Η Δημογραφία αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις δείκτες προβλέψεως των παγκοσμίων μελλοντικών εξελίξεων αλλά και μετρήσεως της εθνικής ισχύος κρατών, αφού οι ακραίες δυσμενείς μεταβολές της, οδηγούν τόσο την ανθρωπότητα όσο και επί μέρους έθνη σε μη αντιστρέψιμα ιστορικά ραντεβού, καθ’ όσον οι επιπτώσεις των μεταβολών αυτών είναι δυνατόν να λάβουν είτε πλανητικές διαστάσεις, είτε σε κρατικό επίπεδο να συμπαρασύρουν ευθέως και άλλους βασικούς δείκτες μετρήσεως εθνικής ισχύος, όπως η οικονομία, οι ένοπλες δυνάμεις, η κοινωνική συνοχή κ.λ.π..

Εντός του 20ου αιώνος ο παγκόσμιος πληθυσμός ανήλθε από 1.6 σε 6.1 δις κατοίκους γεγονός πρωτόγνωρο για τα ιστορικά δεδομένα. Σήμερα, στις ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτου, η γεννητικότητα χαρακτηρίζεται από σταθερά καθοδική πορεία, στην πλειοψηφία κάτω από τον κρίσιμο δείκτη γεννητικότητος, (που είναι 2.1 απόγονοι ανά γυναίκα, για την διατήρηση του πληθυσμού) με παράλληλη μείωση της θνησιμότητος και αύξηση του προσδοκίμου ορίου ζωής. Κατά τον 20ο αιώνα παρατηρήθηκε εντυπωσιακή αύξηση της μεταναστεύσεως από υπανάπτυκτες σε ανεπτυγμένες περιοχές. Κατά την περίοδο 1990 – 2000, οι ανεπτυγμένες περιοχές εδέχοντο ετησίως 2.6 εκατ. διεθνείς μετανάστες στους οποίους αποδίδονται σήμερα τα 2/3 της αυξήσεως του πληθυσμού στις περιοχές αυτές. Ο παγκόσμιος πληθυσμός από 6.7 δις το 2007, αναμένεται να φθάσει τα 9.2 δις κατοίκους το 2050 (δηλαδή αύξηση κατά μία Κίνα και Ινδία μαζί ή ίση με τον παγκόσμιο πληθυσμό του 1950). Η αύξηση αυτή θα λάβει χώρα σχεδόν αποκλειστικά στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες και μάλιστα κυρίως σε αστικές περιοχές.

Βάσει εγκύρων πηγών το ευρωπαϊκό δημογραφικό μέλλον προβλέπεται ζοφερό ακόμη και αν δεν υπάρξει μείζων πολεμική αναμέτρηση ή οικολογική ή επιδημιολογική καταστροφή. Η ανάγκη συμπληρώσεως του ελλείποντος εργατικού δυναμικού οδηγεί την Ευρώπη στην ανοχή ή και επιδίωξη υποδοχής μεγάλων μεταναστευτικών μαζών των οποίων η εισροή ήδη λαμβάνει ανεξέλεγκτες και ασύμμετρες διαστάσεις, λόγω της δημογραφικής εκρήξεως σε υπό ανάπτυξη χώρες, της διαφοράς βιοτικού επιπέδου και του καθεστώτος βίας και συγκρούσεων που επικρατεί σε άλλες περιοχές της Γης, όπως στην Αφρική, την Μ. Ανατολή, την Κεντρική Ασία κ.λ.π..

Η Ελλάς όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση στο ευρύτερο δημογραφικό ευρωπαϊκό πρόβλημα αλλά αντιθέτως η ανησυχία για το μέλλον της λαμβάνει υπαρξιακό χαρακτήρα, αφού η μεταναστευτική καταιγίδα σε συνδυασμό με τον συνολικό πληθυσμό της, την υπογεννητικότητά της, τις εθνικές απειλές που την περιστοιχίζουν και την πεπερασμένη αφομοιωτική της ικανότητα ειδικά για τους Μουσουλμάνους, που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών, συνθέτουν ασταθές εκρηκτικό μίγμα του οποίου οι επιπτώσεις άπτονται των συμφερόντων επιβιώσεως του έθνους.

Έναντι της εθνικής επιταγής λήψεως αμέσων, ριζικών και συστηματικών μέτρων, προς αντιμετώπιση του υπαρξιακού επιπέδου θέματος αυτού, οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες δεικνύονται ανήμπορες, λιγόψυχες, κατώτερες των περιστάσεων, διαπνεόμενες από συγκεχυμένες κοσμοπολιτικές ιδεολογίες και εγκλωβισμένες σε μικροκομματικούς υπολογισμούς πολιτικού κόστους. Δυστυχώς οι ηγεσίες αυτές δεν δύνανται ή δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο ελληνικός λαός τις εκλέγει για να προασπίσουν αποκλειστικά τα συμφέροντα του έθνους (και όχι σε συμψηφισμό με τα συμφέροντα γειτόνων, συμμάχων, διεθνών κέντρων λήψεως αποφάσεων ή των αναξιοπαθούντων της ανθρωπότητος) και ότι αυτό αποτελεί την μία και μοναδική αποστολή τους.

ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Το δημογραφικό πρόβλημα αφορά το σύνολο σχεδόν των ανεπτυγμένων περιοχών του πλανήτου και προκύπτει κυρίως από μείωση της γεννητικότητος και αύξηση του προσδοκίμου ορίου ζωής με συνέπεια στις περισσότερες των περιοχών αυτών να αυξάνεται σταθερά η μέση ηλικία, καθώς και το ποσοστό ηλικίας άνω των 65 επί του συνολικού πληθυσμού. Εν τούτοις οι Η.Π.Α. αναμένεται ότι θα διατηρήσουν την αύξηση του πληθυσμού τους καθ’ όλο τον 21ο αιώνα, ενώ η Κίνα θα αυξάνει τον πληθυσμό της με επιβραδυνόμενο ρυθμό και από το έτος 2025 θα μεταβεί σε φάση μειώσεως του πληθυσμού της. Οι γειτονικές περιοχές της Ευρώπης, Β. Αφρική και Μ. Ανατολή θα συνεχίσουν να αυξάνονται σημαντικά και να διατηρούν χαμηλό δείκτη μέσης ηλικίας που σήμερα είναι 20 έναντι 40.5 της Ευρώπης (στις περιοχές αυτές αναμένεται ότι τα 195 εκ. ενεργών οικονομικά κατοίκων, του 2000, μεταξύ των ηλικιών 15 – 64, θα φθάσουν τα 289 εκ. το 2025 και τα 365 εκ. το 2050). Μείωση αναμένεται στον πληθυσμό της Ρωσίας καθώς και άλλων ευρωπαϊκών χωρών της Κ.Α.Κ., αφού από συνολικό πληθυσμό 219 εκ. το 2005, αναμένεται ότι θα φθάσει στα 196 εκ. το 2025 και τα 164 εκ. το 2050. Ο Τουρκικός πληθυσμός πρόκειται να αυξηθεί από 73 εκ. το 2005, στα 90 εκ. το 2025 και στα 101 εκ. το 2050. Στά επόμενα 30 έτη η αναλογία εργαζομένων/συνταξιούχων στα βιομηχανικά κράτη, θα είναι 1.5/1 έναντι του 3/1 που είναι σήμερα.

Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της δημογραφικού τους προβλήματος, λόγω της μεταναστεύσεως, της υψηλής γεννητικότητος του παρελθόντος και της πτώσεως των δεικτών θνησιμότητος. Παρά την σχετική αύξηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού (της Ευρώπης των 27), το ποσοστό αυτού επί του παγκοσμίου πληθυσμού έχει μειωθεί από το 13.5% το 1960 στο 7.5% το 2008. Κατά τις αρχές του 2009 ο συνολικός πληθυσμός της Ευρώπης (Ε.Ε. 27) ανήρχετο σχεδόν σε 500 εκ. κατοίκους με πολυπληθέστερες χώρες την Γερμανία (82.0), την Γαλλία (64.4), το Ηνωμένο Βασίλειο (61.6), την Ιταλία (60.0), την Ισπανία (45.8) και την Πολωνία (38.1). Ο Ευρωπαϊκός πληθυσμός, εντός του 2005, αυξήθηκε κατά 2.1 εκ. κατοίκους με την επισήμανση όμως ότι εξ αυτών οι 300.000 ήταν γηγενείς και 1.8 εκ. προήρχετο από την διεθνή μετανάστευση (85%). Ο Ευρωπαϊκός δείκτης γεννητικότητος μειώνεται σταθερά από το 1960 και αφού κατήλθε υπό το επίπεδο αναπληρώσεως πληθυσμού (2.1) στα μέσα του 1970, φθάνει σήμερα το 1.4 περίπου (ο μικρότερος παγκοσμίως), ενώ παράλληλα η Ε.Ε. των 27, έχει το μεγαλύτερο παγκοσμίως προσδόκιμο όριο ζωής. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει ήδη δραστική μείωση του ποσοστού ηλικιών καταλλήλων προς εργασία (εργατικό δυναμικό) με τάσεις επιδεινώσεως. Από το 2030 όλες ηλικιακές ομάδες ενηλίκων ευρωπαίων γηγενών κάτω των 65 θα συρρικνώνονται, ενώ αντιθέτως τα 80 εκ. άνω των 65 ετών θα γίνουν 107 εκ. το 2025 και 133 εκ. το 2050. Κατά το 2005 η ευρωπαϊκή αναλογία κατοίκων ηλικίας άνω των 65, ως προς τους ενεργούς οικονομικά κατοίκους (ηλικίες από 15 – 65), ήταν ¼, ενώ το 2050 η αναλογία αυτή θα έχει διαμορφωθεί σε ½.

Ο επικρατέστερος παράγων που καθορίζει το μέγεθος, τον ρυθμό μεταβολής και την σύνθεση του πληθυσμού των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών, είναι η διεθνής μετανάστευση και όχι η φυσική αύξηση (γεννήσεις έναντι θανάτων του γηγενούς πληθυσμού). Από τα 44 περίπου εκ. διεθνών μεταναστών στην Ευρώπη, περισσότερα από 30 εκ. προέρχονται από χώρες εκτός της Ε.Ε. των 27. Ο μεγάλος αριθμός των μεταναστών αυξάνει τον ευρωπαϊκό πληθυσμό τόσο με την φυσική του παρουσία όσο και με την αυξημένη του γεννητικότητα (μικρές ηλικίες, πολιτιστική και θρησκευτική κουλτούρα κ.λ.π.). Η αύξηση των μεταναστών από χώρες εκτός της Ηπείρου και των απογόνων αυτών, δημιουργούν στην Ευρώπη πολυπολιτισμικές κοινωνίες από πλευράς φυλής (π.χ. Ασιάτες, Αφρικανοί, Άραβες κ.λ.π.), θρησκείας (κυρίως το Ισλάμ) και πολιτισμού. Επί παραδείγματι στην Αγγλία, το 2005, οι μη λευκές εθνικές ομάδες υπερέβαιναν το 10% του πληθυσμού.

Η μεταναστευτική ευρωπαϊκή πολιτική φαίνεται να είναι υποτυπώδης, αποσπασματική και σε κάθε περίπτωση να μην λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η μετανάστευση στο μέλλον αναμένεται να διογκωθεί, δεδομένων των πληθυσμιακών αυξητικών τάσεων σε υπανάπτυκτες χώρες, της σταδιακής ελλείψεως βασικών διατροφικών πόρων και της οικολογικής επιβαρύνσεως πολλών περιοχών του πλανήτου η οποία θα επιδεινώσει την έλλειψη βασικών αγαθών και θα αυξήσει τις συγκρούσεις στις περιοχές αυτές. Η ευρωπαϊκή προσπάθεια διατηρήσεως της αναλογίας ενεργού πληθυσμού και συνταξιούχων ανακόπτει την αποτελεσματική λήψη μέτρων κατά της αθρόας και μη ελεγχόμενης μεταναστεύσεως. Εκείνο όμως που αποτελεί ουσιαστικό εμπόδιο στην εκθετική διόγκωση των μεταναστών εντός της Ε.Ε. και την ενσωμάτωσή τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι η επικρατούσα φιλελεύθερη αντίληψη των πραγμάτων, στην οποία πρυτανεύουν οι δημοκρατικές και ατομικές ελευθερίες, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δικαίωμα στην πολιτιστική διαφοροποίηση και η ανεξιθρησκεία. Οι αντίθετες φωνές είναι ασθενείς διότι στιγματίζονται άμεσα χαρακτηριζόμενες ως «ξενοφοβικές», «ρατσιστικές», «ακροδεξιές», «φασιστικές» κ.λ.π..

Έχει διαπιστωθεί στατιστικά ότι οι θρησκευόμενες οικογένειες (και κυρίως οι θρησκευόμενες γυναίκες) έχουν την τάση να γεννούν περισσότερα τέκνα. Δεδομένου ότι η θρησκευτική επίδραση στους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς είναι πλέον μικρή ενώ στους μουσουλμάνους κυρίως μετανάστες ισχυρή, δίχως εμφανείς τάσεις αμβλύνσεως αυτής, εύκολα συμπεραίνεται ότι η μεγάλη διαφορά γεννητικότητος, μεταξύ των δύο αυτών πληθυσμιακών ομάδων θα διατηρηθεί, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εξ άλλου έχει παρατηρηθεί ότι μεταναστευτικές μειονότητες οι οποίες είτε θεωρούν ότι απειλούνται πολιτιστικά, είτε διαπνέονται από δογματικές αντιλήψεις, αντιδρούν με μεγιστοποίηση του δημογραφικού δυναμικού τους για λόγους επιβιώσεως.

Η δομή των ηλικιών στην Ευρώπη έχει μεταβληθεί δραματικά λόγω της πτώσεως του ρυθμού γεννήσεων και της αυξήσεως του προσδοκίμου ορίου ζωής. Η μέση ηλικία του πληθυσμού στην Ε.Ε. των 27, αναμένεται να ανέλθει από τα 40.4 έτη το 2008, στα 48 έτη το 2060. Το ποσοστό του πληθυσμού άνω των 65 ετών έχει αυξηθεί από 14% το 1990 στο 17% το 2007. Καθώς το φαινόμενο αυτό επιδεινώνεται δημιουργούνται πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις κοινωνικών παροχών (π.χ. υγεία, συντάξεις, υποδομές κ.λ.π.) στον ενεργό πληθυσμό που διαρκώς μειώνεται. Η διατήρηση σταθερού ενεργού πληθυσμού στην Ευρώπη απαιτεί την είσοδο εκατομμυρίων μεταναστών ετησίως και δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι και οι μετανάστες κάποτε γεράζουν και εισέρχονται με την σειρά τους στις προς κοινωνική υποστήριξη κατηγορίες του πληθυσμού.

Η χρονική πρόβλεψη της μελλοντικής συνθέσεως του ευρωπαϊκού πληθυσμού, ως ποσοστό γηγενών πολιτών και πολιτών ξένης προελεύσεως είναι δυσχερής και συγκεχυμένη, δεδομένου ότι συνήθως λογίζονται ως πολίτες ξένης προελεύσεως, μέχρι και η δεύτερη γενεά ξένων βάσει της υποθέσεως ότι η τρίτη γενεά ενσωματώνεται στην τοπική κοινωνία. Τυχόν κατάρρευση της υποθέσεως περί ενσωματώσεως των επερχομένων μίας ή δύο γενεών ξένων στην Ευρώπη (πράγμα πιθανόν με τα μέχρι στιγμής δείγματα), εκτοξεύει για το μέλλον εκθετικώς αντί γραμμικώς το ποσοστό αυτών στην ευρωπαϊκή Ήπειρο, δίχως καν να ληφθεί υπ’ όψιν και η παράμετρος των πολιτών μικτής προελεύσεως (γάμοι γηγενών με μετανάστες). Συνολικά θεωρείται βέβαιον ότι αναμένεται δραστική αύξηση της συνολικού πληθυσμιακού ποσοστού ξένης προελεύσεως στην Ευρώπη κατά τα επερχόμενα έτη.

Αρκετοί Ευρωπαίοι διαπράττουν το σφάλμα να κρίνουν τον ισλαμισμό σύμφωνα με το δικό τους σύστημα αξιών και να τον κατατάσσουν απλώς στις υφιστάμενες θρησκείες, υποβαθμίζοντας το γεγονός ότι πρόκειται για ιδεολογία με αλληλένδετες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Το Ισλάμ ως πολιτική ιδεολογία προωθείται διαρκώς στους Διεθνείς Οργανισμούς και το διεθνές εμπόριο, κερδίζει οπαδούς στον Αραβικό κόσμο, σε κράτη της Ασίας καθώς και σε μετανάστες του Δυτικού κόσμου. Στις χώρες που επικρατεί, οι πολιτικές ελευθερίες, η ισότης έναντι του νόμου (για τις θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες), η ελευθερία σκέψεως και εκφράσεως, καθώς και η θρησκευτική ελευθερία σταματούν. Οι παραβάτες υφίστανται εκφοβισμό ο οποίος απειλεί ανά πάσα στιγμή ακόμη και την ζωή τους, όπου και αν ευρίσκονται.

Σήμερα και μετά από την πικρή εμπειρία πολλαπλών πολύνεκρων βομβιστικών επιθέσεων εντός της Ε.Ε. και μετά από επισταμένες έρευνες, η Ευρώπη γνωρίζει ότι το ακραίο Ισλάμ διατηρεί στενή επαφή με Ευρωπαίους μουσουλμάνους, τους οποίους στρατολογεί, οργανώνει, χρηματοδοτεί και εκπαιδεύει. Επιπλέον το ακραίο Ισλάμ ελέγχει την συμπεριφορά των μετριοπαθών Ευρωπαίων Μουσουλμάνων και τους ασκεί πιέσεις, ενώ οι γηγενείς Ευρωπαίοι πολίτες διστάζουν πλέον να συμπεριφερθούν σύμφωνα με τα δημοκρατικά τους κεκτημένα δικαιώματα, φοβούμενοι την ισλαμική αντεκδίκηση (π.χ. σκίτσα Μωάμεθ). Την ίδια στιγμή ισλαμικά κράτη εκμεταλλευόμενα εθνικοθρησκευτικές τους μειονότητες εντός της Ε.Ε., επιχειρούν να αποκομίσουν πολιτικά και εμπορικά οφέλη (π.χ. ένταξη Τουρκίας στην Ε.Ε.) ή απειλούν ευθέως τους Ευρωπαίους (π.χ. Ιράν, Λιβύη). Οι αλματωδώς αυξανόμενοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενοι τα αγαθά της Δυτικής Δημοκρατίας, διεκδικούν δυναμικά και επιτυχώς την πολιτιστική και θρησκευτική τους διαφοροποίηση (ενδυμασία, μόρφωση, κοινωνική συμπεριφορά, τζαμιά κ.λ.π.). Την ίδια στιγμή παραμένει ανενεργή η βασική διεθνής πρακτική της αμοιβαιότητος, αφού αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο το γεγονός ότι στα Ισλαμικά κράτη (ή κράτη με ισλαμική πλειοψηφία), οι χριστιανικοί πληθυσμοί και οι εκκλησίες διώκονται έως εξαλείψεως, ενώ οι Δυτικοί επισκέπτες υποχρεούνται σε αυστηρότατη τήρηση των τοπικών πολιτιστικών εθίμων (π.χ. αλκοόλ σε δημόσιους χώρους, ενδυμασία κυρίως των γυναικών, συμπεριφορά όπως το δημόσιο φιλί κ.λ.π.), με τους παραβάτες να υφίστανται σκληρές κυρώσεις.

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο πληθυσμός της Ελλάδος σήμερα ανέρχεται στα 11 εκ. περίπου κατοίκους. Ο δείκτης γεννητικότητος είναι 1.3 τέκνα ανά Ελληνίδα γυναίκα (σημαίνει υποδιπλασιασμό του πληθυσμού σε 45 έτη, γεγονός που καθιστά την ανάκαμψη λίαν δυσχερή), ο ρυθμός γεννήσεων είναι 9.45 γέννες ανά 1000 κατοίκους, ενώ ο ρυθμός θανάτων ανέρχεται σε 10.51 ανά 1000 κατοίκους. Το προσδόκιμο όριο ζωής έχει φθάσει στα 79.66 έτη (77.1 για τους άνδρες και 82.37 για τις γυναίκες), ενώ το φάσμα ηλικιών από 0-14 είναι 14.3%, από 15-64 είναι 66.6% και άνω των 65 ετών, φθάνει το 19.1% (τα ποσοστά αυτά το 1971 ήταν αντίστοιχα 25.4%, 63.7% και 10.9%). Εκτιμάται ότι το 2025, ο πληθυσμός της Ελλάδος θα φθάνει τα 12 εκ., εκ των οποίων οι Έλληνες θα είναι της τάξεως των 8 εκ. και από αυτούς το 25% θα είναι ηλικίας άνω των 65 ετών. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2050 η αναλογία των παιδιών από 0-14 ετών θα είναι 13%, η αντίστοιχη των ηλικιών άνω των 65 ετών θα φθάνει το 32.1%, ενώ το ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών θα έχει κατέλθει στο 54,9%. Στην χώρα μας έχουμε ετησίως περί τις 100.000 γεννήσεις και περισσότερες από 200.000 αμβλώσεις. Στην έκθεση «Οικονομική και Δημογραφική Βιωσιμότητα του Κοινωνικοασφαλιστικού Συστήματος» του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), περιγράφεται το εφιαλτικό σενάριο καταρρεύσεως του ασφαλιστικού συστήματος (η υγιής σχέση εργαζομένων προς συνταξιούχους είναι 4:1), παρά την είσοδο μεταναστών στην χώρα και την αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των Ελλήνων στο εργατικό δυναμικό της χώρας.

Λόγω των μειονεκτημάτων του συγχρόνου τρόπου ζωής (αμβλώσεις, αλκοόλ, άγχος, ναρκωτικά κ.λ.π.), υφίσταται μειωμένη δυνατότητα συλλήψεως (πάνω από 250.000 ζευγάρια δεν δύνανται να τεκνοποιήσουν ακόμη και με τεχνητή γονιμοποίηση). Η μείωση των γάμων, η αύξηση των διαζυγίων και η τεκνοποίηση σε μεγάλες ηλικίες ανακόπτουν δραστικά το ρυθμό των γεννήσεων. Αν και οι γυναίκες υπερτερούν (51.11% του πληθυσμού), αρνούνται να παντρευτούν άνδρες σε ορεινές περιοχές (π.χ. αγροτοκτηνοτρόφους), λόγω της αλλαγής των κοινωνικών προτύπων. Επιπλέον η ιδιωτική εργοδοσία πιέζει τις γυναίκες να μην παντρευτούν και αποκτήσουν τέκνα, για προφανείς λόγους.

Κυριώτερες αιτίες τις υπογεννητικότητος του ελληνικού πληθυσμού είναι η εγκατάλειψη παραδοσιακών ελληνικών προτύπων ζωής και υιοθέτηση νέων κοινωνικών προτύπων, η υποχώρηση των αξιών του γάμου, της οικογένειας και των τέκνων, η επαγγελματική ενασχόληση αμφοτέρων των γονέων, ο κοινωνικός ευδαιμονισμός, η τάση για οικονομική υπερεξασφάλιση, η χαλάρωση των ηθών, η στειρότης, η σωματική και ψυχική κόπωση, η υπερπροστασία των τέκνων, οι αμβλώσεις, η γήρανση του πληθυσμού, η μετανάστευση στο εξωτερικό, η αστυφιλία, η ανεργία, τα τροχαία ατυχήματα, τα ναρκωτικά καθώς και η εθνική και παγκόσμια ανασφάλεια. Ενδεικτικός της μειώσεως του πληθυσμού μας είναι ο δείκτης γεννήσεων ανά 1000 κατοίκους, ο οποίος το 1935 ήταν 28.16 γεννήσεις, ενώ το 2005 ήταν 09.69. Η εικονική αριθμητική διατήρηση του πληθυσμού οφείλεται κυρίως στους μετανάστες και δεν αλλοιώνει την τραγική διαπίστωση ότι η δραστική μείωση του γηγενούς πληθυσμού, θέτει την χώρα σε υπαρξιακό αδιέξοδο (μη αναπλήρωση και διαιώνιση της φυλής μας, πλήρωση πληθυσμιακών κενών από μουσουλμάνους μετανάστες, μη αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις κ.λ.π.), εάν συνυπολογισθούν, η γεωγραφική της θέση, η επιβουλές γειτονικών κρατών και η έλλειψη συγγενικών λαών.

Από τους προαναφερθέντες παράγοντες οι οποίοι οδηγούν στην υπογεννητικότητα ο σημαντικότερος είναι το σύγχρονο αξιακό σύστημα και το πολιτιστικό μοντέλο του οποίου κυριότερα χαρακτηριστικά αποτελούν ο μαζικός καταναλωτισμός, η υποχώρηση του παραδοσιακού θεσμού της οικογένειας και η αποθέωση της αντιλήψεως περί ατομικής ελευθερίας. Το σύνηθες οικονομικό επιχείρημα δεν δύναται να ερμηνεύσει το φαινόμενο των περιορισμένων γεννήσεων σε εύπορες οικογένειες σε σχέση με αντίστοιχες οικογένειες μικροτέρας οικονομικής επιφάνειας. Η ελληνίδα μητέρα σήμερα θεωρεί ότι τα πολλά τέκνα αναστέλλουν την επαγγελματική της ανέλιξη και συνεπώς τις προσωπικές φιλοδοξίες της και την «κοινωνική της καταξίωση», αυξάνουν το κόστος πέραν των οικογενειακών δυνατοτήτων (συνυπολογίζονται οι βιοτικές, μορφωτικές και περιουσιακές ανάγκες των τέκνων αλλά και η αντίληψη περί οικογενειακής οικονομικής επάρκειας στην οποία περιλαμβάνεται η κατοικία, ο σύγχρονος εξοπλισμός του, το εξοχικό, το αυτοκίνητο κ.λ.π.), στερούν την «ατομική ελευθερία» και «ποιότητα ζωής» της μητέρας (ελεύθερος χρόνος, σπουδές, διακοπές, αλλοιώσεις στην σωματική εμφάνιση) και δημιουργούν πλήθος καθημερινών προβλημάτων (π.χ. δυσχέρεια ανευρέσεως κατοικίας προς ενοικίαση, φύλαξη και ασφάλεια τέκνων, πολύωρη καθημερινή ενασχόληση για την διατροφή, την αγωγή και την ψυχαγωγία τους κ.λ.π.). Τις αντιλήψεις αυτές των υποψηφίων μητέρων ενισχύει η καταναλωτική κοινωνία μας η οποία δημιουργεί πλήθος κατ’ επίφαση «αναγκών» και τα ΜΜΕ τα οποία προβάλλουν και επιβραβεύουν την «χειραφετημένη» γυναίκα η οποία έχει οριστικά απαλλαγεί από «μικροαστικές αντιλήψεις» και θέτει το «ατομικό δικαίωμα», όπως εγωκεντρικά αυτό ερμηνεύεται στις μέρες μας, σε απόλυτη προτεραιότητα. Τις αντιλήψεις αυτές της ελληνίδας μητέρας περί τεκνοποιήσεως ενισχύει και η πολιτική εξουσία με την έλλειψη εθνικού σχεδιασμού επί του θέματος αυτού, την ανακολουθία και αναξιοπιστία της (ψηφίζονται νόμοι και λαμβάνονται αποσπασματικά μέτρα τα οποία συχνά καταργούνται ή τροποποιούνται κατά το δοκούν με την εναλλαγή προσώπων ή κομμάτων στις εκάστοτε κυβερνήσεις).

Από τα 11εκ. κατοίκους, οι γηγενείς Έλληνες ανέρχονται στα 10.452.500 εκ. και οι υπόλοιποι είναι μετανάστες από Αλβανία (481.660), Βουλγαρία (43.980), Ρουμανία (25.375), Ουκρανία (19.785) Πακιστάν (15.800), Ρωσία (13.600), Γεωργία (13.255), Ινδία (10.045) και διάφορες άλλες εθνότητες (72.413). Στις εκτιμήσεις αυτές θα πρέπει να προστεθεί άγνωστος τεράστιος αριθμός λαθρομεταναστών οι οποίοι εισέρχονται αθρόως, κατά τα τελευταία έτη, κυρίως από τον Έβρο, το Αιγαίο και την Αλβανία. Οι κύριες εθνικότητες των λαθρομεταναστών συμπεριλαμβάνουν Αλβανούς, Πακιστανούς, Κούρδους, Αφγανούς, Ιρακινούς και υποσαχάριους Αφρικανούς (π.χ. Σομαλούς, Νιγηριανούς κ.λ.π.). Η χώρα μας είχε 813.353 μαθητές Δημοτικού το 1990, ενώ το 2000 έφθαναν τις 643.457 (170.000 λιγότεροι εντός δεκαετίας). Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 2031 οι αλλοδαποί μαθητές θα είναι της τάξεως των 600.000, ενώ οι αντίστοιχοι Έλληνες θα φθάνουν τις 300.000 περίπου.

Η εγκατάλειψη της περιφέρειας (έλλειψη κινήτρων, επενδύσεων, υποδομών κ.λ.π.), προεκάλεσε την πληθυσμιακή αποδυνάμωσή της ακόμη και σε περιοχές εθνικά ευαίσθητες όπως οι νήσοι του Αιγαίου και η Θράκη. Κατά συνέπεια η προ εικοσαετίας πολιτική φιλοδοξία εγκαταστάσεως στην ελληνική επαρχία των επαναπατρισθέντων ομογενών (Ποντίων, Βορειοηπειρωτών), δεν ήταν τίποτε άλλο από φραστικές πομφόλυγες άνευ αντικρίσματος, αφού ελλείψει ευκαιριών, την εγκατέλειπαν ακόμη και οι γηγενείς. Τελικώς τόσο οι επαναπατρισθέντες, όσο και οι αλλοεθνείς μετανάστες συσσωρεύθηκαν κατά πλειοψηφία στα αστικά κέντρα της χώρας και κυρίως στο λεκανοπέδιο Αττικής.

Πέραν των δυσχερειών αφομοιώσεως κυρίως των εκατοντάδων χιλιάδων Μουσουλμάνων ξένων μεταναστών, η χώρα μας διατρέχει επιπρόσθετους κινδύνους λόγω γειτνιάσεως με μουσουλμανικές χώρες ή χώρες με ισχυρές μουσουλμανικές μειονότητες, οι οποίες είτε απειλούν ευθέως την εθνική της κυριαρχία, είτε διατηρούν αλυτρωτικές βλέψεις εναντίον της. Η νομιμοποίηση των Μουσουλμάνων αυτών μεταναστών και κυρίως η απόκτηση από αυτούς της ελληνικής ιθαγένειας, σε συνδυασμό με τα προλεχθέντα για το δημογραφικό εθνικό πρόβλημα και την δική τους υπεργεννητικότητα, σύντομα θα καταστήσει τους Έλληνες μειονότητα στην χώρα τους και θα ενισχύσει δραματικά τις διεκδικήσεις των γειτονικών κρατών.

Εάν ο συνδυασμός του δημογραφικού προβλήματος με την μετανάστευση δημιουργεί σημαντικές ανησυχίες για το ευρωπαϊκό μέλλον, στην Ελλάδα θα έπρεπε να δημιουργεί προ καιρού την εθνική επιθανάτιο αγωνία και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις που γεννώνται αντανακλαστικά από το αίσθημα της συλλογικής αυτοσυντηρήσεως, σε κάθε υγιή κοινωνία. Αντ’ αυτού παρατηρείται ανεξήγητη πολιτική αδράνεια καθώς και κοινωνική μοιρολατρεία και παθητικότητα η οποία προσομοιάζει με ασθενή ο οποίος έχοντας απωλέσει κάθε ικμάδα ζωτικότητος, αυτοπεποιθήσεως και θελήσεως για ζωή, έχει αφεθεί στον επικείμενο αργό θάνατο.

Η μη αναγωγή του θέματος «δημογραφικό/μετανάστευση» σε ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ και η προκλητικά υποτονική και προσχηματική αντιμετώπισή του (σε συνδυασμό με την μεταπολιτευτική απώλεια του αισθητηρίου ομιλίας της ελληνικής γλώσσης και γνώσεως της Ιστορίας μας από τις νεώτερες γενεές, ελέω διαδοχικών κυβερνήσεων και των διαρκών «οραματικών μεταρρυθμίσεων» του υπουργείου παιδείας), από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, δυνατόν να αποδοθεί σε μία από τις ακόλουθες αιτίες: -
Πολιτική αφέλεια ισοδύναμη με την αντίστοιχη της Στρουθοκαμήλου. -
Μικρομματικός καιροσκοπισμός με βασικό γνώμονα το πολιτικό κόστος. -
Μη επικέντρωση της πολιτικής (εκουσίως ή ακουσίως) στην μοναδική αποστολή των πολιτικών εκπροσώπων του ελληνικού λαού που είναι η προάσπιση των ελληνικών Εθνικών Συμφερόντων και μόνο αυτών. -
Ανικανότητα του πολιτικού πολιτικού κόσμου η οποία επιτείνεται με την υιοθέτηση της θολής κοσμοπολιτικής, διεθνιστικής (και πάντως όχι εθνικής) ιδεολογικής συγχίσεως, από σημαντική μερίδα των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου (Δεν είναι τυχαίο το προκλητικό γεγονός ότι πολιτικοί ταγοί και επιφανή πολιτικά στελέχη, κυρίως των κομμάτων εξουσίας, είναι μέλη λεσχών διεθνούς συνθέσεως και αγνώστου διοικήσεως, οι οποίες συνεδριάζουν με μυστική ατζέντα και κεκλεισμένων των θυρών. Μόνον αφελείς θα πίστευαν ότι τα συμφέροντα των λεσχών/οργανώσεων αυτών ταυτίζονται με τα αμιγώς εθνικά συμφέροντα). -
Συνδυασμός των ανωτέρω.

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΣ ΣΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ.

Προβάλλοντας την τρέχουσα δημογραφική κατάσταση, διαφαίνεται ότι το ευρωπαϊκό ποσοστό επί του παγκοσμίου πληθυσμού θα εξακολουθήσει να μειώνεται. Η φυσική αύξηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού θα είναι αρνητική από το 2015 (περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις), ενώ ο συνολικός ευρωπαϊκός πληθυσμός θα εξακολουθήσει να αυξάνεται (λόγω μεταναστεύσεως) έως το 2025, μετά το οποίο θα αρχίσει η επιταχυνομένη πτώση του. Σύμφωνα με προβλέψεις των Ηνωμένων Εθνών, ο ευρωπαϊκός πληθυσμός θα αυξηθεί από 472 εκ. το 2005, σε 478 εκ. το 2025, ενώ το 2050 θα ανέρχεται στα 462 εκ.. Η μείωση του πληθυσμού, περί το έτος 2050, θα είναι μεγαλύτερη στην Ανατολική και Νότια Ευρώπη, καθώς και στην Γερμανία.

Η πολιτική της πολυπολιτισμικότητος την οποία μέχρι στιγμής εφαρμόζει η Ευρώπη, διευκολύνει την εντός των κρατών της δημιουργία εθνικών και πολιτισμικών θυλάκων μεταναστών, απροθύμων να ενσωματωθούν και να υιοθετήσουν τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Η εξέλιξη αυτή προκαλεί κοινωνική αντιπαλότητα και ανταγωνισμό μεταξύ ομάδων διαφορετικής πολιτισμικότητος εντός ενός κράτους και δυναμιτίζει την κοινωνική του συνοχή, κυρίως μάλιστα όταν οι διαφορές υποδαυλίζονται και ενισχύονται από κέντρα εκτός Ευρώπης. Είναι ήδη γνωστό ότι οι μουσουλμανικές κοινότητες εντός της Ευρώπης δέχονται ισχυρές επιδράσεις του ριζοσπαστικού Ισλάμ και διατηρείται διαρκής, πολυεπίπεδη και σύνθετη επικοινωνία με αριθμό Ισλαμικών χωρών ανά τον κόσμο.

Ένα βασικό θέμα που θα πρέπει να απασχολεί την Ε.Ε., είναι ο απαιτούμενος αριθμός μεταναστών για την αναπλήρωση του φθίνοντος ενεργού πληθυσμού. Εάν υποτεθεί μηδενική μελλοντική μετανάστευση, ο ενεργός ευρωπαϊκός πληθυσμός θα μειωθεί κατά 26 εκ. από το 2005 έως το 2025 και κατά 66 εκ. από το 2005 έως το 2050. Τυχόν αναπλήρωση του κενού με μετανάστες θα απαιτούσε 1.3 εκ. ενεργούς μετανάστες ετησίως από το 2005 έως το 2025 και 1.6 εκ. από το 2025 έως το 2050. Δεδομένου ότι στην καλλίτερη των περιπτώσεων μόνο το 70% των εισερχομένων μεταναστών ευρίσκονται σε ηλικία εργασίας, οι απαιτούμενοι μετανάστες θα έφθαναν τα 2.0 εκ. ετησίως για την περίοδο 2005 – 2025 και 2.3 εκ. ετησίως από 2025 – 2050. Συνεπώς από το 2005 έως το 2050 θα απαιτούντο συνολικά 95 εκ. μετανάστες στην Ε.Ε. και με δεδομένη την δημογραφική ευρωπαϊκή συρρίκνωση, ο αριθμός αυτός ευρίσκεται σαφώς εκτός των ευρωπαϊκών δυνατοτήτων αφομοιώσεώς του. Κάθε ευρωπαϊκή χώρα με ρυθμό γεννητικότητος κάτω του ορίου αναπληρώσεως (2.1), όπως συμβαίνει στις μέρες μας, υποδεχόμενη συστηματικά μετανάστες, οι οποίοι μάλιστα αναπαράγονται με υψηλούς ρυθμούς, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι τελικώς θα διαμορφώσει ένα πληθυσμό ξένων οι οποίοι σύντομα θα αποτελέσουν πλειοψηφία και τελικά θα κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά.

Η ελληνική κοινή γνώμη η οποία αδυνατεί να παρακολουθήσει την διακύμανση των δημογραφικών δεικτών, δεν συνειδητοποιεί την δαμόκλειο σπάθη της δημογραφικής καταρρεύσεως και τόσο το κράτος όσο και τα ΜΜΕ εκουσίως ή ακουσίως συντηρούν την άγνοια αυτή, με συνέπεια η επί δεκαετίες μη πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος να μην επιφέρει κοινωνικές αντιδράσεις με ανάλογο πολιτικό κόστος. Το μεταναστευτικό ρεύμα στην χώρα μας έχει αμβλύνει τις επιπτώσεις του δημογραφικού προβλήματος και ανέβαλε την οφειλομένη εθνική αντίδραση. Η κοινή γνώμη υπό την αποπροσανατολιστική καθοδήγηση των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ, επικαλουμένων διεθνιστικές και ανθρωπιστικές απόψεις, δεν έχει αντιληφθεί ότι οι μετανάστες δημιουργούν μη αναστρέψιμο καθεστώς αλλοιώσεως της συνθέσεως του πληθυσμού, καθώς και της φυσιογνωμίας του.

Οι Έλληνες ήδη βιώνουν τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές επιπτώσεις της μαζικής μεταναστεύσεως όπως προστριβές στην αγορά εργασίας, αύξηση εισφοροδιαφυγής, αύξηση της βαρειάς εγκληματικότητος (φόνοι, ληστείες, βιασμοί, διακίνηση ναρκωτικών και όπλων, εμπόριο γυναικών, παραχαράξεις κ.λ.π) και παραβατικότητος, ενώ παράλληλα έχουν αυξηθεί ασθένειες όπως ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα C, φυματίωση, τροπικές ασθένειες, έϊτζ κ.λ.π..

Κατά τα επόμενα έτη οι πολυπληθείς μετανάστες και κυρίως οι απόγονοί τους, διατηρώντας τα δικά τους εθνοθρησκευτικά χαρακτηριστικά (κυρίως οι Αφροασιάτες μουσουλμάνοι), θα διεκδικήσουν επαγγελματική και κοινωνική αναβάθμιση, καθώς και συμμετοχή στα κοινά, δημιουργώντας έτσι κοινωνικές πολώσεις και τριγμούς στην κοινωνική συνοχή (σε συνδυασμό με την πληθυσμιακή εθνική συρρίκνωση, την οικονομική δυσπραγία και την ανεργία). Θα ήταν εύκολο για τον ελληνικό λαό να αντιληφθεί με απλή παρουσίαση μετριοπαθών υπολογισμών, ότι εάν δεν αντιδράσει άμεσα, τα εγγόνια του θα ζούν ως μειονότητα σε μία πατρίδα που κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά, δεν θα θυμίζει σε τίποτε την Ελλάδα του χθες, ενώ σε εθνικό επίπεδο θα την νέμονται γείτονες, ξένα κέντρα και Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίοι μεταξύ άλλων θα χρησιμοποιούν, καθοδηγούν και ποδηγετούν τις τεράστιες αναφομοίωτες μεταναστευτικές μάζες του εσωτερικού, για την εξυπηρέτηση των εθνικών τους συμφερόντων.

Έχει διαφανεί διαχρονικά ότι οι μουσουλμανικές κοινωνίες δεν αφομοιώνονται αλλά αντιθέτως δημιουργούν ιδιαίτερους κοινωνικούς και πολιτιστικούς ταχέως διευρυνόμενους (λόγω γεννήσεων) θύλακες, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με τα δυτικά πρότυπα και αξίες. Έχει έμπρακτα αποδειχθεί ότι ακόμη και σε φερόμενες ως «ήπιες» μουσουλμανικές μειονότητες, δεν υπάρχουν δομές και ανασχετικοί μηχανισμοί παρεμποδίσεως και απομονώσεως των φανατικών και ακραίων υποστηρικτών του Ισλάμ.

Η Τουρκία, έχει ήδη διοχετεύσει περί τα 3 εκ. Τούρκων μεταναστών στην Ευρώπη. Το εργατικό δυναμικό της αναμένεται ότι θα αυξηθεί από τα 35 εκ. σήμερα στα 47 εκ. το 2025 και στα 51 εκ. το 2050. Ενδεχόμενη είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αυξήσει τεχνητά τον ευρωπαϊκό δείκτη γεννητικότητος αλλά θα συντελέσει καθοριστικά στην αλλοίωση των πολιτιστικών γνωρισμάτων που την χαρακτηρίζουν. Υπάρχει υψηλή πιθανότητα να δικαιωθεί ο πρώην Πρόεδρος της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος υποστήριζε ότι «Δεν χρειάζεται να προκαλέσουμε πόλεμο με την Ελλάδα, αφού οι πληθυσμιακές εξελίξεις των δύο λαών θα επιλύσουν το Κυπριακό και το Αιγαίο». Το 1930 οι πληθυσμοί Ελλάδος Τουρκίας ανήρχοντο σε 6.2 και 13.6 εκ. αντίστοιχα. Σήμερα (μετά μία γενεά) οι πληθυσμοί έχουν διαμορφωθεί σε 10.2 και 70 εκ.. Το 2030 ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι μικρότερος των 8 εκ. και ο αντίστοιχος τουρκικός θα εγγίζει τα 100 εκ.. Ανάλογη αύξηση γεννητικότητος έχει και η αναθεωρητική Αλβανία η οποία από τα 1.2 εκ το 1945, τώρα είναι περισσότερο από 3.5 εκ., ενώ οι Αλβανοί των Τιράνων, του Κοσσόβου και Τετόβου μαζί ξεπερνούν τα 6.5 εκατομμύρια (οι πληθυσμιακές εξελίξεις του Κοσσόβου, μεταξύ Σέρβων και Αλβανών και οι επιπτώσεις τους, θα έπρεπε να μας απασχολούν ιδιαίτερα).

Είναι γνωστό το γεγονός των υπαρκτών εθνικών απειλών, με κυριώτερη την τουρκική απειλή η οποία αμφισβητεί την εθνική μας κυριαρχία και διεκδικεί απερίφραστα τμήματα της εθνικής μας επικράτειας. Ο πυρήνας της μαχητικής ικανότητος των Ενόπλων μας Δυνάμεων και του αποτρεπτικού ρόλου των, είναι το έμψυχο δυναμικό τους το οποίο προέρχεται από την στράτευση των νέων που γεννούν οι Ελληνίδες μητέρες. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι οι νέοι που γεννήθηκαν το 1978 (κλάση 1999) ήταν 89.208, ενώ αυτοί που γεννήθηκαν το 2000 (κλάση 2021) είναι μόνο 50.719 (μείωση κατά 38.489, εντός 20ετίας). Στο παράδειγμα αυτό θα πρέπει να συνυπολογισθούν οι μειώσεις θητείας, οι αναβολές λόγω σπουδών και υγείας, οι ανυποταξίες (κυρίως εξωτερικού), καθώς και η δυσανάλογη αύξηση πληθυσμού των χωρών που συνιστούν εθνική απειλή η οποία στα επερχόμενα έτη θα καταστεί συντριπτική. Η πλήρης αντικατάσταση στρατιωτών θητείας με μονίμους ΕΠΟΠ και ΕΠΥ (των οποίων η εξειδίκευση και εμπειρία δεν υποτιμάται), εκτιμάται ότι δεν λύνει το πρόβλημα διότι και οι μόνιμοι μεγαλώνουν ηλικιακά, επιβαρύνουν οικονομικά τον κρατικό προϋπολογισμό και κυρίως αποκόπτουν τις Ε.Δ. από τον ελληνικό λαό (μισθοφορικό καθεστώς), με αποτέλεσμα η εκπλήρωση της υψηλής αποστολής των Ε.Δ., να μην θεωρείται εθνική υπόθεση όλης της κοινωνίας, με ενεργό συμμετοχή αυτής. Επιπλέον η μειωμένη θητεία επηρεάζει δυσμενώς την εφεδρεία των Ε.Δ., ενώ η αστυφιλία ερημώνει τις παραμεθόριες περιοχές και προκαλεί μείζονα προβλήματα στην επιστράτευση των μονάδων στα σύνορα οι οποίες επωμίζονται το κύριο βάρος του αγώνος κατά την αρχική σύγκρουση.

Οι αρνητικές επιδράσεις της υπογεννητικότητος στην χώρα μας είναι πολλαπλές, αλληλοσυνδεόμενες και πολλών κατηγοριών. Επιγραμματικά αναφέρονται οι πλέον σημαντικές: -
Συνεχής γήρανση πληθυσμού και από κάποιο κρίσιμο σημείο και μετά, μη αναστρέψιμη. -
Πληθυσμιακά κενά στην επικράτεια και ιδιαίτερα σε παραμεθόριες περιοχές (π.χ. οι γεννήσεις σε Λέσβο, Χίο, Σάμο το 1971 ήταν 1564, 855, 548 αντίστοιχα, ενώ το 1999 ανήρχοντο στις 962, 449, και 331). -
Αύξηση πιθανότητος γειτονικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων με παράλληλη απομείωση της μαχητικής ικανότητος των Ε.Δ.. -
Ανεπαρκές εργατικό δυναμικό, δυσανάλογη αύξηση λόγου εργαζομένων και συνταξιούχων με σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Ο Γάλλος δημοσιογράφος διετύπωσε το γεγονός αυτό επιγραμματικά: «Χωρίς παιδιά σήμερα, χωρίς σύνταξη αύριο». -
Μικρή εσωτερική φορολογική και καταναλωτική βάση με διαρκώς επιδεινούμενες οικονομικές επιπτώσεις (π.χ. η αγορά της Τουρκίας των 80 εκ. είναι περισσότερο ελκυστική από την ελληνική των 10 εκ.) -
Ισχυρό κίνητρο για μαζική λαθρομετανάστευση. -
Σταδιακή απώλεια της ελληνικής πολιτιστικής κουλτούρας και ελληνικής αυτοσυνειδήσεως, με κίνδυνο οριστικής εξαλείψεως του ελληνισμού.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Οι κυριότερες στρατηγικές προσωρινής και αμέσου αντιμετωπίσεως των φαινομένων της γηράνσεως του ευρωπαϊκού πληθυσμού και της μειώσεως του γηγενούς ενεργού πληθυσμού συνοψίζονται στα ακόλουθα και ασφαλώς η εφαρμογή μίας εξ αυτών δεν αναιρεί την εφαρμογή των υπολοίπων : -
Υψηλότερος ρυθμός συμμετοχής ενεργού πληθυσμού και κυρίως γυναικών. Η λύση αυτή προϋποθέτει κατάλληλη αύξηση των υποδομών φροντίδας μικρών τέκνων (παιδικοί σταθμοί, ολοήμερα σχολεία, μεταφορές κ.λ.π.). -
Μεγαλύτερες ηλικίες συνταξιοδοτήσεως και αναλόγως του προσδοκίμου ορίου ζωής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2003, η απασχόληση των ηλικιών από 65 – 74 ετών στην Ευρώπη έφθανε το 5.6%, ενώ στις Η.Π.Α. το 18.5%. -
Κατάλληλη μεταναστευτική πολιτική. Είναι γεγονός ότι από τα 1.7 περίπου εκατομμύρια εισερχομένων μεταναστών ετησίως στην Ευρώπη, ελάχιστο ποσοστό πληρεί τις εργασιακές απαιτήσεις των χωρών υποδοχής, από πλευράς μορφωτικής υποδομής, εξειδικεύσεως και δεξιοτήτων. Ήδη κάποιες χώρες όπως η Γαλλία και Αγγλία έχουν τροποποιήσει κατάλληλα την νομοθεσία τους προκειμένου να δέχονται κατά προτεραιότητα τους μετανάστες οι οποίοι πληρούν τα σχετικά κριτήρια.

Εάν η ροή μεταναστών προς την Ευρώπη συνεχισθεί με τους τρέχοντες έστω ρυθμούς και η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική δεν μεταβληθεί, είναι προφανής μία αυξανομένη και τελικά μη αναστρέψιμη μετάβαση σε ένα ευρωπαϊκό πληθυσμό ξένης προελεύσεως πολύ πριν από την λήξη του 21ου αιώνα με ότι αυτό συνεπάγεται για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό όπως τον γνωρίζουμε (Δυτικές πολιτιστικές και κοινωνικές κατακτήσεις, αξίες και πρότυπα).

Η Ιστορία καταρρίπτει τις θεωρίες «διανοουμένων» περί πολυπολιτισμικών κρατών και κοινωνιών, αφού κατά το παρελθόν μόνο ταραχώδεις πολυπολιτισμικές αυτοκρατορίες υπήρξαν και αυτές δεν διακυβερνήθηκαν δημοκρατικά αλλά με σιδηρά πυγμή. Χώρες όπως οι Η.Π.Α., δίχως μακραίωνη ιστορία και συσταθείσες από μετανάστες, αποτελούν διαφορετική περίπτωση. Ακόμη πάντως και στις εν λόγω χώρες κοινοί συνεκτικοί δεσμοί όπως το Δυτικό σύστημα αξιών, η Αγγλική γλώσσα και η καλλιέργεια εθνικής συνειδήσεως, απαιτούνται και επιβάλλονται.

Οι ουτοπικές «πολυπολιτισμικές» απόψεις είτε προέρχονται από αφελείς εξωραϊσμούς υπαρκτών προβλημάτων, είτε από δόλιους σχεδιασμούς (το πιθανότερο), με χρήση εύπεπτων συνθημάτων όπως «κοινωνία χωρίς σύνορα», «πανανθρώπινα δικαιώματα», «παγκόσμια διακυβέρνηση», «πλανήτης αυτόνομων πολιτών», «διεθνής συνοχή προλετάριων» κ.λ.π.. Η δημιουργία «πολυπολιτισμικών κοινωνιών» φαίνεται ότι με την πάροδο του χρόνου αποβαίνει υπέρ των μεταναστών και θέτει σε κίνδυνο τα Δυτικά κεκτημένα. Κατά συνέπεια η Ευρώπη, για λόγους αυτοσυντηρήσεως, θα πρέπει να εφαρμόσει ολοκληρωμένη μεταναστευτική στρατηγική και να λάβει τάχιστα μέτρα ενσωματώσεως των μεταναστών στις τοπικές φιλοξενούσες κοινωνίες, τα οποία θα αποτελούν και απαραίτητη προϋπόθεση παραμονής τους σε ευρωπαϊκά κράτη (κατ’ ελάχιστον εφαρμογή της αρχής της αμοιβαιότητος με μουσουλμανικά κράτη). Επιπλέον η Ευρώπη θα πρέπει να ελέγξει το φαινόμενο της μεταναστεύσεως τόσο ποσοτικά (ποσοστά ανά ευρωπαϊκό κράτος), όσο και ποιοτικά (εξειδίκευση μεταναστών αναλόγως ευρωπαϊκών αναγκών και βαθμού αφομοιωσιμότητος). Πέραν των κατασταλτικών μέτρων κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας, η Δύση θα πρέπει να προβεί σε συστηματική και εκτεταμένη εκστρατεία καταπολεμήσεως της ιδεολογίας του ακραίου Ισλάμ που αποτελεί το αντίπαλο Κέντρο Βάρους. Τέλος για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής υπογεννητικότητος, ισχύουν οι προτάσεις που ακολουθούν για την περίπτωση της Ελλάδος.

Η μετανάστευση στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο με ανθρωπιστικά κριτήρια και με οικονομικούς όρους οφέλους (και αυτοί είναι συζητήσιμοι). Στην μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να συνυπολογίζονται οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην εθνική κυριαρχία, την κοινωνική συνοχή, τις Ένοπλες Δυνάμεις, την εγκληματικότητα και τα πάσης μορφής ζωτικά συμφέροντα των γηγενών ελλήνων πολιτών. Η χώρα μας θα πρέπει να καθορίσει το ταχύτερον ποσοτικά (μέγιστος αποδεκτός αριθμός) και ποιοτικά (εξειδίκευση, ηλικίες, αναμενόμενος βαθμός ενσωματώσεως στην κοινωνία κ.λ.π.) κριτήρια υποδοχής μεταναστών. Η ελληνική ιθαγένεια θα πρέπει να χορηγείται με αυστηρότατα κριτήρια (και πάντως αυστηρότερα από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, λόγω εθνικής και γεωγραφικής ιδιαιτερότητος).

Τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, προωθούν (έστω και υπό προϋποθέσεις) την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. και πιέζουν προς τούτο τους υπολοίπους διστακτικούς ευρωπαίους, οι οποίοι απορούν με την εμμονή του θύματος επ ωφελεία του θύτου, ο οποίος απαγορεύει επ’ απειλή πολέμου την άσκηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και διακηρύσσει ευθέως τις αναθεωρητικές του προθέσεις. Ουδείς Έλλην πολιτικός εξ αυτών βεβαίως δεν έχει εξηγήσει επαρκώς κατά ποίον τρόπο μία ευρωπαϊκή Τουρκία θα αποστεί των φιλοδοξιών και του αναθεωρητισμού της (διαδραματίζουσα κεντρικό πλέον ρόλο στην Ευρώπη και απουσία θεσμικών ευρωπαϊκών εγγυήσεων), καθώς και το τρόπο με τον οποίο θα αποτραπεί μία ειρηνική πληθυσμιακή και οικονομική εισβολή στις ευαίσθητες αραιοκατοικημένες παραμεθόριες περιοχές μας.

Η σύγχρονη ελληνίδα δεν πρόκειται να δημιουργήσει πολυμελή οικογένεια με επιχειρήματα του τύπου «ενίσχυση του εργατικού δυναμικού», «κίνδυνος περικοπής συντάξεων», «διατήρηση και ενίσχυση των Ε.Δ.» κ.λ.π.. Το βασικό ζητούμενο είναι η αλλαγή του αξιακού μας συστήματος με έμφαση στην συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή έναντι του επικρατούντος ατομικισμού, ανταγωνισμού, μειώσεως του αισθήματος ασφαλείας και ελλείψεως οράματος για το μέλλον. Η αλλαγή αυτή θα πρέπει να συνοδεύεται από την λήψη οικονομικών σχετικών μέτρων επικουρικού χαρακτήρος. Η ελληνίδα θα τεκνοποιεί όταν εξασφαλισθούν κατ’ ελάχιστον οι ακόλουθες προϋποθέσεις: -
Δημιουργία Υφυπουργείου στο Υπουργείο Εσωτερικών για την εκπόνηση και εφαρμογή μακροπροθέσμου εθνικού στρατηγικού σχεδίου για το Δημογραφικό και την στήριξη της ελληνικής οικογένειας πολυτέκνων. -
Δημιουργία διαρκούς διακομματικής επιτροπής ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ, εμπλουτισμένης με προσωπικότητες από τον χώρο της επιστήμης, της αγοράς και των πολυτέκνων οικογενειών, με σκοπό την παρακολούθηση εφαρμογής των εκάστοτε σχετικών μέτρων και την δυναμική υποβολή προτάσεων βελτιώσεως ή αλλαγής αυτών, αναλόγως με τα μετρούμενα αποτελέσματα. -
Εκπόνηση εθνικού σχεδίου οικονομικής αναπτύξεως της χώρας (ιδιαίτερα της περιφέρειας) και διακομματική εφαρμογή αυτού, για την οικονομική ανάκαμψη, την μείωση της ανεργίας, την συγκράτηση πληθυσμού στην περιφέρεια και την μείωση διαρροής της νεολαίας στο εξωτερικό. -
Χωροταξικός σχεδιασμός της χρήσεως γης, αναδασμός και ενίσχυση των αγροτών για επαύξηση των εκτάσεών τους. -
Δημιουργία επάρκειας ολοήμερων βρεφοκομικών και παιδικών σταθμών για έλληνες πολίτες (πρόβλεψη λειτουργίας κατά τους θερινούς μήνες, λόγω εργασίας γονέων) -
Ίδρυση νεογνολογικών κέντρων και συμβουλευτικών σταθμών εγκύου στην περιφέρεια. -
Δωρεάν τοκετός ελληνίδων από το τρίτο τέκνο και μετά. Επιδότηση διαδικασίας τεχνητής γονιμοποιήσεως (μέχρι κάποιου αριθμού προσπαθειών). -
Απαλλαγή φόρου ιδιοκατοικήσεως, πρώτης κατοικίας, γονικής παροχής και κληρονομιάς, για ελληνικές πολυμελείς οικογένειες και αναλόγως του οικογενειακού εισοδήματος. Χορήγηση ευνοϊκών δανείων για απόκτηση πρώτης κατοικίας με κλιμακούμενες φοροαπαλλαγές αναλόγως του αριθμού τέκνων και του οικογενειακού εισοδήματος. -
Απαλλαγή φόρου καταναλώσεως, για αυτοκίνητα έως 2000 κ.ε., για ελληνικές οικογένειες τεσσάρων και άνω τέκνων, αναλόγως του οικογενειακού εισοδήματος. -
Δωρεάν ιατρική περίθαλψη για κάθε τέκνο πολυμελούς ελληνικής οικογενείας, μέχρι την ενηλικίωσή του, στα δημόσια νοσοκομεία.. -
Επίδομα από το τρίτο τέκνο και μετά (με αύξουσα κλίμακα) στους έλληνες πολίτες, έως την ενηλικίωσή του και αναλόγως του οικογενειακού εισοδήματος. -
Μερική επιδότηση ιδιοκτητών οι οποίοι ενοικιάζουν τις κατοικίες τους σε πολυμελείς ελληνικές οικογένειες. -
Να διανέμονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, βασικά τρόφιμα στις πολύτεκνες ελληνικές οικογένειες, αναλόγως του εισοδήματός των. -
Συνυπηρέτηση συζύγων πολυμελών οικογενειών. -
Στήριξη μονογονεϊκών ελληνικών οικογενειών και ανύπαντρων ελληνίδων μητέρων καθώς και κοινωνική τους αποδοχή (προσαρμογή στα νέα κοινωνικά δεδομένα). -
Επιπλέον μοριοδότηση στους διαγωνισμούς ΑΣΕΠ για την πρόσληψη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στο ένα από τα τέσσερα τέκνα ή στα δύο από τα πέντε τέκνα πολυμελών οικογενειών. -
Κλιμακωτή αύξηση πλασματικού χρόνου υπηρεσίας στον πολύτεκνο γονέα, με ευμενή επίπτωση στον μισθό και την σύνταξή του. -
Κίνητρα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις για πρόσληψη πολυτέκνων γονέων, με ανάλογες φοροαπαλλαγές. -
Σειρά εκπτώσεων σε οργανισμούς κοινής ωφελείας και μέσων μεταφοράς, για πολύτεκνες οικογένειες. -
Ειδικά κίνητρα εγκαταστάσεως πολυτέκνων Ελλήνων σε παραμεθόριες περιοχές (δάνεια, κατοικία κ.λ.π.) -
Προτεραιότητα σε τέκνα πολυτέκνων ελληνικών οικογενειών στην παροχή δημοσίων υποτροφιών, εφ’ όσον ασφαλώς πληρούν τις σχετικές απαιτήσεις επιδόσεων. -
Έκπτωση από φόρο εισοδήματος, δωρεών προς σωματεία Ελλήνων πολυτέκνων. -
Φορολογική επιβάρυνση ατέκνων, όσο αυτοί ευρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία (με εξαίρεση τους έχοντες υιοθετήσει τέκνα). -
Απλοποίηση και επιτάχυνση διαδικασιών υιοθετήσεως τέκνων από Έλληνες γονείς, στο εσωτερικό ή το εξωτερικό της χώρας. -
Δημιουργία «Δημογραφικού Ταμείου», το οποίο θα χορηγεί τα νομοθετημένα επιδόματα μόνο στους Έλληνες υπηκόους. Η χορήγηση επιδομάτων μέσω ασφαλιστικών ταμείων είναι λανθασμένη, αφού από αυτήν ωφελούνται κυρίως οι αλλοδαποί οι οποίοι συνήθως υπερβαίνουν τα τρία παιδιά. Τα έσοδα του ταμείου θα πρέπει να ενισχύονται και από εράνους στο εσωτερικό και εξωτερικό (π.χ. ομογένεια), εκτός προϋπολογισμού. -
Να εξετάζονται ευνοϊκά οι μεταγραφές ελλήνων φοιτητών ΑΕΙ και ΤΕΙ, μελών πολυμελών ελληνικών οικογενειών σε κοινό τόπο φοιτήσεως. -
Νομοθετικά και ηθικά εμπόδια στις εκτρώσεις (π.χ. υποχρέωση υποψηφίας ελληνίδας μητέρας να αντιληφθεί με την βοήθεια της επιστήμης, τον ζωντανό οργανισμό που φέρει και να της δίδεται χρόνος για δεύτερη σκέψη ή οι εκτρώσεις να επιτρέπονται μόνο σε περιπτώσεις κινδύνων υγείας ή σημαντικών κοινωνικών και ψυχολογικών επιπτώσεων, όπως επί παραδείγματι ο βιασμός). -
Συστηματική εκστρατεία μειώσεως τροχέων ατυχημάτων. -
Διαμόρφωση εκπαιδευτικής ύλης όλων των βαθμίδων του Υπουργείου Παιδείας κατά τρόπο που να προβάλλονται τα πολλά παιδιά και η αγωγή τους, ως πηγή ουσιαστικής δημιουργίας, προσφοράς, χαράς και ευτυχίας. -
Υποχρεωτική στράτευση ανδρών και γυναικών, αμέσως μετά την συμμετοχή τους στις Πανελλήνιες εξετάσεις για μία ή δύο φορές (18 - 19 ετών). Οι γυναίκες ειδικότερα να έχουν την εναλλακτική επιλογή της κοινωνικής θητείας, ίσης διάρκειας, μετά την βασική στρατιωτική εκπαίδευση. -
Επιπλέον διευκολύνσεις σε πολύτεκνες οικογένειες στρατιωτικών, λόγω της ιδιομορφίας και των αντιξοοτήτων του λειτουργήματός των (π.χ. μη ύπαρξη ωραρίου, μη συνδικαλιστική εκπροσώπηση, συχνές μεταθέσεις, επιβαρύνσεις και απουσίες κ.λ.π.). -
Αποαστικοποίηση μέσω σειράς μέτρων και κινήτρων για την περιφέρεια. -
Επίκληση εθνικού αισθήματος ευθύνης των ΜΜΕ (και πέραν των στενών εμπορικών υπολογισμών κόστους/οφέλους), ως καθοριστικών διαμορφωτών της κοινής γνώμης, προκειμένου να προβάλλουν, επιβραβεύουν και σέβονται την πολύτεκνη μητέρα (εργαζόμενη ή μη), η οποία υπερβαίνουσα την εγωπάθεια και την αυταρέσκεια και δίχως να εγκαταλείπει τα ατομικά της κεκτημένα, υπηρετεί την ζωή (υψίστη πρόκληση), γεννώντας έλληνες πολίτες με ανάλογή ανατροφή και αγωγή. Επιπλέον τα ΜΜΕ θα πρέπει να επισημαίνουν συστηματικά τους κινδύνους της υπογεννητικότητος, των εθνικών απειλών και των επιπτώσεων από την μείωση της μαχητικής ικανότητος των Ε.Δ.. -
Διατήρηση και αύξηση εμπλοκής της Εκκλησίας στο κοινωνικό έργο ενισχύσεως των πολυμελών χριστιανικών ελληνικών οικογενειών, με συστηματικές ενέργειες, άμεσα αντιληπτές από αυτές. -
Συστηματική ενημέρωση κοινής γνώμης, με την βοήθεια της στατιστικής επιστήμης, για το γεγονός ότι τα τέκνα πολυμελών οικογενειών ενδεχομένως εκκινούν με οικονομικό μειονέκτημα, το οποίο όμως υπερκαλύπτεται από την αδελφική αλληλεγγύη, αγάπη και άμιλλα, που τα καθιστά ψυχικώς ευσταθή και μαχητικά. -
Αυστηροποίηση του Νόμου περί ιθαγένειας, πλέον του μέσου όρου των αντιστοίχων της Ε.Ε., λαμβανομένων υπ’ όψη των ιδιαιτεροτήτων της χώρας (π.χ. ανισοβαρής αναλογία μεταναστών και γηγενών, επιβουλές γειτόνων ιδίου θρησκεύματος κ.λ.π.), με βασικά κριτήρια την ουσιαστική υιοθέτηση της γλώσσας, παιδείας και πολιτιστικής αντιλήψεως, πρακτικής και συμπεριφοράς της φιλοξενούσης χώρας. -
Πάταξη λαθρομεταναστεύσεως με σειρά μέτρων ασφαλείας και αντικινήτρων παραμονής. -
Καθορισμός ανωτάτου ορίου μεταναστών και θέσπιση κριτηρίων εισαγωγής, βάσει των αναγκών, αντιστοίχου επαγγελματικής εξειδικεύσεως αυτών και εκτιμωμένου βαθμού εντάξεως αυτών στην ελληνική κοινωνία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Διανύουμε εποχή παγκοσμίων δυναμικών εξελίξεων και μεταβατικής περιόδου του διεθνούς περιβάλλοντος. Τα παγκόσμια οικονομικά, ενεργειακά, τεχνολογικά, στρατιωτικά, κοινωνικά και οικολογικά μεταβλητά δεδομένα συνθέτουν ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον στο οποίο νέες πλανητικές δυνάμεις αναδύονται. Στην κομβική αυτή στιγμή, η εξαρτώμενη ενεργειακά Ευρώπη, δίχως κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, δίχως ολοκληρωμένη στρατηγική για τον διεθνή ρόλο της, δεν έχει αποφασίσει οριστικά ούτε για τα όρια της διευρύνσεως αυτής (οριστικά σύνορα), ούτε για τον βαθμό εμβαθύνσεώς της (ομοσπονδία με ισχυρό κέντρο και ενιαία φωνή ή χαλαρή Ευρώπη 27 ανεξαρτήτων κρατών).

Πέραν του πλέγματος των ανωτέρω προβλημάτων, η Ευρώπη αντιμετωπίζει μέγιστο κίνδυνο εσωτερικής της αλώσεως από τον συνδυασμό του οξέος δημογραφικού της προβλήματος και της αθρόας μεταναστεύσεως, στο εσωτερικό της, μουσουλμανικών κυρίως μαζών οι οποίες δεν εντάσσονται στην φιλοξενούσα αυτές κοινωνία και δεν υιοθετούν τις αρχές και αξίες της. Η Ε.Ε. οφείλει να συνεγερθεί πάραυτα και να αποφασίσει δεόντως σε πολιτικό και στρατηγικό επίπεδο, λαμβάνοντας κατάλληλη δέσμη μέτρων τόσο για το δημογραφικό της πρόβλημα, όσο και για την μετανάστευση.

Το σημερινό δυτικό κοσμικό κράτος, έχοντας διαμορφωθεί από τις δημοκρατικές αρχές και την έννοια της δικαιοσύνης της αρχαίας Ελλάδος, του νομικού και διοικητικού ρωμαϊκού συστήματος, του χριστιανισμού, του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού, αποτελεί ίσως παγκοσμίως, το πλέον ανεκτικό, προστατευτικό και φιλικό περιβάλλον προς κάθε ξένη και διαφορετική πληθυσμιακή κοινότητα στο εσωτερικό του. Το γεγονός αυτό άλλωστε αποτελεί τον μαγνήτη έλξεως των ξένων μεταναστών. Θα πρέπει εν τούτοις κάποτε να τεθούν και να καθορισθούν όρια, αποφάσεις, συμπεριφορές και ενέργειες μεταξύ «ξενοφοβίας» και «εθελουσίας αυτοκαταστροφής». Ο στιγματισμός και η ανέξοδη κατάταξη αυτών που ανησυχούν και επισημαίνουν γεγονότα αδιαμφισβήτητα, σε ακραίους πολιτικούς χώρους, επιτείνει το διαφαινόμενο αδιέξοδο και υποθηκεύει το μέλλον των απογόνων του Δυτικού κόσμου. Εξ άλλου οι προτεινόμενες λύσεις για το μεταναστευτικό, επ ουδενί θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν βία κατά των ξένων αλλά τον εκ μέρους τους απόλυτο σεβασμό και προσαρμογή στα Δυτικά ήθη και πολιτιστικά κεκτημένα, καθώς και αυστηρή εφαρμογή του Συντάγματος και της κειμένης νομοθεσίας της φιλοξενούσης χώρας. Ο φιλοξενούμενος μετανάστης, εφ’ όσον δηλώνει επιθυμία μονίμου παραμονής, οφείλει να ενσωματωθεί στην κοινωνία την οποία ο ίδιος επέλεξε για να ενώσει το μέλλον και την τύχη του και όχι να στήσει με τους ομοεθνείς του ένα παρασιτικό κράτος εν κράτει. Ειδικότερα ο μουσουλμάνος μετανάστης, προκειμένου να παραμείνει, θα πρέπει κατ’ ελάχιστον να αποδεχθεί επισήμως ότι το Σύνταγμα και οι εκάστοτε νόμοι του κράτους, ψηφισμένοι από τους εκλεγμένους εκπροσώπους των πολιτών για τους πολίτες, υπερισχύουν σε κάθε περίπτωση των «θεϊκών», άκαμπτων νόμων της θρησκείας του. Η παραδοχή αυτή αποτελεί την πεμπτουσία του κοσμικού κράτους, το οποίο κατόρθωσε να έχει σήμερα η Δύση, μετά από σκληρούς πνευματικούς αγώνες, κατά τον μεσαίωνα και τους νεωτέρους χρόνους, που κόστισαν εκατομμύρια ζωές.

Η Ελλάς ευρίσκεται ήδη σε καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας λόγω της δεινής οικονομικής της καταστάσεως στην οποίαν την ενέπλεξε ατιμωρητί ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κόσμος, για τις επόμενες δύο τουλάχιστον γενεές. Το πρωτοφανές εθνικό χρέος συνδυάζεται δυστυχώς με διαφθορά και υψηλά ελλείματα καθώς και με μηδενικές επιδόσεις σε επενδύσεις, έρευνα, ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, τεχνολογία κ.λ.π.. Αρκετοί πολιτικοί και υπ’ αυτούς πολυπληθείς διοικητικοί υπάλληλοι, καταχράσθηκαν ενσυνειδήτως δημόσιο χρήμα ή το διεσπάθησαν ή συνήργησαν με την σιωπή και την ανοχή τους (θεωρείται πλέον αφέλεια η τιμωρία ενόχων ή η επιστροφή των κλεμένων). Η κατευναστική εθνική στρατηγική που ακολουθείται προς κάθε κατεύθυνση, έχει αποθρασύνει και τους πλέον αδυνάτους γείτονές μας. Η θολή διεθνιστική ιδεολογική «προοδευτική» κουλτούρα πολλών πολιτικών και ακαδημαϊκών, έχει στερήσει την γλώσσα, την ιστορία και την ελληνική παράδοση στις νεώτερες γενεές (προϋπόθεση εθνικής αποσυνθέσεως). Η αναξιοπιστία των πολιτικών κομματαρχών επιβάλλει στην χώρα διεθνή επιτήρηση και Ευρωπαίους τοποτηρητές προκειμένου αυτή να πράξει τα αυτονόητα. Είναι απολύτως επιτακτικό ο ελληνικός λαός να ωριμάσει πολιτικά τιμώντας το αγαθό της Δημοκρατίας που απολαμβάνει (έστω και κατά στρεβλό τρόπο). Η λαϊκή ωριμότητα, που αποτελεί προϋπόθεση της Δημοκρατίας, θα πρέπει να οδηγεί τον Έλληνα πολίτη να επιλέγει το βέλτιστο διαθέσιμο έμψυχο δυναμικό και όχι να εκλέγει κατ’ επανάληψη ανεπαρκείς, μη εργαζόμενους, δημαγωγούς, και ιδιοτελείς ταγούς που επιβάλλονται έντεχνα, εντός του «δημοκρατικού πλαισίου», από την ξένη και ντόπια ελίτ συμφερόντων (διεθνή πολιτικά και οικονομικά κέντρα αποφάσεων, ξένοι και ντόπιοι επιχειρηματίες, έμμισθοι διεθνολόγοι, καθηγητές και δημοσιογράφοι κ.λ.π.).

Φαίνεται (ευτυχώς) ότι ανέξοδες εκφράσεις όπως «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», «έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας», «αφήνουμε πίσω μας το χθες», «ξεκινάμε με νέο όραμα» κ.λ.π., που δεν συνοδεύονται από πράξεις και έργα, δεν πείθουν πλέον τους Έλληνες πολίτες. Το υφιστάμενο πολιτικό κατεστημένο θα έχει επιδείξει δείγματα ειλικρινούς μεταμέλειας, για τα εθνικής εμβέλειας διαχρονικά ατοπήματά του, μόνο εάν έστω και τώρα, διοικώντας δια του παραδείγματος, λάβει σειρά πολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών και κοινωνικών αποφάσεων, προκειμένου αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, κρίσιμα εθνικά θέματα όπως την επαναφορά του ήθους και του εθνικού φρονήματος, την άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, την πραγματική αποτροπή των Τουρκικών, Αλβανικών και Σκοπιανών διεκδικήσεων, την αντιμετώπιση του δημογραφικού και μεταναστευτικού προβλήματος, την εθνική οικονομική ανόρθωση, την άμεση και επωφελή εκμετάλλευση των εθνικών ενεργειακών κοιτασμάτων, την ασφάλεια, την ισονομία, την κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή κ.λ.π.. Η αποτελεσματική ανταπόκριση στις υποχρεώσεις και προκλήσεις αυτές, θα απομακρύνει την χώρα από την τροχιά της καταστροφής, θα εξαλείψει το σημερινό αίσθημα ντροπής του Έλληνα πολίτου και θα επαναφέρει την αίγλη του ονόματος «Ελλάς», το οποίο σήμερα αναφέρεται διεθνώς ως παράδειγμα προς αποφυγή. Οι πολιτικοί το χρωστούν αν όχι σε μας, τουλάχιστον στα παιδιά μας.

Ιούλιος 2011

Αντιναύαρχος ε.α. Β. Μαρτζούκος Π.Ν.

Επίτιμος Διοικητής Σ.Ν.Δ.

 

Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).

 ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)

Εκδότης: Αντώνιος Ε. Αντωνίου, τ. Διευθυντής Εμπορικής Τραπέζης, Πρόεδρος Π.Ε.ΦΙ.Π.
Η Ε.Π.Ο. συντάσσεται από επιτροπή.

Διευθυντής συντάξεως: Ιωάννης Γ. Θαλασσινός, μαθηματικός-συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π.

Αποστέλλεται ΔΩΡΕΆΝ σε όσους τη ζητήσουν, αλλά και διανέμεται ΔΩΡΕΆΝ δια μέσου των Ιερών Ναών, με ευλογιά-άδεια της Εκκλησιάς μας. Δεκτές οι προαιρετικές Εισφορές-Δωρεές.

Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Για να βοηθήσετε τις Πολύτεκνες Οικογένειες της Πατρίδος μας και τον μεγάλο θησαυρό που κλείνουν μέσα τους, τα πολλά-πολλά παιδιά!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ μαζί μας (www.pefip.gr ).

Στοιχεία επικοινωνίας

Τηλέφωνα: (+30) 210.38.38.496, (+30) 210.38.22.586

FAX: (+30) 210.38.39.509

Ταχυδρομική διεύθυνση: Ακαδημίας 78Δ, 106 78 ΑΘΗΝΑ

Ηλεκτρονική αλληλογραφία:

Γενικές πληροφορίες: info@pefip.gr

Γραμματεία: grammateia@pefip.gr

Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας: jobs@pefip.gr

Μηχανογράφηση: it@pefip.gr

ΗΜΕΡ-ΩΡΟΛΟΓΙΟ Π.Ε.ΦΙ.Π.

ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ (ΧΑΡΤΗΣ)

 Τό πιό μεγάλο πρόβλημα πού ἀντιμετωπίζει ἡ χώρα μας σήμερα καί θά  ἔχῃ πολλές συνέπειες  γιά τό μέλλον, εἶναι δυστυχῶς τό μεταναστευτικό, τό ὁποῖο παρά τίς ὅποιες συζητήσεις καί προβληματισμούς,

παραμένει ἄλυτο. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα τό ἀντιμετωπίζει, ἐξαιρέτως ὅμως κάποιες πόλεις πού λόγῳ τῆς γεωγραφικῆς τους θέσης εἶναι πύλες εἰσόδου, ἤ ἐξόδου, ὅπως εἶναι ἡ δική μας πόλη ἡ Πάτρα.
Χρόνια τώρα ἀσχολοῦνται οἱ πάντες μέ τό φλέγον αὐτό θέμα, ἀλλ’ ὅμως παραμένει ἡ μεγάλη πυορροοῦσα πληγή παρά τά ὅποια πρόσκαιρα (καί ἀναποτελεσματικά) ἐπιθήματα.

Μέ ἀφορμή τόν ἄδικο θάνατο ἑνός νέου συμπολίτου μας, γιά ἀσήμαντο λόγο, ἀπό χέρια λαθρομεταναστῶν, ἔγινε εἰρηνική διαμαρτυρία τῶν ἀνθρώπων τῆς περιοχῆς, ὅμως κάποιοι παρεισέφρησαν καί δημιούργησαν προβλήματα, τά ὁποῖα ἔγιναν πανελληνίως γνωστά.

Κατ’ ἀρχάς ἐκφράζομε τήν βαθειά μας ὀδύνη γιά τόν θάνατο τοῦ Θανάση Λαζανᾶ καί εὐχόμεθα ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας ὁ Κύριος νά τόν ἀναπαύῃ ἐν χώρᾳ δικαίων καί ἁγίων καί νά στηρίζῃ καί παρηγορῇ τούς γονεῖς του καί τούς λοιπούς οἰκογενεῖς του.

Τό δεύτερο τό ὁποῖο σημειώνομε εἶναι, ἡ καταδίκη τῆς βίας ἀπ’ ὅπου καί ἄν προέρχεται. Ἡ βία δέν ἀντιμετωπίζεται μέ βία. Ἡ ὅποια εἰρηνική διαμαρτυρία γιά ὁποιοδήποτε θέμα συνιστᾶ δικαίωμα τοῦ πολίτου καί μέσα ἀπό ἕνα πολιτισμένο κλῖμα δυνάμεθα νά ἐκφράσωμε τίς ὅποιες ἀπόψεις μας. Πιστεύομε, ὅτι ὅλοι θά βοηθήσουν, ὥστε νά ἐκτονωθῇ ἡ ὅποια ἔνταση.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν πόλη μας, εἶναι γεγονός ὅτι ἐπί χρόνια, τόσον πρίν ἔλθη ἡ ἐλαχιστότητά μου σ’ αὐτήν ὡς Ἐπίσκοπος, ἀλλά καί ἐπί τῶν ἡμερῶν μου, ἡ πόλη ἀντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα μέ τήν παρουσία τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς βρέθηκαν χωρίς πατρίδα σέ ξένο τόπο, ἐμπερίστατοι καί κατατρεγμένοι.

Ἡ χώρα μας εἶναι φιλόξενη καί ὁ λαός μας γνωρίζει ἀπό ξενητειά καί φτώχεια. Ἔδειξε καί δεικνύει ὅλες τίς καλές του διαθέσεις καί προσέφερε ἀλλά καί προσφέρει τήν ἀγάπη του καί τήν συμπαράστασή του στούς «ξένους». Κανείς δέν μπορεῖ νά κατηγορήσῃ τούς Ἕλληνες γιά αἰσθήματα ξενοφοβίας ἤ ρατσισμοῦ. Ἄν τυχόν ἐξεφράσθησαν ἀπό κάποιους, εἶναι καταδικαστέα.

Ἐπιπλέον, κανείς δέν μπορεῖ καί οὔτε ἔχει τό δικαίωμα νά κατηγορήσῃ τόν Πατραϊκό Λαό, ὅτι ὅλα αὐτά τά χρόνια δέν ἔδειξε τήν δέουσα συμπεριφορά πρός τούς μετανάστες ἀπ’ ὅπου καί ἄν προέρχονται. Οὔτε γιά ρατσιμό, οὔτε γιά ἔλλειψη ἀγάπης νομιμοποιεῖται κάποιος, νά κατηγορήσῃ τόν κόσμο τῆς Πάτρας.

Ἔδωσε καί δίνει καί τό ψωμί ἀπό τό στόμα του, ὁ Πατρινός, γι αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Ἐκτός τῶν ἄλλων προσπαθειῶν θά ἀναφέρω τήν προσφορά ἀγάπης ἀπό τίς ἐνορίες μας, οἱ ὁποῖες, ὅλα τά χρόνια πού εἶμαι στήν Πάτρα, μέ κυλιόμενο πρόγραμμα προσέφεραν ὑλικά ἀγαθά ἐπί καθημερινῆς βάσεως σέ χιλιάδες μεταναστῶν (βλέπε καταυλισμός ὁδοῦ Εὐρώτα μέ ὅλα τά συμπαρομαρτοῦντα). Αὐτή ἡ προσφορά ἀγάπης, πού ἐκφράζεται σέ τροφή, φάρμακα κ.λ.π. καί σέ ἠθική συμπαράσταση, συνεχίζεται καί βεβαίως στηρίζεται στόν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος Κύριός μας εἶναι ἡ σαρκωμένη ἀγάπη. Διακρίσεις στήν ἀγάπη δέν κάνομε.

Ὅμως τό θέμα δυστυχῶς μέ τούς μετανάστες ἔχει πολλές παραμέτρους. Θά θίξωμε κάποιες ἀπ’ αὐτές.

1. Πόσους μετανάστες μπορεῖ νά ἀντέξῃ αὐτή ἡ χώρα; Ἕνα καράβι ἔχει συγκεκριμένη χωρητικότητα. Ἄν φορτωθῆ ὑπερβολικά θά βουλιάξῃ.

2. Πῶς φτάνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέχρις ἐδῶ καί ποιά κυκλώματα δροῦν ἀνεξέλγκτα, ὥστε τσουβαλιάζοντας στήν κυριολεξία ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, νά τίς πετᾶνε ἄλλοτε στή θάλασσα καί ἄλλοτε στή στεριά χωρίς καμμιά προοπτική;

3. Τί θά ἀπογίνουν οἱ δυστυχισμένοι αὐτοί ἀδελφοί μας, ἀφοῦ δέν εἶναι δυνατόν νά περάσουν ἀπό τή χώρα μας στή Δύση;

4. Πῶς θά ἀντιμετωπισθῇ τό ὀξύτατο πρόβλημα τῆς συγκέντρωσης ἀνθρώπων σέ καταυλισμούς τῆς ντροπῆς μέ τά ὅποια ἐπακόλουθα;

5. Ποιά ἡ στάση τῆς πολιτείας ἔναντι ὅλου αὐτοῦ τοῦ ζητήματος καί ποιά ἡ ἀντιμετώπιση ὅλων τῶν προβλημάτων τά ὁποῖα εἶναι ἀποτελέσματα τῆς ἀνεξέλεγκτης παρουσίας τῶν λαθρομεταναστῶν στήν πατρίδα μας;

Καί ἔρχομαι πλέον στίς διαμαρτυρίες τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων.

Γιατί ἄραγε διαμαρτύρονται οἱ ἄνθρωποι;

Πρῶτον γιατί ἀγαποῦν τούς μετανάστες. Ποιός ἀντέχει νά βλέπῃ ἀνθρώπους σέ αὐτή τήν κατάντια; Διαμαρτυρόμεθα ὅλοι γιά τόν ἐξευτελισμό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ποιός σώφρων ἄνθρωπος κλείνει τά μάτια του μπροστά στήν ἐκμετάλλευση τῶν συναθρώπων του καί στά ἐπακόλουθα, ἄν θέλετε, τῆς ὅποιας παραβατικῆς συμπεριφορᾶς τῶν φιλοξενουμένων στή χώρα μας;

Αὐτός εἶναι ὁ πρῶτος λόγος τῆς διαμαρτυρίας τῶν Ἑλλήνων. Μέ παρρησία οἱ Ἕλληνες φωνάζουν: «Σταματῆστε τά σκλαβοπάζαρα». Δέν εἶναι δίκαιη αὐτή ἡ ἀγανάκτηση τοῦ Λαοῦ; Ποιός δέν πονάει, ὅταν βλέπῃ ἤ ἀκούῃ μικρά παιδιά νά κλαῖνε, νά πεθαίνουν μέσα σέ νταλίκες, νά πέφτουν ἀπό τά φορτηγά στίς ἐθνικές ὁδούς καί ἄλλα νά σκοτώνονται ἤ νά μεταφέρονται στά Νοσοκομεῖα μέ διαλυμμένα τά ὀστᾶ τους; (Βλέπε τήν περίπτωση τοῦ Ἀμίν. Ὁ Ἀμίν μαζί μέ συμπατριώτη του ἔπεσε ἀπό νταλίκα στήν ἐθνική ὁδό Πατρῶν Κορίνθου. Ὁ ἕνας ἀπέθανε. Ὁ Ἀμίν ἔτυχε τῆς περιθάλψεως τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἐξῆλθε ἀπό τό Νοσοκομεῖο μετά ἀπό πολύμηνη νοσηλεία, ἀνετέθη ἡ φροντίδα του σέ εὐσεβῆ οἰκογένεια, ἕως ὅτου μπόρεσε νά περπατήσῃ. Ἐπανῆλθε στήν πόλη μας γιά ἰατρική περίθαλψη καί προγραμματισμένες ἐξετάσεις, πάλι ὑπό τήν φροντίδα τῆς Ἐκκλησίας. Καθημερινῶς ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη του. Δέν εἶναι βεβαίως ἡ μοναδική περίπτωση).

Δεύτερον. Οἱ ἄνθρωποι διαμαρτύρονται γιά τό γεγονός, ὅτι σέ πολλές πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί συνοικίες πόλεων, ὑπάρχει τεράστιο πρόβλημα ἐξ αἰτίας τῆς παρουσίας ἑκατοντάδων ἤ καί χιλιάδων λαθρομεταναστῶν, μέ τά ὅποια προβλήματα. Κατανοοῦμε πλήρως τήν διαμαρτυρία τῶν ἀνθρώπων, πού δέν προέρχεται, ἐπαναλαμβάνω ἀπό τήν ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλλά εἶναι κραυγή πρός τούς ὑπευθύνους, γιά ἐπίλυση τοῦ προβλήματος.

Ἔχουν κατά καιρούς γίνει συσκέψεις ἐπί συσκέψεων. Ἔχομε ὅλοι μας συμμετάσχει σέ πολλές ἀπ’ αὐτές. Ὅμως τό ζήτημα βαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο.

Τί ἆρα γε θά γίνῃ; διερωτᾶται ὁ καθείς. Εἶναι στά χέρια τῶν ὑπευθύνων μιᾶς τοπικῆς κοινωνίας ἡ λύση τοῦ ζητήματος; Τί μπορεῖ νά γίνῃ σέ μιά πόλη, πού ἀντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα; Παρά τίς προσπάθειες τῶν τοπικῶν παραγόντων, τίς ὁποῖες ἐκτιμᾶμε, τό πρόβλημα δυστυχῶς δέν ἀντιμετωπίζεται στή ρίζα του καί στή βάση του, τοπικά.

Τό θέμα εἶναι μεῖζον καί ἀφορᾶ τήν πολιτική καί τήν στάση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ὡς πρός τήν ἀντιμετώπισή του.

Μετά λόγου γνώσεως στό σημεῖο αὐτό θά ποῦμε, ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἑλληνική Πολιτεία ἀντιμετώπισε μέ τήν δέουσα προσοχή καί εὐθύνη τό ζήτημα τῆς εἰσόδου καί παραμονῆς στή χώρα μας τῶν μεταναστῶν. Ποτέ δέν ὑπῆρξε συγκεκριμένο πρόγραμμα καί ποτέ δέν ἀντιμετωπίστηκε σωστά οὔτε ὡς πρός τίς ἐπιπτώσεις του σέ σχέση μέ τούς μετανάστες, ἀλλ΄ οὔτε καί πρός τίς ἐπιπτώσεις του σέ σχέση μέ τούς Ἕλληνες.

Γνωρίζομε γιά τήν συνθήκη «Δουβλῖνο 2», γιά τίς προσπάθειες ἀναθεώρησής της, γιά τήν παρουσία στά σύνορα τῆς δύναμης τῆς Frontex, ἀκούσαμε γιά τόν περίφημο «φράκτη» στόν Ἕβρο, κ.λ.π. Ἀλλά διερωτώμεθα. Ποιά εἶναι ἡ στάση τῆς Εὐρώπης ἔναντι στό θέμα αὐτό; Εἶπαν ἆρα γε ποτέ, μέ τόλμη, οἱ δικοί μας, ὅτι δέν μπορεῖ αὐτός ὁ τόπος νά χωρέσῃ ἄλλους λαθρομετανάστες; Ποιά θά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἑλλάδος ἔναντι τῆς Εὐρώπης, ἤ τῆς Εὐρώπης ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἡ χώρα μας μετατραπῇ σέ μιά «ἀποθήκη» ἑνός μεγάλου ἀριθμοῦ Ἀσιατῶν μεταναστῶν; Πόσους λαθρομετανάστες «θέλει» ἤ μπορεῖ νά ἀντέξῃ ἡ Εὐρώπη. Ὅταν κλείσῃ τήν «καρδιά της» στούς ἀνθρώπους αὐτούς, ἐμεῖς τί θά ἀπογίνωμε; Δέν πρέπει, νά ὑπάρξουν διακρατικές συμφωνίες;

Ἡ Τουρκία εἶναι ἡ χώρα διακινήσεως τῶν λαθρομεταναστῶν καί γνωστόν τυγχάνει, ὅτι ἐμπαίζει τήν Ἑλλάδα καί κατ’ ἐπέκτασιν τήν Εὐρώπη. Ἀλλά καί ἡ Εὐρώπη ἐμπαίζει τήν Ἑλλάδα, μή λαμβάνουσα ὑπ’ ὄψιν ὅτι τά σύνορα τῆς Ἑλλάδος εἶναι καί σύνορα τῆς Εὐρώπης.

Ποιά οἰκονομικά συμφέροντα «παίζονται» στίς πλάτες τῶν δύστυχων αὐτῶν ἀνθρώπων; Μήπως μετριοῦνται ὡς κατά κεφαλήν εἰσόδημα καί συμφέρει κάποιους ἡ ταλαιπωρία τους;

Δέν γνωρίζω ἄν ποτέ αὐτά τά ἐρωτήματα τέθηκαν, καυτά ὅπως εἶναι, ἀπό τούς δικούς μας, στούς Εὐρωπαίους. Καί ἄν ἐτέθησαν, ἀμφιβάλλω, ἄν ὑποστηρίχτηκαν μέ σταθερότητα καί ἐπιμονή.

Καί κάτι ἀκόμα. Δέν εἶμαι πεπεισμένος, ὅτι μέσα ἀπό τήν φαγωμάρα πού ἔχομε ἐμεῖς πάνω στό θέμα αὐτό, κάποιος μᾶς παίρνει στά σοβαρά.

Μέχρι τώρα τά πράγματα εἶναι ἀπογοητευτικά. Ἡ διαφωνία ἀπόψεων, τά συμφέροντα, ἡ ἀδιαφορία καί ἡ τελευταία ἀκυβερνησία, μᾶς χαντάκωσαν.

Μιά εὐχή θά κάνω. Ὅποια Κυβέρνηση καί ἄν προκύψῃ, νά σκύψῃ, ἄν θέλῃ νά προσφέρῃ ὑπηρεσία σ’ αὐτόν τόν τόπο, μέ συνείδηση εὐθύνης, ἔναντι τῆς ἱστορίας, ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ἔναντι αὐτοῦ τοῦ τόσο ταλαιπωρημένου Λαοῦ μας καί νά δώσῃ λύση στό πρόβλημα.

Ἐμεῖς θά συνεχίσωμε νά ἀγαπᾶμε καί τούς «ξένους», οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἤ θά βρεθοῦν στήν πατρίδα μας, ἀλλά νά ἀγαπᾶμε καί τήν πατρίδα μας καί νά ἀκοῦμε καί τόν πόνο καί τήν ἀγωνία αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ.

Αὐτό σᾶς μεταφέρομε κύριοι τῆς Κρατικῆς Ἐξουσίας καί σᾶς ἐπισημαίνομε μέ τήν συνείδηση τοῦ χρέους καί τῆς εὐθύνης ἔναντι τοῦ τόπου μας καί τῆς ἱστορίας.

«Ὁ Λαός δέν ἀντέχει ἄλλο... Ὁ τόπος βουλιάζει....».

ΠΗΓΗ: synodoiporia.blogspot.com

Ἀπὸ τὸν Φάρο τοῦ Ταινάρου καὶ τὴν ἀδούλωτη Μάνη ὁ ἐκπαιδευτικὸς στὰ Ἄλικα τῆς Μάνης κ. Νικ. Ἀντωνόπουλος, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὑπάρχουν ἀληθινοὶ δάσκαλοι μὲ ζωντανὴ πίστη καὶ γνήσια ἀγάπη, ἔστειλε ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν καθηγήτρια καὶ ἤδη βουλευτὴ τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς κ. Μαρία Ρεπούση, γνωστὴ ἀπὸ τὸ προδοτικὸ βιβλίο ἱστορίας τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ. Ἀφορμὴ τὰ ἑξῆς, ποὺ ἔγραψε ἐκείνη στὴ σελίδα της στὸ Τουΐτερ τὴν Κυριακὴ 22 Ἀπριλίου:

«Ἀνοίγουν αὔριο τὰ σχολεῖα μετὰ τὶς διακοπὲς τοῦ Πάσχα. Τὰ παιδιὰ μαζὶ μὲ τοὺς δασκάλους ἢ τοὺς καθηγητές τους θὰ ὑποχρεωθοῦν καὶ πάλι… νὰ στηθοῦν στὸ προαύλιο γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ἀλήθεια σὲ ποιὸ ἄλλο εὐρωπαϊκὸ σχολεῖο γίνεται αὐτό;… Νομίζω σὲ κανένα. Γνωρίζετε ἐσεῖς κανένα σχολεῖο ποὺ νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ πρωινὴ προσευχή;… νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸς ὁ ἐκκλησιασμός; Καὶ νὰ ὑπάρχουν εἰκόνες ἁγίων στοὺς τοίχους; Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα σήμερα στὴν Παιδεία μας; Ὄχι οἱ μισθοὶ ἐξαθλίωσης τῶν ἐκπαιδευτικῶν;».

Καὶ ὁ κ. Ἀντωνόπουλος τῆς ἀπαντάει: «...Αὐτὸ ποὺ μπορῶ νὰ καταθέσω εἶναι ἡ προσήλωση, ἡ χαρά, ἡ ἐνεργὴς συμμετοχὴ τῶν παιδιῶν - μαθητῶν μου κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πρωινῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Καὶ τὸ ἴδιο θὰ σᾶς βεβαιώσουν καλόπιστα χιλιάδες ἄλλοι ἐκπαιδευτικοὶ τῆς πατρίδας μας ποὺ μπαίνουν σὲ σχολικὲς αἴθουσες.

...Τὴν ἡμέρα ποὺ διατυπώσατε τὰ παραπάνω ‘‘βαθυστόχαστα’’ ἦταν ἡ Κυριακὴ τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ. Σᾶς καλεῖ λοιπὸν ἡ ἡμέρα, σὰν ἄλλος ΑΠΙΣΤΟΣ Θωμᾶς, νὰ βάλετε τὸ δάκτυλό σας ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ τότε νὰ εἶστε βέβαιη ὅτι θὰ τρέξετε κι ἐσεῖς νὰ πεῖτε τὴν ἴδια προσευχὴ τῶν ἡμερῶν αὐτῶν μὲ τοὺς μαθητές μας, δηλαδὴ τὸ ‘‘Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι’’.

Παράλληλα... διακρίνω ἕνα μίσος γιὰ τὶς ἱερὲς εἰκόνες ἀπὸ μέρους σας... ἡ ἡμέρα ποὺ ἄνοιξαν τὰ σχολεῖα σᾶς διδάσκει. Ἦταν ἡ Δευτέρα 23 Ἀπριλίου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου... Κι αὐτὸ διότι κι ὅλες τὶς εἰκόνες νὰ ξεκρεμάσετε ἀπὸ τοὺς τοίχους, οἱ μυριάδες ναοὶ τοῦ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ στὴν ὕπαιθρο καὶ στὶς πόλεις θὰ μαρτυροῦν καὶ θὰ θυμίζουν τὴν ἀκλόνητη πίστη τῶν Ἑλλήνων στὸν Χριστό. Κι ἐὰν ἀκόμη κι αὐτὲς τὶς γκρεμίσετε, ὅπως συνέβη παλαιότερα σὲ Ρωσία, Μ. Ἀσία, Β. Ἤπειρο καὶ Κύπρο, καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας (ὅταν κατ’ ἐσᾶς ‘‘περνούσαμε καλά’’), πάντοτε θὰ ὑπάρχουν πάλλουσες ψυχὲς ἀνθρώπων οἱ ὁποῖες θὰ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ Σπήλαια τῆς Βηθλεὲμ καὶ σὲ Πανάγιους Τάφους...».

Καὶ τελειώνει τὸ ὁμολογιακὸ κείμενό του ὁ ἀξιέπαινος ἐκπαιδευτικὸς μὲ τὴ διαβεβαίωση ὅτι:

«–Δὲν θὰ πάψουμε νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ἐκκλησιαζόμαστε μὲ τοὺς μαθητές μας.

–Δὲν θὰ σταματήσουμε νὰ διδάσκουμε τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

–Δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ χυδαῖα ὄνειρα τῶν ὀλίγων ἔναντι τῶν εὐσεβῶν ἐπιθυμιῶν τῶν πολλῶν.

Σταματῶ ἐδῶ! Σᾶς χαιρετῶ ἐνημερώνοντάς σας: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Ὑπὸ τὴν σκιὰ τοῦ Φάρου τοῦ Ταινάρου…

Νικόλαος Παν. Ἀντωνόπουλος, Προϊστάμενος Δημοτικῶν Σχολείων Ἀλίκων Μάνης».

Ὁ ἀκρίτας δάσκαλος τῆς ἀνδρειωμένης Μάνης σκόρπισε ἀπὸ τὸν Φάρο τοῦ Ταινάρου φῶς, δύναμη, χαρὰ καὶ ἐλπίδα! Ἐλπίδα πὼς ἡ Ἑλλάδα, ἔχοντας τέτοιους φλογεροὺς ἐκπαιδευτικούς, εἶναι καὶ θὰ δίνει φῶς σὲ ὅλο τὸν κόσμο!

Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ»

(Ο έλεγχος και η μονοφωνία μεγάλων ΜΜΕ, μέθοδοι που δεν είναι άγνωστοι και στην Έλλαδα) :        

Δυναμική είσοδο στο χώρο του Τύπου έκανε προ ημερών ο μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ αγοράζοντας 63 εφημερίδες και σκοπεύοντας να επεκτείνει ακόμα περισσότερο την παρουσία του σε ένα κλάδο που κατά κοινή ομολογία δεν περνά τις καλύτερες ημέρες του· κομίζει όμως και τις απόψεις για το μέλλον του Τύπου και του περιεχομένου που προσφέρεται στους αναγνώστες.

«Το μοντέλο [της δωρεάν ενημέρωσης]», γράφει στα στελέχη των εφημερίδων που αγόρασε, «δεν είναι βιώσιμο και κάποιες από τις εφημερίδες μας προχωρούν σε κάτι που έχει περισσότερο νόημα»και ζητά τις απόψεις τους για το καλύτερο –κυκλοφοριακά και εμπορικά- μείγμα ψηφιακού και έντυπου περιεχομένου .
 
Οι εκδότες των εφημερίδων, λέει ο Μπάφετ, πρέπει τώρα να επικεντρωθούν στο πώς θα γίνουν οι εφημερίδες τους απαραίτητες στις τοπικές κοινότητες και η βασική πηγή πληροφοριών «σε συγκεκριμένα ζητήματα μεγάλης σημασίας για τους αναγνώστες μας», σημειώνει το Bloomberg.
 
Ο διαχρονικά προσεκτικός και επιτυχημένος Μπάφετ για δεκαετίες προτιμούσε επενδύσεις εκτός Τύπου. Το 2009 είχε δηλώσει ότι οι εφημερίδες έχουν την προοπτική να γίνουν βαρέλι δίχως πάτο σε ζημιές. Ωστόσο τώρα εκτιμά ότι, παρά την πτώση των κυκλοφοριών, οι εφημερίδες που κατέχουν ισχυρή θέση σε μία τοπική κοινωνία ή όσες έχουν ταυτότητα προοπτικές. Αφήνει δε ανοιχτό το ενδεχόμενο για περισσότερες εξαγορές εφημερίδων σε πόλεις με «ισχυρό αίσθημα της κοινότητας».
 
Η πτώση των κυκλοφοριών και των διαφημιστικών εσόδων έχει στρέψει μέρος του Τύπου σε πειραματισμούς ή ακόμα και κανονικά μοντέλα με επί πληρωμή παροχή περιεχομένου. Οι New York Times έχουν περίπου 450.000 συνδρομητές στο επί πληρωμή κομμάτι του περιεχομένου τους. Προς το ίδιο μοντέλο προσανατολίζονται και η Gannett που (για την ώρα;) θα αποκλείσει την USA Today ενώ και ο Ρούπερτ Μέρντοκ στη News Corp έχει από καιρό κινηθεί σε αυτό το δρόμο για μεγάλα φύλλα όπως οι Times του Λονδίνου.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Από την πρώτη στιγμή που η Κωνσταντινούπολη έπεσε στους Οθωμανούς και ο Μωάμεθ ο Φατίχ εισήρθε καβάλα στο άσπρο άλογό του στην Αγία Σοφία, (όπου επί αρκετή ώρα, σύμφωνα με τουρκικές πηγές, έμεινε ακίνητος να κοιτάζει με έκσταση τον Παντοκράτορα στον τρούλο ενώ η εντυπωσιακή αυτή σκηνή έχει αποθανατιστεί και σε μια τουρκική ιστορική κινηματογραφική ταινία), ο μεγάλος αυτός ναός της Ορθοδοξίας έγινε το επίκεντρο διαφόρων μύθων και θρύλων που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους κατακτητές..

προκαλώντας ένα έντονο δέος για το μεγαλούργημα αυτό της Ορθοδοξίας που τώρα το είχαν περικυκλώσει οι τέσσερις οθωμανικοί μιναρέδες.

Τα τελευταία χρόνια όμως ορισμένα γεγονότα με επίκεντρο την Αγία Σοφία και με αποκορύφωμα την απροσδόκητη εμφάνιση το καλοκαίρι του 2008 του Άγγελου στον Τρούλο, έχουν δημιουργήσει στους Τούρκους ένα έντονο κλίμα καχυποψίας και φόβου για τα μελλούμενα. Παράλληλα επανήλθαν στην επιφάνεια όλοι εκείνοι οι θρύλοι που κατά καιρούς είχαν συγκλονίσει και είχαν προκαλέσει στους μουσουλμάνους μια χαρακτηριστική φοβία για την εκ νέου ανάδυση της ορθόδοξης χριστιανικής ταυτότητας του ναού και τις κοσμογονικές συνέπειες αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος, παρά του ότι λειτουργούσε μέχρι το 1934 σαν μουσουλμανικό τέμενος.

Έτσι τον περασμένο Ιανουάριο, (20/1/2012), η μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα, Σαμπάχ, παρουσίασε ένα πραγματικά καταπληκτικό αφιέρωμα για τα «Μυστήρια της Αγίας Σοφίας», (Ayasofya’ nın gizlemleri), όπου αποτυπώνεται με γλαφυρό τρόπο αυτό το κλίμα φοβίας που έχει καταβάλει τελευταία τους Τούρκους για τα όσα υπάρχουν κρυμμένα μέσα στον Ιερό Ναό και τα όσα προμηνύονται να συμβούν τα επόμενα χρόνια.

Το πρώτο σημαντικό στοιχείο από αυτό το αφιέρωμα, είναι μια αδιόρατη φοβία που διακρίνεται από τους Τούρκους στους κρυμμένους σταυρούς, συμβολικούς και μη, που υπάρχουν στο εσωτερικό του ναού, αλλά και στην κάτοψη όπως αυτή μπορεί κάποιος να την διακρίνει από ψηλά. Έτσι μεγάλο δέος παρατηρείται για τον λεγόμενο, (όπως τον αναφέρουν χαρακτηριστικά οι Τούρκοι ), «Σταυρό του αποστόλου αγίου Ανδρέα», ο οποίος όπως είναι γνωστό είναι ο ιδρυτής της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα λοιπόν με την Σαμπάχ, στην οροφή του ναού υπάρχει ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα σε διαγώνιο μορφή, ένα σημαντικό σύμβολο που όχι μόνο δεν χάθηκε στους αιώνες της οθωμανικής κατοχής αλλά δεσπόζει με όλη την συμβολική σημασία του. Παράλληλα και ο «Σταυρός του Ιουστινιανού» τρομάζει τους Τούρκους καθώς οι θρύλοι αναφέρουν για ένα πανάρχαιο κειμήλιο που βρίσκεται μυστικό στην Αγία Σοφία και μάλιστα προέρχεται από την Αίγυπτο και έχει τρομακτική δύναμη. Γενικότερα η κατασκευή του μεγάλου αυτού ορθοδόξου αρχιτεκτονικού αριστουργήματος, σύμφωνα με τις ίδιες τις τουρκικές πηγές, βασίστηκε στο χριστιανικό σύμβολο του Σταυρού και το γεγονός αυτό εμπνέει το δέος αλλά και μια αδιόρατη φοβία για την μελλοντική επάνοδο της Αγίας Σοφίας στον φυσικό της κάτοχο, δηλαδή στην Ελληνορθόδοξη λατρεία.

Αλλά εκτός από τους σταυρούς, οι Τούρκοι αναφέρουν και άλλα μυστήρια και τρομακτικά για τους ίδιους που υπάρχουν στο εσωτερικό του ναού. Έτσι, όπως αναφέρει ο θρύλος, είναι γνωστό ότι μετά την μετατροπή του ναού σε μουσουλμανικό τέμενος κτίστηκε το γνωστό Μιχράμπ, (το μουσουλμανικό σημείο της προσευχής), που εμφανίστηκε στην ανατολική πλευρά του ναού προς την κατεύθυνση της Μέκκας. Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με τους τουρκικούς θρύλους μπροστά από το Μιχράμπ βρίσκεται θαμμένο ένα φέρετρο κατασκευασμένο από επίχρυσο μπρούντζο. Στο φέρετρο αυτό κείτεται η σωρός της βασίλισσας Σοφίας, (προφανώς γίνεται ταύτιση με την αγία Σοφία). Αυτή η βασίλισσα Σοφία και το φέρετρό της συνδέεται, σύμφωνα με τους τουρκικούς θρύλους, με μια «εντολή» που έχει περάσει δια μέσω των αιώνων μέχρι σήμερα. Η εντολή αυτή αναφέρει ότι δεν πρέπει κανένας να πειράξει αυτό το φέρετρο ούτε καν να το ακουμπήσει. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε, σύμφωνα με τον θρύλο αυτό, θα προκληθεί η «έγερση» της βασίλισσας Σοφίας και τότε ένας τρομακτικός θόρυβος θα τραντάξει όλο το οικοδόμημα του ναού προκαλώντας σεισμικά εσχατολογικά γεγονότα που τρομάζουν τους Τούρκους.

Αλλά ο θρύλος της βασίλισσας Σοφίας έχει και συνέχεα. Σύμφωνα λοιπόν με τις τουρκικές αναφορές, το φέρετρο αυτό προστατεύουν τέσσερις αρχάγγελοι που βρίσκονται πάνω στον Θόλο του ναού. Οι αρχάγγελοι αυτοί, όπως αναφέρουν και πιστεύουν οι Τούρκοι, είναι οι Τζεμπραΐλ, Μιχαήλ, Ισραφήλ και Αζραήλ. Σύμφωνα πάντα με τους Τούρκους, ο Τζεμπραήλ προστατεύει τους βυζαντινούς αυτοκράτορες, ο Μιχαήλ τον ναό από τις εχθρικές επιθέσεις, ενώ οι Τζεμπραήλ και Ισραφήλ ήταν οι αγγελιοφόροι των γεγονότων από τις πολεμικές επιχειρήσεις στους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Και οι τέσσερεις αυτοί αρχάγγελοι έχουν ταχτεί μετά την πτώση της Πόλης να προφυλάσσουν το φέρετρο της βασίλισσας Σοφίας από τον κίνδυνο κάποιος βέβηλος να το ανοίξει και να επέλθει η Δευτέρα Παρουσία.

Ένας άλλος σημαντικός μύθος που αναφέρουν οι μουσουλμάνοι είναι ο θρύλος του «Κρυμμένου Πατριάρχη» που μοιάζει με τον ελληνικό θρύλο για τον κρυμμένο παπά. Όπως αναφέρει η τουρκική παράδοση, στο νότιο μέρος του ναού υπάρχει ένας στενός διάδρομος που οδηγεί σε μια παμπάλαια αραχνιασμένη και πολύ μυστήρια πύλη για την οποία ο θρύλος την αναφέρει σαν την «Κλειστή Πύλη». Σύμφωνα με τις τουρκικές αναφορές, όταν ο Μωάμεθ ο Φατίχ μπήκε στην Κωνσταντινούπολη ο τελευταίος ελληνορθόδοξος Πατριάρχης μαζί με τους συνοδούς του τελούσε στο σημείο αυτό Θεία Λειτουργία. Μόλις οι οθωμανικές ορδές εισέβαλαν στον ναό, ο Πατριάρχης και όλη η συνοδεία του εισήλθε μέσα στην πύλη αυτή η οποία έκλεισε και από τότε χάθηκαν ενώ η πύλη έμεινε ερμητικά κλειστή και κανένας δεν τόλμησε ποτέ να την ανοίξει. Κάθε χρόνο στην Ανάσταση των ορθόδοξων χριστιανών μπροστά από την πύλη αυτή, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Σαμπάχ, εμφανίζονται…. κόκκινα αυγά!!! Ο θρύλος συμπληρώνεται από την προφητεία που φοβίζει τους Τούρκους, ότι όταν η πύλη αυτή ανοίξει, στον ναό θα ακουστούν ξανά οι χριστιανικές ελληνορθόδοξες ψαλμωδίες γι’ αυτό και τρομάζουν και μόνο στην ιδέα του ανοίγματος αυτής της μυστήριας πύλης.

Η τουρκική εφημερίδα αναφέρει και το μυστήριο του υπογείου τούνελ που υπάρχει σε κεντρικό σημείο στο εσωτερικό του ναού. Όπως αναφέρεται, από το σημείο αυτό υπάρχει μια δίοδος που οδηγεί σε ένα μεγάλο τούνελ. Το τούνελ αυτό, όπως υποστηρίζει η τουρκική εφημερίδα, οδηγεί μέχρι τα Πριγκηπόννησα και μάλιστα μέχρι την νήσο Πρώτη. Το μυστήριο για τους Τούρκους είναι το πώς κατασκευάστηκε αυτό το τούνελ και τι ρόλο έπαιξε στην μακρά ιστορία του ναού.

Μυστήριο για τους Τούρκους είναι και το μεγάλο αποτύπωμα από πέλμα κάποιου μεγάλου ζώου, ίσως ελέφαντα, που υπάρχει στην νοτιοδυτική πλευρά του θόλου ενώ και εδώ έχουν διαδοθεί κάποιες εσχατολογικές ιστορίες. Σύμφωνα με τους Τούρκους το αποτύπωμα αυτό είναι από το άλογο του Μωάμεθ του Πορθητή, αλλά το ερώτημα είναι πώς το άλογο πάτησε στο σημείο αυτό που βρίσκεται ψηλά προς τον θόλο.

Μεγάλο δέος δημιουργεί στους Τούρκους, όπως αναφέρει η Σαμπάχ και τα διάφορα μωσαϊκά που έχουν αναδυθεί με όλη την μεγαλοπρέπειά τους τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στο ιερό ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, παρά του ότι η μουσουλμανική θρησκεία θεωρεί σαν αμάρτημα την απεικόνιση πρόσωπων που σχετίζονται με θρησκευτικά γεγονότα. Ιδιαίτερο δέος τους προκαλεί το γνωστό μωσαϊκό που απεικονίζει τον Ιησού έχοντας την Παναγία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στα δεξιά και αριστερά Του. Οι Τούρκοι το έχουν ονομάσει χαρακτηριστικά το «Μωσαϊκό της Αποκάλυψης» και ο συμβολισμός αυτός ανάγει στην εσχατολογική σημασία του που είναι έντονη στους μουσουλμάνους Τούρκους.

Επίσης ξεχωριστή αναφορά γίνεται και για τα μωσαϊκά που αναπαριστάνε γνωστούς βυζαντινούς αυτοκράτορες, όπως τον Ιωάννη τον Κομνηνό με τον Ιησού Χριστό και τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μονομάχο με την αυτοκράτειρα Ζωή. Όλες αυτές οι απεικονίσεις προκαλούν έντονο δέος, καθώς όλη αυτή η ελληνορθόδοξη χριστιανική μεγαλοπρέπεια και η εσωτερική δύναμη που αναδύουν αυτά τα ψηφιδωτά, έχουν γεννήσει διάφορους θρύλους για τους εσχατολογικούς τους συμβολισμούς. Οι συμβολισμοί αυτοί σχετίζονται με τις τουρκικές φοβίες για την επάνοδο στην επιφάνεια και στην εξουσία της αγίας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την ευλογία του ίδιου του Ιησού Χριστού.

Του ΝΙΚΟΥ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ
Δημοσιογράφου –Συγγραφέα-Τουρκολόγου

πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ό Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύ­τερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προ­σοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρω­ποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσό­τερο. Ό Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. 

Δεν θα πάει πολύ αυτή ή κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ό Θεός! Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβή­ρων κανένας μοναχός. Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανά­σταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ό καημένος σκούπιζε και έλεγε: «Παναγία μου, τι θα γίνει μ' αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά πού προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυ­ναίκα - ήταν ή Παναγία - πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε. Τού παίρνει την σκούπα από το χέρι και τού λέει: «Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω». Και άρχισε να σκουπίζει. Υστέρα εξαφανί­σθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε ή Παναγία.

Ό Θεός άτι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ό διάβολος, άλλα δουλεύει και ό Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρό­κυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ό Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι' αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ό Θεός, πού κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα. Θα αμει­φθούν αυτοί πού θα βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός πού κάνει το κακό. Τελικά ό Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ό καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.

Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι' αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμμιά πέτρα, για να σωριασθεί το οικοδόμημα της πίστεως. Όλοι όμως ευθυνό­μαστε για το γκρέμισμα αυτό· όχι μόνον αυτοί πού αφαι­ρούν τις πέτρες και το γκρεμίζουν, άλλα και όσοι βλέ­πουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υπο­στυλώσουμε. Οποίος σπρώχνει στο κακό τον άλλον θα δώσει λόγο στον Θεό γι' αυτό. Και ό διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε εκείνον να κάνη κακό στον συ­νάνθρωπο του και δεν αντιδρούσε. Ό κόσμος εύκολα πιστεύει έναν άνθρωπο πού έχει τον τρόπο να πείθει.

- Ό λαός, Γέροντα, είναι σαν θηρίο.

- Εγώ από τα θηρία δεν έχω παράπονο. Βλέπεις, τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό, γιατί δεν έχουν μυα­λό, ενώ ό άνθρωπος πού φεύγει μακριά από τον Θεό γί­νεται χειρότερος από το μεγαλύτερο θηρίο! Κάνει μεγά­λο κακό. Το δυνατό ξίδι γίνεται από το χαλασμένο κρα­σί. Τα άλλα Τα τεχνητά ξίδια δεν είναι τόσο δυνατά. Πιο φοβερό είναι, όταν ό διάβολος συμμαχήσει με έναν άνθρω­πο διεστραμμένο· τότε κάνει διπλό κακό στους άλλους, όπως ό σαρκικός λογισμός, όταν συμμαχήσει με την σάρ­κα, τότε κάνει μεγαλύτερο κακό στην σάρκα. Για να συνεργασθεί ό διάβολος με έναν τέτοιο άνθρωπο, πρέπει αυτός να είναι υπολογίσιμος, να έχει κακή προαίρεση, κακία.

Στην συνέχεια, Θεός φυλάξοι, αυτοί θα φέρουν δυ­σκολίες, θα στριμώξουν ανθρώπους, μοναστήρια. Ή Εκκλησία, ό Μοναχισμός, θα τους κάνη κακό, γιατί θα τους εμπόδιση στα σχέδια τους. Μόνον πνευματικά μπο­ρεί να αντιμετωπισθεί ή σημερινή κατάσταση, όχι κοσμι­κά. Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα Τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν Τα πράγματα. Σ' αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξο­φλούν χρέη. Θα γίνουν έτσι Τα πράγματα, πού δεν θα στε­νοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία πού θα περνάνε - δεν θα λέει φυσικά «δόξα σοι ό Θεός».

Πόσο ό Θεός μας αγαπά! Αυτά πού γίνονται σήμε­ρα και αυτά πού σκέφτονται να κάνουν, αν γίνονταν πριν από είκοσι χρόνια πού είχε περισσότερη πνευμα­τική άγνοια ό κόσμος, θα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα ξέ­ρει ό κόσμος· ή Εκκλησία δυνάμωσε. Ό Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, και θα φροντίσει γι' αυτά πού τού χρειάζονται, φθάνει ό άνθρωπος να πιστεύει και να τηρεί τις εντολές Του.

Πηγή: http://gerontes.wordpress.com 

Μέσα σε 36 μήνες με μία εθνική διαχείριση του όλου προγράμματος, η Ελλάδα μπορεί να βγει από την οικονομική και πρώτιστα κοινωνική κρίση που την μαστίζει, με την αξιοποιηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που έχουν εντοπιστεί νότια της Κρήτης.

Σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Ηράκλειο με τίτλο «Έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ελλάδα» που διοργάνωσε η Περιφέρεια Κρήτης και το ΤΕΕ/ΤΑΚ ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, Αντ.Φώσκολος, τεκμηρίωσε με επιστημονικά δεδομένα ότι τα κοιτάσματα στην Ελλάδα και κυρίως νοτίως της Κρήτης όχι μόνο υπάρχουν, αλλά μάλιστα μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση, σε 36 μήνες!

Στην ημερίδα ο καθηγητής παρουσιάζει τα καινούρια στοιχεία που έχουν προκύψει και τα οποία, μάλιστα, σύμφωνα με τον ίδιο, επιβεβαιώθηκαν από τον πρόεδρο της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφια, ο οποίος στη Βιέννη είπε ότι "Από την στιγμή που υπάρχει μεθάνιο και έχουμε φυσαλίδες μεθανίου υπάρχει και πετρέλαιο. “Δεν είναι ειδικός, προφανώς του το επιβεβαίωσαν οι Αμερικάνοι”–είπε ο κ.Φώσκολος.

Το σημαντικότερο απ'όσα είπε είναι ότι "Τα κοιτάσματα δεν είναι σε τόσο μεγάλο βάθος, αλλά πάνω απ'όλα γνωρίζουμε μεσες-άκρες που βρίσκονται. Αυτό σημαίνει ότι από την στιγμή που ξεκινήσουν οι έρευνες μέσα σε ένα χρόνο θα έχουν έχουμε τα πρώτα συγκεκριμένα αποτέλεσματα και από εκεί και πέρα σε 24 μήνες θα έχουμε έναρξη εξορύξεων, αλλά και πάλι αυτό δεν είναι απαραίτητο για να αλλάξει το οικονομικο κλίμα. Μόλις έχουμε ποσότητες υδρογονανθράκων θα αλλάξουν τα πάντα" ειπώθηκε χαρακτηριστικά.

Παραθέτοντας τα επιστημονικά στοιχεία, τα οποία εκτείνονται σε τέσσερις ενότητες, ο καθηγητής ανέφερε ότι πετρέλαιο υπάρχει όπου:

- υπάρχει θερμογενετικό φυσικό αέριο (που υπάρχει στην Κρήτη εδώ και 1,5 εκ. χρόνια). “Δεν είναι δική μου άποψη, αλλά Αμερικάνων που έκαναν έρευνες”–είπε ο κ.Φώσκολος,

- υπάρχουν συγκλίνουσες λιθοσφαιρικές πλάκες
- υπάρχουν ράγες
- υπάρχουν ενεργά ηφαίστεια από όπου βγαίνει φυσικό αέριο,
- υπάρχει τεράστιος όγκος μετρητών στο βυθό

“Η Κρήτη βρίσκεται ακριβώς πάνω σε αυτά, γιατί να αποτελεί παγκόσμια εξαίρεση και να μην έχει πετρέλαιο;”–αναρωτήθηκε ο Αντώνης Φώσκολος, καλώντας τους Έλληνες επιστήμονες να προβληματιστούν. “Είναι δυνατόν να σου αφήνει ένα μπουκέτο λουλούδια έξω από την πόρτα σου κι εσύ να μη ρωτάς γιατί και πως σου τα αφήνει;”–είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος.

Ο ίδιος μιλάει με αριθμούς λέγοντας ότι μία μονάδα υδρογονανθράκων που κοστίζει 3 ευρώ, η Ελλάδα την εισάγει έναντι 11 ευρώ και την πωλεί στον καταναλωτή έναντι 17 ευρώ. Ο καθηγητής, παράλληλα, προχωρά και σε καταγγελίες, παραπέμποντας σε πολιτικά πρόσωπα και τεράστια οικονομικά συμφέροντα που εισάγουν υδρογονάνθρακες και δεν θέλουν η Ελλάδα να βγάλει τα δικά της αποθέματα πετρελαίου.  

Σύμφωνα με τον κ.Φώσκολο, μάλιστα πολιτικό πρόσωπο της Κρήτης τον χαρακτήρισε δημαγωγό, κατηγορώντας τον ότι πουλάει εμπόριο ψεύτικων ελπίδων, ακριβώς επειδή αυτός ο πολιτικός εργάζεται για λογαριασμό ελληνικής εταιρείας που εμπορεύεται πετρέλαιο!.

Την ίδια άποψη με τον Αντώνη Φώσκολο εκφράζει ο Αβραάμ Τζελίλης, ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, ο οποίος κάνει λόγο για 1,5 τρις. κυβικά υδρογονανθράκων στα νότια της Κρήτης, ενώ και ο ίδιος αναφέρεται σε οικονομικά συμφέροντα εταιρειών με τις “ευλογίες”πολιτικών προσώπων.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τα τελευταία χρόνια και για διαφόρους λόγους η Ελλάδα εγκατέλειψε δύο βασικές πλουτοπαραγωγικές της πηγές, οι οποίες τη βοήθησαν επί αιώνες να ζήσει και να δημιουργήσει: το έδαφός της με την αγροτική παραγωγή και το υπέδαφός της με τη μεταλλευτική παραγωγή και τη βιομηχανία που στηρίχθηκε σε αυτήν. Η ανάγκη για νέες παραγωγικές δραστηριότητες φέρνει ξανά στην επιφάνεια τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας και την εκμετάλλευσή του, όπως είχε γίνει κατά κόρον πριν από μερικές δεκαετίες με πολύ θετικά αποτελέσματα.

«Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από πετρελαιοπηγές διότι διαθέτει άφθονο νικέλιο!» έλεγε χαρακτηριστικά πριν από 50 χρόνια ο μακαρίτης Πρόδρομος Μποδοσάκης, αλλά από τότε κύλησε πολύ νερό στο Αιγαίο και στο Ιόνιο. Σήμερα η Ελλάδα έχει ανάγκη και τους υδρογονάνθρακες αλλά και τον ορυκτό της πλούτο, ώστε με σωστές παραχωρήσεις σε ιδιώτες και με απόλυτη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος να αντληθούν μεταλλεύματα συνολικής αξίας περίπου 28 δισ. ευρώ που βρίσκονται στο υπέδαφός της και κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) που είναι ο επίσημος φορέας του Δημοσίου για τον ορυκτό πλούτο της χώρας.

Κατά το ΙΓΜΕ στη χώρα μας κρύβεται ένα μικρό «Ελντοράντο» κάτω από το έδαφός της. «Πάνω από 450 τόνοι χρυσού, αλλά και πλήθος άλλων μετάλλων, είναι κρυμμένα στο υπέδαφος της Βόρειας Ελλάδας και αναξιοποίητα μέχρι σήμερα» λέει ο κ. Κ. Παπαβασιλείου, γενικός διευθυντής του ΙΓΜΕ.

Πρόκειται για βεβαιωμένα κοιτάσματα, όπως αποδεικνύουν οι έρευνες του Ινστιτούτου. Εκτός από χρυσό, στη Βόρεια Ελλάδα υπάρχουν πολλά ακόμα μέταλλα, σε αξιοποιήσιμες ποσότητες, που η συνολική τους αξία «φθάνει τα 28 δισ. ευρώ με βάση τις τρέχουσες τιμές μετάλλων» σύμφωνα με τον κ. Παπαβασιλείου.

Για παράδειγμα, υπάρχει ασήμι και ψευδάργυρος (μαζί με όλα τα κοιτάσματα χρυσού) στη Δράμα, την Ξάνθη και τη Χαλκιδική, μόλυβδος στις ίδιες περιοχές, αλλά και στις Σέρρες, χαλκός στην Ποντοκερασιά Κιλκίς, πλατινοειδή που μπορούν να δώσουν πλατίνα, μαγγάνιο, σιδηρονικέλιο που θεωρείται θαυματουργό για τη βαριά βιομηχανία της Δυτικής Ευρώπης και για τις εξαγωγές, αλλά και το γνωστό από την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας ουράνιο στη Δράμα. Σύμφωνα με τον κ. Παπαβασιλείου, «σε περισσότερα από 500 μέρη σε όλη την Ελλάδα υπάρχει πλήθος βιομηχανικών ορυκτών, από μπεντονίτη και σμύριδα ως περλίτη, χαλαζία, άστριους, καολίνη, μαγνησίτη και πυρίτιο που χρησιμεύει στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές». Σε αρκετές περιοχές γίνεται εξόρυξη αλλά σε ακόμη περισσότερες η εκμετάλλευση έχει εγκαταλειφθεί και τώρα αρχίζει ξανά.

Ολα αυτά τα μέταλλα περιμένουν τους επενδυτές, Ελληνες ή ξένους, όχι βέβαια για να αγοράσουν το υπέδαφος (που ανήκει μόνον στο Ελληνικό Δημόσιο), αλλά για προσεκτικές συμβάσεις παραχώρησης με ολοκληρωμένους περιβαλλοντικούς όρους και μεγάλα αντισταθμιστικά οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες, όπως ήδη προγραμματίζει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και κυρίως το υπουργείο Περιβάλλοντος.

«Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα ευρύτερο, πλούσιο κοιτασματοφόρο γεωγραφικό πλαίσιο. Στους γεωλόγους της Ευρώπης, μέσα από συνέδρια και έρευνες υπεδάφους,είναι “διάσημο” το βαλκανικό γεωλογικό τόξο,που εκτείνεται από τη Ρουμανία ως και την Τουρκία, με μεγάλα και πλούσια κοιτάσματα,που ήδη βρίσκονται σε εκμετάλλευση σε όμορες με την Ελλάδα χώρες» επισημαίνει ο γενικός διευθυντής του ΙΓΜΕ. Η Τουρκία ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια τρία μεταλλεία χρυσού, ενώ έχει δώσει αδειοδότηση για άλλα τέσσερα. Η Βουλγαρία έχει μπει και αυτή στην παραγωγή χρυσού με ένα εργοστάσιο σε λειτουργία και ένα δεύτερο υπό λειτουργία.

Επίσης Ρουμανία, Σερβία και Κόσοβο βρίσκονται σε διαδικασίες έρευνας και εκμετάλλευσης μεταλλείων. Στη χώρα μας έχουν ερευνηθεί από το κρατικό ΙΓΜΕ περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης (Ποντοκερασιά Κιλκίς, Αγκιστρο Σερρών, Φαρασινό Δράμας), ενώ υπάρχουν και άλλες που χρήζουν έρευνας, καθώς υπάρχουν ενδείξεις ύπαρξης κοιτασμάτων.

«Οι έρευνες του ΙΓΜΕ, για τις οποίες το Ινστιτούτο έχει δαπανήσει αρκετά εκατομμύρια ευρώ, έχουν δημιουργήσει πρωτογενές υπόβαθρο για τον “μεταλλευτικό χάρτη” της χώρας και αποτελούν τη βάση για επενδυτικές δραστηριότητες στον κλάδο» αναφέρει ο κ. Γ. Μαρκόπουλος διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Χρυσωρυχεία Θράκης, η οποία ασχολείται με την εξόρυξη χρυσού και ενδιαφέρεται και για άλλα μέταλλα στη Βόρεια Ελλάδα, κυρίως χρώμιο, μόλυβδο και ψευδάργυρο.

Οσον αφορά τον χρυσό, οι περιοχές στις οποίες βρίσκονται τα βεβαιωμένα και ερευνημένα κοιτάσματα είναι κυρίως στη Χαλκιδική (Στρατώνι, Ολυμπιάδα, Σκουριές), στις Σάπες της Κομοτηνής και στο Πέραμα της Αλεξανδρούπολης.

Για τα διαπιστωμένα κοιτάσματα χρυσού, συνολικής αξίας πάνω από 16 δισ. ευρώ, οι άμεσες επενδύσεις από τους τρεις ομίλους που ενδιαφέρονται να ξεκινήσουν την εξορυκτική δραστηριότητα φθάνουν τα 2 δισ. ευρώ, δημιουργώντας 2.000 θέσεις εργασίας πρωτογενώς.
 

tovima

Πηγή: http://www.on-news.gr

 Η μοίρα της Βασιλίδος των πόλεων προ πολλού είχεν ήδη κριθή και μετ' αυτής η μοίρα της αυτοκρατορίας ολοκλήρου. Μακροί εξωτερικοί πόλεμοι και εξαντλητικαί εσωτερικαί έριδες είχον οδηγήσει το κράτος εις την παρακμήν και την κατάπτωσιν. Η από πολλού αρξαμένη εξασθένησις έβαινε συνεχώς εντεινόμενη, η δε άλλοτε κραταιά και υπερήφανος Πόλις, καθώς λέγει ό Ποιητής, καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρη (2) .

Αι τελευταίαι στιγμαί είχον σημάνει. Οί πολιορκούμενοι, χριστιανοί διαθέτοντες ελαχίστας στρατιωτικάς δυνάμεις και περιωρισμένα πολεμικά μέσα, ηπατημένοι και εγκαταλελειμμένοι από συμμάχους, φίλους και ομοθρήσκους αφ' ενός και αφ' έτερου οι πολιορκούντες, φανατικοί και θρησκόληπτοι μουσουλμάνοι, τους οποίους η ελπίς ευχερούς αποκτήσεως αφθόνων και σημαντικών λαφύρων, καθίστα ιδιαιτέρως επιθετικούς, ίσταντο αντιμέτωποι. Απειλητικοί και εξηγριωμένοι οι τελευταίοι, αξιοπρεπείς και καρτερικώς ήρεμοι οι πρώτοι. «Ελεύθεροι πολιορκημένοι», αναμένοντες από στιγμής εις στιγμήν την τραγικήν λύσιν, διετήρουν ακόμη την αποφασιστικότητα εκείνην και την υπερηφάνειαν, την οποίαν παρείχεν η συνείδησις της μακράς ενδόξου παραδόσεως και της βαθείας ειλικρινούς πίστεως, ήτις εθέρμαινε τας καρδίας αυτών.

Αι θεαματικαί επιδείξεις του εχθρού δεν ελύγισαν το ηθικόν των και αι επανειλημμένα, τρομακτικαί επιθέσεις δεν εμείωσαν την ψυχικήν αντοχήν των.

Δεν έλειψαν βεβαίως μεμψιμοιρίαι, αδυναμίαι, αντιδράσεις. Υπήρχον οι «μηδίζοντες», παρασυρόμενοι από προσωπικά συμφέροντα ή και ιδεολογικάς πεποιθήσεις· υπήρχον οι θεωρούντες άσκοπον τον αγώνα και οι διακηρύττοντες ότι «κρειττότερόν ἐστιν ἰδέναι ἐν μέσῃ τῇ πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἤ καλύπτραν λατινικήν» (3) υ πήρχον, τέλος, οι εθιζόμενοι εις «τό δρᾶμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κράτους τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπό τήν προστασίαν ἀλλοδόξου δυνάστου» (4). Τοιαύτα φαινόμενα όμως είναι συνήθη κατά τας στιγμάς των τραγικών καμπών της ιστορίας των λαών, οφειλόμενα ουχί σπανίως εις την πνευματικήν κόπωσιν ή την αναζήτησιν νέων μεγάλων λεωφόρων εθνικής πορείας.

Όμως οι πολλοί, το πλήθος των πιστών παρέμεινε προσκεκολλημένον στερρώς εις την εθνικήν ιδέαν, έτοιμον να αγωνισθή και να πέση ενδόξως εν τη ελπίδι, ότι το αίμα, με το όποιον θα έρραινε την τραγικήν γην, θα απετέλει τον καλύτερον σπόρον, ίνα βλάστηση βραδύτερον το νέον δένδρον της ελευθερίας. «Οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι μάχονται ἐπί τῶν ἠρειπωμένων ἐπάλξεων, ἔχουν συνείδησιν τῆς σημασίας καί τοῦ ἀγῶνος καί τῆς θυσίας των. Γνωρίζουν ὅτι τό Βυζάντιον θά πέσῃ, ἀλλ' ὅτι ἡ τελευταῖα του ὥρα δέν δύναται νά εἶναι παρά φωτεινή. Γνωρίζουν ὅτι ἡ εὐγενής καί ἄσκοπος θυσία των - εὐγενεστέρα ακριβώς, διότι εἶναι ἄσκοπος - ἀ ποτελεῖ χρέος ἀπαράβατον πρός τόν ὄγκον τοῦ παρελθόντος. Γνωρίζουν ὅτι, γράφοντες τήν ἡρωϊκήν τελευταίαν σελίδα, δημιουργούν τάς προϋποθέσεις καί τά σύμβολα τῆς ἀναγεννήσεως. Ἡ ἀνθρωπίνη ἱστορία εἶναι ἡ ἱστορία ὡρισμένων στιγμῶν. Ἀπό αὐτάς ἐξαρτᾶται πολλάκις ἡ μακρά πορεία τῶν αἰώνων. Καί ἡ ὑπέρτατη θυσία τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ ΙΑ' καί τῶν περί αὐτόν ἀγωνιστῶν κατηύθυνε πράγματι τῶν αἰώνων τάς τύχας» (5) .

Μεταξύ των τελευταίων υπερασπιστών της βυζαντινής ιδέας δεσπόζει άκαμπτος και ευγενής η μορφή του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του ΙΑ' του Παλαιολόγου, όστις επέπρωτο, δια της απαραμίλλου αυταπαρνήσεως και του μαρτυρικού θανάτου του, να προσδώση εις την θνήσκουσαν μετ' αυτού αυτοκρατορίαν το φωτοστέφανον της τιμής και της δόξης. Καλύτερον παντός άλλου γνώστης της πραγματικής καταστάσεως του κράτους, των ολιγάριθμων στρατιωτικών δυνάμεων του, των εσωτερικών πολιτικών και θρησκευτικών αντιθέσεων του λαού του, της πλήρους εγκαταλείψεως υπό της Δύσεως, προχωρεί ακλόνητος και σταθερός εις την οδόν του μαρτυρίου. Τίποτε δεν ηδυνήθη να μεταβάλη τας πεποιθήσεις και τας αποφάσεις του.

Επανειλημμένως απεπειράθη ο Μωάμεθ να κάμψη την τόλμην του αυτοκράτορος, απειλών αυτόν ότι θα καταλάβη την πόλιν, ότι θα καταστρέψη εκ θεμελίων ταύτην, ότι θα λεηλατήση και θα αφανίση τα πάντα· εις ουδέν ίσχυσαν αι απειλαί του. Ουδέ εστέφθησαν υπό μεγαλυτέρας επιτυχίας δελεαστικαί προσφοραί, ίνα, αντί της ειρηνικής παραδόσεως της πρωτευούσης, σεβασθή το υπόλοιπον τμήμα της αυτοκρατορίας, επιτρέψη εις τον αυτοκράτορα και τους λοιπούς άρχοντας έντιμον αναχώρησιν με πλήρη διατήρησιν περιουσιών και άλλων αγαθών. Η απάντησις υπήρξε πάντοτε στερεοτύπως η αυτή.

Ακόμη κατά τας παραμονάς της μεγάλης επιθέσεως, την 22αν Μαΐου 1453, ο Πορθητής καταβάλλει υστάτην προσπάθειαν, όπως πείση τον αυτοκράτορα να παραδώση τήν Πόλιν. Η απάντησις - όπως την διέσωσεν ο ιστορικός της αλώσεως Δούκας-είναι, ως κατά το παρελθόν, σαφής και κατηγορηματική:

«Ἀπαρτίσας οὖν τά πάντα, ὡς αὐτῷ ἐδόκει καλώς, ἔπεμψεν ἔνδον λέγων τῷ βασιλεῖ: <Γίνωσκε τά τοῦ πολέμου ἤδη ἀπηρτίσθαι, καί καιρός ἐστίν ἀπό τοῦ νῦν πρᾶξαί τό ἐνθυμηθέν πρό πολλοῦ παρ' ἡμῖν νῦν, τήν δέ ἔκβασιν τοῦ σκοποῦ τῷ θεῷ ἀφίεμεν. Τί λέγεις; Βούλει καταλείπειν τήν πόλιν, καί ἀπελθεῖν ἔνθα καί βούλει μετά καί τῶν σῶν ἀρχόντων καί τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς, καταλιπών τόν δῆμον ἀζήμιον εἶναι καί παρ' ἡμῶν καί παρά σοῦ, ἤ ἀντιστῆναι, καί σύν τῇ ζωή καί τά ὑπάρχοντα ἀπολέσεις, σύ τε καί οἱ μετά σοῦ, ὁ δε δήμος αἰχμαλωτισθείς παρά τῶν Τούρκων διασπαρῶσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ>·Ὁ βασιλεύς δέ ἀπεκρίνατο σύν τῇ συγκλήτῳ: <Εἰ μέν βούλει, καθώς καί οἱ πατέρες σου ἔζησαν, εἰρηνικῶς σύν ἡμῖν συνζῆσαι καί σύ, τῷ θεῷ χάρις. Ἐκεῖνοι γάρ τούς ἐμούς γονεῖς ὡς πατέρας ἐλόγιζον καί οὕτως ἐτίμων, τήν δέ πόλιν ταύτην ώς πατρίδα. Καί γάρ ἐν καιρῷ περιστάσεως ἅπαντες ἐντός ταύτης εἰσιόντες ἐσώθησαν, καί οὐδεις ὁ ἀντισταίνων ἐμακροβίῳ. Ἔχε δέ καί τά παρ' ἡμῖν ἁρπαχθέντα ἀδίκως κάστρα καί γῆν ὡς δίκαια, καί ἀπόκοψον καί τούς φόρους τόσους ὅσους κατά τήν ἡμετέραν δύναμιν κατ' ἔτος τοῦ δοῦναί σοι, καί ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ. Τί γάρ οἶδας εἰ θαρρών κερδᾶναι εὑρεθῇς κερδανθείς; Το δέ τήν πόλιν σοί δοῦναι οὔτ' ἐμόν ἐστί οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» (6).

Ο Κωνσταντίνος γνωρίζει τας συνεπείας της απαντήσεως του. Ο μέγας βεζίρης Χαλίλ πασάς, φίλος του αυτοκράτορος και των Ελλήνων, ειδοποιεί κρυφίως, ότι εσήμανεν η μεγάλη στιγμή. Η γενική επίθεσις κατά της Βασιλευούσης έχει αποφασισθή. Μετ' ολίγας ημέρας, μετ' ολίγας ώρας η Πόλις θα τεθή υπό σκληράν δοκιμασίαν.

Ο αυτοκράτωρ συγκεντρώνει πάσας αυτού τας ελπίδας εις τον Θεόν. Δια να ενισχύση το φρόνημα των πιστών και τονώση την ψυχικήν αντίστασιν των πολεμιστών διατάσσει να οργανωθούν κοιναί προσευχαί και δημόσιαι λιτανείαι. Την Δευτέραν, 28ην Μαΐου, παραμονήν της αλώσεως, πλήθη γερόντων και νέων, ανδρών και γυναικών, έχοντα επί κεφαλής τους αρχιερείς των, περιοδεύουν την πόλιν, ψάλλοντα θρησκευτικά τροπάρια και ανακράζοντα εκ βάθους καρδίας τό «Κύριε ἐλέησον» (7). Ο αυτοκράτωρ γνωρίζει την απήχησιν τοιούτων εκδηλώσεων. Η οργάνωσις προσευχών και λιτανειών απετέλει, κατά την εποχήν εκείνην, κοινήν συνήθειαν εις το Βυζάντιον, είναι δε γνωστόν, ότι πολλάκις, και δη και εις στιγμάς κινδύνων ή άλλων αντίξοων περιστάσεων, οι πιστοί περιέφερον εις διαφόρους πόλεις-προηγουμένων των Ιερέων- τα άγια λείψανα και τας αγίας εικόνας, ψάλλοντες ταυτοχρόνως συγκινητικούς ύμνους και προσευχάς. Τούτο εγένετο και κατά τας τελευταίας τραγικάς ώρας της αυτοκρατορίας. Οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως έφεραν έως εις τα τείχη τας αγίας εικόνας και την σεπτήν Οδηγήτριαν, την τοσάκις θαυματουργήσασαν και εξ ασφαλούς καταστροφής σώσασαν την Πόλιν.«Μετά κλαυθμοῦ - γράφει ο Σφραντζής-ἀ λλήλους ἀνεθαρρύνοντο ἵνα ἀνδρείως ἀντισταθῶσι τοῖς ἐναντίοις ἐπί τῇ ὥρα τῆς συμπλοκῆς» (8) , ο δε Λεονάρδος ο Χίος προσθέτει, ότι: «Πλήρεις θαυμασμοῦ ἐπι τῷ θρησκευτικῷ ζήλῳ τῶν πολεμίων, ἱκετεύομεν τόν Θεόν διά θερμῶν δακρύων, περιφέροντες ἐν λιτανείᾳ ἀνά τήν πόλιν καί κατά μήκος τοῦ τείχους τάς ἁγίας εἰκόνας, ἅς συνώδευεν ἄπειρον πλῆθος ἀνδρῶν καί γυναικῶν γνμνοπόδων. Ἱκετεύομεν αὐτόν μετ' ἀγωνίας νά μή ἐπιτρέψῃ τήν καταστροφήν τῶν τέκνων αὐτοῦ, νά εὐδοκήσῃ, ὅπως ἐκτείνῃ τήν θείαν δεξιάν χάριν τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ ἐν τῇ φρικτή ἐκείνῃ πάλει καί ἀποδείξῃ οὕτως, ὅτι ἦτο ὁ μόνος ἀληθῆς θεός, ὁ δυνάμενος ν' ἀγωνισθῇ χάριν τῶν ἑαυτοῦ καί ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος πλήν αὐτοῦ. Διό ἀναθέτοντες εἰς αὐτόν ἁπάσας ἡμῶν τάς ἐλπίδας καί κατά τοῦτον τόν τρόπον μεγάλως ἐνισχυόμενοι ἀνεμένομεν μετά πεποιθήσεως τήν ἡμέραν τήν ὡρισμένην χάριν τοῦ τελικοῦ ἀγῶνος» (9). Ως πα ρατηρεί ο Πέαρς: «Θα ήτο σφάλμα μέγα να νομίση τις, ότι, επειδή αι λιτανείαι και η πίστις προς τα άγια λείψανα ξενίζουν εις τον νεώτερον τρόπον του σκέπτεσθαι, δεν ενεπνέοντο αι εκδηλώσεις αύται υπό πραγματικού χριστιανικού αισθήματος ή ότι ήσαν άσκοποι. Ενεθάρρυνον τους μαχητάς να δεικνύωνται θαρραλεώτεροι και ενέπνεον ελπίδας εις τους αόπλους, ότι ο Θεός ήτο μετ' αυτών. Κατά την λιτανείαν ταύτην ο κλήρος όλος μετά κατανύξεως ικέτευε τον Παντοδύναμον ό πως μη επιτρέψη την καταστροφήν της κληρονομίας του, όπως βοηθήσω τον πιστόν λαόν προς σωτηρίαν του και όπως απόδειξη ούτος, ότι Αυτός είναι ο μόνος Θεός, ο υπερασπίζων τους Χριστιανούς κατά των Μουσουλμάνων. Ούτως αφού ανέθεσαν εις Αυτόν όλας τας ελπίδας των, ανέμενον μετά θάρρους την κρίσιμον στιγμήν» (10) .

Εις τοιαύτην ψυχολογικήν κατάστασιν, ο Κωνσταντίνος διησθάνθη ότι και ο προσωπικός λόγος αυτού θα συνετέλει μεγάλως εις την τόνωσιν των αμυνομένων. Η ανάγκη ύστατης επικοινωνίας ήτο ζωηρά και εις τον βασιλέα και εις τους υπηκόους· η ανάγκη ψυχικής επαφής ήτο εξ ίσου απαραίτητος εις τον αρχηγόν και τους πολεμιστάς του. Την εσπέραν της ιδίας ημέρας, μας πληροφορεί ο Σφραντζής (11) , ο αυτοκράτωρ συνήγαγεν όλους τους άρχοντας και αρχηγούς του στρατού, Έλληνας και ξένους, ως και τους αγωνιστάς και τον υπόλοιπον λαόν, και προς αυτούς απηύθυνε την τελευταίαν δημηγορίαν του, καλών εις τον υπέρ πάντων ύστατον αγώνα.

Τί ακριβώς είπεν ο άγιος εκείνος ανήρ δεν γνωρίζομεν, ούτε και είναι δυνατόν να μάθωμεν ποτέ. Οι εις τον Κωνσταντίνον τον Παλαιολόγον αποδιδόμενοι λόγοι οφείλονται εις ιστορικούς, οίτινες αναμφιβόλως διετύπωσαν τούτους εκ των υστέρων και ως ηδυνήθησαν να συγκρατήσουν καλύτερον αυτούς. Σοβαροί και καλώς πληροφορημένοι περί των κατά την άλωσιν ιστορικοί ουδέν σχετικόν αναφέρουν, αλλά και άλλαι πηγαί αποσιωπούν τελείως το γεγονός. Ο ιστορικός της οθωμανικής αυτοκρατορίας Χάμμερ παρατηρεί, ότι αμφότεροι οι αρχηγοί των δύο παρατάξεων πρέπει να ωμίλησαν κατά τας προηγηθείσας της επιθέσεως στιγμάς, φρονεί όμως ότι οι ιστορικοί ήλλοίωσαν εν μέρει την πραγματικότητα. «Δύοντος ηλίου -γράφει - της 28 του μηνός, ημέρα Δευτέρα, άπαν το τουρκικόν στρατόπεδον ην έτοιμον προς έφοδον, η δε κραυγή λάιλαχ ιλλαλλάχ εκ του στρατοπέδου τούτου και το Κύριε ελέησον εκ της πόλεως ανεμιγνύοντο μετά της κλαγγής των όπλων και του ήχου των σαλπίγγων, ως ο πάταγος των κυμάτων θαλάσσης λίαν τραχυνομένης. Ό τε σουλτάνος και ο αυτοκράτωρ ηγόρευσαν προς τους στρατηγούς αυτών, ουχί όμως δια μακρών, ω ς α ναφέρουσιν οι Βυζαντινοί» (12).

Η γνώμη του Χάμμερ είναι πολύ πιθανή. Εις στιγμάς τόσον κρίσιμους, καθ' ας ο αυτοκράτωρ είχε πολλά να προετοιμάση, οι δε αρχηγοί ήσαν υποχρεωμένοι να λάβουν εσπευσμένως τα τελευταία αναγκαία δια την άμυναν μέτρα, ούτε χρόνος αλλ' ούτε και διάθεσις υπήρχε δια μακρούς λόγους. Ο αυτοκράτωρ θα περιωρίσθη κυρίως να υπόδειξη το χρέος έναντι της ιστορίας δια την μέχρις υστάτων θυσίαν και την ανάγκην ομονοίας και στενής συνεργασίας. «Η σκηνή - γράφει ο Σλουμβερζέ-υ πήρξεν εξαιρέτως επιβλητική εν τοιαύταις ούτω φρικτώς τραγικαίς περιστάσεσιν. ’παντες οι γενναίοι εκείνοι οι ήδη βέβαιοι περί τον θανάτον, έτοιμοι να θυσιάσωσι την ζωήν αυτών υπέρ του ευγενέστατου των αγώνων, ηκροώντο ευλαβώς των φλογερών λόγων του πολυφιλήτου αυτών ηγέτου, όστις έμελλε να συμμερισθή την φρικώδη αυτών τύχην. Περιεσώθησαν δ' εις ημάς δύο διατυπώσεις του λόγου του αύτοκράτορος, μία μεν μακρότατη παρά τω Φραντζή, τω θεράποντι και φίλῳ του ατυχούς εκείνου ηγεμόνος, άλλη δε πολύ βραχυτέρα παρά τω Λατίνῳ αρχιεπισκόπῳ Μυτιλήνης Λεονάρδῳ. Οι άνδρες ούτοι παρέστησαν βεβαίως αμφότεροι εις την συνέλευσιν εκείνην. Δυνάμεθα δε να θεωρήσωμεν την σχεδόν ταυτόσημον νπ' αυτών περίληψιν του αυτοκρατορικού λόγου ως ειλικρινή, καίτοι εις τα νεώτερα ημών πνεύματα φαίνεται ως ομιλία καλογηρική πολύ μάλλον ή ως λόγος βασιλέως και στρατιωτικού αρχηγού. Αλλά πρέπει να έχομεν νπ' όψιν τόν τε τόπον και τον χρόνον» (13) .

Εκτενέστερος άλλα και πολιτικώτερος εις τήν διατύπωσιν του αυτοκρατορικού λόγου είναι ο πιστός σύμβουλος και συμπολεμιστής του Κωνσταντίνου ιστορικός της αλώσεως Γεώργιος Σφραντζής, του οποίου η οικογένεια υπηρετεί ήδη από μακρού εις την αυλήν των Παλαιολόγων. Ούτος ως έξης παραδίδει τους λόγους του κυρίου του:

«Ὁμοίως δε καί ὁ βασιλεύς τῇ αὐτῇ ὀδυνηρά ἑσπέρα τῆς Δευτέρας συνάξας πάντας τούς ἐν τέλει ἄρχοντας καί ἀρχόμενους, δημάρχους καί ἑκατοντάρχους καί ἑτέρους προκρίτους στρατιώτας ταῦτα ἔφη: <Ὑμεῖς μέν, εὐγενέστατοι ἄρχοντες και έκλαμποότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί και γενναιότατοι συστρατιῶται καί πᾶς ὁ πιστός καί τίμιος λαός, καλῶς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα καί ὁ ἐχθρός τῆς πίστεωςἡμῶν βούλεται ἵνα μετά πάσης τέχνης καί μηχανῆς ἱσχνροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς, καί πόλεμον σφοδρόν μετά συμπλοκῆς μεγάλης καί σνρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καί θαλάσσης δώσι ἡμῖν μετά πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τόν ἰόν ἐκχύσῃ καί ὡς λέων ἀνήμερος καταπίει ἡμᾶς. [Βιάζεται] διά τοῦτο λέγω καί παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καί μετά γ ενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατά τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δέ ὑμῖν τήν ἐκλαμπροτάτην καί περίφημον ταύτην πόλιν καί πατρίδα ἡμῶν καί βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλώς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διά τέσσαρα τίνα ὀφειλέται, κοινῶς ἐσμέν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἤ ζῆν, πρῶτον μέν ὑπέρ τῆς πίστεως ἡμῶν καί εὐσέβειας, δεύτερον δέ ὑπέρ τῆς πατρίδος, τρίτον δε ὑπέρ τοῦ βασιλέως ὡς χριστοῦ κυρίου, καί τέταρτον ὑπέρ συγγενών καί φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐάν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπέρ ἑνός ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου, πολλῷ μᾶλλον ὑπέρ πάντων τούτων ἡμεῖς, ὥς βλέπετε προφανῶς, καί ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι. Ἐάν διά τά ἐμά πλημμελήματα παραχώρησῃ ὁ θεός τήν νίκην τοῖς ἀσεβέσιν, ὑπέρ τῆς πίστεως ἡμῶν τῆς ἁγίας, ἥν Χριστός ἐν τῷ οἰκείῳ αἵματι ἡμῖν ἐδωρήσατο, κινδυνεύομεν ὅ ἐστί κεφάλαιον πάντων. Καί ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ τις καί τήν ψυχήν ζημιωθῇ, τί τό ὄφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως ὑστερούμεθα καί τήν ἐλενθερίαν ἡμῶν. Τρίτον βασιλείαν τήν ποτέ μεν περιφανῇ νῦν δε τεταπεινωμένην και ὠνειδισμένην καί ἐξουθενημένην ἀπωλέσαμεν, καί ὑπό τόν τύραννον καί ἀσεβοῦς ἄρχεται. Τέταρτον δε καί φιλτάτων τέκνων καί συμβίων καί συγγενῶν ὑστερούμεθα. Αὐτός δε ὁ ἀλιτήριος ὁ ἀμηρᾶς πεντήκοντα καί ἑπτά ἡμέρας ἄγει σήμερον ἀφ' οὗ ἡμᾶς ἐλθών ἀπέκλεισεν καί μετά πάσης μηχανῆς καί ἱσχύος καθ' ἡμέραν τε καί νύκτα οὐκ ἐπαύσατο πολιορκῶν ἡμᾶς· καί χάριτι τοῦ παντεπόπτου Χριστοῦ κυρίου ἡμῶν ἐκ τῶν τειχῶν μετά αἰσχύνης ἄχρι τοῦ νῦν πολλάκις κακῶς ἀπεπέμφθη. Τά νῦν δε πάλιν, ἀδελφοί, μή δειλιάσητε, ἐάν καί τεῖχος μερόθεν ὀλίγον ἐκ τῶν κρότων καί τῶν πτωμάτων τῶν ἑλεπόλεων ἔπεσε, διότι, ὡς ὑμεῖς θεωρεῖτε, κατά τό δυνατόν ἐδιωρθώσαμεν πάλιν αυτό. Ἡμεῖς πᾶσαν τήν ἐλπίδα εἰς τήν ἄμαχον δόξαν τοῦ θεοῦ ἀνεθέμεθα, οὖτοι ἐν ἅρμασι καί οὖτοι ἐν ἵπποις καί δυνάμει καί πλήθει, ἡμεῖς δε ἐν ὀνόματι κυρίου τοῦ θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν πεποίθαμεν, δεύτερον δε καί ἐν ταῖς ἡμετέραις χερσί καί ρωμαλεότητι, ἥν ἐδωρήσατο ἡμῖν ἡ θεία δύναμις. Γνωρίζω δε ὅτι αὕτη ἡ μυριαρίθμητος ἀγέλη τῶν ἀσεβῶν, καθῶς ἡ αὐτῶν συνήθεια, ἐλεύσονται καθ' ἡμῶν μετά βαναύσου καί ἐπηρμένης ὀφρύος καί θάρσονς πολλοῦ καί βίας, ἵνα διά τήν ὀλιγότητα ἡμῶν θλίψωσι καί ἐκ τοῦ κόπου στενοχωρήσωσι, καί μετά φωνῶν μεγάλων καί ἀλαλαγμῶν ἀναρίθμητων, ἵνα ἡμᾶς φοβήσωσι. Τάς τοιαύτας αὐτῶν φλυαρίας καλώς οἴδατε, καί οὐ χρή λέγειν περί τούτων. Καί ὥρᾳ ὀλίγοι ταῦτα ποιήσωσι, καί ἀναρίθμητους πέτρας καί ἑτερα βέλη καί ἑλεβολίσκους ὡσεί ἄμμον θαλασσῶν ἄνωθεν ἡμῶν πτήσουσι· δι' ὧν ἐλπίζω γάρ, οὐ βλάψωσι, διότι ὑμᾶς θεωρῶ καί λίαν ἀγάλλομαι καίτοιαύταις ἐλπίσι τόν λογισμόν τρέφομαι, ὅτι εἰ καί ὀλίγοι πάνυ ἐσμέν, ἀλλά πάντες ἐπιδέξιοι καί ἐπιτήδειοι ρωμαλέοι τε καί ἱσχυροί καί μεγαλήτορες καί καλῶς προπαρασκευασμένοι ὑπάρχετε. Ταῖς ἀσπίσιν ὑμών καλῶς τήν κεφαλήν σκέπεσθε ἐπι τῇ συμπλοκῇ καί συρρήξει. Ἡ δεξιά ὑμῶν ἡ τήν ρομφαίαν ἔχουσα μακρά ἔστω πάντοτε. Αἱ περικεφαλαίαι ὑμῶν καί οἱ θώρακες καί οἱ σιδηροῖ ἱματισμοί λίαν εἰσίν ικανοί ἅμα καί τοῖς λοιποῖς ὅπλοις, καί ἐν τῇ συμπλοκῇ ἔσονται πάνυ ὠφέλιμα· ἅ οἱ ἐνάντιοι οὐ χρῶνται, ἀλλ' οὔτε κέκτηνται. Καί ὑμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπόμενοι, οἱ δέ ἀσκεπεῖς μετά κόπου ἄρχονται. Διό, ὦ συστρατιῶται, γίνεσθε ἔτοιμοι καί στερεοί καί μεγαλόψυχοι διά τούς οἰκτιρμούς τοῦ θεοῦ. Μιμηθῆτε τούς ποτέ τῶν Καρχηδονίων ὀλίγους ἐλέφαντας, πῶς τοσοῦτον πλῆθος ἵππων 'Ρωμαίων τῇ φωνῇ καί θέα ἔδιωξαν καί ἐάν ζῶον ἄλογον ἐδίωξε, πόσον μᾶλλον ἡμεῖς οἱ τῶν ζώων καί ἀλόγων ὑπάρχοντες κύριοι, καί οἱ καθ' ἡμῶν ἐρχόμενοι ἵνα παράταξιν μεθ' ἡμῶν ποιήσωσιν, ὡς ζῶα ἄλογα, καί χείρονές εἰσιν. Αἱ πέλται ὑμῶν καί ρομφαῖαι καί τά τόξα καί ἀκόντια πρός αὐτούς πεμπέτωσαν παρ' ὑμῶν. Καί οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπί ἀγρίων χοίρων πληθύν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετά ἀλόγων ζώων, ὡς αὐτοί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλά μετά κυρίων καί αὐθέντων αὐτῶν καί ἀπογόνων Ἑλλήνων καί 'Ρωμαίων. Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβῆς αὐτός ὁ ἁ μηρᾶς καί ἐχθρός τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως χωρίς εὐλόγου αἰτίας τινός τήν ἀγάπην ἥν εἴχομεν ἔλυσεν, καί τούς ὅρκους αὑτοῦ τούς πολλούς ἠθέτησεν ἀντ' οὐδενός λογιζόμενος, καί ἐλθών αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπί τό στενόν τοῦ Ἀσωμάτου, ἵνα καθ' ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς. Τούς ἀγρούς ἡμῶν καί κήπους καί παραδείσους καί οἴκους ἤδη πυριαλώτονς ἐποίησε· τούς ἀδελφούς ἡμῶν τούς Χριστιανούς, ὅσονς εὗρεν, ἐθανάτωσε καί ἠχμαλώτευσε τήν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσε. Τούς δε τοῦ Γαλατᾶ ἐφιλίωσε, καί αὐτοί χαίρονται, μή εἰδότες καί αὐτοί οι ταλαίπωροι τόν τοῦ γεωργοῦ παιδός μῦθον, τοῦ ἑψήνοντος τούς κοχλίας καί εἰπόντος ὦ ἀνόητα ζῶα καί τά ἐξῆς. Ἐλθών οὖν, ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καί καθ' ἑκάστην τό ἀχανές αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὕρῃ καιρόν ἐπιτήδειον ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καί τήν πόλιν ταύτην, ἥν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακαριστός καί μέγας βασιλεύς Κωνσταντῖνος ἐκεῖνος, καί τῇ πανάγνῳ τε καί ὑπεράγνῳ δεσποίνι ἡμῶν θεοτόκῳ καί ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ ἀφιέρωσεν καί ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καί βοηθόν καί σκέπην τῇ ἡμετέρᾳ πατρίδι καί καταφυγών τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καί χαράν πάντων τῶν Ἑλλήνων, τό καύχημα πάσι τοῖς οὖσιν ὑπό τήν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν. Καί οὖτος ὁ ἀ σεβέστατος τήν ποτέ περιφανῆ καί ὀμφακίζουσαν ὡς ρόδον τοῦ ἀγροῦ βούλεται ποιῆσαι ὑπ' αὐτόν. Ἡ ἐδούλωσε σχεδόν, δύναμαι εἰπεῖν, πάσαν τήν ὑφ' ἥλιον, καί ὑπέταξεν ὑπό τούς πόδας αὐτῆς Πόντον καί Ἀρμενίαν, Περσίαν καί Παμφλαγονίαν, Ἀμαζόνας καί Καππαδοκίαν, Γαλατίαν καί Μηδίαν, Κολχούς καί Ἴβηρας, Βοσφοριανούς καί Ἀλβανούς, Συρίαν καί Κιλικίαν καί Μεσοποταμίαν, Φοινίκην καί Παλαιστίνην, Ἀραβίαν τε καί Ἰουδαίαν, Βακτριανούς καί Σκύθας, Μακεδονίαν καί Θετταλίαν, Ἑλλάδα, Βοιωτίαν, Λοκρούς καί Αἰτωλούς, Ἀκαρνανίαν, Ἀχαΐαν καί Πελοπόννησος, Ἤπειρον καί τό Ἰλλνρικόν, Λυχνίτας κατά τό Ἀνδριατικόν, Ἰταλίαν, Τ ου σκίνους, Κελτούς καί Κελτογαλάτας, Ἰβηρίαν τε καί ἕως τῶν Γαδείρων, Λιβύαν καί Μαυριτανίαν καί Μαυρουσίαν, Αἰθιοπίαν, Βελέδας, Σκούδην, Νουμιδίαν καί Ἀφρικήν καί Αἴγυπτον, αὐτός τά νῦν βούλεται δουλῶσαι, καί τήν κνριεύουσαν τῶν πόλεων ζυγῷ ὑποβαλεῖν καί δουλείᾳ, καί τάς ἁγίας ἐκκλησίας ἡμῶν, ἔνθα ἐπροσκυνεῖτο ἡ ἁγία τριάς καί ἐδοξολογεῖτο τό πανάγιον, καί ὅπου οἱ ἄγγελοι ἠκούοντο ὑμνεῖν τό θεῖον καί τήν ἔνσαρκον τοῦ θεοῦ λόγου οἰκονομίαν, βούλεται ποιῆσαι προσκύνημα τῆς αὑτοῦ βλασφημίας καί τοῦ φληναφοῦ αὐτοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ, καί κατοικητήριον ἀλόγων καί καμήλων. Λοιπόν, ἀδελφοί καί συστρατιῶται, κατά νοῦν ἐνθυμήθητε ἵνα τό μνημόσυνον ὑμῶν καί ἡ μνήμη καί ἡ φήμη καί ἡ ἐλευθερία αἰωνίως γενήσηται>.

Και στραφείς πρός τούς Ἑνετούς ἐν τοῖς δεξιοῖς μέρεσιν ἱσταμένους ἔφη: <Ἑνετοί εὐγενεῖς, ἀδελφοί ἠγαπημένοι ἐν Χριστῷ τῷ θεῷ, ἄνδρες ἱσχυροί καί στρατιῶται δυνατοί καί ἐν πολέμοις δοκιμώτατοι. Οἱ διά τῶν ἐστιλβωμένων ὑμῶν ρομφαίων καί χάριτος πολλάκις πλῆθος τῶν Ἀγαρηνῶν ἐθανατώσατε, καί τό αἷμα αὐτῶν ποταμειδῶς ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν ἔρρευσε, τῇ σήμερον παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα τήν πάλιν ταύτην τήν εὑρισκομένην ἐπί τοσαύτῃ συμφορᾷ τοῦ πολέμου ὁλοψύχως καί ἐκ μέσου ψυχῆς γένητε ὑπερασπισταί. Οἴδατε γάρ καλῶς, καί δευτέραν πατρίδα καί μητέρα αὐτήν ἀενάως εἴχετε·διό καί ἐκ δευτέρου πάλιν λέγω καί παρακαλῶ ἵνα ἐν αὐτῇ ὥρα ὡς φιλόπιστοί τε καί ὁμόπιστοι καί ἀδελφοί ποιήσητε>. Εἶτα στραφείς ἐν τοῖς ἀριστεροῖς μέρεσι λέγει τοῖς Λιγουρίταις: <Ὦ Λιγουρῖται, ἐντιμότατοι ἀδελφοί, ἄνδρες πολεμισταί καί μεγαλοκάρδιοι καί φημιστοί, καλῶς οἴδατε καί γινώσκετε ὅτι ἡ δυστυχής αὕτη πόλις πάντοτε οὐκ ἐμοί μόνον ὑπῆρχεν, ἀλλά καί ὑμῖν διά πολλά τινα αἴτια. Ὑμεῖς μέν πολλάκις μετά προθυμίας αὐτή ἐβοηθήσατε, καί συνδρομή ὑμετέρα ἐλυτρώσατε ἀπό τῶν Ἀγαρηνῶν τῶν αὐτής ἐναντίων. Τά νῦν πάλιν ὁ καιρός ἐστιν ἐπιτήδειος ἵνα δείξητε εἰς βοήθειαν αὐτῆς τήν Χριστῷ ἀγάπην καί ἀνδρίαν καί γενναιότητα ὑμῶν>. Καί πληθυντικῶς στραφείς πρός πάντας εἶπεν: <Οὐκ ἔχω καιρόν εἰπεῖν ὑμῖν πλείονα. Μόνον τό τεταπεινωμένον ἡμέτερον σκῆπτρον εἰς τάς ὑμῶν χείρας ἀνατίθημι, ἵνα αὐτό μετ' ἐννοίας φυλάξητε. Παρακαλῶ δε καί τοῦτο καί δέομαι τῆς ὑμετέρας ἀγάπης, ἵνα τήν πρέπουσαν τιμήν καί ὑποταγήν δώσητε τοῖς ὑμετέροις στρατηγοῖς καί δημάρχοις καί ἑκατοντάρχοις, ἕκαστος κατά τήν τάξιν αὐτοῦ καί τάγμα καί ὑπηρεσίαν. Γνωρίσατε δη τοῦτο. Καί ἐάν ἐκ καρδίας φυλάξητε τά ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν, ἐλπίζω εἰς θεόν ὡς λυτρωθείημεν ἡμεῖς τῆς ἐνεστώσης αὐτοῦ δικαίας ἀπειλῆς. Δεύτερον δε καί ὁ στέφανος ὁ ἀδαμάντινος ἐν οὐρανοῖς ἐναπόκειται ὑμῖν, καί μνήμη αἰώνιος καί ἄξιος ἐν τῷ κόσμῳ ἔσεται>. Καί ταῦτα εἰπών καί τήν δημηγορίαν τελέσας καί μετά δακρύων καί στεναγμῶν τόν θεόν εὐχαριστήσας, οἱ πάντες ὡς ἐξ ἑνός στόματος ἀπεκρίναντο μετά κλαυθμόν λέγοντες <ἀποθάνωμεν ὑπέρ τῆς Χριστοῦ πίστεως καί τῆς πατρίδος ἡμῶν>. Ἀκούσας δε ὁ βασιλεύς καί πλεῖστα εὐχαριστήσας καί πλείστας δωρεῶν ἐπαγγελίας αὐτοῖς ἀπηγγείλατο. Εἶτα πάλιν λέγει: <Λοιπόν, ἀδελφοί καί συστρατιῶται, ἕτοιμοι ἔστε τῷ πρωΐ. Χάριτι καί ἀρετῇ τῇ παρά τοῦ θεοῦ ὑμῖν δωρηθείσῃ, καί συνεργούσης τῆς ἁγίας τριάδος, ἐν ᾗ τήν ἐλπίδα πᾶσαν ἀνεθέμεθα, ποιήσωμεν τούς ἐναντίους μετά αἰσχύνης ἐκ τῶν ἐντεῦθεν κακῶς ἀναχωρήσωσιν» (14).

Η δευτέρα διατύπωσις της δημηγορίας του Κωνσταντίνου του ΙΑ' του Παλαιολόγου οφείλεται εις τον Λεονάρδον τον Χίον, καθολικόν αρχιεπίσκοπον της Μυτιλήνης, όστις εις την μακράν προς τον πάπαν, υπό ημερομηνίαν 15ης Αυγούστου 1453, έκθεσίν του εις λατινικήν γλώσσαν, εν τη οποία περιγράφει τα αφορώντα εις την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως, αναφέρει λεπτομερώς τα κατά την τελευταίαν νύκτα της ψυχορραγούσης πρωτευούσης (15). Ο Λεονάρδος έγραψε την έκθεσίν του ολίγον μετά την άλωσιν, πρέπει δε να σκεφθώμεν ότι οι λόγοι του αυτοκράτορος παρέμενον ακόμη ζωηροί εις την μνήμην του. Η διατύπωσις του Λεονάρδου, πολύ βραχυτέρα της του Σφραντζή και ολιγώτερον εκείνης υπερήφανος και συγκινητική, έχει ως εξής:

«Itaque nostram spem totam in Deo ponentes, constitum certaminis diem confortati vigorosius exspectabamus: propter quod ascitis senatu, baronibus, belli capitaneis et commilitonibus ab imperatore universis, sermo talis habitus est: .

Itamque finito sermone omnis Christianorum coetus constantem se animum habere spopondit. Repetit imperator :  (16).

Εις τας μέχρι τούδε γνωστάς δύο αυτάς διατυπώσεις της δημηγορίας, προστίθεται τώρα και τρίτη, περιεχόμενη εν τω Χρονικώ περί των Τούρκων σουλτάνων, γραφέντι εις δημώδη γλώσσαν παρ' αγνώστου Χρονογράφου, και σωζόμενη εν τω υπ' αριθ. 111 Βαρβερινώ ελληνικώ κώδικι της Βατικανής βιβλιοθήκης (17). Το Χρονικόν τούτο ακολουθεί κατά κανόνα διαφόρους πηγάς, και ειδικώτερον, δια μεν την υπόλοιπον αφήγησιν των γεγονόνων την Ιστορίαν του Χαλκοκονδύλη (εννοείται μέχρι του πέρατος αύτης), δια δε την περιγραφήν της αλώσεως την έκθεσιν του Λεονάρδου του Χίου. Ούτω και η περιγραφή της όλης προετοιμασίας κατά τηήν παραμονήν της αλώσεως, ως και η δημηγορία του Παλαιολόγου ακολουθούν πιστώς, εις τίνα δε σημεία αποτελούν απλήν μετάφρασιν της εκθέσεως του Λεονάρδου, εξαιρουμένων ολίγων χωρίων, εις τα οποία ο Χρονογράφος είναι συντομώτερος του προτύπου του. Κατά τον Βαρβερινόν κώδικα, το κείμενον της δημηγορίας έχει ως εξής:

«Τότε ἔκραξε ὁ βασιλεύς ὅλους τούς ἄρχοντες καί τούς καπετανέους καί ὅλους τούς ἄνδρες τοῦ πολέμου καί τούς ἐπίλοιπους τῆς χώρας καί εἶπε τούς λόγους ετούτους, λέγοντας: <Θεωρῶ, ἀδελφοί μου ἄρχοντες καί καπετάνοι καί ἐσεῖς ὁ ἐπίλοιπος λαός, ὁπού καρτεροῦμε τήν ἡμέραν τοῦ πολέμου, ἐσεῖς ὁπού πάντα ἐπολεμᾶτε τούς ἐχθρούς τῶν χριστιανῶν ἀνδρειωμένα, σᾶς ἔναι παραδομένη ἡ πατρίδα σας ἡ εὐγενική, ὁπού ὁ φθονερός Τοῦρκος ὁ σουλτάν Μεχεμέτης, ὁπού ἔχει σήμερα πενήντα δύο ἡμέρες ὁπού μᾶς πολεμᾶ μέρα καί νύκτα. Καί τό περισσότερο, ὁπού εἶναι τά τειχία μας χαλασμένα καί ἐρρίχνασι λιθάρια καί πλῆθος σαΐττες ἁπάνω σας καί ἐσεῖς, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, τίς ἐμποδίζετε καί τούς ἐρρίχνετε κάτω. Λοιπόν ἐλπίζω εἰς τόν Θεό καί εἰς τά χέρια σας τά ἀ νδρειωμένα μέ τά ἅρματά σας, ὅτι ἐκεῖνο τό πλῆθος τῶν Τουρκῶν, τῶν ἀγρίων καί βαρβάρων, ὁπού τρέχουνε μέ μεγάλες φωνές καί ἀπετοῦσι ἀμέτρητες σαΐττες, οἱ ὁποῖες δέν σᾶς βλάβουνε ποςῶς, διατί ἔχετε ἅρματα σιδερά καί καλά σκουτάρια. Καί διά τοῦτο μή δειλιάσετε, ἀδελφοί μου, ἀπό τους ἐχθρούς · καί κάμει χρεία νά εἶστε θαρσεῖς καί ἀνδρείοι, διατί αὐτοί οἱ ἐχθροί εἶναι ζῶα, καί ἕνας ἄνθρωπος διώχνει πολλά ζῶα. Ὄντως νά τούς ἀποδιώχνετε ὡσάν ζῶα, διατί καί ὁ αὐτός ὁ σουλτάνος ἔκαμε ὡσάν ζῷ ὁπού ἔναι, ὁπού εἴχαμε ἀγάπη μέ ὅρκον καί ἄφησε τόν ὅρκον του καί ἄφησε τήν ἀγάπη καί ἔκαμε ἀμάχη ἄδικη. Καί ἔδραμε ἀπό τήν Ἀνδριανούπολι καί ἔκαμε ὡσάν τό ζῷ καί ἦρθε εἰς τά χωρία μας καί ἐκατάσφαξε τούς χωριάτες μας, ὁπού ἐκατοικούσανε ὄξω εἰς τόν καιρό ὁπού ἐθερίζανε, καί ἐσκλάβωσε πολλούς. Καί τώρα πολεμᾷ τήν Πόλι, ὁπού τήν ἔκτισε ὁ μέγας Κωνσταντῖνος καί ἤτονε τέντα καί σκεπός τῆς πατρώας καί βοήθεια τῶν χριστιανῶν καί δύναμι τῶν Ρωμαίων καί τώρα βούλεται νά χαλάσῃ τήν βασιλεία μας καί νά τζαλοπατήσῃ καί τήν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, νά τήνε κάμῃ στάβλος τῶν ἀλόγων του. Ὦ ἄρχοντες, ὦ καπετάνοι ἀδελφοί μου, ὦ παιδία παλληκάρια τοῦ Χριστοῦ, πασκίσετε καί πολεμήσετε νά κληρονομήσετε τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καί ἐσεῖς, ὦ ἀδελφοί Γενουβήσοι ἀνδρειωμένοι, ὁπού ἐνικήσετε πολλούς πολέμονς καί εἶστε πάντα σας βοηθοί εἰς τήν βασιλείαν τῆς Πόλης, τῆς μητέρας σας, εἰσέ πολλούς πολέμους τῶν Τούρκων καί τούς ἐνικᾶτε. Ὦ Βενετζάνοι ἀδελφοί, δείξετε τήν ἀνδρεία σας μέ τά σπαθιά σας, ὁπού πολλές βολές ἐχύσετε τό αἷμας τῶν Τούρκων ὁπού θυμοῦμαι ὁ Λουρδάνος, τζιντιλόμος Βενετζάνος, ὁπού ἤτονε καπετάνιος τζενεράλες εἰς τήν ἁρμάδα σας, καί ἐπολέμησε μέ τά κάτεργα τῶν ἐχθρῶν καί τά ἐκαταχάλασε. Λοιπόν καί ἐ σεῖς ὁ πού εὑρέθητε ἐδῶ, ζωστῆτε τά σπαθιά σας εἰσέ τοῦτον τόν τιμημένον πόλεμον διά νά τιμηθῆτε ἐκ Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Καί ἐσεῖς, ὁ ἐπίλοιπος λαός ὁπού μέλλει νά πολεμήσετε, νά ὑποτάσσεστε τούς καπετανέους σας καί τούς μεγαλύτερους. Καί βάλετε καλά εἰς τό νοῦ σας ὅτι ἐτούτη ἡ μέρα ἔναι ὁπού μέλλει νά τιμηθῆτε, διατί, ἄν ἐσεῖς χάσετε μία στάλα αἷμας, θέλετε λάβει τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου ὁπού εἶναι ἀτελεύτητον>.

Καί ἔσωοε καί ἐτελείωσε ὁ βασιλεύ τήν ὁμιλίαν του. Ἀκόμη εἶπε καί τοῦτο: <Ἐτοιμαστῆτε τήν αὔριον, ὁπού ἔναι ἡ ἡμερα τοῦ πολέμου» (18) .

Δια των υπερήφανων λόγων, τους οποίους ο τελευταίος Παλαιολόγος απηύθυνε κατά τας κρίσιμους εκείνας στιγμάς, αίτινες προηγήθησαν της αλώσεως, ηθέλησε τους μεν συμπολεμιστάς του να τονώση, εις δε τους επιγόνους να αφήση πολύτιμον υποθήκην θρησκευτικής και εθνικής πίστεως και αξιοπρέπειας.

Εν πρώτοις ο αυτοκράτωρ επεσήμανε τον επικρεμάμενον επί της πόλεως κίνδυνον, τονίσας ότι ο εχθρός, καραδοκών από μακρού, ετοιμάζεται να καταφέρη υπούλως κατά της βασιλευούσης τα τελευταία πλήγματα. Δια τούτο αυτοί πρέπει να αντισταθούν μέχρις εσχάτως, ως δε κατά το παρελθόν, να έχουν ευψυχίαν και θάρρος. Ο Σφραντζής μάλιστα αναφέρει ότι ο ομιλητής υπέμνησε κατ' εξοχήν τέσσαρα ιδεώδη, δια τα οποία πρέπει να είναι πρόθυμοι να θυσιασθούν, ήτοι την θρησκείαν, την πατρίδα, τον βασιλέα και τέλος τους συγγενείς και φίλους, υπογραμμίσας την αξίαν και την σημασίαν ενός εκάστου εξ αυτών.

Εν συνεχεία ο αυτοκράτωρ ανέφερεν ότι κατά το παρελθόν ο εχθρός επανειλειμμένως επέδραμε κατά της πόλεως με ισχυράς δυνάμεις και άφθονα υλικά μέσα, αλλ' ουδέν επέτυχε χάρις εις την θείαν επέμβασιν και την τόλμην των αμυνομένων. Υπενθύμισεν εις τους ακροατάς του, ότι είναι απόγονοι μεγάλων ηρώων της αρχαίας Ελλάδος και της Ρώμης και, καλών αυτούς να φανούν αντάξιοι εκείνων, παρέσχε πρακτικάς οδηγίας ως προς τα μέσα και τον τρόπον της αμύνης (19). Και το τμήμα τούτο απαντά μόνον παρά τω Σφραντζή, ενώ ουδέν αναγράφουν σχετικώς ο Λεονάρδος ο Χίος καί ο πιστώς ακολουθών τούτον άγνωστος Χρονογράφος του Βαρβερινού κωδικός. Ο αυτοκράτωρ συνεχίζων, ίνα τονώση το φρόνημα των πολεμιστών, λέγει ότι δεν πρέπει να πτοηθούν από τα ισχυρά και εντυπωσιακά μέσα του εχθρού, διότι ουχί αυτά, αλλ' η ευψυχία των αγωνιζομένων φέρει την νίκην και προσθέτει ότι οι επιδρομείς αποτελούν αγέλην ζώων, την οποίαν ολίγοι γενναίοι αρκούν ίνα τρέψουν εις φυγήν.

Κακίζει επίσης τον εχθρόν, όστις άνευ αφορμής, παραβαίνων όρκους και συνθήκας, επετέθη αιφνιδίως και, αφού επέτυχε να γίνη κύριος πολλών χωρών και να επεκτείνη την κυριαρχίαν του εις πολλάς επαρχίας, ζητεί να καταλάβη και την πρωτεύουσαν, ίνα μεταβάλη ταύτην μεν εις στάβλον των ίππων του, τας δε εκκλησίας εις τεμένη του Προφήτου. Ο Σφραντζής απαριθμεί ονομαστί τας κατακτήσεις του σουλτάνου, ενώ ο Λεονάρδος και ο Χρονογράφος παραλείπουν το τμήμα τούτο.

Μετά τους Έλληνας, ο αυτοκράτωρ προσεφώνησε τους ξένους, Ενετούς και Γενουάτας, υπενθυμίζων δε τους παλαιοτέρους αγώνας και τας νίκας των, προσεκάλεσεν αυτούς να πολεμήσουν και πάλιν υπέρ της πίστεως. Ο Σφραντζής προτάσσει τους λόγους προς τους Ενετούς και επιτάσσει τους προς τους Γενουάτας, ενώ ο Λεονάρδος και ο Χρονογράφος αντιστρέφουν την σειράν.

Τελευτών ο αυτοκράτωρ, είπεν ότι, αν οι αγωνισταί συμμορφωθούν προς τους λόγους του και αγωνισθούν σθεναρώς, τους αναμένει η αΐδιος δόξα και η αιωνία μνήμη.

Αι δύο διατυπώσεις της δημηγορίας, αίτινες εγράφησαν κατ' έννοιαν, φυσικά βραδύτερον ως διετήρησεν αυτάς η μνήμη των δύο ιστορικών, είναι συγγενείς και περιέχουν τας αυτάς βασικάς ιδέας, εις τίνα δε σημεία συμπίπτουν και εις την έκφρασιν. Είναι βέβαιον ότι πρώτος ο Λεονάρδος διετύπωσε την δημηγορίαν, ταύτην δε είχεν υπ' όψιν του ο Σφραντζής κατά την αναγραφήν του ιδικού του κειμένου. Μετέβαλε σημεία τίνα και προσέθεσεν ολίγα χωρία, είτε ενθυμούμενος ταύτα ακριβέστερον του Λεονάρδου είτε και συμπληρών εξ ιδίας πρωτοβουλίας τους λόγους του κυρίου του. Οπωσδήποτε αμφότεροι συμφωνούν εις την κρίσιν, ότι η δημηγορία του αυτοκράτορος υπήρξεν εξόχως ενδιαφέρουσα και επιβλητική κατά τας κρίσιμους εκείνας στιγμάς, καθ' ας διεκυβεύετο η μοίρα της αυτοκρατορίας.

Το φυσικόν περιβάλλον καθίστα περισσότερον επιβλητικούς τους λόγους του αυτοκράτορος. Η εσπέρα της 28ης Μαΐου, καθά αναφέρει το Σλαβονικόν Χρονικόν, ήτο σκοτεινή και νεφελώδης, ενώ η επερχόμενη καταθλιπτική νυξ ευρίσκετο εν πλήρει αρμονία προς την ψυχικήν κατάστασιν των πολιορκουμένων. Η φωνή του μάρτυρος αρχηγού, σοβαρά και συγκεκινημένη, εύρεν απήχησιν ως βάλσαμος παρηγοριάς εις τας τραγικώς δοκιμαζομένας ψυχάς των πολεμιστών. Εις τας καρδίας των ηρώων εκείνων, οίτινες, τονωθέντες από την προσευχήν και τας λιτανείας, είχον λάβει πλέον την απόφασιν να ζήσουν ελεύθεροι ή να θυσιασθούν υπέρ της πίστεως και της πατρίδος, οι λόγοι του τελευταίου αυτοκράτορος προεκάλεσαν βαθυτάτην συγκίνησιν. Την απογοήτευσιν διεδέχετο η αποφασιστικότης, τον φόβον η έλπίς. «Ἀκούσαντες δε οἱ δυστυχεῖς 'Ρωμαῖοι-γράφει ο Σφραντζής- καρδίαν ὡς λέοντες ἐποίησαν, καί ἀλλήλοις συγχωρηθέντες ἤτουν εἰς τῷ ἑτέρω καταλλαγῆναι, καί μετά κλαυθμοῦ ἐνηγκαλίζοντο, μήτε φιλτάτων τέκνων μνημονεύοντες οὔτε γυναικών ἤ πλούτου φροντίζοντες, εἰ μή μόνον τοῦ ἀποθανεῖν ἵνα τήν πατρίδα φυλάξωσι. Καί ἕκαστος ἐν τῷ διατεταγμένῳ τόπῳ ἐπανέστρεψε, καί ἀσφαλῶς ἐποίουν ἐν τοῖς τείχεσι τήν φυλακήν» (20).

Ο αυτοκράτωρ μετέβη εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας, ίνα μεταλάβη της θείας κοινωνίας και αναπέμψη τας τελευταίας αυτού ικεσίας προς τον Θεόν. Και αφού έζήτησε παρά πάντων συγγνώμην και εχαιρέτισε τους πιστούς συνεργάτας, απήρχετο την οδόν του μαρτυρίου την άγουσαν προς τον Γολγοθάν, την τιμήν και την δόξαν (21).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Περιγραφήν και πληροφορίας περί του Βαρβερινού ελληνικού κώδικος 111 της Βατικανής Βιβλιοθήκης βλ. εν Γ. Θ. Ζώρα, Χρονικον περί των Τούρκων σουλτάνων (κατά τον Βαρβερινόν ελληνικόν κώδικα 111), Σπουδαστήριον Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήναι 1957, σελ. 9-23.

2. Κ. Παλαμά, Ο Δωδεκάλογος τοΰ Γύφτου.

3. Σφραντζής, σελ. 325, Δ ούκας, σελ. 264.

4. Δ. Ζακυθηνού, Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως και η τουρκοκρατία, Αθήναι 1954, σελ. 28-29.

5. Δ. Ζακυθηνού, Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως και η τουρκοκρατία, ενθ. αν., σελ. 6-7.

6. Δούκας, εκδ. Βόννης, σελ. 279-280. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, Δούκα-Κριτοβούλου-Σφραντζή-Χαλκοκονδύλη, Περί αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ’θηναι 1953, σελ. 60.

7. Σφραντζής, σελ. 271. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 187.

8. Σφραντζής, σελ. 271. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ' άν., σελ. 187.

9. Leonardi Chiensis , Historia Cpolitanae urbis a Mahumete II captae per modum epistolae die 15 Augusti anno 1453 ad Nicolaum V. Rom. Pont. Αι

παραπομπαί κατωτέρω γίνονται εις την έκδοσιν Μ igne , Ρ G , τομ. 159, στήλ. 923-944. Βλ. στήλ. 938. Η μετάφρασις κατά Γ. Σλουμβερζέ, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η πολιορκία και η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων τω 1453 κατά μετάφρασιν υπό Σπ. Λάμπρου, εν Αθήναις 1914, σελ. 307-308.

10. Πέαρς. Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως. Ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος και ο σουλτάνος Μωάμεθ Β', εκδ. Συμεωνίδου, εν Λευκωσία Κύπρου 1912, σελ. 110.

11. Σφραντζής, σελ. 271. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 187.

12. Ι. Χάμμερ, Ιστορία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, εξελληνισθείσα υπό Κ. Κροκίδα, Αθήνησι 1870, τόμ. Β'. σελ. 236.

13. Γ. Σλουμβερζέ, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος-κλπ., £νθ' άν., σελ. 308.

14. Σφραντζής, σελ. 271-279. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 187-190.

15. Leonardi Chiensis, Historia Cpolitanae urbis a Mahumete II captae per modum epistolae die 15 Augusti anno 1453 ad Nicolaum V Rom. Pont., ενθ. αν. Βλ. Ι. Παπαδοπούλου, Η περί της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία Λεονάρδου του Χίου, Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, τόμ. 15, 1939, σελ. 85-95.

16. Migne, ΡG, 159, στήλ. 938 a -939 d.

17. Γ. Θ. Ζώρα, Χρονικόν περί των Τούρκων σουλτάνων (κατά τον Βαρβερινόν ελληνικόν κώδικα 111), ενθ. αν., Εισαγωγή, σελ. 9-23.

18. Γ. Θ. Ζώρα, Χρονικόν περί των Τούρκων σουλτάνων (κατά τον Βαρβερινόν έλληνικόν κώδικα 111), ενθ. αν., σελ. 88-89.

19. Παύλου Καλλιγά, Μελέται βυζαντινής ιστορίας από της πρώτης μέχρι της τελευταίας αλώσεως 1205-1453, Εν Αθήναις 1894, σελ. 716. «Ο λόγος του Φραντζή, και αυτός βεβαίως κατ' έννοιαν συντεθείς μετά χρόνον, έχει τούτο ίδιον, ότι εκτίθησι τον τρόπον της αμύνης».

20. Σφραντζής, σελ. 279. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 190.

21. Βλ. και Γ. Θ. Ζώρα, Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως (κατά τον Βαρβερινόν ελληνικόν κώδικα 111), Ελληνική Δημιουργία, 1 Ιουνίου 19 50, σελ. 851-862., Του αυτού, Αι τελευταίαι στιγμαί του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (κατά τον Βαρβερινόν έλληνικόν κώδικα 111), Ελληνική Δημιουργία, 1 Αυγούστου 1951, σελ. 202-204. Του αυτού, Αι προ και μετά την άλωσιν διαμορφωθείσαι ιδεολογικαί και πολιτικαί κατευθύνσεις, Αθήναι 1953, Του αυτού, Πόνοι καί ελπίδες των υποδούλων, Ελληνική Δημιουργία, 25 Μαρτίου-20 Απριλίου 1949, σελ. 415-419, 472-476 και 619-621.

ΠΗΓΗ:Γεωργίου Θ. Ζώρα, Ευχαριστήριον, Τιμητικός Τόμος Αμίλκα Σ. Αλιβιζάτου, Αθήναι 1958, σελ. 102-117 

Σαν πατήθηκε πειά η πόρτα του Ρωμανού και σκοτώθηκε ο βασιλιάς, οι Τούρκοι γιουργιάρανε μέσα στην Πόλη σαν τ' αγριεμένο ξεροπόταμο που κατεβαίνει στενεμένο ανάμεσα στ' αψηλά βράχια, ύστερ' από νεροποντή.

Δε μπαίνανε εκατό-εκατό, μηδέ διακόσιοι, μα χιλιάδα απάνω στη χιλιάδα. Τέτοια ήτανε η μανία τους μη δεν προφτάξουνε να κουρσέψουνε, που απ' το στρίμωγμα λαβωνόντανε συναμεταξύ τους και πολλοί σκάσανε ποδοπατημένοι απ' τους δικούς τους. Και σα μπαίνανε μέσα στο κάστρο, σκορπίζανε άλλος εδώ, άλλος εκεί, κοπάδια-κοπάδια, σφάζοντας όποιον βρίσκανε μπροστά τους, είτε γυναίκα, είτε παιδί, είτε άντρα.
Το μεγάλο μακελειό βάσταξε απ' την ανατολή του ηλίου ίσαμε το μεσημέρι. Πολλοί χριστιανοί κρυφτήκανε μέσα σε λαγούμια και σε σπηλιές κ' ύστερα τους βρήκανε και τους σκλαβώσανε.
Φτάνοντας οι Τούρκοι στην πλατεία, ανεβήκανε στον πύργο και κατεβάσανε τη βυζαντινή σημαία και τη σημαία τ' άγιου Μάρκου και ισάρανε στον τόπο τους το σαντάρδο του σουλτάνου. Τα κάστρα από τη μιαν άκρη ίσαμε την άλλη πέσανε στα χέρια του Τούρκου. Μονάχα οι Κρητικοί, που βρισκόντανε μέσα στους πύργους του Λέοντα και του Βασιλείου, βαστήξανε τον πόλεμο ίσαμε το μεσημέρι. Ο σουλτάν Μεμέτης σαν τάκουσε θαύμασε την παλληκαριά τους και τους άφησε να φύγουνε στην πατρίδα τους, παίρνοντας μαζί τους ό,τι είχανε απάνω τους.

Όπως είπα πρωτύτερα, πολύς κόσμος έτρεξε στη θάλασσα να γλυτώση, μα έπεσε μαζεμένος στα καράβια και πολλά βουλιάξανε και πνιγήκανε πολύς λαός. Οι πορτιέρηδες, βλέποντας τον κόσμο που ωρμούσε από τις πόρτες, θυμηθήκανε ένα παλιό ρητό πώλεγε πως η πόλη θα ξαναπαιρνότανε απ' τα χέρια των Τούρκων αν γυρίζανε πίσω οι Χριστιανοί, κλειδώσανε τις πόρτες και ρίξανε τα κλειδιά έξω απ' το κάστρο. Τότε δα φούντωσε η σφαγή, που δε μπορεί να τη χωρέση το μυαλό του άνθρωπου. Όσοι γλυτώσανε χάσανε τα φρένα τους και τρέχανε να κλειστούνε στην Άγια-Σοφιά. Κείνη την ώρα ήτανε πώχαν' η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάννα. Θεέ μεγαλοδύναμε, απάνω σ' αυτούς τους συμφοριασμένους έπεσε όλη η οργή σου! Μερμήγκια αμέτρητη πλημμύρισε την εκκλησιά, απάνω, κάτω, στο νάρθηκα, στ' άγιο βήμα, σε κάθε μεριά. Σφαλίξανε τις πόρτες και παρακαλούσανε με μεγάλες φωνές το Θεό να τους λυπηθή. Οι κουμπέδες κ' οι θεόρατες καμάρες αντιβουίζανε και ρίχνανε πιο πολλή τρομάρα στις καρδιές των κοριτσιών• τα μικρά παιδάκια ξεψυχούσανε απ' το φόβο τους. Σε λίγο φτάξανε οι Τούρκοι και πιάσανε να βαράνε με τους μπαλτάδες τις πόρτες. Το κοπάδι, που ήτανε μαντρισμένο μέσα βέλαζε λυπητερά σε κάθε τσεκουριά.

Ποια γλώσσα μπορεί να πη τι γίνηκε σαν μπήκανε μέσα οι Τούρκοι, βαστώντας στα χέρια τους άλλοι ματωμένα μαχαίρια μια οργυιά μάκρος, άλλοι πελέκια ακονισμένα, άλλοι κοντάρια, π' αστράφτανε οι σουβλερές μύτες τους. Η εκκλησιά πιτσιλίστηκε απ' τα αίματα σε δυό μπόγια ύψος, πώλεγες πως ήτανε χασάπικο. Όσοι απομείνανε ζωντανοί είχανε τρελλαθή. Οι Τούρκοι δένανε τους άντρες με σκοινιά, τις γυναίκες με τις ζώνες τους. Έβλεπες αφεντάδες δεμένους πιστάγκωνα μαζί με τους υπηρέτες, κυράδες με τις δούλες, παπάδες με γρηές, δεσποτάδες, παλληκάρια βουτημένα στο αίμα. Ο ένας μπροστά στον άλλον βιάζανε τις γυναίκες, ανάμεσα σε κουφάρια και σε λαβωμένους που μουγκρίζανε. Άλλοι πάλι από κείνα τ' αγρίμια ξεγυμνώνανε την εκκλησιά. Μέσα σε μια ώρα απομείνανε μονάχα οι τοίχοι. Δεν αφήσανε μηδέ καντήλι, μηδέ δισκοπότηρο, μηδέ βαγγέλιο, μηδέ εικόνα, μηδέ ρούχα, τίποτα! Πως περνά η ακρίδα από 'να καταπράσινο περιβόλι κ' ύστερα, σαν κάνη φτερά, αφήνει χώμα μοναχό, έτσι απόμεινε κ' η Άγια-Σοφιά ξεγυμνωμένη.

Το μαχαίρι κ' η φωτιά βάσταξε τρία μερόνυχτα, όπως είχε ταμένο στους στρατιώτες του ο σουλτάνος. Η απέραντη Κωνσταντινούπολη αντιλαλούσε μέρα νύχτα. Τι αίμα και τι δάκρυα χυθήκανε! Χιλιάδες καρδιές χτυπούσανε, τέτοια συμφορά δε μπορεί να τη συλλογισθή άνθρωπος. Άλλοι σφαζόντανε πριν πάνε στα σπίτια τους, άλλοι καταφέρνανε να φτάξουνε στα δικά τους μα δε βρίσκανε τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους. Αντρόγυνα χωριζόντουσαν, ο ένας Τούρκος έσερνε τον άντρα κι' ο άλλος τη γυναίκα. Τα παιδιά τα ξεκολλούσανε απ' το λαιμό της μάννας, τα κορίτσια τα σέρνανε απ' τα μαλλιά μέσα στο δρόμο. Πεινασμένα σκυλιά πίνανε το αίμα π' άχνιζε μέσα στα χαντάκια. Πειό πολλά ήτανε τα κομμένα κεφάλια, που κειτόντανε στο χώμα, παρά οι πέτρες της γης. Φρόνιμες νοικοκυράδες, που δεν τις είχε δη ο ήλιος, ατιμαζόντανε γυμνές μέσα στις πλατείες. Παπάδες περπατούσανε βιαστικά, φορτωμένοι με βαρειά σεντούκια, που τους τάχανε φορτωμένα οι ζεμπέκηδες και τους δέρνανε σαν γαϊδούρια και τους τραβούσανε με το καπίστρι πούχανε περασμένο στο λαιμό τους. «Και ην ιδείν ορμαθούς εξερχόμενους απείρους ώσπερ αγέλας».

Στα καράβια δεν είχε απομείνει μηδέ ένας Τούρκος, γιατί ριχτήκανε στο πλιάτσικο. Με μεγάλη μανία γυρεύανε να βρούνε τα γυναικεία μοναστήρια, τα πατούσανε και κουβαλούσανε τις καλογρηές μέσα στα καράβια κ' εκεί ο διάβολος πειά μπορεί να πη το τι γίνηκε. Πολλές γυναίκες, για να ξεφύγουνε την ατιμία, πέσανε και πνιγήκανε στη θάλασσα και στα πηγάδια.
Οι Τούρκοι είχανε τούτη τη συνήθεια, άμα μπαίνανε μέσα σ' ένα σπίτι για να κουρσέψουνε, στήνανε μια σημαία απάνω στα κεραμίδια. Οι άλλοι Τούρκοι, βλέποντας τούτη τη σημαία, δε μπαίνανε ποτέ μέσα, μα τραβούσανε πάρα πέρα, ναβρούνε άλλο σπίτι λεύτερο. Ίσαμε διακόσες χιλιάδες τέτοια κουρέλια σαλεύανε απάνω στην Πόλη, γιατί οι Τούρκοι βάζανε πολλές παντιέρες στο ίδιο σπίτι για να κάνουνε πανηγύρι.
Όλη τη μέρα σφάζανε. Τόσο μουσκεμένη ήτανε η γης, πώλεγες πως έβρεξε αίμα, κι' όπου έβρισκε χαντάκι το αίμα έτρεχε σα νάτανε βροχονέρι. Τα κουφάρια τα ρίχνανε στο μπουγάζι του Βοσπόρου, και το ρέμα τα κατρακυλούσε σα νάτανε πεπόνια, Χριστιανοί-Τούρκοι ανακατεμένοι.

Ο σουλτάνος δε μπήκε μέσα στην Πόλη με το στρατό, παρά απόμεινε στο στρατόπεδο. Κατά το μεσημέρι οι πασάδες του πήγανε τα κλειδιά, σημάδι πως ήτανε πειά δική του η Κωνσταντινούπολη. Τότε καβαλλίκεψε και μπήκε με τη συνοδεία του μέσα στο κάστρο και τράβηξε ίσια στην Αγιά-Σοφιά. Δε μπήκε μέσα στην εκκλησιά με τάλογο, παρά ξεπέζεψε και μπαίνοντας μέσα θαύμασε πολλήν ώρα και περιεργάσθηκε το χτίριο. Ύστερα φώναξε έναν χότζα και τούπε ν' ανεβή απάνω στον άμβωνα και να φωνάξη την προσευχή τους «Αλλάχου εκπέρ, Αλλάχου εκπέρ, Μουχαμετούλ ρεσούλ Ουλλάχ.» Σαν τελείωσε ο χότζας, ανέβηκε ο ίδιος στην Άγια Τράπεζα και το ξανάπε.

Την ώρα πώβγαινε έξω, είδε έναν Τούρκο που τσάκιζε τα μάρμαρα. Ο Μεμέτης τον βάρεσε με το καμουτσί λέγοντας του: «Κιοπέκ, σας άφησα το θησαυρό και τους ανθρώπους, μα τα χτίρια είνε δικά μου!»
Από κει τράβηξε με τους πασάδες και ρώτηξε για το βασιλιά της Πόλης, ζη ή πέθανε. Και σαν τούπανε πως σκοτώθηκε, πρόσταξε και πλύνανε πολλά κεφάλια στο μέρος που χάθηκε, για να τον γνωρίσουνε, μα δε μπορέσανε μέσα σε τέτοιο πλήθος. Σε λίγο όμως βρέθηκε το κορμί του και το γνωρίσανε απ' τα κόκκινα ποδήματά του με τους κεντημένους αητούς. Κόψανε το κεφάλι και το βάλανε σε μια πλατεία κοντά στ' άγαλμα του Γιουστινιανού και κει στάθηκε ίσαμε το βράδυ. Ύστερα το μπαλσαμώσανε και τώστειλε ο σουλτάνος στην ανατολή από χώρα σε χώρα, για να δη ο κόσμος τη νίκη του. Το σώμα το πήρανε οι Χριστιανοί και το θάψανε.

Τα πλιάτσικα κ' οι σκλάβοι, άλλα στοιβαχθήκανε στις τέντες, άλλα φορτωθήκανε στα καράβια και τραβήξανε να τα πουλήσουνε, όπως έστερξε ο σουλτάνος. Κάθε Τούρκος ήτανε φορτωμένος. Τι μαλάματα, τι ασήμια, τι χαλκώματα, τι ρούχα μεταξωτά, τι βιβλία! Καράβια ολάκερα γεμίσανε καλόγερους και καλογρηές. Έβλεπες ζεϊμπέκια ψειριασμένα νάνε ντυμένα με ρούχα δεσποτικά, άλλοι φοράγανε χρυσά πετραχήλια, άλλοι κορώνες και καλυμμαύχια στο κεφάλι. Σκυλιά δεμένα με ζώνες κεντημένες, επιγονάτια και φελόνια για σαγή στ' άλογα. Μέσα στους ασημένιους δίσκους βάζανε ντομάτες και κρέατα, πίνανε κρασί μέσα στα δισκοπότηρα. Φορτώσανε στις καρότσες βιβλία, που δεν είχανε μετρημό και τα σκορπίσανε σ' ανατολή και δύση. Για ένα γρόσι πουλιόντανε ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας κ' οι άλλοι ξακουσμένοι σοφοί της αρχαιότητας, γραμμένοι σε πετσί, με χρυσοκοντυλιές και με χρυσά δεσίματα. Τα εικονίσματα τα σκίζανε με το τσεκούρι και βράζανε κρέας μέσα στα καζάνια.

Τη δεύτερη μέρα, δηλαδή στις 30 Μαγιού, ξαναμπήκε στην Πόλη ο σουλτάνος, με πολλή παράταξη, κι' αφού τριγύρισε σε διάφορα μέρη, πήγε και στο παλάτι. Και βλέποντας το έρημο είπε έναν στίχο κάποιου Πέρση ποιητή για την ματαιότητα του κόσμου.
Ήτανε πειά πεθαμένη και θαμμένη η ξακουσμένη Κωνσταντινούπολη, η Θεοσκέπαστη, η Νέα Σιών, η Εφτάλοφη, το καμάρι της Ανατολής, πώβρισκε άνθρωπος και του πουλιού τα γάλα. Πούχε το κάστρο με τους τρακόσους πύργους, τα παζάρια, τα αρτοπρατεία, τα χαλκοπρατεία, τα αργυροπωλεία, τα βλατοπωλεία, τα κηροπωλεία, τα λουτρά, τα συντριβάνια, τις βρύσες, τις δεκαεννιά στέρνες, τα Ιπποδρόμια, τα παλάτια, τις τρακόσες εκκλησιές και τα διακόσια μοναστήρια, τ' αμέτρητα τ' αγάλματα κι' ό,τι μπορεί να βάλη ο νους τ' ανθρώπου. «Τη δεύτερη δε από της ημέρας εκείνης, εισελθών ο Μεχμέτης, περιόδευσε την πόλιν και ην η πάσα άοικος, ούτε άνθρωπος, ούτε κτήνος, ούτε όρνεον κραυγάζον ή λαλούν εντός.»

Κοντά στο παλάτι ετοιμάσανε ένα μεγάλο τραπέζι για το σουλτάνο, κι' αφού έφαγε, ήπιε πολύ κρασί και μέθυσε. Τότε πρόσταξε να του πάνε το ναύαρχο Νοταρά με τα παιδιά του και να τους αποκεφαλίσουνε. Πρώτα σφάξανε τα παιδιά μπροστά στο συμφοριασμένον τον πατέρα, πώλεγε ολοένα «δίκαιος ει, Κύριε!», κ' ύστερα τον ίδιον. Δεν περάσανε λίγες μέρες και πρόσταξε να κόψουνε και το Χαλίλ πασά, που τον υπωπτευότανε πως είχε προδώσει τα μυστικά του στους γραικούς.

Το τέλος της Πόλης φαίνεται ακόμα πειό λυπητερό άμα συλλογισθή κανένας πως χαλάσθηκε το μήνα Μάη, τις μέρες που μοσκοβολούσανε οι πασκαλιές κ' οι τριανταφυλλιές. Ανήμερα που σκλαβώθηκε η Πόλη ήτανε της Αγίας Θεοδοσίας, που τη γιορτάζανε πάντα οι Πολίτες στις 29 Μαγιού με μεγάλη δόξα στην εκκλησιά της, που γίνηκε ύστερα τζαμί. Μ' όλη την αγωνία που περνούσανε, οι γυναίκες την είχανε στολισμένη, κατά τα συνηθισμένα, με στεφάνια και με περιπλοκάδες από τριαντάφυλλα. Την ώρα, που μπήκανε μέσα οι Τούρκοι, ψέλνανε ακόμα οι ψαλτάδες. Τους περάσανε όλους απ' το μαχαίρι, κι' από τότε βαστά η ονομασία «Γκιούλ Τζαμί», δηλαδή «Το Τζαμί με τα τριαντάφυλλα», και μ' αυτό τόνομα στέκει ως τα σήμερα. Μέσα σ' αυτή την εκκλησιά λένε πως υπάρχει κ' ένα μνημόρι, οπώχει απάνω στην πλάκα τούρκικα γράμματα, που λένε «Εδώ κείτεται ένας μαθητής του Χριστού» και πως αυτός είνε ο τάφος του βασιλιά Παλαιολόγου.

Τους Γενοβέζους του Γαλατά ο σουλτάνος δεν τους πείραξε, γιατί σταθήκανε φίλοι του στον πόλεμο, τους χάρισε μάλιστα και προνόμια. Το φιρμάνι που τους έδωσε αρχίξει με τούτα τα λόγια: «Εγώ ο μέγας αυθέντης και μέγας Αμηράς σουλτάνος ο Μεχμέτ Μπέης, ο υιός του μεγάλου αυθέντου Αμηρά Σουλτάνου του Μουράτ Μπέη. Ομνύω εις τον Θεόν του ουρανού και της γης και εις τον μέγαν ημών προφήτην Μωάμεθ, και εις τα επτά μουσάφια όπού έχομεν και ομολογούμεν, και εις τας ρκδ' (124) χιλιάδας προφήτας του Θεού και προς τας ψυχάς του πάππου μου και του πατρός μου, και προς εμαυτόν και προς τα παιδιά μου, και στο σπαθί οπού ξώννομαι...».

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΤΟ ΠΑΡΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

Στο Ταμείο ""Αξιοποίησης"" Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου μεταβιβάστηκαν κοινωφελείς επιχειρήσεις (ΔΕΗ, Ταχ Ταμιευτήριο, Αγροτική , η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ και η Ελληνικό Α.Ε.) , δηλ. περιουσία του Ελληνικού Λαού και χωρίς την εντολή του, για να πουληθούν σε αγνώστους κατόπιν !

Άλλες 14 εταιρείες του Δημοσίου πέρασαν στο Ταμείο ""Αξιοποίησης"" Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) με απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Μεταξύ αυτών είναι η ΔΕΗ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, η Αγροτική Τράπεζα, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ και η Ελληνικό Α.Ε.

 Το Ταμείο, κατέχοντας πλέον τα δικαιώματα ψήφου των εταιρειών αυτών, μπορεί να προχωρήσει στην πώλησή τους.

 Όπως σημειώνουν αρμόδια στελέχη, με τις μεταβιβάσεις αυτές έκλεισαν οι τελευταίες εκκρεμότητες για να… τρέξει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του τρέχοντος έτους.

 Προσθέτουν πως η πώληση των κρατικών τραπεζών δεν αποτελεί προτεραιότητα, καθώς εκκρεμεί η απόφαση του υπ. Οικονομικών για την ανακεφαλαιοποίησή τους.

Ειδικότερα, με την απόφαση που έλαβε η Διυπουργική στις 25 Απριλίου και δημοσιεύθηκε χθες στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, μεταβιβάζονται στο ΤΑΙΠΕΔ τα ακόλουθα περιουσιακά στοιχεία:

Το 51,03% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ.

Το 50,96% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΘ.

Το 65% της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου.

Το 34,03% της ΕΥΔΑΠ.

Το 34,01% της ΕΥΑΘ.

Το 98,44% του Οργανισμού Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος.

Το 80,97% της ΕΛΒΟ.

Το 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών.

Το 17% της ΔΕΗ.

Το 34,04% του μ. κεφ. του Τ.Τ.

Το 92,68% των μετοχών ΑΤΕ.

Το 100% της Ελληνικό Α.Ε.

Το 35,47% της ΕΛ.ΠΕ.

Το 55,19% της ΛΑΡΚΟ.

Εξάλλου, το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε χθες πως δεν πωλούνται τα πάγια περιουσιακά στοιχεία της ΕΥΔΑΠ, «απαντώντας» στον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.

Ο κ. Μάκης Βορίδης είχε δηλώσει νωρίτερα πως «η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ δεν πρέπει να προσεγγίζεται ως απλή πώληση κάποιων πάγιων περιουσιακών στοιχείων», προσθέτοντας πως το υπουργείο πρέπει να έχει ενεργό ρόλο στη διαδικασία αποκρατικοποίησης.

Διαχείριση

Το Ταμείο ανακοίνωσε πως η αποκρατικοποίηση της ΕΥΔΑΠ δεν αφορά σε πώληση παγίων αλλά, όπως προβλέπεται από τη δεύτερη δανειακή σύμβαση που υπερψηφίσθηκε από τη Βουλή, αφορά στην ανάθεση ύστερα από διεθνή διαγωνισμό της διαχείρισης του δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης.

Στην ανακοίνωση προστίθεται πως με βάση τον σχετικό νόμο για την ίδρυση και λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ, οι αποκρατικοποιήσεις εκτελούνται με απόφαση του διοικ. συμβουλίου.

ΠΗΓΕΣ :

omadaneoneforiakon.blogspot.com

xrimanews

TIDEON- Απεκάλυψε το ΔΝΤ το απάνθρωπο προσωπό του : Η κα Λαγκάρντ μας υποβιβάζει σε επίπεδο Νιγηρίας και αντιπαθεί εμας. Δεν ξεκινάει όμως αγώνα ενάντια στα μεγάλα παγκόσμια συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τη Νιγηρία αλλά και την Ελλάδα ! Θα ήθελε να δει την οικονομία της Ελλάδας σε επίπεδο Νιγηρίας... Δεν ενεργεί όμως για  πραγματική άνοδο, ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία όλων των Κρατών , άλλά χορήγηση απλώς ελημοσύνης .

Για όλα νομίζει υποκριτικά,  ότι φταίει η φοροδιαφυγή των Ελλήνων , αλλά ξεχνά ότι : α) δεν είναι όλοι οι Έλληνες φοροφυγάδες, αλλά κυρίως οι πλουσιότεροι β) από τον μέσο Έλληνα πλέον ελάχιστους φόρους μπορεί να εισπράξει διότι δεν έχει επαρκή φορολογητέα εισοδήματα και τα λίγα χρήματα που του έμειναν μόλις και επαρκούν (ή δεν επαρκούν) για τη διαβίωσή του.

Διαβάστε την είδηση :

"Λυπάμαι τα παιδιά της Αφρικής, όχι τα Ελληνόπουλα"!

Ήρθε λοιπόν η στιγμή και για τη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, να μας δείξει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, χρησιμοποιώντας γλώσσα πρωτόγνωρα σκληρή σε σχέση με την στάση που έχει κρατήσει μέχρι σήμερα απέναντι στην κρίση της χώρας μας. Σε συνέντευξή της στη θεωρούμενη ως "αντισυμβατική" βρετανική εφημερίδα Guardian τονίζει ότι τρέφει μεγαλύτερη συμπόνοια για τα παιδιά που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε σωστή εκπαίδευση στην υποσαχάρια Αφρική, παρά για πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν τη φτώχεια στην Αθήνα!
 
Σύμφωνα με τη Guardian, η Κ. Λαγκάρντ επιμένει ότι ήρθε η ώρα της πληρωμής για την Ελλάδα και καθιστά ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ δεν έχει πρόθεση να χαλαρώσει τους όρους του πακέτου λιτότητας. Και μάλιστα η εφημερίδα αναφέρει την εξής απίστευτη φράση: "Ήρθε η ώρα να γίνει απόσβεση της επένδυσης" (σσ. της χρηματοδότησης του ΔΝΤ προς την Ελλάδα)!!!  

[Mήπως υπάρχει ακόμα κανείς που να αμφιβάλλει για την ποιότητα του "σχεδίου διάσωσης" της χώρας μας και τις προθέσεις των ξένων δανειστών που κρύβονται πίσω από αυτό;]
 
Είναι χαρακτηριστικό δε ότι αναφέρει πως οι Έλληνες γονείς θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη εφόσον τα παιδιά τους δέχονται τις επιπτώσεις της μείωσης των δαπανών. «Οι γονείς πρέπει να πληρώνουν τους φόρους τους», αναφέρει.
 
Στην ερώτηση αν μπορεί να βγάλει από το μυαλό της τις μητέρες που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε μαιευτήρια ή ασθενείς που δεν μπορούν να αγοράσουν φάρμακα για να κρατηθούν στη ζωή, η Λαγκάρντ απαντά: «Σκέφτομαι περισσότερο τα μικρά παιδιά ενός σχολείου σε ένα μικρό χωριό του Νίγηρα, τα οποία διδάσκονται δύο ώρες την ημέρα και μοιράζονται μία καρέκλα ανά τρία… Τα έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα. Γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται πολύ περισσότερη βοήθεια από τον κόσμο στην Αθήνα».
 
Παράλληλα, η επικεφαλής του ΔΝΤ προσθέτει: «Ξέρετε κάτι; Όσον αφορά την Αθήνα, σκέφτομαι επίσης όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να φοροδιαφύγουν όλη την ώρα». Προσθέτει δε ότι σκέφτεται εξίσου τους Έλληνες που έχουν αποκλειστεί από την παροχή δημόσιων υπηρεσιών και εκείνους που δεν πληρώνουν τους φόρους τους.
 
«Πιστεύω ότι θα έπρεπε επίσης να βοηθηθούν σε συλλογικό επίπεδο…πληρώνοντας όλοι τους φόρους τους», τονίζει η κ. Λαγκάρντ για να καταλήξει ακριβώς λέγοντας πως η Ελλάδα δεν θα «κερδίσει» καλύτερους, πιο «χαλαρούς» όρους στην δανειακή της στήριξη, δεν μπορεί να επιζητά καλύτερους όρους σε σχέση με μια φτωχή χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου. 

«Η δουλειά μου είναι να λέω την αλήθεια. Και είναι πιο δύσκολο να ζητάω από την κυβέρνηση μιας χώρας που οι κάτοικοι της ζουν με 3, 4, ή 5 χιλιάδες δολάρια το χρόνο να αυξήσει τα μέτρα λιτότητας και να μειώσει χρέη και ελλείμματα, από το να ζητάω τα ίδια, αυτονόητα πράγματα από την κυβέρνηση μιας πλούσιας χώρας»…

 
ΠΗΓΗ :Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πατρίδα του η Ν. ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία)

Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.

Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά....

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου

Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος

Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα

Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.

Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.

«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς...»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου

Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ
Ευλαβική προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αθώος κρίθηκε ο Αθηναίος φιλόσοφος Σωκράτης στην αναπαράσταση της δίκης του στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση 25 αιώνες μετά την καταδίκη του σε θάνατο.

Διακεκριμένοι ανώτατοι δικαστές από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ισοψήφισαν στην απόφασή τους, με ψήφους πέντε υπέρ και πέντε κατά της καταδίκης του Σωκράτη και ως εκ τούτου δεν καταδίκασαν τον Σωκράτη. Περισσότερο ένθερμο υπέρ του Αθηναίου φιλοσόφου ήταν το κοινό που ψήφισε με 584 ψήφους υπέρ της αθώωσής του έναντι 282 που ψήφισαν την ενοχή του.

Κατήγοροι και συνήγοροι του Σωκράτη εξέθεσαν στο δικαστήριο τις απόψεις τους, σκιαγραφώντας και το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής, το οποίο στιγματίστηκε από την επιβολή της τυραννίας των Τριάκοντα το 404 π.Χ. Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε ότι γνώριζε προσωπικά ορισμένους από τους τυράννους και διατέλεσε δάσκαλός τους.

Το 399 π.Χ. ο Σωκράτης αντιμετώπισε στην Αθήνα τις κατηγορίες της διαφθοράς των νέων και της ασέβειας προς τους θεούς. Δικάστηκε από το Δικαστήριο της Ηλιαίας το οποίο απαρτιζόταν από 500 Αθηναίους πολίτες.

Βέβαια τόσο στην συνείδηση του κόσμου όσο και στην ίδια την ταυτότητα της Αθηναϊκής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς ο Σωκράτης έχει καταχωρηθεί αθώος, από τη στιγμή κιόλας που ενώ είχε την ευκαιρία να διαφύγει, όπως τον είχαν συμβουλεύσει οι μαθητές του προτίμησε να πιει το κώνειο όπως πρόσταζε ο νόμος της πόλης.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ὁ ἠλεκτρονικὸς ἔλεγχος :

Σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ τύραννοι ἤθελαν νὰ ἐπεκτείνουν τὴν ἐξουσία τους σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ ἐλέγχουν τὰ πάντα. Ὅμως αὐτὸ στὴν πράξη ἀποδεικνυόταν ἀκατόρθωτο. Ὅταν τὸ ἐπιχειροῦσαν – μὲ πολέμους καὶ τυραννικὴ βία, συναντοῦσαν τὴν ἀντίδραση τῶν λαῶν, καὶ τὰ σχέδιά τους ναυαγοῦσαν.

Στὴν ἐποχή μας αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία ἔχει καταστεῖ γιὰ κάποιους σχεδὸν μανιακὴ καὶ ὁμολογεῖται πλέον ἀπροκάλυπτα ὅτι ὑπάρχει σχεδιασμὸς ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ἐπιβολὴ παγκόσμιας ἐξουσίας. Μὲ μιὰ διαφορά: τώρα ὁ σχεδιασμὸς ἐπιδιώκει τὴν παγκόσμια κυριαρχία χωρὶς πόλεμο καὶ ἄσκηση βίας, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἀντίδραση τῶν λαῶν.

Πῶς μπορεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ τέτοια παγκόσμια ἐξουσία χωρὶς βία; Ἡ ἰδέα ποὺ προωθεῖται εἶναι νὰ γίνει αὐτὸ μὲ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς οἰκονομίας. Παλαιότερα κάτι τέτοιο ἦταν ἀδύνατο, στὴν ἐποχή μας ὅμως εἶναι πλέον κατορθωτὸ μέσῳ τῆς ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας. Αὐτὸ συνεπάγεται κατάργηση τοῦ χρήματος καὶ ἐξαναγκασμὸ τῶν πολιτῶν νὰ κάνουν ὅλες τὶς συναλλαγές τους ἠλεκτρονικῶς, ἔτσι ὥστε τὸ κεντρικὸ σύστημα νὰ ἔχει ἀπόλυτο ἔλεγχο σὲ ὅλη τὴν οἰκονομικὴ δραστηριότητα.

Κατάργηση τοῦ χρήματος, ὑποχρεωτικὸς ἐφοδιασμὸς ὅλων μὲ μοναδικὸ κωδικὸ σὲ κάποια κάρτα ἢ παρόμοιο μέσο καὶ συγκέντρωση ὅλων τῶν στοιχείων σὲ κεντρικὸ σύστημα, αὐτὰ εἶναι τὰ βασικὰ στοιχεῖα τοῦ σχεδιαζόμενου ὁλοκληρωτικοῦ οἰκονομικοῦ ἐλέγχου.

Ἡ ἅλωση τῆς Ἑλλάδος

Στὴν πατρίδα μας ἡ λεγόμενη οἰκονομικὴ κρίση ἀποτέλεσε πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τέτοιων συστημάτων. Ἀρχικὰ ἐπιχειρήθηκε νὰ ἐπιβληθεῖ ἡ λεγόμενη Φοροκάρτα καὶ ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη. Ἀφοῦ ὅμως ἀπέτυχε παταγωδῶς ἡ ἐπιβολὴ τῆς Φοροκάρτας, καὶ ἐπειδὴ φοβήθηκαν ὅτι θὰ ἀποτύχει καὶ ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη, οἱ ἔξωθεν κινούμενοι διαχειριστὲς τῆς ἐξουσίας βρῆκαν ἄλλο δρόμο γιὰ ἔλεγχο τῶν πάντων:

Τρεῖς μόλις μέρες μετὰ τὸ Πάσχα καὶ ἐνῶ εἶχαν ἤδη προκηρυχθεῖ οἱ ἐκλογές, ἔτσι μέσα στὴ γενικὴ σύγχυση, προκειμένου νὰ μὴν ἐκδηλωθεῖ καμία ἀντίδραση, ἡ ἐκπνέουσα Κυβέρνηση, μὲ ἐναπομένουσα ζωὴ μόλις δυόμισι  ἑβδομάδων, ἐφαρμόζει τὸ ἔξωθεν διατεταγμένο σχέδιο ὑποδουλώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ θεωρούμενου ἀπ᾿ αὐτοὺς πιὸ ἀτίθασου λαοῦ τοῦ κόσμου. Ἰδοὺ ἡ εἴδηση τῆς 18ης Ἀπριλίου:

«Σὲ πρωτοφανὲς ‘‘ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα’’ ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ μάλιστα ἀναδρομικό, προχωρᾶ τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προκειμένου νὰ ἐνεργήσει διασταυρώσεις γιὰ νὰ ἐντοπίσει περιπτώσεις φοροδιαφυγῆς...

Τὸ Ὑπουργεῖο ἀπαιτεῖ ἀπὸ τράπεζες, κλινικές, τὸ χρηματιστήριο, ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες, ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα κύριας καὶ ἐπικουρικῆς ἀσφάλισης, ἑταιρεῖες σταθερῆς καὶ κινητῆς τηλεφωνίας, δημόσιες ἐπιχειρήσεις κοινῆς ὠφέλειας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κτλ.) νὰ στείλουν στὴ Γενικὴ Γραμματεία Πληροφοριακῶν Συστημάτων τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν ἀναλυτικὰ στοιχεῖα γιὰ ὅλους τοὺς πελάτες τους προκειμένου αὐτὰ νὰ διασταυρωθοῦν μὲ τὶς δαπάνες καὶ τὰ εἰσοδήματα ποὺ ἀναγράφονται στὶς φορολογικὲς δηλώσεις κάθε χρόνο καί, ὅπου ὑπάρχουν διαφορές, νὰ ἐπιβάλλονται φόροι καὶ αὐστηρὰ πρόστιμα.

Μέχρι καὶ τὰ κυβικὰ τοῦ νεροῦ ποὺ καταναλώνει ἕνα νοικοκυριὸ ἢ τὶς κιλοβατῶρες ρεύματος θὰ γνωρίζει πλέον τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν γιὰ τὸ κάθε σπίτι, ἐνῶ ἀναλυτικὰ στοιχεῖα γιὰ δάνεια, πιστωτικὲς κάρτες, καταθέσεις, μετοχὲς κτλ. θὰ βρίσκονται στοὺς σκληροὺς δίσκους τοῦ συστήματος TAXIS γιὰ διεξοδικὲς διασταυρώσεις».

Πρωτοφανὴς ἐφιαλτικὴ συγκέντρωση στοιχείων ὅλων τῶν πολιτῶν, ἔτσι ποὺ καθίσταται δυνατὴ ἡ ἄσκηση κεντρικοῦ ἐλέγχου τῆς οἰκονομικῆς ζωῆς.

Πρόδρομοι Ἀντιχρίστου

Τί κινδύνους κρύβει αὐτὴ ἡ ἐνέργεια; Μερικοὶ τοὺς ὑποτιμοῦν, λέγοντας μάλιστα ὅτι ἕνας τίμιος καὶ πιστὸς πολίτης δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ τίποτε. Κάνουν τρομερὸ λάθος. Γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους:

1. Εἶναι κάποια στοιχεῖα τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητας μιᾶς οἰκογένειας ποὺ γιὰ πολὺ σοβαροὺς λόγους δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνουν γνωστὰ σὲ ἄλλα ἐκτὸς αὐτῆς πρόσωπα. Πρόκειται κυρίως γιὰ θέματα ὑγείας τῶν μελῶν της ἢ καὶ εἰδικῆς ἀποστολῆς κάποιου ἀπ᾿ αὐτά.

2. Ὑπάρχει σοβαρὸς κίνδυνος ἐκμεταλ­λεύσεως αὐτῶν τῶν στοιχείων ἀπὸ ὀργανωμένα συμφέροντα καὶ μάλιστα ἀσκήσεως ἐκβιασμοῦ στὰ μέλη μιᾶς οἰκογένειας. Ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ στοιχεῖα θὰ εἶναι σὲ ἀπόλυτη ἀσφάλεια. Ψεύδονται ἀναίσχυντα! Δὲν ὑπάρχει καμία ἀπολύτως ἀσφάλεια. Ἕξι μόλις μέρες μετὰ τὴν ἐπαίσχυντη ἀπόφασή τους «χάκερς» εἰσέβαλαν στὸν Ἱστότοπο τοῦ Γενικοῦ Λογιστηρίου τοῦ Κράτους καὶ διέσπειραν στὸ Διαδίκτυο ἀπόρρητα ἔγγραφα, ἀπειλώντας πὼς θὰ ἐπανέλθουν δριμύτεροι... Γιὰ ποιὰ ἀσφάλεια μιλᾶμε... Ἀφήνουμε τὴν πιθανὴ ἀναξιοπιστία τῶν ὑπαλλήλων τοῦ Ὑπουργείου ποὺ θὰ τὰ ἐπεξεργάζονται.

3. Θὰ ὁδηγήσει σὲ ἀκόμη χειρότερη ἐπιδείνωση τὴν ἤδη βαρύτατα χειμαζόμενη οἰκονομία τῆς χώρας, μὲ ἀποτέλεσμα πλῆθος συνανθρώπων μας νὰ ἀν­τιμετωπίσουν πρόβλημα ἐπιβιώσεως. Ὁ πρόεδρος τοῦ Ἐμπορικοῦ καὶ Βιομηχανικοῦ Ἐπιμελητηρίου Πειραιῶς (ΕΒΕΠ) Γ. Κασιμάτης ἐπισημαίνει τὸν κίνδυνο αὐτὸν λέγοντας ὅτι «τὸ σχέδιο ποὺ ἑτοιμάζει τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἠλεκτρονικὸ πόθεν ἔσχες, καθὼς περιλαμβάνει σαρωτικὲς διασταυρώσεις στοιχείων, ὅπου στὸ στόχαστρο μπαίνουν ἀκόμα καὶ οἱ τραπεζικὲς καταθέσεις, οἱ καταναλώσεις ἠλεκτρικοῦ ρεύματος καὶ νεροῦ, ἀλλὰ καὶ οἱ συναλλαγὲς μὲ πιστωτικὲς κάρτες.

Ὑπάρχουν βαθύτερες ρίζες, τὶς ὁποῖες κανεὶς σήμερα δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ. Ἡ δικαιολογία καὶ τὸ διακύβευμα, ὅτι ἔτσι πάει τὸ κράτος νὰ χτυπήσει τὴ φοροδιαφυγὴ μὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα, δὲν πείθει κανέναν.                                                

Καὶ στὴν Εὐρώπη κάποια κράτη θέλησαν κατὰ καιροὺς νὰ πατάξουν τὴ φοροδιαφυγή. Βρῆκαν ὅμως ἄλλους τρόπους. Τὴν ἐποχὴ ποὺ χειμάζεται ἡ οἰκονομία μας, τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις καὶ μέτρα εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ ὑλοποιήσει ἡ ἀπερχόμενη κυβέρνηση τοῦ κ. Παπαδήμου».

4. Τὸ σοβαρότερο εἶναι ὅτι δημιουργεῖται ἔτσι ὑποδομὴ ἐπιβολῆς παγκόσμιας κυριαρχίας, παρόμοιας μὲ ἐκείνη τοῦ Ἀντιχρίστου τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅπου θὰ ἀσκεῖται ὁλοκληρωτικὸς ἔλεγχος τῆς οἰκονομικῆς ζωῆς μέσῳ ἑνὸς χαράγματος στὸ δεξὶ χέρι ἢ στὸ μέτωπο τῶν ἀνθρώπων.

Ἑτοιμασία καὶ ἀντίσταση

Εἶναι φανερὸ πὼς ἔχουμε ἐπίθεση. Τέτοια ποὺ νὰ μὴν ἀποτολμήσει νὰ ἀντιδράσει κανείς. Ἡ λογική τους εἶναι ἀκαταμάχητη: Ὅλοι ξέρετε ποῦ ἔχουμε ὁδηγηθεῖ... στὰ πρόθυρα οἰκονομικῆς καταστροφῆς. Ποιὸς φταίει γι᾿ αὐτό; Ἐσεῖς οἱ πολίτες ποὺ δὲν πληρώνετε τοὺς φόρους! Τὸ καταλαβαίνετε· πρέπει νὰ ἐλέγξουμε τὴ φοροδιαφυγή. Λοιπὸν δεχθεῖτε κεντρικὸ ἔλεγχο ὅλων τῶν στοιχείων σας καὶ μὴ μιλᾶτε. Ὅσοι ἀντιδροῦν σ᾿ αὐτά, σίγουρα εἶναι ὕποπτοι... κάτι θέλουν νὰ κρύψουν!

Ὅμως, ὅσα προσχήματα κι ἂν ἐπικαλεσθοῦν, αὐτὴ τὴ φορὰ οἱ ἀποκρυπτόμενοι πραγματικοί τους σκοποὶ ἔγιναν ὁλοφάνεροι. Ὁ κ. Κασιμάτης τὸ ἐπισήμανε ξεκάθαρα: «Ὑπάρχουν βαθύτερες ρίζες, τὶς ὁποῖες κανεὶς σήμερα δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ». Τὰ ἐρωτήματα γιὰ τὴν ἐνέργειά τους εἶναι καταλυτικά. Ἰδού:

Γιατί αὐτὸ δὲν τὸ ἔκαναν νωρίτερα; Ἢ γιατί δὲν ἄφησαν νὰ τὸ κάνει ἡ Κυβέρνηση ποὺ θὰ προέκυπτε ἀπὸ τὶς ἐκλογές; Διότι ἁπλούστατα θὰ ἐκδηλωνόταν ἰσχυρότερη ἀντίδραση. Ὁ λύκος στὴν ἀντάρα χαίρεται. Καὶ οἱ λύκοι τῆς Νέας Τάξεως μέσα στὴν ἀντάρα τῆς προεκλογικῆς περιόδου ἐπιτέθηκαν.

Δεύτερο καὶ σημαντικότερο: Γιατί παρα­κάμπτουν τὴν Ἀρχὴ Προστασίας Δεδομέ­νων Προσωπικοῦ Χαρακτήρα; Εἶναι ἔνοχοι καὶ παρανομοῦν ἐν ψυχρῷ! Ἡ Ἀρχὴ εἶχε ἀρνηθεῖ παλαιότερα νὰ ἐπιτρέψει τὴ Φοροκάρτα! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐξανάγκασαν, ὡς φαίνεται, σὲ παραίτηση τὸν Πρόεδρό της. Τώρα δὲ τὴν ἀγνοοῦν προκλητικά.

Ἡ ὑποδομὴ γιὰ τὴν ἐπιβολὴ παγκόσμιας κυριαρχίας εἶναι ἤδη πολὺ προχωρημένη. Μόνο ἄνθρωπος παντελῶς τυφλὸς πνευματικῶς δὲν βλέπει καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται τὸν ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ὅλη αὐτὴ ἡ ραγδαία ἐξέλιξη τοῦ κακοῦ, μάλιστα τὶς τελευταῖες δεκαετίες, δὲν εἶναι οὔτε τυχαία οὔτε κατὰ κάποιο τρόπο φυσιολογικὴ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Εἶναι σχεδιασμένη καὶ καθοδηγούμενη καὶ χρηματοδοτούμενη ἀπὸ ὄργανα τοῦ σατανικοῦ μίσους.

Ὁ ἔλεγχος τῶν πάντων ὁδηγεῖ σὲ δημιουργία ὑποδομῆς προδρομικῆς τοῦ Ἀντιχρίστου... Ὥστε, ὅταν ἡ σκοτεινὴ αὐτὴ μορφὴ κάνει τὴν ἐμφάνισή της, νὰ βρεῖ ἕτοιμη τὴν ὑποδομὴ καὶ νὰ ἐπιβάλει τὸ ἐφιαλτικὸ τυραννικὸ καθεστώς της.

Ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ κινδύνου οἱ πιστοὶ ὀφείλουμε νὰ ἑτοιμασθοῦμε. Νὰ ὁπλισθοῦμε πρωτίστως μὲ τὸ ὑπερόπλο τῆς πίστεως καὶ ἀφοσιώσεως στὸν Κύριο. Διότι δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ὁρατοὺς μόνο ἐχθρούς. Ὁ καθαυτὸ ἐχθρὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους.

Ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντιδράσουμε. Ἂν ἡ παθητικὴ ἀντίσταση στὴν ἐπιβολὴ τῆς Φοροκάρτας ὁδήγησε στὴν ἀποτυχία της, καὶ τώρα ἡ μὲ κάθε νόμιμο μέσο ἀντίδρασή μας μπορεῖ νὰ ματαιώσει τοὺς φασιστικοὺς νεοταξικοὺς σχεδιασμοὺς τῶν ἐπίδοξων παγκόσμιων τυράννων· οἱ ὁποῖοι ἂς τὸ ξέρουν: Ὅ,τι καὶ νὰ μηχανευθοῦν, στὸ τέλος θὰ συντριβοῦν ἀπὸ τὸν μόνο ζῶντα Θεό, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ τελικὸς νικητὴς καὶ ὁ μόνος Κύριος καὶ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου.

Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ»

Ὑπείκων εἰς τόν σωτηριώδη λόγο τοῦ ἐνσαρκωθέντος Κυρίου ὅτι τά μέλη τοῦ σώματός Του πρέπει νά εἶναι τό ἅλας τῆς γῆς καί τό φῶς τοῦ κόσμου καί ἡ βίοτή τους νά ἀποδεικνύει καθημερινῶς τόν συντονισμό της πρός τήν Εὐαγγελική ἀλήθεια ὡς «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. 5:13-14) χρεωστῶ ὡς ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας νά γνωστοποιῶ τά κατ’ ἐμέ εἰς τούς διακονουμένους ὑπό τῆς ἀναξιότητός μου.

Ὅπως πρό ὀλίγου χρόνου τά λεγόμενα «ὁμοερωτικά» σωματεῖα μέ εἶχαν ἐγκαλέσει ποινικά διά δῆθεν ἐξύβρισή τους ἐπειδή ὁμιλῶ ἐναντίον τῆς θανασίμου ἁμαρτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πού ἀποκόπτει ἀπό τόν αἰώνιο Θεό καί ἀντιβαίνει στήν ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ψυχολογία ἐπιχειροῦσα τήν ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας μέ τήν συνδρομή τοῦ κ. Παναγιώτου Δημητρᾶ, ἐκπροσώπου τοῦ  Ελληνικοῦ παρατηρητηρίου τῶν συμφωνιῶν τοῦ Ἑλσίνκι, μιᾶς Μή Κυβερνητικῆς Ὀργανώσεως (ΜΚΟ), μέ ἀποτέλεσμα νά ἀθωωθῶ τελεσιδίκως μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 455/2011 Διάταξη τοῦ Εἰσαγγελέως Ἐφετῶν Ἀθηνῶν ἔτσι καί πάλι ἡ ἀνωτέρω ΜΚΟ μέ τήν συνδρομή τοῦ ἐκδότου κ. Μωρίς Χατζῆ τοῦ περιοδικοῦ «Κρησάρα», πού ἀσχολεῖται μέ θέματα τοῦ Ἑβραϊσμοῦ καί τοῦ κ. Abdulhalim Dede πού αὐτοπροσδιορίζεται στήν Ἑλλάδα, κατά παράβαση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης ἡ ὁποία δέν ἀναγνωρίζει Τουρκική μειονότητα ἐπειδή δέν ὑφίσταται, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς «Τουρκικῆς μειονοτικῆς κίνησης γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα», μέ ἐγκαλοῦν ἐνώπιον τῆς ποινικῆς δικαιοσύνης γιά δῆθεν παράβαση τῶν ἄρθρων 1 καί 2 τοῦ Νόμου 927/1979 «Περί κολασμοῦ πράξεων ἤ ἐνεργειῶν ἀποσκοπουσῶν εἰς φυλετικάς διακρίσεις» σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ/28.11.2008 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου διά δημοσιευθεῖσες θέσεις μου διά τόν διεθνῆ Σιωνισμό καί τόν Ἰσλαμισμό παρερεμηνεύοντες ἐντελῶς τάς διατάξεις τῶν Νόμων πού ἐπικαλοῦνται διότι οὐδέποτε ὁ λόγος μου προέτρεψε στήν πρόκληση διακρίσεων, μίσους ἤ βίας κατά προσώπων, ἀλλ’ ἀνέδειξε ὡς ἔχω χρέος ἐκ τῆς Ἐπισκοπικῆς μου εὐθύνης, τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων ἐκφράζων ἐλευθέρως ὡς στό Σύνταγμα τῆς χώρας κατωχυροῦται τήν προσωπικήν μου ἄποψιν.

Χρησιμοποιοῦν βεβαίως δηλώσεις στρεβλωτικές τῶν θέσεών μου, τοῦ τότε Κυβερνητικοῦ Ἐκπροσώπου κ. Πεταλωτῆ, τῆς Προέδρου τῆς ΔΗΣΥ κας Ντόρας Μπακογιάννη, τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου, τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Προέδρου τῆς ΑΧΕΠΑ κ. Νικολάου Καρακώστα, τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου Ἑλλάδας, τοῦ Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, τοῦ κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη, ἐκδότου τῆς «Νέας Ἑστίας» κλπ.

Οἱ ἐγκαλοῦντες τήν ταπεινότητά μου παραθεωροῦν διά τῶν μηνύσεών των ὅτι εὑρισκόμεθα σέ χώρα δημοκρατική καί ἐλευθέρα, ὅπου ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως ἀποτελεῖ συνταγματικό κεκτημένο δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου καί ἑπομένως ἐάν διαφωνοῦν μέ τάς θέσεις μου ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀντιπαρατεθοῦν πρός αὐτάς δημοσίᾳ.
Ἔχω ἀναρτήσει στό διαδίκτυο συγκρητική μου μελέτη διά τόν Χριστιανισμό καί τόν Ἰσλαμισμό ὅπου ἀποδεικνύω ἐναργέστατα ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι θρησκεία κατασκευασμένη ἀπό ἀνθρώπους καί μή προερχομένη ἐκ τῆς θείας ἀποκαλύψεως, ὅπως ὁ Χριστιανισμός καί οὐδείς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἰσλαμισμοῦ τόλμησε νά τήν ἀντικρούσει.
Τό ἴδιο ἔχω δημόσια μέ ἀδιάψευστα ἐπιχειρήματα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τοῦ Προφητισμοῦ ἀποδείξει ἀπευθυνόμενος στόν τ. Ραββίνο τῆς Θεσσαλονίκης κ. Φριζῆν ὅτι ὁ ἐνσαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Μεσσίας καί ὅτι ὁ ἀναμενόμενος ὑπό τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ θά εἶναι ὁ τραγικός Ἀντίχριστος. Καί πάλι οὐδείς ἐτόλμησε νά ἀντικρούση τό κείμενό μου. Τό νά ἐπιχειρεῖται ἡ φίμωσις μου μέ ἀβάσιμες, ἕωλες καί ἀνεπέρειστες μηνύσεις εἶναι καθαρή ματαιοπονία.
Ταπεινῶς καί φιλαδέλφως προτρέπω τούς διώκτας μου νά μετανοήσουν εἰλικρινῶς, νά δεχθοῦν τόν μόνο Σωτῆρα καί Λυτρωτή Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, διότι ἄλλως θά ἀπωλέσουν καί αὐτήν τήν ζωήν κατατρυχόμενοι ἀπό ψευδῆ κοσμοείδωλα καί τό φρικωδέστερον τήν αἰώνια καί ἀδιάστατη καί ἀτελεύτητη συνέχειά της.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ  

Γράφει η Χαροκόπου Τσώνη Όλγα 

Κοιτώντας το δέντρο, χάνεις το δάσος...

Ήταν ολοφάνερο από τις εκλογές της 6^ης Μαΐου ότι κάτι δεν πάει καλά με τους εκλογικούς καταλόγους. Πώς είναι δυνατόν ένας πληθυσμός προσδιορισμένος από  την απογραφή του 2011 στον αριθμό : 10.787.690, και ο πληθυσμός μέχρι 14 ετών να προσδιορίζεται στον αριθμό : 1.666.888 να καταλήγουν σε  αριθμό εγγεγραμμένων 9.949.401!

10.787.690-1.666.690= 9.121.000 (διαφορά 9.949.401-9.121.000=828.401)

(http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/BUCKET/General/A1602_SAM01_DT_DC_00_2011_01_F_GR.pdf)

Και δεν έχουμε και στοιχεία για τους νέους από 14-17 ετών οι οποίοι θα αυξήσουν αυτή τη διαφορά…

Ποιοι να’ναι άραγε αυτοί οι 828.401 εγγεγραμμένοι που κάπως δεν ταιριάζουν στα στοιχεία αυτής της μιας εκλογικής αναμετρήσεως;

Από αυτό το μαθηματικό ακατανόητο έλαβα αφορμή και μελέτησα τα σχετικά στοιχεία όλων των εκλογικών αναμετρήσεων (βουλευτικών) από το 1974-2012.

Όταν λοιπόν ξέφυγα από το δέντρο και κοίταξα το μεταπολιτευτικό δάσος, έπαθα ότι και σεις όταν θα δείτε τον παρακάτω συγκεντρωτικό πίνακα που δημιούργησα.

Τα κίτρινα στοιχεία είναι η διαφορά που προκύπτει από τους εγγεγραμμένους της προηγουμένης  περιόδου ως προς τους εγγεγραμμένους της επομένης  περιόδου.

Από τα στοιχεία της δημοσιευμένης στο διαδίκτυο εργασίας « Οι δημογραφικές εξελίξεις στη νεώτερη Ελλάδα (1830-2007)» Β. Κοτζαμάνης, Ε. Ανδρουλάκη, προκύπτει κατά μέσον όρο ότι

(Όπως ξεκάθαρα φαίνεται τις τελευταίες δεκαετίες η αύξηση του πληθυσμού είναι οριακή, κι αν φαίνεται ότι υπάρχει κάποια αύξηση, αυτή οφείλεται στους αριθμούς των γεννήσεων των μεταναστών. Καθώς και η συνολική αύξηση του πληθυσμού δεν οφείλεται στους Έλληνες αλλά στους μετανάστες κατοίκους της Ελλάδας διότι στις απογραφές του 2001 και 2011 κατεγράφη ο μόνιμος πληθυσμός με καμία διευκρινιστική ερώτηση για την ιθαγένεια των απογραφομένων.)

Δηλαδή στις εκλογές ας πούμε του 1993, αν ανατρέξουμε 18 χρόνια πριν, έχουμε μια αύξηση:  ας πάρουμε το 83.900, περίπου 84.000 επί ,χοντρικά, 20 χρονιές, 1.680.000 νέους εγγεγραμμένους επί των εγγεγραμμένων του 1974,  έχουμε και λέμε : 6.241.066+1.680.000=7.921.066

Τι λένε όμως οι εγγεγραμμένοι του 1993; Δείτε τον πίνακα.

Σας… ξαφνιάζουν τα στοιχεία;

Το 1985 ψήφισαν 3 σειρές νέων μαζεμένες γιατί δόθηκε το δικαίωμα ψήφου στα 18. Αλλά και 150.000 να’ ταν η κάθε σειρά, 150.000 επί 3 δεν κάνει 948.869…!

Και ξάφνου τι έγινε και οι αυξήσεις των εκατοντάδων χιλιάδων έγιναν αυξήσεις των δεκάδων χιλιάδων; Που και αυτοί, από το αρχικό παράδειγμα των φετεινών εκλογών, εγκλείουν ήδη από μόνοι τους ένα εσωτερικό μαθηματικό λάθος των 800.000 ατόμων.

Από κει και πέρα ο θεός κι η μοίρα μας…

Όπως και να’χει νομίζω ότι το υπουργείο εσωτερικών θα έπρεπε να δώσει μία απάντηση. Πώς δικαιολογούνται τέτοιες διακυμάνσεις στους αριθμούς; Κι αν υπάρχουν λόγοι, καιρός να τους μάθουμε κι εμείς.

(Ελληνοπόντιοι, ιθαγένειες , ελληνοποιήσεις, διπλοεγγραφέντες, καλπονοθευτικός εκλογικός νόμος …)

Να μάθουμε κι εμείς τι δύναμη πρέπει να’χει πια η ψήφος μας για ν’ αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο.

Γιατί αν υποψιαστώ ό,τι υποψιάζεστε και σεις …

Συνταγματική και σύμφωνη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είναι η νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει ότι, για να κατατεθεί έφεση επί φορολογικών και τελωνειακών υποθέσεων, πρέπει να καταβληθεί πρώτα το 50% του οφειλόμενου ποσού.

Στην απόφαση αυτή κατέληξε η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, ενώ, σύμφωνα με τη νομοθετική αυτή ρύθμιση το καταβλητέο ποσό υπολογίζεται από την αρμόδια φορολογική ή τελωνειακή αρχή, η οποία συντάσσει ατελώς, μετά από αίτηση του εκκαλούντος, ειδικό σημείωμα, με το οποίο βεβαιώνεται και η καταβολή του.

Ειδικότερα, εταιρεία γεωργικών προϊόντων υποστηρίζει ότι η διάταξη αυτή που προβλέπει την καταβολή του 50% του οφειλόμενου ποσού, προκειμένου να μπορεί να δικαστεί μία υπόθεση σε δεύτερο βαθμό, μετά από έφεση, είναι αντισυνταγματική.

Και είναι αντισυνταγματική, σύμφωνα με την εταιρεία, γιατί «παραβιάζει το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος και τις συνταγματικές αρχές της αναλογικότητας και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, καθώς επίσης και το άρθρο 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».

Οι σύμβουλοι Επικρατείας στην υπ' αριθμ. 1619/2012 απόφασή τους επισημαίνουν ότι σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του επίμαχου νόμου 3900/2010, η υποχρέωση καταβολής του 50% του οφειλομένου φόρου αποβλέπει στον συγκερασμό «της ανάγκης άμβλυνσης των δυσμενών για το Δημόσιο συνεπειών από τη διατήρηση επί μακρό χρονικό διάστημα δικαστικών εκκρεμοτήτων στις φορολογικές και τελωνειακές υποθέσεις», καθώς και στην «αποθάρρυνση της άσκησης ενδίκων μέσων με μόνο σκοπό την καθυστέρηση στην εκπλήρωση νόμιμων υποχρεώσεων, ιδίως εκείνων που αφορούν την καταβολή φόρων», ενώ περαιτέρω αναφέρεται ότι «δύναται να λειτουργήσει αποτρεπτικά για όσους ασκούν την έφεση με μόνο σκοπό να καθυστερήσουν την εκπλήρωση των φορολογικών τους υποχρεώσεων συντελώντας με τον τρόπο αυτό στην υπερφόρτωση των δικαστηρίων και στις συνέπειες που αυτή έχει στην απονομή της Δικαιοσύνης».

Ενόψει αυτών, υπογραμμίζουν οι δικαστές, η επίμαχη διάταξη που προβλέπει ότι ο φορολογούμενος οφείλει να καταβάλει το 50% του οφειλομένου κατά την πρωτόδικη απόφαση φόρου, δεν αντίκειται στο άρθρο 20 παράγραφος 1 του Συντάγματος και στο άρθρο 6 παράγραφος 1 της ΕΣΔΑ.

Ακόμη, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου έκρινε ότι η εταιρεία πρέπει να καταβάλει επίσης και αναλογικό παράβολο ίσο προς το 2% του αντικειμένου της διαφθοράς, όπως προβλέπει το άρθρο 45 του ίδιου νόμου 3900/2010.

Να σημειωθεί ότι και αυτή η τελευταία διάταξη έχει κριθεί συνταγματική και σύμφωνη με την ΕΣΔΑ.

Κατόπιν αυτών το ΣτΕ υποχρέωσε την εταιρεία να καταβάλει το 50% των οφειλομένων, δηλαδή 1.316.722 ευρώ, καθώς και παράβολο 2.000 ευρώ.

  ΔΙΚΑΣΤΗΣ