Ο Κύριος απαιτεί από τους πιστούς Του να ασκήσουν κάθε δυνατή βία, να καταβάλουν κάθε κόπο, να εργάζονται έως ότου έχουν το φως, να προσεύχονται δίχως διακοπή, να απαιτούν, να ζητούν, να κρούουν, να νηστεύουν, να επιτελούν πολυάριθμα έργα ελεημοσύνης,

Λόγος στὴ Γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ - Homilia in Navitatem Mariae (νεοελληνικὴ ἀπόδοσις).

Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).  ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)

Τι αποκαλύπτει δημοσιογραφική έρευνα

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θε ὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόλλυται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16 )

Η εμφάνιση του Αλκιβιάδη στον πολιτικό χώρο συνδέεται με την μεγάλη καταστροφή των Αθηναίων στην Σικελία.

Για να μην έχει αντίσταση η Τουρκία όταν θα έκανε την εισβολή!

Πολλά και ποικίλα τα ονόματα, με τα οποία αναφέρεται η οσία Κασιανή στα χειρόγραφα. Κασιανή και Κασσιανή, Κασία και Κασσία, Εικασία και Ικασία. Στους βυζαντινούς χρονογράφους αναφέρεται ως Εικασία[1], ως Ικασία[2] και ως Κασία[3]. Γι' αυτό, το σωστό είναι να γράφεται με ένα σίγμα. Σε χειρόγραφα εκκλησιαστικών ύμνων, αργότερα, και σε ποιητικές ανθολογίες, που περιλαμβάνουν και δικά της έργα, η ποιήτρια αναφέρεται και ως Κασσία, Κασία, Κασιανή, Κασσιανή, Εικασία, Ικασία, ακόμη και Ταϊσία. Το έτος γεννήσεως και θανάτου, η οικογένεια και ο τόπος καταγωγής της είναι άγνωστα.

Οσία Κασιανή και βασιλεύς Θεόφιλος

Η ιστορία την συνδέει με τον βασιλέα Θεόφιλο (829-842). Ο χρονογράφος Γεώργιος Μοναχός ή Αμαρτωλός, που έζησε τον 9ο αιώνα[4], γράφει ότι η μητέρα του αυτοκράτορα, ή κατ' άλλους η μητρυιά Ευφροσύνη[5], θέλησε ο υιός της Θεόφιλος να βρει την κατάλληλη σύζυγο, διαλέγοντας μεταξύ πολλών νεανίδων, που συγκεντρώθηκαν στα ανάκτορα. Σ' αυτήν, που θα του άρεσε περισσότερο, του έδωσε η μητέρα του να της προσφέρει ένα χρυσό μήλο. Ο Θεόφιλος εντυπωσιάσθηκε από την ομορφιά της οσίας Κασιανής και ελκύσθηκε προς αυτήν. Αλλά θέλησε, πριν της δώσει το χρυσό μήλο, να ελέγξει την εξυπνάδα και την ετοιμότητά της. Γι' αυτό της είπε· «Ως άρα διά γυναικός ερρύη τα φαύλα»!, εννοώντας την Εύα. Η οσία Κασιανή τότε απάντησε εύστοχα και ευφυέστατα· «Αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττονα», εννοώντας την Παναγία. Τότε ο αυτοκράτορας, επειδή πληγώθηκε το γόητρό του από την απάντηση, έδωσε το μήλο σε μια άλλη κοπέλα, την Θεοδώρα, που καταγόταν από την Παφλαγονία της Μ. Ασίας. Έκτοτε η οσία Κασιανή έκτισε μοναστήρι και έζησε την αφιερωμένη ζωή της μοναχής. Τα «Πάτρια Κων/πόλεως» μαρτυρούν επίσης ότι έκτισε μονή, ο δε Μ. Γεδεών[6] το τοποθετεί «εν Υψωμαθείοις της Κων/πόλεως».

Η Οσία Κασιανή ως υμνογράφος

Ο Γεώργιος αναφέρει, επίσης, ότι η οσία Κασιανή έχει γράψει το τροπάριο της Μ. Τετάρτης «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...», το τετραώδιο του Μ. Σαββάτου «Άφρων γηραλέε» και άλλα τινά. Τουτέστιν μαρτυρεί ότι υπήρξε συγγραφεύς εκκλησιαστικών ύμνων.

Τα ίδια γράφει ο Συμεών ο Μάγιστρος και Λογοθέτης, που έζησε τον 10ο αιώνα[7], ο Λέων ο Γραμματικός ο Αρμένιος, που έγραψε αρχές 11ου αιώνα[8] και ο Μιχαήλ Γλυκάς, που έζησε τον 12ο αιώνα[9]. Οι Συμεών και Λέων, αναφερόμενοι στα έργα της, γράφουν αορίστως ότι «και συγγράμματα αυτής πλείστα καταλέλοιπε», ενώ ο Γλυκάς δεν αναφέρει τίποτα περί συγγραμμάτων.

Τα άλλα γνωστά έργα της οσίας Κασιανής, σύμφωνα με χειρόγραφα εκκλησιαστικών ύμνων, είναι:

α) Το δοξαστικό του εσπερινού των Χριστουγέννων «Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης...»,

β) Το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της Γενήσεως του Τιμίου Προδρόμου (24-6), «Ησαΐου νυν του προφήτου...»,

γ) Το εις τους μάρτυρες Γουρίαν, Σαμωνά, και Άβυδον στιχηρό, σε ήχο Β΄ (15-11).

δ) Τα δύο στιχηρά εις τους μάρτυρες Ευστράτιο, Αυξέντιο, Ευγένιο, Ορέστη (13-12).

ε) Το τετραώδιο του Μ. Σαββάτου «Άφρων γηραλέε...», που ήδη προαναφέραμε[10].

Η Οσία Κασιανή ως ποιήτρια

Επίσης, η οσία Κασιανή έχει ασχοληθεί και με την κοσμική ποίηση. Έχει συγγράψει πλήθος γνωμικά και επιγράμματα, τα οποία είναι γραμμένα κατά το μεγαλύτερο τους μέρος σε ιαμβικό τρίμετρο. Τα κυρίαρχα θέματα των γνωμικών είναι η μωρία, ο πλούτος, ο φθόνος, η φειδώ. Αρκετά απ' αυτά αρχίζουν με τη λέξη «μισώ». Π.χ. «Μισώ τον μοιχόν, όταν κρίνη τον πόρνον. Μισώ σιωπήν, ότε καιρός του λέγειν. Μισώ τον διδάσκοντα μηδέν ειδότα»[11].

 
Περί της ιστορίας των καλλιστείων

Πολλοί ακαδημαϊκοί ερευνητές εκφράζουν αμφιβολίες για την αλήθεια της ιστορίας των καλλιστείων ή την αποκρούουν εντελώς. Οι λόγοι είναι οι εξής τρεις:

Α΄. Ο Παπαρρηγόπουλος[12] (1815-1891) παρατηρεί ότι οι χρονογράφοι παρουσιάζουν τον Θεόφιλο να νυμφεύεται, ενώ είναι βασιλεύς. Ο Θεόφιλος, όμως, βασίλευσε μόνο 12 έτη και 3 μήνες[13] και στον 3ο χρόνο της βασιλείας του[14] πάντρεψε την προτελευταία από τις πέντε κόρες του[15], την Μαρία. Λογικά δεν συμβιβάζονται αυτά τα δύο γεγονότα.

Β΄. Διασώζονται τρεις επιστολές του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου (759-826) προς την κανδιδάτισσα Κασσία, η οποία διάγει ως μοναχή και μάλιστα «παιδιόθεν» προτίμησε την μοναχική αφιέρωση. Αν η Κασσία αυτή ταυτίζεται με την υμνογράφο, τότε το επεισόδιο με τα καλλιστεία είναι αδύνατο να είναι αληθινό και λόγω της «παιδιόθεν» μοναχικής της αφιερώσεως και λόγω χρονολογικής αντιφάσεως. Ο γάμος του Θεοφίλου έγινε αποδεδειγμένα το 830, ενώ ο όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης κοιμήθηκε το 826[16].

Γ΄. Η στιχομυθία του Θεοφίλου με την οσία Κασιανή, «δια γυναικός ερρύη τα φαύλα, αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα», δεν είναι πηγαία έμπνευση ούτε έχει συντελέσει στο ν' απορριφθεί η Κασιανή, κατά τον καθηγητή της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σταύρο Ιω. Κουρούση[17]. Διότι στην P.G. (50, 795) υπάρχει λόγος εις τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, επ' ονόματι του αγίου Χρυσοστόμου (φέρεται και ως έργο του Γρηγορίου του θαυματουργού), του οποίου η αρχαιότητα είναι αδιαμφισβήτητος. Ο B. Marx αποδεικνύει ότι είναι έργο του Πρόκλου Κων/πόλεως (434-446), μαθητού του Χρυσοστόμου, ο οποίος έκανε και την ανακομιδή των οστών του ιερού πατρός στην Κων/πολη. Εκεί στο λόγο λέγεται· «δια γυναικός ερρύη (ερύει; Fort. βρύειed.) τα φαύλα, δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα».

Ο Θεόφιλος και το τροπάριο της Κασιανής

Λαϊκή παράδοση αναμιγνύει και τον Θεόφιλο στη δημιουργία του τροπαρίου «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή». Αναφέρει η παράδοση αυτή ότι, ενώ συνέγραφε το τροπάριο η οσία Κασιανή και είχε φθάσει στη φράση «κρότον τοις ωσίν ηχηθείσαν», την επισκέφθηκε ο Θεόφιλος. Εκείνη τότε κρύφτηκε, για να τον αποφύγει, κι εκείνος, αφού διάβασε το κείμενο, που γράφτηκε μέχρι εκείνη τη στιγμή, προσέθεσε «τω φόβω εκρύβη». Θέλησε δηλ. γι' άλλη μια φορά να την ειρωνευθεί.

Το θρυλούμενο αυτό επεισόδιο της λαϊκής παραδόσεως το πήραν μυθιστοριογράφοι και του έδωσαν άλλες προεκτάσεις. Έτσι ταυτίζουν την πόρνη του τροπαρίου με την οσία Κασιανή. Αυτή η ταύτιση είναι εντελώς αβάσιμη, ακόμη κι αν η ιστορία περί των καλλιστείων είναι αληθινή. Οι βυζαντινοί χρονογράφοι αναφέρουν μόνο ότι ήταν υποψήφια σύζυγος του Θεοφίλου και ουδέν περισσότερο. Και η λαϊκή παράδοση θρυλεί ότι κρύφτηκε, για να μη συναντηθεί με τον Θεόφιλο. Βεβαίως είναι εντελώς λαθεμένη η ερμηνεία της, διότι φαίνεται ξεκάθαρα από την πλοκή του τροπαρίου ότι ο κρότος των βημάτων, που ακούστηκε, είναι ανθρωποπαθής έκφραση της ποιήτριας, που αναφέρεται στα βήματα του Θεού, που άκουσε η Εύα στον παράδεισο και όχι στα βήματα του Θεοφίλου, που άκουσε η ποιήτρια. Αλλά, η μανία των ανθρώπων για "love story", η νοσηρή σκέψη ορισμένων μυθιστοριογράφων και η προβολή των δικών τους σαρκικών και αμαρτωλών επιθυμιών, ακόμη και στα πιο άγια πρόσωπα, δημιούργησαν τον μύθο, που αναφέραμε. Εξάλλου, αν η οσία Κασιανή ήταν πόρνη, η Εκκλησία μας δεν θα το έκρυβε, αλλά θα το προέβαλλε, όπως και σε άλλες περιπτώσεις (Μαρία Αιγυπτία, Πελαγία, Ταϊσία, Δαυίδ), και θα την παρουσίαζε ως υπόδειγμα μετανοίας και κατανύξεως.

Η Οσία Κασιανή και η πόρνη γυνή

Στη συνάφεια αυτή πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν έχει καμμία σχέση η πόρνη γυναίκα του Ευαγγελίου της Μ. Τετάρτης με την οσία Κασιανή, η οποία έζησε τον 9ο αι. Όταν η οσία Κασσιανή γράφει το γνωστό σε όλους τροπάριο, που ψάλλεται τη Μ. Τρίτη το εσπέρας, στον Όρθρο της Μ. Τετάρτης, «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...», δεν αναφέρεται στον εαυτό της. Απλώς ως ποιήτρια, ως λογοτέχνης η οσία Κασσιανή έγραψε για την πόρνη γυναίκα του Ευαγγελίου. Αυτή, λοιπόν, τη συμπεριφορά της πόρνης γυναικός από την Ευαγγελική διήγηση, την πήρε η ποιήτρια και μοναχή Κασσιανή τον 9ο αι. η οποία παρ' ολίγον θα κοσμούσε τον θρόνο του Βυζαντίου, και την έκανε ύμνο. Λένε οι ειδικοί ότι ο θρόνος του Βυζαντίου έχασε μία αυτοκράτειρα, αλλά η βυζαντινή υμνογραφία κέρδισε μία βασίλισσα. Η αγία Κασσιανή είναι βασίλισσα της χριστιανικής ποιήσεως[18].

Η Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Οσίας Κασιανής στις 7 Σεπτεμβρίου

Τέλος, παραθέτουμε κατωτέρω το τροπάριο της Οσίας Κασιανής με μία μετάφραση-μεταγραφή του Φωτίου Κόντογλου.

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.

Οίμοι! λέγουσα, ότι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος έρως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ, κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις, ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σήν δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

(Φώτη Κόντογλου μεταγραφή)

 
Κύριε, η γυναίκα, που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:

Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γη.

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος[19].

[1] Γεώργιος Μοναχός ή Αμαρτωλός και Συμεών Μάγιστρος και Λογοθέτης.

[2] Λέων ο Γραμματικός.

[3] Μιχαήλ Γλυκάς.

[4] P.G. 110, 1008.

[5] Κεδρηνός, τέλη 11ου και αρχές 12ου αιώνα, P.G. 121, 985.

[6] Βυζαντινόν Εορτολόγιον, Κων/πολις 1899, σ. 218.

[7] P.G. 109, 685.

[8] P.G. 108, 1045.

[9] P.G. 158, 537.

[10] Γεώργιος Παπαδόπουλος, Λεξικό της Βυζαντινής Μουσικής, Αθήνα 1995, σ. 121. Κατά τον επιφανή βυζαντινολόγο Krumbacher (1856-1909) «η Κασιανή είναι η μόνη αξιομνημόνευτη βυζαντινή ποιήτρια».

[11] Νίκη Τσιρώνη, Κασσιανή η υμνωδός, Εισαγωγή, εκδ. Φοίνικας, Αθήνα 2002, έκδ. Β΄, σσ. 31-32, 79-85.

[12] Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, έκδ. 8η , τ. 4ος , σ. 566.

[13] P.G. 158, 537.

[14] P.G. 109, 692.

[15] P.G. 109, 689.

[16] Νίκη Τσιρώνη, ένθ'ανωτ., σσ.14-16, 93-95 οι επιστολές του Στουδίτου.

[17] Σταύρος Ιω. Κουρούσης, «Εις την υμνογράφον μοναχήν Κασσίαν», περιοδικόν Αθηνά 81 (1990-1996) 427-430. Σύγγραμμα περιοδικόν της εν Αθήναις επιστημονικής εταιρείας, Αθήνα (1889 κ. εξ.).

[18] http://pmeletios.com/ar_meletios/diafora/kasiani_tropario.html

[19] http://fdathanasiou.wordpress.com/2011

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Μια επιχείρηση του »βαθέως κράτους» της Τουρκίας και ειδικότερα  της «Ειδικής Διεύθυνσης Πολέμου» ήταν η προβοκάτσια και όσα ακολούθησαν κατά των Ελλήνων – και των άλλων μειονοτήτων Εβραίων και Αρμενίων – στην Κωνσταντινούπολη στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, αποκαλύπτει η τουρκική εφημερίδα Zaman.σε αφιέρωμα της Αλίν Οζινιάν,για την μαύρη επέτειο.

Ο στρατηγός Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, ήταν αυτός ο οποίος ομολόγησε, με επαίνους, ότι τα γεγονότα ήταν μία διοργάνωση αυτής της Διεύθυνσης. Είχαν συλληφθεί ο Οκτάι Ενγκίν, που σπούδαζε στη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης, και ήταν μέλος της Υπηρεσίας Πληροφοριών καθώς και ο κλητήρας του Γενικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, Χασάν Ουτσάρ για την  βόμβα που. δήθεν έβαλαν Έλληνες στο σπίτι του Ατατουρκ στην Θεσσαλονίκη.Οι αρμόδιοι του Προξενείου δε δικάστηκαν λόγω ασυλίας, αλλά ο Ουτσάρ και ο Ενγκίν, αφού έμειναν υπό κράτηση για κάποιο διάστημα, στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι.
 

Ο βομβιστής της ΜΙΤ που έγινε Νομάρχης!

Ο Ενγκίν, αν και έφερε ελληνική υπηκοότητα, του δόθηκε υπηκοότητα τουρκική, με απόφαση του τουρκικού Υπουργικού Συμβουλίου και προστατεύθηκε με πολλές δυνατότητες που του δόθηκαν.

Ο βομβιστής Οκτάι Ενγκίν εξέλαβε αυτό που έκανε ως ηρωισμό και αργότερα, κατά την σφαγή που έγινε στο Μπεγιαζίτ, στις 16 Μαρτίου του 1978, έγινε αντιληπτό ότι ήταν βοηθός Διευθυντού Ασφάλειας. Αργότερα έγινε επικεφαλής της Διεύθυνσης Σχεδιασμού της Γενικής Διεύθυνσης Ασφαλείας και ανερχόμενος συνεχώς έφθασε να είναι το 1992 Νομάρχης του Νεφσεχίρ!

Πλήρη αποκάλυψη δηλαδή του οργανωμένου σχεδίου!

Ομως οι αποκαλύψεις δεν σταματούν  εδώ  σχετικά με τα γεγονότα που είχαν σημειωθεί  τη νύχτα 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 και το πώς έγιναν οι καταστροφές, όταν ομάδες Τούρκων έμπαιναν στα σπίτια και πετούσαν, από τα ρωμαίικα σπίτια, τα έπιπλα στους δρόμους και το πώς γείτονες, από την ίδια περιοχή, είχαν πάρει μέρος μεταξύ των πλιατσικολόγων και κατέστρεφαν καταστήματα και σπίτια,γράφει η εφημερίδα στο αφιέρωμά της.

Στην περιοχή Ταξίμ και στη λεωφόρο Ιστικλάλ τα γεγονότα βιώθηκαν έντονα, συνεχίζει,ως μία περίπτωση λεηλασίας και αρπαγών. Τα καταστήματα των Ρωμιών, των Αρμενίων και των Εβραίων υπέστησαν επιθέσεις από πλήθη που δε μπορούσαν να ελεγχθούν και μέχρι σήμερα υπάρχουν φωτογραφίες από την καταστροφή που είχε επέλθει. Την ημέρα εκείνη η αστυνομία δε μπόρεσε να επέμβει στη λεηλασία και ο λαός δε μπόρεσε να τεθεί υπό έλεγχο.
 

Αναλυτικά το χρονικό της προβοκάτσιας

Η ιστορία – παραθέτει το χρονικό – είχε ξεκινήσει όταν στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955 στις 13:00, ο τουρκικός κρατικός ραδιοσταθμός είχε δώσει την είδηση ότι είχε γίνει βομβιστική επίθεση στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Η είδηση αυτή δημοσιεύτηκε το απόγευμα στην εφημερίδα Istanbul Express, που ήταν φιλοκυβερνητική, ως 2η έκδοση, δημοσιεύοντας υπερβολές (σ.σ.ότι ήταν έργο Ελλήνων κλπ).

Τις επόμενες ώρες, διάφορες ομάδες Τουρκων φοιτητών, που είχαν κάνει τις προετοιμασίες τους εκ των προτέρων, πραγματοποίησαν εκδήλωση στην πλατεία του Ταξίμ, με την έκκληση του «Συνδέσμου Η Κύπρος είναι τουρκική», ο οποίος είχε συσταθεί, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, για να πραγματοποιήσει ακριβώς  αυτή η λεηλασία. Αργότερα, σε άλλους που  μεταφέρθηκαν σιδηροδρομικώς από τους ανατολικούς νομούς την προηγούμενη, δόθηκε η εντολή να «ξεκινήσουν».
 

Σημάδια στις πόρτες από πρίν

Στο μεταξύ, ποιοι άραγε είχαν σημαδέψει πριν από μέρες τις πόρτες των μη μουσουλμάνων; Πως τόσοι άνθρωποι με μιας βγήκαν στους δρόμους; Γιατί η αστυνομία δεν παρενέβη;διερωτάται η Τουρκάλα δημοσιογράφος.
Το τουρκικό κράτος έριξε τις ευθύνες στην τότε κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος, και εκείνοι στους Αριστερούς. Στο δικαστήριο Γιασσίαντα, που συστήθηκε μετά το πραξικόπημα της 27ης Μαΐου, αναφέρθηκε ο ισχυρισμός ότι τα γεγονότα αυτά ήταν αποτέλεσμα της προβοκάτσιας του τότε τοτε Πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεντερές.
Όμως τελικά είχε αποκαλυφθεί -όπως προαναφέρθηκε – ότι επρόκειτο για μία επιχείρηση ενός βαθέως κράτους της «Ειδικής Διεύθυνσης Πολέμου».
 

Ήθελαν να διώξουν τις μειονότητες από το ’20

Από τη σύσταση της Τουρκικής δημοκρατίας και στη συνέχεια,  οι μειονότητες θεωρήθηκαν από το βαθύ κράτος «κίνδυνος». Οι κυβερνήσεις, στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, άσκησαν μία πολιτική αφομοίωσης  και ήθελαν να φύγουν οι μειονότητες. Στο μεταξύ, βγάζοντας «τον εχθρό» έξω, ο μεγαλύτερος στόχος ήταν να τουρκοποιήσουν τα κεφάλαιά τους και αυτό το πέτυχαν. Έγιναν εκστρατείες του «Πολίτη Μίλα Τούρκικα» (σε όσους μιλούσαν ελληνικά στο δρόμο, οι διερχόμενοι τους φώναζαν να μιλάνε τούρκικα).
 

400 βιασμοί

Ακολούθησε ο Κεφαλικός Φόρος και στόχος ήταν να απηυδήσουν οι μειονότητες, να τρομάξουν, να φύγουν και να λήξει έτσι η ηγεσία τους στην οικονομία. Μία από τις μεγαλύτερες οργανωμένες «εκστρατείες» που είχαν γίνει για τις μη μουσουλμανικές μειονότητες, για να εγκαταλείψουν τα εδάφη της Τουρκίας, ήταν αυτή των Σεπτεμβριανών του 55... Εικάζεται πως τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου βιάστηκαν περίπου 400 γυναίκες – υπάρχουν καταγεγραμμένες 60 περιπτώσεις βιασμών. Ο αριθμός όμως είναι μεγαλύτερος και λέγεται ότι οι γυναίκες, επειδή ντρεπόντουσαν δεν τα είχαν πει, γράφει η εφημεριδα Ζαμάν.
 

Καταστράφηκαν 4.214 σπίτια, 1.004 καταστήματα κλπ 

Στα γεγονότα που έγιναν στο Πέρα, στα Ταταύλα, στο Σισλί, στο Νισάντας, στο Εμίνονού, στο Φατίχ, στο Εγιούπ, στο Μακροχώρι, στον άγιο Στέφανο, στο Μεσοχώρι, στο Αρναβούτ Κιόι, στο Μπεμπέκ, στο Μόδι, στο Καντίκιόι, στο Κουζγκουντζουκ, στο Τσενγκέλ Κιόι και στα Πριγκιπόνησα, που έγιναν τα γεγονότα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, καταστράφηκαν 4.214 σπίτια, 1.004 καταστήματα, 73 εκκλησίες, 1 συναγωγή, 2 μοναστήρια, 26 σχολεία, πολλά νεκροταφεία και 5.317 εγκαταστάσεις, όπου υπήρχαν και πολλά καταστήματα.
 

Σκοτώθηκαν 12 άτομα 

Επίσης σκοτώθηκαν 12 άτομα και τραυματίστηκαν 300.  Καταγράφηκαν περιπτώσεις, όπως τα νεκροταφεία που καταστράφηκαν, τα πτώματα στους δρόμους, οι κληρικοί εναντίον  των οποίων έγιναν επιθέσεις και μάλιστα τους έγινε περιτομή. Σημειώνεται πως για τα γεγονότα, οι οπαδοί του δημοκρατικού κόμματος, αργότερα, είχαν πει «Εμείς νομίζαμε ότι θα σπάζαμε μόνο μερικά τζάμια».
 

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ

Από αφιερώματα σε άλλες εφημερίδες κρατούμε μερικά στοιχεία:Η Taraf,  γράφειότι οι επιθέσεις και οι αρπαγές, που έγιναν  στα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Κων/λη, στην Άγκυρα και στη Σμύρνη, στράφηκαν περισσότερο στους Ρωμιούς πολίτες.  Οι Ρωμιοί της Πόλης, μετά τα γεγονότα αυτά, άρχισαν να χάνουν, ταχύρρυθμα, τη θέση τους στην οικονομική ζωή και άρχισαν να φεύγουν λίγοι-λίγοι από τη χώρα. Στη ρωμαίικη κοινότητα της Κων/λης, το τελευταίο βαρύ χτύπημα καταφέρθηκε το 1964 σε σχέση με την Κύπρο. Η κυβέρνηση Ινονού αποφάσισε να απελαθούν οι Ρωμιοί που είχαν ελληνικά διαβατήρια και 30.000 περίπου Ρωμιοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία. Σήμερα, το 2013, στην Τουρκία ο πληθυσμός των μη μουσουλμάνων πολιτών δε φθάνει ούτε τις 100.000. Σε μία χώρα των 76 εκατ., σε μία χρονική διάρκεια 100 ετών, η χώρα εκκαθαρίστηκε από το μη μουσουλμανικό πληθυσμό και τουρκοποιήθηκε.
 

«Κεφαλικός Φόρος» για τουρκοποίηση της οικονομίας

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επί κυβερνήσεως Σουκρού Σαράτσογλου, εφαρμόστηκε ο Κεφαλικός  Φόρος. Ήταν μία περίπτωση με την οποία ο μη μουσουλμανικός πληθυσμός, που βρισκόταν στην Κων/λη, άλλαξε. Και άλλαξε η θέση του στην οικονομική ζωή. Πολλοί έμποροι Ρωμιοί, Εβραίοι και Αρμένιοι χρεοκόπησαν λόγω του φόρου αυτού και εστάλησαν σε στρατόπεδα εργασίας, που είχαν σαν αποτέλεσμα να αποσυρθούν από την οικονομική ζωή. Τα παράπονα των μη μουσουλμάνων για τον Κεφαλικό Φόρο παραβλέφθηκαν από την κυβέρνηση. Ο Πρωθυπουργός της εποχής εκείνης, Σουκρού Σαράτσογλου, είχε πει ξεκάθαρα ότι σκοπός της πολιτικής αυτής ήταν η τουρκοποίηση της οικονομίας.
 

«Κοκκινίζει το πρόσωπό μου από το ρεζιλίκι αυτό»

Σε άρθρο του ο κ Ρεφίκ Έρντουραν στην Sabah γράφει ότι  το αίσθημα που ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα τον άνθρωπο είναι αυτό της ντροπής. Ο πόνος του αισθήματος αυτού στη ψυχή είναι μόνιμος. Και ειδικότερα όταν δε ντρέπεται κανείς για κάτι που συνέβη πάνω σε οργή και έξαρση, αλλά για κάτι που έγινε σχεδιασμένα. Αν και πέρασαν από τότε 58 χρόνια, εμένα ακόμα κοκκινίζει το πρόσωπό μου από το ρεζιλίκι αυτό. Η εξουσία της περιόδου εκείνης οδήγησε σε στενότητα την οικονομία, στριμώχτηκε στην εξωτερική πολιτική και δέχτηκε πολλές επικρίσεις. Το βαθύ κράτος είχε κάνει σκευωρία: στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955 θα γίνει αναστάτωση στην Κωνσταντινούπολη, τη 2η μέρα θα κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος και θα δημιουργηθεί η απαιτούμενη βάση για να εκδοθούν στη συνέχεια αλλεπάλληλοι φασιστικοί νόμοι. 

Πηγή: OnAlert

Ανάμεσα στους πολύαθλους μάρτυρες του 3ου μ.Χ. αιώνα που θυσιάστηκαν εκούσια για την αγάπη του Ιησού Χριστού είναι και ο τιμώμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 7 Σεπτεμβρίου Άγιος ένδοξος μάρτυς Σώζων. Ο λαοφιλής στους ναυτικούς και τους νησιώτες Άγιος Σώζων γεννήθηκε στη Λυκαονία της Μικράς Ασίας, η οποία βρίσκεται βόρεια της Κιλικίας, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Διοκλητιανού (284-305μ.Χ.). Προτού ασπασθεί τον χριστιανισμό, ονομαζόταν Ταράσιος και εξασκούσε το επάγγελμα του βοσκού των προβάτων. Όταν όμως άκουσε το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Χριστού και πίστεψε σ’ Αυτόν ως τον μόνο αληθινό Θεό, βαπτίσθηκε χριστιανός και έλαβε το όνομα Σώζων. Η πραότητα και η γλυκύτητα του χαρακτήρα του τον ανέδειξαν από ποιμένα των άλογων προβάτων σε φιλόστοργο πνευματικό ποιμένα των ανθρώπων και σε διαπρύσιο κήρυκα του λόγου του Θεού. Γι’ αυτό και στις περιοχές, όπου οδηγούσε για βοσκή τα πρόβατά του, κήρυττε ανελλιπώς τον λόγο του Θεού και πολλοί ήταν εκείνοι που εγκολπώθηκαν τον Ιησού Χριστό.

Μια μέρα και καθώς βοσκούσε το κοπάδι του, αποκοιμήθηκε. Στον ύπνο του είδε μια οπτασία, σύμφωνα με την οποία τον πλησίασε μια θεϊκή μορφή, η οποία του ενέπνευσε θάρρος και του ενίσχυσε την πίστη του. Του αποκάλυψε επίσης ότι ο τόπος, στον οποίο κατοικεί, θα αποδειχθεί ευλογημένος και οι κάτοικοί του θα βρουν τη σωτηρία της ψυχής τους και θα δοξάσουν την Αγία Τριάδα. Μόλις ξύπνησε ο Σώζων, άφησε τα πρόβατά του και ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του Θεού, κατευθύνθηκε στην Πομπηϊούπολη, η οποία ήταν η αρχαία πόλη Σόλος και βρισκόταν στα παράλια της Κιλικίας, νοτιοδυτικά της Ταρσού.

Η άφιξη του Σώζοντος συνέπεσε την ίδια ημέρα, κατά την οποία ο ηγεμόνας της Κιλικίας Μαξιμιανός πραγματοποιούσε την επίσημη επίσκεψή του στην πόλη για να προσφέρει πλούσιες θυσίες και ιδιαίτερες τιμές στο χρυσό είδωλο της θεάς Αρτέμιδος, το οποίο ήταν αντικείμενο λατρείας. Φτάνοντας ο Σώζων στην Πομπηϊούπολη, αναζήτησε έναν χριστιανικό ναό για να προσευχηθεί. Με θλίψη διαπίστωσε όμως ότι οι χριστιανοί της πόλης ήταν κατατρεγμένοι και κρυμμένοι και δεν μπορούσαν να λατρεύσουν τον Θεό εξαιτίας των διωγμών της περιόδου εκείνης. Επιπλέον διαπίστωσε με αγανάκτηση ότι στην πόλη λάμβαναν χώρα λαμπρές ειδωλολατρικές τελετές. Πήρε τότε την απόφαση και οργισμένος μπήκε στον ειδωλολατρικό ναό της Αρτέμιδος και έκοψε το δεξί χέρι του χρυσού ειδώλου της θεάς. Στη συνέχεια πήγε στην πόλη και αφού το πούλησε, μοίρασε το αντίτιμό του στους φτωχούς κατοίκους της. Μόλις έγινε αντιληπτό από τους φύλακες του ναού το γεγονός της κλοπής, το οποίο για τους ειδωλολάτρες ήταν ταυτόχρονα και ιεροσυλία, συνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν πολλοί αθώοι πολίτες, οι οποίοι κινδύνευαν να καταδικαστούν σε θάνατο. Όταν ο Σώζων πληροφορήθηκε τα θλιβερά αυτά γεγονότα, παρουσιάσθηκε στους φύλακες του ναού και ομολόγησε με παρρησία ότι αυτός διέπραξε την κλοπή. Αμέσως συνελήφθηκε και οδηγήθηκε στον Μαξιμιανό.

Ο ηγεμόνας τον ρώτησε καθισμένος στον θρόνο του να μάθει το όνομά του και τον τόπο της καταγωγής του. Ο Σώζων απάντησε ότι είναι από την Λυκαονία της Μικράς Ασίας και το όνομά του ήταν αρχικά Ταράσιος. Όμως μετά τη βάπτισή του έλαβε το όνομα Σώζων και μ’ αυτό τον τρόπο δήλωσε ότι είναι χριστιανός. Στο ερώτημα του ηγεμόνος για τον λόγο της άφιξής του στην Πομπηϊούπολη, απάντησε ότι είναι βοσκός προβάτων και ήρθε σ’ αυτόν τον τόπο, διότι έχει πλούσια βλάστηση και άφθονα νερά για τη βοσκή των ζώων. Στη συνέχεια τον ρώτησε να μάθει τον λόγο, για τον οποίο έκοψε το δεξί χέρι της θεάς Αρτέμιδος. Τότε ο Σώζων απάντησε ότι δεν διέπραξε ούτε αμάρτημα ούτε τόλμημα, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την ίδια τη θεά Αρτέμιδα, η οποία ούτε αγανάκτησε ούτε εξέφρασε παράπονο για την πράξη του. Μάλιστα κατά τη γνώμη του, η θεά θα κατηγορούσε, εάν είχε τη δυνατότητα να μιλήσει, ως αχάριστους και ασεβείς όλους όσους εγκατέλειψαν τον ένα και αληθινό Θεό και λατρεύουν τα άψυχα είδωλα. Τα λόγια αυτά του Αγίου προκάλεσαν τον έντονο θυμό του Μαξιμιανού, ο οποίος του ζήτησε να προσφέρει θυσία στους ειδωλολατρικούς θεούς, εάν επιθυμεί να ελευθερωθεί. Μάλιστα του πρότεινε να παίξει τον ποιμενικό αυλό του την επόμενη ημέρα που θα έβγαινε η θεά Άρτεμις και έτσι να απαλλαχθεί από κάθε τιμωρία. Ο Σώζων όμως του απάντησε ότι οι ειδωλολατρικοί θεοί δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν, διότι είναι άψυχα είδωλα, ενώ τον προειδοποίησε ότι λατρεύοντας τα είδωλα και κατασκευάζοντας νέους θεούς, υποβιβάζει τον αληθινό Θεό σε χειροτέχνημα.

Η σθεναρή ομολογία του Αγίου προκάλεσε τόσο πολύ τον θυμό του Μαξιμιανού, ώστε έδωσε την εντολή να υποβληθεί σε φρικτά βασανιστήρια. Αρχικά του προκάλεσαν πληγές στο σώμα με σιδερένια νύχια, που έφτασαν μέχρι και το βάθος των οστών του. Ο Σώζων υπέμεινε καρτερικά το σκληρό μαρτύριο, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού. Στη συνέχεια του φόρεσαν υποδήματα, τα οποία είχαν μέσα σιδερένια καρφιά και τον πρόσταξαν να βαδίσει. Ο πολύαθλος και ένδοξος μάρτυς του Χριστού παρέμεινε και πάλι σταθερός και ακλόνητος στην πίστη του, αφού παρά το άφθονο αίμα που έτρεχε, αισθανόταν ότι βάδιζε σε ανθοστόλιστο τόπο και ότι περιβρεχόταν με δροσερό νερό. Ακόμη και τα βασανιστήρια, στα οποία είχε υποβληθεί, τα θεωρούσε στολίδια πολυτιμότερα από την ένδυση και το αξίωμα του ηγεμόνος. Ο Μαξιμιανός του ζήτησε στη συνέχεια να ψάλλει την επόμενη ημέρα με τον αυλό του ύμνο προς τη θεά Αρτέμιδα, γεγονός που θα οδηγούσε στην απελευθέρωσή του. Ο Άγιος όμως του απάντησε ότι με τον ποιμενικό του αυλό συνάθροιζε μέχρι πρότινος τα πρόβατά του, ενώ τώρα υμνεί τον ένα και αληθινό Θεό με το ένδοξο μαρτύριό του και με τη σθεναρή ομολογία του, αφού ο Ιησούς Χριστός είναι η σωτηρία όλων των ανθρώπων.

Βλέποντας ο Μαξιμιανός τη σταθερή πίστη και το ακμαίο φρόνημα του Αγίου, αποφάσισε τη θανάτωσή του με τη διάλυση των μελών του σώματός του και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να χυθούν σαν νερό τα σπλάχνα του. Στη συνέχεια να ριχθεί στη φωτιά ό,τι απομείνει, ώστε να μην του προσφερθούν οι πρέπουσες τιμές του ενταφιασμού. Όταν άρχισε το φρικτό μαρτύριο της διάλυσης των μελών του σώματός του και το αίμα του κυλούσε στο χώμα, ο Άγιος έδινε την εντύπωση ότι ζει ευτυχισμένος μέσα σ’ έναν ολάνθιστο κήπο, αφού ακόμα και κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του, προσευχόταν στον Θεό και δοξολογούσε το πάντιμο όνομά Του. Κάποια στιγμή ξεψύχησε και έτσι έλαβε τον αμάραντο στέφανο της αγιότητος από τον δικαιοκρίτη Κύριο. Η μαρτυρική τελείωση του Αγίου έλαβε χώρα στις 7 Σεπτεμβρίου του έτους 288μ.Χ., που είναι και η ημέρα εορτασμού της μνήμης του.

Μόλις παρέδωσε το πνεύμα του ο Άγιος, άναψαν φωτιά για να εξαφανίσουν το μαρτυρικό λείψανο του μάρτυρος. Εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι θαυμαστό και παράδοξο. Παρόλο που ο καιρός ήταν αίθριος, ακούσθηκε μια ασυνήθιστη βροντή και ξαφνικά άρχισε να πέφτει δυνατό χαλάζι, το οποίο προκάλεσε τη φυγή του Μαξιμιανού, των δημίων και του όχλου, που είχαν συγκεντρωθεί στον τόπο του μαρτυρίου. Το θαύμα έγινε αντιληπτό από τους χριστιανούς που είχαν κρυφτεί. Αμέσως άρχισαν να μαζεύουν τα διασκορπισμένα λείψανα του Αγίου, αλλά άρχισε να νυχτώνει. Παρουσιάσθηκε όμως ουρανόσταλτο θείο φως, το οποίο φώτισε τον χώρο και έτσι διευκολύνθηκαν οι χριστιανοί στο να περισυλλέξουν τα ιερά λείψανα του μάρτυρος και να τα ενταφιάσουν τη νύχτα της ίδιας ημέρας, κατά την οποία έλαβε χώρα το ένδοξο μαρτύριο του Αγίου.

Ο υπέρλαμπρος στεφανηφόρος ένδοξος μάρτυς του Χριστού Άγιος Σώζων υμνείται μεγαλοπρεπώς μέσα από τις συνταχθείσες προς τιμήν του ασματικές ακολουθίες και μέσα από τον παρακλητικό κανόνα, τον οποίο εποίησε το 1977 ο αείμνηστος Μητροπολίτης Μηθύμνης Ιάκωβος Μαλλιαρός. Ο Άγιος Σώζων τιμάται ιδιαίτερα από τους ναυτικούς και τους νησιώτες, αφού η ζωή και το αγωνιστικό φρόνημα του Αγίου, ο οποίος κατέστη όχι μόνο ποιμένας των άλογων, αλλά και των λογικών προβάτων, αποτελούν για τον απλό κάτοικο των νησιών της πατρίδος μας ένα δυνατό έναυσμα για την έναρξη μιας καλύτερης ζωής. Γι’ αυτό και ο Άγιος Σώζων αποκαλείται από τον ορθόδοξο ελληνικό λαό με την προσωνυμία «Άγιος Σώστης» και «Άγιος Σώζος» και συχνά οι ναυτικοί τον επικαλούνται για να τους σώσει από τις θαλασσοταραχές, λέγοντας «Άγιε μου Σώστη σώσε μας».

Στο ακριτικό αιγαιοπελαγίτικο νησί της Λήμνου ο Άγιος Σώζων έχει καθιερωθεί από τα τέλη του 19ου αιώνα ως πολιούχος και προστάτης άγιος του νησιού, αφού από ανέκαθεν αυτόν θεωρούσαν οι Λήμνιοι ναυτικοί ως σωτήρα και προστάτη τους και σ’ αυτόν κατέφευγαν οι κάτοικοι του νησιού με παρακλήσεις και τάματα, όταν πρόσμεναν τους θαλασσοδαρμένους συγγενείς τους. Είναι ενδεικτικό ότι και η εορτή του στις 7 Σεπτεμβρίου αποτελεί για τους απανταχού της Γης ευρισκομένους Λημνίους τον συνδετικό κρίκο που τους ενώνει με την πατρίδα τους. Ο ναός του Αγίου Σώζοντος βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή της Λήμνου κοντά στο χωριό Φυσίνη. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ο ναός κτίσθηκε ύστερα από υπόδειξη του ίδιου του Αγίου, ο οποίος παρουσιάσθηκε σε κάποιον ευσεβή βοσκό και του υπέδειξε τον τόπο, όπου ήθελε να κτισθεί ο ναός και να τοποθετηθεί η εικόνα του. Μάλιστα του υπέδειξε και τον δρόμο που θα ακολουθήσει, αφού καθώς περπατούσε, πίσω του ήταν νύχτα, ενώ μπροστά του υπήρχε φως και ήταν ημέρα. Μ’ αυτό τον τρόπο έφτασε στον τόπο, όπου κτίσθηκε ο ναός του πολιούχου της Λήμνου Αγίου Σώζοντος, ο οποίος από τότε μέχρι και σήμερα αποτελεί παλλημνιακό προσκύνημα.

Ο Άγιος Σώζων τιμάται με ιδιαίτερη ευλάβεια και στην Αίγινα, αφού στο χωριό Πέρδικα έχει ανεγερθεί περικαλλής ιερός ναός επ’ ονόματί του, στον οποίο συρρέουν πολυπληθείς προσκυνητές στην ετήσια λαμπρά πανήγυρή του. Ιδιαίτερα λαοφιλής είναι ο Άγιος και στα νησιά των Κυκλάδων, αφού οι επ’ ονόματι του Αγίου ναοί που είναι γνωστοί με το όνομα «Άγιος Σώστης», κοσμούν στα κυκλαδίτικα νησιά παραθαλάσσιες περιοχές, οι οποίες φέρουν το όνομά του, όπως στην Τήνο, τη Μύκονο, τη Σέριφο, τη Σίφνο, τη Μήλο και την Κύθνο. Αξιόλογος είναι ο παλαιός ιερός ναός του Αγίου Σώζοντος στην Απολλωνία της Σίφνου με το ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο και τη φορητή εικόνα του Αγίου που χρονολογείται το 1663. Σ’ αυτή την εικόνα ο Άγιος εικονίζεται ολόσωμος και περιστοιχίζεται από εννέα σκηνές του βίου του. Στη Σίφνο ο Άγιος Σώζων τιμάται επίσης με ναούς επ’ ονόματί του στο Κάτω Πετάλι και στα μεταλλεία στη βορειοανατολική ακτή του νησιού, όπου στην εορτή του τελείται ένα από τα ωραιότερα σιφνέικα πανηγύρια. Αξιομνημόνευτοι είναι και οι βυζαντινοί ιεροί ναοί του Αγίου στον Ορχομενό Βοιωτίας και στο Γεράκι Λακωνίας, ενώ στην Αθήνα η μνήμη του Αγίου μάρτυρος Σώζοντος εορτάζεται πανηγυρικά στον θεμελιωθέντα το 1898 ιστορικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Λεωφόρου Συγγρού, ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός με την προσωνυμία «Άγιος Σώστης».

Είθε ο Άγιος Σώζων, ο οποίος αναδείχθηκε ένας υπέρλαμπρος στεφανηφόρος μάρτυς του Χριστού, να πρεσβεύει στον Κύριο ώστε να μπορέσουμε να κρατήσουμε ζωντανή και σταθερή την πίστη μας στη σημερινή υλιστική και εγωκεντρική εποχή μας.

Βιβλιογραφία

[1] Μάντζαρη Ιωάννου Επ., Σώζων μεγαλομάρτυς –Ο ποιμένας των ψυχών, Εκδόσεις «Σκοπόν του Λόγου», Αίγινα 2004.

[2] Μαυρίκου Νικολάου, Πρωτοπρεσβυτέρου, Ο Άγιος μάρτυς Σώζων, Βίος –Ακολουθία, Αθήναι 1993.

[3] Ο Άγιος Σώζων πολιούχος της Λήμνου, lemnos.com.gr 07/09/2010.

(Πηγή: «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΩΝ: Ένας υπέρλαμπρος στεφανηφόρος μάρτυς Χριστού», Ενορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιμασίας)

Ο Άγιος Σώζων και το ιστορικό νησάκι του Βασιλαδιού – Μεσολογγίου

Κάθε χρόνο, στις 7 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιούνται με τη δέουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα λατρευτικές εκδηλώσεις, στο ιστορικό νησάκι του Βασιλαδιού στο Μεσολόγγι, προς τιμή του Αγίου Σώζοντος (Αη Σώστης). Το νησάκι βρίσκεται δυτικά της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου στη συμβολή με τον Πατραϊκό κόλπο και το Ιόνιο πέλαγος. Την οργάνωση των εκδηλώσεων αναλαμβάνει ο Σύλλογος «Φίλοι της Λιμνοθάλασσας» σε συνεργασία με τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου και την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Στις εκδηλώσεις αυτές, με το πέρας της Θείας Λειτουργίας, προσφέρονται εκλεκτοί Μεσολογγίτικοι θαλασσινοί μεζέδες, παραδοσιακά γλυκά, ρεβανί και αλευρίσιος χαλβάς κουταλιού.

Την παραμονή της εορτής τελείται Εσπερινός και ανήμερα, Όρθρος και Θεία Λειτουργία. Οι προσκυνητές που θα θελήσουν να παρακολουθήσουν τον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία θα μεταφερθούν, με βαρκούλες και πριάρια, προσφορά των ψαράδων της περιοχής,  που θα τους παραλαμβάνουν από το νησί της  Τουρλίδας.

Ο Άγιος Σώζων τιμάται ιδιαίτερα από τους ναυτικούς και του νησιώτες  τον οποίο αποκαλούν Άγιο Σώστη και με τις θαλασσοταραχές λένε, Άγιε μας Σώστη σώσε μας. Είναι πολιούχος και προστάτης του ακριτικού νησιού της Λήμνου. Η παράδοση του νησιού μας λέει ότι ο Άγιος υπέδειξε σε κάποιον κάτοικο βοσκό τη θέση που βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα του,  κοντά σε ένα πηγάδι  και στο σημείο εκείνο οι κάτοικοι έχτισαν προς τιμή του Αγίου εκκλησία.

Ο Αη Σώστης είναι και προστάτης της  λιμνοθάλασσας  του Μεσολογγίου. Οι κάτοικοι της περιοχής έκτισαν το 1860 το ιστορικό εκκλησάκι, στο Βασιλάδι,  προς τιμή του Αγίου. Το Βασιλάδι,  έχει μεγάλη ιστορική σημασία για την περιοχή της Κλείσοβας – Μεσολογγίου. Εκεί το 1770 με τα Ορλωφικά  ο πειρατικός στόλος των Δουλτινιωνών ναυμάχησε με το στόλο του Μεσολογγίου και τον νίκησε. Ήταν, μπορούμε να πούμε, βαρύ πλήγμα για το Μεσολόγγι την εποχή εκείνη.

Για πρώτη φορά το νησάκι οχυρώθηκε από τον Αλή Πασά το 1805. Πολλές φορές οι Τούρκοι προσπάθησαν να το καταλάβουν για να μπουν στο Μεσολόγγι. Όμως την εποχή της επανάστασης του 1821 το Βασιλάδι δοξάστηκε.

Στο νησάκι αυτό οι Μεσολογγίτες υποδέχτηκαν με δόξες και τιμές στις 4 Ιανουαρίου του 1824 το Λόρδο Βύρωνα. Στον Αη Σώστη έγινε η μεγάλη μάχη μεταξύ του Τουρκικού και του Μεσολογγίτικου στόλου με ναύαρχο τον Ανδρέα Μιαούλη. Η μάχη της ιστορικής αυτής μικρονησίδας στη λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου στις 25 Μαρτίου 1826 υπήρξε μεγάλη ηρωική πράξη των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» λίγο πριν από την  έξοδο στις 10 Απριλίου 1826. Η μεγάλη καταστροφή των πολυάριθμων ορδών των Τουρκοαιγυπτίων υπό τον Κιουταχή και Ιμπραήμ από μια δράκα ηρώων Μεσολογγιτών γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην Παγκόσμια Ιστορία των Λαών και στη συνέχεια ακολούθησε η Έξοδος των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς γράφει για τη μάχη της Κλείσοβας:

«Το ενδοξότερο μνημείο της νέας μας Ιστορίας.»

Ο Νικόλαος Κασομούλης έγραψε:

«Η φρουρά όλη έτρεχεν και εφιλούσεν τους σωθέντες συναδέλφους των εις την Κλείσοβαν… επήγα και μόνος μου, αφού τους εφίλησα επαρατήρησα και είδα γύρωθεν επτά σωρούς φονευμένους και στιβαγμένους ένας επάνω στον άλλον…»

Ο εχθρός διέθετε πολλές δυνάμεις και οι Μεσολογγίτες ενίσχυσαν τις δυνάμεις των με το «επίλεκτο» σώμα των Γελεκτζήδων που αποτελούταν από αμούστακα Μεσολογγιτόπουλα 17 και 18 χρόνων και όλοι μαζί ρίχτηκαν στη μάχη. Ο Μεσολογγίτης  ιστορικός και Πρωθυπουργός, Σπυρίδων Τρικούπης έγραψε για τη μάχη της Κλείσοβας:

«…Ήρως αυτόχρημα ανεδείχθη πας πολεμιστής της Κλείσοβας…»

Η μάχη της Κλείσοβας συμπίπτει με την Εθνική μας εορτή της 25ης Μαρτίου όπου και γίνονται οι πρέπουσες τιμές. Οφείλουμε να γιορτάζουμε για να θυμούμαστε αγωνιστές που πολέμησαν, πείνασαν και πέθαναν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. Το Βασιλάδι, ο Αη Σώστης υπήρξε το φρούριο του Μεσολογγίου.

Στο νησάκι του Αγίου ο προσκυνητής θα εντυπωσιαστεί από τον πέτρινο κυλινδρικό φάρο ύψος 12 μέτρα που κατασκευάστηκε το 1859, υπάρχει μέχρι σήμερα. Επίσης υπάρχει το κτίσμα του παλιού Τελωνείου όπου ο ιστορικός μας λέει ότι εκεί υπήρξε την εποχή εκείνη μεγάλο ναυτικό κέντρο που εξυπηρετούσε όλη την Ελλάδα.

(Πηγή: «Ο Άγιος Σώζων και το ιστορικό νησάκι του Βασιλαδιού – Μεσολογγίου», Χρήστος Γερ. Σιάσος – Καθηγητής, agrinionews.gr)

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα). Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Δι' ὄμφης οὐρανίου πιστωθεῖς πρὸς τὰ κρείττονα, τοὺς τῆς εὐσέβειας ἀγῶνας, ἄπτοητως διέδραμες καὶ ὤφθης τοῦ Σωτῆρος κοινωνός, ἀθλήσας Μάρτυς Σῴζων ἄνδρικως· διὰ τοῦτο διασῴζεις ἐκ πειρασμῶν, τοὺς πίστει προσιόντας σοί. Δόξα τῷ παρασχόντι σοὶ ἴσχυν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἔνεργουντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τὸν ἀληθῆ, καὶ θεοφόρον Μάρτυρα, καὶ ἀθλητὴν τῆς εὐσεβείας δόκιμον, συνελθόντες ἀνυμνήσωμεν, μεγαλοφώνως πάντες σήμερον, Σῴζοντα τὸν θεῖον μύστην τῆς χάριτος, ἰάσεων δοτῆρα πλουσιώτατον· πρεσβεύει γὰρ τῷ θεῷ, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Νεανίας ἄλκιμος, ὡς ἐπιστὰς τῷ σταδίῳ, στρατιώτης ἄριστος τοῦ Ζωοδότου ἐδείχθης· τούτου γάρ, τὴν δυναστείαν διεζωσμένος, ἔλυσας, τῶν παρανόμων τὰς ἐπινοίας, καὶ νομίμως ἐναθλήσας, Σῶζον θεόφρον, σώζεις τοὺς δούλους σου.

Κάθισμα. Ἦχος δ’.
Ταχὺ προκατάλαβε σωθεὶς διὰ πίστεως, Σῴζων πολύαθλε, σωτήριος γέγονας, χειμαζομένων λιμήν, προνοίᾳ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ· βρύεις γὰρ ἰαμάτων, ποταμοὺς τοῖς ποθοῦσι, παύεις ἀρρωστημάτων, τὸν φλογμὸν καθ᾿ ἑκάστην· διὸ τὴν θείαν μνήμην σου, πίστει γεραίρομεν.

Μεγαλυνάριον
Σώζων τοῦ Σωτῆρος ὁ ἀριστεύς, ὁ τὰς παρατάξεις, διολέσας τῶν δυσμενῶν, σῶζε τοὺς δούλους, τῆς τούτων ἐπηρείας, Χριστὸν καθικετεύων, σωθῆναι ἅπαντας.

Πηγή: Ενορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιμασίας, agrinionews.gr, Ορθόδοξος Συναξαριστής, Μέγας Συναξαριστής

Όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά να σταματήσει η σωματεμπορία των γυναικών και να σωθούν τα παιδιά οφείλουν να καταπολεμούν το αισχρό θέαμα.

Στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου του 1955 μια σειρά από οργανωμένα επεισόδια, έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη. Τα βίαια επεισόδια εκείνων των δύο νυχτών οδήγησαν στην καταστροφή της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης.

Ένα από τα πλέον τραγικά ναυάγια των ελληνικών θαλασσών εντόπισε η ομάδα υποβρυχίων ερευνών του Κώστα Θωκταρίδη σε βάθος 153 μέτρων βορειοανατολικά της Ύδρας: Το ναρκαλιευτικό ΣΠΕΡΧΕΙΟΣ που βυθίστηκε Μεγάλη Τετάρτη, τον Μάιο του 1945, και έγινε υγρός τάφος 98 ανθρώπων.

O μέγας Aρχιστράτηγος του Θεού Mιχαήλ, και προ της ενσάρκου οικονομίας, είχε ευσπλαγχνία στο ανθρώπινο γένος. Mετά δε την ενσάρκωση του Θεού Λόγου, ακόμη μεγαλύτερη ευσπλαγχνία και αγάπη έδειξε στους Xριστιανούς.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ: Ο Eυαγγελιστής Iωάννης ο Θεολόγος, κηρύττωντας το Eυαγγέλιον στα μέρη της Μικράς Ασίας, προφητικά είπε, ότι μετά από λίγο καιρόν στην περιοχή θα γινόταν μια νέα επισκοπή εξαιτίας της ξεχωριστής πρόνοιας του Αρχαγγέλου Mιχαήλ. Λίγα έτη μετά η περιοχή για την οποία προφήτευσε ο Ιωάννης, ανέβλυσε νερόν αγιάσματος μέσου της δύναμης του Aρχαγγέλου, το οποίο μάλιστα γιάτρευε κάθε ασθένεια. Ένας Xριστιανός, ευεργετηθείς υπό του Aρχαγγέλου, με το να γιατρευτεί η κόρη του από το αγίασμα αυτό, έκτισε εκεί ένα Nαόν εις το όνομα του Aρχιστρατήγου. Ακόμη έκτισε και επάνω εις το αγίασμα μίαν σκέπη περικαλλή και πολυέξοδο.

Ο ΆΡΧΙΠΠΟΣ: Ενενήντα χρόνια αργότερα, πήγε στον Nαό του Aρχαγγέλου ένας θεοφιλής και ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος, καταγόμενος από την Iεράπολη της Φρυγίας. Αυτός εξαιτίας της αγάπης, που είχε στον Aρχιστράτηγον Mιχαήλ, έγινε υπηρέτης του Nαού του, περνώντας ζωή εγκρατή και ασκητική. Μάλιστα, χάριν της οσιότητός του αξιώθηκε και χαρισμάτων από το Θεό. Για αυτή την αιτία τα πλήθη των ειδωλολατρών τον κατέτρεχαν και με θυμόν κινούνταν εναντίον του τόσο, ώστε μία φορά τον άρπαξαν από τα μαλλιά, και τον έδειραν με ραβδιά σ' όλο του το σώμα.

Aλλά και εναντίον του νερού του αγιάσματος όρμησαν, θέλοντας να το εξαφανίσουν. Aλλά με τη δύναμη του Aρχαγγέλου, άλλων ειδωλολατρών τα χέρια πιάνονταν και δεν μπορούσαν να κινηθούν, άλλους φλόγα πυρός εμφανιζόταν μπροστά τους και τους τρομοκρατούσε.

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΩΝ: Μη μπορώντας να κατορθώσουν τον σκοπό τους, σκέφτηκαν να γυρίσουν με αυλάκια τον ποταμό, που εκεί κοντά έτρεχε, γιά να ορμήσει κατ’ ευθείαν στο Nαό και να πνίξει τον Άρχιππον και τον εκεί προσμένοντα λαό, καθώς και να εξουδετερώσει την ιαματική δύναμη του νερού του αγιάσματος, με το να σμίξει με αυτό ο ποταμός. Tέτοια μελετούσαν οι άφρονες λάτρεις των αψύχων ειδώλων. Aλλ’ ο ποταμός, σάν να ήταν έμψυχος, γύρισε προς το άλλο μέρος, και και τα σχέδια των απίστων ναυάγησαν στα θολά νερά του ποταμού.

Τότε οι ασεβείς, χωρίς να έχουν αντιληφθει τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, σκέφτηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς, που διέτρεχαν εκείνον τον τόπο, και έτσι να καταστρέψουν ό,τι είχε σχέση με την πίστη των Χριστιανών. Βοηθούσε τα σχέδια τους και το γεγονός ότι ο ναός ήταν κτισμένος σε κατηφορικό τόπο. Έτσι έσκαψαν ένα χαντάκι βαθύ και γύρισαν τους δύο ποταμούς σ' αυτό, και αφήσαν να ορμήσουν κατά του Nαού του Aρχαγγέλου. Τότε ο Άρχιππος κατάλαβε το σχέδιο των ασεβών, και γι' αυτό παρακαλούσε θερμά τον Aρχάγγελο.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ: Ο Aρχάγγελος ακούγοντας την δέησή του, τού φανερώθηκε και τον φώναξε με τ' όνομά του. O Άρχιππος μένοντας έκπληκτος, τόσο από την παράδοξη εμφάνιση του Aρχαγγέλου, όσο και γιατί ονομαστικά τον κάλεσε, βγήκε από τον Nαό, και έπεσε γονατίζοντας στη γη. O Mιχαήλ του είπε να σηκωθεί και τον κάλεσε να δει τη δύναμη του Θεόυ. Kαι αμέσως, όπου σημείωσε τον τύπο του Σταυρού ο Aρχάγγελος, αμέσως οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος ακίνητοι. Έπειτα χάραξε το σημείο του Σταυρού πάνω σε μία ψηλή πέτρα, που ήταν κοντά στον Nαό, και αμέσως έγινε μία βροντή φοβερή. Kαι η γη, σείστηκε τρομερά, ενώ η πέτρα σχίστηκε. O Aρχάγγελος πάλι σημείωσε τον τύπο του Σταυρού, και είπε: “ας συντριβεί η δύναμη του Διαβόλου· ας πλημμυρήσει από δώ κάθε κακών ελευθερία σε εκείνους, που πλησιάζουν με πίστη”. Έπειτα με μεγάλην και λαμπρή φωνή πρόσταξε τους ποταμούς λέγοντας: “στη χώνη αυτή χωνευθείτε ποτάμια”. Έτσι από τότε και έως σήμερα χωνεύεται και χάνεται εκεί το νερό με παράδοξο τρόπο. Γι' αυτό ο τόπος ονομάστηκε Xώνες, εις δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού, και εις έπαινο και τιμή του πανενδόξου και θερμού αντιλήπτορα των πιστών, Mιχαήλ.

Ώφθης Μιχαὴλ Νώε σω ναώ νέος,

Χώνη ποταμών τὸν κατακλυσμὸν λύων.

Ρουν Μιχαὴλ ποταμών χώνευσε, Νόων άγός, έκτη.

Πηγή: Ακτίνες

Στις 25 Αυγούστου, η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ αποκάλυψε ότι απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού έχει καταθέσει μηνυτήρια αναφορά στον Άρειο Πάγο, για την σύμβαση εκσυγχρονισμού μέσης ζωής αεροσκαφών P-3B που ανατέθηκε το 2015, δίχως ακόμη να έχει υλοποιηθεί.

Ο προφήτης Ζαχαρίας καταγόταν από τον οίκο του αρχιερέως Αβιά, απογόνου του Ααρών, και ζούσε στα Ιεροσόλυμα με την γυναίκα του Ελισάβετ, απόγονος και αυτή του Ααρών.

Πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Άγιος Αθανάσιος Φιλίπποβιτς (Atanasio Filipovitz) δεν γνωρίζουμε. Υποστηρίζεται ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1595 και 1600. Προερχόταν από αριστοκρατική αλλά φτωχή οικογένεια. Σπούδασε σε σχολείο χριστιανικής ορθόδοξης αδελφότητας και γι’αυτό ήταν έτοιμος όταν χρειάστηκε να υποστηρίξει την ορθόδοξη πίστη από τους ουνίτες και τους ρωμαιοκαθολικούς. Γνώρισε άριστα την πολωνική, την ρωσική, την λατινική και την ελληνική γλώσσα. Επτά ετών μπήκε στην αυλή του Λέοντος Sapieha (Σαπιέχα) ο οποίος ήταν Γραμματέας του Μεγάλου Πριγκιπάτου της Λιθουανίας. Κατ’ αυτή την περίοδο δίδαξε τον γιο της Μαρίνας Mniszek (Μνίσσεκ), Λούμα. Η ζωή στο παλάτι δεν του άρεσε, διότι ήθελε να προοδεύσει στην πνευματική ζωή.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ & Η ΟΥΝΙΑ

Πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Άγιος Αθανάσιος Φιλίπποβιτς (Atanasio Filipovitz) δεν γνωρίζουμε. Υποστηρίζεται ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1595 και 1600. Προερχόταν από αριστοκρατική αλλά φτωχή οικογένεια. Σπούδασε σε σχολείο χριστιανικής ορθόδοξης αδελφότητας και γι’αυτό ήταν έτοιμος όταν χρειάστηκε να υποστηρίξει την ορθόδοξη πίστη από τους ουνίτες και τους ρωμαιοκαθολικούς. Γνώρισε άριστα την πολωνική, την ρωσική, την λατινική και την ελληνική γλώσσα. Επτά ετών μπήκε στην αυλή του Λέοντος Sapieha (Σαπιέχα) ο οποίος ήταν Γραμματέας του Μεγάλου Πριγκιπάτου της Λιθουανίας. Κατ’ αυτή την περίοδο δίδαξε τον γιο της Μαρίνας Mniszek (Μνίσσεκ), Λούμα. Η ζωή στο παλάτι δεν του άρεσε, διότι ήθελε να προοδεύσει στην πνευματική ζωή.

Το 1627 άφησε το παλάτι του Sapieha και πήγε στην Ι. Μονή του Αγίου Πνεύματος στο Βίλνο. Δεν έμεινε πολύ εκεί διότι έψαχνε πιο αυστηρή πνευματική ζωή. Έτσι στην αρχή πήγε στο μοναστήρι Κούτσιελσκ, δίπλα στην πόλη Όρσα, και μετά στο μοναστήρι Μιέσιγορσκ, δίπλα στο Κίεβο. Κατά την επιστροφή του βρήκε κάποιον χωλό άνθρωπο, τον πήρε στην πλάτη και τον κουβάλησε. Ο άγνωστος αυτός άνθρωπος εισήγαγε τον Αθανάσιο στην ουσία της χριστιανικής ζωής και του μίλησε για την προσευχή της καρδιάς. Ξαφνικά ο ξένος χάθηκε. Αυτό το γεγονός ο Αθανάσιος αργότερα το σχολίασε λέγοντας, ότι ο ίδιος ο Θεός με αυτόν τον παράξενο τρόπο τον προσκάλεσε στην υπηρεσία της άμυνας της Ορθοδοξίας. Το 1632 ο Άγιος Αθανάσιος έγινε ιερομόναχος και στην συνέχεια ηγούμενος της Μόνης του Δούμποφ. Δεν παρέμεινε στο μοναστήρι πολύ, γιατί το 1636 το μοναστήρι κατελήφθη από τους ιησουΐτες. Ο Άγιος Αθανάσιος, μαζί με την αδελφότητα μετακόμισε στο μοναστήρι του Κούπιατ κοντά στο Πίνσκ, το οποίο ιδρύθηκε σε τόπο όπου θαυματουργικά φανερώθηκε η Αγία εικόνα της Θεοτόκου στις 15 Νοεμβρίου 1182. Την εκκλησία της Μονής την έκαψαν οι Τάταροι και η θαυματουργική εικόνα σκεπάστηκε για 250 χρόνια από την στάχτη.

Τον ΙΕ’ αιώνα η εικόνα ξαναβρέθηκε, και το μοναστήρι αναστηλώθηκε. Το 1655 το μοναστήρι πέρασε στα χέρια των ουνιτών, και η εικόνα μεταφέρθηκε στον Ναό της Αγίας Σοφίας. Με την εικόνα αυτή είναι συνδεδεμένη η μοίρα του Αγίου. Ο Άγιος Αθανάσιος, όταν ήρθε στο μοναστήρι, δημιούργήσε φιλία με τον μοναχό Μακάριο Τοκαρέφσκυ. Στο μοναστήρι έλαβε το διακόνημα να συγκεντρώσει χρήματα για την αναστήλωση του Ναού της Θεοτόκου του Κούπιατ. Πριν αναχωρήσει από το μοναστήρι για την συλλογή των χρημάτων προσευχήθηκε θερμά μπροστά στην θαυματουργική εικόνα και παρακάλεσε την Θεοτόκο να τον βοηθήσει να βρει δωρητές. Η Παναγία τον άκουσε και του είπε:

«Ο Τσάρος θα χτίσει για μένα το Ναό. Πήγαινε σ’αυτόν.»

Ο Άγιος Αθανάσιος υπάκουσε στα λόγια της Παναγίας και πήγε στην Μόσχα. Το ταξίδι ήταν πολύ επικίνδυνο λόγω του πολέμου αλλά κατόρθωσε να φθάσει στην Μόσχα και έγινε δεκτός από τον Τσάρο Μιχαήλ Φιοντόροβιτς, ο οποίος του έδωσε πλούσια δώρα. Όταν τελείωσε αυτό το διακόνημα του έδωσαν νέο, το οποίο και είχε μέχρι τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του. Το 1640 οι μοναχοί από την Ι. Μονή του Αγίου Συμεών στο Brest, πρότειναν δύο υποψηφίους για τη θέση του ηγουμένου: τον Μακάριο Τοκαρέφσκυ, και τον Άγιο Αθανάσιο, ο οποίος τελικά εξελέγη και πήγε στο Brest.

Από τις πρώτες μέρες της παραμονής του σ’αυτήν την πόλη αγωνίστηκε για την βελτίωση της ζωής των ορθοδόξων. Με τα κηρύγματά του ενίσχυε τους ανθρώπους στην ορθόδοξη πίστη. Με διάφορους τρόπους πάλεψε με την ρωμαιοκαθολική εκκλησία, όχι μόνο στον εκκλησιαστικό τομέα αλλά και στον πολιτικό. Μια επιτυχία του ήταν η διάταξη του βασιλιά Βλαντισλάβ του Δ΄, η οποία επιβεβαίωσε τα προνόμια της Αδελφότητας στο Brest και επέτρεψε την ελεύθερη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δυστυχώς αυτή η διάταξη ποτέ δεν εφαρμόσθηκε εξαιτίας των ουνιτών, και των ιησουϊτών. Όταν ο Άγιος Αθανάσιος ζήτησε την βοήθεια του Λέοντος Sapieha (Σαπιέχα), έλαβε την εξής απάντηση:

«Όταν θα γίνετε όλοι ουνίτες, τότε θα τα πάρετε όλα.»

Οι επίσκοποι στην Βαρσοβία απασχολημένοι με τα δικά τους προβλήματα, δεν έδωσαν σημασία στην παράκληση του Αγίου. Για την εκκλησία κανένας δεν ήθελε να μιλήσει. Ο Άγιος Αθανάσιος πολύ στενοχωρημένος, έγραψε στο προσωπικό του ημερολόγιο:

«Δίκαιε Θεέ, η αδικία έφτασε σε απροχώρητο σημείο, έπαψαν πλέον να φροντίζουν για την ορθόδοξη πίστη, και για την σταθεροποίηση της δόξας του Θεού, σαν όλοι να ντρέπονται …»

Σε αυτή την δύσκολη περίοδο, ο Άγιος περνούσε πολλές ώρες κάνοντας προσευχή μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου του Κούπιατ. Κάποια φορά, όταν διάβαζε τον Ακάθιστο Ύμνο, άκουσε μια φωνή:

«Αθανάσιε, πήγαινε να πεις τα παράπονά σου μπροστά στην Βουλή, και δείξε σε όλους την δική μου εικόνα, η οποία είναι στο σταυρό. Πες αυτό μπροστά στο βασιλιά και το πολωνικό κράτος, πες ότι τούς περιμένει τιμωρία από το Θεό, η οποία σε λίγο θα πραγματοποιηθεί αν δεν αλλάξουν τακτική. Πρώτα πρέπει να καταδικάσουν την ουνία, και ύστερα όλοι θα διορθωθούν.»

Το 1643 ο Άγιος Αθανάσιος πήγε στην Βαρσοβία και επισκέφθηκε την Βουλή. Εντωμεταξύ πέρασε από την Ι. Μονή του Αγ. Ονούφριου στο Jabłeczna (Γιαμπλέτσνα), και μπροστά στην θαυματουργική εικόνα του Αγ. Ονουφρίου παρακάλεσε να τον βοηθήσει. Όταν συνεδρίασε η Βουλή μοίρασε σε όλους την εικόνα της Παναγίας, λέγοντας τα λόγια πού του είπε η Υπεραγία Θεοτόκος. Τα λόγια αυτά πού είπε μπροστά στην Βουλή έγιναν αφορμή για τα μαρτύρια πού ακολούθησαν.Τον συνέλαβαν, και τον έκλεισαν στην φυλακή. Εκεί έλαβε την εντολή από την Παναγία, να γίνει δια Χριστό σαλός. Την ημέρα της εορτής των Αγ. Θεοφανίων φεύγει κρυφά από την φυλακή και φορώντας το καλυμαύχι και το μανδύα. Όλη μέρα περπατούσε στους δρόμους της Βαρσοβίας, πηγαίνοντας στους ρωμαιοκαθολικούς ναούς και φωνάζοντας:

«Aλίμονο στους σχισματικούς και απίστους.»

Γι’ αυτή του την συμπεριφορά τον τιμώρησαν. Τον έβαλαν σε ένα λάκκο με λάσπη, τον χτύπησαν και στο τέλος τον δίκασαν, του αφαίρεσαν το αξίωμα του ηγουμένου και του απαγόρευσαν να ιερουργεί. Ήθελαν να υποστηρίξει αυτήν την κατηγορία και ο Μητροπολίτης Πέτρος Mohyla (Μογίλα) ο οποίος εξέτασε αυτή την ιστορία, και έδωσε πίσω στον Αθανάσιο όλα τα δικαιώματα πού του πήρε το δικαστήριο, και τον έστειλε στο Brest. Όταν ήρθε ο Άγιος Αθανάσιος στο Brest η κατάσταση των χριστιανών ήταν χειρότερη από πριν. Δυνάμωσε ο διωγμός, από την πλευρά των ρωμαιοκαθολικών και των ουνιτών κληρικών, όπως και του λαού.

Πολλές φορές χλεύαζαν τους ορθοδόξους κληρικούς, χρησιμοποιούσαν προκλητικές εκφράσεις εναντίον τους, τους χτυπούσαν και έκαναν πολλές ιεροσυλίες. Ο ουνίτες συχνά έμπαιναν μέσα στους Ορθοδόξους Ναούς και διέκοπταν την Θεία Λειτουργία. Αυτές τις μέρες ο Άγιος Αθανάσιος προσευχόταν πολύ μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου του Κούπιατ. Μια φορά άκουσε την φωνή της:

«Αθανάσιε ακόμη μια φορά παρακάλεσε δείχνοντας την δική μου εικόνα, στον βασιλιά και στην Βουλή για να καταλάβουν, ότι πρέπει να λήξει αυτό το πρόβλημα της ουνίας. Εάν ακούσουν αυτά τα λόγια θα συνέλθουν και θα γίνουν ευτυχισμένοι.»

Πριν προλάβει να κάνει αυτό το διακόνημα, τον έκλεισαν στην φυλακή και τον κατηγόρησαν για συνωμοσία κατά της Πολωνίας στην διάρκεια της παραμονής του στην Μόσχα. Από την φυλακή ο Άγιος γράφει προς τον βασιλιά, περιγράφοντας τους διωγμούς των ορθοδόξων στην Πολωνία, και ολόκληρη την ιστορία της Πολωνικής Εκκλησίας. Εξήγησε την Καθολικότητα, όπως και την σημασία των Οικουμενικών Συνόδων, έγραψε για τις αδικίες των ουνιτών και περιέγραψε όλες τις κακές πράξεις των επισκόπων κ. Pociej (Πότσιεη), κ. Terlecki (Τερλέτσκυ), κ. Rohozy (Ροχόζυ), και στο τέλος της επιστολής θύμισε στο βασιλιά τα δικαιώματα πού ο ίδιος σκόπευε να δώσει στους ορθοδόξους. Έγραψε και δεύτερη επιστολή προς τον βασιλιά μετά από την οποία ο βασιλιάς απελευθέρωσε τον Αθανάσιο από την φυλακή, με την προϋπόθεση ότι θα τον έχει υπό παρακολούθηση ο Μητροπολίτης του Κίεβου.

Μετά την απελευθέρωσή του ο Άγιος Αθανάσιος παρέμεινε στην Λαύρα του Κίεβου μέχρι τον θάνατο του Μητροπολίτου Πέτρου Mohyla το 1647. Μετά ο Άγιος Αθανάσιος επέστρεψε στο Brest, το 1648 όπου έγινε επανάσταση από τον ηγεμόνα Βohdan Chmielnicki (Μπόχδαν Χμιελνίτσκυ). Την 1η Ιουλίου φυλάκισαν τον Αθανάσιο διότι εθεωρήθη ύποπτος για την προμήθεια μπαρούτης στους επαναστάτες. Η ερευνά στο μοναστήρι δεν απέδειξε τίποτα. Τότε τον κατηγόρησαν για περιφρόνηση της αγίας ουνίας. Στην ερώτηση του επισκόπου Αντρέα Gębicki (Γεμπίτσκυ) αν ύβριζε την αγία ουνία, ο μάρτυρας απάντησε:

«Πράγματι είναι καταραμένη!»

Μετά απ’αυτή την απάντηση του έβαλαν χειροπέδες και τον έριξαν στη φυλακή του ανακτόρου στο Βrest. Την νύχτα της 4/5 Οκτωβρίου οι ιησουΐτες με πονηρία και βία προσπαθούσαν να τον πείσουν να απαρνηθεί την ορθοδοξία και να ασπασθεί την ουνία, προσφέροντάς του την ζωή. Ο Άγιος Αθανάσιος απέρριψε αυτή την πρόταση και την άλλη μέρα το πρωί τον πήραν στο δάσος δίπλα στο Brest, και τον έκαψαν με φωτιά και μπροστά στα μάτια του έσκαψαν τον τάφο του, έβαλαν στο τουφέκι δύο βλήματα και ακόμα μια φορά τον ρώτησαν αν απορρίπτει την Ορθοδοξία. Ο Άγιος χωρίς φόβο είπε:

«Ότι είπα είπα, και με αυτό θα πεθάνω.»

Ένας στρατιώτης πού του έδωσαν εντολή να πυροβολήσει, γονάτισε μπροστά του και ζήτησε συχώρεση και ευλογία. Ο Άγιος Αθανάσιος τον συγχώρησε και τον ευλόγησε. Ο στρατιώτης δύο φορές πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Ο Αγ. Αθανάσιος ζούσε ακόμη όταν τον έβαλαν στον τάφο, γύρισε τότε το κεφάλι του προς τον ουρανό και σταύρωσε τα χέριά του, τον έθαψαν ζωντανό. Αυτή την νύχτα κανένας δεν κοιμήθηκε: «Αυτή την νύχτα που δολοφόνησαν τον Άγιο, μεγάλος φόβος μας πήρε...», έγραψαν μετά οι μαθητές του Αγ. Αθανάσιου, οι οποίοι από μακριά παρακολουθούσαν τον δάσκαλο. Η νύχτα ήταν φωτεινή, χωρίς σύννεφα, οι βροντές και οι αστραπές φώτισαν τον ουρανό. Την 1η Μαΐου 1649 οι μαθητές του κρυφά πήραν το Άγιο Λείψανο το οποίο μετά από οκτώ μήνες στο χώμα ήταν άφθαρτο. Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε την τιμή του Αγίου. Το Άγιο Λείψανο το έθαψαν σε τάφο στον κύριο ναό της Ι. Μονής Αγ. Συμεών στο Brest.

Η μνήμη του Αγίου ήταν πάντα ζωντανή μεταξύ των χριστιανών. Απάνω στο Αγ. Λείψανο εμφανίστηκε ο ουράνιο φως, και πολλής κόσμος θεραπεύθηκε. Το 1856 λύτρωσε ένα παιδί δέκα ετών από την παράλυση, τον Αλέξανδρο Poliwanow (Πολιβάνοβ). Το 1860 λύτρωσε από σοβαρή αρρώστια τον π. Βασίλειο Sakowicz (Σακόβιτς). Έγιναν πολλά θαύματα τα οποία δεν μπορούν να περιγράφουν εν συντόμω. Στις 8 Νοεμβρίου 1815 κάηκε ο ναός του Αγ. Συμεών μαζί με το Άγιο Λείψανο. Σώθηκαν μερικά κομμάτια τα οποία μάζεψαν και έβαλαν κάτω από την Αγία Τράπεζα στον καινούργιο Ναό. Το 1823 μεταφέρθηκαν τα Αγ. Λείψανα μέσα στον Ναό για προσκύνημα. Στις 20 Οκτωβρίου 1893 μεταφέρονται στον καινούργιο Ναό του Αγ. Αθανάσιου στο Grodno (Γρόδνο). Τον άλλο χρόνο ένα κομμάτι έδωσαν στο γυναικείο μοναστήρι στην Leśna Podlaska(Λέσνα Ποδλάσκα). Μετά έπρεπε να φύγουν οι αδελφές μαζί με τα Αγ. Λείψανα, τα όποια έκαναν μεγάλο δρόμο από την Ρωσία και την Σερβία, και στο τέλος βρέθηκαν στην Γαλλία στο Provιmont.

(Πηγή: http://www.lublin.cerkiew.pl/)

Πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας https://fdathanasiou.wordpress.com/2011/01/14/οσιομάρτυρας-αθάνασιος-του-brest-ο-μεγάλο/

Καὶ ὅταν φύγω, νὰ μένετε σ' αὐτὰ ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ πατεράδες μας

Ο αββάς Αναστάσιος, ο ηγούμενος [1], είδε τον αββά Ιωάννη [2] μαζί με τον Γέροντα του, τον αββά Μαρτύριο [3], να κατηφορίζουν από την αγία Κορυφή [4]. Κάλεσε λοιπόν τον αββά Μαρτύριο και τον ίδιο τον νεαρό μοναχό [5] και λέει στον Γέροντα·

Και νάσου ξαφνικά ξύπνησε η Δύση στο κίνδυνο από τον πυρηνικό σταθμό στο Άκκιουγιου (Akkuyu) της Τουρκίας, που κατασκευάζει ο Πούτιν/Ρωσία. Τόσο κοντά στη Κυπριακή Δημοκρατία (απέναντι από την κατεχόμενη μας Κερύνεια), στις βρετανικές βάσεις στη Κύπρο και όχι μόνο.