Θαυμάζω το θάρρος  του κ. Ν. Δένδια που παραδέχθηκε δημοσίως αυτό που όλοι σχεδόν υποψιαζόμασταν. Ότι οι φωτιές στη Χίο και σε άλλα νησιά μας είναι αποτέλεσμα εμπρησμού και γενικότερα κακόβουλου σχεδιασμού. Δεν χρειάζεται αν είναι κανείς ντεντέκτιβ για να σκεφθεί ότι ο κυριώτερος ύποπτος είναι η Τουρκία, ειδικά για τα νησιά του Αιγαίου. Αλλά και άλλες χώρες κατά καιρούς έχουν δράσει εις βάρος μας. Αρκεί να θυμηθούμε τις δηλώσεις του κ. Βύρωνα Πολύδωρα ότι κατά τις μεγάλες πύρινες καταστροφές του 2007 είχαν συλληφθεί Σκοπιανοί πράκτορες.

Τον ρόλο της Τουρκίας στον εμπρησμό ελληνικών δασών έχει ομολογήσει δημοσίως ο πρώην πρωθυπουργός Μεσούτ Γιλμάζ συνδέοντας τα γεγονότα με την περίοδο πρωθυπουργίας της Τανσού Τσιλέρ. Άλλωστε η ίδια πρώην πρωθυπουργός κατηγορήθηκε ότι είχε υποβοηθήσει τις σχέσεις παρακράτους και υποκόσμου, όπως αποδείχθηκε και με το πολυσυζητημένο τροχαίο δυστύχημα του Σουσουρλούκ. Όπως έχει γραφεί και από Τούρκους δημοσιογράφους υπό την προστασία των πανισχύρων Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας δρουν κατά καιρούς ειδικές ομάδες «ανορθοδόξου πολέμου» με στόχο την υποβοήθηση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο Ορχάν Κεμάλ Τσενγκίζ στην εφημερίδα ΖΑΜΑΝ της 28 Ιουνίου 2012 έγραψε ότι τα Σεπτεμβριανά του 1955 οργανώθηκαν μυστικά από το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού. Παρέπεμψε δε σε συνέντευξη του αποστράτου στρατηγού Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, ο οποίος ομολόγησε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων τον Σεπτέμβριο του 1955 ήταν μία επιτυχημένη αποστολή του Τμήματος Ειδικού Πολέμου. Ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι σήμερα αυτές τις «βρώμικες» επιχειρήσεις οργανώνει και εκτελεί το Τμήμα Εθνικής Στρατηγικής και Επιχειρήσεων (TUSHAD), το οποίο υπάγεται στις Ειδικές Δυνάμεις (Καταδρομείς, βατραχάνθρωπιο κ.α) του Τουρκικού Στρατού.

Οι τουρκικές ειδικές στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες , που υποβοηθούν κρυφά το έργο των κυβερνώντων, έχουν πολλούς λόγους να προκαλεί καταστροφές μέσω πυρκαγιάς στα νησιά μας. Πρώτον θέλουν να βλάψουν την οικονομία μας και η περίπτωση των μαστιχόδενδρων της Χίου είναι χαρακτηριστική. Κατέστρεψαν το 40% περίπου της παραγωγής ενός λίαν εξαγώγιμου προϊόντος. Δεύτερο θέλουν να απομακρύνουν τους τουρίστες από τα νησιά μας για να μειωθούν τα έσοδά μας και κυρίως για να τους στρέψουν στα μικρασιατικά παράλια όπου  έχουν δημιουργήσει άριστη τουριστική υποδομή (μαρίνες, ξενοδοχεία κ.α). Τρίτον τους ενδιαφέρει να απογυμνώνεται το έδαφος από την βλάστηση και  να αποκαλύπτονται τυχόν αποθήκες οπλισμού ή χώροι τάξεως  του Στρατού μας. Γενικότερα να μαθαίνουν πιο εύκολα τα τυχόν μυστικά της αμύνης των ανατολικών νησιών μας. Και παράλληλα δοκιμάζουν την ταχύτητα αντιδράσεως του κρατικού μηχανισμού μας, αλλά και των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες πολλές φορές εμπλέκονται στην κατάσβεση πυρκαγιών. Πρόκειται με άλλα λόγια για οργανωμένο σχέδιο Ψυχολογικού και Οικονομικού Πολέμου κατά της πατρίδας μας.

Την τουρκική προκλητικότητα ενίσχυσε και η υποχωρητικότητα ορισμένων Ελλήνων πολιτικών και δημάρχων. Ιδίως κατά την περίοδο του Κ. Σημίτη είδαμε γεγονότα που αποθράσυναν τους Τούρκους. Υποχώρηση από τα Ίμια, παράδοση Οτσαλάν, ζεϊμπέκικα του Γ. Παπανδρέου με μία κυβέρνηση, στην οποία μετείχαν και οι Γκρίζοι Λύκοι του Μπαχτσελί. Από τη μία πλευρά η Κύπρος κατηγορούσε τους ακροδεξιούς Γκρίζους Λύκους για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομού Σολομού και από την άλλη ο τότε ΥΠΕΞ της Ελλάδος καλόπιανε μία τουρκική κυβέρνηση, στην οποία συγκυβερνούσε η πολιτική έκφραση των δολοφόνων! Και φυσικά θεωρώ εθνικώς αναξιοπρεπείς ορισμένες εκδηλώσεις δήθεν «ελληνοτουρκικής φιλίας» , στις οποίες συμμετέχουν και δήμαρχοι ελληνικών πόλεων και νησιών. Μας βρίσκουν αφελείς και μας καίνε!

Κ.Χ. 22.8.2012

 «Άστραψε και βρόντηξε» ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος κατά εκείνων που με μια υπογραφή θέλουν να αποκόψουν την Εκκλησία από την κοινωνία, «φωτογραφίζοντας» τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση και την είδηση ότι σχεδιάζει πρόταση για να καταργηθεί ο εκκλησιασμός στα σχολεία.

Από τη Φλώρινα όπου βρέθηκε, ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας έστειλε μήνυμα και προς τους Ευρωπαίους εταίρους λέγοντας ότι «δεν είμαστε αποικία».

«Ναι, μας χρειάζονται οι ξένοι και οι Ευρωπαίοι μας. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε μέσα μας και δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε» δήλωσε μεταξύ άλλων ο κ. Ιερώνυμος.

Ταυτόχρονα άσκησε κριτική σε όσους θέλουν να αποκόψουν την Εκκλησία από την κοινωνία και υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί η προσευχή στα σχολεία.

«Κυρά μου ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο και θα αποφασίσεις ότι δε θα εκκλησιάζονται τα παιδιά»είπε ο Ιερώνυμος «φωτογραφίζοντας» τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση και την είδηση ότισχεδιάζει να κάνει τέτοια πρόταση στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής.

Το κείμενο της ομιλίας του Αρχιεπισκόπου από τον επίσημο δικτυακό τόπο της Εκκλησίας της Ελλάδος:

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, σε ομιλία του από την Φλώρινα, ζήτησε να οχυρώσουμε την πατρίδα μας για το μέλλον μέσα στην παράδοση και την θρησκεία. Ξεκινώντας από το κίνημα του Διαφωτισμού που έβαλε ως κέντρο του κόσμου τον άνθρωπο, διαγράφοντας κάθε μεταφυσικό, είπε πως δεν μπορεί οι σπουδαγμένοι να έρχονται και να τα διαγράφουν όλα.

Χαρακτηριστικά ανέφερε :

«Σήμερα υποφέρουμε από αυτό το πράγμα. Δεν είμαστε αντίθετοι στις σπουδές, πρέπει να σπουδάσουμε. Σε όλα τα κράτη να πάμε. Να πάρουμε γνώσεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την παράδοση μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα θεμέλια και τις ρίζες μας. Γιατί προοδεύουν τόπο πολύ αυτοί οι Έλληνες που πάνε έξω και οι επιστήμονες - από αυτούς - έχουν καταλάβει τις μεγαλύτερες θέσεις, ενώ εδώ δεν είναι αρεστοί και αν έρθουν τους διώχνουνε; Είναι ερωτηματικά αυτά.

 Σ΄εναν υπουργό, με τον οποίο συζητούσα μπροστά από λίγο καιρό, του είπα, η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μορφωμένους ανθρώπους, αλλά που να έχουνε μέσα τους την πατρίδα, την παράδοση. Έναν που πάει και βγάζει το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ κλπ τον θέλουμε, αλλά επειδή έμαθε πέντε γλώσσες, έμαθε πολλά πράγματα, δεν σημαίνει ότι θα του δώσουμε μια καρέκλα και ένα μολύβι για να υπογράφει κατά την δική του άποψη και να βγάζει και εγκύκλιο που να λέει απαγορεύεται η προσευχή στα σχολεία.

Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας. Ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο, χωρίς να ρωτήσεις αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ΄ αυτό τον τόπο γι΄ αυτό το χώρο. Ποιό είναι το δικαίωμα σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά. Τους ρώτησες τους γονείς;»

Και συνέχισε:

«Δεν είμαστε εναντίον των ανθρώπων που σπούδασαν και φέρνουν πολιτισμό εδώ. Όχι τους χρειαζόμαστε διότι η Ελλάδα από αυτό έζησε. Αλλά για προσέξτε πιο είναι το μυστικό της Ελλάδος. Δεν διώχνει το ξένο, το παίρνει αλλά το αφομοιώνει και το κάνει δικό της. Είναι κάτι που πρέπει να το προσέξουμε αυτό ιδιαίτερα.

Θα ήθελα να το πω στους αρχιερείς μας, αλλά και στα πολιτικά πρόσωπα, ότι αυτή η ηττοπάθεια, αυτό το να μην πούμε την λέξη Εκκλησία... γιατί ξέρετε, έχει πολιτικό κόστος, να μην πούμε ότι τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα βρίσκονται σ αυτήν την κατάσταση, αλλά να βρούμε μια λέξη που θα λέει ότι τα νομικά πρόσωπα που ανήκουν στην υπ' αριθμό τάδε, τάδε. Λες και δεν θα ψάξουν να τα βρουν αυτοί που μας λένε ότι στην ιστορία στην Μικρά Ασία συνωστίζονταν οι Έλληνες σαν στο λεωφορείο για να μπούνε για να φύγουνε. Λοιπόν θα πρέπει να το καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, σε μια γραμμή δύσκολη και επομένως όλα αυτά τα ερωτηματικά που είπαμε στην Έκκλησία και εδώ ελέχθησαν, δεν γίνονται με τέτοιες σκέψεις.

Πρέπει να δούμε τι θέλουμε. Την θέλουμε την πατρίδα μας; την θέλουμε την θρησκεία μας; τις θέλουμε τις παραδόσεις μας; Να έχουμε το θάρρος και να το πούμε και να το στηρίξουμε και να προχωρήσουμε. Οι Έλληνες είναι λίγο φοβισμένοι, είναι λίγο μαζεμένοι, το λέω γιατί το ζω. Οι εκκλησιές μας γεμίζουνε και περιμένουν μια σπίθα. Ο τόπος μας υποφέρει και υπάρχει κίνδυνος αυτή η σπίθα κάποια στιγμή να ξεσπάσει».

Και κατέληξε:

«Ναι μας χρειάζονται οι ξένοι και οι Ευρωπαίοι μας χρειάζονται και όλοι μας χρειάζονται. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε μέσα μας και δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. Εμείς πρέπει να το καλλιεργήσουμε... η φλόγα που πρέπει να δώσουμε οι Δεσποτάδες, οι Περιφερειάρχες οι Βουλευτές. Και να μην φοβούνται αυτούς τους λίγους για τους οποίους λέει το γραφικό «ουκ ευρέθει ο τόπος αυτών». Δεν θα βρεθεί ο τόπος τους, θα φύγουν και θα χαθούν και δεν θα υπάρχουν. Θα υπάρξει ο Γερμανός Καραβαγγέλης, θα υπάρξουν όλοι αυτοί που υπάρχουν εδώ πέρα.

Αν εμείς δεν το βάλουμε αυτό μέσα μας στην καρδιά μας, αλλά σκεφτόμαστε σαν κακομοίρηδες δεν θα πάμε μπροστά. Αν όμως πούμε αυτό είμαστε και θα μείνουμε και θα αγωνιστούμε, θα μας σεβαστούν ακόμα περισσότερο αλλιώς η Μεσόγειος θα γίνει Περσικός κόλπος. Θα πρέπει να τα δούνε οι μεγαλύτεροι, να σκεφτούν, να συμβουλέψουν. Ναι, αυτά που πήραμε να τα δώσουμε, είμαστε έντιμοι, αλλά δεν θα μας πνίξετε. Όταν με επισκέφθηκε ο Γερμανός Υπουργός στο γραφείο μου τα είπαμε αυτά. Αυτοί που θεμελίωσαν την Ε.Ε. ντρέπονται σήμερα για εκεί που φτάσαμε. Η Ελλάδα είναι η ευκαιρία να δώσει το παράδειγμα και το έναυσμα. Να ξεκινήσει από εκεί. Εμείς έχουμε πατρίδα, έχουμε παράδοση, έχουμε θρησκεία και εκείνοι οι οποίοι δεν τα θέλουν και θέλουν να κάνουν εγκυκλίους, ας πάνε όπου θέλουνε. Είναι ελεύθεροι, δεν τους μισούμε, δεν τους διώχνουμε, αλλά δεν μπορούν οι λίγοι να χαλάσουν το σύμπαν.

Εδώ είναι οι φίλοι μας, κύριε Περιφερειάρχα και κύριε Αντιπεριφερειάρχα, κύριε βουλευτά, που θα έχετε και δυσκολίες αν το πείτε αυτά στην Βουλή γιατί θα πούνε είσαι καθυστερημένος, αλλά χρειάζεται να το πούμε εδώ, όπως λέτε και εσείς οι Βουλευτές, από εκεί το παίρνουμε, κόκκινες γραμμές Εμείς βάζουμε κόκκινη γραμμή εκεί, πίσω από αυτή δεν πηγαίνουμε... Είναι και άλλοι που δεν συμφωνούν. Εγώ συμφωνώ με αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μου, γιατί ο αγώνας μας γι' αυτό γίνεται ν' ακoύμε και αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μας.».

 ΠΗΓΗ: http://www.iefimerida.gr/news/61108/%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AC-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1 

Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνον ημερομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κάνει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα.
Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρωμαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτητα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προσκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανισμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιάκοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών.
Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δοκιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πίστεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χριστιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυτός επάξια το τίμησε.
  
Γενικά για τη ζωή του
Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.
Τα μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξάρια, ή κατ' άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύπρο.
   
Η εύρεση της εικόνας
Επιστρέφομε στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο και αποφάσισαν να ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.
Άρχισαν λοιπόν να στέλλουν εργάτες έξω απ' το νότιο μέρος του φρουρίου και να μαζεύουν πέτρες απ' τα μισογκρεμισμένα σπίτια των κατοίκων, για να ξαναφτιάξουν τα νέα και ισχυρά τείχη της πόλης τους. Ξαφνικά μέσα στα χαλάσματα βρήκαν μια ωραιότατη, αλλά μισοχαλασμένη στη μια πλευρά εκκλησία κι εκεί μέσα βρήκαν ένα σωρό εικόνες, που απ' την πολυκαιρία δεν ξεχώριζαν τις μορφές των Αγίων καθώς και τα γράμματα, που είχανε επάνω τους.
Μια μόνο καταπληκτική εικόνα ξεχώριζε απ' όλες, που ο χρόνος δεν την άγγιξε και παρίστανε ένα νέο ντυμένο σαν στρατιώτης. Ο Μητροπολίτης της Ρόδου Νείλος έτρεξε αμέσως επί τόπου και διάβασε καθαρά το όνομα του Αγίου, που λεγόταν Φανούριος.
Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος, για τη φανέρωση του Αγίου, παρατήρησε, πως ήταν ντυμένος σαν Ρωμαίος στρατιωτικός, κρατώντας στο αριστερό χέρι του ένα σταυρό και στο δεξιό μια αναμμένη λαμπάδα. Ο αγιογράφος ακόμα ολόγυρα της εικόνας ζωγράφισε σε δώδεκα παραστάσεις τα μαρτύρια, που υπόφερε ο Άγιος και, που εξιστορούν ολοφάνερα την όλη ζωή του.

 
Οι παραστάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες:

Α΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπροστά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπίζει την χριστιανική πίστη του.
Β΄. Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκασθεί να υποκύψει και ν' αρνηθεί τον Κύριο.
Γ΄. Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.
Δ΄. Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνεται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυρα του ξεσχίζουν τις σάρκες του με αιχμηρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριό του.
Ε΄. Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυλακή και προσεύχεται στον θεό, για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανιστήρια.
ΣΤ΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν' απολογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάραχη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του εκλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια.
Ζ΄. Οι δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του για τον Εσταυρωμένο. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την αδάμαστη θέληση και καρτερία του στον Κύριο.
Η΄. Εδώ οι άγριοι βασανιστές του χρησιμοποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα μάγκανο κι αυτό σαν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.
Θ΄. Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέλος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτικά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυτό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του.
Ι΄. Οι δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη φορά.
ΙΑ΄. Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπροστά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέρα και κλαίει για την αποτυχία του.
ΙΒ΄. Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν φλόγες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προσεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκφράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έτσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βάσανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου.
 
Το χτίσιμο του ναού
Ο Μητροπολίτης τότε του νησιού, ο Νείλος, όταν μελέτησε επισταμένα την εικόνα που βρέθηκε, αποφάνθηκε, πως ο Φανούριος ήταν ένας απ' τους σπουδαιότερους μεγαλομάρτυρες της Πίστεώς μας. Αμέσως έστειλε αντιπροσωπεία στον ηγεμόνα του νησιού και τον παρακαλούσε να του δώσει άδεια για ν' ανακαινίσει την εκκλησία. Όταν όμως ο ηγεμόνας αρνήθηκε, τότε ο Μητροπολίτης μετέβη ο ίδιος προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη και κατόρθωσε να εξασφαλίσει απ' τον Σουλτάνο την άδεια που ζητούσε. Επέστρεψε σύντομα στη Ρόδο κι αναστήλωσε το ναό ακριβώς στην παλιά θέση του, έξω από τα τείχη του. Ο ναός σώζεται ως τα σήμερα και αποτελεί από τότε ιερό προσκύνημα όλων των Χριστιανών.
 
Στοιχεία που συνάγονται από τη μελέτη της εικόνας
1. Βλέποντας την εικόνα του Αγίου Φανουρίου που βρέθηκε στη Ρόδο, εξάγουμε πολλά αξιόλογα στοιχεία που είναι τα ακόλουθα:
2. Σαν διαβάσουμε στην εικόνα το όνομα του Αγίου συμπεραίνομε αμέσως, πως είναι ελληνικής καταγωγής.
3. Επίσης συμπεραίνομε πως οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς, για να του δώσουν ένα τόσο χριστιανικό όνομα.
4. Ο νέος αυτός ακόμα θα ήταν πολύ μορφωμένος για να γίνει στρατιωτικός.
5. Υπολογίζουμε ακόμα πως τα μαρτύρια του Αγίου Φανουρίου έγιναν τον β' και γ' αιώνα, όταν οι διωγμοί των χριστιανών βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους.
6. Ο Φανούριος ολοφάνερα αποδεικνύεται πως ήταν Μεγαλομάρτυρας απ' τα πολλά και φοβερά μαρτύρια που υπέφερε.
7. Βεβαιωνόμαστε επίσης πως ετιμάτο απ' τους πιστούς χριστιανούς απ' τα χρόνια του μαρτυρίου του σε χριστιανικούς ναούς, για να βρεθεί μάλιστα ένας τέτοιος ναός και στη Ρόδο.
8. Απ' την απεικόνιση του Αγίου φαίνεται πως ο Φανούριος μαρτύρησε σε νεαρά ηλικία.
  
Θαύματα του Αγίου
Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακόλουθο:
Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρχιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).
Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστικό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.
Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρισευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέλαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.
Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρήνητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθανε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελπίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχμαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς.
Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέντη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευλάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προσεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.
Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφισμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανούριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευθερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, διαφορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμβαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυτό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρχισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρόπο.
Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επέμβηκε πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώθηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειριζότανε σκληρά μέτρα γι' αυτούς.
Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κακό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες αποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.
Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υγεία τους.
Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευθερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέθηκαν στον ιερό ναό του Αγίου.
Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρήσουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.
  
Η πίτα του Αγίου Φανουρίου
Η μεγάλη τιμή που τρέφουν οι χριστιανοί στον Άγιο Φανούριο, έγινε αιτία να δημιουργηθεί στο λαό το παραδοσιακό έθιμο της πίττας του Αγίου ή καλύτερα της φανουρόπιτας, που φτιάχνεται με παραδοσιακή συνταγή, διαβάζεται στην εκκλησία και μοιράζεται για ευλογία σε όλους.
  
Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
  
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΔΡΥΜΑ «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ»
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/A6774D6F.el.aspx   

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Βασίλειον διάδημα
Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν. ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.

Έτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ἄστρον ἀνέτειλας, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, καὶ πάντας κατηύγασας, φανερωθεὶς θαυμαστῶς, Φανούριε ἔνδοξε· ὅθεν τοῖς εὔφημοῦσι, τὴν σὴν ἄθλησιν Μάρτυς, νέμεις τῶν σῶν θαυμάτων, τῆν σωτήριον χάριν, πρεσβεύων τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἱερεῖς διέσωσας, αἰχμαλωσίας ἀθέου, καὶ δεσμὰ συνέθλασας, δυνάμει θείᾳ θεόφρον, ᾔσχυνας, τυρράνων θράση γενναιοφρόνως· ηὔφρανας, Ἀγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, θεῖε ὁπλῖτα, Φανούριε ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ὦ Φανούριε Ἀθλητά, ὁ πᾶσι παρέχων, τὰ αἰτήματα συμπαθῶς· χαίροις εὐσεβούντων, ὁ μέγας ἀντιλήπτωρ, καὶ πάσης Ἐκκλησίας, θεῖον ἀγλάϊσμα.

Έτερον Μεγαλυνάριον.
Τους ασπαζομένους την σην σεπτήν εικόνα εν πίστει και αιτούντας σην αρωγήν, Μάρτυς, κληρονόμους της Θείας Βασιλείας, Φανούριε, λιταίς σου πάντας ανάδειξον.

Με αφορμή τη  συμπλήρωση 100 χρόνων από την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων (1912), ιερό καθήκον επιτάσσει  αναφορά σε μια από τις πιο ηρωικές μορφές που κυριάρχησαν σε αυτούς, του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη.

                                                     ***

Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1855. Καταγόταν από αρχοντική ναυτική οικογένεια και ακολουθώντας την ναυτική της παράδοση, το 1873 κατετάγη στο Βασιλικό Ναυτικό, στο Ναυτικό Σχολειό. Απεβίωσε στις 22 Αυγούστου1935στο Παλαιό Φάληρο και ενταφιάστηκε, κατόπιν επιθυμίας του, στον οικογενειακό τους τάφο στην Ύδρα. Το όνομά του έχει δοθεί μέχρι σήμερα σε 4 πλοία του Πολεμικού Ναυτικού: Στο τελευταίο από αυτά, τη  φρεγάτα «Κουντουριώτης» ο θυρεός της, φέρει το Σταυρό και από κάτω την ημισέληνο με τη φράση «ΠΛΕΩ ΜΕΘ' ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ»,η οποία  αναγραφόταν στο σήμα που έστειλε ο ΝαύαρχοςΚουντουριώτης, κατά την καταδίωξη του Τουρκικού Στόλου στη Ναυμαχία της Έλλης. Ο Σταυρός επί της ημισελήνου συμβολίζει την νίκη του ορθοδόξου Ελληνικού έθνους επί του Τουρκικού.

                                                         ***

Με την έκρηξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5-10-1912), ο Ελληνικός Στόλος επιθεωρείται στο Φάληρο από τον Βασιλέα Γεώργιο Α και τον Πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο. Εκεί, διαβάζεται η διαταγή προαγωγής του Παύλου Κουντουριώτη σε Υποναύαρχο και ορισμού του ως  Αρχηγού  του Στόλου του Αιγαίου. Αυτός πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, και με τις δύο αποφασιστικές ναυμαχίες της Έλλης(3 Δεκεμβρίου1912) και της Λήμνου(5 Ιανουαρίου1913), έτρεψε  τον Οθωμανικό Στόλο σε φυγή εξαναγκάζοντάς τον να επιστρέψει και να κλειστεί στα Στενά. Έτσι εξασφαλίστηκε η ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο.

Αυτά είναι ευρέως γνωστά, αλλά υπάρχουν και άγνωστες πτυχές, της λιτής και ασκητικής ζωή του, τις οποίες και οφείλουμε να αναδείξουμε.  

                                                              ***

Αντί να τον περιγράψουμε εμείς, παραθέτουμε το τηλεγράφημα που έστειλε ο Τούρκος Υπουργός Ναυτικών στον Αρχηγό του τουρκικού στόλου, πριν από τη ναυμαχία της Έλλης.

Επί του Αβέρωφ θα επιβαίνει, όπως πληροφορούμαι, ο αρχηγός του ελληνικού στόλου, ο Κουντουριώτης, άριστος αξιωματικός, με πείρα, με θάρρος και πλείστες άλλες ναυτικές αρετές. Ο Κουντουριώτης είναι εκ των αρίστων αξιωματικών.

Ο Υπουργός των Ναυτικών

Μαχμούτ Μουκτάρ

                                                           ***

Υπήρξε :

Δυο φορές, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. 1924 -1925 και 1929.

Δυο φορές, Αντιβασιλέας. 1920 και 1921-1922.

Αρχηγός του ελληνικού στόλου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Ο πρώτος  αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που του απονεμήθηκε ο βαθμός του Υποναυάρχου (1911).

Ο πρώτος  Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (1912).

Ο πρώτος  αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που του απονεμήθηκε ο βαθμός του Αντιναυάρχου (1913)

Ο πρώτος  κυβερνήτης ελληνικού πολεμικού, του εύδρομου "Μιαούλης", που έκανε για πρώτη φορά (1901) υπερπόντιο εκπαιδευτικό πλου, των Ναυτικών Δοκίμων, στην Αμερική, διαπλέοντας επί τέσσερις μήνες τον Ατλαντικό σχεδόν αποκλειστικά με πανιά.

Υπουργός των Ναυτικών σε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις (1916, 1917 και 1919).

Υπασπιστής του Βασιλέα Γεωργίου Α  (1908). 

                                                        ***
Αξιομνημόνευτα είναι τα περιστατικά που δείχνουν τη βαθειά  πίστη του στο Θεό.

ü  Το ξημέρωμα της 3 Δεκεμβρίου 1912, πριν αποπλεύσει για τη ναυμαχία της Έλλης, έστειλε στην Κυβέρνηση  το ιστορικό «σήμα επίθεσης»:

"Μέ τήν δύναμιν του Θεού, τάς ευχάς τού Βασιλέως μας και έν ονόματι του δικαίου καί μέ τήν πεποίθησιν της νίκης, πλέω μεθ' ορμής ακαθέκτου εναντίον του εχθρού του Γένους"

ü  Στις 26 Ιουνίου του 1913, το αντιτορπιλικό «Δόξα» κατέπλευσε στον όρμο της Καβάλας και κατέλαβε την πόλη. Στις 27 Ιουνίου1913, ο Ναύαρχος Κουντουριώτης με το επιτελείο του, μέσα σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα αποβιβάζεται και πηγαίνει στο Διοικητήριο και στην Εκκλησία όπου παρίσταται στη δοξολογία που ψάλλεται για την απελευθέρωσή της. Το ίδιο απόγευμα στέλνει από το θωρηκτό «Αβέρωφ» ένα αξέχαστο ραδιοτηλεγράφημα:

"Εξ Αβέρωφ τη 27 Ιουνίου1913, ώρα 5 και 30' μμ. Σήμερον επισήμως προκηρύχθη η κατάληψις της Καβάλας. Εκαθαρίσαμεν τα περίχωρα από τους κομιτατζήδες και ικανούς Βουλγάρους στρατιώτας αδέσποτους. Ο ενθουσιασμός είναι μέγιστος. Οι Τούρκοι συμμετέχουσι πλήρως αυτού. Κουντουριώτης."

ü  Στις 15 Νοεμβρίου 1926, στην Αθήνα, συνέταξε ιδιόχειρα τη Διαθήκη του. Αυτή δημοσιεύτηκε στο Πρωτοδικείο Αθηνών, την 22 Μαΐου 1936, δια του υπ. Αριθ.1784/1936 Πρακτικού και κηρύχτηκε κυρία με την 4755/1936 Απόφασή του    

                                             Η  Διαθήκη μου

"Έζησα πιστός εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν και εις την Ανατολικήν Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν. Ηγάπησα δι όλης της ψυχής μου την Πατρίδαν μου. Κατά το μέτρον των δυνάμεων μου και τη βοηθεία του Θεού εξετελεσα το καθήκον μου. Ατενίζω ήρεμος την κρίσιν της ιστορίας

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..Όλη μου η στοργή ανήκει εις την Ύδραν , όλη μου η ψυχή εύχεται προς τον Θεόν διαπύρως να φυλάττει την Ελλάδα.

Εν Αθήναις 15 Νοεμβρίου 1926

Παύλος Κουντουριώτης "

                                                               ***

Αιωνία  του η  μνήμη  !

Αλεξανδρούπολη     Αύγουστος   2012

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Ο Ελληνικός στρατός αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919 κατόπιν συμμαχικής συναίνεσης, με αποστολή να εξασφαλίσει την τάξη στην περιοχή αυτή και να προστατεύσει το πολυπληθές Ελληνι­κό στοιχείο. Το χρονικό διάστημα από τον Μάιο του 1919 μέχρι τον Μάιο του 1920, χαρακτηρίζεται από επιχειρήσεις τοπικού χαρακτήρα για την εκκαθάριση της κατεχό­μενης περιοχής. Γενικά ήταν μία περίοδος στασιμότητας και αναγκαστικής αναμονής για τον Ελληνικό στρατό, λόγω των απαγο­ρευτικών διαταγών των Συμμαχικών δυνά­μεων. Μια κηδεμονία δεσμευτική στις ενέρ­γειες του Ελληνικού στρατού, χωρίς την δυνατότητα αντίδρασης, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων. Έτσι, την περίοδο αυτή δεν σημειώνεται δράση μεγάλων Μονάδων και οι ενέργειες των Ελληνικών τμημάτων περιορίζονται στη δράση Ταγμάτων, Λόχων και πολλές φορές μικτών αποσπασμάτων. Οι επιχειρήσεις αυ­τές γενικά αφορούν αγώνες κατά ατάκτων και δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη σημασία στρατηγική ή και τακτική.

 Η στρατηγική του Τουρκικού στρατού από τον Μάιο του 1919 σε όλα τα μέτωπα συνίστατο, λόγω ανεπάρκειας δυνάμεων, σε αμυντική στάση, κυρίως στην αποφυγή μάχης εκ παρατάξεως και την υποχώρηση λόγω ανάγκης σε άλλη τοποθεσία. Η στρα­τηγική αυτή εφαρμόζονταν με την παραχώ­ρηση μεγάλων εδαφικών εκτάσεων, την καταστροφή των συγκοινωνιών και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απομάκρυνση του αντιπάλου από τις βάσεις του. Ακολουθού­σαν έτσι κατά υποδειγματικό τρόπο την τακτική της αποφυγής της μάχης και ο εξα­ναγκασμός αυτών να δεχθούν τον αγώνα δεν ήταν εύκολος. Σε αυτό συντελούσε η γνώση του εδάφους, αλλά και το υπάρχον βάθος, το οποίο δεν προβλημάτιζε την Τουρκική ηγεσία στο να υλοποιήσει αυτή την δοκιμασμένη τακτική.

 Οι επιχειρήσεις προς Φιλαδέλφεια -Προύσα - Ουσάκ από τον Ιούνιο του 1920, είναι οι πρώτες σε σχετικά μεγάλη κλίμακα που ανέλαβε ο Ελληνικός στρα­τός. Κατά τις επιχειρήσεις αυτές οι Ελληνι­κές δυνάμεις, παρά την υπεροχή τους από άποψη αριθμού, οργάνωσης και μέσων, δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τον στρατηγικό τους αντικειμενικό σκοπό. Πέ­τυχαν με ευχέρεια και με μικρές απώλειες να καταλάβουν τους γεωγραφικούς αντικει­μενικούς τους σκοπούς, αλλά δεν πέτυχαν τη συντριβή και αιχμαλωσία των Τουρκι­κών δυνάμεων. Έτσι την περίοδο αυτή, η κατάληψη εκτεταμένων περιοχών δεν είχε μόνο σαν συνέπεια το διπλασιασμό του Μικρασιατικού μετώπου, που πραγμα­τοποιήθηκε χωρίς παράλληλη αύξηση της Ελληνικής στρατιωτικής δύναμης, αλλά και τον διαχωρισμό των Ελληνικών δυνάμεων σε δύο μέτωπα, μεταξύ των οποίων παρεμ­βάλλονταν το Μικρασιατικό οροπέδιο.

 Όσον αφορά την τακτική των Ελλήνων, απότοκο του πολέμου χαρακωμάτων, στον οποίο ενεπλάκησαν τα Ελληνικά στρατεύ­ματα στην Μακεδονία κατά τα έτη 1917 και 1918, είναι η ακαμψία στις κινήσεις, η μη χρησιμοποίηση ευρέων ελιγμών και ο μέχρι των ελαχίστων λεπτομερειών κα­θορισμός από τα προϊστάμενα κλιμάκια του τρόπου ενεργείας των υφισταμένων τους. Καθορίζονταν με τις λεπτομερείς αυτές διαταγές, όχι μόνο η δύναμη, η κατεύθυν­ση ενεργείας και ο αντικειμενικός σκοπός των υφισταμένων, αλλά και η ενδεχομένη στάση αυτών ανάλογα με την αντίδραση του εχθρού, γεγονός που περιόριζε καθορι­στικά την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας. Κα­τά βάση δηλαδή παρατηρούμε μετωπικές επιθέσεις χωρίς την ύπαρξη καταλλήλου εφεδρείας, για την εκμετάλλευση τυχόν ση­μειωθείσας επιτυχίας και οι προσπάθειες κύκλωσης και εγκλωβισμού του εχθρικού στρατού που σημειώθηκαν, δεν είχαν το ανάλογο βάθος, την ευρύτητα, αλλά και τον απαραίτητο συντονισμό στην εκτέλεση.

 Γενικά η Διοίκηση της Στρατιάς Μ. Ασί­ας σε όλη την διάρκεια των επιχειρήσεων του Ελληνικού στρατού, διέπονταν από αυ­στηρά συγκεντρωτικό πνεύμα στο ζήτημα της διεξαγωγής τους, αλλά και στη διαδι­κασία των ανεφοδιασμών και μεταφορών, χωρίς να αφήνει στα υφιστάμενα κλιμάκια πρωτοβουλία ενεργείας, επεμβαίνοντας πολλές φορές και μέχρι του κλιμακίου του Συντάγματος. Η διεξαγωγή των επιχειρή­σεων για να έχει θετικό αποτέλεσμα, απαι­τούσε πρωτοβουλία και τόλμη ενεργείας όχι μόνο στο κλιμάκιο της Στρατιάς, αλλά και στους υφιστάμενους Σχηματισμούς με τα­χείες αποφάσεις και άμεση εκτέλεσή τους, καθώς και άμεση εκμετάλλευση τυχόν ευνο­ϊκών καταστάσεων με την χρησιμοποίηση εφεδρικών Μονάδων.

 Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, η Στρατιά προέβη σε δύο επιθετικές ενέρ­γειες, χωρίς καμία αριθμητική ή υλική ενί­σχυση των μέσων της και όχι επαρκώς πλη­ροφορημένη για την σημαντική αύξηση των πολεμικών μέσων της Κεμαλικής Τουρκίας. Η πρώτη από αυτές, η επιθετική αναγνώρι­ση που πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριου του 1920 στην περιοχή του Εσκή Σεχήρ για τη διαπίστωση των εχθρικών δυνατοτήτων, ήταν μια λανθασμένη τακτική επιλογή, δίνο­ντας στον Κεμάλ την ευκαιρία να ομιλεί για ήττα των Ελλήνων. Οι επιθετικές αναγνω­ρίσεις αποτελούν μέρος της τακτικής διε­ξαγωγής στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά όταν γίνονται με τόσες μεγάλες δυνάμεις (ενισχυμένη Μεραρχία), θα πρέπει είτε να υπάρχει δυνατότητα ενίσχυσής τους για την εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου είτε να ακολουθούνται από επι­θετικές επιχειρήσεις, οι οποίες με βάση τις διαπιστώσεις της αναγνώρισης να οδηγούν σε αποφασιστικό αποτέλεσμα. H Διοίκηση της Ελληνικής Στρατιάς τίποτα δεν έπραξε από όλα αυτά. Αφού διαπίστωσε ότι η Τουρ­κική ισχύς ήταν σημαντική και επομένως δεν υπήρχε δυνατότητα εκμετάλλευσης αδυ­ναμιών, έμεινε άπρακτη για δυόμισι μήνες. Χάθηκε έτσι μία λαμπρή ευκαιρία από την Στρατιά να καταληφθούν το Εσκή Σεχήρ και η Κιουτάχεια και ίσως και το Αφιόν Καραχισάρ, εάν επωφελούνταν από την ανταρσία των Τουρκικών δυνάμεων του Ετέμ κατά του Κεμάλ και εάν επιπλέον ωθούσε προς Κιουτάχεια και προς Τουμ-λού Μπουνάρ τις δυνάμεις του Α' Σώματος Στρατού, που μέχρι τότε η αποστολή τους ήταν καθαρά αμυντική.

 Η δεύτερη προσπάθεια με τις επιχειρή­σεις του Μαρτίου, με τις οποίες επιδιώκο­νταν η κατάληψη της στρατηγικής γραμμής Εσκή Σεχήρ - Κιουτάχεια - Αφιόν Καραχι-σάρ και η συντριβή του εχθρού, κατέληξαν σε πλήρη αποτυχία, οφειλόμενη στην εφαρ­μογή αστόχου και κακώς προετοιμασμένου σχεδίου επιχειρήσεων, την ανεπάρκεια δυνάμεων για την εφαρμογή του, την υπο­τίμηση των δυνατοτήτων του εχθρού και την αδέξια διεύθυνση του αγώνα από τη Στρατιά και το Γ' Σώμα Στρατού. Κατά τις επιχειρήσεις αυτές, ο Ελληνικός στρα­τός αντιμετώπισε εχθρό συγκροτημένο και άριστα διοικούμενο, η δε διεύθυνση των επιχειρήσεων από την Ανωτάτη Τουρκική Διοίκηση υπήρξε πράγματι αριστοτεχνική και δύναται να χρησιμεύσει ως υπόδειγμα στρατηγικού ελιγμού.

 Χαρακτηριστικό του Ελληνικού σχεδίου ήταν ότι εφαρμόσθηκε κατά μέτωπο επίθε­ση δύο ισόρροπων ομάδων, χωρίς καμία ιδέα ελιγμού και τομέα κυρίας προσβολής και χωρίς σύγκλιση των κυρίων ενεργειών, ως αποτέλεσμα της ισχυρής αντίστασης των Τούρκων στον Βόρειο τομέα και της ανεπάρκειας Ελληνικών δυνάμεων στον Νότιο τομέα. Δηλαδή, τα δύο Ελληνικά συγκροτήματα ενήργησαν αυτοτελώς και ανεξάρτητα μεταξύ τους, χωρίς να μπορούν να παράσχουν αμοιβαία υποστήριξη. Έτσι, δεν εφαρμόσθηκε ο κανόνας της επιθέσεως "συνταύτιση προσπαθειών".

Επιπλέον παρατηρούμε ότι η Στρατιά επεδίωξε κρίσιμο αποτέλεσμα συγχρόνως σε δυο αντικειμενικούς σκοπούς, στο Εσκή Σεχήρ και στο Αφιόν Καραχισάρ. Κανένας στρατός, όσο ισχυρός και εάν είναι, δεν πρέπει να επιζητεί κρίσιμο αποτέλεσμα σε δύο διαφορετικές περιοχές συγχρόνως, διό­τι δεν δύναται στον ίδιο χρόνο να διεξαγά­γει κρίσιμη μάχη σε δυο διαφορετικά μέρη. Αντιθέτως οι Τούρκοι, επωφελήθηκαν από τις αποκλίνουσες ενέργειες των Ελληνικών συγκροτημάτων και διαθέτοντας κατάλλη­λες εσωτερικές συγκοινωνίες προέβησαν στην μεταφορά του μεγαλυτέρου μέρους των δυνάμεών τους στο Εσκή Σεχήρ, προς αντιμετώπιση του Γ' Σώματος Στρατού. Με­τά τη σύμπτυξη του Σώματος αυτού μετα­κίνησαν σημαντικές δυνάμεις εναντίον του Α' Σώματος Στρατού, που ενεργούσε στην περιοχή Αφιόν Καραχισάρ.

 Η Ελληνική Διοίκηση όφειλε να προ­σαρμόσει τον ελιγμό της κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να επιτύχει την υπεροχή δυνάμεων σε κάθε ένα από τα δυο μέτωπα, εφαρμόζοντας αυστηρά την αρχή της "οικονομίας δυνάμε­ων" και διατηρώντας την ελευθερία ενερ­γείας της να μην επιτρέψει στον εχθρό να αποκτήσει αριθμητική υπεροχή με τη μεταφο­ρά δυνάμεων από το ένα μέτωπο στο άλλο, εκμεταλλευόμενος την ευκολία που είχε να κινείται δια εσωτερικών γραμμών ανενόχλη­τος, όπως δυστυχώς συνέβη. Αυτό ήταν ίσως το νευραλγικό σημείο του ελιγμού.

Από την μελέτη των επιχειρήσεων του Μαρτίου 1921, διαπιστώνει κανείς ότι για να πετύχει τη νίκη ένας στρατός, δεν αρ­κεί μόνο να αποτελείται από μαχητές που έχουν υψηλό φρόνημα, αντοχή στις σωματι­κές κακουχίες και στις ψυχικές δοκιμασίες του πολέμου. Είναι επιπλέον απαραίτητο να ηγούνται αυτών ηγήτορες, οι οποίοι να έχουν επιπλέον την γενναιότητα, αυτοθυ­σία και την εμπειρία του πολέμου, υψηλή επαγγελματική κατάρτιση και ενημερότητα, ικανούς δε να εφαρμόζουν στην πράξη τις αρχές του πολέμου με επιτυχία και να χρη­σιμοποιούν επίκαιρα και αποτελεσματικά τα νέα πολεμικά μέσα, ώστε να αξιοποιούν τις πολεμικές αρετές των μαχητών τους.

Ένα άλλο γεγονός που επηρέασε τις εξελίξεις κατά τις επιχειρήσεις του Μαρτί­ου 1921, ήταν η αντικατάσταση σημαντικού αριθμού Αξιωματικών, μετά τις εκλογές του 1920. Ανεξάρτητα από τις επαγγελματικές και διοικητικές τους ικανότητες και τον ζήλο που επέδειξαν για την εκπλήρωση της αποστολής τους, είναι πάντως γεγονός ότι μερικοί από αυτούς, αναλαμβάνοντας διοίκηση λίγο μόλις χρόνο πριν την 10^η Μαρτίου, δεν τους δόθηκε χρόνος για να ενημερωθούν πλήρως για την υπάρχου­σα κατάσταση και για τις εξελίξεις στις πολεμικές μεθόδους, να γνωρίσουν τους υφισταμένους τους και να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη τους, παράμετροι που θα τους οδηγούσαν στην ορθή λήψη αποφά­σεων κατά τις επικείμενες επιχειρήσεις.

 Σημειωτέον, ότι ακόμα και σε ειρηνική περίοδο ένας Διοικητής για να εγκλιματι­σθεί και να ενημερωθεί πλήρως για το σο­βαρό έργο και την αποστολή της Μονάδος του, χρειάζεται ικανοποιητικός χρόνος και ειδικά η γνώση του προσωπικού είναι μια λεπτή και πολύ σημαντική διαδικασία, ώστε να μπορεί το έμψυχο υλικό της Μονάδος του να το χειριστεί και να το αξιοποιήσει όσο το δυνατόν αποδοτικότερα. Επιπλέον και για τους υφισταμένους ενός Διοικητού απαιτείται κάποιος χρόνος προσαρμογής στο πνεύμα και τις απαιτήσεις της νέας Διοίκησης. Επομένως θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αυτή η διαδικασία προσαρμογής έχει μια αμφίδρομη κατεύθυνση, γεγονός απαραίτητο για την αρμονική συνεργασία σε όλα τα επίπεδα Διοίκησης.

 Η Τουρκική Διοίκηση βασίσθηκε στην κινητή άμυνα αποφεύγοντας το στατικό πνεύμα στη διεξαγωγή του αμυντικού αγώ­να, εκμεταλλευόμενη κατά τον καλύτερο τρόπο τα διατιθέμενα έμψυχα και άψυχα μέσα και ενεργώντας έτσι τοπικά και χρονι­κά, επηρεάζοντας καθοριστικά την εξέλιξη των επιχειρήσεων και δείχνοντας υψηλό επί­πεδο στρατηγικής και τακτικής αντίληψης. Αυτό ήταν βέβαια αποτέλεσμα της υπεροχής του Τουρκικού στρατού σε δύναμη, που του έδινε την δυνατότητα, ανάλογα με την παρου­σιαζόμενη κατάσταση, να δημιουργεί κέντρο βάρους σε οποιοδήποτε από τα δυο μέτωπα (Βόρειο και Νότιο) και επιτιθέμενος δια των εσωτερικών γραμμών να επιφέρει σημαντικά πλήγματα κατά του αντιπάλου του.

 Μετά τις επιχειρήσεις του Μαρτίου 1921, αφού η Ελληνική Κυβέρνηση και η Διοίκηση της Στρατιάς κατέβαλαν σοβαρή προσπάθεια για την οργάνωση και ενίσχυση του Ελληνικού στρατού, τον Ιούνιο - Ιούλιο του ίδιου έτους αναλήφθηκαν νέες επιχει­ρήσεις για την καταστροφή του Κεμαλικού στρατού. Οι επιχειρήσεις αυτές, αν και εί­χαν σχεδιασθεί καλά, απέτυχαν στρατηγικά, αφού ο σκοπός τους, δηλαδή η κύκλωση και η καταστροφή του Κεμαλικού στρατού, δεν επιτεύχθηκε. Το λάθος ίσως του Ελληνικού επιτελικού σχεδίου ήταν ότι βασίσθηκε σε ένα αυθαίρετο υπολογισμό, δηλαδή ότι η Τουρκική ηγεσία θα δεχόταν να δώσει την αποφασιστική μάχη στη περιοχή Εσκή Σεχήρ - Κιουτάχειας. Η πράξη, όμως, έδειξε ότι η διαφορά νοοτροπίας στην στρατηγική σύλληψη ήταν τεράστια. Έτσι ο Τουρκικός στρατός, λόγω της αριστοτεχνικής εφαρμογής στον αγώνα κινήσεων και της αξιοποίησης του εδάφους, αλλά και λόγω της μη εκμετάλ­λευσης των τακτικών επιτυχιών από πλευράς του Ελληνικού στρατού, κατάφερε να αποφύ­γει τον εγκλωβισμό και την καταστροφή.

 Πρέπει να επισημάνουμε ότι στις επιχει­ρήσεις Ιουνίου - Ιουλίου, σε αντίθεση με αυτές του Μαρτίου 1921, η προσπάθεια της Ελληνικής Στρατιάς χαρακτηριζόταν από την αναζήτηση του πλευρού και των κενών μεταξύ των εχθρικών κέντρων αντιστάσε­ως. Ουδεμία, όμως, σοβαρή κατά μέτωπο προσβολή δεν εκδηλώθηκε προς καθήλωση του εχθρού. Η Ανωτάτη Ελληνική Διοίκηση θέλησε να εμποδίσει την προς Βορρά απο­χώρηση του οχυρωμένου στην Κιουτάχεια εχθρικού στρατού, δια της απλής τακτικής υπερκέρασης προς το αριστερό της παρά-ταξής του. Έτσι, παρατηρείται προσπάθεια από Ελληνικής πλευράς υπερκέρασης εχθρικών θέσεων και όχι στρατευμάτων, γεγονός που αποτελεί τακτικό λάθος και δείχνει περιορισμένη στρατιωτική αντίλη-0η. Διότι υπερκέραση εκτελούμενη χωρίς να έχει καθηλωθεί ο όγκος των εχθρικών δυνάμεων από τις δευτερεύουσες προσπάθειες που κατευθύνονται εναντίον του μετώπου του, είναι ανίσχυρη να φέρει οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα πλην της μετατροπής της υπερκέρασης σε μετωπι­κή επίθεση, εφόσον ο αντίπαλος θέλει να δεχθεί τη μάχη και στρέφει το μέτωπό του, ώστε να το τοποθετήσει αυτό κάθετο στην κατεύθυνση της υπερκερωτικής κίνησης.

 Το βάρος του αγώνα επιφορτίσθηκε το Πεζικό, το οποίο όμως παραμέλησε τους κα­νόνες της νέας τακτικής, της βασιζόμενης στα συμπεράσματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αντιθέτως αυτό εφάρμοσε τις γνωστές από τους Βαλκανικούς πολέμους με­θόδους μάχης, με κυρίαρχο όπλο την λόγχη. Έτσι, παρατηρήθηκε ελλιπής χρήση των πυ­ρών, όχι ορθή χρησιμοποίηση του εδάφους και παραμέληση του συνδυασμού πυρός και κινήσεως. Οι μέθοδοι μάχης των Βαλ­κανικών πολέμων δεν είχαν εφαρμογή στην προκειμένη περίπτωση, διότι τότε η ισχύς πυρός του Πεζικού (4 πολυβόλα ανά Τάγμα και κανένα οπλοπολυβόλο) ήταν ουσιαστικά μικρότερη έναντι του 1921 (12 πολυβόλα και 24 οπλοπολυβόλα ανά Τάγμα).

Η Τουρκική Διοίκηση, δεν έμεινε εγκλω­βισμένη στη σταθερή διατήρηση του εδάφους έστω και ζωτικής σημασίας, αλλά σκεπτόμε­νη με βάση το μακροπρόθεσμο όφελος, το οποίο θα της έδινε τελικά την στρατηγική νίκη, εγκατέλειψε την περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ - Εσκή Σεχήρ, ώστε να επιλέ­ξει καταλληλότερη τοποθεσία άμυνας που θα της επέτρεπε την απόκρουση του εχθρού, παρασύροντάς τον όσο το δυνατόν σε μεγα­λύτερη απόσταση από τις βάσεις ανεφοδια­σμού του. Επιζήτησε, δηλαδή, να δεχθεί την μάχη με ευνοϊκότερες προϋποθέσεις. Η τολμηρή αυτή απόφαση της Τουρκικής Διοι­κήσεως, η οποία λήφθηκε την κατάλληλη στιγμή σύμφωνα με τις απαιτήσεις των επι­διωκόμενων στρατιωτικών σκοπών και χωρίς να παρασυρθεί από οποιοδήποτε αίσθημα ή πολιτική καιροσκοπία, υπήρξε από άποψη στρατηγικής πολύ εύστοχη. Παρατηρούμε ότι η στρατηγική των Τούρκων συνίστατο σε ένα κράμα τακτικής μάχης για την διατήρηση σημείων στρατηγικής ή τακτικής σημασίας, σε συνδυασμό και με ενέργειες ατάκτων σω­μάτων. Όμως, η διατήρηση του εδάφους από τους Τούρκους δεν έγινε ποτέ με υπέρμετρη φθορά της δύναμής τους. Δηλαδή, εφάρμο­σαν κατά άριστο τρόπο την στρατηγική που είχαν εφαρμόσει οι Ρώσοι εναντίον του Ναπολέοντα. Έτσι, ένα από το σοβαρότε­ρα σφάλματα της Ελληνικής ηγεσίας κατά την Μικρασιατική εκστρατεία υπήρξε το γεγονός, ότι αφέθηκε να μεγεθύνεται και να επιμηκύνεται βαθμηδόν προς ανατολι­κά το πολεμικό θέατρο, με την έντεχνη και ελεύθερη απομάκρυνση του Κεμαλικού στρα­τού που οργανώνονταν και ενδυναμώνονταν ποικιλότροπα, από το οποίο επήλθε πλήρη ανατροπή μεταξύ των διατιθέμενων μέσων και των τεθέντων στρατηγικών σκοπών.

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πα­ρατηρήσουμε, ότι το σοβαρότερο σφάλμα των επιχειρήσεων Ιουνίου - Ιουλίου 1921 για την Ελληνική Στρατιά, ήταν η μη εκμε­τάλλευση μέχρι τελευταίου άνδρα και ίππου της νίκης της 8^ης Ιουλίου. Έπρεπε πριν την αυγή της 9^ης Ιουλίου να προωθηθούν τα Σώματα Στρατού προς καταδίωξη, με αντι­κειμενικό σκοπό την καταστροφή του διαφυ­γόντος εχθρού, ώστε να μη δοθεί σε αυτόν χρόνος προς ανασυγκρότηση. Έτσι, χάθη­κε μια λαμπρή ευκαιρία για τον Ελληνικό στρατό να μετατρέψει τις τακτικές ήττες του εχθρού σε πλήρη στρατηγική συντριβή. Η διαφυγή του Τουρκικού στρατού παρέσυρε την Ελληνική Στρατιά σε νέες επιχειρήσεις, τις μεγαλύτερες και δυσχερέστερες που ανέ­λαβε ποτέ ο Ελληνικός στρατός.

 Μετά την αποτυχία για καταστροφή του εχθρού στο Εσκή Σεχήρ, εκδηλώθηκε η Ελ­ληνική επίθεση ανατολικά του Σαγγαρίου προς επίτευξη του παραπάνω σκοπού και κατάληψη της Άγκυρας. Ο εχθρός αποφάσι­σε αυτή τη φορά να δεχθεί τη μάχη, διότι οι προϋποθέσεις ήταν ευνοϊκές για αυτόν. Η νέα, όμως, προσπάθεια του Ελληνικού στρα­τού δεν είχε αίσιο τέλος. Η ατυχής έκβαση των επιχειρήσεων προς Άγκυρα απετέλεσε το μεταίχμιο της οριστικής τροπής του Μι­κρασιατικού ζητήματος για την Ελλάδα, σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο. Ειδικά από στρατιωτικής πλευράς, μετά την μάχη αυτή η πρωτοβουλία των κινήσεων αφαιρέ­θηκε από τον Ελληνικό στρατό, που καταδι­κάστηκε έκτοτε σε παθητική άμυνα.

 Η Διοίκηση της Στρατιάς, υπερτίμησε τις τακτικές νίκες κατά τις προηγηθείσες επιχειρήσεις στις περιοχές Κιουτάχειας και Εσκή Σεχήρ του μηνός Ιουλίου 1921 και όχι επαρκώς πληροφορημένη υποτίμη­σε τον Τουρκικό στρατό, θεωρώντας ότι η εκστρατεία αυτή είναι δυνατή. Έτσι, στηριζόμενη σε εσφαλμένη εκτίμηση για τις δυνατότητες και την κατάσταση του εχθρού σχεδίασε την επιχείρηση προς Σαγ­γάριο, κάνοντας το πρώτο βήμα προς την αποτυχία. Δεν έλαβε, ίσως, υπόψιν της την παράμετρο ότι ο Τούρκος στρατιώτης έδινε την κρισιμότερη μάχη της ιστορίας του, που θα έκρινε την ύπαρξη ή όχι του Τουρκικού κράτους και ότι επικεφαλής του Τουρκικού στρατού ήταν ο Κεμάλ, άνδρας με σπουδαία στρατιωτικά προσόντα, με ισχυρή θέληση, με εξαιρετική δυναμικότητα και επιπλέον με το πλεονέκτημα ότι συγκέντρωνε στα χέρια του όλη την εξουσία.

 Η σχεδίαση και η προπαρασκευή των επιχειρήσεων έγινε με σχετική προχει­ρότητα και ατέλεια, ιδίως από πλευράς υποστήριξης. Οι δυνατότητες των διατιθε­μένων μέσων μεταφοράς, φαίνεται ότι δεν ελήφθησαν σοβαρά υπόψιν, αν και είχε διαπιστωθεί ότι αυτές περιορίζονταν μέχρι τον Σαγγάριο. Αποτέλεσμα αυτού υπήρξε ο ανεπαρκής ανεφοδιασμός των Μονάδων, ιδίως σε πυρομαχικά Πυροβολικού.

 Η Στρατιά, αν και αρχικά πέτυχε την πρόθεσή της να εξαπατήσει και να αιφνι­διάσει τον εχθρό ως προς την κατεύθυνση επίθεσης, αφού κινήθηκε πρώτα προς Ανα­τολικά και μεταφέρθηκε κατόπιν Νότια του Σαγγαρίου, πλην όμως απέτυχε στην προ­σπάθεια υπερκέρασης του αριστερού της διάταξης του αντιπάλου. Και αυτό λόγω της ευρύτητας του ελιγμού, του οποίου η εκτέ­λεση απαίτησε αρκετές ημέρες, με αποτέλε­σμα οι Τούρκοι να αντιληφθούν έγκαιρα τις προθέσεις της Στρατιάς και χρησιμοποιώ­ντας τον χρόνο για την αναπροσαρμογή της διάταξης τους, μετέφεραν δυνάμεις από το κέντρο του αμυντικού τους μετώπου προς τα αριστερά, τις οποίες δεν μπόρεσε να κα­θηλώσει η δευτερεύουσα προσπάθεια της Στρατιάς που εκτοξεύθηκε στο κέντρο του αντιπάλου. Εξαιτίας αυτού, η ενέργεια της Στρατιάς κατέληξε σε μετωπική απωθητική επίθεση από Νότια προς Βορρά. Επιπλέον η αποτυχία του ελιγμού της Στρατιάς είχε σαν αποτέλεσμα την ισοδύναμη σε όλα τα μέτωπα επιθετική ενέργεια, χωρίς να επιζη­τήσει την δια εσωτερικών ελιγμών διάρρη­ξη ορισμένων τοποθεσιών της εχθρικής παράταξης, με την συγκέντρωση εναντίον αυτών σοβαρών δυνάμεων και στη συνέ­χεια με εκμετάλλευση της επιτυχίας. 

 Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι η Ελληνική Διοίκηση ενήργησε κατά τον ίδιο τρόπο όπως και στη μάχη της Κιουτά-χειας, δηλαδή με αιφνιδιαστική ενέργεια να κυκλώσει μέσω της δεξιάς πτέρυγας την αντίστοιχη αριστερή των Τούρκων. Αλλά και εκεί δεν μπόρεσε να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο, επειδή οι Τούρκοι τηρούσαν συνεχή επαφή με τον αντίπαλο. Θα έπρεπε επομένως η Στρατιά να διδαχθεί από την επιχείρηση της Κιουτάχειας ότι ελιγμός σε τόσο ευρύ τόξο, διαγραφόμενος από μεγά­λη μάζα στρατού σε εχθρική χώρα και για πολλές ημέρες, ήταν πολύ πιθανό να αποτύ­χει, διότι ούτε τον αιφνιδιασμό περιλάμβανε ούτε εναντίον του πλευρού ή των νώτων του αντιπάλου καταφέρονταν.

 Εάν ελιγμός σημαίνει "προσαρμογή των μέσων προς τον επιδιωκόμενο σκοπό", τότε ο ελιγμός που εφαρμόσθηκε μέσω της ερήμου ήταν ανεδαφικός και ακατάλληλος για το ευρύ μέτωπο των επιχειρήσεων και τις ανεπαρκείς δυνάμεις της Ελληνικής Στρατιάς. Η διατεθείσα δύναμη σε σχέση με τον τεθέντα αντικειμενικό σκοπό των επιχειρήσεων, συνιστάμενο στην συντριβή του αντιπάλου και εξαναγκασμό αυτού σε συνθηκολόγηση, δεν εξασφάλιζε την εκ-πλήρωσή του. Από τις υπάρχουσες στη Μ. Ασία 11 Μεραρχίες μετείχαν των κυρίων επιχειρήσεων μόνον 9, των υπολοίπων 2 χρησιμοποιηθέντων σε δευτερεύοντα ρόλο (κάλυψη πλευρών), ενώ ήταν δυνατή και επι­βαλλόταν η χρησιμοποίηση όλων των Μεραρ­χιών. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ότι δεν υπήρχαν ικανές στρατηγικές εφεδρείες κλιμακώμενες κατά βάθος και πλάτος για την αντιμετώπιση απρόοπτων καταστάσεων και για την τροποποίηση του ελιγμού με βά­ση τις εχθρικές αντιδράσεις ώστε να μπορεί να επέμβει η Στρατιά για την ολοκλήρωση μιας επιτυχίας των Σωμάτων Στρατού.

Παρατηρήθηκε ανεπάρκεια Διοικήσεων σε διάφορα επίπεδα. Η διεύθυνση της μάχης από την Ελληνική Στρατιά δεν ήταν η ανάλο­γη των περιστάσεων και δεν είχε τη δυναμι­κή της νίκης, ενώ αντίθετα ο αντίπαλος γνώ­ριζε και μπόρεσε να δώσει τον προσωπικό του παλμό στην εξέλιξη των επιχειρήσεων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έλειψε ο συ­ντονισμός και ο συγχρονισμός ενεργείας, αποτέλεσμα της μη έγκαιρης πολλές φορές άφιξης των διαταγών του Στρατηγείου της Στρατιάς. Γενικά, η ενεργός παρουσία των Διοικητών Σωμάτων Στρατού και του Αρχι­στρατήγου δεν ήταν αυτή που επιβάλλονταν από την κρισιμότητα των επιχειρήσεων. Η αξία ενός στρατεύματος εξαρτάται από τον βαθμό εκπαίδευσης, από το ηθικό, αλλά προ πάντων από την αξία της Διοίκησης. Ο Να­πολέων έλεγε σχετικά, ότι "ένα στράτευμα λεόντων με επικεφαλής μια έλαφο δεν θα εί­ναι ποτέ ένα στράτευμα λεόντων". Ο τρόπος, με τον οποίο διοικείται και κατευθύνεται ένα στράτευμα στον πόλεμο, εξασφαλίζει πολλές φορές την νίκη.

 Ως προς το σχέδιο ενεργείας των Τούρ­κων, παρατηρεί κανείς ότι ορθά εκτιμήθηκε από την Τουρκική Διοίκηση η προς πόλεμο ικανότητα του Τουρκικού στρατού και βάση αυτής καθορίσθηκε η μορφή του αγώνα ως αμυντικού, ο οποίος διεξήχθη με δεξιότητα, συνδυάζοντας ένα είδος κινητής άμυνας με εκτόξευση καθοριστικών αντεπιθέσεων, δη­λαδή ενεργητική άμυνα. Κατόπιν, η Τουρκική Διοίκηση διέγνωσε ορθά την κατάλληλη στιγ­μή και με αποφασιστικότητα και ταχύτητα ανέλαβε την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων,συγκεντρώνοντας το μέγιστο των δυνάμεών της έναντι της αριστερής Ελληνικής πτέρυγας (Γ Σώμα Στρατού) και αντεπιτέθηκε με ευ­ρεία στρατηγική έννοια για να αποκόψει την γραμμή υποχώρησης του αντιπάλου.

 Η επιλογή από τους Τούρκους της περιο­χής Ανατολικά του Σαγγαρίου για άμυνα, καθώς και η οργάνωση ολόκληρης ζώνης βάθους 25 χιλιόμετρων περίπου, υπήρξε από­λυτα ορθή, υλοποιώντας έτσι τον κανόνα της άμυνας "κλιμάκωση σε βάθος". Η αμυντική αυτή οργάνωση υπήρξε λίαν επιτυχής όσον αφορά την εκλογή των αμυντικών γραμμών και την επί αυτών προσαρμογή των μέσων προς εκπλήρωση του σκοπού, δηλαδή την ανακοπή της προχώρησης του επιτιθεμένου. Επιπλέον οι Τούρκοι κατά τις επιχειρήσεις αυτές, εφήρμοσαν απόλυτα την αρχή παρα­χώρησης μη ζωτικού εδάφους προς κέρδος χρόνου και προς αποφυγή καταστροφής των δυνάμεών τους, πράγμα το οποίο και πέτυχαν. Η σύμπτυξη, που σημειώθηκε στο μέτωπο τους, ήταν περισσότερο για λόγους ευθυγράμμισης του και για τη βελτίωση των όρων άμυνας. Συνολικά θα μπορούσαμε να παρατήσουμε ότι η όλη Τουρκική ενέργεια ήταν ενεργητική άμυνα επί διαδοχικών ορ­γανωμένων τοποθεσιών και κατόπιν ισχυρή αντεπίθεση σε ορθή κατεύθυνση προσβολής και με καθορισμένο αντικειμενικό σκοπό.

Οι Τούρκοι οφείλουν την νίκη τους σε μεγάλο μέρος στην ικανότητα και αποτελε­σματικότητα της Ανωτάτης Διοίκησής τους, αλλά και στα εμπειροπόλεμα και αξιόλογα στελέχη τους σε όλα τα κλιμάκια της ιεραρ­χίας. Οι Διοικητές των Σωμάτων Στρατού και των Μεραρχιών ήταν νεότατοι φιλό­δοξοι Αξιωματικοί. Αντισυνταγματάρχες διοικούσαν Μεραρχίες και Συνταγματάρ­χες Σώματα Στρατού. Νέοι άνδρες με τόλ­μη και πάθος, ίσως πολλές φορές είναι προτιμότερο να ηγούνται των στρατευμά­των, διότι οι πράξεις και οι ενέργειές τους πρέπει να φέρουν την σφραγίδα όχι τόσο της πολεμικής πείρας και της σωφροσύνης όσο του ισχυρού χαρακτήρα, της ισχυρής θέλησης και των μεγάλων και τολμηρών αποφάσεων, που εμπνέονται από υψηλό πα­τριωτικό αίσθημα. Επιπλέον τα Επιτελεία του μετώπου και του Αρχιστρατήγου, πα­ρακολουθούσαν από κοντά την κατάσταση και διεύθυναν με λεπτομέρεια τον αγώνα. Πληροφορούνταν έγκαιρα για την εκάστο­τε δημιουργούμενη τακτική κατάσταση και λάμβαναν αμέσως τα επιβαλλόμενα μέτρα, εκδίδοντας τις απαραίτητες διαταγές.

 Η εκστρατεία προς Σαγγάριο, αναμφι­σβήτητα υπήρξε η μεγαλύτερη πολεμική επιχείρηση που ανέλαβε ποτέ ο Ελληνικός στρατός, από άποψη διατιθέμενων μέσων, δυ­σκολιών που αντιμετωπίσθηκαν, μεθόδων μά­χης που εφαρμόσθηκαν, καθώς και τακτικών και στρατηγικών σκοπών. Οι επιχειρήσεις αυτές αποτελούν πραγματική εποποιία, διό­τι διεξήχθησαν υπό συνθήκες πρωτοφανείς και μοναδικές για την παγκόσμια στρατιωτι­κή ιστορία. Πρέπει να σημειωθεί ότι, κατά τους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες που διεξήχθησαν Ανατολικά του Σαγγαρίου, ο Έλληνας μαχητής, παρά τις δυσχέρειες και τα σφάλματα, αναδείχθηκε κυρίαρχος του πεδίου της μάχης. Καρτερικός, λιτοδίαιτος και γενναίος, ανέπτυξε το επιβαλλόμενο επιθετικό πνεύμα και απέσπασε τον θαυ­μασμό του αντιπάλου. Υπήρξε ο κύριος συντελεστής των επιτυχιών στο Ταμπούρ Ογλού, Σαπάντζα, Καλέ Γκρότο, Αρντίζ Νταγ και Τσαλ Νταγ, όπου ο Ελληνικός στρατός επιβλήθηκε τακτικά επί του αντι­πάλου. Αλλά παρόλα αυτά ο στρατηγικός σκοπός της επιχείρησης δεν επιτεύχθηκε, διότι δεν κατέστη δυνατόν να υπερνικηθεί η δύναμη αντίστασης του αντιπάλου, ο οποίος πολέμησε με καρτερία και ανδρεία. Η επί­μονη και κατά βάθος οργανωμένη ισχυρή αντίσταση των Τούρκων, εξάντλησε τελικά τον επιτιθέμενο. Υπερίσχυσε η θέληση του αντιπάλου. Στα τελευταία πριν την Άγκυρα χαρακώματα εξασθένησε η έντονη προσπά­θεια και ενεργητικότητα του Ελληνικού στρατού, ανεκόπη η απαράμιλλη επιθετική ορμή του και κάμφθηκε η θέλησή του. Η τύχη των όπλων, αποτέλεσμα της φοβερής εκείνης πάλης των θελήσεων, δεν τον συνό­δευσε μέχρι την αποφασιστική νίκη. Ακόμα μια φορά όπως στα Δαρδανέλια, ο Κεμάλ γλίτωσε παραλίγο την καταστροφή. Η χαλύ­βδινη θέληση του έδωσε την νίκη. Έτσι, χάσαμε τον αγώνα, διότι δεν αντέξαμε, όπως λέγει ο Γάλλος Στρατάρχης Φος, ένα τέταρτο της ώρας περισσότερο.

 Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κύρια αιτία της μη επίτευξης του επιδιωκόμενου στρατηγικού σκοπού της εκστρατείας, υπήρξε ότι τα διατιθέμενα για αυτό μέσα βρίσκονταν σε δυσαρμονία με την εκτέλεση της ανατεθείσας αποστολής. Δηλαδή ο όλος προβληματισμός εντοπίζο­νταν στο δυνατόν της εκτέλεσης, το οποίο ίσως δεν απασχόλησε στο βαθμό που απαιτούνταν την Στρατιά. Η Διοίκηση της Στρατιάς έπρεπε να σταθμίσει καλά τους παράγοντες αυτούς από πριν και κατόπιν να αποφασίσει για την εκστρατεία αυτή.

Στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις Μάρ­τιος 1921, Ιούλιος 1921, Σαγγάριος, παρα­τηρούμε ότι ο Τουρκικός στρατός δε δίστα­σε να ενεργήσει στρατηγική εκμετάλλευση των τακτικών επιτυχιών του. Έτσι τον Μάρ­τιο του 1921, έστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών του κατά του πλευρού του πέραν του Αφιόν Καραχισάρ προωθημένου Α' Σώματος Στρατού, ηττήθηκε όμως στη μάχη του Τουμλού Μπουνάρ και έλαβε πάλι αμυντική στάση. Τον Ιούλιο του 1921, αν και έχασε την αμυντική μάχη της Κιουτάχειας, μπόρεσε να διαφύγει έγκαιρα των κυκλωτικών λαβίδων της Ελληνικής Στρατιάς. Αφού απόκτησε βάθος και απόσταση από αυτή, δε δίστασε να σταματήσει την υποχώρησή του, να λάβει επιθετική διάταξη και να επιτεθεί με όλες τις δυνάμεις του επί ευρύτατου με­τώπου από Μποζ Νταγ μέχρι Σεϊντή Γαζή. Η δοθείσα όμως κατά την 8^η Ιουλίου 1921 μεγάλη εκ συναντήσεως μάχη με την Ελλη­νική Στρατιά, υπήρξε για αυτόν ατυχής. Γρή­γορα υποχώρησε τότε σε μεγάλο βάθος και καλύφθηκε πίσω από τον Σαγγάριο. Μετά την αποτυχία των επιθετικών προσπαθειών της Ελληνικής Στρατιάς για να διαρρήξει το Τουρκικό μέτωπο Ανατολικά του Σαγγαρί­ου Τουρκικό μέτωπο, η Τουρκική Διοίκηση επιχείρησε να μεταφέρει την επιτυχία της και επί του στρατηγικού πεδίου, μετακινώ­ντας ισχυρές δυνάμεις προς την περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ. Απέτυχε όμως και στην προσπάθεια αυτή για να να καταστεί κυρίαρχος του ζωτικότερου στρατηγικά κόμ­βου συγκοινωνιών στη Μ. Ασία, του κόμβου συγκοινωνιών Αφιόν Καραχισάρ, κατόπιν εγκαίρου επιθετικής ενέργειας σημαντικών δυνάμεων της Ελληνικής Στρατιάς κατά του μετώπου του και του Βορείου πλευρού των επιτιθεμένων Τουρκικών δυνάμεων. Από τό­τε η στρατηγική γραμμή της Τουρκικής ηγε­σίας διατηρήθηκε σταθερή. Αυτή απέβλεπε στη συντριβή του περί το Αφιόν Καραχισάρ και Δυτικά αυτού εκτεινόμενου κέντρου βα­ρύτητας της Ελληνικής διάταξης.

 Μετά τις επιχειρήσεις του Σαγγαρίου ο Ελληνικός στρατός εγκαταστάθηκε επί μίας αμυντικής γραμμής πολύ μεγάλου μήκους, καλύπτοντας σε αρκετό βάθος προς Ανατολικά και προς Νότια τα επι­δικασθέντα στην Ελλάδα εδάφη με την συνθήκη των Σεβρών. Κάτω από αυτές τις συνθήκες κατέληξε να γίνει αποδεκτός ως στρατηγικός σκοπός η κατοχή και η άμεση κάλυψη του σιδηροδρομικού δικτύου του Αφιόν Καραχισάρ-Σμύρνη, ενώ συγχρόνως δεν είχε εξασφαλισθεί ευρύς προ αυτού χώρος προς κλιμάκωση κατά βάθος της αμυντικής διάταξης. Επομένως ο φόβος της οποιασδήποτε αποκοπής έστω και προσωρινά της σιδηροδρομικής συγκοι­νωνίας, οδηγούσε στην παραμέληση κάθε άλλης άποψης και στην παράλληλη προς την γραμμή αυτή ανάπτυξη. Εάν υπήρχε η επίγνωση πού θα οδηγούσε αυτή η εκτροπή από τα δόγματα του πολέμου, ή θα επιζητεί-το και πριν οι Τούρκοι ανασυνταχθούν και ενισχυθούν σοβαρά η δια επίθεσης εξασφά­λιση χώρου επαρκούς εκείθεν της σιδηρο­δρομικής γραμμής, ή θα εγκαταλειπόταν αυτή απελευθερώνοντας τις διατάξεις του Ελληνικού στρατού από την μοιραία σε αυτή υποδούλωσή τους. Για τους Έλληνες επιτελείς το πρόβλημα αμύνης ήταν η επαρ­κής κάλυψη του ατελείωτου αυτού μετώπου με ταυτόχρονη δημιουργία εφεδρειών που θα αντιμετώπιζαν κάθε εχθρική επίθεση. Για να δημιουργήσουν τις εφεδρείες αυτές εξασθένισαν αναγκαστικά την κύρια αμυ­ντική γραμμή και το τελικό αποτέλεσμα δεν εξυπηρετούσε ούτε τον ένα ούτε τον άλλο σκοπό.

 Η Τουρκική επίθεση που εξαπολύθη­κε στις 13^η Αυγούστου 1922, αιφνιδίασε στρατηγικά αλλά όχι τακτικά την Ελληνική Στρατιά, μπόρεσε όμως να δημιουργήσει λόγω βασικών σφαλμάτων που διαπρά­χθηκαν από τα περισσότερα κλιμάκια των Ελληνικών Διοικήσεων, ανέλπιστα ευνοϊκή κατάσταση για τον αντίπαλο. Η Τουρκική Διοίκηση αποφασισμένη να καταστρέψει τον Ελληνικό στρατό και να τον εκδιώξει από την Μ. Ασία, επέλεξε τον μάλλον απο­φασιστικό ελιγμό να διασπάσει το μέτωπο του αντιπάλου στην προεξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ, να κυκλώσει το δεξιό της Ελ­ληνικής Στρατιάς και να εκμεταλλευτεί την επιτυχία προς την κατεύθυνση της Σμύρνης, αποκόπτοντας την μοναδική οδό υποχώρη­σης προς την πόλη αυτή. Ένα σχέδιο που υλοποιούσε τις αρχές του πολέμου "εκλογή του σκοπού και εμμονή σε αυτόν", "επιθετικό πνεύμα" και "απλότητα". Η βασική ιδέα ήταν η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση σε βάθος των επιτυχιών της πρώτης κρούσης. Ο ρόλος αυτός ανατέθηκε στο Ιππικό. Η δραστήρια και τολμηρή ώθηση του Τουρκικού Ιππικού στα νώτα του Ελληνικού στρατού και η εκεί παραμονή του σε όλη την διάρκεια των μαχών, θα  μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μοναδική στην στρατιωτική ιστορία και σίγουρα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Η κίνηση αυτή του Ιππικού, κατέστρεψε τον εφοδιασμό και τις επικοινωνίες των Ελλήνων και απέκοψε τις Μονάδες της πρώτης γραμμής προκαλώντας τον πανικό. Ήταν ένας πόλεμος αστραπή, όπως αυτός που θα εφαρμόσουν οι Γερμανοί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εντός επτά ημερών οι Τούρκοι κατέστρεψαν και αιχμαλώτισαν το ήμισυ της δύναμης του Νοτίου Συγκροτήματος, αιχμαλώτισαν τρεις Στρατηγούς και κυρί­ευσαν πολύτιμο πολεμικό υλικό.

 Στο Αφιόν Καραχισάρ έχουμε την πλήρη αποκοπή του συνδέσμου μεταξύ στρατεύμα­τος και Ανωτάτης Διοίκησης, εκπροσωπού­μενης στο συγκρότημα των δυνάμεων περί το Αφιόν Καραχισάρ από τον Διοικητή του Α' Σώματος Στρατού, αφού οι υπάρχουσες στην περιοχή εκείνη στρατηγικές εφεδρείες παρέμειναν αδρανείς κατά τις τρεις πρώτες ημέρες της Τουρκικής επίθεσης και επιπλέ­ον, αμέσως μετά την διάσπαση των δυνάμε­ων του Αφιόν Καραχισάρ, η Ανωτάτη στην περιοχή εκείνη Διοίκηση δεν έσπευσε να σχηματίσει νέο μέτωπο σε ικανή απόσταση προς τα πίσω, επί του οποίου η επέμβα­ση των εφεδρειών έπρεπε να αποτελέσει την πρώτη σκέψη. Σημειωτέον, ότι και οι υπάρχουσες εφεδρείες κατά τις αμυντικές επιχειρήσεις του Ελληνικού στρατού δεν χρησιμοποιήθηκαν ορθά, με αποτέλεσμα η επέμβασή τους στον αγώνα να μην έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η εφεδρεία αποτελεί το κυριότερο μέσο επέμβασης του Διοικητού στον αγώνα και επομένως η κα­τάλληλη χρησιμοποίηση αυτής θα επηρεάσει καθοριστικά την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Εφόσον έτσι χάθηκε η τακτική μάχη επί του μετώπου των Ι και IV Μεραρχιών, επιβάλ­λονταν άμεση διακοπή της επαφής και σύ­μπτυξη στην όπισθεν τοποθεσία του Τουμλού Μπουνάρ και όχι νέα μάχη στον ίδιο χώρο της χαμένης τακτικής μάχης και μάλιστα με τα ίδια τα στρατεύματα πριν ανασυνταχθούν. Αντί της ενέργειας αυτής, προτιμήθηκε από τον Στρατηγό Τρικούπη η δια βραχέων αλ­μάτων διαδοχική μετατόπιση των δυνάμεών του προς Τουμλού Μπουνάρ .

 Επικρατούσε έντονα η αντίληψη της παθητικής άμυνας στην Ελληνική Στρατιά και τους Σχηματισμούς της, χωρίς κάποια ιδέα ανάληψης επιθετικής ενεργείας, όταν το επέτρεπαν οι διαμορφούμενες συνθήκες. Έλειπε, δηλαδή, το στοιχείο της πρωτοβουλί­ας. Το στράτευμα έχει ζωτικότητα, μόνο όταν σε αυτό υπάρχει το πνεύμα της πρωτοβουλί­ας, σε διαφορετική περίπτωση αδρανεί και η αδράνεια σημαίνει θάνατο. Ο αμυνόμενος σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επιδιώκει την απόκτηση κάποιου βαθμού πρωτοβουλίας για την καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων. Η αντεπίθεση πρέπει να αποτελεί πάντοτε την πιο αποφασιστική φάση της αμυντικής μάχης. Ο αμυνόμενος θα πρέπει επομένως να διεξά­γει την άμυνά του με φαντασία, ενεργητικό­τητα και επιθετικότητα, στοιχεία απαραίτητα για να αποστερήσει την πρωτοβουλία από τον επιτιθέμενο. Ο Ναπολέων σχετικά έλεγε, "η άμυνα αποτελεί το προοίμιο, την προετοι­μασία για την επίθεση. Πέραν αυτού δεν θα υπήρχε λόγος υπάρξεως της".

Ο όγκος της Ελληνικής Στρατιάς διχά­στηκε κατά την υποχώρησή του σε δυο Ομάδες, το δε σημαντικότερο τμήμα αυτού βρισκόμενο Βόρεια των συγκοινωνιών του, υπέστη την διαδοχική επίθεση του όγκου του Τουρκικού στρατού, υποχρεώθηκε δε έτσι να διεξαγάγει επιχειρήσεις υπό δυσμενείς συνθήκες. Παρά τον ηρωισμό που επέδειξαν τα περισσότερα τμήματα, ηττήθηκε επανει­λημμένα, κυκλώθηκε, διέσπασε κλοιούς, υπο­χώρησε, καταδιώχθηκε και τέλος διαλύθηκε. Οι Ομάδες αυτές, μη μπορώντας από την 15^η Αυγούστου να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, ενήργησαν χωρίς συντονισμό, κάθε μια δε από αυτές αγνοούσε τις κινήσεις και τις θέσεις της άλλης Ομάδος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι από ένα σημείο και μετά πα-ρέλυσε ο ηθικός σύνδεσμος που ενώνει τα άτομα, ο σύνδεσμος που δίνει την δύναμη και την θέληση της δράσης, που εμπνέει το αίσθημα τη αυτοθυσίας και δημιουργεί την αλληλεγγύη και την συναδελφικότητα. Έτσι, τα άτομα και οι Διοικήσεις δρούσαν ατομικά και αυτόβουλα, όχι προς εκπλήρωση μίας ιδέας, αλλά προς εκπλήρωση ανάγκης υλικής - της σωτήριας του σώματος.

 Οι μάχες Ιλμπουλάκ - Χαμούρκιοϊ και Αλή Βεράν, αποτελούν για τα Ελληνικά όπλα εποποιία και καταστροφή. Από σφάλματα των Διοικήσεων, τα Ελληνικά στρατεύματα εξαναγκάσθηκαν να δεχθούν τις μάχες αυτές υπό τις δυσμενέστερες στρατηγικές, τακτικές

και ψυχολογικές συνθήκες. Το παράξενο είναι ότι πρόκειται για Μονάδες παλαιμά­χων, οι οποίες είχαν ηρωικές παραδόσεις και είχαν μεγάλη πολεμική πείρα. Νομίζει κανείς ότι άλλος στρατός πολέμησε κατά την περίοδο των νικηφόρων αγώνων στην Μικρασιατική γη. Η μετάλλαξη αυτή προήλ­θε κατά βάση από το γεγονός, ότι οι ηθικές δυνάμεις δεν ήταν πλέον σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να προτρέψουν τον Έλληνα μαχητή να αγωνισθεί στο πεδίο της μάχης με τόλμη και αποφασιστικότητα για την επίτευξη κάποιου συγκεκριμένου αντικειμενικού σκοπού.

 Επιπλέον παρατηρείται, ότι οι Ελληνικές δυνάμεις κατά τον αμυντικό αγώνα στη Μ. Ασία δεν έλαβαν όλες μέρος σε μια μάχη συνόλου ή και σε διαδοχικές. Έτσι, μόνο το 1/3 πολέμησε τελικά και όχι συγχρόνως σε μια μάχη, αλλά διαδοχικά. Επομένως λόγω της υπέρμετρης ανάπτυξης του μετώπου, της κακής οργάνωσης της Διοίκησης και της ατυ­χούς διεύθυνσης των επιχειρήσεων, η τύχη της Μ. Ασίας κρίθηκε από τον αγώνα τριών μόνο Μεραρχιών των Ι, IV και VH, των ευ­ρισκομένων επί του μετώπου της κυρίας επίθεσης, όπου οι Τούρκοι συγκέντρωσαν 12 Μεραρχίες Πεζικού και 3 Ιππικού. Ενώ η Ελληνική Διοίκηση διέθετε 12 Μεραρχίες επί του μετώπου, οι 8 δεν αγωνίσθηκαν κατά την διεξαγωγή του κυρίως αμυντικού αγώνα, αλλά μόνο μετέπειτα κατά την υποχώρηση.

 Αυτό που μπορούμε να επισημάνουμε είναι, ότι από όλη την διεξαγωγή των αμυ-ντικών επιχειρήσεων της Στρατιάς έλειπε η πεποίθηση για την νίκη. Ένα κακό σχέδιο είναι λιγότερο κακό και έχει πιθανότητες επιτυχίας, όταν αυτός που το εφαρμόζει έχει πίστη σε ένα επιτυχές αποτέλεσμα. Πάντως η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των σχεδίων ενεργείας των δυο αντιπάλων είναι ότι ο Ελληνικός στρατός διατέθηκε προς από­κρουση όλων των ενδεχόμενων περιπτώσε­ων, ο δε εχθρός επέλεξε απλά μια και μόνη των περιπτώσεων και έτσι,αν και δεν ήταν υπέρτερος, κατέστη κυρίαρχος από την όχι ορθή διάταξη του Ελληνικού στρατού και την ελλιπή διεύθυνση του αγώνα.

Η παραμονή του Αρχιστρατήγου στη Σμύρνη, μετά την εκδήλωση της εχθρικής επίθεσης, κατά την κρίσιμο ημέρα της 14^ης Αυγούστου και μέχρι τέλους αυτής και η από εκεί προσπάθεια της Διοίκησης απ' ευ­θείας των δυο Σωμάτων Στρατού Α' και Β' εναντίον των οποίων εκδηλώθηκε η κυρία επίθεση, ήταν ατυχής. Διότι από απόσταση 450 περίπου χιλιομέτρων ήταν αδύνατη η Διοίκηση και η άμεση αντίληψη της στρα­τιωτικής κατάστασης, ό,τι ικανότητες και εάν διέθετε ο Αρχιστράτηγος, καθώς οι εκδιδό­μενες διαταγές από αυτή τη θέση έφθαναν στους εκτελεστές εκπρόθεσμα και όταν πλέον είχε μεταβληθεί οριστικά η τακτική κατάσταση. Ακόμα, η αίσθηση του μαχό­μενου στρατεύματος ότι ο Αρχιστράτηγος βρίσκονταν τόσο μακριά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτούργησε αρνητικά, στερώντας από αυτό το ηθικό και την ασφάλεια που θα προσέδιδε η πλησίον παρουσία του, δημιουρ­γώντας έτσι τον φόβο της αποτυχίας.

Επιπλέον, η μη οχύρωση της περιοχής της Σμύρνης κατά το διάστημα από το 1919 μέχρι το 1922, αποτέλεσε ουσιαστι­κή παράλειψη της Στρατιάς Μ. Ασίας, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή έστω και την τελευταία στιγμή η υλοποίηση σθενα­ρής άμυνας για την προστασία της κοιτίδας αυτής του Ελληνισμού.

 Νικήθηκε ο Ελληνικός στρατός, διότι οι Ανώτερες Διοικήσεις και τα Επιτελεία αρχικά δεν στάθηκαν στο ύψος τους και σε όλες σχεδόν τις μάχες οδήγησαν αυτόν σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τον Τουρ­κικό, από άποψη αριθμού και υποστήριξης Πυροβολικού. Αυτή η ανεπάρκεια ορισμέ­νων Διοικήσεων ήταν φυσικό να οδηγήσει σε σφάλματα βραδείας απαγκίστρωσης και βραδείας αποχώρησης από το πεδίο της μάχης, μη ορθής διάθεσης των δυνάμεων και σε έλλειψη συνοχής και αλληλεγγύης μεταξύ των Μονάδων. Σίγουρα μια πολύ σημαντική και καθοριστική διαδικασία για το στράτευμα είναι η εκλογή των ηγητόρων του και η τοποθέτηση αυτών σε κατάλληλες θέσεις. Στην ηγεσία του στρατού απαιτούνται όχι πρόσωπα, αλλά προσωπικότητες, άτομα διανοούμενα που γνωρίζουν άριστα την πο­λεμική τέχνη και τις νέες μεθόδους της τα­κτικής, που έχουν επίγνωση των συνεπειών των διαταγών και των πράξεών τους, άτομα με ικανότητες, δοκιμασμένα στην ειρήνη και ικανά να ανταποκριθούν στον πόλεμο. Αυτή είναι η δύναμη του στρατού. Έτσι κατά βά­ση, η καταστροφή επήλθε όχι εξαιτίας της ενέργειας του εχθρού, αλλά κυρίως εξαιτίας της κακής διεύθυνσης της πρώτης μάχης και της έλλειψης πρωτοβουλίας.

Αντίθετα ο Κεμάλ και οι Τουρκικές Διοι­κήσεις κατόρθωναν, αν και ισοδύναμοι από άποψη δυνάμενων, να προσβάλλουν πάντοτε το ασθενές δια του ισχυρού, εφαρμόζοντας άριστα τις αρχές του πόλεμου "συγκέντρω­ση" και "οικονομία δυνάμεων", ωθώντας έτσι στην νίκη τον Τουρκικό στρατό. Η στρατιωτική ηγεσία του αντιπάλου ήταν σε πολύ καλύτερο επίπεδο σε σχέση με την Ελληνική. Τα στελέχη του Κεμαλικού στρα­τού είχαν κερδίσει τους βαθμούς και την πολεμική εμπειρία τους σε αμέτρητα πεδία μαχών κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, από την Αραβία ως τον Καύκασο και από την Μεσοποταμία ως την Καλλίπολη. Από τους Έλληνες Αξιωματικούς μικρό μόνο τμήμα των στελεχών είχε λάβει μέρος σε σύγχρονες στρατιωτικές επιχειρήσεις και από αυτούς οι περισσότεροι ήταν εκτός στρατεύματος το 1922. Έτσι, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι τα Τουρκικά σχέδια ήταν άρτια επιτελικά και ιδιαίτερα σύγχρονα στις αντιλήψεις.

 Η εκστρατεία του Ελληνικού στρατού στη Μ. Ασία, επιβεβαίωσε την καθορι­στική σημασία που διαδραματίζει στην έκβαση των επιχειρήσεων η ύπαρξη ενός οργανωμένου και αποδοτικού συστήματος επιμελητείας. Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι ένας από τους βασικότερους παράγοντες για την επιτυχία μιας επιχείρησης είναι η δυνατότητα υποστήριξης αυτής από πλευράς εφοδιασμού και μεταφορών, διότι επιδρά καταλυτικά στο ηθικό και στην μαχητική αξία του στρατεύματος.

Τα Σώματα Επιμελητείας και Μεταγω­γικού, τα οποία συστήθηκαν μετά το 1914, εμφανίζονται οργανωμένα και δοκιμάζονται σε ευρύτατη κλίμακα για πρώτη φορά στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Συνεπώς έδρασαν σε μια περίοδο, η οποία υπήρξε πολύ δύσκολη και κρίσιμη για την Ελλάδα, λόγω της εξέλιξης της. Με τις ελλείψεις σε υλικά και εφόδια και τα ανεπαρκή μεταφορικά μέσα, ο Ελληνικός στρατός βρισκόμενος μακριά από την βάση του και σε εχθρικό έδαφος δεν ήταν εύκολο να επιτύχει τον ανεφοδιασμό των πολυάριθ­μων Μονάδων, οι οποίες ήταν κατανεμημένες σε μεγάλες εκτάσεις και επί ενός μετώπου αναπτύγματος 800 περίπου χιλιομέτρων, ενώ το οδικό δίκτυο ήταν σχεδόν ανύπαρκτο.

 Εάν αναλογισθεί κάποιος ακόμα και σή­μερα ότι σε μια περιοχή με αυτή την ιδιομορ­φία, όπως ήταν η Αλμυρά έρημος, στην οποία κινήθηκαν και έδρασαν τα τμήματα της Στρα­τιάς, λειτούργησε με διάφορες δυσκολίες το σύστημα ανεφοδιασμού και μεταφορών, θα πρέπει αδίστακτα να αναγνωρίσει το μέγεθος και την έκταση των υπηρεσιών που προσέ­φεραν τα αρμόδια όργανα της επιμελητείας. Ο Ελληνικός στρατός στη Μ. Ασία όχι μόνο δεν βρέθηκε με αφθονία υλικών και εφοδίων, αλλά επιπλέον, αφού εγκαταλείφθηκε από τους συμμάχους, περιήλθε σε δύσκολη θέση, αντιμετωπίζοντας έλλειψη χρημάτων, υλικών και μεταφορικών μέσων. Ο Τουρκικός στρα­τός αντίθετα, μαχόμενος στην χώρα του και έχοντας κάθε υποστήριξη και βοήθεια από μέρους των ομόδοξων του γηγενών, βρίσκο­νταν αναντίρρητα και ειδικά από τις αρχές του 1921 σε πλεονεκτική κατάσταση.

 Γενικά κατά τους αγώνες τον Ελληνικού στρατού στην Μ. Ασία, η επίλυση του προ­βλήματος των ανεφοδιασμών και μεταφορών υπήρξε δυσχερέστατη, λόγω των ειδικών συν­θηκών κάτω από τις οποίες διεξήχθησαν.

Η κύρια σιδηροδρομική αρτηρία Σμύρνης-Αφιόν Καραχισάρ- Εσκή Σεχήρ- Άγκυρας υπήρξε ο κύριος άξονας, κατά μήκος του οποίου έγιναν οι κύριες επιχειρήσεις των δύο αντιπάλων και υλοποιήθηκαν οι κυριό­τεροι άξονες εφοδιασμού. Ήταν, δηλαδή, κατά βάση αγώνας συγκοινωνιών, "πόλεμος επί των οδών και δια τις οδούς".

Τα Σώματα επιμελητείας και μεταφορών εργάσθηκαν υπεράνθρωπα και κατάφεραν να ανταποκριθούν στις αποστολέςτους. Η διεύθυνση του IV Επιτελικού Γραφείου της Στρατιάς της διαδικασίας εφοδιασμού, υπήρ­ξε πεφωτισμένη και είχε άριστα οργανωθεί. Αλλά οι εισηγήσεις του Γραφείου αυτού δεν γίνονταν πάντοτε αποδεκτές από την Διοίκηση της Στρατιάς, η οποία απέβλεπε σε στρατηγικούς αντικειμενικούς σκοπούς, μερικές φορές πέραν τόπου, χρόνου και μέσων ανεφοδιασμού. Επιπλέον, η έλλειψη IV Επιτελικών Γραφείων από τα Σώματα Στρατού, πλην του Γ' Σώματος, τα οδηγού­σε σε λήψη τακτικών αποφάσεων χωρίς να λάβουν υπόψιν, στον απαραίτητο βαθμό, τις δυνατότητες ανεφοδιασμού. Γενικά το Σώμα της Επιμελητείας και το Σώμα του Μεταγω­γικού, παρ' όλες τις αντιξοότητες, τις ελλεί­ψεις και τα ανεπαρκή μέσα μεταφορικών, ανταποκρίθηκαν στην αποστολή τους.

 Όσον αφορά το Ελληνικό πυροβολικό κατά τις επιχειρήσεις στη Μ. Ασία, οι γε­νικές αρχές χρησιμοποίησής του ήταν οι ίδιες με αυτές του Μακεδονικού μετώπου. Η ιδιότυπη μορφή του αγώνα, η έλλειψη των υλικών μέσων, το εκτεταμένο μέτωπο, η έλλειψη συνδέσμων και διαβιβάσεων δεν επέτρεψαν την πλήρη εφαρμογή των μεθόδων που εξήχθησαν από την πείρα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Πλήρης προπαρασκευή πυροβολικού δεν γίνονταν, λόγω δε έλλειψης και μέσων παρατήρησης και πυροβόλων μεγάλου βεληνεκούς, ποτέ σχεδόν δεν εκτελέσθηκε βολή αντιπυρο-βολικού. Επιπλέον, η μεγάλη έκταση του μετώπου και το ανεπαρκές αριθμητικά διατιθέμενο πυροβολικό, δεν επέτρεψε την χρησιμοποίησή του κατά μάζες και την εκτέλεση βολών συγκέντρωσης. Κατά συνέ­πεια το μεγαλύτερο μέρος του πυροβολικού δίδονταν στις μονάδες πεζικού και χρησιμο­ποιούνταν το περισσότερο ως πυροβολικό συνοδείας. Στην πρώτη περίοδο των επιχει­ρήσεων, Μάιος 1919 - Μάρτιος 1921, λόγω έλλειψης σοβαρού αγώνα, το πυροβολικό δεν παρουσίασε αξιόλογη δράση. Οι μετέ­πειτα επιχειρήσεις της δεύτερης περιόδου, Μάρτιος 1921 - Σεπτέμβριος 1922, στις οποίες τα ελληνικά στρατεύματα άρχισαν να συναντούν δυσχέρειες σταδιακά αυξανό­μενες, υποχρεωμένα να μάχονται εναντίον εχθρού οργανωμένου που διέθετε σοβαρά και υπολογίσιμα μέσα πυρός, το πυροβολικό υπέστη μεγάλες δοκιμασίες και οδυνηρές θυσίες για να ανταποκριθεί στην αποστολή του και να εξασφαλίσει στο πεζικό την απαι­τούμενη υποστήριξη. Η συνεργασία μεταξύ πυροβολικού και πεζικού είχε καταστεί πλέον δυσχερής, λόγω έλλειψης επαρκών συνδέσμων και διαβιβάσεων.

 Το Ιππικό, το οποίο κατά την εποχή εκείνη μπορούσε στις επιθετικές και στις αμυντικές επιχειρήσεις να αποτελέσει μια ταχυκίνητη εφεδρεία, ήταν περιορισμένης δύναμης στην Ελληνική Στρατιά, ανερχό­μενο σε μία Μεραρχία Ιππικού μετά τον Σαγγάριο, ενώ αντίθετα ο αντίπαλος δια­θέτοντας 5 Μεραρχίες Ιππικού μπόρεσε με άνεση και επιτυχώς να ανταποκριθεί στις στρατηγικές ανάγκες του μεγάλου σε έκτα­ση Μικρασιατικού θεάτρου επιχειρήσεων. Έτσι, η Τουρκική Διοίκηση χρησιμοποίησε σε μέγιστο βαθμό την μάζα και ευκινησία του Ιππικού της, αποστέλλοντάς το πολλές φορές σε μεγάλη απόσταση για την επίτευξη στρατηγικού σκοπού. Κατά βάση το Τουρκι­κό Ιππικό έδρασε ανεξάρτητο, υπαγόμενο κατευθείαν στην Ανωτάτη Διοίκηση, ενίοτε όμως υπήχθη σε μία Στρατιά ή Σώμα Στρα­τού, όταν οι τακτικές συνθήκες το επέβαλαν, αλλά με συγκεκριμένη αποστολή σε σχέση με την συνολική μάχη. Γενικά η τακτική του δράση χαρακτηρίζονταν από το στοιχείο του αιφνιδιασμού, την προσβολή των πλευρών του αντιπάλου με ταχύτητα αξιοθαύμαστη και την χρησιμοποίησή του κατά μάζες. Με αυτό τον τρόπο ενεργείας υλοποιούνταν οι αρχές του πολέμου "οικονομία δυνάμεων", "επιθετικό πνεύμα" και "αιφνιδιασμός".

 Τα φύλλα χαρτών κλίμακας 1:250.000 που χρησιμοποιήθηκαν από τον Ελληνικό στρατό στην Μικρασιατική εκστρατεία και είχαν ανατυπωθεί το 1919 από την ελληνική Γεωγραφική Υπηρεσία, παρουσίαζαν πολλές ανακρίβειες όσον αφορά τα τοπωνύμια και την πραγματική απεικόνιση της μορφής του εδάφους. Κατά συνέπεια η αναγκαστική χρησιμοποίηση των λανθασμένων εκείνων χαρτών δημιουργούσε διάφορες δυσχέρειες κατά την διεξαγωγή των επιχειρήσεων. Επι­πλέον, το πρόβλημα έλλειψης αξιόπιστων χαρτών ήταν πολύ σοβαρότερο για τον Ελ­ληνικό στρατό, γιατί διεξήγαγε επιχειρήσεις σε έδαφος άγνωστο και εχθρικό σε αυτόν.

 Επίσης, καθοριστικός παράγοντας στην εξέλιξη των επιχειρήσεων ήταν το επίπεδο ηθικού του Ελληνικού Στρατού. Μέχρι και τις επιχειρήσεις του Σαγγαρίου το ηθικό του Ελλήνων ήταν ακμαίο, μετά όμως υπέστη μεί­ωση συνεχώς επιτεινόμενη. Στο γεγονός αυτό συνετέλεσαν διάφοροι παράγοντες, όπως η ανεπάρκεια των διατιθεμένων δυνάμεων, η υποτίμηση της ισχύος του αντιπάλου, οι βαρύ­τατες απώλειες, οι δυσχέρειες των ανεφοδια­σμών, των διακομιδών και των επικοινωνιών, η κακή μερικές φορές διατροφή και υπόδηση, η άνιση κατανομή του φόρου αίματος, η πα­ράταση της εκστρατείας,η οποία υπερέβη τα ανεκτά όρια της ανθρώπινης αντοχής και η εντύπωση που δημιουργήθηκε στους μαχητές ότι θυσιάζονταν χωρίς σκοπό. Επιπλέον, στην πτώση του ηθικού του στρατού συνετέλεσε ο εθνικός διχασμός, ο οποίος από το 1915 είχε βαθύτατα διαιρέσει τους Έλληνες σε δυο αντι­τιθέμενες και αλληλομισούμενες παρατάξεις, τα πάθη των οποίων διοχετεύονταν και στις ευρισκόμενες Ελληνικές δυνάμεις εν εκστρα­τεία, γεγονός που επηρέασε σημαντικά την μαχητική ικανότητά τους. Έτσι παρατηρείται, ότι κατά την ανάληψη της μεγαλύτερης εθνι­κής προσπάθειας του νεώτερου Ελληνισμού οι εθνικές δυνάμεις ήταν διχασμένες.

 Επί τρία έτη και τέσσερις μήνες διήρ­κεσε η Μικρασιατική εκστρατεία. Στις περισσότερες επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων η Ελληνική Στρατιά επέτυχε λαμπρές νίκες στο τακτικό πεδίο, δεν μπόρεσε όμως να επιτύχει την στρατηγική νίκη σε καμία περίπτωση. Σε ένα πόλεμο είναι δυνατόν οι μάχες να κερδίζονται ή να χάνονται, δεν κρίνουν όμως την έκβαση του πολέμου. Τον πόλεμο κερδίζει εκείνος από τους αντιπάλους, ο οποίος λαμβάνει τις ορθότερες αποφάσεις επί του στρατηγι­κού πεδίου και γνωρίζει να υλοποιεί αυτές παρά τις ενδεχόμενες αντιξοότητες. Ίσως ταιριάζει το γνωστό γνωμικό που αποδί­δεται στον Κλαούζεβιτς, σύμφωνα με το οποίο ο πόλεμος συντίθεται από ένα σύ­νολο λαθών και τον κερδίζει εκείνος που κάνει τα λιγότερα λάθη. Το γνωμικό αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται απόλυτα από τα γεγονότα του Ελληνοτουρκικού Πολέ­μου, 1919-1922, που κέρδισαν οι Τούρκοι, γιατί προφανώς αυτοί έκαναν λιγότερα λάθη από τους αντιπάλους τους.

 Η Ελλάδα βρέθηκε ανάμεσα στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, πτωχή και εξαντλη­μένη από τους μακροχρόνιους αγώνες της, εγκαταλείφθηκε στην κρίσιμη φάση από τους προστάτες Συμμάχους της με έντονα τα σημάδια από τον εθνικό διχασμό και αντιμετωπίζοντας έτσι τόσες αντιξοότητες, ήταν επόμενο να καμφθεί και να συντρι­βεί, παρά τους ηρωισμούς των μαχητών της. Οπωσδήποτε η τελική δυσμενή έκβαση της Μικρασιατικής εκστρατείας, οδήγησε όχι μόνο στον ξεριζωμό του Ελληνισμού της Μ. Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, αλλά ενταφίασε στα πεδία των μαχών και την Μεγάλη Ιδέα του Ελληνικού Έθνους. Αυτή την φορά ο παράγοντας τύχη δεν ευνόησε τον Ελληνισμό, όπως και στους Βαλκανι­κούς Πολέμους. Είναι βέβαιο, ότι η τύχη παίζει σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη των γε­γονότων, αλλά κάθε άνθρωπος, κάθε λαός είναι ο δημιουργός και ο υπεύθυνος κατά μεγάλο μέρος του πεπρωμένου του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

*Ακτσόγλου, I. "Χρονικό Μικρασιατικού Πολέμου 1919-1922" εκδόσεις Τροχαλία, Αθήνα 1998.

*Ανδρεάδης, Γ. "Η Στρατηγική των Αντιπάλων κατά την Μικρασιατική Εκτσρατεία" άρθρο από το περιοδικό "Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση" έκδοση ΓΕΣ, Σεπτέμβριος 1988.

* Ανδρέας, Βασιλόπαις "Δορύλαιο -Σαγγάριος" εκδόσεις Αγών, Αθήνα 1928.

*Ασημακόπουλος, Ν. "Υποχώρηση Μ. Ασίας 1922" συγγραφή ανέκδοτη από το αρχείο της ΔΙΣ.

*Βουτερίδης, Η. "Η Εκστρατεία πέραν του Σαγγαρίου" Αθήνα 1922.

*Bujac "Les Campagnes de l' Armee Hellenique 1918-1922" Paris 1930.

*Γεραμάνης, Αθ. "Πολεμική Ιστορία Νεωτέρας Ελλάδος, Μικρασιατική Εκστρατεία" Αθήνα 1980.

*ΓΕΣ/ΔΙΣ "Ο Ελληνικός Στρατός εις την Σμύρνη" Αθήνα 1957, ανατύπωση 1990.

*"Επίτομος Ιστορία Εκστρατείας Μικράς Ασίας 1919-1922" Αθήνα 1967, ανατύπωση 1987.

* "Επιχειρήσεις Φιλαδέλφειας - Προύσας - Ουσάκ Ιουνίου - Νοεμβρίου 1921" Αθήνα 1957, ανατύπωση 1991.

*"Επιθετικές Επιχειρήσεις Δεκεμβρίου 1920 - Μαρτίου 1921" Αθήνα 1963, ανατύπωση 1986. * "Επιχειρήσεις Ιουνίου - Ιουλίου 1921" Αθήνα 1964.

* "Επιχειρήσεις προς Άγκυρα" μέρος πρώτο, Αθήνα1965, ανατύπωση 1988. * "Επιχειρήσεις προς Άγκυρα" μέρος δεύτερο, Αθήνα 1965, ανατύπωση 1989. *"Τα προ της Τουρκικής Επιθέσεως Γεγονότα Σεπτέμβριος 1921 - Αύγουστος 19-22" Αθήνα 1960, ανατύπωση 1983.

* "Υποχωρητικοί Αγώνες των Α' και Β' Σωμάτων Στρατού" Αθήνα 1962, ανατύπωση 1987. *"Σύμπτυξις του Γ' Σώματος Στρατού" Αθήνα 1962, ανατύπωση 1989. *"Εφοδιασμοί και Μεταφορές κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922" Αθήνα 1969. *"Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας" Αθήνα 1981.

*Γιαννούλης, Χ. "Θρίαμβος και Τραγωδία του Ελληνικού Στρατού στην Μ. Ασία" άρθρο από το περιοδικό Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση, έκδοση ΓΕΣ, τεύχος Ιουλίου -Αυγούστου 1998. *Γυαλιστράς, Σ. Α "Τα Αίτια της Καταστροφής του 22" Αθήνα 1924.

*Διεύθυνση Πολεμικής Ιστορίας/Τουρκικού ΓΕΕΘΑ "Πόλεμος Τουρκικής Ανεξαρτησίας" τόμος 2^ος, μέρος 1^ο - 6^ο Άγκυρα 1963, μετάφραση Ιωάννη Αλεξάνδρου.

*Δούσμανης, Β. "Η Εσωτερική Όψη της Μικρασιατικής Εμπλοκής" Εκδόσεις Πυρσός, Αθή­να 1928.

*Ζωιόπουλος, Χ. "Ποια τα Αιτία Αποτυχίας της Εκστρατείας του Σαγγαρίου" άρθρο από το περιοδικό "Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση" έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 66, Ιούνιος 1930.

*"Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" τόμος ΙΕ', Εκδοτική Αθηνών 1978.

*Κανελλόπουλος, Κ. "Κριτικές Μελέτες στο Πεδίο της Στρατηγικής" άρθρο από το περιοδικό Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση, έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 1, Ιανουάριος 1953.

*"Η Μικρασιατική Ήττα" Αθήνα 1936.

*Καράσσος, Δ. "Ο Μικρασιατικός Πόλεμος" τόμος 1^ος, 2^ος Αθήνα 1968. *Κορόζης, Α. "Ελληνοτουρκικοί Αγώνες και Φίλιες κατ' Επιταγή 1914-1940" Αθήνα 1967. *Λαχανόκαρδος, Ε. "Νέο άπλετο Φως στην Μικρασιατική Καταστροφή και ο Στρατηγός Λού­φας" Αθήνα 1928.

*Μαζαράκης, Αλεξ. - Αινιάν "Απομνημονεύματα" Αθήνα 1948.

*"Έκθεσις Ανακριτικής Επιτροπής Επιχειρήσεων Μ. Ασίας Αύγουστος 1922" εκδόσεις Ερμής, Αθήνα 1976.

*Μοσχόπουλος, Κ. "Έκθεσή του Πρόεδρου της Επιτροπής έπι των Δοσίλογων, Αφορώσα τα Αίτια της Καταστροφής του Στρατού και της Ήττας εν Μ. Ασία".

*Μουζαφέρ, Βεφίκ "Το Τουρκικό Ιππικό και οι Επιδρομές αυτού κατά τον Πόλεμο της Ανε-

ξαρτησίας" άρθρο από το περιοδικό Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση, έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 74, Φεβρουάριος 1931.

*Μπουλαλάς, Κλεάν. "Η Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922" Αθήνα 1959.

*Παναγάκος, Π. "Συμβολή εις την Ιστορία της Δεκαετίας 1912-1922" Αθήνα 1961.

*Πανταζής, Κ. "Συμβολή εις την Ιστορία της Μικρασιατικής Εκστρατείας 1919-1922" εκδό­σεις Δωδώνη.

*Παπαστρατηγάκης, Μ. "Ο Αρχιστράτηγος Χατζανέστης" Αθήνα 1927.

*Παρασκευόπουλος, Λεων. "Αναμνήσεις 1896-1920" τομ. Β' Αθήνα 1935.

*Πάσσαρης, Μ. "Διάσπασις, Διάλυσις, Αιχμαλωσία" Αθήνα 1934.

*Πασάς, I. "Η Αγωνία ενός Έθνους" έκδοση 2^η, Αθήνα 1928.

*Σακελλαρόπουλος, Κ. "Η Σκιά της Δύσεως" εκδόσεις Αετός, Αθήνα 1954.

*Σβολόπουλος, Δ. "Ο Ιστορικός Δισταγμός του 1922" εκδόσεις Βασιλείου, Αθήνα 1929.

*Smith, Michael Llewellyn "Ionian Vision Greece in Asia Minor 1919-1922" London 1998.

*Σπυρίδων,Γ. "Η Μικρασιατική Εκστρατεία Όπως την Είδα" Αθήνα 1957.

*Σπυρόπουλος, Ν. "Η Μ. Ασία ως Θέατρο Πολέμου" άρθρο από το περιοδικό "Γενική Στρατιω­τική Επιθεώρηση" έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 78, Ιούνιος 1931.

* "Επιχειρήσεις Ελληνικού Στράτου στην Μ. Ασία κατά τον Μάρτιο 1921 και Συναγόμενα εξ' αυτών Χρήσιμα Διδάγματα" άρθρο από το περιοδικό Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση, έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 89, Μάιος 1932.

* "Επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού προς Σαγγάριο - Άγκυρα" άρθρο από το περιοδικό "Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση" τεύχος 91 Ιούλιος 1932, έκδοση ΓΕΣ.

* "Υποχώρηση Γ Σώματος Στρατού από την Μ. Ασία" άρθρο από το περιοδικό Γενική Στρατιω­τική Επιθεώρηση, έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 93, Σεπτέμβριος 1932, τεύχος 94 Οκτώβριος 1932.

* "Επιχειρήσεις Αυγούστου 1922" άρθρο από το περιοδικό Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση, έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 104-105, Αύγουστος - Σεπτέμβριος 1933, τεύχος 110 Φεβρουάριος 1934, τεύ­χος 111 Μάρτιος 1934.

*Στρατηγός, Ξ. "Η Ελλάδα στην Μικρά Ασία" Αθήνα 1925.

*Τρικούπης, Ν. "Διοίκησις Μεγάλων Μονάδων εν Πολέμω 1918-1922" Αθήνα 934.

*Φαχρή, Αϊκούτ "Οι Μάχες της Κιουτάχειας και Εσκή Σεχήρ κατά τον Πόλεμο της Ανεξαρτη­σίας" μετάφραση Ιορ. Δημητριάδης, άρθρο από το περιοδικό Γενική Στρατιωτική Επιθεώρηση, έκδοση ΓΕΣ, τεύχος 139-140 Ιούλιος - Αύγουστος 1936, τεύχος 143-144 Νοέμβριος - Δεκέμβριος 1936, τεύχος 3 Μάρτιος 1937.

*Χάριγκτον "Έκθεση του Στρατηγού Χάριγκτον για τα Αίτια της Συμμαχικής Αποτυχίας στην Ανατολή" αρχείο Πρόξενου Α. Ανινου, Κωνσταντινούπολη 1923, Ε.Λ.Ι.Α.

*Χρυσοχόου, Α. "Το Ελληνικό Ιππικό κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία" Αθήνα 1934.

*Χουλουσί, Μπαϋκότς "Η Μάχη του Σαγγαρίου κατά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας" μετά­φραση Γραφείο ΙΙΙ Α/ΔΙΣ, άρθρο από την Τουρκική Στρατιωτική Επιθεώρηση, τεύχος 63, Σεπτέμβριος 1944.

ΠΗΓΗ  :

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ: Στρατιωτική Επιθεώρηση MAP. - ΑΠΡ. 2003

http://www.egolpion.com/epixeiriseis-minorasia.el.aspx 

Τὰ γεγονότα δείχνουν ὅτι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἔχουμε δυστυχῶς καὶ τεράστιο κενὸ στὸν ζωτικότατο γιὰ τὸ λαό μας χῶρο τῆς ὑγείας. Ἐπισημαίνοντας τὴ θλιβερὴ αὐτὴ κατάσταση ὁ δήμαρχος Ἀμαρουσίου καὶ πρόεδρος τοῦ Ι.Σ.Α. (Ἰατρικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν) κ. Γιῶργος Πατούλης εἶπε κατὰ τὴ Σύνοδο τῶν «Γιατρῶν τοῦ κόσμου», ποὺ διοργανώθηκε γιὰ πρώτη φορὰ φέτος στὴν Ἑλλάδα: Ἡ κυβερνητικὴ πολιτικὴ ὑγείας «δημιούργησε ἕνα θνησιγενὴ φορέα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, τὸν Ε.Ο.Π.Υ.Υ., ποὺ ἀπέκλεισε χιλιάδες ἀνασφάλιστους συμπολίτες μας ἀπὸ τὴν πρόσβαση σὲ ὑπηρεσίες Ὑγείας καὶ δὲν ἔλαβε ὑπ’ ὄψιν του τὸ ἐκρηκτικὸ πρόβλημα ποὺ προκαλεῖ στὴ Δημόσια Ὑγεία ἡ παράνομη μετανάστευση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρξει μιὰ κατακόρυφη αὔξηση στὴν ἐμφάνιση τῶν μεταδιδομένων νόσων. Ἡ ὑποβάθμιση ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ἡ δημόσια ὑγεία τὰ τελευταῖα δύο χρόνια εἶναι ἄνευ προηγουμένου».

Στὴν ἀνεπάρκεια αὐτὴ τῆς πολιτείας νὰ στηρίξει τοὺς ἀνασφάλιστους καὶ ἀδύναμους πολίτες ὁ κ. Πατούλης ἀναφέρθηκε στὶς πρωτοβουλίες ποὺ ἀνέλαβε ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν συνεργαζόμενος μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. «Ἀξιοποιώντας», εἶπε, «τὸ περίσσευμα ἀνθρωπιᾶς καὶ τὴ διάθεση ἐθελοντικῆς προσφορᾶς τῶν συναδέλφων δημιουργήσαμε τὸ ἰατρεῖο τῆς Κοινωνικῆς Ἀποστολῆς, ποὺ παρέχει σὲ ἑκατοντάδες ἀνασφάλιστους συνανθρώπους μας δωρεὰν ὑπηρεσίες πρωτοβάθμιας Ὑγείας ἀλλὰ καὶ φάρμακα, ἐνῶ παράλληλα διοργανώνουμε ἀποστολὲς ἰατρικοῦ προσωπικοῦ καὶ ἰατροφαρμακευτικοῦ ὑλικοῦ στὰ ἀκριτικά μας νησιά, ὅπου ἡ ἀπουσία τοῦ κράτους εἶναι διαχρονική». Ἤδη ἡ Σύμη, ἡ Χάλκη, ἡ Νίσυρος, τὸ Καστελόριζο, ἡ Γαῦδος, τὸ Ἀγαθονήσι, οἱ Λειψοί, οἱ Ἀρκοὶ κ.ἄ. δέχθηκαν τὶς χριστιανικὲς αὐτὲς ἐπισκέψεις ὁμάδος ἰατρῶν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Γενικὸ Διευθυντὴ τῆς ΜΚΟ «Ἀποστολὴ» τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν κ. Δήμτσα καὶ τὸν πρόεδρο τοῦ Ι.Σ.Α. κ. Πατούλη, ὁ ὁποῖος ἀπαντώντας στὴν ἔκκληση βοηθείας τῶν ἀκριτικῶν νησιῶν μας εἶπε: «Δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ ἀκρίτες τῶν νησιῶν μας νὰ ἔχουν αὐτὴ τὴν ἀγωνία γιὰ τὸ ἂν θὰ ζήσουν ἢ θὰ πεθάνουν, κάθε φορὰ ποὺ ἀρρωσταίνουν. Ἔχουν ἤδη πολλὲς ἀγωνίες, αὐτὴ πρέπει νὰ καλυφθεῖ (...). Οἱ θέσεις τῶν γιατρῶν σὲ ἄγονα νησιὰ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ καλυφθοῦν ἄμεσα». Στὴ συνέχεια ὁ κ. Πρόεδρος τοῦ Ι.Σ.Α. ἐξήγησε πῶς θὰ κινηθεῖ.

Τέτοιες χριστιανικὲς πρωτοβουλίες ἔμ­πρακτης ἀγάπης ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοῦ Ι.Σ.Α. ἔχουν πλούσια τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἀνακουφίζουν ἀφάνταστα τὸν λαό μας καὶ τοῦ ἀναπτερώνουν τὶς ἐλπίδες γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο. Τιμοῦν δὲ ἰδιαίτερα καὶ ὅσους πρωτοστατοῦν στὶς πρωτοβουλίες αὐτές.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεύχος 2050.

«ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». [1]

Ρωτήσανε τόν Γέροντα Παΐσιο, γιατί κάποιοι πού συναντοῦν δυσκολίες αὐτοκτονοῦν. Καί ὁ Γέροντας ἀπάντησε, ὅτι αἰτία       εἶναι ὁ ἐγωισμός, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ στήνἀπελπισία [2]. Ὁ διάβολος ψιθυρίζει στό αὐτί τοῦ ἀνθρώπου «ἐν καιρῷ θλίψεως» ὅτι ὅλα τελείωσαν κι ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε πιά γιά τό πρόβλημά του. Αὐτό ὅμωςεἶναι ἕνα μεγάλο ψέμμα τοῦ διαβόλου, πού μᾶς πολεμᾶ μέ τό ἰσχυρότερο ὅπλο του, τήν ἀπελπισία! Κι ἄν ὁ ἄνθρωπος δέ μπορεῖ νά κάνει τίποτε, μπορεῖ ὅμως ὁ Παντοδύναμος Θεός, πού μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι «ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» [3]. Ἀρκεῖ, νά στραφοῦμε σ’ Αὐτόν καί θά μᾶς δώσει ὅ,τι ἀκριβῶς μᾶς χρειάζεται. Μᾶς καλεῖ: «δεῦτε πρόςμε πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» [4]! Αὐτή εἶναι μία ἁπλή, εὔκολη καί συγχρόνως σωτήρια κίνηση πού μᾶς σώζει καί σ’ αὐτήν καί στήν ἄλληζωή. Μ’ Αὐτόν μποροῦμε τά πάντα ὅπως διακήρυσσε ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντι με Χριστῷ» [5]!

Ἡ ἐπίγεια κοσμική κοινωνία τῆς λατρείας τοῦ Μαμωνᾶ στήν ὁποία ζοῦμε, ἐπιχειρεῖ συνεχῶς νά ἀπομακρύνει μέ κάθε τρόπο καί μέσο τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ἘπουράνιοΘεό καί νά τόν στρέφει πρός τόν ἐπίγειο ἄρχοντά της τόν διάβολο. Τόν χειραγωγεῖ,  ὥστε νά γίνει αὐτάρκης-αὐτείδωλο, ὅπως ἔγινε ὁ Ἑωσφόρος ἀπό ἔπαρση, ἀποστατώνταςἀπό τόν Δημιουργό του, θεωρώντας τόν ἑαυτό του Θεό καί χάνοντας τόν Παράδεισο. Τόν στρέφει σέ πρόσκαιρα καί ὑλικά-φθαρτά πράγματα ἀπό τά ὁποῖα νομίζει ὅτι θάἀντλήσει δύναμη καί δόξα-ἀπόλαυση-χαρά. Κατά τόν ἴδιο τρόπο ὁ διάβολος παρέσυρε τούς Πρωτόπλαστους γιά τήν ἐπιθυμία μιᾶς θέωσης χωρίς Θεό, νά χάσουν τήν Ἐδέμ,τήν ἀθανασία καί τήν μακαρία κοινωνία τους μέ τόν Θεό. Ὁ διάβολος καί ἡ δαιμονοκρατούμενη σύγχρονη κοινωνία θέλει τόν ἄνθρωπο ἀνεξάρτητο (ἀπό ὅ,τι σωτήριο καίπνευματικό), ἀλλά οὐσιαστικά ἐξαρτώμενο ἀπό μύρια δεσμά (ἀνάγκες, ἐπιθυμίες, μέριμνες, φοβίες, πάθη κλπ).

Ἡ ζωή εἶναι δῶρο θεόσδοτο καί πολύτιμο. Ὅσες δυσκολίες καί ἄν συνεπάγεται, ἐμπεριέχει ἀνεκτίμητο χρόνο μετανοίας ὁ ὁποῖος ὅταν ἀξιοποιηθεῖ σωστά ὁδηγεῖ στήναἰώνια σωτηρία καί μακαριότητα! «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» [6];

Κι ἄν ὅλα σοῦ πηγαίνουν ἀντίθετα, τί πτοεῖσαι; Τήν ψυχή σου προφύλαξε! Αὐτήν δέν τήν χάνεις ποτέ κι ἀπό κανέναν, παρά μόνο ἄν τήν παραδώσεις μόνος σου στήνἀπώλεια!

Ὅλα ἔχουν ἡμερομηνία λήξης καί τά δυσάρεστα καί τά εὐχάριστα. Ἡ ψυχή μονάχα εἶναι αἰώνια!

Ζοῦμε στήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή. Διά πολλῶν θλίψεων θά περάσουμε στήν αἰώνιο ζωή. Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε ὅτι: «στενή ἡ πύλη καίτεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν» [7]. Κι αὐτό, ὄχι γιατί ὁ Θεός εἶναι τιμωρός, ἀλλά ἀντίθετα, γιατί εἶναι Μέγας Εὐεργέτης. «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτιγελάσετε» [8] μᾶς ἀποκάλυψε. Ἡ δική μας ἁμαρτωλότητα καί χοϊκότητα εἶναι οἱ αἰτίες τῶν δυσκολιῶν μας. Τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε ἀποτελοῦν ὑψίστηςἀγάπης παραχώρηση Θεοῦ, ὥστε: α) νά καθαρισθεῖ κάθε ρύπος τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας καί β) νά ἀποκατασταθεῖ ὁ χιτών μας καί πάλι στήν ἀρχική ἁγνή λευκότητά του, νά γίνει κατάλληλο ἔνδυμα τοῦ γάμου μας μέ τόν Χριστό, ὥστε νά ἔχουμε πρόσωπο νά εἰσέλθουμε εἰς τόν Νυμφῶνα Του καί νά εἴμαστε γιά πάντα μαζί Του!

Ὁ χρυσός περνᾶ ἀπό καυτερό καμίνι γιά νά ἀποδειχθεῖ ἡ γνησιότητά του καί ἡ ἀξία του. Κι ὅταν βγεῖ ἀπό αὐτό, ἔχει καθαρισθεῖ κι ἀστράφτει περισσότερο ἀπό πρίν.

Τό ἴδιο καί ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἡ πίστη μας καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Πλάστη μας, θά δοκιμασθοῦν στό καμίνι τῶν θλίψεων γιά νά ἀποδείξουν τήν γνησιότητά τους.

Μέ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καί τακτικό ἐκκλησιασμό, τό ἀρχικῶς δύσκολο πέρασμα ἀπό τό καμίνι τῶν θλίψεων, μετατρέπεται ἀπό «ἀδύνατον παρ’ἀνθρώποις», σέ εὐάρεστη θυσία αἰνέσεως πρός τόν Θεό, ἀφοῦ «τά ἀδύνατα παρ' ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷἐστί» [9].

Ὁ Κύριος θά στεφανώσει αὐτόν πού δέν γογγύζει ὄντας μέσα στά προβλήματά του ἀλλά ἀντίθετα Τόν εὐχαριστεῖ καί Τόν δοξολογεῖ. Αὐτόν θά τόν θεωρήσει ὡςμάρτυρα τῷ πνεύματι. Ἡ πρόσκαιρη δυσκολία πού ζοῦμε τώρα, δέν εἶναι παρά μία ἀμελητέα σταγόνα σέ ἕναν ἄπειρο ὠκεανό μακαριότητος πού μᾶς ἑτοίμασε ὁ Πανάγαθος Θεός μας γιά πάντα! «Τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ' ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν» [10].

Ἄς θυμόμαστε τόν δίκαιο Ἰώβ καί τήν ἁγία ὑπομονή του πού μακαρίζεται καί θά μακαρίζεται ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν, σέ ὅλες τις ἐποχές. Ἄς θυμόμαστε κάθε δεινό πού ὑπέμεινε καί πῶς τελικά ἀνταμείφθηκε ἀπό τόν Θεό ἀκόμη κι ἀπό αὐτήν τή ζωή, μέ πλήρη ἀποκατάσταση ὅλων ὅσων ὑπέστη καί εἶχε χάσει!

Ὁ Ἰούδας πρόδωσε τόν Κύριο, μετεμελήθη ἀλλά δέ μετενόησε. Ἔκρινε μόνος του ἐγωιστικά τόν ἑαυτό του ὡς Θεός κι αὐτοκτόνησε χάνοντας τά πάντα! Ἕνα ταπεινό,ἐκ καρδίας «συγνώμη» πρός τόν Κύριο, θά ἀρκοῦσε νά σβήσει τήν ἀπελπισία του καί τήν ὑπερηφάνεια του, θά ἀρκοῦσε νά τοῦ δώσει κουράγιο καί νά τόν πληρώσει μέ ΘεῖοἜλεος καί τελικῶς νά σωθεῖ κι αὐτός παραμένοντας μαζί μέ τούς ἄλλους μαθητές τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς μή γίνουμε Ἰοῦδες κι ἐμεῖς! Πορευόμενοι ἀνάμεσα στά δίκαια καί ἄδικα πού μᾶς συμβαίνουν, στά εὔκολα καί δύσκολα, στά εὐχάριστα καί δυσάρεστα πού ὅλα ὅμωςεἶναι μέσα στό σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά ἐμᾶς καί φροντισμένα ἀπό τά ἴδια Του τά χέρια, ἄς κράζουμε πρός Αὐτόν:

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ κι ἐλέησόν με!

Σέ εὐχαριστῶ Θεέ μου!

Δόξα Σοι ὁ Θεός πάντων ἕνεκεν! Ἀμήν!

[1] Ιωάν. 16, 33

[2]  http://www.agioritikovima.gr/%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%82/%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85/4895-o-geronta-paio-gia-tin-autoktonia

[3] Ἰωάννης ιε΄ 5

[4] Ματθ. ιθ' 14

[5] Φιλιπ. δ´, 12

[6] Μαρκ. 8, 36

[7] Ματθ. 7, 14

[8] Λουκ. 6, 21

[9] Λουκ. 18,27

[10] Κορινθ. β, 17
  

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Νέα βαρυσήμαντη παρέμβαση, με βολές προς τους ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές μας αλλά και προς όλους όσοι επιδιώκουν ν’ αποκόψουν την Εκκλησία από την Κοινωνία έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος από την Φλώρινα όπου βρίσκεται για να προεξάρχει των εορτασμών για τον πολιούχο της πόλης. «Ναι μας χρειάζονται οι ξένοι. Και οι Ευρωπαίοι μας χρειάζονται και όλοι μας χρειάζονται. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία», διαμήνυσε ο Αρχιεπίσκοπος και ξεκαθάρισε πως «αυτά που πήραμε να τα δώσουμε, είμαστε έντιμοι, αλλά δεν θα μας πνίξετε». Προειδοποίησε δε πως «οι εκκλησιές μας γεμίζουνε και περιμένουν μια σπίθα», για να προσθέσει ότι «ο τόπος μας υποφέρει και υπάρχει κίνδυνος αυτή η σπίθα κάποια στιγμή να ξεσπάσει». Φωτογραφίζοντας την βουλευτή της ΔΗΜΑΡ κ.Ρεπούση , την οποία δημοσιεύματα εμφάνιζαν να υποστηρίζει την κατάργηση του εκκλησιασμού και της προσευχής στα σχολεία, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν ασυνήθιστα καυστικός. «Κυρά μου…ποιό είναι το δικαίωμα σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά; Τους ρώτησες τους γονείς;».

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του Αρχιεπισκόπου από τον επίσημο δικτυακό τόπο της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, σε ομιλία του από την Φλώρινα, ζήτησε να οχυρώσουμε την πατρίδα μας για το μέλλον μέσα στην παράδοση και την θρησκεία. Ξεκινώντας από το κίνημα του διαφωτισμού που έβαλε ως κέντρο του κόσμου τον άνθρωπο, διαγράφοντας κάθε μεταφυσικό, είπε πως δεν μπορεί οι σπουδαγμένοι να έρχονται και να τα διαγράφουν όλα.

Χαρακτηριστικά ανέφερε :

«Σήμερα υποφέρουμε από αυτό το πράγμα. Δεν είμαστε αντίθετοι στις σπουδές, πρέπει να σπουδάσουμε. Σε όλα τα κράτη να πάμε. Να πάρουμε γνώσεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την παράδοση μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα θεμέλια και τις ρίζες μας. Γιατί προοδεύουν τόπο πολύ αυτοί οι Έλληνες που πάνε έξω και οι επιστήμονες - από αυτούς - έχουν καταλάβει τις μεγαλύτερες θέσεις, ενώ εδώ δεν είναι αρεστοί και αν έρθουν τους διώχνουνε; Είναι ερωτηματικά αυτά. Σ΄εναν υπουργό, με τον οποίο συζητούσα μπροστά από λίγο καιρό, του είπα, η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μορφωμένους ανθρώπους, αλλά που να έχουνε μέσα τους την πατρίδα, την παράδοση. Έναν που πάει και βγάζει το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ κλπ τον θέλουμε, αλλά επειδή έμαθε πέντε γλώσσες, έμαθε πολλά πράγματα, δεν σημαίνει ότι θα του δώσουμε μια καρέκλα και ένα μολύβι για να υπογράφει κατά την δική του άποψη και να βγάζει και εγκύκλιο που να λέει απαγορεύεται η προσευχή στα σχολεία.

Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας. Ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο, χωρίς να ρωτήσεις αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ΄ αυτό τον τόπο γι΄ αυτό το χώρο. Ποιό είναι το δικαίωμα σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά. Τους ρώτησες τους γονείς;»

Και συνέχισε:

«Δεν είμαστε εναντίον των ανθρώπων που σπούδασαν και φέρνουν πολιτισμό εδώ. Όχι τους χρειαζόμαστε διότι η Ελλάδα από αυτό έζησε. Αλλά για προσέξτε πιο είναι το μυστικό της Ελλάδος. Δεν διώχνει το ξένο, το παίρνει αλλά το αφομοιώνει και το κάνει δικό της. Είναι κάτι που πρέπει να το προσέξουμε αυτό ιδιαίτερα.Θα ήθελα να το πω στους αρχιερείς μας, αλλά και στα πολιτικά πρόσωπα, ότι αυτή η ηττοπάθεια, αυτό το να μην πούμε την λέξη Εκκλησία…γιατί ξέρετε, έχει πολιτικό κόστος, να μην πούμε ότι τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα βρίσκονται σ αυτήν την κατάσταση, αλλά να βρούμε μια λέξη που θα λέει ότι τα νομικά πρόσωπα που ανήκουν στην υπ’ αριθμό τάδε, τάδε. Λες και δεν θα ψάξουν να τα βρουν αυτοί που μας λένε ότι στην ιστορία στην Μικρά Ασία συνωστίζονταν οι Έλληνες σαν στο λεωφορείο για να μπούνε για να φύγουνε. Λοιπόν θα πρέπει να το καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, σε μια γραμμή δύσκολη και επομένως όλα αυτά τα ερωτηματικά που είπαμε στην Έκκλησία και εδώ ελέχθησαν, δεν γίνονται με τέτοιες σκέψεις.

Πρέπει να δούμε τι θέλουμε. Την θέλουμε την πατρίδα μας; την θέλουμε την θρησκεία μας; τις θέλουμε τις παραδόσεις μας; Να έχουμε το θάρρος και να το πούμε και να το στηρίξουμε και να προχωρήσουμε. Οι Έλληνες είναι λίγο φοβισμένοι, είναι λίγο μαζεμένοι, το λέω γιατί το ζω. Οι εκκλησιές μας γεμίζουνε και περιμένουν μια σπίθα. Ο τόπος μας υποφέρει και υπάρχει κίνδυνος αυτή η σπίθα κάποια στιγμή να ξεσπάσει».

Και κατέληξε:

«Ναι μας χρειάζονται οι ξένοι και οι Ευρωπαίοι μας χρειάζονται και όλοι μας χρειάζονται. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε μέσα μας και δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. Εμείς πρέπει να το καλλιεργήσουμε… η φλόγα που πρέπει να δώσουμε οι Δεσποτάδες, οι Περιφερειάρχες οι Βουλευτές. Και να μην φοβούνται αυτούς τους λίγους για τους οποίους λέει το γραφικό «ουκ ευρέθει ο τόπος αυτών». Δεν θα βρεθεί ο τόπος τους, θα φύγουν και θα χαθούν και δεν θα υπάρχουν. Θα υπάρξει ο Γερμανός Καραβαγγέλης, θα υπάρξουν όλοι αυτοί που υπάρχουν εδώ πέρα. Αν εμείς δεν το βάλουμε αυτό μέσα μας στην καρδιά μας, αλλά σκεφτόμαστε σαν κακομοίρηδες δεν θα πάμε μπροστά. Αν όμως πούμε αυτό είμαστε και θα μείνουμε και θα αγωνιστούμε, θα μας σεβαστούν ακόμα περισσότερο αλλιώς η Μεσόγειος θα γίνει Περσικός κόλπος. Θα πρέπει να τα δούνε οι μεγαλύτεροι, να σκεφτούν, να συμβουλέψουν. Ναι, αυτά που πήραμε να τα δώσουμε, είμαστε έντιμοι, αλλά δεν θα μας πνίξετε. Όταν με επισκέφθηκε ο Γερμανός Υπουργός στο γραφείο μου τα είπαμε αυτά. Αυτοί που θεμελίωσαν την Ε.Ε. ντρέπονται σήμερα για εκεί που φτάσαμε. Η Ελλάδα είναι η ευκαιρία να δώσει το παράδειγμα και το έναυσμα. Να ξεκινήσει από εκεί. Εμείς έχουμε πατρίδα, έχουμε παράδοση, έχουμε θρησκεία και εκείνοι οι οποίοι δεν τα θέλουν και θέλουν να κάνουν εγκυκλίους, ας πάνε όπου θέλουνε. Είναι ελεύθεροι, δεν τους μισούμε, δεν τους διώχνουμε, αλλά δεν μπορούν οι λίγοι να χαλάσουν το σύμπαν. Εδώ είναι οι φίλοι μας, κύριε Περιφερειάρχα και κύριε Αντιπεριφερειάρχα, κύριε βουλευτά, που θα έχετε και δυσκολίες αν το πείτε αυτά στην Βουλή γιατί θα πούνε είσαι καθυστερημένος, αλλά χρειάζεται να το πούμε εδώ, όπως λέτε και εσείς οι Βουλευτές, από εκεί το παίρνουμε, κόκκινες γραμμές Εμείς βάζουμε κόκκινη γραμμή εκεί, πίσω από αυτή δεν πηγαίνουμε… Είναι και άλλοι που δεν συμφωνούν. Εγώ συμφωνώ με αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μου, γιατί ο αγώνας μας γι’ αυτό γίνεται ν’ ακoύμε και αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μας.”».

ΠΗΓΗ:http://www.amen.gr

  Η Κύπρος, το τρίτο σε μέγεθος νησί της Μεσογείου, στο σταυροδρόμι Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, έχει μια ιστορία  9000 χρόνων και πλούσια πολιτιστική κληρονομιά.  Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η UNESCO στον επίσημο κατάλογο 2012, για την Παγκόσμια Κληρονομιά Πολιτιστικών και Φυσικών Θησαυρών, έχει περιλάβει τις αρχαιότητες της Πάφου, τη Χοιροκοιτία και δέκα βυζαντινές εκκλησίες του Τροόδους στον επίσημο κατάλογό της.

     Στην  κατεχόμενη Κύπρο, θρησκευτικά και ιστορικά μνημεία του Κυπριακού πολιτισμού, και όχι μόνο, έχουν λεηλατηθεί συστηματικά από την εισβολή του 1974.

     Με αφορμή, την συμπλήρωση 40 ετών, από την ανέλκυσή  του "πλοίου της Κερύνειας", το 1972  που έφερε την Κύπρο στο επίκεντρο του διεθνούς επιστημονικού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, θα αναφερθούμε  αποκλειστικά σε αυτό.

Το πλοίο-ναυάγιο της Κερύνειας

    Το 1965, ένας δύτης,  από την Κερύνεια της Κύπρου, ενώ έψαχνε για σφουγγάρια σε βάθος 30 μέτρων και σε απόσταση περίπου μισού μιλίου από την ακτή, στα βορειοανατολικά του λιμανιού της πόλης, εντόπισε πολλούς αμφορείς.

    Όταν, δύο χρόνια αργότερα, μία ομάδα αμερικανών αρχαιολόγων από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας  βρέθηκε στην Κύπρο με σκοπό τον εντοπισμό ναυαγίων, ο Ανδρέας Καριόλου που είχε εντοπίσει τους αμφορείς, επικοινώνησε μαζί τους, και τους οδήγησε στο συγκεκριμένο σημείο. Έτσι εντοπίστηκε το ναυάγιο και ξεκίνησαν έρευνες για να προσδιοριστεί το μέγεθος του ναυαγίου και το είδος του φορτίου του.

    Η Κυπριακή κυβέρνηση έδωσε άδεια για να ερευνηθεί πιο συστηματικά η περιοχή και η ομάδα των αμερικανών αρχαιολόγων με επικεφαλής τον καθηγητή MichaelKatzev, με την οικονομική ενίσχυση αμερικανικών ιδρυμάτων,επέστρεψε στην Κυρήνεια με 40 αρχαιολόγους, μηχανικούς, αυτοδύτες, φωτογράφους κ.α  από 12 χώρες για να ξεκινήσει το έργο της ανασκαφής, μεταφοράς στην επιφάνεια, συντήρησης και έκθεσης των ευρημάτων. Για τη συναρμολόγηση του πλοίου κλήθηκαν  ειδικοί σε θέματα ναυπηγικής, με επικεφαλής τον  J. Richard Steffy, επίσημο απεσταλμένο της UNESCO, που για περίπου τέσσερα χρόνια προσπαθούσαν, να ταυτίσουν τα κομμάτια και να τα τοποθετήσουν στην σωστή θέση.

      Από το 1967 μέχρι και το 1972 οι εργασίες για την ανέλκυση, συντήρηση και συναρμολόγηση του αρχαίου καραβιού έφεραν την Κύπρο στο επίκεντρο του διεθνούς επιστημονικού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος.

      Έτσι το "πλοίο της Κερύνειας" ανελκύσθηκε, συντηρήθηκε και τοποθετήθηκε σε ειδική αίθουσα στο μεσαιωνικόκάστρο της Κερύνειας, λίγο πριν από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

      Από την εισβολή, τον Ιούλιο του 1974,  μέχρι σήμερα,  το Κάστρο - Μουσείο της Κερύνειας και το αρχαίο ναυάγιο είναι «σκλαβωμένα».  

      Το 1975, η Κυπριακή κυβέρνηση διέθεσε στον "Αττίλα", μέσω της UNESCO, 8.000 κυπριακές λίρες για την τοποθέτηση κλιματισμού στην αίθουσα, ώστε το παμπάλαιο ξύλο του πλοίου να μην ταλαιπωρείται και να μην καταστρέφεται από τις αλλαγές της θερμοκρασίας. Δυστυχώς και από  το μουσείο αυτό, σύμφωνα με το τουρκοκυπριακό περιοδικό  ‘’ORTAM’’  (18.07.1985), έχουν κλαπεί αντικείμενα.

     Τοσπουδαίο αρχαίοναυάγιο μήκους 14,75 μ. πλάτους 4,30 μ. και βάρους 14 τόνων,  τοποθετείται  χρονολογικάστην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου,στο τελευταίο τρίτο του 4ου αι. π.Χ. Το πλήρωμα του πλοίου εκτιμάται ότι το αποτελούσαν τέσσερα άτομα.Ο αμμώδης βυθός της θάλασσας της Κερύνειας είχε διατήρησε για 2.300 χρόνια το φορτίο του πλοίου, 403 αμφορείς - το κυρίως φορτίο του πλοίου - από έντεκα διαφορετικούς τύπους αμφορέων που πιθανότατα ήταν γεμάτοι κρασί, 29 μυλόπετρες από τη Νίσυρο, 10.000 αμύγδαλα, είδη οικιακής χρήσης του πληρώματος, λίγα νομίσματα, υπολείμματα τροφών και πολλά άλλα ενδιαφέροντα.

Το πλοίο «Κερύνεια ΙΙ»

     Το 1981, ιδρύθηκε στον Πειραιά το Ελληνικό Ινστιτούτο Προστασίας Ναυτικής Παράδοσης (ΕΙΠΝΠ)  από το Χάρη Τζάλα και μια ομάδα ιστορικών, αρχαιολόγων, αξιωματικών του Π.Ν, του Λ.Σ του Εμπορικού Ναυτικού, ναυπηγών, ναυτικών εμπειρογνωμόνων, ιστιοπλόων και άλλων, τους οποίους ένωνε το μεράκι για την διατήρηση της ναυτικής μας παράδοσης

     Ένας από τους πρώτους στόχους του Ινστιτούτου ήταν και  η κατασκευή ενός πιστού, υπό κλίμακα, αντιγράφου (σε φυσικό μέγεθος) του αρχαίου πλοίου της Κερύνειας. Το 1982, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Χάρης Τζάλας, πρότεινε στον Καθηγητή MichaelKatzevτην κατασκευή ενός αντιγράφου του πλοίου σε φυσικό μέγεθος. Ο MichaelKatzevδέχτηκε με χαρά και έτσι ξεκίνησε το σημαντικότερο μέχρι σήμερα πρόγραμμα πειραματικής Ναυτικής Αρχαιολογίας. Το αμερικανικό Ινστιτούτο Ναυτικής Αρχαιολογίας και ο ναυπηγός RichardSteffyπου είχε συναρμολογήσει το αρχαίο σκαρί, προσέφεραν τα πρωτότυπα σχέδια του πλοίου και επιστημονική εποπτεία και το 1982 ξεκίνησε στο ναυπηγείο του Μανώλη Ψαρού στο Πέραμα η ναυπήγηση του «Κερύνεια ΙΙ». Το σκαρί του κατασκευάστηκε με την αρχαία μέθοδο ναυπήγησης, την «κελυφική», και με παρόμοια εργαλεία και υλικά.

     Χρειάστηκαν τρία χρόνια κοπιαστικής επιστημονικής και χειρονακτικής δουλειάς και γύρω στα 12 εκατομμύρια δραχμές  για να κατασκευαστεί το 15μετρο «Κερύνεια II» με την αρχαία μέθοδο, όπου συναρμολογούνταν πρώτα τα μαδέρια του πετσώματος και ακολουθούσε η τοποθέτηση των νομέων. Οι συνδέσεις έγιναν με καβίλιες (συνηθίζονται στα έπιπλα). Τα 5.000 καρφιά ήταν όλα χειροποίητα, ορειχάλκινα και μήκους 25 έως 40 εκατοστά. Το ξύλο από το ίδιο είδος πεύκου με εκείνο που κατασκευάστηκε το αρχαίο πλοίο. Το κατάρτι από μονοκόμματο κορμό ερυθρελάτης ύψους 11 μέτρων. Τα σχοινιά έγιναν από φυτικές ίνες. Το πανί από λινό,  που βρέθηκε μετά από πολλές προσπάθειες σε ένα ξεχασμένο στοκ λινού πανιού στη Σκοτία.

      Τον Ιούνιο του 1985, με την ευκαιρία της ανακήρυξης της Αθήνας σε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, το πλοίο καθελκύστηκε με κάθε επισημότητα  στο Πέραμα. Ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα πειραματικής αρχαιολογίας που έμελλε να αφήσει το στίγμα του στα ναυτικά χρονικά της σύγχρονης Ελλάδας είχε υλοποιηθεί.Το «Κερύνεια ΙΙ» ήταν έτοιμο να φέρει σε πέρας και το δεύτερο μέρος του πειράματος για το οποίο κατασκευάστηκε, να ταξιδέψει από την Ελλάδα στην Κύπρο επαναλαμβάνοντας ίσως μία διαδρομή την οποία το αρχικό πλοίο της Κερύνειας είχε εκτελέσει αρκετές φορές πριν ναυαγήσει.

     Έτσι, στις 6 Σεπτεμβρίου  1986, το «Κερύνεια ΙΙ» απέπλευσε από το Μικρολίμανο με καπετάνιο τον Αντώνη Βασιλειάδη κι άλλα τέσσερα άτομα πλήρωμα. Το ταξίδι ακολούθησε την εξής πορεία: Σούνιο- Κύθνος- Σύρος- Νάξος- Κως- Νίσυρος- Μανδράκι Ρόδου – Καστελλόριζο και στις 2 Οκτωβρίου, μετά από ένα ταξίδι 25 ημερών, κατέπλευσε στον Κόλπο Κοραλλίων της Πάφου. Τη διαδρομή αυτή την κάλυψε σε 25 μέρες.

      Στην επιστροφή του, τον Απρίλιο του 1987, με καπετάνιο τον Γλαύκο Καριόλου, κι άλλα τέσσερα άτομα πλήρωμα ακολούθησε την εξής πορεία:.  Λεμεσός- Πάφος- Ρόδος- Νίσυρος- Δονούσα (νησί κοντά στη Νάξο)- Σύρος- Κύθνος- Κέα- Σούνιο- Φλέβες- Φάληρο. Η συνολική απόσταση ήταν 520 ναυτικά μίλια. Στο ταξίδι  αυτό υπήρξαν αντίξοες καιρικές συνθήκες, το πλοίο υπέστη ζημιές και χρειάστηκαν επισκευές. Αν και το ταξίδι προβλεπόταν να διαρκέσει 15 ημέρες, τελικά διήρκεσε  20 ημέρες.

      Στη διάρκεια όλων τη των ταξιδιών, Έλληνες και ξένοι επιστήμονες κατέγραφαν  με κάθε λεπτομέρεια τη συμπεριφορά του πλοίου.

      Η ναυπήγηση και τα ταξίδια του «Κερύνεια II», τα οποία  ξεπέρασαν τα 2000 ναυτικά μίλια, ήταν η πρώτη προσπάθεια πειραματικής αρχαιολογίας στον κόσμο, με πρότυπο ένα αυθεντικό πλοίο ηλικίας 2.300 χρόνων .και είχε τεράστια επιστημονική σημασία και παγκόσμια απήχηση.

      Το «Κερύνεια ΙΙ» εκτέθηκε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου, καθώς και στη Νέα Υόρκη, τη Νάρα της Ιαπωνίας, τη Σεβίλλη και το Αμβούργο. Σήμερα, εκτίθεται στο Μουσείο Θάλασσας στην Αγία Νάπα στην Κύπρο, όπου ο επισκέπτης μπορεί να το θαυμάσει ανάμεσα σε άλλα σημαντικά εκθέματα που έχουν σχέση με την θάλασσα και τη ναυτιλία.

                                                               Αλεξανδρούπολη      Αύγουστος  2012

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α)

"Να'χετε σταυρό στο μέτωπο να σας γνωρίζουν" έλεγε ο Πατροκοσμάς όταν γυρνούσε όλη την Ελλάδα για να κρατήσει ζωντανή την Πίστη και την Εθνική συνείδηση στους υπόδουλους Ελληνες. Βλέπετε ο Άγιος γνώριζε ότι με τη λογική οι άνθρωπο δεν αντέχουν τα βάσανα. Η λογική δεν σου ψιθυρίζει "κάνε υπομονή", αντίθετα σου λέει "παραδώσου και όλα θα πάνε καλά, αρκεί να γίνεις σαν και αυτούς". Για να υπερβείς ανυπέρβλητα εμπόδια μόνο με την Πίστη μπορείς να τα καταφέρεις, γιατί η πίστη είναι "παράλογη", πίστη είχε και ο Λεωνίδας όταν έπεσε "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" στις Θερμοπύλες.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ξέρει ότι πριν επικρατήσει πρέπει να εξολοθρεύσει την Πίστη ολοσχερώς. Είτε στο Θεό, είτε στο Έθνος, είτε στο Ιδεατό. Έχει ξεκινήσει ανοιχτό πόλεμο πρώτα από όλα ενάντια στον Χριστιανισμό, τις άλλες θρησκείες τις θεωρεί εύκολη λεία για μετά. Έτσι προσφάτως στη Βρετανία απολύθηκαν δύο γυναίκες γιατί φόρου σαν σταυρό ! Στο Θεό που πιστεύετε ! Πλήρης κατάργηση της ελευθερίας συνειδήσεως, και η χώρα αυτή ισχυρίζεται ότι έχει δημοκρατία.

Προς υπεράσπιση των δύο γυναικών σπεύδει η Ρωσία για να υπερασπισθεί τα χριστιανικά ιδεώδη και για να προλάβει τυχόν περίεργους "νεωτερισμούς" και στην δική της επικράτεια, οι ΜΚΟ έχουν πολλά ποδάρια.

Η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία θα καταθέσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της απαγόρευσης να φορούν οι εργαζόμενοι σταυρουδάκια, που αποφασίστηκε πρόσφατα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ρώσοι ιερείς και νομικοί θα καταθέσουν υπέρ των δύο Βρετανίδων που απολύθηκαν πρόσφατα από την εργασία τους διότι φορούσαν σταυρουδάκια και αρνήθηκαν να τα αφαιρέσουν, παρά τις συστάσεις που τους έγιναν!

Οι Έιντα και Τσάπλιν προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου (ΕΔΑΔ), θεωρώντας πως στην περίπτωσή τους παραβιάστηκε η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης. Προηγουμένως οι δύο γυναίκες επιχείρησαν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους στα βρετανικά δικαστήρια. Οι βρετανικές αρχές όμως ενέκριναν σχέδιο νόμου που επιτρέπει στους εργοδότες να απολύουν εργαζόμενους που δεν κρύβουν πως είναι Χριστιανοί. Και αυτό το ονομάζουνε δημοκρατικό καθεστώς ;

«Μερικές φορές μοιάζει λες και οι ουδετερόθρησκες αρχές της Ευρώπης προσπαθούν να εξαλείψουν εντελώς τον Χριστιανισμό από την Ευρώπη. Η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία δεν μπορεί απλά να παρατηρεί κάτι τέτοιο αδιαμαρτύρητα». Η απόφαση του ΕΔΑΔ θα ισχύει για όλα τα κράτη-μέλη του COE, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Μολδαβίας, κρατών δηλαδή όπου η ορθοδοξία είναι η επικρατούσα θρησκεία», συνέχισε ο εκπρόσωπος. Καταλαβαίνετε το διακύβευμα ; Και όλα πραγματοποιούνται αθόρυβα χωρίς να "ανοίγει μύτη".

«Πλην όμως οι ορθόδοξοι Χριστιανοί παραδοσιακά φοράνε σταυρουδάκια. Αν η απόφαση του ΕΔΑΔ δεν δικαιώσει αυτές τις δύο γυναίκες, θα δημιουργηθεί κατά την γνώμη μου ένα πολύ επικίνδυνο προηγούμενο. Μπορεί να έχουμε εδώ την απαρχή ενός πανευρωπαϊκού διωγμού κατά της Χριστιανοσύνης, κάτι πρωτάκουστου στην ευρωπαϊκή ιστορία!».

Η ερώτησή μας είναι προς το ελληνικό κράτος, η Ρωσία παρεμβαίνει και ορθώς πράττει, εμείς εδώ τι κάνουμε ; Θα υποστηρίξουμε τις δύο Καθολικές Βρετανίδες ; Ή θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα μας απαγορεύουν να κάνουμε το σταυρό μας όπως στα πρώην (μήπως είναι νυν τελικά;) κομμουνιστικά καθεστώτα ; Ο καθείς έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει, θα το έχει όμως στο μέλλον αυτό το δικαίωμα με αυτού του είδους τις πολιτικές ;

Ἐν Σπάρτῃ τῇ 17ῃ Ἰουλίου 2012

Ἀξιότιμον

Κύριον Γεώργιον Καλαντζῆν

Γενικόν Γραμματέα Θρησκευμάτων

Εἰς Ἀθήνας

Ἀγαπητέ μου κ. Γενικέ,

Πρόσεξα ἀπό τό διαδίκτυο ὅσα εἴπατε στά «ΝΕΑ» γιά τήν πρόταση τοῦ ΚΕΠΕ πού ἀφορᾶ στήν περικοπή τῆς μισθοδοσίας τῶν κληρικῶν, τήν ὁποία χαρακτηρίσατε ὡς ἀσύμφορη.

Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά καταγράψω ἐδῶ κάποιες προσωπικές μου παρατηρήσεις γιά τό ἴδιο θέμα, ἀλλά ἀπό ἄλλη ὀπτική γωνία.

α) Τό φιλανθρωπικό καί κοινωνικό ἔργο πού ἐπιτελεῖ ἡ Ἐκκλησία μέ τρόπο ἀξιοθαύμαστο δέν πρέπει νά τό συσχετίζουμε μέ τή μισθοδοσία τοῦ κλήρου. Εἶναι δυνατό οἱ κληρικοί μας, οἱ γενναῖοι αὐτοί συμπαραστάτες στόν πόνο καί στή δοκιμασία τοῦ λαοῦ μας, νά σκεφτοῦν ἐκδικητικά καί νά ἀποφασίσουν νά ἀναστείλουν τήν ὅποια προσφορά τους, ἐπειδή ἡ Πολιτεία μέ ἐνδεχόμενη – ἀχαρακτήριστη – ἀπόφασή της θά κόψει τόν μισθό τους; Εἶναι δυνατό νά φανταστοῦμε ἕναν πατέρα νά στερεῖ ἀπό τό παιδί του κάθε ὑλική καί ἠθική βοήθεια, ἐπειδή τό παιδί του συμπεριφέρθηκε μέ σκληρότητα ἀπέναντί του; Ἄν αὐτό δέ γίνεται μέ ὁποιονδήποτε πατέρα καί ὁποιοδήποτε παιδί, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, πῶς εἶναι δυνατό νά τό...

διανοηθεῖ καί νά τό κάνει ἡ πνευματική τροφός τοῦ λαοῦ μας καί στοργική Μητέρα του, ἡ Ἐκκλησία; Τό ἀκόμη χειρότερο εἶναι νά στερήσει ἀπό τά παιδιά της τή συμπαράστασή της χωρίς αὐτά νά φταῖνε σέ τίποτε, γιατί ἡ Πολιτεία ἔδειξε τό σκληρό πρόσωπό της πρός τούς ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας

β) Ἡ σκέψη σας, ὅτι τό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἐκτιμᾶται γιά τό ἔτος 2011 σέ 100 ἑκατομμύρια ἔχει ἐπίσης μία ἀδύνατη πλευρά.  Τό κόστος τῆς ὑλικῆς προσφορᾶς της ξεπερνᾶ τά 100 ἑκατομμύρια, διότι πρέπει νά ὑπολογιστεῖ καί ἡ σέ εἶδος προσφορά της, ἡ ὁποία φθάνει τά 50 ἑκατομμύρια.

Ὅμως δέν πρέπει νά περιορίζουμε τή συμπαράστασή της στά ὑλικά ἀγαθά, δοθέντος ὅτι ἡ ἠθική της ἀρωγή εἶναι ἀξιοθαύμαστη καί ἀξεπέραστη.

Οἱ κληρικοί μας αὐτά τά ποσά πού διαθέτουν σήμερα γιά τόν λαό μας οὔτε ἐπιθυμοῦν οὔτε μποροῦν νά τά κρατήσουν γιά τόν ἑαυτό τους, ἔστω καί ἄν γίνουν φτωχοί ὅσο καί οἱ πιό φτωχοί τοῦ λαοῦ μας. Κανένας δέ θά τούς δικαιολογήσει, ἄν ἀπό αὐτά πού συγκεντρώνουν γιά τούς ἄλλους κάποια τά χρησιμοποιήσουν γιά τόν ἑαυτό τους, ἀλλά οὔτε καί οἱ δυνάμενοι θά τά προσφέρουν ὑπέρ τῶν κληρικῶν μας, γιατί κάποιοι τά κατάφεραν νά δημιουργήσουν ἕνα ἀντικληρικό πνεῦμα στήν ἐποχή μας.

γ) Εἶναι ἀλήθεια -καί χαίρω, διότι τό ὑπογραμμίζετε- ὅτι τό κοινωνικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας γίνεται σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων καί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά συνεχισθεῖ γιά ὅσο καιρό διαρκέσει ἡ δοκιμασία καί μετά τό τέλος  αὐτῆς, γιατί ὁ Κύριος τό εἶπε μέ τά ἀλάνθαστα λόγια του «τούς πτωχούς πάντοτε θά ἔχετε μαζί σας».

Ὅμως, καλέ μου κ. Γενικέ, πρέπει νά εἰποῦμε στόν λαό μας τήν ἀλήθεια. Πολλές φορές λέμε ἐμεῖς οἱ κληρικοί, ὅτι τό Κράτος πῆρε τό 96% τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἀλλά ἡ Πολιτεία ποτέ δέν εἶπε ὅτι πῆρε ἀπό τήν Ἐκκλησία αὐτή τήν περιουσία. Γιατί δέν τό λέτε καί Σεῖς ὡς ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο;  Βγεῖτε στά κανάλια καί πέστε στόν λαό μας ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας σέ δύσκολες στιγμές ἔδωσε χάρη τοῦ ἐμπερίστατου λαοῦ τό 96% τῆς περιουσίας της. Σᾶς ….ἐπιτρέπουμε νά ἀποκρύψετε τό γεγονός ὅτι καί ἕνα μέρος αὐτῆς τῆς περιουσίας τό ἅρπαξε  βιαίως  ἡ Πολιτεία. Πεῖτε, ὅμως, στόν κόσμο ὅτι ἡ περιουσία τῆς Ἐκκλησίας ἐδόθη κατά 96%. 

Μᾶς πονάει, ὅταν δέν τό λέτε εὐθέως. Μᾶς πληγώνει ἡ σιωπή σας. Γι’ αὐτό καί ὁ λαός μας συνεχίζει νά ὁμιλεῖ περί ἀμύθητης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας. Δέν τό πείσαμε ἐμεῖς, γιατί δέ βοηθήσατε ἐσεῖς. Δέν ἐντρέπονται καί ἀρχηγοί κομμάτων ἤ κομματικά στελέχη νά ὁμιλοῦν γι’ αὐτή τήν περιουσία καί νά προσθέτουν τήν κακόβουλη εἴδηση, ὅτι καί γι’αὐτή τήν περιουσία πού ἔχει, δηλαδή τό 4%, δέν πληρώνει φόρο. Πόσες φορές τό ἔχουμε πεῖ, τό ἔχουμε δημοσιεύσει, ὅτι πληρώνει ἡ Ἐκκλησία ὅλους τούς φόρους πού πληρώνουν καί ὅλα τά ἄλλα Νομικά Πρόσωπα. Φόρους δέν πληρώνουν οἱ Αἱρετικοί  τῆς Ἑλλάδος καί οἱ Μουσουλμάνοι τῆς Χώρας μας, γιά τούς ὁποίους ὅμως δέ λέγεται τίποτε. Γιατί δέν τά λέτε αὐτά;

δ) Καί κάτι τελευταῖο. Πιέζεσθε ἀσφαλῶς ἀπό πολλούς καί ποικίλους νά κόψετε τόν μισθό τῶν ἱερέων. Αὐτῶν οἱ ὁποῖοι εἶναι ἥρωες καί μάρτυρες, γιατί ὑπηρετοῦν τόν λαό μας, καί, ἐνῶ οἱ ἄλλοι παράγοντες ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν λαό, μένουν κοντά στόν πόνο του καί στά προβλήματά του, γεγονός πού φαίνεται ἰδιαίτερα στά χωριά καί στήν ἐπαρχία. Αὐτῶν πού εἶναι ἥρωες καί μάρτυρες, διότι ἔχουν πολύτεκνες οἰκογένειες οἱ περισσότεροι καί πασχίζουν νά ἀντιμετωπίσουν τίς δυσκολίες μέ ἕναν πενιχρό μισθό, χωρίς νά μποροῦν νά ἐργασθοῦν  καί σέ ἄλλη ἐργασία, ἀφοῦ τό ράσο τους τούς ἐμποδίζει.  Αὐτῶν πού εἶναι στοργικοί πατέρες μέ ὑποχρεώσεις πολλές, ἀφοῦ πρέπει νά φροντίζουν ὄχι μόνο γιά τό ψωμί τῶν παιδιῶν τους, ἀλλά καί γιά τή διατροφή τῶν φτωχῶν, τῶν ἀστέγων καί τῶν παντελῶς ἀναργύρων ἐνοριτῶν τους, στούς ὁποίους ἔχουν χρέος  νά ἀνοίξουν – καί τό κάνουν – ὄχι μόνο τό πορτοφόλι τους, ἀλλά καί τό σπίτι τους.

Γιατί δέ λέτε ὅτι «δέν μποροῦμε νά τό κάνουμε, ἀφοῦ  δέν μποροῦμε νά ἀθετήσουμε τήν ὑπογραφεῖσα συμφωνία Ἐκκλησίας – Πολιτείας  μέ τήν ὁποία ἡ δεύτερη πῆρε τό 96% τῆς περιουσίας τῆς πρώτης. Ἡ Πολιτεία ἔναντι αὐτῆς τῆς προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀναλάβει τή μισθοδοσία τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί τή λειτουργία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχολῶν. Κάτω ἀπό αὐτό τό κείμενο ἔβαλαν τίς ὑπογραφές τους ἡ τότε Κυβέρνηση  καί ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος. Ἄν το κάνουμε, θά εἴμαστε ἕνας ὀργανισμός ἀσυνεπής καί ἀφερέγγυος»;

Ἔτσι, ἐάν μιλήσετε, θά ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τίς ὀχλήσεις ὅλων ἐκείνων  πού εὑρίσκουν εὐκαιρία νά χύνουν τό δηλητήριο τῆς ψυχῆς τους στ’ αὐτιά εὐτυχῶς πρός τό παρόν καί ὄχι στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.

Ἄς εὐχηθοῦμε νά μή συντελεστοῦν ἀνοσιουργήματα γιά τά ὁποῖα θά κλάψουμε, ὅταν θά εἶναι ἀργά.

Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΠΗΓΗ: pentapostagma.gr

Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ λοιπόν ἔδειξε στούς Ἀποστόλους, πού ἤδη τό γνώριζαν, τό σύμβολο τῆς ἀναχωρήσεώς της, τό φοίνικα, τούς μετέδωσε ἐπίσης εὐλογία καί ἀνάλογη παρηγοριά καί ἀφοῦ τούς μίλησε γιά τήν ἔξοδό της καί τούς προθυμοποίησε γιά τό κήρυγμα, τούς εἶπε μέ λίγα λόγια ὁλόκληρη τήν οἰκονομία τῆς ἀποστολῆς τους. Ἔπειτα ἀσπάσθηκε τόν Πέτρο καί τούς ἄλλους Ἀποστόλους, “χαίρετε”, λέγοντας, “τέκνα καί φίλοι καί μαθηταί τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ μου καί νά αἰσθάνεστε εὐτυχεῖς, πού ἀξιωθήκατε τέτοιο δάσκαλο καί Δεσπότη καί νά ὑπηρετεῖτε τέτοια μυστήρια καί νά μετέχετε τῶν διωγμῶν καί τῶν παθημάτων του, γιά νά γίνετε κοινωνοί τῆς δόξας καί τῆς Βασιλείας Του”.

Ἀφοῦ τούς μίλησε γιά τά τελευταία γεγονότα, τούς ζήτησε νά ψάλλουν τούς ἐπιτάφιους ὕμνους, ἐνῶ Ἐκείνη ἄρχισε τίς πρός τόν Θεό εὐχαριστίες της.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Σέ εὐλογῶ”, ἔλεγε, “Δέσποτα καί Θεέ καί Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ προανάρχου σου Πατρός καί δικέ μου υἱέ, τῆς δούλης σου, γιά τήν φιλανθρωπία σου. Σέ εὐλογῶ, πού μᾶς λύτρωσες ἀπό τήν κατάρα καί μᾶς ἔδωσες τήν εὐλογία. Σέ εὐλογῶ τόν αἴτιο ὅλων τῶν ἀγαθῶν μας, τῆς ζωῆς, τοῦ φωτός, τῆς εἰρήνης, τῆς δυνατότητας νά γνωρίσουμε τόν Πατέρα σου καί τό συνάναρχό σου καί ζωοποιό Πνεῦμα. Σέ εὐλογῶ Λόγε, πού εὐλόγησες τήν κοιλιά μου κατοικώντας σ’ αὐτὴ μέ ἀνέκφραστο τρόπο. Σέ εὐλογῶ, πού μέ τέτοιο τρόπο μᾶς ἀγάπησες ὥστε καί γιά μᾶς νά σταυρωθεῖς καί νά πεθάνεις. Σέ εὐλογῶ, πού κατέστησες μακαρία τήν κοιλιά μου καί πιστεύω ὅτι θά ἐκπληρωθοῦν καί ὅλα τά ἄλλα, γιά τά ὁποῖα μοῦ ἔχεις μιλήσει».

Η ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μετά ἀπό αὐτά τά λόγια ἀκολούθησε ἀμέσως ἡ παράδοξη κάθοδος τοῦ Υἱοῦ της πού συνοδευόταν ἀπό τούς Προφῆτες, τούς Πατριάρχες καί ὅλους τοὺς Δικαίους. Μπροστά πήγαιναν οἱ Ἄγγελοι καί Ἀρχάγγελοι καί ὅλες οἱ ὑπόλοιπες Ἀγγελικές δυνάμεις. Τότε ὁ ἀέρας καί ὁλόκληρο τό σπίτι γέμισε. Ὅλα ἐκεῖνα πού ἡ Παρθένος προγνώριζε, τότε τά ἔβλεπε μπροστά της, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἔβλεπαν μέρος ἀπό αὐτά τά θαυμάσια, ὁ καθένας ἀνάλογα μέ τήν ἁγιότητά του. Ἔτσι ἡ δεύτερη κατάβαση ἔγινε ἐνδοξότερη καί φρικωδέστερη τῆς πρώτης, καί προφανεστέρα γιά ὅσους εἶχαν ὅραση πνευματική. Δέν ἦσαν μόνον παρόντα τά κατώτερα ἀγγελικά τάγματα καί δυνάμεις, ἀλλά καί αὐτά ἀκόμη τά Σεραφείμ καί τά Χερουβείμ καί οἱ Θρόνοι παρευρίσκονταν μέ φόβο, ἱεραρχικά σύμφωνα μέ τήν τάξη τους. Ἔβλεπαν μέ φόβο ὄχι μικρότερο (ἴσως μεγαλύτερο θά ἔλεγα, ἄν ἐπιτρεπόταν), γεμάτοι ἔκπληξη γιά τήν δεύτερη κένωση καί συγκατάβασή του. Ὅ,τι ἔγινε ἄλλοτε γιά χάρη ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τώρα γιά μιὰ μόνο ψυχή, γιά μιὰ μόνον γυναίκα γινόταν ἕνα τέτοιο θαῦμα.

Ἡ συνοδεία ἦταν λαμπρή καί πολυάριθμη, ὅπως ἅρμοζε γιά τήν ἄφιξη τοῦ Δεσπότη καί τήν ἀναχώρηση τῆς Δέσποινας, ἀλλά ἡ θέαση αὐτῶν πού γίνονταν, ὅπως ἤδη εἶπα, γινόταν μόνον ἀπό τούς καθαρούς, ἄν καί ἡ παρουσία τοῦ Δεσπότη ἦταν ἀκατανόητη καί σ’ αὐτούς τούς Μαθητές καί Ἀποστόλους πού ἦσαν γεμάτοι ἀπό τή δύναμη τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού κατοικοῦσε μέσα τους. Παρευρισκόταν ἐκεῖ ὁ Χριστός μέ σῶμα καί μορφή πλήρως θεωμένη, λαμπρότερη τῆς ἀστραπῆς καί τῆς λάμψεώς της, ἀπό ὅ,τι στό Θαβώρ, ἀλλά μικρότερη τῆς φυσικῆς της λαμπρότητας ἐνῶ οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν σάν νεκροί. Ὁ Κύριος ἀμέσως τούς λέγει, “εἰρήνη ὑμῖν”, ὅπως ἄλλοτε ὅταν «εἰσῆλθε τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», στό ἴδιο σπίτι πού μαζεύτηκαν καί τότε καί τώρα, τό σπίτι τοῦ Ἰωάννη. Τότε συγκεντρώθηκαν γιά τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων. Σήμερα τούς συγκέντρωσε αὐτή πού γέννησε τόν Κύριο, ἡ ὁποία καί κατοικοῦσε σ’ αὐτό μέ τόν ἀγαπημένο καί παρθένο μαθητή του, τό δεύτερο καί θετό υἱό της.

Ἀκούοντας οἱ Μαθητές αὐτήν τή γλυκειά, τήν ἤρεμη καί γνώριμη φωνή, πῆραν θάρρος στό σῶμα καί στή ψυχή καί, ὅσο τούς ἦταν δυνατό, ὕψωσαν τά μάτια τους πρός τόν ἥλιο, τήν ὥρα πού Ἐκεῖνος χαμήλωνε λίγο τή λαμπρότητα τῆς ἀνατολῆς του καί τούς περιέλαμπε μέ μικρότερο φωτισμό.

Ἀλλά ἄς σταθοῦμε λίγο στά ἐπιθανάτια τῆς Παρθένου. Ἡ ψυχή της βρίσκεται σέ μία μεγάλη συγκίνηση καί σχεδόν σκιρτᾶ καί προφθάνει ἀσυγκράτητη καί τρέχει νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό σῶμα ὥστε τό γρηγορότερο νά βρεθεῖ μέ τόν Υἱό της καί νά προσπέσει στά χέρια του καί νά ἀναχώρησει μαζί του. Πῶς ἦταν δυνατό νά ὑπομείνει αὐτή τή χαρά, ὅπως τή λύπη τόν καιρό τοῦ Πάθους, καί πῶς ἐμεῖς νά μήν ἐπιθυμοῦμε νά ποῦμε πώς αὐτή δέν πέθανε, ἄν καί δέν τό λέμε αὐτό, γιά νά μήν ποῦμε πρωτάκουστα διδάγματα.

Δάκρυσε, καί πάλι ἔγινε ἀνώτερη τῶν δακρύων ἀπό τή μεγάλη εὐτυχία καί τό παράδοξο θέαμα, ὅταν εἶδε μέ σῶμα ἐκεῖνον, πού λίγο παλιότερα τόν εἶδε νά σύρεται, νά καθυβρίζεται καί νά κτυπιέται, ἐνῶ περιβαλλόταν ἀπό τόσες μυριάδες Ἀγγέλων, ἀπό τόση λαμπρότητα καί τόση δόξα. Ἔβλεπε τό πρόσωπο καί τή μορφή ἐκείνου, πού ἄλλοτε τόν κορόιδευαν καί τόν ἔφτυναν, πού ἦταν ντυμένος τήν κόκκινη χλαίνα τῆς ντροπῆς, νά περιβάλλεται τώρα μέ τόση ἀξία καί λαμπρότητα. Αὐτόν πού δέν εἶχε οὔτε εἶδος οὔτε ὀμορφιά, τώρα νά ἀστράφτει ἀπό τήν ὀμορφιά τῆς θεότητάς του. Ἔβλεπε τόν ἄλλοτε νεκρό πού καταδικάστηκε σάν ἀντίθεος, Θεό καί Βασιλέα καί Κριτή τῶν πάντων, ἀθάνατο καί ἀνίκητο. Ὤ, πῶς ζοῦσε καί πάλι μέσα στίς ἀντιθέσεις, ὅπως τόν καιρό τῆς Σταυρώσεως. Τό ὅραμα τή γέμιζε εὐφροσύνη, χαιρόταν ὑπερβολικά ἡ ψυχή της, ἀλλά συστελλόταν ἐπειδή ἀναχωροῦσε πρός ἐκείνη τή δόξα καί λαμπρότητα.

Τώρα πλέον δοξολογοῦσε περισσότερο ἀπό πρίν ἐκεῖνον πού τήν δόξασε. Προσευχόταν γιά τούς Ἀποστόλους καί γιά ὅλους τοὺς παρόντες, ἱκέτευε γιά τούς πιστούς ὅλης τῆς γῆς ἤ μᾶλλον γιά ὅλο τόν κόσμο καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν ἐχθρῶν καί τῶν σταυρωτῶν. Ζητοῦσε νά λάβει ἀπό τό Δεσπότη κάποιο λόγο ἤ κάποιο σημεῖο ὡς ἐγγύηση τῆς σωτηρίας τους, ἁπλώνοντας ἱκετευτικά τά χέρια ἐκεῖνα μέ τά ὁποῖα τόν ἀγκαλίαζε, κινώντας τή γλώσσα καί τά χείλη μέ τά ὁποῖα τόν ἀσπαζόταν, θυμίζοντας τόν θηλασμό του, καί κλαίοντας ἀπό εὐτυχία, ἔκαμε τό πᾶν, λέγοντας ἀποχαιρετιστήριους λόγους καί προσευχές. Τότε ἀρχίζουν τήν ὑμνωδία οἱ Ἄγγελοι καί ὅλοι μένουν ἀκίνητοι καί ἐκστατικοί, ὄχι ἀπό φόβο ἀλλά ἀπό χαρά. Οἱ Ἀπόστολοι ἀντιφωνοῦν μέ τή δική τους ψαλμωδία, καί ἔτσι, περνώντας ἀπό τό πανάγιο στόμα ἡ ὑπεραγία ψυχή της, σάν σέ ὕπνο, παραδίδεται στόν Υἱόν της, ξεφεύγοντας τούς πόνους τοῦ θανάτου, ὅπως τούς διέφυγε καί κατά τήν γέννηση ἤ μᾶλλον μέ τήν ἴδια καί μεγαλύτερη χαρά καί ὅπως τότε, ὅταν ἀνέκφραστα γεννιόταν ἀπ’ αὐτή ὁ Υἱός καί Θεός της, καί τώρα πού αὐτή πήγαινε πρός τόν Θεό, ὁ ὁποῖος βρισκόταν μπροστά της ὄχι μόνο νοερά ἀλλά καί αἰσθητά.

Ἀμέσως ὅλοι οἱ Ἄγγελοι ἄρχισαν νά ψάλλουν, καί μετά τοῦ πνεύματος μέν ἔβγαινε κάποια ἄφθονη καί ἀνεξήγητη εὐωδία, ἐνῶ τό σῶμα περιβαλλόταν ἀπό πλούσιο καί ἀπλησίαστο φῶς, ὥστε καί ὁ ἀέρας γέμισε ἀπό ἤχους καί ἄσματα, περισσότερο ὅμως ἀπό τήν εὐχάριστη εὐωδία, τό δέ σῶμα ἀκτινοβολοῦσε ἀπό παντοῦ, ὥστε νά γίνεται κάπως ἀθέατο. Ἔτσι λοιπόν διαμοιράζονται τήν Παρθένο, οἱ μαθητές καί ὁ Διδάσκαλος, τά ἐπίγεια καί τά οὐράνια, ὅπως καί μετά ἀπό λίγο ὁ οὐρανός καί ὁ παράδεισος. Ὁ Κύριος καί τά γύρω ἀπό αὐτόν λειτουργικά πνεύματα πῆραν τή ψυχή, ἐνῶ οἱ μαθητές τό σῶμα.

------------------------------------------

πηγή: απόσπασμα από το βιβλίο «Ο βίος της Παναγίας», έκδοσις Ι.Μ. Χρυσοποδαριτίσσης Πατρών

πηγή ηλεκτρονικού κειμένου: Αγία ζώνη

Πηγή: http://paterikakeimena.blogspot.gr/2011/08/blog-post_3660.html

ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

1. Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί, ἡ Θεὸν ἐν τῇ γαστρί σου χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.

2. Ἀπορεῖ καὶ φύσις, καὶ πληθὺς νοερά, τὸ ἐν σοί, παρθενομῆτορ, μυστήριον, τῆς ἐνδόξου καὶ ἀρρήτου σου ταφῇς.

3. Βασιλὶς καὶ πόλου, καὶ τῆς γῆς ἀληθῶς, εἰ καὶ τάφῳ σμικροτάτω συγκέκλεισαι, ἐγνωρίσθης πάσῃ κτίσει Μαριάμ.

4. Γέφυρα ὑψούται, ἡ μετάγουσα πρίν, ἐκ θανάτου πρὸς ζωὴν τὴν ἀκήρατον, τοὺς θανόντας παραβάσει τὸν Ἀδάμ.

5. Δάκρυσι καὶ θρήνοις, γοεροῖς ἐπὶ σοί, πᾶσαι αἱ σαὶ φίλαι ἐκόπτοντο, τὴν μετάστασιν μὴ φέρουσαι τὴν σήν.

6. Ἔχαιρον χορείαι, Οὐρανίων Νοῶν, ἀπὸ γῆς σὲ φερομένην δεχόμεναι, εἰς οὐράνια σκηνώματα Ἁγνή.

7. Ζῶσα ἐν ὑψίστοις, ἀληθῶς Μαριάμ, ὑπὲρ πάντων πρεσβευτὴς ἡμῶν γέγονας, ἀξιώσαι ἐφροσύνης ἀληθῶς.

8. Ἡ λαμπὰς ἡ θεία, τοῦ ἀρρήτου φωτός, φρικτωρούσα οὐρανόθεν τοὺς δούλους σου, μὴ ἐλλείπης ἀγαθὴ τοὺς ἐπὶ γῆς.

9. Θρόνος τοῦ ὑψίστου γενομένη ἁγνή, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανὸν μεταβέβηκας, μεταστᾶσα εἰς αἰώνιον ζωήν.

10. Ἱερέων πέλεις, καύχημα εὐλαβῶν, Ἐκκλησίας τὸ ἀκράδαντον στήριγμα, καὶ Ὁσίων Ἀσκητῶν ἡ ἀρωγός.

11. Κλῖμαξ ἡ ἁγία, ἢν προεῖδε σαφῶς, Ἰακὼβ δι’ ἧς κατέβη ὁ Ὕψιστος, ἀνυψούται ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν.

12. Λόγος τοῦ Ὑψίστου, ὁ ἀρρήτως τεχθεὶς ὑπὸ σοῦ, Θεοκυήτωρ, μετέστησεν ἐκ τῆς γῆς πρὸς τὴν ἀθάνατον ζωήν.

13. Μαριὰμ πῶς θνῄσκεις, πῶς τῷ τάφῳ οἰκεῖς, τῆς ζωῆς τὸν χορηγὸν ἡ γεννήσσασα, τοὺς νεκροὺς ἐξαναστήσαντα φθοράς;

14. Νύμφην τοῦ Ὑψίστου, καὶ Μητέρα σαφῶς, Ἰησοῦ τοῦ Θείου Λόγου γινώσκομεν, κἄν ἐν τάφῳ σὲ ὁρῶμεν ὡς φθαρτήν.

15. Ξένον τόκον εἶδον, ἀληθῶς οἱ πιστοί, καὶ τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν νῦν μετέθεσαν, ξενωθέντες τῆς ζωῆς τῆς κοσμικῆς.

16. Οὐρανὸς ὡς ἄλλος, ἀνεδείχθη Ἁγνή, δεξαμένη τὸ σὸν σκῆνος τὸ ἄχραντον, ἡ ἁγία καὶ σεπτὴ Γεθσημανῆ.

17. Πύλη σωτηρίας, ἐγεννήθης ἡμῖν, ἀρχηγὸς τῆς νοητῆς ἀναπλάσεως, κὰν ὑπείκεις τῇ τῆς φύσεως φθορά.

18. Ράβδος , ἡ τὸ ἄνθος, τὸ εὐῶδες Χριστόν, ἐξανθήσασα τῷ τάφῳ νῦν τέθαπται, ἵνα φύσῃ σωτηρίας τὸν καρπόν.

19. Σῦ γὰρ μόνη πέλεις. ἐν θνητοῖς ἀληθῶς, ἀναστάσεως τὸν τύπον ἐκλάμπουσα, σύ καὶ μόνη τῶν πταιόντων ἱλασμός.

20. Τάφος μὲν καλύπτει, τὸ σὸν σκῆνος , Ἁγνή, τὴν δὲ θείαν σου ψυχὴν χειριζόμενος, ὁ Υἱός σου ἀγκαλίζεται λαμπρῶς.

21. Ὕμνοις οὐρανίοις, ἐμελώδουν σεμνή, τὴν τριήμερον ταφήν σου οἱ ἄγγελοι, καὶ τὴν δόξαν ἐμεγάλυνον τὴν σήν.

22. Φέγγος οὐρανόθεν, δεξαμένη Ἁγνή, ἐχαρίτωσας ἡμᾶς τοὺς τιμῶντας σε, καὶ γεραίροντας τὴν κοίμησην τὴν σήν.

23. Χώραν ἀχωρήτου, τοῦ Θεοῦ Μαριάμ, χρηματίσασαν καὶ ἅγιον τέμενος, νῦν καλύπτει σὲ ἀγρὸς Γεθσημανῆς.

24. Ψάλλοντες τὸν τόκον, σοῦ τὸν θεῖον Ἁγνή, ἀνυμνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ γεραίρομεν, σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

25. Ὢ θαυμάτων ξένων, ὢ πραγμάτων καινῶν, ἡ πνοή μου τὸν δοτῆρα κυήσασα, ἄπνους κεῖται καὶ κηδεύεται νεκρά.

Δόξα

26. Ἀνυμνοῦμεν λόγε, σὲ τὸν πάντων Θεόν, σὺν Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σοῦ Πνεύματι, καὶ δοξάζομεν οἱ πάντες εὐσεβῶς.

Καὶ νῦν

27. Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Ἁγνή, καὶ τιμῶμεν τὴν ἁγίαν σου Κοίμησιν, καὶ τὴν ὕψωσιν ἐκ γῆς, πρὸς οὐρανόν.

28. Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί, ἡ Θεὸν ἐν τῇ γαστρί σου χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.

Μικρὰ συνάπτῃ. «Ὅτι ηὐλόγηταί Σου τὸ ὄνομα καί δεδόξασταί Σου ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ …»

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

1. Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σὲ τὴν Θεοδόχον, τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα, καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.

2. Βάτον ἐν Σινᾶ, ἀκατάφλεκτον εἶδε σε πάλαι, Μωυσῆς γαστρί σου τὸ θεῖον πῦρ, ὡς χωρήσασα ἀφλέκτως Μαριάμ.

3. Γόνιμος ὡς γῆ, ἀεὶ δείκνυται Παρθενομῆτορ, πᾶσι τοῖς θερίζειν ἐθέλουσι, σωτηρίαν ἡ σεμνὴ Γεθσημανῆ.

4. Δῆλον οὖν ἡμῖν, ὢ Παρθένε μὴ ἰσχύειν δίχα, σοῦ τῆς μεσιτρίας ὀρθοβατεῖν, τοῖς πανσέπτοις ἴχνεσι τοῦ Χριστοῦ.

5. Ἔνθα οἱ χοροί, Ἀποστόλων τε καὶ τῶν Ἀγγέλων, ἵσταντο κυκλοῦντες ἐν ᾄσμασι, παριστάμεθα Παρθένε καὶ ἡμεῖς.

6. Ζώωσον Ἁγνή, τοὺς εἰς σὲ πιστῶς καταφυγόντας, διὰ τῆς ὑπὲρ αὐτῶν μεσιτίας σου, πρὸς τὸν ἄναρχον Υἱὸν καὶ Παντουργόν.

7. Ἤρω Μαριάμ, κατὰ φύσεως βροτείας νίκην, τὸν Χριστὸν ἀσπόρως κυήσασα, ἀλλὰ θνῄσκεις νόμῳ φύσεως βροτῶν.

8. Θαῦμα ἀληθῶς, πῶς ἡ ἄναδρος θηλάζει βρέφος, πῶς καὶ νεκροφόρος καθίστασαι, ἡ Μητρόθεος ἐκτὸς διαφθορᾶς.

9. Ἴθυνον ἡμᾶς, πρὸς λιμένας σωτηρίους, Κόρη, τοὺς χειμαζομένους ἐν κλύδωνι, ψυχοφθόρων παραπτώσεων δεινῷ.

10. Κλῖμαξ πρὸς Θεόν, ὁ σὸς τάφος Παναγία, πέλει ἄγουσα τοὺς πίστει ὑμνούντας σε, καὶ τιμῶντας σου τὴν Κοίμησιν σεπτῶς.

11. Λόγος τοῦ Πατρός, ἐπεσκήνωσεν ἐν σοὶ Παρθένε, καὶ πρὸς οὐρανὸν σὺ μετήγαγες, τοὺς τὴν κύησιν δοξάζοντας τὴν σήν.

12. Μέτοχοι ζωῆς, τῆς ἀφθάρτου τε καὶ ἀϊδίου, τῷ σῷ τόκῳ πάντες γεγόναμεν, δι’ ὃ ᾄδομεν τὸ χαῖρε σοι σεμνή.

13. Νόμοι ἐπὶ σοί, οἱ τῆς φύσεως Ἁγνὴ Παρθένε, σφόδρα παραδόξως καινίζονται, ὡς κυήσασα Θεὸν Ἐμμανουήλ.

14. Ξένον ἀληθῶς, τὸ μυστήριον τῆς σῆς κυοφορίας, Ἄχραντε ἀσπόρως γεννήσασα, καὶ θηλάσασα τὸν Κτίστην τοῦ παντός.

15. Ὅλον τὸν Ἀδάμ, προσλαμβάνει ἐκ γαστρός σου, θέλων ἐκτεμεὶν ῥιζόθεν παρακοήν, ὁ Υἱός σου τὴν φυείσαν ἐν ἡμῖν.

16. Πύλη νοητή, τῆς ἐν γῇ φανερωθείσης Κόρῃ, ἐκ τοῦ ὕψους θείας ἀνατολῆς, ἀνεδείχθης Θεονύμφευτε πιστοῖς.

17. Ῥήτορες δεινοί, οὐδὲ Ἄγγελοι Παρθενομῆτορ, σθένουσιν ἀξίως ὑμνήσαι σε, τὴν ὑπέρτιμον Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

18. Σῶμα καὶ ψυχήν, ὑπερένδοξε Ἁγνὴ Παρθένε, ἄσπιλα Θεῶ διετήρησας, δι’ ὃ κάλλους ἠράσθη ὁ Χριστός.

19. Τόμος σὺ καινός, ἐν ὢ γέγραπτε ὁ θεῖος λόγος, βίβλῳ τῆς ζωῆς ὑμνούντας σε, ἐγγραφῆναι καθικέτευε Ἁγνή.

20. Ὕμνους καὶ ᾠδάς, ἐξοδίους ὥσπερ μύρα Κόρη, ἐπικήδεια σοι προσφέροντες, ἐξαιτούμεθα πταισμάτων ἱλασμόν.

21. Φόβῳ καὶ χαρά, καὶ ἡμεῖς ὥσπερ ἐκεῖνοι τότε, πάρεσμεν τῷ τάφῳ σου Ἄχραντε, ἐκπληττόμενοι τὴν κοίμησιν τὴν σήν.

22. Χαῖρε Μαριάμ, δι’ ἧς ἔλαμψε χαρὰ τῷ κόσμῳ, καὶ ἀρᾷ ἡ καθ’ ἡμῶν ἐξωστράκισται, τὸν Σωτῆρα κυησάσης ἐπὶ γῆς.

23. Ψάλλοντες τὸν σὸν, τόκον ἄσπιλε Παρθενομῆτορ, ἀνυμνολογοῦμεν γεραίροντες, σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

24. Ὥσπερ οἱ νεκροὶ διὰ σοῦ ζωοποιούνται Κόρη, οὕτω καὶ ἡμᾶς ζωοποίησον, νεκρωθέντας πλημμελήμασι πολλοῖς.

Δόξα

25. Δόξα τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ τε καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι προσάγομεν εὐσεβῶς, τῇ Τριάδι τῇ Ἁγίᾳ καὶ σεπτή.

Καὶ νῦν

26. Ἄσμασι πιστοί, ὀρθοδόξοις τε καὶ εὐπροσδέκτοις, πάντες ἀνυμνήσωμεν σήμερον, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ δουλοπρεπῶς.

27. Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σε τὴν Θεοδόχον, τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα, καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.

Μικρὰ συνάπτῃ. «Ὅτι ἅγιος εἰ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπὶ Θρόνου δόξῃς τῶν Χερουβεὶμ ἐπαναπαυόμενος καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, …»

Εὐλογητή εἰ Ἄχραντε, σῶζε πάντας ἡμᾶς ἀναμαρτήτους.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

1. Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

2. Βλέψας οὐρανόθεν, Θεὸς τῶν ὅλων Κτίστης, ἐν τῇ γάστρί σου ᾔκει.

3. Γνῶσιν ἐξαιτοῦμεν. τῆς σῆς κυοφορίας, προξένου σωτηρίας.

4. Δυσώπει τὸν Υἱόν σου, οἰκτείραι ἡμᾶς πάντας, ἐν τῇ μελλούσῃ κρίσει.

5. Ἐν οὐρανῷ ἐστάναι, νομίζομεν Παρθένε, ἑστῶτες τῷ Ναῷ σου.

6. Ζῶσι καὶ τεθνεῶσι, τοῖς ἐπὶ σὲ θαρροῦσιν, ἀντίληψιν σὺ δίδως.

7. Ἡ γῆ πανηγυρίζει, ὁ οὐρανὸς χορεύει, σοῦ ἄνω αἰρομένης.

8. Θανοῦσα ἀθανάτους, μετέβης πρὸς σκηνώσεις, ἐχθρὸς ἡ θανατούσα.

9. Ἵνα τὸ κάλλος βλέπεις, τοῦ σοῦ Υἱοῦ Παρθένε, πρὸς οὐρανοὺς μετέστης.

10. Καὶ ὄντως, ὢ Παρθένε, αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζουσί σε.

11. Λύτρωσιν παράσχου, Παρθένε Θεοτόκε, τοῖς σὲ ὑμνολογούσι.

12. Μόνη σύ προστάτις, πενήτων ὀρφανῶν τε, καὶ τῶν χήρων ὑπάρχεις.

13. Νέκρωσιν ὑπέστης, κυήσασα Παρθένε, τὸν νεκρωτὴν τοῦ Ἅδου.

14. Ξένον τόκον εἶδον, οἱ σὲ ὑμνολογοῦντες, ὡς μόνην Θεοτόκον.

15. Ὁ τάφος σου κηρύττει, Παρθένε τὴν ταφήν σου, καὶ τὴν μετάστασίν σου.

16. Πάντες οἱ λαοὶ σε, Δέσποιναν Παρθένε, καλοῦσι προσκυνοῦντες.

17. Ῥητόρων πολυφθόγγων, σοφίαν ἐτροπώσω, τῇ σῇ κυοφορία.

18. Σκιρτώσιν αἱ καρδίαι, τῶν εὐσεβούντων πάντων, ἐπὶ τῇ σῇ κηδεύσει.

19. Τὶς ἐξειπεῖν ἰσχύει, Παρθενομῆτορ μόνη, τάς θείας ἀρετάς σου.

20. Ὕψωσον Παρθένε, τῇ σῇ κυοφορία, τὸ κέρας Ὀρθοδόξων.

21. Φυλαὶ λοιπαὶ καὶ γλῶσσαι, τὸν τάφον σου κυκλοῦσι, σὲ ἀνυμνολογοῦντες.

22. Χριστιανῶν σε σκέπην, μάλιστα καὶ Μητέρα, κηρύττομεν οἱ πάντες.

23. Ψαύοντες σὴν κλίνην, σὲ ἀνυμνολογοῦμεν, Παρθενομῆτορ Κόρη.

24. Ὢ Μῆτερ καὶ Παρθένε, ἀπάλλαξον γεένης, τοὺς σὲ ὑμνολογούντας.

25. Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις τὸ σὸν σκῆνος, κηδεύσαντες Παρθένε.

26. Ἔρραναν τὸν τάφον, οἱ κηδεύσαντές σε, ἄνθεσι καὶ μύροις.

27. Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις Θεοτόκε, οἱ κηδεύσαντές σε.

Δόξα

28. Ὢ Τριὰς Ἁγία, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα, τοὺς λατρευτάς σου σῶσον.

Καὶ νῦν

29. Παναγία Μῆτερ, σκέπε καὶ φρούρει πάντας, τοὺς ἐπὶ σὲ θαρροῦντες.

30. Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ

Εὐλογητή εἰ Δέσποινα, σκέπε, φρούρει τούς εἰς σέ ὑμνολογούντας

1. Τῶν Ἀγγέλων ὁ δῆμος, κατεπλάγη ὁρῶν σε, ἐν νεκροῖς λογισθεῖσαν, τῆν Σωτῆρα τῶν βροτῶν, Μαριάμ τετοκυῖαν, τόν σύν ἑαυτῷ τόν Ἀδάμ ἐγείραντα, καί ἐξ’ Ἄδου πάντας ἐλευθερώσαντα.

Εὐλογητή Πάναγνε, τήρει πάντας ἡμᾶς ἀκατακρίτους.

2. Τί θρηνεῖτε συμπαθῶς, ὠ γύναια, ἐπ’ ἐμοί θνήσκειν μελλούσῃ, ἡ Παρθένος τερπομένη ἔλεγε, πρός τάς γείτονας θρηνολογούσαις. παύσασθε ὑμεῖς τοῦ θρήνου καί ἤσθητε, καί θανοῦσα γάρ ὑμῶν οὐκ ἀφίσταμαι.

3. Λίαν ταχύ, πρός σέ Κόρη ἔδραμον, οἱ Ἁπόστολοι θρηνολογοῦντες. μεταστῆναι πρός τά ἄνω μέλλουσαν καί είπον, θρήνου νῦν καιρός, τό πάθος πῶς οἴσομεν, ὀρφανίας τῆς σῆς, ὤ Παναμώμητε;

Εὐλογητή εἰ Πάνσεμνε, δίδου πᾶσιν ἡμῖν τήν σωτηρίαν.

4. Μυροφόρων Παρθένε, τάξιν ἀναλαβόντες, πρός τό μνὴμα σου ὕμνους εξοδίους προσκομίζομεν, ἀνυμνοῦντες σε Κόρη, τήν μετά νεκρῶν λογισθεῖσαν ὡς ἄνθρωπον, ὡς Θεοῦ δέ μεταστᾶσαν γεννήτριαν.

Δόξα

5. Προσκυνοῦμεν Πατέρα καί τόν τούτου Υἱόν τε, καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, τήν Ἁγίαν Τριάδα, ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ, σύν τοῖς Σεραφείμ, κράζοντες τό Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἰ Κύριε.

Καί νῦν.

6. Ζωοδότην τεκοῦσα, ἁμαρτίας Παρθένε, τόν Ἀδάμ ἐλυτρώσω, χαρμονήν δέ τῇ Εὔᾳ, ἀντί λύπης παρέσχες, ρεύσαντα ζωῆς ἴθυνε πρός ταύτην δέ, ὁ ἐκ σοῦ σαρκωθείς Θεός καί ἄνθρωπος.

7. Ἀλληλούια, Ἀλληλούια, Ἀλληλούια Δόξα σοι ὁ Θεός. (τρίς)

Πηγή: http://istologio.org/?p=470&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+istologio+%28Alive+blog%29

 Στο Λονδίνο και κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων συνέβησαν αθλιότητες σε βάρος της Ελλάδος, που παραδόξως (;) δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Οι περισσότερες περιγραφές και τα διάφορα σχόλια έμειναν... 

...στην κακουγουστιά της «παράστασης», ή στην εκ μέρους των διοργανωτών προπαγανδιστική επιχείρηση εξιδανίκευσης της αποικιοκρατικής χώρας τους. Ορισμένοι στην Ελλάδα επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά μόνο μία από τις πολλές αθλιότητες που συνέβησαν.

Αυτή ήταν όταν ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Ζακ Ρογκ ξέχασε τους ύμνους για την Ελλάδα στην Αθήνα, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, και προχθές με θράσος ανακοίνωσε ότι «οι Αγώνες γύρισαν στο σπίτι τους...». Δηλαδή ότι το «σπίτι» των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είναι η Αρχαία Ολυμπία, η Αθήνα και η Ελλάδα, αλλά ...το Λονδίνο!!!

Πέραν όμως από την αθλιότητα αυτή υπήρξαν κι άλλες πιο σοβαρές:

Πρώτον οι διοργανωτές, που είχαν την ευθύνη της τηλεοπτικής κάλυψης, υποχρεωτικά έδειξαν την ελληνική ομάδα να εισέρχεται πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά την έδειξαν λιγότερο από όλες τις άλλες ομάδες και δεν παρουσίασαν καθόλου τους Έλληνες στις θέσεις των επισήμων που την χειροκροτούσαν. Την έδειξαν για χρόνο λιγότερο ακόμη και από τα μικροσκοπικά κράτη, όπως λ.χ. τα Βανουάτου και Σαιν Κιτς! Επίσης έδειξαν, παράλληλα με την παρέλαση της κάθε ομάδας, τις επίσημες εκπροσωπήσεις όλων των 203 συμμετεχουσών χωρών, πλην της ελληνικής!

Δεύτερον δεν έγινε η έπαρση της Ελληνικής Σημαίας μαζί με αυτές της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και της διοργανώτριας χώρας. Η έπαρση της Ελληνικής Σημαίας τυπικά γίνεται πάντοτε προς τιμήν της χώρας, που είναι η πηγή του Ολυμπισμού. Στο Λονδίνο όμως δεν έγινε έπαρση της Ελληνικής σημαίας και ως εκ τούτου δεν ακούστηκε ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος, αλλά μόνο εκείνος της Μεγ. Βρετανίας.

Τρίτον δεν εψάλη ο Ολυμπιακός Ύμνος του Σπύρου Σαμάρα, σε στίχους του Κωστή Παλαμά, που ακούστηκε στους Πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες των Αθηνών, το 1896. Το 1958 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να είναι ο επίσημος Ολυμπιακός Ύμνος και να ψάλλεται κατά την έναρξη και τη λήξη των Ολυμιακών Αγώνων. Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που εψάλη ήταν αυτοί της Ρώμης, το 1960, και έκτοτε εψάλλετο ανελλιπώς σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μάλιστα στο Σίδνεϊ, το 2000, εψάλη στα ελληνικά από ελληνική χορωδία και στο Πεκίνο, το 2008, επίσης στα ελληνικά, και μάλιστα από παιδική κινεζική χορωδία! Σε όλες τις άλλες χώρες, όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο ύμνος εψάλη στη γλώσσα τους. Ντροπιαστική εξαίρεση αποτελούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου, το 1972, και τώρα του Λονδίνου, όπου ο Ολυμπιακός Ύμνος αποδόθηκε μόνο από ορχήστρα, που μάλιστα στο Λονδίνο ήταν και αθέατη... Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία υποτίμησαν τον Ολυμπιακό Ύμνο, που είναι ένα σημαντικό πολιτισμικό στοιχείο της σύγχρονης Ελλάδας. Τυχαίο;...

Τέταρτη αθλιότητα. Πριν από τη δήλωση για τη «μεταφορά του σπιτιού των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο» ο κ. Ζακ Ρογκ προέβη σε μία ακόμη αθλιότητα σε βάρος της Ελλάδας. Όταν ερωτήθηκε κατά πόσο το Λονδίνο είναι έτοιμο να διοργανώσει με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες έκανε αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, παρέλειψε την Αθήνα και μίλησε για το Πεκίνο! Είπε συγκεκεριμένα: « Θα ήθελα να πιστεύω ότι από την άποψη της ετοιμότητας οι αγώνες αυτοί είναι στην ίδια θέση με αυτή του Σίδνεϊ και του Πεκίνου σίγουρα, για να μιλήσω για τους πιο πρόσφατους Ολυμπιακούς...». Πάλι ο κ. Ρογκ ξέχασε τους επαίνους και τους ύμνους προς την Ελλάδα για την επιτυχία της προετοιμασίας και το άριστα που της έδωσε στον δημόσιο λόγο του κατά την τελετή έναρξης των Αγώνων στην Αθήνα. Και η εξασθενημένη μνήμη του έχει τη σημασία της, δεδομένου ότι η Ελλάδα για να επιτύχει στην διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων σπατάλησε εκατομμύρια Ευρώ, που την έσπρωξαν ταχύτερα και βαθύτερα στη σημερινή κρίση.

Πέμπτη αθλιότητα. Όταν εισερχόταν η Ολυμπιακή Φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο ο εκφωνητής σημείωσε ότι έφτασε εκεί αφού διέτρεξε μια διαδρομή 22.000 χλιομέτρων... Δεν είπε ούτε λέξη από πού ξεκίνησε για να φτάσει στο Λονδίνο. Δεν είπε λέξη για την Ολυμπία, το λίκνο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο εκφωνητής και όσοι είναι πίσω από αυτόν εφάρμοσαν τη λογική της Νέας Τάξης Πραγμάτων, σύμφωνα με την οποία προβάλλονται μόνο οι ιδέες της νέας εποχής και παραλείπονται οι ρίζες και οι πολιτισμικές παραδόσεις, καθώς και οι αξίες που τις ξεπερνούν ή/και είναι αντίθετες τους.

Από τον Βάκωνα και τον Νίτσε έως τον Σαίξπηρ και τον Γκαίτε Άγγλοι, Γερμανοί και γενικά η Δύση δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι ένας ολιγάριθμος λαός, όπως ο Ελληνικός, με τόσα ελαττώματα και τόσες αδυναμίες που του προσάπτουν, είναι ο απ' ευθείας απόγονος και πνευματικός θεματοφύλακας ενός μοναδικού θησαυρού, του Ελληνικού πολιτισμού, που δεν μπορούν να πλησιάσουν, ούτε μπορούν να οικειοποιηθούν, όσο κι αν προσπαθούν. Του πολιτισμού που είναι η βάση και του δικού τους πολιτισμού, όπως τον ερμήνευσαν μέσα από τη δική τους λογική. Η ευκαιρία φέτος για όλους αυτούς ήταν μοναδική. Απαξιωμένη από την οικονομική και κοινωνική κρίση η Ελλάδα, δέχεται με βάναυσο τρόπο την περιφρόνηση τους, περιφρόνηση που παρουσιάστηκε με όλο το φρικιαστικό της πρόσωπο στο Λονδίνο, κατά την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν πειράζει. Πρώτον οι Έλληνες πρέπει να πεισματώσουμε και να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Δεύτερον να τους δικαιολογήσουμε τους Άγγλους για τα συμπλέγματα τους. Είναι πραγματικά αξιολύπητοι. Και τρίτο να μην ενοχλούμαστε από τη συμπεριφορά τους, γιατί γνωρίζουμε ότι όσο και να προσπαθήσουν η αλήθεια λάμπει και το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια.

Πηγή: prionokordela.gr   Τετάρτη, 1 Αυγούστου 2012

Τετάρτη, 1 Αυγούστου 2012

ΜΕ ΜΑΣΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΠΑΝΤΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ" ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ!

Ξεκάθαρο μήνυμα των εβραιοσιωνιστών σε ολόκληρο τον πλανήτη: "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ", αναγράφεται με τεράστια γράμματα, ενώ οι μασωνικού σχεδίου προβολείς δεσπόζουν!!!

Δείτε εδώ και την θεόρατη, αποκρουστική φιγούρα ενός "ήρωα" του Χάρυ Πότερ που παρήλασε στο στάδιο: Πρόκειται για τον Λόρδο Βόλντερμορτ, ο οποίος στο βιβλίο περιγράφεται ως δαιμονικός και με σατανικές δυνάμεις! Να επελέγη άραγε τυχαία;

Σημειώστε επίσης, πως η Τελετή άρχισε με το χτύπημα μιας γιγαντιαίας καμπάνας και ένα παιδί να τραγουδά ευθύς αμέσως τους εξής στίχους: "Και ήταν χτισμένη η Ιερουσαλήμ εδώ, πίσω από αυτούς τους σατανικούς λόφους;"!!!

Τι θέλει να μας πει ο...ποιητής άραγε; Τι σχέση έχουν τα Ιεροσόλυμα με το Λονδίνο;;; 



Για την "ποιότητα" και την αισθητική (;) της...φιέστας δεν θα πούμε κάτι περισσότερο από αυτά που γράψαμε χθες: Βαρβαροπίθηκοι ήταν και παραμένουν...!

ΠΗΓΗ
apocalypsejohn.com

Επιπλέον... Προς τμήν τίνος θεού γίνονται σήμερα οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες; 

(παλιά γινόντουσαν προς τιμήν του Δία)

Κι αν ακόμα ψιλιαζόμασταν πως κάτι ύποπτο συνέβαινε κάθε τετραετία που διεξάγονταν (ειδικά τις τελευταίες), τώρα, στους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο, μπορούμε να αντιληφθούμε πάρα πολλά και να συμπληρώσουμε τα διάφορα κενά του παζλ (αν είχαμε)....

Δυστυχώς, οι πραγματικοί Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο, έχουν απαγορευθεί από τον Θεοδόσιο και η απαγόρευσή τους ισχύει ακόμη και στις μέρες μας.

Οι σύγχρονοι νεοταξίτικοι Ολυμπιακοί Αγώνες των επικυρίαρχων, μόνο κατ' ευφημισμό ονομάζονται έτσι.

Θα έπρεπε να λέγονται, ίσως, Μασονικοί Αγώνες ή Αθλητικοί Αγώνες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, καθώς τα αγωνίσματα δεν γίνονται πια προς τιμή του του Ολύμπιου Δία, αλλά προς τιμή κάποιου άλλου θεού ή προς τιμή κάποιων που πιστεύουν ότι είναι θεοί και πράττουν αναλόγως...

Δείτε το video και θα καταλάβετε:

http://www.youtube.com/watch?v=V8xkadrJUyk&feature=player_embedded

Πηγές: http://sarotiko.blogspot.gr/2012/08/diadrastiko-httpdiadrastikoblogspotcom2.html

 http://diadrastiko.blogspot.gr/

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας μας. Όλοι οι πιστοί καταφεύγουμε με τις θαυμάσιες «Παρακλήσεις» στη Χάρη της και νοιώθουμε, ανάλογα με την πίστη μας, τη βοήθειά της και την παρουσία της στη ζωή μας.

Η φράση του Απολυτικίου της εορτής της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου» «ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε» επαληθεύεται διαρκώς στη ζωή της Εκκλησίας και επιβεβαιώνεται καθημερινά από την προσωπική εμπειρία μας. Δεν μας εγκατέλειψε αναχωρώντας με τον θάνατο από τον κόσμο. Είναι μαζί μας, με τα θαύματα που επιτελεί με τη μεσολάβησή της στον Υιό και Θεό της χάριν εκείνων οι οποίοι ζητούν ταπεινά και με πίστη τις πανίσχυρες πρεσβείες της.

Ως έκφραση θερμής ευγνωμοσύνης για την πολυποίκιλη βοήθειά της στον καθένα μας προσωπικά, και γενικότερα στον φιλόχριστο και θεοτοκόφιλο λαό μας, παραθέτουμε λίγα πνευματικά άνθη από θαυμάσιες ομιλίες στην εορτή της κοιμήσεως ορισμένων αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

«Ὤ πῶς ἡ πηγή τῆς ζωῆς πρός τήν ζωήν διά μέσου θανάτου μετάγεται», αναφωνεί ο ιερός Δαμασκηνός…

«Τί τοίνυν τό περί σέ τοῦτο μυστήριον ὀνομάσωμεν· θάνατον; ἀλλά καί φυσικῶς ἡ πανίερος καί μακαρία σου ψυχή τοῦ πανολβίου καί ἀκηράτου σου χωρίζεται σώματος, ὅμως οὐκ ἐναπομένει τῷ θανάτῳ οὐδ’ ὑπό τῆς φθορᾶς διαλύεται. Ἧς γάρ τικτούσης ἀλώβητος ἡ παρθενία μεμένηκε, ταύτης μεθισταμένης ἀδιάλυτον τό σῶμα πεφύλακται καί πρός κρείττονα καί θειοτέραν σκηνήν μετατίθεται».

Ω πώς εκείνη που γέννησε την Πηγή της ζωής μεταφέρεται διά μέσου του θανάτου προς την ζωή! Να ονομάσουμε θάνατο αυτό το μυστήριο που συμβαίνει με σε; Αλλ’ εάν και εχωρίσθη η παναγία και μακαρία ψυχή σου από το πανευτυχές και αμόλυντο σώμα σου, όπως συμβαίνει με τον θάνατο κάθε ανθρώπου, όμως το σώμα σου δεν παραμένει μόνιμα στον θάνατο, ούτε διαλύεται από την φθορά. Διότι αυτής της οποίας η παρθενία έμεινε άθικτη, όταν γεννούσε τον θεάνθρωπο, αυτής και το σώμα, όταν ήλθε η ώρα να αναχωρήσει από τον παρόντα κόσμο, φυλάχθηκε αδιάλυτο και μετετέθη προς καλυτέρα και θειοτέρα ζωή (PG 96, 713-716).

«Σέ τάφος ἔχειν οὐ δύναται», προσθέτει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης …

«Ἅδης κρατεῖν οὐκ ἰσχύει σου… Ἄπιθι τοίνυν, ἄπιθι σύν εἰρήνῃ. Μεταναστεύου τῶν ἐν τῇ κτίσει μονῶν· ἐξιλάσκου τόν Κύριον ὑπέρ τοῦ κοινοῦ πλάσματος».

Δεν μπορεί να σε κρατήσει ο τάφος. Δεν έχει δύναμη να σε έχει φυλακισμένη ο Άδης… Φύγε λοιπόν, φύγε ειρηνική. Αναχώρησε από τις γήινες διαμονές και ικέτευε και εξιλέωνε τον Κύριο για όλους εμάς τους συνανθρώπους σου. (PG 97, 1100).

«Ὅν τρόπον καί ὁ σός Υἱός καί πάντων Θεός», συμπληρώνει ο άγιος Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, «… τοῦ ὁμοίου σαρκικῶς ἀπεγεύσατο θανάτου· παραδοξάσας δηλαδή, κατά τόν ἴδιον αὐτοῦ καί ζωοποιόν τάφον καί τό σόν τῆς κοιμήσεως ζωοπαράδεκτον μνῆμα· ὥστε ἀμφοτέρων σώματα μέν ἀφαντάστως ὑποδεξαμένων, διαφθοράν δέ μηδαμῶς ἐνεργησάντων. Οὐδέ γάρ ἐνεδέχετό σε θεοχώρητον οὖσαν ἀγγεῖον, τῆς ἀναλύσεως νεκροφθόρῳ διαρρυῆναι χοΐ: Ἐπειδή γάρ ὁ κενωθείς ἐν σοί, Θεός ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, καί ζωή προαιώνιος, καί τήν Μητέρα τῆς Ζωῆς σύνοικον ἔδει τῆς Ζωῆς γεγονέναι…».

Όπως δηλαδή ο Υιός σου και Θεός των όλων εγεύθη κατά την σάρκα του τον ίδιο θάνατο και όπως δόξασε τον δικό του ζωοποιό τάφο, έτσι δόξασε και το δικό σου μνήμα, που εδέχθη κατά την κοίμησή σου Σε την Μητέρα της ζωής. Και οι δύο τάφοι δέχθηκαν μεν, χωρίς να φαντάζονται, κάτι ξεχωριστό, τα σώματα και των δύο, αλλά δεν ενήργησαν καμιά διαφθορά σ’ αυτά. Διότι δεν ήταν δυνατόν συ που ήσουν δοχείο που εχώρησε τον Θεό να διαλυθείς στο χώμα της νεκρώσεως. Επειδή Αυτός που εταπεινώθη και εκυοφορήθη μέσα σου ήταν εξ αρχής Θεός και ζωή προαιώνιος, έπρεπε και συ, η Μητέρα της Ζωής, να γίνεις σύνοικος με την Ζωή, με τον Υιό σου, στα ουράνια (PG 98, 345-8).

Το σώμα της υπεραγίας Θεοτόκου, σημειώνει και ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, «μικρόν παραμεῖναν τῇ γῇ καί αὐτό συναπῆλθε… Καί τοίνυν ἐδέξατο μέν ὁ τάφος ἐπί μικρόν, ἐξεδέχετο δέ καί ὁ οὐρανός τήν καινήν γῆν ἐκείνην, τό πνευματικόν σῶμα… τό ἁγιώτερον ἀρχαγγέλων».

Το ιερό σώμα της, αφού παρέμεινε για λίγο στη γη, έφυγε κατόπιν κι αυτό στους ουρανούς με την ψυχή της. Δέχθηκε λοιπόν το σώμα της ο τάφος για μικρό χρονικό διάστημα, δέχθηκε δε τελικώς και ο ουρανός το σώμα της, την καινή εκείνη γη, που ανεκαινίσθη από τον Υιό και Θεό της που κατοίκησε μέσα της, το πνευματικό και άγιο εκείνο σώμα… που είναι αγιότερο από τους αρχαγγέλους («Η Θεομήτωρ», έκδοση Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, Αθήναι 1968, σελ. 214-216).

«Μόνη αὕτη νῦν μετά τοῦ θεοδοξάστου σώματος σύν τῷ Υἱῷ τόν οὐράνιον ἔχει χῶρον», τονίζει και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς· «οὐ γάρ εἶχε κατέχειν εἰς τέλος γῆ καί τάφος καί θάνατος ζωαρχικόν σῶμα καί θεοδόχον».

Μόνη η Θεοτόκος τώρα, προ της Δευτέρας δηλαδή Παρουσίας, βρίσκεται με το θεοδόξαστο σώμα της μαζί με τον Υιό της στον ουράνιο Παράδεισο. Διότι δεν μπορούσαν να κρατούν παντοτινά η γη, ο τάφος και ο θάνατος το σώμα εκείνο, που έγινε δοχείο του Θεού και πηγή της Ζωής (PG 151, 465).

Ας την ικετεύουμε να ενθυμείται και εμάς εκεί στη δόξα της την ανέκφραστη και να πρεσβεύει και υπέρ ημών στον παντοκράτορα Υιό της.

ΠΗΓΗ:Η Δράσις μας, 440, http://www.xfd.gr/ 

ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ:

«Αν δε μας βοηθήσετε θα μας σκοτώσουν» - 

Για δέστε και καμαρώστε τηλεοπτικά κανάλια και καναλάρχες στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Για δέστε και καμαρώστε μεγάλοι ειδησιογράφοι και δημοσιογράφοι μας. Ναι, εσείς, εσάς που σας βλέπουμε κάθε βράδυ να κάθεστε στα πλατό και στα παραθυράκια να αναμασάτε τυποποιημένες ειδήσεις που παίρνετε χωρίς κανένα δικό σας κόπο από το EURONEWS και το CΝN, και μας τις πλασάρετε σαν ξαναζεσταμένο φαγητό από το φούρνο μικροκυμάτων.

 Καμαρώστε όλοι εσείς που μας διαλαλείτε τα μεγάλα λόγια από τα κανάλια σας για την δήθεν «υπεύθυνη και έγκυρη ενημέρωση των πολιτών». Καμαρώστε όπως καμαρώνει αυτός ο μουσουλμάνος μουτζαχεντίν που φοράει το πετραχήλι του ιερέα και που κρατάει σαν σκήπτρο το Σταυρό των εξαπτέρυγων που μόλις πήρε σαν λάφυρο από την Ελληνορθόδοξη εκκλησία που λεηλάτησε και ανατίναξε στον αέρα μαζί με τους άλλους μουσουλμάνους αντάρτες όμοιούς του που κούρσεψαν την χριστιανική συνοικία της πόλης Χομς (Έμεσα) στη Συρία πριν δυο μέρες. 

Μάλιστα την κούρσεψαν και σφαγίασαν όσους χριστιανούς απέμειναν στη πόλη, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, όπως τους διέταξαν δίνοντάς τους λίγες ώρες προθεσμία από τα μεγάφωνα. Και αφού σφαγίασαν τους χριστιανούς και λεηλάτησαν τα σπίτια τους, άρχισαν μια ανελέητη λεηλασία και καταστροφή των εκκλησιών τους. Και αφού έκλεψαν ότι πολύτιμο υπήρχε, τις ανατίναξαν.

 Ναι, μόλις πριν δυο μέρες σφαγίασαν τους εναπομείναντες χριστιανούς στη πόλη Χομς, τους σκότωσαν, τους λεηλάτησαν τα σπίτια και τις εκκλησίες τους και μετά τις ανατίναξαν. Πού είσασταν αγαπητά μου κανάλια; Πού είσασταν αγαπητοί μου καναλάρχες, ειδησιογράφοι και δημοσιογράφοι στην Κύπρο και στην Ελλάδα; Γιατί δεν αναφέρατε τίποτα γι' αυτή τη γενοκτονία των Ρωμιών και των άλλων χριστιανών που μόλις συνέβη πριν δύο μέρες στη πόλη Χομς; Γιατί έχετε κρύψει από τον κόσμο αυτό το σύγχρονο γιουρούσι και μακελειό που έγινε εναντίων των ομοθρήσκων μας Ρωμιών στην πόλη Χομς πριν δυο μέρες; Γιατί αποσιωπάτε αυτή τη μεγάλη εθνοκάθαρση που γίνεται ενάντια στους Ρωμιούς των ημερών μας, αλλά πριν λίγο καιρό όλοι σας θυμηθήκατε να μας «ενημερώσετε» για τα εβδομήκοντα γενέθλια του ημερολογίου της Άννας Φρανκ; Γιατί δεν αναφέρετε ποτέ τίποτα για τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων, αλλά φροντίζετε πάντοτε να μας «ενημερώνετε» με εκτενή ρεπορτάζ για το ολοκαύτωμα των Εβραίων; Μήπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι παιδιά του Θεού; Μήπως θέλετε να κρύψετε κάτι;

Μήπως η ενημέρωση των πολιτών για την γενοκτονία των χριστιανών Ρωμιών που λαμβάνει χώρα κάθε μέρα στη Συρία φέρει στην επιφάνεια το γεγονός ότι οι αντάρτες μουσουλμάνοι μουτζαχεντίν που εκτελούν αυτά σύγχρονα εγκλήματα εναντίων της ανθρωπότητας υποστηρίζονται από το Ισραήλ, το ΝΑΤΟ και τις δυτικές δυνάμεις; Μήπως η αλλαγή του καθεστώτος στη Συρία υποστηρίζεται από τις ανωτέρω δυνάμεις λόγω του ότι το καθεστώς Άσαντ είναι φιλοϊρανικό και αποτελεί απειλή για τους φίλους μας τους ισραηλινούς; Μήπως να θέλετε να κρύψετε από τον κόσμο αυτή τη γενοκτονία που τελείται καθημερινά εις βάρος τον χριστιανών στην Συρία για να μην θιγούν τα συμφέροντα του Ισραήλ και χάσουμε το φυσικό αέριο που επεξεργαζόμαστε μαζί τους στο οικόπεδο 12; Μήπως η ενημέρωση του κόσμου στην Κύπρο και στην Ελλάδα γι' αυτή τη γενοκτονία θα εξοργίσει το λαό και θα αναγκαστούν κάποιοι να ενεργήσουν που τώρα στρουθοκαμηλίζουν;

Αυτές οι συγκλονιστικές εικόνες των λεηλατημένων εκκλησιών των Ρωμιών πάρθηκαν μόλις χθες στη πόλη Χομς αμέσως μετά τις σφαγές και το ξεκλήρισμα μιας ολόκληρης χριστιανικής κοινότητας που πριν ένα χρόνο αριθμούσε 40.000 μέσα σ' ένα πληθυσμό 800.000 μουσουλμάνων. Μετά το ξεκλήρισμα που προηγήθηκε και το ολοκαύτωμα πριν δυο μέρες, οι παρατηρητές των Ηνωμένων Εθνών στη Συρία, μέτρησαν μόνο 90 ζωντανούς χριστιανούς στη Χομς.

«Αν δε μας βοηθήσετε θα μας σκοτώσουν», γράφει στο πιο πάνω πλακάτ που κρατάει ένας μικρός Ρωμιός χριστιανός περιτριγυρισμένος από μουσουλμάνους στην πόλη Χομς. Και ο μικρός αυτός απευθύνεται σ' εμάς, απευθύνεται σ' εσάς αγαπητά μου κανάλια και αγαπητοί μου ειδησιογράφοι και δημοσιογράφοι στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Απευθύνεται σ΄όλο το έξω κόσμο σαν μια ύστατη προσπάθεια, σαν μια μεγάλη κραυγή απόγνωσης , απευθύνεται στις συνειδήσεις μας, στις συνειδήσεις σας. Απευθύνεται σ' όλους τους ανθρώπους αυτής της γης για να σταματήσουν τη γενοκτονία των χριστιανών στη Συρία. Η δική σας σιωπή και απόκρυψη αυτού του εγκλήματος αγαπητά μου κανάλια και αγαπητοί μου ειδησιογράφοι και δημοσιογράφοι σας καθιστούν συνένοχους και σας τοποθετούν στο πλευρό των μουσουλμάνων μουτζαχεντίν.

Συρία: Υπέρ Τουρκίας και ισλαμιστών η κυβέρνηση - Απίστευτες θέσεις Αβραμόπουλου

Σαφή θέση υπέρ της Τουρκίας και κατά της Ρωσίας, αλλά βασικά υπέρ των ισλαμιστών και των πάσης φύσεως μισθοφόρων σφαγέων της Συρίας, έλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά στο θέμα της Συρίας, με τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου σε σχετική ερώτηση στη Βουλή του πρώην υπουργού Ανδρέα Λοβέρδου.  

"Το καθεστώς του Ασαντ έχει κλείσει το βίο του και πρέπει να αποχωρήσει" (!) αναφέρεται στην απάντηση και μάλιστα υποστηρίζει ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών ότι "Θα προστατευτούν οι Ελληνες και γενικότερα ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής”, αλλά δεν διευκρινίζει με ποιο τρόπο.  

Θα στείλουμε στόλο; Ή θα παρακαλέσουμε τους μακελάρηδες να μην δολοφονούν τους ελληνορθόδοξους και τους λοιπούς χριστιανούς; Και αφού μπορούμε να τους προστατέψουμε, γιατί δεν το κάνουμε τώρα; 

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η τοποθέτηση και το εύρος της εξάρτησης της κυβέρνησης από τις ΗΠΑ (γιατί προφανώς στις ΗΠΑ δίνει εξετάσεις ο Δ.Αβραμόπουλος) ακόμα και σε ζητήματα που άπτονται της εθνικής ασφάλειας.

Μήπως θα μπορούσαν, δε, να γίνουν πιο αναλυτικοί όταν αναφέρουν πως η επικρατήση ισλαμιστικών δυνάμεων στην Συρία, αποτελεί ”εκδημοκρατισμό”; Τι εννοούν με την λέξη "εκδημοκρατισμό";Αυτό που έγινε στο Ιράκ; Ή αυτό που έγινε στην Λιβύη; 

Έχουν συνειδητοποιήσει ότι τάσσονται υπέρ της Τουρκίας και των τουρκικών συμφερόντων και υπέρ της δορυφοροποίησης της Συρίας από την Τουρκία;

 Αντιλαμβανόμαστε, την συμπάθεια στον αμερικανικό παράγοντα, αλλα αλήθεια, έχουν συνειδητοποιήσει, πως η όποια αποσταθεροποίηση στην Συρία, θα ανάψει το φυτίλι γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή;

Έχουν συνειδητοποιήσει, πως μία χρεοκοπημένη Ελλάδα, σε μία περίπτωση γενικότερης ανάφλεξης, είναι ”εύκολος’ στόχος; Και με ποια λογική τάσσονται αναφανδόν υπέρ των "δημοκρατών" ισλαμιστώνκαι δεν προσπαθούν να καρτήσουν μια στοιχειώδη ισορροπία; 

Τέλος, σε ότι αφορά την χριστιανική μειονότητα στην Συρία, αποκρύπτουν την παρούσα πραγματικότητα. δηλαδή ότι το καθεστώς Άσαντ (πατέρα και γιου), όπως προβλέπουν οι αρχές του Μπααθ, είναι ένα κοσμικό καθεστώς, το οποίο επέδειξε σεβασμό στην χριστιανική ελληνορθόδοξη μειονότητα. Για τους ισλαμιστές-αντάρτες, ήδη τους καταλογίζονται εκατοντάδες δολοφονίες χριστιανών και ερήμωση ολόκληρων περιοχών από τους χριστιανούς κατοίκους τους

Το αστείο είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά υποτίθεται ότι θα ακολουθούσε διάφορη πολιτική σε σχέση με την κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά αυτοί είναι χειρότεροι!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Στων  Ελλήνων όλες τις κοινότητες στην εορτή της Παναγίας γίνονται μεγάλα πανηγύρια και μαζεύονται σ’ αυτά όλοι, από όπου κι αν ζουν, από κάθε μέρος του πλανήτη. Η πίστη, η αγάπη, η γόνιμη σκέψη και η εφευρετικότητα όχι μόνο των καλλιτεχνών και των λογίων, αλλά και του απλού πιστού λαού προς  την Παναγία φαίνεται και από τις επωνυμίες που της έχουν δώσει, που ξεπερνούν  τις τριακόσιες και που μπορούν να χωριστούν σε οκτώ κατηγορίες.

1.      Από την παράσταση της Παναγίας στην εικόνα. Τέτοια ονόματα είναι της Βρεφοκρατούσας, της Γλυκοφιλούσας, της Γαλακτοτροφούσας, της Πλατυτέρας των Ουρανών, της Οδηγήτριας, της Εσφιγμένης και άλλα. Είναι ακόμη το επίθετο "Δεξιοκρατούσα", ή "Δεξιά", όταν κρατάει τον Χριστό στο δεξί της χέρι και όχι προς το μέρος της καρδιάς της. Ακόμη "Μεγαλομμάτα", όταν ο εικονογράφος έχει ιστορήσει την Παναγία με μεγάλα μάτια. Υπάρχουν και ονόματα που συνδυάζονται με μιαν ιερή ιστορία. Λ.χ. Το όνομα της Εικόνας "Αξιον Εστί", που είναι θησαυρισμένη στο Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Όρους και πήρε το όνομα από  το θαύμα που επιτελέσθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Κατά την Παράδοση ο Αρχάγγελος έψαλε τον γνωστό ύμνο "Αξιον εστίν.." σε πλάκα και έγινε άφαντος. Επίσης το επίθετο "Τριχερούσα" το πήρε η εικόνα  από το ότι υπάρχει σ' αυτήν ένα τρίτο χέρι, που συμβολίζει το θαύμα που συνέβη στον υμνητή και δογματίσαντα για την Παναγία Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το δεξί χέρι του το έκοψαν Μουσουλμάνοι και θαυματουργικά αποκαταστάθηκε. Η Παναγία η "Εσφαγμένη" ονομάστηκε έτσι γιατί κατά την Παράδοση μοναχός θύμωσε μαζί της και με μαχαίρι κτύπησε την εικόνα της Παναγίας στο πρόσωπο. Τότε από την εικόνα άρχισε να τρέχει αίμα, ενώ ο μοναχός τυφλώθηκε και έκανε ως τρελός. Ο μοναχός ζήτησε συγγνώμη και συγχωρήθηκε, αλλά το χέρι που κτύπησε την Παναγία τιμωρήθηκε, αφού έμεινε άλυωτο μετά τον θάνατο του μοναχού. Υπάρχει ακόμη η Παναγία η " Πυροβοληθείσα", στη Μονή Βατοπεδίου, αφού την εικόνα της  την κτύπησαν με όπλο Τούρκοι. "Σφαγμένη" είναι και η εικόνα της Παναγίας της Πορταϊτισσας, της Μονής Ιβήρων, που ονομάστηκε έτσι με το θαύμα  που έκανε η Παναγία, να φανερώσει τη θέληση της να παραμείνει στην είσοδο της Μονής ως θυρωρός, για να την προστατεύει…

2.      Από τον τόπο της. Ετσι υπάρχει η Παναγία η Αθηνιώτισσα, η Βουρλιώτισσα, η Κυκκώτισσα, η Καστριώτισσα, η Κάμπου, η Πυργιανή, η Εγκλειστριανή ( από τη Μονή του Οσίου Νεοφύτου του Εγκλείστου στην Κύπρο), η Σπηλιανή, η Μεγαλοσπηλαιώτισσα ( του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων), η Τουρλιανή, η Θαλασσινή, η Καλαμού, η Καμινιώτισσα, η Βλαχερνίτισσα, η Ολυμπιώτισσα, η Σουμελιώτισσα, η Πλατανιώτισσα, η Καταπολιανή, η Χοζοβιώτισσα ( στην Αμοργό από τη Μονή Χοζεβά των Αγίων Τόπων), η Νεαμονήτισσα της Χίου, η Παμμακάριστος ( από τη Μονή της Κωνσταντινούπολης), η Αγία Σιών, η Μακεδονίτισσα στη Λευκωσία, η Έλωνη, η Τροοδίτισσα, η Κυκκώτισσα, η Μαλεβή ( από το όρος Πάρνων, που λέγεται και Μαλεβός), των Χαλκέων (χαλκουργών) στη Θεσσαλονίκη, η Αμπελακιώτισσα στη Θεσσαλία.

3.      Από την τεχνοτροπία του Ναού της.Τέτοια επίθετα είναι η Θολοσκέπαστη, η Μολυβδοσκέπαστη, η Πελεκητή, η Κρεμαστή, η Μαρμαριώτισσα.

4.      Από το όνομα του κτίτορα του Ναού ή της Μονής της. Τέτοια επίθετα είναι Παναγία η Παχειά, η Γλυκειά ( από το επίθετο Γλυκύς), η Περλιγκού, η Λυκοδήμου, η Κοροβιλιά, η Καπνικαρέα.

5.      Από τον μήνα που εορτάζεται η Παναγία: Σοτομπριανή, Βρεχούσα, Αυγουστιανή και Δεκαπεντούσα, Τριτιανή, Μεσοσπορίτισσα, Βροντού, Ακαθή ( από τον Ακάθιστο Ύμνο).

6.      Από τα θαύματα της Παναγίας: Γοργοϋπήκοος, Ελεούσα, Ελεήστρα, Γιάτρισσα, Θεραπεία, Αιματούσα ή Γαιματούσα ( σταματά την αιμορραγία), Υγεία, Υπακοή, Ψυχοσώστρα, Παραμυθία, Παρηγορήτρα, Παυσολύπη, Φανερωμένη,  Μυροβλύτισσα.

7.      Εγκωμιαστικά από την έξαρση της αγάπης των πιστών. Συνήθως χρησιμοποιείται επίθετο με πρώτο συνθετικό τον χρυσό: Χρυσοκελλαριά, Χρυσοσπηλιώτισσα, Χρυσοπηγή, Χρυσογαλούσα, Χρυσοποδαρίτισσα,  Χρυσοχεριά… Υπάρχουν όμως και άλλα, όπως Αγγελόκτιστη, Αερινή, Αναφωνήτρα, Επίσκεψις, Παντάνασσα, Τρανή, Χιλιαρμενίτισσα, Ανθοφορούσα, Ασπροφορούσα.

8.      Αυτά που τις έδωσαν οι Υμνογράφοι της Εκκλησίας.Κυρίως προέρχονται από τον Ακάθιστο Ύμνο: Αμόλυντος, Υψηλοτέρα, Καθέδρα, Κλίμαξ, Σκέπη, Πόλη, Παράκλησις, Επίσκεψις, Καταφυγή, Κεχαριτωμένη, Χώρα του Αχώρητου, Όρος Αλατόμητον, Ρόδο το Αμάραντον, Αρουρα Βλαστάνουσα και άλλα.  

Τα προσκυνήματα στον Ελληνισμό

            Τα προσκυνήματα διακρίνονται στα Πανελλήνια και στα τοπικά προσκυνήματα της Παναγίας, που οι προσκυνητές προστρέχουν σε όλη τη χώρα τις ημέρες αυτές του "Πάσχα του καλοκαιριού", όπως χαρακτηρίζεται η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το πρώτο σε προσέλευση πιστών είναι της Μεγαλόχαρης της Τήνου, με περίπου 1.000.000 προσκυνητές ετησίως, της Σουμελά, στο Βέρμιο, με 500.000 προσκυνητές ετησίως και της Εκαντοταπυλιανής Πάρου, με 300.000 περίπου πιστούς.

Σημαντικά τοπικά προσκυνήματα της Παναγίας είναι:

Στη Θράκη:

·         Στις Φέρρες η Παναγία η Κοσμοσώτειρα και στη Σαμοθράκη η Παναγία η Κρημνιώτισσα και η Καμαριώτισσα.

·         Στην Κομοτηνή η Μονή της Παναγίας της Φανερωμένης.

·         Στην Ξάνθη η Παναγία η Αρχαγγελιώτισσα και η Παναγία η Καλαμού.

Στη Μακεδονία:

·         Στη Δράμα η Εικοσιφοίνισσα.

·         Στο Κιλκίς η Παναγία η Φιλαδελφειώτισσα.

·         Στη Μηχανιώνα η Παναγία η Φανερωμένη

·         Στην Καστοριά η Παναγία η Μαυριώτισσα

·         Στη Θεσσαλονίκη η Παναγία η Δεξιά, η Παναγία η Ελεούσα, η Παναγία η Φανερωμένη, η Παναγία η Γοργοϋπήκοος, η Παναγία η Βρεφοκρατούσα, η Παναγία των Χαλκέων.

·         Στις Πρέσπες η Παναγία η Πορφυρά

·         Στη Σιάτιστα η Παναγία του Μικρόκαστρου

Στην Ηπειρο

·         Στην Άρτα εικόνες περίπυστες είναι της Παναγίας Ροβελίστης, Κυρίας Πεφανερωμένης, Παναγίας Γεροντίσσης, Βρεφοκρατούσης, και Σκουληκαριάς.

·         Στην Παραμυθιά η Κοίμηση Θεοτόκου των Παγανιών και του Γηρομερίου.

·         Στην Κόνιτσα η Μολυβδοσκέπαστη

·         Στην περιοχή Τζουμέρκων (Ιωαννίνων) η Παναγία Τσούκας.

Στα Ιόνια Νησιά

·         Στην Κέρκυρα της Μυρτιδιωτίσσης, της Παλαιοκαστριτίσσης, της Πλατυτέρας, της Κυράς των Αγγέλων.

·         Στους Παξούς στο Νησάκι της Παναγίας.

·         Στην Κεφαλληνία Υπεραγίας Θεοτόκου Άτρου, Αγριλίων, Θεμάτων, Κηπουραίων, και Παλαιοχέρσου. Επίσης η Παναγία η Φιδούσα.

·         Στη Λευκάδα η Φανερωμένη.

·         Στη Ζάκυνθο εικόνες περίπυστες της Αναφωνήτριας, της Σκοπιωτίσσης, της Χρυσοπηγής, της Λαουρένταινας, της Γαλανούσας, της Μυρτιδιωτίσσης, της Παναγούλας, της Σπηλούλας, της Βιγλατσούρας, της Σγουροπουλιάς, της Θαλασσομαχούσας.

·         Στα Κύθηρα η Μυρτιδιώτισσα.

Στη Θεσσαλία

·         Στη Μαγνησία η Παναγία η Ξενιά.

·         Στην Καλαμπάκα η Κοίμηση Θεοτόκου Σταγιάδων και η Κοίμηση Θεοτόκου Βυτουμά.

·         Στα Τρίκαλα η Κοίμηση Λαγκαδιάς

·         Στα Φάρσαλα Παναγία η Δεμερλιώτισσα.

·         Στη Σκιάθο η Παναγία η Εικονίστρα

·         Στην Ελασσώνα η Παναγία η Ολυμπιώτισσα

Στη Στερεά Ελλάδα

·         Στο Καρπενήσι η Παναγία η Προυσού και η Παναγία Τατάρνης.

·         Στο Μεσολόγγι η Αγία Ελεούσα.

·         Στη Ναύπακτο η Παναγία η Αμπελακιώτισσα.

·         Στη Θήβα η Μεγάλη Παναγιά και η Παναγία η Σκριπού Ορχομενού.

·         Στην Αθήνα η Κοίμηση Θεοτόκου Πεντέλης, Ρόμβης, και Παντανάσσης (Μοναστηράκι). Επίσης η Παναγία η Ελευθερώτρια, στην Κηφισιά.

·         Στη Σαλαμίνα Παναγία η Φανερωμένη.

·         Στη Φθιώτιδα οι Μονές Αγάθωνος και Δαμάστας

·         Στη Φωκίδα η Παναγία της Βαρνακόβης.

·         Στη Χαλκίδα εικόνες περίπυστες Παναγίας της Φανερωμένης Αρτάκης, της Χιλιαδούς, της Ντινιούς στην Ιστιαία, της Κοιμήσεως Θεοτόκου Μάτζαρη Οξυλίθου.

Στην Πελοπόννησο

·         Στην Κόρινθο η Παναγία η Φανερωμένη Χιλιομοδίου.

·          Στα Καλάβρυτα της Μονής Μεγάλου Σπηλαίου. Επίσης περίπυστες εικόνες Παναγίας της Τρυπητής, της Μακελλαριάς και το Προσκύνημα της Παναγίας της Πλατανιώτισσας.

·         Στην Πάτρα η Κοίμηση του Γηροκομείου.

·         Στην Ηλεία η Κοίμηση Θεοτόκου Κρυονερίου Αγίας Ελεούσης Βαρθολομιού και Χρυσοπηγής Δίβρης.

·         Στη Μεσσηνία η Κοίμηση της Θεοτόκου Μονής Βουλκάνου.

·         Στη Λακωνία η Παναγία η Χρυσαφίτισσα στη Μονεμβασία και η Παναγία  η Παντάνασσα στον Μυστρά.

·         Στην Αρκαδία η Παναγία η Έλωνη, της Αρτοκωστάς, της Παλαιοπαναγιάς, της Μαλεβής. Επίσης η Κοίμηση Θεοτόκου Κερνίτσης και Μπούρα.

Στα Νησιά του Αιγαίου

·         Στην Τήνο η Παναγία η Ευαγγελίστρια.

·         Στην Πάρο η Εκατονταπυλιανή.

·         Στη Σαντορίνη η Παναγία Επισκοπής

·         Στην Αμοργό η Χοζοβιώτισσα

·         Στην Ανάφη η Παναγία η Καλαμιώτισσα

·         Στην Ίο η Παναγία η Γκρεμιώτισσα

·         Στην Άνδρο η Θεοσκέπαστη και Παναγία η Φανερωμένη

·         Στην Σάμο η Παναγία Καρλοβάσου.

·         Στη Λέσβο η Παναγία Αγιάσου, ή Αγιασώτισσα.

·         Στη Χίο εικόνα περίπυστη της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας.

·         Στην Ίμβρο η Παναγιά η Μπαλωμένη

·         Στη Σχοινούσα η Παναγία η Ακαθή

·         Στην Κέα η Καστριανή.

·         Στην Αλόννησο του Βουνού.

·         Στην Κύθνο η Παναγία η Κανάλα.

·         Στη Μύκονο η Παραπορτιανή.

·         Στη Νάξο η Αργοκοιλιώτισσα.

Στη Δωδεκάνησο

·         Στη Νίσυρο Παναγία η Σπηλιανή

·         Στη Ρόδο η Παναγία της Φιλερήμου, η Παραμυθία, της Τσαμπίκας και η Φανερωμένη Ιξιάς

·         Στη Λέρο Παναγία του Κάστρου και η Παναγία η Γουρλομάτα.

·         Στην Αστυπάλαια  Παναγία η Πορταΐτισσα.

·         Στην Κάρπαθο η Παναγία η Λαρνιώτισσα και η Παναγία η Ολυμπίτισσα.

·         Στους Λειψούς η Παναγία του Χάρου.

·         Στη Σύμη η Παναγία η Αληθινή.

·         Στην Κάλυμνο η Βλυχάδια και η Γαλατιανή

Στην Κρήτη

·         Στο Ηράκλειο η Κοίμηση Θεοτόκου Αγκαράθου, Καλυβιανής και Παληανής.

·         Στην Ιεράπετρα η Παναγία η Φανερωμένη.

·         Στη Νεάπολη η "Μεγάλη Παναγιά".

·         Στον Κίσσαμο Παναγία η Κυρά των Αγγέλων και η Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα.

·         Στα Σφακιά η Παναγία στ’ Ασφένδου.

Στην Κωνσταντινούπολη

·         Η Παναγία των Βλαχερνών, η Παμμακάριστος, η Μπαλουκλιώτισσα, η Κυριώτισσα, η Καμαριώτισσα, η Κουφατιανή Γαλατά, η Περίβλεπτος στα Ψωμαθειά, η Μουχλιώτισσα, των Ουρανών Σαλματομβρουκίου, η Χαντσεργιώτισσα, της Σούδας, Βεφά – Σωφρακίου, η Παραμυθιώτισσα ( Παραμυθία, Παρηγορίτισσα, Θεραπεία), η Κουμαριώτισσα Νεοχωρίου και η Κοίμηση Διπλοκιονίου.

Στη Μεγαλόνησο Κύπρο

Στην  Κύπρο η Παναγία η Κυρά, στα Λειβάδια Καρπασίας, έχει καταστραφεί από τους Τούρκους εισβολείς, όπως και πολλά ακόμη προσκυνήματα στα κατεχόμενα εδάφη της. Σημαντικό προσκύνημα είναι η Παναγία η Ασπροφορούσα, όπως και η Γλυκιώτισσα, και τα δύο κοντά στην Κερύνεια. Ονόματα πολλά της Παναγίας και στη Μεγαλόνησο. Παγκύπριο προσκύνημα η Παναγία η Κυκκώτισσα. Επίσης σημαντικά προσκυνήματα η Τροοδίτισσα, η Σκουριώτισσα, η Kουσουλιώτισσα, η Αιματούσα ( ή του Αμπελιού) της Αραδίππου, η Παγκριώτισσα στη Λευκωσία, του Μεγάλου Αγρού, της Αμιρούς, της Αμασγού, της Ασίνου, του Γλωσσά, η Σφαλαγγιώτισσα, η Ιαματική του Αρακαπά, η Χρυσαλινιώτισσα, η Χρυσοσπηλιώτισσα στην Κάτω Δευτερά, η Στάζουσα, η Χρυσοκουρδαλιώτισσα, της Αυγασίδας - στο κατεχόμενο χωριό Μηλιά Αμμοχώστου, η Βορινή, η Βοναριώτισσα, η Παναγία η Διπλή στη Λευκωσία, και στην Πάφο η Χρυσορρογιάτισσα, η Λιμενιώτισσα ( ερείπια), η Χρυσοπολίτισσα, η Χρυσελεούσα και η Θεοσκέπαστη.  

ΠΗΓΗ : http://aktines.blogspot.gr/2012/08/t.html

Είναι αλήθεια ! ‘’Οι πειρατές ξανάρχονται’’! Όχι σαν έκδοση ενός νέου  μυθιστορήματος ή σαν μια χολιγουντιανή  κινηματογραφική υπερπαραγωγή, αλλά στις ανοιχτές θάλασσες ως υπαρκτός κίνδυνος για το παγκόσμιο εμπόριο, παρεμποδίζοντας την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή και την ασφάλεια των ναυτικών :   

"Δύο Νιγηριανοί ναυτικοί σκοτώθηκαν και τέσσερις ξένοι εργαζόμενοι απήχθηκαν όταν ένοπλοι επιτέθηκαν σε δύο πλοία περίπου 35 ναυτικά μίλια ανοικτά των ακτών του Δέλτα του Νίγηρα.(Είδηση από το www. TheSeaNation.gr  5-8-2012)"

Είδηση, σαν κι αυτή κάτω από τον τίτλο, περνιέται πλέον μόνο στα ναυτιλιακά ειδησεογραφικά sites και πολλές φορές με ψιλά γράμματα..

Η πειρατεία στη θάλασσα, ένα φαινόμενο που έκανε την εμφάνιση του  αιώνες προ Χριστού, και είχε σχεδόν ξεχαστεί στον 20^ο αιώνα, άρχισε να προβληματίζει  τη  Διεθνή Κοινότητα, στις αρχές του 21^ου  αιώνα, του αιώνα των άκρων. Στο λυκαυγές του,  είχαμε την έξαρση δυο επικίνδυνων και ασύμμετρων απειλών διεθνούς εμβέλειας, τηςτρομοκρατίας και τηςθαλάσσιας πειρατείας.

      Οι μεμονωμένες ανοργάνωτες επιθέσεις του παρελθόντος εξελίχτηκαν σε οργανωμένη εγκληματική δραστηριότητα ευρείας κλίμακας που προκαλεί στην παγκόσμια οικονομία ετησίως ζημιές πάνω από 10 δις $,αναγκάζοντας τη Διεθνή Κοινότητα  να αντιμετωπίζει μεν το θέμα σοβαρά αλλά όχι και αποτελεσματικά.Η πειρατεία του 21^ου αιώνα, έχει «αναβαθμιστεί» ποιοτικά, ποσοτικά και γεωγραφικά.

      Σύμφωνα με στοιχεία τουΔιεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (InternationalMaritimeOrganization- IMO), το 2010 και 2011, η πλειοψηφία των περιστατικών πειρατείας,  έλαβε χώρα στην Ανατολική Αφρική (Σομαλία, Κένυα, Τανζανία, Μοζαμβίκη), με τάση μεγάλης συγκέντρωσης στη Σομαλία και στον Κόλπο του Άντεν.

      Σύμφωνα μεστοιχεία του Διεθνούς Ναυτιλιακού Γραφείου (International Maritime Bureau - IMB), το 2011, εκδηλώθηκαν 439 πειρατικές επιθέσεις, 802 ναυτικοί κρατήθηκαν όμηροι, 10 απήχθηκαν και 8 θανατώθηκαν. Στις αρχές του 2012, τουλάχιστον 200 ναυτικοί, ήταν όμηροι Σομαλών πειρατών, ζώντας επί μήνες σε άθλιες συνθήκες, υφιστάμενοι σωματική και ψυχολογική βία, περιμένοντας υπό το κράτος τρόμου για τη ζωή τους την πληρωμή των λύτρων που απαιτούσαν οι βίαιοι φύλακές τους.

     Οι απλές μορφές πειρατείας εκτυλίσσονται συνήθως σε λιμάνια ή σε αγκυροβόλια. Οι πειρατές χρησιμοποιώντας σύγχρονο οπλισμό και μικρά ταχύπλοα σκάφη επιτίθενται στο πλοίο, αφαιρούν χρήματα, πολύτιμα αντικείμενα και φεύγουν.

    Άλλες μορφές πειρατείας, κυρίως στην ανοιχτή θάλασσα, χαρακτηριζόμενες ως υψηλού κινδύνου και μεγάλης απόδοσης, απαιτούν μεγάλη οργάνωση, συντονιστικό κέντρο στην ξηρά και εμπλοκή-συνεργασία πολλών. Αυτές αφορούν :

·         Κλοπή του φορτίου, μέσω μεταφόρτωσής του σε άλλο πλοίο.

·         Κλοπή πλοίου και φορτίου μέσω αλλαγής σημαίας και ονόματος πλοίου.

·         Απαίτηση  λύτρων, κρατώντας το φορτίο και ομήρους από το πλήρωμα. 

      Επίσημοι ορισμοί της πειρατείας και του πειρατικού πλοίου, δίνονται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, στα άρθρα 101 και 103 αντίστοιχα, της Σύμβασης των Η.Ε. (1982) "Για το Δίκαιο της  θάλασσας" (United Nations Convention on the Law of the Sea - UNCLOS), την οποία η Ελλάδα, έχει επικυρώσει, από τον Ιούνιο του 1995, με το Νόμο 2321.

    Για  την αντιμετώπιση  της  πειρατείας ασχολούνται  Διεθνείς Οργανισμοί και φορείς όπως, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών  (Ο.Η.Ε), η Ευρωπαϊκή  Ένωση  (Ε.Ε), το ΝΑΤΟ, οΔιεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (InternationalMaritimeOrganization- IMO), το Διεθνές Ναυτιλιακό Γραφείο (InternationalMaritimeBureau- IMB) κ.α

                                                     ***

     Είναι αλήθεια και δεν χρήζει ειδικής ανάλυσης το γεγονός ότι τόσο η τρομοκρατία όσο και η πειρατεία, στον 21^ο αιώνα, εκπορεύονται από χώρες στις οποίες επικρατούν συρράξεις, εμφύλιοι πόλεμοι και φτώχεια. Δηλαδή καταστάσεις, οι οποίες δυστυχώς δεν ενόχλησαν τη Διεθνή Κοινότητα αυτές καθαυτές αλλά τα αποτελέσματα τους.

        Για να εκλείψουν όμως τα αποτελέσματα  -  τρομοκρατία και πειρατεία -  πρέπει πρώτα - πρώτα η Διεθνής Κοινότητα να ενδιαφερθεί να  εξαλείψει τις γενεσιουργές αιτίες τους. 

Αλεξανδρούπολη    Αύγουστος  2012

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ Υποναύαρχος  Λ.Σ (εα)

 Δελτίον Τύπου: "Κύριοι, δολοφονεῖτε τὴν ἀκριτική Ἑλλάδα, κλείνοντας τὶς Ὑπηρεσίες"


Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 1ῃ Αὐγούστου 2012
Ἀριθ. Πρωτ.  71

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ,
ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :

«Παρακολουθῶ μὲ βαθὺ πόνο ψυχῆς τὶς δραματικὲς ἐξελίξεις στὶς δύο Ἐπαρχίες Πωγωνίου καὶ Κονίτσης. Διακονῶντας τὶς ἐπαρχίες αὐτὲς ἐπὶ σαράντα πέντε (45) ὁλόκληρα χρόνια, βλέπω, ἰδίως τὸν τελευταῖο καιρό, μιὰ συρρίκνωση καὶ μιὰ φθίνουσα πορεία στὸν αἱματοβαμμένο καὶ χιλιοπροδομένο αὐτὸ τόπο.

α) Ἤδη οἱ ΔΟΥ Δελβινακίου καὶ Κονίτσης καταργοῦνται. Ὅμως, οἱ διάφοροι καρεκλοκένταυροι τῶν Ἀθηνῶν ἔχουν ἆρά γε διερωτηθῆ πῶς θὰ ἐξυπηρετοῦνται οἱ κάτοικοι τῶν ὀρεινῶν καὶ μακρυνῶν περιοχῶν, ποὺ θὰ εἶναι ἐφεξῆς ὑποχρεωμένοι νὰ μεταβαίνουν στὰ Ἰωάννινα, ὅπου θὰ μεταφερθοῦν οἱ ἐν λόγῳ ΔΟΥ;  Ὅλα, λοιπόν, γίνονται θυσία στὸ χρῆμα; Κι’ ὅταν γίνωνται τόσες σπατάλες, τὶς ὁποῖες στηλιτεύει ὁ ἡμερήσιος ἀθηναϊκὸς Τύπος, σᾶς πονάει τὸ νὰ διατηρηθοῦν οἱ ΔΟΥ σὲ δύο ἀκριτικὲς περιοχές; Κύριοι, θὰ σᾶς τὸ πῶ ξεκάθαρα : Μὲ τὴν τακτική, ποὺ ἐφαρμόζετε τελευταῖα, νὰ κλείνουν, δηλαδή, ἡ μία Ὑπηρεσία κατόπιν τῆς ἄλλης, δολοφονεῖτε τὴν ἀκριτικὴ Ἑλλάδα. Γιατὶ εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέτε: Ἀφῆστε τὴν ὕπαιθρο χώρα κι’ ἐλᾶτε στὰ ἀστικὰ κέντρα. Πάντως, ἄν νομίζετε ὅτι μὲ τέτοια, αὐτόχρημα ἀντεθνικά, σχέδια θὰ ἀνορθώσετε τὴν Χώρα, πλανᾶσθε οἰκτροτάτην πλάνην. Ὁ λαὸς καὶ ἡ ἀδέκαστη Ἱστορία δὲν θὰ σᾶς τὸ συγχωρήσουν ποτέ.

β) Ὅπως δὲν θὰ σᾶς συγχωρήσουν καὶ γιὰ τὸ ὅτι, μὲ τὴν μετακίνηση πλειάδων Συνοριακῶν Φρουρῶν πρὸς τὸν Ἕβρο, ἀφήνετε ἀκάλυπτη καὶ ἀφύλακτη τὴν ἀκριτική μας Ἐπαρχία στοὺς πάσης φύσεως κακοποιοὺς ἐξ Ἀλβανίας οἱ ὁποῖοι ἀνενόχλητοι πλέον θὰ μεταφέρουν ἀνεξέλεκτες ποσότητες ναρκωτικῶν, ποὺ εἶναι θανάσιμος κίνδυνος γιὰ τὴν νεολαία μας.

Νὰ ξέρετε, ὅμως, ὅτι ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι φυλᾶμε «Θερμοπῦλες», θὰ μᾶς βρίσκετε ἀπέναντί σας, γιὰ ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸ καλῶς νοούμενο συμφέρον τῆς Πατρίδος μας καὶ τῆς ἀκριτικῆς μας Ἐπαρχίας. Μὴ σᾶς παρασύρῃ ἡ ἐφήμερη δόξα τῆς ἐξουσίας . Στὸ τέλος, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ μένουν καὶ θὰ νικοῦν ».

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως).

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως