίησε για τις συνέπειες της παραβάσεως αυτού του νόμου. Ο άνθρωπος αυτο-προαίρετα αρνήθηκε να βαδίσει το δρόμο που είχε χαράξει γι’ αυτόν ο Θεός και προτίμησε το δρόμο που του υπέδειξε ο Δράκοντας,· με απο­τέλεσμα να απορρίψει το Θεό σαν κέντρο αναφοράς· να τον αντικατα­στήσει με τον εαυτό του, δηλαδή να αυτονομηθεί. Έτσι κλείστηκε αυτο-ερωτικά στον εαυτό του και μεταβλήθηκε σε εγωιστικό ον, εγκαταλεί­ποντας εντελώς τη θέση ευθύνης για τη λοιπή δημιουργία.

Ο Θεός, από φιλανθρωπία, για να μην αμαρτάνει ο άνθρωπος αιώνια και για να έχει ένα δραστικό μέσο παιδαγωγίας, έδωσε το θάνατο, χω­ρίς όμως να αφαιρέσει το πολύτιμο δώρο της ελευθερίας.

Ο Θεός επέτρεψε και στη λοιπή κτίση να προσαρμοσθεί στη νέα κα­τάσταση του ανθρώπου· όχι μόνο σαν αποτέλεσμα των επιλογών του ανθρώπου, αλλά και σαν πρόσθετη παιδαγωγία. Έτσι δημιουργήθηκε το λεγόμενο "φυσικό κακό", που παίρνει στη ζωή μας διάφορες μορφές.

Όμως οι καταστάσεις αυτές στη ζωή του ανθρώπου δεν είναι οι τε­λικές. Ο Θεός είναι και μένει Πατέρας, που δεν διαγράφει ποτέ τα παι­διά του, και από το δικό του μέρος, κάνει ό,τι πρέπει για να συγκε­ντρώσει ξανά τα διεσκορπισμένα παιδιά Του. Όμως ο Θεός δεν επιθυ­μεί με κανένα τρόπο να εκβιάσει την αγάπη του ανθρώπου και η επι­στροφή του περνάει μέσα από τη δική του προσωπική προαίρεση.

Ήδη από την ήμερα της πτώσεως ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο να βαδίζει στο σκοτάδι της απογνώσεως χωρίς ελπίδα.

Σαν στοργικός Πατέρας χρησιμοποίησε σκληρά παιδαγωγικά μέτρα. Έδιωξε τα παιδιά του από το πατρικό σπίτι και δεν παράλειψε να τοπο­θετήσει τα Χερουβείμ και την "φλογίνην ρομφαία", να φυλάσσουν το δρόμο προς το "ξύλο της ζωής". Ταυτόχρονα ο Θεός βεβαίωσε τον άνθρωπο πως μπορεί να υπολογίζει στην αγάπη του Θεού, πως υπάρχει ένα πατρικό σχέδιο, που προβλέπει την τελική συντριβή του Δράκοντος και την ελευθερία των τέκνων του Θεού.

Τότε άρχισε μία μεγάλη περίοδος προετοιμασίας για την επαναφορά του ανθρώπου, που αποδήμησε από τη χάρη του Θεού.

Οι απόγονοι του Αδάμ, σαν προερχόμενοι από την άρρωστη "ρίζα", είχαν ανάγκη από νέο γενάρχη, από μία νέα "ρίζα", για να "αναπλα­σθούν" και να "αναγεννηθούν". Αυτός ο νέος Αδάμ ήταν ο Χριστός, που εγεννήθη ως άνθρωπος χωρίς να κατάγεται από τον πρώτο Αδάμ. Με τη σάρκωση Του "προσέλαβε" τον πεσμένο άνθρωπο, με τον θάνα­το Του "συνάντησε" τον τελευταίο εχθρό του ανθρώπου, το θάνατο και τον συνέτριψε, με την ανάσταση του χάρισε την αθανασία και αφθαρσία και με την ανάληψη Του ανύψωσε το "πρόσλημμα" μέχρι τη δόξα του Θεού Πατρός.

Στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού αποκαταστάθηκε η κοινω­νία μεταξύ Θεού και ανθρώπων και η ανθρωπότητα συγκροτήθηκε και πάλι σε ένα σώμα, σαν "σαρξ εκ της σαρκός του και οστούν εκ των οστέων του". Σ' αυτό το νέο σώμα, κεφαλή είναι ο Χριστός και οι πι­στοί "μέλη". Έτσι πραγματοποιήθηκε η προφητεία της Παλαιάς Διαθή­κης· "Κύριος έκτισε με αρχήν οδών αυτού εις έργα αυτού" (Παροιμ. η' 22).

Ο πεσμένος άνθρωπος μπορεί πλέον να βαδίσει αυτή τη "νέα οδό", με αποτέλεσμα να ελευθερωθεί από τη δουλεία του θανάτου και της φθοράς και να οδηγήσει και ολόκληρη τη δημιουργία στην ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού, στην αφθαρσία και την αθανασία.

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα και Πνεύμα "εις ψυχήν ζώσαν". Ο ίδιος τώρα αναπλάσσει τον άνθρωπον με νερό και πνεύμα. Το Χριστιανικό βάπτισμα είναι ο τρόπος αναγεννήσεως, σύμφωνα με τη θεία βουλή του Θεού. Όμως και πάλι η σωτηρία του ανθρώπου δεν συ­ντελείται με αυτόματες διαδικασίες, γιατί και πάλι ο άνθρωπος καλείται να δεχθεί την αγάπη του Θεού και να ανταποκριθεί σ' αυτήν με τη δική του αγάπη. Γι' αυτό και μετά την αναγέννηση εισέρχεται σε πνευματική παλαίστρα. Σ' αυτόν τον πνευματικό αγώνα ο άνθρωπος πρέπει να προ­σέξει τρεις παράγοντες!

Τον θείο παράγοντα. Ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπει για σωτηρία στον Θεό και να εγκαταλείψει κάθε σκέψη και τάση αυτονομίας. Η σω­τηρία δεν βρίσκεται "εντός", αλλά έξω από τον άνθρωπο και είναι δώρο του Θεού Πατέρα.

Για τη σωτηρία δεν αρκεί η χάρη του Θεού. Γιατί αυτή πρέπει να γί­νει αποδεκτή από την ελεύθερη προαίρεση του ανθρώπου. Αυτό γίνεται όταν ο άνθρωπος με τη θέληση του εγκαταλείπει την αυτονομία και ταυ­τίζει το θέλημα του με το θέλημα του Θεού. Βαδίζει δηλαδή το δρόμο της σωτηρίας που ο Θεός άνοιξε γι 'αυτόν και δεν επιδιώκει την αυτο-σωτηρία.

Ένα τρίτο σημείο που πρέπει να προσέξει ο άνθρωπος στην πορεία της επανόδου του στον "Πατρικό οίκο", είναι το δαιμονικό στοιχείο. Ο αρχαίος "όφις" δεν έχει πλέον εξουσία πάνω στον άνθρωπο, γιατί με την ενανθρώπιση του Χριστού και ιδιαίτερα με την σταύρωση και την ανάστασή Του συνέτριψε τον Δράκοντα, του αφαίρεσε τα "υπάρχοντα", δηλαδή ελευθέρωσε τους ανθρώπους από την αμαρτία και "έδεσε" τον εχθρό για "χίλια χρόνια", μέχρι τη Δευτέρα Του έλευση. Όμως και σ' αυτό το διάστημα ο Σατανάς προσπαθεί να επηρεάσει τον άνθρωπο από τα έξω με λογισμούς και προσπαθεί να κερδίσει τη συνεργασία των αισθήσεων του ανθρώπου για να δημιουργήσει τα πάθη και να καταλάβει και πάλι το χαμένο έδαφος.

Με την άσκηση των σωματικών και των ψυχικών αρετών ο άνθρω­πος ελευθερώνεται από τα πάθη, εξουδετερώνει τις προσβολές του Δράκοντα και γίνεται άξιο δοχείο της χάρης του Θεού. Αυτή η χάρη, που ενεργοποιείται στα πλαίσια της Εκκλησιαστικής ζωής, δηλαδή της ζωής του σώματος του Χριστού, οδηγεί τον άνθρωπο στην εμπειρία της πα­ρουσίας του Θεού, στην αληθινή θεογνωσία.

Όμως η "γνώση" αυτή είναι τώρα μερική όταν όμως έλθει το "τέλειον", κατά τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου, τότε το "μερικόν" θα κα­ταργηθεί.

Όποιος ακολούθησε το δρόμο της αυτονομίας και προτίμησε να ζει γυμνός από τη χάρη του Θεού, σκεπάζοντας τη γυμνότητα του με "φύλ­λα συκής", αυτός κατέστρεψε μέσα του κάθε δυνατότητα κοινωνίας και αγάπης και κατεδίκασε τον εαυτό του σε αιώνια απομόνωση και σε αιώνια κόλαση. Γι' αυτόν η δόξα του προσώπου του Θεού δεν θα είναι πλέον ευφροσύνη, αλλά αιώνια βάσανος, γέεννα του πυρός και του θεί­ου. Όποιος όμως ανταποκρίθηκε στην αγάπη του Θεού, γι' αυτόν η δό­ξα του προσώπου του Κυρίου, θα είναι αιώνια ευφροσύνη. Αυτός θα αποκτήσει "εξουσίαν επί το ξύλον της ζωής" και θα εισέλθει από τις πύ­λες εις την "Πόλιν", ένώ οι "κύνες και οι φαρμακοί και πας ο φιλών και ποιών ψεύδος" θα μείνει "έξω" (Αποκ. κβ' 14-15).

Ένα θαυμάσιο μέλλον διαγράφεται λοιπόν μπροστά μας· ο δρόμος του Χριστού είναι ο δρόμος της ελευθερίας του ανθρώπου και ολοκλή­ρου της κτίσεως από τη δουλεία της φθοράς και του θανάτου, ο δρόμος της αφθαρσίας, της αθανασίας και της αιώνιας αγάπης. Δεν είναι απλώς η επάνοδος του ανθρώπου στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε, αλλά η εκπλήρωση του σκοπού της δημιουργίας, με βάση την "οικονομία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ εφ ω πά­ντα κτίσαντι δια Ιησού Χριστού". Αυτός ο σκοπός πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού "εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών", δια του οποίου έχουμε την παρρησίαν" να προσερχόμαστε "δια της πίστεως εις Αυτόν" (Εφεσ. γ' 8-12). Γι' αυτό και η προσδοκία των πιστών και ολοκλήρου της κτίσεως είναι η Δευτέρα παρουσία του Κυρίου. "Και το πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν έρχου. Και ο ακούων ειπάτω έρχου, και ο δίψων ερχέσθω, και ο θέλων λαβέτω ύδωρ ζωής δωρεάν.... Λέγει ο μαρτύρων ταύτα· ναι έρχομαι ταχύ. Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού" (Αποκ. κβ  17-20).

Με αυτή τη νέα πραγματικότητα η ζωή του ανθρώπου εδώ στη γη αποκτά βαθύτερο νόημα. Καλείται να προσαρμόσει τη ζωή του εν όψει αυτής της πραγματικότητας και να αγρυπνεί, θέτοντας αυτή τη βεβαία ελπίδα του στην ανάλογη προτεραιότητα μέσα στη ζωή του. Οποιαδήποτε άλλη προτεραιότητα στη ζωή μας οδηγεί αναγκαστικά σε υπαρξια­κά αδιέξοδα και δεν δίνει ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα, ποιο είναι το βαθύτερο νόημα στη ζωή μας, μέσα σ' ένα κόσμο, που σήμερα εμφανίζεται χωρίς κανένα σκοπό, χωρίς κανένα νόημα.

Μέσα σ' αυτό τον κόσμο η Ορθόδοξη Εκκλησία έρχεται να προ­σφέρει ελπίδα και να κηρύξει πως Κύριος της ιστορίας είναι ο Χριστός, ο οποίος θα έλθει να ανακαινίσει τον κόσμο και να τον ελευθερώσει από τη δουλεία της φθοράς, να τον οδηγήσει στην ελευθερία των υιών του Θεού, στην αιώνια χαρά της κοινωνίας αγάπης με τον Δημιουργό του. Και θα είναι αυτό βασιλεία αιώνια, στην οποία θα κυριαρχεί η αρμο­νία, γιατί ο άνθρωπος θα παύσει πλέον να ζει κλεισμένος στον εαυτό του και θα διάγει και πάλι μια ζωή σύμφωνη με την αληθινή του φύση, που είναι κοινωνία προσώπων, "κατ' εικόνα" του Τριαδικού Θεού.

Πηγή: (Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του μακαριστού + π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ), Αναβάσεις

Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, τὸ μόνο ἀνάχωμα καὶ ἡ μόνη δύναμη ποὺ μποροῦσε νὰ ἀνακόψει τὸ συνεχῶς διογκούμενο κύμα τοῦ ἀφελληνισμοῦ -ἀποτέλεσμα τῆς μακραίωνης σκλαβιᾶς, βίας καὶ παντοδαποὺς καταπίεσης τῶν Ρωμηῶν ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς κατακτητὲς- ἦταν οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες. Αὐτοὶ ἀναζωογονοῦσαν τὴν κλονιζόμενη πίστη τῶν συγχρόνων τους χριστιανῶν, ἐπισφραγίζοντας καὶ ἀνακαινίζοντάς την.

Τὰ Νεομαρτυρολογικὰ κείμενα, ὅπως αὐτὰ ποὺ συνέταξε ὁ Ἰωνάς, ὠφέλησαν πνευματικά τούς μοναχοὺς καὶ ταυτόχρονα συνέβαλαν στὴ διάσωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ συγγραφὴ καὶ ἡ ἀντιγραφὴ αὐτῶν, μαρτυροῦν τὴ μεγάλη συμβολὴ τῶν ἁγιορειτῶν μοναχῶν στὴ διατήρηση ἀκμαίου τοῦ φρονήματος Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας.

Ἡ συμβολὴ τοῦ Ἁγίου Ὅρους στὴν ἀνάδειξη νεοφανῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι μεγάλη καὶ οὐσιαστική. Τουλάχιστον τὸ ἕνα τρίτο αὐτῶν εἶναι Ἁγιορεῖτες ἢ πνευματικὰ τέκνα Ἁγιορειτῶν πατέρων. Οἱ τελευταῖοι, ὅπως ὁ Ἰωνὰς ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὄχι μόνο ἐξέθρεψαν καὶ ἂνδρωσαν πνευματικά τούς νεοφανεῖς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἀκολούθως προέβαλαν τοὺς ἀγῶνες τους συστηματικά, πρὸς ὄφελος τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ.

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου «Ἁγιασμένες μορφὲς τῶν Καυσοκαλυβίων»), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Καὶ ξαφνικὰ ἕνα πρωὶ βρεθήκαμε νὰ ἐπιλέγουν ἄλλοι γιά μᾶς. Νὰ ἀποφασίζουν ἄλλοι γιά μᾶς. Νὰ νοιάζονται νὰ ἐκσυγχρονίσουν ὄχι τὴ ζωὴ ἀλλὰ τὸ θάνατό μας. Ξαφνικὰ ἕνα πρωὶ βρεθήκαμε ὑπὸ ζυγόν, περικυκλωμένοι ἀπὸ "σωτῆρες" ποὺ ψάχνουν μὲ σπουδὴ νὰ βροῦν τρόπους ἐξόντωσης, ὥστε ἀπὸ τὴν κατηγορία τῶν ὄντων νὰ περάσουμε σὲ κείνη τῶν μὴ ὄντων. Τῶν ἀπαθῶν καὶ ἀνέραστων καὶ ἄβουλων πλασμάτων, ποὺ πρῶτα τὰ τρομοκρατεῖς καὶ μετὰ τὰ μεταχειρίζεσαι καὶ τὰ διαχειρίζεσαι ὅπως θέλεις. Ξαφνικὰ χωρὶς νὰ ἀκουστοῦν ἔκτακτα δελτία εἰδήσεων, χωρὶς νὰ φανοῦν ἐχθροί, χωρὶς ὑποψία πολέμου, διαπιστώσαμε ὅτι εἴμαστε ὑπὸ κατοχή. Εἶχαν ἐπιλέξει γιὰ μᾶς τὸν ἀργὸ θάνατο.

Εἶχαν ἐπιλέξει γιὰ μᾶς μία σωρεία ἐντολῶν, ἀπειλῶν, συμβιβασμῶν, περικοπῶν πάσης φύσεως, ἱκανῶν νὰ πλήξουν ἀποτελεσματικὰ τὸ κέντρο τῆς ζωῆς, δηλαδὴ τὴν Καρδιά μας. Ἔτσι ἔγινε: ἕνα πρωὶ μὲ ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία μᾶς φορέσανε τὸ ἑωσφορικὸ σχέδιο: ἀπὸ τὴν τάξη τῶν ὑγιῶν νὰ περάσουμε στὴν ἄλλη, τῶν κλινικὰ νεκρῶν. Ἔτσι τοὺς βόλευε: κλινικὰ νεκροὶ οἱ πολίτες, κλινικὰ νεκρὴ ἡ χώρα. Καὶ ἡ ζωή μας στὰ σκοτεινὰ σκοτεινιασμένη, στὰ εὐτελῆ ἐξευτελισμένη! Κι ἐμεῖς φοβισμένοι καὶ μουγγοί...

Νὰ τρῶμε χῶμα καὶ νὰ δοξάζουμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἑξασφαλίζουν τὸ ἔδεσμα, χῶμα χωρὶς οὐρανό, χῶμα ἕως θανάτου. Αὐτὸς ἦταν ὁ στόχος: ἡ ζωή μας κάτω ἀπὸ τὸ χῶμα! Ἐκεῖ τὴν ὁδηγοῦν καὶ περιμένουν χαιρέκακα τὴν ἕκ τοῦ φόβου γενικὴ....

παραλυσία, τὴν ἐκ τοῦ φόβου πλήρη ἀδράνεια, τὴν ἐκ τοῦ φόβου ὑποταγή. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι περάσαμε ἕνα σόκ. Ὅμως λειτούργησε γρήγορα ὁ νοῦς, ὁ μέσα νοῦς. Κι ἀνοίξαμε τὰ μάτια, τὰ μέσα μάτια: Ποιὸς νὰ φοβηθεῖ; Καὶ γιατί νὰ φοβηθεῖ;

Οἱ "σωτήρες" μας δὲν ξέρουν τὴν ἀληθινὴ καταγωγή μας. Δὲν ξέρουν ὅτι εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ τῶν ἀθανάτων, ποὺ τὸ χῶμα δὲν τὸ λέει χῶμα, ποὺ τὸ χῶμα δὲν τὸ λέει μνῆμα. Εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ ποὺ τὸ λέει Μήτρα: Τὰ δικά μας τὰ χώματα γεννάνε καὶ γεννοβολᾶνε καὶ βλαστάνουν ζωὴ ἰσχυρότερη ἀπὸ τὴν πρώτη ἱκανὴ νὰ τινάξει στὸν ἀέρα ὅλες τὶς ταφόπετρες ποὺ βάλαν στὰ κεφάλια μας οἱ εὐροφαρισαῖοι καὶ οἱ εὐροϋποκριτές.

Οἱ "σωτῆρες" μας δὲν ξέρουν ὅτι γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει φωνή. Γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει ψυχή... Μιλάει... Κλαίει... Ἐξιστορεῖ τὴν ἀληθινή μας ἱστορία. Ἐξιστορεῖ πῶς γίναν τὰ βουνὰ καὶ πῶς μείναν ἀδούλωτα. Μὲ πόσα δάκρυα καὶ αἵματα! Οἱ "σωτῆρες" μας δὲν ξέρουν ὅτι τὰ δικά μας χώματα εἶναι ζωντανά. Φυλᾶνε κατακόμβες, κρησφύγετα, κρυφὰ σχολειά, τόπους λατρείας, βημόθυρα, θεμέλιους λίθους ναῶν, ἀνώνυμους ἥρωες, ἀνώνυμους μάρτυρες, ἅγια σώματα ποὺ μυροβλύζουν, ἅγια λείψανα ποὺ θεραπεύουν.

Ἐμεῖς δὲν τὰ λέμε χώματα αὐτά. Τὰ λέμε προζύμι! Πού σοῦ ἐνεργοποιεῖ ὅλο τὸ φύραμα πού σοῦ εὐωδιάζει ὅλο τὸ φύραμα, πού σοῦ ἁγιάζει, ποὺ ἀπὸ κεῖ τρῶνε καὶ θὰ τρῶνε οἱ ἐπερχόμενες γενιές καὶ θὰ ἀθανατίζονται: Θὰ ξέρουν δηλαδὴ ὅτι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἦρθαν καὶ στὸ Θεὸ πηγαίνουν καὶ τὸν Θεὸ μόνο προσκυνοῦν! Αὐτὸς ἦταν ὁ στόχος: ἡ ζωή μας κάτω ἀπὸ τὸ χῶμα! Ὅμως ποιὸς νὰ φοβηθεῖ; Καὶ γιατί νὰ φοβηθεῖ;
Οἱ "σωτῆρες" μας δὲν ξέρουν ὅτι εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ τῶν ἀθανάτων, ποὺ βγαίνει ζωντανή ἀπὸ τὶς συμφορές, γιατί ξέρει νὰ μετανοεῖ, γιατί ξέρει νὰ ὁμολογεῖ: ἔφταιξα καὶ ξαναρίζω πάλι. Οἱ "σωτῆρες" μας δὲν ξέρουν ὄτι ὁ ἐνταφιασμός μας δὲ συνεπάγεται τὸ θάνατό μας. Εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ ποὺ δὲν πεθαίνει, ὅταν ἐνταφιάζεται!

Ὁ ἐνταφιασμός μας δὲν εἶναι τέλος, εἶναι ἀρχή. Κυοφορία εἶναι... προσμονὴ ἐπερχόμενης ἄνοιξης... Προσδοκία ζωῆς ἀθανάτου! Τὰ δικά μας χώματα εἶναι ζυμωμένα μὲ οὐρανό. Εἶναι ραντισμένα μὲ ἁγιασμό. Καὶ γι' αὐτὸ δὲν πέθαιναν τοὺς ζωντανούς. Ζωντανεύουν τοὺς νεκροὺς Φυτεύεις σπόρο καὶ πάιρνεις δέντρο! Δύει ἕνας καὶ ἀναδύεται Ἔθνος!

Ἡ ζωή μας κάτω ἀπ' τὸ χῶμα! Τὸ τοῦνελ πού μᾶς βάλανε ἀλλοῦ θὰ μᾶς βγάλει... Διαμετρικὰ ἀλλοῦ! Δὲν τὸ φαντάζονται ὅμως. Γιατί δὲν ξέρουν πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ σπίθα ποὺ φυλάγεται ἀθόρυβα κάτω ἀπ' τὴ στάχτη! Γιατί δὲν ξέρουν πόσο πανίσχυρη εἶναι ἡ ἄνοιξη ποὺ κυοφορεῖται ἀθόρυβα κάτω ἀπ' τὰ μάρμαρα! Δὲν ὑπάρχει περίπτωση: εἴτε ἀρέσει, εἴτε δὲν ἀρέσει, θὰ ραγίσει τὸ μάρμαρο ραγίσματα χίλια καὶ ἡ ἄνοιξη θά 'ρθει!

Θ' ἀνατείλει ὁ ἥλιος ἀπ' τὰ Χώματα! Καὶ θὰ μάθουν αὐτοὶ ποὺ δὲν ξέρουν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ διαφεντέψουν τὴ ζωὴ λαοῦ ἀπροσκύνητου! Δὲν μπροοῦν νὰ σκοτώσουν τὴν ψυχὴ λαοῦ ἀπροσκύνητου! Ὅ,τι κι ἂν κάνουν δὲν μποροῦν νὰ πειράξουν τὴν ψυχή μας! Θὰ τὸ μάθουν κι αὐτοὶ ὅλοι ποὺ δὲν ξέρουν πόσο ἀλώβητος ὁ ἄνθρωπος ὁ βαπτισμένος εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἡ ζωὴ μας ἀνδρώνεται στὰ δύσκολα! Ἡ ζωὴ μας φωτίζεται στὰ σκοτεινά! Ἡ ζωή μας μεγαλύνεται στὰ ἀντίξοα! Καὶ ποιὸς θὰ φοβηθεῖ; Καὶ γιατί νὰ φοβηθεῖ;

Πηγή: (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Μαρίας Μουρζά "Ἐν μέσω κρίσης"), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Λίγα έχουν ειπωθεί και λιγότερα γραφτεί για την προσφορά των Ποντίων στην Ελληνική Επανάσταση. Μια προσφορά η οποία ήταν σημαντική και καθοριστική, τόσο στη Φιλική Εταιρεία και τη χρηματοδότησή της όσο και σε έμψυχο υλικό. Δυστυχώς οι περισσότερες μαρτυρίες για τη συμβολή των Ποντίων στην Επανάσταση του ’21 χάθηκαν με την ολοκληρωτική καταστροφή του ποντιακού ελληνισμού το 1922.

Στο Θούριό του ο Ρήγας αναφέρεται στους Πόντιους Μαυροθαλασσινούς: «Λεβέντες Μαυροθαλασσινοί, ο βάρβαρος ως πότε θε να σας τυραννεί». Την ίδια εποχή 4.000 Μπαφραίοι θανατώνονται από τους Τούρκους, ρίχνονται δεμένοι πισθάγκωνα και πνίγονται στον ποταμό Άλυ.

Ένας Πόντιος, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, άρχισε την επανάσταση, και ένας άλλος, ο αδελφός του Δημήτριος, την τελείωσε. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων: «Οι μεγαλύτερες ίσως μορφές του 1821 ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και ο αδερφός του Δημήτριος Υψηλάντης. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ως Στρατηγός και Αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας άρχισε τον αγώνα με τον Ιερό Λόχο, ενώ ο αδερφός του Δημήτριος, ως Στρατάρχης, σφράγισε την Επανάσταση το 1829 με νίκη στην Πέτρα Βοιωτίας, νικώντας 7.000 Τούρκους (με 3.000 Έλληνες)».

Η Ελισάβετ Υψηλάντη (ανάμεσα στους ήρωες γιους της Αλέξανδρο και Δημήτριο) εκποίησε ακίνητα και χρυσαφικά και τα διέθεσε στον Αγώνα

Οι Υψηλάντες ήταν μια από τις παλιές ποντιακές οικογένειες, με καταγωγή από την Υψηλή, ένα χωριό του Όφι, στον Πόντο. Ο παππούς τους, Αλέξανδρος Υψηλάντης, καρατομήθηκε από τους Οθωμανούς όντας ηγεμόνας στη Μολδοβλαχία. Η οικογένεια Υψηλάντη ξόδεψε όλη της την περιουσία για να χρηματοδοτήσει την επανάσταση, και πέθαναν φτωχοί. Παρομοίως Έλληνες ομογενείς όπως ο Παναγιώτης Σέκερης (έδωσε 10.000 γρόσια), ή ο Γεώργιος Λεβέντης (έδωσε 12.000 γρόσια), πέθαναν πάμπτωχοι στην απελευθερωμένη πλέον Ελλάδα! Ο Ηλίας Κανδήλης, ιδρυτής του Φροντιστηρίου της Χερσώνας, άφησε στον Αλέξανδρο Υψηλάντη 5.000 ρούβλια, ο Ιάκωβος Γρηγοράντης, γενικός «αρχιμεταλλουργός» των μεταλλείων της Αργυρούπολης, καθώς και η μεγάλη ποντιακή οικογένεια των Μουρούζηδων είναι λίγα μόνο από τα παραδείγματα των Ποντίων που ενίσχυσαν τον αγώνα.

Με τη διακήρυξη του Υψηλάντη «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», στις 24 Φεβρουαρίου 1821, σήμανε η αρχή της Επανάστασης και Έλληνες σπουδαστές έτρεξαν και οργανώθηκαν κατά τα πρότυπα του θηβαϊκού «Ιερού Λόχου». Οι περισσότεροι ήταν Πόντιοι. Στις 7 Ιουνίου 1821 στο Δραγατσάνι έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι στο πεδίο της μάχης. Ο σουλτάνος κήρυξε τον Ιερό Λόχο ως «Ποντιακή Στρατιωτική Μονάδα» και έσφαξε για αντίποινα τους προκρίτους της Αργυρούπολης.

Ανάμεσα στους Φιλικούς ήταν ο Μητροπολίτης Αργυρουπόλεως Σίλβεστρος Λαζαρίδης Β΄, που μυήθηκε από τον συμμαθητή του και Σχολάρχη Τραπεζούντας Σάββα Τριανταφυλλίδη. Ορκίστηκαν από δύο απεσταλμένους Φιλικούς που ήρθαν για το σκοπό αυτόν στην Αργυρούπολη, ντυμένοι σαν Τούρκοι δερβίσηδες. Οι δερβίσηδες περιόδευσαν τον Πόντο και όρκισαν πολλούς και μάζεψαν χρήματα για τον αγώνα. Μόνον οι μυημένοι της επαρχίας Χαλδίας συγκέντρωσαν για τον αγώνα 12.000 γρόσια. Ακόμη και το 1866, όταν καιγόταν η ηρωική Κρήτη, ο πρόξενος της Ελλάδας στην Τραπεζούντα, Παναγιώτης Ματαράγκας, μάζεψε για τον αγώνα της Κρήτης 340 χρυσές λίρες, από τις οποίες τις 50 έδωσε ο Μητροπολίτης Γερβάσιος Σουμελίδης.

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, το μίσος και ο φανατισμός των Τούρκων εναντίον των Ποντίων κορυφώθηκε. Στην Τραπεζούντα ο φανατισμένος όχλος μάζεψε τους Χριστιανούς στο Γκιουζέλ Σεράι (Λεοντόκαστρο) για να τους σφάξει. Ο καταγόμενος από το Σταυρίν της Κρώμνης φρούραρχος της Τραπεζούντας, ο Σατήρ Ζαδδές Σουλεημάν Πασάς, διέλυσε τον όχλο και έσωσε τους χριστιανούς. Λέγεται ότι ο φρούραρχος ήταν κρυπτοχριστιανός.

Δυστυχώς τα κλαριά δεν άνθισαν στον Πόντο, ούτε και η γης έβγαλε χορτάρι. Η προσφορά των Ποντίων όμως στην Ελληνική Επανάσταση ήταν γενναιόδωρη σε χρήμα και βαρετή σε αίμα.

Μην κλαις, μην κλαις Αϊ-Γιάννε μου, και μη δερνοκοπάσαι.

Η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία επάρθεν.

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

Πηγή: Pontos News

Η Ἰανουαρίου 1822. Ὕστερα ἀπὸ τέσσερις αἰῶνες σκλαβιᾶς τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος διὰ τῶν νομίμων ἐκπροσώπων του στὴν Α΄ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου, διακηρύττει ἐπίσημα «ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τὴν πολιτικὴν αὐτοῦ ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν». Συγχρόνως ἀποφασίζει τὴν καθιέρωση ἑνιαίας σημαίας, ἡ ὁποία ὁρίζεται νὰ εἶναι γαλανόλευκη καὶ νὰ φέρει τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ.

Δὲν ἦταν αὐθαίρετη ἐπιλογὴ οὔτε τυχαία ἱστορικὴ συγκυρία τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἱερότερο σύμβολο τῆς χριστιανικῆς Πίστεως, ὁ Τίμιος Σταυρός, καθιερώθηκε ὡς ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς σημαίας, τοῦ ἐνδοξότερου ἐθνικοῦ μας συμβόλου. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ τῆς Α΄ Ἐθνοσυνελεύσεως, ποὺ ἐπικυρώθηκε καὶ ἀπὸ τὶς ἑπόμενες δύο Ἐθνοσυνελεύσεις, ἦταν ἡ ἐπίσημη ἀναγνώριση τοῦ κοινοῦ χαρακτηριστικοῦ ποὺ εἶχαν σχεδὸν ὅλες οἱ σημαῖες τῶν Ἀγωνιστῶν: τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ.

Τὴν πρώτη ἐπίσημη σημαία τῆς Ἐ­παναστάσεως ὕψωσε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης στὸ Ἰάσιο τῆς Μολδαβίας, στὶς 22 Φεβρουαρίου 1821. Ἡ σημαία αὐτὴ ἦταν τρίχρωμη καὶ στὴ μία πλευρά της εἶχε τὴν εἰκόνα τῶν ἁγίων Κωνσταν­τίνου καὶ Ἑλένης μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ τὴν ἐπιγραφὴ «ΕΝ ΤΟΥΤῼ ΝΙΚΑ». Τὸν Σταυρὸ ὡς τρόπαιο νίκης προέβαλε ὁ Ὑψηλάντης καὶ στὴν ἐμπνευσμένη Προκήρυξή του: «Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν».

Σημαία ὁλόλευκη μὲ Σταυρὸ πλαισιωμένο ἀπὸ στεφάνι δάφνης εἶχε ὁ Ἀετὸς τῆς Ρούμελης, ὁ Μᾶρκος Μπότσαρης. Τὸν Σταυρὸ εἶχε στὸ κέντρο τῆς σημαίας του κι ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ. Κι ὁ θρυλικὸς Παπαφλέσσας ὕστερα ἀπὸ τὴν πρώτη μεγάλη νίκη τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς, προκειμένου νὰ ὑψώσει ἑλληνικὴ σημαία, ἔκοψε ἕνα κομμάτι ὕφασμα ἀπὸ τὸ γαλάζιο ράσο του, ἔσχισε καὶ δύο λωρίδες ἀπὸ τὴ λευκὴ φουστανέλλα τοῦ ἀγωνιστῆ Κεφάλα κι ἔφτιαξε αὐτοσχέδια «σημαία κυανὴ μὲ λευκὸν σταυρόν».

Ἀλλὰ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κυμάτιζε ἐπιβλητικὸς στὶς σημαῖες τῶν ὁπλαρχηγῶν, ἦταν ἐπίσης βαθιὰ χαραγμένος στὶς καρδιές τους καὶ τοὺς μετέδιδε θάρρος καὶ ἀνδρεία. Ἔλεγε ὁ ναύαρχος Μιαούλης: «Προχωροῦμε μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ». Καὶ ὁ Ψαριανὸς ἥρωας Κανάρης μὲ τὸν δαυλὸ στὸ χέρι, πλάι στὴν τούρκικη ναυαρχίδα, τὴν κρίσιμη ὥρα φώναξε στοὺς ναῦτες του: «τὸν σταυρόν σας καὶ ρίξτε τοὺς γάντζους!»

Παράλληλα, τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὡς αἰώνιο σύμβολο θυσίας, ἐνέπνεε τοὺς Ἀγωνιστὲς νὰ μάχονται μὲ ἀξιοθαύμαστη αὐταπάρνηση καὶ ἀπόφαση θανάτου. Ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου συγκινοῦσε τὶς καρδιές τους καὶ δυνάμωνε μέσα τους τὸν πόθο νὰ προσφέρουν κι αὐτοὶ τὴ ζωή τους θυσία γιὰ τὸ Γένος, προκειμένου νὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ Πατρίδα. Γι’ αὐτὸ κι ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης σημειώνει χαρακτηριστικά: «αὐτείνη ἡ πατρίδα δὲν λευτερώθη μὲ παραμύθια, λευτερώθη μ’ αἵματα καὶ θυσίες».

***

Ἔτσι ἀγωνίσθηκαν οἱ τιτανομάχοι τοῦ 1821: μὲ Πίστη στὸ Θεὸ καὶ ἀπόφαση ὁλοκληρωτικῆς θυσίας. Γι’ αὐτὸ κι ἔκαναν σημαία τους τὸν Σταυρό. Κι ἀποφάσισαν νὰ ἑνώσουν τὰ δύο αὐτὰ ἱερὰ σύμβολα – τὸν Σταυρὸ καὶ τὴ Σημαία – γιὰ νὰ διαλαλοῦν στοὺς αἰῶνες ὅτι σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο ἡ Πίστη καὶ ἡ Πατρίδα εἶναι βαθιὰ ριζωμένες καὶ ἀδιάσπαστα ἑνωμένες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀτίμητη κληρονομιά, ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ ἥρωες τοῦ ᾿21.

Ἀλήθεια, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κυβερνοῦν αὐτὸ τὸν τόπο ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἀσπάζονται τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ δὲν ζητοῦν τὴ βοήθειά Του;... Πῶς μποροῦν νὰ λέγονται Ἕλληνες καὶ ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν ἡρώων αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Πίστη καὶ ζητοῦν νὰ ἐξαφανισθεῖ ὁ Σταυρὸς ἀπὸ τὴ δημόσια ζωή; Ἆραγε θὰ τολμήσουν καὶ νὰ ἀφαιρέσουν τὸν Σταυρὸ ἀπὸ τὴ σημαία μας;...

Δὲν ἔχουν τέτοιο δικαίωμα! Δὲν ἐλευθέρωσαν αὐτοὶ τὴν Πατρίδα. Δὲν ἔχυσαν τὸ αἷμα τους. Πῶς θέλουν νὰ τὴ διαφεν­τεύουν ἀγνοώντας προκλητικὰ τὴν Ἱστορία καὶ τὴν Παράδοσή της; Αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς ἐλεύθεροι, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὸν κύριο λόγο, μᾶς φωνάζουν διὰ στόματος τοῦ Κολοκοτρώνη: «Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν Πίστη σας καὶ νὰ τὴ στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος».

Καθὼς τὶς ἡμέρες αὐτές, τὴν ἑβδομά­­δα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἐκ­κλη­σία μας προβάλλει τὸν Τίμιο Σταυρὸ γιὰ νὰ μᾶς ἐνισχύσει στὸν ἀγώνα μας, ἂς σκύψουμε εὐλαβικὰ νὰ Τὸν προσκυνήσουμε γιὰ νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ πίστη, δύναμη καὶ ὑπομονή. Κι ὅταν στὴν ἑορ­τὴ τῆς ἐθνικῆς μας ἐπετείου ἀντικρίσουμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ νὰ κυματίζει στὴν ἑλληνική μας Σημαία, ἂς ἀναπέμψουμε θερμὴ τὴν προσευχή μας: Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, σκέπαζε τὴν Ἑλλάδα μας!

Πηγή: Ο Σωτήρ

Δεν είναι  καθόλου υπερβολή, ότι το 1821 ήταν δημιούργημα και επιτυχία της πολυτεκνίας. Όσες φορές ο Ελληνισμός υποδουλώθηκε αιτία ήταν η ολιγοτεκνία. Πράγματι το 198 π.Χ ο Ελληνισμός νικήθηκε από τους Ρωμαίους στη μάχη στις Κυνός Κεφαλές και το 168 π.Χ στη μοιραία μάχη της Μακεδονικής Πιερίας υποδουλώθηκε οριστικά στους Ρωμαίους αποκλειστικά και μόνο από την έλλειψη επαρκούς αριθμού πολεμιστών εξ αιτίας της ολιγανθρωπίας. Τότε ο Ελληνισμός δεν διέθετε στρατό, έστω και αν στρατολόγησε ακόμη δεκαεξάχρονα παιδιά και υπερήλικους γέροντες.

Ωστόσο , η ολιγανθρωπία δεν ευθυνόταν μόνο για την αρχική πτώση του Ελληνισμού,διότι  τόσο στις Σταυροφορίες το 1204 όσο και για την πτώση της Βασιλεύουσας αιτία ήταν η ίδια. Ο Οζάλ, πρόεδρος της Τουρκίας προ ετών είχε δώσει τη διάσταση της επίλυσης των Ελληνοτουρκικών διαφορών λέγοντας :
«Το Κυπριακό και το πρόβλημα του Αιγαίου θα επιλυθούν από τις πληθυσμιακές εξελίξεις που σημειώνονται στις δύο χώρες». Και  εννοούσε αυτό ακριβώς, την πληθυσμιακή έκρηξη της Τουρκίας σε αντίθεση με την υπογεννητικότητα της Χώρας μας.

Με αυτή τη διάσταση αν δούμε την Επανάσταση των Ελλήνων το 1821 μπορούμε να πούμε, ότι ήταν η Επανάσταση των Πολυτέκνων.

Και όντως αν δεν υπήρχαν - με τόσες σφαγές και τόσα παιδομαζώματα -  δεν θα υπήρχε δυνατότητα να επιβιώσει η Επανάσταση. Το 70% του τότε Ελληνικού πληθυσμού ήταν πολύτεκνοι. Ανατρέχοντας λοιπόν στις σελίδες της ιστορίας μας, ιδιαίτερα της νεότερης, διαπιστώνεται ότι , οι πολύτεκνοι είχαν τη μερίδα του λέοντος στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821.

Η ευρύτερη οικογένεια των Κολοκοτρωναίων- διέθετε πριν ξεσπάσει η Επανάσταση -150 ετοιμοπόλεμους άνδρες. Ο ίδιος δε, ο Στρατηλάτης γέρος του Μόριά, ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης είχε δώδεκα αδέλφια. Ο Ανδρούτσος είχε πέντε παιδιά, ο Πανουργίας είχε οκτώ παιδιά, ο δε άγιος του αγώνα στρατηγός Μακρυγιάννης ήταν ο ίδιος υπερπολύτεκνος με δώδεκα παιδιά. Ο Μιαούλης είχε πέντε παιδιά, ο Μπουρλοτιέρης Ναύαρχος Κανάρης είχε επτά παιδιά και ο Κουντουριώτης η ωραία αυτή μορφή του αγώνα, είχε οκτώ παιδιά. Ο Μεγαλοεπιχειρηματίας αρχηγός της Επαναστάσεως, στη Χαλκιδική, ο Εμμανουήλ Παπάς είχε εννιά παιδιά και θυσίασε στον αγώνα έξι από τα αγόρια του και, ο στρατηγός Γεώργιος Σισίνης είχε πέντε παιδιά. Οι κληρικοί δε του αγώνα είχαν: ο μαρτυρικός καλόγερος Σαμουήλ οκτώ παιδιά και έντεκα αδέλφια, ο  φλογερός ρασοφόρος και μπουρλοτιέρης των ψυχών, που ξεσήκωσε τους ραγιάδες, ο Παπαφλέσσας είχε δεκαεννιά αδέλφια και ο ήρωας της Αλαμάνας Αθανάσιος Διάκος είχε δώδεκα αδέλφια.

Δεν ήταν όμως,  μόνο οι αγωνιστές του 1821 που είχαν πρωτοπορία στην πολυτεκνία. Υπήρξαν και ηγετικές πολιτικές μορφές του Υψηλάντη, του Καποδίστρια ,πρώτο κυβερνήτη  της χώρας μας και του Δεληγιάννης – όπου οι δύο πρώτοι είχαν οχτώ αδέλφια και ο τρίτος οχτώ παιδιά.

Η πολυτεκνία ήταν εκείνη που αποσόβησε τον εθνικό αφανισμό στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς. Όπως μαρτυρεί έμμεσα ο στρατηγός Μακρυγιάννης:

«.. .παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θεριά πολεμούν να μας ράνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και η μαγιά».

Αν δεν υπήρχε η πολύτεκνη Ελληνίδα μάνα να φέρνει καινούρια βλαστάρια στη ζωή , στη θέση εκείνων που αφάνισαν οι Τούρκοι με τις σφαγές, το παιδομάζωμα, τις αλλαξοπιστίες «το γένος των Ελλήνων θα είχε χαθεί και η Ελλάδα θα είχε σβήσει από το χάρτη και τη μνήμη των λαών » γράφει ο Νίκος Αρβανίτης.

εκ μέρους του ΔΣ
Το γραφείο τύπου του Συλλόγου
 

Πηγή: Σύλλογος Πολυτέκνων Ανατολικής Αττικής «Αγιοι Τερέντιος και Νεονίλλη»

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ, Εχετε ήδη εξαποστείλει προς τα Γυμνάσια της Χώρας μας την από 23/12/2016 Εγκύκλιον (με βαθμόν μάλιστα “εξαιρετικώς κατεπείγουσαν”) με την οποία εντέλεσθε την “Υλοποίηση” της εν θέματι “Εβδομάδος”, με τις τρείς ενότητες. Είναι εμφανέστατον ότι το βάρος πέφτει εις την τρίτην θεματικήν ενότητα, αφού, ως προς το ζήτημα π.χ.της διατροφής, χρόνια τώρα πολλά παιδιά (όχι μόνον του Γυμνασίου)...λιποθυμούν στις αίθουσες από ασιτίαν! Το ιδιαίτερον, λοιπόν,“ενδιαφέρον” υμών και των συμβούλων σας επικεντρώνεται εις την τρίτην “θεματικήν ενότητα”.

ΦΙΛΟΛΑΟΣ ΔΗΜ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Δρ.Ν.- ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΡ’ ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ

I.B.A. - A.A.A. - L.C.I.ARB.  

22 Μαρτίου 2017

Ανοικτή Επιστολή προς τον κ. Υπουργόν Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων.

“Υλοποίηση στο Γυμνάσιο Θεματικής Εβδομάδας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα Διατροφής, Εθισμού- Εξαρτήσεων και Εμφυλων Ταυτοτήτων”, με γενικό τίτλο: “Σώμα και Ταυτότητα”.

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Εχετε ήδη εξαποστείλει προς τα Γυμνάσια της Χώρας μας την από 23/12/2016 Εγκύκλιον (με βαθμόν μάλιστα “εξαιρετικώς κατεπείγουσαν”) με την οποία εντέλεσθε την “Υλοποίηση” της εν θέματι “Εβδομάδος”, με τις τρείς ενότητες. Είναι εμφανέστατον ότι το βάρος πέφτει εις την τρίτην θεματικήν ενότητα, αφού, ως προς το ζήτημα π.χ.της διατροφής, χρόνια τώρα πολλά παιδιά (όχι μόνον του Γυμνασίου)...λιποθυμούν στις αίθουσες από ασιτίαν! Το ιδιαίτερον, λοιπόν,“ενδιαφέρον” υμών και των συμβούλων σας επικεντρώνεται εις την τρίτην “θεματικήν ενότητα”.

Εις την ενότητα αυτήν, καθορίζετε τέσσερα επί μέρους “θέματα”: Σωματικές αλλαγές στην εφηβεία – Βιολογικό και Κοινωνικό φύλο – Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα- Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα γυναικών.

Ως προς το πρώτο “Σωματικές αλλαγές στην εφηβεία” δεν νομίζω, ούτε και υμείς κ. Υπουργέ, θα νομίζετε ότι οι μαθηταί του Γυμνασίου θα περιμένουν να τους ειπή ο καθηγητής των για τίς “σωματικές αλλαγές”, που αισθάνονται, διότι ήδη από τα δέκα σχεδόν χρόνια βιώνουν τον “φυλικόν” σχηματισμόν τα αγόρια ως άνδρες και τα κορίτσια ως γυναίκες.

Εάν τώρα με την φράσιν “Σωματικές αλλαγές στην εφηβεία” εννοήτε εξαιρετικά φαινόμενα είτε “ερμαφροδιτισμού” είτε άλλης εξαλλαγής της φύσεως, αυτά δ έ ν είναι ούτε ο κανόνας ούτε το συνήθως συμβαίνον, ως σπάνιες δε εξαιρέσεις (όπως το να γεννηθή ένα παιδάκι π.χ. με έξ δάκτυλα) εξάπαντος δεν είναι γιά...διδασκαλία των μαθητών και δή “επειγόντως”!

Τό δεύτερο θέμα είναι το “Βιολογικό και Κοινωνικό Φύλο”. Αυτό είναι!

Κύριε Υπουργέ, Τί εννοείτε με την φράσιν “Κοινωνικό Φύλο”;

Και υμείς και εγώ εγννηθήκαμε από Ενα Πατέρα και Μια Μητέρα αγόρια. Δεν γνωρίζω την Οικογενειακήν σας σύνθεσιν αλλά εγώ είχα δύο αδελφούς και τρείς αδελφές.Ετσι, εμεγαλώσαμε, ανατραφήκαμε, εσπουδάσαμε, εζήσαμε σε μία μικρή στην αρχή Κοινωνία και μετά στην ευρύτερη την μεγαλύτερη, όπου εδράσαμε και δρούμε, συνεργαζόμενοι αρμονικά με τους άλλους συνανθρώπους μας Ανδρες ή Γυναίκες, με το φύλο που ο καθένας εγεννήθηκε! Συμβαίνει να είμαι και πρεσβύτερός Σας και να ζήσω ΚΑΙ είς το εξωτερικόν όπως και εσείς. ΔΕΝ συνήντησα... “Κοινωνικό Φύλο”!

Είναι,όμως, αλήθεια, ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθή εις την Πατρίδα μας μία “προοδευτική κίνηση”, που διαλαλεί και φωνάζει οτι: “Ανδρας ΔΕΝ γεννιέσαι. Γίνεσαι! Γυναίκα ΔΕΝ γεννιέσαι. Γίνεσαι”.

Να υποθέσω κ. Υπουργέ, ότι συμμερίζεσθε τέτοιου είδους απόψεις;

Βέβαια, το γεγονός ότι θέλετε να νομιμοποιήσετε την ίδρυσιν Οικογενείας από “ομοφυλόφιλα ζευγάρια”, ίσως σημαίνει ότι έχετε και υμείς αποδεχθή την ύπαρξιν του - κενοφανούς, καινοφανούς και παραδόξου” - λεγομένου “κοινωνικού φύλου”.

Τούτο όμως κ.Υπουργέ, είναι ανύπαρκτο εις την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΝ!

Το ότι έχετε αποδεχθή τις τέτοιες αντιλήψεις γίνεται φανερόν και από το γεγονός ότι ως τρίτον θέμα εις τον σχολιαζόμενον άξονα καθορίζετε το... “προοδευτικόν”: “Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα”!

Εάν καλώς ερμηνεύω την πρότασιν αυτήν, θέλετε να διδαχθούν τα παιδιά των 13-15 ετών ότι δέν ανταποκρίνεται πλέον εις την αλήθειαν και την αντικειμενικήν πραγματικότητα ότι εις το ανθρώπινον και το ζωϊκόν βασίλειον, ο Θεός / η Δημιουργική Φύση έπλασε “Αρσεν και Θήλυ” πρός διαιώνισιν των πλασμάτων.Οτι τέτοιες αντιλήψεις είναι παρωχημένα “στερεότυπα”, που πρέπει να... αποδομηθούν!

Γνωρίζετε, βεβαίως, ότι τα “Στερεότυπα” αυτά ΔΕΝ τα εδημιούργησεν ούτε η “Δεξιά” ούτε η “Αριστερά” ούτε άλλος ανθρώπινος παράγοντας.

Τα εδημιούργησεν ο Θεός/ η Φύση, δια τους ΜΗ πιστεύοντας εις τον Θεόν! Είναι Νόμοι Αιώνιοι, που κατά τον Σοφοκλή “..ουδείς οίδε ότου εφάνη”! Θέλετε, λοιπόν, να συνδεθή το όνομά Σας, με μίαν ατυχή και ματαίαν προσπάθειαν “αποδομήσεως στερεοτύπων”;

ΤΟΛΜΑΤΕ, κ. Υπουργέ, να υποκαταστήσετε ή να διορθώσετε, ως ατελή τον Δημιουργόν; Τόν Θεόν/ ή για υμάς και τους ομοίους σας, την Φύσιν!

Αυτό όμως είναι αυτόχρημα: “Υ Β Ρ Ι Σ”, με την σημασίαν που οι αρχαίοι διανοούμενοι Πρόγονοί μας διατυπώνουν!Οταν κάποιος υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και την δύναμίν του και κυρίως την πολιτικήν (θεωρώντας όπως ο Κρέων βασιλεύς των Θηβών ότι: “του κρατούντος η Πόλις νομίζεται” (Σοφολέους Αντιγόνη - 738) συμπεριφερόταν με αλαζονικό και προσβλητικόν τρόπον απέναντι στούς αγράφους θεϊκούς νόμους, που επέβαλλαν όρια εις την ανθρωπίνην δράσιν, εθεωρείτο ότι διέπραττεν “Υβριν”. Εθεωρείτο ότι επιχειρούσε να υπερβή την θνητήν ανθρωπίνην φύσιν και να εξομοιωθή με τους θεούς, με αποτέλεσμα να προκαλέση την οργήν των και την αδυσώπητον Νέμεσιν!Και εις περίπτωσιν “εμμονής” εις την θρασύτητα, επήρχετο η...“Τίσις” (ολοκληρωτική καταστροφή)!

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι επίστευαν ακραδάντως ότι η έκσπασις της καταστροφικής θεομηνίας, ως τιμωρίας, δεν επεριωρίζετο στην κεφαλήν του υβριστού και αλαζώνος πολιτικού ηγέτου (του Κρέοντος π.χ.) αλλά εμάστιζε ολόκληρη την Πόλιν! Ακούσατε τι λέγει ο Ησίοδος (Εργα:240)

(“Πολλάκις και ξύμπασα πόλις κακού ανδρός απηύρα”= Πολλές φορές κι' ολόκληρη η πόλη τυραννιέται απ΄τον κακόν άνδρα που μηχανεύεται ανόσια”.

Κύριε Υπουργέ,

Συμβαίνει να είσθε θεράπων και διδάσκαλος των θετικών επιστημών αλλά και ευρύτερον της Ιστορίας των Επιστημών. ΜΗ θελήσετε με την υπογραφήν σας (και του Πρωθυπουργού, που θα“πεισθή”εις ό,τι του πήτε) να “νομιμοποιήσετε Αντι-Φυσικές πολιτικές”. Μη τα βάζετε με την Φύσιν! Η “Ομοφυλοφιλία” - διότι αυτήν θέλετε κυρίως να νομιμοποιήσετε και κυρίως να εμπεδώσετε εις τις ερχόμενες γενεές των Ελλήνων, αφού η σύγχρονη Ελληνική Κοινωνία δεν την δέχεται- ΔΕΝ είναι απο τον Θεόν/ την Φύσιν! Θα τελειώσω δίνοντας το “στίγμα” ενός συναδέλφου σας, όχι θεολόγου ούτε νομικού,αλλά καθηγητού-ερευνητού εις το Gender Studies του Πανεπιστημίου LUND της Σουηδίας. Εις το βιβλίον του, που με τον τίτλον: “Sinners and Citizens” εκυκλοφορήθηκε από το Παν/μιον του Σικάγου το 2003 και έκτοτε έχει εκδοθή σε πολλές γλώσσες και εκδόσεις, ο συγγραφεύς, σεβόμενος τους αιωνίους Φυσικούς Νόμους, όπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας και όλοι οι πεπερασμένοι λογικοί άνθρωποι, χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλίαν με τα προσήκοντα ονόματα: “Fornication against nature...Crime against nature...Unmentionable Sin”!

Κύριε Υπουργέ,

Μη θελήσετε να συνδέσετε το όνομά σας με μίαν “επαναστατικήν” κατά της Δημιουργίας ενέργειαν!Αυτό δια το καλόν του Τόπου και του εαυτού σας! Αναβάλετε την προγραμματισμένην “Θεματικήν Εβδομάδα”, δια να σκεφθήτε ψυχραιμώτερον, επί τω τέλει να την ματαιώσετε.

Δεν θα μετανοήσετε ΠΟΤΕ!

Μετά τιμής,

Φιλόλαος Δημητρίου

Η Θεματική Εβδομάδα, η οποία εφαρμόζεται στα Γυμνάσια της χώρας με Εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας (υπ. αρ. Πρωτ.: Φ20.1/220482/Δ2/23-12-2016), διακόπτει το Αναλυτικό Πρόγραμμα των παιδιών μας και τα εισάγει υποχρεωτικά σε διδακτικά αντικείμενα για τα οποία δεν ενημερωθήκαμε από κανέναν επίσημο φορέα μέχρι σήμερα και δεν ερωτηθήκαμε αν είναι σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες (άρθρο 9 της ΕΣΔΑ καιάρθρο 2 του Α΄Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Ν.Δ. 53/1974 – ΦΕΚ 256/Ά)

ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΑΙ ΣΩΝΑΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ «ΕΜΦΥΛΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ»ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ, 19/3/2017

 ΨΗΦΙΣΜΑ

 Η Θεματική Εβδομάδα, η οποία εφαρμόζεται στα Γυμνάσια της χώρας με Εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας (υπ. αρ. Πρωτ.: Φ20.1/220482/Δ2/23-12-2016), διακόπτει το Αναλυτικό Πρόγραμμα των παιδιών μας και τα εισάγει υποχρεωτικά σε διδακτικά αντικείμενα για τα οποία δεν ενημερωθήκαμε από κανέναν επίσημο φορέα μέχρι σήμερα και δεν ερωτηθήκαμε αν είναι σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες (άρθρο 9 της ΕΣΔΑ καιάρθρο 2 του Α΄Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Ν.Δ. 53/1974 – ΦΕΚ 256/Ά), με τις οποίες έχουμε διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά μας. Ως γονείς θέλουμε να έχουμε λόγο στο τι διδάσκονται τα παιδιά μας, ποιος θα τους το διδάξει και με τι επιστημονικά προσόντα. Εφαρμόστηκε πιλοτικά κατ΄αρχάς περιορισμένα και ελεγχόμενα τέτοιο πρόγραμμα ώστε να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα και να διορθωθουν τυχόν λάθη ή πειραματιζόμαστε μαζικά στη βιολογική και ψυχική ισσοροπία των παιδιών μας και ότι προκύψει;

Η παράλειψη αυτή του Υπουργείου να μας ενημερώσει υπεύθυνα αλλά και να μας ρωτήσει αν συναινούμε στη νέα αυτή άποψη αγωγής των παιδιών μας, μας δημιουργεί την εντύπωση ότι αμφισβητούνται τα γονικά μας δικαιώματα, τα οποία έχουμε από τους νόμους, το Ελληνικό Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο. Σε μια Δημοκρατία οι πολίτες-γονείς έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά τους, τα οποία δεν είναι δυνατόν να αφαιρούνται με μια Εγκύκλιο του Υπουργείου. Παράλληλα, ο «εξαιρετικά επείγον» χαρακτήρας της Εγκυκλίου, δημιουργεί ερωτηματικά για τους λόγους που επιβάλλεται μια τέτοια θεματική εβδομάδα στα Γυμνάσια, και ποιά αντίληψη σεξουαλικής χειραγώγησης υποκρύπτει για το εγγύς μέλλον.
Ποιος θα διδάξει στα παιδιά μας; Με τι είδους προσόντα ένας εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης θα τους μιλήσει για θέματα διατροφής-εξαρτήσεων και έμφυλων ταυτοτήτων; Ποιος είναι ο τελικός σκοπός αυτής της δράσης; Γιατί η Εγκύκλιος αναφέρει ότι σκοπός δεν είναι μόνο να πάρουν γνώσεις τα παιδιά αλλά και να αλλάξουν στάσεις και συμπεριφορές στο πλαίσιο μιας ολιστικής αντιμετώπισης των ενοτήτων. Δεν είμαστε ενήμεροι για τις συμπεριφορές αυτές που πρέπει να αλλάξουν τα παιδιά και ούτε μας ζητήθηκε η άδεια. Ιδιαίτερα μάλιστα, ο τρίτος άξονας των έμφυλων ταυτοτήτων καλεί τα παιδιά να αποδομήσουν τα έμφυλα στερεότυπα και παράλληλα διαχωρίζει το Βιολογικό από το Κοινωνικό φύλο. Ως βιολογικοί τους γονείς έχουμε δομήσει στα παιδιά μας την έμφυλη ταυτότητά τους (αγόρι ή κορίτσι) και τα έχουμε διαπαιδαγωγήσει σε σχέση με το βιολογικό τους φύλο. Δεν έχουμε δώσει ακόμα (ως γονείς) σε κανέναν την άδεια και το δικαίωμα να αποδομήσει κάτι που εμείς τους έχουμε δομήσει. Κάθε περίπτωση απόκλισης αφορά προσωπικά το κάθε παιδί και την οικογένειά του, και όχι όλη τη σχολική κοινότητα. Είμαστε ενάντια στο ρατσισμό και τις διακρίσεις. Όλα τα παιδιά είναι άξια σεβασμού. Αυτό είναι αυτονόητη αρχή και θα την υπερασπιζόμαστε πάση θυσία.

Όπως όμως πληροφορηθήκαμε από τους έγκριτους ομιλητές μας μια τέτοια έκθεση ενός ηλικιακά ανώριμου παιδιού, σε αμφισβητούμενες (τουλάχιστον) επιστημονικές θεωρίες σχετικά με το ευαίσθητο θέμα του φύλου σ’αυτή την ηλικία, αντί να το βοηθήσει πραγματικά σε προσωπικό επίπεδο, ενδέχεται να το στοχοποιήσει τελικά σε όλο το σχολείο. Μετά το πέρας της θεματικής εβδομάδας ποιος θα αντιμετωπίσει τυχόν αστοχίες και παρενέργειες που θα έχουν προκληθεί εξαιτίας της; Ποιος μπορεί να διαχειριστεί τα αποτελέσματα στις ψυχές των παιδιών μας και ποιος θα είναι εκεί να τα λύσει, αφού μετά το πέρας της Θεματικής Εβδομάδας, σύμφωνα με την Εγκύκλιο, δεν προβλέπεται καμία ψυχολογική υποστήριξη και βοήθεια στα παιδιά; Οι γονείς και η οικογένεια θα «τραβιέται» πάλι. Τότε γιατί δεν τους ρωτάτε τους γονείς αν μπορούν να διαχειριστούν τυχόν προβλήματα που θα προκύψουν, ψυχολογικά, οικονομικά, ηθικά κ.λ.π. Τελικά μήπως αντί να λύνουμε προβλήματα μεμονωμένα δημιουργούμε προβλήματα γενικευμένα; ....

Για όλους αυτούς τους λόγους:

Ζητάμε από τον Υπουργό Παιδείας,

εμείς οι πολίτες της Κορινθίας που μαζευτήκαμε σήμερα 19/3/2017 εδώ στο Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου, μαζί με τον Δήμαρχο Κορινθίων και πολλά μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου (όλων των πολιτικών χώρων πλήν ενός), λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το από 7/3/2017 σχεδόν ομόφωνο Ψηφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Κορινθίων την «κατάργηση , ανάκληση ή απόσυρση της εγκυκλίου» ή τουλάχιστον την άρση της υποχρεωτικότητας για εκπαιδευτικούς και μαθητές και την αναγνώριση του δικαιώματος (από τον νόμο και το διεθνές δίκαιο) της απαλλαγής των παιδιών μας χωρίς συνέπειες, κατόπιν αιτήσεως των γονιών εκείνων που δεν συμφωνούν.

Οι φορείς:

1. Σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων του 1^ου, 2^ου και 4^ου Γυμνασίων Κορίνθου

2. Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων Γυμνασίου Χιλιομοδίου

3. Παράρτημα της Παννελήνιας Ένωσης Θεολόγων Ν. Κορινθίας

4. Αλληλοβοηθητικός Σύλλογος Πολυτέκνων Κορινθίας

5. Σύλλογος Γονέων με τρία παιδιά Ν. Κορινθίας

6. Kορινθιακή Εστία Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών

7. Εμπορικός Σύλλογος Κορίνθου

8. Αγροτικός Σύλλογος Σικυωνίων Κορινθίας

9. Ο Πρόεδρος Δ.Δ. Άσσου Κορίνθου, Ναπολέων Γιαννακουλόπουλος

10. Χριστιανικοί Συλλογοι : «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» και «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ»

Πηγή: Ακτίνες

Εἶναι λογικὸ νὰ ἔθαψαν τιμητικὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο στὸ χῶμα ἐκεῖνο ποὺ κάρπιζε τὰ κοντάρια τῆς Μακεδονικῆς Φάλαγγας ( βλ. ΣΑΡΙΣΑ). Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς τὸ λένε τὰ ἱστορικὰ τοπωνύμια καὶ ἕνας ΑΓΙΟΣ τῆς Ἐκκλησίας μας. Πῶς λοιπὸν τὸ ἴδιο το τοπωνύμιο ὑποστηρίζει ἀπὸ μόνο του τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ. Ἐμεῖς ἐνισχύουμε τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ μέσα ἀπὸ τὶς πηγὲς. Πᾶμε λοιπὸν ἀδελφοὶ γιατί ὅταν θὰ βρεθεῖ ὁ Μεγάλος τῆς Ἱστορίας θὰ σειστεῖ τὸ ἔδαφος τοῦ πλανήτη μας. Ποῦ καὶ πῶς φτιαχνόταν τὸ κοντάρι τῆς ΣΑΡΙΣΑΣ;

«Η σάρισα ἦταν ἀρχαῖο ὅπλο, ἕνα δόρυ μεγάλου μήκους, τὸ βασικὸ ἐπιθετικὸ ὅπλο τῆς μακεδονικῆς φάλαγγας. Ἡ σάρισα ἦταν κατασκευασμένη ἀπὸ σκληρὸ ξύλο κρανιᾶς, δέντρο ποὺ ἀφθονεῖ στὰ βουνὰ τῆς δυτικῆς Μακεδονίας (τῆς Ἄνω Μακεδονίας των ἀρχαίων). Ἡ κρανιὰ φτάνει σὲ μεγάλο ὕψος μὲ....

εὐθὺ κορμό, παρέχοντας ἔτσι δόρατα μὲ μεγάλο μῆκος, σχετικὰ ἐλαφρά, μὲ σκληρότητα καὶ ἀντοχή.

Χαρακτηριστικό τῆς σάρισας, τὸ ὁποῖο κυρίως διαφοροποιοῦσε τὴ μακεδονικὴ ἀπὸ τὶς ὀπλιτικὲς φάλαγγες, ἦταν τὸ μῆκος της. Ἀρχικὰ περίπου 5,5 μέτρα, ἔφτασε τὸν 2ο π.Χ. αἰώνα τὰ 6,50 μέτρα. Εἶχε σιδερένια αἰχμὴ καὶ σαυρωτήρα στὸ ἀντίθετο ἄκρο, ὡς ἀντίβαρο καὶ γιὰ νὰ καρφώνεται στὸ ἔδαφος. Ὁ φαλαγγίτης τὴ χειριζόταν μὲ τὰ δύο χέρια.

Ἡ λέξη εἶναι ἄγνωστης ἐτυμολογίας καὶ προφανῶς ἀποτελεῖ κατάλοιπο ἰδιωματισμοῦ τῆς μακεδονικῆς διαλέκτου, ἢ λεξιδάνειο ἀπὸ τοὺς γειτονικοὺς λαούς. Σάρισες ὀνομάζονταν τὰ μακεδονικὰ δόρατα καὶ πρὸ τοῦ Φιλίππου, αὐτὸς ὅμως εἶναι ποὺ ἐπινόησε τὴν αὔξηση τοῦ μήκους τους καὶ ὡς ἐκ τούτου δημιούργησε τὴ μακεδονικὴ φάλαγγα.» (wikipedia)

ΠΟΙΑ συγκεκριμένη γῆ κάρπιζε καὶ προμήθευε μὲ ΚΟΝΤΑΡΙΑ τὶς Σάρισες καὶ ἐξόπλιζε ἔτσι τὶς μακεδονικὲς φάλαγγες νικηφόρα;

«Ὁ Βυζαντινὸς Ναὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στὴν Κονταριώτισσα, Πιερίας, ἔργο βυζαντινοῦ ρυθμοῦ ποὺ χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα, ἀποτελεῖ σημαντικὸ ἀξιοθέατό τῆς περιοχῆς κοντὰ στὸ ΔΙΟΝ στὶς ὑπώρειες τῶν Πιερίων καὶ τοῦ Ὀλύμπου. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα ὁ ἐπίσκοπος Κίτρους Παρθένιος Βαρδάκας ἔγραψε ἕνα βιβλίο, τὸ ὁποῖο περιεῖχε διάφορες πληροφορίες γιὰ τὶς κυριότερες πόλεις καὶ χωριὰ τοῦ νομοῦ Πιερίας. Ἀνάμεσα στὶς ἄλλες πληροφορίες ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν Κονταριώτισσα ἦταν καὶ οἱ ἑξῆς:

Τὸ ὄνομα Κονταργιώτισσα ἔλαβε τὸ χωρίον ἐκ τοῦ προρρηθέντος βυζαντινοῦ ἐξωκκλησίου τῆς Παναγίας, ἥτις ὠνομάζετο Κονταργιώτισσα Παναγία, ἐκ τοῦ ὅτι κὰθ΄ ἠμᾶς ἐξήγοντο κοντοὶ καὶ κοντάρια ἐκ τοῦ περὶ αὐτὴν δάσους.

Μετάφραση:

Τὸ ὄνομα Κονταργιώτισσα πῆρε τὸ χωριὸ ἀπὸ τὸ βυζαντινὸ ἐξωκλήσι τῆς Παναγίας, ποὺ προαναφέραμε, τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν Παναγία Κονταργιώτισσα, γιατί ἀπὸ τὸ δάσος ποὺ ὑπῆρχε γύρω ἀπὸ τὸ ναὸ κατασκευάζονταν ξύλινα κοντάρια» (kontariotissa)

Τί μᾶς ἐπεσήμανε Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ γιὰ τὸν τάφο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου;

«Μιὰ μέρα ποῦ πήγαμε, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι μὲ τὸ χάρισμα ποῦ εἶχε ἀπὸ μικρός, διέκρινε ἀπὸ πολὺ μακριὰ νερά, ἅγια Λείψανα, ἀρχαίους Ναούς, ἀρχαίους τάφους. Ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, μᾶς ἔλεγε ὅτι δὲν εἶναι οὔτε στὴν Αἴγυπτο οὔτε ἐκεῖ ποῦ τὸν ψάχνουν, ἀλλὰ εἶναι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα κοντὰ στὸ ἀρχαῖο Δίον καὶ συγκεκριμένα στὴν Κατερίνη στὴν “Κονταριώτισσα”, δίπλα σ? ἕνα παλιὸ ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας»

Τὸ κάτωθι ἀπόσπασμα περιέχεται στὸ νέο βιβλίο τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης “Ὁ Ὅσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)” τῆς ἐκδοτικῆς σειρᾶς “Ὀρθόδοξο βίωμα” (enromiosini)

Πῶς λοιπὸν τὸ ἴδιο το τοπωνύμιο ὑποστηρίζει ἀπὸ μόνο του τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ. Σὲ αὐτὴ τὴν ΓΗ τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ τῆς Κονταριώτισσας ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ἔρθει γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία . Φαίνεται ὅτι τὸ σκήνωμα τοῦ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ δὲν κάηκε ἀλλὰ ταριχεύθηκε μὲ ὅτι πιὸ τέλειο διέθετε ἡ τεχνική των Αἰγυπτίων (βλ. ἐμποτισμὸς σὲ μέλι) καὶ μεταφέρθηκε στὴν Μακεδονία κρυφὰ . Φαίνεται ὅτι μεταφέρθηκε ΚΑΙ διασώθηκε τὸ σκήνωμα γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὶς μέρες μας ποὺ εἶναι καὶ αὐτὲς θὰ καταστοῦν ἱστορικές. Ἡ ἀνεύρεση τοῦ τάφου καὶ τοῦ σκηνώματος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου θὰ ἑνώσει δυὸ σημαντικὲς περιόδους γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.

Ἡ πρώτη ἱστορικὴ περίοδος γράφτηκε στὴν Παγκόσμια ἱστορία μὲ χρυσὰ γράμματα μὲ τὸ ἐκπολιτιστικὸ ἔργο τοῦ μεγάλου ἐπίγειου βασιλιὰ ποὺ κατέστησε τὴν Ἑλληνικὴ Γλώσσα στρατηγικὸ ἐργαλεῖο καὶ διὰ αὐτῆς διαδόθηκε τὸ μήνυμα τοῦ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ στὸ τότε γνωστὸ κόσμο

Ἡ δεύτερη ἱστορικὴ περίοδος ἑτοιμάζεται ΘΕΙΑ ΒΟΥΛΗ νὰ γράψει ἱστορία μὲ τὴν ἀνάδειξη τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ ὡς μοναδικοῦ θεραπευτικοῦ μέσου στὴν ἴαση τῆς φλεγμένουσας ἀπὸ πάθη ἀνθρωπότητας.

Μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα

Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Ὅταν ξυπνήσει ἥ τῆς Μακεδονίας ΓΗ θὰ τοὺς κυνηγήσει μὲ τὰ ΚΟΝΤΑΡΙΑ της!

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων επιλογών στην βαλκανική της πολιτική, που μπορούν είτε να την ισχυροποιήσουν, μέσω μιας νέας βαλκανικής συμμαχίας έναντι του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού, είτε να την μεταβάλουν σε ευάλωτο στόχο, ταυτοχρόνως, του τουρκο-αλβανικού και του σλαβικού αναθεωρητισμού. Οι, έως τώρα, κινήσεις εκ μέρους της Αθήνας δείχνουν την απουσία μιας μακρόπνοης στρατηγικής, με βάση τα νέα δεδομένα.

Αντιθέτως, εκδηλώνεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, και χωρίς αντίλογο από την αντιπολίτευση, η μια και μοναδική οδός «σωτηρίας»: η απόλυτη ταύτιση με τα, εικαζόμενα ως, συμφέροντα των ΗΠΑ, ώστε μέσω της εκδούλευσης να προφυλαχθεί η πολλαπλώς απειλούμενη εθνική μας κυριαρχία.

Ως γνωστόν, οι γεωπολιτικές «τεκτονικές» πλάκες καθώς μετακινούνται, ενεργοποιούν στα σημεία τριβής τους ιστορικά ρήγματα, που ως συνέπεια έχουν την εκδήλωση επαναληπτικών συγκρούσεων. Ένα τέτοιο «σημείο» είναι τα Βαλκάνια.

Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είχε επιτρέψει την άμεση διείσδυση των ευρωατλαντικού παράγοντα σ’ όλη την βαλκανική ενδοχώρα. Κύριος στόχος της «νέας τάξης πραγμάτων» υπήρξε η δημιουργία μικρών και αδύναμων κρατών, ελεγχόμενων από τα ισχυρά δυτικά συμφέροντα, με παράλληλη εξάλειψη της όποιας ρωσικής παρουσίας.

Όπως σύντομα αποδείχθηκε, οι ανησυχίες όσων σχεδίαζαν την νέα Ευρώπη για τη «ρωσική απειλή» ήταν εύλογες, παρά το ότι όταν ξεκινούσαν την εφαρμογή των σχεδίων τους, η Ρωσία του Γιέλτσιν τρέκλιζε τόσο, όσο και ο τότε πρόεδρός της. Γιατί το εσωτερικό δυναμικό της αυτοκρατορίας παρέμενε πάντα ζωντανό και ανέμενε αυτόν που θα έθετε και πάλι τη μηχανή σε λειτουργία.

Όπερ και εγένετο! Μάλιστα, η ραγδαία δυτική επέλαση επιτάχυνε τις εξελίξεις στη ρωσική πολιτική σκηνή, καθώς ο εγωισμός της κρατικής ρωσικής ελίτ «πληγώθηκε» από την επονείδιστη αδυναμία της χώρας να αντιταχθεί στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Η Δύση, στην προσπάθειά της να ελέγξει τον βαλκανικό χώρο και να υπονομεύσει τους, εν δυνάμει συμμάχους της Ρωσίας, σλαβικούς λαούς, χρησιμοποίησε τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Αλβανοί, Βόσνιοι μουσουλμάνοι και Τούρκοι έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση του νέου βαλκανικού χάρτη. Οι εξωβαλκανικοί παράγοντες που διαμοίρασαν, προφανώς ιεραρχικά, τα «βαλκανικά ιμάτια» ήταν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Τουρκία.

Οι Αμερικανοί κράτησαν τον στρατηγικό έλεγχο της περιοχής, μέσω της νατοϊκής ομπρέλας, ενώ οι Γερμανοί έπαιρναν το οικονομικό τους μερίδιο, είτε άμεσα, είτε μέσω της Ε.Ε. Όσο για τους Τούρκους, άρπαζαν ό,τι μπορούσαν σε οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική επιρροή, από την Θράκη μέχρι τη Βοσνία και τις ακτές της Αδριατικής στην Αλβανία.

Με τη σημαία του μετριοπαθούς Ισλάμ και με την αρωγή «ευαγών» ατλαντικών ιδρυμάτων αλλά και του στενά συνεργαζόμενου μαζί τους Γκιουλέν, η Άγκυρα συγκρότησε ένα πυκνό δίκτυο ελέγχου στα Βαλκάνια. Υπό την ηγεσία του Ερντογάν αυτή η αυξανόμενη επιρροή ήλθε να «κουμπώσει» με το μεγαλεπήβολο όραμα της νεκρανάστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Στην Ιστορία, ωστόσο, τα σχέδια, όσο και καλά να είναι μελετημένα, κινδυνεύουν να μείνουν ημιτελή, καθώς παρεισφρέουν απρόβλεπτοι, αρχικώς, παράγοντες. Έτσι και το βαλκανικό γεωπολιτικό τοπίο αλλάζει δραματικά και προς άλλες κατευθύνσεις από αυτές που είχαν υπολογισθεί στις αρχές του 1990.

Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ, ή τέλος πάντως οι κύκλοι που κυριάρχησαν στην εξωτερική τους πολιτική, κατόρθωσαν εντέλει, έχοντας ολοκληρώσει επιτέλους την ουκρανική «πορτοκαλί επανάσταση», να υψώσουν ένα νέο αντιρωσικό παραπέτασμα.

Ένα «τείχος» κρατών, το οποίο ξεκινά από την Φινλανδία -που προφανώς επιζητά να αποτινάξει από πάνω της τον υποτιμητικό όρο της φινλανδοποίησης, που της φόρτωσε η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ-, τις Βαλτικές Δημοκρατίες -που ιδεολογικά μάλλον ζουν με το μισό πόδι στην εποχή του μεσοπολέμου-, την Πολωνία –που δεν έχει διάθεση να αποκηρύξει τον καθολικό συντηρητισμό της-, την διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά Ουκρανία και καταλήγει στην νευρική Ρουμανία.

Όπως ήταν φυσικό, η Μόσχα δεν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια να ολοκληρωθεί η περικύκλωσή της και η αποκοπή της από την Ευρώπη, που είναι και ο πυρήνας της στόχευσης του νέου «τείχους». Εξαπέλυσε μια αντεπίθεση όπου και όπως μπορούσε, ψάχνοντας κυρίως τους αδύναμους κρίκους του αντιπάλου. Και αυτοί ήσαν, όπως αποδείχθηκε πολλοί: αρχικώς, στην Κριμαία και στο Ντονμπάς, στη Συρία και …στα Βαλκάνια.

Την ίδια ώρα η Δύση βρίσκεται σε κατάσταση εσωτερικής κρίσης, και οικονομικής και ταυτότητας, ενώ σταδιακά χάνει τη δυνατότητά της να λειτουργήσει με ενιαίο και συμπαγή τρόπο. Αυτό αντανακλάται χαρακτηριστικά στα βαλκανικά δρώμενα. Οι τρεις εξωγενείς παράγοντες που τα είχαν αναλάβει, βρέθηκαν σε μικρή ή μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ τους.

Ιδιαίτερα η μεγαλομανία και ο τυχοδιωκτισμός του Ερντογάν τον έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον, η οποία αντιλαμβανόταν ότι πλέον δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί. Πολλώ δεν μάλλον που ο «σουλτάνος» ερωτοτροπούσε με τη Ρωσία για τους δικούς του λόγους. Αυτό προκάλεσε σοβαρές δυσλειτουργίες του συστήματος που είχε δημιουργηθεί με τόσο κόπο τα προηγούμενα χρόνια. Η ρήξη μάλιστα Ερντογάν- (φιλοαμερικανού) Γκιουλέν «έσπασε» σε κομμάτια το τουρκικό δίκτυο.

Επιπλέον, μετά την ήττα των Δημοκρατικών, που είχαν το πάνω χέρι στον έλεγχο των Βαλκανίων –με την άμεση και συνεχή παρέμβαση του συστήματος Σόρος-, επιτάθηκε η γενική σύγχυση. Τέλος, το ιδανικό της ακμάζουσας Ε.Ε., που αποτελούσε και το δέλεαρ του γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας, έχει ξεθωριάσει ανεπανόρθωτα, ακόμη και για τους φτωχούς Βαλκάνιους.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η όξυνση των υποβοσκουσών έως πρόσφατα αντιθέσεων και εθνικών επιδιώξεων, που καλύπτονταν από την προοπτική της ευρωατλαντικής ενσωμάτωσης. Πλέον, τα σημεία τριβής στον βαλκανικό χώρο είναι αρκετά, και σε γενικές γραμμές γνωστά. Συνοπτικά αναφέρουμε:

>Στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη η Σερβική Δημοκρατία, είναι ήδη υπ’ ατμόν για αποχώρηση.

>Οι Σέρβοι, εξοπλιζόμενοι από τους Ρώσους, ετοιμάζονται να διεκδικήσουν την περιοχή της Κόσοβσκα Μιτρόβιτσα και τις βόρειες περιοχές του Κοσσυφοπεδίου, όπου κατοικούν ομοεθνείς τους.

>Οι Αλβανοί, με τη στήριξη της Τουρκίας, έχουν βάλει μπρος το σχέδιο για την Μεγάλη Αλβανία σε Σκόπια και Σερβία. Ήδη υπάρχει αλβανική κινητικότητα στην κοιλάδα του Πρέσεβο στην νότιο Σερβία, όπου δρα ο UCPMB παρακλάδι του UCK.

>Στα Σκόπια η αντιπαράθεση των Αλβανών με τους εθνικιστές Σλαβομακεδόνες του Γκρουέφσκι και του VMRO-DPMNE έχει φθάσει στα πρόθυρα του πολέμου, μετά και την άρνηση του προέδρου Ιβανόφ να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνηση στους Σοσιαλδημοκράτες του Ζάεφ, που συνεργάζεται με τα αλβανικά κόμματα.

>Ακόμη και στο Μαυροβούνιο, η πορεία του προς τις αγκάλες του ΝΑΤΟ, εν μέσω κατηγοριών για ρωσική ανάμειξη σε απόπειρα δολοφονίας του Τζουγκάνοβιτς, δεν θα είναι ανέφελη και θα επηρεαστεί οπωσδήποτε από τις εξελίξεις.

>Τέλος, είναι εξαιρετικά σημαντικές οι πολιτικές αλλαγές στη Βουλγαρία, καθώς μετά την νίκη του, σαφώς φιλορώσου, Ρούμεν Ράντεφ στις προεδρικές εκλογές, ίσως και οι εκλογές της 26ης Μαρτίου, με μια νίκη του σοσιαλιστικού κόμματος, ενισχύσουν τη στροφή «προς ανατολάς». Σε ό,τι αφορά την Βουλγαρία, πρέπει να ληφθεί υπόψη και η αντιτουρκική στροφή της Σόφιας, μετά την απροσχημάτιστη ανάμειξη της Άγκυρας στην προεκλογική διαδικασία με τη στήριξή της στο κόμμα DOST του Λιούτβι Μεστάν.

Είναι, ως εκ τούτου, ηλίου φαεινότερον ότι ήδη διαμορφώνεται μια νέα εικόνα των Βαλκανίων, όπου υφίσταται η δυναμική συγκρότησης δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Στο μεν ένα ανήκουν η Αλβανία, το Κόσσοβο και η Τουρκία. Στο δε άλλο η Σερβία και η Βουλγαρία. Το κλειδί των εξελίξεων, που μπορεί να ανοίξει και τον ασκό του Αιόλου, βρίσκεται στα Σκόπια. Αν οι Αλβανοί κινηθούν εναντίον των Σλαβομακεδόνων, με την ενίσχυση των Αλβανών της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου, δεν θα μείνουν αμέτοχοι ούτε οι Σέρβοι ούτε οι Βούλγαροι, ανεξάρτητα από τις σχέσεις που έχουν τώρα με τους σκληροπυρηνικούς ηγέτες του VMRO.

Ήδη οι τελευταίοι, έχοντας νοιώσει εγκαταλελειμμένοι από τους επί δυόμιση δεκαετίες χορηγούς τους, βλέπουν την Μόσχα ως καταφύγιο τελευταίας ελπίδας –που δεν θα τους της αρνηθεί καθώς αποτελεί άλλον έναν αδύναμο κρίκο της Δύσης.

Αλλά και η Άγκυρα δεν θα μπορεί πλέον να βάζει τα αυγά της σε δυο καλάθια. Ο νεο-οθωμανισμός της εξάλλου εξυπηρετείται μόνον από τον αλβανικό παράγοντα και τους τουρκόφρονες πληθυσμούς στην Βαλκανική.

Για τη Δύση, ασφαλώς, ο κύριος κίνδυνος είναι η ρωσική κάθοδος, οι ρωσικοί αγωγοί φυσικού αερίου και η ακύρωση του σχεδίου περικύκλωσης της Μόσχας. Ενδεικτικές είναι οι σοβαρές ανησυχίες του Βερολίνου και Λονδίνου, που τρέχουν απεγνωσμένα να μαζέψουν ό,τι μπορούν, μέχρι να μπει ο Τραμπ στο «αυλάκι». Θα προλάβουν; Είναι πολύ αμφίβολο, δεδομένων και των δικών τους εσωτερικών ζητημάτων –BREXIT και γερμανικές εκλογές.

Και ερχόμαστε τώρα στην θέση της Ελλάδας απέναντι στην νέα πραγματικότητα που διαγράφεται στα βόρεια σύνορά της, λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα ισχύ της και κυρίως την ανάγκη αποτροπής της πρωτεύουσας απειλής που είναι, χωρίς αμφιβολία, η τουρκική.

Βασικό μέλημα της Αθήνας πρέπει να είναι η δημιουργία συμμαχιών που να τη θωρακίσουν απέναντι στην επεκτατικότητα της Άγκυρας και της συναφούς με αυτήν επιθετικότητα της Αλβανίας. Ως εκ τούτου, αυτό που θα έπρεπε από τώρα να επιδιώξει είναι η συνεννόηση με Βελιγράδι και Σόφια, στην προοπτική ενός μικρού βαλκανικού άξονα. Και εντός αυτού, όσο και αν αυτή τη στιγμή να φαντάζει δύσκολο, θα μπορούσαν να ενταχθούν και τα Σκόπια.

Κι αυτό το στοιχείο είναι κομβικό για τα ελληνικά συμφέροντα. Η διάλυση του κράτους αυτού και ο διαμοιρασμός του θα δημιουργήσει, βορείως της Ελλάδος, μια μεγάλη Αλβανία και ένα ορφανό τμήμα που θα ζητήσει υιοθέτηση. Και όσον αφορά τις περαιτέρω βλέψεις της μεγάλης Αλβανίας στον ελληνικό χώρο και το πώς θα λειτουργήσει ομού μετά των δυνάμεων της Τουρκίας ως ασφυκτική μέγγενη προς τον ελληνισμό, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.

Ως προς τον ορφανό σλαβομακεδονικό πληθυσμό, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός θα απορροφηθεί από τη Βουλγαρία. Και το πιθανότερο είναι ότι, για να πετύχει η υιοθεσία, να εμφανισθεί ισχυρότερος ο «μακεδονισμός», και μάλιστα εντός ενός νέου πανσλαβιστικού τόξου. Θα το επιθυμούσαμε αυτό; Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, μάλλον όχι!

Γι’ αυτό είναι λάθος να επιχαίρουμε επειδή στα Σκόπια μπορεί να έχουμε αλβανική απόσχιση. Χωρίς υποχώρηση στα εθνικά μας δίκαια και στην ιστορική μας αλήθεια, και χωρίς να αλλάξουμε γεωπολιτικό προσανατολισμό, είμαστε καταδικασμένοι να κινηθούμε πολυεπίπεδα και αποφασιστικά, γιατί κρίνεται η ίδια η εθνική μας ύπαρξη.

Για το λόγο αυτό, η ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από τον ατζέντη ξένων συμφερόντων -ακόμη και στην Υπερκαυκασία(!)- για λίγα ψιχία προσοχής και προστασίας.

Πηγή: defence-point.gr

ΚΑΤΑΓΝΩΣΙΣ ΕΤΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ

Διατυπωθεισῶν ὑπὸ τῆς αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ὅπως λαβοῦσα γνῶσιν διαπιστώσῃ, ἀποκηρύξῃ καὶ καταδικάσῃ αὐτὰς ὡς ἀντικειμένας τῇ ὀρθῇ διδασκαλίᾳ τῆς κατὰ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Κατατεθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Ν. Πήχου, Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς «Ἡ Ζω­ο­δόχος Πηγὴ» Λογγοβάρδας Πάρου.

——

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε, Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως αὐτὴ λειτουργεῖ δυνάμει τοῦ Συνοδικοῦ τόμου τοῦ 1850 καὶ τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928 ἐκδοθέντων ἀμφοτέρων ὑπὸ τοῦ σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως,

Εὐλογεῖτε.

Διὰ τῆς παρούσης καταθέτω ἐνώπιόν σας, ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν σκανδαλισμὸν ἐμοῦ προσωπικῶς, τῆς συνοδείας μου, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ πλήθους κόσμου, ὁ ὁποῖος κλυδωνίζεται ταρασσόμενος ὡς ὑπὸ κυμάτων πολλῶν λόγῳ τῶν ἀλλεπαλλήλων ἑτεροδιδασκαλιῶν, αἱ ὁποῖαι διετυπώθησαν κατὰ καιροὺς ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου μὲ ἀποκορύφωμα τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον (ΑκΜΣ) τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης.

Ἐκ προοιμίου σᾶς ἀναφέρω, ὅτι τὰ ὅσα θὰ ἀναγνώσετε καταγγελλόμενα κατωτέρω δὲν εἶναι καρπὸς ἀντιπαθείας ἢ ἀπαρεσκείας εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Παναγιωτάτου οὔτε κἂν πνεῦμα ἀντιλογίας ἢ ἄλλης τινὸς κακοθυμίας ἔναντι αὐτοῦ, ἡ νόμιμος δὲ προσφυγή μου εἰς Ὑμᾶς γίνεται καθηκόντως, μὲ πρόδηλον πνευματικὴν ἀνησυχίαν, μὲ πεποίθησιν ἀληθείας καὶ ἀπὸ ἔντονον καὶ δικαιολογημένον ἐνδιαφέρον. Κατανοῶ ἀπολύτως ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τελεῖ ὑπὸ αἰχμαλωσίαν. Ἡ σῴζουσα ἀλήθεια εἰς τὴν ἡνωμένην «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» εἶναι τὸ ζητούμενον, καὶ αὐτὸ ἐπιθυμοῦμε νὰ καταφανῇ χωρὶς φόβον καὶ πάθος. Ἐκ παραλλήλου ἡ ἀναίρεσις ὑφ᾽ Ὑμῶν τῶν διατυπωθεισῶν ἑτεροδιδασκαλιῶν θὰ προλάβῃ τὸ ἐπαπειλούμενον νέον σχίσμα εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀνασκοποῦντες λοιπὸν τὴν μέχρι σήμερον πορείαν τοῦ παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας θὰ παρουσιάσωμεν μερικὰ σημεῖα, διὰ τῶν ὁποίων στοιχειοθετοῦνται αἱ ἑτεροδιδασκαλίαι αὐτοῦ.

1.α΄) Ὁ Παναγιώτατος, ἀπὸ τὰ χρόνια διευρύνσεως τῶν σπουδῶν του, εἰς τὴν διδακτορική του διατριβὴν μὲ τίτλον «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» ἐκθέτει τὰς ἀπόψεις του διὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας ποὺ ῥυθμίζουν τὰς σχέσεις τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους διὰ τῶν ἑξῆς: «Δὲν δύναν­ται», γράφει, «νὰ ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καὶ πρέπει νὰ τροποποιηθοῦν αἱ δι­α­τάξεις αἱ κανονίζουσαι τὰς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χρι­στιανῶν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους. Δὲν δύναται ἡ Ἐκ­κλησία νὰ ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τὴν εἴσοδον εἰς τοὺς ναοὺς τῶν ἑτεροδόξων καὶ τὴν μετ᾽ αὐ­τῶν συμπροσευχήν, καθ᾽ ἣν στιγμὴν αὕτη διὰ τῶν ἐκ­προσώπων αὐτῆς προσ­εύχεται ἀπὸ κοινοῦ μετ᾽ αὐτῶν διὰ τὴν τελικὴν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀ­γάπῃ, τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νὰ “ἀρ­δεύσῃ” πολλὰς κανονικὰς διατάξεις πρὸς “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁ­ρισμένων διατάξεων ἐπὶ τὸ φιλανθρωπότερον καὶ ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται καὶ δὲν πρέπει νὰ ζῇ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου».

Οἱ ἱ. Κανόνες, διὰ τοὺς ὁποίους γίνεται λόγος ἀνωτέρω, διὰ τῆς συνεχοῦς παραβάσεώς των ἔχουν καταργηθῆ ἐν τῇ πράξει. Ἡ ἑτεροδιδασκαλία ἔγινε πρᾶξις. Ἁπλῶς μὲ τὴν ΑκΜΣ ἔγινε προσπάθεια νὰ περιβληθῇ σιωπηλῶς μὲ συνοδικὸν κῦρος. Αἱ θέσεις αὐταὶ τοῦ Παναγιωτάτου δὲν ἀποτελοῦν ἑτεροδιδασκαλία, καὶ αἱ παραβάσεις ἱεροκανονικὰ παραπτώματα; Ἀσφαλῶς.

β΄) Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα οἱ ἱ. Κανόνες χαρακτηρίζονται ὡς μὴ ἔχοντες στοιχεῖα φιλανθρωπίας καὶ ρεαλισμοῦ. Ὅτι πάσχουν ἀπὸ ξηρασίαν, καὶ θὰ ἀναζωογονηθοῦν ἐὰν ποτισθοῦν μὲ νάματα ἀγάπης. Δηλαδή, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα παρήγαγε, τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, καρποὺς (τοὺς ἱ. Κανόνας) ἐστερημένους ζωογόνου ἀγάπης; Ὅμως αἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων ξεκινοῦν μὲ τὸ «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν»· πῶς εἶναι δυνατὸν αἱ ἐκφάνσεις αὐταὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μὴ ἔχουν στοιχεῖα φιλανθρωπίας καὶ ρεαλισμοῦ, νὰ πάσχουν ἀπὸ ξηρασίαν καὶ νὰ ἔχουν ἀνάγκην ἀπὸ τὴν ζωογόνον ἀγάπην τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

2.α΄) Κατὰ τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Φαναρίου 30-11-1998 ὁ Παναγιώτατος προσ­φωνῶν τὴν Παπικὴν ἀντιπροσωπείαν λέγει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς· «Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler καὶ λοιποὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ οἱ ἀποτελοῦντες τὴν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης, …Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν τὸν χρόνον εἰς ἀναζητήσεις εὐθυνῶν. Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων. …Εἴθε νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος νὰ ἴδωμεν καὶ τὴν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν» (περ. «Ἐπίσκεψις» τ. 563/1998, σελ. 22-29).

Παρατηροῦμεν εἰς τὸ ἀπόσπασμα αὐτό, ὅτι ἡ τοποθέτησις τοῦ Παναγιωτάτου ἔναντι τῶν ἱ. Κανόνων δὲν παραμένει ἁπλῶς ἡ ἰδία ἀλλὰ ἐπεκτείνεται ἀκόμη καὶ εἰς τὰ πρόσωπα τῶν θεοφόρων πατέρων, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως». Οἱ ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ὡς πύργοι ἄσειστοι καὶ ὡς ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος, κατὰ τὸν ὑμνῳδόν, φωτίζουν τὸν δρόμον ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθῶμεν ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἶναι «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως». Νὰ εἴπωμεν, ὅτι ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς ἐπεκτείνεται καὶ εἰς τοὺς ἀναριθμήτους μάρτυρας καὶ ὁσιομάρτυρας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ τίμιον αἷμά τους ἐπότισαν καὶ ποτίζουν τὸ ἀειθαλὲς δένδρον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἡ θέσις αὐτὴ ἑτεροδιδασκαλία;

β΄) Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα διαβάζουμε, ὅτι ὁ Παναγιώτατος διατυπώνει ἐνώπιον τῆς Παπικῆς ἀντιπροσωπείας τὴν εὐχὴν «νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος νὰ ἴδωμεν καὶ τὴν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν». Δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάσχει κατὰ τὴν ἑνότητά της καὶ δὲν εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως μέχρι τώρα πιστεύομεν; Ἡ ἑνότης τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησιας εἶναι νεκρὰ καὶ περιμένει τὴν ἀνάστασίν της;

γ΄) Ὁ Παναγιώτατος τὸ 1991, ὡς μητροπολίτης Φιλαδελφείας, μιλώντας σὲ παπικούς, εἶχε διατυπώσει μίαν διαφοροποιημένην ἀπὸ τὰ Ὀρθόδοξα δεδομένα Ἐκκλησιολογίαν· «Δὲν εἶναι δυνατό», εἶπε, «νὰ θεωρήσουμε ὅτι, εἴτε ἐμεῖς οἱ Ὀρ­θόδοξοι, εἴτε ἐσεῖς οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἔχουμε ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία τὴν διαδοχὴ τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας» (περιοδικὸν «Ἐπίσκεψις» τ. 464/1-7-1991, σ. 9). Ὥστε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ ὄντως Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀπώλεσε τὴν αὐτοσυνειδησίαν της, εἶναι νεκρὰ καὶ περιμένει διὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ δῇ τὴν ἀνάστασίν της; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

3. α΄) Ὁ Παναγιώτατος πραγματοποιῶν ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τὸ Βατικανὸν τὴν 27-6-1995 καὶ ὁμιλῶν σὲ νεαροὺς παπικοὺς εἶπε μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς· «Τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα καὶ ἀγαπητά…, συνεορτάζομεν ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις (ἐννοεῖ τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς ῾Ρώμης). Θεοῦ τὸ δῶρον… Ἑορτάζομεν, διότι εἴμεθα ἡ ἐπὶ γῆς πορευομένη κοινωνία τῶν Ἁγίων…, εἶναι δὲ ἡ ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας πεπληρωμένη ὅταν εἶναι παροῦσα καὶ συνεορτάζουσα ἡ νεολαία… Ἐλάβατε διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Φέρετε ἐν τῇ ψυχῇ καὶ τῷ μετώπῳ ὑμῶν τὰ σημεῖα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (περιοδικὸν «Ἐπίσκεψις» τ. 520/31-7-1995, σσ. 19, 20, 5 καὶ 6).

Δηλαδή, δὲν μᾶς χωρίζει τίποτε; Ἀπὸ πότε ἀπέκτησαν Χάριν τὰ μυστήρια τῶν Παπικῶν; Αὐτὴν τὴν παρακαταθήκην παρελάβομεν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

4. α΄) Ὁ Παναγιώτατος κατὰ τὴν ὁμιλίαν του τὴν 4-11-1994, σὲ διαθρησκειακὴν συνάντησιν εἰς τὴν ἰταλικὴν πόλιν Riva del Garda, ὅπου ὡμίλησε σὲ παρισταμένους ἡγέτας διαφόρων θρησκειῶν, εἶπε· «Πρέπει νὰ συμβάλωμεν ὥστε νὰ φέρωμεν εἰς τὸ προσκήνιον τὰς πνευματικὰς ἀρχὰς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης. Πράγματι, διὰ τὸν λόγον αὐτὸν συνεκεντρώθημεν ἐδῶ! Αὐτὸς εἶναι ἕνας τρόπος, διὰ τοῦ ὁποίου ἡμεῖς οἱ κληρικοὶ δυνάμεθα νὰ βοηθήσωμεν αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν. Ἡ βαθεῖα καὶ σταθερὰ πνευματικότης μας ἔρχεται εἰς ὀξεῖαν ἀντίθεσιν μὲ τὸν ἐγκόσμιον χαρακτῆρα τῆς συγχρόνου πολιτικῆς. …Αὐταὶ αἱ δυνατότητες ἀνακύπτουν ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν φύσιν τῆς ἰδιότητος ποὺ φέρομεν, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὡς κλητοὶ τοῦ Θεοῦ. Ὡς μία κοινότης πίστεως δυνάμεθα νὰ ἀντιμετωπίσωμεν τὸν κοσμικὸν οὐμανισμὸν καὶ τὸν ἐθνικισμὸν μὲ ἀγάπην, μὲ πνεῦμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ μὲ τὸν ὑγιῆ σεβασμόν μας πρὸς τὴν παράδοσιν. Ἀλλὰ τοῦτο δυνάμεθα νὰ ἐπιτύχωμεν μόνον ἐὰν εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, “Δημιουργοῦ τῶν πάντων, ὁρατῶν τε καὶ ἀοράτων”, Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμᾶνοι καὶ Ἰνδουϊσταί, Βουδδισταὶ καὶ Κομφουκιανισταί…» (περιοδικὸν «Ὀρθοδοξία» τοῦ Πατριαρχείου, τ. Ὀκτωβρ.-Δεκεμβρίου 1994, κατὰ μετάφρασιν). Ἀγαστὴ συνεργασία τῶν κληρικῶν μὲ τοὺς κυβερνήτας τῶν λαῶν ὑπὸ τὸ προπέτασμα τῆς ἀγάπης!

Δηλαδή, ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστὸς ἔχασε τὸ φῶς του, τὰς πνευματικάς του ἀξίας, ἔγινε φανάρι ποὺ τρεμοσβήνει, καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀπέμεινεν εἶναι «νὰ φέρωμεν εἰς τὸ προσκήνιον τὰς πνευματικὰς ἀρχὰς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης»;

Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα καλεῖ νὰ ἑνωθοῦν «ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, “Δημιουργοῦ τῶν πάντων, ὁρατῶν τε καὶ ἀοράτων”, Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμᾶνοι καὶ Ἰνδουϊσταί, Βουδδισταὶ καὶ Κομφουκιανισταί…». Κύριε, ἐλέησον!… Δηλαδὴ εἰς τὸν ἴδιον Θεὸν πιστεύουν Χριστιανοί, Μουσουλμᾶνοι, Ἰνδουϊσταί, Βουδισταὶ καὶ Κομφουκιανισταί…; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

Δυστυχῶς ἡ Ἐκκλησιολογία τοῦ Παναγιωτάτου πάσχει· δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος, εἶναι Οἰκουμενιστική.

β΄) Ὁμιλῶν ὁ Παναγιώτατος τὴν 20-12-2001 εἰς τὴν Α΄ Διαθρησκειακὴν Συνάντησιν τῶν Βρυξελλῶν καὶ ἀπευθυνόμενος σὲ ἐκπροσώπους τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν χρησιμοποίησε ὁμοειδῆ Θεολογία καὶ διὰ τοὺς ἀλλοθρήσκους (Ἰουδαϊσμοῦ, Μουσουλμανισμοῦ, Χριστιανισμοῦ) καὶ εἶπε· «Παρακαλοῦμεν θερμῶς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους νὰ δώσωμεν εἰς τοὺς πιστούς μας καὶ τὸν κόσμον ὅλον ἀνόθευτον τὸ εἰρηνοποιὸν μήνυμα τοῦ ἑνὸς καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς συνεκέν­τρωσεν ἐν τῇ ἀγάπῃ Του ἐνταῦθα. …Ἡμεῖς οἱ πιστεύοντες εἰς ἕνα προ­σω­πι­κὸν Θεὸν ἔχομεν τὴν ἐμπειρίαν τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ καὶ τῆς εἰρήνης, ἡ ὁποία ἐγκαθίσταται εἰς τὴν ψυχήν μας καὶ πληροῖ καὶ ἀναπαύει αὐτήν, ὅταν ἀποκαθίσταται ἡ κοινωνία τῶν προσωπικῶν ὑπάρξεων τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ μεγάλου Θεοῦ… Ἐὰν σταθῶμεν μὲ τὸ προσῆκον δέος ἀπέναντι τῶν προσωπικῶν ἀναζητήσεων ἑκάστης ψυχῆς, ἡ ὁποία, γεννηθεῖσα εἰς ὡρισμένην θρησκευτικὴν παράδοσιν, ἀνοίγει τὰς πτέρυγάς της διὰ νὰ πετάξῃ εἰς ἀναζήτησιν τοῦ Ἠγαπημένου, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἔχομεν ἀνθρώπινον χρέος νὰ σεβασθῶμεν ἀπολύτως τὴν προσωπικὴν πορείαν ἑκάστου πρὸς τὴν ὑπερτάτην ἀγάπην. Τότε ἐναγκαλιζόμεθα ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχὴν αὐτὴν καὶ παρακολουθοῦμεν ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ καὶ προσευχῇ τὴν πορείαν της, εἴτε συμβαδίζει μὲ ἡμᾶς (τοὺς Χριστιανοὺς) εἴτε ἀκολουθεῖ ἄλλον δρόμον (λ.χ. τὸν Ἰουδαϊσμὸν ἢ τὸ Ἰσλάμ), διότι ὁ Ἠγαπημένος Θεός, ὁ Κύριός της, τὴν ἀναμένει καὶ θὰ τῆς δείξῃ τὸν δρόμον. Δὲν χρειάζεται ἀπὸ μέρους ἡμῶν οὐδεμία βία, οὐδεμία πίεσις, μόνον στοργὴ καὶ εἰρήνη» (περιοδικὸν «Ἐπίσκεψις» τ. 603/31-12-2001).

Ἔχουν λοιπὸν καὶ οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ Μουσουλμᾶνοι τὴν ἐμπειρίαν τοῦ ἑνὸς προσωπικοῦ Θεοῦ, τοῦ πλήρους ἀγάπης ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ; Ἔτσι κατανοεῖ ὁ Παναγιώτατος τὸ «Τζιχάντ» τῶν μουσουλμάνων ἢ τὰς ἐκκαθαριστικὰς ἐπιχειρήσεις τῶν Ἰσραηλιτῶν; Ἡ θεολογία τοῦ Παναγιωτάτου δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Εἶναι ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὴν βλάσφημον θεωρίαν τῶν Ἀβρααμικῶν θρησκειῶν, τὴν ὁποίαν διετύπωσεν ὁ Γάλλος Ἰσλαμολόγος Louis Massignon (1883-1962), δι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ θεολογία του παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον τοιαύτην. Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

5. α΄) Συνεπὴς πρὸς τὴν καινοφανῆ ἐκκλησιολογίαν του, ὁ Παναγιώτατος ἔχει παραιτηθῆ ἀπὸ τὴν θεόθεν καθωρισμένην ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς…» (Ματθ. 28,19). Δὲν ἐπιδιώκει νὰ ὁδηγήσῃ ἑ­τεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους εἰς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ διεκήρυξε «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» εἰς τὸ Durban τῆς Ν. Ἀφρικῆς τὴν 17-3-2001 σὲ μήνυμά του μὲ τὴν εὐκαιρίαν Παγκοσμίου Διασκέψεως λέγοντας· «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ἐπιδιώκει νὰ πείσῃ τοὺς ἄλλους περὶ συγκεκριμένης τινὸς ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἢ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νὰ τοὺς μεταστρέψῃ εἰς συγκεκριμένον τινὰ τρόπον σκέψεως» (ἱστοσελίδα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας· http://www.orthodoxa.org/GB/patriarchate/speech/­statement.htm). Εἰς τὴν θείαν ὅμως λειτουργίαν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τὴν εὐχὴν ποὺ ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ τὸν καθαγιασμόν, παρακαλοῦμεν τὸν Κύριον λέγοντες· «τοὺς ἐσκοτισμένους ἐπισυνάγαγε· τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου καθολικὴ καὶ ἀποστολική Ἐκκλησία». Πῶς θὰ γίνῃ αὐτό; διὰ τῆς σιωπῆς καὶ ὄχι διὰ τῆς μαθητείας καὶ τοῦ κηρύγματος; Διὰ τῆς σιωπῆς θὰ γίνῃ ἡ εἰσδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν ἑτεροθρήσκων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει «ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ» (Ρωμ. 10, 17). Εἰς τὴν Κόρινθον ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λαμβάνει συγκλονιστικὸν μήνυμα ἀπὸ τὸν Κύριον· «… μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς» (Πραξ. 18, 9). Δὲν εἶναι ἡ θέσις αὐτὴ τοῦ Παναγιωτάτου καταστρατήγησις Κυριακῆς ἐντολῆς; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

β΄) Ὁ Παναγιώτατος προσφέρει ὡς δῶρον τὸ Κοράνιον καὶ τὸ ὀνομάζει ἱερὸν καὶ ἅγιον. Τὴν 29-10-2009 μετέβη εἰς τὴν Ἀτλάντα τῶν Η.Π.Α., ἐπισκέφθηκε τὸν πρόεδρον τῆς Coca-Cola κ. Muhtar Kent καὶ τοῦ προσέφερεν ἕνα Κοράνιον λέγοντας· «Ἔχω ἕνα μικρὸ ἀναμνηστικό. Μικρὸ καὶ σπουδαῖο. Ἀναμνηστικὸ (γιὰ) τὸν Muhtar. Αὐτὸ εἶναι τὸ Ἅγιο Κοράνιο, τὸ ἱερὸ βιβλίο τῶν μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας» (www.youtube.com/watch?v=­5p7DqpeTJM8). Δυστυχῶς τὴν χειρονομίαν αὐτὴν τὴν ἐμιμήθησαν καὶ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς ἐπὶ μεγάλῳ σκανδαλισμῷ τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν.

γ΄) Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προωθεῖ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν προωθοῦσε ἀρχικὰ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960, τὸν στόχον του ὅ­μως αὐτὸν τὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον (1965) καὶ τὸν ἀπεδέ­χθη ὁ μακαριστὸς πατριάρχης Ἀ­θηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινεν ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατρι­αρχεῖον μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμ. 150 πρωτ. 420/26-5-1995 ἐγκύκλιόν του ἔκανε λόγον διὰ «τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα». Ἀγνοεῖ ὁ Παναγιώτατος ἢ περιφρονεῖ τὰ περὶ τούτου διακελευόμενα ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων;

6. ῾Ο Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σὲ παλαιότερον δημοσίευμά του εἰς τὸ Ρωμαιοκαθολικὸν περιοδικὸν «The National Catholic Reporter» (in the January 21, 1977) ἔγραψε τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὰ τῶν προθέσεών του διὰ τὴν μέλλουσαν νὰ συνέλθῃ Πανορθόδοξον Σύνοδον: «Οἱ δικοί μας στόχοι εἶναι ἴδιοι μὲ αὐτοὺς τοῦ πάπα Ἰωάννου 23ου νὰ ἐκσυγχρονίσωμεν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ προωθήσωμεν τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν. Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος θὰ σημάνῃ τὸ ἄνοιγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί́ας εἰς τὰς μὴ Χριστιανικὰ́ς θρησκείας καὶ εἰς ὁλό́κληρον τὴν ἀνθρωπό́τητα. Αὐτὸ́ σημαί́νει μί́αν νέ́αν στάσιν ἔ́ναντι τοῦ Ἰσλά́μ, τοῦ Βουδισμοῦ́, τοῦ σύγχρόνου πολιτισμοῦ́ καὶ ὅ́σον ἀφορᾷ́ τὰς ἐπιδιώ́ξεις διὰ ἀδελφό́τητα χωρὶ́ς ρατσιστικὰ́ς διακρί́σεις … μὲ ἄ́λλα λό́για θὰ σημά́νῃ τὸ τέ́λος δώ́δεκα αἰώ́νων ἀπομονώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί́ας». Συνεπῶς «ὅπερ ἔδει δεῖξαι»!

Tὸ Ἀγγλικὸ κείμενο ἔχει ὡς ἑξῆς· In an article dating back from when Ecumenical Patriarch Bartholomew was still a Metropolitan, in the journal The National Catholic Reporter, the Patriarch said the following, revealing his intentions for the Pan-Orthodox Council: “Our aims are the same an John’s (Pope John XXIII): to update the Church and promote Christian unity… The Council will also signify the opening of the Orthodox Church to non-Christian religions, to humanity as a whole. This means a new attitude toward Islam, toward Buddhism, toward contemporary culture, toward aspirations for brotherhood free from racial discrimination…in other words, it will mark the end of twelve centuries of isolation of the Orthodox Church.”[4]

[4] “Council Coming for Orthodox», interview by Desmond O’Grady, The National Catholic Reporter, in the January 21, 1977 edition. See also: http://orthodoxinfo.com/ecumenism/towards.aspx.

Μακαριώτατε, Ἅγιοι Συνοδικοί.

Ἐκ τῶν παρατεθέντων ἀνωτέρω σταχυολογημάτων ἀποδεικνύεται, ὅτι ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος εἶχε τὴν ἀτυχῆ ἔμπνευσιν νὰ διατυπώσῃ ἑτεροδιδασκαλίας καὶ νὰ ὑποπέσῃ οὕτως εἰς σωρείαν ἱεροκανονικῶν παραβάσεων, αἱ ὁποῖαι καταδικάζονται ὑπὸ τῶν κατωτέρω παρατιθεμένων ἱερῶν Κανόνων.

στ΄ Κανὼν τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Αἱρετικοὺς δὲ λέγομεν, τούς τε πάλαι τῆς Ἐκκλησίας ἀποκηρυχθέντας, καὶ τοὺς μετὰ ταῦτα ὑφ᾽ ἡμῶν ἀναθεματισθέντας· πρὸς δὲ τούτοις, καὶ τοὺς τὴν πίστιν μὲν τὴν ὑγιῆ προσποιουμένους ὁμολογεῖν, ἀποσχίσαντας δὲ καὶ ἀντισυνάγοντας τοῖς κανονικοῖς ἡμῶν ἐπισκόποις».

ι΄ Ἀποστολικός· «Συμπροσευχὴ μεθ᾽ αἱρετικοῦ ἢ ἀφωρισμένου δι᾽ ἀφορισμοῦ τιμωρεῖται».

με΄ Ἀποστολικός· «Συμπροσευχὴ μεθ᾽ αἱρετικῶν συνεπάγεται ἀφορισμὸν διὰ κληρικούς, ἀλλ᾽ οὗτοι ἐπὶ πλέον καθαιροῦνται ἐὰν δεχθῶσι τοὺς αἱρετικοὺς ὡς κληρικούς».

ξδ΄ Ἀποστόλων· «Συμπροσευχὴ μεθ᾽ αἱρετικῶν συνεπάγεται ἀφορισμὸν οἴκοι. Ἐὰν γίνῃ εἰς συναγωγὴν Ἑβραίων ἢ αἱρετικῶν, συνεπάγεται καθαίρεσιν διὰ κληρικὸν καὶ ἀφορισμὸν διὰ λαϊκόν».

στ΄ Λαοδικείας· «Αἱρετικοὶ μὴ ἀπαρνούμενοι τὴς αἵρεσιν ἑαυτῶν ἐμποδίζονται εἰσελθεῖν εἰς Ναὸν Ὀρθόδοξον».

ξη΄ Ἀποστόλων· «Χειροτονία, βάπτισμα κ.λπ. μυστήρια αἱρετικῶν ἄκυρά εἰσι».

ιδ΄ Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου· «Γάμος μεθ᾽ αἱρετικῶν ἢ ἀλλοθρήσκων ἀπαγορεύεται».

ρλα΄, ρλβ΄, ρλγ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 ἤ 419 μ.Χ.)· κανόνες οἱ ὁποῖοι ὑπενθυμίζουν τὸ ἱερὸν χρέος τῶν Ἐπισκόπων τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν αἱρετικῶν (τῶν πεπλανημένων) εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ζ΄ Ἀποστόλων· «Εἴτις Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσῃ, καθαιρείσθω».

Ἐπειδὴ πιστεύομεν ὅτι τὸ Πανάγιον Πνεῦμα δὲν συνηγορεῖ εἰς τὴν καταπάτησιν τῶν ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν ἐπίπνοιάν Του διετυπώθησαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ὑπῆρξαν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως.

Ἐπειδὴ πιστεύομεν ὅτι οἱ Κανόνες τῶν Ἱερῶν Σύνόδων εἶναι Ἁγιοπνευματικοὶ καὶ διατυπώθηκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας μὲ φιλανθρωπίαν, ἀγάπην καὶ ρεαλισμόν, αἰσθανόμεθα δὲ τὴν ζωογόνον δρόσον καὶ τὴν διαχρονικότητά των ὅταν καλούμεθα νὰ τοὺς ἐφαρμόσωμεν, χωρὶς νὰ χρειάζωνται ἀναζωογόνησι ἀπὸ τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐπειδὴ φρονοῦμεν ὅτι διὰ τῶν ἀνωτέρω ἑτεροδιδασκαλιῶν καὶ τῶν ἱεροκανονικῶν παραπτωμάτων τοῦ Παναγιωτάτου ἐπέρχεται μεγάλος σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν, Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, μὲ ὁρατὸν πλέον τὸν κίνδυνον σχίσματος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος.

Ἐπειδὴ πιστεύομεν ὅτι, ἀκολουθοῦν καὶ μερικοὶ ἄλλοι κληρικοὶ τὸν Παναγιώτατον εἰς τὰς ἱεροκανονικὰς του παραβάσεις καὶ ὑπάρχῃ κίνδυνος αὐτὸ νὰ γενικευθῇ καὶ νὰ γίνͺῃ θεσμὸς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Ἐπειδὴ διὰ τῆς συγκλήσεως τῆς ΑκΜΣ, τῆς ὑπὸ ἐξωεκκλησιαστικῶν παραγόντων –ὅπως ἀπεδείχθη– ἐπιβληθείσης, ἔγινε προσπάθεια νὰ περιβληθοῦν μὲ Συν­οδικὸν κῦρος ὅλα τὰ μέχρι σήμερα ἀντικανονικῶς λεχθέντα καὶ πραχθέντα ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, διὰ νὰ μένουν ἀναντίρρητα εἰς διηνεκές.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Παρακαλοῦμεν τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως συσκεφθεῖσα καθ᾽ ἑαυτὴν διαπιστώσῃ καὶ κάνῃ δεκτὴν τὴν κατάγνωσιν τῶν ἀνωτέρω ἑτεροδιδασκαλιῶν, ἀποκηρύξῃ δὲ καὶ καταδικάσῃ αὐτὰς ὡς ἀντικειμένας τῇ ὀρθῇ διδασκαλίᾳ τῆς κατὰ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἐφαρμοσθῶσι τὰ ὑπὸ τῶν ἱερῶν Κανόνων προβλεπόμενα, μὲ ἀπώτερον σκοπὸν νὰ κοπάσῃ ὁ κλυδωνισμὸς ὄχι μόνον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πλείονα στοιχεῖα θὰ καταθέσω διὰ λεπτομεροῦς Ὑπομνήματός μου, ὅταν κληθῶ ὑπὸ τοῦ Ἀνακριτοῦ. Μάρτυρας προτείνω τοὺς κατωτέρω:

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ:

Σεβ. Μητροπολίτην Κονίτσης κ. Ἀνδρέαν, ΚΟΝΙΤΣΑΝ,

Σεβ. Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐστάθιον ΣΠΑΡΤΗΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Ἠλείας κ. Γερμανόν, ΠΥΡΓΟΝ,

Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεον, ΝΑΥΠΑΚΤΟΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ΠΕΙΡΑΙΑ,

Σεβ. Μητροπολίτην Ν. Σμύρνης κ. Συμεών, Ν. ΣΜΥΡΝΗΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Γλυφάδας κ. Παῦλον, ΓΛΥΦΑΔΑ,

Σεβ. Μητροπολίτην Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ΚΥΘΗΡΑ,

Σεβ. Μητροπολίτην Αἰτωλίας κ. Κοσμᾶν, ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίαν, ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Μόρφου κ. Νεόφυτον – ΜΟΡΦΟΥ Κύπρου,

Σεβ. Μητροπολίτην Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιον – ΛΕΜΕΣΟΝ Κύπρου,

Σεβ. Μητροπολίτην Ἀντινόης Παντελεήμονα Λαμπαδάριον ΚΑΛΥΜΝΟΝ <metropolitanantinoes@gmail.com>.

ΚΑΘΗΓΗΤΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ:

Πρωτοπρεσβύτερον π. Γεώργιον Μεταλληνόν, Ὁμ. Καθηγητὴν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,

Πρωτοπρεσβύτερον π. Θεόδωρον Ζήσην, Ὁμ. Καθηγητὴν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.,

κ. Δημήτριον Τσελεγγίδην, Ὁμ. Καθηγητὴν Δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.,

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥΣ – ΙΕΡΕΙΣ – ΜΟΝΑΧΟΥΣ:

Ἀρχιμ. π. Ἀθανάσιον Ἀναστασίου, Προηγούμενον τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Μεγάλου Μετεώρου, Καλαμπάκαν,

Ἀρχιμ. π. Μάξιμον Καραβᾶν, Ἡγούμενον Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Ἑορδαίας, Πτολεμαΐδα

Ἀρχιμ. π. Γρηγόριον Χατζηνικολάου, Ἡγούμενον Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Τριάδος Γατζέας Βόλου,

Ἀρχιμ. π. Σαράντην Σαράντον, Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἀμαρούσιον

Ἀρχιμ. π. Νικόδημον Πετρόπουλον, Προϊστάμενον ἱ. Ν. Ἁγίου Παύλου Πατρῶν – Πάτρας,

Ἀρχιμ. π. Παῦλον Δημητρακόπουλον, Θεολόγον (Mr Θεολογίας), Διευθυντὴν τοῦ Γραφείου Αἱρέσεων τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, Πειραιᾶ

Ἀρχιμ. π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρον, Ἱεροκήρυκα, Ἱ. Μητροπόλεως Κονίτσης, Κόνιτσαν,

Ἀρχιμ. π. Κύριλλον Κωστόπουλον, (Dr. Θεολογίας) Ἱεροκήρυκα Ἱ. Μητροπόλεως Πατρῶν, Ἀσημάκη Φωτήλα 14-16 – τ.κ. 262 24 Πάτρας,

Πρωτ/ρον π. Πέτρον Heers, διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ, e-mail: info@ uncutmountain.com,

Πρωτ/ρον π. Ἀναστάσιον Γκοτσόπουλον, Θεολόγον, (Μr. Θεολογίας), ἐφημέριον Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, Πάτρας,

Πρωτ/ρον π. Ἄγγελον Ἀγγελακόπουλον, Θεολόγον, κληρικὸν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, Πειραιᾶ

ὁσ. Μοναχὸν Ἀρσένιον Βλιαγκόφτην, Ἱ. Μονὴν Ἁγ. Ἀρσενίου Καπαδόκου, Βατοπέδι Χαλκιδικῆς.

ὁσ. Μοναχὸν Ἐπιφάνιον Καψαλιώτην, Καψάλαν Ἁγίου Ὄρους, Καρυὰς

ὁσ. Μοναχὸν Δαμασκηνόν, Κελλίον Φιλαδέλφου Ἁγίου Ὄρους, Καρυὰς

ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ:

κ. Σταῦρον Μποζοβίτην, Θεολόγον – Συγγραφέα, μέλος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», – Ἰσαύρων 42, Ἀθήνας

κ. Νικόλαον Σαββόπουλον, Θεολόγον, Ἐπιδαύρου 1, Ἁλμυρὴ Γαλατακίου, 201 00 Κόρινθον

κ. Δημήτριον Ρίζον, τηλ. 23850-28940, Φλώριναν,

κ. Ἰωάννην Τάτσην, Καρτάλη 12Α, 453 32 Ἰωάννινα, thriskeftika.­blogspot.­com/. τηλ. 26510-68589

ΘΕΟΛΟΓΟΥΝΤΑΣ:

κ. Δημήτριον Νατσιόν, Διδάσκαλον, Μεσημβρίας 20, 611 00 Κιλκὶς

κ. Βασίλειον Κερμενιώτην, Ἐκπαιδευτικόν, Κ. Ἀδαμοπούλου 11, 502 00 Πτολεμαΐδα

Λογγοβάρδᾳ τῇ 25 Φεβρουαρίου 2017

Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ταρασίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Μετὰ σεβασμοῦ

† Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Ν. Πῆχος

Ἡγούμενος Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς

«Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ» Λογγοβάρδας Πάρου

Πηγή: Κατάνυξις, Αβέρωφ

Ταξιδεύουμε πίσω, στο τέλος του «έτους της εθνικής ντροπής 2015», όταν το μείζον των βουλευτών της Βουλής των Ελλήνων ψήφισε το λεγόμενο »σύμφωνο συμβίωσης» των ομοφύλων, επιφέροντας έτσι ένα ακόμη καίριο πλήγμα κατά του ιερού θεσμού της ελληνικής οικογένειας!

Ένα συνονθύλευμα από εθνομηδενιστές, δειλούς, δήθεν προοδευτικούς, άθεους και απάτριδες εκτέλεσαν το καθήκον τους απέναντι στους ξένους πάτρωνές τους! Τα κόμματά τους δεν έχουν πλέον κανένα ηθικό δικαίωμα να αποτελούν οντότητες στην πολιτική γεωγραφία της χώρας. Ούτε δικαιούνται να διεκδικούν την ψήφο Ελλήνων πολιτών που έχουν γαλουχηθεί με τα νάματα της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας.

Το επόμενο πλήγμα της θλιβερής κυβέρνησης, με την απαθή και ένοχη στάση σύμπασας της αντιπολίτευσης, καταφέρεται κατά της Παιδείας, τον σταδιακό αφελληνισμό της οποίας συμπληρώνουν τώρα οι λεγόμενες »έμφυλες ταυτότητες» στα Σχολεία μας! Στους ιερούς αυτούς χώρους, όπου θα έπρεπε, σύμφωνα με το Σύνταγμα, να διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά με τα εθνικά ιδεώδη, τις πανανθρώπινες αξίες και την αλήθεια της ορθόδοξης πίστης μας.

Σκοπός της νέας αυτής ξενόφερτης και ανώμαλης »οδηγίας», είναι σαφέστατα να αποδομήσουν την ομαλή ψυχική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών, φέρνοντάς τα αντιμέτωπα με την ίδια την υπόστασή τους, έτσι ώστε να τα αποπροσανατολίσουν από τη φύση τους, να τα καταστήσουν μαλθακά και ανήμπορα ψυχικά και τέλος, να τα υποτάξουν εύκολα μέσα στο παγκόσμιο βούρκο της πολτοποίησης των ανθρωπίνων συνειδήσεων.

Πριν προλάβει κάποιος δήθεν δημοκράτης και δήθεν ανθρωπιστής να χρησιμοποιήσει τους εύκολους λαϊκίστικους και ηλίθιους χαρακτηρισμούς της αριστερής προπαγάνδας, δηλώνω ότι φασισμός και ρατσισμός και κάθε είδους …φοβισμός είναι να μην επιτρέπεται στον κάθε έλληνα πολίτη να έχει την άποψή του και να την παρουσιάζει ελεύθερα και δημοκρατικά!

Διαφωνώ λοιπόν απόλυτα με όλες αυτές τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις. Για ένα πολύ απλό και λογικό λόγο.

Είναι δεδομένο (και όποιος δεν το δέχεται είναι κοινωνικά και επιστημονικά τυφλός), ότι οι λεγόμενες ιδιαιτερότητες των λεγόμενων ομοφύλων είναι »παρά φύσιν», αφού η φύση έχει ως βασικές της αρχές την ισορροπία και την διαιώνιση των ειδών και αυτές οι αρχές έχουν αποτυπωθεί στο σώμα των ανθρώπων και των ζώων με τις διαφορές κάθε φύλου και έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνική ζωή με τη συνεύρεση ανθρώπων διαφορετικού φύλου.

Επιπλέον, κατά τον Αριστοτέλη, επιδίωξη της ζωής του ανθρώπου είναι η ευτυχία, η οποία επιτυγχάνεται δια των αρετών. Η απόκτηση των αρετών προϋποθέτει φύση κανονική, μάθηση σωστή και άσκηση επίμονη και μακροχρόνια.

Είναι απολύτως σεβαστό, ο καθείς να κάνει τις όποιες ιδιωτικές επιλογές του, χωρίς να προκαλεί. Γιατί όμως αυτό να γίνεται επίσημα, με κρατική νομοθέτηση, παραβαίνοντας τους φυσικούς νόμους; Γιατί αυτό να θεωρηθεί κανονικό και μάλιστα να διδάσκεται στα σχολεία;

Γιατί θα πρέπει η πολιτεία να λέει ΝΑΙ σε οποιοδήποτε αίτημα ισχνών μειοψηφιών, παραβιάζοντας τα δικαιώματα των συντριπτικών πλειοψηφιών; Ακόμη κι αν θεωρεί ότι είναι θέμα σεβασμού της διαφορετικότητας (νέες έννοιες φευ!), γιατί να πει ναι; Υπάρχει και το ΟΧΙ της αγάπης!

Γιατί να υπακούει η Ελλάδα σε κάθε ξενόφερτη οδηγία ή κάθε ύπουλη εντολή από τους εντολείς της Δύσης, της Ευρώπης;

Αλλά, ποιας Δύσης; Αυτής που απλώνει τα νύχια της για να ξεσκίσει τις σάρκες της αδύναμης Ελλάδας, εκμεταλλευόμενη βέβαια τις αμαρτίες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών; Αυτής που με τις άστοχες ενέργειές της, βάζοντας φωτιά στην ευρύτερη περιοχή, μας γέμισε με αλλοεθνείς και αλλόθρησκους πρόσφυγες και μετανάστες αλλοιώνοντας την εθνική μας σύσταση;

Ποιας Ευρώπης; Της κόρης της Ύβρεως; Της οικτρά αποτυχημένης πολυπολιτισμικότητας; Του ψευδεπίγραφου ουμανισμού; Της σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικής γκιλοτίνας; Αυτής που δεν της καίγεται καρφί για την τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας; Αυτής που νομιμοποιεί την παιδοφιλία και την κτηνοβασία και κάθε είδους ανωμαλία, στο πλαίσιο δήθεν της ιδιωτικής ελευθερίας και των προσωπικών δεδομένων; Ποιων προσωπικών δεδομένων; Αυτών που ήδη κατέχουν και ετοιμάζονται σε λίγο μέσω της κάρτας του πολίτη να μας μεταμορφώσουν σε »μαρκαρισμένα» ζώα;

Ας αφήσουμε λοιπόν τη παραφιλολογία αυτή κι ας δούμε κατάματα την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι μια. Θέλουν να μας διαλύσουν τελείως! Η πατρίδα μας δέχεται ένα ανηλεή πόλεμο από τους σύγχρονους βάρβαρους με την ανοχή ή και τη συνενοχή των ντόπιων εντολοδόχων τους. Ο βασικός στόχος τους είναι η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας. Αφού κτύπησαν και διέλυσαν την πολιτική και την οικονομία, τώρα κτυπούν τα »ιερά τέρατα» της δόμησης του ελληνορθόδοξου χαρακτήρα, την εθνική παιδεία και την οικογένεια. Με τη μέθοδο δε του σαλαμιού, ακολουθούν η εκκλησία και οι ένοπλες δυνάμεις.

Αντιστεκόμαστε! Μιλάμε! Αγωνιζόμαστε!
 

Πηγή: Η ιστοσελίδα του αντιστρατήγου Ταμουρίδη στο FB, Αβέρωφ

Με ένα μπαράζ επιθετικών ενεργειών από την Θάσο και τις ακτές της Θράκης μέχρι το Καστελόριζο και την Κυπριακή ΑΟΖ η Τουρκία επιχειρεί να στείλει μηνύματα σε Αθηνά και Βρυξέλλες και συγχρόνως να εξαπολύσει απειλές εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία προχωράει με κανονικούς ρυθμούς στην διαδικασία αξιοποίησης των φυσικών πόρων στην ΑΟΖ.

Χθες το υπουργικό συμβούλιο της Κύπρου προχώρησε στην έγκριση των συμβολαίων του Τρίτου Γύρου αδειοδότηση για έρευνες στα Οικόπεδα 6,8,10 που εμπλέκουν πλέον ενεργειακούς κολοσσούς στην Κυπριακή ΑΟΖ, την TOTAL, ENI, Qatar Petroleum και EXXONMOBIL.

Η ΕΝΙ αναμένεται να ξεκινήσει άμεσα γεωτρήσεις στο Οικόπεδο 11 ενώ σύντομα και πάντως μέχρι το τέλος του χρόνου θα ξεκινήσει δυο ακόμη γεωτρήσεις και ο ιταλικός κολοσσός θεωρεί ότι υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις για την ύπαρξη μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου καθώς το Οικόπεδο 11 γειτνιάζει με το αιγυπτιακό Οικόπεδο Zohr.

Η Τουρκία η οποία έχει αναγγείλει ότι θα κάνει έρευνες στα διεθνή ύδατα στην Μεσόγειο ,οπού όμως η τουρκική  υφαλοκρηπίδα είναι περιορισμένη( και πάντως μη οριοθετημένη) αντέδρασε  χθες με την αναγγελία πραγματοποίησης άσκησης  ανοικτά της Πάφου  στα διεθνή ύδατα αλλά εντός του FIR Λευκωσίας και εντός του Οικοπέδου 1 της κυπριακής ΑΟΖ.

Η NAVTEX 320/17 προβλέπει την διεξαγωγή ασκήσεων με πραγματικά πυρά την Κυριακή 19 Μαρτίου σε απόσταση σχεδόν 25 ν.μ. από τις ακτές της Πάφου

Είναι η δεύτερη φορά το τελευταίο δεκαήμερο που η Τουρκία πραγματοποιεί άσκηση με πραγματικά πυρά στην συγκεκριμένη περιοχή, στέλνοντας  απειλητικό μήνυμα στην Λευκωσία και θέλοντας έτσι να επηρεάσει τους ξένους επενδυτές και τις εταιρίες στις οποίες έχουν κατακυρωθεί οι άδειες ερευνών.

Παρά το γεγονός ότι οι τουρκικές κινήσεις προκαλούν ανησυχία, σε ότι αφορά τις πετρελαϊκές εταιρίες γνωρίζουν πολύ καλά την κατάσταση στην περιοχή και είναι ενημερωμένες για τις αμφισβητήσεις και τις απειλές Τουρκίας, αλλά παρ όλα αυτά προχώρησαν στις συμφωνίες με την Κυπριακή Δημοκρατικά αποδεχόμενες την διεθνή νομιμότητα.

Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία απαιτεί αφενός να σταματήσουν όλες οι ερευνητικές δραστηριότητες στην Κυπριακή ΑΟΖ μέχρις ότου λυθεί το Κυπριακό η σε διαφορετική περίπτωση να συνεχισθεί η ερευνητική δραστηριότητά υπό την εποπτεία  από κοινού των ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων σε μια προσπάθεια ουσιαστικά ντε φάκτο αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Όμως η συγκεκριμένη περιοχή που πραγματοποιείται η άσκηση η Τουρκία υποστηρίζει ότι εμπίπτει στην τουρκική υφαλοκρηπίδα καθώς σύμφωνα με την επίσημη τουρκική θέση στην Ανατολική Μεσόγειο τα νησιά όπως η Ρόδος το Καστελόριζο αλλά και η Κύπρος έχουν υφαλοκρηπίδα όσο και τα χωρικά τους ύδατα και η υπόλοιπη υφαλοκρηπίδα μοιράζεται με την μέθοδο της μέσης γραμμής μεταξύ της Τουρκίας και της Αιγύπτου.

Η Τουρκία όμως συνέχισε τις προκλήσεις και προς την Ελλάδα.

- Χθες εξέδωσε νέα NAVTEX 322/17 (την πέμπτη κατά σειρά) για συνέχιση των ωκεανογραφικών ερευνών του TCG Cesme μέχρι τις 20 Μαρτίου σε διεθνή ύδατα στην θαλασσιά περιοχή μεταξύ Θάσου και ακτής της Θράκης σε σημεία οριακά εκτός των ελληνικών χωρικών υδάτων.

- Χθες επίσης οι τουρκικές αρχές εξέδωσαν την ΝΟΤΑΜ A1314/17 με την οποία δηλώνουν ότι δεν γίνεται αποδεκτή η ελληνική ΝΟΤΑΜ Α0539/17 που προβλέπει την διεξαγωγή ασκήσεων από 26 Μαρτίου έως τις 6 Απριλίου στο Αιγαίο γιατί όπως υποστηρίζει η Άγκυρα παραβιάζεται η υποχρέωση της Ελλάδας για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, όπως προβλέπεται από την Απόφαση των «Έξι Δυνάμεων του 1914», την Συνθήκη της Λοζάνης και την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων 1947.

Οι τουρκικές αρχές κατά την πάγια τακτική τους αναφέροντας τα ελληνικά νησιά και με την τουρκική ονομασία κάτι που είναι αντίθετο στην διεθνή πρακτική  επαναφέρουν το θέμα αποστρατιωτικοποίησης της Σαμοθράκης, του Αη Στράτη, της Λήμνου, της Θάσου, της Ρόδου της Καρπάθου και της Κάσου, απαιτώντας μάλιστα την εξαίρεση τους από τον σχεδιασμό κάθε μελλοντικής άσκησης.

Αν και το K. Piri Reis έπλεε χθες με κατεύθυνση την βάση του στην Σμύρνη παρέμενε σε ισχύ μέχρι τις 20 Μαρτίου η NAVTEX 310/17 για ωκεανογραφικές έρευνες στην περιοχή μεταξύ της Ρόδου και του Καστελόριζου, επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Ν.Μ.

Πηγή: Liberal